Στις αρχές του 15ου αιώνα η μεγάλη Γερμανική Αυτοκρατορία φάνταζε ασυγκράτητη.Με αιχμή του δόρατος το πανίσχυρο τάγμα των Τευτόνων ιπποτών και με ένα στρατό με περισσότερους 100.000 βαριά οπλισμένους και άριστα εκπαιδευμένους άνδρες, οι Γερμανοί εφορμούσαν ακάθεκτοι στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης έχοντας ως δόγμα το Drag Nach Osten («πόρεια προς Ανατολάς»).

Σκοπός του μισότρελου Γερμανού αυτοκράτορα Ερρικού του Δ’ και του υπερφίαλου αρχικαγκελάριου της Γερμανίας και μάγιστρου του τάγματος, Ούλριχ φον Γιούνιγκεν, δεν ήταν τίποτα λιγότερο απ την ολοκληρωτική κατάληψη των λιμανιών της Βαλτικής, η υποδούλωση της Πολωνίας, η εκμετάλλευση του σιτοβολώνα της Ουκρανίας και η καταστροφή της ορθόδοξης Ρωσίας με ταυτόχρονη εξασφάλιση της εξόδου τους στη Μαύρη θάλασσα μέσω της κατοχής της Κριμαίας.

Νιώθοντας καθαρά την ανάσα του Γερμανικού Θηρίου να πλησιάζει, οι λαοί που απειλούνταν απ την αιμοδιψή μανία του, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους έναντι του κινδύνου.Με πρωτοβουλία του βασιλιά της Λιθουανίας Γιαγκέλο και της Πολωνίας Βλαδισλάβ (οι χώρες των οποίων θα ταν στη πρώτη γραμμή της επικείμενης εισβολής) καλέστηκε στο Νταντσιχ της Πολωνίας, στις αρχές του 1410, συμβούλιο στο οποίο παρέστησαν οι βασιλείς και πρίγκιπες της Ουγγαρίας, της Τσεχίας, της Βοημίας, της Σιλεσίας, ο τσάρος Δημήτριος της Ρωσίας καθώς κι ο Μογγόλος οπλαρχηγός της Χρυσής Ορδής Τζαλάλ Αλ Ντιν (ως απεσταλμένος του θρυλικού Ταμερλάνου που δεν ήθελε την εξάπλωση των Γερμανών ως τον Καύκασο και την Κασπία).

Έτσι γεννήθηκε η Σλαβική Συμμαχία που θα προσπαθούσε να αντισταθεί στα επεκτατικά σχέδια των Γοτθικών ορδών και την άνοιξη του 1410 ένας στρατός από 160.000 άνδρες, Λιθουανους, Πολωνούς, Τσέχους, Ούγγρους,Ρώσους και Μογγόλους συγκεντρωθήκε στη πόλη του Τάννενμπεργκ κοντά στο ποταμό Οντέρ. Ο αρχικαγκελάριος Γιούνιγκεν αν και πληροφορήθηκε την ύπαρξη του τεράστιου αυτού στρατεύματος το θεώρησε ως μια ευκαιρία να συντρίψει ταυτόχρονα όλους τους αντιπάλους του μαζί πιστεύοντας ακράδαντα πως τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τα αήττητα ως τότε γερμανικά όπλα!

Έτσι στα τέλη Ιουνίου,αφού συγκέντρωσε ένα εντυπωσιακό στράτευμα από 80.000 πεζούς και 4.000 κατάφρακτους Τεύτονες ιππότες, πέρασε τον Οντέρ σίγουρος πως θα ξεμπέρδευε μια και καλή με τους «βάρβαρους της Ανατολής».Ενώ στην επιστράτευση τον ακολούθησε ολόκληρη σχεδόν η γερμανική αριστοκρατία.

Οι δύο μεγάλοι στρατοί συναντήθηκαν τελικά στη στενή πεδιάδα έξω απ το Τάννενμπεργκ στις 15 Ιουλίου του 1410 – μια μέρα που ο Γερμανικός λαός δε θα ξεχνούσε ποτέ. Οι δυο πλευρές συγκρούστηκαν με μίσος κι η μάχη, αν και οι σύμμαχοι φαινομενικά υπερτερούσαν, έμοιαζε αμφίρροπη για πολλές ώρες καθώς οι εμπειροπόλεμοι Γερμανοί πολεμούσαν με φανατισμό κατά αυτών που έβλεπαν ως «υπανθρώπους».Ξαφνικά, έπειτα από πέντε ώρες μάχης που είχαν εξαντλήσει τους ιππότες μέσα στις βαρίες πανοπλίες τους, οι 3.000 Μογγόλοι ιππείς του Τζαλάλ Αλ Ντιν μαζί με 2.000 Ρώσους κοζάκους έκαναν σαρωτική έφοδο απ τα δεξιά έχοντας κρυφτεί στα έλη του Γκρούνβαλντ και πλευροκόπησαν ανελέητα τους Γερμανούς το μέτωπο των οποίων κατέρρευσε αμέσως και περικυκλώθηκαν απο τρείς πλευρές.Επακολούθησε σφαγή.Ο Ούλριχ φον Γιούνιγκεν έπεσε απ τους πρώτους και το σώμα του διαμελίστηκε στο πεδίο της μάχης, οι Πολωνοί κράτησαν το κεφάλι του αλαζονικού αρχικαγκελάριου για να το εκθέσουν στη Βαρσοβία, ο κορμός πήγε στη Μόσχα, το δεξί χέρι στη Λιθουανία, το αριστερό έφτασε ως τη μακρινή Σαμαρκάνδη όπου ο Χαν Ταμερλάνος το βασάλμωσε και το κράτησε ως φυλαχτό, το αριστερό πόδι στη Πράγα και το δεξί στη Βουδαπέστη.Συνολικά, 70.000 Γερμανοί πεζοί και 3.500 Τεύτονες ιππότες έπεσαν νεκροί μαζί με πολλούς άντρες της Γερμανικής ελίτ, δούκες, κόμητες, δημάρχους και ανώτερους αξιωματικούς ενώ ανάμεσα στους 6.000 αιχμαλώτους ήταν και ο πρίγκηπας-διάδοχος του Γερμανικού θρόνου Γουλιέλμος ο οποίος μίλησε προκλητικά προς τον τσάρο Δημήτριο κι εκείνος αφού τον διαπόμπευσε στο Κίεβο τον εκτέλεσε με βασανιστήρια και πέταξε το πτώμα του στα σκυλιά.

Η περήφανη Γερμανική Αυτοκρατορία (το Πρώτο Ραιχ) είχε πάψει να υπάρχει γεγονός που επικυρώθηκε λίγους μήνες αργότερα με την ταπεινωτική συνθήκη της Θόρν η οποία οδήγησε στο διαμελισμό της χώρας και την παραχώρηση όλου του χρυσού της στη Σλαβική Συμμαχία ενώ οι άγριοι Μογγόλοι αφέθηκαν ανενόχλητοι να λεηλατήσουν την Ανατολική Πρωσία για έναν ολόκληρο χρόνο μετατρέποντάς την σε κρανίου τόπο. Η Γερμανία μετά την καταστροφική αυτή ήττα,χρειάστηκε 460 χρόνια για να καταφέρει ξανά να ενωθεί σε ένα κράτος υπό τον Βίσμαρκ το 1870.

Πηγή: olympia.gr

Τέτοιες ώρες, πριν από 89 χρόνια, πήγαινε στο πιεστήριο η ύλη του Ριζοσπάστη της 12ης Ιουλίου 1935. Στο φύλλο αυτό, υπήρχε μεταξύ των άλλων, ένα άρθρο του τότε γ.γ. του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, υπό τον τίτλο "Μια Επιφύλαξη".

Ὁ πάμφωτος καὶ διαχρονικὸς αὐτὸς φωστῆρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγιστος διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας, γεννήθηκε στὴν Χώρα τῆς Νάξου τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐναρέτους γονεῖς, τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Ἀναστασία Καλλιβρούτση. Κατὰ τὴν βάπτισή του ἔλαβε τὸ ὄνομα Νικόλαος.

Η Πύλη, μη θέλοντας ν’ αφήσει ήσυχους τους επαναστατημένους Γιουνάνηδες πριν από τη μεγάλη συντονισμένη επίθεση, που θα έκδηλωνόταν όταν ο στρατός τού Μωχάμετ Άλη θάφτανε στο Μοριά, ανάθεσε, το καλοκαίρι τού 1824, στον Ντερβίς πασά να χτυπήσει τη Ρούμελη.

Με τ’ ασκέρι του, που έφτανε τις δώδεκα χιλιάδες, ξεκίνησε από το Ζητούνι, τη σημερινή Λαμία, στα μέσα τού Ιούνη. Αφού πέρασε το Σπερχειό κι έ­φτασε στις Θερμοπύλες, έστησε στρατόπεδο για να κρατήσει ανοιχτό το δρόμο τού ανεφοδιασμού του. Έμεινε ο ίδιος σ’ αυτό με 2500 πεζούς και 500 κα­βαλάρηδες κι έστειλε τις αποδέλοιπες δυνάμεις του, κάτω από τις διαταγές τού Αμπάζ πασά και τού Περκόφτσαλη, να χτυπήσουν τα Σάλωνα.

Οι Έλληνες ήταν στρατοπεδευμένοι, όπως είπα­με, στην Άμπλιανη, ανάμεσα δηλαδή στα Σάλωνα και το Χάνι της Γραβιάς. Βρίσκονταν εκεί ο Νάκος Πανουριάς, ο Γιώργης Δράκος, ο Γιώτης Δαγκλής, ο Διαμαντής Ζέρβας κι ο Περραιβός με διακόσιους πενήντα Σουλιώτες.

Η προφυλακή τού τούρκικου ασκεριού έπιασε, στις 6 τού Ιούλη, το Χάνι της Γραβιάς, αφού πριν ζώγρησε ως τρακόσιες φαμελιές από τα γύρω Βλα­χοχώρια. Την ίδια νύχτα ο Μήτσος Κοντογιάννης, ο Σκαλτσοδήμος κι ο Σιαφάκας ρίχνονται αιφνιδια­στικά στους εχθρούς, τους βάζουν σ’ αναταραχή κι ελευθερώνουν τις φαμελιές.

Στις 8 τού Ιούλη μια σημαντική τούρκικη δύναμη παράτησε το Χάνι της Γραβιάς και προχωρά προς το Λιδωρίκι, όπου βρισκόταν με λίγα παλικάρια ο Σκαλτσάς. Τους χτυπάνε οι Τούρκοι και θα τους έλιωναν όλους αν δεν έφτανε σε βοήθειά τους ο Σαφάκας με τρακόσιους πενήντα Κραβαρίτες. Τρεις φορές πάτησαν τις θέσεις των δικών μας οι εχθροί και τρεις φορές οι Έλληνες τους ξεφώλιασαν απ’ αυτές. Στο τέλος οι Τούρκοι πισωδρόμησαν παίρ­νοντας μαζί τους ίσαμε οχτώ χιλιάδες γιδοπρόβατα.

Ο Κίτσος Τζαβέλας βρισκόταν στα Τριζόνια της Λωρίδας. Απ’ αυτά γράφει στις 10 τού Ιούλη στην κυβέρνηση:

«Ενταύθα επληροφορήθην ότι επλησίαζον οι εχθροί εις τα Σάλωνα. είδον τον κίνδυνον της πατρίδος και την απελπισίαν των αδυνάτων, και απεφάσισα να υπά­γω αυτός εγώ εναντίον των»¹³³.

Στις 13 τού Ιούλη κινήθηκε από το Χάνι της Γραβιάς όλη η Τούρκικη δύναμη που είχε συναχτεί εκεί, πάνω από οχτώ χιλιάδες, έχοντας μαζί της και δυο κανόνια. Τράβαγαν για τα Σάλωνα. Σαν έφτασαν όμως στην Άμπλιανη βρήκαν το δρόμο φραγμένο μ’ έλατα. Πίσω απ’ αυτά ήταν αμπουρωμένοι ίσαμε τρεις χιλιάδες Έλληνες που θ’ αντιβγαίνανε σε τρι­πλάσιους σχεδόν εχθρούς.

Η μάχη άρχισε στις 9 το πρωί 14 τού Ιούλη, όταν χύθηκαν οι Τούρκοι να πάρουν με γιουρούσι τους δικούς μας. Μα ήταν τόση η φωτιά των Ελλήνων, που καρφώθηκαν μπροστά από τα έλατα, μη μπορώντας να κάνουν μήτε βήμα παραπέρα. Ο πόλεμος, πεισματικός κι από τα δυο μέρη, βάσταξε ως τ’ απόγευμα. Μα να, φτάνουν να συντρέξουν τους δικούς μας οι Σαλωνίτες με τον Καλμούκη. Και η ζυγαριά αρχίζει να γέρ­νει. Ο Γιώργος Τζαβέλας, ο Λάμπρος Ζάρμπας, ο Γιαννούσης Πανομάρας γκαρδιώνουν τα παλικάρια τους, παρατάνε τα πόστα τους και κάνουνε τώρα αυτοί από τα πλάγια γιουρούσι πάνω στους Τούρ­κους. Ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Γ. Δράκος, ο Χρ. Περραιβός, ο Δ. Ζέρβας αδράχνουν την ευκαιρία, μπήγουν τις νικητήριες φωνές και ρίχνονται πάνω στην Τουρκιά. Ήτανε η νίκη.

Πανικόβλητοι οι εχθροί έτρεχαν πίσω να φτά­σουν στο Χάνι της Γραβιάς και να γλιτώσουν. Μα οι δικοί μας δεν τους δίνανε καιρό μήτε ν’ ανασάνουν. Κι όπως οι εχθροί σπρώχνονταν ποιος θα προσπεράσει τον άλλον γκρεμίζονταν στο βάραθρο και τσα­κίζονταν πάνω στα βράχια. Οι Έλληνες στείλανε εκείνη τη μέρα «εις τον Άδην υπέρ τους πεντακοσίους»¹³⁴. Από τους δικούς μας σκοτώθηκαν και πληγώθηκαν τριάντα εφτά.

Τούτη η λαμπρή νίκη γίνηκε αιτία να μη μπορέ­σουν οι Τούρκοι να κάνουν, το καλοκαίρι τού 1824, τίποτα τ’ αξιόλογο στη Ρούμελη.

Και σε λίγο, στις 14 τού Σεπτέμβρη, οι Έλληνες παρατάνε την άμυνα και περνάνε στην επίθεση. Μαζί τους είναι τώρα κι ο Καραϊσκάκης που έχει γυρίσει από τ’ Ανάπλι. Τράβηξαν να χτυπήσουν στον Παρνασσό το στρατόπεδο τού Περκόφτσαλη, που στ’ αναμεταξύ είχε ενισχυθεί με τέσσερεις χιλιά­δες Αρβανίτες. Η μάχη στάθηκε δύσκολη και σκλη­ρή, μα ξανά οι δικοί μας βγήκαν νικητές. «Έπεσον και από τους Έλληνας και επληγώθησαν ένδεκα. μεταξύ δε των πεσόντων ήτο και ο Γκιόκας Χορμοβίτης, αξιωματικός τού Καραϊσκάκη, ο οποίος, αν και κατεπολεμείτο προ ολίγου από τον Μαυροκορδάτον ως προδότης, καταπολεμεί τους Τούρκους, πι­στός ων εις την θρησκείαν και εις την πατρίδα του»¹³⁵.

Όσο για τον άλλο μεγάλο προδότη, τον Καραϊσκάκη, που αν και βαριά άρρωστος πήρε μέρος στη μάχη, «περιήλθεν εις τοιαύτην κατάστασιν, ώστε τον άφησαν, διότι ήτο αδύνατον να τον μεταφέρουν, εις την εκκλησίαν τού Προφήτου Ηλιού μεταξύ Σκάλας και Πάργιανης»¹³⁶.

Πηγή: («Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21» Β’ Έκδοση ‘Ν.ΒΟΤΣΗ’ 1977, σελ. 45-46, τόμ. ΙΙΙ), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Οἱ συναναστροφὲς καὶ ἡ κοινωνία ἔχουν μεγάλη ἐπίδραση ἐπάνω στὸὺς ἀνθρώπους. Τὸ πλησίασμα καὶ ἡ σχέση μὲ ἕνα διδάσκαλο φέρνει πὸλλὴ ἐπιστήμη, ἡ συναναστροφὴ μὲ ἕνα ποιητὴ –φέρνει πὸλλὲς σκέψεις καὶ ὑψηλὰ αἰσθήματα, ὁ συγχρωτισμὸς μὲ ἕνα ταξιδιώτη φέρνει πὸλλὲς γνώσεις γιὰ τὶς ξένες χῶρες, γιὰ τὶς συνήθειες καὶ τὰ ἔθιμα ἄλλων λαῶν.

Το Απόσπασμα Αἰγαίου προετοιμαζοταν γιὰ μιὰ μεγάλης κλίμακας καταδρομικὴ ἐπιχείρηση στη Σύμη, ἀρχὲς τοῦ Ἰουλίου τοῦ 1944. Η πλωτή Βάση Καταδρομῶν, μεθορμίστηκε στον ορμο Μπαλισού καὶ στὴ συνέχεια στον όρμο Λόστα των Μικρασιατικῶν ἀκτῶν, ἀπέναντι απ’ τὸ νησί. Ἐκεῖ πῆγε μαζὶ μὲ ἐπιτελεῖς του καὶ ὁ διοικητὴς τῆς βρετανικῆς Δύναμης 142 ποὺ δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸ διοικητὴ τῆς βρετανικῆς Ταξιαρχίας Καταδρομῶν.

Έχουν περάσει αρκετές ημέρες από τη διεξαγωγή του Europride και αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφραστούμε και εμείς, ως Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, κοντά στις τόσες τοποθετήσεις προσώπων και φορέων που αντέδρασαν στην πραγματοποίηση του.

Εμπνευσμένος αποχαιρετισμός του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου προς τον Φώτιον Κόντογλου. Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. (Ψαλμ. α’ 1)

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ.3,10-11)

Ο Ιωάννης Βελισσαρίου γεννήθηκε στις 26 Νεομβρίου 1861 στο Πλοέστι της Ρουμανίας με καταγωγή από την Κύμη Ευβοίας και σπούδασε τρία χρόνια στο Γαλλικό Κολλέγιο της Αιγύπτου.

– Γέροντα, πώς σκέφτεσθε, όταν έχετε να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα;

Ο Roger Foley, έναν Καναδός με αναπηρία, περιέγραψε σε πρόσφατη συνέντευξή του τις περιστάσεις υπό τις οποίες του προσφέρθηκε επανειλημμένα ως ιατρική «βοήθεια» ο θάνατος, ενώ συγχρόνως μίλησε και για την αδικία της  ευθανασίας.

Ο Λοχαγός του Τουρκικού στρατού Αχμέτ Μπαχατίν, έπιασε με τα δυο του χέρια το πηδάλιο του αεροσκάφους του. Το τράβηξε προς το μέρος του και το έστρεψε στα αριστερά, αυξάνοντας ταυτόχρονα το γκάζι στον κινητήρα.

Τό ἔτος πού γεννήθηκε ὁ Γέροντας ἔγινε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν καί ξερριζώθηκε ὁ Ἑλληνισμός τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπό τίς πατρογονικές του ἑστίες. Πῆρε καί ἡ οἰκογένεια τοῦ Γέροντα μαζί μέ τούς ἄλλους Φαρασιῶτες καί τόν ὅσιο Ἀρσένιο τόν δρόμο τῆς πικρῆς προσφυγιᾶς. Στό καράβι μέσα στόν συνωστισμό κάποιος πάτησε τό βρέφος (Ἀρσένιο) πού κινδύνεψε νά πεθάνη. Ἀλλά ὁ Θεός κράτησε στήν ζωή τόν ἐκλεκτό Του, γιατί ἔμελλε νά γίνη χειραγωγός πολλῶν ψυχῶν στήν βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Γέροντας βέβαια ἀπό ταπείνωση ἔλεγε ἀργότερα:

Μετά την άλωση της Πόλης από τους δυτικούς, το 1204, και τη σύσταση του κράτους της Νίκαιας, ο Βυζαντινός Στρατός άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία του βυζαντινού ιππικού να αντιπαραταχθεί στους Λατίνους ιππότες, οι ηγέτες της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας συγκρότησαν μονάδες, μισθοφόρων ιπποτών, τα λεγόμενα «Λατινικά» αλλάγια.

Διεξαγωγή Τακτικής Άσκησης μετά Στρατευμάτων (ΤΑΜΣ) «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ» 2024

Όσο περνά ο καιρό γίνεται ολοένα και περισσότερο κατανοητό γιατί η υπόθεση Μπελέρη καταλήγει σε φιάσκο… Για τους κακούς χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης ξέραμε, αλλά για τις ιδιαίτερες σχέσεις του Αλβανού πρωθυπουργού με τη διαβόητη οικογένεια Soros δεν γνωρίζαμε.

Ἐγκαίνια τιμᾶσθαι, παλαιὸς νόμος, καὶ καλῶς ἔχων· μᾶλλον δὲ, τὰ νέα τιμᾶσθαι δι᾿ Ἐγκαινίων· καὶ τοῦτο, οὐχ ἅπαξ, ἀλλὰ καὶ πολλάκις, ἑκάστης τοῦ ἐνιαυτοῦ περιτροπῆς τὴν αὐτὴν ἡμέραν ἐπαγούσης, ἵνα μὴ ἐξίτηλα τῷ χρόνῳ γένηται τὰ καλὰ, μηδὲ παραῤῥυῇ λήθης βυθοῖς ἀμαυρούμενα.

Ἐπὶ τῆς φυλακῆς μου στήσομαι, φησὶν ὁ θαυμάσιος Ἀββακούμ. Κἀγὼ μετ᾿ αὐτοῦ σήμερον, τῆς δεδομένης μοι παρὰ τοῦ Πνεύματος ἐξουσίας καὶ θεωρίας, καὶ ἀποσκοπεύσω καὶ γνώσομαι, τί ὀφθήσεται, καὶ τί λαληθήσεταί μοι. Καὶ ἔστην, καὶ ἀπεσκόπευσα· καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ τῶν νεφελῶν, καὶ οὗτος ὑψηλὸς σφόδρα· καὶ ἡ ὅρασις αὐτοῦ, ὡς ὅρασις ἀγγέλου· καὶ ἡ στολὴ αὐτοῦ, ὡς φέγγος ἀστραπῆς διερχομένης· καὶ ἐπῆρε τὴν χεῖρα αὐτοῦ κατ᾿ ἀνατολὰς, καὶ ἐβόησε φωνῇ μεγάλῃ. Φωνὴ αὐτοῦ, ὡς φωνὴ σάλπιγγος· καὶ κύκλῳ αὐτοῦ, ὡς πλῆθος οὐρανίου στρατιᾶς, καὶ εἶπε·

Στις 10 Ιουλίου 1943, ο υπολοχαγός Μίχαελ Παίσιγκερ, διοικητής του 6ου λόχου, του 2ου τάγματος, του 98 συντάγματος, εφαρμόζει την διαταγή που προβλέπει: «εκκαθάριση και φύλαξη του δρόμου προώθησης προς Ιωάννινα», που αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα, εφαρμογή της τακτικής της καμένης γης, που έχει να κάνει με δολοφονίες αμάχων και κάψιμο χωριών…