Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα;

Η υφαρπαγή γης και ακινήτων στην Ελλάδα των Μνημονίων του Κωστή Χατζημιχάλη*

Τα Mνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης και των ακινήτων, ως λύση στο δημόσιο χρέος.

Σύμφωνα με τους αναλυτές της Τρόικας, στην Ελλάδα υπάρχει «καθυστερημένη κινητικότητα» των αξιών γης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και απαιτείται «ομαλοποίηση» της «ελληνικής εξαίρεσης». Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς.

Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε πολλά επίπεδα, επίδικο της οποίας είναι μια από τις κατεξοχήν εκφάνσεις των κοινών, η γη και, σε ένα άλλο επίπεδο, το κτιριακό απόθεμα, κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικά ακίνητα και κατοικίες.

Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγο χρόνο, μέσω της υφαρπαγής της γης, της δημόσιας περιουσίας και της μικροϊδιοκτησίας.

Η κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο

Οι πόλεις, ως γη, ακίνητα και υποδομές, ήταν πάντα υποδοχείς επενδύσεων πλεονάζοντος κεφαλαίου και μέσω της αστικοποίησης βασικός πυλώνας στις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου. Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στις βιομηχανικές επενδύσεις στον παγκόσμιο Βορρά και η δημιουργία νέων χρηματιστηριακών προϊόντων οδήγησε, μετά τη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά το 2000, σε μια κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο μέσω υφαρπαγής και σε εκτεταμένο real estate παντού. Τα νέα άυλα προϊόντα που δημιουργήθηκαν επιτρέπουν από τη μια ενυπόθηκο δανεισμό και από την άλλη δανεισμό και πωλήσεις με βάση μελλοντικά έσοδα μέσω τιτλοποιήσεων. Τη δημιουργία, με άλλα λόγια, πλασματικών αξιών και πλασματικού κεφαλαίου. Αυτές οι χρηματικές καινοτομίες εφαρμόστηκαν πρώτα στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980 και δεν περιορίστηκαν μόνο στους «μεγάλους» παίκτες, αλλά διαχύθηκαν στα μεσοαστικά και στα εργατικά στρώματα με επισφαλή εισοδήματα. Αποτέλεσμα, η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, η απότομη κάμψη της ζήτησης, η υπερχρέωση των νοικοκυριών και των εργολάβων. Η αλληλεξάρτηση των περιφερειακών με τις κεντρικές τράπεζες, αλλά και πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών χαρτοφυλακίων εντός και εκτός των ΗΠΑ, δεν άργησε να μεταφέρει την κρίση και στην Ευρώπη, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Για πολύ καιρό η διαδικασία αυτή δεν προσέλκυε το αναλυτικό ενδιαφέρον και κυρίως δεν προβλημάτιζε πολιτικά την Αριστερά στον παγκόσμιο Βορρά. Η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ το 2007-8, η χρηματοπιστωτική κρίση που ενεργοποίησε με τα εκατομμύρια αστέγων και άνεργων και στη συνέχεια η διασπορά της παγκοσμίως, φώτισε ξανά τη σημασία της γης, των ακινήτων και της γαιοπροσόδου. Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ και η μεταφορά της μέσω των νέων χρηματιστικών προϊόντων σε όλο τον κόσμο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή της έννοιας του «τοπικο-παγκόσμιου» (glocalisation): άμεση σύνδεση τοπικών χαρακτηριστικών, στην περίπτωσή μας η ίδια η γη, με τις παγκόσμιες τάσεις-ροές και αντίστροφα. Και για την Αριστερά υπογράμμισε τη σημασία της κατανόησης των διαδικασιών αστικοποίησης με τις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου και με τους καθημερινούς αγώνες στη πόλη. Η γη, ο χώρος και ειδικά οι πόλεις δεν αποτελούν κάποιο εξωτερικό περιβάλλον», μια δευτερεύουσα αντίθεση στην υπόθεση της ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Αποτελούν κρίσιμες κοινωνικές σχέσεις και οι αντιφάσεις που παράγουν οδηγούν σε κοινωνικές συγκρούσεις με απρόβλεπτες συνέπειες.

Αλλά γιατί έχουν σήμερα τόση σημασία η γη και τα ακίνητα για την Τρόικα; Πέρα από την προφανή απάντηση κάλυψης του δημόσιου χρέους υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, δυο ακόμη γενικότερες συνθήκες. Η πρώτη αφορά τις διεθνείς τάσεις και η δεύτερη τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ας τις δούμε σύντομα.

Η παγκόσμια σκηνή: κερδοσκοπικές επενδύσεις σε γη και ακίνητα

Στην Ελλάδα, η συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων συμπίπτει, δυστυχώς, με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και προοδευτικών πρωτοβουλιών όπως το Land Deal Politics Initiative (www.iss.nl/Ldpi), προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο. Ενώ παλαιότερα οι σίγουρες επενδύσεις ήταν σε μετοχές κερδοφόρων μεγάλων βιομηχανιών, σήμερα αναζητούν καταφύγιο στη γη και στα ακίνητα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο διάστημα 2007-2012 (δεν υπάρχουν πιο πρόσφατα στοιχεία) από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα. Στη γη κατευθύνονται σε περιοχές όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική αλλά και η Ευρώπη, κυρίως στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στον τομέα των ακίνητων οι επενδύσεις κατευθύνονται σε ώριμες αγορές, π.χ. Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη και στις λεγόμενες αναδυόμενες, όπως οι πόλεις των Εμιράτων του Περσικού Κόλπου, οι παράκτιες πόλεις της Κίνας, οι μεγαλουπόλεις της Ινδίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι περισσότερες χώρες-στόχοι είναι διψασμένες για επενδύσεις κάθε είδους, και η γη τους ήταν ένας αναξιοποίητος πόρος εδώ και δεκαετίες. Σε αυτό συμβάλλουν πέντε σύγχρονες παγκόσμιες τάσεις.

Πρώτον, η εκτιμωμένη παγκόσμια διατροφική ανασφάλεια και η άνοδος των τιμών των τροφίμων που έχει προκαλέσει εκτεταμένες επενδύσεις σε μεγάλες εκτάσεις για μελλοντική παραγωγή τροφής.

Δεύτερον, η παγκόσμια ενεργειακή ανασφάλεια και η αναζήτηση σπάνιων μεταλλευμάτων που έχει οδηγήσει από τη μια πλευρά σε εξορυκτική φρενίτιδα σε στεριά και θάλασσα, και από την άλλη στην αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για εγκατάσταση ΑΠΕ (ανεμογεννητριών και ηλιακών συλλεκτών) κοντά σε μεγάλους καταναλωτές, καθώς και εκτάσεων για καλλιέργεια βιοκαύσιμων, διαδικασίες γνωστές και ως «πράσινη υφαρπαγή» (green grabbing).

Τρίτον, η αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για ειδικού τύπου mega-projects, όπως αναπτυξιακοί διάδρομοι κάθε είδους, από τρένα μεγάλης ταχύτητας μέχρι αγωγούς πετρελαίου, νέα μεγάλα λιμάνια για κοντέινερ, εκτάσεις για ειδικές οικονομικές ζώνες και φυσικά μεγάλης κλίμακας real estate στις πόλεις. Στην κατηγορία αυτή μπορεί να ενταχθεί και η δημιουργία μεγάλων, ολοκληρωμένων τουριστικών μονάδων με παραθεριστικό real estate, γκολφ.

Η τέταρτη εξέλιξη, που αποτελεί την προϋπόθεση για να κινητοποιηθούν οι προηγούμενες τάσεις, είναι η δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων από τις επενδυτικές τράπεζες, ικανών να περιορίζουν το ρίσκο των επενδύσεων.

Τέλος, οι αναδυόμενες παγκόσμιες ρυθμίσεις, κανόνες και κίνητρα που παρέχονται από τη διεθνή κοινότητα (κυρίως την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ), για να προβαίνουν οι κερδοσκόποι σε παρόμοιες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας σε γη, δεδομένων των μεγάλων διαφορών στα καθεστώτα ιδιοκτησίας και φορολογίας της γης.

Ελληνικές ιδιαιτερότητες: ποιοτικά χαρακτηριστικά, ένταξη στην ΕΕ, μεγάλη κρατική ιδιοκτησία και Μνημόνια

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται οικεία, είναι γιατί τα έχουμε δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας – κι αυτό μας οδηγεί στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Από τις Σκουριές της Χαλκιδικής, την ΑΟΖ σε Ιόνιο και Αιγαίο και το αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι τη Στοά Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη, τη Μονή Τοπλού στη Σητεία, τους αγωγούς φυσικού αερίου, τα εκατοντάδες φωτοβολταϊκά πάρκα σε όλη την Ελλάδα και τις ανεμογεννήτριες στα νησιά – όλα αυτά είναι μερικές ενδείξεις της εφαρμογής των παγκόσμιων τάσεων, οι οποίες διευκολύνονται, αν όχι επιβάλλονται, από το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων. Το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αποτελεί μια οιονεί μονοπωλιακή θέση ως προς τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές· άρα, ο κάτοχος ή εκείνος που την ελέγχει απολαμβάνει ένα είδος μονοπωλιακής γαιοπροσόδου. Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος, οι δήμοι, η Εκκλησία και τα μοναστήρια: αυτοί θα αποτελέσουν τους πρώτους στόχους της υφαρπαγής. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο στρατός με μεγάλες ιδιοκτησίες, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ) και τα ΝΠΔΔ (πανεπιστήμια, νοσοκομεία). Μια απλή ανάγνωση του εφαρμοστικού νόμου και η διεθνής εμπειρία τιτλοποίησης γης και ακινήτων που θα εφαρμόσει το ΤΑΙΠΕΔ, φτάνει για να καταλάβουμε τι μας περιμένει.

Αυτοί είναι οι λόγοι που θέλουν οι Κινέζοι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια· Ρώσοι και Τσετσένοι τους αναπτυξιακούς διαδρόμους για να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου και υγραερίου· Ισπανοί, Δανοί και Γερμανοί μεγάλες εκτάσεις για την εγκατάσταση πάρκων με ΑΠΕ για παραγωγή ηλεκτρισμού και μεταφορά του στη Μεσευρώπη· Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες· Καναδοί, Ρώσοι και άλλα διεθνή κονσόρτια διεκδικούν το υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο· και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα.

Μια ειδική ομάδα χαρακτηριστικών γης στην Ελλάδα αφορά τα ιστορικά μνημεία, το τοπίο, το μεγάλο μήκος ακτών και νησιών, τον σχετικά υψηλό δείκτη φυσικής αξίας και τέλος τη φήμη της ως μεσογειακού προορισμού που διατηρεί αυθεντικότητα και δεν έχει υποστεί τις μη αναστρέψιμες καταστροφές αντίστοιχων προορισμών στην Ισπανία και Ιταλία. Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά έχουν προσελκύσει μεγάλες τουριστικές επενδύσεις και real estate παραθεριστικών κατοικιών, οι οποίες αναζητούν άθικτες παραθαλάσσιες εκτάσεις κοντά στις πλούσιες χώρες της Ε.Ε. και τη Ρωσία.

Ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός και κοινωνικός, με τρεις αιχμές: το ότι τα ελληνικά εδάφη βρίσκονται εντός Ε.Ε./ευρωζώνης, το μέγεθος της κρατικής περιουσίας και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων που έχει επιβληθεί από το 2010. Αυτό δίνει στα ελληνικά εδάφη μια θεσμική ιδιαιτερότητα, θεωρητικά ελκυστική σε επενδύσεις, η οποία συνίσταται στη συστηματική εξασθένιση της πολιτικής ανεξαρτησίας, στην υποβάθμιση της δημοκρατίας και στην κατάργηση της συνταγματικής τάξης. Επειδή οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος και οργανισμοί που εποπτεύονται από αυτό, οι θεσμικές και αντισυνταγματικές εκτροπές είναι απαραίτητες για την είσοδο αυτών των ακινήτων στη αγορά, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο εύκολα με τις ιδιωτικές περιουσίες. Εδώ, νομίζω, έχει σημασία η πιθανή έναρξη των πλειστηριασμών κατοικιών: εκτός από την κοινωνική αναταραχή που θα προκαλέσει και τις έντονες αντιδράσεις των ελληνικών τραπεζών (για τα οποία η Τρόικα αδιαφορεί), θα προκαλέσει άμεση κατάρρευση των τιμών στην αγορά ακινήτων, άρα και των δημόσιων ή των ΝΠΔΔ, δημιουργώντας μεγάλες ευκαιρίες σε εκείνους που περιμένουν να τα υφαρπάξουν. Γιατί οι μελλοντικοί επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για τις χιλιάδες μικροϊδιοκτησίες που θα χαθούν, αλλά: α) για τις μεγάλες δημόσιες εκτάσεις και τα μεγάλα ακίνητα του δημοσίου, των ΝΠΠΔ και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, τα οποία θα χάσουν σημαντικό τμήμα της αξίας τους και β) για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων επειδή οι περισσότεροι στόχοι περιλαμβάνουν σημαντικά τμήματα ακίνητης περιουσίας (ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.).

Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και οι αλλαγές που προτείνονται στη φορολογία των ακινήτων, της αγροτικής γης και των εκτός σχεδίου ιδιοκτησιών. Αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες, είναι πιθανό να έχουμε στο μέλλον μαζικές πωλήσεις από μικροϊδιοκτήτες που θα αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους ακινήτων και των αγροτικών εκτάσεων που προέρχονται από κληρονομιές, με αποτέλεσμα την συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας της γης, και ως εκ τούτου και της γαιοπροσόδου σε όφελος εκείνων που έχουν σήμερα και αύριο ρευστό. Σε αυτό αποβλέπει ο ενιαίος φόρος ακινήτων και η σχεδιαζόμενη σημαντική μείωση του φόρου μεταβιβάσεων.

Τα παραπάνω έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε περιοχή που ισχύει ένα ιδιάζων «καθεστώς μόνιμης εξαίρεσης», όπως θα έλεγε ο Αγκάμπεν, ή μια «κατάτμηση σε ζώνες (zonage)», όπως γράφει ο Μπαντιού, αλλά αυτό δεν συμβαίνει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Αποτελούν πολιτικές συνθήκες οι οποίες, αλλάζοντας ή περιορίζοντας το θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την υφαρπαγή της γης. Οι παραπάνω θεσμικές εκτροπές, που αλλού θα απαιτούσαν στρατιωτική βία, στην Ελλάδα εφαρμόζονται με τη βία τις συστηματικής εξασθένισης των ρυθμιστικών μηχανισμών της δημοκρατίας. Οι πολίτες δεν βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με πολιτικούς εκπροσώπους κλασικού δημοκρατικού τύπου, αλλά, όπως γράφει ο Μπαντιού με ένα είδος τοπικής ψευτο-κρατικής κάλυψης των κυρίαρχων διαδικασιών καταλήστευσης» (Η Εποχή, 12.5.2013).

Θα τελειώσω παραφράζοντας τον Σ. Ζίζεκ. Παλιά η Αριστερά ήξερε τι να κάνει με τη γη και τα ακίνητα: περίμενε πότε θα έλθει στην εξουσία για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία. Σήμερα δεν ξέρει ακόμη τι να κάνει, αλλά δεν μπορεί να περιμένει. Τουλάχιστον ας προσπαθήσει, ας προσπαθήσουμε, να σταματήσουμε με κάθε μέσο την υφαρπαγή που βιώνουμε, και κυρίως αυτή που επέρχεται.

Ο *Κωστής Χατζημιχάλης είναι ομότιμος καθηγητής (Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, hadjimichalis@hua.gr)

Το άρθρο αποτελεί περιληπτική απόδοση της παρέμβαση στην εκδήλωση «Ανοικτής Πόλης» με θέμα «Κόκκινα δάνεια και υφαρπαγή της μικροϊδιοκτησίας» (ομιλητές: Τόνια Κατερίνη, Κερασίνα Ραυτοπούλου, Κωστής Χατζημιχάλης, Γιώργος Μ. Χατζηστεργίου· συντονίστρια Ελένη Πορτάλιου), 16.9.2013

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/09/blog-post_7562.html#.UlJ6iBDJaDb

Θά συμμετεῖχενεἰς τάς ἐκδηλώσεις διά τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, κατά τάς ὁποίας θά ἐγίνετο ἡ ἀνακήρυξις τῆς ψευδοενώσεως, ὡς ἔλεγε

Ὁ Οἰκουμενιστής καί φιλοπαπικός Πατριάρχης τῆς Σερβίας κ. Εἰρηναῖος αἰτιολογῶν τήν ματαίωσιν τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα εἶπεν ὅτι τό Κράτος τῆς Σερβίας δέν εἶχε τήν δυνατότητα νά λάβη ἐπαρκῆ μέτρα ἀσφαλείας διά τήν προστασίαν τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἐκινδύνευεν ἀπό ἐπιθέσεις ἐκ μέρους τῶν διακοσίων χιλιάδων ὀρθοδόξων προσφύγων τῆς Κροατίας, οἱ ὁποῖοι ἐγνώρισαν τήν βίαν καί τήν σκληρότητα τοῦ Παπισμοῦ.

 Ζῇ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν καί προβάλλει διαρκῶς ἐμπόδια εἰς τά ἑνωτικά σχέδια τοῦ Φαναρίου μετά τῶν Παπικῶν.
 Εἰς τάς ἐκδηλώσεις διά τήν συμπλήρωσιν 1700 ἐτῶν ἀπό τό Διάταγμα τῶνΜεδιολάνων περί Ἀνεξιθρησκίας θά συμμετάσχουν μόνον Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι καί Ἀρχιεπίσκοποι ὑπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον. Δέν θά συμμετάσχη ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπεκτατικάς βλέψεις εἰς βάρος τῆς Σερβίας καί αἱ σχέσεις του μετά τοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας εἶναι ψυχραί.

 Ὄπισθεν ὁλοταχῶς ἔκαμνεν ὁ φιλοπαπικός καί φιλοοικουμενιστής Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος εἰς τό θέμα τῆς συμμετοχῆς τοῦ Πάπα εἰς τάς πανηγυρικάς ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις διά τήν συμπλήρωσιν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν ὑπογραφήν τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, διά τήν ἀνεξιθρησκίαν.
Εἰς τάς ἐκδηλώσεις αὐτάς ἐπρόκειτο νά ληφθοῦν ἀποφάσεις κορυφῆς διά τήν ψευδοένωσιν Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἀφοῦ εἰς τήν Σερβίαν δέν θά ἦτο μόνον ὁ Πάπας καί οἱ συνεργάται του εἰς τό Βατικανόν, ἀλλά καί οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὑπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον.

 Αἱ σχετικαί συζητήσεις διά τήν λῆψιν ἀποφάσεων κορυφῆς εἶχον πραγματοποιηθῆ πρό δύο ἐτῶν περίπου. Τάς ἀποφάσεις εἶχεν ἀναδείξει κατ᾽ ἐπανάληψιν ἀπό τήν πρώτην σελίδα του ὁ «Ο.Τ.». Αὗται προεκάλεσαν μεγάλην ἀντίδρασιν εἰς τό ἐσωτερικόν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, εἰς τούς Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον καί εἰς τόν πιστόν λαόν.
Ὅλοι ὅσοι ἀντέδρασαν ἐνεθυμήθησαν τά ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων κατά τήν διάρκειαν τοῦ Β´ Παγκοσμίου πολέμου, ἀλλά καί τά δημοσιεύματα ἐφημερίδων καί περιοδικῶν ὅτι τό Βατικανόν συμμετεῖχε, εἴτε εὐθέως εἴτε ἐμμέσως, εἰς τάς πολεμικάς ἐπιχειρήσεις (1990-1992 καί 1998) ἐναντίον τῆς διαλύσεως τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τῆς Σερβίας.

 Αἱ ἀντιδράσεις ἦσαν πολύ δυναμικαί. Καί εἰς αὐτάς ὀφείλεται ἡ ματαίωσις τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα εἰς τήν Σερβίαν, ἀλλά καί ἡ ματαίωσις τῶν ὅποιων σχεδίων διά τήν ψευδοένωσιν Παπικῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης τῆς Σερβίας κ. Εἰρηναῖος, χρησιμοποιῶν τήν γλῶσσαν τῆς πλαγίας ὁδοῦ, ὑπεστήριξεν ὅτι τό Κράτος τῆς Σερβίας δέν εἶχε τά μέσα καί τήν ὀργάνωσιν νά διασφαλίση τήν ἀσφάλειαν τοῦ Πάπα ἀπό τάς ἀντιδράσεις χιλιάδων Ὀρθοδόξων Σέρβων. Αἱ ἐξελίξεις ἀποτελοῦν μίαν ἀκόμη ἧτταν τοῦ Φαναρίου, τό ὁποῖον ἀνέμενεν εἰς τάς ἐκδηλώσεις διά τήν συμπλήρωσιν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν ὑπογραφήν τοῦ Διατάγματος διά τήν Ἀνεξιθρησκίαν νά κηρύξη οὐσιαστικῶς τήν ψευδοένωσιν.

 Αἱ ἀντιδράσεις Ἱεραρχῶν, Καθηγουμένων Ἱ. Μονῶν, τοῦ ἐντίμου κλήρου καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀνέτρεψαν τά σχέδια τοῦ Φαναρίου καί ὅλων τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι προδίδουν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, καταφρονοῦντες τούς ἱερούς Κανόνας καί περιφρονοῦντες τόν Ὀρθόδοξον πιστόν λαόν.
Εἰς τάς ἐκδηλώσεις θά παραστοῦν Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι καί Ἀρχιεπίσκοποι Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὡς καί ἐκπρόσωποι τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Εἰς τάς ἐκδηλώσεις ὅμως δέν θά παραστῆ ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας (ἔχει ἐντόνους οἰκουμενιστικάς τάσεις), διότι ἔχει ψυχράς σχέσεις μέ τόν ἐπίσης οἰκουμενιστήν Πατριάρχην Σερβίας διά «ἐδαφικά ζητήματα».

Πρόσχημα ἡ ἀσφάλεια τοῦ Πάπα κ. Φραγκίσκου

Σχετικῶς μέ τήν ματαίωσιν τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα εἰς τήν Σερβίαν ὁ φιλοπαπικός Πατριάρχης τῆς χώρας κ. Εἰρηναῖος, τήν ἀπέδωσεν εἰς τήν ἀδυναμίαν τῆς χώρας νά λάβη ἐπαρκῆ μέτρα ἀσφαλείας διά τήν προστασίαν του ἀπό ἐπιθέσεις προερχομένας ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐκδιώχθησαν ἀπό τά «τάγματα ἐφόδου» ἐκ τῆς Κροατίας.
Συμφώνως πρός τό Ἐκκλησιαστικόν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «Ρομφαία» ὑπό ἡμερομηνίαν 28ην Σεπτεμβρίου: «Νὰ συμμετάσχει στοὺς ἑορτασμοὺς γιὰ τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὸ Διάταγμα τοῦ Μεδιολάνου στὸ Νίς, ἐξέφρασε ὁ Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος.

 Τὴν ἴδια στιγμὴ ὅμως, μέσα ἀπὸ τὸν Γερμανικὸ τύπο, προειδοποίησε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζει ἐὰν θὰ μποροῦσε ἡ χώρα νὰ παρέχει τὴν ἀσφάλεια ποὺ πρέπει, ἐνάντια στὸν κίνδυνο μίας ἐπίθεσης κατὰ τῆς Σερβίας ἀπὸ πρόσφυγες, ποὺ ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὴν Κροατία. Ὡς ἐκ τούτου ὁ Προκαθήμενος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ἀνέφερε ὅτι δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ ὥρα γιὰ μία ἐπικείμενη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴ Σερβία.
Ὁ Πατριάρχης Εἰρηναῖος ἐξήγησε ὅτι "περίπου 200.000 Σέρβοι ἀπὸ τὴν Κροατία ἐκδιώχθηκαν καὶ ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ σπίτια τους καὶ τὶς ἐκκλησίες, καὶ τώρα ζοῦν κάτω ἀπὸ ἄθλιες συνθῆκες". "Ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ δὲν θὰ ἤθελαν νὰ δοῦν ὅτι ὁ Πάπας ἦρθε στὴ Σερβία, διότι ἡ Σερβία εἶναι ἀπὸ τὶς Εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμα ἐπισκεφθεῖ Πάπας στὴ σύγχρονη ἐποχή", πρόσθεσε ὁ Πατριάρχης Εἰρηναῖος.

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Πατριάρχης Σερβίας ἀνέφερε ὅτι τὸ Νίς, θὰ ἦταν ἰδανικὸ μέρος γιὰ μία συνάντηση μεταξὺ Ρ/Καθολικῆς καὶ Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ εἶναι ἡ γενέτειρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου». 

Ἡ σύγκρουσις Πατριαρχῶν

Διά τό ἴδιον θέμα ὁ δημοσιογράφος κ. Βασίλειος Σπυρόπουλος ἔγραψεν εἰς τόν ἔνθετον διά τήν Ὀρθοδοξίαν τῆς ἐφημερίδος «Δημοκρατία» καί τήν σύγκρουσιν τῶν Πατριαρχῶν Σερβίας-Ρουμανίας τά ἀκόλουθα: «Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ καταστεῖ τὸν Ὀκτώβριο ἡ Σερβία, καθὼς ἐκεῖ θὰ βρεθοῦν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς προκαθημένους τῶν Ὀρθόδοξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν (μὲ προεξάρχοντα τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο), ὕστερα ἀπὸ πρόσκληση τοῦ Πατριάρχη Σερβίας κ. Εἰρηναίου, μὲ ἀφορμὴ τὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὴ συμπλήρωση 1.700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων.

 Ἕως τὴν ὥρα ποὺ γράφονταν αὐτὲς οἱ γραμμὲς εἶχε γίνει γνωστὸ ὅτι στὴν πρόσκληση τοῦ κ. Εἰρηναίου ἀπάντησαν θετικὰ καὶ θὰ παραστοῦν ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, ὁ Πατριάρχης Μόσχας καὶ Πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος καὶ ὁ μητροπολίτης Βαρσοβίας καὶ Πάσης Πολωνίας κ. Σάββας.

Ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ παραστοῦν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος καὶ ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος συνοδευόμενοι πιθανότατα ἀπὸ τὸν ἀρχιμανδρίτη Ἱερώνυμο Κάρμα, ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Μεγάλου Σπηλαίου στὰ Καλάβρυτα. Ὡστόσο, σύμφωνα μὲ ἐκκλησιαστικὲς πηγές, στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις στὴ Σερβία ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες, ποὺ δὲν θὰ δώσουν τὸ “παρὼν” θὰ εἶναι ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, ὁ ὁποῖος φέρεται ὅτι ἔχει ψυχρὲς σχέσεις μὲ τὸν οἰκοδεσπότη Πατριάρχη Σερβίας κ. Εἰρηναῖο.

Οἱ ἴδιες πηγὲς ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ κακὸ κλῖμα μεταξὺ τῶν δύο προκαθημένων προκλήθηκε ἀπὸ τὴν τοποθέτηση ἐπισκόπου, ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, σὲ περιοχὴ, ἡ ὁποία ἀνήκει στὴ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας. Τὸ γεγονὸς αὐτό, ἂν τελικῶς ἀληθεύει, ἐνδεχομένως νὰ ἐπιβεβαιώνει, ἕως ἕνα βαθμό, αὐτὸ ποὺ δὲν ἀμφισβητεῖται στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους, ὅτι δηλαδὴ τὸ Πατριαρχεῖο Ρουμανίας ἔχει ἐμφανίσει, ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια, ἡγεμονικὲς τάσεις ποὺ ἀρκετὲς φορὲς ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴ δημιουργία μεγάλων ἐντάσεων καὶ τριβῶν μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τῆς ὀρθόδοξης οἰκογένειας. Οἱ κακὲς γλῶσσες προχωροῦν τὸ θέμα ἀκόμη πιὸ πέρα, λέγοντας ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Ρουμανίας ἐπιχειρεῖ νὰ στρέψει τὸ ἐνδιαφέρον του πρὸς τὴ Δύση, μὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ σημαίνει κάτι τέτοιο.

Οἱ ἑορτασμοὶ γιὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων θὰ πραγματοποιηθοῦν στὴ Σερβία ἀπὸ τὶς 4 ἕως τὶς 9 Ὀκτωβρίου. Οἱ πόλεις ποὺ θὰ ὑποδεχθοῦν τοὺς ἐξέχοντες καλεσμένους εἶναι τὸ Βελιγράδι, ἡ Νὶς καὶ ἡ Ποντγκόριτσα. Στὸ πρόγραμμα ξεχωρίζει ἡ 6η Ὀκτωβρίου, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος θὰ προστεῖ τῆς Θείας Λειτουργίας, ποὺ θὰ τελεσθεῖ στὸν νεόδμητο Ἱ. Ναὸ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης στὴ Νίς.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἀνακοίνωση ποὺ ἔχει ἀναρτηθεῖ στὴ σελίδα τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας στὸ διαδίκτυο, αὐτὴ εἶναι “ἡ κεντρικὴ ἐκδήλωση τοῦ Πανορθοδόξου Ἰωβηλαίου τῆς χρονιᾶς”, στὴν ὁποία θὰ λάβουν μέρος, ἐκτὸς ἀπὸ ὑψηλόβαθμους ἀξιωματούχους τῆς Σερβίας, καὶ πολλοὶ ἐκπρόσωποι γειτονικῶν κρατῶν, πρέσβεις ξένων χωρῶν, ἀλλὰ καὶ σημαίνοντα πρόσωπα τῆς σερβικῆς δημόσιας ζωῆς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ.

Στὶς 7 Ὀκτωβρίου στὴν Ποντγκόριτσα θὰ τελεσθοῦν τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, παρουσίᾳ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ σερβικὴ πλευρὰ ἀποδίδει ἰδιαίτερο συμβολισμὸ σὲ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζει “τὴ μεγαλύτερη συνάθροιση στὴν Ἱστορία τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας”.

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς προκαθημένους Ὀρθόδοξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν, θὰ παραστοῦν ἐκπρόσωποι τῶν καθολικῶν καὶ τῶν προτεσταντῶν καὶ ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, ἐκπρόσωποι χριστιανικῶν ὀργανώσεων καὶ συνδέσμων, ἀλλὰ καὶ πολιτικοὶ ἀξιωματοῦχοι τόσο ἀπὸ τὴ Σερβία ὅσο καὶ ἀπὸ ἄλλες χῶρες τῆς εὐρύτερης περιοχῆς».

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1992, 4 Ὀκτωβρίου 2013

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_805.html

Το casus belli της Τουρκίας ευθεία απειλή πολέμου για την Ελλάδα

Η Τουρκία βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση πολέμου απέναντι στην Ελλάδα, από τη στιγμή που το τουρκικό Κοινοβούλιο ψήφισε στις 8/6/1995 ως casus belli - αιτία πολέμου την οποιαδήποτε προσπάθεια – ενέργεια της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (δικαίωμα της Ελλάδας που προκύπτει από το διεθνές Δίκαιο).

Αυτή η απόφαση περί πολέμου εναντίον της Ελλάδας, έστρεψε αυτομάτως τον τουρκικό στρατό και όλα του τα σχέδια περί πολέμου εναντίον της χώρας μας. Δηλαδή, ο γενικός σχεδιασμός των τουρκικών επιτελείων και των στρατιών που διαθέτει η Τουρκία τόσο στα Μικρασιατικά παράλια, όσο και στην Ανατολική Τουρκική Θράκη, έχει χαρακτήρα καθαρά επιθετικό και τόσο ο εξοπλισμός, όσο και τα επιχειρησιακά σχέδια των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, είναι προσανατολισμένα σε μία επίθεση κατά της Ελλάδας, είτε αυτή θα αφορά κάποιο νησιωτικό σύμπλεγμα (νησιά βόρειο-ανατολικού και νότιο-ανατολικού Αιγαίου) είτε θα αφορά σε ηπειρωτικό έδαφος (Ελληνική Θράκη).

Στην συγκεκριμένη απόφαση – ψήφισμα του τουρκικού κοινοβουλίου δεν έχει υπάρξει απολύτως καμία επί της ουσίας αντίδραση από την Ελληνική πλευρά, παρά την επίσημη τουρκική επιθετική στάση προς την Ελλάδα και παρά την επαπειλούμενη σύγκρουση δύο κρατών μελών του ΝΑΤΟ (απαγορεύεται ρητά και δια ροπάλου οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ και σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο τότε το ΝΑΤΟ τάσσεται σύσσωμο υπέρ του υπεύθυνου –όχι αναγκαστικά επιτιθέμενου και αξίζει να προσεχθεί αυτό- της σύγκρουσης). 

Το casus belli όπως το αντιλαμβάνεται το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών

Σύμφωνα με το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και την τελευταία ενημέρωση επί του συγκεκριμένου θέματος (η οποία έγινε την Τετάρτη 17 Απριλίου 2013), το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας ορίστηκε το 1936 στα 6 ναυτικά μίλια από την ακτή (Ν. 230/1936 και μεταγενέστερο Ν.Δ. 187/1973). Διατηρήθηκε, εντούτοις, ρητώς το όριο των 10 ναυτικών μιλίων στον εναέριο χώρο, βάσει της προγενέστερης νομοθεσίας (Διάταγμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1931, σε συνδυασμό με τον νόμο 5017/1931).

Βάσει εθιμικού κανόνα του Δικαίου της Θάλασσας, που ενσωματώνεται και στη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Ελλάδα δικαιούται να επεκτείνει μέχρι τα 12 ν.μ. την αιγιαλίτιδα ζώνη της.

Το δικαίωμα επέκτασης του ορίου της αιγιαλίτιδας ζώνης μέχρι τα 12 ν.μ. είναι κυριαρχικό και μονομερές και κατά συνέπεια δεν υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμό ή εξαίρεση και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως από τρίτα κράτη (το άρθρο 3 της Σύμβασης, που ενσωματώνει κανόνα εθιμικού δικαίου, ουδένα περιορισμό ή εξαίρεση ως προς το δικαίωμα αυτό θέτει). Η συντριπτική πλειοψηφία των παράκτιων κρατών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει προσδιορίσει το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. Η ίδια η Τουρκία έχει επεκτείνει, ήδη από το 1964, την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.

Η Ελλάδα κατά την κύρωση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν. 2321/1995) δήλωσε ρητά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει σε οιοδήποτε χρόνο το δικαίωμά της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ν.μ.

Ως αντίδραση προς τη νόμιμη αυτή θέση της Ελλάδας, η τουρκική Βουλή εξουσιοδότησε με ψήφισμά της (8/6/1995) την τουρκική κυβέρνηση, εν λευκώ και στο διηνεκές, να κηρύξει πόλεμο (casus belli) στην Ελλάδα (εξουσιοδότηση για χρήση και στρατιωτικών μέσων κατά της Ελλάδος), σε περίπτωση που η τελευταία επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνης της πέραν των 6 ν.μ.

Η συμπεριφορά αυτή της Τουρκίας παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περί απαγόρευσης χρήσης ή απειλής χρήσης βίας (άρθρο 2, παρ. 4), περί ειρηνικής επίλυσης (άρθρο 2, παρ. 3) και περί καλής γειτονίας και ειρηνικής συνύπαρξης (Προοίμιο).

Παράλληλα, δυναμιτίζει τη συμμαχική σχέση που οφείλουν να έχουν κράτη που μετέχουν στην ίδια Συμμαχία και αντίκειται στις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται το ΝΑΤΟ (άρθρα 1 και 2 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου).

Η άρση του casus belli έχει συμπεριληφθεί μεταξύ των βασικών κριτηρίων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, στο πλαίσιο της υποχρέωσής της για πλήρη σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και της καλής γειτονίας που αποτελεί θεμέλια αρχή πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αυτονόητο ότι ένα υποψήφιο προς ένταξη κράτος δεν είναι δυνατόν να απειλεί με πόλεμο άλλο κράτος και πολύ περισσότερο ένα μέλος της ΕΕ και μελλοντικό εταίρο.

Αποτελεί, επίσης, αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική βελτίωση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων και τη μείωση της έντασης. Είναι προφανές ότι οι προσπάθειες εξομάλυνσης των σημείων τριβής και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών δεν μπορούν να ευοδωθούν υπό το κράτος απειλής πολέμου.

Μηδενική αντίδραση από τις Ελληνικές κυβερνήσεις

Παρά, λοιπόν, την σαφέστατη παραβίαση αλλά και επιπρόσθετη απειλή της χώρας από την πλευρά της Τουρκίας, για την περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να εφαρμόσει όσα δικαιώματα της προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο, οι Ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν άλλαξαν την πολιτική ατζέντα, ούτε προχώρησαν στην ψήφιση μίας ανάλογης απόφασης από την πλευρά της Ελλάδας, με τρόπο που να προειδοποιεί την γείτονα για την αποφασιστική στάση που θα επιδειχθεί σε οποιαδήποτε περίπτωση παραβίασης από την πλευρά της Τουρκίας επί των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Αντίθετα, μάλιστα, έκτοτε ακολουθήθηκε μία πολιτική φοβικότητας, μία πρωτοφανής πολιτική ενδοτισμού στις τουρκικές απαιτήσεις και μία πολιτική πάγιας αποσιώπησης των τουρκικών προκλήσεων, ό,που αυτές εκφραζόντουσαν.

Έτσι, επί σειράς δεκαετιών η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία θρασύτατη συνεχόμενη και κλιμακούμενη επιθετικότητα είτε σε διπλωματικό, είτε σε πολιτικό, είτε και σε στρατιωτικό επίπεδο από την Τουρκία. Αυτή η τουρκική στάση εκφράζεται σε όλο το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων (Θράκη έως και Κύπρο), αναβαθμίζεται ποσοτικά και ποιοτικά, δημιουργεί σταθερές στο μαλακό υπογάστριο της χώρας (ανθελληνική κα ανατρεπτική δράση που απειλεί την εσωτερική ειρήνη και ασφάλεια των Ελλήνων της Ελληνικής Θράκης από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, πολιτικά κόμματα με εμφανείς φιλοτουρκικές τάσεις, δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο –δική μας απορία είναι πόσο από το Αιγαίο έχει παραμείνει ελληνικό-, διευκολύνσεις στην είσοδο λαθρομεταναστών σε όλο το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων, υψηλή δραστηριότητα των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών εντός της Ελλάδας –προσφάτως και επίσημη με την απαίτηση συνεργασίας της ΜΙΤ για τις έρευνες σχετικά με τους «τρομοκράτες» της Χίου-, επίσημες δηλώσεις τούρκων πολιτικών για συμμετοχή της Τουρκίας σε παράνομες δραστηριότητες εντός της Ελλάδας –βλ. φωτιές σε νησιά και όχι μόνο-, εξαγορές τοπικών παραγόντων που προωθούν την Τουρκία ως «μητέρα πατρίδα» των μουσουλμάνων της Ελλάδας, δημιουργία de facto προβλημάτων στην οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ, τουρκικές έρευνες για ενέργεια σε ελληνικά ύδατα, αμφισβήτηση εναέριου εθνικού χώρου κ.α.).

Αυτές οι δραστηριότητες της γείτονος Τουρκίας συμπεριλαμβάνονται μέσα στο εθνικό στρατηγικό της σχέδιο, καλύπτουν τις πάγιες στοχεύσεις του και εξυπηρετούνται από όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις.

Αξιοσημείωτο είναι πως η Ελληνική πλευρά ενώ έχει ειδοποιηθεί πολλάκις από ειδικούς επιστήμονες, ειδικές αρμόδιες υπηρεσίες και διπλωμάτες, αρκείται είτε στην άσκηση προσωπικής πολιτικής εκάστου αρμοδίου υπουργού ή πρωθυπουργού, αντιμετωπίζει το «φαινόμενο» της επιθετικότητας της Τουρκίας και του casus belli ως ιδεατό και όχι ως πραγματικό, ενώ σε γενικές γραμμές η φοβικότητα, ο υποβόσκον ενδοτισμός και η σε γενικές γραμμές μη επαρκούσα έως ανύπαρκτη εθνική πολιτική (λόγω της έλλειψης εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού εκ μέρους της Ελλάδας), με αποτέλεσμα να σημειώνεται μίας συνεχής υποχωρητικότητα στα εθνικά θέματα (αποκορύφωμα τα Ίμια και το «ευχαριστώ τους αμερικανούς» από τον τότε φερόμενο πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη), ενώ όλα φαίνεται πως έχουν αφεθεί στις κρυφές συνομιλίες που γίνονται από «επιτροπές σοφών» των δύο πλευρών και στην κρυφή διπλωματία ή και με συναντήσεις υψηλού επιπέδου ακόμη και χωρίς ύπαρξη στενογράφων (πάγια τακτική του Γ. Παπανδρέου στις συναντήσεις του με τον Ερντογάν).

Απέναντι στην επί της ουσίας ανύπαρκτη πολιτική της Ελλάδας στην προκλητικότητα της Τουρκίας, αφού ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αποδέχθηκε το kazan - kazan του Ερντογάν, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας μίλησε για αλλαγή γεωγραφικών συνόρων, αλλά και λίαν προσφάτως και με την πρόφαση των εντολών της τρόικας, αποδυναμώνεται ο Ελληνικός στρατός τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, όσο και σε υλικό ή και σε επίπεδο παραγωγής υλικού, με αποτέλεσμα να κάμπτεται η άμυνα της χώρας, ενώ ειδικοί στρατιωτικοί αναλυτές αλλά και στρατιωτικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για πλήρη απώλεια της αμυντικής ικανότητας της Ελλάδας μετά την παρέλευση 2-3 χρόνων…!

Τι θα συμβεί εάν η Τουρκία εφαρμόσει το casus belli;

Αυτά συμβαίνουν ενώ η Τουρκία έχει «νομιμοποιήσει» μέσα από το κοινοβούλιό της μία στρατιωτική επίθεση κατά της Ελλάδας, όποτε η κυβέρνησή της κρίνει πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.

Στο ερώτημα, πως πρόκειται να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο οι Έλληνες πολιτικοί, η απάντηση βρίσκεται μεταξύ ειρωνείας και γραφικότητας, αφού οι πολιτικοί, οι σύμβουλοί τους, αλλά και μία σειρά κομματικών στρατιωτικών αξιωματικών, θεωρούν απίθανη μία επίθεση κατά της Ελλάδας.

Όμως, με δεδομένη την σημερινή ανακατάταξη των γεωπολιτικών δυνάμεων, την χρονική περίοδο δηλαδή που διανύουμε και μέσα από την οποία θα προκύψουν νέα δεδομένα γεωπολιτικά, γεω-οικονομικά, αλλά και γεωγραφικά για έναν σημαντικό αριθμό κρατών, πόσο «αδύνατο» είναι να υπάρξει ένα «τυχαίο γεγονός», μία μικρή σε έκταση σύγκρουση, ένα βολικό «θερμό επεισόδιο» μεταξύ των δύο χωρών;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι θετική, αφού στην Ελλάδα και στην Τουρκία οι σημερινές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν σειρά πολιτικών (και όχι μόνο) προβλημάτων και ψάχνουν εναγωνίως να τοποθετηθούν στην επόμενη ημέρα, αλλά και να διασωθούν μέσα από τις γενικές ανακατατάξεις που ενδεχομένως θα συμβούν μέσα από μία μεγάλης ισχύος σύγκρουση, η έναρξη της οποίας βρίσκεται στη Μέση Ανατολή και δη στη Συρία.

Εξάλλου, η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει τετελεσμένο θέμα μεταξύ των δύο χωρών, που θα επιλυθεί μακροχρόνια. Και η εμπειρία της Άγκυρας σε αυτόν τον τομέα είναι ήδη καταγεγραμμένη στην Κύπρο.

Οι υπάρχουσα πραγματικότητα Αθήνας και Άγκυρας

Από τη μία πλευρά, την Ελληνική, υπάρχει έντονη η ανάγκη αποπροσανατολισμού των πολιτών από τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας, τα οποία έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της κυβερνητικής νομιμότητας και λειτουργούν ως συμπιεσμένη μάζα που αναζητά σημείο κοινωνικής εκτόνωσης. Με δεδομένο ότι σε καθημερινή πλέον βάση εισέρχονται νέα πολύ σοβαρά θέματα, που απειλούν την ομαλή συνέχιση της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, η ασκούμενη πίεση γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, δημιουργώντας σοβαρές ανησυχίες για την ικανότητα της ό,ποιας πολιτικής διαχείρισής της.

Άρα, και αφού θεωρείται βέβαιη η συσπείρωση της κοινωνίας απέναντι σε έναν εξωτερικό αντίπαλο, δεν πρέπει να θεωρείται διόλου απίθανη μία περιορισμένης χρονικής έκτασης σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν βυθίζεται σε σωρεία προβλημάτων κοινωνικών, πολιτικών (λίαν συντόμως και οικονομικών), έχει χάσει σχεδόν όλους τους «συμμάχους» της στην εξωτερική πολιτική, αντιμετωπίζει το Κουρδικό και την σχεδόν βέβαιη δημιουργία ενός Κουρδικού κράτους που θα μικρύνει τα γεωγραφικά όρια της Τουρκίας, είναι αναγκασμένη να παίξει το παιχνίδι των ΗΠΑ στη Συρία και έπειτα στο Ιράν και ουσιαστικά μοιάζει με αλεπού πιασμένη στην παγίδα που προσπαθεί να διαφύγει με νευρικές (και πολύ επικίνδυνες) κινήσεις. Αυτή η Τουρκία, που έχει ήδη το casus belli κατά της Ελλάδας, μπορεί να σχεδιάσει ένα επεισόδιο οπουδήποτε στο Αιγαίο (η ηπειρωτική Ελληνική Θράκη υπάρχει για να λειτουργεί ως μοχλός πίεσης της Αθήνας και για «βάση» σχεδίων που ενδέχεται να υλοποιηθούν πολύ αργότερα και που δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα) και να κατορθώσει να συσπειρώσει ακόμη και τους εξεγερθέντες του πάρκου Γκεζί και της πλατείας Ταξίμ. Η Άγκυρα γνωρίζει πολύ καλά πως κάτι τέτοιο ενέχει μεγάλους κινδύνους και δεν θα το κάνει εάν δεν εξασφαλίσει την άδεια από τον Λευκό Οίκο. Η Άγκυρα γνωρίζει επίσης πως η Τουρκία έχει μείζονα γεωπολιτική σημασία για τις ΗΠΑ και μπορεί να χρησιμοποιήσει την αίτηση ενός «αντιδώρου» (εις βάρος της Ελλάδας, με ιδιαίτερη έμφαση τη νησιωτικοί περιοχή Φούρνοι και Ίμια) για την όποια απόλυτη συνεργασία της στα σχέδια των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

Άραγε, θα τολμήσει η Τουρκία να στήσει ένα επεισόδιο και να εφαρμόσει άμεσα το casus belli απέναντι στην Ελλάδα;

Άραγε η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας (και όχι κυβέρνηση των Ελλήνων, αφού δέχεται εντολές της τρόικας με e-mail για να προχωρήσει σε αποφάσεις) είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε μία ευθεία τουρκική στρατιωτική πρόκληση;

Θα υπάρξει η δέουσα και έγκαιρη πολιτική αποφασιστικότητα σε μία τέτοια εξέλιξη;

Θα υπάρξουν τα κατάλληλα αντανακλαστικά;

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει το ψυχικό σθένος να υπερασπίσει την χώρα επί της ουσίας και όχι μόνο στα λόγια;

Το επόμενο διάστημα, έως το τέλος του 2013 κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό για τις κυβερνήσεις τόσο της Αθήνας όσο και της Άγκυρας. Ο Ερντογάν έχει χαρακτηρισθεί και ως «παρανοϊκός» από τις ΗΠΑ. Ο Σαμαράς βρίσκεται κάπου στο πουθενά, αφού συναινεί ακόμη και στις πλέον επαίσχυντες εντολές της τρόικα (κλείσιμο της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας κ.α.) που αποδυναμώνουν την άμυνα της χώρας.

Κι ενώ το παιχνίδι της γεωπολιτικής σκακιέρας έχει ξεκινήσει από τους ισχυρούς, ο Ερντογάν και ο Σαμαράς προσπαθούν να τοποθετηθούν αλλά ταυτόχρονα καλούνται να κάνουν και τις δικές τους μικρές (αλλά πολύ σημαντικές για τις χώρες τους) κινήσεις που θα κρίνουν το πολιτικό (και όχι μόνο) μέλλον και των δύο ανδρών…

Τέλος, ας θυμηθούμε πως ο Μπάρκ Ομπάμα συναντήθηκε και μίλησε με τον τούρκο πρωθυπουργό επί έξι ώρες, ενώ με τον Αντώνη Σαμαρά μόνο για 40 περίπου λεπτά... Τα συμπεράσματα που εξάγονται από αυτό και μόνον είναι ιδιαίτερα σημαντικά, αφού όπως φαίνεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κατόρθωσε να εξασφαλίσει μόνο την φωτογραφική στήριξη του Λευκού Οίκου..

 Πηγή, http://kostasxan.blogspot.gr

Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969

σελ.20-27

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_6155.html

Πολλοί σκεφτόμαστε τις πολιτικές και κομματικές παραμέτρους ενός γεγονότος, μιας δολοφονίας. Τα αίτια και τις αφορμές. Είναι και αυτά. Χρειάζονται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Το βασικότερο όμως είναι αυτό που είπε ο Χριστός: "Ου φονεύσεις". Και για να μη φονεύσεις, δεν πρέπει να θυμώνεις και να οργίζεσαι. Πρέπει να ξέρεις που να σταματάς την αγανάκτησή σου. Αυτό όμως δε φτάνει. Για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται πνευματικό και θεολογικό υπόβαθρο. Ο άλλος άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και έχει μέσα του αθάνατη ψυχή, η οποία συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι της μετά θάνατο. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αλλά δεν έχει ουσιαστικά τέλος. Τήν αρχή του όμως και το βιολογικό του τέλος τα καθορίζει μόνο ο Θεός. Κανένας άνθρωπος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Ο Θεός ορίζει την ημερομηνία της εξόδου μας από αυτό τον κόσμο ως Καρδιογνώστης, παίρνοντας τον άνθρωπο στην κατάλληλη στιγμή για να τον σώσει και να τον βάλει στον Παράδεισο. Η δαιμονική επέμβαση του ανθρώπου στη διαδικασία του θανάτου, πέραν του πένθους και της απωλείας, συνιστά αντιποίηση αρχής έναντι του Θεού. Ο διάβολος ασφαλώς είναι ο ανθρωποκτόνος και αυτός συνδέει τα νήματα μιας δολοφονίας εκμεταλλευόμενος τα πάντα για να στείλει τον άλλον αδιάβαστο κυριολεκτικά. Μίση προσωπικά, ιδεολογίες ακραίες, νοοτροπία της μάζας, ομαδικό ντοπάρισμα, ψυχολογικά προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη αντίληψη της ζωής και της πίστης, προληπτικοί πόλεμοι και εμφύλιοι σπαραγμοί, όλα αυτά μπαίνουν στο μίξερ του διαβόλου για να επιφέρουν το κακό. Ο Θεός ενίοτε παραχωρεί γιά τους δικούς Του λόγους. Πάντοτε όμως ισχύει το αγιογραφικό: "άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος" και το σπουδαιότερο, που ειπώθηκε τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης από το στόμα του Κυρίου στον απόστολο Πέτρο: "Βάλε τη μάχαιρα στη θέση της. Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβης. Πάντες οι λαβόντες μάχαιραν με μάχαιρα θα χαθούν". Δηλαδή δίπλα από κάθε φονιά, αλλά και δίπλα στους ηθικούς αυτουργούς των φονιάδων, στον ώμο τους ακριβώς, κάθεται ο άγγελος του θανάτου. Πέραν των τύψεων της συνειδήσεως και του φόβου, πέραν της καταστροφής δύο οικογενειών, ήδη τα πόδια τους ετοιμάζονται να βαδίσουν την οδόν του κοιμητηρίου. Μπορεί κάποτε όχι αυτοί οι ίδιοι προσωπικά να τιμωρηθούν με θάνατο, αλλά να δούν τον χάρο σε προσφιλή τους πρόσωπα και να νιώσουν πιο πολύ στην καρδιά τους το μαχαίρι που έμπηξαν οι ίδιοι στην καρδιά του αδελφού τους. Ο Θεός ρωτάει πάντοτε από ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις: "Κάϊν που είναι ο αδελφός σου;..." Το θέμα τέλος έχει και την εκκλησιαστική του διάσταση: ένα μέλος της Εκκλησίας μας, αλλοιώθηκε τόσο και απομακρύνθηκε από την αλήθεια και την αγάπη τόσο πολύ ώστε έκανε ένα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τον αδελφό του, βαπτισμένου και αυτού μέλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ανέκοψε την πορεία της μετανοίας του φονευθέντος. Οι φονιάδες ξανασταυρώνουν στο πρόσωπο των φονευμένων τέκνων του Χριστού τον ίδιο τον Κύριο. Ο Χριστός θα ζητήσει τις ψυχές των παιδιών Του από τα ματωμένα χέρια τους. "Φοβερό είναι να πέσει κάποιος στα χέρια του ζωντανού και δίκαιου Θεού"!

Επίσης κάθε μας πράξη, κάθε μας λόγος, ποτέ δεν χάνεται μέσα στο σύμπαν. Εμείς νομίζουμε ότι τα γραπτά μόνο μένουν. Ότι "έπεα πτερόεντα" δεν φορολογούνται. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό και για κάθε λόγο άχρηστο, σάπιο, δόλιο, αμαρτωλό, εχθρικό, σατανικό. "Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς", λέγει ο Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν από την καρδιά μας και τις πεποιθήσεις μας και παράγουν έργο άγιο, δημιουργικό ή βλαπτικό. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται: "Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον". Ο βασιλιάς μάλιστα Δαβίδ δεν ανεχόταν με τίποτε όσους "συκοφαντούσαν λάθρα τους πλησίον τους".

Στην όλη υπόθεση των λόγων μας δεν εμπλέκεται μόνο ο Θεός ή οι άνθρωποι. Εμπλέκεται και ο διάβολος. Ο διάβολος ποτέ δεν ξέρει την ψυχή του ανθρώπου. Ούτε το μέλλον. Μαθαίνει για μας από αυτά που βλέπει και ακούει σε μάς και από μας. Π.χ. ένας που φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ: "αίμα και τιμή..." ή "τσακίστε τους, φάτε τους, χτυπάτε τους...", ή ένας που εκπαιδεύεται στα πιστόλια και τα μαχαίρια ή στην κατασκευή Μολότωφ και λοιπών άλλων ευγενών υγρών, εύκολα συμπεραίνει ο δαίμονας ότι οι εν λόγω άνθρωποι οικοδομούν μέσα τους φονική διάθεση. Τους βλέπει να οργανώνονται και να ορμούν και τρίβει τα χέρια του. Δεν χάνει χρόνο ο τρισκατάρατος να οργανώσει μετά εντάσεις και συμπλοκές, να οπλίσει χέρια και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα.

Ο διάβολος διψάει για αίμα. Εκμεταλλεύεται λοιπόν κάθε επιθετική συμπεριφορά για να πλήξει και να οδηγήσει σε θάνατο ψυχικό και σωματικό. Μετά φεύγει ή μάλλον δίνει τη σκυτάλη στο δαίμονα της απελπισίας, τύπου Ιούδα, ή στο δαίμονα της εκδικήσεως τύπου Εβραίων.

Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι και ανεπηρέαστοι μέσα στο σύμπαν. Να προσέχουμε τα λόγια μας, τα τραγούδια μας, τα ποιήματά μας, τις σφιγμένες γροθιές μας και τα τροχισμένα μαχαίρια μας. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Όποιος έχει μαχαίρια και ξύλα δίπλα του κερνάει το διάβολο και το θάνατο.

Εἶναι τραγικὸ ὅτι ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τοῦ ἀνατολικοῦ κυρίως κόσμου, καὶ ἰδιαίτερα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, παραμένει ἐντελῶς ξένο πρὸς τὴν ἀντίληψη περὶ θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Παρὰ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τὶς ἀνακαλύψεις, ἡ ἀνεξιθρησκία καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας παραμένουν γιὰ τὸν κόσμο αὐτὸ ἄγνωστες. Καὶ ἐνῶ ὁ δυτικὸς κόσμος ἑόρτασε ἐφέτος τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, ὁ θρησκευτικὸς φανατισμὸς κυριαρχεῖ στὴν Ἀνατολὴ καὶ κατεξοχὴν μεταξὺ τοῦ μουσουλμανικοῦ στοιχείου, τὸ ὁποῖο δὲν ἀνέχεται θρησκευτικὴ πίστη διαφορετικὴ τῆς δικῆς του, καὶ προπαντὸς τὸν Χριστιανισμό. Ἡ ἀνεξιθρησκία καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας εἶναι γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ἀπαράδεκτη πολιτιστικὴ κατάκτηση. Γι’ αὐτὸ ἰσχύει μόνο τὸ «τζιχάντ». Ἡ εἰδησεογραφία καταγράφει καθημερινῶς ἀνατριχιαστικὰ παραδείγματα φανατικῆς συμπεριφορᾶς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρουμε μερικά: «Συγκλονιστικὲς εἶναι οἱ εἰδήσεις ἀπὸ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ δείχνουν τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν χώρα. Ἕνας Λιβανέζος καταδικά σθηκε σὲ 6ετῆ κάθειρξη καὶ σὲ 300 ρα βδισμούς, ἐπειδὴ ἔπεισε μία γυναί κα νὰ ἀσπασθῆ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν βοήθησε νὰ ἐγκαταλείψη τὴν χώρα καὶ νὰ μεταβῆ στὸ ἐξωτερικό. Παράλληλα ἕνας Σαουδάραβας καταδικάσθηκε σὲ 2ετῆ φυλάκιση καὶ 200 ραβδισμούς, ἐπειδὴ βοήθησε μία γυναίκα νὰ διαφύγει στὴν Σουηδία» («Ἑστία» 13-5-2013). Ἀμερικανικὸ τηλεοπτικὸ συνεργεῖο κατέγραψε γιὰ λογαριασμὸ τοῦ CNN συγκλονιστικὲς σκηνὲς ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ποὺ προκάλεσαν οἱ ἰσλαμιστὲς ἀντάρτες στὴν πόλη Ἀλ Κουσέϊρ τῆς Συρίας καὶ εἰδικὰ σὲ ὁτιδήποτε χριστιανικό. Στὰ πρῶτα δεύτερα φαίνεται μιὰ χριστιανικὴ ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία ὁλοσχερῶς κατεστραμμένη. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως ὑποδέχθηκαν τὸν ἐθνικὸ στρατὸ τῆς χώρας ὡς ἐλευθερωτή («Ρομφαία» 23-6-2013). Στὸ Πακιστὰν ἀστυνομικοὶ βασάνισαν μέσα στὴ φυλακὴ μέχρι θανάτου ἕνα χριστιανόπουλο 20 ἐτῶν. Τὸν βασάνιζαν ἐπὶ 10 ἡμέρες. Ἐξάλλου στὶς φυλακὲς τοῦ Πακιστάν, ὅπως ἀναφέρουν ξένα εἰδησεογραφικὰ πρακτορεῖα, ὑπάρχουν πολλὲς ἀναφο ρὲς γιὰ δολοφονίες χριστιανῶν («Ρομφαία» 23-6-2013). Στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, ὅπου ὅλες οἱ διατάξεις τοῦ Κορανίου τηροῦνται μὲ τρόπο ἄτεγκτο καὶ ἀπόλυτο, ἀπαγορεύεται ἡ δημόσια τήρηση τοῦ λατρευτικοῦ ἄλλης θρησκείας ἐκτὸς τῆς μουσουλμανικῆς. Ὅποιος πολίτης τῆς χώρας ἀλ λαξοπιστεῖ, ἀντιμετωπίζει, ἀνεξαρτήτως τοῦ φύλου του, τὴ θανατικὴ ποινή («newsit.gr» 12-5-2013). Γενικῶς οἱ διώξεις, οἱ ἀπειλές, οἱ ἀπαγωγὲς χριστιανῶν στὴ Μέση Ἀνατολὴ εἶναι συχνότατες, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἀπαγωγὴ ἀπὸ ἰσλαμιστὲς τῶν ἀγνοουμένων ἀκόμη δύο Σύρων Ἱεραρχῶν, τοῦ  Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου καὶ τοῦ Συροϊακωβίτου Μητροπολίτου κ. Ἰωάννου - Ἰμπραχίμ. Πάντως εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ καθαυτὸ ἐξοργιστικὴ ἡ ἀδιαφορία τῆς Δύσεως γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ συνεχὴ τραγικὰ γεγονότα. Οἱ ἰσχυροὶ τῆς Δύσεως ὄχι μόνο δὲν κινητοποιοῦνται, ἀλλ’ οὔτε κὰν ἀκούονται νὰ τὰ καταδικάζουν!...

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεῦχ. 2075.

Παρὰ τὶς ποικίλες δυσκολίες λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ ἄλλων προβλημάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ ἔργο διαδόσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος στὸν προσφιλῆ κορεατικὸ λαό, τρία πρόσφατα γεγονότα ἀναπτερώνουν τὶς ἐλπίδες καὶ σηματοδοτοῦν τὴν περαιτέρω ἐπέκταση τῆς ὀρθόδοξης μαρτυρίας στὴν Κορέα.

Τὸ πρῶτο ἀφορᾶ στὴν ὁμαδικὴ βάπτιση, ποὺ τελέστηκε τὸ Σάββατο 21 τρχ. μηνὸς στὴν Σεούλ. Τέσσερις ἄνδρες καὶ δύο γυναῖκες (μέσος ὅρος ἡλικίας 30 ἐτῶν) κατὰ τὴν βαπτισματικὴ θ. Λειτουργία προστέθηκαν στὰ μέλη τῆς ἐν Κορέᾳ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀρκετοὶ ἄλλοι περιμένουν στὴν τάξη τῶν Κατηχουμένων νὰ ἔρθει ἡ σειρά τους.

Τὸ δεύτερο ἐλπιδοφόρο γεγονὸς ἀφορᾶ στὴν μεγάλη πρόοδο, ποὺ ἔχει σημειώσει ὁ ἐκδοτικὸς οἶκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορέας: “Korean Orthodox Editions”. Μέχρι σήμερα ἔχουν ἐκδοθεῖ πολλὰ ὀρθόδοξα βιβλία, τὰ ὁποῖα πωλιοῦνται στὰ μεγαλύτερα βιβλιοπωλεῖα τῆς Κορέας καὶ στὸ διαδίκτυο (internet shopping). Χαρακτηριστικὸ τῆς καλῆς κυκλοφορίας τῶν βιβλίων εἶναι ὅτι τὸν μῆνα Σεπτέμβριο ἐξαντλήθηκαν καί, λόγῳ ζητήσεως, ἀμέσως ἐπανεκδόθηκαν τὰ βιβλία: «Μιὰ βραδιὰ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου π. Ἱεροθέου καὶ «Byzantin Theology» τοῦ ἀειμνήστου π. John Meyerdoff. Μεγάλη καὶ εὐχάριστη ἔκπληξη γιὰ ὅλους ὅσοι ἐργάζονται στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κορέας ἦταν ὅτι τὸ βιβλίο «Μιὰ βραδιὰ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους» ἔγινε πρόσφατα best seller, ἀνάμεσα στὶς πολλὲς χιλιάδες χριστιανικῶν βιβλίων ποὺ κυκλοφοροῦνται.

Τὸ τρίτο γεγονός, ποὺ φανερώνει τὴν ἀποδοχὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν κορεατικὴ κοινωνία εἶναι ἡ ἀποστολὴ γιὰ πρώτη φορὰ εὐχετήριας κάρτας καὶ δώρου πρὸς τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κορέας τῆς Προέδρου τῆς Κορεατικῆς Δημοκρατίας ἐξοχωτάτης κ. Park Geun-hye, ἐξ ἀφορμῆς τῆς μεγάλης παραδοσιακῆς κορεατικῆς γιορτῆς τοῦ Τσουσόκ (Ἡμέρα Εὐχαριστιῶν).

Εὐχαριστία, αἶνος καὶ δοξολογία ἀνήκουν πρῶτον, στὸν Τριαδικὸ Θεὸ γιὰ τὰ πλούσια δῶρα τῆς Ἀγάπης Του καὶ δεύτερον, πρὸς τὸ πάνσεπτο Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὸν σεπτὸ Προκαθήμενό Του γιὰ τὴν ἑξηκονταετῆ ἄγρυπνη ποιμαντικὴ μέριμνά Του πρὸς τὴν ἐν Κορέᾳ Ἐκκλησία.

ΠΗΓΗ: http://ierapostoli.wordpress.com/2013/09/28/news_southkorea/ 

Απόρριψη αίτησης ακύρωσης κατά πράξης της Επιτροπής Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης που απέρριψε αίτηση των ήδη αιτούντων να αφαιρεθούν όλες οι θρησκευτικές εικόνες και σύμβολα από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών της αρμοδιότητάς της. Παρέμβαση του Μητροπολίτη Πειραιώς. Ηθικό έννομο συμφέρον (Αντίθετη μειοψηφία). Οι πράξεις των δικαστικών αρχών ακόμη και αν το περιεχόμενό τους δεν αφορά την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας αλλά αναφέρεται σε θέματα διοικητικής φύσεως, δεν υπόκεινται σε αίτηση ακυρώσεως. Ο αιτών την ακύρωση διοικητικής πράξης υποχρεούται να προαποδεικνύει τα πραγματικά γεγονότα που στοιχειοθετούν το έννομο συμφέρον του, προκειμένου να εξασφαλισθεί η δυνατότητα επίκαιρου ελέγχου από το Δικαστήριο και αποτελεσματικής αμφισβητήσεως από τα λοιπά διάδικα μέρη των σχετικών ισχυρισμών του αιτούντος.

Αριθμός 2980/2013

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ Δ΄

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 29 Μαΐου 2012, με την εξής σύνθεση: Σωτ. Ρίζος, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Δ΄ Τμήματος, Αικ. Χριστοφορίδου, Δ. Κυριλλόπουλος, Σύμβουλοι, Ηλ. Μάζος, Χρ. Σιταρά, Πάρεδροι. Γραμματέας η Μ. Παπαδοπούλου, Γραμματέας του Δ΄ Τμήματος.

Για να δικάσει την από 15 Μαρτίου 2010 αίτηση:

των: 1) ... και 3) ... οι οποίοι παρέστησαν με τον δικηγόρο Ευάγγελο Ντούβλη (Α.Μ. 21172), που τον διόρισαν με πληρεξούσιο,

κατά του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο οποίος παρέστη με τον Βασίλειο Καραγεώργο, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους,

και κατά του παρεμβαίνοντος Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος παρέστη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Χιώλο (Α.Μ. 2192), που τον διόρισε με πληρεξούσιο.

Με την αίτηση αυτή οι αιτούντες επιδιώκουν να ακυρωθεί η υπ’ αριθμ. 1/12.1.2010 πράξη της Επιτροπής Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης.

Οι πληρεξούσιοι των διαδίκων δήλωσαν, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 21 του Κανονισμού Λειτουργίας του Δικαστηρίου, ότι δεν θα αγορεύσουν.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Παρέδρου Ηλ. Μάζου.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου

κ α ι

Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε

τ α

σ χ ε τ ι κ ά

έ γ γ ρ α φ α

Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο Ν ό μ ο

1. Επειδή, για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (υπ’ αριθμ. 2590552, 2590784/2010 ειδικά γραμμάτια παραβόλου, σειράς Α΄).

2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται η ακύρωση της πράξης 1/12.1.2010 με την οποία η Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, «αφού», όπως αναφέρεται στο σώμα της προσβαλλομένης, «έλαβε υπόψη» την από 19.11.2009 αίτηση των και ήδη αιτούντων να αφαιρεθούν όλες οι θρησκευτικές εικόνες και σύμβολα από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών της αρμοδιότητάς της, «αποφάσισε» ως εξής: «Το ζήτημα που θίγεται στην πιο πάνω αίτηση άπτεται ενός σύνθετου και ευαίσθητου θέματος, συνδεδεμένου στενώς με την πνευματική καλλιέργεια και την ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Συνεπώς, σύμφωνα και με τη σκέψη 38 της αποφάσεως του [Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου] Lautsi κατά Ιταλίας επ’ αυτού η Ελληνική Πολιτεία, μέσω των αρμοδίων οργάνων της, έχει ευρύ πλαίσιο εκτιμήσεως. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, το προαναφερόμενο ζήτημα, ως γενικότερο ζήτημα της Ελληνικής κοινωνίας, αν ήθελε ποτέ τεθεί αρμοδίως, οπωσδήποτε θα αποτελέσει αντικείμενο εκτιμήσεως των κεντρικών θεσμικών οργάνων (νομοθετικών – εκτελεστικών) της Ελληνικής Πολιτείας και όχι των οργάνων που διοικούν κάθε δικαστήριο».

3. Επειδή, ο Μητροπολίτης Πειραιώς παρεμβαίνει με ηθικό έννομο συμφέρον υπέρ του κύρους της ισχύος της προσβαλλομένης πράξεως, εν όψει του ενδιαφέροντός του ως επισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος για την διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου είχαν εισαχθεί, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, κατά την πρώτη μεταπελευθερωτική περίοδο (1828 – 1833, βλ. τα υπ’ αριθμ. Φ. 3562/1/ΑΣ 1300/13.11.2009 και Φ. 3562/3/ΑΣ 7883/22.2.2012 έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών). Τούτο δε, διότι τυχόν θετική, ως προς την κρινόμενη αίτηση ακυρώσεως, απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα είχε ευρύτερες συνέπειες μη περιοριζόμενες στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης αλλά εκτεινόμενες σε όλη τη χώρα. Αντιθέτως, κατά την γνώμη του Παρέδρου Ηλ. Μάζου, εφ’ όσον ο παρεμβαίνων αποτελεί όργανο διοίκησης («Εκκλησιαστική Αρχή», κατά το άρθρο 29 παρ. 1 του ν. 590/1977 περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Α΄ 146) νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου (της Μητροπόλεως Πειραιώς) με περιορισμένη κατά τόπον αρμοδιότητα, ασκεί δε αρμοδιότητες εκτός της περιφερείας του μόνον ως μέλος του συλλογικού οργάνου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας (άρθρα 3 παρ. 1 και 4 του ν. 590/1977), άνευ εννόμου συμφέροντος παρεμβαίνει υπέρ του κύρους πράξεως η οποία, ανεξαρτήτως της γενικότερης σημασίας του ανακύπτοντος ζητήματος, αφορά την διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των διοικητικών δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης.

4. Επειδή, με την απόφαση της 3ης Νοεμβρίου 2009, Lautsi κατά Ιταλίας (αριθμός προσφυγής 30814/06) του δεύτερου τμήματος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (εφεξής ΕΔΔΑ), της οποίας γίνεται μνεία στην προσβαλλόμενη πράξη και την επικαλούνται και οι αιτούντες, εκρίθη ότι η διατήρηση του θρησκευτικού συμβόλου του Εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες παραβιάζει τα δικαιώματα της προσφεύγουσας και των ανηλίκων τέκνων της που προστατεύονται από το άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως «διά την προάσπισιν των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών» (ν.δ. 53/1974, Α΄ 256, εφεξής ΕΣΔΑ) σε συνδυασμό με το άρθρο 9 της συμβάσεως (περί του δικαιώματος των γονέων να εξασφαλίζουν την μόρφωση και εκπαίδευση των τέκνων τους σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους και περί της ελευθερίας της σκέψης, συνείδησης και θρησκείας, αντιστοίχως). Εν συνεχεία, όμως, η υπόθεση εισήχθη ενώπιον του Τμήματος Ευρείας Συνθέσεως του ΕΔΔΑ, το οποίο με την απόφαση της 18ης Μαρτίου 2011 απέρριψε την προσφυγή, δεχθέν ειδικότερα ότι, αποφασίζοντας να διατηρήσουν τον Εσταυρωμένο στις αίθουσες διδασκαλίας των δημόσιων σχολείων στα οποία φοιτούσαν τα τέκνα της προσφεύγουσας, οι αρμόδιες εθνικές αρχές ενήργησαν εντός των ορίων του περιθωρίου εκτιμήσεως που παραχωρείται στο Κράτος, στα πλαίσια της υποχρεώσεώς του να σέβεται, κατά την άσκηση των καθηκόντων που αναλαμβάνει σε σχέση με την εκπαίδευση και την διδασκαλία, το δικαίωμα των γονέων να διασφαλίζουν την εν λόγω εκπαίδευση και διδασκαλία σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις και ότι, συνεπώς δεν υπήρξε παράβαση των ως άνω διατάξεων καθώς και του άρθρου 14 της ΕΣΔΑ περί απαγορεύσεως των διακρίσεων (βλ. ιδίως σκέψεις 57 έως και 81).

5. Επειδή, περαιτέρω, κατά το άρθρο 95 παρ. 1 περ. α΄ και 3 του Συντάγματος, όπως το άρθρο αυτό διαμορφώθηκε με το από 6.4.2001 Ψήφισμα της Ζ΄ Αναθεωρητικής Βουλής (Α΄ 84), στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας ή τακτικού διοικητικού δικαστηρίου, κατά περίπτωση, ανήκει, μεταξύ άλλων, η μετά από αίτηση ακύρωση των εκτελεστών πράξεων των διοικητικών αρχών για υπέρβαση εξουσίας ή παράβαση νόμου. Όπως προκύπτει από τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις, οι πράξεις των δικαστικών αρχών, ακόμη και αν το περιεχόμενό τους δεν αφορά την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας αλλά αναφέρεται σε θέματα διοικητικής φύσεως, δεν υπόκεινται σε αίτηση ακυρώσεως. Δεν συνάγεται δε το αντίθετο από το γεγονός ότι το Σύνταγμα σε ορισμένες περιπτώσεις (άρθρα 90 παρ. 6 και 91 παρ. 4) απέκλεισε ρητώς τη δυνατότητα ασκήσεως αιτήσεως ακυρώσεως κατά συγκεκριμένων πράξεων δικαστικών αρχών που αναφέρονται σε θέματα διοικητικής φύσεως (ΣτΕ 1795, 3773/2011 Ολομ., 4001/2011 κ.ά.).

6. Επειδή, διατάξεις για την διεύθυνση των δικαστηρίων (πλην του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου) περιέχει το άρθρο 15 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών (ν. 1756/1988, Α΄ 35), με το οποίο προβλέπεται ότι τα δικαστήρια διευθύνονται από δικαστικούς λειτουργούς (κατά περίπτωση, τον πρόεδρο του οικείου δικαστηρίου, το τριμελές συμβούλιο κ.λπ.) και καθορίζονται οι αρμοδιότητες των αντιστοίχων οργάνων. Στο άρθρο 18 του Κώδικα περιλαμβάνονται διατάξεις για τα δικαστικά καταστήματα και τις συνεδριάσεις των δικαστηρίων? μεταξύ άλλων προβλέπεται (παρ. 4) ότι στην αίθουσα συνεδριάσεων υπάρχουν ιδιαίτερη έδρα για το δικαστήριο, ειδικά έδρανα για τους δικηγόρους και χωριστές θέσεις για τους διαδίκους, τους κατηγορουμένους, τους μάρτυρες και τους ακροατές, καθώς και ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης καθορίζει ειδικότερα με απόφασή του την διαρρύθμιση των αιθουσών, όπου συνεδριάζουν τα δικαστήρια. Εξ άλλου, με το άρθρο 3 παρ. 3 περ. β΄ του ν. 2479/1997 (Α΄ 67) προσετέθη στον ανωτέρω Κώδικα άρθρο 16α, το οποίο έχει ως ακολούθως: «Ο Υπουργός Δικαιοσύνης δύναται με απόφασή του να καθορίζει τα όργανα διοίκησης και διαχείρισης των δικαστικών μεγάρων, τα οποία κατά περίπτωση θα επιμελούνται στην κατάρτιση του κανονισμού λειτουργίας του, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ανάγκες των υπηρεσιών που στεγάζονται στο κτίριο αυτό. Αντίγραφο του κανονισμού κοινοποιείται στον Υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος εντός μηνός μπορεί να τον αναπέμψει για τροποποίηση ή διόρθωση. Οι αποφάσεις που έχουν ήδη εκδοθεί πριν τη δημοσίευση του παρόντος εξακολουθούν να ισχύουν». Κατ’ επίκληση της τελευταίας αυτής διατάξεως, με την απόφαση 93731/5.8.2002 του Υπουργού Δικαιοσύνης συγκροτήθηκε τριμελής Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, αποτελουμένη από τρεις δικαστικούς λειτουργούς (ήτοι τον Πρόεδρο Εφετών που διευθύνει το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και έναν Εφέτη του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης με τους αναπληρωτές τους). Καθορίσθηκαν, επίσης, με την ίδια απόφαση οι αρμοδιότητες της Επιτροπής? ορίσθηκε, ειδικότερα, ότι η Επιτροπή αποφασίζει για όλα τα θέματα που ανάγονται στη διοίκηση και διαχείριση των ανωτέρω δικαστικών καταστημάτων, την κατανομή των χώρων κατά υπηρεσίες, την ομαλή λειτουργία όλων των εγκαταστάσεων (ηλεκτρολογικών, υδραυλικών, αποχέτευσης, θέρμανσης κ.λπ.), την επιδιόρθωση φθορών και γενικά μεριμνά για την ευπρεπή από κάθε πλευρά εμφάνιση όλων των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων των καταστημάτων. Ανετέθη, περαιτέρω, στην Επιτροπή και η κατάρτιση του «γενικού κανονισμού διοίκησης, διαχείρισης και λειτουργίας των καταστημάτων των διοικητικών δικαστηρίων Θεσσαλονίκης», ενέκρινε δε τον συνταχθέντα σχετικό γενικό κανονισμό ο Υπουργός Δικαιοσύνης (απόφαση 168267/2003). Τέλος, με την απόφαση 70951/15.6.2007 του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης συμπληρώθηκε η προμνησθείσα 93731/5.8.2002 υπουργική απόφαση και ορίσθηκε ότι μετέχει στην ανωτέρω Επιτροπή και ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Δικαστικών Υπαλλήλων ή εκπρόσωπός του. Υπό την εν λόγω τετραμελή σύνθεση εξέδωσε η Επιτροπή την προσβαλλόμενη με την κρινόμενη αίτηση πράξη της.

7. Επειδή, η συγκροτηθείσα κατά τα ανωτέρω, με την απόφαση 93731/5.8.2002 του Υπουργού Δικαιοσύνης, Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης αποτελεί δικαστική αρχή, τον χαρακτήρα της δε αυτό δεν μετέβαλε η συμμετοχή και δικαστικού υπαλλήλου, δυνάμει της νεωτέρας 70951/15.6.2007 αποφάσεως, εφ’ όσον πάντως η εν λόγω Επιτροπή συγκροτείται κατά πλειοψηφία από δικαστικούς λειτουργούς (πρβλ. ΣτΕ 4001/2011 κ.ά.). Συνεπώς, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στην πέμπτη σκέψη, η προσβαλλόμενη «απόφαση», ως πράξη δικαστικής αρχής, απαραδέκτως προσβάλλεται με αίτηση ακυρώσεως, ανεξαρτήτως του αν η ρύθμιση του επίμαχου ζητήματος (ήτοι της αφαιρέσεως των θρησκευτικών εικόνων και λοιπών συμβόλων από τους τοίχους των αιθουσών των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης) ενέπιπτε πράγματι στις διαγραφόμενες από το νόμο, την οικεία πράξη συγκρότησης και τον σχετικό κανονισμό αρμοδιότητες της ανωτέρω Επιτροπής (ανωτέρω, σκέψη 6). Δεν συνάγεται δε το αντίθετο, όπως αβασίμως προβάλλεται, από την απόφαση Lautsi κατά Ιταλίας του ΕΔΔΑ με την οποία εξετάσθηκαν κατ’ ουσίαν (και τελικώς απορρίφθηκαν από το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως, κατά τα προαναφερθέντα) οι αιτιάσεις ότι η διατήρηση του Εσταυρωμένου σε σχολικές αίθουσες παραβίαζε δικαιώματα της προσφεύγουσας και των ανηλίκων τέκνων της, προστατευόμενα από την ΕΣΔΑ. Και τούτο, διότι στην περίπτωση εκείνη αντικείμενο της αμφισβήτησης δεν ήταν η νομιμότητα πράξης δικαστικής αρχής, όπως εν προκειμένω, αλλά απόφασης διοικητικής αρχής (του συμβουλίου διευθύνσεως σχολείου), κατά της οποίας προέβλεπε η οικεία εσωτερική νομοθεσία την άσκηση ενδίκων βοηθημάτων ενώπιον των αρμοδίων εθνικών δικαστηρίων (ασκήθηκαν δε πράγματι, όπως προκύπτει από τις ως άνω αποφάσεις Lautsi του ΕΔΔΑ, προσφυγή και εν συνεχεία έφεση ενώπιον του αρμοδίου πρωτοβαθμίου περιφερειακού διοικητικού δικαστηρίου – Tribunale Amministrativo Regionale per il Veneto - και του Συμβουλίου της Επικρατείας – Consiglio di Stato - αντιστοίχως, αμφότερες απορριφθείσες ως κατ’ ουσίαν αβάσιμες).

8. Επειδή, εξ άλλου, και υπό την εκδοχή ότι, όπως υποστηρίζουν οι αιτούντες, η προσβαλλόμενη πράξη υπόκειται στον ακυρωτικό έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας, η κρινόμενη αίτηση θα ήταν απορριπτέα ως απαράδεκτη για άλλο λόγο. Ειδικότερα, όπως συνάγεται από την διάταξη του άρθρου 33 του π.δ/τος 18/1989 («Κωδικοποίηση διατάξεων για το Συμβούλιο της Επικρατείας», Α΄ 8), τα στοιχεία που αποδεικνύουν το έννομο συμφέρον του αιτούντος πρέπει να προσκομίζονται προαποδεικτικώς. Με την διάταξη αυτή επιβάλλεται στον αιτούντα την ακύρωση διοικητικής πράξης η υποχρέωση προαπόδειξης των πραγματικών γεγονότων που στοιχειοθετούν το έννομο συμφέρον του, προκειμένου να εξασφαλισθεί η δυνατότητα επίκαιρου ελέγχου από το Δικαστήριο και αποτελεσματικής αμφισβητήσεως από τα λοιπά διάδικα μέρη (ήτοι την καθ’ ης η αίτηση αρχή και τους τυχόν παρεμβαίνοντες υπέρ του κύρους της προσβαλλομένης πράξεως) των σχετικών ισχυρισμών του αιτούντος. Περαιτέρω, η επιβαλλομένη υποχρέωση προαπόδειξης δεν καθιστά αδύνατη ή ιδιαιτέρως δυσχερή την πρόσβαση του ενδιαφερομένου στο Δικαστήριο και την εξέταση των προβαλλομένων αιτιάσεων. Δεν αντίκειται δε, ως εκ τούτου, η ανωτέρω δικονομική υποχρέωση στο άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ που ορίζει ότι, προκειμένου περί «των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως [και] του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως», «παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος». Και τούτο, διότι το δικαίωμα σε «δίκαιη δίκη», που κατοχυρώνεται με την ως άνω διάταξη της διεθνούς συμβάσεως, δεν είναι απόλυτο αλλά εκ της φύσεώς του υπόκειται σε περιορισμούς οι οποίοι είναι επιτρεπτοί, εφ’ όσον, όπως στην περίπτωση του επίμαχου άρθρου 33 τουπ.δ/τος 18/1989 κατά τα αμέσως ανωτέρω εκτεθέντα, επιδιώκουν θεμιτούς σκοπούς και τελούν σε εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ επιδιωκόμενου σκοπού και χρησιμοποιούμενων μέσων (βλ. ενδεικτικώς ΕΔΔΑ, απόφαση της 28ης Μαΐου 1985, Ashingdane κατά Ηνωμένου Βασιλείου, σκέψη 57, Σειρά Α αρ. 93).

9. Επειδή, εν προκειμένω, οι αιτούντες στηρίζουν το έννομο συμφέρον τους για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως στις ιδιότητες των δικηγόρων και των μελών πολιτικού κόμματος. Όμως η ιδιότητα της δεύτερης αιτούσης ως δικηγόρου δεν αποδεικνύεται από μόνη την υπάρχουσα στο δικόγραφο σφραγίδα, η οποία περιέχει απλώς την ένδειξη «Α.Μ. 4930» (πρβλ. ΣτΕ 3289/2009, 1631, 1634/2010, 1964/2011 κ.ά.) ενώ, εξ άλλου, κανένα άλλο στοιχείο δεν προσκομίσθηκε προαποδεικτικώς με το οποίο να αποδεικνύονται οι ως άνω ιδιότητες, τα δε στοιχεία που προσκομίσθηκαν μετά τη συζήτηση, εντός της ταχθείσης στον παραστάντα δικηγόρο προθεσμίας προς νομιμοποίηση και υποβολή υπομνήματος, δεν είναι ληπτέα υπ’ όψιν. Για το λόγο αυτό, η κρινόμενη αίτηση είναι, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, απορριπτέα ως απαράδεκτη, κατά τα παγίως άλλωστε κριθέντα (πρβλ. ΣτΕΟλομ. 4570/1996, 2298/1997, 1482/1999, 2274, 2283/2000, ΣτΕ 4575/2005, 9/2007, 444/2010, 4623/2011 κ.ά.). Τα συναφώς δε προβαλλόμενα με το κατατεθέν στις 5.6.2012 υπόμνημα των αιτούντων, ότι δηλαδή την κατ’ ουσίαν εξέταση της κρινομένης αιτήσεως επέβαλλε το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, είναι απορριπτέα, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στην προηγούμενη σκέψη, ανεξαρτήτως του ότι οι αιτούντες δεν προσδιορίζουν τα «αστικής φύσεως» δικαιώματα και υποχρεώσεις τους, κατά την έννοια της ανωτέρω διατάξεως, τα οποία θίγονται από την προσβαλλόμενη πράξη, ή τις «κατηγορίες ποινικής φύσεως» που αφορά η ένδικη πράξη, όπως απαιτείται για να τύχει εφαρμογής το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ. Σημειωτέον, άλλωστε, συναφώς ότι και με τις αποφάσεις Δημητράς και λοιποί κατά Ελλάδος της 3ης Ιουνίου 2010 (αριθμός προσφυγής 42837/06 κ.λπ.) και της 3ης Νοεμβρίου 2011 (αριθμός προσφυγής 34207/08 κ.λπ.) του ΕΔΔΑ απερρίφθη ο ισχυρισμός των προσφευγόντων στις υποθέσεις εκείνες, οι οποίοι είχαν κληθεί να καταθέσουν ως μάρτυρες ή ως πολιτικώς ενάγοντες ενώπιον των ελληνικών δικαστικών αρχών, ότι η παρουσία θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των δικαστηρίων παραβιάζει την κατά το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ υποχρέωση αμεροληψίας. Απερρίφθη δε ο ισχυρισμός αυτός διότι δεν απεδείχθη βλάβη των προσφευγόντων (δεν απεδείχθη «ότι υφίσταται ένας επαρκώς άμεσος δεσμός μεταξύ των προσφευγόντων και των επικαλούμενων παραβιάσεων του άρθρου 6 παρ. 1»).

10. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση και να γίνει δεκτή η ασκηθείσα παρέμβαση.

Δ ι ά τ α ύ τ α

Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση.

Δέχεται την ασκηθείσα παρέμβαση.

Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου, και

Επιβάλλει συμμέτρως στους αιτούντες την δικαστική δαπάνη του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία ανέρχεται στο ποσό των τετρακοσίων εξήντα (460) ευρώ, και την δικαστική δαπάνη του παρεμβαίνοντος Μητροπολίτου Πειραιώς, η οποία ανέρχεται στο ποσό των εξακοσίων σαράντα (640) ευρώ.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 2012

Ο Πρόεδρος του Δ΄ Τμήματος Η Γραμματέας του Δ΄ Τμήματος

Σωτ. Αλ. Ρίζος Μ. Παπαδοπούλου

και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 20ης Αυγούστου 2013.

Η Πρόεδρος Η Γραμματέας

του Β΄ Τμήματος Διακοπών

Ε. Γαλανού Μ. Τσαπαρδώνη

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἀναλύοντας τήν ζωή τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἑρμηνεύει τήν φράση «κλῶντές τε κατ᾿ οἶκον ἄρτον»³⁰. Πίσω ἀπ' αὐτήν βλέπει τήν λιτοδίαιτη ζωή τῶν πρώτων ὀρθόδοξων ἀδελφῶν μας οἱ ὁποῖοι ἐτρέφοντο μέ ἁπλό ἄρτο, ἐνήστευαν καί γενικότερα ζοῦσαν ἀσκητικά, μέ πολλή σκληραγωγία. «Τὸν ἄρτον ἐμοὶ δοκεῖ λέγων, καὶ τὴν νηστείαν ἐνταῦθα σημαίνειν καὶ τὸν σκληρὸν βίον· τροφῆς γὰρ, οὐ τρυφῆς μετελάμβανον»³¹.

Ὁ ἄρτος ἐδῶ σημαίνει τήν νηστεία καί τήν σκληρή ζωή πού ἔκαναν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Διότι μετελάμβαναν τροφῆς καί ὄχι τρυφῆς, δηλαδή δέν εἶχαν σαρκική καλοπέραση.

Αὐτή ἡ ἀσκητική ζωή, ἡ κακοπάθεια κατά τούς ἁγίους Πατέρες, διαφυλάχθηκε καί στήν ἀσκητική ζωή τῆς μοναστικῆς κοινότητας τοῦ κοινοβίου, τῆς σκήτης ἤ τοῦ κελλιοῦ.

Ἡ σκληραγώγηση τοῦ σώματος, μαζί μέ τήν ἀφέλεια, τήν παιδική ἁπλότητα, τήν ταπείνωση καί τήν ἁγνότητα, δίνει τήν ἀληθινή ἁγιοπνευματική χαρά.

«Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει ἀγαλλίασις ὅταν δέν ὑπάρχει ἀφέλεια» λέγει ὁ Χρυσορρήμων³².
Ἡ ἀφέλεια-ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ σπουδαιότερη³³ ἀπό ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές, διότι συνοψίζει σύνολη τήν ἀρετή³⁴.

Αὐτή ἡ ἁπλότητα στήν συμπεριφορά καί στήν ἀναστροφή μέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς εἶναι αὐτό, πού κατ’ ἐξοχήν διαφυλάχθηκε στήν μοναστική κοινωνία-Ἐνορία μέχρι σήμερα.

Σ’ ἕνα σύγχρονο ὀρθόδοξο Μοναστήρι, πού λειτουργεῖ κατά Θεόν, πράγματι κυριαρχεῖ αὐτή ἡ παιδική ἁπλότητα, ἡ «σεσοφισμένη». 
Εἶναι ὁλοφάνερη, ἐπίσης, καί ἡ χαρά, ἡ πάναγνη στά πρόσωπα τῶν μοναχῶν, αὐθεντικῶν διαδόχων τῶν μελῶν τῆς ὑπέροχης ἐκείνης πρωτοχριστιανικῆς κοινότητας.

«Ἀπό ἐδῶ» δηλαδή ἀπό τήν ζωή τῆς πρωτοχριστιανικῆς κοινότητας, παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «μάθε ὅτι ὄχι ἡ τρυφή (καλοπέραση), ἀλλά ἡ τροφή προξενεῖ τήν ἀπόλαυση· καί ὅπως ἀκριβῶς αὐτοί πού τρυφοῦν βρίσκονται σέ λύπη, ἔτσι καί αὐτοί πού ἀρνοῦνται τήν τρυφή βρίσκονται σέ συνεχῆ χαρά. 
Βλέπεις ὅτι τά λόγια τοῦ Πέτρου εἶχαν καί αὐτό τό ἀποτέλεσμα, δηλ. τόν σωφρονισμό τῶν ἀνθρώπων; Διότι μόνον ἔτσι, ὅταν ὑπάρχει σωφροσύνη καί ἀφέλεια (ἁπλότητα-ἀκακία-ἁγνότητα), τότε μόνον προξενεῖται ἀληθινή χαρά καί ἀγαλλίαση»³⁵.

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἀσκοῦσαν τήν ἐλεημοσύνη καί τήν φιλανθρωπία. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πίσω ἀπό τήν φράση: «Εἶχον χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν» βλέπει τήν ἐλεημοσύνη πού ἀσκοῦσαν οἱ χριστιανοί τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐνορίας πρός ὅλους ἀδιακρίτως³⁶. Αὐτή ἡ συνεχής ἐλεημοσύνη ὑλική καί κυρίως πνευματική ἔκανε τόν λαό νά τούς εὐγνωμονεῖ. 
Ὁ λαός εἱλκύετο κοντά τους. «Δύο πράγματα» παρατηρεῖ Χρυσορρήμων «μποροῦσαν νά τούς ρίξουν σέ ἀθυμία, ἡ νηστεία καί τό ὅτι διέθεταν σέ ἐλεημοσύνες τά χρήματά τους. Αὐτοί δέ καί γιά τά δύο χαιρόντουσαν. Ποιός δέν θά ἀγαπήσει αὐτούς πού διάκεινται ἔτσι ὡς κοινούς πατέρες. Τίποτε πονηρό δέν ἔπρατταν μεταξύ τους. 
Ὅλα τά ἄφηναν στή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπῆρχε φόβος καί αὐτό συνέβαινε ἐνῶ βρίσκονταν μέσα στούς κινδύνους...Δές λοιπόν ὅτι ἀπολάμβαναν ἐδῶ ἄμεσα τίς ἀμοιβές. Διότι τό ὅτι εἶχαν χάρη πρός τόν λαό, αὐτό σημαίνει τό ὅτι ἦσαν πολύ ποθητοί καί ἀγαπητοί. Γιατί ποιός δέν θά ποθοῦσε, ποιός δέν θά θαύμαζε τόν ἄνθρωπο πού ἔχει ἁπλό ἦθος, ἤ ποιός δέν θά συνδεόταν μ’ αὐτόν πού δέν ἔχει τίποτα τό ὕπουλο;...
Ὅταν δέν ὑποψιαστεῖς τίποτε κακό, τότε οὔτε μπορεῖς νά κάνεις κάτι κακό... Γιαυτό ἡ ἁπλότης εἶναι ὁδός γιά τήν ἀληθινή φιλοσοφία (δηλαδή τήν ἁγιότητα)...Διότι, λέγει (ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ), ψυχή εὐλογημένη εἶναι ἡ ἁπλῆ...
Τί λοιπόν, λέγει κάποιος, ἄν αὐτός ὁ ἁπλός πέσει στά χέρια πονηρῶν; Ὁ Θεός πού πρόσταξε νά εἴμαστε ἄπλαστοι (ἁπλοί) αὐτός θά μᾶς δώσει τό χέρι (θά μᾶς βοηθήσει). Ποιός ἦταν πιό ἄπλαστος ἀπό τόν Δαυΐδ; Ποιός δέ, ἦταν πονηρότερος ἀπό τόν Σαούλ; Ποιός λοιπόν νίκησε;»³⁷.

Ἡ ὅλη παρουσία, ἀφέλεια, ἁπλότητα, ἀκακία, ἀγαθότητα τῶν Χριστιανῶν ἦταν μία μεγάλη πνευματική ἐλεημοσύνη πρός τούς ταλαιπωρημένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο Ἰουδαίους καί εἰδωλολάτρες τῆς ἐποχῆς τους. Ἔτσι αὐξάνονταν αὐτοί πού ἀκολουθοῦσαν τούς ἁγίους Ἀποστόλους. «Ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ»³⁸.

Αὐτό ὅμως προξένησε τόν φθόνο καί τήν ζήλεια τῶν ἀρχιερέων³⁹. Διά τοῦτο καί οἱ ἀρχιερεῖς τούς ἐπιτέθηκαν. 

30 Πράξ. 2, 46.

31 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ,TLG, Work #154 60.65.1 to Work #154 60.65.6 «Τὸν ἄρτον ἐμοὶ δοκεῖ λέγων͵ καὶ τὴν νηστείαν ἐνταῦθα σημαίνειν καὶ τὸν σκληρὸν βίον· τροφῆς γὰρ͵ οὐ τρυφῆς μετελάμβανον. Ἐντεῦθεν͵ ἀγαπητὲ͵ μάνθανε͵ ὡς οὐχ ἡ τρυφὴ͵ ἀλλ΄ ἡ τροφὴ τὴν ἀπόλαυσιν ποιεῖ· καὶ ὡς οἱ τρυφῶντες͵ ἐν λύπῃ͵ οἱ δὲ μὴ τρυφῶντες͵ ἐν χαρᾷ».

32 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG, 60.65.8 In Acta apostolorum (homiliae 1-55)
Vol 60, pg 64, ln 63: «οὐκ ἔνι γενέσθαι ἀγαλλίασιν, μὴ ἀφελείας οὔσης».

33 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG, Work #154 60.66.42 to Work #154 60.66.46

34 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.66.53 to Work #154 60.68.10

35 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.65.1 to Work #154 60.65.9 «Τὸν ἄρτον ἐμοὶ δοκεῖ λέγων͵ καὶ τὴν νηστείαν ἐνταῦθα σημαίνειν καὶ τὸν σκληρὸν βίον· τροφῆς γὰρ͵ οὐ τρυφῆς μετ ελάμβανον. Ἐντεῦθεν͵ ἀγαπητὲ͵ μάνθανε͵ ὡς οὐχ ἡ τρυφὴ͵ ἀλλ΄ ἡ τροφὴ τὴν ἀπόλαυσιν ποιεῖ· καὶ ὡς οἱ τρυφῶντες͵ ἐν λύπῃ͵ οἱ δὲ μὴ τρυφῶντες͵ ἐν χαρᾷ. Ὁρᾷς͵ ὅτι οἱ Πέτρου λόγοι καὶ τοῦτο εἶχον͵ τὸν τοῦ βίου σωφρονισμόν; Οὕτως οὐκ ἔνι γενέσθαι ἀγαλλίασιν͵ μὴ ἀφελείας οὔσης».

36 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.65.9 to Work #154 60.65.13 «Καὶ πῶς͵ φησὶν͵ Εἶχον χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν; Δι΄ ὧν ἐποίουν διὰ τῆς ἐλεημοσύνης. Μὴ γάρ μοι͵ εἰ οἱ ἀρχιερεῖς ἐπέστησαν αὐτοῖς ὑπὸ φθόνου καὶ βασκανίας͵ τοῦτο ἴδῃς· ἀλλ΄ ὅτι πρὸς τὸν λαὸν χάριν εἶχον».

37 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.66.36 to Work #154 60.67.16: «Δύο ἦν ἱκανὰ ἐμβαλεῖν αὐτοὺς εἰς ἀθυμίαν͵ ἥ τε νηστεία͵ καὶ τὸ τὰ χρήματα διαδίδοσθαι. Οἱ δὲ καὶ δι΄ ἀμφότερα ἔχαιρον.  
Τίς γὰρ τοὺς οὕτω διακειμένους οὐκ ἂν ἠγάπησεν ὡς πατέρας κοινούς· Οὐδὲν ἔτικτον πονηρὸν κατ΄ ἀλλήλων· τὸ πᾶν ἐπέτρεπον τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ. Οὐκ ἦν φόβος͵ καὶ ταῦτα ἐν μέσοις κινδύνοις ἐμβεβληκότων αὐτῶν.  
Διὰ γοῦν τῆς ἀφελείας τὴν πᾶσαν αὐτῶν ἐδήλωσεν ἀρετὴν͵ πολὺ καὶ τῆς τῶν χρη μάτων ὑπεροψίας͵ καὶ τῆς νηστείας͵ καὶ τῆς ἐν ταῖς εὐχαῖς καρτερίας μείζονα οὖσαν. Οὕτω δὲ καὶ καθαρῶς ᾔνουν τὸν Θεὸν͵ μᾶλλον δὲ τοῦτό ἐστιν αἰνεῖν τὸν Θεόν.  
Ὅρα δὲ καὶ ἐνταῦθα αὐτοὺς ἀπολαμβάνοντας εὐθέως τὰς ἀμοιβάς. Τὸ γὰρ ἔχειν χάριν πρὸς τὸν λαὸν͵ τοῦτό ἐστιν͵ ὅτι ποθεινοί τινες ἦσαν καὶ ἐπέραστοι. Τίς γὰρ οὐκ ἂν ἀγάσαιτο͵ τίς δὲ οὐκ ἂν θαυμάσειεν ἄνθρωπον τὸ ἦθος ἁπλοῦν͵ ἢ τίς οὐκ ἂν συνδεθείη τῷ μηδὲν ὕπουλον ἔχοντι; Τίνων δὲ ἄλλων ἐστὶν ἡ σωτηρία ἢ τούτων; τίνων δὲ τὰ μεγάλα ἀγαθά;  
Οὐχὶ ποιμένες εὐηγγελίσθησαν πρότεροι; οὐχὶ Ἰωσὴφ ἁπλοῦς τις ὢν ἄνθρωπος͵ ὥστε μὴ διὰ μοιχείας ὑποψίαν φοβηθέντα αὐτὸν ἐργάσασθαί τι πονηρόν; οὐχὶ ἀγροίκους ἐξελέγετο τοὺς ἀπλάστους; Ψυχὴ γὰρ͵ φησὶν͵ εὐλογημένη πᾶσα ἁπλῆ· καὶ πάλιν͵ Ὁ δὲ πορευόμενος ἁπλῶς͵ πορεύεται πεποιθώς. Ναὶ͵ φησίν· ἀλλὰ καὶ φρονήσεως δεῖ.  
Τί γὰρ ἄλλο ἐστὶν ἁπλότης ἀλλ΄ ἢ φρόνησις; Ὅταν γὰρ μηδὲν ὑποπτεύῃς πονηρὸν͵ οὔτε τεκτῆναι δύνασαι πονηρόν· ὅταν μηδὲν ἔχῃς τῶν δεινῶν͵ οὐδὲ μνησικακῆσαι δυνήσῃ. Ὕβρισέ τις; οὐκ ἤλγησας· ἐκακηγόρησεν; οὐδὲν ἔπαθες· ἐβάσκηνεν; οὐδὲ οὕτως ἔπαθές τι. Ὁδός τίς ἐστιν ἐπὶ φιλοσοφίαν ἡ ἁπλότης.  
Οὐδεὶς οὕτως ἐστὶ τὴν ψυχὴν καλὸς͵ ὡς ὁ ἁπλοῦς. καθάπερ γὰρ ἐν τῷ σώματι ὁ μὲν στυγνὸς καὶ κατηφὴς καὶ σύννους͵ κἂν καλὸς ᾖ͵ τὸ πολὺ τῆς ὡραιότη τος ὑποτέμνεται· ὁ δὲ ἀνειμένος καὶ ἠρέμα μειδιῶν τὴν ὄψιν͵ ἐπιτείνει τὴν ὡραιότητα· οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τῆς ψυχῆς͵ ὁ μὲν σύννους κἂν μυρία ἔχῃ κατορθώματα͵ ἠφάνισεν αὐτά· ὁ δὲ ἀνειμένος καὶ ἁπλοῦς͵ τοὐναντίον. 
 Καὶ φίλον τὸν τοιοῦτον μετὰ ἀσφαλείας ἄν τις εἰργάσαιτο͵ καὶ ἐχθρὸν γενόμενον καταλλάξειεν. Οὐ γὰρ δεῖ φυλακῆς καὶ προφυλακῆς͵ οὐδὲ δεσμῶν καὶ συνδέσμων ἐπὶ τοῦ τοιούτου͵ ἀλλὰ πολλὴ μὲν αὐτῷ ἔσται ἡ ἄνεσις͵ πολλὴ δὲ καὶ τοῖς συνοῦσιν αὐτῷ.  
Τί οὖν͵ ἂν εἰς πονηροὺς͵ φησὶν͵ ἄνδρας ὁ τοιοῦτος ἐμπέσῃ; Ὁ Θεὸς ὁ προστάξας εἶναι ἀπλάστους͵ ὀρέξει χεῖρα. Τί τοῦ Δαυῒδ ἀπλαστότερον ἦν; τί δὲ τοῦ Σαοὺλ πονηρότερον; Τίς οὖν περιεγένετο; ».

38 Πράξ. 2, 47.

39 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.65.9 to Work #154 60.65.13 «Καὶ πῶς͵ φησὶν͵ Εἶχον χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν; Δι΄ ὧν ἐποίουν διὰ τῆς ἐλεημοσύνης. Μὴ γάρ μοι͵ εἰ οἱ ἀρχιερεῖς ἐπέστησαν αὐτοῖς ὑπὸ φθόνου καὶ βασκανίας͵ τοῦτο ἴδῃς· ἀλλ΄ ὅτι πρὸς τὸν λαὸν χάριν εἶχον».

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7218.html

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com


 Ἐν Πειραιεῖ τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 2013


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἀπαντῶντες εἰς τόν Ἐντιμότατον Κύριον Νικόλαον Γασπαράκην πρ. Ἐκπρόσωπον Τύπου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πού μέ συκοφαντεῖ μέ τούς ἀπαραδέκτους ἰσχυρισμούς του ὅτι: «Φρονώ ότι ο κ. Σεραφείμ παραβαίνει κατ' εξακολούθηση πολλά άρθρα του Ποινικού Κώδικος που απαγορεύουν διχαστικά κηρύγματα για τον λαό, σαν τα δικά του, και ότι διέπραξε τα αδικήματα της ψευδούς καταμήνυσης και συκοφαντικής δυσφήμισης κατά καθολικού Ιεράρχη αφού μήνυσή του τέθηκε στο αρχείο, όπως έγκαιρα τον είχα προειδοποιήσει» δημοσιοποιοῦμε τήν ἀπό 20/3/2013 διάταξη τοῦ κ. Εἰσαγγελέως Πρωτοδικῶν Πειραιῶς κ. Στεφάνου Ζαρκαντζιᾶ μέ τήν ὁποία ὁ Εἰσαγγελικός λειτουργός ἀποδέχεται πλήρως τήν ἀλήθεια τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν πού κατηγγέλθησαν καί εἰδικώτερον ὅτι «ο πρώτος των εγκαλουμένων Ιωάννης Πάτσης ρωμαιοκαθολικός ιερέας, στις 11-9-12 τέλεσε στο εκπαιδευτήριο με την επωνυμία “Jean D Arc”, που λειτουργεί στον Πειραιά, τον καθιερωμένο αγιασμό της πρώτης ημέρας του σχολικού έτους, ενώπιον όλων των μαθητών, ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε έναρξη σχολικού έτους, με το ρωμαιοκαθολικό τυπικό». Τό ἄν ἐν συνεχείᾳ ἑρμηνεύει τόν ποινικό νόμο περί προσηλυτισμοῦ καί περί ἀντιποιήσεως ἀσκήσεως ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅπως στήν διάταξή του κατωτέρω περιγράφει δέν προσάπτει στήν ἐλαχιστότητά μου τόν συκοφαντικό ἰσχυρισμό τοῦ κ. Γασπαράκη ὅτι δῆθεν διέπραξα τά ἀδικήματα τῆς ψευδοῦς καταμήνυσης καί συκοφαντικῆς δυσφήμισης διότι στήν περίπτωση αὐτή θά ἠσκῆτο ποινική δίωξη ἐναντίον μου ἐπειδή τό ἀδίκημα τῆς ψευδοῦς καταμηνύσεως διώκεται αὐτεπαγγέλτως καί θά μοῦ ἐπεβάλλοντο δικαστικά ἔξοδα κατ’ἄρθρον 585 ἑπ. τοῦ Κώδικος Ποινικῆς Δικονομίας. Γίνεται δέ ρητή ἀναφορά στήν Εἰσαγγελική διάταξη γι’ αὐτό τό θέμα. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ὀρθότητα τῆς κρίσεως τοῦ κ. Εἰσαγγελικοῦ λειτουργοῦ παραθέτω μόνον τό ἄρθρο τοῦ σχετικοῦ Νόμου περί προσηλυτισμοῦ πού λέει τά ἀκόλουθα: «Προσηλυτισμός ιδία είναι η δια πάσης φύσεως παροχών ή δι’ υποσχέσεως τοιούτων ή άλλης ηθικής ή υλικής περιθάλψεως δια μέσων απατηλών δια καταχρήσεως της απειρίας ή εμπιστοσύνης ή δι’ εκμεταλλεύσεως της ανάγκης, της πνευματικής αδυναμίας ή κουφότητος άμεσος ή έμμεσος προσπάθεια προς διείσδυσιν εις την θρησκευτικήν συνείδησιν ετεροδόξων επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής» (4ΑΝ 1363/38, ὅπως ἀντικ. μέ ἄρθρ. 2 ΑΝ 1672/39), διερωτώμενος εὐλόγως πιστεύω, ἐάν τέλεσις «ἱεροτελεστίας» σέ ἑτεροδόξους καί μάλιστα ἐντός ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν καταχρᾶται τῆς ἀπειρίας, ἐμπιστοσύνης καί πνευματικῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν καί δέν ἀποτελεῖ ἔμμεση προσπάθεια πρός διείσδυση στήν θρησκευτική των συνείδηση ὅτι αὐτό πού ἡ θρησκευτική τους συνείδηση πρέπει νά θεωρεῖ ὡς αἵρεση γιατί εἶναι αἱρετική ἀπόκλισις ἀπό τήν πίστι τους πού ἔχει στρεβλώσει, τό δόγμα, τό ἦθος καί τό πολίτευμα τῆς πίστεώς τους δέν εἶναι τάχα αἵρεσις ἀλλά εἶναι μία κανονική Ἐκκλησία ὅπως ἡ δική τους μέ δῆθεν κανονικά μυστήρια καί δῆθεν ἁγιαστική χάρη; Αὐτά παρεῖδε ὁ κ. Εἰσαγγελικός λειτουργός καθώς ἐπίσης θεώρησε ὅτι αὐτή ἡ πρόδηλος ἀδικοπραξία δέν ἀποτελεῖ ἀντιποίηση ἄσκησης ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Βέβαια ὁ κ. Γασπαράκης εἶχε προφητεύσει αὐτή τήν ἔκβαση καί μπορεῖ καθένας νά ἀντιληφθῆ τήν «προέλευση» τῆς προφητείας. Θά πρέπει τέλος νά τονισθῆ ὅτι τό ἐν λόγῳ ἰδιωτικό σχολεῖο τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Τάγματος (τοῦ Ἁγ. Ἰωσήφ τῆς Ἐμφανίσεως) θεωρεῖται ὡς ξένη ἀποστολή ἐν Ἑλλάδι.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/19A7CD43.el.aspx

Κάνει εντύπωση η αρθρογραφία των Ιών στην Εφημερίδα Συντακτών. Ο Ιός έχει μέσα του, εκ φύσεως θα λέγαμε, την αρρώστεια και το μικρόβιο. Αυτό λοιπόν το μικρόβιο είναι ο αριστερισμός και ο αριστερόστροφος προσανατολισμός. Αν μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί να αποβάλλουν τα γυαλιά του ιστορικού υλισμού... Να δούν τα πράγματα, όπως είναι, και να μη τα νοηματοδοτούν κατά το δοκούν. Στην προσπάθεια να ερμηνεύσουν φαινόμενα παλαιά και σύγχρονα του κοινωνικού χώρου, χρησιμοποιούν τις πνευματικές αφετηρίες και τις ιδεολογικές συντεταγμένες του ιστορικού υλισμού και πέφτουν στο ίδιο λάθος της μονομέρειας και της προκατάληψης, για το οποίο κατηγορούν άλλους. Τρία στοιχεία λείπουν σχεδόν παντελώς σε παρόμοιες αναλύσεις: η αυτοκριτική, ο σεβασμός στη δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της και η αναγνώριση της ιστορικής καταγραφής.

Καλά η βία έχει ένα μόνο χρώμα; Ο ρατσισμός δεν βρήκε υπόσταση και στην αντιπαράθεση των τάξεων; Το αστυνομικό κράτος και το παρακράτος δεν λειτούργησε σε σοσιαλιστικά καθεστώτα; Η 17 Νοέμβρη αγίασε με τις δολοφονίες της; Έχουμε πολλές δολοφονίες μεταναστών από Έλληνες; Δεν βλέπουμε τι γίνεται στην Ευρώπη με την πολυπολιτισμικότητα; Υπάρχουν στην επιστημονική έρευνα απροσπέλαστα και απαγορευμένα πεδία; Οι άνθρωποι της σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής διεθνούς είναι οι άγιοι και οι ήρωες των λαών; Οι Ιοί δεν πήραν «χαμπάρι» τι έγινε στα ανατολικά κράτη; Τι καταστροφή; Τι αίμα χύθηκε όλα αυτά τα χρόνια; Πως οι λαοί κυριολεκτικά πέταξαν στα σκουπίδια τον ανύπαρκτο και θεομάχο σοσιαλισμό; Ας κάνουν λόγο και γι αυτά, για να δούμε την αντικειμενικότητά τους. Τα πράγματα έχουν δύο αναγνώσεις και η ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας ασφαλώς αφήνει την ισχυρότερη εντύπωση.

 Και τέλος πάντων, υπάρχει και ο λαός. Ας αφήσουν το λαό να αποφασίσει. "Κριτής κι αφέντης είν΄ ο Θεός και δραγουμάνος Του ο λαός". Όλοι έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται. Ο Ίδιος ο Θεός ανέχεται και το "όχι". Δυστυχώς μερικοί δημοσιογράφοι και ιστορικοί έχουν μια μόνο ερμηνευτική μέθοδο και αυτή θέλουν να επικρατήσει. Θεοποιούν και προσκυνούν τα ιδεολογικά στερεότυπα που πίστεψαν στα φοιτητικά τους χρόνια. Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του χρόνου...

Αλήθεια, έχουμε ξεχάσει ποιός προωθεί σήμερα την πολυπολιτισμικότητα, το στρογγύλευμα των αντιθέσεων, την αναίμακτη καταγραφή και μελέτη της Ιστορίας στα Βαλκάνια και αλλού, την εξομάλυνση των διαφορών; Ποιός έχει επιχορηγήσει την έκδοση νέου τύπου αναγνωστικών και βιβλίων ιστορίας στην ευρύτερη περιοχή μας; Ποιός βρίσκεται πίσω από ιστορίες και ιστορικούς, από λεξικά και αλφαβητάρια, από πολιτικούς και κόμματα, με τους οποίους έχει αγανακτήσει ο πνευματικός κόσμος και τρίζουν τα "οστά των τιμημένων ηρώων "μας; "Ω, δεν τον αγνοεί κανείς, είναι ο Τζώρτζ Σόρος ο αφανής"!

Μήπως γνωρίζουμε ποιοί έφεραν εδώ μέσα, αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης τους μετανάστες μαζικά και ανεξέλεγκτα και ψήφισαν τα Δουβλίνα; Ασφαλώς η μιζέρια και η καθεστωτική βία, θα πούνε οι πρόχειροι. Όχι βεβαίως. Αυτό απλά εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποίησαν οι λέσχες και οι στοές για να σπάσουν την ομοιογένεια των χριστιανικών κρατών, για να γονατίσουν τα συστήματα και τις οικονομίες και να ψηφίζονται πλέον νόμοι άχρωμοι θρησκευτικά. Τα παιδιά της Γερμανίας και των Πανεπιστημίων των ΗΠΑ, τα τζάκια της Εξουσίας στην Ελλάδα, οι οποίοι διαδοχικά κοίταξαν μόνο το συμφέρον τους και πως θα υπηρετήσουν το ξένο κεφάλαιο με τις μίζες τους και τον ξένο παράγοντα, αυτοί μας κατάστρεψαν. Σε συνεργασία πάντοτε με τους πρώην συντρόφους και νυν μεγαλοεκδότες, τους θιασώτες δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ότι γεμίσαμε με μουσουλμάνους και σαν πρώτη συνέπεια έχουμε την υπερψήφιση της Κατάργησης της Κυριακής αργίας από τους 52 βουλευτές του θερινού τμήματος της Βουλής, αυτό δεν το σχολιάζουν οι διαμαρτυρόμενοι ευκαίρως ακαίρως για τον ρατσισμό και ενθυμούμενοι τα συνθήματα του ψυχρού πολέμου;

Ο μακαρίτης ο Οζάλ έλεγε χαρακτηριστικά ότι θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, όχι με πόλεμο, αλλά με τη μετανάστευση. Δεν μιλάνε όμως οι λαλίστατοι, για την Β. Κορέα, για την Κίνα, για τα κράτη της Αφρικής που καταδυναστεύονται από κάποιους "ανθρωποφάγους". Μόνο με την Ελλάδα ασχολούνται και την ελληνοορθόδοξη παράδοσή της... Αδιόρθωτοι και αμετανόητοι μια ζωή.

Ο πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών της Σερβίας, Ίβιτσα Ντάτσιτς δήλωσε ότι δεν μπορεί αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία ως κάτι κανονικό και φυσικό και εκτίμησε ότι η μειοψηφία πρέπει να φροντίζει να μην προσβάλει τα αισθήματα της πλειοψηφίας, όπως μεταδίδουν ΜΜΕ του Βελιγραδίου.

«Τον περασμένο χρόνο οργάνωσαν μία έκθεση στην οποία παρουσίασαν τον Ιησού Χριστό ως ομοφυλόφιλο. Και αναμένουν κάποιοι τώρα να τους υποδεχθούν με χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς»; διερωτήθηκε κ. Ντάτσιτς, μιλώντας σε δημοσιογράφους, στη διάρκεια χθεσινής επίσκεψης στο αεροδρόμιο της πόλης Νις.

«Αν δεν είναι φυσικό, αν πρόκειται για μειονότητα και εξαίρεση, τότε και εκείνοι πρέπει να φροντίζουν να μην προσβάλλουν τα αισθήματα της πλειοψηφίας» δήλωσε ο κ. Ντάτσιτς, σύμφωνα με το σερβικό πρακτορείο ειδήσεων Fonet.

 Ο πρωθυπουργός της Σερβίας υπογράμμισε ότι θα ήθελε κάποιος από την πολιτική ζωή να αποδείξει στην πράξη πόσο υποστηρίζει τους ομοφυλόφιλους και όχι μόνο να περιμένει να λάβει το υπουργείο Εσωτερικών απόφαση για τη διεξαγωγή της Παρέλασης Υπερηφάνειας ομοφυλόφιλων (Gay Pride Parade) στις 28 Σεπτεμβρίου.

«Επαναλαμβάνω, μία ακόμη φορά, ότι δεν λάβαμε απόφαση και δεν πρέπει να λάβουμε, εμείς δεν εγκρίνουμε συγκεντρώσεις, εμείς μόνον απαγορεύουμε» σημείωσε ο κ. Ντάτσιτς.

Τη Δευτέρα, ο πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών της Σερβίας είχε δηλώσει ότι δεν είναι ακόμη σαφές αν θα διεξαχθεί η Παρέλαση Υπερηφάνειας Ομοφυλόφιλων, αλλά και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να συμμετάσχει.

«Γνωρίζω ότι είναι συνταγματικό δικαίωμα να εκφράζεται η διαφορετικότητα, αλλά δικαίωμά μου είναι μην πάω. Πρέπει να γίνω γκέι για να είμαι φιλοευρωπαίος»; δήλωσε στον τηλεοπτικό σταθμό B92.

Εξέφρασε, δε, την άποψη ότι θα ήταν καλό για την ευρωπαϊκή προοπτική της Σερβίας να διεξαχθεί η εκδήλωση, επειδή είναι αίτημα της ΕΕ, αλλά εκτίμησε ότι θα ήταν μεγαλύτερη ζημία να διεξαχθεί με εικόνες βίας, όπως αυτές που προηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Η χώρα, μετά τα αλλεπάλληλα λάθη της κυβέρνησης της, έχει εισέλθει στο σπιράλ του θανάτου – από το οποίο πολύ δύσκολα θα καταφέρει να βγει, αποφεύγοντας τη χρεοκοπία.

Σε πολλές περιπτώσεις, όπως σε αυτήν της Κύπρου (Κρίση και εκβιασμός), της Ολλανδίας (Η Ολλανδική τραγωδία), της Ισπανίας (Η ισπανική απειλή) κλπ., η σελίδα μας πρόβλεψε σωστά το μέλλον – γεγονός που αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Τουρκίας (Ο Τιτανικός του Βοσπόρου), η οικονομία της οποίας ήδη καταρρέει. Ενδεχομένως δε να συμβεί το ίδιο, με την πάροδο του χρόνου, όσον αφορά τις προετοιμασίες επιστροφής της Γερμανίας στο εθνικό της νόμισμα, την υπερχρέωση των Η.Π.Α., την υιοθέτηση της λιρέτας από την Ιταλία και όλα τα υπόλοιπα.

Ειδικά όσον αφορά την Τουρκία, αρκεί να αναφέρουμε την πρόσφατη, τρομακτική υποτίμηση του νομίσματος της απέναντι στο δολάριο, στα επίπεδα του -15% από την αρχή του έτους (στα 2,07 από 1,80 περίπου – 1,75 το Μάιο), καθώς επίσης την πτώση του δείκτη του χρηματιστηρίου της κατά -30% από τα υψηλότερα έτους (Μάιος), για να κατανοήσουμε τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει – τα οποία θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο.

Μεταξύ άλλων, το επιτόκιο δανεισμού της Τουρκίας ξεπέρασε το 10% – είναι δηλαδή ήδη υψηλότερο από αυτό, με το οποίο θα δανειζόταν σήμερα από τις αγορές η Ελλάδα . Αναλυτικότερα τα εξής:

(α) Η ανάπτυξη της Τουρκίας στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις κατασκευές και στα ακίνητα, όπου παρατηρήθηκε μία έξαρση άνευ προηγουμένου – εκ μέρους κυρίως των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών, οι οποίες είχαν στενές επαφές με την κυβέρνηση (κάτι ανάλογο συνέβη στο παρελθόν και στην Ελλάδα). Συχνά επρόκειτο για νέες εταιρείες, οι οποίες αναπτύχθηκαν με ραγδαίο ρυθμό, στηριζόμενες στις πολιτικές τους διασυνδέσεις.

Επειδή όμως χρηματοδοτούνταν με τα πολύ φθηνά ομόλογα δολαρίου, ενώ πουλούσαν τα προϊόντα τους σε τουρκικές λίρες, η πτώση του νομίσματος απέναντι στο δολάριο έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους ισολογισμούς τους – με αποτέλεσμα να απειλούνται με χρεοκοπία όταν, όπως προβλέπεται, σπάσει η φούσκα.

(β)  Η ανάπτυξη στηρίχθηκε ακόμη περισσότερο στην εσωτερική κατανάλωση, η οποία έχει πλέον περιοριστεί, λόγω της υπερχρέωσης των νοικοκυριών – κάτι που έχει προκληθεί από τα φθηνάδάνεια που παρείχαν στο παρελθόν οι τράπεζες, έναντι ελάχιστων εγγυήσεων (επίσης κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα).

Επειδή τώρα τα δάνεια αυτά θα πρέπει να πληρωθούν, ενώ τα εισοδήματα «πριονίζονται» από το μεγάλο πληθωρισμό (9% ), οι Τούρκοι μειώνουν την κατανάλωση τους για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν – παύοντας σταδιακά να δαπανούν περισσότερα από όσα κερδίζουν.

(γ)  Το έτος 2011 , περίπου το 20% του πληθυσμού της Τουρκίας ζούσε κάτω από τα ελάχιστα όρια διαβίωσης – σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί στο 35%. Από την άλλη πλευρά, ενώ το 2011 το 24% των Τούρκων θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως εύπορο, μόλις το 15% μπορεί να χαρακτηρισθεί ανάλογα το 2013.

(δ)  Η κατάσταση στις πόλεις έχει επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό, συγκριτικά με το 2011 – αφού το 40% ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, όταν ο αριθμός αυτός, δύο χρόνια πριν, ήταν 18%.

Το 2011 το 45% των κατοίκων των πόλεων δυσκολευόταν να επιβιώσει – σήμερα το ποσοστό έχει αυξηθεί στο 59%. Προφανώς δε, οι τελευταίες διαδηλώσεις των Τούρκων στις πόλεις εναντίον της κυβέρνησης τους δεν οφειλόταν στην έλλειψη δημοκρατίας (ποτέ δεν είχαν απολαύσει κάτι ανάλογο), αλλά στη σημαντική επιδείνωση των οικονομικών τους.

(ε) Η κεντρική τράπεζα της χώρας ανακοίνωσε ότι, δεν θα αυξήσει το βασικό επιτόκιο από το 6,75% εάν ο πληθωρισμός δεν μειωθεί στο 6,2% – από περίπου 9% σήμερα. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αγορές απέσυραν μαζικά κεφάλαια, οδηγώντας τη λίρα σε μία ακόμη πτώση – γεγονός αυτονόητο, αφού το πραγματικό επιτόκιο (βασικό πλην τον πληθωρισμό) είναι αρνητικό (-2,8%).

Στα πλαίσια αυτά, για να στηρίξει η κεντρική τράπεζα την ισοτιμία, έχει ήδη διαθέσει το 15% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της (8 δις $) – χωρίς όμως να το επιτύχει.

Ολοκληρώνοντας, ο πόλεμος που θέλουν να κάνουν οι αμερικανοί στη Συρία, πιθανότατα με στόχο να κρύψουν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους, θα βλάψει ακόμη περισσότερο την Τουρκία – όπως επίσης η συμπεριφορά της κυβέρνησης της απέναντι στους επενδυτές , οι οποίοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα.

Εάν δε στα παραπάνω προσθέσουμε τα συνεχή, τεράστια ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσώνσυναλλαγών της Τουρκίας, την επί πλέον επιβάρυνση του ισοζυγίου από την αύξηση της τιμής του πετρελαίουλόγωΣυρίας (η Ινδία και το νόμισμα της είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης), τη γενικότερη απόσυρση των επενδυτικών κεφαλαίων από τις αναπτυσσόμενες αγορές (Ινδία, Ινδονησία, Μαλαισία, Βραζιλία κλπ.), την ελάχιστη δημόσια περιουσία που της έχει απομείνει μετά τη λεηλασία της από το ΔΝΤ κλπ., η κατάσταση της θα γίνει μάλλον εκρηκτική.

Υστερόγραφο: Όπως όλα δείχνουν, η χώρα που θα αποκομίσει τεράστια οφέλη από τον ανόητο και πανάκριβο πόλεμο που σχεδιάζουν να κάνουν οι Η.Π.Α. στη Συρία, θα είναι η Ρωσία – αφού θα αυξηθούν οι πωλήσεις όπλων εκ μέρους της, θα κερδίσει περισσότερα από την εκτίναξη των τιμών του πετρελαίου, ενώ έχει πιθανότατα λάβει «παρασκηνιακά» σημαντικά ανταλλάγματα από τον αμερικανό πρόεδρο, για να παραμείνει ουδέτερη. Παράλληλα, θα δημιουργηθούν προβλήματα στον ενεργειακό αγωγό-ανταγωνιστή της Gazprom (Nabucco), τα οποία σίγουρα θα τον καθυστερήσουν.

Σχετικά άρθρα:

1. Το οικονομικό και πολιτικό θαύμα της γείτονος… Αλήθεια ή ψέμματα;;; Που καταλήγει ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται;;; (Μέρος Α')

2. Η Τουρκία στο τέλος του δρόμου...;;; (Μέρος Β ')

Πηγή: http://www.analyst.gr/2013/08/28/983/

Η εκλογική επιτυχία της κ. Μέρκελ και ο κομβικός ρόλος, τον οποίο διαδραματίζει η Γερμανία στην Ευρώπη, μου φέρνουν στον νου τη συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι μετανάστες που ζουν σε μία ευρωπαϊκή χώρα, ιδίως οι ασιατικής προελεύσεως, μπορούν να ζουν σε κόσμους παράλληλους χωρίς να ενσωματώνονται και χωρίς να σέβονται την ιστορία, τον πολιτισμό και την ταυτότητα του λαού που τους φιλοξενεί. Η πολυπολιτισμική αντίληψη, η οποία ενθουσιάζει ορισμένους συμπατριώτες μας, απαντά ότι θα πρέπει εμείς, οι Έλληνες Ορθόδοξοι, να κάνουμε εκπτώσεις και υποχωρήσεις για να μην θίγονται οι μετανάστες. Να αλλάξουμε τα βιβλία Ιστορίας, να κατεβάσουμε τις εικόνες του Χριστού από τα σχολεία και τα δικαστήρια, να μετατρέψουμε το μάθημα των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο σε θρησκειολογικό, γενικότερα να μην επιμένουμε στην ελληνικότητά μας. Η αντίθετη άποψη προτείνει ως λύση την ενσωμάτωση - ένταξη εκείνων των μεταναστών που θέλουν και μπορούν. Να κάνουν δηλαδή οι φιλοξενούμενοι τις απαραίτητες υποχωρήσεις και όχι οι φιλοξενούντες.

Στη Γερμανία υπό την επίδραση των ιδεών των Οικολόγων - Πράσινων, οι οποίοι συγκυβέρνησαν με τους Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ, άρχισε προ είκοσι ετών να επικρατεί η πολυπολιτισμική άποψη. Τελικά δημιουργήθηκαν γκέττο Τούρκων, Αράβων, Πακιστανών κ.ά , οι οποίοι ούτε γερμανικά μάθαιναν ούτε έδειχναν διάθεση ενσωματώσεως στις θεμελιώδεις αξίες της γερμανικής κοινωνίας. Στις 17 Οκτωβρίου 2010 η Άγκελα Μέρκελ δήλωσε δημοσίως ότι στη Γερμανία η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε πλήρως. Είπε:

«Είχαμε την αυταπάτη να νομίζουμε ότι Γερμανοί και ξένοι εργάτες θα ζούσαμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας λέγοντας ότι οι αλλοδαποί δεν θα παραμείνουν. Η τάση μέχρι τώρα ήταν να αποδεχόμαστε την πολυπολιτισμική αντίληψη. Αλλά αυτή η αντίληψη έχει αποτύχει, έχει αποτύχει πλήρως».

Η Καγκελλάριος δήλωσε ότι δεν θα κλείσει τα σύνορα της Γερμανίας για τους μετανάστες, αλλά θα προτιμά ειδικευμένους επιστήμονες και θα απαιτεί από τους μετανάστες να μαθαίνουν καλά τη γερμανική γλώσσα. Οι συνεταίροι της στη Βαυαρία, οι Χριστιανοκοινωνιστές, συμφώνησαν και έκαναν λόγο για μία κυρίαρχη γερμανική πολιτιστική ταυτότητα, την οποία οφείλουν να αποδέχονται όλοι οι αλλοδαποί.

Με την άποψη της Μέρκελ περί αποτυχίας της πολυπολιτισμικότητας έχουν με δικά τους λόγια συνταχθεί ο Βρετανός Πρωθυπουργός Κάμερον, ο παλαίμαχος ηγέτης της ιταλικής αριστεράς Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα και άλλοι. Χρήσιμο μήνυμα για τους εν Ελλάδι πολυπολιτισμικούς. Και επειδή προσφάτως ακούσαμε ορισμένες «εκσυγχρονιστικές» προτάσεις για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε πολυπολιτισμικό- θρησκειολογικό καταγράφω πώς η Γερμανία αντιμετωπίζει το ζήτημα.

Το μάθημα είναι υποχρεωτικό και βαθμολογείται σε όλες τις τάξεις ισοτίμως με τα άλλα μαθήματα. Έχει περιεχόμενο αμιγώς ομολογιακό- χριστιανικό και ουδείς σκέφθηκε ποτέ να το αντικαταστήσει με θρησκειολογία. Οι μαθητές επιλέγουν μεταξύ Ρωμαιοκαθολικού και Ευαγγελικού (Λουθηρανικού) περιεχομένου του μαθήματος. Οι δύο μεγάλες αυτές Χριστιανικές κοινότητες της Γερμανίας, Καθολικοί και Ευαγγελικοί, έχουν την επιμέλεια των βιβλίων, του αναλυτικού προγράμματος και της εγκρίσεως των καθηγητών. Το κράτος πληρώνει τους διδάσκοντες, αλλά αυτοί οφείλουν να ακολουθούν τη διδασκαλία των δύο επικρατουσών χριστιανικών ομολογιών. Οι Ορθόδοξοι δικαιούνται να διδάσκουν την πίστη τους, όταν συγκεντρώνεται σε μία τάξη ικανός αριθμός, τον δε καθηγητή διορίζει η Ιερά Μητρόπολις Γερμανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι μουσουλμάνοι δεν διορίζουν δικούς τους διδάσκοντες, διότι εκλήθησαν από την Κυβέρνηση να δηλώσουν αν σέβονται πλήρως το Σύνταγμα και τη νομοθεσία (π.χ. ισότητα ανδρών και γυναικών) και αρνήθηκαν να απαντήσουν. Τα παιδιά τους μαζί με όσους ζητούν απαλλαγή παρακολουθούν ως εναλλακτικό μάθημα την Ηθική και βαθμολογούνται κανονικά.

Γιατί οι Έλληνες «προοδευτικοί» προτείνουν αποτυχημένα πρότυπα;

Κ.Χ. 23.9.2013

(Λουκ. στ’ 31-36)

Όταν οι άνθρωποι έχουν παντοτινή επίγνωση της φιλανθρωπίας του Θεού προς αυτούς, θα είναι φιλάνθρωποι κι ο ένας προς τον άλλον. Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο που να κάνει τους ανθρώπους άσπλαχνους προς τους άλλους, όσο η πεποίθηση πως κανένας δε θέλει να δώσει και στους ίδιους. Κανένας; Και πού είναι ο Θεός τότε; Δε μας αποζημιώνει κάθε μέρα και κάθε νύχτα ο Θεός με την ευσπλαχνία Του, σε αντίθεση μ’ εμάς που είμαστε άσπλαχνοι; Δεν είναι πιο σπουδαίο για μας να μας ευεργετήσει ο Βασιλιάς στην αυλή Του με την ευσπλαχνία Του, αντί να μας ευεργετούν οι δούλοι Του; Τί μας ωφελεί αν μας ευεργετούν όλοι οι δούλοι Του, αλλά ο Βασιλιάς είναι συγκρατημένος απέναντι μας;

Οι άνθρωποι γίνονται ανελεήμονες όταν περιμένουν από τους άλλους να τους ελεήσουν, ενώ οι άλλοι περιμένουν το ίδιο απ’ αυτούς. Σ’ αυτήν την αμοιβαία αναμονή, στο να περιμένει δηλαδή ο ένας από τον άλλον να τον ελεήσει, όλοι οι άνθρωποι, σαν ένας γενικός κανόνας, γίνονται άσπλαχνοι κι ανελεήμονες. Η ελεημοσύνη όμως δεν είναι παθητική αρετή, αλλά ενεργητική. Πώς θα γνώριζαν οι άνθρωποι τη φιλανθρωπία, αν ο Θεός δεν την είχε πρώτος ασκήσει σ’ αυτούς; Η φιλανθρωπία του Θεού απαιτεί τη φιλανθρωπία των ανθρώπων. Αν ο Θεός δεν είχε πρώτος δείξει τη φιλανθρωπία Του, ο κόσμος δε θα ήξερε τι ήταν.

Εκείνος που κατανοεί πως η φιλανθρωπία είναι ενεργητική αρετή κι όχι παθητική, κι αρχίσει να την εφαρμόζει μ’ αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα διαπιστώσει πως ο ουρανός κι η γη αποκαλύπτονται μπροστά του με νέα χρώματα. Σύντομα θα κατανοήσει τόσο του Θεού τη φιλανθρωπία όσο και του ανθρώπου.

Η φιλανθρωπία είναι όπως η θραύση πέτρας με πέτρα, που πάντα παράγει σπινθήρα. Αυτός που παράγει το σπινθήρα αυτόν κι ο άλλος που τον δέχεται, νιώθουν κι οι δυο τους την παρουσία του Θεού. Τη στιγμή εκείνη νιώθουν το χέρι του Θεού να θωπεύει τις καρδιές τους. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε’ 7).

Η ευσπλαχνία είναι ανώτερη από τη συμπόνια, που οι ινδουιστές θεωρούν ως τη μεγαλύτερη αρετή. Ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει συμπόνια για έναν επαίτη, αλλά και να τον προσπεράσει. Ο φιλάνθρωπος όμως θα νιώσει συμπάθεια για τον επαίτη και θα τον βοηθήσει. Το να δείξεις φιλανθρωπία στον επαίτη δεν είναι ούτε το πιο δύσκολο ούτε το ανώτερο πράγμα στο Νόμο του Χριστού. Μεγάλο πράγμα είναι να δείξεις αγάπη στους εχθρούς σου. Η ελεημοσύνη είναι ανώτερη από τη συχώρεση των προσβολών. Η συχώρεση των προσβολών είναι το πρώτο μισό του δρόμου προς το Θεό. Η τέλεση έργων αγάπης είναι το δεύτερο μισό.

Είναι απαραίτητο να το πούμε πως η αγάπη είναι ανώτερη από την κοσμική δικαιοσύνη; Αν δεν υπήρχε η αγάπη, όλοι οι άνθρωποι θα ήταν θύματα της κοσμικής νομικής δικαιοσύνης. Χωρίς αγάπη ο νόμος δεν μπορεί να περιφρουρήσει αυτό που ήδη υπάρχει. Η αγάπη όμως δημιουργεί καινούργια και μεγάλα έργα στον κόσμο. Ολόκληρο τον κόσμο τον δημιούργησε η αγάπη. Γι’ αυτό και είναι καλλίτερο στους ανθρώπους ν’ ασκούνται από τη παιδική τους ηλικία στη γνώση της γλυκύτητας που προσφέρει η αγάπη κι η φιλανθρωπία, παρά να μάθουν τη σκληρότητα του νόμου. Το νόμο τον μαθαίνει κανείς οποτεδήποτε. Όταν όμως η καρδιά σκληρυνθεί, είναι δύσκολο να ξαναγυρίσει και να γίνει σπλαχνική. Όταν οι άνθρωποι είναι ελεήμονες δε θ’ αμαρτήσουν ενάντια στο νόμο. Όταν όμως τηρούν το νόμο αλλά τους λείπει η φιλανθρωπία, διακινδυνεύουν να χάσουν το στεφάνι της δόξας που υποσχέθηκε ο Κύριος στους φιλάνθρωπους.

***

Το σημερινό ευαγγέλιο μιλάει για την ύψιστη μορφή αγάπης: την αγάπη για τους εχθρούς. Ο Κύριος Ιησούς έδωσε την εντολή - όχι συμβουλή αλλά εντολή — ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας. Η εντολή Του αυτή δεν είναι περιστασιακή και σποραδική, όπως είχε γίνει πριν από την έλευσή Του σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις. Η εντολή της αγάπης για τους εχθρούς μας τοποθετείται στην ύψιστη θέση στο ευαγγέλιο.

Είπε ο Κύριος: «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοί­ως» (Λουκ. στ' 31). Αυτά είναι τα λόγια του σημερινού ευαγγελίου που μας εισάγουν στην αγάπη για τους εχθρούς μας. Αν δε θέλετε να γίνουν εχθροί σας οι άνθρωποι, πρώτ’ απ’ όλα φροντίστε να μη γίνετε εσείς εχθροί τους. Αν είναι αλήθεια πως κάθε άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο έχει εχθρούς, αυτό σημαίνει πως είσαι εχθρός κάποιου. Πώς τότε απαιτείς από έναν άνθρωπο να γίνει φίλος σου, αφού είσαι εχθρός του; Πρώτα λοιπόν ξερίζωσε την έχθρα από την καρδιά σου κι υστέρα να μετρήσεις τους εχθρούς σου στον κόσμο. Στο μέτρο που θα ξεριζώσεις από την καρδιά σου την πονηρή αυτή ρίζα κι αποκόψεις όλα τα κλαδάκια που πετούν απ’ αυτήν, θα βρεις και λιγότερους εχθρούς να μετρήσεις. Αν μετά θελήσεις να γίνουν φίλοι σου οι άνθρωποι, πρέπει εσύ πρώτα να πάψεις να είσαι εχθρός τους και να γίνεις φίλος τους. Όσο γίνεσαι φίλος με τους άλλους, τόσο ο αριθμός των εχθρών σου θα μειώνεται και στο τέλος θα μηδενιστεί.

Αυτό όμως δεν είναι το κύριο θέμα. Το κύριο θέμα είναι πως σ’ αυτήν την περίπτωση θα έχεις φίλο σου το Θεό. Είναι πολύ πιο σπουδαίο για τη σωτηρία σου να μην είσαι εχθρός κανενός, να μην έχεις καθόλου εχθρούς. Αν είσαι εχθρός άλλων, τόσο εσύ όσο κι οι άλλοι είστε εμπόδια στη σωτηρία σου. Όταν είσαι φίλος με τους άλλους, τότε οι εχθροί σου, έστω και ασυνείδητα, βοηθούν στη σωτηρία σου. Ας σκεφτόταν αλήθεια κάθε άνθρωπος τον αριθμό των ανθρώπων τους οποίους εχθρεύεται ο ίδιος, κι όχι εκείνους που είναι εχθροί του. Τότε το σκοτεινό πρόσωπο αυτού του κόσμου θα άστραφτε μέσα σε μια μέρα σαν τον ήλιο.

Η εντολή του Χριστού πως πρέπει να κάνουμε στους άλλους αυτό που ζητάμε κι εμείς απ’ αυτούς είναι τόσο φυσική και τόσο σαφής και καλή, που είναι να θαυμάζει και ν’ απορεί κανείς πως δεν έχει γίνει από παλιά μια καθημερινή συνήθεια στους ανθρώπους. Κανένας άνθρωπος δε θέλει να τον βλάψουν οι άλλοι. Επομένως ας μη βλάψει κι αυτός τους άλλους. Κάθε άνθρωπος θέλει να του φέρονται καλά. Επομένως ας φέρεται κι αυτός καλά στους άλλους. Κάθε άνθρωπος θέλει να του συχωρούν τις αμαρτίες του. Ας συγχωρεί κι αυτός τις αμαρτίες των άλλων. Κάθε άνθρωπος θέλει να συμπάσχουν οι άλλοι στις λύπες του και να χαίρονται στη χαρά του. Ας συμπάσχει κι αυτός με τις λύπες των άλλων κι ας χαίρεται με τις χαρές τους. Κάθε άνθρωπος θέλει ν’ ακούει καλά λόγια από τους άλλους. Θέλει να τον τιμούν, να τον ταΐζουν όταν πεινάει, να τον επισκέπτονται όταν είναι άρρωστος και να τον προστατεύουν όταν τον κυνηγούν. Ας κάνει κι αυτός τα ίδια στους άλλους.

Αυτό ισχύει τόσο για τους ανθρώπους ατομικά, όσο και για ομάδες ανθρώπων, γειτονικές φυλές, έθνη και κράτη. Αν την εντολή αυτή την υιοθετούσαν σαν κανόνα όλες οι τάξεις, τα έθνη και τα κράτη, θα έπαυε αμέσως κάθε κακία και σύγκρουση ανάμεσά τους, θα εξαλειφόταν κάθε έχθρα και πόλεμος. Αυτό είναι το φάρμακο για κάθε παρόμοια αρρώστια, δεν υπάρχει κανένα άλλο.

Και συνεχίζει ο Κύριος: «Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρ­τωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα» (Λουκ. στ’ 32-34). Αυτό πάει να πει: Αν περιμένετε από τους άλλους να σας κάνουν καλό και την καλοσύνη αυτή να την ανταμείψετε και σεις με καλό, δεν κάνετε κάτι επαινετό. Περιμένει ο Θεός ανταμοιβή για τη θερμότητα του ηλίου, για να δώσει εντολή στον ήλιο να λάμψει; Ή μήπως ενεργεί από ευσπλαχνία κι αγάπη; Το ξαναλέμε πως η ευσπλαχνία είναι ενεργητική αρετή, όχι παθητική. Αυτό το έκανε σαφές ο Θεός από τότε που δημιούργησε τον κόσμο. Μέρα με τη μέρα από την αρχή του κόσμου ο Κύριος μοίραζε απλόχερα τα πλούσια τα δώρα Του σ’ όλα τα πλάσματά Του. Αν περίμενε πρώτα από τα πλάσματά Του να του ανταποδώσουν κάτι, ούτε ο κόσμος ούτε ένα μοναδικό πλάσμα δε θα υπήρχε σ’ αυτόν. Αν αγαπάμε μόνο αυτούς που μας αγαπάνε, είμαστε έμποροι και κάνουμε ανταλλαγές. Αν κάνουμε το καλό μόνο στους ευεργέτες μας, είμαστε οφειλέτες και επιστρέφουμε το χρέος μας. Η ευσπλαχνία δεν είναι κάποια αρετή που απλά αποπληρώνει τις οφειλές της, αλλά που πάντα δανείζει. Η αγάπη είναι αρετή που δανείζει συνέχεια χωρίς να ελπίζει σε επιστροφή της οφειλής. Αν δανείζουμε εκείνους που ελπίζουμε πως θα μας τα επιστρέψουν, ποία ημίν χάρις εστί; Τί καλό κάνουμε; Μεταφέρουμε τα χρήματά μας από μια κάσα σε μιαν άλλη, αφού αυτό που δανείζουμε το θεωρούμε δικό μας, όπως κι όταν ήταν στα δικά μας χέρια.

Θα ήταν παραφροσύνη να σκεφτούμε πως με τα παραπάνω λόγια ο Θεός μας διδάσκει να μην αγαπάμε εκείνους που μας αγαπάνε, να μην κάνουμε το καλό σ’ αυτούς που μας ευεργετούν. Θεός φυλάξοι! Αυτό που θέλει να πει, είναι πως αυτή είναι μια κατώτερη αρετή, που μπορούν να την ασκήσουν ακόμα κι οι αμαρτωλοί. Είναι το ελάχιστο μέτρο του καλού, που φτωχαίνει τον κόσμο αυτόν και περιορίζει τους ανθρώπους, τους κάνει στενόμυαλους. Ο Θεός θέλει ν’ αναβιβάσει τον άνθρωπο στα ανώτερα ύψη των αρετών, απ’ όπου θεωρεί κανείς όλα τ’ αγαθά του Θεού, όλους τους κόσμους Του, εκεί που η τρομοκρατημένη και περιορισμένη καρδιά του δούλου γίνεται απεριόριστη κι ελεύθερη καρδιά του υιού και κληρονόμου. Η αγάπη προς αυτούς που μας αγαπάνε είναι μόνο το πρώτο μάθημα στο απέραντο βασίλειο της αγάπης. Η ανταπόδοση του καλού σ’ αυτούς που μας αγαπάνε, είναι μόνο το στοιχειώδες σχολείο, μπροστά στη μακρά σειρά σπουδών στα καλά έργα. Ο δανεισμός σ’ εκείνους που θα ξεπληρώσουν το χρέος τους δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι μόνο το πρώτο δειλό βήμα προς το μέγιστο καλό, που δίνει χωρίς να περιμένει επιστροφή.

Ποιοί είναι εκείνοι που εδώ αποκαλεί αμαρτωλούς ο Θεός; Πρώτα είναι οι ειδωλολάτρες, στους οποίους δεν έχει αποκαλυφθεί η πληρότητα του μυστηρίου της αλήθειας και της αγάπης του Θεού. Είναι αμαρτωλοί επειδή αποστράφηκαν την πρωταρχική αλήθεια και την αγάπη Του. Επειδή στη θέση του Θεού έχουν προσλάβει ως νομοθέτη αυτόν τον κόσμο, που τους διδάσκει πως πρέπει ν’ ανταποδίδουν αγάπη μόνο σ’ αυτούς που τους αγαπάνε, να ευεργετούν μόνο εκείνους από τους οποίους δέχονται το καλό. Το μέγα μυστήριο της αλήθειας και της αγάπης του Θεού αποκαλύπτεται μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού, τώρα μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ενάργεια και λαμπρότητα απ’ ότι στην αρχή της δημιουργίας. Αρχικά αποκαλύφθηκε μέσω του Ιουδαϊκού λαού. Απ’ αυτούς, αν κι όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά για όλους τους λαούς της γης.

Όπως ο Θεός προετοίμασε τους Ιουδαίους χιλιάδες χρόνια για να κατανοήσουν και να δεχτούν την πλήρη αποκάλυψη του μυστηρίου, με το Νόμο και τους προφήτες Του, έτσι κι ο Κύριος χρησιμοποιεί εδώ τη λέξη «αμαρτωλοί» για άλλους λαούς, που έχουν βυθιστεί στην ειδωλολατρεία. Με την λέξη «αμαρτωλοί» όμως και μάλιστα μεγαλύτεροι αμαρτωλοί από τους ειδωλολάτρες, εννοεί κι όλους εκείνους στους οποίους αποκαλύφθηκε το μέγα μυστήριο της αλήθειας και της αγάπης αλλά δεν έμειναν πιστοί σ’ αυτό, παρά ξαναγύρισαν στο κατώτερο επίπεδο του αγαθού, «ώσπερ κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα» (Β' Πέτρ. β' 22). Κι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ανάμεσά μας, χριστιανοί κατ’ όνομα, που με τα έργα τους φανερώνονται οι πιο πρωτόγονοι ειδωλολάτρες.

Τί όφελος έχουμε αν αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν και κάνουμε το καλό σ’ εκείνους που μας ευεργετούν; Δεν επιστρέφουμε στη θέση του αυτό που λάβαμε; Την ανταπόδοσή μας την λάβαμε. Έπαινος αξίζει στα έργα που, σε μικρή κλίμακα, μοιάζουν στα έργα της αγάπης του Θεού.

«Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λουκ. στ' 35-36). Αυτά είναι τα ύψη στα οποία θέλει ο Θεός να εξυψώσει τους ανθρώπους. Αυτή ήταν μια διδαχή ανήκουστη πριν από την έλευσή Του. Αυτό είναι το ύψος της αξίας του ανθρώπου, που ούτε κι ο μεγαλύτερος σοφός στην ιστορία του κόσμου δεν είχε ονειρευτεί ως τότε. Κι αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, που αλλοιώνει την καρδιά του ανθρώπου και την μετατρέπει σε ποταμό δακρύων.

Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Δε λέει «μην ανταποδίδετε κακό στο κακό». Αυτό δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Αυτό είναι απλά ανοχή. Ούτε και λέει «αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν».

Αυτή είναι μόνο παθητική αγάπη. Ο Χριστός λέει αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Όχι απλά να τους ανέχεστε, όχι να είστε παθητικοί, αλλά να τους αγαπάτε. Το ξαναλέμε και πάλι, πως η αγάπη είναι ενεργητική αρετή.

Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι αφύσικη; Η αντίρρηση αυτή προβάλλεται πολύ έντονα από τους μη χριστιανούς. Δε βλέπουμε πως πουθενά στη φύση δεν υπάρχει παράδειγμα αγάπης για τους εχθρούς, παρά μόνο αγάπης για τους φίλους; Αυτή είναι λοιπόν αιτία αμφισβήτησης. Τι έχουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό;

Πρώτ’ απ’ όλα η πίστη μας αναγνωρίζει δύο φύσεις: μία άφθαρτη, φωτεινή και άτρεπτη στο κακό από την αμαρτία, σαν κι αυτήν που είχε ο Αδάμ στον παράδεισο· κι άλλη μια διεστραμμένη, σκοτεινή κι επιρρεπή στο κακό και την αμαρτία, σαν κι αυτήν που αντιμετωπίζουμε διαρκώς σ’ αυτόν τον κόσμο.

Στον κύκλο της πρώτης φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι απόλυτα φυσική. Στη φύση αυτή η αγάπη είναι σαν τον αέρα που ανασαίνουν όλα τα πλάσματα και ζουν. Αυτή είναι η αληθινή φύση που δημιούργησε ο Θεός. Απ’ αυτήν η θεϊκή αγάπη λάμπει στη φύση μας όπως οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα. Οτιδήποτε στη γη έχει αληθινή αγάπη, προέρχεται από την αγάπη αυτή.

Στον κύκλο της δεύτερης, της επίγειας φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι σπάνια και θα μπορούσε να θεωρηθεί αφύσικη. Δεν είναι πραγματικά αφύσικη. Σε σχέση με την επίγεια φύση μας είναι στην ουσία υπερφυσική ή, καλύτερα, προ-φυσική, καθώς η αγάπη φτάνει στην αμαρτωλή φύση μας από την πρωταρχική, αναμάρτητη κι αθάνατη φύση που προϋπήρχε της δικής μας.

Η αγάπη για τους εχθρούς είναι τόσο σπάνια ώστε θα μπορούσε να κληθεί αφύσικη, λένε άλλοι αντιρρησίες. Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε και το μαργαριτάρι είναι αφύσικο, όπως και το διαμάντι κι ο χρυσός. Αυτά είναι όλα σπάνια αντικείμενα. Ποιός όμως μπορεί να τα ονομάσει αφύσικα; Όπως υπάρχουν φυτά που ευδοκιμούν μόνο σε μία περιοχή, έτσι γίνεται και με το σπάνιο αυτό φυτό, τη σπάνια αυτή αγάπη. Φυτρώνει κι αναπτύσσεται μόνο στην Εκκλησία του Χριστού. Για να πειστεί κάποιος από τα πολυάριθμα παραδείγματα του φυτού αυτού και του κάλλους του, πρέπει να διαβάσει τους βίους των αποστόλων του Χριστού, των πατέρων και των ομολογητών της χριστιανικής πίστης, των μαρτύρων της μεγάλης αλήθειας κι αγάπης του Χριστού.

Μια τρίτη ομάδα αντιρρησιών ισχυρίζεται πως αν δεν είναι αδύνατη, η αγάπη αυτή είναι τουλάχιστο εξαιρετικά δύσκολη. Είναι αλήθεια πως δεν είναι εύκολη, κυρίως για εκείνον που διδάσκεται την αγάπη μακριά από το Θεό, από τον οποίο ενισχύεται και τροφοδοτείται η αγάπη αυτή. Πώς όμως δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αυτούς που αγαπάει ο Θεός; Ο Θεός δεν αγαπά περισσότερο εμάς απ’ όσο αγαπά τους εχθρούς μας και μάλιστα όταν είμαστε εχθροί άλλων. Ποιός από μας μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο που να τον αποκαλεί εχθρό του; Αν ο ήλιος του Θεού ζέσταινε κι η βροχή έπεφτε μόνο σ’ εκείνους που κανένας δεν τους λογάριαζε εχθρούς του, δύσκολα θά ‘φτανε κάποια ακτίνα στη γη ή θά ‘πεφτε κάποια σταγόνα βροχής στο χώμα. Ο άνθρωπος φορτώνεται από μόνος του μεγάλο φορτίο έχθρας. Η αμαρτία δημιουργεί φόβο στον άνθρωπο. Κι ο φόβος αυτός με τη σειρά του τον κάνει να υποπτεύεται εχθρούς σ’ όλα τα πλάσματα γύρω του. Ο Θεός όμως είναι αναμάρτητος κι άφοβος κι επομένως δεν υποπτεύεται κανέναν, αλλά τους αγαπά όλους. Μας αγαπά τόσο πολύ ώστε, όταν μας κυκλώνουν εχθροί χωρίς να φταίμε σε τίποτα, πρέπει να πιστεύουμε πως αυτό γίνεται σε γνώση Του και για το καλό μας.

Ας είμαστε δίκαιοι. Ας ομολογήσουμε πως οι εχθροί μας μάς βοηθούν πολύ στην πνευματική μας πορεία. Αν δεν υπήρχε έχθρα στους ανθρώπους, πάρα πολλοί από εκείνους που ευαρέστησαν στο Θεό δε θα είχαν γίνει φίλοι Του. Ακόμα κι η έχθρα του σατανά μπορεί να βοηθήσει εκείνους που είναι ζηλωτές των ιερών πραγμάτων του Θεού και της ψυχικής τους σωτηρίας. Ποιός ήταν περισσότερο ζηλωτής των ιερών του Θεού πραγμάτων ή είχε μεγαλύτερη αγάπη για το Χριστό από τον απόστολο Παύλο; Ο ίδιος απόστολος όμως λέει πως επέτρεψε ο Θεός στο διάβολο να τον πειράξει, όταν του αποκαλύφθηκαν πολλά μυστήρια: «Και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρομαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρομαι» (Β' Κορ. ιβ' 7).

Όταν ο διάβολος ο ίδιος χωρίς να το θέλει βο­ηθάει τον άνθρωπο, πώς δεν μπορούν οι άνθρωποι να βοηθούν το συνάνθρωπό τους, που είναι οπωσδήποτε λιγότερο εχθρός από τους δαίμονες; Θα τολμούσε να πει κανείς πως οι φίλοι του ανθρώπου ζημιώνουν περισσότερο την ψυχή του από τους εχθρούς του. Ο ίδιος ο Κύριος είπε πως «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. ι’ 36). Εκείνοι που ζουν κάτω από την ίδια στέγη μαζί μας, που ενδιαφέρονται πολύ για τις σωματικές ανάγκες και τις ανέσεις μας, συχνά γίνονται εχθροί της σωτηρίας μας. Η αγάπη κι η φροντίδα τους δε στοχεύει στην ψυχή αλλά στο σώμα μας. Πόσοι γονείς δεν έχουν κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στις ψυχές των γιων τους κι αδέρφια στ’ αδέρφια τους, καθώς και σύζυγοι στους συζύγους τους; Κι όλ’ αυτά από αγάπη!

Η πραγματικότητα αυτή που διαπιστώνεται καθημερινά είναι μια ακόμα αιτία για να μας κάνει να μη δοθούμε ολοκληρωτικά στην αγάπη προς τους συγγενείς και τους φίλους μας, ούτε και να μειώσουμε την αγάπη προς τους εχθρούς μας. Είναι ανάγκη να το ξαναπούμε, πως συχνά, πολύ συχνά, οι εχθροί μας είναι στην ουσία πραγματικοί φίλοι; Οι τρόποι που χρησιμοποιούν για να μας αναστατώσουν, μας βοηθούν. Οι τρόποι με τους οποίους μας απορρίπτουν, υπηρετούν τη σωτηρία μας. Οι τρόποι με τους οποίους πιέζουν την εξωτερική, τη φυσική ζωή μας, μας ωθεί ν’ αποσυρθούμε μέσα μας, στον εαυτό μας, να βρούμε την ψυχή μας και να ζητήσουμε από το Θεό να τους σώσει. Οι εχθροί μας είναι πραγματικά εκείνοι που μας σώζουν από την καταστροφή που μας ετοιμάζουν αθέλητα οι οικείοι μας, που φροντίζουν το σώμα μας σε βάρος της ψυχής μας και χαλαρώνουν το χαρακτήρα μας.

Αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, λέει ο Κύριος. Αγαθοποιείτε, κάνετε το καλό σ’ όλους τους ανθρώπους αδιάκριτα, είτε σας αγαπούν είτε όχι. Ακολουθήστε το παράδειγμα του Θεού που τους ευεργετεί όλους, είτε φανερά είτε κρυφά. Αν η ευεργεσία σας δε θεραπεύει το μίσος του εχθρού σας, πολύ λιγότερο θα το θεραπεύσει η έχθρα σας. Γι’ αυτό κάνετε το καλό ακόμα και σε κείνους που ούτε το ζητούν ούτε το περιμένουν από σας. Δανείζετε όλους εκείνους που σας ζητούν. Δανείζετε όμως σα να δίνετε, σα να επιστρέφετε κάτι που ανήκει σε άλλον, όχι κάτι δικό σας. Λέει ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: «Ελεήμων άνθρωπος είναι εκείνος που δίνει, χαρά στους άλλους μ’ αυτά που ο ίδιος έλαβε από το Θεό: ψωμί, φαγητό, εξουσία, ένα λόγο προσευχής· που λογαριάζει τον εαυτό του οφειλέτη, αφού έλαβε παραπάνω απ’ όσα χρειάζεται. Μέσω του αδελφού του είναι σα να του ζητάει ο Θεός και γίνεται έτσι οφειλέτης του».

Αν ο εχθρός δε δεχτεί την ευεργεσία σου, δε σ’ εμποδίζει μ’ αυτό από το να συνεχίσεις να του δίνεις. Ο Κύριος είπε, «προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε’ 44). Κάνε και συ λοιπόν προσευχή για τους εχθρούς σου, ευεργέτησέ τους. Αν ο εχθρός σου δε δεχτεί κάποιο είδος καλοσύνης ή εξυπηρέτησης από μέρους σου, ο Θεός θα δεχτεί την προσευχή που θα κάνεις γι’ αυτόν. Ο Θεός θα μαλακώσει την καρδιά του και θ’ αλλάξει τη διάθεσή του για σένα. Δεν είναι τόσο δύσκολο στο Θεό να κάνει έναν εχθρό φίλο, όσο φαίνεται στους ανθρώπους. Αυτό είναι ίσως αδύνατο στους ανθρώπους, μα δυνατό στο Θεό. Εκείνος που ξανακάνει την παγωμένη γη εύφορη κοιλάδα, όπου αναπτύσσονται πανέμορφα λουλούδια, μπορεί να λιώσει και τον πάγο της έχθρας της ανθρώπινης καρδιάς και να κάνει να ευδοκιμήσουν σ’ αυτήν τα ευωδιαστά λουλούδια της φιλίας.

Βέβαια, το σπουδαιότερο πράγμα δεν είναι να γυρίσει ο εχθρός σου και να γίνει φίλος σου χάρη στην καλοσύνη σου, αλλά να μη χάσει την ψυχή του λόγω του μίσους του για σένα. Περισσότερο πρέπει να προσεύχεται κανείς γι’ αυτό το τελευταίο, παρά για το πρώτο. Για τη δική σου σωτηρία δεν παίζει κανένα ρόλο αν σ’ αυτή τη ζωή έχεις περισσότερους φίλους ή εχθρούς. Παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο όμως το να μην είσαι εχθρός κανενός, αλλά να είσαι φίλος με όλους με την καρδιά σου, με τις προσευχές και τις σκέψεις σου.

Αν το κάνεις αυτό, η ανταπόδοσή σου θα είναι μεγάλη. Από ποιόν; Σε κάποιο βαθμό ίσως από τους ανθρώπους, κυρίως όμως από το Θεό. Τί είδους ανταπόδοσή θα έχεις; «Έσεσθε υιοί του Υψίστου», θ’ αξιωθείτε ν’ αποκαλέσετε το Θεό «Πατέρα», «και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρύπτω, αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. στ' 6). Αν δε γίνει σήμερα αυτό, θα γίνει αύριο. Αν όχι αύριο, τότε στο τέλος του κόσμου, ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων. Ποιά μεγαλύτερη ανταπόδοση θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το να κληθούμε παιδιά του Υψίστου, να ονομάζουμε τον Ύψιστο Πατέρα μας;

Προσέξτε. Ο ένας και μοναδικός Υιός του Υψί­στου είναι ο Κύριος Ιησούς. Έως τώρα μόνο Αυτός ονόμαζε το Θεό Πατέρα Του. Και τώρα την ίδια τιμή υποσχέθηκε ο Θεός σ’ εμάς, τους αμαρτωλούς και παραστρατημένους. Τί σημαίνει η τιμή αυτή για μας; Πώς θα είμαστε μαζί Του στην αιωνιότητα (βλ. Ιωάν. ιδ' 3), κοντά στη δική Του δόξα, όπου βασιλεύει χαρά χωρίς τέλος. Σημαίνει πως η αγάπη του Θεού Πατέρα θα είναι πάντα μαζί μας. Ακόμα κι όταν διερχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες σ’ αυτή τη ζωή, όλα θ’ αντιστραφούν και θα καταλήξουν στο καλό μας. Σημαίνει πως όταν πεθάνουμε δε θα παραμείνουμε στον τάφο, αλλά θ’ αναστηθούμε, όπως Εκείνος αναστήθηκε εκ νεκρών. Σημαίνει πως σ’ αυτή τη γη τοποθετηθήκαμε προσωρινά. Στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα μας όμως μας περιμένει κάλλος αθάνατο, τιμή και δόξα.

Θα μπορούσαμε ν’ απαριθμήσουμε όλα τ’ αγαθά που περιμένουν έναν ορφανό αν τον υιοθετήσει κάποιος επίγειος βασιλιάς; Είναι αρκετό να πούμε πως το ορφανό αυτό το υιοθέτησε ένας βασιλιάς κι όλοι θα καταλάβουν πόσα αγαθά θ’ απολαύσει το ορφανό αυτό. Η δική μας υιοθεσία δεν έγινε από ανθρώπους αλλ’ από το Θεό, αφού θα γίνουμε υιοί του Υψίστου, του Οποίου Υιός είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς. Θα γίνουμε υιοί του αθάνατου Βασιλιά, του Βασιλιά των βασιλιάδων. Μας υιοθετεί ο Θεός όχι για χάρη μας, αλλά για χάρη του Μονογενούς Του Υιού, όπως λέει ο απόστολος: «Πάντες γαρ υιοί Θεού εστε διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. γ' 26). Ο Χριστός μας υποδέχεται σαν αδελφούς Του. Ο Θεός Πατέρας επομένως μας δέχεται σαν υιούς Του.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει περίπτωση να μας αξίζει να λεγόμαστε «υιοί του ζώντος Θεού». Είναι αστείο και να σκεφτούμε ακόμα πως θα μπορούσαμε με οποιοδήποτε έργο μας, ακόμα κι αν ασκούσαμε τη μεγαλύτερη αγάπη για τον εχθρό μας, ν’ αξίζαμε ν’ ανταμειφθούμε με αυτό που υποσχέθηκε ο Κύριος Ιησούς στους πιστούς δούλους Του. Αν δίναμε όλα τα υπάρχοντά μας στους φτωχούς, αν νηστεύαμε όλες τις μέρες της ζωής μας κι αν στεκόμασταν στην προσευχή σαν αναμμένες λαμπάδες ως το τέλος του χρόνου· αν χωρίζαμε πνευματικά το πνεύμα από το σώμα μας, σα νά ‘ταν ψυχρή πέτρα κι αν η ψυχή μας ήταν απαθής προς τον υλικό κόσμο· αν αφήναμε τον εαυτό μας να τον φτύνουν και να τον ποδοπατούν όλοι οι άνθρωποι ή ακόμα κι αν παραδινόμασταν τροφή στα πεινασμένα θηρία· ακόμα κι αν τα κάναμε όλ’ αυτά, δε θα ήταν παρά μια απειροελάχιστη τιμή για όλα τ’ αγαθά, τη δόξα και την ανέκφραστη ευφροσύνη που συνοδεύουν την υιοθεσία του Θεού. Δεν υπάρχει ευσπλαχνία στη γη ούτε αγάπη στο θνητό άνθρωπο που θα μπορούσε να τον αξιώσει να γίνει «υιός Θεού», αθάνατος πολίτης της ουράνιας Βασιλείας. Η αγάπη του Χριστού όμως αναπληρώνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ας μην ισχυριστεί κανένας μας πως μπορεί με τη δική του αγάπη να σωθεί, με τη δική του αξία ν’ ανοίξει τις πύλες του παραδείσου για να μπει μέσα.

Η εντολή της αγάπης για τον πλησίον επομένως, όσο μεγάλη και δύσκολη κι αν μας φαίνεται, είναι μόλις ένα μικρό νόμισμα που ζητάει ο Θεός από μας για να μας φέρει πιο κοντά Του στην υπέροχη και πανένδοξη βασιλεία Του. Δε μας ζητάει να τηρήσουμε την εντολή αυτή για να κερδίσουμε με την αξία μας τη Βασιλεία και την υιοθεσία Του, αλλά μόνο να επιθυμήσουμε πάνω απ’ όλα τη Βασιλεία και την υιοθεσία Του. Από μας ζητάει μόνο να πιστεύουμε τα λόγια Του και να υπακούμε τον Κύριο Ιησού.

Από ποιά άποψη ο Αδάμ ήταν άξιος για τον Παράδεισο; Από καμία. Ο Παράδεισος του δόθηκε από την αγάπη του Θεού. Τί έκανε τον Αδάμ να παραμείνει στον Παράδεισο ως την πτώση του; Η υπακοή του στο Θεό, μόνο η υπακοή του. Όταν όμως ο ίδιος κι η σύζυγός του άρχισαν ν’ αμφισβητούν την εντολή του Θεού, και μόνο η αμφισβήτηση αυτή παραβίασε την εντολή κι έπεσε στη θανάσιμη αμαρτία της παρακοής.

***

Στη Νέα Κτίση ο Κύριος Ιησούς ζητάει από μας το ίδιο πράγμα που ζήτησε από τον Αδάμ και την Εύα στον Παράδεισο: πίστη και υπακοή. Πίστη πως κάθε εντολή που μας έδωσε, είναι για τη σωτηρία μας· απροϋπόθετη υπακοή σε κάθε μία από τις εντολές Του. Μας έδωσε όλες τις εντολές, μαζί κι αυτήν για ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας, για νά ‘χουμε πίστη στα λόγια Του και υπακοή. Αν κάποια από τις εντολές Του δεν ήταν καλή και δεν υπηρετούσε τη σωτηρία μας, δε θα μας την έδινε. Εκείνος ήξερε πολύ καλύτερα αν η εντολή αυτή ήταν φυσική ή αφύσικη, δυνατή ή αδύνατη. Το πιο σπουδαίο πράγμα για μας είναι πως ο Θεός μας έδωσε την εντολή αυτή κι εμείς, αν θέλουμε το καλό μας, πρέπει να την τηρήσουμε. Όπως ο άρρωστος παίρνει το φάρμακο από το χέρι του γιατρού με πίστη και κάνει υπακοή, είτε το φάρμακο είναι γλυκό είτε πικρό, έτσι κι εμείς, αδύναμοι από την αμαρτία και με σκοτισμένο νου, πρέπει να τηρούμε με πίστη κι υπακοή όλες τις εντολές που μας έδωσε ο καλός Ιατρός των ψυχών μας και Κύριος της ζωής μας, Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.

Σ’ Εκείνον πρέπει δόξα και αίνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2865 

Συμπατριώτες ας μην πέσουμε στην παγίδα που το σύστημα μας έχει ετοιμάσει, ας μείνουμε ενωμένοι :Όχι στους δεξιούς και αριστερούς φανατισμούς.

Οι λαοί αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, την απεξάρτηση από κάθε είδους καπηλευτές του πλούτου της χώρας και του μόχθου τους, αγωνίζονται για το δικαίωμα της ύπαρξης, την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, την δικαιοσύνη και την ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου.

Όταν όλα αυτά καταπατούνται από τους δυνατούς του κόσμου οι λαοί επαναστατούν, αλλά εάν δεν υπάρχει σωστή ηγεσία και ομοψυχία έρχονται νέοι τύραννοι χειρότεροι από  τους πρώτους για να συνεχίσουν το έργο των δυνατών. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, ιστορικά καταγραμμένες, μία επανάσταση βελτίωσε ουσιαστικά τη ζωή των ανθρώπων. 

Είδαμε πρόσφατα την τύχη της Αργεντινής, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Αιγύπτου, της Λιβύης και τώρα τις εξελίξεις στη Συρία.

Όποτε το σύστημα της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ΝΤΠ) διαφωνεί με έναν εθνικό ηγέτη, ή πολιτικό σύστημα, αμέσως δημιουργεί συνθήκες διχασμού, που όχι μόνο έχουν σαν αποτέλεσμα την αλλαγή εξουσίας υπέρ δικών τους πολιτικών αλλά και όπου μπορούν διαμελίζουν και τη χώρα όπως στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ. 
Το κόστος της αλλαγής σε ανθρώπινες ζωές και αρπαγή εθνικού πλούτου είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο από αυτό για το οποίο κατηγορούσαν το προηγούμενο ανυπάκουο σε αυτούς καθεστώς. 

Σε όλες τις περιπτώσεις ο διχασμός του λαού είναι σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του σκοπού τους. 
Θρησκευτικές διαφορές, διαφορές στο ίδιο θρήσκευμα, πολιτικές τοποθετήσεις, και τυχόν φυλετικές διαφορές χρησιμοποιούνται κατά κόρο για να διασπάσουν την λαϊκή ομοψυχία έναντι του επίβουλου κατακτητή.

Σήμερα που ο κατακτητής ενεργεί με οικονομικά μέσα πριν από την τελική του επιβολή δεν είναι φανερός ο κίνδυνος με αποτέλεσμα την παγίδευση των πολιτών μέχρις ότου φανεί η στιγμή της αλήθειας που ή κατάκτηση γίνεται και δια των όπλων όταν χρειασθεί. 
Τότε είναι αργά, διότι όχι μόνο δεν υπάρχει αντίσταση αλλά και οι πολίτες πολεμούν μεταξύ τους αντί να πολεμούν τον κατακτητή που συνήθως δεν χρησιμοποιεί δικά του στρατεύματα αλλά διεθνείς μισθοφόρους και ντόπιους επίορκους. 

Τα τρέχοντα γεγονότα στην χώρα μας δείχνουν καθαρά την τάση δημιουργίας εθνικού διχασμού. 
Από την μία έχουμε τους ακραίους εθνικιστές, που ξέθαψαν και το δωδεκάθεο, από την άλλη τους διεθνιστές, με το ενδιαφέρον τους να υπερχειλίζει τάχα για τους πεινασμένους του πλανήτη που διεκδικούν όχι μόνο το ημερομίσθιο αλλά τον ζωτικό χώρο των παιδιών μας και στη μέση τους καπηλευτές του Συντάγματος, υπηρέτες της ΝΤΠ και μίας ψευδεπίγραφης Ευρωπαϊκής προοπτικής, που παραμένουν στην εξουσία έχοντας καπηλευθεί το ίδιο το Σύνταγμα με καλπονοθευτικούς και αντισυνταγματικούς νόμους ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία. 

Σήμερα σχεδιάζουν να επεκτείνουν την παραμονή τους στην εξουσία και προσπαθούν να μεταθέσουν το πρόβλημα από το ερώτημα:
μνημόνια, ευρώ και οικονομική υποδούλωση, ή, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; 

Kαι προπαγανδίζουν το δίλλημα: ασφάλεια, ή, εμφύλιος; 

Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα και την παραπληροφόρηση ώστε να συσκοτίσουν τα πράγματα, να σαστίσουν τους πολίτες και να τους διασπάσουν έχοντας τους υποτάξει στην ανέχεια, την εξάρτηση, τον ατομικισμό, τον καταναλωτισμό και τον αμοραλισμό υπέρ μιας δήθεν προσωπικής ευημερίας. 

Συμπατριώτες ας μην πέσουμε στην παγίδα που το σύστημα μας έχει ετοιμάσει, ας μείνουμε ενωμένοι ενάντια του κοινού εχθρού που δεν είναι άλλος από την ανταλλαγή, 

• Του είναι με το έχειν.

• Της συλλογικότητας με τον ατομικισμό.

• Της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής μας παράδοσης με την αμορφία ενός ψεύτικου πολυπολιτισμού που δημιουργεί γκέτο παρά συνένωση των ανθρώπων.

• Της εθνικής παραγωγής αγαθών με την ελεύθερη τάχα διακίνηση αγαθών, ανθρώπων και κεφαλαίων και τέλος την ανταλλαγή

• Του εθνικού μας νομίσματος και της εθνικής μας ανεξαρτησίας με την οικονομική εξάρτηση και την εθνική μας υποδούλωση.

Ας δημιουργήσουν πρώτα μία ομοσπονδιακή Ευρώπη με ισόνομους πολίτες και τότε θα είμαστε η πρώτοι Ευρωπαίοι κατά φύση και κατʼ όνομα.
Δεν χρειαζόμαστε το συνταγματικό τόξο προστασίας που μας προτείνουν, με όποια ειρωνεία κρύβει ο ψευδεπίγραφος αυτός όρος γεννημένος από τους ίδιους τους καπηλευτές του Συντάγματος. 

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αφυπνίσουμε την Ελληνική μας συνείδηση, να αναθεωρήσουμε το Σύνταγμα, να επαναπροσδιορίσουμε το πολίτευμα καταργώντας την κομματοκρατία της προσωποληψίας και του ρουσφετιού, να προωθήσουμε την αξιοκρατία, την δικαιοσύνη και να διδάξουμε στα παιδιά μας την αγάπη για την πατρίδα και την αρετή που δυστυχώς έχουν εκλείψει από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Όχι στους δεξιούς και αριστερούς φανατισμούς, που στο παρελθόν μας έπνιξαν στο αίμα χωρίς να μας σώσουν από τα ξένα συμφέροντα, που είχαν ήδη προδιαγράψει την τύχη μας στη μεταξύ τους συμφωνία για τα όρια επιρροής τους. 

Όχι στην παρδαλή επανάσταση του κάθε ψυχανώμαλου διαμαρτυρόμενου εξουσιολάγνου.

Ναι στην εθνική μας αναγέννηση. 

Οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου διηγήθηκαν το ακόλουθο θαύμα, πού έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου.

Επί ηγουμενίας του αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, κατά το έτος 1935 με 36 όταν, το άγιο Πάσχα όλοι οι Πατέρες και αδελφοί της Μονής, 60 τον αριθμόν, κατά την Παράδοση βγήκαν έξω στο προαύλιο να κάνουν την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετά το «Χριστός Ανέστη», ο Καθηγούμενος Σεραφείμ, σε ένα από τα πιο αγαθά, απλά, αλλά και πιστά γεροντάκια, τον αδελφό της Μονής και πρόθυμο εργάτη της υπακοής Γέρο- Θωμά είπε:

«Γέρο Θωμά, πήγαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκιο να ειπείς στα κόκαλα εκεί των Πατέρων το «Χριστός Ανέστη».

Ο Γέρο – Θωμάς πρόθυμος, χωρίς να σκεφτεί καθόλου πού θα πάει, είπε: «Να είναι ευλογημένο Γέροντα».

Αμέσως ξεκίνησε και πήγε στα οστά και είπε μεγαλοφώνως: «Ο ηγούμενος μ” έστειλε να σας ειπώ το «Χριστός Ανέστη» Πατέρες και Αδελφοί».

Αμέσως όλα τα οστά έτριξαν, χόρεψαν κι αναπήδησαν· μια νεκροκεφαλή μάλιστα σηκώθηκε ως ένα μέτρο ψηλά κι απήντησε στο χαιρετισμό του Γέροντα και είπε: «Αληθώς ανέστη ό Κύριος» και αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή στα οστά.

Ο Γέρο – Θωμάς γύρισε και σε ερώτηση του ηγουμένου, του είπε όσα είδε και άκουσε. Έφριξαν όλοι οι Πατέρες που το άκουσαν και όλοι μ’ ένα στόμα δόξασαν τον Θεό, που ή Πίστη μας είναι ζωντανή, αληθινή και παναγία!

ΠΗΓΗ: http://www.xristianos.net/?p=4955

Ψηφίστηκε κατὰ πλειοψηφία στὴ Βουλὴ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὸ νέο Λύκειο. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τόσο στὸ Γενικὸ ὅσο καὶ στὸ Ἐπαγγελματικὸ Λύκειο διατηρεῖ τὶς ὧρες διδασκαλίας καὶ τὸ χαρακτήρα ποὺ εἶχε μέχρι σήμερα.

Τὰ σχέδια τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου γιὰ ὑποβάθμιση τῶν Θρησκευτικῶν στὸ Λύκειο πετάχτηκαν ὁριστικὰ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας Κωνσταντῖνος Ἀρβανιτόπουλος δὲν μπόρεσε νὰ κάνει τὴν ὑπέρβαση εἰσάγοντας μία ὥρα Θρησκευτικῶν καὶ στὴν Γ΄ τάξη τῶν Ἐπαγγελματικῶν Λυκείων, ὅπως προέβλεπε μία ἐνδιάμεση ἐκδοχὴ τοῦ σχεδίου νόμου, πέτυχε ὅμως τὴν ἀκύρωση τῶν σχεδίων τῆς προκατόχου του γιὰ ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος. Ἡ συντονισμένη δράση ἀγωνιστῶν θεολόγων καὶ ἐπισκόπων στὸ προσκήνιο καὶ τὸ παρασκήνιο καὶ οἱ ἄμεσες παρεμβάσεις τους πρὸς τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου ἔπεισαν τὴν κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀνάγκη διατήρησης τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος στὸ Λύκειο καὶ μάλιστα μὲ τὴ μορφὴ, ποὺ εἶχε μέχρι σήμερα.

Δὲν ἔλειψαν οἱ γνωστὲς παραφωνίες βουλευτῶν τῆς ἀριστερᾶς, ποὺ ἔλαβαν δέουσες ἀπαντήσεις τός ἀπὸ ἱεράρχες καὶ θεολόγους ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Κάθε περαιτέρω σχολιασμὸς περιττεύει. Μία μόνο ἐπισήμανση. Παρεμβάσεις νεωτεριστῶν θεολόγων, ποὺ ἔγιναν μὲ ἀφορμὴ τὴ συζήτηση γιὰ τὸ Λύκειο στὴ Βουλὴ καὶ τὶς παραπάνω πολιτικὲς ἀντιδικίες ἀποκάλυψαν γιὰ μία ἀκόμη φορά τὰ κοινὰ στοιχεῖα τῆς σκέψης τῶν θεολόγων αὐτῶν μὲ τὶς ἀπόψεις πολιτικῶν τῆς ἀριστερᾶς, ὥστε νὰ θαυμάζει κανεὶς γιὰ τὸ βάθος τῆς ἀριστερίστικης ἀλλοίωσης κάποιων συγχρόνων θεολόγων. Ἴσως ἐπανέλθουμε στὸ θέμα αὐτὸ μὲ ἄλλη μας ἀναφορά.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/9/2013

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6106.html

Από τότε που «άνθησε» η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων άρχισαν να γίνονται όλο και πιο καθοριστικά στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης και των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος.

Με τον καιρό, καθώς ωρίμαζαν όλο και περισσότερο, αναπτύχτηκε μια σχολή σκηνοθεσίας των δελτίων ειδήσεων έτσι ώστε να είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να επηρεαστεί αποφασιστικά το κοινό, να αποπροσανατολιστεί από μια «ενοχλητική» επικαιρότητα και αποβλακωμένο να «καλουπωθεί» σύμφωνα με τα πρότυπα πού έχουν καθοριστεί από τους συντάκτες τους.

Σημαντικό σημείο ήταν πάντα η επιλογή των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεων. Οι «επιλεγμένοι» θα έπρεπε να είναι και ικανοί στην έντεχνη επιβολή απόψεων που συμφέρουν το σύστημα, αμειβόμενοι με φανταστικά ποσά συγκρινόμενα με τον μέσο όρο αμοιβής των «κοινών θνητών». Ήταν οι σταρ των καναλιών που «ανέτειλαν» από τα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία.

Οι ειδήσεις παρουσιάζονται από αυτούς τους σταρ όχι για την ενημέρωση, αλλά σαν το πιο κατάλληλο όργανο διαμόρφωσης μιας κοινής γνώμης που πολύ εύστοχα ονομάστηκε, «γνώμη του καναπέ». Οι εκφωνητές έχουν στα αυτιά τους τα ακουστικά του συστήματος από όπου λαμβάνουν συνεχώς οδηγίες όταν εξελίσσεται μια δημόσια συζήτηση. Ειδικά όταν παίρνουν συνέντευξη από κάποιο πολιτικό ή κάποιο δημόσιο παράγοντα, αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη προσυνεννόηση κατευθύνουν πάντα την συζήτηση προς την κατεύθυνση που θέλουν να την κατευθύνουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια τελευταία συνέντευξη αρχηγού αντιμνημονιακού κόμματος όταν ο ίδιος κατήγγειλε στο αέρα αυτό το γεγονός της υποβολής συγκεκριμένου προσανατολισμού της συζήτησης από τον υποβολέα της εκπομπής. Η λογοκρισία κάθε είδησης που μπορεί να πλήξει το σύστημα και κυρίως να θίξει την εθνική μειοδοσία, είναι απόλυτη σε σημείο που συχνά θα την ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι απαγορεύτηκε να μεταδίδονται ειδήσεις για αυτοκτονίες απελπισμένων από το μνημόνιο Ελλήνων.

Η κατάσταση αυτή μετά την επιβολή της ξένης κατοχής της χώρας και της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αποκορυφώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτό το δημοσιογραφικό κύκλωμα απέκτησε ένα πιο σημαντικό ρόλο με ξεχωριστή αποστολή στην εκστρατεία αδρανοποίησης και αποχαύνωσης των τηλεθεατών και παράλληλα στην εντατική προσπάθεια απαξίωσης κάθε εθνικής και παραδοσιακής ελληνικής αξίας.

Η «κυρία του συνωστισμού», που πνέει μένεα εναντία σε κάθε τι το ελληνικό, έγινε μόνιμο παράθυρο στην «ναυαρχίδα» των ελληνικών καναλιών του ψυχολογικού εκβιασμού των Ελλήνων τηλεθεατών

Τιε τελευταίες μέρες ζούμε την αποκορύφωση όλης αυτής της δημοσιογραφικής «μετάλλαξης» και της εξαθλίωσης της ενημέρωσης σε μια εκστρατεία επιβολής φοβικών αντιλήψεων. Η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής φαίνεται πως έγινε εφιάλτης και το «κόκκινο πανί» του συστήματος γι’ αυτό και έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα. Χρυσή ευκαιρία για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής ήταν η τραγική δολοφονία στο Κερατσίνι.

Από εκείνη τη μέρα η κατευθυνόμενη ενημέρωση έσπασε κάθε ρεκόρ αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και από το πρωί μέχρι το βραδύ όλοι αυτοί οι επώνυμοι δημοσιογράφοι της επιβολής του μνημονίου ασχολούνται συνεχώς με αυτό το πολιτικό μόρφωμα καταγγέλλοντας τις ολοκληρωτικές του μεθόδους όχι από δημοκρατική ευαισθησία, αλλά με κύριο στόχο, μέσω εκφοβισμού, την μετακίνηση ψηφοφόρων προς τα ελεγχόμενα κόμματα της αρεσκείας και των συμφερόντων τους.

Έτσι με έντεχνο τρόπο μας ξαναγύρισαν από την ανάποδη στην δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα όταν όποιος διάβαζε «Αυγή» έπρεπε να πάει φυλακή, ή όποιος ήταν αριστερός φακελωμένος δεν είχε στον ήλιο μοίρα.

Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι δημοκράτες ξέχασαν ότι σε μια δημοκρατία, σε ένα υποτίθεται κοινοβουλευτικό σύστημα, όλα τα κόμματα που εκλέγονται και αντιπροσωπεύονται στην βουλή έχουν τα ίσα δικαιώματα προβολής και δημόσιας παρουσίασης των απόψεων τους, Για τους κύριους όμως της αριστεράς και της προόδου, η δημοκρατία είναι αλλά καρτ και οι νομοί είναι καλοί μόνο όταν στηρίζουν τις απόψεις τους.

Έτσι όμως αντί να εξαφανίσουν την Χρυσή Αυγή, μάλλον την κάνουν πιο ελκυστική καθώς την ηρωοποιούν και την καθιστούν την μόνη αντισυστηματική παράταξη στην Ελλάδα του μνημονίου. Οι αριστεροί συμμάχησαν με τους δεξιούς και το δημοσιογραφικό κατεστημένο και όλοι μαζί στα τηλεοπτικά πάνελ των ξεπουλημένων ελληνικών καναλιών κυνηγώντας τις «μάγισσες» της Χρυσής Αυγής. Κατά τα άλλα, δόξα να’ χει το μνημόνιο της εθνικής μας εξόντωσης.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1652.html

[διαβάστε  απόσπασμα της δυναμικής ανακοίνωσης -απαρρίθμισης των κυριοτέρων πληγμάτων : ] ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ αποχή του δικηγορικού σώματος για την προσωρινή διαταγή στις εργατικές διαφορές τη στιγμή κατά την οποία με σειρά μνημονιακών ρυθμίσεων η πρόσβαση των πολιτών στην δικαιοσύνη έχει πλέον καταστεί «απαγορευμένη πόλη» και η παροχή (οριστικής και προσωρινής) αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας έχει καταστεί «είδος πολυτελείας» (υποκείμενο μάλιστα στον ανώτατο συντελεστή ΦΠΑ 23%!!) και «είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία» για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ιδίως των οικονομικά ασθενέστερων.

 ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΠΟΧΗ ΑΠΌ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ (ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ):

A. ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ “ΚΩΔΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ”

Β) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ.

1. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.)

2. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με την μορφή νόμου αποτελούμενου από ένα άρθρο, δεκάδες «παραγράφους» και εκατοντάδες “υποπαραγράφους”.

3. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

4. Στις τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.

9. Στη μη τήρηση και καταστρατήγηση των κανόνων ορθής νομοθέτησης και βέλτιστης νομοθετικής πρακτικής.

10. Στην παροχή «λευκής» νομοθετικής εξουσιοδότησης.

11. Στην De facto εκχώρηση της αποκλειστικής νομοθετικής αρμοδιότητας της Βουλής στους διεθνείς πιστωτές ως «μέσο» εξασφάλισης της καταβολής της «επόμενης δόσης» της «δοσοεξαρτημένης» πλέον Ελληνικής Δημοκρατίας.

Γ) ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ

1. Στους περιορισμούς του δικαιώματος άσκησης εφέσεως και προσωρινής αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας στον δεύτερο βαθμό στις φορολογικές και τελωνειακές διαφορές.

2. Στις απαγορεύσεις και περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις ακυρωτικές διαφορές.

3. Στους περιορισμούς και απαγορεύσεις στο δικαίωμα άσκησης αναιρέσεως στις διοικητικές διαφορές ουσίας.

4. Στους περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις stricto sensu ποινικές υποθέσεις (αύξηση των ελαχίστων ορίων της εφέσιμης ποινής)

5. Στα πάγια παράβολα στην πολιτική, ποινική και διοικητική δίκη.

6. Στα αναλογικά παράβολα και λοιπές αναλογικές οικονομικές επιβαρύνσεις στην διοικητική και πολιτική δίκη.

7. Στην απόρριψη ενδίκων βοηθημάτων και μέσων σε Συμβούλιο χωρίς την τήρηση των εγγυήσεων της δίκαιης δίκης (προηγούμενη ακρόαση, δημοσιότητα, αντιμωλία) στην διοικητική δίκη, με επαπειλούμενη προσαύξηση των παγίων και αναλογικών παραβόλων σε περίπτωση υποβολής αιτήματος διεξαγωγής της δίκης στο ακροατήριο με τις εγγυήσεις της δίκαιης δίκης.

8. Στους περιορισμούς του δικαιώματος παροχής αποτελεσματικής προσωρινής δικαστικής προστασίας στον πρώτο βαθμό στις φορολογικές, τελωνειακές και χρηματικού περιεχομένου διοικητικές διαφορές, στις ακυρωτικές και πειθαρχικές δίκες και στις εργατικές διαφορές.

9. Στην επιχειρούμενη οριστική κατάργηση του διπλού βαθμού δικαιοδοσίας και της αναιρέσεως στις φορολογικές, τελωνειακές και στις λοιπές ποινικές φύσεως διοικητικές υποθέσεις (βλ σχέδιο νόμου για τις ενδικοφανείς προσφυγές) και στη διαγραφή εκκρεμών υποθέσεων από τα πινάκια είτε με την παραγραφή ποινικών υποθέσεων, είτε με την κατάργηση εκκρεμών διοικητικών δικών (βλ. τροπολογία στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων “Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων”)

Δ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΕΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

1) Στις οριζόντιες και αναδρομικές μειώσεις μισθών και συντάξεων ακόμη και κάτω από το ελάχιστο επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

2) Στην επιβολή «κεφαλικών» φόρων και στην κατάργηση του αφορολογήτου ορίου στους ελεύθερους επαγγελματίες.

3) Στις φορολογικές διακρίσεις και ανισότητες μεταξύ ελεύθερων και εμμίσθων δικηγόρων.

4) Στην έμμεση αναδρομική επιβολή φόρου με νομοθετικά «τεχνάσματα» και νομολογιακά «σοφίσματα».

5) Στην πολλαπλή, πλασματική και δημευτική φορολόγηση.

6) Στην πολλαπλή ποινικοποίηση των διοικητικών διαφορών και ιδίως των φορολογικών και τελωνιακών στις παραβάσεις και καταστρατηγήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων υπεράσπισης, στην άρνηση εφαρμογής της ΕΣΔΑ, του Δ.Σ.Α.Π.Δ και του πρωτογενούς ενωσιακού δικαίου, ως αντισυνταγματικών!!!, κ.α.

7) Στη θέση υπαλλήλων σε αυτοδίκαιη αργία με μόνο λόγο την παραπομπή τους στο ακροατήριο ποινικού δικαστηρίου.

8) Στις υπέρογκες διοικητικές κυρώσει κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής nulla poena sine procressu.

9) Στην αναγκαστική είσπραξη απαιτήσεων του Δημοσίου σε βάρος των πολιτών κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και της ισότητας και της δίκαιης δίκης.

10) Στις καταστρατηγήσεις των συνταγματικών αρχών της μονιμότητας, της συνεχούς λειτουργίας και της εύρυθμης και ορθολογικής οργάνωσης της δημόσιας υπηρεσίας, της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της ισότητας, αναλογικότητας και αξιοκρατίας, με την οριζόντια κατάργηση οργανικών θέσεων, την «διαθεσιμότητα» και την «κινητικότητα».

11) Στο νομοθετικό και νομολογιακό «κούρεμα» απαιτήσεων των πολιτών σε βάρος του Δημοσίου.

12) Στις διακρίσεις και καταχρήσεις σε βάρος εργαζομένων στο Δημόσιο με σύμβαση εργασίας ι.δ.ο.χ.

13) Στη μείωση του επιπέδου προστασίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

14) Στην ανεπίτρεπτη (κατά το Σύνταγμα, το Ενωσιακό Δίκαιο και την ΕΣΔΑ) σύνδεση εκπλήρωσης υποχρεώσεων προς το κράτος με σύμβαση παροχής θεμελιώδους κοινωνικού αγαθού.

15) Στις καταχρήσεις των «ανακεφαλαιοποιημένων» με δημόσιο χρήμα τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών.

Ε) ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΜΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Η συστηματική παράβαση του Συντάγματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προκειμένου να καταστεί ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως το δημοκρατικό πολίτευμα, που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία (και όχι στην κυριαρχία της τρόικα) ή οι θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος, όπως είναι η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, πέραν των άλλων, δύναται να αποτελέσει ακόμη και λόγο αποπομπής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Μόνη αποτελεσματική άμυνα του Δικηγορικού Σώματος είναι η ανάδειξη και τεκμηρίωση των ανωτέρω ζητημάτων, ιδίως σήμερα που τα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών πλήττονται νομοθετικά και νομολογιακά.

ΠΗΓΗ: http://www.dsioan.gr/announcements/1783-2013-09-16-19-06-02.html