Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τόν ὅσιο Παΐσιο τόν ἁγιορείτη, πού τώρα τελευταῖα ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα ἅγιος ἀπό τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο. Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, νά ἀποκτήσετε καί νά διαβάσετε σιγά-σιγά τούς πέντε τόμους πού ἐπιγράφονται «Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου λόγοι». Εἶναι τό καλύτερο πνευματικό ἀνάγνωσμα οἱ τόμοι αὐτοί γιά τήν πνευματική μας πρόοδο. Εἶναι τό Γεροντικό τῆς συγχρόνου ἐποχῆς μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 12 Ἰουλίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΪΣΙΟΣ ΩΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

1. Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τόν ὅσιο Παΐσιο τόν ἁγιορείτη, πού τώρα τελευταῖα ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα ἅγιος ἀπό τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο. Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, νά ἀποκτήσετε καί νά διαβάσετε σιγά-σιγά τούς πέντε τόμους πού ἐπιγράφονται «Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου λόγοι». Εἶναι τό καλύτερο πνευματικό ἀνάγνωσμα οἱ τόμοι αὐτοί γιά τήν πνευματική μας πρόοδο. Εἶναι τό Γεροντικό τῆς συγχρόνου ἐποχῆς μας.

2. Ἀξιώθηκα νά γνωρίσω τόν ἅγιον αὐτόν πατέρα τῆς ἐποχῆς μας καί συνεζήτησα μαζί του δυό φορές. Πολύ ὠφελήθηκα ἀπό τίς ἅγιες συμβουλές του. Μέ τήν προσευχή καί τόν ἀσκητικό του βίο καθαρίστηκε ἡ καρδιά του καί ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σ᾽ αὐτόν τόν ἀγράμματο Μοναχό τοῦ δόθηκε τό χάρισμα τῆς θεολογίας καί ἀκόμη τοῦ δόθηκε καί τό προορατικό χάρισμα. Ἀλλά τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀγαπητοί μου, δίδονται ὅταν ὑπάρχει ὀρθή πίστη. Ὁ ὅσιος πατήρ Παΐσιος, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι Μοναχοί, μαζί μέ τόν ἀγώνα του γιά τόν καθαρμό τῆς καρδιᾶς του, εἶχε τήν ἀγωνία γιά τήν διαφύλαξη τῆς ὀρθόδοξης πίστης καί ἐκφραζόταν μάλιστα δυναμικά καί ἀγωνιζόταν γι᾽ αὐτό. Ἔτσι τό διαβάζουμε στά πολλά βιβλία, πού γράφουν τό συναξάριό του καί τήν διδασκαλία του. Στρεφόταν ἰδιαίτερα ἐναντίον τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ· ἐναντίον αὐτῶν τῶν δύο ἀπό τά ὁποῖα κινδυνεύουν οἱ χριστιανοί μας σήμερα, χωρίς μάλιστα νά γνωρίζουν τόν κίνδυνο τῶν αἱρέσεων αὐτῶν, γιατί δέν τούς τόν λέμε.

3. Μή ἔχοντες τόν χρόνο νά ποῦμε πολλά, λέγουμε ἐδῶ μόνο αὐτά τά λίγα. Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος, τότε πού ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔκανε ἐκεῖνα τά τολμηρά καί βάσφημα κατά τῆς Ὀρθόδοξης πίστη μας κινήματά του, καί προσέγγισε τούς αἱρετικούς παπικούς σάν νά ἦταν καί αὐτοί ὀρθόδοξοι, ὁ πατήρ Παΐσιος, λέγω, ἁπλός μονοχός αὐτός, ἔγραψε ἐπιστολή, στήν ὁποία χύνει τόν πόνο του γιά τό παραστράτημα αὐτό τοῦ Πατριάρχου. Σ᾽ αὐτήν τήν ἐπιστολή, πού ὑπάρχει μέχρι σήμερα, γράφει: «Ἔφθασαν – λέγει – μέχρι τό ἐρημητήριό μου θλιβερές εἰδήσεις διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας. Ἐπόνεσα πολύ διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα». Καί παρακάτω στήν ἐπιστολή του γράφει ὁ ἅγιος πατέρας γιά τόν Πατριάρχη: «Ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται παπική ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή». Καί γιά τίς ἐνέργειες αὐτές τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀθηναγόρα γράφει στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ (ὁ Πατριάρχης) μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ ὅμως ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ». Γιά τούς φιλενωτικούς, γι᾽ αὐτούς, δηλαδή, πού θέλουν καί ἀγωνίζονται γιά τήν ἕνωσή μας μέ τόν Πάπα, λέγει ὁ ἅγιος πατήρ Παΐσιος: «Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό».

«Ἄς γνωρίζουμε – λέγει στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος – ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμία ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις πού παρουσιάζεται εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί, ὅμως δέν εἶναι ἀνησυχητικόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει. Δέν εἶναι Ναός, πού κτίζεται ἀπό πέτρες, ἄμμο καί ἀσβέστη ἀπό εὐσεβεῖς καί καταστρέφεται μέ φωτιά βαρβάρων, ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός “καί ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, εφ᾽ ὅν δ᾽ ἄν πέσῃ λικμήσει αὐτόν” (Ματθ. κα´ 44-45). Ὁ Κύριος, ὅταν θά πρέπῃ, θά παρουσιάσῃ τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμᾶδες, διά νά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διά νά ὁμολογήσουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, νά στερεώσουν τήν Παράδοσιν καί νά δώσουν χαράν μεγάλην εἰς τήν Μητέρα μας».

4. Συνήθως, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, παρουσιάζουν τόν ἅγιο Παΐσιο ὡς παρήγορο τῶν θλιβομένων ψυχῶν καί πνευματικό διδάσκαλο, ἀλλά παραλείπουν πολλοί, ἴσως καί ἐπίτηδες, νά παρουσιάσουν τόν ἅγιο Γέροντα  ὡς ὁμολογητή καί ἀγωνιστή τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἁγιότητα.

Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ ἁγίου πατρός Παϊσίου, πού ἑορτάζουμε σήμερα, καί ἄς γίνουμε καλοί μαθητές τῆς ἱερᾶς Του διδαχῆς καί μιμητές, ὅσον τό δυνατόν, τῆς ἁγίας ζωῆς του.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή: Ακτίνες

Το κείµενο που ακολουθεί είναι αποσπάσµατα από µιά µετάφραση που έκανε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος σε κάποιες επιστολές ενός ρωµαίου Συγκλητικού (Μενένιος Απιος) προς έναν ανθύπατο που είχε αναλάβει τη διοίκηση κάποιας περιοχής στην Αχαία (Ατίλιος Νάβιος). Οι επιστολές µεταφέρουν στο νέο ανθύπατο τη γνώση που είχε αποκτήσει ο ρωµαίος Συγκλητικός από την επαφή του µε τους έλληνες για αρκετά χρόνια. Αν και φαινοµενικά µεγάλο, είναι δραµατικά επίκαιρο και διαβάζεται µε δέος.

…Κερδίσαµε, αγαπηµένε Ατίλιε, τον κόσµο µε τις λεγεώνες µας, αλλά θα µπορέσωµε να τον κρατήσωµε µονάχα µε την πολιτική τάξη που θα του προσφέρωµε. Διώξαµε τον πόλεµο στις παρυφές της γης. Από τον Περσικό κόλπο ως τη Μαυριτανία, από τη γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωµαϊκή ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς, πως µια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουµένη. Μέσα στους λόγους όµως που θα αναφέρονταν για µια τέτοια εξήγηση, θα έπρεπε να ήταν πρώτος ετούτος: καταλάβαµε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας τους λαούς, αναλαµβάνοµε µιαν ευθύνη για την ευηµερία τους.

Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσµοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από µας είχε τη συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για τη δόξα της Ρώµης πέθανε νέος, γιατί αλλιώς θα ήτανε οι έλληνες σήµερα οι άρχοντες του κόσµου. Αλλοίµονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν µονάχα σε µονωµένα άτοµα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσµούς, που αντέχουν στη ροή των πραγµάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονωνέργων.

Έχοµε τη σοφία να µη θέλωµε να είµαστε δυσβάσταχτοι εκµεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία µας. Καταλάβαµε πως µια τέτοια εκµετάλλευση καταντάει ζηµιά και ανησυχία δαπανηρή, όταν ξεπερνάει το πρεπούµενο µέτρο. Και µάλιστα όσο πιο εκτείνεται η εξουσία, όσο πιο αραιώνουν οι φρουρές και αυξαίνει η δυσαναλογία του αριθµού των αρχόντων και των αρχοµένων, τόσο η εκµετάλλευση πρέπει να γίνεται πιο ανεπαίσθητη, ένας ελαφρύς τόκος που οι λαοί µας πληρώνουν για την τάξη και την ειρήνη που τους εξασφαλίζοµε.

Αλλά δε φτάνει να τους χαρίζωµε ειρήνη και τάξη, γιατί αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιµονίας των ανθρώπων. Πρέπει να προάγωµε την υλική ευηµερία των λαών µας. Πρέπει µε την υπερέχουσα τεχνική µας να τους κατασκευάζωµε υδραγωγεία και αιωνόβιους δρόµους, λιµάνια, γιοφύρια και άλλα έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη και πιο εύκολη. Θα έπρεπε ακόµη και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαµε στις χώρες που κυβερνούµε. Το µέγα όµως τούτο έργο είµαστε άξιοι να το κάνωµε µόνο στις δυτικές επαρχίες, γιατί εκεί πουβρίσκεσαι εσύ, οι έλληνες το επιτελούν ακόµη σήµερα καλλίτερα από µας. Ας επαναλάβωµεκαι εµείς τη δυσάρεστην οµολογία του Οράτιου Φλάκκου: Graecia capta, ferum victorem cepit, et artes Intulit agresti Latio.

… O έλληνας είναι πιο εγωιστής από µας και συνεπώς και από όλα τα έθνη του κόσµου. Το άτοµό του είναι «πάντων χρηµάτων µέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσµευτο, αυθαίρετο, και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εµείς αναγκαζόµαστε σήµερα να σκεφθούµε σύµφωνα µε τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν µε τα µάτια τους και όχι µε τα µάτια εκείνων που είδαν πριν απ’ αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους µε το σύµπαν, µε τα πράγµατα και τους ανθρώπους δεν µπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθετι, χάρις σε αυτό το εγώ, αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους. Είναι όµως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισµα. Το ίδιο «εγώ» που οικοδοµεί τα ιδανικά πολιτικά συστήµατα, αυτό διαλύει και τις πραγµατικές πολιτείες των Ανθρώπων.

Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισµός ξέχασε την τέχνη που οικοδοµεί τους ιδανικούς κόσµους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεµίζει τις πραγµατικές πολιτείες. Και εµείς τους συναντήσαµε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι’ αυτό η κρίση µας γι’ αυτούς συµβαίνει να είναι τόσο αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη.

Αλλά και πώς να µην είναι; H µοίρα µας έταξε νοµοθέτες του κόσµου και το ελληνικό άτοµο περιφρονεί το νόµο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατοµική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατοµικά κριτήρια. Απορείς πώς η πατρίδα των πιο µεγάλων νοµοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόµο. Και όµως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήµασι». Πείθονται µόνο στα ρήµατα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόµους κάθε λίγο, ανάλογα µε τα κέφια της στιγµής ή όταν δεν µπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιµετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάµεις και τότε µεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο. A! τόσο τη χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισµούς που µεταβάλλουν τους νόµους σε ράκη!

O έλληνας έχει πιο αδύνατη µνήµη από µας έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο.

Είναι ανυπόµονος και κάθε λίγο, µόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγµατα, αποφασίζει ριζικές µεταρρυθµίσεις. Θες να σαγηνέψης την εκκλησία του δήµου σε µια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχοµαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόµους». Αυτό αρκεί. µε αυτό χορταίνει η ανυποµονησία του, το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρης µέσα σε αυτά τα ελληνικά δηµιουργήµατα της ιδιοτροπίας της στιγµής! Εµείς δειλά-δειλά και µόνο µε το χέρι του πραίτορα τολµήσαµε, διολισθαίνοντας µέσα στους αιώνες, να ξεφύγωµε από τους άκαµπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου µας, και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους, όλα τα εξωτερικά περιβλήµατα. Τούτη η υποκρισία των µορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη µας µπρος σε κάθε τι που είναι θεσµός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια του βαραίνουν στην πορεία µας και πόσο δίκαια αντέχοµε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάµφθηκαν σε

δεκαετηρίδες.

…Οι έλληνες λίγα πράγµατα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα πράγµατα. Για να κρίνουν αν ένας νόµος είναι δίκαιος, θα τον µετρήσουν µε το µέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόµα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. O έλληνας ζητεί από το νόµο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχη και ο νόµος, δίκαιος στην ολότητά του, και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν µπορεί αυτό να το παραδεχτή. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο µεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η µοίρα και η φύση των νόµων. Πως άλλο νόµος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τ’ ακούει αυτά ο έλληνας! Δε δέχεται να θυσιάση τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ’ ένα νόµο σκόπιµο, και δίκαιο στη γενικότητά του. Έτσι είναι οι πολλοί στις πόλεις που πρόκειται τώρα να διοικήσης, έτσι διαφορετικοί, αν όχι από µας, όµως από τους πατέρες µας, που θεµελίωσαν το µεγαλείο την παλιάς, της αληθινής µας δηµοκρατίας.

…Όσο περνούν οι αιώνες τόσο κι εµείς και οι λαοί που κυβερνούµε γινόµαστε περισσότερο ατοµιστές, ως που µια µέρα να µαραθούµε όλοι µαζί µέσα στη µόνωση των µικρών εαυτών µας. Νοµίζω πως οι έλληνες απάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν το θανάσιµο κατήφορο. Δε σου έκανε κιόλας εντύπωση, καλέ µου Νάβιε, η αδιαφορία του έλληνα για το συµπολίτη του; Όχι πως δε θα του δανείσει µια χύτρα να µαγειρέψει, όχι πως αν τύχη µια αρρώστια δε θα τον γιατροπορέψη, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει µάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του. Σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον. Βοηθάει πρόθυµα και τον ξένο, µε την ιδέα µάλιστα, που χάρις στους µεγάλους στωϊκούς, πάντα τον κατέχει, µιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνη στον ασθενέστερο, στο αβοήθητο. είναι και αυτό ένας τρόπος υπεροχής. Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω. Αλλά µου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Θα αρχίσω µε παραδείγµατα, που, αν προσέξης, ανάλογα θα δης και εσύ ο ίδιος πολλά µε τα µάτια σου. Ακόµη υπάρχουνε ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις µεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους, καθώς είναι χρέος σου, και πες µου αν άκουσες κανέναν απ’ αυτούς ποτέ να επαινή τον οµότεχνό του. Δε χάνει τον καιρό του σε επαίνους των άλλων ο έλληνας. Δε χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όµως τον ψόγο και γι’ αυτόν βρίσκει πάντα καιρό.

Για την κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από τη συµπάθεια γι’ αυτό που κατανοείς, δε θέλει τίποτα να θυσιάση. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δε τον κινεί για να επαινέση ό,τι αξίζει τον έπαινο. Όχι που δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλά δεν αντιλαµβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Αλλού κοιτάζει. Θαυµάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσµος. Κάθε άλλον τον υποτιµά. Όταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζοµαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν αυτός δεν αναγνωρίζεται; O εγωκεντρισµός αφαιρεί από τον έλληνα τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Και αυτό εννοούσα λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίοντου. το πάθος του εγωισµού τον εµποδίζει να ασχολείται µε τον άλλο, να συνεργάζεται µαζί του.

Και φυσικά από την έλλειψη τούτη της αλληλεγγύης µαταιώνονται στις ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. H δράση του έλληνα κατακερµατίζεται σε ατοµικές ενέργειες, που συχνά αλληλοεξουδετερώνονται και συγκρούονται. Κάποτε και τους νεκρούς ακόµα, όπου θάλεγε κανείς πως φθόνος δε χωρεί, τους αφήνουν ατίµητους οι έλληνες, γιατί δε βρίσκουν µέσα τους τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι από το νου και την καρδιά τους για ένα τέτοιο έργο δικαιοσύνης. Μόνο ο ηδονισµός του µίσους µπορεί να τους κάνει τυµβωρύχους. Το εγώ -το τροµερό αυτό εγώ- το πάντα γυρισµένο προς τον εαυτό του, για να υψωθή, ταπεινώνει και τους νεκρούς και εκδικείται ακόµη και για την περασµένη του δόξα.

Μόνο όταν δηµιουργηθούν συµφέροντα που συµβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτοµα µαζί, βλέπεις τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. Πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών. Κοινά ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον κάθε έλληνα τα ιδανικά είναι ατοµικά. Γι’ αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συµφερόντων. Και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.

… Εδώ και δυο βδοµάδες σου έγραφα για το φυγόκεντρον εγωισµό των ελλήνων. Δε θυµάµαι όµως αν σου έγραψα το χειρότερο. Κινηµένος από την ίδια αυτήν εγωπάθεια, τη ρίζα αυτήν κάθε ελληνικού κακού, -ας βοηθήσουν οι θεοί να µη γίνη και των δικών µας δεινών η µολυσµένη πηγή- ο έλληνας δε συχωρνάει στο συµπολίτη του καµµιά προκοπή. Όποιον τον ξεπεράση, ο έλληνας τον φθονεί µε πάθος. Και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεµίση από εκεί που ανέβηκε, θα το κάνη. Μα το πιο σπουδαίο, για να καταλάβης τον έλληνα, είναι να σπουδάσης τον τρόπο µε τον οποίο εκδηλώνει το φθόνο του, τον τρόπο που εφεύρε για να γκρεµίζη καλλίτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κοµψός από το δικό µας, γέννηµα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χονροκοµµένη δολοφονία στους διαδρόµους του Παλατιού, αλλά η λεπτοκαµωµένη συκοφαντία, ένα είδος αναίµακτου ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονηµένου τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρη την ατίµωση και τη γύµνια της στους δρόµους και στις πλατείες.

Γιατί και τη συκοφαντία, αγαπητέ µου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυµάσιοι, οι φιλότεχνοι έλληνες, οι πρώτοι δηµιουργοί του καλού και του κακού λόγου. Το να επινοήσης ένα ψέµα για κάποιον και να το διαλαλήσης, αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει. H τέχνη είναι να συκοφαντής, χωρίς να ενσωµατώνεις πουθενά ολόκληρη τη συκοφαντία, µόνο να την αφήνεις να τη συνάγουν οι άλλοι από τα συµφραζόµενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει. H τέχνη, είναι να βρίσκης το διφορούµενο λόγο, που άµα σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να µπορής να πης πως τον είπες µε την καλή σηµασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήση µε την κακή του σηµασία.

Αυτό είναι το αγχέµαχο όπλο µε το οποίο πολεµάει ο έλληνας τον έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη,

ο φιλόσοφος το φιλόσοφο, ο ποιητής τον ποιητή, αλλά και ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό. Αν και ξένος, θα δοκιµάσης την αιχµή τούτου του όπλου και εσύ όπως τη δοκίµασα και εγώ. Θα απορήσης σε τι κοινωνική περιωπή βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας, πώς τους φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί, πώς τους υπολήπτονται οι χρησιµοθήρες και πώς γλυκοµίλητα τους χαιρετούν όταν τους συναντούν στις στοές και στην αγορά.

… Το ανυπόταχτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστηµένη διόγκωση της ατοµικότητας, σπρώχνουν σχεδόν τον κάθε έλληνα να θεωρή τον εαυτό του πρώτο µέσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα, παραβλέποντας ό,τι γίνηκε πριν και ό,τι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αµφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος στο δρόµο το σωστό. Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρµετρη εµπιστοσύνη του έλληνα στην προσωπική του γνώµη και στις προσωπικές του δυνατότητες.

Παρά να υποβάλη τη σκέψη του στη βάσανο µιας οµαδικής συζήτησης, προτιµάει να ριψοκινδυνεύση µε µόνες τις προσωπικές του δυνάµεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών τους µερίδων µε τους δήθεν φίλους των και θα δης ότι οι περισσότερες είναι προσχήµατα. O ηγέτης λέει τη γνώµη του, βελτιώνει τη διατύπωσή της µε τις πολλές επαναλήψεις χωρίς ούτε να περιµένη, ούτε να θέλη καµµίαν αντιγνωµία. Και οι φίλοι του το ξέρουν αυτό καλά και συχνάζουν σε αυτές τις συσκέψεις ή για να µάθουν τα νέα της ηµέρας ή για να βρουν ευκαιρία να κολακεύσουν τον ηγέτη.

Το αποτέλεσµα είναι ότι ο έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται µόνος του µέσα στις δικές του σκέψεις, γιατί πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του ή, το χειρότερο, γιατί η χρησιµοποίηση και των άλλων στην εκτέλεσή του, θα περιώριζε την κυριότητά του απάνω στο έργο. Θα το έκανε, περισότερο τέλειο, αλλά λιγότερο δικό του. Και εκείνο που προέχει για τον έλληνα δεν είναι το πρώτο, αλλά το δεύτερο. Έτσι σε πρώτη µοίρα έρχεται η τιµή του εγώ και σε δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναµία του πολιτικού ήθους που θα παρατηρήσης στους έλληνες δηµόσιους άνδρες, που κατά τα άλλα και πιο υψηλόφρονες είναι και πιο αδέκαστοι και σχεδόν όλοι πιο φτωχοί από τους σύγχρονους δικούς µας.

Οι παλιοί όµως ρωµαίοι, αυτοί κατείχαν την αρετή της µετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίασε πάντα από την ελληνική πολιτική ζωή και γι’ αυτό τότε κατορθώσανε, αν και σε τόσα καθυστερηµένοι, να πάρουν την κοσµοκρατορία από τα χέρια των ελλήνων. Γιατί, βλέπεις, τούτη η µοιραία για την τύχη των ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό: όπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα µέσα στα στενά όρια της ατοµικότητας, σύντοµα και βιαστικά, για να συντελεσθούν όλα, πριν το πρόσωπο εκλείψη. H πολιτική όµως που θεµελιώνει τις µεγάλες πολιτείες δε σηκώνει ούτε βιασύνη ούτε συντοµία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται σε άτοµα, αλλά σε οµάδες προσώπων, σε διαδοχικές γενεές. Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήµερο άτοµο και παίρνουν την πρώτη θέση, διαρκέστερες υποστάσεις, λαοί, οικογένειες, πολιτικές µερίδες ή κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα µέσα στην ιστορία είναι υπερπροσωπικά. Και δυστυχώς οι έλληνες µόνο σε προσωπικά έργα επιδίδονται µε ζήλο. Γι’ αυτό ή δε φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου ή όταν φτάσουν, φέρνει µέσα του το έργο τους το ίδιο, το σπέρµα της φθοράς. Και αυτό είναι δίκαιο. Γιατί σκοπός των ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάµψη του πρόσκαιρου ατόµου, όχι η µόνιµη απρόσωπη ευόδωση του έργου του ίδιου.

Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν µε τη µεγαλοφυϊα του Αλέξανδρου του Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες µια κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουµένη. Αλλά και εκεί το έργο, στηριγµένο σ’ ένα πρόσωπο, όχι σε µιαν κοινότητα ανθρώπων, ούτε σε µια πολύχρονη παράδοση, µόλις εξαφανίστηκε ο δηµιουργός, διαλύθηκε µέσα στα χέρια των ίδιων εκείνων ανθρώπων, που, όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλά το έργο, βλέπεις, δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιµή του έργου, αλλά θήτες του γιγάντιου εγωισµού του.

… Ποτέ, µα ποτέ δε θέλησα να σου πω, ότι λείπει η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα. Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο µάλιστα από ό,τι φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγµατα απ’ έξω. Μόνο που δεν µας είναι αισθητή η παρουσία της, γιατί οι άνδρες που τη κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλο σε µιαν αδιάκοπη, πεισµατική και το πιο συχνά µάταιη σύγκρουση. Αν λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών δεν είναι ούτε η δύναµη της σκέψης, ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στο χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτοµό τους για την ευόδωση ενός οµαδικού έργου.

Δεν κρίνουν ποτέ µε δικαιοσύνη το συναγωνιστή τους και γι’ αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την υποµονή, µέσα στον κύκλο των ισότιµων, να περιµένουν µε την τάξη του κλήρου ή της ηλικίας της σειρά τους. Έτσι διασπαθίζοντας τη δύναµή του και τις αρετές του σε περιττούς αγώνες κατάντησε ο λαός µε την υψηλότερη και την πλουσιώτερη στη θεωρία πολιτική σκέψη, να µείνη τόσο πίσω από µας στις πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις. Τα δεινά, όσα υποφέρανε ως τα σήµερα οι έλληνες, µα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο µέλλον µιαν έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία, τη νόµιµη θυγατέρα του τροµερού των εγωισµού. Μου γράφεις πως αυτό συµβαίνει και αλλού και προ παντός σ’ εµάς. H διαφορά, καλέ µου φίλε, έγκειται στο µέτρο και στην ένταση της φιλοπρωτίας. Βέβαια και εµείς σήµερα δεν υστερούµε. Αλλά την εποχή που θεµελιώνονταν το µεγαλείο της Ρώµης δεν είχαν υπερβή οι δικοί µας το πρεπούµενο µέτρο. Υποτάσσονταν στο κοινό νόµο και στους γενικούς σκοπούς της πολιτείας. ενώ οι έλληνες το ξεπέρασαν πριν προφτάσουν να στεριώσουν τη δύναµή τους στην οικουµένη. Όσο όµως αυστηρότερος και αν θέλω να είµαι, καθώς είναι χρέος µου, για µας τους ρωµαίους, δεν ξέρω αν µεταξύ των ρωµαίων, και σήµερα ακόµα, υπάρχουν τόσοι φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγηµα των τιµών, όσοι υπήρξανε µεταξύ των ελλήνων στους ενδοξώτερούς των αιώνες. Μήπως όµως υπερβάλλω, καλέ µου φίλε; Μήπως βλέπω το θαυµαστό γένος των ελλήνων µε τα µάτια της γεροντικής κακίας; Μα είναι χρόνια τώρα που µε το λυχνάρι και µε του ήλιου το φως διαβάζω Αριστοφάνη, Δηµοσθένη, Ευριπίδη, Θεόφραστο, Επίκουρο, Ζήνωνα, Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνοµαι περισσότερο πως δεν είµαι µόνος στον τρόπο που τους κρίνω. Όχι, φίλε µου, δε βλέπω πως είµαι άδικος όταν λέγω πως πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήµη τον αντίπαλό τους, αλλά να τον κατεβάσουν στα µάτια του κόσµου κάτω από τη δική τους θέση, όποια και αν είναι. Την αρχαίαν «ύβριν» των (Σ.Μ. η λέξη στο πρωτότυπο είναι γραµµένη µε ελληνικά στοιχεία) την κατεβάσανε στο χαµηλότερο επίπεδο! Κάποτε µε τούτην την ισοπέδωση προς τα κάτω νοµίζουν πως επαναφέρουν το πολίτευµά τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο µεγάλος Σταγειρίτης τη «δηµοκρατία» (Σ.Μ. την παρεκβατική δηµοκρατία, δηλ. την οχλοκρατία) από την «πολιτεία» (Σ.Μ. την ορθή δηµοκρατία). H θέλησή τους για ισότητα, άµα την αναλύσης, θα δης ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλά από το φθόνο της υπέρτερης αξίας. «Μια που εγώ, λέει ο έλληνας, δεν είµαι άξιος να ανεβώ ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να µη ανεβής από µενά ψηλότερα. Συµβιβάζοµαι µε την ισότητα».

Συµβιβάζεται µε την ισότητα ο έλληνας, γιατί τι το άλλο είναι παρά συµβιβασµός να πιστεύης ανοµολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση και να δέχεσαι µιαν ίση µε των άλλων. Μέσα του λοιπόν δεν αδικεί τόσο ο έλληνας, όσο πλανάται. Γεννήθηκε µε την ψευδαίσθηση της υπεροχής.

Και ύστερα θα συναντήσης και µεταξύ των ελλήνων την άλλη την ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτιµούνε τη µιαν αρετή που έχουν και να υποτιµούνε τις άλλες που τους λείπουν. Είδα δειλούς που φαντάζονταν πως µπορούν να ξεπεράσουν όλους µονάχα µε την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που φαντάζονταν πως δε χρειάζεται για να γίνουν πρώτοι ούτε επιστήµη, ούτε αρετή. Είδα κάτι σοφούς που θέλαν να σταθούν απάνω και από τους έξυπνους και από τους ανδρείους µε µόνη την επιστήµη και τη σοφία.

Πόσο αλήθεια άµαθοι της ζωής µπορεί να είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης! Τι κακό µας έκανε αυτός ο Πλάτωνας! Πόσους δασκάλους πήρε στο λαιµό του που νοµίσανε πως είναι «άνδρες βασιλικοί»! (Σ.Μ. µε ελληνικά στοιχειά στο πρωτότυπο). Μα είδα τέλος, αγαπητέ µου Νάβιε, και κάτι ενάρετους, που δεν το χώνευαν να µην είναι πρώτοι στην πολιτεία, αφού είταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δε στασίαζαν όπως οι βάναυσοικαι οι κακοί, αλλά ή αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευµένοι στους αγρούς των, αφήνοντας το δήµο στα χέρια των δηµαγωγών και των συκοφαντών, ή δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της λόγους µε την πίκρα της αποτυχίας των. ωσάν οι ηγεσίες των πολιτειών να µην ήταν µοιραία υποταγµένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασµούς δυνάµεων που συνεχώς τις αποµακρύνουν απ’ την ιδεατή τους µορφή και τις παραδίνουν στα χέρια των ανάξιων ή των µέτριων. Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναµίες που φθείρουν τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων.

Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών, έχουν και αυτοί την ιδιοτυπία τους στον µακάριον εκείνον τόπο. Είναι οπαδοί, πραγµατικοί οπαδοί, µόνο όσοι χάσαν οριστικά την ελπίδα να γίνουν και αυτοί ηγέτες. Έτσι θα παρατηρήσης πως πιστοί οπαδοί είναι µόνο οι γεροντώτεροι από τον ηγέτη τους. Ελάχιστοι είναι οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη οι πολλοί είναι πειθαναγκασµένοι από τα πράγµατα γιατί ατύχησαν, γιατί βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν. Γι’ αυτό είναι και όλοι προσωρινοί, άπιστοι, ενεδρεύοντες οπαδοί, ως που να περάσει η κακή ώρα. Μα και αυτοί που µένουν και όσο µένουν οπαδοί, προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν αυτοί από το παρασκήνιο τον ηγέτη. Γι’ αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι µέτριοι ηγέτες, που προσφέρονται ευκολώτερα στην παρασκηνιακήν ηγεσία των οπαδών των. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σηµασία να ξέρης ποιος είναι ο ονοµαστικός ηγέτης µιας πολιτικής µερίδας, αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν. Βλέπεις, είναι µερικοί άνθρωποι που δεν είναι προικισµένοι µε τα χαρίσµατα µε τα οποία αποκτάς τα φαινόµενα της ηγεσίας, αλλά µόνο µε εκείνα που χρειάζονται για την ουσία της, για την άσκηση της εξουσίας. Είναι αναγκασµένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιορισθούν στο ρόλο του υποβολέα και να αφήνουν τους άλλους, που κατέχουν τα φαινόµενα, να χαριεντίζωνται απάνω στη σκηνή.

…Δε σου κρύβω πως µε πείραξε ο λόγος σου, πως δείχνοµαι τάχα κακός και άδικος µε τους έλληνες. Ας αρχίσω λοιπόν σήµερα το γράµµα µου µε έναν έπαινο γι’ αυτούς, για να ξεπλύνω έτσι κάπως τη µοµφή σου. O εγωισµός δεν κάνει τους έλληνες µόνο κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες στον πόλεµο. Έχουν αιώνων τρόπαια που µέσα στη µνήµη τους γίνονταισα νόµοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέης τη διάλυση της στρατιωτικής δύναµης, που έχει αφορµή τις εµφύλιες έριδες, µε την ατοµική γενναιότητα καθώς και την πολεµική δεξιοτεχνία των ελλήνων.

Μα και δεν είναι µόνο στον πόλεµο ο έλληνας γενναίος και άξιος µαχητής, αλλά και στην ειρήνη. Ακριβώς γιατί η γενναιότητά του δεν είναι συλλογική, σαν των περισσότερων λαών, αλλά ατοµική, γι’ αυτό δε φοβάται, και εκεί που βρίσκεται µόνος του, να ριψοκινδυνεύη, στην ξενητιά, στο παράτολµο ταξίδι, στην εξερεύνηση του αγνώστου. Γι’ αυτό και τόλµησε τέτοια που εµείς δε θα τολµούσαµε ποτέ και θεµέλιωσε για αιώνες αποικίες έξω από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα, µέσα στα χιόνια της Σκυθίας. και στον καιρό µας ακόµη έλληνες δεν είναι εκείνοι που τόλµησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν στη χώρα των Ινδών και στις έµπυρες χώρες πιο κάτω από τη γη των Αιθιόπων; Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολµάει αυτά τα παράτολµα ο έλληνας; Επειδή είναι γενναίος ο έλληνας, είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του τη ζωή του και κάποτε και την τιµή του.

Γεννήθηκε για να σκέπτεται µόνος, για να δρα µόνος, για να µάχεται µόνος και γι’ αυτό δε φοβάται τη µοναξιά. Εµείς αντίθετα είµαστε από τα χρόνια τα παλιά µια υπέροχα οργανωµένη αγέλη. Σκεπτόµαστε µαζί, δρούµε µαζί, µαχόµαστε µαζί και µοιραζόµαστε µαζί την τιµή, τα λάφυρα και τη δόξα. Οι έλληνες δε δέχονται, όσο αφήνεται η φύση τους ελεύθερη, να µοιρασθούν τίποτα µε κανέναν. Το εθνικό τους τραγούδι, αρχίζει µε έναν καυγά, γιατί θελήσανε να κάνουν µοιρασιά ανάµεσα σε άντρες που µοιρασιά δε δέχονται. Και µια που πήρα το δρόµο των επαίνων, άκουσε και τούτο, που δεν είναι και ο µικρότερος. Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα βδοµάδες σου γράφω, θαρρείς πως είναι µόνο δικές µου; Τις πιο πολλές τις διδάκτηκα από ένα έλληνα, από τον Επίκτητο. Νέος τον άκουσα να εξηγή το µέγα δράµα του γένους του. Ήσυχα καθαρά, µε την ακριβολογία και τη χάρη που σφράγιζε το λόγο του, µας ετοίµαζε για έναν κόσµο που είχε πια περάσει, για µιαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός. Κάποτε κάνοντας την απολογία της πατρίδας του, µας έλεγε: «Δεν είναι τόσο δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε µόνο αµαρτήµατα να είναι οι αιτίες των τιµωριών. H Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω, πρόδωσε συχνά τους έλληνες στο δρόµο τους. Αλλά και αυτοί, πρόσθετε, τη συντρέξανε µε το δικό τους τρόπο». Μη νοµίσης όµως πως µόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του «γνώθι σαυτόν» (Σ.Μ. Στο πρωτότυπο γραµµένο ελληνικά). Σε κάθε κόγχη απάγκια της αγοράς κάθε πόλης, σε κάθε πλάτανο από κάτω της ευλογηµένης ελληνικής γης, θα βρης και έναν έλληνα, αδυσώπητο κριτή του εαυτού του. Και εύκολα θα σου ξανοιχθή και ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να µην αρχίσης να κακολογής τίποτα το ελληνικό, γιατί τότε µέσα του ξυπνάει µια άλλη αρετή, η περηφάνια.

Ναι, ναι, σε βλέπω να γελάς, Ατίλιε Νάβιε, αυτούς του ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάµους µας, γελάς που τους ονοµάζω περήφανους. Και όµως θα αστοχήσης στο έργο σου αν αγνοήσης αυτή την αλήθεια. Πρόσεξε την υπεροψία και τη φιλοτιµία των ελλήνων. Μην πλανάσαι! Έχουν την ευαισθησία των ξεπεσµένων ευγενών. Είναι γκρεµισµένοι κοσµοκράτορες, ποτέ όµως τόσο χαµηλά πεσµένοι, ώστε να ξεχάσουν τι ήτανε. H πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του Ιουβενάλιου Graeculus esuriens, in coelum jusseris, ibit [Σ.Μ. «Το λιµασµένο γραικύλο κι’ αν στον ουρανό τον προστάξης (να πάη), θα πάη.»] Αλλοι όµως είναι τούτοι οι γραικύλοι και άλλοι οι έλληνες. Και το πιο περίεργο: οι ίδιοι τούτοι σε άλλες ώρες είναι γραικύλοι και σε άλλες έλληνες (Σ.Μ. ο συγγραφέας παίζει εδώ µε τις λέξεις graeculus και graeci. Στη µετάφραση φυσικά το λογοπαίγνιο χάνεται). Δεν πρέπει ποτέ να δώσης στον έλληνα την εντύπωση ότι του αφαίρεσες την ελευθερία του. Αφησέ τον, όσο µπορείς, να ταράζεται, να θορυβή και να ικανοποιή την πολιτική του µανία, µέσα στη σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συµφέροντα της αυτοκρατορίας. Εσύ πρέπει να έχης την τέχνη να επεµβαίνης µόνο την τελευταία στιγµή, όταν δεν µπορείς να βάλης τους έλληνες τους ίδιους να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι διαφωνούντες µεταξύ των ελλήνων, που θα είναι πρόθυµοι να σε βοηθήσουν είτε θεληµατικά, είτε, συνηθέστερα, αθέλητά τους. Υποβοηθώντας το τυφλό παιχνίδι των φατριών από το παρασκήνιο, χωρίς να προσβάλλης την περηφάνια τους, µπορεί να οδηγήσης τις ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολώτερα παρά µε τις σοφώτερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν είσουνα ανθύπατος στην Ισπανία ή στην Ιλλυρία. Valde aveo scire quid agas. Data Nonis Juniis ex Tusculo.

…Όµως αν θέλης στην Ελλάδα πραγµατικά να επιβάλης µιαν απόφασή σου, όσο σωστή και αν είναι, κοίταξε να µη φανή η πρόθεσή σου. Πρέπει να θυσιάσης την τιµή µιας απόφασης για να την επιβάλης µεταξύ των ελλήνων. Κάλεσε ιδιατέρως έναν έναν τους αρχηγούς των µερίδων, δώσε στον καθένα την ευκαιρία µιας επίπλαστης πρωτοβουλίας. Φυσικά, αν δυστροπούν, να τους τροµάξης. Αλλά και αυτό υπό εχεµύθειαν, χωρίς να αναγκάσης τη φιλοτιµία τους να πάρη τα όπλα. Δώσε τους κάποια περιθώρια έντιµης υποχώρησης, και όταν ακόµα στην πραγµατικότητα διατάσσης. Μην τους πης ότι διατάσσεις, πες τους ότι δεν διατάσσεις, αλλά ότι αν δεν γίνη τούτο και εκείνο, τότε οι ρωµαϊκές λεγεώνες θα αναγκασθούν να µεταθασταθµεύσουν, για λόγους ασφάλειας, σε άλλη επαρχία και τότε µπορεί τίποτε Γέτες ή Κέλτες ή Δακοί να στείλουν τα στίφη τους να δηώσουν τη χώρα και ας αναµετρήσουν οι ίδιοι τις συνέπειες και ας αποφασίσουν. Όλα αυτά δε σου τα λέω για να σε κάνω να περιφρονής τους έλληνες. απεναντίας σου τα λέω για να τους καταλάβης και να τους προσέξης. Ακόµη και σήµερα διατηρούν τα ίχνη µερικών αρετών που µοιάζουν µε τη χόβολη µιας µεγάλης πυράς. Μελετητές της ψυχής των ατόµων και του όχλου, θα τους δης να εκτελούν µερικούς θαυµάσιους ελιγµούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαµπρα, µε µιαν ευκινησία στη σκέψη και µια γοργότητα στις αντιδράσεις που εµείς εδώ ποτέ δε φτάσαµε. Μόνο που ύστερα θα µελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήµαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσµατα.

…Αυτά τα έγραφε πριν από 2000 χρόνια κάποιος ρωµαίος. Αν γράφονταν σήµερα, οι “πολιτικοί άνδρες” θα τα κοιτούσαν µε καχυποψία και θα προσπαθούσαν µε κάθε τρόπο να ξεγυµνώσουν αυτόν που θα τα έλεγε, όχι όµως αυτά τα ίδια. Ζούµε σε µια εποχή που η σήψη και η παρακµή της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο βαθιές όσο και ασυνείδητες. Σηµάδια αυτής της παρακµής συναντά κανείς σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, και ασφαλώς σε όλους τους χώρους. Δυστυχώς, βλέπω παντού γύρω µου, ακόµα και µέσα µου, πολλά από τα χαρακτηριστικά των ελλήνων που αναφέρει ο συµπαθής (ρωµαίος) Συγκλητικός. Η γκρίνια είτε η αδιαφορία δεν είναι λύσεις, αν και τείνουν να γίνουν της µόδας –ιδιαίτερα στους νεώτερους. Οσο για θετικά σηµάδια, µάλλον υπάρχουν, αλλά είναι εν δυνάµει και υπό προϋποθέσεις ικανά να οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο.     

Πηγή: (Περιοδικό του ΕΜΠ, “ΠΥΡΦΟΡΟΣ”, τεύχος 19, 1996), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ποιες αρετές πρέπει να έχει ο πιστός Χριστιανός; Ερωτούν αρκετοί άνθρωποι. Την απάντηση μάς την δίνει το Αποστολικό Ανάγνωσμα (Ρωμ. ιβ' 6-14) αλλά την βλέπουμε και στο πρόσωπο του μεγάλου Αγίου, του Οσίου Πατρός ημών Παϊσίου τού Αγιορείτου τού οποίου η Ορθόδοξος Εκκλησία μας θα τιμά την ιεράν του μνήμην εφ' εξής κάθε έτος κατά την ΙΒ' τού μηνός Ιουλίου.

Αποδεικνύεται λοιπόν εκ των πραγμάτων α) ότι ουδέποτε θα παύσουν να υπάρχουν οι Άγιοι, β) ότι οι Άγιοι είναι οι ευλογημένοι καρποί που ανθούν μόνο στον λειμώνα τής Εκκλησίας και γ) ότι αποτελούν τα φωτεινά παραδείγματα αλλά και τους οδηγούς μας στην ουρανοδρόμον πορεία μας.

Εάν μελετήσουμε τον βίο και την πολιτεία τού Οσίου πατρός ημών Παϊσίου θα διαπιστώσουμε ότι διέθετε κατά τρόπο καταπληκτικόν τον καρπόν τού Αγίου Πνεύματος με όλες του τις εκφάνσεις που ξεκινούσε με την ρίζα τής Ορθοδόξου πίστεως και εκάλυπτε ολόκληρη την κτίση με επιστέγασμα την αγάπη. Την αγάπη τής εικόνος του Θεού δηλ. τον άνθρωπον.

Αυτό ακριβώς τον έκαμε να λησμονεί κόπους, ταλαιπωρίες και ασθένειες και να δίνεται ολοκληρωτικά στην διακονία τού εν Χριστώ αδελφού. Αν και δεν κατείχε κάποια θέση στην διοίκηση· δεν είχε επιδείξει πτυχία και διάφορα άλλα προσόντα που θαμπώνουν τούς πολλούς· δεν είχε “κοσμικά προσόντα”, όμως για να έχει φθάσει χάριτι Θεού στην θέωση όσο ελάχιστοι Άγιοι, είχε καταστεί το κέντρο όλων των Πιστών στην πτωχική του καλύβη εις το περιβόλι τής Παναγίας. Ακριβώς δε για όσους ήσαν άγευστοι της Πνευματικής ζωής, ο Γέροντας ήταν ένα φαινόμενο ανεξήγητο. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κάποιοι άγγιζαν τα όρια και αυτής της συκοφαντίας.

Ό,τι δεν μπορούσαν να κατορθώσουν υψηλά ιστάμενοι, το έφερε εις πέρας και ανάπαυε τις καλοδιάθετες ψυχές ο ταπεινός ασκητής τής Παναγούδας. Κληρικοί όλων των βαθμίδων, μοναχοί και λαϊκοί κάθε ηλικίας, προπαντός νέοι, έσπευδαν ως διψασμένα ελάφια να γευθούν και ξεδιψάσουν από το “ύδωρ το ζών” που ξεχείλιζε εκ μέσης καρδίας τού πτωχού και ρακένδυτου ασκητού Γέροντος – Οσίου Παϊσίου. Πράγματι δεν υπάρχει περισσότερο ευλογημένη εφαρμογή τού Αποστολικού λόγου από αυτό που όλοι βιώναμε πλησιάζοντας τον Όσιο. “Η αγάπη ανυπόκριτος, αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ· τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι, τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες, τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες... Ευλογείτε τούς διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε” (Ρωμ. ιβ' 9-14).

Πόσο δίκαιο είχε αυτός που ετόνισε πως η ζωή των Αγίων αποτελεί το εικονογραφημένο Ευαγγέλιο! Την θεωρία εφαρμοσμένη στην πράξη. Αλλά όχι μόνο όσοι ευρίσκονται στα ύψη τής αρετής, αλλά και οι απλοί πιστοί οφείλουμε να καλλιεργούμε τα χαρίσματα που λάβαμε διά του βαπτίσματος. Χωρίς ο ένας να παρεμβάλλει εμπόδια στο χάρισμα του άλλου, άνευ ζήλειας (επειδή δεν έχει ο ένας το χάρισμα που διαθέτει ο άλλος). Διότι συμβαίνει, δυστυχώς, το να παραμελεί κάποιος το έργο του, επειδή κοιτάζει και επιθυμεί την διακονία τού άλλου. Αλλά αυτός ο πειρασμός παύει να ενεργεί όταν ο κάθε ένας εργάζεται το χάρισμά του “ως κατενώπιον Θεού”. Όταν εκτελεί το καθήκον του όσο το δυνατόν κατά τον καλύτερο τρόπο, επίσης με την σκέψη ότι ο Θεός έδωσε στον καθένα ανάλογα και σχετικά προς τις δυνάμεις του. Αποτελεί δε απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι ασύνετος όταν ζητά άλλα χαρίσματα από αυτά που του έδωσε η αγάπη τού Θεού. Αυτό δε, διότι το χάρισμα που ζητά είναι δυνατόν να τον οδηγήσει όχι σε προκοπή, αλλά σε καταστροφή και απώλεια της σωτηρίας του.

Αλλά μακριά από εμάς τούς πιστούς τέτοιου είδους καταστάσεις, τοσούτω μάλλον καθ΄όσον εμπρός μας υψώνεται προς κατάκτησιν η υψηλή κορυφή τής χάριτος “Ευλογείτε τούς διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε”! Και οπωσδήποτε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου τονίζει δύο φορές το “ευλογείτε”! Δεν ζητεί να μην μνησικακούμε απλώς κατά των εχθρών μας, αλλά ότι πρέπει – επιβάλλεται να ευχώμεθα αγαθά γι' αυτούς στον κοινό μας Πατέρα τον “εν τοις ουρανοίς”.

Αλλά στο σημείο αυτό και πάλι σελαγίζει ενώπιόν μας ο Όσιος Παϊσιος που με την όλη του βιοτή εκπροσωπούσε την ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο Ιησού Χριστό και την αγάπη προς τους συνανθρώπους. Διά της κορυφαίας μάλιστα αρετής τής διακρίσεως που ήταν αναμεμειγμένη με πόνο και αγάπη, στα καθ' αυτό Εκκλησιαστικά και δη Εκκλησιολογικά θέματα, σχοινοβατούσε κατά τρόπον μοναδικό. Από την μια δηλ. απέρριπτε τον επάρατο οικουμενισμό και διά του λόγου του και της γραφίδος του, από την άλλη προφύλαξε τόσες σκανδαλισμένες ψυχές από το βάραθρο του σχίσματος και της αποκοπής εκ της Εκκλησιαστικής κοινωνίας. Ο ίδιος δε παρέμενε πάντοτε στους κόλπους τής Εκκλησίας (Άγιος γαρ) και όταν ερχόταν η ώρα να ορθοτομήσει – ελέγξει, τα λόγια του και τα χαρακτηριστικά του κείμενα, απέπνεαν το σεβασμό προς τους θεσμούς αλλά και αυτά τα πρόσωπα. Συνδύαζε σπάνια ευγένεια ψυχής και αδελφική ειλικρίνεια. Η καρδιά του ήταν ξάστερος ουρανός. Τα δέ λόγια του; γλυκόγευστο μέλι και η κάθε λέξη άρωμα εξαγιασμένης ζωής.

Όσοι πλησιάζαν κοντά του προκατειλημμένοι, γίνονταν φίλοι και ξεσπούσαν σε δάκρυα συγνώμης και όσοι έφθαναν δίπλα του ως φίλοι τούς έκανε να αισθάνονται αδελφοί. Πόσο αλήθεια έχουμε ανάγκη ιδίως σήμερα τέτοιες υπάρξεις και πόσο νοσταλγούμε με συγκίνηση τον Όσιο Γέροντα τώρα που φαίνονται μαύρα σύννεφα να καλύπτουν τον ορίζοντα.

Αλλά όπως όλοι οι Άγιοι έτσι και ο Γέροντας περισσότερο τώρα ευρίσκεται κοντά μας και μας καθοδηγεί.

Μας οδηγεί στις τόσες δυσκολίες που κατέπεσαν στο ταλαίπωρο έθνος μας με κυριαρχούσα τη χολέρα τής κολάσεως που ονομάζεται αθεΐα, αλλά και μας χειραγωγεί στους Εκκλησιαστικούς αγώνες ώστε να αποφεύγουμε τα άκρα τού διαβόλου (οικουμενισμό και σχίσματα).

Δεν έχουμε παρά να τον παρακαλούμε. Όσιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα. Αμήν.

Πηγή: Θρησκευτικά

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Εν όψει της ετοιμασίας από τη Βουλή των Αντιπροσώπων Νομοθεσίας για τη ρύθμιση της ελεύθερης συμβίωσης ατόμων, επιθυμούμε να καταστήσουμε σ’ όλους γνωστές τις θέσεις της Εκκλησίας επί του θέματος αυτού.

Η Εκκλησία δεν έχει, ούτε και επιθυμεί να έχει δυνατότητα επιβολής της θέσης της στους ανθρώπους.

Κατά το Κυριακό λόγιο, «όστις θέλει» ακολουθεί τις συμβουλές της. Έχει, όμως, πάντοτε το δικαίωμα να εκφέρει την αποψή της και να συμβουλεύει τους πιστούς.

Για την Εκκλησία δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή η συμβίωση δύο ανθρώπων εκτός του μυστηρίου του γάμου.

Η ένωση ανδρός και γυναικός στοχεύει στην πνευματική τελείωση των συζύγων, γι’ αυτό και η σχέση τους ανάγεται, με το μυστήριο του γάμου, στη σχέση Χριστού και Εκκλησίας (Εφ. 5, 32).

Η Χριστιανική διδασκαλία, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ομοφυλοφιλία, ούτε και να δεχθεί τη συμβίωση ομοφυλόφιλων ατόμων. Η Αγία Γραφή ομιλεί για δύο φύλα, «άρσεν και θήλυ», τα οποία δημιούργησε ο Θεός.

Ο απόστολος Παύλος μιλά ξεκάθαρα για την καταδίκη της ομοφυλοφιλίας: «Μη πλανάσθε... ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι ούτε αρσενοκοίται.... βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσι» (Α Κόρ.6,9-10). Και η Εκκλησία συμβουλεύει όσους έχουν ροπή, η εθισμό, προς την ομοφυλοφιλία, να αγωνιστούν να απαλλαγούν από αυτή, όπως αγωνίζονται και για άλλα πάθη.

Ακόμα κι αν γινόταν δεκτή η δικαιολογία ότι το νομοσχέδιο αποσκοπεί στη ρύθμιση κοινωνικών προβλημάτων ανθρώπων που δεν ανήκουν στην Εκκλησία, το γεγονός ότι προνοείται ρύθμιση της συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλου συνιστά τελεία διαστροφή.

Έχουμε τη γνώμη ότι οι νόμοι πρέπει να έχουν ως στόχο όχι απλώς τη ρύθμιση κοινωνικών διαφορών, ούτε και την ικανοποίηση των επιθυμιών των ανθρώπων, αλλά, κυρίως, τη διαπαιδαγώγησή τους. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν οι νόμοι να ανάγουν μίαν εκτροπή σε κανόνα δικαίου.

Νομοθετήματα ξένα προς τα ήθη του λαού μας έχουμε τη γνώμη ότι πρέπει να αποφεύγονται.

Ακόμα και σε λαούς που δεν έχουν πρόβλημα εθνικής επιβίωσης, τέτοια νομοθετήματα αμβλύνουν τα ηθικά αισθητήρια των ανθρώπων, και συμβάλλουν στη διάλυση της κοινωνίας.

Πολύ πιο καταστρεπτική θα είναι για το λαό μας, που αγωνίζεται για την εθνική αλλά και τη φυσική του επιβίωση στην πατρώα γη, εισαγωγή τέτοιων καταστάσεων. Θα οδηγηθούμε σε διάλυση της οικογένειας, που αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας μας, και στη διαφθορά.

Καλούμε τη Βουλή των Αντιπροσώπων να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να περιφρουρήσει τις αξίες και τα ήθη του λαού μας.

Απευθυνόμαστε και προς όλους τους πιστούς και τους προτρέπουμε να παραμείνουν σταθεροί γύρω από την Εκκλησία, προστατεύοντας τη θρησκευτική, αλλά και την προσωπική αξιοπρέπειά τους.

Επικαλούμενοι τον θείον φωτισμόν προς όλους, ευχόμεθα πλούσια την ευλογία του Θεού στις οικογένειες και στα έργα σας.

 Μετ’ ευχών διαπύρων

Ο Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος
Και τα λοιπά Συνοδικά Μέλη

Στη βορειοδυτική Κέρκυρα πραγματοποιούνται «ολιστικές διακοπές», όπου προβάλλεται και η ομοιοπαθητική, η γιόγκα, ο διαλογισμός, η σωμακρόαση κλπ. Εκεί γύρω από τις παραλίες του Αρίλλα και του Αγίου Στεφάνου πραγματοποιούνται τα εναλλακτικά ατοπήματα. Αποτελεί δηλαδή ένα ολοκληρωμένο εναλλακτικό πρόγραμμα.

Ομιλούν για θετική ενέργεια του νησιού για να προβάλουν τις «ολιστικές διακοπές». Προβάλλουν διαλογισμό με το ηλιοβασίλεμα διαλογισμό στη θάλασσα κλπ.

Στους Μαγουλάδες της Κέρκυρας (οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα των ‘’ολιστικών’’ διακοπών) μέχρι και Bouddha Hall υπάρχει για τις εκδηλώσεις αυτές. Σε κάποια από τα κέντρα θα συναντήσει κανείς και αγάλματα του Βούδα.

Ο τέλειος τρόπος να λησμονήσεις τον Θεό σε τέτοια προγράμματα. Πως είναι δυνατό να αδιαφορούμε για τους Χριστιανούς που καταφεύγουν στους εναλλακτικούς δρόμους και περιπλέκονται σε πάμπολλους ατραπούς; Ανυποψίαστοι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε τέτοιους εναλλακτικούς πλοκάμους.

Στη νεότερη Ιστορία της Κύπρου του 18^ου αιώνα και αρχές του 19^ου αιώνα, έχουν καταγραφεί μαρτυρίες των απλών και πάμπτωχων ανθρώπων των ορεινών χωριών αλλά και της υπαίθρου, που αναφέρουν ότι στην τόση φτώχια και ανέχεια, όταν ήταν άρρωστοι και δεν υπήρχε η δυνατότητα να πάνε σε γιατρό, κατέφευγαν στον Θεό.

Αυτό σε αντίθεση με το ολίσθημα κάποιων ανθρώπων του 21^ου αιώνα, που ενώ υπάρχει η δυνατότητα να πάνε σε γιατρό, καταφεύγουν στην απόλυτη ‘’εναλλακτική λησμοσύνη’’ του Θεού. 

Σημείωση - Όπως παρατηρούμε η επικινδυνότητα της «ολιστικής» στην πνευματική ζωή του Χριστιανού επαυξάνεται με τα επιπρόσθετα εναλλακτικά ολισθήματα της Νέας Εποχής που καραδοκούν. Με την ευκαιρία αυτή παρακαλέσουμε και πάλι τους αναρτήσαντες στην Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου, τη συνέντευξη που περιλαμβάνει την «αντιπρόταση» της εναλλακτικής ολιστικής πλάνης, να αποσύρουν το σημείο τούτο.

Πηγή: Ακτίνες

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ποιὰ σχέση ἔχει τὸ γεγονὸς ποὺ ἀναφέρεται στὸ σημερινό Εὐαγγέλιο μὲ μᾶς; Ποιὸς ἔχει τὴν πίστη, τὴν ἠρεμία, τὴν βεβαιότητα ὅτι κανένας ἄλλος παρὰ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ξαναδώσει ἐλευθερία στὶς κινήσεις μας;

Ἡ ἱστορία δὲν εἶναι μιὰ παραβολή, εἶναι γεγονός· ἀλλὰ ἐπίσης μᾶς μεταφέρει κάτι περισσότερο ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ θεραπεύει τὶς φυσικὲς ἀσθένειες, ἐὰν Τὸν πλησιάσουμε μὲ πίστη· ἔχοντας παραμερίσει κάθε ἄλλη ἐλπίδα,ἀλλὰ γνωρίζοντας μὲ βεβαιότητα ὅτι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος μας, ἡ ὑγεία καὶ ἡ ἀσθένεια μας εἶναι στὰ χέρια τοῦ Ζωντανοῦ Θεοῦ, ποὺ διάλεξε νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ ζήσει ἀνάμεσά μας, νὰ μοιραστεῖ μαζί μας τὰ πάντα, τὸν θάνατο καὶ τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία τοῦ νοῦ καὶ τὸν τρόμο ποὺ ἴσως μᾶς πολεμᾶ ὅταν βλέπουμε τὸν κόσμο γύρω μας, τὸν κόσμο ποὺ δημιουργήσαμε καὶ δημιουργοῦμε.

Ἀλλὰ σ’ αὐτὴν τὴν ἱστορία ὑπάρχει μία ἄλλη διάσταση ποὺ θέλω νὰ προσέξετε. Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι δὲν εἶναι παράλυτος; Παράλυτος ἀπὸ φόβο, ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία να δεῖ τὸν ἑαυτό του νὰ δέχεται τὰ πιὸ λαμπρὰ φῶτα τῆς δόξας, παράλυτος ἀπὸ τοὺς ὑπολογισμοὺς ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ δράσουμε, ν’ ἀναπνεύσουμε ἐλεύθερα δίχως φόβο; Πόσοι ἀπὸ μᾶς θὰ τολμούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν διακατεχόμαστε ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ δοῦμε τοὺς ἑαυτοὺς μας καλύτερους ἀπ’ ὅ,τι εἶναι, νὰ τοὺς βλέπουμε ὅπως δὲν εἶναι, ὅπως δὲν μᾶς βλέπει ὁ Θεὸς; Πόσοι ἀπὸ μᾶς θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, «θέλω νὰ δῶ τὸν ἑαυτό μου, ὅπως εἶναι - ὄχι μονάχα σ’ ὅλη μου τὴν ἀδυναμία, ἀλλὰ στὴν πτώση, τὴν δολιότητα, τὴν ἀσχήμια μου, γεμάτος ἀπὸ φόβο, ἀπὸ ματαιότητα, καὶ αὐτὸ ἐξαιτίας τῆς ἐπιθυμίας μου νὰ κρίνομαι ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ πράγματα καὶ ὄχι μὲ βάση τὴν πραγματικότητα;

Καὶ ὅμως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέει ὅτι αὐτὸς ποὺ διακατέχεται ἀπὸ τὴν ματαιότητα εἶναι ὑπερήφανος στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι δειλὸς.

Πόσοι ἀπὸ μᾶς ζοῦν συνεχῶς μετρώντας τὶς κουβέντες τους, ὑπολογίζοντας τὶς πράξεις τους, ἀναλογιζόμενοι τὸ ἀποτέλεσμα τους· ὄχι μόνο προσβλέποντας σ’ ἔνα καλὸ ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ μὲ τὸ φόβο πὼς θὰ μᾶς κρίνουν οἱ ἄνθρωποι; Πόσο φοβόμαστε νὰ κοιτάξουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια, νὰ μὴν κοιτάζουμε πιὰ στὸν παραμορφωτικό καθρέφτη ποὺ δείχνει σὲ μᾶς καὶ στοὺς ἄλλους τοὺς ἑαυτούς μας ὄμορφους, ἀποδεκτοὺς, εὐγενεῖς, ἁγνοὺς -ἀλλὰ σ’ ἕναν ἄλλον καθρέφτη, τὸν καθρέφτη τῆς συνείδησης μας, τὸν καθρέφτη τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κρίσης Του, ποὺ γνωρίζουμε, ἀλλὰ ἀπ’ ὅπου ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας; Πόσοι ἀπὸ μᾶς ὅταν ἔχουμε τὴν ἐλάχιστη εἰκόνα τοῦ ποιοὶ εἴμαστε, δὲν ἐπιτρέπουμε αὐτὴ τὴν ἀκτίνα φωτὸς νὰ πάει πέρα ἀπὸ μιὰ φοβισμένη συνειδητοποίση καὶ νὰ καταδυθεῖ στὴν καρδιά μας, νὰ ψάξει στὶς πιὸ σκοτεινές γωνιές της, ἐκεῖ ὅπου δὲν ἔχει διεισδύσει τὸ φῶς, ποὺ ἡ ἀγάπη δὲν ἔχει ποτὲ φτάσει, ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔχει ἀκουστεῖ ποτὲ ἡ ἀλήθεια; Πόσοι ἀπὸ μᾶς εἶναι ἀρκετὰ τίμιοι γιὰ νὰ κρίνουν τοὺς ἑαυτοὺς τους, τὶς πράξεις τους στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας;

Εἴμαστε ὅλοι παράλυτοι: Παράλυτοι ἐξαιτίας τοῦ φόβου, τῶν ὑπολογισμῶν, ἐξαιτίας τῆς ἀπόφασης νὰ μὴν βλέπουμε, ἐπειδὴ φοβόμαστε αὐτὸ ποὺ ἴσως δοῦμε. Ἀκόμα φανταζόμαστε ὅλοι ὅτι μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὴ ζωὴ ἑνὸς παραλυτικοῦ καὶ νὰ πεθάνουμε ὑγιεῖς. Ὅτι ἵσως ζήσουμε μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ χωρὶς νὰ ἔχουμε δεῖ ποτὲ τὴν ἀλήθεια, νὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ νὰ μᾶς δεχτεῖ. Δὲν εἶναι ζήτημα τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἀπορρίψει! Τὸ θέμα εἶναι ὅτι θὰ ἀνακαλύψουμε ξαφνικὰ μὲ τρόμο, ὅτι δὲν ἔχουμε καμιὰ θέση στὸ βασίλειο τῆς Ἀλήθειας, στὸ βασίλειο τῆς τολμηρῆς Ἀλήθειας, τῆς ὀμορφιᾶς, τῆς ἡρωικῆς ὀμορφιᾶς.

Ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτὸ· ἄς μὴν σκεφτόμαστε τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν παράλυτος καὶ τοῦ ὁποίου ἡ πίστη ἐνεργοποίησε τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ τον θεραπεύσει· ἄς σκεφτοῦμε τὴ δική μας παραλυσία.

Σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες μου ὁμιλίες, ρωτήθηκα ἀπὸ κάποιον· «γιατί τὸ τελευταῖο σας κήρυγμα ἦταν τόσο αὐστηρό;» Μπορῶ να ἀπαντήσω μὲ κάθε τιμιότητα: ἐπειδὴ ἐπὶ μῆνες ἔψαχνα την ψυχή μου, ἦλθα ἀντιμέτωπος μὲ τὴ συνείδηση μου, καὶ βλέποντας μὲ τρόμο ὅτι ζῶ ἕνα ψέμα, ὅτι δὲν εἶμαι Χριστιανὸς σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι δὲν μὲ καταδικάζει μὸνο τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ μοιάζει νὰ εἶμαι σὰν Χριστιανὸς. Ναί, αὐτὸ ποὺ ἐννοῶ εἶναι αὐτὸ ποὺ νοιὼθω γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου· ἀλλὰ νοιώθετε παρόμοια πράγματα, ἀκόμα καὶ ἄν εἶστε ἀπείρως πιὸ ἄξιοι γιὰ τὸν Θεὸ ἀπὸ ἐμένα; Δὲν νοιώθετε ὅτι, ὅλοι, περισσότερο ἤ λιγότερο, ἁμαρτάνουμε κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅτι ὅλοι προδίδουμε τὸν ἑαυτό μας ποὺ καλεῖται νὰ γίνει ἀποκάλυψη τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ, μιὰ ὁρατὴ εἰκόνα, μιὰ θεϊκὴ παρουσία ποὺ ἐνσαρκώνεται στὴν ψυχή, στὸ σῶμα, σὲ ἔργα καὶ λόγια, σὲ σκέψεις καὶ αἰσθήματα, σὲ προθέσεις καὶ ἀποτελέσματα- δὲν τὸ βλέπουμε αὐτό; Ἐγὼ τὸ βλέπω! Καὶ αὐτὸ ποὺ λέω δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἐξομολόγηση- ναὶ μιὰ ἐξομολόγηση ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ὅλους ἐσᾶς: αὐτὸ εἶναι ποὺ βλέπω στὸν ἑαυτό μου- ἐξετᾶστε τὸν ἑαυτό σας: ἴσως ἔχουμε ἀκόμα χρόνο νὰ γίνουμε ἀληθινοὶ καὶ πραγματικοὶ ὅπως ὁ Θεὸς μᾶς θέλει, νὰ γίνουμε ὅ,τι ὀνειρεύεται γιὰ μᾶς ὁ Θεὸς, νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴν ἀγάπη Του ὄχι προδίδοντας τον ἑαυτὸ μας, ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ Ἐκεῖνον.

Καὶ ὑπάρχει ἐλπίδα· ὑπάρχει ἐλπίδα ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ θεραπεύει, ὁ Θεός ἔχει τὴ δύναμη νὰ συντρίψει τὴν παράλυση μας ἐὰν στραφοῦμε σ’ Ἐκεῖνον μὲ πίστη, ἐλπίδα καὶ κουράγιο! Ἀμήν.

Πηγή: Ελληνικά και Ορθόδοξα

Δόξα, τιμή, αἶνο καί εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε  στόν Τριαδικό Θεό, διότι ἡ Χάρη Του ἀνέδειξε στήν ἐποχή μας τόν Ὅσιο καί θεοφόρο Πατέρα Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.

Μέ ἀφορμή τόν πρῶτο πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς μνήμης Του στό Παρεκκλήσιό Του στήν ἐνορία τοῦ Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν, μέ αὐτό τό φυλλάδιο θέλουμε νά τονίσουμε ἰδιαίτερα μία διάσταση τῆς προσωπικότητας τοῦ Ὁσίου, τήν ὁποία συχνά στίς μέρες μας παραβλέπουμε.

Ἔτσι ἐμφανίζουμε τόν Ὅσιο, μόνο ὡς συνεπή ἀσκητή καί παρηγορητή τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, πού μέ τά ἔκτακτα χαρίσματά του (προορατικό καί διορατικό) βοήθησε πολλούς ἀνθρώπους. Ναί!  ὅλα αὐτά ἦταν ὁ  Ἅγιος Παΐσιος ^.  ἀλλά παράλληλα ὁ  Ὅσιος Παΐσιος ἦταν καί ἀσυμβίβαστος Ὁμολογητής τῆς Πίστεώς μας καί πολέμιος τῶν κάθε λογῆς διαστρεβλώσεων τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας, εἴτε αὐτή  συντελεῖτο στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ, εἴτε καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας (Οἰκουμενισμός, ἄκριτος Ζηλωτισμός).

Στό σύντομο αὐτό φυλλάδιο, μέ ἀφορμή ἐπιστολή τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγ. Παϊσίου, θέτουμε πολύ ἐπιγραμματικά κάποια κρίσιμα ζητήματα πρός εὑρύτερο πνευματικό προβληματισμό γιά τήν οἰκουμενιστική λαίλαπα, πού ἒχει ἐνσκήψει στήν Ἐκκλησία μας καί θλίβει καί ταλαιπωρεῖ καί σκανδαλίζει τίς ψυχές πολλῶν ἀδελφῶν μας.

Στήν ἐποχή μας, ἐποχή συγχύσεως καί πνευματικῆς ἀφασίας, ἡ ζωή τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων εἴθε νά ἀποτελέσει ὁδοδείκτη τῆς δικῆς μας ἐν Χριστῷ πολιτείας.

Ταῖς τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου  

πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.  Ἀμήν.

  Πάτρα 12  Ἰουλίου  2015

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621 - agotsopo@gmail.com

Πηγή:Θρησκευτικά

Άγιος Παΐσιος και Οικουμενισμός

TO BHMA: Ερευνητές αλλά και επιχειρηματίες θέλουν να... εμφυτεύσουν το Internet στον πλανήτη – Πώς θα έχουμε πρόσβαση στον κυβερνοχώρο από κάθε σημείο της Γης και από κάθε μέσο

Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία OneWeb ανέθεσε στην Airbus την κατασκευή ενός τεράστιου στόλου δορυφόρων με τους οποίους θα παρέχεται εύκολη πρόσβαση στο Internet σε κάθε περιοχή της Γης, όσο απομακρυσμένη ή απομονωμένη και αν είναι. Ο γίγαντας της αεροναυπηγικής βιομηχανίας θα κατασκευάσει 900 δορυφόρους που θα μπορούν, εκτός των άλλων, να παρέχουν πρόσβαση στο Internet σε περιοχές στις οποίες εξαιτίας φυσικών ή άλλων καταστροφών έχουν υποστεί ζημιές τα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα.

Το ίδιο ακριβώς εγχείρημα προσπαθεί να υλοποιήσει και η εταιρεία κατασκευής πυραύλων και διαστημικών οχημάτων SpaceX. Η αμερικανική εταιρεία κατασκευάζει έναν στόλο δορυφόρων παροχής ιντερνετικών υπηρεσιών για λογαριασμό της Google. Δεν είναι όμως μόνο το θέμα της πρόσβασης στο Διαδίκτυο που απασχολεί την παγκόσμια βιομηχανία. Είναι και το θέμα των μέσων (δια)δικτύωσης αλλά και των ταχυτήτων. Ετσι και σε αυτούς τους τομείς γίνονται εντυπωσιακά βήματα προόδου.
 

Το Internet των... πάντων

Βρετανική εταιρεία δημιούργησε ένα τσιπ το οποίο, όπως υποστηρίζει, μπορεί να μετατρέπει κάθε ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή σε ιντερνετική. Το Flycatcher μπορεί να συνδέει οικιακές συσκευές, φωτεινούς σηματοδότες, παρκόμετρα, ιατρικά εργαλεία και οποιαδήποτε άλλη συσκευή ή σύστημα με το Διαδίκτυο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το τσιπάκι μπορεί να συνδέει στο Internet ακόμη και αισθητήρες συλλογής δεδομένων που τοποθετούνται σε δάση όπως ο Αμαζόνιος.
 

To Flycatcher είναι ένα χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας τσιπ το οποίο δημιούργησαν ερευνητές της βρετανικής εταιρείας κατασκευής ημιαγωγών Arm Holdings, η οποία ειδικεύεται στην ανάπτυξη ημιαγωγών χαμηλής ενέργειας. Στόχος της εταιρείας είναι να εισέλθει στις αναπτυσσόμενες αγορές των κινητών τηλεφώνων νέας γενιάς και των ταμπλετών.
 

Σύμφωνα με τους δημιουργούς του το Flycatcher (το οποίο είναι το όνομα ενός μικρού πτηνού) έχει απεριόριστες εφαρμογές. Υποστηρίζουν ότι η σύνδεση των φαναριών των δρόμων στο Internet και ο έλεγχός τους από εκεί θα οδηγήσουν σε καλύτερη διαχείριση της κίνησης αλλά και στην αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών όπως π.χ. είναι η διευκόλυνση της πορείας ενός ασθενοφόρου.
 

Ανάλογη δράση θα έχει το τσιπάκι στον έλεγχο οικιακών συσκευών όπως ψυγεία, θερμοσίφωνες, φωτισμοί, συναγερμοί κ.τ.λ., με τον κάτοικο να έχει τον πλήρη έλεγχό τους από όπου βρίσκεται. Η χρήση του Flycatcher σε ιατρικά εργαλεία ή μηχανήματα (στηθοσκόπια, συσκευές μέτρησης πίεσης, σακχάρου κ.τ.λ.) θα επιτρέψει την άμεση μετάδοση των σχετικών δεδομένων στους γιατρούς. Το τσιπάκι θα μπορεί επίσης να συνδέει με το Internet αισθητήρες συλλογής δεδομένων σαν αυτούς που τοποθετούνται σε δέντρα δασών όπως του Αμαζονίου, όπου γίνεται παρακολούθηση των κλιματικών συνθηκών.

Υπερηχητικό Internet

Ομάδα ερευνητών των βρετανικών πανεπιστημίων Μάντσεστερ και Κέιμπριτζ, στην οποία μετέχουν οι δύο νομπελίστες που ανακάλυψαν το γραφένιο, βρήκε έναν τρόπο να βελτιώσει τις δυνατότητες απορρόφησης του φωτός από το σούπερ υλικό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων προηγμένων συστημάτων στον χώρο των τηλεπικοινωνιών οπτικής τεχνολογίας που θα έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν νέες συσκευές και συστήματα που θα αυξήσουν εκθετικά τις ταχύτητες στο Διαδίκτυο, πιθανώς και σε άλλες μορφές επικοινωνίας.
 
Στα πειράματα που κάνουν οι ερευνητές κατάφεραν να αυξήσουν τις δυνατότητες απορρόφησης του φωτός από το γραφένιο κατά 20 φορές. Οπως εκτιμούν, στο τέλος των ερευνών η βελτίωση που θα έχει επιτευχθεί στις φωτοαπορροφητικές ικανότητες του γραφενίου θα οδηγήσει στη δημιουργία συνδέσεων του Internet που θα είναι όχι μερικές δεκάδες αλλά μερικές εκατοντάδες φορές πιο γρήγορες από τις σημερινές.

Οι ερευνητές προσπαθούν να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ξεχωριστές ιδιότητες των ηλεκτρονίων του γραφενίου που διαθέτουν υψηλή κινητικότητα και ταχύτητα. Αποφάσισαν να πειραματιστούν με το γραφένιο και μια κατηγορία μεταλλικών νανοδομών που ονομάζονται «πλασμονικές». Αυτές οι νανοδομές εκτοξεύουν κυριολεκτικά την ικανότητα απορρόφησης του φωτός από το γραφένιο ενισχύοντας παράλληλα την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ο συνδυασμός οπτικών και ηλεκτρονικών ιδιοτήτων του γραφενίου και η συνεχής βελτίωση της αποδοτικότητάς τους θα οδηγήσει στην ανάπτυξη των νέων τηλεπικοινωνιακών δικτύων που θα μεταφέρουν δεδομένα σε χρόνο dt. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature Communications».

Πηγή: Το Βήμα, ID-on't renounce my freedom

Ο Όσιος Παΐσιος ως νέος μοναχός στην Ι.Μονή Στομίου Κονίτσης

Ο φετινός πρώτος επίσημος εορτασμός της μνήμης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου αποτελεί αφορμή πνευματικής ανάτασης των ορθοδόξων πιστών της πατρίδας μας αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Δικαίως μεταξύ των τόπων που ιερώς καυχώνται για τον Όσιο είναι και η Κόνιτσα, η πόλη στην οποία ο όσιος Γέροντας πέρασε τα παιδικά του χρόνια αλλά και τέσσερα από τα πρώτα χρόνια των ασκητικών του παλαισμάτων.

Η παιδική ηλικία του Οσίου Παϊσίου μετά την εγκατάσταση της οικογένειάς του στην Κόνιτσα, που ακολούθησε την προσφυγιά από την Καππαδοκία όπου γεννήθηκε ο Γέροντας, είναι γεμάτη από το φως του Χριστού που τον έλουσε.

Στην Κόνιτσα σώζεται η οικία του Οσίου όπου μεγάλωσε μέσα στο πνευματικό κλίμα που είχε εμφυσήσει και στους δικούς του αγιασμένους γονείς ο όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης. Στο πρώτο δημοτικό σχολείο που λειτουργεί ακόμη στην άνω Κόνιτσα έμαθε τα γράμματα ο όσιος Παΐσιος. Σώζεται μάλιστα φωτογραφία του ως μαθητή στο κτίριο του σχολείου αυτού. Στο εξωκκλήσι της αγίας Βαρβάρας, στο οποίο οδηγεί μονοπάτι που ξεκινά από την άνω Κόνιτσα, ο Γέροντας, σε μικρή ηλικία, είχε την πρώτη γνωστή στους πολλούς θεοφάνεια, την εμφάνιση σε εκείνον αυτού του Ίδιου του Κυρίου Ιησού που τον στήριξε στην πίστη διαλύοντας τις αμφιβολίες που επιχείρησε να γεννήσει στην παιδική του ψυχή άθεος συμπατριώτης του.

Στην Ιερά Μονή Στομίου Κονίτσης, στην χαράδρα του Αώου ποταμού, ο Όσιος Παΐσιος επιδόθηκε σε υψηλά πνευματικά παλαίσματα ήδη από τα πρώτα χρόνια της μοναχικής του πολιτείας. Ο πόλεμος του διαβόλου υπήρξε σφοδρός κατά τα τέσσερα χρόνια παραμονής του στη Μονή την οποία ανοικοδόμησε σε μεγάλο μέρος καθώς την είχε βρει ερειπωμένη από τις λεηλασίες και τη φωτιά των Γερμανών κατακτητών. Σώζονται σήμερα στην Μονή Στομίου όχι μόνο τα οικοδομήματα που χτίστηκαν με τη φροντίδα του αγίου Γέροντος αλλά και πολλά ξύλινα έπιπλα που ο ίδιος έφτιαξε με τα χέρια του ως επιδέξιος ξυλουργός. Τα στασίδια στους χορούς του Καθολικού της Μονής, τραπέζια και καναπέδες στην τράπεζα της μονής αλλά και πολλά άλλα έργα των χειρών του αγίου. Κυρίως όμως σώζεται το κελλάκι του Οσίου Παϊσίου το ιερό αυτό «πολυβολείο» που δέχτηκε τις αμέτρητες γονυκλισίες, τα δάκρυα, τους στεναγμούς, τις δεήσεις και τις ολονύκτιες στάσεις του Οσίου.

Η αντιαιρετική του δράση, ο αγώνας του για τη διαφύλαξη των πιστών της Κόνιτσας από την αίρεση του Προτεσταντισμού υπήρξε τόσο καρποφόρα ώστε σήμερα οι οπαδοί της αίρεσης στην Κόνιτσα να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Το πέρασμα του Οσίου Παϊσίου από την Κόνιτσα την κατέστησε διαχρονικά «ουδαμώς ελαχίστην» μεταξύ των άλλων αγιοτόκων πόλεων της πατρίδας μας.

Το κελλί του Οσίου Παϊσίου στην Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 10/7/2015), Θρησκευτικά

Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀπόλυτης πνευματικῆς σύγχυσης, ὅπου οἱ ἔννοιες ἔχουν χάσει τὴ σημασία τους καὶ ἡ ἱστορία κακοποιεῖται βάναυσα. Ὁ ἀρχαῖος μεγάλος τραγικὸς ποιητὴς Εὐριπίδης (485-406) εἶχε γράψει πὼς «ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχε μάθησιν» (μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴν ἱστορία). Διότι ἡ γνώση τοῦ παρελθόντος εἶναι ὁ ὁδηγὸς γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ παρόντος καὶ τὴν πρόβλεψη τοῦ μέλλοντος. Ὁ λόγος γιὰ μία πρόσφατη συνέντευξη τοῦ κ. Χάσαν Μπαντάουι, ἀναπληρωτὴ καθηγητὴ Ἱστορίας στὸ Α.Π.Θ, μὲ θέμα: «Δὲν ὑπῆρξε καὶ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ θρησκευτικὸς πόλεμος», ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 29-5-2015). Στὴ συνέντευξη αὐτὴ ὁ ἐν λόγω καθηγητὴς πασχίζει νὰ «ἀποδείξει» ὅτι δῆθεν τὸ Ἰσλὰμ εἶναι συνώνυμο μὲ τὴν εἰρήνη καὶ πὼς δὲν εὐθύνεται γιὰ καμιὰ μορφὴ βίας ἢ πολέμου!

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 6^ῃ Ἰουλίου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ «ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟ»;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς ἀπόλυτης πνευματικῆς σύγχυσης, ὅπου οἱ ἔννοιες ἔχουν χάσει τὴ σημασία τους καὶ ἡ ἱστορία κακοποιεῖται βάναυσα.

Ὁ ἀρχαῖος μεγάλος τραγικὸς ποιητὴς Εὐριπίδης (485-406) εἶχε γράψει πὼς «ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχε μάθησιν» (μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴν ἱστορία). Διότι ἡ γνώση τοῦ παρελθόντος εἶναι ὁ ὁδηγὸς γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ παρόντος καὶ τὴν πρόβλεψη τοῦ μέλλοντος. Ὁ λόγος γιὰ μία πρόσφατη συνέντευξη τοῦ κ. Χάσαν Μπαντάουι, ἀναπληρωτὴ καθηγητὴ Ἱστορίας στὸ Α.Π.Θ, μὲ θέμα: «Δὲν ὑπῆρξε καὶ δὲν θὰ ὑπάρξει ποτὲ θρησκευτικὸς πόλεμος», ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 29-5-2015). Στὴ συνέντευξη αὐτὴ ὁ ἐν λόγω καθηγητὴς πασχίζει νὰ «ἀποδείξει» ὅτι δῆθεν τὸ Ἰσλὰμ εἶναι συνώνυμο μὲ τὴν εἰρήνη καὶ πὼς δὲν εὐθύνεται γιὰ καμιὰ μορφὴ βίας ἢ πολέμου!

Δεῖτε ὁρισμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ δημοσίευμα: Σὲ ἐρώτηση: «Ποιὸς εἶναι ὁ πυρήνας τοῦ Ἰσλάμ; Πιστεύετε πὼς ὅλες οἱ θρησκεῖες κηρύσσουν τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο;», ἀπάντησε: «Ὁ πυρήνας τοῦ Ἰσλὰμ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ρίζα τοῦ ὄρου Ἰσλάμ, δηλαδὴ Σαλάμ, δηλαδὴ Εἰρήνη, ποὺ πηγάζει ἐκ τῶν ἔσω. Δηλαδή, γαλήνη ψυχῆς. Ὅλοι οἱ ἱδρυτὲς τῶν θρησκειῶν ὑπῆρξαν ἐπαναστάτες τῆς ἐποχῆς τους. Ἐμφανίζονταν μὲ δική τους “ἀντιπρόταση” ὡς διέξοδο ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα τοῦ χωροχρόνου τους, ποὺ προκάλεσαν τὴν ἀνάγκη μίας νέας προσέγγισης τῆς ἴδιας της ζωῆς μέσα ἀπὸ ἕναν νέο ἢ βελτιωμένο συνολικὸ κώδικα κοινωνικοπολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἠθικῆς. Ναί, ὅλες διαθέτουν ἕνα κοινὸ σύνολο διαχρονικῶν ἀνθρώπινων ἀξιῶν». Στὴν ἐρώτηση: «Οἱ θρησκεῖες δημιουργοῦνται γιὰ κάποιους λόγους. Τὸ Ἰσλὰμ γιατί δημιουργήθηκε; Γιὰ νὰ ἑνώσει τὶς φυλὲς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς», ἀπάντησε: «Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἰσλὰμ ἦταν ἡ ἀντιπρόταση στὴν ἄσκηση βίας καὶ στὴν ἀναρχία ποὺ ἐπικρατοῦσε προϊσλαμικά. Τὸ Ἰσλὰμ ἦταν ἡ ἐναλλακτικὴ καὶ γι' αὐτὸ πέτυχε τὸν στόχο του». Στὴν ἐρώτηση: «Τί μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία γιὰ τὴ βία, τὴ θρησκεία καὶ τὸν πόλεμο; Εἶναι ἀπὸ μόνη της ἀρκετὴ ἡ πίστη γιὰ νὰ ὁδηγήσει ἕναν λαὸ στὴν εἰρήνη ἢ στὴ διαχείριση τῆς εἰρήνης;», ἀπάντησε: «Ὀρθῶς ἡ Ἱστορία διδάσκει… Δὲν διδάσκεται! Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ἡ βία ἀναπαράγει βία, πὼς ἡ βίαιη ἀντιμετώπιση τῆς βίας ἀποτελεῖ μία ἐπιφανειακὴ προσέγγιση τοῦ προβλήματος -παυσίπονο. Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ἡ κρίση φέρνει τὴ λύση καὶ ἡ λύση εἶναι ἡ ἀναζήτηση καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ρίζας αἰτίας - prima causa. Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ἡ θρησκεία ὅταν περάσει στὴ φάση τῆς ἐκκοσμίκευσης ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν ἀρχικό της πυρήνα. Ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ὁ πόλεμος ἀποτελεῖ μία ἐνσάρκωση τῆς ἀποτυχίας τοῦ Ἀνθρώπου. Τίποτε ἀπὸ μόνο τοῦ δὲν ἀρκεῖ!... Ἡ πίστη θέλει τὴν ἐμπιστοσύνη σ’ ὅ, τί πιστεύεις! Πίστη χωρὶς ἐμπιστοσύνη, εἶναι μία φυσαλίδα στὸν ὠκεανό!». Στὴν ἐρώτηση: «Πιστεύετε, ἑρμηνεύοντας τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν σὲ παγκόσμια κλίμακα, ὅτι ζοῦμε ἕναν... θρησκευτικὸ πόλεμο Ἀνατολῆς-Δύσης;», ἀπάντησε: «Δὲν ὑπῆρξε, δὲν ὑπάρχει, οὔτε θὰ ὑπάρξει θρησκευτικὸς πόλεμος! Ἁπλὰ καὶ μόνο ἡ ποιοτικὴ σχέση πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ θρησκείας ποὺ καθορίζει μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὴν ἔννοια, τὰ αἴτια καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ λεγόμενου θρησκευτικοῦ πολέμου καὶ κατὰ συνέπεια τῆς σύγκρουσης Ἀνατολῆς-Δύσης. Πόσο πιστεύουν οἱ πολιτικοὶ ποῦ ταυτίζουν τὶς πολιτικὲς τους ἐπιλογὲς μὲ τὴ θρησκεία τῆς κοινωνίας ποῦ κυβερνοῦν; Πόσο πιστὸς μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ καταστρέφει τοὺς συνανθρώπους καὶ τὸ φυσικό του περιβάλλον μὲ τὰ χημικὰ ἢ μαζικῆς καταστροφῆς ἢ ἔξυπνα ὄπλα; Πόσο πιστὸς εἶναι ὁ τυφλὰ δολοφόνος; Ἔγινε ποτὲ στὴν Ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ἕνας θρησκευτικὸς πόλεμος Ἀνατολῆς-Δύσης; Τουλάχιστον οἱ ἱστορικὲς πηγὲς ποτὲ δὲν μᾶς παρεῖχαν τέτοιες εἰδήσεις ἢ πληροφορίες γιὰ γενικευμένες συγκρούσεις Ἀνατολῆς-Δύσης! Καὶ γιὰ ποιὰ Ἀνατολὴ μιλᾶμε; Συνυπάρχουν πολλὲς Ἀνατολὲς στὴν Ἀνατολή! Γιὰ ποιὰ Δύση ἐπίσης μιλᾶμε; Συνυπάρχουν πολλὲς Δύσεις στὴ Δύση!». Στὴν ἐρώτηση: «Ποιοὶ εἶναι οἱ τζιχαντιστές; Τί ἀκριβῶς θέλουν;», ἀπάντησε: «Εἶναι ἕνα προϊὸν τῶν κοινωνικοοικονομικῶν ἀδιεξόδων τῆς κάθε ἐποχῆς! Θέλουν τυφλὴ ἀντεκδίκηση. Ἀδιακρίτως». Τέλος στὴν ἐρώτηση: «Τί σχέση ἔχουν (σ.σ. οἱ τζιχαντιστὲς) μὲ τὸ Ἰσλάμ, μὲ τοὺς μουσουλμάνους;», ἀπάντησε: «Τί σχέση ἔχει ἡ εἰρήνη μὲ τὴ βία; Τί σχέση ἔχουν ἡ μορφὴ μὲ τὸ ἄμορφο;! Τί σχέση ἔχουν ἡ τυφλὴ ἀντεκδίκηση καὶ ἡ ἀλλοίωση τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἀρετῶν ποῦ ἀντιπροσωπεύει τὸ Ἰσλὰμ μὲ τὴ «μετὰ χαρᾶς» τυφλὴ ἀντεκδίκηση τῆς ἴδιας της ζωῆς;».

Εἶναι ὄντως θλιβερὸ νὰ δηλώνει τέτοιας ἔκτασης ἄγνοια τῆς πίστης του ἕνας πιστὸς μουσουλμάνος ἢ τὸ χειρότερο νὰ ἀποκρύπτει τὴ θρησκευτική του πίστη γιὰ νὰ δείξει ἕνα διαφορετικὸ προσωπεῖο γιὰ τὴ θρησκεία του. Ἐπίσης εἶναι ἀλγεινὸ τὸ φαινόμενο πανεπιστημιακὸς καθηγητὴς νὰ ἔχει ἄγνοια, ἢ τὸ χειρότερο νὰ ἀρνεῖται σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν ἱστορία! Ὁ ἐν λόγω καθηγητὴς κ. Χάσαν Μπαντάουι, κλήθηκε νὰ συμμετάσχει σὲ διαθρησκειακὸ συνέδριο γιὰ τὴ μὴ χρήση βίας ἀπὸ τὶς θρησκεῖες καὶ προσπάθησε νὰ παρουσιάσει ἕνα διαφορετικὸ Ἰσλὰμ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ γνωρίζει ἡ ἱστορία, καὶ βιώνει ὁ σύγχρονος κόσμος!

Δυστυχῶς ἔχει πλέον γίνει «σύνηθες» τό ἀποκρουστικό καί τρομακτικό γεγονός τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ ἀνθρώπων στό 21ο αι. καί σπανίως ἐμβαθύνει ἡ παγκόσμια κοινή γνώμη στήν πραγματική βάση αὐτῆς τῆς θηριωδίας, ἑρμηνεύοντας ὁ καθένας ἀπό τήν δική του ἰδεολογική ἀντίληψη καί με τίς προϋποθέσεις πού ἔχει τό ἐξωφρενικό καί ἀνείπωτης φρίκης αὐτό θέμα. Φθάνουν μάλιστα μερικοί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ δυτικός τρόπος ζωῆς ἀποτελεῖ ἐφαλτήριο γιά τήν ἔνταξι γηγενῶν Δυτικῶν στίς τάξεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους». Ἄλλοι πάλι θεωροῦν ὅτι δέν εὐθύνεται τό Ἰσλάμ γιά τήν ἀφόρητη αὐτή τραγωδία ἀλλά κάποιοι δῆθεν ἐξτρεμισταί πού ὅμως τό δῆθεν «μετριοπαθές» Ἰσλάμ δέν κατεδίκασε ποτέ ἀλλά ἀντιθέτως ὅπως ἀπέδειξε ὁ τραγικός θάνατος τῆς δημοσιογράφου Serena Shim στην Τουρκία, ἡ ὁποία μέ στοιχεῖα ἀπέδειξε τήν στήριξη τῆς γείτονος καί τοῦ Σουνιτικοῦ Μπλόκ (Σαουδική Ἀραβία, Κατάρ, Ὀμάν, Ἀραβικά Ἐμιράτα) στό Χαλιφάτο τοῦ ISIS, στηρίζει καί προωθεῖ. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται ἀφελῶς ὅτι ὁ μηδενισμός τῆς Δύσεως  καί ἡ καταδολίευσις τοῦ πετρελαϊκοῦ πλούτου τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, ὀπλίζουν τό χέρι τῶν δημίων τοῦ Ἰσλάμ.

Ὅλοι ὅμως οἱ παραπάνω θέλουν νά ἀποσιωποῦν ὁ καθένας γιά τούς δικούς του λόγους ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι ἡ μοναδική θρησκεία στόν κόσμο πού στοχοποιεῖ ἐγκληματικά τήν ἄρνησί της, πού ἐπιβάλλεται με τήν βία καί μέ τό ἔγκλημα, πού δέν ἀναγνωρίζει τήν αὐτεξούσια καί ἐλευθέρα βούλησι τῶν προσώπων καί πού πέραν τῆς ἱστορικῆς ἔχει καί «θεολογική» ἑρμηνεία γιά τούς ἀποκεφαλισμούς. Εἶναι ἐνδεικτικό ὅτι τό γνωστό Αλ-Αζχάρ, μία ἀπό τίς ὕπατες ἀρχές τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ στήν Αἴγυπτο χαρακτήρισε τήν καρατόμηση τῶν 21 Αἰγυπτίων κοπτῶν ἁπλῶς ὡς μία «βάρβαρη» πράξη χωρίς βεβαίως νά ἀποδοκιμάσει τά «ἱερά κίνητρα», τῶν ἐκτελεστῶν πού ἑδράζονται στό Ἰσλαμικό κοσμοείδωλο. Ἡ ἔννοια «τζιχάντ» ἀναφέρεται στό Κοράνι, άποτελεῖ πυλῶνα του, διότι θεωρεῖ ὅτι οἱ μουσουλμάνοι ἔχουν καθῆκον νά μεταδώσουν τήν μουσουλμανικήν πίστη στούς «ἀπίστους» μέ τήν βία. Πηγάζει ἀπό τό γεγονός ὅτι το Ἰσλάμ χωρίζει τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί στόν οἶκο τοῦ πολέμου, διαχρονικά καί συνοδεύεται ἀπό τήν φράση «Φί σαμπίλ Ἀλλάχ» πού σημαίνει «γιά τόν δρόμο τοῦ θεοῦ». Ἡ ἱστορική τεκμηρίωση τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ παραπέμπει στήν καρατόμηση ἀπό τόν Ἄραβα ἔμπορο Μωάμεθ «Muhammad», τῆς φυλῆς τῶν Quraish, τόν δῆθεν προφήτη, πού συνεζεύχθη κατ’ ἐντολήν τοῦ «θεοῦ», σάν ἑβδόμη σύζυγον του, τήν γυναίκα τοῦ θετοῦ γιοῦ του, Ζαῒντ καί σάν ἐννάτη, τήν ἑπταετή κορασίδα Ἄϊσα, ἑπτακοσίων μελῶν τῆς ἐβραϊκῆς φυλῆς Μπανού-Κουρέϊς στήν Μεδίνα τούς ὁποίους θεώρησε ὡς συνωμότες, καί συνεπῶς ἐφόσον ἡ δῆθεν σφραγίδα τῶν Προφητῶν τοιουτοτρόπως ἀντιμετώπισε τούς ἐχθρούς του καί οἱ πιστοί του σήμερα μποροῦν να τό ἐπαναλάβουν, ἐφόσον ἡ ζωή του ἀποτελεῖ οὐσιαστικό μέρος τῆς θρησκευτικῆς τους παραδοχῆς. Γιά τό Ἰσλάμ τόσο ἡ ἱστορική παράδοση τῶν πρώτων αἰώνων διάδοσης του (7ος-8ος αι.) ὅσο καί οἱ ἐντολές (Σούρες) τοῦ Κορανίου, ἀποτελοῦν τήν πιό γνήσια ἐκδοχή τῆς θρησκείας καί ἐκλαμβάνονται μέ ἀπόλυτο καί ἀπαρέγκλιτο τρόπο. «Θεολογικῶς» στό Κοράνι πού «ἐνσωματώνει» τήν ἀποκάλυψι τοῦ «Θεοῦ», σάν δῆθεν «αἰώνιο καί ἀδημιούργητο, ἀνέκαθεν ὑπάρχον μετά τοῦ Θεοῦ ὡς αἰώνιος φανέρωσις τῆς θείας θελήσεως» δίδονται οἱ ἐντολές τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τῶν «ἀπίστων». Στό κεφ. 8 τοῦ Κορανίου, στ. 12 ἐξαγγέλλεται «θά ἐκτοξεύσω τόν τρόμο στίς καρδιές τῶν ἀπίστων. Ἀφαιρέστε τους τά κεφάλια καί ἔπειτα ἀφαιρέστε τους τά δάκτυλα.». Στο κεφ. 47, στ. 3, δίδεται ἡ δῆθεν θεϊκή ἐντολή «στήν σύγκρουσι μέ τούς ἀπίστους στό πεδίο τῆς μάχης ξεριζώστε τους τά κεφάλια μέχρι νά τά τσακίσετε πλήρως.» καί στό στ. 4 «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά», στό δέ κεφ. 8, στ. 17, οἱ δήμιοι τοῦ Ἰσλάμ ἀναφέρονται ὡς οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ δολοφόνου «Θεοῦ», μέ τήν διαβεβαίωση «δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις, εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πιστούς διά λαμπρᾶς δοκιμασίας. Ὁ Κύριος ἀκούει καί γνωρίζει τά πάντα» καί στό στ. 40, θεμελιώνεται ὁ διά μέσου τῶν αἰώνων θρησκευτικός φασισμός, ὁλοκληρωτισμός καί ἡ ὠμή βία τοῦ Ἰσλάμ μέ τή σούρα «Πολεμεῖτε αὐτούς μέχρις ὅτου δέν θά ὑπάρχει ἄλλη θρησκεία παρά τοῦ μόνου Θεοῦ».

Σήμερα στίς Ἰσλαμικές χῶρες, ὁ θρησκευτικός νόμος Σαρία χρησιμοποιεῖται σάν βάση νομιμοποίησης τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τόσο ἀπό τά ἐπίσημα κράτη ὅσον καί ἀπό τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ. Στήν Σαουδική Ἀραβία τά τελευταία 20 χρόνια ἔχουν ἀποκεφαλισθῆ περί τα 2.000 ἄτομα δημόσιᾳ μέ τά πλήθη νά παρακολουθοῦν τό φρικτό θέαμα,  καί νά ἐπευφημοῦν καί να χειροκροτοῦν.

Αὐτά λοιπόν τά ἐγκλήματα πού συγκλονίζουν κάθε ἐχέφρονα ἀνθρωπο δέν εἶναι προϊόντα μιᾶς κατασκευασμένης παράδοσης ἀλλά δυστυχῶς ἔχουν ἱστορική καί «θεολογική» ἑρμηνεία καί κάλυψη ἀπό τό Ἰσλάμ διότι οἱ ἐκτελεσταί τοῦ Ἰσλάμ δέν προβαίνουν ἁπλά σέ μία πράξη ἐκδίκησης κατά τῶν ««ἀπίστων»» ἀλλά πρωτίστως, θεωροῦν ὅτι ἐκτελοῦν μία θεϊκή ἐντολή μέ τελετουργικό χαρακτήρα, σάν ὄργανα τοῦ θείου θελήματος. Βέβαια θέλουν νά ἀγνοοῦν ὅτι ὁ «θεός» τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ πρωτιστεύων τοῦ ἀραβικοῦ πολυθειστικοῦ συστήματος «al ilah-Allah» πού φυσικά σάν δαιμόνιο εἶναι αἱμοδιψής καί δολοφονικός.

Ὁμιλεῖ ὁ κ. Καθηγητής γιὰ «εἰρηνικὸ Ἰσλὰμ» καὶ θέλει νὰ παραβλέπει τὴν πληθώρα τῶν χωρίων τοῦ Κορανίου, τὰ ὁποία ἐξωθοῦν τοὺς μουσουλμάνους σὲ πράξεις βίας καὶ ἀφανισμοῦ τῶν «ἀπίστων», δηλαδὴ τῶν μὴ μουσουλμάνων! Θέλει, γιὰ παράδειγμα νὰ ἀγνοεῖ τὸ Κεφ. 8, στιχ.65, τοῦ Κορανίου, τὸ ὁποῖο ἐπιτάσσει: «Ὢ προφήτη! Παρότρυνε τοὺς πιστοὺς στὸν πόλεμο. Ἂν ὑπάρχουν εἴκοσι ἀπὸ σᾶς ποὺ ὑπομονετικὰ ἐπιμένουν, θὰ νικήσουν διακόσιους καὶ ἂν ἀπὸ σᾶς εἶναι ἑκατό, θὰ νικήσουν χίλιους ἀπὸ τοὺς ἀπίστους…»! Θέλει νὰ ἀγνοεῖ τό Κεφ.2, στιχ.190, τὸ ὁποῖο ἐπίσης ἐπιτάσσει: «Καὶ νὰ πολεμᾶτε γιὰ χάρη τοῦ Ἀλλὰχ ὅσους σᾶς πολεμοῦν, ἀλλὰ μὴν ξεπερνᾶτε τὰ ὅρια, γιατί ὁ Ἀλλὰχ δὲν ἀγαπᾶ τοὺς παραβάτες». Θέλει νὰ ἀγνοεῖ τό Κεφ.2, στιχ.191, τὸ ὁποῖο προτρέπει σαφῶς: «Ἂν ὅμως σᾶς πολεμήσουν, σκοτῶστε τους. Τέτοια εἶναι ἡ τιμωρία τῶν ἀπίστων». Θέλει νὰ ἀγνοεῖ τό Κεφ.2, στιχ.193, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο δίνεται σαφὴς ἐντολὴ τοῦ Ἀλλὰχ γιὰ ἐξόντωση κάθε μὴ μουσουλμάνου: «Πολεμᾶτε τους ὥσπου νὰ μὴν σᾶς καταδιώξουν στὴν εἰδωλολατρία καὶ νὰ ὑπερισχύσει ἡ Πίστη στὸν Ἀλλάχ. Ἂν ὅμως σταματήσουν τὴ δράση τους, τότε νὰ μὴν κάνετε πόλεμο παρὰ ἐνάντια στοὺς ἄδικους». Καὶ ἐπίσης: «ὅταν οἱ ἀπαγορευμένοι μῆνες ἔχουν περάσει, τότε (πολεμᾶτε καὶ) σκοτώνετε τοὺς εἰδωλολάτρες, ὁπουδήποτε κι ἂν τοὺς βρεῖτε, καὶ συλλάβετέ τους καὶ πολιορκεῖστε τους καὶ στῆστε τοὺς παγίδες μὲ κάθε (πολεμικὸ) στρατήγημα» (Κεφ.9, στιχ.5)! Θεωρεῖ ὁ κ. Καθηγητὴς «φιλειρηνικὲς» τὶς παραπάνω σαφέστατες ἐπιταγὲς τοῦ Κορανίου πού χωρίζουν τόν κόσμο στόν οἶκο τοῦ Ἰσλάμ καί τόν οἶκο τοῦ πολέμου; Θεωρεῖ, ἐκτός τοῦ Ἰσλάμ, τὶς σύγχρονες ἀπίστευτες θηριωδίες  τῶν τζιχαντιστῶν; Τί περισσότερο ἢ λιγότερο κάνουν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιταγές; Ἐξοντώνουν «ἀπίστους», ὅπως ἀκριβῶς ἐπιτάσσει τὸ Κοράνιο! Στὸ ἕνα χέρι κρατοῦν τὴ φονικὴ σπάθα καὶ στὸ ἄλλο τὸ Κοράνιο, τὸ ὁποῖο τοὺς ὁδηγεῖ στὴ βία καὶ τὴν καταστροφή, ἐνεργώντας δῆθεν ἔτσι σὰν ὄργανα τοῦ Θεοῦ!!!

Θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ κ. Καθηγητὴς καὶ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ τὸν τρόπο ἐπέκτασης καὶ ἐπικράτησης τοῦ Ἰσλάμ; Ἀγνοεῖ ὅτι ὁ δῆθεν «προφήτης»  Μωάμεθ συνάσπισε τοὺς πρώτους πιστούς του στὴ Μεδίνα καὶ ὄρμισε σφάζοντας καὶ λεηλατώντας καὶ καταλαμβάνοντας τὴ Μέκκα; Ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ραγδαία ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν 7ο καὶ 8ο μ. Χ. αἰώνα ἀπὸ τὸν Ἰνδικὸ μέχρι τὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, ὑπῆρξε προϊὸν κατακτητικῶν πολέμων μαχητῶν στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ;

Ὁμιλεῖ ὁ κ. Καθηγητὴς γιὰ «εἰρηνικὸ Ἰσλὰμ» σὲ μία χώρα, στὴν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία βίωσε γιὰ μισή καὶ πλέον χιλιετία αὐτὴ τὴν «εἰρήνη». Ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἑνώθηκε μὲ τὸν τουρκικὸ σωβινισμό, ἀποτέλεσε τὸ ὀλέθριο δίδυμο γιὰ τὸ Γένος μας καὶ τοὺς ἄλλους Ὀρθοδόξους βαλκάνιους λαούς. Ὁμιλεῖ γιὰ «εἰρηνικὸ» Ἰσλάμ, σὲ μία χώρα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξει χιλιάδες ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι βασανίστηκαν φρικτὰ καὶ ἔχασαν τὴ ζωή τους, ἐπειδὴ δὲν ἤθελαν νὰ ἐξισλαμιστοῦν, κατ’ ἐπιταγὴ πάντοτε τοῦ Κορανίου καὶ τῆς ἰσλαμικῆς σαρία!

Δὲν ἀμφιβάλουμε πὼς ὑπάρχουν πιστοί του Ἰσλάμ, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τὴν εἰρήνη καὶ σέβονται τὴν πίστη τῶν ἄλλων, ἀλλὰ αὐτοί, γιὰ τοὺς «ὀρθοδόξους» μουσουλμάνους εἶναι «αἱρετικοί», διότι ὅποιος δὲν πολεμᾶ νὰ ἐκλείψει κάθε ἄλλη θρησκεία, ἐκτός του Ἰσλάμ, δὲν εἶναι ἀληθινὸς μουσουλμάνος κατὰ τὸ Κοράνιο! Ἀφοῦ, σύμφωνα μὲ τό Κεφ.4, στιχ.48, «Ὁ Ἀλλὰχ δὲν συγχωρεῖ, ὅποιον λατρεύει συνέταιρο μ’ Αὐτόν»! Καὶ ἀφοῦ δὲν συγχωρεῖ ὁ Ἀλλὰχ πιστὸ σὲ «συνεταῖρο» του, ὀφείλει καὶ ὁ κάθε πιστὸς καὶ συνεπὴς μουσουλμάνος νὰ μὴν συγχωρεῖ κάθε πιστό, διαφορετικῆς ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ πίστης!

Γιὰ περισσότερα στοιχεῖα, σχετικὰ μὲ τὴν παραπληροφόρηση ποὺ ἐπιχειρεῖται στὴ χώρα μας τελευταία ἀπὸ ἰσλαμιστές, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ἕνα διαφορετικὸ Ἰσλάμ, δεῖτε πρόσφατη ἀνοικτὴ ἐπιστολή μου πρὸς τὸν κ. Ἀχμὰντ Ἐλντίν, ἰδιοκτήτη ἰσλαμικῆς ἰστοσελίδας, μὲ τίτλο: «ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟ κ. ΑΧΜΑΝΤ ΕΛΝΤΙΝ, ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΥΧΟ  ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ “ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ”». Σὲ αὐτὴ ἀναιροῦμε πανηγυρικὰ ὅλες τὶς σκόπιμες παραποιήσεις τοῦ αὐθεντικοῦ Ἰσλάμ.

Ἐν κατακλείδι, θλιβόμαστε γιὰ τέτοιου εἴδους παραποιήσεις τῆς ἀλήθειας καὶ κακοποιήσεις τῆς ἱστορίας, σὰν καὶ αὐτὴ τοῦ Καθηγητῆ κ. Χάσαν Μπαντάουι. Παράλληλα ἀνησυχοῦμε βαθύτατα γιὰ τὴν «ἱεραποστολικὴ» ἐπιχείρηση ποὺ ἄρχισε νὰ γίνεται στὴν αἱματοβαμμένη πατρίδα μας ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Ὅσοι γνωρίζουμε τί ἐστὶ Ἰσλὰμ καὶ ἀπὸ ἱστορία, φρίττουμε ἀπὸ τὴν προσπάθεια ὅλων αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι πατοῦν πάνω στὰ ποτάμια αἵματος τῶν ἀδικοχαμένων προγόνων μας ἀπὸ τὰ ἰσλαμικὰ σπαθιά! Συμβουλεύουμε τὸν κ. Καθηγητή: τέτοιες συνεντεύξεις δὲν «στέκονται» στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, ἀλλὰ στὴν Ἀραβικὴ χερσόνησο!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Θρησκευτικά

Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ πατρίδα μας διέρχεται ὀδυνηρὴ περίοδο κρίσεως. Δὲν εἶναι μόνο ἡ οἰκονομικὴ στενότητα καὶ ἡ μεγάλη ἀνεργία ποὺ μαστίζει ἐδῶ καὶ χρόνια τὴν Ἑλλάδα. Εἶναι καὶ ἄλλοι παράγοντες, τοὺς ὁποίους συνοψίζει σὲ πρόσφατο ἄρθρο του ὁ κ. Γ. Κ. Στεφανάκης. Γράφει: «Ὁ χρόνος κυλᾶ εἰς βάρος μας. Ἡ κρίση ἔχει φέρει ὑπογεννητικότητα. Πολλοὶ ἱκανοὶ γοργὰ φεύγουν. Ἡ χώρα κατακλύζεται ἀπὸ οἰκονομικοὺς μετανάστες. Κατὰ πλειοψηφίαν εἶναι Μουσουλμάνοι. Θρησκευτικῶς αἰσθάνονται ἐγγύτητα πρὸς τὴν Τουρκία. Μάλιστα δὲ τὴν ἔντονα ἰσλαμικὴ τοῦ κ. Ἐρντογάν. Ἀλλʼ ἡ Τουρκία εἶναι ἱστορικὸς ἀνταγωνιστὴς καὶ ἐπίβουλος (ΣΣ. τῆς Ἑλλάδος). Καραδοκεῖ, ἀσφαλῶς, νὰ ἐπαναλάβει ἐδῶ τὰ τῆς Κύπρου. Καὶ αὐτά, ἄλλωστε, κατὰ μίμηση τῶν τῆς Πόλης καὶ Σμύρνης τοῦ 1955. Αὐτὸ εὐθὺς ὡς βρεῖ κατάλληλη εὐκαιρία. Ἔτσι ἔχουν ὀρθολογικὰ τὰ πράγματα. Ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του» (ἄρθρο «Ἐντὸς στόχου», ἐφημ. «Ἑστία» 27-5-2015).

Καὶ αὐτὰ μέν, μαζὶ μὲ πολλὰ ἄλλα, τὰ ζοῦμε καθημερινὰ ἐδῶ καὶ χρόνια. Εἶναι δὲ ἀποτελέσματα τῆς ἐπίμονης ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν ἅγιο νόμο τοῦ Θεοῦ. Μιᾶς ἀποστασίας ἡ ὁποία προβάλλει θρασύτατα «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» σὲ κάθε ἐκδήλωση τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Τελευταῖα δὲ ὀρθώνει τὸ ἀνάστημά της μὲ μία ἀλαζονικὴ ἀθεΐα καὶ ἀνοικτὸ πόλεμο κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ ἀγνοεῖ ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μακροθυμεῖ καὶ μᾶς δίνει καιρὸ καὶ εὐκαιρίες μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς. Ὅμως ἂς μὴν ἀπατώμεθα. Ἔχει καὶ ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ τὰ ὅριά της. Ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνει μὲν εὐκαιρίες μετανοίας, ἀλίμονο ὅμως ἂν συνεχίσουμε νὰ καταφρονοῦμε τὸν πλοῦτο τῆς ἀγαθότητος, τῆς ἀνεκτικότητος καὶ τῆς μακροθυμίας του ποὺ δείχνει σὲ μᾶς (βλ. Ρωμ. β΄ 4). Οἱ συνέπειες μιᾶς τέτοιας καταφρονήσεως καὶ ἀμετανοησίας θὰ εἶναι ὀδυνηρότατες. Ὑπεύθυνοι δὲ θὰ εἴμαστε ἐμεῖς, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι. Πολιτικοὶ καὶ λαός. Ὁ Θεὸς λοιπὸν νὰ βάλει τὸ χέρι του!

Πηγή: Ορθόδοξο Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την Παπική ‘’πρωτοβουλία’’, για ‘’συνεορτασμό’’ του Πάσχα με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες.

Το επιχείρημα των Παπικών για συνεορτασμό του Πάσχα, εδράζεται στην σκοπίμως καλουμένη ‘’κοινή μαρτυρία’’.   Είναι παντελώς λανθασμένη η αναφορά της ‘’κοινής μαρτυρίας’’, καθότι η ‘’κοινή μαρτυρία’’ προϋποθέτει την κοινή Πίστη.

Δεν συντρέχει κανείς λόγος ‘’συνεορτασμού’’ του Πάσχα με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες. Ποτέ στην Εκκλησιαστική Ιστορία δεν έγινε προσπάθεια συνεορτασμού εορτής με αιρετικούς.

Αυτό που τόνιζε ο Άγιος Παΐσιος, ότι προϋπόθεση στην συμπροσευχή είναι η κοινή Πίστη, ισχύει και στο συνεορτασμό του Πάσχα. Προϋπόθεση λοιπόν συνεορτασμού του Πάσχα δεν είναι ο μόνο χρονικός καθορισμός, αλλά πρωτίστως η κοινή Πίστη.

Όταν σε Ανατολή και Δύση το Πάσχα εορταζόταν σε διαφορετική ημέρα, η Χριστιανική Οικουμένη, δηλαδή η Μία Αγία Εκκλησία συνεόρταζε το Πάσχα. Προς τι λοιπόν ο συνεορτασμός του Πάσχα με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες;

Οποιαδήποτε αλλαγή ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα, για συνεορτασμό του με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες, πέραν του ότι δεν είναι σύμφωνη με την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας μας, θα έχει ως αποτέλεσμα ένα επιζήμιο συναισθηματικό ‘’μόνοιασμα’’ και θα δοθεί η ψευδαίσθηση ότι έγινε ακόμα ένα βήμα για την ‘’ένωση’’.

Η διαφορετικότητα του συνεορτασμού με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες δεν είναι μόνο ημερολογιακή. Ο πραγματικός συνεορτασμός θα γίνει με την επιστροφή των στη Εκκλησία, για την οποία δυστυχώς δεν γίνεται καμιά ουσιαστική προσπάθεια, παρά μόνο προεξάρχουν τα ποικίλα οικουμενιστικά ατοπήματα.  

Αυτό που πρέπει να επιζητείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο πραγματικός συνεορτασμός του Πάσχα, με την επιστροφή των αιρετικών Παπικών και Προτεσταντών στην Μία Αγία Εκκλησία. Η προσπάθεια είναι να συνεορτάσομε πραγματικά και όχι να δοθεί μια κοινή ημερομηνία.

Πηγή: Ακτίνες

Α. Οι κυβερνώντες, όχι ευτυχώς όλοι, στερημένοι λόγω συνειδητής και «αθεράπευτης» αθεϊας, της θείας βοηθείας, πληρώνουν, από την οργή του Θεού και το θείο θέλημα, τις επιλογές τους.

Και τούτο, διότι ψήφισαν το νομοσχέδιο για την ισλαμοποίηση της Ελλάδος, με την χαλαρή επίδοση της ιθαγένειας σε όλους, και κυρίως με τη διάτρητη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων μας, από όπου καθημερινά 2000 παράνομοι μετανάστες, και στην καλύτερη, πρόσφυγες, εγκαταλείπονται «ελαφρά τη καρδία» στο κέντρο της Ελλάδος, στην Ομόνοια. Οπωσδήποτε, δεν είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός το θέλει αυτό και θέλει να χαθεί τόσο άδοξα αυτός ο τόπος και ο ελληνορθόδοξος τρόπος ζωής και να γίνουν οι χριστιανοί μειονότητα μέσα στο σπίτι τους, συγχρόνως δε να ρθεί και δω το ισλαμικό χαλιφάτο και ο νόμος της σαρία.

Το δεύτερο που έκαναν οι κυβερνώντες και είναι «ύβρις», δηλαδή αλαζονεία, είναι ότι από μόνοι τους ξεχώρισαν τον εαυτό τους από την ευλογία της Εκκλησίας και του Θεού κατά την ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης αρνούμενοι έστω να ασπασθούν τον Τίμιο Σταυρό και το Ευαγγέλιο, αν δεν ήθελαν τελικά να ορκισθούν. Ο Χριστός το είπε «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Μάλιστα δε, έχουν, καθώς φαίνεται, στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, έτσι ώστε να γίνει το επίσημο ελληνικό και ορθόδοξο επί αιώνες κράτος μας λαϊκό και άθεο. Θέλει όμως ο Θεός να σβήσει αυτό το φως που άναψε στην Πνύκα ο απόστολος Παύλος και κράτησαν οι Έλληνες αναμμένο 1000 χρόνια στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και 500 χρόνια στην Τουρκοκρατία;

Και το τρίτο, το χειρότερο, είναι που ψήφισαν το νομοσχέδιο, μάλλον το υπέβαλαν, περί του συμφώνου συμβιώσεως των ομοφύλων ζευγαριών. Αυτή τη βόμβα μεγατόνων που έβαλαν βαπτισμένα παιδιά της Εκκλησίας στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας, δεν θα την προσπεράσει έτσι ο Θεός και ασφαλώς δεν θα αφήσει, όσο άθεοι, κι αν είναι, να διαπράξουν τέτοιο διεστραμμένο ανοσιούργημα και να χάσουν την αθάνατη ψυχή τους παρασέρνοντας και άλλους μαζί τους. Θα τους σταματήσει.

Η πίεση που δέχονται αυτές τις μέρες, θα τους κάνει, αν είναι έξυπνοι και καλοδιάθετοι, να γίνουν πιο ταπεινοί και συγκρατημένοι, γιατί αυτή η χώρα δεν είναι αμπέλι και χωράφι κανενός, που θέλει να κάνει το κομμάτι του, αλλά «γεώργιον Κυρίου»,  Περιβόλι της Παναγίας και σπίτι των Ηρώων και των Αγίων μας.

Β. Από την άλλη μεριά όμως, «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Με όλη αυτή την ιστορία με την ΕΕ πιθανόν, όχι ο Πρωθυπουργός ή κάποιοι άλλοι, μπορεί να έχουν «Σχέδιο Β΄», αλλά ο ίδιος ο Θεός. Η θητεία μας στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια πως αποτιμάται; Δυστυχώς ακόμη και πνευματικοί ηγέτες βλέπουν τα πράγματα μόνο οικονομικά. Μάλιστα τα βλέπουν και στραβά οικονομικά. Χάσαμε τα πάντα: αγροτική οικονομία, πρωτογενή παραγωγή, οικονομική αυτονομία, εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα. Ναι, με την Ευρώπη και μέσα στην Ευρώπη! Ούτε οικονομικά μας προστάτεψε η Ευρώπη, ούτε εθνικά διασφάλισε τα σύνορά μας – είδαμε και τι έκανε σε Σερβία και Ρωσία – ούτε από τους γείτονες μας γλύτωσε ούτε στο μεταναστευτικό μας διευκόλυνε και μέσα στην Ευρώπη όντας υποστήκαμε τόσες ταπεινώσεις και δεχόμαστε τόσες απειλές.

Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομική ανάλυση, που έχει τόση σημασία. Είναι η πνευματική ανάλυση.  Όλα αυτά τα χρόνια η Ευρώπη φαλκίδευσε την προσωπική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έβγαλε τον χριστιανισμό από τη Συνταγματική της Συνθήκη, υιοθέτησε σε ευρύτατες περιοχές τον ισλαμικό νόμο, ανέβασε στο Έβερεστ τα δικαιώματα των μειονοτήτων συχνά σε βάρος της πλειοψηφίας, εψήφισε τη  ομοφυλοφιλία και κατάργησε την παραδοσιακή οικογένεια, αγνοεί επιδεικτικά και μεροληπτικά τα δικά μας ολοκαυτώματα, κατάργησε τις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις, τη δημόσια εμφάνιση των χριστιανικών θρησκευτικών συμβόλων, την Κυριακή αργία, χάριν των μουσουλμάνων ασφαλώς,  και έφτασε σε ακρότητες στα ήθη μέσα στις χριστιανικές ομολογίες της (γάμος και χειροτονία ομοφυλοφίλων θρησκευτικών λειτουργών της, κόμματα παιδοφίλων και κτηνοβατών). Κι όλα αυτά έρχονται και αναμένονται και τη χώρα μας με ευρωπαϊκές οδηγίες.

Ασφαλώς και δεν θάναι μάλλον μέσα στο πρόγραμμα του Θεού ο αποχριστιανισμός μας εξαιτίας και χάριν της Ευρώπης! «Μάλλον» δεν θέλει ο Θεός «πάση θυσία» να μείνουμε Ευρώπη, αλλά και να γίνουμε Ευρώπη. Πρέπει να κρατήσουμε την ταυτότητά μας και χάριν της Ευρώπης. Εμείς δεν είμαστε ούτε δυτικοί, αλλά ούτε και ανατολίτες. Είμαστε Φως και Ήλιος σε Δύση και Ανατολή.

Γ. Πήγαμε πολλές φορές στη Δύση στο παρελθόν για βοήθεια… «Δεν είν΄ εύκολες αι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλή» (+ Δ. Σολωμός, Εθνικός Ύμνος). Τη μια ζητούσαν να φιλήσουμε την παντόφλα του πάπα και την άλλη μας έκλεισαν με την αντιβασιλεία του Όθωνος 400 μοναστήρια και ήθελαν στο Σύνταγμα της Πρώτης Ελλάδος μετά την Απελευθέρωση να παίξουν στα ζάρια την Ορθοδοξία μας και να την  θέσουν «εν αμφιβόλω». Τώρα αγανακτούν που μέσα στην οικονομική κρίση «οι Έλληνες συνεχίζουμε να χτίζουμε ναούς και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία».

Ας το καταλάβουμε:  πλην ελαχίστων φιλελληνικών εξαιρέσεων, οι Ευρωπαίοι δεν μας χωνεύουν, δεν μας θέλουν, μας ζηλεύουν και μας μισούν… Το λένε κάποιοι δικοί τους φιλόσοφοι. Θέλουν να μας ξεμπήξουν από την Ευρώπη. Μας βρίσκουν παντού μπροστά τους. Δεν το αντέχουν αυτό.

Προσπάθησαν πολλές φορές να το κάνουν στο παρελθόν:  με τους βασιλιάδες τους, με τα φερέφωνά τους εδώ, με τη Μ. Ασία, με την κατοχή και το κατοχικό δάνειο, με την αδικία που μας έκαναν σε όλα τα μεγάλα εθνικά θέματα – παρά τις υποσχέσεις τους - μετά την ηρωϊκή αντίσταση του λαού μας το 1940, με τον εμφύλιο σπαραγμό, για να μη σηκώσουμε κεφάλι και εγείρουμε αξιώσεις, με την Κύπρο, με τα Ίμια…

Τώρα προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων να μας γονατίσουν με την οικονομική δολοφονία.  Μη νομίσουμε όμως ότι θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Ναι, μας τα έδωσαν κατά καιρούς μόνο για δύο λόγους: να ξεπληρώνουμε τα χρέη μας πρός αυτούς και να αγοράζουμε τα προϊόντα τους. Δεν θέλουν τίποτε. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να πάρουν από κάποιον που δεν έχει. «Ουκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος». Απλά θέλουν την εξόντωσή μας. Όποιος μπορεί ας διαβάσει το βιβλίο που εκδόθηκε πρίν από λίγο καιρό και τα λέει όλα, «Την εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου», του Τζών Πέρκινς. Θέλουν απλά το σβήσιμο από τον χάρτη των λαών που ξεχωρίζουν και αντιστέκονται.

Δ. Σ΄αυτή τη στιγμή στο νού μας πρέπει νάρθει το Μεσολόγγι… Στους Μεσολογγίτες τους στέρησαν τα πάντα… Νερό, ψωμί, μπαρούτι… Μόνο ο ουρανός τους έμεινε… Κοίταξαν ψηλά και δεν προσκύνησαν… Και αποφάσισαν, όταν ξεπέρασαν ακόμη και τα ανθρώπινα όρια της βιολογικής αντοχής, την Έξοδο! Περήφανοι όμως και αδούλωτοι. Κάποιοι βέβαια φώναξαν κάποια στιγμή, «πίσω στα κανόνια», δηλ. στα Μνημόνια και στις ανθρώπινες δυνατότητες δήθεν, που τα είχαν όμως δοκιμάσει και πλέον δεν είχε νόημα και αποτέλεσμα, και μπέρδεψαν τον κόσμο… Οι περισσότεροι όμως συνέχισαν με τον Θεό και σώθηκαν, όσοι σώθηκαν. Οι άλλοι, κι εκείνοι, έφυγαν μια για πάντα, ανατιναγμένοι και μετέωροι, λέγοντας,  όπως ο Σαμψών «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».  Και οι δύο όμως έσωσαν κάτι το μοναδικό και αιώνιο: με τη δύναμη του πνεύματος διέσωσαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία της ελληνικής ψυχής μπρος στο φόβο και την απειλή για βιολογική εξόντωση…

Το λέγει κι ο Ποιητής:

«Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο,

κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο

κι απ’ όπου χαράζει έως όπου βυθά,

τα μάτια μου δεν είδαν

τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι….»

(+Διονύσιος Σολωμός, Ελεύθεροι πολιορκημένοι»)

Αυτό το “αλωνάκι” (το Μεσολόγγι) που εφώτισε όλο τον κόσμο τότε, ας φωτίσει κι εμάς σήμερα!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Η Επιτροπή Εναντίον των Διακρίσεων και του Ρατσισμού του Συλλόγου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και ειδικότερα το Γραφείο Κωνσταντινούπολης, διοργάνωσε στην οδό Μπαχριγιέ εκδήλωση διαμαρτυρίας για την εμπρηστική επίθεση εναντίον του ελληνορθόδοξου ναού της Αγίας Τριάδας στη Χαλκηδόνα, στην ασιατική πλευρά της Πόλης. Στη διαμαρτυρία, στην οποία έδωσαν τον τίτλο «Είμαστε υπεύθυνοι για την ασφάλεια των Ρωμιών γειτόνων μας», μοίρασαν σχετικά φυλλάδια στους διερχομένους και απηύθυναν έκκληση προς τους κατοίκους της Χαλκηδόνας καλώντας τους να προστατέψουν τους Ρωμιούς γείτονές τους από κάθε είδους επιθέσεις.

Η εμπρηστική επίθεση εναντίον της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας, έγινε στις 9 Ιουνίου και όπως φαίνεται δεν προκάλεσε μόνο την αντίδραση των Ρωμιών.

Πριν αρχίσει το μοίρασμα της γραπτής έκκλησης στους κατοίκους της Χαλκηδόνας, η Μεράλ Τσιλντίρ διάβασε γραπτή ανακοίνωση μπροστά από την εκκλησία, στην οποία τόνισε ότι οι Ρωμιοί της Πόλης είναι αυτόχθονες, ενώ έκανε αναφορά στα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 λέγοντας:

«Σ’ αυτήν τη χώρα και σ’ αυτήν την πόλη οι Ρωμιοί υπέστησαν και υπέφεραν πολλά. Ως αποτέλεσμα μιας επιχείρησης που οργανώθηκε από το κράτος, δεκάδες χιλιάδες εξαγριωμένοι εγκάθετοι πυρπόλησαν και λεηλάτησαν εκκλησίες, ανέσκαψαν τάφους, ξέθαψαν λείψανα ανθρώπων. Έκαψαν ζωντανούς ιερωμένους, βίασαν γυναίκες, λεηλάτησαν σπίτια και καταστήματα. Όμως ο πραγματικός στόχος ήταν οι Ρωμιοί της Πόλης, με αφορμή την Κύπρο».

Η Τσιλντίρ θύμισε ότι το τουρκικό κράτος απέλασε το 1964 τους Ρωμιούς από την Πόλη, ενώ με τις πολιτικές εκτουρκισμού που ακολούθησε άλλαξε την εθνογραφική σύνθεση και έκανε εθνοκάθαρση στην Ίμβρο – τουρκικά αποκαλούμενη Γκιοκτσέαντα. Συνεχίζοντας είπε ότι οι φραστικές επιθέσεις και οι προσβολές εναντίον των Ρωμιών συνεχίζονται και σήμερα.

Αφού ανέφερε ότι ο αριθμός των Ρωμιών, που κατοικούν χιλιάδες χρόνια σ’ αυτά τα χώματα, ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών έχει πέσει στις 2.000, τόνισε:

«Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την καταστροφή αυτών των ανθρώπων. Πρέπει να νιώθουμε ντροπή, και νιώθουμε ντροπή γι’ αυτό που έγινε. Είμαστε υπεύθυνοι για την ασφάλεια των Ρωμιών γειτόνων μας, για τους λατρευτικούς τους χώρους. Καταδικάζουμε το ρατσισμό. Δεν θα επιτρέψουμε επιθέσεις εναντίον των γειτόνων μας».

Το αντίστροφο Ματζικέρτ
Η κίνηση αυτή του Συλλόγου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που αποτελεί πρωτοβουλία του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος, βρίσκεται στον αντίποδα της συμπεριφοράς του τουρκικού λαού ο οποίος όλες αυτές τις δεκαετίες, αν δεν συμμετείχε ο ίδιος στις γενοκτονίες και τις λεηλασίες των Ελλήνων, τήρησε παθητική στάση, αποδεχόμενος τις πολιτικές του τουρκικού κράτους εναντίον των Ρωμιών και του ελληνισμού.

Αυτά προς αξιολόγηση της προηγούμενης αναφοράς μας σε αντίστροφο Ματζικέρτ, με αφορμή το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουνίου.

Πηγή: Pontos News

Δυστυχώς, καθώς φαίνεται, η νεοελληνική κοινωνία έχει αρχίζει να εθίζεται με την προκλητική διαφήμιση της ανομολόγητης διαστροφής που διενεργείται απ την πλευρά των σοδομιτών όπως κατέδειξε η έλλειψη ουσιαστικής αντιδράσεως απ την πλευρά της στην περίπτωση του ελεεινού, τρισάθλιου και προκαλούντος τον έμετο και τον αποτροπιασμό των διαθετόντων στοιχειώδη ηθική ευασθησία gay pride.

Τις προηγούμενες ημέρες παρέστημεν μάρτυρες μιας πολώσεως της νεοελληνικής κοινωνίας με αιτία και αφορμή το διενεργηθέν δημοψήφισμα που άπτεται οικονομικών ζητημάτων.

Ικανός αριθμός, μάλιστα, συμπατριωτών μας έλαβε μέρος και σε δημόσιες συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας με πάθος τη μία ή την άλλη επιλογή στο προαναφερθέν δημοψήφισμα.

Δεν είδαμε όμως ανάλογου μεγέθους και παλμού διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με αφορμή την προκλητικότατη διαφήμιση της απύθμενης διαστροφής. Τόσο πολύ έχουν αμβλυνθεί, άραγε, τα ηθικά αντανακλαστικά της νεοελληνικής κοινωνίας;

Σε τόσο μεγάλο βαθμό έχει ανατραπεί ο αξιακός κώδικας των νεοελλήνων ούτως ώστε το ενδιαφερον της πλειονότητας των συμπατριωτών μας να έχει εστιασθεί αποκλειστικά στο οικονομικό ζήτημα ( ο γράφων το παρόν επ ουδενί διαμφισβητεί τη σοβαρότητα και σπουδαιότητά του) παραθεωρουμένων άλλων ασυγκρίτως σοβαρότερων και σπουδαιότερων θεμάτων όπως είναι τα ηθικά και εθνικά ζητήματα;

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

“Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάμουν”.

“Έβλεπε κάθε τίμιος άνθρωπος την άχλια κατάστασιν της πατρίδος του, έβλεπα κι’ εγώ ο μικρότερος όλα μας τα πράματα παραλυμένα από την Κυβέρνησιν κι’ απ’ ούλες της αρχές, όξω εις το Κράτος κλεψές κι’ άλλες ακαταστασίες.

“Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση …………εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη.

Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Τις πρόσοδες της πατρίδας της κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμε τίποτας, σε ‘πηρεσίαν να μπούμεν, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν.

Αγοράζομεν πρόσοδες, της τρώμεν όλες. Χρωστούν εις το ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας κι’ ο άλλος… Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. “Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς.

“΄Οσοι έχουν την τύχη μας σήμερον εις τα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το ’χουν σε τιμή, το ’χουν σε ικανότη το να τους ειπής ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά εις την πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται.

“΄Οσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.“Αυτά δεν τα λέγω εγώ μοναχός, τα λέγει όλο το κοινό και οι ‘φημερίδες. “…ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος.

Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»;

Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φτειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί.

΄Εγραψα γυμνή την αλήθεια, να ειδούνε όλοι οι ΄Ελληνες ν’ αγωνίζονται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «΄Εχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας.

΄Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και να ’χουν την επιρροή για ικανότη.

“Επειδή τις ολοένα λέγω κατάχρησες, μη στοχάζεστε ότι έχω πάθος εις τους ανθρώπους. Ψάξετε τις ‘φημερίδες, τηράτε και τα πραχτικά των Βουλών, μ’ όλον οπού ’ναι τέτοιες Βουλές όπου ‘περασπίζονται την κλεψιά και ‘διοτέλεια και πολεμούνε την δικαιοσύνη, και μ’ όλον αυτό θα ιδήτε αν αληθινά είναι αυτά όπου σημειώνω.

Είπα σε πολλά μέρη, λέγω και τώρα, εγώ τα ’γραψα αυτά όλα κι’ όποιος απ’ όσους μιλώ προσωπικώς στοχάζεται ότι τον αδικώ και είναι κακία μου κι’ όχι αλήθεια, έχει το ελεύτερον να γράψη κι’ αναντίον μου ό,τι λάθη έκαμα εις τον αγώνα της πατρίδος, όχι όμως παθητικώς, αλλά συντροφεμένος με την αλήθεια, με την παρατήρησιν.

» Όμως δεν έχει κανένας το δικαίωμα να γράψη ούτε υπέρ μου, ούτε κατά αν δεν διαβάση πρώτα όλο τούτο αρχή και τέλος κι’ όλα μου τα’ αποδειχτικά και τα χαρτιά μου – και τότε ας γράψη ό,τι ο Θεός τον φωτίση. Κι’ όταν τα διαβάση, τότε ας κάμη την παρατήρησή του, όχι πρωτύτερα. Κ’ εγώ έκαμα λάθη και κάνω, άνθρωπος είμαι. Και πρέπει να γράφωνται και τα καλά μας και τα κακά μας. ”

Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη-Β’ Τόμος, σελ. 211-229-236-251-2-3

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ εἶναι ὁ µεγάλος δράκοντας πού ἐπί δεκαετίες τώρα ἀπειλεῖ τήν Ὀρθοδοξία, χωρίς νά προκαλεῖ ὅµως τήν ἀνάλογη ἀνησυχία στούς κληρικούς καί τούς λαϊκούς.

Συνήθως στή χώρα µας οἱ δραστηριότητες τῶν οἰκουµενιστῶν φτάνουν ὡς εἰδήσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ δελτίου, µιά καί ἐκτός τῆς χώρας λαβαίνουν χώρα, χωρίς νά προκαλοῦν πολύ. ∆έν ἔχουν τό θάρρος ἀκόµη οἱ µεγαλόσχηµοι κληρικοί τοῦ οἰκουµενισµοῦ νά συγχρωτιστοῦν καί νά συµπροσευχηθοῦν µέ τούς αἱρετικούς ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί γνωρίζουν ὅτι οἱ ἀντιδράσεις θά εἶναι δυναµικές. Αὐτός εἶναι ὁ βασικός λόγος πού ἡ ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι µειωµένη.

∆έν πρέπει ὅµως νά ἀδιαφοροῦµε γιά τό τί συµβαίνει σέ διάφορα µέρη τοῦ κόσµου καί τί σχέδια ἀπεργάζονται οἱ ἀδίστακτοι οἰκουµενιστές, οἱ ὁποῖοι φιλοδοξοῦν νά τούς γράψει ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς µεγάλους πρωταγωνιστές τοῦ ὁράµατος τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καί ἐπιµένουν νά ἀδιαφοροῦν τό τί γράφει ἡ ἱστορία γιά τούς ἑτερόδοξους καί φιλενωτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαπράξει ἐγκληµατικές πράξεις εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν µελετήσει κανείς τίς σελίδες της, συµπεραίνει ἀσφαλῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί σκέφτονται καί ἀποφασίζουν ἀντιχριστιανικῶς! ∆υστυχῶς, ἔτσι συµβαίνει πάντα µέ τούς αἱρετικούς. Ἐπιµένουν φανατικῶς καί χωρίς φόβο Θεοῦ, γιά νά πετύχουν ἰδιοτελεῖς καί ἐγκόσµιους σκοπούς καί ὄχι βέβαια γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀκεραιότητα τῆς µιᾶς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Οἱ οἰκουµενιστές εἶναι ἐπικίνδυνοι καί πρέπει πάντα νά παρακολουθοῦµε τίς δραστηριότητές τους. Ὅµως οἱ ἐγχώριοι µητροπολίτες δέν εὐκαιροῦν γιά κάτι τέτοιο. Ἔχουν ἄλλες ἀπασχολήσεις. ∆ραστηριοποιοῦνται γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους, διοργανώνουν πολυδάπανες καί προκλητικές φιέστες γιά τήν προβολή τους, προκειµένου νά ἱκανοποιήσουν τό φοβερό πάθος τῆς φιλοδοξίας, νά ἀποσπάσουν τό χειροκρότηµα, χωρίς νά ἔχουν πετύχει κάτι σπουδαῖο στή µητρόπολή τους. ∆υστυχῶς τό φρόνηµά τους εἶναι ἀµιγῶς κοσµικό καί γίνεται ἡ αἰτία νά µένουν ἀδιάφοροι καί ράθυµοι ἀπέναντι στούς οἰκουµενιστές ἤ νά σύρονται «λόγῳ ὑπακοῆς» ἀπό τούς ἐνοίκους τοῦ Φαναρίου. Εἶναι µάταιο νά περιµένει κανείς εὐαισθησία σέ θέµατα πίστης, ἀλλά καί ἠθικῆς, ἀπό ἀνθρώπους πού βιώνουν τήν ἀρχιερωσύνη τους µέ τρόπο ἀριστοκρατικό, φιλόδοξο, φιλήδονο καί φιλάργυρο. Ἄς µή θεωρηθοῦν τά λόγια µου αὐτά ὑπερβολικά καί συκοφαντικά. Ἐπιβεβαιώνονται σχεδόν καθηµερινά µέ τά ἀρχιερατικά συλλείτουργα στίς πανηγύρεις ἱερῶν ναῶν καί στά ὀνοµαστήρια τῶν µητροπολιτῶν. Εἶναι καιρός οἱ ἁπλοί κληρικοί καί µοναχοί, ἀλλά καί οἱ πιστοί, νά ἀναπληρώσουν τό κενό πού δηµιουργοῦν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται εἰς τόπον Χριστοῦ, ὄχι ὅµως πάντοτε καί εἰς τύπον. Χρειάζεται εὐαισθητοποίηση στά θέµατα τῆς πίστης καί ἱερός ζῆλος, πού δέν θά ἀφήνουν τούς οἰκουµενιστές νά ἔχουν ἀποτελέσµατα στίς προσπάθειές τους.

Ὁ λόγιος ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης τό 1964, σχολιάζοντας τήν τότε ἐπικρατοῦσα ἐκκλησιαστική κατάσταση, πού δέν διαφέρει σχεδόν καθόλου ἀπό τή σηµερινή, ἔλεγε: «Ἀφήνοµεν κραυγήν πόνου διά τό κατάντηµά µας. Εἰς τόσην καθίζησιν ὀρθοδόξου φρονήµατος ἐφτάσαµε, εἰς τόσην ἀφιλοτιµίαν, ὥστε σπανίως νά ἀκούεται µία φωνή διαµαρτυρίας, µία φωνή, ἕνα σφύριγµα ὀρθοδόξου ποιµένος, ἐν ὄψει ἐπιδροµῆς τῶν κατολίκων; Γνωρίζουν οἱ ἡµέτεροι, ὅτι οἱ Λατῖνοι πανηγυρίζουν τόν ἐπερχόµενον ἐκλατινισµόν µας;» (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ.63).

Ἡ ἀγωνία τοῦ ἀείµνηστου Γέροντα Θεόκλητου ἄς γίνει καί δική µας ἀγωνία, γιατί πολλά δεινά θά µᾶς φέρουν οἱ οἰκουµενιστές, ἐάν δέν περιοριστοῦν µέ τίς δυναµικές µας ἀντιδράσεις.

Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 3/7/2015), Θρησευτικά

Ιδού ο παίς μου, όν ηρέτισα, ο αγαπητός μου….κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξει και λίνον τυφόμενον ού σβέσει …έως άν εκβάλη είς Νίκος την κρίσιν…και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι….τότε προσηνέχθη αυτώ δαιμονιζόμενος τυφλός και κωφός και εθεράπευσεν αυτόν….

Αγαπητοί μου σας εξομολογούμαι ως αδερφός προς αδερφό πως η ζωή μου δεν έχει νόημα αν η Ελλάδα και ο ελληνικός κόσμος διαλύονται και φθείρονται. Βεβαίως ο κόσμος μπορεί να υπάρξει και χωρίς τους Έλληνες όπως συνέχισε να υπάρχει και μετά τον αφανισμό άλλων ιστορικών λαών. Όμως εμείς που γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε σε μία ελληνική και χριστιανική Ελλάδα δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτή την πατρίδα που γνωρίσαμε από την κοιλιά της μάνας μας.

Η μάνα μου όργωνε και θέριζε στα χωράφια του μικρού χωριού μου στην Πελοπόννησο και νήστευε τρώγοντας ξύδι και λάδι με κρεμμύδι. Το ενθυμούμαι τώρα που γερνώ ως να είναι τώρα εμπρός μου και να την βλέπω. Και ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα με δανεικά παπούτσια, διότι μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχαν καταστραφεί τα πάντα και δούλευε ως εργάτης μέρα νύκτα σε πολλές δουλειές. Είχε και ένα μικρό μπακάλικο. Εκεί ενώ ζύγιζε και πωλούσε σταματούσε και απήγγειλε από στήθους ποιήματα, ρητά από αρχαίους, κομμάτια από τον Αριστοτέλη, το Ευαγγέλιο και ό,τι άλλο είχε μάθη στην Πάτρα όπου μεγάλωσε και άκουγε σπουδαίους δασκάλους όπως ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος και άλλους. Διότι είχε πολύ δυνατή μνήμη και αγαπούσε την γνώση και τα γράμματα. Έτσι από αυτούς τούς ανθρώπους έμαθα από μικρό παιδάκι πώς Ελλάδα σημαίνει Χριστός και Χριστός σημαίνει Ελλάδα. Όχι με εθνικιστικό και άρρωστο τρόπο αλλά με τον τρόπο του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Παπαδιαμάντη, του Πατροκοσμά και τόσων άλλων. Μάλιστα στα παιδικά μου μάτια ο πατέρας μου φάνταζε σαν ήρωας του 21 ή της αρχαίας εποχής, διότι ήταν ένας δυνατός και ακάματος άνθρωπος, που δούλευε μέρα νύκτα ακούραστα μέχρι που πέθανε.

Μία εβδομάδα πριν πεθάνει είχε κατέβη στο χωριό μας και έφτιαχνε τα χωράφια του με τις ελιές και μετά ήρθε να μας δει για τελευταία φορά στην Ξάνθη. Καλύτερα να πω πως τον έφεραν σε κουβέρτα τα αδέρφια μου διότι είχε φθάσει στο τέλος του και ήθελε να δει τα εγγόνια του για τελευταία φορά. Μόλις κατέβηκε στην Αθήνα μετά από τρεις ημέρες έφυγε. Και ο αδερφός μου μού έλεγε πως στο νοσοκομείο που είχε βαριά αιμορραγία δεν άφηνε να τον ντύσουν ή να τον πάνε στην τουαλέτα διότι ντρεπόταν τους ανθρώπους να τον βλέπουν έτσι, και μισοπεθαμένος ετοιμάστηκε μόνος του και μετά ξάπλωσε στο κρεβάτι και σε λίγη ώρα άφησε το σώμα του.

Προσωπικά νοιώθω νάνος μπροστά σε τέτοια μεγέθη όπως του πατέρα μου και της μάνας μου αλλά και μεγάλων Αγίων ανδρών και γυναικών που γνώρισα μεγαλώνοντας στην Αθήνα και αλλού. Όταν πρώτο συνάντησα τον πατέρα Παΐσιο στο Άγιον Όρος, νεαρός φοιτητής χιλιομπερδεμένος και κλεισμένος σε βαθιές χαράδρες του πνεύματος και της ψυχής, είδα τότε άνθρωπο που δεν είχα ξαναδεί. Είδα άνθρωπο να σε αγαπάει πιο πολύ από τη μάνα σου ή τον πατέρα σου ή ακόμη πιο πέρα να σε αγαπάει πολύ, μα πολύ περισσότερο από ότι εσύ αγαπούσες τον εαυτό σου. Το ίδιο ο Παπά-Βασίλης ο ηγούμενος της Σταυρονικήτα, ή ο Παπα-Γιώργης ο ηγούμενος της Γρηγορίου.

Και τι να πω για τον Πορφύριο των Καυσοκαλυβίων που τον γνώρισα στα Καλύσια της Πεντέλης. Μόλις τον πλησίαζες και καθόσουν ένα δυο λεπτά μαζί του άλλαζε ανεξήγητα και ακατανόητο αλλά πολύ σαφώς όλη η ύπαρξή σου. Έφευγε όλη η στεναχώρια σου, η κατάθλιψή σου και ανασταινόσουν. Είχες την αίσθηση πώς έβγαινες από ένα υπόγειο βαθύ στο φως του ήλιου και της ημέρας όπου όλα έλαμπαν. Είχες την ανίκητη και αδιάψευστη βεβαιότητα πως αυτός ο άνθρωπος θα άνοιγε την πόρτα και θα σου έδειχνε τον Θεό. Ότι ήταν δίπλα από τον Θεό.

Τι άνθρωποι, τι μεγέθη ανθρώπων. Και μερικούς άλλους ανθρώπους που ζούσαν την ίδια περίοδο δεν τους είδα κατ’ ιδίαν αλλά του γνώρισα μέσω αφήγησης τρίτων ή μέσω των βιβλίων των, όπως ο Ιουστίνος Πόποβιτς, η Ταρσώ. Και υπάρχουν ακόμη ζώντες τέτοιοι άνθρωποι που σε μαλώνουν αν μιλάς για αυτούς.

Η κόρη φίλου μου, παιδάκι δεκαπέντε χρονών, είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της ζωής της από τα ναρκωτικά. Όταν ο πατέρας της μου περιέγραψε την ζωή της έμεινα άναυδος, σχεδόν έχασα όλη την ζωή μου και χρειάστηκαν δυο τρείς ημέρες για να ξανανιώσω καλά. Του είπα να πάει να δει οπωσδήποτε με το παιδί του έναν σύγχρονο Άγιο άνθρωπο στην Αθήνα, έναν σύγχρονο δια Χριστόν Σαλό που μόλις σε δει σου φωνάζει και σε αποπαίρνει αλλά πίσω από το μάλωμα του και την φαινομενική αγριάδα νιώθεις όλη την τρυφερότητα του Θεού. Που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Μου έλεγε μετά το παιδί αυτό πως της περιέγραφε όλη της την ζωή. Σήμερα αυτή η κοπέλα όχι μόνο είναι καλά αλλά διαπρέπει.

Έχουμε λοιπόν όλοι όσοι κατανοούμε τα πράγματα ένα ιερό χρέος απέναντι στον λαό μας, στην ιστορία μας και σαφώς απέναντι στον Ίδιο τον Θεό, Τον Μόνο αίτιο όλων των καλών και ωραίων πραγμάτων. Να διαφυλάξουμε για τις επερχόμενες γενιές αυτή την εμπειρία και αυτό τον πλούτο που κληρονομήσαμε και που συμπυκνώνεται στην Θεία Λειτουργία. Διότι αν παύσει η Θεία Λειτουργία των ορθοδόξων λαών τότε θα σημάνει το τέλος της ιστορίας.

Γνωρίζουμε πλέον πολύ σαφώς πως έχει αρχίσει άτυπος διωγμός των χριστιανών και ιδίως των ορθοδόξων αλλά όχι μόνο. Στην Ελλάδα οδηγούμαστε στην πλήρη οικονομική εξαθλίωση έτσι που να μην μπορούν οι άνθρωποι να ζουν παρά μόνο ακολουθώντας τις εντολές μιας άτυπης μεν αλλά πραγματικής ιεραρχίας που οδηγεί όλη την ανθρωπότητα πίσω στον μεσαίωνα. Το Ισλάμ χρησιμοποιείται έντεχνα για την άλωση όλου του κόσμου και την κατάργηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών. Αυτό το κατανοούν ακόμη και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που έχουν καθαρή σκέψη. Στην ουσία των πραγμάτων ο κόσμος οδηγείται σε κρίση όπως στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους. Οι χριστιανοί θα κληθούν να απαντήσουν στην καταστροφή της ιστορίας και τού πολιτισμού όπως απάντησαν οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων θυσιάζοντας τους εαυτούς των χάριν του Χριστού. Έτσι προέκυψε η αναγέννηση όλου του κόσμου μέσα από τα μεγάλα μεγέθη των Ελλήνων Πατέρων της εκκλησίας οι οποίοι αξιοποίησαν όλο τον πλούτο των ελληνικών γραμμάτων και τα χρησιμοποίησαν με άριστο τρόπο και αναγέννησαν το ανθρώπινο πνεύμα μέσα από την εμπειρία της Θείας Χάρης και την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος.

Ο Μεγάλος Ρώσος θεολόγος και στοχαστής π. Γεώργιος Φλορόφσκι γράφει πώς αν δεν γίνουμε “Έλληνες” δεν μπορούμε να γίνουμε αληθινά Ορθόδοξοι, εννοώντας πως αν δεν αποκτήσουμε το ανοικτό και ανιδιοτελές πνεύμα έρωτος προς την σοφία και προς τον Θεό που σαφώς χαρακτήριζε τους αρχαίους κλασικούς μας δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τον πλούτο της ορθόδοξης σοφίας.

Ο δυτικός Χριστιανισμός αχρήστεψε και την ορθόδοξη θεολογία και την ελληνική σοφία και δημιούργησε το τεχνικό πνεύμα που νεκρώνει τον κόσμο και τις ψυχές βλέποντας ακόμη και τον Θεό με μηχανικό τρόπο, ως νόμο άψυχο, ανελεύθερο και απρόσωπο. Για τούς δυτικούς χριστιανούς θεωρητικούς που δεν κατανόησαν και απέρριψαν τους Έλληνες Πατέρες της ανατολής και την θεολογία των Ακτίστων και Προσωπικών Ενεργειών του Θεού που συνιστούν τον κτιστό κόσμο εκ του μη όντως, ο Θεός δεν είναι άλλο από απρόσωπη ουσία κλειστή στον εαυτό του και αμέτοχη από τον άνθρωπο και τον κόσμο κάτι που ούτε ο Αριστοτέλης στον οποίο βασίστηκαν, βεβαίως παρανομώντας τον, δεν υποστήριξε.

Αυτός ο δυτικός Χριστιανισμός ασύνειδα και αλωμένος από άρρωστα πνεύματα που συχνά δεν πίστευαν σε τίποτε παρά μόνο στο εγώ των, αλλά αποφασιστικά γέννησε τον νεώτερο, απροσωποποιημένο ευρωπαϊκό κόσμο, καπιταλιστικό, ατομοκεντρικό, φιλελεύθερο, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, μηδενιστικό, οικονομικό- κρατούμενο και μηχανοποιημένο, ιδεολογικοποιημένο και θρησκειοποιημένο, με ή χωρίς Θεό, αλλά ποτέ ελεύθερο. Αυτός ο θεωρητικός δυτικός αθεϊστικός Χριστιανισμός ταυτιζόμενος με ποικίλες ιδεολογίες και πνευματισμούς δημιούργησε όπως το διαπιστώνουν ευαίσθητοι ευρωπαίοι διανοούμενοι και στοχαστές τον δυτικό χριστιανικό αθεϊσμό.

Για αυτό τον δυτικό χριστιανικό κόσμο θρήνησε ο Ντοστογιέφσκι όπως και ο Νίτσε πως δεν είναι άλλο από ένα νεκροταφείο. Αυτός ο δυτικός χριστιανικός κόσμος σε επίπεδο πάντα διανόησης και θεωρίας στήριξε ψυχολογικά και πνευματικά το πνεύμα που γέννησε σταυροφορίες, αποικιοκρατίες, παγκόσμιους στην ουσία ευρωπαϊκούς, επεκτατικούς πολέμους ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών όλης της γης, διαλύοντας και καταστρέφοντας ιστορικούς λαούς και πολιτισμούς.

Σήμερα ο ορθόδοξος κόσμος και Ιδίως ο ελληνικός ορθόδοξος κόσμος είναι αντικείμενο άτυπης εισβολής και κατάργησής του διότι αποτελεί την μόνη δύναμη δημοκρατίας και ελευθερίας ανθρώπων και λαών. Ενώ στην Ρωσία καταργήθηκε ο ανελεύθερος και άθεος κομμουνισμός και η Ρωσία κατέστη ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος όχι μόνο δεν σταμάτησε ο ψυχρός πόλεμος του προηγούμενου αιώνα, που υποτίθεται είχε ως αιτία τον ανελεύθερο κομμουνισμό, αλλά αντιθέτως στόχος της δυτικής συμμαχίας είναι η αποδυνάμωση και διάλυση της Ρωσίας.

Βέβαια για όσους γνωρίζουν ιστορία και ο κομμουνισμός της Ρωσίας προέκυψε με χρηματοδότηση των μεγάλων τραπεζιτών της Ευρώπης προκειμένου να ελεγχθεί ο Ρωσικός κόσμος και οι ρωσικός πλούτος, αλλά πρωτίστως να καταργηθεί η ορθόδοξη εκκλησία.

Αυτή την κατάργηση της ορθόδοξης πίστης και εκκλησίας την ξαναζούμε σήμερα σε άλλη έκδοση στην ελληνική πραγματικότητα όπου διώκεται εκ των άνω καθετί το ορθόδοξο και Ελληνικό.

Σήμερα στην Ελλάδα ζούμε εκ νέου το τραγικό…η πόλις Εάλω…η Ελλάδα Εάλω…

Γενικότερα τα εθνικά κράτη διαλύονται και διώκονται προκειμένου να μηδενιστεί κάθε μορφή αντίστασης στην παγκόσμια νεοφεουδαρχία που επιχειρείται από τις ισχυρές ελίτ του χρήματος στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες, στην νέα Υόρκη και όπου αλλού. Η Αμερική έχει καταργηθεί ως ελεύθερη και δημοκρατική χώρα και εξουσιάζεται από τα λόμπυ και τις κλειστές λέσχες όπως διαμαρτύρονται οι ίδιοι αμερικανοί δημοσιογράφοι και γερουσιαστές. Οι αδερφοί Κένεντι δολοφονήθηκαν ακριβώς επειδή προσπάθησαν να διασώσουν και να περιφρουρήσουν την Αμερικανική δημοκρατία.

Φίλοι μου ακριβοί σας γράφω και σας εξομολογούμαι όλα αυτά από πόνο και αγωνία για την Ελλάδα αλλά και για τον άνθρωπο και την ιστορία του.

Δεν δέχομαι να ζω αδιάφορος και επαναπαυμένος στον υψηλό μισθό, για τα σημερινά δεδομένα, και την όποια δόξα του πανεπιστημιακού δασκάλου.

Σας προτείνω να συμπράξουμε όσοι κατανοούμε και πιστεύουμε στην πίστη του λαού μας, που δεν είναι άλλη από την πίστη του Χριστού και της εκκλησίας Του, και κατανοούμε επίσης πως όλη η αρχαία Ελλάδα και ο κλασικός ελληνισμός δεν ήταν άλλο από μία προ Χριστού “χριστιανική” κατάσταση όπως οι μεγάλοι Πατέρες της εκκλησίας ομολογούν ρητά είτε με τον σπερματικό λόγο είτε με τις προσωπογραφίες των μεγάλων αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων και ποιητών στους πρόναους των χριστιανικών ναών.

Να συμπράξουμε για την διάσωση του λαού μας και του πολιτισμού μας χωρίς να περιμένουμε την τελική μας διάλυση, αλλά τώρα που ακόμη υφιστάμεθα πνευματικά και βιολογικά, πριν στον τόπο αυτό δεν θα ακούμε ελληνική λαλιά και δεν θα συναντούμε ελληνικές και ορθόδοξες ψυχές. Πριν βρεθούμε στα γεράματά μας σε μία Ελλάδα μη Ελληνική, μη ορθόδοξη, κατεκτημένη, ντροπιασμένη, και νικημένη από τον ίδιο τον εαυτό της κυρίως. Διότι οι λαοί δεν νικιούνται από τους εχθρούς των αν οι ίδιοι δεν νικηθούν από τούς εαυτούς των.

Γ.Π.Π.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Κάποια στιγμὴ ἡ Ἱστορία σταμάτησε μπροστά σου Εὐρώπη. Ἄστραψε ἡ ἀστραπή της στὸν κατασκότεινο οὐρανό σου, σὲ φώτισε. Κι ἤσουν πιὸ σκοτεινὴ ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Φτωχή, γυμνὴ σχεδὸν ρακένδυτη κι ἀκάθαρτη, στὸ αἷμα τῶν εἰδώλων βουτηγμένη. Ἤσουν τυφλή, κι ἐκείνη τὴν στιγμὴ σὲ φίλησε στὰ μάτια. Κι ἄνοιξαν! Τὴν εἶδες! Τὴν Ἱστορία!

Τὸν εἶδες!

Ἦταν Αὐτός! Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ Ἱστορία τοῦ κόσμου ὅλου. Αὐτὸς ποὺ εἶναι τὸ νόημα καὶ ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς Ἱστορίας. Αὑτὸς ποὺ εἶναι ὁ Κυβερνήτης τῆς Ἱστορίας. Αὐτὸς ποὺ πρόσμενες ἀπρόσμενα κι ὄριστα ποθοῦσες. Πῶς ἔλαμπε! Καὶ πόσο ντράπηκες μπροστά Του! Μὰ Ἐκεῖνος δὲν σὲ ντράπηκε, δὲν ἀηδίασε τὴν ζοφερὴ μορφή σου. Ἄνοιξε εὐθὺς τὶς φλέβες Του, πῆρε νὰ πλένει τὴν βρωμιά σου μὲ τὸ Αἷμα Του.Ἔλαμψες. Σὲ ἔντυσε βασίλισσα.

Σὲ τίμησε καὶ Τὸν προσκύνησες. Σὲ δόξασε, καὶ τὸν ἀγάπησες μὲ πάθος. Κι ἀπέδειξες σὲ Κολοσσαῖα, σὲ βουνὰ καὶ θάλασσες, σὲ κατακόμβες καὶ σπηλιὲς τῆς γῆς τὴν φλογερὴ ἀγάπη σου γι᾽ Αὐτόν. «Ποῦ εἶναι τὰ λιοντάρια;», φώναζες, ὅταν οἱ ὄχλοι μανιασμένοι οὔρλιαζαν διψώντας αἷμα. Πάλεψες μὲ τίγρεις καὶ λιοντάρια, μὲ λεοπαρδάλεις καὶ φίδια, μὲ ταύρους κι ὅλα τὰ θεριά. Ἀνέβηκες σὲ σχάρες πυρωμένες, κόχλασες μὲς σὲ καζάνια φοβερά, σ᾽ ἔκαψαν σὲ στύλους ἀλειμμένους μὲ πίσσα.

Νίκησες!

Νίκησε Αὐτὸς ποὺ ἦταν ἡ ἀγάπη σου, ἡ δόξα σου, τὸ φῶς τῆς ἄλλοτε πικρῆς καὶ σκοτεινῆς ζωῆς σου.

Ἅπλωσες τότε τὸ φῶς Του ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τῶν χωρῶν σου καὶ πέρα ἀκόμη ἀπ᾽ αὐτές. Ἔλαμψαν οἱ ὁλόλαμπροι ναοί Του σὲ πόλεις, κάμπους καὶ βουνὰ καὶ σὲ ἀπόμερα χωριά.

Ὢ Εὐρώπη!

Ποιός θὰ σοῦ θυμίσει τὴν ἱστορία σου; Αὐτὸ ποὺ εἶχες κι ἔχασες καὶ πρέπει πάλι νὰ κερδίσεις…

Ποιός θὰ θυμίσει στὴν Εὐρώπη τὴν ἱστορία της, τὶς ρίζες της, τὸ χτές; Τότε ποὺ κραύγασε μὲ ἀγωνία, πόνο καὶ λαχτάρα φλογερὴ στὸν φλογερὸ Ἀπόστολο: «διαβάς… βοήθησον ἡμῖν»…

Κι ἐκεῖνος ἄκουσε τὴν φωνή της κι ἔκανε τὸ μεγάλο ἅλμα! Ἀνήσυχος ὅρμησε σὰν λιοντάρι γιὰ νὰ καταστρέψει τὸ σατανικὸ βασίλειο καὶ νὰ ὁδηγήσει στὸν Χριστὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Εὐρώπη, ὅλη τὴν οἰκουμένη! Πάτησε τότε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ πόδι του στὴν θρυλικὴ Μακεδονία, τὴν δόξα τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἄκρη, τὴν πύλη τῆς Εὐρώπης.

Ποιός θὰ θυμίσει στὴν Εὐρώπη;…

Πῶς ἔγινε, ἀλήθεια, κι ἄλλαξε ἡ τιμημένη τ᾽ οὐρανοῦ; Ἔβγαλε τὸν Σταυρὸ ἀπ᾽ τὴν καρδιά της, τὸν ἔραψε στὴν πλάτη της, ἔκανε τὸ ματωμένο σύμβολο τῆς ἐλευθερίας αἱμοβόρο ὅπλο τυραννίας, ρήμαξε χῶρες καὶ λαούς, κι αὐτὴ τὴν Βασιλεύουσα τῆς γῆς.

Ἄλλαξε ἡ Εὐρώπη τὴν ἀγάπη της. Ζήλεψε τοῦ κόσμου τὴν δόξα, τὰ πρωτεῖα, τὰ πλούτη, τὶς τιμές.

Κι αὐτὴ ποὺ ἦταν ἥλιος ἀγάπης καὶ χαρᾶς, ἔγινε τυραννία τῶν ψυχῶν· ἡ ἄλλοτε κοινωνία τῆς ἐλευθερίας ἔγινε ἱεροεξεταστικὴ δουλεία τῶν πνευμάτων. Κι ἡ ἀποστασία της πῆρε κατήφορο φρικτὸ καὶ τελειωμὸ δὲν ἔχει…

Σήμερα πιὰ κατάντησε στὸ μίσος. Ἡ Εὐρώπη τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης μίσησε τὸν Χριστό. Μισεῖ τὸ φῶς, μισεῖ τὴν ἀλήθεια, μισεῖ τὴν ἀγάπη, μισεῖ τὴν ζωή. Ἕνα «θεὸ» πιὰ ἔχει καὶ λατρεύει καὶ προσκυνᾶ: τὸ χρῆμα! Γι᾽αὐτὸ καὶ πίνει τῶν λαῶν τὸ αἷμα ἀχόρταγη. Ἀπομυζᾶ τόν κόπο καὶ τὸν ἱδρώτα τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς, αὐτῶν τῶν, κατὰ τὴν γνώμη της, «παιδιῶν ἑνὸς κατώτερου Θεοῦ». Πεντέξι αἰῶνες τώρα τοὺς ἔστειψε. Καὶ λίγα μόλις χρόνια πρὶν αἱματοκύλισε ὅλη τὴν γῆ, τὴν ἔσπειρε μὲ κόκκαλα παιδιῶν, τὴν πότισε μὲ αἷμα ἀθῶο.

Εὐρώπη, ποῦ κατάντησες!

Ποιός θὰ σοῦ θυμίσει, Εὐρώπη;

Ποιὸς θὰ θυμίσει στὴν Εὐρώπη!…

Πηγή: Περιοδικό «Ο Σωτήρ»

Ὁ Παναγιώτης Μαυρίκος πού εἶναι ἰδιοκτήτης καί Διευθυντής τῆς ἡμερήσιας Ἐφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΗ δημοσίευσε σήμερα ἄρθρο ἑνός ἀγνώστου μου Ἀριστοτέλη Βασιλάκη μέ τό ὁποῖο ἐκδικεῖται τήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς καί τό πρόσωπό μου βρίζοντάς με σάν «ἀνάξιο Ἱεράρχη πού βεβηλώνω τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας» καί ὅτι δῆθεν «διαπλέκομαι μέ πολιτικούς καί ἐπιχειρηματίες καί ὅτι ἀκόμη χειρότερα δέν πρέπει νά ρίχνω μύδρους κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων τήν ἴδια στιγμή πού ἡ αὐλή μου πνίγει τό κουνέλι» δηλ. ἔχω συνεργάτες μου ὁμοφυλόφιλα πρόσωπα τά ὁποῖα ἐγώ παρά τούς λόγους μου δῆθεν ἀνέχομαι.  Στό ἴδιο ἀπαράδεκτο δημοσίευμα καθυβρίζει τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ καί τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. ΑΝΘΙΜΟ. Αὐτά τά ἀνυπόστατα ψεύδη τῶν δύο παρά πάνω εἶναι ἡ ἐκδίκηση τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου ὅπως δήλωσε στήν δικηγόρο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Βάϊα Στεργιοπούλου ἐπειδή ὅπως γνωρίζει ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἡ Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ στίς 28/11/2012, 2 καί 9/12/2012 δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ἄρθρα «ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» ἰσχυριζόμενη ὅτι δῆθεν εἶχε ἀποδεικτικό ὑλικό καί εἰδικώτερα DVD πού ἔδειχνε ἐν ἐνεργείᾳ ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού ὑπηρετεῖ στήν Πελοπόννησο νά ἀσχημονεῖ μέ νεαρό Ἀλβανό.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 3^ῃ Ἰουλίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΙΚΟΥ ΕΚΔΟΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΤΟΥ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ὁ Παναγιώτης Μαυρίκος πού εἶναι ἰδιοκτήτης καί Διευθυντής τῆς ἡμερήσιας Ἐφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΗ δημοσίευσε σήμερα ἄρθρο ἑνός ἀγνώστου μου Ἀριστοτέλη Βασιλάκη μέ τό ὁποῖο ἐκδικεῖται τήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς καί τό πρόσωπό μου βρίζοντάς με σάν «ἀνάξιο Ἱεράρχη πού βεβηλώνω τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας» καί ὅτι δῆθεν «διαπλέκομαι μέ πολιτικούς καί ἐπιχειρηματίες καί ὅτι ἀκόμη χειρότερα δέν πρέπει νά ρίχνω μύδρους κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων τήν ἴδια στιγμή πού ἡ αὐλή μου πνίγει τό κουνέλι» δηλ. ἔχω συνεργάτες μου ὁμοφυλόφιλα πρόσωπα τά ὁποῖα ἐγώ παρά τούς λόγους μου δῆθεν ἀνέχομαι.  Στό ἴδιο ἀπαράδεκτο δημοσίευμα καθυβρίζει τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ καί τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. ΑΝΘΙΜΟ. Αὐτά τά ἀνυπόστατα ψεύδη τῶν δύο παρά πάνω εἶναι ἡ ἐκδίκηση τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου ὅπως δήλωσε στήν δικηγόρο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Βάϊα Στεργιοπούλου ἐπειδή ὅπως γνωρίζει ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἡ Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ στίς 28/11/2012, 2 καί 9/12/2012 δημοσίευσε πρωτοσέλιδα ἄρθρα «ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» ἰσχυριζόμενη ὅτι δῆθεν εἶχε ἀποδεικτικό ὑλικό καί εἰδικώτερα DVD πού ἔδειχνε ἐν ἐνεργείᾳ ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού ὑπηρετεῖ στήν Πελοπόννησο νά ἀσχημονεῖ μέ νεαρό Ἀλβανό.

 Γιά νά προσδώσει κῦρος σέ αὐτό τό ὅπως ἀπεδείχθη δικαστικά μεγάλο ψέμμα καί συκοφαντία σέ βάρος τῆς Ἁγιωτάτης μας Ἐκκλησίας, ἡ Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ καί ὁ συντάκτης Ἄρης Σπίνος ἰσχυρίστηκαν ὅτι δῆθεν  τό ἀποδεικτικό ὑλικό τό εἶχαν δώσει σέ 5 Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού δέν κατονόμαζαν μεταξύ τῶν ὁποίων καί σέ μένα πού κατονόμαζαν, μέ ἀποτέλεσμα νά προκληθεῖ σύγχυση καί προβληματισμός στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς βάρος μου. Κατόπιν αὐτῶν ὑπέβαλα μήνυση ἐνώπιον τῶν ποινικῶν Δικαστηρίων γιά δυσφήμιση καί συκοφαντική δυσφήμιση καί τακτική ἀγωγή ἀποζημιώσεως γιά ἠθική βλάβη. Στά ποινικά δικαστήρια πού δικάστηκε ἡ ὑπόθεση κατά τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου καί Ἄρη Σπίνου καί οἱ δύο δήλωσαν ὅτι οὐδέποτε μοῦ ἔδωσαν ἀποδεικτικό ὑλικό ἐναντίον συναδέλφου Ἱεράρχου τῆς Πελοποννήσου καί δημοσίευσαν τήν σχετική δήλωση στήν Ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ τῆς 15/5/2014 ἀρ. φύλλου 15553 μέ τίτλο «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ὅπως ἀκριβῶς εἶναι τό παρατιθέμενο δημοσίευμα καί δήλωσαν ἐνώπιον τῶν δικαστικῶν ἀρχῶν ὅτι μοῦ ζητοῦν συγγνὠμη καί ὅτι ἦταν δῆθεν «προϊόν παραπληροφόρησης». Κατόπιν αὐτοῦ ὡς Ἐπίσκοπος τούς συνεχώρησα. Μήνυση ὅμως καί ἀγωγή ἐναντίον τους εἶχε καταθέσει καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τά ψεύδη καί τίς συκοφαντίες πού εἶχαν δημοσιεύσει μέ τά προαναφερόμενα ἄρθρα γιά ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολίτη τῆς Πελοποννήσου. Ὅταν ἐξεδικάσθη ἡ τακτική ἀγωγή τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐναντίον τους ἐζήτησα ὅπως ἦταν εὐνόητο γιά νά ἀποσυρθεῖ ἡ ἀγωγή νά δηλώσουν δημόσια καί μέ πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα στό ἔντυπό τους ὅτι ὅλα ὅσα ἔγραψαν γιά Μητροπολίτη τῆς Πελοποννήσου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦταν ψεύδη καί δέν εἶχαν στά χέρια τους κανένα ἀποδεικτικό στοιχεῖο. Ἐπειδή ἀρνήθηκαν νά τό κάνουν ἡ ἀγωγή δικάστηκε ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Πειραιῶς καί ἐξεδόθη ἡ ὑπ’ἀριθ. 577/2015 Ἀπόφαση Του μέ τήν ὁποία ἔγινε δεκτή ἡ ἀγωγή καί ὑποχρεώθησαν νά καταβάλουν στήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς τό ποσόν τῶν 10.000 Εὐρώ. Ἡ ἀπόφαση κατέστη τελεσίδικη καί ἀμετάκλητη καί ἐπειδή τά χρήματα αὐτά ἀνήκουν στό ΝΠΔΔ τῆς Μητροπόλεως καί ὄχι στό προσωπό μου καί θά ἦταν ἀπιστία ἐκ μέρους μου νά μήν τά διεκδικήσει ἡ Μητρόπολη καί ἐπειδή δέν ἀνευρέθη κανένα περιουσιακό στοιχεῖο στόν Παναγιώτη Μαυρίκο καί Ἄρη Σπίνο ἡ Ἱ. Μητρόπολη κατέθεσε στἰς 19/6/2015 ἐνώπιον τοῦ Εἰρηνοδικείου Πειραιά αἴτηση κατασχέσεως τῶν σημάτων τῆς Ἐφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΗ καί ΑΚΡΟΠΟΛΗ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ πού εἶναι τά μόνα περιουσιακά στοιχεῖα πού φέρεται νά ἔχει ὁ ἰδιοκτήτης καί ἐκδότης Παναγώτης Μαυρίκος πού θά δικαστεῖ στίς 20/10/2015 καί ἐνέγραψε τήν αἴτηση κατασχέσεως τῶν σημάτων στήν Διεύθυνση Ἐμπορικῆς Ἰδιοκτησίας τῆς Γ.Γ. Ἐμπορίου καί Προστασίας Καταναλωτή τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομίας μέ ἀριθμ. Πρωτ. 68568/24.6.2015 καί 68569/24.6.2015. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἐπηκολούθησε τό σημερινό  δημοσίευμα πού ἀποτελεῖ τήν ἐκδίκηση τοῦ Παναγιώτη Μαυρίκου γιά τήν ὁποία δηλώνω ὅτι δέν πρόκειται νά τόν συγχωρήσω διότι προσέβαλε ὄχι τό πρόσωπό μου γεγονός πού θά μποροῦσα νά συγχωρήσω μιμούμενος τόν Χριστό ἀλλά τούς Κληρικούς καί Λαϊκούς συνεργάτες μου πού καθημερινῶς χύνουν αἷμα γιά νά διακονήσουν τήν Ἐκκλησία καί τόν συνάνθρωπο γιατί δέν εἶναι εὔκολο στίς ἡμέρες μας νά προσφέρεις 6.000 μερίδες φαγητό τήν ἡμέρα χωρίς κανένα οἰκονομικό πόρο καί νά λειτουργεῖς Κατασκηνώσεις 2.500 νέων καί νεανίδων καί Ραδιοφωνικό Σταθμό παγκοσμίου ἐμβέλειας.

Τέλος καλῶ δημόσια τούς συκοφάντες μου Παναγιώτη Μαυρίκο καί Ἀριστοτέλη Βασιλάκη νά καταθέσουν ἄμεσα στόν Εἰσαγγελέα Πρωτοδικῶν Πειραιῶς καί στήν Ἀρχιγραμματεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁποιοδήποτε στοιχεῖο ἰσχυρίζονται ὅτι ἔχουν ἐναντίον Κληρικῶν ἤ Λαϊκῶν συνεργατῶν μου γιατί δέν ὑφίσταται ΤΙΠΟΤΑ καί γιατί πλησίον μου δέν μποροῦν νά εὐδοκιμήσουν οὔτε δευτερόλεπτο τέτοια πρόσωπα. Ἄν εἶχαν τό παραμικρό στοιχεῖο θά τό εἶχαν χρησιμοποιήσει ἀσφαλῶς στά Δικαστήρια πού προηγήθησαν.

Ἤδη κατετέθη μήνυση γιά ἐξύβριση, δυσφήμιση καί συκοφαντική δυσφήμιση καί τῶν Παναγιώτη Μαυρίκου καί Ἀριστοτέλη Βασιλάκη ἐνώπιον τῶν Ποινικῶν ἀρχῶν καί Ἀστική ἀγωγή ἀποζημιώσεως.

Εἶναι θλιβερό στό χῶρο τῆς δημοσιογραφίας καί ἐνημέρωσης νά ὑπάρχουν πρόσωπα πού βασιζόμενα δυστυχῶς στήν ἐπιείκεια τοῦ Νόμου καί στήν ἐπιείκεια τῶν Δικαστῶν νά δολοφονοῦν συνειδήσεις καί νά ἀμαυρώνουν ζωές.

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή:Ακτίνες