Ο Άγιος Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών.

Παιδική ηλικία

Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».

Εφηβικά χρόνια και ο στρατός

Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα.

Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Απολύθηκε από το στρατό το 1949.

Μοναστικός Βίος

Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές. Εν συνεχεία κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί θα γνωρίσει τον πατέρα Κύριλλο που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά.

Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, ιδιαίτερα τον Αββά Ισαάκ.

Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν Ιδιόρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον Γέροντα Συμεών θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο.

Το 1958, ύστερα από «εσωτερική πληροφόρηση», πήγε στο Στόμιο Κονίτσης. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε στους ετερόδοξους αλλά περιελάμβανε και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο του Ευαγγελίου. Επί 4 έτη έμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του.

Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.

Επιστροφή στο Άγιο Όρος

Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου.

Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικά σε χειρονακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως ψάλτης στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου το Γέροντα Τύχωνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τύχωνα το 1968. Ο Παΐσιος έμεινε στο κελί του Γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου του λίγο πριν πεθάνει.

Στην Παναγούδα

Το 1979 αποχώρησε από την σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως εξαρτηματικός μοναχός. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Οι ασθένειες του Γέροντα

Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.

Το τέλος της ζωής του

Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.

Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.

Τελικά την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 (με το νέο ημερολόγιο) και ώρα 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.

Το απόγευμα εγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πιά στην αιωνιότητα.

Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Πνευματική Παρακαταθήκη του Γέροντα Παΐσιου

Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης [Ρωσική Ταινία]

 Φωτογραφίες

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Παϊσίου προχώρησε πριν από λίγο, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Επίσης στις 27 Νοεμβρίου 2013 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είχε προβεί στην Αγιοκατάτταξη του Γέροντος Πορφυρίου.

Νεότερη ενημέρωση 15.10

Ακολουθεί το επίσημο ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου με το οποίο επιβεβαιώνεται το αποκλειστικό ρεπορτάζ του Πρακτορείου Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr που πρώτο μετέδωσε το γεγονός της Αγιοκατάταξης.

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015

Πηγή: Ρομφαία 

Ποιά εἶναι ἡ πίστη μας στόν Θεό; Εἶναι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ, ἡ μόνη ἀληθινή πίστη. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅταν ἤμασταν κάτω ἀπό τήν Τουρκιά, μᾶς ἔλεγε στά κηρύγματά του: «Νά χαίρεστε καί νά εὐφραίνεστε, γιατί γεννηθήκατε Ὀρθόδοξοι. Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες καί μόνον ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἀληθινή»! Μά αὐτήν τήν ἀληθινή πίστη, ἀδελφοί χριστιανοί, ὅπως παλαιότερα, ἔτσι καί σήμερα, βάλθηκαν μερικές σατανικές δυνάμεις, πού μᾶς ἔρχονται κυρίως ἀπό τήν Δύση, νά μᾶς τήν θολώσουν καί νά μᾶς τήν μπερδέψουν μέ τίς ἄλλες ψεύτικες πίστες, γιά ἀγάπη τάχα μέ ὅλους τούς λαούς. «Οἰκουμενισμός» λέγεται τό φαινόμενο αὐτό καί εἶναι ἡ μεγαλύτερη αἵρεση τῶν αἰώνων. Εἶναι «παναίρεση», γιατί μέσα της ἔχει ὅλες τίς ψεύτικες διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν.

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ 2015  ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἱερώτατοι συμπρεσβύτεροι Πατέρες, ὁσιώτατοι Μοναχοί καί Μοναχές
καί εὐσεβεῖς ἀδελφοί χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως.

1. Σᾶς εὔχομαι τό νέο ἔτος 2015 νά σᾶς εἶναι εὐλογημένο ἀπό τόν Θεό καί νά ἐκπληρωθοῦν οἱ πόθοι σας γιά τό συμφέρον τῶν οἰκογενειῶν σας καί τῆς πατρίδος μας γενικότερα.

Σάν Ἐπίσκοπός σας ἀγωνιῶ περισσότερο νά εἶναι ἡ πίστη σας στόν Θεό δυνατή καί στερεή, ὥστε καμμία αἱρετική ψευδοδιδασκαλία νά μή μπορεῖ νά σᾶς τήν κλονίσει. Ὅταν ἡ πίστη μας στόν Θεό εἶναι σωστή καί δυνατή, τότε θά νοιώθουμε μέσα μας τήν Χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού θά τήν παίρνουμε ἀπό τήν προσευχή σ᾽ Αὐτόν, καί θά ἀντιμετωπίζουμε νικηφόρα ὅλες τίς δυσκολίες καί ὅλους τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς. Γι᾽ αὐτό, ἀγαπητοί μου, πάνω ἀπ᾽ ὅλα σᾶς εὔχομαι νά εἶναι δυνατή καί ἀκλόνητη ἡ πίστη σας στόν Θεό καί αὐτήν τήν πίστη, πού τήν πήρατε σάν ἱερή «προίκα» ἀπό τούς γονεῖς σας καί τούς παπποῦδες σας, νά τήν δώσετε καί ἐσεῖς σάν «προίκα» ἱερή στά δικά σας παιδιά καί ἐγγόνια.

2. Ποιά εἶναι ἡ πίστη μας στόν Θεό; Εἶναι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ, ἡ μόνη ἀληθινή πίστη. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅταν ἤμασταν κάτω ἀπό τήν Τουρκιά, μᾶς ἔλεγε στά κηρύγματά του: «Νά χαίρεστε καί νά εὐφραίνεστε, γιατί γεννηθήκατε Ὀρθόδοξοι. Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες καί μόνον ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἀληθινή»! Μά αὐτήν τήν ἀληθινή πίστη, ἀδελφοί χριστιανοί, ὅπως παλαιότερα, ἔτσι καί σήμερα, βάλθηκαν μερικές σατανικές δυνάμεις, πού μᾶς ἔρχονται κυρίως ἀπό τήν Δύση, νά μᾶς τήν θολώσουν καί νά μᾶς τήν μπερδέψουν μέ τίς ἄλλες ψεύτικες πίστες, γιά ἀγάπη τάχα μέ ὅλους τούς λαούς. «Οἰκουμενισμός» λέγεται τό φαινόμενο αὐτό καί εἶναι ἡ μεγαλύτερη αἵρεση τῶν αἰώνων. Εἶναι «παναίρεση», γιατί μέσα της ἔχει ὅλες τίς ψεύτικες διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν.

Θά μέ ἔχετε ἀκούσει πολλές φορές ὅτι στά κηρύγματά μου, τά γραπτά καί τά προφορικά, ἐλέγχω τακτικά τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό, γιατί συγγενεύουν αὐτά τά δύο καί τό ἕνα τρέφει τό ἄλλο. Μάθετε, παρακαλῶ, τήν ἀλήθεια, πού σάν ποίημα θέλω νά τήν λέτε: «Ὁ παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ οἰκουμενισμός παναίρεση»! Μακρυά ἀπό αὐτά τά δυό, γιατί κινδυνεύει ἀπό αὐτά ἡ πίστη μας.

Πολλοί ὅμως, κουρασμένοι ἀπό τίς διαμάχες τῶν λαῶν, σκέπτονται ὅτι καλό θά εἶναι νά παύσουν οἱ διχασμοί ὡς πρός τά «πιστεύω» τοῦ καθενός, καί ἔτσι λοιπόν αὐτοί βλέπουν μέ καλό μάτι τίς στενές ἐπικοινωνίες καί συμπροσευχές τῶν ἰδικῶν μας μέ τούς αἱρετικούς. Λυπούμεθα πραγματικά γιά τόν ἀκατήχητο λαό μας, πού δέν γνωρίζει τήν ἀλήθεια τῶν δογμάτων τῆς πίστης του, γιατί τότε μόνο θά νοοῦσε τά ψέματα τῶν αἱρέσεων· ἀλλά λυπούμεθα πολύ περισσότερο καί πονοῦμε γιά μερικούς δικούς μας μεγαλοσχήμονας κληρικούς, οἱ ὁποῖοι δέν θεωροῦν τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό ὡς αἱρέσεις καί συμπροσεύχονται λοιπόν ἐλεύθερα μέ τούς παπικούς ἐναγκαλιζόμενοι τόν Πάπα μέ περισσή ἀγάπη, προσφωνῶντας τον μάλιστα καί «ἁγιώτατο ἀδελφό». Ἀλλά ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τό μοσχοβολητό λουλούδι πού λέγεται «ἁγιότητα» φύεται μόνο στά χώματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ποτέ ἔξω ἀπό αὐτήν.

3. Ἐπειδή τά ἀντιπαπικά καί ἀντιοικουμενιστικά κηρύγματά μας δέν ἀρέσουν στούς φιλοπαπικούς καί οἰκουμενιστές, θέλω, ἀδελφοί μου χριστιανοί, γιά στηριγμό καί γιά ὁπλισμό δικό σας, τό φετινό ἡμερολόγιο τῆς Μητροπόλεώς μας νά τό ἀφιερώσω σέ ἕναν ἅγιο καί σοφό στήν θεολογία πατέρα, τόν τελευταίως ἀνακηρυχθέντα ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν καθηγητή τῆς Δογματικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Σερβίας, τόν ὅσιο πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς, καί νά παραθέσω λοιπόν στό ἡμερολόγιο αὐτό, ὀλίγα ἀλλά δυνατά λόγια του γιά τά θέματα πού ἔθιξα: Γιά τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Ἔτσι θά φανεῖ καί ὅτι οἱ φιλοπαπικοί καί οἰκουμενιστές μέ ὅσα λέγουν καί πράττουν ἐναντιώνονται πρός τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

4. Ὁ ὅσιος Πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς (1894 - †1979), ὁ ἀνακηρυχθείς περί τά τελευταῖα ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς ἅγιος (29/4/2010), ἔγραψε πολλά βιβλία, βιβλία ποτισμένα ἀπό τήν βιβλική καί τήν πατερική θεολογία καί τά ὁποῖα μοσχοβολοῦν ἀπό τό ἄρωμα τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Μερικά, ὀλίγα μόνο, ἔχουν μεταφραστεῖ στήν ἑλληνική γλώσσα. Εὐχαριστοῦμε πολύ τούς μεταφραστές, εὐχόμαστε χρυσό στεφάνι νά τούς δώσει ὁ Χριστός στήν Βασιλεία Του γιά τόν κόπο τους, ἀλλά ἐκφράζουμε τήν θερμή παράκλησή μας νά μεταφράσουν στήν ἑλληνική γλώσσα καί τά ὑπόλοιπα βιβλία του, γιατί θά ὠφεληθοῦν πολύ ἀπό τήν ἀνάγνωσή τους οἱ ἑλληνόφωνες χριστιανοί. Ἰδιαίτερα παρακαλοῦμε νά μεταφραστοῦν στήν ἑλληνική γλώσσα τά δύο μεγάλα ὀγκώδη βιβλία του ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ καί Ο ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, ἀπό τόν ὁποῖο θά μάθουμε καί ἁγίους τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀγνώστους σέ ᾽μᾶς.

Συνιστῶ, ἀγαπητοί, νά ἀποκτήσετε τά δύο βιβλία τοῦ ἁγίου πατρός, τά μεταφρασθέντα στήν ἑλληνική, τό πρῶτο, «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», καί τό δεύτερο, «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός».

Α´ ΠΕΡΙ «ΔΙῌΡΗΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

(α) Στό βιβλίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος ἀρχίζει τόν θεολογικό του λόγο μέ τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶς παραθέτει δέ ὡραία θεολογία ὁ ἱερός πατήρ σχετικά μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἰδική του, ἀλλά τήν ρούφηξε ἀπό τήν μελέτη τῶν ἁγίων πατέρων μας. Ἀπό τά γραφόμενα τοῦ ἱεροῦ πατρός θέλω νά παραθέσω ἐδῶ μερικά σχετικά μέ τόν λόγο περί «διῃρημένης Ἐκκλησίας». Καί θέλω νά τό κάνω αὐτό, γιατί ὁ αἱρετικός αὐτός λόγος, ἀκουσθείς στόν χῶρο μας πρό ὀλίγων ἐτῶν ἀπό ἱερατικά χείλη, ἐσκανδάλισε ψυχές. Πρόκειται περί μεγάλης πλάνης καί αἱρέσεως, γιατί ἡ ἰδέα τῆς «διῃρημένης Ἐκκλησίας» προσβάλλει τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἀκοῦστε, ἀδελφοί: Κατά τόν πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μέ τόν Χριστό. Αὐτό πραγματικά εἶναι ἡ Ἐκκλησία: «Ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας», ὅπως τό εἶπε ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος.

«Τό πᾶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ – λέγει ὁ πατήρ Ἰουστῖνος – προέρχεται ἀπό τόν Χριστόν καί ὑπάρχει ἐν τῷ Χριστῷ· ὅλος ὁ Χριστός εἶναι μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέσα Του». «Εἰς ὅλην τήν καθολικότητά της ἡ Ἱερά Παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι αὐτός οὗτος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός».¹ 

Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Χριστός ταυτίζεται μέ τήν Ἐκκλησία Του, ὅταν λέγει κάποιος γιά «διῃρημένη Ἐκκλησία» εἶναι ὡς νά διαιρεῖ τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό Ὁποῖο εἶναι Ἕνα, γιατί μία εἶναι ἡ ὑπόστασή Του. Γι᾽ αὐτό:

«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδιαίρετος, ὅπως καί τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου» , λέγει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.²

(β) Οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι πρῶτα ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί ἦταν μέλη αὐτῆς, ἀλλά ἔπειτα δέχθηκαν τήν πλάνη τῆς αἵρεσης, ἀποκόπηκαν πλέον ἀπό τήν Ἐκκλησία καί δέν ἀνήκουν πιά σ᾽ αὐτήν. Προσοχή: Δέν διαιρέθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τήν προσχώρηση μερικῶν, λίγων ἤ πολλῶν, μελῶν της στήν πλάνη, καί δέν ἀποτέλεσαν αὐτοί οἱ πλανηθέντες πάλι Ἐκκλησία, ὁμοία πρός τήν ἀρχική. Γιατί, ὅταν μιλοῦμε γιά «διῃρημένη Ἐκκλησία», ὡς νά λέγουμε αὐτό ἀκριβῶς, ἐπειδή μέ τήν «διαίρεση» ἔχουμε δύο ὅμοια μέρη. Ἀλλ᾽ ἄς ἀκούσουμε τί λέγει ὁ ὅσιος Γέροντας πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς:

«Κατά τήν ἑνιαίαν στάσιν τῶν Πατέρων καί τῶν Συνόδων ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνον μία, ἀλλά καί μοναδική, διότι ὁ εἷς καί μοναδικός Θεάνθρωπος, ἡ Κεφαλή Της, δέν δύναται νά ἔχῃ πολλά σώματα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί μοναδική, διότι εἶναι τό Σῶμα τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὀντολογικῶς ἀδύνατος ὁ χωρισμός τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦτο ποτέ δέν ὑπῆρχε διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μόνον χωρισμός ἀπό τήν Ἐκκλησίαν. Κατά τόν λόγον τοῦ Κυρίου δέν διαιρεῖται ἡ Ἄμπελος, ἀλλά μόνον τά ἑκουσίως ἄκαρπα κλήματα ἐκπίπτουν καί ξηραίνονται ἀπό τήν ἀείζωον Ἄμπελον (πρβλ. Ἰωάν. 15,1-6). Ἐκ τῆς μιᾶς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἰς διαφόρους καιρούς ἀπεσχίσθησαν καί ἀπεκόπησαν οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι κατά συνέπειαν ἔπαυσαν νά εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί σύσσωμοι τοῦ Θεανθρωπίνου Σώματός Της. Τοιοῦτοι ἦσαν πρῶτον οἱ Γνωστικοί, κατόπιν οἱ Ἀρειανοί καί Πνευματομάχοι, ἔπειτα οἱ Μονοφυσίται καί Εἰκονομάχοι καί τέλος οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί Προτεστάνται καί Οὐνίται καί ὅλη ἡ ἄλλη αἱρετική καί σχισματική λεγεών».³  

Λοιπόν:

«Ἡ Ἐκκλησία πράγματι εἶναι ὁλόκληρος (ἄρα ὄχι διῃρημένη) πεπληρωμένη ἀπό τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, καθ᾽ ὅτι αὕτη εἶναι τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου” (Ἐφ. 1,23)».⁴ 

(γ) Ἀπό τά παραπάνω φαίνεται καθαρά ὅτι οἱ αἱρετικοί δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία καί ἑπομένως δέν ἔχουν Μυστήρια:

«Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, διατυπωθεῖσα ὑπό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὑπό τῶν ἁγίων Πατέρων, ὑπό τῶν ἁγίων Συνόδων, περί τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἡ ἑξῆς: αἱ αἱρέσεις δέν εἶναι Ἐκκλησία, οὔτε δύνανται νά εἶναι Ἐκκλησία. Διά τοῦτο δέν δύνανται αὗται νά ἔχουν ἅγια Μυστήρια».⁵

«Ἕνεκα τούτου, συμφώνως πρός τό φρόνημα τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί συμφώνως πρός ὁλόκληρον τήν ὀρθόδοξον Παράδοσιν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν παραδέχεται τήν ὕπαρξιν ἄλλων μυστηρίων ἔξω ἀπ᾽ αὐτήν, οὔτε θεωρεῖ αὐτά ὡς μυστήρια, ἕως ὅτου προσέλθῃ τις διά τῆς μετανοίας ἐκ τῆς αἱρετικῆς “ἐκκλησίας”, δηλαδή ψευδοεκκλησίας, εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Μέχρις ὅτου δέ μένει τις ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, μή ἡνωμένος μετ᾽ αὐτῆς διά τῆς μετανοίας, μέχρι τότε εἶναι οὗτος διά τήν Ἐκκλησίαν αἱρετικός καί ἀναποφεύκτως εὑρίσκεται ἐκτός τῆς σωτηριώδους Κοινωνίας = communio. Διότι “τίς μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος;” (Β´Κορ.6,14)».⁶ 

Β´ ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

(α) Τό τί εἶναι τό δόγμα τῶν Καθολικῶν περί τοῦ «ἀλαθήτου» τοῦ Πάπα, τό λέγει καθαρά ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ὁμολογῶντας ἀπό τήν ἀρχή ὅτι θά ὁμιλήσει μέ τήν γλώσσα τῆς εἰλικρινείας:

Τό 1870 μέ τήν Α´ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ ἐθέσπισαν τό δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα. «Ἔκτοτε τό δόγμα αὐτό ἀπέβη τό κεντρικόν δόγμα τοῦ παπισμοῦ. Διά τοῦτο ἐπί τῶν ἡμερῶν μας εἰς τήν Β´ Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τόσον ἐπιμόνως καί ἐπιδεξίως συνεζητήθη καί ὑπεστηρίχθη τό ἀπαραβίαστον καί τό ἀναλλοίωτον αὐτοῦ τοῦ δόγματος. Τό δόγμα τοῦτο ἔχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι᾽ ὅλην τήν τύχην τῆς Εὐρώπης, μάλιστα δέ διά τούς ἀποκαλυπτικούς καιρούς της, εἰς τούς ὁποίους ἔχει ἤδη εἰσέλθει. Διά τοῦ δόγματος αὐτοῦ ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοί ἀνθρωπισμοί ἀπέκτησαν τό ἰδεῶδες καί τό εἴδωλόν των: ὁ ἄνθρωπος ἀνεκηρύχθη ὑπερτάτη θεότης, πανθεότης. Τό εὐρωπαϊκόν οὑμανιστικόν πάνθεον ἀπέκτησε τόν Δία του. Ἡ εἰλικρίνεια εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς Ἀληθείας: Τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα τοῦ 20οῦ αἰῶνος, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ ἀναγέννησις τῆς εἰδωλολατρίας καί τοῦ πολυθεϊσμοῦ».

«Διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου, σφετερισθείς ὑπέρ ἑαυτοῦ, δηλαδή ὑπέρ τοῦ ἀνθρώπου, ὅλην τήν ἐξουσίαν καί τά δικαιώματα, πού ἀνήκουν μόνον εἰς τόν Θεάνθρωπον Κύριον, ὁ πάπας αὐτοανεκηρύχθη εἰς τήν πραγματικότητα Ἐκκλησία ἐν τῇ Παπικῇ ἐκκλησίᾳ, καί ἔγινεν ἐν αὐτῇ τά πάντα ἐν πᾶσι. Ἰδιόμορφος παντοκράτωρ. Διά τοῦτο τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα ἀπέβη τό κεντρικόν δόγμα ( svedogmat) τοῦ παπισμοῦ. Καί ὁ πάπας δέν δύναται νά τό ἀποκηρύξῃ μέ κανένα τρόπον, ἕως ὅτου θά εἶναι πάπας τοῦ οὑμανιστικοῦ παπισμοῦ».⁷

(β) Μέ τό δόγμα τοῦ «ἀλαθήτου» τοῦ πάπα, καί μόνο μέ αὐτό, οἱ παπικοί θεωροῦνται κομμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἰδού πῶς ὁ ἅγιος Πόποβιτς στηρίζει ὡραῖα καί δυνατά τήν ἀλήθεια αὐτή:

Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. «Ἐκεῖ ὅπου ἀντικαθιστοῦν Αὐτόν μέ ἄνθρωπον, ἔστω μέ τόν λεγόμενον ἀλάθητον, ἐκεῖ ἀποκόπτεται τό σῶμα ἀπό τήν Κεφαλήν καί ὡς ἐκ τούτου ἐκεῖ ἐξαφανίζεται ἡ Ἐκκλησία, καί ἑπομένως χάνεται καί ἡ ἀποστολική θεανθρωπίνη Ἱεραρχία καί ἡ ἀποστολική ἱερατική διαδοχή».⁸ Ὁ λόγος αὐτός τοῦ ἁγίου πατρός καί διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι τῷ ὄντι φοβερός. Οἱ παπικοί μέ τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα τους ἀποκόπηκαν ἐντελῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν ἔχουν ἀποστολική ἱερατική διαδοχή.

(γ) Μέ τό δόγμα τοῦ ἀλαθήτου ὁ Πάπας εἶχε τήν μεγάλη πτώση του. Κατά τόν ἅγιο πατέρα Ἰουστῖνο Πόποβιτς

«Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τήν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ καλός διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ τέλειος διά τοῦ ἑαυτοῦ του· τό νά θέλῃ κανείς νά γίνῃ θεός διά τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἀλλά τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μέ τόν διάβολον».

«Ἡ πτῶσις τοῦ πάπα ἔγκειται εἰς τό νά θέλῃ νά ἀντικαστήσῃ τόν Θεάνθρωπον μέ τόν ἄνθρωπον».⁹  

(δ) Ἡ πτώση ὅμως αὐτή τοῦ πάπα μέ τήν κήρυξη τοῦ ἀλαθήτου του ἔφερε τήν χρεωκοπία τοῦ παπισμοῦ. Λέγει ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος:

«Τί εἶναι ὁ πυρήν τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα = τοῦ ἀνθρώπου; Ἡ ἀποθεανθρωποποίησις τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό ἐπιδιώκουν ὅλοι οἱ οὑμανισμοί, ἀκόμη καί οἱ θρησκευτικοί. Ὅλοι ἐπαναφέρουν τόν ἄνθρωπον εἰς τήν εἰδωλολατρίαν, εἰς τήν πολυθεΐαν, εἰς τόν διπλοῦν θάνατον, τόν πνευματικόν καί τόν φυσικόν. Ἀπομακρυνόμενος ἀπό τόν Θεάνθρωπον, ὁ κάθε οὑμανισμός βαθμηδόν μετατρέπεται εἰς μηδενισμόν. Αὐτό δεικνύει ἡ σύγχρονος χρεωκοπία ὅλων τῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν παπισμόν, ἔμμεσον ἤ ἄμεσον, ἑκούσιον ἤ ἀκούσιον πατέρα ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν. Ἡ δέ χρεωκοπία, ἔγκειται εἰς τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα. Καί εἶναι ἀκριβῶς τό δόγμα αὐτό τό κορύφωμα τοῦ μηδενισμοῦ. Διά τοῦ δόγματος αὐτοῦ ὁ ἄνθρωπος τῆς Εὐρώπης κατά δογματικῶς ἀποφασιστικόν τρόπον, ἐκήρυξε τό δόγμα τῆς αὐταρκείας τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου καί οὕτω τελικῶς ἐφανέρωσεν ὅτι δέν τοῦ χρειάζεται ὁ Θεάνθρωπος καί εἰς τήν γῆ δέν ὑπάρχει θέσις διά τόν Θεάνθρωπον. Ὁ τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ – Vicarius Christi – τόν ἀντικαθιστᾷ πλήρως. Εἰς τήν πραγματικότητα ἀπό αὐτό τό δόγμα ζῇ, τό ἀκολουθεῖ καί ἐπιμόνως τό ὁμολογεῖ, ὁ κάθε εὐρωπαϊκός οὑμανισμός.

Ὅλοι οἱ οὑμανισμοί τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου κατ᾽ οὐσίαν δέν εἶναι ἄλλο τι ἤ ἀδιάκοπος ἐπανάστασις κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Καθ᾽ ὅλους τούς δυνατούς τρόπους συντελεῖται Umwertung aller Werte (ἡ ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀξιῶν)· ὁ Θεάνθρωπος παντοῦ ἀντικαθίσταται ὑπό τοῦ ἀνθρώπου· εἰς ὅλους τούς εὐρωπαϊκούς θρόνους ἐνθρονίζεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὑμανισμοῦ. Ἐντεῦθεν καί δέν ὑπάρχει ἕνας vicarius Christi, ἀλλά ἀναρίθμητοι, μόνον μέ διαφορετικάς στολάς. Διότι, ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα, ἀνεκηρύχθη ἀλάθητος ὁ ἄνθρωπος γενικῶς. Ἐξ οὗ καί οἱ ἀναρίθμητοι πάπαι καθ᾽ ὅλην τήν Εὐρώπην, καί τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ. Μεταξύ αὐτῶν δέν ὑπάρχει οὐσιώδης διαφορά, διότι ὁ παπισμός εἶναι ὁ πρῶτος προτεσταντισμός, κατά τούς λόγους τοῦ ὁραματιστοῦ τῆς ἀληθείας Χομιάκωφ.

Τό ἀλάθητον εἶναι φυσικόν θεανθρώπινον ἰδίωμα καί φυσική θεανθρωπίνη λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας ὡς Θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου αἰωνία Κεφαλή εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Παναλήθεια, ἡ Δευτέρα Ὑπόστασις τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἰς τήν πραγματικότητα ὁ πάπας ἀνεκηρύχθη εἰς Ἐκκλησίαν καί ὁ πάπας - ἄνθρωπος, κατέλαβε τήν θέσιν τοῦ Θεανθρώπου. Αὐτός εἶναι ὁ τελικός θρίαμβος τοῦ οὑμανισμοῦ, ἀλλά συγχρόνως καί «ὁ δεύτερος θάνατος» (Ἀποκ. 20,14· 21,8) τοῦ παπισμοῦ, μέσῳ δέ αὐτοῦ καί μετ᾽ αὐτοῦ καί τοῦ κάθε οὑμανισμοῦ. Ὅμως, κατά τήν Ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπάρχει εἰς τόν ἐπίγειον κόσμον μας ὡς θεανθρώπινον σῶμα, τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα εἶναι ὄχι μόνον αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αἵρεσις δέν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καί τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμός διά τοῦ δόγματος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα-ἀνθρώπου. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία· τό δόγμα αὐτό εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Τό δόγμα αὐτό εἶναι φεῦ! ἡ πλέον φρικτή ἐξορία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν γῆν· νέα προδοσία τοῦ Χριστοῦ· νέα σταύρωσις τοῦ Κυρίου, μόνον οὐχί ἐπί τοῦ ξυλίνου, ἀλλ᾽ ἐπί τοῦ χρυσοῦ σταυροῦ τοῦ παπικοῦ οὑμανισμοῦ. Καί ταῦτα πάντα εἶναι κόλασις, κόλασις διά τό ἄθλιον γήϊνον ὄν, πού λέγεται ἄνθρωπος».¹⁰  

(ε) Σχετικό μέ τό ἀλάθητο εἶναι καί τό πρωτεῖο τοῦ πάπα. Αὐτά τά δύο ἔγιναν  «δόγμα», «πανδόγμα», πού εἶναι «παναίρεσις» (ὅπως τό λέγει ὁ πατήρ Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 224) τῶν παπικῶν. Λέγεται «παναίρεσις», γιατί ἀπετέλεσε τήν πηγή ὅλων τῶν αἱρέσεων τοῦ παπισμοῦ. Λέγει ὁ πατήρ Ἰουστῖνος:

«Ἐξ αὐτῆς δέ τῆς παναιρέσεως ἐγεννήθησαν καί γεννῶνται συνεχῶς ἄλλαι αἱρέσεις: τό Filioque, ἡ ἀποβολή τῆς Ἐπικλήσεως, τά ἄζυμα, ἡ εἰσαγωγή τῆς κτιστῆς χάριτος, τό καθαρτήριον πῦρ, τό θησαυροφυλάκιον τῶν περισσῶν ἔργων, ἡ μηχανοποιημένη διδασκαλία περί τῆς σωτηρίας καί ὡς ἐκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί τῆς ζωῆς, ὁ παποκαισαρισμός, ἡ Ἱερά Ἐξέτασις, τά συγχωροχάρτια, ὁ φόνος τοῦ ἁμαρτωλοῦ διά τήν ἁμαρτίαν, ὁ ἰησουητισμός, ἡ σχολαστική, ἡ καζουϊστική, ὁ μοναρχισμός, ὁ κοινωνικός ἀτομικισμός διαφόρων εἰδῶν...

Ὁ Προτεσταντισμός; Εἶναι τό πλέον πιστόν τέκνον τοῦ Παπισμοῦ, τό ὁποῖον διά τῆς ὀρθολογιστικῆς σχολαστικῆς του πίπτει διά μέσου τῶν αἰώνων ἀπό τήν μίαν αἵρεσιν εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν καί πνίγεται συνεχῶς εἰς τά διάφορα δηλητήρια τῶν αἱρετικῶν πλανῶν του. Πρός τούτοις, ἡ παπιστική ὑψηλοφροσύνη καί ἡ “ἀλάθητος” ἀφροσύνη βασιλεύει ἀπολυταρχικῶς καί ἐρημώνει τάς ψυχάς τῶν πιστῶν του. Κατ᾽ ἀρχήν ἕκαστος Προτεστάντης εἶναι ἕνας ἀνεξάρτητος πάπας εἰς ὅλα τά ζητήματα τῆς πίστεως. Τοῦτο δέ πάντοτε ὁδηγεῖ ἀπό τόν ἕνα πνευματικόν θάνατον εἰς τόν ἄλλον· τέλος αὐτοῦ τοῦ “ἀποθνήσκειν” δέν ὑπάρχει, καθ᾽ ὅτι ὁ ἀριθμός τῶν πνευματικῶν θανάτων τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀναρίθμητος.

Ἀφοῦ οὕτως ἔχουν τά πράγματα, τότε διά τόν παπιστικόν-προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν μέ τήν ψευδοεκκλησίαν του καί τόν ψευδοχριστιανισμόν του δέν ὑπάρχει διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδόν του, ἄνευ ὁλοψύχου μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ μετάνοια εἶναι τό φάρμακον δι᾽ ἑκάστην ἁμαρτίαν, φάρμακον δοθέν εἰς τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν μόνον Φιλάνθρωπον».¹¹  

Γ´ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

(α) Ἡ σχέση μας πρός τούς αἱρετικούς πρέπει νά κινεῖται ἀπό τήν ἀγάπη. Νά πονοῦμε γιατί βρίσκονται στήν πλάνη, νά προσευχόμεθα γι᾽ αὐτούς καί νά ἐργαζόμεθα μέ ἀγάπη γιά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἡ πλάνη τῆς αἵρεσης τούς ἀπέκοψε. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς γιά τό θέμα αὐτό  ἀναφέρει περικοπή τοῦ ἁγίου Μαξίμου, στήν ὁποία αὐτός, ὁμιλῶν κατά τῶν αἱρετικῶν, λέγει ἔπειτα ὅτι δέν θά χαρεῖ νά τούς συμβεῖ κάτι κακό, ἀλλά ἐπιθυμεῖ τήν ἐπιστροφή τους, ἡ ὁποία θά τοῦ δώσει μεγάλη χαρά καί ἀγαλλίαση. Λέγει ἐπί λέξει ὁ ἅγιος Μάξιμος: «Οὐ θέλων δέ τούς αἱρετικούς θλίβεσθαι, οὐδέ χαίρων τῇ κακώσει αὐτῶν γράφω ταῦτα, μή γένοιτο, ἀλλά τῇ ἐπιστροφῇ μᾶλλον χαίρων καί συναγαλλόμενος». Εἶναι δέ πολύ ὡραῖο αὐτό πού γράφει στήν συνέχεια ὁ ἅγιος Μάξιμος, ὅτι τίποτε δέν εἶναι γλυκύτερο ἀπό τήν ἑνότητα ὅλων τῶν πιστευόντων στόν Θεό: «Τί γάρ τοῖς πιστοῖς τερπνότατον τοῦ θεᾶσθαι τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διεσκορπισμένα συναγόμενα εἰς ἕν;»! Ὅμως, ἐνῶ πρέπει νά ἀγαποῦμε καί τούς αἱρετικούς, ὁ ἅγιος Μάξιμος μᾶς θέλει – καί εὔχεται νά γίνουμε ὅπως μᾶς θέλει – νά εἴμαστε δηλαδή (προσέξτε, παρακαλῶ, τίς ἐκφράσεις τοῦ ἁγίου πατρός) «σκληροί παντελῶς» καί «ἀμείλικτοι» πρός τήν «φρενοβλαβῆ» πλάνη τῶν αἱρετικῶν καί ἄν δέν μιλᾶμε σ᾽ αὐτούς γι᾽ αὐτήν, αὐτό δέν λέγεται ἀγάπη, ἀλλά «μισανθρωπία» καί «χωρισμός τῆς θείας ἀγάπης». Καί μέ τό νά μή μιλᾶμε στούς αἱρετικούς γιά τήν πλάνη τους, κατά τόν ἅγιο Μάξιμο, εἶναι ὡς νά δίδουμε «ἰσχύ» καί ὑποστήριξη σ᾽ αὐτήν: «...Πρός μόνον τό καθοτιοῦν αἱρετικοῖς συνάρασθαι εἰς σύστασιν τῆς φρενοβλαβοῦς αὐτῶν δόξης, σκληρούς παντελῶς εἶναι ὑμᾶς καί ἀμειλίκτους βούλομαί τε καί εὔχομαι. Μισανθρωπίαν γάρ ὁρίζομαι ἔγωγε καί ἀγάπης θείας χωρισμόν τό τῇ πλάνῃ πειρᾶσθαι διδόναι ἰσχύν εἰς περισσοτέραν τῶν αὐτῇ προκατειλημμένων φθοράν» (αὐτ., Ἐπ. 12, PG 91, c. 465C).¹²

(β) Ἀπό ἀγάπη λοιπόν κινούμενοι λυπούμεθα τούς παπικούς γιά τίς αἱρέσεις καί πλάνες τους καί κάνουμε «διαλόγους ἀγάπης» μαζί τους, γιά νά μιλήσουμε στούς διαλόγους αὐτούς γιά τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, ἀλλά, χρόνια τώρα, δέν βλέπουμε τήν μετάνοιά τους. Τί νόημα τότε ἔχουν οἱ διάλογοι; Ὁ ὅσιος πατήρ Ἰουστῖνος, γιά τόν ὁποῖο μιλᾶμε ἐδῶ, μᾶς λέγει σχετικά:

«Ὁ σύγχρονος “διάλογος τῆς ἀγάπης”, ὁ ὁποῖος τελεῖται ὑπό τήν μορφήν γυμνοῦ συναισθηματισμοῦ, εἶναι εἰς τήν πραγματικότητα ὀλιγόπιστος ἄρνησις τοῦ σωτηριώδους ἁγιασμοῦ τοῦ Πνεύματος καί τῆς πίστεως τῆς Ἀληθείας (Β´ Θεσ. 2,13), δηλαδή τῆς μοναδικῆς σωτηριώδους “ἀγάπης τῆς ἀληθείας” (αὐτόθι 2,10). Ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη ζῇ καί ὑπάρχει ἀληθεύουσα». «Ἄς μή ἀπατώμεθα. Ὑπάρχει καί ὁ “διάλογος τοῦ ψεύδους”, ὅταν οἱ διαλεγόμενοι συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως ψεύδονται ὁ εἷς εἰς τόν ἄλλον. Τοιοῦτος διάλογος εἶναι οἰκεῖος εἰς τόν “πατέρα τοῦ ψεύδους”, τόν Διάβολον, “ὅτι ψεύστης ἐστίν καί ὁ πατήρ αὐτοῦ”  (Ἰω. 8,44). Οἰκεῖος εἶναι καί εἰς ὅλους τούς ἑκουσίους ἤ ἀκουσίους συνεργάτας του, ὅταν αὐτοί θελήσουν νά πραγματοποιήσουν τό καλόν των διά τοῦ κακοῦ, νά φθάσουν εἰς τήν “ἀλήθειάν” των μέ τήν βοήθειαν τοῦ ψεύδους. Δέν ὑπάρχει “διάλογος τῆς ἀγάπης” ἄνευ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας. Ἄλλως τοιοῦτος διάλογος εἶναι ἀφύσικος καί ψευδής. Ὅθεν καί ἡ ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου ζητεῖ νά εἶναι “ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος” (Ρωμ. 12,9)».¹³ 

«Ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, μέ τήν ἐξουσίαν τήν ὁποίαν ἔλαβεν ἀπό τόν Θεάνθρωπον, δίδει ἐντολήν: “Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”  (Τίτ. 3,10)».¹⁴

(γ) Ἀφοῦ λοιπόν δέν ἔχουμε τήν ἴδια πίστη μέ τούς παπικούς δέν μποροῦμε νά ἐλπίζουμε τήν ἕνωσή μας, ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, μαζί τους. Δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά κάνουμε κάτι τέτοιο. Ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς μᾶς προσφέρει γιά τό θέμα αὐτό τρία ὡραῖα καί δυνατά πατερικά χωρία, τά ὁποῖα παρακαλοῦμε νά ἔχουν ὑπ᾽ ὄψιν οἱ δικοί μας «ἑνωτικοί», γιά νά ἀκολουθοῦν τήν πατερική διδασκαλία, ὡς πρέπει στούς ὀρθοδόξους κληρικούς.

(1) Τό πρῶτο χωρίο εἶναι τοῦ Οἰκουμενίου,   Ἐπισκόπου Τρίκκης:

«Ἑνότης πίστεως τό μή διαφωνεῖν περί τά δόγματα. Τοῦτο γάρ ἐπίγνωσις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τό μή διαφωνεῖν περί αὐτοῦ»  (PG 118,1220).  

Μέ τούς παπικούς διαφωνοῦμε περί τά δόγματα. Μέ τήν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε οἱ παπικοί ἔχουν ἄλλο Χριστό καί ὄχι τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι πατέρες μας στίς Οἰκουμενικές Συνόδους.  

(2) Τό δεύτερο πατερικό χωρίο πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Πόποβιτς εἶναι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος σαφῶς λέγει:

«Ὅταν δέ πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστίν»  (PG 62,83).  

Ὅπως γνωρίζουμε, δέν εἶναι μία ἤ δυό ἤ δέκα μόνον οἱ δογματικές διαφορές μας μέ τούς παπικούς, ἀλλά εἶναι πάρα πολλές καί ἑπομένως δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἑνότητα μαζί τους, γιατί, κατά τόν χρυσορρήμονα ἅγιο πατέρα, μόνο ὅταν «πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστίν». 

(3) Τό τρίτο πατερικό χωρίο, πού προσφέρει ὁ ἅγιος πατέρας Ἰουστῖνος Πόποβιτς, χωρίο πολύ χρήσιμο γιά τούς ἑνωτικούς, εἶναι τοῦ Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, ἑρμηνευτοῦ τῶν ῾Αγίων Γραφῶν, ἐξαρτωμένου στενά ἀπό τόν Χρυσόστομο:

«Τότε ἡ ἀληθής ἑνότης τῆς πίστεως, ὅταν καί ἐν τοῖς δόγμασιν ὀρθοδοξῶμεν καί τῆς ἀγάπης σύνδεσμον συντηρῶμεν»  (PG 124,1088Α).¹⁵ 

Μή ὀρθοδοξοῦντες οἱ παπικοί καί μή ἔχοντες λοιπόν ἑνότητα πίστεως μέ ἡμᾶς, δέν μποροῦμε νά ἔχουμε σύνδεσμο ἀγάπης μαζί τους, ἀγάπης ἐκφραζομένης μέ τήν συμμετοχή στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀγάπη εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλά οἱ παπικοί ἔχουν αἱρετική πίστη περί τοῦ Χριστοῦ.  

(δ) Ἡ ἕνωση ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς παπικούς, ἕνωση πραγματική μέ Χριστό, δηλαδή μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, αὐτή ἡ ἕνωση θά γίνει μόνο μέ τήν μετάνοια τοῦ πάπα καί τῶν πιστῶν του. Λέγει ὁ ἅγιος πατέρας:

«Ἄνευ τῆς μετανοίας καί εἰσδοχῆς εἰς τήν Ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφύσικον καί ἀδιανόητον νά ὁμιλῇ τις περί τῆς ἑνώσεως “τῶν Ἐκκλησιῶν”, περί τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, περί τῆς intercommunio (δηλ. διακοινωνίας)».¹⁶

«Ιντερκομμούνιο, δηλαδή ἡ διακοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἐν τοῖς ἁγίοις Μυστηρίοις, ἰδιαιτέρως ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, εἶναι ἡ πλέον ἀναίσχυντος προδοσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα. Πρόκειται μάλιστα περί προδοσίας ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀποστολικῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγιοπατερικῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγιοπαραδοσιακῆς, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μιᾶς καί μοναδικῆς».¹⁷  

Ἀπό τόν μεγάλο δογματολόγο πατέρα, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, ἐλάβαμε ἐντολή:

«Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα μή λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν μήτε διδόναι» (Ἔκδ. Ὀρθ. πίστεως 4,13. PG 94,1149).  

«Ὁ ἀτρόμητος ὁμολογητής τῶν θεανθρωπίνων ὀρθοδόξων ἀληθειῶν ἀναγγέλλει εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν κόσμων: “Τό γάρ κοινωνεῖν παρά αἱρετικοῦ ἤ προφανῶς διαβεβλημένου κατά τόν βίον ἀλλοτριᾶ Θεοῦ καί προσοικειοῖ τῷ Διαβόλῳ”  (Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, c. 1668C). Κατά τόν ἴδιον ὁ ἄρτος τῶν αἱρετικῶν δέν εἶναι “σῶμα Χριστοῦ” (αὐτόθι, c. 1597A). Διά τοῦτο, “Ὥς οὖν ὁ θεῖος ἄρτος ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων μετεχόμενος, πάντας τούς μετόχους ἕν σῶμα ἀποτελεῖ· οὕτω δή καί ὁ αἱρετικός κοινωνούς τούς οὕτω αὐτοῦ μετέχοντας ἀλλήλων ἀπεργαζόμενος, ἕν σῶμα ἀντίθετον Χριστῷ παρίστησι” (αὐτόθι, c 1480CD). Ἐπί πλέον, “Ἡ παρά τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινός ἄρτος ἀλλά φάρμακον (= δηλητήριον), οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλά ψυχήν μελαῖνον καί σκοτίζον”» (αὐτόθι, c 99,1189C).¹⁸

Δ´ ΟΧΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΦΟΡΙΣΜΟ

Ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀναφέρεται στό θέμα τῶν συμπροσευχῶν τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς (βλ. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 231) καί λέγει:

«Ὁ Κανών ΜΕ´ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων βροντοφωνεῖ·

“Ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω».  Πρβλ. Κανόνα ΛΓ´τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου.

Σχολιάζοντας τόν Κανόνα αὐτόν ὁ πατήρ Ἰουστῖνος λέγει:

«Ἡ ἐντολή αὕτη εἶναι σαφής, ἀκόμη καί διά τήν συνείδησιν τοῦ κώνωπος. Δέν εἶναι ἔτσι;»!   

«Ὁ Κανών ΞΔ´ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων διατάσσει:

“Εἴ τις κληρικός, ἤ λαϊκός, εἰσέλθῃ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι καί καθαιρείσθω καί ἀφοριζέσθω».

Καί ὁ πατήρ Ἰουστῖνος ὁμοίως σχολιάζει ἐπί τοῦ Κανόνος:

«Καί τοῦτο εἶναι σαφέστατον καί διά τήν πλέον πρωτόγονον συνείδησιν»!  

Ἀλλά ἐμεῖς θέλουμε νά ἐκφράσουμε τήν ἀπορία μας καί νά ρωτήσουμε: Ἀλήθεια, ὅσοι ἱερωμένοι συμπροσεύχονται μέ τόν πάπα ἤ καί μέ ἄλλους αἱρετικούς, γιά τήν εἰρήνη τάχα τοῦ κόσμου, ἀλήθεια, εἶναι τόσο ἀπαίδευτοι στήν θεολογία καί τόσο ἄγευστοι στήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ὥστε νά πιστεύουν ὅτι θά εἰσακουστεῖ αὐτή ἡ προσευχή τους; Ἐγώ πιστεύω ὅτι ἄν δυό-τρία ἰδικά μας παιδιά τῆς καφετέριας πᾶνε μόνα τους σέ ἕνα ἐξωκκλήσι καί προσευχηθοῦν γιά τήν εἰρήνη τοῦ κόσμου, θά εἰσακουστεῖ ἡ προσευχή τους. Ἀντίθετα, ἄν ὀρθόδοξοι κληρικοί κάνουν συμπροσευχή μέ αἱρετικούς (οἱ παπικοί εἶναι αἱρετικοί) ὄχι μόνο δέν εἰσακούεται ἡ δέησή τους αὐτή, ὅσο καί ἄν τήν πληθύνουν, ἀλλά, τό χειρότερο, παροργίζουν τόν Ἅγιο Σαβαώθ, διότι ἡ προσευχή τους αὐτή γίνεται μέ παράβαση τῶν ἱερῶν Κανόνων τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Κύριοι, κληρικοί καί λαϊκοί, ὅσοι κάνετε τίς προκλητικές συμπροσευχές μέ τούς παπικούς καί ἐπιθυμεῖτε τήν ἕνωση μαζί τους, χωρίς τήν μετάνοιά τους, ἐπιτρέψτε μας νά σᾶς μιλήσουμε ἐλεύθερα – γιατί ἐλεύθερα καί εἰλικρινά πρέπει νά μιλᾶμε στήν Ἐκκλησία – καί νά σᾶς ποῦμε:

Οἱ ἱεροί Κανόνες γράφουν καθαρότατα σχετικά μέ τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς καί τίς καταδικάζουν. Ἐπί τέλους! Πῶς ἀλλιῶς θά θέλατε νά σᾶς τό ποῦν οἱ Κανόνες γιά νά τό καταλάβετε; Ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς σᾶς εἶπε παραπάνω ὅτι καί «γιά τήν λογική τοῦ κώνωπος» ἀκόμη εἶναι καταληπτό, ὅτι οἱ ἱεροί Κανόνες, σαφῶς- σαφέστατα, ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές σας μέ τούς αἱρετικούς. Αὐτή ἡ φράση τοῦ ἁγίου πατέρα «καί γιά τήν λογική τοῦ κώνωπος» δέν σᾶς προσβάλλει; Σκεφθεῖτε καί φοβηθεῖτε ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος λαός, αὐτός ὁ λαός πού ἀνάπτει κανδήλας καί κτίζει ἱερούς Ναούς καί ἀγωνίζεται νά ζῆ συνειδητή πνευματική ζωή, ἀγανακτεῖ σφόδρα ἐναντίον σας. Εἴμεθα δέ βέβαιοι καί βεβαιότατοι ὅτι ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική ἱστορία, ὅπως ἔγραψε μέ μελανά γράμματα τά ὀνόματα τῶν προηγουμένων ἑνωτικῶν, ἔτσι θά μαυρίσει καί τά δικά σας ὀνόματα γιά τίς συμπροσευχές σας μέ τούς παπικούς καί τά τολμηρά σας βήματα πρός ἕνωση μαζί τους.  

Ε´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Γιά τόν Οἰκουμενισμό ἀρκούμαστε στό νά ἀναφέρουμε τά λίγα ἀλλά κτυπητά καί ζουμερά πού γράφει ὁ ἅγιος Πατέρας Ἰουστῖνος Πόποβιτς στό βιβλίο πού παραπέμπουμε Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός. Παρακαλοῦμε νά προσεχθεῖ ἰδιαίτερα ἡ σύντομη αὐτή παρατιθέμενη περικοπή τοῦ ἁγίου πατέρα περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μάλιστα παρακαλοῦμε νά παρατηρηθεῖ ὅτι ὁ ὅσιος Πατήρ ὀνομάζει «ψευδοεκκλησία» τόν Παπισμό καί «παναίρεση» τόν Οἰκουμενισμό:

«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις. Διατί; Διότι εἰς τό διάστημα τῆς ἱστορίας αἱ διάφοροι αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἤ παρεμόρφωνον ἰδιώματα τινά τοῦ Θεανθρώπου καί Κυρίου Ἰησοῦ, αἱ δέ εὐρωπαϊκαί αὗται αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εἰς τήν θέσιν του τοποθετοῦν τόν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Οἰκουμενισμοῦ καί ἄλλων αἱρέσεων, ὧν τό ὄνομα “λεγεών”» .¹⁹

ΣΤ´ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ

Ἀπό τότε πού οἱ Ρωμαιοκαθολικοί (παπικοί), μέ τήν ἐπικράτηση μάλιστα τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα, ἀποκόπηκαν ἀπό τόν κορμό τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ἀκολούθησαν δικό τους τρόπο στό Συνοδικό σύστημα. Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἰδιαίτερα μετά τήν χειραφέτησή τους ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, αἰσθάνονταν πάντοτε τήν ἀνάγκη νά συνέλθουν σέ μία κοινή Σύνοδο, γιατί πολλά ἀπό τά προβλήματά τους ἦταν κοινά.

Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, μέσα στίς πολλές προοπτικές πού εἶχε, συνέλαβε τό νόημα τῆς συγκλήσεως μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί γιά τόν σκοπό αὐτό, σέ προπαρασκευαστικό στάδιο, συνεκάλεσε τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τρίς στήν Ρόδο κατά τά ἔτη 1961, 1962, 1963. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι σ᾽ αὐτές τίς Πανορθόδοξες Διασκέψεις, οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού ζοῦσαν κεχωρισμένες μεταξύ τους, αἰσθάνθηκαν δυνατή τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως» καί «τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», παρ᾽ ὅλες τίς μεταξύ τους ἐθνικές καί πολιτιστικές διαφορές καί ἀντιθέσεις.

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος ὁμιλῶν στήν Ἱερά Μονή Πεντέλης τήν 6η Φεβρουαρίου 1973 ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου ἐκθέτει τίς δυσκολίες τῆς μελλούσης νά συνέλθει Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί θέτει δυσεπίλυτα ἐρωτήματα γιά τό θέμα αὐτό. Τελικά ἐπικαλεῖται τήν μαρτυρία τοῦ καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς, ζῶντος ἔτι τότε, τοῦ ἁγίου μας πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς, τοῦ ὁποίου τόν λόγον ἀκούσαμε ἐπί πολύ στό παρόν φυλλάδιο. Ὁ πατήρ Ἰουστῖνος δέν ἐφαίνετο εὐνοϊκός γιά τήν μελετωμένη σύγκληση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιατί δέν ἔβλεπε πρόσφορο τόν καιρό γιά ἕνα μεγάλο τέτοιο ἔργο. Ἔγραψε δέ τότε, μέ τήν εὐκαιρία αὐτή, ὁ πατήρ Ἰουστῖνος εἰδική μελέτη ἐπιγραφομένη «Ἐπικίνδυνος ἡ σύγκλησις Οἰκουμενικῆς Συνόδου», Ἀθῆναι 1971. Ἀπό τήν μελέτη αὐτή θέλουμε νά παραθέσουμε ἐδῶ δύο περικοπές, τίς ὁποῖες ἐπικαλεῖται ὁ μακαριστός σοφός Μητροπολίτης στήν ὁμιλία του. Τίς νομίζουμε χρήσιμες καί γιά τίς ἡμέρες μας, γιατί, ἀπό τήν μελέτη αὐτῶν φρονοῦμε ὅτι οὔτε ἀκόμη καί σήμερα ἐπέστη ὁ καιρός γιά τήν σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀφοῦ συντρέχουν ἀκόμη καί σήμερα οἱ ἴδιες δυσκολίες πού ἔκαναν τόν ἅγιο πατέρα Ἰουστῖνο νά τάσσεται κατά τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου.

Ἔγραφε λοιπόν τότε ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς:

«Προσωπικῶς δέν βλέπω ὅτι κατά τάς σημερινάς περιστάσεις ὑπάρχει πράγματι ἀναπόφευκτος ἀνάγκη διά τήν σύγκλησιν τῆς Οἰκ. Συνόδου. Ἐάν ὅμως ὑπάρχῃ, τότε ἡ παροῦσα στιγμή εἶναι ἡ πλέον ἀκατάλληλος εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι διά νά πραγματοποιηθῇ ἕν τοιοῦτον ἔργον ἱστορικῆς σημασίας ἐπιτυχῶς εἶναι ἀναγκαῖον νά δημιουργηθοῦν αἱ κατάλληλοι συνθῆκαι δι᾽ αὐτό, καί νά γίνουν ἐγκαίρως αἱ θεμελιώδεις προετοιμασίαι. Σήμερον ὅμως, καθ᾽ ὅσον γνωρίζω, δέν ὑπάρχει οὔτε τό ἕν οὔτε τό ἄλλο. Ἰδού ὅτι ἐπί τόσα ἔτη ἡμεῖς δέν κατωρθώσαμεν νά προετοιμάσωμεν τά ἀναγκαῖα διά τήν ἐκτέλεσιν τῶν ἀποφάσεων τῆς Ρόδου, ἄν καί δι᾽ αὐτό ὑπῆρχον πολλαί δυνατότητες. Τί, λοιπόν, νά εἴπωμεν ὡς πρός τάς συνθήκας τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Αὗται εἶναι, ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀπελπιστικαί εἰς ὅλας, ὀλίγον ἤ πολύ, τάς τοπικάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας».

Προχωρῶν ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἐπιλέγει: «Εἶναι γνωστόν εἰς τούς Ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους, ἰδιαιτέρως εἰς τούς Ὀρθοδόξους ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἀποκαλυπτικήν ἐποχήν εἶναι δύσκολον ἤ μᾶλλον ἀδύνατον εἰς πολλούς Ἱεράρχας τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγῳ ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν, νά ὁμολογήσουν Ὀρθοδόξως καί ἁγιοπατερικῶς εἰς αὐτήν τήν ἐνδεχομένην μέλλουσαν νά συνέλθῃ Οἰκ. Σύνοδον, τά Ὀρθόδοξα Δόγματα καί τάς κανονικάς ἀληθείας. Ἕνεκα τούτου τό ᾽Ορθοδοξότερον θά ἦτο νά μή συγκληθῇ καθόλου ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ τοὐλάχιστον νά μή συμμετάσχῃ εἰς αὐτήν... διότι εἰς τό τέλος τί δύναται νά περιμένῃ κανείς ἀπό μίαν τοιαύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον; Ἕν καί μόνον ἕν: Σχίσματα καί αἱρέσεις καί διαφόρους ἄλλας συμφοράς. Αὐτό εἶναι ἡ βαθεῖα μου αἴσθησις καί ἡ πλήρης ὀδύνης ἐπίγνωσις...».²⁰

Ὁ Ἐπίσκοπος Σάμπατς Ἰωάννης τῆς Σερβίας πού διεβίβασε τότε τό ὑπόμνημα τοῦ ἁγίου πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Σερβίας, ἀναφερόμενος καί αὐτός στό ζήτημα τῆς προετοιμασίας τοῦ λαοῦ γιά τήν σύνοδο αὐτή, λέει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά:

«Εἶναι γνωστόν ἀπό τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας ὅτι αἱ Ἐκκλησιαστικαί Σύνοδοι, αἱ ὁποῖαι προηγουμένως δέν ἔτυχον τῆς δεούσης προετοιμασίας καί αἱ ὁποῖαι συνήρχοντο ἐν ἀτμοσφαίρᾳ διχονοίας καί πνευματικῆς διασπάσεως περισσότερον ἔβλαψαν παρά ὠφέλησαν τήν Ἐκκλησίαν. Αἱ τοιούτου εἴδους Σύνοδοι ἐβοήθησαν ἐν πολλοῖς εἰς τήν καταστροφήν τῆς κάποτε ἰσχυρᾶς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετηρίδος κατατεμαχίσασαι αὐτήν εἰς ἀναριθμήτους αἱρέσεις καί σχίσματα. Πνευματικῶς ἡνωμένη καί πολιτικῶς διῃρημένη ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολή ἔγινε εὐκόλως λεία τοῦ Ἰσλάμ, πολιτικῶς καί θρησκευτικῶς, οὕτως ὥστε νά ἔχωμεν σήμερον μόνον ἀναμνήσεις ἐξ ἐκείνης τῆς ἰσχυρᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τῆς Ἀφρικῆς, ἡ ὁποία διέσωσε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἀνά πᾶσαν τήν Οἰκουμένην κατά τούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνας».²¹

ΤΕΛΟΣ

Στό φυλλάδιό μας αὐτό, ἀδελφοί χριστιανοί, εἴπαμε τί λέγει ἕνας ἅγιος πατέρας, ὁ πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, γιά τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Θέλαμε μέ αὐτό νά φανεῖ ὅτι μέ τά ὅσα λέγουν καί κάνουν οἱ φιλοπαπικοί καί οἰκουμενιστές ἐναντιώνονται πρός τήν διδαχή τῶν ἁγίων Πατέρων καί νομίζουμε ὅτι φάνηκε αὐτό ἀπό τήν παρούσα μικρή μελέτη, ἔστω καί ἀπό ἕνα πατέρα. Ἀλλά στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχουμε ὁμοφωνία τῶν ἁγίων Πατέρων καί ὁ κάθε πατήρ ἐκφράζει τήν πίστη ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποροῦμε πάντως γιά τούς φιλοπαπικούς καί Οἰκουμενιστές πῶς τό τολμοῦν, πῶς τό ἀντέχουν καί προβαίνουν σέ ἐνέργειες, τίς ὁποῖες σαφῶς καταδικάζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Εἶναι δυνατόν νά εὐλογηθοῦν τά ἔργα τους, ἀφοῦ ἐναντιώνονται πρός τούς λόγους τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας; Ὄχι δέν εἶναι δυνατόν. Τούς συνιστοῦμε πάντως νά καθίσουν φρόνημα, γιατί ἔτσι ὅπως ἐνεργοῦν θά κάνουν τήν μεγάλη ζημιά νά διχάσουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Προσπαθοῦντες δηλαδή καί ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ἕνωσή τους μέ τούς Παπικούς, χωρίς πρῶτα νά δείξουν αὐτοί τήν μετάνοιά τους, ὅπως τό ἀπαιτεῖ ὁ ἅγιος πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, θά διχάσουν τούς Ὀρθοδόξους καί θά γίνουν αἰτία σχίσματος στήν Ἐκκλησία.

Ἐμεῖς πάντως, μέ τήν Χάρη τοῦ Κυρίου καί τήν Εὐλογία τῆς Κυρίας μας Θεοτόκου, θά μείνουμε σταθεροί στήν γραμμή τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά εὐχόμαστε βεβαίως συνεχῶς στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό γιά τήν ἕνωση τῶν παπικῶν καί τῶν ἄλλων αἱρετικῶν μαζί μας, ἀλλά αὐτό θά γίνει μέ τήν δική τους μετάνοια καί τήν ἐπίσημη ἀπάρνηση τῶν αἱρέσεών τους, πού τούς ἀπέκοψαν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Εὐλογημένο τό νέο ἔτος 2015, ἀδελφοί χριστιανοί. Ἄς βαδίζουμε κατά τό Πανάγιο θέλημα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σταθεροί στά δόγματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Ἔτσι θά ἔχουμε τήν εὐλογία Του καί θά ὀρθοποδήσει πάλι  ἡ πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα, πού γιά τίς ἁμαρτίες ὅλων μας ἔφθασε ἐκεῖ πού τήν βλέπουμε. Ἄς μήν ξεχνᾶμε τήν ἱστορία. Ἡ μεγάλη Πόλη, ἡ ἕδρα τοῦ θρυλικοῦ Πατριαρχείου μας, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἔπεσε καί θρηνοῦμε ἀκόμη τήν πτώση της, ἐπειδή ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ Β´ καί ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Η´ κατέφυγαν στόν πάπα καί, γιά νά ἔχουν τήν βοήθειά του, ἔκαναν ψευδοένωση μαζί του μέ τήν Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας τό 1439. Αὐτήν τήν προδοσία πίστεως τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ τήν πληρώσαμε, ἀγαπητοί μου, πολύ ἀκριβά, μέ τόκο καί ἐπιτόκιο: Μέ τόν χαμό τῆς Πόλης τῶν ὀνείρων μας, μέ τήν δουλεία μας στούς Τούρκους. Ἄς μᾶς διδάξει ἡ ἱστορία, γιατί διαφορετικά, ἄν δέν εἴμαστε καλοί μαθητές της, θά μᾶς ἀπορρίψει καί θά μᾶς καταδικάσει.²² 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 68. 147.

2. Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος,4 σελ. 55.

3. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 81.82.

4. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 86.

5. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 228.

6. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 230.

7. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 209-210. 211-212.

8. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 117.

9. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 212. 213.

10. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 218-220.

11. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 224-225.

12. Βλ. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 228.

13. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 226. 227.

14. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 230.

15. Βλ. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 44.

16. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 225.

17. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 229.

18. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 232. 233.

19. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, σελ. 224.

20. ΣΥΝΟΔΙΚΑ Ι, Περιοδική ἔκδοσις τῆς Γραμματείας ἐπί τῆς προπαρασκευῆς τῆς ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ὀρθόδοξον Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου 1976, σελ. 22.23.

21. ΣΥΝΟΔΙΚΑ, ὅπ. παρ. σελ. 23.24.

22. Βλ. Βλ. Φειδᾶ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ἀθῆναι 1995, τόμ. Β´, σελ. 603 ἑξ.

Πηγή: Κατάνυξις

Τα θλιβερά γεγονότα του Παρισιού με την επίθεση των Ισλαμιστών εναντίον του γαλλικού περιοδικού, Charlie Hebdo και την εν ψυχρώ εκτέλεση των Γάλλων εργαζομένων, «προσγείωσαν» με ανώμαλο τρόπο την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη σε μια σκληρή πραγματικότητα. Αλλά πως φτάσαμε ως εδώ ;

Την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου του 2008, ο Γάλλος συγγραφέας Michel Verrier έγραψε ένα προφητικό ένα άρθρο στην Le monde diplomatique για τα πρόβλημα που είχαν ήδη δημιουργηθεί στην Γερμανία από την αυξανόμενη παρουσία των μουσουλμάνων και ιδιαίτερα των Τούρκων. Στο άρθρο αυτό για πρώτη ίσως φορά επισημαίνονταν με τόσο σαφή τρόπο ότι στην καρδιά της Ευρώπης φυτεύονταν μια πυριτιδαποθήκη που στο εγγύς μέλλον θα μπορούσε να ανατινάξει στο αέρα την ευρωπαϊκή ήπειρο και όλα αυτά εξ’ αιτίας μιας ανεύθυνης στάσης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων απέναντι στην ισλαμική πλημμυρίδα που είχε αρχίσει να παίρνει ανησυχαστικές διαστάσεις. Το 2003, ο Γερμανός Udo Ulfkotte, καθηγητής πολιτικών επιστημών που ειδικεύεται στην counterespionage στο Πανεπιστήμιο του Lueneburg, ένας από τους σημαντικότερους εμπειρογνώμονας για την ισλαμική τρομοκρατία είχε γράψει ένα χαρακτηριστικό βιβλίο με τον τίτλο, «Der Krieg im Unseren Staedten», δηλαδή, «Ο Πόλεμος Στις Πόλεις Μας». Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο ολοένα και αυξανόμενος κίνδυνος από την ισλαμική «λαίλαπα» που απειλεί να κατακυριεύσει τις ευρωπαϊκές πόλεις με φοβερές συνέπειες ακόμα και με εσωτερικό πόλεμο. Συγκεκριμένα ανέφερε με προφητικό τρόπο ότι μετά από λίγα χρόνια η συνεχής εισβολή μουσουλμάνων στις ευρωπαϊκές χώρες θα προκαλέσει έντονα εσωτερικά προβλήματα που θα οδηγήσουν ακόμα και σε πολεμικές συγκρούσεις μέσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές πόλεις. Για το βιβλίο αυτό απειλήθηκε επανειλημμένα η ίδια του η ζωή, γεγονός που για άλλη μια φορά απέδειξε με πιο τρόπο αντιλαμβάνονται την δημοκρατία και την ελευθερία των απόψεων οι μουσουλμάνοι που ήδη βρίσκονται και ζουν στην Ευρώπη.

Εκτός από αυτούς όμως υπήρξαν και άλλοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι που είχαν προειδοποιήσει για τον ισλαμικό κίνδυνο. Ένας, ή καλύτερα μια από αυτούς ήταν η γνωστή Ιταλίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος, Οριάνα Φαλάτσι, (Oriana Fallaci 1929-2006), στο τελευταίο της βιβλίο της με τίτλο, «Η Δύναμη της Λογικής», «The Force of Reason, 2004». Η Φαλάτσι, που είχε γίνει γνωστή στην Ελλάδα από την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη, είχε γράψει τότε ότι οι φανατικοί μουσουλμάνοι μετανάστες χρησιμοποιούν τα γόνιμα σώματα των γυναικών τους, προκειμένου να εξισλαμίσουν μακροπρόθεσμα την Ευρώπη. Σύμφωνα με την Ιταλίδα διανοούμενη, μέσα σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη, από το Βλαδιβοστόκ μέχρι το Γιβραλτάρ, υπάρχει ήδη μια δεύτερη μουσουλμανική πόλη, όπου κυριαρχεί το Κοράνι. Ο στόχος των μουσουλμάνων μεταναστών είναι, σύμφωνα με τη Φαλάτσι, η κατάκτηση της χριστιανικής Ευρώπης εκ των έσω. Πρόκειται «για μια βαθμίδα της ισλαμικής επεκτατικής πολιτικής, για τη μοναδική τέχνη στην οποία οι γιοι του Αλλάχ ήταν πάντοτε αξεπέραστοι: η τέχνη να εισβάλουν, να κατακτούν και να υποτάσσουν». Αυτή τη φορά όμως, σύμφωνα με την Φαλάτσι, για την κατάκτηση της Ευρώπης θα χρησιμοποιηθούν τα γόνιμα σώματα των μουσουλμάνων γυναικών που γενούν με αξιοζήλευτο ρυθμό. «Τα νεογέννητα των μουσουλμάνων φθάνουν ήδη στο 30% των γεννήσεων στις Βρυξέλλες και στο 60% στη Μασσαλία. Μ’ αυτό τον τρόπο η Ευρώπη εξισλαμίζεται, μετατρέπεται σε Ευραμπία, δηλαδή σε μια επαρχία του ισλαμικού κόσμου». Για την Οριάνα Φαλάτσι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να δοθεί επιτέλους το δικαίωμα στους Ευρω παίους να αμυνθούν, «αλλιώς είναι χαμένοι»!!! Αυτόν τον κίνδυνο εξισλαμισμού της Ευρώπης επεσήμανε και ο πρώην ο πρόεδρος της Γαλλίας, Νικόλα Σαρκοζύ, στις 19 Ιουνίου του 2009 όταν επίσημα παραδέχτηκε ότι ο εξισλαμισμός της Ευρώπης είναι προ των πυλών Ο Σαρκοζύ πρόβλεψε ότι στα επόμενα χρόνια θα δούμε πολλές μετατροπές εκκλησιών σε τζαμιά. Η μετατροπή της Ευρώπης σε Ευράμπια, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, είναι πλέον μια ορατή και πολύ συγκεκριμένη απειλή.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της κατάστασης με την ισλαμική πλημμυρίδα στην Ευρώπη είναι πως στις 20 Απρίλιου 2014 στην έκθεσης της Komisyon για την Γαλλία, σχετικά με τους μουσουλμάνους αναφέρονταν ότι το… 80% των Γάλλων δεν θέλει να βλέπει μουσουλμανικές ενδυμασίες στους δρόμους των γαλλικών πόλεων και ότι το 63% επιθυμεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, να απομακρυνθούν οι μουσουλμάνοι από την Γαλλία. Η έκθεση αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει κατακόρυφα τα αντίμουσουλμανικά αισθήματα των Γάλλων. Η βασική αιτία είναι ότι αυτοί οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας θέλουν να επιβάλλουν τα πολιτιστικά τους πρότυπα στην γαλλική κοινωνία την ίδια ώρα που η εγκληματικότητα από τους διαφόρους λαθρομετανάστες μουσουλμάνους έχει χτυπήσει «κόκκινο», γεγονός που προκαλεί έντονες αντιδράσεις στον γαλλικό λαό. Σε γενικές γραμμές, όπως τονίζει η σχετική έκθεση, τα «ρατσιστικά» όπως χαρακτηρίζονται αισθήματα του γαλλικού λαού έχουν ανέβει τα τελευταία χρόνια κατά έξη ολόκληρες βαθμίδες και οι προοπτικές είναι να ανέβουν ακόμα περισσότερο καθώς το πρόβλημα παραμένει και η μουσουλμανική «πλημμυρίδα» αντί να μειώνεται αυξάνεται συνεχώς.

Όλα αυτά, το λιγότερο θα πρέπει να μας προβληματίσουν για την κατάσταση στην δική μας την χώρα και για την ανεξέλεγκτη και αυξανομένη εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων. Όσο είναι ακόμα καιρός ας μην επαναλάβουμε τα σφάλματα των Ευρωπαίων και τα πολυπολιτισμικά τους πειράματα τους, γιατί εμείς κινδυνεύουμε περισσότερο γιατί είμαστε η κεντρική πύλη εισόδου του Ισλάμ στην Ευρώπη.
Τότε «αντίο» για πάντα σε Ελληνισμό και Ορθοδοξία!

Νίκος Χειλαδάκης -Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προτρέπει: “Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν”. Εκκλησία σαν τόπο και ναό της λατρείας του Θεού , διά του καθημερινού προγράμματος της οικογενειακής προσευχής, όπου όλοι μαζί ενώπιον του ουρανίου Πατρός στέκονται και εκζητούν το θείον έλεος και τη συνεκτική και θεοποιό αγάπη, μετανοούντες για τα καθημερινά ανθρώπινα λάθη και δε­χόμενοι τις ευεργετικές επιδράσεις της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Πηγή: http://04varvara.files.wordpress.com/

Η φιληδονία έχει σαν πρωταρχικό σκοπό και νόημα του γάμου και της ζωής ολόκληρης την ηδονή και βάσει αυτής ρυθμίζει την όλη συμπεριφορά. Στερεί την προσωπική κοινωνία και σχέση και κατεβάζει τον άνθρωπο από πρόσωπο σε αντικείμενο, γιατί στέκεται στην εξωτερική όψη και όχι στο βάθος, γι’ αυτό και έχει έντονο το στοιχείο του ανικανοποίητου και της παροδικότητας. Εάν η φιληδονία κυριαρχήσει στον άνθρωπο, τότε πραγματικά τον κάνει δούλο και αιχμάλωτό της και τον σπρώχνει σε δρόμους έξω από την ελευθερία της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να κτυπά θανάσιμα τον οικογενειακό δεσμό της πραγματικής αγάπης και να διαλύει ό,τι καλό και ευγενές υπάρχει.

Αντίδοτο σ’ αυτή την ασθένεια είναι η φιλοπονία. Η προθυμία προς κάθε αγώνα και αρετή, εφ’ όσον πλέον είναι κανόνας ότι “τα καλά κόπω κτώνται και πόνω κατορθούνται”. Η ίδια η Εκκλησία μας, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για “την ορθήν κρίσιν των νοημάτων”, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.

Η φιλοπονία, η άσκηση, αλλά προ πάντων η αγάπη και ο θείος έρωτας μεταμορφώνει τον εμπαθή άνθρωπο, αγιάζει τις ψυχικές και σωματικές κινήσεις και έτσι ελευθερώνεται ο ηγεμόνας νους, ώστε να κρίνει ορθά τα πράγματα, να οδηγεί το σώμα στον αγιασμό και στη σωφροσύνη και να κρατά τον άνθρωπο στο ύψος της “κατ’ εικόνα Θεού” δημιουργίας του και της “καθ’ ομοίωσιν” πο­ρείας και σκοπού.

Αυτοί λοιπόν οι τρείς γίγαντες των παθών πολεμούν κάθε άνθρωπο τόσο μέσα στο χώρο του μοναχισμού όσο και μέσα στο χώρο του γάμου και της οικογενείας, με διαφορετικά όπλα και μεθόδους, αλλά με ένα και μοναδικό σκοπό, την αποτυχία του ανθρώπου να βρει μέσα από τον τρόπο και τόπο της ζωής του τον αγιασμό και τη σωτηρία του.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προτρέπει: “Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν”. Εκκλησία σαν τόπο και ναό της λατρείας του Θεού , διά του καθημερινού προγράμματος της οικογενειακής προσευχής, όπου όλοι μαζί ενώπιον του ουρανίου Πατρός στέκονται και εκζητούν το θείον έλεος και τη συνεκτική και θεοποιό αγάπη, μετανοούντες για τα καθημερινά ανθρώπινα λάθη και δε­χόμενοι τις ευεργετικές επιδράσεις της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Εκκλησία ακόμη και σαν τόπο πνευματικής θεραπείας εκ των παθών, όπως ακριβώς λειτουργεί μέσα στην Ορθοδοξία ένα αληθινό κοινόβιο μοναστήρι. Η συμβίωση, η συγκατοίκηση, η συζυγία και η εν γένει κοινωνία της κατ’ οίκον εκκλησίας, δηλαδή της οικογενείας λειαίνει τις προεξοχές του χαρακτήρα, πλα­ταίνει το στενό της καρδιάς και διδάσκει ότι χωρίς την εν Χριστώ αγάπη και προκοπή και η οικογενειακή ζωή εύκολα κινδυνεύει να διαλυθεί από στιγμή σε στιγμή.

“Παλαίστρα και στάδιον και γυμναστήριον” ακόμη, υπό του ιδίου Πατρός, χαρακτηρίζεται η οικογένεια, γιατί πράγματι είναι πολύς και μακρύς ο δρόμος και τα εμπόδια, οι πειρασμοί και οι θλίψεις δυσβάστακτες στην πορεία της οικογενείας, γι’ αυτό και είναι αναγκαίο να στηρίζονται επί την ασάλευτον πέτραν του Χριστού και της Εκκλησίας Του, ώστε να μην την καταποντίσουν τα κύματα.

“Το μυστήριον τούτο μέγα εστί, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την εκκλησίαν”. Ο Κύριος εκένωσε εαυτόν και έγινε άνθρωπος και προσέλαβε την Εκκλησία και έκτοτε “τρέφει και θάλπει αυτήν” ως νυμφίος ουράνιος και παραμένει κεφαλή της Εκκλησίας. Ούτε Εκκλησία άνευ Χριστού είναι δυνατόν να υπάρξει, αλλά ούτε και ο Χριστός άνευ της Εκκλησίας δίδει τα θεουργικά μυ­στήριά Του στον άνθρωπο. Έτσι και στην οικογένεια κανένας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άλλο, ούτε σαν σώμα μπορεί να συγκροτηθεί, εάν κεφαλή της οικογενείας δεν είναι ο Χριστός.

Πρέπει να τονισθεί επίσης ότι το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου για κάθε ένα ξεχωριστά, είναι η σωτηρία και θέωσή μας. Αυτός είναι και ο σκοπός και το τέρμα όλης της ζωής μας. Επομένως και η οικογένεια και ο μοναχισμός δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσα σωτηρίας. Η οικογένεια είναι ένας τρόπος σω­τηρίας, που δεν πρέπει να απολυτοποιήσει τον εαυτόν της, αλλά να μας οδηγήσει στον Κύριο. Όλα τα σχήματα της ζωής είναι εφήμερα και παροδικά και αξιολογούνται με το κατά πόσον μας οδηγούν ή όχι στην αιώνια βασιλεία του Θεού. Εάν η οικογένεια δεν οδηγεί στο Χριστό, τότε τα αποτελέσματά της είναι πρόσκαιρα, είναι αδύνατα και καταδικασμένα σε θάνατο, όπως και η ίδια σαν τρόπος ζωής του παρόντος αιώνος.

Η οικογένεια τότε θεωρείται ότι και επέτυχε το σκοπό της, όχι με τις κοσμικές επιτυχίες των μελών της, όχι με τη μέχρι τέλους διατήρηση της συνοχής της έστω, αλλά με τον αγιασμό και τη θέωση των μελών της.

Κάθε άλλη αξιολόγηση της οικογένειας με κριτήρια ανθρώπινα και ενδοκοσμικά αδικεί και περιορίζει ασφυκτικά τις δυνάμεις και δυνατότητές της.

Τελειώνω με ένα λόγο ενός συγχρόνου οσίου αγιορείτου ασκητού: “Όταν μάθωμε να υπερβαίνουμε το εγώ μας, γινόμαστε αληθινά μέλη της οικογένειας μας. Όταν γίνομε αληθινά μέλη της οικογένειάς μας με την υπέρβαση του εγώ μας, τότε θα γίνωμε πραγματικά μέλη της οικογένειας ολοκλήρου της ανθρωπότητος, του Αδάμ, και τότε θα μπορούμε να προσευχώμαστε στον Θεόν υπέρ όλου του κόσμου. Αυτό όμως δεν είναι άλλο παρά η ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πίσω από τους τρεις μεγίστους Ιεράρχες της ’Εκκλησίας μας υπάρχουν αγίες μητέρες, άγιοι πα­τέρες και αγίες οικογένειες. Εάν θέλωμε να διορθωθεί ο κόσμος, ας διορθώσωμε τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας”.

Μ’ αυτά τα πτωχά, ευχόμεθα ο πα­νάγαθος Κύριος να ευλογεί όλους και να συνέχει και συγκροτεί τις οικογένειές μας με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Αμήν.

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία)

Πηγή: Πεμπτουσία

Τό χρονικό τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στούς Τούρκους, ὅπως διασώζεται στίς ἐπιστολές του, δέν παρουσιάζει ὅλες τίς δυσκολίες πού συνάντησε ἐκεῖ. Νομίζω ὅτι πρέπει νά δοῦμε μερικά ἐνδιαφέροντα σημεῖα, ὅπως τά διηγεῖται ὁ ἴδιος, γιατί φανερώνουν καί τόν χαρακτήρα τῶν Τούρκων.

Τό πρῶτο σημεῖο εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος εἶχε σαφῆ συνείδηση ὅτι ἀνῆκε στό γένος τῶν Ρωμαίων. Κάνει λόγο γιά τήν ἐγκατάλειψη «τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς γένους» ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά τό ἑλληνικό γένος, ἀλλά γιά τό ρωμαϊκό, πού ἔχει ἑλληνικό πολιτισμό καί ὀρθόδοξη πίστη. Πολλές φορές στό κείμενο τῆς ἐπιστολῆς του κάνει λόγο γιά τούς κατοίκους τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας καί τούς ἀποκαλεῖ Ρωμαίους. Γίνεται ἀντιδιαστολή μεταξύ τῶν Ρωμαίων καί τῶν βαρβάρων καί μέ αὐτήν τήν λέξη ἐννοοῦνται οἱ Τοῦρκοι.

Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι περιγράφει τήν φρικτή δοκιμασία τῶν Ρωμαίων κατοίκων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπό τήν αἰχμαλωσία τους στούς Τούρκους. Κάπου λέγει ὅτι εἶδε νά ζοῦν μαζί Χριστιανοί καί Τοῦρκοι: «ἄγοντας, ἀγομένους ὁρῶν». Οἱ Χριστιανοί ἦταν ἀγόμενοι, ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι ἄγοντες. Μέ τήν φράση αὐτή πολλά μπορεῖ κανείς νά ὑπονοήση. Πάντως εἶναι γεγονός ὅτι οἱ Τοῦρκοι χρησιμοποιοῦσαν τούς Χριστιανούς σκληρά. Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς περιγράφεται ἡ προσέλευση τῶν Χριστιανῶν πρός αὐτόν πού τόν ρωτοῦσαν, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί γιά τήν αἰτία τῆς ἐγκαταλείψεώς τους ἀπό τόν Θεό. Κατά τήν μεταφορά του «εἰς τάς Πηγάς», συνάντησε ἐκεῖ Ἐκκλησία, γύρω ἀπό τήν ὁποία ζοῦσαν μοναχοί καί κοσμικοί. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁμιλοῦσε στήν Ἐκκλησία καί παρηγοροῦσε, ἀφ᾿ ἑνός μέν τούς αὐτόχθονες, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ «τούς ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας ἐκεῖ συναγομένους Χριστιανούς». Αὐτό σημαίνει ὅτι στόν τόπο ἐκεῖνο ἦταν συγκεντρωμένοι πολλοί αἰχμάλωτοι Χριστιανοί, ἐστερημένοι τῶν πάντων καί ἔχοντες ἀνάγκη παρηγοριᾶς.

Τό τρίτο σημεῖο εἶναι ὅτι τήν κατάληψη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπό τούς Τούρκους θεωρεῖ ὡς οἰκονομία καί παιδεία τοῦ Θεοῦ γιά τά ἁμαρτήματα τῶν Ρωμαίων. «Ἅμα δέ καί πρός μικράν ἔκτισιν τῶν πολλῶν εἰς Θεόν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων». Μάλιστα δέ καί ἄλλα γεγονότα, ὅπως τόν σεισμό, θεωρεῖ ὅτι εἶναι εἴτε παιδευτικές ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἴτε ἐγκαταλείψεις. Δέν τό δέχεται αὐτό μοιρολατρικά, ἀλλά πραγματικά, ἀφοῦ βλέπει τήν ἱστορία μέσα ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἀδιαφοροῦσε γιά τήν ἐλευθέρωσή τους ἤ τήν ἐλευθερία τοῦ Γένους τους, ἀλλά ἤξερε νά ἑρμηνεύη τήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά ξεπεράση τούς πειρασμούς καί τά προβλήματα.

Τό τέταρτο σημεῖο πού βλέπουμε στίς ἐπιστολές του αὐτές εἶναι ὅτι περιγράφεται ὅλη ἡ ταλαιπωρία του κατά τήν φρικτή δοκιμασία τῆς αἰχμαλωσίας. Εἶχε ξεκινήσει ἀπό τήν Θεσσαλονίκη μέ ἐπισφαλῆ ὑγεία καί ἐξαναγκάστηκε νά περάση ὅλη αὐτή τήν πειρασμική δοκιμασία. Σέ πολλά σημεῖα τῶν ἐπιστολῶν του φαίνεται ἡ ταλαιπωρία πού πέρασε. Θά ἀναφέρω μερικές χαρακτηριστικές φράσεις.

Ὅλοι αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί δείχνουν τήν κατάσταση τῶν Τούρκων καί πῶς αἰσθανόταν ὁ καθαρότατος καί ὁ ἁγιότατος Γρηγόριος, εὑρισκόμενος μέσα στήν σαρκολατρική καί ἐμπαθῆ ἀτμόσφαιρα τῶν Ὀθωμανῶν.

Περιγράφοντας τά γεγονότα τῆς συλλήψεώς του λέγει: «Καί πολέμου συγκροτηθέντος... ἐλεεινῶς ἥλωμεν αἰχμάλωτοι γεγονότες». Ἔγινε μάχη μέσα στό πλοῖο καί συνελήφθησαν ἐλεεινῶς αἰχμάλωτοι. Ἀμέσως μετά τήν αἰχμαλωσία ἀντιμετώπισε ποικίλα προβλήματα. Ὁμιλεῖ γιά γύμνωση, γιά στέρηση τῶν ἀναγκαίων, γιά παντοδαπῆ κάκωση τοῦ σώματος πού προερχόταν ἀπό ἔξω, προφανῶς ἐδῶ ὑπονοεῖ μαστιγώσεις, καθώς ἐπίσης γιά καχεξία τῶν σπλάγχνων, γιά σύντηξη τῆς σαρκός καί παράλυση τμήματος τῶν μελῶν. Ἡ εἰκόνα τοῦ αἰχμαλώτου, ἄν προσαρμοσθῆ στήν περίπτωση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου μπορεῖ νά δείξη τήν δοκιμασία του. Ἐπίσης, οἱ πολλοί ἔπαινοι τῶν Ρωμαίων ἐνεργοῦσαν ἀρνητικά, γιατί οἱ Τοῦρκοι, ἀντιλαμβανόμενοι ὅτι αἰχμαλώτισαν ἕνα σημαντικό πρόσωπο τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ζητοῦσαν περισσότερα λύτρα γιά νά τόν ἀπελευθερώσουν.

Τόν περιέφεραν στίς πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μέ μεγάλη ταλαιπωρία, ὥστε ὁ ἴδιος νά γράψη ὅτι, ὅταν ἔφθασαν «εἰς τάς Πηγάς», ἦταν ταλαιπωρημένοι πολύ ἀπό τήν ὁδοιπορία καί ἀπό ὅσα συνέβησαν κατ᾿ αὐτήν, καί μάλιστα τότε τούς ἄφησαν νά διημερεύσουν στό ὕπαιθρο. Ὁπότε, ὅταν ὁ κοινοτάρχης τῆς πόλεως τούς φιλοξένησε, τότε «ὑπό στέγην ἤγαγε καί γυμνούς ὄντας ἐνέδυσε καί πεινῶντας ἔθρεψε καί διψῶντας ἐπότισε». Ὅταν διάβασα γιά πρώτη φορά αὐτό τό κείμενο συγκινήθηκα βαθειά. Ἔβλεπα ἕναν ὁμολογητή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἕνα μεγάλο κεφάλαιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἕναν θεούμενο πού ἔπλεε μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ, νά γυμνώνεται καί νά ἐξευτελίζεται ἀπό τούς βαρβάρους Τούρκους. Καί στήν Προῦσα, ὅπως λέγει ὁ ἴδιος, «περιστοιχοῦντες ἦσαν ἡμᾶς οἱ βάρβαροι».

Κατά τόν πρῶτο θεολογικό διάλογο πού εἶχε μέ τόν Ἰσμαήλ, ἐγγονό τοῦ Ὀρχάν, ἔβρεξε πάρα πολύ, ὥστε ὁ συνομιλητής του νά φύγη δρομαῖος, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος μέ τούς ἄλλους αἰχμαλώτους παρέμεινε κάτω ἀπό τήν βροχή. Λέγει «ἐγώ δέ... μετ᾿ ἐκείνων ὕπαιθρος· τόν ὑετόν ὑφιστάμενος».

Πρός τό τέλος τῆς ἐπιστολῆς του πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης ὑπάρχει καί μιά ἄλλη χαρακτηριστική φράση, πού δείχνει τήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γράφει: «Τάδ᾿ ἐν ταῖς ἑξῆς γράφειν ὁ μέν λογισμός ἐθέλει, ἡ δέ χείρ οὐκ ἰσχύει». Αὐτή ἡ φράση εἶναι σημαντική, γιατί δείχνει ὅτι, παρά τήν ἐπιθυμία του νά γράφη, δέν ἀνταποκρινόταν τό χέρι του ἀπό τίς ταλαιπωρίες. Ἄν συνδέσουμε αὐτόν τόν λόγο μέ τόν ἄλλο πού γράφει γιά τήν πάρεση μικροῦ μέλους τοῦ σώματος, διαπιστώνουμε ὅτι μᾶλλον εἶχε ὑποστῆ μιά μικρή παραλυσία ἀπό τίς κακουχίες.

Ἕνα πέμπτο σημεῖο ἀπό τήν ἐπιστολή πού μελετᾶμε εἶναι ὅτι σέ αὐτήν χαρακτηρίζεται ἡ νοοτροπία καί ὁ χαρακτήρας τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι τόν κρατοῦσαν αἰχμάλωτο, ἀλλά καί τό ἦθος μέ τό ὁποῖο τούς ἐμπότιζε ἡ θρησκεία τους. Πολλές φορές στήν ἐπιστολή τούς ὀνομάζει βαρβάρους, καί μάλιστα «τοῖς πάντων βαρβάρων βαρβαρωτάτοις». Σέ ἀντιπαράθεση μέ τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων αὐτοί ἀποτελοῦν «τό δυσεβές καί θεομισές καί παμμίαρον τοῦτο γένος». Οἱ Τοῦρκοι δέν ἀκολούθησαν τόν Χριστό, ἀλλά «ἀνθρώπῳ ψιλῷ τε καί θνητῷ καί τεθαμμένῳ, Μωάμεθ οὗτος». Γι᾿ αὐτό ὁ Θεός τούς παρέδωσε σέ ἀδόκιμο νοῦ καί πάθη ἀτιμίας «ὥστε βιοῦν αἰσχρῶς καί ἀπανθρώπως καί θεομισῶς». Καί παρά τούς φόνους καί τίς ἀκολασίες νομίζουν ὅτι ἔχουν τόν Θεό συνευδοκοῦντα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος αἰσθάνεται ὅτι ὁδηγεῖται ἀπό χέρια ἄνομα. Ὅλοι αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί δείχνουν τήν κατάσταση τῶν Τούρκων καί πῶς αἰσθανόταν ὁ καθαρότατος καί ὁ ἁγιότατος Γρηγόριος, εὑρισκόμενος μέσα στήν σαρκολατρική καί ἐμπαθῆ ἀτμόσφαιρα τῶν Ὀθωμανῶν. 

Μέ ὅλα αὐτά φαίνονται οἱ δυσκολίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου κατά τήν ἐνιαύσιο αἰχμαλωσία του στούς Τούρκους. Μετά ἀπό τόσους ἀγῶνες καθάρσεως πού ἔκανε στό Ἅγιον Ὄρος, μετά ἀπό τίς ἐμπειρίες τοῦ ἀκτίστου Φωτός, μετά ἀπό τούς ἀγῶνες γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη, περιέπεσε αἰχμάλωτος στούς Τούρκους. Καί ὅλα αὐτά ἦταν μέσα στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά νά ἁγιασθῆ ἀκόμη περισσότερο ὁ ἴδιος, καί νά δοξασθῆ τό Ὄνομά Του.

Οἱ τρεῖς διάλογοι

Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐνιαυσίου αἰχμαλωσίας του ὁ ἅγιος Γρηγόριος εἶχε καί τρεῖς θεολογικούς διαλόγους. Θά κάνουμε μιά σύντομη ἀνάλυση τῶν διαλόγων αὐτῶν, παρουσιάζοντας τά κεντρικά τους σημεῖα, γιατί δέν εἶναι εὔκολο νά ἀναλυθοῦν ὅλες οἱ πλευρές τους.

Ὁ πρῶτος διάλογος ἔγινε στήν Προῦσα, ἡ ὁποία τότε ἦταν ἡ Πρωτεύουσα τῶν Ὀθωμανῶν, μέ τόν ἐγγονό τοῦ ἐμίρη Ὀρχάν, Ἰσμαήλ. Κάθησαν στό ἔδαφος καί παρευρίσκονταν μερικοί ἄρχοντες. Παρετέθησαν στόν Ἰσμαήλ κρέατα καί στόν ἅγιο Γρηγόριο φροῦτα, ἐπειδή ἦταν καλοκαίρι. Στήν ἀρχή ἡ συζήτηση περιστράφηκε στό γιατί δέν τρώγει κρέας ὁ ἅγιος. Στήν συνέχεια ὁ λόγος προχώρησε στήν ἐλεημοσύνη, ἐπειδή τήν ὥρα ἐκείνη κάποιος ἔφθασε καί ἀνήγγειλε ὅτι ἐξετέλεσε τήν ἐντολή τοῦ μεγάλου ἀμηρᾶ γιά τήν ἐλεημοσύνη τῆς Παρασκευῆς. Ὁ Ἰσμαήλ ρώτησε τόν ἅγιο ἄν καί οἱ Χριστιανοί ἐξασκοῦν τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπήντησε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι γέννημα καί καρπός τῆς ἀληθινῆς πρός τόν Θεό ἀγάπης, ὁπότε αὐτός πού ἀγαπᾶ πολύ τόν Θεό εἶναι ἐλεήμων.

Ἐπειδή ὁ Χριστός δέν μᾶς εἶπε νά δεχθοῦμε κανένα Μωάμεθ, γι᾿ αὐτό δέν ἀγαπᾶμε τόν Μωάμεθ. Μᾶς εἶπε δέ, ὅπως λέγουν καί οἱ Ἀπόστολοι, νά μή δεχθοῦμε κανέναν ἄλλο, γιατί Αὐτός θά ἔλθη νά κρίνη τόν κόσμο.

Ἴσως τό περιστατικό αὐτό νά ἦταν σκηνοθετημένο γιά νά συζητήσουν περί τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Μωάμεθ. Πράγματι, ὁ Ἰσμαήλ ρώτησε τόν ἅγιο Γρηγόριο ἄν οἱ Χριστιανοί ἀγαποῦν τόν Προφήτη τους Μωάμεθ. Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁγίου ἦταν ἀρνητική. Ἡ ἑπόμενη ἐρώτηση τοῦ Ἰσμαήλ ἦταν, γιατί ἀγαποῦν ἕναν ἐσταυρωμένο Θεό καί πῶς προσκυνοῦν τό ξύλο καί τόν σταυρό. Ὁ ἅγιος ἀνέλυσε καί τό ἑκούσιο καί τήν δόξα τοῦ πάθους, ἀλλά καί τό ἀπαθές τῆς θεότητος, καί ὅτι ὁ σταυρός εἶναι τό τρόπαιο καί σημεῖο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ ἄρχοντας ἔχει διάφορα διακριτικά ἐμβλήματα καί ἀπαιτεῖ τήν τιμή τῶν ἄλλων. Στήν συνέχεια, θέλοντας ὁ Ἰσμαήλ νά εἰρωνευθῆ τήν χριστιανική πίστη, εἶπε ὅτι, ἐπειδή οἱ Χριστιανοί διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ, σημαίνει ὅτι ὁ Θεός Πατήρ ἔχει καί γυναίκα, διά τῆς ὁποίας τόν ἐγέννησε. Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου ἦταν ἀποστομωτική. Χρησιμοποιώντας τήν διδασκαλία τῶν Μουσουλμάνων ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὅτι γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, προχώρησε γιά νά πῆ ὅτι ἄν ἡ Μαρία γέννησε τόν Χριστό κατά σάρκα καί δέν εἶχε ἀνάγκη ἀνδρός, πόσο μᾶλλον ὁ Θεός πού εἶναι ἀσώματος γέννησε τόν Λόγο Του ἀσωμάτως καί θεοπρεπῶς καί ἑπομένως δέν εἶχε ἀνάγκη ὑπάρξεως γυναικός.

Ἡ συζήτηση σταμάτησε στό σημεῖο αὐτό, δέν εἶχε δέ ἄλλη ἐξέλιξη, οὔτε διατέθηκε ἄγρια ὁ Ἰσμαήλ πρός τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Μάλιστα σέ αὐτήν τήν φάση τῆς συζητήσεως ἔπεσε πολλή βροχή, ὁπότε ἔφυγε δρομαῖος ὁ Ἰσμαήλ ἀπό τόν χῶρο ἐκεῖνο. Ἐν τῷ μεταξύ εἶχε ἤδη βραδυάσει.

Ὁ  δεύτερος διάλογος ἔγινε μέ τούς Χιόνας. Πρίν παρακολουθήσουμε τά κεντρικά σημεῖα τοῦ διαλόγου νομίζω πρέπει νά ποῦμε μερικά πράγματα γιά τό τί ἦταν αὐτοί οἱ Χιόναι, γιατί πολλά ἐλέχθησαν γιά τό πρόσωπό τους καί τήν ἀποστολή τους. Ἡ προέλευση τῶν προσώπων αὐτῶν εἶναι μυστηριώδης. Ὁ M.Jugie ἰσχυρίζεται ὅτι «εἶναι παλαιοί ἰουδαῖοι προσηλυτισθέντες εἰς τό Ἰσλάμ». Ὁ Meyendorff «φρονεῖ ὅτι ἦσαν Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τόν Ἰουδαϊσμό, διά νά πλησιάσουν τούς Τούρκους κατακτητάς καί ἀποφύγουν διώξεις». Ὁ ἅγιος Φιλόθεος ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ Χιόναι ἦταν Χριστιανοί καί ἔγιναν Μωαμεθανοί. Οἱ ἀπόψεις αὐτές παρουσιάζουν μιά ὁμάδα ἀνθρώπων «οἱ ὁποῖοι κινοῦνται μεταξύ Χριστιανισμοῦ, Ἰουδαϊσμοῦ καί Μωαμεθανισμοῦ, χωρίς νά διευκρινίσουν ποῦ εὑρίσκονται τώρα». Ὁ Παναγιώτης Χρήστου ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ Χιόνες ἦταν Ἕλληνες. Τό ὄνομά τους (Χιόνες) εἶναι οἰκογενειακό καί ὄχι θρησκευτικό. Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά μιά συγκρητιστική ὁμάδα ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι γιά νά ἀποφύγουν τίς διώξεις, λόγῳ τῶν σκληρῶν συνθηκῶν πού ἐπικρατοῦσαν στήν Μικρά Ἀσία ἀπό τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων, ἀπέστησαν ἀπό τήν χριστιανική πίστη, μποροῦσαν νά ἐμφανίζωνται καί ὡς Τοῦρκοι καί ὡς Ἰουδαῖοι καί εἶχαν ἥσυχη τήν συνείδησή τους ὅτι διατηροῦσαν μέρος τῆς πίστεως, ὡς κρυπτοχριστιανοί. Ὁ Ὀρχάν χρησιμοποιοῦσε «τά ἐπίλεκτα μέλη τῆς οἰκογενείας αὐτῆς εἰς τό ὑπανάπτυκτον ἐκπαιδευτικόν σύστημά του». Οἱ ἴδιοι οἱ Χιόναι κατά τήν ἀρχή τοῦ διαλόγου ὁμολόγησαν: «Ἡμεῖς ἠκούσαμεν δέκα λόγους, οὕς γεγραμμένους κατήγαγεν ὁ Μωϋσῆς ἐν πλαξί λιθίναις, καί οἴδαμεν ὅτι ἐκείνους κρατοῦσιν οἱ Τοῦρκοι· καί ἀφήκαμεν ἅπερ ἐφρονοῦμεν πρότερον καί ἤλθομεν καί ἐγενόμεθα καί ἡμεῖς Τοῦρκοι». Ὁ ἅγιος, ὅμως, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀπό ὅσα ἄκουσε ἀπό αὐτούς ὁμολογεῖ ὅτι περισσότερο εἶναι Ἑβραῖοι καί ὄχι Τοῦρκοι. Καί ἀπό αὐτόν τόν λόγο φαίνεται ὅτι πρόκειται γιά συγκρητιστική ὁμάδα, ἡ ὁποία ἔδειχνε αὐτήν τήν διαγωγή γιά νά ἐπιζήση ἐκείνη τήν δύσκολη ἐποχή. Ἄλλωστε γι᾿ αὐτό καί ἀποκαλοῦνται «ἄθεοι».

 Τό κεντρικό θέμα τῶν συζητήσεων ἦταν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τό πρόσωπο τοῦ Μωάμεθ. Τό θεμέλιο τῆς  ρθοδόξου διδασκαλίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Φαίνεται ὅτι ὁ ἅγιος ὁδηγοῦσε πρός τό σημεῖο αὐτό τήν συνομιλία.

 Τήν συζήτηση διοργάνωσε ὁ ἴδιος ὁ Ὀρχάν. Ρώτησε τόν ἰατρό Ταρωνείτη «τίς ποτε καί οἷός ἐστιν ὁ καλόγηρος οὗτος;». Καί ὅταν ὁ ἰατρός τοῦ ἔδωσε τά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητός του, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «ἔχω σοφούς καί ἐλλογίμους κἀγώ, οἵτινες αὐτῷ διαλέξονται». Μετά ἀπό αὐτό ἔγινε ἡ συζήτηση τῶν Χιόνων μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ.

Ἀφοῦ οἱ Χιόναι στήν ἀρχή ὁμολόγησαν ὅτι ἔγιναν Τοῦρκοι, οἱ παρόντες ἄρχοντες εἶπαν στόν ἅγιο Γρηγόριο νά δώση τήν δική του ἀπολογία. Ὁ ἅγιος ἐκφράζει τόν δισταγμό του νά ἀπολογηθῆ, καί διότι αἰσθάνεται ὅτι εἶναι μηδέν πρός τό ὕψος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί διότι οἱ ἄρχοντες παρευρίσκονται καί ὡς κριταί καί συμμαχοῦν μέ τούς ἀντιδίκους –ἑπομένως δέν εἶναι καλό νά παρουσιασθοῦν τά δικαιώματα τῆς εὐσεβείας– ἀλλά καί διότι πρέπει νά μιμηθῆ τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ὅταν παραδόθηκε δέν ἀποκρινόταν. Ὅμως στήν συνέχεια ὁμολογεῖ τήν πίστη καί δέν ἀπολογεῖται πρός τούς Χιόνας. Ἔτσι ἀναλύει τό δόγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καταλήγοντας ὅτι «ὁ Θεός τρία, καί τά τρία ταῦτα εἷς ἐστί Θεός καί δημιουργός». Σέ αὐτήν τήν θέση συνεφώνησαν καί οἱ παρόντες Τοῦρκοι ἴσως ἀπό λόγους τακτικῆς.

Ἡ συζήτηση ἔπειτα περιστράφηκε στό ἐρώτημα τῶν Χιόνων, γιατί οἱ Χριστιανοί ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ἀφοῦ εἶναι ἄνθρωπος καί γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀνέπτυξε τό θέμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἀδάμ καί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ γιά νά σώση τόν ἄνθρωπο. Οἱ Τοῦρκοι ἔκαναν θόρυβο, λέγοντας, πῶς γεννήθηκε ὁ Θεός καί τόν ἐχώρεσε μήτρα γυναικός. Ὁ ἅγιος ἀπάντησε ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδή εἶναι ἀσώματος, μπορεῖ νά εἶναι πανταχοῦ καί πάνω ἀπό τό πᾶν καί σ᾿ ἕναν τόπο. Οἱ Χιόναι πάλι τόν διέκοψαν γιά νά ποῦν: «εἶπεν ὁ Θεός καί ἐγένετο καί ὁ Χριστός». Μέ αὐτό ἤθελαν νά δείξουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κτίσμα καί ὄχι Θεός. Ὁ ἅγιος μεταξύ τῶν ἄλλων χρησιμοποίησε τήν διδασκαλία τοῦ Μωαμεθανισμοῦ, ὅτι ὁ Χριστός χαρακτηρίζεται Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ ὁ ἕνας Λόγος νά γίνη ἀπό τόν ἄλλο Λόγο καί νά μήν εἶναι συνάναρχος μέ τόν Θεό. Ἄλλο εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ ὑλικοῦ κόσμου καί ἄλλο ἡ γέννηση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, πού λέγεται καί Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ἀλλά γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση.

  Ὁ Μωάμεθ, χρησιμοποιώντας τήν βία καί τήν ἡδονή, δέν προσεταιρίσθηκε οὔτε ἕνα μέρος τῆς οἰκουμένης, ἐνῶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καίτοι συνιστᾶ σκληρό βίο καί ἄσκηση, ἐν τούτοις κυριαρχεῖ καί στούς πολεμίους της καί σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, χωρίς βία.

Στό σημεῖο αὐτό παρενεβλήθη ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Ὀρχάν Παλαπᾶνος, πού προήδρευε καί ρώτησε τόν Παλαμᾶ, γιατί δέν δέχονται τόν δικό τους Προφήτη, τόν Μωάμεθ, ἐνῶ οἱ Μουσουλμάνοι δέχονται τόν Χριστό ὡς Λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν μητέρα του πλησίον τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπήντησε ὅτι δέν μπορεῖ κανείς νά ἀγαπᾶ τόν διδάσκαλο, ἄν δέν πιστεύση στά λόγια του. Ἐπειδή ὁ Χριστός δέν μᾶς εἶπε νά δεχθοῦμε κανένα Μωάμεθ, γι᾿ αὐτό δέν ἀγαπᾶμε τόν Μωάμεθ. Μᾶς εἶπε δέ, ὅπως λέγουν καί οἱ Ἀπόστολοι, νά μή δεχθοῦμε κανέναν ἄλλο, γιατί Αὐτός θά ἔλθη νά κρίνη τόν κόσμο.

Στήν συνέχεια οἱ Χιόναι μαζί μέ τούς ἄλλους Τούρκους τόν ρώτησαν γιατί δέν περιτέμνονται οἱ Χριστιανοί, ἀφοῦ καί αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός περιτμήθηκε. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπήντησε ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ὁρίζονταν πολλά, ὅπως τό ἑβραϊκό Πάσχα, ὁ σαββατισμός, οἱ θυσίες, τό θυσιαστήριο μέσα στόν Ναό καί τό καταπέτασμα, τά ὁποῖα καί αὐτοί οἱ Τοῦρκοι δέν τά ἀκολουθοῦν. Ἤθελε ὅμως νά συνεχίση καί νά ἀναφέρη τούς Προφήτας οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦσαν γιά τήν μετάθεση τοῦ νόμου, πού θά γινόταν ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά τόν διέκοψαν οἱ Χιόναι γιά νά τόν ρωτήσουν γιά τίς εἰκόνες, τίς ὁποῖες ἀπαγορεύει ἡ Παλαιά Διαθήκη. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπάντησε ὅτι ἀπαγορεύθηκε ἡ προσκύνηση τῶν ὁμοιωμάτων στήν Παλαιά Διαθήκη γιά νά μήν λατρεύωνται ὡς Θεοί. Ἐπαινοῦμε καί ἐμεῖς τά κτίσματα, «ἀλλ᾿ ἀναγόμεθα δι᾿ αὐτῶν εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ». Δέν θεοποιοῦμε τά κτίσματα τοῦ Θεοῦ.

Κάπου στό σημεῖο αὐτό περατώθηκε ὁ διάλογος μεταξύ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καί τῶν Χιόνων – Τούρκων. Ἀλλά μέ τό τέλος τοῦ διαλόγου συνέβησαν δύο πράγματα. Τό ἕνα ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἄρχοντες σηκώθηκαν «καί ἀπεχαιρέτησαν μετ᾿ εὐλαβείας τόν Θεσσαλονίκης καί ἀπήρχοντο». Φαίνεται θαύμασαν τήν σοφία, διακριτικότητα, ἀλλά καί τά χαρίσματα πού εἶχε. Τό ἄλλο εἶναι ὅτι ἕνας ἀπό τούς Χιόνας παρέμεινε λίγο καί «ὕβρισε τόν μέγαν τοῦ Θεοῦ ἀρχιερέα αἰσχρῶς καί ὁρμήσας ἐπάνω αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτῷ πληγάς κατά κόρρης», δηλαδή τόν ὕβρισε καί τοῦ ἔδωσε γροθιές στό πρόσωπο. Ὅμως ἄλλοι Τοῦρκοι τόν ἐκράτησαν, τόν κατηγόρησαν καί τόν ὁδήγησαν πρός τόν Ὀρχάν.

Καί ὁ σεβασμός τῶν Τούρκων, ἀλλά καί ἡ ἀντίδραση τοῦ ἑνός συζητητοῦ δείχνουν τήν μεγάλη νίκη πού κατήγαγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος καί τά ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματα πού χρησιμοποίησε. Ὅπως φαίνεται ἀπό τούς εἰσαγωγικούς του λόγους ὁμίλησε μέ ἔμπνευση ἀπό τόν Θεό, φωτιζόμενος ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη Του, ἀλλά ὅμως καί μέ θαυμαστή διάκριση καί σοφία.

 Ἀρχίζει ἀπό τίς μαρτυρίες τοῦ Κορανίου γιά τόν Χριστό καί προχωρεῖ στήν ἀνάπτυξη τῆς σκέψεώς του. Δέν εἶναι ἀπό τήν ἀρχή ἐπιθετικός, οὔτε ἀλλοιώνει τήν πίστη. Χρησιμοποιεῖ δικές τους μαρτυρίες, χωρίς νά ἀλλοιώνη τήν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, ἔχοντας μεγάλο θάρρος, καίτοι εἶναι αἰχμάλωτος.

 Ὁ τρίτος θεολογικός διάλογος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου μέ τούς Μωαμεθανούς ἔγινε ὅταν βρισκόταν στά μέρη τῆς Νίκαιας. Ξεκίνησε ἀπό ἕνα περιστατικό πού εἶδε. Κάποια ἡμέρα βγῆκε ἔξω ἀπό τήν πόλη. Λίγο ἔξω ἀπό τήν ἀνατολική πύλη εἶδε ἕναν κύβο κατασκευασμένο ἀπό μάρμαρο καί εὐπρεπισμένο γιά κάποια χρήση. Ρώτησε σέ τί χρησίμευε ὁ κύβος αὐτός. Τήν ὥρα πού κάποιος τοῦ ἐξηγοῦσε, ἄκουσε φωνές καί κραυγές πού προέρχονταν ἀπό τήν ἔξοδο τῆς πόλεως. Διαπίστωσαν ὅτι ἔρχονταν Τοῦρκοι ἔχοντας νεκρό γιά νά τόν ἐνταφιάσουν. Τότε ἀπομακρύνθηκαν λίγο, ὥστε νά εἶναι δυνατόν νά δοῦν καί νά ἀκούσουν ὅσα θά λεχθοῦν καί θά γίνουν. Οἱ Τοῦρκοι τοποθέτησαν τόν νεκρό στόν κύβο καί ἔχοντας στό μέσον τόν τασιμάνη, τόν ὑπεύθυνο, δηλαδή, γιά τήν μουσουλμανική λατρεία, προσευχήθηκαν. Σήκωνε ὁ τασιμάνης τά χέρια του προσευχόμενος καί τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ παρόντες. Αὐτό ἔγινε τρεῖς φορές. Μετά τόν ἐνταφιασμό συνάντησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος τόν τασιμάνη καί εἶχε μαζί του μιά συζήτηση μέ τήν βοήθεια διερμηνέως.

Κατ᾿ ἀρχάς ὁ ἅγιος Γρηγόριος τόν ρώτησε νά μάθη τί ἔλεγαν κατά τήν προσευχή τους στόν Θεό. Ὅταν τοῦ ἐξήγησαν ὅτι τόν παρακαλοῦσαν νά συγχωρήση τά σφάλματα τῆς ψυχῆς τοῦ νεκροῦ, ὁ ἅγιος ἀποκρίθηκε ὅτι, ἐπειδή καί αὐτοί πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κριτής τῶν ἀνθρώπων καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, σημαίνει ὅτι προσεύχονταν στόν Χριστό. Ἐπειδή ὁ τασιμάνης εἶπε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἅγιος ἀπάντησε ὅτι δέν μπορεῖ νά εἶναι δοῦλος αὐτός πού εἶναι Λόγος τοῦ Θεοῦ καί θά κρίνη τούς ἀνθρώπους, ὅπως τό ὁμολογοῦν ὅλοι οἱ Προφῆτες.

Ὁ τασιμάνης βρέθηκε σέ δυσκολία. Πολλοί Χριστιανοί καί Τοῦρκοι πλησίασαν γιά νά ἀκούσουν τόν διάλογο. Τότε ὁ Τοῦρκος ρώτησε τόν ἅγιο Γρηγόριο γιατί οἱ Χριστιανοί δέν δέχονται τόν Προφήτη Μωάμεθ καί τό εὐαγγέλιό του, πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι δέχονται καί τούς Προφήτας καί τόν Χριστό καί τά τέσσερα εὐαγγέλια, ἕνα ἀπό τά ὁποῖα εἶναι καί τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπάντησε ὅτι δέν παραδεχόμαστε τίποτε οὔτε τό θεωροῦμε ὡς ἀλήθεια, ἄν δέν ὑπάρχουν μαρτυρίες. Ἀπό ὅλους τούς Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχουμε μαρτυρίες γιά τόν Χριστό, γι᾿ αὐτό καί πιστεύουμε σέ αὐτόν καί τό εὐαγγέλιό Του. Ὅμως δέν πιστεύουμε στόν «Μεχούμετ», γιατί οὔτε μαρτυρεῖται ἀπό τούς Προφήτας, ἀλλά οὔτε καί ἔπραξε κάτι παράδοξο.

Τότε ὁ τασιμάνης κατηγόρησε τούς Χριστιανούς ὅτι ἀπέκοψαν τό ὄνομα τοῦ Μωάμεθ ἀπό τό εὐαγγέλιο, ὅπου ἦταν γραμμένο. Ἐπίσης εἶπε ὅτι καί ὁ Μωάμεθ ἔκανε μεγάλα πράγματα, ἀφοῦ μέ τήν δύναμη αὐτοῦ τοῦ Προφήτη κυριάρχησαν οἱ Τοῦρκοι ἀπό τήν ἀνατολή ἕως τήν δύση.

Ἀπαντώντας ὁ ἅγιος Γρηγόριος στό πρῶτο ἐπιχείρημα εἶπε ὅτι κανείς Χριστιανός δέν ἀπέκοψε τό ὄνομα τοῦ Μωάμεθ ἀπό τό εὐαγγέλιο, γιατί τιμωρεῖται ἐκεῖνος πού θά ἀφαιρέση κάτι ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Ἄλλωστε, ὅπου μεταφράστηκε τό εὐαγγέλιο πουθενά δέν ἀναφέρεται τό ὄνομα τοῦ Μωάμεθ. Ἀκόμη καί οἱ αἱρετικοί, πού χρησιμοποιοῦν τήν ἴδια Ἁγία Γραφή, δέν ἔχουν αὐτό τό ὄνομα. Ὅλοι ἀπέθαναν, ἀλλά μόνον ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε καί θά κρίνη τήν οἰκουμένη. Ὅσον ἀφορᾶ τό ἐπιχείρημα ὅτι μέ τήν δύναμη τοῦ Μωάμεθ κυρίευσαν ὅλο τόν κόσμο, ὁ ἅγιος Γρηγόριος μέ θάρρος εἶπε, ὅτι αὐτό ἔγινε μέ τήν δύναμη τοῦ διαβόλου, μέ πόλεμο καί μαχαίρι, μέ λεηλασίες, καί ἀνδραποδισμούς καί φόνους. Καί ὁ Ἀλέξανδρος ἀπό τήν δύση πορεύθηκε πρός τήν ἀνατολή καί τήν κυρίευσε, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι ἀπόδειξη θεότητος, οὔτε σέ αὐτόν ἐμπιστεύθηκαν οἱ ἄνθρωποι τίς ψυχές τους. Ὁ Μωάμεθ, χρησιμοποιώντας τήν βία καί τήν ἡδονή, δέν προσεταιρίσθηκε οὔτε ἕνα μέρος τῆς οἰκουμένης, ἐνῶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καίτοι συνιστᾶ σκληρό βίο καί ἄσκηση, ἐν τούτοις κυριαρχεῖ καί στούς πολεμίους της καί σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, χωρίς βία.

Στό σημεῖο αὐτό οἱ παρευρισκόμενοι Τοῦρκοι κινήθηκαν μέ ὀργή. Βλέποντας οἱ Χριστιανοί τίς διαθέσεις τους, ἔκαναν νεῦμα στόν ἅγιο Γρηγόριο νά περατώση τόν λόγο. Τότε ὁ ἅγιος μέ ἱλαρότητα καί ὑπομειδίαμα τούς εἶπε: «εἴ γε κατά τούς λόγους συνεφωνοῦμεν ἑνός ἄν καί ἦμεν καί δόγματος». Ἦταν μιά ἔξυπνη ἀπάντηση γιά νά τούς καθησυχάση. Εἶπε, δηλαδή, ὅτι δικαιολογεῖται κάποια διαφορά, διότι ἀλλιῶς δέν θά ἀνῆκαν σέ διαφορετικά δόγματα. 
Τότε κάποιος ἀπό τούς Τούρκους εἶπε: «ἔσται ποτε ὅτε συμφωνήσομεν ἀλλήλοις». Καί γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος: «καί ἐγώ συνεθέμην καί ἐπευξάμην τάχιον ἤκειν τόν καιρόν ἐκεῖνον», δηλαδή συμφώνησε καί εὐχήθηκε νά ἔλθη γρήγορα ὁ καιρός πού θά συμφωνήσουν μεταξύ τους. Ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τό εἶπε αὐτό ἐνθυμηθείς τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψει καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός». Φυσικά αὐτό, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος, θά συμβῆ στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ τρίτος αὐτός διάλογος ἔγινε τόν Ἰούλιο τοῦ 1354, λίγους μῆνες μετά τήν ἀρχή τῆς αἰχμαλωσίας του. Δεδομένου ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος παρέμεινε ἕνα χρόνο αἰχμάλωτος στούς Τούρκους, ὁπωσδήποτε θά εἶχε καί ἄλλες συνομιλίες μαζί τους. Ὅμως ἐδῶ τελειώνει ἡ ἐπιστολή καί δέν ἔχουμε ἄλλες μαρτυρίες. Τό γεγονός εἶναι ὅτι δόθηκε ἡ εὐκαιρία ἀπό τόν Θεό καί στούς Τούρκους νά μετανοήσουν τήν κρίσιμη ἐκείνη ἐποχή, πρίν καταλύσουν τό Ρωμαϊκό Κράτος.

Σχολιάζοντας καί τούς τρεῖς αὐτούς διαλόγους μποροῦμε νά καταλήξουμε σέ μερικά συμπεράσματα. Τό ἕνα ὅτι τό κεντρικό θέμα τῶν συζητήσεων ἦταν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τό πρόσωπο τοῦ Μωάμεθ. Τό θεμέλιο τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Φαίνεται ὅτι ὁ ἅγιος ὁδηγοῦσε πρός τό σημεῖο αὐτό τήν συνομιλία. Τό ἄλλο ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος διακρίνεται γιά τήν μεθοδικότητα τῆς συζητήσεως. Ξέρει πῶς νά χειρισθῆ τό θέμα. Ἀρχίζει ἀπό τίς μαρτυρίες τοῦ Κορανίου γιά τόν Χριστό καί προχωρεῖ στήν ἀνάπτυξη τῆς σκέψεώς του. Δέν εἶναι ἀπό τήν ἀρχή ἐπιθετικός, οὔτε ἀλλοιώνει τήν πίστη. Χρησιμοποιεῖ δικές τους μαρτυρίες, χωρίς νά ἀλλοιώνη τήν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, ἔχοντας μεγάλο θάρρος, καίτοι εἶναι αἰχμάλωτος. Τό τρίτο εἶναι ὅτι διακρίνεται γιά τήν σύνεσή του. Ξέρει πῶς νά ἀρχίση καί ποῦ νά σταματήση. Ὅταν αἰσθάνεται ὅτι δέν ὠφελεῖ τούς συνομιλητάς του, τότε σταματᾶ μέ τρόπο, σοφία καί ἐξυπνάδα. Μερικές φορές χρησιμοποιεῖ καί διφορούμενες ἐκφράσεις, σέ μή οὐσιώδη θέματα, γιά νά περατώση ἤρεμα καί ἥσυχα τήν συζήτηση. Ἔτσι συζητᾶ ἕνας θεούμενος, ἕνας ἅγιος.

Παροτρύνσεις περί τῆς πίστεως

Νομίζω ὅτι τό θέμα δέν θά εἶναι ὁλοκληρωμένο ἄν δέν δοῦμε καί πῶς καταλήγει αὐτή ἡ ἐπιστολή του, πού ἀπέστειλε στήν Ἐκκλησία τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν ἐκθέτει μόνον τίς ταλαιπωρίες του ἀπό τήν ἐξορία, οὔτε τούς διαλόγους του πού εἶχε μέ τούς Τούρκους, ἀλλά προχωρεῖ καί στόν τονισμό τῶν ὑποχρεώσεων πού ἔχουν οἱ Χριστιανοί. Εἶναι μιά καταπληκτική ποιμαντική ἐπιστολή, καί ὄχι ἕνα χρονογράφημα, γιατί ὁ ἅγιος αἰσθανόταν Ποιμήν. Ὅπως ὅταν βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη δίδασκε μέ θυσία καί παρρησία τήν ὁδό τῆς σωτηρίας, ἔτσι κάνει καί τώρα πού βρίσκεται σέ μεγάλο πειρασμό.

Οἱ Χριστιανοί τοῦ ποιμνίου του δέν πρέπει νά ξεχνοῦν ποτέ ὅτι ἔχουν ζωντανό καί ἀληθινό Θεό, πού μαρτυρεῖται ἀπό τόν Πατέρα, τούς Προφῆτες καί ἀπό τά ἔργα τους. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλλά καί ὁ Χριστός ἀπαιτεῖ ζωντανή καί ἀληθινή πίστη πού νά μαρτυρῆται ἀπό τόν Θεό, τούς διδασκάλους τοῦ Θεοῦ καί τά ἔργα. Οὐσιαστικά πρόκειται γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Χρειάζεται ζωντανή πίστη. Ἄν δέν ὑπάρχουν τά ἔργα, ἡ πίστη εἶναι νεκρά. Αὐτός πού ἔχει νεκρά πίστη, «διά τῆς τῶν ἀγαθῶν ἀπραξίας», εἶναι νεκρός, ἀφοῦ δέν ζῆ ἐν τῷ Θεῷ. Ἡ πίστη πού δέν μαρτυρεῖται ἀπό τά ἔργα τῆς σωτηρίας δέν εἶναι πίστη καί ὁμολογία, ἀλλά ἀπιστία καί ἄρνηση.

Οἱ Χριστιανοί δέν πρέπει νά πάθουν κάτι παρόμοιο μέ τούς Μουσουλμάνους, στό θέμα τῆς πολιτείας καί ὄχι τῆς θεοσεβείας. Γιατί οἱ Μουσουλμάνοι, ἐνῶ πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Λόγος καί πνοή τοῦ Θεοῦ καί ὅτι γεννήθηκε ἀπό Παρθένο, ἐν τούτοις «ὡς μή Θεόν ὄντα τοῦτον φεύγουσι φρενοβλαβῶς καί ἀθετοῦσιν». Τό ἴδιο μποροῦν νά πάθουν καί οἱ Χριστιανοί, ὅταν ὁμολογοῦν ὅτι οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι δίκαιες καί ἀγαθές, ἀλλά στήν συνέχεια τίς ἀθετοῦν διά τῶν ἔργων.

Εἶναι ἀδύνατον κάποιος ἄπιστος νά ἐμπιστευθῆ τόν Χριστιανό, ὅταν πιστεύη μέν στόν Χριστό πού γεννήθηκε ἀπό παρθένο Πατέρα ἀχρόνως καί ἀπό παρθένο Μητέρα ἐν χρόνῳ, ὅμως δέν ἀσκεῖ τήν παρθενία καί τήν σωφροσύνη, ἀλλά ζῆ τήν ἀκολασία. Εἶναι ἀδύνατον νά γίνη κανείς υἱός κατά Χάριν τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὁ μέν Χριστός νήστευε, νομοθέτησε τήν ἐγκράτεια, διέταξε νά κρίνουμε δίκαια, ταλάνιζε τούς πλουσίους, ἔδειχνε συμπάθεια πρός τούς πταίοντας, ἀλλά καί μακροθυμία, πραότητα, ἀνεξικακία καί ταπείνωση, ὁ δέ Χριστιανός κάνει ἐντελῶς τά ἀντίθετα.

Στό τέλος τούς προτρέπει νά κάνουν αὐτοί τήν ἀρχή καί τότε θά βοηθήση ὁ Θεός. «Δός σύ τήν ἀρχήν ταύτης, ὁ δέ Θεός παράσχηται τήν τελείωσιν». Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά ζητοῦν ὄχι μόνο τήν ἀνθρώπινη ἀρετή, ἀλλά καί τήν θεϊκή. Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἐπιτύχουν τήν θέωση. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν κακία, ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς, ἡ ἀνάληψη τῶν ἔργων τῆς μετανοίας καί ἡ ἀναμονή τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν πρόσκτηση τῶν θεϊκῶν ἀρετῶν «διά τῆς τοῦ θείου πνεύματος ἐνοικήσεως». Ἐδῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος συνιστᾶ τήν μέθοδο τῆς θεώσεως. Δέν ἀρκεῖται στόν τονισμό μόνον τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν κακία, ἀλλά τονίζει καί τήν πορεία πρός τήν θέωση, τήν ἔλευση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά. Ἔτσι ἑρμηνεύεται ἡ ἐνοίκηση τοῦ θείου πνεύματος ἐντός μας. Μέ αὐτόν τό τρόπο «θεοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος».

Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά δείξουν τήν ἀληθινή πίστη ἀπό τά ἔργα τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς. Καί καταλήγει αὐτήν τήν θαυμάσια ἐπιστολή ὁ θεῖος Γρηγόριος: «Οὕτω γάρ θεοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ γάρ κολλώμενος διά τῶν ἔργων τῆς ἀρετῆς τῷ Θεῷ ἕν πνεῦμα μετά τοῦ Θεοῦ γίνεται διά τῆς τοῦ θείου πνεύματος χάριτος, ἥτις μετά πάντων ὑμῶν εἴη πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Ἡ ἐπιστολή αὐτή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου εἶναι ὑπόδειγμα ποιμαντικοῦ λόγου. Δέν ἐξαντλεῖται σέ μιά ἀπολογία καί μιά γνωσιολογική ἐνημέρωση, ἀλλά προχωρεῖ καί στήν ποιμαντική καθοδήγηση τῶν Χριστιανῶν πρός τήν θέωση, πού εἶναι ὁ τελικός σκοπός τοῦ ἀνθρώπου. Δείχνει πῶς καί ἐμεῖς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε τίς αἱρέσεις. Πρέπει νά διαφωτίζουμε τούς Χριστιανούς, ἀλλά καί νά τούς κατηχοῦμε, καί κυρίως νά τούς ποιμαίνουμε πρός τήν κοινωνία τους μέ τόν Θεό.

Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση Τεῦχος 221 - Δεκἐμβριος 2014 , Ακτίνες

Οἱ ἀνεγκέφαλοι ἰθύνοντες δικαιολογοῦν τὴν ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἐγκληματική τους αὐτὴ συμπεριφορά, ὡς «ἀπαίτηση τῆς Τρόϊκα», γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσουν καὶ καλύψουν τὴν ἀθέτησι τῶν συμβάσεων Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας. Βάσει αὐτῶν τῶν συμβάσεων ἡ Ἐκκλησία παραχωροῦσε πανάκριβα «φιλέτα» ἀπὸ τὶς ἰδιοκτησίες της γιὰ νὰ κατασκευάζωνται εὐαγῆ Ἱδρύματα, ὡς π.χ.: Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη, τὸ Παν/μιο Ἀθηνῶν, ἡ Ἀκαδημία, τὸ Δημόσιο Ὀφθαλμιατρεῖο, τὸ Νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» τὸ Βυζαντινὸ Μουσεῖο, τὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο, τὸ Ἐθνικὸ Ἵδρυμα Ἐρευνῶν, τὸ Ἀλσύλλιο Ριζαρείου, ἡ Λεωφόρος Βασ. Κων/νου, ἡ Μαράσλειος Σχολή, ἡ Σχολὴ Χωροφυλακῆς τὸ Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, ἡ πρώην ΥΕΝΕΔ, τὸ Ὑπουργεῖο Προστασίας τοῦ Πολίτη, ἡ Παν/λις - Πολυτεχνειούπολις, τὸ 251 Γενικὸ Νοσοκομεῖο Ἀεροπορίας, τὸ 401 Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο, τὸ Νοσοκομεῖο Σωτηρία, τὸ Γεν. Κρατικὸ Νοσοκομεῖο «Γεννηματάς» καὶ δεκάδες ἄλλα κοινωφελῆ ἔργα.

 Σωματεῖον

«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ

Τηλ. 0030 2103254321-2,    fax 210-3236978

e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008

ΑΦΜ 998406487 ΔΟΥ Ψυχικοῦ

ΕΚ ΝΕΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΙ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΙΜΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΡΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ (ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ) ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΗ Η ΠΛΗΡΗΣ ΕΡΗΜΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ  ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΩΝ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

9. 1.2015

1. Τὰ χωριὰ μὲ τὸ κλείσιμο σχολείων καὶ τὴν ἔμμεση μὴ χειροτονία νέων κληρικῶν, δηλαδὴ χωρὶς ἱερέα καὶ δάσκαλο , ἀγριεύουν καὶ οἱ ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ἐξωθοῦνται σὲ ἀπολίτιστες καὶ ἀντιχριστιανικὲς δράσεις...

ΠΑΛΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

2. Οἱ ἀνεγκέφαλοι ἰθύνοντες δικαιολογοῦν τὴν ἀντιχριστιανικὴ καὶ ἐγκληματική τους αὐτὴ συμπεριφορά, ὡς «ἀπαίτηση τῆς Τρόϊκα», γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσουν καὶ καλύψουν τὴν ἀθέτησι τῶν συμβάσεων Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας. Βάσει αὐτῶν τῶν συμβάσεων ἡ Ἐκκλησία παραχωροῦσε πανάκριβα «φιλέτα» ἀπὸ τὶς ἰδιοκτησίες της γιὰ νὰ κατασκευάζωνται εὐαγῆ Ἱδρύματα, ὡς π.χ. : Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη, τὸ Παν/μιο Ἀθηνῶν, ἡ Ἀκαδημία, τὸ Δημόσιο Ὀφθαλμιατρεῖο, τὸ Νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» τὸ Βυζαντινὸ Μουσεῖο, τὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο, τὸ Ἐθνικὸ Ἵδρυμα Ἐρευνῶν, τὸ Ἀλσύλλιο Ριζαρείου, ἡ Λεωφόρος Βασ. Κων/νου, ἡ Μαράσλειος Σχολή, ἡ Σχολὴ Χωροφυλακῆς τὸ Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, ἡ πρώην ΥΕΝΕΔ, τὸ Ὑπουργεῖο Προστασίας τοῦ Πολίτη, ἡ Παν/λις - Πολυτεχνειούπολις, τὸ 251 Γενικὸ Νοσοκομεῖο Ἀεροπορίας, τὸ 401 Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο, τὸ Νοσοκομεῖο Σωτηρία, τὸ Γεν. Κρατικὸ Νοσοκομεῖο «Γεννηματάς» καὶ δεκάδες ἄλλα κοινωφελῆ ἔργα.

Ἔναντι αὐτῶν ἡ Πολιτεία ἀνελάμβανε τὴν μισθοδοσία καὶ συνταξιοδότησι τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἐὰν ἡ Πολιτεία ἀδιαφορήσῃ περαιτέρω γιὰ τὴν τήρησιν τῶν συμβάσεων, τότε ὑποχρεοῦται νὰ ἐπιστρέψῃ ὅλα αὐτὰ τὰ πανάκριβα «φιλέτα» καὶ μὲ τὴν ἀξιοποίησι ὅλων αὐτῶν θὰ ἠδύνατο ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο νὰ μισθοδοτῇ καὶ συνταξιοδοτῇ τὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ νὰ μὴ ὑπάρχῃ οὔτε ἕνα χωριὸ χωρὶς ἱερέα, ἀλλὰ καὶ νὰ κτίζῃ καὶ συντηρῇ «Βασιλειάδες» στὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὸ ἐξωτερικό.

Μάλιστα δὲ μὲ τὸν πακτωλὸ τῶν ἐσόδων, ἀπὸ μία χρηστή, ἀνιδιοτελῆ διοίκησι μὲ πλήρη διαφάνει α, θὰ ἠδύνατο νὰ ἀναστηλώνῃ Ἱ. Ναοὺς καὶ Ἱ. Μονές, νὰ ἐπιδοτῇ τὸν ἐξοπλισμὸ νοικοκυριῶν καὶ νὰ χορηγῇ ἄτοκα δάνεια, ὥστε νὰ δύνανται οἱ νέοι ἄνθρωποι νὰ νυμφεύωνται ἐγκαίρως καὶ εὐκαίρως καὶ νὰ δημιουργοῦν χριστιανικὲς οἰκογένειες. Τοιουτοτρόπως θὰ μποροῦσε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ ἀποκτᾶ αἴγλη, δόξα καὶ τιμὴ καὶ νὰ τὴν ὑπολογίζουν οἱ πάντες καὶ νὰ μὴ εἶναι θεραπενὶς καὶ τὰ δεκανίκια φαύλων καὶ κοσμικῶν κύκλων.

Τέτοια ριζοσπαστικὰ μέτρα θὰ μποροῦσαν νὰ τὰ πραγματοποιήσουν μόνον κληρικοὶ μὲ ἦθος, χαρακτῆρα, τόλμη, θάρρος καὶ παρρησία, ὅπως ὁ εἰς πάντα διαπρέψας θρυλικὸς Γέρων Αὐγουστίνος Καντιώτης . Ὅμως ὁ Αὐγουστίνος κατατρέχετο μία ζωὴ ὁλόκληρη ἀπὸ Πολιτεία καὶ ἰδίως Ἐκκλησία καὶ διεσύρετο βαναύσως ἀπὸ πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

Ἠθικὰ δὲ ἀναστήματα σὰν τὸν Αὐγουστῖνο ἀνατέλουν κάθε 100 ἤ 200 χρόνια.

Ἀλλὰ οἱ σημερινοὶ ταγοὶ τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας δὲν ἔχουν θέλησι καὶ θάρρος νὰ ἐπιστρατεύσουν οὔτε χίλιους ἀρχιμανδρίτες, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν πολλαπλοὶ σὲ προσοδοφόρους Ναοὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ λοιπῶν πόλεων καὶ ἀδιαφοροῦν παντελῶς γιὰ τὰ χωριὰ τῆς ὑπαίθρου.

Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι πρὸ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ἄνω τῶν χιλίων χωριῶν ἦσαν χωρὶς ἱερέα. Ποτέ, κανεὶς τρισάθλιος πολιτικὸς δὲν διαμαρτυρήθηκε πρὸς τοῦτο, διότι ἦταν ἐντολὴ τῆς στοᾶς Bildenberg καὶ τῶν ἄλλων σιωνιστικῶν κύκλων .

Δεκαετίες ὁλόκληρες προσπαθοῦσαν μὲ κάθε τρόπο, νὰ ἐκμαυλίσουν τοὺς Ἕλληνες , ἰδίως μὲ τὰ ἀφθονώτατα, αἴσχιστα θεάματα καὶ τὴν σπατάλη τῶν ἐθνικῶν πόρων καὶ μὲ τὰ «θαλασσοδάνεια» καὶ μὲ τὸ σύνθημα «Τσοβόλα δώστα ὅλα» καὶ ὡδηγοῦσαν τὸν λαό, ἰδίως τοὺς νέους, στὴ ὑπερκαταναλωτικὴ κοινωνία, γιὰ νὰ μὴ ἔχουν δυνάμεις ἀντιστάσεως.

Τώρα δὲ ἐδώρησαν καὶ τὸ ἐν μεγίστῃ ἀνεπαρκείᾳ ἀγαθό, δηλαδὴ τὶς ἐλάχιστες συχνότητες ραδιοφώνου καὶ τηλεοράσεως, στὰ μεγάλα ἐκδοτικὰ συγκροτήματα καὶ τοὺς πανίσχυρους μεγαλοεργολάβους δημοσίων ἔργων (ποὺ «ξεκοκκαλιάζουν» ὅλη τὴν Ἑλλάδα), χωρὶς νὰ ἀπαιτήσουν τὸ παραμικρὸ ἀντίτιμο, εἰ μὴ μόνο τὴν συστηματικὴ «πλύσι ἐγκεφάλων» ὑπὲρ τῶν παρατάξεών τους, γιὰ νὰ συνεχίζουν νὰ ἐκμαυλίζουν, νὰ παραπληροφοροῦν καὶ νὰ διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια.

Ταυτοχρόνως στεροῦν στὰ λαϊκὰ στρώματα καὶ τὸν ἄρτο τὸν ἐπιούσιο, ὁδηγώντας τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀδύνατους, ἰδιαιτέρως τοὺς νέους ἀνθρώπους, στὴν ἀνεργία καὶ νὰ σαπίζουν στὶς καφετέριες καὶ στὰ ξενυκτάδικα μὲ τὸ «κομπόδεμα» γονιῶν καὶ παππούδων ἢ μὲ τὶς ἐγκληματικὲς τους πράξεις καὶ τελικά, καταπογοητευμένοι, νὰ καταλήγουν στὶς αὐτοκτονίες...

Λοιπόν, πρὸ πολλοῦ ἐφαρμόζουν οἱ ἀνεγκέφαλοι ἰθύνοντες τῆς Ἑλλάδος τὶς ἐντολὲς τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων : ἄλλοτε μὲν νὰ ἐκμαυλίζουν τὸν ἑλληνικὸ λαὸ ἠθικῶς, ἄλλοτε δὲ νὰ ἐξακολουθοῦν νὰ τὸν ἐκμαυλίζουν ὄχι μόνο ἠθικῶς ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἐξουθενώνουν ὑλικῶς καὶ νὰ τὸν ἀναγκάζουν νὰ ὁδηγῆται στὶς αὐτοκτονίες.

3. Ὅ,τι δὲν μπόρεσαν νὰ ὁλοκληρώσουν μὲ τὸ σχέδιο «Καποδίστρια» τὸ ὡλοκλήρωσαν μὲ τὸ σχέδιο «Καλλικράτης».

4. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ χιλιάδες χωριά, ποὺ ἦταν πρὸ δεκαετίες χωρὶς ἱερεῖς, ἐν τῷ μεταξὺ ἀπεβίωσαν ἑκατοντάδες ἱερεῖς καὶ χίλιοι θὰ συνταξιοδοτήθηκαν, ἀλλὰ δὲν θέλησαν οἱ ἰθύνοντες νὰ ἐννοήσουν καὶ ἀντιμετωπίσουν τὸ τεράστιο πρόβλημα.

Ἀντιθέτως, σχεδὸν ὅλοι οἱ πολιτικοὶ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ὅταν ἡ «Τρόϊκα » ἀπαιτεῖ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες μερικὲς χιλιάδες δημόσιοι ὑπάλληλοι, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὸ ἔτος 1980 ἔχουν πολλαπλασιασθῆ. Ὅμως στὴ πραγματικότητα, ἀντὶ οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι νὰ ὑπηρετοῦν τοὺς πολίτες, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τοὺς κατατυραννοῦν.

5. ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ διαθέτομε δωρεὰν τὶς ἐγκαταστάσεις τοῦ Ἱδρύματός μας στὰ ἔργα Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Παύλου εἰς Ἀροανία Καλαβρύτων.

6. Ὅμως ταυτόχρονα ζητοῦμε κατεπειγόντως νέες ἀδελφὲς μοναχές, δραστήριες, γιὰ τὴν παλαίφατη Ἱερὰ Μονὴ Φανερωμένης Ἀροανίας .

Μέχρι νὰ ἀναστηλωθῆ ἡ Μονὴ καὶ νὰ κτισθῆ καὶ νέα πτέρυγα, δύνανται νὰ φιλοξενοῦνται οἱ μοναχὲς στὸ πρῶτο ἐπίπεδο τοῦ μεγάλου κτιρίου τῶν ἐγκαταστάσεων καὶ νὰ φροντίζουν τὸν Ἅγιο Νέο Ὁσιομάρτυρα Παῦλο εἰς Ἀροανία Καλαβρύτων.

7. Προτείνομε νὰ συνδημιουργήσουμε Ἀκαδημία - Ἱεροδιδασκαλεῖο μὲ ἐθελοντὲς ἰδιῶτες χορηγούς, τράπεζες, ἑταιρεῖες καὶ πρόσωπα, μαζὶ μὲ τὴν Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία.

8.Ἐμεῖς παρέχουμε τὶς ἐγκαταστάσεις τοῦ Ἁγίου Παύλου καὶ ὅ,τι ἄλλο μπορούμε, ὥστε οἱ ἀπόφοιτοι Διδάσκαλοι - Ἱερεῖς νὰ στηρίξουν ξανὰ Διθέσια καὶ Τριθέσια Σχολεῖα στὰ ὅμορα / διπλανὰ χωριά.

9.Ἔτσι νικοῦμε καὶ τὴν ΤΡΟΪΚΑ, ποὺ δὲν ἐγκρίνει πρόσληψι ἱερέων. Ἴσως ἔτσι ἐπιτύχουμε περισσότερα καὶ καλλίτερα Σχολεῖα καὶ περισσότερες λειτουργοῦσες Ἐκκλησίες σὲ περισσότερα χωριά.

10. Γιὰ ἔμπρακτη πραγματοποίησι καὶ ἄμεση ἐπίλυσι τοῦ τεράστιου αὐτοῦ προβλήματος, διαθέτομε ἀπὸ τὸν μὲ ἀπερίγραπτες στερήσεις,σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀλγηδόνες δημιουργηθέντα μόχθο τοῦ βίου μας (τὸν ὁποῖο κρατᾶμε, καὶ ὑπολογίζομε καὶ τὴν τελευταία δεκάρα ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ γιὰ τὴν πραγματοποίησι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους), ἀρχικῶς πενήντα χιλιάδες (50.000) Εὐρώ.

11. Ἐὰν μᾶς μιμηθοῦν καὶ πολλὲς πλούσιες Ἱερὲς Μητροπόλεις, Ἱερὲς Μονές, πλουσιότατες ἐνορίες, σύλλογοι, τράπεζες, διάφοροι Ὀργανισμοὶ καὶ ἐπιχειρήσεις, τότε θὰ ἔχουμε ἀθρόα προσέλευσι ἰδεολόγων ὑποψήφιων ἱεροδιδασκάλων καὶ πολλῶν ἰδεολόγων ὁμοτίμων καὶ ἐν ἐνεργείᾳ καθηγητῶν, τόσο γιὰ τὸ Ἱεροδιδασκαλεῖο, ὅσον καὶ γιὰ τὸ Παγκόσμιο Σχολεῖο Ἑλληνικῆς Γλώσσης «ὁ Ἅγιος Νέος Ὁσιομάρτυς Παῦλος ὁ ἐξ Ἀροανίας Καλαβρύτων».

12. Εὐχόμαστε νὰ προωθηθῇ καὶ νὰ γίνῃ πραγματικότητα παντοῦ σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἡ ἵδρυσι Ἱεροδιδασκαλείων καὶ

ἡ Ἁγία Τριὰς ποὺ αὔριο θὰ ἐμφανισθῆ, ἐπ’εὐκαιρίᾳ τῶν Φώτων , νὰ φωτίσῃ ὅλους μας, ἰδιαιτέρως τοὺς ἰθύνοντες νὰ πετύχουμε καὶ αὐτὸ τὸ ποθούμενο γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος μας..

Πηγή: Φωτεινή Γραμμή

Ὀ χρόνος καλπάζει... Πότε κιόλας πέρασε τὸ 2014; Τώρα ἀνατέλλει τὸ φῶς μιᾶς νέας χρονιᾶς: 2015! Μέσα σὲ ἀμφίβολους καιρούς. Δίσεκτους... καὶ ὀργισμένους. Ἄδηλο τὸ μέλλον, σκοτεινὸ τὸ αὔριο τοῦ κόσμου. Ποῦ πᾶμε;...

Ἐργασία ὑπηρεσιακὴ μὲ ἔφερε πρὶν λίγο καιρὸ σὲ πόλη ἐπαρχιακή, μιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς ὄμορφες μικρὲς πόλεις ποὺ κοσμοῦν ὅλες τὶς γωνιὲς τοῦ τόπου μας. Ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι ἀναπνέουν καθαρὸ ἀέρα, κινοῦνται ἤρεμα, περπατοῦν χωρὶς φόβο, κρατοῦν ἀκόμα κάτι ἀπὸ τὸν παλιὸ καλὸ τρόπο ζωῆς.

Τελικὰ δὲν θὰ ἔμενα σὲ ξενοδοχεῖο. Φίλος ἐκλεκτὸς ἀπὸ παλιὰ πληροφορήθηκε τὴν παρουσία μου καὶ ἐπέμεινε πιεστικὰ νὰ μὲ φιλοξενήσει, νὰ μοῦ χαρίσει δυὸ ἡμερῶν χαρὰ στὸ ὄμορφο σπιτικό του μὲ τὴν πολὺ ἀγαπητή μου οἰκογένειά του.

Τὸ πρῶτο βράδυ, ὅταν πιὰ ἀποσύρθηκα στὸ δωμάτιο, ἔπεσα ἤρεμος νὰ ξεκουραστῶ... Ἡσυχία ἀπόλυτη. Ἄλλος κόσμος, πράγματι...

Ξαφνικὰ αἰσθάνθηκα κάτι νὰ μὲ ἐνοχλεῖ... Ἕνας θόρυβος ἐλαφρός, παράξενος, ἐπίμονος... Τί εἶναι; Ἄνοιξα τὸ φῶς... προσπάθησα νὰ τὸν ἐντοπίσω. Ἄ! Ἀπίστευτο! Ἕνα ρολόι... ἕνα παλιὸ ἐπιτραπέζιο ρολόι ἀπὸ κεῖνα μὲ ἐλατήρια, ποὺ χρειάζεται κατὰ καιροὺς νὰ τὰ κουρντίζεις... Τί μοῦ θύμισε... Τίκ-τάκ, τίκ-τάκ, τίκ-τάκ...

– Ἀκοῦς; Ἡ φωνὴ ἦρθε ξαφνικὰ στὰ αὐτιά μου ἀπὸ τὸ πουθενά. Ἐνοχλητική, ἀδιάκριτη...

– Ποιός, ποῦ εἶσαι; Τὰ λόγια μου πνίγηκαν στὰ χείλη μου, τὴν ὥρα ποὺ τὸ βλέμμα μου ἀσυναίσθητα στράφηκε ἐρευνητικὸ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου... Δὲν ὑπῆρχε βέβαια κανένας... Καὶ δὲν εἶχα καμιὰ ἀμφιβολία• ἀπὸ μέσα μου εἶχε ἀκουστεῖ ἡ ἀπροσδόκητη φωνή.

– Ἀκοῦς; ξαναμίλησε ἡ μυστηριώδης φωνή... Ἀκοῦς;

– Τὸ τίκ-τάκ; Ναί, τὸ ἀκούω...

– Σοῦ θυμίζει τίποτε;

– Δέν... Τίποτε...

– Σκέψου καλύτερα... Δὲν σοῦ φαίνεται σὰν καλπασμός;

– Καλπασμός; Τὸ τίκ-τάκ;...

– Ναί, καλπασμός... Καλπασμός, ἂς ποῦμε, τοῦ ἀλόγου τοῦ θανάτου.

– Ἔτσι καλπάζει τὸ ἄλογο τοῦ θανάτου;

– Γιατί ὄχι; Κάθε στιγμὴ καὶ πιὸ κοντά... τίκ-τάκ, τίκ-τάκ, τίκ-τάκ... Αὐτὸ σοῦ φωνάζει τὸ ρολόι... Ἔρχεται, πλησιάζει...

– Ἔρχεται, ἔ; Ναί, βέβαια... ἔρχεται, ἔρχεται...

– Τὸ περιμένεις, ἔτσι;

– Τὸ περιμένω...

– Τὸν θάνατό σου!

– Τὸν θάνατό μου;

– Ναὶ βέβαια, τὸν θάνατό σου... Νομίζεις πώς...

– Ὄχι, ὄχι... Τὸ ξέρω... θνητὸς εἶμαι... θὰ πεθάνω...

– Ἀλλὰ ἀργότερα, ἔτσι; μετὰ ἀπὸ 20, 30, 50 χρόνια...

– ..........................

– Δὲν μιλᾶς;... Γιὰ σκέψου... Εἶσαι ἄνθρωπος, ἕνας ἀπὸ τὰ 7 δισεκατομμύρια τοῦ τωρινοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς. Καὶ τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος; Μήπως δὲν εἶναι ἕνα χορταράκι στὸ χωράφι, λουλουδάκι στὸ ἀπέραντο λιβάδι; Ὅπως τὸν παρομοίασε ὁ Ψαλμωδός: «Ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ• ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει» (Ψαλ. ρβ΄ [102] 15). Ἀνθίζει τὸ λουλούδι, ἔπειτα πνέει ὁ καυστικὸς λίβας, καὶ τὸ λουλούδι μαραίνεται καὶ χάνεται. Ἔτσι χάνεται καὶ ὁ ἄνθρωπος. Γεννιέται, δρᾶ γιὰ λίγο στὸν κόσμο, καὶ κατόπιν «οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν τόπον αὐτοῦ». Σὲ λίγο τὸν ξεχνοῦν ὅλοι. Συμφωνεῖς;

– Ἔχεις δίκιο.

– Κλεῖσε λοιπὸν γιὰ λίγο τὰ μάτια σου. Μεῖνε ἔτσι ἕνα λεπτό. Μόνο ἕνα λεπτό. Μὲ τὴ σκέψη σου δὲς τὸν ἑαυτό σου 30, 50, 80 χρόνια μετά. Δὲν θὰ ὑπάρχεις πιά. Ποιὸς σὲ γνωρίζει; Ποιὸς σὲ θυμᾶται; Λίγοι μόνο, γιὰ λίγα μόνο χρόνια.

– Ἔτσι εἶναι...

– Δός μου ἕνα ἀκόμη λεπτὸ μὲ κλειστὰ τὰ μάτια σου. Δὲς τὴ ζωή σου... Μπροστά σου μιὰ νέα χρονιά. Πῶς θὰ τὴ ζήσεις; Σκέφτηκες ὅτι στὸ τέλος της μπορεῖ νὰ εἶσαι καὶ σὺ ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔχουν ἀναχωρήσει γιὰ πάντα;

Ἀναλογίσου! Αὐτὴ ἡ νέα χρονιὰ εἶναι ἡ εὐκαιρία σου, ἡ ζωή σου, τὸ μέλλον σου! Ὁ νομπελίστας ποιητὴς μᾶς τὸ εἶπε τόσο δυνατά: «Δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει...»! Μιὰ καὶ μόνη ζωὴ ἔχεις. Ἂν τὴ χάσεις, χάθηκες! Μὴν τὴ χάσεις. Νὰ τὴν κερδίσεις! Νὰ κερδίσεις τὰ πάντα, τὴν αἰωνιότητα...

Ἀκοῦς; Τίκ-τάκ, τίκ-τάκ, τίκ-τάκ... Τί εἶναι;

– Τί εἶναι! Δὲν εἶπες ὁ καλπασμὸς τοῦ ἀλόγου τοῦ θανάτου;

– Ὄχι! Τώρα εἶσαι ἐσύ! Καλπάζεις πρὸς τὴ Βασιλεία. Πηγαίνεις πρὸς τὸ πατρικό σου σπίτι, τὸ παλάτι τοῦ Πατέρα σου. Δὲν σοῦ δίνει αὐτὸ χαρά;

– Χαρά;

– Χαρά, βέβαια! Ἀφοῦ ξέρεις. Δὲν ξέρεις ὅτι σὲ περιμένει ἡ Βασιλεία τῆς ἄπειρης χαρᾶς, τῆς ἄπειρης δόξας, τῆς ἄπειρης εὐτυχίας;

– Ἀσφαλῶς τὸ ξέρω... Τὸ πιστεύω!

– Ζῆσε λοιπὸν σωστὰ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς σου γιὰ νὰ τὴν κερδίσεις. Ζῆσε μὲ μετάνοια. Ἄλλαξε! Ἄφησε τὶς κακές σου συνήθειες. Γίνε ἅγιος!...

Ἀκοῦς;

– Ἀκούω: Τίκ-τάκ, τίκ-τάκ, τίκ-τάκ... Ὁ καλπασμὸς τοῦ ἀλόγου... Ἡ μέρα τῆς μεγάλης προσδοκίας πλησιάζει!

Πηγή: Ο Σωτήρ

Δεν αναφέρθηκε και πολύ στην Ελλάδα αυτός ο ιερέας. Ίσως επειδή δεν ήταν Έλληνας και μας ένοιαζαν μόνο οι Έλληνες; Ίσως επειδή θεωρούσαμε ότι κάθε ξένος ήταν κακός σε κείνο το πλοίο; (Οι Ιταλοί μάς άρπαζαν τα σωσίβια; Οι Τούρκοι χτυπούσαν τις σοπράνο μας;)

 Για τον νεαρό ιερέα μου μίλησε ο guramios και έτσι διάβασα τις αναφορές στις ιταλικές εφημερίδες.

 Πρόκειται για έναν νεαρό Γεωργιανό Αρχιμανδρίτη, που βρισκόταν στο Norman Atlantic: Όταν, αφού κατέφτασαν οι διασώστες, ήρθε η σειρά του να εγκαταλείψει το πλοίο για να σωθεί, αυτός παραχώρησε τη θέση του σε μια γυναίκα με το παιδί της.

 «Κουβαλούσε ένα σακίδιο. Μέσα ήταν οι εικόνες, θρησκευτικές εικόνες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να αποχωριστεί. Είπε ότι θα τις είχε πάντα μαζί του. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά του, το σκοινί κόπηκε και κατέληξε στη θάλασσα.»

 Και έπειτα όταν έπρεπε να εγκαταλείψει και αυτός το καράβι, σχίστηκε το σχοινί και έπεσε στη θάλασσα και δυστυχώς πνίγηκε... Τα Ιταλικά (και όχι μόνο) ΜΜΕ έγραψαν εκτενώς αποκαλώντας τον ήρωα. Αξίζει να υπάρχει μια αναφορά και στο σάιτ μας - αξίζει να σημειωθεί με δυο λόγια η καλή του πράξη...

 Το όνομά του ήταν Αρχιμανδρίτης Ηλίας Καρτοζία (Ilia Kartozia).

Αρχιμανδρίτης Ηλίας Καρτοζία

 *Στην εφημερίδα Repubblica μίλησε ένας επιζών, ο Γεωργιανός Iracli. Μεταφράζω πρόχειρα την αφήγησή του:

 Τι συνέβη μετά την πυρκαγιά;

«Πήρα τον γιο μου στους ώμους μου και άρχισα να τρέχω. Υπήρξαν στιγμές που φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ο Αρχιμανδρίτης Ilia με καθησύχαζε, και μου έλεγε πάνω απ' όλα να σκέφτομαι το Θεό. Έτσι μου έδωσε δύναμη.»

 Και τότε ήρθε η ώρα να επιβιβαστείτε στη σωσίβια λέμβο...

«Ήταν πάντα κοντά μας και μας έδειχνε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Φτάσαμε στο σημείο, και μου έλεγε "Σκεφτείτε τον Θεό. Ο Θεός βοηθά."»

 Δεν ανέβηκε στο σκάφος;

«Όχι: όταν ήρθε η σειρά του, είδε πίσω του μια γυναίκα με ένα μικρό κορίτσι, νομίζω ότι ήταν Ελληνίδες, και έδωσε τη θέση του, λέγοντάς της να πάνε αυτές μπροστά».

 Τότε τον χάσατε απ' το οπτικό σας πεδίο;

«Όχι ακόμη. Κουβαλούσε ένα σακίδιο. Μέσα ήταν οι εικόνες, θρησκευτικές εικόνες τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να αποχωριστεί. Είπε ότι θα τις είχε πάντα μαζί του. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά του, το σκοινί κόπηκε και κατέληξε στη θάλασσα.»

 Και τι κάνατε;

«Κάποιος πέταξε ένα σωσίβιο, αλλά η θάλασσα ήταν πολύ άγρια, με μεγάλα κύματα και αυτός δεν μπορούσε να πιάσει το σωσίβιο. Μέχρι το τέλος ελπίζαμε μπορεί να είχε σωθεί, ελπίζαμε ότι θα είχε διασωθεί από άλλο πλοίο. Αλλά δυστυχώς δεν συνέβη αυτό τελικά...»

Πηγή: http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/54334

Ένα προσωπικό σημειωματάριο του Μωάμεθ του Πορθητή, που βρίσκονταν επί χρόνια στα αρχεία των σουλτανικών ανακτόρων του Τοπκαπί, ανάβει «φωτιές» για το περιεχόμενο του που δείχνει για άλλη μια φορά την προτίμηση του στα χριστιανικά πρότυπα καθώς και στην ελληνική γλώσσα, την οποία μελετούσε επί πολλά χρόνια και του άρεσε να την διαβάζει, κυρίως να την γράφει και να την ομιλεί.

Όπως αποκαλύπτει το τουρκικό περιοδικό, Aktüel, ένα προσωπικό σημειωματάριο του Μωάμεθ του Πορθητή από την παιδική του ηλικία, αποκαλύπτει μερικές άγνωστες και μυστικές μέχρι σήμερα πτυχές του σουλτάνου που του άρεσε να τον χαρακτηρίζουν σαν ηγεμόνα της νέας Ρώμης και σαν άξιο διάδοχο του μεγάλου Αλεξάνδρου και των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Το σημειωματάριο αυτό που αποτελείται από 180 μικρές σελίδες, είχε γίνει επί πολλά χρόνια αντικείμενο έντονων συζητήσεων και διαμάχης μεταξύ των Τούρκων μελετητών αν πράγματι ανήκε στον Πορθητή της Κωνσταντινούπολης, στον Fetih, όπως τον ονομάζουν οι Τούρκοι που τον έχουν αναγάγει σε μεγάλο σύμβολο της σύγχρονης Τουρκίας. Τελικά ένα ειδικός καθηγητής, ο Sühey Ünver, κατάφερε να αποδείξει μετά από κοπιαστικές μελέτες ότι αυτό είναι πράγματι το προσωπικό σημειωματάριο του Μωάμεθ του Πορθητή. Αλλά το εντυπωσιακό δεν ήταν ότι ανακαλύφθηκε και πιστοποιήθηκε το προσωπικό αυτό «τεφτέρι» του Πορθητή, αλλά το περιεχόμενο του, που αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την προτίμηση του προς τα ελληνικά και χριστιανικά σύμβολα και πρότυπα. Όπως αποκαλύπτει και το περιοδικό Aktuel, ανάμεσα στις σημειώσεις του Μωάμεθ διακρίνονταν η προτίμηση του προς το ελληνικό αλφάβητο, άλλη μια απόδειξη πως του άρεσε να γράφει και να διαβάζει στα ελληνικά, την μητρική γλώσσα της μητέρας του, αλλά και το πιο εντυπωσιακό, αναπαρίστανται χριστιανικά πορτραίτα, άλλη μια ένδειξη της προτίμησης που είχε ο Μωάμεθ προς της ελληνική ορθοδοξία, ένα θέμα που συχνά προκαλεί έντονες συζητήσεις ακόμα και σήμερα στην Τουρκία.

Η αποκάλυψη αυτή του τουρκικού περιοδικού, είχε έρθει «καπάκι» σε ένα επίσης σχετικό δημοσίευμα της ισλαμικής τουρκικής εφημερίδας, Takvim, με τον εντυπωσιακό τίτλο, «Fatih Hırıstiyan mıydı!», δηλαδή «Ο Φετίχ ήταν χριστιανός!» Το δημοσίευα αυτό ανοίγει ένα καινούργιο κύκλο συζητήσεων για την πραγματική ταυτότητα του Μωάμεθ του Πορθητή και αν πράγματι ο πρώτος Οθωμανός σουλτάνος που κατέλαβε την βασιλίδα των πόλεων ήταν κρυπτοχριστιανός, ή κατά το τέλος της ζωής του τελικά ασπάστηκε την Ορθοδοξία που ήταν και η θρησκεία της μητέρας του την οποία αγαπούσε υπερβολικά και από την οποία είχε μάθει να απαγγέλλει το «Πάτερ υμών».

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

«Γιατί να δίνωμε στα παιδιά πράγματα κακορίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία; Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα;...

Τα παιδιά του λαού, τα βασανισμένα, τα λιμώττοντα, που γίνεται τόση προσπάθεια από τόσους, να ξεβαφτιστούν, να ξεμυρωθούν, να ξεχάσουν αυτό που είναι. Να καταστραφούν».

(«Το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας», κείμενο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, σελ. 45, Άγιον Όρος 1984).

Το προαναφερόμενο βιβλίο, απόσταγμα της αγιορείτικης σοφίας και της συναντίληψης των Πατέρων γιά την Παιδεία του Γένους, θα έπρεπε, αν το υπουργείο Παιδείας ανταποκρινόταν στην υψηλή αποστολή του, να διδάσκεται στα παιδαγωγικά τμήματα. (Είναι δυσεύρετο. Μου το χάρισε ο μακαριστός Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης-την ευχή του νά ‘χουμε-που με πολύ πόνο έβλεπε την περιρρέουσα κουφόνοια).

Και δεν δίνουμε στα παιδιά σήμερα, 30 χρόνια μετά την αγιορείτικη αγωνιώδη κωδωνοκρουσία, μόνο πράγματα που προκαλούν ναυτία, αλλά την διαστροφή, την νοσηρότητα, την σαπίλα.

«Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας/

του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!»

έγραφε ο Βάρναλης, σε εποχές που μακαρίζονται συγκρινόμενες με την δική μας, «τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ».

Έχω πολλές αναφερθεί στα σχολικά βιβλία, κυρίως Γλώσσας, Δημοτικού και Γυμνασίου, τα οποία είναι «πανέρια με οχιές». Πολλοί, αντιλέγοντας, μου προσάπτουν επιλεκτική χρήση των κειμένων. «Υπάρχουν και ωραία κείμενα, ωφέλιμα αξίων και αναγνωρισμένων λογοτεχνών». Συμφωνώ και πολλοί συνάδελφοι εφαρμόζουν, ανεπιγνώστως, την προτροπή του Μεγάλου Βασιλείου, στην περίφημη πραγματεία του «προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Διαβάζω τα χρυσά του λόγια: «Καθάπερ της ροδωνιάς το άνθος δρεψάμενοι τας ακάνθας εκκλίνομεν, ούτω και επί των τοιούτων λόγων, όσον χρήσιμον καρπωσάμενοι, το βλαβερόν φυλαξώμεθα», δηλαδή, «και όπως κόβουμε το τριαντάφυλλο, αποφεύγουμε τα αγκάθια, ομοίως και από τα συγγράματα αυτά (σ.σ.: των αρχαίων Ελλήνων), θα παραλάβουμε ό,τι είναι ωφέλιμο, αλλά θα προφυλαχτούμε από τα βλαβερά».

Ο άγιος βέβαια δεν αναφερόταν σε σχολικά βιβλία, αλλά σε προσωπικά αναγνώσματα. Την παρότρυνση του αγίου, πρέπει να την ακολουθούν, όσοι είναι υπεύθυνοι για το τι φιλοξενείται στα σχολικά βιβλία: Το νυν Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής-πρώην Παιδαγωγικό Ινστιτούτο-το οποίο, μεταξύ των άλλων αρμοδιοτήτων του, εγκρίνει τα βιβλία για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Υποτίθεται ότι ελέγχονται τα βιβλία ενδελεχώς και με περισσή αυστηρότητα, πριν τυπωθούν και διανεμηθούν στα σχολεία. Παραλείψεις, αβλεψίες, παροράματα, αμέλειες, λάθη συντακτικά ή γραμματικά (σολοικισμοί και βαρβαρισμοί, όπως λέγονται) είναι ασυγχώρητα. «Τα βιβλία να είναι σαν κρίνα», έγραφε ο Παλαμάς, να μοσχοβολούν και να μην πνίγεσαι από αναθυμιάσεις, ωσάν τα τωρινά.

Εγκληματικό θεωρείται να διδάσκονται μαθητές χυδαιότητες και αισχροήθειες, σκουπιδοκείμενα, με «σεξουλιάρικα» υπονοούμενα, τα οποία συμπαρασύρουν στην απαξίωση και τον ευτελισμό-ό,τι απέμεινε-του σχολικού θεσμού.

Συγκεκριμένα. Αγαπητός φίλος, καθηγητής σε ΕΠΑΛ της Κατερίνης μου αποκάλυψε την εξής δυσωδία, που περιέχεται στο βιβλίο «Εισαγωγή στην Διαφήμιση», της Β’ Λυκείου. Στην σελίδα 60 διαβάζουμε την παρακάτω κρανιοκενή άσκηση:

«Υπάρχουν διαφημίσεις που χρησιμοποιούν τα αποκαλούμενα σύμβολα του sex, στις διαφημίσεις τους. Σε ποιές κατηγορίες οικιακών προϊόντων καθαρισμού για το σπίτι, θα χρησιμοποιούσατε αυτά τα πρόσωπα και με ποιό τρόπο;».

Φοβερό, ανήκουστο!! Προσκαλεί το υπουργείο τα παιδιά να ασχοληθούν με σύμβολα του sex. Θα περίμενε κανείς, στην δεύτερη πρόταση της περιόδου, να κληθούν οι μαθητές να σχολιάσουν τα νοσηρή και προσβλητική για άνθρωπο, διαφημιστική τακτική. Τι, ρωτώ, θα κάνει ένας μαθητής για να απαντήσει στην άσκηση; Θα μπει στο διαδίκτυο και θα περιηγηθεί σε ...σεξοσύμβολα. Και οι ανίδεοι γονείς θα νομίζουν ότι το βλαστάρι τους «μελετά για το σχολείο». «Δεν βλέπετε ότι αγρίεψαν τα παιδιά μας και εγίνανε ως τα θηρία», για να παραλλάξουμε κάπως τον αδυσώπητο λόγο του Πατροκοσμά; Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, αφού «μεγαλώνουν ανώμαλα, αποβάλλοντας απλώς την παιδικότητα και την αγνότητά τους, φυλάσσοντας όμως την ανωριμότητα ως κόρην οφθαλμού, “σαν να φοβούνται μήπως χάσουν το κακό”, όπως γράφει πολύ εκφραστικά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης». («Ώσπερ δεδοικότες μη το κακόν απολέσωσιν»). (Η τελευταία παραπομπή από το θαυμάσιο βιβλίο «Η Παιδεία σε κρίση», του Γιάννη Τσέντου, από τις εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»).

Η εκπαίδευση, από το Γυμνάσιο κιόλας, αρχίζει αυτή την αποαθωοποίηση, ή καλύτερα, το μαγάρισμα των ψυχών τους, τον άκαιρο εθισμό με την, αγοραίας μορφής, σεξουαλικότητα. (Θυμίζω το κείμενο με τίτλο «οσάκις» σε βιβλίο της Α’ Γυμνασίου, στο οποίο «εξυμνείται» ο δεσμός 13χρονης μαθήτριας με 25χρονο άντρα , τον Σάκη τον ηλεκτρολόγο). Η σχολική τάξη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε συνοικιακή καφετέρια, όπου μεταξύ «χαβαλέ» και χυδαίων υπονοουμένων «αναλύονται» θέματα σοβαρότατα για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών και πολύ περισσότερο στο επίπεδο αυτό δεν πρέπει να ξεπέφτει το σχολικό βιβλίο, για να είναι, δήθεν, κοντά στα ενδιαφέροντα των παιδιών.

Ένας απλός ορθόδοξος έλεγε: Δεν προσπαθώ να κρατήσω τα παιδιά με την βία στο σπίτι. Αγωνίζομαι να τους δώσω τέτοια αγωγή, που και αν φύγουν να γυρίσουν μόνα τους. Αυτή είναι και η αποστολή της Παιδείας. Να προσφέρει, αβίαστα και με σεβασμό, μόρφωση αντλημένη από «τα αδαπάνητα κοιτάσματα της πνευματικής ενεργείας που κρύβει το υπέδαφος της Παράδοσής μας».

Και όταν με το καλό αποφοιτήσουν οι μαθητές, «να γυρίζουν» στις πολύτιμες διδαχές του σχολείου τους.

Το «ποιο σύμβολο του sexθα χρησιμοποιούσατε για διαφήμιση οικιακών προϊόντων καθαρισμού», δείχνει την βαθύτατη κρίση της Παιδείας, την οποία εγκαταλείψαμε σε ανθρώπους χωρίς ιερό και όσιο, απάτριδες, διεθνιστές της μιας πεντάρας. (Στο βιβλίο «Έκφραση-Έκθεση» της Α’ Λυκείου, σελ. 132, διαβάζουμε: «Ποια απάντηση σας εκφράζει, στην φράση ερωτεύομαι σημαίνει: Να είμαι αφηρημένη, να σκέφτομαι μόνο αυτόν. Να χτυπάει το κινητό και η καρδιά μου να πάει να σπάσει. Να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά. Ζω, υπάρχω, αναπνέω, χαίρομαι, λυπάμαι, φοβάμαι, ζηλεύω, ποθώ, πληγώνω και πληγώνομαι. Να έχουν όλες οι σκέψεις μου την μορφή του... Ζω γι’ αυτόν που αγαπώ, πεθαίνω γι’ αυτόν...». Αυτά σε 15χρονα παιδιά. «Να σκλαβωθείτε στα γράμματα» έλεγε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα, αφοσιωθείτε ολοκληρωτικά στον έρωτα συμβουλεύουν οι τωρινοί παιδοκτόνοι).

Έρχονται εκλογές και σίγουρα τίποτε δεν θα ακουστεί για την Παιδεία, διότι οι πλειονότητα των υποψηφίων είναι άσχετοι, αγράμματοι και αδιάφοροι.

Αυτή είναι η τραγωδία της πατρίδας. Αν βγουν οι επαγγελματίες της αριστεράς, τα πράγματα στην Παιδεία θα εκτραχηλιστούν, γιατί έχουν τόση σχέση με την παράδοση του Γένους, όσο ο ΓΑΠ με την πολιτική. Εάν επανεκλεγούν οι προσκυνημένοι στα Μνημόνια, θα συνεχίσουν να αλωνίζουν οι ψευτοπροοδευτικοί το σύντριμμα της Παιδείας.

Πηγή: Ακτίνες

Γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Βαπτιστοῦ δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε πολλά· μιλᾶ τὸ τέμπλο κάθε Ὀρθόδοξου ναοῦ – στὰ δεξιὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Δεσπότου βρίσκεται πάντοτε ἡ εἰκόνα του – καὶ ὁ ἔπαινος τοῦ Κυρίου γιὰ ἐκεῖνον, ὁ ἔπαινος τοῦ καρδιογνώστου Θεοῦ (βλ. Ματθ. ια´ [11] 7-15, Λουκ. ζ´ 24-30). Ἐμεῖς ἁπλῶς στὶς παρακάτω γραμμὲς θὰ προσπαθήσουμε νὰ ὑποψιασθοῦμε κάτι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς ταπεινοφροσύνης του.
Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἀπὸ παιδὶ ἔζησε στὴν ἔρημο ζωὴ ἄκρας ἀσκήσεως καὶ πλούτιζε συνεχῶς σὲ Πνεῦμα Ἅγιον. «Τὸ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι, καὶ ἦν ἐν ταῖς ἐρήμοις ἕως ἡμέρας ἀναδείξεως αὐτοῦ πρὸς τὸν Ἰσραήλ», σημειώνει ἡ Ἁγία Γραφή (Λουκ. α´ 80). Ἔζησε μὲ μοναδικὴ ἀκρίβεια τὴ ζωὴ τῆς παρθενίας, τὴ ζωὴ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεως στὸ Θεό, ἡ ὁποία ἦταν σχεδὸν τελείως ἄγνωστη στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ἀργότερα, στὰ τριάντα του περίπου χρόνια, βγῆκε νὰ κηρύξει μετάνοια καὶ νὰ ἑτοιμάσει τὸν Ἰσραὴλ γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Μεσσία, ὄχι ἀπὸ μόνος του ἀλλὰ κατόπιν θείας ἀποκαλύψεως: «ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ ἐπὶ Ἰωάννην… καὶ ἦλθεν… κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας» (Λουκ. γ´ 2-3). Ἦταν δηλαδὴ θεόκλητος.
Γνώριζε ἀκόμη ὅτι ἡ δράση του ἦταν προφητευμένη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πράγμα ποὺ δὲν ἀνέφερε ποτὲ παρὰ μόνο ὅταν τὸ ἐπέβαλε ἡ ἀνάγκη. Τὸν ρώτησαν οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ἰσραήλ: «Ποιὸς εἶσαι ἐσύ; ὁ Χριστός;». «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Χριστός», ἀπάντησε. «Τί λοιπόν; Ὁ Ἠλίας εἶσαι ἐσύ;». «Δὲν εἶμαι». «Ὁ προφήτης ποὺ προανήγγειλε ὁ Μωυσῆς;». «Ὄχι». «Ποιὸς εἶσαι τέλος πάντων; γιὰ νὰ δώσουμε ἀπάντηση σ᾿ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔστειλαν». «Ἐγὼ “φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου”, καθὼς εἶπεν Ἡσαΐας ὁ προφήτης» (βλ. Ἰω. α´ 19-23).
Τὸ κήρυγμά του καὶ ἡ ὅλη προσωπικότητά του εἶχε ἀπήχηση ὅσο κανενὸς ἄλλου προφήτη: «Ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν Ἱεροσόλυμα καὶ πᾶσα ἡ Ἰουδαία καὶ πᾶσα ἡ περίχωρος τοῦ Ἰορδάνου», «καὶ ­ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ­ἐξομολογούμενοι τὰς ­ἁμαρτίας αὐτῶν» (Ματθ. γ´ 5, Μάρκ. α´ 5). Πήγαιναν σ᾿ αὐτὸν οἱ ­Ἱεροσολυμίτες καὶ ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἰουδαίας καὶ τῶν περιχώρων τοῦ Ἰορδάνη! Δὲν ἦταν ὅτι ἐντυπωσίαζε καὶ σαγήνευε. Τὸ ­κήρυγμά του ἦταν αὐστηρό, καλοῦσε σὲ ­μετάνοια, ὑπενθύμιζε τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ: «ἤδη καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ρίζαν τῶν ­δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται»· τώρα μάλιστα καὶ τὸ ­τσεκούρι τῆς θείας κρίσεως βρίσκεται κοντὰ στὴ ρίζα τῶν δένδρων. Κάθε ­δένδρο λοιπὸν ποὺ δὲν κάνει καλὸ καρπὸ κόβεται ἀπὸ τὴ ρίζα καὶ ρίχνεται στὴ ­φωτιά (Ματθ. γ´ 10). Ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ λόγος καὶ τὸ παράδει­γμά του ἦταν γεμάτα ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ­ἀπωθοῦσε οὔτε προκαλοῦσε ­ἀντιδράσεις. Ἀντίθετα συγκλόνιζε τὶς καρδιὲς καὶ προκαλοῦσε ριζικὴ ἀλλαγὴ ζωῆς· δέχονταν νὰ βαπτισθοῦν – «πάντες», ἀκόμη καὶ «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι», οἱ πιὸ ­διαβεβλημένοι ἄνθρωποι (βλ. Ματθ. κα´ [21] 32) – ἐξομολογούμενοι δημοσίως τὶς ἁμαρτίες τους!
Τὸν παραδέχονταν ὡς αὐθεντικὸ καθοδηγὸ τῆς ζωῆς τους: «Τί οὖν ποιήσομεν;». Θέλουμε ν᾿ ἀλλάξουμε ζωή. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; ρωτοῦσαν οἱ ὄχλοι τὸν Ἰωάννη, παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του· ὄχι μόνο εὐσεβεῖς ἀλλὰ καὶ ἁμαρτωλοί: τελῶνες καὶ στρατιωτικοί (βλ. Λουκ. γ´ 10-14).
Τὸ ἀκόμη θαυμαστότερο εἶναι ὅτι ὁ Τίμιος Πρόδρομος εἶχε τέτοιο κύρος, ἐνῶ δὲν ἔκανε κανένα θαῦμα (βλ. Ἰω. ι´ 41)· τόσο μεγάλο κύρος, ὥστε ὅλοι εἶχαν λογισμό: «Μήπως αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός», ὁ Μεσσίας ποὺ περιμέναμε αἰῶνες; (Λουκ. γ´ 15).
Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅλα τὰ παραπάνω: ζωὴ πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν πολλῶν, σχεδὸν ὅλων· ζωὴ ἀνώτερη, ἰσάγγελη· πνευματικὲς ἐπιδόσεις ἀσυνήθιστα ὑψηλές· προφητικὴ κλήση καὶ ἀποστολὴ σὲ νεαρὴ ἡλικία· καταπληκτικὴ ἐ­­πιτυχία στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο, μαζικὲς καὶ συγκλονιστικὲς μεταστροφές· κύρος τόσο μεγάλο, ὥστε νὰ ἀναρωτιοῦνται, μήπως εἶναι ὁ Χριστός; Ἡ Παλαιστίνη σείσθηκε ἀπὸ τὸ κήρυ­γμα καὶ τὴν παρουσία του, ἕνας ὁλόκληρος λαὸς κρεμόταν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ νεαροῦ λιπόσαρκου Ἰωάννη· κι ἐκεῖνος; ἀνέγγιχτος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. Δὲν ζήτησε τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλη ἐκείνη τὴ δόξα. Εἶπε: «Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Χριστός. Ἔρχεται μετὰ ἀπὸ ἐμένα, καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος ἐγὼ νὰ λύσω οὔτε τὰ κορδόνια ἀπὸ τὰ ὑποδή­ματά του» (Λουκ. γ´ 16).
Καὶ ὅταν, ἐνῶ μεσουρανοῦσε, ἄρχισε νὰ τὸν ἐπισκιάζει ὁ Μεσσίας μὲ τὴ δράση Του, καὶ παραπονέθηκαν γι᾿ αὐτὸ στὸν Πρόδρομο οἱ μαθητές του, ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: «Κανεὶς δὲν ἔχει τίποτε ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι μαρτυρεῖτε πὼς εἶπα ὅτι δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Μεσσίας, ἀλλὰ πρόδρομός Του. Γι᾿ αὐτὸ ἐργάσθηκα, γιὰ νὰ ὁδηγήσω τὶς ψυχὲς στὸ Νυμφίο Χριστό. Καὶ ὄχι ἁπλῶς δὲν ζηλεύω ἢ δὲν ἐνοχλοῦμαι ποὺ ­ἐλαττώνεται ἡ φήμη μου, ἀλλὰ “χαρᾷ χαίρω”, χαίρομαι μὲ πολὺ μεγάλη χαρά· “αὕτη οὖν ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ πεπλήρωται”· αὐτὴ λοιπὸν ἡ χαρά μου εἶναι τέλεια. Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ ἀποδέχομαι ὁλόψυχα: Ἐκεῖνος νὰ αὐξάνει σὲ ἐπιρροὴ καὶ δόξα, κι ἐγὼ νὰ μικραίνω» (βλ. Ἰω. γ´ 26-30).
Ὁ Τίμιος Πρόδρομος, μέγας καὶ στὴν ταπεινοφροσύνη, προκαλεῖ τὸν εὐλαβὴ θαυμασμό μας. Μπορεῖ ὅμως νὰ γίνει καὶ βοηθός, πρεσβευτής μας, ἂν τὸν ἐπικαλούμαστε, ὥστε νὰ καλλιεργοῦμε τέτοιο φρόνημα στὶς δικές μας ἀσήμαντες – σὲ σύγκριση μὲ τὶς δικές του – ἐπιδόσεις καὶ ἐπιτυχίες.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Πῶς ἦταν ἡ ἐποχή στά χρόνια τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Χριστοῦ; Σέ πολλά σημεῖα ἔμοιαζε μέ τήν δική μας, ἄν καί μερικές φορές στίς μέρες μας γίνονται πολλοί χειρότερα πράγματα. Ἦταν μιά μπερδεμένη ἐποχή μέ περισσότερο μπερδεμένους ἀνθρώπους. Ἡ κοινωνική ἀδικία ἔφερνε καί φέρνει πλήρη σύγχυση καί ἀποσταθεροποίηση στίς δομές τῶν κρατῶν. Ἡ βία καί ἡ ἔλλειψη δικαιοσύνης ὑπῆρχαν καί κορυφώνονται στίς μέρες μας. Κάθε εἶδους φρικτά ἐγκλήματα σημειώνονται καθημερινά καί τά παρακολουθοῦμε ἀπό τήν ζεστασιά τοῦ σπιτιοῦ μας. Ἄνθρωποι λιμοκτονοῦν, ψάχνουν τούς κάδους τῶν ἀπορριμάτων, περιμένουν στήν σειρά γιά τό συσσίτιο, δυσκολεύονται γιά τήν ἀπόκτηση τῶν φαρμάκων καί ἡ ἀγωνία τῶν δήμων εἶναι πότε θά «ἀνάψει τό χριστουγεννιάτικο δένδρο». Πρόκειται γιά τόν ἀπώλυτο παραλογισμό! Εἶναι νά θρηνεῖς! Ἐνῶ ὅμως τόσα συμβαίνουν δίπλα μας ἐξακολουθοῦμε νά μήν διδασκόμαστε, τόσο ἀπό αὐτά, ὅσο καί ἀπό τά ἀμέτρητα παραδείγματα τῆς πλούσιας ἱστορίας μας. Τόσες τραγωδίες, μέ κύριο χαρακτηριστικό, τά ἀδελφοκτόνα μίση καί πάθη, ἀκόμα δέν μᾶς δίδαξαν. Ἀπό τήν μιά νά συναντᾶς στίς πόλεις τήν ἄκρα βαρβαρότητα καί ἀπό τήν ἄλλη νά προσπαθεῖς μέ γιρλάντες καί φωτάκια νά παρουσιάσεις πολιτισμό. Οἱ οἰκογένειες εἶναι πλέον διαλυμένες, ζεῖ τό κάθε μέλος της ἀπίστευτη μοναξιά. Ὅμως ἐξακολουθοῦμε νά ζοῦμε τό ψεύτικο, μέ μοναδικό κριτήριο τήν κρίση τῶν ἄλλων. Δηλαδή μοιάζουμε μέ ἕνα μῆλο ἐξωτερικά ροδοκόκκινο πού ἐσωτερικά εἶναι ἐντελῶς σαπισμένο. Μιά τέτοια κοινωνία συνάντησε ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ὅπως θά κάνει καί φέτος τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων. Περισσότερο παρά ποτέ, ἡ κοινωνία χρειάζεται τόν μεσσία, ἀλλά προσοχή, τόν πραγματικό μεσσία, διότι πολύ παρουσιάζονται ὡς μεσσίες ἀλλά εἶναι ψευδομεσσίες. Μακάρι ὁ Χριστός νά εἶναι ποθητός στήν ζωή τοῦ καθενός γιατί ὅποιος τόν δεχθεῖ στήν καρδιά του ἔχει νά χαρεῖ μιά ζωή πνευματική πού ἀξίζει νά τήν ζεῖς. Ἄς διατηροῦμε τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ἀνοικτούς, γιά νά παρατηροῦμε τά συμβαίνοντα -πού δέν εἶναι καί λίγα- καί νά προετοιμάζουμε τόν ἑαυτό μας γιά ὅτι καί νά συμβεῖ. Παράλληλα χρειάζεται προσευχή γιατί συχνά βλέπουμε τήν ἀδυναμία μας στήν διαχείριση τῶν καταστάσεων πού ζοῦμς. Οἱ καιροί ὄντως εἶναι πονηροί! Ἀγρυπνεῖτε καί προσεύχεστε!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Χθὲς συνεκκλησιάζοντας καὶ συνεορτάζοντας μὲ σᾶς ποὺ προεωρτάζατε τὴν ἡμέρα τῶν Φώτων σᾶς ἀνέπτυξα τὰ ἀπαραίτητα λέγοντας πρὸς τὴν ἀγάπη σας τὰ σχετικὰ μὲ τὸ βάπτισμα κατὰ Χριστόν, τὸ ὁποῖο ἀξιωθήκαμε ἐμεῖς· ὅτι δηλαδὴ εἶναι ἐπίγνωσις τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπόσχεσις πρὸς τὸν Θεό· πίστις μὲν καὶ ἐπίγνωσις τῆς ἐν Θεῷ ἀλήθειας, συμφωνία δὲ καὶ ὑπόσχεσις ἔργων καὶ λόγων καὶ τρόπων ἀρεστῶν στὸν Θεὸ ποὺ τελοῦνται διὰ τῶν ἱερῶν συμβόλων. Ἀλλά διδάσκοντας προσθέσαμε καὶ τοῦτο, ὅτι ἂν δὲν μετατρέψωμε σὲ ἔργο τὶς ὑποσχέσεις ἐκεῖνες, τὰ ἱερὰ ἐκεῖνα σύμβολα καὶ οἱ δι' αὐτῶν καὶ μαζὶ μὲ αὐτά διὰ λόγου ὑποσχέσεις πρὸς τὸν Θεό, ὄχι μόνο δὲν ὠφελοῦν τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καί δικαίως τὸν ὑποβάλλουν σὲ καταδίκη.

Ἔπειτα ἐξηγήσαμε τὴν πρὸς τοὺς ὄχλους διδασκαλία Ἰωάννη τοῦ Προφήτη καὶ Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ, ἡ ὁποία διαλαμβάνει καί αὐτή περὶ τοῦ ἰδίου βαπτίσματος· διότι τό μὲν βάπτισμα εἶναι ἐπίγνωσις τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἴπαμε, ὁ δὲ πρόδρομος καὶ βαπτιστὴς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ὁδηγεῖ διὰ τῆς διδασκαλίας του στὴν ἐπίγνωσι αὐτοῦ, ἀποδεικνύοντας τὸν προαιώνιο καὶ δεσπότη τοῦ παντός, κριτὴ ζωντανῶν καὶ νεκρῶν, ποὺ κατὰ τὴν ἐξουσία του τοὺς μὲν ἄξιους εἰσάγει στὶς ἀΐδιες μονές, τοὺς δὲ κατακρίτους ρίπτει στὴ γέεννα τοῦ πυρός· ἐνῶ μαρτυρεῖ ὅτι αὐτός εἶναι κύριος καί τῶν ἀγγέλων, τὸν ἑαυτό του τὸν συντάσσει στοὺς ἔσχατους δούλους.

Ἐπειδὴ δὲ τὸ βάπτισμα ὄχι μόνο ἐπίγνωσις τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἀλλὰ καὶ ὑπόσχεσις ἐπιστροφῆς καί θεαρέστων ἔργων, γι' αὐτό ὁ πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ καί βαπτιστής, ὄχι μόνο ὁδηγοῦσε στὴν ἐπίγνωσι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐκήρυττε μετάνοια κι' ἐπιζητοῦσε καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας, τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν μετριοφροσύνη, τὴν ἀγὰπη, τὴν ἀλήθεια. Δεικνύοντας δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι χωρὶς ἔργα δὲν ὠφελεῖ καθόλου ἡ πρὸς τὸν Θεὸ ὑπόσχεσις, ἀλλὰ καὶ καταδικάζει τὸν ἄνθρωπο, ἐπέσειε ἀξίνα κι' ἐπεδείκνυε πυρκαϊά ἄσβεστη κι' ἔλεγε ὅτι «κάθε δένδρο ποὺ δὲν κάμει καλὸ καρπὸ ἀποκόπτεται καί ρίπτεται στὴ φωτιὰ».

Ἐκτός ἀπὸ αὐτά ἐξηγήσαμε πρὸς τὴν ἀγάπη σας καὶ τοὺς πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Κύριο ποὺ ἦλθε νὰ βαπτισθῆ λόγους τοῦ Βαπτιστοῦ, ποὺ ἐδίσταζε καί ὑποχωροῦσε καὶ παραιτεῖτο ἀπὸ τὸ ἔργο, κι' ζητοῦσε μᾶλλον αὐτός νὰ λάβη ἀπὸ ἐκεῖνον τὸ βάπτισμα. Ἀλλ' ἐπίσης ἐξηγήσαμε καὶ τοῦ Κυρίου τοὺς λόγους πρὸς ἐκεῖνον, ὡς δεσπότη ποὺ προστάσσει δοῦλον, συγχρόνως δὲ καὶ φανερώνει τὸ μυστήριο σὰν σὲ φίλο καὶ συγγενῆ κατὰ σάρκα καὶ προβάλλει τὶς εὔλογες δικαιολογίες. Καὶ φθάσαμε τότε ὁμιλώντας πρὸς σᾶς ἕως τὸ σημεῖο ὅπου ὁ Ἰωάννης πεισθείς ἄφησε τὸν Κύριο νὰ βαπτισθῆ. Ἀπέμεινε δὲ ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο αὐτό ποὺ ἀναγνώσθηκε τώρα, ὅτι, «ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀνέβηκε ἀμέσως ἀπὸ τὸ ὕδωρ· καὶ ἰδοὺ τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί καὶ εἶδε ὁ Ἰωάννης τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νὰ κατεβαίνη σὰν περιστερὰ καὶ νὰ ἔρχεται ἐπάνω του. Καὶ ἀμέσως ἦλθε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό ποὺ ἔλεγε, τοῦτος εἶναι ὁ ἀγαπητὸς Υἱός μου, ποὺ τὸν ἐξέλεξα».

Μέγα καὶ ὑψηλό, ἀδελφοί, εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ ποὺ συμπεριλαμβάνεται στὰ λίγα τοῦτα λόγια, δυσθεώρητο καὶ δυσερμήνευτο καὶ ὄχι λιγώτερο δυσκατάληπτο· ἀλλ' ἐπειδὴ εἶναι ἐξαιρετικὰ σωτήριο, γι' αὐτό, ἀφοῦ πεισθοῦμε καὶ ἐλπίσωμε σ' αὐτόν ποὺ προέτρεψε νὰ ἐρευνοῦμε τὶς Γραφές, ἂς ἀνιχνεύσωμε ὅσο εἶναι ἐφικτό τὴ δύναμι τοῦ μυστηρίου. Ὅπως λοιπὸν κατὰ τὴ ἀρχὴ μετὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, «ἂς κατασκευάσωμε ἄνθρωπο κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσί μας», ἀφοῦ ἐπλάσθηκε ἡ φύσιςμας στὸν Ἀδάμ, τὸ ζωαρχικό Πνεῦμα, ἀφοῦ φανερώθηκε κι' ἐδόθηκε μὲ τὸ ἐμφύσημα πρὸς αὐτόν, συνεφανέρωσε καὶ τὸ τριαδικὸ τῶν ὑποστάσεων τῆς δημιουργοῦ θεότητος ἐπάνω στὰ ἀλλὰ κτίσματα, τὰ ὁποῖα παράγονταν μὲ μόνο τὸ ρῆμα τοῦ Λόγου καὶ τοῦ λέγοντος Πατρός· ἔτσι τώρα, ποὺ ἀναπλασσόταν στὸν Χριστὸ ἡ φύσις μας, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, φανερωθὲν διὰ τῆς πρὸς αὐτόν καθόδου ἀπὸ τὰ ὑπερουράνια, καθὼς βαπτιζόταν στὸν Ἰορδάνη, φανέρωσε τὸ μυστήριο τῆς ὕψιστης καὶ παντουργοῦ Τριάδος, τὸ σωστικὸ γιὰ τὰ λογικὰ κτίσματα.

Γιὰ ποιὸ λόγο φανερώνεται τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅταν πλάσσεται καὶ ἀναπλάσσετα ὁ ἄνθρωπος; Ὄχι μόνο διότι εἶναι μόνος ἐπίγειος μύστης καὶ προσκυνητής της, ἀλλὰ καὶ διότι εἶναι ὁ μόνος κατὰ τὴν εἰκόνα της. Πραγματικὰ τὰ μὲν αἰσθητικὰ καὶ ἄλογα ζῶα ἔχουν μόνο πνεῦμα ζωϊκό, ἀλλὰ κι' αὐτό μὴ δυνάμενο νὰ ὑφίσταται καθ' ἑαυτό, στεροῦνται ὅμως τελείως νοῦ καὶ λόγου· τὰ δὲ ἐντελῶς ὑπὲρ τὴν αἴσθησι, ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, ὡς νοεροί καὶ λογικοί, ἔχουν νοῦ καὶ λόγο, ἀλλὰ ὄχι καὶ πνεῦμα ζωοποιό, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν οὔτε σῶμα ποὺ νὰ ζωοποιῆται ἀπὸ αὐτό. Ὁ δὲ ἄνθρωπος εἶναι ὁ μόνος ποὺ κατ' εἰκόνα τῆς τρισυπόστατης φύσεως ἔχει νοῦ καὶ λόγο καὶ πνεῦμα ζωοποιὸ τοῦ σώματος, ἐπειδὴ ἔχει καὶ τὸ ζωοποιούμενο σώμα.

Ὅπως λοιπόν, ἀφοῦ φανερώθηκε ἡ ὕψιστη καὶ παντουργὸς Τριὰς τὴ στιγμὴ ποὺ ἀναπλασσόταν ἡ φύσις μας στὸν Ἰορδάνη, σὰν εἶδος ἀρχετύπου τῆς κατὰ τὴν ψυχὴ μας εἰκόνος, οἱ μὲν βαπτίζοντες κατὰ Χριστὸν μετὰ τὸν Χριστὸ βαπτίζουν μὲ τρεῖς καταδύσεις, ἐνῶ ὁ Ἰωάννης βάπτιζε μὲ μία κατάδυσι. Κι' αὐτό ἐπισημαίνοντας ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγει «ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀνέβηκε ἀμέσως ἀπὸ τὸ ὕδωρ.

«Καὶ ἰδού», λέγει, δηλαδὴ χωρὶς νὰ βγῆ ἀπὸ τὸ ὕδωρ ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἀναδυθῆ μόνο, «τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί». Συγκεντρώσατε λοιπὸν τὴ διάνοιά σας, παρακαλῶ ἀδελφοί, καὶ προσέχετε μὲ ἀκρίβεια τοῦ νοῦ, ὥστε νὰ κατανοήσετε τήν δύναμι τοῦ μυστηρίου τοῦ κατὰ Χριστὸν βαπτίσματος. Διότι ἡ κατάδυσις τοῦ Χριστοῦ στὸ ὕδωρ καί ἡ κάτω ἀπὸ αὐτό τοποθέτησίς του, ὅταν βαπτιζόταν, προϋπεδείκνυε τὴν κατὰβασί του στὸν ἅδη.

Εὐλόγως καὶ συνεπῶς λοιπόν, ὅταν ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ ὕδωρ, ἀμέσως τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί· ἐπειδὴ καὶ κατὰ τὴν κάθοδο στὸν ἅδη, ὅπου ἔγινε γιὰ χάρι μας ὑπόγειος, καθὼς ἐπανερχόταν ἀπὸ ἐκεῖ, ἄνοιξε ἀπὸ ἐκεῖ τὰ πάντα γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὄχι μόνο τὰ ἔγγεια καὶ τὰ περίγεια, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἀνώτατο οὐρανό, στὸν ὁποῖο ἔπειτα, ὅταν ἀναλήφθηκε σωματικῶς, «εἰσῆλθε πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν». Ὅπως δηλαδὴ διὰ τοῦ μυστικοῦ ἄρτου καὶ τοῦ ποτηρίου προϋπέδειξε τὸ σωτήριο πάθος του καὶ ἔπειτα παρέδωκε τὸ μυστήριο τοῦτο στοὺς πιστοὺς νὰ τὸ τελοῦν γιὰ τὴ σωτηρία, ἔτσι προϋπέδειξε καὶ τὴν κάθοδό του στὸν ἅδη καὶ τὴν ἀνὰβασί του ἀπὸ ἐκεῖ μυστικῶς διὰ τοῦ βαπτίσματός του τούτου, καὶ ἔπειτα τὸ παρέδωσε στοὺς πιστοὺς νὰ τὸ τελοῦν γιὰ τὴ σωτηρία. Στὸν ἑαυτὸ του μὲν παρεῖχε ἔτσι τὰ ἐπώδυνα καὶ δύσκολα, σ' ἐμᾶς δὲ ἐχάριζε τὴν κοινωνία τῶν παθημάτων του εὐθὺς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ διὰ τῶν ἀνώδυνων τούτων μέσων καὶ μᾶς καθιστοῦσε κατὰ τὸν ἀπόστολο συμφύτους μὲ τὸ ὁμοίωμα τοῦ θανάτου του, ὥστε στὸν καιρὸ νὰ μᾶς καταξιώση καὶ τῆς ὑπεσχημένης ἀναστάσεως .

Ἔχοντας δηλαδὴ σὰν ἐμᾶς ψυχὴ καὶ σῶμα, ποὺ ἀνέλαβε ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ χάρι μας, διὰ μὲν τοῦ σώματος ὑπέστη τὸ θάνατο καὶ τὴν ταφὴ ὑπὲρ ἡμῶν, κι' ἀνέδειξε τὴν ἔγερσι ἀπὸ τὸν τάφο σὰν δύναμι ἀθανασίας καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος, καὶ μᾶς παρέδωσε νὰ τελοῦμε τὴν ἀναίμακτη θυσία σὲ ἀνάμνησι τούτων καὶ δι' αὐτῆς νὰ καρπωνώμαστε τὴ σωτηρία· διὰ δὲ τῆς ψυχῆς κατῆλθε στὸν ἅδη καὶ ἐπανῆλθε ἀπὸ αὐτόν, μεταδίδοντας σὲ ὅλους φῶς ἀΐδιο καὶ ζωὴ καὶ γιὰ δεῖγμα τούτου μᾶς παρέδωσε νὰ τελοῦμε τὸ θεῖο βάπτισμα καὶ διὰ μέσου αὐτοῦ νὰ καρπωνώμαστε τὴ σωτηρία· καὶ μάλιστα νὰ τὴν καρπωνώμαστε μὲ τὸ καθένα ἀπὸ τὰ δύο μυστήρια καὶ μὲ τὰ δύο στοιχεῖα, τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, μυούμενα καὶ δεχόμενα σπέρματα ἀκήρατης ζωῆς. Πραγματικὰ ἀπὸ τὰ δύο αὐτά ἐξαρτᾶται ὅλη ἡ σωτηρία μας, ἀφοῦ ὅλη ἡ θεανδρικὴ οἰκονομία στὰ δύο αὐτά συγκεφαλαιώνεται.

«Τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί». Δὲν εἶπε ὁ οὐρανός, ἀλλὰ «τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί», δηλαδὴ ὅλοι, ὅλα τὰ ἐπάνω, γιὰ νὰ μὴ νομίσης, βλέποντας τὰ ἄνω κι' ἐπάνω ἀπὸ ἐμᾶς ἐπικείμενα, ὅτι ὑπάρχει κάτι ποὺ εἶναι ὑπερκείμενο καὶ ἀνώτερο. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἐννοήσης καὶ ἐπιγνώσης ὅτι ὑπάρχει μία μόνο φύσις καὶ δεσποτεία ποὺ ἀπὸ τὴν ὑπὲρ τὸν οὐρανό γύρω ἀπειρία φθάνει μέχρι καὶ τῶν μέσων τοῦ σύμπαντος καὶ τῶν ἰδικῶν μας ὁρίων, δηλαδὴ γεμίζει τὰ πάντα καὶ δὲν ἀφήνει τίποτε ἔξω ἀπὸ ἑαυτὴν καὶ συγκρατεῖ καὶ περιέχει τὰ πάντα σωτηρίως καὶ ὑπερεκτείνεται πέρα ἀπὸ τὰ πάντα, ἀναγνωρίζεται ὅμως ἀπορρήτως σὲ τρεῖς συναφεῖς χαρακτῆρες.

«Τοῦ ἀνοίχθηκαν λοιπὸν οἱ οὐρανοί», γιὰ νὰ δειχθῆ φανερώτατα ὅτι αὐτός εἶναι ποὺ καὶ πρὸ τῶν οὐρανῶν ὑπάρχει, μᾶλλον δὲ ποὺ εἶναι καὶ πρὶν ἀπὸ ὅλα τὰ ὄντα καὶ εἶναι πρὸς τὸν Θεὸ καὶ εἶναι Θεὸς καὶ εἶναι Θεοῦ Λόγος καὶ Υἱός καὶ οὔτε τὸν Πατέρα ἔχει προγενέστερό του καὶ ἔχει μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα ὄνομα τὸ ἐπάνω ἀπὸ κάθε ὄνομα καὶ ἀπὸ κάθε λόγο. Διότι, ὅταν ὅλα τὰ φαινόμενα μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Πατρὸς στὸν οὐρανό, ἐγκόσμια καὶ ὑπερκόσμια, ἐσχίσθηκαν καὶ ἦσαν πεταμένα τὰ πρῶτα δίπλα στὰ ἄλλα, μόνο αὐτός παρουσιαζόταν συνημμένος μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα, ἀφοῦ καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ σύστασι τῶν ὄντων ὑπῆρχε μαζὶ μὲ αὐτούς.

«Τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί», ὅπως δὲ λέγει ὁ Μάρκος, ἐσχίσθηκαν. Διότι λέγει, «ἀνεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ὕδωρ, εἶδε τοὺς οὐρανούς νά σχίζωνται». Πῶς λοιπόν ὁ μὲν ἕνας εἶπε, ἀνοίχθηκαν, ὁ δὲ ἄλλος, ἐσχίσθηκαν; Γιὰ νὰ μὴ διαφύγη τὴν προσοχὴ τῶν συνετῶν ἀκροατῶν ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ μυστηρίου εἶναι διπλή. Πραγματικὰ μὲ τὴν ἔκφρασι ὅτι ἀνοίχθηκαν μᾶς ἔδειξε ὅτι οἱ οὐρανοί ἦσαν κλειστοὶ προηγουμένως λόγω τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς παρακοῆς μας πρὸς τὸ Θεό. Διότι ἔχει γραφῆ ὅτι ὁ οὐρανός ἀποκλείσθηκε γιὰ τὸν Ἀδάμ, ὅταν παρήκουσε στὸ Θεὸ καὶ ἄκουσε ἀπὸ αὐτόν ὅτι «γῆ εἶσαι καὶ στὴ γῆ θὰ μεταβῆς». Εὐλόγως λοιπὸν ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί στὸν Χριστό, ποὺ παρουσιάσθηκε σὲ ὅλα ὑπήκοος καί, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε στὸν Ἴωαννη, ἐξεπλήρωσε ὅλη τὴ δικαιοσύνη καὶ προσφάτως διὰ τοῦ βαπτίσματος. Ἐπειδή δέ, ὅπως λέγει ὁ ἴδιος ὁ πρόδρομος τοῦ Κυρίου, «δὲν δίδει μὲ μέτρο τὸ Πνεῦμα ὁ Θεός, ἀλλὰ ὁ Πατὴρ ἀγαπᾶ τὸν Υἱό καὶ δίδει τὰ πάντα στὸ χέρι του, φαίνεται ὅτι ὁ Χριστὸς κατὰ σάρκα ἔλαβε ὅλη τὴν ἀμέτρητη καὶ ἄπειρη δὺναμι καὶ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος. Οἱ οὐρανοί ἔδειξαν ἐμπράκτως ὅτι ὅλη αὐτή ἡ δύναμις καὶ ἐνέργεια τοῦ θείου Πνεύματος εἶναι ἀχώρητος σὲ ὅλα τὰ κτιστά.

Γι' αὐτό καὶ ὅταν τούτη ἡ δύναμις φαινόταν καὶ ἦταν σὰν νὰ διάβαινε πρὸς τὴν θεοϋπόστατη ἐκείνη σάρκα, αὐτοί μὴ χωρώντας ἐσχίσθηκαν. Καλῶς λοιπὸν διεκήρυξε αὐτός ποὺ εἶπε πρὸς τὸν Θεό, «οὔτε ὁ οὐρανός δὲν εἶναι καθαρὸς ἐνώπιόν σου», ὡς οὐρανὸ ἐννoώντας τούς ἀγγέλους, τοὺς ἀρχαγγέλους, τὰ πολυόμματα Χερουβίμ, τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ, ὅλη τὴν ἄλλη ὑπερκόσμια φύσι. Εὐλόγως λοιπὸν οὔτε οἱ οὐρανοί, δηλαδὴ οἱ ἄγγελοι σ' αὐτόν, εἶναι καθαροὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τῶν οὐρανῶν, ἐπειδή, ἂν καὶ φωτίζεται διαπαντὸς ἀπὸ τὴν ὑψίστη καὶ δεσποτικὴ ἱεραρχία, ὑστεροῦν ὡς πρὸς τὴν ὑπερτέλεια καθαρότητα αὐτῆς. Μόνη δὲ ἡ δική μας ἐν Χριστῷ φύσις ὡς θεοϋπόστατη καὶ ὁμόθεη διαθέτει καθαρότητα ὑπερτελεία καὶ εἶναι, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, χωρητική κάθε λαμπρότητος καὶ ἀγλαΐας καὶ δυνάμεως καὶ ἐνέργειας τοῦ Θείου Πνεύματος. Ἑπομένως ὄχι μόνο οἱ οὐρανοί ἀνοίχθηκαν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἄγγελοι ὑποχώρησαν ἐμπρὸς στὴν τοιαύτη κάθοδο τοῦ Θείου Πνεύματος σ' αὐτόν.

«Ἄφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀνέβηκε ἀμέσως ἀπὸ τὸ ὕδωρ· καὶ ἰδού, τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί»· ὁ δὲ Λουκᾶς λέγει ὅτι εἶχε ἀνοιχθῆ ὁ οὐρανός, ὅταν ἀκόμη προσευχόταν ὁ Χριστός· διότι, λέγει, «ὅταν βαπτίσθηκε καὶ προσευχόταν ὁ Ἰησοῦς, ἀνοίχθηκε ὁ οὐρανός». Πραγματικὰ καὶ βαπτιζόμενος καὶ κατεβαίνοντας καὶ ἀνεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ὕδωρ προσευχόταν, διδάσκοντας ἐμπράκτως ὅτι, ὄχι μόνο ὁ ἱερεὺς καὶ λειτουργός τῶν μυστηρίων πρέπει νὰ προσεύχεται, ἀλλὰ καὶ αὐτός πού δέχεται τό μυστήριο πρέπει νὰ κάμη τοῦτο σὲ κάθε θεία τελετὴ· καὶ ἂν μὲν ὁ λειτουργός εἶναι τελειότερος κατὰ τὴν ἀρετὴ καὶ ἀναπέμπει ἐκτενέστερη εὐχή, δι' αὐτοῦ ἀνεβαίνει ἡ χάρις πρὸς τὸν ἀποδέκτη τοῦ Μυστηρίου, ἂν δὲ ὁ ἀποδέκτης εἶναι ἀξιώτερος καὶ προσεύχεται ἐκτενέστερα, ὁ θελητής τοῦ ἐλέους (τί ἄφατη χρηστότης κι' αὐτή!) δὲν ἀρνεῖται νὰ μεταδώση δι' αὐτοῦ ἀπὸ τὴ χάρι καὶ στὸν λειτουργό· ὅπως καὶ τώρα ἔγινε φανερὰ στὴν περίπτωσι τοῦ Ἰωάννη, πράγμα ποὺ καὶ αὐτός μαρτυρεῖ ὕστερα δημόσια, λέγοντας, «ὅλοι ἐμεῖς ἐλάβαμε ἀπὸ τὸ πλήρωμά του».

Γιατί ὅμως μόνο στὸν Ἰησοῦ ἀνοίχθηκε ὁ οὐρανός, ὅταν προσευχόταν, σὲ κανένα δὲ ἀπό τούς πρὸ αὐτοῦ; Τί λέγεις; αὐτός ποὺ ἀντιλήφθηκε τή θεανδρικὴ οἰκονομία τοῦ ἐνυποστάτου Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ἔμβρυο, καὶ ὄχι μόνο ἐπήδησε μαζί του μὲ ἀγαλλίασι θείου Πνεύματος ἀπὸ τὴν μητρικὴ κοιλιά, ἀλλὰ μετέδιδε χάρι καὶ στὴν κυοφοροῦσα μητέρα του, αὐτός ποὺ μόλις λύθηκε ἀπὸ ἐκεῖ ἔλυσε τὸ πατρικὸ στόμα ποὺ εἶχε δεθῆ γι' αὐτόν μὲ ἀφωνία κατόπιν προσταγῆς τοῦ ἀγγέλου, τὸ θρέμμα τῆς ἐρήμου, ὁ ὑψηλότερος ἀνάμεσα στὰ γεννήματα τῶν γυναικῶν καὶ ἀξιώτερος τῶν ἀπὸ ἀνέκαθεν προφητῶν, δὲν εἶναι ἱκανός νὰ λύση τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος (ὁ,τιδήποτε καὶ ἂν εἶναι αὐτός ὁ ἱμάς), καὶ θὰ ἦταν ἱκανός ν' ἀνοίξη τὸν οὐρανό, μᾶλλον δὲ τὰ ὑπερουράνια, κάποιος ἀπό τούς ὑστεροῦντας ἀπέναντι στὴν ἀξία του;

Γιὰ νὰ κατανοήσης δὲ τὸ ὕψος τῆς ὑπεροχῆς τοῦ τώρα βαπτιζομένου κατὰ σάρκα ἀπέναντι σὲ ὅλους, πρόσεξε κι' ἐκεῖνο· ὅτι «τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί», ἔχει γραφῆ, δείχθηκε δὲ σ' ἐμᾶς μὲ ἔργα ὅτι ὄχι μόνο οἱ οὐρανοί, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ κόλπος τοῦ Ὑψίστου Πατρὸς τοῦ ἀνοίχθηκε· διότι ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ φωνὴ ποὺ μαρτυροῦσε τὴν γνησιότητα τῆς υἱότητος . Οἱ δὲ οὐρανοί εἶναι κήρυκες τούτου, ἀφοῦ ἀνοίχθηκαν σὰν παγκόσμια στόματα, καὶ διατρανώνοντας ὄχι μόνο πρὸς τοὺς ἀγγέλους τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἐπάνω στὴ γῆ ἀνθρώπους τὴν ὁμοτιμία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ πρὸς τὸ ἀπὸ αὐτόν προελθόν ἐκπορευτῶς Πνεῦμα, κατὰ τὴν οὐσία καὶ δύναμι καὶ δεσποτεία πρὸς τὸ σύμπαν.

Εὐλόγως λοιπὸν μόνο γι' αὐτόν ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί ὅταν προσευχόταν ἐπειδὴ καὶ τὸ σφραγισμένο βιβλίο, τὸ ὁποῖο πιθανῶς ὑπαινίσσεται τὸν κλεισμένο προηγουμένως γιὰ μᾶς οὐρανό τοῦτον, κατὰ τὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννη, κανένας καὶ κάτω ἀπὸ τὴ γῆ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀνοίξη καὶ νὰ τὸ διαβάση· «κατώρθωσε δέ, λέγει, νὰ τὸ ἀνοίξη καὶ νὰ τὸ διαβάση μόνο ὁ Λέων ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα». Ποιὸς δὲ εἶναι ὁ Λέων ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα μᾶς τὸ ἐδίδαξε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ποὺ λέγει, «ἀνέβηκες ἀπὸ τὴ φυλή, υἱέ μου, σκύμνος τοῦ λέοντος Ἰούδα· ἀφοῦ ἐξάπλωσες, κοιμήθηκες σὰν λέων καὶ σὰν σκύμνος. Ποιὸς θὰ τὸν ξυπνήση; Δὲν θὰ λείψη ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα καί ἡγεμὼν ἀπό τοὺς μηρούς του, ἕως ὅτου ἔλθη αὐτός στὸν ὁποῖο ἀπόκειται ἡ ἀποστολή· καὶ αὐτός θὰ εἶναι προσδοκία τῶν ἐθνῶν», δηλαδὴ αὐτός ποὺ τώρα ἄνοιξε φανερὰ καὶ ὅλα τὰ ὑπερουράνια, ποὺ μόνος ἀνέγνωσε τούς ἀπό τούς αἰῶνες καὶ στοὺς αἰῶνες λόγους τῆς προνοίας, τοὺς ἀπόκρυφους στὸν πατρικὸ κόλπο θησαυροὺς τῆς σοφίας, τὰ ἀνεξερεύνητα βάθη καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Πνεύματος.

«Ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἀμέσως ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ ὕδωρ καὶ ἰδοὺ ἀνοίχθηκαν γι' αὐτόν οἱ οὐρανοί». Βλέπετε ὅτι τὸ ἅγιο βάπτισμα εἶναι πύλη τῶν οὐρανῶν πού εἰσάγει ἐκεῖ τούς βαπτιζομένους; Διότι δὲν εἶπε ἁπλῶς «ἀνοίχθηκαν», ἀλλὰ «ἀνοίχθηκαν γι' αὐτόν οἱ οὐρανοί»· ὅλα δὲ ὅσα ἔγιναν σ' αὐτόν, γιὰ μᾶς ἔγιναν. Γιὰ μᾶς λοιπὸν ἀνοίχθηκαν δι' αὐτοῦ οἱ οὐρανοί, ποὺ ἔχοντας ἀνοικτὲς τὶς πύλες προσμένουν τὴν εἴσοδό μας. Καὶ πρὶν ἀπό τούς ἄλλους μαρτυρεῖ τοῦτο ὁ πρωταγωνιστὴς ἀνάμεσα στοὺς μάρτυρες Στέφανος. Ἀφοῦ γονάτισε, προσευχόταν καί ἀτενίζοντας εἶδε ὅ,τι κανεὶς δὲν εἶδε πρὶν ἀπὸ τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ· «διότι ἀτενίζοντας εἶδε τοὺς οὐρανούς ἀνοιγμένους καὶ τὸν Ἰησοῦ στὴ δόξα τοῦ Πατρός», εἶδε ὄχι μόνο ἄρρητη δόξα καὶ τόπο ὑπερουράνιο, ἀλλὰ κι' αὐτόν τόν ποθούμενο μέσα στὴ δόξα τοῦ Πατρός, διὰ τῆς ὁποίας πρῶτος αὐτός ἀπό τούς μετὰ Χριστὸν εἶδε μακαρίως ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα δὲν εἶδε κανεὶς ἀπό τούς πρὸ Χριστοῦ, στὰ ὁποῖα κι' αὐτά ἀκόμη τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων φοβοῦνται νὰ παρακύψουν. Διότι τὸν εἵλκυσε ὁ ποθούμενος Ἰησοῦς ποθώντας νὰ εἶναι τοῦτος πρῶτος διάκονος στοὺς οὐρανούς καὶ πολὺ προτιμότερος ἀπὸ τὰ λειτουργικὰ πνεύματα, καθὼς καὶ πρῶτος μάρτυρας τῆς ἀθλήσεως. Γιὰ μᾶς λοιπὸν ἀνοίχθηκαν δι' αὐτοῦ οἱ οὐρανοί κι' ἐμᾶς καθάρισε διὰ τοῦ Ἑαυτοῦ του διότι δὲν χρειαζόταν ὁ ἴδιος κάθαρσι ἡ ἄνοιγμα.

Καὶ εἶδε ὁ Ἰωάννης, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ λέγη ὕστερα πρὸς τοὺς ἐρωτῶντες, «κι' ἐγώ εἶδα κι' ἐμαρτύρησα, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ»· εἶδε λοιπὸν ὁ Ἰωάννης τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νὰ κατεβαίνη σὰν περιστερὰ καί νά ἔρχεται σ' αὐτόν . Μαρτυρεῖ δὲ καὶ τῆς περιστερᾶς τὸ εἶδος τὴν καθαρότητα αὐτοῦ πρὸς τὸν ὁποῖο κατέβηκε· διότι τοῦτο τὸ ζῶο δὲν πετᾶ ἐπάνω ἀπὸ ἀκαθάρτους καὶ δυσώδεις τόπους· συνεπιβεβαιώνει δὲ καὶ μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Πατρὸς ἀπὸ ἄνω· «καὶ ἰδού», λέγει, δηλαδὴ μαζί μὲ τὸ εἶδος τῆς περιστερᾶς, καὶ «φωνὴ ἀκούεται ἀπό τούς οὐρανούς ποὺ λέγει, τοῦτος εἶναι ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, τὸν ὁποῖο ἐξέλεξα» , τοῦτος ποὺ τώρα δεικνύει τὸ Πνεῦμα μου ποὺ κατῆλθε καὶ μένει ἐπάνω του σὰν στὸν συναΐδιον Υἱό μου. Πραγματικὰ ὁ Πατήρ, χρησιμοποιώντας σὰν δάκτυλο τὸ συναΐδιο καὶ ὁμοούσιο καὶ ὑπερουράνιο Πνεῦμα του, φωνάζοντας καὶ δακτυλοδεικτώντας μαζί, ἀπέδειξε δημόσια καὶ ἐκήρυξε σὲ ὅλους ὅτι ὁ βαπτιζόμενος τότε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη στὸν Ἰορδάνη εἶναι ὁ ἀγαπητὸς του Υἱός.

Τὸ Πνεῦμα δὲν ἐφάνηκε μόνο σὰν πατρικὸς δάκτυλος μὲ τὸν ὁποῖο δακτυλοδεικτοῦσε, ἀλλὰ κατέβηκε καὶ ἕως αὐτόν τὸν δεικνυόμενο μὲ τὸν πατρικὸ δάκτυλο σὰν γιὰ νὰ τὸν ψεύση, καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ διέμεινε ἐπάνω σ' αὐτὸν διότι, λέγει, «ἐμαρτύρησε ὁ Ἰωάννης ὅτι, εἶδα τὸ Πνεῦμα νὰ κατεβαίνη σὰν περιστερὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό καὶ ἔμεινε ἐπάνω σ' αὐτόν». Καὶ δὲν ἔμεινε μόνο ἐπάνω σ' αὐτόν (καὶ μάρτυς εἶναι πάλι ὁ ἴδιος ποὺ λέγει, «ἀπὸ τὸ πλήρωμά του ἐλάβαμε ὅλοι ἐμεῖς»), ἀλλὰ καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ φανερὰ κάθοδο ἦταν μέσα σ' αὐτόν ἀφανῶς· τοῦτο ἄλλωστε μαρτυρεῖται καὶ ἀπό τούς ἀσώματους καὶ οὐράνιους ἀγγέλους, ἀπό τούς ὁποίους ὁ μὲν ἕνας λέγει πρὸς τὴν γυναῖκα ποὺ τὸν συνελάμβανε μὲ παρθενία «ὅτι τὸ ἅγιο Πνεῦμα θὰ ἐπέλθη σὲ σένα», ὁ δὲ ἄλλος πρὸς τὸν Ἰωσήφ γι' αὐτήν, «ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ ἔχει γεννηθῆ μέσα της προέρχεται ἀπὸ ἅγιο Πνεῦμα».

Ἐπειδὴ λοιπὸν αὐτά δὲν κηρύττονται ὡς ἁπλῆ συνάφεια, ἀλλὰ εἶναι καὶ κάποια ἀλληλουχία ὑπερφυὴς καὶ διηνεκὴς συγχρόνως, τελεία καὶ ἀσύγχυτη, ἔτσι καὶ αὐτός ἀναδεικνύεται γιὰ μᾶς ἕνας Θεὸς μὲ τρισυπόστατη καὶ παντοδύναμη θεότητα, ποὺ φανερώνεται ὅποτε καὶ ὅπως εὐδόκησε μόνος του, Πατὴρ ὑπερουράνιος, Υἱός ὁμοούσιος, Πνεῦμα ἅγιο ἐκπορευόμενο ἀπὸ τὸν Πατέρα καί ἀναπαυόμενο στὸν Υἱό, ποὺ καὶ τὴν ἕνωσι ἔχει ἀσύγχυτη καὶ τὴ διαίρεσι ἀμέριστη. Διότι δύο εἶναι αὐτοί ποὺ μαρτυροῦν, ὁ δὲ μαρτυρούμενος ἕνας· μαρτυροῦν δὲ καὶ τὴν θεότητά τους καὶ τὴν συμφυΐα μεταξύ τους καὶ τὴ διακρισι· τὴν μὲν θεότητα ἀπὸ τὴν ὑπερβατικὴ δεσποτεία, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐσχίσθηκαν ὅλοι οἱ οὐρανοί συγχρόνως, τὴν δὲ συμφυΐα ἀπὸ τὴν ἄκρα καὶ διηνεκῆ συνάφεια καὶ τὴν συμφωνία, τὴν δὲ διάκρισι διὰ τῆς διαφοροποιήσεως καὶ τῆς σχέσεως τῶν ὑποστατικῶν ὀνομάτων.

Ἀνεβάζεται μάλιστα καὶ τὸ ἀπό μᾶς πρόσλημμα πρὸς ἐκεῖνο τὸ ἀξίωμα, ἀφοῦ ὑπάρχει ἀχωρίστως μαζὶ μὲ τὸν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὥστε καὶ μετὰ τὴν ἐνανθρώπησί του οἱ προσκυνητὲς καὶ φωτιστικὲς ὑποστάσεις νὰ εἶναι τρεῖς, στὶς ὁποῖες ἐμεῖς πιστεύουμε καὶ βαπτιζόμαστε, τὸν μὲν παλαιὸ ἄνθρωπο ἐκδυόμενοι μὲ τὸ θεῖο βάπτισμα, ἐνδυόμενοι δὲ τὸν Χριστό, τὸν νέο Ἀδάμ, ὁ Ὁποῖος κατέστησε νέα τὴν ἔνοχη φύσι μας, ἀφοῦ τὴν παρέλαβε ἀπὸ παρθενικὰ αἵματα ὅπως εὐδόκησε, καὶ τὴν ἐδικαίωσε δι' Ἑαυτοῦ καὶ ἔπειτα ὅλους ὅσοι προῆλθαν κατὰ πνεῦμα ἀπὸ αὐτόν τούς ἐλευθέρωσε ἀπὸ ἐκείνη τὴν προγονικὴ κατάρα καὶ καταδίκη.

Τί λοιπόν; Ἐπειδὴ βέβαια ὁ μονογενὴς Υἱός τοῦ Θεοῦ δὲν ἔλαβε ἀπὸ ἐμᾶς ὑπόστασι, ἀλλὰ τὴν φύσι μας τὴν ὁποία ἀνεκαίνισε, ἀφοῦ ἑνώθηκε μὲ αὐτήν κατὰ τὴν ἰδικὴ του ὑπόστασι, δὲν μεταδίδει ἀπὸ τὴ χάρι του καὶ στὴν καθεμία ἀπό τίς ὑποστάσεις μας καὶ δὲν λαμβάνει ἀπὸ αὐτόν ὁ καθένας τὴν ἄφεσι τῶν ἁμαρτημάτων του; Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ κάμη ἀλλοιῶς αὐτός ποὺ «θέλει νὰ σωθοῦμε ὅλοι», αὐτός ποὺ «ἀφοῦ ἔκλινε τοὺς οὐρανούς κατῆλθε» ὑπὲρ ὅλων, καὶ πού, ἀφοῦ μὲ ἔργα καὶ λόγια καὶ παθήματα μᾶς ὑπέδειξε ὁδό σωτηρίας, ἀνῆλθε στοὺς οὐρανούς ἀπὸ ὅπου ἕλκει τοὺς πιστούς του; Ἀλλὰ τὴν μὲν φύσι, ποὺ τὴν ἀνακαίνισε ἀφοῦ τὴν προσέλαβε γιὰ μᾶς ἀπό μᾶς, τὴν ἔδειξε ἁγιασμένη καὶ δικαιωμένη, καὶ ὑπήκοο καθ' ὅλα στὸν Πατέρα, μὲ ὅσα αὐτός ἔπραξε κι' ἔπαθε κατὰ τὸ θέλημά του ἑνωμένος πρὸς αὐτήν κατὰ τὴν ὑπόστασι· ἀνακαίνισε δὲ τοῦ καθενὸς ἀπό μᾶς ποὺ πιστεύουμε σ’Αὐτόν, ὄχι μόνο τὴ φύσι, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπόστασι, καὶ μᾶς ἐχάρισε τὴν ἄφεσι τῶν ἁμαρτημάτων διὰ τοῦ θείου βαπτίσματος, διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν του, διὰ τῆς μετανοίας ποὺ ἐχάρισε στοὺς πταῖστες, καὶ διὰ τῆς μεταδόσεως τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματός του.

Μὲ τὸ νὰ εἴπη δὲ ὁ Πατὴρ ἀπὸ ἄνω περὶ τοῦ βαπτισθὲντος κατὰ σάρκα «αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, στὸν ὁποῖο εὐαρεστοῦμαι», ἔδειξε ὅτι ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀλλὰ ποὺ ἐλέχθηκαν πρωτύτερα διὰ τῶν προφητῶν, οἱ νομοθεσίες, οἱ ἐπαγγελίες, οἱ υἱοθεσίες, ἦσαν ἀτελῆ καὶ δὲν ἐλέχθηκαν οὔτε ἐτελέσθηκαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τούτου, ἀλλὰ ἀπέβλεπαν πρὸς τὸν τωρινὸ σκοπὸ καὶ διὰ τοῦ τελεσθέντος τώρα ἐτελειώθηκαν κι' ἐκεῖνα. Καὶ τί περιορίζομαι στὶς διὰ τῶν προφητῶν νομοθεσίες, τὶς ἐπαγγελίες, τὶς υἱοθεσίες; Διότι καὶ ἡ κατὰ τὴν ἀρχὴ θεμελίωσις τοῦ κόσμου πρὸς τοῦτον ἔβλεπε, τὸν κάτω μὲν βαπτιζόμενο ὡς υἱό ἀνθρώπου, ἀπὸ ἐπάνω δὲ μαρτυρούμενο ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς μόνο ἀγαπητὸ Υἱό, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγιναν τὰ πάντα καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ἔγιναν τὰ πάντα, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος.

Ἑπομένως καὶ ἡ ἐξ ἀρχῆς δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου γι' αὐτόν ἔγινε, ἀφοῦ ἐπλάσθηκε κατὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέση κάποτε νὰ χωρέση τὸ ἀρχέτυπο· καὶ ὁ νόμος στὸν παράδεισο γι' αὐτόν ἐδόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ· διότι δὲν θά τὸν ἔθετε ὁ νομοθέτης, ἂν ἐπρόκειτο νὰ μείνη ἀπραγματοποίητος διαπαντός. Καὶ τὰ ἔπειτα ἀπὸ αὐτόν λεχθέντα καὶ τελεσθέντα ὅλα σχεδὸν γι' αὐτόν ἔγιναν, ἂν δὲν εἴπη κανεὶς καλῶς ὅτι καὶ ὅλα τὰ ὑπερκόσμια, οἱ ἀγγελικὲς φύσεις καὶ τάξεις δηλαδὴ καὶ οἱ ἐκεῖ θεσμοθεσίες, πρὸς τοῦτον τὸ σκοπὸ τείνουν ἀπὸ τὴν ἀρχή, δηλαδὴ πρὸς τὴν θεανδρική οἰκονομία, τὴν ὁποία καὶ ὑπηρέτησαν, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἕως τὸ τέλος. Διότι εὐδοκία εἶναι τὸ κυριαρχικὸ καὶ ἀγαθὸ καὶ τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ· αὐτός δὲ εἶναι ὁ μόνος, στὸν ὁποῖο εὐδοκεῖ καὶ ἐπαναπαύεται καὶ ἀρέσκεται τελείως ὁ Πατήρ, «ὁ θαυμαστός του σύμβουλος, ὁ ἄγγελος τῆς μεγάλης βουλῆς του», αὐτός ποὺ ἀκούει καὶ ὁμιλεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα του καὶ παρέχει στοὺς εὐπειθεῖς ζωὴ αἰώνια.

Αὐτήν εἴθε νὰ ἐπιτύχωμε ὅλοι ἐμεῖς μέσα σ' αὐτόν τὸν βασιλέα τῶν αἰώνων Χριστό, στὸν Ὁποῖο πρέπει κάθε δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις μαζί μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα του καὶ τὸ πανάγιο καὶ ἀγαθὸ καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Γένοιτο.

Πηγή: Η Άλλη Όψη 

Καθόλου απίθανο η φετινή Δοξολογία στη Μητρόπολη να είναι και η τελευταία. Τελευταία διότι το επερχόμενο άθεο σύστημα εξουσίας, αν εκλεγεί βεβαίως, μάλλον θα κόψει σύριζα τον ομφάλιο λώρο με τη Μητέρα Εκκλησία και θα καταργήσει τέτοιου είδους τελετές, όπου ανάμικτα πολιτικά, στρατιωτικά, εκκλησιαστικά και συνδικαλιστικά όργανα θα συνυπάρχουν κάτω από τους θόλους των ιερών ναών της Ορθοδοξίας μας με προεξάρχοντα τον οικείο Μητροπολίτη.

Πιθανόν όμως να είναι και η τελευταία Δοξολογία για πολλούς του απερχομένου πολιτικού συστήματος των επαχθών μνημονίων, οι οποίοι φεύγουν και αφήνουν πίσω τους ερείπια κι ένα λαό καταστραμμένο, και οι οποίοι ναι μεν ευδοκούσαν στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, ήταν όμως ανακόλουθοι με τις εντολές του Ευαγγελίου. Κατάργησαν την Κυριακή αργία, νομοθέτησαν την καύση των νεκρών, υιοθέτησαν τον γάμο ατόμων του ιδίου φύλου και επέτρεψαν εν μέση Ελλάδι τις παρελάσεις της ντροπής.

Παρατηρούσαμε σήμερα σε μια επαρχιακή πόλη τη φετινή Δοξολογία. Από τη μια μεριά το σύνηθες πολιτικό προσωπικό, τα στελέχη πρώτης θέσης και κλάσης της εξουσίας, αγέρωχοι και επίσημοι, ανεπηρέαστοι από την κρίση και τα τέσσερα χρόνια που έφτυσε αίμα ο απλός λαός. Κι από την άλλη, όλους αυτούς που διήλθαν δια πυρός και σιδήρου.

Είδαμε τους χρυσοστόλιστους στρατιωτικούς, αξιωματικούς και άλλους βαθμοφόρους, με τα όπλα της πολυτελείας στα χέρια τους, απογυμνωμένους όμως από κάθε δύναμη και δόξα, με κομμένους τους μισθούς και διαρκώς υπ΄ ατμόν για μια νέα μετάθεση στο πλαίσιο και το πνεύμα του απαράδεκτου προγράμματος συγχωνεύσεων και καταργήσεων μονάδων.

Είδαμε τους αυτοδιοικητικούς με τη χαρά της σχετικά πρόσφατης λαϊκής εντολής ζωγραφισμένης στα πρόσωπά τους, χωρίς όμως αισιοδοξία και προοπτική, μιας και η κεντρική εξουσία εδώ και καιρό έστριψε την κάνουλα και στέρησε των παροχών σε δήμους και περιφέρειες.

Είδαμε και τους παπάδες, τους ιερείς, τα παπαδάκια του λαού, πληγωμένους και αυτούς από την αδιοριστία που επέβαλε η αιρετική τρόϊκα και υιοθέτησε η ορθόδοξη συγκυβέρνηση και κουρασμένους από τις συνεχείς μετακινήσεις στα κενά και τα άδεια από ιερέα χωριά. Μεταξύ τους και οι νέοι άμισθοι ηρωϊκοί ιερείς.

Μετά είδαμε τον πολύ λαό μας. Με τα σβησμένα πρόσωπα και την αγωνία για το αύριο. Γνωριζόμαστε εξάλλου στις μικρές πόλεις. Συνωστισμένος ο λαός μέσα στη μεγάλη εκκλησία, χωρίς διάθεση όμως και εύλογη περιέργεια να δεί ποιος επίσημος μπήκε αυτή τη στιγμή. Μάτια στενοχωρημένα και υψωμένα στον Παντοκράτορα, στυλωμένα με πόνο στις εικόνες του τέμπλου. Ένας λαός χτυπημένος και ζαρωμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει πλέον και προσβλέπει στο καταφύγιο του Θεού και αναμένει τον παρηγορητικό και οδηγητικό λόγο της Εκκλησίας.

Εκεί ήταν και όλοι οι άλλοι: οι άνεργοι νέοι και οι νεόπτωχοι γέροντες, οι υποαπασχολούμενοι μεσήλικες με τα ίδια πάντα ρούχα, τα νέα τα παιδιά με τα τζίν και τα μπουφάν, ο φαρμακοποιός που δεν αντέχει άλλο να δίνει δωρεάν φάρμακα, κάποιοι μαθητές με χλωμά πρόσωπα, οι νοικοκυρές που σκέφτονται τι θα μαγειρέψουν το μεσημέρι, ας είναι και γιορτινή ημέρα. Χτές βράδυ συνέχιζαν και έπαιρναν τηλέφωνο στο φιλόπτωχο, μήπως υπάρχει κάτι για να κάνουν πρωτοχρονιά. Οι επίτροποι πλέον ούτε δίσκο βγάζουν ούτε ενοχλούνται που πολλοί παίρνουν κεριά χωρίς να ρίχνουν κάτι στο παγκάρι.

Κι έξω από το ναό, πάλι οι συμπαθείς τσιγγάνοι και άλλοι φτωχοί, εκτεθειμένοι στο άπειρο κρύο της μέρας να προσπαθούν να μαζέψουν κάποια ψωροευρώ για να φάνε κάτι και αυτοί χρονιάρες μέρες που είναι.

Κανένας δεν ξέρει τι θα γεννήσει ο επόμενος μήνας…

Είναι τόσο τραυματισμένος και αγανακτισμένος ο ευσεβής λαός μας, που μπορεί να επιλέξει και αθέους ακόμη να τον κυβερνήσουν, προκειμένου να σταματήσει η ταλαιπωρία του. Γι αυτό και η οδύνη του λαού μας αυξάνει, γιατί βρίσκεται σε υπαρξιακό δίλημμα. Είναι τρομερά δύσκολο να επιστρέψει ξανά στις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον ξεγέλασαν, τον αφαίμαξαν, τον αγνόησαν και αποφάσισαν σε βάρος του χωρίς να τον ρωτήσουν. Εξίσου δύσκολο είναι να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε ανθρώπους άσχετους με την πίστη και την Εκκλησία. Μπορεί ίσως να ξεστρατίσει σε μικρότερους σχηματισμούς. Γι αυτό η φετινή για την Πρωτοχρονιά δοξολογία μπορεί να είναι και η τελευταία, έτσι όπως την ξέραμε τόσα χρόνια.

Κι ένα τελευταίο: οι ακριβοπληρωμένοι κάλαμοι και τα αργυρώνητα μικρόφωνα από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλούν για τον ευτελισμό των θεσμών και την αλλοίωση της δημοκρατίας μας. Κόπτονται για τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και για την καταπάτηση άρθρων του Συντάγματος.

Αλήθεια δεν ήταν καταρράκωση του θεσμού του ανώτατου - χωρίς εξάλλου καμμιά ουσιαστική εξουσία - πολιτειακού άρχοντα, όταν του πήγαιναν και υπέγραφε όλα τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα εν μια νυκτί αφού προηγουμένως είχαν υποβαθμίσει την κοινοβουλευτική λειτουργία και ποδηγετήσει την δικαστική; Και δεν ήταν κατάργηση του Συντάγματος όταν εκχωρήθηκε η εθνική κυριαρχία και δεσμεύτηκαν για αιώνες οι επερχόμενες γενεές χωρίς ένα δημοψήφισμα;

Ο λαός μας αυτή τη στιγμή είναι ένα ηφαίστειο που βράζει και αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν μόνο οι απλοί πνευματικοί του πατέρες που στέκονται όλα αυτά τα χρόνια δίπλα του και σηκώνουν μαζί του το σταυρό της μνημονιακής κατιοχής.

«Σώπα, όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες…»

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας 

Με αφορμή την προσωρινή μου (ελπίζω) διαμονή στην Γερμανία, ανέσυρα από την μνήμη μου ένα παλαιότερο γεγονός από την πρώτη περίοδο που έζησα και εργάστηκα στην χώρα (1995-2003). Γεγονός το οποίο συνέβη σε μια χώρα όπου ζουν και εργάζονται άνθρωποι πολλών εθνικών κοινοτήτων, με κυριότερη (λόγω πληθυσμού) την τουρκική.

 Η αλλοίωση της θέλησης ενός λαού

Συνέβη στις εθνικές εκλογές του 2002, όταν ο υποψήφιος της Κεντροδεξιάς (CDU-CSU), Βαυαρός Χριστιανοκοινωνιστής Έντμουντ Στόιμπερ, έχασε για κάτι χιλιάδες ψήφους από τον σοσιαλιστή (SPD) καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ. Το πως όμως έχει τεράστια σημασία. Δύο γεγονότα ανέτρεψαν όλες τις δημοσκοπήσεις, που «έδειχναν» το συνασπισμό των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (CSU) και των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) εταίρων τους, 10 ολόκληρες μονάδες μπροστά από τους Σοσιαλιστές (SPD), λίγες μόνο μέρες προ των εκλογών. Το πρώτο, ήταν η φωτογραφία του καγκελαρίου Σρέντερ που τον εμφάνιζαν με λαστιχένιες μπότες ως τον καβάλο κι ένα φτυάρι στο χέρι, να «βοηθάει» τους κατοίκους της Δρέσδης που είχε πληγεί από πλημμύρες κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, να ανακόψουν την πορεία του νερού. Δεν θυμάμαι εφημερίδα, τηλεοπτικό κανάλι και διαδικτυακό τόπο που δεν δημοσίευσε αυτήν την φωτογραφία. Μια φυσική καταστροφή, λοιπόν, ανέδειξε το «κοινωνικό» πρόσωπο του καγκελαρίου.

 Έφτανε όμως αυτό; Μάλλον όχι. Χρειαζόταν και κάτι άλλο ο καγκελάριος για να κερδίσει τις εκλογές. Αυτό το «κάτι άλλο», όμως δεν τον ανησυχούσε: Το είχε λύσει λίγα χρόνια πριν, όταν χορηγούσε με νόμο, παρά την αντίδραση των Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών, γερμανικά διαβατήρια σε περίπου 1.000.000 Τούρκους της Γερμανίας στα πλαίσια της «ελάφρυνσης» των κριτηρίων για την Πολιτογράφηση αλλοδαπών. Να σημειωθεί εδώ ο δεδομένος φιλοτουρκισμός των Γερμανών σοσιαλιστών καθώς και ότι οι δημοσκόποι ξεγελάστηκαν από τις αλλοπρόσαλλες ή ακόμα και τις μη-απαντήσεις των νέων Γερμανών υπηκόων τουρκικής καταγωγής. Είναι πασίγνωστη η αντικοινωνικότητα των Τούρκων στην Γερμανία, όταν πρόκειται να συναναστραφούν με Γερμανούς και γενικά με μη-Τούρκους.

 Παρ’ όλη βέβαια την «ελάφρυνση», οι Τούρκοι είχαν κατηγορήσει ακόμη και τους σοσιαλιστές, ότι ο νόμος τους βάζει αυστηρά κριτήρια και σαν παράδειγμα έφερναν μια παράγραφο του νομοσχεδίου που προέβλεπε ότι ο υποψήφιος για την κτίση της γερμανικής ιθαγένειας έπρεπε να γνωρίζει την γερμανική γλώσσα επαρκώς (genug). Οι ... αθεόφοβοι, ούτε εξετάσεις στην γλώσσα της χώρας που τους φιλοξενούσε και τους έκανε την τιμή να τους πολιτογραφήσει, δεν θέλανε. Έτσι αντιλαμβανόταν την φιλοξενία οι Τούρκοι! Έτσι και διαβατήρια πήραν και SPD ψήφισαν μαζικά κι έκαναν την διαφορά. Υπολογίζεται ότι το 98% των Τούρκων που ζουν στην Γερμανία ψήφισαν SPD. Άντε μετά ο καγκελάριος της Γερμανίας κι όχι των Γερμανών πλέον, να ασκήσει εθνική πολιτική στα θέματα που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Γερμανίας. Ο Δούρειος Ίππος είναι εντός των τειχών και ο κάθε Γερμανός καγκελάριος θα πρέπει να έχει στο νου του και τους «γερμανοποιημένους» Τούρκους όταν παίρνει αποφάσεις.

 Ο αντίλογος που υπάρχει σε όσες συζητήσεις έχω κάνει για το θέμα, είναι ο εξής: «Και που ξέρεις εσύ κ. Τζιόπα ότι οι Τούρκοι επηρέασαν το αποτέλεσμα; Ήσουν μέσα στα παραβάν και ξέρεις τι ψήφισαν»; Αφελέστατο, για να μην πω ηλιθιότατο ερώτημα. Δηλαδή είναι κάποιος Τούρκος της Γερμανίας και έχει να επιλέξει ανάμεσα σε ένα κόμμα που προσφέρει τα πάντα σε αυτόν, την οικογένειά του και στην Μητέρα-Πατρίδα του κι απέναντί του ακριβώς το αντίθετο. Θα πρέπει να είναι ή προδότης ή ηλίθιος για να επιλέξει το δεύτερο. Οι Τούρκοι φημίζονται για πολλά άσχημα πράγματα ιστορικά, όπως σφαγές και γενοκτονίες κατά συρροή. Προδότες όμως και ηλίθιοι δεν υπήρξαν ποτέ. Πλην αυτού, οι τίτλοι των γερμανικών M.M.E. την επομένη των εκλογών μετά από τις αναλύσεις των ειδικών εκλογολόγων ήταν εντελώς κατατοπιστικοί για το τι είχε συμβεί: «Τούρκοι και Πλημμύρες έσωσαν το Σρέντερ».

 Η ιθαγένεια μείζον εθνικό ζήτημα

Επειδή το διαβατήριο είναι ένα «χαρτί» το οποίο δεν συνοδεύεται απαραίτητα κι από εθνική συνείδηση, είναι εύκολο να αντιληφθεί ο καθένας το πόσο «δημοκρατικά» θα εκλέγονται οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα μια και ο νόμος για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας έρχεται. Καθήκον όλων των δυνάμεων που επικαλούνται την διατήρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας είναι να αναδείξουν το θέμα της ιθαγενείας σε μείζον εθνικό ζήτημα. Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα διότι το μείγμα γίνεται εκρηκτικό και απειλείται ευθέως η βιολογική συνέχεια του έθνους.

Πηγή: DefenceNews

Ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης κατοχυρώνεται στὸ ἄρθρο 14 τοῦ Συντάγµατος. Σύµφωνα µὲ τὴν παράγραφο 1 τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ἡ ἐλευ­θερία ἔκφρασης περιλαµβάνει τὸ δικαίωµα τοῦ καθενὸς νὰ ἔχει, νὰ λαµβάνει, νὰ διαµορφώνει, νὰ ἐκφράζει καὶ νὰ διαδίδει «τοὺς στοχασµούς του», δηλαδὴ ἀπόψεις, αἰσθήµατα, ἀλλὰ καὶ ὡς ἕνα σηµεῖο πληροφορίες, χωρὶς νὰ ὑφίσταται καµία δυσµενῆ ἔννοµη συνέπεια, πολὺ δὲ περισσότερο ποινικὴ τιµωρία.

Στὸ προηγούµενο ἄρθρο σχετικὰ µὲ τὸ νόµο «γιὰ τὴν καταπολέµηση ὁρισµένων µορφῶν καὶ ἐκδηλώσεων ρατσισµοῦ καὶ ξενοφοβίας µέσῳ τοῦ ποινικοῦ δικαίου», τὸ γνωστό µας πιὰ ἀντιρατσιστικὸ νόµο, ἐξετάσα-µε τὴ συνταγµατικότητα τοῦ τρόπου θέσπισης καὶ τοῦ περιεχοµένου του ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τῆς ἀρχῆς τῆς νοµιµότητας καὶ καταλήξαµε στὸ συµπέρασµα πὼς ὑπάρχει σοβαρὸς κίνδυνος νὰ ὁδηγήσει ὁ νόµος αὐτός σὲ αὐταρχικὴ ἄσκηση τῆς ποινικῆς ἐξουσίας ἐκ µέρους τῆς Πολιτείας. Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ ἐξετάσουµε τὴ συνταγµατικότητα τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόµου σὲ σχέση µὲ τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας.

Ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης κατοχυρώνεται στὸ ἄρθρο 14 τοῦ Συντάγµατος. Σύµφωνα µὲ τὴν παράγραφο 1 τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ἡ ἐλευ­θερία ἔκφρασης περιλαµβάνει τὸ δικαίωµα τοῦ καθενὸς νὰ ἔχει, νὰ λαµβάνει, νὰ διαµορφώνει, νὰ ἐκφράζει καὶ νὰ διαδίδει «τοὺς στοχασµούς του», δηλαδὴ ἀπόψεις, αἰσθήµατα, ἀλλὰ καὶ ὡς ἕνα σηµεῖο πληροφορίες, χωρὶς νὰ ὑφίσταται καµία δυσµενῆ ἔννοµη συνέπεια, πολὺ δὲ περισσότερο ποινικὴ τιµωρία. Ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόµος καθιστᾶ ποινικὸ ἀδίκηµα τὴ δηµόσια, προφορικὴ ἢ διὰ τοῦ τύπου ἢ µέσῳ διαδικτύου ἢ µὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο τρόπο ἐκφορὰ ρατσιστικοῦ καὶ ξενοφοβικοῦ λόγου. Ἐνέχει ἑποµένως τὸν κίνδυνο νὰ προσβάλλει τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης.

Ἡ τελευταία δὲν εἶναι βεβαίως ἀπεριόριστη. Κατὰ τὴν ἄσκησή της πρέπει νὰ τηρεῖται τὸ Σύνταγµα καὶ οἱ νόµοι. Ρητὰ ὁρίζει ἡ παράγραφος 1 τοῦ ἄρθρου 14: «Καθένας µπορεῖ νὰ ἐκφράζει καὶ νὰ διαδίδει προφορικά, γραπτὰ καὶ διὰ τοῦ τύπου τοὺς στοχασµούς του, τηρώντας τοὺς νόµους τοῦ Κράτους». Ὡς νόµοι τοῦ Κράτους νοοῦνται, βεβαίως, µόνο οἱ σύµφωνοι µὲ τὸ Σύνταγµα νόµοι. Πῶς εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν νὰ περιορίσει τὴν ἐλευθερία ἔκφρασης ἕνας νόµος ποὺ ἀντίκειται στὴ συνταγµατικὰ κατοχυρωµένη ἀρχὴ τῆς νοµιµότητας;

Ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης πρέπει νὰ ἀσκεῖται µέσα στὰ ὅρια τῆς ἑκάστοτε ἰσχύουσας συνταγµατικῆς τάξης. Πρέπει, ἐπίσης, νὰ ἀσκεῖται µὲ σεβασµὸ στὰ ἄλλα ἀνθρώπινα δικαιώµατα, ἰδίως στὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητας. Προσωπικότητα εἶναι τὸ σύνολο τῶν ἀγαθῶν ποὺ συνθέτουν τὴν ὑπόσταση τοῦ προσώπου καὶ εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεµένα µὲ αὐτήν. Ἡ φυλή, τὸ φῦλο, ἡ θρησκεία, οἱ γενεαλογικὲς καταβολές, ἡ ἐθνικὴ καταγωγή, ὁ σεξουαλικὸς προσανατολισµός, ἡ ἀναπηρία παρουσιάζονται στὸν ἀντιρατσιστικὸ νόµο ὡς στοιχεῖα προσδιοριστικά τοῦ προσώπου, ἐνῶ εἶναι µερικὲς µόνο ἐκφάνσεις τῆς προσωπικότητας. Βεβαίως, ὡς ἐκφάνσεις τῆς προσωπικότητας οἱ παραπάνω ἰδιότητες εἶναι ἄξιες προστασίας ἔναντι προσβολῶν διὰ λόγου. Τὸ ἐρώτηµα ποὺ τίθεται ἐδῶ εἶναι ποιὰ θὰ εἶναι τὰ µέσα τῆς προστασίας καὶ εἰδικότερα ἂν ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόµος εἶναι µέσο ἀναγκαῖο καὶ ἱκανὸ νὰ προστατεύσει τοὺς φορεῖς τῶν ἰδιοτήτων αὐτῶν.

Ἕνα πρῶτο µέσο προστασίας τῆς προσωπικότητας ἀπὸ προσβολὲς διὰ τοῦ τύπου εἶναι τὸ δικαίωµα ἀπαντήσεως ποὺ προβλέπεται στὴν παρ. 5 τοῦ ἀρ. 14 τοῦ Συντάγµατος. Πρόκειται γιὰ τὴ δυνατότητα ποὺ παρέχεται σὲ κάθε πρόσωπο τὸ ὁποῖο θίγεται στὴν προσωπικότητά του ἀπὸ δηµοσίευµα στὸν τύπο νὰ ἐκθέσει ἐγγράφως τὴν ἐπὶ τοῦ θέµατος ἄποψή του στὴν ἴδια ἐφηµερίδα ἢ περιοδικό. Τὸ δικαίωµα αὐτὸ ρυθµίζεται λεπτοµερῶς ἀπὸ τὸν νόµο «περὶ Τύπου» (Ν. 1092/1938) καὶ  εἶναι γενικὸ καὶ ἀπόλυτο. Ἀσκεῖται δηλαδὴ ἀπὸ ὁποιοδήποτε πρόσωπο, ἀνεξαρτήτως τοῦ παρανόµου τῆς προσβολῆς καὶ ἀνεξαρτήτως δόλου ἢ ἀµέλειας τοῦ συντάκτη. Μπορεῖ νὰ ἀσκηθεῖ ἀκόµα καὶ ὅταν τὸ δηµοσίευµα δὲν περιλαµβάνει ψευδῆ στοιχεῖα γιὰ τὸν κατονοµαζόµενο, διότι, πέρα ἀπὸ τὴ διόρθωση τῆς ἐσφαλµένης εἰκόνας ποὺ προβάλλεται, σκοπός του εἶναι καὶ ἡ παρουσίαση τῶν δύο ἀντιτιθέµενων ἀπόψεων σχετικὰ µὲ τὸ συγκεκριµένο θέµα.

Ἀντίστοιχο δικαίωµα ἐπανόρθωσης τῆς προσβολῆς παρέχεται ἀπὸ τὸ προεδρικὸ διάταγµα 100/2000 σὲ κάθε πρόσωπο, τοῦ ὁποίου προσβάλλεται ἡ προσωπικότητα ἀπὸ τὸ περιεχόµενο ραδιοφωνικῆς ἢ τηλεοπτικῆς ἐκποµπῆς, ἀνεξαρτήτως ἰθαγένειας.

Τὸ πρόσωπο τοῦ ὁποίου θίγεται ἡ προσωπικότητα µπορεῖ νὰ ἀσκήσει –ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δικαίωµα ἀπάντησης καὶ ἐπανόρθωσης– καὶ ὁρισµένες ἀγωγές. Πρῶτον, ἀγωγὴ γιὰ ἄρση τῆς προσβολῆς καὶ µὴ ἐπανάληψής της στὸ µέλλον. Δεύτερον, ἀγωγὴ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς βλάβης. Ἡ ἀγωγὴ αὐτὴ ἐπιτρέπει στὸν θιγόµενο νὰ ἐπιτύχει τὴν καταδίκη τοῦ ἀντιδίκου του σὲ καταβολὴ χρηµατικοῦ ποσοῦ ὡς ἀντιστάθµισµα τοῦ ψυχικοῦ πόνου ποὺ τοῦ προκάλεσε ἡ προσβολή. Ἂν ἐξαιτίας τῆς προσβολῆς ὑπέστη τὸ θῦµα καὶ περιουσιακὴ ζηµία, µπορεῖ νὰ ἀσκήσει ἀγωγὴ ἀποζηµίωσης γιὰ τὴν ἀποκατάστασή της.

Τὰ παραπάνω συνιστοῦν µέτρα προστασίας τῆς προσωπικότητας ποὺ παρέχονται ἀπὸ τὸ ἰδιωτικὸ δίκαιο. Ὡστόσο, θὰ µποροῦσε κάποιος νὰ παρα­τηρήσει ὅτι σὲ περιπτώσεις σοβαρῶν προσβολῶν τῆς προ­σω­­πι­­κότητας ποὺ σχετίζονται µὲ τὶς προστατευόµενες ἀπὸ τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόµο ἰδιότητες καὶ διαταράσσουν τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη τὰ µέτρα αὐτὰ δὲν ἐπαρκοῦν ἀλλὰ ἀπαιτεῖται καὶ ποινικὸς κολασµὸς τῶν ἐπιλήψιµων πράξεων. Ἡ παρατήρηση αὐτὴ θὰ ἦταν καταρχὴν σωστή, ἀλλὰ τὸ ζήτηµα δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀντιµετωπιστεῖ µὲ ἕναν εἰδικὸ ἀντιρατσιστικὸ νόµο. Θὰ µποροῦσε νὰ καλυφθεῖ ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ ποινικοῦ κώδικα, καὶ ἰδίως τὶς διατάξεις τῶν ἐγκληµάτων κατὰ τῆς τιµῆς καὶ τῶν ἐγκληµάτων σχετικὰ µὲ τὴν ἐπιβουλὴ τῆς δηµόσιας τάξης (ἄρθρα 183-186 καὶ 189-192).

Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ εἰδικότερα στὴ θρησκεία, θὰ πρέπει νὰ παρατηρήσουµε ὅτι πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Σύνταγµα κατοχυρώνει τὴν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ λατρείας, ὑφίσταται στὸν ποινικὸ κώδικα εἰδικὸ σχετικὸ κεφάλαιο ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἐπιβουλὴ τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης». Παραθέτω ἐδῶ τὶς διατάξεις τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ:

«Ἄρθρο 198. ΚΑΚΟΒΟΥΛΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ  

1. Μὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν τιµωρεῖται ὅποιος δηµόσια καὶ κακόβουλα βρίζει µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὸ Θεό.

2. Ὅποιος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν περίπτωση τῆς παραγράφου 1, ἐκδηλώνει δηµόσια µὲ βλασφηµία ἔλλειψη σεβασµοῦ πρὸς τὰ Θεῖα, τιµωρεῖται µὲ κράτηση ἕως ἕξι (6) µῆνες ἢ µὲ πρόστιµο ἕως τρεῖς χιλιάδες (3.000) εὐρώ.

Ἄρθρο 199. ΚΑΘΥΒΡΙΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Ὅποιος δηµόσια καὶ κακόβουλα καθυβρίζει µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἢ ἄλλη θρησκεία ἀνεκτὴ στὴν Ἑλλάδα τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν.

Ἄρθρο 200. ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

1. Ὅποιος κακόβουλα προσπαθεῖ νὰ ἐµποδίσει ἢ µὲ πρόθεση διαταράσσει µίαν ἀνεκτὴ κατὰ τὸ πολίτευµα θρησκευτικὴ συνάθροιση γιὰ λατρεία ἢ τελετή, τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν.

2. Μὲ τὴν ἴδια ποινὴ τιµωρεῖται ὅποιος µέσα σὲ ἐκκλησία ἢ σὲ τόπο ὁρισµένο γιὰ θρησκευτικὴ συνάθροιση ἀνεκτὴ κατὰ τὸ πολίτευµα, ἐνεργεῖ ὑβριστικὰ ἀνάρµοστες πράξεις.

Ἄρθρο 201. ΠΕΡΙΥΒΡΙΣΗ ΝΕΚΡΩΝ

Ὅποιος ἀφαιρεῖ αὐθαίρετα νεκρὸ ἢ µέλη του ἢ τὴν τέφρα του, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν δικαίωµα νὰ τὰ φυλάξουν ἢ ἐνεργεῖ πράξεις ὑβριστικὰ ἀνάρµοστες σχετικὲς µὲ αὐτὰ ἢ µὲ τάφο τιµωρεῖται µὲ φυλάκιση µέχρι δύο ἐτῶν».

Βλέπουµε, λοιπόν, ὅτι τὸ ποινικὸ δίκαιο ἀντιµετωπίζει τὸ θέµα τῆς σύγκρουσης τῆς θρησκευτικῆς πίστης µὲ τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης. Ἐπίσης, ἔχει θεσπιστεῖ στὴν ἔννοµη τάξη µας πληθώρα εἰδικῶν προστατευτικῶν διατάξεων ποὺ ἀναφέρονται σὲ πράξεις ἢ ἐκδηλώσεις σχετικὲς µὲ διακρίσεις σὲ βάρος προσώπων. Δὲν θὰ τὶς ἀναφέρω ἐδῶ, γιὰ νὰ µὴν καταχραστῶ τὸ χῶρο τοῦ περιοδικοῦ. Ὅπως σηµείωσα στὸ προηγούµενο ἄρθρο µου, οἱ διατάξεις αὐτὲς παρατίθενται ἀναλυτικὰ στὴν ἔκθεση τῆς Κεντρικῆς Νοµοπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς (στὸ ἑξῆς ΚΕΝΕ) γιὰ τὸ ἀντιρατσιστικὸ νοµοσχέδιο. Τὸ ζητούµενο ἄλλωστε δὲν εἶναι νὰ παρατεθεῖ ἐδῶ το νοµικὸ πλαίσιο ποὺ ἀφορᾶ στὴν προστασία τῆς προσωπικότητας καὶ τὶς διακρίσεις σὲ βάρος προσώπων,  ἀλλὰ νὰ µελετηθεῖ αὐτὸ συνολικὰ καὶ συντονισµένα ἀπὸ τὴν Πολιτεία καὶ νὰ ἐπανεξεταστεῖ ἡ θέσπιση τοῦ νόµου 4285/2014.

Θὰ πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψιν τὸ ὅτι ὁ συγκεκριµένος νόµος δὲν εἶναι ὁ πρῶτος ἀντιρατσιστικὸς νόµος ποὺ θεσπίστηκε στὴν ἑλληνικὴ ἔννοµη τάξη. Προηγήθηκε ὁ ν. 927/1979 «περὶ κολασµοῦ πράξεων ἀποσκοπουσῶν εἰς φυλετικᾶς διακρίσεις». Γιὰ ποιὸ λόγο ἀντικαταστάθηκε ὁ νόµος αὐτὸς ἀπὸ τὸν 4285/2014; Στὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση τοῦ πρόσφατου ἀντιρατσιστικοῦ νόµου ἀναφέρεται ὅτι ὁ νόµος 927/2979 ἔχει ἐφαρµοστεῖ ἐλάχιστα καὶ κρίνεται ἀνεπαρκὴς στὴ σύγχρονη πολυπολιτισµικὴ κοινωνία. Πρέπει δὲ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἕνα ἐπικαιροποιηµένο καὶ βελτιωµένο νοµοθέτηµα. Τίθεται ἐδῶ το ἐρώτηµα: δὲ θὰ ἔπρεπε νὰ προβληµατίσει τὸ νοµοθέτη τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ παλαιὸς ἀντιρατσιστικὸς νόµος στὴ διάρκεια τῶν τριάντα πέντε ἐτῶν ἰσχύος του ἐφαρµόστηκε ἐλάχιστα; Γενικότερα, δὲ θὰ ἔπρεπε νὰ προβληµατίσει τὴν Πολιτεία τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐνῶ ἡ Ἑλληνικὴ ἔννοµη τάξη κάθε ἄλλο παρὰ στερεῖται θεσµικῶν µέσων καταπολέµησης τῶν ρατσιστικῶν φαινοµένων, τὰ µέσα αὐτὰ εἶναι στὴν πράξη ἀναποτελεσµατικά;

Ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόµος θὰ µποροῦσε, ἰδίως ἐν ὄψει τῆς δηµο­σιότητας ποὺ ἔχει λάβει καὶ τῶν αὐστηρῶν ποινῶν ποὺ προβλέπει, νὰ ἀποτελέσει ἕνα χρήσιµο ἐργαλεῖο γιὰ ὅσους προσβάλλονται ἀπὸ ρατσιστικὲς καὶ ξενοφοβικὲς συµπεριφορὲς καὶ εἰδικότερα γιὰ ἐµᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ἐναντίον ὅσων προσβάλλουν µὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. 

Ἔτσι, ὅµως, ὅπως εἶναι διατυπωµένος µᾶλλον κακὸ θὰ κάνει, παρὰ καλό. Καὶ αὐτὸ διότι, ὅπως τονίζει στὴν ἔκθεσή της ἡ ΚΕΝΕ «µὲ τὴ συγκεκριµένη καὶ σὲ πολλὰ σηµεῖα ἀόριστη διατύπωσή του… προσβάλλει τὸν πυρήνα τῆς συνταγµατικὰ κατοχυρωµένης ἐλευ­θερίας τῆς ἔκφρασης µὲ κίνδυνο νὰ ἐκτεθοῦν σὲ διώξεις καὶ νὰ τιµωρηθοῦν πρόσωπα ποὺ διατυπώνουν ἔστω καὶ µὲ ὀξὺ ὕφος ἀκόµα καὶ ἐπιστηµονικὲς ἀπόψεις..». Ὁ ἀντιρατσιστικὸς νόµος δὲν περιορίζει ἁπλᾶ τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης σὲ περιπτώσεις προσβλητικῶν γιὰ τὴν προσωπικότητα ρατσιστικῶν συµπεριφορῶν. Μὲ τὴν ἀόριστη διατύπωσή του δηµιουργεῖ τὸν κίνδυνο νὰ διωχθοῦν ποινικὰ πρόσωπα ἁπλᾶ καὶ µόνο ἐπειδὴ διατύπωσαν µία (ἐπιστηµονικὴ) ἄποψη. Στὴν οὐσία δηλαδὴ καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας.

Ἡ παραπάνω παρατήρηση τῆς ΚΕΝΕ ἀναφέρεται κυρίως στὸ ἄρ­θρο 2 τοῦ νόµου, τὸ ὁποῖο προβλέπει τὴν τιµωρία ὅποιου «µὲ πρό­θεση, προφορικὰ ἢ διὰ τοῦ Τύπου, µέσω τοῦ διαδικτύου ἢ µὲ ὁποιαδήποτε ἄλλο µέσο ἢ τρόπο, ἐπιδοκιµάζει, εὐτελίζει ἢ κακόβουλα ἀρνεῖται τὴ σοβαρότητα ἐγκληµάτων γενοκτονιῶν, ἐγκληµάτων πολέµου, ἐγκληµάτων κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας, τοῦ Ὁλοκαυτώµατος καὶ ἐγκληµάτων τοῦ ναζισµοῦ καὶ ἡ συµπεριφορὰ αὐτὴ στρέφεται κατὰ ὁµάδας προσώπων ποὺ προσδιορίζεται µὲ βάση τὴ φυλή, τὸ χρῶµα, τὴ θρησκεία, τὶς γενεαλογικὲς καταβολές, τὴν ἐθνικὴ ἢ ἐθνοτικὴ καταγωγή, ἢ τὴν ἀναπηρία, κατὰ τρόπο ποὺ µπορεῖ νὰ ὑποκινήσει βία ἢ µίσος ἢ ἐνέχει ἀπειλητικό, ὑβριστικὸ ἢ προσβλητικὸ χαρακτῆρα κατὰ µίας τέτοιας ὁµάδας ἢ µέλους της».

Κατὰ τῆς διάταξης αὐτῆς τάσσονται µὲ κείµενό τους ἑκατὸν τρι­άντα ἕξι ἱστορικοὶ ἀπὸ πανεπιστήµια, ἐρευνητικὰ κέντρα καὶ ἄλλους ἐπι­στηµονικοὺς φορεῖς. Τὸ κείµενο  γράφτηκε λίγο πρὶν ψηφιστεῖ τὸ ἀντι­ρατσιστικὸ νοµοσχέδιο καὶ τὸ κύριο περιεχόµενό του ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ἐκφράζουµε τὴ ρητὴ ἀντίθεσή µας µὲ µιὰ τέτοια διάταξη. Εἴµαστε ἀντίθετοι στὴ δίωξη ὅλων τῶν "ἀρνητῶν", ἀκόµη καὶ ἐκείνων τοῦ φριχτότερου ἐγκλήµατος τοῦ 20ου αἰῶνα, τοῦ Ὁλοκαυτώµατος.

Ἡ στάση µας αὐτὴ δὲν πηγάζει ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀνοχὴ στοὺς "ἀρνητὲς" ἀπεχθῶν ἐγκληµάτων, οὔτε ἀπὸ τὴν ἄρνηση τιµωρίας ἐγκλη­µατικῶν πράξεων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πεποίθηση, ὅτι, ὅπως ἔχει ἀποδείξει καὶ ἡ διεθνὴς ἐµπειρία, τέτοιες διατάξεις ὁδηγοῦν σὲ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς: πλήττουν καίρια τὸ δηµοκρατικὸ καὶ ἀναφαίρετο δικαίωµα τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, ἐνῶ ταυτόχρονα δὲν εἶναι διόλου ἀποτελεσµατικές, ὅσον ἀφορᾶ στὴν καταπολέµηση τοῦ ρατσισµοῦ καὶ τοῦ ναζισµοῦ, τοῦ ρατσιστικοῦ καὶ µισαλλόδοξου λόγου.

Συχνά, µάλιστα, ὁδηγοῦν στὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσµα, ἐπιτρέποντας οἱ ἐχθροί της δηµοκρατίας νὰ παρουσιάζονται στὴν κοινὴ γνώµη ὡς "θύµατα" λογοκρισίας καὶ αὐταρχισµοῦ. Οἱ προϋποθέσεις ποὺ θέτει τὸ νοµοσχέδιο καθὼς ἐνέχουν µεγάλη ἀπροσδιοριστία καὶ ρευστότητα δυστυχῶς δὲν ἀποτελοῦν ἐγγύηση.

Ἐπιπλέον, ἡ προβλεπόµενη διεύρυνση τοῦ ἄρθρου ὄχι µόνο δὲν θεραπεύει ἀλλὰ µεγεθύνει τὸ πρόβληµα. Θεωροῦµε ὅτι ὁ χαρακτηρισµὸς καὶ ἡ προσέγγιση µαζικῶν ἐγκληµάτων ὡς γενοκτονιῶν, ἐθνοκαθάρσεων ἢ σφαγῶν πρέπει νὰ εἶναι ἀντικείµενο ἐπιστηµονικοῦ καὶ νηφάλιου δηµόσιου διαλόγου καὶ ὄχι νοµοθετικῆς ρύθµισης καὶ ποινικῆς τιµωρίας, µὲ κίνδυνο νὰ φιµώνεται κάθε ἀντίθετη στὴν κυρίαρχη ἄποψη, ἀκόµα καὶ αὐτὴ ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα καὶ διδασκαλία. Ἐπειδὴ ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τῆς γραπτῆς ἔκφρασης –ἀκόµη καὶ τῶν πιὸ λανθασµένων ἀπόψεων– εἶναι σύµφυτη µὲ τὴ δηµοκρατία, καλοῦµε τὴν κυβέρνηση νὰ ἀποσύρει τὸ παραπάνω ἄρθρο».

Μετὰ ἀπὸ ἕνα τόσο εὔστοχο καὶ µὲ παρρησία διατυπωµένο κείµενο τί ἄλλο νὰ γράψει κανεὶς γιὰ τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόµο;

Ἀγγελικὴ Εὐθ. Ζώη

Νοµικὸς

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ » Ἀρ. Τεύχους 149

Ἰανουάριος 2015

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου  

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια εργασιών ανακίνησης και αναστύλωσης της ιστορικής μονής της Παναγιάς Σουμελά του Πόντου, με την ξεχωριστή σημασία της για την Ορθοδοξία, οι Τούρκοι άνοιξαν τις πύλες του Βαπτηστηρίου και του λεγόμενου, Çile Odası, (Κελί Δοκιμασίας). Εκεί, μόλις εισήρθε το φως του ήλιου, έμειναν έκθαμβοι από την ανακάλυψη μιας μοναδικής περίτεχνης τοιχογραφίας της Παναγιάς με τον Ιησού Χριστό στην στοργική αγκαλιά της.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού, που εποπτεύει των εργασιών της ανακαίνισης της ιεράς ελληνορθόδοξης σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά, μετά από 16 χρόνια των εργασιών ανακαίνισης οι ειδικοί ερευνητές εισήρθαν για πρώτη φορά στο Βαπτηστήριο της μονής και στο Çile Odası. Εκεί έκθαμβοι ανακάλυψαν μια περίτεχνη τοιχογραφία της Παναγίας που είχε μείνει μέχρι σήμερα στο σκοτάδι από τότε που οι Πόντιοι εγκατέλειψαν τον Πόντο, μέσα στο αίμα της φρικτής γενοκτονίας των Ποντίων. Η τοιχογραφία αυτή προκάλεσε το δέος των Τούρκων που εργάζονταν σε αυτή την πτέρυγα της μονής, η οποία επιφυλάσσει συνεχώς και καινούργιες εκπλήξεις για τα σημάδια της παρουσίας της Παναγίας, η οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιστορική και ιερή μονή της παρά του ότι επί πολλές δεκαετίες δεν ακούγονταν οι ύμνοι και οι δοξολογίες προς την μεγάλη της Χάρη.

Η ιστορία της ιεράς σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά του Πόντου, σύμβολο της ορθοδοξίας για όλο τον ελληνισμό, πέρασε πολλές φάσεις μετά την τραγική ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922. Στις 9 Ιουνίου του 2001, ο γνωστός αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας, Μιλιέτ, Γκιουνγκιόρ Αράς, σε μια επίσκεψη που έκανε τότε στο ιστορικό μοναστήρι και εντυπωσιάστηκε από τον ιερό χώρο, άφησε την πένα του να περιγράψει την γοητεία του μοναστηριού και την περίοδο από την εγκατάλειψη του το 1922 και μετά.

Από το 1923 και μετά την αναχώρηση των μοναχών από την Παναγία Σουμελά, όπως αναφέρει ο Γκιουνγκιόρ Ουράς στην Μιλιέτ, έπεσε νεκρική σιγή στο ιστορικό μοναστήρι. Μονάχα τα πουλιά και κάποιοι Άγγλοι περιηγητές έδιναν σημεία ζωής στο απότομο και μαρτυρικό τοπίο που κάποτε οι χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν για να πανηγυρίσουν την δόξα της Παναγιάς. Το 1931 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που είχε κρυφτεί σε κάποιο μυστικό μέρος, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Από τότε, μέχρι την δεκαετία του πενήντα, το ιστορικό μοναστήρι είχε αφεθεί στην τύχη του. Που και που όμως, όπως λένε και οι μαρτυρίες, κάποια μοναχική φιγούρα συνήθως με την χαρακτηριστική μαντίλα, ανέβαινε το εγκαταλειμμένο πια μονοπάτι προς την Μονή και κάποια φλόγα από κάποιο κερί μέσα στα ερείπια του μοναστηριού, πρόδιδε ότι η ελληνορθόδοξη πίστη δεν είχε χαθεί εντελώς από τον ιστορικό Πόντο.

Το 1953 μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, κάποιοι Αμερικανοί αξιωματικοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρων και θέλησαν να επισκεφτούν το μοναστήρι. Τελικά, παρά του ότι η περιοχή ήταν σχεδόν απαγορευμένη τους δόθηκε η άδεια και οι Αμερικανοί έφτασαν στο μοναστήρι μέσα από το γνωστό μονοπάτι που τώρα το σκέπαζαν χόρτα και σκόρπιοι θάμνοι. Το κλειδί όμως της εισόδου στο μοναστήρι το έχει ο σταθμός της τοπικής δασοφυλακής και για να το πάρουν οι Αμερικανοί χρειάστηκε επέμβαση από την Άγκυρα. Οι ξένοι αυτοί επισκέπτες μόλις εισήλθαν στο μοναστήρι έμειναν άφωνοι από την μεγαλόπρεπα των τοιχογραφιών και την ιερότητα που ανέδυε ο χώρος, αρκετές δεκαετίες μετά την πλήρη εγκατάλειψη του. Αφού κάθισαν επί ώρες να κοιτάζουν εκστασιασμένοι τις εικόνες, τα κτίσματα και το μαγευτικό τοπίο της πανέμορφης χαράδρας, συνέταξαν μια αναφορά προς το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού τονίζοντας τον μεγάλο αυτό θησαυρό που βρίσκεται στα τουρκικά χέρια και ότι θα πρέπει να γίνουν τα απαραίτητα έργα για την διάσωση του.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μόνο το 1972 το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε να ενδιαφερθεί για πρώτη φορά επίσημα για την Παναγία Σουμελά, η οποία ήδη είχε αρχίσει να γίνετε πόλος έλξης πολλών επισκεπτών και προσκυνητών κυρίως από την Ευρώπη και την Αμερική. Το 1986 για πρώτη φορά καθιερώθηκε εισιτήριο για την είσοδο στην ιστορική μονή. Από τότε κάθε χρόνο το τουριστικό συνάλλαγμα ρέει όλο και περισσότερο στα τουρκικά ταμεία. Η Παναγία Σουμελά άρχισε να τραβάει επισκέπτες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η φήμη της άρχισε να φτάνει στα πέρατα της γης. Ο Τούρκος αρθογράφος, τελειώνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά-ομολογία του για την Παναγία Σουμελά, αποκάλυψε ότι πολλά ιερά βιβλία αλλά και άλλα ιερά αντικείμενα που βρεθήκαν στο μοναστήρι, φυλάγονται σήμερα στην Άγκυρα.

Σήμερα η Παναγία Σουμελά φανερώνει ξανά την παρουσία της ίδιας της Παναγίας με πολλά σημάδια, όπως αυτή η προσφάτως ανακαλυφθείσα περίτεχνη τοιχογραφία της, που προκάλεσε το δέος στους ίδιους τους Τούρκους.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

Οι απαντήσεις, που με τη Χάρη του Θεού και την ευλογία του Γέροντα θα ακολουθήσουν, θα είναι αναπόφευκτα ο καρπός της προσωπικής μας, και βεβαίως μικράς, πείρας. Θεωρώ ότι την καθολική επί του θέματος απάντηση έχει διδάξει το ίδιο το Άγιον Πνεύμα στην Εκκλησία δια των Αγίων μας. Εμείς μπορούμε να αναπτύξουμε μόνο κάποιες πλευρές της καθολικής αυτής εμπειρίας της Εκκλησίας, σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου Παύλου: «εκ μερους δε γινωσκομεν και εκ μερους προφητεύομεν» (Α’ Κορ. 13:9).

Η παρουσία κάθε ανθρώπου στον κόσμο είναι μια ευλογία του Θεού. Ελλόγως και πανσόφως ο Θεός μας φέρει στην ύπαρξη, γιατί αποβλέπει στην ολοκλήρωση του σκοπού της Δημιουργία του κόσμου και της Πλάσεως του ανθρώπου, που είναι η εν Χριστώ μετοχή μας στην Χάρη και την δόξα και το φως της Αγίας Τριάδος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, από το να γίνει κοινωνός της θείας Ζωής Του. Αλλά και δεν υπάρχει μεγαλύτερο χρέος για μας, από το να ανταποκριθούμε στην δική του αγάπη και πρόσκληση.

Βασικό ανθρωπολογικό αίτημα είναι η καταξίωση της ανθρώπινης υπάρξεως. Θρησκείες και φιλοσοφίες επεδίωξαν να απαντήσουν στην πανανθρώπινη αυτή αναζήτηση. Αλλά μόνον ο Χριστός προσέφερε στην ανθρώπινη φύση την οντολογική της καταξίωση. Η θέωσις του ανθρώπου δεν είναι κάτι περισσότερο από αυτό που χρειάζεται η ανθρώπίνη ύπαρξη για να ολοκληρωθεί, και γι’ αυτό κάτι περιττό και περιφρονητέο.

Ο Θεός περιμένει την εν Χριστώ αποκατάστασή μας στο πρωτόκτιστον κάλλος. Κατ’ εικόνα, καλούμεθα να ξαναγίνουμε σύμμορφοι της εικόνος της δόξης αυτού, όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ.η’29) και επαναλαμβάνει στην ευχή της Αναφοράς της θείας Λειτουργίας του ο Μέγας Βασίλειος.

Στην προοπτική της εν Χριστώ μεταμορφώσεως και Χριστοειδούς μορφώσεως οι νέοι καλούνται να αναζητήσουν και να ακολουθήσουν τις πνευματικές οδούς που θα τους οδηγήσουν στην τελεία εν Χριστώ ζωή. Αυτή είναι η κλήση του Θεού.

Μέσα σε ένα κόσμο που διαρκώς επιθυμεί να κινείται μακριά από τον Χριστό και να εξαναγκάζει τους πιστούς νέους σε συμβιβασμούς με το κοσμικό φρόνημα, οι δρόμοι που εξασφαλίζουν μια αδιατάρακτη πορεία προς τον Χριστό και με τον Χριστό είναι η μετοχή στην ζωή της Εκκλησίας και η προσωπική πνευματική άσκηση.

Σε μία εποχή που οι νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πολλές και σκληρές προκλήσεις από την εκκοσμικευμένη κοινωνία και γίνονται συχνά θύματά της, οι πιστοί νέοι έχουν την ευλογία να ακουμπούν σταθερά και με εμπιστοσύνη σε ανθρώπους πνευματικούς, που έχουν τη Χάρη του Θεού και είναι ικανοί να τους καθοδηγήσουν, και να αντλούν δύναμη από τα ζωοποιά Μυστήρια της Εκκλησίας.

Η αγάπη που ο Χριστός ζητεί από τους Χριστιανούς είναι μια περιεκτική αρετή, που σημαίνει ολοκληρωμένη απέκδυση του παλαιού ανθρώπου και ολοκληρωμένη ένδυση του Χριστού. Η άσκηση όμως αυτής της αρετής προϋποθέτει αυτοπροαίρετο και αυτεξούσιο προσανατολισμό της ελευθερίας μας στη τήρηση των εντολών του Χριστού.

Πρόκειται για καίριο και γι’ αυτό αξιοπρόσεκτο σημείο. Ιδιαίτερα για την εποχή μας, που η υποκλοπή της ελευθερίας μας μπορεί να γίνεται με πολλούς και θεωρούμενους δυστυχώς φυσιολογικούς τρόπους. Από την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα Μ.Μ.Ε. προωθώντας το American life style μέχρι τις επιδέξιες κινήσεις για να χαρακτηρισθούν αναχρονικοί και φονταμενταλισταί όσοι προσβλέπουν στην μοναδικότητα της εν Χριστώ και τη Εκκλησία σωτηρίας.

Η Ορθόδοξος Πίστις μας, βεβαίως, δεν αποτελεί ιδεολόγημα και πολύ περισσότερο δεν συνιστά μισαλλόδοξο φρόνημα, ούτε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είναι χώρος δογματικού απομονωτισμού, όπως τελευταία λέγεται. Αντιθέτως, είναι ο τρόπος και ο χώρος που επιτρέπουν στις δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής να αναπτυχθούν σωστά και σύμφωνα με τις αληθινές προδιαγραφές της ανθρώπινης υπάρξεως, εφ’ όσον ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος ανέδειξε την ανθρώπινη φύση καθαρή, όπως πρωτοπλάσθηκε, και κατέδειξε τις οντολογικές της δυνατότητες.

Όταν ολοκληρωτικές τάσεις χειρισμού (manipulation) των ανθρωπίνων συνειδήσεων καταγγέλλονται ως ο μεγαλύτερος σήμερα κίνδυνος για τους νέους, η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ο πιο ασφαλής τόπος και η Ορθόδοξη Πίστις είναι ο πιο ασφαλής δρόμος που θα τους σώσει από κάθε ολοκληρωτισμό.

Η Ορθοδοξία ως Πίστις είναι η αληθινή δόξα (από το δοκέω -ώ), δηλαδή ό,τι πιο αληθινό και ανεπίδεκτο πλάνης μπορεί να σκέπτεται και να θεωρεί ο άνθρωπος περί Θεού και κόσμου. Και ως βίωμα η Ορθοδοξία είναι αυτή που μπορεί να αναπαύσει τις νεανικές ψυχές που αναζητούν το αυθεντικό και γνήσιο, μακριά από εμπαθείς και ιδιοτελείς επιδιώξεις. Η Ορθόδοξος Πίστις είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορεί κανείς να κατέχει και ό,τι αποτελεσματικότερο μπορεί να χρησιμοποιήσει, προκειμένου να αγαπά ειλικρινά τον κάθε άνθρωπο, δικό μας και ξένο. Γιατί εν Χριστώ Ιησού «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» (Γαλ. γ’ 28).

Ο νεανικός κόσμος σήμερα αναζητεί τρόπους διαφυγής από τον κλοιό που του δημιούργησε η νεωτεριστικότητα, όπως την αποκαλούν, δηλαδή η αντίληψη ότι μπορεί να οικοδομηθεί ένας τρόπος ζωής χωρίς Χριστό. Αυτός ο κλοιός συνίσταται από το άγχος, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, την αβεβαιότητα. Γι’ αυτό οι νέοι προσφεύγουν σε τρόπους ζωής που δημιουργεί και σερβίρει η μετά -νεωτερικότητα, δηλαδή η αντίληψη ότι την λύση των αδιεξόδων δεν θα προσφέρει ο Χριστός αλλά ο αποκρυφισμός, η Νέα Εποχή, ο νεοπαγανισμός και νεοπολυθεϊσμός ή ολυμπισμός, δηλαδή ο αντίχριστος.

Και τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει σήμερα σημείο επαφής μεταξύ των νέων ανθρώπων και της Εκκλησίας;

Βεβαίως υπάρχει, και είναι επιτακτικότερη η ανάγκη σήμερα παρά άλλοτε να τονισθεί ότι η Ορθόδοξος Πίστις μας και η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είναι η απάντηση στα υπάρχοντα αδιέξοδα των νέων μας.

Η κλήση και η αποστολή των πιστών νέων είναι να αγωνίζονται να ζουν εν Χριστώ με συνέπεια και αποφασιστικότητα, ώστε να μπορούν να μαρτυρούν ότι υπάρχει ο Χριστός, Σωτήρας, όλων των ανθρώπων όλων των εποχών, και υπάρχει η Ορθόδοξος Εκκλησία, χώρος σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε στην Τουρκία ένα άρθρο του γνωστού και επώνυμου Τούρκου αρθογράφου της τουρκικής εφημερίδας, Taraf, Ahmet Altan, επί τη ευκαιρία της δημόσιας συζήτησης που άνοιξε τελευταία ο ίδιος ο Ταΐπ Ερντογάν, για την μεγάλη τούρκο-οθωμανική ιστορική κληρονομιά. Σε αυτό το άρθρο ο Altan ομολογεί δημόσια ότι οι Τούρκοι δεν… είναι Τούρκοι, αλλά έχουν κοινή ελληνική και αρμενική καταγωγή.

Ο Altan, αφού επικρίνει έντονα όλες τις δηλώσεις που έχουν γίνει τελευταία από διάφορους Τούρκους πολιτικούς ότι θα πρέπει οι Τούρκοι να επιστέψουν στην μεγαλόπρεπη οθωμανική τους κληρονομιά και αφού τις χαρακτηρίζει… «προγονικές παλάβρες», (Ecdadımız palavraları), δηλώνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας δεν έχουν καμία σχέση με τα τουρκικά φύλα που είχαν έρθει στη περιοχή από τον δέκατο και ενδέκατο αιώνα και μετά. Στο συγκλονιστικό αυτό άρθρο του Τούρκου δημοσιογράφου –αρθρογράφου, στην εφημερίδα Taraf, αναφέρεται ότι οι Οθωμανοί ίδρυσαν την πρώτη τους ηγεμονία το 1299, ενώ τα πρώτα τουρκικά φύλα είχαν έρθει στην Μικρά Ασία μετά το 1071. Σύμφωνα λοιπόν με τον Τούρκο αρθρογράφο, δεν μπορεί στη συνέχεια να εξαφανίστηκαν οι γηγενείς κάτοικοι που αριθμούσαν πολλά εκατομμύρια, εκτός και αν, όπως λέει μάλλον ειρωνικά, ο Αλπ Αρσλάν, o ηγέτης των πρώτων Σελτζούκων της Μικράς Ασίας, είχε φέρει μαζί του από την κεντρική Ασία… 70 εκατομμύρια κατοίκους. Τότε θα δικαιολογούνταν, όπως καταλήγει στο άρθρο του ο Altan, να λέμε ότι σήμερα είμαστε απόγονοι αυτών των πρώτων Τούρκων που είχαν έρθει στην Μικρά Ασία.

Αλλά ο Ahmet Altan δεν περιορίζεται να καταρρίψει τον μύθο της τουρκικής καταγωγής των σημερινών μουσουλμάνων κατοίκων της σύγχρονης Τουρκίας. Προχωρεί και σε έντονη κριτική κατά του Ισλαμιστή Ταϊπ Ερντογάν και του νεοοθωμανικού του επιτελείου, κατηγορώντας τους ότι βασίζονται σε μυθικές ιστορικές αναφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μάλιστα δεν διστάζει να καταρρίψει και τον καλλιεργούμενο τελευταία μύθο για τους «ένδοξους – ήρωες», Τούρκους σουλτάνους. Ο Altan αναφέρει πως οι περισσότεροι σουλτάνοι ήταν ηγεμόνες νωθροί που ξόδευαν τον χρόνο τους στα χαρέμια, χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνετε στην αυτοκρατορία. Άλλοι ήταν μέθυσοι, όπως ο περίφημος Σελίμ ο δεύτερος, γιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, άλλοι άρρωστοι, ενώ άλλοι πέθαναν από το πολύ αλκοόλ, όπως ο Μουράτ ο Τέταρτος. Ο Τούρκος αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αντί οι σημερινοί Τούρκοι να πιστεύουν ιστορικά ψεύδη, θα πρέπει να ξαναγράψουν την ιστορία τους και να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους ρίζες. Όπως υποστηρίζει και αυτό είναι το συγκλονιστικό για ένα σύγχρονο Τούρκο δημοσιογράφο, οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας θα πρέπει να αποδεχτούν την… ελληνοαρμενική τους καταγωγή και να αναδείξουν ξανά τον πολιτιστικό πλούτο της Μικράς Ασίας, που έχει σαν βάση του τους λαούς που η σύγχρονη τουρκική ιστορία θέλει να διδάσκει ότι εξαφανίστηκαν, ως δια μαγείας, μετά την έλευση των τουρκικών φυλών.

Η δημόσια αυτή ομολογία ενός επώνυμου Τούρκου αρθρογράφου, που έγινε σε μια μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, ότι δηλαδή οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας έχουν κοινή ελληνική –αρμενική και κουρδική καταγωγή, σίγουρα είναι άλλο ένα συγκλονιστικό επεισόδιο της μεγάλης συζήτησης για το «Kimlik Meselesi», δηλαδή της μεγάλης «Κρίσης Ταυτότητας» που διέρχεται η σημερινή Τουρκία που θέλει να προβάλλεται σαν υπερδύναμη, αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζεται σαν ένα οικοδόμημα που τρίζει συθέμελα.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης