![ti_08_mobile.png](/images/template/ti_08_mobile.png)
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Κατά τή Γενική Ἱερατική Σύναξη τῶν Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, πού πραγματοποιήθηκε τή Δευτέρα 22 Ἰουνίου 2015 στόν Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, μεταξύ τῶν ἄλλων θεμάτων καί ἐξ' ἀφορμῆς τῶν τρεχουσῶν καταστάσεων στή χώρα μας, ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμᾶς ἀναφέρθηκε στά σχετικά μέ τό πρόσφατο Σχέδιο Νόμου τῆς Κυβερνήσεως περί ἐπεκτάσεως τοῦ «Συμφώνου Συμβίωσης» στά ὁμόφυλα ζευγάρια.
Κατόπιν τῶν τοποθετήσεων τῶν Κληρικῶν ἐπί τοῦ θέματος, ἀνεγνώσθηκε τό ἀκόλουθο ψήφισμα τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως τό ὁποῖον προσυπέγραψαν ἅπαντες οἱ παρεβρισκόμενοι:
Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς,
ὁ Ἱερός Κλῆρος καί οἱ Μοναστικές Ἀδελφότητες τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Πρός τήν Γενικήν Γραμματείαν τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως
Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς καί ἃπαντες οἱ Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καί Μοναχοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, κατά τήν Γενική Ἱερατική Σύναξη ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε σήμερα 22 Ἰουνίου 2015 στόν Ἱερό Ναό Ζωοδόχου Πηγῆς Ἀγρινίου, ἀποφασίσαμε καί συνυπογράφουμε τό κάτωθι
ΨΗΦΙΣΜΑ:
Μέ βαθύτατη θλίψη καί συγκλονιστικό φόβο πληροφορηθήκαμε στίς 10 Ἰουνίου τήν κατάθεση ἀπό τόν Ὑπουργό Δικαιοσύνης Σχεδίου Νόμου, ὁ ὁποῖος ἐπεκτείνει τό περιβόητο καί καταλυτικό τοῦ γάμου «σύμφωνο συμβίωσης» καί γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια.
Τρόμος καί ἀγωνία καταλαμβάνει τίς ψυχές μας γιά τίς συνέπειες αὐτοῦ τοῦ τολμήματος.
Ἡ παραδοσιακή Ἑλληνική οἰκογένεια, ἡ δύναμη αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους, ὁ ἱερός αὐτός θεσμός, ὁδηγεῖται σέ ὁλοκληρωτική καταστροφή.
Μετά ἀπό αὐτό τό ἐγχείρημα δέν ἀναμένουμε τίποτε ἄλλο, παρά τόν ἐνταφιασμό τῆς Ἑλλάδος.
Δέν εἶναι δυνατόν νά δεχθοῦμε τίς ἐντολές τῶν Βρυξελλῶν, οἱ ὁποῖες θέλουν τήν διάλυση τῆς Πατρίδος μας.
Δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε μία ἐλάχιστη μειοψηφία σοδομιστῶν νά ἐπιβάλλει νόμους πού καταλύουν διαχρονικούς θεσμούς καί ὅ,τι ἱερό ἔχει διαφυλάξει αὐτός ὁ τόπος.
Δέν μποροῦμε νά σιωπήσουμε στήν καταστροφή τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς βλέποντας τήν ἠθική διαστροφή καί τήν σήψη μέ αὐθάδεια νά περιφρονεῖ τόν Θεό καί τούς νόμους Του.
Ἐμεῖς οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, ἀφουγκραζόμενοι τήν ἀγωνία τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας γιά τήν καταστροφική πορεία τῆς Πατρίδος, καί ζώντας σέ περιοχή ἡ ὁποία τιμᾶ τόν οἰκογενειακό θεσμό, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ὕπαρξη μεγάλου ἀριθμοῦ πολυτέκνων οἰκογενειῶν, διαμαρτυρόμαστε ἐντόνως καί ἀντιδροῦμε στό προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου.
Ταυτοχρόνως ἀπαιτοῦμε νά σεβασθεῖτε τήν πλειοψηφία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος θέλει τούς κυβερνῆτες του νά διακονοῦν καί νά ὑπερασπίζονται τά δίκαια αἰτήματά του.
Ὁ Ἑλληνικός λαός ὑποφέρει πάρα πολύ σήμερα ἀπό τίς συνέπειες τῆς διαφθορᾶς, ἡ ὁποία βύθισε σ’ αὐτή τήν οἰκονομική κρίση τήν χώρα μας.
Τό νά θέλουν κάποιοι νά νομοθετήσουν τήν ἠθική διαστροφή καί νά ἐπιβάλουν Σοδομιστική μορφή στήν κοινωνία μας, ξεπερνᾶ τά ὅρια τῆς λογικῆς.
Τοῦτο καί μόνο ἀποδεικνύει ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι ἁπλῶς τό περίβλημα ἑνός πυρήνα μέ συγκεκριμένη, ἄλλου εἴδους κατεύθυνση καί ἀνάλογες ἀποφάσεις.
Ὅπως κι ἐμεῖς μεγαλώσαμε μέσα σέ οἰκογένεια μέ πατέρα καί μητέρα, καί ποτέ δέν θά θέλαμε νά εἴχαμε γονεῖς δύο ἄνδρες ἤ δύο γυναῖκες, ἔτσι καί τά παιδιά πού θά μᾶς διαδεχθοῦν σ’αὐτό τόν τόπο ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ζήσουν μέσα σέ ἀληθινή οἰκογένεια.
Κάθε ἄλλο μόρφωμα ἀδικεῖ τήν ἀλήθεια, καταπατεῖ τούς νόμους τοῦ Θεοῦ, ἀντιστρατεύεται τούς νόμους τῆς φύσεως, καί ἐπισύρει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐπιχειρούμενη ὁλοκληρωτική καταστροφή τῆς Πατρίδος μας, δίνοντας χαρά στούς ἐχθρούς της.
Ὑψώνουμε στεντορεία τήν φωνή μας καί δηλώνουμε:
Ὄχι στό «Σύμφωνο Συμβίωσης» καί στήν ἐπέκτασή του γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια. Ὄχι στό κυοφορούμενο ἔγκλημα.
Ἐν Ἀγρινίῳ καί τῇ Ἱερατικῇ Συνάξει,τῇ 22ᾳ Ἰουνίου 2015
Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς
καί ἄπαντες οἱ Κληρικοί καί Μοναχοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Πηγή: Θρησκευτικά
Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης, Θεολόγος – συγγραφέας, στενός συνεργάτης και τακτικός αρθρογράφος του "Ορθοδόξου Τύπου".
Η εξόδιος ακολουθία του θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Πολυδρόσου Χαλανδρίου την Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015 και ώρα 11 π.μ.
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του μακαριστού Μιχαήλ Μιχαηλίδη στο φύλλο της 19ης Ιουνίου 2015 του "Ορθοδόξου Τύπου":
«Ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι»
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὅσο κι ἂν τὸ κακὸ βαριοσκεπάζει τὴν οἰκουµένη, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασµένος γιὰ τὰ ὡραῖα, τὰ µεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά.
Ἡ καρδιά του φλογίζεται κι ἡ ψυχή του ἐµπνέεται ἀπ᾽ τὶς ἀνώτερες ἀξίες τῆς ζωῆς. Σωµατικὰ πατάει στὴ γῆ, µὰ τὸ πνεῦµα του πετάει στοὺς οὐρανούς. Μὲ τὰ µάτια τοῦ σώµατος βλέπει τὰ ὁρατά, µὰ µὲ τὰ µάτια τῆς ψυχῆς ἀτενίζει τ᾽ ἀόρατα καὶ πνευµατικά.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὁραµατισµούς. Ἔχει ὑπέρλογες µεταφυσικὲς ἐκστάσεις. Ἔχει πόθους καὶ ἰδανικά. Ἔχει ὄνειρα, ὄχι ὅµως ὀνειροφαντασίες! Μὲ τοὺς ὁραµατισµούς του αὐτούς, ὀµορφοχτίζει τὸ µέλ- λον του. Αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιὰ τὸν Κύριό µας: «κατῆλθεν ἵνα ὑψωθῶµεν, ἐπειράσθη ἵνα νικήσωµεν», µπορεῖ, µεταφορικά, νὰ ἰσχύσει γιὰ τὸν καθένα µας. Γεννηθήκαµε, γιὰ νὰ ὑψω- θοῦµε, πειραστήκαµε, γιὰ νὰ νικήσουµε.
Ὅπου ὁραµατισµοὶ καὶ ἱερὲς Χριστονοσταλγικὲς ἐκστάσεις καὶ ὁραµατισµοὶ τῆς καρδιᾶς, ἐκεῖ καὶ οἱ ἐπιτυχίες. «Υἱέ, δός µοι σὴν καρδίαν», παρακαλεῖ ὁ Θεός. Τίποτε περισσότερο. Θὰ προβάλουµε ἄρνηση στὴν ἀγάπη Του; Πρὸς Θεοῦ! Ὅπου τῆς φλογερῆς καὶ ἀγωνιστικῆς ψυχῆς οἱ στόχοι καὶ τ᾽ ἀγωνί- σµατα, ἐκεῖ καὶ τὰ βραβεῖα τῆς νίκης. Ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, µᾶς ἀπευθύνει τὸν συνθηµατικὸ λόγο: «Τῷ πνεύµατι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δου- λεύοντες... τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωµ. ΙΒ΄11). Εὔστοχα καὶ ὡραῖα διατυπώνει τὴν ἀγωνιστικότητα τῆς ἀρετῆς ὁ ὅσιος Ἐφραὶµ ὁ Σύρος, ὅταν λέγει: «Ὀξυποδήσατε πρὸς τὴν λαµπρότητα τῆς ἀρετῆς». Τρέξτε νὰ ἐπιτύχετε τὴν πιὸ λαµπρὴ νίκη, τὴ νίκη τῆς ἀρετῆς.
«Οἱ ἐν τῷ σταδίῳ πάντες µὲν τρέχουσιν, εἷς δὲ λαµβάνει τὸ βραβεῖον» (Α΄ Κορ. Θ΄ 24). Πολλοὶ τρέχουνε στὸ στάδιο, ἀλλ᾽ ὁ πρῶτος εἶναι ὁ νικητής. Καὶ τότε! Τί µεγαλεῖο καὶ τί ὀµορφιὰ κρύβει τούτη ἡ νίκη τῆς ἀρετῆς! Κλείω µὲ δυὸ µόνο λέξεις τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόµου: «ΑΡΕΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΣΘΑΙ».
Πάνω ἀπ᾽ ὅλα, προέχει ἡ ΑΡΕΤΗ.
Πηγή: Θρησκευτικά
«Πρόβλημά σου». «Πρόβλημά μου». Φράσεις σκληρές, ψυχρές και αφιλάνθρωπες, σαν το κλίμα, την ιδιοσυγκρασία αλλά και τη νοοτροπία των ανθρώπων από όπου προέρχονται. Προσπαθούμε να τις μετρήσουμε, έχοντας ως μέτρο τη δική μας παράδοση. Όμως δεν έχουν καμία σχέση, δεν ταιριάζουν ούτε με το Ευαγγέλιο ούτε με τη μακραίωνη ρωμαίικη παράδοσή μας, την ελληνορθόδοξη, αλλά ούτε και με αυτήν απλώς τη λεγόμενη ανθρωπιά.
Φράσεις με περιεχόμενο προτεσταντικής βιοθεωρίας και πρακτικής. Φορτωμένες τάχα με λογική. Η λογική πρωτομάστορας του παραλόγου. Άμα δεν μπορείς, «πρόβλημά σου». Υπάρχει κάποιος άλλος, κάποιος κοινωνικός ή κρατικός φορέας, που θα νοιαστεί και για σένα. Αλλά και μένα «πρόβλημά μου», γιατί έχω αξιοπρέπεια και δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Αν χρειαστώ, υπάρχει και για μένα ο φορέας. Με λίγα λόγια, μου αρκεί που δε σε φορτώνομαι, άνθρωπέ μου! Παρέα η μάνα υπερηφάνεια με τα παιδιά της, τη φιλαυτία και την αφιλανθρωπία, με αποτέλεσμα την αποποίηση της κατά φύση και κατά συνείδηση ευθύνης προς το έτερο πρόσωπο.
«Πρόβλημά σου». Δεν είναι απλώς ένας λόγος, αλλά ένα από τα πολλά δείγματα του προς διαμόρφωση νέου ήθους και τρόπου ζωής και στην πατρίδα μας. Βέβαια, εν πολλοίς λέγεται από τον Έλληνα χωρίς συναίσθηση και χωρίς αντίληψη των προεκτάσεων που μπορεί να έχει στις ψυχές και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ο Έλληνας δεν ήξερε ποτέ να εκφράζεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ήξερε από πάντα να μιλά και να ενεργεί καρδιακά, με τρέλα θα μπορούσαμε να πούμε. Να μπαίνει θυσιαστικά στον πόνο και στη χαρά του άλλου. Και ήταν αυτό η σωτηρία μας ανέκαθεν ως λαός, διότι είχαμε πάντοτε οδηγούς τους αγίους μας και τον γνήσιο ευαγγελικό λόγο.
Ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύοντας στο κατά Ματθαίον (ε, 42): «τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς», σχολιάζει: «Ο λόγος αυτός του Ευαγγελίου μάς προσκαλεί να γίνουμε κοινωνικοί και φιλάλληλοι, που είναι τα οικεία στη φύση μας. Διότι ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό και ζητά τη συναναστροφή. Kατά δε την καθ’ ημέρα ζωή του και τη συναναστροφή με τους άλλους είναι αναγκαίο να δίνει με ευκολία, ώστε να επανακάμψει αυτός που έχει ανάγκη». Φυσικά το να δίνει κανείς δεν περιορίζεται μόνο στα υλικά. Αφορά και στην ψυχική και πνευματική υποστήριξη. Ακόμα και στο ελάχιστο΄ σε μια απλή κουβέντα, που θα αναπαύσει, που θα ξεκουράσει στη δύσκολη ώρα την κουρασμένη ψυχή του αδελφού.
«Πρόβλημά σου». Είναι δυνατόν να λέει ο Ρωμιός στο συνάνθρωπό του, στο γείτονά του, στο χωριανό του αυτή τη φράση; Όχι. Είναι ντροπή για μας αυτού του είδους οι νοοτροπίες. Ζούμε ο ένας για τον άλλο. Δεν πορευόμαστε ο ένας χωρίς τον άλλο. Δε σωζόμαστε ο ένας χωρίς τον άλλο. Ας θυμηθούμε μόνο τις «Aγάπες» κατά τους αποστολικούς χρόνους και στη συνέχεια τις «παγκοινιές». Η συνήθεια της ρωμαίικης παράδοσης, που σήμερα συνεχίζεται στα μοναστήρια, όπου με έργα αγάπης από κοινού οι χριστιανοί δεν άφηναν ποτέ κανέναν μόνο του στο «πρόβλημά του».
«Πάντες δὲ οἱ πιστεύσαντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά, καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε». «Όλοι δε οι πιστοί έμεναν μαζί και τα είχαν όλα από κοινού και πουλούσαν τα κτήματά τους και τις περιουσίες τους και τα μοίραζαν σε όλους, ανάλογα με την ανάγκη που είχε ο καθένας» (Πρ. β, 44-45)
Ο Θεοδώρητος ερμηνεύοντας το στίχο από την Α΄ Κορινθίους, ιβ΄, 26: «καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη», λέει: «Αυτήν πρέπει να βρούμε ως την τέλεια κοινωνία, όπως λειτουργούν τα μέλη του σώματος». Και συνεχίζει ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Η ακριβής ένωση (σε μια χριστιανική κοινωνία) καθιστά κοινές τις συμφορές και τις ευχάριστες στιγμές», όπως και κατά το αποστολικό: «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων». «Να χαίρεσαι με αυτούς που χαίρονται και να κλαις με αυτούς που κλαίνε». (Ρωμ. ιβ, 15)
«Πρόβλημά σου». Μια λέξη. Κι όμως, όποιος έλαχε να την δεχτεί ως απάντηση, σε κάποια συζήτηση, σε κάποια δύσκολη ώρα, σε ώρα ανάγκης, μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει πόσο δηλητήριο περιέχει και πόσο πληγώνει και δημιουργεί τη βαθιά και βαριά αίσθηση της απόρριψης, της εγκατάλειψης, της αδυσώπητης μοναξιάς, της απογοήτευσης, της απελπισίας. Το «εγώ» και το «εσύ» στη δόξα του. Μόνος, χωρίς τον συνάνθρωπο, χωρίς τον πλησίον. Ω, της απανθρωπιάς!
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας στην προς Ρωμαίους επιστολή (ιβ, 10): «τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι», σχολιάζει: «Τίποτε δεν κάνει τόσο αγαπητούς τους ανθρώπους, όσο το να βιάζονται να προλάβουν ποιος να αποδώσει πρώτος τιμή στον πλησίον».
Αλλά και ο άγιος Παϊσιος λέει: «Είμαστε υποχρεωμένοι τον πόνο του άλλου να τον κάνουμε δικό μας… Πάντα προσπαθώ να δίνω τον εαυτό μου ολόκληρο. Λίγο να έχω γνωρίσει κάποιον, με απασχολεί, τον παρακολουθώ».
Ποια σχέση μπορεί να έχει ο ευαγγελικός λόγος και ο λόγος των αγίων με το φρόνημα, τη νοοτροπία που κρύβει μέσα της η φράση «πρόβλημά σου»;
Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, σχολιάζοντας στο στίχο προς Φιλιππησίους (β΄, 4): «μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος», γράφει: «Όταν εγώ επιθυμώ το δικό σου συμφέρον και συ πάλι το δικό μου, τότε δε χωράει πλέον ούτε κενοδοξία ούτε διχόνοια ούτε κανένα από τα κακά».
Η κατάθλιψη και οι συγγενείς ασθένειες με τις αυτοκτονίες και τις θηριώδεις πράξεις, κατάντησαν μάστιγα για τις «προηγμένες χώρες». Αν θέλουμε να μείνουμε έξω από αυτήν τη λαίλαπα, πρέπει να το πάρουμε σοβαρά. Να συνεχίσουμε προσεκτικά, σεβόμενοι τον φυσιολογικό και κατά την παράδοσή μας τρόπο ζωής, εμπιστευόμενοι την απλότητά του. Διότι εκεί μας εγγυάται την αρχή και εκεί το τέλος της φυσιολογικής ζωής του κοινωνικού όντος, του ανθρώπου: ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ.
Κιλκίς, 21-6-2015
Πηγή: Η άλλη όψη
Όπως ακριβώς ένα απάνεμο και ακύμαντο λιμάνι, προσφέρει ασφάλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι και ο Ιερός ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών, όσους προστρέχουν σ’ αυτόν. Ο ναός είναι ο χώρος συναντήσεως του Θεού και του ανθρώπου, το κατ’ εξοχήν σχολείο της πνευματικής ζωής. Μόλις περάσεις το κατώφλι του, αισθάνεσαι την γαλήνη του Θεού να πλημμυρίζει το εσωτερικό σου, μια αύρα πνευματική να δροσίζει την ψυχή σου. Η πνευματική ησυχία που σου εμπνέει, σε κάνει να ξεχάσεις τις καθημερινές σου φροντίδες και να τις αναθέσεις στο Θεό. Σε μεταφέρει σε ένα άλλο κόσμο ήρεμο, γαλήνιο, γεμάτο από την παρουσία του Θεού, των αγίων. Σου υπενθυμίζει ότι τα γήινα είναι πρόσκαιρα και ότι υπάρχουν αλλού τα άφθαρτα και αιώνια.
Και αν το κέρδος είναι τόσο μεγάλο, όταν δεν τελείται λατρευτική σύναξη, πόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος από την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Σ’ αυτήν οι προφήτες διδάσκουν, οι απόστολοι κηρύττουν το Ευαγγέλιο, ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στους πιστούς. Ο Θεός Πατέρας δέχεται την την κοινή προσευχή των πιστών και την τελούμενη θυσία. Το Άγιο Πνεύμα επιτελεί τα μυστήρια και παρέχει την χάρη του στους πιστούς. Οι ιερείς προσεύχονται εκ μέρους του λαού, δανείζουν τα χέρια τους, τα πόδια τους καί την φωνή τους, για την τέλεση της θείας λατρείας. Προσφέρουν στον Θεό τα τίμια δώρα, υπό την μορφή του άρτου και του οίνου, που το Άγιο Πνεύμα θα μετατρέψει σε σώμα και αίμα Χριστού, προς αγιασμό των πιστών.
Στον Ιερό Ναό συντηρείται και αποκαθαίρεται η χαρά όσων χαίρονται, παραμυθείται η λύπη των πικραμένων και πενθούντων, διασκεδάζεται η ανησυχία των αγωνιούντων, παρέχεται ανάπαυση στους κουρασμένους. Λέει ο Κύριος σε όλους τους κουρασμένους από τον αγώνα της ζωής και τους φορτωμένους από τα κοινωνικά βάρη ανθρώπους: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτιμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. Ια΄ 28). Τι πιο ευχάριστο σε μας, από την πρόσκληση αυτή του Κυρίου στο συμπόσιό Του. Θα σε θρέψει με το πανάχραντο σώμα Του και το τίμιο αίμα Του, θα σε απαλλάξει από τις μέριμνες και τις φροντίδες, θα σε ξαλαφρώσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Θα σου χαρίσει μια νέα ζωή καθαρή, χωρίς λύπη, χωρίς τύψεις, αλλά με την χαρά «της υιοθεσίας» Του.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Στις 21 Ιουνίου 2015, η θεσσαλονικιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ «Homophonia – Thessaloniki Pride», στο πλαίσιο του 4ου Thessaloniki Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, διοργάνωσε εκδήλωση στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Μπουτάρειου δημαρχείου με τίτλο: «Θεσμικά- νομικά αιτήματα και δικαιώματα των Λε.Γκ.Α.Δ».
Στη μάζωξη παρευρέθη ο… αειθαλής (λόγω του ότι δε λέει να εμφανιστεί άσπρη τρίχα στην πλουσιότατη κώμη του, παρότι έχει καβατζάρει τα 70…) και… ποιητής (εκ του προχείρου…), αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Κουράκης (κι άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ), ο οποίος εξήγγειλε την καθιέρωση μαθήματος ομοφυλοφιλίας στα σχολεία (χωρίς να διευκρινίσει από ποια βαθμίδα θα αρχίσει το μάθημα, προφανώς από τα δημοτικά). Ιδού:
«Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος, και ότι δεν πρέπει να αισθάνονται συστολή και φόβο. Οφείλουμε να εφαρμόσουμε την αγωγή στην εκπαίδευση πάνω στη διαφορετικότητα. Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος, και ότι δεν πρέπει να αισθάνονται συστολή και φόβο».
Και μη χειρότερα… Αλλά υπάρχουν χειρότερα;
Πηγή: Επανάσταση Λαέ
Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αναφορικά με το σύμφωνο συμβίωσης απέστειλε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νικ. Παρασκευόπουλος.
Στην μακροσκελή επιστολή ο υπουργός αναφέρει τις θέσεις του γύρω από το σύμφωνο, λίγες ώρες μετά την επιστολή Ιερώνυμου προς τον Νικ. Παρασκευόπουλο εκφράζοντας την αντίθεσή του σε αυτό.
Αναλυτικά η επιστολη του υπουργου:
"Μακαριώτατε,
Σας ευχαριστώ θερμά για τις ευχές για καλή ευόδωση της θητείας μου και για τους προβληματισμούς τους οποίους θέτετε υπόψη μου με την από 12/6/2015 επιστολή Σας.
Στους κρίσιμους αυτούς καιρούς η επικοινωνία των πολιτικών λειτουργών με την Εκκλησία της Ελλάδας, με την οποία η ελληνική Πολιτεία συνδέεται ιστορικά και θεσμικά, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Τιμώντας τον μακρόχρονο αυτό δεσμό, αλλά και τους πολίτες εκείνους που με το λόγο σας εκπροσωπείτε ως πιστούς, επιθυμώ με τη σειρά μου να
Σας απαντήσω, με ειλικρινές πάντοτε πνεύμα διαλόγου.
Επιτρέψτε μου καταρχάς να Σας βεβαιώσω ότι η Πολιτεία σέβεται τη διαχρονική πρόταση ζωής που έχει η Εκκλησία για τον άνθρωπο και την προάσπιση εκ μέρους της μόνο του χριστιανικού γάμου. Η νομοθετική πρωτοβουλία της Πολιτείας για την επέκταση του ισχύοντος συμφώνου συμβίωσης με κανένα τρόπο δεν συνιστά εύνοια ή πολύ περισσότερο προτίμηση ενός άλλου τύπου γάμου ή υποτίμηση της οικογένειας.
Ο γάμος και η οικογένεια αποτελούν πάντοτε βασικά κύτταρα της ιστορίας του τόπου μας και διαχρονικά ρυθμίζονται και προστατεύονται θεσμικά. Μια ένσταση περί προώθησης με το συγκεκριμένο θεσμό της πολυγαμίας ή της παλλακείας θα μπορούσε άλλωστε να διατυπωθεί και για την ίδια τη δυνατότητα διάλυσης του γάμου.
Η δυνατότητα αυτή ωστόσο δεν αναγνωρίζεται μόνο από την Πολιτεία αλλά και από την ίδια την Εκκλησία, προκειμένου να μη συνεχίζονται δεσμοί που δεν ανταποκρίνονται πλέον στα αισθήματα των εμπλεκόμενων προσώπων. Η Πολιτεία οφείλει να σέβεται την επιλογή των ανθρώπων, πιστών ή όχι, να διαμορφώνουν και άλλες μορφές σχέσεων αγάπης και συνύπαρξης, πέραν του γάμου, παρέχοντας ένα πλαίσιο νομικών εγγυήσεων που θα διασφαλίζει την προστασία των ευάλωτων μερών και θα συμβάλλει σε μια αρμονική κοινωνική συμβίωση.
Συμμερίζομαι επίσης την ανησυχία της Εκκλησίας για τον ατομικισμό που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες και που μπορεί να ευθύνεται για την ψυχική και κοινωνική απομάκρυνση των προσώπων από την κοινοτική και οικογενειακή συνύπαρξη και αλληλεγγύη. Ωστόσο, η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης, δηλαδή η θεσμική κατοχύρωση μιας πιο «χαλαρής» από το γάμο μορφής συμβίωσης δεν προωθεί τον ατομικισμό, αλλά την αυτονομία, δηλαδή την εντός πλαισίων ελεύθερη διαμόρφωση των σχέσεων και την ανάληψη της σχετικής διαπροσωπικής ευθύνης.
Υπό την έννοια αυτή, συμβάλλει στη διαμόρφωση πολλών και διαφορετικών «εμείς», συνειδητών, ελεύθερων και συνάμα υπεύθυνων. Η αντίληψη που διαπνέει τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση του συμφώνου συμβίωσης είναι η εξής : η πρόταξη του παραδοσιακού τύπου γάμου και οικογένειας δεν επιτρέπεται να οδηγεί σε επιβολή.
Επιβολή όμως θα συνιστούσε η αποστέρηση οποιουδήποτε ρυθμιστικού πλαισίου για τις προσωπικές και περιουσιακές σχέσεις εκείνων που συμβιώνουν με άλλους τρόπους και δεσμούς.
Η πλήρης απουσία ρύθμισης θα ήταν επικίνδυνη για όλους, για την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες της και ιδίως για το κράτος δικαίου: θα ανέκυπταν διαρκώς δυσκολίες στις επαφές με τις δημόσιες αρχές, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική ασφάλιση, στην εργασία και γενικά αδικίες και ταλαιπωρίες που δεν θα μπορούσαν να γίνονται ανεκτές ουδέτερα ή τιμωρητικά από την οργανωμένη κοινωνία.
Με δυο λόγια, η έμμεση κρατική πίεση προς τους πολίτες να επιλέξουν ένα συγκεκριμένο τύπο για τη συμβίωσή τους δεν θα ταίριαζε ούτε με τα θεσμικά προτάγματα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, ούτε, τολμώ να πω, με τη χριστιανική φιλαλληλία και την αρχή ότι το πρόσωπο επιτυγχάνει τη σωτηρία του μέσα από επιλογές που πραγματώνει με ελεύθερη βούληση.
Η Πολιτεία οφείλει εξάλλου να ανταποκριθεί στη νομική και αξιακή της δέσμευση για το σεβασμό της ετερότητας κάθε προσώπου και για τη σταδιακή άρση των διακρίσεων λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.
Αναφορικά δε με τη θέσπιση της δυνατότητας σύναψης γάμου ανεξαρτήτως φύλου και μιας μεταρρύθμισης του θεσμού της υιοθεσίας, η σοβαρότητα αυτών των ζητημάτων επιβάλλει να μην υπάρξει βιασύνη.
Προφανώς θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης στο πλαίσιο μιας συνολικής επανεξέτασης του οικογενειακού δικαίου, όπου η Εκκλησία και όλοι οι εμπλεκόμενοι κοινωνικοί φορείς θα μπορέσουν να εκθέσουν αναλυτικά τις απόψεις τους.
Αντιλαμβάνομαι ότι για την Εκκλησία η επαφή των ομοφύλων συνιστά αμαρτία, γνωρίζω όμως επίσης καλά ότι για την έννομη και δη τη συνταγματική τάξη συνιστά δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στη διαφορά. Άλλωστε, η χώρα μας σέβεται τους θεσμούς της Ευρώπης και μάλιστα τις σχετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Δεν είναι καθόλου αμελητέο ζήτημα μάλιστα το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα, ιδίως τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, έχουν αναγνωρίσει ανάλογο θεσμό και καλούν τη χώρα μας να πράξει το ίδιο.
Θα ήθελα τέλος να υπογραμμίσω ότι η ανάρτηση μιας σχετικής ρύθμισης στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν συνιστά τη θεσμικά προβλεπόμενη διαδικασία δημόσιας διαβούλευσης, η οποία θα ακολουθήσει.
Αποτελεί όμως ένα πιο έγκαιρο βήμα δημόσιου διαλόγου για τη μεταρρύθμιση του ήδη ισχύοντος από το 2008 συμφώνου συμβίωσης.
Κλείνοντας, θα ήθελα να Σας ευχαριστήσω ξανά για τους προβληματισμούς που μου κάνατε την τιμή να εκθέσετε και να εκφράσω την ελπίδα η δημόσια επικοινωνία να αποτελεί πάντοτε τη βάση των αρμονικών σχέσεων της Πολιτείας με την Εκκλησία.
Με σεβασμό
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ"
romfea.gr
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ἀπειλεῖ τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἤδη βλέπουµε δύο κατηγορίες ἀνθρώπων, πού τούς χωρίζει βαθύ ρῆγµα, τό ὁποῖο συνεχῶς διευρύνεται καί σέ λίγο θά εἶναι δύσκολο νά γεφυρωθεῖ. Ἀπό τή µιά µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού συµφωνοῦν µέ τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο καί πανηγυρίζουν ἐπιπολαίως γιά τά «κατορθώµατά του», ἐνῶ στήν ἄλλη µεριά βλέπουµε τούς διαφωνοῦντες, οἱ ὁποῖοι µέ περισσό θάρρος ἀγωνίζονται γιά τή µαταίωση τῶν δολίων σχεδίων τῶν οἰκουµενιστῶν.
Οἱ πρῶτοι δέν ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση µέ τήν Ἐκκλησία καί τάσσονται στό πλευρό τοῦ Πατριάρχη γιά καθαρά πολιτικούς καί ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Τόν βλέπουν ὡς πολιτικό ἡγέτη, ὁ ὁποῖος µαζί µέ τόν ἀγαπηµένο του ἀδελφό, τόν Πάπα τῆς Ρώµης, θά συµβάλλουν στήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τήν εἰρήνη τοῦ σύµπαντος κόσµου! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι ὑλόφρονες, ἄπιστοι, µαταιόδοξοι, συµφεροντολόγοι, φιλήδονοι καί πολλά ἄλλα. Ὡστόσο, πλαισιώνουν τόν Πατριάρχη, δέχονται ὑποκριτικῶς τίς εὐλογίες του καί τόν διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι κοντά του καί ὑποστηρίζουν θερµά τό πολυσχιδές ἔργο του, ἐνῶ δέν γνωρίζουν οὔτε τό ἀλφάβητο τῆς πίστης! Ἀντίθετα, οἱ δεύτεροι, οἱ διαφωνοῦντες, εἶναι ἀσάλευτοι στήν πίστη, φτωχοί, στερηµένοι, πειραζόµενοι καί διωκόµενοι. Ἀντιστέκονται σθεναρά καί ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κίνηµα δαιµονικῆς ἔµπνευσης, προκειµένου νά παραδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στόν παπισµό! Ὅλα τά ἄλλα πού λέγονται εἶναι στάχτη στά µάτια. Ἀντιµισθία τῆς σθεναρῆς τους ὁµολογίας εἶναι ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια, ὁ ἐµπαιγµός καί τό µαρτύριο.
Οἱ συµφωνοῦντες µέ τόν οἰκουµενισµό δέν ἔχουν πουθενά στήριγµα. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐµπειρία τῶν ἁγίων τούς ἔχουν καταδικασµένους. Ἀντίθετα, ἡ στάση τῶν διαφωνούντων στηρίζεται στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ: «Εἰ ἐµέ ἐδίωξαν καί ὑµᾶς διώξουσιν» καί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν».
Ὁ Φώτης Κόντογλου , σέ ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔγραφε τό 1965: «Καί σεῖς οἱ ποιµένες τοῦ λαοῦ τί εἴδους ποιµένες εἶσθε; Τά πρόβατα τά ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός τά παραδίδετε εἰς τούς λύκους. Συναυλίζεσθε µέ τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου τούτου τοῦ παρερχοµένου, διότι ἐζηλώσατε τήν δόξαν αὐτῶν καί οὐχί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπετάξατε τήν πίστιν εἰς τούς ἁµαρτωλούς ἀνθρώπους τῶν κοσµικῶν ἐπιθυµιῶν, οἵτινες ὁδηγοῦνται ἀπό τόν σατανᾶν. Παραδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κόσµου τούτου, εἰς τόν κατέχοντα τήν ὕλην, τόν χρυσόν, τάς ἐφευρέσεις καί τάς µηχανάς, αἱ ὁποῖαι καταπλήττουν τά πλήθη, ὡς θαύµατα τοῦ ἀντιχρίστου. Παρεδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τήν ψευδώνυµον γνῶσιν, «τήν κενήν ἀπάτην», τήν διδασκοµένην εἰς τάς χώρας τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου οὐκ ἔστιν οὐδέ ὀσµή τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Ἀντιπαπικά, 1983, σελ. 16) Καί γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν οἰκουµενιστῶν ἀπέναντι στούς γενναίους ὁµολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγραφε: «Ἀκονίσατε τήν µάχαιραν τῆς αἰσχύνης. Ἀποστείλατε τά ὄργανα τῆς βίας, τά ὁποῖα σᾶς δορυφοροῦν καί µέ τά ὁποῖα εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἀποστείλατέ τα ἐναντίον µας. Ἤδη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐνεφανίσθη τό αἱµατωµένον καί ἀποτρόπαιον φάσγανον τῆς βίας, διά νά ἐνσπείρῃ τόν τρόµον εἰς τάς ἁγίας καρδίας τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καί τῶν ἐρηµιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιµασίαις, ἐν στερήσει, ἐν τελείᾳ ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διά νά εὐαρεστήσουν τόν Κύριον. Τό φρικτόν πρόσωπον τῆς βίας ἐµφανίζεται ὡς τό τῆς µυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης εἰς τόν ἁγιασµένον κῆπον τῆς Παναγίας. Καί ὄπισθεν αὐτοῦ τοῦ βδελύγµατος τῆς βίας εὑρίσκεσθε σεῖς, οἱ “ποιµένες οἱ µισθωτοί”, οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσµου τοῦ χρήµατος, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἐκφυλισµοῦ καί πάσης ἀκολασίας» (Ὅπ. παρ., σελ. 17).
Ὁ ἀείµνηστος Κόντογλου παροµοιάζει τή βία τῶν οἰκουµενιστῶν µέ τό κεφάλι τῆς γοργόνας, πού λεγόταν Μέδουσα, πού ἀντί γιά µαλλιά εἶχε µεγάλα φίδια καί ὅποιος τήν κοιτοῦσε πέτρωνε ἀπό τόν φόβο. ∆υστυχῶς, στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνά τιµωροῦνται οἱ ἐνάρετοι καί οἱ ζηλωτές, ἐνῶ οἱ ἁµαρτωλοί µένουν στή θέση τους καί συχνά προάγονται προκλητικῶς, γιά νά συνεχίσουν τήν ἄγρια συµπεριφορά τους ἀπέναντι στούς εὐσεβεῖς! Πρόκειται γιά φοβερό κατάντηµα. Ἡ ἄθλια ἱστορία τῶν οἰκουµενιστῶν ἐπαναλαµβάνεται καί στίς µέρες µας µέ δαιµονική ἐπιµονή καί χωρίς καµιά ἀναστολή. Προχωροῦν γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἀδιαφοροῦν γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων, τούς ὁποίους ἀπειλοῦν, ἀλλά καί τιµωροῦν, χωρίς καµιά ἀπολογία. Οἱ οἰκουµενιστές, οἱ εὑρισκόµενοι εἰς τόπον Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν τακτική τῶν Φαρισαίων καί τῶν Γραµµατέων ἀπέναντι στό Χριστό!
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, 19/6/2015), Θρησκευτικά
(Το σύμφωνο συμβίωσης θα δώσει το «άλοθι» για την άρση του «απαγορευτικού» του άρθρου 1545 του Ασττικού Κώδικα, για την υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών)
Μέχρι στιγμής το άρθρο 1545 του Αστικού Κώδικα δεν επιτρέπει να υιοθετείται το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα από περισσότερους, εκτός και αν αυτοί είναι σύζυγοι. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το σύμφωνο συμβίωσης, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για την υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών, καθότι τελικά θα θεωρηθούν ότι είναι σύζυγοι .
Φυσικά κάποιος θα ισχυριστεί ότι το εδάφιο 2 του άρθρου 1542 του Αστικού Κώδικα προϋποθέτει ότι η υιοθεσία πρέπει να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετημένου. ‘’Εν τη ρύμη’’ του εκπεσόντος φληναφήματος των, θα εφεύρουν οι του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάλογη ομο-φρασεολογία, για την στήριξη του ‘’συμφέροντος’’ του υιοθετημένου.
Αν και απάντηση του νυν Πρωθυουργού κ. Αλέξη Τσίπρα για το θέμα τούτο στην προεκλογική περίοδο, ήταν ότι θα προχωρήσουν σε διάλογο πριν πάρουν τις οριστικές τους αποφάσεις, η ολοένα ολισθαίνουσα συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ και στο θέμα των ομοφυλοφίλων, με την ανεπαίσθητη και ‘’φραστική’’ μόνο αντίδραση των ΑΝΕΛ, θα οδηγήσει στην εγκληματική υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών
Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ήδη γίνεται υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών στην Μεγάλη Βρεττανία, Ισπανία, Σουηδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Δανία και Βέλγιο.
Στον Δήμο του Μιλάνου το σχολικό έντυπο εγγραφής των παιδιών, αναγράφει «γονέας 1» και «γονέας 2», αντί πατέρας και μητέρα. Η ετσιθελική επιβολή των Αρχών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Μιλάνου φανερώνει τι επιδιώκεται στην Ευρώπη της νεωτερικότητας και εκκοσμίκευσης. Στη Βενετία επίσης το Δημοτικό Συμβούλιο αντικατέστησε τους όρους πατέρας και μητέρα, σε «γονέας 1» και «γονέας 2».
Ήδη στην Ευρώπη επιχειρείται η παιδαγωγική αξιοποίηση της λογοτεχνίας για τους ομο-σκοπούς των. Οι περιγραφές για τις ‘’δύο μαμμάδες’’ και τους ‘’δύο μπαμπάδες’’, στα κακοτεχνήματά των άρχισαν να δηλητηριάζουν τις παιδικές ψυχές.
Το εγκληματικό σύμφωνο συμβίωσης, πέραν του ότι νομιμοποιεί τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν», κατά τον Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον, οδηγεί και στην υιοθεσία από μέρους ομοφυλοφίλων ζευγαριών, με ότι αυτό εγκληματικό συνεπάγεται.
Πηγή: Ακτίνες
Μία νέα δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Χανίων βάζει οριστικά και αμετάκλητα τέλος στην αμφισβήτηση της υποχωρητικότητας της διδασκαλίας των Θρησκευτικών ακόμη και για ορθόδοξους μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, με την απόφαση 1 του 2015 κλείνει η πολυετής συζήτηση για το ποιοι μαθητές έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν απαλλαγή, αφού σύμφωνα με αυτή οι ορθόδοξοι μαθητές υποχρεούνται να το παρακολουθούν.
Η «δημοκρατία», με αφορμή τις εξελίξεις, επικοινώνησε με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, ο οποίος σχολίασε το θέμα τονίζοντας:
«Με την απόφαση 1 του 2015 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων μπαίνει ένα τέλος σε όλη αυτή τη συζήτηση που είχε αναπτυχθεί τα τελευταία έτη, από το 2008 και μετά, σχετικά με το θέμα των απαλλαγών των ορθόδοξων μαθητών από τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Με την 115 απόφαση του 2012 το Διοικητικό Εφετείο Χανίων, για ακόμη μία φορά, όριζε ότι είναι υποχρεωτική η διδασκαλία για όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς και γίνεται προαιρετική μόνο για τους ετερόδοξους, τους αλλόθρησκους ή τους άθεους. Τα κράτος όμως δεν εφάρμοσε την απόφαση. Πολλοί μαθητές επεδίωκαν την απουσία από το μάθημα, ιδιαίτερα στο λύκειο, με την εφαρμογή του συστήματος της Τράπεζας Θεμάτων.
Πέρυσι, στις 20 Μάιου, συνάδελφοι μας θεολόγοι κατέθεσαν αίτηση στο Διοικητικό Εφετείο Χανίων, με την οποία ζητούσαν να υποχρεωθεί το υπουργείο Παιδείας να συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση, όπως άλλωστε ορίζει και ο νόμος 3068 του 2002». Και πρόσθεσε: «Αυτό τελικά επετεύχθη. Δόθηκε μια οριστική και τελεσίδικη λύση του ζητήματος, η οποία είναι υποχρεωτική για κάθε δημόσια υπηρεσία. Αν κάποιος δεν συμμορφωθεί, προβλέπεται χρηματική αποζημίωση. Το δικαστήριο πλέον με πλήρη σαφήνεια λύνει οριστικά το ζήτημα».
Ο κ. Σπαλιώρας δεν παρέλειψε να αναφέρει τις ενέργειες που έγιναν για το θέμα, στις 23 Ιανουαρίου, από τον τότε υπουργό Παιδείας κ. Λοβέρδο -δύο ημέρες πριν από τις εκλογές-, ο οποίος εξέδωσε μια καινούργια απόφαση, με βάση την οποία υποχρεούνται οι ορθόδοξοι μαθητές να παρακολουθούν τα Θρησκευτικά.
Η απαλλαγή
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων δεν παρέλειψε να μιλήσει και για τους λόγους που οδήγησαν πολλούς ορθόδοξους μαθητές να ζητήσουν απαλλαγή από το μάθημα. «Υπήρχε», είπε, «το πρόβλημα της εξέτασης στις τάξεις του λυκείου με την Τράπεζα Θεμάτων, αφού τα θέματα έμπαιναν 50% από τον διδάσκοντα και 50% από το υπουργείο Παιδείας. Πολλοί από τους μαθητές θεώρησαν καλό να ζητήσουν απαλλαγή ώστε να ωφεληθούν κατά ένα μάθημα, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αθρόες αιτήσεις. Στη Ζάκυνθο, για παράδειγμα, από μια τάξη 80-90 μαθητών οι 60 ζήτησαν απαλλαγή. Συναντήσαμε αυτό το φαινόμενο σε πολλά από τα σχολεία όλης της χώρας».
Υπογράμμισε επίσης ότι «οι θεολόγοι της Κρήτης πέτυχαν αυτή τη δικαίωση και για λογαριασμό όλων εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν ότι στην Ελλάδα το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να είναι υποχρεωτικό» και επεσήμανε ότι «οι Κρητικοί είναι άξιοι πολλών τιμών». Ολοκληρώνοντας ανέφερε το όνομα της Ελένης Βασάλου, της «ηρωίδας» -όπως τη χαρακτήρισε - εκπαιδευτικού από τα Χανιά, αλλά και τους περίπου 10 ακόμα θεολόγους «αγωνιστές», οι οποίοι «με πίστη και φόβο Θεού μπήκαν μπροστά και δεν πτοήθηκαν παρ' όλες τις απειλές και τις πιέσεις που δέχθηκαν από άλλους συναδέλφους διάφορων ιδεολογικών πεποιθήσεων». Τέλος, ο κ. Σπαλιώρας έκανε ειδική αναφορά στον νομικό Γεώργιο Κρίππα, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια συνετέλεσε τα μέγιστα στην τελική έκβαση του ζητήματος.
Πηγή: (Από το ένθετο «δημοκρατία & ορθοδοξία», της εφημερίδας «δημοκρατίας», Σάββατο 13 Ιουνίου 2015),Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων
Η τελευταία ονομασία προέρχεται από τη Δωρική/Αιολική λέξη “μάκος” (στην Αττική “μήκος”) η οποία σημαίνει μήκος, μάκρος (βλ. Ομήρου, Οδύσσεια, VII, 106) και έτσι η λέξη Μακεδνός σημαίνει τον μακρύ, τον ψηλό, αλλά και τον ορεσίβιο, τον βουνίσιο (Ορέσται, Έλληνες). «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ένα από τα κύρια επιχειρήματα, ίσως το κυριότερο, που προβάλλουν οι Σκοπιανοί, ισχυριζόμενοι ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, είναι ότι οι Μακεδόνες δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Το επιχείρημα αυτό είναι ψευδέστατο, διότι αψευδείς μάρτυρες της γλώσσης των Μακεδόνων και συνεπώς της ελληνικότητάς των είναι, εκτός των άλλων αποδείξεων και τα νομίσματα που έκοβαν οι Μακεδόνες και εχρησιμοποιούσαν στις συναλλαγές τους.
Τα νομίσματα των αρχαιοτάτων Μακεδονικών πόλεων αρχικώς, του μετέπειτα Μακεδονικού Βασιλείου και όλων των άλλων εποχών, φέρουν στον εμπροσθότυπο και οπισθότυπό τους όχι μόνο εγγραφές στην ελληνική γλώσσα, αλλά επίσης παραστάσεις και σύμβολα ενδεικτικά της ελληνικής ταυτότητός τους, διότι είναι όμοια με εκείνα που φέρουν και τα νομίσματα και των άλλων περιοχών της λοιπής Ελλάδος, τόσον της αρχαίας εποχής, όσον και των μεταγενέστερων εποχών. Επάνω δε στα νομίσματα της Μακεδονίας όπως και όλων των άλλων περιοχών της Ελλάδος έχει χαραχθεί η ελληνική ιστορία μας.
Από τα αρχαία νομίσματα μπορούμε να αντλήσουμε πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες, όχι μόνο καθαρά ιστορικού χαρακτήρος, αλλά και πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές κ.ά. Οι παραστάσεις που φέρουν τα νομίσματα μάς πληροφορούν για την αρχιτεκτονική, αφού ναοί και οικοδομήματα εικονίζονται σ’ αυτά, για τη συγκρότηση της κοινωνίας, για τον αθλητισμό, για τα ζώα που ζούσαν τότε, την αμφίεση, την κόμμωση, για τις τέχνες και τα επαγγέλματα. Τέλος για τη γλώσσα μας.
Από καθαρά καλλιτεχνική άποψη τα νομίσματα συμβάλλουν στη μελέτη της τέχνης γενικά, αφού πολλά απ’ αυτά είχαν φιλοτεχνήσει μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Κίμων, ο Ηρακλείδας, ο Ευαίνετος, ο Φρίγιλλος κ.ά. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο τιτάνας του πνεύματος, ο Γκαίτε, είχε γράψει για τα ελληνικά νομίσματα: «Σ’ αυτά μας χαμογελά μια άνοιξη δίχως τέλος, γεμάτη από καρπούς της Τέχνης, αποτέλεσμα μιας έξοχης μορφής διανοήσεως και καλλιτεχνικής ενασχολήσεως».
Η πρώτη μορφή συναλλαγής μεταξύ των ανθρώπων υπήρξεν ο αντιπραγματισμός, δηλαδή η ανταλλαγή των πραγμάτων που έδιδε ένας άνθρωπος για να αποκτήσει αναγκαία σ’ αυτόν πράγματα, που διέθετε ένας άλλος άνθρωπος. Το σύστημα αυτό, που ίσχυσε επί αρκετές χιλιετίες της ανθρώπινης ζωής, δεν εξυπηρετούσε τις συναλλακτικές ανάγκες των ανθρώπων, γι’ αυτό έπρεπε να αντικατασταθεί με ένα σύστημα πρακτικότερο. Για την απόκτηση των αναγκαίων πραγμάτων έπρεπε να παρέχονται είδη ανεγνωρισμένης αξίας και κοινής αποδοχής και αυτά τα είδη ήσαν τα βοσκήσιμα ζώα: πρόβατα, αίγες, βόδια, χοίροι, τα οποία εμετρώντο κατά κεφαλάς. Η περίοδος αυτή εκλήθη προκερματική, διότι τα ζώα δεν ήτο δυνατόν να κερματισθούν, προς απόκτηση πραγμάτων μικρής αξίας. Για τον λόγον αυτόν ο άνθρωπος εχρησιμοποίησε στις συναλλαγές του τα μέταλλα, τα οποία είναι ανθεκτικά στον χρόνο και κερματίζονται, κερματική περίοδος. Αρχικώς, από το 1200 π.Χ. περίπου εχρησιμοποιήθησαν τα τάλαντα και οι στατήρες, μεγάλα τεμάχια χαλκού που εχρησιμοποιούντο και ως μέτρα βάρους. Αργότερα, προς απόκτηση πραγμάτων μικρής αξίας εχρησιμοποιήθησαν τα βέλη του τόξου, οι οβελοί, ή οβολοί. Έξι οβολοί, όσους μπορούσε να «δράξη» το χέρι του ανθρώπου, απετέλεσαν την ΔΡΑΧΜΗ, (δράγμα, δράττω, δραξ). Στο Ηραίο του Άργους (ναός της Θεάς Ήρας) ευρέθη το 1906, δέσμη 6 οβολών και φυλάσσεται στο Νομισματικό Μουσείο.
Πρώτος ο Φείδων, ο βασιλεύς του Άργους και ηγεμών αμφικτυονίας πόλεων, έκοψε περί τα μέσα του 7ου αιώνος π.Χ. στην Αίγινα τα πρώτα νομίσματα. Κατά σύμπτωση στην Αίγινα εκόπησαν και τα πρώτα νομίσματα του Νεοελληνικού Κράτους. Επίσης στα θεμέλια του Αρτεμισίου (ναού της θεάς Αρτέμιδος) της Εφέσου ευρέθησαν νομίσματα (τεμάχια σφαιροειδή) χρυσού και αργύρου (ήλεκτρον) με τα οποία αμείβοντο οι στρατιώτες. Σε ένα από αυτά υπάρχει εγγραφή, που ίσως είναι το όνομα του Λυδού βασιλέως Αλυάτη. Η ιστορία των Μακεδόνων αρχίζει περίπου από το 700 π.Χ. Το όνομα «Μακεδών», κατά τους ειδικούς επιστήμονες, προέρχεται από το ελληνικό θέμα «Μακ», που αποτελεί την ρίζα του ονόματος και σημαίνει «μάκος» (=μήκος) «μακρύς», «μακρός», «μάκρος» κ.ά. Η βασιλική δυναστεία των Μακεδόνων έφερε δύο ονόματα: «Αργεάδαι» και «Τημενίδαι». Το πρώτο σημαίνει ότι η βασιλική δυναστεία είναι απόγονος του Αργαίου (ιστορικού προσώπου, που έζησε το 682-621 π.Χ.). Το δεύτερο είναι παλαιότερο και προέρχεται από τον Ηρακλείδη Τημενό. Είναι κατά συνέπεια ακραιφνώς ελληνική η καταγωγή τους. Τόσον οι μακεδονικές πόλεις, που εδημιουργήθησαν μετά την μετακίνηση των Μακεδόνων, περί τα τέλη του 6ου αιώνος π.Χ. προς την πεδιάδα της Πιερίας, όσον και οι Μακεδονικές πόλεις που εδημιουργήθηκαν μεταγενεστέρως, έκοψαν νομίσματα, όπως και οι άλλες πόλεις της Ελλάδος. Τα πλούσια μεταλλεία της περιοχής του Στρυμόνος έδωσαν την δυνατότητα κοπής νομισμάτων, ασημένιων κυρίως, μεγάλης ονομαστικής αξίας, που κυκλοφορούσαν σε περιοχές της Ανατολικής και Νοτίου Ελλάδος, όπου υπήρχε έλλειψις αργύρου.
Πηγή: (Φιλελεύθερος , ΕΤΟΣ 50ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 16388, Μετάφραση Νίνας Γκατζούλη, πρ. Υπάτου Γραμματέως της Παμμακεδονικής), Μυριόβιβλος, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 14 Ἰουνίου 2015
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ. ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ. ΦΑΡΜΑΚΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ.
Ὁ ψαλμός μας διδάσκει τούς δεινοπαθοῦντας ἀρρώστους, ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο εὑρισκόμενο σέ δύσκολη κατάσταση τῆς ζωῆς του, ὅτι τό καλύτερο φάρμακο στά δεινά τοῦ βίου εἶναι ἡ ἐλπίδα στόν Θεό. Αὐτή κρατᾶ ὄρθιο τόν βασανιζόμενο ἄνθρωπο, τόν δυναμώνει ψυχικά καί δέν τόν ἀφήνει νά καταπέσει καί νά συντριβεῖ.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
Πηγή: Ακτίνες
Εν Πειραιεί τη 15η Ιουνίου 2015
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ
Η έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού τα τελευταία χρόνια με την ανελέητη σφαγή χριστιανικών πληθυσμών από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους στο όνομα του Αλλάχ, στις χώρες της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, αλλά και οι συνεχείς τρομοκρατικές ενέργειες φανατικών ισλαμιστών αποτελεί πλέον μια ζοφερή πραγματικότητα, που έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Μια πραγματικότητα που έκανε αισθητή την εμφάνισή της ήδη από την δεκαετία του 80 και που αντί να υποχωρεί όλο και περισσότερο γιγαντώνεται και τείνει να λάβει τρομακτικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να απειλείται πλέον σαφέστατα η παγκόσμια ειρήνη και η ευημερία των λαών. Στην πολιτική εφημερίδα «Αυγή» δημοσιεύθηκε πρόσφατα (29.5.2015), άρθρο με τίτλο «Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ» ανωνύμου συντάκτου, ο οποίος αφ’ ενός μεν επισημαίνει την κρισιμότητα της καταστάσεως και αφ’ ετέρου υποδεικνύει ότι ο μόνος τρόπος αντιμετωπίσεώς της είναι ο διάλογος μεταξύ των πολιτισμών και των θρησκειών και κατ’ επέκτασιν μεταξύ των πολιτικών και των θρησκευτικών ηγετών. Κάνει ακόμη λόγο για τα μέχρι σήμερα διεξαχθέντα παγκόσμια Διαθρησκειακά Συνέδρια, τα οποία θεωρεί αναγκαιότατα για την επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης και αναγγέλλει, ότι φέτος θα διεξαχθεί στην Αστάνα του Καζακστάν το 5ο Συνέδριο των παγκόσμιων παραδοσιακών θρησκευμάτων με γενικό θέμα «Ο διάλογος των θρησκευτικών ηγετών και των πολιτικών για την κυριαρχία της ειρήνης και της ανάπτυξης».
Και άλλες φορές στο παρελθόν ασχοληθήκαμε με το θέμα των Διαθρησκειακών Διαλόγων και Συνεδρίων σε άρθρα και μελέτες μας, όπου ετονίσαμε ότι η διοργάνωση των εν λόγω Διαλόγων και Συνεδρίων, εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Τα Συνέδρια αυτά προωθήθηκαν από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, διότι θεωρήθηκαν ως μία αναγκαιότητα για την αντιμετώπιση όχι μόνον του θρησκευτικού και ιδιαίτερα του ισλαμικού φανατισμού, αλλά και άλλων ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα, για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετούν και προωθούν τα σκοτεινά σχέδια της Νέας Εποχής, την ομογενοποίηση όλων των θρησκειών, προκειμένου έτσι να οικοδομηθεί το νέο θρησκευτικό μοντέλο της πανθρησκείας του Αντιχρίστου.
Το τραγικό σ’ όλη αυτή την ιστορία είναι το γεγονός, ότι η αγία Ορθόδοξος Εκκλησίας μας θεωρήθηκε ως θρησκευτικό και πολιτιστικό μέγεθος, ως μια από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Θεωρήθηκε συνυπεύθυνη για το φαινόμενο της θρησκευτικής βίας και επιστρατεύθηκε μαζί με τις άλλες θρησκείες για να υπηρετήσει εγκόσμιους ρόλους,για να συμβάλλει και αυτή στην καταστολή του θρησκευτικού φανατισμού και στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών.
Ωστόσο, όπως ήδη έχουμε τονίσει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, «αλλά καινή κτίσις» (Β΄ Κορ.5,17), είναι αποκάλυψη Θεού και όχι ανθρώπινη ανακάλυψη. Όσοι δε εσφαλμένα την θεωρούν ως θρησκεία, ουσιαστικά την υποβιβάζουν σε ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και την εξισώνουν με τις άλλες θρησκείες, οι οποίες ευθύνονται τα μέγιστα για τη διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου, καθώς και για τη σύγχρονη φρίκη της θρησκευτικής βίας. Για την θρησκειοποίηση της Εκκλησίας βαρύτατη ευθύνη φέρουν οι θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι όχι μόνον δέχονται να συμμετέχουν ως ισότιμα μέλη στα εν λόγω Διαθρησκειακά Συνέδρια, αλλά επί πλέον διακηρύσσουν και προβάλλουν την βλάσφημη ιδέα, ότι οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Δεν έχουν επίσης κατανοήσει και συνειδητοποιήσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ποτέ δεν καλλιέργησε μέσα στους κόλπους της τον θρησκευτικό φανατισμό και ποτέ δεν ενεθάρρυνε τα μέλη της σε άσκηση σωματικής βίας σε αιρετικούς και αλλοθρήσκους και αθέους, εξ αιτίας της αλλότριας πίστης των. Ούτε ποτέ βεβαίως αρνήθηκε την συνύπαρξη και συμβίωση με ανθρώπους διαφορετικών πίστεων, έχοντας υπ’ όψιν της τον λόγο του Κυρίου μας «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» (Μαρκ.8,34) και σεβόμενη την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου.Κατ’ αντίθεση βέβαια με άλλες θρησκείες, συμπεριλαμβανομένων των τραγικών εκπτώσεων του Χριστιανισμού, του Παπισμού και τουΠροτεσταντισμού, όπου έχουμε πάμπολλα συγκεκριμένα παραδείγματα θρησκευτικής βίας. Η ιστορική τους πορεία μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αδιάκοπος αγώνας επιβολής της θρησκευτικής των ιδεολογίας δια της βίας.
Μία ακόμη αλήθεια η οποία δεν έχει κατανοηθεί δεόντως,είναι το γεγονός, ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να μεταβληθεί σε έναν εγκόσμιο ειρηνευτικό οργανισμό, ούτε είναι δυνατόν να εγκλωβιστεί σε εγκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία εκκοσμικεύεται και εκφυλίζεται, χάνει την σωτηριολογική της αποστολή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός, που σκοπό έχει να προσλάβει και να θεώσει τον κόσμο, και όχι να γίνεται η ίδια κόσμος. Αποστολή της Εκκλησίας είναι να ειρηνεύσει τον άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ειρηνεύσουν και οι άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστόν, τον μόνον ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ειρήνη δεν σημαίνει την απουσία πολέμου, αλλά είναι καρπός του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλ.5,22). Εξ άλλου και ο ίδιος ο Χριστός την αντιδιαστέλλει από την κοσμική ειρήνη: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω.14,27). Πέραν τούτου τόσον οι άγιοι απόστολοι, όσον και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας εν μέσω πολέμων και αιματοχυσιών έζησαν και έδρασαν. Ποτέ όμως δεν διανοήθηκαν να συμμαχήσουν και να συνεργαστούν με άλλες θρησκείες και αιρέσεις για να υπηρετήσουν μία κοσμικού τύπου παγκόσμια ειρήνη. Πέραν τούτου, η ειρήνη δεν είναι πάντοτε επαινετή, ούτε ο πόλεμος πάντοτε κακός.Υπάρχει κακή ειρήνη, όταν συμβιβαζόμαστε με την πλάνη και προδίδουμε την πίστη και καλός πόλεμος, για τον οποίον ομιλεί ο ίδιος ο Χριστός: «Μη νομίσητε, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην, ουκ ήλθονβαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ.10,34-36). Ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζει: «Ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν. Και επί του πύργου εκείνου, (της Βαβέλ), την κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησε ειρήνην». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος επιβεβαιώνει: «Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού».
Αλλά μήπως οι μέχρι τώρα γενόμενοι Διάλογοι έφεραν κάποιο αποτέλεσμα; Ίσχυσαν να καταστείλουν τον θρησκευτικό φανατισμό, να αποτρέψουν την ανελέητη σφαγή χιλιάδων αθώων θυμάτων από τους τζιχαντιστές; Όχι βέβαια. Απεναντίας μάλιστα ο θρησκευτικός φανατισμός γιγαντώνεται όλο αι περισσότερο. Ας λάβουν λοιπόν υπ’ όψιν τουλάχιστον αυτή την διαπίστωση οι θιασώτες του Οικουμενισμού και ας σταματήσουν τους άκαρπους και επιζήμιους διαλόγους για να παύσει το σκάνδαλο και να ειρηνεύσει ο πιστός λαός του Θεού.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Θρησκευτικά
Συνήλθε σήμερα 19.6.2015 σε συνεδρίαση η Διαρκής Ιερά Σύνοδος προκειμένου να ασχοληθεί με το βασικό θέμα της ημερησίας διατάξεως «Νομοθετική Πρωτοβουλία περί του νέου συμφώνου συμβιώσεως».
Κατά τη διάρκεια της Συνεδρίας ανεγνώσθησαν: α) η υπ’ αριθμ. 2813/1322/12.6.2015 επιστολή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’ πρός τον Αξιότιμο κ. Ν. Παρασκευόπουλο, Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία υποβάλλονται παρατηρήσεις της Ιεράς Συνόδου επί του δημοσιευθέντος κειμένου νομοθετικής πρωτοβουλίας του εν λόγω Υπουργείου, β) η από 18.6.2015 επιστολή του ανωτέρω κ. Υπουργού προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και γ) η υπ’ αριθμ. 290/15.6.2015 επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, με την οποία ζητείται η έκτακτη σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος επί του θέματος.
Στο πλαίσιο της διαλογικής συζητήσεως μεταξύ των μελών της Δ.Ι.Σ., οι Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι επεκρότησαν τις εκφρασθείσες με την ανωτέρω επιστολή του Μακαριώτατου απόψεις ως εκφράζουσες την θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και εξήραν την σημασία του θεσμού της οικογενείας ως κυττάρου οικοδομής της κοινωνίας.
Εκτενής αναφορά έγινε στις αποφάσεις της τακτικής Συνεδρίας της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας του Οκτωβρίου 2013, οπότε η Εκκλησία της Ελλάδος ασχολήθηκε αναλυτικώς με τον θεσμό της οικογενείας στο πλαίσιο της σύγχρονης κρίσης. Ειδικότερα μνημονεύθηκε η εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης κ. Συμεών με θέμα «Εκτροπαί του οικογενειακού θεσμού εις την σημερινήν πραγματικότητα – νομικαί, ηθικαί και κοινωνικαί προεκτάσεις», η οποία έγινε ομοφώνως δεκτή από το Ιερό Σώμα.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά την σημερινή Συνεδρίαση, εμμένει και επικαιροποιεί την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17.10.2013, κατά την οποία επεσημάνθη ότι:
«… σύγχρονα σχήματα οργάνωσης του ιδιωτικού βίου των ανθρώπων –εναλλακτικές μορφές οικογενείας – για την Εκκλησία και την θεολογία της περί γάμου και οικογενείας συνιστούν “εκτροπές” του οικογενειακού θεσμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε και λειτούργησε επί αιώνες στην ζωή του εκκλησιαστικού σώματος.
Ο γάμος και η οικογένεια, γεγονός κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικό και κοινωνικός θεσμός θεμελιώδους σημασίας, γίνεται, όλο και περισσότερο, ατομική υπόθεση που εντάσσεται στην σφαίρα του ιδιωτικού βίου.
Φαινόμενα – “εκτροπές” εξαιρετικά επίκαιρα και για την ελληνική πραγματικότητα, είναι ο πολιτικός γάμος, η μονογονεϊκή οικογένεια, η ελεύθερη συμβίωση και ο λεγόμενος γάμος των ομοφυλοφίλων».
Η ανωτέρω Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας θεωρείται σταθερή και αμετάκλητη.
Διευκρινίζεται ότι αφετηρία των θέσεων της Εκκλησίας στο ανωτέρω ζήτημα είναι ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου, που είναι κέντρο της ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά και θεμελιώδης αρχή στο ελληνικό Σύνταγμα. Από τον σεβασμό στην ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου απορρέει η απόρριψη οποιουδήποτε θεσμού – υποκατάστατου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, με τον οποίο επιχειρείται ο υποβιβασμός της οικογενειακής ζωής στο επίπεδο των αστικών συναλλαγών, για την ανατροπή των οποίων αρκεί μία απλή αλλαγή γνώμης των συμβαλλομένων.
Επίσης η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε την έκδοση φυλλαδίου «Προς τον Λαό» με σκοπό να τον ενημερώσει εκτενέστερα για την επιχειρούμενη αλλοίωση της έννοιας της «οικογένειας» και τις ηθικές και κοινωνικές συνέπειες του συμφώνου συμβίωσης εν γένει.
Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
Πηγή: Εκκλησία της Ελλάδος
Πηγή: Ο Σωτήρ
Ο μεγάλος μας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης στο περίφημο ποίημά του «Ιθάκη» σημείωνε τούτα τα σπουδαία:
«Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη
το φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου
καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
Και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
Πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο».
Ένα ταξίδι ωραίο είναι ο γονικός ρόλος. Ένα ταξίδι, πάνω σε μια σχεδία, που περιπλανάται εδώ κι εκεί, που συναντά τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες και τον άγριο Ποσειδώνα, αναλαμβάνουν οι γονείς. Ο πηγαιμός είναι το μεγάλωμα των παιδιών, στον πηγαιμό αυτόν αποκτάς πείρα και σοφία, φτάνεις γέρος πια στην Ιθάκη. Είναι το ταξίδι αυτό γεμάτο χαρές, προκλήσεις, θύελλες, λύπες, όλα όμως τα λησμονεί ο γονέας, όταν φτάσει στην Ιθάκη του. Όταν αντικρίσει τα παιδιά του, ν’ ανοίγουν τα δικά τους φτερά, να ετοιμάζονται για τον δικό τους γοητευτικό πηγαιμό.
Οι περισσότεροι γονείς σκεφτόμαστε πώς θα κάνουμε αυτό το συναρπαστικό και συνάμα δύσκολο ταξίδι με επιτυχία, ανατρέφοντας σωστά τα παιδιά μας.
Οι περισσότεροι αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε καλοί πλοηγοί και κυβερνήτες, αισθανόμαστε ενοχές, δεν ανατρέφουμε ορθά τα παιδιά μας. Αναζητούμε κανόνες, μαγικές συνταγές, συμβουλές. Δεν υπάρχουν δυστυχώς. Γιατί; Γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Υπάρχει ο δικός του δρόμος, ο δικός του τρόπος, η δική του στιγμή, ο δικός του χαρακτήρας. Όπως δεν υπάρχουν δύο ίδια δακτυλικά αποτυπώματα, έτσι δεν υπάρχουν δύο ίδια παιδιά.
Τι απομένει λοιπόν στον γονέα; Τι μπορεί να κάνει; Είναι άοπλος, έρμαιο της τύχης του. Όχι. Έχει στα χέρια του δύο ισχυρά όπλα. Το πρώτο είναι η αγάπη. Αυτό το μυστήριο, η μοναδική, η ασύγκριτη αγάπη. «Όπερ φύσις ου δύναται, η αγάπη δύναται». Αυτό που δεν μπορεί να πετύχει η φύση, ο άνθρωπος, δηλαδή, με τις φυσικές του δυνάμεις, το κατορθώνει η αγάπη, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Το δεύτερο είναι η ίδια η ζωή μας, το παράδειγμα μας. Αυτή διδάσκει, η ζωή μας, και όχι τα λόγια, τα «πρέπει». Από τη στιγμή που μπαίνει το πρέπει, το παιδί γίνεται αρνητικό. Να πιάσω το πρέπει από το «ι» και να το γδάρω μέχρι το «π», έλεγε ο ποιητής μας, ο Ελύτης.
«Ου γαρ ο λόγος τοσούτον, όσον ο βίος στην αρετή άγει». Δεν οδηγούν τα λόγια, η ίδια η ζωή στην αρετή, θα σημειώσει και ο αρχαίος φιλόσοφος Πλούταρχος.
Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο όπλο που έχει στα χέρια του ο Έλληνας γονέας. Είναι η παράδοσή μας. Το χρυσοφόρο αυτό κοίτασμα που έπλασαν τόσες γενεές προγόνων, από το οποίο μπορούμε να αντλούμε και να ξεδιψούμε. Να δανειζόμαστε τιμαλφείς αξίες και αξιοθαύμαστα πρότυπα και να διδασκόμαστε. Το είχε πει με το δικό του άφθαστο τρόπο ο Παλαμάς.
«Δεν θέλω ‘γω καινούργια ή ξένα δώρα
παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ».
Θα ταξιδέψω λοιπόν, σήμερα μαζί σας, πίσω στο χρόνο. Θα σκάψω στην παράδοση μας. Θα αποκαλύψω, κατά τον δυνατόν, τον χρυσό των προγόνων μας, που καλύφθηκε από την κρούστα της λήθης και μπαζώθηκε από τις τσιρίδες των φραγκογραικύλων της σήμερον. Θα ξεκινήσω από τον παππού μας, την αρχαία Ελλάδα, θα ανηφορίσω στις ατραπούς της ιστορίας και θα συναντήσω τον πατέρα μας, το Βυζάντιο, την αειθαλή Ρωμανία - πάντα ανθεί και μας φέρνει κι άλλα τζιβαϊρικά. Θα καταλήξω στην νεότερη, στην σύγχρονη εποχή, σε μας τους γιους, τα εγγόνια, που αλλοιωθήκαμε από τον θαυμαστό, καινούργιο κόσμο μας. Στο τέλος θα προσπαθήσω να συνταιριάσω την παράδοση και το σύγχρονο. Να διαπιστώσουμε τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. « Άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον»....
Σε κάθε σπίτι, σε κάθε σχολή στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο Όμηρος. «Την Ελλάδα όλην πεπαίδευκεν ούτος ο ανήρ» θα πει ο Πλάτων. Οι γονείς αναθρέφουν τα παιδιά τους για να γίνου καλοί καγαθοί πολίτες. Σκοπός τους ν’ αποκτήσουν τα παιδιά την αρετή, λέξη που δεν εξηγείται, αλλά βιώνεται. «Ουκ έστιν αρετής νόημα τιμιώτερον». Δεν υπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο από την αρετή. Ό,τι κι αν γίνουν τα παιδιά πρέπει να τα διακρίνει η αρετή, γιατί «πάσα επιστήμη (τέχνη) χωριζομένη αρετής πανουργία τις και ου σοφία φαίνεται», λέει ο Πλάτων στο πασίγνωστο ρητό του. Αρετή μάλλον εννοούσαν οι αρχαίοι την υστεροφημία. Το να φεύγει κάποιος απ’ αυτή τη ζωή και ν’ αφήνει πίσω του μία λαμπρή ανάμνηση. «Η δε αρετή και θανώσι λάμπει». Η αρετή λάμπει ακόμη και μετά το θάνατο των ενάρετων ανθρώπων. Πώς όμως παίδευαν οι γονείς ενάρετους ανθρώπους; Στο έργο του «περί παίδων αγωγής» ο Πλούταρχος ανθολογεί, γύρω στο 50 μ.Χ., όλα την προηγούμενη σοφία. Αντιγράφω λίγα θαυμάσια σπαράγματα :«Οι γονείς», γράφει, «να μην παινεύουν υπερβολικά και φουσκώνουν τα παιδιά με εγκώμια, γιατί με τις υπερβολές των επαίνων γίνονται ματαιόδοξα και κακομαθημένα».
«Να οδηγούμε», συνεχίζει, «τα παιδιά προς τις σωστές ενασχολήσεις με συμβουλές και λόγους και όχι με ξυλοδαρμούς και κακοποίηση. Ακόμη να μην τα υποβάλλουμε σε υπέρμετρους κόπους» - σήμερα θα λέγαμε φροντιστήρια, ωδεία, γυμναστήρια –«όπου απαυδούν και διακόπτουν ή δεν δέχονται τη μάθηση με ανταπόκριση. Όπως δηλαδή τα φυτά τρέφονται με λιγοστό νερό, αλλά με πολύ πνίγονται κατά τον ίδιο τρόπο η παιδική ψυχή από τους υπερβολικούς κόπους καταποντίζεται». Σημειώνει παρακάτω ο παππούς Πλούταρχος κάτι πολύ σημαντικό, απευθυνόμενος στους πατέρες. «Να παρακολουθούν την πορεία μάθησης των παιδιών τους, να πληροφορούνται οι ίδιοι, την εξέλιξη των παιδιών τους από τον δάσκαλο». Σήμερα οι πατέρες είναι απόντες από το σχολείο. Είναι όμως πλάνη για τον άντρα να πιστεύει ότι μπορεί, χωρίς συνέπειες, να διοχετεύει όλη του την ενέργεια στην δουλειά του, όπως είναι πλάνη για τη γυναίκα να πιστεύει ότι μπορεί να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της. Στο τέλος καταλήγουν και οι δύο με άδεια χέρια. Ιδιαίτερη σημασία δίνει ο Πλούταρχος στο ψέμα. «Να συνηθίζουμε», τονίζει, «τα παιδιά μας να λένε την αλήθεια. Το ψέμα είναι δουλοπρέπεια και όλοι οι άνθρωποι το απεχθάνονται». Όταν τα παιδιά βρίσκονται στην εφηβική ηλικία οι εχέφρονες γονείς, πρέπει «να προσέχουν, να επαγρυπνούν και να συνετίζουν τους νεαρούς διδάσκοντας, απειλώντας και παρακαλώντας τους, παρουσιάζοντας παραδείγματα ανθρώπων που εξαιτίας της αγάπης τους για τις απολαύσεις έπεσαν σε συμφορές. Να εμποδίζουν τα παιδιά από του να συναναστρέφονται φαύλους ανθρώπους, γιατί παίρνουν μέρος τα κακίας τους». Ο λαός σήμερα λέει «πες μου τον φίλο σου να σου πως ποιος είσαι». Πολλοί νέοι παρασύρθηκαν εξαιτίας της κακής παρέας, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Στην περίπτωση αυτή ο γονέας επεμβαίνει δραστικά, χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς, πριν να είναι πολύ αργά. Ο γονέας να είναι υπομονετικός, συνιστά ο Πλούταρχος. Να μην ελέγχει και παρατηρεί το παραμικρό. «Υπομένουμε», γράφει, «τα παραπτώματα των φίλων μας τι το παράδοξο, αν υπομείνουμε και των παιδιών μας;». Τελειώνει ο Πλούταρχος την πραγματεία του με κάτι που θεωρεί την κορωνίδα της σωστής αγωγής είναι το δεύτερο, μετά την αγάπη, όπως προείπα, όπλο του γονέα. «Περισσότερο απ’ οτιδήποτε οφείλουν οι γονείς να μην πέφτουν σε σοβαρά σφάλματα, αλλά να κάνουν όλα όσα πρέπει, προσφέροντας τους εαυτούς τους παράδειγμα στα παιδιά τους, ώστε ν’ αποτρέπονται από άσχημα λόγια και έργα». «Παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν», αυτή είναι η βασιλική οδός για μια σωστή ανατροφή. Αυτό προβάλλει η αρχαία παράδοσή μας. Πολλοί παραστρατημένοι νέοι είναι συνήθως άνθρωποι που πρώτα απογοητεύτηκαν από τους γονείς τους και ύστερα από την κοινωνία. Αφήνουμε τον παππού μας, τον πολιό αρχαίο Έλληνα και ακούμε τον πατέρα μας, τον Ρωμιό, τον πονεμένο…
Στο Βυζάντιο η ανατροφή των παιδιών κατέχει κυρίαρχο ρόλο. Στόχος πλέον δεν είναι μόνον ο καλός καγαθός πολίτης, αλλά ο πολίτης του ουρανού, ο ουρανοπολίτης, ο άγιος. Η ανατροφή είναι η υψηλοτέρα τέχνη. «Τω όντι γαρ αύτη μοι φαίνεται τέχνη τις είναι τεχνών και επιστήμη επιστημών, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον και ποικιλώτατον ον», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατανοώντας τις δυσκολίες ανατροφής των παιδιών γράφουν πλήθος συγγραμμάτων, όπου παιδαγωγούν, συμβουλεύουν, νουθετούν γονείς και παιδιά. Η δροσιά και η επικαιρότητα των παρατηρήσεών τους είναι εκπληκτική. Θα περιοριστούμε εδώ σε λίγα χρυσά ρήματα του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, του «θεμέλιου λίθου του καινού Ελληνισμού» κατά τον ιστορικό του 19ου αιώνα Σπ. Ζαμπέλιο. Στο έργο του «πώς πρέπει οι γονείς ν’ αναθρέφουν τα παιδιά τους» γράφει τα εξής θαυμάσια. Ξεκινά με μια μεγάλη αλήθεια: «Δεν κάνει τον άνθρωπο γονέα - πατέρα ή μητέρα - το γεγονός και μόνο ότι συνετέλεσε να γεννηθεί παιδί, αλλά να το διαπαιδαγωγήσει σωστά». Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε ή να βγάζουμε τις δικές μας απωθημένες επιδιώξεις. Το μόνο που μας ανήκει είναι η διαπαιδαγώγησή τους. Η διαπαιδαγώγηση είναι όμως δύσκολο πράγμα. Οι γονείς αγχώνονται. Θέλουν να είναι τέλειοι. Τέτοιοι δεν υπάρχουν. Πολλές φορές ο γονέας (ή ο δάσκαλος) πέφτει σε σφάλματα ή κάνει λάθη απέναντι στα παιδιά. Ζητάμε συγγνώμη. Η συγγνώμη από τα παιδιά τα διδάσκει τρία πολύτιμα μαθήματα.
Πρώτον. Η ομολογία του γονέα ότι έκανε λάθος δίνει στο παιδί την δυνατότητα να διαπιστώσει ότι κανείς δεν είναι αλάθητος. (Πλην του πάπα της Ρώμης. Παναίρεση αλάνθαστη όντως).
Δεύτερον. Όταν οι γονείς έχουν την δυνατότητα να ζητήσουν συγνώμη από τα παιδιά τους, τότε εκείνα αρχίζουν να μαθαίνουν ότι η συγγνώμη είναι το υφάδι της ζωής που συνέχει τους ανθρώπους. Μαθαίνουν ότι ένα λάθος δεν είναι το τέλος μιας σχέσης και ότι μπορεί να ξεπεραστεί και να απαλειφθεί με την συγγνώμη και την συμφιλίωση. Τρίτον. Η συγγνώμη των γονέων ενισχύει την δυνατότητα των παιδιών να διακρίνουν το καλό από το κακό.
Στηλιτεύει παρακάτω ο άγιος την αδικαιολόγητη ανοχή των γονέων στα παραπτώματα των παιδιών. «Πολλοί γονείς», γράφει, «επειδή δεν θέλουν να μαλώσουν ή να λυπήσουν τα παιδιά τους, για την άτακτη ή απρεπή συμπεριφορά τους, τα είδαν αργότερα πολλές φορές να συλλαμβάνονται επειδή υπέπεσαν σε μεγάλα εγκλήματα».
Δυστυχώς σήμερα οι πιο πολλές οικογένειες έχουν σαν κέντρο της ζωής τους τις επιθυμίες και τα κέφια του παιδιού. Ικανοποιούν κάθε του επιθυμία. Γίνεται το παιδί ένας κακομαθημένος τυραννίσκος, γιατί δεν το παιδαγωγούν οι γονείς του.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ανέκδοτο. Το γεγονός συνέβη στην Αμερική. Ένας πιτσιρίκος πηγαίνει με την μαμά του σ’ ένα πολυκατάστημα. Ψωνίζει εκείνη κάτι ευτελές και χρειαζούμενο, μα ο μικρός έχει χωθεί σ’ ένα αυτοκινητάκι και αρνείται να βγει απ’ αυτό. Με γοερές κραυγές και τσιρίδες απαιτεί να του το αγοράσουν. Η μάνα δεν έχει τόσα χρήματα. Τρέμει ακόμη μήπως η άρνησή της δημιουργήσει στο παιδί τραύματα, ψυχικές, ανεπανόρθωτες ζημιές, που ίσως γίνουν κάποτε η αιτία για να γίνει το παιδί κομπλεξικό ή… Αλ Καπόνε. Το πολυκατάστημα όμως έχει παιδοψυχολόγο, όπως όλα τα καλά πολυκαταστήματα παιδικών ειδών στην Αμερική. Η μαμά καταφεύγει απελπισμένη σ’ αυτόν. Γιατρέ, του εξηγεί, και τρέμει η φωνή της, του μίλησα λογικά, του εξήγησα πως δεν έχω χρήματα, το παρακάλεσα, του έταξα λαγούς με πετραχήλια. Μα τίποτε, δεν σηκώνεται από το παιχνίδι. Μπορείτε να βοηθήσετε. Ο ψυχολόγος πρόθυμα πήγε δίπλα στον μικρό, του ψιθύρισε κάτι στο αυτί και αμέσως - ω του θαύματος- ο μικρός ακολούθησε σαν αρνάκι την μητέρα του. Η μαμά συγκινήθηκε, θαύμασε την παιδαγωγική κατάρτιση του γιατρού. «Αυτό θα πει μοντέρνα αντίληψη παιδαγωγικής», κραύγασε. «Τι είπατε στο παιδί μου, γιατρέ, και πείστηκε», ρωτά να μάθει. Ο ψυχολόγος χαμογέλασε: - Του είπα: «κατέβα αμέσως γιατί θα φας δύο σφαλιάρες που θα δεις τον ουρανό σφοντύλι». Εδώ τελειώνει το ανέκδοτο. Λέγεται πως ο γιατρός ήταν Έλληνας…
Στην Αμερική ο μεγαλύτερος παιδαγωγός Σποκ ζήτησε συγγνώμη από τον αμερικανικό λαό γιατί, όπως είπε, κατάστρεψε μία ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε με την παιδαγωγική του, που συμπυκνώνεται στη φράση. «Άσε το παιδί να κάνει ό,τι θέλει για να εκτονωθεί, να βγάλει τα απωθημένα που έχει μέσα του». Συγκλονίστηκε και αφυπνίστηκε ο Σποκ, όταν ο γιος του πέθανε από ναρκωτικά.
Θίγει ακόμη ο άγιος ένα ιδιαίτερο σοβαρό θέμα: Γράφει: «Για τα κτήματα που έχουν δοθεί στα παιδιά φροντίζουμε, όχι όμως και για τα παιδιά. Βλέπεις γονέα την ανοησία; Άσκησε την ψυχή του παιδιού σου πρώτα και κατόπιν θα έλθουν όλα τα άλλα: Όταν η ψυχή του παιδιού δεν είναι ενάρετη, καθόλου δεν το ωφελούν τα χρήματα και όταν είναι, καθόλου δεν το βλάπτει η φτώχεια. Θέλεις να το αφήσει πλούσιο, μάθε το να είναι σωστός άνθρωπος». Οι παρατηρήσεις αυτές είναι πολύ επίκαιρες. Η μεγάλη πλειοψηφία των γονέων σήμερα φροντίζει να προσφέρει στα παιδιά, υλικές ανέσεις και αγαθά και συχνά, για να το επιτύχει αυτό, στερεί από τα παιδιά της, αυτό που εκείνα χρειάζονται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, δηλαδή αυτούς τους ίδιους τους γονείς τους. Στη συνέχεια οι γονείς προσπαθούν να τα αποζημιώσουν με εξωφρενικές παροχές. Τα δωροδοκούν, δηλαδή, για να αγοράσουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους. Ή δείχνουν αυτήν την αποπνικτική αγάπη, κυρίως οι μάνες, που ονομάστηκε προσφυώς, «σύνδρομο της κλώσας». Έτσι δεν μεγαλώνουμε ελεύθερους ανθρώπους, αλλά άβουλα όντα.
Θίγει ακόμη ο άγιος ένα πολύ σημαντικό θέμα. Αυτό της γλώσσας: «Ρήματα παιδεύοντες το παιδίον φθέγγεσθαι σεμνά και ευσεβή», να μαθαίνουμε στο παιδί να χρησιμοποιεί λέξεις ωραίες. Ή τουλάχιστον να μην ακούει αισχρολογίες. Δυστυχώς σήμερα και στα δημοτικά ακόμη σχολεία ακούμε μαθητές στα διαλείμματα να βωμολοχούν. Ποιος φταίει; «Όταν τα μήλα είναι ξινά, ποιον πρέπει να κατηγορήσουμε τα μήλα ή τη μηλιά;», έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. «Ο άνθρωπος είναι το μιμητικότατον των όντων», έλεγε ο Αριστοτέλης. Το παιδί μιμείται ό,τι βλέπει και ό,τι ακούει. Σ’ αυτόν τον τομέα περισσότερη προσοχή χρειάζονται οι πατεράδες, οι οποίοι έχουν την νοσηρή εντύπωση πως αποτελεί χρέος τους η διδασκαλία και η αποκάλυψη στον νεαρό γιο του κάποιων «αντρικών» μυστικών ή η εκμάθηση βρισιών που αρμόζει σε πραγματικούς άντρες. Αποαθωποιούνται έτσι τα παιδιά σε πολύ ακατάλληλη ηλικία και οδηγούνται πολλές φορές στη διαφθορά, γιατί «φθείρουσι ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Καταστρέφονται χρηστά ήθη από κακές συναναστροφές και ομιλίες, σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος. Τα παιδιά πολύ συχνά γνωρίζουν, πόσο τα βαρύνουν τα λάθη και οι αμαρτίες των γονέων. Τα ακόλουθα αποτελούν μία πολύ εύγλωττη μαρτυρία. Σε μία πρόσφατη σχετικά έρευνα σε παιδιά του Δημοτικού με θέμα «πώς θα θέλατε τους γονείς σας», ένα παιδί Δ’ Δημοτικού έγραψε: «Εγώ θέλω τους γονείς μου να είναι καλοί, να μην λένε κακά λόγια, γιατί αλλιώς θα μάθουν και σε μας τα λόγια αυτά». Ένα άλλο Ε’ τάξης έγραψε: «Εγώ θέλω τους γονείς μου να είναι καλοί, ευγενικοί και να μην μαλώνουν μεταξύ τους». Μίλησε το δεύτερο παιδί για την συζυγική αγάπη. Αυτή η ευλογημένη αγάπη είναι αληθινή ευεργεσία για τα παιδιά, το ωραιότερο μάθημα. Όλοι οι τόμοι της παιδαγωγικής επιστήμης ωχριούν μπροστά στο ανεπανάληπτο μάθημα που λέγεται συζυγική αγάπη. Αυτή αρωματίζει τα παιδιά, ώστε να μοσχοβολούν κι αυτά στη ζωή τους. Τελειώνοντας με το Βυζάντιο θα αναφέρουμε την κορωνίδα των παιδαγωγικών συμβουλών της ρωμέηκης παράδοσής μας, η οποία επαναλαμβάνει την αρχαία ελληνική: «Δεν θα χρειάζονταν λόγια στα παιδιά μας, αν έλαμπε αληθινά η ζωή μας, δεν θα ήταν απαραίτητοι οι δάσκαλοι της αρετής, αν παρουσιάζαμε εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας έργα αρετής». Η αξία τους παραδείγματος είναι ανεπανάληπτη. Είναι η βασιλική οδός για μια υγιή ανατροφή των παιδιών μας.
Ερχόμαστε τώρα στην σύγχρονη εποχή, στην νεότερη Ελλάδα, όπου είχαμε κοσμογονικές αλλαγές. Μία κλειστή κοινωνία όπως ήταν, έρχεται σε επαφή με την Δύση. Θαμπώνεται, γοητεύεται, ξιπάζεται, προσπαθεί με τις ευλογίες της φωταδιστικής- κοραϊκής διανόησης να γίνει και αυτή «πεπολιτισμένο» έθνος της Ευρώπης. Το Βυζάντιο αμαυρώνεται, είναι σκοταδισμός, ανούσιες διενέξεις παπάδων και διεφθαρμένων αυτοκρατόρων. Οι μεγάλοι παιδαγωγοί του, οι Πατέρες της Εκκλησίας, περιφρονούνται. Η αρχαία Ελλάδα ασκεί γοητεία. Παραμορφωμένη όμως, με ρομαντικό πνεύμα, σαν ένα καλό παραμύθι. Η εξέλιξη της τεχνικής και της επιστήμης, οδηγεί σε ουτοπίες και παραλογισμούς. Όλα θα τα λύσει η τεχνική. Ο άνθρωπος περιθωριοποιείται. Αξίζει μόνο ο εγκέφαλος του, ψυχή δεν υπάρχει, «ο Θεός πέθανε». Η εξέλιξη της επιστήμης θα τα λύσει όλα. Πείνα, αρρώστιες, πολέμους, ακόμη κι ο θάνατος, θα νικηθούν. Από κοντά και οι παιδαγωγικές επιστήμες διαγράφουν την πολυαίωνη πείρα και αναζητούν «μοντέρνες» μεθόδους ανατροφής των παιδιών. Τα παιδιά πλέον δεν είναι παιδιά, που ανθίζουν και βγάζουν το καθένα τον δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο ανθό. Είναι μικρογραφίες των μεγάλων. Δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα, είναι όλα ίδια. Αν τα εκπαιδεύσουμε στρατιωτικά, με σιδερένια πειθαρχία, θα γίνουν καλοί μεγάλοι. Άριστοι πολίτες, άριστοι στρατιώτες. Έτσι φτάσαμε στον Χίτλερ. Μετά τον πόλεμο πέρασε η Δύση στο άλλο άκρο. Κανένας περιορισμός, καμμιά άρνηση, αφήστε τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν, για να μην φτάσουμε στον Χίτλερ. Τα παιδιά έγιναν παιδιά των λουλουδιών.
Από τους φασισμούς καταλήξαμε στα ναρκωτικά. Αφού δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τον πλησίον, ας σκοτώσουμε τον εαυτό μας. Και στις δύο περιπτώσεις οι γονείς απόντες. Περιφρονήθηκε η πρωτόθρονος αξία του γονεϊκού ρόλου, της αγάπης, του παραδείγματος και καταλήξαμε σε παγκόσμιες τραγωδίες. Χωρίς το απαραίτητο λίπασμα της αγάπης του γονέα, ανατράφηκαν γενεές, δολοφόνων και εγκληματιών, γενεές που αναζήτησαν την αγάπη και την παρηγοριά στις ουσίες. Χωρίς το παράδειγμα του γονέα, χωρίς φραγμό και ιδανικά, χωρίς πρότυπα, μπούκωσαν από τις απολαύσεις και αναζήτησαν την τελειότητα, την αρετή, την ηδονή στην παραίσθηση, στην απόδραση από την σκληρή πραγματικότητα, στον λευκό θάνατο. Σήμερα η Δύση, από την οποία εισάγουμε άκριτα προϊόντα και ιδέες, βιώνει το τρίτο στάδιο της αποχαλίνωσή της. Ονομάζεται μεταμοντέρνο. Τα πάντα «αποδομούνται», κατεδαφίζονται αξίες, πατρίδες, παραδόσεις, θρησκείες, όλα αναθεωρούνται. Μοναδική αξία το χρήμα. Σκοπός η πάση θυσία καλοπέραση, η ευδαιμονοθηρία και η κατανάλωση. Από τον homo sapiens περάσαμε στον άνθρωπο καταναλωτή. Οτιδήποτε αντιστέκεται στον καταναλωτισμό πρέπει να χτυπηθεί. Η Οικουμένη εξαμερικανίζεται. «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν», «να είσαι ο εαυτός σου». Ιδού τα συνθήματα της Νέας Εποχής. Αυτό ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Όνειρό της να περιοριστεί ο άνθρωπος σε δύο αντανακλαστικές κινήσεις. Να παρακολουθεί τις διαφημίσεις των προϊόντων στην τηλεόραση και στη συνέχεια να πηγαίνει στο ψυγείο και να καταναλώνει τα διαφημιζόμενα προϊόντα. Ψυγείο και τηλεόραση, ιδού τα σύμβολα της Νέας Εποχής. Θύματα αθώα αυτή της ύπουλης πολιορκίας και μάλλον άλωσης, τα πλέον ανώριμα και ανυπεράσπιστα μέλη της κοινωνίας, τα παιδιά. Να σημειώσω εδώ, παρενθετικά, αυτό που έγραψε ο μεγάλος μας ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης. «Παρατηρήστε πως τρώει το Ελληνόπουλο. Τρώει το πρωί στο σπίτι του. Παίρνει χρήματα για να φάει στο διάλειμμα του σχολείου. Φεύγει σχολώντας και πηγαίνει στο περίπτερο να φάει τα απαγορευμένα στο σπίτι διαφημιζόμενα εδέσματα. Φτάνει στο σπίτι και ξανατρώει. Τρώει όπως οι πεινασμένοι Σουλιώτες ή οι Μεσολογγίτες, εις μνήμην αυτών. Τρώει αναδρομικώς». Σήμερα οι στατιστικές λένε πως τα Ελληνόπουλα είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη.
Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή που συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία είναι στο ρόλο της μητέρας και γενικότερα στην γυναίκα του τόπου μας. Το φεμινιστικό κίνημα και οι μεγάλοι πόλεμοι ασκούν ισχυρή επίδραση. Κατά την διάρκεια των πολέμων οι εμπόλεμες χώρες χρησιμοποίησαν την γυναίκα σε όλες ανεξαιρέτως τις δραστηριότητες και τα επαγγέλματα, αντί των ανδρών που ήταν στο μέτωπο και διαπιστώνουν, έκπληκτοι οι πάντες, ότι οι γυναίκες είναι ικανές για επιτυχή δράση σε όλους τους τομείς. Εγκαταλείπει, λοιπόν, η γυναίκα το σπίτι και εργάζεται. Ξεκινά μια αδυσώπητη επαγγελματική αναμέτρηση με τον άνδρα. Σήμερα είναι αναγκασμένη να εργαστεί, γιατί αλλιώς το σπίτι δεν τα βγάζει πέρα. Τα ωράρια εργασίας επιμηκύνονται. Το αστικό μοντέλο ζωής επικρατεί. Τα χωριά ερημώνουν και οι πόλεις γιγαντώνονται απάνθρωπα. Ένα διαμέρισμα υποθηκευμένο στην τράπεζα, καθημερινό λαχάνιασμα για να προφθάσει τα πάντα, άγχος, κούραση. Αυτά χαρακτηρίζουν την σύγχρονη Ελληνίδα μάνα. Και τα παιδιά; Τα παιδιά φυλακισμένα στο θαυμάσιο παιδικό τους δωμάτιο, με τα άφθονα, φανταχτερά παιχνίδια, με την τηλεόραση, το κινητό τους, με τα φροντιστήρια, τα ωδεία, τα γυμναστήρια, τα πάντα. Από ενοχές τα προσφέρουμε τα πάντα. Την αγάπη όμως που θέλει χρόνο, να παίξεις μαζί τους, να αστειευτείς, να διαβάσεις μαζί τους, τους την αποστερούμε. Εξάλλου σήμερα τα παιδιά δεν παίζουν, δεν έχουν ούτε χρόνο στο σπίτι - ούτε χώρο στο σχολείο. «Η πιο σοβαρή πράξη ενός παιδιού δεν είναι η μελέτη, είναι το παιχνίδι», έλεγε ο Ελύτης. Σήμερα λίγος χρόνος μας απομένει το βράδυ μόνο για να τα φιλήσουμε και να τα πούμε καληνύχτα. Ήρθαν και κάποιοι διαφωτισμένοι εις τας Ευρώπας παιδαγωγοί – φορτωμένοι και με master. Είναι γνωστό πως και κρετίνος να είσαι πληρώνοντας το εξασφαλίζεις από κάποιο αμερικανικό ανθυποκολέγιο - που έμαθαν στις ταλαίπωρες κυρα-Κατίνες της συνοικίας πως πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν για να μην γίνουν κομπλεξικά και η κατάσταση επιδεινώθηκε. Άκουσαν και κάποιους άλλους να τους λένε πως πρέπει να είμαστε φίλοι με τα παιδιά μας και γίναμε μεταμοντέρνοι. Εξηγώ το τελευταίο προς άρσιν παρεξηγήσεων. Ο γονέας που λέει στο παιδί του «μη με βλέπεις σαν πατέρα, εγώ θέλω να είμαι φίλος σου» είναι ο ίδιος ένα ανώριμο παιδί που παραιτείται από την πατρική του ευθύνη και δημιουργεί στο παιδί του αίσθημα ανασφάλειας που θα φθάσει ως τον πανικό. Τα παιδιά θα βρουν ευκαιρίες στη ζωή τους να αποκτήσουν φίλους, άλλο όμως πατέρα δεν πρόκειται να ξαναβρούν. Είμαστε πάνω απ΄ όλα γονείς, που τους σέβονται τα παιδιά τους και τα σεβόμαστε κι εμείς. Η γονική σχέση είναι μοναδική, ανεπανάληπτη και αιώνια, είναι ανώτερη απ΄ όλες.
Ο νέος τρόπος ζωής επέβαλλε στο σπίτι κι έναν ακόμη γονέα, ακαταγώνιστο, ελκυστικό και επικίνδυνο, τον τρίτο γονέα, όπως προσφυώς ονομάστηκε, την τηλεόραση. Ως εκπαιδευτικός ποτέ δεν άκουσα μέσα στην τάξη να μεταφέρει κάποιος μαθητής εξωσχολικές γνώσεις, χωρίς να αρχίζει τον λόγο του με την εξής στερεότυπη φράση: «Κύριε είδα στην τηλεόραση». Ποτέ δεν άκουσα να λένε, το διάβασα ή μου το διηγήθηκε ο πατέρας ή η μητέρα μου ή η γιαγιά μου. Ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί σε όλο της το μέγεθος την καταστρεπτική επίδραση της άθλιας- όπως είναι σήμερα -τηλεόρασης στα παιδιά. Αφήσαμε τα παιδιά μόνα τους μπροστά στην τηλεόραση και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Μια σειρά τελευταίων ερευνών έδειξαν ότι για τα παιδιά 8-12 ετών το μεγαλύτερο μέρος του φόβου τους πηγάζει από την τηλεοπτική οθόνη και όχι από την πραγματική ζωή, όπως συνέβαινε άλλοτε. Υπολογίστηκε ότι κατά μέσο όρο ένα παιδί μέχρι να τελειώσει το Λύκειο έχει αφιερώσει στη λατρεία της μικρής οθόνης 18.000 ώρες. Που σημαίνει 750 μέρες ή χονδρικότερα 2,5 χρόνια τηλεοπτικής αιχμαλωσίας. Έχει ακόμη υπολογιστεί στην Αμερική - είναι γνωστή η ρήση πως αν θες να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος ταξίδεψε στην σημερινή Αμερική - πως ένα παιδί, μετέχει ετησίως σε 10.000 φόνους! Όταν κάποτε οι κάμερες της τηλοψίας στράφηκαν αδηφάγες στο πρόσωπο ενός νεαρού εγκληματία ο σκυλευτής δημοσιογράφος τον ρώτησε:
- Εσύ το έκανες το έγκλημα;
- Όχι, εσείς, αποκρίθηκε ο νεαρός.
Η απάντηση δείχνει κι εμάς. Το παιδί έρχεται στον κόσμο χωρίς τηλεόραση. Την τηλεόραση την προσφέρει ο γονιός. Τα παιδιά με αδιαμόρφωτη ακόμη προσωπικότητα βομβαρδίζονται από μια εμπειρία, που σχεδόν καταργεί τα όρια του πραγματικού και του μη πραγματικού. Οι αντικοινωνικές πράξεις είναι πολλές φορές αντιγραφή της τηλεοπτικής βίας. Τα παιδιά οδηγούνται να μεταχειρίζονται τους πραγματικούς ανθρώπους, σαν να ήταν στην τηλεοπτική οθόνη. Έχουμε αποκοίμιση των ηθικών τους ανακλαστικών, το υπονοούμενο σε κάθε περίπτωση είναι σαφές: Απολαύστε, ψυχαγωγηθείτε με τους φόνους και τις αδικίες. Η τηλεόραση δυστυχώς χρησιμοποιείται από πολλούς γονείς σαν ηρεμιστικό για τα παιδιά. Ο γονέας μπορεί να ξεκουράζεται από την ανησυχία του παιδιού, αυτό όμως ανυπεράσπιστο γεύεται τα τηλεοπτικά αποφάγια. Επειδή όμως είναι αδύνατον να πετάξουμε τις συσκευές, γιατί και εμείς οι γονείς είμαστε εθισμένοι και οι φραστικές παραινέσεις στα παιδιά δεν έχουν αποτέλεσμα, κάποιες πρακτικές λύσεις είναι αναγκαίες. ‘Όπως το να παρακολουθούμε μαζί με τα παιδιά επιλεγμένα από πριν προγράμματα. Να σχολιάζουμε, να συζητούμε με τα παιδιά τις περίεργες σκηνές, τονίζοντας την αρνητική πλευρά τους. (Οι συμβουλές θα είναι το τελευταίο στάδιο μιας συζήτησης). Αμφισβητούμε τις διαφημίσεις και την χρησιμότητά τους. Έχει υπολογιστεί πως κάθε μέρα εκπέμπονται από τα ΜΜΕ 5.000 διαφημίσεις, μια πραγματικά πλύση εγκεφάλου. Να γνωρίζουμε πως η απαγόρευση είναι πόλος έλξης, γι’ αυτό χρειάζεται λεπτότητα και συνεχής προσπάθεια. Να μας δουν τα παιδιά κάποτε και με ένα βιβλίο στο χέρι. Ας συζητήσουμε κάποτε και για το περιεχόμενο ενός καλού βιβλίου και όχι μόνο για τα βδελυρά περιεχόμενα της τηλοψίας. Έτσι θα φιλοτιμηθεί κι αυτά. Να μην μάθει το παιδί πως μπορεί να μαθαίνει βλέποντας μόνο τηλεόραση. Τα παιδιά ρουφούν σαν σφουγγάρι αυτό που είμαστε εμείς και όχι αυτό που θέλουμε να δείξουμε ή να πούμε.
Το θέμα της ανατροφής των παιδιών είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται σε μία εισήγηση. Προσπάθησα να καταδείξω πως η αναζήτηση της τελειότητας είναι μάταιο πράγμα. Μπορεί όμως ο γονέας να προσφέρει απλόχερα στα παιδιά του τρία πράγματα. Την αγάπη, που τα πάντα υπομένει, τα πάντα στέγει και πάντοτε ελπίζει, το ζωντανό του παράδειγμα που είναι το ωραιότερο μάθημα και ν’ αντλήσει από την παράδοσή μας, την εκλεκτή πείρα των προγόνων μας. Να πω ένα απλό παράδειγμα. Οι παραδοσιακοί άνθρωποι, οι παππούδες μας ποτέ δεν διανοήθηκαν να κρύψουν από τον εαυτό τους ή από τα παιδιά τους τις υλικές στερήσεις που αντιμετώπιζαν. Αντίθετα μάλιστα μιλούσαν συνέχεια γι’ αυτές, μπροστά στα παιδιά, και καμάρωναν πως παρά τις στενάχωρες συνθήκες κατόρθωναν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. Ο Παπαδιαμάντης καμάρωνε για την «έντιμον πτωχείαν» του. Σήμερα αρνούμαστε να ομολογήσουμε με γενναιότητα την κατάστασή μας, επιδιδόμαστε σ’ ένα μανιώδες κυνήγι πλουτισμού, και περνάμε στα παιδιά μας, εκτός του σπάταλου ήθους και «μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα». Ένα χαρούμενο γεγονός, μια συναρπαστική εμπειρία, ένα θαυμάσιο ταξίδι, την ανατροφή των παιδιών μας την μεταβάλλουμε σε μια νευρωτική, αγχώδη δουλεία. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα σύγχρονης ηρωίδας μάνας προς παραδειγματισμό των νεαρών μητέρων που λιποψυχούν, όταν βλέπουν το θερμόμετρο λίγες γραμμές ανεβασμένο από τον πυρετό του παιδιού τους.
Το γεγονός είναι πραγματικό, συνέβη στις μέρες μας, σ’ ένα χωριό των Γρεβενών. Το διάβασα και σας το μεταφέρω: η απλοϊκή κ. Στέλλα αφού πάντρεψε τα τέσσερα παιδιά της έχασε τον άνδρα της από την νόσο «χορεία Χάντιγκτον», που φέρνει καθολική παράλυση και αργό θάνατο και είναι κληρονομική. Ο Θεός λοιπόν παραχώρησε να προσβληθούν όλα τα παιδιά της από την νόσο. Καθένα που αρρώσταινε το οικογενειακό του περιβάλλον το απέβαλλε, το έδιωχνε. Το έστελναν στην ταλαίπωρη μητέρα να το φροντίζει. Έτσι η κ. Στέλλα για χρόνια είχε τρία μαζί παράλυτα παιδιά. Κάλυπτε τα έξοδά τους με την δική της πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ και τις συντάξεις αναπηρίας των παιδιών της τις έστελνε στις οικογένειές τους. Στο μεταξύ πεθαίνει το παιδί της πρώτης κόρης της από καρκίνο και σε λίγους μήνες και η ίδια η κόρη της. Μετά από αυτό πέθαναν και τα άλλα δυο παιδιά της. Στο μεταξύ έφτασε στο σπιτικό της κ. Στέλλας το τέταρτο παιδί της, προσβεβλημένο από την ίδια αρρώστια. Τώρα περιορίστηκε να φροντίζει μόνο αυτό και να ανάβει σιωπηλά τα καντήλια στους τάφους των παιδιών της. Ύστερα απ’ όλα αυτά δεν έχασε τα λογικά της, δεν γόγγυσε κατά του Θεού, δεν παρέλυσε η ψυχή της. Ζούμε σήμερα σε περίεργους καιρούς. Το άγχος, η ανασφάλεια, ο φόβος για τα μελλούμενα, κυριεύουν τις καρδιές όλων μας. Οι κίνδυνοι για τα παιδιά μας περίσσεψαν. Έσχατη γραμμή άμυνας, το ευλογημένο αυτό καταφύγιο που ονομάζεται οικογένεια.
Οι γονείς είναι οι αρχιτέκτονες της οικογένειας. Ας μην αναζητούν την τελειότητα. Ας εμπιστευτούν πρώτα την καρδιά τους. Εκεί θα συναντήσουν την θερμουργό αγάπη και την Αγάπη. «Τοις αγαπώσι και τα δύσκολα εύκολα γίνεται». Σ’ αυτούς που αγαπούν και τα δύσκολα γίνονται εύκολα, τονίζει ο μέγας παιδαγωγός των γονέων αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες της λαλίστατης εποχής μας κι ας στραφούμε πίσω στο λόγο του Πλούταρχου: «Παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν». Με τα έργα μας θα αναθρέψουμε σωστά τα παιδιά και όχι με κούφια λόγια. Ας αντλήσουμε το δροσερό νερό από τη σοφία των προγόνων μας, ό,τι εκλεκτότερο έχει η ανθρωπότητα. Ας σκύψουμε το κεφάλι κάτω από το πετραχήλι του απ. Παύλου: ανατρέφετε τα παιδιά «εν νουθεσία και παιδεία Κυρίου». Σιχαθήκαμε, το ξαναλέω, τις σειρηνωδίες των διεφθαρμένων εκκλησιομάχων και εθνομηδενιστών. Είναι «γεννήματα εχιδνών και λύκοι βαρείς». «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να στραφούν εμπρός πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», έγραφε ο Δημ. Καμπούρογλου. Μεγάλη κουβέντα, ας την φιλοσοφήσουμε λίγο, όπως έλεγαν οι παλιοί.
Είναι μακρύς ο δρόμος της ανατροφής των παιδιών μας, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις, για να θυμηθούμε τον Καβάφη. Οι γέροι πελαργοί, όταν γεράσουν, λένε πως τα νέα πουλιά τους παίρνουν στα φτερά τους και τους βοηθούν στο πέταγμα. Ο Μέγας Βασίλειος ονομάζει αυτήν την εξαίσια εικόνα με μια ωραιότατη φράση: «εις αντιπελάργωσιν». Οι γονείς κάνοντας το χρέος τους, έρχεται η στιγμή που τα παιδιά τους, ανταποδίδοντας την ευεργεσία της ανατροφής, τους παίρνουν στα φτερά τους, «εις αντιπελάργωσιν». Και τι πιο όμορφο να κλείσουν τα φτερά και τα μάτια του γονέα στην αγκαλιά των ευγνωμονούντων παιδιών του. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσαντο, τον δρόμον τετελεύκασι»…
Πηγή: Ακτίνες
Ο μήνας Μάιος, για εμάς τους Έλληνες, είναι ο μήνας της μνήμης.
Στις 19 Μαΐου μνημονεύουμε τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και στις 29, τους υπερασπιστές της Πόλης.
Η αλήθεια είναι, ότι, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, η λέξη μνήμη τείνει να ταυτισθεί με την λέξη μνημόνιο. Αυτό το μνημόνιο, που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, έραψαν στα τα μέτρα τα δικά τους κι εμείς, χωρίς πολλή σκέψη, σπεύσαμε να το εφαρμόσουμε.
Τα γεγονότα, όμως, έτσι όπως εξελίχθηκαν, όσο πιο οδυνηρά και αποτρόπαια γίνονται μέρα με την ημέρα, άλλο τόσο ξυπνούν μέσα μας μνήμες παλιές και μας οδηγούν μοιραία σε μια αυτοκριτική εμπεριέχουσα, αναμφίβολα, ακμαιότατο το σπέρμα της λύτρωσης.
Μπορεί, ίσως, να επιπλέουν προς το παρόν, στην ελληνική επικαιρότητα οι φελλοί του ανθρωποκτόνου εκφυλισμού και της περιποίησης των παθών.
Εντούτοις, η λαϊκή βάση, που διατηρεί ακόμα άσβεστη την φλόγα του φιλότιμου και της ελληνοπρέπειας, άρχισε να κινείται –από ανάγκη μεν, αλλά κινείται- προς άλλη κατεύθυνση, την Ρωμαίικη.
Να είναι καλά η μεσαιωνική απανθρωπία των δήθεν εταίρων μας, που ανέλαβε να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο της συλλογικής μας αφασίας. Να είναι επίσης καλά και οι καθημερινές δηλώσεις αμερικανών και άλλων αξιωματούχων, που αποκαλύπτουν στις ναρκωμένες συνειδήσεις μας την σύγχρονη δυτική βαρβαρότητα και αφήνουν πρακτικά υπονοούμενα της υπεροχής του ξεχασμένου δικού μας Τρόπου.
Στο τέλος, οι ίδιοι οι εχθροί μας, -θαρρείς σταλμένοι από τον Θεό-, με τα έργα τους και τις αποφάσεις τους, θα μας σπρώξουν με το ζόρι στην συναίσθηση, στον αυτοέλεγχο και την όντως αλλαγή.
Έτσι, λοιπόν, έχουν οι Φράγκοι το μνημόνιο το δικό τους, έχουμε όμως κι εμείς το δικό μας. Με την διαφορά, ότι, ενώ το φράγκικο κάποτε θα λήξει, το δικό μας μνημόνιο ημερομηνία λήξεως δεν έχει. Θα πάψει να ισχύει, μονάχα όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου.
Το δικό μας μνημόνιο, το Μνημόνιο το Ρωμαίικο, ούτε από το αγγλικό δίκαιο διέπεται ούτε και καθορίζεται από τα σπρέντ και τους δείκτες των διεθνών χρηματιστηρίων.
Το δικό μας μνημόνιο ορίζεται από την αρετή του Σωκράτη και πορεύεται πάνω στην πνευματική γραμμή των ησυχαστών Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Το δικό μας μνημόνιο δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση ούτε και πληρώνεται με ευρώ και δολλάρια.
Έχει πληρωθεί, με το παραπάνω, με το ίδιο μας το αίμα. Με το αίμα των προγόνων μας.
Το μνημόνιο το δικό μας δεν το συνέταξαν ασημαντότητες της κομμισιόν.
Το έγραψαν και το υπέγραψαν με την θυσία τους, ο τελευταίος μας βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, οι στρατιές των Νεομαρτύρων, οι αντάρτες του Πόντου, οι ’’συνωστισμένοι’’ στο λιμάνι της Σμύρνης, οι 353 χιλιάδες σφραγιασθέντες και αποκεφαλισθέντες Έλληνες του Πόντου, το ενάμισι εκατομμύριο βασανισθέντων, φονευθέντων και εκτοπισθέντων Μικρασιατών, τα 100 χιλιάδες ορφανά και οι 50 χιλιάδες αγνοούμενοι της κεμαλικής θηριωδίας.
Το δικό μας μνημόνιο δεν γράφτηκε μέσα στα σαλόνια του Βερολίνου, με πένες πολυτελείας, πάνω σε ατσαλάκωτη κόλλα.
Γράφτηκε στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στον Χορτιάτη, στα Κερδύλλια, στην Τρίπολη, στην Καισαριανή, με τα πολυβόλα και τις ξιφολόγχες των Γερμανών, πάνω στα διάτρητα και κομματιασμένα κορμιά των παππούδων μας.
Ξεχνιούνται αυτές οι υπογραφές;
Η πρόταση του Πάπα για κοινό εορτασμό του Πάσχα Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών εντυπωσίασε την διεθνή γνώμη και έγινε πρωτοσέλιδη είδηση σε μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού, αλλά οι Ορθόδοξοι την βλέπουν με πολλές επιφυλάξεις, όπως και κάθε ενέργεια του Βατικανού.
Η έγκυρη ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera» το Σάββατο, 13 Ιουνίου, υπενθύμισε ότι ο Πάπας κατά την επιστροφή του στη Ρώμη από τους Αγίους Τόπους, την 26η Μαΐου 2014,
συζητώντας κατά την πτήση με τους δημοσιογράφους τους ενημέρωσε ότι το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα το συζήτησε με τον κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος του είπε ότι «ίσως στην Πανορθόδοξη Σύνοδο να γίνει κάτι». Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί ναι μεν το θέμα είναι στην ημερησία διάταξη της Πανορθοδόξου, αλλά η εισήγηση για αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα από τους Ορθοδόξους είναι αρνητική και προσκρούει στην ισχυρή αντίδραση των σλαβικών Εκκλησιών, για τις οποίες το ξεχωριστό Πάσχα είναι καθοριστικό για τη διάκρισή τους από τους ουνίτες και γενικότερα τους λατίνους. Υπενθυμίζεται ότι η Β΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψη τονίζει, μεταξύ των άλλων, για το θέμα:
«Το όλον θέμα, πολύ πέραν της επιστημονικής ακριβείας, είναι θέμα εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας της μιας και αδιαιρέτου Ορθοδοξίας, της οποίας η ενότης κατ’ ουδένα τρόπο πρέπει να διασαλευθή». Και σημειώνεται επίσης:
«Εις την σημερινήν διάρθρωσιν των εκκλησιαστικών πραγμάτων ο πιστός λαός του Θεού είναι ανέτοιμος ή τουλάχιστον απροπαράσκευος και απληροφόρητος δια να αντιμετωπίση και δεχθή μίαν αλλαγήν εις το θέμα του προσδιορισμού της ημερομηνίας του Πάσχα».
Ο Πάπας αποκάλυψε ακόμη ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας είχε πει στον Πάπα Παύλο τον 6ο: «Θα βάλουμε όλους τους θεολόγους (Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς) σε ένα νησί, θα τους αφήσουμε να συζητούν μεταξύ τους και εμείς θα βαδίσουμε στη ζωή αντάμα!»...
Παράλληλα ο Πάπας ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι απέστειλε επιστολή στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στον Πατριάρχη Μόσχας, με την οποία τους ζητεί να συμφωνήσουν σε μια ημερομηνία κοινή για όλους τους Χριστιανούς εορτασμού του Πάσχα. Ανακοίνωσε επίσης ότι προσκάλεσε τον κ. Βαρθολομαίο να μεταβεί στη Ρώμη και στις 18 Ιουνίου να παρουσιάσει την εγκύκλιο του για το περιβάλλον. «Είμαστε φίλοι», εξήγησε, «μου είπε ο Πατριάρχης ότι έχει μια υποχρέωση αυτή την ημέρα, αλλά θα μου στείλει τον Μητροπολίτη Περγάμου Ζηζιούλα και έτσι η εγκύκλιος θα αναγνωσθεί από έναν από τους μεγαλύτερους ορθοδόξους θεολόγους»...Μια ακόμη δελεαστική ενέργεια του Πάπα προς την πλευρά του Οικ. Πατριάρχη...
Εν τω μεταξύ ο εορτασμός των ονομαστηρίων του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στο Φανάρι πρόβαλε καταστάσεις που είναι μεν γνωστές, αλλά που διατηρούνται στην αφάνεια. Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δεν μετέβη στο Φανάρι, όπως έπραττε παλαιότερα, για να ευχηθεί προσωπικά τον κ. Βαρθολομαίο. Λέγεται ότι εκ μέρους του απεστάλη μόνο γράμμα με τυπικές ευχές. Μια ακόμη απόδειξη επιδείνωσης της μεταξύ τους σχέσης.
Αντίθετα, στο Φανάρι μετέβη για τα ονομαστήρια του Πατριάρχου ο Μητροπολίτης Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) κ. Χρυσόστομος, με μεγάλη μάλιστα συνοδεία - αντιπροσωπεία του Συνοδικού Γραφείου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, του οποίου είναι πρόεδρος! Ο κ. Χρυσόστομος δεν διατηρεί την καλύτερη σχέση με τον κ. Ιερώνυμο και με τη μετάβαση του στο Φανάρι και μάλιστα με πολυπληθή συνοδεία ασφαλώς τον ενόχλησε, αφού μάλιστα το Γραφείο του θρησκευτικού τουρισμού ανήκει στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, και βεβαίως του σημείωσε ότι ο ίδιος εξακολουθεί να διατηρεί θερμή σχέση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όπως και οι δύο διατηρούσαν επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Σημειώνεται ότι επί αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ ο Αρχιεπίσκοπος και ο Μητροπολίτης Δωδώνης τον ακολουθούσαν στη στάση αντιπαλότητας που κρατούσε προς το Φανάρι...
Ένα μήνυμα που έστειλε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με την ευκαιρία των ονομαστηρίων του ήταν η εξαγγελία της σύγκλησης «της Συνάξεως όλων των Αρχιερέων, Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων και επισκόπων του Πατριαρχείου» τον προσεχή Αύγουστο. Πέραν της προς τα διεθνή ΜΜΕ εμφάνισης της υπάρξεως Μητροπόλεων του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης στην Ευρώπη, Αμερική και Ασία, η Σύναξη έχει και τον χαρακτήρα να δείξει το Φανάρι ότι προετοιμάζεται για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, στην οποία πάντως δεν θα συμμετάσχουν παρά μόνο είκοσι τέσσερα αρχιερείς του Πατριαρχείου, τα οποία προφανώς θα επιλέξει ο κ. Βαρθολομαίος. Ελπίζεται η Σύναξη να μην καταστεί μια ακόμη αφορμή τριβής με την Εκκλησία της Ελλάδος, δια της προσκλήσεως των Μητροπολιτών των «Νέων Χωρών».
Πηγή: Θρησκευτικά
Η Ελλάδα, ως γεωγραφικός χώρος και ως ιδέα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θάλασσα.
Τη θάλασσα, που μαζί της συνδέθηκε και εξακολουθεί να συνδέεται η ιστορία της. Τη θάλασσα, που για τον Έλληνα δεν είναι απλά ένα ταξίδι ή μια περιπέτεια αλλά ένας τρόπος ζωής που μονιάζει και μανιάζει μαζί της ένας ολάκερος λαός, μια ιστορία απέραντη.
Από τα «ξύλινα τείχη» της αρχαιότητας, την επί επτά αιώνες θαλασσοκρατία του Βυζαντίου, το «θαύμα» του 1821 όπου τα «σιτοκάραβα» με τους «εμποροκαπετάνιους» έγιναν «πολεμικά» και «κυβερνήτες», τα κατορθώματα του θρυλικού «Αβέρωφ», μέχρι και σήμερα με τις ένδοξες μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού και το φιλότιμο προσωπικό του Λιμενικού Σώματος.
Για την Ελλάδα, με την πρώτη ναυτιλία στον κόσμο, με την μακραίωνα παράδοση στη ναυτική τέχνη, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής, με το τεράστιο πλήθος νησιών, νησίδων και βραχονησίδων, με τους χιλιάδες ναυτικούς και ψαράδες, με ένα Αιγαίο λίκνο του ελληνικού πολιτισμού, πόλο έλξης εκατομμυρίων τουριστών και τόσα άλλα… η θάλασσα, αιώνες τώρα, είναι η πηγή της ζωής της και η σημασία της, αποκρυσταλλώνεται στη ρήση του Περικλή «Μέγα το της θαλάσσης κράτος» που κοσμεί και το θυρεό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού.
Το επίσημο Ελληνικό Κράτος, έναν αιώνα πριν, έχοντας υπόψη όλα αυτά και για «την προστασία και ενίσχυση της εθνικής ναυτικής συνείδησης δια παντός προς τούτο προσφόρου μέτρου», πήρε δυο σημαντικές πρωτοβουλίες.
Το 1928 εξέδωσε το περιοδικό "ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ" και ίδρυσε (Ν. 5059/1931 ΦΕΚ 176 Α/30-6-1931, Ν.Δ του 1935 ΦΕΚ 428 Α/27-9-1935) την "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΕΝΩΣΗ" ως ΝΠΔΔ. Και τα δυο, υπαγόμενα στο θεματοφύλακα της ναυτικής μας παράδοσης, το Πολεμικό Ναυτικό (Γενικό Επιτελείο Ναυτικού).
Μέσα από αυτές τις πρωτοβουλίες, κατατέθηκαν και εξετάστηκαν διάφορες ιδέες. Τελικά, επικράτησε η καθιέρωση μιας πανελλήνιας εορταστικής εκδήλωσης με τον τίτλο «Ναυτική Εβδομάδα». Έτσι, θεσμοθετήθηκε η «Ναυτική Εβδομάδα», ως συνέχεια της παράδοσης των παραλιακών πόλεων, όπου στην αρχαία Ελλάδα εόρταζαν τα Δελφίνια, τα Πλοιοθέσια, τα Κυβερνήσια και τα Ποσειδώνια.
Η Ε.Θ.Ε, ο στυλοβάτης της ‘’Ναυτικής Εβδομάδας’’, καταργήθηκε το 2013 με το άρθρο 1 του Ν. 4109/2013 ενώ το περιοδικό "ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΣ" (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1979) συνεχίζει την έκδοσή του από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού.
Η «Ναυτική Εβδομάδα» λοιπόν, καθιερώθηκε και άρχισε να εορτάζεται συνεχώς από το 1933. Ο εορτασμός στην αρχή ήταν ετήσιος και στη συνέχεια διετής. Δεν γιορτάστηκε «Ναυτική Εβδομάδα» μόνο στην κατοχική περίοδο (1941-1944) και το 2004 λόγω της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Από το 1984, με πρωτοβουλία της Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, ως επίκεντρο του εορτασμού της επιλέγονταν και στεριανές πόλεις ώστε όλοι οι Έλληνες να έρθουν πιο κοντά στη θάλασσα.
Ο τελευταίος εορτασμός της "Ναυτικής Εβδομάδας" πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2008, υπό τον τίτλο "Ελάτε να γνωρίσετε τους ανθρώπους της θάλασσας" σε όλη την Ελλάδα και επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη.
Το Μάιο του 2010, μια λιτή ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού γνωστοποιούσε ότι: «ο διετής πανελλήνιος εορτασμός της Ναυτικής Εβδομάδας δεν θα γίνει λόγω των δημοσιονομικών συνθηκών, της σημαντικής μείωσης του λειτουργικού σκέλους του Π/Υ ΓΕΝ και της περιστολής των κρατικών δαπανών». Έκτοτε, κανένας Κρατικός Φορέας δεν ανέφερε τι συμβαίνει με το θεσμό «Ναυτική Εβδομάδα». Αναβολή, προσωρινή ματαίωση, οριστική κατάργηση ή μήπως σιωπηρή αντικατάστασή της από την «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα»;
***
Τα ευρωπαϊκά όργανα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), το Μάιο του 2008, με Κοινή Δήλωσή τους, καθιέρωσαν την 20η Μαΐου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα - European Maritime Day».
Σύμφωνα με τη ‘Δήλωση’ κάθε χρόνο, την ημέρα αυτή, θα διοργανώνονται δραστηριότητες σε μια ευρωπαϊκή πόλη.
Ο πρώτος εορτασμός της έγινε το 2008 στις Βρυξέλλες. Για το 2015, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα (28-31 Μαΐου) στον Πειραιά, όπου έγιναν περισσότερες από 60 εκδηλώσεις. Για το 2016, ο εορτασμός αποφασίστηκε να γίνει στο λιμάνι Turku της Φιλανδίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση καθιέρωσε την «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα» καθώς… (όλα όσα αναφέρονται εδώ είναι από το κείμενο της Κοινής Δήλωσης)… η Ευρώπη είναι μια θαλάσσια ήπειρος με ακτογραμμή μήκους περίπου 70.000 χιλιομέτρων, τα 22 εκ των 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι παράκτια ή νησιωτικά, οι θαλάσσιες περιφέρειές της αντιπροσωπεύουν το 40% του ΑΕΠ και του πληθυσμού της, … πάνω από τα δύο τρίτα των ορίων της είναι θαλάσσια και οι θαλάσσιες εκτάσεις υπό τη δικαιοδοσία των κρατών μελών της είναι μεγαλύτερης έκτασης από τη χερσαία επικράτειά τους… πρέπει να αυξήσει την ικανότητά της να αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις όπως είναι η παγκοσμιοποίηση, η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή αειφορία και οι περιβαλλοντικές πιέσεις τις οποίες υφίστανται οι ακτές και οι θάλασσές της… έχουν οικονομική σημασία οι συνέργειες μεταξύ κλάδων όπως η ναυπηγική βιομηχανία και η ναυτιλία, οι λιμένες και η αλιεία, η παραγωγή ενεργειακών πόρων στην ανοικτή θάλασσα, ο τουρισμός, το περιβάλλον και η θαλάσσια κληρονομιά κλπ.
***
Υπάρχει άραγε σύγκριση μεταξύ ελληνικής και ευρωπαϊκής ναυτικής συνείδησης ώστε να δικαιολογείται μόνο η προβολή της δεύτερης και όχι της πρώτης ;
Είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι ο εορτασμός της Ναυτικής Εβδομάδας σταμάτησε το 2008, τότε που με την Κοινή Δήλωση των Ευρωπαϊκών Οργάνων, καθιερώθηκε να εορτάζεται 20η Μαΐου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η «Ευρωπαϊκή Ημέρα για τη Θάλασσα-European Maritime Day»;
Μήπως και στην περίπτωση της «Ναυτικής Εβδομάδας», χάριν της Ε.Ε, απεμπολούμε Θεσμούς και Παραδόσεις ;
Αλεξανδρούπολη Ιούνιος 2015
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος ΛΣ (ε.α)
Υ.Γ Αξίζει ο δημόσιος έπαινος στους Φορείς του Βόλου (Ιερά Μητρόπολη, Δήμο, Συλλόγους κλπ ) οι οποίοι σε πείσμα των καιρών, επανέφεραν στο Βόλο το Θεσμό της «Ναυτικής Εβδομάδας» και τον εόρτασαν με μεγάλη επιτυχία από 2 έως 8 Ιουνίου 2015. Μάλιστα σε συναυλία στην παραλία της πόλης από την περίφημη Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού παραβρεθήκαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιώτης Καμμένος, o Δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος και πλήθος κόσμου.
Πριν αρκετά χρόνια, την 23η Φεβρουαρίου 1997 δημοσιεύτηκε στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ένα άρθρο του ιατρού Σωτηρίου Φάλτση. Στο άρθρο αυτό γίνεται λόγος για το ρόλο του εγκεφάλου στην εκμάθηση μιας γλώσσας. Φυσικά, δεν είναι δυνατό να ασχοληθούμε εδώ με τους επιστημονικούς όρους που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος οι οποίοι, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητοι στο θέμα.
Εκείνο που πρέπει να τονισθεί είναι η αναφορά σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπου ομάδες επιστημόνων έχουν προχωρήσει πάρα πολύ τις έρευνες γύρω από τη σχέση ελληνικής γλώσσας και εγκεφάλου. Διαπίστωσαν ότι η ελληνική γλώσσα έχει σημαντική επίδραση στην ευφυΐα του παιδιού από τη νηπιακή ηλικία και βρίσκονται σε άμεση συνεργασία με καθηγητές ελληνικών Πανεπιστημίων.
Στη συνέχεια παρουσιάζουν με επιχειρήματα από την ιατρική επιστήμη τρόπο με τον οποίο η ελληνική γλώσσα συμβάλλει στην ευφυΐα του παιδιού.
Αξίζει να αναφέρουμε και όσα γράφει ο αείμνηστος καθηγητής της Φιλοσοφίας Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος στη μελέτη του «Η γλώσσα και το νόημά της», όπου μας δίνει εκπληκτικές απαντήσεις σχετικά με τη συμβολή της γλώσσας στην ευφυΐα του ανθρώπου. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η γλώσσα είναι ο γεωμετρικός τόπος των σημείων που συνανήκουν στον αισθητό και στο νοητό κόσμο. Η γλώσσα δεν είναι απλώς πολλές μεμονωμένες λέξεις, ούτε άθροισμα λέξεων, αλλά έμψυχη ενότητα, όπου μέσα της κάθε λέξη και κάθε συντακτική θέση είναι συνδεδεμένη με την αντίθετη λέξη και θέση και το κάθε νόημα με το αντινόημά του.
Στην ελληνική γλώσσα όμως υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ σημαίνοντος (που είναι η λέξη) και σημαινομένου (που είναι αυτό που εννοεί η λέξη). Για παράδειγμα παίρνουμε τη λέξη γέφυρα. Στα αγγλικά έχουν τη λέξη bridge = γέφυρα, χωρίς όμως η ίδια η λέξη να σημαίνει κάτι. Στην ελληνική γλώσσα όμως όταν λέμε γέφυρα εννοούμε (γαία + επί + ύδωρ), δηλαδή ένα κομμάτι γης πάνω στο νερό, αυτό δηλαδή που είναι στην πραγματικότητα.
Ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάϊζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή τη σημαντική ιδιότητα, για την οποία είχε πει: «Η θητεία μου στην αρχαία ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στη λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Η διαπίστωση μιας τέτοιας χαρακτηριστικής ιδιότητας μας κάνει να υποκλινόμαστε στην ανωτέρα νοημοσύνη της γλώσσας μας. Άλλο ένα παράδειγμα από τα άπειρα:
Στην αγγλική η λέξη clever σημαίνει έξυπνος και τίποτε άλλο. Στην ελληνική όμως«έξυπνος» είναι ο έξυπνος είναι «ο έξω του ύπνου ευρισκόμενος», δηλαδή «αυτός που δεν κοιμάται (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Η ακρίβεια της ελληνικής γλώσσας αποκαλύπτεται ιδιαίτερα σε πολλές λέξεις. Για παράδειγμα παίρνουμε τη λέξη ηλικία, η οποία προέρχεται από τις λέξεις ήλιος + κίω(=πορεύομαι ακολουθώντας μια πορεία, πορεύομαι κυκλικά (=περιστρέφομαι), ελίσσομαι, πορεύομαι και ανέρχομαι. Από το ρήμα κίω, για παράδειγμα, προέρχεται η λέξη κισσός, ο οποίος ακολουθεί ανοδική πορεία.
Με βάση τα παραπάνω, τι σημαίνει επομένως ηλικία; Σημαίνει πόσες περιστροφές έχει κάνει ο καθένας από εμάς από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι σήμερα. Φυσικά, κάθε περιστροφή είναι και ένα έτος, οπότε η ηλικία του καθενός μας είναι μοναδική και προσωπική.
Ποια άλλη γλώσσα, λοιπόν, έχει τέτοια ακρίβεια νοήματος όσο η ελληνική, η οποία εκτός του πλήρους δια της ετυμολογίας νοήματος, δίνει και γνώσεις επιστημονικές; Πώς εγνώριζαν δηλαδή οι Έλληνες, οι οποίοι εδημιούργησαν τη λέξη «ηλικία», την περιστροφική κίνηση της Γης περί τον ήλιο; (Στα αγγλικά η λέξη age=ηλικία, δεν έχει κανένα άλλο νόημα. Το ίδιο και στα λατινικά detas= ηλικία χωρίς κανένα άλλο νόημα).
Αυτά και πολλά άλλα προκαλούν το θαυμασμό διασήμων γλωσσολόγων. Ένας από αυτούς είναι και ο Ισπανός Ακαδημαϊκός και μεγάλος Ελληνιστής Fransisco Atrados, ο οποίος είπε: «Αν δεν ήταν η Ελληνική γλώσσα, η Ευρώπη θα παρέμενε ένα έδαφος πρωτογόνων…». Τις γλώσσες Γαλλική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική και Γερμανική τις ονόμασε «κρυπτοελληνικές». Διεκήρυξε δε ότι «Η Ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια γλώσσα».
Στους χρόνους της Αναγεννήσεως μια από τις μεγάλες πνευματικές μορφές της εποχής ο μεγάλος Ολλανδός Ουμανιστής και θερμός Ελληνιστής Έρασμος έλεγε για τη γλώσσα των Ελλήνων: «Αν εξαφανιστεί η Ελληνική Γλώσσα θα φτωχύνει η παγκόσμια διανόηση».
Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που έχει πραγματικά την δυνατότητα να αποτελέσει την κοινή βάση της παγκόσμιας επικοινωνίας. Ο λόγος είναι προφανής. Εκτός από την ακρίβειά της στην απόδοση των νοημάτων από γλώσσα σε γλώσσα, έχει και οικονομία στην κωδικοποίηση και μεταφορά δεδομένων λόγω της ίδιας της δομής της.
Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι χειριστές των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών Υψηλής, Προηγμένης Τεχνολογίας μας λένε: «Η μόνη «αποδεκτή» γλώσσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του άμεσου μέλλοντος είναι η κλασσική ελληνική, ως γλώσσα ανωτέρου επιπέδου και ιδιαιτέρως κατά τη διαδικασία διερμηνείας».
Μόνον την ελληνική δέχονται για τη μαθηματική της δομή και κυρίως για την αρμονική και γεωμετρική της έκφραση και απεικόνιση. Και όχι μόνον τη δέχονται οι υπολογιστές ως μοναδικό λεκτικό και ηχητικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά και τη θεωρούν ατέρμονα, δηλαδή μη οριακή, απεριόριστη. Χωρίς την ελληνική γλώσσα είναι αδύνατο να κάνει ούτε βήμα προς τα εμπρός η επιστημονική σκέψη της αύριον.
Η ελληνική γλώσσα έχει ποικιλία πολυπρισματική. Έχει πλήθος λεκτικών τύπων. Αν, για παράδειγμα, η λέξη «άνδρας» έχει σε μερικές γλώσσες δύο λεκτικούς τύπους όλους κι όλους, δηλαδή έναν για τον ενικό και έναν για τον πληθυντικό αριθμό (π.χ. man-men, homo-homini, κ.λ.π.), στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε δέκα: ανήρ, ανδρός, ανδρί, άνδρα, άνερ, άνδρες, ανδρών, ανδράσι, άνδρας, άνδρες και βέβαια το δυϊκό αριθμό.
Εάν μάλιστα προχωρήσουμε στους διαφορετικούς μονολεκτικούς τύπους των ρημάτων, τότε η διαφορά είναι συντριπτική. Υπάρχουν γλώσσες, που έχουν το πολύ τέσσερις διαφορετικούς μονολεκτικούς τύπους ενός ρήματος.
Αντίθετα, το πιο απλό ρήμα της αρχαίας ελληνικής, το ρήμα «λύω», έχει συνολικά 337 μονολεκτικούς τύπους (137 στην ενεργητική φωνή, 145 στη μέση φωνή και 55 με παθητική διάθεση).
Ποια, λοιπόν, γλώσσα θα μπορούσε να συναγωνισθεί την αρχαία ελληνική; Μήπως η λατινική; Ίσως αυτή να πλησιάζει κάπως αλλά και αυτής ένα απλό ρήμα, όπως το amo, έχει συνολικά 122 τύπους (80 στην ενεργητική και 42 στην παθητική).
Η διαφορά επομένως των τύπων μεταξύ του πιο απλού ρήματος των δύο πλέον συγγενών γλωσσών, της ελληνικής και της λατινικής, δηλαδή της μητέρας γλώσσας και της απογόνου της είναι εκπληκτική: 337 μονολεκτικοί τύποι υπάρχουν στην Ελληνική και 122 τύποι στη λατινική. Δηλαδή 215 μονολεκτικοί τύποι περισσότεροι υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα από την αμέσως επόμενη, τη λατινική.
Η γλώσσα εκτός από λέξεις, άθροισμα λέξεων ή έμψυχη ενότητα, όπως είδαμε πιο πάνω είναι παράλληλα και ένας αριθμός συνδυασμών διαφόρων συντακτών δομών. Το 1998 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Δρ. Πήτερ Τζόουνς, όταν έκανε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών από την εφημερίδα «Daily Telegraph» έγραφε σχετικά: «Ο Έλληνας μόνον από τη γλώσσα είναι έξι φορές πιο έξυπνος από όσους μιλούν αγγλικά, διότι μπορεί να εκφρασθεί για το ίδιο πράγμα με έξι διαφορετικούς τρόπους ταυτοχρόνως, χωρίς να αλλάξει το νόημα της προτάσεως, ενώ ο αγγλόφωνος μόνον με ένα.
Η μελέτη των Αρχαίων Ελληνικών και η γνώση του παραδοσιακού τονικού συστήματος βοηθούν κάθε Έλληνα να επικοινωνεί καλύτερα και με τα κλασσικά κείμενα, αλλά και με τα θεόπνευστα Πατερικά κείμενα και την Εκκλησιαστική μας Υμνογραφία καθώς και με μεγάλες μορφές της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας. Η γνώση αυτή αποτελεί θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητας μέσα στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης.
Αποτελεί, όμως και Πανευρωπαϊκό Εκπαιδευτικό και μορφωτικό αίτημα. Αυτό αποδεικνύεται από μια ανακοίνωση του Γάλλου Υπουργού Παιδείας Ζάκ Λάνγκ στις 25 Οκτωβρίου του 2001, ο οποίος ανακοίνωσε ότι επανέρχεται η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στις δύο τελευταίες τάξεις των Γαλλικών Γυμνασίων και στο Λύκειο.
Μιλώντας σε διεθνές συμπόσιο στο Πανεπιστήμιο της Σαρβόνης ο Ζάκ Λάνγκυπογράμμισε: «Πρέπει να ξαναδώσουμε και να επαναφέρουμε την δυναμική των φιλολογικών σπουδών (κλασσικών και νεωτέρων). Πρέπει να ξαναβρούμε τις μεγάλες επιστήμες, να δοθούν στέρεες και καθαρές βάσεις στη διαμόρφωση των νέων. Οι κλασσικές σπουδές, τόνισε ο Γάλλος Υπουργός, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη του σκοπού, ο οποίος αναλύεται στο τρίπτυχο: Επιστροφή στα μεγάλα κείμενα, διεπιστημονική θεώρηση, ανάπτυξη κριτικού πνεύματος». (ΒΗΜΑ, 26-10-2001).
Η εξαγγελία του Ζακ Λανγκ επιβεβαιώνει ότι αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στη δευτεροβάθμια Εκπαίδευση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ στην Ελλάδα και την Κύπρο η διδασκαλία και η αναγνώριση της αξίας των αρχαίων ελληνικών λοιδορείται, γελοιοποιείται και μειώνεται στα μάτια των Ελληνόπουλων, ότι τάχα είναι «νεκρή γλώσσα, που δεν χρησιμεύει σε τίποτε», στις χώρες της Ε.Ε. αναγνωρίζεται ξανά η καθαρότητα και η γλωσσική τους αξία για τη στέρεη και ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων.
Έτσι μαθαίνουμε με υπερηφάνεια αλλά και με πίκρα ότι αυτή τη στιγμή τα Αρχαία Ελληνικά και η Ελληνική διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια θεωρητικής κατεύθυνσης στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο και στην Πορτογαλία. Διδάσκονται ως μάθημα επιλογής στη Δανία, στη Γερμανία, στην Ιρλανδία και στην Ιταλία. Σε ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Φιλανδία, η Σουηδία και η Νορβηγία διδάσκονται σε επιλεγμένα σχολεία. Στη Γαλλία όσοι μαθητές επιλέγουν τα Αρχαία Ελληνικά ή τη λατινική θα αμείβονται με ενισχυμένη βαθμολογία, η οποία θα μετρά για την προαγωγή τους.
Πηγή: ellas2.wordpress.com
Την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ημέρα εορτασμού από μάγους, αποκρυφιστές και σατανιστές επέλεξαν για να εορτάζουν και την «Παγκόσμια Ημέρα Γιόγκα». Σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ (Δεκεμβρίου 2014), η 21η Ιουνίου ανακηρύσσεται ως «Διεθνής Ημέρα της Γιόγκα». Η απόφαση ελήφθη με την αιτιολογία ότι «η γιόγκα εξασφαλίζει μια ολιστική προσέγγιση στην υγεία και την ευημερία», και μάλιστα υποστήριξαν ότι είναι «ωφέλιμη για την υγεία του παγκόσμιου πληθυσμού»! Ωστόσο, το περιεχόμενο της αιτιολογίας αυτής έρχεται σε αντίθεση τόσο με την Ορθόδοξη Χριστιανική θεώρηση, όσο και με τα επιστημονικά δεδομένα.
Η λεγόμενη ολιστική θεώρηση, στην οποία βασίζεται η γιόγκα, αποτελεί διδασκαλία αποκρυφιστικών και παραθρησκευτικών ομάδων, σύμφωνα με ειδικές Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Οι Συνδιασκέψεις αυτές, που απαρτίζονται από ειδικούς -εκπροσώπους από όλες τις Ορθόδοξες χώρες- έχουν επανειλημμένως ασχοληθεί με τη γιόγκα και τους πνευματικούς κινδύνους της. Τη γιόγκα βρίσκει κανείς ακόμα και στη διεθνή βιβλιογραφία για τις σέκτες, αλλά και στις εκτενείς αναφορές της Miviludes (της Γαλλικής Διυπουργικής Επιτροπής Επαγρύπνησης και Αγώνα εναντίον των Σεκτών), η οποία την εντάσσει και στο Φάκελο με τους κινδύνους για την υγεία.
Υπενθυμίζουμε ότι η γιόγκα παρουσιάζεται ως γυμναστική, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μία από τις 6 σχολές του Ινδουισμού. Ο τρόπος με τον οποίο προωθείται μέσω του εορτασμού της «Παγκόσμιας Ημέρας Γιόγκα» (με το σλόγκαν «Γιόγκα για Αρμονία και Ειρήνη») είναι παραπλανητικός και αντίκειται στο Σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει τον προσηλυτισμό. Η γιόγκα αποτελεί θρησκευτική πρακτική των ανατολικών θρησκειών, για αυτό και η ιδιότητα του Ορθόδοξου Χριστιανού είναι εντελώς ασυμβίβαστη με την άσκηση της γιόγκα ή τη συμμετοχή σε οποιοδήποτε εορτασμό, φεστιβάλ, ή εργαστήριο γιόγκα.
Ο όρος «γιόγκα» προέρχεται από τη σανσκριτική ρίζα «yuj» (γιουτζ) και σημαίνει «ένωση της ψυχής με την Υπερψυχή, το Θεό». Η γιόγκα αποτελεί εξωχριστιανική πρακτική, η οποία δεν μπορεί να αποκοπεί από το θρησκευτικό της υπόβαθρο, και η οποία κρύβει πνευματικούς, σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους. Οι πνευματικοί κίνδυνοι είναι : α) ο κίνδυνος να δράσει η γιόγκα ως γέφυρα, η οποία θα οδηγήσει ανύποπτους Χριστιανούς στις ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό και β) οι σοβαροί κίνδυνοι από το άνοιγμα στον αποκρυφισμό, όπως επισημαίνονται και από τους ίδιους τους γκουρού, αλλά και από επιστήμονες-μελετητές.
Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιους από τους καταγεγραμμένους κινδύνους:
- «προσωρινή ή μόνιμη απώλεια λογικής»[1]
- «ανάρμοστα και ασύνδετα συναισθηματικά ξεσπάσματα, τινάγματα μυών, σπασμοί, ψευδαισθήσεις»[2]
- «τρομακτικά οράματα»[3]
- «διανοητική σύγχυση»[4]
- «ψύχωση»[4]
- «επιληψία και άλλες ακούσιες σωματικές κινήσεις»[4]
- «στρες»[4]
- «κατάθλιψη»[4]
- «ακανόνιστη αναπνοή»[4]
- «ανήθικη συμπεριφορά»[4]
- «μυοσκελετικά προβλήματα»[5]
- «σωματικοί τραυματισμοί»[6]
- «γαστρικά προβλήματα»[6]
- «εσωτερικές αιμορραγίες»[6]
- «προσωρική απώλεια της όρασης»[6]
- «ψευδο-ψύχωση»[6]
- «κρίσεις πανικού»[6]
- «αγωνία»[6]
- «φονικές παρορμήσεις»[6]
- «κίνδυνος διαχωρισμού των σπονδυλικών αρτηριών στην αυχενική μοίρα»[7], που ενδέχεται να οδηγήσει σε εγκεφαλικό επεισόδιο
- «καταστροφή του νευρικού συστήματος»[8]
Να τονιστεί εκ νέου[9] ότι η ίδια η Αμερικανική Ένωση Γιόγκα αποτρέπει από τη γιόγκα τα παιδιά, αλλά και τις εγκύους και θηλάζουσες μητέρες, επισημαίνοντας ότι «είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο για τις εγκύους να κάνουν ασκήσεις γιόγκα, εξαιτίας της πιθανότητας εμβολισμού αγγείων με αέρα». Επίσης, πολλοί δάσκαλοι γιόγκα, αλλά και η Αμερικανική Ένωση Γιόγκα τονίζουν τους σωματικούς κινδύνους που συνεπάγεται η γιόγκα, ιδιαίτερα για τα παιδιά κάτω των 16 ετών[10]. Και όμως στον προσεχή εορτασμό της «Παγκόσμιας Ημέρας Γιόγκα», η οποία θα λάβει χώρα και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, διαφημίζονται εργαστήρια γιόγκα για παιδιά, εφήβους και εγκύους. Αυτό δεν είναι μόνο επικίνδυνο, αλλά και αντισυνταγματικό, καθότι το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο υπερτερεί των αποφάσεων του ΟΗΕ, επισημαίνει ότι «Το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας».[11]
Παράλληλα, στα πλαίσια της μαζικής προώθησης της γιόγκα, γίνονται αυτή την περίοδο και διάφορες εκδηλώσεις «Γέλιου», οι οποίες δεν είναι απλές εκδηλώσεις χαράς και γέλιου, αλλά αποτελούν και αυτές μορφή γιόγκα -τη γνωστή ως «Γιόγκα Γέλιου»[12]- με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Επιπροσθέτως, θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη, ότι το προσεχές «Φεστιβάλ Χρωμάτων» («Colour Day Festival») δεν αποτελεί απλή γιορτή χρωμάτων, αλλά Ινδουιστικό θρησκευτικόφεστιβάλ, το γνωστό ως «Holi». Στην Ελληνική ιστοσελίδα του φεστιβάλ διαβάζουμε ότι πρόκειται για «διάσημη θρησκευτική γιορτή στην Ινδία», η οποία «γιορτάζεται με ευλάβεια εδώ και χιλιάδες χρόνια». Κανείς δεν μας πληροφόρησε όμως στην Ελλάδα, για την πραγματική ταυτότητα αυτού του φεστιβάλ. Το φεστιβάλ αυτό γίνεται προς τιμή του Κρίσνα, και κατά τη διάρκειά του αναβιώνεται με τελετουργικό τρόπο η Ινδουιστική ιστορία της δαιμόνισσας Holika[13].
Ως πιστοί Χριστιανοί οφείλουμε, όχι μόνο να απέχουμε πλήρως από όλα τα προαναφερθέντα, αλλά και να ενημερώνουμε και να διαμαρτυρόμεθα με Ορθόδοξο τρόπο. Σε εποχές ύπουλου, κρυμμένου προσηλυτισμού και ανατροπής των αιώνιων αξιών, οι Χριστιανοί καλούνται να γρηγορούν, να προσεύχονται, να μη «συσχηματίζονται» και να πολεμούν με όπλα πνευματικά. Έχουμε χρέος να το κάνουμε αν δεν θέλουμε να βρεθούμε αναπολόγητοι.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1]. Σύμφωνα με τον Γκουρού Ραζνίς
[2]. Singer Thaler Margaret, Cults in Our Midst -The Continuing Fight Against their Hidden Menace, John Wiley, 2003, κεφ.6
[3]. Σύμφωνα με τον Γκουρού Μουκτανάντα
[4]. http://www.abc-of-yoga.com/styles-of-yoga/kundalini-yoga.asp
[5]. T. Matsushita, T. Oka, A large-scale survey of adverse events experienced in yoga classes, BioPsychoSocial Medicine 2015, 9:9 και αλλού
[6]. http://www.yogadvdguru.com/yoga-side-effects.shtml
[7]. Caso V, Paciaroni M, Bogousslavsky J (2005). "Environmental factors and cervical artery dissection". Front Neurol Neurosci 20: 44–53.
[8]. http://www.yogajournal.com/article/teach/how-to-teach-peace/
[9]. Βλέπε σχετικό άρθρο: http://ww.imglyfadas.gr
[10]. http://www.americanyogaassociation.org/general.html
[11]. ´Αρθρο 21 Παράγραφος 3
[12]. Hasyayoga
[13]. http://ww.bbc.co.uk/religion/religions/hinduism/holydays/holi_1.shtml
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...