Δυστυχῶς, μεγάλη θλίψη μᾶς προκαλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι βουλευτὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου τῆς συγκυβέρνησης, ὑπερψήφισαν στὸ Α' Θερινὸ Τμῆμα, ἐπὶ τῆς ἀρχῆς καὶ ἐπὶ τῶν ἄρθρων στὴ Βουλή, τὸ νομοσχέδιο τοῦ ὑπουργείου Ἀνάπτυξης γιὰ τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακές.

Ὁμολογουμένως, μιλοῦμε πλέον γιὰ μία κυβέρνηση ποὺ ἔχει χάσει τὸν σεβασμὸ σὲ κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο. Δὲν σεβάστηκαν τὴν Κυριακή. Μία ἡμέρα ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία τὴν ἔχει ἀφιερωμένη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀναστάσιμη ἡμέρα ἡ Κυριακὴ γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανό, διότι εἶναι ἡμέρα Κυρίου!

Πλέον, δὲν κρύβονται. Εἶναι εὐρέως γνωστό, ὅτι κατόπιν ἄνωθεν ἐντολῶν (ποὺ προέρχονται ἀπὸ ξένα κέντρα), μετὰ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακάτικης ἀργίας, προωθοῦν τὴν καθιέρωση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου διότι εἶναι ἡ ἐπίσημη ἡμέρα ἀργίας τῶν Ἑβραίων.

Ὅταν πρὶν καιρὸ φωνάζαμε πώς οἱ διῶκτες καὶ οἱ ἐκκλησιομάχοι ἐπιθυμοῦσαν τὴν κατάργηση τῆς Κυριακάτικης ἀργίας σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Σάββατο, εἴμασταν οἱ γραφικοί.

Τώρα τί θὰ μᾶς ποῦν;

Ἐπίσης, νὰ ὑπενθυμίσουμε τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ γιὰ τὴν Κυριακή.

«Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὅπου γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἢ τὴ γυναίκα σου ἢ τὸ παιδί σου ἢ τὸ ζῶο σου ψωφὰ ἢ ἄλλο κακόν σοῦ κάμει. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, Χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; 
Ἂν εἶσθε Χριστιανοὶ νὰ τὴν φυλάττετε». Διδαχαί.

Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.

Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.

Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν... επιθυμούσε νατου έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.

- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.

Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.

Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.

Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.

Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.

Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις.

- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.
Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω…
- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.

Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ.
Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ’ τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ…

Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό.

Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά –σπάνια βέβαια– το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας “Άγιος!

Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.

Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά … Δώστε μας και σεις την ευλογία σας.

Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μάς.

Πηγή: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/07/blog-post_3353.html

Γράφει ο Ευάγγελος Π. Λέκκος

Στις αρχές του 5ου αιώνα η αυτοκράτειρα Ευδοξία, κάτοχος μεγάλης περιουσίας, μετά το θάνατο του πατρίκιου Θεόγνωστου, που η ίδια είχε εξορίσει, άρπαξε και την περιουσία του, βυθίζοντας στη φτώχεια και τη δυστυχία τη χήρα και τα ορφανά εκείνου. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αρχιεπίσκοπος τότε Κωνσταντινουπόλεως, προστάτεψε τη χήρα και τα ορφανά, αλλά δεν παρέλειψε να στηλιτέψει την ανάλγητη βασίλισσα, πράγμα που αργότερα του στοίχισε και μία εξορία.

Το νεολληνικό Κράτος, κάτοχος τεράστιας ακίνητης περιουσίας, αφού μαζί με τους ΟΤΑ και τους Συνεταιρισμούς έχει στην κυριότητα 60.443.500 στρέμματα, προσποιείται ότι θέλει να αποκαταστήσει τους ακτήμονες με τα 1.292.300 στρέμματα που ανήκουν ακόμα στους ναούς, τις μονές, τις μητροπόλεις, τα ιδρύματα και τους οργανισμούς της Εκκλησίας!

Διάβασε τη σύντομη τούτη μελέτη για να μάθεις την αλήθεια. Με στοιχεία καταρρίπτει τον καλά καλλιεργημένο μύθο για την … αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία, τη μισθοδοσία των κληρικών και τη δήθεν μη φορολόγηση της Εκκλησίας.

Περιεχόμενα

Α. Η αυτοκράτειρα και το αμπελάκι της χήρας

Β. Απαραίτητες διευκρινίσεις

1. Δικαιούται ή ταιριάζει στην Εκκλησία να έχει περιουσία;

2. Σε ποιόν ανήκει και πώς διοικείται;

3. Πώς αποκτήθηκε;

4. Πώς συντελέστηκε η διαρπαγή της;

α. Διάλυση 416 Μοναστηριών και διαρπαγή της περιουσίας τους

β. Αναγκαστική απαλλοτρίωση του 1836

γ. Ο «αγροτικός» και άλλοι νόμοι της β΄ και γ΄ δεκαετίας του 20ού αιώνα

δ. «Ρευστοποίηση» με το Νόμο 4684/1931 και καταποντισμός

ε. Νέα πλήγματα και η Σύμβαση του 1952

στ. Κατά την τελευταία 35ετία

5. Γιατί οι Κληρικοί να μισθοδοτούνται από το Κράτος;

6. Γιατί να μη φορολογείται η Εκκλησία;

Α. Η αυτοκράτειρα και το αμπελάκι της χήρας

Η τακτική που εφαρμόζει το νεοελληνικό Κράτος έναντι της Εκκλησίας κατά τα 180 έτη του ελεύθερου βίου του, θυμίζει την πρακτική της αυτοκράτειρας του Βυζαντίου Ευδοξίας, όταν αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (αρχές του 5ου αιώνα): Ενώ η ίδια κατείχε αμέτρητο πλούτο και πολλά κτήματα, μετά το θάνατο του πατρίκιου Θεόγνωστου, που η ίδια είχε εξορίσει, άρπαξε και την περιουσία του, βυθίζοντας στη φτώχεια και τη δυστυχία τη χήρα και τα ορφανά του. Ο ιερός Χρυσόστομος τα προστάτεψε εισάγοντάς τα σε εκκλησιαστικό άσυλο, δεν παρέλειψε όμως με επιστολή του να στηλιτέψει την ανάλγητη και παράνομη συμπεριφορά της αυτοκράτειρας, πράγμα που αργότερα του στοίχισε και μία εξορία. Αλλά ποιος ο παραλληλισμός της τακτικής εκείνης με αυτήν του νεοελληνικού Κράτους; Ιδού:

Η Ελλάδα έχει συνολική έκταση 131.957.400 στρεμμάτων. Από αυτά, αγροτική γη, γεωργοκτηνοτροφικού ενδιαφέροντος, είναι:

29.500.000 στρέμ. δάση (22%)

52.500.000 στρέμ. βοσκότοποι (40%)

39.500.000 στρέμ. γεωργική γη (30%).

Από τις παραπάνω εκτάσεις, τα 61.441.900 στρέμματα ανήκουν κατά κυριότητα: 43.598.000 στο Δημόσιο

15.553.200 στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

1.098.400 στις Συνεταιρ. Οργανώσεις

1.292.300 στην Εκκλησία.

Δηλαδή στην Εκκλησία ποσοστιαία ανήκει το 1,4% των δασικών εκτάσεων, το 2,3% των βοσκοτόπων και το 2,19% της γεωργικής γης (όπου όμως το Δημόσιο κατέχει το 45,6% και η Τοπική Αυτοδιοίκηση το 30,8%). Τα στοιχεία προκύπτουν από την έγκυρη μελέτη έρευνα με τίτλο «Ιδιοκτησιακό καθεστώς και αξιοποίηση της αγροτικής γης στην Ελλάδα» (των Θ. Τσούμα και Δ. Τασιούλα), έκδοση της Αγροτικής Τράπεζας, Αθήνα 1986, με πολλούς πίνακες και στατιστικά στοιχεία.

Και ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα, κάθε φορά που το Κράτος θέλει να απομακρύνει την προσοχή του λαού από τα δικά του προβλήματα, «ξαναζεσταίνει» το θέμα «εκκλησιαστική περιουσία», με τη βοήθεια δε μερικών Μέσων Ενημέρωσης ή άλλων παραγόντων που διάκεινται εχθρικά προς την Εκκλησία ή δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι, καλλιεργούν το κλίμα και προετοιμάζουν το έδαφος για την τελική –όπως ελπίζουν– επέλαση, με σκοπό να αρπάξουν ό,τι απέμεινε από την περουσία αυτή, για να τη μοιράσουν δήθεν στους ακτήμονες. Να μοιράσουν το συνολικά 1,96% της Εκκλησίας, αφήνοντας ανέπαφα τα 60.443.500 στρέμματα του Δημοσίου, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των Συνεταιρισμών! Να πάρει δηλαδή η αυτοκράτειρα Ευδοξία και το αμπελάκι της χήρας μάνας, ενώ η ίδια δεν ξέρει τι έχει, που το έχει και τι της αποδίδει…

Ας εκθέσουμε όμως –έστω και με συντομία– όλες τις πτυχές του θέματος «εκκλησιαστική περιουσία», για να αποκαλυφθούν τα ψέματα που συνδέονται με αυτό, αλλά και η αλήθεια που καταρρίπτει τον καλά καλλιεργημένο μύθο για την «αμύθητη» περιουσία που δήθεν βρίσκεται στην κατοχή και κυριότητα της Εκκλησίας.

Β. Απαραίτητες διευκρινίσεις

Αρχίζοντας, απαντούμε στα εύλογα ερωτήματα καλοπροαίρετων πολιτών, όπως τα επόμενα:

1. Δικαιούται ή ταιριάζει στην Εκκλησία να έχει περιουσία;

Αδίστακτα λέμε ναι. Όπως ο κάθε άνθρωπος, ως ψυχοσωματική οντότητα, δεν ζει μόνο με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού, αλλά και με ψωμί (πρβλ. Λουκ. 4,4), δηλαδή έχει ανάγκη και από τα υλικά αγαθά, έτσι και η Εκκλησία του Χριστού, ως θεανθρώπινος οργανισμός έχει αποστολή να επιτελέσει όχι μόνο πνευματικό αλλά και κοινωνικό έργο. Για το έργο αυτό απαιτούνται αφοσιωμένα πρόσωπα και υλικά μέσα, κατά το παράδειγμα και τη διδασκαλία του Κυρίου. Ο Οποίος δεν αρκέστηκε να επιλέξει και να προετοιμάσει για το έργο Του τους Αποστόλους, αλλά όρισε να υπάρχει στην ομάδα των Δώδεκα και ταμείο («γλωσσόκομον»). Τα χρήματά του χρησιμοποιούνταν –χωρίς το φρόνημα της καταδικαστέας φιλαργυρίας– για τις καθημερινές τους ανάγκες και για την ανακούφιση των φτωχών (Ιω. 12, 5-7).

Ο Κύριος έθρεψε τους πεντακισχιλίους στην έρημο, ευλογώντας τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύας, έδωσε όμως και την εντολή να συγκεντρωθούν τα περισσεύματα των κλασμάτων (Ματθ. 14, 15-21. Λουκ. 9, 12-17). Από το ταμείο της ομάδας ετοιμάστηκε το πασχάλιο δείπνο (Λουκ. 22, 7-14). Και όταν ιδρύθηκε η Εκκλησία, μετά την Πεντηκοστή, οι άγιοι Απόστολοι συγκεντρώνουν και διαχειρίζονται υπεύθυνα τις προσφορές των πιστών για τις ανάγκες της κοινότητας των χριστιανών (Πράξ. 4,3 εξ.). Ο απόστολος Παύλος με τη «λογία» στηρίζει τους αναξιοπαθούντες και καθιερώνει την υλική αμοιβή των ιερέων που έπρεπε να ζουν εκ του ευαγγελίου το οποίο κήρυτταν (Α΄ Κορ. 9, 7-14).

Το παράδειγμα και το κήρυγμα του Χριστού και των Αποστόλων ακολούθησαν οι αποστολικοί και οι μεταγενέστεροι Πατέρες, που δεν είχαν ως χριστιανοί και ποιμένες μόνον υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Οργάνωσαν το φιλανθρωπικό έργο. Μερίμνησαν για την κάλυψη των πνευματικών και των υλικών αναγκών. Ανήγειραν όχι μόνο ναούς αλλά και κτίρια για τη στέγαση των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Και με δωρεές των μελών της Εκκλησίας και προσωπική εργασία χριστιανών, σταδιακά αποκτήθηκε κινητή και ακίνητη περιουσία, άρα ευκολύνθηκε το φιλανθρωπικό της έργο.

Παρά τις κατά καιρούς εχθρικές έναντι της Εκκλησίας διαθέσεις της κρατικής (αρχικά ρωμαϊκής, αργότερα βυζαντινής και οθωμανικής) εξουσίας, η Εκκλησία διατήρησε ή και αύξησε (όπως θα εκτεθεί στη συνέχεια) την περιουσία της, ενώ τόσο με ιερούς κανόνες (Αποστολικές Διαταγές Β΄ 24, Αποστολικοί Κανόνες ΛΗ΄ και ΟΗ΄, Συνοδικούς: ΙΕ΄ Αγκύρας, ΚΔ΄-ΚΕ΄ Αντιοχείας, ΚΣΤ΄ και ΛΓ΄ Καρθαγένης, ΚΔ΄ Χαλκηδόνος κ.λπ), όσο και με κρατικούς νόμους και διατάξεις η περιουσία αυτή απέκτησε το στοιχείο του «αναπαλλοτρίωτου» και μάλιστα «εις το διηνεκές» (για πάντα).

2. Σε ποιόν ανήκει και πως διοικείται;

Είναι λάθος να νομίζουν μερικοί ότι η περιουσία αυτή ανήκει στην Ιερά Σύνοδο, τον Αρχιεπίσκοπο, τους Μητροπολίτες ή τους ηγουμένους των Μονών. Διότι όταν λέμε εκκλησιαστική περιουσία, γενικώς, εννοούμε το σύνολο της περιουσίας των εκκλησιαστικών νομικών προσώπων, δηλαδή των 96 Μητροπόλεων της Ελλάδος, πέντε ή έξι εκατοντάδων Μοναστηριών, 9.024 χιλιάδων ενοριακών Ναών, αρκετών Προσκυνημάτων και των κεντρικών Οργανισμών της Εκκλησίας. Όλα αυτά, σύμφωνα με τη διάταξη του Νόμου 590/1977 «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», «κατά τας νομικάς αυτών σχέσεις» αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Και ως νομικά πρόσωπα διοικούνται από Συμβούλια που συγκροτούνται όπως οι νόμοι του Κράτους ορίζουν. Αν μάλιστα εξαιρέσουμε τα Ηγουμενοσυμβούλια, σε όλα τα άλλα μετέχουν και λαϊκά Μέλη και μάλιστα κατά πλειοψηφία.

Όταν βέβαια γίνεται λόγος για την εκκλησιαστική περιουσία νοείται κυρίως η μοναστηριακή (κινητή και κυρίως ακίνητη). Αυτή διακρίνεται στη «διατηρητέα» και στην «εκποιητέα» ή «ρευστοποιητέα», όπως χαρακτηρίστηκε με νομοθετήματα του 1930-31, όταν η διοίκηση και διαχείριση της «εκποιητέας» ανατέθηκε στον ΟΔΕΠ (Οργανισμό Διοικήσεως της Εκκλησιαστικής Περιουσίας). Η «διατηρητέα» παραμένει στην κυριότητα, νομή και κατοχή των Μονών.

3. Πώς αποκτήθηκε;

Η Εκκλησία, ως θεανθρώπινος οργανισμός, υπάρχει ήδη επί 20 αιώνες. Κανένα Κράτος ή άλλος θεσμός στον κόσμο δεν αριθμεί τόσο μακρό βίο. Θα κάνουμε στο σημείο τούτο μία εντελώς απλή ερώτηση, που εμπεριέχει και την απάντηση: Σε κάθε εποχή, ακόμα και στις ημέρες μας –πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση– αν σε μια οικογένεια εργάζονταν οι δύο σύζυγοι επί 30 ή 35 χρόνια και είχαν συνετή διαχείριση των χρημάτων με τα οποία αμείβονταν, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν να έχουν αποκτήσει το σπίτι τους (έστω διαμέρισμα), να διαθέτουν ένα η δύο αυτοκίνητα, εξοχικό, να έχουν κάποια κατάθεση σε Τράπεζα και παράλληλα τα παιδιά τους να είχαν αποκτήσει καλή μόρφωση ή να έχουν αποκατασταθεί ικανοποιητικά; Αν λοιπόν δύο εργαζόμενοι σύζυγοι μπορούν να αποκτήσουν σε 3 η 4 δεκαετίες αξιόλογη περιουσία, γιατί «απορούν» οι καλοθελητές και ρωτούν πως η Εκκλησία σε 20 αιώνες απέκτησε την περιουσία αυτή; Ας πληροφορηθούν λοιπόν: Κατά τις απαρχές της χριστιανικής πίστεως, όλοι όσοι πίστεψαν είχαν μία καρδιά και μία ψυχή… Όλα τα είχαν κοινά… Όσοι είχαν χωράφια ή σπίτια τα πουλούσαν, κι έφερναν το αντίτιμο αυτών που πουλούσαν, και το έθεταν στη διάθεση των αποστόλων (Πράξ. 4, 32. 34-35). Αργότερα, οι μοναχοί στις ερημιές ή σε απόμερα μέρη, όπου δεν υπήρχαν άνθρωποι, καλλιέργησαν τις γύρω περιοχές ή τις χρησιμοποίησαν για τη βόσκηση οικόσιτων ζώων ώστε να εξασφαλίζουν τα προς το ζην, και τα δικαιώματα που απέκτησαν στις περιοχές αυτές κατοχυρώθηκαν στους χρόνους της βυζαντινής περιόδου, διατηρήθηκαν από τους οθωμανούς και αναγνωρίστηκαν νομοθετικά από το νεοελληνικό Κράτος. Ιδιαίτερα βέβαια στο ελληνικό Βυζάντιο, οπότε άνθησε ο μοναχισμός, λόγω και της συναλληλίας στη σχέση Εκκλησίας-Πολιτείας, ευνοήθηκε η απόκτηση εκ μέρους των Μοναστηριών σημαντικής ακίνητης περιουσίας, κυρίως από δωρεές αυτοκρατόρων, αυλικών, στρατηγών κ.λπ., αρκετοί από τους οποίους υπήρξαν και κτήτορες ή ευεργέτες, ακόμα και ηγούμενοι μεγάλων Μονών, αφού πρώτα παραιτήθηκαν από τις ανώτατες θέσεις τους.

Αυτή η περιουσία –που καταλάμβανε εκτάσεις ακατοίκητες κατά κανόνα, αφού τότε ο πληθυσμός ήταν αραιός– διατηρήθηκε ή και αυξήθηκε στη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας (15ος-19ος αιώνες), λόγω των προνομίων που δόθηκαν από τον Μωάμεθ τον κατακτητή στον Πατριάρχη. Όπως αναφέρει ο Γεώργιος Φραντζής (στον Χρονικόν Μέγα, 3,11), ο Πατριάρχης ήταν «αναίτητος και αφορολόγητος και αδιάσειστος από παντός εναντίου, και τέλους και δόσεως, … αυτός τε και οι μετ’ αυτόν Πατριάρχαι…, ομοίως και πάντες οι υποτεταγμένοι αυτώ Αρχιερείς». Και όχι μόνον! Διότι ακόμα και σουλτάνοι και άλλοι οθωμανοί αξιωματούχοι, παραχωρούσαν μεγάλες εκτάσεις προς διάφορα Μοναστήρια, ενώ και άτεκνοι χριστιανοί άφηναν, σε αρκετές περιπτώσεις, τα κτήματά τους σε ναούς ή μονές, με τον όρο να μνημονεύεται το όνομά τους «εις τον αιώνα».

Με την περιουσία αυτή τα Μοναστήρια είχαν και αξιοποίησαν τη δυνατότητα να ιδρύσουν –σε περιόδους χαλάρωσης της σουλτανικής εξουσίας– σχολεία με περίφημους Δασκάλους του Γένους, να διατηρήσουν την ελληνική γλώσσα και τα γράμματα, να προετοιμάσουν και να στηρίξουν την Εθνεγερσία του 1821. Μόνο τυχαίο, λοιπόν, δεν ήταν το ότι η Εκκλησία, και κυρίως τα πολλά Μοναστήρια που υπήρχαν στον ελλαδικό χώρο, μετά την απελευθέρωση και την ίδρυση του νεοελληνικού κρατιδίου (1828), κατείχε νόμιμα το 25% περίπου της γης (βλέπε Πρακτικά της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων, Συνεδρία 2.4.1987, σελ. 5076). Και να πώς η τότε όντως αμύθητη περιουσία, που ανήκε κατά κυριότητα, νομή και κατοχή στην Εκκλησία και τα Μοναστήρια της, σταδιακά και με διάφορες κρατικές πιέσεις, απειλές, μεθοδεύσεις, απαλλοτριώσεις και αρπαγές, αφαιρέθηκε:

4. Πως συντελέστηκε η διαρπαγή της;

α. Διάλυση 416 Μοναστηριών και διαρπαγή της περιουσίας τους.

Η αλλοεθνής και προτεσταντική Αντιβασιλεία του Όθωνος, πρεσβεύοντας την άποψη ότι η εκκλησιαστική περιουσία αποτελεί θησαυρό που κληροδοτήθηκε από τους … προγόνους στο ελληνικό έθνος (!) και διαγράφοντας την ανεκτίμητη προσφορά των Μοναστηριών στους παλαιότερους και τους νωπούς τότε αγώνες, με βασιλικά διατάγματα του 1833 και 1834 διέλυσε 416 Μοναστήρια και διέθεσε την κινητή και ακίνητη περιουσία τους για την ίδρυση του «Εκκλησιαστικού Ταμείου». Αλλά το Ταμείο που ίδρυσε λειτούργησε με τρόπο τόσο αδιαφανή και επιπόλαιο, ώστε τελικά σημειώθηκε διαρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας, ενώ οι επιτήδειοι της εποχής πωλούσαν στα παζάρια, για λογαριασμό τους, τα ιερά σκεύη, τα κειμήλια και τα λείψανα αγίων (βλέπε Δικ. Βαγιακάκου, Συμβολή εις την εκκλησιασικήν ιστορίαν της Μάνης, 1956, σ. 4 εξ.). Το αμαρτωλό αυτό Ταμείο, το 1843 (δηλαδή δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή του) περιήλθε στη διοίκηση και διαχείριση της επί των Οικονομικών Γραμματείας του Κράτους και οι πόροι του διατέθηκαν για την τακτοποίηση δικών του αναγκών… Ακόμα και «άπαντα του Πανεπιστημίου [Αθηνών], τα αναλώματα» (δαπάνες) καλύπτονταν από το Ταμείο τούτο, δηλαδή από το αντίτιμο πώλησης μοναστηριακών κτημάτων.

β. Αναγκαστική απαλλοτρίωση του 1836.

Με το Βασιλικό Διάταγμα της 20.5/1.6.1836 «περί εκκλησιαστικών κτημάτων» έγινε αναγκαστική απαλλοτρίωση (χωρίς καταβολή αντιτίμου) και άλλων τεραστίων σε έκταση κτημάτων και των σε λειτουργία Μονών, δήθεν «χάριν θεαρέστων έργων και προς οικοδομήν ιερών και αγαθοεργών καταστημάτων» (βλέπε Κων. Μ. Ράλλη, Το αναπαλλοτρίωτον της εκκλησ. περιουσίας, 1903, σσ. 28-30, 51-52). Στην περιουσία που απέμεινε επιβλήθηκε βαρύτατη έμμεση φορολογία, που όταν αυτή δεν ήταν δυνατόν να καταβληθεί, οδηγούσε σε δημόσιους πλειστηριασμούς!

γ. Ο «αγροτικός» και άλλοι νόμοι της β΄ και γ΄ δεκαετίας του 20ού αιώνα.

Η απαλλοτριωτική επιβολή του νεοελληνικού Κράτους σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας συνέχισε να δείχνει το ανάλγητο πρόσωπό της και κατά τα νεότερα χρόνια, ιδιαίτερα δε μετά τους βαλκανικούς πολέμους 1912-13. Έτσι, με τους Νόμους 1072/1917 και 2050/1920 (γνωστόν ως «αγροτικό νόμο»), αλλά και άλλους που ακολούθησαν (π.χ. 2189), επιβλήθηκε η αναγκαστική απαλλοτρίωση μοναστηριακών κτημάτων, άλλοτε για την αποκατάσταση προσφύγων ή ακτημόνων και άλλοτε –αόριστα– για λόγους «προφανούς ανάγκης και δημοσίας ωφελείας». Και επειδή κατά κανόνα οι αριθμοί είναι πιο εύγλωττοι, σημειώνουμε όσα αποκαλυπτικά αναφέρονται στο υπ’ αρ. 976/780/18.4.1947 έγγραφο του Ο.Δ.Ε.Π. προς τη Γεν. Διεύθυνση Δημόσιου Λογιστικού του υπουργείου Οικονομικών, για το μέγεθος της απαλλοτριωτικής επιβολής του Κράτους: Από το 1917 ως το 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του 1.000.000.000 προπολεμικών δραχμών. Το Κράτος καθόρισε αυτό το αντίτιμο, κατέβαλε στο Γενικό Εκκλ. Ταμείο τα 40 εκατομμύρια και οφείλει ακόμα τα 960! Αν τολμά το υπουργείο Οικονομικών ας υπολογίσει την ανεξόφλητη αυτή οφειλή του, ανάγοντάς την σε σημερινές τιμές με τις ανάλογες προσαυξήσεις τόκων κ.λπ.

δ. «Ρευστοποίηση» με το Νόμο 4684/1931 και καταποντισμός.

Με το Νόμο αυτό το Κράτος επέβαλε ουσιαστικά την εκποίηση («ρευστοποίηση») ενός ακόμα μεγάλου τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας, παρά τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας. Ό,τι εισπράχθηκε, τοποθετήθηκε σε «εθνικά χρεώγραφα και χρηματόγραφα» (μας θυμίζουν μήπως τα σύγχρονα ομόλογα;), αλλά η αξία τους εξανεμίστηκε, σχεδόν στο σύνολό της, όταν η εθνική μας οικονομία καταποντίστηκε στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, της ξενικής Κατοχής και του εμφυλίου που ακολούθησε.

ε. Νέα πλήγματα και η Σύμβαση του 1952.

Η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1946-50) και η ειδική Επιτροπή για τη σύνταξη Σχεδίου Συντάγματος, στο άρθρο 143 προέβλεπε την πλήρη απαλλοτρίωση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας, χωρίς αντάλλαγμα! Πρόσχημα; Η αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών και γεωργοκτηνοτρόφων. Η Ιεραρχία αντέδρασε, η απόπειρα ματαιώθηκε, αλλά το Κράτος με το Ν.Δ. 327/1947 και αυτό της 29.10.1949 επέφερε νέα πλήγματα. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, ενώ το Σύνταγμα και του 1952 όριζε ότι «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η Ανατολική Ορθόδοξος», προέβαλε την απαίτηση να παραχωρηθεί η εκκλησιαστική περιουσία στο Κράτος, με την απειλή μάλιστα διακοπής της μισθοδοσίας των εφημερίων (περί της οποίας βλ. στη σελ. 22 εξ. του παρόντος). (* Το Σύνταγμα αυτό, όπως και τα μεταγενέστερα, αναγνωρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «επικρατούσα» θρησκεία, όχι με ποσοτική «αλλά και με ποιοτική έννοια, αναφερομένη στην πρόνοια αυτού να παραμείνει επικρατούσα» (Κων. Ραμιώτης).)

Οι αφόρητες πιέσεις του Κράτους είχαν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υπογραφή της από 18.9.1952 «Συμβάσεως περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος προς αποκατάστασιν ακτημόνων καλλιεργητών και ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων», που κυρώθηκε με το Β.Δ. της 26.9/8.10.1952 (ΦΕΚ 299 Α΄). Η Σύμβαση αυτή ήταν επαχθής για την Εκκλησία, αφού υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος τα 4/5 (80%) της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της και τα 2/3 των βοσκοτόπων. Το αντάλλαγμα; Μόλις το 1/3 της πραγματικής αξίας και κάποια αστικά ακίνητα/οικόπεδα. Το σημαντικό στοιχείο στη Σύμβαση αυτή, που σκόπιμα παρασιωπάται για ευνόητους λόγους, από τους καλοθελητές είναι ότι σ’ αυτήν περιέχεται η διακήρυξη του Κράτους ότι η εν λόγω απαλλοτρίωση είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ δεσμεύεται να παρέχει και κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε να μπορέσει η Εκκλησία να αξιοποιήσει την ελάχιστη εναπομείνασα περιουσία της.

Αλλά, δυστυχώς, το Κράτος αποδείχθηκε και στη δέσμευσή του αυτή αναξιόπιστο. Διότι με νέα διοικητικά μέτρα όχι μόνο δεν υποστήριξε, αλλά δεν επέτρεψε στην Εκκλησία να αξιοποιήσει ό,τι της απέμεινε. Οι κρατικές Υπηρεσίες, άλλοτε αμφισβητώντας την κυριότητα, με το να ζητούν τίτλους κυριότητας από εποχές που το Κράτος μας δεν υπήρχε, άλλοτε μη δεχόμενο την εγκυρότητα ή την ισχύ αυτοκρατορικών εγγράφων ή πατριαρχικών σιγιλίων και σουλτανικών φιρμανίων, ή χαρακτηρίζοντας ως δασικές ή «διακατεχόμενες» τις μοναστηριακές εκτάσεις, στην πράξη εμπόδισαν και εμποδίζουν την Εκκλησία να αξιοποιήσει την λίγη περιουσία της. Και το πρόβλημα επιτείνεται με τη συστηματική καλλιέργεια της εντύπωσης ότι η Εκκλησία κατέχει… αμύθητη περιουσία, την οποία δήθεν δεν διαθέτει ή δεν αξιοποιεί για το καλό του λαού!

Και όχι μόνον αναξιόπιστο αποδείχθηκε, αλλά συνέχισε τις απόπειρες για διαρπαγή και της εναπομείνασας περιουσίας:

στ. Κατά την τελευταία 35ετία.

Από το 1975 και μετά εντείνονται οι πιέσεις για τον λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους», ενώ το 1976 ο τότε υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (Γεώργ. Ράλλης) κατάρτισε σχέδιο για την παραχώρηση στο Κράτος των 3/4 (75%) της περιουσίας και η Εκκλησία να κρατούσε το υπόλοιπο 1/4 (25%). Η προσπάθειά του ναυάγησε. Ο διάδοχός του στον υπουργικό θώκο (Ιωάν. Βαρβιτσιώτης) πρότεινε πιο σκληρό σχέδιο: Το Κράτος να πάρει τα 4/5 (80%) και στην Εκκλησία να μείνει το 1/5 (20%). Κι αυτό δεν υλοποιήθηκε. Το 1985 ο υπουργός Παιδείας (Απ. Κακλαμάνης) κατάρτισε νομοσχέδιο με θέμα «Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακής περιουσίας» και το επόμενο έτος ο νέος υπουργός (Αντ. Τρίτσης) εμφάνισε σχέδιο Συμφωνίας διάρκειας 100 χρόνων για ανάπτυξη της εκκλησιαστικής περιουσίας και αξιοποίησή της από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, που θα απέδιδαν 10% στην Εκκλησία και 5% στο Κράτος. Ευτυχώς που και το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε, αν ληφθεί υπόψη ο βίος και η πολιτεία του συνόλου σχεδόν των καταχρεωμένων Συνεταιρισμών (εκτός εξαιρέσεων…).

Αλλά ο τότε υπουργός Τρίτσης επέμεινε. Κατάρτισε και έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε ως Νόμος 1700/1987 και υπήρξε το αποκορύφωμα της κρατικής επιβολής σε βάρος της εκκλησιαστικής περιουσίας που είχε απομείνει. Παρά τις αντιδράσεις, η πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε το Νόμο, με τις διατάξεις του οποίου θα άλλαζαν οι κανόνες διοίκησης, διαχείρισης και εκπροσώπησης της μοναστηριακής περιουσίας, το Κράτος θα διόριζε το Διοικ. Συμβούλιο του Ο.Δ.Ε.Π., για να διοικεί την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ γινόταν επέμβαση και στον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης των ενοριακών ναών κ.λπ. Η τύχη του Νόμου αυτού είναι γνωστή: Το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την Πράξη συγκρότησης του Συμβουλίου του Ο.Δ.Ε.Π. (απόφαση 5057/1987), το Κράτος δεν τόλμησε να εφαρμόσει τους Νόμους 1700/1987 και 1811/1988, κάποιες Μονές προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβίαση με τους Νόμους αυτούς άρθρων της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης και του Πρώτου Πρωτοκόλλου της. Και δικαιώθηκαν, διότι το Δικαστήριο με την απόφασή του 10/1993/405/483/484/9.12.1994:

• Διαπίστωσε ότι ο Νόμος 1700 παραβίασε θεμελιώδη δικαιώματα των ιερών Μονών για τα περιουσιακά τους δικαιώματα.

• Ανέτρεψε τη μέχρι τότε υπέρ του Κράτους νομολογία των ελληνικών Δικαστηρίων και επέβαλε σ’ αυτά πλήρη συμμόρφωση προς τη Σύμβαση της Ρώμης.

• Διακήρυξε ότι οι Μονές –και άρα η Εκκλησία της Ελλάδος– δεν είναι κρατικοί οργανισμοί, έστω κι αν χαρακτηρίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

• Διασαφήνισε ότι οι Μονές μπορούν να επικαλούνται κάθε τρόπο κτήσεως της κυριότητας της περιουσίας τους (και με χρησικτησία), αφού «δεν υπάρχει κτηματολόγιο στην Ελλάδα», και διότι ήταν αδύνατη η μεταγραφή τίτλων προ του 1856 και η μεταγραφή κληροδοσιών και κληρονομιών προ του 1846, και

• Επέλυσε την αμφισβήτηση, υπέρ των ιερών Μονών, του θέματος των «διακατεχομένων» (κτημάτων χωρίς νόμιμους τίτλους) τα οποία νέμεται η Εκκλησία, με το τεκμήριο της τακτικής ή έκτακτης χρησικτησίας.

Παρά το «πάγωμα» των δύο αυτών Νόμων (1700 και 1811), το 1998 επιχειρήθηκε από τη Γεν. Γραμματεία Δασών η ενεργοποίηση της Σύμβασης που προέβλεπε ο δεύτερος Νόμος, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αλλά δεν έπαψε η αναμόχλευση του θέματος «εκκλησιαστική περιουσία», όπως συνέβη το έτος 2000, όταν το Πανελλήνιο βρισκόταν σε ανησυχία και αναστάτωση για το ζήτημα της μη αναγραφής του θρησκεύματος στα νέου τύπου δελτία ταυτότητος, ή μετά το 2009, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, ήρθε στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Τρόικα) και υπογράφτηκε το «Μνημόνιο…». Τότε όχι ξαφνικά, αφού ήταν αναμενόμενο, ξαναζεστάθηκε η σούπα της εκκλησιαστικής περιουσίας, σερβίρεται διαρκώς από τα Μ.Μ.Ε. και οι αγνοούντες την αλήθεια η οι καλοθελητές αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, προβάλλοντας όμως και δύο νέα ζητήματα: Γιατί οι κληρικοί να μισθοδοτούνται από το Κράτος, και Γιατί να μη φορολογείται η Εκκλησία. Στα δύο αυτά δίδεται στη συνέχεια απάντηση.

5. Γιατί οι Κληρικοί να μισθοδοτούνται από το Κράτος;

Σε περιόδους κρίσης είναι αναμενόμενο να ακούγονται κραυγές του τύπου «το Κράτος πληρώνει τους μισθούς των υπηρετών του Θεού», «πουθενά στον κόσμο οι ιερωμένοι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι» (φυσικά, αφού είναι λειτουργοί, όπως οι δικαστικοί, οι εκπαιδευτικοί κ.λπ.) και αξιώνεται από κάποιους να σταματήσει η μισθοδοσία τους από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και τη δαπάνη να αναλάβει η Εκκλησία. Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στο θέμα σημειώνουμε ότι μέχρι το 1945 οι ιερείς αμείβονταν από τη λεγόμενη εισφορά των ενοριτών. Τότε λοιπόν εκδόθηκε ο Α.Ν. 536/1945 «Περί ρυθμίσεως των αποδοχών του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου της Ελλάδος, του τρόπου πληρωμής αυτών και περί καλύψεως της σχετικής δαπάνης». Και από την 1.10.1945 άρχισε όχι μόνον η μισθοδοσία αλλά και η «εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων των ενοριακών και συναδελφικών, ως και των υπό ειδικών νόμων διεπομένων Ναών» (άρθρο 2, § 2Α). Η εισφορά 25% αυξήθηκε σε 35% με διάταξη του Α.Ν. 469/1968, αλλά καταργήθηκε από 1.1.2004 (άρθρο 15 του Νόμου 3220/2004). Σημειώνεται ότι επί 60 χρόνια η εισφορά 25% και 35% καταβαλλόταν από τους Ναούς στα Δημόσια Ταμεία «ανά τρίμηνον».

Υποστηρίζοντας τη θέση ότι το Κράτος οφείλει να μισθοδοτεί τους εφημερίους και επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πλήν των άλλων, επικαλούμαστε δύο επιχειρήματα:

α. Αφού το ελληνικό Κράτος απαλλοτρίωσε, ουσιαστικά χωρίς αντάλλαγμα, το μέγιστο μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας, έχει την υποχρέωση να τηρήσει τη δέσμευσή του (βλέπε τη Σύμβαση του έτους 1952, σελ. 16 του παρόντος) ότι θα παρέχει την αναγκαία υποστήριξή του προς την Εκκλησία, όπως ορίζεται και στο Σύνταγμα (ισχύον και προγενέστερα). Άλλωστε, αφού η Εκκλησία απογυμνώθηκε από την περιουσία της, με τον τρόπο που αναφέρθηκε, αντικειμενικά δεν είναι δυνατόν να σηκώσει το βάρος της μισθοδοσίας του Κλήρου.

β. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών είναι μέλη της Εκκλησίας, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία πόσο ενεργά η συνειδητά είναι. Παράλληλα τυγχάνουν και φορολογούμενοι πολίτες. Το Κράτος έχει την υποχρέωση, από τους φόρους που εισπράττει, να καλύπτει τις ανάγκες υγείας, εκπαίδευσης, ασφάλειας, πολιτισμού, άθλησης κ.λπ. των πολιτών του. Γι’ αυτό χτίζει και λειτουργεί νοσοκομεία, σχολεία, πολιτιστικά και αθλητικά κέντρα κ.α. Αλλά, εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες του, είμαστε και ορθόδοξοι χριστιανοί στην πλειονότητά μας. Και όπως θέλουμε και απαιτούμε από το Κράτος να μας εξασφαλίζει –με τους φόρους μας– το δάσκαλο, το γιατρό, το δικαστή, τον αστυνομικό, το φρουρό της Πατρίδας, έχουμε την αξίωση να μισθοδοτεί και τον ιερέα και επίσκοπό μας, για να καλύπτουν τις ψυχικές, πνευματικές και μεταφυσικές ανάγκες μας. Και αν θελήσει κάποιος να υποστηρίξει το αντίθετο, σημαίνει πως αρνείται την ψυχοπνευματική υπόσταση του ανθρώπου. Δεν μπορεί το Κράτος να διαθέτει μεγάλα ποσά για επιχορηγήσεις ασήμαντων ουσιαστικά δράσεων (δήθεν πολιτιστικών, αθλητικών, καλλιτεχνικών κ.λπ.) και να ψάχνει τρόπους να στερήσει, από τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών του, την πνευματική και θρησκευτική ποδηγέτησή τους.

6. Γιατί να μη φορολογείται η Εκκλησία;

Η παραπληροφόρηση σε όλο το μεγαλείο της. Αρκεί μία περιήγηση σε διάφορες ιστοσελίδες του Internet, για να διαπιστώσει κανείς πόσα ψέματα, πόσες ανακρίβειες και πόση χολή διαπερνούν πολλά από τα αναρτημένα κείμενα. «Η Εκκλησία είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης στη Ελλάδα, μεγαλομέτοχος επιχειρήσεων και μεγαλοκαταθέτης», γράφει κάποιος, χωρίς να παραθέτει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει την άποψή του.

Άλλος προσθέτει ότι η Εκκλησία απολαμβάνει «καθεστώς μόνιμης φορολογικής ασυλίας». Είναι όμως έτσι; Ασφαλώς όχι. Διότι και τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου καταβάλλουν στο Δημόσιο Ταμείο ό,τι με τους Νόμους καθορίζει η Βουλή των Ελλήνων. Έτσι, τώρα που συντάσσεται το παρόν (τέλος Οκτωβρίου 2011), ισχύουν και εφαρμόζονται τα επόμενα για τη φορολόγηση της Εκκλησίας:

1. «Τα εισοδήματα που αποκτούν από την εκμίσθωση οικοδομών και γαιών οι ιεροί ναοί, οι ιερές μητροπόλεις, οι ιερές μονές του Αγίου Όρους, η ιερά μονή Πάτμου, η ιερά μονή Σινά, η Αποστολική Διακονία, ο Πανάγιος Τάφος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου και οι ιερές σταυροπηγιακές μονές Κύπρου, τα ημεδαπά νομικά πρόσωπα που νόμιμα έχουν συσταθεί η συνιστώνται και τα οποία επιδιώκουν αποδεδειγμένα κοινωφελείς σκοπούς, καθώς και τα ημεδαπά κοινωφελή ιδρύματα, φορολογούνται με συντελεστή είκοσι τοις εκατό (20%) (άρθρο 12 § 4 του Νόμου 3842/23.4.2010, ΦΕΚ 58, τεύχος Α΄).

2. Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε.), «για επιτακτικούς λόγους εθνικού συμφέροντος που συνίστανται στην άμεση μείωση του δημοσιονομικού ελλείματος… στις ηλεκτροδοτούμενες για οικιστική ή εμπορική χρήση δομημένες επιφάνειες…», ανάλογα με το εμβαδόν της δομημένης επιφάνειας, το ύψος της τιμής ζώνης κ.λπ. (άρθρο 53 § 1-2 του Νόμου 4021/3.10.2011 ΦΕΚ 218, τεύχος Α΄). Στο ειδικό αυτό τέλος δεν υπόκεινται φυσικά τα ακίνητα που χρησιμοποιούνται από την Εκκλησία «για να επιτελούν το λατρευτικό, εκπαιδευτικό, θρησκευτικό και κοινωφελές έργο τους» (άρθρο 53 § 5 β΄ και γ΄ ίδιου Νόμου και άρθρο 29 § 1 εδάφια ια΄ και ιγ΄ του Νόμου 3842/2010), εξαίρεση που ισχύει και για το Δημόσιο, τα λοιπά ΝΠΔΔ, τους ΟΤΑ και τις δημοτικές επιχειρήσεις. Εννοείται όμως ότι η Εκκλησία καταβάλλει το ειδικό τέλος για τα λοιπά ακίνητά της.

3. Φόρο με συντελεστή 3‰ με βάση την αντικειμενική αξία της ακίνητης περιουσίας (πλήν των παραπάνω εξαιρέσεων).

4. Φόρο με συντελεστή 0,5% στην αξία των κληρονομιών και δωρεών.

5. Τέλος χαρτοσήμου και δικαιώματα ΟΓΑ (2,40%) στις χρηματικές παροχές των χριστιανών προς τους ιερούς ναούς για ιεροπραξίες.

6. Επίσης παρακρατεί και αποδίδει στις ΔΟΥ τα επόμενα:

α. Φόρο μισθωτών υπηρεσιών των εκκλησιαστικών υπαλλήλων

β. ΦΠΑ με τους προβλεπόμενους συντελεστές για υπηρεσίες και αγαθά

γ. Φόρο εισοδήματος 8% σε όλα τα τιμολόγια παροχής υπηρεσιών

δ. Φόρο εισοδήματος 4% για όλα τα δελτία αποστολής αγαθών και 1% για τα υγρά καύσιμα.

Ας σημειωθεί επιπλέον ότι πολλές Ι. Μητροπόλεις, Ναοί και Μονές από 1.8.2011 επιβαρύνονται με πολύ σημαντικά ποσά για την ταχυδρόμηση των περιοδικών που αποστέλλουν –κατά κανόνα δωρεάν– σε πολλούς χριστιανούς στα πλαίσια του ποιμαντικού τους έργου, μετά την έκδοση του Νόμου 3986/1.7.2011 (ΦΕΚ Α΄ 152) «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015», οι διατάξεις του οποίου κατάργησαν το Ειδικό Τιμολόγιο των εκδοτών εντύπων για τα ταχυδρομικά τέλη. (* Τα οποία υπερβαίνουν τα 400 σε όλη την Ελλάδα.),

Προς απάντηση τέλος εκείνων που παραποιούν την αλήθεια, παρατίθεται και η κατακλείδα Δελτίου Τύπου της Ιεράς Συνόδου (15.9.2011) περί φορολογήσεως της Εκκλησίας, που αναφέρει:

«Η Εκκλησία της Ελλάδος επιθυμεί να τονίσει ότι η απαλλαγή από το φόρο ακίνητης περιουσίας για τα ακίνητα λατρευτικής, θρησκευτικής και κοινωφελούς χρήσεως ισχύει από το έτος 2008 για όλα τα θρησκεύματα και δόγματα που έχουν ακίνητη περιουσία εντός της Ελλάδος και αφ’ ετέρου ότι, παρότι τα έσοδά της προέρχονται μέχρι σήμερα από το υστέρημα των πιστών και χρησιμοποιούνται για τη συντήρηση των θρησκευτικών και κοινωφελών της ιδρυμάτων, ουδέποτε ζήτησε κάποια άνιση φορολογική μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους φορολογούμενους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς της Χώρας».

Παρά την απαλλοτρίωση όμως και τη διαρπαγή του μέγιστου μέρους της περιουσίας της, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος δεν έπαψε να στέκεται συμπαραστάτης των τοπικών κοινωνιών, των εμπερίστατων ανθρώπων των ασθενών, των φυλακισμένων, των νέων, της τρίτης ηλικίας. Ιδού ένα εντελώς πρόσφατο παράδειγμα: Στις 19 Ιουλίου 2011 κηδεύθηκε πολιός Μητροπολίτης νησιωτικής Μητροπόλεως. Ο αρχιγραμματεύς της Ι. Συνόδου που εκφώνησε τον επικήδειο λόγο είπε μεταξύ άλλων:

Σχολεία, παιδικοί σταθμοί, αθλητικοί χώροι, εργατικαί κατοικίαι, ιδρύματα και πολιτιστικά κέντρα και άλλα ανηγέρθησαν ή λειτουργούν εις χώρους εκκλησιαστικής ή μοναστηριακής ιδιοκτησίας, οι οποίοι με την προτροπήν του ημετέρου Επισκόπου παρεχωρήθησαν δωρεάν προς τον σκοπόν αυτόν. Ακόμη και η διάνοιξις οδών, η δημιουργία πλατειών, έχει γίνει εις εκκλησιαστικούς χώρους τη προτροπή του μακαριστού Μητροπολίτου μας προς όφελος των πτωχών και εν γένει του κοινωνικού συνόλου. Ιδού, πως αξιοποιεί η Εκκλησία την περιουσίαν της!

Γι’ αυτό ας σταματήσουν επιτέλους οι ανακρίβειες και τα ψέματα για τα θέματα εκκλησιαστική περιουσία, φορολόγηση της Εκκλησίας, μισθοδοσία των ορθοδόξων κληρικών.

Γράφει ο Ευάγγελος Π. Λέκκος

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/07/blog-post_5863.html#.UfAax43wa85

Η ηγεσία του Υπουργείου Ανάπυξης φαίνεται ότι αναδιπλώθηκε, υποσχόμενη το άνοιγμα των καταστημάτων σε ώρα μετά την λήξη της Θ Λειτουργίας, αλλά αυτό αποτελεί πρόσχημα, δεδομένου ότι η κινητικότητα στην αγορά και η προετοιμασία των καταστημάτων θα αρχίζει οπωσδήποτε πολύ πριν την λήξη της Θειας Λειτουργίας.

Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για τις ενέργειές μας (δηλαδή μέχρι 2-3 ημέρες ακόμη) δεδομένου ότι  το νομοσχέδιο έφυγε από την αρμόδια Επιτροπή στις 19 Ιουλίου :
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/55e06fed-08f7-40ca93e3c0902e4d0cee/deltio-19-7-2013.pdf
και είναι έτοιμο θα τεθεί προς ψήφιση μέσα στην Εβδομάδα 22-26 Ιουλίου.

Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, χρειάζεται η χριστιανική μας ομολογία. 

Για τους παραπάνω λόγους είναι ανάγκη να γίνει επιστράτευση Όλων μας, ώστε να αποτραπεί το σχεδιαζόμενο έγκλημα :

1. Καλούμε τούς πολίτες σε κάθε τόπο να απευθυνθούν στους βουλευτές και τα στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων τονίζοντας την τρομερή ευθύνη που αναλαμβάνουν απέναντι στην ιστορία και την παράδοση της Πατρίδας μας, και να τους δηλώσουν ότι στις επερχόμενες εκλογές θα τα καταψηφίσουν.

2. Καλούμε όλους να αποστείλουν έγγραφες διαμαρτυρίες στα Μ.Μ.Ε.

3. Τέλος περιμένουμε από τούς Σεβασμιωτάτους Επισκόπους μας να ενεργήσουν εγκαίρως, ακόμη και με έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας, ώστε να ματαιωθεί ή κατάργηση ενός θεσμού 17 αιώνων, από την εποχή πού τον καθιέρωσε ό Μέγας Κωνσταντίνος.

πατήστε εδώ για να τυπώσετε το έντυπο

Στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων έχουν κατατεθεί 10.000 αιτήσεις μέσα σε ένα μήνα λόγω... παραπληροφόρησης.

Οποιος επισκεφθεί την έδρα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα παρατηρήσει είναι οι τοποθετημένες σε εμφανές μέρος κόλλες χαρτιού με τυπωμένο το μήνυμα «Αιτήσεις Αρνητικής Δήλωσης» και οι οποίες κατευθύνουν με... βέλη τους ενδιαφερόμενους στο αρμόδιο γραφείο. Οι «ταμπέλες» αυτές πριν από δύο μήνες δεν υπήρχαν. Τοποθετήθηκαν λόγω της κοσμοσυρροής, το διάστημα πριν από την 1η Ιουνίου, από πολίτες που ήθελαν να δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν να γίνουν δότες οργάνων. Συνολικά στον ΕΟΜ έχουν κατατεθεί 15.000 σχετικές αιτήσεις, εκ των οποίων οι 10.000 από τα μέσα Μαΐου έως σήμερα. Τις ημέρες μεγάλης «αιχμής» -λίγο πριν από την 1η Ιουνίου- καταγράφονταν 1.500 αιτήσεις που κατετίθεντο είτε με τη φυσική παρουσία των ενδιαφερομένων είτε μέσω επιστολής είτε μέσω Διαδικτύου. Τις τελευταίες ημέρες η «ροή» έχει αισθητά μειωθεί και ο ΕΟΜ λαμβάνει πλέον περίπου 150 αιτήσεις την ημέρα.

Η «μαζική» κατάθεση των αρνητικών δηλώσεων των τελευταίων ημερών οφείλεται «καθαρά» σε παραπληροφόρηση των πολιτών για το νέο θεσμικό πλαίσιο και τη διάταξη περί της «εικαζόμενης συναίνεσης». Οπως εξηγεί στην «Κ» ο πρόεδρος του ΕΟΜ, Αλκιβιάδης Κωστάκης, το 2011 ψηφίστηκε νόμος σύμφωνα με τον οποίον οποιοσδήποτε είναι δυνητικά δότης εκτός κι αν έχει υποβάλει στον οργανισμό αρνητική δήλωση. Στη διάταξη αυτή προστέθηκε με τροποποίηση -κατόπιν παρέμβασης και της Ιεράς Συνόδου- η προϋπόθεση της συναίνεσης της οικογένειας για την αφαίρεση οργάνων από θανόντα, όπως ισχύει σε όλη την Ευρώπη αλλά και όπως ίσχυε και μέχρι σήμερα στη χώρα μας. Ως ημερομηνία έναρξης ισχύος της διάταξης ορίστηκε η 1η Ιουλίου 2013. «Δυστυχώς υπήρξε παρερμηνεία του νόμου από τους πολίτες και οι περισσότεροι συγκράτησαν ότι από την 1η Ιουνίου θα είναι δυνητικά δότες, και σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου θα τους αφαιρούνται απευθείας τα όργανα. Και αυτό δεν ισχύει. Υπήρξαν αρνητικά δημοσιεύματα που παραπληροφόρησαν τους πολίτες, ενώ αντίδραση υπήρξε και από λίγους ιεράρχες, κάποιοι εκ των οποίων είχαν συνυπογράψει εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου από το 2005 και είχαν γίνει δωρητές οργάνων», σημειώνει ο κ. Κωστάκης και προσθέτει: «Το αποτέλεσμα ήταν, κυρίως τις παραμονές της 1ης Ιουνίου αλλά και τις πρώτες ημέρες του μήνα, να συρρέουν πολίτες στον ΕΟΜ για να υποβάλουν αρνητικές δηλώσεις». Αλλωστε, όπως αναφέρει ο ίδιος, άλλο ένα σημείο παραπληροφόρησης ήταν ότι η 1η Ιουνίου ήταν η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή αρνητικών δηλώσεων. «Υπήρξαν ημέρες που η σχετική ουρά έφθανε μέχρι και το πεζοδρόμιο. Αυτή τη στιγμή οι αιτήσεις είναι περί τις 15.000. Τώρα πρωτοκολλούνται και ο αριθμός πρωτοκόλλου θα αποσταλεί ταχυδρομικά στους ενδιαφερόμενους».

Την ίδια στιγμή και ο αριθμός των μεταμοσχεύσεων φαίνεται να παρουσιάζει μια μικρή πτώση εφέτος σε σχέση με πέρυσι, χωρίς ωστόσο να μπορούν προς το παρόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Από τις αρχές του έτους έως σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί περί τις 75 μεταμοσχεύσεις. Το 2012 πραγματοποιήθηκαν 236 μεταμοσχεύσεις συμπαγών οργάνων, ενώ ο αριθμός των δοτών ήταν 7 ανά εκατομμύριο πληθυσμού.

Στην κατεύθυνση της αύξησης του αριθμού των μεταμοσχεύσεων κινείται η πρόσφατη έγκριση από τον ΕΟΜ των αιτήσεων των νοσοκομείων «Λαϊκό» και «Ευαγγελισμός» για την άδεια λειτουργίας μεταμοσχευτικών κέντρων ήπατος. Προς το παρόν σχετικό κέντρο λειτουργεί μόνο στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, στο οποίο πραγματοποιούνται περί τις 40-45 μεταμοσχεύσεις ήπατος τον χρόνο, όταν οι ανάγκες της χώρας μας υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τις 100 μεταμοσχεύσεις ήπατος ετησίως.

«Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι απαραίτητο είναι η σωστή ενημέρωση του πληθυσμού», τονίζει ο κ. Κωστάκης, καταλήγοντας: «Με σεμινάρια και ομιλίες, σε σχολεία, στον στρατό, σε εργοστάσια, σε εταιρείες, όπου μπορούμε και με ό,τι μέσα διαθέτουμε. Με το βανάκι του ΕΟΜ θα πηγαίνουμε όπου μας καλούν και θα μιλάμε για τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα της δωρεάς οργάνων, θα συζητάμε με τους πολίτες για να διαλύσουμε αμφιβολίες και μύθους».

Την αντίθεσή τους με την ακολουθούμενη πολιτική της χώρας μας στο θέμα της ονομασίας της FYROM εξέφρασαν οι Παμμακεδονικές Ενώσεις με το ψήφισμά τους, οι οποίες δεν δέχονται να υπάρχει ο όρος Μακεδονία στο όνομα της γειτονικής χώρας. Ούτε καν ως γεωγραφικός προσδιορισμός.

Η κ. Γκατζούλη στη δήλωσή της στις 13.7.13, λίγο πριν ξεκινήσει τις εργασίες του  το 11^οΠαγκόσμιο Συνέδριο Μακεδονικών Ενώσεων στη Φλώρινα, είπε  ότι «δεν δεχόμαστε κανέναν όρο Μακεδονίας μέσα στο όνομα της γείτονος χώρας».

Παραδέχτηκε ότι διαφωνούν με τη επίσημη θέση της χώρας μας περί γεωγραφικού προσδιορισμού του όρου Μακεδονία.

ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΟΥΚΑΣ, Στρατηγός εν αποστρατεία επίτιμος Διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού

Η πραγματοποίηση του 11^ου παγκοσμίου συνεδρίου Παμμακεδονικών ενώσεων φέτος συμπίπτει με την συμπλήρωση 100 χρόνων από το τέλος των Βαλκανικών πολέμων και την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου.

Το κύριο θέμα με το οποίο θα να ασχοληθώ εγώ ως εισηγητής είναι το τεράστιας εθνικής σημασίας γεγονός των δύο βαλκανικών πολέμων και ο τρόπος με τον οποίο έκλεισαν αυτοί οι πόλεμοι, δηλαδή με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου.

Θεωρώ ότι το γεγονός αυτό ήταν το μεγαλύτερο εθνικής σημασίας γεγονός μετά την επανάσταση του 1821, αφού είχε ως συνέπεια να διπλασιαστεί η εδαφική έκταση της χώρας μας, να διπλασιαστεί περίπου ο πληθυσμός, να αναπτερωθεί το ηθικό των Ελλήνων και να δημιουργηθούν τότε οι προϋποθέσεις για περεταίρω υλοποίηση της μεγάλης ιδέας.

Θεωρώ ιδιαίτερη το γεγονός ότι προσκλήθηκα σε ένα εθνικής σημασίας συνέδριο να αποτελέσω τον κεντρικό ομιλητή.

ΝΙΝΑ ΓΚΑΤΖΟΥΛΗ, Συντονίστρια Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου

Σήμερα στη Φλώρινα διεξάγεται το 11^ο παγκόσμιο συνέδριο Παμμακεδονικών Ενώσεων και εύχομαι να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις.

 Όπως όλοι γνωρίζουμε οι Μακεδονικές Ενώσεις έχουν μία γραμμή, όλοι μας μαχόμαστε για το θέμα του ονόματος. Οι θέσεις μας είναι πάγιες. Δεν δεχόμαστε κανέναν όρο Μακεδονίας μέσα στο όνομα της γείτονος χώρας, γιατί αυτό θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα. Γιατί θα γίνει κράτος με το όνομα Μακεδονία. Τίποτε άλλο σύνθετης ονομασίας θα υπάρχει. Θα παραμείνει το Μακεδόνες. Εμείς είμαστε μια περιοχή. Αυτό το κράτος δικαιούται γλώσσα και εθνότητα. Εμείς οι αληθινοί Μακεδόνες, τι θα είμαστε, διασπορά δική τους;

Βρίσκονται εδώ από τις Παμμακεδονικές Ενώσεις υφηλίου.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Η δική σας θέση κ. Γκατζούλη είναι εντελώς αντίθετη με την επίσημη πολιτική της χώρας μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εμείς απλώς αναφερόμαστε στις δικές μας θέσεις. Δεν είμαστε υπουργείο εξωτερικών αλλά όταν υπάρχει λόγος διαμαρτυρόμαστε.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση απεμπολεί τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μέχρι τώρα δεν  το έκανε. Ακόμα διαπραγματεύονται με το κράτος των Σκοπίων.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Το γεγονός ότι διαφωνείτε με την κυβερνητική πολιτική, με την επίσημη πολιτική της χώρας μας στο θέμα της ονομασίας, μπορεί να βοηθήσει στη λύση του προβλήματος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ; Ως ελεύθεροι πολίτες των χωρών που ζούμε  έχουμε κάθε δικαίωμα να εκφράζουμε τις δικές μας θέσεις.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ : Διαφωνείτε δηλαδή με τη θέση της χώρας μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Διαφωνούμε με την κυβέρνηση αλλά θέλουμε να έχουμε και καλές σχέσεις με την κυβέρνηση, για να ασκούμε κάποια πίεση.

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΠΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα που εκπροσωπώ τους πολίτες του Δήμου Φλώρινας, να σας υποδεχτώ στο 11^ο συνέδριο Παμμακεδονικών Ενώσεων, εδώ στην πόλη της Φλώρινας, στο κέντρο του Μακεδονικού πολιτισμού.

Στη Φλώρινα, που πολλές φορές βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα» ανιστόρητων, που στόχο έχουν τη δημιουργία προβλημάτων στις σχέσεις μας με τους γείτονες.

Η ιστορική γνώση  είναι απαραίτητη για τη χάραξη μιας πολιτισμικής στρατηγικής.  Κι εσείς οι απανταχού Μακεδόνες με την πλούσια πολιτισμική σας δράση, κάνετε το εθνικό και πατριωτικό σας χρέος. Κρατάτε Θερμοπύλες, για την Ελλάδα, τη Φλώρινα, τη Δυτική Μακεδονία.

Η κοινή μας στάση και δράση, αποτελεί το εθνικό ανάχωμα, για οποιονδήποτε επιβουλεύεται την ακεραιότητα της χώρας μας.

Ως Δήμος Φλώρινας είμαστε κοντά σας, επιδιώκοντας τη φιλία, τη  συνεργασία και την αλληλεγγύη  μεταξύ μας.  Κι αυτή η συνεργασία πρέπει να στηρίζεται στην αλήθεια, την ειλικρίνεια και τον αλληλοσεβασμό.

Ξέρω ότι πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομογένεια και είναι ανάγκη να λυθούν, δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Ξέρω πως η επίσημη πολιτεία δεν ασχολείται όσο θα έπρεπε και όσο θα θέλαμε και θα θέλατε.

Όμως τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα. Κι εδώ χρειάζεται η στράτευση ολόκληρου του Ελληνισμού, τόσο του Ελλαδικού όσο και της Διασποράς.  Και το 11^ο  συνέδριο Παμμακεδονικών Ενώσεων αυτό το στόχο έχει. Γι’ αυτό και ο Δήμος Φλώρινας αγκάλιασε τη δράση αυτή και τη στηρίζει ανεπιφύλακτα.

Είναι γεγονός ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα.  Γι’ αυτό και  η ενότητά μας ως Ελληνικό έθνος, μέσα και έξω από τα σύνορα της χώρας μας, είναι ιστορική αναγκαιότητα.

Κυρίες και κύριοι,

Οι Φλωρινιώτες της διασποράς αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού του νομού μας.

Οι συνθήκες μια δύσκολης περιόδου τους ανάγκασαν να ξενιτευτούν. Στις νέες τους πατρίδες δούλεψαν και πρόκοψαν-επαγγελματικά, οικονομικά, πνευματικά.

Δεν ξέχασαν όμως ποτέ τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Εδώ από τη Φλώρινα, το 11^ο  Συνέδριο Παμμακεδονικών Ενώσεων  θέλουμε να  αγκαλιάσει το σύνολο των Μακεδόνων και να  αναδείξει με καθαρότητα και δυναμικό τρόπο, εντός και εκτός των ελληνικών τειχών, τη γνήσια και αυθεντική έκφραση της Μακεδονικής Ρωμιοσύνης και να προβάλλει την ιστορική της ταυτότητα και τις ιστορικές αξίες και ρίζες της.

-Να φέρουμε πιο κοντά το σύνολο των μακεδονικής καταγωγής, δημιουργώντας σχέσεις αλληλεγγύης και μονιμότερους δεσμούς μεταξύ μας.

-Να δουλέψουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να βάλλουμε τις βάσεις, για να θυμίζουμε στις νέες γενιές, τις ρίζες μας και τη μακραίωνη ιστορική μας διαδρομή, ότι εμείς οι Μακεδόνες είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με το αρχαίο παρελθόν αλλά και με τον οικουμενικό σύγχρονο Ελληνισμό.

-Να  δημιουργήσουμε και όπου υπάρχουν, να ενισχύσουμε τις γέφυρες φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη μητροπολιτική Ελλάδα και τη μακεδονική διασπορά, με την πλούσια μουσικοχορευτική παράδοση.

-να δημιουργήσουμε ένα μόνιμο επιστημονικό κέντρο έρευνας, τεκμηρίωσης και πληροφόρησης.

Έτσι δίνουμε μια ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που εξακολουθούν να μην αποδέχονται τη διαπιστωμένη ιστορική πραγματικότητα.

Έτσι απαντάμε στη δράση μιας ολιγάριθμης ομάδας, στα γνωστά εξαπτέρυγα  του ψευδεπίγραφου κράτους.

Όλοι αυτοί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν σχέση και ψυχική ζωντανή επαφή με τη Μακεδονία μας.

Το 11^ο  Συνέδριο Παμμακεδονικών Ενώσεων δίνει   την αποστομωτική απάντηση σε όλους αυτούς ότι  εμείς οι Μακεδόνες  δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε ούτε ετεροκαθοριζόμαστε. Είμαστε   πολίτες της μιας και μοναδικής πατρίδας της Ελλάδας.

Εμμένουμε αταλάντευτα στις πατροπαράδοτες αρχές και αξίες μας της Μακεδονικής Ρωμιοσύνης, στη διαχρονική προσφορά των προγόνων μας και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να θίξει τη συλλογική μας μνήμη.

Εμείς δεν κατασκευάζουμε ιστορία, έχουμε μακραίωνη ιστορία.

Εμείς δεν κατασκευάζουμε πολιτισμό, έχουμε πλούσιο πολυπολιτισμό και τον βλέπουν οι χιλιάδες επισκέπτες στην καρδιά της Μακεδονίας τη Φλώρινα και την περιοχή της.

Καλωσορίζοντάς σας για άλλη μια φορά σας εύχομαι επιτυχία στις εργασίες σας και καλή διαμονή στη φιλόξενη Φλώρινα».

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΗΛΙΑΔΗ

 «Κυρίες και κύριοι σύνεδροι,

Καλωσορίσατε στη Φλώρινα, καλωσορίσατε στη γη της Μακεδονίας.

Για όλους εμάς, αιρετούς και πολίτες αυτού του ακριτικού νομού, η παρουσία σας αποτελεί μεγάλη τιμή και ιστορική ευκαιρία.

Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, περνά δύσκολες στιγμές. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία απαιτείται η ενότητα και η ομοψυχία. Απαιτείται η αναζήτηση της αλήθειας σε κάθε τομέα, που θα μας κρατά άρρηκτα δεμένους με την ιστορία μας και θα μας προετοιμάζει για το μέλλον το δικό μας, αλλά κύρια των παιδιών μας.

Κυρίες και κύριοι,

Για πάνω από μισό αιώνα οι – ανά την υφήλιο – Παμμακεδονικές Ενώσεις αποτελούν τους καλύτερους πρεσβευτές μας στα πέρατα του κόσμου. Η προσφορά σας, ανιδιοτελής και πολύτιμη, πιάνει τόπο. Και εμείς είμαστε ευγνώμονες απέναντι σας για όσα κάνετε.

Θέλω να ευχαριστήσω ξεχωριστά τον καθένα σας και ιδιαίτερα την κυρία Νίνα Γκατζούλη, τη συντονίστρια των Ενώσεων. Θέλω να ευχαριστήσω παράλληλα και τους διακεκριμένους ομιλητές που θα ακούσουμε σε λίγη ώρα: τον Επίτιμο Διοικητή του 3^ου Σώματος Στρατού, Αντιστράτηγο εν αποστρατεία κ. Ιωάννη Ζούκα και την Ομότιμη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κα Μαρία Νυσταζοπούλου – Πελεκίδου.

Το 11^ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Παμμακεδονικών Ενώσεων είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, στην ακροτελεύτια αυτή περιοχή της χώρας μας, να δούμε κατάματα την αλήθεια, μακριά από ανιστόρητους ευκαιριακούς καπηλευτές.

Πέρσι, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Φλώρινας και ήδη από φέτος διανύουμε τον δεύτερο αιώνα ελεύθερου βίου. Όμως, η ιστορία μας δεν είναι μόνο αυτά τα 100 χρόνια, όπως πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν, εντός εισαγωγικών.

Η ιστορία μας, η ιστορία της μίας και Ελληνικής Μακεδονίας είναι άνω των 2.000 χρόνων. Είναι η ιστορία που εξακολουθεί να γράφεται και δεν παραγράφεται. Είναι η ίδια η ζωή μας, των προγόνων μας που έχυσαν το αίμα τους σε τούτα τα χώματα και των απογόνων μας που θα συνεχίσουν να δημιουργούν και να μεγαλουργούν.

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα – σε συνέχεια του Συνεδρίου σας  – να σας προσκαλέσω να παρακολουθήσετε τις εργασίες και του 3^ου Συνεδρίου Απανταχού Φλωρινιωτών που ξεκινά το απόγευμα της Δευτέρας. Ελπίζω να είστε εδώ και να μας τιμήσετε.

Αγαπητοί απόδημοι αδερφοί μας, αγαπητοί απόδημοι Μακεδόνες

Βρίσκεστε σε έναν τόπο που όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου αντικρίζεις Ελλάδα, αντικρίζεις Μακεδονία.

Όπου κι αν σταθείς θα μυρίσεις Ελλάδα, θα μυρίσεις Μακεδονία.

Αυτή είναι η Φλώρινα. Είναι η ίδια η Ελλάδα, η ίδια η Μακεδονία.

Αυτές τις εικόνες, αυτές τις μυρωδιές, κρατήστε τες βαθιά στη ψυχή σας.

Κρατήστε την Ελλάδα και τη Μακεδονία μέσα σας».

 ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ FYROM ΣΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ

11ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΩΝ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ

 «Ιερό καθήκον» θεωρούν οι απόδημοι Μακεδόνες ανά την υφήλιο να συνεχίσουν να αγωνίζονται για τα δίκαια της Μακεδονίας, όπως επισημαίνεται στο ψήφισμα του 11ου Παγκοσμίου Συνεδρίου των Παμμακεδονικών Ενώσεων, που ολοκληρώθηκε σήμερα στη Φλώρινα. Εκφράζουν ακόμη την έντονη διαφωνία τους με την προώθηση σύνθετης ονομασίας και δηλώνουν ότι ποτέ δεν θα δεχτούν για την ΠΓΔΜ «οποιαδήποτε ονομασία που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία και παράγωγα του». Ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, πριν επισφραγισθεί οποιαδήποτε συμφωνία με τη γειτονική χώρα. Οι απόδημοι Μακεδόνες που συμμετείχαν στο 11ο Παγκόσμιο Συνέδριο ζητούν να καθιερωθεί η 29η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης των θυμάτων της βουλγαρικής κατοχής (1916-1918) στην Ανατολική Μακεδονία. Σημειώνουν, τέλος, ότι οι Καλάς, στο Πακιστάν, είναι απόγονοι των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και εκφράζουν την υποστήριξη τους στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα και αξίες. Στο συνέδριο συμμετείχαν απόδημοι Μακεδόνες από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη, την Αυστραλία και την Αφρική, ενώ χαιρετισμό απηύθυναν ο αντιπεριφερειάρχης Φλώρινας, Δημήτρης Ηλιάδης, ο δήμαρχος, Ιωάννης Βοσκόπουλος και διαβάστηκε χαιρετισμός του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης, Θεόδωρου Καράογλου.

 Ο Δημήτρης Χατζής, νέος πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ

 Ο μέχρι πρότινος γραμματέας της Παμμακεδονικής Ένωσης ΗΠΑ, Δημήτρης Χατζής, εξελέγη πρόεδρος της οργάνωσης, στις αρχαιρεσίες που πραγματοποιήθηκαν κατά διάρκεια του 67ου συνεδρίου, στο Λιτόχωρο Πιερίας.

Η συντονίστρια των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου, Νίνα Γκατζούλη, εξελέγη πρόεδρος της Ανώτατης Αρχής του Ιδρύματος, Μεγάλου Αλεξάνδρου και πρόεδρος της Εκτελεστικής Γραμματείας ο Διονύσης Πασχάλης, επικεφαλής του ομώνυμου ιδρύματος.

Πηγές: http://florinapress.gr/koinwnia, http://www.enromiosini.gr

Η σημερινή μέρα έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ για να θυμίζει την αξία των θεμάτων πληθυσμ

ού στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας των λαών. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τα κράτη έχουν ιδρύσει κέντρο Δημογραφικών Μελετών, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση θέσπισε πρόσφατα ενιαίους κανόνες για την απογραφή του πληθυσμού.

ΑΝΩΤΑΤΗ  ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ

Αθήνα, 12/7/2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ 2013: ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

Η σημερινή μέρα έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ για να θυμίζει την αξία των θεμάτων πληθυσμού στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας των λαών. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τα κράτη έχουν ιδρύσει κέντρο Δημογραφικών Μελετών, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση θέσπισε πρόσφατα ενιαίους κανόνες για την απογραφή του πληθυσμού.

Το σχέδιο για την ομοιογενή καταγραφή των δημογραφικών στοιχείων στα κράτη – μέλη της Ε.Ε. που εγκρίθηκε πρόσφατα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν είναι μόνο μια άσκηση στατιστικής για την παραγωγή ποιοτικών στοιχείων. Τα δημογραφικά αυτά δεδομένα χρησιμοποιούνται τόσο στον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών Οργάνων της Ε.Ε. (π.χ. υπολογισμός ειδικής πλειοψηφίας σε ψηφοφορίες), όσο και στην κατανομή κονδυλίων από τον Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό καθώς, βέβαια και για τις ποσοστώσεις στην εκπροσώπηση των κρατών-μελών στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων και τη στελέχωση των Ευρωπαϊκών Οργανισμών.

Επιβεβαιώνεται έτσι για άλλη μια φορά η ρήση του μεγάλου Γάλλου δημογράφου Αλφρέδου Σωβύ (Alfred Sauvy):

«Τα προβλήματα του πληθυσμού είναι τόσο θεμελιώδη που εκδικούνται τρομερά εκείνους που τα αγνοούν και καμιά χώρα δεν μπορεί να ζήσει αν δεν πιστεύει στη ζωή».

Στην Ελλάδα του 2013, τα θέματα πληθυσμού δυστυχώς, δεν αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος από την Κυβέρνηση. Θεωρεί, φαίνεται, ότι έχει λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα και επομένως δεν υπάρχει καμία ανάγκη για μέτρα στήριξης της οικογένειας, και ειδικά των πολύτεκνων οικογενειών, που αποτελούν την μοναδική ελπίδα διατήρησης του ελάχιστου πληθυσμιακού επιπέδου για την συνέχιση του Έθνους των Ελλήνων. Ούτε δείχνει να απασχολεί κανέναν το συμπέρασμα άλλου κορυφαίου Γάλλου δημογράφου: «Χωρίς παιδιά σήμερα, χωρίς σύνταξη αύριο».

Φαίνεται πως για την Κυβέρνηση, δημογραφικό πρόβλημα δεν υπάρχει και πως ο κατήφορος της υπογεννητικότητας δεν την απασχολεί και τούτο γιατί:

- καταργεί τη φοροαπαλλαγή που υπήρχε για τα προστατευόμενα τέκνα κάθε οικογένειας και τα καθιστά πλέον φορολογικά τεκμήρια,

- φορολογεί τους πολυτέκνους, όπως ακριβώς και τους άγαμους,

- κατάργησε τις μετεγγραφές των παιδιών των πολυτέκνων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, που ίσχυαν επί 32 χρόνια και που δεν είχαν καμία επιβάρυνση δαπάνης για το κράτος, και έτσι για 1η φορά φέτος παιδιά υπερπολυτέκνων οικογενειών (ακόμα και με 13 τέκνα) δεν πήραν Μετεγγραφή, γιατί το οικογενειακό τους εισόδημα ήταν ελάχιστα ευρώ μεγαλύτερο από αυτό της οικογενείας με ένα ή δύο παιδιά.

Έτσι ερμηνεύει ο Υπουργός Παιδείας τη συνταγματική προστασία της πολύτεκνης οικογένειας!!!

- φορολογεί το επίδομα της πολύτεκνης μάνας, κατήργησε την ισόβια σύνταξη της πολύτεκνης μάνας και εξαφάνισε κάθε ίχνος δημογραφικού κινήτρου που υπήρχε στη χώρα μας,

- Αρνείται πεισματικά να διασφαλίσει το νέο θεσμό διανομής των πενιχρών πολυτεκνικών επιδομάτων, από τυχόν εμφανιζόμενους «Μαϊμούδες» πολύτεκνους που θα εμφανισθούν μέσω taxis, με την άρνηση της αναγραφής του Α.Μ. της πολυτεκνικής ιδιότητας στο έντυπο Α21!

- κατάργησε το επίδομα γάμου στη μισθοδοσία,

- φορολογεί την ακίνητη περιουσία, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πόσα παιδιά μένουν σε ένα σπίτι,

- μειώνει μισθούς και συντάξεις, προσθέτει συνεχώς και νέα χαράτσια με τον ίδιο τρόπο στον άγαμο και στον πολύτεκνο,

- θέτει στη διαθεσιμότητα πολύτεκνους γονείς Δ.Υ, γιατί αμάρτησαν και δεν διαζεύχθηκαν…!

- φαίνεται να ενστερνίζεται στην πράξη την άποψη, που έχουν εκφράσει στελέχη προηγουμένων Κυβερνήσεων ότι το δημογραφικό θα αντιμετωπισθεί αποκλειστικά και μόνο με την μελλοντική αξιοποίηση των μεταναστών.

       Με 1, 3 παιδιά ανά γυναίκα και 1 παιδί ανά Ελληνίδα γυναίκα, το δημογραφικό πρόβλημα κατά την Κυβέρνησή μας έχει «λυθεί»!. «Σωστά», λοιπόν, καταργήθηκαν όλα τα δημογραφικά κίνητρα που υπήρχαν, και φορολογούνται άγρια οι πολύτεκνοι, ενώ ταυτόχρονα οι άτεκνοι θεωρητικοί του Υπουργείου Οικονομικών διπλασιάζουν το αφορολόγητο ποσό για τους άγαμους.

         Μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτός ο τόπος θα έχει αύριο; Με ποια νιάτα θα επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη που μας λέτε Κύριε Πρωθυπουργέ;;

Από το Γραφείο Τύπου της ΑΣΠΕ

Και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. ούτοι εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι και ει τις αυτούς θέλει αδικήσαι, πυρ εκπορεύεται εκ του στόματος αυτών και κατεσθίει τους εχθρούς αυτών· και ει τις θέλει αυτούς αδικήσαι, ούτω δει αυτόν αποκτανθήναι. (Αποκ. ια’, 3-5)

Οπως μας έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Κύριός μας, στα πολύ δύσκολα χρόνια του Αντιχρίστου, δεν θα μας αφήσει μόνους, αβοήθητους και απροστάτευτους, χωρίς απλανείς πνευματικούς οδηγούς.

Θα μας στείλει τους δύο Μάρτυρες και Προφήτες Του, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη γευθεί θάνατο. Τον Προφήτη Ηλία και τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην. Κατ’ άλλους τον Ηλία και τον Ενώχ. Και κατ’ άλλους και τους τρεις. Ηλία, Ενώχ και Ιωάννη τον Θεολόγον.

«Βλέπε και θαύμαζε την μεγάλη αγάπη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας, διότι ακόμη και στα τελευταία χρόνια (παρ ὅλα όσα του έχουμε κάνει) Εκείνος μας λυπάται και μας ελεεί, όλους εμάς τους ανθρώπους, τα παιδιά Του, και δεν μας αφήνει μόνους μας, αλλά μας στέλνει τους δύο Προφήτας Του, προκειμένου να μας διδάξουν και να μας πληροφορήσουν τα σχετικά με τον Αντίχριστον, αλλά και ταυτόχρονα να μας βοηθήσουν, και γλυτώσουν από τις παγίδες και τα τεχνάσματα αυτού, αλλά και για να μας επιστρέψουν εις την αλήθεια, από την μεγάλη πλάνη που θα δημιουργηθεί εξ αιτίας της παρουσίας του Αντιχρίστου».[79] (Αγίου Ιππολύτου)

Ο Προφήτης Ηλίας

Ο ένδοξος και μεγάλος Προφήτης Ηλίας ήταν υιός του Σωβάκ, και καταγόταν από τη φυλή του Ααρών. Γεννήθηκε στην Θέσβη, πόλη της Γαλαάδ η οποία βρισκόταν πέραν του Ιορδάνου. Η δε Θέσβη, από το όνομα της οποίας εκλήθη ο άγιος και Θεσβίτης, ήταν δοσμένη εις τους ιερείς.

Όταν δε γεννήθηκε ο Ηλίας, ο πατέρας του ο Σωβάκ είδε μία οπτασία, ότι άνδρες λευκοφόροι τον ονόμαζαν Ηλία (το οποίο σημαίνει θεός η θείος, παραγόμενο από το Ηλί, το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει Θεός), ότι τον εσπαργάνωναν με φωτιά, και ότι του έδιναν φωτιά να φάει. Γι αυτό, πηγαίνοντας εις τα Ιεροσόλυμα εφανέρωσε την οπτασία αυτή στους ιερείς, οι οποίοι του είπαν μέσω προφητικής ενοράσεως και αποκαλύψεως τα εξής: «Μη φοβηθείς, ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του τέκνου θα είναι φως, ο λόγος του απόφασις, η ζωή του κατά Κύριον, και ο ζήλος του θα φανή ευάρεστος εις τον Θεόν, θέλει δε κρίνει τον Ισραήλ δια πυρός και μαχαίρας».

Ο Προφήτης Ηλίας έδρασε εννιακόσια περίπου χρόνια πριν την έλευση του Χριστού και προφήτευσε συνολικά εικοσιπέντε χρόνια, από το 921 896 π.Χ. Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Ιουλίου.

Όλοι οι Προφήται της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αναμφίβολα χαρισματικά και σημαντικά πρόσωπα, που ο καθένας έπαιξε τον δικό του, σημαντικό και καθοριστικό ρόλο, σε κάθε ταραγμένη και δύσκολη εποχή, σύμφωνα με τη θεία Πρόνοια.

Μελετώντας όμως κανείς τον τρόπον σκέψεως, τη συμπεριφορά και γενικώτερα τη ζωή του Προφήτου Ηλιού, δεν μπορεί να μην μείνει έκπληκτος και να μην θαυμάσει το μεγαλείο της ψυχής του, την δύναμη της προσευχής του, την φλόγα της πίστεώς του, τον θείον του ζήλο για τις εντολές του Θεού, τη μεγάλη του αγάπη για τον Θεό αλλά και τους ανθρώπους, το θάρρος και τη μαχητικότητα με την οποία πολέμησε τους αντιπάλους του, την εγκράτεια της σαρκός του, την υπομονή, την καρτερία και την ταπείνωση, που επέδειξε εις τας διαφόρους θλίψεις και ιδιαίτερα όταν εδιώκετο από τους βασιλείς Αχαάβ και Ιεζάβελ, αλλά και την ιερή αγανάκτησι και την δικαία οργή του, όταν έπρεπε, εναντίον των 450 ψευτοϊερέων του Βάαλ αλλά και των 400 ιερέων του Υψίστου, που απεστάτησαν και ακολουθούσαν τον ψεύτικο θεό Βάαλ.

Ίσως, για όλους αυτούς τους ανωτέρω λόγους, και για πολλούς άλλους ακόμη, ο Θεός να διάλεξε τον Προφήτη Ηλία, για να γίνει ο Δεύτερός Του Πρόδρομος (ο πρώτος ήταν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος) στην Δεύτερη Παρουσία Του, όπως αναφέρει και το τροπάριό του:

«Ο ένσαρκος Άγγελος των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος της Παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος. Άνωθεν καταπέμψας Ελισσαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει και λεπρούς καθαρίζει, διο και τοις τιμώσιν αυτώ βρύει ιάματα». (Απολυτίκιον Προφήτου Ηλιού)

Ο Μεγάλος λοιπόν και σπουδαίος αυτός Προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης ο «Ζηλωτής Ηλίας», δεν έχει ακόμη γευθεί θάνατο, για όλα όσα αναφέραμε ανωτέρω. Ο Θεός τον έχει κρατήσει ζωντανό, (δεν γνωρίζουμε που· το πιο πιθανό είναι εδώ στη γη και όχι στον ουρανό), εδώ και 2900 περίπου χρόνια, προκειμένου να έρθει, το πιθανότερο, λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της εμφανίσεως του Αντιχρίστου, για να στηρίξει επί 1260 ημέρες (τρισήμισυ χρόνια) τους πιστούς που θα ζούνε την εποχή εκείνη, αλλά και να ελέγξει τον Αντίχριστο και τα όργανά του.

Λέγει σχετικά ο Συναξαριστής:

«Ο Προφήτης ούτος εφάνη μεν ότι ανελήφθη ως εις τον ουρανόν, καθώς το ηκούσατε, αλλά εις τον ουρανόν δεν ανέβη· δια τούτο λέγει και η Παλαιά Γραφή, ότι ανέβη ως εις τον ουρανόν, επειδή δεν είναι δυνατόν σώμα φθαρτόν να αναβή εις τον ουρανόν. Ουδέ άλλος τις ανέβη ποτέ εις τους ουρανούς μετά του σώματος, μόνον ο Χριστός, καθώς το λέγει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις το τρίτον αυτού Κεφάλαιον· “Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ειμή ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ”.

Ο δε Απόστολος Παύλος, εν τη προς Εφεσίους Επιστολή, εις το τέταρτον Κεφάλαιον, τούτο αποδεικνύει λέγων· “Ο καταβάς, αυτός εστι (τουτέστι ο Χριστός) και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα”. Αλλ ὁ Θεός, θέλων να φυλάξη τον Προφήτην Ηλίαν, δια να έλθη εις το τέλος του κόσμου να ελέγξη τον Αντίχριστον, δια τούτο άφησε μεν να φανή ότι ανελήφθη ως εις τον ουρανόν, πλην εδώ κάτω εις την γην ευρίσκεται ζων μετά του φθαρτού σώματος, αν και ημείς δεν τον βλέπομεν με τους αισθητούς οφθαλμούς ως ανάξιοι όντες της τοιαύτης θεωρίας. Εις ποίον δε τόπον ευρίσκεται ουδείς Άγιος, ούτε διδάσκαλος της Εκκλησίας μας το έγραψε, και δια τούτο μήτε ημείς δεν δυνάμεθα να αποφασίσωμεν περί του τόπου, τόσον δε μόνον γνωρίζομεν, ότι ο Θεός, όστις τον έτρεφε και άλλοτε δια κόρακος, αυτός δύναται και τώρα δι Αγγέλου να τον τρέφη μέχρι της συντελείας του κόσμου»[80]

Φαίνεται απίστευτο, βέβαια, στους πολλούς αλλά είναι αληθινό.

Στην Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ , διαβάζουμε ότι ένα πύρινο άρμα παρέλαβε ζωντανό τον Προφήτη Ηλία και τον μετέφερε «ως» εις τον ουρανόν. Εκεί τον έχει κρυμμένο ο Θεός μέχρι να έλθη η ώρα, λίγο πριν την Δευτέρα Παρουσία Του, για να τον ξαναστείλει μαζί με τον Ιωάννη τον Θεολόγον. Ιδού πως περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη το συγκεκριμένο γεγονός· «και εγένετο αυτών πορευομένων, επορεύοντο και ελάλουν· και ιδού άρμα πυρός και ίπποι πυρός και διέστειλαν ανά μέσον αμφοτέρων, και ανελήφθη Ηλιού εν συσσεισμώ ως εις τον ουρανόν» (Δ’ Βασ. β’, 11).

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης

Ο Ιωάννης ο Θεολόγος είχε αδελφό τον Ιάκωβον (όχι τον αδελφόθεον) και ήταν παιδιά του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης. Η Σαλώμη ήταν ένα από τα επτά παιδιά (τέσσερις υιοί και τρεις θυγατέρες) του Μνήστωρος Ιωσήφ. Από αυτό λοιπόν συνάγεται ότι ο Χριστός ήταν θείος του Ιωάννου, ως αδελφός λογιζόμενος της Σαλώμης, της θυγατέρας του Ιωσήφ, του νομιζομένου ως πατέρα του Κυρίου μας.

Ήταν ο μόνος από τους μαθητές του Χριστού, που Τον αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, της καρδίας του, της διανοίας του, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου μας «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου» (Μαρκ. ιβ’, 30).

Δεν έλειψε στιγμή από κοντά Του και δεν Τον εγκατέλειψε ποτέ, ούτε όταν Τον συνέλαβαν, Τον δίκαζαν και Τον σταύρωναν, τη στιγμή μάλιστα που όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν εξαφανισθεί και κρυφθεί δια τον «φόβο των Ιουδαίων».

Γι αὐτό και υπήρξε ο ηγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας.

Γι αὐτό και σ αὐτόν μόνο εμπιστεύθηκε ποιός ήταν αυτός που θα τον πρόδιδε.

Γι αὐτό και τον πήρε μαζί με άλλους δύο, τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, εις το Όρος Θαβώρ και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, αποκαλύπτοντάς τους μέρος της θεϊκής Του δόξας.

Γι αὐτό και τον είχε πάντα κοντά Του.

Γι αὐτό και του εμπιστεύθηκε όταν ήταν επάνω στο Σταυρό, λίγο πριν το «τετέλεσται», την Παναγία Μητέρα Του.

Γι αὐτό και του απεκάλυψε εν τέλει, όλα εκείνα τα φοβερά και καταπληκτικά, μελλοντικά γεγονότα γύρω από τα έσχατα χρόνια, αλλά και όλα τα γεγονότα που σημειώθηκαν και θα σημειωθούν, από την στιγμή της Δημιουργίας του Κόσμου έως και της Δευτέρας Παρουσίας του Θεού και ακόμη πέραν αυτής. Γι αὐτό, ίσως, και δεν τον άφησε να γευθεί θάνατο, μέχρι σήμερα.

Ο Άγιος Ιωάννης δεν έχει γευθεί θάνατο

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή και πολλούς Αγίους Πατέρες μας, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν έχει γευθεί θάνατο, γι αὐτό και η Εκκλησία μας, δεν εορτάζει κοίμηση του Αγίου Ιωάννη αλλά Μετάσταση.

Στο βίο του Αγίου Ιωάννου, διαβάζουμε σχετικά με την Μετάστασή του:

«Αφού επεστρέψαμεν εις την Έφεσον από την εξορίαν, διεμείναμεν εις αυτήν έτη είκοσιν εξ· εμείναμεν δε και εις την νήσον Πάτμον έτη δέκα πέντε· και προ της εξορίας ημών διετρίψαμεν εξ Ιεροσολύμων ετών πεντήκοντα. Και αφού συνεπληρώθησαν είκοσιν εξ έτη από της επιστροφής ημών εκ της εξορίας εις την Έφεσον, μίαν ημέραν παραλαβών ο Ιωάννης εμέ και ετέρους εξ μαθητάς αυτού, είπε· “Λάβετε σκαπτήρια εις τας χείράς σας και ακολουθήσατέ με”· ελάβομεν δε δύο σκαπτήρια και ακολουθήσαντες αυτόν εξήλθομεν της πόλεως· φθάσαντες δε εις ένα τόπον, είπε προς ημάς ο Ιωάννης· “Καθήσατε ενταύθα”· και εκαθήσαμεν, αυτός δε επροχώρησεν ολίγον δια να έχη ησυχίαν, και εκεί προσηύχετο· ήτο δε ώρα του όρθρου, νυξ δηλαδή αρκετή προ της ανατολής του ηλίου. Και μετά την ευχήν ελθών προς ημάς λέγει· Σκάψατε εις την γην εις μέτρον του αναστήματός μου σταυροειδώς.

Αφού λοιπόν ημείς εσκάψαμεν, προσηύξατο ο Ιωάννης· και μετά την ευχήν εισήλθεν εις τον τάφον τον οποίον εσκάψαμεν, και εκείθεν είπε προς με· “Τέκνον Πρόχορε, να υπάγης εις τα Ιεροσόλυμα· διότι εκεί πρέπει να τελειώσης τον βίον”· διδάξας δε ημάς και ασπασάμενος, είπε· “Σύρατε το χώμα της μητρός μου γης και σκεπάσατέ με”· ημείς δε ασπασάμενοι αυτόν, και σύραντες χώμα εσκεπάσαμεν μέχρι των γονάτων. Πάλιν εκείνος ασπασάμενος ημάς, είπε· “Σύραντες χώμα σκεπάσατέ με έως του τραχήλου”· και ασπασάμενοι αυτόν εποιήσαμεν ούτω· είτα δε πάλιν είπε προς ημάς· “Φέρετε λεπτόν πανίον και σκεπάσατε δι αὐτοῦ το πρόσωπόν μου, και ασπάσασθέ με δια τελευταίαν φοράν· διότι δεν θα με ίδητε πλέον εις την ζωήν ταύτην”. Και ποιήσαντες ούτως, ησπασάμεθα αυτόν πάλιν κλαίοντες· αυτός δε δους εις ημάς την ειρήνην απέλυσεν ημάς. Και ούτω κλαίοντες πικρώς εσκεπάσαμεν όλον το σώμά του. Τότε και ο ήλιος ανέτειλε, και αυτός παρέδωκε το πνεύμά του.

Επιστρέψαντες ημείς εις την πόλιν ηρωτήθημεν παρά των αδελφών· “Που ευρίσκεται ο Διδάσκαλος ημών;” ημείς δε διηγήθημεν προς αυτούς λεπτομερώς πάντα τα γεγονότα· και εκείνοι παρεκάλεσαν ημάς ίνα δείξωμεν εις αυτούς τον τόπον. Απελθόντες όθεν μετά των αδελφών εις τον τόπον εκείνον, τον μεν Ιωάννην δεν εύρομεν, εύρομεν δε μόνον τα υποδήματα αυτού. Και τότε ενεθυμήθημεν τον λόγον του Κυρίου, τον οποίον είπε προς τον Πέτρον περί του Αποστόλου τούτου, ότι “Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;” και εδοξάσαμεν δια ταύτα πάντα τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα τον ένα Θεόν· ω πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».[81]

Διαβάζουμε ακόμη στην Καινή Διαθήκη ότι, όταν ο Απόστολος Πέτρος ρώτησε τον Χριστό μας περί του Ιωάννη «ούτος δε τι; δηλαδή, αυτός τι θα απογίνει; καλά, εμένα μου είπες τι θα γίνω, αλλά ο Ιωάννης; Ο Κύριός μας απήντησε: «εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;» (Ιω. κα’, 22) δηλαδή· «εάν εγώ θέλω να τον κρατήσω ζωντανό μέχρι που θα ξαναέλθω, στην Δεύτερη Παρουσία μου, εσένα τι σε νοιάζει; τι σε ενδιαφέρει; αυτό είναι θέμα δικό μου».

Γι αὐτό και οι Απόστολοι, άρχισαν να πιστεύουν και να το συζητούν μεταξύ τους, ότι ο Ιωάννης δεν πρόκειται να αποθάνει· «εξήλθεν ουν ο λόγος ούτος εις τους αδελφούς ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει» (Ιω. κα’, 23).

Όμως, ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, μας διευκρινίζει τα λόγια του Κυρίου μας, λέγοντας ότι ο Χριστός δεν είπε ότι δε θα αποθάνει, αλλά εάν θέλει να τον κρατήσει ζωντανό μέχρι να ξαναέλθει.

Πότε όμως θα έλθει ξανά ο Κύριός μας; Φυσικά στη Δευτέρα παρουσία Του. Δεν έχουμε άλλους ερχομούς η παρουσίες του Χριστού μας. Μόνο δύο. Την πρώτη, όταν έγινε άνθρωπος και εσταυρώθη για τη σωτηρία του κόσμου, και την Δεύτερη, όταν θα έλθει στο τέλος του κόσμου για να κρίνει ζώντες και νεκρούς.

Άρα, αφού ο ίδιος ο Ιωάννης βεβαιώνει ότι σίγουρα θα πεθάνει, όπως όλοι οι άνθρωποι της γης, δύο εκδοχές υπάρχουν·

Ή πέθανε τότε, κανονικά, όταν ζούσε στην εποχή του Χριστού, ή θα πεθάνει στο τέλος του κόσμου.

Εάν όμως πάρουμε την πρώτη εκδοχή, ότι δηλαδή πέθανε τότε, τότε προς τι ο λόγος του Κυρίου μας «εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;» (Ιω. κα’, 22).

Πως θα ερμηνεύσουμε το· «μένειν έως έρχομαι;»

Το «έως έρχομαι» σημαίνει την Δευτέρα Παρουσία Του, άρα θα τον κρατάει πεθαμένο μέχρι να ξανάρθει; Δεν ευσταθεί.

Εάν υποθέσουμε πάλι ότι πέθανε και στη συνέχεια τον ανέστησε, όπως και την Παναγία μας, και τον έχει κοντά Του, τότε και πάλι το «μένειν έως έρχομαι» πως θα το εξηγήσουμε; Αφού είναι ήδη κοντά Του ανεστημένος και θα είναι πάντοτε πλέον, εις τους αιώνας των αιώνων, πως θα τον κρατήσει μέχρι να ξανάρθει;

Μόνο λοιπόν αυτή η εξήγηση, κατά την ταπεινή μας άποψη, ταιριάζει απόλυτα. Ότι θα μείνει ζωντανός, μέχρι την Δευτέρα Παρουσία Του, και έπειτα θα αποθάνει και μάλιστα με μαρτυρικόν θάνατον, «και ουκ είπεν αυτώ ο Ιησούς ότι ουκ αποθνήσκει, αλλ ἐάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;» (Ιω. κα’, 23).

Τον κράτησε λοιπόν στη ζωή ο Θεός, προφανώς λόγω της μεγάλης αγάπης που είχε στον Θεό και τους ανθρώπους· για να ξαναέλθει και να κηρύξει, στηρίξει και βοηθήσει τους πιστούς της εποχής μας· οι οποίοι θα παραπαίουν από τα πάθη και τις αμαρτίες, αλλά και από τα τεχνάσματα και τις πανουργίες του διαβόλου και του Αντιχρίστου, και στη συνέχεια να αποθάνη, όπως κάθε άνθρωπος επί της γης.

Μην ξεχνάμε, ότι είναι και ο κατ εξοχήν μαθητής της Αγάπης. Τα λιγοστά λόγια, που έλεγε τα τελευταία χρόνια στους μαθητάς του ήταν: «Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους»· «Παιδιά μου, να αγαπάτε ειλικρινά ο ένας τον άλλον».

Ίσως ακόμη, και την ώρα που διετάχθη να καταπιεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως, ενώ στην αρχή ένοιωσε μια γλυκιά γεύση στο στόμα του, προφανώς από την αίσθηση της αποκαλύψεως των θαυμασίων και των μυστηρίων του Θεού, στη συνέχεια, όταν το βιβλίο κατέβηκε στην κοιλίαν του, όταν το «χώνεψε» δηλαδή, όταν άρχισε και το επεξεργαζόταν και συνειδητοποιούσε όλα εκείνα τα οποία επρόκειτο να περάσουν οι άνθρωποι της έσχατης γενιάς, ένιωσε μια πίκρα, μια στεναχώρια μέσα του· «και έλαβον το βιβλίο εκ της χειρός του αγγέλου και κατέφαγον αυτό, και ην εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκύ· και ότε έφαγον αυτό, επικράνθη η κοιλία μου» (Αποκ. ι’, 10) και ίσως, λέγω ίσως, εκείνη την ώρα να ζήτησε και να παρακάλεσε από τον Θεό, να τον αφήσει να ζήσει μέχρι την εποχή εκείνη, δηλαδή τη δικιά μας, για να μπορέσει να βοηθήσει και να εμψυχώσει τους πιστούς.

Ή ακόμη, μπορεί, ανακαλύπτοντας ότι ο Θεός τον είχε διαλέξει να ξαναέλθει στα έσχατα, προς στιγμήν ένιωσε θλίψη, στεναχώρια και πίκρα που θα έμενε ακόμη τόσα πολλά χρόνια κάτω στη γη, μακριά από τον Κύριο και Θεό Του που τόσο πολύ αγάπησε και πίστεψε, όπως και ο Απόστολος Παύλος, αλλά και πολλοί άλλοι άγιοι, που παρακαλούσαν να φύγουν γρήγορα από αυτή τη ζωή για να πάνε κοντά στο Θεό.

Αλλά και όταν κάποτε τα δύο αδέλφια, Ιάκωβος και Ιωάννης, μη έχοντας ακόμη συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα (διότι δεν είχε έλθει ακόμη η Πεντηκοστή και δεν είχαν λάβει το Πνεύμα το Άγιον, όπου τους μεταμόρφωσε και τους έκανε άλλους ανθρώπους, Χριστοφόρους, Θεοφόρους, Πνευματοφόρους), ζήτησαν από τον Κύριο, όταν θα έλθει στη γήϊνη Βασιλεία Του, να βάλει τον ένα εκ δεξιών και τον άλλον εξ ευωνύμων, ο Χριστός τους απήντησε· «Δεν γνωρίζετε τι ζητάτε, διότι η Βασιλεία η δική μου, δεν είναι εδώ στη γη. Μπορείτε να πιείτε το ποτήριον με τις θλίψεις, τις δοκιμασίες και τους διωγμούς που ήπια εγώ και να βαπτισθείτε με το βάπτισμα (τον θάνατον) τον δικό μου;» Και εκείνοι απήντησαν· «Μπορούμε Κύριε». Και ο Χριστός τους απαντά, ότι πράγματι έτσι θα γίνει. Δηλαδή θα περάσουν όλα αυτά που πέρασε εκείνος και στο τέλος θα μαρτυρήσουν για την πίστη τους (Μαρκ. ι’, 35-39).

Ο Ιάκωβος πράγματι εμαρτύρησε, όπως γνωρίζουμε από τη βιογραφία του·

«...Τόσον δε πολύ ηγάπησεν αυτούς ο Δεσπότης Χριστός (τον Ιάκωβον και τον Ιωάννην δηλαδή), ώστε εις μεν τον ένα αδελφόν, τον Ιωάννην, προσέφερε το στήθος του, ίνα ανακλιθή επ αὐτοῦ, εις δε τον άλλον αδελφόν, τούτον δηλαδή τον θείον Ιάκωβον, έδωκε την τιμήν να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον Αυτός ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπιεν... Τα περί του μακαρίου τούτου Ιακώβου, πληροφορούμενος ο Ηρώδης ο Αγρίππας, ο του Αριστοβούλου υιός, του οποίου θείος ήτο ο Ηρώδης ο θανατώσας τον Πρόδρομον και μη υποφέρων να βλέπη αυτόν μετά τόσης παρρησίας διδάσκοντα το Ευαγγέλιον μετά το Πάθος και το σωτήριον κήρυγμα του Χριστού, εθανάτωσεν αυτόν δια μαχαίρας εν έτει από Χριστού μδ’ (44ω). Ούτω μετά τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον δεύτερον Μάρτυρα έστειλε τούτον προς τον Χριστόν, ως γράφεται εις το βιβλίον των Πράξεων (ιβ’, 1-2): «Κατ ἐκεῖνον δε τον καιρόν επέβαλεν Ηρώδης ο βασιλεύς τας χείρας κακώσαί τινας των από της εκκλησίας. ανείλε δε Ιάκωβον τον αδελφόν Ιωάννου μαχαίρα».82\

Ο Ιάκωβος λοιπόν, ο αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου εμαρτύρησε, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας.

Ο Ιωάννης; δεν πρέπει και αυτός όχι μόνον να πεθάνει ως άνθρωπος, αλλά και να ΜΑΡΤΥΡΗΣΕΙ όπως προεφήτευσε ο Χριστός μας;

Φυσικά και έτσι θα γίνει· Είναι αδύνατον να διαψευστεί ο Θεάνθρωπος Ιησούς· «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Ματθ. κδ’, 35).

Πρέπει λοιπόν λογικά, να «ξαναέλθει» για να πεθάνει και μάλιστα με μαρτυρικό θάνατο.

Αλλά και εις την Αποκάλυψιν διαβάζουμε: «δει σε πάλιν προφητεύσαι επί λαοίς και έθνεσι και γλώσσαις και βασιλεύσι πολλοίς» (Αποκ. ι’, 11).

Του λέει ο Άγγελος να καταπιεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως, προφανώς για να το χωνέψει και κατανοήσει απόλυτα επειδή του έχει ορίσει πάλι ο Θεός να ξαναπροφητεύσει στα έσχατα χρόνια, σε πολλούς βασιλείς, λαούς, φυλές, γλώσσες και έθνη σε όλο τον κόσμο.

Άλλωστε, ποιός θα ήτο καταλληλότερος του Ιωάννου, για να ερμηνεύσει και εξηγήσει όλα εκείνα τα διαδραματισθέντα εις την «Αποκάλυψη», τα οποία του απεκάλυψε ο ίδιος ο Θεός και έχουν σχέση με τον Αντίχριστο, το σφράγισμα, τα σχέδιά του και την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας;

Η γνώμη βέβαια αυτή, δεν είναι μόνον ιδική μας, ούτε και τα επινοούμε εμείς όλα αυτά.

«Ταύτα δε διδάσκομεν, ουχ ευρεσιλογούντες, αλλ ἐκ των θείων εκκλησιαζομένων Γραφών...»[83] (Αγίου Κυρίλλου).

Πολλοί Πατέρες έχουν καταγράψει τα ανωτέρω πολύ όμορφα, γλαφυρά και ξεκάθαρα. Ας δούμε μερικούς.

Μαρτυρίες Αγίων Πατέρων σχετικές με το ότι

ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν έχει κοιμηθεί

1. Ανθίμου Πατριάρχου Ιεροσολύμων

«Το δε ειπείν τον άγγελον προς αυτόν, δει σε πάλιν προφητεύσαι επί λαοίς και έθνεσι και λοιπά, βεβαιοί το παρ ἡμῖν τοις Γραικοίς δόγμα περί τούτου του αγίου και ενδόξου Ευγγελιστού Ιωάννου, ότι ουκ απέθανε θάνατον κατά διάζευξιν ψυχής εκ του σώματος, αλλά μετέστη εν χώρω, ον είδε μόνος ο Κύριος, και ζη ως και ο Ηλίας, ίνα πάλιν έλθη επί του αντιχρίστου μετά του Ηλιού και Ενώχ, και διδάξη τους ανθρώπους α εκελεύσθη σφραγίσαι μέχρι του τηνικαύτα καιρού· τω γαρ γένει των ανθρώπων τρεις νόμους δέδωκεν ο Θεός, τον φυσικόν λέγω, ον ενομοθέτησεν ο Θεός τω Αδάμ εν τω παραδείσω, και αυτοδίδακτον τη ημών εκάστου ενεκόλαψε φύσει, και τον γραπτόν, ον δια του Μωϋσέως δέδωκε τοις Ισραηλίταις εν τω Σινά, και τον ευγγελικόν, ον δια των αγίων Αποστόλων παρέδωκεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εν Ιερουσαλήμ. Δει ουν εν εσχάτοις καιροίς παραγενέσθαι και μάρτυρας τούτων· όθεν του μεν φυσικού, ελεύσεται ο Ενώχ, του δε Μωσαϊκού, ο Ηλίας, του δε ευαγγελικού, ο παρών Ευαγγελιστής, όστις και συναποκτανθήσεται τω Ενώχ και τω Ηλία επί αντιχρίστου· είρηται γαρ αυτώ και τω ομαίμονι αυτού Ιακώβω παρά του Κυρίου· “Το ποτήριον ο εγώ πίνω πίεσθε, και το βάπτισμα, ο εγώ βαπτίζομαι, βαπτισθήσεσθε” (Μαρκ. ι’, 39)· δηλούντος τον δια μαρτυρίου θάνατον· και ο μεν Ιάκωβος υπό Ηρώδου ανηρέθη, και έπιε το ποτήριον του Χριστού, και εβαπτίσθη κατά τον θάνατον αυτού· ο δε Ιωάννης ούπω του τοιούτου τετύχηκε τέλος. Εικότως ουν λέγομεν, ότι αποκτανθήσεται επί αντιχρίστου, και αμφοτέροις πληρωθήσεται το του Κυρίου λόγιον».[84]

2. Αγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας

«Έστοντας να ακούση ο Πέτρος, λέγουσιν, ότι μέλλει να αποθάνη δια τον Χριστόν, είπεν, αλλά ο Ιωάννης τι; δεν θέλει αποθάνει και αυτός; ο δε Χριστός δεν το απηγόρευσε τούτο, δηλαδή δεν το εβεβαίωσε να ειπή, ότι δεν αποθαίνει· διότι κάθε άνθρωπος που θα γεννηθή, είναι βέβαιο ότι και θα αποθάνη. Είπε δε το, εάν θέλω αυτόν μένειν, δηλαδή να ζη, έως της συντελείας του κόσμου, και τότε να μαρτυρήση δι ἐμέ. Δια τούτο και λέγουσιν, ότι ζη αυτός, πρόκειται δε να φονευθή υπό του Αντιχρίστου μαζί με τον Ηλίαν, κηρύττοντες τον Χριστόν. Εάν δε και το μνήμα αυτού φαίνεται, τι προς αυτό; διότι ζωντανός μεν εισήλθεν εις αυτό, και έπειτα μετεστάθη. Καθώς και ο Ενώχ και ο Ηλίας. Ανατρέπει λοιπόν ο Ευαγγελιστής την ψευδή δόξαν, δηλαδή εμποδίζει τον ψεύτικον λογισμόν εκείνων οπού νομίζουν, ότι δεν αποθαίνει ο μαθητής αυτός, αλλά θέλει είναι αθάνατος· διότι κατά αλήθειαν ψευδές είναι, το να είναι άνθρωπος αθάνατος. Διότι αν και ο Ενώχ, και ο Ηλίας δεν απέθαναν, αλλ ὅμως πρόκειται στο μέλλον να αποθάνουν· έτσι λοιπόν και αυτός, εάν και δεν απέθανεν, αλλά θέλει αποθάνει. Το δε λεγόμενον και λογιζόμενον ότι δεν θα αποθάνει ποτέ, δηλαδή, το ότι θα είναι αθάνατος, είναι ψεύδος...»[85]

3. Αγίου Ιππολύτου

«Η μεν πρώτη Παρουσία του Κυρίου μας είχε Πρόδρομον τον Βαπτιστή Ιωάννη, η δε Δευτέρα Παρουσία, εις την οποία πρόκειται να έλθει με μεγάλη δόξα, θα έχει Προδρόμους τον Ενώχ, τον Ηλίαν και Ιωάννην τον Θεολόγον».

[86]

4. Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου

«Επειδή θα είναι ολίγοι αυτοί που θα μπορέσουν να αντέξουν και να γλυτώσουν από τις παγίδες του Αντιχρίστου, ο Θεός θα στείλει τον Ηλία και τον Ενώχ, ίσως και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, δεν το γνωρίζουμε αυτό, προκειμένου να βοηθήσουν την αδύνατη και ασθενή ανθρώπινη φύση μας, ως πρωτοστάτες και αθλοφόροι στον αγώνα και ομολογία τους υπέρ της νίκης του Χριστού και κατά του Αντιχρίστου».[87]

5. Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

«...Το συγκεκριμένο «εάν αυτός θέλω να μείνει μέχρι να ξανάρθω, εσένα τι σε νοιάζει;» έχει λεχθεί για τον Ιωάννη τον Θεολόγον, ο οποίος δεν έχει γευθεί θάνατον και διαμένει ζωντανός μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία που έχουν δώσει πολλοί από τους σοφούς αγίους μας στο ανωτέρω χωρίον».[88]

6. Μεγάλου Φωτίου

«...Μάρτυρες αδιάψευστοι ότι οι άνθρωποι, εάν δεν αμάρτανε ο Αδάμ, δεν θα πέθαιναν και θα είχαν τα σώματά τους αιώνια, είναι οι τρεις άνθρωποι Ενώχ, Ηλίας και Ιωάννης ο Θεολόγος, που ο Θεός κράτησε ζωντανούς. Έναν από κάθε εποχή. Ο Ενώχ, ως ζήσας προ του Νόμου· ο Ηλίας μετά τον Νόμον· και ο Ιωάννης μετά την Χάριν.

Απόδειξη δε ότι είναι ζωντανός και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι ο λόγος του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιο που λέγει “Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;”. Όχι ότι δεν θα αποθάνει όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά ότι ο Θεός τον έχει φυλάξει ζωντανό για να ξαναέλθει ως Πρόδρομος στην Δευτέρα Παρουσία Του μαζί με τον Ηλία και τον Ενώχ...».[89]

Έτσι λοιπόν καταλήγοντας, ταπεινή μας γνώμη είναι, ότι ο δεύτερος Μάρτυρας και Προφήτης δεν θα είναι ο Ενώχ, αλλά ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Εάν βέβαια μιλάμε για δύο Μάρτυρας και Προφήτας, όπως λέγει η ιερή Αποκάλυψις. «Και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. ούτοι εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι» (Αποκ. ια’, 3-5).

Εάν είναι τρεις οι Μάρτυρες και Προφήτες, τότε θα είναι και ο Ενώχ.

Η Αποκάλυψις όμως, είναι σαφής. Μιλάει για δύο ΜΑΡΤΥΡΑΣ και ΠΡΟΦΗΤΑΣ και όχι για τρεις· «και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου...» (Αποκ. ια’, 3).

Βέβαια, και ο Ενώχ δεν πρέπει να έχει γευθεί θάνατον σύμφωνα με τη Γραφή και τους Πατέρες, αλλά «μετέστη» επειδή ήτο δίκαιος και ενάρετος και πιστός στον Θεόν· «και ευηρέστησεν Ενώχ τω Θεώ και ουχ ευρίσκετο, ότι μετέθηκεν αυτόν ο Θεός» (Γεν. ε’, 24).

Όμως δεν υπάρχει κάτι άλλο στη Γραφή και στους Πατέρες, που να μαρτυρεί τον ερχομόν του. Καμμία, μα καμμία, αγιογραφική μαρτυρία, εκτός επαναλαμβάνω από τη συγκεκριμένη αυτή αναφορά της Αγίας Γραφής. Αυτή όμως, και μόνον αυτή. Για το συγκεκριμένο αυτό θέμα γράφει και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, τα εξής:

«Περί μεν του Ηλία συμφωνούν οι ερμηνευτές ότι πρόκειται ακριβώς περί αυτού και όχι περί του Ενώχ (υπάρχει και μία τέτοια άποψη αφού ο Ηλίας και ο Ενώχ είναι δύο μοναδικοί άνθρωποι στην ιστορία του κόσμου οι οποίοι δεν γνώρισαν θάνατο). Το γεγονός λοιπόν αυτό, οδηγεί στην επιλογή του Ενώχ ως του δευτέρου μάρτυρος, στη θέση δηλαδή του Μωϋσέως, χωρίς όμως να υπάρχει καμμιά άλλη σαφής μαρτυρία στην Αγία Γραφή».[90]

Αναφορές για τον Προφήτη Ηλία

Για τον Προφήτη Ηλία υπάρχουν πολλές αναφορές και μάλιστα ονομαστικές.

Όπως· Στον Προφήτη Μαλαχία: «και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν η ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή», (Μαλαχία δ’, 4).

Στον Ευαγγελιστή Μάρκο: «Ηλίας μεν ελθών πρώτον αποκαθιστά πάντα» (Μαρκ. θ’, 12).

Στον Ευαγγελιστή Λουκά: «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου» (Λουκ. α’, 17).

Στον Ευαγγελιστή Ματθαίον: «ηρώτα τους μαθητάς αυτού (ο Ιησούς) λέγων· τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου; οι δε είπον· οι μεν Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν η ένα των προφητών» (Ματθ. ιστ’, 13-14). Που από εδώ βγαίνει, ότι οι τότε Ιουδαίοι περίμεναν τον Ηλία να έλθει, ως Πρόδρομο του Μεσσία τους.

Στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομον, ο οποίος ερμηνεύοντας διάφορα χωρία της Γραφής, λέγει τα εξής:

«Και ο Ηλίας θα έρθει τότε για ν ἀσφαλίσει τους πιστούς (Μαλαχ. δ’, 5). Και αυτό το λέγει ο Χριστός· “έρχεται ο Ηλίας και θ ἀποκαταστήσει τα πάντα” (Μαρκ. θ’, 12). Γι αὐτό έχει λεχθεί για τον Ιωάννη το “με δύναμη και πνεύμα του Ηλία” (Λουκ. α , 17). Γιατί ο Ιωάννης δεν έκαμε σημείο, όπως ο Ηλίας, ούτε θαύματα· γιατί λέγει “ο Ιωάννης δεν έκαμε κανένα σημείο, όλα όμως όσα είπε ο Ιωάννης γι αὐτόν, ήταν αληθινά” (Ιω. ι , 41). Πως λοιπόν “με δύναμη και πνεύμα του Ηλία;” Δηλαδή θ ἀναλάβει την ίδια διακονία. Όπως ακριβώς εκείνος υπήρξε πρόδρομος της πρώτης παρουσίας, έτσι και αυτός θα είναι πρόδρομος της δεύτερης και ένδοξης παρουσίας αυτού, και γι αὐτό το σκοπό φυλάσσεται. Ας μη φοβηθούμε λοιπόν...»[91] (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Αναφορές για τον Ιωάννη τον Θεολόγο

Για τον Ευαγγελιστή Ιωάννη επίσης, υπάρχουν πολλές αναφορές.

Στην Αποκάλυψη: «δει σε πάλιν προφητεύσαι επί λαοίς και έθνεσι και γλώσσαις και βασιλεύσι πολλοίς» (Αποκ. ι’, 11).

Στο Ευαγγέλιο του: «εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; εξήλθεν ουν ο λόγος ούτος εις τους αδελφούς ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει» (Ιω. κα’, 22-23).

Στον Ευαγγελιστή Μάρκο: «Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης υιοί Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ο εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν. ο δε είπεν αυτοίς· τι θέλετε ποιήσαί με υμίν; οι δε είπον αυτώ· δος ημίν ίνα εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου. ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· ουκ οίδατε τι αιτείσθε. δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω, και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι; οι δε είπον αυτώ· δυνάμεθα· ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· το μεν ποτήριον ο εγώ πίνω πίεσθε, και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε» (Μαρκ. ι’, 35-39).

Ορισμένοι λένε, ότι ο Ιωάννης, στο συγκεκριμένο χωρίο της Αποκαλύψεως (ια , 3) αναφέρει δύο και όχι τρεις από ταπείνωση. Και στο Ευαγγέλιο του, λένε, πολλές φορές δεν αναφέρει το όνομά του, από ταπείνωση, αλλά λέει· «ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιω. κα’, 20) ή «ο άλλος μαθητής» (Ιω. ιη’, 15 και 16) ή κάτι παρόμοιο.

Λυπάμαι, αλλά έχουν πέρα για πέρα άδικο. Διότι αφ ενός το ομολογούν και οι ίδιοι, ότι ο ίδιος ο Ιωάννης αναφέρει «ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς» η «ο άλλος μαθητής». Άρα μπορεί να μην αναφέρει το όνομά του, κάνει όμως νύξη και αναφορά στο πρόσωπό του, δεν το παραλείπει. Γιατί λοιπόν να μην κάνει το ίδιο και εδώ, στο συγκεκριμένο χωρίο της Αποκαλύψεως, αναφέροντας είτε, «ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς» είτε «ο άλλος μαθητής» είτε ο,τιδήποτε άλλο; Αφ ἑτέρου εδώ, δεν τίθεται καν θέμα ταπεινώσεως και μετριοφροσύνης, διότι δεν αναφέρει ονόματα για τους δύο προφήτας και μάρτυρας, ώστε από ταπείνωση να παραλείπει το δικό του. Εδώ, μιλάει αριθμητικά και όχι ονομαστικά. Λέει· θα αποστείλλει ο Θεός τους δύο προφήτας και μάρτυράς του.

Τι να έγραφε δύο, όπως έγραψε, τι να έγραφε τρεις. Τι θα άλλαζε; Με το δύο θα έδειχνε ταπείνωση, ενώ με το τρεις υπερηφάνεια; Μα αφού, ούτε στο δύο αναφέρει ονόματα, ούτε στο τρεις θα ανέφερε ονόματα.

Δεν ευσταθεί λοιπόν, καθόλου, το επιχείρημά τους.

Έτσι λοιπόν για τον Προφήτη Ηλία και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη υπάρχουν πολλές αναφορές της Αγίας Γραφής. Για τον Ενώχ όμως, δεν υπάρχει καμμία άλλη αναφορά εκτός της συγκεκριμένης που ήδη αναφέραμε.

Ας είναι όμως, εγώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε προφήτης για να γνωρίζω ακριβώς την αλήθεια, γύρω από το συγκεκριμένο θέμα.

Ζήτημα δευτερεύον και θεολογούμενον

Αν οι άγιοί μας, μιλώντας για το θέμα αυτό δεχόταν και το ένα και το άλλο, όπως ήδη έχουμε αναφέρει και δει σε πολλά κείμενα των αγίων μας και εάν για το ίδιο θέμα ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος γράφει, ότι ο ένας από τους δύο Προφήτας θα είναι ο Προφήτης Μωϋσής, καταλήγοντας όμως ότι: «Πολλοί ερμηνευτές βεβαίως θεωρούν ότι είναι λεπτομέρεια το ποιοί θα είναι οι δύο μάρτυρες της Αποκαλύψεως. Εκείνο όμως το οποίο εμάς κυρίως μας ενδιαφέρει και το οποίο πρέπει να τονίσουμε είναι αυτό που αναφέραμε προηγουμένως ότι δηλαδή στον καιρό της μεγάλης δοκιμασίας και της δεινής καταστάσεως εις βάρος των πιστών ο Θεός δεν θα μας αφήσει μόνους και αβοήθητους...» [92] πόσο μάλλον η ταπεινότης μου.

Άλλωστε το συγκεκριμένο θέμα, όπως λέει και ο Μέγας Φώτιος, δεν είναι θέμα πίστεως η δογματικό, ώστε να μην έχει κανείς δικαίωμα να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηρισθεί αιρετικός, αλλά είναι θέμα δευτερεύον και «θεολογούμενον» όπως λέγεται και γι αυτό, απλώς, σας εξωτερικεύω τις σκέψεις μου και σας καταθέτω την άποψή μου, όχι δογματικά και αποφαντικά, αλλά ερμηνευτικά και ταπεινά, «ο δε χρόνος και η πείρα τοις νήφουσιν»[93], όπως λέγει και ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας, σύντομα θα δείξει τι απ όλα αυτά θα γίνει.

«Εκείνο δε δήλον, ως το παρόν ζήτημα, (η έλευσις ή όχι του Ιωάννου) καν της αληθείας παρασφαλή, ου φέρει ψυχής κίνδυνον. Η μεν γαρ περί πίστεως έρευνα της αληθείας παρατραπείσα ναυάγιον μέγα τη ψυχή προξενεί, διο δη και βραχείας της εις αυτήν τελούσης αντέχεσθαι δει συλλαβής· η δε ζήτησις των παρά την ευσέβειαν προβλημάτων καλόν μεν ει προς το της αληθείας καταλήγει τέλος· ει δε γε ταύτης αστοχήσει, ου καλόν μεν, όμως όλεθρον ψυχής ου φέρει». [94] (Μεγάλου Φωτίου)

Όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις

Ορισμένοι, βέβαια, ίσως αναρωτηθούν. Καλά, είναι δυνατόν να ζει άνθρωπος, τόσα πολλά χρόνια;

Κάτω από κανονικές και φυσιολογικές συνθήκες, φυσικά και δεν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Αν και εις τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης, οι άνθρωποι ζούσαν πολύ περισσότερα χρόνια, απ ὅ,τι ζουν σήμερα. Ζούσαν 200, 300, 500, έως και χίλια χρόνια.

Ο Αδάμ π.χ., έζησε 930 έτη.

Ο Νώε, έζησε 950.

Ο Μαθουσάλας έζησε τα περισσότερα χρόνια που έζησε άνθρωπος επάνω σ αὐτήν τη γη, 969 χρόνια.

Προσοχή, κάνουμε μια διευκρίνιση. Δεν υπήρχε άλλη μονάδα μετρήσεως των ετών, όπως νομίζουν και πιστεύουν κάποιοι από άγνοια, η ισχυρίζονται και υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι, αναπόδεικτα.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι, πάνω από όλους τους Νόμους της φύσεως και πάνω από όλα τα δημιουργήματα, είναι ο Νομοθέτης και ο Δημιουργός.

Εκείνος όπου εδημιούργησε τα πάντα από το πουθενά, και έθεσε τους φυσικούς νόμους.

Εκείνος όπου, «εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγε».

Εκείνος όπου, «όταν βούλεται νικάται φύσεως τάξις».

Εκείνος όπου, «ουκ αδυνατεί παρά τω Θεώ παν ρήμα».

Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που δεν μπορεί, εάν θέλει, να το κατορθώσει ο Θεός.

Γιατί ο Θεός θα στείλει τους δύο προφήτας Του

Έτσι λοιπόν και εδώ. Θέλησε ο Θεός και κράτησε ζωντανούς, μέχρι και σήμερα, τους Προφήτες Ηλία και Ιωάννη, για να παίξουν σημαντικό ρόλο στην περίοδο του Αντιχρίστου.

Μια που προφανώς τότε, οι περισσότεροι από εμάς, αλλά δυστυχώς και οι περισσότεροι κληρικοί, οι φύσει και θέσει φρουροί και ταγοί της Πίστεως και της Πατρίδος μας θα έχουν «προδώσει», άλλοι εν γνώσει η εν αγνοία, άλλοι εκούσια η ακούσια, δεν έχει σημασία, τον Θεό, την Εκκλησία και το Λαό Του, και θα ακολουθούν τον Αντίχριστο και το σύστημά του, σύμφωνα με τους λόγους των αγίων μας.

Οι ποιμένες ως λύκοι γενήσονται

«Οι ποιμένες ως λύκοι γενήσονται. οι ιερείς το ψεύδος ασπάσονται. οι μοναχοί τα του κόσμου ποθήσουσιν...»[95] γράφει για την εποχή του Αντιχρίστου ο άγιος Ιππόλυτος.

«Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και ασεβέστεροι των όλων»[96] προφητεύει για τα έσχατα χρόνια ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

«Όταν πλησιάση ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη της σαρκός και θα πληθυνθή σφόδρα η ασέβεια και η ανομία... Οι ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και ιερείς θα είναι άνδρες κενόδοξοι, μη γνωρίζοντες παντελώς την δεξιάν οδόν από την αριστεράν... Αι εκκλησίαι δε του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι δεν θα βλέπουν από κανένα φως επιγνώσεως...»[97] προφητεύει και ο άγιος Νείλος.

«Εν ταις ημέραις εκείναις... θέλουν προχειρίζεσθαι ηγούμενοι και ποιμένες άνδρες αδόκιμοι αρετής, άπιστοι... μη διακρίνοντες την δεξιάν οδόν εκ της αριστεράς, αμελείς, φιλομέριμνοι, τα πρωτεία με δώρα αρπάζοντες... μη γνωρίζοντες κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον... εκ της τοιαύτης δε αμελείας και καταφρονήσεως των ποιμένων απολούνται οι αδελφοί...»[98] προφητεύει και ο Αββάς Μωϋσής.

Και ο άγιος Κύριλλος·

«Αλλά ζητάμε δικό μας σημείο της παρουσίας του Κυρίου. Εμείς οι εκκλησιαστικοί ζητάμε εκκλησιαστικό σημείο, και ο Κύριος λέγει· “και τότε θα σκανδαλισθούν πολλοί και θα παραδώσουν ο ένας τον άλλο και θα μισήσουν ο ένας τον άλλο” (Ματθ. κ , ις ). Αν ακούσεις ότι, επίσκοποι στρέφονται εναντίον επισκόπων, και κληρικοί εναντίον κληρικών, και λαοί εναντίον λαών, και φτάνουν μέχρι να χυθεί αίμα, να μην ταραχθείς. Διότι κάτι τέτοιο είναι ήδη γραμμένο».[99] (Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων)

Ο καιρός της εμφανίσεως των Προφητών και ο σκοπός τους

Οι δύο Προφήτες θα εμφανιστούν, ταυτόχρονα σχεδόν με τον Αντίχριστο και θα κηρύξουν 1260 μέρες· «και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους...» (Αποκ. ια’, 3).

Δηλαδή, 42 μήνες η τρισήμισυ περίπου χρόνια (για την ακρίβεια, τρία χρόνια και πεντέμισυ μήνες).

(3ι365=1095 και 5ι30=150 και 15. Εάν αθροίσουμε το 1095+150+15 =1.260 ημέρες).

Οι δυό Προφήτες μας, θα έλθουν για να καταδείξουν και να στιγματίσουν τον Αντίχριστο σε όλους. Θα έλθουν για να προφυλάξουν τους πιστούς από τα τεχνάσματα και τις πανουργίες του Αντιχρίστου. Θα έλθουν για να κηρύξουν σε όλους τους ανθρώπους την αλήθεια του Θεού. Θα έλθουν για να αποκαταστήσουν τις καρδιές και τις σχέσεις των ανθρώπων. Θα έλθουν για να βοηθήσουν τους Εβραίους και να τους δώσουν μια τελευταία ευκαιρία, πριν το τέλος, μήπως και αποδεχθούν τον αληθινό Μεσσία και Σωτήρα τους, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Θα έλθουν για να επιστρέψουν καρδίας πατέρων προς τα παιδιά τους, όπως λέγει ο Προφήτης Μαλαχίας·

«και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν η ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξω την γην άρδην» (Μαλαχ. δ’, 4-5).

Ερμηνεύοντας το συγκεκριμμένο χωρίο ο άγιος Χρυσόστομος, λέγει τα εξής σημαντικά: «Προσέξτε δεν είπε ότι θα αποκαταστήσει την καρδία του υιού προς τον πατέρα του, αλλά “του πατρός προς τον υιόν”. Γιατί επειδή οι Ιουδαίοι ήσαν πατέρες των Αποστόλων, λέγει αυτό, ότι ο Προφήτης Ηλίας θα οδηγήση εις το να πιστέψουν οι Εβραίοι εις τας αλήθειας των υιών τους, δηλαδή των Αποστόλων»[100] (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου).

Θα έλθουν για να βοηθήσουν και να στηρίξουν, όλους εκείνους που θα έχουν καλή προαίρεση, η θα ολιγοπιστούν και θα αμφιταλαντεύονται λόγω των πολλών, «ισχυρών» φωνών που θα ακούγονται υπέρ του Αντιχρίστου, αλλά και τα πολλά «σημεία και τέρατα» που θα πράττει ο ίδιος και ο ψευδοπροφήτης του, ο Πάπας.

Θα έλθουν τέλος, δια να οδηγήσουν και να καθοδηγήσουν όσους θα έχουν απομείνει πιστοί εις τον Ένα και Αληθινό Τριαδικό Θεό, εις την Μία και Μοναδική εξ αποκαλύψεως Αλήθεια, αυτήν της Ορθοδόξου Πίστεως.

Θα έλθουν, με μια λέξη, για να «αποκαταστήσουν τα πάντα».

«Προτού μάλιστα να συμβούν αυτά, θα στείλει ο Κύριος, ως εύσπλαχνος, τον Ηλία τον Θεσβίτη και τον Ενώχ, για να διδάξουν αυτοί την ευσέβεια στο γένος των ανθρώπων και να κηρύξουν με παρρησία σε όλους τη γνώση του Θεού, ώστε να μην πιστεύσουν στον τύραννο από φόβο, και θα κραυγάζουν και θα λένε· Άνθρωποι, είναι απατεώνας· κανείς να μην πιστεύσει εντελώς σ αὐτόν, ούτε να υπακούσει στον θεομάχο». [101] (Οσίου Εφραίμ του Σύρου)

«Τέλος θα σταλούν ο Ενώχ και ο Ηλίας ο Θεσβίτης και θα φέρουν πίσω πατέρες στα παιδιά τους, δηλαδή τη συναγωγή στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και στο κήρυγμα των αποστόλων, και γι αυτό θα φονευθούν».[102] (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού)

«Και ο Ηλίας θα έρθει τότε για ν ασφαλίσει τους πιστούς. Και αυτό το λέγει ο Χριστός· “έρχεται ο Ηλίας και θ΄ αποκαταστήσει τα πάντα”... Όπως ακριβώς εκείνος υπήρξε πρόδρομος της πρώτης παρουσίας, έτσι και αυτός θα είναι πρόδρομος της δεύτερης και ένδοξης παρουσίας αυτού, και γι αὐτό το σκοπό φυλάσσεται. Ας μη φοβηθούμε λοιπόν...»[103] (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Η Δράσις των δύο Προφητών για τρισήμισυ έτη

Στο διάστημα αυτό των 1.260 ημερών, οι δύο Προφήτες θα μπορούν να κηρύττουν ελεύθερα σε όλη την οικουμένη και συγχρόνως να ελέγχουν δριμύτατα τον Αντίχριστον και τα όργανά του, χωρίς να μπορεί κανείς να τους εμποδίσει, η να τους συλλάβει, η να τους κάνει οποιοδήποτε κακό. Ανθρώπινο χέρι δεν θα μπορέσει να τους αγγίξει. Ούτε καν να τους πλησιάσει κάποιος. Θα έχουν λάβει το χάρισμα και τη δύναμιν εξ ουρανού, ώστε, όποτε θελήσουν, να «βγαίνει φωτιά από το στόμα τους» και να κατακαίει όσους θα επιχειρήσουν να τους συλλάβουν η να τους κάμουν κακό.

Δηλαδή ο Θεός δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να τους βλάψει στο ελάχιστο. Μόλις δε συμπληρωθούν τα χρόνια δράσης τους και έχει επιτελεσθεί το έργο και ο σκοπός τους, τότε θα επιτρέψει ο Θεός να συλληφθούν και να θανατωθούν.

Για τους λόγους αυτούς, όλοι εκείνοι οι οποίοι θα υπηρετούν τον Αντίχριστον, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες και ιδιαίτερα, οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες, θα μισήσουν τόσο πολύ τους δύο αυτούς Προφήτες, ώστε μόνη τους σκέψη και επιθυμία θα είναι η σύλληψη και θανάτωσή τους. Με αυτήν τη σκέψη θα κοιμούνται και μ αυτήν τη σκέψη θα ξυπνούν· (Θεέ μου, φύλαξε μας από τοιαύτην πώρωσιν και διαστροφήν)!

Μάταια όμως θα προσπαθούν επί τρισήμισυ χρόνια να τους συλλάβουν και να τους θανατώσουν. Μόνο όταν ολοκληρώσουν το έργο τους και την αποστολή τους ο Θεός θα επιτρέψει να συλληφθούν και να θανατωθούν με μαρτυρικό θάνατο, για να λάβουν και αυτοί, ως θνητοί άνθρωποι, πείρα θανάτου και να εκπληρωθεί ο αδιάψευστος Λόγος του Θεού μας, που λέγει· «Γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. γ’, 19) και «ουκ έστι άνθρωπος ος ζήσεται και ουκ όψεται θάνατον» (Ψαλμ. πη’, 49).

«...και πληρώσουσι την μαρτυρίαν αυτών, καθώς φησι και τούτο Δανιήλ, προεωρακώς ότι το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου ποιήσει μετ΄ αυτών πόλεμον, ήγουν μετά Ενώχ, Ηλία και Ιωάννου, και νικήσει αυτούς και αποκτενεί αυτούς δια το μη θέλειν αυτούς δόξαν δούναι τω διαβόλω τουτέστι το αναφανέν μικρόν κέρας, ος επαρθείς τη καρδία λοιπόν άρχεται εαυτόν υψούν και δοξάζειν ως θεόν, διώκων τους αγίους και βλασφημών τον Χριστόν»[104] (Αγίου Ιππολύτου).

Ο θάνατος και η Ανάστασις των δύο Προφητών

Αφού λοιπόν περάσουν οι 1.260 ημέρες (3.5 έτη) τότε ο Αντίχριστος, κατά παραχώρηση Κυρίου, θα συλλάβει τους δύο Προφήτας, Ηλία και Ιωάννη, και θα τους κρεμάσει στην πλατεία της Ιερουσαλήμ.

Η Πλατεία αυτή, σύμφωνα με την Ιερά Αποκάλυψη και την μέχρι σήμερα παράδοση των Αγιοταφιτών Πατέρων, πρέπει να είναι η Αγία Αυλή, η οποία ευρίσκεται έξω από το Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου μας «εκεί όπου και ο Κύριος αυτών εσταυρώθη» (Αποκ. ια’, 8), ετάφη και ανεστήθη, ο Ιησούς Χριστός, για να τους ιδεί όλος ο κόσμος και αφ΄ ενός μεν να κάμει επίδειξη της δυνάμεώς του ο Αντίχριστος, και να στείλει ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, αφ΄ ετέρου δε για να χαρούν, να γλεντήσουν και να ησυχάσουν όλοι εκείνοι που ηλέγχοντο και μισούσαν τους Προφήτες.

Πράγματι, μέχρι δώρα θα ανταλλάσουν μεταξύ τους όλοι αυτοί· «και οι κατοικούντες επί της γης χαίρουσιν επ΄ αυτοίς, και ευφρανθήσονται και δώρα πέμψουσιν αλλήλοις» (Αποκ. ια’, 10), επειδή επιτέλους συνελήφθησαν οι δύο «πλάνοι και απατεώνες», οι δύο «ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες», οι δύο «τρομοκράτες», οι δύο...

Και ενώ αυτοί θα πανηγυρίζουν, οι δυστυχείς, για τη μεγάλη τους «επιτυχία», που επιτέλους γλύτωσαν από τους δύο Προφήτας, και ενώ όλος ο κόσμος θα βλέπει (δορυφορικά μέσω των τηλεοράσεών τους) τα άψυχα σώματα των δύο Προφητών να είναι κρεμασμένα επί τρεις και ήμισυ ημέρας, ξαφνικά θα πραγματοποιηθεί ένα μεγάλο θαύμα!

Τα σώματα των δύο Προφητών θα αναστηθούν και θα αναληφθούν εις τους ουρανούς, πιστοποιώντας για μία ακόμη φορά την πίστη μας στην ανάσταση των νεκρών, αλλά και την ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ του Θεού, μην αφήνοντας πλέον κανένα περιθώριο αμφισβητήσεως εις ουδένα και αφήνοντας έντρομους και έκπληκτους όλους τους κατοικούντας επί της γης, και ιδιαίτερα τους εχθρούς αυτών.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Αλλά κατά την ίδιαν ημέραν θα γίνει μέγας σεισμός, κατά τον οποίον θα καταστραφεί το 1/10 της πόλεως της Ιερουσαλήμ και θα σκοτωθούν 7.000 άνθρωποι. Τόσος δε θα είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων, ώστε πολλοί θα δοξάσουν τον Θεό του ουρανού.

«Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, πνεύμα ζωής εκ του Θεού εισήλθεν εις αυτούς, και έστησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας επέπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν αυτοίς· ανάβητε ώδε. και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη, και εθεώρησαν αυτούς οι εχθροί αυτών. Και εν εκείνη τη ημέρα εγένετο σεισμός μέγας, και το δέκατον της πόλεως έπεσε, και απεκτάνθησαν εν τω σεισμώ ονόματα ανθρώπων χιλιάδες επτά, και οι λοιποί έμφοβοι εγένοντο και έδωκαν δόξαν τω Θεώ του ουρανού» (Αποκ. ια’, 11-13).

Απαραίτητο λοιπόν ΣΗΜΕΙΟ για την εμφάνιση του Αντιχρίστου είναι και η έλευσις, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, των δύο Προφητών.

Προσοχή όμως, διότι όπως πάντα άλλωστε, ο διάβολος θα θελήσει και εδώ να μας μπερδέψει και σίγουρα κάποιους ψευτοπροφήτες θα στείλει, οι οποίοι θα παριστάνουν τον Ηλία και τον Ιωάννη, προκειμένου να μας δημιουργήσουν σύγχυση και ταραχή.

Για όσους είναι καλοπροαίρετοι, γνωρίζουν τα ανωτέρω και έχουν σώας τας φρένας, ζουν μυστηριακή ζωή και μελετούν το Λόγο του Θεού, έχουν ταπείνωση και παρακαλούν με δάκρυα τον Θεόν να τους βοηθήσει σ αὐτές τις πολύ δύσκολες στιγμές, σίγουρα ο Θεός θα τους βοηθήσει να μην πλανηθούν και να αντιληφθούν ποιοί θα είναι οι αληθινοί Προφήτες Του. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και θα αξιωθούν να τους δουν από κοντά, να πάρουν την ευχή και ευλογία τους, να συνομιλήσουν μαζί τους, να τους ρωτήσουν και να τους συμβουλευθούν για διάφορα προσωπικά τους θέματα (ο νοών νοείτω...) αλλά και άλλα πολλά.

Εύχομαι ειλικρινά να είμαστε όλοι μας. Αμήν.

Γιατί δεν θα δεχθούν οι περισσότεροι άνθρωποι τους δύο Προφήτας

Ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς και τους δημιουργεί διάφορα ερωτήματα και αμφιβολίες είναι, το πως είναι δυνατόν αφού θα έλθουν οι δύο Προφήτες για να κηρύξουν και να βοηθήσουν τον κόσμο να μην πλανηθεί, οι πιστοί, δεν θα τους ακούσουν, δεν θα τους δεχθούν, και δεν θα τους ακολουθήσουν;

Και ακόμη μάλιστα, πως είναι δυνατόν, ιδιαίτερα οι Χριστιανοί, όχι μόνο να μην αναγνωρίσουν, να μη δεχθούν και να μην ακολουθήσουν τους δύο Προφήτας, αλλά αντιθέτως να δεχθούν και να προσκυνήσουν τον Αντίχριστο; Τους φαίνεται πολύ περίεργο, αδιανόητο και απίστευτο να συμβεί.

Η απάντηση όμως είναι απλή.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που δεν δέχθησαν και δεν ακολούθησαν τον Χριστόν, τότε, οι άνθρωποι και ειδικώτερα οι Ιουδαίοι, οι Γραμματείς και οι Φαρισσαίοι, που ενώ γνώριζαν την Γραφή, ενώ ήξεραν τις Προφητείες για την έλευση του Μεσσία, ενώ ήταν κοινή πεποίθηση ότι θα έλθη η ότι έρχεται ο Μεσσίας τους, όταν τελικά ήλθε δεν Τον αναγνώρισαν, δεν Τον δέχθηκαν και Τον σταύρωσαν.

Ο διάβολος, αφού δεν μπόρεσε τους Ιουδαίους να τους απομακρύνει από τους Νόμους του Μωϋσέως και την προσκύνηση του Αληθινού Θεού, όπως τους άλλους λαούς που λάτρευαν τα είδωλα και τα δαιμόνια, κατάφερε σιγά-σιγά να τους αλλοιώσει πνευματικά.

Κατάφερε να τους υποδουλώσει στα πάθη τους και τους εγωϊσμούς τους, κάνοντάς τους να προσέχουν τους τύπους και όχι την ουσία των εντολών του Θεού, προσθέτοντας κατά καιρούς διάφορες παραδόσεις των πρεσβυτέρων που ερχόταν σε αντίθεση με τον Νόμο του Θεού.

Κατάφερε ακόμη σιγά-σιγά να διαστρέψει το νόημα και το πνεύμα των προφητειών για την έλευση του Χριστού, κάνοντάς τους όλους να περιμένουν με προσμονή, αγωνία και αδημονία την έλευσή Του, αλλά όχι ως Μεσσία και Σωτήρα της ψυχής τους που θα τους ελευθέρωνε από την αμαρτία, την φθορά, τον θάνατο και την κυριαρχία του Διαβόλου, αλλά ως Μεσσία και Σωτήρα των σωμάτων τους, που θα τους ελευθέρωνε και θα τους έσωζε από την σκλαβιά και την κυριαρχίαν των Ρωμαίων, αλλά και των υπολοίπων λαών, εγκαθιδρύοντας μία παγκόσμιο κυριαρχία με Βασιλέα τον Χριστό και κυρίαρχο λαό τους Εβραίους.

Κάτι παρόμοιο λοιπόν συμβαίνει και σήμερα.

Ο,τι ίσχυε και γινόταν πριν έλθη ο Κύριος στην Πρώτη Του Παρουσία, τα ίδια περίπου θα ισχύουν και για την Δεύτερη Παρουσία Του. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους οι άνθρωποι δεν θα δεχθούν και δεν θα ακολουθήσουν τους δύο Προφήτας του Θεού, ενώ θα αποδεχθούν και θα προσκυνήσουν με μεγάλη ευκολία και χαρά θα έλεγα, τον Αντίχριστο, ο οποίος, για να ξεγελάσει τους ανθρώπους θα έλθει ακριβώς στην θέση του Χριστού, προσφέροντάς τους μάλιστα, ο,τι θα θέλει και θα επιθυμεί ο καθένας τους και εκπληρώνοντας τις προσδοκίες και όλα εκείνα τα οποία είχε δημιουργήσει και πιστέψει ο καθένας, μέσα στην αρρωστημένη φαντασία του και εγκαταλελειμένο από τη χάρη του Θεού μυαλό του.

Ο Σατανάς έχοντας πάντα σε ενέργεια και εφαρμογή «το μυστήριον της ανομίας» που «ήδη ενεργείται» μπόρεσε να απομακρύνει τους πιστούς από τον δρόμον του Θεού και την Ορθόδοξον Εκκλησία Του, είτε με διάφορες αμαρτίες και παρανομίες, είτε με διάφορες πλάνες και αιρέσεις, καταφέρνοντας έτσι να αποκόπτει την πνευματική πρόοδο των πιστών και να εμποδίζει την έλευση της θείας χάριτος και του Αγίου Πνεύματος εις τους ανθρώπους και εις τον κόσμον. Διότι είναι γνωστόν ότι οι αιρέσεις και η αμαρτία διώχνουν και απομακρύνουν την χάρη του Θεού, σκοτίζοντας στην συνέχεια τον νου του ανθρώπου, ο οποίος δεν μπορεί να δει καθαρά η νομίζει ότι βλέπει καθαρά.

«Ένθα χοιρώδης βίος και δυσωδία και βόρβορος και παραίτησις καλού, ο Χριστός ου μένει εκεί»[105] (Αγίου Ιωάννου Ξιφιλίνου) και «η αίρεσις χωρίζει από της Εκκλησίας πάντα άνθρωπον»[106] (Ζ’ Οικ. Συνόδου).

Έτσι λοιπόν πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους θα φαίνεται και θα νομίζουν ότι είναι ευσεβείς και ότι είναι κοντά στον Θεό, αλλά μέσα τους θα είναι άδειοι, κενοί, χωρίς Θεό, χωρίς ζωντανή πίστη. Οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν μεν «μόρφωση ευσεβείας» όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, θα έχουν αρνηθεί όμως την δύναμη αυτή της ευσεβείας «έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι» (Β’ Τιμ. γ’, 5), αφού «το μυστήριον της ανομίας» θα έχει κάνει την δουλειά του πολύ καλά.

Θα έχει φροντίσει ο διάβολος, να τους αλλοιώσει το ορθόδοξο φρόνημα, την πίστη, τις παραδόσεις, την αγάπη στο Θεό και στους ανθρώπους, τις αρετές και άλλα πολλά.

Θα έχει φροντίσει να τους υποδουλώσει στα πάθη τους και στους εγωϊσμούς τους και εν τέλει, θα έχει καταφέρει να νεκρώσει την ψυχή τους.

Μία τέτοια νεκρωμένη και πωρωμένη ψυχή, δε νοιώθει και δεν καταλαβαίνει τίποτε. Ακόμη και εάν δει το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Ακόμα και εάν δει μπροστά της τον ίδιο το Θεό, όχι δύο προφήτας Του, οι οποίοι μάλιστα θα τους ελέγχουν και θα τους καυτηριάζουν ακριβώς για τους ανωτέρω λόγους.

Πολύ ωραία μας περιγράφει μια τέτοια ψυχική κατάσταση ο πάντοτε επίκαιρος, άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Προς ποίον σκοπόν δεν διέλυσε την δύναμίν των; διότι έτσι θα ήτο δυνατόν να πιστεύσουν. Παράλυτον εθεράπευσε και δεν επίστευσαν, άλλα αμέτρητα θαύματα έκαμε και κατά το πάθος του ακόμη τους έρριψεν υπτίους (Ιω. ιη’, 6), και επεσκότωσε τους οφθαλμούς των, και δεν επίστευσαν, και πως ήτο δυνατόν να πιστεύσουν, εάν διέλυε την δύναμίν των; Διότι τίποτε δεν υπάρχει χειρότερον από απεγνωσμένην ψυχήν· και αν ακόμη ιδή θαύματα, και αν ακόμη ιδή τέρατα, εξακολουθεί να δεικνύη την ιδίαν αναισχυντίαν. Καθ ὅσον και ο Φαραώ, αν και εδέχετο μυρίας πληγάς, μόνον όταν ετιμωρείτο, εσωφρονίζετο, και μέχρι την τελευταίαν ημέραν τέτοιος παρέμεινε, καταδιώκων αυτούς που ηλευθέρωσε (Εξ. ζ , 14). Δια τούτο και ο Παύλος συνεχώς λέγει· “Να μη σκληρυνθή κανείς σας από την απατηλήν αμαρτίαν”. Διότι, όπως ακριβώς τα μέλη του σώματος νεκρώνονται εις το τέλος και δεν αισθάνονται τίποτε, έτσι και η ψυχή, όταν κυριευθή από πολλά πάθη, νεκρώνεται ως προς την αρετήν. Και ο,τιδήποτε και αν της προσφέρης, δεν αισθάνεται αυτό που της προσφέρεται, αλλά και αν ακόμη την απειλήσης με τιμωρίαν, και αν ακόμη με ο,τιδήποτε άλλο παραμένει αναίσθητος».[107] (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Και συμπληρώνει ο άγιος Επιφάνιος:

«Χείρων γαρ η κακοπιστία της απιστίας. η μεν γαρ απιστία πίστιν λαμβάνουσα διορθωθήσεται· η δε κακοπιστία ακατόρθωτος, δυσχερώς σωζομένη, μη τι αν άρα το χάρισμα άνωθεν επιφοιτήση»[108] (Αγίου Επιφανίου).

Από το βιβλίο του πατρός Μαξίμου

"Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΘΕΝ 1983, 2013"

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

79. «Όρα του δεσπότου την φιλανθρωπίαν, ότι και εν τοις υστέροις χρόνοις πως του των βροτών γένους κήδεται και ελεεί, ότι ουδέ τότε χωρίς προφητών ημάς καταλιμπάνει, αλλά πέμψει αυτούς προς διδαχήν ημών και πληροφορίαν και επιστροφήν της του αντικειμένου παρουσίας...». (Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)

80. (Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας Τόμος Ζ’, σελ. 385)

81. (Η Μετάστασις του Αγίου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου - 26 Σεπτεμβρίου. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας Τόμος Θ’, σελ. 622-623)

82. (Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας Τόμος Δ’, σελ. 614)

83. (Αγίου Κυρίλλου, ΕΠΕ 2, 138)

84. (Ανθίμου Ιεροσολύμων, Ερμηνείαν εις την Ιεράν Αποκάλυψιν, σελ. 104-105, Εκδόσεις Ρηγόπουλου)

85. «Ακούσας, φασίν, ο Πέτρος, ότι θανείται υπέρ Χριστού, είπεν, ότι και Ιωάννης τι; ου θανείται και αυτός; Ο δε Χριστός ουκ απηγόρευσε μεν τούτο (πας γαρ ο γεννηθείς, και θανείται), είπε δε το, “Εάν θέλω αυτόν μένειν·” τουτέστι, Ζην άχρι της του κόσμου συντελείας, και τότε μαρτυρήσαι περί εμού. Όθεν και φασι ζην αυτόν, υπό δε του Αντιχρίστου μέλλειν αναιρεθήναι, συν τω Ηλία κηρύττοντα τον Χριστόν. Ει δε και μνήμα αυτού δείκνυνται, τι τούτο; Ζων μεν γαρ εισήλθεν εν αυτώ, είτα μετέστη, ώσπερ και Ενώχ και Ηλίας. Ανατρέπει τοίνυν ο ευαγγελιστής την ψευδή δόξαν των οιομένων, ότι ουκ αποθνήσκει ο μαθητής ούτος, αλλ ἀθάνατος έσται. Ψευδές γαρ όντως, το αθάνατον είναι άνθρωπον. Καν γαρ Ενώχ και Ηλίας ουκ απέθανεν, αλλ ὅμως θνητοί. Ούτως ουν και ούτος, καν ουκ απέθανεν, αλλ ἀποθανεῖται. Το ουν, “Ουκ αποθνήσκει,” τουτέστιν, αθάνατος έσται, ψευδές». (Θεοφύλακτου Βουλγαρίας, Ρ.υ. 124, 316, Ερμηνεία εις τα τέσσαρα Ιερά Ευαγγέλια, Τόμος Β’, σελ. 417-418)

86. «Η μεν πρώτη αυτού παρουσία Ιωάννην τον βαπτιστήν είχε πρόδρομον, η δε δευτέρα αυτού, εν η μέλλει έρχεσθαι εν δόξη, Ενώχ και Ηλίαν και Ιωάννην τον θεολόγον αναδείξει».

(Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 283)

87. «Και ίδε εισήλθεν εν τω λόγω αυτών πάντως ο Αντίχριστος. Βασιλεύς γαρ ων κακείνος, τούτο μόνον επιζητήσοι, ο θέλει και λέγει γίνεσθαι·..., και οπόσοι δυνάμει Θεού ανταγωνιζόμενοι στώσιν, είεν αν και ταις ημέραις εκείναις νικώντες τον Αντίχριστον εν θανάτω μετά Χριστού... Δια τούτο ολίγοι οι μέλλοντες στήναι. Δια τούτο Ηλίας και Ενώχ· ουκ οίδαμεν ει και ο Θεολόγος και ευαγγελιστής, αρωγοί της ανθρωπίνης ασθενείας, και πρωτοστάται, και αθλοφόροι της υπέρ ομολογίας Χριστού νίκης». (Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Ρ.G. 99, 1033)

88. «Εισί τινες, έλεγε, των ώδε εστώτων, οι ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού. Ει μεν ουν, ως εφ ἑνός έφησεν, Έστι τις των ώδε εστώτων, ταυτό μηνύειν υπετοπήσαμεν, τω, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι τι προς σε; περί Ιωάννου του Θεολόγου ειρημένω, ως θανάτου άγευστον διαμένειν, μέχρι της Χριστού παρουσίας· ούτω γαρ ήδη τινές εκείνο των λίαν σοφών εξελάβοντο». (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ρ.G. 96, 556-557)

89. «Μαρτυρεί δε τοις ειρημένοις Ενώχ και Ηλίας και ο της βροντής υιός Ιωάννης, έτι περιόντες εν τω σώματι· και γαρ τούτους ως απαρχήν του όλου φυράματος ημών ο Δημιουργός λαβών έδειξε πάσι ως ει μη ήμαρτεν ο Αδάμ, έτι αν περιήν μετά του σώματος. Πλην και ούτοι πολυχρόνιον βίον ανύοντες γεύσονταί ποτε θανάτου, καν εν ριπή οφθαλμού. Όρα δε την δι αὐτῶν πίστιν, ως εκ των τριών προάγεται γενεών, εκ μεν των προ νόμου ληφθέντος του Ενώχ, εκ δε των μετά νόμον του Ηλία, εκ δε των μετά την χάριν του επιστηθίου των μαθητών. Ουκούν και ο Αδάμ, ει την εντολήν εφύλαττε, τούτοις αν αδιστάκτως συμπεριήν. Ότι δε περίεστιν ο παρθένος Ιωάννης, όπερ εζήτησας, ώσπερ τον Ενώχ και τον Ηλίαν παράδοσις μαρτυρεί, ούτω και τούτον. Και το εν τοις Ευαγγελίοις δε ειρημένον εις τον αυτόν ημάς νουν έλκει. Είπε μεν γαρ ο Χριστός τον τρόπον του θανάτου, ον έμελλεν υπέρ αυτού αποθνήσκειν ο Πέτρος· ο δε Πέτρος τον οικείον θάνατον ακούσας ευθύς επερωτά περί του ευαγγελιστού Ιωάννου, δήλον κακείνου ουκ άλλο τι αλλ ἤ τον τρόπον του θανάτου αυτού μαθείν επιζητών, Ούτος δε τι; ου γαρ άλλο μεν ήκουε παρά του Σωτήρος περί αυτού, εις άλλο δε τι ανακόλουθον την ερώτησιν μετήγεν, ώσπερ παρορών και παρά φαύλον ποιούμενος την του διδασκάλου περί αυτού προφητείαν. Της δε του Πέτρου ερωτήσεως περί του θανάτου, ον έμελλεν αποθνήσκειν ο Ιωάννης, επερω-τώντος, και του Σωτήρος ειπόντος, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Πως ουχί την μέχρι της παρουσίας αυτού διαμονήν η αλήθεια προλέγει; διο και ο εν αγίοις Κύριλλος το Ακολούθει μοι περί του θανάτου του αγίου Πέτρου ειρήσθαι τω Σωτήρι εκδέχεται. Το δε, ότι Εξήλθεν ο λόγος ούτος εις τους μαθητάς, ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει και τα εξής ου μόνον ουδέν μάχεται, αλλά και συνάδει. Ου γαρ τις αυτόν αθάνατον είναί φησιν, αλλά διαμένειν μετά Ενώχ και Ηλία μέχρι της δευτέρας του Δεσπότου παρουσίας· ο και μαθητής αυτός βεβαιών φησιν, ότι ουκ είπε δε αυτώ ο Ιησούς ότι ουκ αποθνήσκει, αλλ, εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε; Και φανερόν ότι το μεν αθάνατον είναι ανέτρεψε, το δε μένειν έως της παρουσίας εβεβαίωσεν. Ει δε ο Παμφίλου Ευσέβιος, την εκκλησιαστικήν γράφων Ιστορίαν και τους χρόνους αυτού, καθ οὕς εβίωσεν, αριθμητούς έθετο, και ως μέχρι των Τραϊανού χρόνων διήρκεσεν, ουδέν μαχόμενον, καν δοκή, λέγει. Εκείνο γαρ έκαστος κατά νουν λαμβανέτω, ως οι του Ενώχ κατάδηλοι χρόνοι, και όσα έτη εν τω κόσμω εβίω, σαφώς· η θεία Γραφή παραδίδωσιν· αλλ οὐ δια τούτο την μετά σώματος αρνήσεταί τις του δικαίου μετάθεσιν. Ταύτη τη δόξη συνάδουσι και αι πράξεις του ηγαπημένου Ιωάννου και ο βίος, ας ουκ ολίγοι προφέρουσι. Κατατεθείς γαρ, φασί, κατά την αυτού εκείνου προτροπήν εν τινι τόπω, ζητηθείς αιφνίδιον ουχ ευρίσκετο, αλλά μόνον το αγίασμα βρύον εξ αυτού του τόπου εν ω προς βραχείαν ροπήν ετέθη· αφ οὗ πάντες, ως πηγήν αγιασμού, το άγιον εκείνο μύρον αρυόμεθα». (Μεγάλου Φωτίου, Ρ.G. 103, 985-988)

90. (Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, Η Δευτέρα Παρουσία, σελ. 53)

91.«Και γαρ και ο Ηλίας ήξει τότε τους πιστούς ασφαλιζόμενος. Και τούτο ο Χριστός φησίν, “Ηλίας έρχεται, και αποκαταστήσει πάντα”. Δια τούτο είρηται περί Ιωάννου το, “εν δυνάμει και πνεύματι Ηλίου”. Ούτε γαρ σημεία ειργάσατο, καθάπερ Ηλίας, ούτε θαύματα· “Ιωάννης μεν” γαρ, φησί, “σημείον εποίησεν ουδέν· πάντα δε, όσα είπεν Ιωάννης περί τούτου, αληθή ην”. Πως ουν “εν δυνάμει και πνεύματι Ηλίου;” Τουτέστι, την αυτήν αναλήψεται διακονίαν. Καθάπερ ούτος πρόδρομος της προτέρας παρουσίας, ούτω κακείνος πρόδρομος της δευτέρας και ενδόξου αυτού παρουσίας, και εις τούτο φυλάττεται. Μη τοίνυν δείσωμεν...» (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 23, 72)

92. (Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, Η Δευτέρα Παρουσία, σελ. 53)

93. (Ο Άγιος Ανδρέας Καισαρείας (Ρ.G. 106, 340 ε)

94. (Μεγάλου Φωτίου, Ρ.G. 103, 988 Β)

95. (Ο Άγιος Ιππόλυτος (ΒΕΠΕΣ 6, 278)

96. (Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, «Πατροκοσμάς», σελ. 39)

97. (Προφητεία Αγίου Νείλου. Πιστόν αντίγραφον από το Βιβλίον «Ευαγγελικός Κήπος», της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου)

98. (Δ. Παναγόπουλου, «Άγιοι και Σοφοί περί των μελλόντων να συμβώσι», Προφητεία Αββά Μωϋσέως, σελ. 6).

99. «Αλλά ζητούμεν της παρουσίας ημέτερον σημείον, εκκλησιαστικόν ζητούμεν οι εκκλησιαστικοί. ο δε Σωτήρ φησι· “και τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί, και αλλήλους παραδώσουσι, και μισήσουσιν αλλήλους”. Εάν ακούσης, ότι επίσκοποι κατά επισκόπων, και κληρικοί κατά κληρικών, και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων έρχονται, μη ταραχθής· προγέγραπται γαρ». (Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, ΕΠΕ 2, 130)

100. (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 11 Α’, 10)

101. «Πριν δε ταύτα γίνωσι, θ ἀποστείλῃ ο Κύριος Ηλίαν τον Θεσβίτην και τον Ενώχ, ως εύσπλαχνος, δια να παρακινήσωσιν εις την ευσέβειαν το γένος των ανθρώπων, και κηρύξωσι παρρησία την θεογνωσίαν εις πάντας τους ανθρώπους, δια να μη πιστεύσωσιν εις τον Τύραννον ένεκα φόβου, και θέλουσι κράζει και λέγει. Πλάνος είναι, ω άνθρωποι, ας μη πιστεύση κανείς εις αυτόν παντελώς, μηδέ να υπακούση εις τον θεομάχον». (Οσίου Εφραίμ του Σύρου, Τόμος Δ’, σελ. 125, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσ/νίκη 1992)

102. «Αποσταλήσεται δε Ενώχ και Ηλίας ο Θεσβίτης και επιστρέψουσι καρδίας πατέρων επί τέκνα, τουτέστι την συναγωγήν επί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και το των αποστόλων κήρυγμα, και υπ αυτού αναιρεθήσονται...». (Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Ρ.G. 94, 1217)

103. «Και γαρ και ο Ηλίας ήξει τότε τους πιστούς ασφαλιζόμενος. Και τούτο ο Χριστός φησίν, “Ηλίας έρχεται, και αποκαταστήσει πάντα” (Μαρκ. θ’, 12)... Καθάπερ ούτος πρόδρομος της προτέρας παρουσίας, ούτω κακείνος πρόδρομος της δευτέρας και ενδόξου αυτού παρουσίας, και εις τούτο φυλάττεται. Μη τοίνυν δείσωμεν...». (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 23, 72)

104. (Αγίου Ιππολύτου, ΒΕΠΕΣ 6, 284)

105. (Αγίου Ιωάννου Ξιφιλίνου, Ρ.G. 120, 1248)

106. (Πρακτικά Ζ’ Οικ. Συνόδου Β’ Τόμος, σελ. 733)

107. «Τίνος ένεκεν ουκ εξέλυσεν αυτών την δύναμιν; ούτω γαρ αν επίστευσαν. Παραλελυμένον εθεράπευσε, και ουκ επίστευσαν, αλλά μυρία ειργάσατο, και εν αυτώ δε τω πάθει έρριψεν αυτούς υπτίους, και εσκότωσεν αυτών τας όψεις, και ουκ επίστευσαν, και πως αν επίστευσαν, ει την δύναμιν αυτών εξέλυσε; Ψυχής γαρ απεγνωκυίας χείρον ουδέν, καν σημεία ίδη, καν τέρατα, μένει την αυτήν αναισχυντίαν έχουσα· και γαρ ο Φαραώ, μυρίας δεχόμενος πληγάς, ότε εκολάζετο μόνο, εσωφρονίζετο, και μέχρι της εσχάτης ημέρας τοιούτος έμεινε, διώκων ους απέλυσε. Δια τούτο άνω και κάτω ο Παύλός φησι· “Μη σκληρυνθή τις εξ υμών απάτη της αμαρτίας”. Καθάπερ γαρ οι στύλοι του σώματος νεκρούνται λοιπόν, και ουδεμίαν αίσθησιν έχουσιν, ούτω και ψυχή, όταν πολλοίς κατασχεθή πάθεσι, νεκρούται προς την αρετήν. Καν ετιούν προσενέγκης, ου λαμβάνει του πράγματος αίσθησιν, αλλά καν κόλασιν, καν οτιούν απειλήσης, ανάλγητος μένει».

(Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 14, 18)

108. (Αγίου Επιφανίου, Ρ.G. 43, 32)

ΠΗΓΗ: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/07/blog-post_4147.html

Ακούμε συνεχώς πως με τα νομοσχέδια και τους νόμους, οι οποίοι σωρηδόν ψηφίζονται και επιβάλλονται τώρα τελευταία, συμμορφωνόμαστε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Θα κάνουμε τα πάντα, λένε οι πολιτικοί μας, για να μη βγούμε έξω από τα πλαίσια που μας έθεσαν οι εταίροι μας και να μη χάσουμε τις επόμενες δόσεις. 
Στον Μολώχ λοιπόν της Ευρώπης, της γηραιάς αυτής πόρνης και μοιχαλίδας, που επ΄εσχάτων των ημερών αρνήθηκε τον Χριστό και αγκάλιασε τον Μωάμεθ, τα θυσιάζουν όλα και προσκυνάνε και δουλικά φέρονται τα "παιδάκια" που μας κυβερνάνε. 
Ας πεθάνει κόσμος, δεν τους πειράζει, ας σβήσουν οικογένειες, δεν νοιάζονται, ας μείνουν ακατοίκητα σπίτια, τα δικά τους νάναι καλά, ας ξοφλήσει η τρίτη ηλικία, αυτοί να μακροημερεύουν, ας αυξηθούν οι άνεργοι, αυτοί να μη χάσουν τις μίζες τους, ας αυτοκτονήσουν κι άλλοι, πολλοί, αδιάφορο, πόσοι, δεν τους αγγίζει αυτούς κανένας πόνος, ας κλείσουν νοσοκομεία, σχολεία, αυτοί θα στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, ας βάλουν λουκέτο καταστήματα, το δικό τους κομματικό μικρομάγαζο να συνεχίζει να επιδοτείται από τον κρατικό κορβανά, ας πεταχτούν στο δρόμο νοικοκυριά, ας βγούν στο πεζοδρόμιο οι ελληνίδες, αρκεί να πετύχουμε τους στόχους που θέλει η Ευρώπη. 
Δεν νοιάζονται, δεν πονάνε, δεν αγωνιούν, δεν αγχώνονται καθημερινά. Αυτοί ζούνε καλά. Δεν τους έχει αγγίξει η κρίση. 
Και σε όλα αυτά τα δάκρυα και τα κλάματα, αφού έχουν εξασφαλίσει ότι δεν θα πληρώσουν τα κόμματά τους που χρωστάνε, δεν θα χρεωκοπήσουν οι τράπεζες που τους δανείζουν, δεν θα κλείσουν τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν, δεν θα δικασθούν οι ίδιοι και οι φίλοι τους λόγω παραγραφής για τα σκάνδαλά τους, αυτοί λοιπόν οι προβατόσχημοι λύκοι, οι εκπαιδευμένοι στο εξωτερικό ολετήρες, που μισούν το γένος μας, οι υπαλληλίσκοι των μυστικών υπηρεσιών των ξένων, επικαλούνται την Ευρώπη. 
Ποιά Ευρώπη; Αυτή που μας ξεγέλασε με τις επιδοτήσεις και χάσαμε την πρωτογενή παραγωγή μας, που μας χάρισε δήθεν τους ολυμπιακούς, όχι στα 100 χρόνια, αλλά μετά, και γονατίσαμε τελείως, η Ευρώπη των τοκογλύφων και των τραπεζιτών, των ομοφυλοφίλων και αιρετικών, των παιδοφίλων και κτηνοβατών, η Ευρώπη, η μουσουλμανική εταίρα και της γερμανικής μονοκρατορίας η ερωτική σύντροφος, η γηραιά ήπειρος, η γηρασμένη εν αμαρτίαις, η φόνισσα της Σερβίας... Η Ευρώπη των προληπτικών χτυπημάτων, η φιλοαλβανική Ευρώπη, η νατοϊκή και αποκρουστική Ευρώπη της σωματεμπορίας, των ναρκωτικών, της μαφίας και της Μασονίας, η Ευρώπη των στοών και των λεσχών, η άρρωστη αυτή Ευρώπη, αυτή που μας φόρτωσε τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, δεν μας είναι ευπρόσδεκτη. Μόνο θάνατο μπορεί να μας φέρει. 
Αυτή λοιπόν η Ευρώπη δεν θα μας καταργήσει τώρα και την Κυριακή. Δε θα αλλοιώσει και την οικογενειακή μας παράδοση. Δε θα νικήσουν το μάτι του Δαβίδ, δηλ. το άστρο της Μοσάντ και το μισοφέγγαρο του Ερντογάν, που διαφεντεύουν στην Ευρώπη, τον Σταυρό του Πατροκοσμά και του Ρήγα Φερραίου. Δεν τη θέλουμε αυτή την Ευρώπη! Θέλουμε την Πατρίδα μας πίσω. 
Έχουμε αγριέψει. Έτσι πρέπει. Επιτέλους! Όσοι ψηφίσουν την κατάργηση της Κυριακής Αργίας θα επισημανθούν ονομαστικά και θα εκτεθούν δημόσια και θα απορριφθούν από το χριστεπώνυμο πλήθος, έστω και αν η υπνώττουσα εκκλησιαστική διοίκηση δεν αντιδράσει. Εμείς δεν θα πούμε ούτε «καλημέρα» ούτε «χαίρετε», καμμιά χειραψία και φιλοφρόνηση δε θα προσφέρουμε στους θεομάχους και εκκλησιομάχους. Τέλεια αποστροφή αξίζει σε όσους καταπατήσουν την Εντολή του Κυρίου. Μαζί με τους αιρετικούς και τους σχισματικούς, θα είναι κι αυτοί. Ασφαλώς ούτε κατά διάνοια δεν θα ψηφίσει ελληνικό και ορθόδοξο χέρι τους βουλευτές αυτούς.
Σε κάθε περιοχή ιερείς του λαού και λαϊκοί πιστοί άνθρωποι θα ενημερώσουν τον λαό του Θεού ποιά ανθρωπάκια υπέκυψαν στην κομματική πειθαρχία και ψήφισαν όλα τα παραπάνω και αυτό το τελευταίο όνειδος του Υπουργείου Ανάπτυξης. Τώρα θα πληρώσουν αναδρομικά για όλα. 
Το επιχείρημά τους ότι η κατάργηση της Κυριακής είναι σε προαιρετική βάση, είναι έωλο, γιατί βάζει την ιδέα της ανθρωποφαγίας μεταξύ των καταστηματαρχών και κάνει απάνθρωπο τον ανταγωνισμό. Δεν πιστεύουμε ούτε καν στις καλές τους προθέσεις. Ιδού ένα σενάριο, πιθανό και ενδεχόμενο: Τα καταστήματα κάτω των 250 τ.μ. είναι ελεύθερα όλες τις Κυριακές, λένε...Λοιπόν όλοι οι εν Ελλάδι Εβραίοι έμποροι και οι αλλογενείς λαθραίοι ιδρύουν τέτοιου είδους μικροκαταστήματα, κρυφοθυγατρικά εταιρειών κλπ και πετάνε εκτός τα ελληνικά. Νομίζουμε ότι δεν θα πάνε οι αγουροξυπνημένοι τις Κυριακές μετά τη νυχτερινή μέχρι πρωϊας διασκέδαση του Σαββάτου μικροαστοί δικοί μας να αγοράσουν; Ασφαλώς ναί. Οι πονηροί Εβραίοι θα αναπληρώσουν το χαμένο Σάββατό τους, οι μουσουλμάνοι τη χαμένη Παρασκευή τους και μείς τα κορόϊδα θα χάνουμε σταδιακά και οικονομία και θρησκεία. 
Όταν πριν από λίγο καιρό είχε ακουστεί ότι οι μνημονιακοί πολιτικοί που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τόσο κακό στην Πατρίδα είτε απο ανικανότητα είτε από σκοπιμότητα δεν θάπρεπε ποτέ με την ψήφο μας να ξαναπεράσουν το κατώφλι της ελληνικής Βουλής αυτό κρίθηκε τότε υπερβολικό. Φαίνεται όμως ότι ήταν πολύ λίγο. Τώρα με την κρυφή μεθόδευση της κατάργησης της Κυριακής αργίας από τα δύο μνημονιακά κόμματα εν μέσω θέρους και κατ΄απαίτηση προφανέστατα του εβραϊκού κατεστημένου στην Αμερική και την Ελλάδα, νομίζουμε ότι πρέπει να κλείσει ο δρόμος και προς την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι δυνατόν έλληνες βαπτισμένοι ορθόδοξοι να επιχειρήσουν τέτοια ασέβεια κατά του θείου νόμου και της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης και να παραμείνουν στην ίδια, την όποια υποτιθέμενη σχέση είχαν, όπως και νάταν αυτή δομημένη, με την Εκκλησία και το Ναό. Πολύ πριν θα έπρεπε να είχαν μπεί τα επιτίμια της ακοινωνησίας και του μικρού αφορισμού για την ενοχή τους στην υπόθεση της φτωχοποίησης και των αυτοκτονιών. Τώρα όμως το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο. 
Πρέπει η Εκκλησία, της ενόχου σιωπής δυστυχώς - έστω και τώρα - με όση δύναμη έχει απομείνει στα πνευμόνια κάποιων ιεραρχών, να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των αρχιτεκτόνων του ανοσιουργήματος και δημόσια να εκφρασθεί εκκλησιαστικά θέτοντας αυτούς εκτός του ποιμνίου της. Διαφορετικά θα αναλάβουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί και θα γίνουν φρουροί της πίστεως και δεν θα υπάρξει πλέον δοξολογία και ορκωμοσία με προδότες της παραδόσεως και του αίματος των αγίων. Κλειστές οι πόρτες των ναών στους βέβηλους. Το ίδιο επιτίμιο πρέπει να επιβληθεί και σε όσους από ασυγχώρητη πλέον και βλακώδη εμμονή στηρίξουν και ψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και άλλα που από ιδεολογία δεν σέβονται την Εκκλησία. 
Τέλος καλούνται οι καταστηματάρχες, οι οποίοι ήδη διαφωνούν κάθετα με το μέτρο, να υψώσουν φωνές και προειδοποιήσεις, οι δε κληρικοί της Ελλάδος, να διατρανώσουν την αντισυνταγματικότητα του εν λόγω νομοσχεδίου, διότι το ελληνικό σύνταγμα προστατεύει τους ιερούς κανόνες, μέσα στους οποίους περιλαμβάνεται και η αργία της Κυριακής και να επιβάλλουν τα πνευματικά επιτίμια στους καταπατητές της πίστεως. 
Όλοι δε οι πιστοί με κορυφαίους τους Μητροπολίτες να εισβάλουν στη Βουλή την ημέρα της συζήτησης και να απαιτήσουν την ανατροπή του Νομοσχεδίου ή να θυροκολλήσουν, αν δεν μπορέσουν να καταθέσουν, έγγραφο αφορισμό σε όσους το ψηφίσουν, στη μνήμη του Μεγάλου Διδάχου των Σκλάβων αγίου Κοσμά του Αιτωλού. 
«Γεννήματα εχιδνών», πολιτικοί των Μνημονίων, της Μπίλντεμπεργκ και της Νέας Τάξης «ήγγικεν» πλέον η Ώρα της οργής του Θεού και του λαού!!!!!!!!!

ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;

Ακούμε συνεχώς πως με τα νομοσχέδια και τους νόμους, οι οποίοι σωρηδόν ψηφίζονται και επιβάλλονται τώρα τελευταία, συμμορφωνόμαστε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Θα κάνουμε τα πάντα, λένε οι πολιτικοί μας, για να μη βγούμε έξω από τα πλαίσια που μας έθεσαν οι εταίροι μας και να μη χάσουμε τις επόμενες δόσεις. 
Στον Μολώχ λοιπόν της Ευρώπης, της γηραιάς αυτής πόρνης και μοιχαλίδας, που επ΄εσχάτων των ημερών αρνήθηκε τον Χριστό και αγκάλιασε τον Μωάμεθ, τα θυσιάζουν όλα και προσκυνάνε και δουλικά φέρονται τα "παιδάκια" που μας κυβερνάνε. 
Ας πεθάνει κόσμος, δεν τους πειράζει, ας σβήσουν οικογένειες, δεν νοιάζονται, ας μείνουν ακατοίκητα σπίτια, τα δικά τους νάναι καλά, ας ξοφλήσει η τρίτη ηλικία, αυτοί να μακροημερεύουν, ας αυξηθούν οι άνεργοι, αυτοί να μη χάσουν τις μίζες τους, ας αυτοκτονήσουν κι άλλοι, πολλοί, αδιάφορο, πόσοι, δεν τους αγγίζει αυτούς κανένας πόνος, ας κλείσουν νοσοκομεία, σχολεία, αυτοί θα στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, ας βάλουν λουκέτο καταστήματα, το δικό τους κομματικό μικρομάγαζο να συνεχίζει να επιδοτείται από τον κρατικό κορβανά, ας πεταχτούν στο δρόμο νοικοκυριά, ας βγούν στο πεζοδρόμιο οι ελληνίδες, αρκεί να πετύχουμε τους στόχους που θέλει η Ευρώπη. 
Δεν νοιάζονται, δεν πονάνε, δεν αγωνιούν, δεν αγχώνονται καθημερινά. Αυτοί ζούνε καλά. Δεν τους έχει αγγίξει η κρίση. 
Και σε όλα αυτά τα δάκρυα και τα κλάματα, αφού έχουν εξασφαλίσει ότι δεν θα πληρώσουν τα κόμματά τους που χρωστάνε, δεν θα χρεωκοπήσουν οι τράπεζες που τους δανείζουν, δεν θα κλείσουν τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν, δεν θα δικασθούν οι ίδιοι και οι φίλοι τους λόγω παραγραφής για τα σκάνδαλά τους, αυτοί λοιπόν οι προβατόσχημοι λύκοι, οι εκπαιδευμένοι στο εξωτερικό ολετήρες, που μισούν το γένος μας, οι υπαλληλίσκοι των μυστικών υπηρεσιών των ξένων, επικαλούνται την Ευρώπη. 
Ποιά Ευρώπη; Αυτή που μας ξεγέλασε με τις επιδοτήσεις και χάσαμε την πρωτογενή παραγωγή μας, που μας χάρισε δήθεν τους ολυμπιακούς, όχι στα 100 χρόνια, αλλά μετά, και γονατίσαμε τελείως, η Ευρώπη των τοκογλύφων και των τραπεζιτών, των ομοφυλοφίλων και αιρετικών, των παιδοφίλων και κτηνοβατών, η Ευρώπη, η μουσουλμανική εταίρα και της γερμανικής μονοκρατορίας η ερωτική σύντροφος, η γηραιά ήπειρος, η γηρασμένη εν αμαρτίαις, η φόνισσα της Σερβίας... Η Ευρώπη των προληπτικών χτυπημάτων, η φιλοαλβανική Ευρώπη, η νατοϊκή και αποκρουστική Ευρώπη της σωματεμπορίας, των ναρκωτικών, της μαφίας και της Μασονίας, η Ευρώπη των στοών και των λεσχών, η άρρωστη αυτή Ευρώπη, αυτή που μας φόρτωσε τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, δεν μας είναι ευπρόσδεκτη. Μόνο θάνατο μπορεί να μας φέρει. 
Αυτή λοιπόν η Ευρώπη δεν θα μας καταργήσει τώρα και την Κυριακή. Δε θα αλλοιώσει και την οικογενειακή μας παράδοση. Δε θα νικήσουν το μάτι του Δαβίδ, δηλ. το άστρο της Μοσάντ και το μισοφέγγαρο του Ερντογάν, που διαφεντεύουν στην Ευρώπη, τον Σταυρό του Πατροκοσμά και του Ρήγα Φερραίου. Δεν τη θέλουμε αυτή την Ευρώπη! Θέλουμε την Πατρίδα μας πίσω. 
Έχουμε αγριέψει. Έτσι πρέπει. Επιτέλους! Όσοι ψηφίσουν την κατάργηση της Κυριακής Αργίας θα επισημανθούν ονομαστικά και θα εκτεθούν δημόσια και θα απορριφθούν από το χριστεπώνυμο πλήθος, έστω και αν η υπνώττουσα εκκλησιαστική διοίκηση δεν αντιδράσει. Εμείς δεν θα πούμε ούτε «καλημέρα» ούτε «χαίρετε», καμμιά χειραψία και φιλοφρόνηση δε θα προσφέρουμε στους θεομάχους και εκκλησιομάχους. Τέλεια αποστροφή αξίζει σε όσους καταπατήσουν την Εντολή του Κυρίου. Μαζί με τους αιρετικούς και τους σχισματικούς, θα είναι κι αυτοί. Ασφαλώς ούτε κατά διάνοια δεν θα ψηφίσει ελληνικό και ορθόδοξο χέρι τους βουλευτές αυτούς.
Σε κάθε περιοχή ιερείς του λαού και λαϊκοί πιστοί άνθρωποι θα ενημερώσουν τον λαό του Θεού ποιά ανθρωπάκια υπέκυψαν στην κομματική πειθαρχία και ψήφισαν όλα τα παραπάνω και αυτό το τελευταίο όνειδος του Υπουργείου Ανάπτυξης. Τώρα θα πληρώσουν αναδρομικά για όλα. 
Το επιχείρημά τους ότι η κατάργηση της Κυριακής είναι σε προαιρετική βάση, είναι έωλο, γιατί βάζει την ιδέα της ανθρωποφαγίας μεταξύ των καταστηματαρχών και κάνει απάνθρωπο τον ανταγωνισμό. Δεν πιστεύουμε ούτε καν στις καλές τους προθέσεις. Ιδού ένα σενάριο, πιθανό και ενδεχόμενο: Τα καταστήματα κάτω των 250 τ.μ. είναι ελεύθερα όλες τις Κυριακές, λένε...Λοιπόν όλοι οι εν Ελλάδι Εβραίοι έμποροι και οι αλλογενείς λαθραίοι ιδρύουν τέτοιου είδους μικροκαταστήματα, κρυφοθυγατρικά εταιρειών κλπ και πετάνε εκτός τα ελληνικά. Νομίζουμε ότι δεν θα πάνε οι αγουροξυπνημένοι τις Κυριακές μετά τη νυχτερινή μέχρι πρωϊας διασκέδαση του Σαββάτου μικροαστοί δικοί μας να αγοράσουν; Ασφαλώς ναί. Οι πονηροί Εβραίοι θα αναπληρώσουν το χαμένο Σάββατό τους, οι μουσουλμάνοι τη χαμένη Παρασκευή τους και μείς τα κορόϊδα θα χάνουμε σταδιακά και οικονομία και θρησκεία. 
Όταν πριν από λίγο καιρό είχε ακουστεί ότι οι μνημονιακοί πολιτικοί που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τόσο κακό στην Πατρίδα είτε απο ανικανότητα είτε από σκοπιμότητα δεν θάπρεπε ποτέ με την ψήφο μας να ξαναπεράσουν το κατώφλι της ελληνικής Βουλής αυτό κρίθηκε τότε υπερβολικό. Φαίνεται όμως ότι ήταν πολύ λίγο. Τώρα με την κρυφή μεθόδευση της κατάργησης της Κυριακής αργίας από τα δύο μνημονιακά κόμματα εν μέσω θέρους και κατ΄απαίτηση προφανέστατα του εβραϊκού κατεστημένου στην Αμερική και την Ελλάδα, νομίζουμε ότι πρέπει να κλείσει ο δρόμος και προς την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι δυνατόν έλληνες βαπτισμένοι ορθόδοξοι να επιχειρήσουν τέτοια ασέβεια κατά του θείου νόμου και της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης και να παραμείνουν στην ίδια, την όποια υποτιθέμενη σχέση είχαν, όπως και νάταν αυτή δομημένη, με την Εκκλησία και το Ναό. Πολύ πριν θα έπρεπε να είχαν μπεί τα επιτίμια της ακοινωνησίας και του μικρού αφορισμού για την ενοχή τους στην υπόθεση της φτωχοποίησης και των αυτοκτονιών. Τώρα όμως το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο. 
Πρέπει η Εκκλησία, της ενόχου σιωπής δυστυχώς - έστω και τώρα - με όση δύναμη έχει απομείνει στα πνευμόνια κάποιων ιεραρχών, να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των αρχιτεκτόνων του ανοσιουργήματος και δημόσια να εκφρασθεί εκκλησιαστικά θέτοντας αυτούς εκτός του ποιμνίου της. Διαφορετικά θα αναλάβουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί και θα γίνουν φρουροί της πίστεως και δεν θα υπάρξει πλέον δοξολογία και ορκωμοσία με προδότες της παραδόσεως και του αίματος των αγίων. Κλειστές οι πόρτες των ναών στους βέβηλους. Το ίδιο επιτίμιο πρέπει να επιβληθεί και σε όσους από ασυγχώρητη πλέον και βλακώδη εμμονή στηρίξουν και ψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και άλλα που από ιδεολογία δεν σέβονται την Εκκλησία. 
Τέλος καλούνται οι καταστηματάρχες, οι οποίοι ήδη διαφωνούν κάθετα με το μέτρο, να υψώσουν φωνές και προειδοποιήσεις, οι δε κληρικοί της Ελλάδος, να διατρανώσουν την αντισυνταγματικότητα του εν λόγω νομοσχεδίου, διότι το ελληνικό σύνταγμα προστατεύει τους ιερούς κανόνες, μέσα στους οποίους περιλαμβάνεται και η αργία της Κυριακής και να επιβάλλουν τα πνευματικά επιτίμια στους καταπατητές της πίστεως. 
Όλοι δε οι πιστοί με κορυφαίους τους Μητροπολίτες να εισβάλουν στη Βουλή την ημέρα της συζήτησης και να απαιτήσουν την ανατροπή του Νομοσχεδίου ή να θυροκολλήσουν, αν δεν μπορέσουν να καταθέσουν, έγγραφο αφορισμό σε όσους το ψηφίσουν, στη μνήμη του Μεγάλου Διδάχου των Σκλάβων αγίου Κοσμά του Αιτωλού. 
«Γεννήματα εχιδνών», πολιτικοί των Μνημονίων, της Μπίλντεμπεργκ και της Νέας Τάξης «ήγγικεν» πλέον η Ώρα της οργής του Θεού και του λαού!!!!!!!!!

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Φθιώτιδος για την αργία της Κυριακής

Ἐν Λαμίᾳ τῇ 20η Ἰουνίου 2013
ΕΓΚΥΚΛΙΟC 170
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Πρός
τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.
Μέσα στή γενική ἰσοπέδωση ἀξιῶν καί ἰδανικῶν, πού οἱ σοφοί ἐγκέφαλοι τῆς Νέας Ἐποχῆς ἔχουν ἐπινοήσει καί στό πρόγραμμα ἀποχριστιανοποίησεως τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου κοινωνίας ἐντάσσεται καί ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας μέ τό πρόσχημα βέβαια τῆς προσπάθειας τονώσεως τῆς ἀνταγωνιστικότητος, τῆς αὐξήσεως τῆς ἀπασχολήσεως καί τῆς κινήσεως τῶν ἐμπορικῶν ἐπιχειρήσεων.
Ὅλοι ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι εἶναι σέ ἐφαρμογή ἐπιχείρηση νά μή μείνει τίποτε ὄρθιο γιά νά οἰκοδομηθεῖ ἀπό τήν ἀρχή μία καινούργια κοινωνία μέ βασικούς πόλους τήν πανθρησκεία καί τήν παγκοσμιοποίηση.

Ἡ πολεμική κατά τῆς Κυριακῆς ἀργίας ἔχει μακρά ἱστορία. Ἡ προσπάθεια ἀλλοτριώσεως τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου εἶναι παγκόσμιο φαινόμενο. Οἱ ἀντίθεες δυνάμεις σέ ὅλα τά μέρη τῆς γῆς έχουν κηρύξει ὕπουλο πόλεμο κατά τῆς Κυριακῆς ἀργίας, διότι τήν θεωροῦν ἀνατρεπτική τῶν σχεδίων τους.
Αὐτός ὁ ἀκήρυκτος πόλεμος φωτός καί σκότους ἔχει στόχο τήν Κυριακή, γιατί αὐτή ἡ ἡμέρα ἁγιάζει καί ἐνισχύει τήν πίστη. Ὑπέρ αὐτῆς ἀγωνίσθηκαν οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες μέχρι σήμερα, μέ κορυφαῖο τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος στά μαῦρα χρόνια τῆς δουλείας ἀγωνίσθηκε νά μεταθέσει τά παζάρια ἀπό τήν Κυριακή σέ ἄλλη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, γιά νά ἐκκλησιάζονται οἱ πιστοί καί νά μή βεβηλώνουν μέ τό ἐμπόριο τήν ἁγία ἡμέρα τοῦ Κυρίου.
Κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση τοῦ 1789 εἶχαν φθάσει οἱ ἄνομοι στό σημεῖο γιά ἕνα διάστημα νά καταργήσουν τήν Κυριακή καί ὡς ἡμέρα ἀργίας, νά καθιερώσουν τήν Δευτέρα, τήν ὁποία μάλιστα εἰρωνικά ὀνόμασαν «Ἁγία Δευτέρα».
Σήμερα ἐξακολουθεῖ νά ἰσχύει ἡ Διεθνής σύμβαση τοῦ 1975 πού ἀπαγορεύει αὐστηρά τήν ἐργασία τῶν ἐμπορικῶν ἐπιχειρήσεων τίς Κυριακές.
Ἀπό τό 1992 ὅμως ἔχουν ἀρχίσει μάχη γιά τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καί ὅπως φαίνεται ἔχουν ἰσχυρούς ὑποστηρικτές, παρ' ὅτι ὁ ἐμπορικός κόσμος τῆς πατρίδος μας ὁμοφώνως ἀντιδρᾶ καί τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀπορρίπτει κάθε ἰδέα καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας.
Ἡ Κυριακή εἶναι ἡμέρα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.
Τήν Κυριακή ἔλαβαν χώρα τά μεγάλα γεγονότα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Τήν Κυριακή ἔγινε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιά τήν ὁποία ψάλλομε: «Αὕτη ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν σαββάτων, ἡ βασιλίς καί κυρία, ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις ἐστί πανηγύρεων...».
Τήν Κυριακή ἔγινε ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τό ὑπερώον τῆς Ἱερουσαλήμ ἐπί τούς Μαθητάς καί Ἀποστόλους.
Τήν Κυριακή ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στή νῆσο Πάτμο εἶδε τό ὅραμα καί ἔγραψε τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. «ἐγενόμην ἐν τῆ νήσω τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐγενόμην ἐν πνεύματι ἐν τῇ κυριακῇ ἡμέρα, καί ἤκουσα φωνήν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος λεγούσης• Ὅ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον καί πέμψον ταῖς ἑπτά ἐκκλησίαις...» (Ἀπ. Ἰω. 1.10).
Τήν Κυριακή συνείρχοντο οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ἀπεφάσιζαν γιά τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας.
Παλαιότερα τήν Κυριακή ἐτελοῦντο οἱ Γάμοι τῶν πιστῶν καί οἱ Βαπτίσεις τῶν νηπίων, οἱ χειροτονίες τῶν Διακόνων, Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων.
Ὅλα τά ἱερά καί ἅγια ἐτελοῦντο τήν Κυριακή, γιατί ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς δευτέρας δημιουργίας, εἶναι ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἡμέρα ἁγιασμένη, εὐλογημένη, δεδοξασμένη.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος στή μανία ἀποδομήσεως τῆς κοινωνίας ἀπό τίς πανανθρώπινες ἀξίες καί τά στηρίγματα, πού τήν συγκρατοῦν στήν πορεία της ἐπιδιώκει νά καταργήσει τήν Κυριακή ἀπό τή ζωή μας, νά μᾶς ἀποξενώσει ἀπό τά νοήματά της, νά τήν κάνει, ὅπως εἶναι ὅλες οἱ ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος, νά τήν ἀποξενώσει ἀπό τό Θεό καί νά τήν ἀφιερώσει στή λατρεία τοῦ Βάκχου, τῆς Ἀφροδίτης καί τῶν ἄλλων ψευδοθεοτήτων τῆς ἀνομίας.
Σ' αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀνατροπή δυστυχῶς συνεργοῦν καί πολλοί Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά τήν χρησιμοποιήσουν γιά τήν πνευματική τους ἐνίσχυση, τήν οἰκογενειακή τους ἑνότητα, τήν σωματική τους ἀνακούφιση, τήν καταναλώνουν σέ γλέντια, ξενύχτια καί σέ ἔργα τοῦ σκότους, μέ τά ὁποῖα αὐτοί οἱ ἴδιοι -χριστιανοί ὄντες- καταφέρουν τό χειρότερο κτύπημα στήν Κυριακή ἀργία.
Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα εἶναι ἀδιανόητη ἡ νομοθετική κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας. Σύσσωμος ὁ πιστός λαός ἀντιδρᾶ, μέ ἐπικεφαλῆς τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ὁμοσπονδία τῶν Ἐμπορικῶν Συλλόγων καί τῶν ἰδιωτικῶν Ὑπαλλήλων, οἱ ἁπλοί οἰκογενειάρχες, οἱ ἐχέφρονες πολίτες πού θέλουν νά ἔχουν τήν Κυριακή ὡς ἡμέρα σχόλης ἀφιερωμένη στό Θεό, στήν οἰκογένεια, στήν παράδοση, στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο.
Ἰδού τί λέγει μεταξύ ἄλλων ἡ Ἐθνική Συνομοσπονδία Ἑλληνικοῦ Ἐμπορίου σέ μία ἐπιστολή πού μᾶς ἀπέστειλε: «Χωρίς τήν Κυριακάτικη ἀργία χαλαρώνουν οἱ κοινωνικοί δεσμοί καί ἐνισχύεται ἡ ἀποξένωση. Τότε ὅλες οἱ μέρες θά μοιάζουν καθημερινές καί ἡ ξεχωριστή Κυριακή θά ἀντιμετωπίζεται τό ἴδιο. Ἡ Κυριακάτικη ἀργία ἐπιβάλλεται νά παραμείνει κανόνας καί ὄχι νά γίνει ἐξαίρεση».
Ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας ἀκούγονται πολλές φωνές. Τήν κατάργησή της καταδικάζουν ὅλα τά μέλη τῆς ΕΣΕΕ μέ τίς 14 περιφερειακές ὁμοσπονδίες τοῦ ἑλληνικοῦ ἐμπορίου καί τούς 288 τοπικούς ἐμπορικούς συλλόγους σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σχεδόν ὅλοι οἱ φορεῖς τῆς ἀγορᾶς.
Τότε γιά ποιούς θά λειτουργεῖ ἡ ἀγορά τίς Κυριακές, ἀφοῦ ἐκεῖνοι πού ζοῦν μέσα σ' αὐτή μέ πολλά ἐπιχειρήματα ἀρνοῦνται;
Ποιούς θά ἐξυπηρετεῖ τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων ἀφοῦ οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποί τους, πού ζοῦν ἀπό αὐτά καί εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή τους δέν συμφωνοῦν;
Γιά τούς τουρίστες καί τούς μετανάστες θά ἰσοπεδωθοῦν προαιώνιες ἀρχές τῆς πατρίδος μας;
Δέν θά ἀφήσουμε τίποτε ὄρθιο σέ αὐτόν τόν μαρτυρικό καί αἱματοβαμμένο τόπο;
Ἀδελφοί μου.
Τέτοιου εἴδους ἐπιθέσεις θά ἔχωμε τακτικά ἀπό τά συστήματα τῆς Νέας Ἐποχῆς. Μόλις τελειώνουν τό ἕνα θέμα, ἀνοίγουν τό ἄλλο. Αὐτά πού θέλουν νά καθιερώσουν εἶναι νάρκες στά θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας.
Κρατηθεῖτε ἑνωμένοι μέ τήν πίστη τῶν ἁγίων μας καί τήν παράδοση τῶν Πατέρων μας. Ἡ κρίση αὐτή κάπου θά ξεθυμάνει καί ὕστερα πάλι θά ἀναζητήσωμε τά ἐχέγγυα ζωῆς, προόδου καί πολιτισμοῦ ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ λέγει στόν καθένα μας: «Μή φοβοῦ• ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων, καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου» (Ἀπ. Ἰω. 1,18).
Ἀδελφοί μου.
Πρῶτοι ἐμεῖς νά σεβασθοῦμε τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Νά τήν ἁγιάσουμε μέ τόν ἐκκλησιασμό, τήν ἐξάσκηση τῆς ἀγάπης καί τήν ἐνίσχυση τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν.
Σᾶς εὔχομαι πλουσία τήν παρά Θεοῦ ἐνίσχυση γιά τήν μαρτυρία τῆς πίστεως καί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Π: Εμείς οι πολιτικοί είμαστε εκλεγμένοι από το λαό, εσείς οι κληρικοί όχι!

Κ: Και σε μας υπάρχει αναγνώριση από το λαό, διότι εκτίθεται το όνομά μας προ της χειροτονίας σε δημόσια κριτική και το "άξιος" που φωνάζουν είναι η απήχηση και η ετυμηγορία του λαού. Μάλιστα κατά τόπους οι πολίτες ψηφίζουν τον παπά τους ή τον προτείνουν. Αλλά τι σημαίνει ότι οι πολιτικοί εκλέγονται. Δηλ. ψηφίζουμε και για τέσσερα χρόνια κάνουν ό,τι θέλουν ανεξέλεγκτα; Είναι δημοκρατία αυτό; Τόσα ψέματα μας έχουν πεί και τόση ανακολουθία μας έχουν σερβίρει και αυτό σημαίνει ότι έχουν ακόμη τη θετική γνώμη του κόσμου και την αναγνώριση; Γιατί δεν κάνουν δημοψηφίσματα για τα καίρια θέματα; Μας ρώτησαν αν θέλουμε ΔΝΤ, Μνημόνια και Δανειακή Σύμβαση, Μεσοπρόθεσμα κλπ.

Π: Εμείς ελεγχόμαστε από τη Βουλή.

Κ: Ποιά Βουλή; Τη Βουλή με την κομματική πειθαρχία και τα σημαδεμένα ψηφοδέλτια. Τη Βουλή με τη δαμόκλεια σπάθη της διαγραφής από πάνω σ΄ αυτούς που θα διαφωνήσουν; Τη Βουλή με τις μετακινήσεις βουλευτών και τα πισωγυρίσματα και τις κυβισθίσεις; Που χάνονται και δημιουργούνται κόμματα στο άψε σβήσε για να ξαναενταχθούν μετά πάλι στην πρώτη κομματική στρούγκα; Πως ανέχονται τόσα ψέμματα και τόσες ανακολουθίες; Βουλή , όπου βλέπουμε χάριν της σκοπιμότητας, να συγκυβερνούν ακόμη και με το διάβολο... Ας βγούν να περπατήσουν να δούν τι γνώμη έχει ο κόσμος για τη Βουλή...Ξέχασαν το κίνημα των πλατειών...

Π: Από σας τους κληρικούς δεν κόψαμε καθόλου μισθό.

Κ: Γιατί το κάνατε; Απο καλωσύνη; Από φόβο και πολιτικό κόστος το κάνατε. Δεν σας το ζητήσαμε. Και αν κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα διαπλεκόμενα υπέβαλαν τέτοιο αίτημα...Κακώς! Και είναι ντροπή που το λέτε. Δεν έπρεπε να το δεχθείτε. Αυτό σημαίνει ότι είσθε ευάλωτοι και υποχωρητικοί. Και στους κληρικούς!, Όπως και στους τραπεζίτες, στους τροϊκανούς, στους καναλάρχες, στα κόμματα, στους συμβούλους σας. Δεν σας εμπιστευόμαστε. Βγείτε πείτε το ότι δεχτήκατε πίεση. Τώρα όλοι κρινόμαστε. Αλλά μη ξεχνάτε ότι οι κληρικοί δουλεύουν πιο πολύ ίδίως τώρα με την κρίση για να καλύψουν τα κενά της ψευτοεξουσίας σας.

Π: Ασχολείστε με την πολιτική και μάλιστα από άμβωνος

Κ: Με την πολιτική μάλιστα, δηλ. με τα κοινά. Ασφαλώς. Είμαι έλληνας πολίτης και δικαιούμαι συνταγματικά να ομιλώ και να ανταλλάσσω απόψεις, να ενημερώνω τους ενορίτες μου για τους κινδύνους από τα κόμματά σας μη τυχόν και από άγνοια ξαναψηφίσουν τις επιλογές του θανάτου και της καταστροφής του έθνους μας. Δε μίλησα για τη συγκυβέρνησή σας. Μίλησα για την καταπάτηση του Νόμου του Θεού. Εμείς δεν έχουμε τηλεπαράθυρα. Και ό,τι λέμε το βγάζουμε από το Ευαγγέλιο, από την Ιερά Σύνοδο, από τη συλλογική συνείδηση και μαρτυρία του λαού και της παραδόσεώς μας κρίνοντας θέσεις και σπάνια πρόσωπα εξόχως επικίνδυνα. 

Π: Μας κατακρίνετε ότι δεν είμαστε χριστιανοί.

Κ: Σαφώς και θα έπρεπε προ πολλού να ισχύσουν οι κανόνες για το θανατηφόρο μείγμα πολιτικής που επιβάλλατε στο λαό μας. Αλλά η Εκκλησιαστική Διοίκηση έδειξε υπερβολική ανοχή. Τώρα όμως δεν πάει άλλο. Η καταπάτηση του Ευαγγελικού Νόμου είναι στοιχείο αδιαπράγματευτο, και η Εκκλησία έχει δικαίωμα να νουθετεί, αλλά και να κρίνει, να αφορίζει και να επιτιμά τα πνευματικά της τέκνα, εφόσον σφάλλουν και βλάπτουν το ποίμνιο. Η Εκκλησία είναι ο θεματοφύλακας της Αλήθειας, γιατί ο καθένας νομίζει εαυτόν ως τον καλύτερο χριστιανό και πάνω στα πράγματα μπορεί να ευθύνεται για παράδειγμα για τις χιλιάδες αυτοκτονίες.

Ἀξιότιμε κ. βουλευτά,

ἀνήκετε στά μέλη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, στούς πατέρες τοῦ έθνους, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται ὅτι σέ κάθε σας ἐνέργεια ἐκφράζετε τήν ταυτότητα τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καί δέν τήν περιφρονεῖτε γιά ὁποιοδήποτε τίμημα. Ταυτόχρονα ὑποτίθεται ὅτι φροντίζετε μέ εὐθύνη καί ἐπάρκεια γιά τίς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο έκλέγεσθε καί τόν ὁποῖο ὁρκίζεσθε εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος νά ὑπηρετεῖτε.

Ἐκφράζουμε τήν ἐντονη διαμαρτυρία μας, γιατί εἰσάγεται πρός ψήφιση στήν ἑλληνική βουλή νόμος, μέ τόν ὁποῖο καταργεῖται ἡ κυριακάτικη ἀργία, ἡ ὁποία ἰσχύει ἐδῶ καί 17 αἰῶνες, ἀπό τήν ἐποχή πού τήν καθιέρωσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος.

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς καλῶς ἰσχύει καί δέν ὑπάρχει κανένας λόγος νά τήν καταργήσετε.

Ἀπευθυνόμενοι σέ σᾶς,

1. Σᾶς καλοῦμε νά σεβασθεῖτε τό νόμο τοῦ Θεοῦ, πού ἐπιβάλλει τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Ἄλλωστε ὀρκίζεσθε στό σύνταγμα τοῦ ὁποίου προμετωπίδα εἶναι ἡ ἐπίκληση εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὁποία μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει πῶς πρέπει νά ζοῦμε. Σκεφθεῖτε τί θέλει ὁ Θεός καί ὄχι ἡ παγκοσμιοποίηση, πού ἀποιεροποιεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόν μετατρέπει σέ παραγωγική καί καταναλωτική μηχανή.

2. Σᾶς καλοῦμε νά σεβασθεῖτε τό κεκτημένο δικαίωμα τῶν ἐργαζομένων νά ἔχουν μία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γιά ἀνάπαυση ἀπό τά ἔργα τοῦ σώματος. Αὐτή ἡ ἡμέρα εἶναι μόνο ἡ Κυριακή, κατά τήν ὁποία μπορεῖ ὁ καθένας μας νά συνεχίσει πιό ἔντονα τά ἔργα τῆς ψυχῆς, πού συνδέονται μέ τή λατρεία καί τή φιλανθρωπία. Ἀναλογισθεῖτε ὅτι , ἄν συμβεῖ τό ἀπευκταῖο, οἱ χριστιανοί θα εἶναι οἱ μόνοι πού δεν θα ἔχουν μία ἡμέρα ἀφιερωμένη στό Θεό.

3. Σᾶς καλοῦμε νά σεβασθεῖτε τό θεσμό τῆς οἰκογένειας , πού μέ τήν κατάργηση τῆς κυριακάτικης ἀργίας ἀποδομεῖται καί ἀποδιοργανώνεται πλήρως, διότι τά μέλη της δέν θά μποροῦν οὔτε μία μέρα τήν ἑβδομάδα νά συναντῶνται καί νά νιώθουν τήν οἰκογενειακή θαλπωρή. Ἔχετε ὑπ ὄψει σας ὅτι σύμφωνα μέ τό σύνταγμα τό κράτος εἶναι ὑποχρεωμένο νά προστατεύει καί νά στηρίζει τόν οἰκογενειακό θεσμό. Ἀλλιῶς ἡ συνοχή τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας κινδυνεύει να διαρραγεῖ εἰς τό ὄνομα οἰκονομικῶν συμφερόντων.

4. Σᾶς καλοῦμε νά σεβασθεῖτε τό αἴτημα 14 περιφερειακῶν ὁμοσπονδιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ ἐμπορίου καί 288 τοπικῶν ἐμπορικῶν συλλόγων ὅλης τῆς χώρας, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νά μή καταργηθεῖ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς , γιατί μέ τήν κατάργηση τό ἐμπόριο θά παραδοθεῖ «στούς θηριώδεις μεγαλοκαρχαρίες τῶν πολυεθνικῶν». Πέρα ἀπ αὐτό δέν διερωτᾶσθε πῶς αυτός πού δέν ἔχει χρήματα γιά ἀγορές ὁποιαδήποτε ἄλλη μέρα τῆς ἑβδομάδας θά ἔχει τήν Κυριακή;; Ἡ ἀνεργία καί ἡ ἔλλειψη ρευστότητας δέν ἀντιμετωπίζονται μέ τήν κατάργηση τῆς κυριακάτικης ἀργίας. Ἐξ ἄλλου δεν μποροῦμε νά ξεχάσουμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος τοῦ γένους μας Ἁγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός χαρακτήριζε τό κέρδος τῆς Κυριακῆς «καταραμένο».

Ἀξιότιμε κ. βουλευτά,

5. Ἐάν δέν σεβασθεῖτε ὅλα τά παραπάνω και ψηφίσετε ὑπέρ τῆς καταργήσεως τῆς κυριακάτικης ἀργίας, ἡ ὁποία, ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, δεν ἀποτελεῖ θέμα οἰκονομικῆς πολιτικῆς- τήν ὁποία ἄλλωστε ὑφιστάμεθα ἀδιαμαρτύρητα ὅλα αὐτά τά χρόνια - ἀλλά στρέφεται εὐθέως ἑναντίον τῆς πίστεώς μας, σᾶς δηλώνουμε ὅτι ὡς χριστιανοί πολίτες θά σᾶς καταψηφίσουμε, καί ὡς ἄτομο καί ὡς κόμμα, στίς ἐρχόμενες Δημοτικές και Εθνικές ἐκλογές καί στίς εὐρωεκλογές ὁποτεδήποτε καί ἄν αὐτές γίνουν. Τό ἴδιο θά πράξουν καί τά χιλιάδες μέλη τῶν Σωματείων μας.

Πέραν ὅμως τούτων ἡ ἱστορία θα σᾶς καταγράψει ὡς θεομάχους και ἐκκλησιομάχους, ὡς ἡρόστρατους τῆς πίστεως καί ὡς βουλευτές καί κυβέρνηση τῆς παρακμῆς!

Τα Ὀρθόδοξα Ἱεραποστολικά Σωματεῖα :

- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΡΩΝ

- Γ.Ε.Χ.Α (Γονέων Ἕνωση Χριστιανικη Αγωγη) –τμήμα Πατρών

- ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/6F127D36.el.aspx

Οι Αγιορείτες πατέρες καλούν τους βουλευτές να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.
Η Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους εκφράζει την αντίθεσή της για το νέο νόμο που επιτρέπει τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.
Με επιστολή της στον Υπουργό Ανάπτυξης ζητάει την αναθεώρηση του άρθρου «Λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές».
Επίσης ζητά από τους βουλευτές να «αρθούν στο ύψος των περιστάσεων» και να μη επιτρέψουν την ψήφιση του νόμου.
Στην επιστολή της προς τον  Υπουργό, Ανταγωνιστιικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, κ. Κωστή Χατζηδάκη, οι Αγιορείτες πατέρες  επισημαίνουν  ότι η ημέρα της Κυριακής είναι αφιερωμένη στο Θεό και παραπέμπει στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό που ήταν κάθετα αντίθετος στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής.

Αναλυτικά η επιστολή της Ιεράς Κονότητας: 
ΚΑΡΥΑΙ  ΤΗι   2α / 15η Ιουλίου   2013

ΑΡ. ΠΡΩΤ. Φ.3/10β/2034

Εξοχώτατον
Υπουργόν Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
κύριον Κωνσταντίνον Χατζηδάκην
Χαρ. Τρικούπη 182

101 78  Αθήνας

Εξοχώτατε κύριε  Υπουργέ,

Μετά βαθυτάτης θλίψεως η Ιερά Κοινότης, αποτελουμένη εκ των Αντιπρο-σώπων των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, επληροφορήθη την κατάθε-σιν εις την Βουλήν του νομοσχεδίου «Κανόνες ρύθμισης της αγοράς προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών», με το οποίον επιτρέπεται η προαιρετικώς και υπό προϋποθέσεις λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων κατά τας Κυριακάς.

Ωστόσον, τούτο αποτελεί εν ουσιαστικόν βήμα δια την κατάργησιν της αρ-γίας της Κυριακής, η οποία εθεσπίσθη από τα βυζαντινά χρόνια και ετηρήθη από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, ως αποτέλεσμα του σεβασμού του πιστού λαού μας προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν.

Η κατάργησίς της απεφεύχθη κατά την περίοδον της τουρκοκρατίας χάρις εις τους αγώνας του μεγάλου Αγιορείτου αγίου ιερομάρτυρος και εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μεταξύ άλλων έλεγε: «Αδελφοί μου, Σας συμβουλεύω να φυλάγετε την Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη εις τον Θεόν».

Κατά την παρούσαν λίαν δυσχερή και κρίσιμον καμπήν της νεωτέρας ιστο-ρίας της χώρας ημών, κατά την οποίαν ο ελληνικός λαός έχει περισσότερον από ποτέ άλλοτε ανάγκην κοινωνικής αλληλεγγύης, πνευματικής ενισχύσεως και επιστροφής εις τας παραδόσεις και όχι αποχριστιανοποιήσεως και αποδομήσεως της κοινωνικής συνοχής, θερμώς παρακαλούμεν, Εξοχώτατε κύριε Υπουργέ, δια την πλήρη αναθεώρησιν του άρθρου «Λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές».

Ελπίζοντες ότι θα αρθήτε εις το ύψος των περιστάσεων, τόσον Υμείς προσωπικώς όσον και οι αξιότιμοι Βουλευταί του Ελληνικού Κοινοβουλίου, και ότι εν τέλει η Ορθόδοξος Παράδοσις του Ελληνικού λαού θα γίνη σεβαστή υπό της πολιτικής αυτού ηγεσίας, ευχόμεθα να έχετε την σκέπην, ευλογίαν και άνωθεν φωτισμόν της Εφόρου του  Ιεροῦ ημών Τόπου  Υπεραγίας Θεοτόκου, και διατελούμεν μετ᾽ εξόχου τιμής
Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι
των είκοσιν Ιερών Μονών του  Αγίου Όρους  Άθω.

Κοιν. Εις τους Βουλευτάς του Ελληνικού Κοινοβουλίου

Το Νομοσχέδιο για την Κατάργηση της Κυριακής Αργίας είναι :

1. αντιευαγγελικό, γιατί καταστρατηγεί την Τετάρτη Εντολή του Δεκαλόγου και την τιμήν της Κυριακής Ημέρας που αναγνωρίζεται από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη

2. αντικανονικό, γιατί οι ιεροί κανόνες επιβάλλουν επιτίμια σε όποιον δεν τιμά την Κυριακή και διδάσκει και νομοθετεί κατά παράβαση της Εντολής του Κυρίου

3. αντισυνταγματικό, γιατί το Σύνταγμα της Ορθοδόξου Ελλάδος προστατεύει τους ιερούς Κανόνες της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και τιμωρεί όσους τους παραβαίνουν

4. αντιπαραδοσιακό, γιατί επί αιώνες οι Ορθόδοξοι Έλληνες, ακόμη και επί τουρκοκρατίας, ακόμη και στη διασπορά της ξενιτειάς, μαζευόντουσαν στην Εκκλησία και στο Ναό για να λατρεύσουν το Θεό τους

5. αντιγραφικό και αντιπατερικό, διότι από την εποχή των αποστόλων και μετά, καθόλη την πατερική διαχρονία, την Κυριακή ετελείτο η Θεία Ευχαριστία και λάτρευαν τον Αληθινό Θεό οι πιστοί

6. αντιανθρώπινο και εξοντωτικό, διότι ο άνθρωπος δεν αντέχει σε συνεχή εβδομαδιαία εργασία, όπως και στο παρελθόν έχει αποδειχθεί, κατά τη Γαλλική Επανάσταση

7. αντιοικογενειακό, διότι διαλύει τη συνοχή της οικογένειας και δεν της χαρίζει τη μόνη μέρα που παραδοσιακά την είχε για τη σύναξή της γύρω από το μεσημβρινό τραπέζι

8. ανθελληνικό, διότι προτιμά τη συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά αιρετικά και πολυπολιτισμικά δρώμενα μη λαμβάνοντας υπόψη το ύφος και το ήθος και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής ψυχής

9. αντιδημοκρατικό, διότι όπως και για πολλά άλλα θέματα, έτσι και γι΄ αυτό δεν ερωτάται ο ελληνικός λαός, τη στιγμή μάλιστα που οι εμπορικοί σύλλογοι έχουν εκφρασθεί αρνητικά

10. υποκριτικό, διότι από το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή ασφαλώς δεν θα προέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, μάλλον δε το κλείσιμο από εξάντληση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα ολοκληρωθεί και το γιγάντωμα των πολυεθνικών θα επεκταθεί

11. αντιεκκλησιαστικό, διότι τις Κυριακές είναι η μέρα που συνάζεται το εκκλησιαστικό σώμα γύρω από τη Θεία Ευχαριστία και τον Επίσκοπο στο Μέγα Μυστήριο της Εκκλησίας

12. επικίνδυνο, διότι θα αυξήσει τον ανταγωνισμό στο έπακρο και θα αποθηριοποιήσει τις εργασιακές σχέσεις εισάγοντας εξευτελιστικούς όρους εργασίας και αμοιβής με τέτοια ανεργία που έχουμε

13. ύπουλο, διότι όπως και στο παρελθόν έτσι και στο μέλλον πολλά νομοσχέδια αλλάζουν, τροποποιούνται, συμπληρώνονται και δέχονται ένα πλήθος επεμβάσεων εν μια νυκτί. Παράδειγμα: οι δύο Κυριακές οι εργάσιμες, που κακώς είχαμε μέχρι τώρα, έγιναν ξαφνικά επτά! Μέχρι και η Κυριακή των Βαίων!

14. αντιλαϊκό, διότι παίζει στην κυριολεξία με τον πόνο του λαού, του οποίου έχουν σπάσει την πλάτη από τα ασήκωτα βάρη και τις φορολογίες και τώρα του πετάνε ένα ξεροκόμματο, για να του κλέψουν και την ψυχή

15. αντίχριστο και βλάσφημο, γιατί δε σέβεται την Ανάσταση του Κυρίου μας, την οποία τιμάμε 52 Κυριακές το χρόνο και τις οποίες Κυριακές τις αφήνει ελεύθερες για εργασία, δίνοντας τροφή στην ασέβεια

16. ξενόφερτο και δουλικό, διότι προτιμά να μη τα χαλάσει με τις μειονότητες και τους λαθρομετανάστες και δεν συγκινείται από την ευαισθησία και την πίστη του λαού μας

17. διχαστικό, διότι μεταθέτει στις τοπικές κοινωνίες το πρόβλημα και επιφορτίζει τις τοπικές αυτοδιοικήσεις να ρυθμίσουν τα ωράρια. Καταλαβαίνουμε τι θα γίνεται εκεί που θα διαφοροποιούνται οι γειτονικοί δήμοι ή εκεί που θα έχουμε δημάρχους που δε θα φοβούνται το Θεό και δεν θα ντρέπονται τον άνθρωπο…

18. δολοφονικό, διότι η κούραση, ο ανταγωνισμός και η επιβάρυνση δεν θα συμβάλουν στην ψυχική αποφόρτιση των Ελλήνων, με αποτέλεσμα νάχουμε αυτοκτονίες και Κυριακή.

19. ασεβές και ανιστόρητο, διότι αγνοεί τους αγώνες των αγίων που πολλοί θυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους για την Ημέρα του Κυρίου, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

20. καταστροφικό και σατανικό, διότι την Κυριακή ημέρα φροντίζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την ψυχή τους, διαβάζουν, προσεύχονται, εκκλησιάζονται, ακροώνται του θείου λόγου, αγαθοεργούν και δυστυχώς με αυτό το νομοσχέδιο διαλύονται όλα τα καλά έργα που οδηγούν στη σωτηρία

21. αντιμυστηριακό, διότι τις Κυριακές πολλοί πάνε σε μοναστήρια, εξομολογούνται, κοινωνούν, παντρεύονται και βαπτίζουν τα παιδιά τους...

22. ψευδές, διότι αυτά που λένε: σε εθελοντική βάση και μετά τη θεία λειτουργία, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ξέρουμε πως ξεκινάει κάθε μέρα και ο άλλος δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου και τη δυνατότητα για αλλαγές μέσα στη μέρα

23. άνανδρο, γιατί ενώ δεν είχαν το σθένος να τα βάλουν με την Εκκλησία και δήθεν της έκαναν χάρη που δεν έκοψαν μισθούς και συντάξεις σε κληρικούς και δεν πείραξαν την περιουσία της, ξεχνώντας το κοινωνικό της έργο, έρχονται τώρα να την χτυπήσουν πλάγια και ύπουλα

24. αντικοινοβουλευτικό, διότι ξέρουμε όλο αυτό τον τελευταίο καιρό πως ψηφίζονται εν μια νυκτί νομοσχέδια, ποια κομματική νοοτροπία και πειθαρχία απαιτείται, πως ξεπετάγονται με τη διαδικασία του επείγοντος νόμοι και αποφάσεις, αναγκάζοντας τους βουλευτές να ψηφίζουν παρά συνείδηση

25. άδικο και αισχρό, διότι έχουν αφήσει τράπεζες, κόμματα, κανάλια, συμβούλους και επιτροπές, εν μέσω κρίσεως απείραχτους, και να χρωστάνε μάλιστα, κι έρχονται τώρα ασεβώντας σε μια πανάρχαια εντολή του Θεού να παίξουν το πολιτικό τους παιγνίδι.

 «ΟΣ ΕΑΝ ΟΥΝ ΛΥΣΗ ΜΙΑΝ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΗ ΟΥΤΩΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΚΛΗΘΗΣΕΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» (Ματθ. ε΄ 18)

OI ANHΣYXHTIKEΣ EΞEΛIΞEIΣ KAI O POΛOΣ THΣ EΛΛAΔAΣ

H ραγδαία αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με την ταχεία συρρίκνωση και τη γήρανση του Δυτικού πληθυσμού, διαγράφουν
ένα ανησυχητικό μέλλον για την κοινωνική, πολιτική και οικονομική εξέλιξη της E.E.

Tι λένε οι αριθμοί, τι προβλέπουν οι δημογραφικές έρευνες, ποιον ρόλο καλείται να παίξει η Eλλάδα;

H σημερινή Eυρώπη με σταθερό και γοργό ρυθμό εισέρχεται σε μια πορεία ισλαμοποίησης η οποία εξελίσσεται ταυτόχρονα στα περισσότερα κράτη της και αποτελεί μια κοσμοϊστορικής σημασίας εξέλιξη που επηρεάζει όλες τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνιστώσες.
Ήδη από τη δεκαετία του ’70, το αυξανόμενο μεταναστευτικό ρεύμα στη Δυτική Eυρώπη είχε αρχίσει να εμπνέει ανησυχία, η οποία όμως δεν έδειξε να επηρεάζει καθόλου τις μέχρι τώρα εξελίξεις. Στην Eλλάδα, από τον Mάιο του 2009 και εντεύθεν, η πρώτη «εξέγερση» των λαθρομεταναστών μουσουλμάνων είχε ως αποτέλεσμα την κινητοποίηση της Kοινής Γνώμης σχετικά με την προβληματική αυτή κατάσταση που αντιμετωπίζει τόσο η χώρα, όσο και η Eυρώπη.
Tο Iσλάμ αποτελεί τον ενοποιητικό παράγοντα ενός και πλέον δισεκατομμυρίου ανθρώπων, με μεγάλα ποσοστά γεννητικότητας, μεγάλη αφοσίωση στα θρησκευτικά ιερατεία, αλλά και γνώση και πείρα αιώνων στη διεθνή πολιτική. Tο μέλλον της Eυρώπης, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν μπορεί να είναι άλλο από εκείνο μιας προοδευτικά αυξανόμενης έντασης μεταξύ των γηγενών κατοίκων και των εποίκων.

H Ισλαμική επέλαση

H Eλλάδα αντιμετωπίζει πλέον τα ίδια αδιέξοδα με πολλούς Eυρωπαίους εταίρους και είναι ενδιαφέρον να ειδωθούν τα προβλήματα που έχουν ήδη δημιουργηθεί και σε άλλες χώρες.
Στη Mασσαλία, το ποσοστό μουσουλμάνων ξεπερνά το 30%, με την παραλιακή ζώνη να κατοικείται τουλάχιστον κατά τα 2/3 από Bορειοαφρικανούς μετανάστες, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου, το Pότερνταμ. Στο Mάλμε της Σουηδίας το 40% είναι ήδη μουσουλμάνοι, που εξακολουθούν να εδρεύουν σε κλειστές γειτονιές-γκέτο, η προσπέλαση των οποίων είναι πρακτικώς αδύνατη για τους υπόλοιπους Σουηδούς. Aκόμα και η Mόσχα διαθέτει 1, 5 εκατ. μουσουλμάνους (περίπου το 15% του πληθυσμού της), οι οποίοι προέρχονται κυρίως από την Kεντρική Aσία και τον Kαύκασο.

Tα τελευταία 30 χρόνια, ο μουσουλμανικός πληθυσμός έχει αυξηθεί κατά 300% στην Eυρώπη (εξαιρούμενης της Pωσίας) και πολλοί ειδικοί αναμένουν μία επιπλέον 100% αύξηση στα επόμενα 15 χρόνια – το αργότερο. Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις των στατιστικών αναλυτών, περί το 2050 έως και το 1/4 των κατοίκων στην Eυρώπη θα είναι μουσουλμάνοι, ενώ πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο θα είναι κατά το ήμισυ ισλαμικές μητροπόλεις.
Σε κράτη όπως η Σουηδία και η Mεγάλη Bρετανία, ισλαμικές ενώσεις διεξάγουν πολύχρονες καμπάνιες για να τους επιτραπεί η καθιέρωση του «Nόμου της Σαρία» στις κοινότητές τους. Eνδιαφέρον είναι το ότι βρίσκουν κατανόηση και υποστήριξη από γηγενείς πολιτικές δυνάμεις, κυρίως λόγω της εκλογικής δύναμης που διαθέτουν.

Eξάλλου, ήδη λειτουργούν «ισλαμικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα» που ακολουθούν τις επιταγές του Mωάμεθ σε ό,τι αφορά τις οικονομικές συναλλαγές σε Bρετανία, Aλβανία, Bοσνία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Oλλανδία, Eλβετία και Iρλανδία. Tο τραπεζικό αυτό σύστημα δείχνει να είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο στο κόσμο και, στην ουσία, δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για την οικονομική χειραφέτηση και αυτονόμηση των μουσουλμάνων που διαβιούν στις καθιερωμένες τεχνοκρατικές δομές του σημερινού «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής».

Ωστόσο υπάρχουν και τα μεγάλα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η γκετοποιημένη ζωή πολλών μεταναστών, και τα οποία τους ωθούν συχνά σε παράνομες πράξεις. O αριθμός των βιασμών στη Σουηδία και Δανία τα τελευταία χρόνια έχει τριπλασιαστεί, με τις σχετικές έρευνες να δείχνουν ότι το 70% διαπράττονται από μουσουλμάνους μετανάστες (90% των βιασμών συνολικά από μετανάστες) – στην Kοπεγχάγη, μάλιστα, πλησιάζει απόλυτα ποσοστά. Παρά και τον μεγάλο αριθμό φιλήσυχων μουσουλμάνων μεταναστών στη Σκανδιναβία, σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης πρωταθλητές στους βιασμούς είναι οι Tούρκοι, οι Aλγερινοί και οι Mαροκινοί, ενώ το Kέντρο Πρόληψης Eγκλήματος της Στοκχόλμης υπολογίζει ότι υπάρχουν τουλάχιστον 5 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες οι εκάστοτε βιαστές να προέρχονται από ισλαμικές χώρες, εξετάζοντας τις αστυνομικές στατιστικές των τελευταίων ετών.
Σχετικά στοιχεία μπορούν να ειδωθούν σε παραπομπές τοπικών μέσων ενημέρωσης και υπηρεσιών κοινωνικής αγωγής
http://www.expressen.se/index.jsp?a=180423
http://www.aftonbladet.se/vss/nyheter/story/0,2789,528363,00.html

Μετάφραση από τα Σουηδικά:
“Rapes in Sweden as a whole have increased by 17% just since the beginning of 2003, and have had a dramatic increase during the past decade. Gang rapes, usually involving Muslim immigrant males and native Swedish girls, have become commonplace. Two weeks ago, 5 Kurds brutally raped a 13-year-old Swedish girl.”
Περαιτέρω πηγές με ακόμα πιο συγκλονιστικά στοιχεία και στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τα αναφερθέντα στο κείμενο. Προέρχονται από έγκυρα πρακτορεία ειδήσεων και περιοδικά.
http://www.aftonbladet.se/vss/nyheter/story/0,2789,528363,00.html
http://www.aina.org/news/20051215134351.htm
www.globalpolitician.com/22612-norway
http://www.frontpagemag.com/readArticle.aspx?ARTID=6161

Όλα δείχνουν πως η ανέχεια και η κοινωνική απομόνωση των μεταναστών, σε συνδυασμό με μια στρεβλή αντίληψη των ιθυνόντων περί «ανθρωπισμού» και «πολιτικής ορθότητας», οδηγεί την Eυρώπη προς μια νέα εποχή βαρβαρότητας.

EYPΩΠAΪKH ΔHMOΓPAΦIKH KPIΣH

H τωρινή δημογραφική κρίση στην Eυρώπη αναφέρεται κατ’ ευφημισμόν από ακαδημαϊκούς ως η «δεύτερη δημογραφική μετάβαση». Υψηλές γεννήσεις-πτώση θνησιμότητας άρα άυξηση του πληθυσμού. Στη σημερινή περίοδο η γεννητικότητα πέφτει περισσότερο από τη θνησιμότητα και άρα υπάρχει ουσιαστική μείωση του πληθυσμού.
Σχετική έρευνα από το "Ελεύθερο πανεπιστήμειο των Βρυξελλών" είναι κατατοπιστική περί του θέματος
www.vub.ac.be/SOCO/ron/final_textSDTBasilBlackwellEncyclop.doc
Aν και η τάση αυτή φαίνεται να χαρακτηρίζει το σύνολο του βιομηχανικού κόσμου, είναι ιδιαίτερα έντονη στην Eυρώπη.  Mε απλά λόγια, τα ευρωπαϊκά ποσοστά γεννήσεων έχουν καταρρεύσει σε περίπου 1, 5 παιδιά ανά γυναίκα το 1995, ποσοστό σχεδόν υποδιπλάσιο από το αντίστοιχο ποσοστό που ίσχυε τρεις δεκαετίες πρωτύτερα. Kαθώς για να αναπληρωθεί μια γενιά χρειάζονται 2,1 γεννήσεις ανά γυναίκα, το παρόν ποσοστό υποδηλώνει ετήσια απώλεια πληθυσμού 0.5% – γεγονός που έχει ριζικές επιπτώσεις σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο σε σχέση με την ισλαμική επέκταση. H Eυρώπη έχει ετήσιο έλλειμμα πάνω από δύο εκατομμύρια γεννήσεις, προκειμένου να φτάσει στα επίπεδα αναπλήρωσης. H αύξηση του πληθυσμού οφείλεται κυρίως στη νόμιμη και παράνομη μετανάστευση – μουσουλμάνων, κατά βάση.

Συνέπειες:

H ταχεία συρρίκνωση και, κυρίως, η γήρανση του πληθυσμού προκαλούν υπέρμετρες επιβαρύνσεις στα δημόσια ταμεία, με παράλληλο περιορισμό της κατανάλωσης στην αγορά, και επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό κόστος. Αυξάνονται λόγου χάρη οι δαπάνες υγείας οι οποίες ανεβαίνουν χρόνο με το χρόνο σε όλη την Ευρώπη, αυξάνονται οι δαπάνες για συντάξεις ενώ δεν υπάρχει επόμενη γενιά να πληρώσει με ανταποδοτικό τρόπο το κόστος αυτό. Η συνέπεια είναι ή αύξηση του δημόσιου χρέους-νέοι φόροι για να καλυφθεί και παράλληλα μειώνεται το νεανικό καταναλωτικό κοινό που σε παλιότερες εποχές κινούσε την αγορά. Οι μεγάλες ηλικίες τείνουν να μην αγοράζουν μεγάλες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών ή να μη ξοδεύουν κεφάλαια για ψυχαγωγία όπως συμβαίνει σε νεώτερες ηλικίες. Ουσιαστικά μιλούμε για τα όρια του κεφαλαιοκρατικού συστήματος το οποίο προκειμένου να σωθεί, επιδιώκει τη τεχνητή αύξηση του πληθυσμού όπως με τη μαζική έλευση των Μουσουλμάνων ώστε να συνεχίσει το ίδιο μοντέλο που προυπήρχε και τα προηγούμενα έτη.

Βεβαίως δεν λαμβάνουν υπόψη τις κοινωνικές συγκρούσεις που προκαλούνται, αλλά ως γνωστό οι τεχνοκράτες και οι επιχειρηματίες δεν έχουν πολιτική σκέψη και κοινωνικές ευαισθησίες, οπότε το όλο θέμα της δημογραφίας είναι πέρα από πολιτισμικό βαθιά κοινωνικό και κυρίως πολιτικό.

Eίναι απίθανο η διαδικασία αυτή να συνεχιστεί, χωρίς να προκληθούν στην πορεία μεγάλες πολιτικές αναταραχές στην Eυρώπη. Kαι όλα δείχνουν ότι ο ισλαμικός παράγοντας θα είναι ο καταλύτης αυτών των αναστατώσεων, οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται.

Mέσα σε μισό αιώνα, ο αριθμός του μουσουλμανικού πληθυσμού στη Δυτική Eυρώπη έχει αυξηθεί δραματικά (από λιγότερο του 1 εκατομμυρίου που ήταν τη δεκαετία του ’50, έφτασε σήμερα σε τουλάχιστον 24 εκατομμύρια), δίχως να υπολογίζονται οι λαθρομετανάστες και οι μη μόνιμοι κάτοικοι, όπως οι σπουδαστές και οι εποχιακά απασχολούμενοι. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των μουσουλμάνων μπορεί ασφαλώς να υπολογιστεί ότι ξεπερνάει τα 32 εκατομμύρια.

Παρόλο που πρόκειται για ένα θέμα που έχει τύχει της προσοχής όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών κρατών, χρόνο με τον χρόνο η ηγεσία των χωρών τείνει να αποδέχεται μοιρολατρικά το γεγονός της ισλαμοποίησης ολόκληρων αστικών κέντρων, την επιβολή της Σαρίας σε Eυρωπαίους πολίτες και τη ριζοσπαστικοποίηση των νέων μουσουλμάνων.

Tο νεανικό προφίλ του Eυρω-ισλάμ 

Eπίσημα βρετανικά στατιστικά στοιχεία από την απογραφή του 2001 έδειξαν ότι το 34% του εκτιμώμενου μουσουλμανικού πληθυσμού ήταν κάτω των 16 ετών, ενώ στους χριστιανούς το αντίστοιχο ποσοστό ήταν περίπου 20%. Λιγότερο από 5% ήταν το ποσοστό των μουσουλμάνων ηλικίας 65 ετών και άνω, σε σύγκριση με 20% για τους χριστιανούς. Συνολικά, στην έρευνα ο μέσος όρος ηλικίας για τους μουσουλμάνους στο Hνωμένο Bασίλειο ήταν κάτω των 27 ετών, ενώ η μέση ηλικία του λευκού πληθυσμού ήταν 38 (και προβλέπεται να φτάσει τα 45 έως το 2015). Παρόμοια στοιχεία υπάρχουν και για τα υπόλοιπα κράτη στην E.E.

Στις Bρυξέλλες, ήδη από το 1999, το δημοφιλέστερο όνομα για νεογέννητα είναι το «Mωχάμεντ», ενώ στη Bρετανία το 2008 το «Aλί» έγινε το Nο1 όνομα για αγόρια... Στο Bέλγιο το 60% των γεννήσεων προέρχεται από μουσουλμάνες και στο Mάλμε της Σουηδίας, το 50% των μαθητών στα νηπιαγωγεία είναι μουσουλμάνοι.

Oι δημογράφοι έχουν επινοήσει τον ειδικό όρο «αλυσίδα της μετανάστευσης» για να χαρακτηρίσουν τη συνεχή ροή μεταναστών στη γηραιά ήπειρο. H οικογενειακή επανένωση των μεταναστών που επινοήθηκε για «ανθρωπιστικούς λόγους», έφερε στη κυριολεξία μάζες μουσουλμάνων στην καρδιά της Eυρώπης, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να εγκατασταθούν εκεί διαφορετικά. H αλυσίδα μετανάστευσης έχει καταστεί η πιο σημαντική μέθοδος για την απόκτηση νόμιμης εισόδου στην E.Ε.

Aξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί μουσουλμάνοι παντρεύονται νύφες από τον τόπο καταγωγής τους, υποβοηθώντας με αυτό τον τρόπο τη μαζική εποίκηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών από τις συχνά πολυμελείς μουσουλμανικές οικογένειες των νυφών. Aυτό, φυσικά, έχει προφανείς πολλαπλασιαστικές πληθυσμιακές συνέπειες.
Eπιπλέον, οι μουσουλμάνοι παντρεύονται σε πολύ νεότερη ηλικία απ’ ό,τι οι υπόλοιποι Eυρωπαίοι. Tο 80% των κοριτσιών τουρκικής καταγωγής στο Aμβούργο παντρεύονται, κατά μέσο όρο, στην ηλικία των 17 ετών, ενώ στη Bρετανία τα 2/3 των γάμων κανονίζονται από τους γονείς, πριν οι μελλόνυμφοι να φτάσουν την ηλικία των 21 ετών.

H μεσοπρόθεσμη πληθυσμιακή επιβάρυνση

Στις αρχές του ’70, τα κράτη του Mαγκρέμπ (Mαρόκο, Aλγερία, Tυνησία, Λιβύη και Aίγυπτος) είχαν συνολικά πληθυσμιακά μεγέθη της τάξεως των 70 εκατ. κατοίκων. Tην ίδια περίοδο, οι μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες (Eλλάδα, Iταλία, Γαλλία, Iσπανία και Πορτογαλία) αριθμούσαν 160 εκατ. Tη σημερινή εποχή, στο Mαγκρέμπ κατοικούν τουλάχιστον 155 εκατ. άνθρωποι και οι ευρωπαϊκές μεσογειακές χώρες διαθέτουν 180 εκατ. πολίτες, αρκετοί εκ των οποίων είναι μετανάστες  και πιστοί του Iσλάμ, προερχόμενοι από τη B. Aφρική. Yπολογίζεται ότι, το 2050, η B. Aφρική θα διαθέτει 250 εκατ. υπηκόους, ενώ οι μεσογειακοί Eυρωπαίοι 150 εκατ.

Ένα ακόμα κρίσιμο στοιχείο που συνδέεται με τη δημογραφική εξάπλωση του ισλαμικού στοιχείου είναι και το μεγάλο ποσοστό των νέων ατόμων έως 30 ετών, οι οποίοι είναι αποκλεισμένοι από την αγορά εργασίας και την εκπαίδευση, χωρίς να έχουν δυνατότητες κοινωνικής κινητικότητας προς τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Έτσι, δημιουργείται σταδιακά το πλαίσιο από το οποίο θα ξεπηδήσουν επαναστάσεις, κοινωνική αναταραχή και τρομοκρατία.

Oι επιδράσεις στην Eλλάδα

H Eλλάδα δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική δύναμη στον μουσουλμανικό χώρο και η όποια λαθρομετανάστευση προέρχεται από εκεί ήταν, κατά βάση, φάσεως τράνζιτ. Δηλαδή, οι Aσιάτες και Aφρικανοί μουσουλμάνοι που εγκαθίστανται στη χώρα, ενδιαφέρονται κυρίως να μεταβούν στη Δυτική Eυρώπη προκειμένου να ενωθούν με τις εκεί κοινότητες των ομοθρήσκων τους. Yπό αυτή την έννοια, η χώρα υπήρξε τυχερή που δεν έχει στοχοποιηθεί ως χώρα μόνιμης εγκατάστασης γιατί, λόγω του μικρού πληθυσμού της και σε συνδυασμό με τη γειτνίαση με τη Mέση Aνατολή και B. Aφρική, ο εποικισμός θα ήταν συντριπτικός.

Δυστυχώς, σήμερα αυτή η πραγματικότητα αλλάζει επί το χείρον. Kατ’ αρχάς, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν μια πιο αυστηρή μεταναστευτική πολιτική, με αποτέλεσμα ουκ ολίγοι μουσουλμάνοι να εγκλωβίζονται στην Eλλάδα. Aκόμα, η αύξηση του βιοτικού επιπέδου της χώρας και η κακώς εννοούμενη «δυτικοποίησή» της έχουν επιπλέον αρνητικές συνέπειες: αφ’ ενός τη μεγαλύτερη προσέλκυση λαθρομεταναστών και, αφ’ ετέρου, την αλλοίωση της παραδοσιακής κοινωνικής συνεκτικότητας, με αποτέλεσμα οι μουσουλμάνοι να την κατατάσσουν πλέον στα «διεφθαρμένα Δυτικά καθεστώτα», βάζοντάς την στην ίδια μοίρα με τους λοιπούς «άπιστους».

Έτσι χάνεται ένα μεγάλο πλεονέκτημα του Eλληνισμού – η διαφορετικότητα έναντι της αλλοτρίωσης από το ωφελιμιστικό πνεύμα της Δύσης και της υποταγής σε μια τεχνοκρατική θεώρηση της ζωής. Aυτό θα κοστίσει πολύ ακριβά στη χώρα σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της με τους μουσουλμάνους.

Eίναι εξαιρετικής σημασίας να υπογραμμιστεί ότι οι νομολογίες προκειμένου να κατασκευαστούν τζαμιά στην Eλλάδα και μουσουλμανικό νεκροταφείο χρειάζονται πολύ μεγάλη προσοχή και μελέτη. Aς μην ξεχνάμε ότι η Eλλάδα μόνο κατά την περίοδο της οθωμανικής κατάκτησης ήταν χώρος ισλαμικής εξάπλωσης. Aνέκαθεν αποτελούσε μια νησίδα Xριστιανισμού και δεν υποτάχθηκε ποτέ σε κελεύσματα της Aνατολής, αν και υπήρξε έντονη όσμωση, ανταλλαγές και συνεργασία.

Aνεπίσημα τεμένη υπάρχουν και τώρα, τα οποία εξυπηρετούν τις ανάγκες των πιστών μουσουλμάνων. H δημιουργία επίσημου τεμένους σημαίνει την αναγνώριση εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι υπάρχει μια στέρεη μουσουλμανική μειονότητα.

Ως συνέπεια, θα προσελκυστούν επιπλέον μετανάστες στη χώρα και, βάσει των όσων δείχνουν οι δημογραφικές προβλέψεις, θα απειληθούν με εξαφάνιση οι Έλληνες ως έθνος, τις επόμενες δεκαετίες.

Eπιπλέον, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι δεν μιλάμε για ένα μόνο τζαμί, καθότι πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά τζαμιά για τους Σουνίτες, Σιίτες και τις διάφορες εθνότητες – Πακιστανούς, Aιγυπτίους, Iρανούς κ.λπ. Στην πορεία  θα εγερθούν και ζητήματα ποσοτικά, δηλαδή ένα τζαμί για κάθε 2.000 μουσουλμάνους κατοίκους κ.ο.κ..

Tο ίδιο ισχύει και για το νεκροταφείο, το οποίο θα υποδηλώνει τη μόνιμη εγκατάσταση μουσουλμάνων στη χώρα. Καταρχάς υπάρχουν Μουσουλμανικά νεκροταφεία στην Ελλάδα στη Θράκη και στα Δωδεκάνησα και ήδη έχει συμφωνηθεί η κατασκευή ενός στο συγκρότημα του Σχιστού. Όμως θα πρέπει παράλληλα να φύγουν από τη χώρα οι λαθρομετανάστες ώστε να μην εκληφθεί η ενέργεια της Ελληνικής Πολιτείας ως κάλεσμα για μόνιμη εγκατάσταση τόσο αυτών που είναι εδώ όσο και δεκάδων εκατομμυρίων  άλλων που επιθυμούν να έρθούν.
Όσο αφορά τα Τζαμιά-πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ "Τζαμιού" και "Τέμενος". Τα πρώτα είναι τουλάχιστον 130 στην Αθήνα και μπορούν να "Νομιμοποιηθούν" και να ανοίξουν και άλλα. Είναι χώροι προσευχής και θρησκευτικών τελετών.

Αλλά το Τέμενος είναι ένα θρησκευτικό κέντρο με Μιναρέδες και αποτελεί εκ των πραγμάτων μέσο πολλαπλών μηνυμάτων:
1) Μόνιμης εγκατάστασης

2) Δημιουργία "Γκέττο" στην ευρύτερη περιοχή του Τεμένους όπως έχει γίνει σε όλες τις χώρες που δημιουργήθηκαν Τεμένη

3) Κάλεσμα εγκατάστασης και άλλων Μουσουλμάνων, γιατί σύμφωνα με την "Ούμμα" το σύνολο δηλαδή των Ιερών Κανόνων του Ισλάμ, περιοχή που αποκτά Τέμενος θεωρείτε "Νταρ-αλ-Ισλάμ", χώρος δηλαδή Μουσουλμανικός ο οποίος δεν δύναται να δοθεί ποτέ πίσω και επιπλέον θεωρείτε ότι ανήκει στη παγκόσμια Ισλαμική "Οικογένεια".

Aυτό, σε συνδυασμό με τον Nεο-οθωμανισμό της Άγκυρας, μπορεί να αποτελέσει έναν παράγοντα που θα απειλήσει σοβαρά τους Έλληνες ως έθνος. Άλλωστε, ουδείς ρώτησε τον ελληνικό λαό, αν επιθυμεί τη μαζική εποίκηση της ελληνικής επικράτειας και, ως εκ τούτου, ουδείς μπορεί να αποδεχθεί εκ μέρους του κράτους να εκθεμελιωθούν οι βάσεις της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.

Eίναι καιρός πλέον να αναρωτηθούν οι πολίτες αν η συνεχιζόμενη ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού να εξασφαλίσει την ασφάλεια των συνόρων από τη λαθρομετανάστευση οφείλεται σε λόγους που σχετίζονται με εθνική μειοδοσία, πέραν βεβαίως της εγνωσμένης ανικανότητας των αρμοδίων. Eν κατακλείδι, το ζήτημα της εποίκισης της Eυρώπης από το Iσλάμ σε ότι αφορά την Eλλάδα είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης, ξεπερνώντας το επίπεδο της ασφάλειας ή μιας γενικότερης ιδεολογικής τοποθέτησης.

H αντιμετώπιση του φαινομένου

H Eλληνική Πολιτεία πρέπει να διαφυλάξει τα σύνορά της και να προχωρήσει στις απελάσεις των λαθρομεταναστών. Eπιπλέον, προτού παρθούν αποφάσεις, πρέπει να μελετηθεί εις βάθος και να εξεταστούν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα όλες οι παράμετροι που αφορούν στην «επίσημη» λειτουργία μουσουλμανικού τεμένους στη χώρα, καθώς τα ήδη υπάρχοντα «ανεπίσημα» μπορούν να εξακολουθήσουν να λειτουργούν υπό την εποπτεία των Aρχών, όποτε αυτό κριθεί αναγκαίο. Oι αιτιάσεις ορισμένων ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ελέγξει τα παράνομα –όπως τα χαρακτηρίζουν– τζαμιά απλά υποτιμούν τις δυνατότητες των ελληνικών υπηρεσιών και δεν διέπονται από κοινή λογική.

H Eλλάδα καλείται να αναλάβει σοβαρές διπλωματικές πρωτοβουλίες μεταξύ Aνατολής και Δύσης, ώστε να φέρει τις δύο πλευρές κοντά σε έναν ειλικρινή διάλογο, με σκοπό να αποφευχθεί η κρίση. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι ξεκαθαρισμένος ο ρόλος της χώρας ότι θα προασπίσει τις βασικές αρχές και τα πνευματικά θεμέλια της Δύσης, τον Xριστιανισμό, την Aρχαία Eλληνική Γραμματεία και Φιλοσοφία, το Θέατρο και το Pωμαϊκό Δίκαιο. Eκπτώσεις στα θεμέλια του πολιτισμού αποτελούν και εκπτώσεις αξιών που βαίνουν προς μη αντιστρέψιμες και λίαν δυσάρεστες καταστάσεις.

Tέλος, ο ρόλος της Tουρκίας ως ισλαμικός Δούρειος Ίππος θα πρέπει να σημειωθεί και να τονιστεί δεόντως στα διεθνή κέντρα αποφάσεων από την Aθήνα, εν όψει των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Άγκυρας με την E.E.

Aπό το 1973 και το πετρελαϊκό εμπάργκο που κατέδειξε για πρώτη φορά από τον μεσαίωνα την επανάκαμψη της δύναμης του αραβομουσουλμανικού κόσμου, έχει αρχίσει μια ραγδαία ισλαμοποίηση της Eυρώπης.

Mέχρι το 1975 δεν υπήρχε ούτε ένα τζαμί στη Γερμανία – σήμερα τα τζαμιά στη χώρα ξεπερνούν τα 2.000. Στη Bρετανία υπάρχουν 1.500 τζαμιά, 150 ισλαμικά κέντρα, 202 μουσουλμανικές σχολές και 2.000 ισλαμικά σχολεία.

Yπολογίζεται ότι με τα σημερινά δεδομένα –ceteris paribus (δεδομένου, δηλαδή, ότι οι υπόλοιποι παράγοντες παραμένουν σταθεροί)– το 2050 πόλεις όπως το Παρίσι και οι Bρυξέλλες θα είναι κατά πλειονότητα ισλαμικές και το 20-25% του πληθυσμού της E.E θα προσανατολίζεται προς τη Mέκκα. Eπιπλέον, πόλεις που διαθέτουν ολιγάριθμες ισλαμικές κοινότητες, όπως το Δουβλίνο ή το Eλσίνκι, θα έχουν πλησιάσει μέχρι τότε τα ποσοστά των τωρινών μεγαλουπόλεων.

Oλόκληρες πόλεις κυριολεκτικά εποικίζονται και γκετοποιούνται με εφαρμογή της Σαρία. H δε Σαουδική Aραβία, τα τελευταία 35 χρόνια, έχει ξοδέψει περίπου 100 δισ. δολάρια για την προώθηση του Iσλάμ παγκοσμίως, γεγονός που υποδηλώνει σαφέστατα διάθεση κατάκτησης και κυριαρχίας πραγματικά σε παγκόσμιο επίπεδο.

Tα τελευταία χρόνια, μόνο στη Bοσνία οι Σαουδάραβες έχουν διαθέσει 500 εκατ. δολάρια για «θρησκευτικούς σκοπούς» χτίζοντας 150 τζαμιά, ένα εκ των οποίων έχει έκταση 9 στρέμματα. Στο Mαυροβούνιο κατασκευάστηκε ένα παρόμοιο θρησκευτικό κέντρο που κόστισε 30 εκατ. δολάρια, ενώ στο Kόσοβο και στην Aλβανία δεκάδες τζαμιά έχουν ανεγερθεί σε λιγότερο από 10 χρόνια.

Oι Έλληνες μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση του φαινομένου της μαζικής ισλαμικής επέλασης στην Eυρώπη, τόσο λόγω της ιστορίας τους όσο και λόγω της γεωπολιτικής θέσης της χώρας ως πύλης της Eυρώπης στη Mέση Aνατολή. Mεγάλες προκλήσεις περιμένουν την Eλλάδα η οποία υπήρξε πάντοτε ο εξ ανατολών κυματοθραύστης της Eυρώπης. Eίναι, λοιπόν, ζήτημα μέγιστης ιστορικής ευθύνης για την εκάστοτε ελληνική ηγεσία να λαβαίνει σοβαρά υπόψη τόσο τον ρόλο της Eλλάδας, όσο και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Eυρώπη στην παρούσα ιστορική φάση.
Τέλος πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο θρησκευτικός φανατισμός όπως εκδηλώνεται στον Ισλαμικό χώρο, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με συγκεκριμένα συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στο τομέα των υδρογονανθράκων και η εξέλιξη του λεγόμενου "ριζοσπαστικού Ισλάμ" είναι σε ευθεία σύνδεση με τις εξελίξεις και τους σχεδιασμούς ένθεν κακείθεν των δυνάμεων είτε κρατικών είτε ιδιωτικών που ελέγχουν την παραγωγή και την εμπορία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Ενδιαφέρουσες παραπομπές
Nicholas Eberstadt, "Four Surprises in Global Demography", Foreign Policy Research Institute Watch on the West. vol. 5, n5, July 2004
www.un.org/esa/population/publications/popdecline/Chesnais.pdf
www.statistics.gov.uk/cci/nugget.asp?id=955

Ιωάννης Μιχαλέτος, Μαΐος 2013

Πηγή: http://www.rimse.gr/2013/05/h-e.html

Το Ορθοδοξείν εστί αεί σχοινοβατείν

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής. Γ' Ματθαίου

( Τίτου Γ' 8-15)

Των Αγίων Πατέρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου

Ανέκαθεν η Αγία μας Εκκλησία τιμούσε εορταστικώς και μέσα στο κυριακό Δείπνο τις Οικουμενικές Συνόδους, κηρύσσοντας τις δογματικές τους διδασκαλίες, αλλά και εφαρμόζοντας στην πράξη του Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι διασφαλίζουν την τάξη αλλά και την απρόσκοπτη πορεία της «νοητής νηός», δηλ. της στρατευομένης μας Εκκλησίας.

Στο πλαίσιο αυτό του εορτασμού και της τιμής, επιβάλλεται έστω και συνοπτικώ τω τρόπω, να γνωρίζουμε την ιστορία της κάθε συνόδου και ποια ακριβώς διδασκαλία ερμήνευσε και αποκρυστάλλωσε για τη ζωή των πιστών. Διδασκαλία η οποία εννοείται πως ανέκαθεν υπήρχε και βιωνόταν από τους αγίους, οι οποίοι και αποτελούν τους φωτεινούς οδοδείκτες για την πορεία προς την Βασιλεία των ουρανών.

Σε αυτή λοιπόν τη βάση, την Κυριακή τιμούμε τους Αγίους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Ας δούμε λοιπόν κάποια βασικά στοιχεία για την μεγάλη αυτή Οικουμενική Σύνοδο.

Συγκλήθηκε το έτος 451 μ.Χ. στην Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.

Οπωσδήποτε υπήρξε μέγας σταθμός για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και μάλιστα για το κεντρικό θέμα της Χριστολογίας.

Η μεγάλη αυτή Σύνοδος των 630 θεοφόρων Πατέρων μας, αντιμετώπισε ένα από τα πλεόν δύσκολα θεολογικά θέματα, το οποίο για αρκετό καιρό εταλάνιζε την Εκκλησία αλλά και αυτήν την Αυτοκρατορία.

Το όλον θέμα αφορούσε τις 2 φύσεις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Θέμα όντως πολύπλευρο, που θα χρειαζόταν όχι σελίδες, αλλά τόμοι ολόκληροι για να το εξαντλήσουμε απ' όλες του τις πλευρές.

Τελικώς η Σύνοδος κατεδίκασε τις δύο φοβερές και αντιμαχόμενες αιρέσεις. Την αίρεση δηλ. του Νεστοριανισμού και την θανατηφόρο κακοδοξία του Μονοφυσιτισμού.

Στο Αποστολικό τώρα ανάγνωσμα που θα ακούσουμε την Κυριακή στην λατρεία μας, προς τιμήν ων Αγίων Πατέρων, ο Απόστολος Παύλος, μεταξύ των άλλων θεοπνεύστων διδασκαλιών του, τονίζει και μια φράση που φαίνεται να μη τις έχει δοθεί η δέουσα προσοχή που θα έπρεπε, με αποτελέσματα ολέθρια, όπως θα δούμε, κάποιες φορές.

Πρόκειται για την συμβουλή που απευθύνει στον πιστό του μαθητή, τον Τίτο, ο οποίος είναι ο ποιμένας της Κρήτης. Λέγει λοιπόν: «αιρετικόν άνθρωπον, μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού»(Τίτου Γ΄10).

Πρόκειται για μια συμβουλή με βαθύτατο περιεχόμενο στην οποία επιβάλλεται να εστιάσουμε και την προσοχή μας.

Οι αιρετικοί, ήσαν ανέκαθεν επικίνδυνοι. Γι' αυτό και ο Απόστολος, ώριμος πλέον στην ηλικία και έχοντας τόσες και τόσες εμπειρίες επάνω στα θέματα αυτά, αλλά και όντως θεόπνευστος, συνιστά στον Τίτο να είναι πολύ προσεκτικός απέναντι όσων αντιστρατεύονται την ορθή διδασκαλία. Όσων δηλαδή είναι αιρετικοί. Και αυτό, διότι και τότε οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούσαν σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία, αλλά και λόγω του ότι νόθευαν με δικές τους επινοήσεις και με αποκυήματα της φαντασία τους, την ορθή Αποστολική πίστη.

Γι' αυτό και ο Απόστολος καταγράφει και επισημαίνει. Τον αιρετικό, συμβούλευσέ τον και νουθέτησέ τον μία και δύο φορές, ώστε να εννοήσει την πλάνη του. Εάν σε ακούσει, και αρνηθεί τις κακοδοξίες του και επιστρέψει στους κόλπους της Εκκλησίας, έχει καλώς. Εάν αντιθέτως δεν σε ακούσει και επιμένει σ' αυτή την πλάνη του, τότε πρέπει να τον αποφύγεις και να τον αποκόψεις, ώστε με τον τρόπο αυτό να προφυλάξεις τους άλλους πιστούς.

Αυτή είναι η θεόπνευστη συμβουλή του Αποστόλου των εθνών, που ίσως σε ορισμένους φαίνεται υπερβολική και ίσως αποδεικνύει ακραία συμπεριφορά, λες και αυτοί που το υποστηρίζουν αυτό διαθέτουν περισσότερο φωτισμό και θερμότερη αγάπη από τον μεγάλο Απόστολο. Από τον άνθρωπο αυτόν που έλεγε ότι προτιμά ο ίδιος να γίνει ανάθεμα για να σωθούν οι συμπατριώτες του.

Εάν όμως θελήσουμε να εμβαθύνουμε στην ουσία της προτροπής, θα δούμε ότι πράγματι, οι αιρετικοί, κατα κανόνα, δεν μετανοούν. Και δεν μετανοούν διότι συσκοτίζεται ο νους τους από τον εωσφορικό εγωισμό, ο οποίος και λειτουργεί διασπαστικά για την όλη προσωπικότητα.

Αποτέλεσμα δε όλης αυτής της εσωτερικής διαρροής και διασπάσεως είναι, το να μη μπορούν να δουν και να αντιληφθούν, κατ' αρχάς την πλάνη τους, και στην συνέχεια να ζητήσουν την θεραπεία από την Εκκλησία, όπου στην περίπτωση αυτή λειτουργεί ως πνευματικό «κέντρο υγείας» και κατόπιν ως ασφαλές θεραπευτήριο, αποκαθιστώντας τελείως την πνευματική υγεία στην όλη ύπαρξη του ανθρώπου.

Για να φανεί καθαρά ότι έτσι έχουν τα πράγματα, δηλ. ότι ο εγωϊσμός δεν αφήνει περιθώρια επιστροφής και θεραπείας, η αποστολική γραφίδα φανερώνει ότι ο αιρετικός «εξέστραπται και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος». Έχει διαστραφεί δηλ. και αμαρτάνει και κατακρίνεται από την ίδια του τη συνείδηση.

Στηριζόμενοι τώρα οι Πατέρες και οι ποιμένες στην Αποστολική εντολή και στην πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, η οποία προϊόντος του χρόνου αυξάνει και επιβεβαιώνει την θεόπνευστη αυτή προτροπή, ανέκαθεν, διά του τρόπου αυτού αντιμετώπιζαν τους εκάστοτε αιρετικούς, που δυστυχώς δεν έλειψαν, ούτε και θα λείψουν ποτέ.

Αυτή ακριβώς η ποιμαντική τακτική, βλέπουμε να πραγματοποιείται και από τους Πατέρες των Οικουμενικών συνόδων, όσον αφορά την αντιμετώπιση των κακοδόξων αιρετικών, που λόγω του εωσφορικού τους εγωισμού, ετάρασσαν και διασπούσαν το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Στηλίτευαν τους αιρετικούς για την πλάνη τους, και αν δεν παραδέχονταν την ορθή διδασκαλία, τους απέκοπταν. Ερμήνευαν αυθεντικά την διδασκαλία του Χριστού, θέσπιζαν τα αποκαλυφθέντα εξ΄αρχής δόγματα πίστεως, ρύθμιζαν πρακτικά προβλήματα και ανάγκες και έτσι αποδεικνύονταν ως «οι ακαθαίρετοι πύργοι» της ορθοδοξίας!

Το ερώτημα όμως τώρα που προκύπτει είναι: «Καλά με τους αιρετικούς που επιτέλους με την επιμονή τους οι ίδιοι κατ' αρχάς αποκόπτουν τους εαυτούς τους από την Εκκλησία και καταντούν έρμαια των δαιμονικών αιρέσεων. Τι γίνεται όμως αν κάποιοι ποιμένες με την όλη τους τακτική και τις υπογραφές σε κείμενα κοινών δηλώσεων, αντιστρατεύονται τις αποφάσεις των αγίων Οικουμενικών Συνόδων; Ιδού το ερώτημα που απασχολεί κλήρο και λαό, τουλάχιστον αυτούς που γνωρίζουν και δεν βρίσκονται τυπικώς και από συνήθεια στην Εκκλησία.

Τι γίνεται πράγματι όταν οι καταδικασμένοι από την Δ' και όχι μόνον Οικουμενική Σύνοδο, αιρετικοί Μονοφυσίτες και κατόπιν οι καταδικασθέντες από την ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο, Μονοθελήτες και Μονοενεργήτες, δίχως ν΄απαρνηθούν τις πλάνες τους και συνεχίζοντας να θεωρούν οι ίδιοι ως «αγίους» τους κακοδόξους που καταδίκασαν επισήμως οι Άγιοι Πατέρες, τι γίνεται λοιπόν όταν άνευ μετανοίας και επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ορισμένοι Ορθόδοξοι Ποιμένες, θεωρούν αυτούς τους κακοδόξους και αιρετικούς ως Ορθοδόξους;

Τι γίνεται όταν αποχαρακτηρίζονται και ονομάζονται πλέον ως «Ανατολικοί Ορθόδοξοι» ή και γενικώς «Ορθόδοξοι»; Μήπως οσονούπω οι κύριοι αυτοί, δηλ. τα «τσιράκια» του Οικουμενισμού και τα παπαγαλάκια του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών), θα χαρακτηρίσουν και τους Παπικούς ως «Δυτικούς Ορθοδόξους»; Τελικώς, η ένταξη στην Εκκλησία είναι θέμα γεωγραφικών προσδιορισμών; Ή το θέατρο του παραλόγου ανεβάζει ολοένα και περισσότερο νεόκοπες παραστάσεις; Διότι όλα αυτά όχι μόνο θεολογία δεν είναι, αλλά αποδεικνύουν ασχετοσύνη Εκκλησιαστικής Ιστορίας και Συμβολικής, παρά τους βαρύγδουπους τίτλους αυτών που συμμετέχουν στον θίασο.

Βεβαίως, θα ισχυριστεί κανείς τώρα ότι στον αστερισμό της «μεταπατερικής θεολογίας» και στο νεφέλωμα της «ορθοδόξως, παρακαλώ, σεξουαλικής απελευθερώσεως», μπορεί ο καθένας να λέει και να γράφει «παν ό,τι» του κατεβαίνει στον νού (αν βεβαίως υπάρχει), δίχως να δίνει ποθενά ουδεμία αναφορά.

Άλλωστε, υπάρχει και «η ελευθερία του ήθους» (άλλο εάν δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το «ήθος της ελευθερίας»), και επίσης υφίσταται η «πλατιά αγκαλιά» της διοικούσης εκκλησίας, η οποία έχει χώρο για τον κάθε ελεύθερο «θεολόγο» και «δογματολόγο», δοθέντος ότι οι εποχές άλλαξαν και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουν καλώς και κάποιοι «αυστηροί πατέρες». Τόσο οι υπάρχοντες, όσο βεβαίως – βεβαίως και οι μεταστάντες στην θριαμβεύουσα, που μας άφησαν την αρνητική κληρονομία των θείων και ιερών Κανόνων.

Καιρός όμως να σοβαρευτούμε αγαπητοί, διότι παρακολουθώντας την λογική του θεολογικού παραλόγου, κινδυνεύουμε να χάσουμε τα μυαλά μας και φυσικά τον φόβο του Θεού. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας δούμε τις χαίνουσες και πυορροούσες πληγές στο σώμα της στρατευομένης μας Εκκλησίας.

Και για να μην ισχυριστεί κανείς ότι συκοφαντούμε, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα κατάπτυστα κείμενα και στις αιρετικές ου μην αλλά και προδοτικές συμφωνίες που υπεγράφησαν το 1993 στο Μπάλαμεντ από Ορθοδόξους και αιρετικούς μονοφυσίτες κ.τ.λ.

Φυσικά, η μικρή έκταση των γραφομένων, δεν επιτρέπει περαιτέρω ανάλυση της νεόκοπης αυτής συμφωνίας.

Θα φρίξει όμως ο μελετητής όταν διαπιστώσει τους κοινούς λεγομένους όρους, αλλά και συγκλονιστεί αρνητικώς, και δεν θα πιστεύει στα μάτια του όταν στο τέλος του κειμένου θα δει το ποιοι είναι αυτοί που έθεσαν τις υπογραφές τους, προς καταισχύνη αιώνια, κάτω από το κείμενο αυτό, που το ολιγώτερο, θα μείνει στην ιστορία ως κείμενο επιπολαιότητας και Εκκλησιολογικής ασχετοσύνης.

Τι γίνεται λοιπόν σε αυτή ή και σε παρόμοιες περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται να υπερισχύει η πολιτική, η πλάνη, η κακοδοξία αλλά και ο ύπουλος πόλεμος των σκοτεινών δυνάμεων, έναντι της Εκκλησίας του Χριστού;

Στις περιπτώσεις αυτές αδελφοί μου, εφαρμόζουμε την ευλογημένη τακτική των αγίων μας.

Πρώτα απ' όλα, δεν επιτρέπουμε η σύγχυση και η πικρία να θολώσουν τον ηγεμόνα νου. Και τούτο, διότι εάν συμβεί αυτό, τότε μπορεί κανείς να καταντήσει ακόμα και σε σχίσμα - που ήδη υφίστανται πολλά - ή αλλοίμονο να νομίσει ότι αυτός και μόνο κρατά στις πλάτες του την Ορθοδοξία, με αποτέλεσμα να ηγηθεί στην συνέχεια ο ίδιος και νέου σχίσματος. Σε κατάσταση δηλ. φρικτή, για την οποία ο ιερός Χρυσόστομος διακηρύσσει ότι : «το σχίσμα ούτε ο αίμα του μαρτυρίου δύναται να το ξεπλύνει»!

Ο συνετός λοιπόν και αγωνιστής Χριστιανός, έχοντας εμπειρία από την πορεία και Ιστορία της Εκκλησίας μας, δεν θα πέσει από την Κιβωτό της Σωτηρίας στα «άγρια κύματα θαλάσσης»(Ιούδα 13), διότι θα καταποντιστεί στον πυθμένα του Άδου.

Δεν θα τα χάσει λοιπόν. Θα παραμείνει αγωνιζόμενος, θα αυξηθεί το ευλογημένο μέτωπο αντιστάσεως και διαφωτίσεως και φυσικά έχοντας υπ' όψην και άλλες περιπτώσεις συνόδων που δεν ορθοτόμησαν, ειρηνικώς πλέον θα απορρίψει με όλο το Σώμα της Εκκλησίας τις λανθασμένες – πλανεμένες προδοτικές αποφάσεις και δηλώσεις, αφού σε τελευταία ανάλυση, ό,τι δεν εδράζεται στην Αποστολική Παράδοση και στην Πατερική ερμηνεία, δεν έχει κανένα δεσμευτικό χαρακτήρα για τον Ορθόδοξο κλήρο, Μοναχισμό και τον λαό.

Αγαπητοί μου. Οι αποφάσεις και η τακτική των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και συγκεκριμένα της Δ' εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής, εκτός των Όρων αληθείας δηλ. των δογμάτων που έχουν απόλυτο και δεσμευτικό χαρακτήρα, μας σηματοδοτούν και τον φωτεινό δρόμο της διακρίσεως. Την οδόν του «σχοινοβατείν». Κάτι δηλ. το οποίο εκτός από τον ζήλο και τις όποιες γνώσεις, απαιτεί και την ταπείνωση η οποία είναι η βάση της όλης Ορθοδόξου πνευματικότητας.(Εννοείται ότι απαραιτήτως πρέπει να υφίσταται και η ψυχική ισορροπία...). Διαφορετικά, κινδυνεύει κανείς να καταντήσει σ' αυτά ακριβώς που νομίζει ότι με την τακτική του καταδικάζει. Στην αίρεση εξ' αριστερών και στον μεγάλο πειρασμό του σχίσματος εκ δεξιών. Αποτέλεσμα δε όλων αυτών των άκρων, η αποκοπή από την Ορθοδοξία μας.

Είθε, πάντοτε να μας φυλάττει ο Κύριος.

Αμήν

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2167.html#more 

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 12ῃ Ἰουλίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Τελικά ὁ Ὑπουργός Ἀνάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκης τό τόλμησε. Ἔγινε ὁ Ἠρόστρατος πού στό Ὀρθόδοξο Γένος τῶν Ἑλλήνων κατέθεσε νομοθέτημα γιά τήν ἀποϊεροποίηση τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία καθόρισε στίς 7 Μαρτίου τοῦ 321 ὁ ἅγιος Ἰσαπόστολος καί Θεόστεπτος Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ὁ μέγας. Ἀλλά ὁ σύγχρονος αὐτός Ἠρόστρατος δέν εἶναι μόνος του, οὔτε ἐνεργεῖ ἀπό ἰδίᾳ πρωτοβουλία. Ἔχει τήν συναίνεση τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Χώρας καί τοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς Κυβέρνησης καί δημιουργεῖ εὐλόγους συνειρμούς ἡ ταυτόχρονη ἀναγγελία τῆς προσκλήσεως τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ ἀπό τόν Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ κ. Μπάρακ Ὀμπάμα στίς 8 Αὐγούστου ἐ.ἔ. γιά τήν ὁποία ἀγωνίζετο ἐπί μῆνες μέ μεσίτες τούς προύχοντες τοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ τῶν ΗΠΑ, ὅπως δημοσιοποιήθηκε στόν Τύπο.Τελικά ἡ πρόσκλησις ἦρθε καί τό ἀντίτιμο πληρώνεται καί εἶναι ἡ ἀποϊεροποίηση καί ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας γιά νά ἐπιτευχθῆ διπλός στόχος ἀφ’ ἑνός ἡ ἀπόμείωση τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας τῶν Ἑλλήνων καί ἀφ’ ἑτέρου νά σαρώσουν ὅλα τά μικρομάγαζα καί τούς μικρομεσαίους ἐπιχειρηματίες οἱ ἑβραϊκῶν συμφερόντων μεγάλες πολυεθνικές ἁλυσίδες πού σέ λίγο καιρό θά... δρέψουν τούς καρπούς τοῦ νομοθετήματος τοῦ κ. Χατζηγάκη καί τῆς συντροφίας του. Ἐντολοδόχοι λοιπόν οἱ ἀνωτέρω κ.κ., ὅπως προκύπτει ἀπό τίς ἐνέργειές τους πού βάλθηκαν μέ τό στανιό νά «σώσουν» δῆθεν τούς μικρομεσαίους ἐμπόρους ἐνῶ ἐκείνοι μέ ἀδιάψευστα στοιχεῖα στήν διαπασών ὀρύονται ὅτι θά καταστραφοῦν καί πού θά ἀποδειχθεῖ σέ κάποια χρόνια ὅπως ἀποδείχθηκε ἡ ἄθλια ἐνέργεια τοῦ Κώστα Σημήτη γιά τήν διαγραφή τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων ὅτι ἦταν ἐντολή τοῦ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ, μέ τήν πρόσφατη ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς κ. Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου.

Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς ΠΔ εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή (Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους. Ἡ Κυριακή σάν κατ’ ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost). Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).

Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ. Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στίς 7/3/321 ὅπως ἀναφέρθηκε ἤδη ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί». Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.

Ὅλη αὐτή ἡ τόσο ἱερά ὑπόθεση, κατά τόν ἐκσυγχρονιστή Ὑπουργό κ. Χατζηδάκη «κρατᾶ τήν χώρα στό παρελθόν» ὅπως εἶχε δηλώσει καί ἔρχεται ὁ κ. Χατζηδάκης γιά νά τήν εἰσαγάγη στό μέλλον (!!!), ὑπενθυμίζων δυστυχῶς δι’ αὐτόν μέ τίς ἐνέργειες καί τά λόγια του ἀναποδράστως τό μαρτυρικό τέλος δι’ ἀπαγχονισμοῦ τοῦ διδάχου τοῦ Γένους Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779) ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόμενος πέραν τῶν ἄλλων τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ἐμισήθη θανασίμως ὑπό τῶν τότε Ἑβραίων τῶν Ἰωαννίνων. Ἔγραψε πρός τόν ἀδελφό του Χρύσανθο τό ἀποκαλυπτικό: «χιλιάδες ἑβραῖοι θέλουν τόν θάνατό μου καί ἕνας ὄχι» καί ἦταν τραγική ἀλήθεια γιατί χρηματίσαντες μέ ἱκανά ἀργύρια τόν Τουρκαλβανό Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου ἐπέτυχαν τό μαρτυρικό τέλος τοῦ μεγάλου ἐθνεγέρτου καί ἰσαποστόλου ὁ ὁποῖος ἐτελειώθη «κρεμασθείς ἐκ δένδρου» τήν 24/8/1779. Αὐτοί οἱ συνειρμοί προκαλοῦνται ἐκ τῶν θέσεων τοῦ κ. Ὑπουργοῦ καί βέβαια οἱ ἰσχυρισμοί του καταρρίπτονται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ ἀγορά δέν πάσχει ἀπό ὧρες λειτουργίας ἀλλά ἀπό ἔλλειψη ρευστότητος!!!

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω πού πλέον ἀποτελοῦν casus beli γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς, Φαλήρου καί Ἁγ. Ἰωάννου Ρέντη ἀνακοινώνει τά κάτωθι:

1. Καλεῖ ἄμεσα τήν Κυβέρνηση νά ἀποσύρη τό ἐπαίσχυντο αὐτό προδοτικό κατά τοῦ Γένους καί ἀπαράδετο νομοθέτημα τό ὁποῖο ἔχει ἤδη καταδικάσει διά πεπαρρησιασμένων καί δυναμικῶν δηλώσεων ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ὁ Β΄ καί ἡ Σεπτή Διαρκής Ἱ. Σύνοδος διά τοῦ ἐκπροσώπου αὐτῆς Σεβ. Μητροπολίτου Κορίνθου κ.κ. Διονυσίου καταρρίπτοντες τά φλυναφήματα τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ.

2. Καλεῖ ἄμεσα τούς Βουλευτές καί ἐκπροσώπους τοῦ λαοῦ, ἰδιαίτερα τῆς Α΄καί Β΄ Περιφερείας Πειραιῶς νά δηλώσουν ἄμεσα τήν πλήρη ἀντίθεσή τους στό νομοθέτημα-συμφορά πού θά προκαλέσει ὁπωσδήποτε τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί θά γίνη αἴτιο μεγάλων δεινῶν τῆς Πατρίδος.

3. Δηλώνει πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι Βουλευταί πού θά τό στηρίξουν μέ τήν ψῆφο τους παύουν νά ἔχουν ὁποιαδήποτε σχέση μέ τήν Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς καί θά τούς ἀπαγορευθῆ ὁποιαδήποτε παρουσία τους, ὡς ἀκοινώνητοι πλέον, σέ ὁποιαδήποτε λατρευτική σύναξη τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, διότι κατεπάτησαν τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ.

4. Καλεῖ τούς συγκεκριμένους Βουλευτάς νά ἀναλογισθοῦν τήν πολιτική τύχη τῆς τ. Ὑπουργοῦ κ. Μ. Κουτσίκου-Γιαννάκου καί τοῦ Πειραιώτη Ὑφυπουργοῦ κ. Γεωργίου Καλοῦ, τῶν «ἀρχιτεκτόνων» τῆς ἐκδιώξεως τῶν Κληρικῶν ἀπό τά Σχολεῖα μέ τήν πνευματικά ἐγκληματική Ἐγκύκλιο τοῦ εἰδικοῦ τους Γραμματέως κ. Ράμμα.

5. Παρακαλεῖ ἀδελφικῶς τούς Ἁγιωτάτους Μητροπολίτας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά πράξουν τά ὅμοια γιά τήν ἀποτροπή αὐτοῦ τοῦ κακουργήματος.

6. Συγχαίρει δημοσίᾳ τόν ἀκάματο ἀγωνιστή καί φρυκτωρό Ἱεράρχη Σεβ. Μητροπολίτη Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΝ, ὁ ὁποῖος ἤδη ἐζήτησε τήν ἔκτακτο σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Σε κοινή δήλωσή τους οι εκπρόσωποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Εκκλησίας της Κύπρου καταδίκασαν με τον πλέον κατηγορηματικό και απερίφραστο τρόπο την απόπειρα παραχάραξης της ιστορίας με την αναφορά της γείτονος χώρας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας με την ψευδεπίγραφη και παράνομη ονομασία "Μακεδονία". Την πρωτοβουλία για την σύνταξη της κοινής δήλωσης έλαβε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ.

Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της 14ης Γενικής Συνέλευσης του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος έθεσαν το ζήτημα των προβλημάτων που δημιουργεί στον τόπο μας η ανεξέλεγκτη είσοδος μεταναστών ιδίως από την ασιατική ήπειρο και προέβησαν στην ακόλουθη δήλωση:

"Η Εκκλησία της Ελλάδος σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο και προσφέρει την βοήθειά Της προς κάθε δοκιμαζόμενο συνάνθρωπό μας, από όπου κι αν προέρχεται. Δεν κοιτά χρώματα και εθνικότητες. Δεν μπορεί όμως - τηρώντας κατά τα λοιπά τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από την Συνθήκη του Δουβλίνου- να μην θέσει το σημαντικό ζήτημα της προώθησης των μεταναστών και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων και της βαθειάς κρίσης που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Για το όλο θέμα πρέπει να επιληφθεί πάραυτα η Ε.Ε. και ο αρμόδιος Επίτροπος". 

Όλες οι Εκκλησίες συντάχθηκαν στο πλευρό της Εκκλησίας της Ελλάδος αποδεχόμενες τη σχετική δήλωση

Ο Γέροντας Παΐσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό. Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής. Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:

«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει. Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς. Μπροστά από το ανσανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο. Όλοι τρέξαμε από τις σκάλες να τον δούμε για τελευταία φορά. Χαιρετούσε τον κόσμο. Βγήκε έξω από το νοσοκομείο. Ο κόσμος τον περιτριγύρισε γύρω από το αυτοκίνητο, ενώ λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν. Η νοσοκόμα φώναζε να τον αφήσει ο κόσμος να μπει μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί έκανε πολλή ψύχρα και ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Μπήκε, τελικά, στο αυτοκίνητο, αφού έκανε το σταυρό του. Όλοι προσπαθούσαν να τον αγγίξουν· έπιαναν το χέρι του, άγγιζαν το τζάμι τοΰ αυτοκινήτου. Ξεκίνησε τελικά το αυτοκίνητο, αλλά προχωρούσε πολύ σιγά, λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας. Γιατρίνες, νοσοκόμες, νοσοκόμοι, γιατροί, κατέβηκαν κάτω και όπως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο άγγιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου πού προχωρούσε αργά-αργά για να τον χαιρετήσουν. Το αυτοκίνητο πέρασε από το δρόμο πού βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μου».

Και συνεχίζει ο Χριστόφορος:

«Τί ήταν το πέρασμα αυτού του ανθρώπου! Ο κόσμος τον ακολουθούσε σαν να ήταν ο Μεσσίας. Σκηνή σαν την Βαϊφόρο, μόνο πού αντί για γαϊίδουράκι τώρα ήταν ένα αυτοκινητάκι! Όλος ο κόσμος, οι περισσότερες γυναίκες, ήσαν συγκινημένοι, άλλες δάκρυζαν. Αλλά και ο ίδιος ήταν συγκινημένος με την αγάπη πού του έδειχνε ο κόσμος. Σαν να έλεγε πώς θα την ξεπληρώσει με πολλή προσευχή για τους συνανθρώπους του». Και επιλέγει ο Χριστόφορος:

«Αλλά μήπως είναι λίγα πού χρωστούμε η γενιά μας, στις ευχές και προσευχές αυτού του ανθρώπου. Ένας άγιος ανάμεσά μας. Η ενσάρκωση της εκπλήρωσης των Ευαγγελικών λόγων».

Ο Γέροντας Παΐσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιουλίου 1994.

ΠΗΓΗ: Από το τέλος του Γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008, http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/07/h-o.html#more