«Ιωσήφ, υιός Δαβίδ, μη φοβηθείς παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου. Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν αγίου. Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν. Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από την αμαρτίαν αυτών. Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος. Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον «μεθ’ ημών ο Θεός»».

Αγνείας σύντροφοι και σωφροσύνης μαθηταί, ας ανυμνήσωμε με αγνισμένα χείλη τον Θεόν που εγεννήθη από την Πάναγνον Παρθένον. Εμείς που έχουμε καταξιωθή να μεταλάβωμε την σάρκα του νοητού προβάτου, ελάτε να μεταλάβωμε την κεφαλήν και τους πόδες. Ως κεφαλήν να εννοήσωμε την Θεότητα και ως πόδες να εκλάβωμε την ανθρωπότητα. Οι ακροαταί των αγίων Ευαγγελίων, ας πεισθούμε στον θεολόγον Ιωάννην, ο οποίος, αφού είπε «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος», προσέθεσε. «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο». Πράγματι, δεν είναι ευσεβές ούτε να τον προσκυνούμε ως απλόν άνθρωπο, ούτε να τον ευλογούμε μόνον Θεόν χωρίς την ανθρωπίνην φύση Του. Διότι εάν ο Χριστός είναι Θεός, όπως βεβαίως και είναι, αλλά δεν ανέλαβε την ανθρωπίνη φύση, τότε δεν έχουμε καμμίαν σχέση με την σωτηρία. Να τον προσκυνούμε μεν ως Θεόν, αλλά να πιστεύωμε ότι και ενηνθρώπησε. Διότι ούτε να τον ομολογούμε άνθρωπο χωρίς την Θεότητα μας οφελεί, ούτε το να μην ομολογούμε ότι μαζί με την θείαν φύσιν έχει και την ανθρωπίνη, ημπορεί να μας σώση. Ας ομολογήσωμε την παρουσία του Βασιλέως και ιατρού. Διότι ο Βασιλεύς Ιησούς, προκειμένου να μας θεραπεύση, εζώσθη αντί στολής διακονητού, την ανθρωπίνη φύση και θεράπευσε την ασθένειά μας. Ο τέλειος διδάσκαλος των νηπίων, έγινε μαζί μας νήπιο για να σοφίση τους ανοήτους. Ο επουράνιος άρτος κατέβη στην γη, για να θρέψει τους πεινασμένους.

Και οι γνήσιοι απόγονοι των Ιουδαίων, αρνούμενοι αυτόν που ήλθε, προσδοκούν τον κακώς ερχόμενον. Απεξενώθησαν από τον αληθινόν Χριστόν, και περιμένουν οι πλανημένοι τον πλάνον. «Εγώ ελήλυθα εν τω ονόματι του Πατρός μου, και ου λαμβάνετέ με, εάν δε άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω, εκείνον λήψεσθε».

Καλόν ακόμη είναι να απευθύνωμε και μίαν ερώτηση στους Ιουδαίους: Αληθεύει ο Προφήτης Ησαϊας όταν λέγη πως ο Εμμανουήλ θα γεννηθεί από Παρθένον ή ψεύδεται; Εάν τον κατηγορούν ότι ψεύδεται, αυτό δεν είναι θαυμαστόν, αφού είναι συνηθισμένοι όχι μόνο να κατηγορούν τους Προφήτες ως ψεύστες, αλλά και να τους λιθοβολούν. Εάν όμως ο Προφήτης λέγει την αλήθεια, δείξετε τον Εμμανουήλ, και πείτε μας: αυτός που πρόκειται να έλθη, ο προσδοκώμενος από σας, θα γεννηθή από Παρθένον ή όχι; Και αν δεν γεννάται από παρθένο, τότε κατηγορείτε τον Προφητην ως ψεύστη. Αν όμως προσδοκάτε να συμβή αυτό στο μέλλον, για ποίον λόγον απορρίπτετε αυτό που ήδη έγινε;

Ας πλανώνται λοιπόν οι Ιουδαίοι, αφού το θέλουν, και ας δοξάζεται η Εκκλησία του Θεού. Διότι εμείς παραδεχόμεθα ότι ο Θεός Λόγος αληθώς έγινεν άνθρωπος, χωρίς να μεσολαβήση σαρκική επιθυμία, όπως λέγουν οι αιρετικοί. Αλλά ενηνθρώπησε, όπως λέγει το Ευαγγέλιον, με την συνέργεια της Παρθένου και του Αγίου Πνεύματος, όχι κατά φαντασίαν, αλλά πραγματικώς. Και για το ότι αληθώς ενηνθρώπησε, περίμενε την συνέχεια του λόγου και θα λάβης σε λίγο τις αποδείξεις. Διότι είναι πολύπλοκος η πλάνη των αιρετικών, και άλλοι μεν λέγουν ότι κατά κανένα τρόπον δεν εγεννήθη από Παρθένον, άλλοι δε ότι εγεννήθη βεβαίως, όχι όμως από Παρθένον, αλλά από γυναίκα που ήλθε σε σχέση με άνδρα. Άλλοι πάλι λέγουν ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός που ενηνθρώπησε, αλλά άνθρωπος που εθεοποιήθη. Ετόλμησαν δηλαδή να είπουν ότι δεν ήταν ο προϋπάρχων Λόγος που ενηνθρώπησε, αλλά κάποιος άνθρωπος που προέκοψε πολύ στην αρετή, και έλαβεν ως έπαθλο την θέωση. Συ όμως μνημόνευσε όσα έχουμε ειπεί για την Θεότητα, πίστευσε ότι αυτός ο ίδιος ο Μονογενής Υιός του Θεού εγεννήθη πάλιν από την Παρθένο. Να πεισθής σ’ αυτό που λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Ο μεν Λόγος βεβαίως είναι αιώνιος, αφού εγεννήθη προ πάντων των αιώνων από τον Πατέρα. Την δε σάρκα την ανέλαβε προσφάτως για να μας σώση. Αλλά πολλοί προβάλλουν αντιρρήσεις και λέγουν: Ποία τόσο μεγάλη ανάγκη έκανε τον Θεό να κατέλθη μέχρι την ανθρωπίνη φύση; Και είναι ποτέ δυνατόν να συναναστραφή η Θεία φύσις με τους ανθρώπους ή να γεννήση παρθένος χωρίς συνάφειαν ανδρός; Εμπρός λοιπόν, επειδή υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις και η μάχη είναι πολύπλευρος, ας διαλύσωμε με την χάρη του Χριστού και με τις ευχές των παρόντων κάθε μία χωριστά.

Και πρώτα ας εξετάσωμε για ποιον λόγο κατήλθε στη γην ο Ιησούς. Και μην προσέξης στις ιδικές μου ευρεσιολογίες, διότι με αυτές ίσως εξαπατηθής. Μην πιστέψης στα λεγόμενα, εάν δεν ακούσης για καθένα από τα γεγονότα κάποιαν μαρτυρία προφητικήν. Εάν δεν μάθεις και περί της Παρθένου και του τόπου και του χρόνου και του τρόπου από τις Θείες Γραφές, μη παραδεχθής κανενός ανθρώπου την μαρτυρία. Διότι αυτόν που βλέπει κανείς ενώπιόν του να διδάσκει, είναι δυνατόν να τον υποπτευθή. Ποίος όμως, εάν διαθέτη κοινόν νουν, ημπορεί να θεωρήση ύποπτον εκείνον που έχει προφητεύσει πριν από χίλια και περισσότερα χρόνια;

Εάν λοιπόν ζητής την αιτία της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο, να καταφύγης στο πρώτο βιβλίο της Γραφής. Σε έξι ημέρες εποίησεν ο Θεός τον κόσμον. Ο κόσμος όμως έγινε για τον άνθρωπο. Πράγματι και, ο ήλιος, ο οποίος ακτινοβολεί με τις λαμπρότατες ακτίνες του, έγινε για να φωτίζη τον άνθρωπο. Αλλά και όλα τα ζώα για να μας υπηρετούν εδημιουργήθησαν. Τα φυτά και τα δένδρα εκτίσθησαν για την ιδική μας απόλαυση. Όλα τα δημιουργήματα καλά και ωραία είναι, κανένα όμως από αυτά δεν είναι εικόνα του Θεού, παρά μόνον ο άνθρωπος. Ο ήλιος εδημιουργήθη μόνο με το πρόσταγμα του Θεού, ο άνθρωπος όμως επλάσθη με τα χέρια του Θεού, δηλαδή με ιδιαιτέραν ενέργεια και επιμέλεια: «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν. Εάν η ξύλινη εικόνα του επιγείου βασιλέως τιμάται, πόσο μάλλον η λογική εικόνα του Θεού; Αλλά αυτό το πλάσμα, το μεγαλύτερον από τα δημιουργήματα του Θεού, το οποίον εχόρευε μέσα στον Παράδεισο, το έβγαλεν από εκεί ο φθόνος του διαβόλου. Και έχαιρεν ο εχθρός για την πτώσιν εκείνου που αυτός εφθόνησε. Μήπως άραγε συ ήθελες να εξακολουθή να χαίρεται αιωνίως ο εχθρός; Αυτός, επειδή δεν ετόλμησε τότε να πλησιάση τον άνδρα, που ήταν ισχυρός, επλησίασε την Εύαν, ως ασθενεστέραν, η οποία ήταν ακόμη παρθένος, διότι ο «Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού» μετά την πτώση και την έξωση από τον Παράδεισον.

Δεύτεροι διάδοχοι του ανθρωπίνου γένους ήταν ο Κάιν και ο Άβελ. Ο Κάιν ήταν και ο πρώτος ανθρωποκτόνος. Έπειτα επηκολούθησε ο κατακλυσμός εξ αιτίας της πολλής κακίας των ανθρώπων. Αργότερα κατήλθε πυρ επάνω στους Σοδομίτες για την παρανομία τους. Έπειτα από χρόνια εξέλεξεν ο Θεός τον λαό τού Ισραήλ, αλλά και αυτός διεστράφη, και έτσι το εκλεκτόν γένος ετραυματίσθη. Πράγματι, την στιγμήν που ο Μωυσής παρίστατο ενώπιον του Θεού επάνω στο Όρος, κάτω ο λαός προσκυνούσε αντί του Θεού τον μόσχον. Την εποχήν του νομοθέτου Μωυσέως, ο οποίος είπε το «Μη μοιχεύσης», κάποιος άνδρας ετόλμησε να εισέλθη σε ένα καμίνι και να πράξη την ακολασία. Μετά τον Μωυσή απεστάλησαν Προφήτες για να θεραπεύσουν τον Ισραήλ, αλλά δεν κατώρθωναν να νικήσουν την πνευματικήν του ασθένεια, και θρηνούσαν γι’ αυτό, ώστε κάποιος από αυτούς να λέγη: «οίμοι ότι απόλωλεν ευλαβής από της γής, και ο κατορθών εν ανθρώποις ουχ υπάρχει». Και πάλιν: «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός». Και πάλιν: «αρά και κλοπή και μοιχεία και φόνος εκκέχυται επί της γης», «τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας έθυσαν τοις δαιμονίοις» «οιωνίζοντο και εκληδονίζοντο (ησχολούντο δηλαδή με οιωνούς και μάγια)».

Πολύ βαθειά λοιπόν προχωρημένο και εκτεταμένο το τραύμα της ανθρωπότητος. «Από ποδών έως κεφαλής ουκ ην αυτώ ολοκληρία. Ουκ ην μάλαγμα επιθείναι (δεν ήταν δυνατόν δηλαδή να θεραπευθή με κατάπλασμα) ούτε έλαιον ούτε καταδέσμους». Και έλεγαν κατόπιν οι Προφήτες, θρηνώντας και υποφέροντας γι’ αυτήν την κατάσταση. «Τις δώσει εκ Σιών το σωτήριον»; Και άλλος Προφήτης παρακαλούσε λέγοντας: «Κύριε κλίνον ουρανούς και κατάβηθι», τα τραύματα της ανθρωπότητος υπερβαίνουν τις θεραπευτικές μας ικανότητες. «Τους Προφήτας σου απέκτειναν και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν». Από εμάς είναι αδύνατον να διορθωθή το κακό, μόνο συ ημπορείς να το διορθώσης.

Και ο Κύριος επήκουσε της δεήσεως των Προφητών. Δεν παρέβλεψε ο Πατέρας το γένος μας που εχάνετο. Εξαπέστειλε ιατρόν από τον Ουρανόν, τον Κύριον, τον Υιόν Του… Όταν δηλαδή απεδείχθη η δική μας αδυναμία, ανέλαβεν ο Κύριος να κάνη αυτό που επιζητούσε ο άνθρωπος. Και επειδή ο άνθρωπος ήθελε να ακούση κάποιον όμοιό του, ανέλαβε την ιδικήν μας φθαρτήν φύσιν ο Σωτήρ, ώστε να παιδαγωγηθούν πιο αποτελεσματικά οι άνθρωποι.

Υπάρχει όμως και άλλος λόγος. Ο Χριστός ήλθε κοντά μας για να βαπτισθή, και να αγιάση το Βάπτισμα. Ήλθε για να θαυματουργήση περιπατώντας στην επιφάνεια της θαλάσσης. Επειδή πριν από την ένσαρκον οικονομίαν «η θάλασσα είδε και έφυγε και ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω», ανέλαβεν ο Κύριος το σώμα, ώστε η θάλασσα, όταν τον ιδή, να τον δεχθή επάνω της, και ο Ιορδάνης να τον υποδεχθή αφόβως. Αυτή λοιπόν είναι μία αιτία, υπάρχει όμως και δευτέρα.

Ο θάνατος ήλθε στον κόσμο δια παρθένου, της Εύας. Έπρεπε δια παρθένου, ή μάλλον από παρθένο, να φανερωθή και η ζωή, ώστε καθώς εκείνην την είχεν πατήσει ο όφις, έτσι και αυτήν να την ευαγγελισθή ο Γαβριήλ.

Αφού οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεόν, εδημιούργησαν ανθρωπόμορφα είδωλα. Επειδή λοιπόν μέσα στην πλάνη τους οι άνθρωποι προσκυνούσαν ψευδή μορφήν ανθρώπου, έγινεν ο Θεός αληθώς άνθρωπος, ώστε να διαλυθή το ψεύδος. Ο διάβολος είχε χρησιμοποιήσει ως όργανον εναντίον μας την σάρκα. Και αυτό γνωρίζοντας ο Παύλος λέγει: «Βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου, αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με» και τα λοιπά. Με τα ίδια λοιπόν όπλα με τα οποία μας πολεμούσε ο διάβολος, με αυτά ακριβώς και έχουμε σωθή. Ανέλαβεν ο Κύριος από εμάς την ιδική μας φύση, ώστε να της δώση ό,τι της έλειπε, την πλουσίαν χάρη. Για να γίνη η φύσις των ανθρώπων η αμαρτωλός, Θεού κοινωνός. Και έτσι «όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Έπρεπεν ο Κύριος να πάθη υπέρ ημών. Δεν θα τολμούσε όμως ο διάβολος να τον πλησιάση, εάν τον ανεγνώριζε. Το σώμα δηλαδή έγινε δόλωμα για τον θάνατον, ώστε ο δράκοντας, ενώ ήλπιζε ότι θα τον καταπιή, να εμέση και όσους είχεν ήδη καταπιή. «Κατέπιε γαρ ο θάνατος ισχύσας» και «αφείλεν ο Θεός παν δάκρυον από προσώπου παντός», είχε προείπει ο Ησαϊας. Μήπως ο Χριστός ματαίως έγινεν άνθρωπος; Μήπως οι διδασκαλίες του είναι ρητορικά εφευρήματα και ανθρώπινα σοφίσματα; Δεν είναι οι θείες Γραφές που μας οδηγούν στην σωτηρία; Εκεί μέσα δεν συναντούμε τις προρρήσεις των Προφητών; Κράτα, λοιπόν, σε παρακαλώ σταθερά μέσα σου αυτήν την παρακαταθήκη, και κανείς ας μη σε μετακινήση. Πίστευε ότι αληθώς ο Θεός έγινεν άνθρωπος.

Το ότι ήταν λοιπόν δυνατόν ο Θεός να γίνη άνθρωπος έχει αποδειχθή. Αν όμως οι Ιουδαίοι ακόμη απιστούν, θα τους κάνωμε την εξής ερώτηση: Τί παράδοξο κηρύττουμε λέγοντας ότι ο Θεός έγινεν άνθρωπος, αφού σεις οι ίδιοι λέγετε ότι ο Αβραάμ υπεδέχθη τον Κύριον; Τί παράδοξο κηρύττουμε αφού και ο Ιακώβ λέγει: «είδον γαρ Θεόν πρόσωπον προς πρόσωπον, και εσώθη μου η ψυχή». Ο Κύριος, ο οποίος εφιλοξενήθη και έφαγε στην σκηνήν του Αβραάμ, έφαγε και μαζί μας. Τί το παράδοξον λοιπόν κηρύττουμε; Έχουμε όμως να παρουσιάσωμε και δύο μάρτυρες, οι οποίοι εστάθησαν στο όρος Σινά ενώπιον του ιδίου του Κυρίου. Ο Μωυσής, όταν ευρίσκετο μέσα στην οπή του βράχου, και ο Ηλίας αργότερα, που τον είδε επίσης μέσα στην οπή ενός σπηλαίου. Εκείνοι παρουσιάσθησαν κατά την Μεταμόρφωσή του και στο Όρος Θαβώρ και «έλεγον τοις μαθηταίς την έξοδον, ην έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ». Αλλά όπως προείπα, έχει αποδειχθή ότι ήταν δυνατόν να λάβη ο Θεός την ανθρωπίνη φύση. Ας αφήσωμε λοιπόν να ασχολούνται με τις αποδείξεις εκείνοι που αρέσκονται να επανέρχωνται συνεχώς στα ίδια.

Έχουμε όμως υποσχεθή να ομιλήσωμε και για τον χρόνο, και για τον τόπο της ελεύσεως του Σωτήρος. Και δεν πρέπει να αναχωρήσωμε από εδώ, κατηγορούμενοι για ψεύδος, αλλά μάλλον να βοηθήσωμε τους νέους βλαστούς της Εκκλησίας να φύγουν από εδώ πιο εδραιωμένοι στην πίστη. Ας αναζητήσωμε λοιπόν τον χρόνο, πότε δηλαδή ήλθε εδώ ο Κύριος. Επειδή η παρουσία του είναι πρόσφατος και, γι’ αυτό αμφισβητείται, και ακόμη επειδή «Χριστός Ιησούς χθες και σήμερον είναι ο αυτός και εις τους αιώνας». Λέγει λοιπόν ο Προφήτης Μωυσής. «Προφήτην υμίν αναστήσει Κύριος ο Θεός υμών ως εμέ». Ας αφήσωμε προς το παρόν το «ως εμέ» για να εξετασθή εκεί που πρέπει. Αλλά πότε θα έλθη αυτός ο προσδοκώμενος Προφήτης; Ανάτρεξε, λέγει, σ’ αυτά που έχω γράψει. Ερεύνησε με προσοχήν την προφητεία που είπε ο Ιακώβ προς τoν Ιούδα: «Ιούδα, σε αινέσαισαν (θα σε υμνήσουν) οι αδελφοί σου», και τα υπόλοιπα, για να μην τα ειπούμε όλα. Και στην συνέχεια «Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα ουδέ ηγούμενος εκ των μηρών αυτού (από τους απογόνους του δηλαδή) έως αν έλθη ω απόκειται, (αυτός στον οποίον έχει επιφυλαχθή), και αυτός προσδοκία» όχι των Ιουδαίων, αλλά «Εθνών». Το ότι λοιπόν έπαυσε η εξουσία των Ιουδαίων είναι σημείον της παρουσίας του Χριστού. Εάν τώρα δεν ευρίσκωνται υπό την εξουσία των Ρωμαίων, δεν έχει έλθει ακόμη ο Χριστός. Εάν τους κυβερνά απόγονος του Ιούδα και του Δαυϊδ, δεν ήλθεν ακόμη ο προσδοκώμενος. Και εντρέπομαι να ομιλώ για τα πρόσφατα γεγονότα που συνέβησαν σ’ αυτούς, σχετικά με εκείνους που ονομάζουν τώρα πατριάρχες. Ποία δηλαδή είναι η καταγωγή τους και ποία η μητέρα τους. Τα αφήνω γι’ αυτούς που τα γνωρίζουν. Αλλά αυτός ο ερχόμενος, η προσδοκία των εθνών, ποίον άλλο σημείο έχει άραγε; Λέγει στην συνέχεια η Γραφή «δεσμεύων προς άμπελον τον πώλον (τον νεαρόν όνον δηλαδή) αυτού». Βλέπεις και εδώ σαφώς τον πώλο, τον οποίο προανήγγειλεν ο Ζαχαρίας, και εχρησιμοποίησεν ο Ιησούς.

Αλλά ζητείς και άλλην μαρτυρία για τον χρόνο της παρουσίας του; «Κύριος είπε προς με. Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε», και μετά από λίγο λέγει «ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά». Είπα και προηγουμένως ότι ράβδος σιδηρά ονομάζεται σαφώς η βασιλεία των Ρωμαίων. Σχετικώς με αυτήν ας ξαναθυμηθουμε το χωρίον του Προφήτου Δανιήλ. Όταν δηλαδή εδιηγείτο και εξηγούσε στον Ναβουχοδονόσορα την εικόνα του αδριάντος, αναφέρει και όλη την οπτασία που είχε δει γι’ αυτόν, και «λίθον άνευ χειρός εξ όρους τμηθέντα», ο οποίος δεν κατεσκευάσθη από άνθρωπο, και θα επικρατήση σε όλην την οικουμένην. Και λέγει καθαρώτατα ότι «και εν ταις ημέραις των βασιλειών εκείνων αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα ου διαφθαρήσεται, και η βασιλεία αυτού λαώ ετέρω ουχ υπολειφθήσεται (δεν θα έχη διαδοχήν δηλαδή, θα είναι αιώνιος)».

Ζητούμε όμως να μας αποδείξης με ακόμη μεγαλυτέραν διαφάνεια τον χρόνο της ελεύσεώς του, επειδή ο άνθρωπος είναι δύσπιστος, και εάν δεν του υπολογίσης και την ακριβή χρονολογία, δεν πιστεύει στα λεγόμενα. Ποίος είναι λοιπόν ο καιρός και ποίος ο χρόνος; Όταν παύσουν πλέον να υπάρχουν βασιλείς από την γενεάν του Ιούδα και βασιλεύση στο εξής αλλόφυλος, ο Ηρώδης δηλαδή. Λέγει λοιπόν ο άγγελος στον Δανιήλ: «Συ δε μοι σημείωσαι τα λεγόμενα, και γνώσει και συνήσεις (θα κατανοήσης δηλαδή). Από εξόδου λόγου του αποκριθήναι (από την ημέρα που θα εκδοθή διάταγμα) του ανοικοδομηθήναι Ιερουσαλήμ έως Χριστού ηγουμένου, εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο». Εξήντα εννέα όμως εβδομάδες ετών απαριθμούν τετρακόσια ογδόντα τρία ετη. Είπε λοιπόν ότι αφού περάσουν τετρακόσια ογδόντα τρία έτη από την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ, και εκλείψουν οι άρχοντες που προέρχονται από την φυλήν του Ιούδα, τότε έρχεται βασιλεύς αλλόφυλος, στις ημέρες του οποίου θα γεννηθή ο Χριστός. Ο Δαρείος λοιπόν ο Μήδος την ανοικοδόμησε κατά το έκτον έτος της βασιλείας του, που αντιστοιχεί στο πρώτον έτος της εξηκοστής έκτης Ολυμπιάδος των Ελλήνων. Οι Έλληνες ονομάζουν Ολυμπιάδα τον αγώνα που τελείται κάθε τέσσερα χρόνια χάριν της ημέρας που συμπληρώνεται κάθε τετραετία. Διότι, σύμφωνα με την πορεία του ηλίου, περισσεύουν κάθε έτος τρεις ώρες. Ο Ηρώδης λοιπόν εβασίλευσε το τέταρτον έτος της εκατοστής ογδοηκοστής έκτης Ολυμπιάδος. Από την εξηκοστήν έκτη λοιπόν μέχρι την εκατοστήν ογδοηκοστήν έκτη μεσολαβούν εκατόν είκοσι Ολυμπιάδες και κάτι ακόμη. Οι εκατόν είκοσι λοιπόν Ολυμπιάδες αντιστοιχούν σε τετρακόσια ογδόντα έτη. Τα υπόλοιπα τρία έτη ίσως είναι αυτά που περιλαμβάνονται μεταξύ του πρώτου και του τετάρτου, κατά το οποίον εβασίλευσε ο Ηρώδης. Έχεις λοιπόν την απόδειξη σύμφωνο με αυτό που λέγει η Γραφή, ότι «από εξόδου λόγου του αποκριθήναι και του οικοδομηθήναι Ιερουσαλήμ, έως Χριστού ηγουμένου, εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο», δηλαδή τετρακόσια ογδόντα τρία έτη. Έχεις λοιπόν τώρα πλέον την απόδειξη της χρονολογίας ελεύσεως του Χριστού, αν και υπάρχουν και άλλοι τρόποι που δίδουν το ίδιο αποτέλεσμα με βάση τις εβδομάδες των ετών για τις οποίες προείπεν ο Δανιήλ.

Ακου τώρα τι λέγει ο Μιχαίας, σχετικά με τον τόπο της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. «Και συ Βηθλεέμ οίκος του Ευφραθά, μη ολιγοστός ει του είναι εν χιλιάσιν Ιούδα (δέν έχεις ουτε χιλίους κατοίκους δηλαδή). Εκ σου γαρ μοι εξελεύσεται ηγούμενος του είναι εις άρχοντα εν τω Ισραήλ, και αι έξοδοι αυτού (η εξουσία του δηλαδή) απ’ αρχής εξ ημερών αιώνος». Ήδη όμως γνωρίζεις, αφού είσαι Ιεροσολυμίτης, ότι και στον εκατοστόν τριακοστόν πρώτον ψαλμόν αναφέρεται η περιοχή στην οποία θα γεννηθή ο Μεσσίας. «Ιδού ηκούσαμεν αυτήν εν Ευφραθά, εύρομεν αυτήν εν τοις πεδίοις του δρυμού». Και πράγματι, μέχρι προ ολίγων ετών ο τόπος αυτός ήταν δασώδης. Ήκουσες πάλι τον Αββακούμ που λέγει προς τον Κύριον. «Εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση, εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση». Και ποιον είναι το σημείον, ω Προφήτα, του ερχομένου Κυρίου; Και αυτός συνεχίζει: «εν μέσω δύο ζώων (ανάμεσα σε δύο ζωές δηλαδή) γνωσθήση». Λέγει δηλαδή σαφώς προς τον Κύριον, ότι θα έλθης κοντά μας ένσαρκος, θα ζήσης την μία ζωή, θα αποθάνης, και αφού αναστηθής θα ζήσης πάλι.

Και από ποιό περίχωρο της Ιερουσαλήμ έρχεται; Από την Ανατολή, την Δύσι, τον Βορρά, τον Νότο; Ειπέ μας ακριβώς. Και αυτός αποκρίνεται σαφέστατα και λέγει: «ο Θεός από Θαιμάν ήξει (θα έλθει από τον Νότο, διότι Θαιμάν ερμηνεύεται νότος) και ο άγιος εξ όρους (Φαράν) κατασκίου (σκιερού) δασέος». Πράγμα με το οποίον συμφωνεί και ο Ψαλμωδός, ο οποίος είπεν «εύρομεν αυτήν εν τοις πεδίοις του δρυμού (στη δασώδη πεδιάδα)».

Τώρα λοιπόν ζητούμε από ποιόν έρχεται και πώς έρχεται. Αυτό μας το λέγει ο Ησαϊας. «Ιδού η παρθένος εν γαστρί λήψεται, και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Οι Ιουδαίοι όμως αντιλέγουν σ’ αυτά (διότι έχουν συνηθίσει από παλαιά να αντιδρούν κακοπροαίρετα στην αλήθεια), και υποστηρίζουν ότι ο Προφήτης δεν έγραφε «η παρθένος» αλλά «η νεάνις» (η κόρη δηλαδή). Αλλά εγώ, και αν δεχθώ ως ορθόν αυτό που λέγουν, καταλήγω πάλι στην ιδίαν αλήθεια. Διότι πρέπει να τους ερωτήσωμε: Πότε φωνάζει μία παρθένος που βιάζεται; Καλεί σε βοήθεια πριν την διαφθείρουν ή μετά; Αν λοιπόν σε άλλο σημείο η Γραφή λέγει «εβόησεν η νεάνις και ουκ ην ο βοηθών αυτήν, άραγε δεν αναφέρεται σε παρθένον; Και για να μάθης σαφέστερα ότι στην θεία Γραφή και η παρθένος ονομάζεται νεάνις, άκου τι λέγει το βιβλίο των Βασιλειών για την Αβισάκ την Σουναμίτιδα. «Και ην η νεάνις καλή (ωραία) σφόδρα» και το ότι εξελέγη και προσεφέρθη στον Δαυίδ, επειδή ήταν παρθένος, έχει σαφώς ομολογηθή.

Λέγουν όμως πάλιν οι Ιουδαίοι, ότι αυτό ελέχθη από τον Προφήτη στον Άχαζ για τον Εζεκία. Ας αναγνώσωμε λοιπόν την Γραφή. Λέγει ο Θεός στον Άχαζ. «Αίτησαι σεαυτώ σημείον παρά Κυρίου του Θεού σου εις βάθος της γης ή εις ύψος του ουρανού». Αυτό το σημείο θα πρέπει να είναι πολύ παράδοξο, διότι σημείον είναι το ύδωρ που ανέβλυσε από την πέτρα, η θάλασσα που διεχωρίσθη, ο ήλιος που εστράφη οπίσω και τα παρόμοια. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο σημείο το να συλλάβη μια νέα, αλλά το να παραμείνη παρά ταύτα παρθένος. Αυτά όμως που θα λεχθούν στην συνέχεια, θα ελέγξουν φανερώτερα τους Ιουδαίους. Γνωρίζω ότι λέγω πολλά, και οι ακροαταί έχουν κουρασθή. Ανεχθείτε όμως το πλήθος των λόγων, επειδή λέγονται για τον Χριστό και όχι για τυχαία πράγματα. Αυτό λοιπόν ελέχθη από τον Ησαϊαν, όταν εβασίλευεν ο Άχαζ, ο οποίος εβασίλευσε μόνο δέκα έξι ετη, και η προφητεία ελέχθη προς αυτόν κατά την διάρκειαν αυτών των ετών. Έτσι την αντίρρηση των Ιουδαίων την καταρρίπτει ο ίδιος ο Εζεκίας, ο υιός και διάδοχος του Άχαζ, ο οποίος όταν έγινε βασιλεύς ήταν εικοσιπέντε ετών. Αφού λοιπόν η προφητεία ελέχθη μέσα στα δέκα έξι προηγούμενα έτη, ο Εζεκίας είχε γεννηθή εννέα έτη πριν την προφητεία. Ποία ανάγκη λοιπόν υπήρχε να λεχθή η προφητεία γι’ αυτόν ο οποίος είχεν ήδη γεννηθή, πριν από εννέα έτη και μάλιστα ο πατέρας του Άχαζ δεν είχε γίνει ακόμη βασιλεύς; Διότι δεν είπεν ότι «εν γαστρί έλαβεν η παρθένος» αλλά ότι «λήψεται (θα συλλάβη δηλαδή)» αφού ομίλησε προγνωστικώς…

Αλλά και οι εθνικοί και οι Ιουδαίοι μας χλευάζουν, και ισχυρίζονται ότι ήταν αδύνατον ο Χριστός να γεννηθή από παρθένο. Τους εθνικούς κατ’ αρχήν θα τους αποστομώσωμε από τους ιδίους τους μύθους των. Σεις λοιπόν οι οποίοι υποστηρίζετε ότι είναι δυνατόν λίθοι ριπτόμενοι να μεταβάλλωνται σε ανθρώπους, πώς ισχυρίζεσθε ότι είναι αδύνατον να γεννήση παρθένος; Σεις που μυθολογείτε ότι έχει γεννηθή θυγατέρα από τον εγκέφαλο του πατέρα της, πώς λέγετε ότι είναι αδύνατον να γεννηθή υιός από παρθενικήν γαστέρα; Σεις που ισχυρίζεσθε ψευδώς ότι ο Διόνυσος εκυοφορήθη από τον μηρόν του Διός σας, πώς απορρίπτετε την ιδική μας αλήθεια; Γνωρίζω ότι με αυτά που λέγω υποτιμώ το πνευματικόν επίπεδο του ακροατηρίου αυτού, αλλά ανέφερα αυτά τα επιχειρήματα από την μυθολογία τους ώστε, όταν χρειασθή, να τους εντροπιάσης εσύ με τα ιδικά τους. Προς δε τους Ιουδαίους απάντησε με την εξής ερώτηση: Ποίον είναι δύσκολο, να γεννήση μία γυναίκα ηλικιωμένη και στείρα, στην οποίαν έχουν εκλείνει οι προϋποθέσεις της γονιμότητος, ή μία νεαρά παρθένος; Στείρα ήταν η Σάρρα, και ενώ το γεννητικό της σύστηνα είχε παύσει να λειτουργή, εγέννησε με τρόπον υπερφυσικό. Και το να γεννήση λοιπόν στείρα, και το να γεννήση παρθένος είναι ξένο προς την φύση. Ή θα απορρίψης λοιπόν και τα δύο ή θα δεχθής και τα δύο. Διότι ο ίδιος Θεός είναι που πραγματοποίησε και εκείνο στην στείρα και τούτο στην Παρθένο.

[Πολλά άλλα θαυμαστά γεγονότα ημπορούμε να υπενθυμίσωμε από την ιστορία των Ιουδαίων], αλλά αυτοί δεν πείθονται με αυτά, εάν δεν πληροφορηθούν πειστικώς με άλλες παρόμοιες και παράδοξες περιπτώσεις αντιθέτων προς την φύση τοκετών. Υπόβαλέ τους λοιπόν την εξής ερώτηση: Η Εύα, η πρώτη γυναίκα, από ποιόν εγεννήθη; Ποία μητέρα την συνέλαβε, αφού δεν υπήρχε άλλη γυναίκα; Απαντά η Γραφή, ότι εδημιουργήθη από την πλευρά του Αδάμ. Άραγε λοιπόν η μεν Εύα εγεννήθη από την πλευρά του ανδρός χωρίς μητέρα, όμως δεν ημπορεί να γεννηθή παιδί άνευ ανδρός από παρθενικήν γαστέρα; Την χρεωστούσε στους άνδρες το γένος του θήλεος αυτή την χάρη, διότι η Εύα εγεννήθη από τον Αδάμ και μάλιστα χωρίς να συλληφθή από μητέρα, αλλά προήλθε μόνον από άνδρα. Ανταπέδωσε λοιπόν η Μαρία το χρέος της χάριτος, γεννώντας με την δύναμη του Θεού, χωρίς την συμμετοχήν ανδρός, αλλά αφθόρως, μόνη της, «εκ Πνεύματος Αγίου».

Ας αναφέρωμε όμως και το ακόμη μεγαλύτερο θαύμα. Διότι το να γεννηθούν σώματα από άλλα σώματα, αν και παράδοξον, είναι όμως δυνατόν. Το να γίνη όμως το χώμα της γης άνθρωπος, αυτό είναι θαυμαστότερον. Το να σχηματισθούν οι χιτώνες των οφθαλμών μόνον από μίγμα πηλού και να δέχωνται τις φωτεινές ακτίνες, αυτό είναι επίσης θαυμαστότερον. Το να δημιουργήται από ένα και το αυτό χώμα και η σκληρότης των οστών και η απαλότης των πνευμόνων, και οι διάφορες άλλες μορφές και δομές των μελών, αυτό είναι το θαυμαστόν. Το να λάβη ζωήν ο πηλός και να περιέρχεται αυτοκινήτως την οικουμένη και να οικοδομή, αυτό είναι το θαυμαστόν. Το να διδάσκη ο πηλός και να ομιλή, να κτίζη και να βασιλεύη, αυτό είναι το θαυμαστόν. Ω αμαθέστατοι Ιουδαίοι, από πού λοιπόν έγινεν ο Αδάμ; Δεν «έλαβεν ο Θεός χουν από της γης» και έπλασεν αυτό το θαυμάσιον πλάσμα; Έπειτα, ο πηλός ημπορεί να μεταβληθή σε οφθαλμό, και η παρθένος να γεννήση δεν ημπορεί; Εκείνο που είναι εντελώς έξω από τις ανθρώπινες δυνατότητες ημπορεί να γίνη, και αυτό που είναι σχεδόν σ’ αυτά τα πλαίσια δεν γίνεται;

Ας κρατούμε αυτά στην μνήμη μας, αδελφοί. Αυτά τα όργανα ας χρησιμοποιούμε για να αμυνώμεθα. Να μην ανεχώμεθα τους αιρετικούς, οι οποίοι διδάσκουν ότι είναι φανταστική η ένωσις των δύο φύσεων στον Χριστόν. Ας περιφρονήσωμε και αυτούς που λέγουν πως η γέννησις του Σωτήρος έγινε με την συνέργεια ανδρός και γυναικός, αυτούς οι οποίοι ετόλμησαν να ειπούν ότι προήλθε από τον Ιωσήφ και την Μαρία, επειδή γράφει «και παρέλαβε την γυναίκα αυτού». Ας ενθυμηθούμε τον Ιακώβ, ο οποίος πριν λάβη την Ραχήλ έλεγε στον Λάβαν: «Απόδος την γυναίκα μου». Όπως δηλαδή εκείνη ονομάζετο γυναίκα του Ιακώβ, πριν ακόμη τον γάμο και μόνο με την υπόσχεση που είχε δοθή, έτσι και η Μαρία, άπαξ και εμνηστεύθη ονομάζετο γυναίκα του Ιωσήφ. Και πρόσεξε την ακρίβεια του Ευαγγελίου, που λέγει «εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο Άγγελος Γαβριήλ από του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ης όνομα Ναζαρέτ, προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ» και τα λοιπά. Και πάλιν, όταν ήταν η απογραφή, και ο Ιωσήφ ανέβη για να απογραφή, τί λέγει η Γραφή; «Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας, απογράψασθαι συν Μαριάμ τη μεμνηστευμένη αυτώ γυναικί ούση εγκύω». Ήταν έγκυος λοιπόν. Δεν είπεν όμως «τη γυναικί αυτού», αλλά «τη μεμνηστευμένη αυτώ». Πράγματι, όπως λέγει ο Παύλος, «εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού», ο οποίος εγεννήθη όχι από άνδρα και γυναίκα, αλλά «γενόμενον εκ γυναικός» μόνον, που σημαίνει από παρθένο. Το ότι και η παρθένος λέγεται γυναίκα το προαπεδείξαμε. Από παρθένο λοιπόν εγεννήθη ο παρθενοποιός των ψυχών.

Αλλά απορείς με αυτό το γεγονός; Και αυτή η ιδία που τον εγέννησε ευρίσκετο σε απορία. Επειδή λέγει προς τον Γαβριήλ: «Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;». Και αυτός απαντά: «Πνεύμα Αγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι. Διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται, Υιός Θεού». Αχραντος και αρρύπαρος η γέννησις. Διότι όπου πνέει το Αγιον Πνεύμα, εξαφανίζεται κάθε μολυσμός. Είναι αρρύπαρος η ένσαρκος γέννησις του Μονογενούς από την Παρθένο. Και αν αντιδρούν οι αιρετικοί προς την αλήθεια, θα τους ελέγξη το Πνεύμα το Άγιον. Θα αγανακτήση η Δύναμις του Υψίστου, η οποία επεσκίασε την Παρθένο. Θα έλθουν αντιμέτωποι με τον Γαβριήλ κατά την ημέρα της Κρίσεως. Θα τους καταισχύνη ο τόπος της Φάτνης, ο οποίος εδέχθη τον Δεσπότη. Θα καταθέσουν ως μάρτυρες οι ποιμένες που ευηγγελίσθησαν τότε, και η στρατιά των αγγέλων που έψαλλαν και υμνούσαν και έλεγαν. «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Θα μαρτυρήσουν ο Ναός, στον οποίον οδηγήθη την τεσσαρακοστήν ημέρα. Τα ζεύγη των τρυγόνων που προσεφέρθησαν υπέρ αυτού και ο Συμεών, ο οποίος τότε τον ενηγκαλίσθη και η Προφήτις Άννα που ήταν παρούσα. Αφού λοιπόν μαρτυρεί ο Θεός και συμμαρτυρεί το Αγιον Πνεύμα και ο Χριστός λέγει: «Τί με ζητείτε αποκτείναι, άνθρωπον oς την αλήθειαν υμίν λελάληκα», ας κλείσουν τα στόματά τους οι αιρετικοί που αντιλέγουν στην ανθρωπίνη φύση του Χριστού. Πράγματι έρχονται σε διαφωνία με αυτόν που λέγει: «ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα, σάρκα και οστέα ουκ έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα». Ας προσκυνήσωμε τον Κύριο που εγεννήθη από Παρθένο, και ας μάθουν οι παρθένοι το έπαθλο της πολιτείας των. Ας μάθη και των μοναχών το τάγμα την δόξα της αγνότητος. Διότι δεν έχουμε στερηθή το αξίωμα της αγνότητος. Στην γαστέρα της Παρθένου έμεινεν ο Σωτήρ, εννέα μήνες και έγινεν ο Κύριος άνδρας τριάντα τριών ετών. Ώστε αν η Παρθένος καυχάται για το διάστημα των εννέα μηνών που τoν εκράτησε μέσα της, πολύ περισσότερον εμείς που τον είχαμε τόσο πολλά έτη κοντά μας.

Ας τρέξωμε λοιπόν όλοι, με την χάρη του Θεού, στον δρόμο της αγνότητος, «νεανίσκοι και παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων», όχι ζώντας με ακολασίες, αλλά υμνώντας το όνομα του Χριστού. Να μην αγνοήσωμε την δόξα της αγνότητος, διότι είναι αγγελικός ο στέφανος και υπεράνθρωπον το κατόρθωμα. Ας σεβασθούμε τα σώματα, που μέλλουν «να λάμψουν ως ο Ήλιος». Μη μολύνωμε για μία στιγμιαίαν ηδονή το σώμα, που έχει τοιαύτην και τόσο μεγάλην αξία. Πράγματι, η αμαρτία είναι σύντομος και προσωρινή, η εκτροπή όμως είναι πολυετής και αιώνιος. Άγγελοι που περιπατούν επάνω στην γη είναι όσοι αγωνίζονται για την αγνότητα. Οι παρθένοι θα ευρίσκωνται μαζί με την Παρθένο Μαρία.

Ας εξορισθή κάθε καλλωπισμός και κάθε ολέθριον βλέμμα, κάθε βάδισμα συρόμενο και κάθε ένδυμα και άρωμα προκλητικόν. Ας είναι για όλους μας άρωμα η ευωδία της προσευχής και των αγαθών πράξεων και ο αγιασμός των σωμάτων, ώστε ο Κύριος, ο οποίος εγεννήθη από την Παρθένον, να ειπή και για μας, τους άνδρες που ζουν με αγνότητα, και τις γυναίκες που στεφανώνονται γι’ αυτήν: «ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός και αυτοί έσονταί μοι λαός». Ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Πηγή: (4ος αιών - Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου (ΙΒ' προς τους Φωτιζομένους, Εκδόσεις Ετοιμασία), σελ. 214. Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 609 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς), Η άλλη όψη

Ἀπίστευτο! Ἡ Κυβέρνηση βρῆκε τὸν τρόπο νὰ ἀνορθώσει τὴν ἑλληνικὴ οἰκονομία καὶ ἐπιτέλους ἡ Ἑλλάδα νὰ μπεῖ σὲ τροχιὰ ἀνάπτυξης. Πραγματικὸ θαῦμα!

Ποιὸς εἶναι ὁ τρόπος...; Μὰ πολὺ ἁπλός.

Μὲ νόμο ποὺ ἑτοιμάζει τὸ Ὑπουργεῖο Ἀνάπτυξης τὰ ἐμπορικὰ καταστήματα θὰ μποροῦν νὰ εἶναι ἀνοιχτὰ καὶ τὶς Κυριακές, ὅλες τὶς Κυριακὲς τοῦ ἔτους!

Ἒ λοιπόν, ἀξίζουν θερμὰ συγχαρητήρια στὴν ξενόδουλη Κυβέρνηση! Οἱ φωτισμένοι ὑπουργοί της ἀνακάλυψαν ὅτι ἡ αἰτία γιὰ τὴν ὁποία ἡ ἐμπορικὴ κίνηση ἔχει σβήσει καὶ τὰ καταστήματα βάζουν λουκέτο κατὰ ἑκατοντάδες καὶ χιλιάδες, βρίσκεται στὸ ὅτι αὐτὰ εἶναι κλειστὰ τὶς Κυριακές...

Ἑπομένως, μᾶς λένε, ἂν δώσουμε τὴ δυνατότητα νὰ ἀνοίγουν καὶ τὶς Κυριακές, θὰ αὐξηθεῖ ἡ ἐμπορικὴ κίνηση καὶ ἡ οἰκονομία θὰ ἀναζωογονηθεῖ...

Μάλιστα! Τόσο ἁπλά...

Ἐμεῖς τί νὰ σᾶς ποῦμε; Μπράβο σας!

Κύριοι, εἶναι δυνατὸν νὰ εἶστε τόσο ἄσχετοι, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε σὲ τί ὀφείλεται ἡ ἐμπορικὴ ἐξαθλίωση τοῦ τόπου; Κανείς μας δὲν τὸ πιστεύει αὐτό. Κανείς μας δὲν πιστεύει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ εἶστε τόσο ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν πραγματικότητα...

Τότε γιατί δὲν λέτε τὴν ἀλήθεια; Γιατί δὲν ὁμολογεῖτε ὅτι ἁπλῶς ἐκτελεῖτε ἐντολὲς τῶν ἀφεντικῶν σας; Ὅτι ἀφοῦ χτυπήσατε κατάστηθα τὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ πολεμήσατε μανιωδῶς τὴν πολυτεκνία καὶ δημιουργεῖτε τὴν Ἑλλάδα χωρὶς Ἕλληνες, ὅπως σᾶς εἶπε αὐτὸς ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἔρχεσθε τώρα νὰ ὁλοκληρώσετε τὸν δολοφονικὸ σχεδιασμὸ τῶν ἐπίδοξων νεκροθαφτῶν τῆς Ἑλλάδος.

Ὑπηρετεῖτε τὰ καταχθόνια σχέδια τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, ποὺ ἐπιδιώκει νὰ καταργήσει τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς – αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια! Νὰ μὴν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ μὴν μπορεῖ ἡ οἰκογένεια νὰ χαρεῖ τὴν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, νὰ καταστραφοῦν οἱ κοινωνικὲς σχέσεις. Ἡ χριστιανικὴ Κυριακὴ εἶναι ὁ ὑποχθόνιος στόχος σας. Καὶ τὸ ἀποδεικνύετε μὲ τὸ ὅτι σχεδιάζετε νὰ ἐπιτρέψετε στὰ καταστήματα νὰ εἶναι κλειστὰ τὴ Δευτέρα! Ἀνοιχτὰ τὴν Κυριακή... Κλειστὰ τὴ Δευτέρα!

Ἀπάτριδες, ἄθρησκοι, ἀσπόνδυλοι ἐκτελεστὲς νεοταξικῶν ἐντολῶν... Στοὺς νεοταξικοὺς πράκτορες καὶ ἐπίδοξους νεκροθάφτες ποὺ σφίγγουν τὴ θηλειὰ γύρω ἀπὸ τὸ λαιμὸ τῶν Ἑλλήνων, τοὺς λέμε πὼς ματαιοπονοῦν. Δὲν θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ χαροῦν τὸν θάνατο τῆς Ἑλλάδας. Σὲ σᾶς δὲ τοὺς ἐντόπιους ὑποτακτικούς τους λέμε ὅτι θὰ ἀποτελέσετε τὴν ἐντροπὴ τῶν ἑπόμενων αἰώνων.

Θλιβερή, ἀξιοθρήνητη ἡγεσία!

Περιοδικό " Ο ΣΩΤΗΡ"  http://www.osotir.org/arxeioarthra/14436-2012-12-20-12-18-57

Ἀπὸ τὴν κρίση στὴν ἐλπίδα :

Τα εφετινὰ Χριστούγεννα βρίσκουν τὸν λαό μας σὲ κρίσιμη ἀκόμη κατάστασι. Οἱ ἐπικυρίαρχοι δανεισταὶ μᾶς ἐπιβάλλουν ὅλο καὶ πιὸ δυσβάστακτες φορολογίες. Οἱ νέοι μας μαστίζονται ἀπὸ τὴν ἀνεργία. Οἱ ἡλικιωμένοι βιώνουν πρωτοφανῆ ἀνασφάλεια. Γιὰ πολλοὺς χάθηκε ἡ ἐλπίδα. Συνάνθρωποί μας δὲν ἀντέχουν πλέον τὴν οἰκονομικὴ δυσπραγία. Οἱ περισσότεροι ἀγωνιοῦν γιὰ περαιτέρω συνέπειες. Κάποιοι ἀπελπίζονται καί, δυστυχῶς, ὠρισμένοι αὐτοκτονοῦν.

Στὴν προσπάθεια νὰ δοθῆ κάποια λύσις γίνονται πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ ἄλλες ἀναλύσεις, γιὰ νὰ βρεθῆ τί φταίει, τί μᾶς ὠδήγησε μέχρις ἐδῶ.

Οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι ὅμως θέτουν ἀλλοιῶς τὸ ἐρώτημα: Τί θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς; Γιατί ἐπέτρεψε αὐτὴ τὴν δοκιμασία; Ἀναζητοῦν τὴν αἰτία μὲ ἐλπίδα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ προνοεῖ μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν κόσμο του.

Αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι καὶ πτωχοί, γιὰ νὰ δώσουμε μία δική μας ἀνθρώπινη ἀπάντησι. Γι’ αὐτὸ προσφεύγουμε στὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως καταγράφηκε στὶς Ἅγιες Γραφές, διότι αὐτὸς φανερώνει τοὺς ἀπορρήτους λόγους τῆς Ἱστορίας, ποὺ εἶναι ἄγνωστοι καὶ ἀκατανόητοι σὲ ὅσους δὲν τὴν βλέπουν ὡς φιλάνθρωπη παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ δοκιμασία ποὺ περνᾶμε σήμερα ἔχει πολλὲς ὁμοιότητες μὲ τὴν ταλαιπωρία τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ κατὰ τὴν ἑβδομηκονταετῆ αἰχμαλωσία του στὴν Βαβυλώνα. Τὸ κράτος τῶν Ἰουδαίων εἶχε καταλυθῆ ἀπὸ τὸν βασιλέα Ναβουχοδονόσορα, ὁ Ναὸς τοῦ Σολομῶντος εἶχε καταστραφῆ, τὰ ἱερὰ σκεύη τοῦ εἶχαν διαρπαγὴ καὶ ὁ λαὸς ἁλυσοδεμένος μεταφέρθηκε στὴν Βαβυλώνα. Ἡ θλίψις τοῦ λαοῦ γιὰ τὸν ξεριζωμὸ καὶ ἡ δυστυχία τῆς σκλαβιᾶς ἤσαν ἀπερίγραπτες. Ὁ θρῆνος καὶ ὁ ὀδυρμὸς γιὰ τὴν χαμένη ἐπίγεια Ἱερουσαλὴμ ἦταν καθημερινὸς τρόπος ζωῆς. Στὶς ὄχθες τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλώνας μοιρολογοῦσαν φέρνοντας στὴν μνήμη τοὺς τὴν Ἱερουσαλήμ: «Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἠμᾶς τῆς Σιῶν». Στὶς παρόχθιες ἰτιὲς κρεμοῦσαν οἱ ταλαίπωροι αἰχμάλωτοι τὰ μουσικά τους ὄργανα. Δὲν ἤθελαν νὰ τραγουδήσουν τὰ ἱερά τους ἄσματα σὲ ξένη γῆ. «Πῶς ἄσομαι τὴν ὠδὴν Κυρίου ἐπὶ γὴς ἀλλοτρίας;». Δὲν ἤθελαν νὰ λησμονήσουν ὅτι ἡ ἐπίγεια πατρίδα τους, ἐρημωμένη καὶ κατεσκαμμένη, τοὺς περιμένει. Ἡ λησμοσύνη θὰ ἦταν ἡ ὁλοκληρωτική τους καταστροφή. Νὰ ξεραθῆ τὸ χέρι μου, νὰ χάσω τὴν λαλιά μου, ἔλεγαν θρηνητικά, ἂν σὲ ξεχάσω, Ἱερουσαλήμ, ἂν δὲν σὲ ἔχω σὰν τὴν πρώτη μου λαχτάρα: «Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μὴ σοὺ μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς ἐν ἀρχὴ τῆς εὐφροσύνης μου» (Ψάλμ. 136).

Ἀνάμεσα σὲ αὐτὸν τὸν λαὸ ἔζησαν συναιχμάλωτοι καὶ τέσσερις εὐγενεῖς νέοι, ὁ προφήτης Δανιὴλ καὶ οἱ Τρεῖς Παῖδες, Ἀνανίας, Ἀζαρίας καὶ Μισαήλ. Ἀνατράφηκαν στὴν βασιλικὴ αὐλὴ τοῦ Ναβουχοδονόσορα καὶ ἔλαβαν ὑψηλὰ ἀξιώματα. Ἀλλά, γιὰ τὴν εὐσέβειά τους στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὴν προσήλωσι στὶς παραδόσεις τῶν πατέρων τους, συκοφαντήθηκαν καὶ δοκιμάσθηκαν σκληρά. Ὁ προφήτης Δανιὴλ ρίχθηκε στὸν λάκκο τῶν λεόντων καὶ οἱ Τρεῖς Παῖδες στὴν κάμινο τοῦ πυρός. Εὐρισκόμενοι μέσα σὲ αὐτὲς τὶς φρικτὲς συνθῆκες, ποὺ ξεπερνοῦν κάθε περιγραφή, ἐνοίωσαν θαυμαστὴ θεία παρέμβασι καὶ παρηγορία. Ἄγγελος Κυρίου ἐδρόσιζε τοὺς τρεῖς νέους μέσα στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς καὶ ἄλλος ἄγγελος ἡμέρεψε τὰ θηρία, γιὰ νὰ μὴ βλάψουν τὸν Δανιήλ. Στὸ ἀποκορύφωμα τῆς δοκιμασίας τοὺς ἀλλὰ καὶ τῆς θείας εὐλογίας, ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν εὐσεβῶν νέων ἐπήγασε ἡ γνωστὴ ἐξομολογητικὴ καὶ δοξολογικὴ προσευχή, ὁ θαυμάσιος «Ὕμνος τῶν Τριῶν Παίδων» (Δᾶν. κέφ. 3).

Αὐτὴ ἡ προσευχή, τὴν ὁποία ἐνέπνευσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὶς ψυχὲς τῶν μαρτύρων τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς βαβυλώνειας αἰχμαλωσίας τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ.

Αἰτία τῶν δεινῶν τους ἦταν οἱ ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ τους. Μέσα ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς καμίνου, ἐξ ὀνόματος ὅλου του λαοῦ, ἂν καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἤσαν ποτὲ ἀνυπάκουοι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, οἱ τρεῖς νέοι ἐξωμολογοῦντο μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: Εὐλογητὸς εἶσαι, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων μας. Δοξασμένο τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰώνας. Ὅ,τι ἀποφάσισες γιά μας καὶ τὴν ἁγία πόλη τῶν πατέρων μας, τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅλα εἶναι δίκαια καὶ σωστά. Ὅλα μας βρῆκαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Ἁμαρτήσαμε πολύ, ἀνομήσαμε καὶ σὲ ξεχάσαμε. Δὲν τηρήσαμε τὶς ἐντολές σου. Δὲν σὲ ὑπακούσαμε, ὥστε νὰ εὐτυχήσουμε. Καὶ τώρα μᾶς ἔχεις παραδώσει στὰ χέρια τῶν παρανόμων ἐχθρῶν μας, στὴν δούλευση ἀδίκου καὶ πονηροτάτου βασιλέως (πρβλ. Δᾶν. κέφ. 3).

Καὶ ὁ προφήτης Δανιήλ, συλλογιζόμενος τὴν αἰτία τῆς αἰχμαλωσίας τους, παρομοίως ἐξωμολογεῖτο ὑπὲρ ὅλου του λαοῦ: «Κύριε ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ θαυμαστός, ὁ φυλάσσων τὴν διαθήκην σου καὶ τὸ ἔλεός σου τοῖς ἀγαπῶσι σὲ καὶ τοῖς φυλάσσουσι τὰς ἐντολᾶς σου, ἠμάρτομεν, ἠδικήσαμεν, ἠνομήσαμεν καὶ ἀπέστημεν καὶ ἐξεκλίναμεν ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου καὶ ἀπὸ τῶν κριμάτων σου καὶ οὐκ εἰσηκούσαμεν τῶν δούλων σου τῶν προφητῶν, οἱ ἐλάλουν ἐν τῷ ὀνόματί σου πρὸς τοὺς βασιλεῖς ἠμῶν καὶ ἄρχοντας ἠμῶν καὶ πατέρας ἠμῶν, καὶ πρὸς πάντα τὸν λαὸν τῆς γὴς» (Δᾶν. κέφ. 9).

Ὁ πόνος τῆς σκληρῆς ἐξορίας εἶχε πιὰ μαλακώσει τοὺς σκληροκάρδιους Ἰουδαίους, τοὺς εἶχε θυμήσει τὰ παρακλητικὰ καὶ ἀφυπνιστικὰ κηρύγματα τοῦ προφήτου Ἱερεμία, τότε ποὺ σὲ ἡμέρες εὐμάρειας οἱ ἄρχοντες, οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ λαὸς εἶχαν ἐγκαταλείψει τὴν πίστι στὸν ἀληθινὸ Θεό, προσέθεταν παρανομίες πάνω στὶς παρανομίες καὶ ἐμόλυναν μὲ εἴδωλα τὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος: «καὶ πάντες οἱ ἔνδοξοι Ἰούδα καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ λαὸς τῆς γὴς ἐπλήθυναν τοῦ ἀθετῆσαι ἀθετήματα βδελυγμάτων ἐθνῶν καὶ ἐμίαναν τὸν οἶκον Κυρίου τὸν ἐν Ἱερουσαλὴμ» (Β  Παραλ. 36, 14). Τότε ποὺ μὲ ἀλαζονεία περιγελοῦσαν τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, ἐξευτέλιζαν τὰ λόγια Του καὶ μὲ ἀφροσύνη καὶ ἀγνωμοσύνη περιφρονοῦσαν τὴν φιλανθρωπία Του, μέχρι ποὺ ἔφθασε ἡ ὀργή Του, γιατί ἔμειναν ἀδιόρθωτοι: «καὶ ἐξαπέστειλε Κύριος ὁ Θεὸς τῶν πατέρων αὐτῶν ἐν χειρὶ προφητῶν ὀρθρίζων καὶ ἀποστέλλων τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ, ὅτι ἢν φειδόμενος τοῦ λαοῦ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἁγιάσματος αὐτοῦ· καὶ ἤσαν μυκτηρίζοντες τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐξουδενοῦντες τοὺς λόγους αὐτοῦ καὶ ἐμπαίζοντες ἐν τοῖς προφήταις αὐτοῦ, ἕως ἀνέβη ὁ θυμὸς Κυρίου ἐν τῷ λαῶ αὐτοῦ, ἕως οὐκ ἢν ἴαμα» (Β  Παραλ. 36, 15-16). Θυμήθηκαν οἱ ταλαίπωροι ἐξόριστοί της Βαβυλώνας ὅτι τότε ἦλθε ἡ ὀργὴ τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ, ὅταν πιὰ ἡ ἀσέβειά τους καὶ ἡ ἀλαζονεία τους δὲν ἔπαιρναν ἄλλη διόρθωσι.

Εἶναι φανερὸ ἀπὸ τὴν ἐξομολόγησι τῶν ἁγίων Τριῶν νέων καὶ τοῦ Δανιὴλ ὅτι ἡ αἰτία τῶν δοκιμασιῶν τοῦ λαοῦ τοὺς ἦταν ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεὸ τῶν πατέρων τους, ἡ ἀνυπακοὴ στὸ θέλημά Του, καὶ ὅτι οἱ δοκιμασίες ἦταν φανέρωσις τῆς παιδαγωγούσης ἀγάπης Του πρὸς τὸν λαό Του, ἀπὸ τὸν ὁποῖο περίμενε μετάνοια καὶ διόρθωσι.

Ἡ ἀποστασία τῶν Ἰουδαίων ἦταν, ὅπως φαίνεται, καθολική. Καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ ἀρχόμενοι εἶχαν τὸ δικό τους μερίδιο στὴν ἀποστασία. Οἱ ἄρχοντες μπορεῖ νὰ εἶχαν μεγαλύτερη εὐθύνη, ἀλλὰ καὶ ὁ λαὸς εἶχε τὶς δικές του εὐθύνες.

Ὁ Ναβουχοδονόσορ εἶχε γίνει τὸ παιδαγωγικὸ ὄργανο τοῦ Θεοῦ. Ἐδυνάστευε τοὺς Ἰουδαίους κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν τὰ λάθη καὶ τὶς παρεκτροπές τους καὶ νὰ ἔλθουν σὲ μετάνοια.

Χρειάσθηκε ὅμως νὰ εὑρεθοῦν καὶ πρόσωπα μὲ προφητικὸ χάρισμα, τὰ ὁποία μέσα στὴν κόλασι τῆς δυστυχίας θὰ διέσωζαν τὴν εὐσέβεια καὶ θὰ ἀποτελοῦσαν τὸ ἐκλεκτὸ λείμμα, χάριν τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς θὰ ἔσωζε ὅλον τὸν ταλαιπωρημένο λαό.

Ἑβδομήντα χρόνια κράτησε ἡ αἰχμαλωσία τῶν Ἰουδαίων στὴν Βαβυλώνα. Ἀνάλογες ἡ καὶ πιὸ μακρόχρονες ἤσαν καὶ οἱ νεώτερες δοκιμασίες τοῦ χριστιανικοῦ μας λαοῦ. Δὲν ξέρουμε πόσο θὰ κρατήση ἡ τωρινὴ δική μας δοκιμασία. Τὸ μήνυμα τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων, τὸ ὁποῖο διαχρονικὰ περνᾶ μέχρις ἐμᾶς σήμερα, εἶναι ἡ πρόσκλησις σὲ μετάνοια, στὴν μετάνοια ποὺ ἐκφράζει ἡ προσευχή τους. Μᾶς προσκαλοῦν νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πνευματικὴ παρακαταθήκη, τὴν ὁποία μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας καὶ ἐμεῖς τὴν ξεχάσαμε, θαμπωμένοι ἀπὸ τὴν αἴγλη τῶν φώτων τῆς Ἑσπερίας καὶ ἀποχαυνωμένοι ἀπὸ τὴν εὐμάρεια τῆς οἰκονομικῆς της δῆθεν ἀκμῆς. Ἐποιήσαμε καὶ ἐμεῖς, ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι, «τὸ πονηρὸν ἐνώπιον Κυρίου» καὶ ἴσως τώρα συνειδητοποιοῦμε καλλίτερα τὶς μεγάλες μας ἁμαρτίες: Διώχνουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν παιδεία, γιὰ νὰ τὴν κάνουμε πανθρησκειακή. Τὸν ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὴν δημόσια ζωή, διότι μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία Του. Καταργοῦμε τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἐπειδὴ ἐξυπηρετοῦνται τὰ μεγάλα οἰκονομικὰ συμφέροντα. Βλασφημοῦμε τὸ πανάγιο Πρόσωπό Του μὲ χυδαῖες θεατρικὲς καὶ κινηματογραφικὲς ταινίες καὶ βιβλία. Νομιμοποιήσαμε τὴν διάλυσι τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν φρικτὴ ἁμαρτία τῶν ἐκτρώσεων. Ἀνεχθήκαμε τὴν πλεονεξία τῶν πλουτοκρατῶν καὶ τὴν διαφθορὰ στὴν δημόσια διοίκησι. Παραδοθήκαμε στὸ χρῆμα, στὴν σάρκα, στὴν δόξα. Χάσαμε τὴν ἀνθρωπιά μας, κλειστήκαμε στὴν φιλαυτία μας. Ἐγκαταλείψαμε τὴν πατροπαράδοτη εὐσέβεια ὡς ἀναχρονιστικὴ καὶ ἐκκοσμικευθήκαμε, γιὰ νὰ εἴμαστε σύγχρονοι καὶ κοινωνικὰ παραδεκτοί. Νοθεύσαμε τὰ Ὀρθόδοξα θεολογικά μας κριτήρια, δημιουργήσαμε διάφορες «θεολογίες» ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, αὐτοσχεδιάζουμε μὲ αὐθάδεια, γιὰ νὰ ἐγκλιματισθοῦμε δῆθεν στὸ παγκοσμιοποιμένο περιβάλλον.

Χάσαμε τὸν προσανατολισμό μας, καὶ γι’ αὐτὸ γίναμε ὑποχείριοι τῶν δυναστῶν. Τὸ ἔχει δείξει ἐπανειλημμένως ἡ Ἱστορία, ὅτι οὔτε οἱ ἰσχυροί του κόσμου οὔτε οἱ κραταιοὶ οἰκονομικοὶ μηχανισμοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν, ἐὰν ἐμεῖς δὲν εἴχαμε παρακούσει τὸν Ἅγιο Θεό.

Πλησιάζουμε στὴν παγχαρμόσυνη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἐλπίδα πάλι προβάλλει. Κατὰ τὴν προεόρτιο αὐτὴ περίοδο ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἰδιαιτέρως τὸν προφήτη Δανιὴλ καὶ τοὺς ἁγίους Τρεῖς Παίδας. Μὲ τὴν ζωὴ τοὺς προετύπωσαν καὶ προεφήτευσαν τὰ γεγονότα τῆς ἐνσάρκου θείας Οἰκονομίας. Ὁ προφήτης Δανιὴλ μάλιστα εἶχε πολλὲς καὶ μεγάλες θεϊκὲς ἀποκαλύψεις. Εἶδε μεταξὺ ἄλλων τὸν Παλαιὸ τῶν Ἡμερῶν, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν σαρκωθέντα Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Σωτήρα μας.

Τὴν γέννησί Του ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία θὰ ἑορτάσουμε καὶ πάλι. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς παρηγορήση, νὰ μᾶς δώση ἐλπίδα καὶ νὰ μᾶς διαβεβαιώση ὅτι κανεὶς Ναβουχοδονόσορ, ὅποια σημερινὴ ὀνομασία καὶ ἂν ἔχη, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ὑποδουλώση, ἐὰν ἐμεῖς μένουμε στερεοὶ στὴν Πίστι καὶ τὴν ζωὴ τῶν Πατέρων μας.

Ἱκετεύομε τὸν ἐκ φιλανθρωπίας σαρκωθέντα καὶ νηπιάσαντα Θεό, τὸν Παλαιὸν τῶν Ἡμερῶν καὶ δὶ’ ἠμᾶς γενόμενον Παιδίον Νέον, νὰ μᾶς συγχωρήση καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν χριστιανικὴ ζωή, γιὰ νὰ ἀμβλυνθῆ καὶ τελικὰ νὰ ξεπερασθῆ ἡ παροῦσα δεινὴ οἰκονομική, κοινωνική, ἠθικὴ καὶ κυρίως πνευματικὴ κρίσις.

Εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους

Ἀρχιμ.Γεώργιος

Ἅγια Χριστούγεννα 2012

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/12/blog-post_6402.html 

Νύχτα Χριστουγέννων. Ἕνας ἅγιος καὶ σοφὸς ἀσκητὴς προσεύχεται ἀπὸ ὥρα γονατιστὸς μέσα στὸ ἅγιο Σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ. Στὸ σπήλαιο ποὺ πρὶν ἀπὸ περίπου 400 χρόνια εἶχε φιλοξενήσει τὸν νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἀσκητὴς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν ἅγιο Ἱερώνυμο, ποὺ κατέγραψε καὶ τὰ ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ.

Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Ὅσιος εἶχε ἀφήσει τὸ ἀσκητήριο του, ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ ἅγιο Σπήλαιο, καὶ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὴν περάσει ξάγρυπνος καὶ προσευχόμενος μπροστὰ στὴν ἁγία Φάτνη.

Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ: νὰ ἔλθει ὁ Ἴδιος στὴ γῆ, νὰ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τὰ νύχια τοῦ θανάτου!

Ἀπόλυτη σιωπὴ ἐπικρατοῦσε μέσα στὴ νύχτα στὸν ἱερὸ χῶρο...

Ξαφνικὰ ἀκούστηκε νὰ προφέρει τὸ ὄνομά του μιὰ γλυκιὰ φωνή:

–Ἱερώνυμε!

Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δὲν ὑπῆρχε κανείς.

–Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...

Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ τρέμει συγκλονισμένη.

–Ἱερώνυμε, τί δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;

Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.

Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:

–Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ προσφέρω; Δὲν ἔχω τίποτε!

–Καὶ ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ αὐτὸ θέλω...

Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ ψελλίσει:

–Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τί θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦ προσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;

Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:

–Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. Δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!

–Τὶς ἁμαρτίες μου; Τί νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;

–Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι᾿ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, ἀπάν­τησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.

Συγκλονισμένος ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ἄ­­­φησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νὰ πλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴ νύχτα.

Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε Χριστούγεννα τὸ ὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτήρα μας, τὴ μετάνοιά μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ καλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεῦχ. 2057.

 Είμαστε μαθητές της  Γ΄ Γυμνασίου του 3ου Γυμνασίου Αμπελοκήπων  Θεσσαλονίκης. Χθες μόλις ακούσαμε στο δελτίο ειδήσεων για το τραγικό γεγονός του χαμού των 3 παιδιών στην Καβάλα. Με την επιστολή μας αυτή απευθυνόμενοι στο 15χρονο παιδί που χάθηκε θέλουμε να περάσουμε σε όλους το μήνυμα που προκύπτει από τη θυσία του.

Έτρεξες στο κτίριο  για να βοηθήσεις τα αδελφάκια σου, μια πράξη που οδήγησε στο θάνατό σου. Όλοι γνωρίζουμε λοιπόν πως καθώς το σπίτι φλεγόταν τα δύο μικρότερα παιδιά εγκλωβίστηκαν και δεν κατάφεραν να βγουν  έξω. Όταν εσύ το αντιλήφθηκες αυτό μάθαμε πως έτρεξες στο κτίριο  για να βοηθήσεις τα αδελφάκια σου, μια πράξη που οδήγησε στο θάνατό σου.

 Ξέρουμε πως οι περισσότεροι θα δώσουν το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής τους εκεί, στο θάνατο που προκλήθηκε, στις ζωές που χάθηκαν. Εμείς όμως δεν σκοπεύουμε σ’ αυτό.  Θέλουμε να περάσουμε ένα δίδαγμα μέσα από την πράξη σου. 

Πως όμως αυτή η πράξη μπορεί να αποτυπωθεί στο μυαλό μας και να αποτελέσει  πρότυπο για όλα τα παιδιά της ηλικίας μας; Και κυρίως γιατί πρέπει να τη μιμηθούμε και να αποτελέσει σταθμό στη ζωή μας;

Η απάντηση ίσως να μη μπορεί να αποτυπωθεί με λίγες λέξεις γραμμένες σε ένα κομμάτι χαρτί, όταν πρόκειται για πράξεις όπως η δική σου. Πιστεύουμε λοιπόν πως όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα,  όσο θρήνο και να προκάλεσε η κίνησή σου αυτή, ήταν μια κίνηση άξια θαυμασμού, μια κίνηση που κρύβει τεράστιο θάρρος, τεράστια αγάπη, τεράστια ανθρωπιά. 

Κι εμείς δίνουμε τεράστια σημασία γιατί η ανθρωπιά, η αυτοθυσία και φυσικά οι  αξίες  ζωής που κρύβονται από πίσω είναι «πράγματα» που στη σημερινή κοινωνία εκλείπουν και εμείς ονειρευόμαστε να τα ξαναφέρουμε πίσω.

Δεν θέλουμε να ξεγελάσουμε κανένα. Γνωρίζουμε πως το γράμμα μας δε θα μπορέσει να φτάσει στα χέρια σου ποτέ. Ίσως όμως να πέσει στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου που μπορεί να μη γνωρίζει για το γεγονός ή ακόμα να γνωρίζει απλά ότι έγινε «κάτι». Αν το διαβάσει όμως  ίσως να καταφέρουμε να του περάσουμε το μήνυμά μας, ίσως καταφέρουμε να τον ευαισθητοποιήσουμε και να πραγματοποιήσουμε έτσι ένα μέρος από τα όνειρά μας.

Κλείνοντας, πρέπει να πούμε ένα ευχαριστώ σε σένα, ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους σαν κι εσένα, που μας κάνουν να έχουμε ακόμα ελπίδες, να πιστεύουμε πως τα όνειρά μας είναι πραγματοποιήσιμα  και  κυρίως πως αξίζει να προσπαθήσουμε να τα πραγματοποιήσουμε.

Οι  μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου του 3ου Γυμνασίου Αμπελοκήπων.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο 15ΧΡΟΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ

Ὁ 15χρονος ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὰ ἀδέρφια του στὴν Καβάλα

Οἱ φλόγες ἄγγιζαν τὸ Παγγαῖο, οἱ καμπάνες χτυποῦσαν καὶ καλοῦσαν τὸν κόσμο νὰ σπεύσει γιὰ βοήθεια στὸ σπίτι ποὺ καιγόταν στὴν Καβάλα. Κι ὁ Τηλεμαχος μὲ τὸ παιδικὸ ἀκόμη κορμάκι, φορώντας μόνο τὶς παντόφλες του, ὅρμησε μέσα στὶς φλόγες.

Ὁ 15χρονος κάηκε μπροστὰ στὰ μάτια τῶν γονιῶν του στὴν προσπάθειά του νὰ σώσει τὰ ἀδερφάκια του ἀπὸ τὴν φωτιά. Κανεὶς δὲν πρόλαβε νὰ τὸν συγκρατήσει, μόνο ἕνα ξύλινο δοκάρι ποὺ ἔπεσε ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς παλιᾶς διώροφης κατοικίας τοῦ ἔκοψε τὴ φόρα καὶ τὸ νῆμα τῆς ζωῆς.

Ποιός ἦταν ὅμως ὁ 15χρονος ἥρωας ποὺ ἀψήφησε τὸν κίνδυνο καὶ ρίχτηκε στὴ μάχη μὲ τὶς φλόγες γιὰ νὰ σώσει τὰ δύο μικρότερα ἀδέρφια του;

Καμάρι γιὰ τὸ σχολεῖο

. “Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ ζήτησα κάποιον νὰ πεῖ τὴν προσευχή, ἐκεῖνος ἦρθε πρόθυμος. Τὸν ρώτησα πῶς τὸν λένε καὶ ὅταν ἀπάντησε ”Τηλεμαχος”, τοῦ εἶπα ‘Τηλέμαχος ἐσύ, Θεμιστοκλῆς ἐγώ, θὰ τὰ πᾶμε πολὺ καλὰ οἱ δύο μας’. Καὶ πράγματι, ἦταν ἕνα παιδὶ γιὰ τὸ ὁποῖο καμάρωνε τὸ σχολεῖο μας”, λέει συγκινημένος ὁ διευθυντὴς τοῦ 6ου Γυμνασίου Καβάλας, Θέμης Μισιρλίδης.

Ἀριστοῦχος

“Ἦταν ἕνα εὐφυέστατο καὶ χαρισματικὸ παιδί. Πρῶτο σὲ ὅλα καὶ πρόθυμο σὲ ὅλα”. Ὁ θεῖος του, Ἀβραὰμ Τσιμιρίκας, ἱερέας στὸν ναὸ Τιμίου Προδρόμου στὴ Μεσορόπη, βουρκώνει ὅταν μιλᾶ γιὰ τὸν 15χρονο, γιὰ τὰ τρία ἀνίψια του ποὺ θάφτηκαν μαζί, πλάι πλάι. Στὸ σπίτι του φιλοξενεῖ αὐτὲς τὶς μέρες τὸν Ἀθανάσιο καὶ τὴν Παρασκευὴ Τσιμιρίκα, τοὺς παπποῦδες τῆς οἰκογένειας, συνταξιούχους ἐκπαιδευτικοὺς μὲ λατρεία γιὰ ὅλα τὰ παιδιά.

Οἱ γονεῖς δὲν ἐπέστρεψαν ἀκόμη στὶς δουλειές τους. Ἡ μητέρα, Εἰρήνη Αὐγερινοῦ, βρίσκεται σὲ ἄδεια μέχρι τὶς γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ περνᾶ τὶς περισσότερες μέρες στὴ Μεσορόπη, στὸν τάφο τῶν παιδιῶν της. Ὁ πατέρας προσπαθεῖ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὸ σὸκ καὶ ἀναζητᾶ παρηγοριὰ στὰ ἄλλα του παιδιά.

Ἡ 23χρονη Παρασκευή, ἄνεργη νηπιαγωγός, φροντίζει τὰ μικρότερα, τὴν 8χρονη Μαρίνα καὶ τὴ 10χρονη Θέκλα. Ἡ 22χρονη Καλλιόπη ἐπέστρεψε στὶς σπουδές της στὴν Ἰατρικὴ Θεσσαλονίκης καὶ ὁ 19χρονος Θανάσης μὲ τὴν 21χρονη Κωνσταντίνα στὴν Ἀλεξανδρούπολη, ὅπου σπουδάζουν στὴν Παιδαγωγικὴ Σχολή, ἐνῶ στὰ μαθήματά της βρίσκει καταφύγιο ἡ Χριστίνα, ποὺ φέτος τελειώνει τὸ λύκειο.

Τὰ ἀνατριχιαστικὰ μηνύματα τῶν συμμαθητῶν του

Ἡ μικρὴ Δήμητρα, φίλη καὶ συμμαθήτριά του, τὸν ἀποχαιρέτησε μὲ μία συγκινητικὴ ἀνάρτηση στὸ Facebook, ἡ ὁποία μέσα σὲ μία ὥρα μετροῦσε 86 “likes” καὶ 120 σχόλια. “Εἶσαι ἕνας ἄγγελος πλέον. Σὲ ἀγαπᾶμε”, “Ἄ, ρὲ Τηλέμαχε. Εἶσαι ὁ ἥρωάς μας. Σὲ ἀγαπᾶμε πολύ. Καλό σου ταξίδι”, “Δὲν θὰ σὲ ξεχάσουμε ποτέ”, ἔγραψαν ὁ Νίκος, ὁ Ἀνδρέας, ὁ Πάνος καὶ οἱ ἄλλοι κολλητοί του. Οἱ φίλοι του ποὺ μάλωναν στὴν ἀρχὴ κάθε χρονιᾶς ποιὸς θὰ καθίσει δίπλα του, πίσω καὶ μπροστά του, γιατί ὁ Τηλέμαχος ἦταν πάντα διαβασμένος καὶ τοὺς ἄφηνε νά… κλέβουν στὰ διαγωνίσματα, δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν ὅτι χάθηκε καὶ δὲν θὰ τὸν ξαναδοῦν.

ΠΗΓΗ: «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς»

Στις κρίσιμες αυτές στιγμές, που οι ξενοκίνητες δυνάμεις καταπατούν κάθε έννοια Δικαίου , Συντάγματος, ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Εθνικής Κυριαρχίας, όπως άλλωστε επιδιώκουν εδώ και 182 χρόνια, ο λαός περιμένει από τους Έλληνες Δικαστές και ειδικά από τους Ανωτάτους, να σταθούν αλύγιστοι και ανεπηρρέαστοι προσηλωμένοι στο καθήκον που ορκίστηκαν και τάχθηκαν να υπηρετούν .

Οι διατάξεις  που εκδόθηκαν σε εφαρμογή των "Μνημονίων", είτε με το πρόσχημα ψηφισμένων νόμων με απειλή κομματικής πειθαρχίας, είτε μέσω των "κατ΄ ευφημισμόν" Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου,  έχουν καταντήσει το Σύνταγμα ένα εθνογραφικό ιστορικό κείμενο, αντί για «πνεύμονα» Δημοκρατίας που πρέπει είναι .

Ο Έλληνας Δικαστής πρέπει να δώσει και πάλι ένα παγκόσμιο μάθημα ανδρείας, ότι δεν καταθέτει τα νομικά του όπλα, δεν θυσιάζει την τιμή του, δεν φοβάται, δεν ανέχεται καταπατήσεις του Συντάγματος, ούτε ευτελισμό στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων .

Η  Δικαοσύνη , σε περιόδους πολιτικής κρίσεως και αστάθειας, είναι το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη πριν την απελπισία ή την αυτοδικία . 

Ο πολυπαθής λαός μας κάνει έκκληση προς τους κ.κ. Έλληνες Δικαστές να μή λογαριάζουν πιέσεις που προέρχονται από "πάνω", από "κάτω", από "δεξιά" ή "αριστερά"...  αλλά να στέκονται αμετακίνητοι στο καθήκον τους και τη συνείδησή τους,  ως νέοι "Πολυζωϊδηδες".

Να μή φοβηθούν την καριέρα τους, γιατί θα έχουν σύμμαχο τον δίκαιο Θεό, που θα αποδώσει δικαιοσύνη ως Κριτής , σύμφωνα με τα έργα του καθενός.
 

Κρίνουμε σημαντικό να σας παραθέσουμε την γενναία αυτή στάση των Δικαστών που διαφαίνεται από τα δημοσιεύματα του τύπου :

http://www.tideon.org/index.php/2012-02-16-21-20-11/2012-05-04-04-20-18/2012-02-28-20-41-37/3807-2012-12-18-19-02-26 

* Για τον ήρωα Πολυζωϊδη, Πρόεδρο Δικαστηρίου στη δίκη του Κολοκοτρώνη , που δεν υπέκυψε δουλοπρεπώς στη Τρόϊκα του Όθωνα (τους 3 Αντιβασιλείς), μπορείτε να πληροφορηθείτε αναλυτικά ΕΔΩ και για να δείτε την εξαιρετική ταινία κάντε αναζήτηση με τίτλο «Η Δίκη των Δικαστών».

 Συμμετέχουμε όλοι στη δημόσια διαβούλευση για το θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές. Έχουμε την δυνατότητα αλλά και ανάγκη της μαζικής αντίδρασης των πολιτών μέσω της ηλεκτρονικής διαβούλευσης του Υπουργείου ανάπτυξης. Με δικά μας απλά λόγια ...

 Μην ξεχνάμε την επιτυχία της μαζικής αντίδρασης του κόσμου στη διαβούλευση του Υπουργείου Δικαιοσύνης στο επαίσχυντο νομοσχέδιο «περί ρατσισμού» κατά των λαθρομεταναστών, που τελικά, ουδέποτε κατατέθηκε.

 Η διάρκεια της διαβούλευσης είναι από 14/12 μέχρι 21/12 !

Πρέπει να γίνει πρόσκληση για μαζική συμετοχή και κατακεραύνωμα της νέας αυτής επίθεσης στην παράδοση της ορθόδοξης Ελλάδος μας. Η ιστοσελίδα της διαβούλευσης είναι: http://www.opengov.gr/ypoian/?p=3528 

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr

Ο Άρειος Πάγος απέρριψε το αίτημα αναστολής του Δημοσίου μέχρι να εκδοθεί απόφαση επί της αίτησης αναστολής της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών -Σκληρό μήνυμα από τον Άρειο Πάγο φοβάται η κυβέρνηση για το χαράτσι. -Ποινικές ευθύνες για τη ΔΕΗ αν απαιτεί και εισπράττει το ειδικό τέλος

  Σύγκρουση μέχρις εσχάτων ανάμεσα στη συντριπτική πλειοψηφία των λειτουργών της Δικαιοσύνης και τους κ.κ Σαμαρά και Στουρνάρα.

Ο Άρειος Πάγος,ενδέχεται να απορρίψει την προσφυγή του Ελληνικού δημοσίου για το χαράτσι. Αυτό σημαίνει ότι θα παραμείνει σε ισχύ η απόφαση του Πρωτοδικείου, που θεωρεί παράνομη την είσπραξη του ειδικού τέλους από τους λογαριασμούς κατανάλωσης της ΔΕΗ.

Αν η ΔΕΗ απαιτεί την είσπραξη και του ειδικού τέλους διαπράττει ποινικό αδίκημα και είναι σαφής η προειδοποίηση της Ενωσης Εισαγγελέων για άσκηση ποινικών διώξεων, προειδοποίηση που άγγιζε και τον Υπουργό Οικονομικών κ. Στουρνάρα που είχε ζητήσει, εμμέσως πλην σαφώς, από τη ΔΕΗ να μην εφαρμόσει την απόφαση του Πρωτοδικείου και να συνεχίσει να απαιτεί και το χαράτσι , μαζί με τους λογαριασμούς.

Η υπόθεση υποκρύπτει μία σφοδρή σύγκρουση των λειτουργών της Δικαιοσύνης με την κυβέρνηση.

Η σύγκρουση αυτή είναι αδυσώπητη και ενδέχεται να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις το επόμενο χρονικό διάστημα.

Στο Μέγαρο Μαξίμου κυριαρχεί  η αμηχανία  για την απόφαση του Αρείου Πάγου μαζί με την ανησυχία για τις εξελίξεις.

Από την άλλη πλευρά ο κ.Στουρνάρας έχοντας την απόλυτη στήριξη των δανειστών και της κ.Μέρκελ, συμπεριφέρεται σαν να αγνοεί τη Δικαιοσύνη. Ο Υπουργός Οικονομικών είναι και αισθάνεται τόσο ισχυρός που θεωρεί ότι μπορεί να αναμετρηθεί ακόμα και με τους θεσμούς, αν αποτελούν εμπόδιο στην πολιτική που θέλει να εφαρμόσει.

Η επόμενη κίνηση του κ.Στουρνάρα θα είναι να απειλήσει με νέα μέτρα τον Ελληνικό λαό, σε περίπτωση που δεν πληρώσουν το χαράτσι. Παράλληλα θα στοχοποιήσει τους δικαστές με διαρροές για τις αμοιβές τους τα προηγούμενα χρόνια, θέλοντας να στρέψει την πλειοψηφία των πολιτών εναντίον τους.

Στελέχη όμως της Ν.Δ, με μεγάλη εμπειρία και συγκρότηση, ανησυχούν και προβληματίζονται για αυτή τη σύγκρουση. Επισημαίνουν με νόημα ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί θεσμό και ένα από τα βάθρα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τονίζουν ότι η στάση του κ.Στουρνάρα και η κάλυψή του από τον κ.Σαμαρά δημιουργούν πολλαπλούς κινδύνους για την ομαλότητα και τη λειτουργία των θεσμών.

Στο Μαξίμου βέβαια φοβούνται άλλα πράγματα.

Θεωρούν ότι οι δικαστές έχουν αυτονομηθεί και θα σκληρύνουν τη στάση τους το επόμενο διάστημα εναντίον της κυβέρνησης. Περισσότερο από όλα φοβούνται την εμπλοκή της Δικαιοσύνης στις διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων.

Μία εμπλοκή που πιθανόν να… μπλέξει και πολιτικά πρόσωπα καθ’ ύλην αρμόδια…

 Ο Άρειος Πάγος «άδειασε» τον Στουρνάρα για το χαράτσι

Δηλαδή, εξακολουθεί να ισχύει η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας που απαγορεύει από τη ΔΕΗ να εισπράττει το χαράτσι στα ακίνητα.

Ο Άρειος Πάγος απέρριψε το εν λόγω αίτημα του δημοσίου που εκπροσωπείται από τον κ. Στουρνάρα μέχρι να εκδοθεί απόφαση επί της αίτησης αναστολής της δικαστικής ετυμηγορίας του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Η συζητητή της αίτησης αναστολής του δημοσίου έχει προγραμματιστεί για αύριο και η έκδοση της απόφασης αναμένεται σε λίγες ημέρες.

Το σκεπτικό των αρεοπαγιτών

Στο σκεπτικό της απόφασης οι αρεοπαγίτες κάνουν λόγο για αόριστα επιχειρήματα αλλά και για μη τεκμηριωμένες αναφορές σε σχέση με την πιθανολογούμενη απώλεια εσόδων από τη μη είσπραξη του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τους ανώτατους δικαστές:

Α. «Στην αίτηση γίνεται αναφορά σε απώλεια εσόδων ύψους ενός δις ευρώ. Τούτο όμως ως κίνδυνος μνημονεύεται εντελώς αόριστα χωρίς ειδικότερη σύνεση με τη ΔΕΗ αλλά και χωρίς ανάλυση του παραπάνω ποσού έστω και στοιχειωδώς ώστε να καταστεί δυνατόν να πιθανολογηθεί ο σχετικός κίνδυνος».

Β. «Δεν εξηγείται γιατί η ζημία είναι μη επανορθώσιμη αφού η απλή αναφορά σε μη εξεύρεση του σχετικού ποσού από άλλες πηγές δεν αιτιολογείται ούτε οι πηγές προσδιορίζονται».

Γ. «Ουδόλως εκτίθεται αν είναι δυνατή η όχι η είσπραξη του παραπάνω ποσού μέσω άλλης διαδικασίας είσπραξής του και όχι αποκλειστικά μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ ώστε να κριθεί η σχετική βλάβη του αιτούντος».

Δ. «Σε κάθε περίπτωση η αίτηση αναστολής εκτελέσεως και ισχύος της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου έχει προσδιοριστεί άμεσα προς εκδίκαση στις 18.12.2012».

«Κατά ταύτα είναι πρόδηλο πως ουδεμία ζημία και δη μη ευχερώς αναστρέψιμη μπορεί να επέλθει μέχρι τότε αλλά και μέχρι έκδοσης της απόφασης του σχετικού Πολιτικού Τμήματος που συνεδριάζει σε Συμβούλιο ο οποίος κατά τα κρατούντα είναι συντομότατος».

Η εν λόγω απόφαση του Αρείου Πάγου έρχεται μια ημέρα μετά τα ην ανακοίνωση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος η οποία έκανε λόγο για αναζήτηση ποινικών ευθυνών σε βάρος όσων προτρέπουν τη διοίκηση να μην συμμορφώνεται με εκτελεστές δικαστικές αποφάσεις, δείχνοντας ευθέως τον υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ο οποίος ζήτησε από τη ΔΕΗ να συνεχίσει να το εισπράττει παρά τη σχετική δικαστική απόφαση που έκρινε τη διαδικασία αυτή αντισυνταγματική.

Στη σχετική ανακοίνωση η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος, υπογράμμιζε ότι « θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός, μέλος της Κυβέρνησης να εμφανίζεται ότι ενεργεί παρά το Σύνταγμα και να εντέλλεται ή να παροτρύνει τη διοίκηση ή τρίτους φορείς να μη συμμορφωθούν με εκτελεστές δικαστικές αποφάσεις, παρά το νόμο και το άρθρο 95 § 5 του Συντάγματος, πράγμα που δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει σε συντεταγμένη, ευνομούμενη Πολιτεία», ενώ υπενθύμιζε ότι «είναι αυτονόητη και αναμενόμενη η αναζήτηση ποινικών ευθυνών εκείνων, που ενδεχομένως το πράττουν, εφ' όσον συντρέχουν προς τούτο οι προϋποθέσεις του νόμου».

Read more: http://www.newsbomb.gr/chrhma/story/262758/o-areios-pagos--adeiase-ton-stoyrnara-gia-to-haratsi#ixzz2FPLzV49g

 ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Τρόϊκα και Σύνταγμα συγκρούονται σε μια σύγκρουση που θα κρίνει την μορφή της χώρας...

   Διχασμός μεταξύ των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας (Άρειος Πάγος και Συμβούλιο Επικρατείας) και των Πρωτοδικών και Εφετών, δικαστών και εισαγγελέων, αρχίζει να καταγράφεται στον χάρτη της Δικαιοσύνης, καθώς εντός των πρώτων πλειοψηφούν εκείνοι οι οποίοι νομολογούν με θετικό τρόπο υπέρ της κυβέρνησης και της τρόϊκα στα κρίσιμα ζητήματα αντισυνταγματικότητας που τίθενται σε ότι αφορά τα διάφορα νομοθετήματα, ενώ η Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Δικαιοσύνη κρίνει με εντελώς διαφορετικά νομικά κριτήρια όπως συμβαίνει στην περίπτωση του τέλους της ΔΕΗ.

Συγκεκριμένα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε με την υπΆ αριθμ. 1101/2012 απόφασή του, ότι το τέλος  ηλεκτροδότησης (Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε.), μέσω των λογαριασμών κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος,  είναι αντισυνταγματικό.

Σήμερα στον Άρειο Πάγο συζητήθηκε το αίτημα του υπουργού Οικονομικών, Ιω. Στουρνάρα, για έκδοση προσωρινής διαταγής, με την οποία θα «παγώνει» την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.

Ο πρόεδρος υπηρεσίας του Αρείου Πάγου, Γερ. Φουρλάνος, δέχθηκε στο γραφείο του τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Χαρ. Θεοχάρη (αυτός που είχε δεθχεί τους συνδικαλιστές του ΣΥΣΜΕΔ ως ... εκπροσώπους του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων), με συνηγόρους της ΔΕΗ και τους νομικούς εκπροσώπους των ενώσεων καταναλωτών.

Οι δικηγόροι των καταναλωτικών ενώσεων ζήτησαν να μην εκδοθεί σήμερα προσωρινή διαταγή από τον κ. Φουρλάνο, αλλά να αποφασίσει το δικαστήριο μετά την αυριανή συζήτηση της αίτησης αναστολής της ΔΕΗ.

Σημειώνεται ότι αρχικά η αίτηση αναστολής ήταν να συζητηθεί σήμερα, αλλά μετατέθηκε για αύριο.

Εκ μέρους της ΔΕΗ, όπως έγινε γνωστό, επισημάνθηκε ότι η Επιχείρηση αντιμετωπίζει πρόβλημα, καθώς έχουν τυπωθεί ήδη τρία εκατομμύρια λογαριασμοί, που περιλαμβάνουν το τέλος.

Πάντως, δεν αποκλείεται μέσα, στην ημέρα, ο Γ.Φουρλάνος να εκδώσει προσωρινή διαταγή με την οποία να αναστέλλει προσωρινά την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.

Το υπουργείο Οικονομικών με την αίτηση αναστολής ζητά να «παγώσει» η ισχύς της απόφασης του Πρωτοδικείου, μέχρι να εκδικασθεί η αίτηση αναίρεσης που έχει καταθέσει κατά της εν λόγω δικαστικής απόφασης. Η ημερομηνία εκδίκασης της αίτησης αναίρεσης δεν έχει ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί.

Στην αίτηση αναστολής το Δημόσιο υποστηρίζει ότι, αν εφαρμοστεί η απόφαση του Πρωτοδικείου θα χάσει πάνω από 1.000.000.000 ευρώ, θα έχει ελλειμματικό προϋπολογισμό και δεν θα είναι σε θέση εκπληρώσει τους δημοσίου συμφέροντος σκοπούς του ελληνικού κράτους.

Στην κυβέρνηση δεν κρύβουν την αισιοδοξία τους για την απόφαση του Γ.Φουρλάνου.

Γνωρίζουν κάτι που δεν γνωρίζουν οι υπόλοιποι πολίτες ή θεωρούν ότι νομικά είναι τόσο "δεμένη" η υπόθεση;

Εν πάση περιτπώσει από την σύγκρουση της τρόϊκα με την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Δικαιοσύνη, αλλά και με τους κύκλους των ανωτάτων δικαστικών που επιμένουν "πατριωτικά", θα κριθούν πολλά πράγματα τα επόενα χρόνια αφού οι τροϊκανοί δεν μπορούν να αλλάξουν το Σύνταγμα, τώρα. Το μόνο που μπορούν είναι να ακροβατούν...

Χθες η Ένωση Εισαγγελέων χωρίς πολλές περιστροφές έθεσε ζήτημα ποινικών ευθυνών κατά του ΥΠΟΙΚ Γιάννη Στουρνάρα καθώς προτρέπει πολίτες να παρανομήσουν: «Σε γνώση  των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος  περιήλθαν δημοσιεύσεις στον Τύπο, σύμφωνα με τις οποίες, ο Υπουργός Οικονομικών φέρεται να καλεί  τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού  να συνεχίσει να εισπράττει το τέλος  ηλεκτροδότησης (Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε.), μέσω των λογαριασμών κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, χωρίς να λάβει υπόψη της όσα αντίθετα έκρινε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την υπΆ αριθμ. 1101/2012 απόφασή του, που εκδόθηκε επί συλλογικής αγωγής και η οποία παράγει δεσμευτικότητα έναντι πάντων, έχει δε κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή ως προς τις καταψηφιστικές διατάξεις της.
 
Η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος, –εάν οι δημοσιεύσεις αληθεύουν-  θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός,  μέλος της Κυβέρνησης να εμφανίζεται ότι ενεργεί παρά το Σύνταγμα και να εντέλλεται ή να παροτρύνει τη διοίκηση ή τρίτους φορείς να μη συμμορφωθούν με εκτελεστές δικαστικές αποφάσεις, παρά το νόμο και το άρθρο 95 § 5 του Συντάγματος, πράγμα που δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει σε συντεταγμένη, ευνομούμενη Πολιτεία.
 
Το Δ.Σ. της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος μόλις απαιτείται να υπενθυμίσει, τέλος, ότι είναι αυτονόητη και αναμενόμενη η αναζήτηση ποινικών ευθυνών εκείνων, που ενδεχομένως το πράττουν, εφ' όσον συντρέχουν προς τούτο οι προϋποθέσεις του νόμου» ήταν η ανακοίνωση-σταθμός της Ένωσης...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διαβάζοντας κάποιος την αφήγηση του Ματθαίου για τη γέννηση του Ιησού Χριστού παρατηρεί πως ο ευαγγελιστής τεκμηριώνει τα γραφόμενά του χρησιμοποιώντας προφητικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμενος στις αμφιβολίες του Ιωσήφ, που επιθυμούσε να διακόψει τον αρραβώνα του με τη Μαρία, όταν διαπίστωσε την εγκυμοσύνη της (Ματθ. 1,18-21), κλείνει τη σχετική ενότητα, χρησιμοποιώντας την παρακάτω προφητεία του Ησαΐα (Ησ. 7,14), με προφανή στόχο να διαλύσει τις αμφιβολίες των αναγνωστών του σχετικά με τη θαυματουργή σύλληψη του Ιησού: «ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ματθ. 1,23 Μετάφραση: Να η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ).

Στη συνέχεια, αναφερόμενος στην προσπάθεια του Ηρώδη να πληροφορηθεί τον τόπο γέννησης του Μεσσία, το κείμενο χρησιμοποιεί την προφητεία από το βιβλίο του Μιχαία (Μιχ. 5,1), που αναφέρεται στη Βηθλεέμ: «και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα. εκ σου γαρ εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ» (Ματθ. 2,6)

Μετάφραση: Και εσύ Βηθλεέμ, στην περιοχή του Ιούδα δεν είσαι διόλου ασήμαντη ανάμεσα στις σπουδαιότερες πόλεις του Ιούδα, γιατί από σένα θα βγει αρχηγός, που θα οδηγήσει το λαό μου, τον Ισραήλ).

Η φυγή στην Αίγυπτο του Ιωσήφ, της Θεοτόκου και του Ιησού τεκμηριώνεται με προφητεία που ο Ματθαίος δανείζεται από τα βιβλίο του Ωσηέ (Ωσ. 11,1): «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου» (Ματθ. 2,15 Μετάφραση: Από την Αίγυπτο κάλεσα το γιο μου).

Τέλος, η σφαγή των νηπίων, που συνδέεται με την προσπάθεια του Ηρώδη να ανακαλύψει το βρέφος Ιησού, δίνει την ευκαιρία στον πρώτο Ευαγγελιστή να αναφέρει την εξής προφητεία που την αποδίδει στον Ιερεμία (Ιερ. 31,15) : «φωνή εν Ραμά ηκούσθη, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελεν παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ματθ. 2,18).

Μετάφραση: Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, κλάματα και στεναγμός βαρύς, για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή).

Η χρήση των παραπάνω προφητειών από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο είναι γεγονός αυτονόητο, αφού τα βιβλία που απαρτίζουν την Παλαιά Διαθήκη είναι μέρος του χριστιανικού κανόνα. Εντούτοις, θα πρέπει αυτές να τοποθετηθούν μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο, για να γίνει η απόλυτη διασάφησή τους, ενώ είναι απαραίτητο να ερευνηθούν και οι λόγοι που χρησιμοποιούνται τα συγκεκριμένα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης για να τεκμηριωθούν οι αναφορές στη γέννηση του Χριστού. Καταρχήν είναι σημαντικό να τονιστεί πως ο Ματθαίος θεωρεί πολύ σημαντική την παράθεση των παλαιοδιαθηκικών χωρίων παράλληλα με την αφήγηση των γεγονότων από τη ζωή και τη δράση του Ιησού.

Για τα μέλη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων, στις οποίες ανήκαν και οι Ευαγγελιστές, η χριστολογική ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αυτονόητη. Αυτό σημαίνει πως το κέντρο της, για τους χριστιανούς συγγραφείς, είναι ο Ιησούς Χριστός, ενώ ο σκοπός των συντακτών της ήταν να τονίσουν την προετοιμασία της ανθρωπότητας για να τον υποδεχτεί. Αυτή η θέση προβάλλεται σε έργα των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Έτσι, για παράδειγμα, στο υπόμνημα στο Άσμα Ασμάτων του Ιππόλυτου, που ήταν επίσκοπος στη Ρώμη, ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης και τα Ευαγγέλια θεωρούνται πως έχουν κοινό στόχο, ενώ ο Μωυσής ονομάζεται από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα «Θεολόγος και Προφήτης» (Στρωματείς 1,22).

Η προφητεία του Ησαΐα που χρησιμοποιεί ο Ματθαίος, ανήκει στο πρώτο μέρος του βιβλίου του προφήτη. Οι ειδικοί ερευνητές το έχουν ονομάσει «Πρωτοησαΐας» και σε αυτό θεωρείται πως περιέχονται λόγοι που η αρχική τους καταγραφή έγινε τον 8ο αι. π.Χ. Είναι μία εποχή δύσκολη για το Νότιο βασίλειο των Ισραηλιτών, το οποίο, εκτός από την απειλή, που προβάλλει εξαιτίας των επεκτατικών βλέψεων της Ασσυριακής υπερδύναμης, έχει να αντιμετωπίσει και το συνασπισμό του βασιλιά της Συρίας Ρεσίν και του βασιλιά του Βορείου βασιλείου Πεκάχ (735-732 π.Χ.). Πιο συγκεκριμένα, αυτοί οι δύο ηγεμόνες προσπαθούν να δημιουργήσουν μία συμμαχία μαζί με το βασιλιά του Ιούδα Άχαζ (741-725) εναντίον του Ασσύριου αυτοκράτορα Τιγλάθ Πιλεσέρ Γ΄ (745-727). Ο Άχαζ όμως είναι αναποφάσιστος, προτιμάει την ουδετερότητα και ενημερώνει, όπως φαίνεται, τους Ασσύριους. Ξεσπάει τότε ο συροεφραϊμιτικός πόλεμος (π. 734), ενώ ο Ησαΐας διαφοροποιείται από την πολιτική του Άχαζ. Σε αυτό το πλαίσιο της αντιπαράθεσης ανήκει και η προφητεία του για τον Εμμανουήλ, που χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναφερόμενος στα γεγονότα της γέννησης του Χριστού.

Η προφητεία του βιβλίου του Μιχαία για την καταγωγή του Μεσσία από τη Βηθλεέμ φαίνεται να προέρχεται από τη μεταιχμαλωσιακή εποχή (δηλαδή την εποχή που ακολούθησε τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία). Μέσα σε ένα κλίμα που τόνιζε την ιδέα της αποκατάστασης του λαού από τον Θεό, αναδεικνύεται η ιδέα του απεσταλμένου Του που θα φέρει τη λύτρωση. Σαν τόπος γέννησής του προβάλλεται η Βηθλεέμ, που συνδέονταν με τον ένδοξο ηγέτη του Ισραήλ, τον Δαβίδ. Ο Μεσσίας, σύμφωνα με το βιβλίο του Μιχαία, θα είναι ένας ειρηνικός ποιμένας που θα φέρει την αγάπη και τη συναδέλφωση σε όλους τους ανθρώπους.

Η προφητεία που συνδέεται με τη φυγή στην Αίγυπτο ανήκει, όπως έχει τονιστεί, στο βιβλίο του Ωσηέ. Ο προφήτης κάνει μία σύντομη ανακεφαλαίωση στην ιστορία του λαού του Θεού για να δείξει πως η αγάπη είναι βασική ιδιότητά Του. Αν και οι άνθρωποι απομακρύνονταν από το δρόμο Του, αυτός τους κρατούσε με την καλοσύνη και την αγάπη.

Τέλος, στο επεισόδιο της σφαγής των νηπίων, χρησιμοποιείται η προφητεία του Ιερεμία (Ιερ. 31,15, Ο΄38,15) για την επιστροφή των τέκνων της Ραχήλ. Αν και αρχικά παρατίθεται από τον προφήτη ο θρήνος για την καταστροφή, στη συνέχεια ακούγεται ο παρηγορητικός λόγος του Θεού.

Δεν αποκλείεται η κοινότητα του ευαγγελιστή Ματθαίου να είχε μία συλλογή από μεσσιανικές προφητείες, σαν αυτές που αναφέρθηκαν προηγουμένως, η οποία χρησιμοποιούνταν ανάλογα με την περίσταση. Όλες φαίνεται να προέρχονται από τη μετάφραση των Ο΄ (Εβδομήκοντα. Είναι η μετάφραση των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης στην ελληνική γλώσσα), και όχι από το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο. Οπότε το πιο πιθανό είναι τα μέλη της κοινότητας να ήταν ελληνιστές Ιουδαίοι. Σαν τόπο κατοικίας τους πολλοί ερευνητές δέχονται την Αντιόχεια.

Ο λόγος για τον οποίο ο Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί τις μεσσιανικές προφητείες στην αφήγηση της γέννησης του Ιησού, αλλά και σε άλλα μέρη του Ευαγγελίου του, εξηγείται από τον ίδιο: Η εκπλήρωσή τους έχει ήδη γίνει με την έλευση του Κυρίου στη γη. Επομένως τα γεγονότα, όπως η γέννηση του Ιησού, παρατίθενται, για να αποδείξουν την πραγματοποίηση των παλαιοδιαθηκικών λόγων, μέσα βέβαια σε ένα πλαίσιο χριστολογικής ερμηνείας τους.

Ο Ματθαίος με αυτό τον τρόπο ενώνει τις δύο Διαθήκες και φανερώνει πως αφηγούνται το ίδιο γεγονός, που είναι οι ενέργειες του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τοποθετώντας τις προφητείες, που περιέχονται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, στο σώμα του Ευαγγελίου του, φανερώνει πως αυτή είναι ένα χριστιανικό βιβλίο, και δίνει έτσι απάντηση σε όλους αυτούς που αμφισβητούν τη θέση της στον κανόνα των ιερών βιβλίων του χριστιανισμού.

Tου Νίκου Παύλου,Θεολόγου-Ιστορικού

Άνθρωποι που δεν ήθελαν, αλλά η μοίρα τους ανάγκασε να γίνουν τα πρόσωπα μιας τραγωδίας που συγκλονίζει όλο τον κόσμο.

Δυο γυναίκες που είχαν την ψυχραιμία να σώσουν 38 παιδιά από το φονικό αμόκ του 20χρονου Άνταμ Λάνζα στο δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ. Και οι δυο, ενήργησαν με τον ίδιο τρόπο: έβαλαν τα παιδιά στη ντουλάπα! 


Η ελληνίδα ηρωίδα είναι η Yvonne Cech, που με το άκουσμα των πυροβολισμών πήρε 18 παιδιά της Δ’ τάξης και τρεις συναδέλφους της και κλείστηκαν σε μια ντουλάπα για 45 λεπτά.
«Γνωρίζω την Ιβόν για αρκετά χρόνια, είναι ένας γενναίος άνθρωπος και μια καλή Χριστιανή» τόνισε στο Αθηναϊκό πρακτορείο ο πατέρας Πέτρος Καρλούτσος, ιερατικός προϊστάμενος του ελληνορθόδοξου ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Ντάνμπερι.


Επίσης, εκτός από τη βιβλιοθηκάριο, υπάρχουν άλλες δυο ομογενείς εκπαιδευτικοί.

Εξίσου συγκλονιστική είναι η ιστορία της καθηγήτριας Μέριροουζ Κρίστοπικ. Όταν ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί, πήρε τα 20 παιδιά που είχε στην τάξη της και τα έκρυψε σε μια ντουλάπα. Για να τα κρατήσει ήσυχα, τους έλεγε προσευχες και πόσο πολύ τα αγαπάει γράφει η Daily Mail. Την ίδια στιγμή, ο Άνταμ Ράνζα ήταν έξω από την πόρτα, ούρλιαζε «αφήστε με να μπω!».

H Μεριρόουζ Κρίστοπικ
«Πήρα τα παιδιά σε μια ντουλάπα και τους μιλούσα για να τα κρατήσω ήσυχα. Τους έλεγα ότι τα αγαπάω και ότι ένας κακός άνθρωπος είχε μπει στο σχολείο».

Υπήρχαν κι άλλες δασκάλες που έκαναν το ίδιο. «Πίστευα ότι θα πεθάνουμε όλοι». Μ' αυτά τα λόγια αφηγήθηκε το Γολγοθά της μια νεαρή δασκάλα που κατάφερε να κρύψει τους 15 μαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. «Τους είπα: να ξέρετε ότι σας αγαπάω όλους πολύ. Πίστευα ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα άκουγαν γιατί θα πεθαίναμε όλοι», είπε η Κέιτλινγκ Ρόιγκ, συγκρατώντας με δυσκολία τους λυγμούς της, σε συνέντευξή της ABC.

Ακούγοντας τους πρώτους πυροβολισμούς, η δασκάλα κατάλαβε τι συνέβαινε και πρόλαβε να κρύψει τα 15 παιδιά, ηλικίας 6 και 7 ετών, στις τουαλέτες. Μετά, έσπρωξε ένα έπιπλο πίσω από την πόρτα, την κλείδωσε και έσβησε το φως. «Τους είπα να κάνουν απόλυτη ησυχία, φοβόμουν πως αν ο ένοπλος έμπαινε μέσα θα μας άκουγε και θα πυροβολούσε. Τους είπα ότι απ' έξω υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Κάποια παιδιά άρχισαν να κλαίνε, τα χάιδεψα και τους είπα ότι θα περάσει». Ένα από τα παιδάκια ζήτησε τη μαμά του, ένα άλλο όμως έδωσε κουράγιο στη δασκάλα του: «Εγώ κάνω καράτε, θα σας βγάλω έξω», της είπε χαρακτηριστικά.

Ακόμη κι όταν κόπασαν οι πυροβολισμοί, η Ρόιγκ δεν άφησε τα παιδιά να βγουν αλλά τους είπε να περιμένουν να έρθουν οι αστυνομικοί. Όταν επιτέλους ένας αστυνομικός χτύπησε την πόρτα, εκείνη του ζήτησε αρχικά να της δείξει το σήμα του για να ξεκλειδώσει αλλά και πάλι δεν πείστηκε. «Αν είστε πραγματικά αστυνομικός, έχετε τον τρόπο να βρείτε ένα κλειδί», του είπε. Ο αστυνομικός τελικά κατάφερε να ανοίξει και να οδηγήσει τα παιδιά με ασφάλεια στο χώρο όπου είχαν συγκεντρωθεί οι συμμαθητές και οι δάσκαλοί τους.

Μια άλλη εργαζόμενη στο σχολείο Σάντι Χουκ, υπάλληλος της βιβλιοθήκης, είπε στα παιδιά που βρίσκονταν εκεί ότι επρόκειτο για "άσκηση". «Έτσι θα ήξεραν τι να κάνουν, όμως γνωρίζαμε ότι αυτό που ακουγόταν ήταν πυροβολισμοί», είπε η Μαίρη Αν Τζέικομπ.
«Αφού ακούσαμε το θόρυβο από τα μεγάφωνα του σχολείου, τηλεφωνήσαμε στη γραμματεία και η γραμματέας είπε ότι επρόκειτο για πυροβολισμούς. Είμαι ακόμη κατάπληκτη που απάντησε στο τηλέφωνο» είπε, με δάκρυα στα μάτια, η Τζέικομπ.

Περιγράφοντας το μακελειό, είπε ότι ο Λάντζα μπήκε από την κεντρική είσοδο, προσπέρασε τη βιβλιοθήκη που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, καθώς και την αίθουσα της πρώτης τάξης και μπήκε στις επόμενες δύο όπου άρχισε να πυροβολεί. Μαζί με δυο συναδέλφους της η Τζέικομπ μάζεψε τα παιδιά μακριά από τα παράθυρα αλλά όταν συνειδητοποίησαν ότι η πόρτα της βιβλιοθήκης δεν κλείδωνε, τα έβαλαν σε ένα μεγάλο ντουλάπι όπου φυλάσσονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές και διάφορα σύνεργα ζωγραφικής.

Επειδή και σε αυτήν την περίπτωση οι ενήλικοι δεν απάντησαν στις φωνές των αστυνομικών που χτυπούσαν την πόρτα ερευνώντας το κτίριο αφού σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, η αστυνομία αρχικά είχε ανακοινώσει ότι αγνοούνται οι μαθητές μιας ολόκληρης τάξης. Τα παιδιά βγήκαν τελικά έξω μία ώρα αργότερα.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/koin%CE%BFnika/13542-i-ellinida-dak 

Με την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης του 1923 Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν σε αμοιβαία υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Από την ανταλλαγή αυτή εξαιρέθηκαν ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός της Κων/πολης και ο μουσουλμανικός της Δυτικής Θράκης. Η συνθήκη αυτή εμπεριέχει ρήτρα απαγόρευσης άσκησης διακρίσεων, κατοχυρώνει αστικά και πολιτικά δικαιώματα, τη θρησκευτική ελευθερία, την εκπαίδευση της μειονότητας, την προστασία ηθών και εθίμων των μειονοτήτων καθώς και τη διαχείριση των θρησκευτικών και ευαγών ιδρυμάτων τους.

Παράλληλα, η δράση του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή έχει τις ρίζες της στη Συνθήκη της Λωζάνης, αρχικά ως προξενικό γραφείο, αργότερα ως προξενείο, έπειτα ως Γενικό Προξενείο και εδώ και κάποια χρόνια “κράτος εν κράτει” με την πολιτική του παρότρυνση στην μουσουλμανική μειονότητα. Αν διατρέξει κανείς την ιστορία του θα παρατηρήσει πως πάγιος στόχος του ήταν να αναλάβει καθήκοντα που δεν σχετίζονται με τις αρμοδιότητες ενός προξενείου. Συγκεκριμένα, γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια “εκτουρκισμού” της μουσουλμανικής μειονότητας υποβοηθούμενη βέβαια και από την απραξία και τις πολιτικές διάκρισης και κοινωνικού αποκλεισμού των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων σε βάρος της μειονότητας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε ένα προξενείο να υποκαταστάσει ως ένα βαθμό τις ελληνικές διοικητικές αρχές αν δεν έβρισκε κάποιο κενό εξουσίας ή έστω παρουσίας στην περιοχή.

Έτσι, έχουμε γίνει μάρτυρες επανειλλημένα σε χρηματοδοτήσεις για εκλογικούς λόγους, σε παρεμβάσεις στο έργο των τοπικών αρχών, σε εκφοβισμούς έναντι των δύο άλλων ομάδων που συναποτελούν με τους Τουρκογενείς την μουσουλμανική μειονότητα αλλά και έναντι ομοεθνών που τυγχάνει να έχουν αντίθετη άποψη με τις προξενικες αρχές. Μάλιστα, έχει καταφέρει το τουρκικό προξενείο να καταστεί -για να μην πούμε αυτοχαρακτηριστεί- προστάτης όλων των μειονοτήτων τις περιοχής (δηλαδή και των Ρομά και των Πομάκων) και μοναδικος “διαιτητής” σε τυχόν μειονοτικές διαφορές που μπορεί να προκύψουν. Επιπλέον, χάρη στην κοινή θρησκεία αυτών μπορεί και διεισδύει σε λεπτά θρησκευτικά ζητήματα επιτυγχάνοντας να τα εκλωβίσει υπό τον δικό του αποκλειστικό έλεγχο.

Το τουρκικό προξενείο έχει υιοθετήσει στόχους και μεθόδους που δεν συνάδουν με τις αρμοδιότητες του, χωρίς ίχνος νομιμότητας, καμία ανεκτικότητα απέναντι στις ετερόκλητες εθνοτικές ομάδες καθώς επίσης και κανένα σεβασμό απέναντι στην εθνική κυριαρχία του φιλοξενούντος κράτους. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας είναι η αδιανόητη ανάμειξη του σε πολιτικές-πολιτιστικές οργανώσεις καθώς και η τυχόν οικονομική εμπλοκή που έχει, το τελευταίο όχι μόνο στην πολιτική διάσταση αλλά και σε τομείς της καθημερινότητας.

Παράλληλα, οι τακτικές που χρησιμοποιεί για την συγχώνευση -αν όχι αφομοίωση- Πομάκων και Αθίγγανων με τους Τουρκογενείςς είναι μεθοδευμένη και αδιάκοπη εδώ και πολλά χρόνια. Με ποιο τρόπο γίνεται αυτό; Μα φυσικά με λεφτά! Σύμμαχος τους η φτώχεια και η οικονομική ανέχεια των ομάδων αυτών ενώ δεν έχουν λείψει και οι περιπτώσεις ψυχολογικής ή ακόμη και σωματικής βίας όπως και διαφόρου λογής εκβιασμοί. Η εκμετάλλευση των Ρομά προκύπτει και από τις διάφορες εκθέσεις που γίνονται παροδικά από ευρωπαϊκά και μη, θεσμικά όργανα. Ενδεικτικά παραθέτω τις παρατηρήσεις που προκύπτουν από την Έκθεση του 2009 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας που αναφέρεται στην παράγραφο 127 στην ανάγκη να υπενθυμίσει την αρχή για τον εθελοντικό αυτοπροσδιορισμό για όλους και την ανάγκη για μέτρα σεβασμού της ταυτότητας όλων των ομάδων που ζουν στη δυτική Θράκη αναφέροντας πως κάποιες φορές πέφτουν θύματα διακρίσεων από την πλειοψηφούσα εθνοτική τουρκική ομάδα ενώ στο άρθρο 128 αναφέρει πως πρέπει να υπάρξουν μέτρα για να μην υποφέρει κανείς από καμιά πίεση ή διάκριση σε αυτούς.

Εντούτοις, η δράση του τουρκικού προξενείου συνεχίζει αμείωτη με εκτεταμένη προπαγάνδα και ανεξάντλητες παρατυπίες, κάποιες φορές συγκεκαλλυμμένα και κάποιες φορές κατάφωρα χωρίς κανένα σεβασμό στη δημοκρατικές διαδικασίες και στις διεθνώς κατοχυρωμένες αρχές που διέπουν τις μειονότητες. Μάλιστα, είναι πρωτοφανές διεθνώς ότι μειονότητες καταπιέζονται προς αφομοίωση από άλλη μειονότητα και όχι από τις εθνικές αρχές της χώρας που βρίσκονται. Ο εκτουρκισμός που συντελείται ιδίως εναντίον των Πομάκων είναι αδιανόητος και θα έπρεπε να κινητοποιήσει τις ελληνικές αρχές ώστε να εγγυηθούν την ισονομία και τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων των μειονοτήτων αντί να παραμένουν αμέτοχες.

Όλα αυτά λοιπόν έχουν καταστήσει το προξενείο ως ισότιμο και πολλές φορές ανώτερο των κρατικών οργάνων και δίνεται η εντύπωση πως αποτελεί θεσμό συνδιοίκησης και ίσως τον μόνο θεσμό στην περιοχή που μπορεί να αφουγκραστεί τα προβλήματα τους και να τους παρέχει μία αίσθηση ασφάλειας στην περίπτωση των Τουρκογενών, ενώ αντίθετα οι άλλες δύο ομάδες νιώθουν εγκαταλελειμένες στο έλεος του εκτουρκισμού. Οι δε ευθύνες των έως τώρα ελληνικών κυβερνήσεων είναι προφανείς και οι παραλήψεις τους εγκληματικές.

Συνέπεια αυτού είναι να υπάρχουν φωνές που απαιτούν την απομάκρυνση του τουρκικού προξενείου από τη χώρα μας με διάφορα νομικά και μη επιχειρήματα. Νομικά έχει μια βάση αλλά πρακτικά θεωρούμε πως το μόνο που θα προσφέρει είναι η περαιτέρω αποξένωση των μειονοτικών καθώς και ο κίνδυνος αντιποίνων στην πολύπαθη ελληνική μειονότητα στη γείτονα χώρα. Πιστεύουμε πως θα ήταν πιο αποτελεσματικό η ελληνική πολιτεία να αναλάβει πρωτοβουλίες έστω και αργά για να περιορίσει τον ρόλο του υπερδραστήριου αυτού προξενείου στις αυστηρά λειτουργικές και διπλωματικές του αρμοδιότητες, να σταθεί στο πλευρό των καταπιεσμένων μειονοτικών και να προσπαθήσει να δώσει λύσεις στα προβλήματα που τους ταλανίζουν. Θα πρέπει να εγγυηθεί την ασφαλή διαβίωση τους, την ισότιμη συμμετοχή τους και να τους παρέχει ένα ασφαλές περιβάλλον που θα μπορούν να αναπτύξουν την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα καθιστώντας τους ταυτόχρονα ισοτιμοι Έλληνες πολίτες. Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να καταστεί επιτέλους εγγυητής της αρμονικής διαβίωσης όλων και διασφαλιστής ισότιμων ευκαιριών και συνταγματικών διακιωμάτων έτσι ώστε να αναπτυχθεί εμπιστοσύνη μεταξύ τις κυβέρνησης και των μειονοτικών με σεβασμό πάντα των ιδιαιτεροτήτων τους.

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να παρθούν μέτρα για να δοθεί τέλος στην καταπίεση των μεινοτικών από την πλειοψηφούσα ομάδα της μειονότητας καθώς και να δοθούν οι ευκαιρίες να διασώσουν αυτές οι ετερόκλητες ομάδες της μουσουλμανικής μειονότητας τον δικό τους πολιτισμό και τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ειτε μέσω της εκπαίδευσης, είτε με άλλους τρόπους που θα σέβονται τους θεσμούς της χώρας μας. Τέλος, η εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας γενικά είναι μια υπερβολική ελαστικότητα στις απαιτήσεις και στη δράση του προξενείου με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες εκμετάλλευσης της μειονότητας. Αυτό από μόνο του αναιρεί την αρχή της ισότητας μεταξύ των πολιτών και θα πρέπει να γίνει σαφές ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής ή φυλής.

Πηγή: Δήμητρα Κοκαλιάρη, Διεθνολόγος Παντείου Πανεπιστημίου
http://www.onalert.gr/stories/proxeneio-syriza-thraki-komotini 

Τί γὰρ μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;

Σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς προφητεῖες, στὰ πολλὰ ἀποστολικὰ ἀναγνώσματα ποὺ διαβάζονται στὶς Ὧρες τῶν Χριστουγέννων καὶ στὸν Ἑσπερινό, διακρίνουμε δύο κεντρικὲς θεολογικὲς ἀλήθειες, δύο ἀλήθειες ποὺ συνδέονται ἡ μία μὲ τὸ γεγονὸς καὶ ἡ δεύτερη μὲ τὸν τρόπο τοῦ μυστηρίου. Ἡ πρώτη κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ βρέφους καὶ ἡ δεύτερη ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς Θεοτόκου. Ἂς τὶς δοῦμε προσεκτικά.

Ἡ μία εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος. Δηλαδὴ αὐτὸ τὸ βρέφος ποὺ ἀντικρύζουμε ταπεινωμένο, περιφρονημένο, σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐξευτελιστική, κενωτική, θὰ λέγαμε, κατάσταση, μέσα στὸ σπήλαιο, μέσα στὴ φάτνη, μέσα στὸ κρύο, μὲ συντροφιὰ τὰ ἄλογα ζῶα, αὐτὸ τὸ βρέφος, εἶναι ὁ τέλειος Θεός. Δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, δὲν εἶναι κάποιος προφήτης, δὲν εἶναι ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι κάποιος σχεδὸν Θεός, δὲν εἶναι ἕνας Θεός• εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸ λέγουν τὰ τροπάρια. Αὐτὸ ὑπογραμμίζουν τὰ ἀναγνώσματα. Αὐτὸ εἶναι τὸ δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ πρώτη ἀλήθεια. Αὐτὴν τιμοῦμε κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία δεύτερη μεγάλη δογματικὴ ἀλήθεια• ἡ ἀλήθεια ὅτι ἡ κόρη αὐτὴ ποὺ ἐμφανίζεται στὴν εἰκονογραφία, στὴν ὑμνογραφία, στὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα, εἶναι παρθένος. Δηλαδὴ ὁ Κύριος γεννᾶται, ὁ Θεὸς ἔρχεται σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ παρθενικὴ μήτρα. Δὲν ἔρχεται διὰ τῆς φυσιολογικῆς ὁδοῦ, ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος, δὲν συλλαμβάνεται «ἐκ σπέρματος ἀνδρός», ἀλλὰ ἔρχεται μ᾿ ἕναν «ξένον» τρόπο• ἀσπόρως καὶ παρθενικῶς.

Ὅσο κι ἂν ἡ ὀρθολογισμένη σκληροκαρδία τῆς ἐποχῆς μας σκανδαλίζεται ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Κύριος «ἐτέχθη ἐκ Παρθένου Μητρός». Γιὰ ποιόν ὅμως λόγο νὰ γεννηθεῖ ἐκ παρθένου; Τὴν ἴδια ἀπορία ποὺ σως ταπεινῶς κι ἐμεῖς ἔχουμε, τὴν ἴδια ἀπορία διατυπώνει καὶ ἡ Ἐκκλησία. Γι᾿ αὐτὸ συχνὰ στοὺς ὕμνους τονίζεται αὐτὸς ὁ θαυμασμός, αὐτὴ ἡ ἔκπληξη. «Ὁ ἀχώρητος παντὶ πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;», «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον» κ.ο.κ. Οἱ ὕμνοι παλεύουν μὲ τὴν ἰδέα τῆς παρθενικῆς γεννήσεως. Ἡ Ἐκκλησία, ἐνῶ ἀπορεῖ μὲ τὸ μυστήριο, δὲν τὸ ἀμφισβητεῖ. Πιστεύει μόνον σ᾿ αὐτό. Αὐτὴ ἡ πίστη της γεννᾶ καὶ σαφεῖς ἀπαντήσεις, τόσο
ἰσχυρές, ποὺ θὰ μᾶς ἔλεγε ὅτι δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ γεννηθεῖ ὁ Κύριος ἀπὸ μὴ παρθενικὴ μήτρα. Δὲν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος. Ἂς δοῦμε ὁρισμένους λόγους ποὺ ἐπιβεβαιώνουν αὐτὴν τὴν θεολογικὴ ἀλήθεια.

Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ μυστηριακὸς λόγος. Ἔπρεπε ὁ Θεὸς νὰ ἔλθει ὄχι μὲ τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ἀλλὰ μὲ ὑπερφυσικοὺς τρόπους. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι». Σίγουρα θὰ μποροῦσε νὰ ἐρχόταν ὁ Θεὸς χωρὶς νὰ δημιουργήσει τὴν θεϊκὴ ὑποψία. Ἐρχόμενος ὅμως μέσα ἀπὸ τὴν παρθενικὴ μήτρα, ἐρχόταν μ᾿ ἕναν τρόπο ποὺ σήμαινε ὅτι τὸ πρῶτο στοιχεῖο ποὺ ἔκανε εἶναι νὰ καταργεῖ ἐντελῶς τοὺς νόμους τῆς φύσεως. Ἀνακαινίζει τὰ πάντα. Γεννᾶ ἐλπίδες σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Δὲν ἦλθε μὲ φυσικὸ τρόπο. Συνεπῶς δημιουργεῖ τὴν θεολογικὴ ὑποψία ὅτι κάτι γίνεται. Παρὰ ταῦτα, ὁ ἴδιος ὁ Ἰωσὴφ δὲν ἀντιλαμβάνεται τὸ γεγονός, ὅπως βεβαιώνει τὸ Εὐαγγέλιο (Ματθ. α' 19). «Κατεπλάγη Ἰωσὴφ τὸ ὑπὲρ φύσιν θεωρῶν», ἐπαναλαμβάνει ὁ ὑμνογράφος. Ἡ ἴδια ἡ Παναγία δὲν τὸ ὑποψιάστηκε τὴν στιγμὴ τοῦ εὐαγγελισμοῦ (Λουκ. α' 34). Καὶ μόνον ὅταν ὑπετάγη στὴν προτροπὴ τοῦ ἀγγέλου, τότε ἄρχισε νὰ καταλαβαίνει περίπου τὸ τί θὰ τῆς συμβεῖ.

Δεύτερη αἰτία εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς καθαρότητος. Ἔπρεπε ὁ Θεὸς νὰ ἔλθει μ᾿ ἕναν πεντακάθαρο, τὸν καθαρότερο τρόπο. Ὄχι μ᾿ ἕναν τρόπο ὁ ὁποῖος εἶναι πτωτικός, ὅπως ὁ φυσικός. Ὁ τρόπος τῆς συλλήψεως καὶ τῆς γεννήσεως τοῦ καθενός μας εἰσήχθησαν στὴν ἀνθρώπινη φύση μετὰ τὴν πτώση. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅ,τι ἡ μὲν σύλληψη εἶναι ἐνήδονη, δηλαδὴ ἡδονικῶς κανεὶς συλλαμ-βάνεται, ἡ δὲ γέννηση ἐπώδυνη, δηλαδὴ μὲ πόνους κανεὶς γεννᾶται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ καὶ στὴν γέννηση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ στὴν γέννηση τῆς Θεοτόκου ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔδωσε ἰδιάζοντα, μὴ ἡδονικὸ χαρακτήρα. Ἔτσι ἡ Παναγία γεννήθηκε ἀπὸ γέρους, στείρους γονεῖς, ὥστε ἡ γέννησή της νὰ μὴν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐπιθυμίας, διαθέσεως πρὸς ἡδονὴ καὶ εὐχαρίστηση, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα πόθου πρὸς παιδοποιΐα καὶ μόνον. Ἂν αὐτὸ συνέβη μὲ τὴν Παναγία, πολὺ περισσότερο ἔπρεπε νὰ συμβεῖ γιὰ τὸν Χριστό. Σκοπὸς λοιπὸν τῆς παρθε-νικῆς συλλήψεως καὶ γεννήσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ καθαρότητα μὲ τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ ἔλθει ὁ πεντακάθαρος Θεὸς σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο.

Ἡ ἐκ παρθένου γέννηση ὅμως παραπέμπει καὶ στὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Λέγουν οἱ Πατέρες ὅτι, ὅπως ὁ Ἀδὰμ πλάσθηκε ἀπὸ τὴν παρθενικὴ γῆ, δίχως σπέρμα ἀνδρός, κατὰ μείζονα λόγο ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ ἐναθρωπήσας Κύριος, δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ προέλθει ἀπὸ παρθενικὴ γέννηση. Καὶ «ὥσπερ ὁ Ἀδὰμ ἄνευ γυναικός γυναῖκα ἤνεγκεν, οὕτω καὶ σήμερον ἡ παρθένος ἄνευ ἀνδρὸς ἄνδρα ἔτεκεν». Διαφορετικὰ πῶς θὰ ἦταν δυνατόν, ἂν ὁ Κύριος ἦταν ὑποκείμενος στοὺς νόμους τῆς φύσεως περισσότερο ἀπὸ ὅσο ὁ Ἀδάμ, νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν παίδευση καὶ τὴν σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας, στὴν ὁποία ὁ ἀρχέγονος πατέρας μας μᾶς ὑποδούλωσε;

Θὰ ἀναφέρω καὶ ἕναν ἄλλο θεολογικὸ λόγο. Ἂν ἐδέχετο ὁ Κύριος νὰ γεννηθεῖ ἐκ σπέρματος ἀνδρός, δηλαδὴ ἀνθρώπου, θὰ εἶχε ὑποτάξει τὴν θεϊκή Του φύση στὴν ἀνθρώπινη φύση. Δὲν συνέβη ὅμως αὐτό. Ὁ Κύριος ἦλθε γιὰ νὰ δώσει νέα ζωὴ ὄχι γιὰ νὰ πάρει ζωή, νὰ μολυνθεῖ ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς παλαιᾶς ζωῆς. Δὲν ἦταν δυνατὸν ὁ ἴδιος νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα σπέρματος ἀνθρωπίνου, νὰ κληρονομήσει χαρακτηριστικὰ κάποιου ἐπίγειου πατέρα. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρχει κυριαρχία ἀνθρώπινη στὴν ἔλευσή Του. Ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει κυριαρχία θεϊκὴ στὸν ἐρχομό Του, γιατί αὐτὸς θὰ ἀπεργάζετο τὴν ἀναγέννηση τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἐρχομός Του προκάλεσε τὴν πνευματικὴ γονιμοποίηση, τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν ἀναγέννηση τοῦ προσώπου τοῦ καθενός μας.

Θὰ κλείσω καὶ μ᾿ ἕναν ἄλλον μυστικὸ λόγο, ποὺ δὲν φαίνεται μὲ πρώτη ματιὰ καὶ λίγο ὑπαινίχθην προηγουμένως. Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἔρχεται νὰ σημάνει καὶ νὰ καθορίσει τοὺς τρόπους τῆς δικῆς μας πνευματικῆς γεννήσεως. Ὁ καθένας μας πρέπει νὰ πάρει τὸν Θεὸ μέσα του καὶ νὰ Τὸν γεννήσει ξανά. Αὐτὸ σημαίνει ἀναγέννηση. Καὶ δὲν γεννοῦμε τὸν Θεό, ἀλλὰ μᾶς γεννᾶται ὁ Θεὸς μέσα μας. Στὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἔλεγε παντοῦ «Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ ἐγέννησε...», (Ματθ. α' 2) ὁ ἕνας ἐγέννησε, ὁ ἄλλος ἐγέννησε καὶ καταλήγει ὁ εὐαγγελιστὴς «Ἰακὼβ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ίησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός» (στ. 16). Τὸν Κύριο δὲν τὸν γέννησε κανείς, ἀλλὰ ὁ Κύριος γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παναγία. Καὶ ἐνῶ ὅλους τοὺς γεννοῦσαν ἄνδρες, Αὐτὸς ἐγεννήθη ἐκ τῆς Παρθένου. Εἶναι ὁ Μόνος ποὺ ἦταν ἀδύνατον νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ ἄνδρα. Γι᾿ αὐτὸ γεννήθηκε ὄχι ἀπὸ γυναῖκα ἀλλὰ ἀπὸ παρθένο «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Ἔτσι ὁ καθένας μας γιὰ νὰ ἐπιτρέψει τὸν Θεὸ νὰ γεννηθεῖ μέσα του πρέπει νὰ τὸ κάνει αὐτὸ μὲ τρόπο παρθενικὸ καὶ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Ὑπάρχουν τρεῖς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ζήσουμε ἐσωτερικὰ Χριστούγεννα καὶ νὰ προκύψει ἀπὸ τὴ μήτρα τῆς ὑπάρξεώς μας ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας. Εἶναι οἱ προϋποθέσεις ποὺ ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὰ μητρικὰ ἰδιώματα τῆς Θεοτόκου: τὴν παρθενία, τὸ ἄσπορον καὶ τὸ ἀειπάρθενον. Τὸ πρῶτο εἶναι τὸ ἄσπιλον, ἡ καθαρότητα• αὐτὸ σημαίνει παρθενία. Τὸ δεύτερο εἶναι τὸ ἄσπορον τῆς Παρθένου, τὸ ὅτι δὲν δέχθηκε σπέρμα ἀνδρός• αὐτὸ σημαίνει λιτότητα καὶ ἁπλότητα. Καὶ τὸ τρίτο, τὸ ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου, ὅτι ἡ Παναγία γέννησε παρθενικῶς καὶ παρέμεινε παρθένος. Ἡ κοιλιά της, ἡ μήτρα της δηλαδή, ἦταν γιὰ μιὰ χρήση, τὴν θεϊκὴ χρήση τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.

Καὶ ἡ δική μας ἀκριβῶς μήτρα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὑπάρξεως δὲν εἶναι δυνατόν, δὲν ἀντέχεται αὐτό, νὰ γεννήσει τὸν Θεὸ μὲ πτωτικούς τρόπους, ἀλλὰ πρέπει νὰ Τὸν γεννήσει, νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ μέσα της μὲ πνευματικοὺς τρόπους. Γι᾿ αὐτὸ χρειάζεται τὸ πρῶτο πρᾶγμα, παρθενικὴ καθαρότητα. Ἂν δὲν ὑπάρχει αὐτό, ἔκτρωμα θὰ βγάλουμε. Θεὸς δὲν θὰ προκύψει στὴ ζωή μας.

Τὸ δεύτερο, εἶναι ἡ λιτότητα καὶ ἡ ἁπλότητα. Δὲν πρέπει νὰ Τὸν ἀναμεί-ξουμε τὸν Θεὸ μὲ τὸ σπέρμα τοῦ παχὺ ἑαυτοῦ μας: μὲ τὴ λογική μας, μὲ τὸν ὀρθολογισμό μας, μὲ τὰ συναισθήματά μας, μὲ τὴ μιζέρια μας, μὲ τὴν τραχύτητα της φύσης μας. Πρέπει νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα μας, ὄχι ἀνθρώπινος Θεός, κατασκεύ-ασμα δικό μας, ἀλλὰ Θεὸς δῶρο καὶ χάρις νὰ ἐνανθρωπήσει στὴ καρδιά μας• Θεὸς ποὺ νὰ εἶναι Θεός. Γιατί ἐμεῖς συχνὰ ἐθελοθρησκοῦμε, μὲ δικούς μας ἄρρωστους τρόπους συλλαμβάνουμε τὸν Θεὸ μέσα μας: μὲ θελήματα, μὲ πάθη, μὲ ὀρθολο-γισμό, μὲ ἔντονα συναισθήματα, μὲ προκαταλήψεις, μὲ φυσικούς, νοσηρούς, πτωτικοὺς τρόπους. Ἀντὶ νὰ πιστεύουμε στὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου, προκρίνουμε μέσα μας ὄχι τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, ἀλλὰ ἕναν ἐξανθρωπισμένο δικό μας θεό.

Καὶ τὸ τρίτο ποὺ πρέπει νὰ χαρακτηρίζει τὴν ζωή μας εἶναι τὸ ἀειπάρθενο. Ὅπως ἦταν ἡ Παναγία. Ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ ἀπὸ μέσα μας νὰ μὴ νοθευτεῖ, νὰ μὴν γεννάει «ἀλλότρια» ἡ ψυχή μας. Νὰ μὴν δημιουργεῖ γεννήσεις, ἀλλὰ νὰ φιλοξενεῖ τὴν μία γέννηση τῆς χάριτος.

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν ὑπερβολές. Εἶναι στοιχεῖα θεολογικὰ ποὺ ὑπαγο-ρεύουν τὸν τρόπο τῆς μυστικῆς πνευματικῆς ζωῆς γιὰ τὸν καθένα μας. Ὅταν ἀρχίζει ἡ νοθεία τοῦ φρονήματος μέσα μας, τότε βγαίνει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὅταν εἰσάγουμε καὶ τὴν ἁμαρτία στὸ σπίτι, ὅταν ἐπιτρέπουμε καὶ τὰ πάθη στὴ ζωή μας, τότε ὁ Θεὸς ποὺ νομίζουμε ὅτι γεννήσαμε δὲν εἶναι Θεός, εἶναι προέκταση τῶν δικῶν μας παθῶν.

Ἡ παρθενικὴ γέννηση τοῦ Κυρίου εἶναι καὶ προφητεία καὶ πρόρρησις τῶν προφητῶν. Ἀποτελεῖ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ὅμως καὶ ἀνάγκη τῆς φυσικῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας. Ἀποτελεῖ πρότυπο πνευματικῆς ζωῆς. Μ᾿ αὐτὴν τὴν καθαρότητα, μ᾿ αὐτὴν τὴν λιτότητα, καὶ μ᾿ αὐτὴν τὴν μονιμότητα καὶ σταθερότητα καλεῖται ὁ καθένας μας ν᾿ ἀποτελέσει μιὰ μήτρα πνευματικὴ ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ βγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, θὰ μαρτυρηθεῖ σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀφοῦ προηγουμένως θὰ ἔχει προκύψει ὡς χάρις καὶ εὐλογία καὶ στὴ δική μας τὴ ζωή.

 Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος

Η εποχή μας, εκτός των άλλων, δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατ’ εξοχήν εποχή της πολυφωνίας. Ουδέποτε κατά το παρελθόν ακούστηκαν τόσο πολλές ανθρώπινες φωνές, όσο στην εποχή μας. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην ελευθερία του λόγου, που καθιερώθηκε ως ένα από τα βασικώτερα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κυρίως πολιτισμό, αλλά και στη σύγχρονη τεχνολογία, η οποία με τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο μεταδίδει και πολλαπλασιάζει τον λόγο εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και πληροφορεί και ενημερώνει και επηρεάζει με αυτόν τις μάζες των ανθρώπων και την κοινή λεγομένη γνώμη.

Εκτός όμως από τις τόσες ανθρώπινες φωνές, που ακούγονται στον κόσμο, υπάρχουν και δύο φωνές, που ακούγονται, οι οποίες όμως, αν και δεν προέρχονται από ανθρώπους, εν τούτοις απευθύνονται προς τους ανθρώπους. Τα πρόσωπα, από τα οποία προέρχονται οι φωνές αυτές, δεν είναι ορατά στους ανθρώπους. Η παρουσία όμως και η δράσι τους μέσα στην κοινωνία είναι υπαρκτή και αισθητή από την αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας. Ποία τα πρόσωπα αυτά και ποίο το περιεχόμενο των λόγων, που απευθύνουν στους ανθρώπους;

Τα πρόσωπα αυτά είναι, αγαπητοί αναγνώστες, ο Χριστός και ο Διάβολος, δύο υπαρκτά για όσους πιστεύουν στην ύπαρξι πνευματικού κόσμου πρόσωπα, τα οποία ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους το ένα με καλό ενδιαφέρον και το άλλο με κακό ενδιαφέρον. Ο μεν Χριστός ενδιαφέρεται για τη σωτηρία των ανθρώπων και τους καλεί να πράττουν το καλό για να σωθούν, ο δε Διάβολος ενδιαφέρεται για την απώλεια των ανθρώπων και τους καλεί να πράττουν το κακό, για να απολεσθούν, να κολασθούν.

Εμείς, στο  παρόν άρθρο μας, θα εστιάσωμε την προσοχή μας σε δύο λόγους, που απευθύνουν τα δύο αυτά πρόσωπα στους Νεοέλληνες, μεσούσης της πρωτοφανούς και οδυνηρής οικονομικής κρίσεως, που πλήττει τα τελευταία τρία χρόνια την Πατρίδα μας.

Μετανοείτε!

Ο λόγος, που απευθύνει ο Χριστός στους Έλληνες (αλλά και εις όλους τους ανθρώπους), είναι μία μόνο λέξι, η οποία όμως έχει ανυπολόγιστη αξία. Είναι η λέξι «μετανοείτε». Εφ’ όσον, όπως αποδεικνύουν καθημερινώς τα γεγονότα (διαφθορά, απάτες, κλοπές, καταχρήσεις, φοροδιαφυγή κ.ά.), η κρίση είναι πρωτίστως ηθική  και πνευματική, τοιαύτη πρέπει να είναι και η αντιμετώπισί της. Και ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετωπίσεως της κρίσεως είναι η μετάνοιά μας για τα αμαρτωλά μας έργα, που μας ωδήγησαν στην κρίσι. Συναίσθησι και παραδοχή της αμαρτωλότητός μας, μεταμέλεια, εξομολόγησι σε πνευματικό πατέρα των αμαρτιών μας και, ει δυνατόν, επανόρθωσι του κακού, που διαπράξαμε, αυτά είναι τα στάδια, από τα οποία πρέπει να περάσωμε, ώστε η μετάνοιά μας να είναι έμπρακτη και ειλικρινής.

Οι κλέπτες να παύσουν τις κλοπές και να επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Οι φοροφυγάδες να σταματήσουν τη φοροδιαφυγή και να πληρώσουν τους φόρους, που οφείλουν. Οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος να επιστρέψουν αυτά, που καταχράστηκαν. Εάν δεν είναι εφικτή η επιστροφή του «μαμωνά της αδικίας» (Λουκ. 16, 9), ας δοθή ως ελεημοσύνη στους φτωχούς αδελφούς, που συνωστίζονται στα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία. Τον μέχρι προ τινός υπερκαταναλωτισμό μας να αντικαταστήσωμε με την ολιγάρκεια· τη δίψα για πλουτισμό με τη λιτότητα· την επίδειξι και την πολυτέλεια με την απλότητα. Όσοι πορνεύουν να σταματήσουν την πορνεία, όσοι μοιχεύουν να σταματήσουν την μοιχεία, όσοι νέοι διατηρούν προγαμιαίες σχέσεις να επιλέξουν τον γάμο ή την εγκράτεια. Οι γυναίκες να παύσουν να προκαλούν Θεό και ανθρώπους με την άσεμνη ενδυμασία και τον γυμνισμό τους. Να σταματήσουν οι εκτρώσεις, οι πολιτικοί γάμοι  και τα διαζύγια.

Οι μοναχοί να αγαπήσουν την άσκησι και την κακοπάθεια περισσότερο και όχι να καλοπερνούν μερικοί από αυτούς απολαμβάνοντας περισσότερες ανέσεις στα μοναστήρια απ’ ότι οι λαϊκοί στον κόσμο. Οι δε κληρικοί να σκύψουν περισσότερο επάνω από τον πληγωμένο και πονεμένο συνάνθρωπό τους, να τον παρηγορήσουν, να τον ενισχύσουν, να τον ανακουφίσουν. Πολλοί καλοί κληρικοί μας ήδη το κάνουν. Να το πράξουν όλοι. Και το κυριώτερο, ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να κάνουν κάτι, που ολίγοι, ελάχιστοι κληρικοί κάνουν σήμερα· να κηρύξουν μετάνοια στο λαό. Οι δε κοσμικοί αρχιερείς να αποβάλουν το κοσμικό τους φρόνημα, να εγκαταλείψουν τον επάρατο Οικουμενισμό, να παύσουν τις προδοσίες της Πίστεως.

Αυτά και πολλά άλλα συνιστούν την μετάνοια. Όσοι τα αποδεχθούν και τα εφαρμόσουν, θα σωθούν όχι μόνο από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσεως, οι οποίες είναι μικρές, αλλά και από τις συνέπειες της μελλούσης παγκοσμίου Κρίσεως, οι οποίες είναι μεγαλύτερες και φοβερώτερες. Όσοι δεν τα αποδεχθούν και τα απορρίψουν ως αναχρονιστικά και «παπαδίστικα», και αν ακόμη καταφέρουν και επιβιώσουν στους χαλεπούς τούτους καιρούς, θα ευρεθούν αμετανόητοι και αναπολόγητοι κατά τη φοβερή ημέρα της Κρίσεως και θα καταδικασθούν και θα κολασθούν.

Αυτοκτονείτε!

Υπάρχει όμως, όπως αναφέραμε, και ο Διάβολος, ο οποίος εκμεταλλεύεται τις δυσμενείς αυτές καταστάσεις, που βιώνει ο λαός μας, προς ίδιον «όφελος». Και τι κάνει; Πηγαίνει στους ανθρώπους εκείνους, που είναι απογοητευμένοι και απελπισμένοι. Σ’ αυτούς, που έχασαν την εργασία τους και έμειναν άνεργοι· σ’ εκείνους, που έβαλαν λουκέτο στο κατάστημά τους και είναι άποροι· σε άλλους, που έχουν δανεισθή μεγάλα χρηματικά ποσά και αδυνατούν να τα πληρώσουν· σε όσους χρεωκόπησαν· σε όσους απειλούνται με έξωσι από τα σπίτια τους· σε άλλους, που βλέπουν, πως παρ’ όλα τα πτυχία τους αδυνατούν να εύρουν εργασία· σε όσους θλίβονται, διότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν την οικογένειά τους· σε όσους υποφέρουν μη έχοντες χρήματα να αγοράσουν τα φάρμακά τους, να πληρώσουν το ρεύμα και το πετρέλαιο, αλλά και σ’ εκείνους, που σιτίζονται πλέον στα συσσίτια του Δήμου και της Εκκλησίας. Και τι τους λέγει;

Την ίδια ώρα, που ο Θεός καλεί τους ανθρώπους να μετανοήσουν· την ίδια στιγμή, που ο Χριστός προσκαλεί πάντας τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους», όλους τους κουρασμένους και καταπονημένους από την αμαρτία, αλλά και από τις θλίψεις και δοκιμασίες της ζωής, να τον πλησιάσουν για να εύρουν ανάπαυσι, ανακούφισι και παρηγορία, ο μισόκαλος εχθρός του Θεού και των ανθρώπων Διάβολος τους φωνάζει: «Αυτοκτονήστε! Δεν βλέπετε, ότι όλα γύρω σας κλονίζονται, οι φόροι αυξάνονται, η ανεργία καλπάζει, παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία, η χώρα χρεωκοπεί; Ενθυμηθήτε τις ανέσεις και τις απολαύσεις, που είχατε, και ιδού τώρα καταντήσατε να σιτίζεσθε στα συσσίτια της Εκκλησίας! Μην αναμένετε καλλίτερες ημέρες· χειρότερες έρχονται, κατά τις οποίες θα πεθαίνετε στους δρόμους από την πείνα. Δεν υπάρχει μέλλον για σας, δεν υπάρχει ελπίδα. Μην ακούτε κάποιους θρησκολήπτους, που λέγουν, ότι υπάρχει Θεός, που αγαπά τους ανθρώπους. Εάν υπάρχη, πού είναι; Γιατί δεν επεμβαίνει να σας βοηθήση να βγήτε απ’ αυτή την κατάθλιψι και τη δυστυχία; Τίποτε δεν υπάρχει. Γι’ αυτό δώσετε τέρμα στη ζωή σας. Είναι πιο αξιοπρεπές από το να πεθάνετε από την πείνα. Αυτοκτονήστε!». Αυτά φωνάζει ο Διάβολος στους ανθρώπους.

Ποία φωνή θ’ ακούσωμε;

Δυστυχώς τη φωνή του Θεού ολίγοι άνθρωποι έχουν διάθεσι ν’ ακούσουν σήμερα, και ολίγοι μετανοούν, διότι η μετάνοια έχει κάποιες προϋποθέσεις, από τις οποίες κυριώτερη είναι η ταπεινοφροσύνη, αρετή, η  οποία σπανίζει στις ημέρες μας, ημέρες μεγάλης υπερηφανείας και αλαζονείας των ανθρώπων.

Δυστυχώς πάλι, αρκετοί συνάνθρωποί μας ακούουν και αποδέχονται τη φωνή του Διαβόλου και αυτοκτονούν. Σύμφωνα με τα στοιχεία, που δίδουν στη δημοσιότητα οι αρμόδιες υπηρεσίες, υπερβαίνουν τις 2000 οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, αριθμός υπερβολικά υψηλός και απαράδεκτος για την Ορθόδοξη Χριστιανική Πατρίδα μας, η οποία μέχρι πρό τινος είχε και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών παγκοσμίως. Και γιατί οι δυστυχείς αυτοί συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν; Διότι δεν έχουν πίστι στο Θεό, ο οποίος, κατά τον απόστολο Παύλο, είναι «Θεός της ελπίδος» (Ρωμ. 15, 13). Αντί του Θεού πίστευσαν την ύλη, τα υλικά αγαθά, το χρήμα. Και τώρα, που βλέπουν, ότι στερούνται αυτών, στα οποία είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους, απελπίζονται και αυτοκτονούν και χάνουν την ψυχή τους. Το να χάση κανείς την εργασία του, το σπίτι του, την περιουσία του, την υγεία του είναι βεβαίως κακό και ανεπιθύμητο, πολύ όμως χειρότερο, κάκιστο είναι να αυτοκτονήση και να χάση την ψυχή του. Διότι η αξία της ψυχής είναι ανυπολόγιστη και δεν ανταλλάσσεται με τίποτε, ο δε προορισμός της είναι υψηλός και αιώνιος, είναι η Βασιλεία των ουρανών και όχι η αιωνία κόλασι και δυστυχία, στην οποία την καταδικάζουν όσοι αυτοκτονούν. Επιλέγουν οι δυστυχείς και ταλαίπωροι αυτοί αδελφοί μας την αυτοκτονία για να γλυτώσουν από τα πρόσκαιρα βάσανα της επιγείου αυτής ζωής, και με την πράξι τους αυτή κληρονομούν βασανισμό απείρως χειρότερο και αιώνιο!

Αλλ’ εμείς, αδελφοί, ας έχωμε πίστι, ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό και την πρόνοιά Του, και ας υπομένωμε όποια δοκιμασία και αν αυτός επιτρέψη για το καλό και τη σωτηρία μας. Κάθε κακό, που μας συμβαίνει, στην πραγματικότητα δεν είναι κακό, αλλά καλό, διότι το επιτρέπει ο πάνσοφος Θεός για να μας καθαρίση από την αμαρτία, να μας φέρη κοντά Του και να μας σώση. Ένας Πατέρας της Εκκλησίας λέγει το εξής χαρακτηριστικό: Με τις θλίψεις, που μας επιτρέπει να μας συμβαίνουν, ο Θεός κεντά για τον καθένα μας ένα κέντημα στον ουρανό. Εμείς όμως εδώ στη γη βλέπουμε το κέντημα του Θεού από την ανάποδη πλευρά και δεν μας αρέσει και δεν κατανούμε το σχέδιο και δυσανασχετούμε. Όταν όμως μεταβούμε στην αιωνιότητα και ιδούμε το κέντημα από την καλή του πλευρά, θα το κατανοήσωμε, θα θαυμάσωμε την αγάπη και πανσοφία του Θεού, θα τον ευχαριστήσωμε και θα τον δοξάσωμε. Τότε θα απαντηθούν όλα τα βασανιστικά «γιατί;» της επιγείου ζωής μας.

Μέχρι τότε όμως ας κάνωμε υπομονή στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος, στην οποία ζούμε, ας μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, ας εξομολογούμεθα, ας ενδυναμούμεθα με την συχνή θ. Κοινωνία, και ας μη απελπιζώμεθα, ό,τι και αν μας συμβαίνη. Όπως λέγει γνωστός αγωνιστής και ομολογητής θεολόγος και ιεροκήρυκας των ημερών μας, αυτός, που πρέπει να απελπισθή, είναι ο Διάβολος, διότι γι’ αυτόν δεν υπάρχει σωτηρία. Και δεν υπάρχει σωτηρία, διότι δεν μετανοεί. Εμείς ας έχωμε στο νου μας, αν όχι τα ελπιδοφόρα λόγια της Γραφής και τα σοφά συγγράμματα των Πατέρων, τουλάχιστον του πιο κάτω ταπεινούς στίχους, που έγραψε ο ποιητής τότε, που οι Έλληνες δεν είχαν κινητά τηλέφωνα και τηλεοράσεις, αλλ’ είχαν πίστι και ελπίδα στο Θεό:

«Και αν δεν μου μείνη εντός του κόσμου
πού ν’ ακουμπήσω, πού να σταθώ, 
εκεί ψηλά ειν’ ο Θεός μου·
πώς ημπορώ ν’ απελπισθώ;».

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/36782331.el.aspx 

Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία τοῦ στρατηγοῦ Φράγκου Φραγκούλη κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ νέου του βιβλίου "Ποιὰ Τουρκία; Ποιοὶ Τοῦρκοι;" πού πραγματοποιήθηκε στὸ Βελλίδειο συνεδριακὸ κέντρο στὴ Θεσσαλονίκη στὶς 26 Νοεμβρίου. Μιλᾶ γιὰ τὴν τουρκικὴ καὶ ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, τὸ Πατριαρχεῖο, τὰ ἑκατομμύρια τῶν κρυπτοχριστιανῶν στὴν Τουρκία, τὸ ἔντονο ἑλληνικὸ στοιχεῖο σήμερα στή Μ.  Ἀσία ἐνῶ καταθέτει συγκλονιστικὲς προσωπικὲς μαρτυρίες καθὼς ἦταν ἐπὶ χρόνια στρατιωτικὸς ἀκόλουθος στὴν Ἄγκυρα.

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/%2012/blog-spot_8450.htm%20 

Με την κατωτέρω δημοσιευόμενη απόφαση κρίθηκαν αντισυνταγματικές και ανεφάρμοστες οι διατάξεις του όλως προσφάτου Ν.4092/2012  με  λίαν εμπεριστατωμένη αιτιολογία και  εκτενή  αναφορά :

 Α) Στις πηγές Δικαίου της Ευρωπαϊκής  Ενωσης, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι Κοινοτικές Οδηγίες που προβλέπονται και ρυθμίζονται στο άρθρο 288 ΙΙΙ της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΣΛΕΕ).  

 Β) Στην εναρμόνιση των νομοθεσιών των κρατών μελών των σχετικών με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης από την κυκλοφορία  οχημάτων και με το έλεγχο της υποχρέωσης προς ασφάλιση της ευθύνης αυτής  (72/166 ΕΟΚ, 84/5 ΕΟΚ, η οποία κατέστη εσωτερικό Εθνικό  Δίκαιο (άρθρο 28  παρ. 1  του Συντάγματος) δια του  ΠΔ 237/1986 που κωδικοποίησε το Ν.489/76 άρθρ. 16 επ.,  με το οποίο συντάθηκε  και ιδρύθηκε  το Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου με την επωνυμία Επικουρικό Κεφάλαιο.

  Γ) Στην αυτεπάγγελτη και ΑΜΕΣΗ εφαρμογή των Κοινοτικών Οδηγιών τόσο από τις Εθνικές Αρχές, όσο και από τα Εθνικά Δικαστήρια, δυνάμει του Κοινοτικού Δικαίου.

 Δ) Στο ανίσχυρο των διατάξεων του Ν.4092/2012 (άρθρ.4)  που αντικατέστησε το άρθρο. 19 παρ.2 του ΠΔ 237/1986, εφόσον με αυτές τροποποιούνται οι πράξεις μεταφοράς των ανωτέρω Κοινοτικών οδηγιών, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην συμμορφώνεται πλέον με τις επιταγές των οδηγιών αυτών, οι οποίες έχουν σαφές περιεχόμενο και άρα ΑΜΕΣΗ εφαρμογή.

 Ε) Στην αντίθεση των διατάξεων του Ν.4092/2012  άρθρ.4 που αντικατέστησε το άρθρο 19 παρ.2 του ΠΔ 237/1986, όπως αυτές τις εντόπισε και επισήμανε και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής στην Έκθεση που συνέταξε σχετικά με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, που στη συνέχεια αποτέλεσε το κείμενο του Ν. 4092/2012.

  Ειδικότερα, η περιορισμένη στο ποσό των 6.000,00 ΕΥΡΩ αξίωση κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου  αυτού για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης είναι ευθέως αντίθετη προς την Δεύτερη Οδηγία του Συμβουλίου της 30.12.1983 (84/5/ΕΟΚ), η οποία ορίζει ότι η αξίωση για αποζημίωση τόσο για υλικές ζημίες όσο και για σωματικές βλάβες (στις οποίες υπάγεται και η αξίωση για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης. βλ. έτσι ενδεικτικά ΟλΑΠ 9/1993, ΕλλΔνη (1994), 333, ΝοΒ (1994), 375) δεν μπορεί να είναι κατώτερη από τα ελάχιστα όρια ασφαλιστικής κάλυψης.

 Επίσης, ο περιορισμός σε ορισμένο μόνο ποσοστό της οφειλόμενης από το Επικουρικό Κεφάλαιο αποζημίωσης του παθόντος σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρίας είναι αντίθετος προς την Οδηγία του Συμβουλίου της 24.4.1972 (72/166 ΕΟΚ), η οποία όπως ήδη αναφέρθηκε επιβάλλει στα κράτη μέλη τη λήψη μέτρων ώστε κάθε όχημα που κυκλοφορεί στο έδαφός τους να καλύπτεται ασφαλιστικά, δηλ. όχι απλά να έχει συνάψει σύμβαση ασφάλισης, αλλά και σε κάθε μεταγενέστερο του τροχαίου ατυχήματος χρόνο να δύναται ο παθών να αποζημιωθεί από ασφαλιστική εταιρία ή άλλο φερέγγυο πρόσωπο.

 Κατά συνέπεια, εφόσον με τις ως άνω διατάξεις του Ν. 4092/2012 τροποποιούνται οι πράξεις μεταφοράς των πιο πάνω Οδηγιών, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην συμμορφώνεται πλέον με τις επιταγές των Οδηγιών αυτών, οι οποίες έχουν ένα σαφές περιεχόμενο και άρα άμεση εφαρμογή, οι σχετικές διατάξεις του Ν. 4092/2012 είναι ανίσχυρες.

Στ) Στο ότι οι ανωτέρω διατάξεις του Ν.4092/2012 προσβάλουν και την Συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας, καθώς προβλέπονται μέτρα που δεν είναι αναγκαία ούτε πρόσφορα για την προστασία του Επικουρικού Κεφαλαίου και την αποζημίωση των παθόντων από τροχαία ατυχήματα, αφού το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτευχθεί με την προληπτική επιτήρηση και των έλεγχο των ασφαλιστικών εταιριών, αλλά και την μέριμνα για την ελαχιστοποίηση των οχημάτων που κυκλοφορούν ανασφάλιστα.

 Ζ) Στο ότι οι ανωτέρω διατάξεις του Ν.4092/2012, θίγουν τον πυρήνα του σχετικού δικαιώματος των παθόντωννα αξιώνουν την ικανοποίηση των ήδη γεννημένων απαιτήσεών τους από το Επικουρικό Κεφάλαιο.

 Συμπερασματικά η διάταξη του άρθρου 19 παρ.2 ΠΔ237/86 (όπως τροποποιήθηκε με το άρθρ.4 Ν.4092/2012) έρχεται σε αντίθεση έντονα:

  α) με τα άρθρα 4 παρ..1 και 20 παρ.1 του Συντάγματος, αφού με αυτήν αναγνωρίζεται υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου ευνοϊκή μεταχείριση

 β) με το άρθρ. 6 παρ.1 της ΕΣΔΑ, αφού δεν προκύπτει ότι υφίσταται λόγος δημοσίου συμφέροντος, που να καθιστά ανεκτή τη διαφοροποίηση αυτή,

γ) με τη διάταξη του άρθρ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, ενόψει του ότι γίνεται προσβολή της περιουσίας του κάθε παθόντος – δανειστή του Επικουρικού Κεφαλαίου, χωρίς να γίνεται επίκληση σοβαρού λόγου δημοσίου συμφέροντος.

 δ) με την  συνταγματικώς κατοχυρωμένη (άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος) αρχή της αναλογικότητας.

Τόκοι Επικουρικού Κεφαλαίου

Αντισυνταγματική η διάταξη περί τοκοφορίας 6%

  Η διάταξη που  αναγνωρίζει υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου ευνοϊκή μεταχείριση  ως προς το θέμα της επιδίκασης τόκων (τόκοι 6%), χωρίς να δικαιολογείται τούτο από λόγους δημοσίου συμφέροντος, δοθέντος ότι το απλό ταμειακό συμφέρον του Επικουρικού Κεφαλαίου δεν ταυτίζεται με το δημόσιο ή το γενικό συμφέρον και δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παραβίαση του δικαιώματος των παθόντων από τροχαία ατυχήματα να απαιτήσουν και να λάβουν τόκους για τις αξιώσεις τους σε ποσοστό ίδιο με εκείνο που καταβάλλουν οι ιδιώτες. Εξάλλου, δεν συνιστά τέτοιο λόγο δημοσίου συμφέροντος το γεγονός ότι το Επικουρικό Κεφάλαιο, που είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, τελεί υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του Κράτους.

 Σχόλια – Παρατηρήσεις

Βλ. σχετικώς και Μον.Πρ.Αθ. 3903/2012, Μον.Πρ.Αθ. 3905/2012

 Κείμενο Απόφ.Μον.Πρ.Αθ. 3941/2012

 ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ

  Ι. Μεταξύ των πηγών δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνονται και οι Οδηγίες, που προβλέπονται και ρυθμίζονται στο άρθρο 288 ΙΙΙ της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ). Η Οδηγία είναι η πλέον ιδιόρρυθμη πράξη που προβλέπει το κοινοτικό/ενωσιακό δίκαιο απευθύνεται μόνο στα κράτη μέλη και άρα καταρχήν όχι στα φυσικά και νομικά πρόσωπα (βλ. και Ε.Σαχπεκίδου, ευρωπαϊκό δίκαιο, 2011, σελ. 460). Η Οδηγία δεσμεύει κάθε κράτος μέλος, στο οποίο απευθύνεται, όσον αφορά το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά αφήνει την επιλογή του τύπου και των μέσων στην αρμοδιότητα των εθνικών αρχών (βλ. σχετ. και Π.Κανελλόπουλο, το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2010, σελ. 288, Λ.Κοτσίρη, ευρωπαϊκό εμπορικό δίκαιο, τομ. Ι, 2003, σελ. 72, Ε.Σαχπεκίδου, ό.π., σελ. 460). Επομένως, η Οδηγία δεσμεύει το κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το οποίο (αποτέλεσμα) δεν είναι οι γενικοί κοινοτικοί σκοποί, αλλά τα από το περιεχόμενο της ίδιας της Οδηγίας απορρέοντα έννομα αποτελέσματα, στα οποία τα κράτη μέλη αποδέκτες πρέπει να δώσουν εσωτερική ισχύ (Λ.Κοτσίρης, ό.π., σελ. 72). Σε σχέση με την ελευθερία επιλογής του τύπου και των μέσων πραγμάτωσης του επιδιωκόμενου αποτελέσματος πρέπει να παρατηρηθεί ότι αυτή είναι αρκετά περιορισμένη αφενός διότι συνήθως οι Οδηγίες χαρακτηρίζονται από ρυθμιστική ένταση αφετέρου διότι η ελευθερία επιλογής δεν επηρεάζει την υποχρέωση των κρατών μελών να επιλέγουν την πιο κατάλληλη μορφή και μέθοδο διασφάλισης του επιδιωκομένου με την Οδηγία αποτελέσματος (Λ.Κοτσίρης, ό.π., σελ. 72-73). Περαιτέρω, το άρθρο 288 ΙΙΙ ΣΛΕΕ (βλ. αντίστοιχα και άρθρο 249 ΣΕΚ) δεν προσδίδει στην Οδηγία ρητά δύναμη άμεσης εφαρμογής, αφού προϋποθέτει μεταφορά αυτής στο εθνικό δίκαιο μέσω των αρμόδιων εθνικών οργάνων. Ωστόσο η ίδια η διάταξη δεν αποκλείει την αμεσότητα εφαρμογής της Οδηγίας που έχει πληρότητα, εφόσον παρέλθει η προθεσμία μεταφοράς της στο εθνικό δίκαιο. Έτσι, το ΔΕΚ έχει την τάση να αναγνωρίζει άμεσο αποτέλεσμα στην Οδηγία, όταν αυτή είναι σαφής και απονέμει δικαιώματα στα άτομα, τα οποία μπορούν να τα επικαλεστούν ενώπιον των εθνικών τους δικαστηρίων, ιδίως όταν το κράτος μέλος παρέλειψε να τηρήσει την προθεσμία που η Οδηγία έθεσε για τη μεταφορά της στο εθνικό δίκαιο. Εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις πρόσδοσης στην Οδηγία άμεσου αποτελέσματος, τόσο οι εθνικές αρχές όσο και τα εθνικά δικαστήρια υποχρεούνται αυτεπαγγέλτως δυνάμει το κοινοτικού δικαίου να την εφαρμόζουν άμεσα (βλ. και Λ.Κοτσίρη, ό.π., σελ. 74). Γίνεται, εξάλλου, δεκτό ότι η προαναφερόμενη ευχέρεια του κράτους να επιλέξει μεταξύ περισσότερων δυνατών μέσων, προκειμένου να επιτύχει το επιδιωκόμενο με την Οδηγία αποτέλεσμα, δεν αποκλείει τη δυνατότητα των ιδιωτών να επικαλεστούν ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων τα δικαιώματα, των οποίων το περιεχόμενο μπορεί να καθοριστεί με επαρκή ακρίβεια βάσει των διατάξεων της Οδηγίας και μόνο (βλ. έτσι και Λ.Κοτσίρη, ό.π., σελ. 76, με περαιτέρω παραπομπές στη νομολογία του ΔΕΚ). Περαιτέρω, σε περίπτωση κανονικής συμμόρφωσης του κράτους μέλους προς την Οδηγία, οι έννομες συνέπειες για τον ιδιώτη πηγάζουν αποκλειστικά και μόνο από τις πράξεις μεταφοράς των εθνικών αρχών και ουδέποτε από την ίδια την Οδηγία. Εντούτοις, οι πράξεις μεταφοράς των εθνικών αρχών δεν βρίσκονται στην απόλυτη διάθεση των εθνικών αρχών και επομένως δεν μπορούν να τροποποιούνται, να ανακαλούνται ή να αντικαθίστανται από τις εθνικές αρχές που τις εξέδωσαν ή από τον ίδιο τον εθνικό νομοθέτη, ακόμη κι αν πρόκειται για τον συντακτικό νομοθέτη (Π.Κανελλόπουλος, ό.π., σελ. 294, Ε.Σαχπεκίδου, ό.π., σελ. 467). Η υλοποίηση του επιδιωκόμενου με την Οδηγία αποτελέσματος δεν πραγματοποιείται απλώς και μόνο με την κανονική έκδοση των πράξεων μεταφοράς της στο εσωτερικό δίκαιο, αλλά το κράτος μέλος εξακολουθεί να δεσμεύεται από το κείμενό της και δεν επιτρέπεται να απομακρυνθεί έστω και αργότερα από τις υποχρεώσεις του (Ε.Σαχπεκίδου, ό.π., σελ. 467).

ΙΙ. Περαιτέρω, σύμφωνα με την Δεύτερη Οδηγία του Συμβουλίου της 30.12.1983 «για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών των σχετικών με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία αυτοκινήτων οχημάτων» (84/5/ΕΟΚ), προβλέπεται στο άρθρο 1 παρ. 4 αυτής ότι «κάθε κράτος μέλος ιδρύει ή εγκρίνει οργανισμό, αποστολή του οποίου είναι να αποκαθιστά, τουλάχιστον εντός των ορίων της υποχρέωσης ασφάλισης, τις υλικές ζημίες ή τις σωματικές βλάβες που προκαλούνται από όχημα αγνώστων στοιχείων ή για το οποίο δεν έχει εκπληρωθεί η υποχρέωση ασφάλισης της παραγράφου 1». Στα πλαίσια του ελληνικού δικαίου το ζήτημα της ίδρυσης και ευθύνης του προβλεπόμενου από την πιο πάνω Οδηγία οργανισμού είχε ήδη προβλεφθεί στα άρθρα 16 επ. Ν. 489/1976, που ήδη κωδικοποιήθηκε με το Π.Δ. 237/1986, καθώς ιδρύθηκε το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «Επικουρικό Κεφάλαιο Ασφάλισης Ευθύνης από Ατυχήματα Αυτοκινήτων».

ΙΙΙ. Επίσης, σύμφωνα με την Οδηγία του Συμβουλίου της 24.4.1972 «περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών των σχετικών με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία αυτοκινήτων οχημάτων και με τον έλεγχο της υποχρεώσεως προς ασφάλιση της ευθύνης αυτής» (72/166 ΕΟΚ) προβλέπεται στο άρθρο 3 παρ. 1 αυτής ότι «κάθε κράτος μέλος λαμβάνει … όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε η αστική ευθύνη, η σχετική με την κυκλοφορία οχημάτων με συνήθη στάθμευση στο έδαφός του να καλύπτεται από ασφάλιση». Στα πλαίσια του ελληνικού δικαίου η συμμόρφωση της Ελλάδας προς την Οδηγία αυτή έλαβε χώρα με τις σχετικές ρυθμίσεις του Ν. 489/1976, που ήδη κωδικοποιήθηκε με το Π.Δ. 237/1986. Μάλιστα, εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η κάλυψη της αστικής ευθύνης από την κυκλοφορία οχημάτων στην Ελλάδα γίνεται στα πλαίσια του εθνικού μας δικαίου αφενός με την πρόβλεψη της υποχρεωτικής κάλυψης με ασφάλιση της έναντι τρίτων αστικής ευθύνης (άρθρα 2 επ. Π.Δ. 237/1986) αφετέρου με την πρόβλεψη της ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής επιχείρησης (άρθρο 19 παρ. 1 περ. γ΄ Ν. 489/1976, όπως ισχύει μετά την τροποποίησή του με το άρθρο τέταρτο του Ν. 4092/2012). Επομένως, η εναρμόνιση της εθνικής μας νομοθεσίας προς την αμέσως πιο πάνω Οδηγία γίνεται όχι μόνο με την πρόβλεψη υποχρεωτικής ασφαλιστικής κάλυψης των οχημάτων που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, αλλά και με την πρόβλεψη ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου για τις πιο πάνω περιπτώσεις, δεδομένου ότι αφενός το Κράτος είναι υπεύθυνο για την άσκηση ελέγχου και εποπτείας των ασφαλιστικών εταιριών αφετέρου η προαναφερόμενη Οδηγία απαιτεί κατά τρόπο σαφή την λήψη μέτρων για ασφαλιστική κάλυψη των οχημάτων και όχι για απλή σύναψη ασφαλιστικής σύμβασης.  Με άλλα λόγια η ως άνω Οδηγία απαιτεί από τα κράτη μέλη την πραγματική ασφαλιστική κάλυψη, με ευθύνη κάθε κράτους μέλους.

IV. Με το άρθρο τέταρτο Ν. 4092/2012 τροποποιήθηκαν διατάξεις του Π.Δ. 237/1986 και ειδικότερα με το στοιχείο γ΄ του ως άνω άρθρου αντικαταστάθηκε το άρθρο 19 παρ. 2 Π.Δ. 237/1986, το οποίο πλέον προβλέπει μεταξύ άλλων α) ότι η αποζημίωση που καταβάλλει του Επικουρικό Κεφάλαιο για χρηματικές ικανοποιήσεις λόγω ψυχικής οδύνης δεν μπορεί να υπερβεί το ποσό των 6.000,00 ΕΥΡΩ για κάθε δικαιούχο και β) ότι η αποζημίωση στην περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρίας το συνολικό ποσό για την αποζημίωση από το Επικουρικό Κεφάλαιο καταβάλλεται όχι ολόκληρο, αλλά με βάση ορισμένα ποσοστά που η ως άνω διάταξη λεπτομερώς ορίζει. Πλην, όμως, ο ποσοτικός αυτός περιορισμός της οφειλόμενης από το Επικουρικό Κεφάλαιο αποζημίωσης σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος είναι ανίσχυρος με βάση όσα προαναφέρθηκαν. Ειδικότερα, η περιορισμένη στο ποσό των 6.000,00 ΕΥΡΩ αξίωση κατ’ αυτού για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης είναι ευθέως αντίθετη προς την Δεύτερη Οδηγία του Συμβουλίου της 30.12.1983 (84/5/ΕΟΚ), η οποία ορίζει ότι η αξίωση για αποζημίωση τόσο για υλικές ζημίες όσο και για σωματικές βλάβες (στις οποίες υπάγεται και η αξίωση για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης∙ βλ. έτσι ενδεικτικά ολΑΠ 9/1993, ΕλλΔνη (1994), 333, ΝοΒ (1994), 375) δεν μπορεί να είναι κατώτερη από τα ελάχιστα όρια ασφαλιστικής κάλυψης. Επίσης, ο περιορισμός σε ορισμένο μόνο ποσοστό της οφειλόμενης από το Επικουρικό Κεφάλαιο αποζημίωσης του παθόντος σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρίας είναι αντίθετος προς την Οδηγία του Συμβουλίου της 24.4.1972 (72/166 ΕΟΚ), η οποία όπως ήδη αναφέρθηκε επιβάλλει στα κράτη μέλη τη λήψη μέτρων ώστε κάθε όχημα που κυκλοφορεί στο έδαφός τους να καλύπτεται ασφαλιστικά, δηλ. όχι απλά να έχει συνάψει σύμβαση ασφάλισης, αλλά και σε κάθε μεταγενέστερο του τροχαίου ατυχήματος χρόνο να δύναται ο παθών να αποζημιωθεί από ασφαλιστική εταιρία ή άλλο φερέγγυο πρόσωπο. Κατά συνέπεια, εφόσον με τις ως άνω διατάξεις του Ν. 4092/2012 τροποποιούνται οι πράξεις μεταφοράς των πιο πάνω Οδηγιών, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην συμμορφώνεται πλέον με τις επιταγές των Οδηγιών αυτών, οι οποίες έχουν ένα σαφές περιεχόμενο και άρα άμεση εφαρμογή, οι σχετικές διατάξεις του Ν. 4092/2012 είναι ανίσχυρες, σύμφωνα εξάλλου και με όσα αναφέρονται πιο πάνω στη με στοιχείο Ι σκέψη της παρούσας. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι την αντίθεση των ως άνω διατάξεων του Ν. 4092/2012 εντόπισε και επισήμανε και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής στην Έκθεση που συνέταξε σχετικά με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, που στη συνέχεια αποτέλεσε το κείμενο του Ν. 4092/2012.

V. Το άρθρο 2 ΑΚ εκφράζει τη γενικότερη αρχή του δικαίου περί μη αναδρομικότητας των νόμων, που αποβλέπει στην κατά το δυνατό βεβαιότητα των δικαιωμάτων ασφάλειας των συναλλαγών και σταθερότητας δικαίου, η οποία (αρχή) όμως δεν κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και έτσι η διάταξη αυτή δεν έχει αυξημένη τυπική ισχύ. Επομένως, ο νομοθέτης δεν εμποδίζεται, κατ’ αρχήν, να προσδώσει στο νόμο αναδρομική ισχύ, με μόνο περιορισμό τη μη προσβολή συνταγματικώς προστατευομένων δικαιωμάτων. Στον νόμο μπορεί να δοθεί αναδρομική δύναμη ρητώς ή σιωπηρώς (έμμεσα), όταν δηλαδή από την έννοια και το σκοπό του συνάγεται νομοθετική βούληση περί αναδρομικής ισχύος του, ώστε να ρυθμιστούν και περασμένα γεγονότα ή σχέσεις του παρελθόντος. Εξαιρέσεις από το επιτρεπτό της αναδρομικής ισχύος του νόμου προβλέπονται στο Σύνταγμα από τις διατάξεις των άρθρων 7 παρ. 1 και 78 παρ. 2. Από την απόλυτη απαγόρευση στο Σύνταγμα της αναδρομικότητας των νόμων που ορίζουν οι συνταγματικές διατάξεις, συνάγεται, ότι στις άλλες περιπτώσεις η αναδρομική ισχύς είναι μεν επιτρεπτή, δεν μπορεί όμως να υπερβεί τα όρια που θέτουν τα άρθρα 4 και 17 του Συντάγματος, καθώς και οι υπερνομοθετικής ισχύος (άρθρο 28 παρ.1 του Συντάγματος) διατάξεις των άρθρων 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ και 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Κατά το άρθρο 1 παρ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, που κυρώθηκε (μαζί με τη Σύμβαση) με το Ν.Δ. 53/1974 και έχει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των κοινών νόμων «παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας του, ει μη δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπομένους υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους. Αι προαναφερόμεναι διατάξεις δεν θίγουν το δικαίωμα παντός κράτους, όπως θέση εν ισχύϊ νόμους, ους ήθελε κρίνη αναγκαίους προς ρύθμισιν της χρήσεως αγαθών, συμφώνως προς το δημόσιον συμφέρον, ή προς εξασφάλισιν της καταβολής φόρων ή άλλων εισφορών ή προστίμων». Στην κατά τα ανωτέρω προστατευόμενη περιουσία περιλαμβάνονται όχι μόνο τα από το άρθρο 17 του Συντάγματος προστατευόμενα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και όλα τα περιουσιακής φύσεως δικαιώματα και τα νομίμως κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άρα και τα περιουσιακά ενοχικά δικαιώματα και μάλιστα οι περιουσιακού χαρακτήρα απαιτήσεις είτε αναγνωρισμένες με δικαστική ή διαιτητική απόφαση είτε απλώς γεννημένες κατά το εθνικό δίκαιο, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία με βάση το ισχύον πριν από την προσφυγή στο δικαστήριο νομοθετικό καθεστώς ότι μπορούν να ικανοποιηθούν δικαστικά. Έτσι, σύμφωνα, με τη ρύθμιση της ως άνω διεθνούς συνθήκης, μέσω της αναδρομικής ισχύος νόμου είναι δυνατόν να επέρχεται απόσβεση ή κατάργηση δικαιωμάτων που έχουν απονεμηθεί με προγενέστερο νόμο, μόνο εφόσον, η κατάργηση ή απόσβεση επιβάλλεται για λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος ή ωφέλειας, η συνδρομή των οποίων υπόκειται στον έλεγχο των δικαστηρίων, αφού διαφορετικά η έναντι του κοινού νομοθέτη προστασία των περιουσιακών αυτών δικαιωμάτων θα έμενε χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα (βλ. για τα προαναφερόμενα και ολΑΠ 6/2007, ΕΕμπΔ (2007), 715, Δ (2008), 29, ολΑΠ 40/1998, ΝοΒ (1999), 752, Αρμ (1999), 46, Δ (1999), 230, ΕΕμπΔ (1999), 28).

VI. Με το άρθρο τέταρτο στοιχείο γ΄ Ν. 4092/2012, που τροποποίησε το άρθρο 19 παρ. 2 Π.Δ. 237/1986, ορίζεται μεταξύ άλλων και ότι «η ρύθμιση της παρούσας παραγράφου καταλαμβάνει τις ήδη γεγεννημένες αξιώσεις κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου, χωρίς πάντως να θίγει αξιώσεις που έχουν επιδικαστεί με οριστική απόφαση». Επομένως, οι καταργούμενες με την ως άνω διάταξη ενοχικές αξιώσεις των ζημιωθέντων από τροχαίο ατύχημα κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου εμπίπτουν στην έννοια του όρου «περιουσία» του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, καθώς και στην έννοια του όρου «ιδιοκτησία» του άρθρου 17 του Συντάγματος. Εξάλλου, υπάρχει νόμιμη προσδοκία με βάση το μέχρι την έναρξη ισχύος του Ν. 4092/2012 νομοθετικό καθεστώς ότι οι ως άνω αξιώσεις των παθόντων από τροχαία ατυχήματα κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου μπορούσαν να ικανοποιηθούν δικαστικά. Συνεπώς, η αναδρομική κατάργηση των πιο πάνω ενοχικών αξιώσεων είναι αντίθετη στα άρθρα 4 και 17 του Συντάγματος και 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Μάλιστα, η προαναφερόμενη νομοθετική μεταβολή δεν φαίνεται να επιβάλλεται από λόγους δημόσιας ωφέλειας. Συγκεκριμένα, κατά την Αιτιολογική Έκθεση του Ν. 4092/2012, με τις πιο πάνω διατάξεις του Ν. 4092/2012 γίνεται προσπάθεια να διασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία του Επικουρικού Κεφαλαίου, επιχειρώντας να σταθμιστούν οι υποχρεώσεις του χωρίς να διακινδυνεύει η οικονομική του θέση, λόγω ακριβώς του ιδιαίτερου επικουρικού του σκοπού. Πλην, όμως, αν ως δημόσια ωφέλεια νοείται η θέση του Επικουρικού Κεφαλαίου και η αποζημίωση παθόντων από τροχαία ατυχήματα, στις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι πιο πάνω διατάξεις του Ν. 4092/2012 αναιρούν την ίδια τη λειτουργία του Επικουρικού Κεφαλαίου, το οποίο πλέον δεν θα καταβάλει παρά μόνο ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που οι παθόντες τροχαίων ατυχημάτων δικαιούνται, με αποτέλεσμα να καταργούνται δικαιώματα αυτών που κατ’ επίφαση ο Ν. 4092/2012 ήθελε να προστατέψει. Εξάλλου, οι προαναφερόμενες διατάξεις του Ν. 4092/2012 προσβάλλουν και την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας, καθώς προβλέπονται μέτρα που δεν είναι αναγκαία ούτε πρόσφορα για την προστασία του Επικουρικού Κεφαλαίου και την αποζημίωση των παθόντων από τροχαία ατυχήματα, αφού το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτευχθεί με την προληπτική επιτήρηση και τον έλεγχο των ασφαλιστικών εταιριών, αλλά και την μέριμνα για την ελαχιστοποίηση των οχημάτων που κυκλοφορούν ανασφάλιστα. Επίσης, οι πιο πάνω διατάξεις του Ν. 4092/2012 θίγουν τον πυρήνα του σχετικού δικαιώματος των παθόντων να αξιώνουν την ικανοποίηση των ήδη γεννημένων απαιτήσεών τους από το Επικουρικό Κεφάλαιο.

VII. Με το άρθρο 19 παρ. 2 Π.Δ. 237/1986 ορίζεται ότι «οι τόκοι που στις περιπτώσεις της προηγούμενης παραγράφου του παρόντος άρθρου υποχρεούται να καταβάλει το Επικουρικό Κεφάλαιο υπολογίζονται σε κάθε περίπτωση με επιτόκιο έξι τοις εκατό (6%) ετησίως». Η διάταξη αυτή αναγνωρίζει υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου ευνοϊκή μεταχείριση ως προς το θέμα της επιδίκασης τόκων, χωρίς να δικαιολογείται τούτο από λόγους δημοσίου συμφέροντος, δοθέντος ότι το απλό ταμειακό συμφέρον του Επικουρικού Κεφαλαίου δεν ταυτίζεται με το δημόσιο ή το γενικό συμφέρον και δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παραβίαση του δικαιώματος των παθόντων από τροχαία ατυχήματα να απαιτήσουν και να λάβουν τόκους για τις αξιώσεις τους σε ποσοστό ίδιο με εκείνο που καταβάλλουν οι ιδιώτες. Εξάλλου, δεν συνιστά τέτοιο λόγο δημοσίου συμφέροντος το γεγονός ότι το Επικουρικό Κεφάλαιο, που είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, τελεί υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του Κράτους. Επομένως, η προαναφερόμενη διάταξη του άρθρου 19 παρ. 2 Π.Δ. 237/1986 έρχεται σε αντίθεση α) µε τα άρθρα 4 παρ. 1, και 20 παρ. 1 του Συντάγματος, αφού µε αυτή αναγνωρίζεται υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου ευνοϊκή μεταχείριση, β) με το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, αφού δεν προκύπτει ότι υφίσταται λόγος δημοσίου συμφέροντος, που να καθιστά ανεκτή τη διαφοροποίηση αυτή, γ) µε την διάταξη του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, ενόψει του ότι γίνεται προσβολή της περιουσίας του κάθε παθόντος-δανειστή του Επικουρικού Κεφαλαίου, χωρίς να γίνεται επίκληση σοβαρού λόγου δημοσίου συμφέροντος και δ) µε την ήδη και συνταγματικώς κατοχυρωμένη (άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος) αρχή της αναλογικότητας (βλ. για τα προαναφερόμενα ολΑΠ 4/2012, ΕφΑΔ (2012), 578, ΧρΙΔ (2012), 440).

 Στην προκειμένη περίπτωση ο ενάγων της πρώτης αγωγής ισχυρίζεται ότι στις ……………. και περί ώρα ……………., στο ………… Αττικής, ο πρώτος των εναγομένων οδηγώντας στην οδό ………… με κατεύθυνση από τις οδούς ………………… προς την οδό …………… το με αριθμό κυκλοφορίας …………. ΙΧΕ αυτοκίνητο, το οποίο ανήκε στην αποκλειστική κυριότητα και κατοχή της δεύτερης εναγομένης και το οποίο κατά το χρόνο του επιδίκου τροχαίου ατυχήματος δεν ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη, παραβίασε την πινακίδα υποχρεωτικής διακοπής πορείας (STOP) που υπήρχε στο δικό του ρεύμα πορείας και εισήλθε αιφνιδιαστικά στη διασταύρωση των ανωτέρω οδών με την οδό …………….., όπου μέχρι τότε εκινείτο νόμιμα ο ενάγων οδηγώντας το με αριθμό κυκλοφορίας ………………… ΙΧΕ αυτοκίνητο, που ανήκε στην κυριότητα και κατοχή του ιδίου, με αποτέλεσμα τη σύγκρουση των δύο οχημάτων. Ότι το εν λόγω τροχαίο ατύχημα, που οφείλεται στην αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώτου εναγομένου, είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό του ενάγοντος και την πρόκληση υλικών ζημιών στο αυτοκίνητό του. Με βάση το ιστορικό αυτό ο ενάγων ζητεί να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι εις ολόκληρο ο καθένας τους να του καταβάλουν το συνολικό ποσό των 23.155,00 ΕΥΡΩ, για την αποκατάσταση της θετικής του ζημίας, καθώς και ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη από το επίδικο τροχαίο, όπως ειδικότερα κάθε μερικότερο κονδύλιο εξειδικεύεται στην υπό κρίση αγωγή και μάλιστα με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής μέχρι την ολοσχερή εξόφληση. Περαιτέρω, ζητεί να κηρυχθεί η απόφαση που θα εκδοθεί προσωρινά εκτελεστή και τέλος να καταδικαστούν οι εναγόμενοι στην πληρωμή των δικαστικών του εξόδων. Με το περιεχόμενο αυτό και αιτήματα η υπό κρίση αγωγή, για το αντικείμενο της οποίας έχει καταβληθεί το απαιτούμενο τέλος δικαστικού ενσήμου με τις νόμιμες επιβαρύνσεις (βλ. τα με αριθμό 267987, 178955 και 373196 γραμμάτια αγωγοσήμου με τα επ’ αυτών επικολληθέντα ένσημα του Ταμείου Νομικών), αρμοδίως καθ’ ύλη και κατά τόπο εισάγεται στο Δικαστήριο αυτό (άρθρα 7, 9, 14 παρ. 2 σε συνδυασμό με το άρθρο 16 αριθ. 12 και 35 ΚΠολΔ) για να δικαστεί κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 666, 667 και 670 έως 676 ΚΠολΔ (άρθρο 681Α ΚΠολΔ), είναι δε επαρκώς ορισμένη και νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 297, 298, 299, 330, 340, 345, 346, 481, 482, 914, 926, 932 ΑΚ, 2, 4, 9, 10 Ν. ΓπΝ/1911, ο οποίος διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την έναρξη ισχύος του ΑΚ με τα άρθρα 47 και 114 ΕισΝΑΚ, 1, 2, 16 επ., 19 παρ. 1 περ. β΄ Ν. 489/1976 «περί υποχρεωτικής ασφαλίσεως της εξ ατυχημάτων αυτοκινήτων αστικής ευθύνης», 173 επ., 907 και 908 παρ. 1 περ. δ΄ ΚΠολΔ. Σημειώνεται στο σημείο αυτό ότι η ένδικη αγωγή είναι νόμιμη ως προς το τρίτο των εναγομένων καθ’ όλο το αιτητικό της, καθώς οι περιορισμοί στο ύψος της αποζημίωσης του ενάγοντος που εισήχθησαν με τον Ν. 4092/2012, ακόμα και εάν θεωρηθεί ότι εφαρμόζονται επί υποθέσεων για τις οποίες δεν εκδόθηκε οριστική απόφαση, αλλά συζητήθηκαν πριν την ψήφιση του Ν. 4092/2012, είναι με βάση τα όσα αναφέρονται στην πιο πάνω μείζονα σκέψη ανεφάρμοστοι, πολύ περισσότερο που στην ένδικη περίπτωση οι αξιώσεις του ενάγοντος είχαν γεννηθεί πριν την ψήφιση του Ν. 4092/2012 και επομένως τίθεται εν προκειμένω και ζήτημα αντισυνταγματικότητας της αναδρομικής ισχύος των διατάξεων αυτών του Ν. 4092/2012. Επίσης, το αίτημα του ενάγοντος για επιδίκαση τόκων υπερημερίας με βάση το άρθρο 346 ΑΚ είναι νόμιμο, λόγω της πρόδηλης αντισυνταγματικότητας του άρθρου 19 παρ. 2 Π.Δ. 237/1986, που περιορίζει την υποχρέωση του Επικουρικού Κεφαλαίου για καταβολή τόκων σε ποσοστό 6% ετησίως, σύμφωνα με τα λεπτομερώς αναγραφόμενα στην πιο πάνω μείζονα σκέψη. Πρέπει, επομένως, η υπό κρίση αγωγή να ερευνηθεί περαιτέρω και ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα.

ΣΣ στη συνέχεια η απόφαση αναφέρεται στα πραγματικά περιστατικά, στην υπαιτιότητα και στα επιδικαζόμενα κονδύλια.

Απόφ.Μον.Πρ.Αθ.3941/29.11.2012

Πρόεδρος : Χράλαμπος Σεβαστίδης

Οἱ συντάκτες τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατηγοροῦν συνήθως τοὺς ­ἐπικριτές τους ὅτι κρίνουν τὸ Πρόγραμμα χωρὶς νὰ τὸ ἔχουν μελετήσει. Τοὺς πληροφοροῦμε ὅτι ἐμεῖς πρὶν τὸ μελετήσουμε τὸ κρίναμε μὲ ἐπιείκεια. Ὅταν τὸ μελετήσαμε, φρίξαμε! Καὶ τὸ μελετήσαμε καὶ δύο καὶ τρεῖς καὶ περισσότερες φορές. Τὰ ἐρωτήματα ποὺ τίθενται εἶναι τρομερά. Ἐδῶ θὰ θέσουμε μόνο τρία:

Πρῶτον: Πουθενὰ στὸ νέο Πρόγραμμα δὲν λέγεται καθαρὰ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Μόνο σὲ μιὰ δραστηριότητα τῆς Β΄ Γυμνασίου καλοῦνται τὰ παιδιὰ μὲ βάση τὸ χωρίο «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» ( Ἰω. ιδ΄ 6) νὰ ἐπαληθεύσουν τοὺς τρεῖς χαρακτηρισμοὺς στὰ κείμενα ποὺ ἐπεξεργάσθηκαν.

Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν νὰ «ἀναγνωρίζουν καὶ ἀξιολογοῦν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς δάσκαλο». Μόνον αὐτό! («Ὁ Ἰησοῦς ὡς δάσκαλος, συνοδοιπόρος καὶ ὁδηγός»)· ἐνῶ παράλληλα στὴν ἴδια ἑνότητα μαθαίνουν ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ «Μεγάλοι δάσκαλοι θρησκειῶν τοῦ κόσμου: • Μωάμεθ • Κομφούκιος • Βούδας»!

Καὶ ρωτᾶμε: Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ τὴ μέγιστη προδοσία τοῦ νέου Προγράμματος καὶ εἰσαγωγὴ τῆς Πανθρησκείας;

Δεύτερον: Γιὰ ποιὸ λόγο ὅλα αὐτὰ διδάσκονται ἀπὸ τὴν Τρίτη Δημοτικοῦ; Γιατί δὲν τὰ ἀφήνουν γιὰ τὸ Λύκειο; Αὐτὴ ἡ παράλληλη διδασκαλία τῶν τριῶν κύκλων γνώσεως,  ὅπως τοὺς ὀνομάζουν, δὲν εἶναι οὐσιαστικὰ ἀποδοχὴ τῆς Πανθρησκείας;

Τρίτον: Γιατί ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἀξιολογεῖ ἀκόμη δεόντως τὴ σοβαρότητα καὶ τὸ ἐπεῖγον τοῦ ζητήματος; Αὐτὴ ἡ ἀπορία βασανίζει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐναγωνίως περιμένει καίρια τοποθέτησή της καὶ δραστικὲς ἐνέργειές της.

Ἡ δική μας θέση εἶναι ξεκάθαρη: Παρὰ νὰ διδάσκεται ἔτσι τὸ Μάθημα, προτιμότερο νὰ καταργηθεῖ τελείως! Ἔτσι ὅπως πάει νὰ γίνει, δὲν εἶναι τίποτε λιγότερο ἀπὸ τὸ βρωμερὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» (Ματθ. κδ΄ 15) τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου!

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τευχ. 2056

Η 40χρονη που έχασε τη ζωή της χθες, σε σχολείο της Τούμπας, προσπαθώντας να φτιάξει πιο όμορφο το σχολείο των μαθητών της, δεν ήταν μια συνηθισμένη δασκάλα.

Δούλευε εκτός ωραρίου, ζωγράφισε όλο το σχολείο με τα χέρια της, έφτιαχνε κατασκευές... χαράς και κάθε χρόνο τέτοια εποχή, σκαρφάλωνε στα κεραμίδια για να στήσει στο εσωτερικό αίθριο του τριώροφου σχολικού συγκροτήματος τα χριστουγεννιάτικα χειροποίητα στολίδια, τόσο από την ίδια όσο και από τους μαθητές της.

Η γυναίκα αυτή, μητέρα δυο μικρών παιδιών (μαθητών στο ίδιο σχολείο και σύζυγος δασκάλου που εργάζεται επίσης στο ίδιο σχολείο) κατά την άποψή μου δεν συγκλόνισε με το θάνατό της, αλλά με τη ζωή της.

Γιατί αλήθεια, πόσοι εκπαιδευτικοί "σκαρφαλώνουν στα κεραμίδια" για να φτιάξουν πιο ωραίο το σχολείο τους;

Πόσοι δεν αδιαφορούν για τις θαμπές μέρες που ζούμε και τις φωτίζουν με κατασκευές από ανακυκλώσιμα υλικά;

Πόσοι νοιάζονται πια ;

Οι μαθητές ήταν πολύ τυχεροί που είχαν μια τέτοια δασκάλα. Που δεν είχε και δεν έβγαζε ψυχολογικά επάνω τους.

Που δεν έκανε κατάχρηση εξουσίας, "ανεβάζοντας στα κεραμίδια" κάποιους άλλους.

Που δεν κάπνιζε στην αυλή του σχολείου και δεν έδινε το κακό παράδειγμα.

Που δεν γκρίνιαζε περιμένοντας από τους άλλους να δράσουν.

Που δεν κάθονταν με σταυρωμένα χέρια.

Μαθητές και γονείς, πήραν το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μάθημα Ναι σκαρφαλώνουμε σε αίθρια που δεν κρατάνε καλά, γιατί ψηλά πρέπει να κοιτάμε και ψηλά πρέπει να «οδεύουμε» .

Η δασκάλα που κοιτούσε ψηλά ήθελε και φέτος να αναπτερώσει το ηθικό μαθητών και εκπαιδευτικών και είναι η απάντηση στην απαξίωση της κοινωνίας για την. κοινωνία.

Το άτομο, ο ένας, η μία στην περίπτωση μας, μπορεί να κάνει τη διαφορά και το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς, ως ένα άλλο άτομο, είναι να ακολουθήσουμε αυτόν που κάνει τη διαφορά.

Αλλωστε, αν σκαρφαλώνουμε δύο δύο, ο ένας πάντα θα είναι το δίχτυ προστασίας του άλλου...

Tης Μελίνας Καραπαναγιωτίδου

Απόσπασμα από την καταγγελία μου στην Χάγη: "Α4. ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ …. Ο πρώτος νόμος που θέτω υπόψιν σας είναι ο νόμος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011 της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον οποίο ρυθμίζονται οι   γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντες και   θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα.

Βάσει του νόμου αυτού,  από το 2013 και εν αγνοία της πλειοψηφίας των πολιτών, η Ελλάδα   μετατρέπεται ουσιαστικά σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών   για όλο τον πλανήτη. Θα είμαστε δηλαδή το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών. Γιατί;
 
Μέχρι τώρα, τα πράγματα είχαν ως εξής :  - λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ή όταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς µεταµόσχευση. - Αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, όπως συμβαίνει άλλωστε και διεθνώς. Συνεπώς, όσοι επιθυμούσαν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το έκαναν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφάλιζε άριστα την επιθυμία και την ελεύθερη βούληση τους, αλλά και τη διαδικασία. Βάσει του καινούργιου νόμου: α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης»,   που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη   κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική   άδεια. Παραχωρείται   έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε  τρίτους,  οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες. 

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!  ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΑΡΘΡΟ …. β. Η   αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο   πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του. Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το   ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε   πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’   αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του   θανόντος  (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και   επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς   κανόνες ποιότητας και ασφάλειας. γ . Θανόν (πτώμα), θεωρείται πια και ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος και έτσι είναι υποχρεωτική από 01.06.2013  και η αφαίρεση οργάνων ενηλίκων – εγκεφαλικά νεκρών, εκτός εάν είχαν   δηλώσει την αντίθεσή τους εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων,   εάν υπάρχει πιστοποιητικό του γνήσιου της υπογραφής τους και αν αυτό   φτάσει έγκαιρα στα χέρια όσων έχουν εξουσιοδότηση για την λήψη οργάνων. Σχόλιο   : Φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας να περιμένει στον διάδρομο ενός   νοσοκομείου αγωνιώντας για τον άνθρωπό σας (μητέρα, πατέρα, σύζυγο κλπ)   και την ίδια στιγμή, ένας γιατρός να του αφαιρέσει τα όργανα επειδή ο   άνθρωπος σας κηρύχτηκε εγκεφαλικά νεκρός και ο γιατρός δεν έχει στα   χέρια του γραπτή βεβαίωση με γνήσια υπογραφή του ασθενή, ότι δεν   επιθυμεί να γίνει κάτι τέτοιο. Όσο για την σχετική δήλωση εναντίωσης στην λήψη οργάνων,   με βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, όχι μόνο ότι είναι μια   διαδικασία που οδηγεί εκατομμύρια πολίτες σε μια περιττή γραφειοκρατική   διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ολοκληρωθεί στο σύνολο,   τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς ΕΟΜ αλλά είναι δεδομένο  ότι  θα   υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δε θα προλάβουν ή δε θα μπορέσουν (για  λόγους  άγνοιας ή αδυναμίας ή αμέλειας κλπ) να καταχωρήσουν δήλωση στον  ΕΟΜ. Έτσι θα μετατραπούν αυτόματα σε δότες και θα τους αφαιρεθούν τα όργανα χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Εννοείται όμως ότι μια δήλωση μπορεί πάντα και να χαθεί ή να βρεθεί αφού πετσοκόψουν το σώμα του αιτούντα … Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα: - η διάταξη περί της "εικαζόμενης συναίνεσης" ανοίγει τους ασκούς του Αίολου καθώς: -  καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο  και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί   κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και   ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό. - η   ταύτιση της εγκεφαλικής νέκρωσης με το βιολογικό θάνατο, εκτός των   προαναφερόμενων, νομιμοποιεί εμμέσως πλην σαφώς και την ευθανασία,   επειδή η λήψη ζωτικού μοσχεύματος από εγκεφαλικά νεκρό δότη, προκαλεί   τον βιολογικό θάνατό του.

Για το λόγο αυτό όμως, και επειδή η   σχετική πράξη μπορεί πια να γίνει χωρίς αίτημα και χωρίς καμία   προϋπόθεση, νομιμοποιείται όχι μόνο η ευθανασία αλλά και ο φόνος. Αναρωτιέμαι κιόλας πόσοι ασθενείς από εδώ και πέρα κινδυνεύουν να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί από διάφορους ασυνείδητους; Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στις μακάβριες συνέπειες που ο νόμος μπορεί να έχει,   για να μην δώσω και ιδέες. Πάντως, σημασία έχει ότι τίποτα δεν πάει   χαμένο από έναν άνθρωπο, μία που δεν είναι μόνο τα ζωτικά όργανα αλλά   όλα τα όργανα (το μεγαλύτερο είναι το δέρμα…), οι ιστοί και τα κύτταρα,   τα οποία ως μέρος του οργάνου ταυτίζονται με αυτό. Δείτε εδώ τι περίπου εννοώ : How much is your dead body worth? - ως συνήθως, ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έφτιαξαν ένα νομιμοφανές πακέτο και το πέρασαν από τη Βουλή. Αυτή η έντεχνη παρουσίαση όμως (βάπτιση   της αυθαίρετης λήψης οργάνων ως δωρεά, βάπτιση των αναγκαστικών δοτών   ως δωρητές και βάπτιση των εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων ως θανόντες)   δεν ξεγέλασε τους επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων  και  άλλων επιστημόνων καθώς και την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά  Σύνοδος), οι  οποίοι ήταν ενήμεροι για το σχέδιο νόμου, κατάλαβαν αμέσως  τους  κινδύνους που κρύβει και διαμαρτυρηθήκαν έντονα. Οι   διαμαρτυρίες τους δεν έφεραν όμως κανένα αποτέλεσμα και για άλλη μια   φορά, με κυβερνητική απόφαση, οι διαφωνούντες απομακρύνθηκαν. Και μιλάω   για το   Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ, τα μέλη του οποίου απαλλαχτήκαν από τα   καθήκοντά τους στις 15/06/2011, την ημέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου   στη Βουλή δηλαδή. Η καινούργια ηγεσία ανέλαβε καθήκοντα στις 16/06/2011, ημέρα της ψηφοφορίας. Για την ιστορία αναφέρω ότι εντελώς "συμπτωματικά", ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε στις 16/06/2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία,   από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, που   διαμαρτυρόταν για την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία τους οδηγούσε το   Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με αυτά και με   τα τερτίπια του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε λανσάρει την φήμη ότι   παραιτείται, αλλά τελικά στις 15 Ιουνίου αργά το βράδυ, με διάγγελμά του   ανακοίνωσε ότι κάνει μόνο ανασχηματισμό. Τον έκανε στις 16 Ιουνίου   ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν ο δεύτερος ανασχηματισμός σε 20 μήνες   και μας έφερε την τρίτη κυβέρνηση και τη συνηθισμένη πια κατάργηση   υπουργείων, ίδρυση καινούργιων κλπ. Στις   17 Ιουνίου και χωρίς να χρειαστεί, ζήτησε και ψήφο εμπιστοσύνης. Την   ίδια μέρα επικυρώθηκαν άτυπα και τα πρακτικά της προηγούμενης   συνεδρίασης της Βουλής, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος μας (κανονικά,   επικυρώνονται από την Ολομέλεια, όχι από τον πρόεδρο). Έτσι κανένας δεν   πληροφορήθηκε το γεγονός και αμφιβάλλω αν οι ίδιοι οι βουλευτές ξέρουν   τι ψήφισαν αφού η πλειοψηφία τους ήταν απασχολημένη με τα   προαναφερόμενα, αλλά κυρίως με την ενδεχόμενη υπουργοποίηση τους ή των   κομματικών φίλων τους. Τίθεται όμως και άλλο ερώτημα : Yπό αυτές τις συνθήκες πόσοι βουλευτές συμμετείχαν στην συνεδρίαση της 16ης Ιουνίου και πόσοι ψήφισαν τον νόμο αυτό; 20; 30 ; 50; Ενδεικτικά,   αναφέρω ότι ναι μεν ήμουν από τους λίγους που ήξεραν για την ύπαρξη  του  νομοσχεδίου, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ο νόμος τελικά ψηφίστηκε  και  τι ακριβώς λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την περίοδο ήμουν  και εγώ  πολύ ταραγμένη όπως όλοι οι άλλοι, και επιπλέον, μαθαίνοντας  τον  Αύγουστο από τα ΜΜΕ, ότι ο Υπουργός Υγειάς κ. Λοβέρδος μοίρασε στους υπουργούς και στους συνεργάτες του αιτήσεις να γίνουν δωρητές οργάνων, πίστεψα ότι ο νόμος τελικά δεν ψηφίστηκε. Αλλιώς γιατί να μοιράσει τέτοιες αιτήσεις ο υπουργός;
 
Ψάχνοντας   αργότερα το νομοσχέδιο για να το επικαλεστώ ως απόδειξη για τις   προθέσεις της κυβέρνησης, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τελικά ο   νόμος ψηφίστηκε. Τον διάβασα, βρήκα και όλα τα σχετικά, αλλά ακόμα δεν   κατάλαβα τα δικαιώματά μου. Δηλαδή δεν κατάλαβα εάν μπορώ να στείλω τη   σχετική δήλωση εναντίωσης μου από τώρα και αν υπάρχει ήδη η προβλεπόμενη   από το νόμο απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η   οποία καθορίζει τον τρόπο και την κάθε τεχνική λεπτομέρεια σχετικά με  τη  δήλωση του κάθε ατόμου και τον τρόπο συγκέντρωσης αυτών από τον ΕΟΜ.  Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα. Θα   εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και θα γίνει λήψη οργάνων και από τους   ευρωπαίους και άλλους αλλοδαπούς πολίτες, που τυχαίνει να κηρυχτούν   εγκεφαλικά νεκροί στην Ελλάδα ή αυτό ισχύει μόνο για τους Έλληνες   πολίτες; Και αν ναι, προς εφαρμογή της αρχής της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, πώς θα εξασφαλιστεί η λήψη οργάνων όλων εκείνων των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;  Εάν   λάβουμε υπόψιν τα προαναφερόμενα, τις τακτικές που χρησιμοποίησε ο κ.   Παπανδρέου και η κυβέρνηση του στο παρελθόν, αλλά και τον τρόπο   παρουσίασης του νόμου, είναι ξεκάθαρη η πρόθεση εξαπάτησης και   παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Όλα   αυτά αποδεικνύουν την υπουλότητα και την επικινδυνότητα του νόμου,  όπως  και ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, για ακόμα μια φορά,  ήξεραν  πολύ καλά τι έκαναν….
 
Τέλος, επειδή ο εμπνευστής του ήξερε πολύ καλά τι έκανε,  ο   νόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας λόγω   μαζικής και απίστευτης παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας,   περιλαμβανόμενων και των ουσιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, στην ελευθερία   και στον αυτοπροσδιορισμό (ατομικό και συλλογικό), αλλά και απόπειρα   γενοκτονίας καθώς είναι ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για   την εξάντληση και τον ευκολότερο αφανισμό μας,   αλλά και για την αλλοίωση της θρησκευτικής ταυτότητάς μας. Ως γνωστό, η   χριστιανική πίστη (η επίσημη θρησκεία της χώρας δηλαδή) δεν συμβαδίζει   με την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, που ο Θεός χάρισε σε όλους  μας,  με την ευθανασία και τον φόνο. Καμία θρησκεία δεν συμβαδίζει με  αυτά,  άλλα εν προκειμένου η ορθοδοξία αποτέλεσε στόχο και γι αυτό αναφέρθηκα σε αυτήν. 

Πηγή: Κατοχικά

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων
Μετὰ τὴ Μεταπολίτευση τοῦ 1974, περισσότερο δὲ κατὰ τὴν τελευταία δεκαετία ἔχει ἐμφανισθεῖ μία πολύχρωμη καὶ θορυβώδης ὁμάδα ἱστορικῶν ἀποδομητῶν. Προσπαθοῦν νὰ ἀλλάξουν ὅ,τι γνωρίζαμε μέχρι τώρα γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ἐθνική μας ταυτότητα, νὰ γκρεμίσουν ἥρωες καὶ μάρτυρες, νὰ ἀθωώσουν τὶς ξένες κατακτήσεις καὶ τοὺς ἐθνικισμοὺς τῶν γειτόνων. 
Ἄλλοι δίνουν ἔμφαση στὴν προπαγάνδα κατὰ τοῦ ἐθνικοῦ καὶ ἐκπαιδευτικοῦ ρόλου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Κάποιοι ἄλλοι ἐπιχειροῦν νὰ ἀμφισβητήσουν τὴ διαχρονικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ μία ἄλλη ὁμάδα ἄρχισε μετὰ τὸ 2000 νὰ ὑλοποιεῖ τὴ συμφωνία Γ. Παπανδρέου-Ἰσμαὴλ Τζέμ. Θέλει νὰ ἐξωραΐσει τὴν ὀθωμανικὴ καταπίεση καὶ νὰ γράψει σχολικὰ βιβλία ἀρεστὰ στοὺς Τούρκους.
Εὐτυχῶς ἡ δράση προκαλεῖ ἀντίδραση. Τὸ κίνημα τῆς ἀμφισβητήσεως τῶν ἀποδομητῶν εἶναι πλέον ὁρατὸ καὶ ἰσχυροποιεῖται καθημερινά. Μὲ σοβαρὴ μελέτη τῶν πηγῶν, μὲ προβολὴ νέων ἢ παλαιῶν στοιχείων ποὺ δὲν εἶναι τόσο γνωστὰ , μὲ τεκμηρίωση καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον τοῦ Ἔθνους μᾶς διάφορες φωνὲς ἀκούγονται καὶ....

ἀποδεικνύουν τὰ ψεύδη τῶν ἀποδομητῶν. Τὸ βιβλίο τοῦ «συνωστισμοῦ» ἔφερε τὴν ἀπάντηση τοῦ Κώστα Ζουράρι μὲ τὸ ἔργο τοῦ «Βέβηλα, Κίβδηλα, Σκύβαλα» (Ἐκδόσεις ΑΡΜΟΣ), τὸ ὁποῖο καταρρίπτει μὲ ντοκουμέντα πολλὲς ἀπόψεις τῆς κ. Ρεπούση. Ἡ σειρὰ ὀκτὼ ντοκυμανταὶρ τοῦ ΣΚΑΪ γιὰ τὸ 1821 καὶ ἡ προσπάθεια ἁγιοποιήσεως τῆς Τουρκοκρατίας ὁδήγησε στὴν παρουσίαση τεσσάρων βίντεο ἀπὸ τὸ ἠλεκτρονικὸ περιοδικὸ ΑΝΤΙΒΑΡΟ (www.antibaro.gr), μὲ τὰ ὁποία ἀποδεικνύονται ὡς ἀνακριβῆ τὰ περισσότερα ἐπιχειρήματα τῶν δημιουργῶν της σειρᾶς. 
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ μία νηφάλια προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν γεγονότων ποὺ ὁδήγησαν στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἄρχισε ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τὴ διοργάνωση δέκα ἐπιστημονικῶν συνεδρίων μέχρι καὶ τὸ 2021, ὅποτε συμπληρώνονται 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐθνεγερσία. Σημαντικὸ ρόλο στὴν ἀντίκρουση τῶν ἀνακριβειῶν διαδραματίζει καὶ ἡ ἐφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. 
Οἱ ἀποδομητὲς μὲ φανατισμὸ ἀγωνίσθηκαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ εἶναι μύθος. Τώρα ἔρχεται ἡ ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση. Πρόκειται γιὰ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Γιώργου Κεκαυμένου «Τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ - τὸ Χρονικὸ μίας Ἱστορίας» (ἀπὸ τὶς Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις). Περιλαμβάνει ἕναν ἐντυπωσιακὸ πλοῦτο στοιχείων ποὺ ἀποδεικνύουν περίτρανα τὴν ὕπαρξη Κρυφῶν Σχολειῶν καὶ τὴν καταπίεση τῆς Πίστης καὶ τῆς Παιδείας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Καιρὸς νὰ ἀποδομήσουμε τοὺς ἀποδομητές!

 
Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 9/12/2012