ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στον πνευματικό μας αγώνα αντιμετωπίζουμε πολλούς πειρασμούς και δυσκολίες. Και συχνά κάνουμε το λάθος να εστιάζουμε την προσοχή μας στις δυσκολίες της χριστιανικής ζωής, με
αποτέλεσμα να χάνουμε το θάρρος μας. Ενώ ξεχνούμε πόσα όπλα και εφόδια μας έχει δώσει ο Κύριος στον αγώνα για τη σωτηρία, ότι ο Ίδιος με στοργή μας παρακολουθεί σε κάθε βήμα και μας
ενισχύει, άγιοι και άγγελοι πρεσβεύουν στον ουρανό για μας και χάριν αυτών ο Δεσπότης Χριστός πλούσια καταπέμπει τη χάρη Του στη στρατευομένη Εκκλησία.

Καθώς πλησιάζει η εορτή του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε σ έναν τέτοιο εκλεκτό χριστιανό, του οποίου ο βίος εμπνέει
ιδιαιτέρως τους νέους, αφού έφθασε σε τόσο μεγάλο ύψος αρετής και μαρτύρησε σε νεαρή ηλικία. Αλλά και τα αναρίθμητα θαύματά του μαρτυρούν πόσο κοντά μας είναι, αν τον
επικαλούμαστε με πίστη και αγωνιζόμαστε από την πλευρά μας με όλες μας τις δυνάμεις.

ΔΙΗΓΗΣΗ
Ο άγιος Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 280 μ.Χ. περίπου. Γόνος μιας από τις επιφανέστερες οικογένειες στην περιοχή της Μακεδονίας ήταν στρατηγός των ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος της επαρχίας της Ελλάδος.
Η ευγενική του όμως καταγωγή, ο πατρικός του πλούτος αλλά και οι τιμές των αξιωμάτων του δεν τον επηρέασαν. Ο Δημήτριος ήταν χριστιανός. Και τη χάρη του παρουσιαστικού του
επισκίαζε η σπάνια – μάλιστα για νέο – ψυχική του αρετή. Από τα παιδικά του χρόνια επέδειξε βίο καθαρό και άμεμπτο. Φύλαξε αμίαντη τη χάρη του αγίου βαπτίσματος. Έκλεισε μεσ στήν καρδιά
του τις θείες εντολές και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις να τις εφαρμόσει. Και γι αὐτήν του ην καθαρότητα και ακεραιότητα ο Θεός του έδωσε και ζήλο ιεραποστολικό, ώστε ο Δημήτριος να
περνά τον περισσότερο καιρό του διδάσκοντας και ερμηνεύοντας τον λόγο του Θεού.
Ιεραποστολικό του κέντρο ήταν η Καταφυγή, ναός της Θεοτόκου, όπου υπήρχε υπόγεια στοά, το διδασκαλείο του αγίου. Ακριβώς επειδή η ζωή του ήταν αγία, γι αὐτό και το κήρυγμά του ήταν
γεμάτο από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και είχε μεγάλη απήχηση. Πλήθος κόσμου πήγαινε να τον ακούσει και ειδωλολάτρες μεταστρέφονταν στη χριστιανική πίστη.
Τον καιρό εκείνο ο αυτοκράτωρ Γαλέριος Μαξιμιανός είχε εκστρατεύσει κατά των Σκύθων και τους είχε νικήσει. Στο δρόμο της επιστροφής σταμάτησε στη Θεσσαλονίκη για να οργανώσει
εκεί τη θριαμβική του πομπή και να προσφέρει θυσίες ευχαριστήριες στα είδωλα. Τότε συνελήφθη και ο Δημήτριος ως χριστιανός επώνυμος και οδηγήθηκε στον αυτοκράτορα, ο οποίος εκείνη τη
στιγμή έφθανε στο στάδιο για να παρακολουθήσει τις εορταστικές εκδηλώσεις. Μετά την ομολογία του Δημητρίου ο αυτοκράτωρ διέταξε να εγκλεισθεί προσωρινά στο δημόσιο λουτρό που
βρισκόταν δίπλα στο στάδιο. Όντως φυλακίστηκε εκεί σ ένα χώρο πολύ υγρό και γεμάτο ακαθαρσίες. Εκεί ένας σκορπιός πλησίασε για να τον τσιμπήσει, αλλά ο Δημήτριος με το σημείο
του σταυρού τον θανάτωσε. Αμέσως άγγελος Κυρίου τον στεφάνωσε και του είπε:
–«Ειρήνη σοι, αθλητά του Χριστού, ίσχυε και ανδρίζου».
Στο αμφιθέατρο λάμβαναν χώρα αθλοπαιδιές και αγώνες μονομάχων. Ο αυτοκράτωρ είχε φέρει μαζί του τον Λυαίο, ένα γιγαντόσωμο Βάνδαλο με ηράκλεια δύναμη, ο οποίος είχε αναδειχθεί ανίκητος μονομάχος. Γι αυτό και ο Γαλέριος τον καμάρωνε και υποσχόταν χρήματα και τιμές σε όποιον θα τολμούσε να μονομαχήσει με τον Λυαίο και να τον νικήσει. Τότε ο Νέστωρ, ένας νεαρός χριστιανός, μαθητής του Δημητρίου, αποφάσισε να αναμετρηθεί μαζί του, για να αποδείξει μάταιη τη δόξα που προσποριζόταν ο αυτοκράτωρ από τον Λυαίο και ότι ο Χριστός είναι ο μόνος παντοδύναμος. Έτσι, έτρεξε στον Δημήτριο και ζήτησε την ευχή του. Εκείνος τον σταύρωσε και προφήτευσε: «Και τον Λυαίον νικήσεις και υπέρ Χριστού μαρτυρήσεις». Με ενισχυμένη την πίστη στον αληθινό Θεό ο Νέστωρ παρουσιάστηκε μπροστά στην αυτοκρατορική κερκίδα και δήλωσε ότι θέλει να αναμετρηθεί με τον Λυαίο. Ο Μαξιμιανός όμως του είπε:
–Γνωρίζω ότι η φτώχια σου σε οδήγησε σ αυτήν την παράτολμη απόφαση, ώστε να
αποκομίσεις πολύ πλούτο από τη νίκη σου η, αν ηττηθείς και σκοτωθείς, να απαλλαγείς και από τη φτώχια που σε βασανίζει. Λυπάμαι όμως τα νιάτα σου. Και μόνο για την τόλμη σου αυτή θα σου δώσω χρήματα. Μην αναμετρηθείς όμως μαζί του, διότι έχει νικήσει μέχρι τώρα πολλούς δυνατότερους σου.
Ο Νέστωρ όμως:
–Δεν επιθυμώ χρήματα, αλλά να αποδείξω τον εαυτό μου καλύτερο από τον Λυαίο.
Τότε ο αυτοκράτωρ θύμωσε, επειδή θεώρησε ότι ο Νέστωρ από υπέρμετρη φιλοδοξία οδηγήθηκε σ αυτήν την παράτολμη απόφαση, και ενίσχυε τον Λυαίο κατά του Νέστορος. Ο Νέστωρ έριξε καταγής μπροστά στην αυτοκρατορική κερκίδα τον χιτώνα του, έκανε το σημείο του σταυρού και είπε:
–«Ο Θεός του Δημητρίου, βοήθει μοι»!
Ακολούθησε η μονομαχία. Ήδη στην πρώτη συμπλοκή ξέφυγε από τον Λυαίο με έναν ελιγμό και τον τραυμάτισε θανάσιμα στην καρδιά με το εγχειρίδιό του. Όλοι έμειναν άναυδοι και απορούσαν πως τόσο εύκολα κατέβαλε τον γίγαντα. Ο Νέστωρ δόξασε τον Θεό που με την ευχή του Δημητρίου νικήθηκε ο βάρβαρος.
Ο Μαξιμιανός δοκίμασε πολύ μεγάλη σύγχυση και αποσύρθηκε κατηφής στο ανάκτορό του διατάζοντας να αποκεφαλιστεί ο Νέστωρ με το ίδιο του το ξίφος στα δυτικά μέρη της πόλης, στην επονομαζόμενη Χρυσή Πύλη , ενώ ο Δημήτριος, που ο αυτοκράτωρ νόμιζε ότι με μαγικά τεχνάσματα είχε προκαλέσει την ανέλπιστη έκβαση της μονομαχίας, να λογχευθεί μέσα στην προσωρινή φυλακή του. Και έτσι έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου.
Ο υπηρέτης του Δημητρίου Λούπος έλαβε τον χιτώνα του αγίου και το δαχτυλίδι του και, αφού τα έβαψε στο αίμα του αγίου, τα χρησιμοποίησε για τη θεραπεία ασθενών και δαιμονισμένων επικαλούμενος την ευχή του αγίου. Όλοι όσοι προσέτρεχαν, θεραπεύονταν, ώστε να μαθευτεί αυτό σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Τελικά ο Λούπος μαρτύρησε μαζί με πολλούς άλλους χριστιανούς στον διωγμό που ακολούθησε.
Το δε ιερό λείψανο του αγίου πήγαν ευλαβείς χριστιανοί τη νύχτα και το έθαψαν στον ίδιο τον τόπο του μαρτυρίου. Ο τάφος του έγινε πηγή πολλών ιάσεων και θαυμάτων. Αργότερα, στα βυζαντινά χρόνια, ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος, που είχε θεραπευθεί με την ευχή του αγίου από ανίατη νόσο, ευγνώμων φρόντισε να ανεγερθεί στον τόπο αυτό μεγαλοπρεπής ναός προς τιμήν του αγίου (412-413 περίπου).
Ο άγιος ανεδείχθη εξάλλου πολιούχος της Θεσσαλονίκης, η τιμή του ξεπέρασε τα τοπικά όρια και έγινε οικουμενική, και από τότε μέχρι σήμερα επιτελεί αναρίθμητα θαύματα. Εκτός από τις ιάσεις επανειλημμένως έχει σώσει τη Θεσσαλονίκη από εχθρούς και κινδύνους, κάποτε και με οφθαλμοφανείς φανερώσεις του. Τα τελευταία χρόνια η ακαταγώνιστη προστασία του εκδηλώθηκε στον ισχυρό σεισμό του 1978, κατά τον οποίο υπήρξαν ελάχιστα θύματα. Ο Θεός επίσης του έδωσε πλούσιο το χάρισμα της μυροβλυσίας (δηλαδή το χάρισμα τα ιερά του λείψανα να αναβλύζουν μύρο). Είναι ο πιο γνωστός από τους μυροβλύτες αγίους.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Τι σας έκανε εντύπωση από τον βίο του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου; Τι σας άρεσε πιο πολύ; (…)

1. Είναι εντυπωσιακό ότι ο άγιος Δημήτριος ήταν από παιδί στον δρόμο του Θεού. Από τα παιδικά του χρόνια υπήρξε πολύ ενάρετος. Έδειξε ζήλο να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού, τις θείες εντολές, με τη μεγαλύτερη ακρίβεια. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον εγκωμιαστικό του λόγο προς τιμήν του αγίου επανειλημμένως τονίζει ότι τον στόλιζε πλήθος αρετών: ήταν «σοφός και παρθένος και όσιος και πάγκαλός τε και παναμώμητος» (ΕΠΕ 11, 172, παρ. 8).

2. Ανάμεσα στις αρετές του βέβαια ξεχωρίζει η αγνότητά του και στην ψυχή και στο σώμα, που αποτελεί το στολίδι της νεότητας. Γι αὐτήν του την αγνότητα και ο Θεός του έδωσε πλούσια τη χάρη και τη σοφία.

3. Ο άγιος ξεχωρίζει και για τον ιεραποστολικό του ζήλο. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς πάλι τον ονομάζει «διδάσκαλον και απόστολον» (ο.π.). Και αυτό ήταν αποτέ-λεσμα της καθαρότητάς του. Εφάρμοσε στη ζωή του τον λόγο του Θεού. Ήλθε η χάρις στην καρδιά του και τη φλόγισε. Και αυτό που ζούσε τόσο έντονα, τη χαρά της παρου-σίας του Θεού μέσα στην καθαρότατη καρδιά του, πόθησε να τη μεταδώσει και στους άλλους. Γι αὐτό και κήρυττε με προθυμία και παρρησία και το κήρυγμά του, όπως είπαμε, είχε τόση απήχηση.

4. Σίγουρα μας κάνει εντύπωση και το χάρισμα της μυροβλυσίας. Του χαρίσθηκε, λένε οι άγιοι Πατέρες, για τη μεγάλη καθαρότητά του, την ταπείνωση, την ολοκληρωτική αγάπη προς τον Χριστό και τον διακαή του πόθο να μαρτυρήσει γι Αὐτόν. Είναι μυροβλύτης μετά το μαρτύριό του, διότι, όσο ζούσε, ήταν «ευωδία Χριστού» (Β’ Κορ. β’ 15).

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Σήμερα γνωρίσαμε περισσότερο τον άγιο Δημήτριο και τον αγαπήσαμε περισσό-τερο.
Εφάρμοσε, όπως και όλοι οι άγιοι, το σύνθημά μας, «ενδυναμού εν τη χάριτι τη εν Χριστώ Ιησου». Άλλωστε το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής του αρχίζει απ αὐτόν ακριβώς τον στίχο (Β’ Τιμ. β’ 1-10).
Να επικαλούμαστε τις πρεσβείες του, να ζητούμε συχνά-πυκνά τη βοήθειά του στον αγώνα μας. Και να τον έχουμε πρότυπό μας στον αγώνα της αρετής, της αγνότη-τας και της ιεραποστολής. Και ας προσπαθήσουμε να γίνει και η δική μας ζωή «ευωδία Χριστού», να έχει η ζωή μας το άρωμα των αρετών του Χριστού. Να διώχνουμε από την ψυχή μας τη δυσωδία της αμαρτίας με τον καθημερινό μας αγώνα. Από τώρα που είμαστε νέοι. Ο άγιος Δημήτριος μας φωνάζει:
–Μη φοβηθείτε να δώσετε τη νιότη σας στον Χριστό. Δεν θα χάσετε τις χαρές της ζωής.
Αντίθετα, τότε θα βρείτε την αληθινή χαρά, που υπάρχει μόνο κοντά στον Χριστό.
Πως θα το κατορθώσουμε αυτό, παιδιά;
Αγωνιζόμενοι με τη χάρη του Θεού, η οποία, όσο την αξιοποιούμε, τόσο αυξάνε-ται και παρέχεται πιο πλούσια, κατά το παράδειγμα του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημη-τρίου και με τις πρεσβείες του.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ζωή μας «ευωδία Χριστού» (Β’ Κορ. β’ 15)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Η γραμματεία των Δημητρίων Β’: Μαρτύρια, Συλλογές θαυμάτων και Εγκώμια στον άγιο Δημήτριο (πρωτοβυζαντινή – μεσοβυζαντινή περίοδος), Εισαγωγή, επιμέλεια κειμένων: Συμεών Α. Πασχαλίδης, Εκδ. Κέντρου Αγιολογικών Μελετών Ι. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης - Ι. Μ.
Αγίας Θεοδώρας, Μαρτύρια Α και Β, σελ. 25-46.
2. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, διασκευή εκ του γαλλικού: Γ.Ν. Πεντζίκης, τομ.
2ος: Οκτώβριος, εκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 2004, σελ. 295-300.
3. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμά, Ομιλία ΜΘ’, Εις τον εν αγίοις μεγαλομάρτυρα και θαυματουργον και μυροβλύτην Δημήτριον, ΕΠΕ 11, 161-193.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

(Επειδή η εβδομάδα 11-18 Οκτωβρίου ορίστηκε από την Ιερά Σύνοδο ως Εβδομάδα αντιαιρετικής ενημέρωσης, αντίστοιχο θα είναι και το θέμα που θα γίνει στα Κατηχητικά μας)

Ἀναφέρεται στό Γεροντικό ὅτι κάποτε πλησίασαν τόν ἀββά Ἀγάθωνα κάποιοι πού ἤθελαν νά τόν ἐξοργίσουν καί ἄρχισαν νά τόν κατηγοροῦν:
–Ἐσύ εἶσαι ὁ Ἀγάθων; Ἀκοῦμε ὅτι εἶσαι πολύ ἁμαρτωλός...
–Εἶμαι, ἀπάντησε ἐκεῖνος ταπεινά.
–Εἶσαι ὑπερήφανος, φλύαρος καί καταλάλος, εἶσαι....
Ὁ γέροντας Ἀγάθων τά ἄκουγε ὅλα καί τά δεχόταν ταπεινά.
–Εἶσαι καί αἱρετικός...
–Ἄ, ὄχι, ποτέ! Αἱρετικός δέν εἶμαι. Ὅ,τι ἄλλο εἴπατε, τό δέχομαι, διότι μέ ὠφελεῖ νά συναισθάνομαι ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλός, νά μετανοῶ καί νά ζητῶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τό νά εἶναι ὅμως κάποιος αἱρετικός, αὐτό σημαίνει χωρισμό ἀπό τόν Θεό, κι ἐγώ ποτέ δέν θέλω νά χωρισθῶ ἀπό τόν Θεό!
Τό παραπάνω περιστατικό φανερώνει μέ πολύ εὔγλωττο τρόπο πόσο μεγάλη βαρύτητα δίνουν οἱ Ἅγιοι στό ζήτημα τῶν αἱρέσεων. Εἶναι ἀνάγκη λοιπόν ὅλοι μας νά εἴμαστε ἐνημερωμένοι γιά νά προσέχουμε τόν κίνδυνο τῆς πλάνης καί τῆς ἀπώλειας τῆς σωτηρίας μας.

***

1. Τί εἶναι ἡ αἵρεση;
Αἵρεση εἶναι κάθε πλανημένη διδασκαλία πού διαφωνεῖ μέ τή διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅπως αὐτή εἶναι θησαυρισμένη στήν Ἁγία Γραφή καί τήν ἱερά Παράδοση (Οἰκουμενικές Συνόδους, συγγράμματα τῶν ἁγίων Πατέρων κλπ.). Ἐπίσης αἵρεση εἶναι καί κάθε ἰδιαίτερη χριστιανική κοινότητα πού ἀποδέχεται καί κηρύττει πλανημένη διδασκαλία καί ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία καί ἑνότητα μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἡ λέξη «αἵρεση» παράγεται ἀπό τό ρῆμα «αἱρέομαι-αἱροῦμαι», πού σημαίνει ἐκλέγω, προτιμῶ. Αὐτό ἀκριβῶς κάνει ὁ αἱρετικός: ἐπιλέγει ἕνα μέρος ἀπό τήν ὅλη ἀλήθεια πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, τό ἀπομονώνει καί τό ἑρμηνεύει μέ τόν δικό του τρόπο. Ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεός, ὑποτιμοῦν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπορρίπτουν τίς ἅγιες εἰκόνες, τά ἱερά λείψανα, τά ἱερά μυστήρια…
Μερικές γνωστές αἱρέσεις εἶναι οἱ Παπικοί, Προτεστάντες ἤ Εὐαγγελικοί καί παραφυάδες τους (Πεντηκοστιανοί, Μορμόνοι, Ἀντβεντιστές), Χιλιαστές (οἱ γνωστοί ὡς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ») κλπ.

2. Πῶς ἐπισημαίνεται ὁ κίνδυνος τῶν αἱρέσεων στήν Ἁγία Γραφή καί στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός προειδοποίησε: «Προσέχετε νά μή σᾶς παραπλανήσει κανείς. Διότι θά ἔλθουν πολλοί πού θά διεκδικοῦν τό ὄνομα τοῦ Μεσσία, τό ὁποῖο εἶναι δικό μου, καί θά λένε: “Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός”. Καί θά παραπλανήσουν πολλούς… Θά ἐμφανισθοῦν ἐπίσης πολλοί ψευδοπροφῆτες καί θά παρασύρουν πολλούς στίς πλανεμένες διδασκαλίες τους» (Ματθ. κδ´ 4-5, 11).
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶπε στούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου: «Μετά τήν ἀναχώρησή μου θά εἰσβάλουν ἀνάμεσά σας ψευδοδιδάσκαλοι καί πλάνοι σάν ἄγριοι καί σκληροί λύκοι, πού θά διαρπάζουν ἀλύπητα τό ποίμνιο βλάπτοντας καί ἀφανίζοντας τίς ψυχές τῶν λογικῶν προβάτων» (Πράξ. κ´ 29-30). Καί στούς χριστιανούς τῆς Γαλατίας: «Ἀκόμη κι ἄν ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι ἤ κι ἕνας ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύττει ἄλλο Εὐαγγέλιο, διαφορετικό ἀπό ἐκεῖνο πού σᾶς κηρύξαμε, νά εἶναι ἀναθεματισμένος καί χωρισμένος γιά πάντα ἀπό τόν Χριστό» (Γαλ. α´ 8).

Ἀλλά καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μιλοῦν γιά τήν αἵρεση ξεκάθαρα. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά μόνο ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τόν Μέγα Ἀθανάσιο: «Ἡ καθεμιά αἵρεση ἔχει πατέρα τῆς φτιαχτῆς διδασκαλίας της τόν ἀνθρωποκτόνο καί ψεύτη διάβολο. Καί ἐπειδή ντρέπεται νά χρησιμοποιεῖ τό μισητό ὄνομά του, χρησιμοποιεῖ ὑποκριτικά τό καλό ὄνομα τοῦ Σωτῆρος, πού εἶναι πάνω ἀπό κάθε ἄλλο ὄνομα, καί χρησιμοποιεῖ τίς λέξεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καί λέει τά λόγια της ἀλλά ὄχι μέ τήν ἀληθινή τους σημασία· ἔτσι, καλύπτοντας μέ δόλο τήν πλάνη της γίνεται καί ἡ ἴδια ἡ αἵρεση ἀνθρωποκτόνος γι᾿ αὐτούς πού πλανᾶ» (Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης, ΕΠΕ 10, 28).
Ἀλλά καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ἄλλες τοπικές, μεταξύ τῶν ἐργασιῶν τους καταδίκασαν αἱρέσεις καί ἀμετανόητους αἱρεσιάρχες.

3. Μία ἔνσταση: «Τί σημασία ἔχουν οἱ διαφορές σέ δόγματα – θεωρίες δηλαδή – πού τά ξέρουν μόνο οἱ θεολόγοι; Ὅλοι χριστιανοί εἴμαστε, στόν ἴδιο Θεό πιστεύουμε. Καί τό σωστό εἶναι νά εἴμαστε ἀγαπημένοι. Γιατί νά χωριζόμαστε σέ στρατόπεδα;...».
Οἱ ἅγιοι Πατέρες πού ἀγωνίστηκαν μέ τόση σφοδρότητα ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἀσφαλῶς δέν ἦταν φανατισμένοι! Γιατί ἔδειξαν τέτοια προσκόλληση στό δόγμα; Ἤ μήπως ἐμεῖς ἔχουμε περισσότερη ἀπό ἐκείνους ἀγάπη ἀπέναντι στούς αἱρετικούς; Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων εἶναι ἀπόλυτα σαφής:
«Ἡ χριστιανική ζωή ἀποτελεῖται ἀπό τά ἑξῆς δύο: ἀπό τήν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων καί ἀπό τά καλά ἔργα. Καί οὔτε τά δόγματα χωρίς καλά ἔργα εἶναι εὐπρόσδεκτα στόν Θεό (δηλαδή ἡ ἀπρόσεκτη ἁμαρτωλή ζωή ἑνός Ὀρθοδόξου) οὔτε τά καλά ἔργα πού δέν συνοδεύονται ἀπό τό ὀρθόδοξο δόγμα δέχεται ὁ Θεός (τόν αἱρετικό πού κάνει καλά ἔργα)» (Κατήχ. Δ´, PG 33, 456).
Τά δόγματα δέν εἶναι ἁπλές θεωρίες, νεκρό γράμμα. Εἶναι μυστηριώδεις θεῖες ἀλήθειες πού συνδέονται ἄμεσα μέ τή ζωή μας καί μᾶς ἁγιάζουν ὅταν τίς ἀποδεχόμαστε. Εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Τόν θησαυρό τῶν θείων ἀληθειῶν τόν φυλάει χωρίς ἀλλαγές ἡ Ἐκκλησία, ἡ Μία καί Ὀρθόδοξη, πού ἔχει κεφαλή της τόν Χριστό, ἐνῶ τό Ἅγιον Πνεῦμα τήν κατευθύνει ὥστε νά μήν πέφτει ποτέ στήν πλάνη. Ἤ δέχεσαι τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στό σύνολό της χωρίς καμία ἐξαίρεση καί κερδίζεις τή σωτηρία πού χαρίζει ὁ Χριστός, ἤ ἐξηγεῖς τά τοῦ Θεοῦ μέ τό δικό σου μυαλό, ὁπότε φτιάχνεις δική σου πίστη καί χάνεις τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Ὅποιος θέλει νά πιστεύει ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις, αὐτός θέτει τόν ἑαυτό του ἐκτός Ἐκκλησίας καί χάνει τή σωτηρία. Διότι «ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία» (ἅγιος Κυπριανός). Γι᾿ αὐτό καί οἱ ἅγιοί μας ἔδειξαν τέτοια ἐμμονή στήν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν» (Ἰούδ. 3). Διότι δέν ἀγωνίζονταν γιά τή δική τους γνώμη ἀλλά γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ πού σώζει ὅποιον τήν ἀποδεχθεῖ ὁλόκληρη καί ἀνεπιφύλακτα.
Εἶναι λοιπόν ὁλοφάνερο ὅτι ὁ κίνδυνος πού ὑπάρχει ἀπο τίς αἱρέσεις εἶναι πολύ μεγάλος. Ἀποκοπτόμαστε ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, χάνουμε τή θεία χάρη, χάνουμε τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας!

4. Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στίς αἱρέσεις;
α. Ἐνημέρωση καί κατάρτιση
Εἶναι ἀπαραίτητο νά γνωρίσουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, νά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή καθώς ἐπίσης τή ζωή τῶν Ἁγίων καί τή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά μποροῦμε νά διακρίνουμε τήν ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη. Ὑπάρχουν κατάλληλα ἀντιαιρετικά βιβλία καί ὀρθόδοξες ἱστοσελίδες1 πού ἐνημερώνουν γιά τίς πλάνες τῶν αἱρέσεων καί γιά τήν ὕπουλη προσηλυτιστική δράση τους.

β. Προσοχή νά μή δεχόμαστε τίποτε αἱρετικό
Ὅπως προσέχουμε νά μή φᾶμε τροφές ἀλλοιωμένες ἤ δηλητηριασμένες, ἔτσι πρέπει νά προσέχουμε ὥστε κι ἡ ψυχή μας νά μήν τρέφεται μέ νοθευμένες διδασκαλίες ἀλλά μέ καθαρή τήν ἀλήθεια. Ὅπως ἐλέγχουμε τά νομίσματα στίς συναλλαγές μας γιά νά μή μᾶς ἐξαπατήσουν καί μᾶς δώσουν πλαστά, πολύ περισσότερο ὀφείλουμε νά διαφυλάττουμε τό ὀρθόδοξο δόγμα καί ἦθος ἀπό κάθε πλαστογράφηση καί παραχάραξη.
Ἄς εἴμαστε πάντοτε προσεκτικοί καί ἄς ἀντιδροῦμε σωστά ἀπέναντι στίς προκλήσεις τῶν αἱρετικῶν: Ἄν χτυπήσουν τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας, θά τούς διώξουμε χωρίς καμιά συζήτηση καί θά ἐνημερώσουμε καί τούς γνωστούς/γείτονές μας. Νά ξέρουν κι ἐκεῖνοι περί τίνος πρόκειται. Νά ἐνημερώνουμε καί τούς ἱερεῖς τῆς ἐνορίας μας, ἄν μάθουμε πώς σέ κάποιο σπίτι τῆς γειτονιᾶς μας γίνονται συναθροίσεις αἱρετικῶν. Μακριά ἀπό τά χέρια μας τά περιοδικά καί τά βιβλία τους. Ἀπό τούς αἱρετικούς δέν ἀγοράζουμε τίποτε, δέν δεχόμαστε τίποτε, ἔστω κι ἄν μᾶς τό προσφέρουν δωρεάν. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς συμβουλεύει: Τόν αἱρετικό νά μήν τόν δέχεσθε στό σπίτι σας καί νά μήν τοῦ λέτε οὔτε “χαίρετε”. Διότι ἐκεῖνος πού τόν χαιρετᾶ γίνεται συμμέτοχος στά πονηρά του ἔργα (ἐπειδή χαιρετώντας τον καί ἔχοντας στενές σχέσεις μαζί του τόν ἐνθαρρύνει ἐμμέσως νά ἐξακολουθεῖ νά κάνει τά πονηρά αὐτά ἔργα)» .
Ἐπίσης εἶναι σημαντικό νά γνωρίζουμε ὅτι ἀπαγορεύεται ἀπό τούς ἱερούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας νά συμμετέχουμε σέ ὁποιαδήποτε «ἀκολουθία» ἤ «μυστήριο» τῶν αἱρετικῶν. Τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἄκυρα. Ὅποιος μετέχει στά μυστήριά τους μετέχει καί στήν κακοδοξία τους. Αἱρετικός δέν μπορεῖ νά γίνει ἀνάδοχος σέ Ὀρθόδοξο βαπτιζόμενο. Σέ αἱρετικούς δέν τελεῖται κανονική κηδεία οὔτε μνημόσυνο. Τούς ἐπιτρέπεται μόνο ἡ ἀκρόαση στή θεία Λειτουργία, ὅσο ὅμως καί στούς κατηχουμένους, δηλαδή μέχρι περίπου τά ἀναγνώσματα.
γ. Μισῶ τήν αἵρεση, ὄχι τόν αἱρετικό.
Ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἄν κάτι ἀποστρεφόμαστε, εἶναι οἱ φρικτές αἱρέσεις πού ὑποστηρίζουν οἱ ὅποιοι αἱρετικοί καί μέ πεῖσμα προσπαθοῦν νά μᾶς ἐπιβάλουν. Πρέπει νά πονᾶμε γιά τήν πλάνη τους καί νά προσευχόμαστε ὥστε νά τούς φωτίσει ὁ Θεός νά ἐπιστρέψουν στήν ὀρθή πίστη. Γι᾿ αὐτό καί ἀνάμεσα στίς πλούσιες σέ περιεχόμενο εὐχές τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου ὑπάρχουν σχετικά αἰτήματα: «Τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καὶ σύναψον τῇ ἁγίᾳ σου καθολικῇ καὶ ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ… Τὰς τῶν αἱρέσεων ἐπαναστάσεις ταχέως κατάλυσον τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος...».

***

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ὅσα εἴπαμε μᾶς βοηθοῦν νά ἐκτιμήσουμε πόσο μᾶς εὐεργέτησε ὁ Θεός νά μᾶς ἀποκαλύψει τήν Ἀλήθεια. Ἄς φυλάξουμε τόν πιό πολύτιμο θησαυρό μας, τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Καί παράλληλα, ἄς ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε τή ζωή τῆς ἁγιότητος. Νά ἀποδεικνύουμε μέ τή ζωή μας ὅτι μόνο μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πνέει ἡ ἁγιαστική χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἀναγεννᾶ καί ἐξυψώνει τόν ἄνθρωπο, ὥστε ὅσοι ἑτερόδοξοι μᾶς γνωρίζουν, νά λένε: «Αὐτοί ἔχουν τή χάρη, αὐτοί ἔχουν τήν ἀλήθεια. Θέλω νά γίνω Ὀρθόδοξος!».

Δεῖτε ἐνδεικτικά: http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/HERESIES.HTM , http://www.ppu.gr/greek/greek.htm , http://www.egolpion.com/root.el.aspx .

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΔΙΗΓΗΣΗ

Πλήθος αναρίθμητο είχε συναχθεί να δει και ν’ ακούσει τον Κύριο. Μερικοί είχαν ενδιαφέρον μεγάλο. Παρακολουθούσαν τη διδασκαλία Του με προσοχή. Παντού, όπου μάθαιναν ότι δίδασκε, πήγαιναν. Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι που πήγαιναν από περιέργεια. Αφού πήγαιναν τόσοι άλλοι, πήγαιναν και αυτοί. Και άλλοι έμειναν τελείως αδιάφοροι.
Ο Κύριος άρχισε να τους ζωγραφίζει με απαράμιλλη απλότητα και χάρη μια συνηθισμένη γι’ αυτούς αγροτική σκηνή:
Βγήκε ένας γεωργός με το δισάκι του στον ώμο να σπείρει στο χωράφι του το σπόρο του.
Πεπειραμένος γεωργός όπως ήταν, σκόρπισε με χάρη άφθονο το σπόρο στο οργωμένο χωράφι.
Όμως, καθώς έσπερνε, ένα μέρος από το σπόρο έπεσε κατά το δρόμο, και έπειτα από λίγο πατήθηκε και τον έφαγαν τα πτηνά.
Μερικοί σπόροι έπεσαν σε γη που είχε πάνω-πάνω λίγο χώμα, αλλ’ από κάτω ήταν όλο πέτρα. Και αυτοί όταν φύτρωσαν, έπειτα από λίγο ξεράθηκαν, διότι δεν είχε εκεί υγρασία.
Έπεσαν ακόμη και σπόροι σε έδαφος, που είχε και σπόρους από αγκάθια, και βλάστησαν.
Όμως συγχρόνως βλάστησαν και τα αγκάθια και τους έπνιξαν. Έτσι, πήγαν και αυτοί χαμένοι!...
Μόνο το μέρος του σπόρου που έπεσε στο καλά οργωμένο έδαφος – «εις την γην την αγαθήν» – βλάστησε, αναπτύχθηκε και έκανε καρπό εκατό φορές περισσότερο από το σπόρο.
Το πολύ το πλήθος άκουσε την ωραία αυτή παραβολή, την τόσο παραστατική, χωρίς να ενδιαφερθεί να ρωτήσει το θείο Διδάσκαλο ποιό είναι το βαθύτερο νόημά της. Μόνο οι μαθητές Του Τον πλησίασαν ιδιαιτέρως και Τον ρώτησαν:
–Ποιό είναι το βαθύτερο νόημα της παραβολής αυτής;
Ο Κύριος ευχαριστήθηκε πολύ από το ενδιαφέρον των μαθητών και τους απάντησε:
–Σε σας που έχετε ενδιαφέρον και καλή διάθεση, δόθηκε από τον Θεό η χάρη να γνωρίσετε τις ουράνιες αλήθειες – «τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού». Στους άλλους όμως, διδάσκω με παραβολές, διότι ούτε ο νους τους, ούτε η καρδιά τους έχει ενδιαφέρον και πόθο να μάθει τα βαθύτερα νοήματα, τα πνευματικά, ούτε φροντίζει να τα συγκρατήσει, για να τα εφαρμόσει και να τα κάνει ζωή του.
Στη συνέχεια τους εξήγησε το νόημα της παραβολής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Η διδασκαλία Του.
Είναι άνθρωποι που ακούνε το λόγο του Θεού χωρίς κανένα βαθύτερο ενδιαφέρον. Η καρδιά τους μένει ασυγκίνητη. Ο,τι ακούνε σταματά ως τ’ αυτιά τους. Ύστερα τον ξεχνούν. Γι’ αυτό μοιάζουν με το δρόμο, τη σκληρή γη την πατημένη.
Υπάρχουν και άλλοι που, ενώ ενθουσιάζονται στην αρχή από την ωραιότητα του θείου λόγου, έπειτα δε φροντίζουν να ριζώσει μέσα τους με πίστη. Μόλις παρουσιασθεί καμιά δυσκολία, αμέσως τα ξεχνούν όλα. Νομίζεις ότι δεν άκουσαν ποτέ λόγο Θεού. Μοιάζουν αυτοί με το πετρώδες έδαφος, το άγονο.
Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι που ακούνε το λόγο του Θεού με ευχαρίστηση. Τον δέχονται μέσα στην ψυχή τους και θέλουν να ωφεληθούν από αυτόν και να τον χρησιμοποιήσουν. Όμως κάνουν ένα μεγάλο σφάλμα. Αφήνουν τ’ αυτιά τους ελεύθερα να δεχθούν και άλλους σπόρους. Τους σπόρους του κακού. Αφήνουν και τα ελαττώματά τους ανεμπόδιστα να  θεριεύουν.
Έτσι τον καλό σπόρο τον πνίγουν τ’ αγκάθια του κακού. Μοιάζουν αυτοί με τη γη που είναι γεμάτη αγκάθια και τριβόλια.
Αποκαρδιωτικά, θλιβερά ήταν όσα ο Κύριος είπε και για τις τρεις αυτές κατηγορίες του εδάφους…
Δόξα τω Θεώ όμως, υπάρχει και η γη η αγαθή, που κάνει «καρπόν εκατονταπλασίονα».
Ποιοί μοιάζουν με αυτή; Το πρόσθεσε και αυτό ο Κύριος:
Όσοι προσεκτικά ακούνε η διαβάζουν το λόγο του Θεού μ’ ενδιαφέρον να καταλάβουν το πνευματικό βάθος του. Όσοι τον πιστεύουν μέσα τους ως ουράνιο λόγο. Τον ξαναφέρνουν συνεχώς στη μνήμη τους και αγωνίζονται με πίστη στη θεϊκή δύναμή του να τον εφαρμόσουν. Να τον κάνουν πράξη στη ζωή τους. Έτσι, πολλαπλασιάζεται σε εκατό ο σπόρος του λόγου του Θεού. Και καρποφορεί μέσα τους πλούσια κάθε αρετή.
Ο Κύριος, όταν τελείωσε την παραβολή, θέλησε να ξυπνήσει περισσότερο το ενδιαφέρον του πλήθους. Φώναξε λοιπόν, με φωνή υψωμένη, δυνατή: «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»!
–Όποιος έχει πνευματικό ενδιαφέρον και θέλει να μαθαίνει το θέλημα του Θεού, ας ακούει προσεκτικά τη διδασκαλία μου.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Αυτή είναι η γνωστή παραβολή του σπορέως. Ωστόσο, η παραβολή αυτή ισχύει για τότε μόνο «τω καιρώ εκείνω» η και για την δική μας εποχή; Πως και από ποιούς σπέρνεται σήμερα ο λόγος του Θεού; (...)
Ο μεγάλος σποριάς της οικουμένης, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, υπάρχει και σήμερα. Όπως επίσης υπάρχουν και οι μικροί σποριάδες της κάθε εποχής: οι Απόστολοι κι οι διάδοχοί τους, οι Πατέρες, αλλά και όλοι οι κληρικοί και λαίκοι ιεραπόστολοι.
Σήμερα, το έργο της σποράς το επιτελεί η Εκκλησία με το θείο κήρυγμα, με τα Κατηχητικά Σχολεία, με τα χριστιανικά βιβλία και περιοδικά, με όλα τα θαυμαστά που βλέπουμε γύρω μας. Το ερώτημα το μεγάλο είναι:
2. Εμείς σε ποιά κατηγορία εμείς ανήκουμε; (...)
Ας θυμηθούμε ποιές είναι οι τέσσερις κατηγορίες που μας είπε ο Κύριος Ιησούς:
α. Ο πατημένος δρόμος. Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που παρομοιάζονται με το έδαφος του δρόμου, που είναι σκληρό και άγονο. Σε ποιές περιπτώσεις τους μοιάζουμε;... Όταν η εσωτερική μας διάθεση είναι νεκρή. Όταν την χαρακτηρίζει μία πλήρης αδιαφορία για το λόγο του Θεού. Όταν ο νους μας ταξιδεύει αλλού η ακούμε σαν κάτι βαρετό το κήρυγμα της Κυριακής και θέλουμε να τελειώσει γρήγορα η Θ. Λειτουργία, φυσικό είναι ο σπόρος να μη βρίσκει έδαφος στην ψυχή μας. Το ίδιο μπορεί να ισχύει για το καλό βιβλίο η Περιοδικό. Όταν τα απορρίπτουμε εκ των προτέρων, μοιάζουμε με το δρόμο τον πατημένο, τον στρωμένο με μαύρη άσφαλτο, πάνω στον οποίο δεν καρποφορεί τίποτα. Θλιβερή περίπτωση.
β. Έδαφος πετρώδες. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων για την οποία μίλησε παραστατικά ο Κύριός μας, όταν είπε ότι μερικοί σπόροι έπεσαν σε έδαφος πετρώδες, φύτρωσαν για λίγο, αλλά επειδή δεν είχαν ρίζα μαράθηκαν, ξεράθηκαν. Σε ποιές περιπτώσεις τους μοιάζουμε;(...) Όταν ακούμε μεν και δεχόμαστε τον λόγο του Θεού με ενδιαφέρον αλλά χωρίς βάθος, χωρίς να τον αφήνουμε να ριζώσει μέσα μας. Περιοριζόμαστε σε μία ευχαρίστηση στιγμιαία και παροδική. Παίρνουμε αποφάσεις που γρήγορα όμως εξατμίζονται. Πηγαίνουμε στην Εκκλησία, ερχόμαστε  στο Κατηχητικό. Από εκεί και πέρα όμως αρχίζει το πρόβλημα. Αυτά που ακούμε ή ζούμε δεν τα αφήνουμε να προχωρήσουν μέσα στην καρδιά μας. Να πιάσουν ρίζες. Να φέρουν καρπούς, όπως είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η υπομονή κ. α. Δηλαδή δεν υπάρχει σοβαρή διάθεση για αγώνα, για να φτιάξουμε καλό χαρακτήρα, για να μείνουμε σταθεροί στην πίστη, να μορφωθούμε πνευματικά κλπ. Γι' αυτό και μόλις μας ζητηθεί κάποια θυσία, κάποια προσπάθεια η μόλις φανούν κάποιες δυσκολίες, κάποιες ειρωνείες, κάποιες δοκιμασίες, τα εγκαταλείπουμε όλα, λιποτακτούμε, φεύγουμε, λησμονούμε τα πάντα και τους πάντες. Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην προσωπική μας προσπάθεια να αγωνιστούμε, να βγάλουμε από το χωράφι της ψυχής μας κάθε πέτρα και κάθε βράχο που κάνει άγονο το έδαφος της ψυχής μας.
γ. Τα αγκάθια
Μερικοί σπόροι, λέγει η παραβολή, έπεσαν σε έδαφος που είχε πολλά αγκάθια, τα οποία μεγάλωσαν γρηγορότερα και έπνιξαν τους καλούς σπόρους. Μήπως η τρίτη αυτή περίπτωση κάποτε είναι η περίπτωσή μας; (...)
Μερικές φορές, παιδιά, ενώ έχουμε καλή διάθεση, διαθέτουμε καλό και γόνιμο έδαφος, αφήνουμε να μας κερδίζουν διάφορα πράγματα του κόσμου αυτού. Ανέσεις, απολαύσεις, γλέντια, σαρκικές ηδονές, και τα παρόμοια. Παρασυρόμαστε από το πνεύμα του κόσμου, από τη μόδα και δεν θέλουμε κανένα ζόρισμα στη ζωή μας. Αυτά είναι τα αγκάθια. Έτσι, ενώ έχουμε την καλή διάθεση για την αλήθεια του Θεού, από την άλλη μεριά καλλιεργούμε λαθραία τα αγκάθια του κακού και της αμαρτίας και στο τέλος κυριαρχούν αυτά. Γιατί το κακό είναι πιο εύκολο από το καλό. Η απόλαυση της αμαρτίας ρουφάει όλους τους ζωογόνους χυμούς και δεν  αφήνουν  τις καλές διαθέσεις να καρποφορήσουν. Και τότε τα αγκάθια της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας, της φιληδονίας μεγαλώνουν μέσα μας και απομακρύνουν από την ψυχή τον λόγο του Θεού, μας αποξενώνουν από τον Θεό και μαραζώνουν την πνευματική ζωή. Τι κρίμα, ένα καλό και γόνιμο χωράφι πηγαίνει χαμένο!
δ. Γόνιμο και καρποφόρο έδαφος.
Υπάρχει και μία τέταρτη κατηγορία, που ξεπερνάει όλες τις προηγούμενες. Είναι οι σπόροι εκείνοι που έπεσαν σε έδαφος γόνιμο, σε γη καλή και αγαθή και απέδωσαν καρπούς 30, 60 και
100 φορές περισσότερο. Είναι όσοι προσεκτικά ακούνε η διαβάζουν το λόγο του Θεού μ’ ενδιαφέρον να καταλάβουν το πνευματικό βάθος του.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας επιμένουν πολύ όχι τόσο στην αποτυχία των τριών πρώτων περιπτώσεων όσο στη θαυμαστή επιτυχία της τετάρτης αυτής περιπτώσεως. Θέλουν να τονίσουν, ότι αν και υπάρχουν πολλές δυσκολίες για να καρποφορήσει μέσα μας ο λόγος του Θεού, εμείς δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, αλλά να αγωνιζόμαστε για να έχουμε πλούσια πνευματική καρποφορία.
3. Πως όμως θα κατορθώσουμε να κάνουμε την ψυχή μας «καλή γη» για να καρποφορήσει;
Η ακρόαση του Λόγου του Θεού με καλή διάθεση. Να ακούμε και να μελετούμε το λόγο του Θεού με προθυμία, με ειλικρινές πνεύμα μαθητείας και με τη διάθεση να τον εφαρμόσουμε. Πρέπει να τον δεχτούμε σαν ένα προσωπικό μήνυμα, που μας απευθύνει ο ίδιος ο Θεός. Αν βλέπαμε τον ίδιο το Θεό μπροστά μας, πως θα Τον ακούγαμε; Αλλά και με το Ευαγγέλιο μας μιλάει ο ίδιος ο Θεός. Όταν ακούμε με τέτοια διάθεση το θείο λόγο, τότε, δεν κουραζόμαστε  να τον ακούμε και να τον μελετούμε, όπως δεν κουραζόμαστε να ασχολούμαστε συνεχώς με πράγματα τα οποία αγαπάμε.
Διατήρηση και κατοχή μέσα μας του λόγου του Θεού. Η παραβολή του σποριά, που αναλύουμε σήμερα, μας λέγει, πως καρποφορούν εκείνοι που «κατέχουν» καλά τον Λόγο του Θεού. Τι σημαίνει, να «κατέχουμε» τον λόγο του Θεού;...
- Σημαίνει πως, όταν ακούμε τα λόγια του Θεού, δεν πρέπει να βιαζόμαστε, να θέλουμε να τελειώνουμε και να φεύγουμε από αυτά. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την ομάδα μας.
- Ζούμε σε μία εποχή που μας κατακλύζουν τόσα πολλά ― ειδήσεις, ιδέες, γεγονότα, καινούργιες κατακτήσεις κλπ.― που γρήγορα ξεχνάμε όσα ακούμε. Γι' αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, όχι απλώς να ακούμε το λόγο του Θεού, αλλά και να τον «κατέχουμε», να τον κρατάμε καλά. Δηλαδή, να στοχαστούμε πάνω σε όσα ακούμε, να τα αφομοιώσουμε. Να τα κάνουμε κτήμα μας. Να μη μείνουμε σε γενικότητες και αοριστίες, αλλά να κρατάμε κάθε φορά κάτι το συγκεκριμένο. Να φεύγουμε π.χ. από την ομάδα μας μ' ένα συγκεκριμένο σύνθημα, με μία συγκεκριμένη και πρακτική απόφαση: Να κάνω αυτό ή εκείνο. Να το κουβεντιάζω και με κάποιον άλλο. Να προσευχηθώ γι' αυτό. Να ελεγχθώ με διάθεση αυτοκριτικής.
Να περιμένουμε με υπομονή την καρποφορία. Το κείμενο της παραβολής μας λέγει επιγραμματικά: «Καρποφορούσιν εν υπομονή». Τι σημαίνει αυτό;...
- Δεν καρποφορεί μέσα μας ο λόγος του Θεού από τη μία μέρα στην άλλη. Πρέπει να περιμένουμε με υπομονή. Όπως ακριβώς δεν καρποφορεί αμέσως και ο σπόρος. Αναπτύσσεται σιωπηλά μέσα στο χώμα και σιγά - σιγά βγάζει τη μύτη του και γίνεται βλαστάρι. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί και ο λόγος του Θεού. Πρέπει να τον κλείσουμε μέσα στην ψυχή μας με λαχτάρα και να περιμένουμε με υπομονή. Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος. Δεν ξερριζώνονται τα πάθη μας από την μία μέρα στην άλλη. Οι κακίες είναι βαθιά ριζωμένες. Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε μία κι έξω από αυτές. Μερικοί λένε: «Τόσο καιρό διαβάζω την Άγια Γραφή, πηγαίνω στην Εκκλησία, έρχομαι στο Κατηχητικό, αλλά δεν βλέπω προκοπή». Δεν είναι σωστό αυτό. Ο λόγος του Θεού παρουσιάζει τις μεταμορφωτικές του δυνάμεις σιγά - σιγά. Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλές αδυναμίες και πολλές δυσκολίες που καθυστερούν την καρποφορία. Πρέπει να περιμένουμε με υπομονή και να επιμένουμε. Με την προσπάθεια και τον αγώνα και ιδιαίτερα με τη χάρη του Θεού έρχονται μέσα μας οι καρποί της αγάπης, της πίστης, της τιμιότητας, της σεμνότητας, της ταπείνωσης και κάθε αρετής.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σήμερα με τα «κομπρεσέρ» και τα «τρακτέρ» και τα πιο άγονα και πετρώδη χωράφια γίνονται γόνιμα και καρποφόρα. Υπάρχουν και τα λιπάσματα και τα ποτίσματα. Το ερώτημα είναι: Εμείς είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε την ψυχή μας «καλή γη»; Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε μέσα μας έδαφος γόνιμο και καρποφόρο για να ριζώνουν τα λόγια του Θεού. Ας προσευχόμαστε να μας χαρίζει ο άγιος Θεός προθυμία για να δεχόμαστε τον λόγο Του κι ας καθαρίζουμε την ψυχή μας για να γίνεται εύφορη γη.
Ο μεγάλος Σποριάς μας εμπιστεύεται τον πολύτιμο σπόρο Του, τα λόγια Του, στην ψυχή μας. Ας Του προσφέρουμε, λοιπόν, κι εμείς την ψυχή μας ως «γη αγαθή και καλή», για να φέρει καρπό εκατό φορές περισσότερο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ας προετοιμάσουμε το χωράφι της ψυχής μας γιανα ψέχουμε «εκατονταπλάσια» καρποφορία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Αρχ. Σεραφείμ Παπακώστα, Αι παραβολαί του Κυρίου, εκδόσεις «ΖΩΗΣ».
- Κάθε Κυριακή ένα μήνυμα, (Ενθύμιο Χαρούμενων Αγωνιστών), Αθήνα 2007.
- Βοήθημα ΧΜΟ Γυμνασίου (Β).

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα