Διήγηση

Σέ προηγούμενη συνάντησή μας παιδιά, είχαμε συζητήσει γιὰ τόν Θεό Δημιουργό. Συνεχίζοντας λοιπόν σήμερα θὰ ποῦμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀρκέστηκε μόνο στὸ ὅτι δημιούργησε τὸν κόσμο. Καὶ μετὰ τὴ δημιουργία συνεχίζει νὰ τὸν κυβερνᾶ, νὰ ἐπιστατεῖ, νὰ ἐνδιαφέρεται, νὰ τὸν παρακολουθεῖ. Θὰ ἦταν καὶ παράλογο νὰ φτιάξει τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν ἐγκαταλείψει στὴν τύχη του. Αὐτὸς ποὺ ἔβαλε στὸν ἄνθρωπο καὶ στὰ ζῶα ἀκόμα τὸ ἔνστικτο νὰ φροντίζουν γιὰ τὰ παιδιά τους, θ᾿ ἀδιαφοροῦσε ὁ ἴδιος γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὰ πλάσματά Του; ῎Οχι λοιπόν! ᾿Ενδιαφέρεται!

Στὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως μάλιστα ὑπάρχει καὶ μία λέξη πολὺ ἐνδιαφέρουσα. Νά τί λέγει·

«Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα».

Τί σημαίνει ἡ λέξη Παντοκράτωρ;

῞Οτι ὁ Θεός κρατεῖ τὰ πάντα, δηλαδὴ τὰ συγκρατεῖ ὅλα στὰ χέρια του, τὰ κατευθύνει, τὰ κρατᾶ, τὰ κυβερνᾶ. Μὲ ἕνα λόγο, ὁ Θεὸς προνοεῖ, ἐνδιαφέρεται τόσο γιὰ τὴν ἄψυχη κτίση ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἔμψυχη, ἰδιαίτερα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. ᾿Εὰν ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ γύρω κόσμο, δὲν θ᾿ ἀργήσουμε ν᾿ ἀντιληφθοῦμε μὲ τὰ μάτια μας αὐτὸ ποὺ λέγεται Πρόνοια Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο. Τὰ οὐράνια σώματα, τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἡλίων κινοῦνται μέσα στὸ σύμπαν μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Παρὰ ταῦτα δὲν συγκρούονται. Πῶς ὅμως αὐτὰ συγκρατοῦνται στὴν τάξη καὶ στὴν πειθαρχία; ῎Ανθρωποι συχνὰ περπατοῦν στὸ δρόμο καὶ σκοντάφτουν καὶ ὁ ἕνας πέφτει ἐπάνω στὸν ἄλλο. Δὲν εἶναι σπάνιο τὸ φαινόμενο· αὐτοκίνητα, πλοῖα, ἀεροπλάνα συγκρούονται ἄν καί ἔχουν ὁδηγούς ἀνθρώπους.

Τὰ οὐράνια ὅμως σώματα τὰ ἄψυχα πῶς δὲν συγκρούονται καὶ πῶς συγκρατοῦνται στὴν τάξη καὶ τὴν ἁρμονία; Ποιός τὰ κατευθύνει;

῾Απλούστατα. ῾Ο ὑπερκόσμιος νοῦς, ὁ Θεός Δημιουργὸς διὰ τῶν νόμων τῶν φυσικῶν ποὺ ὅρισε ᾿Εκεῖνος καὶ τοὺς ὁποίους φυσικοὺς νόμους ἐποπτεύει καὶ παρακολουθεῖ. ῞Ολα δηλαδὴ τὰ ὑλικὰ δημιουργήματα, ὑπακούουν καὶ πειθαρχοῦν τυφλὰ στὸν Θεό.

᾿Απὸ τὸν οὐρανὸ ἂς ἔλθουμε ὕστερα στὴ γῆ. ᾿Εδῶ ὑπάρχει ἡ ποικιλία τῶν ἀνθέων, τῶν φυτῶν, τῶν δένδρων, τῶν ζώων, τῶν πολλῶν καὶ διαφόρων τύπων ἀνθρώπων. Γιατί ὄχι καὶ ἡ περίπτωση τῶν θαλασσῶν, τῶν ποταμῶν μὲ τὴν ποικιλία τῶν ψαριῶν, τῶν τεραστίων ψαριῶν, τῶν ποικίλων καὶ διαφόρων εἰδῶν, ποὺ παρουσιάζονται. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι· Πῶς αὐτὰ συντηροῦνται; Καὶ πάλι ἡ ἀπάντηση. ῾Η Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὑπέροχος ὁ προοιμιακὸς ψαλμός, ποὺ διαβάζουμε στὸν ῾Εσπερινό. Τί λέει; «Πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν» (Ψαλμ. ργ´ 27). ῞Ολα δηλαδὴ ἀπὸ σένα, Κύριε, περιμένουν νὰ τοὺς δώσεις τροφή.

Κι ἂν φροντίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ ζῶα, γιὰ τὰ πουλιά, τὰ φυτά, τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τὰ ἄψυχα δηλαδὴ δημιουργήματα, θ᾿ ἀδιαφορήσει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν προίκισε μὲ ψυχὴ ἀθάνατη καὶ τὸν κατέστησε ἄρχοντα στὴν κτίση του; ῎Οχι βέβαια! Πάνω ἀπὸ μᾶς ὑπάρχει ὁ Πατέρας, ὁ στοργικὸς Πατέρας, ποὺ νοιάζεται γιὰ μᾶς, ποὺ γνωρίζει τὸν πόνο μας, τὶς δυσκολίες μας, τὰ προβλήματά μας ὅλα.

῾Η ζωή μας, ἂν προσέξει ὁ καθένας μας, εἶναι γεμάτη ἀπὸ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νὰ μὴ μᾶς διαφεύγουν.

Πόσες φορὲς στ᾿ ἀλήθεια βλέπουμε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἔσωσε ἀπὸ ἕνα βέβαιο κίνδυνο, ἀπὸ ἕνα γκρεμό. Πόσες φορὲς βλέπουμε τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἐνδιαφέρον, τὴ προστασία στὸ ὀρφανὸ καὶ ἀπροστάτευτο, στὸ φτωχὸ καὶ στὴ χήρα τὴν πολύτεκνη μητέρα! Ναί, εἶναι χειροπιαστὴ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

῍Αν ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ ἔργα του καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τότε πῶς ἐπιτρέπει τὸν πόνο καὶ τὶς ἀρρώστιες;

Πῶς ἐπιτρέπει τὸ θάνατο, τὴ φτώχεια, τὴ δυστυχία καὶ τόσα ἄλλα κακά; Γιατί, ὕστερα, τόσοι πόλεμοι, τόσο κακὸ στὸν κόσμο, τόσες θεομηνίες, σεισμοὶ καὶ προπαντὸς πῶς ὁ Θεὸς ἀφήνει τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους νὰ ὀργιάζουν καὶ νὰ ἀποθρασύνονται καὶ νὰ πατοῦν ἐπάνω σὲ πτώματα ζῶντας αὐτοί σὲ ἄνεση, ἐνῶ εὐσεβεῖς καὶ τίμιοι ἄνθρωποι δοκιμάζονται; Τέτοια ἀκούγονται πολλὰ καὶ συχνά· κάθε μέρα. Καὶ ὄχι μόνο ἀπὸ ἀθέους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πιστοὺς ἀνθρώπους.

Κατ᾿ ἀρχὴν ὅλα ἐμεῖς τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ μπορούμε νὰ τὰ ἐξιχνιάσουμε;

Εἶναι πολὺ μικρὸ τὸ μυαλουδάκι μας γιὰ νὰ τὰ κατανοήσει καὶ νὰ χωρέσει τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ. «Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ. ια´ 34). ῎Αλλα βλέπουμε ἐμεῖς καὶ ἀλλοιώτικα τὰ βλέπει ὁ Θεός.

῾Ο Θεὸς ὅλα τὰ ἔκανε καλά. Πῶς χάλασαν τότε;

Μπῆκε ἡ ἁμαρτία. ῾Ο ἄνθρωπος, δηλαδή, ἔγινε ἀντάρτης κατὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ μετὰ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἡ φύση ὅλη ἐπαναστάτησε κατὰ τοῦ ἀνθρώπου. Εἰσόρμησε δηλαδὴ στὸν κόσμο τὸ φυσικὸ καὶ τὸ ἠθικὸ κακό. Καὶ ἡ φύση ἀγρίεψε. ᾿Επαναστάτησε καὶ αὐτὴ κατὰ τοῦ ἀντάρτη ἀνθρώπου. ῎Οχι· δὲν ἔδωσε ὁ Θεὸς οὔτε τὸν πόνο, οὔτε τὴν ἀρρώστια, οὔτε τὰ βάσανα. Τὰ δημιούργησε ὁ ἄνθρωπος μόνος του. Καὶ τώρα; Τὰ κληροδοτεῖ καὶ στοὺς ἄλλους, τοὺς ἀπογόνους του. Παρόλα αὐτά θὰ ποῦμε ὅτι ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στραγγαλίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, προσπαθεῖ καὶ αὐτὸ τὸν πόνο καὶ τὰ βάσανα νὰ τὰ μετατρέπει σὲ καλό· τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ καλό, βεβαίως τοῦ ἀνθρώπου.

Πῶς γίνεται αὐτό, θὰ πεῖτε; Νά πῶς γίνεται.

῾Ο πόνος, γιά παράδειγμα, ἡ δοκιμασία ἔχουν αὐτό τὸ ἀποτέλεσμα· μαλακώνουν τὴ σκληρή μας καρδιά.

Ναί, εἶναι πολὺ σκληρὴ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη τὴν κάνουν πιὸ εὐγενική, πιὸ φιλάνθρωπη, πιὸ ταπεινή. Τί λέει ἡ παροιμία; ῾Ο χορτᾶτος τὸν νηστικὸ δὲν τὸν πιστεύει. ῞Οταν ὅμως δοκιμάσει καὶ αὐτὸς τὴ φτώχεια, τότε εἶναι πιὸ συμπαθὴς στοὺς φτωχούς. ῞Οταν περάσει ἀπὸ ἀρρώστια καὶ θάνατο συγγενῶν, γίνεται πιὸ πονετικὸς στοὺς πονεμένους.

῾Ο πόνος ἔπειτα καὶ ἡ θλίψη καὶ ἡ δοκιμασία ἔχουν ἄλλο καλό. Μᾶς ἑνώνουν περισσότερο μὲ τὸ Θεό.

Στὴν ἄνεση, στὴν καλοζωΐα, στὴν καλοπέραση λίγο θυμόμαστε τὸν Θεό. ᾿Αδιαφοροῦν τελείως οἱ περισσότεροι γιὰ τὰ θέματα τῆς θρησκείας. ῎Ερχεται ὅμως ὁ πόνος, τὸ ὑνὶ αὐτὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν ἄνθρωπο τὸν κάνει ἀρνάκι, συνετό, τὸν μαλακώνει, τὸν ταπεινώνει καὶ τότε ἀναζητεῖ τὸν Θεό, συνδέεται μὲ τὸν Θεό. Τί λέει ἡ ῾Αγία Γραφή; «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου» (῾Ησ. κϚ´ 15). Στὴ θλίψη, στὴν ἀρρώστια, στὴ δοκιμασία, στὸν πόνο, στὸν θάνατο σὲ θυμήθηκα, Κύριε· σὲ εἶχα ξεχάσει. ῞Οπως ἐπίσης εἶναι γνωστὸ στὸν πόλεμο, στοὺς σεισμούς, στὸν κίνδυνο, στὶς θεομηνίες, ποὺ συμβαίνουν, ἂν ἔχετε παρατηρήσει, γεμίζουν οἱ ἐκκλησίες. Στὶς εἰρηνικὲς ὅμως περιόδους ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησίες, ἀδειάζουν οἱ ναοὶ καὶ γεμίζουν τὰ κέντρα καὶ τὰ γήπεδα.

Μὰ καλά, θὰ πεῖτε, καὶ οἱ καλοὶ ἄνθρωποι γιατί νὰ δοκιμάζονται;

Οἱ κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ δοκιμάζονται, γιατὶ τὰ «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος». Οἱ καλοί, ὅμως, γιατί νὰ δοκιμάζονται; Καὶ γιατί πολλές φορές οἱ κακοὶ νὰ εὐτυχοῦν ἐνῶ οἱ καλοὶ νὰ δοκιμάζονται; ᾿Αλήθεια, ἂς ρωτήσει ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του, ποιὸς μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του; ῎Αλλος πολύ, ἄλλος λίγο ἔχουμε ὅλοι μας μέσα τὰ κουσούρια, ἔχουμε ὅλοι μας μέσα τὴ σκουριά. Καὶ στὸ καμίνι τῆς δοκιμασίας καίγεται ἡ σκουριά, ἐξαλείφεται· καὶ οἱ ἁγνοὶ ἐξαγνίζονται τελείως γιὰ τὸν οὐρανό.

῞Υστερα, ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἐνάρετος στὴ δοκιμασία γίνεται περισσότερο λαμπρὸς.

Γιὰ θυμηθεῖτε τὸν ᾿Ιώβ, τὸν πολύαθλο. Δίκαιος ἦταν καὶ εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος. Τί ὑπέφερε ὅμως! ῞Ομως ὁ πόνος του ἐκεῖνος ἔγινε ἀφορμὴ νὰ λάμψει ἡ ἀρετή του. Τὸ ῎Εθνος μας στὶς δοκιμασίες του ἐξαγνίζεται περισσότερο. ῞Υστερα στήν ἄλλη ζωή θὰ εἶναι πλήρης καὶ τελεία ἡ ἀμοιβὴ τοῦ ἐναρέτου. ῞Ο,τι καὶ νὰ πάθουμε ἐδῶ, ὅ,τι καὶ νὰ ὑποφέρουμε εἶναι τίποτε, μπροστὰ στὴ δόξα ποὺ μᾶς περιμένει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, λέει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος.

᾿Αποροῦμε γιατί εὐτυχοῦν οἱ ἁμαρτωλοί.

᾿Αξιολύπητοι εἶναι οἱ δυστυχεῖς ἁμαρτωλοί. Μακροθυμεῖ ἐδῶ ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν εὐκαιρία τῆς μετανοίας, γιατὶ δὲν θέλει ὁ Θεὸς κανένας νὰ χαθεῖ. Καὶ ἂν δὲν μετανοήσει, κι ἐδῶ θὰ λάβει τὴν ἀπάντηση, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε στὴν ἄλλη ζωή, στὸν οὐρανὸ καὶ κυρίως κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.

Κάποτε ταξίδευε ἕνα πλοῖο. ῞Ολα ἦταν ἤρεμα καὶ ὡραῖα. ῞Ολοι ἐνθουσιασμένοι ἀπολάμβαναν τὴ φύση καὶ τὸ θαλάσσιο ταξίδι. Ξαφνικά ἀρχίζει μιὰ θεομηνία μεγάλη, μιὰ μπόρα, μιὰ τρικυμία. Τὸ πλοῖο κινδυνεύει νὰ καταποντισθεῖ. ῞Ολοι πέφτουν καὶ παρακαλοῦν τὸν Θεό. ῞Ενα παιδάκι ὀκτάχρονο παίζει στὸ κατάστρωμα ἀμέριμνο. Μικρέ, τοῦ λένε, χανόμαστε! Χανόμαστε, καὶ παίζεις ἐσὺ ἀμέριμνο; Καὶ τί ἀπάντησε τὸ παιδάκι; Τὸ τιμόνι τοῦ πλοίου τὸ κρατάει ὁ πατέρας μου. Δηλαδὴ τὸ παιδάκι, ἦταν γυιὸς τοῦ καπετάνιου· ναί, τὸ κρατάει ὁ πατέρας μου. ῞Οσο ἐγὼ εἶμαι στὸ πλοῖο, ὁ πατέρας μου θὰ κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατὰ νὰ ξεπεράσει τὸν κίνδυνο γιὰ μένα.

Αὐτὸ νὰ κρατήσουμε σὰν συμπέρασμα. Τὸ τιμόνι καὶ τοῦ δικοῦ μας πλοίου τῆς ζωῆς μας τὸ κρατάει ὁ Παντοκράτωρ Κύριος στὰ χέρια του. Οὔτε ἕρμαια τῆς τύχης εἴμαστε, οὔτε τῶν κακῶν ἀνθρώπων. Στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωή μας.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού.

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα