Ο Francois Crepeau, ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, σε σχετική έκθεσή του, αναφέρεται στην τραγική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.

Ειδικότερα, καλεί την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει μια μεταναστατευτική πολιτική, η οποία θα έχει ως κεντρικό γνώμονα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών ενώ παράλληλα, επιρρίπτει ευθύνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία φαίνεται, σύμφωνα με τον Crepeau, να αδυνατεί να διαχειριστεί τους ολοένα και περισσότερους παράνομους μετανάστες, οι οποίοι «παγιδεύονται» στις μεσογειακές χώρες αναζητώντας διέξοδο προς άλλους ευρωπαϊκούς προορισμούς.

Συγκεκριμένα, ο Fr. Crepeau αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «ο αυξανόμενος αριθμός των παράνομων μεταναστών, οι οποίοι εισέρχονται στην Ελλάδα είναι κυρίως αποτέλεσμα αναποτελεσματικών ευρωπαϊκών πολιτικών και στρατηγικών» και προσθέτει ότι υπάρχει άμεση ανάγκη ανάπτυξης ενός πνεύματος αλληλεγγύης και υπευθυνότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ, στη διάρκεια της εννιαήμερης παραμονής του στη χώρα μας, μίλησε με αρκετούς αρμόδιους φορείς και στην έκθεσή του, εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για τα συχνά κρούσματα βίας, τα οποία προέρχονται από ξενοφοβικά ένστικτα.

Τέλος, ο Fr. Crepeau σημείωσε ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων απαιτεί συνεργασία των ελληνικών και των ευρωπαϊκών αρχών ώστε να χαραχθούν οι βασικοί άξονες μιας ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής, προτάσσοντας πάντοτε το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων των μεταναστών. Ο Fr. Crepeau επισκέφθηκε, εκτός από τη χώρα μας, την Ιταλία, τις Βρυξέλλες, την Τουρκία και την Τυνησία και η έκθεσή του, θα παρουσιαστεί στη συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του προσεχούς έτους.

Πηγή: http://www.lawnet.gr/news/eu8unes-kai-stin-ee-gia-tin-auxisi-ton-paranomon-metanaston-28147.html 

Εκφωνήθηκε την δέκατη (Ι') Κυριακή του Λουκά, δηλαδή την προ των προπατόρων

Ο παλαιός νόμος κήρυττε ότι ποιητής και δεσπότης τού ουρανού είναι ο Θεός και θε­σμοθετούσε τα τότε θεάρεστα σε εκείνους που βρίσκονταν κάτω από τον νόμο, αλλά δεν πρόσφερνε επαγγελία ουράνιων αγαθών, ούτε υποσχόταν στους υπάκουους κοι­νωνία προς τον Θεό και αιώνια και ουρά­νια κληρονομιά. Αφ’ ότου όμως κατέβηκε σ’ εμάς με σάρκα ο παμβασιλέας Χριστός, ώστε, όπως λέγει ο Ίδιος, «να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετά­νοια», είναι μεγαλύτερες οι αμοιβές προς όσους υπακούουν και μετανοούν, πολιτεύονται με τα έργα τής μετάνοιας σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Χριστού και τηρούν τις περιλαμβανόμενες σ’ αυτό θείες εντολές. Και δεν είναι απλώς μεγαλύτερες, αλλά και έχουν ασύγκριτη υπεροχή· γιατί μέσω αυτών έχει επαγγελθεί βασιλεία ουρανών και φως ανέσπερο και υιοθεσία ουράνια και σκηνώματα υπερκόσμια και ζωή θεία και αιώνια, και κάτι περισ­σότερο από αυτά· γιατί λέγει, «θα γίνομε κληρονόμοι τού Θεού και συγκληρονόμοι τού Χριστού», και ο Ίδιος ο Κύριος λέγει, «εγώ ήρθα για να έχετε ζωή και ακόμη περισσότερα». Αυτά όμως δεν είναι ήχος κενών λόγων, ούτε αναφορά απλών λέξεων, αλλά πράγματα που δεν μετακινούνται και επιφυλάσσονται αληθινά ως έπαθλα για τους πιστούς και αυτούς που ζουν σύμφωνα με τις εντολές τού Χριστού.

Επομένως είναι αναγκαίο αυτοί που πρόκειται να κερδίσουν τα έπαθλα αληθινά και πραγματικά προηγουμένως να εκτελέσουν τα αθλήματα, για να καταστήσουν τους εαυτούς των από το ένα μέρος χωρητούς στις ουράνιες μονές, και από το άλλο δεκτι­κούς και χωρητικούς των αγαθών που βρίσκονται σ’ αυτές, ώστε να μη επιχειρήσουν και τα πραγματικά χειρότερα, ξεπέφτοντας από τα πραγματικά καλύτερα. Γιατί εύλογα και κατά φυσικό λόγο πριν από την εμφάνιση του Χριστού εκείνοι που αμάρταναν ήταν ανεκτότεροι, και λιγώτερη η ακρίβεια των ενταλμάτων, τώρα όμως σ’ αυτούς που αμαρτάνουν αμετανόητα επιφυλάσσεται κρίση φοβερή και κόλαση αιώνια, πυρ άσβεστο, σκότος εξώ­τερο, σκουλήκι ακοίμητο, ελεεινό τρίξιμο των δοντιών, οδύνη και θλίψη και στενοχώρια, πένθος ατελείωτο και απαρηγόρητο, και πέρα από αυτά, ή καλύτερα πριν από αυτά, ο παντοτινός χωρι­σμός από τον Θεό, πράγμα που σημαίνει αποξένωση από κάθε αγαθό που ευφραίνει αληθινά.

Ότι βέβαια όσοι παρέβαιναν τις διατάξεις του νόμου πριν από την ευαγγελική διδασκαλία ήταν ανεκτότεροι, μετά τον νόμο όμως απαιτείται με μεγαλύτερη σφοδρότητα η φύλαξη των ευαγ­γελικών παραγγελμάτων από αυτούς που αναμένουν να επιτύ­χουν τα όσα έχει υποσχεθεί ο Θεός, ας μας διδάξει ο μέγας Παύ­λος. Γιατί λέγει· «αν ο λόγος που λαλήθηκε μέσω αγγέλων επιβε­βαιώθηκε και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαια μισθαποδοσία, πώς εμείς θα ξεφύγομε που αμελήσαμε για τόσο σπου­δαία σωτηρία, η οποία, αφού έλαβε αρχή από τον Κύριο, έπειτα επιβεβαιώθηκε σ’ εμάς από εκείνους που την άκουσαν, ενώ ο Θεός την επιβεβαίωνε παράλληλα με σημεία και τέρατα και ποι­κίλα θαύματα και διαμοιρασμό χαρισμάτων τού αγίου Πνεύμα­τος σύμφωνα με τη θέλησή του;». Και αλλού πάλι λέγει, «όταν αμαρτάνομε εμείς μετά την επίγνωση της αληθείας, δεν απομένει πλέον θυσία γι’ αμαρτίες, αλλά φοβερή αναμονή κρίσεως και ζή­λος πυρός που πρόκειται να καταφάγει τους αντίθετους».

Ας επιβεβαιώσει επίσης τον λόγο ο Ίδιος ο Κύριος που ταλανί­ζει βέβαια τις πόλεις στις οποίες έγιναν τα περισσότερα θαύματά του και όμως δεν μετανόησαν, λέγοντας, «αλλοίμονό σου, Χοραζίν αλλοίμονό σου, Βηθσαϊδά», και προσθέτει ότι «η γη των Σοδόμων και της Γομόρρας θα είναι ανεκτότερη την ημέρα της κρί­σεως, παρά εσείς», προς εμάς όμως τί λέγει; «Αν δεν ξεπεράσει η δικαιοσύνη σας τη δικαιοσύνη των Φαρισαίων και Γραμματέων, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών». Γιατί πριν από την παρουσία τού Κυρίου ούτε για τους προς τον Θεό όρκους επιβαλ­λόταν καταδίκη μας ούτε για την μεταξύ μας οργή και καταφρό­νηση είχαμε νομοθετημένες τις ευθύνες, αλλ’ ούτε το με εμπάθεια κοίταγμα ξένης γυναίκας θεωρούνταν για μας μοιχεία, ούτε το να κατέχομε περιττά πράγματα και να μη δίνομε σε εκείνους που έχουν ανάγκη μας αποδείκνυε ότι δουλεύομε στον Μαμμωνά με τη θέλησή μας, τώρα όμως θα δώσομε λόγο για όλες τις παραβά­σεις αυτού του είδους και θα μας ζητηθεί η ειλικρίνεια και η ακρίβεια όχι μόνο των έργων, αλλά και των λόγων, και ούτε των λόγων μόνο, αλλά και των λογισμών. Γιατί λέγει, «εάν ο οφθαλ­μός σου είναι πονηρός», δηλαδή ο εσωτερικός λογισμός, «όλο το σώμα σου είναι πονηρό». Είπε βέβαια «οφθαλμός» στον ενικό αριθμό, για να δείξει ότι με αυτόν ονομάζει τον νου· γιατί του σώματος οι οφθαλμοί δεν είναι ένας.

Αυτό δήλωσε και με αυτό που πρόσθεσε, «όλο το σώμα σου θα είναι πονηρό», γιατί, αφού είναι δύο οι οφθαλμοί τού σώματος, αν είναι μόνο ο ένας τυφλός, δεν έχει όλο το σώμα την αβλεψία. Αλλά και από το ότι δεν είπε ότι ενεργεί με πονηρό τρόπο, αλλ’ ότι είναι πονηρό, έδειξε φανερά ότι ομιλεί για την κακή κατάστα­ση των παθών μέσα στην ψυχή σχετικά με την αμαρτία· γι’ αυτό και προσθέτει λέγοντας, και «αν το μέσα σου φως», δηλαδή ο νους και η διάνοια, «είναι σκότος, το σκότος», δηλαδή το σώμα και η αίσθηση, «πόσο θα είναι;».

Αυτής της κακής κατάστασης που υπάρχει στα κρυφά υποδεικνύοντας τηθεραπεία, παραγγέλλει να προσευχόμαστε στον Πα­τέρα που βρίσκεται στα κρυφά, και να ασκούμε την ελεημοσύνη στα κρυφά, και να καθαρίζομεμάλλον αυτό που υπάρχει μέσα στο ποτήρι, δηλαδή τον μέσα μας άνθρωπο· γιατί έτσι και τα εξερχόμενα από το στόμα δεν θα μολύνουν ούτε θα μιαίνουν τον άνθρωπο, αλλά κάθε λόγος του θα είναι προς αγιασμό του και οικοδομή αυτών που τον ακούνε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά παραγγέλλει επίσης να έχει κανείς μαζί του για επιβεβαίωση των αμφιβαλλομένων την ομολογία των πραγμάτων, για την οποία αλλού ο Κύριος έλεγε· «να είναι το ναι σας ναι, και το όχι σας όχι· το έξω από το ναι και από το όχι προέρχονται από τον πονη­ρό».

Κανένας λοιπόν από σας, αδελφοί, να μη τρέφει πονηρούς λογισμούς, συντασσόμενος με την ακρισία μάλλον και το μίσος και τη μνησικακία και την κατάκριση, παρά με τη δικαιοσύνη και την αγάπη και την αλήθεια. Κανένας να μη ρίχνει στο λυχνάρι τής καρδιάς του βόρβορο αντί για λάδι, δηλαδή τους αισχρούς λογισμούς. Κανένας να μην έχει στην κατοχή του θησαυρούς πάνω στη γη, παραχώνοντας και αποκλείοντας μ’ αυτούς το νου του. Κανένας να μη προφέρει με το στόμα του τα από τον πονηρό έχοντας πρόχειρους τους όρκους· γιατί αυτός που φέρει στην ψυχή του τέτοια πράγματα και τα βγάζει προς τα έξω με το στόμα, καθιστά τον εαυτό του κατοικητήριο και όργανο και υπηρέτη τού πο­νηρού, και δεν μπορεί να είναι δούλος τού Θεού, πολύ περισσότε­ρο δεν μπορεί να είναι υιός και κληρονόμος τής επηγγελμένης ουράνιας και αιώνιας βασιλείας εκείνου. Γιατί πώς θ’ αποκτήσει αυτήν αυτός που φρονεί και λέγει και πράττει όχι τα θελήματα του αγαθού Δεσπότη, αλλά του πονηρού αποστάτη;

Αρα λοιπόν και αυτός που αποφεύγει τους όρκους, να μη λέγει απλώς το ναι και το όχι, αλλά να τα λέγει με όλη την αλήθεια, ώστε και τα πράγματα να δείχνονται σύμφωνα με τα λόγια. Γιατί έτσι θα είναι το ναι ναι και το όχι όχι σύμφωνα με την ευαγγελική παραγγελία. Εάν όμως ο λόγος δεν στηρίζεται στην αλήθεια, αλλά τα πράγματα αντίκεινται στα λόγια, το ναι θα είναι όχι και το όχι ναι, κι έτσι πάλι όντας ψεύδος θα προέρχεται από τον Διάβολο. Γιατί το ψεύδος προέρχεται από τον Διάβολο, και αυ­τός είναι ο πατέρας αυτού, και από αυτόν οικειοποιείται και υιοθετείται αυτός που ψευδολογεί και δεν μπορεί να γίνει μέτο­χος του Πνεύματος της αλήθειας,ούτε να είναι μέλος τού σώματος του Χριστού. Γι’ αυτό λέγει ο απόστολος γράφοντας προς τους Εφεσίους· «να ανανεώνεσθε σύμφωνα με το πνεύμα τού νου σας και να ντυθείτε τον νέο άνθρωπο που κτίσθηκε σύμφωνα με τον Θεό προς αληθινή δικαιοσύνη και αγιότητα, και απορρίπτοντας το ψεύδος, να λέγετε την αλήθεια ο καθένας με τον πλησίον του, γιατί είμαστε μέλη ο ένας του άλλου».

Τί σημαίνει «να ανανεώνεσθε σύμφωνα με το πνεύμα τού νου σας και να ντυθείτε τον νέο άνθρωπο που κτίσθηκε σύμφωνα με τον Θεό προς αληθινή δικαιοσύνη και αγιότητα»; Όταν ο Θεός παλαιά έπλασε τον προπάτορά μας Αδάμ κατ' εικόνα και ομοίω­σή του, δεν έβαλε μέσα σ’ αυτόν καμμιά κακία, αλλά μαζί με την ψυχή εμφύσησε σ’ αυτόν και τη χάρη τού θείου Πνεύματος που τον κρατούσε σε νεότητα και του διατηρούσε την ομοίωση. Επει­δή όμως εκείνος διέπραξε τη χειρίστη αδικία, μη υπακούοντας στον πλάστη του και πιστεύοντας σε εκείνον που τον φθόνησε, συμπαρατάχθηκε με το ψεύδος, αποδεχόμενος εκείνον που πα­ρουσίασε ψευδή τη θεία εντολή, αφούεξέπεσε από τη θεία χάρη, κατέστη, αντί νέος, παλαιός και εφθαρμένος, μη όντας σύμφωνα με τον Θεό, δηλαδή καθ’ ομοίωση του ποιητή, ούτε μπορώντας να γεννά όμοιους με τον Θεό, αλλά όμοιους με τον εαυτό του, πα­λαιούς και εφθαρμένους· γιατί με τους έτοιμους προς φθορά συν­υπάρχει η παλαίωση.

Γι’ αυτό γίνεται για μας νέος Αδάμ, που δεν παλαιώνει, «ο οποίος αμαρτία δεν διέπραξε ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του», τον οποίο εμείς τώρα έχομε Πατέρα τού μελλοντικού αιώνα και αρχηγό τής αιώνιας ζωής. Αυτός και τις αμαρτίες μας σήκωσε και αφήρεσε από τη μέση την παλαίωση. Και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός τού Θεού, που ντύθηκε για χάρη μας σάρκα από την Παρθένο, του οποίου τη γέννηση αρχίσαμε να προερτάζομε σήμερα, τιμώντας τη μνήμη τών προ του νόμου και κάτω από την εξουσία τού νόμου πατέρων, γιατί έλαμψαν τότε εξαιτίας τής αρετής και της θεοσέβειάς τους, των οποίων είναι οι προρρήσεις και προς τους οποίους δόθηκαν οι επαγγελίες και από τους οποίους προήλθε κατά σάρκα ο Χριστός. Αυτός γεννιέ­ται για μας σύμφωνα με τον τρόπο μας, από Παρθένο όμως, ώστε από μας να μας αναπλάσει και μέσω του θείου βαπτίσματος να μας ανακαινίσει και να μας κάμει πάλι χωρητικούς της χάριτος του θείου Πνεύματος, ντύνοντας με αληθινή δικαιοσύνη και αγιό­τητα εκείνον που πλάσθηκε σ’ αυτόν σύμφωνα με τον Θεό, τις οποίες αυτός επεξεργάσθηκε μόνος του, καταντροπιάζοντας βέβαια ολοκληρωτικά τον πονηρό, αν και τον πρόσβαλε με πολλούς τρόπους, αλλ’ υπακούοντας δίκαια μέχρι το τέλος στον Πατέρα του, παρουσίασε την προς αυτόν υπακοή ως πρόξενο της αναστάσεως και της αληθινής ζωής.

Αυτές όμως τις αρετές, αφού τις εκπλήρωσε ο ίδιος, τις έδωσε σ’ εμάς να τις φυλάγομε. Γιατί λέγει, «ο νόμος δόθηκε μέσω του Μωυσέως, η χάρη και η αλήθεια πραγματοποιήθηκε μέσω του Ιησού Χριστού». Εμείς φυλάσσοντας αυτές, κατά τον μέλλοντα βέβαια αιώνα θα λάβομε και το σώμα νέο και ανώτερο φθοράς, ενώ τώρα ανανεωνόμαστε με την ομοφροσύνη και συνένωση με αυτόν με το πνεύμα τού νου μας, προκόβοντας με τη χάρη αυτού καθημερινά προς το καλύτερο. Γιατί όταν μας αναγέννησε ο ίδι­ος, δεν μας χώρισε από τον εαυτό του· γιατί μας γέννησε πνευματι­κά, όχι σαρκικά, και όπως αυτός που γεννήθηκε κατά φύση από τον Πατέρα προαιώνια παραμένει αχώριστος από αυτόν και από το Πνεύμα του, έτσι θέλει και εμείς που γεννηθήκαμε κατά χάρη από αυτόν κατά τους τελευταίους αιώνες να είμαστε αχώριστοι αναμεταξύ μας και από αυτόν. Και αυτό δηλώνοντας έλεγε προς τον Πατέρα του για τους μαθητές του ο Κύριος· «δώσε, Πατέρα, σ’ αυτούς να είναι όλοι ένα, όπως εγώ είμαι μέσα σε σένα και συ μέσα σε μένα, να είναι και αυτοί μέσα σε μας ένα αληθινά».

Γι’ αυτό και πάλι λέγει αλλού· «ο Κύριος είναι κεφαλή μας, ενώ εμείς μέλη μεταξύ μας». Και εδώ όμως, αφού είπε «ντυθείτε τον νέο άνθρωπο», πρόσθεσε, «και να λέγετε ο καθένας προς τον πλησίον του την αλήθεια, γιατί είμαστε μέλη μεταξύ μας», εννο­ώντας ακριβώς αυτό, ότι, όπως ο οφθαλμός, που είναι μέλος δικό μας, δεν μας παρουσιάζει το φως σκότος και το σκότος φως, και όπως αυτή η γλώσσα, που είναι μέλος δικό μας, δεν μας παρου­σιάζει το γλυκύ πικρό και το πικρό γλυκύ, αλλ’ όπως είναι το καθένα πραγματικά, τέτοιο παρουσιάζεται σ' εμάς με τα μέλη που μπορούν να τα κρίνουν, έτσι ο καθένας από μας που φέρομε το όνομα του Χριστού, αφού είναι μέλος όλης της Εκκλησίας, να μη λέγει τίποτε άλλο εκτός από αυτό που υπάρχει και γνωρίζεται αληθινά από αυτόν αλλιώς είναι πλάνος και αντίθετος, αλλ’ όχι μέλος και οικείος.

Έτσι ακούσαμε όμως τον Κύριο να λέγει και για την οργή· «αυτός που οργίζεται εναντίον τού αδελφού του χωρίς λόγο, θα είναι ένοχος κατά την κρίση, ενώ όποιος τον λέγει, “βλάκα”, θα είναι ένοχος στο συνέδριο· όποιος πάλι τον πει, “μωρό”, θα είναι ένοχος για τη γέεννα τού πυρός». Αν και βέβαια φαίνονται μικρά αυτά, αλλ’ όμως κλονίζουν και καταστρέφουν το μέγα αγαθό της αγάπης και παρέχουν ευκαιρία στον Διάβολο. Γιατί λέγει· «να μη σας βρίσκει η δύση τού ηλίου ακόμη οργισμένους, και να μη δίνετε τόπο να δρα ο Διάβολος». Εκείνος λοιπόν που με την επίταση και παράταση του εξοργισμού έφθασε σε ύβρεις εναντίον τού αδελφού του και δεν είναι διατεθειμένος να προβεί σε συμφιλίωση, εκπίπτοντας από το φως τής αγάπης και γεμίζοντας από το αντίθετο σκότος, παρέχει τόπο στον άρχοντα του σκότους, και έχοντάς τον ένοικο κατά κάποιο τρόπο, αφού είναι σαν να περιέχεται στον ίδιο τώρα μ’ εκείνον τόπο, οπωσδήποτε θα πέσει μαζί του και στην ετοιμασμένη για εκείνον γέεννα, αφού είναι ένοχος και υπεύθυνος,αν με τη μετάνοια μαζί με το μίσος προς τον αδελφό δεν βγάλει έξω και τον αρχηγό και πρωτοστάτη του μίσους.

Κάθε πικρία λοιπόν, αδελφοί, και κάθε θυμός και οργή, κραυγή καιβλασφημία, να εξαφανισθεί από σας, μαζί με κάθε κακία· γιατί, αν το να πούμε κάποιον μωρό, όταν το λέμε με οργή, κρίθηκε άξιο τέτοιας καταδίκης, τί θα πούμε για τις άλλες ύβρεις και βλασφημίες, στις οποίες καταφεύγομε όταν κυριευόμαστε από τον θυμό; Γι’ αυτό, αδελφοί, ας σπεύδομε να καταπνίξομε το φοβερό αυτό θηρίο, τον θυμό, και να χαλιναγωγήσομε τη γλώσσα μας· γιατί δίνομε σ’ αυτά τόπο εναντίον της ψυχής μας μάλλον, όταν τον δίνομε, και όχι εναντίον αυτών που μισούμε. Αν λοιπόν κανείς από οργή λέγει την απαγορευμένη αυτή λέξη, λέγοντας «μωρόν» αυτόν που από ευσέβεια είναι προσκολλημένος σε αδελ­φότητα, ας φρίξει από τη δεσποτική απόφαση και ας μη εκτείνει τόσο πολύ την οργή·αν πάλι όχι από οργή, ούτε τότε αυτά τα λόγια είναι δικαιολογημένα. Γιατί λέγει, «κανένας σαπρός λόγος να μη βγαίνει από το στόμα σας, αλλά να βγαίνει λόγος αγαθός προς οικοδομή, για να δίνει χάρη σ’ αυτούς που τον ακούνε», και «πορνεία και πλεονεξία και κάθε ακαθαρσία ούτε καν ν’ αναφέρεται ανάμεσά σας, όπως πρέπει σε αγίους, καθώς επίσης και αισχρότητα και μωρολογία ή ευτραπελία, τα μη πρέποντα πράγματα».

Τί σημαίνει «ούτε καν ν’ αναφέρεται πορνεία ανάμεσά σας»; Δεν το χαρακτηρίζει ως έγκλημα το να αναφέρεται από άλλους· γιατί δεν είναι στο χέρι μας να το παθαίνομε αυτό, ούτε είναι οπωσδήποτε ένοχος αυτός που κακώς ακούει. Κι αυτό δηλώνο­ντας αλλού, ότι βδελυρό δεν είναι το να λέγεται κανείς, αλλά το να είναι πόρνος, λέγει· «αν κάποιος που ονομάζεται πόρνος είναι πραγματικά, με αυτόν ούτε να συντρώγετε». Δεν λέγει λοιπόν εδώ να προσέχει κανείς αυτό, το να μη ονομάζεται τέτοιος, αλλά το να μη αναφέρει με τη γλώσσα κανένα από τα ονόματα που προκαλούν ακαθαρσία· γι’ αυτό και πρόσθεσε συνάπτοντας με το παραπάνω τούτο, «και αισχρότητα και μωρολογία και ευτραπελία, που δεν είναι πρέποντα». Σε ποιούς δεν είναι πρέποντα; Στους αγίους που ανέφερε παραπάνω. Γιατί, αφού είπε, «κάθε ακαθαρσία ούτε καν ν’ αναφέρεται ανάμεσά σας», δηλαδή ούτε καν να λέγεται από σας, πρόσθεσε, «όπως πρέπει σε αγίους». Αγίους βέβαια εδώ δεν λέγει αυτούς που αναχώρησαν από τους ανθρώπους και βρίσκονται τώρα μαζί με τους αγγέλους και δοξάζονται από εμάς επειδή ευαρέστησαν τελείως τον Θεό και κατέκλεισαν τη ζωή τους με άριστο και θεάρεστο τέλος, αλλ’ όλους εκείνους που έχουν παραδώσει τον εαυτό τους στον Θεό μέσω του βαπτίσματος στο όνομα του Χριστού. Γιατί, αν το σκεύος που αφιερώθηκε στον Θεό είναι άγιο και κάθε προσφορά σ’ αυτό, και μάλιστα αυτή που προσφέρεται προς αγιασμό, πολύ περισσότερο είναι άγιος ο άν­θρωπος που προσφέρθηκε στον Θεό με άγιες συμφωνίες και προσλήφθηκε μέσω του λουτρού τής παλιγγενεσίας· γιατί από εκεί απέκτησε και τη χάρη τού Πνεύματος της αγιωσύνης.

Αλλά ποιές διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις δώσαμε, ώστε να προσληφθούμε από την ουράνια χάρη τού Πνεύματος; Οπωσδή­ποτε, για να μιλήσω με συντομία, ότι θα υποταχθούμε στον Χρι­στό, ο οποίος λέγει, αγωνισθείτε «να μπείτε από τη στενή πύλη, γιατί είναι πλατειά η πύλη και ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στην απώλεια και πολλοί είναι αυτοί πού μπαίνουν από αυτή, αντίθετα είναι στενή η πύλη και γεμάτη θλίψη η οδός που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι τη βρίσκουν». Από τη στενή πύλη δεν μπορεί να μπει ούτε ο ντυμένος με όγκο δόξας και υπερηφάνειας, ούτε ο φορτωμένος με πλεονεξία και φιλοκτημοσύνη, ούτε ο αποχαυνωμένος από ηδονή και άνεση. Γι’ αυτό είναι αταίριαστα στους Χριστιανούς η ευτραπελία και η αστειότητα, γιατί προκαλεί στην ψυχή αποχαύνωση, ούτε η μωρολογία, γιατί είναι δείγμα υπερη­φάνειας, ούτε και η αισχρότητα των λόγων, ως έναυσμα και προ­τροπή προς πορνεία, «αλλά μάλλον ταιριάζει ευχαριστία», όπως συμπληρώνοντας λέγει ο Παύλος.

Και φαίνεται βέβαια ανακόλουθος προς τον εαυτό του ο λόγος, ότι ταιριάζει στους αγίους όχι αισχρότητα και ευτραπελία, «αλλά μάλλον ευχαριστία», είναι όμως και πολύ ακόλουθος. Επειδή δηλαδή εδώ αγίους ονομάζει τους αγιασμένους με τη χάρη τού βαπτίσματος στο όνομα του Χριστού, αυτό ακριβώς λέγει προς εμάς, ότι δηλαδή, αφού ελάβαμε δωρεάν τη χάρη αυτού του είδους, δεν ταιριάζει ν’ ασχολούμαστε με τίποτε άλλο, παρά με την ευχαριστία αυτού που μας πρόσφερε αυτή τη μεγαλοδωρεά, και δεν την πρόσφερε απλώς, αλλά και μας την έδωσε ως αρραβώνα τής αιώνιας κληρονομιάς που μας υποσχέθηκε, αν κρατήσομε μέχρι το τέλος σταθερά με την αγαθοεργία τον αρρα­βώνα αυτόν.

Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος στα ευαγγέλια, «προσέχετε τους εαυ­τούς σας, μήπως με τις βιωτικές μέριμνες γίνουν βαρειές οι καρ­διές σας». Γιατί, «αν ο κακός δούλος πει, αργοπορεί να έρθει ο Κύριός μου», και αρχίσει να πολεμά και ν’ αδιαφορεί, «θα έρθει ο Κύριος κάποια μέρα που δεν το περιμένει και ώρα που δεν τη γνωρίζει, και θα τον διχοτομήσει» (δηλαδή θα τον αποκόψει από τη χάρη που μας έχει δοθεί) «και θα τον τοποθετήσει μαζί με τους υποκριτές», οι οποίοι υποκρίνονται και ονομάζονται, αλλά δεν είναι Χριστιανοί. Αυτό γνωρίζοντας ο μέγας Παύλος προσθέτει και επιβεβαιώνει και παραγγέλλει γράφοντας· «αυτό να γνωρίζε­τε, ότι κάθε πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, δηλαδή ειδωλο­λάτρης, δεν έχει κληρονομιά στη βασιλεία του Χριστού και Θεού. Κανένας να μη σας απατά με κούφια λόγια· γιατί γι’ αυτά έρχεται η οργή τού Θεού επάνω στους υιούς τής απείθειας. Να μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών».

Και φαίνεται βέβαια ο Παύλος να ομιλεί και να διατυπώνει τη γνώμη του σκληρά· γιατί πόρνο εδώ και ακάθαρτο κάλεσε τον ευτράπελο και αισχρολόγο και τον απέκοψε από την κληρονομιά μαζί με τον Χριστό. Ο Κύριος όμως νομοθετώντας για μας ξεπέρασε και αυτήν την απόφαση· γιατί κάλεσε μοιχεία την από την περίεργη θέα επιθυμία στην ψυχή, ώστε,καθαρίζοντας τους εαυτούς μας και από τους μολυσμούς μέσα στη διάνοια, να ζούμε στη γη με τρόπο αγγελικό. Γιατί γι’ αυτό πραγματικά κατέβηκε αυτός σε μας, μένοντας στον ουρανό ως Θεός, ώστε και ενώ ακόμη εμείς μένομε στη γη να μας ανεβάσει στους ουρανούς με τον αγγελικό τρόπο ζωής. Γι’ αυτό πάλι λέγει ο Παύλος· «το δικό μας πολίτευμα βρίσκεται στον ουρανό, όπου πρόδρομος για χάρη μας μπήκε ο Ιησούς».

Εύχομαι και εμείς, ακολουθώντας αυτόν, τώρα βέβαια με τον θεοφιλή βίο, ενώ στον μέλλοντα αιώνα με τη θέαση των ανέκφραστων και αιώνιων αγαθών που μας έχει υποσχεθεί, να συνυπάρχομε και να ζούμε αιώνια μ’ αυτόν, δοξάζοντας αυτόν μαζί με τους αγίους αγγέλους και ανθρώπους μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα τώρα και πάντοτε και στους απέραντους αιώνες. Γένοιτο.

 
(Πηγή: Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2517 

Κραυγή αγωνίας από τσιγγάνα, για την τρομοκρατία που ασκεί το Προξενείο στους μουσουλμάνους της Θράκης. Θα την προστατεύσει κανείς εισαγγελέας;

Είμαστε «μειονότητα μέσα στη μειονότητα»

Γενναία και συγκλονιστική μαρτυρία Μουσουλμάνας Τσιγγάνας στη Γενεύη για την καταπίεση από τους Τουρκόφωνους

Στο 5^ο συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες στη Γενεύη (27 & 28 Νοεμβρίου 2012) ακούσθηκε η συγκλονιστική μαρτυρία μίας Μουσουλμάνας Τσιγγάνας από τη Θράκη. Πρόκειται για τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, πρόεδρο του συλλόγου Γυναικών Δροσερού Ξάνθης «η Ελπίδα».

«Ονομάζομαι Σαμπιχά Σουλεϊμάν,  είμαι Μουσουλμάνα Ρομά από την Ξάνθη στην Ελλάδα και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δροσερού «Η Ελπίδα».

Ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω απ' ευθείας σε κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο συνέδριο, αλλά δεν τις έμαθα ποτέ.

Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πάρα ταύτα, επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκης, υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός  της μειονότητας.

Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία.

• Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους.
• Ξοδεύουν πολλά λεφτά  για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. 
• Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι.

Εμείς, όμως ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία, όχι τζαμιά, που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά.

Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν «τουρκικά». 

Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι.

Πριν μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία.

Οι τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία, όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. 

Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία.

Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά.

Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. 

Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. 

Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος.

Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας.

Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε, αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας. 

Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά. 

Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μία άλλη. 

Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας.»

Πηγή: http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7282.html#.ULcproaEyxc 

«Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος αγανακτών, ότι τω Σαββάτω εθεράπευσεν ο Ιησούς, έλεγε τω όχλω. Εξ ημέραι εισίν εν αις δει εργάζεσθαι. Εν ταύταις ουν εισερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου».

Αυτός, εσκοτισμένος από το πάθος του φθόνου ο οποίος του εκυρίευε την καρδίαν εναντίον του Ιησού, όχι μόνον έκλεισε τα ώτα του για να μην ακούει την απόρρητον σοφία του Ιησού, όχι μόνον εσφράγισε τους οφθαλμούς του για να μη βλέπει την θείαν εκείνην ενέργεια των θαυμάτων του, τα οποία ήσαν ικανά να στρέψουν κάθε καρδία στην πίστη και στον σεβασμό του θείου υποκειμένου του, αλλά και τον κατεδίκασε μάλιστα με μίαν τολμηράν αυθάδειαν ενώπιον του λαού ως παραβάτην του νόμου. Και αυτό διότι εθαυματούργησε κατά την ημέρα του Σαββάτου, και εθεράπευσε με ένα μόνον λόγο μίαν δυστυχισμένην γυναίκα από μίαν ανίατον ασθένειαν, η οποία την ετιμωρούσε επί δεκαοκτώ χρόνους. «… Εξ ημέραι εισίν, εν αις δει εργάζεσθαι. Εν ταύταις ουν εισερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου». Τώρα θέλετε άλλην μεγαλυτέραν αναισθησίαν από αυτήν που εκυρίευσε τούτον τον άθλιον αρχισυνάγωγον μέσα σε εκείνην την Συναγωγήν, όπου εδίδασκε και θαυματουργούσε ο Ιησούς; Πόσοι τέτοιοι όμως ευρίσκονται ακόμη και στην Εκκλησίαν μας, οι οποίοι κλείνουν τους οφθαλμούς των στα φώτα της πίστεώς μας για να μη βλέπουν τις θαυματουργίες της, και σφραγίζουν την ακοήν τους για να μην ακούουν τις ουράνιες διδασκαλίες της; Έτσι γίνονται όμοιοι με τα αναίσθητα είδωλα των εθνών.

Τρία προτερήματα πρέπει να διαθέτουν οι καρπερές ρίζες των δένδρων. Πρέπει να είναι σταθερές, για να κρατούν το δένδρον ασάλευτο στις προσβολές των ανέμων. Να είναι βαθείες, για να το τρέφουν με την γονιμότητα της γης. Να είναι καρποφόρες, για να το πλουτίζουν με καρπούς. Αυτά τα τρία αποτελούν και τις πλέον εξαίρετες αρετές της χριστιανικής πίστεως. Αυτή πρέπει να είναι στερεά, για να κρατά τον νου του ανθρώπου σταθερόν στην αρχικήν παραδοχή της αληθείας, και να μη τον αφήνει να ταλαντεύεται από τις προσβολές των εναντίων περιστάσεων. Πρέπει να είναι βαθεία, για να τον τρέφει με την μετάληψη των θείων μυστηρίων. Πρέπει να είναι καρποφόρος, για να πλουτίζει την καρδία του ανθρώπου με τον πολλαπλασιασμόν των καλών έργων. «Το γαρ επίστασθαί σε ολόκληρος δικαιοσύνη, και το ειδέναι το κράτος σου, ρίζα αθανασίας».

Προσέχετε για να καταλάβετε. Η χριστιανική πίστις δεν είναι καμία πίστις απλή, που ημπορεί να γεννήσει στον νου μας κάποιαν αμφιβολίαν, αλλά είναι μία πίστις ουράνιος, η οποία δεν καταδέχεται κανένα κίνημα δισταγμού ή αμφιβολίας. Και το αίτιον αυτής της αναντιρρήτου βεβαιότητος είναι η θεία αλήθεια, επάνω στην οποία θεμελιώνεται αυτή η αγία πίστις των χριστιανών. Η εμπιστοσύνη που δίδουμε εμείς στα λόγια ενός ανθρώπου, έχει ως θεμέλιόν της δύο αφορμές. Η μία είναι η γνώσις του, η άλλη είναι η αγαθότης του. Και έτσι στοχαζόμεθα ότι αυτός που μας ομιλεί, δεν μας παραπλανά με όσα μας λέγει. Επειδή έχει ορθήν γνώση των πραγμάτων, και επειδή είναι αγαθός άνθρωπος. Γι’ αυτό και δίδουμε περισσοτέραν εμπιστοσύνη στα λόγια ενός σοφού παρά στα λόγια ενός αμαθούς. Και περισσότερον εμπιστευόμεθα έναν ενάρετον παρά έναν πονηρόν. Αν είναι έτσι, γίνεται φανερόν ότι εμείς οφείλουμε να δίδωμε μίαν άπειρον πίστη σ’ εκείνα που μας λέγει ο Θεός, εάν βέβαια ο νους μας ήταν ικανός για μίαν τοιαύτην απειρότητα πίστεως. Επειδή ο Θεός είναι ουσιώδης σοφία, είναι αδύνατο να μη γνωρίζει τα πράγματα κατά τη φυσικήν τους οντότητα. Και επειδή αυτός είναι η καθ’ αυτό αγαθότης και αλήθεια, είναι αδύνατον να μας απατήσει σε όσα μας λέγει. Όθεν εμείς είμεθα περισσότερον από βέβαιοι, ότι δεν αστοχούμε όταν δίδομε όλην μας την πίστη σε έναν πάνσοφον και πανάγαθον Κύριον. Η αιτία λοιπόν για την οποία χρεωστούμεν εμείς οι χριστιανοί να κρατούμε ως βεβαία την πίστη μας, δεν είναι ότι εγεννήθημεν μέσα σε αυτήν. Δεν είναι ότι ανετράφημεν με το γάλα της διδασκαλίας της. Δεν είναι για το παράδειγμα που έχουμε από τους προγόνους μας στο να κρατούμε ως βεβαίαν αυτήν την πίστη. Ούτε οι ισχυρές αποδείξεις που προβάλλουν επάνω στην αλήθειάν της οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας. Αλλά η πρώτη και καθ’ αυτό αιτία για την οποία πρέπει να κρατώμεν ως βεβαία την πίστη μας είναι ότι την εφανέρωσεν ο ίδιος ο Θεός στην αγίαν μας Εκκλησία, και δια μέσου της Εκκλησίας μας την εφανέρωσε και σ’ εμάς.

Ακούστε ένα θαυμαστόν γεγονός επάνω σ’ αυτήν την αλήθεια. Στην εποχή του Μαξιμιανού, επαρουσιάσθη στον έπαρχο του βασιλέως αυτού, ονομαζόμενον Ασκληπιάδην, ένας χριστιανός, το όνομα του οποίου ήταν Ρωμανός, και ομολόγησε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, υβρίζοντας τους ψευδώνυμους θεούς των Ελλήνων. Άρχισαν λοιπόν, δια προσταγής του επάρχου, να τον βασανίζουν, βιάζοντάς τον να αρνηθεί τον Χριστόν και να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο άγιος όμως δεν ησθάνετο τόσον τους πόνους των βασάνων στο σώμα του, όσον ησθάνετο μίαν λύπη στην καρδία του, επειδή δεν ημπορούσε να πείσει τον έπαρχο να γνωρίσει τον αληθινόν Θεό. Και επειδή με τα λόγια δεν κατόρθωνε τίποτε, ηθέλησε να τον καταπείσει με ένα θαύμα, που εσκέφθη να κάμει με την δύναμη του Κυρίου. Όθεν, λησμονώντας τους πόνους του, στρέφεται κάποιαν στιγμή στον έπαρχον, και του ομιλεί με τον τρόπον τούτον: Ω Ασκληπιάδη, εάν δεν θέλεις να πεισθείς στα λόγια τα ιδικά μου, που κηρύττω τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, ρώτα έστω εκείνο το βρέφος, που είναι τόσον άκακο, για να μάθεις αυτήν την αλήθειαν από το στόμα του. Και λέγοντας έτσι, κάνει νεύμα σε μια γυναίκα χριστιανήν που έστεκεν εκεί και κρατούσε στις αγκάλες της ένα βρέφος μικρόν και το παρουσίασε στον έπαρχο. Αυτό, αφού ηρωτήθη, ύψωσε την φωνήν του και εκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν. Συγχυσμένος λοιπόν ο Ασκληπιάδης για την αλήθειαν αυτήν που ήκουσεν από το στόμα του βρέφους, το ερωτά πάλι ποίος το εδίδαξεν ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός. Και αυτό αποκρίνεται ότι το έμαθεν από την μητέρα του, και η μητέρα του το έμαθεν από τον Θεόν. Ιδού λοιπόν η ωραιοτέρα απόκρισις, την οποία πρέπει να δίδει ένας χριστιανός, σ’ εκείνους που συμβαίνει να τον ερωτήσουν με τρόπον παρόμοιον για την αλήθεια της πίστεώς μας. Ποίος σε εβεβαίωσεν ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός, ότι είναι υιός του Θεού, ότι απέθανε για την σωτηρίαν του κόσμου, ότι ανέστη τριήμερος, ότι μέλλει κάποτε να κρίνει όλο το γένος των ανθρώπων; Ποίος με εβεβαίωσε; Με εβεβαίωσεν η Μητέρα μου η Αγία Εκκλησία. Και αυτή το έμαθεν από τον ίδιον τον Θεόν.

Ιδού πώς ηκολούθησαν τα πράγματα. Ο Ιησούς Χριστός εφανέρωσε τα μυστήρια της πίστεως στους αγίους Αποστόλους του, οι Απόστολοι τα παρέδωσαν στην Εκκλησίαν, η Εκκλησία τα εδίδαξε σ’ εμάς. Βεβαίως δεν είναι αναγκασμένοι όλοι οι χριστιανοί να γνωρίζουν εις βάθος όλα τα απόρρητα μυστήρια της πίστεώς μας, έχουν όμως όλοι χρέος να γνωρίζουν ορισμένα, τα πλέον εξαίρετα και σωτήρια, και να τα πιστεύουν αδιστάκτως. Και αυτά είναι τα μυστήρια εκείνα τα οποία περιέχονται στο Σύμβολον της Πίστεως, που είναι τόσον αναγκαίον να πιστεύονται αδιστάκτως, ώστε είναι δύσκολο να σωθεί όποιος αμφιβάλλει και σε ένα μόνον.
Δεν είναι όμως αρκετόν για την σωτηρίαν ενός χριστιανού να γνωρίζει μόνο την εξήγηση των μυστηρίων της πίστεώς μας, αλλά πρέπει να γνωρίζει ακόμη και άλλα πολλά τα οποία αποβλέπουν στην σωτηρία του. Είναι αναγκαίον σε κάθε χριστιανόν να γνωρίζει ότι δεν αρκεί μόνον η θέλησις του ανθρώπου στο να μετανοήσει από τις αμαρτίες του, αλλά χρειάζεται να συνεργήσει και η χάρις του Θεού. Η οποία δεν χαρίζεται ούτε σε όλους τους καιρούς, ούτε σε όλους τους αμαρτωλούς. Και μάλιστα είναι το πλέον δύσκολο να δοθεί σε έναν αμαρτωλό που έφθασε να λησμονήσει τον Θεόν για πολύν καιρόν, δουλεύοντας ακατάπαυστα κάτω από τον ζυγόν της αμαρτίας. Και τούτο το βλέπουμε φανερά σε πολλούς οι οποίοι αποθνήσκουν αμετανόητοι μέσα στην αμαρτία τους, ενώ διατηρούσαν την ελπίδα ότι θα εύρουν κάποιαν ευκαιρία μετανοίας. Από την αμάθειαν προέρχεται το ότι πολλοί χριστιανοί είναι τόσον αμέριμνοι για την σωτηρία τους, ώστε, μολονότι καθημερινώς απομακρύνονται από τον Παράδεισον με τις αδιακόπους αμαρτίες τους, παρ’ όλα ταύτα πιστεύουν ότι ευρίσκονται πλησίον στην θύρα του Παραδείσου. Πόσον αναγκαίον είναι να γνωρίζουν οι χριστιανοί ότι η αμαρτία είναι ένα άπειρον κακό, και πως ο Θεός έχει ένα άπειρον μίσος γι’ αυτήν, διότι προξενεί άπειρον ύβριν στην θείαν του μεγαλειότητα! Από αυτήν την αμάθεια συμβαίνει να νομίζουν πολλοί ότι όσον κακόν είναι να πέσει κάποιος μίαν φοράν σε μίαν αμαρτίαν, τόσον είναι να πέσει και πολλές φορές. Αχ! πόσες ζημίες προέρχονται στις ψυχές των χριστιανών από παρόμοιες αμάθειες! Η ψυχή η αμαθής, σκεπασμένη από το σκότος της αγνωσίας της, δεν πείθεται στις φωνές της Εκκλησίας, δεν κινείται σε κανένα καλόν απόχτημα, δεν αποφεύγει κανένα κίνδυνον.

Και αν είναι άξιοι καταδίκης τόσοι ασεβείς, οι οποίοι εγεννήθησαν μέσα στο σκότος της ασεβείας και δεν βλέπουν την αλήθειαν, πόσης καταδίκης άξιοι είναι άραγε οι χριστιανοί εκείνοι, που εγεννήθησαν μέσα στο φως της ευσεβείας, και κλείνουν θεληματικώς τους οφθαλμούς των για να μη βλέπουν την οδό της σωτηρίας τους; Λέγουν ότι δεν έχουν χρόνο να εξετάσουν για να μάθουν, διότι είναι κοσμικοί και έχουν τις φροντίδες του σπιτιού τους, έχουν να οικονομήσουν την οικογένεια και τόσες άλλες υποθέσεις. Τι σημαίνει όμως αυτό; Αν έχουν οικογένεια και παιδιά, δεν έχουν άραγε και ψυχήν να οικονομήσουν; Για την ψυχήν ουδείς λόγος, καμία επιμέλεια. Επειδή είναι κοσμικοί, νομίζουν ότι δεν ημπορούν να ζήσουν ως χριστιανοί, να περιπατήσουν ως τέκνα φωτός. Ω αναισθησία μεγάλη!
Μία πίστις λοιπόν τόσον ανάβαθη, δεν είναι καθόλου περίεργον να μένει εξ ίσου άκαρπη. Η εκλεκτή πίστις πρέπει όχι μόνον να είναι σταθερά στην βεβαιότητα και βαθεία στην γνώσιν, αλλά να είναι ακόμη και καρποφόρος στα έργα της ευσεβείας. «Δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου, καγώ δείξω σοι εκ των έργων μου την πίστιν μου», λέγει ο θείος Ιάκωβος. Η πίστις είναι συνδεδεμένη με τα καλά έργα, καθώς η ρίζα του δένδρου είναι συνδεδεμένη με τους καρπούς.

Ένας χριστιανός λοιπόν ο οποίος κρατά στην καρδία του την ρίζα της πίστεως σταθεράν, έπειτα όμως δεν γεννά καρπούς της πίστεως, αυτός βεβαίως «εκκόπτεται, και εις πυρ βάλλεται», όπως το άκαρπον δένδρον. Διότι η χριστιανική πίστις δεν είναι μόνον ένα φως ουράνιον, που φωτίζει τον νου να γνωρίζει την αλήθεια, αλλά είναι και μία δύναμις η οποία βοηθεί συγχρόνως την θέληση να εργάζεται τα έργα της αρετής. Δεν είναι δύναμις μόνον θεωρητική αλλά και πρακτική. Η αρχή της πίστεως είναι η θεωρία και η γνώσις. Αλλά το τέλος της, η ολοκλήρωσίς της, είναι η πράξις. Γι’ αυτό η πίστις μας ονομάζεται από τον Θεόν ουράνιος αρραβώνας: «Και μνηστεύσομαί σε εμαυτώ εν πίστει», για να καταλάβωμε ότι το αποτέλεσμα τούτο του αρραβώνος είναι η καρποφορία των αρετών. Αν μια φωτιά δεν έχει την ύλην που απαιτείται για να συντηρηθεί, τότε χάνει την δύναμή της και αποθνήσκει. Και η πίστις, που είναι ένα ουράνιον φως το οποίον ανάπτει μέσα στον νου μας, αποθνήσκει όταν εμείς δεν την βοηθούμε με τα καλά έργα, και μένει ανενέργητος. «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός εις εστί. Καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι. Θέλεις δε γνώναι, ω κενέ άνθρωπε, ότι η πίστις χωρίς των έργων, νεκρά εστί;». Όταν η πίστις δεν συνοδεύεται από καλά έργα, δεν της αρμόζει πλέον το όνομα της πίστεως. Όπως ένα ανθρώπινον σώμα, όταν χωρισθεί από την ψυχή, μένει νεκρό και δεν ημπορεί πλέον να ονομασθεί άνθρωπος.

Τώρα σας αφήνω να στοχασθείτε πόσον εύκολον είναι να διαφθαρεί η πίστις εντελώς όταν είναι αποθαμένη. Είναι αληθώς πολύ δύσκολο να παραμείνει ζωντανή η πίστις μέσα στην καρδίαν ενός αμαρτωλού, η οποία είναι ωσάν μία βρωμερά φυλακή που του στερεί την ζωή μίαν ώραν ενωρίτερα.

Αγαπητοί αδελφοί, για να μην συμβεί σε μας μία τοιαύτη μεγάλη δυστυχία, ας ακούσομε την συμβουλήν του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος μας λέγει να ερευνούμε πάντοτε τον εαυτόν μας, για να διαπιστώνωμε αν ευρισκώμεθα μέσα στην πίστιν. «Εαυτούς πειράζετε ει εστέ εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε». Διότι δεν αρκεί να αποκτήσωμε εμείς την πίστιν, αλλά και η πίστις πρέπει να αποκτήσει εμάς, να μας κάνει κτήμα της, εις τρόπον ώστε να εργαζώμεθα εμείς με την δύναμη της πίστεως, και η πίστις να ενεργεί με την ιδικήν μας εργασία. Και όλα μας τα έργα να περνούν από τα χέρια της, να έχουν αυτήν ως κριτήριο, και να κανονίζονται από τους ιδικούς της σκοπούς. Ας εξετάζομε τον εαυτόν μας μήπως η πίστις στην καρδία μας δεν είναι σταθερά. Μήπως ταλαντεύεται από τις αμφιβολίες που ημπορούν καμμίαν φοράν να περνούν από τον λογισμόν μας, ή με την συνεργία του δαίμονος, ή εξ αιτίας των σαρκικών μας παθών, τα οποία κινούνται σαν λαίλαπες για να σβήσουν τελείως από την καρδία μας αυτόν τον πυρσόν της πίστεως. Ας ερευνούμε μήπως πιστεύομε με πίστιν ανθρωπίνην, εκείνο το οποίον οι άλλοι χριστιανοί πιστεύουν με πίστιν θείαν. «Έχετε πίστιν Θεού», μας λέγει ο Κύριος. Πίστιν Θεού εννοεί πίστιν που έχει την αρχή της από τον Θεόν, και επεκτείνεται στον Θεόν, αυτόν έχει κατάληξή της. Και όταν βεβαιωθεί η καρδία μας ότι έχομε πίστιν Θεού αληθινήν, ας ερευνήσομε ακολούθως εάν αυτή η πίστις είναι βαθέως ριζωμένη μέσα στην γνώση των μυστηρίων εκείνων που οφείλουν οι χριστιανοί να γνωρίζουν λεπτομερώς.

Ας μην περνά από τον νου σας αδελφοί ότι το όνομα χριστιανός μέλλει να μας τιμήσει ενώπιον του Θεού, εάν μας λείπει η ζωή του χριστιανού. Μάλιστα αυτό το όνομα θα συμβάλει στο να μας αποστραφεί ο Θεός, εάν παρουσιασθεί γυμνόν από τα έργα της αρετής. Το πολύτιμον και ευωδέστατον μύρον των μυστηρίων μας, το καθαρτικότατον ύδωρ του αγίου Βαπτίσματος, το δυναμικότατον έλαιον του αγίου Χρίσματος, όλα αυτά τα τόσον σωτήρια φάρμακα της ψυχής μας, μέλλουν να χρησιμεύσουν στους αμαρτωλούς για να φανούν πιο αμαρτωλοί ενώπιον του προσώπου του Κυρίου μας. Διότι τα εμόλυναν με τις μολυσμένες πληγές των αμαρτιών τους. Και όπως είπε ο ίδιος, πρόκειται να τους τιμωρήσει σκληρότερα από εκείνους τους ειδωλολάτρες της Τύρου και της Σιδώνος. «Λέγω υμίν, Τύρω και Σιδώνι ανεκτότερον έσται εν ημέρα κρίσεως, ή υμίν».

«Εαυτούς πειράζετε, ει εστέ εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε» και παρακαλείτε τον Χριστόν και Θεόν, να σας χαρίζει την ενότητα, την σταθερότητα της πίστεως, να μη μεταβάλλεται αυτή από συνεχείς αυξομειώσεις. Τέλος, η στάθμη και η λυδία λίθος με τα οποία ημπορείτε να δοκιμάζετε τον εαυτόν σας, εάν η πίστις ευρίσκεται ριζωμένη μέσα στην καρδία σας, και εάν σεις ευρίσκεσθε μέσα στην χάρη της πίστεως, είναι να έχετε υπομονήν στις θλίψεις σας, και να καρποφορείτε πάντοτε στα έργα της αρετής. Τότε θα βεβαιωθείτε, ναι, ότι όλος ο Χριστός κατοικεί μέσα στην ψυχή σας, και σεις ευρίσκεσθε όλοι μέσα στην χάρη του. «Ή ουκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστί, ει μη τι αδόκιμοι εστέ;», έτσι μας βεβαιώνει ο θείος Παύλος. Και ο Κύριος μας παραγγέλλει: «Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν». Και έτσι είναι όλη η αλήθεια.

(18ος αιών - "Αυλός Ποιμενικός", σελ. 190. Αποσπάσματα από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 387 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2090 

Η Αλβανία πρέπει να δώσει αλβανικό διαβατήριο στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια διότι είναι ορθόδοξος τσάμης, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος του τσάμικου κόμματος PDIU.
 Ο πρόεδρος των Τσάμηδων, Shpetim Idrizi, υποστήριξε σήμερα δημοσίως την ιδέα  της χορήγησης χωρείς όρους της αλβανικής υπηκοότητας  σε όλους τους Αλβανούς, όπου κι αν ζουν αναφέρει η Αλβανική ιστοσελίδα balkanweb .Lajmet.com .

 Σε μία ανοιχτή διάλεξη με φοιτητές του αλβανικού Πανεπιστήμιου Luarasi, ο Idrizi πρότεινε να συμπεριληφθούν οι Αρβανίτες και οι Ορθόδοξοι Τσάμηδες που ζουν στην Ελλάδα στον «Χάρτη των Αλβανών» που θα μπορούν να αποκτήσουν την αλβανική ιθαγένεια.
 «Να δώσουμε διαβατήρια σε όλους τους Αλβανούς στην Ελλάδα, οι οποίοι μέχρι σήμερα είχαν καταπιεστεί και τους ήταν αδύνατο να δηλώνονται ως Αλβανοί. Να δώσουμε θάρρος στους Ορθόδοξους Τσάμηδες και στους Αρβανίτες να δηλώνουν τον εαυτό τους ως Αλβανοί», δήλωσε ο Idrizi.
 Σύμφωνα με τον πρόεδρο των Τσάμηδων, η Αλβανία θα πρέπει να δώσει αλβανικό διαβατήριο στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια ο οποίος είναι ορθόδοξος τσάμης, αναφέρουν τα αλβανικά ΜΜΕ.

 Πηγή: http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1 

«Πως όμως έδωσε εις αυτούς και τα κλειδιά των ουρανών; Διότι εάν δεν πρόκειται να κρίνουν, δεν θα έχουν καμμίαν δύναμιν και μάταια έλαβαν εξουσίαν του να μη συγχωρούν και του να συγχωρούν αμαρτίας. Εξ άλλου δε, εάν αυτό ήθελεν ισχύσει, όλα θα ανατραπούν, και εις τας Εκκλησίας και εις τα πόλεις και εις τα οικίας. Καθόσον εάν δεν κρίνουν ο κύριος τον δούλον και η κυρία την υπηρέτριαν και ο πατέρας τον υιόν και ο φίλος τον φίλον, θα αυξηθούν τα της κακίας. Και τι λέγω, ο φίλος τον φίλον; Εάν δεν κρίνωμεν τους εχθρούς μας, δεν θα ημπορέσωμεν ουδέποτε να καταργήσωμεν την έχθραν, αλλ' όλα θα γίνουν άνω-κάτω. [...]

Διότι εδώ, καθώς εγώ νομίζω, δεν παραγγέλει απλώς να μη κρίνει κανείς όλα τα αμαρτήματα, ούτε απλώς απαγορεύει να κάμνη κανείς αυτό, αλλά εννοεί αυτούς που είναι γεμάτοι απο αμέτρητα κακά και ελέγχουν άλλους δια τελείως ασήμαντα αμαρτήματα. [...] 

Τι λοιπόν; εάν κάποιος πορνεύει, λέγει, να μη είπω ότι είναι κακόν πράγμα η πορνεία, ούτε να διορθώσω αυτόν που κάμνει αισχράς πράξεις; Να τον διορθώσεις βέβαια, αλλά όμως όχι ωσάν αντίπαλος, ούτε ωσάν εχθρός που θέλει εκδίκησιν, αλλά ωσάν ιατρός παρασκευάζων φάρμακα. Διότι δεν είπε να μη συγκρατήσεις αυτόν που αμαρτάνει, αλλά να μη τον κρίνεις, δηλαδή να μη γίνεις αυστηρός δικαστής. Άλλωστε αυτό δεν έχει λεχθή, όπως προηγουμένως είπα, δια τα μεγάλα και απαγορευμένα, αλλά δι' αυτά που ούτε καν θεωρούνται αμαρτήματα. Δια τούτο και έλεγε, "τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου;". Καθόσον πολλοί τώρα το κάμνουν αυτό. Και αν ιδούν μοναχόν να έχη περιττόν ένδυμα, προβάλλουν εις αυτόν τον νόμον του Κυρίου, ενώ οι ίδιοι αρπάζουν μύρια και καθημερινώς επιδίδονται εις την πλεονεξίαν, και αν τον ιδούν ν'απολαμβάνη αφθονωτέραν τροφήν, γίνονται αυστηροί κατήγοροι, ενώ οι ίδιοι καθημερινά μεθούν και κάνουν ζωή οργιώδη. [...]

"Υποκριτά". Διότι αυτού του είδους η κρίσις δεν γίνεται από ενδιαφέρον, αλλά από μισανθρωπίαν, και φέρει μεν το προσωπείον της φιλανθρωπίας, διαπράττει όμως πράξιν χειρίστης πονηρίας, αποδίδων εις τους συνανθρώπους του περιττάς ύβρεις και κατηγορίας, και αρπάζων την θέσιν του διδασκάλου, ενώ δεν είναι άξιος ούτε για μαθητής, ακριβώς δι' αυτό τον ωνόμασεν υποκριτήν. Διότι εσύ που είσαι τόσο αυστηρός προς τους άλλους, ώστε να βλέπης και τα μικρά παραπτώματα, πως δείχνεις τόσην αδιαφορίαν δια τα ιδικά σου, ώστε να παραβλέπεις και τα μεγάλα; "ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου" . Βλέπεις ότι δεν απαγορεύει το να κρίνει κανείς, αλλά προτρέπει πρώτα να βγάζει το δοκάρι από τον οφθαλμόν του και τότε να διορθώνει τα παραπτώματα των άλλων; [...]

Ώστε αν το κάμνεις από φροντίδα, φρόντισε πρώτα τον εαυτό σου, όπου είναι καθαρώτερον και μεγαλύτερον το αμάρτημα. Εάν όμως αδιαφορείς δια τον εαυτόν σου, είναι ολοφάνερον ότι και τον αδελφόν σου τον κρίνεις όχι από φροντίδα, αλλά επειδή τον μισείς και θέλεις να τον εξευτελίσεις. [...]

Η εντολή λοιπόν που έδωσε δια των λεχθέντων σημαίνει το εξής. Αυτός δηλαδή που είναι ένοχος δια μύρια κακά δεν πρέπει να είναι αυστηρός δικαστής των αμαρτημάτων των άλλων και προ πάντων όταν αυτά είναι μικρά. Μ' αυτό δεν καταργεί τον έλεγχον, ούτε την διόρθωσιν, αλλά απαγορεύει το να αδιαφορεί κανείς δια τα ιδικά του και να διαλαλεί τα ξένα παραπτώματα».

 
(Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ, τόμος 10, εκδ. "Γρηγόριος ο Παλαμάς")

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2512 

Πρόσφατα ἐλάβαμε τήν παρακάτω  ἐπιστολή ἀπό τόν ἀξιότιμο κ. Νικόπουλο Βασίλειο, Ἐπίτιμο Πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου, τήν ὁποία καί περιχαρῶς δημοσιεύουμε, θεωρώντας ὅτι τά ὅσα διαλαμβάνονται σ᾽ αὐτήν πρέπει νά τύχουν ἰδιαιτέρας προσοχῆς ἀπό ὅλους τούς ἀναγνῶστες τῆς «Δράσεως», καθώς μάλιστα προέρχονται ἀπό ἕνα τόσου διεγνωσμένου ἐπιστημονικοῦ κύρους πρόσωπο. 

Ἀξιότιμε κύριε Διευθυντά,

Στό τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ σας (σελ. 312), διάβασα τό ἄρθρο: «ἡ μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν», μέ τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ὀρθή κριτική στή διά νόμου μετάλλαξη τοῦ σκοποῦ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπό μάθημα ὀρθόδοξης θρησκευτικῆς ἀγωγῆς σέ μάθημα «θρησκειολογίας». Ἄν καί δέν εἶμαι ἐκπαιδευτικός, συμφωνῶ ὡστόσο μέ τίς ἐπισημάνσεις του καί θά ἤθελα νά προσθέσω τίς ἀκόλουθες λίγες νομικές σκέψεις, οἱ ὁποῖες ἴσως βοηθήσουν στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τοῦ τεράστιου αὐτοῦ θέματος.

Ποιός πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός καί τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν δέν καθορίζεται ἀπό τό νόμο καί τίς ἐγκυκλίους, ἀλλά ἀπό τό Σύνταγμα, τό ὁποῖο στό ἄρθρο 16§2 καθορίζει ἀπαραβάτως τόν σκοπό τῆς παιδείας γενικῶς ὁρίζοντας τά ἑξῆς: «ἡ παιδεία ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες».

Ἀπό τή διάταξη αὐτή προκύπτουν ἀβιάστως, χωρίς ἑρμηνευτικές αὐθαιρεσίες καί νομικίστικους ἀκροβατισμούς, ἐκτός τῶν ἄλλων πολύ σημαντικῶν, καί τά ἀκόλουθα σημαντικότατα: α) στήν ἑλληνική Πολιτεία ἡ παιδεία ἀφορᾶ τήν ἀγωγή ἐν γένει «τῶν Ἑλλήνων». Τοῦτο νομικῶς σημαίνει ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε ἀλλοδαπός ἐπιθυμεῖ νά φοιτήσει σέ ἑλληνικό σχολεῖο εἶναι ὑποχρεωμένος νά δεχθεῖ τήν ἑλληνική ἀγωγή καί παιδεία. β) Ἡ παιδεία τῶν Ἑλλήνων πρέπει, ἐκτός τῶν ἄλλων, νά στοχεύει καί στήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν. Ἡ ἀνάπτυξη δέ τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν «Ἑλλήνων» πρέπει νά ἐπιδιώκεται μέ τή συστηματική διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ὅπως αὐτή ἔχει ἀποκρυσταλλωθεῖ στήν ἱστορική μνήμη τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, καί ὄχι ὅπως «κατασκευάζεται» ἀπό ὁρισμένους καλοβολεμένους καλαμαράδες καί ἀκριβοπληρωμένους καί γι’ αὐτό «προσκυνημένους» θολοκουλτουριάρηδες ἱστορικοκαθηγητάδες, καί τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ θρησκεία τῶν Ἑλλήνων.

Μέ βάση τίς συνταγματικές αὐτές ἐπιταγές τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρέπει νά ἔχει ὡς περιεχόμενο ἀποκλειστικῶς καί μόνο τή διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης πίστης τῶν Ἑλλήνων, διότι μόνο μέ αὐτή ἐπιτυγχάνεται ἡ κατά τό  Σύνταγμά μας «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων».

Ἑπομένως κάθε νομοθετική προσπάθεια ἀλλοίωσης ἤ «μετάλλαξης» τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπό μάθημα ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας σέ μάθημα «θρησκειολογίας», εἶναι εὐθέως «ἀντισυνταγματική» καί ὡς τοιαύτη μπορεῖ καί πρέπει νά προσβληθεῖ ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας!

Ἀντί λοιπόν ἄλλου τινός οἱ ἐκπαιδευτικοί μας, οἱ γονεῖς καί ὅλοι ὅσοι εἰλικρινῶς ἐνδιαφέρονται γιά τήν παιδεία μας, ὀφείλουν νά ἐπικεντρώσουν τούς ἀγῶνες τους στήν αὐστηρή τήρηση τοῦ Συντάγματος καί εἰδικώτερα τοῦ ἄρθρου 16§2 αὐτοῦ, διότι αὐτό ἐπιβάλλεται ἀπό τήν «φιλοπατρία» τους, ἐκ τῆς ὁποίας, δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε, ὅτι ὁ συνταγματικός νομοθέτης ἐξήρτησε τήν τήρηση τοῦ Συντάγματος (ἄρθρο 120§4).

Εὐχαριστῶ γιά τή φιλοξενία.

                               Βασίλειος Νικόπουλος

          Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου

Πηγή: Περιοδικό «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», ΤΕΥΧΟΣ 504.

Η Κυβέρνηση, εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων, επεφύλαξε, για τις πολύτεκνες μητέρες, ως δώρο, την μεταχείριση, που επεφύλαξε ο Ηρώδης στα νήπια της Βηθλεέμ, o oπoίoς διέταξε τη σφαγή των νηπίων αυταπατώμενος ότι, με αυτόν τον τρόπο, θα εμπόδιζε την παρουσία του Θεανθρώπου επί της Γής...

Διαβάστε : 1. Δελτίο τύπου ΑΣΠΕ Δεκ. 2012

2. ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ  : Εξοντώνουν την Ελληνική Φυλή με φόρους στα ... παιδιά - 7,5 εκατ. οι Έλληνες το 2050!

__________________________________________________________

ΑΝΩΤΑΤΗ  ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ.

ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΟΙ:  ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ – ΒΡΟΥΤΣΗΣ - ΤΣΑΚΛΟΓΛΟΥ

..................................

Η Κυβέρνηση, εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων, επεφύλαξε, για τις πολύτεκνες μητέρες, ως δώρο, την μεταχείριση, που επεφύλαξε ο Ηρώδης στα νήπια της Βηθλεέμ, o oπoίoς διέταξε τη σφαγή των νηπίων αυταπατώμενος ότι, με αυτόν τον τρόπο, θα εμπόδιζε την παρουσία του Θεανθρώπου επί της Γής. Έτσι και η Κυβέρνηση νομίζει ότι με τα όσα πράττει θα επιτύχει την εξόντωση και εξαφάνιση των πολυτέκνων. Μετά την κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων και της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας, προχωρεί στον αποκεφαλισμό των πολυτέκνων, καταργώντας και αυτά ακόμη τα γελοία αφορολόγητα για τα παιδιά.

Εφέτος (για τα εισοδήματα του έτους 2011) ο πολύτεκνος με 4 προστατευόμενα τέκνα, για ετήσιο εισόδημα 27.000 ευρώ, πλήρωσε φόρο εισοδήματος 3.030 ευρώ, έναντι 450 ευρώ πέρυσι (για τα εισοδήματα του 2010).

Με τις νέες ρυθμίσεις εμπνεύσεως των αναλαβόντων τον ρόλο του Ηρώδη  Στουρνάρα και Τσακλόγλου, ο ίδιος πολύτεκνος, με τα 4 προστατευόμενα τέκνα για το ίδιο εισόδημα των 27.000 ευρώ, θα πληρώσει φόρο 4360 ευρώ. Επί πλέον θα πληρώσει και την εισφορά αλληλεγγύης 2% δηλ. άλλα 540 ευρώ, ως επίσης το χαράτσι διά μέσου της ΔΕΗ και  όλα τ΄ άλλα. Δηλαδή θα υποχρεωθεί να ζει μέσα στην  εξαθλίωση. Αν συνδυαστεί δε με τις απώλειες λόγω του νέου τρόπου χορήγησης των επιδομάτων τέκνων, οι πολύτεκνοι με 4 τέκνα θα έχουν συνολικές απώλειες(επίδομα + φορολογία) που θα κυμαίνονται (σε σχέση με πέρυσι):

για εισόδημα έως 12000 ευρώ απώλειες 646 ευρώ,

για εισόδημα 12001 ευρώ έως 24000 απώλειες 1242 έως 4016 ευρώ,

για εισόδημα 24001 ευρώ έως 36000 απώλειες 2.612 έως 5.846 ευρώ,

για εισόδημα 36001 ευρώ έως 45000 απώλειες 4.442 έως 7.206 ευρώ,

εκτός των διαφόρων χαρατσιών ακινήτων, εισφοράς αλληλεγγύης, κατάργησης επιδόματος γάμου, δώρων εορτών κ.λπ μειώσεων… Αν δε ο πολύτεκνος έχει πάνω από 4 παιδιά, οι ανωτέρω μειώσεις, αυξάνουν κατά γεωμετρική πρόοδο!!!

Θαυμάστε υπουργό Οικονομικών, που μιλάει για αξιοπιστία και πατριωτικό καθήκον!! Θαυμάστε και το σύμβουλό του, που θεωρεί ότι με την απαλλαγή των 15.000 ευρώ (φόρος μόλις 1.240 ευρώ) «ωφελούνταν εκείνοι, οι οποίοι είχα καταθέσει φορολογική δήλωση και ήταν από ένα σημείο και πάνω. Δεν ήταν οι πλέον αναξιοπαθούντες της κοινωνίας»!!!.

Ο τρίτος της παρέας στον ρόλο του Ηρώδη, υπουργός Εργασίας (ουσιαστικώς ανεργίας) Γιάννης Βρούτσης, από τους εμπνευστές της καταργήσεως της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας και των πολυτέκνων δήλωσε:

«Δεν μειώσαμε το κοντύλι, αλλάξαμε, όμως, στρατηγική, εισάγοντας τρεις καινοτομίες: την απόλυτη διαφάνεια, τον έλεγχο μέσω ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και τη δικαιοσύνη ώστε να αρθούν οι στρεβλώσεις που επικρατούσαν εδώ και δεκαετίες. Επί πλέον, για πρώτη φορά στηρίζουμε τη φτωχή οικογένεια που έχει ένα ή δύο παιδιά» (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 2-12-2012).

Προκαλούμε τον υπουργό να αναφέρει εάν η χορήγηση των πολυτεκνικών επιδομάτων γινόταν με αδιαφάνεια και να κατονομάσει έστω και μία περίπτωση που κάποιος, χωρίς να είναι πολύτεκνος, ελάμβανε το πολυτεκνικό επίδομα. Και ακόμη να μας ειπεί ποιές ήσαν οι στρεβλώσεις που επικρατούσαν εδώ και δεκαετίες. Εάν δεν το πράξει θα είναι ένας αδίστακτος ψεύτης και συκοφάντης.

Υπάρχει, όμως, και συνέχεια. Ο παραπάνω υπουργός, στις 20-12-2010, εξ αιτίας νομοσχεδίου που έφερνε στη Βουλή ο τότε υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος βάζοντας όρια εισοδήματος για τη χορήγηση των πολυτεκνικών επιδομάτων, δήλωνε:

«Ο Δημογραφικός Εφιάλτης που απειλεί την πατρίδα μας και την κατατάσσει σε πολύ υψηλή θέση, όσον αφορά την γήρανση και την υπογεννητικότητα, απαιτεί οι πολιτικές στήριξης της ελληνικής οικογένειας και ιδιαίτερα της πολύτεκνης να συνεχισθούν και όχι να ακυρωθούν. Τα στοιχεία είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά και οι Δημογραφικές προβολές δείχνουν ότι 1 σχεδόν στους 3  Έλληνες το 2050 θα είναι άνω των 65 ετών, δηλαδή το 31,46% του συνολικού πληθυσμού. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η «Ελλάδα Γερνάει και δεν Γεννάει». Η οριζόντια και αυθαίρετη περικοπή επιδομάτων και κινήτρων, που περιλαμβάνεται στο σχέδιο νόμου, συνιστά ουσιαστικά αφαίρεση της ιδιότητας του Πολύτεκνου. Με τις ρυθμίσεις που προωθεί η Κυβέρνηση ακυρώνεται ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό πλέγμα στήριξης της πολύτεκνης οικογένειας, που στόχευε στην αναστροφή των δυσμενών Δημογραφικών Δεδομένων, στην αύξηση της Γεννητικότητας και στη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Οι δαπάνες για την στήριξη της πολύτεκνης και τρίτεκνης οικογένειας, δεν είναι σπατάλη, αλλά επένδυση υψηλής προστιθέμενης αξίας για την κοινωνική, αλλά και οικονομική ζωή της χώρας μας. Είμαστε αντίθετοι σε ρυθμίσεις που μειώνουν την προστασία των πολυτέκνων και ακυρώνουν την συνολική πολιτική στήριξη της Ελληνικής οικογένειας. Η Ν.Δ. στήριξε με συγκεκριμένα μέτρα την Ελληνική πολύτεκνη και τρίτεκνη οικογένεια στο παρελθόν. Η οικογένεια και ιδιαίτερα η πολύτεκνη οικογένεια, βρίσκονται στο κέντρο της κοινωνικής μας πολιτικής, για να διασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή και το μέλλον της χώρας μας »!!!

Ακόμη στις 14-4-2001 με αφορμή άλλο νομοσχέδιο ο ίδιος παραπάνω δήλωνε τ΄ ακόλουθα:

«Απροκάλυπτα εχθρική και αντικοινωνική εμφανίζεται η στάση της Κυβέρνησης απέναντι στους πολύτεκνους. Συστηματικά αφαιρεί και ακυρώνει κίνητρα, επιδόματα και ενισχύσεις που συνθέτουν το στοιχειώδες πλαίσιο της οικογενειακής, πολυτεκνικής και δημογραφικής πολιτικής στη χώρα μας.

Η κυβέρνηση με πολυνομοσχέδιο express, μέσα στις γιορτές του Πάσχα, πλήττει το χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης και καταργεί το δικαίωμα μετεγγραφών στα Πανεπιστήμια για τις κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες όπως οι πολύτεκνοι, τρίτεκνοι, ορφανοί κλπ.

Με τον τρόπο αυτό βάζει εμπόδια, φραγμούς και στερεί ευκαιρίες για τη μόρφωση των παιδιών, των πολύτεκνων και τρίτεκνων οικογενειών.

Επιπλέον εξισώνει τους πολύτεκνους με τους άγαμους στη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας θέτοντας ίσο αφορολόγητο όριο.

Παράλληλα αναγγέλλει την ουσιαστική περικοπή των φοροεκπτώσεων των πολυτέκνων.

Εκτός όμως από αυτά θέτει εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για τη χορήγηση πολυτεκνικών επιδομάτων όταν είναι συνταγματικά βεβαιωμένο ότι τα πολυτεκνικά επιδόματα δεν είναι κοινωνικά επιδόματα αλλά δημογραφικά κίνητρα.

Αντί μέτρων στήριξης και αρωγής της πολύτεκνης οικογένειας η Κυβέρνηση του Μνημονίου παραβιάζει και αφαιρεί δικαιώματα. Υπονομεύει τη δημογραφική προοπτική της χώρας με πρόσκαιρο ελάχιστο εισπρακτικό όφελος.

Η Κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι οι δαπάνες για τη στήριξη της πολύτεκνης και τρίτεκνης οικογένειας δεν αποτελούν λογιστική σπατάλη που πρέπει να περικοπεί αλλά επένδυση υψηλής προστιθέμενης αξίας για την κοινωνική αλλά και οικονομική ζωή της χώρας μας.

Η Νέα Δημοκρατία είναι αντίθετη σε ρυθμίσεις που μειώνουν την προστασία των πολύτεκνων και ακυρώνουν τη συνολική πολιτική στήριξης της Ελληνικής οικογένειας.

Η Νέα Δημοκρατία στήριξε με συγκεκριμένα μέτρα την Ελληνική πολύτεκνη και τρίτεκνη οικογένεια στο παρελθόν.

Η οικογένεια και ιδιαίτερα η πολύτεκνη οικογένεια, βρίσκονται σήμερα στο κέντρο της κοινωνικής μας πολιτικής, για να διασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή και το μέλλον της χώρας μας.

Γιατί καμιά κοινωνία δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της οικονομικής μεγέθυνσης, της ανάπτυξης και της απασχόλησης χωρίς τη στοιχειώδη κοινωνική συνοχή».

Ερωτάται πότε έλεγε την αλήθεια ο εν λόγω υπουργός, τότε ή σήμερα; Πότε έλεγε ψέματα τότε ή σήμερα;

Βέβαια δεν αναμένουμε απάντηση από έναν υπουργό, ο οποίος όχι απλώς εμφανίζεται αναξιόπιστος αλλά γελοιοποιεί και τον εαυτό του!!

Το μόνο που δεν θεσπίζουν οι νέοι Ηρώδες είναι η επιβολή ειδικού φόρου για κάθε τέκνο από το τρίτο και πέρα, αφού θεωρούν ότι ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες.

Εάν ζούσε ο μέγας εκείνος άνδρας, που ως Ιεράρχης στάθηκε όρθιος απέναντι στην αυθαιρεσία της Αυτοκράτειρας, βλέποντας σήμερα την σφαγή των πολυτέκνων, ο Ιερός Χρυσόστομος θ΄ αναφωνούσε:

« Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν ορχείται, πάλιν ζητεί την κεφαλή των πολυτέκνων επί πίνακι»!!!

Τί άλλο θα μπορούσε να ειπεί κάποιος σε μία χώρα, όπου η υπογεννητικότητα έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και εξ αιτίας αυτής της καταστάσεως έχει μεταβληθεί σ΄ ένα απέραντο γηροκομείο, έχοντας καταντήσει η τρίτη πλέον γηρασμένη χώρα του κόσμου. Η Κυβέρνηση έχει βάλει στο στόχαστρο τους πολυτέκνους, για να αποτρέψει τα νέα ζευγάρια ν΄ αποκτήσουν ένα τρίτο και ένα τέταρτο τέκνο, για να οδηγήσει τη χώρα μας στο τέλος της ιστορίας της.

Καταγγέλλουμε αυτή την χωρίς προηγούμενο από την Κυβέρνηση κατεδαφιστική επιδρομή κατά των πολυτέκνων. Προφανώς η Κυβέρνηση επείγεται να εγκαταλείψει την εξουσία…  Με το καλό, αλλά δεν θα της επιτρέψουμε να ισοπεδώσει και ένα ολόκληρο Έθνος. 

Από το Γραφείο Τύπου της ΑΣΠΕ

ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ  : Εξοντώνουν την Ελληνική Φυλή με φόρους στα ... παιδιά - 7,5 εκατ. οι Έλληνες το 2050!

H τρόϊκα πέρα από όλα τα δεινά που έχει προκαλέσει στη χώρα, τώρα κτυπά "στην καρδιά" και το ελληνικό Έθνος, οδηγώντας το σε πληθυσμιακή συρρίκνωση μέσω της φορολόγησης των παιδιών που θα κάνει η κάθε οικογέναια. Οταν σε όλες τις χώρες του κόσμου που αντιμετωπίζουν δημογραφικό πρόβλημα, υπάρχουn πρόσθετα κίνητρα και φοροαπαλλαγές για να τεκνοποιούν οι πολίτες τους, στην Ελλάδα, πλέον η γέννηση κάθε Ελληνόπουλου θα συνοδεύεται από βαριά φορολόγηση, βάσει του νομοσχεδίου που συνέταξαν οι τροϊκανοί (αυτοί συντάσσουν τα νομοσχέδια και οι υπάλληλοί τους στο υπουργείο Οικονομικών απλά τα "σφραγίζουν").

Ειδικά για τις πολύτιμες για την εθνική συνέχεια, οικογένειες των τριτέκνων και των πολυτέκνων, όχι απλά θα πληρώνουν βαρείς φόρους για κάθε επιπλέον παιδί, αλλά τίθενται και εισοδηματικά κριτήρια για την χορήγηση του πολυτεκνικού επιδόματος!

Δηλαδή το ίδιο κράτος που πριν από επτά χρόνια είχε δώσει κίνητρο για να κάνουν τα ζευγάρια και τρίτο παιδί προκειμένου να αναχαιτιστεί η μείωση του ελληνικού πληθυσμού, τώρα το αφαιρούν και αυτό.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την λοιπή "μαύρη" οικονομική κατάσταση εύκολα κάνουν αντιληπτό το πρόβλημα επιβίωσης του ίδιου του Έθνους απέναντι π.χ. σε πληθυσμούς όπως ο αλβανικός που σε όλα τα Βαλκάνια ανέρχεται σήμερα σε περισσότερο από 10 εκατ. και σε δέκα χρόνια θα είναι 15 εκατ. βάσει του ρυθμού γεννήσεων ή ο πληθυσμός της Τουρκίας που από 80 εκατ. που είναι σήμερα θα φτάσει τα 100 εκατ.ψυχές το 2025!

Σε ορισμένες περιπτώσεις οι πρόσθετες επιβαρύνσεις για οικογένεια με 3 παιδιά και ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 21.000 ευρώ (δηλαδή 1.500 ευρώ το μήνα) θα ξεπεράσουν το 2013 τα 2.700 ευρώ! Δηλαδή, σχεδόν, δύο ολόκληρους μισθούς!

Ποιος θα κάνει παιδιά, όταν δεν θα έχει να τα ταϊσει και να τα ντύσει; Αντιλαμβάνεται κανείς από την κυβέρνηση Σαμαρά το έγκλημα στο οποίο συνεργούν σε βάρος του ίδιου του Έθνους, όχι απλά του κράτους;

Σύμφωνα με στοιχεία για τα δημογραφικά μεγέθη της χώρας, της στατιστικής υπηρεσίας το 2050 ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας θα ανέρχεται σε περίπου 11.500.000 άτομα (από 11.213.785 άτομα στις 31/12/2007). Η δομή, όμως, του πληθυσμού θα είναι διαφορετική από αυτή του 2000, καθώς η αναλογία των παιδιών ηλικίας 0-14 ετών προβλέπεται να μειωθεί από 15,3% το 2000 σε 13% το 2050, ενώ η αναλογία της ομάδας ηλικιών 65 ετών και άνω προβλέπεται να αυξηθεί από 16,6% το 2000 σε 32,1% το 2050.

Το ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών προβλέπεται να μειωθεί κατά 13,2 ποσοστιαίες μονάδες και από 68,1% το 2000 θα γίνει 54,9% το 2050. Και το χειρότερο: Με τους ρυθμούς ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία των μεταναστών, το 20% του πληθυσμού θα είναι αλλόθρησκοι, πάσης άλλης θρησκείας και ένα επιπλέον 10% μπορεί να είναι Χριστιανοί, αλλά όχι ελληνικής καταγωγής! Δηλαδή οι Έλληνες, θα έχουν μειωθεί πληθυσμιακά στα 7,5 εκατ. ψυχές!

Από την έρευνα προκύπτει ότι το χρονικό διάστημα 1995-2007 η σύνθεση του πληθυσμού κατά ομάδες ηλικιών έχει εμφανίσει σημαντικές αλλαγές, οι οποίες εντοπίζονται σε τρεις μεγάλες ομάδες ηλικιών. Σε απόλυτους αριθμούς, η ηλικιακή ομάδα των παιδιών 0-14 ετών εμφανίζει το 2007 μείωση κατά 13,5%, σε σχέση με το 1995, ενώ ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός ηλικίας 15-64 ετών εμφανίζει αύξηση κατά 4,6% και ο γεροντικός πληθυσμός ηλικίας 65 ετών και άνω αυξάνεται κατά 29,5%.

Σε απόλυτους αριθμούς επίσης, οι γάμοι από 76.000 που ήταν ετησίως στις αρχές της δεκαετίας του 1960, βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο των 57.000 ετησίως. Η μέση ηλικία των γυναικών κατά τον πρώτο γάμο αυξήθηκε βαθμιαία και από 24,1 έτη που ήταν το 1991, έφτασε τα 28,6 έτη το 2007. Από 2,09 γεννήσεις ανά μητέρα το 1981, ποσοστό που αγγίζει το όριο αντικατάστασης των γενεών (2,1), το ποσοστό μειώθηκε στο 1,41 το 2007, κάτω από το όριο αντικατάστασης.

Ο ακαθάριστος δείκτης θνησιμότητας, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980, παρουσιάζει μικρή αλλά σταθερά ανοδική πορεία, που κυμαίνεται μεταξύ 8,9 θανάτων επί πληθυσμού 1.000 ατόμων το 1981 και 9,8 το 2007.

Να σημειώσουμε ότι τα στοιχεία αυτά είναι προ κρίσης (στοιχεία που συγκεντρώθηκαν μέχρι το 2009!

Υπάρχει κάποιος με εθνική συνείδηση στην κυβέρνηση να σταματήσει τον αφελληνισμό της Ελλάδας;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η αναφερόμενη κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην έκθεση της τρόϊκας δείχνει ότι τα μνημόνια δεν αγγίζουν μόνο τα οικονομικά θέματα αλλά κάθε τομέα της κυριαρχίας μας.

Μια πρόχειρη προσέγγιση θα θεωρούσε ότι οι τεχνοκράτες της τρόϊκας έχουν μόνο οικονομικούς στόχους. Όμως από την επίτευξη αυτών των στόχων κάποιοι επωφελούνται και αυτοί είναι που αδιαφορούν για την κυριαρχία της χώρας μας. Και αυτοί δεν είναι οι ΄΄αόρατες΄΄ καπιταλιστικές δυνάμεις αλλά συγκεκριμένα άτομα, εταιρείες και κράτη. Έχουν όνομα και τους ξέρει όλος ο κόσμος. Εντός της χώρας είναι η ολιγαρχία ορισμένων οικογενειών και αυτοί που έκρυψαν μεγάλα ποσά σε ξένες τράπεζες, στην Ευρώπη είναι αυτή την ώρα η γερμανική ηγεμονία με τους δορυφόρους των βορείων χωρών και οι οικονομικοί τους κύκλοι που εποφθαλμιούν τον ελληνικό ορυκτό πλούτο, επιδιώκουν την καθιέρωση ειδικών οικονομικών ζωνών στη Θράκη και την Πελοπόννησο και μοιράζουν εδώ και χρόνια με τους τοπικούς εκπροσώπους τους τα όποια κέρδη. 

Είναι οι ίδιοι που αποβιομηχάνισαν τη χώρα για να γίνουμε μόνο καταναλωτές, διάβρωσαν τη συνείδηση των αγροτών και καθήλωσαν την αγροτική παραγωγή με τις επιδοτήσεις και τους περιορισμούς. Είναι οι ίδιοι που μας υποχρέωσαν ή δελέασαν να αγοράσουμε τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού υλικού (χωρίς ανταλλακτικά και πυρομαχικά) ενώ τώρα περιορίζουν δραματικά τις δαπάνες που απαιτούνται για τα απόλυτα απαραίτητα για τη συντήρηση των ενόπλων δυνάμεων. 

Ας μιλήσουμε έξω από τα δόντια. Όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου, η γερμανική ηγεμονία ξεκίνησε από το 2001 την εφαρμογή των δικών της σχεδίων για συσσώρευση κεφαλαίων και διεύρυνση της ισχύος ώστε να της κατοχυρωθεί ο ρόλος της αναμφισβήτητης περιφερειακής δύναμης και της εν δυνάμει παγκόσμιας δύναμης. Αφού κατάφερε να μετακινήσει τεράστιες ποσότητες κεφαλαίου από τις χώρες του νότου προς την κεντρική Ευρώπη με εξαγωγές βιομηχανικού υλικού, αυτοκινήτων, πολεμικού υλικού ακόμη και αγροτικών προϊόντων και αφού αποβιομηχάνισε τη νότια Ευρώπη, προσπαθεί να συμπληρώσει την οικονομική ισχύ της με πολιτική ισχύ αλλάζοντας τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ώστε να γίνει και τυπικά κυρίαρχη. 

Η συνεχής συσσώρευση ιδιοκτησίας από τη γερμανική ηγεμονία, απαιτεί τη συνεχή συσσώρευση εξουσίας. Αυτή η εξουσία υλοποιείται από συγκεκριμένη κρατική κυριαρχία. Αυτή η απεριόριστη κυριαρχία επιτυγχάνεται με τη συγκέντρωση θεσμικής πολιτικής εξουσίας στο Βερολίνο, οικονομικής εξουσίας στην ΕΚΤ (Φρανγκφούρτη), την αποστέρηση εξουσιών από την ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο. Παράλληλα, αυτή η ΄΄απεριόριστη Εξουσία΄΄ ενώ συγκεντρώνει ισχύ χάριν των δικών της μονοπωλίων και προβάλλει πρακτικές οικονομικού εθνικισμού αδιαφορεί για τη συνοχή (κοινωνική, οικονομική ακόμη και εδαφική) των κρατών-μελών της περιφέρειας. 

Οι γερμανικοί κυρίαρχοι κύκλοι από ότι φαίνεται ενώ αισθάνονται οι ίδιοι σιγουριά στον ΄΄περίκλειστο΄΄ πυρήνα των βόρειων χωρών, θέλουν την περιφέρεια της Ευρώπης και ειδικά το νότο για ειδική οικονομική ζώνη, όπου θα εγκαταστήσουν την ελαφριά βιομηχανία που θα είναι συμπληρωματική της βαριάς και εξειδικευμένης δικής τους και πιστεύουν ότι η εξωτερική ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί με τα νέα κράτη της Μ. Ανατολής και την Τουρκία. Σχεδίασαν αυτή την ΄΄οχύρωση΄΄ σε αντίθεση με τα ιστορικά διδάγματα του Μπίσμαρκ, του Αντενάουερ και του Κόλ που προσπαθούσαν πάσει θυσία να μη προκαλέσουν την απομόνωση της χώρα τους από την υπόλοιπη Ευρώπη. 

Ένας τέτοιος σχεδιασμός δεν απαιτεί ούτε ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα ούτε σοβαρή αμυντική δυνατότητα για τις χώρες της περιφέρειας. Απαιτεί για τις χώρες αυτές να έχουν ορισμένες μόνο συμπληρωματικές δυνατότητες στη δική τους ισχύ. Η αντίληψή τους για την άμυνα δεν είναι ΄΄ολοκληρωτική΄΄ αλλά στηρίζεται στις συμμαχίες των προθύμων. 

Η υλοποίηση της πρότασης για κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας θα αποδυναμώσει τις μονάδες της Θράκης και των νησιών. Επιπλέον θα μειώσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού την αίσθηση συμμετοχής στα κοινά και ειδικά την ευθύνη για την άμυνα της χώρας, μια αντίληψη που λειτουργεί σ΄αυτό τον τόπο εδώ και 3.000 χρόνια. 

Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τη Θράκη, σαν ειδική οικονομική ζώνη (όπως τη σχεδιάζουν), χωρίς περιορισμούς στους μισθούς, χωρίς κανένα έλεγχο στις συνθήκες εργασίας αλλά και στην είσοδο και παραμονή εργαζομένων από όλο τον κόσμο και με μειωμένη στρατιωτική παρουσία;

Να γιατί τα πατριωτικά καθήκοντα πάνε μαζί με τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζόμενων.

Είναι ώρα να καταλάβουν όσοι επιβουλεύονται αυτό τον τόπο ότι υπάρχουν και όρια.

Tου Ν. Τόσκα  (υποστρατήγου ε.α.)

Πάταγος και αναταράξεις από τις αποκαλύψεις μας...(βίντεο)

Πάταγο, αναταράξεις και προσπάθεια κουκουλώματος και κατευνασμού της κοινής γνώμης έφεραν οι χθεσινές αποκαλύψεις μας...

Απίστευτο....Η τρόικα ζητάει κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για οικονομία !!!! .

Γράφαμε για τις δυο αναφορές της τρόικας και την απίστευση πρόταση της, σελίδα 24 αναφοράς της 27/11/2012:
"Το απίστευτο-ασύλληπτο που δεν αντέχει σε καμία λογική και αδειάζει, παρακάμπτει υποκαθιστά πλήρως το υπουργείο εθνικής Άμυνας είναι στην τελευταία παράγραφο:
Αυτό δεν σημαίνει ότι περαιτέρω εξορθολογισμός των δαπανών δεν μπορεί ακόμα να επιτευχθεί, αλλά απαιτεί μια αύξηση της χρήσης των ηλεκτρονικών προμηθειών ( e procurement ) και την  "κατάργησητης υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας". 

Στην αρχή κανείς δεν έδωσε σημασία...και μάλιστα αρκετοί πήραν στην πλάκα την αποκάλυψή μας..

Στην συνέχεια έγινε η αντιγραφή (clopy paste ) του αιώνα, μιας και αρκετά blogs, sites, εφημερίδες και μεγαλοκανάλια αφού αντέγραψαν το άρθρο, τις εικόνες και γενικά όλη την έρευνα μας....παρουσίασαν το όλο θέμα ως αποκλειστικό...(αναμενόμενο θα μου πείτε)
Επί του θέματος έγινε και δήλωση από τους  Ανεξάρτητους Έλληνες  οι οποίοι ζητούν από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να πάρει θέση και να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένα ερωτήματα.
Τα ίδια μέσα μας είπαν ότι είχαν επικοινωνία με τον κ. Υπουργό της εθνικής Άμυνας και τους διαβεβαίωσε ότι τέτοιο θέμα δεν υπάρχει και δεν αλλάζει τίποτα με την θητεία.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να εμπλέξουν και τον πρωθυπουργό, μιλώντας για τηλεφωνική επικοινωνία Σαμαρά-Παναγιωτόπουλου για διευκρινήσεις....

  
Πάντως μέχρι αυτή την στιγμή επίσημη και όχι μέσω παπαγάλων ανακοίνωση-διάψευση δεν υπάρχει.
Ψάξτε τις ανακοινωσεις-δελτία τύπου τόσο στο ΥΠΕΘΑ όσο και στο ΑΜΠΕ... 

 Το θέμα που ανακύπτει εδώ είναι...
Γιατί το ανέβασαν τα  ΜΜΕ και οι παπαγάλοι...
Μήπως γιατι το ξεσκεπάσαμε μιας και κανείς ειδικά από τους υπουργές και βουλευτές της συμπολίτευσης δεν διαβάζει τίποτα και απλά υπογράφουν ότι τους δίνουν
Γιατί ενέπλεξαν τον κ. Σαμαρά...
Μήπως για να παρουσιάσουν τις διαψεύσεις τους (όχι επίσημες) και να μας καθησυχασουν...
Άν θέλουν να κλείσουν το θέμα και αν έχουν τα κότσια να ζητήσουν άμεσα, να διαγραφεί η απίστευτη αυτή απαίτηση της τρόικας από την 2η αναφορά, στην 1η αναφορά της 10/11/2012 εξάλλου δεν υπήρχε...

 ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Διαβάζουμε την είδηση: (σσΟ: Που αποκάλυψε το Ολυμπία και ο Έχω ματια και βλέπω, αλλά την έκλεψαν όλοι οι δημοσιοκάφροι εν χορώ)

«Πρόταση για την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας περιλαμβάνει το προσχέδιο της έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (έχει επικρατήσει να ονομάζεται Έκθεση της Τρόικας), η οποία είδε την Πέμπτη το φως της δημοσιότητας και φέρει ημερομηνία 27 Νοεμβρίου, μία ημέρα μετά το Eurogroup της Δευτέρας.

Η στρατιωτική θητεία ήταν και θα παραμείνει υποχρεωτική, απαντούν πηγές το υπουργείου Άμυνας.

Συγκεκριμένα, στη σελίδα 24, συνοδεία γραφημάτων αναφέρεται στην «συνεισφορά των 
δαπανών της Άμυνας στη δημοσιονομική προσαρμογή». Η έκθεση σημειώνει ότι τη δεκαετία 2000 – 2009, η Ελλάδα είχε σταθερά το υψηλότερο δαπάνες ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ ανάμεσα στις 27 χώρες της Ε.Ε.

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στην εφαρμογή του Μνημονίου που οδήγησε στη μείωση των δαπανών. Η Έκθεση παρουσιάζει το σχέδιο μείωσης των λειτουργικών δαπανών κατά 62% και κατά 41% των μισθών και των συντάξεων των ενόπλων δυνάμεων, για την περίοδο 2009 – 2016.

Η συγκεκριμένη παράγραφος ολοκληρώνεται με την επίμαχη φράση: «Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί περαιτέρω εξορθολογισμός των δαπανών, αλλά κάτι τέτοιο θα απαιτούσε την επέκταση της χρήσης των ηλεκτρονικών προμηθειών (e-procurement) και την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας».

Αν και το «υπουργείο» μας λέει ότι ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να δούμε κάποιες πραγματικότητες που έχουν να κάνουν με την Ελλάδα.

Πρώτα απ όλα, είναι γεγονός ότι ΔΕΝ κυβερνά Ελληνική Κυβέρνηση αυτό τον τόπο.

Με περίσσιο ΘΡΑΣΟΣ οι «εταίροι» (ες) έχουν χωθεί για τα καλά στα της διακυβέρνησης, ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ, και οι δικοί μας «εκτελούν».

Τι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια;

Τα σύνορα μας είναι ΔΙΑΤΡΗΤΑ.

Έσπευσαν οι ειδήμονες κυβερνώντες και «ξήλωσαν» την αμυντική γραμμή από ναρκοπέδια, τη στιγμή που ΚΑΝΕΝΑ άλλο κράτος δεν έκανε κάτι παρόμοιο.

Εμείς, ως LARGE κράτος, ως οι κατέχοντες τα πρωτεία στην «ανθρωπιά», ξηλώσαμε τα ναρκοπέδια, κλείσαμε στρατόπεδα και φυλάκια σε σημεία ΚΛΕΙΔΙ, και εξακολουθούμε να κλείνουμε κι άλλα, τη στιγμή που έχουμε σχεδόν καθημερινά ΠΛΗΘΟΣ προκλήσεων από τους «καλούς μας γείτονες» , τη στιγμή που ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ έχουμε «επιδρομές» από κλέφτες σε χωριά των συνόρων (θυμάστε το ρεπορτάζ με τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ανέλαβαν μόνοι τους τη φύλαξη τους με κυνηγητικά όπλα;)

Αυτό βέβαια ΔΕΝ ιδρώνει το αυτί των πολιτικών μας.

Χρησιμοποίησαν για πολλά χρόνια τις όποιες αμυντικές δαπάνες για να πλουτίσουν.

Άλλωστε τι εκτίμηση μπορεί να τρέφουν προς το στράτευμα και την ιστορία του τη στιγμή που οι περισσότεροι απ’ αυτούς ΔΕΝ υπηρετήσαν τη θητεία τους ούτε και σαν «βοηθητικοί»;

Να θυμηθούμε παλιά δημοσιεύματα;

Έφτασαν στο σημείο στα πλαίσια των «περικοπών» να υποβαθμίσουν τους αξιωματικούς.

Στο τέλος θα τους δίνουν το μισθό ανειδίκευτου εργάτη, τη στιγμή που για τους πολιτικούς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ, και τα ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.

Αλήθεια, ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ τα τελευταία χρόνια στον τόπο;

Μήπως, λέω, την καταστροφή του;

Να επιστρέψω όμως στην μεθόριο.

Την ζήσαμε ΟΛΟΙ πρόσφατα την αποδυνάμωση των αστικών κέντρων από την αστυνομική φύλαξη προκειμένου να ενισχυθούν τα σύνορα μας για την «αποφυγή εισόδου προσφύγων».

Δεν έφταναν που δεν έφταναν οι αστυνομικοί για την φύλαξη των διαφόρων περιοχών, μειώθηκε κι άλλο ο αριθμός τους με τις αποσπάσεις.

Βέβαια, οι πολιτικοί μας φροντίζουν για την προσωπική τους ασφάλεια.

Την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ασφάλεια του κράτους την έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Πολλά είναι φίλοι μου αυτά που συμβαίνουν και θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας.

Είναι πολλά, και δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΑ.

Μόνο εμείς, ο κοσμάκης ανησυχούμε, γιατί βλέπουμε τι γίνεται.

Αν και το «υπουργείο» όπως ανέφερα πιο πάνω απέκλεισε ενδεχόμενο κατάργησης της υποχρεωτικής στράτευσης, να έχουμε το νου μας ε;

Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, και ΔΕΝ κάνουν οι δικοί μας κουμάντο….

Για να μην ξεχνιόμαστε.

Βασίλης Τσούγκαρης

tsougarisgnomi@gmail.com

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada 

 Την ώρα που οι «γείτονες» μας κοιτούν σαν αρπαχτικά οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας ζητούν να καταργήσουμε τη θητεία...

Στην αρχή ήταν τα νησιά με λιγότερους από 150 κατοίκους. Το διέψευσαν αρχικά... αλλά τελικά το παραδέχθηκαν. Αυτό μας ζήτησαν οι τροϊκανοί. Μάλιστα, από το κλιμάκιο των Ευρωπαίων εταίρων μας είχε πέσει η πρόταση.

Τώρα, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ζητούν να... καταργήσουμε το στρατό. (Τι τον χρειάζεται το στρατό άλλωστε μια αποικία;)

Οι αξιωματούχοι της Κομισιόν υπολογίζοντας τα έξοδα... σκέφτηκαν κάτι τρομερά απλό. Ο στρατός κοστίζει στην Ελλάδα. Ας τον καταργήσουμε λοιπόν. Γιατί περί αυτού πρόκειται... Αν καταργηθεί η υποχρεωτική θητεία, ειδικά σ' αυτή την κρίση, ουσιαστικά καταργείται ο στρατός. Αυτό μας ζητούν.

Συγκεκριμένα αναφέρουν: «Οι μειώσεις στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς την περίοδο 2013-2014 ανέρχονται σε περίπου 340 εκατ. ευρώ και έρχονται να προστεθούν στις παλαιότερες μειώσεις στρατιωτικών προμηθειών. Άλλα μέτρα συμπεριλαμβάνουν μείωση σε επιχειρησιακές δαπάνες μέσω κλεισίματος στρατοπέδων και μείωση του αριθμού των εισαχθέντων σε στρατιωτικές σχολές. Τη διετία 2013-2014. αναμένεται να εξοικονομηθούν συνολικά περίπου 400 εκατ. ευρώ, ποσό που ανέρχεται στο 0,2% του ΑΕΠ της Ελλάδας».

Για να καταλήξουν αμέσως μετά στο κείμενο τους... «Απαιτείται ωστόσο η αύξηση της χρήσης των ηλεκτρονικών προμηθειών και η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας».

Αν δεν είναι αυτό πρόκληση, τι είναι; Και τώρα Το ΧΩΝΙ σας καλεί να το σκεφτείτε και να το συνειδητοποιήσετε... Από αυτούς περιμένουμε να μας σώσουν. Αυτό έχουμε πετύχει με την ένταξή μας στο μνημόνιο... να περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί που τη μια μας ζητούν τα νησιά και από την άλλη να καταργήσουμε το στρατό.

Είναι αυτή η ίδια λογική που κυριαρχεί σ' όλες τις αποφάσεις τους. Η Ελλάδα χρειάζεται καλά νούμερα. Καλή λογιστική εικόνα. Μόνο αυτό ενδιαφέρει τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών. Διόλου δεν τους ενδιαφέρει η άμυνα της χώρας. (Μήπως είναι η δική τους χώρα; Γιατί να τους νοιάζει;)

Διόλου δεν τους ενδιαφέρει που το πρόγραμμα λιτότητας βάζει στο επίκεντρό της... τα παιδιά των Ελλήνων. Μήπως είναι τα δικά τους παιδιά; Γιατί να τους ενδιαφέρει;

Διόλου δεν τους ενδιαφέρει που οι Έλληνες αυτοκτονούν-λιμοκτονούν. Μήπως είναι δικοί τους συγγενείς και συμπολίτες; Γιατί να τους ενδιαφέρει;

Δύο χρόνια τώρα ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό της χώρας και το διεθνή διασυρμό της. Δύο χρόνια τώρα, έχουμε βάλει το κεφάλι κάτω και υπακούμε σ' όποια βλακεία κατέβει στο κεφάλι του κάθε εκκολαπτόμενου μάγου των «ελλειμμάτων». Τώρα τελευταία τους ήρθε να καταργήσουμε την υποχρεωτική θητεία, να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα η επιχειρησιακή ικανότητα του ελληνικού στρατού και η χώρα να μείνει παντελώς απροστάτευτη. Το απόλυτο έρμαιο στις διαθέσεις των γειτόνων μας που, όσο βλέπουν την Ελλάδα γονατισμένη, επιδεικνύουν όλο και περισσότερο θράσος.

Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: «Ούτε κατά διάνοια δεν καταργείται

Το βράδυ της Παρασκευής, αμέσως μόλις έγινε γνωστή η είδηση ότι η Κομισιόν ζητά την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στον Ελληνικό Στρατό, Το ΧΩΝΙ έσπευσε να επικοινωνήσει με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Παναγιωτόπουλο, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το θέμα. «Η στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα είναι και θα παραμείνει υποχρεωτική. Η κυβέρνηση δεν έχει συζητήσει, δεν συζητά και ούτε πρόκειται να συζητήσει το θέμα της θητείας με κανέναν απολύτως», υπογράμμισε ο κ. Παναγιωτόπουλος, μιλώντας Στο ΧΩΝΙ. Επιμείναμε για περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με το πώς είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγείρει τέτοια ανήκουστη απαίτηση και ο υπουργός μας είπε ότι «πρόκειται για μια απομονωμένη έκφραση, η οποία δεν μεταφράζεται με ακρίβεια από τα αγγλικά και θέλει να καταδείξει την ανελαστικότητα των αμυντικών δαπανών».

(Το ΧΩΝΙ 02/12/2012 – Σ.Λ.)

 "Ναι στην κατάργηση της θητείας", λέει ο Βασιλάκος,πρώην Διευθυντής Εξοπλισμών του ΥΕΘΑ!

Την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας προτείνει και ο πρώην Γενικός Διευθυντής Εξοπλισμών Ευάγγελος Βασιλάκος.

Η πρόταση-βόμβα από έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ηγηθεί της κρίσιμης διεύθυνσης των εξοπλισμών γίνεται με την λογική ότι “έτσι θα διαπιστωθεί το πραγματικό κόστος των Ενόπλων Δυνάμεων”!

Η πρόταση γίνεται μέσω συνεντεύξεως του στην εφημερίδα Real News αλλά δεν εξηγεί το σκεπτικό του το οποίο εντάσσεται σε μία πρόταση για τον εξορθολογισμό του συστήματος των αμυντικών δαπανών.

Εκτός από την πρόταση για κατάργηση της στρατιωτικής θητείας, ο κ.Βασιλάκος προτείνει καλές αμοιβές για τους στρατιωτικούς ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα διαφθοράς και συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές για την ορθή επιλογή οπλικών συστημάτων!

Από τις τρεις προτάσεις είναι απολύτως κατανοητή αυτή που έχει να κάνει με τις αμοιβές των στρατιωτικών. Οι άλλες δύο νομίζουμε ότι θα προκαλέσουν πολύ μεγάλη συζήτηση. Κι αυτό γιατί:

•Κατάργηση της στρατιωτικής θητείας στην Ελλάδα απλά δεν μπορεί να υπάρξει. Το Onalert με δύο άρθρα του σήμερα ένα του υποστράτηγου ε.α Νίκου Τόσκα κι ένα του Πάρι Καρβουνόπουλου στοιχειοθετούν αυτή την άποψη. Επιπλέον το κόστος της θητείας μπορεί να προσδιοριστεί.

•Συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές για την επιλογή οπλικών συστημάτων. Η πρόταση διχάζει . Κι αυτό γιατί είναι τελείως διαφορετικό το οπλοστάσιο που πρέπει να επιλέξει η Ελλάδα για να πλέουν τα πλοία της ανοιχτά της Σομαλίας και διαφορετική αν αποφασίσει να ασχοληθεί με τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και αυτή τη περίοδο -και για πολλά χρόνια- είναι βέβαιο ότι αυτό θα είναι το πρωτεύον και όχι οι πειρατές της Σομαλίας. 

Αθήνα: Θέμα δράσης του Τούρκου προξένου στην Κομοτηνή προέκυψε έπειτα από καταγγελία του ιμάμη Σώστη περί παρεμβάσεων και απειλών ανθρώπων του προξενείου που τον κατηγορούν ως «εγκάθετο της Ελλάδας και προδότη». Για το θέμα εκλήθη στο υπουργείο Εξωτερικών για εξηγήσεις ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα, Κερίμ Ουράς, και παράλληλα σκληρή ανακοίνωση εξέδωσε το υπουργείο Εξωτερικών.

O ιμάμης του Σώστη του νομού Ξάνθης, Μπιλάλ Καραχαλίλ, σε γραπτή του αναφορά προς τον υπουργό Εξωτερικών κατήγγειλε ότι απειλείται και συκοφαντείται από συντοπίτες του και ότι προσφεύγει στη Δικαιοσύνη (μέσω του πληρεξουσίου δικηγόρου του) για την αντιμετώπιση της διαπόμπευσής του από συνεργάτη του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Στην αναφορά του ο ιμάμης καταγγέλλει ότι δέχτηκε πιέσεις από τον πρόξενο για να αποσύρει την προσφυγή του στη Δικαιοσύνη κατά του συγχωριανού του Χαμπίλ Μπαΐράμ.
Στην ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών επισημαίνεται ότι στην αναφορά «καταγγέλλεται ως εμπλεκόμενος και ο γενικός πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή» Οσμάν Ιλχάν Σενέρ και ως εκ τούτου εκλήθη ο πρέσβης της Τουρκίας για περαιτέρω εξηγήσεις.

Διότι, «δεν είναι δυνατόν, ενέργειες του εκπροσώπου της Τουρκίας στην Κομοτηνή -καθ' υπέρβαση των προξενικών του καθηκόντων- θέλουμε να πιστεύουμε εν αγνοία της τουρκικής κυβέρνησης, να προκαλούν τριβές και εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες» στη συγκυρία της επίσκεψης Νταβούτογλου στην Αθήνα και εν όψει της συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας.
Η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ

«Όταν ένας Ιμάμης διορισμένος σύμφωνα με το νόμο της Ελληνικής Πολιτείας από το Μουφτή της Κομοτηνής, δηλώνει δημόσια ότι απειλείται και συκοφαντείται από συντοπίτες του, καταγγέλλει το συμβάν με γραπτή αναφορά, διά του πληρεξουσίου δικηγόρου του, προς τον Υπουργό Εξωτερικών και επιλέγει τη νομική οδό για να αντιμετωπίσει τις απειλές και τη διαπόμπευσή του, ως «εγκάθετου της Ελλάδας και προδότη» από συνεργάτη του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, υπάρχει ζήτημα και πρέπει να ξεκαθαρισθεί άμεσα. Ειδικότερα και από το γεγονός, ότι καταγγέλλεται για ανάμειξη και ο Γενικός Πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή.

»Το Υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τον Πρέσβη της Τουρκίας στην Ελλάδα, προς τον οποίο θα επιδοθεί επίσημο διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης, για τον καταγγελλόμενο ρόλο του Τούρκου Γενικού Προξένου στην Κομοτηνή.

»Δεν είναι δυνατόν, όπως καταγγέλλεται, ενέργειες του εκπροσώπου της Τουρκίας στην Κομοτηνή καθ' υπέρβαση των προξενικών του καθηκόντων, θέλουμε να πιστεύουμε εν αγνοία της τουρκικής κυβέρνησης, να προκαλούν τριβές και εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών, ειδικότερα την παραμονή της επίσκεψης του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα και την επικείμενη συνάντηση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.»

Ερώτηση 13 βουλευτών
Ερώτηση προς τον υπουργό Εξωτερικών για τις δραστηριότητες του τούρκικου προξενείου κατέθεσαν στη Βουλή 13 βουλευτές της ΝΔ με επικεφαλής τον Σάββα Αναστασιάδη.

Κάνουν λόγο «διωγμό, τρομοκράτηση και τελικά την επιβολή της θέλησης του τουρκικού προξενείου σε έναν Έλληνα πολίτη» και που αποδεικνύονται από επιστολή - ντοκουμέντο του ιμάμη προς τον μουφτή Κομοτηνής για να τονίσουν ότι οι εξελίξεις αυτές αποτελούν μία ξεκάθαρη παρέμβαση του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και στην ελληνική εσωτερική πολιτική.

Επειδή - όπως τονίζουν οι βουλευτές - έχουν δει το φως της δημοσιότητας ενέργειες παρακρατικών ομάδων που δρουν στην Θράκη προβοκατόρικα με απειλές και ηθικά θρησκευτικά διλλήματα, έχουν εντοπισθεί αρκετές φορές παράνομες παρεμβάσεις του τούρκικου προξενείου στην άσκηση εσωτερικής πολιτικής στην χώρα μας, ερωτούν, μεταξύ άλλων, τον κ. Αβραμόπουλο αν οι συγκεκριμένες καταγγελίες, όπως αναφέρονται στην επιστολή, δεν αποτελούν λόγο απέλασης από τη χώρα μας του Τούρκου προξένου.

 Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Άφωνοι μείναμε από το κείμενο που δημοσίευσε περιοδικό της ΠΓΔΜ ενός εκ των πλέον καθοριστικών προσώπων στην ελληνική εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια, του πολύπειρου πρέσβη της χώρας μας, Αλέξανδρου Μαλλιά, με θητεία σε μερικές από τις πιο σημαντικές θέσεις της ελληνικής διπλωματίας.Αφού φυσικά συγχαρούμε και το έντυπο της γειτονικής χώρας που είχε το «στομάχι» να δημοσιεύσει ένα τέτοιο κείμενο που ακόμα και τον πιο έξαλλο εθνικιστή στη γειτονική χώρα δεν μπορεί παρά να τον προβληματίσει, σας αφήνουμε ώστε μέσα από την ανάγνωση του κειμένου να αντιληφθείτε πόσο σημαντική και καθοριστική είναι η εμπλοκή των επιμέρους ατόμων σε μια διένεξη εξωτερικής πολιτικής, χωρίς να τραβούν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας για ιδιοτελείς σκοπούς.

Ανεξαρτήτως αν σε επιμέρους θέματα μπορεί κάποιοι να αισθανθούν ότι ίσως και να διαφωνούν, σημασία έχει να αντιληφθούμε το πόση «τροφή για σκέψη» έδωσε αυτός ο άνθρωπος με το κείμενό του σε όσους νουνεχείς ενδιαφέρονται πραγματικά για λύση και πρόοδο των διμερών σχέσεων, από την πλευρά των Σκοπίων.

***

Η Ελλάδα έχει στηρίξει την άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου, των διεθνών συμβάσεων και των Αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που αποτελούν Δίκαιο. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είχε για τέσσερις δεκαετίες περίπου κεντρική θέση αναφοράς στην πολιτική αυτή.Η Απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου του Δεκεμβρίου 2011 δεν ήταν θετική για την Ελλάδα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν σέβεται τον διεθνή αυτό θεσμό. Την επομένη της δημοσιοποίησης της Απόφασης μετείχα σε συζήτηση στην κρατική σας τηλεόραση.Είχα προβλέψει ότι ανεξαρτήτως του περιεχομένου της Απόφασης, τα πράγματα θα ήσαν πιο εύκολα για την Ελλάδα στο Σικάγο. Όπως και ήσαν. Μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, η σχετική παράγραφος της Διακήρυξης της Συνάντησης Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο είναι ακόμη ισχυρότερη και καλύτερη από την ελληνική σκοπιά, σε σύγκριση με εκείνη του Βουκουρεστίου.Συνεπώς, πρέπει να γνωρίζετε ότι, ανεξάρτητα από τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα στα οποία συχνά προσφεύγουν συγκεκριμένες δομές στα Σκόπια, η κυβέρνησή σας και η διπλωματία σας απέτυχαν στη πράξη να αξιοποιήσουν την Απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Αντιθέτως, η ελληνική διπλωματία, παρά το δεδομένο της δυσάρεστης για μας Απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου, με τους των Υπουργούς Εξωτερικών Σ. Δήμα και Π. Μολυβιάτη πέτυχε απόλυτα στο στόχο της στο Σικάγο.Υπενθυμίζω, ότι τόσο στο Βουκουρέστι όσο και στο Σικάγο οι Αποφάσεις ήσαν ομόφωνες. Συνεπώς, η διατυπωμένη θέση του Βουκουρεστίου «ένταξη στο ΝΑΤΟ προϋποθέτει λύση στο ζήτημα του ονόματος» που επιβεβαιώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Σικάγο, δεν αποτελεί ελληνική θέση αλλά την κοινή πολιτική βούληση όλων των μελών της Συμμαχίας. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι για την κοινή αυτή θέση της Συμμαχίας η χώρα σας είχε εκ των πρότερων ειδοποιηθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από πλευράς του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, όσο και από την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και άλλες πρωτεύουσες.»Ο διαγωνισμός ομορφιάς (beauty contest) στον οποίο εδώ και χρόνια επιδίδονται ορισμένες χώρες και κατ’ επάγγελμα ορισμένοι πρέσβεις στα Σκόπια για άλλη μια φορά δεν επιβεβαιώθηκαν στο Σικάγο.Προσωπικά ακολούθησα όπου βρέθηκα, της Ουάσιγκτον συμπεριλαμβανομένης, την πολιτική της ειλικρινείας και της αλήθειας, της ωμής αλήθειας, προτιμώντας να είμαι χρήσιμος αντί ευχάριστος. Είναι θέμα χαρακτήρα και αξιοπρέπειας.Όταν εκπροσωπείς τη χώρα σου, δεν εκφράζεις απλά την πολιτική γραμμή μιας κυβέρνησης, αλλά κάτι περισσότερο. Εκφράζεις, εκπροσωπείς ένα ολόκληρο λαό. Ένα έθνος. Εγώ έτσι κατάλαβα όπου βρέθηκα την Αποστολή μου.Και κάτι ακόμη:A) Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε και υπάρχει πάνω από όλα για την αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των μελών του, συμπεριλαμβανομένης και της δέσμευσης για κοινή δράση σε περίπτωση που απειλείται η εδαφική ακεραιότητα κάποιου από τα μέλη του. Δεν είμαι μεταξύ αυτών που ισχυρίζονται ότι όλα έχουν λειτουργήσει σωστά στο ΝΑΤΟ. Υπήρξαν περιπτώσεις που συγκεκριμένες αποφάσεις ή ενέργειες μελών του λειτούργησαν αρνητικά, σε βάρος των συμφερόντων κάποιου μέλους. Αυτό συνέβη και με αποφάσεις χωρών-μελών που έθιξαν τα συμφέροντα της Ελλάδος. Αυτές όμως θέλω να πιστεύω ότι ήσαν εξαιρέσεις. Εάν το ΝΑΤΟ παύσει να στηρίζει τα συμφέροντα των μελών της Συμμαχίας, τότε παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Αυτό είναι κάτι που συχνά το λησμονούμε.B) Ανεξάρτητα από την βαθιά κρίση που διέρχεται η χώρα μου, η Ελλάδα, η γεωστρατηγική της θέση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ επηρεάζεται σε εξαιρετικά σημαντικό βαθμό από τις αλυσιδωτές κρίσεις και συγκρούσεις στη Νότιο και Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή μέχρι την περιοχή του Περσικού Κόλπου. Χωρίς να επιδιώκω να γίνω εθνοκεντρικός, εκτιμώ ότι η ρευστότητα στην περιοχή που βρίσκεται ακόμη στην αρχική και όχι στη τελική της φάση, έχουν καταστήσει την Ελλάδα σημαντικό παράγοντα στο τωρινό και μελλοντικό σχεδιασμό της Συμμαχίας στην ευρύτερη αυτή περιοχή, όπως άλλωστε απέδειξε και ο μεγάλος βαθμός εμπλοκής της στη διάρκεια της κρίσης της Λιβύης και των Συμμαχικών στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ρίξτε μια μάτια στον χάρτη για να πειστείτε.Κατά συνέπεια ο βασικός οδηγός της πολιτικής της χώρας μου και του ΝΑΤΟ στηρίζονται στην λέξη «ΣΥΜΦΕΡΟΝ» και στις λέξεις «ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ». Μην απορείτε, διότι τούτο δεν είναι κάτι νέο στην εθνική ή στην εξωτερική πολιτική. Είναι έννοιες παρούσες από την εποχή του Θουκυδίδη και του Πελοποννησιακού Πόλεμου. Προφανώς όμως ορισμένοι στα Σκόπια διαβάζουν αποκλειστικά Μεγαλέξαντρο και αγνοούν τον Θουκυδίδη.Γ) Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποια θα ήταν η κατάσταση στην λειτουργικότητα της Συμμαχίας, εάν υποθέσουμε ότι η χώρα σας είχε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, χωρίς προηγουμένως να είχε λυθεί το ζήτημα του ονόματος; Η επίλυση του όμως και η εν συνεχεία ένταξη σας στο ΝΑΤΟ, προϋποθέτει σαν πρώτο βήμα την ριζική μεταβολή αντίληψης για την Ελλάδα που υπάρχει σήμερα στα Σκόπια. Σε αντίθεση δηλαδή με την εχθρική προπαγάνδα και εικόνα του κακού γείτονα που συστηματικά καλλιεργούν η κυβέρνησή σας και άλλες κρατικές δομές.Με αλλά λόγια πως θέλετε να μπείτε σε μια Συμμαχία δέσμευσης για αλληλοστήριξη των συμφερόντων της μελών της, όταν η Κυβέρνησή σας προωθεί συστηματικά, ανοικτά και επίσημα τον αλυτρωτισμό, την εχθρική προπαγάνδα και προκαλεί τη κοινή γνώμη στην Ελλάδα με ακατανόητες ενέργειες, όπως για παράδειγμα η πολιτική της «αρχαιοποίησης»;Oι εμπνευστές της έχουν ποτέ διερωτηθεί αν ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Φίλιππος είναι οι μόνες σοβαρές επιλογές που έχετε για να πείσετε το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την σοβαρότητα των θέσεων και προθέσεων σας; Αλήθεια ποιος είναι ο πραγματικός στόχος αυτών των ενεργειών; Τι δείχνει η ανάλυση «κερδών και ζημιών» από τις ενέργειες αυτές;Εάν στόχος είναι να ενοχλήσετε την Ελλάδα και να στρέψετε την ελληνική κοινή γνώμη σε βάρος σας, τότε πράγματι έχει πετύχει το σκοπό σας.Εάν στόχος είναι να προβληματίσετε ορισμένους φίλους σας στις Βρυξέλλες και στη Ουάσιγκτον, τότε πράγματι έχετε πετύχει τον στόχο σας.
   
Εάν στόχος είναι να γίνουν πιο κατανοητά και ευπρόσδεκτα τα ελληνικά επιχειρήματα για την πραγματική φύση των επιδιώξεων συγκεκριμένων πτυχών της πολιτικής σας, τότε πράγματι έχετε πετύχει το στόχο σας.
   
Εάν επεδίωκα να γίνω κυνικός θα προσέθετα ότι εν τέλει τέτοιες ενέργειες της Κυβέρνησής σας τα τελευταία χρόνια βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική διπλωματία. Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στην Ουάσιγκτον. Δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο η εξέλιξη αυτή δεν θα πρέπει να ικανοποιεί την Ελλάδα. Προφανώς, όμως, παραδόξως ικανοποιεί και τους εμπνευστές της. Διαφορετικά θα την είχαν σταματήσει εδώ και καιρό.

Κατ’ αναλογία, τα ίδια περίπου θα μπορούσα να πω και σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχετε σκεφθεί ποια θα ήταν σήμερα η εξέλιξη αν αντί της καλλιέργειας της αδιέξοδης αυτής πολιτικής είχατε προτάξει μια πολιτική κατευνασμού της Ελλάδος, αποφυγής προκλήσεων και ενεργειών που «ρίχνουν λάδι στη φωτιά» μιας σοβαρής προσπάθειας να συναντηθούμε στο μέσο του δρόμου στο θέμα του ονόματος;Να ανταποκριθείτε δηλαδή και σεις στην προσπάθεια που δρομολόγησε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή τον Σεπτέμβριο του 2007 στο ζήτημα του ονόματος;Ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε δέκα φορές μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια με τον πρωθυπουργό κ. Γκρουέφσκι. Ξέρετε τι έκανε ο πρωθυπουργός σας μεταξύ της ένατης ( Ιούνιος 2011) και δέκατης συνάντησης; Έστησε το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στη κεντρική πλατεία των Σκοπίων.

Ποιο άραγε μήνυμα ήθελε να στείλει στον συνομιλητή του, στην Ελλάδα και σε άλλους;Είναι αυτή υπεύθυνη στάση μιας χώρας, ενός ηγέτη που θέλει να οδηγήσει τη χώρα του στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση;Και διερωτάται τώρα ο Πρωθυπουργός σας γιατί δεν τρέχει ο Αντώνης Σαμαράς να τον συναντήσει;
ΧΑΓΗ – ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑΟι θέσεις μου είναι καθαρές και έχουν εδώ και αρκετό καιρό δημοσιοποιηθεί στην Ελλάδα. Τις συνοψίζω:Αρκετούς μήνες πριν από το Βουκουρέστι είχα τονίσει ότι η Ελλάδα έπρεπε να προσφύγει εκείνη πρώτη κατά της χώρας σας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, επικαλούμενη σειρά παραβιάσεων των άρθρων της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Επίσης, αργότερα, μετά την κατάθεση της δικής σας προσφυγής, την παράλληλη κατάθεση και ελληνικής προσφυγής.Οι διαφωνίες μου που είχαν αποκλειστικό αποδεκτή τον Υπουργό και τους αρμόδιους του Υπουργείου Εξωτερικών μέχρι την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας τον Μάρτιο του 2011, αφορούσαν και την τεκμηρίωση της ελληνικής επιχειρηματολογίας με στοιχεία και δεδομένα που κατά τη ταπεινή μου γνώμη έλειπαν από τον φάκελο. Τον Απρίλιο του 2011 -οκτώ μήνες πριν από την έκδοση της Απόφασης- δημοσιοποίησα τους φόβους μου για την εξέλιξη στο Διεθνές Δικαστήριο με συνέντευξη στη δημοσιογράφο Αγγελική Σπανού στη εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» της Θεσσαλονίκης.Τα θέματα αυτά έχω επαρκώς αναπτύξει και στην Ημερίδα που διοργάνωσε τον Ιανουάριο 2012 το ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα, στο Υπουργείο Εξωτερικών. Δεν υπάρχει λόγος τώρα να επεκταθώ περισσότερο.Ό,τι έχω υποστηρίξει, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πράγματι, πίστευα και πιστεύω ότι η Ελλάδα, μετά την ερμηνεία που έδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε σειρά διατάξεων της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, ουδέν συμφέρον έχει να εξακολουθεί να δεσμεύεται από αυτήν. Η προβλεπόμενη από την εν λόγω Συμφωνία δωδεκάμηνη ισχύς μετά την καταγγελία της είναι υπεραρκετή για να βρεθεί λύση, εάν υπάρχει προς τούτο η βούληση. Προσωπικά αμφιβάλλω, όπως θα εξηγήσω πιο κάτω, για τη δυνατότητα λύσης με τον κ. Γκρουέφσκι.Στην πραγματικότητα, η Ενδιάμεση Συμφωνία έχει καταστρατηγηθεί και μαζικά παραβιασθεί. Οι θεμελιώδεις διατάξεις της είτε έχουν παύσει να εφαρμόζονται είτε έχουν εκτροχιασθεί. Η πραγματικότητα θα μπορούσε να περιγράφει ως εξής:Η Ενδιάμεση Συμφωνία με την ερμηνεία που της έδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στον στόχο για τον οποίο είχε συνομολογηθεί. Μια Συμφωνία πρέπει πάντοτε να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των συμβαλλόμενων μερών. Η βασική δεσμευτική πηγή για την αναζήτηση συνολικής λύσης είναι οι Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφάλειας. Πιστεύω ότι αργά η γρήγορα με ή χωρίς Ενδιάμεση Συμφωνία θα επιστρέψουμε εκεί.Προοπτικές λύσηςΑκούστε. Το πρόβλημα για λύση το 2012 δεν λέγεται Αντώνης Σαμαράς, Λέγεται Νικόλα Γκρουέφσκι. Όπως λεγόταν επίσης και το 2011, το 2010, το 2009 κ.λπ. Δεν επιθυμώ, εν τούτοις, να προσωποποιήσω πλήρως την ευθύνη διότι η πραγματικότητα είναι ότι μετά τη υπογραφή της Ενδιάμεσης Ευφωνίας ελάχιστες είναι οι φορές που οι κυβερνήσεις σας διαπραγματεύθηκαν με στόχο την επίλυση του ζητήματος στην αρχή της «αμοιβαία αποδεκτής λύσης». Για πολλά χρόνια διαπραγματεύθηκαν χάριν της διαπραγμάτευσης και όχι για να βρεθεί λύση. Δεν έχετε να αναζητήσετε από το αρχείο της Κυβέρνησης σας ορισμένες δηλώσεις του κ. Αντόνιο Μιλόσοσκι, το 2001 τότε εκπρόσωπου του πρωθυπουργού Λιούπτσο Γκεοργιέφσκι. Αργότερα βέβαια ως Υπουργός Εξωτερικών άλλαξε τόνο…Μάλιστα, η διατύπωση «αμοιβαία αποδεκτή λύση» ήταν ανάθεμα για την κυβέρνηση του Μπράνκο Τσβερνεκόφσκι. Έχω καταγεγραμμένες επίσημες δηλώσεις πρώην Υπουργών Εξωτερικών της χώρας σας ,που έλεγαν περίπου ότι «έχουμε υποχρέωση να συνομιλούμε αλλά όχι να βρεθεί λύση». Αυτό ήταν το νόημα. Ιστορικά όμως με τον κ. Γκρουέφσκι το τοπίο άλλαξε. Έχουμε μετονομασίες αεροδρομίων στα Σκόπια και στη Αχρίδα, δρόμων, πλατειών, του αυτοκινητόδρομου Χ (δέκα), εκτυπώσεις βιβλίων και χαρτών με αλυτρωτικό περιεχόμενο και αμέτρητες δυσάρεστες -για την Ελλάδα- δηλώσεις και ενέργειες.Είναι κρίμα, διότι ο ίδιος ο κ. Γκρουέφσκι ως Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι ήταν υπέρμαχος της ανάπτυξης των διμερών μας σχέσεων. Ταυτόχρονα, όμως, οι εκδηλώσεις της πολιτικής του πρωθυπουργού κ. Γκρουέφσκι έναντι της Ελλάδος, καθώς και του πρώην Υπουργού Εξωτερικών κ. Αντόνιο Μιλόσοσκι βοήθησαν -ναι αυτή είναι η λέξη που αρμόζει- σε μεγάλο βαθμό την ελληνική διπλωματία στην Ουάσιγκτον- μέχρι τα τέλη του 2008 κυρίως στο Κογκρέσο- και στις Βρυξέλλες. Ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της χώρας σας δεν καταλάβαιναν την σκοπιμότητα και χρησιμότητα αυτών των ενεργειών και εκδηλώσεων που δικαιολογημένα προκάλεσαν της αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης, της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ και βέβαια της ελληνικής κυβέρνησης.Μάλιστα, η κυβέρνηση σας και η πολιτική σας τάξη γενικότερα, καθώς και τα ΜΜΕ- με ορισμένες εξαιρέσεις δημοσιογράφων για τις οποίες πλήρωσαν βαρύ τίμημα αργότερα- προτίμησαν να κλείσουν τα αυτιά και τα μάτια στην θαρραλέα κίνηση του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να αλλάξει την θέση της Ελλάδος τον Σεπτέμβριο του 2007. Τότε, για πρώτη φορά δημόσια, ενώπιον της Βουλής η Κυβέρνηση Καραμανλή τοποθετήθηκε επίσημα στην θέση «Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που να ισχύει έναντι όλων». Τη θέση αυτή στήριξε και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης σας; Μεγαλέξανδρος, αλυτρωτισμός, φανατισμός της κοινής γνώμης. Όσοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές είχαν άλλη άποψη τα τελευταία χρόνια εξοστρακίσθηκαν ως «πράκτορες» της Ελλάδος κ.λπ.Είναι δυνατόν να βάζουν δημοσιογράφους σε «μαύρη λίστα» επειδή διοργάνωσαν συνάντηση στην Αχρίδα για τις σχέσεις με την Ελλάδα;Καμία προσπάθεια ειλικρινούς αλλαγής πολιτικής. Όταν τα σχολικά σας βιβλία ,τα επιστημονικά σας εγχειρίδια, οι εκδόσεις της Ακαδημίας σας, διδάσκετε τον κόσμο σας ότι ένα κομμάτι -το μεγαλύτερο σημειωτέον-της Μακεδονίας της Ελληνικής Μακεδονίας τέλει υπό ελληνική κατοχή, πως αναμένετε από την Ελλάδα να μην θέσει πλέον θέμα ταυτότητας;Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Για το λόγο αυτό πιστεύω πως δεν μπορεί να υπάρξει λύση που να αφήνει σε εκκρεμότητα τα θέματα αυτά. Γιατί μια τέτοια λύση σήμερα θα δημιουργήσει το πρόβλημα αύριο. Την συζήτηση την ανοίξατε σεις, δηλαδή η κυβέρνηση του κ. Γκρουέφσκι. Ανησυχώ πράγματι γιατί η νέα σας γενιά έχει διαπαιδαγωγηθεί με αυτό το τρόπο. Αύριο αυτοί θα είναι πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Πως θέλετε να αλλάξουν γνώμη και να συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο έναντι της Ελλάδος; Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ δεν είναι το «καθαρτήριο πυρ» της μετάβασης από την κόλαση στον παράδεισο.Δεν είμαι αισιόδοξος ότι υπό τις παρούσες περιστάσεις είναι δυνατή η εξεύρεση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας. Μια λύση πράγματι θα ήταν θετική εξέλιξη για τις δυο χώρες για την περιοχή, για το ΝΑΤΟ και για την Ευρωπαϊκοί Ένωση.Αμφισβητώ σοβαρά όσους διατείνονται στην Ελλάδα ότι ο χρόνος τρέχει σε βάρος μας. Η πραγματική ανάλυση δείχνει τα ακόλουθα:Ποτέ στο παρελθόν το ζήτημα δεν είχε λάβει τον διεθνή χαρακτήρα που έχει λάβει από το 2007 και μετά. Με συγκεκριμένες αποφάσεις-θέσεις του ΝΑΤΟ της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει γίνει διεθνές. Δηλαδή έχει λάβει την διάσταση και υπόσταση που είχε εξ αρχής με τις Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφάλειας. Κυρίως όμως με την συνειδητοποίηση ότι είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα .Θυμάμαι ότι επί μια δωδεκαετία μετά την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας όλες οι κυβερνήσεις της χώρας σας, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί κ.λπ., έλεγαν ότι αυτό είναι θέμα καθαρά διμερές μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων το οποίο ουδέν τρίτο πρέπει να απασχολεί. Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έτσι έχουν σήμερα τα πράγματα;
   
Είναι γεγονός ότι αρκετές χώρες χρησιμοποιούν με τον άλφα ή βήτα τρόπο στις διμερείς σας σχέσεις την συνταγματική ονομασία Δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι ο αριθμός που προβάλλουν οι αρχές σας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εάν η κυβέρνηση σας αποφασίσει να διαπράξει το ιστορικό λάθος και να προσφύγει στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τότε θα αντιληφθεί τον βαθμό ρευστότητας που χαρακτηρίζει η λεγόμενη χρήση της συνταγματικής ονομασίας στις διμερείς σχέσεις.Όταν η Ελλάδα αποφασίζει να κινηθεί με σύστημα, ομαδικότητα και πίστη, τότε σπάνια χάνει το στόχο της. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις σχετικές εμπειρίες από την προσπάθεια ένταξης στον ΟΗΕ στα τέλη 1992 και το 1993. Ο τρόπος που λειτουργήσαμε στην Χάγη αποτελεί για την Ελλάδα την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.Για να φθάσουμε σε μια λύση, θα πρέπει προηγουμένως η κυβέρνηση σας να δείξει ότι λειτουργεί υπεύθυνα και ότι είναι έτοιμη να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει . Τα μηνύματα που έλαβε η Ελλάδα από τις συνομιλίες του Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στην Αχρίδα ,δείχνουν ότι η κυβέρνηση σας δεν είναι έτοιμη για σοβαρές συνομιλίες. Αντίθετα, φαίνεται αποφασισμένη να ανοίξει «τους ασκούς του Αίολου» και το «κουτί της Πανδώρας» στις διμερείς μας σχέσεις.Λησμονεί νομίζω ότι παρά τα σοβαρά προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα και η δημόσια εικόνα της, δεν είναι η δική μου χώρα που επείγεται. Μπορούμε, αν αυτή είναι η δική σας επιθυμία, να παραμείνουμε στη σημερινή κατάσταση με τις παράπλευρες συνέπειες της στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Τα πάντα είναι θέμα συμφέροντος και προτεραιοτήτων.Εσείς θα σταθμίσετε αν το συμφέρον σας είναι να συνεχισθεί το σημερινό πολιτικό τέλμα και αδιέξοδο με την Ελλάδα η αντίθετα να προχωρήσετε σε δύσκολο συμβιβασμό-δυσκολότερη αλήθεια έννοια στα Βαλκάνια – ακολουθώντας την γραμμή που πρώτος άνοιξε ο Κώστας Καραμανλής.Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη. Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι δεν μπορούμε σήμερα να πάμε σε λύση αν πριν δεν ξεκαθαρίσετε τι είδους σχέσεις θέλετε με την Ελλάδα. Είναι, όπως λέτε, η χώρα που κατέχει το ένα τρίτο της Μακεδονίας, της Ελληνικής Μακεδονίας όπως διδάσκετε σε όλα τα σχολεία τα πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές σας σχολές; Για μην αναφερθώ και πάλι σε δηλώσεις αξιωματούχων σας; Δεν μπορεί να βρεθεί λύση στο όνομα όσο ορισμένοι καλλιεργούν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες στο ζήτημα της ταυτότητας.Επίσης η διδασκαλία σε όλα επίπεδα περί «Αιγαιατικής Μακεδονίας» κ.λπ. δεν υποκρύπτει έστω για προπαγανδιστικούς λόγους και εδαφικό ζήτημα; Αυτά είναι αναχρονιστικά, επικίνδυνα και πρέπει να σταματήσουν. Ενοχλούν την Ελλάδα, υποθηκεύουν όμως στην πραγματικότητα και το μέλλον της χώρας σας. Πρέπει να σταματήσουν.Με ρωτάτε γιατί εγκαταλείφθηκε η ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως μια λύση για την ένταξη σας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπεύθυνη για αυτή την εξέλιξη δεν είναι η Ελλάδα. Είναι αποκλειστικά η χώρα σας. Εσείς πριονίσατε το κλαδί πάνω στο οποίο είχατε καθίσει. Στην πράξη ουδέποτε η χώρα σας δέχθηκε την ονομασία αυτή. Την υπονομεύσατε βάσει συνεχών γραπτών οδηγιών του Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας σας από την επόμενη μέρα της λήψης της Απόφασης 817.Τούτο συνεχίσθηκε συνεχώς. Έχω υπόψη μου την ακριβή διατύπωση βάσει της οποίας ήσαν υποχρεωμένοι να ενεργούν οι εκπρόσωποι σας. Πέταγαν τις πινακίδες που έγραφαν «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ειδικότερα όμως για την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ το πάθημα έγινε μάθημα.Τον Απρίλιο του 2001, επί Σουηδικής Προεδρίας στην Ε.Ε., με την στήριξη της Ελλάδος η χώρα σας υπέγραψε την Συμφωνία Σύνδεσης και Σταθεροποίησης. Ήταν η πρώτη χώρα των Δυτικών Βαλκανίων που υπέγραφε τέτοια Συμφωνία. Το κείμενο όπως ήταν φυσικό έγραφε την ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση σας στο ανώτερο επίπεδο έστειλε επιστολή σημειώνοντας ότι «…δεν αποδέχεται την ονομασία αυτή για τη χώρα σας». Ίσως τώρα αντιληφθείτε γιατί η Ελλάδα, μετά από αυτή την εξέλιξη, υποχρεώθηκε σταδιακά να προσαρμόσει τη πολιτική της. Η ονομασία που περιείχετο στην Απόφαση 817 των Ηνωμένων Εθνών έχει καταρριφθεί στη πράξη από την χώρα σας. Να γιατί λοιπόν αποκλείεται να προχωρήσει η διαδικασία ένταξης χωρίς πριν να βρεθεί αμοιβαίως αποδεκτή λύση στο ζήτημα του ονόματος. Ειλικρινά πιστεύω ότι οι εξελίξεις θα ήσαν διαφορετικές εάν οι διαδοχικές σας κυβερνήσεις από το 1995 και μετά είχαν στηρίξει την ονομασία αυτή. Μια παροιμία λέγει ότι «όποιος σπέρνει άνεμους θερίζει θύελλες».Υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα και περισσότεροι στην ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία που πιστεύουν ότι λόγω της έλλειψης διάθεσης συνεννόησης από την χώρα σας, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τη θέση «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που να ισχύει έναντι όλων» που είναι και η θέση που έχει υιοθετήσει η τρικομματική κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.Επίσης, πρέπει να γνωρίζετε ότι με βάση το σημερινό πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, η διεξαγωγή δημοψηφίσματος και στην Ελλάδα θα γίνει αναπόφευκτη στη περίπτωση που στη υποθετική περίπτωση που φθάσουμε σε λύση, η κυβέρνηση σας θέσει το περιεχόμενο της λύσης σε δημοψήφισμα.Μια λέξη τώρα για το Σύνταγμα σας. Αναφέρετε ότι έχει υποστεί ορισμένες τροπολογίες κατ’ απαίτηση της Ελλάδος. Λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής. Από το 1991 που υιοθετήθηκε το Σύνταγμα σας έχει καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ τροπολογιών. Τριάντα τροπολογίες μέσα σε δέκα χρόνια (συμπεριλαμβανόμενων των τροπολογιών που επέβαλε η Συμφωνία της Αχρίδας). Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι με τις τροπολογίες αλλά με το Σύνταγμα.Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω τα ακόλουθα: Το περιοδικό σας μου ζήτησε συνέντευξη τον Ιούλιο. Πράγματι καθυστέρησα να απαντήσω. Απεφάσισα εν τέλει να στείλω τις απαντήσεις μου σε ένα ενιαίο κείμενο. Το οποίο παρά ταύτα έχει ελλείψεις. Προτίμησα και πάλι να χρησιμοποιήσω την γλώσσα της αλήθειας. Της ωμής αλήθειας. Μπορεί να ενοχλεί είναι όμως χρήσιμη.Λυπάμαι που η φωνή της Ελλάδας με ελάχιστες εξαιρέσεις τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια απουσιάζει από τα ΜΜΕ. Θα ήταν χρήσιμο η κοινή σας γνώμη να γνωρίζει -έστω και αν δεν συμφωνεί- πως σκέπτεται η άλλη πλευρά. Έχω πολλούς φίλους στα Σκόπια, στο Μοναστήρι και στο Τέτοβο. Περιέργως όταν καθόμαστε και συζητάμε φιλικά, η συζήτηση έχει διαφορετικό τόνο από αυτό που εκπέμπει η πολιτική σας καθημερινότητα. Εύχομαι ειλικρινά αυτός ο τόνος να κυριαρχήσει και πάλι και στην επίσημη πολιτική της χώρας σας.

***

Το κείμενο του κ. Μαλλιά δημοσιεύθηκε στο περιοδικό των Σκοπίων ΓΚΡΑΤΖΙΑΝΣΚΙ (Πολίτης). Αναδημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Ινφογνώμων.
Ο πρόλογος από το maccunion.wordpress.com αναδιατυπωμένος, μαζί με τις επισημάνσεις/υπογραμμίσεις από το macedoniahellenicland.eu Ο κ. Μαλλιάς είναι ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και διετέλεσε πρώτος επικεφαλής του Γραφείου Συνδέσμου της Ελλάδος στα Σκόπια (1995-1999) και Πρέσβης της Ελλάδος στα Τίρανα και την Ουάσιγκτον

28.11.12 Read more at: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/3672/1/lang,el/

Γιατί δεν παρεμβαίνει ο εισαγγελέας τώρα; Γιατί δεν συλλαμβάνεται ο ψευδομουφτής για τρομοκρατία; Γιατί δεν απελαύνεται ο τουρκοπρόξενος;

Πάρτε μέτρα τώρα για τη Θράκη. Απελάστε τον Πρόξενο και συλλάβετε τους τρομοκράτες συνεργούς του!
Ένα ιστορικό έγγραφο-ντοκουμέντο της τρομοκρατικής και παρακρατικής δράσης του τουρκικού προξενείου και των εγκαθέτων του, που ετοιμάζονται και για ...άλλα πράγματα στη Θράκη, αν προλάβουν!!!

Το έγγραφο, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Τουρκικά Νέα, αποτελεί και κατηγορητήριο εναντίον του εγκαθέτου του προξενείου, Μπαϊράμ Χαμπήλ του Χαλήλ, ο οποίος δρα ως το μακρύ χέρι της Άγκυρας μέσα στην ελληνική επικράτεια.
Αν ζητήσει ο εισαγγελέας την άρση του τηλεφωνικού του απορρήτου, θα διαπιστώσει τις επαφές του με τον ψευδομουφτή και τον τουρκοπρόξενο και έτσι θα ανοίξει η πόρτα της φυλακής για τον ίδιο και για τον ψευδομουφτή Ιμπραήμ Σερήφ και η πόρτα της απέλασης για τον τουρκοπρόξενο.
Κάντε το τώρα, πριν είναι πολύ αργά.
Τώρα, κύριοι της Εισαγγελίας και του ΥΠΕΞ.

Προς τον Σοφολογιώτατο Μουφτή Κομοτηνής
Κο Μέτσο Τζεμαλή
Αίτηση - Αναφορά
Καρά Χαλήλ Μπιλάλ του Μπεχρή και της Χαϊριέ, γεννηθέντος το έτος 1980 στην Πάχνη Νομού Ξάνθης, κατοίκου κοινότητας Σώστη Νομού Ροδόπης.
........//........
Σοφολογιώτατε,
Με δική σας απόφαση ορίσθηκα ιμάμης στο ιερό τέμενος της κοινότητας Σώστη Νομού Ροδόπης σε χηρεύουσα κενή θέση. Ο ορισμός μου επιβεβαιώθηκε με απόφαση των κατοίκων του χωριού, η οποία επανεπικυρώθηκε στις 27-11-2011 επίσης ομόφωνα, γεγονός που επανεπιβεβαίωσε την αποδοχή και την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου.
Τον τελευταίο χρόνο η άσκηση των καθηκόντων μου έγινε προβληματική και δύσκολη από την συμπεριφορά κυρίως ενός συγχωριανού του Μπαϊράμ Χαμπήλ του Χαλήλ, ο οποίος ξεκίνησε μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης και διαπόμπευσης μου στο χωριό, επιθυμώντας ευθέως να με αναγκάσει να εγκαταλείψω την θέση μου ή να απαρνηθώ την πίστη μου στο πρόσωπο σας και να ενταχθώ στο προσωπικό του Ιμπραήμ Σερήφ.
Την 4η Μαΐου 2012, ημέρα Παρασκευή και περί ώρα 14.00 μ.μ., ενώ αποχωρούσα από το τζαμί, όπου, ως ιμάμης, τέλεσα την καθιερωμένη βάσει της θρησκείας μας προσευχή, άκουσα τον συγκεκριμένο συγχωριανό μου που βρισκόταν στον προαύλιο χώρο, να απευθύνεται προς τους περίπου είκοσι πέντε (25) συμπροσευχηθέντες συγχωριανούς μου, ζητώντας την προσοχή τους και απευθυνόμενος προς αυτούς και ταυτόχρονα δείχνοντας προς το μέρος μου, είπε μεγαλόφωνα τα εξής: «Ποιος είναι αυτός; Ποιος είναι ο Μπιλάλ; Δεν αναγνωρίζει την Τουρκία. Δεν αναγνωρίζει τον Τούρκο Πρόξενο. Δεν αναγνωρίζει τον Ιμπραήμ Σερήφ. Γιατί δεν τους αναγνωρίζει; Τι είναι αυτός, ποιος νομίζει ότι είναι;».
Ακούγοντας τον να λέει αυτά τα λόγια για μένα, επέστρεψα στον προαύλιο χώρο και του απάντησα: «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να λες αυτά τα ψεύδη για εμένα; Χωρίς την παρουσία του Μουτεβελή (του προέδρου της βακουφικής επιτροπής), δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Εμένα με όρισε ιμάμη, το χωριό. Δεν σου έχω αναφέρει τίποτε άλλο, ούτε για Τούρκο Πρόξενο, ούτε για Τουρκία, ούτε για Ιμπραήμ Σερήφ.».
Τότε συνέχισε να λέει: «Όλοι οι άλλοι ιμάμηδες είναι εγγεγραμμένοι στον Ιμπραήμ Σερήφ, εσύ γιατί δεν είσαι; Γιατί έχεις σηκωμένο το κεφάλι; Ποιος είσαι εσύ που τολμάς να μη δίνεις αναφορά στον Ιμπραήμ Σερήφ; Γιατί είσαι ακόμα ''γραμμένος'' στην Ελλάδα και δεν πας να ''γραφτείς'' στον Ιμπραήμ Σερήφ; Καταλαβαίνεις τώρα ότι είσαι πουλημένος; Από τη στιγμή που είσαι ''γραμμένος'' στην Ελλάδα, δεν κάνεις για μας. Θα δεις, εμείς θα σε διώξουμε από εδώ. Θα φέρουμε νέο ιμάμη. Και τότε θα δούμε ποιος θα σε πληρώνει. Να δούμε τότε πού θα βρεις να πας. Να ξέρεις ότι με τη στάση σου διχάζεις όλο το χωριό, είσαι ανεπιθύμητος εδώ. Είσαι ''πράκτορας'' της Ελληνικής πλευράς, κόντρα στα συμφέροντα του χωριού μας. Μην ανησυχείς όμως, εγώ θα σε κανονίσω. Θα δεις, ποιος είναι ο Μπαϊράμ.».
Με την συμπεριφορά του αυτή ήθελε να με εκθέσει έναντι των πιστών, ισχυριζόμενος ότι ενεργώ ως ''πράκτορας'' της Ελλάδας, ότι ενεργώ κόντρα στον Ιμπραήμ Σερήφ και κατ' επέκταση κόντρα στο Τουρκικό Προξενείο και ό,τι αυτό υπηρετεί, ότι διχάζω το λαό, ότι δημιουργώ προβλήματα και γι' αυτό πρέπει να φύγω, και όλα αυτά, επειδή εξακολουθώ να υπηρετώ τη βούληση των κατοίκων της κοινότητας που με όρισαν ιμάμη και όχι στη δική του.
Και πιο πριν, την 11η Απριλίου 2012, ημέρα Τετάρτη και περί ώρα 09.00 π.μ., ήρθε στην οικία μου και μου ζήτησε, (ως ιμάμη - θρησκευτικό λειτουργό), να διαβάσω την προσευχή για τον αποβιώσαντα πεθερό του. Μετά το πέρας της εν λόγω τελετουργίας, μου απεύθυνε το λόγο λέγοντας μου: «Άκουσα, ότι έχεις υποβάλει την παραίτησή σου, αληθεύει;». Του απάντησα ότι, ούτε υπέβαλα την παραίτησή μου και ούτε είχα πει κάτι τέτοιο σε κάποιον. Συνέχισε λέγοντας μου: «Γιατί είσαι τόσο ανάποδος ιμάμης; Γιατί έχεις πάρει τόσο ψηλά τον αμανέ; Όλοι οι υπόλοιποι ιμάμηδες στην Κομοτηνή, είναι εγγεγραμμένοι στον Ιμπραήμ Σερήφ, ενώ εσύ έχεις ''γραφτεί'' στην Ελλάδα. Δεν ντρέπεσαι;». Αφού του απάντησα ότι είμαι εγγεγραμμένος στο Δήμο Μύκης Ν. Ξάνθης και ότι διαμένω μαζί με την οικογένειά μου στην κοινότητα Σώστη, τον ρώτησα γιατί του φαίνεται τόσο κακό το να θέλω να εργάζομαι και να είμαι ασφαλισμένος στη χώρα που γεννήθηκα και που κατοικώ. Του υπενθύμισα άλλωστε, ότι από το Ελληνικό Δημόσιο ο ίδιος λαμβάνει την επιδότησή του για τα ζώα που εκτρέφει, από το Ελληνικό Δημόσιο παίρνει τη σύνταξή του ο πατέρας του και από εκεί αμείβεται ο υιός του για την εργασία του ως δάσκαλος.
Εκείνος σιώπησε και δεν απάντησε στα ερωτήματα που του έθεσα. Αντ' αυτού απομακρύνθηκε από την οικία μου και στεκόμενος σε σημείο ανοιχτό και διάπλατο, έξωθεν της αυλής του σπιτιού μου, ώστε να μπορεί να ακουστεί σε όλη τη γειτονιά μου (μαχαλά), φώναξε δυνατά τα εξής: «Καλά εσύ δεν ντρέπεσαι να μην αναγνωρίζεις τον Ιμπραήμ Σερήφ;». Του απάντησα ότι είμαι ορισμένος από τους κατοίκους του χωριού, στους οποίους και μόνο λογοδοτώ. Εκείνος τότε μου δήλωσε οργισμένος: «Τότε και εγώ δεν σε αναγνωρίζω ως ιμάμη του χωριού μου και ούτε θέλω να σε ξέρω πια. Και να θυμάσαι πως αυτό θα μου το πληρώσεις, θα σε κανονίσω εγώ κάποια στιγμή.».
Για ακόμη μία φορά θέλησα να δώσω τόπο στην οργή και του απάντησα ψύχραιμα και πολιτισμένα ότι στη θρησκεία δε χωράει πολιτική και ότι άλλες είναι οι αρμοδιότητες του Προξενείου και άλλες εκείνες του ιμάμη ενός χωριού. Του ανέφερα ότι η δουλειά μου είναι να ασκώ με ευλάβεια τα καθήκοντά μου, ως ιμάμης, χωρίς καμία πολιτική παρέμβαση από οποιονδήποτε. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να με μπλέκει ούτε με το Τουρκικό Προξενείο, ούτε με άλλους κρατικούς φορείς, διότι είμαι θρησκευτικός λειτουργός και εργάζομαι - ενεργώ ως θρησκευτικός λειτουργός και όχι ως πολιτικός. Επιπλέον, του δήλωσα ότι το χωριό με όρισε ως ιμάμη του ιερού τεμένους του και ότι εκείνος επειδή δε με θέλει, πάει τώρα να με διώξει και ότι το γνωρίζω πολύ καλά ότι θέλει να με διώξει, διότι αναγνωρίζω ως Μουφτή τον Μέτσο Τζεμαλή. Τέλος, του δήλωσα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να το κάνει αυτό και ότι θα φύγω, μόνο άμα σιγουρευτώ ότι δε με θέλει το χωριό. Μόνο οι ομόθρησκοι συγχωριανοί μου μπορούν να με διώξουν, όχι εκείνος.
Μετά από όλα αυτά, κατέθεσα μήνυση εναντίον του ζητώντας την ποινική του δίωξη, αλλά και αγωγή για αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης .
Μόλις έλαβε γνώση των δικαστικών ενεργειών μου, προφανώς απευθύνθηκε στο Τουρκικό Προξενείο, διότιαμέσως δέχτηκα πρόσκληση να επισκεφτώ τον Τούρκο Πρόξενο, τον οποίο και συνάντησα παρουσία των Μουτεβελήδων της Βακουφικής Επιτροπής.
Εκείνος

• μου ζήτησε να ανακαλέσω όλες τις ενέργειες μου στα δικαστήρια, 
• μου πρότεινε ανταλλάγματα για εμένα και τα παιδιά μου, ενώ 
• μου έθεσε έμμεσες απειλές και ψυχολογικά διλήμματα, προκαλώντας μου φόβο και ανησυχία για εμένα και την οικογένεια μου.

Την τελευταία εβδομάδα οι πιέσεις εντάθηκαν, καθώς δικηγόροι, δημοσιογράφοι και οι Μουτεβελήδες του χωριού μου, μαζί με τον Τούρκο Πρόξενο με πίεσαν φορτικά και με πειθώ να ανακαλέσω την μήνυση και την αγωγή μου κατά του Μπαϊράμ Χαμπίλ και να ενταχθώ στο προσωπικό του Ιμπραήμ Σερήφ.
Μάλιστα το βράδυ της 8-10-2012, δέχθηκα μετά την απογευματινή προσευχή, την επίσκεψη του Τούρκου Προξένου, ενός δικηγόρου και των Μουτεβελήδων της Βακουφικής Επιτροπής, οι οποίοι με πίεσαν και πάλι να ανακαλέσω τις ενέργειες μου κατά Μπαϊραμ Χαμπίλ (ο οποίος ήταν επίσης παρών) και να απαρνηθώ την πίστη μου στο πρόσωπο σας.
Μάλιστα ο Τούρκος Πρόξενος μου έταξε προθεσμία έως την επομένη το μεσημέρι (9-10-2012), να του δηλώσω ότι δέχομαι να ανακαλέσω την μήνυση και αγωγή κατά του Μπαϊράμ Χαμπίλ και να δηλώσω υποταγή στον Ιμπραήμ Σερήφ, διαφορετικά θα είμαι υπόλογος έναντι της Τουρκίας, και όλων των κατοίκων της μειονότητας που δηλώνουν πίστη στην μητέρα Πατρίδα Τουρκία.
Επειδή:
. Η κατάσταση πλέον είναι αφόρητη για εμένα και την οικογένεια μου.
. ο Μπαιράμ Χαμπίλ προέβη στις ανωτέρω άδικες και παράνομες σε βάρος μου πράξεις, με μοναδικό σκοπό να με εξευτελίσει, να με προσβάλει, να με μειώσει, να με υποβαθμίσει ως προσωπικότητα ενώπιον των συγχωριανών μου και να προκαλέσει δυσφορία στους ομόθρησκους μου για το πρόσωπο μου, εμφανίζοντας με ως πρόσωπο που διχάζει τους πιστούς, ενώ με την κάλυψη του Τουρκικού Προξενείου και του Ιμπραήμ Σερήφ εμφανίζεται να ενεργεί εντολοδόχος τους που απολαμβάνει την στήριξη και την κάλυψη τους για όποιες παράνομες ενέργειες κάνει.
. ουδεμία αναφορά έχω κάνει ποτέ για την Τουρκία ή το Τουρκικό Προξενείο. Ουδεμία αναφορά έκανα ποτέ για τον Ιμπραήμ Σερήφ, ή για άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό πρόσωπο ή αρχή, ουδέποτε αναφέρθηκα σε αυτά ή άλλα παρόμοια ζητήματα που αφορούν πολιτικούς φορείς, χώρες, ή κρατικούς φορείς, ή δημόσια πρόσωπα, με οποιαδήποτε ιδιότητα. Πρόκειται, λοιπόν, για ισχυρισμούς απόλυτα ψευδείς και συκοφαντικούς .
. ο Μπαιράμ Χαμπίλ με τις προκλητικές ως και προσβλητικές του δηλώσεις και με τις δυσφημιστικές διαδόσεις σε βάρος μου, επιχείρησε να στρέψει την κοινότητα Σώστη και όλους τους πιστούς συγχωριανούς μου εναντίον μου, να με απομονώσει από αυτούς και να με αποκλείσει γενικότερα από τον κοινωνικό περίγυρο, ενώ με έθεσε αντιμέτωπο με το Τουρκικό προξενείο.
. από το κλίμα φόβου και απειλών που έχει καλλιεργηθεί εναντίον μου έχω καταρρακωθεί συναισθηματικά και ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι, εδώ και μισό περίπου χρόνο, να καταφεύγω στη λήψη ψυχοφαρμάκων και ηρεμιστικών, κατόπιν της ιατροφαρμακευτικής αγωγής που μου συνεστήθη, για να αντέχω στην κοινωνική πίεση και ψυχολογική φόρτιση που μου ασκείται και για να υπερνικώ τους φόβους μου.
. τα ανωτέρω αναφερόμενα περιστατικά και το όλο αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί σε βάρος μου, έχουν αναστατώσει την οικογενειακή μου γαλήνη και ηρεμία. Ο δε κοινωνικός και ψυχολογικός αντίκτυπος στα μέλη της οικογένειάς μου είναι τεράστιος. Φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας και φοβόμαστε μην πάθουμε κακό.
. φοβάμαι πλέον να κυκλοφορήσω εντός της κοινότητας όπου διαμένω και εργάζομαι, η δε παρουσία μου στις κοινωνικές συναθροίσεις των συγχωριανών μου, περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην τέλεση της προσευχής και των λοιπών καθιερωμένων θρησκευτικών μας τελετουργιών, καθόσον διατελώ διορισμένος ιμάμης του ιερού τεμένους της κοινότητάς μας.
. υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι μέχρι και για την ζωή μου.
. ο Μπαιράμ Χαμπίλ με τις ενέργειες του προκαλεί και διεγείρει τους ομόθρησκούς μου σε απείθεια έναντι του Μουφτή Κομοτηνής, Μέτσο Τζεμαλή, και προτρέπει τον κόσμο να μην σέβεται τις αποφάσεις του αφενός, και αφετέρου να αναγνωρίζει μόνο τον αντιποιούμενο την ιδιότητα του Μουφτή, Ιμπραήμ Σερήφ.
. ο ίδιος προκαλεί δημόσια, εν γνώσει του και συνειδητά, τους ομόθρησκούς μου, κατοίκους της κοινότητας Σώστη, σε αμοιβαία διχόνοια, διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη του χωριού μας, προτρέπει τον κόσμο να με διώξει και να με αγνοεί, ενώ παράλληλα επιχειρεί να με εκβιάσει με βία και απειλές έτσι ώστε να υποχρεωθώ να φύγω από το χωριό ή να παραιτηθώ της θέσεώς μου.
. έχει δημιουργήσει έριδες και κλίμα διχόνοιας μεταξύ των ομοθρήσκων του χωριού μας, καθόσον σε κάθε τοποθέτηση του την οποία επιδιώκει επί σκοπώ, να κάνει δημόσια, εγείρει ζητήματα ''ευαίσθητων'' θρησκευτικών και πολιτικών πτυχών.
. Υπηρέτησα τους ομοθρήσκους μου πάντα με πίστη και αφοσίωση με απόλυτη ευλάβεια και με αίσθημα ευθύνης για την τιμή που μου έκαναν να τους βοηθώ να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
. Δεν αισθάνομαι ελεύθερος στην ίδια μου την χώρα και φοβάμαι για εμένα και την οικογένεια μου

Για τους λόγους αυτούς
Θέτω στην διάθεση σας την παραίτηση μου η οποία γίνεται για λόγους αυτοπροστασίας, ανώτερους και ανεξάρτητους της θελήσεως μου και σας ζητώ να με τοποθετήσετε σε άλλη θέση ιμάμη της προτίμησης σας στο Ν. Ροδόπης ή στο Ν. Ξάνθης.
Μάρτυρες για όλα αυτά είναι οι Ιμπραήμ Οσκάν, Πρόεδρος της Βακουφικής Επιτροπής του ιερού τεμένους της κοινότητάς μας, και Αρήφ Μουμίν, Μουτεβελής του χωριού Σώστης, αμφότεροι κάτοικοι Σώστη Ν.Ροδόπης, οι οποίοι μου δήλωσαν ότι «Εδώ στην Θράκη κουμάντο κάνει μόνο ο Τούρκος Πρόξενος» και μου ζήτησαν και αυτοί εμμέσως, πλην σαφώς, να πάω στον Ιμπραήμ Σερήφ και να αναγνωρίσω την δικαιοδοσία του ως Μουφτή Κομοτηνής, και οι οποίοι ήταν παρόντες στις συναντήσεις μου με τον Τούρκο Πρόξενο.

Κομοτηνή, 11 Οκτωβρίου 2012

Μετά τιμής,
Καρά Χαλήλ Μπιλάλ

Πηγή: http://tourkikanea.gr,  http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2501.html#.ULMcGeTZZz8

 Η αγάπη νικά τις φυσικές ατέλειες

Προκαλεί πραγματική εντύπωση η είδηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, σχετικά με ένα εικοσάχρονο κορίτσι από την Κίνα, το οποίο παίζει μοναδικά πιάνο – παρόλο που στο αριστερό της χέρι δεν έχει δάκτυλα.

 Το έργο που εκτελεί, μάλιστα, είναι τόσο απαιτητικό (το “Souvenirs d’Enfance”, δηλ. «Αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας», του Richard Clayderman), που θα δυσκόλευε ακόμη και αρτιμελείς πιανίστες. Η ίδια δηλώνει ότι αυτό που την ώθησε να ασχοληθεί με τη μουσική ήταν η ίδια η μουσική.

Εκτός από τη δύναμη της τέχνης, αυτό που μας διδάσκει η νεαρή κοπέλα είναι οπωσδήποτε η ισχύς της θελήσεως. Δείχνει πραγματικά πόσα πολλά εμπόδια μπορεί να ξεπεράσει κανείς, όταν έχει μέσα του τη φλόγα της θέλησης, ένα όραμα που θέλει να πραγματοποιήσει.

Το σπουδαιότερο όμως, κατά τη γνώμη μας, είναι κάτι άλλο. Η κοπέλα έζησε και μεγάλωσε σε μια χώρα στην οποία ο νόμος απαγορεύει στις οικογένειες να έχουν περισσότερα παιδιά από ένα. Επιπλέον, οι παραδοσιακές δομές που υφίστανται ακόμη στην κινέζικη κοινωνία, ωθούν τους γονείς να προτιμούν να έχουν αγόρια. Μπορεί, λοιπόν, να φανταστεί κανείς πόσο σθένος διέθεταν από την πλευρά τους και οι γονείς της κοπέλας: έφεραν στον κόσμο ένα κορίτσι, κι αυτό ανάπηρο… Δεν υπολόγισαν τις κοινωνικές προτιμήσεις, τα δικά τους όνειρα ενδεχομένως – πίστεψαν στο παιδί τους, το στήριξαν και του αναγνώρισαν τόσο τη δική του αξία όσο και το δικαίωμά του στη ζωή.

Και αυτό είναι μάλλον κάτι που αξίζει να προσεχθεί περισσότερο: τα μεγάλα επιτεύγματα μπορεί να κατορθώνονται από κάποιον πρωταγωνιστή – αυτός όμως πλαισιώνεται από κάποιους άλλους αφανείς συνεργάτες, που συντέλεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο εμφανώς στην πορεία του προς την επιτυχία.

Με άλλα λόγια, η επιτυχία είναι κατά βάση ένα συλλογικό κατόρθωμα. Αν σταθεί κανείς μόνο στον πρωταγωνιστή ή στα χειροκροτήματα της επικαιρότητας, λίγο μέρος από αυτήν την αλήθεια θα καταλάβει. “Eίναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”, έλεγε ο Γ. Σεφέρης. Και ο μεγάλος Νεύτωνας αναγνώριζε ότι “στηρίχτηκε σε ώμους γιγάντων” για να κοιτάξει μακρύτερα… Η ουσία των πραγμάτων είναι πέρα από την επιφάνειά τους. Και αυτή η ουσία εκφράζεται άριστα από την εκκλησιαστική μας παράδοση: η υπέρβαση των ορίων του χρόνου είναι προϊόν μιας κοινότητας, ενός «εμείς», που μαθαίνει να αγαπά και να διακονεί.

Η μεθοδική δράση της ολιγομελούς ομάδας πανεπιστημιακών του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ για την υλοποίηση του έργου της εισαγωγής της θρησκειολογίας στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση μέσα από το προτεινόμενο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) για το Μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ), το οποίο εντάχτηκε στο Πρόγραμμα ΕΣΠΑ «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σχολείο 21ου αιώνα) – Πιλοτική Εφαρμογή, Οριζόντια Πράξη» (MIS: 295379) φαίνεται να μην αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. H συστηματική, εξάλλου, καθοδήγηση των μελών της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων (ΕΕ) του ΠΣ από τον υπάλληλο του ΥΠΑΙΘΠΑ και Συντονιστή του ΠΣ κ. Γιαγκάζογλου -ο οποίος, σημειωτέον, (ετερο)προσδιορίζεται ακόμα (στην παρακάτω αναφερόμενη επιστολή) ως Σύμβουλος Θεολόγων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (ΠΙ) παρότι το ΠΙ έχει προ πολλού καταργηθεί- φαίνεται να μην οδηγεί στον επιθυμητό στόχο. Από την άλλη πλευρά, η δήθεν “συναίνεση” των εκπαιδευτικών θεολόγων προκύπτει σταδιακά ότι είναι εικονική και ότι προέρχεται από λίγους και συγκεκριμένους προνομιούχους θεολόγους του δημοσίου, που μετέχουν ή ωφελούνται άμεσα ή έμμεσα από την εφαρμογή του ΠΣ, οπότε και δεν λαμβάνεται πια υπόψη από κανέναν. Αντίθετα δε, η πλειοψηφία των θεολόγων της χώρας έχει εκφράσει πλέον κάθετα την αντίθεσή της με το ΠΣ, όπως προκύπτει και από το με ημερομηνία 02.11.2012 Ψήφισμα της Ολομέλειας των Συλλόγων Θεολόγων Ελλάδος, το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα την 05.11.2012 και υπογράφεται α) από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, καθώς και από β) το ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ, γ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ, δ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΆΡΓΟΥΣ, ε) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΒΟΛΟΥ, στ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ, ζ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, η) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, θ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ι) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ, ια) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΑΜΙΑΣ, ιβ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ, ιγ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΕΥΚΑΔΑΣ, ιδ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ, ιε) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΑΤΡΑΣ, ιστ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΥΡΓΟΥ και ιζ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ.

 Επισημαίνεται ότι όλοι οι προαναφερόμενοι -τόσο δηλαδή η ολιγομελής ομάδα πανεπιστημιακών, όσο και ο κ. Γιαγκάζογλου, όσο επίσης και οι “συναινούντες” εκπαιδευτικοί θεολόγοι, αλλά και όλα σχεδόν τα μέλη της ΕΕ του ΠΣ- είναι παράλληλα και μέλη του νεοσύστατου σωματείου με την επωνυμία “ΚΑΙΡΟΣ”, που οι ίδιοι συνέστησαν προκειμένου ακριβώς να προσδώσουν φαινομενική συλλογικότητα στις ενέργειές τους. Δηλαδή, υποστηρικτές και υποστηριζόμενοι, κριτές και κρινόμενοι, καθώς και “αυθόρμητοι” αξιολογητές και αξιολογούμενοι, συνιστούν στην πραγματικότητα μία και μοναδική κοινή ομάδα με μοναδικό στόχο την επικράτηση του ΠΣ.

Υπό τα δεδομένα αυτά -και υπό το βάρος των πολλαπλών αντιδράσεων, από το χώρο της θεολογίας και της εκκλησίας, όσο αποκαλύπτεται το ακριβές περιεχόμενο του ΠΣ- είναι εμφανής η απώλεια ψυχραιμίας και η κλιμάκωση της δημόσιας επιθετικότητας των μελών της ΕΕ του ΠΣ. Με μοναδική, ίσως, εξαίρεση την από 08.08.2012 δημοσίευση του κ. Α. Βαλλιανάτου, μέλους της ΕΕ του ΠΣ, με τίτλο “Ο διάλογος και η κριτική για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά”, όλες σχεδόν οι υπόλοιπες αντιδράσεις των μελών της ΕΕ του ΠΣ περιείχαν εξαρχής ανεπίτρεπτο -και ακατάλληλο για επιστημονικό λόγο- αυταρχισμό, που με την πάροδο του χρόνου μετεξελίχτηκε σε γενικευμένη λασπολογία, εναντίον όλων ανεξαιρέτως όσοι εκφράζουν την αντίθεσή τους στο ΠΣ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες -και μετά τη δημόσια επίθεση κατά του Ηγουμένου της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη από τα μέλη της ΕΕ του ΠΣ κ. Μόσχου και Παπαδόπουλο, μέσω της από 15.09.2012 δημοσίευσής τους στην Εφημερίδα “Χριστιανική” με τίτλο “Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών Θρησκευτικών και οι στόχοι του - Μια απάντηση”, στο στόχαστρο βρέθηκε και ο Προηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους, Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης. Ο Αρχιμ. Βασίλειος με την από 8.10.2012 επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε εκφράσει -και αυτός με τη σειρά του- την απόλυτη διαφωνία του, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι με το ΠΣ “κάτι ιερό και άγιο προδίδεται από το κεφάλαιο της Πίστεώς μας, κάτι που το 'χει ανάγκη ο άνθρωπος, οποιασδήποτε θρησκευτικής παραδόσεως” και επισημαίνοντας πως “οι άνθρωποι που μαθαίνουν απλώς λόγια αγάπης και τις διάφορες απόψεις των θρησκευτικών δοξασιών, δεν προσφέρουν ζωή ούτε μορφώνουν τον νέο άνθρωπο, άλλα δημιουργούν τη σύγχυσι μιας στείρας πολυμάθειας”, αλλά και προβάλλοντας την άποψη ότι “σήμερα που όλος ο κόσμος έγινε μια ταραγμένη γειτονιά και γίνεται λόγος για επανευαγγελισμό της Ευρώπης, είναι ο καιρός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θεολογίας”.

Σε απάντηση της παραπάνω επιστολής, την 08.11.2012 δόθηκε στη δημοσιότητα η από 02.11.2012 επιστολή των μελών της ΕΕ του ΠΣ κ. Υφαντή, Στριλιγκά και Νευροκοπλή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, με περιεχόμενο ομολογουμένως πρωτοφανές για τα θεολογικά και εκκλησιαστικά ήθη.

Η επιστολή αυτή αποτελεί για τους επιστολογράφους ιστορικό ολίσθημα, με δύο πλευρές:

Από τη μία πλευρά, χωρίς αμφιβολία θα αποτελέσει μνημείο βιασμού της ιδιωτικότητας. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, στο κείμενο αυτό οι επιστολογράφοι δημοσιεύουν και περιγράφουν επιλεκτικά το περιεχόμενο μιας κλειστής ιδιωτικής συζήτησης λέξη προς λέξη, μεταδημοσιοποιώντας ακόμα και το περιεχόμενο παρελθοντικών τηλεφωνικών συνομιλιών του Αρχιμ. Βασιλείου με τρίτα πρόσωπα!

Από την άλλη πλευρά, αν αυτά που περιγράφονται είναι αληθή, θα αποτελέσει μελλοντικό μνημείο ολοκληρωτισμού κατά της διαφορετικής άποψης, ιδιαίτερα στους κόλπους της σύγχρονης θεολογίας και της Εκκλησίας. Η επιστολογράφοι εξέθεσαν δημόσια τον Αρχιμ. Βασίλειο, απλά και μόνο επειδή αρνήθηκε να συμφωνήσει με την άποψή τους, αρνήθηκε “να δεχτεί (!) να αναθεωρήσει τη στάση του με μια νέα επιστολή στην Ιερά Σύνοδο ή έστω με μια προφορική παρέμβασή του σε δημόσιο βήμα”, επειδή δηλαδή, με άλλες λέξεις, δεν κατέστη δυνατός ο πειθαναγκασμός του στη δημόσια αλλαγή της άποψής του!

Δεν πρέπει εδώ να λησμονείται ότι, οι επιστολογράφοι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μέσα από τα ΠΣ προτρέπουν τους μαθητές να “μαθαίνουν να ακούν τους άλλους, να συντονίζουν συζητήσεις ... να επικοινωνούν και να διαλέγονται ...” (ΠΣ γυμνασίου, σελ. 37 και 48), να “εμπεδώνουν τη σημασία της αποδοχής και του σεβασμού της ετερότητας ...” (ΠΣ γυμνασίου, σελ. 47), να “κατανοούν το δικαίωμα της διαφωνίας” (ΠΣ δημοτικού, σελ. 63) αλλά και να “αιτιολογούν και αξιολογούν στάσεις και συμπεριφορές χρησιμοποιώντας θεολογικά κριτήρια” (ΠΣ γυμνασίου, σελ. 47). Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που σε μία και μόνη δημόσια ανακοίνωσή τους απηύθυναν εναντίον όλων όσοι “τόλμησαν” να διαφωνήσουν με το ΠΣ σωρεία απαξιωτικών χαρακτηρισμών όπως «χαοτικός διχασμός», «καχυποψία», «προκατάληψη», «φανατισμός», «έλλειψη πνεύματος διαλόγου» (!), «άκομψες επιθέσεις», «ανοίκεια με το χριστιανικό ήθος συμπεριφορά», «ακατανόητη στάση», «ακραίες ενέργειες», «ακραία στάση», «αδιαλλαξία», «μισαλλοδοξία», «απροκάλυπτη εμπάθεια», «κραυγαλέες ερμηνείες», «χάλκευση της επιστήμης», «διαστρέβλωση εννοιών», «αντιθετική πόλωση», «απόλυτος δογματισμός», «αντιδραστικός αρνητισμός», «παραπληροφορούσα ψευδόμενη διαστρέβλωση», «χονδροειδείς κατηγορίες», «ευφάνταστες αιτιάσεις», «διαστρεβλωτική προσέγγιση», «λυπηρό φαινόμενο», «καταγγελτική ρητορεία», «προπηλακισμός (λεκτικός ή μη)» (sic!). Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, όλοι αυτοί ανεξαιρέτως οι χαρακτηρισμοί περιέχονται κατά λέξη στην από 28.10.2012 δημόσια επίσημη ανακοίνωση της ΕΕ του ΠΣ με τίτλο “Απόκριση στις επικρίσεις σχετικά με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών”, καταδεικνύοντας τις πραγματικές διαθέσεις των μελών της ΕΕ του ΠΣ απέναντι στο διάλογο, τον “άλλο”, την “ετερότητα” της γνώμης, το “διαφορετικό”· λέξεις και έννοιες επαναλαμβανόμενες μονότονα και συνεχόμενα στο ΠΣ, αλλά άγνωστες και ουδόλως εφαρμόζομενες στην πράξη από τα μέλη της ΕΕ του ΠΣ.

Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στην επιστολή, τα πρόσωπα που αναφέρονται  σ' αυτήν επιχείρησαν να μεταπείσουν τον Αρχιμ. Βασίλειο να αναθεωρήσει δημόσια τη θέση που εξέφρασε εναντίον του ΠΣ. Η επιχείρηση άρχισε με πρωτοβουλία του κ. Στριλιγκά, Συμβούλου Θεολόγων Κρήτης -ενός από τους επιστολογράφους-, στο Ηράκλειο και ολοκληρώθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο γραφείο του καθηγητή κ. Κωνσταντίνου, στη Θεολογική Σχολή.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο κατ' επανάληψη υπερθεματιστής του ΠΣ κ. Στριλιγκάς εκτός από α) Σύμβουλος Θεολόγων Κρήτης και εκτός από β) (αμοιβόμενο) μέλος της ΕΕ για το ΠΣ Δημοτικού – Γυμνασίου, στη συνέχεια ορίστηκε και γ) (αμοιβόμενο) μέλος της ΕΕ για το ΠΣ Λυκείου, ενώ επίσης, δ) έχει οριστεί επανειλημμένα και ως (αμοιβόμενος) Επιμορφωτής στα ΠΕΚ, σε μια περίοδο που πλήττονται από την ανεργία πολυάριθμοι διδάκτορες θεολόγοι με πλούσιο συγγραφικό και ερευνητικό έργο.

Στο Ηράκλειο, ο κ. Στριλιγκάς επεδίωξε επαφές με τον Αρχιμ. Βασίλειο, με την ευκαιρία της προγραμματισμένης περιοδείας του τελευταίου στην Κρήτη· με δεδομένο το γνωστό πνεύμα συνδιαλλαγής του Αρχιμ. Βασιλείου, επιχείρησε να τον οδηγήσει στη μεταστροφή της αρνητικής θέσης του για το ΠΣ, ή έστω να του αποσπάσει με οποιονδήποτε τρόπο κάποια δήλωση ή τοποθέτηση δημόσιας μεταστροφής του, όπως από την ίδια την επιστολή προκύπτει, με σκοπό να τον εμφανίσει μεταγενέστερα ως υποστηρικτή του ΠΣ. Ένα τέτοιο γεγονός, βέβαια, θα ενεργοποιούσε παράλληλα και “συναγερμό” για νέο κύκλο επιθέσεων εναντίον των “φονταμενταλιστικών” και “φανατικών” κύκλων, δηλαδή όλων όσοι διαφωνούν με το ΠΣ, στους οποίους και θα αποδιδόταν η κατηγορία της δήθεν παραπληροφόρησης του Αρχιμ. Βασιλείου. Για το λόγο αυτό άλλωστε, γίνεται και η απαράδεκτη αποκάλυψη της τηλεφωνικής συνομιλίας του Αρχιμ. Βασιλείου  με τον Ηγούμενο της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεώργιο Καψάνη, αλλά και η αναφορά στον Καθηγητή Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής κ. Ηρακλή Ρεράκη, προκειμένου να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτοί δήθεν  “παρέσυραν” τον Αρχιμ. Βασίλειο!

Τελικά, παρά την εμφαινόμενη φορτικότητα του κ. Στριλιγκά, ο Αρχιμ. Βασίλειος δεν μεταπείστηκε, βοηθούμενος προφανώς από τη σοφία του, τη θεολογική κατάρτισή του, αλλά και το αγιορειτικό ένστικτό του.

Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Ηρακλείου, η δεύτερη προσπάθεια μετάπεισης επιχειρήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί συγκεντρώθηκαν ο Καθηγητής κ. Σταμούλης, ο Καθηγητής κ. Κωνσταντίνου, η κ. Συργιάννη, ο κ. Μαυροκωστίδης και οι δύο εκ των επιστολογράφων κ. Υφαντής και Νευροκοπλής.

Αξίζει εδώ να σημειωθούν τα εξής: ο κ. Σταμούλης είναι μέλος του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ, αλλά αναφέρθηκε αυτό άραγε, ή απεκρύβη από τον Αρχιμ. Βασίλειο; Μήπως, αντίθετα, ο κ. Σταμούλης προέβαλε την ιδιότητα του Προέδρου του Τμήματος, προκειμένου να εννοηθεί -αν δεν διατυπώθηκε ευθέως- ότι όλοι οι πανεπιστημιακοί του τμήματος συμφωνούν με το ΠΣ, παρότι βέβαια η ιδιότητα αυτή δεν είχε σχέση, ούτε με τη συγκεκριμένη συνάντηση, ούτε με το ΠΣ; Ο κ. Κωνσταντίνου, στο γραφείο του οποίου έγινε η συνάντηση, είναι αντιπρόεδρος του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ, υπήρξε συνιδρυτής και μέλος της αρχικής Διοικούσας Επιτροπής του ΚΑΙΡΟΥ, αλλά αναφέρθηκε αυτό άραγε, ή απεκρύβη; Ο κ. Μαυροκωστίδης είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ, αλλά αναφέρθηκε αυτό άραγε, ή απεκρύβη; Οι κ. Υφαντής και Νευροκοπλής, επίσης, πέρα από μέλη της ΕΕ του ΠΣ, είναι ο μεν πρώτος μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, ο δε δεύτερος μέλος του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ. Μήπως, δηλαδή, η συγκεκριμένη συνάντηση μεθοδεύτηκε από τα μέλη του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ; Μήπως όλα αυτά αποσιωπήθηκαν, ώστε ο Αρχιμ. Βασίλειος, αγνοώντας τους συσχετισμούς αυτούς, να σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για ευρεία και προπαντός αυθόρμητη και μη στρατευμένη (!) διαμαρτυρία;

Παρά την εν είδει “Ιεράς Εξέτασεως”, όπως προκύπτει από την ίδια την επιστολή, άσκηση φορτικής πίεσης που ασκήθηκε προκειμένου o Αρχιμ. Βασίλειος “να δεχτεί να αναθεωρήσει τη στάση του με μια νέα επιστολή στην Ιερά Σύνοδο”, εκείνος δεν πείστηκε· αντέδρασε και διαφώνησε ρητά -και αυτή τη φορά- αποφεύγοντας ξανά την (αυτο)παγίδευση.

Η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια μετάπεισης σήμανε και την εντυπωσιακή μεταστροφή της στάσης όσων εμπνεύστηκαν αυτή την ομολογουμένως ανίερη επιχείρηση, φανερώνοντας από τη μια στιγμή στην άλλη τα πραγματικά συναισθήματα προς το πρόσωπο του αρχιμ. Βασιλείου: από “πνευματικά παιδιά” του, “βαθιά λυπημένα”, “θλιμμένα”, προπαντός δε “νηφάλια” και “ειλικρινή”, (οι αναφορές ανήκουν στην ίδια την επιστολή), μεταμορφώθηκαν μέσα σε μια στιγμή σε δημόσιους κατήγορούς του, παρουσιάζοντάς τον προκλητικά ως επιπόλαιο, δειλό, απληροφόρητο, εμπλεκόμενο “με έναν τόσο ανεύθυνο και ποιμαντικά επικίνδυνο τρόπο σε έναν δημόσιο διάλογο”, “συμπαρατασσόμενο με την πλευρά αυτών που υβρίζουν και συκοφαντούν, σπιλώνοντας συνειδήσεις και σκανδαλίζοντας αμέτρητες άλλες”, άνθρωπο που “βιάστηκε να αστοχήσει” και “παρόλα αυτά αρνείται να επανορθώσει”, “επιδιδόμενο σε σχοινοτενείς, αντιφατικές και οιωνεί ρητορικές υπεκφυγές”, αβασάνιστο κατακριτή, αλλά και “πνευματικό παιδοκτόνο”. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί περιέχονται στην ίδια την επιστολή και αφορούν στο πρόσωπο του Αρχιμ. Βασιλείου!

Επίσης, οι επιστολογράφοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν πως ο Αρχιμ. Βασίλειος δήθεν άλλαξε γνώμη, αλλά δεν είχε το θάρρος να το παραδεχτεί δημόσια, καθώς και ότι συμφώνησε “με την οπτική” τους για την επιτακτική ανάγκη ανανέωσης του ΜτΘ, “προκειμένου να αγκαλιάσει όλο το φάσμα του μαθητικού πληθυσμού”, ενώ κάτι τέτοιο είναι ολοφάνερο -και από τις ίδιες τις αντιδράσεις των επιστολογράφων- ότι δεν συνέβη. Βέβαια, πέρα από τη θεωρητικολογία, για άλλη μια φορά δεν εξηγείται στην επιστολή, σε τι αφορά αυτή η “οπτική” και από ποιούς μαθητές συνίσταται το “φάσμα” του μαθητικού πληθυσμού. Δεν ανέφεραν δηλαδή, σε ποιό σημείο της Ελλάδας “βλέπουν” τόσους πολλούς ινδουϊστές ή ταοϊστές, ή βουδιστές μαθητές, οι οποίοι μάλιστα επηρεάζουν το “φάσμα” του μαθητικού πληθυσμού σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καθίσταται αναγκαία η εκθεμελίωση της χριστιανικής θρησκευτικής εκπαίδευσης από τα ελληνικά δημόσια σχολεία.

Το πιο προκλητικό όμως, -όσο κι αν ακούγεται λυπηρό για κείμενο γραμμένο ή έστω υπογεγραμμένο και από πανεπιστημιακό δάσκαλο, έστω χαμηλής βαθμίδας- είναι ότι οι επιστολογράφοι δεν διστάζουν να παραθέσουν ωμά ψεύδη, ακόμα και μέσα από αποσπάσματα που παραθέτουν σε εισαγωγικά! Γράφουν δηλαδή κατά λέξη: “Ένα Πρόγραμμα Σπουδών το οποίο -με τα ίδια τα λόγια της επιστολής του πατρός Βασιλείου (!)- “Δεν βλέπει εχθρούς αλλά μόνο φίλους. Δεν αμύνεται για να σωθή. Αλλά θυσιάζεται για να σώση όλους. Θεωρεί φίλους και αυτούς πο υτο σταυρώνουν. Δεν καταργεί εχθρούς γιατί δεν έχει. Καταργεί την έχθρα (...)”, παριστάνοντας ότι τα λόγια αυτά του Αρχιμ. Βασιλείου αναφέρονται υπέρ του ΠΣ, ενώ στην πραγματικότητα, στην επιστολή του Αρχιμ. Βασιλείου οι φράσεις αυτές αφορούν ακριβώς στο αντίθετο, ακριβώς σ' αυτό που το ΠΣ αποκλείει, δηλαδή την Ορθόδοξη Εκκλησία! Σ' αυτήν αναφέρεται ο Αρχιμ. Βασίλειος, σε αντίθεση και κατ' αντιδιαστολή με το ΠΣ.

Πέρα από τα παραπάνω, οι επιστολογράφοι (ο δεύτερος εξ αυτών όχι για πρώτη φορά) αναφέρονται, όπως ήδη αναφέρθηκε, και στον Καθηγητή Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής κ. Ηρακλή Ρεράκη, προβαίνοντας σε ευήθεις αναφορές περί “διαβολών”, αλλά και κακοήθεις χαρακτηρισμούς για “επιστημονικά σαθρή κριτική”. Η πολλοστή προσπάθεια εξύβρισης του κ. Ρεράκη οφείλεται, όπως φαίνεται, στο “ασυγχώρητο” από 03.07.2012 Επιστημονικό Υπόμνημά του και τις σοβαρές επιστημονικές και πραγματολογικές επιφυλάξεις του, καθώς και την οξεία κριτική που διετύπωσε για το ΠΣ και το σκοπό του. Το εν λόγω Υπόμνημα λόγω της βαρύτητάς του, είχε και έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο στα θεολογικά και εκκλησιαστικά τεκταινόμενα γύρω από το ΜτΘ.

Είναι φανερό πως η συμπεριφορά των μελών της ΕΕ του ΠΣ, συλλογικά ή μεμονωμένα υπογραφόντων κάθε φορά, δεν συνάδει με την ιδιότητά τους ως επιστημόνων, πανεπιστημιακών δασκάλων, θεολόγων, εκπαιδευτικών, πιστών (όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται). Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο σύμπτωμα εκτόξευσης ύβρεων ξεπέρασε τα “εσκαμμένα”, αναδεικνύοντας πλέον ευθέως το αληθινό πρόσωπο, την αληθινή διάθεση, τις αληθινές προθέσεις όσων αντιπροσωπεύει ή εκφράζει σχετικά με το ΠΣ και όσους διαφωνούν με αυτό. Η ανάδειξη αυτή εντούτοις, παρότι θλιβερή, συμβάλλει καθοριστικά προς τούτο: θέτει προ των ευθυνών τους όλους τους εμπλεκόμενους με το θεμελιώδες πρόβλημα της εκθεμελίωσης του ομολογιακού χαρακτήρα του ΜτΘ και της μετατροπής του σε Θρησκειολογία, δεδομένου ότι πλέον δεν μπορούν να επικαλούνται άγνοια, ούτε περί τα πράγματα, ούτε περί τα πρόσωπα.

ΠΗΓΗ: http://aktines.blogspot.gr/2012/11/blog-post_30.html 

Η χρήση των Ψαλμών του Δαυίδ από τον π. Παϊσιο, σύμφωνα με το Γέροντά του, Άγιο Αρσένιο Καππαδοκίας.

Για να διαβάσετε το άρθρο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

Επισυναπτόμενο αρχείο σε pdf  

Επισυναπτόμενο αρχείο σε word 

Μπορείτε να βρείτε τους ψαλμούς στο παρακάτω άρθρο:

Παλαιά Διαθήκη- Ψαλμοί του προφήτου και Βασιλέως Δαυίδ 

Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων

Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης

Αφιέρωμα

Η παρούσα μελέτη αφιερούται εις τον μετά των αγίων αναπαυόμενον Αγιορείτην (†)μοναχόν Νικόδημον Γρηγοριάτην, με αφορμήν τριών χρόνων από την οσιακήν κοίμησίν του, ο οποίος αν και εις νέαν σχετικώς ηλικίαν υπήρξε μάρτυς με την ιδίαν του την ζωήν, εις την σταθεράν και αμετάκλητον απόφασίν του -παρά τις ασφυκτικές πιέσεις- να μην δεχθή μεταμόσχευσιν καρδίας, με αποτέλεσμα την εν Κυρίω κοίμησίν του εις τας 5 Φεβρουαρίου 2009. Αξιώτερον πρόσωπον δι’ αφιέρωσιν της παρούσης μελέτης δεν θα ημπορούσεν να ευρεθή. Ο αξιομνημόνευτος και αξιομίμητος πατήρ Νικόδημος δεν υστερεί των άλλων αγίων μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Μάλιστα εις τούτο ξεχωρίζει ότι ενώ οι άγιοι μάρτυρες εθυσίαζον την ζωήν των ίνα μη αρνηθώσι τον γλυκύτατόν των Ιησούν, εις τον μακαριστόν πατέρα Νικόδημον δεν εζητήθη τοιούτον τι (έτσι τουλάχιστον φαίνεται εξωτερικώς). Μάλιστα, ο αείμνηστος φιλοτίμως και με κόστος την ιδίαν του ζωήν ηρνήθη την μεταμόσχευσιν καρδίας λέγων χαρακτηριστικά: «Θέλω να ζήσω. Βάλτε μου την τεχνητήν καρδίαν ή ότι άλλο τεχνικόν μέσον διαθέτει η επιστήμη. Όμως ποτέ δεν πρόκειται να δεχθώ μίαν καρδίαν που θα προέρχεται από ένα "εγκεφαλικά νεκρόν", ο οποίος για μένα δεν είναι νεκρός αλλά ζων και βαρύτατα πάσχων ασθενής». Η πράξις αυτή του μακαριστού πατρός Νικοδήμου ήτο και θα είναι η επιτυχεστέρα και ευγενεστέρα “μελέτη” εξ όσων υπήρξαν (γιατί την εσφράγισε με την ιδίαν του την ζωήν) δια την αναίρεσιν της κακοδοξίας των μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων και του δαιμονοφυούς κλινικονομικού κατασκευάσματος όπερ λέγεται "εγκεφαλικός θάνατος". Με αυτήν του την πράξιν εφήρμοσε κατά γράμμα και κατά πνεύμα το του Κυρίου «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού». Προετίμησε δηλαδή να αποθάνη αυτός (αντί της δι’ αρκετόν καιρόν παράτασης της ζωής του) παρά να συγκατατεθή εις την αφαίρεσιν της ζωής του πλησίον, ο οποίος ενδεχομένως να μην είχε και πάρα πολλά χρονικά περιθώρια ζωής. Ιδού παράδειγμα εφηρμοσμένης ερμηνείας της ως άνω Δεσποτικής εντολής, δια τους ως μη όφειλε παραχαράσσοντας το νόημα της εντολής ταύτης, προς άστοχον θεμελίωσιν των μεταμοσχευτικών των αντιχριστιανικών θεωριών (βλ. εις την παρούσαν μελέτην, ΕΝΣΤΑΣΙΣ αρ. 12 και ΕΝΣΤΑΣΙΣ αρ. 43).

Ο Κύριος μας ετόνισεν ότι «ος εάν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών». Και εσύ, αδελφέ Νικόδημε, και “εποίησας και εδίδαξας” και συνεχίζεις και μετά θάνατον να μας διδάσκης τρανότερον...

Τοιούτος βλαστός ως ο μακαριστός πατήρ Νικόδημος ήτο φυσικόν να υπάρξη ενόσω είχε τοιούτον Πατέρα και Γέροντα με πνευματικόν ανάστημα, τον σεβαστόν μας π. Γεώργιον Καψάνην, υπέρμαχον του Ορθοδόξου Μοναχισμού και της Ορθοδόξου και αμωμήτου ημών πίστεως!

Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών, πάτερ Νικόδημε. Εύχου και πρέσβευε και υπέρ ημών των αμαρτωλών....

Μετ’ απείρου σεβασμού,

Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός.

Πανιερώτατον,

Μητροπολίτην Πάφου,

κ.κ. Γεώργιον

Πανιερώτατε άγιε Πάφου,

Μετά από την παράκληση την οποία μας υποβάλετε, όπως σας διατυπώσουμε τις απόψεις μας σχετικά με το καυτό θέμα των μεταμοσχεύσεων, ανταποκρινόμενοι σε αυτήν, θεωρήσαμε σωστό να μελετήσουμε το όλο θέμα διεξοδικά.

Μελετώντας την σχετική βιβλιογραφία, περιέπεσαν στην αντίληψή μας δύο βιβλία του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικολάου Χατζηνικολάου. Διαβάζοντάς τα, προσέξαμε ότι αρκετές απόψεις του Σεβασμιωτάτου παρεκκλίνουν από την Ορθόδοξη αγιοπνευματική διδασκαλία. Επίσης, διαπιστώσαμε στα βιβλία αυτά αυθαίρετες χρήσεις και ερμηνείες, τόσο Βιβλικών, όσο και Πατερικών χωρίων. Δυνάμεθα να ισχυριστούμε, με μεγάλη μας λύπη, ότι τα βιβλία αυτά τείνουν προς μία ‘κατευθυνόμενη θεολογία’ υπέρ των μεταμοσχεύσεων, αγνοώντας και την αντίθετη άποψη.

Παίρνοντας αφορμή από τα ως άνω βιβλία, θεωρήσαμε σωστό να καταθέσουμε τις απόψεις μας, αντικρούοντας συνάμα και τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου (οι οποίες ‘πάσχουν’ εξ επόψεως θεολογικής) με διαλογικό τρόπο παράθεσης. Με τον τρόπο αυτό πιστεύουμε ότι το κείμενο θα είναι πιο εύληπτο και πιο ευχάριστο.

Εν κατακλείδι, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία που μας δώσατε να ακουστεί και η δική μας ταπεινή φωνή. Ευελπιστούμε ότι το παρακάτω κείμενο θα συμβάλει στην άοκνη προσπάθειά σας, ως προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής, να δοθεί προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας μια σωστή Εκκλησιαστική τοποθέτηση επί του όλου θέματος των μεταμοσχεύσεων, την οποία διακαώς περιμένει να ακούσει.

Μετ’ απείρου σεβασμού,

Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός

ΟΥΤΕ  ΔΙΝΟΥΜΕ  ΟΥΤΕ  ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ

(Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων)

του Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού,  Πνευματικού της Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης (Κύπρου)

Εισαγωγικά

Με αφορμή τα όσα αναφέρει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης  Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος στα δύο βιβλία του[1], επί του σοβαρωτάτου θέματος των μεταμοσχεύσεων, διατυπώνουμε τους δικούς μας προβληματισμούς και ανησυχίες, αλλά και τοποθετούμαστε ξεκάθαρα. Προβαίνουμε σ’ αυτή την ενέργεια, όχι με σκοπό να μειώσουμε το πρόσωπο τού ως άνω Μητροπολίτου, αλλά γιατί βλέπουμε ότι αρκετά από αυτά που αναφέρει έρχονται σε αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές του Ευαγγελίου, του Ορθοδόξου δόγματος και του Ήθους της αγίας μας Εκκλησίας.

Θα παραθέτουμε αυτούσια τα λόγια του Σεβασμιωτάτου και στην συνέχεια θα ακολουθεί ο δικός μας προβληματισμός, κριτική και τοποθέτηση. Τέλος, θα κλείσουμε τον λόγο με τα Γενικά και Τελικά Συμπεράσματα και την ξεκάθαρη τοποθέτησή μας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων.

(Σημείωση: συστήνουμε να διαβάζονται και οι υποσημειώσεις -footnotes- καθότι στις πλείστες περιπτώσεις είναι επεξηγηματικές και συμπληρωματικές).

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ (ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 1: (Η ρήση αυτή είναι από ομιλία του που έγινε στην Ι.Αρχιεπισκοπή Κύπρου το 2009)

«Το ερώτημα είναι: Αυτός, από τον οποίο αφαιρείται το όργανο, εάν και κατά πόσον είναι ζωντανός! Εάν είναι νεκρός, με την έννοια που γνωρίζουμε τον νεκρό άνθρωπο και το νεκρό σώμα, τότε το όργανο αυτό δεν είναι μεταμοσχεύσιμο. Διότι προφανώς είναι το ίδιο (το όργανο) νεκρό.  Εάν είναι ζωντανός, δεν μπορούμε να του το αφαιρέσουμε γιατί θα πεθάνει!  Άρα μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όσο κι αν θα το θέλαμε στο μυαλό μας· και δεν θα μπορούσαμε, έως ότου βρέθηκε κάτι πολύ ενδιαφέρον ιατρικά, που όμως δημιουργεί προβλήματα λίγο, και το οποίο σήμερα θα εξετάσουμε.  Και αυτό είναι ο αναπνευστήρας, ο οποίος αναφέρεται στους λεγόμενους εγκεφαλικά νεκρούς».

α) Και  μόνο η ανωτέρω ρήση του Αγίου Μεσογαίας (α.Μ.) είναι αρκετή για να τερματιστεί εδώ η μελέτη μας. Γιατί, σύμφωνα με αυτήν, εξυπακούεται ότι όταν παίρνουμε όργανα από το δότη για να τα μεταμοσχεύσουμε, πρέπει αυτός να είναι βιολογικά ζωντανός (για να είναι ζωντανά και τα όργανά του) και άρα, όταν του τα αφαιρούμε τον σκοτώνουμε!

β) Ερχόμαστε στα λόγια, “εάν είναι νεκρός, με την έννοια που γνωρίζουμε τον νεκρό άνθρωπο και το νεκρό σώμα....” Προφανώς εδώ ο α.Μ. ομιλεί περί του γνωστού και αμετάκλητου βιολογικού θανάτου, “με την έννοια που τον γνωρίζουμε”, τον οποίο αντιδιαστέλλει με τον άλλο θάνατο, “ο οποίος αναφέρεται στους λεγόμενους εγκεφαλικά νεκρούς”. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με τα δύο υπό εξέταση βιβλία του, στα οποία ταυτίζει τον εγκεφαλικό θάνατο με τον βιολογικό. (Ότι ταυτίζει τον βιολογικό με τον λεγόμενο εγκεφαλικό θάνατο υπονοείται και με όσα στην συνέχεια ακολουθούν, “έως ότου βρέθηκε...ο αναπνευστήρας”.)

Τέτοιες αντιφάσεις δεν είναι σπάνιες στον α.Μ.

γ) Είπε ανωτέρω, ότι “εάν είναι ζωντανός (ο δότης), δεν μπορούμε να του αφαιρέσουμε (τα όργανα) γιατί θα πεθάνει. Άρα μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όσο κι αν θα το θέλαμε στο μυαλό μας· και δεν θα μπορούσαμε, έως ότου βρέθηκε....ο αναπνευστήρας”. Με αυτό το “δεν θα μπορούσαμε (επειδή είναι ζωντανός), έως ότου βρέθηκε....ο αναπνευστήρας”, καταδεικνύει ότι στην περίπτωση του αναπνευστήρα έχουμε νέα τάξη πραγμάτων: Ενώ δηλ. η ψυχή του “Εγκεφαλικά Νεκρού” (Ε.Ν.) έχει χωριστεί οριστικά από το σώμα του (αυτό προσπαθεί να μας πει), τα όργανα του δότη εξακολουθούν να παραμένουν ζωντανά, χάρη....στον αναπνευστήρα(!) Και ερωτούμε: Είναι ή δεν είναι η ψυχή που ζωογονεί και δίνει ζωτική δύναμη σταόργανα του σώματος (όπως άλλωστε δογματίζουν και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας); Μπορεί ο αναπνευστήρας να κάμει κάτι τέτοιο, απούσης της ψυχής; Οι άγιοι Πατέρες δογματίζουνόχι, ο α.Μ. λέει ναι, και αν μπορεί ας το αρνηθεί.

Η έγκυος μητέρα - ένας “φυσικός αναπνευστήρας”:

Εκτός από την θεολογική πλευρά του θέματος, ας αναφέρουμε και ένα φυσικό, πρακτικό παράδειγμα: Για το κυοφορούμενο έμβρυο που βρίσκεται μέσα στο αμνιακό υγρό, η έγκυος μητέρα επέχει θέση και λειτουργεί, αν θέλετε, σαν “ένας φυσικός αναπνευστήρας”, μέσω του ομφάλιου λώρου. Συμβαίνει όμως ενίοτε το βρέφος να αποθάνει κατά την διάρκεια της κυοφορίας, οπόταν από την στιγμή αυτή αρχίζει η διαδικασία  της σήψης του σώματός του, προφανώς γιατί η ζωογονούσα αυτό ψυχή του έχει ήδη αναχωρήσει. Κάνουμε λοιπόν τον εξής συλλογισμό: Στην περίπτωση αυτή, παρόλο που η μητέρα ήταν για το έμβρυο ο πιό τέλειος, ο πιο φυσικός αναπνευστήρας, εντούτοις αδυνατούσε να κρατήσει ζωντανά τα όργανα του αποθανόντοςεμβρύου, όπως αδυνατούσε να διατηρήσει και την καρδιοαναπνευστική λειτουργία και κυκλοφορία του αίματός του. Ούτε και αυτή η ψυχή της μητέρας μπορούσε να κρατά ζωντανά τα όργανα του ήδη τεθνεότος εμβρύου, γιατί αυτό αποτελούσε ξεχωριστική ψυχοσωματική οντότητα, ξεχωριστό πρόσωπο, ξεχωριστό άνθρωπο, του οποίου η ιδία(=η δική του) ψυχή έχει ήδη αναχωρήσει. Πώς λοιπόν ισχυρίζονται μερικοί, ότι ο τεχνικός αναπνευστήρας, που υποστηρίζει τον “εγκεφαλικά νεκρό” (και που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκέτο μηχάνημα), μπορεί να κρατά ζωντανά τα όργανά του και να διατηρεί την καρδιοαναπνευστική λειτουργία και κυκλοφορία του αίματός του, δεδομένης -ως αυτοί ισχυρίζονται- της αναχωρήσεως της ψυχής από το σώμα του;

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 1:

Ο λεγόμενος “Εγκεφαλικός θάνατος” δεν ταυτίζεται με τον Βιολογικό θάνατο. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σε ομιλία του που έκαμε στην Καβάλα, τον Μάιο του 2011, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, είπε, μεταξύ άλλων: “Η καρδία είναι το κέντρον της ψυχής και της υπάρξεως, διό και ο καρδιακός θάνατος είναι ο όντως θάνατος και όχι ο εγκεφαλικός”. Γιατί άραγε το είπε; Σίγουρα είχε τον λόγο του. Ο “Εγκεφαλικά Νεκρός”, λοιπόν, δεν είναι βιολογικά νεκρός, αλλά ζεί, διαφορετικά τα όργανά του δεν θα ήταν μεταμοσχεύσιμα. Ο αναπνευστήρας με κανένα τρόπο δεν μπορεί να δώσει ζωή στα όργανα του σώματος, εάν η ψυχή έχει ήδη αναχωρήσει από το σώμα[2] (Βιολογικός Θάνατος). Πολλές άλλες λειτουργίες του οργανισμού σε ένα “Εγκεφαλικά Νεκρό” άτομο προϋποθέτουν την σύζευξη και την εξακολούθηση της συνάφειας ψυχής και σώματος στο ενιαίο του πρόσωπο. Μόνο η μόνιμη παύση της κυκλοφορίας του αίματος μπορεί να θεωρηθεί ως γνήσιο κριτήριο του θανάτου. Με κανένα τρόπο η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί κλινικά και νομικά κατασκευάσματα “άλλων θανάτων”, όταν οι ασθενείς αυτοί εξακολουθούν να ζουν βιολογικά. Όταν αφαιρούμε τα όργανα από τον Ε.Ν. για να τα μεταμοσχεύσουμε σε άλλον, στην ουσία τον σκοτώνουμε, διαπράττοντας φόνο εκ προμελέτης. Σ’ αυτό ενέχονται ο μεταμοσχευτής ιατρός, ο συγγενής του Ε.Ν. που υπέγραψε την συναίνεση ή ο ίδιος ο Ε.Ν. εάν είχε δηλώσει προηγουμένως δωρητής οργάνων (οπόταν του καταλογίζεται ως αυτοκτονία). Η Εκκλησία οφείλει, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να επιβάλλει αυστηρά επιτίμια στους τοιουτοτρόπως θανασίμως αμαρτάνοντας, δεδομένου ότι θα έχει προηγουμένως ενημερώσει καταλλήλως τους πιστούς της[3].

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 2:

«Παράταση ζωής ή παρεμπόδιση θανάτου; (Ζωή και επιβίωση)»

Εδώ, ο α.Μ. παίζει και φιλοσοφεί με τις λέξεις. Αντιδιαστέλλει την “παράταση ζωής” από την “παρεμπόδιση του θανάτου”, ενώ στην ουσία είναι ταυτόσημα. Γιατί, η παρεμπόδιση του θανάτου εξυπακούει την παράταση της ζωής. Και την μεν παράταση ζωής καλεί ζωή, την δε παρεμπόδιση του θανάτου αποκαλεί καταφρονητικά επιβίωση(!). Και συνεχίζει:

«Η ποιότητα ζωής πρέπει να είναι συμβατή με την επιβίωση. Η φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος. Άλλο επιβίωση και άλλο ζωή».

Αν δηλ. δεν υπάρχει και δεν μπορούμε να προσφέρουμε “ποιότητα ζωής”, τότε -γράφει ο α.Μ.- “είναι απαράδεκτο να επιβάλλουμε την επιβίωση”. Λυπούμαι, αλλ’ αν πρέπει να ονομαστεί κάτι ως απαράδεκτο, τούτο είναι η θέση αυτή του Σεβασμιωτάτου! Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά καθαρή θέση ευθανασίας; Κι όμως, η στέρηση ποιότητας ζωής φέρνει συχνά ποιότητα ψυχής! Η αγία Γραφή, με το στόμα του αποστόλου Παύλου, μας μιλά ξεκάθαρα για το θέμα αυτό: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”.  Έπειτα, αυτό δεν είναι το λειτούργημα και ιερό καθήκον των ιατρών και ειδικότερα των εντατικολόγων; Να κρατούν δηλ. τον άνθρωπο όσο μπορούν στη ζωή;

(Στα λόγια αυτά του Σεβασμιωτάτου, “σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος”, θα κάμω μια παρένθεση. Θα εξιστορήσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία, που καταδεικνύει, πόσο όμορφα έρχονται τα πράγματα και πόσο όμορφα νοιώθει ο άνθρωπος, όταν αφήνει τον Θεό να επεμβαίνει στην ζωή του, κυρίως σε σοβαρά θέματα, όπως είναι αυτά που άπτονται της ζωής και του θανάτου):

Μια προσωπική εμπειρία:

Η σαρκική μου μητέρα είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλευόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Δεν έφτανε αυτό, άρχισε μετά γάγγραινα στα πόδια της. Οι γιατροί γνωμάτευσαν ότι αν δεν κοπούν και τα δυό της πόδια μέχρι το γόνατο, θα πεθάνει από γάγγραινα. Κατόπιν αυτού τα αδέλφια μου επικοινώνησαν τηλεφωνικώς μαζί μου στο Μοναστήρι, για να πάρουν την γνώμη μου. Εν τω μεταξύ, από τους συγγενείς ακούγονταν διάφορα, όπως, “μα είστε τρελλοί; αφίστε την να πεθάνει”. Καθώς επίσης, “είστε δειλοί που δεν την αφήνετε να πεθάνει”. (Πού να ήξεραν οι καϋμένοι πως δειλοί ήσαν αυτοί, που δεν μπορούσαν να φανταστούν την μητέρα μου χωρίς πόδια!). Εγώ τους μίλησα ξεκάθαρα: “Έχουμε καθήκον να κρατήσουμε την μητέρα όσο μπορούμε, και όσο επιτρέψει ο Θεός, στην ζωή!”

Μου άκουσαν λοιπόν και το μεσημέρι μου ξανατηλεφώνησαν ότι υπέγραψαν, δίνοντας το πράσινο φως στους χειρούργους, και ότι το ίδιο απόγευμα θα της έκοβαν τα πόδια. Τους είπα, ότι θα πήγαινα σε λίγο να της κάμω Παράκληση. Σε σχετικό σχόλιο που μου έκαμαν, τους απάντησα ότι “θα παρακαλέσω τον Θεό να δώσει εκείνο, που Αυτός θα κρίνει ως το καλύτερο”. Τελικά -δεν ξέρω για ποιό λόγο- ο ακρωτηριασμός αναβλήθηκε για το επόμενο πρωΐ.

Τι το μετά ταύτα...;  Το βράδυ της ίδια ημέρας η μητέρα πέθανε!...  Θαύμασα την αγαθή Πρόνοια του Θεού! Είπα στα αδέλφια μου: “Ο καλός Θεός, και η καλή μητέρα, βλέποντας την καλή σας προαίρεση, που τα αφήσετε όλα στην αγαθή βούλησή Του, χωρίς εσείς να επεμβείτε αυτόβουλα, επενέβη με τον τρόπο αυτό. Γιατί, αν εσείς δεν αποφασίζατε να δώσετε το πράσινο φως στους γιατρούς, για να προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό, σίγουρα η μητέρα θα πέθαινε από γάγγραινα. Μετά θα σας ενοχλούσε ο λογισμός ότι την αφίσατε να πεθάνει. Αν πάλιν, μετά την υπογραφή σας, οι γιατροί προχωρούσαν στον ακρωτηριασμό, σίγουρα η μητέρα δεν θα πήγαινε χρόνια. Σε κάποιο χρονικό διάστημα η μητέρα θα πέθαινε. Και πάλιν όμως ο λογισμός θα σας ενοχλούσε, λέγοντάς σας, ότι πέθανε γιατί την κακομεταχειριστήκατε κόβοντάς της τα πόδια. Έτσι ο καλός Θεός βρήκε την χρυσή τομή και η μητέρα πέθανε από μόνη της φυσιολογικά. Μου δήλωσαν μετά τα αδέλφια μου, καθώς με ευχαριστούσαν, ότι ένοιωθαν όμορφα που ενήργησαν κατά συνείδηση και άφησαν τα πάντα στο θέλημα του Θεού, αφού προηγουμένως έκαμαν οι ίδιοι ό,τι ανθρωπίνως μπορούσαν!

Ποιά θέση μπορεί να έχει εδώ η ευθανασιακή ρήτρα του α.Μ., “η ποιότητα ζωής πρέπει να είναι συμβατή με την επιβίωση. Η φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος”; Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί κρατήσαμε την στάση αυτή, στο περιστατικό της μητέρας που αναφέραμε, αντίθετα με το τι μας προβάλλει ο α.Μ.!

Στέρηση ποιότητας ζωής, αλλά πλούσια ποιότητας ψυχής:

Ο μέγας τη ασκήσει π. Παΐσιος ο Αγιορείτης είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά: “Δεν είδα τόση ωφέλεια από την άσκηση που έκανα στο Σινά, όσο από την παραμονή μου στο κρεββάτι του πόνου, μέσα στο Νοσοκομείο!”

Αλλά και ο απόστολος Παύλος, στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή του (κεφ. ΙΒ’, στίχ. 10) διετράνωνε: “διό ευδοκώ εν ασθενείαις....όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι”. Στην ίδια επιστολή του (κεφ. Δ’, στίχ. 7-18) μας παρέχει ένα αριστούργημα πίστεως, που οφείλουμε κι εμείς, κατά μίμηση του αποστόλου να εφαρμόζουμε, όταν το καλεί η περίσταση: “Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών, εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή.....Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διο και λαλούμεν.....Διο ουκ εκκακούμεν, αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα. το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν, μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα. τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.”

     Η στέρηση άρα “ποιότητας ζωής” μπορεί να επιφέρει, κατά τον απ. Παύλο, ποιότητα ψυχής και “ανακαινισμό του έσω ανθρώπου”, ο οποίος μας επιφυλάσσει εις το μέλλον “καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”.....

Συνέχεια με τον α.Μ.:

Αλλ’ ας επανέλθουμε στο προκείμενο. Γράφει πιο κάτω ο Σεβασμιώτατος: «Aν δεχθούμε για τους εγκεφαλικά νεκρούς ότι η κατάστασή τους είναι μή αναστρέψιμη, η απώλεια συνείδησης οριστική και η διατήρηση του ασθενούς στη ζωή μόνο μηχανικά κατορθωτή, τότε ο αναπνευστήρας στην περίπτωσή τους δεν δίνει ζωή αλλά επιβίωση, παρεμποδίζει το θάνατο».

Εδώ, παραδέχεται ο Σεβασμιώτατος ότι ο Ε.Ν. είναι ζωντανός(!), αφού του "παρεμποδίζουμε τον θάνατο". (Οι φάσεις και οι αντιφάσεις εναλλάσσονται.....και το παιγνίδι με τις λέξεις συνεχίζεται): Στην περίπτωση, λέει, του αναπνευστήρα, δεν δίνουμε ζωή (παράταση), αλλά εμποδίζουμε το θάνατο, εμποδίζουμε δηλ. τον άνθρωπο να πεθάνει. Και συνεχίζει:

«Η μηχανική υποστήριξη τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ο ασθενής μπορεί να αυτονομηθεί και επανέλθει. Επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διάστασης του γεγονότος του θανάτου».

Ο α.Μ. συνεχίζει να αγωνίζεται έντεχνα με σοφιστείες και φράσεις που “κνήθουν την ακοήν”, και με ένα τέλειο ‘marketing’ προσπαθεί να κάμει πλύση εγκεφάλου, με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση των οργάνων τών χωρίς “προοπτική ζωής” ατόμων(!): Άν, λέγει, ο ασθενής έχει ελπίδα και προοπτική ζωής (εννοεί ζωή με δραστηριότητα) τότε έχει λόγο και ο αναπνευστήρας. Διαφορετικά, θα πρέπει η μηχανική υποστήριξη (ο αναπνευστήρας) να διακοπεί, αφού βεβαίως προηγουμένως θα έχουν αφαιρέσει τα όργανα του ασθενή, αφήνοντας πίσω ένα κυριολεκτικάάμορφο τέρας[4](!)  Για τόνομα του Θεού!... Αν κάποιος νομίζει πως δεν έχει “προσκόλληση στά γήινα”, δεν “αρνείται την αιωνιότητα”, ούτε “και απορρίπτει την ευεργετική για την ψυχή του διάσταση του θανάτου”, μπορεί, άν θέλει, να θέσει από τώρα τέρμα στην ζωή του. Δεν έχει όμως κανένα απολύτως δικαίωμα να επιβάλει την θέση του αυτή για τα άτομα που, κατά την έκφρασή του, “δεν έχουν προοπτική ζωής”(!)

Και τώρα έρχεται το φυσιολογικό ερώτημα: Ποιός είναι ο αρμόδιος, ο οποίος θα καθορίσει πότε να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη αυτών, που κατά τον α.Μ. δεν έχουν προοπτική ζωής; Ποιός είναι εκείνος που θα καθορίσει πότε πρέπει να αποθάνει ένας τέτοιος ασθενής; Μήπως ο εντατικολόγος; Μήπως ο θεράπων ιατρός; Μήπως ο αναισθησιολόγος; Μήπως ο νευρολόγος; Μήπως ο μεταμοσχευτής; Ή μήπως εκείνος που, στηριζόμενος σε μια δική του ‘βιοηθική’, προωθεί, συμβουλεύει, φιλοσοφεί και δογματίζει ότι: “η μηχανική υποστήριξη τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ο ασθενής μπορεί να αυτονομηθεί και επανέλθει. Επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής.....”. Γι’ αυτό και πρέπει επειγόντως να δώσουμεεμείς.....τέλος στην ζωή του, σταματώντας την “παρεμπόδιση του θανάτου του”(!). Ο ίδιος είναι ένας άχρηστος για την κοινωνία. Το μόνο χρήσιμο που έχει είναι....τα όργανά του. Αυτά να πάρουμε στέλνοντας τον ίδιο στην “αιωνιότητα”. Όσο για τους συγγενείς του δότη, έχουμε λόγο για να τους καθησυχάσουμε την συνείδησή τους: “ Eπιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διάστασης του γεγονότος του θανάτου.”

Όμως οι Άγιοι Πατέρες δεν φαίνεται να συμφωνούν με τον α.Μ. Ας δούμε, μέσα από την Ιερή Υμνογραφία, ποιόν αυτοί θεωρούν ως τον μόνον αρμόδιο που θα καθορίσει το βιολογικό τέλος εκάστου ανθρώπου. Διαβάζουμε λοιπόν: (i)“Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι ο Θεός υμών, ο δικαία κρίσει, πήξας όρους (=όρια) της ζωής, ο εις αφθαρσίαν, εκ φθοράς προσλαβόμενος, πάντας τους κοιμηθέντας, επ’ ελπίδι αιωνίου αναστάσεως”. (ii)“Όρους της ζωής ημών ο δους, διό τους αφυπνώσαντας εκ της του βίου νυκτός, ημέρας ανεσπέρου, υιούς δείξον, Κύριε”. (iii)“Βάθει τωνκριμάτων σου Χριστέ, πανσόφως συ προώρισας, εκάστου τέλος ζωής, τον όρον (=πότε δηλ. να αποθάνει) και τον τρόπον (=με ποιό τρόπο θα αποθάνει)· διό ους εκάλυψε τάφος, εν πάση χώρα, εν τη κρίσει, σώσον Πανοικτίρμον.” (iv)“Οίδας, τα πάντα βλέπεις, καθοράς και γινώσκεις, βροτών τα πλήθη, και το της ζωής εκάστου πέρας (=τέλος), πάσι δίδου την των εγκλημάτων λύτρωσιν” (v)“ Συ μόνος έγνωκας, ως πάντων Κύριος, τας θανάτου εφόδους, μέτρα ζωής και το πέρας πάντων βροτών· διό οικτείρησον και νυν, τους σους δούλους υπεράγαθε.” (vi)Ο Θεός εστιν “ο θανάτου έχων και ζωής πάσαν την εξουσίαν”. (vii)Ούτος ορίζει “τα όρια της ζωής εκάστου ανθρώπου” και “τη προστάξει Αυτού οι άνθρωποι μεθίστανται εκ γης”. “Θεία Αυτού βουλήσει” και “τω Αυτού νεύματι” οι άνθρωποι αναχωρούν ενθάδε. (viii)Ούτος εστίν ο “δικαία προνοία εκ του βίου του φθαρτού, προς άφθαρτον ζωήν μεταβιβάζων τους δούλους Αυτού”. Και (ix)“θείω βουλήματι ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται και εκ της αρμονίας και της συμφυΐας ο φυσικώτατος δεσμός αποτέμνεται”». Κατόπιν τούτων, ας σηκώσουμε όλοι τα χέρια μας πάνω...., “μηδέν κακόν πράξαντες εις ουδένα!” και αφήνοντες τα πάντα “τω θείω αυτού βουλήματι”.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 2:

Από όσα είδαμε, Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Θεός. Ο Θεός ορίζει τα “όρια της ζωής εκάστου ανθρώπου”, από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του (που είναι το εμψυχωμένο ζυγωτό), μέχρι και την τελευταία του στιγμή (που θα σταματήσει η καρδία του). Ο κάθε άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, είναι κατά πάντα αξιοσέβαστος, όπως αξιοσέβαστη και εξαιρετικά πολύτιμη είναι και η ζωή του. Γιατί, ενόσω ο άνθρωπος ζει, είναι δεκτικός μετανοίας. Και, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, γι’ αυτό μας κρατά στην ζωή ο Θεός, για να μετανοούμε. Έτσι κι εμείς (ιατροί, ασθενείς, συγγενείς των ασθενών), έχουμε ιερόν καθήκον και υποχρέωση όσο μπορούμε και όσο εξαρτάται από μάς να κρατούμε στην ζωή τον όποιον ασθενή, σ’ όποιο στάδιο και σ’ όποια “ποιότητα” ζωής κι αν ευρίσκεται. Κάθε εναντίωση σ’ αυτό, αποτελεί αυθαίρετη αρπαγή των δικαιωμάτων τού Θεού και ύβρη κατ’ Αυτού, η οποία σύντομα θα λάβει “ένδικον μισθαποδοσίαν, (και)....πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;”

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 3:

«Η δια της βίας προσπάθεια διατήρησης στη ζωή αποτελεί έκφραση της ανάγκης για αθανασία των ανθρώπων αλλά, όταν περιορίζεται μόνο στο βιολογικό επίπεδο, είναι απόδειξη ολιγοπιστίας και επιγειότητος. Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε. Οφείλουμε να τον αποδεχθούμε και να τον σεβασθούμε.»

“Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε”. Ο α.Μ. φτιάχνει σοφιστικές δικές του φράσεις και έννοιες, με ξεκάθαρο απώτερο σκοπό: Να παίρνομε τα όργανα του βαριά ασθενή, σκοτώνοντάς τον, χωρίς να έχουμε οποιοδήποτε συνειδησιακό πρόβλημα, αφού (ούτως ή άλλως) δεν είχαμε το δικαίωμα να του παρατείνουμε τον θάνατο. “Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε”. Η φράση όμως αυτή, καθ’ εαυτήν, αντιφάσκει στον ίδιο τον εαυτό της. Γιατί, αν δεν έχουμε το δικαίωμα να παρατείνουμε τον θάνατο σ’ ένα βαριά ασθενή, σημαίνει τον αφήνουμε να πεθάνει, επισπεύδοντας έτσι τον θάνατό του. Αυτό όμως έρχεται σε αντίφαση με το πρώτο μέρος της φράσης, που λέγει ότι “δεν δικαιούμεθα να του επισπεύσουμε τον θάνατο”. Δυστυχώς τα λόγια αυτά του α.Μ. δεν έχουν καμιά συνοχή ή συνέπεια. Έπειτα, από πού αντλεί ο Σεβασμιώτατος την θέση του αυτή, ότι “δεν δικαιούμεθα να παρατείνουμε τον θάνατο” του ανθρώπου; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποιός είναι τότε ο ρόλος και το έργο των ιατρών; Άς το ακούσουν αυτό όλοι οι γιατροί και ιδιαίτερα οι εντατικολόγοι: Καλά θα κάνουν, άν δεν θέλουν να χαρακτηρισθούν από τον α.Μ. ως “ολιγόπιστοι” και φίλοι “της επιγειότητος”, καλά θα κάνουν να αφήσουν την εντατικολογία, να σταματήσουν ν’ασχολούνται με τους βαριάς μορφής ασθενείς, αφήνοντάς τους να αποθάνουν και να ασχολούνται στο εξής με πιο ‘αξιοπρεπείς’ ασθενείς! Δεν έχουν, λέει, δικαίωμα να παρατείνουν τη ζωή τους[5]. Μα πώς μπορεί να μιλά με αυτό τον τρόπο ένας Ιεράρχης!!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 3:

Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το ανεκτίμητο και αποκλειστικό για τον καθένα δώρο της ζωής. Επειδή όμως διά του ενός ανθρώπου (του Αδάμ) η αμαρτία εισέβαλεν εις τον κόσμο και διά της αμαρτίας εισέβαλε και ο θάνατος, όχι μόνο στον Αδάμ αλλά και σε όλους τους ανθρώπους, έδωσεν ο Θεός τα φάρμακα και τους ιατρούς, ως αντίδοτα του θανάτου, ώστε να κρατείται με αυτά ο άνθρωπος στην ζωή, όσο βέβαια εξαρτάται από αυτόν. Λέγει ο Ιδιος ο Θεός στην Σοφία Σειράχ: «Τίμα ιατρόν....και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος· παρά γαρ Υψίστουεστίν ίασις... Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί (=δεν θα αποστραφεί) αυτοίς.... Τέκνον, εν αρρωστήματί σου μη παράβλεπε, αλλ᾿ εύξαι Κυρίω, και αυτός ιάσεταί σε.... Ιατρώ δος τόπον (=επίτρεψέ του να σου ασκήσει θεραπεία), και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος, και μη αποστήτω σου, και γαρ αυτού χρεία». Όταν ο θάνατος έρχεταικατόπιν βουλής του Θεού, θα πρέπει εμείς να τον αποδεχόμαστε, έχοντας εμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Κυρίου. Όταν όμως ο θάνατος επισυμβαίνει ένεκα δικής μας ανθρωπίνης υπαιτιότητος, είτε με την δική μας θέληση είτε λόγω δικής μας αμέλειας και αδιαφορίας, τότε έχουμε ενεργητικό θάνατο, ο οποίος όταν αναφέρεται στον πλησίον είναιφόνος (ανθρωποκτονία), όταν δε αναφέρεται σε μας τους ιδίους είναι αυτοκτονία. Και τα δύο θεωρούνται βαριά θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία μας καθιστούν εχθρούς απέναντι στον Θεό και τιμωρούνται, τόσο κατά την παρούσα ζωή, πολύ δε περισσότερο στην άλλη ζωή αιωνίως, εάν θετέον δεν προηγηθεί αληθινή και έμπρακτη μετάνοια γι’ αυτά.

[2] Στην περίπτωση που η καρδία παύσει να κτυπά, μόνο πολύ λίγος χρόνος διατίθεται για να ανακτηθούν τα όργανα του δότη, μόλις 30 έως 45 λεπτά. Η μεταμόσχευση οργάνων από δότες που μέσα σ’ αυτό το διάστημα σταμάτησε η καρδία τους, είναι συνήθως λιγότερο επιτυχής από ότι η μεταμόσχευση από τους “εγκεφαλικά νεκρούς”, των οποίων η καρδιά ακόμα χτυπά. Ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταμοσχεύσεις νεφρού, αν και πολύ περιορισμένη εμπειρία δείχνει ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ήπατος, πνευμόνων και παγκρέατος. Και τούτο γιατί τα αλλομοσχεύματα από δότες που μέσα σ’ αυτό το διάστημα σταμάτησε η καρδία τους είναι από την φύση τους πολύ αδύνατα και φτωχά σε βιωσιμότητα (‘there is an increased incidence of poor initial allograft function’). Για περισσότερα βλ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3

[3] Βεβαίως, ένοχοι βαρυτέρας αμαρτίας είναι όσοι προπαγανδίζουν τις μεταμοσχεύσεις και τον λεγόμενο “εγκεφαλικό θάνατο” (το σατανικό αυτό “νομικό κατασκεύασμα”), κάνοντας παράλληλα εκστρατεία για εξεύρεση ανθρωπίνων οργάνων προς πλήρωση της δεξαμενής των μοσχευμάτων. Δεν διστάζουν μάλιστα αυτοί να επικαλούνται την Αγία Γραφή και την Εκκλησία με λόγους ψευδείς και παραπλανητικούς. “Oίτινες το δικαίωμα του Θεού επιγνόντες, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν (“πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται”), ου μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι”. Γνωρίζει ασφαλώς ο α.Μ. ότι η ανθρωποκτονία (σ’ όποιο στάδιο και σε όποια ποιότητα ζωής κι αν ευρίσκεται ο δότης -βλ. ΕΝΣΤΑΣΗ αρ.2- αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα και είναι κωλυτικό/καθαιρετικό της ιερωσύνης. Δεν συνειδητοποιεί λοιπόν ο ίδιος ότι με τα όσα λέει, γράφει και κάνει καθιστά τον εαυτό του υπόδικο καθαιρέσεως; Γιατί, με την προπαγάνδα που οι ίδιοι ασκούν, οι ανθρωποκτονίες (διά μέσου της δόσης οργάνων) σήμερα, δυστυχώς, δίνουν και παίρνουν....

[4] Μου είπε χαρακτηριστικά ένας Διευθυντής Παθολογικού Τμήματος: “Να δεις, πάτερ, όταν εξασφαλιστεί η άδεια για αφαίρεση οργάνων από ασθενή, πώς κατεβαίνουν οι μεταμοσχευτέςόπως τα γεράκια....Άλλος να αρπάξει την καρδία, άλλος τα μάτια, άλλος το συκώτι, άλλος τους νεφρούς, άλλος άλλα....”

[5] Αυτό το ‘δεν έχουν δικαίωμα να παρατείνουν τη ζωή τους’, ισχύει ασφαλώς (κατά τον α.Μ.) και για τους συγγενείς των ούτω καλουμένων ‘εγκεφαλικά νεκρών(;)’, οι οποίοι ορθά αρνούνται να υπογράψουν την δόση των οργάνων του συγγενούς των προσώπου. Δεν φτάνει, δηλαδή, που οι πιστοί μας, μέσα στον πόνο και την αγωνία τους για τον βαρειά άρρωστό τους, δέχονται μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο από τους ασυνείδητους υποστηρικτές της δόσεως των οργάνων, δέχονται όμοια πόλεμο και από φορείς της Εκκλησίας (αν είναι δυνατόν) οι οποίοι δεν διστάζουν να αποκαλούν τους τοιούτους συγγενείς των ασθενών, “ολιγόπιστους” και φίλους της “επιγειότητος”! Φρονούμεν ότι η Εκκλησία οφείλει να επιδείξει το κανονικό της κύρος και την πρέπουσα αυστηρότητα έναντι των προσώπων αυτών.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 4:

«Σύμφωνα με τους ειδικούς και την κοινή ιατρική αντίληψη, ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με τον βιολογικό. Έτσι, η εισαγωγή του ‘εγκεφαλικού θανάτου’ στη σύγχρονη ιατρική πραγματικότητα, δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από μία προσπάθεια να μεταμορφώσουμε τον θάνατο από ακαριαίο γεγονός σε γεγονός διαρκείας, διαχωρίζοντας έτσι τον ‘εγκεφαλικό’ από τον καρδιακό απλά και μόνον για να μεταφυτεύσουμε τα όργανα.»

Ιδού, φάνηκε και η άλλη όψη των αντιφατικών θέσεων του α.Μ., που τώρα αποδέχεται την ταύτιση του εγκεφαλικού θανάτου με τον βιολογικό! Μα καλά, πώς μπορεί ο α.Μ. αδίστακτα να διατυπώνει αυτά τα λόγια; Κατ’ αρχήν, θέλουμε να τονίσουμε, ότι δεν είναι σύμφωνα με την κοινή ιατρική αντίληψη πού ταυτίζεται ο εγκεφαλικός θάνατος με τον βιολογικό, αλλά σύμφωνα με τον α.Μ. και μερικούς οπαδούς της ιδέας του ‘εγκεφαλικού θανάτου’.

Γιατί υπάρχουν σήμερα όχι λίγοι επώνυμοι ιατροί με παγκόσμιο κύρος, οι οποίοι τεκμηριωμένα και με επιστημονικά επιχειρήματα αρνούνται κατηγορηματικά την ταύτιση του εγκεφαλικού θανάτου με τον οριστικό βιολογικό θάνατο. Εισηγούνται μάλιστα να αποσυρθεί η έννοια του ‘εγκεφαλικού θανάτου’, τον οποίο και αποδεικνύουν αντιεπιστημονικό και αυθαίρετο. Στην ουσία ‘ο εγκεφαλικός θάνατος’ ταυτίζεται με τον νομικό (αν θέλετε) θάνατο. Κατάφεραν δηλαδή σήμερα, να αποκτήσει ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ νομικό κύρος, ώστε -με την πιστοποίησή του- να μην διώκονται ποινικώς οι μεταμοσχευτές για διάπραξη ανθρωποκτονίας, όταν αφαιρούν τα όργανα από τον ‘εγκεφαλικά’ (αλλ’ όχι βιολογικά) νεκρό. 

Έπειτα, δεν διστάζει ο α.Μ. να παραδεχθεί ότι η έννοια αυτή του εγκεφαλικού θανάτου εξυπηρετεί μόνο στην αφαίρεση οργάνων από τον λεγόμενο εγκεφαλικά νεκρό (κατά τα άλλα δε βιολογικά ζωντανό, επιφέροντας με αυτό τον τρόπο τον θάνατό του). Ο όρος δε “θάνατος διαρκείας”, που χρησιμοποιεί, σε αντιδιαστολή με τον “ακαριαίο θάνατο”, είναι εν πολλοίςαυθαίρετος, αντιεπιστημονικός, και ‘δικονομικός’. Επιτέλους, πόσων ειδών θανάτους έχουμε; Ο ίδιος ο α.Μ. αναφέρει κάπου στο βιβλίο του, την ρήση του μακαριστού π. Πορφυρίου ότι ο Θεός ένα θάνατο έκαμε!!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 4:

Ο απόστολος Παύλος μας λέγει ξεκάθαρα, ότι “απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”. Αυτό εξυπακούει ότι ο Θεός και η Εκκλησία ένα θάνατο γνωρίζουνκαι όχι δύο. Ανεξάρτητα από την κρατική νομοθεσία[1], η Εκκλησία (μαζί με όλο τον συνειδητό ιατρικό κόσμο) ένα θάνατο γνωρίζει, τον κοινό (βιολογικό) θάνατο, ο οποίος είναι και αποτελεί ένα ακαριαίο και στιγμιαίο γεγονός· αυτό της διάσπασης του φυσικού δεσμού μεταξύ ψυχής και σώματος. Γι’ αυτό και οι όροι ‘εγκεφαλικός θάνατος’ και ‘θάνατος διαρκείας’ είναι καθόλα άστοχοι, αντιεπιστημονικοί και παραπλανητικοί. Η Εκκλησία δέχεται τις κάτωθι τρεις αρχές, σχετικά με τον θάνατο:

1ον.  Αδιάψευστος[2] ‘ορισμός’ του θανάτου, είναι ο αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα. Τότε, και μόνο τότε, μπορούμε να μιλούμε για ένα νεκρό σώμα (ή πτώμα).

2ον.  Αδιάψευστο ‘τεκμήριο’ του θανάτου, είναι η οριστική παύση της κυκλοφορίας του αίματος. (Αν θέλουμε δε να μιλήσουμε σε σύγχρονη αναφορά, χρησιμοποιώντας την σημερινή ιατρική ωρολογία, τότε): Αδιάψευστο ‘τεκμήριο’ ότι δεν επήλθε ακόμη ο θάνατος, είναι το γεγονός ότι τα ζωτικά όργανα του ανθρώπου εξακολουθούν να παραμένουνζωντανά και μεταμοσχεύσιμα[3], πράγμα που κάνει προφανή την παρουσία της ψυχής στο σώμα, αφού αυτή, και μόνο αυτή, (η ψυχή) είναι που ζωοοποιεί και δίνει ζωτική δύναμη στα όργανα του σώματος (ανεξάρτητα του αν ο ασθενής υποβοηθείται ή όχι με την μηχανική υποστήριξη του αναπνευστήρα).

3ον.  Αδιάψευστη ‘κοινή πράξη’, που υποδηλοί την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση περί του θανάτου ενός ανθρώπου, είναι η τελική κάλυψη με κουβέρτα ολοκλήρου του νεκρού σώματος, συμπεριλαμβανομένης και της κεφαλής. (Ποτέ δεν κάνουν κάτι τέτοιο σε ένα ‘εγκεφαλικά νεκρό’!) Μετά την ‘κοινή αυτή πράξη’, ούτε αναπνευστήρας, ούτε ‘τεχνητή καρδία’, ούτε οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα μπορεί να εξυπηρετήσει σε τίποτε, ούτε και γίνεται λόγος πλέον για αφαίρεση οργάνων προς μεταμόσχευση, αφού τα όργανα είναι ήδη νεκρά, ένεκα του ότι η ψυχή, η μόνη ζωοποιός αιτία του ανθρωπίνου σώματος και των οργάνων του, έχει ήδη αναχωρήσει προς τας αιωνίους μονάς και ο άνθρωπος είναι διά τούτονεκρός. Αμέσως μετά την ‘κοινή αυτή πράξη’, καμιά άλλη σκέψη δεν κυριαρχεί στο προσκήνιο, παρά μία: Να οδηγηθεί ο νεκρός στο.... νεκροτομείο.

Μετά τις ανωτέρω επεξηγήσεις, επαναλαμβάνουμε ότι η Εκκλησία μόνο τον κοινό (βιολογικό) θάνατο μπορεί να δεχθεί, μαζί με τον ‘ορισμό’ του, το ‘τεκμήριό’ του και την ‘κοινή καθολική του πράξη και συνείδηση’. Aκούσατε ποτέ συγγενή ασθενούς (τον οποίο έχουν διασωληνωμένο στον αναπνευστήρα και που τον έχουν εξαγγείλει ως ‘εγκεφαλικά νεκρό’), να παίρνει τηλέφωνο σε Μοναστήρι και να παρακαλεί για μνημόσυνο ή για ανάπαυση της ψυχής τού συγγενή του, και όχι για προσευχή-παράκληση υπέρ αισίας έκβασης της κατάστασης τού ασθενούς, πράγμα που γίνεται μόνο σε ζωντανούς; Αυτές όλες οι ‘κοινές πράξεις’ τι υποδηλούν; Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάκτυλό μας, ας μην εθελοτυφλούμε κι ας σταματήσουμε να υποκρινόμαστε, γιατί όλους μάς περιμένει αλάνθαστος, δίκαιος και αδέκαστος Κριτής....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 5:

«Η παρέμβαση λοιπόν στο σώμα, και μάλιστα κατά τη στιγμή του θανάτου, για μεταμοσχευτικούς λόγους και σκοπούς θα μπορούσε να επιτρέπεται μόνον όταν η φθορά μπορεί να μεταμορφωθεί σε προσφορά. Ο σεβασμός στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος ώστε μόνο κάτι μεγαλύτερο (δηλ. από τη ζωή ενός ανθρώπου, του ζωντανού δότη) θα μπορούσε να υπερνικήσει και να ξεπεράσει τα διλήμματα και τις αναστολές που αυτός προξενεί (το γεγονός δηλ. ότι προξενούμε τον θάνατο σ’ εκείνον από τον οποίο αφαιρούμε τα όργανα). Και αυτό είναι η αξιοποίηση του αυτεξουσίου μας· είναι η αγάπη.» (μέ άλλα λόγια, ο σκοπός, η αγάπη, αγιάζει τα μέσα, την ανθρωποκτονία....(!) 

Οι φράσεις, “η παρέμβαση στο σώμα για μεταμοσχευτικούς λόγους και σκοπούς θα μπορούσε να επιτρέπεται....και θα μπορούσε να ξεπεράσει τα διλήμματα” και, “o σεβασμός στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος ώστε μόνο κάτι μεγαλύτερο”, δεν θα χρησιμοποιούνταν από τον α.Μ., αν δεν είχε εδώ την πεποίθηση, ότι ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’ που έχουμε μπροστά μας, δεν είναι άλλο τι παρά ένας ζωντανός άνθρωπος. Αμέσως μετά την προηγούμενη Ένσταση, κατά την οποία ο α.Μ. μάς ταύτιζε τον εγκεφαλικό θάνατο με τον βιολογικό, τώρα μας τα μισολέγει ότι είμαστε στην “στιγμή του θανάτου” και όχι σ’ αυτόν καθ’εαυτό τον θάνατο. Οι αντιφάσεις συνεχίζουν να εναλλάσσονται και στα δυό του βιβλία....

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 5:

Ο απόστολος Παύλος μας παραγγέλλει: “Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν”. Δεν μπορούμε δηλαδή να κάνουμε ένα καλό διαπράττοντας κάποιο άλλο κακό. Πουθενά δεν μας λέγει η Χριστιανική πίστη και διδασκαλία, ότι μπορούμε να δίνουμε ζωή σε κάποιον, αφαιρώντας την από κάποιον άλλο. “Το καλόν ου καλόν εάν μη καλώς γένηται”. 

Δεν επιτρέπεται στον Χριστιανό να εφαρμόζει το των ‘Ιησουϊτών’ “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Η παράβαση μιας εντολής του Θεού, όπως είναι το “ου φονεύσεις”, δεν μπορεί να αποτελεί θεμέλιο για να στήσω μια άλλη εντολή. Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος μας διευκρινίζει, ότι “όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος. Ο γαρ ειπών μη μοιχεύσης, είπε και μη φονεύσης· ει δε ου μοιχεύσεις, φονεύσεις δε, γέγονας παραβάτης νόμου.” Το Χριστιανικό ήθος δεν μας επιτρέπει να εφαρμόζουμε την ‘αγάπη’ σε κάποιον, αφαιρώντας την από κάποιον άλλο!

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 6:

«Υπάρχει πάλι περίπτωση που σεβασμός στον άνθρωπο σημαίνει ότι όχι απλώς του επιτρέπουμε να πεθάνει, αλλά ακόμη τον διευκολύνουμε να πεθάνει».

Για τόνομα του Θεού! Αποτελεί σεβασμό στον άνθρωπο, όταν όχι μόνο δεν τον βοηθούμε να ζήσει, αλλά ακόμη τον βοηθούμε να πεθάνει, δηλ. τον σκοτώνουμε; Η αφαίρεση ζωής αποτελεί σεβασμό προς τον φονευθέντα; Και μάλιστα έκφραση αγάπης; Έγραφε κάποιος σε ένα του ποίημα: “την σκότωσα γιατί την αγαπούσα”(!) 

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο τερματισμός της ζωής κάποιου “πριν να έρθει η ώρα και γι’αυτόν”, συνιστά “Επιταχυθανασίαν”, η οποία και τιμωρείται κατά το άρθρο 299 του Ποινικού Κώδικα (Π.Κ.) της Ελλάδος. Επίσης, το να βοηθήσει κάποιος τον “δότη” να πεθάνει, έστω και λίγο μόνο “νωρίτερα” από την ώρα του, χαρακτηρίζεται ως πράξη “συμμετοχής σε αυτοκτονία”, και τιμωρείται κατά τα οριζόμενα στα άρθρα 300 και 301 του ιδίου Π.Κ. ως “φόνος εκ προμελέτης”. Είστε κληρικός α.Μ. και μάλιστα αξιωματούχος. Και πρέπει να γνωρίζετε, ότι η τοιαύτη θέση ενός κληρικού, όταν δηλ. προτρέπει τους ανθρώπους σε μια τέτοια κίνηση και πράξη ανθρωποκτονίας, συνεπάγεται κανονική επιτίμηση. Στην πραγματικότητα μας καθιστά, εμάς τους κληρικούς, υποδίκους καθαιρέσεως!....

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 6:

Η ζωή του ανθρώπου έχει ανεκτίμητη αξία, υπό το πρίσμα ότι ο άνθρωπος, ενόσω η ψυχή του είναι ενωμένη με το σώμα του, είναι δεκτικός μετανοίας. Γι’ αυτό και κάθε είδοςάρνησης της ζωής αποτελεί βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, η οποία σύμφωνα με το Ευαγγέλιο δεν συγχωρείται ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα. “Ος δ’ αν βλασφημήση εις το Πνεύμα το Άγιον, ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλ’ ένοχός εστιν αιωνίου κρίσεως”. Διό και υπάρχει κανόνας που απαγορεύει την κηδεία στους αυτόχειρες. Γι’ αυτό και η Εκκλησία εμφανίζεται πάντοτε ενάντια και προς την λεγόμενη ευθανασία (δηλ. τον τερματισμό της ζωής κάποιου με ανώδυνο τρόπο). Όμως με την πιο πάνω θέση του, ο Σεβασμιώτατος δεν δηλώνει απερίφραστα ότι τάσσεται υπέρ αυτής;

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 7:

«Η τεχνητή υποστήριξη όταν οδηγεί σε ζωή είναι ευλογία. Όταν όμως απλά μεταμορφώνει τον θάνατο από στιγμιαίο γεγονός σε παρατεινόμενη ταλαιπωρία, αγωνία, αμφιβολία, τότε (η τεχνητή υποστήριξη) είναι ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη πράξη σχολαστικότητος και ολιγοπιστίας.» Μά, αν είναι νεκρός ο “εγκεφαλικά νεκρός”, όπως ο α.Μ. διατείνεται, τι ταλαιπωρία ή αγωνία του προξενούμε; Αν πάλιν είναι ζωντανός ο Ε.Ν., θεωρείται ως “πράξη ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη(!)” το να προσπαθούμε να τον κρατήσουμε στη ζωή; Επιτέλους να μας πει ο α.Μ., τι θεωρεί τον Ε.Ν., ζωντανό ή πεθαμένο; Γράφει ακόμη ο Σεβασμιώτατος, ότι “είναι σχολαστικότης και ολιγοπιστία” το να διερωτούμαστε, πριν διακόψουμε την τεχνητή υποστήριξη, κατά πόσον ο ασθενής είναι ζωντανός ή όχι. (Νομίζω, περιττεύουν τα σχόλια!)

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 7:

Η Εκκλησία σε όλες τις Ακολουθίες της εύχεται και δέεται για τους πιστούς της, ώστε να έχουν “Χριστιανά τα τέλη της ζωής τους, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά” καθώς “και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”.Ουδέποτε όμως η Εκκλησία, ενόψει κάποιας ενδεχόμενης “παρατεινόμενης ταλαιπωρίας”, προέτρεψε πιστό να θέσει τέρμα στην ζωή του ή στην ζωή κάποιου άλλου για τερματισμό της ταλαιπωρίας του! Αντίθετα, προσπαθεί να του απαλύνει τον πόνο, κρατώντας τον συνάμα όσο μπορεί στην ζωή. Το να εκφράζεται κανείς, ότι μια τέτοια στάση εκ μέρους της Εκκλησίας “είναι ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη πράξη σχολαστικότητος και ολιγοπιστίας”, αυτό απάδει προς το ήθος, την πίστη και την διδασκαλία της....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 8:

«Η Εκκλησία προσεύχεται για τη διευκόλυνση της αναχώρησης της ψυχής (ευχή εις ψυχορραγούντα): (“Λύσον τον δούλον Σου της αφορήτου ταύτης οδύνης και της συνεχούσης αυτόν πικράς ασθενείας και ανάπaυσον αυτόν ένθα των δικαίων τα πνεύματα”).»

Ναι, α.Μ., αλλά η Εκκλησία απευθύνεται στον Θεον και την τελική έκβαση της πορείας του ασθενούς την αναθέτει σ’Αυτόν και μόνο και όχι στον....μεταμοσχευτή! Και αν τελικά η βουλή Του είναι να τον μεταφέρει στην αιωνιότητα, τότε Τον παρακαλούμε να τον αναπαύσει μαζί με τους δικαίους. Είναι λοιπόν άστοχο και παραποίηση της εκκλησιαστικής αυτής πράξης, να την φέρνουμε ως επιχείρημα, για να μπορούμε να σκοτώνουμε τον βαριά ασθενή παίρνοντας τα όργανά του για σκοπούς μεταμοσχευτικούς!   

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 8:

Όταν η Εκκλησία προσεύχεται υπέρ των πιστών τέκνων της, έχει επίγνωση ότι το κάνει μέσα στο πνεύμα τού “εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Με απόλυτη εμπιστοσύνη στην σωστική και αγαθή πρόνοια του Θεού, απευθύνει σ’ Αυτόν τα αιτήματά της. Σ’ Αυτόν αναθέτει[4] και την τελική έκβαση των πραγμάτων, με πλήρη την βεβαιότητα ότι Εκείνος θα δώσει το καλύτερον....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 9:

«Για την Εκκλησία ο θάνατος έχει καταργηθεί. Η εναγώνια συνεπώς και εν πολλοίς σχολαστική αναζήτηση της στιγμής του θανάτου δεν έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον και νόημα. Οι πιστοί ήδη ζώντες μεταβεβήκασιν εκ του θανάτου εις την ζωήν. Η με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη παράτασης της ζωής και μετάθεση στο μέλλον της στιγμής του θανάτου αδυνατίζει την πίστη ότι αυτός αποτελεί ήδη παρελθόν (“μεταβέβηκεν”).»

Δυστυχώς, έχουμε και πάλιν εκ μέρους του α.Μ. παραποίηση του νοήματος της Γραφής και εθελούσια παρερμηνεία. Η φράση του Κυρίου, “(οι πιστοί ήδη ζώντες) μεταβεβήκασιν εκ του θανάτου εις την ζωήν”, αναφέρεται στον πνευματικό θάνατο και όχι τον βιολογικό· την πνευματική και όχι την βιολογική ζωή. Λέγει ακριβώς, “ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Επίσης, στα ανωτέρω λόγια του, ο α.Μ. επαναλαμβάνει, όπως και προηγουμένως, ότι δεν τον ενδιαφέρει άν και κατά πόσον ο ονομαζόμενος Ε.Ν. δότης είναι ζωντανός ή όχι(!) 

Μάλιστα εμάς, τους οποίους απασχολεί καίρια το ερώτημα αυτό, μας αποκαλεί “σχολαστικούς” και “μικρούς κατά την πίστη”! Ειλικρινά, οι υποστηρικτές του Εγκεφαλικού Θανάτου θα ντρέπονταν να εκφέρουν τέτοια γνώμη, την οποία ο α.Μ. ανερυθριάστως (με συγχωρείτε για την λέξη) εκφέρει. Αντίθετα, αυτοί αγωνίζονται με υπέρμετρο ζήλο και με το μαχαίρι στα δόντια ναπείσουν ότι ο εγκεφαλικά νεκρός είναι ταυτόσημος με τον βιολογικά νεκρό· παρόλο, που και αυτοί άρχισαν σιγά-σιγά να ομολογούν και να παραδέχονται ότι ο Ε.Ν. δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός. Μάλιστα, μια επιτροπή Άγγλων νομικών εμπειρογνωμόνων, ασχοληθείσα με τον ούτως ονομαζόμενο εγκεφαλικό θάνατο, εξέφρασε την μεγάλη της ανησυχία για τυχόν παραβίαση του Ποινικού Κώδικα περί ανθρωποκτονίας! Έπειτα, αφού η ζωή κατά τον α.Μ. δεν έχει και τόση σημασία, μάλιστα “η με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη παράτασης της ζωής και μετάθεση στο μέλλον της στιγμής του θανάτου αδυνατίζει την πίστη ότι αυτός αποτελεί ήδη παρελθόν («μεταβέβηκεν»)”, γιατι ο ίδιος κόπτεται τόσο πολύ για την παράταση της ζωής των ληπτών και αγωνίζεται τόσο υπέρ των μεταμοσχεύσεων; Πρέπει να είμεθα δίκαιοι στον καταμερισμό της “ιδεολογίας” μας και όχι ετεροβαρείς!   

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 9:

Η Εκκλησία πάντοτε εύχεται να μας δοθεί “παράταση ζωής”, ώστε να μετανοήσουμε και να γίνουμε κατάλληλα δοχεία για την “βασιλεία του Θεού”, ήτις “εντός ημών εστι”. Στην ακολουθία του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως ο πνευματικός εύχεται εις τον Θεόν υπέρ του πνευματικού του τέκνου “όπως δωρήσηται αυτώ άφεσιν αμαρτιών και καιρόν μετανοίας”. Όσο δε ο άνθρωπος πλησιάζει προς το τέλος του, τόσο πολυτιμότερες και βαρυτιμότερες γι’ αυτόν καθίστανται οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 10:

«Και τι πιο αγαθό στον κόσμο από την εν αγάπη θυσία της ζωής υπέρ των αδελφών. Αν η τόλμη αυτής της αγάπης φωτίσει την όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, ενισχύει την ελπίδα των μεταφυτεύσεων από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του, που θα είναι κοινωνία αγάπης. Η πρόσκαιρη σωτηρία του πλησίον εξασφαλίζει την αιώνια δική μας σωτηρία·.....«ουκ έστιν άλλως σωθήναι ει μη δια του πλησίον. Η διά της προσφοράς, και ενδεχομένως θυσίας μας, παράταση της ζωής των αδελφών είναι η δική μας “εκπόρευση εις ανάστασιν ζωής”..... Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού».

Ολόκληρη η ανωτέρω ‘Ένσταση’ είναι εντελώς απαράδεκτη! Λυπούμαι να διαβεβαιώσω ότι τέτοια γραφίδα προδίδει ‘πλάνην της καρδίας’[5]. Παράλληλα, βλέπουμε μια καθαρά δυτικίζουσααγαπολογία (προτεστάντικου και παπικού τύπου), στον βωμό της οποίας δεν διστάζει ο α.Μ. να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές (δια “της εν αγάπη θυσίας της ζωής υπέρ των αδελφων”), εξασφαλίζοντάς τους μάλιστα και το εισιτήριο για τον παράδεισο(!) 

Αυτό μου θυμίζει τα “συγχωροχάρτια” του Πάπα κατά τον Μεσαίωνα, με τα οποία ο Πάπας εξασφάλιζε στους Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς του όχι μόνον άφεση αμαρτιών αλλ’ ακόμη και αυτόν τον Παράδεισο(!), αφού βεβαίως προηγουμένως εξασφάλιζε από αυτούς το απαιτούμενο χρηματικό ποσό. Τώρα ο α.Μ. εξασφαλίζει στους πιστούς μας τον Παράδεισο, αφού βεβαίως προηγουμένως εξασφαλίσει από αυτούς τα όργανά τους! Και μή χειρότερα.... 

Είναι ανέντιμο, και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να προσπαθούμε να πείσουμε τους πιστούς μας να δηλώσουν δότες οργάνων, παίζοντας με την συνείδησή τους και κάνοντάς τους πραγματικήπλύση εγκεφάλου, απατηλά υποσχόμενοι σ’αυτούς “μεταφύτευση από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του, αφού η πρόσκαιρη σωτηρία του πλησίον εξασφαλίζει την αιώνια δική μας σωτηρία”.Άν λοιπόν, κατά τον α.Μ., ο Παράδεισος αποκτάται τόσο εύκολα, αυτόματα και μαγικά, με το να δηλώσω δυνητικός δότης και επιτρέποντας στην πολιτεία να μου πάρουν τα όργανά μου[6]· διερωτούμαι: γιατί ο Κύριος μάς δήλωσε τόσο εκφραστικά και κατηγορηματικά, ότι η οδός που οδηγεί στην ζωή, στόν παράδεισο, είναι τόσο στενή και τεθλιμμένη;

Δυστυχώς, τα βιβλία, οι εισηγήσεις και ομιλίες του α.Μ. -που έχουν σχέση με τις μεταμοσχεύσεις- συνέχoνται και συνεπαίρνονται από ένα συναισθηματισμό και μια συνεχήαγαπολογία, κάτι που δυστυχώς αρέσει στον σημερινό άνθρωπο του κόσμου. Αυτό βέβαια, το να αρέσουν στον κόσμο, είναι αναμενόμενο και δεν μας εκπλήττει. Είναι σημεία των καιρών, καθώς το έχει προείπει και ο απόστολος Παύλος, ότι “έσται καιρός ότε (οι άνθρωποι του κόσμου) της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται”, αλλά θα θέλουν να ακούουν διδασκαλίες σύμφωνες με τις δικές τους επιθυμίες!   

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 10:

Είναι κατακριτέο και πολύ εγωϊστικό εκ μέρους του ανθρώπου να θέτει τέρμα στην ζωή που του έδωσε ο Θεός[7] -προσφέροντας τα όργανά του σε κάποιον άλλο- παράλληλα δε ν’ αυταπατάται, ότι με αυτόν τον τρόπο: (i) εκπληρώνει τον νόμο της αγάπης, “με την εν αγάπη θυσία της ζωής υπέρ των αδελφών” και (ii) εξασφαλίζει την “μεταφύτευσή του από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του”..... Το να μην έχει κανείς συναίσθηση της δικής του πραγματικότητας, ότι δηλ. ο ίδιος έχει απόλυτη ανάγκη “καιρού μετανοίας” και να διαθέτει αυτόν τον “καιρό” σε άλλον, φανερώνει υψηλοφροσύνη, αγνωσία και “πλάνην καρδίας”. Συμπληρωματικά, θα λέγαμε ότι ένα τέτοιο ‘πιστεύω’ θυμίζει τον μύθο και την κακοδοξία των Παπικών περί του πλεονάσματος της “αξιομισθίας των αγίων”[8].

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 11:

«Φυσικά λοιπόν και έχουμε εξουσία επί των σωμάτων μας.... και όχι μόνον δικαίωμα αλλά και υποχρέωση πνευματική έχουμε να δίνουμε την αγάπη μας. Ο Απόστολος Παύλος υπαινίσσεται τη δυνατότητα προσφοράς των μελών του σώματός μας, πιο συγκεκριμένα των οφθαλμών, ως έκφραση ύψιστης αγάπης: «μαρτυρώ γαρ υμίν ότι ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες άν εδώκατέ μοι», πιστοποιώντας με τη δυνατή αυτή έκφραση την αγάπη των Γαλατών.»

Για τόνομα του Θεού, α.Μ.! Σχήμα λόγου κάνει ο Απόστολος Παύλος. Πώς παραβιάζουμε το πνεύμα της Γραφής σε γράμμα; Θα εφάρμοζαν ποτέ αυτό κατά γράμμα οι Γαλάτες; Να βγάλουν δηλ. τα μάτια τους, για να τα δώσουν στον απ. Παύλο; Αλλού γράφει (ο ίδιος απόστολος): “ηυχόμην αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου”. Θα έκανε ποτέ ο απόστολος τέτοιο πράγμα, να γίνει δηλ. ανάθεμα από τον Χριστό, αυτός ο οποίος έλεγε “ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός”; 

Όπως λοιπόν, ποτέ δεν θα γινόταν το δεύτερο -να χωρισθεί δηλαδή ο απόστολος Παύλος από τον Χριστό- τό ίδιο δεν θα γινόταν ποτέ από τους Γαλάτες, να βγάλουν τα μάτια τους για να τα δώσουν στον απ. Παύλο. Είναι λοιπόν, όπως προανέφερα, σχήματα λόγου αυτά -που δείχνουν το υπερβάλλον της αγάπης, τόσον του Παύλου, όσον και των Γαλατών- και όχι Γραφικόν επιχείρημα για παραδοχή και χριστιανική επικύρωση της δόσης οργάνων και των μεταμοσχεύσεων! Τέτοια επιχειρήματα θα μπορούσαν πολύ επιεικώς να χαρακτηρισθούν ως γελοία και παιδαριώδη!

   Όμως, ας μας διευκρινήσει ο α.Μ. -ο οποίος τόσο πολύ κόπτεται υπέρ των μεταμοσχεύσεων, της ιδέας του εγκεφαλικού θανάτου και της δωρεάν δόσης ανθρωπίνων οργάνων προς πλήρωση της δεξαμενής(!) των, αναλαμβάνοντας μάλιστα εκστρατεία διαφώτισης προς τον σκοπό αυτό- έχει ο ίδιος δηλώσει ‘δυνητικός δότης’, συμπληρώνοντας το κατάλληλο γι’ αυτό έντυπο; 

Γιατί, ο ίδιος -σε προσωπική συνομιλία του που είχε με κάποιο, κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο- δήλωσε κατηγορηματικά: “ούτε εγώ είμαι υπέρ της δόσης οργάνων· εγώ δεν καταδέχομαι να δώσω για μεταμόσχευση ούτε το νύχι μου”!!! Να μου επιτραπεί εδώ να επισημάνω την ασυνέπεια[9] των λόγων του συγγραφέως. Την στιγμή μάλιστα που πιο πάνω μας μιλά για επιβεβλημένο καθήκον ημών των Χριστιανών, “όχι μόνον ως δικαίωμα αλλά και ως υποχρέωση πνευματική,....την προσφορά των μελών του σώματός μας”.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 11:

Πρέπει ο Χριστιανός να συνειδητοποιήσει, κάνοντας φρόνημά του την αλήθεια ότι “τα θνητά σώματά μας έχουν ένοικον το Πνεύμα το Άγιον” και ότι “είναι ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματός, ου (=το οποίον Πνεύμα) έχομεν από Θεού, και ουκ εσμέν εαυτών· ηγοράσθημεν γαρ τιμής” (Ρωμ. η΄11 και Α΄Κορ.19-20). Αυτό δε, αποτελεί μια οντολογική πραγματικότητα, σύμφωνα ακριβώς με την οποία δεν “έχουμε (καμμιά) εξουσία επί των σωμάτων μας” και καμμιά “δυνατότητα προσφοράς των μελών του σώματός μας”, κάτω από οποιοδήποτεπρόσχημα “έκφρασης ύψιστης αγάπης”.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 12:

«Ο ίδιος ο Κύριος στις υποθήκες του στους αγίους αποστόλους κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ως μείζονα έκφραση της αγάπης παρουσιάζει την προσφορά και αυτής της ζωής μας για τον άλλον: «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού».... Αν δεν μπορούμε να δώσουμε τη μείζονα αγάπη -να προσφερθούμε ολόκληροι και υγιείς στον αδελφό-, ας δώσουμε την ελάσσονα -να προσφέρουμε τα όργανά μας όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έστω αμφισβητούμενου “εγκεφαλικού θανάτου”.»

Δύο πράγματα θα παρατηρήσουμε εδώ: Πρώτον, όταν ο Κύριος μιλούσε στους μαθητές Του, κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, με τα παραπάνω λόγια αναφερόταν στην δική Τουθυσία επί του Σταυρού. Γιατί παρακάτω είπε “και υμείς φίλοι μου εστέ”. Και γνωρίζουμε πολύ καλά, πως η μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή θυσία του Χριστού επί του Σταυρού, δεν ήταν για να μας χαρίσει το δώρον της βιολογικής ζωής, αλλά για να μας δωρήσει ζωή πνευματική και αιώνιο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να θεραπευθούν οι ψυχικές μας πληγές. 

Λέει ένα τροπάριο του κανόνος της Οκτωήχου (πλ.δ΄, Παρασκευή πρωΐ, ωδή ζ΄): “Σταύρωσιν ήνεγκας (=υπέφερες) Χριστέ μου Ιησού, την επονείδιστον, παύων τα βροτών(=ανθρώπων) ονείδη και στεναγμούς· χολής εγεύσω πικρίαν άπασαν, εξαίρων(=απαλλάσσων) κακίας· επλήγης ημών πληγάς Οικτίρμων ψυχικάς ιώμενος(=θεραπεύων), και ψάλλειν προτρεπόμενος· ο υπερύμνητος, των Πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός εί).” 

Επίσης, καθηλώθηκε πάνω στον Σταυρό, για να νικήσει τον ίδιο τον θάνατο, να κατέβει με την τεθεωμένη ψυχή Του (ενωμένη με την θεότητα) στον Άδη, να τον συντρίψει κατά κράτος, να ελευθερώσει από εκεί τον Αδάμ, την Εύα και όσους άλλους Τον εδέχθησαν, και να αναστηθεί, ενώνοντας ξανά την ψυχή Του με το σώμα Του. 

(Είχε προείπει ο Κύριος: “εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχωπάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου”. Ποιός από μάς θνητός τολμά να μιλά με αυτή την εξουσία; “ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ουχ ως οι γραμματείς”. Ας φραγεί, λοιπόν, κάθε ενάντιον στόμα....) Άλλωστε, το σώμα Του Χριστού παρέμεινε τρείς ημέρες μέσα στον τάφο ακέραιο (με όλα τα ζωτικά Του όργανα) και άφθορο, αφού η θεότης Του δεν χωρίστηκε απ’ αυτό ούτε και μετά τον βιολογικό Του θάνατο. 

Ο Χριστός μας, όχι μόνο δεν έδωσε σε κανέναν κάποιο από τα όργανά του (είναι βλασφημία και να το σκεφθεί αυτό κανείς) αλλά, όπως λέει και η προφητεία, ούτε ένα “οστούν ου συντριβήσεται αυτού”. Η Σταυρική θυσία του Χριστού, λοιπόν, δεν αποτελεί καθόλου επιχείρημα για να Τον μιμηθούμε τάχα κι εμείς, δίνοντας τα όργανά μας για μεταμόσχευση(!) 

Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος μάς εξηγεί πώς κι εμείς, κατά το παράδειγμα τού Χριστού, οφείλουμε να θυσιάζουμε τις ψυχές μας για τους αδελφούς μας:“Eν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι. Ος δ’ αν έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού χρείαν έχοντα και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;” 

Το δεύτερον που έχουμε να παρατηρήσουμε, είναι ότι φρίττει κανείς, όταν διαβάζει την θέση αυτή του α.Μ., να προτρέπει δηλ. σε αφαίρεση των συμπαγών ζωτικών οργάνων κάποιου, ο οποίος να βρίσκεται σε κατάσταση “έστω και αμφισβητούμενου εγκεφαλικού θανάτου”, δηλ. όταν είναι ζωντανός, με άλλα λόγια σκοτώνοντάς τον!!!

Και συνεχίζει ο α.Μ.: Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρουμε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· “έν σώμα οι πολλοί εσμεν”. Ο χρόνος του λήπτη, η παράταση ζωής του, αποτελεί απόδειξη της αγάπης του δότη.  Όταν λοιπόν η Εκκλησία ξεδιπλώνει τη ζωή και τη διδασκαλία της μέσα σε μια ατμόσφαιρα τέτοιας αγαπητικής έντασης και εμπειρίας, τι την δυσκολεύει να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;

Τρομερό! Ο α.Μ., ευρισκόμενος σε μιά κατάσταση αγαπητικής έξαρσης, χρησιμοποιεί και παλιν την ίδια στρατηγική και επιχειρηματολογία (εννοώ την αγαπολογία) και δεν διστάζει:Πρώτον, να χρησιμοποιεί φράσεις που είναι ξένες προς το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό ήθος (όπως π.χ. με την φράση, “τα μέλη μας....γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρουμε....,(αφού)Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· έν σώμα οι πολλοί εσμεν”).  

Αυτό ακριβώς μας θυμίζει την αίρεση των “Νικολαϊτών” των πρωτοχριστιανικών χρόνων, που με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία και το ίδιο σκεπτικό, μοιράζονταν αγαπητικώς οι αιρετικοί αυτοί “Χριστιανοί” τις γυναίκες τους μεταξύ τους, αφού, έλεγαν, είμαστε όλοι ένα σώμα και μέλη αλλήλλων.

Δεύτερον, δεν διστάζει να ομολογήσει ζωντανό τον δότη ή έστω να αμφιβάλλει κατά πόσον ο εγκεφαλικά νεκρός είναι πράγματι “πεθαμένος” (με την φράση, “αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής”). “Δυστυχώς, ο α.Μ. έχει ξεπεράσει κάθε αναμενόμενο! Ομολογεί ξεκάθαρα και απερίφραστα, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, ότι δεν τον ενοχλεί αν και κατά πόσον ο “εγκεφαλικά νεκρός” δότης από τον οποίον παίρνουν τα όργανά του, είναι τελικά ζωντανός και με αυτό τον τρόπο τον σκοτώνουν! 

Μάλιστα τολμά να θέτει και την “Εκκλησία” σε κατάσταση “έντασης” (γράφε, “έκστασης”[10]), ώστε, αφ’ενός μεν να πρωτοπορεί και να καινοτομεί με την “διδασκαλία” της στην σημερινή πρόκληση των μεταμοσχεύσεων, αφ’ετέρου δε να “ευλογεί” μια τέτοια ανθρωποκτονία, δηλώνοντας: “Όταν λοιπόν η Εκκλησία ξεδιπλώνει τη ζωή και τη διδασκαλία της μέσα σε μια ατμόσφαιρα τέτοιας αγαπητικής έντασης και εμπειρίας, τι την δυσκολεύει να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;” Ούτε οι ξένοι (είτε ετερόδοξοι, είτε αλλόδοξοι, είτε άθεοι), θερμοί υποστηρικτές του εγκεφαλικού θανάτου, δεν θα τολμούσαν να εκφέρουν τέτοιες θέσεις και απόψεις προς την διεθνή κοινή γνώμη.  Και τολμά να το κάνει ένας ημέτερος Ορθόδοξος Ιεράρχης....

Αλλ’ ας αφήσουμε έναν ξένο (που δεν είναι κάν Ορθόδοξος) να απαντήσει στον Σεβασμιώτατο. Πρόκειται περί του Καθηγητή Φιλοσοφίας Joseph Seifert, ο οποίος, μιλώντας υπό το φως των σημαντικών ερωτημάτων για την εγκυρότητα των κριτηρίων του “εγκεφαλικού θανάτου”,  υποστήριξε ότι θα πρέπει να επικαλεστούμε την αληθινή και εμφανή ηθική αρχή ότι “ακόμα και μια ελάχιστη λογική αμφιβολία να υπάρχει ότι οι πράξεις μας σκοτώνουν ένα άλλο ανθρώπινο ον, θα πρέπει να απέχουμε από αυτές”.

Όσον αφορά την απορία του α.Μ., “τι την δυσκολεύει (την Εκκλησία) να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;” τον παραπέμπουμε στα Γενικά Συμπεράσματα αρ.8, με τίτλο “ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ”.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 12:

Επαναλαμβάνουμε όπως και πιο πάνω, ότι η μοναδική και ανεπανάληπτη θυσία του Χριστού επί του Σταυρού, δεν ήταν για να μας χαρίσει το δώρον της βιολογικής ζωής, αλλά για να μας δωρήσει ζωή πνευματική[11] και αιώνιο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να θεραπευθούν οι ψυχικές μας πληγές. Η Σταυρική θυσία του Χριστού με κανένα τρόπο δεν αποτελεί επιχείρημα για να Τον μιμηθούμε τάχα κι εμείς, δίνοντας τα όργανά μας για μεταμόσχευση. 

Άλλωστε, ο Κύριος σε κανένα δεν έδωσε κάποιο από τα όργανά του. Αντίθετα, η προφητεία δηλώνει περί αυτού κατηγορηματικά, οτι (όχι μόνο όργανα του σώματός Του) αλλ’ ουδέ “οστούν ου συντριβήσεται αυτού”. Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνο ο Χριστός. Μόνο Αυτός έχει δικαίωμα και εξουσία να δώσει την ζωή Του και, αντιστρόφως, να την πάρει πίσω. 

Αυτό μας το έχει δηλώσει ρητά: “Εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, καιεξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου”. Σε κανένα από μάς τους ανθρώπους δεν έχει δοθεί τέτοια εξουσία! Γι’ αυτό και καταλήγουμε στην αρχική μας τοποθέτηση, όπως εμφαίνεται και στον τίτλο της παρούσης εργασίας σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, η οποία μαρτυρεί και λέγει ότι: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ[12] Πόσο αναπαύει η θέση αυτή! Αλλά και πόσα άτοπα και αθέμιτα δεν αποφεύγονται με την θέση αυτή!

Όμως, για να μην λάβει έκταση η παρούσα μελέτη, κάτι που θα δυσκόλευε ίσως τον αναγνώστη, δεν θα ανασκευάσουμε τις υπόλοιπες Ενστάσεις. Απλά θα τις καταγράψουμε[13] στο τέλος, μετά τα Γενικά Συμπεράσματα, ώστε όποιος ενδιαφέρεται, να μπορεί να μάθει περισσότερα, στο πώς δηλ. σκέφτονται, εκφράζονται και κινούνται οι θερμοί υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων. Εξάλλου, από τα λίγα που αναφέραμε, μπορούμε νομίζω να καταλάβουμε και τα υπόλοιπα, όπως και το τι γίνεται μέσα στο παρασκήνιο, πίσω από το παραπέτασμα.... Άλλωστε, “τοις φρονίμοις ολίγα”. Στις επόμενες παραγράφους θα παραθέσουμε τα Γενικά Συμπεράσματα της παρούσας μελέτης, και με αυτά να κλείσουμε τον λόγο.

[1] Ως γνωστόν, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία υιοθέτησε τον λεγόμενο ‘εγκεφαλικό θάνατο’, με απώτερο σκοπό την αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων, χωρίς να υπάρχει περαιτέρω ποινική δίωξη για διάπραξη ανθρωποκτονίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι τα τελευταία χρόνια το Υπουργείο Υγείας της Αγγλίας (με όλη του την ειλικρίνεια) αντικατέστησε τον όρο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ με τον όρο ‘θάνατος για μεταμοσχευτικούς σκοπούς’(!!!)

[2] Και στις τρεις περιπτώσεις χρησιμοιούμε την λέξη “αδιάψευστος”, γιατί σήμερα δυστυχώς κυριαρχεί η παραπληροφόρηση και το ψέμα, για καθαρά χρησιμοθηρικούς και κερδοσκοπικούς λόγους. Λέγει ο απ. Παύλος: “Οίδαμεν ότι εκ του Θεού εσμεν, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται”. Και ο Χριστός μάς διευκρινίζει, ότι “εκείνος (ο πονηρός διάβολος) ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού.”

[3] Τα μετά τον οριστικό θάνατο αφαιρούμενα όργανα δεν είναι πλέον κατάλληλα για μεταμόσχευση λόγω της μικρής βιωσιμότητάς τους (very little time of “warm ischaemia time”) και τα οποίαστην ουσία αυτοκαταστρέφονται. Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, παρατήρησε ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση.

[4] Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ανεξάρτητα από την έκβαση και το αποτέλεσμα, όλες οι αιτήσεις που κάνουν οι άνθρωποι προς τον Θεόν διά της προσευχής εισακούονται και καμμιά δεν απορρίπτεται ούτε πηγαίνει χαμένη. Φτάνει η προσευχή μας να γίνεται με ειλικρίνεια και αγνά ελατήρια, και ο καλός Θεός απαντά στην προσευχή μας με την έκβαση και το αποτέλεσμα που Αυτός, μέσα από την άβυσσο της Αγάπης και της Σοφίας Του, κρίνει ως την καλυτέρα λύση για μάς.

[5] ‘Πλάνη της καρδίας’ ή ‘πλάνη της γνώμης’. Για περισσότερες εξηγήσεις, βλ.“Ασκητικές Εμπειρίες, τόμ. Α’” του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ Επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 2008) σελ. 321-341.

[6] όχι ενόσω “ζώ”, γιατί τα χρειάζομαι, τα θέλω, γι’αυτό και δεν τα δίνω, έστω κι αν τα χρειάζεται τώρα ο συνάνθρωπός μου για να ζήσει, αλλ’ όταν θα είμαι “νεκρός”!

[7] και που μόνο Αυτός έχει το δικαίωμα να του την αφαιρέσει.

[8] Σύμφωνα με την πλάνη αυτή της Παπικής ‘Εκκλησίας’, οι άγιοι έχουν την δυνατότητα να εκτελέσουν έργα που πλεονάζουν σε σχέση με τα απαιτούμενα για την δικαίωση και σωτηρία τους. Κατά συνέπεια, η αξιομισθία που περισσεύει από το πλεόνασμα αυτό των αγίων, μπορεί να διατεθεί από τον Πάπα, έναντι βεβαίως κάποιας χρηματικής αμοιβής (συγχωροχάρτια).

[9] Η ασυνέπεια αυτή μας θυμίζει τα βαρυσήμαντα εκείνα λόγια του Κυρίου περί των αξιωματούχων θρησκευτικών προσώπων της εποχής του: “δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επί τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλω αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.”

[10] βλ. και Ένσταση αρ.54 στο Παράρτημα.

[11] Είπεν ο Κύριος: “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν”. Αυτό το περισσόν, είναι η πνευματική ζωή, η δωρεά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

[12] Το γνωμικό αυτό απόφθεγμα, «ούτε δίνω ούτε παίρνω», ανήκει σε κάποιον άγιο Γέροντα, ο οποίος ούτως απεφάνθη όταν ρωτήθηκε για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, με το οποίο και συμφωνούμε απόλυτα.

[13] αυτούσια τα λόγια του αγίου Μεσογαίας.

ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1.  ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ αγιο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ:

     Από τη θέση αυτή, απευθυνόμαστε προς κάθε Ορθόδοξη Ιεραρχία, κάθε Ορθόδοξο Κληρικό και Λαϊκό (μέχρι και τον τελευταίο ΠΙΣΤΟ) και εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία και ιερή αγανάκτησή μας για τις απαράδεκτες θέσεις και τοποθετήσεις του αγίου Μεσογαίας, όσες αναφέραμε μέχρι τώρα (αλλά και όσες ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ακολουθούν στο τέλος). Πιστεύομε ότι έκανε και θα κάνει ζημιά στον Ελλαδικό και ευρύτερο χώρο, με τον επικίνδυνο τρόπο που σκέπτεται, αντιμετωπίζει, ενεργεί και κινείται σ’ ό,τι αφορά τα θέματα αυτά. Και επειδή κατά τα άλλα θεωρείται ένας αξιόλογος Ποιμένας της Εκκλησίας, αλλά και επιστήμων, έχοντας δε και το χάρισμα του λόγου, είναι δυνατόν σε θέματα βιοηθικής να πείσει, είτε σωστά είτε λάθος. Γι’ αυτό και συστήνουμε, (i) από πλευράς δικής του, την παραίτησή του από την περαιτέρω εμπλοκή του στα θέματα αυτά ή (ii) από πλευράς της Ιεραρχίας της Ελλάδος, την εγρήγορση, νήψη και μεγάλη προσοχή σ’ό,τι αφορά τις θέσεις του εν λόγω Μητροπολίτου στα θέματα της Βιοηθικής, οι οποίοες είναι κατάδηλες, τόσο μέσα από όσα εγράψαμε μέχρι τώρα, όσο και από όσα ανφέρονται στο τέλος της παρούσας μελέτης.

2.  ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ:

     Είναι φανερόν ότι ο α.Μ. ακολουθεί την απαράδεκτη τακτική: “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Λησμονεί την Πατερική ρήση: “το καλόν ου καλόν εάν μη καλώς γένηται”. Λυπούμαστε πολύ γι’ αυτά που γράφομε, όμως “διά Σιών ου σιωπήσομαι”. Αλλά και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, παρουσιάστηκε κάποια νύκτα σε όραμα στον απόστολο Παύλο και του έδωσε την εντολή: “μή φοβού, αλλά λάλει και μή σιωπήσης”. Δυστυχώς, τα επιχειρήματα του α.Μ., ευρισκόμενα κάτω από τον μανδύα μιας συνεχούς αγαπολογίας και ενός ακράτητου συναισθηματισμού (άγνωστα στο Χριστιανικό Ήθος και πόρρω απέχοντα από το ανδρείο Ορθόδοξο φρόνημα) είναι εν πολλοίς απατηλά, σαθρά, γελοία, παιδαριώδη, και απαράδεκτα! Έχοντας υπόψη τα γραφόμενά του αλλά και τις ομιλίες και εισηγήσεις του στο σύνολο, πολλές φορές, ανάλογα με το ακροατήριο, κινείται μέσα σε “γκρίζες” ζώνες και ο λόγος του είναι “ήξεις αφήξεις”, συνεχώς δε με τις αντιφάσεις του “φάσκει και αντιφάσκει”.

3.  ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΕΥΡΕΣΗΣ ΔΟΤΩΝ-ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ:

     Είναι προφανώς σαφές και φανερό, ότι ο α.Μ. έχει κατά νουν να ανεβάσει όσο πιο ψηλά μπορεί την στάθμη της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων, προσπαθώντας με κάθε τρόπο (ακόμα και με ψεύτικα και απατηλά “ταξίματα”) να πείσει όσον το δυνατό περισσότερους πιστούς να δηλώσουν δότες οργάνων. Γι’ αυτό και δηλώνουμε υπεύθυνα: Ως Λειτουργοί των Μυστηρίων του Χριστού και πνευματικοί καθοδηγητές, εμπεπιστευμένοι τα λογικά Του πρόβατα, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ!....

4.  “ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ”:

     Μέσα απο την ποιμαντική μας μέριμνα, την καλή ανησυχία και την αγωνία της Γεθσημανής, για την σωτηρία των λογικών προβάτων του Χριστού· την προφύλαξή τους από κάθε κακό που εμφωλεύει, με κίνδυνο να τούς αρπάσει από τα χέρια Του, θα αγρυπνούμε, “φυλάγοντες φυλακάς νυκτός” (“νύξ γαρ ο παρών βίος”), ορθοτομούντες τον λόγο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ στους ΠΙΣΤΟΥΣ ΜΑΣ, “αληθεύοντες δε πάντοτε εν αγάπη”. Για την σύγχυση που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας, σχετικά με τα θέματα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης οργάνων, την αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι απαράδεκτες, αντιευαγγελικές, αντιπατερικές και αντιβιοηθικές θέσεις του α.Μ. και όσων συνευδοκούν με αυτόν. Και είναι πράγματι άξιον απορίας, ένα θέμα, τόσο απλό και ξεκάθαρο -όπως είναι οι μεταμοσχεύσεις και οι δόσεις ανθρωπίνων οργάνων- να τυγχάνει τόσου προβληματισμού(!) Ένα θέμα τόσο κρυστάλλινο και εξόφθαλμο, απορούμε πώς δεν το αντιλαμβάνονται μερικοί ημέτεροι. Και, καλά, για τους μακράν του Θεού ανθρώπους -και μάλιστα τους μη Ορθόδοξους- το καταλαβαίνω· γιατί ο νούς τους είναι σκοτισμένος και δεν φωτίζεται από την άκτιστη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Για μάς όμως τους Ορθοδόξους -που υποτίθεται είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας- και πολύ περισσότερο ιερωμένοι, ακόμα και αξιωματούχοι της Εκκλησίας, ποιά η δικαιολογία;

5.  ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΕΣ!:

       ΤΟ ΟΛΟΝ ζήτημα, ως μη όφειλε, έχει πάρει διαστάσεις και έχει καταστεί τόσο ΕΠΕΙΓΟΝ όσο οι μεταμοσχεύσεις σήμερα δίνουν και παίρνουν, με κόστος τον θάνατο ανυπεράσπιστων ανθρώπων! Από το άλλο μέρος, οι πιστοί μας μη παίρνοντας μια απλή και ξεκάθαρη απάντηση από τους φορείς και καθοδηγητές της Εκκλησίας, “καθοδηγούνται” τελικά από την σε παγκόσμια κλίμακα προπαγάνδα και το ‛marketing’ σχετικά με τις δόσεις οργάνων. Και αλλοι μεν, χωρίς να το καλοσκεφθούν, προχωρούν και δηλώνουν δυνητικοί δότες. Άλλοι δε (οι πιο ταλαίπωροι και άξιοι συμπαθείας) ενώ βρίσκονται μπροστά στο παιδί τους, τον πατέρα τους ή τον στενότατο συγγενή τους που ακόμα ζεί και αναπνέει με την υποστήριξη του αναπνευστήρα, λυγίζουν μπροστά στα διλήμματα και τον ψυχολογικό πόλεμο που υποφέρουν από τους ιατρούς-μεταμοσχευτές, ενίοτε δε και από τον στενό συγγενικό τους περίγυρο, και υπογράφουν -αλοίμονο!- την θανατική ποινή τού συγγενούς των, επιτρέποντας στα πράγματι ανελέητα ‛γεράκια’, τους μεταμοσχευτές, να πάρουν τα όργανά τους, με άμεσο αποτέλεσμα τον θάνατό τους!

5.1  Όρισαν την κηδείαν του πριν αποθάνει(!):                     

       Πρόκειται περί ενός νεαρού ο οποίος ήταν στον αναπνευστήρα για 7 μέρες. Με πήραν τηλέφωνο στο Μοναστήρι δύο ξεχωριστές οικογένειες, γνωστοί του ασθενή, για να του κάνουμε παράκληση και λειτουργίες, το οποίο και επράτταμε......Τι το μετά ταύτα; Μετά από 2-3 ημέρες μαθαίνομε ότι ο (άξιος συμπαθείας) πατέρας του νεαρού βγήκε στα κανάλια και διακήρυττε ότι έδωσε τα όργανα του γυιού του! Πόσο στενοχωρήθηκα δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Παράλληλα μου κακοφάνηκε. Εμείς να του κάνουμε παράκληση και προσευχή, κι αυτοί να τον....σκοτώνουν! Και το χειρότερο, μου ανάφερε ένας συγγενής του νεαρού, ότι στην αρχή ο πατέρας αρνιόταν να δώσει τα όργανα του παιδιού του που ήταν στον αναπνευστήρα. Ο περίγυρος τότε του έκαμε επίθεση γι’ αυτή του την άρνηση, με τελικό αποτέλεσμα να ενδώσει (ο πατέρας) και να υπογράψει την συναίνεσή του στην αφαίρεση των οργάνων του παιδιού του. Και το ακόμα τραγικότερο, μου ανάφεραν ότι η ημέρα και ώρα της κηδείας του θύματος ανηγγέλθη όταν αυτός ήταν ακόμα ζωντανός στον αναπνευστήρα!!!

       Αυτά παθαίνουν δυστυχώς οι πιστοί μας, όταν δεν είναι κατάλληλα ενημερωμένοι από την Εκκλησία, και όταν η Εκκλησία δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση στο όλο θέμα, αφήνοντας τους αντίθετους και ανεύθυνους να δρουν ανενόχλητοι εις βάρος των τέκνων της και εις την ιδίαν αυτών απώλειαν.....Από την άλλη, έρχεται ένας Ορθόδοξος Ιεράρχης, ο οποίος μιλά για εκστρατεία διαφώτισης(!) των πιστών, ώστε να δηλώσουν δότες οργάνων (“συνειδητή συναίνεση”), υποστηρίζοντας παράλληλα και την “συγγενική συναίνεση” (όπως έγινε στο παράδειγμα που μόλις ανέφερα).

       Τόσο οι εκτρώσεις όσο και η θανάτωση των “εγκεφαλικά νεκρών” συνιστούν φόνο εκ προμελέτης. Και οι μεν πρώτες, τουλάχιστο γίνονται με καυστηριασμένη την συνείδηση· ενώ το δεύτερο, αλλοίμονο, γίνεται με καύχηση, σε σημείο που να βγαίνουμε στον ‘αέρα’ και να το παρουσιάζουμε σαν κάτι το αξιέπαινο(!) Ακούσατε καμιά φορά γυναίκα να βγαίνει στα κανάλια και να καυχέται ότι έκαμε.....έκτρωση;(!)

5.2  ΑΛΛΟ “ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ” ΚΑΙ ΑΛΛΟ “ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”:

       Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι, όταν ένας νόμος της Πολιτείας αντίκειται προς το Ευαγγέλιο και γενικά τους Κανόνες της Εκκλησίας, τότε η δεύτερη δεν οφείλει συμμόρφωση ή συνακολουθία. Μπορεί να συμβαδίσει μέχρις εκεί που δεν παραβλάπτεται η πίστη ούτε διακυβεύεται η σωτηρία των τέκνων της. Ο δε Μέγας Βασίλειος διασαφηνίζει ότι “η Εκκλησία δεν έχει καμμιά υποχρέωση να ακολουθεί την βασιλεία, αλλ’ η βασιλεία την Εκκλησία”. Πράγματι, επί της βασιλείας του Ιουστινιανού, ο οποίος είχε θεσπίσει τις λεγόμενες ‘νεαρές’(=νόμους), ορίζει στην 131^η ‘νεαράν’ του: “Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων επέχειν τους εκκλησιαστικούς Κανόνας” (=όλοι οι Εκκλησιαστικοί κανόνες να επέχουν θέση νόμων, δηλαδή να θεωρούνται νόμοι έγκυροι της Πολιτείας). Ας αναφέρουμε ένα-δυο παραδείγματα σχετικά με την πιο πάνω θέση: «άλλο “Νόμος της Πολιτείας” και άλλο “Κανόνας της Εκκλησίας”»:

       Παράδειγμα 1^ον: Ο νόμος της Πολιτείας δεν θεωρεί εμψυχωμένο το έμβρυο εξ άκρας συλλήψεως. Για την Εκκλησία όμως, η θανάτωση και αυτού ακόμα του ζυγωτού (αυτού που προκύπτει από την ένωση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου) ισοδυναμεί με φόνο, γιατί ακριβώς το ζυγωτό είναι και θεωρείται άνθρωπος-πρόσωπο, συνιστάμενος εκ ψυχής και σώματος.

         Παράδειγμα 2^ον: Ως είναι γνωστόν, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία υιοθέτησε τον λεγόμενο “εγκεφαλικό θάνατο”, με απώτερο σκοπό την αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων, χωρίς να υπάρχει περαιτέρω ποινική δίωξη για διάπραξη ανθρωποκτονίας. Περαιτέρω, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τον περ. Ιούνιο (27/06/2011) τον απαράδεκτο νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλαδή ο “εγκεφαλικά νεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως, ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δεν επιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπόταν διά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο ούτε τους συγγενείς του. Για την Εκκλησία όμως, ο λεγόμενος “εγκεφαλικός θάνατος” -ο οποίος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ‘νομικό κατασκεύασμα’ για μεταμοσχευτικούς και μόνο σκοπούς και λόγους- δεν λογίζεται θάνατος και ο λεγόμενος “εγκεφαλικά νεκρός” δεν θεωρείται τωόντι βιολογικά νεκρός. Επομένως, για την Εκκλησία, η αφαίρεση οργάνων για μεταμόσχευση από έναν “εγκεφαλικά νεκρό”, αποτελεί ενεργητική πρόκληση θανάτου και ισοδυναμεί με φόνο εκ προμελέτης.

            Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το τι έχουν ψηφίσει οι βουλευτές της Πολιτείας, εκείνο που αυτοί θεωρούν ‘νόμιμο’, για την Εκκλησία μπορεί να θεωρείται παράνομο. Το ίδιο ισχύει και για τους με μόνο τον πολιτικό γάμο συζευγμένους· ενώ η Πολιτεία τους θεωρεί νόμιμο ζευγάρι, για την Εκκλησία θεωρούνται παράνομο ζευγάρι που βρίσκεται ‘εκτός Εκκλησίας’. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Κι αυτό γιατί άλλο είναι η ανθρώπινη δικαιοσύνη και άλλο η θεία δικαιοσύνη. Άλλο τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλο τα θεία δικαιώματα.

6.1  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ:

       Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να εξεταστεί το θέμα των μεταμοσχεύσεων, ‘εγκεφαλικού θανάτου’ (ΕΘ) και δόσης ανθρωπίνων οργάνων, από καθαρά Εκκλησιαστική καιθεολογική έποψη και όχι από πλευράς ιατρικής[1]. Δεν μπορούμε, εν τούτοις, να παρασιωπήσουμε αυτά που Καθηγηγητές Νευρολογίας, Αναισθησιολογίας και άλλων ειδικοτήτων, ονομαστών Πανεπιστημίων, διατείνονται μέσα σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά: ότι υπάρχει αυθαιρεσία σχετικά με την ιδέα του (ΕΘ). Όλοι αυτοί συμμερίζονται την άποψη και θεωρούν τον (ΕΘ) ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κοινωνικo-κλινικό κατασκεύασμα, ένας ‘νομικός θάνατος’, διαφορετικός του βιολογικού, που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τις μεταμοσχεύσεις. Υπάρχουν συντριπτικές ιατρικές και επιστημονικές αποδείξεις ότι ακόμα και η πλήρης και μη αναστρέψιμη παύση όλης της εγκεφαλικής δραστηριότητας (στον εγκέφαλο, στην παρεγκεφαλίτιδα και στο στέλεχος του εγκεφάλου) δεν αποτελεί απόδειξη θανάτου, αλλ’ ούτε και η πλήρης παύση της εγκεφαλικής δραστηριότητας μπορεί να αξιολογηθεί επαρκώς.

       Ενδεικτικά αναφέρουμε δύο εξ αυτών (ο χώρος εδώ δεν μας επιτρέπει να αναφέρουμε περισσοτέρους), εις πίστωσιν των υπολοίπων: (i)O καθηγητής παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο της Alberta του Καναδά Ari Joffe σε άρθρο του το 2007 γράφει: “Το ερώτημα δεν είναι αν οι δότες οργάνων είναι νεκροί, γιατί δεν είναι. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούν να αφαιρεθούν όργανα πριν από τον θάνατο, απο ασθενείς των οποίων η πρόγνωση[2] είναι ο θάνατος και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους θα είναι μία συνεισφέρουσα αιτία θανάτου. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό αποτελεί την τρέχουσα πρακτική και αυτό ακριβώς πρέπει να συζητηθεί επειγόντως[3]. Παραβιάζει η αφαίρεση οργάνων πριν από τον θάνατο τον σεβασμό προς το πρόσωπο, χρησιμοποιώντας το ως μέσο;”  (ii)O καθηγητής Νευρολογίας Alan Shewmon (University of California, Los Angeles, California), εμπειρογνώμονας στην νευρολογία του εγκεφάλου, πρώην υποστηρικτής του εγκεφαλικού θανάτου και τώρα σφοδρός αντίμαχος και αναιρετικός αυτού, σ’ ένα χαρακτηριστικό άρθρο του με τίτλο, “Ανάνηψη από τον Εγκεφαλικό Θάνατο. Η Απολογία ενός Νευρολόγου”, απορρίπτει τον (ΕΘ), ως θάνατο ταυτόσημο με τον βιολογικό θάνατο. Μάλιστα, τώρα δηλώνει απερίφραστα ότι μόνον ο κυκλοφορικός-αναπνευστικός ορισμός (του θανάτου) μπορεί να γίνει καθολικά αποδεκτός. Σε μελέτη του που δημοσίευσε στο περιοδικό Neurology, αφού ερεύνησε 70 περιπτώσεις απόλυτα διαπιστωμένων εγκεφαλικά νεκρών ατόμων, κατέληξεν ότι: “Ο ρόλος του εγκεφάλου δεν είναι εκείνος του κεντρικού ρυθμιστού, χωρίς τον οποίο το σώμα χάνει την ενότητά του και σταματά να αποτελεί ένα ζωντανό βιολογικό οργανισμό. Ο ρόλος του εγκεφάλου είναι περισσότερο ρόλος τροποποιητού και λεπτού ρυθμιστού σε μιά ήδη υπάρχουσα λειτουργία του ενιαίου σώματος. Επομένως η απώλεια της απαρτιωτικής ενότητας (μεταξύ του εγκεφάλου και του υπόλοιπου οργανισμού) δεν είναι ένας φυσιολογικά υποστηρίξιμος λόγος για την εξίσωση του (ΕΘ) με τον θάνατο του οργανισμού ως όλου.”

       Επιβεβαίωση για το αληθές των λόγων του Καθηγητή αποτελούν, αφ’ ενός μεν τα ‘ανεγκέφαλα βρέφη’, αφ’ ετέρου δε τα κυοφορούμενα έμβρυα προ του σταδίου του σχηματισμού του εγκεφάλου. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουμε έναν ζωντανό και πλήρη άνθρωπο, εκ σώματος και ψυχής συνιστάμενον, ο οποίος ζει βιολογικά και αναπτύσσεται κανονικά[4], με πλήρη την απουσία του εγκεφάλου. Αυτό καταδεικνύει ότι, όχι μόνο ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ αλλά και η παντελής απουσία του εγκεφάλου δεν συνεπάγονται ότι ο ευρισκόμενος στις καταστάσεις αυτές άνθρωπος παύει να είναι ένα ζωντανό και έμψυχο ον.

6.2  ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΩΝ”:

       Δεν μπορούμε επίσης να παρασιωπήσουμε εκείνο που όλοι αυτοί οι διεθνούς κύρους Επιστήμονες ιατροί επισημαίνουν, την διατήρηση δηλαδή στον “εγκεφαλικά νεκρό” αρκετών σωματικών λειτουργιών, όπως:

       1.  Η καρδία λειτουργεί κανονικά.

       2.  Οι πνεύμονες ανταλλάσσουν το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακος· με άλλα λόγια, ο δότης αναπνέει κανονικά με την βοήθεια του αναπνευστήρα.

       3.  Ενίοτε η χορηγούμενη τροφή πέπτεται από το γαστρεντερικό σύστημα.

       4.  Τα κύτταρα αφομοιώνουν τις θρεπτικές ουσίες.

       5.  Το αίμα κυκλοφορεί και απομακρύνει τα μεταβολικά προϊόντα από τα κύτταρα.

       6.  Το ήπαρ αποτοξινώνει το αίμα.

       7.  Οι νεφροί διατηρούν το ισοζύγιο των υγρών και των ηλεκτρολυτών.

       8.  Έχουμε λειτουργία του ενδοκρινικού συστήματος.

       9.  Έχουμε διατήρηση ενεργειακής ισορροπίας.

     10.  Έχουμε επούλωση των τραυμάτων.

     11.  Υπάρχουν περιπτώσεις που (ΕΝ) μπορούν να κερδίζουν βάρος.

     12.  Το ανοσοποιητικό σύστημα καταπολεμεί τις λοιμώξεις και έχουμε ανάπτυξη εμπύρετης αντίδρασης στην λοίμωξη.

     13.  Έχουμε επιτυχή συνέχιση της κύησης (ΕΝ) γυναικών για μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο μάλιστα η μητέρα συνεχίζει να παράγει γάλα(!) για το αγέννητο ακόμα παιδί της[5].

     14.  Έχουμε διατήρηση αυτόνομων αντανακλαστικών του νωτιαίου μυελού και αυτόματες κινήσεις -το σημείο του Λαζάρου- για την κατάργηση των οποίων απαιτείται η χορήγηση μυοχαλάρωσης κατά την αφαίρεση των οργάνων(!)

     15.  Διαπιστώθηκε φυσιολογική αιμοδυναμική αντίδραση στο εγχειρητικό τραύμα, η οποία συνίσταται σε αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πιέσεως κατά την τομή του δέρματος, και για την κατάργηση της οποίας απαιτείται η χορήγηση αναισθησίας(!) κατά την αφαίρεση οργάνων από τον (ΕΝ).

       Αντί σχολίου θα παραθέσουμε αυτό του Dr. Paul Byrne, νεογνολόγου από το Οχάιο, ο οποίος παρετήρησε ότι “....όλα τα σημεία ζωής των ‘δοτών’ είναι ακόμα παρόντα πριν την λήψη των οργάνων τους”(!)

6.3  ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ Ο (ΕΘ) - ΑΝΑΝΗΨΗ (ΕΝ) - ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ:

       Τέλος, δεν μπορούμε να παρασιωπήσουμε το θαυμαστό φαινόμενο της ανάνηψης ορισμένων ατόμων που είχαν διαγνωστεί “εγκεφαλικά νεκροί”. Γι’ αυτή την γνωστή πλέον πραγματικότητα έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

        Στις επιστήμες, η γνώση αποκτάται με βάση την επιστημονική μεθοδολογία, η οποία βασίζεται στην επιστημονική έρευνα. Ειδικότερα οι θετικές επιστήμες, οι οποίες μελετούν φυσικά φαινόμενα, έχουν βάση την επιστημονική παρατήρηση, με κύριο βοήθημα το πείραμα και τις δοκιμές. Μέσα από αυτές παρέχεται η δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων ή ακόμα και θεμελίωσης ενός επιστημονικού νόμου.

        Στον χώρο λοιπόν των επιστημών, ο όρος Νόμος ή Αρχή σημαίνει μια πρόταση που θεωρείται ότι έχει απόλυτη ισχύ και η οποία φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα, όσες φορές κι αν επαναληφθεί το πείραμα ή η δοκιμή. Κι αυτό αποτελεί δόγμα στις αρχές της επιστήμης. Συμβαίνει ωστόσο να προκύψουν νέα δεδομένα, τέτοια που να κρίνεται πλέον αναγκαία η τροποποίηση ή και αυτή η αναθεώρηση ενός επιστημονικού φυσικού νόμου.

       Στην περίπτωση λοιπόν του όρου ‘εγκεφαλικός θάνατος’, έστω και μια μόνο περίπτωση ανάνηψης τοιούτου ‘νεκρού’, είναι αρκετή για να θεωρηθεί ό όρος αυτός ελλειπής και αβάσιμος. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις (κάτι που συμβαίνει, τόσο στο άμεσο παρόν όσο και στο παρελθόν), ο όρος καθίσταται εντελώς αυθαίρετος και αντιεπιστημονικός, αφού δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στρέφεται εναντίον των αρχών της επιστήμης, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω. Ειδικά στον τομέα της ιατρικής, ένας τέτοιος όρος θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί τσαρλατανισμός, αγυρτεία και απάτη, όταν μάλιστα το κόστος[6] είναι απώλεια ανθρωπίνων ζωών! Σίγουρα ο Θεός επιτρέπει τις ανανήψεις αυτές, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να πληροφορήσει τους αντιδιατιθεμένους περί του ατόπου του πλάσματος του ‘εγκεφαλικού θανάτου’. Όσοι πεισμόνως αρνούνται να δεχθούν αυτή την πραγματικότητα, θα βρεθούν (θέλοντας και μη) στην άλλη ζωή άναυδοι και αναπολόγητοι.

       Δεν λείπουν ακόμα και υποστηρικτές του “εγκεφαλικού θανάτου”, οι οποίοι φέρνουν ως άλλοθι την λανθασμένη διάγνωση στις περιπτώσεις αυτές. Μπορεί όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι; Από την στιγμή που δεχόμαστε την πιθανὀτητα λανθασμένης διάγνωσης, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι σε κάποιο ποσοστό (μικρό ή μεγάλο) ‘εγκεφαλικά νεκρών’ που έγιναν δότες οργάνων, η διάγνωση να ήταν λανθασμένη, και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους ισοδυναμούσε με πράξη ανθρωποκτονίας. Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε.....

     ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΜΑΣ;

7.1  Ανήθικη, απάνθρωπη και παράνομη η Δοκιμασία της Άπνοιας για την διάγνωση του Ε.Θ.:

       Ο Dr Cicero Coimbra, κλινικός νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο στην Βραζιλία, καταδίκασε έντονα την σκληρότητα της δοκιμασίας της άπνοιας, κατά την οποία αποσύρεται η μηχανική αναπνευστική στήριξη από τον ασθενή μέχρι και 10 λεπτά, ώστε να προσδιοριστεί αν θα αρχίσει αυτός να αναπνέει αυτόνομα. Αυτό αποτελεί μέρος της διαδικασίας που ακολουθείται πριν δηλωθεί ένας ασθενής με εγκεφαλική βλάβη «εγκεφαλικά νεκρός». Ο Dr Coimbra διευκρίνισε ότι αυτή η δοκιμασία εμποδίζει σημαντικά την πιθανή ανάρρωση ενός ασθενούς με εγκεφαλική βλάβη και μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο. “Ένας μεγάλος αριθμός ασθενών με εγκεφαλική βλάβη, ακόμα και σε βαθύ κώμα, μπορούν να επανέλθουν σε μια φυσιολογική ζωή... Ωστόσο η δοκιμασία της άπνοιας (η οποία θεωρείται το πιο σημαντικό βήμα για την διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου) μπορεί να επιφέρει μη αναστρέψιμη ενδο-κρανιακή διαταραχή της κυκλοφορίας, ή ακόμα και καρδιακή παύση”. Ο Dr Coimbra κατέληξε ότι η δοκιμασία της άπνοιας θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη και να ανακηρυχτεί παράνομη ως μία απάνθρωπη ιατρική διαδικασία. Αν οι συγγενείς πληροφορούνταν για την σκληρότητα και τον κίνδυνο της διαδικασίας, δήλωσε, οι περισσότεροι θα αρνούνταν να δώσουν την συγκατάθεσή τους. Ο Dr Yoshio Watanabe, καρδιολόγος από την Ιαπωνία, σχολιάζοντας τα πιο πάνω του DrCoimbra, συμφώνησε ότι αν οι ασθενείς δεν υποβάλλονταν στην δοκιμασία της άπνοιας, θα είχαν 60% πιθανότητα αποκατάστασης στην φυσιολογική ζωή, με έγκαιρη θεραπευτικήυποθερμία.”

7.2  Και άλλη άγνοια:

       Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, παρατηρεί: “Δεν γίνεται γενικά αντιληπτό ότι η μηχανική υποστήριξη δεν αποσύρεται πριν ληφθούν τα όργανα· ούτε ότι χρειάζεται κάποια μορφή αναισθησίας στην οποία υποβάλλεται ο ‘δότης’ κατά την διάρκεια της εγχείρησης (σ.σ.[7]: και τα δύο αυτά, διότι προφανώς ο δότης είναι ζωντανός). Όσο όμως αυξάνεται η γνώση των διαδικασιών, τόσο η άρνηση των συγγενών για αφαίρεση οργάνων αυξάνεται, όπως για παράδειγμα στην Βρεττανία, όπου το ποσοστό άρνησης αυξήθηκε από 30% που ήταν το 1992, σε 44% το 2004. Μάλιστα στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει αυξανόμενη πίεση των πολιτών να υπογράφουν και να έχουν πάντα μαζί τους κάρτες δωρητών που εξουσιοδοτούν τους γιατρούς να χρησιμοποιήσουν τα ζωτικά τους όργανα. Σήμερα μόνο το 19% του πληθυσμού της χώρας έχουν εγγραφεί ως δωρητές οργάνων, αλλά τα έντυπα κυκλοφορίας των οχημάτων, οι αιτήσεις για άδεια οδήγησης, και λοιπά δημόσια έγγραφα έχουν ειδικά   «κουτακία»[8] όπου οι πολίτες καλούνται να δώσουν εκ των προτέρων την συγκατάθεσή τους· ακόμα και τα παιδιά ενθαρρύνονται να υπογράψουν. Όλα αυτά τα έγγραφα αναφέρουν ότι τα όργανα μπορούν να ληφθούν «μετά τον θάνατό μου», αλλά δεν υπάρχει πουθενά ορισμός τού τι ορίζεται ως «θάνατος». Η αποδοχή των μεταμοσχεύσεων στηρίζεται στην έλλειψη κατανόησης(άγνοιας) που έχει ο κόσμος για την διαδικασία.”

       Αλλά και το επόμενο, το γνωρίζουν οι πιστοί μας;      

7.3  “Πτωματικοί δότες”:  (Προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες μέσα στα χειρουργεία)

       Είχα αποστείλει αρχές του Ιανουαρίου, όταν έγραφα την παρούσα μελέτη, e-mail σε κάποιο γιατρό στην Αγγλία (ο οποίος κάνει τώρα μελέτες στα πλαίσια του Ph.D. του σχετικά με ‘high altitude medicine/ genetics/ hypoxia’) και στο οποίο τoν ρωτούσα για την διαδικασία που ακολουθείται, μετά την ανάκτηση ζωτικού οργάνου από δότη (συγκεκριμένα της καρδίας). Αφού με πληροφόρησε καταλλήλως, του ξανάστειλα e-mail λέγοντάς του ότι  η απάντηση που μούδωσε αφορούσε ασφαλώς ‘ζώντα δότη’ (living donor). Θα ήθελα περαιτέρω να μάθω τι γίνεται όταν ο δότης είναι ‘βιολογικά νεκρός’. Εάν και κατά πόσο τα όργανά του είναι μεταμοσχεύσιμα. Και μου απαντά: «Έχετε δίκαιο, η απάντησή μου αφορούσε ‘εγκεφαλικά νεκρό’ δότη (brain-dead donor)», και εννοούσε με αυτό ‘ζωντανό δότη’, προφανώς γιατί η αφαίρεση των οργάνων του πραγματοποιείται πριν τον θάνατό του.  Και συνέχισε: «Γιατί, υπάρχει και δωρεά οργάνων μετά τον προσδιορισμό του θανάτου του δότη, ο οποίος θάνατος προσδιορίζεται με καρδιακά κριτήρια (και που στην περίπτωση αυτή ο δότης ονομάζεται ‘δότης του οποίου η καρδία σταμάτησε να κτυπά’)».  Αλλά, ας δούμε από την συνέχεια, τι εννοούσε ο γιατρός με τις φράσεις ‘δωρεά οργάνων μετά τον προσδιορισμό του θανάτου’ και ‘δότης του οποίου η καρδία σταμάτησε να κτυπά’. Μου γράφει λοιπόν:

       «Αφού προσδιοριστεί ο θάνατος βάσει του τυπικού των καρδιοπνευμονικών κριτηρίων (μόνιμη απουσία της αναπνοής, της κυκλοφορίας και της αντίδρασης), μπορούν κατόπιν να αφαιρεθούν τα όργανα από τον δότη  για να μεταμοσχευθούν. Μόνο που πολύ λίγος χρόνος διατίθεται για να ανακτηθούν τα όργανά του, μόλις 30 έως 45 λεπτά. Αυτό ονομάζεται “χρόνος θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time) , που είναι ο χρόνος κατά τον οποίο μπορούν τα όργανα να αφεθούν χωρίς κυκλοφορία και οξυγόνωση (δεδομένου ότι εξακολουθούν να παραμένουν ζεστά)».

       «Το τι γίνεται στην πράξη, δεδομένου του σύντομου αυτού διαθέσιμου χρόνου, η δωρεά οργάνων μετά από θάνατο που προσδιορίζεται με καρδιακά κριτήρια, γίνεται από δυνητικούς ασθενείς δότες, οι οποίοι υποστηρίζονται στην ζωή με μηχανική υποστήριξη της αναπνοής ή με άλλο τρόπο, και που δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς βιώσιμης ανάκαμψης (και που δεν είναι εγκεφαλικά νεκροί). Ως εκ τούτου η απόφαση για απόσυρση της μηχανικής υποστήριξης γίνεται από την ιατρική ομάδα μέσα από συζητήσεις με την οικογένεια του ασθενή, λαμβάνοντας υπόψη και την θέληση του δότη, εάν βεβαίως ο ίδιος είχε εκφράσει κάποια γνώμη προηγουμένως. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι ασθενείς,μετά την διακοπή της μηχανικής υποστήριξης, αναμένονται να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα». (σ.σ. μιλούμε εδώ για προγραμματισμένη διακοπή τηςμηχανικής υποστήριξης και, επομένως, προγραμματισμένο χρόνο θανάτου), οπόταν τα 30 με 45 λεπτά του “χρόνου θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time) μέσα στα οποία θα μπορούν να αφαιρεθούν τα όργανα από τον δότη, δεν θα ξοδευθούν από τους μεταμοσχευτές άσκοπα στον δρόμο μέχρι να έρθουν από τον τόπο εκκίνησής τους -αν δεν ήταν προγραμματισμένος ο θάνατος του δότη-  γιατί τότε η άφιξή τους θα ήταν μάταιος κόπος, αφού θα ήταν πλέον πολύ αργά γι’ αυτούς....)

       «Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιχειρηθεί η αφαίρεση των νεφρών, του ήπατος και του παγκρέατος, αλλά μόνο μετά που θα έχει αποσυνδεθεί ο αναπνευστήρας, η καρδιά θα έχει σταματήσει να χτυπά και ο ασθενής θα έχει διαπιστωθεί ότι είναι νεκρός με βάση τα καρδιοπνευμονικά κριτήρια. Για να ελαχιστοποιηθεί ο “χρόνος θερμής ισχαιμίας”(σ.σ.δηλαδή η μεταμοσχευτική ομάδα να μπορεί να ενεργήσει άμεσα), η διαδικασία αυτή, της προγραμματισμένης δηλ. διακοπής του αναπνευστήρα και της αναμονής του καρδιακού θανάτου του δότη, πραγματοποιείται συχνά στο χειρουργείο, ώστε να επιτραπεί η έγκαιρη ανάκτηση των οργάνων του, όταν ο ασθενής θα είναι πλέον νεκρός[9]».

       «Η μεταμόσχευση οργάνων με αυτό τον τρόπο που περιγράψαμε είναι συνήθως λιγότερο επιτυχής από ότι η μεταμόσχευση από τους “εγκεφαλικά νεκρούς”, των οποίων η καρδιά ακόμα χτυπά. Εξ όσων γνωρίζω, ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταμοσχεύσεις νεφρού, αν και πολύ περιορισμένη εμπειρία δείχνει ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ήπατος/πνευμόνων/παγκρέατος (σίγουρα πάντως, όχι στους απρογραμμάτιστους θανάτους, και ασφαλώς της καρδίας σε καμιά περίπτωση). Και τούτο γιατί τα αλλομοσχεύματα από δότες που σταμάτησε η καρδία τους -εννοείται μεσα στον επιτρεπτό “χρόνο θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time)- είναι από την φύση τους πολύ αδύνατα και φτωχά σε βιωσιμότητα (‘there is an increased incidence of poor initial allograft function’)....»

       «Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πέντε διαφορετικές κατηγορίες δοτών, των οποίων έχει σταματήσει η καρδία τους:

       “The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”:

       Κατηγορία Ι: Νεκρoί κατά την άφιξη (απρογραμμάτιστος θάνατος)

       Κατηγορία ΙΙ: Ανεπιτυχής ανάνηψη (απρογραμμάτιστος θάνατος)

       Κατηγορία ΙΙΙ: Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή (προγραμματισμένος θάνατος)

       Κατηγορία IV: Καρδιακή ανακοπή Ε.Ν. δότη (προγραμματισμένος θάνατος)

       Κατηγορία V: Απροσδόκητη καρδιακή ανακοπή σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς.

                                                                                                         (απρογραμμάτιστος θάνατος)

       Στην πράξη όμως, λόγω της αναγκαιότητας για την ελαχιστοποίηση του “χρόνου θερμής ισχαιμίας”, (σ.σ. γιατί δεν προλαβαίνουν οι μεταμοσχευτές να έρθουν έγκαιρα, αν δεν είναι προγραμματισμένος ο τεχνητός θάνατος του δότη) οι μεταμοσχεύσεις από πτωματικούς δότες εφαρμόζονται συνήθως με ασθενείς της Κατηγορίας ΙΙΙ(“Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή”), αφού η υποστήριξη της ζωής του δότη διακοπεί με ένα καθαρά προγραμματισμένο τρόπο».

       «Τουλάχιστον στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ιατρική ομάδα που φροντίζει τον ασθενή (που είναι δυνητικός δότης) είναι εντελώς ανεξάρτητη από την ομάδα μεταμόσχευσης (που αποφασίζει αν ένας δότης είναι κατάλληλος και που προσεγγίζουν την οικογένεια για συναίνεση). Η απόφαση για την απόσυρση της υποστήριξης της ζωής από έναν ασθενή γίνεται, σε συνεννόηση με την οικογένεια του δότη, από την ιατρική ομάδα που φροντίζει τον ασθενή (σ.σ. γράφε καλύτερα, που τον ετοιμάζει για την μεγάλη σφαγή!), όταν δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης, και η απόφαση αυτή λαμβάνει υπόψη μόνο το συμφέρον του ασθενή (δεν έχει τίποτα να κάμει με το αν αυτός/αυτή είναι δυνητικά κατάλληλος ή όχι δότης). Μόνο μετά από αυτή την απόφαση μπορεί η ομάδα μεταμόσχευσης να εμπλακεί και αυτή και να αρχίσει να επικοινωνεί με την οικογένεια του δότη. Είναι υποχρεωτικό ότι οι ομάδες μεταμόσχευσης δεν θα πρέπει να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε απόφαση για την διακοπή της θεραπείας του δότη».

       (σ.σ. την στιγμή που οι θεράποντες ιατροί μπορούν να το κάμουν, αφού ασκήσουν ικανή πίεση στους συγγενείς για συναίνεση. Είχαμε πρόσφατα μια τέτοια περίπτωση, που οι θεράποντες ιατροί πίεζαν καθημερινά τους συγγενείς για συναίνεση, σε σημείο που τους έκαναν και έκλαιγαν, οπόταν επενέβη η αδελφή του ασθενή, η οποία με αυστηρό τόνο είπε κατηγορηματικά στους υπόλοιπους συγγενείς: “Μην διανοηθείτε και γελαστείτε να υπογράψετε. Εγώ τον αδελφό μου θέλω να τον πάρει όποτε αποφασίσει ο Κύριος και όπως τον έπλασε!” Τι το μετά ταύτα; Ο αδελφός της τελικά ανένηψε και έγινε καλά. Μάλιστα τον έφερε στο μοναστήρι και κουβεντιάσαμε[10]).

       Και τελειώνει ο γιατρός: «Αυτό διασφαλίζει ότι τα συμφέροντα του ασθενούς που πρόκειται να πεθάνει παραμένουν ύψιστης σημασίας. Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι η δυνατότητα αφαίρεσης οργάνων αυτού του είδους, δηλ. από δότη που σταμάτησε να κτυπά η καρδία του (σ.σ. γράφε καλύτερα, που γίναμε εμείς αιτία να σταματήσει η καρδία του)πρέπει να συζητηθεί με τους συγγενείς του, μόνο αφού αυτοί θα έχουν κατανοήσει και αποδεχθεί το ανώφελο της κλινικής κατάστασης του ασθενούς, και τους λόγους για την διακοπή της θεραπείας». «Ελπίζω, πάτερ, τα ανωτέρω να βοήθησαν στην απάντηση του ερωτήματός σας».

Αυτά εννοούν όταν μιλούν για καθαρά “πτωματικούς δότες”, των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά. Τόσο η μεγάλη έλλειψη των μοσχευμάτων, όσο και η διεθνής πίεση που ασκείται ιδίως σήμερα εναντίον του κλινικο-νομικού κατασκευάσματος του “Εγκεφαλικού Θανάτου”, οδήγησαν τους υπέρμαχους των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, στην δημιουργία πρωτοκόλλων λήψης οργάνων (όπως αυτά που ο γιατρός από την Αγγλία είχε την καλωσύνη και την ειλικρίνεια να μας αναφέρει[11]) μετά την κατά τα άλλα τεχνητή και προγραμματισμένη επέλευση του καρδιακού θανάτου. Νομίζουμε ότι τα περαιτέρω σχόλια περιττεύουν.... 

[1] Υπάρχει άλλωστε πληθώρα άρθρων, μελετών και βιβλίων που εξετάζουν τα θέματα αυτά από  ιατρικής σκοπιάς, στα οποία υπάρχουν όχι μόνο σοβαρές επιφυλάξεις αλλά και εισηγήσεις για εγκατάλειψη του νομικο-κλινικού αυτού κατασκευάσματος που λέγεται ‘εγκεφαλικός θάνατος’. Το ίδιο συμβαίνει και στην φιλοσοφική, νομική και βιοηθική πλευρά του θέματος· οι πλείστες όσες απόψεις συγκλίνουν στην επιφύλαξη ή και αποδοκιμασία της απόκτησης οργάνων από τους λεγόμενους ‘εγκεφαλικά νεκρούς’, μέχρι και την απόρριψη του ‘εγκεφαλικού θανάτου’, ως μη ανταποκρινομένου στο αντικειμενικό γεγονός του θανάτου.

[2] (και σχολιάζουμε): Ενίοτε οι υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων από ζωντανούς(!) δότες, μεταξύ αυτών -ως μη όφειλε- και ο α.Μ., χρησιμοποιούν την φράση “ανεπίστρεπτη πορεία προς τον θάνατο”, για να αμνηστεύσουν ή ελαττώσουν (όπως νομίζουν) την επιληψιμότητα της ανθρωποκτονίας. Και ερωτώ: Εμείς οι ‘υγιείς’ δεν έχουμε μια ανεπίστρεπτη πορεία προς τον θάνατο;Η αξία, λοιπόν, της ζωής εκάστου μετριέται με το πόσος χρόνος ζωής του υπολείπεται; Αν ναι, τότε ας γνωρίζουν καλά, ότι όσο πιο πολυ κοντεύουμε στον θάνατο, τόσο μεγαλύτερη και πολυτιμότερη καθίσταται η αξία της ζωής! (βλ. Συμπέρασμα αρ. 8). Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται περιπτώσεις μακράς διαβιώσεως “εγκεφαλικά νεκρών” μέχρι και 201 ημερών, καθώς και λίγες περιπτώσεις ασθενών που επέζησαν ή επιζούν από 7 μήνες έως και 17 έτη από την διάγνωση του “εγκεφαλικού θανάτου”. Με άλλα λόγια, ό (ΕΘ) δεν οδηγεί σε καρδιακή παύση, δηλ. στον ανθρώπινο θάνατο (“human death”, όπως τον ονομάζουν μερικοί ιατροί επιστήμονες, σε αντιδιαστολή με τον ΕΘ, “brain death”).

[3] Εύστοχα ο καθηγητής Ari Joffe χρησιμοποιεί την λέξη “επειγόντως”, γιατί σήμερα οι αφαιρέσεις οργάνων από τους λεγόμενους “εγκεφαλικά νεκρούς”, στην κυριολεξία οι ανθρωποκτονίες, δίνουν και παίρνουν δυστυχώς (ακριβέστερα, παίρνουν και δίνουν). Και δεν υπάρχει επιτέλους ένας που να βάλει φρένο σ’ αυτή την ξέφρενη και εγκληματική πράξη(;) Γι’ αυτό κι εμείς γράφουμε τα όσα γράφουμε. Σαν Εκκλησία έχουμε καθήκον να διαφωτίσουμε, τουλάχιστον τους πιστούς μας, περί του πρακτέου στις περιπτώσεις αυτές, ώστε να ενεργούν πάντοτε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όχι, αλλοίμονο, ενάντια σ’ αυτό.

[4] Στην ‘ανεγκεφαλία’ έχουμε αποτυχία σύγκλεισης του κεφαλικού νευροπόρου την 38η ημέρα με αποτέλεσμα την μερική ανάπτυξη εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Όμως το έμβρυο μπορεί και πρέπει να κυοφορηθεί κανονικά, με πρόγνωση τον θάνατό του αμέσως ή λίγες ώρες μετά την γέννηση, οπόταν και δίνεται η δυνατότης βαπτίσεώς του (είτε με αεροβάπτισμα είτε με έκτακτο βάπτισμα υπό ιερέως).

[5] Μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί τουλάχιστον 13 περιπτώσεις (ΕΝ) γυναικών, των οποίων η ζωή διατηρήθηκε μέχρι να γίνει το έμβρυο βιώσιμο και να γεννηθεί με καισαρική τομή(!)

[6] Είναι από όλους κατανοητό και παραδεκτό (και από αυτούς ακόμα τους εφευρετές και υποστηρικτές του ΕΘ), οτι ο “εγκεφαλικός θάνατος” επινοήθηκε για μεταμοσχευτικούς και μόνο σκοπούς. Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, διευκρίνησε ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση. Η χρήση αυτών των κριτηρίων (σ.σ.: μιλούσε για τον ΕΘ) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ερμηνευτεί ως όφελος για τον ασθενή που πεθαίνει, αλλά μόνον (αντίθετα με τις Ιπποκρατικές αρχές) ως πιθανό όφελος για τον παραλήπτη των οργάνων αυτού του ασθενούς».

[7] σ.σ. = σημείωση συγγραφέως (δική μας)

[8] Μπορεί να μας φαίνονται παράξενα αυτά, όμως ας γνωρίζουμε καλά πως δεν θ’ αργήσουν να έρθουν και στην Πατρίδα μας. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι η Εκκλησία καλείται να ενημερώσει καταλλήλως τους πιστούς της.

[9] Κάτι παρόμοιο αναφέρει και ο Αμ. Επ. Καθηγητής χειρουργικής και Δ/ντής χειρουργός ΕΣΥ κ. Εμμ. Παναγόπουλος: «Οι ασθενείς αυτοί οδηγούνται στο χειρουργείο, όπου ο θεράπων ιατρός αποσυνδέει τον ασθενή από τον αναπνευστήρα, με αποτέλεσμα την παύση της καρδιακής λειτουργίας και της κυκλοφορίας του αίματος. Μετά από αναμονή 2-5 λεπτών ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοανα πνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων. Κατά τους ύποστηρικτές των πρωτοκόλλων αυτών η αναμονή των 2-5 λεπτών πιστοποιεί την οριστική παύση της καρδιακής λειτουργίας και κατ’ επέκταση τον θάνατο του ασθενούς και έτσι εκπληρώνεται ο κανόνας του νεκρού δότη». (σ.σ. τοCBCnews-Health αναφέρει με προβληματισμό ότι προσβάλλονται οι νόμοι της βιοηθικής, όταν μερικοί ιατροί ελάττωσαν αυτήν την αναμονή χρόνου (stand-off period) για αφαίρεση των οργάνων, μετά που θα σταματήσει η καρδία -που στην ουσία ενεργητικά έγιναν αιτία να σταματήσει- μέχρι και σε 75 δευτερόλεπτα!)

[10] Η κυρία αυτή μας είχεν ήδη τηλεφωνήσει από μέρες και του κάναμε παρακλήσεις και λειτουργίες.

[11] Όπως και ο ίδιος μας ανέφερε, μόνο η Κατηγορία ΙΙΙ (“Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή”) είναι πρακτικά εφαρμόσιμη. Και είναι εφαρμόσιμη, αφού εφαρμοστεί η τεχνητή (ενεργητική) ανακοπή της καρδίας του ατυχούς θύματος, με την απόσυρση του αναπνευστήρα και μέσα στον χειρουργικό θάλαμο (γράφε καλύτερα, στον ‘τόπο εκτελέσεως’), παρόντων και των ....μεταμοσχευτών!!!

8.    ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ: 

          Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι οι τελευταίες ώρες του ανθρώπου, τα τελευταία λεπτά και οι τελευταίες στιγμές είναι ανώτερες και σημαντικότερες απ’ όλο το διάστημα της επί γης πορείας του, όσο σπουδαία κι αν ήταν αυτή· και τούτο γιατί είναι καθοριστικές γιά την μετέπειτα (μετά θάνατον) πορεία του. Από αυτές τις στιγμές κρίνεται όλη του η ζωή, όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό. Γιατί, και ο Κύριος μάς έχει προειδοποιήσει, ότι σε όποια κατάσταση πνευματική μάς εύρει την ώρα του θανάτου μας, σύμφωνα με αυτήν και θα μας κρίνει. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τονίζει ότι, γνωρίζοντας όλα αυτά ο διάβολος, λίγο πριν από τον θάνατό μας, βάζει όλη του την δύναμη και πανουργία ώστε κατά τις κρίσιμες αυτές και σημαντικές για μας ώρες και στιγμές, να μας ρίξει στην απιστία ή έστω στην ολιγοπιστία, την απελπισία ή την κενοδοξία, ώστε να χάσουμε τελικά, αλλοίμονο, την ψυχή μας! Κατ’εκείνες λοιπόν τις ώρες, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από τηνΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (βλ. πιο κάτω παρ. 8.1), την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”. Επίσης, κατά τις κρίσιμες εκείνες ώρες, ο φιλάνθρωπος Θεός πολλές φορές επιτρέπει στην ψυχή να βλέπει Αγίους, Αγγέλους ή Δαίμονες ή άλλες οπτασίες, άλλοτε για να οδηγήσει την ψυχή σε μετάνοια και άλλοτε για να παρηγορήσει και στηρίξει την ψυχή, ώστε να μην δειλιάσει μπροστά στην δύσκολη εκείνη στιγμή του χωρισμού της από το σώμα. Και ερχόμαστε εμείς, εκείνες ακριβώς τις βαρύτιμες, ανεκτίμητες και κρίσιμες για τον άνθρωπο λίγες στιγμές ή ώρες ή μέρες, που η σωστική πρόνοια τού Θεού τού δώρησε, ερχόμαστε λέω να τις σφετεριστούμε για το συμφέρον κάποιου λήπτη, βιαίως αφαιρώντας τες και στερώντας τες από τον δότη. Κι αυτό, παίρνοντας τα όργανά του για να τα μεταμοσχεύσουμε σε κάποιον άλλο, που έχει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια χρόνου ζωής, σε σχέση με τον (ΕΝ), και που έχει, ούτως ή άλλως, περισσότερο ‘καιρό μετανοίας’ παρά ο δότης. Αλλά, τόσο εμείς (με ένα αυξημένο εγωϊσμό), όσο και ο λήπτης (με μια εγωκεντρική φιλαυτία) θέλουμε με κάθε τρόπο να αυξήσουμε ακόμα περισσότερο τα περιθώρια ζωής του, έστω κι αν αυτό θα στερούσε, όπως είδαμε, τις τόσο βαρυσήμαντες για τον δότη μέρες ή ώρες ή στιγμές! Όμως, ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;

     «Για τον λόγο αυτό, εμείς οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, με κανένα τρόπο δεν θέλουμε να στερήσουμε από τον όποιο δότη συνάνθρωπό μας τις τελευταίες βασικές, ουσιώδεις καιζωτικές(=σημαντικές) μέρες ή ώρες που η άβυσσος της Σοφίας του Θεού τού έχει προνοήσει. Αντίθετα, εμείς οι “πιστοί λήπτες”, θέλουμε να είμαστε πάντοτε σωστοί και ακέραιοι απέναντι στον Θεό και τον πλησίον και ποτέ να μήν κάνουμε κάτι που να είναι ενάντια στο θέλημα του Δημιουργού, ώστε, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας και ενώπιον του φοβερού Του βήματος “άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη”».

8.1     ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ”[1]:

α) Περίπτωση 1^η (Ημιπληγία):

     Να μου επιτραπεί να κάμω πρώτα μια μεγάλη παρένθεση, μια προσωπική εμπειρία, με απώτερο σκοπό να γίνει πιο κατανοητός ο λόγος, σχετικά με τον ‘Εγκεφαλικό Θάνατο’:  Ήμουν στο Μοναστήρι όταν με πήρε τηλέφωνο η σαρκική μου μητέρα για να μου πει κλαίγοντας ότι η αδελφή της είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό ατύχημα και ότι βρισκόταν στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Είναι σημαντικό να διευκρινίσω, ότι η θεία αυτή ήταν άνθρωπος με αρκετό νεύρο και αρκετή φιλόνικη και φιλοκατήγορη διάθεση, συχνά μαλλωμένη, άλλοτε με την γιαγιά, άλλοτε με την μητέρα, και άλλοτε με άλλους....(έχει σημασία που τα αναφέρω αυτά· θα το δούμε αυτό στο τέλος). Λοιπόν, ήταν πολύ ανήσυχη η μητέρα, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά: “τουλάχιστον να εξομολογηθεί, πάτερ”.  Της είπα: “Ηρέμησε· άσε πρώτα να ξεπεράσει τον κίνδυνο, να βγει από την εντατική και μετά εξομολογείται”.

     Πράγματι, ξεπέρασε τον κίνδυνο, βγήκε και από την Εντατική και από το Νοσοκομείο. Φυσικά το εγκεφαλικό τής άφισε σοβαρή σωματική βλάβη. Η μια της πλευρά είχε παραλύσει τελείως και έμεινε μόνιμα στο καροτσάκι. Την τάϊζαν στο εξής με το κουταλάκι, γιατί η ίδια δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, κι αυτό κράτησε για πάρα πολλά χρόνια.....

     Λοιπόν, 1-2 μήνες μετά το ατύχημα, οι δικοί της την έφεραν στην Μονή για προσκύνημα. Μόλις αυτή με είδε, μου είπε εμφαντικά: “Είδες, γυιέ μου, τα χάλια μου; Είμαι η πιο αμαρτωλή γυναίκα του κόσμου!” Εγώ, που ήξερα καλά την θεία, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Είχα μπροστά μου μια νεκρανάσταση! Η έκπληξή μου αποκορυφώθηκε, όταν, σε κάποια φάση που έτυχε να πουν κάτι μεμπτό (κατηγορία) για κάποιο πρόσωπο που δεν ήταν παρόν, αυτή παρενέβη με έναν πολύ ευγενικό τρόπο, προσπαθώντας να του βρει δικαιολογητικά, ελαφρύνοντας έτσι την θέση του. (Για μένα αυτό ήταν ένα θαύμα, κι αυτά είναι τα μεγάλα θαύματα, η κατά 180^ο μοίρες στροφή της θείας). Γυρίζω τότε στην μητέρα και της λέω: “Αυτή είναι η άρρωστη που μου φέρατε να δώ; Αυτή είναι πολύ πιο υγιής από μάς!...” Πράγματι, μετά την δεινή και ταπεινή κατάσταση στην οποία περιήλθε μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, η θεία είχε γίνει άλλος άνθρωπος! Είχε γίνει, όχι “ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου”, όπως η ίδια είχε εκφραστεί για τον εαυτό της, αλλά ο πιο χαριτωμένος άνθρωπος!... Χωρίς καμμιά υπερβολή η γυναίκα αυτή είχε καταστεί μια αγία ψυχή! Σ’ αυτήν είχε εφαρμοστεί επακριβώς εκείνο που έλεγε ο απ. Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η έλλειψη “ποιότητας ζωής” τής είχε αποφέρει πλούσια ποιότητα ψυχής! (βλ. και ΕΝΣΤΑΣΗ αρ.2). Κι αυτά, χάρη.....στο εγκεφαλικό πρόβλημα που έφερε μαζί της για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που θέλησε ο Κύριος και την πήρε μαζί Του στας αιωνίους Μονάς. Τέτοια παραδείγματα έχει να μας παρουσιάσει πολλά η καθημερινή ζωή.....

     Γράψαμε τα πιο πάνω, για να καταλάβουμε αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, που αναφέρει ο απόστολος Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος (εννοεί το σώμα και η σωματική του δραστηριότητα) διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν (δηλ. η ψυχή και η πνευματική της κατάσταση) ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η μεγάλη εγκεφαλική κάκωση που υπέστη η γυναίκα αυτή αποδείχτηκε γι’ αυτήν ένα μεγάλο δώρο του Θεού.

β)  Περίπτωση 2^α (‘Εγκεφαλικός θάνατος’):

     Στην πιο πάνω περίπτωση, είχαμε μια σημαντική εγκεφαλική βλάβη, ημιπληγία, κατά την οποία καταστράφηκε η εγκεφαλική περιοχή κάποιων ‘κέντρων’, με αποτέλεσμα την κατάργηση της κινητικής λειτουργίας της μιας πλευράς (άνω και κάτω άκρων). Ας έλθουμε τώρα στον περιβόητο ‘εγκεφαλικό θάνατο’. Στην περίπτωση αυτή έχουμε πολύ μεγαλύτερη εγκεφαλική βλάβη: καταστροφή του εγκεφαλικού στελέχους. Μαζί με αυτό καταστρέφονται περισσότερα εγκεφαλικά κέντρα, με αποτέλεσμα να καταργούνται οι ανάλογες με αυτά εγκεφαλικές λειτουργίες του ανθρώπου.

     Τι γίνεται άραγε σ’ αυτή την περίπτωση; Ισχύει και εδώ το του αποστόλου,“ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”;

     Και απαντούμε, ναί. Και τούτο, γιατί η ψυχή του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ εξακολουθεί να είναι ενωμένη, συνυφασμένη και συζευγμένη με το σώμα, συμπορευόμενη μαζί του τον δρόμο που τους όρισεν ο Κύριος.

     Γράψαμε πιο πάνω (αρ. 8), «Kατ’εκείνες τις ώρες και στιγμές, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από τηνΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”». Η νοερά αυτή προσευχή, γίνεται μόνο με τον νου και δεν έχει καμμιά απολύτως ανάγκη από τον εγκέφαλο. Αντίθετα, τόσο η χρήση του εγκεφάλου, διά της λογικής διεργασίας, όσο και αυτή της φαντασίας, αποτελούνμέγα εμπόδιο στην άσκηση της νοεράς προσευχής. Ο (ΕΝ) στερημένος από κάθε κοσμική επιθυμία, κάθε κοσμική βοήθεια και παρηγοριά, παραμένει ‘μόνος μόνω τω Θεώ’. Η ματαιότης της ζωής και τα θέλγητρα του κόσμου δεν του ελκύουν πλέον την προσοχή. Δύο μόνο πράγματα του έχουν απομείνει και αυτά έχει αδιαλείπτως ενώπιόν του: Αφ’ενός μεν τον Θεόν, τον μέγαν δημιουργόν και πλάστην του, αφ’ετέρου δε την δική του ουτιδανότητα: ήτοι την ψυχήν του (με τα ψυχικά της πάθη) και το ταλαίπωρο σώμα του (με τα σωματικά του πάθη). Και αυτό, όχι απλώς το αντιλαμβάνεται πλήρως, αλλά, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, μακρυά από το ψέμα του κόσμου, το ζει και το βιώνει σε όλο του το βάθος και το ύψος. Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτηριστικά: “Αν δεν καταλάβουμε την δική μας ουτιδανότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα εμπρός, στην πνευματική ζωή”. Αυτή την ουτιδανότητα την γνωρίζει, όπως είπαμε, καλά και την βιώνει ο νους του (ΕΝ), κι αυτό τον αλλάζει ποιοτικά, πνευματικά και τον φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Η ψυχή του (ΕΝ) περνά μέσα από διάφορες αλλοιώσεις, προς το καλό του ιδίου και μεγάλη ψυχική του ωφέλεια. Όσο ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ είναι αυτή η πορεία, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ΨΥΧΙΚΗ του ΩΦΕΛΕΙΑ.

γ)  Περισσότερα για το θέμα ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ και ΝΟΥΣ:

     Μια και μιλάμε για νου, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι: Ο μεν ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ανήκει στο ΣΩΜΑ, ο δε ΝΟΥΣ ανήκει στην ΨΥΧΗ. Ο εγκέφαλος μπορεί μετά από κάποιο ατύχημα να πάθει μικρή ή μεγάλη βλάβη. Αυτή η βλάβη ή κάκωση του εγκεφάλου, είναι καθαρά σωματική και δεν αναφέρεται στον νου. Συνεπώς, άλλο είναι ο εγκέφαλος, που έχει να κάμει με το σώμα και άλλο ο νους, που έχει να κάμει με την ψυχή. Η βλάβη ή και καταστροφή του πρώτου δεν συνεπάγεται βλάβη ή αδράνεια του δευτέρου.

     ‘Νηπτικά’ μιλώντας, η δουλειά του ΝΟΥ ΔΕΝ είναι να ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ, αλλά να ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ αδιάλειπτα μέσα στην ΚΑΡΔΙΑ. Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ απλώςΕΚΤΕΛΕΙ αυτά που ο φωτισμένος από την προσευχή νους του υπαγορεύει διά της λογικής.

     Με άλλα λόγια, ο νους προσευχόμενος αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά δέχεται φωτισμό από την θεαρχική Τριάδα (τον Θεό). Στην συνέχεια ο φωτισμένος νους δίνει διά της λογικής τις ανάλογες εντολές στον εγκέφαλο, το εκτελεστικό αυτό όργανο του νου· και, τέλος, ο εγκέφαλος δίνει εντολές στο υπόλοιπο σώμα και, έτσι, εκτελούνται οι διάφορες εργασίες.

     Είναι λάθος να βάζουμε τον νου να σκέφτεται μέσα στον εγκέφαλο, αφήνοντας έτσι την προσευχή. Γι’ αυτό και στο τέλος πονοκεφαλιάζουμε, γιατί βάζουμε τον νου να κάνει κάτι, που είναι έξω από τις προδιαγραφές για τις οποίες κατασκευάστηκε.

     Ο εγκέφαλος σκέφτεται δια του κατωτέρου μέρους του νου που ονομάζεται λογική, η οποία ενεργεί στον εγκέφαλο και αφορά την σχέση μας με το άμεσο περιβάλλον και τα λοιπά κτιστά δημιουργήματα. Έχει να κάμει δηλ. με απλές εκτελεστικές εργασίες· απλές, σε σύγκριση με τα πνευματικά. Ο εγκέφαλος ασχολείται με πράγματα απλά, που παίρνουν την ύλη και την αφορμή τους από την καθημερινότητα.

     Ενώ η δουλειά του νου, όπως είπαμε, είναι να στρέφεται προς τον άκτιστο Θεό, να προσεύχεται και να επι-κοινωνεί μαζί Του. Οι δύο αυτές ενέργειες, του νου και του εγκεφάλου, είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους. Μπορεί η μιά να λειτουργεί και η άλλη να αδρανεί, και αντιστρόφως. Ακόμα, μπορούν και οι δύο να λειτουργούν ταυτόχρονα και παράλληλα να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.

     Ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, ο νους προσεύχεται (πρέπει να προσεύχεται) αδιάλειπτα στα βάθη της καρδιάς του. Από εκεί δέχεται τον φωτισμό και έπειτα καθοδηγεί ανάλογα τον εγκέφαλο περί του πρακτέου. Ο εγκέφαλος υπακούει και έτσι τακτοποποιείται το θέμα.

     Ενώ εμείς κάνουμε το αντίθετο: Και πνευματικό ακόμα να είναι το πρόβλημα, σκεφτούμαστε....εγκεφαλικά. Βάζουμε δηλαδή τον εγκέφαλο να το λύσει δια της λογικής, αντί να βάλουμε τον νου σε προσευχή[2]. Γι’ αυτό και τελικά πέφτουμε...έξω. Είναι σημαντικό να τα γνωρίζουμε αυτά, τόσο σε σχέση με το θέμα που εξετάζουμε, δηλ. τον “εγκεφαλικό θάνατο”, όσο και γενικότερα την πνευματική μας ζωή.

     Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια  σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες.

δ)  ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ προεκτάσεις:

     Θα τελειώσουμε το επί μέρους θέμα μας, με μια βαθύτερη εξέταση της ουσίας της ψυχής:

     Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ‘κατ’ εικόνα Θεού’, το οποίο ‘κατ’ εικόνα’ αναφέρεται και στο σώμα και στην ψυχή (κυρίως όμως στην ψυχή). Λέμε κυρίως στην ψυχή, γιατί το σώμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ‘προέκταση’ της ψυχής, είναι η ‘έκφραση’ της ψυχής, το μέσο δηλαδή και όργανο διά του οποίου εκφράζεται η ψυχή και κάνει φανερέςτις λειτουργίες της. Στην περίπτωση του (ΕΘ), η καταστροφή του εγκεφάλου δεν αφήνει την ψυχή να φανερώσει προς τα έξω τις εσωτερικές της λειτουργίες. Εδώ είναι που τα συγχίζουν οι υποστηρικτές του (ΕΘ) και μιλούν για ‘απώλεια συνειδήσεως’ και άλλες ανοησίες.

     Ακολουθούντες την διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, μεταξύ αυτών και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου θεσσαλονίκης, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι, το κατ’ εικόνα που έχει ο άνθρωπος φαίνεται στην ψυχή με τρεις βασικές θεωρήσεις της:

     (i)    Η ψυχή είναι τριμερής. Μερίζεται (αμερίστως) σε τρεις βασικές δυνάμεις: Το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Το λογιστικό είναι αυτό με το οποίο προσευχόμαστε, λογιζόμαστε, μιλούμε, συγγράφουμε, θεωρούμε, φρονούμε, πιστεύουμε, έχουμε γνώμη. Το θυμικό (ή θελητικό ή βουλητικό) είναι αυτό με το οποίο θυμώνουμε,  δείχνουμε ζήλο, θέρμη και αγωνιστικότητα, έχουμε πείσμα κ.λπ. Το δε επιθυμητικό είναι εκείνο με το οποίο επιθυμούμε κάτι, αγαπούμε κάτι, ορεγόμαστε κάτι, καιγόμαστε για κάτι, και τα όμοια τούτων. Και, το μεν πρώτο, το λογιστικό είναι το λογικό και ανώτερο μέρος της ψυχής, τα δε άλλα δύο, το θυμικό και επιθυμητικό, ανήκουν στο λεγόμενο παθητικό μέρος της ψυχής. Αυτές τις τρείς δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες είναι νοερές δυνάμεις, καλούμαστε να καθαρίσουμε και να αγιάσουμε με την αγιαστική και θεοποιητική άκτιστη χάρη του Θεού.

     (ii) Σε μια ομιλία του που εκφωνήθηκε την ημέρα των Φώτων, ο άγιος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πώς φανερώνεται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, στην δημιουργία του ανθρώπου;» Και απαντά: «Πραγματικά, τα μεν αισθητικά και άλογα ζώα έχουν μόνο πνεύμα ζωϊκό, αλλά κι’ αυτό μη δυνάμενο να υφίσταται καθ’ εαυτό, στερούνται όμως τελείως νου και λόγου· τα δε εντελώς υπέρ την αίσθηση, άγγελοι και αρχάγγελοι, ως νοεροί και λογικοί, έχουν νου και λόγο, αλλά όχι και πνεύμα ζωοποιό, επειδή δεν έχουν ούτε σώμα που να ζωοποιείται από αυτό. Ο δε άνθρωπος είναι ο μόνος που, κατ’ εικόνα της τρισυπόστατης φύσεως, έχει νου και λόγο και πνεύμα ζωοποιό του σώματος, επειδή έχει και τό ζωοποιούμενο (από αυτό) σώμα».

     (iii)  Η ψυχή είναι κυρίως νους (το ανώτερο μέρος της ψυχής) και ‘εφάπτεται’ όλων των μερών του σώματος, ‘περικλείουσα’ τρόπον τινα τούτο και όχι περικλειομένη υπ’ αυτού. Ο νους του ανθρώπου είναι τρισσός: Πρώτον, έχουμε την ουσία του νου, η οποία και καρδία ονομάζεται (όχι το σαρκικό όργανο) από την Γραφή, και που εδράζεται στην σαρκική καρδία, όχι μέσα σ’ αυτήν σαν σε δοχείο, γιατί ο νους είναι ασώματος, ούτε έξω από αυτήν, γιατί είναι ενωμένος με αυτήν, αλλά ενεργεί σ’ αυτήν. Η καρδία είναι το πρώτο σαρκικό όργανο στο οποίο ενεργεί το λογιστικό του ανθρώπου. Δεύτερον, έχουμε τον λόγο, αυτό δηλαδή που μιλούμε (και που άλλοτε είναι προφορικός και ακούγεται, και άλλοτε ενδιάθετος και δεν ακούγεται, όταν δηλ. μιλούμε μόνοι μέσα μας) και ο οποίος λόγος είναι ενέργεια της ουσίας του νου.
Και τρίτον, έχουμε τους λογισμούς, τις σκέψεις δηλ. και έννοιες, που κι αυτές είναι ενέργεια της ουσίας του νου. Με άλλα λόγια, στον άνθρωπο έχουμε την ουσία του νου που εδράζεται στην καρδία, που είναι η δύναμη, η πηγή αν θέλετε, η οποία γεννά τον λόγο και εκπορεύει τους λογισμούς, τις σκέψεις, κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας[3], της οποίας εικόνα είναι ο νους. Ο λόγος και οι λογισμοί είναι ενέργειες του νου. Όμως, και η ουσία του νου είναι νους, και ο λόγος είναι νους, και οι σκέψεις είναι νους.

     Έχοντες αυτά υπόψη, προσθέτουμε ότι, ο εγκέφαλος είναι και παραμένει ένα σωματικό όργανο, το οποίο ελέγχει κάποια κέντρα και κατ’ επέκταση κάποιες λειτουργίες του ανθρωπίνου σώματος. Η κατάργησή του δεν εμποδίζει την παραμονή και ένωση της ψυχής με το σώμα, πολύ δε περισσότερο δεν εμποδίζει την λειτουργία των ως άνω δυνάμεων της ψυχής στο σώμα. Τι δυνατότης υπάρχει, τώρα, στον λεγόμενο “εγκεφαλικά νεκρό”;

     Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. πλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά της αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία, μια που ο εγκέφαλος, λόγω της καταστροφής του, είναι ανίκανος να δεχτεί οποιαδήποτε ενέργεια του νου[4]. Εκεί, λοιπόν, στην σαρκική καρδία εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Αφού δε ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα.... Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ο άνθρωπος ήταν σωματικά υγιής), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει.

     Αλλ’ ας προχωρήσουμε τώρα και σε μια άλλη εξέταση του θέματος:

9.   “ΤΑΥΤΟΤΗΣΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ”(ρήση του άγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου):

       Mέσα από όσα είδαμε ως τώρα και από όσα θα δούμε παρακάτω, είναι ξεκάθαρο και δεδομένο το θέλημα του Θεού (και απορώ πώς μερικοί δεν το βλέπουν). Παράλληλα, θέσαμετο όλο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, ως αντικείμενο προσευχής. Πιο συγκεκριμένα, προχωρήσαμε και στην λεπτομέρεια, για το αν δηλ. απορρίπτεται ή είναι αποδεκτή η μεταμόσχευση ενός νεφρού από ζώντα συγγενικό δότη (π.χ. από μητέρα σε παιδί της), κάτι που ακούγεται ακόμα πιο συνταρακτικό και που φαίνεται να έχει επικρατήσει, ιδιαίτερα στον Ελλαδικό και Κυπριακό χώρο. Παρόλο που είχαμε άποψη και γι’ αυτή την λεπτομέρεια, εν τούτοις θέλαμε κάποια πληροφορία, κάποια επιβεβαίωση για την άποψή μας αυτή. Οπόταν έπεσε τυχαία(;) στα χέρια μας ένα έργο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Σ’ αυτό, ο άγιος μιλούσε ξεκάθαρα, ότι υπάρχειταυτότης μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη με το σώμα και αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Ήταν μια διατύπωση που πρώτη φορά συναντήσαμε στα συγγράμματα του αγίου. Γι’ αυτό και δεν αμφιβάλλουμε, ότι η απάντηση και στο συγκεκριμένο αυτό ερώτημα είναι αρνητική: Ότι δηλαδή, είναι άτοπο να παίρνομε τον νεφρό ενός ανθρώπου και να τον μεταμοσχεύουμε στο σώμα ενός άλλου....

       (Εδώ, να μου επιτραπεί να κάμω μια μεγάλη παρένθεση): Ομολογουμένως, η θέση αυτή ακούγεται (ή τουλάχιστον έμαθε να ακούγεται) αυστηρή, σκληρή και ακραία. Και μάλιστα, την στιγμή που η κάθε μάνα είναι έτοιμη να δώσει και αυτήν ακόμη την ζωή της, για χάρη του παιδιού της. Θα μπορούσε άρα η μάνα να βοηθήσει το παιδί της, στο σημείο αυτό, δίνοντάς του τον ένα από τους δύο νεφρούς της; Είναι αυτό ηθικά επιτρεπτό και θεάρεστο; Ας μας επιτραπεί να αντιτείνουμε τον λόγο μας στην κατά τα άλλα καλοπροαίρετη αυτή κίνηση. Φρονούμε ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα η μάνα να βγάλει τον ένα νεφρό της και να τον δώσει σε άλλον, έστω κι αν ο δέκτης θα μπορούσε να είναι το ίδιο το παιδί της. Και τούτο, γιατί το σώμα της δεν της ανήκει. Της το έδωσεν ο Θεός για να το δουλέψει μαζί με την ψυχή της, και ολόκληρη, ψυχή και σώμα, -στα όσα χρόνια της επιτρέψει ο Θεός να ζήσει πάνω στην γή- να καθαρίσει πρώτα τον εαυτό της και να φωτιστεί. Και έτσι, αφού η ίδια γίνει δοχείον κατάλληλο, να ενωθεί μαζί Του, και τοιουτοτρόπως ενωμένη μαζί Του, να συνεχίσει την πορεία της και στην αιωνιότητα. Δεν έχει λοιπόν κανένα δικαίωμα να αφαιρέσει κάτι από αυτό που της έδωσεν ο Θεός (δηλ. από το σώμα της), να το ακρωτηριάσει δηλαδή, και με κάποιο τρόπο να το υπολειτουργεί. Αν ήθελε ο Θεός να ήταν με ένα νεφρό, θα την έφτιαχνε με ένα. Αφού όμως την έφτιαξε με δύο, σημαίνει ότι χρειάζεται και τους δύο νεφρούς. (Κι ας μην βιαστεί κάποιος να πει ότι μας έδωσε δύο νεφρούς ο Θεός, για σκοπούς....μεταμοσχευτικούς! Γιατί, αν έτσι είχε το πράγμα, θα έπρεπε να μας δώσει και δύο καρδιές, και δύο σηκώτια, και δύο κεφαλές, και...δεν ξέρω τι άλλα δύο!) Θα πρέπει, λοιπόν, αυτό που της δάνεισε και της εμπιστέφθηκε ο Θεός, να Του το παραδώσει ακέραιο, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από αυτήν. Αλλά και πάλιν, αν ήθελε ο Θεός, δεν θα επέτρεπε την συγκεκριμένη δοκιμασία στο παιδί της. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Θεός να επιτρέψει να υποφέρει το παιδί της από καρκίνο. Τι θα μπορούσε τότε να κάμει η μητέρα; Πέστε μου. Τι όργανο θα μπορούσε να του δώσει; Δεν θα κατέφευγε στον Θεό; Αυτό, λοιπόν, να κάμει και τώρα....και να μην βγαίνει έξω από τα όρια που της έβαλεν ο Θεός. Όσον αφορά το παιδί της -πρέπει και αυτό να διευκρινήσουμε- ότι αυτό είναι πρώτα παιδί δικό Του Θεού. Σ’ εκείνην απλώς ο Θεός το έχει δανείσει. Ούτε το σώμα της εξουσιάζει, με την απόλυτη έννοια, αλλ’ ούτε και το παιδί της. Έπειτα, το γεγονός ότι μπορεί να κάμει κάτι, δίνοντάς του τον ένα νεφρό της, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι και ηθικά σωστό και θεάρεστο. Να προσέξουμε πολύ αυτή την θέση. Για να γίνω πιο κατανοητός, θα φέρω ένα παράδειγμα: Υποθέστε ένα άτεκνο ζευγάρι, που η ατεκνία του οφείλεται στην ακαταλληλότητα του σπέρματος του συζύγου. Και υποθέστε ότι ο σύζυγος έχει αδελφή και αυτή είναι συζευγμένη. Προτείνεται λοιπόν στα δύο ζευγάρια, να πάρει η άτεκνη σύζυγος σπέρμα από τον σύγαμβρό της και με εξωσωματική ή ενδοσωματική γονιμοποίηση να συλλάβει και να τεκνοποιήσει. Μπορεί ιατρικά να γίνει αυτό. Επειδή όμως μπορεί, σημαίνει ότι αυτό είναι και από πλευράς Θεού και Βιοηθικής αποδεκτό; (Αφήνω βέβαια το γεγονός ότι απορρίπτουμε γενικά τις όποιες προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης, για πολλούς και διάφορους άλλους λόγους. Στην Μονή μας έχουμε μία ζώνη, την οποία φορεί η άτεκνος μητέρα. Δεν είναι της ώρας να εκδιηγηθώ -“επιλείψει γάρ με διηγούμενον ο χρόνος”- τα πάμπολλα θαύματα που γίνονται καθημερινώς! Ιδού η ‛τεχνολογία’....) Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της μητέρας με το νεφροπαθές παιδί της. Μπορώ κάτι, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι και προς το συμφέρον, ενδείκνυται δηλαδή, να το κάνω. Διευκρινίζει αυτό και ο απόστολος Παύλος: “Παραζηλούμεν τον Κύριον; μη ισχυρότεροι αυτού εσμεν; Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα οικοδομεί.”. Και πάλιν, “πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος....”

        (Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα του δότη). Φυσικά, ας μην κολλήσουμε στο θέμα της δόσης των διπλών οργάνων. Ας αποσύρουν πρώτοι αυτοί την πράξη της δόσης των μονών οργάνων, κατά την οποία θανατώνονται ανυπεράσπιστοι εμπερίστατοι συνάνθρωποί μας και τότε ξαναμιλούμε το θέμα της δόσης ενός νεφρού από υγιή δότη. Διαφορετικά, είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον να κάμει άλαδη νηστεία, την στιγμή που ο ίδιος δεν ‘χωρεί’ και δεν δέχεται ούτε αυτή την αποχή του κρέατος κατά τις νηστήσιμες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος!

       Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση, επανέρχομαι στο θέμα μας, σχετικά με την ταυτότητα ψυχής και σώματος: Πράγματι, ψάχνοντας την ρήση αυτή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (σχετικά δηλ. με την ταυτότητα μεταξύ ψυχής, βιολογικού ψυχικού σώματος και μελλοντικού πνευματικού σώματος, για κάθε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο-πρόσωπο), βρήκαμε ότι και άλλοι άγιοι εξέφρασαν την άποψη αυτή, όπως ο κορυφαίος δογματολόγος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο άγιος Βαρσανούφιος. Αλλά και ο απόστολος Παύλος, όταν έγραφε, “σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν· έστι (γαρ) σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν”, αυτό υπονοούσε (την ταυτότητα δηλ. των δύο). Και ονομάζεται μεν το ‘πρώτο’ (το βιολογικό) ψυχικό σώμα, γιατί στην παρούσα ζωή η ψυχή είναι που παρέχει στο σώμα ζωή και αύξηση, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το ίδιο λέγει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ότι η ψυχή είναι που δίνει στο σώμα (στα όργανά του) την ζωτική δύναμη (και οχι ο αναπνευστήρας, όπως ισχυρίζεται ο α.Μ., στην Ένσταση αρ. 1 που εξετάσαμε). Το ‘δεύτερο’ (το μελλοντικό σώμα), θα είναι “το αυτό, το ίδιο δηλ. σώμα που είχε η ψυχή κατά την επίγεια ζωή της, και ουκ αυτό· δηλ. θα πάρει μεν πίσω η ψυχή το σώμα της, με το οποίο είχε συζευχθεί κατά την ταυτόχρονη[5] δημιουργία και των δύο, αλλά θα είναι με διαφορετικές ιδιότητες”, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Αυτό το ‘δεύτερο’ (που θα αναστηθεί) ονομάζεται πνευματικό σώμα, γιατί θα είναι “πάσης υλικής παχύτητος εκτός”, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Θα ονομάζεται επίσης πνευματικό, γιατί το σώμα εκείνο θα  είναι σε κατάσταση πνευματική και θα το εξουσιάζει το Άγιον Πνεύμα, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Το Άγιον Πνεύμα, λέει ο άγιος, θα παραμένει διηνεκώς (=μόνιμα) στα σώματα των δικαίων και θα έχει την εξουσία τους. Όπως προαναφέραμε, λοιπόν, υπάρχει ταυτότης(identity) μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη με το ένα αυτό σώμα (κατά την επίγεια ζωή της) και που αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, για να μιλήσουμε με κοσμικές λέξεις, το serial number (ο αριθμός σειράς κατασκευής) και των τριών (του παρόντος βιολογικού-ψυχικούσώματος, του μελλοντικού αναστημένου-πνευματικού σώματος και της ψυχής) του συγκεκριμένου ανθρώπου-προσώπου, είναι ταυτόσημο, δηλαδή ένα και το αυτό (και αυτά είναι που απαρτίζουν και συναποτελούν ενιαίως, αδιαιρέτως και αχωρίστως το πρόσωπον του όλου ανθρώπου). Γι’ αυτό και θεωρούμε τις μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, κατά κυριολεξίαν ΑΤΟΠΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ και ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ, (για να μην χρησιμοποιήσω τον ακριβέστερο χαρακτηρισμό που τους αρμόζει: ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΕΣ!)

10.  ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

     ΓΙ’ ΑΥΤΟ και εμείς (επειδή το θέμα μας έχει και άμεση σχέση και αλληλεπίδραση με την θεολογία της Εκκλησίας μας, την δογματική της, το ήθος της, την ηθική της, και γενικά την διδασκαλία της) με πλήρη συναίσθηση του ιερού καθήκοντος και των υποχρεώσεών μας απέναντι στους πιστούς μας, υπεύθυνα καταθέτουμε την θέση μας και απλά καιξεκάθαρα τοποθετούμαστε: Σ’ ότι αφορά τις δόσεις/λήψεις οργάνων και γενικά τις μεταμοσχεύσεις, ένας σωστός Ορθόδοξος πιστός, που θέλει να κινείται πάντοτε μέσα στο πνεύμα του Θεού, εφαρμόζει και λέγει: ΟΥΤΕ ΔΙΝΩ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΩ. (Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα του δότη). Και για να μην φαινόμαστε ότι μιλούμε μόνο θεωρητικά, κάτι που δεν εφαρμόζουμε στην πράξη, πρώτος Ο ΓΡΑΦΩΝ, με πλήρη επίγνωση ΔΗΛΩΝΩ ΡΗΤΩΣ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ (όχι μόνο μέσω του παρόντος εντύπου, όχι μόνο μέσω μιας υπεύθυνης δήλωσης, αλλά και μέσω χιλιάδων αντιτύπων του παρόντος ή/και του διαδικτύου) ότι:

          α)           ΔΕΝ ΔΙΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) όργανο του σώματός μου, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας, (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ κάποιου οργάνου (για να αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ και (iv) είτε μετά θάνατον.

          β)  ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) ανθρώπινο όργανο, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας (μολονότι αυτονόητο, αλλά και πάλιν για να αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ οργάνου, (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ (και αυτά είναι αυτονόητα) και (iv) είτε μετά θάνατον (και αυτό φυσικά είναι αυτονόητο).

11.  “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”:

       Όσον αφορά τους “ΠΙΣΤΟΥΣ μας ΛΗΠΤΕΣ”: Αυτή θα είναι και η εκστρατεία διαφώτισης των πιστών μας. Θα κινηθούμε σύμφωνα με την ως άνω τοποθέτησή μας και, σε αντίθεση με τον α.Μ. και τους ομόφρονές του, αντί το κέντρο βάρους της προσπάθειάς μας να είναι οι υποψήφιοι δότες, πώς δηλαδή να τους πείσουμε να δώσουν τα όργανά τους, αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας θα είναι κυρίως ΟΙ “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ώστε να μήν καταδεχτούν να λάβουν ανθρώπινα όργανα. Αυτοί ήσαν και θα είναι τα περισσότερον αγαπητά μας πρόσωπα, γιατί είναι εμπερίστατα. Θα σταθούμε στο πλευρό τους και, συμπονούντες, θα προσπαθήσουμε να τους αναπτερώσουμε το ηθικό τους, να τους αναπτύξουμε την πίστη και την απόλυτη εμπιστοσύνη προς τον παντοδύναμο Θεό, να τους ‛μεταγγίσουμε’ πολύ φιλότιμο και να τους ‛μεταμοσχεύσουμε’ ένα γενναίο και ανδρείο φρόνημα, ώστε να δηλώνουν:

    «Εμείς οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ΔΕΝ θέλουμε από κανένα ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ κανένα όργανο, γιατί απλά σεβόμαστε, και τον εαυτό μας, αλλά κυρίως τον πλησίον μας και, παράλληλα, έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Θεού. Εν τω μεταξύ, η επιστήμη και η βιοϊατρική τεχνολογία, με τον φωτισμό και την χαρη του Θεού, συνεχώς αναπτύσσονται. Είμαστε στα χέρια του Θεού. Αν ο Θεός θελήσει να βρει κάτι η επιστήμη, ώστε να μας παραταθεί η ζωή, έχει καλώς. Αν το θελήσει να βρεθεί κάτι για να μας ανακουφίσει, πάλιν έχει καλώς. Αν πάλιν θελήσει η αγαθή Του θέληση και η σωστική Του Πρόνοια να μας πάρει (‘τω γαρ βουλήματι Αυτού τίς ανθέστηκε;’), και πάλιν έχει καλώς: Nα μας πάρει όποτε θελήσει Εκείνος, φτάνει να είμαστε έτοιμοι, ενωμένοι μαζί Του, έχοντας τον Χριστό μέσα μας, για να συνεχίσουμε και μετά θάνατον να ζούμε μαζί Του. Οι μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι κάτι το φρικιαστικό, κάτι το σχιζοφρενικό. Όσο κι αν μας ισχυρίζονται ότι είναι επιστήμη υψηλής βιοϊατρικής τεχνικής που “επέτρεψε”(;) τάχα ο Θεός- εν τούτοις την ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ. (Άλλωστε, και η πυρηνική βόμβα είναι επιστήμη υψηλής τεχνολογίας, μάλιστα πυρηνική επιστήμη, όμως και αυτή σκοτώνει ανθρώπους, σκορπώντας τον θάνατο σε μεγάλη εμβέλεια, τόσο τοπική όσο και μέσα στο χρόνο....) Έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας: “Πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης(=υπόλοιπης) αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται (=θεωρείται)”. Λοιπόν, και οι αφαιρέσεις οργάνων από τους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρούς” για σκοπούς μεταμοσχευτικούς, είναι όχι μόνον πανουργία, αλλά....σατανουργία!

11.1   Μια αντίστροφη αναλογία:

     Εάν, όπως διατείνεται ο άγιος Μεσογαίας, οι ΔΟΤΕΣ προσφέροντες τα όργανά τους, θυσιάζουν την ζωή τους για να ζήσουμε εμείς (οι λήπτες) βιολογικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτεύονται αυτοί στον Παράδεισο· κατά αντίστροφη αναλογία, εμείς οι ΛΗΠΤΕΣ λαμβάνοντες τα όργανά τους θυσιάζουμε την ψυχή μας για να ζήσουν αυτοί πνευματικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτευόμαστε εμείς στην κόλαση! Εάν, κατά τον α.Μ., οι ΔΟΤΕΣ με το να μας προσφέρουν τα όργανά τους εκτελούν μια πράξη η οποία είναι: κατά πάντααξιέπαινη, αλτρουϊστική, δείγμα ύψιστης αγάπης, κοινωνία αγάπης, αγαπητική θυσία, μέγιστο αγαθό, εξαγιασμός κ.ά...., αυτό -κατά αντίστροφη αναλογία- σημαίνει πως για μας τους ΛΗΠΤΕΣ μια τέτοια αποδοχή των οργάνων από τους συνανθρώπους μας αποτελεί πράξη η οποία είναι: κατά πάντα επιτιμητή, κατακριτέα, εγωκεντρική, δείγμα ύψιστης μισανθρωπίας, αντικοινωνική αποστροφή, φιλαυτία, μέγιστο κακό, μολυσμός ψυχής κ.ά..... Αυτό το πράγμα με κανέναν τρόπο δεν το θέλουμε!!!

12.  ΑΡΝΗΣΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ:

       Αν οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” αρνούνται κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, επιλύονται αυτόματα τα πολλαπλά προβλήματα που επιφέρουν οι μεταμοσχεύσεις, και βγάζουν την ανθρωπότητα από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο που αυτές (οι μεταμοσχεύσεις) δημιουργούν. Λύνεται αυτόματα το πρόβλημα των δοτών και της πλήρωσης της ‘δεξαμενής’ των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνονται τα προβλήματα των αναπόφευκτων εκμεταλλεύσεων, καταχρήσεων και παραβιάσεων θεμελιωδών ηθικών αρχών και αξιών. Λύνονται προβλήματα κάθε μορφής αναπόφευκτης ασυνειδησίας, χρησιμοθηρίας, χρηματικής εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνεται το πρόβλημα της φρικιαστικής “εικαζόμενης συναίνεσης”. Το δε σημαντικότερο όλων, σταματά αυτόματα το φρικτό και ανόσιο έγκλημα των ενεργητικών ανθρωποκτονιών, οι οποίες εκτελούνται στους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρoύς”. Με την άρνησή τους οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” να δεχθούν κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, μετατοπίζονται παράλληλα και φεύγουν απ’ αυτούς και τα μεγάλα άγχη που τους διακατέχουν: 1) Πότε θα γίνει ένα σοβαρό δυστύχημα; 2) Πότε θα εξαγγείλουν το θύμα ως εγκεφαλικά νεκρό; 3) Πότε θα υπογράψουν ενδεχομένως οι δικοί του (αν ο ίδιος δεν δήλωσε δυνητικός δότης) για να του αφαιρέσουν τα όργανα; 4) Άραγε θα είμαι ο επόμενος δέκτης στην λίστα; 5) Άραγε θα πετύχει η μεταμόσχευση και ο οργανισμός μου θα δεχθεί το όργανο που ‛βιαίως’ αφήρπασαν από τον δότη-θύμα συνάνθρωπό μου; 6) Έπειτα, ποιά η ευθύνη μου απέναντι στο θύμα;

13.  ΧΑΜΗΛΗ ΣΤΑΘΜΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ;

       Με το να πείσουμε τους “πιστούς μας λήπτες” να σταθούν με πίστη, ήθος και αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεών τους και με πολύ φιλότιμο να αρνηθούν, ως προείπαμε, κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, αυτόματα λύεται και το τεράστιο ‘πρόβλημα’ της χαμηλής στάθμης της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων. Αντί δηλαδή, να προσπαθεί απεγνωσμένα ο α.Μ. και οι ομόφρονές του να “πείσουν 1.000 ανθρώπους” να υπογράψουν ρητά την συναίνεσή τους για να περαστούν στην λίστα ως δυνητικοί δότες, εμείς, κατά αναλογία, θα χρειαστεί να πείσομε 2 μόνο “πιστούς λήπτες” να ζητήσουν να αφαιρεθούν από την λίστα των ΛΗΠΤΩΝ. Η μεγαλοψυχία των 2 αυτών “πιστών ληπτών” ταυτόχρονα ‘απελευθερώνει’ 1.000 δυνητικούς δότες! (Μήπως αυτό θα ικανοποιούσε τον α.Μ.;)

14.  ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:

       Αντιστρέφοντας τα ίδια τα λόγια του α.Μ., που αφορούν τους ΔΟΤΕΣ (γιατί κύριος άξονας της προπαγάνδας του είναι η με κάθε τρόπο εξασφάλιση των οργάνων των δοτών) καιμεταφέροντάς τα στους “ΠΙΣΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ” γράφομε:

       «Ασκώντας τέτοια ποιμαντική η Εκκλησία....κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί τους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατά τον α.Μ.) στην έξοδο από το εγώ τους....Η Εκκλησία είναι κυρίως στραμμένη στους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατά τον α.Μ.)....Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από την άρνηση των μεταμοσχεύσεων (αντί μέσα από τις μεταμοσχεύσεις, κατά τον α.Μ.) να διακρίνει ένα θαυμάσιο πεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένη στο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω -γιατί ύστερα από λίγο ούτως η άλλως κι αυτός θα πεθάνει-, αλλά στο ότι η αγάπη τού πιστού “λήπτη” (αντί του δότη, κατά τον α.Μ.) προς κάποιο συνάνθρωπό του (έναν ενδεχόμενο Ε.Ν. δότη, θα γράφαμε εμείς) δεν θα του επιτρέψει (του "εγκεφαλικά νεκρού" δότη, που ζεί με την υποστήριξη του αναπνευστήρα) να πεθάνει “τώρα”».

15.  “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ”:

       Τέλος, έρχομαι στον φρικιαστικό νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλ. ο “εγκεφαλικά νεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως, ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δεν επιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπόταν διά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο (τον οποίο και άμεσα αφορά, πλην όμως αδυνατεί να εκφραστεί) ούτε τους συγγενείς του.  Δυστυχώς, ο νόμος αυτός έχει ήδη περάσει και στην κατά τα άλλα Ορθόδοξη(!) πατρίδα μας (γι’ αυτό και οι μεταμοσχεύσεις θα ανεβούν τώρα στο κατακόρυφο, γιατί θα αυξηθούν οι ‘πραγματικοί δότες’). Η Εκκλησία της Ελλάδος, με την σιωπή της στις “Βασικές Θέσεις επί της Ηθικής των Μεταμοσχεύσεων” που εξέδωσεν η Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής, αφήνει να μεταφέρεται προς τα έξω το μήνυμα ότι συμφωνεί (ή τουλάχιστον δεν διαφωνεί) με τις καθ’ όλα απαράδεκτες θέσεις της Επιτροπής. Και ενώ το κείμενο της Επιτροπής τάσσεται εναντίον (ευτυχώς) της λεγόμενης “εικαζόμενης συναίνεσης”, δέχεται όμως (δυστυχώς) την “συνειδητή συναίνεση” του δότη, η οποία μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του (να δηλώσει δηλ. ‘δυνητικός δότης’)· ακόμα (δυστυχώς), δέχεται και την “συγγενική συναίνεση” (δηλαδή, “την υποκατάστασιν τής βουλήσεως του δότου υπό των συγγενών αυτού”). Τα μεγάλα όμως αυτά (όπως και πολλά άλλα) ‘παράθυρα’ που αφήνει η Εκκλησία στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, έδωσαν το ‘θάρρος’ ή ακόμα και το ‘έναυσμα’, αν θέλετε, στην Πολιτεία για να ψηφίσει τέτοιους νόμους! Πόση όμως η ευθύνη ημών των Κληρικών; Ας μην απατώμαστε! Τόσον η “συνειδητή συναίνεση” (τού δότη) όσο και η “συγγενική του συναίνεση”, πρόκεινται και τα δύο περί “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ!” Γιατί ο πραγματικός “ιδιοκτήτης” και της ψυχής και του σώματός μας είναι Ο ΘΕΟΣ. Γι’ αυτό και στις δύο αυτές περιπτώσεις (“συνειδητής ή συγγενικής συναίνεσης”), στην ουσίαΕΙΚΑΖΟΜΕ THN ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ….αφού δεν μας είπεν όχι (έτσι τουλάχιστον φρεναπατώνται), σημαίνει ότι συναινεί (και ο Θεός)!

[1] Ζητούμε συγγνώμη από τους πιστούς αναγνώστες μας, αν κάποια από αυτά που αναφέρνουμε πιο κάτω είναι δυσκολοκατανόητα. Να μας το επιτρέψουν όμως τούτο, γιατί θέλουμε να καταθέσουμε όλη την αλήθεια της πίστεώς μας.

[2] Αναφέρεται στο Γεροντικό για τον Αββά Παμβώ ότι, όταν ερωτόταν για κάποιο πνευματικό θέμα, π.χ. την ερμηνεία ενός χωρίου της Γραφής, δεν απαντούσε αμέσως. Μπορούσε να κάμει και μήνες(!) για να δώσει απάντηση. Γιατί; Διότι δεν προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα σκεφτόμενος εγκεφαλικά, αλλά ανέθετε το πρόβλημα σε προσευχή. Ήθελε να απαντήσει μετά από έλλαμψη, φωτισμό και πληροφορία του Θεού. Γι’ αυτό και οι Πατέρες, γνωρίζοντας καλά αυτό που έκαμνε ο Αββάς, αφ’ ενός μεν δεν τον παρεξηγούσαν που δεν απαντούσε αμέσως, αλλά και όταν θα έπαιρναν κάποτε την απάντηση, ήξεραν ότι ήταν σήμα κατατεθέν’ του Θεού. Ρώτησαν κάποτε και τον άγιο Σιλουανό: “Πώς μιλούν οι άγιοι;” Καί απάντησε: “Οι άγιοι δεν μιλούν αφ’ εαυτού τους, αλλ’ ότι τους φωτίσει το Άγιον Πνεύμα”.

[3] Φυσικά, να διευκρινίσουμε ότι τα κτιστά, όπως είναι ο νους του ανθρώπου, δεν μπορούν να είναι παραδείγματα απαράλλακτα για τα άκτιστα, που είναι ο Θεός, και που η υπερ-ούσιος ‘ουσία’ Του είναι ακατάληπτος.

[4] Ο εγκέφαλος είναι το δεύτερο σαρκικό όργανο, μετά την καρδία, στο οποίο μπορεί να ενεργήσει ο νους.

[5] “Άμα (=ταυτόχρονα) το σώμα και η ψυχή πέπλασται”, κατα τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό.

 
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Από όσα είδαμε στην εξέταση της παρούσας μελέτης, θα επικεντρωθούμε σε δύο Τελικά Συμπεράσματα, τα οποία θεωρούμε βασικά και αντιπροσωπευτικά των υπολοίπων Γενικών συμπερασμάτων:

    I. ΦΟΝΟΙ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ:

     1.  Υπάρχουν σήμερα δύο ειδών δότες οργάνων[1]:

           (i)  Οι “Non-heart-beating donors” (NHBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά (οι λεγόμενοι “πτωματικοί δότες”)  και

          (ii)  Οι “Ηeart-beating donοrs” (HBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία εξακολουθεί να κτυπά (οι λεγόμενοι “εγκεφαλικά νεκροί”).

2.  Οι πρώτοι είναι νεκροί δότες (dead donors) και οι δεύτεροι είναι ζωντανοί δότες (living donors). Οι περιπτώσεις των “πτωματικών δοτών” είναι χειρότερες και από τις κατά τα άλλα χείριστες περιπτώσεις των “εγκεφαλικά νεκρών” δοτών.

3.  Στην δεύτερη περίπτωση (HBD), ο “Εγκεφαλικά νεκρός” (ΕΝ) είναι βιολογικά ζωντανός ασθενής, τον οποίο νομικά αποκαλούν εγκεφαλικά νεκρό, και έτσι, χωρίς καμιάποινική δίωξη, του αφαιρούν τα όργανά του, με άμεσο αποτέλεσμα την ενεργητική πρόκληση του θανάτου του.

 Δηλαδή, προηγείται η αφαίρεση των οργάνων και, κατά ακολουθίαν, έπεται ο ενεργητικά προκαλούμενος θάνατος. (Ζωντανό του αφαιρούν τα όργανα!!!)

4.  Στην πρώτη περίπτωση (NHBD), το τι γίνεται σήμερα στην πράξη[2], οι “πτωματικοί δότες” είναι ( μάλλον, ήσαν) βιολογικά ζωντανοί ασθενείς (όχι όμως ΕΝ), τους οποίους αφού οδηγήσουν στο χειρουργείο, παρουσία και της μεταμοσχευτικής ομάδας, διακόπτουν την μηχανική υποστήριξη, αναμένοντας να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και, αφού περάσουν 2-5 λεπτά (επισήμως 10 λεπτά) -μετά που θα σταματήσει η καρδία και η κυκλοφορία του αίματος- ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοαναπνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων.

 Σ’ αυτή την περίπτωση, προηγείται ο ενεργητικός θάνατος και έπεται η αφαίρεση των οργάνων του θύματος. (Του προκαλούν ασφυξία και του αφαιρούν τα όργανα!!!)

5.  Και οι δυό πιο πάνω περιπτώσεις αγωνίζονται μεταξύ τους ποιά είναι χειρότερη από την άλλη! Ποιός μπορεί να διακρίνει την μία ως λιγότερο ανήθικη από την άλλη; Και οι δύο Κατηγορίες θεωρούνται και είναι προγραμματισμένες (controlled), τάχα από τους θεράποντες ιατρούς και όχι από την μεταμοσχευτική ομάδα. Πιο ξεκάθαρα, και στις δύο περιπτώσεις ο θάνατος των δοτών είναι προγραμματισμένος, με άλλα λόγια μιλούμε για προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες, δηλ. φόνο εκ προμελέτης αμφοτέρων!!!

6.  Η Εκκλησία, δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά σ’ αυτά τα εγκλήματα. Γι’ αυτό και εμείς, ως Εκκλησία καταδικάζουμε όσα καταδικάσαμε στο παρόν σύγγραμμα και δηλώνουμε ό,τι ευθύς εξ αρχής δηλώσαμε, σχετικά με τίς δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, ότι δηλαδή:  ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.

      ΙΙ.  ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ:

       1.  Στην όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, οι οποίες μεταμοχεύσεις συνοψίζονται στις πιο πάνω δύο περιπτώσεις δοτών, παρατηρούμε ότι η ανάκτηση των ζωτικών οργάνων (καρδία, πνεύμονες, συκώτι, πάγκρεας, νεφροί) επιχειρείται από δότες οι οποίοι αξιολογούνται ως μη έχοντες ελπίδα βιώσιμης ανάκαμψης ή κατ’ άλλους πως δεν έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος ζωής....

Η περίπτωση του δίκαιου Ιώβ:

2.  Ο Ιώβ (της Παλαιάς Διαθήκης) βρισκόταν στην κοπρία για επτά ολόκληρα χρόνια. Ο διάβολος ασφαλώς θα του αφαιρούσε και την ζωή, αν είχε την άδεια, αλλ’ ο Θεός δεν του το επέτρεψε. Του είπε χαρακτηριστικά (ο Θεός): “Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν, μόνον την ψυχήν αυτού διαφύλαξον.” Ο Θεός δέχτηκε να ζήσει ο Ιώβ όλα αυτά τα χρόνια πάνω στην κοπρία, και όχι να αποθάνει, για δύο λόγους: Πρώτον, για να φανεί η αρετή του, η υπομονή του, η καρτερία του, η πίστη του και η αγάπη του προς τον Θεό. Και δεύτερον, έπρεπε ο Ιώβ να διδαχτεί -μέσα από αυτή την μεγάλη δοκιμασία- την ουτιδανότητά του ως άνθρωπος (γιατί, πριν την πληγή, ο Ιώβ ήταν πάρα πολύ πλούσιος σε υλικά αγαθά και είχε 7 υιούς και 3 θυγατέρες).

3.  Για 7 χρόνια, λοιπόν, ο Ιώβ ήταν εγκαταλειμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο[3] (τον είχαν ρίξει έξω της πόλεως πάνω στην κοπρία), άτεκνος πλέον (είχε χάσει σε μια μέρα και τα δέκα του παιδιά) και βαριά άρρωστος. «Και έπαισε τον Ιώβ (ο διάβολος) έλκει πονηρώ από ποδών έως κεφαλής. και έλαβεν όστρακον, ίνα τον ιχώρα ξύη, και εκάθητο επί της κοπρίας έξω της πόλεως».

4. Όλο αυτό το διάστημα της δοκιμασίας του, ο Ιώβ είχε ζήσει εμπειρικά και είχε βιώσει την ανθρώπινη ουτιδανότητα σε όλο της το βάθος και το ύψος. Ημέρα και νύκτα καθόταν πάνω στην κοπριά, και έτσι απομονωμένος, μη έχοντας από πουθενά βοήθεια και ελπίδα, στρεφόταν μέσα του.....και από κει στον Θεό! Με άλλα λόγια, ενεργούσε μέσα του, μέσα στα βάθη της καρδιάς του, αυτό που στην νηπτική θεολογία ονομάζουμε νοερά εργασία του νου[4]. Τί το μετά ταύτα; Αξιώθηκε με αυτό, να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’ και να αποκτήσει την ‘γνώση των όντων’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση και πνευματικότητα.

5.  Τα είπαμε όλα αυτά, για να παραλληλίσουμε την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο Ιώβ, με αυτήν του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’. Ο Ιώβ για επτά τόσα χρόνια πάνω στην κοπρία ανέπτυξε μεγάλες και υψηλές πνευματικές καταστάσεις. Το ίδιο και ο (ΕΝ) πάνω στον αναπνευστήρα μπορεί και έχει την δυνατότητα, να αναπτύξει τις ίδιες πνευματικές καταστάσεις. Όπως ο Ιώβ, το ίδιο και ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’, μπορεί, στην κατάσταση που βρίσκεται (πιο εύκολα κι από μας τους ‘υγιείς’) να στραφεί μέσα του.....και από κει να αναχθεί στον Θεό. Να αξιωθεί κι αυτός να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση, μετάνοια και πνευματικότητα.

     Ακούω τώρα, την δικαιολογημένη απορία: Πολύ καλά τα λέτε....Όμως αναφέρεστε στον κατά τα άλλα δίκαιο Ιώβ, καθώς και σε ένα (ΕΝ), οι οποίοι πριν το ‘ατύχημά’ τους ήσαν καθ’ όλα δίκαιοι και ενάρετοι, οπόταν θα μπορούσαν και μετά (το ‘ατύχημα’) να ασκούσαν αυτή την βαθιά, όπως είπετε, πνευματικότητα. Τί γίνεται όμως στην περίπτωση ενός εγκληματία, ενός βαριά αμαρτωλού ανθρώπου; Ποιαν νοεράν εργασία θα μπορούσε να ασκήσει ένας τέτοιος άνθρωπος, στην κατάσταση του ‘εγκεφαλικού θανάτου’....;

5.1 Η περίπτωση του ‘ευγνώμονος ληστού’:

Απαντούμε στην απορία με τα εξής: Γνωρίζουμε από τους Ευαγγελιστές, ότι εκατέρωθεν του Σταυρού του Κυρίου, ήσαν στημένοι δύο άλλοι σταυροί: Ο ένας εξ ευωνύμων και ο άλλος εκ δεξιών του Χριστού (αυτός του ‘ευγνώμονος’ ληστού). “Τότε σταυρούνται συν αυτώ δύο λησταί, εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων. Οι δε παραπορευόμενοι εβλασφήμουν αυτόν κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες....ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων έλεγον· άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.....το δ’ αυτό και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν”. Όπως βλέπουμε εκ της περιγραφής του κειμένου, στην αρχή της σταύρωσής τους και οι δύο ληστές ωνείδιζαν(=χλεύαζαν)  τον Χριστό.

     Έρχομαι τώρα και λέγω: Αν αυτά συνέβαιναν στην δική μας εποχή, πολλοί ‘λογικοκρατούμενοι’, γεμάτοι ‘αγάπη’, που εμπνέονται από τις μεταμοσχεύσεις, θα εξέφραζαν την άποψη λέγοντες: Μετά από κάποιες ώρες οι σταυρωθέντες θα εκπνεύσουν. Ήδη η κατάστασή τους πάνω στον σταυρό είναι ελεεινή, αλλά και πάρα πολύ επώδυνος. Ας τους αφαιρέσουμε τα όργανά τους, για να τα δώσουμε σε άλλους που τα έχουν ανάγκη. Έτσι κάνουμε δύο καλά: Και τους μεν σταυρωθέντας  ελευθερώνουμε από τον πόνο και την μεγάλη οδύνη (και για να χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια του α.Μ.: “ούτως ή άλλως δεν έχουν προοπτική ζωής”), αλλά και την ζωή των άλλων (των ληπτών) παρατείνουμε. Και φυσικά, αν γινόταν αυτό, και οι δύο ληστές θα επέθαιναν αμετανόητοι, με αποτέλεσμα να κολαστούν.

     Ευτυχώς όμως, που τότε δεν υπήρχαν αυτά. Γιατί, όπως γνωρίζουμε από την συνέχεια του Ευαγγελίου, ο εκ δεξιών ληστής μετά από τρεις ώρες μετενόησε! Μέσα στην ελεεινή κατάσταση που βρισκόταν, όταν είδε ότι “από έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης”· όταν είδε τον Χριστό να δείχνει τόσην ανεξικακία προς τους σταυρωτές του, όταν έλεγε προς τον Πατέρα Του, “πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, τότε κάτι άλλαξε μέσα του, σε σημείο που αλλοιώθηκε ολόκληρος. Τότεμετενόησε πραγματικά, λέγοντας προς τον άλλο ληστή τα εξής αξιομνημόνευτα λόγια: “ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; και ημείς μεν δικαίως· άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. και έλεγε τω Ιησού· μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. και είπεν αυτώ ο Ιησούς· αμήν λέγω σοι,σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω”.

     Θέλω να πω, αν ήταν στην σημερινή λογικοκρατούμενη και αδίσταχτη εποχή των μεταμοσχεύσεων, σίγουρα δεν θα είχαμε σήμερα τον ευγνώμονα ληστή, αλλά και ο ίδιος θα βρισκόταν τώρα εκτός παραδείσου! Τι έχουν να μας πουν γι’ αυτό οι υπέρμαχοι των μεταμοσχεύσεων;

6.  Πολλοί άνθρωποι, έχοντας άγνοια επί της δογματικής της ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, θέλουν να πιστεύουν στην μετά θάνατο μετάνοια του ανθρώπου. Αντιλαμβάνονται ότι μετά θάνατον ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και έτσι, βρισκόμενος μακρυά από την απάτη και την ματαιότητα του κόσμου, μπορεί εύκολα να μετανοήσει. Είπα, έχοντας άγνοια επί της δογματικής ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, γιατί δεν γνωρίζουν ότι ‘μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια’. Όχι γιατί δεν την δέχεται ο Θεός (αν μπορούσε να υπάρξει θα την δεχόταν), αλλά γιατί ο άνθρωπος οντολογικά δεν είναι σε θέση, δεν μπορεί να μετανοήσει, γιατί του λείπει το σώμα. Μετά θάνατον, η εμπαθής του κατάσταση ‘παγιώνεται’ και επί μάλλον (ακόμα πιο πολύ) σκληρύνεται.

7.  Ο πανάγαθος Θεός, λοιπόν, εν τη απείρω και ανεκφράστω αγάπη Του, βρήκε μια μέση λύση, μια χρυσή, αν θέλετε, λύση στο θέμα αυτό: Κι αυτό είναι η κατάσταση του λεγόμενου “εγκεφαλικού θανάτου”. Κατά παρόμοιο τρόπο και εδώ, ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και  μακρυά από την ‘απάτη του κόσμου’ και την ‘αλαζονεία του βίου’, μακρυά από το ‘σαρκικό φρόνημα’ και τις ‘σαρκικές επιθυμίες’ μετανοεί. Και είναι ο ίδιος δεκτικός μετανοίας, γιατί είναι ακόμα στην ζωή και η ψυχή του είναι ακόμα συζευγμένη με το σώμα του· και έτσι είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ψυχή και σώμα. Θα το θεωρούσα πολύ απίθανο, ένας άνθρωπος, σ’ αυτή την κατά τα άλλα αθλία και ελεεινή κατάσταστασή του, να μην μετανοεί.

8.  Παράλληλα, σ’ αυτή την κατάσταση τού ‘εγκεφαλικού θανάτου’, μπορεί ο νους να επιδίδεται στην νοερά του εργασία, όπως την περιγράψαμε στην παράγραφο 8(δ) των Γενικών Συμπερασμάτων, και που επαναλαμβάνουμε και εδώ γιατί είναι πολύ σημαντική: «Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. επλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του, ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία· εκεί όπου εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Και αφού ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα. Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ήταν δηλ. υγιής σωματικά ο άνθρωπος), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει».

Συμπληρωματικά, επαναλαμβάνουμε αυτό που ειπώθηκε στην παράγραφο 8(γ): Oτι, «άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια  σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες».

9.  Με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, καταλήγουμε ότι: μέσα σ’ αυτή την αληθινή κατάσταση και πραγματικότητα που βρίσκεται ο “εγκεφαλικά νεκρός”, του δίνεται η μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία να βιώσει προς το τέλος της ζωής του την αληθινή μετάνοια και νοερά εργασία· μπορούμε περίτρανα να πούμε ότι ο ίδιος βρίσκεται σε μια πάρα πολύ προνομιακή θέση. Πλεονεκτεί, ως ηλεημένος και ευνοημένος από τον Θεό, να ζήσει τον ‘υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, όντως, εν ειρήνη και μετανοία’ και έτσι να φύγει, όποτε το θελήσει ο Θεός, για την αιωνιότητα.... Πολλοί εχέφρονες πνευματικά θα ζήλευαν μια τέτοια κατάσταση που ο Θεός δωρίζει στον (ΕΝ), μέσα από την άβυσσο της σοφίας, της σωστικής προνοίας και ανεκφράστου αγάπης Του. Ποιός έχει το δικαίωμα ή ποιός τολμά να του την αφαιρέσει, εμποδίζοντας το έργο της σωτηρίας ενός συνανθρώπου του, ‘υπέρ ού Χριστός απέθανε’;

10.  Τέλος, θέλουμε να διατυπώσουμε μια τελευταία αλήθεια: Το όλο θέμα που εξετάζουμε εδώ, ναι μεν αφορά και την ιατρική, όμως στην περίπτωση αυτή έχουμε επέμβαση(‘trespass’) της ιατρικής σε ένα χώρο που ανήκει καθαρά στην Εκκλησία και την Θεολογία της. Κι αυτός είναι ο χώρος της ζωής και του θανάτου. Η ιατρική κινείται, πρέπει να κινείται, μεταξύ αυτών των δύο ορίων[5]. Όταν η ιατρική κινείται στους οριακούς χώρους, τόσο αυτού της αρχής της ζωής με την γενετική, όσο και αυτού του τέλους της με τηνμεταμοσχευτική[6], θα πρέπει οι ασκούντες το επάγγελμα της ιατρικής να κινούνται με βάση όχι μόνο το Νομικό Δίκαιο, αλλά και το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Καταλήγουμε, λοιπόν, διατυπώνοντες την άποψη ότι: Η ΙΑΤΡΙΚΗ περιμένει από την ΕΚΚΛΗΣΙΑ την ΘΕΣΗ της και την ΑΠΑΝΤΗΣΗ της στα θέματα αυτά και όχι η Εκκλησία την Ιατρική.Αυτήν την αλήθεια πρέπει να την αντιληφθούν και κατανοήσουν, τόσο ο ιατρικός κόσμος, όσο και οι ημέτεροι. (βλ. ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ 4, 29, 45 και 73, καθώς και ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 6.3)

11. Το λοιπόν, και πάλιν εμείς ως Εκκλησία, καλούμε τους πιστούς μας, ‘το μικρόν ποίμνιον’, όπως “αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών, νήφοντες, τελείως ελπίσατε επί την φερομένην υμίν χάριν εν αποκαλύψει Ιησού Χριστού, ως τέκνα υπακοής μη συσχηματιζόμενοι ταις πρότερον εν τη αγνοία υμών επιθυμίαις, αλλά κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε, διότι γέγραπται· άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι”. Δεν λησμονούμε το του αποστόλου Παύλου, “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Γι’ αυτό και όλοι μαζί ας διακηρύξουμε και πάλιν περίτρανα προς τους έξω το απλό, άμα και ταπεινό ρήμα του αγίου Γέροντος (αναφερόμενος στις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων), ότι δηλαδή: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.

       12.  Ο,τιδήποτε έξω απο την θέση αυτή, αποτελεί αυθάδεια απέναντι στην απόλυτη κυριότητα του Θεού επί της ζωής και του θανάτου και προδίδει μέγαν εγωϊσμό και αυταπάτη. Προδίδει έλλειψη πνευματικότητας και Χριστιανικού ήθους, που στην προσπάθειά μας να καθησυχάσουμε την ταραγμένη και ανήσυχη συνείδησή μας, βαυκαλιζόμαστε με απατηλές υποσχέσεις περί παραδείσου και μελλούσης ανταποδόσεως, δίνοντας τάχα τα όργανά μας ή τα όργανα των συγγενών μας, προσφορά προς τους άλλους. Μακάρι να καταφέρουμε να σώσουμε την αθλία ψυχή και το σώμα μας κι ας μην γυρεύουμε να γίνουμε εμείς ‘σωτήρες’ των άλλων.... Να μάθουμε να δίνουμε από αυτά που μας ανήκουν και όχι από αυτά που δεν μας ανήκουν. Γιατί, τόσο το σώμα μας, όσο και η ψυχή μας και η ζωή μας, δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον Θεό, ο οποίος μας τα έδωσε για να τα δουλέψουμε και να τα σώσουμε. Αμήν.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ακούω τώρα την δικαιολογημένη απορία των πιστών μας: “Πάτερ, όλα αυτά που γράφετε, είναι η θέση της Εκκλησίας;”

Σας απαντώ: Αν εννοείτε την Εκκλησία με την στενή της έννοια, δηλαδή αν έχει εκδοθεί επίσημα πανορθόδοξη απόφαση και θέση για τα θέματα αυτά, η απάντηση είναι όχι. Άλλωστε, ποιός είμ’εγώ που θα ισχυριστώ ότι αντιπροσωπεύω την Εκκλησία; Αν όμως εννοείτε την Εκκλησία με την πλατειά της έννοια, δηλ. την Θεολογία της, την Δογματική της, το Ήθος της, την Ηθική της, και γενικά την Διδασκαλία της, απαντούμε ρητά και απερίφραστα: ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ!

“Αύτη εστιν, αδελφοί μου ηγαπημένοι, η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων....”

“Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, ΗΑΛΗΘΕΙΑ ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω ΦΡΟΝΟΎΜΕΝ, ούτω ΛΑΛΟΎΜΕΝ, ούτωΚΗΡΎΣΣΟΜΕΝ....”

Δεν περιμένουμε, βέβαια, ο λόγος μας να εισακουσθεί από όλους. Την ίδια αντιμετώπιση και στάση συνάντησε και ο Χριστός από τους Ιουδαίους, γι’ αυτό και τους έλεγε: “αλλ’ υμείς ου πιστεύετε· ου γαρ εστε εκ των προβάτων των εμών”. Εμείς απευθυνόμαστε στο ‛μικρόν ποίμνιον’ και επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Κύριο: “Μη φοβού τo μικρόν ποίμνιον· ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν”. Και πάλιν, λέγει στην Αποκάλυψη: “μέτρησον τoν ναόν τού Θεού και το θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ· και την αυλήν την έξωθεν του ναού εκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης, ότι εδόθη τοις έθνεσι”. Δηλαδή, αυτοί που θα γραφούν στο ‛βιβλίον της ζωής’ δεν είναι όσοι απλώς έρχονται στην Εκκλησία και, κατά τα άλλα, ενεργούν και ζούν όχι κατά το θέλημα του Θεού. Οι πρώτοι, είναι οι ίδιοι ναός του Θεού και κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό και έχουν άμεση σχέση με το θυσιαστήριον. Οι δεύτεροι όμως, αν και φαίνονται ότι είναι της Εκκλησίας άνθρωποι, εν τούτοις είναι στην “αυλή”, γι’ αυτό και δεν είναι καταγραμμένοι στο ‛βιβλίον της ζωής’ (“μην τους μετρήσεις”, του είπε), δεν ανήκουν στο ‛μικρόν ποίμνιον’, αλλ’ εδόθησαν στα έθνη (δηλ. τους δαίμονες και τα όργανά τους) για να καταπατηθούν και κατασπαραχθούν. Γι’ αυτό και εμείς δεν αναμένουμε να εισακουστούμε από αυτούς. Εξάλλου και ο Κύριος ενημέρωσε καταλλήλως τους μαθητές του στο θέμα αυτό: “ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει· ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος.” Και πάλιν: “Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με.”

Ακούω τώρα μερικούς πιστούς να δειλιούν και να διερωτούνται: “Πάτερ, φοβούμαστε την κατακραυγή του κόσμου και του περίγυρού μας, αν εμείς -σε αντίθεση με τους πολλούς- λέγοντας και εφαρμόζοντας διαφορετικά από αυτούς, ταχθούμε φανερά εναντίον γενικά των μεταμοσχεύσεων. Όλοι σχεδόν παγκοσμίως μιλούν για τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, ωσάν να πρόκειται για την πιο μεγάλη ανθρωπιστική, ουμανιστική και αλτρουιστική πράξη. Πώς λοιπόν εμείς μπορούμε να πούμε και να πράξουμε διαφορετικά;”

Απαντούμε στους πιστούς(;) αυτούς και λέγουμε, ότι για έναν σωστό Χριστιανό δεν υπάρχουν διλήμματα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς προτρέπει: “Μή αγαπάτε τον κόσμον (δηλ. το κοσμικό φρόνημα) μηδέ τα εν τω κόσμω (δηλ. τα φαινόμενα ‘καλά’ του και τις κοσμικές του συνήθειες)”. Δεν μας ενδιαφέρει τι φρονούν και τι κάνουν οι πολλοί, οι άνθρωποι του κόσμου, και ιδιαίτερα στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις οργάνων· είτε αυτοί είναι άθεοι είτε αλλόδοξοι είτε ετερόδοξοι είτε ‛Χριστιανοί Ορθόδοξοι’(κατά την ταυτότητα). Προκειμένου ναλυπήσουμε τον Θεό ή τους ανθρώπους, θα προκρίνουμε το δεύτερο. “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”. Μας λέγει και ο Κύριος: “Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί[7] έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς· όστις δ' αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν.” Κι ας μιλούν μερικοί Εκκλησιαστικοί για προβληματισμούς καιδιλήμματα επί των μεταμοσχεύσεων. Όμως, εν προκειμένω, ας αφήσουμε τον μεγάλο άγιο της Εκκλησίας μας, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, να μάς ομιλήσει επί του θέματος, και με αυτό να κλείσουμε τον λόγο:

ΑΠΑΝΤΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟ

     «Την καταισχύνη που υπέφερεν ο Κύριος, βαστάζοντας τον Σταυρό Του δημόσια, την υπέφερε για να σου δώσει παράδειγμα, να τον μιμείσαι και εσύ. Δηλαδή για να μην ντρέπεσαι αν τυχόν οι άνθρωποι σε κατηγορούν και σε σχολιάζουν, επειδή τηρείς τις εντολές του Χριστού και διατηρείς ακέραια και ανελλιπή όχι μόνο τα δόγματα της πίστεως, αλλά και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας μας το ένα συγκρατεί το άλλο και πάλι το ένα γκρεμίζει το άλλο, όπως, αν βγάλει κανείς από κάποια οικοδομή τις μικρές πέτρες, μετακινεί ή και γκρεμίζει και τις μεγάλες πέτρες.

     Για να μην ντρέπεσαι αν σε κατηγορούν που δεν ακολουθείς τους πολλούς, αλλά τους λίγους και καλούς. Που δεν είσαι αντίθετος στην αλήθεια, αλλά την διαφυλάττεις και την υπερασπίζεσαι, φυλάγοντας αυτό που έχει γραφτεί, “μη φέρνεις αντίλογο στην αλήθεια”. Και πάλι, “για την αλήθεια να αγωνίζεσαι μέχρι θανάτου και ο Κύριος ο Θεός θα πολεμά για σένα.”

     Για να μην ντρέπεσαι, αν τυχόν σε κατηγορούν οι άνθρωποι και σε δυσφημούν, γιατί δεν μοιάζεις με αυτούς, ούτε θέλεις να επικοινωνείς με τις κακίες και τις παραβάσεις που διαπράττουν, γιατί τους ελέγχεις ή με το έργο και το παράδειγμα της καλής σου ζωής ή με τον λόγο και την μαρτυρία της Αγίας Γραφής και των θεοφόρων Πατέρων.

     Και για να μιλήσω σύντομα, επειδή θέλεις να είσαι αληθινός χριστιανός και ζητάς την σωτηρία της ψυχής σου.

     Αυτοί οι ονειδισμοί των ανθρώπων και οι κατηγορίες που δέχεσαι για την αλήθεια και για την αρετή, είναι ο σταυρός του Ιησού, τον οποίον πρέπει να βαστάζεις και εσύ δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο, χωρίς καμμία αντίρρηση και ντροπή, όπως τον βάσταξε και αυτός, καταφρονώντας κάθε αισχύνη και περιφρόνηση των ανθρώπων.

     Με τέτοιες κατηγορίες γίνεσαι κι εσύ συγκοινωνός των παθημάτων και της καταισχύνης του Ιησού. Αν, λοιπόν, γίνεσαι συγκοινωνός στα πάθη και τις ατιμίες, είναι φανερό, ότι όταν έλθει ο καιρός, θα γίνεις συγκοινωνός και της χαράς και της δόξας Του.

     Βαστάζεις τον σταυρό του Χριστού και υπομένεις τις περιφρονήσεις των ανθρώπων, επειδή λές την αλήθεια, επειδή διαφυλάττεις τις παραδόσεις και επειδή εκτελείς το θέλημα και τιςεντολές του Θεού (γράφε, μέχρι θανάτου) και όχι το θέλημα και τις εντολές των ανθρώπων.

     Αν, όμως, κρύβεις την αλήθεια και παραβαίνεις τις εντολές του Θεού, και κρατάς τις κακές συνήθειες, για να αρέσεις στον κόσμο, για να σε επαινούν οι άνθρωποι και για να μην ντρέπεσαι από αυτούς, ουαί και αλλοίμονό σου! Διότι έριξες κάτω στη γη από τους ώμους σου τον σταυρό του Χριστού και τον καταπάτησες. Δεν είσαι πλέον αληθινός χριστιανός και μαθητής και μιμητής του Ιησού Χριστού, του αληθινού σου διδασκάλου, αλλά μαθητής του κόσμου και του διαβόλου. Όπως εσύ ντρέπεσαι τώρα να βαστάζεις τον σταυρό και την περιφρόνηση του Χριστού και να ακολουθείς το δικό του παράδειγμα, για να αρέσεις στους ανθρώπους, έτσι και ο Χριστός τότε, κατά την ημέρα της κρίσεως, θα ντραπεί να σε ονομάσει δικό του και να σε κάνει συγκοινωνό της δόξας του και της βασιλείας του. Βλέπεις σε ποιό σημείο φθάνει όποιος ζητεί να αρέσει στους ανθρώπους; Βλέπεις πώς χάνει και την χριστιανική πίστη και την βασιλεία του Θεού και καταδικάζεται στην κόλαση; Γι’  αυτό καλά είπε ο Κύριος: “πώς μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού δέχεσθε τιμές ο ένας από τον άλλον και δεν ζητάτε την τιμή που προέρχεται από τον μόνο Θεό;”

     Αχ!, αδελφέ,άραγε και συ πόσες φορές για τις αντιρρήσεις αυτές και για την ντροπή του κόσμου έκρυψες την αλήθεια και παρέβηκες τις εντολές του Θεού; Γι’ αυτό πρέπει να ντραπείς πολύ και αποφάσισε μαζί με τον Χριστό να βαστάσεις δημόσια μπροστά σε όλο τον κόσμο τον σταυρό και την περιφρόνηση (από αυτούς) του χριστιανικού νόμου και στο εξής να ντρέπεσαι όχι που ακολουθείς τον Χριστό, αλλά που δεν τον ακολουθείς και που ενεργείς αντίθετα στα παραδείγματα της ζωής Του. Και επειδή ο κόσμος είναι εχθρός του Χριστού και εχθρός δικός σου, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δώσει δύναμη να περιφρονήσεις όλες τις συναναστροφές του κόσμου, όλες τις κρίσεις του κόσμου, όλες τις περιφρονήσεις του κόσμου......»

Και συμπληρώνουμε κι εμείς (μαζί με τον άγιο Νικόδημο): Επειδή δεν έχουμε καμιά διάθεση για περαιτέρω συζητήσεις, να τους λέμε δηλ. και να μας λέγουν και να μήν τελειώνουμε, εμείς ήδη καταθέσαμε την μαρτυρία μας. “Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω”. Και κατά τον θείο Παύλο: “Ει δε τις δοκεί φιλόνεικος είναι, ημείς τοιαύτην συνήθειαν ουκ έχομεν, ουδέ αι εκκλησίαι του Θεού.” Και πάλιν: “ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΎ ΚΌΠΟΥΣ ΜΟΙ ΜΗΔΕΊΣ ΠΑΡΕΧΈΤΩ· εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω”.

Μαζί λοιπόν με τον άγιο Νικόδημο κλείνουμε και τον λόγο μας. Ας προσευχόμαστε στο εξής καθημερινά -όπως προσεύχεται και η Εκκλησία μας- για όλο τον κόσμο (όπως γνωρίσει την αλήθεια του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω), ιδιαίτερα δε για τους πιστούς, όπως έχομε “Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”. Αμήν.

[1] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3

[2] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3, “The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”.

[3] ακόμα και αυτή η γυναίκα του και οι φίλοι του, δεν του είχαν συμπαρασταθεί.

[4] βλ. πιο κάτω παρ.8

[5] Φυσικά, τόσο σ’ αυτά τα όρια (ζωή και θάνατος), όσο και στο μεταξύ τους διάστημα η Εκκλησία έχει να προτάξει τον λόγον της. Περαιτέρω, η Εκκλησία κινείται και πριν του πρώτου ορίου, που λέγεται αρχή της ζωής, ακόμα και πριν της κοσμογονίας, αναγόμενη μέχρις Αυτού του Ανάρχου και Αϊδίου Τριαδικού Θεού· όπως επίσης επεκτείνεται και πέραν του δευτέρου ορίου, του θανάτου, μέχρι τους αιώνες των αιώνων.....

[6] προκαλώντας δηλαδή τον θάνατο στους δότες -είτε αφαιρώντας τα όργανά τους (‘εγκεφαλικά νεκροί’ δότες) είτε αφαιρώντας την τεχνητή υποστήριξη της ζωής (προγραμματισμένοι ‘πτωματικοί δότες’)

[7] δηλαδή, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ζωή του, ώστε να είναι σύμφωνη με την ζωή μου και την διδασκαλία μου· να είναι μέσα μου κι εγώ μέσα του.

Π Α Ρ Α Ρ Τ Η Μ Α

ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

Επανερχόμαστε τώρα, για όσους ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν περισσότερα, και στις υπόλοιπες Ενστάσεις. Δεν θα τις αναλύσουμε[1], για να μην μακρυνθεί πολύ ο λόγος μας. Από τα λίγα ωστόσο που είπαμε, μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος να αντιληφθεί και τα υπόλοιπα.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 13:

«Στο βιβλίο "Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο"...περιλαμβάνεται ο εξής διάλογος: Πέστε μας κάτι, Γέροντα. -Τι να πώ;  -Ό,τι λέει η καρδιά σας.  -Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω ένα μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω»........ «Εις δε το Γεροντικό, αναφέρεται: «Έλεγεν ο Αββάς Αγάθων ότι ει δυνατόν ην μοι ευρείν κελεφόν (λεπρόν) και δούναι αυτώ το εμόν σώμα και λαβείν το αυτού ηδέως είχον· αύτη γαρ εστιν η τελεία αγάπη». Η διάθεση προσφοράς λοιπόν του σώματος θεωρείται ως έκφραση της τέλειας αγάπης.» (γελοίοι παραλληλισμοί!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 14:

«Σίγουρα ο λήπτης λαμβάνει τη ζωή και μάλιστα υπό βιολογική έννοια. Αυτή του τη δίνει ο δότης. Αυτό όμως που λαμβάνει ο δότης είναι το «περισσόν». Αυτό του το δίνει ο Θεός. Δεν μπορεί να του το στερήσει η Εκκλησία. Ο δότης είναι ο πνευματικός και πραγματικός λήπτης.» (κι αν διαφωνεί ο Θεός;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 15:

«Καταστάσεις όμως θανάτου(!) που ερμηνεύονται ως ζωή δεν υπήρχαν, μέχρις ότου το 1968, μετά την επινόηση των αναπνευστήρων, οδηγηθήκαμε στο ιατρογενές φαινόμενο του εγκεφαλικού θανάτου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 16:

«Σχετικά με το δεύτερο επιχείρημα των χρόνιων περιστατικών, οι Wijdicks και Bernat θέτουν σε αμφισβήτηση το αν πρόκειται για πραγματικά εγκεφαλικά νεκρούς, μια και στην μελέτη δεν φαίνεται ότι έχει γίνει η δοκιμασία της άπνοιας. Αλλά και αν ακόμα η διάγνωση είναι ακριβής και ορθή, η ανάπτυξη και ότι άλλο παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα άτομα δεν αποδεικνύουν την ζωή τους, αλλά φανερώνουν το μέγεθος των τεχνολογικών μας επιτευγμάτων.» (αυτό που δεν λένε οι ανωτέρω, το λέει ο α.Μ.)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 17:

«Θεολογικά τον θάνατο δεν τον ορίζουμε ούτε ως παύση της καρδιακή λειτουργίας ούτε ως θάνατο του εγκεφάλου. Ο χωρισμός ψυχής και σώματος συμβαίνει κάτω από όρους που ξεπερνούν την γνωστική μας ικανότητα. Οι γιατροί μάς λένε πότε πεθαίνει το σώμα, όχι πότε χωρίζεται η ψυχή από το σώμα. (μπορούμε όμως να ξέρουμε πότε δεν χωρίστηκε!) Αυτό είναι και θα παραμείνει μυστήριο. Γι’ αυτό και το νεκρό σώμα δεν το πειράζουμε με τίποτα. Απλώς το θάβουμε, όχι μόλις διαπιστώσουμε τον βιολογικό θάνατο, αλλά όταν η σήψη και αποσύνθεσή του μας υποχρεώνουν σε κάτι τέτοιο.»

«Εξαίρεση αποτελεί η προσφορά του, μόνον όταν υπάρχει η συναίνεση της αγάπης για να δώσει ζωή σε άλλους. Η αγάπη, ως η «καθ’ υπερβολήν οδός», υπερβαίνει κάθε ενδοιασμό(!) ή λογικό επιχείρημα(!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 18:

«Εξ άλλου, η απόφαση της σωματικής κακοπαθείας των ασκητών ή φρικτού μαρτυρίου των αγίων μαρτύρων περιελάμβανε την ιερουργική χρήση του σώματος. Ανάλογη είναι και η προσφορά του ως κίνηση αγάπης. Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού.» (αυτό έλειπε, να κατατάξουμε και τους δότες στο αγιολόγιο!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 19:

«Το «ουκ εστε εαυτών» και το είμαστε «αλλήλων μέλη» και «έν σώμα» σημαίνει μεν το ότι δεν εξουσιάζουμε απόλυτα επί των σωμάτων μας κατά την φίλαυτη έννοια (κατά άλλη δηλ. έννοια τα εξουσιάζουμε απόλυτα;), ως αυτεξούσιοι όμως δυνάμεθα και οφείλουμε να εκχωρούμε(!) τα σώματά μας στους αδελφούς εν αγάπη και στην Εκκλησία με εμπιστοσύνη.»

«Σχολιάζοντας ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος το «οι πολλοί έν σώμα εσμέν εν Χριστώ ο δε καθ’ είς αλλήλων μέλη» γράφει: «Ιδού το θεολογικό θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων.»(!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 20:

«Αλλά και ο Απόστολος Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή λέγει κάτι ακόμη πιο ισχυρό: «εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι». Όταν η προσφορά και αυτής της ζωής μας είναι όχι μόνο μέτρο, αλλά χρέος αγάπης προς τον Κύριο πρωτίστως, τότε ποιός λόγος θα μπορούσε να αναστείλει την αυτεξούσια δωρεά κάποιου μέλους μας;» (βλ.Ένσταση αρ.12)

«Μια άλλη πνευματική ερμηνεία του εν λόγω χωρίου απαντάται στο Γεροντικό: "Είπεν (ο Αββάς Ποιμήν): Μείζονα ταύτης της αγάπης ουκ έστιν ευρείν τινα, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού. Ει γαρ τις ακούση λόγον λυπηρόν, δυνάμενος και αυτός το όμοιον ειπείν, και αγωνίσητε μη ειπείν ή εάν πλεονεκτηθή και βαστάξη και μή ανταποδώση αυτώ, ο τοιούτος τίθησι την ψυχήν αυτού υπέρ του πλησίον".» (πολύ σωστά. Έτσι είναι που εφαρμόζεται το “ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού”).

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 21:

«Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού, όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρομε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· "έν σώμα οι πολλοί εσμέν".» (βλ.Ένσταση αρ.12)

«Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του «μέλους» στην Αγία Γραφή είναι βέβαια μεταφορική, αλλά είναι και κυριολεκτική· το σώμα μας, ως αναπόσπαστο μέρος της υποστάσεώς μας, διά της Εκκλησίας ανήκει στους αδελφούς μας. (Νικολαϊτισμός) Δεν αποτελεί ιδιοκτησία μας αλλά περιουσία της Εκκλησίας.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 22:

«Η ανάγκη ενός ασθενούς να ζήσει, όταν μάλιστα υπάρχει αυτή η δυνατότητα (σκοτώνοντας κάποιον άλλο;), δεν σημαίνει άρνηση της αιωνιότητος. Υπάρχει μέσα μας για να μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε συνανθρώπους που, όταν ο ένας ασθενεί και πονά, οι υπόλοιποι κατανοούν και αγαπούν.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 23:

«Ομιλούν μερικοί για το ενδεχόμενο ο εγκεφαλικά νεκρός να προσεύχεται καρδιακά. Το επιχείρημα αυτό παρουσιάζεται συχνά στηριζόμενο στην άποψη ότι η προσευχή κατά τους Πατέρες γίνεται με την καρδιά.» (έτσι είναι)

Ο Αββάς Δοσίθεος «δεν μπορούσε να κρατεί την ευχή·οπόταν του είπεν ο Γέροντάς του, ο άγιος Δωρόθεος· “ουκούν άφες την ευχήν· μόνον δε μνημόνευε του Θεού και κατανόει αυτόν ως όντα ενώπιόν σου”». (και λοιπόν;)

«Η προσευχή θέλει αγώνα και συχνά φυσικές δυνάμεις για να μπορεί κανείς να την κάνει. Το παραπάνω παράδειγμα (του Αββά Δοσιθέου) παρουσιάζει την περίπτωση ενός αγίου ασκητή, ο οποίος ασθενών βαριά αδυνατούσε να κρατήσει την προσευχή στην καρδιά του.»(και πονοκέφαλο να έχεις δεν μπορείς να προσευχηθείς. Ο ΕΝ τι πονοκέφαλο μπορεί να έχει; Άρα μπορεί να προσεύχεται καρδιακά· βλ. Ένσταση αρ.8)

Ο γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης «ενώ υποτασσόταν ταπεινά στις υποδείξεις των γιατρών, κάποια μέρα κάλεσε τον γιατρό και του είπε: -εδώ θα σταματήσουμε την θεραπεία....Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Χθές θέλησα να προσευχηθώ γονατιστός και δεν μπόρεσα. Δεν μπορώ να δώ κανέναν· έληξε η αποστολή μου. Αυτό ήταν. Εδώ θα με αφήσετε.» (και λοιπόν;)

 «Στο περιστατικό αυτό βλέπει κανείς τον άγιο γέροντα να αρνείται την περαιτέρω ιατρική υποστήριξη με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη επίσπευση(;) της στιγμής του θανάτου. Εφ’ όσον ο γέροντας αδυνατεί να προσευχηθεί δεν του χρειάζεται πλέον ο χρόνος. (μα, τι λέτε, α.Μ.;) Έχει ανάγκη μόνο από την αιωνιότητα. Η βιολογική ζωή καταπαύει πλέον ως αξία. Αντικαθίσταται από την προσδοκία της εξόδου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 24:

«Η αξία του περιεχομένου της συνείδησης σχετικά με το γεγονός της βιολογικής ζωής υπάρχει μόνο σε συνδυασμό με τη δυνατότητα εκδηλώσεώς (λάθος!) του στο παρόν ή το μέλλον. Αυτή είναι η αποστολή της βιολογικής υποστάσεως του ανθρώπου. Έτσι, στην περίπτωση των εγκεφαλικά νεκρών η εκδήλωση του περιεχομένου της ψυχής έχει οριστικά εκλείψει(λάθος!) και συνεπώς το σώμα ούτε ζωογονείται από την νοερά και λογική ψυχή ούτε μπορεί να την βοηθήσει να εκφρασθεί δι’αυτού.» (εδώ ταυτίζει καθαρά τον Εγκεφαλικό θάνατο με τον Βιολογικό).

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 25:

«Η Εκκλησία δεν πιστεύει σε μεταμοσχεύσεις που χρησιμοποιούν μοσχεύματα (γιατί τότε κάνετε το παν να τα βρείτε, μάλιστα σκοτώνοντας ανθρώπους;) ούτε σε αυτές που δίνουν λίγα χρόνια ζωής. Η Ορθόδοξη θεολογία της πιστεύει σε ιατρικές πρακτικές που ξυπνούν την ανάγκη της αγάπης και δημιουργούν τις ευκαιρίες της κοινωνίας του δώρου της ζωής.»(αγαπολογία!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 26:

«Εξ όσων ακούονται, ο λόγος που αποδίδεται στον μακαριστό γέροντα Πορφύριο, ότι «ο Θεός έκανε ένα θάνατο και όχι δύο», ίσως να αποτελεί την επιτομή των εσώτερων δισταγμών στις συνειδήσεις των πιστών, μια που ο ένας, ο καρδιακός, είναι ο γνωστός, ενώ ο άλλος, ο εγκεφαλικός, παραμένει ο αμφίβολος.» (τα ταιριάσατε ωραία, α.Μ.)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 27:

«Το γεγονός είναι ότι διαπιστώνεται πως η συνείδηση του πιστού λαού, τουλάχιστον επί του παρόντος (χρειαζόμαστε μαθήματα!), δεν αποδέχεται καθολικά και δεν υποδέχεται ως μία μοναδική και ευλογημένη δυνατότητα τις μεταμοσχεύσεις, μάλιστα δε σημαντική μερίδα ευλαβών ιατρών και νοσηλευτών στέκεται επιφυλακτική και συχνά πολέμιος της ιδέας του νευρολογικού θανάτου.»

«Από την άλλη πλευρά, η ευαισθησία πιστών που ζητούν όργανα ή εμπνέονται από την ιδέα της δωρεάς οργάνων, υποχρεώνει την Εκκλησία να μη κωφεύει στην φωνή τους (έστω κι αν έχουν λάθος;), αλλά να είναι επιτρεπτική.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 28:

«Οι αριθμοί (δεν αμνηστεύουν τις λάθος ενέργειές μας) και μόνον επιβάλλουν στην Εκκλησία να ασχοληθεί με τα θέματα αυτά και, αφ΄ ενός μεν, να εξαντλήσει τα όρια της οικονομίας της ξεπερνώντας κάθε τυχόν δυσκολία, αφ’ετέρου δε να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα που της παρέχουν οι νέες μεταμοσχευτικές τεχνολογίες.....»

«Ασκώντας τέτοια ποιμαντική η Εκκλησία, ίσως μπορέσει να εξασφαλίσει 200 μοσχεύματα ετησίως και συνεπώς 150 ζώντες (αν δεχθούμε ένα ποσοστό επιτυχίας 75% στην μεταμοσχευτική επέμβαση).» (ιδού, εκστρατεία εξευρέσεως ανθρωπίνων οργάνων από τον α.Μ.!)

«Με την προϋπόθεση όμως της συνειδητής συναινέσεως, κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί την έξοδο από το εγώ τους 50 ή και 100 χιλιάδων ανθρώπων, όσων δηλαδή έχουν συντάξει την ρητή συναίνεση και από τους οποίους θα προέλθουν οι 200 δότες τον χρόνο.» (πολύ καλά μαθηματικά. Τι γίνεται όμως στις ανθρώπινες ζωές των δοτών, που τους αποκόπτουμε το νήμα της ζωής πρόωρα;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 29:

«Γενικότερα, όσον αφορά στον θάνατο, η Εκκλησία πρέπει να αποφύγει τον σχολαστικό(!) ορισμό του και να μην εμπλακεί σε καθαρώς ιατρικές διαμάχες, που ούτως ή άλλως ξεπερνούν τον χώρο των δικών της ευθυνών και αρμοδιοτήτων.»

«Με δεδομένο ότι θάνατος είναι η οριστική παύση μιάς οιασδήποτε ζωτικής λειτουργίας (τί λέτε; Ένας νεφροπαθής με κατεστραμμένους τους νεφρούς είναι νεκρός;) (αυτό θα πει ζωτική· ότι είναι απαραίτητη για την ζωή), η παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας είναι δυνατόν να ταυτισθεί με το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 30:

«Σύμφωνα με τα όσα εκτέθηκαν ως τώρα, η Εκκλησία πρέπει να δηλώσει την σαφή αντίθεσή της και να εκφράσει την σθεναρή άρνησή της στην διάθεση διακοπής της υποστήριξης των «φυτών» για οικονομικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους, όπως και σε κάθε κίνηση που αποσκοπεί στην λήψη μοσχευμάτων από άτομα που θα υποβληθούν σε ευθανασία, στην περίπτωση που αυτή κάπως νομιμοποιηθεί.» (μα αλλού φαίνεστε να υποστηρίζετε την ευθανασία, α.Μ.· βλ. Ένσταση αρ.2)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 31:

«Η Ορθόδοξη θεολογία και εμπειρία δεν συγκινείται τόσο από την ανάγκη να ζήσει ένας ασθενής από ένα νεκρό -αυτό παρουσιάζει αρκετές αρνητικές πλευρές-, όσο συνέχεται (πάλιν αγαπολογία!) από την διάθεση ο ένας να δώσει από την ζωή του ή από το σώμα του ή και την ζωή του προς τον πλησίον αδελφό του.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 32:

«Συνεπώς η Εκκλησία με κανένα τρόπο δεν θα έπρεπε να υιοθετήσει την λεγομένη “εικαζομένη συναίνεση”, αλλά με σαφήνεια να εκφράσει την προς αυτήν αντίθεσή της. Επειδή όμως η συναίνεση των συγγενών ενέχει στοιχεία κοινωνικής και κενωτικής αγάπης, μπορούμε να δεχθούμε πως αυτή και απαιτήται και, αρκεί, εάν φυσικά δεν αντιτίθεται στην εκφραζομένη βούληση του νεκρού.» (κι εδώ έχουμε εικαζόμενη συναίνεση. βλ.Γενικά Συμπεράσματα αρ.15)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 33:

«Επειδή ούτως ή άλλως -ως εκτεθειμένος σε αμφισβήτηση- ο εγκεφαλικός θάνατος είναι και “εικαζόμενος” (ώστε το ομολογείτε ότι δεν είναι σίγουρος, αλλά εικαζόμενος ο θάνατος του ΕΝ), θα πρέπει οπωσδήποτε η συναίνεση να είναι και συνειδητή και ρητά εκφρασμένη. Το θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων δεν μπορεί να είναι κάποιες εικασίες (εδώ λέτε το αντίθετο πάλιν). Είναι μόνον η συνείδηση της αγάπης.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 34:

«Η προσφορά του σώματος, των ιστων και οργάνων μας είναι πολύ καλύτερο να γίνεται δια μέσου της Εκκλησίας. Σ’ αυτήν ανήκουμε δια του βαπτίσματος εξ ολοκλήρου. Εάν, τελικά, η Εκκλησία αποδεχθεί υπό όρους τις μεταμοσχεύσεις, διασφαλίσει το φρόνημα με το οποίο τις υιοθετεί, θα μπορούσε η ίδια να καταρτίσει τις δικές της λίστες δωρητών οργάνων, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα τα δικά της κριτήρια και θέτοντας στην πολιτεία τους δικούς της όρους.» (αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας; Να μετατραπεί τελικά σε...Μεταμοσχευτικό Κέντρο; Θα μοιάσουμε τους Παπικούς, που διατηρούν μόνο στις ΗΠΑ 600 περίπου νοσηλευτικά ιδρύματα στα οποία γίνονται μεταμοσχεύσεις;)

«Έτσι όμως η Εκκλησία είναι επιφορτισμένη να αναλάβει μια τεράστια ευθύνη και να οργανώσει ένα ανάλογο πρόγραμμα ευρείας διάδοσης της ιδέας, αντικειμενικής και πλήρους ενημέρωσης, καλλιέργειας της μέχρι θυσίας προς τον πλησίον αγάπης και επιβολής αδιάβλητων κριτηρίων.» (Θα αναλάβουμε κι εμείς πλήρη ενημέρωση των πιστών, α.Μ. Μόνο, προσέξετε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σας κατηγορήσουν, ψευδώς βέβαια, ότι χρηματοδοτείσθε, με αυτή την εκστατική προπαγάνδα που ασκείτε για την εξεύρεση ανθρωπίνων οργάνων!)

«Η Εκκλησία ως μητέρα όλων αισθάνεται ότι και ο δότης και ο λήπτης είναι παιδιά της. Μέσα από αυτό το βίωμα οδηγείται στην άποψή της. Για τον λόγο αυτόν καλό είναι, αν, τελικώς, κάπως συναινέσει, να περιλάβει στα ευχολόγιά της και ευχές για ζώντα δότη, για νεκρό δότη, για τους γιατρούς και για τον λήπτη. (Νομίζω δεν πάμε καλά!...) (Τέτοιες ευχές υπάρχουν ανέκδοτες από τον Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ιερομόναχο Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη και από τον Αρχιμανδρίτη Νικόλαο Χατζηνικολάου και έχουν ήδη υποβληθεί στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος).» (θα αμαρτάνουν στο εξής οι πιστοί μας και θα βοηθούν στις ανθρωποκτονίες, με...τις ευλογίες της Εκκλησίας! Σταματείστε, επιτέλους, άγιε Μεσογαίας!!!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 35:

«Στην περίπτωση που η Εκκλησία αποφασίσει να συναινέσει στις λεγόμενες πτωματικές μεταμοσχεύσεις, αυτό πρέπει να γίνει υπό τους εξής όρους:

Πρέπει να αυτονομηθεί σχετικώς από την πολιτεία, να κάνει τη δική της εκστρατεία και να εξασφαλίσει την δυνατότητα νε έχει τις δικές της λίστες δωρητών οργάνων. (αυτό έλειπε να κάνουμε τώρα! Έλυσε η Εκκλησία όλα της τα προβλήματα και στο εξής θα αρχίσει να....“θάβει και τους ζωντανούς”, κατά την λαϊκή παροιμία!) Αυτό σημαίνει ότι ο δωρητής θα μπορούσε αντί να προσφέρει απ’ ευθείας τα όργανά του στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων να τα προσφέρει στην Εκκλησία, η οποία και στην συνέχεια να διευκολύνει την δωρεά στόν Ε.Ο.Μ.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 36:

«Στις περιπτώσεις αυτές, η επιβεβαίωση του θανάτου πρέπει να γίνεται και από ιατρούς συμβεβλημένους με την Εκκλησία και αμέσως να ακολουθεί βιντεοσκόπηση (να εκπαιδεύσουμε και παπάδες να μάθουν να βιντεοσκοπούν οι ίδιοι, για να μη γίνει κανένα λάθος) των δοκιμασιών διαγνώσεως του εγκεφαλικού θανάτου.»

«Πρέπει οπωσδήποτε να τηρείται αρχείο όλων αυτών των βιντεοκασετών, όπως γίνεται και σε μεγάλα κέντρα του εξωτερικού.» (κι αυτό να το κάνει η Εκκλησία; Έχουμε οικονομικήκρίση α.Μ.!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 37:

«Να καλείται ο ιερέας ο οποίος και να διαβάζει κατάλληλες ευχές και στους συγγενείς (αυτό έλειπε τώρα!) και στον δότη, ζώντα ή νεκρό (και στο νεκρό ακόμα;), και να συμπαρίσταται δεόντως. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τον λήπτη, αν ο ίδιος το θελήσει.» (ξεχάσαμε μήπως κανέναν άλλον, για να διαβάσουμε και γι’ αυτόν ευχή;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 38:

«Αν τελικώς δεν δεχθούμε στην βάση αυτή, και μάλιστα έγκαιρα, τις μεταμοσχεύσεις, και εν όσω δεν λυθεί άμεσα το πρόβλημα της ελλείψεως μοσχευμάτων, αυτές θα μας επιβληθούν δια της “εικαζομένης συναινέσεως” (μην κοπιάζετε άλλο, α.Μ., γιατί το έχουν ήδη ψηφίσει. Νομίζετε μας λαμβάνει και πολύ υπόψη η πολιτεία; Αντίθετα, με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις σας τους δίνετε ώθηση να προχωρούν αυτοί!) σε ευρυτάτη κλίμακα και μάλιστα με απαράδεκτα κοσμικό κριτήριο. Η νομιμοποίηση της αρπαγής του σώματος θα έχει υποκαταστήσει την δυνατότητα της εν αγάπη και κοινωνία προσφοράς του.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 39:

«Γι’ αυτό και η Εκκλησία, εκτός από την διδασκαλία και την μαρτυρία της, πρέπει συνετά να πιέζει στους όρους, νόμους και προϋποθέσεις των επιτροπών.» (Οι νόμοι ούτως ή άλλως ψηφίζονται, μάλιστα από ανθρώπους που δεν διέπονται από τις αρχές του Ευαγγελίου. Η καλύτερη πρακτική της Εκκλησίας είναι να δίνει σωστή αγωγή στους πιστούς της. Μόνο που εσείς, με συγχωρείτε, με αυτά που γράφετε.....)

[1] Μπορεί να βάζουμε κάποια λέξη ή κάποιο μικροσχόλιο ή ‘(!)’ με κόκκινα γράμματα, όχι έντονα ούτε πλαγιαστά. Κάποτε μπορεί να μπαίνει και ενδιάμεσα του κειμένου. Για να βγει νόημα στην σύνταξη του κειμένου του α.Μ. πρέπει να αγνοείται το παρεμβατικό σχόλιο. Ενίοτε το σχόλιο μπορεί να παρουσιάσει κάποια ελαφρά ειρωνία ή κάποιου είδους λαϊκισμό· δυστυχώς, δεν μπορούσε αυτό να αποφευχθεί, λόγω του συντόμου σε έκταση σχολίου (μας συγχωρείτε γι’ αυτό).

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 40:

«Οι υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων, βλέποντας την μεγάλη ανάγκη μοσχευμάτων, συχνά μιλούν για ανάληψη εκστρατείας ενημέρωσης. (Το ίδιο δεν κάνετε κι εσείς, α.Μ.;) Σκοπός της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι μόνον η εξεύρεση μοσχευμάτων, αλλά η αφύπνιση της αγάπης∙ και αυτό δεν γίνεται μόνον με ενημέρωση αλλά κυρίως με έμπνευση(!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 41:

«Για όλους τους παραπάνω λόγους η Εκκλησία πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσει μια στάση συστολής και επιφυλακτικότητος. Ο λόγος της ακρίβειάς της δυσκολεύεται να υιοθετήσει πλήρως τις μεταμοσχεύσεις. Η Εκκλησία όμως έχει και την οικονομία της και οφείλει να δεί αν υπάρχουν περιθώρια εφαρμογής της. Η ποιμαντική της μέριμνα δεν μπορεί αφιλάνθρωπα να αντικρίζει το δράμα και την ανάγκη για ζωή τόσων συνανθρώπων μας. Αναγνωρίζει τον αντίλογο, γιατί κατανοεί το δίλημμα. Τα διλήμματα όμως δεν απαντώνται με αυστηρώς ορθολογιστικά επιχειρήματα, αλλά υπερβαίνονται με την κοινωνική και κενωτική έκφραση της αγάπης, όπως μόνον αυτή γνωρίζει.» (όλο για αγάπη ακούμε! Είναι λόγια που ‘κνήθουν την ακοή’, κατά τον απ. Παύλο)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 42:

«Η ενασχόληση της Εκκλησίας με το θέμα των μεταμοσχεύσεων είναι διπλή: (μα ποιός είπε ότι η Εκκλησία πρέπει να ενασχολείται με τις μεταμοσχεύσεις;) αφ΄ενός μεν αποσκοπεί στο να διευκολύνει καιι φωτίσει τους πνευματικούς και τους πιστούς της, αφ’ ετέρου δε στο να δεί μήπως τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα, μαζί με τα άλυτα προβλήματα που επιφέρουν, ανοίγουν και νέες δυνατότητες στο πεδίο της εν Χριστώ ζωής.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 43:

«Το πρώτο χρέος της Εκκλησίας είναι να μιλήσει όχι για την ηθική των μεταμοσχεύσεων αλλά για την ζωή της αγάπης (πάλιν αγάπη!), της θυσίας, της προσφοράς και της κοινωνίας και να καταδείξει το πως αυτή η ζωή βρίσκει την τέλεια έκφρασή της, όταν κανείς γίνεται «κλώμενος» και «εκχυνόμενος» κατά το πρότυπο του Κυρίου. Πάνω σε αυτήν την αγάπη και μόνον θα πρέπει να προβληθεί η ηθική των μεταμοσχεύσεων.» (Λέξεις που ανήκουν στο ανεπανάληπτο σωτηριολογικό έργο του Χριστού, δεν είναι σεμνό να τις αποδίδουμε στους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο όταν τέτοιες ενέργειες, όπως οι αφαιρέσεις οργάνων από τους ΕΝ, ισοδυναμούν με φόνο εκ προμελέτης! Για τόνομα του Θεού, α.Μ!)

«Η Εκκλησία, αντί να εμπλακεί σε έναν αδικαιολόγητο αγώνα σχολαστικών και στενόκαρδων ισχυρισμών, πρέπει να ξεφύγει από την λογική του αφιλάνθρωπου λόγου και να προσφέρει την εμπειρία της ως κήρυγμα ελευθερίας και αγάπης.» (είναι σχολαστικισμός να καταδικάζει κανείς τις ανθρωποκτονίες;)

«Αλλά να αντιπροσφέρει την δική της μεταμοσχευτική πρόταση. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να ταυτισθεί με τον επιστημονικά ή κοινωνικά επιβεβλημένο ορισμό του θανάτου (δεν σας απασχολεί καθόλου αν, τελικά, ο δότης που του αφαιρούν τα ζωτικά όργανα είναι ζωντανός;), αλλά με την ελευθερία που της δίνει η θεολογική αλήθεια, ζωή και εμπειρία της, διακηρύσσοντας ότι αφ’ ενός μεν ο θάνατος αποτελεί «όντως φοβερώτατον μυστήριον», αφ’ ετέρου δε ότι η ζωή γεννιέται μόνον από την αγάπη (πάλιν αγάπη!), να φανερώσει τους τρόπους με τους οποίους υπερβαίνεται ο θάνατος και μεταμορφώνεται σε αληθινή ζωή δια της κοινωνίας της αγάπης. Είναι όμως αξιοσημείωτο και ενδιαφέρον ότι τουλάχιστον στον Ορθόδοξο ελληνικό χώρο, ενώ έχουμε περιπτώσεις πιστών που για λόγους καθαρά θρησκευτικούς αρνούνται να γίνουν οι ίδιοι δωρητές οργάνων, δεν έχουμε γνωστές περιπτώσεις πιστών που για λόγους πίστεως δεν δέχθηκαν την προς αυτούς δωρεά οργάνων ή πολύ περισσότερο αρνήθηκαν την μεταμόσχευση επιλέγοντας τον θάνατο.» (έχουμε μία περίπτωση τέτοια στο Άγιον Όρος, α.Μ., και άλλη μία “δυνητική” του γράφοντος. βλ. και Γενικά Συμπεράσματα αρ.10)