Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Θέλησαν να την εξευτελίσουν άοπλη για να χορτάσουν τα μάτια των Δυτικών αναγνωστών – Οι γυναίκες της Ανατολής δεν φορούν μόνο μαντήλα
Η ντροπιαστική φωτογραφία του κορμιού της πολεμίστριας Ekin Wan, δυστυχώς αναπαράχθηκε προς τέρψιν των δυτικών πολιτισμένων αναγνωστών του διαδικτύου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την προσωπικότητα αυτής της μεγάλης μαχήτριας, αλλά και των γυναικών του YJA STAR που δίνουν μάχη εναντίον δύο στρατών: Του τουρκικού και του ΙSIS.
O εξευτελισμός του «Θηλυκού»
H Kevser Eltürk (το πραγματικό όνομα της Ekin Wan) μέχρι να πέσει με τις συντρόφους της στα χέρια του τουρκικού στρατού πολέμησε υπερασπιζόμενη το χωριό Varto της επαρχίας Μους. Δυστυχώς, ο τουρκικός μισογυνισμός και ο ανύπαρκτος ανδρισμός των Τούρκων στρατιωτών που εισέβαλλαν στα κουρδικά εδάφη (Βόρειο Κουρδιστάν), τα οποία υπερασπιζόταν η Ekin με την ομάδα της, απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι ο Ερντογάν συνεχίζει την αιμοσταγή πολιτική των προκατόχων του απέναντι σε λαούς, κάνοντας τα ίδια με τους εθνοκτόνους του ISIS.
Επίσης, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ χαρακτηρίζοντας επίσημα τους Κούρδους μαχητές ως «τρομοκρατική οργάνωση» ήταν και είναι οι ηθικοί αυτουργοί τέτοιων θηριωδιών που συντελέστηκαν σε όλο τον πλανήτη με την φόρμα παραλλαγής του «πολιτισμένου ελευθερωτή». Από το Βιετνάμ μέχρι την πρώην Γιουγκοσλαβία και από το Ιράκ μέχρι την πρόσφατη «Αραβική Άνοιξη» ο κατάλογος των εγκλημάτων πολέμου των «δημοκρατικών» Δυτικών δεν έχει τελειωμό.
Ευτυχώς υπήρξαν και οι εξαιρέσεις σοβαρών οργανώσεων παγκοσμίως που διαδικτυακώς κατήγγειλαν την δημοσίευση της φωτογραφίας με το κορμί της Ekin πεταμένο στο δρόμο μετά από βασανισμό ημερών στην φυλακή, όπου κρατούταν, και μετά από τον ομαδικό βιασμό της. Προτίμησαν να βάλουν τις αισχρές δηλώσεις του Τούρκου επάρχου της Μους για να αποδείξουν πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της ισλαμικής Τουρκίας και πόσο συγκλίνουν με τις ρίζες του ISIS.
Δήλωσε ο έπαρχος του Ερντογάν, ο οποίος δεν καταδίκασε τον βασανισμό και βιασμό ενός στρατιώτου, αλλά δήθεν τον ένοιαξε ποιος ήταν αυτός που μοίρασε διαδικτυακώς τις φωτογραφίες της διαπόμπευσης της νεκρής. «Μερικές φωτογραφίες ενός ΘΗΛΥΚΟΥ, μέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης ΡΚΚ, σκοτώθηκε σε σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας σε μια αγροτική περιοχή της επαρχίας μας στις 10 Αυγούστου 2015. Οι διοικητικές και ποινικές έρευνες έχουν ξεκινήσει εναντίον εκείνων που μοίρασαν τις φωτογραφίες αυτές«.
Βέβαια, η διοχέτευση των φωτογραφιών μέσω διαδικτύου, και πολύ σύντομα μέσω όλων των ΜΜΕ, μόνο τους Τούρκους γενοκτόνους συμφέρει, αφού το γυμνό κατακρεουργημένο κορμί της Ekin πετάχτηκε σε δημόσιο κεντρικό χώρο, τόσο για εξευτελισμό της γυναικείας φύσης, όσο και για παραδειγματισμό των υπόλοιπων γυναικών που εθελοντικά παίρνουν τα όπλα υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας τους. Τόσο στημένο που ενώ η βασανιστική εκτέλεση της Ekin έγινε στις 10 Αυγούστου, η κηδεία της στις 13 Αυγούστου, οι φωτογραφίες «διέρρευσαν» στις 17 του μήνα.
Οι στρατιώτες με τα μακρυά μαλλιά
Ο YJA STAR, στρατιώτης του οποίου ήταν η Ekin Wan είναι ένα ανεξάρτητο τμήμα του PKK που δημιουργήθηκε το 2004 και σε αυτό συμμετέχουν αποκλειστικά γυναίκες. Όμως, πριν ακόμα δημιουργηθεί ως ισότιμο μέλος με το ανδρικό στρατιωτικό τμήμα, οι Κούρδισσες γυναίκες εθελοντικά εκπαιδεύονταν και συμμετείχαν σε μάχες πολλά χρόνια πριν. Στο τμήμα αυτό οι γυναίκες εθελοντικά παίρνουν μέρος, εκπαιδεύονται από τις ιεραρχικά ανώτερές τους και ενοποιούνται στις μάχες που δίνουν με το κύριο στράτευμα του ΡΚΚ. Μάλιστα στις μάχες, εντολές μπορούν να λαμβάνουν από γυναίκα στρατιωτικό όπως στην γνωστή περίπτωση της στρατηγού Ναλίν Νεφρίν που ηγούνταν του κουρδικού στρατεύματος για την ανακατάληψη του Κομπάνι από τον ISIS. Η Νεφίν είναι μέλος του τμήματος YPJ (γυναικείο τμήμα που δημιουργήθηκε το 2011 για τον πόλεμο εναντίον του ISIS).
Για τις Κούρδισσες εδώ και χρόνια το να πολεμάνε είναι στο κύτταρό τους. Σε συνεντεύξεις που έχουν δώσει δηλώνουν ότι η ισότιμη συμμετοχή τους στον πόλεμο εναντίον εχθρών είναι βασικό συστατικό της αυτοδημιουργίας και της αυτοσυνείδησης της ύπαρξής τους. Δεν έχουν κανένα συναισθηματικό εμπόδιο να συμμετέχουν στο πόλεμο ακόμα κι αν είναι μητέρες. Αντιθέτως, οι μητέρες των στρατιωτών τις ξεπροβοδίζουν για τη μάχη με υπερηφάνεια.
Τιμή και δόξα
Το πόσο μεγάλο είναι το δέσιμο αυτών των γυναικών μεταξύ τους, χωρίς να χάνουν ίχνος από την χιλιετή κουλτούρα τους φαίνεται στην ετοιμασία της Ekin πριν την ταφή της. Αυτό συμβαίνει με κάθε στρατιώτη που χάνεται στην μάχη και το κορμί του παραδίδεται στους οικείους. Οι γυναίκες του χωριού Van έπλυναν το κορμί της, το έντυσαν ως άρμοζε σε στρατιώτη, ενώ το φέρετρό της το σήκωσαν στους ώμους μόνο γυναίκες, ακόμα κι αν δεν είναι στρατευμένες. Τη νεκρική πομπή ακολούθησαν οι άντρες τιμώντας με αυτό τον τρόπο όχι την γυναίκα αλλά τον στρατιώτη που έδωσε την ζωή του για την πατρίδα. Τιμητικά στην κηδεία της Ekin συμμετείχαν εκπρόσωποι του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών και του Δημοκρατικού Κόμματος Περιφερειών.
Πίσω από κάθε φωτογραφία μαχητή ή απροστάτευτου άμαχου διαμελισμένου, σφαγιασμένου και βιασμένου ανθρώπου υπάρχει μία ιστορία και μία τιμή. Είναι ευθύνη του αναγνώστη και θεατή για το αν θα παίξει τον ρόλο του δέκτη-συνένοχου στον επικοινωνιακό πόλεμο που εκπέμπουν οι απάνθρωπες πολιτικές εξυπηρετώντας μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Ο θεατής από την πολυθρόνα ή το γραφείο ανοίγει την εικόνα από περιέργεια, αναζητά συνεχώς πιο σκληρά οπτικοποιημένα στοιχεία μέχρι που ο εξευτελισμός να γίνει συνήθεια της καθημερινότητάς του. Μέχρι που να μην του κάνει εντύπωση ούτε ο εξευτελισμός του ίδιου του του εαυτού.
H Ekin ήταν Εκείνη που έγινε σύμβολο όχι λόγω της μετά θανάτου διαπόμπευσης της ως γυναικείο θήραμα, αλλά λόγω της ανδρείας της κι ας είχε μακρυά μαλλιά, ωραίο κορμί και μαύρα μάτια. Είχε αυτό που οι βιαστές και βασανιστές, αν και φοράν στρατιωτική στολή, δεν θα έχουν ποτέ: Ψυχή σαν τα βουνά.
Πηγή: Στον Τοίχο, Αβέρωφ
*Ενός κακού μύρια έπονται, όπως λέει και μία σοφή ρήση. Αλλά που θα πάει, θα έρθει η ώρα που θα απαγκιστρωθούμε από αυτή την κατάσταση και η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά… όπως μας είπαν και οι Άγιοι Πατέρες μας.
Οι νέοι κουνάνε μαντήλι. Με αεροπλάνα και βαπόρια όπως λέει και το γνωστό άσμα, όπου φύγει φύγει. Φεύγουν για άλλες πολιτείες, μακριά από οικογένειες, συγγενείς, φίλους, αγαπημένους ανθρώπους. Μακριά από την θαλπωρή της Ελλάδας, της μεγάλης μητέρας όλων μας.
Κρανίου τόπος θα γίνει σε λίγο η έρμη Ελλαδίτσα μας. Αποστραγγισμένη από το παραγωγικότερο κομμάτι της. Τους νέους της, το ίδιο της το μέλλον, την τελευταία ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο. Κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών, διαλέξεις επί διαλέξεων, προτάσεις επί προτάσεων, μα μάταια όλα. Κανένα φως στο τούνελ. Καμία ευκαιρία για εμάς. Ανήκω και εγώ σε αυτούς τους νέους, που δεν έχουν φύγει ακόμη, που βλέπουν τη γενιά τους να έχει σχεδόν ολοκληρωτικά ξενιτευτεί. Αλλά που αρνείται πεισματικώς να φύγει. Που έχει μουλαρώσει, όπως λένε στο χωριό μου, περιμένοντας μάταια μια ευκαιρία, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες συγγενών και φίλων να πάρω κι εγώ το αεροπλάνο και να αναζητήσω ένα καλύτερο μέλλον σε μια χώρα του εξωτερικού.
Ως Πατριώτης δεν επιθυμώ να γίνω παραγωγικός σε μια ξένη χώρα. Δεν θέλω να ενταχθώ στην «ξένη μηχανή», δεν θέλω να είμαι ακόμα ένας 25άρης και άνω που συμβάλλει στην αποστράγγιση μυαλών της χώρας.
Αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Δεν θα χάσω τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μου, δεν θέλω να καταλήξω ένας αποτυχημένος. Θέλω να έχω μια αξιοπρεπή ζωή στη χώρα μου, κύριοι. Ναι σε εσάς απευθύνομαι. Στους πολιτικούς που διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά μας που φεύγουν μετανάστες. Αλλά πώς να μας κρατήσετε αφού είστε έρμαια των δανειστών; Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι πώς θα υπογράψετε μνημόνια, πώς θα μας εξαθλιώσετε ακόμα περισσότερο, πώς θα κάνετε χαρούμενους του «εταίρους» μας, βυθίζοντας ακόμα πιο πολύ τη χώρα μας στην άβυσσο της καταστροφής. Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί αν η γενιά μου και οι γενιές που έρχονται μαζί με αυτούς που έχουν ήδη φύγει, αν μένανε εδώ και τους δίνονταν οι ευκαιρίες, θα μπορούσαν να αναστρέψουν αυτή την θλιβερή και ντροπιαστική κατάσταση.
Φρούδες ελπίδες δημιουργούν οι πολιτικοί μας, αφού σε κάθε προεκλογική εκστρατεία οι υποσχέσεις για ευκαιρίες στους νέους ρέουν άφθονες. Δεν εξακριβώνεται όμως σε ποιο σημείο του παγκόσμιου χάρτη βρίσκονται αυτές οι ευκαιρίες. Τις ευκαιρίες τις θέλουμε στην πατρίδα μας. Πλήθος πτυχιούχων, λαμπρών επιστημόνων αισθάνονται απόγνωση και αναγκάζονται να καταφεύγουν στη λύση της μετανάστευσης καθώς ξένες χώρες, πιο διορατικές από ότι φαίνεται, ενδιαφέρονται να τους εντάξουν στο εργατικό δυναμικό τους γιατί αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και την διάθεση για εργασία.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς. Σε παλαιότερες εποχές οι Έλληνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανειδίκευτοι, πήγαιναν σε Γερμανία, Αμερική, Ν. Αφρική, Αυστραλία για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ ή σπάνια για διακοπές καθώς έφτιαξαν τη ζωή τους και πολλοί μεγαλούργησαν σε ξένες χώρες. Τώρα νέοι, ειδικευμένοι, καινοτόμοι επιστήμονες, λαμπρά μυαλά όλων των ειδικοτήτων φεύγουν για Ολλανδία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Αμερική , Νορβηγία αλλά και σε άλλες χώρες της υφηλίου για σπουδές και για δουλειά. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις και ένα Έλληνα από κάτω. Τόσο μεγάλη η διασπορά μας.
Αιτίες και επιδράσεις…
Ανεργία, οικονομική κρίση, ανέχεια, πολιτική διαφθορά, γραφειοκρατία, μισθοί πείνας, της ξεφτίλας είναι από τις κυριότερες αιτίες που αποθαρρύνουν τους νέους, ωθώντας τους στην ηρωική έξοδο. Μη βλέποντας καμία προοπτική ανάπτυξης και το φάσμα της ανεργίας και της ανέχειας να τους περικυκλώνει, αναζητούν την τύχη τους μακριά από τον τόπο που τους γέννησε. Και το χειρότερο ….Οι πολιτικοί μας …αγρόν ηγόραζαν. Να εξυπηρετήσουν μόνο τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, αγνοώντας τον κίνδυνο να μείνουν πίσω με ένα γηρασμένο πληθυσμό και μηδενική δυνατότητα ανανέωσης, παραγωγικότητας και καινοτομίας.
Το θέμα της διαρροής μυαλών δεν άπτεται μόνο της πολιτικής αλλά και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Σαν φιλόλογος, δεν θα μπορούσα να μην εστιάσω και στη συγκεκριμένη ενότητα. Η παιδεία στην Ελλάδα όπως γνωρίζουμε είναι «δωρεάν». Το ελληνικό κράτος ξοδεύει πόρους, επενδύοντας στο νέο αίμα ώστε να γίνει παραγωγικό, εντασσόμενο στην ελληνική παραγωγική μηχανή. Δεν σας τα είπαν καλά… Όπως φαίνεται η κατάσταση είναι τελείως μα τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα εκπαιδεύει τα παιδιά της όχι για να γίνουν παραγωγικά με τις καινοτόμες ιδέες τους και την τεχνογνωσία τους για την ίδια αλλά για τις χώρες του εξωτερικού που λόγω των συνθηκών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εκμεταλλευτούν τα ελληνικά μυαλά προς όφελός τους. Η χώρα κάνει μια μεγάλη επένδυση με τη δωρεάν παιδεία και δεν παίρνει τίποτα πίσω. Το brain drain είναι ασταμάτητο αυτή τη στιγμή καθώς δεν υπάρχουν τα κίνητρα και το υπόβαθρο για να παραμείνουν οι νέοι στην Ελλάδα. Ανεπίτρεπτο, δεν υπάρχουν λόγια..
Οι Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα κατά χιλιάδες και τα στοιχεία είναι ανησυχητικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση η οποία δεν ανανεώνεται και σταδιακά οδηγείται στο τέλμα και στην οπισθοδρόμηση. Φοιτητικές παρατάξεις, υποχρηματοδότηση και έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής επιδεινώνουν την ήδη βεβαρυμένη κατάσταση.
Η έρευνα χάνεται…
Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης για το European Research Council (ERC) –ευρωπαϊκό όργανο που έχει στόχο να ενισχύσει την υψηλής ποιότητας έρευνα στην Ευρώπη μέσω ανταγωνιστικής χρηματοδότησης– το οποίο χρηματοδοτεί ερευνητικά προγράμματα με κονδύλια έως και 2 εκατ. ευρώ. Στα τρέχοντα χρηματοδοτούμενα από το ERC προγράμματα μετέχουν 41 Έλληνες επιστήμονες υψηλού κύρους, εκ των οποίων οι 27 είναι νέοι και όλοι μένουν εκτός Ελλάδας. Παράλληλα, το προσωπικό των πανεπιστημίων δεν ανανεώνεται. Ενδεικτικό είναι ότι, με βάση τα στοιχεία της ομοσπονδίας πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) έως το 2016 θα αποχωρήσουν περίπου 1.100 πανεπιστημιακοί, δηλαδή ο ένας στους οκτώ από τους 9.149 σήμερα. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος να μην πραγματοποιηθεί μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού έργου, αφού έχουν περικοπεί δραστικά οι πιστώσεις για προσλήψεις συμβασιούχων νέων πανεπιστημιακών. Χαρακτηριστικά, το σχετικό κονδύλι, από 18 εκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2011, μειώθηκε σε 5 εκατομμύρια για το 2013, ενώ για το ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 υπάρχουν πιστώσεις μόνο για 100 συμβασιούχους. Τέλος τα ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα είτε κλείνουν είτε συγχωνεύονται, φυτοζωώντας υποχρηματοδοτούμενα σε συνθήκες ασφυξίας. Παρόλα αυτά από τα ελληνόπουλα του εσωτερικού παράγεται εξίσου σημαντικό έργο το οποίο χαίρει της εκτίμησης της παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητας. Ένα θετικό σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι ότι το ερευνητικό δυναμικό που μένει Ελλάδα, αναπτύσσει ικανότητες ώστε να καλύψει την έλλειψη μέσων και πόρων με αποτέλεσμα πολλές φορές να γίνεται πιο αποτελεσματικό, δημιουργικό και ικανό από το αντίστοιχο του εξωτερικού που έχει τα πάντα στη διάθεσή του. Να τα λέμε και αυτά….
Ποιοι είναι αυτοί που φεύγουν;
Οι νέοι επιστήμονες που δοκιμάζουν την τύχη τους στο εξωτερικό ανήκουν συνήθως στην κατηγορία των αποφοίτων με τα περισσότερα προσόντα, καθώς κατέχουν πτυχία ξένων γλωσσών και μεταπτυχιακά. Το 73% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51,2% έχει διδακτορικό ενώ το 41% έχει σπουδάσει σε ένα από τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας είναι ότι το 70% φεύγει στο εξωτερικό πριν καν αναζητήσει την τύχη του στην Ελλάδα.
Όσον αφορά τους τομείς επιστημονικού ενδιαφέροντος, το 81% των Ελλήνων επιστημόνων ασχολείται κυρίως με την οικονομία και τη διοίκηση επιχειρήσεων, το 33% με τις νομικές επιστήμες, το 25% με τη χημεία, τη φυσική και τον προγραμματισμό των ηλεκτρονικών υπολογιστών ενώ στο 23% φτάνουν οι μηχανικοί. Αμέσως γίνεται κατανοητό ότι οι ειδικότητες που χάνουμε είναι οι πιο νευραλγικές, αυτές που πάσχουμε ως χώρα για να πάμε μπροστά, οι πιο καινοτόμες και δημιουργικές που μπορούν να διαμορφώσουν διαφορετικά την Ελλάδα αλλά και να αναμορφώνουν όλο τον κόσμο.
Το 31,7% από αυτούς επιλέγουν τη Βρετανία, το 28,7% τις ΗΠΑ ενώ τρίτη έρχεται η Γερμανία την οποία προτιμά το 6,6%. Την ίδια ώρα το πρώτο σε ελληνικό επιστημονικό πληθυσμό είναι το Λονδίνο και ακολουθούν, κατά σειρά, η Νέα Υόρκη, οι Βρυξέλλες, η Βοστόνη, το Παρίσι, η Γενεύη, το Μόναχο, η Ουάσιγκτον, η Ζυρίχη και το Σικάγο.
Όσο για τα εισοδήματα, το 68,4% των πτυχιούχων που εργάζονται στο εξωτερικό έχει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 40.000 ευρώ. Στην Ελλάδα το ποσοστό των πτυχιούχων που κερδίζουν περισσότερα από 40.000 ευρώ είναι σχεδόν το μισό, δηλαδή περίπου 34,4%.
Η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει μετακινηθεί στην αλυσίδα παραγωγής της αξίας, ώστε να παράγει πιο σύνθετα προϊόντα και υπηρεσίες. Έτσι υπάρχει περιορισμένη εγχώρια ζήτηση πτυχιούχων με συνέπεια την διαρροή εγκεφάλων σε χώρες του εξωτερικού, και δεν τίθεται θέμα υπερπροσφοράς πτυχιούχων. Παρ” όλο ότι στη χώρα μας ο αριθμός των πτυχιούχων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι μικρότερος αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες.
Γιατί πρέπει να μείνουν οι νέοι στην Ελλάδα;
Τα ελληνόπουλα λοιπόν πρέπει να μείνουν στην πατρίδα τους. Μέσα σε ένα παρόν που είναι γεμάτο με πολιτικούς διεθφαρμένους, πνιγμένους στη λαμογιά, στις μίζες και στις λίστες Λαγκάρντ, με μόνο ενδιαφέρον τους την υπογραφή μνημονίων, με μια χώρα να ασφυκτιά λόγω της κρίσης, είναι το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο που μπορεί να μας βγάλει από αυτό τον βούρκο. Η τεχνογνωσία τους, οι σπουδές τους, οι καθαρές ιδέες τους, οι διαφορετικές αξίες τους, η δημιουργικότητα και η καινοτομία τους είναι απαραίτητες για την αναγέννηση της Ελλάδας μέσα από τις στάχτες της. Η Ελλάδα υπάρχει και αναπνέει μέσα από τα παιδιά της, μέσα από το μέλλον της, αν χαθούν αυτά, θα χαθεί κάποια στιγμή και η ίδια. Θα εκφυλιστούμε εθνικώς και θα οδηγηθούμε στον αφανισμό, πράγμα επιθυμητό από τους ξένους, όπως εύστοχα σημείωσε ο φίλτατος Ανδρέας Μουτζουρούλιας σε άρθρο του για το συγκεκριμένο θέμα.
Η πολιτεία ξόδεψε χρήματα για τις σπουδές τους. Ώστε κάποια στιγμή να δει αυτά τα έξοδα να πιάνουν τόπο. Δεν είναι κρίμα οι χώρες του εξωτερικού να εκμεταλλεύονται αυτά τα μυαλά χωρίς να έχουν ξοδέψει δεκάρα τσακιστή για την εκπαίδευσή τους, απολαμβάνοντας καρπούς που δεν τους ανήκουν; Είναι..Αλλά θα σου πει ο άλλος. Τι να κάνω άμα δεν υπάρχουν ευκαιρίες; Δεν θέλω να φύγω αλλά τι να κάνω; Ο άλλος μου προσφέρει δουλειά και ένα καλύτερο μέλλον..Να χάσω την ευκαιρία; Δίκοπο μαχαίρι…..
Κίνητρα για την επιστροφή των Ελλήνων
Ως κύριοι παράγοντες που θα οδηγούσαν στην επιστροφή των Ελλήνων αναδεικνύονται το κλίμα και ο τρόπος ζωής, τα οικονομικά κίνητρα, ήτοι η βελτίωση των οικονομικών αποδοχών αλλά και παράλληλα η συνολική βελτίωση του οικονομικού κλίματος που συνθέτουν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν το επίπεδο ζωής που απολαμβάνουν στο εξωτερικό, καθώς και οι οικογενειακοί λόγοι. Αλλά ακόμα και σε αυτή την δύσκολη συγκυρία, αν υπήρχε πολιτική βούληση, θα υπήρχε λύση. Να έβγαινε ο πρωθυπουργός και να πρότεινε στους Έλληνες που εργάζονται έξω τα εξής. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Μπορεί η χώρα να σας δώσει λίγα χρήματα. Γυρίστε πίσω, βοηθήστε τη χώρα να ορθοποδήσει και οι απολαβές σας θα αυξηθούν. Να φτιαχτεί επιτέλους ένα υγιές κράτος. Όσο αυτό είναι εφικτό βέβαια.. Θέλω να πιστεύω ότι από φιλότιμο θα ανταποκρίνονταν αρκετοί. Αρκετοί πάλι θα δίσταζαν και δικαιολογημένα καθώς δεν θα διακινδύνευαν να κάνουν αυτό το μετέωρο βήμα. Οι νέοι επιστήμονες σε αναπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, αποκτούν τεχνογνωσία, επαγγελματική εμπειρία και γνωριμίες που θα τους καταστήσουν χρησιμότατους στην χώρα μας.
Να φύγουν αυτοί που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο
Εν κατακλείδι, θα πρότεινα με…ευγένεια, σε όσους πολιτικούς μας έφτασαν σε αυτό το σημείο, σε όσους οσφυοκάμπτες λύγισαν μπροστά στα θεωρητικά διλήμματα της ΤΡΟΊΚΑ εξαθλιώνοντας τον ελληνικό λαό αναγκάζοντάς τον να ξενιτευτεί, να φύγουν αυτοί και όχι οι φερέλπιδες νέοι πτυχιούχοι. Αυτοί που με τις ανθελληνικές και αντιλαϊκές πολιτικές τους μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Τόσα χρόνια ψέματα, προδοσία, μπινιά στο πελατειακό κράτος που λέγεται Ελλάς, καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοπρέπειας. Χωρίς ίχνος πατριωτισμού, και σεβασμού προς τον ελληνικό λαό, έπαιζαν τις μαριονέτες των κραταιών, δημιουργώντας τη νέα τάξη πραγμάτων, όπου οι τραπεζίτες θα κάνουν κουμάντο. Στραγγαλίζουν μια χώρα και ένα λαό χωρίς έλεος, χωρίς συνείδηση. Να φύγετε λοιπόν κύριοι ….Η πόρτα είναι ανοικτή και τα σκυλιά δεμένα …Κάντε επιτέλους και κάτι καλό… Αφήνοντάς μας να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας….
Πηγή: ithesis, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Κυριακή μεσημέρι. Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι από την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία όπου κοινωνήσαμε όλοι μαζί. Ετοιμαστήκαμε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την εβδομάδα που έρχεται…
Η σύζυγος με την βοήθεια του Θεού, είναι έγκυος στον τέταρτο μήνα. Καθώς ετοιμάζει το κυριακάτικο τραπέζι, βγήκα έξω με τους δύο γιους μου να παίξουμε μπάλα και να ασχοληθώ λίγο μαζί τους. Είναι ευκαιρία σήμερα που είναι Κυριακή και δεν εργάζομαι, να έρθουμε πιο κοντά…
Καθώς παίζουμε, παρατηρώ τα παιδιά μου ότι είναι πολύ χαρούμενα που ο μπαμπάς τους είναι σήμερα εκεί, μαζί τους. Ξέρεις πατέρα ποια είναι η καλύτερή μου ημέρα; Η Κυριακή, γιατί είσαι όλος δικός μας… Έτσι μου είχε πει κάποτε ο μεγάλος μου γιός που είναι επτά χρονών. Τα βλέπω που είναι ξέγνοιαστα και γελούν συνέχεια και ένα σφίξιμο με πιάνει στο στομάχι…
Γκολ!!! Μπαμπά, σου έβαλα γκολ!!! Όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής, μου λέει ο μεγάλος. Όταν μεγαλώσω θα γίνω πιλότος και θα σας βλέπω από ψηλά, μου λέει ο μικρός, που είναι τεσσάρων χρονών. Δεν αντέχω… Το σφίξιμο στο στομάχι έγινε λυγμός και τα μάτια μου βούρκωσαν… Τα δάκρυα που κύλησαν λες και δεν βγήκαν από τα μάτια μου. Είναι λες και βγήκαν από την καρδιά μου… Αναρωτιέμαι, τι μέλλον ετοιμάζουμε για αυτές τις ψυχούλες; Τι θα βρουν μπροστά τους τις ημέρες που έρχονται; Γιατί με τις επιλογές μας ή ακόμα με την ανοχή μας στις επιλογές των άλλων αδικήσαμε τόσο πολύ τα παιδιά μας;
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον της Πατρίδος. Είναι η συνέχεια η δική μας αλλά και των προγόνων μας… Αλήθεια, αξίζουμε την ελευθερία που μας χάρισαν οι πρόγονοί μας; Αξίζουμε την ευλογία που μας έστειλε ο Θεός στο σπίτι μας και έχουμε παιδιά; Οι παππούδες μας θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή, τις οικογένειές τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Είμαστε τελικά ελεύθεροι; Μήπως τελικά είμαστε δούλοι των παθών μας; Πουλήσαμε την ελευθερία μας, την κληρονομιά χιλιάδων ετών, την ίδια την αξιοπρέπειά μας για λιγότερο από τριάντα αργύρια… Αναρωτιέμαι τι να έφταιξε και αφήσαμε πίσω μας τις αξίες που χαρακτηρίζουν τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Πού πήγαν τα ιδανικά της φυλής; Θα δώσουμε λόγο για αυτά που κάναμε και για αυτά που ανεχόμαστε… Η ανοχή είναι συνενοχή… Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε πως όταν θίγεται η Πίστη μας και η Πατρίδα μας δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε…
Θυμήθηκα τον γέροντα-Άγιο Παΐσιο και γλύκανε λίγο η ψυχή μου. Τον αγαπώ πολύ τον παπουλάκο μου. ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ! Είναι ζωντανός και όποτε τον χρειαστούμε τρέχει άμεσα να βοηθήσει… Μα να τον βλέπω δίπλα μου… Μου χαμογελάει πατρικά με τα μεγάλα μαύρα μάτια του που ξεχειλίζουν από αγάπη και μου λέει: Γιατί στενοχωριέσαι ευλογημένε; Γιατί απελπίζεσαι; Η απελπισία παιδί μου, είναι παγίδα από το ταγκαλάκι… Αυτοί έχουν το χρήμα, έχουν την εξουσία σε ετούτον τον ψεύτικο κόσμο ενώ εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που είμαστε μέσα στα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ έχουμε τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ!!! Λίγο πράγμα το θεωρείς αυτό; Δεν θυμάσαι παιδί μου που λέει ο ψαλμωδός, πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς;
ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΒΡΕ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ!ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΚΙΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ! ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΣ…
Πήρα την εικόνα του από το εικονοστάσι του στην αυλή μου και την φίλησα με δάκρυα χαράς στα σαρκικά μάτια… Σε ευχαριστώ παπουλάκο μου… Να είσαι δίπλα στο Γένος από εδώ και στο εξής… Σε χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ… Την ευλογία σου να έχουμε….
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η ιερωσύνη είναι μυστήριο, είναι αποστολή, είναι υπερφυσική διακονία, ουράνιο λειτούργημα, φορέας της αποκαλύψεως και μέσο συμβιβασμού του πεπερασμένου και πεπτωκότος γήινου κόσμου με το Θεό. Έχοντας ανθρώπους ως φορείς της και τους ανθρώπους διακονούσα, έχει εν τούτοις ουράνια την καταγωγή. Ενεργεί εδώ στη γη, η όψη της φαίνεται γήινη και ταπεινή, τα αποτελέσματά της όμως διαβαίνουν στους ουρανούς. Είναι μάλλον αγγελική και θα ταίριαζε περισσότερο στους αγγέλους, αλλά το ασύλληπτο σχέδιο του Θεού προώρισε και αυτήν να διακονείται από ανθρώπους. Μ’ ένα λόγο η ιερωσύνη είναι η διακονία της Χάριτος με την οποία ο Δημιουργός Θεός, με τις άκτιστες ενέργειές του, μεταδίδεται και μετέχεται από τα δημιουργήματά Του. Σαν τέτοια, λοιπόν, η ιερωσύνη δεν συγκαταλέγεται στα επαγγέλματα, που εφεύρε ο άνθρωπος. Μόνον με αυτήν έχει προορισθεί από το Θεό να πραγματοποιηθεί όλο το σχέδιο της σωτηρίας.«Προσχεδίασε να πραγματοποιήσει με το έργο του Χριστού στην καθορισμένη στιγμή, να ενώσει όλα, ουράνια κι επίγεια, στο πρόσωπο του Χριστού»(Εφεσ. α’ 10).
Πρώτη εμφάνιση της ιερωσύνης.
Από την εμφάνιση των πρωτοπλάστων διαπιστώνουμε την ύπαρξη της ιερωσύνης στα ειδικά λατρευτικά μέσα, με τα οποία ο άνθρωπος λάτρευε τον Θεό. Μέσα στην έμφυτη πίστη του ανθρώπου προς το θείο υπήρχε και η έννοια της ιερωσύνης σαν του κατ’ εξοχήν μέσου για την εκδήλωση λατρείας προς τον πιστευόμενο Θεό. Τούτο το εκμεταλλεύθηκε και ο διάβολος και μετάστρεψε τα αισθήματα αυτά του ανθρώπου σε πίστη και λατρεία, όχι προς τον αληθινό Θεό, αλλά προς αυτόν, με ποικίλες μορφές και σχήματα, υποκλέπτοντας έτσι τη λατρεία που ανήκει μόνο στον Θεό.
Στην προ του Νόμου περίοδο, την «περίοδο της παραδόσεως», την ιερωσύνη εξασκούσαν ευλαβή πρόσωπα ή οι αρχηγοί της οικογένειας και της φυλής. Οι πρώτοι, που αναφέρονται ότι πρόσφεραν θυσίες στον Θεό είναι οι υιοί του Αδάμ, Κάϊν και Άβελ. Σ’ αυτούς συνέβη και η γνωστή αδελφοκτονία λόγω της μη προτιμήσεως από τον Θεό του δώρου του πρεσβύτερου αδελφού για την επίμεμπτη προσφορά του, ένεκα της οποίας τον είχε ελέγξει ο Θεός: «Δεν γνωρίζεις ότι εάν μεν προσφέρεις δώρα ως θυσία στον Θεό, δεν προσφέρεις όμως καλά δώρα, αμαρτάνεις;»(Γεν. δ’ 6). Το στοιχείο αυτό της ιερωσύνης, σαν προσφοράς λατρείας προς τον Θεό, το συναντούμε στους απογόνους του Σηθ και ιδίως στον Ενώς και στους μετά από αυτόν συνεχιστές της θεοσέβειας, Καϊνάν, Μαλελεήλ και Ιάρεδ και προ παντός στον Ενώχ, ο οποίος ευαρέστησε στον Θεό και «είχε εξαφανιστεί, διότι τον μετέθεσε στους ουρανούς»(Γεν. ε’ 24). Για την προφητική ιδιότητα που σήμαινε και την ιερατική ιδιότητα του δίκαιου Ενώχ, αναφέρει όπως είναι γνωστό και ο Απόστολος Ιούδας στην επιστολή του (Ιούδα 14-15).
Στη συνέχεια βλέπουμε την ιερωσύνη στον Νώε ακόμα πιο φανερή: «Και έκτισε ο Νώε θυσιαστήριο στον Κύριο. Πήρε δε και πρόσφερε θυσία ολοκαυτώματος προς τον Θεό από όλα τα καθαρά κτήνη… Και ήταν η θυσία στον Κύριο τον Θεό οσμή ευωδίας· και είπε Κύριος ο Θεός: δεν θα καταραστώ πια τη γη εξ αιτίας του ανθρώπου»(Γεν. η’ 20-21). Η προφητική και ιερατική ιδιότητα είναι επίσης φανερή στην περίπτωση του δίκαιου και άμεμπτου Ιώβ, ιδίως όταν ο Θεός ελέγχει τον φίλο του Ελιφάζ τον Θαιμανίτη και τον παραπέμπει στη μεσιτεία του Ιώβ· «Αμάρτησες συ και οι δύο φίλοι σου… Τώρα δε λάβετε εφτά μοσχάρια και εφτά κριάρια και πηγαίνετε στο δούλο μου Ιώβ, και θα προσφέρει θυσία για σας. Ιώβ δε ο δούλος μου θα προσευχηθεί για σας» (Ιώβ μβ’ 7-8).
Μετά, τέλειο τύπο προφήτη και ιερέα συναντούμε στο πρόσωπο του Μελχισεδέκ σύγχρονου του Αβραάμ, τον οποίον ο Παύλος χαρακτηρίζει σαν τύπο και εικόνα του μεγάλου Αρχιερέα Χριστού. Στη συνέχεια έχουμε τον Αβραάμ, του οποίου η πίστη και θεοσέβεια απέσπασαν την θεία εύνοια και ευλογία και στον οποίο δόθηκαν οι επαγγελίες ότι «διά των απογόνων του θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». Σ’ αυτόν και στους απογόνους του Ισαάκ και Ιακώβ η ιερατική και προφητική ιδιότητα έλαβε πιο συγκεκριμμένη μορφή. Σ’ αυτούς δόθηκαν σαφέστερες αποκαλύψεις για την μελλοντική παρουσία του Νόμου και οι αινιγματώδεις προφητείες για τη σάρκωση του Θεού Λόγου. Τόσο ο Αβραάμ όσο και οι απόγονοί του, στις περιπετειώδεις μετακινήσεις τους στη γη Χαναάν, ίδρυαν στήλες και θυσιαστήρια και πρόσφεραν θυσίες στον Θεό, είτε ευχαριστώντας Τον για τις αποκαλύψεις Του ή τη σωτηρία που τους χάριζε, είτε παρακαλώντας Τον για βοήθεια και αντίληψη στις δυσκολίες τους.
Το συμπέρασμα είναι ότι η ιερωσύνη ήταν πάντοτε ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό και μέσω αυτής αποκαλύπτονται οι θείες βουλές και αποφάσεις. Ας αναφέρουμε μια αξιοσημείωτη περίπτωση από την Γένεση μετά από μια θυσία που πρόσταζε ο Θεός τον Αβραάμ να προσφέρει. «Κατά δε το ηλιοβασίλεμα ήρθε έκσταση στον Άβραμ … και είπε ο Κύριος στον Άβραμ· μάθε ότι οι απόγονοί σου θα παροικήσουν σε ξένη γη, όπου θα γίνουν δούλοι και θα τους τυραννήσουν τετρακόσια χρόνια…Έπειτα θα φύγουν από εκεί και θα έρθουν εδώ με πολλά πλούτη»(ιε’ 9-14). Στο δισταγμό του Αβραάμ ή μάλλον στην ερώτησή του: «Πώς θα γνωρίζω ότι θα κληρονομήσω αυτήν τη γη(τη γη της επαγγελίας);», διατάχθηκε από τον Θεό να προσφέρει θυσία και μετά την ιεροτελεστία του δόθηκε η αποκάλυψη. Μάλιστα, σε μια υπέρτατη έξαρση πίστεως και θεοσέβειας δεν προσφέρθηκε να θυσιάσει και τον ίδιο τον υιό του, όταν τον δοκίμαζε σχετικά ο Θεός; Γι’ αυτό αξιώθηκε ν’ ακούσει από τον Θεό το πλήρωμα της επαγγελίας, που του δόθηκε με όρκο, και η οποία πραγματοποιήθηκε στο πρόσωπο του εκ του σπέρματός του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού. Ο θεσμός λοιπόν της ιερωσύνης αποδεικνύεται ότι ήταν πάντοτε απαραίτητος σαν μέσο επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό.
Δεύτερη περίοδος της ιερωσύνης: η του Μωσαϊκού Νόμου.
Στην περίοδο του Μωσαϊκού Νόμου που ακολουθεί, όλοι μας γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες και την έκταση που έλαβε η ιερωσύνη. Η ιερωσύνη και η προφητεία, άσχετα με το ποιά προηγείτο και ποιά ακολουθούσε, ήσαν αλληλένδετες και γι’ αυτό συνέβαινε να υπάρχουν ταυτόχρονα. Και η μεν προφητεία συχνά ήταν σπάνια λόγω της αποκλίσεως των Ισραηλιτών από την ορθή λατρεία του Νόμου, η ιερωσύνη όμως ποτέ δεν σταμάτησε. Ήταν μάλιστα η πρώτη τους πάντα φροντίδα, μετά από τις εθνικές συμφορές και ταλαιπωρίες, να ανασυγκροτήσουν το ιερό και τη θυσία. Αυτή την μέριμνα διαπιστώνουμε και στην προσευχή των τριών Παίδων, τον καιρό της Βαβυλωνείου αιχμαλωσίας: «Διότι δεν υπάρχει αυτόν τον καιρό ούτε άρχοντας και προφήτης, και ηγούμενος, ούτε ολοκαύτωμα, ούτε θυσία, ούτε προσφορά, ούτε θυμίαμα, ούτε θυσιαστήριο να προσφέρουμε θυσία για να βρούμε έλεος από σένα».
Στον Ισραήλ η ιερωσύνη δεν περιορίστηκε μόνο στο λατρευτικό και τελετουργικό τομέα, αλλ’ επεκτάθηκε και στο διοικητικό και εθνικό τομέα. Ας θυμηθούμε τον Μωυσή, ο οποίος υπήρξε και Μεσίτης μεταξύ Θεού και Εβραίων και Εθνάρχης και στρατηγός και νομοθέτης, ιδιότητες που, όταν άλλοι ομόφυλοί του της Λευϊτικής φυλής θέλησαν να συμμερισθούν, επιτιμήθηκαν και παιδεύτηκαν από τον Θεό διότι νόμισαν την ιερωσύνη ανθρώπινη ιδιότητα. Αυτοί ήσαν οι περί τον Δαθάν και Αβειρών και Κορέ. Το ίδιο έπαθε και ο βασιλέας του Ισραήλ Ιωσίας, όταν επιχείρησε να προσφέρει ο ίδιος θυσία αντί του ορισμένου από το Νόμο ιερέα, και έγινε αμέσως λεπρός. Ο ζήλος και η πρόνοια του Θεού για την προάσπιση της ιερωσύνης και των λειτουργών της εκφράζεται με τα θεία λόγια. «Μην αγγίζετε τους αγίους μου και μη κάνετε τίποτε το κακό στους προφήτες μου» (Α’ Παραλειπ. ις’ 22).
Η κλήση του Μωυσή εκεί στη φλεγόμενη βάτο, όπου χρίσθηκε από τον Θεό ηγέτης και προφήτης, αποτελεί απόδειξη της θείας οικονομίας και του θείου θελήματος ότι μέσω της ιερωσύνης θα γινόταν και θα συνεχιζόταν η θεία αποκάλυψη και όλη η συγκατάβαση του Θεού και επικοινωνία με τον άνθρωπο. Οι διάδοχοι του Μωυσή, Ιησούς του Ναυή πρώτα και οι Κριτές ύστερα, ήσαν οι συνεχιστές της εφαρμογής του θείου θελήματος το οποίον ήταν να διοικούνται οι Ισραηλίτες, σαν περιούσιος λαός, από τον ίδιο τον Θεό μέσω της ιερατικής και προφητικής τάξεως. Απόδειξη η θεία δυσαρέσκεια, όταν οι Ισραηλίτες, παρά τη διαδικασία διακυβερνήσεως που καθόριζε ο Θεός, ζήτησαν βασιλέα αντί των Κριτών: «Και είπε ο Κύριος προς τον Σαμουήλ: με αυτό το αίτημά τους δεν περιφρονούν εσένα, αλλά εμένα, επειδή δεν θέλουν να βασιλεύω εγώ σ’ αυτούς»(Α’ Βασιλ. η’ 7).
Το τελευταίο παράδειγμα που θα αναφέρουμε από την περίοδο του Νόμου σχετικά με το θείο υπούργημα της Ιερωσύνης είναι η παραγγελία του Μωυσή προς τον Ισραήλ να αναμένει και να δεχθεί τον μέλλοντα Μεσσία και λυτρωτή υπό το σχήμα και το όνομα του προφήτη: «Κύριος ο Θεός σου θα αναδείξει ανάμεσα από τους αδελφούς σου Ισραηλίτες ένα προφήτη σαν εμένα· σ’ αυτόν πλέον θα υπακούετε»(Δευτ. ιη’ 15). Έτσι φθάνουμε στη νέα περίοδο της Χάριτος, όπου, στο πρόσωπο του Μεσσία, συναντούμε το χρίσμα του ιερέα και προφήτη στον υπέρτατο βαθμό.
Τρίτη περίοδος της ιερωσύνης: η της Χάριτος.
Πράγματι, όσο κι’ αν ο θεσμός της ιερωσύνης βρίσκεται σε εξέλιξη και έξαρση στον Μωσαϊκό Νόμο, όταν έλθουμε στην περίοδο της Χάριτος (δηλ. στη Χριστιανική εποχή) θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν μέχρι τότε παρά μια σκιά, ένα αντίτυπο της πραγματικής ιερωσύνης και διαφέρει από αυτήν όσο διαφέρουν οι πραγματικότητες από τα σύμβολα που τις εικονίζουν. Το πραγματικό νόημα της ιερωσύνης και η καθολική της θέση και αποστολή ολοκληρώθηκε στη νέα αυτή περίοδο της Χάριτος, όπου έδωσε την μαρτυρία της ο Κύριός μας Ιησούς ως αιώνιος Αρχιερέας και Ποιμένας. Επεκτείνοντας ο Χριστός την αρχιερατική Του ιδιότητα στους αιώνες, μετάδωσε και στους πιστούς Του τη χάρη και ευλογία να παραμένουν αιωνίως «βασίλειον ιεράτευμα» στην ουράνιά Του βασιλεία.
Ο Σωτήρας μας Ι. Χριστός, ως «Αρχιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ», «που πρόσφερε μια θυσία για τις αμαρτίες», παραμένει αιωνίως ως ο μόνος Μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «αρχιερέας των μελλόντων αγαθών», «των αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής» (Εβρ. στ’ 20. η’ 2. θ’ 11. ι’ 12 κ.ά.) (Α’ Τιμ. β’ 5).
Ιδρύοντας ο Κύριός μας την Εκκλησία Του, βλέπουμε ότι είχε σαν πρώτο του μέλημα την καθιέρωση, διά των Αποστόλων Του, του θεσμού της ιερωσύνης σαν πρώτης βάσεως, η οποία και με τους διαδόχους τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα συνεχίζεται μέχρι συντέλειας των αιώνων. Έτσι, όταν ο Κύριός μας άρχισε το δημόσιο έργο του, εξέλεξε «και διόρισε δώδεκα, τους οποίους και ονόμασε “αποστόλους”, για να είναι μαζί του και για να τους αποστέλλει να κηρύττουν και να έχουν εξουσία να βγάζουν τα δαιμόνια» (Μάρκ. γ’ 14-15). Μαζί με τις δυνάμεις αυτές της θαυματουργίας και των ιάσεων, τους έδινε και ποιμαντικές δυνάμεις και ιδιότητες, που συνιστούν απαραίτητο στοιχείο της αποστολικοϊερατικής εξουσίας. «Μετά δε ανέδειξε ο Κύριος και άλλους εβδομήντα (αποστόλους)», στους οποίους μετάδωσε τη δική του εξουσία ώστε να τους λέει: «Όποιος ακούει εσάς ακούει εμένα και όποιος απορρίπτει εσάς απορρίπτει εμένα»(Λουκ. ι’ 16). Τους μαθητές αυτούς και Αποστόλους του, ο Κύριος, τους δίδασκε ιδιατέρως και τους αποκάλυπτε τα μυστήρια της θείας οικονομίας, τα βαθύτερα νοήματα της ευδοκίας του Πατρός, το μυστήριο της θείας Του κενώσεως, αναδεικνύοντας έτσι την ιερωσύνη την οποίαν μετάδωσε στους μαθητές του σαν το κατ’ εξοχήν λειτούργημα της θείας αποκαλύψεως για τον αγιασμό των ανθρώπων. Αργότερα, την ημέρα της Αναστάσεως, μετάδωσε σ’ αυτούς το Πνεύμα το Άγιο και εξουσία του «δεσμείν και λύειν», αποστέλλοντάς τους στο έργο που τους ανέθεσε, «καθώς με έχει αποστείλει ο Πατέρας κι εγώ στέλνω εσάς» (Ιω. κ’ 21). Μεταβίβασε έτσι σ’ αυτούς τη δική Του εξουσία, πράγμα που σημαίνει την παράταση της θείας Του σαρκώσεως και παρουσίας μέσα στον κόσμο.
Η έναρξη της ιερωσύνης, στην περίοδο της Χάριτος, ως θείου μυστηρίου, συναντάται στο πρόσωπο του «μεγαλύτερου των προφητών», Προδρόμου και Βαπτιστή Ιωάννη. Ο μέγιστος αυτός προφηταπόστολος, αφού σφράγισε τον παλαιό Νόμο των συμβόλων και των σκιών, φανέρωσε τον αναμενόμενο Μεσσία, εγκαινίασε την παρουσία της Εκκλησίας σαν της ακατάλυτης και αιώνιας βασιλείας του Θεού, έδειξε την οδό που οδηγεί σ’ αυτήν, που είναι η μετάνοια και θεμελίωσε το πρώτο μυστήριο, το θείο βάπτισμα που εισάγει σ’ αυτήν. Τελείωσε την θεία του αποστολή με το βάπτισμα του Κυρίου μας Ι. Χριστού, «αν και δεν χρειαζόταν καθαρισμό», ενεργώντας έτσι στην αποκάλυψη του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος που αποτελεί τη βάση της αληθινής πίστεως και στο οποίο κάθε βαπτιζόμενος υποχρεούται να πιστεύει, αποδεικνύοντας έτσι τη δογματική —ας την ονομάσουμε— θέση που κατέχει η ιερωσύνη μέσα στα πλαίσια της θείας αποκαλύψεως και της κοσμοσωτηρίου οικονομίας. Μετά την παράδοση και τελείωση του Ιωάννη του Βαπτιστή, οι θείοι Απόστολοι παρέλαβαν κατά τρόπο πιο επίσημο την ιερωσύνη από τον Κύριό μας, την οποίαν και μεταβίβασαν στους διαδόχους τους, τους Επισκόπους και πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, οι οποίοι είναι οι μέχρι της συντελείας των αιώνων συνεχιστές του έργου τους.
Σαν προσδιορισμό της ιερωσύνης, μπορούμε να πούμε ότι αυτή αποτελεί ένα στοιχείο της ουσίας της Εκκλησίας, το οποίο προσδίδει στους νόμιμους λειτουργούς της μια ειδική δύναμη και εξουσία να επιτελούν τα θεία μυστήρια, να ερμηνεύουν την θεία αποκάλυψη και να διακονούν στην οικονομία της σωτηρίας που πραγματοποιεί μεταξύ των ανθρώπων ο Κύριος μας Ι. Χριστός.
Η Εκκλησία, με τη συνεχιζόμενη παρουσία του ιδρυτού της Κυρίου μας Ι. Χριστού ως κεφαλής της, αλλά και με την αδιάλειπτη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που την κυβερνά και την οδηγεί στον τελικό της προορισμό, αποτελεί επέκταση της θείας σαρκώσεως. Συνεχίζοντας η Εκκλησία το έργο του Χριστού πάνω στη γη κάνει τους πιστούς να το οικειοποιούνται και, αν και βρίσκονται ακόμα στον αγώνα σαν «πάροικοι και παρεπίδημοι», να έχουν τη βεβαιότητα για τα επαγγελλόμενα αγαθά, ώστε να μην αισθάνονται «ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσ. β’ 19).
Αυτή η οικειοποίηση του έργου του Κυρίου μας εκ μέρους των πιστών επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία με τα διάφορα λειτουργήματα της ιερωσύνης, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προέκταση των μεσσιανικών ιδιοτήτων του Σωτήρα μας Χριστού ως Προφήτου, Αρχιερέως και Βασιλέως και οι οποίες μεταβιβάσθηκαν από τον ίδιο στους μαθητές Του και απ’ αυτούς στους διαδόχους τους. Οι διακονίες αυτές που ονομάσαμε λειτουργήματα είναι: το κήρυγμα του θείου Λόγου, που αποτελεί τη μετάδοση της αλήθειας του θείου θελήματος το οποίο αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, περί των θείων μυστηρίων και της πανσόφου οικονομίας του Θεού. Είναι ακόμα ο αγιασμός, που ενεργοποιεί διά των γενικών και των ειδικών μέσων της Χάριτος και των μυστηρίων, τη δωρεά και απολύτρωση από το Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Είναι επίσης η διακυβέρνηση και καθοδήγηση των ψυχών των πιστών για την επάξια συμμετοχή στους καρπούς του Πνεύματος, ώστε με αυτό τον τρόπο φωτιζόμενοι και αγιαζόμενοι να είναι ικανοί να ανταποκρίνονται στην προς τον Θεό και τον πλησίον αγάπη. Όλα αυτά και οτιδήποτε άλλο ενεργείται προς οικειοποίηση του σωτηριώδους έργου του Χριστού, επιτυγχάνεται μόνο με την «μεσιτεία» της ιερωσύνης.
Για την μεγάλη αξία και υψηλή θέση της ιερωσύνης ας αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά λόγια του μεγάλου ιεράρχου Ιωάννου Χρυσοστόμου: «Η ιερωσύνη τελείται μεν στη γη, ανήκει όμως στην τάξη των επουρανίων ταγμάτων». «Διότι όσοι κατοικούν και ζουν στη γη, τους δόθηκε το δικαίωμα να διοικούν τα ουράνια και πήραν εξουσία που ο Θεός δεν την έδωσε ούτε σε αγγέλους ούτε σε αρχαγγέλους». «Ποιά εξουσία είναι μεγαλύτερη απ’ αυτήν; Ο Πατέρας έδωσε στον Υιό όλη την εξουσία να κρίνει τους ανθρώπους· βλέπω δε αυτήν να την έχει δώσει όλη στα χέρια των ιερέων ο Υιός». Γι’ αυτό σε μια άλλη ομιλία του τονίζει ότι «αυτός που έλαβε την ιερωσύνη είναι ανώτερος από αυτόν που έχει βασιλική εξουσία».
Από αυτά είναι φανερό ότι η ιερωσύνη είναι κάτι το ασύγκριτο, γιατί πηγάζει από τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, ο οποίος μεταδίδει την ιδιότητά Του αυτή στους μαθητές Του που προχειρίστηκαν συμμέτοχοι στην ιερωσύνη Του, για τη συνέχιση του έργου Του: «Καθώς απέστειλες εμένα στον κόσμο κι εγώ απέστειλα αυτούς στον κόσμο… Κι εγώ τη δόξα που μου έχεις δώσει, τους την έχω δώσει» (Ιω. ιζ’ 18,22).
Ο Απ. Παύλος, έχοντας αυτά υπ’ όψιν γράφει· «Και αυτός έδωσε άλλους αποστόλους, άλλους προφήτες, άλλους ευαγγελιστές, άλλους ποιμένες και δασκάλους, με σκοπό τον καταρτισμό των αγίων σε έργο διακονίας, για την οικοδομή του σώματος του Χριστού»(Εφεσ. δ’ 10-12). Είναι λοιπόν η ιερωσύνη μια θεία διακονία και αποστολή που ενσαρκώνει όλη τη δύναμη και χάρη και εξουσία του Θεανθρώπου Σωτήρα Χριστού για τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου του σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις γενεές.
Ο Κύριός μας, όπως γνωρίζουμε, μετά την ανάστασή Του και πριν την ανάληψή Του «ενεφύσησε» στους μαθητές Του τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τρόπον τινά τους «χειροτόνησε», τους έδωσε την ιερατική εξουσία για να συνεχίσουν το έργο Του. Η τελείωσή τους όμως στην ιερωσύνη, η οποία θα τους επέτρεπε να αναλάβουν σ’ όλο τον κόσμο το σωτηριώδες αυτό έργο, έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής. «Παράγγειλε σ’ αυτούς να μην αποχωρούν από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν την υπόσχεση του Πατέρα που ακούσατε από εμένα… αλλά θα λάβετε δύναμη, όταν έρθει το Άγιο Πνεύμα πάνω σας…» (Πράξ. α’ 4. 8).
Η κάθοδος αυτή του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής αποτέλεσε το χρίσμα για ολόκληρη την Εκκλησία, ιδιαίτερα όμως το χρίσμα της εκλογής και αναδείξεως των πρώτων λειτουργών της, των Αποστόλων. Η «γλωσσοπυρσόμορφος» χάρις που επαναπαύθηκε στις κεφαλές των Αποστόλων είναι η ίδια χάρις που επέρχεται και σήμερα κατά την Επισκοπική χειροθεσία, η οποία τελειοποιεί τον χειροτονούμενο στην αποστολή του. Πράγματι, τη μεταβολή και τελείωση αυτή τη βλέπουμε καθαρά στην περίπτωση των Αποστόλων, οι οποίοι «και γέμισαν όλοι Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να λαλούν άλλες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τούς έδινε να εκφράζονται»(Πράξ. β’ 4). Αφού προχειρίστηκαν κήρυκες ολόκληρου του κόσμου, τους δόθηκε και το απαραίτητο για το σκοπό αυτό εφόδιο, η γλωσσολαλιά, αλλά και άλλα χαρίσματα της προφηταποστολικής ιδιότητάς τους. Την πρώτη χρήση αυτής της εξουσίας τους έκαναν οι Απόστολοι εκείνες τις ημέρες μπροστά στα πολυεθνικά πλήθη της Ιερουσαλήμ, κηρύττοντας στη γλώσσα του καθενός τα μεγαλεία του Θεού (Πράξ. β’ 1-47).
Η ιερωσύνη αυτή που δόθηκε από τον Κύριο στους Αποστόλους έπρεπε να συνεχίζεται μέχρι συντελείας των αιώνων, διότι αποτελεί, όπως είδαμε, αναγκαία λειτουργία του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας. Γι’ αυτό οι Απόστολοι καθιέρωσαν διαδόχους και συνεχιστές του έργου τους, χειροτονώντας σε κάθε πόλη και χώρα Επισκόπους και Πρεσβυτέρους (Πράξ. ιδ’ 23), σύμφωνα εξ άλλου με το θέλημα του Κυρίου (Εφεσ. δ’ 10-12, Α’ Κορ. ιβ’ 28).
Όπως είδαμε, ο Κύριος μας Ι. Χριστός είναι ο μέγας και αιώνιος Αρχιερέας, και σαν τέτοιος κατέχει το πλήρωμα της ιερωσύνης, είναι ο μόνος ιερέας με την απόλυτη έννοια του όρου. Οι ιερείς της Εκκλησίας (οι Απόστολοι και οι διάδοχοί τους ύστερα) δεν έχουν από μόνοι τους την ιερωσύνη, αλλά μετέχουν στην Αρχιερωσύνη του Χριστού.
Η ιερωσύνη σαν μυστήριο είναι μία και ενιαία, αλλά διακρινόμενη από την άποψη των πολλαπλών της λειτουργημάτων υπάρχει σε τρεις κυρίως βαθμούς: του Διακόνου, του Πρεσβύτερου και του Επίσκοπου. Ο Επίσκοπος, που κατέχει τον τρίτο και ανώτερο βαθμό, αποτελεί την εικόνα του Αρχιερέα Χριστού και των Αποστόλων και κατέχει το επί της γης πλήρωμα της ιερατικής εξουσίας. Στη χάρη αυτή της αρχιερωσύνης του Επισκοπικού βαθμού περιέχονται και οι άλλοι δύο βαθμοί της ιερωσύνης (του πρεσβύτερου και διακόνου)· γι’ αυτό ο Επίσκοπος μπορεί να τελεί όλα τα ποιμαντικά και διδακτικά καθήκοντα. Ο πρεσβύτερος πάλι, πραγματοποιεί με τη χάρη της ιερωσύνης του, όλα τα μυστήρια και όλες τις ιεροτελεστίες εκτός από τη χειροτονία και χειροθεσία, τον εγκαινιασμό ναού, τον καθαγιασμό του αγίου Μύρου (το οποίο όμως μπορεί να μεταδίδει), και την εξομολόγηση, το έργο της οποίας εξασκεί μετά από ειδική άδεια του Επίσκοπου.
Όσον αφορά τους διακόνους, είναι γνωστή η από τους Αποστόλους εκλογή και χειροτονία των επτά Διακόνων (Πράξ. στ’ 1-6). Το έργο τους, αν και στην αρχή ήταν η «διακονία των τραπεζών» (δηλ. η διανομή των τροφών και βοηθημάτων), ήταν εν τούτοις συνυφασμένο με την «κλάση του άρτου», δηλ. την θεία Ευχαριστία, και άλλα πνευματικά λειτουργήματα. Βλέπουμε π.χ. τον Στέφανο να κηρύττει τον θείο λόγο και να πεθαίνει μαρτυρικά γι’ αυτόν, τον δε Φίλιππο να ευαγγελίζεται τον Χριστό και να βαπτίζει τον ευνούχο της βασιλίσσης Κανδάκης (Πράξ. ζ’ και η’). Σε επιστολές εξάλλου του Παύλου είναι φανερό ότι οι διάκονοι εκπλήρωναν καθήκοντα που απέρρεαν από την ιερωσύνη. Τούτο επιβεβαιώνεται και από τους άμεσους διαδόχους των Αποστόλων, όπως π.χ. τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο. Τα καθήκοντα αυτά συνίσταντο στο να βοηθούν το έργο του πρεσβύτερου και του Επισκόπου στην τέλεση των θείων μυστηρίων, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
Ο Θεσσαλονίκης Συμεών προσδιορίζει ως εξής, κατά την ορθόδοξη μυσταγωγική παράδοση, τις μεταξύ των τριών βαθμών της ιερωσύνης διακρίσεις: ο Επίσκοπος, λέει είναι εικόνα του Θεού και μετά απ’ αυτόν ο πρεσβύτερος, και για τα άλλα χαρίσματα, και επειδή τελεί τη θεία Ευχαριστία. Ο Επίσκοπος λοιπόν είναι εικόνα του Πατέρα των Φώτων, από τον οποίον πηγάζει κάθε αγαθό και κάθε τέλειο δώρο, και για όλα αυτά μεταδίδει φωτισμό. Ο πρεσβύτερος προτυπώνει τις υπέρτερες τάξεις και είναι δεύτερο φως, μεταδίδει και τελεί τα μυστήρια, και γι’ αυτό λέγεται και τελεστικός. Ο διάκονος δε είναι η τρίτη τάξη και προτυπώνει τους λειτουργικούς αγγέλους, οι οποίοι αποστέλλονται σ’ όσους θα κληρονομήσουν τη σωτηρία, και γι’ αυτό κήρυκας και ετοιμάζων, και λειτουργικός ονομάζεται.
Στον καθένα από τους τρεις βαθμούς της ιερωσύνης διακρίνουμε και ορισμένα αξιώματα ή οφφίκια, τα οποία είναι διοικητικής φύσεως, τιμητικά και όχι δογματικά, και γι’ αυτό δεν μεταβάλλουν την ουσία κάθε βαθμού. Έτσι, ο βαθμός του διακόνου περιλαμβάνει τις διακρίσεις του αρχιδιακόνου, του δευτερεύοντος και του τριτεύοντος. Ο του πρεσβύτερου περιλαμβάνει τις διακρίσεις του πρωτοπρεσβύτερου, του οικονόμου, του μεγάλου οικονόμου, του συγγέλλου, του πρωτοσυγγέλλου, του αρχιμανδρίτου, του μεγάλου πρωτοσυγγέλλου κλπ. Τέλος, ο βαθμός του Επισκόπου περιλαμβάνει το αξίωμα του βοηθού Επισκόπου, όταν αυτός υπάγεται διοικητικά σε άλλον Επίσκοπο, του Μητροπολίτου, όταν δεν υπάγεται σε άλλον Επίσκοπο, του Αρχιεπισκόπου και του Πατριάρχη. Ο τελευταίος είναι ανεξάρτητος από όλους τους άλλους και σ’ αυτόν υπάγονται οι λοιποί Μητροπολίτες και βοηθοί Επίσκοποι που βρίσκονται στην περιοχή του Πατριαρχικού κλίματος, αποτελώντας ανεξάρτητη και «αυτοκέφαλη» Εκκλησία.
Η διάκριση μεταξύ Επισκόπου και πρεσβύτερου κατά την αποστολική εποχή ήταν κάπως ασαφής, κι αυτό διότι τότε πραγματικοί επίσκοποι ήσαν οι Απόστολοι. Όταν οι Απόστολοι διασκορπίστηκαν σε διάφορους τόπους και ίδρυαν χριστιανικές εκκλησίες, χειροτονούσαν παντού πρεσβυτέρους, τους οποίους συχνά ονόμαζαν επισκόπους, για τις συνήθεις αγιαστικές και ποιμαντικές ανάγκες. Επίσκοποι όμως στην κυριολεξία ήσαν οι Απόστολοι, οι οποίοι είχαν τη γενική πρόνοια της Εκκλησίας. Όταν η Εκκλησία εξαπλώθηκε και οι Απόστολοι δεν μπορούσαν να εξασκούν παντού προσωπική παρακολούθηση και διοίκηση, φρόντιζαν να μεταβιβάζουν την αποστολική εξουσία τους σε άλλα κατάλληλα πρόσωπα, στα οποία μεταβίβαζαν τη Χάρη της Αρχιερωσύνης, και τα οποία έγιναν διάδοχοί τους στο Επισκοπικό αξίωμα. Τέτοιοι ήσαν ο Τιμόθεος στην Έφεσο κι ο Τίτος στην Κρήτη.
Όρισμένα πρόσωπα επίσης, απ’ ότι φαίνεται από τις επιστολές του Παύλου, αποστέλλονταν και ενεργούσαν εν ονόματι των Αποστόλων, όταν η προσωπική παρουσία των τελευταίων ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατη: π.χ. ο Τιμόθεος, ο Επαφρόδιτος, ο Άρχιππος κ.ά. (Φιλιπ. β’ 19-30. Κολ. δ’ 17 κ.ά.). Στους απεσταλμένους αυτούς φαίνονται τα πρώτα δείγματα του ειδικού επισκοπικού αξιώματος που διακρίνεται σαφώς από το του πρεσβύτερου. Το αξίωμα αυτό των εκτάκτων απεσταλμενων των Αποστόλων έλαβε σταδιακά την μόνιμη Επισκοπική ιδιότητα, όπως συνέβη με τον Τιμόθεο στην Έφεσο και τον Τίτο στην Κρήτη. Η εξέλιξη αυτή σε τοπικό επίσκοπικό αξίωμα παρουσιάσθηκε και πιο νωρίς, στην εκκλησία των Ιεροσολύμων όπου, σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, ο αδελφόθεος Ιάκωβος έγινε ο πρώτος Επίσκοπός τους.
Τέλος η διάκριση αυτή των τριών βαθμών της ιερωσύνης, εκτός από τις αγιογραφικές μαρτυρίες, κατοχυρώνεται και από ολόκληρη την εκκλησιαστική μας παράδοση, και ιδιαίτερα, από τους αποστολικούς πατέρες Ιγνάτιο τον Θεοφόρο και Πολύκαρπο Σμύρνης. Αργότερα όλα όσα αφορούσαν την ιερωσύνη καθορίστηκαν με περισσότερη ακρίβεια από τις Οικουμενικές Συνόδους, οι οποίες ρύθμισαν λεπτομερώς τη δομή της ιερωσύνης, ώστε να υπάρχει σήμερα η πρέπουσα ευταξία και να επιτελειται κανονικά το έργο της Εκκλησίας. Έτσι, ενώ στην πρώτη Εκκλησία η ορολογία ήταν συχνά κοινή —όπως είδαμε οι πρεσβύτεροι ονομάζονταν συχνά και επίσκοποι, αλλά και οι Απόστολοι ονόμαζαν καμία φορά τον εαυτό τους «συμπρεσβύτερο» (Α’ Πέτρ. ε’ 1) και «διάκονο» (Α’ Κορ. γ’ 5. Β’ Κορ. γ’ 6. στ’ 4 κ.ά.)— τελικά η Εκκλησία καθόρισε το ζήτημα με την πρέπουσα ακρίβεια, όπως το βλέπουμε σήμερα.
Αυτά λοιπόν για το θείο μυστήριο της ιερωσύνης που καμμιά άλλη τάξη ή αποστολή δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Είναι ένα μυστήριο που κατεβάζει τον ουρανό στη γη και που ανεβάζει τη γη (την θεανθρωποποιηθείσα από τον Χριστό φύση του Αδάμ) υπεράνω των ουρανών. Είναι μια διακονία που ενσαρκώνει όλη τη χάρη και εξουσία του Σωτήρα μας Χριστού και συνεχίζει το έργο Του μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Η Αγία Γραφή και ιδιαίτερα ο Απ. Παύλος μας μιλούν συχνά για το μεγαλείο της και για τις ιδιότητες και τα καθήκοντα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τους λειτουργούς της. Αρκεί να μελετήσει κάποιος μεταξύ άλλων τις Α’ και Β’ προς Τιμόθεον και την προς Τίτον επιστολή του Απ. Παύλου, αλλά και άλλα κείμενα, όπως Πράξ. ιδ’ 23, κ’ 28 κ.ά., Ίακ. ε’ 14 κ.ά.
Πηγή: (Γέροντος Ιωσήφ, Λόγοι Παρακλήσεως, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 15, σ. 303-318 σε νεοελληνική απόδοση), Ι.Μ. Μονή Βατοπαιδίου
Αλεβίτες. Η επόμενη ωρολογιακή «βόμβα» που είναι έτοιμη να «σκάσει» στην Τουρκία.
Η μεγαλύτερη ωρολογιακή «βόμβα» στην Τουρκία δεν είναι οι Κούρδοι του ΡΚΚ αλλά η θρησκευτική κρυπτοχριστιανική μειονότητα των Αλεβητών (αδελφών…)
Η μεγαλύτερη ωρολογιακή «βόμβα» στην Τουρκία δεν είναι οι Κούρδοι του ΡΚΚ αλλά η θρησκευτική κρυπτοχριστιανική μειονότητα των Αλεβητών (αδελφών των Σύρων Αλαουϊτών) που αγγίζουν τα 20 εκατομμύρια πιστούς, προσεγγίζοντας το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας.
Εάν συνυπολογιστούν και τα 18 εκατομμύρια Κούρδων που διαβιούν στην τουρκική επικράτεια καθίσταται σαφές ότι η Τουρκία είναι ένας πολύ ευάλωτος αντίπαλος για κάποιον που θα ήξερε πως να την «ανατινάξει».
Επί της ουσίας οι Αλεβήτες/Αλαουϊτες είναι το περιβόητο «1/3 που θα γίνουν ξανά Χριστιανοί» του Πατροκοσμά.
«Από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από όπου ξεκίνησαν, στα βάθη της Τουρκίας, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχριστιανισθεί και το τελευταίο 1/3 θα σκοτωθεί στον πόλεμο αυτόν….» πρόκειται για την γνωστή Προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που ως φαίνεται βρίσκεται κοντά στην εποχή της ολοκλήρωσής της.
Η αλεβιτική αίρεση είναι ένα σιιτικό παρακλάδι με χριστιανικές δοξασίες και αποτελεί «κόκκινο» πανί για την ισλαμική σουνιτική Τουρκία του Ρ.Τ.Ερντογάν. Είναι φίλα προσκείμενοι στους Ορθόδοξους πληθυσμούς, κάτι που θα γίνει αμέσως κατανοητό στις επόμενες παραγράφους, ενώ θεωρούν αδέλφια τους τους Σύρους αλαουϊτες και τον πρόεδρο Μ.Άσαντ.
Κατά πολλούς οι Αλεβίτες είναι κρυπτοχριστιανοί, οι εν δυνάμει χριστιανοί. Σημειώνεται ότι η Αγία Γραφή αποτελεί μπεστ σέλερ στην Τουρκία. Στο διάστημα 2009-2012 πουλήθηκαν πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα! Κάποιοι τα αγόρασαν και βέβαια ήταν Αλεβίτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους.
Να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Συρίας Μ.Άσαντ τρέφει μεγάλο σεβασμό για την Ελληνορθοδοξία, πράγμα φυσιολογικό καθώς αντιλαμβάνεται την κοινή ρίζα και την προέλευση των Αλαουϊτών από τους Ελληνορθόδοξους.
Δεν είναι τυχαίο που Ελληνορθόδοξοι και Αλαουϊτες/Αλεβήτες, μαζί και με τους Σιίτες (που θεωρούνται αποπαίδι του Ισλάμ και διατηρούν φιλικές σχέσεις με την Ορθοδοξία) βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο εναντίον των Σουνιτών που υποστηρίζονται με πάθος από ΗΠΑ,Σ.Αραβία,Κατάρ, και την ισλαμική Τουρκία.
Ο δε Ρ.Τ.Ερντογάν τα προηγούμενα χρόνια απέταξε 800 στελέχη της ΤΗΚ επειδή ήταν Αλεβήτες δείχνοντας έτσι τον φόβο του για την κρυπτοχριστιανική αίρεση.
Από τα μέχρι τώρα δρώμενα και τις γενοκτονίες που επιβάλλουν οι ισλαμιστές του ISIL στην Συρία σε ελληνορθόδοξους και αλαουϊτικούς πληθυσμούς, καθίσταται σαφές ότι η Δύση και ειδικότερα οι ΗΠΑ που κατευθύνουν τις σουνιτικές χώρες του Κατάρ και της Σ.Αραβίας δεν επιθυμούν την ύπαρξη εχθρικών προς τα συμφέροντά τους πληθυσμών που νιώθουν αγάπη και φιλία για την ορθόδοξη Μόσχα και επιδιώκουν τον εξανδραποδισμό τους με κάθε μέσον.
Τελικός στόχος η διελευση του αγωγού που θα φέρει το φυσικό αέριο του Κατάρ από το συριακό έδαφος στην Ευρώπη στην προσπάθεια εξοβελισμού της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή ενεργειακή αγορά. Αυτός είναι ο λόγος που καθημερινά σκοτώνονται εκατοντάδες γυναικόπαιδα δίχως έλεος στη Συρία, και αν ποτέ η Ιστορία μπορέσει να γραφτεί αντικειμενικά, θα καταδικάσει τους υπαίτιους σε βαρύτατο όνειδος.
Οι Αλεβίτες στην Τουρκία είναι γύρω στα 25 εκατομμύρια και ανέκαθεν ήταν υπό διωγμόν. Παρά τις πολλές προσπάθειες των Τούρκων Σουνιτών να τους αφομοιώσουν, δεν έχασαν τη συνοχή τους. Η καχυποψία και η προκατάληψη χωρίζει τους Αλεβίτες και τους Σουνίτες, οι οποίοι κατηγορούν τους Αλεβίτες ως ετερόδοξους, σχηματικούς, προδότες και ανήθικους.
Οι Σουνίτες στην Τουρκία, με ασπίδα τον στρατό, την αστυνομία και το σύνταγμα, κλείνουν τους τεκέδες των Αλεβιτών, τους κόβουν την παροχή νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, μπλοκάρουν τα αναπτυξιακά έργα στις περιοχές τους κ.ά. Τη μεγαλύτερη εξόντωση Αλεβιτών (40.000 νεκροί) την έκανε ο Σουλτάνος Σελίμ, το όνομα του οποίου έδωσε ο Ερντογάν πριν από 2 χρόνια στην τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου.
Αυτό, σε συνδυασμό με τους νόμους για το αλκοόλ και την αντισύλληψη, ενόχλησε τους Αλεβίτες, επειδή θεωρούν ότι οι νόμοι αυτοί στρέφονται εναντίον τους.
Μετά την κατάληψη της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, εκατομμύρια Έλληνες χριστιανοί υποχρεώθηκαν να εξισλαμισθούν, όπως και μετέπειτα συνέβη στην Ελλάδα και στην Κύπρο (λινοπάμπακοι), οι οποίοι φαίνεται να επέλεξαν το δόγμα των Αλεβιτών, παρά των Σουνιτών. Τα βασικά χαρακτηριστικά της πρόσμειξης Αλεβιτών και χριστιανών, που είναι η βάση του δόγματος των Τούρκων Αλεβιτών, είναι:
1. Εργασία και δημιουργικότητα.
2. Ισότητα των φύλων.
3. Η μονογαμία.
4. Πιστεύουν σε μια δική τους εκδοχή της Αγίας Τριάδας: Αλλάχ ίσον Θεός, Μωάμεθ ίσον ύλη, και Αλί ίσον πνεύμα.
5. Έχουν δώδεκα ιμάμηδες που είναι πανομοιότυποι με τους δώδεκα αποστόλους της χριστιανικής θρησκείας. Στις τοιχογραφίες στους τεκέδες δεν διαφέρουν από τους δώδεκα αποστόλους στον Μυστικό Δείπνο.
6. Επιτρέπεται ο χορός και η διασκέδαση και έχουν ελευθερία στον έρωτα.
7. Είναι αυστηροί εναντίον της μοιχείας και του διαζυγίου.
8. Θεωρούν αμαρτία να κατηγορήσεις κάποιον στην απουσία του.
9. Εκτός από τον Αλί και τη σύζυγό του Φατιμά, αποδέχονται ως προφήτες τον Χριστό, τους Εβραίους προφήτες, όπως επίσης και τους Μικρασιάτες Αγίους των Χριστιανών, όπως τους Άγιο Γεώργιο, Άγιο Χαράλαμπο, Άγιο Μάμαντα και Προφήτη Ηλία.
10. Χρησιμοποιούν αγίασμα, έχουν κεριά και εκφράζουν ένα είδος βάπτισης.
11. Δεν κάνουν περιτομή.
12. Δεν ακολουθούν το ραμαζάνι και τους κανόνες του, γι’ αυτό και είναι σύνηθες φαινόμενο οι προστριβές με τους Σουνίτες κατά την περίοδο αυτή.
13. Στις γιορτές τους υπάρχουν έντονα αρχαιοελληνικά και διονυσιακά στοιχεία.
Μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, άρχισαν οι Τούρκοι να κατακλύζουν τη Μικρά Ασία. Οι Αλεβίτες εγκαταστάθηκαν στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή της Καισάρειας, Καππαδοκίας και Ικονίου, που ήταν το προπύργιο του χριστιανισμού στη Μικρά Ασία. ιδρυτής του τάγματος της περιοχής ήταν ο Χατζή Μπεκτάς Βελή, που καταγόταν απευθείας από τον Αλί.
Δανείστηκαν αρκετά στοιχεία από τους Έλληνες και ονόμαζαν τους σοφούς «σούφι», από την ελληνική λέξη. Ενστερνίζονται τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και τη Μικρά Ασία την αποκαλούν «Ρουμί», τόπος Ρωμιών δηλαδή.
Στην περιοχή αυτή έγινε η πρόσμειξη πολιτισμών και η σημερινή θρησκεία των Αλεβιτών είναι ένα κράμα αυτής της πρόσμειξης. Τα εκατομμύρια Ελλήνων Χριστιανών της Μικράς Ασίας, κάτω από την πίεση των Τούρκων υποχρεώθηκαν να εξισλαμισθούν και επέλεξαν τους Αλεβίτες. Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι είναι κρυπτοχριστιανοί και διατηρούν χριστιανικά έθιμα, ανάβοντας καντήλια και αναρτώντας σταυρούς στα σπίτια τους.
«Σκάνδαλο η ιστορία των Αλεβητών». Το βιβλίο αυτό, περιγράφοντας την ιστορία των Αλεβητών, υποστηρίζει ότι οι Αλεβήτες της Τουρκίας είναι στην πραγματικότητα οι χαμένοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, ένα πραγματικά μεγάλο ιστορικό πρόβλημα στο οποίο όμως η σύγχρονη επίσημη Τουρκία αποφεύγει συστηματικά να δώσει πειστικές απαντήσεις.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, οι Αλεβήτες αποτελούν το χαμένο χριστιανικό ποίμνιο της Μικράς Ασίας που χάθηκε μετά την επικράτηση των Οθωμανών και ότι σε πολλές περιπτώσεις τα θρησκευτικά κέντρα των Αλεβητών έχουν κτιστεί πάνω σε χριστιανικές εκκλησιές.
Ο Çınar φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι όλοι οι Γέροντες, (Ντεντέδες), των Αλεβητων δεν είναι παρά χριστιανοί που θέλοντας να αποφύγουν ….. τον δια της βίας εξισλαμισμό, κατέφυγαν στην δημιουργία μιας ισλαμικής αίρεσης με πολλά χριστιανικά στοιχεία.
Ακόμα και στο μεγάλο θρησκευτικό κέντρο των Αλεβητών, το Χατζή Μπεκτάς της Καππαδοκίας, αποδίδει χριστιανική, ακόμα και αρχαιοελληνική προέλευση, κάνοντας λόγο για ύπαρξη στο ίδιο σημείο παλαιότερο ναό του Δια και στην συνέχεια χριστιανικής μονής.
Μέχρι και τον απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, της χριστιανικής εκκλησίας της Μακεδονίας, ταυτίζει με τον μεγάλο πνευματικό ηγέτη των Αλεβητών, που δεν είναι άλλο από τον Pir Sultan Abdal.
Ο Τούρκος συγγραφέας επικαλείται ακόμα και τα συγγράμματα του γνωστού Τούρκου περιηγητή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Εβλιγιά Τσελεμπί, για να υποστηρίξει ότι ήταν καθοριστικές οι επιδράσεις του αποστόλου Πέτρου, του απόστολου Ματθαίου από την Ούρφα της νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας, ακόμα και της αυτοκράτειρας Άννας Κομνηνής, στους πιστούς, μετέπειτα Αλεβήτες, χαρακτηρίζοντας όλα αυτά σε ένα μεγάλο ιστορικό σκάνδαλο για τους σημερινούς Αλεβήτες της σύγχρονης Τουρκίας.
Όπως είναι φυσικό το βιβλίο αυτό προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και συζητήσεις αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το έντονο πρόβλημα των Αλεβητών, που εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο «αγκάθι» για την συνοχή της Τουρκίας.
Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια ένεκα της μεγάλης ανόδου του πολιτικού Ισλάμ και των Σουνιτών στην Τουρκία, το ζήτημα της θρησκευτικής μειονότητας των Αλεβιτών έχει αποκτήσει μια ξεχωριστή πολιτική σημασία.
Η πρόσφατη απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης, στις 10 Ιουλίου 2012, για άλλη μια φορά να μην αναγνωρίσει τα «Cem Evleri», δηλαδή τα θρησκευτικά κέντρα των Αλενβητών, επέτεινε το πρόβλημα αυτό.
Το ζήτημα είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κάνεις ότι η μειονότητα των Αλεβητών φτάνει μέχρι και τα 20 εκατομμύρια και αποτελεί μια ακόμα «πυριτιδαποθήκη» στα θεμέλια της σύγχρονης Τουρκίας.
Η αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Αλεβήτες εμφανίστηκαν σε μια περιοχή στην βορειοανατολική Καππαδοκία, όπου υπήρχε πυκνός ελληνορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός.
Πολλά χριστιανικά στοιχεία που υπάρχουν στους Αλεβήτες δίνουν πραγματικά ερείσματα σε όσους υποστηρίζουν την εκδοχή περί χαμένης χριστιανικής τους ταυτότητας. Οι Αλεβητες πίστευουν στον άγιο Γεώργιο, ενώ στα μοναστήρια τους γίνονταν εξομολόγηση των νέων μελών και μετά την εξομολόγηση τους έδιναν να ποιούν κρασί και να φάνε ψωμί και τυρί.
Οι «μοναχοί» τους είχαν εφαρμόσει την αγαμία και σε πολλά σημεία θύμιζαν χριστιανικά ορθόδοξα μοναστήρια.
Οι δοξασίες τους έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την ορθόδοξη χριστιανική παρουσία στην Μικρά Ασία και για τον λόγο αυτό προσέλκυσαν από νωρίς χιλιάδες χριστιανούς ελληνορθόδοξους στις τάξεις τους.
Μια μοναδική τελετουργία που είχαν και που μας θύμιζε τον Μυστικό Δείπνο, ήταν η αλεβητική παράδοση του τελετουργικού δείπνου.
Οι γυναίκες διατηρήσαν το καθεστώς της ελευθερίας και της ισότητας με τους άντρες, κάτι που υπήρχε από την αρχαία εποχή στον ελληνισμό της Μικρας Ασίας.
Ακόμα και Οθωμανοί ιστορικοί, όπως οι Γιακούμπ και Χασλούκ, έχουν τονίσει ότι ο Αλεβητισμός οφείλει πάρα πολλά από τις δοξασίες του στις χριστιανικές δοξασίες και τελετές των κατοίκων της Μικράς Ασίας.
Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η αλεβητική δοξασία για την Αγία Τριάδα που έφερε ακόμα πιο κοντά τους Αλεβήτες στον ελληνορθόδοξο χριστιανισμό της Μικράς Ασίας. Η Ενότητα του Θεού, του Μωάμεθ, και του προφήτη Αλί, ήταν η αλεβητική έκδοση της Αγίας Τριάδας.
Αλλά οι ελληνορθόδοξες επιδράσεις εκδηλώνονταν και με άλλους τρόπους, όπως η εγκατάσταση προσκυνημάτων σε προσκυνήματα ή τοποθεσίες όπου οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί τις θεωρούσαν ιερές και μέχρι σήμερα είναι τόποι προσκυνήματος των Αλεβητών.
Οι Αλεβήτες στο παλιό κεμαλικό τουρκικό κράτος το οποίο ήταν άθεο δεν είχαν προβλήματα ενσωμάτωσης στην τουρκική κοινωνία. Σήμερα όμως λόγω του ισλαμιστικού διαχωρισμού από τις πολιτικές Ρ.Τ.Ερντογάν και Α.Νταβούτογλου νιώθουν πλέον ως ξένο «σώμα» στον τουρκικό κορμό, και είναι πάρα πολλοί για να περάσει αυτό ανώδυνα.
Πηγη: olympia.gr
Τα αφεντικά της χώρας είμαστε εμείς κι όχι αυτοί
Βουλή βολικών βολεμένων άβουλων πωλητικών, που μετά από σήμερα στο μόνο που θα ελπίζουν θα είναι να μείνει η χώρα κατεχόμενη και να μην αποκτήσει ανεξάρτητη ελληνική κυβέρνηση για βάθος δεκαετιών. Κι αυτό, επειδή ξέρουν πολύ καλά τις επιπτώσεις όλων όσων με τόση προθυμία συναινούν και γνωρίζουν πολύ καλά τι τους αξίζει για όλα όσα κάνουν…
Σε μία πατρίδα τέτοια ονειρευόμασταν να ζήσουμε;
Σε έναν τόπο τέτοιου ξεπεσμού αποφασίσαμε ζήσουν τα παιδιά μας;
Με ανθυποκυβερνήτες δοτούς, διεφθαρμένους, ανίκανους και υποταγμένους σε εντολές και συμφέροντα της εγχώριας και εξωτερικής ολιγαρχίας;
Με ευλίγιστους, ολίγιστους και εν πολλοίς απάτριδες και εθνομηδενιστές πατριδοκάπηλους να ορίζουν με την υποταγή τους την καταστροφή ως επίτευγμα και την απόλυτη κατάπτωση και υποταγή ως νίκη;
Δεν είναι καιρός να επαναλάβουμε τα όσα ήδη γνωρίζουμε.
Δεν είναι καιρός να συνεργούμε στο κομμάτιασμα και το ξεπούλημα της γης που μας γέννησε και στον εξευτελισμό των προγόνων που ήξεραν να σηκώνουν ανάστημα στους γίγαντες του φασισμού, επειδή γνώριζαν πως το μέγιστο ανθρώπινο αγαθό είναι η ελευθερία.
Είναι καιρός να μαζευτούμε, δύο – τρεις σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη. Κι έπειτα να βρούμε κι άλλους και να γίνουμε περισσότεροι. Και να βρούμε τους καλύτερους, τους έντιμους και πρόθυμους να σταθούν απέναντι στους δαίμονες που απειλούν να μας πάρουν τα πάντα. Και να αναδείξουμε τους καλύτερους και να τους βοηθήσουμε να για ετοιμαστεί το σχέδιο της εθνικής αντίστασης (και όχι της εθνικής συναίνεσης των πρόθυμων πωλητικών) που θα οδηγήσει μέσα από ένα δύσκολο, αλλά σύντομο δρόμο, στην παλλινόρθωση, στην απόλυτη επανάκαμψη και επαναφορά στα αυτονόητα.
Εσύ κι εγώ, αδελφέ, όλοι μαζί πρέπει να βρεθούμε και να σηκώσουμε, επιτέλους, το ανάστημά μας, να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε όλες εκείνες τις αξίες που τόσο πρόθυμα και με ταχύτατες διαδικασίες ευτελίζουν εκείνοι που σήμερα υποτίθεται ότι μας εκπροσωπούν.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε πως η ζωή μας έχει αξία και δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα του σύγχρονου φασισμού που απειλεί να ισοπεδώσει την χώρα.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε πως η πατρίδα μας δεν πωλείται, ούτε χαρίζεται η διαχείρισή της σε ξεπεσμένους άβουλους πολιτικούς και στους εντολείς τους.
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για το αύριο που κλέφτες, απατεώνες, διεφθαρμένοι και νεοναζιστές επιχειρούν να μας κλέψουν.
Αν δεν αρχίσουμε σήμερα, αύριο θα είναι αργά…
Αν δεν ξεκινήσουμε τώρα, δεν θα ξεκινήσουμε ποτέ…
Αν δεν σηκωθούμε όρθιοι, θα μείνουμε για πάντα σκυφτοί και υποταγμενοι…
Από εμάς εξαρτάται τι θα συμβεί…
Από εμάς εξαρτάται αν θα γίνουμε δούλοι κτηνοβατών…
Από εμάς εξαρτάται αν ο εφιάλτης που έρχεται θα επιβληθεί ή αν θα ανοίξουμε τα μάτια μας για να ζήσουμε ως άνθρωποι και να εξαφανιστούμε ως έθνος…
Κι αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να παλέψουμε απέναντι σε ανδράποδα και στα κτήνη που φέρνουν το σκοτάδι και θέλουν να μας στερήσουν ακόμη και το όνειρο στο φως…
Και σου θυμίζω αδελφέ και πατριώτη, το μόνο που τους κάνει να τρέμουν είναι το να μας δούνε μαζί, όλους μαζί, ενωμένους και αποφασισμένους απέναντί τους…
Πηγή: «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους», Αβέρωφ
Τι σχέσι έχουν οι διοργανωτές της Παιδείας μας με τους γενάρχες του Νέου Ελληνισμού; Θαυμάζομε τον πατρο-Κοσμά και λογοκρίνουμε τη διδασκαλία του· δεν τον αφήνομε να πή στα παιδιά την αλήθεια. Επαινούμε τον Μακρυγιάννη και περιφρονούμε την καρδιά της ζωής του, βγάζοντάς τον τρελό και θρησκόληπτο.
Τι σχέσι έχει ο ανδρισμός και η χάρι των Αγίων και των παλληκαριών της παραδόσεώς μας με το ήθος αυτών που κάνουν διακηρύξεις για νέα ζωή στα παιδιά;
Και όταν ξεσκεπαστή στα μάτια των παιδιών αυτή η καπηλεία και παραχάραξι που γίνεται, αυτά τι θα προτιμήσουν, άλλο από την πίστι και το ήθος του πατρο-Κοσμα και του Μακρυγιάννη;
Γιατί να μη μπορή ένα σημερινό παιδί να πιή τέτοιο νερό; Να αναπνεύση τέτοιο αέρα; Να υψωθή σε τέτοιο επίπεδο; Να προχωρήση σε τέτοια ευρυχωρία; Να σταθή σε τόπο αποστολικό, όπως λέει ο άγιος Κοσμάς; Να χαρή μ’ αυτόν τον πάναγνο τρόπο τη ζωή του; Να περάση στην αιωνιότητα ψυχή τε και σώματι από τώρα σαν τον Μακρυγιάννη; Να δεχθή τον Χριστό συν Πατρί και Πνεύματι μέσα στην ψυχή του, το είναί του; Να μιλήση πρωτότυπα και ελεύθερα. Να διοργανώση υπεύθυνα. Και να πολιτευθή συνετά. Να δώση λύσεις σε προβλήματα ακατάπαυστα νέα. Να του είναι όλα απλά, συνηθισμένα, τετριμμένα και εύκολα, τα πιο δύσκολα και πρωτάκουστα και δαιμονικώς μπλεγμένα. Να κάμη συντροφιά στους ανθρώπους. Να αγαπήση τον Χριστό και να ενωθή αδιάρρηκτα με τους αδελφούς του και τις αδελφές του. Να μην αφήση κανένα θηρίο να τους κατασπαράξη. Να μιλήση και να συμπεριφερθή γαλήνια και αδυσώπητα και στους θηριώδεις ανθρώπους. Να τους δαμάση. Να τους ημερέψη. Να τους κάμη να εμέσουν το δηλητήριο. Και να αξιοποιήση τα καλά στοιχεία που έχει η φύσι τους, το είναι τους, η προσπάθεια, η ιδεολογία τους.
Να σταθή σε τόπο ακρογωνιαίο σαν εύθραυστο παιδί, σαν ακμών τυπτόμενος· προφήτης, ηγέτης, που ανασυγκροτεί, ανιστά την πεπτωκυΐαν σκηνήν, το μεγαλείο του ανθρώπου. Σαν τον άγιο Κοσμά, το καύχημα του Γένους μας και του ανθρωπίνου γένους.
Γιατί να δίνωμε στα παιδιά πράγματα κακορρίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία; Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα; Γιατί να μην ζωοποιηθούν με τούτο το ένα πνεύμα που δίδει νόημα στο καθετί και ξεπερνά το θάνατο; Που φέρνει τον άνθρωπο, στα υπέρ φύσιν. Και γεμίζει την τωρινή του ζωή, τη μικρή και συνηθισμένη, με αίγλη και χάρι πρωτόβλεπτη και, ανέκλειπτη;
Γιατί να μην ανάψουμε τη λαμπάδα της ζωής του παιδιού απ’ εδώ; Να δώσωμε σ’ όλα τα παιδιά τη δυνατότητα, πλησιάζοντας τους πυρφόρους και θεοφόρους τούτους ανθρώπους, τους Αγίους μας, να γίνουν κι αυτά άνθρωποι ζωντανοί, αυθόρμητοι, φοβεροί τοις υπεναντίοις, ατρόμητοι σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε απειλή· φοβεροί στον ίδιο το θάνατο; Και να είναι ταυτόχρονα λεπτοί, ευαίσθητοι, παρηγοριά για κάθε κατατρεγμένο και πληγωμένο, για κάθε πλάσμα, για όλη τη δημιουργία που συνωδίνει και συστενάζει, περιμένοντας και αυτή την ελευθερία της από τα ελευθερωμένα τέκνα του Θεού.
Να νοιώσουν, να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει διχασμός στη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι πνευματικό το μη υλικό, αλλά το γεμάτο με τη χάρι του Θεού, που χαρίζει τον παράδεισο από τώρα σ’ ολόκληρη την ύπαρξι του ανθρώπου.
Και μεγάλος δεν είναι ο ικανός, που μπορεί να συνθλίψη, να πληγώση, να χτυπήση τον άλλο. Μεγάλος είναι ο ελάχιστος, ο ευαίσθητος, ο ταπεινός, ο αγαπών, που δέχθηκε τη χάρι του Θεού και είναι ανίκανος να κάμη κακό στον άλλο, ανίκανος να τον πληγώση. Και ικανός να υποφέρη, να υπομένη, να πεθαίνη αυτός από αγάπη, για να ζουν, να προκόβουν, να χαίρονται οι άλλοι, που δεν χωρίζονται από τον ίδιο τον εαυτό του.
Έτσι να μάθουν σαν τον άγιο Κοσμά να μιλούν, να γράφουν, να διοργανώνουν σχολεία και κοινωνίες. Να κτίζουν πόλεις, χωριά, σπίτια, που να χωρούν τον άνθρωπο, να είναι ανθρώπινα, ώστε ζώντας εκεί ο άνθρωπος να παίρνη αφώνως και ακόπως σωστή αγωγή.
Να τραγουδούν, να ψυχαγωγούνται και να είναι πράγματι όλα ψυχής αγωγή και θεία δοξολογία και αναγωγή ολοσώματη σε ουράνια παράκλησι. Και να προχέεται ειρήνη, γαλήνη, ευλογία, φως, ανάπαυσι, από τους ίδιους και από τα έργα των χειρών και του νοός των.
Έχει τότε ο άνθρωπος ο αδύνατος δύναμι ακαταγώνιστη. Διορθώνει τα κακά. Αξιοποιεί τα καλά. Θεραπεύει τα ασθενή. Και τα κάνει όλα με τη δύναμι και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας και την προσωπική ζωή του κάθε πιστού.
Είναι σαφέστατη η τοποθέτησι του αγίου Κοσμά. Αν ζούσε εν σαρκί σήμερα, ήρεμα και ασυζήτητα, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, ούτε να χρονοτριβή, θα έκλεινε τα υπάρχοντα σχολεία. Θα άνοιγε άλλα. Είναι ειδωλοκλάστης αναντιμετώπιστος. Και φίλος του ανθρώπου. Ανασταίνει την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, στο λαό.
Θα ήταν τόσο διακριτικός, ήρεμος και λεπτός, που θα μας έπειθε όλους εσωτερικά ότι έτσι έπρεπε να γίνη. Και θα ήταν τόσο άτεγκτος ο λόγος του, που δεν θα χωρούσε καμμιά αντίρρησι από κανέναν επιπόλαιο. Έτσι που όλοι εμείς που κάνομε διακηρύξεις για νέα ζωή, έξω από την όντως Ζωή, θα παρασυρόμασταν σαν αθύρματα ανάξια λόγου από σίφουνα που μεταθέτει όρη εις καρδίας θαλασσών.
Αν ο άγιος Κοσμάς ζούσε… Ο άγιος Κοσμάς ζή, υπνώττει αγρύπνως στην καρδιά του λαού. Ο λαός ο πάλι βασανισμένος, περιπαιγμένος, κουρασμένος περιμένει τον Κοσμά τον Αιτωλό να του δώση τα παιδιά του, για να τα ευλογήση, να τα αγιάση, να τα βάλη στα σχολεία του. Να τους δώση την αγωγή του. Να τα κάνη νέους Κοσμάδες. Να χαρούν τούτη τη ζωή και την άλλη. Και να τους αποκαλύψη πως τούτη είναι ενωμένη με τη χάρι της άλλης.
Πηγή: (Ορθόδοξα Μηνύματα· Περιοδική Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, Έτος Ε’, Τεύχος 14ον, σελ. 8, Σεπτέμβριος 2014-Ιανουάριος 2015.), Πεμπτουσία
- Αισχρά παιχνίδια ανθελληνικής τουρκικής προπαγάνδας και παιχνίδια με το δικαίωμα της Ελλάδας για «έρευνα και διάσωση» στο Αιγαίο
- Αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος των ΜΚΟ στην λαθρομετανάστευση
Ο ρόλος των ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) είναι αναγνωρισμένος από τον ΟΗΕ, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» ή και ως «εργαλείο» υλοποίησης κυβερνητικών σχεδιασμών συνδεδεμένων (κυρίως) με μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια, τα μέρη των οποίων αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν σιωπηλά οι διάφορες ΜΚΟ.
Μάλιστα, με την βοήθεια πακτωλού χρημάτων και «ειδικών επιστημόνων» κατορθώνουν να αποκαθηλώνουν κυβερνήσεις με διάφορες έγχρωμες επαναστάσεις, ενώ ο ρόλος τους στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι κάτι περισσότερο από δεδομένος, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν διστάζουν να αναφερθούν σε λίαν επικίνδυνη μονόπλευρη προσέγγιση από την πλευρά των ΜΚΟ, σε οτιδήποτε θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα.
Αυτές οι κατά πολύ συζητήσιμες δραστηριότητες των ΜΚΟ καταγγέλθηκαν επισήμως και από τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος διέταξε την παύση λειτουργίας τους στο εσωτερικό της Ρωσίας, καταγγέλλοντας την σύνδεσή τους με δραστηριότητες μυστικών υπηρεσιών και παρακρατικών ομάδων…!
Όλα τα παραπάνω είναι, από λίγο έως πολύ, γνωστά, ενώ περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα είναι η σύνδεση των ΜΚΟ με την εξαφάνιση τεραστίων ποσοτήτων χρήματος, τα οποία διαμοιράζονταν για πάρα πολλά χρόνια μεταξύ «επιτήδειων», εκλεκτών και φίλων της εκάστοτε κυβέρνησης. Σήμερα, μετά από ένα δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών», το οποίο ασχολήθηκε με την λαθρομετανάστευση και τον ύποπτο ρόλο της Τουρκίας σε αυτό το φλέγον για την Ελλάδα ζήτημα, διαπιστώνουμε πως ο ρόλος των ΜΚΟ με τις μυστικές υπηρεσίες, «αποστολές πολλαπλών ρόλων» ή την διακίνηση των λαθρομεταναστών είναι κάτι περισσότερο από αυταπόδεικτος, ενώ καταγράφεται –ίσως για πρώτη φορά- η σύνδεση της χρηματοδότησης μεταφοράς των λαθρομεταναστών από τις πατρίδες τους προς την Ευρώπη.
Ας παρακολουθήσουμε, όμως, το πολύ επικίνδυνο για τα ελληνικά θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα και διαφημιστή της τουρκικής προπαγάνδας δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» (14/8/2015, σελ. 20), με τίτλο «Ντοκουμέντο αποτροπής ή απλώς προπαγάνδα;», για να το αναλύσουμε και να εξάγουμε τα ό,ποια συμπεράσματά μας στη συνέχεια…
«Σοβαρά ερωτήματα για το αν πράγματι οργανώνονται επιχειρήσεις κατά προσφύγων που προσπαθούν να προσεγγίσουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα, εγείρει βίντεο που φέρεται να κατέγραψαν Τούρκοι ψαράδες και αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα τουρκικού πρακτορείου. Σε αυτό διακρίνεται σκάφος του Ελληνικού Λιμενικού να προσεγγίζει βάρκα γεμάτη με ανθρώπους σε απροσδιόριστο σημείο και να απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα, αφήνοντάς τους να παλεύουν με τη θάλασσα.
Συγκεκριμένα, βίντεο με τίτλο «Το Ελληνικό Λιμενικό τους άφησε να πεθάνουν – τους έσωσαν τούρκοι ψαράδες», που δημοσιοποίησε χτες το τουρκικό πρακτορείο Dogan Haber και αναπαρήγαγαν τα περισσότερα τουρκικά ΜΜΕ, δείχνει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επιχείρηση αποτροπής προσφύγων στα ανοιχτά της Σμύρνης από σκάφος που φέρει το χαρακτηριστικό σήμα με τις λοξές ρίγες του Ελληνικού Λιμενικού.
Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του πρακτορείου, το βίντεο, διάρκειας 6 λεπτών και 52 δευτερολέπτων, το τράβηξαν τούρκοι ψαράδες στα ανοιχτά του λιμανιού Καραμπουρούν. Η κάμερα δείχνει σκάφος στραμμένο σε φουσκωτό στο οποίο επιβαίνουν 58 πρόσφυγες, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. Στη συνέχεια, το σκάφος του Ελληνικού Ναυτικού εμφανίζεται να απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα από το φουσκωτό, ενώ οι τούρκοι ψαράδες πλησιάζουν τους πρόσφυγες και βρίσκουν άλλους ριγμένους στη θάλασσα να προσπαθούν να κολυμπήσουν και άλλους πάνω στο φουσκωτό που χάνει αέρα. Ακούγονται ουρλιαχτά παιδιών και οι φωνές των ψαράδων που προσπαθούν να ανεβάσουν στο σκάφος τους τις γυναίκες και τα παιδιά, ενώ ειδοποιούν το τουρκικό Λιμενικό για να σώσει τους άντρες.
Το βίντεο βάζει πολύ σοβαρά ερωτήματα, τα οποία καλείται να απαντήσει το Ελληνικό Λιμενικό:
- Το σκάφος που απεικονίζεται ανήκει πράγματι στο Ελληνικό Λιμενικό;
- Ποια ήταν η αποστολή του στο σημείο όπου εμφανίζεται;
- Γιατί απομακρύνεται από πρόσφυγες που βρίσκονται στη θάλασσα, τη στιγμή που είναι διεθνή υποχρέωσή του να προβαίνει σε διάσωση, ακόμα και αν οι πρόσφυγες σε κίνδυνο βρίσκονται σε ύδατα άλλου κράτους;
Καταγγελίες – Μαρτυρίες
Το βίντεο ανέβηκε ύστερα από τη δημοσιοποίηση σειράς καταγγελιών για επιχειρήσεις αποτροπής του Ελληνικού Λιμενικού στο Αιγαίο τις τελευταίες εβδομάδες. Όπως έγραψε η «Εφημερίδα των Συντακτών» (12/8/2015), η γερμανική οργάνωση «Παρατηρητήριο της Μεσογείου», όπως και άλλες οργανώσεις έχουν καταγράψει τηλεφωνήματα προσφύγων, στα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο, τη στιγμή που βρίσκονταν σε κίνδυνο έξω από τη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο. Στις 11 Αυγούστου το τουρκικό Λιμενικό διέσωσε 330 πρόσφυγες, πολλοί από τους οποίους ισχυρίστηκαν πως έπεσαν θύματα αποτροπής από ελληνικά σκάφη. Χωριστές μαρτυρίες θυμάτων ή φίλων τους για επιχειρήσεις αποτροπής έχει στη διάθεσή της η «Εφημερίδα των Συντακτών».
Οι μαρτυρίες συγκλίνουν πως σκάφη προερχόμενα από Ελλάδα (στις περισσότερες περιπτώσεις κατονομάζεται το Ελληνικό Λιμενικό), επανδρωμένα με ομάδες κουκουλοφόρων, πλησιάζουν τα φουσκωτά των προσφύγων, αφαιρούν τις μηχανές και τα καύσιμα και στη συνέχεια τρυπούν τα φουσκωτά και αφήνουν τους πρόσφυγες μέσα στη θάλασσα, ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχουν σωσίβια. Σε όλα τα περιστατικά έχουν διαπιστωθεί οι επιχειρήσεις διάσωσης από το τουρκικό Λιμενικό (σε κάποιες περιπτώσεις και από το Ελληνικό Λιμενικό, από άλλη προφανώς μονάδα από αυτή που κατηγορείται για επιχείρηση αποτροπής), γεγονός που σημαίνει ότι τα περιστατικά αποτροπής είναι αληθή, ακόμα και αν δεν έχει εξακριβωθεί με βεβαιότητα η ταυτότητα των δραστών».
Όπως με την πρώτη ματιά αντιλαμβανόμαστε από το… ρεπορτάζ της «Εφημερίδας των Συντακτών», τα καταγγελλόμενα από την πλευρά της Τουρκίας θεωρούνται –ούτε λίγο ούτε πολύ- ως «αυταπόδεικτη αλήθεια» και ο συντάκτης με ελαφρά τη καρδία ξεχνά την πάγια και επί πολλών ετών τουρκική τακτική δημιουργίας (αλλά και διαφήμισης) θεμάτων διάσωσης λαθρομεταναστών στο Αιγαίο. Και ο στόχος της τουρκικής πλευράς είναι η εκ μέρους της Ελλάδας απώλεια του δικαιώματος στην έρευνα και τη διάσωση. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η Τουρκία θα αναλάβει αυτή την διεθνή υποχρέωση και θα έχει το δικαίωμα να κυκλοφορούν τουρκικά πλοία (του τουρκικού Λιμενικού) για να πραγματοποιούν διασώσεις ακόμη και στον… Σαρωνικό κόλπο!
Ο συντάκτης του άρθρου ξεχνά επίσης τον τρόπο δράσης των τούρκων διακινητών, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις φέρονται άμεσα εμπλεκόμενοι μα βυθίσεις σκαφών με αποτέλεσμα πολύνεκρα ναυάγια λαθρομεταναστών. Ο ίδιος συντάκτης φαίνεται να παραγράφει οπτικό υλικό που δημοσίευσαν τούρκοι δημοσιογράφοι, στο οποίο καταγράφεται μία συντονισμένη μετακίνηση και αποστολή λαθρομεταναστών στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου…
Όμως, το τμήμα του άρθρου που παρουσιάζει μοναδικό ενδιαφέρον, είναι εκείνο στο οποίο γίνεται αναφορά για μία γερμανική ΜΚΟ:
«…η γερμανική οργάνωση «Παρατηρητήριο της Μεσογείου», όπως και άλλες οργανώσεις έχουν καταγράψει τηλεφωνήματα προσφύγων, στα τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο, τη στιγμή που βρίσκονταν σε κίνδυνο έξω από τη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο».
Τι παρατηρούμε στο σημείο αυτό; Την ύπαρξη και λειτουργίας μίας γερμανικής ΜΚΟ (αλλά και άλλων) που έχει επιφορτισθεί με την «παρατήρηση της Μεσογείου»!!! Και τι παρατηρεί η ΜΚΟ αυτή; Μήπως παρατηρεί την ρύπανση ή τους κινδύνους για θαλασσίων έμβιων και φυτικών ειδών; Όχι! Η ΜΚΟ παρατηρεί και καταγράφει τις ροές των λαθρομεταναστών και όχι μόνο… Καταγράφει έως και τα τηλεφωνήματα των λαθρομεταναστών, τη στιγμή που κινδυνεύουν!!! Και στο σημείο αυτό, ξεκινούν τα ερωτήματα:
Έχει στη διάθεσή της η γερμανική ΜΚΟ ειδικά και τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρονικά συστήματα υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων; Αν δεν έχει κάτι τέτοιο, τότε πώς καταγράφει τηλεπικοινωνίες των λαθρομεταναστών; Μήπως συνεργάζεται με μυστικές υπηρεσίες (που έχουν αυτή την προχωρημένη τεχνολογικά δυνατότητα);
Μήπως η ΜΚΟ αυτή (αλλά και οι άλλες) διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο Κέντρο Ελέγχου Επιχειρήσεων του Ελληνικού Λιμενικού και καταγράφουν και τα τηλεφωνήματα που γίνονται σε αυτό; Είναι δυνατόν, μία ΜΚΟ να δραστηριοποιείται σε χώρους στους επιτρεπτή είναι η πρόσβαση μόνο σε εκείνους που έχουν ειδική διαπίστευση;
Μήπως η γερμανική ΜΚΟ (αλλά και οι άλλες) με την βοήθεια μελών που δραστηριοποιούνται στα τουρκικά παράλια του Αιγαίου, εισήγαγαν ειδικό λογισμικό στα τηλέφωνα των λαθρομεταναστών, προκειμένου να παρακολουθούν άμεσα όλες τις τηλεπικοινωνίες των μετακινούμενων πληθυσμών; Μα αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε οι συνεργάτες των ΜΚΟ έχουν αγαστή συνεργασία με τους τούρκους διακινητές, αφού γνωρίζουν που βρίσκονται οι λαθρομετανάστες, αλλά και πότε αναχωρούν. Και προκειμένου η τηλεφωνική παρακολούθηση να γίνεται απροβλημάτιστα, η συνεργασία αυτή απαιτεί την δημιουργία καταλόγων -με ονοματεπώνυμα και άλλα στοιχεία των μεταφερόμενων λαθρομεταναστών-, οι οποίοι παραδίδονται από τους διακινητές στις ΜΚΟ!!!
Μήπως οι ΜΚΟ είναι, τελικά, εκείνες οι χρηματοδότες (από τους πακτωλούς χρημάτων που έχουν στη διάθεσή τους) αλλά και επόπτες της μετακίνησης αυτών των τεράστιων αριθμητικά μουσουλμανικών (κυρίως) πληθυσμών προς την Ευρώπη και ιδιαίτερα προς την Ελλάδα;
Μήπως οι ΜΚΟ λειτουργούν υποκειμενικά όταν ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο όταν εκτελεί επιχειρήσεις θαλάσσιας αποτροπής, αλλά ξεχνούν να αναφερθούν στην ανυπαρξία οποιασδήποτε αποτροπής εντός του χερσαίου τουρκικού εδάφους;
Αυτομάτως, από όλα τα παραπάνω, προκύπτει ότι οι ΜΚΟ έχουν τις διαδρομές των μετακινήσεων των λαθρομεταναστών, δηλαδή, έχουν πλήρη γνώση της παρανομίας εντός του τουρκικού εδάφους, την οποία και δεν καταγγέλλουν. Όμως, οι καταγγελίες γίνονται από τις ΜΚΟ (και άλλους πρόθυμους, όπως τον αρθρογράφο της «Εφημερίδας των Συντακτών») μόλις οι λαθρομετανάστες ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την παράνομη είσοδό τους στην Ελλάδα. Και οι καταγγελίες δεν αποδεικνύονται, αλλά κατατίθενται μονομερώς, και σπιλώνουν τόσο το Ελληνικό Λιμενικό, όσο και την Ελλάδα στο σύνολό της.
Είναι οι ίδιες ΜΚΟ, που καταγγέλλουν –σχεδόν σε μόνιμη βάση- την Ελλάδα που δέχεται ροές λαθρομεταναστών, με ορατή την απειλή της μεταβολής των δημογραφικών χαρακτηριστικών της χώρας εξαιτίας του Δουβλίνο ΙΙ, αλλά και με την εμφάνιση πλήθους προβλημάτων ασφάλειας για την Ελλάδα (όπως έχουν επισημάνει πολλές μυστικές υπηρεσίες από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ).
Τι κάνει η ελληνική πολιτεία απέναντι σε αυτές τις άθλιες και ύποπτες πρακτικές των διεθνών ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν προς τις κατεύθυνση αποδόμησης του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της Ελλάδας; Γιατί δεν απομακρύνονται άμεσα αυτές οι οργανώσεις, που λειτουργούν με τεχνολογίες που μόνο ειδικές κρατικές υπηρεσίες οικονομικά εύπορων χωρών διαθέτουν;
Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πως η ιδεοληπτικά λειτουργούσα (υπέρ της λαθρομετανάστευσης) Ελληνική κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτε για να σταματήσει τις στοχευμένες επιθέσεις (από επαγγελματίες ανθρωπιστές) κατά της Ελλάδας. Το αντίθετο μάλιστα. Μέσα σε ένα εξάμηνο, έγινε κατορθωτό να υπάρξει αύξηση 500% στην λαθραία είσοδο στην Ελλάδα, η ιθαγένειες δίνονται σχεδόν σε όποιον τις ζητήσει, οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι στα όρια(;) της πρέπουσας λειτουργίας τους για την διαφύλαξη της χώρας, η ΑΟΖ στο Ιόνιο είναι υπό αμφισβήτηση ελέω Αλβανίας, τα capital control (έλεγχος κεφαλαίων) ισοπεδώνουν την ελληνική οικονομία, όλοι σχεδόν οι υπέργηροι είναι πλέον «τσιπαρισμένοι», αφαιρέθηκαν με νόμο οι θρησκευτικές ορθόδοξες χριστιανικές εικόνες από τα σχολεία… ενώ έγινε αποδεκτό και το Μνημόνιο 3 (το οποίο αποτελεί την ταφόπλακα της χώρας).
ΥΓ: Παρά την έρευνα δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε στο διαδίκτυο το συγκεκριμένο βίντεο των τούρκων ψαράδων. Απλά, σημειώνουμε πως σε πλήθος περιπτώσεων οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) αλλά και ο τουρκικός στρατός, χρησιμοποιούν τούρκους ψαράδες για να στήσουν "επεισόδια" με σκοπό να φέρουν σε δύσκολη θέση την Ελλάδα. Και πάντα, οι τούρκοι ψαράδες έχουν μαζί τους κάμερες για να "κρατήσουν" τις στιγμές σε βίντεο, το οποίο μεταδίδεται σε ελάχιστο χρόνο στα τουρκικά ΜΜΕ. Βέβαια, στο συγκεκριμένο περιστατικό που εγκαλείται ένα πλήρωμα ενός σκάφους του Ελληνικού Λιμενικού, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η τουρκική πλευρά, δεν έγινε κατορθωτό να καταγραφούν τα χαρακτηριστικά του "ελληνικού" σκάφους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε κανέναν (ούτε τις ΜΚΟ, ούτε τον συντάκτη της "Εφημερίδας των Συντακτών") να "βρούνε" και να καταδείξουν τον "ένοχο", θεωρώντας, προφανώς, ότι το πλήρωμα του σκάφους του Ελληνικού Λιμενικού αποτελείται από ηλίθιους, αφού είδαν τους τούρκου ψαράδες, αλλά προχώρησαν στην εγκατάλειψη των "ναυαγών"...! Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως τόσο η τουρκική πλευρά, όσο ο αρθρογράφος της "Εφημερίδας των συντακτών, αλλά και οι διεθνείς ΜΚΟ (κυρίως η γερμανική) λειτουργούν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, κατά της Ελλάδας και υπέρ της απώλειας του δικαιώματος έρευνας και διάσωσης επί του Αιγαίου (που επί χρόνια η Τουρκία προσπαθεί να "αποκτήσει" χρησιμοποιώντας εγκληματικές μεθόδους).
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!, Ακτίνες
Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅσα ἀναφέρει τό ἱερό αὐτό βιβλίο τῆς Πίστης μας εἶναι ὅλα ὅσα παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί ἐκείνοι μέ τήν σειρά τους σέ ὅλους μας. Τά κείμενά της εἶναι θεόπνευστα καί ὡς τέτοια ἀπαντοῦν στίς ἀπορίες, στίς ἀγωνίες, στά ἐρωτηματικά τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μας προσεύχεται στό Θεό καί ὁ Θεός τοῦ ἀπαντᾶ καί τόν κατευθύνει μέσα ἀπό τά ἱερά κείμενα τῆς Βίβλου, ὅπως καί μέσα ἀπό γεγονότα τῆς καθημερινότητάς του. Διαβάζοντας τά ἀναφερόμενα ἀπό τούς ἱερούς συγγραφεῖς παρατηρεῖται ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι πάντοτε ζωντανός καί ἐπίκαιρος. Αὐτό πού ζεῖς, ὅταν πλησίαζεις τά ἁγιογραφικά κείμενα, δέν μοιάζει μέ κανένα βίωμα ἄλλου ἀναγνώσματος. Ὅταν μέ ἀγαθή διάθεση τά προσεγγίζεις σοῦ ἀποκαλύπτεται Αὐτός πού βρίσκεται πίσω ἀπό τίς λέξεις. Δέν εἶναι ἁπλό συντακτικό ἤ ποιητικό σχῆμα λόγου αὐτό μέ τό ὁποῖο οἱ προφῆτες ξεκινοῦν τά λεγόμενά τους. Τό «Τάδε λέγει Κύριος…» δηλώνει ὅτι πράγματι ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού μιλᾶ διά τοῦ στόματός τους. Αὐτόν καλούμαστε νά ἀναγνωρίσουμε καί σέ Αὐτόν νά ἐντρυφύσουμε. Ὅμως, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἀποκαλύπτει ὄχι μόνον τόν Χριστό πού φανερώνεται στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς μας.
Στό βιβλίο προφήτης Ἠσαΐας γίνεται ἀναφορά στήν κοινωνική κατάσταση πού βίωνε ὁ προφήτης τόν 8ο αἰώνα π.Χ. Εἶναι ὁ χρόνος πού ἔζησε καί ἔδρασε. Ξαφνιαζόμαστε ὅμως ἀπό τήν ὁμοιότητα! Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ διαφορετικά πρόσωπα. Λέει ὁ προφήτης: «Ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος, αἱ πόλεις ὑμῶν πυρίκαυστοι× τήν χώραν ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν αὐτή, καί ἠρήμωται κατεστραμμένη ὑπό λαῶν ἀλλοτρίων».[1] « Ἡ γῆ σας ἔγινεν ἔρημος, αἱ πόλεις σας ἔχουν κατακαῆ ἀπό πυρκαϊάς× τήν καλλιεργημένην χώραν σας καί τούς καρπούς μπροστά στά μάτια σας τά κατατρώγουν ξένοι καί ἔχει ἐρημωθῆ καταστρεμμένη ἀπό ξένους λαούς».[2] Πόσο ποιό ἐπίκαιρος θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ προφητικός αὐτός λόγος γιά τήν πατρίδα μας; Μιά πλούσια χώρα πού θέλουν νά τήν παρουσιάζουν ὁπωσδήποτε πτωχή! Μιά χώρα πού δέν ἔχει τούς ἄρχοντες αὐτούς γιά νά τήν ὑπερασπίσουν καί νά τήν ἀναδείξουν. Μιά ὄντως πλούσια χώρα σέ φῶς, χρῶμα, πολιτισμό, τέχνες,
φιλότιμο, λεβεντιά, ἀρχοντιά παρουσιάζουν ὡς ζητιάνα ἄν –καί αὐτό εἶναι τό παράδοξο- αὐτή τούς δίδαξε τίς μεγάλες καί πανανθρώπινες ἀξίες καί ἀλήθειες. Μά δέν γίνεται αὐτό μόνο γιά τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γιά τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ὑπάρχει ἡ βούληση γιά προγραμματισμένη καί ὀργανωμένη πορεία στό σκότος.
Ὁ προφήτης μας διδάσκει πολλά ἀπό τά κείμενά του. Κάνει καί κάτι ἰδιαιτέρως σπουδαῖο× ψυχογραφεῖ τίς παθογένειες τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καταγράφοντας τήν σημερινή πραγματικότητα περίπου δύο χιλιάδες καί ὀκτακόσια χρόνια π.Χ. Ἄς δοῦμε πῶς κυβερνοῦσαν οἱ ἡγεμόνες στήν ἐποχή του; Πῶς φέρονταν οἱ δικαστές;
«Οἱ ἄρχοντες σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοί κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες καί κρίσιν χηρῶν οὐ προσέχοντες».[3]
«Ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι λέγουν καί παριστάνουν τό κακόν ὡς καλόν καί τό καλόν ὡς κακόν καί οἱ ὁποῖοι διά τῶν πράξεών των παρουσιάζουν τό σκότος ὡς φῶς καί τό φῶς ὡς σκότος, οἱ ὁποῖοι πείθουν μέ τό παράδειγμά των καί τούς ἄλλους, ὅτι τό πικρόν εἶναι γλυκύ καί τό γλυκύ εἶναι πικρόν».[4]
Θά ἔλεγε κάποιος ὅτι μέ τίς δύο αὐτές περικοπές τοῦ βιβλίου του καταγράφει τήν σημερινή πραγματικότητα.
Ἐκτός τῶν προαναφερομένων, ὁ προφητικός λόγος ἔχοντας καί ἄλλες ἐκφάνσεις προσφέρει σημαντικά μηνύματα. Γίνεται προτρεπτικός ὅταν διαβάζουμε: « Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν».[5] Γίνεται ὅμως καί προειδοποιητικός: «Ἐάν δέ μή θέλητε, μηδέ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται×τό γάρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα».[6]
Κορυφαῖο ὅμως γεγονός στήν προφητική του διδασκαλία εἶναι ὁ πόθος μιᾶς κοινωνίας πραγματικῶν ἀνθρώπων μέ κοινό τήν ἀγάπη, τήν συναδέλφωση καί τήν εἰρήνη τῶν λαῶν.
«Καί θά κρίνη μεταξύ τῶν ἐθνῶν ἀναγνωριζόμενος ὑπ᾽αὐτῶν ἀνώτατος νομοθέτης καί κριτής καί θά ἐλέγξῃ ὡς κυρίαρχος πολύν λαόν. Καί ὅλοι αὐτοί θά μετατρέψουν τάς μαχαίρας των εἰς ἀλέτρια καί τά δόρατά των εἰς δρεπάνια καί δέν θά πάρη ἔθνος ἐναντίον ἔθνους μάχαιραν διά νά πολεμήσῃ κατ᾽αὐτοῦ καί δέν θά μάθουν πλέον τήν τέχνην νά πολεμοῦν ὁ εἷς κατά τοῦ ἄλλου».
Τάδε λέγει Κύριος…
[1] Ἠσ.1,7.
[2] Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ καθηγητοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα βλ. Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.22.
[3] Ἠσ.1,23.
[4] Τρεμπέλα Παν., Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.80.
[5] Ἠσ.1,16
[6] Ἠσ.1.19.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Ακούστε μια απορία. Τώρα, μια εποχή πίσω (κάποια χρόνια), οι απορίες που ρίχνετε θα ήσαν αδιανόητες. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αδιανόητες, γι᾽ αυτό και αναγκάζομαι πολλές φορές να ανοίγω το στόμα μου και να λέγω μερικά πράγματα, τα οποία βεβαίως, αν ελέγοντο είκοσι, τριάντα χρόνια πίσω, ίσως-ίσως να εθεωρούντο ότι δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο, για να μην πω ότι και σε μεγάλους ακόμη υπήρχε μία ευπρέπεια στο θέμα αυτό της υποβολής τέτοιων ερωτήσεων. Λέει: «Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος, κατά πόσο οι κληρονομικές καταβολές του (αν υπάρχουν) και οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας δικαιολογούν τη ζωή που κάνει στα μάτια του Θεού;».
Μάλιστα. Παιδιά, προσέξτε. Εδώ κάθε φαινόμενο της ανθρωπίνης συμπεριφοράς αναζητείται να αναλυθεί και, όπως λέμε ότι νόμος φυσικός δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία, εξιδανικευμένη εμπειρία, δηλαδή πάντα όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο θα πέσει (δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάει προς τα πάνω· εφόσον έχει κάποιο βάρος θα πέσει), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παρά ό,τι η γη, το κέντρον της γης, λέμε «έλκει». Αυτό που λέμε «βάρος» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έλξις. Το βάρος είναι νοητόν. Δεν υπάρχει βάρος. Το ίδιο αντικείμενο κάπου αλλού στο σύμπαν δεν θα είχε βάρος. Εφόσον λοιπόν έλκεται, προφανώς σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος νόμος. Τι θα πει νόμος; Επειδή έχω επανάληψη διαρκή και διαρκή ενός φαινομένου, άρα έχω εμπειρία του φαινομένου, αυτό το λέγω «νόμο». Τι είναι λοιπόν ο νόμος, ο φυσικός νόμος; Δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία.
Το ίδιο πράγμα και στη βιολογία. Όταν έχουμε μία συμπεριφορά στους ανθρώπους η οποία διαρκώς επαναλαμβάνεται, αναμφισβήτητα αυτό δημιουργεί μιαν αντίληψη περί νόμου. Αλλά όταν βγάζουμε συμπεράσματα από τη βιολογία του ανθρώπου, βέβαια έχουμε πολλούς ανθρώπους που πρέπει να μελετήσουμε, αλλά κάθε άνθρωπος – εδώ προσέξτε – είναι εικόνα του Θεού ασφαλώς, αλλά πεπτωκυία, πεσμένη εικόνα. Συνεπώς είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, είναι ο μεταπτωτικός άνθρωπος, ο άνθρωπος ο οποίος είναι μετά την πτώσιν, διότι δεν έχομε τον Αδάμ προ της πτώσεως για να τον κάνουμε αντικείμενον μελέτης. Έχομε τον Αδάμ μετά την πτώσιν. ´Αρα, για κάθε μελέτη που θα κάνουμε επάνω στον άνθρωπο, δεν θα έχομε πραγματικά και αληθινά πορίσματα, επειδή η εξέταση του κάθε ανθρώπου είναι άνθρωπος πεσμένος, μεταπτωτικός. Τα συμπεράσματα θα είναι λανθασμένα. Το καταλάβατε αυτό;
Έτσι, στην Ψυχολογία επί παραδείγματι, έχομε πολλά πορίσματα και συμπεράσματα, και φτιάχνομε μάλιστα και θεωρίες. Όταν συλλέξουμε πολύ υλικό, κάνουμε και θεωρίες. Όλα αυτά είναι στηριγμένα πάνω στον παλαιωμένον άνθρωπον. Γι᾽ αυτό, αυτές οι θεωρίες δεν μπορούν να βρουν, φερ᾽ ειπείν, εφαρμογή στον εν Χριστῴ καινούργιον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν. Είναι γνωστό ότι η ζωή ενός Αγίου δεν μπορεί να μπει στα μέτρα της Ψυχολογίας, δεν ερμηνεύεται. Το ακούσατε; Δεν ερμηνεύεται η ζωή ενός Αγίου. Έτσι κι εδώ, έχομε το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Επειδή η αμαρτία αυτή «πόλυνε», απλώθηκε πολύ, λέμε ότι είναι ένα φαινόμενον το οποίον μπορεί να προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες του ανθρώπου, από..., από..., από..., από... Χίλια πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε· όμως έχομε (αυτό είναι εύνοια του Θεού στον άνθρωπο) έχομε έναν τρόπο και αυτός ο τρόπος είναι η Αγία Γραφή, που εκεί έχομε το μέτρον να κρίνουμε τι είναι αμαρτωλό και τι δεν είναι.
Έτσι, αν δω μόνο τον άνθρωπο, θα βγάλω ψευδή συμπεράσματα, λανθασμένα. Αν πάρω την Αγία Γραφή ως μέτρον και ως κριτήριον, τότε θα μπορώ να δω τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, υπό το πρίσμα της αποκαλύψεως του Θεού. Και υπό το πρίσμα αυτό βλέπομε ότι: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια – το υπογραμμίζω – δεν είναι προϊόν μιας τραυματικής «και σού ᾽πα και μού ᾽πες» καταστάσεως. Είναι αμάρτημα. Και, για την ιστορία, εδώ και τριάντα χρόνια, γύρω στο 1960, κάτι λίγο πριν το 1960, επειδή (μόνο στην Αγγλία; τέλος πάντων...) υπήρχαν, υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι στην Αγγλία, έφθασε ακόμη –μάλιστα γιατροί το έλεγαν, ακόμα και πάστορες, Χριστιανοί– [έφθασαν] να λέγουν ότι είναι μία αρρώστια. Έφθασε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, της Αγγλίας δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος, να υποστηρίξει ότι είναι μία νόσος. Εγώ δε τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν το διάβασα στην εφημερίδα – άστε, δε, τότε γελούσε όλη η Ελλάς με τα καμώματα αυτά· τώρα κι εμείς γινήκαμε τέτοιοι – προσέξτε, είπα: Καλά, αυτός ο Αρχιεπίσκοπος, δεν άνοιξε ποτέ την Αγία Γραφή; Να δει ότι η ομοφυλοφιλία είναι από τα πάθη που εισήγαγε η ειδωλολατρία, ο πεσμένος άνθρωπος. Και όταν κάνει ο Απόστολος Παύλος εκείνον τον φοβερόν κατάλογο, τη φοβερή αναφορά του ειδωλολατρικού κόσμου στο Α´ κεφάλαιο Προς Ρωμαίους και λέγει εκεί αυτά τα πράγματα με έναν ωμόν τρόπον, σε βαθμό που δεν λέει τον άνδρα «άνδρα», αλλά τον λέει «αρσενικόν» και τη γυναίκα δεν τη λέει «γυναίκα», αλλά τη λέει «θηλυκιά». Ξέρετε, όταν πείτε έναν άνθρωπο «αρσενικός είσαι» ή «θηλυκός είσαι», αυτό δείχνει μόνο μία βιολογία, δεν δείχνει τις ανώτερες δυνάμεις του ανθρώπου, το πνεύμα του, τις εφέσεις του. Δείχνει μόνο τη βιολογία του. Αν φθάνει ο Απόστολος έτσι να αποκαλεί τους ανθρώπους, χαρακτηρίζοντας με τα σκληρότερα λόγια αυτές τις αμαρτίες που ήταν προϊόντα της ειδωλολατρίας και αποκαλεί τους ανθρώπους «με σκοτισμένο μυαλό» και κάνει περιγραφή της ομοφυλοφιλίας, ίσως όχι για άλλο αμάρτημα τόσο πολύ, αυτό δείχνει ότι δεν είναι ασθένεια με την έννοια της γρίπης, της καρδιοπάθειας και δεν ξέρω τι, αλλά είναι ένα αμάρτημα.
Εν τοιαύτῃ περιπτώσει, δεν ξέρω αν σας έχω πει άλλοτε, το έχω πει όμως πολλές φορές στις ομιλίες μου. Είναι το εξής: παιδιά, μέσα μας φέρομε όλα τα σπέρματα των παρελθόντων γενεών μέχρι τον Αδάμ και την Εύα. Τα σπέρματα αυτά είναι σπέρματα κακού, όπως ακριβώς μπορούμε σε ένα ντουλάπι να έχουμε μπουκαλάκια με σπορικά. Τα σπορικά αυτά, για να φυτρώσουν, πρέπει να έχουν υγρασία και θερμοκρασία. Όσο μένουν στο μπουκάλι δεν φυτρώνουν. Μέσα μας, μέσα μας, θα ανακαλύψουμε αυτά τα πάθη όλοι μας. Γι᾽ αυτό λέει ο ´Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, σε ένα του ποίημα (όταν το πρωτοδιάβασα είχα εκπλαγεί): «Είμαι», λέει, «πόρνος και μοιχός και κίναιδος». Ακούτε; «Εγώ», λέει ο ´Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αυτός που έβλεπε κάθε μέρα τον Χριστόν και είχε κάθε μέρα κοινωνία με το ´Ακτιστον Φως, και αποκαλεί τον εαυτόν του έτσι. Τότε, αν κανείς έχει την ειλικρίνεια να δει μέσα του, θα βρει αυτά τα καμώματα, τα «σπορικά», και της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας και της κτηνοβασίας (με συγχωρείτε που τα λέω, αλλά τι να πω;) και άλλα πάθη: και του εγωισμού, και της φιλαργυρίας και της κτηνωδίας... Ναι, κτηνωδίας. Ακόμη και το να χαίρεσαι... Εγώ έχω ανακαλύψει μέσα μου, όταν γίνεται ένας σεισμός, ένας πόλεμος, λέω «Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου τους ανθρώπους!» Στο βάθος, αγαπάμε να γίνεται ανακατωσούρα. Αυτός είναι ο παλιός εαυτός μας και θα βρούμε όλα μέσα μας τα σπορικά.
Προσέξτε, θα μου πείτε: «Δεν θα σωθούμε;» Οι ´Αγιοι, παιδιά, επήγαιναν στην έρημο να ξεριζώσουν το υποσυνείδητο. Τρομακτικά δύσκολο πράγμα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Τουλάχιστον, στη συνείδησή μας αυτά να μην υπάρχουν. Έτσι, αισθάνθηκα μέσα μου μία τάση, μία ροπή βρώμικη, ας πούμε της ομοφυλοφιλίας (μια που ο λόγος); Θα πω: «Θεέ μου φύλαξέ με!» Εάν λοιπόν τα σπορικά αυτά μείνουν στα μπουκαλάκια, [εάν] δεν δώσω την ευκαιρία της θερμοκρασίας και της υγρασίας να φυτρώσουν, τότε σίγουρα έχω έπαινον από τον Χριστόν και θα σωθώ. Ας το ξέρουμε λοιπόν, ας μην ανατρέχουμε σε δικαιολογίες τέτοιων πραγμάτων, αλλά να λέμε ότι είναι αμαρτία και ότι ό,τι να ᾽χεις... Μου λες ότι είσαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα; Κι εγώ μέσα μου αισθάνομαι αυτό... Ξέρετε τι έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; «Και γυναίκα αγνοώ και παρθένος ουκ ειμί». Και εγώ έχω εκείνο, και εγώ έχω εκείνο, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν θα το αφήσεις να εκδηλωθεί. Εκεί είναι ο αγώνας σου: να μην το αφήσεις να γίνει ποτέ. Και τότε μπορούμε να μιλάμε για ανόρθωση του πεσμένου ανθρώπου.
Πηγή: Η άλλη όψη
Το έχουμε ξαναγράψει, η ανευθυνότητα, ο λαϊκισμός και η εξουσιομανία είναι τρεις από τις κατάρες του έθνους.
Πρώτα ξεκίνησαν με τη λέξη λαθρομετανάστευση. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι στα ΜΜΕ κυριαρχούν είτε μεταμελημένοι, είτε παραλλαγμένοι είτε αμετανόητοι αριστεροί, κατάφεραν να δαιμονοποιήσουν τις λέξεις και να αλλάξουν ακόμα και το νόημά τους. Όταν κάποιος ανεβαίνει λαθραία στο λεωφορείο ή κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, τότε καλώς λέγεται λαθρεπιβάτης.
Όταν κάποιος διαβάζει τις εφημερίδες στο περίπτερο χωρίς να πληρώσει, λαθραία δηλαδή, λέγεται λαθραναγνώστης.
Όταν κάποιος κυνηγά λαθραία, λέγεται λαθροθήρας.
Όταν κάποιος κάνει εμπόριο λαθραίων προϊόντων, λέγεται λαθρέμπορος.
Όταν όμως κάποιος μπει λαθραία σε μια χώρα, δεν λέγεται λαθραίος μετανάστης ή λαθρομετανάστης, γιατί αυτό προσβάλει την προσωπικότητά του!!!
Και τώρα, αφού πρώτα ξεκινήσαμε από τις λέξεις και συνεχίσαμε να αποκαθηλώνουμε τις βασικές αξίες που διέπουν κράτος και κοινωνία, για να τις αντικαταστήσουμε με τα αξιακά θέσφατα της Αριστεράς, αφού… διαπραγματευτήκαμε επί έξι μήνες, για να καταστρέψουμε ό,τι είχε μείνει όρθιο από την οικονομία μας και να υπογράψουμε ένα μνημόνιο κατά πολύ χειρότερο από εκείνα που υπέγραψαν οι προηγούμενοι, οι «προσκυνημένοι», τώρα δεν έρχονται αυτοί, αλλά όλοι εμείς και το έθνος ολόκληρο ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της μεταναστευτικής πολιτικής της κυρίας Τασίας και του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτών που έπαιξαν με τον πόνο των μεταναστών, λαθραίων και μη, χτίζοντας καριέρες πολιτικάντηδων, αυτών που έκαναν παιχνίδια με τους λαθρομετανάστες, σε αγαστή συνεργασία με τους διακινητές, πότε στη Βίλα Αμαλία και πότε μπροστά από τη Βουλή και στη Μεγάλη Βρετανία, παραμονές Χριστουγέννων, αυτών που αφού θα άλλαζαν την Ευρώπη ολόκληρη, θα έκαναν στους Ευρωπαίους εκτός των άλλων και μαθήματα μεταναστευτικής πολιτικής.
Και τώρα, αφού έκλεισαν την Αμυγδαλέζα, δημιουργούν μια άλλη «Αμυγδαλέζα», σχεδόν με τα ίδια υλικά και μέσα, τη φορά αυτή πιο κοντά στην Ομόνοια, για να λιάζονται οι λαθρομετανάστες καλύτερα.
Εκεί περιορίζεται η περίφημη μεταναστευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ!
Και τώρα, δεν έρχονται αυτοί, όπως θα τους άξιζε, έρχεται η χώρα αντιμέτωπη με ένα τεράστιο και εθνοβόρο πρόβλημα που σε μεγάλο βαθμό δημιούργησαν οι ίδιοι, ένα πρόβλημα που κανείς δεν ξέρει τι διαστάσεις μπορεί να λάβει και κυρίως πώς θα σταματήσει!
Και επειδή πρέπει να σχεδιάζουμε με βάση το χειρότερο σενάριο, το έχουμε ξανατονίσει αυτό, μπορεί κανείς από τους υποτιθέμενους υποστηρικτές των λαθρομεταναστών να πει στους Έλληνες πολίτες τι θα γίνει αν τα δυο-τρία επόμενα χρόνια συσσωρευθούν στην Ελλάδα για παράδειγμα 10 εκατομμύρια λαθρομετανάστες, σχεδόν στο σύνολό τους μουσουλμάνοι;
Έχουν αντιληφθεί ότι μέσα σε έξι μήνες έχουν αυξηθεί δραματικά οι είσοδοι λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, χωρίς να υπάρχει κάποια εξέλιξη σε οποιαδήποτε χώρα από τις οποίες προέρχονται οι λαθρομετανάστες ή οι πρόσφυγες, για να μην παρεξηγηθεί η κυρία Τασία!
Έχουν αντιληφθεί ότι το μόνο που έχει αλλάξει είναι η πολιτική ανοιχτών συνόρων της κυβέρνησης, που έχει καταστήσει την Ελλάδα την πιο ελκυστική χώρα του κόσμου για λαθρομετανάστευση;
Έχουν αναρωτηθεί γιατί οι Αφρικανοί λαθρομετανάστες δεν επιλέγουν την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, αλλά προτιμούν κυρίως την Ελλάδα για να πατήσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος;
Έχουν αναρωτηθεί γιατί οι λαθρομετανάστες και οι πρόσφυγες δεν προτιμούν τη Βουλγαρία, που είναι πιο ασφαλής προορισμός, αφού δεν παρεμβάλλεται θάλασσα, αλλά προτιμούν την Ελλάδα, με κίνδυνο να θαλασσοπνιχτούν, όπως προκύπτει από τους αριθμούς, που είναι ανελέητοι;
Έχουν αναρωτηθεί γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, χωρίς να υπάρχει πόλεμος ή άλλος κίνδυνος γι’ αυτούς, για να πληρώσουν χιλιάδες δολάρια και να έλθουν στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα;
Και μην προσπαθήσουν πάλι, εφαρμόζοντας την προσφιλή τους τακτική, του… τιποτισμού, να κρύψουν την πλήρη ανεπάρκειά τους, επικαλούμενοι την ευθύνη της Ευρώπης να λύσει το πρόβλημα που σε μεγάλο βαθμό δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι, με την ανευθυνότητα και το λαϊκισμό μας.
Γιατί αν η Ευρώπη δώσει τη λύση που εννοούν οι διανοούμενοι (sic) του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί τον ελκυστικότερο προορισμό της παγκόσμιας λαθρομετανάστευσης, με καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα και το έθνος.
Επιμύθιον.
Είναι γνωστό ότι η Τουρκία έχει ως στόχο να αποτελέσει τον επίσημο προστάτη όλων των μουσουλμάνων της Ελλάδας και κάνει ό,τι πρέπει γι’ αυτό. Σε κάθε τζαμί που λειτουργεί στην Ελλάδα, υπάρχει και ένας εκ Θράκης εγκάθετος της Άγκυρας. Αν δεν κάνουμε κάτι, θα έλθει η μέρα που θα χάσουμε την Ελλάδα χωρίς να προλάβουμε να ρίξουμε μια ντουφεκιά!
Σημείωση: το άρθρο γράφτηκε πριν τα γεγονότα στην Κω
Πηγή: Δημοκρατία, Pontos News, Ινφογνώμων Πολιτικά
Στό σοβαρό αὐτό ἐρώτημα ἡ ἀπάντηση εἶναι ὄχι ἀφοῦ ἡ θρησκεία ὡς ὅρος ἔχει ἀρνητική ἔννοια. Ὑπάρχουν πολλές θρησκεῖες πού δημιουργήθηκαν ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἔως καί τίς μέρες μας. Καί λέω δημιουργήθηκαν γιατί ὑπάρχουν ὡς ἔργα «χειρῶν ἀνθρώπων», ὡς κατασκευάσματα τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας. Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος βλέποντας ὅτι εἶναι πολύ μικρός μέσα στήν ἀπέραντη δημιουργία, ἀνασφαλής μέσα στά πλαίσια καί τίς ἐξελίξεις δίπλα του, πού μοιάζουν νά τοῦ ἀπειλοῦν τήν ἴδια του τήν ζωή, βρισκόμενος σάν σταγόνα στόν ὠκεανό δημιουργεῖ θεότητες γιά νά ἑρμηνεύσει τά ἄγνωστα γι᾽αὐτόν καί νά ἡσυχάσει. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί ὀνομάζεται θρησκεία. Ἡ δημιουργία θρησκείας δηλαδή ἀφορᾶ στήν κάλυψη αὐτοῦ τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ, αὐτῆς τῆς ἀνασφάλειας. Πρόκειται λοιπόν γιά κάτι πού μοιάζει φυσικό μέν καί ἀναγκαῖο, ἀλλά καί ταυτόχρονα ἀσθενές, παθολογικό καί μή πραγματικό. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι τό ἀκριβῶς ἀντίθετο, γι᾽αὐτό καί δέν εἶναι θρησκεία! Τί εἶναι ὅμως; Εἶναι κίνηση τοῦ Θεοῦ νά βρεῖ τόν ἄνθρωπο καί νά τοῦ ἀποκαλυφθεῖ. Ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Πλάστης ἀναζητᾶ τό πλάσμα Του. Αὐτή ἡ ὑπερφυσική θεία Ἀποκάλυψη χαρακτηρίζει καί διακρίνει τόν Χριστιανισμό ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη δοξασία. Αὐτή ἡ ἀλήθεια δηλώνει ὅτι ἡ πίστη στό Χριστό δέν εἶναι θρησκεία.
Πῶς ὅμως ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη;
Μέσω «σημείων», δηλαδή μέσω θαυμαστῶν γεγονότων.[1] Τό πιό σύνηθες εἶναι τό σημεῖο νά δίνεται μέσω ἐνυπνίων, χρησμῶν καί προφητειῶν.[2] Ὡς πρός τό θέμα αὐτό μέ σαφήνεια διαβάζουμε: « καί ἐπηρώτησεν Σαούλ διά Κυρίου καί οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ Κύριος ἐν τοῖς ἐνυπνίοις καί ἐν δήλοις καί ἐν τοῖς προφήταις».( Α´Βασ. 28,6). Γιά τά ἐνύπνια καί τήν προφητεία θά ἀναφερθοῦμε σέ ἄλλη εὐκαιρία. Ὡς πρός τούς χρησμούς ὅμως μποροῦμε νά ποῦμε μερικά συνοπτικά στοιχεῖα. Τό ἱερό κείμενο στό Α´ Βασιλειῶν ἀναφέρει ὅτι μεγάλες μορφές ὅπως οἱ Σαούλ καί Δαβίδ πρίν ἀπό σημαντικές ἀποφάσεις τους συμβουλεύονταν τούς χρησμούς. ( Α´ Βασ. 14, 18. 22,10. 23,6). Ἡ πληροφόρηση αὐτῆ τῶν βασιλέων συνδέεται μέ τά «Οὐρίμ» καί τά «Θουμμίμ» πού ἦταν ἀντικείμενα (κλήροι), τά ὁποῖα ἰσοδυναμοῦσαν τά πρώτα γιά θετική ἀπάντηση ἐνῶ τά δεύτερα γιά ἀρνητική. «Αὐτά τοποθετοῦνταν στό περιστήθιο («λογεῖον» Ο´), πού ἦταν δεμένο πάνω στό ἱερό ἔνδυμα Ἐφούδ τοῦ ἀρχιερέα, καί σχετίζονταν μέ τό ἔργο του ὡς μεσάζοντα μεταξύ Θεοῦ καί τοῦ λαοῦ του. Μέ τούς κλήρους οἱ ἰουδαῖοι μάντευαν τή θέληση τοῦ Θεοῦ σέ σοβαρά ζητήματα (βλ. Α´Βασ. 14, 37-41. 23,2.11. 30, 7-8. Β´Βασ. 2,1. 5,19 κ.ἄ.)».[3] Τά Οὐρίμ καί τά Θουμμίμ θά περιέλθουν στήν ἀφάνεια μετά τήν βασιλεία τοῦ Δαβίδ, τότε πού ἐμφανίζονται οἱ προφῆτες. Αὐτοί θά ἀναλάβουν πλέον ἐξ ὁλοκλήρου τό ἔργο τῆς μεταφορᾶς τῶν μηνυμάτων τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Ὅμως γιά τήν δημιουργία τῆς προφητείας, τίς μορφές της καί τήν διατήρησή της μέχρι καί σήμερα θά γίνει ἀναφορά σέ ἐπόμενο κείμενό μας.
[1] Γιά τό θέμα αὐτό διαβάζουμε στό Βιβλίο Α´Βασιλειῶν (20,22. 25,32).
[2] Καλαντζάκη Σ., Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σ.418.
[3] Καλαντζάκη Σ., Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σ.418.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμιοσύνη
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, 10 Αὐγούστου 2015
E ΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ
ΠΕΡΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΩΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΜΟΥ
Ἀγαπητοί μου
Συμπρεσβύτεροι ἀδελφοί,
1. Τώρα τό θέρος ἰδιαίτερα ἔρχονται στά ὡραῖα μας χωριά οἱ αἱρετικοί καί μάλιστα οἱ χιλιαστές, γιά νά σπείρουν τό δηλητήριο τῆς πλάνης τους. Σεῖς πρέπει νά εἶστε οἱ φρουροί τῆς ποίμνης σας καί νά τήν διαφυλάττετε ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστης μας.
Στήν παροῦσα μου ἐγκύκλιο θέλω νά σᾶς γράψω κάτι πού τό θεωρῶ σοβαρό: Πρό ὀλίγων ἐτῶν, μετά ἀπό μία ἐπικίνδυνη ἐπίσκεψη τῶν χιλιαστῶν στά χωριά μας, κατά τήν ὁποία αὐτοί διένειμαν τήν Καινή Διαθήκη καί τά περιοδικά τους στούς χριστιανούς μας, σᾶς ἀπηύθυνα ἐγκύκλιό μου, στήν ὁποία σᾶς ἔγραφα νά συμβουλεύσετε τούς πιστούς νά παραδώσουν στό πῦρ ὅλη τήν προσφορά αὐτή τῶν ψευδομαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά.
Ναί, ἀλλά μεταξύ τῶν χιλιαστικῶν βιβλίων καί φυλλαδίων ἦταν καί ἡ Καινή Διαθήκη. Καί αὐτή λοιπόν νά καεῖ; Ἔτσι φαινόταν ἀπό τήν Ἐγκύκλιό μου ἐκείνη, γιατί ἔλεγα νά παραδοθοῦν εἰς τό πῦρ ὅλα ὅσα ἔδωσαν οἱ αἱρετικοί χιλιαστές στούς χριστιανούς μας.
Τό ἔγραφα ὅμως αὐτό, πατέρες μου, ἐπειδή ἐπρόκειτο περί τῶν χιλιαστῶν. Γιατί οἱ ψευδομάρτυρες αὐτοί τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἐδῶ καί χρόνια, ἔχουν ἐκδόσει δική τους Καινή Διαθήκη, μεταφρασμένη κατά τίς πλάνες τους καί παρουσιάζουν τό ἱερό κείμενο νά συμφωνεῖ ἀπόλυτα μέ τίς αἱρέσεις τους. Ἔτσι λοιπόν ἡ μεταφραση αὐτή τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπό τούς ἀρχηγέτες τῶν χιλιαστῶν πραγματικά θέλει κάψιμο, γιατί μεταφέρει σ᾽ αὐτήν ὅλο τό αἱρετικό κατασκεύασμα τῆς πλάνης τοῦ χιλιασμοῦ.
2. Παλαιότερα ὅμως οἱ χιλιαστές χρησιμοποιοῦσαν γιά Ἁγία Γραφή τήν ἔκδοση τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας. Ἡ ἔκδοση αὐτή, καί ἡ παλαιοτέρα καί ἡ νεωτέρα, ἔγινε ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους καί ἐπομένως τήν ἐμπιστευόμεθα. Βέβαια, οὐδεμία μετάφραση εἶναι ἀλάνθαστη, ἡ δέ Ἐκκλησία μας καί αὐτήν ἀκόμη τήν μετάφραση τῶν Ο΄ δέν τήν δέχεται ὡς θεόπνευστη, διότι δέν δύναται νά νοηθεῖ θεοπνευστία στήν μετάφραση. Οἱ μεταφράσεις λοιπόν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐκδόσεως Βιβλικῆς Ἑταιρείας, ὡς πονηθεῖσες ὑπό Ὀρθοδόξων – καί αὐτή τοῦ πολυσεβάστου μου Διδασκάλου Β. Βέλλα – εἶναι ἀποδεκτές ἀπό τήν Ἐκκλησία μας. Ὅταν πρό ἐτῶν ὁ Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός μέ ἐρώτησε στόν Πανεπιστημιακό χῶρο νά τοῦ δώσω ὑπεύθυνη γνώμη περί τῶν μεταφράσεων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπήντησα γραπτῶς ὅτι ἡ πιστοτέρα μετάφραση τοῦ Ἑβραϊκοῦ κειμένου εἶναι ἡ μετάφραση τοῦ Ἀρχιμ. Νεοφύτου Βάμβα, ἐκδόσεως Βιβλικῆς Ἑταιρείας.
Ἄν λοιπόν οἱ ἐπισκέπτες τῶν χωρίων μας χιλιαστές ὡς Καινή Διαθήκη ἔδωσαν αὐτήν τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας, τότε, Πατέρες μου, ἀποτελεῖ μεγάλη μου ἁμαρτία, διά τήν ὁποίαν αἰτοῦμαι συγγνώμην ἀπό τόν Κύριο, τό ὅτι διά τῆς Ἐγκυκλίου μου εἶπα νά καεῖ τό ἱερό κείμενο μεταφρασθέν ἐν ὀρθοδόξῳ πνεύματι. Εὐχαριστῶ δέ ἀδελφόν Ἀρχιερέα Πατέρα, διότι μοῦ ὑπέδειξε τήν ἁμαρτία μου αὐτήν. Ἀλλά ἔγραψα τήν ἐγκύκλιό μου ἐκείνη, διότι εἶχα καί ἔχω ὑπ᾽ ὄψιν μου ὅτι εἰδικά οἱ χιλιαστές διαδίδουν τήν ἰδική τους αἱρετική μετάφραση στίς ἐξορμήσεις τους.
3. Ἀλλά καί ὅταν αὐτοί (οἱ χιλιαστές) προσφέρουν ὡς Καινή Διαθήκη τήν μετάφραση τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας, καί τότε ἀκόμη τήν παραμορφώνουν, καί ἐξωτερικῶς καί ἐσωτερικῶς, γιατί σέ πολλά σημεῖα τοῦ βιβλίου θέτουν τήν σφραγίδα τους, τήν διεύθυνση τῶν συνεδριάσεών τους, καί μαθαίνουν λοιπόν ἔτσι οἱ χριστιανοί μας τά «στέκια» τῶν χιλιαστικῶν συγκεντρώσεων ἀπό τήν παραμορφωμένη αὐτή Καινή Διαθήκη. Τό ἴδιο κάνουν καί ἄλλοι αἱρετικοί, προτεστάντες, εὐαγγελικοί κ.ἄ. Γι’ αὐτό, μέ τήν ἐγκύκλιό μου αὐτή, Πατέρες, παρακαλῶ νά λέγετε στούς χριστιανούς σας ὅτι ἄν οἱ αἱρετικοί τούς δίνουν περιοδικά τους καί τήν Καινή Διαθήκη (καί τῆς ἐκδόσεως Βιβλικῆς Ἑταιρείας), νά τά παραδίδουν ὅλα, καί τήν Καινή Διαθήκη, σέ σᾶς. Σεῖς τά μέν αἱρετικά περιοδικά νά τά καταστρέψετε, τήν Καινή Διαθήκη ὅμως ὄχι, ἀλλά καί δέν θά τήν δίδετε σέ κανένα, ἄν ἔχει τίς σφραγῖδες τῶν αἱρετικῶν. Ἄν δέν ἔχει τήν ὀνομασία καί τήν διεύθυνση τῶν αἱρετικῶν, νά τήν δίδετε. Σᾶς καθιστῶ ὑπευθύνους, ὅπως καί εἶστε, διά τό ποίμνιό Σας.
4. Τά κατηχητικά μας κηρύγματα πρό διετίας ἦταν ἰδιαίτερα δογματικά, γιά μαθητεία στήν ὀρθόδοξη πίστη μας, καί κατ᾽ ἀνάγκη ἀναφερόμεθα στόν παπισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι αἵρεση, καί στόν οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι παναίρεση. Ἡ Μητρόπολή μας ἔχει καί νέους ἀνθρώπους καί σοβαρούς ἐπιστήμονες, ἔχει μορφωμένους κληρικούς, μοναχούς καί μοναχές μέ θεολογικά ἐνδιαφέροντα, τά ὁποῖα μοῦ τά ἐκδηλώνουν μέ ἐρωτήματά τους. Ἔτσι ἐγώ ὑποχρεοῦμαι νά φροντίζω γιά τήν διδασκαλία τῶν δογμάτων τῆς πίστης μας ἀντιτιθεμένη πρός τήν αἵρεση. Αὐτά τά γράφω γιά κάποιον δικό μας λαϊκό, πού εἶπε σέ κάποιον Ἀρχιερέα γιά μένα, «ἀμάν αὐτός ὁ δεσπότης μέ τό κήρυγμά του ὅλο κατά τοῦ πάπα». Αὐτός βέβαια θά πεῖ τό ἴδιο γιά μένα καί γιά τόν λόγο μου ὅλο γιά τόν Ἡσαΐα καί ὅλο γιά Παράκληση στήν Παναγία καί ὅλο γιά νηστεῖες. Σ᾽ αὐτόν λοιπόν τόν λαϊκό ἀπαντῶ ὅτι προτιμῶ χίλιες φορές νά μέ λέγουν «ἀντιπαπικό», ἐπειδή ἐπιτίθεμαι συχνά κατά τῆς αἵρεσης τοῦ παπισμοῦ, παρά, ὅπως τόν Ἀρχιερέα, στόν ὁποῖον μέ ἀνέφερε, πού δέν ὁμιλεῖ καθόλου κατά τοῦ πάπα, ἀλλ᾽ ἀντίθετα προσπελάζει τούς παπικούς, καί τό ποίμνιό του τόν ἀποκαλεῖ γι᾽ αὐτό «φιλοπαπικό».
Χριστέ καί Παναγία μου, πάντα «ἀντιπαπικός» καί ποτέ «φιλοπαπικός»! Ἡ διάπυρη ὅμως εὐχή καί προσευχή μας, Πατέρες μου, εἶναι ὁ πάπας καί ὅλοι οἱ παπικοί νά μετανοήσουν γιά τίς πλᾶνες τους καί νά ἐπανέλθουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἀπεκόπησαν, γιά νά ἑορτάσει ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί νά κατακαοῦν οἱ δαίμονες, πού πέτυχαν νά ἀποσπάσουν ἀπό τήν Ἐκκλησία μας τούς παλαιούς αὐτούς ἀδελφούς μας καί νά τούς ρίψουν στήν πλάνη. Σ᾽ αὐτό ἀκριβῶς ἀποβλέπουν οἱ διάλογοι τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τούς Καθολικούς καί τούς ἄλλους αἱρετικούς.
5. Θά παρατηρήσατε ὅμως Πατέρες, ὅτι ἐδῶ καί καιρό, τά κηρύγματα πού λαμβάνετε εἶναι ἁπλούστερα καί ἀναφέρονται περισσότερο στήν πρακτική πνευματική ζωή. Θά συνεχίσουμε τό εἶδος αὐτό τῶν κηρυγμάτων μας, χωρίς βέβαια νά παραλείπουμε τό δόγμα, γιατί σ᾽ αὐτό στηρίζεται ἡ πράξη. Γι’ αὐτό καί ἐλέγχουμε τό «Φιλιόκβε» τῶν Καθολικῶν, γιατί μᾶς δείχνει ἄλλο Τριαδικό Θεό καί μᾶς κατευθύνει σέ ἄλλο δρόμο πνευματικῆς ζωῆς, καί ὄχι στό δρόμο τῶν ἁγίων Πατέρων μας, πού πάει πρός τήν ἁγιότητα.
Εὔχεσθε ὑπέρ ἐμοῦ. Καλή Παναγιά!
Μέ ἀγάπη Χριστοῦ καί πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
Η γλυκύτατη φυσιογνωμία της Θεοτόκου, Μητέρας του Κυρίου και του κόσμου, δεσπόζει παντού στη ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα το μήνα Αύγουστο. Οι λαμπροί και πάνδημοι εορτασμοί σ’ ολόκληρη τη χριστιανοσύνη δημιουργούν μια θερμή ατμόσφαιρα για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες στη μορφή της Θεοτόκου, μεσίτριας των πονεμένων ανθρώπων.
Η Παναγία είναι το ασάλευτο θεμέλιο του Γένους σ’ όλες τις καταπτώσεις και κλυδωνισμούς του, η ευλογία, η πίστη και η ελπίδα δια την ανόρθωση και τη νίκη.
Σ’ αυτή τη μεγάλη Μητέρα καταφεύγει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος των πιστών στις δύσκολες ώρες. Είναι η αγία των αγίων, η καταφυγή των καταπονουμένων, η μεσίτρια προς τον Θεό, της οποίας η αγιότητα ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο μέτρο.
Η επίγεια ζωή της Θεοτόκου υπήρξε μια πορεία ολοκληρωτικής προσφοράς προς τον Θεό. Απόλυτη υπακοή στο θεϊκό θέλημα, βαθιά πίστη, ανείπωτη ηθική καθαρότητα και αγιότητα ήταν η δική της συμμετοχή στην εύνοια του Θεού. Τα μεγέθη αυτά αποτελούν απλησίαστα επίπεδα αρετής για κάθε εποχή ιδιαίτερα δε για τη δική μας.
Διερωτάται κανείς κατά πόσο η αγιότητα του Θεού μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τον σύγχρονο άνθρωπο, όταν ακούγοντας τη λέξη αγιότητα γελάει και ειρωνεύεται;
Mήπως όμως είναι μια πρόκληση για τη σημερινή λογοκρατούμενη κοινωνία, που αναζητά εύκολες λύσεις, που αδιαφορεί για τέτοια μεγέθη, που προτιμά το χάος και τη σύγχυση των αξιών και των ιδεών; Είναι εύκολο στην εποχή μας ν’ απαλλαγούμε από τις ποικίλες δεσμεύσεις και αναγκαιότητες και με ηρωισμό και τόλμη να αρνηθούμε τον υλιστικό κόσμο;
Τα ερωτήματα αυτά αποκαλύπτουν τον σκεπτικισμό που γέννησε η μονομερής προσκόλληση του ανθρώπου στα υλικά και η απομάκρυνση μας από τον κόσμο του πνεύματος, μέσα στον οποίο αναπνέει αυτό που ονομάζουμε αγιότητα.
Ο σύγχρονος κόσμος αναζητά εναγωνίως τις φαντασιώσεις του πολιτισμού τις νέες μορφές χαράς, νέες πηγές αισθησιακής απόλαυσης και νέες εμπειρίες συγκινήσεων. Προτιμά την άνευ όρων παράδοση στις κοινωνικές, τεχνολογικές και πολιτιστικές συμβατικότητες, ακόμα κι΄ όταν γνωρίζει, ότι τα επιτεύγματα αυτά τον αλλοτριώνουν ολοκληρωτικά.
Η πραγματική διέξοδος από το φαύλο κύκλο του παραλόγου βρίσκεται εκεί, όπου δυναμικά πρότυπα μας φανερώνουν τρόπους ζωής γεμάτους απλότητα αρετής, αγωνιστική πορεία για τη διαρκή βελτίωση και πληρότητα της κενωτικής προσφοράς για τον συνάνθρωπο.
Ένα τέτοιο πρότυπο είναι η Θεοτόκος. Παράδειγμα πρόκλησης και πρόσκλησης αγιότητας. Με τη μορφή της η Παναγία ως πρότυπο και παράδειγμα, δυναμώνει και γιγαντώνεται η αδυναμία της φύσεως μας και μειώνονται σιγά-σιγά οι πτώσεις και οι αμφιβολίες.
Οι γήινες και κοινωνικές δεσμεύσεις παύουν να μας εξουσιάζουν δυναστικά, οι αναζητήσεις της ψυχής αποκτούν προτεραιότητα και το θέλημα του Θεού φωτίζει τις επιλογές μας.
Έτσι αρχίζει η πορεία της αγιότητας. Με τον τρόπο αυτό η Θεοτόκος προσέλκυσε την εύνοια του Θεού και δυναμώθηκε στον προσωπικό αγώνα της για την αγιότητα.
Αν παραμείνουμε προσανατολισμένοι στο πρότυπο αυτό που μας προσφέρει η Θεοτόκος Μητέρα η πορεία της αρετής και της αγιότητας δεν θα είναι ουτοπία, γιατί η μορφή της Παναγίας που καθοδήγησε και στήριξε αναρίθμητους πιστούς, θα καθοδηγεί και θα στηρίζει και τις δικές μας προσπάθειες.
Πηγή: Άγια Μετέωρα, Αβέρωφ
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στό ἐξαίρετο ἑρμηνευτικό τῶν ἀσματικῶν κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν βιβλίο του «Ἑορτοδρόμιον»[1], ἑρμηνεύει ἄριστα τόν προαναφερθέντα πασίγνωστο Θεομητορικό ὕμνο.
Λέει, λοιπόν, ὅτι ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Κοσμᾶς ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ ὁ Μελωδός, θέλοντας νά ὑμνήσει τήν ἀσύγκριτη δόξα τῆς Θεομήτορος, καί μή μπορώντας νά τήν περιγράψει, ἐξαιτίας τοῦ θεομητροπρεποῦς ἁγιασμοῦ της καί τῶν ὑπερφυσικῶν καί παραδόξων χαρισμάτων, τά ὁποία ἐνυπάρχουν οὐσιώδη καί ἐσωτερικά στό παρθενικό πρόσωπό της, ἐπειδή ὑπερβαίνουν κάθε νοῦ καί λόγο, ἐξαιτίας τόσο τοῦ μεγέθους τους ὅσο καί τοῦ πλήθους τους, γι’αὐτό ἀναγκάζεται ἐδῶ νά παραλάβει ὄχι ἀπό τόν αἰσθητό, ἀλλά ἀπό τόν νοητό κόσμο, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, οἱ ὁποῖες εἶναι οἱ πρῶτες ταξιαρχίες, πού βρίσκονται γύρω ἀπό τόν Θεό, ἔτσι ὥστε, μέσω τῆς συγκριτικῆς ἀσυγκρισίας τους ἤ τῆς ἀσύγκριτης συγκρίσεως, νά φανερώσει ἔστω καί λίγο τήν ἀπό ὑπερβολή σέ ὑπερβολή δόξα, κατά τόν Ἀπόστολο, καί τήν ὑπέρ λίαν τιμή τῆς Ἀειπαρθένου καί Θεομήτορος.
Παρατηροῦμε ἐδῶ ὅτι ὁ ἅγιος Νικόδημος χρησιμοποιεῖ τίς ἐκφράσεις «συγκριτική ἀσυγκρισία» καί «ἀσύγκριτη σύγκριση», ἐπειδή, σύμφωνα μέ τούς φιλολόγους, ἡ σύγκριση γίνεται πρός ὁμοφυῆ, ὁμοειδῆ καί ὁμοούσια πράγματα. Ἡ σύγκριση, πού γίνεται ἐπί τῶν ἑτεροφυῶν καί ἑτερουσίων πραγμάτων, θά ἦταν καλλίτερο νά λέγεται διάκριση καί ὄχι σύγκριση. Γι’αὐτό καί ἡ σύγκριση στό τροπάριο αὐτό εἶναι περισσότερο διάκριση.
Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τόν θεῖο Χρυσόστομο, δέν ὑπάρχει τίποτε σέ ὅλη τήν κτίση ἶσο ἤ ἀνώτερο ἀπό τήν Θεοτόκο. Γιατί, ἔτσι ρητορεύει ἡ καλή αὐτή γλῶσσα : «Δέν ὑπάρχει τίποτε στόν βίο, ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία˙ περίελθε, ὦ ἄνθρωπε, ὅλη τήν κτίση μέ τόν λογισμό σου καί δές, ἄν ὑπάρχει κάτι ἶσο ἤ μεγαλύτερο ἀπό τήν ἁγία Θεοτόκο Παρθένο˙ γύρισε ὅλη τήν γῆ˙ δές παντοῦ γύρω γύρω τήν θάλασσα˙ ἀσχολήσου πολύ μέ τόν ἀέρα˙ ἐρεύνησε μέ τή διάνοιά σου τούς οὐρανούς˙ ἐνθυμήσου ὅλες τίς ἀόρατες Δυνάμεις, καί δές, ἄν ὑπάρχει ἄλλο τέτοιο θαῦμα σέ ὅλη τήν κτίση»[2]. Λέει δέ καί ὁ Ἰωάννης Ζωναρᾶς : «Ἡ Θεοτόκος ὀνομάζονταν δεδοξασμένη, ἐπειδή ἦταν καταγώγιο (κέντρο) κάθε ἀρετῆς˙ γιατί δέν βρέθηκε καθαρώτερη ἀπ’αὐτή σ’ὅλες τίς γενεές ἀπ’αἰῶνος».
Ἀπευθύνοντας, λοιπόν, ὁ θεσπέσιος Μελωδός τόν λόγο πρός τήν Θεοτόκο λέγει : «Ἐσένα μεγαλύνουμε, πανάχραντε Θεοτόκε, ἡ ὁποία εἶσαι τιμιώτερη ὄχι συγκριτικῶς, ἀλλά ἀσυγκρίτως ἀπό τά γνωστικότατα καί σοφώτατα Χερουβίμ». Γιατί, σύμφωνα μέ τόν Ἀρεοπαγίτη ἅγιο Διονύσιο, ἡ λέξη «Χερουβίμ» ἑρμηνεύεται «πλῆθος γνώσεως» ἤ «χύση σοφίας». Πρέπει κι ἐδῶ νά ἐννοηθεῖ τό ἐπίρρημα «ἀσυγκρίτως», ὥστε νά ἀποδίδεται ὄχι μόνο πρός τά Σεραφίμ, ἀλλά καί πρός τά Χερουβίμ. Παρομοίως, συνεχίζει ὁ Μελωδός : «Εἶσαι (πανάχραντε Θεοτόκε) καί ἐνδοξότερη ὄχι συγκριτικῶς, ἀλλά ἀσυγκρίτως ἀπό τά Σεραφίμ». Γι’αὐτό, ἔτσι πρέπει νά ἐννοεῖται ὁ ὕμνος : «Τήν τιμιωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Χερουβίμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Διονύσιο, ἡ λέξη «Σεραφίμ» θά πεῖ «ἐμπρηστές» ἤ «θερμαίνοντες».
Δύο πράγματα εἶναι ἄξια σημειώσεως στό σημεῖο αὐτό, λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος. Πρῶτον, ὅτι, ἀναφέροντας ὁ Ἱερός Κοσμᾶς τά δύο ὑπέρτατα τάγματα ἀπό τήν πρώτη Ἱεραρχία τῶν Ἀγγέλων, δηλ. τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, καί λέγοντας ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι τιμιώτερη ἀσυγκρίτως καί ἐνδοξότερη ἀπ’αὐτά, τήν ἀπέδειξε τιμιώτερη καί ἐνδοξότερη καί ἀπ’ὅλα τά ἄλλα κατώτερα τάγματα. Γιατί, αὐτή, πού εἶναι ὑπέρτερη ἀπ’τά μεγαλύτερα, πολύ περισσότερο εἶναι ὑπέρτερη ἀπ’τά μικρότερα. Δεύτερον, ὅτι ὁ Μελωδός τεχνηέντως δέν ἀνέφερε τούς Θρόνους, πού εἶναι ὑψηλότεροι ἀπό τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ στήν πρώτη Ἱεραρχία, γιά νά μᾶς δώσει νά καταλάβουμε ὅτι Θρόνος ἔμψυχος τοῦ Παμβασιλέως Θεοῦ εἶναι ἡ Θεοτόκος, ἡ ὁποία χώρεσε στήν μήτρα της αὐτόν, πού δέν χωροῦσε σέ τίποτα, καί τόν βάσταξε ὡς θρόνος, γιά τόν ὁποῖο ὁ προφήτης Ἡσαΐας εἶπε ὅτι εἶδε τόν Κύριο νά κάθεται πάνω σέ θρόνο ὑψηλό καί ἐπηρμένο καί ὅτι γύρω ἀπ’αὐτόν στέκονταν τά Σεραφίμ.
Πρεπωδέστατα, λοιπόν, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπ’ὅλες τίς Οὐράνιες Δυνάμεις, διότι ἐκεῖνες μέν, δεχόμενες κάποιες ἐλλάμψεις ἀπό τόν Θεό, ἀπό’κεῖ φωτίζονται καί τελειοῦνται, ἡ δέ Παρθένος Μαρία, οὐσιωδῶς ἐχώρησε τόν Θεό Λόγο ἀσπόρως (χωρίς σπορά) καί ἀπειράνδρως (χωρίς πεῖρα ἀνδρός) στήν ἄχραντη κοιλία της, τόν Ὁποῖο, ἀφοῦ ἐβάστασε ἀκόπως καί ἔτεκε χωρίς πόνους, γέννησε ἀδιαφθόρως (χωρίς φθορά), χωρίς νά βλάψει τήν Παρθενία της, τά ὁποῖα καί τά τέσσερα αὐτά εἶναι ὑπερφυσικώτατα, παραδοξότατα, ξενακουστότατα καί ἐκπληκτικώτατα. Ἐσένα, λοιπόν, μεγαλύνουμε τήν ὄντως καί ἀληθῶς Θεοτόκο. Λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν πρός Κληδόνιον Α΄ ἐπιστολή του : «Ὅποιος δέν ὑπολαμβάνει τήν Μαρία ὡς Θεοτόκο, εἶναι χωρίς τήν Θεότητα». Καί πάλι : «Ὅποιος λέει ὅτι ὁ Θεός Λόγος διεπέρασε ἀπό τήν Παρθένο σάν ἀπό σωλήνα, ἀλλά ὄχι καί ὅτι διαπλάστηκε σ’αὐτή θεϊκῶς καί ταυτόχρονα ἀνθρωπικῶς (θεϊκῶς μέν διότι συνέλαβε χωρίς ἄνδρα, ἀνθρωπικῶς δέ διότι συνέλαβε μέ νόμο κυήσεως) μοιάζει μέ ἄθεο». Αὐτό τό ἔλεγαν, βλασφημώντας, οἱ αἱρετικοί Οὐαλεντίνοι, δηλ. ὅτι ὁ Χριστός ἔφερε μέν τήν σάρκα ἀπ’τόν Οὐρανό, διεπέρασε δέ ἀπό τήν Παρθένο σάν ἀπό σωλήνα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει : «Κηρύττουμε τήν Ἁγία Παρθένο κυρίως καί ἀληθῶς Θεοτόκο, γιατί, ὅπως Αὐτός, πού γεννήθηκε ἀπ’αὐτή, εἶναι ἀληθῶς Θεός, ἔτσι κι αὐτή, πού γέννησε τόν ἀληθινό Θεό, εἶναι ἀληθής Θεοτόκος».
Μερικά ἀντίγραφα τοῦ κειμένου, ἀντί τῆς φράσεως «Τήν ὄντως Θεοτόκον», ἔχουν τήν φράση «Τήν μόνην Θεοτόκον». Ὅμως καί στίς δύο φράσεις ἡ ἔννοια εἶναι ὀρθή καί ὑγιής. Διότι, μέ τήν φράση «Τήν ὄντως Θεοτόκον» ἀνατρέπεται ἡ βλασφημία τοῦ ἀνθρωπολάτρου Νεστορίου, ὁ ὁποῖος ὀνόμαζε τήν Ἁγία Παρθένο Μαρία ὄχι Θεοτόκο, ἀλλά Χριστοτόκο, ἐνῶ μέ τήν φράση «Τήν μόνην Θεοτόκον» ἀνατρέπεται ἡ πλάνη τῶν Ἑλλήνων (εἰδωλολατρῶν), οἱ ὁποῖοι φλυαροῦσαν ὅτι πολλές γυναῖκες γέννησαν τούς ἀπ’αὐτούς καλουμένους ψευδωνύμους Θεούς, ὅπως ἡ Σεμέλη τόν Διόνυσο, ἡ Ἀλκμήνη τόν Ἠρακλή, ἡ Λητώ τόν Ἀπόλλωνα κι ἄλλες ἄλλους, καί ὅλες ἦταν Θεοτόκοι. Μέ τήν φράση, ὅμως, αὐτή ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ὑπάρχουν πολλές Θεοτόκοι, ἀλλά μία καί μόνη εἶναι ἡ Θεοτόκος, δηλ. Παρθένος Μαρία.
Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ Ἁγία Παρθένος ὀνομάζεται ἐνεργητικῶς Θεοτόκος, ἐπειδή γέννησε ἀληθῶς τόν Θεό, καί ὄχι παθητικῶς, ἐπειδή δηλ. γεννήθηκε πνευματικῶς ἀπό τόν Θεό, ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε ὁ δυσσεβής καί ἰουδαιόφρονας Νεστόριος. Γιατί, ἔτσι, μέσω τοῦ Βαπτίσματος, γεννήθηκαν πνευματικῶς καί ὅλοι οἱ Χριστιανοί.
Κατά δύο τρόπους λέγεται Θεοτόκος ἡ Παναγία. Πρῶτον, ἐξαιτίας τῆς ὑποστάσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, πού τέχθηκε ἀπ’αὐτή, καί προσέλαβε τήν ἀνθρωπότητα, καί δεύτερον, ἐξαιτίας τῆς προσληφθείσης ἀνθρωπότητας, ἡ ὁποία, λόγω τῆς προσλήψεως καί τῆς ἑνώσεως, θεώθηκε καί ἔγινε ὁμόθεη, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό[3].
Πρέπει νά σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Νεόφυτος ὁ Ἐκκλησιάρχης καί Ἱερομόναχος ὁ ἀπό Ὁδηγητρίας παρακάλεσε τόν Νικηφόρο Κάλλιστο τόν Ξανθόπουλο νά ἐξηγήσει αὐτόν τόν εἱρμό «Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ». Αὐτός, ἀφοῦ ὑπήκουσε, ἔκανε πλατειά ἐξήγηση σ’αὐτόν. Γι’αὐτό ὁ ἅγιος Νικόδημος, ἀφοῦ συντόμευσε αὐτή τήν ἐξήγηση, παραθέτει ἐδῶ τά πιό ἀξιόλογα σημεῖα της γιά χάρη τῶν θερμῶν ἐραστῶν τῆς Θεοτόκου.
Λέει, λοιπόν, πρῶτον ὅτι ὁ Ἱερός Κοσμᾶς ἐπίτηδες συνέθεσε αὐτόν τόν εἱρμό τόσο ὑψηλό, λαμπρό καί θεομητροπρεπῆ, γιά νά παρηγορήσει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, πού ἦταν θλιμμένη αὐτήν τήν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἐξαιτίας τῶν παθῶν τοῦ Μονογενοῦς καί γλυκυτάτου Υἱοῦ της. Δεύτερον, ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἀφοῦ ἐμφανίστηκε μέ χαρούμενο σχῆμα στόν Ἱερό Κοσμᾶ, ὁ ὁποίος μελοποιοῦσε τόν εἱρμό, τόν εὐχαρίστησε, λέγοντας ὅτι περισσότερο ἐπαναπαύεται στόν ὕμνο αὐτό ἀπ’ὅτι σ’ὅλους τούς ἄλλους ὕμνους, καί ὅτι βρίσκεται παροῦσα, ὅπου ψάλλεται ὁ ὕμνος αὐτός, καί ἀντευλογεῖ αὐτούς, πού τήν εὐλογοῦν, καθώς φάνηκε στ’ἀλήθεια ἡ Θεοτόκος νά εὐλογεῖ αὐτούς, πού ψάλλουν τόν ὕμνο αὐτό, ὅπως τήν εἶδαν πολλοί, καί γι’αὐτό ὅρισαν νά ψάλλουν τόν ὕμνο αὐτό ἀσκεπεῖς.
Ὁ ὕμνος αὐτός ὁρίστηκε νά ψάλλεται στήν ἐννάτη ὠδή γιά τήν τιμή τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀπό τήν Ὁποία ἡ Θεοτόκος γέννησε τόν ἕνα. Ἐπειδή ὁ ἀριθμός ἐννέα φέρει μέσα του τρεῖς φορές τό τρία. Γιατί τρεῖς φορές τό τρία κάνουν ἐννέα.
Ἔπρεπε νά πεῖ ὁ Μελωδός «Τήν τιμιωτάτην τῶν Χερουβίμ», ἀλλά, ἄν ἔλεγε ἔτσι, ἴσως λιγόστευε τήν τιμή τῆς Θεοτόκου. Τώρα, ὅμως, λέγοντας «Τήν τιμιωτέραν» καί προσθέτοντας τό «ἀσυγκρίτως», ἔδειξε ὅτι ἡ τιμή τῆς Θεομήτορος εἶναι ἀνώτερη καί ἀπό τό ὑπερθετικό. Τό «ἀσυγκρίτως» πρέπει νά ἐννοεῖται κοινό καί στή φράση «Τήν τιμιωτέραν» ὡς ἐξῆς : «Τήν τιμιωτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Χερουβίμ».
Γιατί ὁ Μελωδός ἄρχισε αὐτό τό τροπάριο ἀπό τήν αἰτιατική πτώση; Διότι, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας μας.
Καθώς, λοιπόν, τά δύο Χερουβίμ παρίσταντο στό ἱλαστήριο, πού ἔφτιαξε ὁ προφήτης Μωυσῆς μέσα στά Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ἔτσι καί τά κυρίως Χερουβίμ παρίστανται τρέμοντας στή Θεοτόκο. Γι’αὐτό ἡ Θεοτόκος ὑπερέχει ἀπό τά Χερουβίμ μέ ἀσύγκριτες τιμές, καθώς καί ἀπό τά Σεραφίμ, γιατί εἶναι ἀσύγκριτα ὑπερενδοξότερη ἀπ’αὐτά.
Ὁ Μελωδός ὀνόμασε τήν Παρθένο «ὄντως Θεοτόκον», ἐπειδή γέννησε τόν ἀληθῆ καί τέλειο Θεό. Αὐτές οἱ δύο λέξεις συνιστοῦν ὅλο τό Μυστήριο τῆς Οἰκονομίας, διότι φράττουν τά στόματα τοῦ ἄνου Ἀπολλιναρίου, τοῦ Ἰουδαιόφρονος Νεστορίου, τοῦ Διοδώρου καί τοῦ Θεοδώρου, οἱ ὁποίοι λύσσαξαν ἔναντίον τῆς Ἁγίας Παρθένου.
Ὁ Μελωδός εἶπε «σέ μεγαλύνομεν» καί ὄχι «ὑμνοῦμεν» ἤ «εὐλογοῦμεν» ἤ ἄλλο ρῆμα, γιά νά φανερώσει τήν ἀρχή τοῦ ὕμνου τῆς Θεοτόκου, πού λέει : «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον»[4]. Ὁ Ζωναρᾶς ἑρμηνεύει τό νόημα τοῦ ρήματος «μεγαλύνομεν» ὡς ἐξῆς : «Πῶς ἀπαύστως μεγαλύνουμε τήν Θεοτόκο; Ὅταν στρέφουμε τό νοῦ μας στό Μυστήριο, πού ἔγινε σ’αὐτή, καί στή σωτηρία, πού ἔγινε μέσω αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου, καί εὐχαριστοῦμε Αὐτόν (τόν Χριστό), πού ἐργάστηκε τήν σωτηρία μας, καί αὐτή (τήν Θεοτόκο), πού μεσίτευσε πρός τό ἄφραστο αὐτό Μυστήριο. Διότι, ὄχι μόνο ὅταν ψάλλουμε ὕμνους καί διηγούμαστε τά μεγαλεία τοῦ Θεοῦ, τήν μεγαλύνουμε, ἀλλά καί ὅταν λογιζόμαστε αὐτά καί ἐκπλησσόμαστε γιά τήν κηδεμονία καί τήν ἄφατη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ για’μᾶς καί Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἐπιδημία Του σ’ἐμᾶς.
[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑορτοδρόμιον ἤτοι ἑρμηνεία εἰς τούς ἀσματικούς κανόνας τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1995, σσ. 192-196.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εἰς τήν ἁγίαν Παρθένον.
[3] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί Ὀρθοδόξου Πίστεως, βιβλ. γ΄, κεφ. ιβ΄ καί ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, Ἱερά Κατήχηση.
[4] Λουκ. 1, 46.
Τις παραµονές του «ΑΤΤΙΛΑ 2», το µεγαλύτερο µέρος της ΕΛΔΥΚ βρέθηκε σε χώρους διασποράς, νότια του στρατοπέδου και πολύ κοντά σε αυτό.
Στις 13 Αυγούστου συµπτύχθηκε προς το χωριό Λακατάμια.
Στο στρατόπεδο παρέμειναν τρεις (κατ’ άλλους δύο) λόχοι, υπό τον αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο. Η πρώτη τουρκική επίθεση εκδηλώθηκε στις 14 Αυγούστου, αργά το πρωί, αφού προηγήθηκε προσβολή του στρατοπέδου από την αεροπορία και το πυροβολικό.
Προπορεύονταν τα άρματα και σε πυκνούς σχηματισμούς ακολουθούσε η ΤΟΥΡΔΥΚ, ενισχυμένη με 700 επιπλέον άνδρες. Μέχρι το απόγευμα, οι Τούρκοι είχαν διενεργήσει τρεις επιθέσεις, αλλά προσέκρουσαν στη σθεναρή αντίσταση της ΕΛΔΥΚ, οι μαχητές της οποίας αγνοούσαν ότι στο άλλο άκρο της Λευκωσίας, στη Μια Μηλιά, η άμυνα είχε καταρρεύσει.
Την επομένη, 15 Αυγούστου, επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Παρότι ο αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος ζήτησε ενισχύσεις, έλαβε μόνο τρία τεθωρακισμένα οχήματα Marmon-Herrington, τα οποία θα ήταν εύκολη λεία για τα Μ-48 των Τούρκων. Παρ’ όλα αυτά, οι νέες τουρκικές επιθέσεις αντιμετωπίσθηκαν με επιτυχία. Μπροστά από τις θέσεις άμυνας των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, έπεσαν δεκάδες Τούρκοι στρατιώτες, μερικοί δε έφθασαν στα ακραία συρματοπλέγματα του στρατοπέδου, επάνω στα οποία φονεύθηκαν. Μία από τις πιο γλαφυρές καταθέσεις ήταν αυτή του Διονύση Πλέσσα:
«Στις 15 Αυγούστου, πήγε σχεδόν μεσημέρι και οι Τούρκοι δεν μας ενόχλησαν. Κατά τις 11.00 άρχισε η επίθεσή τους, πιο οργανωμένη από τις άλλες. Ανάμεσα στα άρματα εκινείτο το πεζικό και προπορευόταν ένας αξιωματικός, ο οποίος έδινε τα παραγγέλματα με μία σφυρίχτρα. Σφύριζε, ξεκινούσανε. Ξανασφύριζε, σταματούσανε.
Μας έκανε εντύπωση ότι επιτίθεντο αφύλαχτοι, γι’ αυτό και είχαν φοβερές απώλειες. Έφθασαν πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε διαταγή από τον Λοχαγό Σταυριανάκο να τους αφήσουμε να πλησιάσουν και μετά να κτυπήσουμε. Είχαμε και κάποια κάλυψη από το Πυροβολικό, υπήρχε ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός, ο Κίτρου, που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας υποστηρίξει. Έπεσε λοιπόν ένα βλήμα του Πυροβολικού ακριβώς μέσα στην μπούκα του προπορευόμενου άρματος, που σταμάτησε. Όσοι ήταν μέσα σκοτώθηκαν.
Τα υπόλοιπα τρία ανέστρεψαν και οπισθοχώρησαν. Οι Τούρκοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για οπισθοχώρηση και τα έχασαν. Τότε ακούσαμε τον λοχαγό Σταυριανό μέσα από το όρυγμά του, που φώναξε:
– Ρε! Είσαστε άντρες;
– Ναι! απαντήσαμε όλοι μαζί.
Και διέταξε έφοδο.
Εμείς ήμασταν 33 άτομα. Βάλαμε ξιφολόγχη, βγήκαμε έξω και τους κυνηγήσαμε σε μία ευθεία.
Κάποιοι από τους Τούρκους πέρασαν το δρόμο και διέφυγαν. Οι περισσότεροι όμως, περίπου 100, κρύφτηκαν πίσω από ένα υδραγωγείο.
Έβγαζαν το κεφάλι τους σιγά σιγά και προσπαθούσαν να διασχίσουν το δρόμο. Όποιοι πέρασαν, γλίτωσαν. Κάποια στιγμή επεχείρησαν να βγουν όλοι μαζί. Στήσαμε τα πολυβόλα και τους θερίσαμε. Ανέβηκε το ηθικό μας. Μας συγκίνησε ότι αυτό έτυχε την ημέρα της Παναγίας».
Ο ηρωικός θάνατος του λοχαγού Σωτήρη Σταυριανάκου
Όπως 16 Αυγούστου η εχθρική πίεση κατέστη πλέον αφόρητη. Όπως ηρωικούς άνδρες όπως ΕΛΔΥΚ προσέβαλαν αεροσκάφη, πυροβόλα, όλμοι. Μέσα στο στρατόπεδο τα πάντα μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων.
Όπως 11.00, οι Τούρκοι προσήγγισαν επικίνδυνα όπως θέσεις των αμυνομένων, παρά όπως μεγάλες όπως απώλειες. Τότε, και ενώ τα άρματα των Τούρκων απείχαν λίγα μόλις μέτρα, έπεσε ηρωικά ο Μανιάτης λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος.
Σύμφωνα με μαρτυρίες ανδρών του, ο λοχαγός Σταυριανάκος, μόνος, εξήλθε από το όρυγμά του για να αντιμετωπίσει το προπορευόμενο άρμα μάχης.
Προφανώς υπολόγισε ότι αναχαιτίζοντας το εχθρικό άρμα, θα ανέκοπτε την τουρκική επίθεση. Υπήρχε και το προηγούμενο, μία ημέρα πριν, όταν καταστράφηκε προπορευόμενο τουρκικό άρμα από βολή πυροβόλου και οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν. Πριν όπως προλάβει να υλοποιήσει το σχέδιό του, ο ηρωικός λοχαγός φονεύθηκε από τα πυρά του άρματος.
Όπως 11.30 διερράγη το αριστερό τμήμα όπως αμυντικής διάταξης. Οι άνδρες όπως ΕΛΔΥΚ προσβάλλονταν τώρα από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, κινδυνεύοντας με περικύκλωση και εγκλωβισμό. Η κατάσταση ήταν απελπιστική και οι Τούρκοι εισέρχονταν πλέον εντός του στρατοπέδου, όταν ο αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος διέταξε υποχώρηση. Να πώς περιέγραψε όπως δραματικές σκηνές ο λοχίας Πλέσσας:
«Για να γίνει η οπισθοχώρηση σωστά, έπρεπε να φύγουν οι πρώτοι από τη μέση, να κρατάμε οι υπόλοιποι από τα πλάγια και σιγά σιγά, όπως όπως, να φεύγουμε, μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι. Διέταξα οπισθοχώρηση, αλλά δεν έφευγε κανείς. Είχαμε δεθεί μεταξύ όπως. Και ήξεραν οι μεσαίοι που έπρεπε να φύγουν πρώτοι, ότι οι τελευταίοι θα σκοτωθούν. Φώναξα, έβρισα. Δεν έφευγαν. Κάποια στιγμή κάποιος ξεκίνησε. Οι περισσότεροι από εμάς φονεύθηκαν κατά την υποχώρηση… Φεύγοντας είδα τον λοχαγό Σταυριανάκο σκοτωμένο. Όρθιο μέσα στο όρυγμα είδα τον Δημήτρη Λούρμπα (σ.σ.: ο δεκανέας Δημήτρης Λούρμπας είναι αγνοούμενος).
– Δημήτρη, δεν υπάρχει όπως, είμαι ο τελευταίος, φεύγουμε.
– Δεν φεύγω, μου απάντησε.
Είχε μαζέψει 3-4 όπλα που παρατήθηκαν από νεκρούς ή τραυματίες και τα τοποθέτησε γύρω από το όρυγμα. Στεκόταν όρθιος και πυροβολούσε, πότε με το ένα και πότε με το άλλο… Δύο άλλα ορύγματα ήταν γεμάτα τραυματίες. Προχώρησα με πυρ και κίνηση, ενώ οι Τούρκοι γάζωναν τα πάντα. Είχαν εισέλθει εντός του στρατοπέδου και οι μάχες γίνονταν πια σώμα με σώμα».
Αποκεφάλισαν σορούς και φωτογραφίζονταν μαζί όπως
Δεκάδες άνδρες όπως ΕΛΔΥΚ φονεύθηκαν, καθώς υποχωρούσαν όπως το ύψωμα «Γρηγορίου» νοτιοανατολικά του στρατοπέδου. Άλλοι παρέμειναν στα ορύγματά όπως αρνούμενοι να τα εγκαταλείψουν. Την απαγκίστρωση των τελευταίων ανδρών κάλυψε ο ανθυπασπιστής Κώστας Κέντρας και λίγοι στρατιώτες, οι οποίοι έταξαν τα διαθέσιμα πολυβόλα και έβαλλαν κατά των Τούρκων. Αγνοούνται όπως σήμερα. Κατά την υποχώρηση, φονεύθηκε και ο λοχαγός Βασίλης Σταμπουλής.
Από όπως 13.30 και για τουλάχιστον δύο ώρες διήρκεσαν οι μάχες μέσα στο στρατόπεδο, ακόμα και σώμα με σώμα. Αρκετοί παρέμειναν εκεί και έδωσαν την τελευταία μάχη, είτε γιατί τραυματίστηκαν είτε γιατί δεν θέλησαν να υποχωρήσουν.
Εντός του στρατοπέδου, οι εισβολείς επιδόθηκαν σε απερίγραπτες ωμότητες. Όπως αποδείχθηκε από φωτογραφία που περιήλθε στα χέρια ξένου πολεμικού ανταποκριτή, οι Τούρκοι αποκεφάλισαν δέκα σορούς νεκρών όπως ΕΛΔΥΚ και τοποθέτησαν τα κεφάλια στο οδόστρωμα, στην είσοδο του στρατοπέδου, όπου έσπευδαν, ο όπως μετά τον άλλο, να φωτογραφηθούν. Στο ίδιο σημείο, άφησαν εκτεθειμένα επί ημέρες άλλα πτώματα, αφού πρώτα τα έγδυσαν.
Οι τουρκικές απώλειες κατά την επιχείρηση κατάληψης του στρατοπέδου υπήρξαν τόσο μεγάλες, ώστε ο διοικητής όπως ΤΟΥΡΔΥΚ, συνταγματάρχης Κορτίκογλου, αντικαταστάθηκε. Βαρύτατος όπως υπήρξε και ο φόρος αίματος όπως ΕΛΔΥΚ, με απώλειες που υπερέβησαν κατά πολύ αυτές όλων των προηγούμενων ημερών. Οι νεκροί και αγνοούμενοι ανήλθαν όπως 83, από όπως οποίους 3 αξιωματικοί και 80 οπλίτες.
Ενώ στην Κύπρο χάνονταν Ελλαδίτες στρατιώτες, εκπληρώνοντας στον υπέρτατο βαθμό όπως συνταγματικές όπως υποχρεώσεις, εγκαταλειμμένοι πλην μαχόμενοι πλάι όπως Κύπριους αδελφούς όπως, στην Αθήνα κυριάρχησε η ίδια απάθεια και αναποφασιστικότητα, όπως και επί «ΑΤΤΙΛΑ 1».
Η επόμενη μέρα
Το πέρας των επιχειρήσεων βρήκε μία Κύπρο καθημαγμένη. Το 1/3 των Ελληνοκυπρίων, 191.259 άτομα προσφυγοποιήθηκαν μέσα στο ίδιο το νησί τους, ανατρέποντας πλήρως την κοινωνική ισορροπία και συνοχή. Περίπου 11.000 από αυτούς κατέφυγαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, τη Χαλκίδα, τη Ρόδο και σε μικρότερη κλίμακα σε άλλα σημεία. Ανάλογος αριθμός προσφύγων εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο.
Η τεράστια πλειοψηφία, όμως, παρέμειναν στην ελεύθερη Κύπρο. Παρά το βαρύ πλήγμα, ο κυπριακός Ελληνισμός επέδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή και προσκόλληση στη γη των πατέρων του.
Μετά τη λήξη των επιχειρήσεων, το 36,3% του κυπριακού εδάφους περιήλθε στην τουρκική στρατιωτική κατοχή. Ποσοστό 3,7% ανακηρύχθηκε ουδέτερη ζώνη, εντός της οποίας υπάρχουν λίγα χωριά, οι κάτοικοι των οποίων παραμένουν σε αυτά και έχουν το δικαίωμα να καλλιεργούν τη γη τους. Έτσι, υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας απέμεινε το 60% του νησιού (στο ποσοστό αυτό συνυπολογίζονται και οι δύο βρετανικές βάσεις).
Οι ελληνικές απώλειες
Ως προς το στρατιωτικό προσωπικό, ο θλιβερός κατάλογος ήταν:
Νεκροί Ελλαδίτες αξιωματικοί: 18 (οι 3 της ΕΛΔΥΚ)
Νεκροί Ελλαδίτες οπλίτες: 70 (οι 41 της ΕΛΔΥΚ)
Νεκροί Κύπριοι οπλίτες: 269
Αγνοούμενοι Ελλαδίτες, αξιωματικοί και οπλίτες: 83
Οι αγνοούμενοι Κύπριοι στρατιωτικοί ανήλθαν σε αρκετές εκατοντάδες. Το σύνολο των τραυματιών έφθασε τους 1.300 αξιωματικούς και οπλίτες. Το 1975, με Προεδρικά Διατάγματα, προήχθησαν στον αμέσως ανώτερο βαθμό αξιωματικοί, των οποίων πιστοποιήθηκε ο θάνατος.
Στην Τουρκία δεν ανακοινώθηκε ποτέ επίσημα ο αριθμός των πεσόντων κατά την εισβολή, για προπαγανδιστικούς λόγους. Με δεδομένη όμως την παραδοχή για 2.000 νεκρούς Τουρκοκύπριους ενόπλους, καθώς και τη δίχως φειδώ χρήση του πεζικού, το οποίο υπέστη τεράστιες απώλειες, υπολογίστηκε ότι οι νεκροί, αξιωματικοί και οπλίτες ξεπέρασαν τους 5.000 άνδρες. Ανάμεσά τους υπήρξαν πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί, ενώ οι απώλειες που υπέστησαν συγκεκριμένες μονάδες, όπως αυτές των αλεξιπτωτιστών, υπήρξαν συντριπτικές.
Ο Δημ. Χάντζος, που υπηρέτησε στην Κύπρο ως υποδιοικητής του 221 και στη συνέχεια ως Διοικητής του 361 Τάγματος Πεζικού, έκανε λόγο για 16.000 άνδρες, συνυπολογίζοντας προφανώς και τους τραυματίες των Τούρκων.
Πηγη: Φρέσκα Νέα, Ινφογνώμων Πολιτικά
14 Αυγούστου 2005! Όλο το Αιγαίο ετοιμάζεται να γιορτάσει την Κοίμηση της Παναγιάς μας! Ο Δεκαπενταύγουστος είναι το Πάσχα του καλοκαιριού. Παντού τραγούδια και χοροί, ξεφαντώματα.
Μόνο που εκείνο τον μαύρο Αύγουστο του 2005 πλάνταξε ολάκερη η Κύπρος από την άφατη οδύνη. Θρήνος. Κοπετοί. Συγκλονισμός στο πανελλήνιο. 121 άνθρωποι, αγαπημένοι μας, βρήκαν τον πιο φρικτό θάνατο. Κάηκαν στα συντρίμμια του αεροπλάνου της Ήλιος, καθώς πήγαιναν χαρούμενοι για διακοπές. Τα όνειρά τους συντρίμμια, αποκαΐδια στις πλαγιές του Γραμματικού. Κι όσοι έμειναν πίσω να σέρνουν τον ανείπωτο πόνο τους κάθε χρόνο στο μαύρο βουνό. Η ελληνική τραγωδία σε όλο το μεγαλείο της.
«Έστιν ουν τραγωδία». Ο ορισμός της τραγωδίας κατά τον Αριστοτέλη: «δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Πού είναι η κάθαρσις αυτών των παθημάτων; Πώς θα αναπαυθεί η ψυχή των 121 ανθρώπων, των δικών μας ανθρώπων που κάποιοι «χωρίς αιδώ» τούς κατέστρεψαν τη ζωή; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να παίζουν με τις ζωές των αθώων, που το μόνο που ζήτησαν είναι να χαρούν με τις οικογένειές τους λίγες ημέρες ξεγνοιασιάς;
Ποιος θα αντικρίσει τα ορφανά που έμειναν πίσω, και μάλιστα τους κούρεψαν και τα ψίχουλα που τους έδωσαν; Ποιος θα ξαναφέρει στην πραγματικότητα τη μάνα που έγινε φυτό; Ποιος θα ξαναδώσει σε όλους τους συγγενείς το χαμόγελο που χάθηκε από το πρόσωπό τους; Ποιος θα αποζημιώσει τις ρημαγμένες καρδιές τους; Δεν είναι άψυχα αντικείμενα που χάθηκαν. Είναι ανθρώπινες υπάρξεις που είχαν τη δική τους ζωή, τα δικά τους όνειρα, τους φίλους και τους αγαπημένους τους.
Εκείνη τη μαύρη Κυριακή βρισκόμουν στο Παραλίμνι για ένα μνημόσυνο. Είχαμε βγει από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και πήγαμε σε ένα σπίτι για καφέ. Αίφνης, ξέσπασε η μπόρα που θα γινόταν τσουνάμι και θα παρέσυρε με τα πελώρια κύματά του όλο το νησί. Μαζί μας και συγγενείς των θυμάτων. Θρήνος και ολολυγμός! Ξεκλήρισμα οικογενειών. Ένα μαύρο πέπλο σκέπασε απ' άκρη σ' άκρη το νησί μας.
Αχ, αυτός ο Αύγουστος! Θανατερός! Αύγουστο φύγαμε κυνηγημένοι από τα σπίτια μας. Αύγουστο δολοφονήθηκαν αμέτρητα παιδιά μας. Αύγουστο, και πάλι 14 του μηνός, παραμονή της Παναγιάς, ξεκίνησε η θανατηφόρα συμφωνία των αρμάτων που βεβήλωσαν το σώμα της Μεσαορίας μας εκείνο το μαύρο καλοκαίρι. Μαχαιρωμένος Αύγουστος, μαχαιρωμένο καλοκαίρι.
«Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε!». Όμως, τη σκέψη του πρόσφυγα, όπως και τη σκέψη του συγγενή που έχασε για πάντα τους αγαπημένους του «δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς». Δεν μπορείς, γιατί «κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή/ γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·/ στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο/ μνησιπήμων πόνος».
Μνησιπήμων πόνος είναι ο πόνος που μας θυμίζει τα παθήματά μας που συνιστούν ένα παλίμψηστο. Ένα παλίμψηστο της μνήμης, όπου πάνω στις παλαιότερες μνήμες και εικόνες επικάθονται οι νεότερες. Είναι επίσης κι ένα μάθημα για το άλγος, για τον πόνο, για την αίσθηση της απώλειας.
Πώς να ξεχάσω τον αγαπημένο μου μαθητή Ανδρέα Προδρόμου, που προσπαθούσε μόνος κι αβοήθητος να σώσει το αεροπλάνο! Σαν τον μυθικό Άτλαντα σήκωσε στους ώμους του ολάκερη τη γη. Προσπαθώ να συλλάβω το μέγεθος της αγωνίας που βίωσε εκείνα τα λεπτά. Το νόημα που έκανε ότι είδε τα πολεμικά αεροπλάνα που πετούσαν δίπλα του. «Διά χειρός έδειξε ότι με βλέπει», ακούεται να αναφέρει στο ηχητικό ντοκουμέντο ο πιλότος, ο οποίος είδε το αεροπλάνο να προσκρούει στο έδαφος σε κείνη τη μοιραία βουτιά του θανάτου.
Ο Ανδρέας μου με το γιλέκο και το μπλε πουκάμισο, που έδωσε μια άνιση μάχη με τον Χάροντα. Που απέδειξε ότι ο ηρωισμός δεν κρίνεται μόνο στα πεδία των μαχών. Ηρωισμός είναι και ο αγώνας για το ανέφικτο!
Η περίπτωση του Ανδρέα συνοψίζει την τραγικότητα σε όλο το μεγαλείο της. Σαν τους ήρωες του Αισχύλου που γνωρίζουν το προδιαγεγραμμένο τέλος τους, κι όμως μάχονται ενάντια στη Μοίρα. Σαν να κυνηγούσε χίμαιρες εκείνες τις εφιαλτικές τελευταίες του στιγμές. Ένας Δον Κιχώτης των αιθέρων. Έπεσε στο πεδίο της τιμής και του καθήκοντος. Έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες που του έλαχαν σε τόσο νεαρή ηλικία, πιστός στο καβαφικό χρέος και τηρώντας στην πράξη τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε εξ απαλών ονύχων.
Ο Ανδρέας με την αγαπημένη του, τη Χάρι Χαραλάμπους, το τετράχρονο κοριτσάκι, όπως και όλοι οι άλλοι αγαπημένοι μας, με τον τραγικό τους θάνατο πέρασαν στην αθανασία. Σίγουρα βρίσκονται σε χώρους παραδεισένιους. Χωρικοί του απέραντου γαλάζιου. Κει που τους απάλλαξε ο καιρός. Κει που τους έριξε το ασάλευτο. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους. Ας προσευχόμαστε για τις ψυχές τους κι ας τις παρακαλούμε, με την παρρησία που σίγουρα έχουν, να δέονται στον Κύριο για όλους εμάς.
Αγαπημένοι συγγενείς των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας, είμαι σίγουρη ότι οι ψυχές τους είναι ευτυχισμένες, γιατί τους θυμάστε, από ψηλά βλέπουν τον αγώνα σας για να δικαιωθούν, την πάλη σας να σταθείτε όρθιοι και να στηρίξετε τα παιδιά τους που έμειναν πίσω. Ο Θεός να σας δίνει κουράγιο και να σας δυναμώνει!
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Ψηλαφείται ο Θεός και το σχέδιο του με την ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στην Τουρκία.
Τι Θεός Μέγας, ο Θεός ημών των Ελλήνων Ρωμιών!
Ο από καταβολής κόσμου σωτηριολογικός ψιθυρισμός του Τριαδικού ημών Θεού στα πνευματικά ώτα των Ελλήνων (αρχαίων και νέων), έως και τις μέρες μας, αποδεικνύει το ακατάλυτο σχέδιο του Δημιουργού, ν’ αναδειχθεί το γένος ημών των Ελλήνων Ρωμηών, διδάσκαλος του επανευαγγελισμού της ανθρωπότητος, όταν σε λίγο έρθει το πλήρωμα του χρόνου της ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!
Η ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στις σκλαβωμένες πατρίδες του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Καππαδοκίας, και ο πόθος στις καρδιές των να λατρεύσουν ελεύθερα τον Χριστό μας, αλλά και η οσονούπω απελευθέρωση της Κύπρου μας και της Βορείου Ηπείρου μας, αποδεικνύουν το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού στα πνευματικά αυτιά των σκλαβωμένων.
Ακούγοντας την από καρδιάς και διανοίας τεκμηρίωση της κ. Ζωής Γκενάκου (επικούρου καθηγητρίας της Φιλοσοφικής Σχολής στο πανεπιστήμιο της Κρήτης) με θέμα «Κρυπτοχριστιανοί – Το Θαύμα Της Πίστεως στις Αλησμόνητες Πατρίδες» κι έχοντας υπόψιν την παρακαταθήκη που μας άφησε ο θεολογικότατος νους του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως εβεβαιώθη στην καρδιά μου του λόγου και του γεγονότος το αληθές.
Ο λόγος του Αγίου Νεκταρίου ότι «από καταβολής κόσμου ο Θεός εδημιούργησε το γένος των Ελλήνων για να γίνει ο διδάσκαλος της ανθρωπότητος». Το γεγονός ότι ενώ το γένος των Ελλήνων Ρωμηών των Αλησμονήτων Πατρίδων άρχισε να υποδουλώνεται στους Αγαρηνούς 382 χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 (μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071), διατηρεί ωστόσο στην καρδιά του με θέρμη κι ένθεο ζήλο την Ορθόδοξο Πίστη στον Ιησού Χριστό μας- κατά τη διάρκεια των αιώνων που ακολουθούν έως τις ημέρες μας, η οποία και αυξάνει.
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το 1/3 των Αγαρηνών θα σκοτωθεί στις μάχες με τους Ρώσσους, το 1/3 θα επιστρέψει στην Κόκκινη Μηλιά, απ’ όπου προήλθε, και το υπόλοιπο 1/3, οι σημερινοί δηλαδή κρυπτοχριστιανοί, θα είναι ελεύθεροι πλέον να ικανοποιήσουν τη Θεία λαχτάρα των, να λατρεύσουν δηλαδή τον Τριαδικό Θεό μας, στην επιφάνεια της γης κι όχι στα υπόγεια των σπιτιών τους.
Το εύλογο ερώτημα είναι: Διατηρήθηκε άραγε στις καρδιές των κρυπτοχριστιανών ο ένθεος αυτός ζήλος μόνο με ανθρώπινη προαίρεση; Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι δεν αντέχει η φύση του ανθρώπου πίεση τόσων αιώνων από τη βάρβαρη πλειοψηφία των Αγαρηνών, χωρίς ν’ αλλοιωθεί και να σβήσει στο βάθος του χρόνου ο ζήλος αυτός.
Πιστεύω κι ομολογώ ότι η διατήρησις αυτής της θερμής Πίστεως στις καρδιές αυτών των υπερόχων παιδιών Του Θεού ημών, προέρχεται από το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού Του Θεού μας στα ώτα των γονέων των πρώτων γενεών των σκλαβωμένων Ρωμηών. Εκείνοι με τη σειρά τους, μετέδωσαν την Ορθόδοξο Πίστη και καταγωγή στ’ αυτιά των παιδιών τους κι αυτός ο θείος ψιθυρισμός στα αισθητά αυτιά γινόταν μεγάφωνο πνευματικό στις καρδιές των επομένων γενεών κι ούτω καθ’ εξής, έως και της ολοκληρώσεως του πολύ μεγάλου και διαρκούς θαύματος που ελπίζουμε χρονικά να ολοκληρωθεί σύντομα και ΝΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ! Δηλαδή να επιστρέψει η Βασιλεύουσα Πόλις στους Ρωμηούς!
Στην ουράνια χαρά της επιστροφής της Πόλεως και της Λάμψης της Ορθοδοξίας που θ’ ακολουθήσει, θα συμμετέχουν και οι σκλαβωμένοι τώρα, αλλά ελεύθεροι τότε, αδελφοί μας Κύπριοι και Βορειοηπειρώτες.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Είναι προφητευμένο από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη αδελφοί μου, ότι οι Τούρκοι θ’ αποχωρήσουν από τα νησιά μας που θα έχουν καταλάβει με δόλο (προσποιούμενοι ότι κάνουν άσκηση), κι από την Κύπρο, για να πάνε ν’ αντιμετωπίσουν τους Ρώσους, από τους οποίους θα κατατροπωθούν κι έτσι τα νησιά μας θα μείνουν ελεύθερα. Για τη Βόρειο Ήπειρο πάλι ο Άγιος Παΐσιος έχει προφητεύσει ότι «επτά παλαβοί» (εννοεί θερμοί πατριώτες) θα την ελευθερώσουν.
Αυτό είναι Το Θέλημα Του Θεού από καταβολής κόσμου: Όλο το γένος των Ελλήνων Ρωμηών να συμμετέχει ελεύθερο στη ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και να λάβει τα ουράνια βραβεία.
Μετανοήστε τώρα!
Αδελφοί μου καλοί, εκεί που είστε ωραία θρονιασμένοι στην οθόνη σας και διαβάζετε το παρόν κείμενο ή παρακολουθείτε την ωραία ομιλία της κ. Γκενάκου, σας παρακαλώ πάρτε με ηρωικό τρόπο την πιο έξυπνη, σοφή και γενναία απόφαση της ζωής σας : αλλάξτε την ποιότητα της ζωής σας! Εννοώ ν’ αρχίσετε την τίμια και μακροχρόνια μετάνοια, να βάλετε δηλαδή στο κέντρο της ζωής σας τον Χριστό. Έτσι θα μπείτε στο νόημα της όντως ζωής, στο δρόμο που οδηγεί στην όντως χαρά και στην αιώνια συνάντηση με το γλυκό μας Θεό, τον Ναζωραίο μας. Δεν υπάρχει καλύτερος φίλος από τον Ιησού μας! Τον παραπάνω δρόμο μετανοίας που σας προτείνω, ακολούθησα κι εγώ στη ζωή μου και τώρα αγάλλομαι, εκπλήσσομαι και χαίρω χαρές ουράνιες κι απερίγραπτες. Μην καθυστερείτε, αδελφοί μου, δεν έμεινε πολύς χρόνος, τα γεγονότα που μας περιγράφουν οι προφήτες μας και οι Άγιοι, αρχαίοι και νέοι, ΕΦΘΑΣΑΝ!
Παρακαλούμε από καρδιάς τους Αρχιερείς, που ορθοτομούν τον λόγο της Ορθοδόξου ημών Πίστεως, να βγουν μπροστά τώρα και να κηρύξουν μετά δακρύων στον λαό μας τη βιωματική των μετάνοια και τη συνοχή του έθνους. Είμεθα τόσο πτωχοί πνευματικά, που φοβούμεθα μη μας δημιουργήσουν-εκτός από την οικονομική κρίση-και κάποιο εμφύλιο διχασμό οι εχθροί της εσπερίας.
Σ’ ευχαριστούμε για τη μακροθυμία Σου, Ιησού Χριστέ μας! Συγγνώμη που Σε πληγώνουμε συνεχώς, και οι μικροί και οι μεγάλοι! Είθε να γίνει Το Θέλημά Σου! Αμήν.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη
Παναγία Αρβανίτισσα
να σας ευλογούν.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός
Αγιορείτης
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η Παναγία είναι η αρχόντισσα αυτού, του τόπου, που επεθύμησε να υμνείται το γλυκύτατο όνομά της. Σ’ όλο τ’ όρος είναι η μόνη γυναικεία μορφή που δεσπόζει στις ψυχές και τους τόπους. Εξαιρετικά ξεχωρίζουν τρεις μονάχα αγίες που έχουν κάποια σχέση και με τη ζωή της και φυλάγονται ακέρια άγια λείψανά τους. Η αγία Άννα, η μητέρα της, που στο Κυριακό της ομώνυμης νότιας σκήτης φυλάγεται το τιμιώτατο πόδι της, της αγίας Αναστασίας, σχεδόν ολόσωμο, του πιο μεγάλου θησαυρού της Μονής Γρηγορίου και της αγίας Μαγδαληνής της Παρθένου, μυροφόρου και ισαποστόλου το αριστερό χέρι στη Σιμωνόπετρα, που όχι σπάνια έχει ευωδία θαυμαστή και θερμότητα ζωντανού ανθρώπου.
Οι περισσότεροι ναοί στο Άγιον Όρος είναι αφιερωμένοι στήν Παναγία. Ό,τι πιο πολύτιμο εδώ, είναι οι άγιες εικόνες της, ντυμένες με χρυσά και ασημένια “πουκάμισα”, με πολλά αφιερώματα και θαύματα: η Ιβηρίτισσα, η Κουκουζέλισσα, η Τριχερούσα, η Εσφαγμένη, η Αντιφωνήτρια, η Γοργοϋπήκοος, του Άξιον Έστί, η Γαλακτοτροφούσα και τόσες άλλες στοργικές βρεφοκρατούσες και δεόμενες…
Ο ένας άγιος δίνει το κομποσχοίνι του στον άλλο για να μη σβύσει η φωτιά της προσευχής και παγώσει ο κόσμος και σβύσει αφανισμένος. Οι κρίκοι της αλυσίδας των χρόνων στεριώνουν με τους κόμπους των ευχών που τρέχουν στα δάχτυλα των αγίων. Στις πικρές μέρες, που ζει ο σημερινός κόσμος κι όλα μέσα του έχουν παλιώσει κι έχουν τη γεύση του χαρουπιού, στον Άθωνα όλα είναι τα παλιά καινούργια και τα καινούργια παλιά και ζωντανά μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς της Παναγίας, μέσα στις ζωηφόρες αχτίδες της ποικιλίας του αγίου Πνεύματος μα και της Ενότητας.
Μια τέτοια παράδοση φιλόθεων, φιλοθεοτόκων και φιλαδέλφων αγίων καταντάει αλήθεια προκλητική· δε σ’ αφήνει εύκολα να ησυχάζεις μα σου δίνει και μια παρηγοριά και δύναμη μεγάλη μέσα από ασφάλεια ακριβή. Πάνω από δεκατρείς δεκάδες οι άγιοι του Άθωνα. Πάνω από δεκατρείς εκατοντάδες οι μοναχοί του Άθωνα σήμερα. Οι πρώτοι πρεσβεύουν για τους δεύτερους και προσκαλούν. Χαρά μεγάλη που και σήμερα κρυμμένοι βρίσκονται συνεχιστές της ζωής τόσων αγίων, θεόφιλοι και φιλάρετοι, παιδιά της Παναγίας, που σκύβει και τους ακούει… Που τη χαρά τους δεν ξέρουν τι να την κάμουν… Που τη μισή χαρά τους όλες οι ψευτοχαρές του κόσμου δεν φτάνουν… Που τη χαρά τους αυτή τη δίνει η απ’ όλες τις χαρές πιο μεγάλη… Η κυρία των Αγγέλων, η χαρά των θλιβομένων, η αγιορείτισσα Παναγία…
Οι άγιοι του Άθωνα είναι οι διαμαντόπετρες στο περιδέραιο της Ελεούσας. Είναι τα μυρίπνοα εαρινά άνθη του περιβολιού της, που κανένας χειμώνας δε μπορεί να μαράνει και στην ευωδία τους πολλοί προστρέχουν ταπεινά σήμερα. Είναι το μοσχοβόλημα του κρίνου της Παναγίας π’ ανθίζει ψηλά στον Άθωνα, το βουνό της Μεταμόρφωσης και της μεταμόρφωσής μας, των αγίων, της Παναγίας, που άξια βαπτίσθηκε: Άγιον Όρος!… και τ’ αχνάρια των αγίων και της Παναγίας είναι ζωντανά τυπωμένα πάνω του.
Πηγή: (Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «ο Όσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, έτος 1979, αριθμ.4), Πεμπτουσία
Εδώ και λίγο καιρό το ΙΚ έχει κυκλοφορήσει έναν χάρτη που απεικονίζει τις εδαφικές του φιλοδοξίες, μέχρι το 2020. Στον χάρτη αυτό εικονίζονται υπό ισλαμικό έλεγχο περιοχές όπως η Ισπανία, η Κίνα, η Ινδία, η βόρεια Αφρική, αλλά και τα Βαλκάνια.
Το ΙΚ επιθυμεί, εντός των επομένων πέντε ετών να θέσει υπό τον έλεγχό του τις εν λόγω περιοχές. Φυσικά, θα μπορούσε να πει κανείς, πως οι φιλοδοξίες του αυτές συνιστούν, απλώς, σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι όμως έτσι, συνυπολογιζόμενης και της αθρόας προσέλευσης λαθρομεταναστών;
Οι τζιχαντιστές επιθυμούν να «ανακτήσουν μουσουλμανικές περιοχές», δηλαδή που περιοχές που κάποτε βρέθηκαν υπό μουσουλμανική κατοχή, είτε αραβική, είτε οθωμανική, έως την κεντρική Ευρώπη. Το ΙΚ αυτή την στιγμή παρατάσσει τουλάχιστον 50.000 μαχητές και διαθέτει πολλά χρήματα, κυρίως από το λαθρεμπόριο καυσίμων.
Ο δημοσιογράφος του ΒΒC Άντριου Χόσκεν, στο νέο του βιβλίο, παρουσιάζει τον χάρτη των τζιχαντιστών, σημειώνοντας πως το ΙΚ θέλει να ανακτήσει τον ισλαμικό κόσμο.
«Από την στιγμή που έχουν δημιουργήσει το χαλιφάτο τους, ετοιμάζονται να κινηθούν κατά του υπολοίπου κόσμου. Οραματίζονται όλον τον κόσμο υπό τον έλεγχό τους. Έχουν, βέβαια, 60 έθνη απέναντί τους, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ρωσίας και δεν είναι πιθανόν το όραμά τους να πραγματοποιηθεί. Κάποτε όμως και το πρώτο βήμα, η ίδρυση του χαλιφάτου, φάνταζε απραγματοποίητο», αναφέρει ο Χόσκεν.
Αν οι τζιχαντιστές αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής δεν θα διστάσουν να τα χρησιμοποιήσουν:
«Το ΙΚ θεωρεί ότι όλος ο κόσμος πρέπει να τεθεί υπό την ιδεολογία του. Οι τζιχαντιστές έχουν ήδη αποσταθεροποιήσει το Ιράκ και την Συρία και προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Σαουδική Αραβία και τη Λιβύη και πρόσφατα έπληξαν τον αλγερινό τουρισμό», αναφέρει ο Χόσκεν και τονίζει πως αν το ΙΚ παραμείνει στην Συρία και στο Ιράκ, πιθανότατα, θα αναπτύξει βιολογικά και χημικά όπλα, τα οποία και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει.
Ο Χόσκεν καταγράφει το πώς, το 1996, ο Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκαουί, ίδρυσε αυτό που εξελίχθηκε στο ΙΚ. Ο αλ Ζαρκαουί περιέγραφε από τότε τα επτά βήματα που, έως το 2020, θα οδηγούσαν την οργάνωση στη νίκη. «Το 2010-11 οι αντίπαλοι του ΙΚ βρέθηκαν πολύ κοντά στη νίκη. Είχαν εξουδετερώσει το 80% των ηγετών της οργάνωσης, αλλά δεν εξολόθρευσαν το καρκίνωμα και αυτό επανήλθε», τονίζει.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον έχει ήδη δώσει το πράσινο φως για αεροπορική εκστρατεία κατά του ΙΚ, ώστε να αντιμετωπιστεί η προέλαση των τζιχαντιστών. Ο Κάμερον όμως αντιμετωπίζει πιέσεις να αποστείλει και χερσαίες δυνάμεις εναντίον του ΙΚ. Ο Χόσκεν, πάντως, προειδοποιεί πως σε περίπτωση δυτικής χερσαίας επιχείρησης το σχέδιο των επτά βημάτων του αλ Ζαρκαουί, είναι πιθανόν να εφαρμοστεί, καθώς η εισβολή θα προκαλέσει την αθρόα κατάταξη μουσουλμάνων στο ΙΚ.
«Ίσως πολλοί μουσουλμάνοι ανά την υφήλιο σπεύσουν να ενταχθούν στις τάξεις τους. Το ΙΚ επιδιώκει να εμφανιστεί ως αντίπαλος της Δύσης. Η οργάνωση θεωρεί πως πολλοί μουσουλμάνοι σε όλον τον κόσμο θα πιστέψουν πως το Ισλάμ δέχεται επίθεση και θα ενταχθούν σε αυτό. Το περιοδικό που εκδίδουν ονομάζεται Νταγκίμπ, που είναι η πόλη της Συρίας όπου η τελική μάχη κατά της Δύσης, ο Αρμαγεδδών, θα λάβει χώρα. Ίσως λοιπόν η εισβολή χερσαίων δυνάμεων να αποτελεί την παγίδα», τόνισε ο Χόσκεν.
Στο μεταξύ το ΙΚ συνεχίζει να δολοφονεί χιλιάδες αθώους, αλλά και να απειλεί την ασφάλεια στην Ευρώπη, με τις βρετανικές υπηρεσίες να βρίσκονται στη μέγιστη δυνατή επιφυλακή ώστε να αποτρέψουν τυχόν επίθεση.
Πηγή: Express, DefencePoint.gr
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...