Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους, έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας – μπορούσαμε τυπικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση βρισκόταν στα χέρια των άλλων

«Όποιος περιμένει σωτήρες είναι άξιος τις δυστυχίας του. Η αναμονή να μας σώσουν άλλοι, είναι μια λανθασμένη αγωγή που μας δόθηκε κατά την παιδική μας ηλικία.

Στον πόλεμο οι Έλληνες πήγαιναν με άριστα οργανωμένες φάλαγγες – όχι κλαίγοντας ή μοιρολατρικά. Στην ιστορία ποτέ δεν ενδιέφερε τους Έλληνες εάν ο εχθρός ήταν πολυάριθμός ή ισχυρός – αλλά ποιος είναι και που βρίσκεται«.

Άρθρο

Ο πρόσφατα αποθανών ηγέτης της Ν. Αφρικής ήταν αναμφίβολα μία εξαιρετική φυσιογνωμία – κυρίως επειδή, μετά από δεκαετίες στη φυλακή, τοποθετήθηκε εναντίον της βίας και κατάφερε να ενώσει τις αντιμαχόμενες «φυλές» στη χώρα του: τους λευκούς και τους μαύρους, οδηγώντας στην πτώση το προηγούμενο καθεστώς (Apartheid).

Από οικονομικής πλευράς όμως θεωρείται πως δεν προσέφερε κάτι στη Ν. Αφρική – αφού, μετά τη ανάληψη της εξουσίας εκ μέρους του, τη δεκαετία του 90, το βιοτικό επίπεδο του μαύρου πληθυσμού επιδεινώθηκε αισθητά. Ειδικότερα, μεταξύ των ετών 1995 και 2000, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ έκτοτε η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σημαντικά.

Η αιτία της φτώχειας θεωρείται πως είναι η διαφθορά – μία πολύ συνηθισμένη κατηγορία, όσον αφορά τα φτωχά κράτη του πλανήτη. Σύμφωνα με την Transparency International, τη γνωστή γερμανική οργάνωση με έδρα το Βερολίνο, το 65% του πληθυσμού αποδέχεται πως η διαφθορά αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας – το 83% θεωρεί διεφθαρμένη την αστυνομία, ενώ το 77% τα πολιτικά κόμματα.

Με βάση τις έρευνες της ίδιας οργάνωσης, η οποία εντελώς τυχαία εδρεύει στην πατρίδα των διαφθορέων, το 47% των κατοίκων ισχυρίζεται πως χρημάτισε κάποιον δημόσιο λειτουργό, εντός των τελευταίων δώδεκα μηνών – ενώ το 33% των ανδρών του Γιοχάνεσμπουργκ βίασε τουλάχιστον μία γυναίκα το 2010, με το 7% να δηλώνει πως συμμετείχε σε ομαδικό βιασμό.

Περαιτέρω, το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε στα 50 μόλις έτη (μετά την είσοδο του ΔΝΤ), από 64 προηγουμένως – με τη CIA να «ενοχοποιεί» την πολιτική ιδεολογία του κυβερνώντος κόμματος, η οποία ήταν εναντίον της ιδιοκτησίας, με «βαθιές κομμουνιστικές αγκυλώσεις».

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, όταν ο Mandela και το κόμμα του (ANC) ανέλαβαν την εξουσία, ανέτρεψαν όλη την οικονομική πολιτική της χώρας – δημεύοντας την περιουσία των χωρικών και κατάσχοντας τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη Ν. Αφρική πάνω από 1 εκ. λευκοί.

Συνεχίζοντας, το 2008 ο έμπιστος συνεργάτης του Mandela (Thabo Mbeki), ο οποίος είχε από πολλά χρόνια πριν αναλάβει τη λειτουργία της κυβέρνησης, χάνει τη θέση του και αντικαθίσταται από τον J.Zuma – ο οποίος κατηγορείται από μία επιτροπή της χώρας του για διαφθορά, από ευρωπαϊκές εταιρείες πολεμικού εξοπλισμού.

Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών εξοπλιστικών επιχειρήσεων ομολόγησαν ότι, το 1996 είχαν δωροδοκήσει υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα, για να μπορέσουν να κερδίσουν τους διαγωνισμούς που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση, όσον αφορά τον εξοπλισμό του ναυτικού και της αεροπορίας  - με συνολικό προϋπολογισμό 4,4 δις φράγκα.

Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με τους παραπάνω «επικριτές» του, κυρίως την αμερικανική CIA και τη γερμανική Transparency International, ο Mandela αποτελεί ένα σύμβολο της απληστίας, του πελατειακού κράτους, της καταπίεσης των μαζών, καθώς επίσης της οικογενειοκρατίας – με μοναδική προσφορά του την ένωση του πληθυσμού της χώρας του, καθώς επίσης την αντιρατσιστική του συμπεριφορά.

Είναι όμως πράγματι έτσι, ισχύουν δηλαδή οι κατηγορίες εναντίον του Mandela και των υπολοίπων του κόμματος του ή μήπως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος; Ως μία από τις πολλές απαντήσεις στο ερώτημα, παραθέτουμε το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο έχει γραφεί πριν από αρκετό καιρό:

 ..

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΑΦΡΙΚΗΣ

Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας μίας χώρας, θα αναφερθούμε στο παράδειγμα της Ν. Αφρικής, την εποχή που η νέα κυβέρνηση της (Nelson Mandela) διαπραγματεύθηκε την ανεξαρτησία της.

Ενώ λοιπόν διεξάγονταν θετικά για το κράτος οι διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ στο πολιτικό σκέλος, απαιτήθηκε από τους υπευθύνους για την οικονομική πολιτική της χώρας η μετατροπή της κεντρικής τράπεζας τους σε έναν ανεξάρτητο οργανισμό, ο οποίος θα λειτουργούσε με απόλυτη αυτονομία από την εκλεγμένη κυβέρνηση – σαν ένα κυρίαρχο «κράτος εν κράτει» ουσιαστικά, στο οποίο δεν θα παρέμβαιναν οι εκλεγμένοι νομοθέτες (όπως ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας).

Συνεχίζοντας, παρά το ότι διατυπώθηκε από τους πολιτικούς της χώρας η απορία, σε ποιόν θα «λογοδοτούσε» η ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα (στο ΔΝΤ, στο Χρηματιστήριο, στην BIS), οι έμπειροι διαπραγματευτές της «Δύσης» κατόρθωσαν να επιβάλλουν μονομερώς τη θέληση τους - ταυτόχρονα με την «άλωση» του Υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο τοποθέτησαν έναν δικό τους έμπιστο πολιτικό. Όπως είπαν χαρακτηριστικά κάποιοι διακεκριμένοι Πολίτες της Νοτίου Αφρικής, οι οποίοι τότε σχολίασαν τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν:

«Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους. Απλώς έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας….Οι μεγάλες επιχειρήσεις, μας δήλωσαν ουσιαστικά ότι θα κρατήσουν τα πάντα και εμείς θα κυβερνάμε μόνο κατ’ όνομα. Μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε την πολιτική εξουσία μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μπορούσαμε φαινομενικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα χέρια των άλλων».

Περαιτέρω, αυτό που συνέβη στη συνέχεια των διαπραγματεύσεων ήταν το ότι η κυβέρνηση «παγιδεύτηκε», χωρίς δυστυχώς να το αντιληφθεί, σε ένα είδος ιστού της αράχνης – «υφασμένου» από μυστηριώδεις κανόνες και υπόγειες ρυθμίσεις, οι οποίες αποσκοπούσαν στο να «οριοθετήσουν», καθώς επίσης να περιορίσουν την εξουσία των δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών της χώρας. Όταν λοιπόν θέλησε η νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει τα οράματα της, ανακάλυψε ότι η πραγματική εξουσία, η οικονομική, βρισκόταν στα χέρια άλλων.

Για παράδειγμα, δεν μπορούσε να αναδιανείμει τη γη, επειδή το νέο Σύνταγμα προστάτευε την ατομική ιδιοκτησία και καθιστούσε πρακτικά αδύνατη την όποια αγροτική μεταρρύθμιση. Εκτός αυτού, δεν ήταν δυνατόν να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, αφού εκατοντάδες εργοστάσια της χώρας ήταν έτοιμα να κλείσουν – επειδή η κυβέρνηση είχε υπογράψει τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (του μετέπειτα ΠΟΕ), η οποία απαγόρευε την αναγκαία επιδότηση των τοπικών επιχειρήσεων.

Ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ ότι, χωρίς κάποια προστασία και επιδοτήσεις, είναι σχεδόν αδύνατη η επαναβιομηχανοποίηση μίας χώρας - η αναβίωση δηλαδή του κατεστραμμένου παραγωγικού της ιστού (όπως απαιτείται σήμερα στην Ελλάδα, εάν θέλουμε πράγματι να επιλύσουμε το τεράστιο πρόβλημα του πάγια αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου μας, το οποίο ουσιαστικά ευθύνεται τα μέγιστα για το εξωτερικό τουλάχιστον χρέος μας).

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, η διανομή δωρεάν φαρμάκων για την καταπολέμηση του aids απαγορευόταν, αφού μία τέτοια απόφαση παραβίαζε τα πνευματικά δικαιώματα ιδιοκτησίας, τα οποία προστάτευε ο ελεγχόμενος από την υπερδύναμη Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου – στον οποίο είχε προσχωρήσει η Νότια Αφρική, κατ’ απαίτηση βέβαια των δανειστών της. Η διάθεση περισσότερου χρήματος προϋπέθετε φυσικά τη σύμφωνη γνώμη της ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας, η οποία δεν την παρείχε.

Η δωρεάν ύδρευση δεν ήταν επίσης εφικτή, αφού η Παγκόσμια Τράπεζα, μέσω της ομάδας οικονομολόγων που είχε στείλει στη χώρα, είχε μετατρέψει σε κανόνα, σε υποχρέωση δηλαδή, τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις κοινωφελείς επιχειρήσεις. Τέλος, εάν η κυβέρνηση ήθελε να αυξήσει τους μισθούς, δεν της επιτρεπόταν, λόγω του δανείου ύψους 850 εκ. $ με το ΔΝΤ, το οποίο επέβαλλε «συγκράτηση των μισθών».

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η οποιαδήποτε μη υποταγή στους κανόνες και στους περιορισμούς που επέβαλλαν το ΔΝΤ και όλοι οι υπόλοιποι «συνεργοί» του, θα θεωρούταν απόδειξη επικίνδυνης εθνικής αφερεγγυότητας, έλλειψη αφοσίωσης στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» και απουσία ενός βασισμένου σε κανόνες συστήματος – με αποτέλεσμα τη διακοπή της χορήγησης βοήθειας («δόσεων» από το ΔΝΤ) και τη φυγή των ξένων κεφαλαίων.

.

.Συνεχίζοντας, τόσο η δήθεν «ανεξάρτητη» κεντρική τράπεζα, όσο και το «υπό κηδεμονία» Υπουργείο Οικονομικών, επέβλεπαν άγρυπνα την πιστή τήρηση των εντολών - οπότε φυσικά επαναλήφθηκε η γνωστή ιστορία:

Η κυβέρνηση,«γονατισμένη» από το χρέος και υφιστάμενη διεθνείς πιέσεις, προκειμένου να ιδιωτικοποιήσει τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, άρχισε σύντομα να αυξάνει τις τιμές, να μειώνει τους μισθούς, να διασύρει τους αντιρρησίες και να «ξεπουλάει» δημόσια περιουσία - με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, εκατομμύρια άνθρωποι να εξαθλιωθούν, μη έχοντας πλέον ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.

Όσο για τα πλούσια ορυχεία, τις τράπεζες και τις μονοπωλιακές βιομηχανίες, των οποίων την εθνικοποίηση ζητούσε ο Mandela, παρέμειναν στα χέρια τεσσάρων εταιρικών κολοσσών – οι οποίοι ελέγχουν πλέον το 80% του χρηματιστηρίου της χώρας.

Μεταξύ των ετών 1997 και 2004 η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής πούλησε δεκαοκτώ δημόσιες εταιρείες, συγκεντρώνοντας 4 δις $, τα οποία διατέθηκαν στην εξυπηρέτηση των δανείων των διεθνών τοκογλύφων.

Το «πικρό φάρμακο» λοιπόν του ΔΝΤ, το οποίο προβλέπει (με τη βοήθεια μίας εντελώς ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας και ενός σκιώδους Υπουργείου Οικονομικών) περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές στις κρατικές δαπάνες, ελαστικότητα στην εργασία, απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων, ενίσχυση του ελευθέρου εμπορίου, περιορισμένους ελέγχους στη ροή των κεφαλαίων κλπ., αποδείχθηκε στην κυριολεξία θανατηφόρο για την συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών της Ν. Αφρικής – όπως και για όλες σχεδόν τις χώρες, στις οποίες «εισέβαλλαν» οι σύνδικοι του διαβόλου.

 .

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ

Οι διεθνείς τοκογλύφοι, το «σύστημα», όπως αποκαλείται, χρησιμοποιούν σταθερά την ίδια μέθοδο: διαφθείρουν την πολιτική, αναλαμβάνουν τη σκιώδη εξουσία και στη συνέχεια λεηλατούν τόσο την ιδιωτική, όσο και τη δημόσια περιουσία εκείνων των δύστυχων χωρών, στις οποίες εισβάλουν (αφού προηγουμένως τις υπερχρεώσουν, υποχρεώνοντας τες να ζητήσουν τη «βοήθεια» τους). Στο σημείο αυτό είναι ίσως σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά τα στάδια της λεηλασίας, με το κείμενο που ακολουθεί:

Η «απελευθέρωση των αγορών», την οποία επιβάλλει δικτατορικά το ΔΝΤ στις χώρες που εισβάλλει, σημαίνει απλά το εξής: «Ανοίξτε τα σύνορα σας στους εντολοδόχους μας, για να μπορέσουν να αρπάξουν και να λεηλατήσουν ότι βρουν – ιδιωτικά ακίνητα, δημόσια περιουσιακά στοιχεία, επιχειρήσεις, μερίδια αγοράς κοκ.»

Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας – η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε χώρας.

Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες.

Η μέθοδος επηρεασμού της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μην αντιδράσει, είναι οι κατηγορίες για φοροδιαφυγή, για διαφθορά ή για οτιδήποτε άλλο ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού – στα πλαίσια του «μαζί τα φάγαμε» ή της τοποθέτησης της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης.

Από την άλλη πλευρά, η αφανής ακίνητη περιουσία του δημοσίου εκποιείται με την ίδρυση εταιριών, στις οποίες μεταβιβάζονται κρυφά τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Στη συνέχεια, πωλούνται οι μετοχές των εταιρειών αυτών, οπότε δεν γίνεται αντιληπτό σχεδόν τίποτα από τους πολίτες. Όσον αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπου τα «φιλέτα» είναι οι κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), οι κερδοφόρες μονοπωλιακές (ΟΠΑΠ) και οι στρατηγικές (ΟΤΕ κλπ.), ακολουθείται συνήθως η παρακάτω διαδικασία:

.

(α) Καταγγέλλεται η διαφθορά των συνδικαλιστών και του υπόλοιπου προσωπικού τους, μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ, έτσι ώστε να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μην φέρει αντίρρηση στην εκποίηση τους.

(β) Απολύεται το δήθεν υπεράριθμο ή ακριβό προσωπικό τους – ιδίως αυτοί που αντιδρούν στην όλη διαδικασία. Προσλαμβάνονται είτε οι ίδιοι, είτε καινούργιοι, με τους νέους όμως βασικούς μισθούς «πείνας».

(γ) Εξυγιαίνονται με χρήματα των φορολογουμένων πολιτών και στη συνέχεια πωλούνται «καθαρές» στους εισβολείς – μισοτιμής προφανώς, αφού στην υπό κατάληψη χώρα οι τιμές έχουν καταρρεύσει.

.

Ότι δεν μπορούν να αγοράσουν οι εισβολείς σε τιμές ευκαιρίας, φροντίζουν να το κλείσουν – με τη μέθοδο του damping (σημαίνει ότι, κερδίζω στη δική μου χώρα, οπότε μπορώ να πουλάω κάτω από το κόστος σε μία άλλη, μέχρι να κλείσω τους ανταγωνιστές μου, αυξάνοντας μετά τις τιμές).

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μειώνουν τις τιμές πώλησης τους κάτω από το κόστος, με αποτέλεσμα οι τοπικές βιομηχανίες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τον ανταγωνισμό. Επομένως, είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές στους εντολοδόχους του ΔΝΤ (ή της Γερμανίας, στην περίπτωση της Ελλάδας).

Όσον αφορά ορισμένους ευαίσθητους και εξαιρετικά κερδοφόρους κλάδους, όπως τις τοπικές φαρμακοβιομηχανίες, η συνταγή είναι ελαφρά διαφορετική:

.

(α)  Οι πολιτικοί επιβάλλουν θεσμικά τιμές πώλησης κάτω του κόστους στην τοπική βιομηχανία, η οποία παράγει συνήθως γενόσημα – υποχρεώνοντας ταυτόχρονα τους ασφαλισμένους πολίτες να επιλέγουν τα συγκεκριμένα φάρμακα.

Αυτό επιτυγχάνεται είτε αυξάνοντας τις τιμές των πρωτοτύπων, είτε μειώνοντας τη συμμετοχή του κράτους, όσον αφορά την αγορά των πρωτοτύπων φαρμάκων, είτε προσφέροντας ειδικά κίνητρα για την αγορά των γενοσήμων.

(β) Στη συνέχεια, οι πολιτικοί «δημαγωγούν», ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες, καταπολεμώντας θαρραλέα τα συμφέροντα – οπότε κερδίζουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές, ενώ χαίρεται με την τιμωρία του «εγχώριου κατεστημένου» (μισαλλοδοξία).

(γ)  Οι τοπικές φαρμακοβιομηχανίες είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται μισοτιμής στους ξένους.

(δ)  Αργότερα, σταδιακά, οι τιμές των γενοσήμων αυξάνονται, τα κίνητρα για την αγορά τους, η επιδότηση τους ουσιαστικά από το κράτος σταματάει και οι εισβολείς έχουν στη διάθεση τους μονοπωλιακά ολόκληρη την αγορά – κερδίζοντας πλουσιοπάροχα.

 .

ΕΠΙΛΟΓΟΣ   

Η μοναδική λύση των χωρών, ιδίως των πλουσίων, όπως η Ελλάδα, οι οποίες τοποθετούνται στο στόχαστρο, είναι η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας – με τη βοήθεια της οποίας οι πολίτες αναλαμβάνουν μόνοι τους τα ηνία της πατρίδας τους, αποφασίζοντας οι ίδιοι για το μέλλον τους.

Η αιτία είναι προφανώς το ότι οι Πολίτες, στο σύνολο τους, είναι φύσει αδύνατον να δωροδοκηθούν – οπότε οι εισβολείς δεν έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουν τη βρώμικη πολιτική τους. Εάν τυχόν δε υπάρξει κάποιος ηγέτης, ο οποίος να μπορεί να τους εμπνεύσει, τότε η έξοδος της χώρας τους από την κρίση, αποφεύγοντας τις παγίδες των εισβολέων, είναι κάτι περισσότερο από εύκολη.

Σημείωση Τράπεζας Ιδεών: Στο πρωτότύπο άρθρο (βλ. πηγή) μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει εξειδικευμένα στοιχεία και συνοδευτικές παραπομπές.

Πηγή: http://www.analyst.gr/2013/12/16/5244/

Πολλά, πάρα πολλά χρόνια περιπλανιόταν ο λαός του Ισραήλ στην έρημο μετά την έξοδό του από την γη της Αιγύπτου με επί κεφαλής τον θεόπτη προφήτη Μωυσή.

Κύριος ο Θεός έτρεφε τον λαό Του με το θεόσταλτο μάννα. Ήταν δύσκολος ο δρόμος αυτός μέσα στην έρημο. Με πολύ δυσκολία έβρισκαν νερό να πιούν. Και άρχισε ο λαός του Ισραήλ να γογγύζει στον Θεό και τον Μωυσή, γιατί τους ξεσήκωσε από την Αίγυπτο. Και άναψε η οργή του Θεού εναντίον του λαού του Ισραήλ εξ αιτίας του γογγυσμού τους και τους τιμώρησε σκληρά.

Με διαταγή Του ήλθε ένα μεγάλο πλήθος δηλητηριωδών φιδιών, τα οποία τους δάγκωναν με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να πεθαίνουν. Να το θυμόμαστε και εμείς αυτό, πόσο φοβερό και ολέθριο πράγμα είναι να γογγύζει κανείς στον Θεό.

Ο λαός, τρομοκρατημένος από τα φίδια, ικέτευε τον Μωυσή να προσευχηθεί στον Θεό να απαλλαγεί από την σκληρή αυτή τιμωρία. Ο Κύριος τους σπλαχνίστηκε και διέταξε τον Μωυσή να φτιάξει ένα μεγάλο χάλκινο φίδι και να το βάλει σ’ ένα κοντάρι που έμοιαζε με σταυρό, «Όποιος δαγκώνεται από κάποιο φίδι και κοιτάξει με ελπίδα αυτό το χάλκινο όφι δεν θα πεθάνει αλλά θα ζήσει», είπε ο Κύριος.

Ο Μωυσής κατασκεύασε από χαλκό ένα μεγάλο φίδι και το έβαλε πάνω σ’ ένα κοντάρι όμοιο με σταυρό. Αυτό αποτελούσε μία ολοκάθαρη προτύπωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος σώζει από το θάνατο της αμαρτίας όλους αυτούς, που με βαθειά πίστη στρέφονται σ’ Αυτόν και με δάκρυα προσκυνούν το σταυρό Του, με τον οποίο έσωσε τον κόσμο στον φοβερό Γολγοθά. Αυτός βάσταξε το υπερβολικά μεγάλο βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου επάνω στο σταυρό.

Σκεφθείτε ποιός, όχι μόνο από τους θνητούς ανθρώπους αλλά ακόμα και από τις επουράνιες ασώματες αγγελικές δυνάμεις, θα μπορούσε να βαστάξει τις αμαρτίες όλου του κόσμου και να μην ισοπεδωθεί από αυτές. Ποιός; παρά μόνος Εκείνος, τον οποίο ακαταπαύστως υμνούν όλες οι επουράνιες δυνάμεις, κράζοντας σ’ Αυτόν: Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος! Ποιός παρά μόνο εκείνος, τον οποίο στον πανηγυρικό εκείνο ύμνο «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός», ονομάζει η Εκκλησία «Θεό ισχυρό, εξουσιαστή, άρχοντα ειρήνης». Ο όφις, τον οποίο έφτιαξε ο Μωυσής και έβαλε σε ξύλο όμοιο με σταυρό, κατασκευάστηκε από χαλκό, επειδή τα παλαιά εκείνα χρόνια ο χαλκός εθεωρείτο ο ισχυρότερος από όλα τα μέταλλα. Μήπως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο χάλκινος όφις υπήρξε η προτύπωση του κρεμασμένου επάνω στο σταυρό Σωτήρα του κόσμου;

Δεν ήταν μόνο μία η φορά που ο Θεός τιμώρησε τον λαό του Ισραήλ εξαιτίας του γογγυσμού. Και άλλες δύο φορές κατά την διάρκεια των σαράντα ετών, κατά την οποία ο λαός περιπλανιόταν στην έρημο, ξέσπασε ο Θεός οργισμένος εναντίον του σκληροτράχηλου και χοντροκέφαλου λαού. Ήταν τόσο μεγάλη η οργή του Θεού, ώστε ήθελε να εξολοθρέψει τελείως όλον αυτόν τον λαό και να δημιουργήσει από τον Μωυσή ένα άλλο πιστό λαό. Μόνο μετά τις ικεσίες του μεγάλου Μωυσή δεν πραγματοποίησε ο Θεός το σχέδιο Του.

Πρώτη φορά αυτό έγινε στο Όρος Σινά, όπου ο Μωυσής έλαβε από τον Θεό το θεόγραφο νόμο. Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες βρισκόταν ο Μωυ­σής πάνω στο όρος. Ο λαός έχασε την υπομονή του και είπε στον Ααρών, τον αδελφό του Μωυσή, να κατασκευάσει ένα χρυσό μοσχάρι. Αυτό το μοσχάρι το ονόμασαν θεό, ο οποίος τους έβγαλε από την Αίγυπτο και τον αληθινό Θεό τον αρνήθηκαν.

Δεύτερη φορά αιτία της οργής του Θεού ήταν η ανταρσία των Κορέ, Δαθάν και Αβιρών και της ομάδας τους, που επαναστάτησαν εναντίον του προφήτη Μωυσή και του αδελφού του Ααρών. Αυτή η ανταρσία ήταν ανταρσία εναντίον του ίδιου του Θεού, ο οποίος επέλεξε τον Μωυσή να εκτελέσει το θέλημά Του στο λαό του Ισραήλ. Αυτό το αμάρτημα είχε σχεδόν ίδιο βάρος με την προσκύνηση του χρυσού μόσχου στο όρος Σινά, επειδή δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από την εξέγερση εναντίον του Θεού και των εντολών Του.

Αν ο Μέγας Θεός διά των πρεσβειών του προφήτη Μωυσή τρεις φορές λυπήθηκε τον σκληροτράχηλο και χοντροκέφαλο λαό του Ισραήλ, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πρεσβείες των μεγάλων αγίων ενώπιον του Θεού μπορούν να μεταβάλλουν τα σχέδια και τις αποφάσεις Του. Αυτά είναι δυνατόν να αλλάζουν. Όμως ας μην τολμήσει κανένα τολμηρό και βλάσφημο στόμα να πει, ότι το θείο θέλημα είναι ασταθές.

Ο Θεός μας είναι η ζωντανή αγάπη, όπως μας το αποκάλυψε ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος στην πρώτη καθολική επιστολή του. Όμως Αυτός είναι και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Και αυτό, που στους αναιδείς ανθρώπους μπορεί να φανεί αστάθεια της θείας βουλήσεως, στην πραγματικότητα είναι, είτε ταυτόχρονη, είτε διαδοχική φανέρωση των δύο αυτών μεγάλων γνωρισμάτων του Θεού, της απέραντης αγάπης του και της ακριβούς δικαιοσύνης Του. Και το καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτήν την περίπτωση είναι η διήγηση για το χάλκινο φίδι.

Ο σκληροτράχηλος λαός, ο οποίος γόγγυσε ενώπιων του Θεού, τιμωρήθηκε σκληρά με τα φίδια, όπως το απαιτούσε η δικαιοσύνη του Θεού. Αμέσως όμως τον κάλυψε το τεράστιο κύμα της ασύλληπτης αγάπης Του, επειδή το χάλκινο φίδι αποτελούσε προτύπωση του ασύγκριτα μεγάλου γεγονότος, της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους από την εξουσία του διαβόλου και από τον αιώνιο θάνατο της αμαρτίας και της ανομίας, διά του Υιού του Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ας αφήσουμε τώρα τον σκληροτράχηλο λαό του Ισραήλ σ’ αυτό τον φοβερό αλλά ταυτόχρονα και μακάριο τόπο, όπου υψώθηκε ο χάλκινος όφις. Για πολλά ακόμα χρόνια θα περιπλανάται αυτός ο λαός στην έρημο της Αραβίας. Ας τον αφήσουμε για άλλα χίλια χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ο λαός αυτός, αν και έφτασε στη Γη της Επαγγελίας, δεν έπαψε να παροργίζει τον Θεό, εγκαταλείποντάς Τον και λατρεύοντας θεούς των εθνών, τον Βάαλ και τήν Αστάρτη. Ας τον αφήσουμε και μέχρι την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, και από την σκοτεινή ιστορία αυτού του απίστου λαού, ας πάμε στη γεμάτη χάρη νέα εποχή, αρχή της οποίας υπήρξε το μεγάλο γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, το οποίο εορτάζουμε σήμερα.

Δεν λησμόνησε ο Θεός, ο οποίος ποτέ δεν ανακαλεί το λόγο Του, το χάλκινο φίδι, το οποίο ύψωσε μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και το οποίο αποτελούσε την προτύπωση της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον αιώνιο θάνατο διά της αμαρτίας.

Ας πάρουμε, αδελφοί μου, μία βαθιά ανάσα, διαβάζοντας στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο τα λόγια του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:     «Και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιω. 3, 14-17).

Μετά απ’ αυτή τη μεγάλη επαγγελία ας στρέψουμε το βλέμμα μας σ’ ένα άλλο σημείο, στην πρώτη καθολική επιστολή του αποστόλου Ιωάννου, όπου διαβάζουμε τον χαρμόσυνο ευαγγελικό λόγο του:

«Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι’ αυτού. Εν τού­τω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α’ Ιω. 4, 9-10).

Γι’ αυτή την μεγάλη και λαμπρότατη γιορτή των Χριστουγέννων προετοιμαστήκαμε με νηστεία σαράντα ημερών, κατά τη διάρκεια της οποίας ακούσαμε πολλές φορές τους ευλογημένους και χαρμόσυνους ειρμούς του κανόνα των Χριστουγέννων. Ας σταθούμε λίγο στον πρώτο και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το νόημά του:

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε».

Γεννιέται ο Θεάνθρωπος Χριστός και κατεβαίνει στη γη, δοξαζόμενος από τους αγγέλους. Είναι έτοιμος να πατήσει στη γη… Ας τρέξουμε να Τον συναντήσουμε.

«Χριστός επί γης, υψώθητε».

Τώρα το θείο βρέφος βρίσκεται ήδη στη φάτνη σ’ ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση ας υψωθούμε με το πνεύμα και τον νου μας στους ουρανούς.

«Άσατε τω Κυρίω, πάσα η γη, και εν ευφροσύ­νη ανυμνήσατε, λαοί, ότι δεδόξασται».

Πιστεύουμε ότι τη χαρά της Γεννήσεως του Χριστού με ένα τρόπο ακατανόητο για μας, την αισθάνεται και όλη η κτήση. Μαζί με τους βοσκούς και τους μάγους ας προσκυνήσουμε και εμείς το θείο βρέφος και ας Του προσφέρουμε ως δώρο τις γεμάτες πίστη και σεβασμό καρδιές μας. Με τα ίδια μας τα χέρια ας Του προσφέρουμε μετά φόβου και αγάπης τις καρδιές μας για να μας δοξάσει και Αυτός στη ζωή την αιώνια, της οποίας δεν θα υπάρχει τέλος. Αμήν.

(Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 46-52)

Πηγή: http://tokandylaki.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7085.html

Ὁ οὐρανὸς ἔβρεχε διαρκῶς λεπτὸν νερόχιονον, ὁ γραῖγος ἀδιάκοπος ἐφύσα καὶ ἦτο ψῦχος καὶ χειμὼν τὰς παραμονὰς τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους...

Ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος εἶχε νηστεύσει ἀνελλιπῶς ὁλόκληρον τὸ Σαρανταήμερον καὶ εἶχεν ἐξομολογηθεῖ τὰ κρίματά του (παπα-Δημήτρη τὸ χέρι σου φιλῶ!). Καὶ ἀφοῦ ἐγκαίρως παρέδωσε τὸ χριστουγεννιάτικον διήγημά του εἰς τὴν «Ἀκρόπολιν» καὶ διέθεσεν ὁλόκληρον τὴν γλίσχρον ἀντιμισθίαν του πρὸς πληρωμὴν τοῦ ἐνοικίου καὶ τῶν ὀλίγων χρεῶν του, γέρων ἤδη κεκμηκὼς ὑπὸ τῶν ἐτῶν καὶ τῆς νηστείας, ἀποφεύγων πάντοτε τὴν πολυάσχολον τύρβην, ἀλλὰ φιλακόλουθος πιστός, ἔψαλεν, ὡς συνήθως, μὲ τὴν βραχνὴν καὶ σπασμένην φωνήν του, πλήρη ὅμως ἐνθέου πάθους, ὡς δεξιὸς ψάλτης, εἰς τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου τὰς Μεγάλας Ὥρας, σχεδὸν ἀπὸ στήθους, καὶ ὄτε ἐπανῆλθεν εἰς τὸ πτωχικόν του δωμάτιον, δὲν εἶχεν ἀκόμη φέξει!

Ἤναψε τὸ κηρίον του καὶ τῇ βοηθείᾳ τοῦ κηρίου (καὶ τοῦ Κυρίου!) ἔβγαλε τὸ ὑπόδημά του τὸ ἀριστερόν, διότι τὸν ἠνώχλει ὁ κάλος, καὶ ἡμίκλιντος ἐπὶ τῆς πενιχρᾶς στρωμνῆς του, πολλὰ ῥεμβάζων καὶ οὐδὲν σκεπτόμενος, ἤκουε τὰς ὀρυγὰς τοῦ κραταιοῦ ἀνέμου καὶ τοὺς κρότους τῆς βροχῆς καὶ ἔβλεπε νοερῶς τὸν πορφυροῦν πόντον νὰ ῥήγνυται εἰς τοὺς σκληροὺς αἰχμηροὺς βράχους τοῦ νεφελοσκεποῦς καὶ χιονοστεφάνου Ἄθω.

Ἐκρύωνεν. Ἀλλὰ τὸ καφενεῖον τοῦ κυρ-Γιάννη τοῦ Ἀγκιστριώτη ἦτο κλειστόν. Ἀλλὰ καὶ ὀβολὸν δὲν εἶχε νὰ παραγγείλει:

- Πάτερ Ἀβραάμ, πέμψον Λάζαρον! (ἕνα ποτηράκι ῥακὴ ἢ ῥώμι).

Ἐκείνην τὴν χρονιὰν τὰ Χριστούγεννα ἔπεσαν Παρασκευήν. Τόσον τὸ καλύτερον. Θὰ νηστεύσει καὶ πάλιν, ὡς τὸ εἶχε τάμα νὰ νηστεύει διὰ βίου κάθε Παρασκευὴν διὰ νὰ ἐξαγνισθεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ μέγα κρῖμα τῆς νεότητός του, ποὺ εἶδε τυχαίως ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπαν τὴν νεαράν του ἐξαδέλφην νὰ γδύνεται.

Ἔκαμε τὸν σταυρόν του κι ἐσκεπάσθη μὲ τὴν διάτρητον βατανίαν του, ὅπως ἦτο ντυμένος καὶ μὲ τὰ ὑποδήματα - πλὴν τοῦ ἀριστεροῦ.

Καὶ τότε εὑρέθη εἰς τὴν προσφιλήν του νῆσον τῶν παιδικῶν του χρόνων μὲ τὰ ῥόδιν᾿ ἀκρογιάλια, τὰς ἁλκυονίδας ἡμέρας, τὰς χλοϊζούσας πλαγιάς, μὲ τὰ κρίταμα, τὴν κάππαριν καὶ τὰς ἁρμυρήθρας τῶν παραθαλασσίων βράχων καὶ μὲ τοὺς ἁπλοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους, θαλασσοδαρμένους ἢ ναυαγούς, ζωντανοὺς καὶ κεκοιμημένους.

Καὶ ἦλθεν ὁ Χριστὸς μὲ τὸ τεθλιμμένον πρόσωπον, ἡ Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα μὲ τὸ λευκὸν καὶ ἔνθεον Βρέφος της, ὁ Ἅγιος Στυλιανός, ὁ φίλος καὶ φρουρὸς τῶν νηπίων, ἡ Ἁγία Βαρβάρα καὶ ἡ Ἁγία Κυριακὴ μὲ τοὺς σταυροὺς καὶ τοὺς κλάδους τῶν φοινίκων εἰς τὰς χεῖρας, ὁ ὅσιος Ἀντώνιος καὶ Εὐθύμιος καὶ Σάββας μὲ τὰς γενειάδας καὶ τὰ κομβοσχοίνια των· καὶ ἦλθε καὶ ὁ ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Αἰθίοψ, «ἄνθρωπος τὴν ὄψιν καὶ θεὸς τὴν καρδίαν», ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρια κρατοῦσα εἰς τὰς χεῖρας τὸ μικρόν της ληκύθιον, τὸ περιέχον τὰ λυτήρια ὅλων τῶν μαγγανειῶν καὶ ἐπῳδῶν, ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος, ἡ Ἁγία Μαρίνα καὶ εἴτα ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ ὁ Ἅγιος Δημήτριος μὲ τὰ χαντζάριά των, μὲ τὰς ἀσπίδας καὶ τοὺς θώρακάς των - ὁλόκληρον τὸ Τέμπλον τοῦ παρεκκλησίου τῆς Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης ἐκεῖ ἐπάνω εἰς τὸν βράχον τὸν μαστιζόμενον ἀπὸ θυέλλας καὶ λαίλαπας καὶ λικνιζόμενον ἀπὸ τὸ πολυτάραχον καὶ πολυρροιβδον κῦμα...

Φέγγος ἐαρινὸν καὶ θαλπωρὴ διεχύθησαν ἐντὸς τοῦ ὑγροῦ δωματίου καὶ ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος λησμονήσας τὸν κάλον του ἀνεσηκώθη νὰ φορέσει καὶ τὸ ἀριστερόν του ὑπόδημα διὰ ν᾿ ἀσπασθεῖ εὐλαβῶς τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων.

Ἀλλ᾿ ἡ ὀπτασία ἐξηφανίσθη καὶ ἰδοὺ εὑρέθη εἰς τὸν Ἅη-Γιάννην τὸν Κρυφόν, ποὺ ἐγιάτρευε τοὺς κρυφοὺς πόνους κι ἐδέχετο τὴν ἐξαγόρευσιν τῶν κρυφῶν ἁμαρτιῶν. Πλῆθος πιστῶν εἶχεν ἀνέλθει ἀπὸ τὴν πολίχνην, ζωντανοὶ καὶ συγχωρεμένοι, νὰ παρακολουθήσουν τὴν Λειτουργίαν, τὴν ὁποία ἐτέλει ὁ παπα-Μπεφάνης βοηθούμενος ἀπὸ τὸν μπάρμπ᾿ Ἀναγνώστην τὸν Παρθένην.

Κατὰ περίεργον ἀντινομίαν τῶν στοιχείων, ἦτο καλοκαῖρι κι ἡ Λειτουργία εἶχε τελειώσει καὶ ἦτον δὲν ἦτον τρίτη πρωϊνή, ὅτε ἡ ἀμφιλύκη ἤρχισε νὰ ῥοδίζει εἰς τὸν ἀντικρυνὸν ζυγὸν τοῦ βουνοῦ.

Ὅλοι γείτονες, λάλοι καὶ φωνασκοί, ἐκάθηντο κατὰ γὴς πέριξ ἐστρωμένης καθαρᾶς ὀθόνης. Τέσσερ᾿ ἀρνιά, τρία πρόβατα, δύο κατσίκια, ἀστακοουρές, κεφαλόπουλα καπνιστὰ τῆς λίμνης, αὐγοτάραχον καὶ ἐγχέλεις ἁλατισμένοι, πίττες, κουραμπιέδες, μπακλαβάδες, πορτοκάλια καὶ μῆλα - ὅλα τὰ καλούδια, προϊόντα της μικρῆς καὶ ὡραίας νήσου, περιέμενον τοὺς συνδαιτυμόνας.

- Καλῶς ὥρισες κυρ-Ἀλέξαντρε, κάτσε κ᾿ ἡ ἀφεντιά σου, τοῦ εἶπεν ἡ θεία ἡ Ἀμέρσα.

Ἀλλὰ τί βλέπει γύρω του; Ὅλους τους ἥρωας καὶ τὰς ἡρωίδας τῶν Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του. Ἐκεῖ ἦτον ἡ θεία-Ἀχτίτσα, φοροῦσα καινουργῆ μανδήλαν καὶ νέα πέδιλα, ἐπιδεικνύουσα μετ᾿ εὐγνωμοσύνης τὸ συνάλλαγμα τῶν δέκα λιρῶν, τὸ ὁποῖον μόλις ἔλαβε ἀπὸ τὸν ξενητευμένον εἰς τὴν Ἀμερικὴν υἱόν της. Δίπλα της ἐκάθητο κι ὁ Γιάννης ὁ Παλούκας, ὁ προσποιηθεὶς τὸν Καλλικάντζαρον τὴν Παραμονὴν τῶν Χριστουγέννων καὶ ληστεύσας τὸν Ἀγγελῆν, τὸν Νάσον, τὸν Τάσον - ὅλα τὰ παιδία τὰ ὁποῖα κατήρχοντο ἀπὸ τὴν Ἐπάνω ἐνορίαν, ἀφοῦ εἶχαν ψάλει τὰ Κάλανδα. Ἐσηκώθη καὶ παρέδωσεν εἰς τὸν κυρ-Ἀλέξανδρον τὰς κλεμμένας πεντάρας -δὲν εἶχε πῶς νὰ μεθύσῃ καὶ ἑορτάσῃ τὰ Χριστούγεννα ἐκείνην τὴν χρονιὰν (συχωρεμένος ἂς εἶναι!).

Ἰδοὺ κι ὁ Μπαρμπ᾿ Ἀλέξης, ὁ Καλοσκαιρῆς, ποὺ δὲν εἶχεν ἀνάγκην τοῦ πορθμείου τοῦ Χάροντος διὰ νὰ πηδήσει εἰς τὸν ἄλλον κόσμον· εἶχε τὸ ἰδικόν του, ὑπόσαθρον πλοιάριον, αὐτόχρημα σκυλοπνίχτην. Μαζί του ἦτον κι ὁ σύντροφός του ὁ Γιάννης ὁ Πανταρώτας ὁ ναυτολογημένος ὡς Ἰωαννίδης καὶ διατελῶν ἐν διαρκεῖ ἀπουσίᾳ κατὰ τὰς ὥρας τῆς ἐργασίας.

- Νὰ φροντίσῃς, τοῦ εἶπεν ὁ Πανταρώτας, νὰ πάρω τὴν σύνταξή μου!

Καὶ λησμονῶν τὴν ἱερότητα τῆς στιγμῆς ἐμούντζωσε τὸ κενὸν συνοδεύων τὴν ἄσεμνον χειρονομίαν μὲ τὴν ἀσεμνοτέραν βλασφημίαν:

- Ὅρσε, κουβέρνο!

Ἐκεῖ ἦτον κι ὁ Μπαρμπα-Διόμας, εὐτυχὴς διότι ἐγλύτωσεν ἀπὸ τὸ ναυάγιον καὶ ἐρρόφησεν ἀπνευστὶ ἐπὶ τοῦ διασώσαντος αὐτὸν τρεχαντηρίου ὁλόκληρον φιάλην πλήρη ἡδυγεύστου μαύρου οἴνου διὰ νὰ συνέλθει - ὢ πενιχρά, ἀλλ᾿ ὑπερτάτη εὐτυχία τοῦ πτωχοῦ!

Ἀλλ᾿ ἰδοὺ ἔτρεξε νὰ τοῦ σφίξη τὴν χεῖρα καὶ ὁ βοσκὸς ὁ Στάθ᾿ς τοῦ Μπόζα, τοῦ ὁποίου δύο αἶγες εἶχον βραχωθῆ εἰς τὸν κρημνὸν ὑπεράνω της ἀβύσσου, ὅπου ἔχαινεν ὁ πόντος καὶ ἦτο ἀδύνατον νὰ σωθοῦν, ἂν δὲν τὸν κατεβίβαζαν διὰ σχοινίου εἰς τὸν βράχον μὲ κίνδυνον τῆς ζωῆς του.

- Τὴν Ψαρὴ τὴν ἔχω τάξει ἀσημένια στὴν Παναγιά. Τὴ Στέρφα (τὴν ἄλλην αἶγα) θὰ τὴν σφάξω γιὰ σένα, νὰ τὴν φᾶμε.

Καὶ ἡ Ἀσημίνα τοῦ μαστρο-Στεφανῆ τοῦ βαρελᾶ, μὲ τὰς τέσσαρας κακοτυχισμένας θυγατέρας, τὴ Ῥοδαυγή, τὴν Ἑλένη, τὴ Μαργαρὼ καὶ τὴν Ἀφέντρα, ἡ Ἀσημίνα, ποὺ τὴν μίαν ἡμέραν ἑώρτασε τοὺς γάμους τῆς Ἀφέντρας μὲ τὸν Γρηγόρη τῆς Μονεβασᾶς καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν ἐπένθησεν τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ της τοῦ Θανάση.

Τέλος, ὤ! τῆς ἐκπλήξεως, ἐνεφανίσθη καὶ ὁ ἕτερος ἐαυτός του, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδημούλης, ὁ πτωχαλαζών, ὁ ἀσχολούμενος εἰς ἔργα μὴ κοινῶς παραδεδεγμένης χρησιμότητος!

Ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος ἠσθάνθη τύψεις, ὅτι ἔπλασεν ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ τόσον δυστυχεῖς καὶ ταπεινοὺς ἢ τόσον ἁμαρτωλοὺς (οὐδεὶς ἀναμάρτητος!) καὶ τὸν ἑαυτόν του τόσον ἐπηρμένον!...

Ἀλλὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην τὸν διέκοψεν ἡ ὀκταόκαδος τσότρα, ἡ περιφερομένη ἀπὸ χειρὸς εἰς χεῖρα. Δὲν ἐπρόλαβε νὰ τὴν ἐναγκαλισθῇ καὶ ἤχησαν τὰ λαλούμενα (βιολιτζῆδες ντόπιοι καὶ τουρκόγυφτοι μὲ κλαρινέτα) καὶ ... ἐξύπνησεν.

Ποτὲ ὁ κοσμοκαλόγηρος κυρ-Ἀλέξανδρος δὲν ἐξύπνησε τόσον χορτάτος, ὅσον ἐκείνην τὴν ἁγίαν ἡμέραν, ὁ νῆστις τοῦ Σαρανταημέρου καὶ ὁ νῆστις ὅλης της ζωῆς του! - ζωὴν νὰ ἔχει!

ΠΗΓΗ: http://orthodoxfathers.com/logos/Christougenna-tou-Papadiamanti-Kosta-Varnali

Σε τρείς τέσσερεις ημέρες αδελφοί μου, θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Έτσι το σημερινό μας κήρυγμα θα το αρχίσουμε με μερικές ερωτήσεις.

Ασφαλώς όλοι σας βάλατε στα σπίτια σας Χριστουγεννιάτικο δένδρο και το στολίσατε και καλώς κάματε. Τον Χριστό όμως Τον γνωρίσατε;

Πολλοί από σας στολίσατε και τα μπαλκόνια και τις ταράτσες, ακόμα και τα φυσικά δένδρα που πιθανόν να είχατε στις μικρές αυλές σας ή στις μεγάλες, τα στολίσατε με πλήθος από φώτα και λαμπάκια και καλώς κάνατε. Τον Χριστό όμως Τον γνωρίσατε;

Και δένδρα και δώρα ψωνίσατε και τρόφιμα πολλά, και με γαλοπούλα και με κοτόπουλο και με αρνάκι και γλυκά για ένα πλούσιο γιορταστικό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Καλώς κάνατε, και μείς στο σπίτι μας το ίδιο κάναμε. Τον Χριστό όμως Τον γνωρίσαμε;

Αγαπάμε τον Χριστό, την Παναγία μητέρα Του και τους Αγίους;

Είμεθα έτοιμοι να δώσουμε και το αίμα μας για την αγάπη του Ιησού Χριστού; Αυτό το πιστεύουμε, ναι ή όχι;

Λέμε ότι λατρεύουμε τον Χριστό, σαν αληθινό Θεό και Σωτήρα μας. Αν το πιστεύουμε αυτό το πράγμα, μπορούμε να το αποδείξουμε με έργα και πράξεις που ιδιαιτέρως έχουμε τονίσει επανειλημμένως και τα ζητάει ο Θεός ο ίδιος δια της Αγίας Γραφής;

Δηλαδή έρχεσαι στην εκκλησία κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή;

Μελετάς κάθε μέρα το Ευαγγέλιο και την Καινή Διαθήκη;

Έχεις αληθινή πίστη στην Τριαδικότητα του Αγίου Θεού και στην Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού;

Προσεύχεσαι το πρωί με την εωθινή προσευχή και το βράδυ με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς;

Εξομολογείσαι με απόλυτη ειλικρίνεια στον πνευματικό σου και μόνον τις δικές σου αμαρτίες;

Προσέχεις τις αισθήσεις σου και ιδιαιτέρως τα μάτια σου και τη γλώσσα σου, που κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζεις;

Κάνεις στο κατά δύναμιν τον πνευματικόν σου αγώνα με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και εγκράτεια; Τον κάνεις αυτό τον αγώνα;

Συγχωρείς τους εχθρούς σου, τους συγγενείς σου, τους φίλους σου, τους γείτονάς σου που σου έκαμαν κακό; Σε πείραξαν;

Πολεμάς τα πάθη σου, ή τα τρέφεις με οποιοδήποτε τρόπο κάθε μέρα;

Θυμώνουμε ποτέ εναντίον των κακών, των πονηρών, των αισχρών, και των βλασφήμων λογισμών που σπέρνει ο διάβολος μέσα στο νου μας κάθε μέρα;

Στενοχωρούμεθα για τα λάθη μας, για τις πτώσεις μας και για τις αμαρτίες μας που διαπράττουμε κάθε στιγμή;

Κοινωνούμε των Αχράντων με προσοχή, με συστολή και φόβο, μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης;

Μήπως γογγύζουμε για τα βάσανα, τους πόνους, τις αρρώστιες και τις θλίψεις της ζωής;

Εξετάζεις κάθε βράδυ τη συνείδησή σου, είναι ήσυχη; Μήπως δεν τήρησες όπως έπρεπε τις άγιες εντολές του Θεού, γι’ αυτό και είσαι ανήσυχος, νευρικός και γκρινιάρης;

Μιλάς για το Χριστό, και την αλήθεια του Ευαγγελίου; Τον ομολογείς; Ή μήπως ντρέπεσαι στον οποιοδήποτε συνάνθρωπό σου μπροστά;

Σ’ αυτές τις είκοσι περίπου ερωτήσεις χριστιανοί μου, η φωνή της συνειδήσεώς μας, η φωνή της καρδιάς μας μπορεί να απαντήσει μ’ ένα ολοκάθαρο «ναι»; Αν απαντήσουμε «ναι μεν αλλά…», «και ναι και όχι», «και ίσως», «και πιθανόν», «και ξέρεις», «και αυτό μου συμβαίνει», «και το άλλο μου γίνεται», όλα αυτά είναι διάφορες δικαιολογίες και οι δικαιολογίες είναι ο δικηγόρος του διαβόλου.

Τα καλύτερα Χριστούγεννα είναι εκείνα τα Χριστούγεννα που τα κάνουμε με τον Χριστό μαζί. Τι θα πει Χριστούγεννα άλλωστε; Να ζήσουμε τον Χριστό εκείνην την ημέρα μέσα στην καρδιά μας. Να Τον κλείσουμε μέσα στην καρδιά μας, με τη Θεία Κοινωνία και την όλη Εκκλησιαστική ακολουθία, και ιερά υμνολογία, ολόκληρο το νεογέννητο Χριστό μέσα στην καρδιά μας. Να γίνει δηλαδή η καρδιά μας φάτνη και λίκνον αιώνιας ζωής.

Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι μαζί με τους κτύπους της δικής σου καρδιάς, και της δικής μου βέβαια, να νοιώσεις και να νοιώσω, να αισθανθείς και να αισθανθώ, να βιώσεις και να βιώσω, και τους κτύπους της Θεανθρώπινης καρδιάς του βρέφους Ιησού.

Να νοιώσεις δηλαδή τους νοερούς παλμούς της αιωνιότητος, τους παλμούς της Βασιλείας των Ουρανών, τους παλμούς της αθανασίας, τους παλμούς της Βασιλείας του Θεού. Και έτσι να καταστείς και συ και ’γω, όπως μας λέγει ο Απόστολος Πέτρος «κοινωνός θείας φύσεως».

Πρώτα πρώτα νοιώθεις ότι είσαι αληθινός άνθρωπος. Άνθρωπος πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού. Άνθρωπος πνευματικός. Άνθρωπος μεν με σάρκα και οστά, με σώμα και ύλη, αλλά ταυτόχρονα και άνθρωπος ουράνιος. Και αυτό διότι μετέχεις της Θεότητος. Αφθαρτοποιείσαι. Πνευματοφορείς το Βρέφος Ιησούς μέσα στην καρδιά σου, ειδικά εκείνη την ημέρα, όταν προσέρχεσαι στην Εκκλησία, και όταν κοινωνείς των Αχράντων Μυστηρίων.

Τότε γίνεσαι ουράνια φάτνη, πνευματικόν λίκνον, πνευματική Βηθλεέμ. Μέσα και έξω όλα λάμπουν, όλα λάμπουν. Εξ ανατολών ανατέλλει στον ουρανό της καρδιάς σου ολόκληρος ο Ήλιος Χριστός. «Ο αχώρητος παντί, πως εχωρήθη εν γαστρί»; Θα ψάλουμε εκείνο το πρωινό, με τα ωραιότατα εκείνα τα τρία καθίσματα του όρθρου των Χριστουγέννων. Ναι, «ο αχώρητος όμως παντί», πως εχωρήθη εν τη καρδία σου ως Θείος Μαργαρίτης; Το σκέφτηκες αυτό ποτέ; Πώς γίνεται η καρδιά σου χώρος για να χωρέσει «ο αχώρητος παντί» με τον Θείο Μαργαρίτη;

Και όταν δεις με τα μάτια της ψυχής σου τον Χριστό μέσα στην καρδιά σου, μετά την πρωινή Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία και Θεία Κοινωνία, ω τότε! ω τότε! θα το πω και θα το φωνάξω. Άγγελοι και Αρχάγγελοι θα ζητωκραυγάζουν πανηγυρικά μέσα σου όμως, μέσα στο είναι σου, μέσα στις αισθήσεις σου, μέσα στην ψυχή σου, μέσα στην καρδιά σου, το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Μη σας φαίνεται παράξενο, δεν είναι αυτά μόνο λόγια, δεν είναι ξεροί λόγοι, ουτοπία και χίμαιρα. Όταν σας λέω και σας βεβαιώνω ότι η καρδιά σας θα γίνει φάτνη, μπορεί να γίνει μία αγιοπνευματική κατοικία, εντός της οποίας θα ανακληθεί ο Ιησούς Χριστός, δια της Θείας Κοινωνίας, διότι όλα αυτά για μας είναι πίστις, είναι πίστις αληθινή, είναι πίστις ζωντανή, είναι πίστις πραγματική, και «δια της τοιαύτης πίστεως κατοικείσαι τον Χριστόν εν ταις καρδίαις ημών», μας βεβαιώνει η Αγία Γραφή με το στόμα του Αποστόλου Παύλου.

Θέλεις να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα; Και ποιος δε θέλει; Όμως πρώτα απ’ όλα πρέπει να πιστέψεις, και ν’ αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης καρδίας και ψυχής και διανοίας και ισχύος, και να έχεις ήδη εξομολογηθεί. Πρέπει να έχεις μισήσει και να μισείς την αμαρτία. Πρέπει να εκκλησιαστείς από τις πέντε ει δυνατόν το πρωί. Και τέλος να κοινωνήσεις των Αχράντων Μυστηρίων. Και αν για τον άλφα βήτα λόγο, δεν μπορέσεις ή δε σου επιτρέπεται να κοινωνήσεις, μπορείς να κοινωνήσεις τη Θεία Χάρη, το Άγιον Πνεύμα, τον Θείον πνευματικόν Μαργαρίτην. Αν ζήσουμε τα φετινά Χριστούγεννα μαζί με τον Χριστόν, τότε όλα γύρω μας και μέσα μας, θα πανηγυρίζουν, θα λαμπροφορούν, θα γιορτάζουν.

Οι περισσότεροι όμως δυστυχώς, από μας τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, θα γιορτάσουν, ή μάλλον θα περάσουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν. Θα ’ναι γι’ αυτούς μία κοινή ημέρα κοινής αργίας, ένα ευχάριστο πρωινό για ύπνο. Όταν όμως ξυπνήσουν, όλα γύρω τους και όλα μέσα τους θα είναι έρημα, θα είναι μαύρα, θα είναι σκοτεινά. Ήδη άρχισαν να ζούνε από τώρα την Κόλαση. Δεν τους σώζουν τα λαμπάκια και οι φωταψίες, το γλέντι και ο χορός, η κραιπάλη και η μέθη ή το τυχόν πλούσιο τραπέζι.

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, δεν είναι Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε μόνον με τον Χριστόν, διότι ο Χριστός σώζει. Αυτός χαρίζει το φως, τη ζωή, τη χαρά, την ευτυχία, την ειρήνη, και την γαλήνη της ψυχής. Αυτός χαρίζει και τα αληθινά Χριστούγεννα.

Μαζί Του να τα ζήσουμε, μαζί Του,

Αμήν.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2010/12/blog-post_2020.html

«Χρειάζεται, λοιπόν, μία δυναμικὴ ἀναθεώρηση τῶν ἱστορικῶν μας δεδομένων. Χρειάζεται, θὰ ἔλεγα, μία ἐπανάσταση ποὺ πρέπει νὰ κάμει ὁ καθένας στὸν ἑαυτό του. Χρειάζεται ἀποτοξίνωση ἀπὸ τὰ πλέγματα τοῦ κακομοίρικου ἑλλαδίτικου πνεύματος. Καιρὸς νὰ ξαναζήσει τὸ Πνεῦμα τῆς Ῥωμιοσύνης. Τὸ πνεῦμα ποὺ μᾶς κληροδότησαν ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ προπάτορες τοῦ γένους μας ὡς ἀκαταμάχητο ὅπλο πνευματικῆς ἔνσαρκης σωτηρίας».

Τὰ παραπάνω λέγονται ἀπὸ χείλη πατριωτῶν ποὺ εἶναι γνῶστες τῆς Ἱστορίας μας ἀλλὰ παρ΄ ὅλη τὴν καλή τους προαίρεση, ἀποτελοῦν ἕνα εὐχολόγιο μᾶλλον θὰ ἔλεγα, γιατί καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά μας, ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας τῶν περισσοτέρων ἀπὸ τὴν Παράδοσή μας, ἀλλὰ καὶ τῶν Εὐρωπαίων, ποὺ εἶναι ἀντίθετοι...

πρὸς αὐτὴν (τὴν Παράδοση) δὲν εἶναι ἐφικτὴ ἡ ἀναβίωσή της. Ἡ Ῥωμαίϊκη Παράδοση, ὁ Ῥωμαίϊκος πολιτισμός, εὑρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ εὐρωπαίκου πολιτισμοῦ. Τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καλὰ οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ τὸν πολεμοῦν μὲ μανία, ἄλλωστε τὰ παραπάνω ποὺ παραθέσαμε αὐτὸ ἀποδεικνύουν. Ἡ ἱστορία μιλάει ξεκάθαρα, τὰ γεγονότα βοοῦν. Ἡ εἴσοδός μας στὴν Ε.Ε. ἀποτελεῖ μία καλὰ μεθοδευμένη καὶ καλοστημένη παγίδα ὅπου ἐπὶ τέλους μέσα σ΄ αὐτὴ τὴ χοάνη θὰ ἀπαορροφηθοῦμε καὶ ὡς Ἑλληνισμὸς καὶ ὡς Ὀρθοδοξία!... Τὰ εἴκοσι πέντε χρόνια εἰσόδου μας αὐτὸ μᾶς πιστοποιοῦν κάθε μέρα καὶ ἐντονώτερα. Συνεχῶς χάνουμε τὴν αὐτοπροσωπεῖα μας, τὸ κράτος χάνει τὴν ὀντότητά του, τὸ Κοινοβούλιο λειτουργεῖ μεταπρακτικὰ ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται στὸ Κοινοβούλιο τῶν Βρυξελλῶν καὶ τὸ δικό μας λαμβάνει ἐντολὲς πρὸς ἐκτέλεση. Ἡ εἴσοδός μας στὴν Ε.Ε. ἀποτελεῖ τὴν τελευταία πράξη μιᾶς μακραίωνης συνομωτικῆς διεργασίας γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ κατ΄ ἐπέκταση τοῦ Ῥωμαίϊκου πολιτισμοῦ ποὺ κέντρο ἔχει τὸν Θεάνθρωπο. Ἂς μὴ ἔχουμε αὐταπάτες· τὸ Γένος μᾶς βρίσκεται πλέον στὴν πιὸ ἐπικίνδυνη αἰχμαλωσία ὅλων τῶν αἰώνων. Μᾶς περιμένουν ἀκόμα μεγαλύτερες ἐκπλήξεις ἀπὸ αὐτὲς ποὺ γνωρίσαμε στὰ μέχρι σήμερα χρόνια τῆς ἔνταξής μας στὴν Ε.Ε. Βέβαια ὁ κίνδυνος ποὺ ἀναπτύσσεται στὰ πλαίσια τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων εἶναι παγκόσμιος.

Ναί, λοιπόν, νὰ ξαναζήσει τὸ πνεῦμα τῆς Ῥωμιοσύνης ποὺ ἀποτελεῖ τὴν αὐθεντικὴ Παράδοση τοῦ γένους μας, μόνο ποὺ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει σὲ προσωπικὸ καὶ οἰκογενειακὸ ἐπίπεδο καὶ φυσικὰ στὸν αὐθεντικὸ φορέα του τὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι θεοσύστατος ὀργανισμὸς καὶ στὰ συνειδητὰ μέλη της. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπικεντρώνεται ὅλη ἡ προσπάθεια καὶ ὁ ἀγώνας τῶν συνειδητῶν ἀνθρώπων τοῦ Γένους μας. Ὅλα τὰ ἄλλα ἀποτελοῦν μία οὐτοπία καὶ μία πλάνη. Ἡ Ἑλλάδα, ἀνήκει, ὅπως ξαναείπαμε, στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, καὶ στοὺς Ἕλληνες, ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ τὴν κατοικήσουμε ὡς προσωρινὸ τόπο. Οἱ δὲ λαοί, τόσο τῆς Εὐρώπης ὅσο καὶ τῶν ἄλλων κρατῶν, εἶναι τὰ θύματα τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτικῆς τους ἡγεσίας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Ἀβραὰμ Ἁγιορείτου: «Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό», σελ. 580-582.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/12/blog-post_5760.html

Ι. Η κατοικία ως χώρος επαρκούς στέγασης (ατομικά ή της οικογένειας) αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα  και προστατεύεται ως αντικείμενο Ειδικής Φροντίδας από το Κράτος κατ΄άρθρο 21 παρ 4 Συντάγματος. Υπό την έννοια αυτή κάθε ενέργεια, κρατική ή ιδιωτική που κινείται προς την κατεύθυνση απώλειας της πρώτης κατοικίας ως επαρκούς χώρου στέγασης ατομικά ή της οικογένειας αποτελεί άμεση προσβολή του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος προστασίας της πρώτης κατοικίας ως χώρου επαρκούς στέγασης και  συμπεριφορά εκτός συνταγματικού περιβάλλοντος-τόξου.

  ΙΙ. Σημειωτέον η απόκτηση και η διατήρηση πρώτης κατοικίας ως επαρκούς χώρου στέγασης αποτελεί στοιχείο της αξιοπρέπειας του ανθρώπου  και η προσβολή της με οιοδήποτε  τρόπο, όπως ο αναγκαστικός πλειστηριασμός και η αναγκαστική έξωση του ιδιοκτήτη 1^ης κατοικίας ως οφειλέτη, επιπλέον συνιστά συμπεριφορά εκτός συνταγματικού περιβάλλοντος-τόξου και άμεση προσβολή του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος της αξιοπρέπειας του ανθρώπου κατά παράβαση του άρθρου 2 παρ 1 Συντ.

   Μπροστά στα δύο αυτά συνταγματικά υπέρτερα απόλυτα δικαιώματα δεν μπορούν να υπερισχύουν οι ενοχικές χρηματικές απαιτήσεις του δανειστή (κράτους ή ΝΠΔΔ ή ιδιώτη-τράπεζας κλπ).

   Για την αποτελεσματική νομική αντιμετώπιση της Αντίστασης και Άμυνας κατά  πλειστηριασμού 1^ης κατοικίας, σε νομικό περιβάλλον, θα πρέπει να εντοπιστούν οι αιτίες προέλευσης- δημιουργίας χρέους  από τον οφειλέτη-ιδιοκτήτη 1^ης κατοικίας.

   Εντός του Ελληνικού νομικού πλαισίου, η διαδικασία πλειστηριασμού ως αναγκαστική εκτέλεση διακρίνεται ανάλογα με την μορφή του χρέους του οφειλέτη σε χρέος α) προς το Δημόσιο,  β) προς ΝΠΔΔ-Κρατικό Ασφαλιστικό  Φορέα  και γ) προς ιδιώτη πχ τράπεζα ως πιστωτικό ίδρυμα.

   Στις δύο περιπτώσεις α και β εφαρμόζεται αναγκαστική εκτέλεση και διαδικασία πλειστηριασμού σύμφωνα με τις διατάξεις του  ΚΕΔΕ  και Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, παρεκτός και η φύση της απαιτήσεως του χρέους είναι ιδιωτικού χαρακτήρα οπότε αρμόδια είναι τα Αστικά-Πολιτικά Δικαστήρια και στην γ περίπτωση αρμόδια είναι τα Αστικά-Πολιτικά Δικαστήρια με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠολΔ άρθρα 904 επ.)

    Α)   ΓΙΑ ΧΡΕΗ –ΟΦΕΙΛΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ-ΝΠΔΔ

  1)    Το καταλληλότερο χρονικό σημείο αντιμετώπισης και άμυνας κατά επερχόμενου πλειστηριασμού της 1^ης κατοικίας είναι στο στάδιο δημιουργίας διοικητικής διαφοράς και άσκησης προσφυγής με το άρθρο 63 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ΚΔΔ)  με προσοχή στην τήρηση των προθεσμιών των 60 ή 30 ημερών (άρθρο 66 ΚΔΔ) όπου ως οφειλέτης αμφισβητείς το κατ΄ουσίαν βάσιμο της απαίτησης  του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ.

 2)  Διαφορετικά το επόμενο σημείο αντίστασης και άμυνας  στην Βεβαιωμένη Οφειλή (Ταμειακή Βεβαίωση) είναι στο στάδιο ΑΝΑΚΟΠΗΣ  κατά  Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ)  με τις διατάξεις του άρθρου 73 παρ 1 του  ΚΕΔΕ  κατά εκδοθείσας ατομικής ειδοποίησης και του νομίμου τίτλου (βεβαίωσης οφειλής), ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου της Διοικητικής Αρχής που τα εξέδωσε  και  ΑΝΑΚΟΠΗ  άρθρου 217 παρ 1 περιπ α ΚΔΔ   κατά της πράξης της ταμειακής βεβαίωσης οφειλής ως εσόδου (με προβολή λόγων –αντιρρήσεων ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου βλ για το  ΚΕΑΟ άρθρο 101 Ν 4172/23-7-2013 και διαδικασία είσπραξης με ηλεκτρονική ειδοποίηση ΥΑ  ΦΕΚ Β 2699/23-10-2013).

  3) Άλλως προχωράς σε άμυνα με  ΑΝΑΚΟΠΗ κατά της αρξάμενης αναγκαστικής εκτέλεσης με πρώτη  πράξη την Κατασχετήρια Έκθεση σε βάρος της 1^ης κατοικίας με τις διατάξεις του άρθρου 73 παρ 2 ΚΕΔΕ (προβάλλοντας τους λόγους α-ζ)   ή  με ΑΝΑΚΟΠΗ κατ άρθρο 217 παρ 1 περ β –ε ΚΔΔ ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου του Τόπου Εκτέλεσης για ποσά μέχρι 60.000 ευρώ, ενώ άνω αυτού του Ποσού στο Μονομελές Εφετείο (βλ άρθρο 218 ΚΔΔ αρμόδιο Δικαστήριο).

Προσοχή η Ανακοπή δεν αναστέλλει την εκτέλεση. Γι΄αυτό με Αίτηση Αναστολής Εκτέλεσης ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου (Διοικητικού ή Πολιτικού αν το είδος της  απαίτησης είναι δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου) του τόπου εκτέλεσης της κατάσχεσης-πλειστηριασμού με τη διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων, ζητούμε την  αναστολή της εκτελέσεως (από τον δικαστή ερευνάται η πιθανότητα ευδοκίμησης της ανακοπής ανάλογα-προσοχή-με τους λόγους που προβάλλεις γι΄αυτό ειδικά προσέχουμε τους λόγους της ανακοπής να είναι σαφείς και ειδικοί και να επικαλούμαστε τα αποδεικτικά μέσα). Με προφορική αίτηση στον πληρεξούσιο του ανακόπτοντος δύναται να χορηγηθεί από τον δικαστή σημείωμα προσωρινής αναστολής μέχρι την έκδοση απόφασης για την αίτηση αναστολής. Καλύτερα είναι να διατυπωθεί στο δικαστή γραπτό αίτημα για χορήγηση σημειώματος προσωρινής αναστολής.

Οι αυστηροί λόγοι ΑΝΑΚΟΠΗΣ αναφέρονται ρητά στο άρθρο 73 του ΚΕΔΕ. Η  προσωρινή παροχή έννομης προστασίας προβλέπεται και στο Σύνταγμα στο άρθρο 20 του Συντάγματος μέσα στο πλέγμα  της ολοκληρωμένης παροχής έννομης προστασίας (άρθρα 6 και 13 ΕΣΔΑ).

Ι )      ΕΣΤΙΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ επιπλέον λόγων ανακοπής στη νομολογία.

 Πέραν των περιοριστικών λόγων της ΑΝΑΚΟΠΗΣ του άρθρο 73 παρ 2 ΚΕΔΕ, ως ΛΟΓΟΙ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΑΡΞΑΜΕΝΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ (πχ έκθεσης κατάσχεσης),  Η ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΧΕΙ ΔΕΧΤΕΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΛΟΓΟΥΣ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ:

Έλλειψη αιτιολογίας, μη προηγουμένη ακρόαση και ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ-Δικαιώματος .

Εφόσον δεν αμφισβήτησες ως οφειλέτης το κατ΄ουσίαν βάσιμο της απαίτησης  του Δημοσίου με προσφυγή του άρθρου 63 ΚΔΔ και έχεις φτάσει στο στάδιο ΑΝΑΚΟΠΗΣ κατά ΑΡΞΑΜΕΝΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ  ΜΕ ΚΑΤΑΣΧΕΤΗΡΙΑ ΕΚΘΕΣΗ  ΚΑΤΑ ΤΗΣ 1^ης κατοικίας  μπορούμε να προβάλουμε σύμφωνα με την νομολογία.

Ότι η εκτέλεση προχώρησε με βάση άκυρο τίτλο (ή χωρίς τίτλο). Η νομολογία (βλ αποφάσεις  4351/2011 ΕφΑθ Δ/ΝΗ 2012 σελ 203, ΝΟΜΟΣ ΤΝΠ, ΑΠ 1267/1985 ΝοΒ 34 σελ 861) δέχτηκε ότι στον λόγο αυτόν υπάγεται και η περίπτωση κατά την οποία αμφισβητείται η νομιμότητα και το δικαίωμα βεβαίωσης του εσόδου, δηλαδή προβαίνεις σε αμφισβήτηση της ύπαρξης της οφειλής     Ότι έγινε συμψηφισμός (άρθρο 83 ΚΕΔΕ )   ή διαγραφή μέρους χρέους  (άρθρο  82 ΚΕΔΕ) κλπ κλπ  

- Ισχυρίζεσαι και αποδεικνύεις πχ ότι με εξώδικο ζήτησες να γίνει συμψηφισμός για επιστροφή φόρων από τη ΔΟΥ  και αυτή αρνήθηκε και δεν σου κατέβαλε τα οφειλόμενά της  πχ ΦΠΑ, ΦΜΥ κλπ με αποτέλεσμα υπαιτίως το Κράτος να σε μετατρέψει με δικό του δόλο σε οφειλέτη κατά παράβαση του άρθρο 41 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του άρθρου 28 παρ 1 Συντ. και της γενικής αρχής αμεροληψίας των διοικητικών οργάνων (άρθρο 7 παρ 1 Ν 2690/1999 ΦΕΚ 45 Α-Κύρωση Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας).

    ΟΙ ΑΛΛΟΙ  ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΛΟΓΟΙ ΑΝΑΚΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

  -Η έλλειψη ακροάσεως  του καθού η εκτέλεση, παρεκτός και σου επεδόθη η ατομική ειδοποίηση.

- Η έλλειψη αιτιολογίας υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 75 ΚΕΔΕ-παραλείψεις και ακυρότητες πράξεων εκτελέσεως –Πρέπει να τις προτείνετε με την ανακοπή, δεν ερευνώνται αυτεπαγγέλτως.

- Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ- ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ  ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ  (Θεμελιώνεται στο Σύνταγμα άρθρο 25 παρ 1 και  3 ,  ΑΚ 281)

   Σύμφωνα με το άρθρο  25 του Συντ. , ορίζονται τα εξής

 «1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του  κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.

  Ολα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστηκαι αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν (Αρχή της τριτενέργειας των συνταγματικών δικαιωμάτων-Είναι αποτέλεσμα Γερμανικής Συνταγματικής Θεωρίας). Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. 2….. 3. Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται….»

 ΕΠΕΙΔΗ τα δικαιώματα επαρκούς στέγασης  (άρθρο 21 παρ 4) και της αξιοπρέπειας (άρθρο 2 παρ 1 του Συντάγματος), δεν τελούν υπό περιορισμούς του ίδιου του Συντάγματος ή νόμου προβλεπομένου υπό του Συντάγματος.

Κατά Συνέπεια η προσβολή τους με την κατάσχεση και τον  αναγκαστικό πλειστηριασμό είτε από το Κράτος ή ΝΠΔΔ ή από ιδιώτη, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις  ανωτέρω  συνταγματικές διατάξεις και ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΑ τυγχάνουν άκυρες όλες οι πράξεις ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΩΣ ΧΩΡΟΥ ΕΠΑΡΚΟΥΣ ΣΤΕΓΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ  ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, καθόσον προσβάλλουν τον πυρήνα αυτών των συνταγματικών δικαιωμάτων.

 ΙΙ)  ΕΣΤΙΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ επιπλέον λόγων ανακοπής σε διατάξεις διεθνών συμβάσεων δυνάμει του άρθρου 28 παρ 1 Συντ.

Στην Ανακοπή προβαίνεις σε επίκληση διατάξεων διεθνών συμβάσεων κυρωμένων από το Ελληνικό Κράτος για την προστασία του δικαιώματος των πολιτών στην επαρκή στέγασή τους και ειδικά όταν είναι πρόσωπα χωρίς επαρκείς πόρους.

  – Πέραν των ανωτέρω λόγων Ανακοπής,  δια μέσου του άρθρου 28 παρ 1 Συντάγματος έχουν αποκτήσει υπερνομοθετική ισχύ διατάξεις διεθνών συμβάσεων που υποχρεώνουν το Συμβαλλόμενο Κράτος και τους Κρατικούς Υπαλλήλους να σέβονται το δικαίωμα των πολιτών στην επαρκή στέγασή τους και ειδικά όταν είναι πρόσωπα χωρίς επαρκείς πόρους,  και για το λόγο αυτό είναι άκυρη ως παράνομη (αντιβαίνουσα τις διεθνείς διατάξεις βλ παρακάτω)  η κατάσχεση 1^ηςκατοικίας ως επαρκής χώρος στέγασης ατομικά ή οικογενειακά από σένα ως πρόσωπο χωρίς επαρκείς πόρους διαβίωσης. Ειδικά:

   α)  Ο κατ΄άρθρο 28 παρ 1 του Συντάγματος  υπερνομοθετικής ισχύος νόμος 1426 /1984  ΦΕΚ Α 32/21-3-1984), κύρωσε τον  Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, όπου καθορίζει ευθέως υποχρεώσεις του  Συμβαλλομένου Κράτους,  όπως του Ελληνικού Κράτους στο  άρθρο  16 που ορίζει :

`Αρθρο 16  Δικαίωμα της οικογένειας για κοινωνική, νομική και οικονομική προστασία

Για  πραγματοποίηση  των  απαραίτητων   συνθηκών   διαβίωσης   που απαιτούνται  για  την  πλήρη  ανάπτυξη της οικογένειας που είναι βασικό κύτταρο της κοινωνίας, τα Συμβαλλόμενα Μέρη αναλαμβάνουν  την  υποχρέωση να   προωθούν  την  οικονομική,  νομική  και  κοινωνική  προστασία  της οικογενειακής ζωής, ιδίως με κοινωνικές και οικογενειακές  παροχές,  με φορολογικές διατάξεις, με ενθάρρυνση για την κατασκευή κατοικιών που να     ανταποκρίνονται  στις ανάγκες της οικογένειας, με την ενίσχυση των νέων εστιών ή με κάθε άλλο κατάλληλο μέτρο.

Συνακόλουθα, θα επικαλείσαι ότι: Εκ της ερμηνείας αυτής της διάταξης δεν νοείται ως κατάλληλο μέτρο προς εκτέλεση της ως άνω κρατικής υποχρέωσης η κατάσχεση και η αναγκαστική αφαίρεση της 1^ης κατοικίας ως επαρκής χώρος στέγασης στην περίπτωσή μου.

    β) Κατ΄άρθρο 6 παρ 1 της ΣΕΕ  ορίζεται ότι « Η Ερωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζει τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις αρχές  που περιέχονται  στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως προσαρμόστηκαν στις 12-12-2007 στο Στρασβούργο, ο οποίος έχει το ίδιο νομικό κύρος με τις Συνθήκες της ΕΕ» και συνεπώς εξ αυτής αναγκαστικά δεσμεύεται το Ελληνικό Κράτος και οι κρατικοί υπάλληλοι (υπουργοί, δικαστές, βουλευτές, όργανα κατάσχεσης κλπ).

 Στον ανωτέρω Χάρτη στο άρθρο 34 παρ 3 ρητά ορίζεται ότι η Ένωση προκειμένου να καταπολεμηθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και η φτώχεια αναγνωρίζει και  σέβεται  το δικαίωμα της στεγαστικής βοήθειας προς εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για όσους δεν διαθέτουν  επαρκείς πόρους. Περαιτέρω στο  άρθρο 17 του ιδίου Χάρτη ότι κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την ιδιοκτησία του παρά μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας και έναντι δίκαιης και έγκαιρης αποζημίωσης  για την απώλειά της.

Συνεπώς και με τη διάταξη αυτή που υπερισχύει στο Ελληνικό Δίκαιο αποκλείεται η αφαίρεση της 1^ης κατοικίας ως χώρου αξιοπρεπούς στεγαστικής διαβίωσης με την κατάσχεση και αναγκαστικό της πλειστηριασμό.

Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων συνάγεται ότι ο καθού η κατάσχεση -οφειλέτης μπορεί να προβάλλει λόγο ανακοπής κατά της κατάσχεσης και πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας του ως μη έχων άλλο χώρο επαρκούς και αξιοπρεπούς στέγασης αυτού και της οικογενείας του και ως μη έχων επαρκείς πόρους και να ζητήσει να ακυρωθεί η κατ’ αυτού έκθεση κατάσχεσης και κάθε περαιτέρω ενέργεια αναγκαστικής εκτέλεσης  ως αντίθετη στο αληθές νόημα των ανωτέρω διεθνών διατάξεων και κατά συνέπεια ως παράνομη πράξη.

 Β)   ΓΙΑ ΧΡΕΗ –ΟΦΕΙΛΕΣ ΕΝΑΝΤΙ  ΙΔΙΩΤΩΝ –ΤΡΑΠΕΖΩΝ  

                       Για αποφυγή πράξης κατάσχεσης  1^ης κατοικίας

 1)      Σε περίπτωση εξώδικης όχλησης από τράπεζα για εξόφληση υπολοίπου από Δανειακή Σύμβαση πάσης μορφής, ο δανειολήπτης πρέπει  να αρνηθεί με ΕΞΩΔΙΚΟ το αιτούμενο υπόλοιπο ως μη βέβαιο και μη εκκαθαρισμένο  για να μη νομιμοποιείται η τράπεζα να ζητήσει έκδοση Διαταγής Πληρωμής  (εκτελεστό τίτλο) για κατάσχεση και αναγκαστικό πλειστηριασμό (πχ 1ης κατοικίας).   Η άρνηση πρέπει να είναι σαφής και ειδικά  να αναφέρονται οι Γενικοί Όροι Συναλλαγών (ΓΟΣ) που με βάσει τη  Νομολογία ΑΠ 430/2005, ΟλΣτΕ 1210/2010 και άλλες αποφάσεις έχουν κριθεί παράνομοι και καταχρηστικοί. Θα πρέπει ο  φερόμενος οφειλέτης στο ΕΞΩΔΙΚΟ να αναγράφει ότι στην υπάρχουσα σύμβαση δανείου που προσχώρησε χωρίς να μπορεί να διαπραγματευτεί του όρους,  περιλαμβάνονται οι εξής καταχρηστικοί  και παράνομοι όροι συναλλαγών σε βάρος του εν γνώσει της Τράπεζας που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα ποσά, όπως προερχόμενα από προσδιορισμό τόκου επί τη βάσει έτους 360 ημερών αντί 365 ημερών (προϊόν Απάτης 386 ΠΚ  τρίτης μορφής –αθέμιτης παρασιώπησης αληθινών γεγονότων εν όψει της γνώσης της τράπεζας και  της απόφασης 430/2005 του Αρείου Πάγου).

Πέραν δε αυτών να επικαλεστούν και να προσδιορίζουν ποσά τόκων δικαιοπρακτικούς ή και υπερημερίας που υπερβαίνουν τα ανώτερα ποσοστά από αυτά που ορίζονται στον ΠΙΝΑΚΑ ΕΞΩΤΡΑΠΕΖΙΚΏΝ ΤΟΚΩΝ  ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΜΕΡΙΑΣ (βλ τον πίνακα στοdsa.gr) ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΠΟΣΑ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΟΣΑ ΕΙΣΠΡΑΧΘΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ (ΑΡΘΡΟ 904 ΑΚ) επί 20 έτη η τράπεζα ενέχεται να τα επιστρέψει  (βλ Νομολογία  ΑΠ 1291/2001 Εφ Πειρ 469/2009, Ειρην Αθηνών 178/2009 και άρθρο 281 ΑΚ καταχρηστικότητα) καθώς και ότι τα ποσά που εισπράχθηκαν πέραν των ανωτέρων εξωτραπεζικών επιτοκίων αποτελούν τοκογλυφία  (βλ περιπτώσεις άρθρου  404 ΠΚ πλημμελήματα -κακουργήματα) και να διατυπώνεται ένσταση αδικαιολογήτου πλουτισμού της τράπεζας εάν ο δανειολήπτης έχει καταβάλει αχρεωστήτως και αίτημα συμψηφισμού για το νόμιμο υπόλοιπο που τυχόν οφείλεται.

 2)  Εάν εκδόθηκε Διαταγή Πληρωμής 

 Τότε από την επίδοση Διαταγής Πληρωμής και εντός 3 ημερών ο δανειολήπτης ασκεί την  ΑΝΑΚΟΠΗ  κατ’ αυτής–Αίτηση Ασφασλιτικών Μέτρων και αιτείται Προσωρινή Διαταγή.

Ο Δανειολήπτης προβάλλει όλους τους παραπάνω λόγους  με τα παράνομα ποσά που συμπεριελήφθησαν στο ποσό της Διαταγής και ζητά την ακύρωση του Εκτελεστού Τίτλου ήτοι της Διαταγής Πληρωμής   (άρθρα 682 επομ ΚΠολΔ)

  3) Εάν ο δανειολήπτης δεν πέτυχε να έχει επιδόσει Προσωρινή Διαταγή στην Τράπεζα και αυτή την 4ή ημέρα από την επίδοση της Διαταγής Πληρώμής (άρθρο 926 ΚΠολΔ) προβεί σε πράξη εκτέλεσης ήτοι σε ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ της ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ……….ΤΟΤΕ

Ο Δανειολήπτης ασκεί την ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 933-934 και Αίτηση Ασφαλιστικών Μέτρων Άρθρου 938-939 ΚΠολΔ με αίτημα στο Δικαστή για έκδοση σημειώματος αναστολής εκτέλεσης ώσπου να εκδοθεί η απόφαση για την αίτηση αναστολής.   

Στα δικόγραφα αυτά μεταξύ άλλων λόγων (βλ άρθρο 933 ΚΠολΔ) επειδή ελέγχεται η πιθανολόγηση  ευδοκίμησης της ανακοπής, πρέπει να προβάλλεται  επιπλέον  ότι:

-         ο τίτλος ΔΙΑΤΑΓΗΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ πάσχει ως προς την εγκυρότητά του ως προϊόν  ΑΠΑΤΗΣ ΕΝΏΠΙΟΝ ΔΙΚΑΣΤΟΥ καθόσον με απατηλή ενέργεια της Τράπεζας παραπλανήθηκε ο Δικαστής και συμπεριέλαβε στο ποσόν της απαίτησης ποσά που ήσαν παράνομα (βλέπε παραπάνω πως προκύπτει και να προσδιόρίζονται σαφώς τα ποσά).

-         Να επικαλεσθεί ο δανειολήπτης τα ανωτέρω συνταγματικά δικαιώματα για την προστασία της επαρκούς στέγασης αυτού και της οικογενείας του καθόσον τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται και μεταξύ ιδιωτών καθώς και τα απόλυτα συνταγματικά δικαιώματά του από τις ανωτέρω διεθνείς συμβάσεις (κατ΄ άρθρα 28 παρ 1 και  25 παρ 1 Συντ) και να ζητά την ακύρωση της έκθεσης κατάσχεσης της 1^ης κατοικίας του ως πράξη αντίθετη σ’ αυτές τις διεθνείς διατάξεις.

Θέμα Νομικής Βοήθειας

Σύμφωνα με το άρθρο 95 παρ 1 Ν 4194/27-9-2013 Νέος Κώδικας Δικηγόρων, το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου  έχει αρμοδιότητα να αναθέσει σε δικηγόρο την παροχή δωρεάν δικηγορικών υπηρεσιών σε όσους στερούνται οικονομικής δυνατότητας να υπερασπισθούν  τον εαυτό τους ενώπιον Δικαστηρίων  ή οποιασδήποτε Αρχής.  Επίσης ο δικαιούχος νομικής βοήθειας ορίζεται σύμφωνα με τον Ν 3226/2004 (ΦΕΚ Α 24) και για τα ευεργετήματα πενίας βλέπετε τα άρθρα 194 έως 204 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας  και 276 (τέλος δικαστικού ενσήμου) Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.

 Αθήνα 18-12-2013

 Σακκάς Ιωάννης, Πρώην Εισαγγελέας, νομικός και πολιτικός επιστήμονας.

http://sakkas-ioan.eu              http://sakkasioannis.blogspot.com

Στην ιστορία των Σερρών ίσως να υπάρχουν πολλές σημαντικές ημερομηνίες, αλλά σημαντικότερες όλων είναι η 28η και η 29η Ιουνίου του 1913, γιατί στην πρώτη έγινε η πυρπόληση της πόλης από τον Βουλγαρικό στρατό κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 και στην άλλη η απελευθέρωσή της μετά από 530 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς (1383-1913).
Με την συμπλήρωση 100 χρόνων από τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους, την απελευθέρωση των Σερρών και των Καλών Δένδρων, αλλά και της Μακεδονίας από την Οθωμανική σκλαβιά και την Βουλγαρική κατοχή, θα πραγματοποιηθούν ίσως διάφορες εκδηλώσεις. Με την ευκαιρία αυτή θεωρούμε ιερό καθήκον και σκόπιμο, μαζί με τους πανηγυρισμούς και τις σχετικές επετειακές τελετές, να αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης στους προγόνους μας που αγωνίστηκαν ηρωικά τότε, να ξαναθυμίσουμε τα ιστορικά και άλλα τραγικά γεγονό¬τα (πυρπόληση, σφαγές, λεηλασίες) που διαδραματίστηκαν τόσο στην πόλη των Σερρών και την ευρύτερη περιοχή όσο και στην ιδιαίτερη πα¬τρίδα, την γενέτειρα του γράφοντος, τα Καλά Δένδρα, καθώς και να αντιπαραθέσουμε τις αντικρουόμενες απόψεις των αντιπάλων μερών.
Για να μεταφερθούμε νοερά στην εποχή εκείνη, παραθέτουμε την παρακάτω διαταγή του Στρατηγού Διοικητή της Στρατιάς, η οποία μεταξύ των άλλων έλεγε:
«...Κατόπιν τῆς ανωτέρω διαταγῆς τήν 26ην Ιουνίου ἡ VII Μεραρχία παραμένει άπό γεφύρας Μπουρσουκίου μέχρι Κουμάργιανης έπιβλέπουσα τόν Στρυμόνα. Αναφέρει τάς συλλεγείσας πληροφορίας, καθ’ ας εις τό Παγγαΐον δέν ευρίσκεται πλέον βουλγαρικός στρατός, άποσυρθείς πιθανώς εις Δεμίρ-Ισάρ. Επίσης ότι καί ἡ Καβάλλα έχει έκκενωθεΐ υπό τών Βουλγάρων, ότι εις Καλένδραν καί Καβακλί ό έχθρός υπε- χώρησε καί έλάχιστοι ίππεΐς περιτρέχουσι τήν άριστεράν όχθην τοῦ Στρυμόνος. Κατόπιν τών πληροφοριών τούτων ό άντισ/ρχης Κούτσης έζήτησεν πληροφορίας, έάν πρέπει να άποστείλη Τάγμα εις Σέρρας ώς σχετική διαταγή τοϋ Γενικοϋ Στρατηγείου τῆς προηγουμένης ἡμέρας. Συγχρόνως τό Γεν. Στρατηγεΐον διέταξε τό εις Τσάγεζι άπόσπασμα τῆς Μεραρχίας νά ένωθῆ μετ αύτῆς... ».
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα που περιγράφει με λίγα λόγια την στρατιωτική κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή των Σερρών κατά την περίοδο του Β΄ Βαλκανικού πολέμου και ειδικότερα στις 26 Ιουνίου του 1913, δηλαδή λίγες μέρες μετά τις νικηφόρες μάχες Κιλκίς και Λαχανά (19-21 Ιουνίου) και είναι μέρος σχετικής Διαταγής του Διοικητή της Στρατιάς του Ελληνικού Στρατού Στρατηγού Εμμ. Μανουσογιαννάκη προς τις Μεραρχίες I, VI και VII την προηγούμενη μέρα (25-6-1913).

Κόκκινος Γεώργιος
τ. Γυμνασιάρχης - Σέρρες

Αναδημοσίευση από τα  "Σερραϊκά Σύμμεικτα"
τ. 2ος  - 2013  

Για να διαβάσετε το άρθρο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .

Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:

1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας

Επισυναπτόμενο αρχείο σε pdf

Θά πρέπη νά διαθέτη κανείς μεγάλη δόση ἀναισθησίας, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζη ὅτι μεγάλες καί κραταιές χῶρες, πέραν τῆς Μεσογείου καί τοῦ Ἀτλαντικοῦ, διασφαλίζουν ἐν μέσῳ τῆς γῆς ὡς ἄλλος Ἄτλας τήν παγκόσμια εἰρήνη. Καί χρειάζεται νά εἶναι κανείς προκατειλημμένος καί νά τρέφη κακία στήν στενή του καρδιά, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζη τήν ἑτοιμότητα καί τό ἀστραπηβόλον τοῦ big brother. Τοῦ Μεγάλου τοὐτέστιν Ἀδελφοῦ, ὁ ὁποῖος προλαμβάνει, ὡς παγκόσμιος χωροφύλαξ, ἀποκαθιστᾶ τήν ἀδικία καί περιφρουρεῖ τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν μικρῶν καί ἀσήμων κατά κόσμον λαῶν καί μάλιστα τῶν Χριστιανικῶν καί δή αὐτῶν τῶν «ταλαιπώρων Ὀρθοδόξων».

Μία ματιά νά ρίξη κανείς στό πῶς διακυβεύονται οἱ τύχες τῶν λαῶν καί πῶς παίζεται τό «σκάκι στήν παγκόσμια σκακιέρα», πῶς διασφαλίζονται οἱ ἀξίες καί πῶς προστατεύεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο (κυρίως αὐτό), δέν μπορεῖ παρά ἐκ βάθους καρδίας νά ἀναφωνήση: «Ὄμορφος κόσμος ἠθικός, ἀγγελικά πλασμένος»!

Καί αὐτά μέν γιά ὅσους ἐθελοτυφλοῦν καί θέλουν νά πιστεύουν ὅτι ἡ παγκόσμια ἀσφάλεια λειτουργεῖ ἄψογα, ὅτι τό δίκαιο θριαμβεύει καί πώς τό κακό πατάσσεται ἐν τῇ γενέσει του.

Ἄς ἀφήσωμε ὅμως ὅσους ὑπνώττουν τόν «νήδυμον» καί ὅσους εὑρίσκονται «εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Μορφέως» ἀπολαμβάνοντας τά εἰδησεογραφικά νανουρίσματα τῶν Μ.Μ.Ε. Ἄς φύγωμε ἀκροποδητί ἀπό τήν εἰκονική πραγματικότητα καί ἄς ἔλθωμε στήν φρικτή πραγματικότητα. Ἄς ἀφήσωμε τά καθ᾽ ἡμᾶς καί ἄς σύρωμε τά βήματά μας πρός τήν Συρία, τήν ταλαίπωρη καί μαρτυρική, πού «τό γε νῦν ἔχον» ἀποτυπώνει σκηνές «Ἀποκαλύψεως».

Ἄς κλείσωμε λοιπόν ἔστω καί δι’ ὀλίγον, ὄμματα, ὦτα καί αἰσθήσεις σέ ὅσα ἀπό τά ἀργυρώνητα κανάλια (τῶν Μ.Μ.Ε.) ἐξοργιστικῶς παρουσιάζονται, ἤ μᾶλλον, ἄς ἐπικεντρώσωμε τήν προσοχή μας σέ κάποιες λεπτομέρειες πού νομοτελειακῶς ξεφεύγουν ἀπό ὅσους νομίζουν πώς κατέχουν ἀκλόνητες καθέδρες στόν κυβερνοχῶρο, καί μέ συντροφιά τόν θρηνώδη Προφήτη Ἱερεμία, ἄς περιδιαβοῦμε, ἐν κώμαις καί ρύμαις, στίς ἀρχαῖες καί ὀνομαστές Συριακές περιοχές, μικρές τε καί μεγάλες. Καί, ἐάν μέσα στήν ὕπαρξί μας ἔχη ἀπομείνει λίγο δάκρυ ἤ κάποιος στεναγμός, ἐμπρός λοιπόν, ἄς μή διστάσωμε νά τά προσφέρωμε σπονδή στίς ἑκατόμβες τῶν ἀδελφῶν μας Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Ναί, τό φέρνει ὁ ἄνεμος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, «φωνή σπαρακτική ἠκούσθη, θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς. Συρία κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς τά Ὀρθόδοξα καί ἐκλεκτά καί οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν». Ὄντως, πρέπει νά εἶναι κανείς τελείως ἀνάλγητος, ἐάν μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματικότητα δέν ἀγανακτῆ. Ἐάν δέν κινῆ «θυμόν τόν δικαιότατον» μπροστά στά ὅσα συμβαίνουν στίς ἡμέρες μας καί ὁπωσδήποτε, θά πρέπη νά ἔχη καταντήσει διεστραμμένη προσωπικότητα, ἐάν δέν ταράσσεται ἀπό τήν ἔνοχη σιωπή τῶν ἰθυνόντων ὅλου τοῦ «ὑπεροχικοῦ φάσματος», πολιτικοῦ καί πνευματικοῦ. Τῶν ἀνθρώπων δηλ. αὐτῶν πού, ἀντί νά ὑψώνουν φωνή διαμαρτυρίας, κατήντησαν νά ἐξευτελίζωνται διεθνῶς μέ τήν ἐκνευριστική «σιωπή τῶν ἀμνῶν» πού ἐπιδεικνύουν σέ ὅσους φοβοῦνται καί ἀνυπερθέτως ὑπολογίζουν (ποιούς ἄραγε;).

Πόσο, ἀλήθεια, τά ἴδια τά γεγονότα φανερώνουν ὅτι οἱ κατέχοντες τίς κορυφές τῆς πολιτικῆς καί πνευματικῆς - θρησκευτικῆς - «ἐκκλησιαστικῆς» ἐξουσίας ἀποδεικνύονται κατώτεροι τῶν περιστάσεων… Ὄχι ἁπλῶς κατώτεροι, ἀλλά καί ἐπιζήμιοι, ἀφοῦ παρουσιάζουν ἀνεπάρκεια στήν διαχείρισι τῶν ἐθνικοπολιτικῶν θεμάτων καί στήν ὑπεράσπισι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἤ τό ἀκόμη χειρότερο, ἀποδεικνύουν ὀλιγωρία ὅταν τά διεθνῆ γεγονότα ξεπερνοῦν τίς «φυσιολογικές ἐντάσεις» καί ὑπερκαλύπτουν «τά κόκκινα σημεῖα τοῦ κινδύνου καί τῆς καταστροφῆς».

Μήπως ὅμως εἶναι δυνατόν νά ἀπαλλαχθοῦν τῶν εὐθυνῶν τους ἐνώπιον τῆς ἱστορίας καί τῆς ἀδεκάστου δικαιοσύνης οἱ ἡγέτες τῶν μικρῶν λεγομένων λαῶν; Μήπως οἱ πολιτειακές καί πολιτικές κορυφές τῶν κρατῶν πού ἀκολουθοῦν ἤ σωστότερα θά λέγαμε, σύρονται σέ ἰδιαίτερες ζῶνες ἐπιρροῆς λόγῳ τῆς γεωπολιτικῆς τους θέσεως, ἀποσείουν ἀπό τούς ὤμους τους τό μερίδιον τῆς εὐθύνης πού τούς ἀναλογεῖ; Ὄχι δά.

Ἄς μή καταπίνωμε τά χαλασμένα ἐδέσματα τῶν «μαγείρων τῆς πολιτικῆς» καί ἄς μήν ἀφήνωμε τήν συνείδησί μας νά ὑπνώττη ὡς ἄλλος Ἰωνᾶς, ὁ ὁποῖος «κατέβη εἰς τήν κοίλην τοῦ πλοίου καί ἐκάθευδε καί ἔρρεγχε» (Ἰωνᾶς Α´ 5). Καί ἄς μήν ἐπιτρέπωμε νά γίνεται αὐτό, διότι τοῦτο «βολεύει» τούς λεγομένους «μεγάλους». Ἐάν τώρα φθάσαμε ἐδῶ πού φθάσαμε, ἀναμφιβόλως αὐτό ὀφείλεται στόν ἐπάρατο πολύπλευρο συμβιβασμό καί στά «συνειδησιακά μαξιλαράκια» πού προσέφεραν καί συνεχίζουν νά προσφέρουν οἱ ποικίλοι κοινωνικοί - πολιτικοί ἀνθρωπισμοί καί πάσης φύσεως «-ισμοί».

Ἔχουν λοιπόν τήν εὐθύνη τους καί οἱ χαρακτηριζόμενοι ὡς «μικροί ἡγέτες» πού στήν πρᾶξι ἀποτελοῦν τά δεκανίκια τῶν «μεγάλων». Ἀλλά τήν μεγαλυτέρα τῶν εὐθυνῶν στά ἐπίπεδα αὐτά, ὁμολογουμένως φέρουν τά μεγάλα ἔθνη καί τά ὀργανωμένα κράτη μέ ἰσχυρή πολιτική καί οἰκονομική δύναμι. Αὐτά δηλ. πού ἐλέγχουν, λόγῳ τῶν οἰκονομικῶν τους πρωτίστως συμφερόντων, τίς ἐν γένει παγκόσμιες ἐξελίξεις.

Ἔτσι λοιπόν ἐφθάσαμε νά βλέπωμε ἐκεῖνα πού εἶναι ἀδύνατον νά προσέξη κανείς, δίχως νά ταραχθῆ ἡ ὕπαρξίς του συθέμελα. Βλέπομε δηλ. τήν σφαγή τῶν Χριστιανῶν στήν Συρία καί στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί ὄχι μόνο, δίχως νά «κινῆται φύλλο» διαμαρτυρίας καί ἀντιδράσεων ἀπό τόν λεγόμενο «Χριστιανικό, πολιτισμένο καί ἐλεύθερο κόσμο». Φθάσαμε στό σημεῖο, αὐτή ἡ πραγματικότητα, δηλ. ἀποκεφαλισμοί ἀνθρώπων, μαρτύρια κλπ. πού ἐμφανίζουν σέ βίντεο, τά ὁποῖα ἀνεβάζουν στούς διαδικτυακούς ἱστοτόπους, νά ξεπερνᾶ καί τίς πλέον σκληρές σκηνές ἀπό ταινίες βίας και θρίλερ.

Ἀλλά, ἄς μή σταθοῦμε στίς περιγραφές συγκλονιστικῶν σκηνῶν, πού τά σύγχρονα Μαρτυρολόγια θά περιγράψουν, ἀργά ἤ γρήγορα, μέ κάθε λεπτομέρεια, καί θά προβληματίζεται κανείς, ἐάν οἱ ἐκλεκτές αὐτές ὑπάρξεις πού πορφυρώνουν μέ τό τίμιο αἷμα τους τήν «καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολήν», εἶναι ἁπλοί Μάρτυρες ἤ Μεγαλομάρτυρες, ὅπως ἦσαν οἱ ἀρχαῖες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἔτι πλέον. Ὄχι, δέν θά ἐπιμείνωμε στίς περιγραφές τῶν τελευταίων στιγμῶν τῶν Νεομαρτύρων, μεγάλων, μικρῶν, ἀκόμη καί βρεφῶν, πού οἱ ψυχές τους ἀπό τοῦ νῦν κράζουν «φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες ἕως πότε ὁ Δεσπότης, ὁ Ἅγιος καί Ἀληθινός, οὐ κρινεῖς καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» ( Ἀποκ. ΣΤ´ 10). Θά σταθοῦμε ὅμως στό πλαίσιο τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, ἐλέγχοντας τήν νοοτροπίαν καί τά ἐγκλήματα τῶν «μεγάλων καί τῶν τρανῶν», πού στήν πρᾶξι ἀποδεικνύονται μικροί, ρηχοί καί ἀπάνθρωποι.

Εἶναι δυνατόν, οἱ κύριοι αὐτοί, νά ἀπαιτοῦν ἐμπιστοσύνη ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο, ὅπου γῆς, ὅταν ἡ ὅλη τακτική τους ἀποδεικνύη τήν ἀνακολουθία τῶν ἰσχυρισμῶν τους περί δικαιοσύνης καί τήν ὑποκρισία τους μπροστά στό δρᾶμα τῶν Χριστιανῶν καί τοῦ κάθε ἀνθρώπου; Εἶναι δυνατόν νά μήν ἀποστρέφεται καί νά μήν ἀηδιάζη ὁ κάθε φυσιολογικός ἄνθρωπος τούς ψευδεῖς ὅρκους ἐνώπιον τοῦ Εὐαγγελίου, μεγαλοσχήμων Προέδρων, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι ἐπιτρέπουν γενοκτονίες καί ἀφανισμό τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, στά χώματα πού ἔδωσαν ἀναριθμήτους Ἁγίους καί αἰώνιο πολιτισμό; Καί εἶναι λογικό, μετά ἀπό ὅλα αὐτά, οἱ λαοί πού κινδυνεύουν ἄμεσα ἀπό τήν ἀλλοπρόσαλλη αὐτή τακτική, νά ἐπιδεικνύουν ἀγαθή διάθεσι σέ αὐτούς πού ἀνέχονται - ἐπιτρέπουν -«εὐλογοῦν» τούς ἀθέους καί ἀλλοπίστους στό νά μεθοῦν ἀπό τό ἀχνίζον αἷμα τό Χριστιανικό;

Κάπου, κάποτε, σέ μιά μεγάλη χώρα τῆς Δύσεως, πού ἀρέσκεται νά αὐτοαποκαλῆται «ὑπερδύναμις», καί «προστάτιδα τῶν μικρῶν», σέ κάποια ἑορτή, ὁ Πρόεδρος ἀπελευθέρωσε δύο γαλοποῦλες γιά νά τονίση τήν «ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν» (Thanksgiving day) καί νά δοξάση τόν Θεό γιά τά «ἀγαθά πού ἀπεκόμισε ὁ καθένας στό τέλος τῆς σοδειᾶς». Ἀλλά, ἐρωτοῦμε: Ποῦ ζεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Τόση καταχνιά καί μαυρίλα σκότισε τόν ὁρίζοντα τῶν ὀφθαλμῶν καί τῆς ψυχῆς του, ὥστε νά μή βλέπη πώς στήν Συρία οἱ Χριστιανοί, μέ τήν ἀνοχή τῶν «μεγάλων» καί πρωτίστως τῆς δικῆς του χώρας πού ἡγεῖται, κατήντησαν ὡς «πρόβατα ἐπί σφαγήν»;

Ἀλλά, καί σέ μιά ἄλλη χώρα ἀχανῆ, κάπου κάποτε, ἕνας Πρόεδρος, πού εὐκαίρως - ἀκαίρως καυχᾶται γιά τό Ὀρθόδοξο ἦθος τῆς μεγάλης του ἡγεμονίας καί γιά τήν ἐν γένει ἀναγέννησι καί ἀνάπτυξι τοῦ μοναχισμοῦ, - μετά ἀπό σκληρή περίοδο διωγμῶν, πού ὑπέστη αὐτός ὁ μοναχισμός - ἐδήλωσε ὅτι λόγῳ τῆς ἰσχυρᾶς καί παντοδυνάμου αὐτοκρατορίας του, θά προστατεύση τήν Ὀρθοδοξία, ἐάν ποτέ αὐτή κινδυνεύση, σέ ὁποιοδήποτε μέρος τῆς ὑφηλίου καί ἄν χρειασθῆ. Τί ἔγιναν ὅμως τώρα ὅλες αὐτές οἱ ὑποσχέσεις; Γιατί αὐτή ἡ παγερή σιωπή; Γιατί αὐτός ὁ πάγος, ἔστω καί σέ ἁπλές δηλώσεις συμπαραστάσεως; Μήπως ὁ βαρύς παγετός τῆς χώρας του ἔφθασε καί μέσα στίς καρδιές τους καί, λόγῳ τοῦ νεοπλουτισμοῦ, πραγματοποιήθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»; (Ματθ. ΚΔ´ 12).

Ἄνευ ἀμφιβολίας, γιά ἄλλη μία φορά ἀποδεικνύεται ἀληθινός, τραγικά ἀληθινός, ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Γραφῆς: «Μή πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. ΡΜΕ´ 3). Σίγουρα, δέν θά μᾶς σώσουν οἱ ἄρχοντες καί τοσούτῳ μᾶλλον, καθ᾽ ὅσον ἀπό τήν ζωή τους καί ἀπό τά νομοθετήματά τους (τά ἔργα τῶν βεβήλων χειρῶν τους) ἐξοβελίζουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί πέφτουν, καί οἱ ἴδιοι, καί τά δύσμοιρα ἔθνη τους στά γρανάζια τῶν ποικίλων λεσχῶν καί σκοτεινῶν παραγόντων. Αὐτό, τό γνωρίζομε καί προϊόντος τοῦ χρόνου ὁλοένα καί περισσότερο τραγικῶς τό διαπιστώνομε.

Ἄς μή τολμοῦν λοιπόν ὅλοι αὐτοί, οἱ ἐξωτερικῶς καί γιά τά μάτια τοῦ κόσμου διαφωνοῦντες, ἐσωτερικῶς δέ ὁμονοοῦντες ἐπί τῇ ἀνοχῇ καί μάλιστα ἐπί τῇ προωθήσει τοῦ κακοῦ, νά ἀπαιτοῦν τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ὑπακοή τῶν ἀνθρώπων. Γνωρίζομε τί ἀπεργάζονται. Γνωρίζομε πώς μετά τήν ὁλοκλήρωσι τοῦ αἱματοκυλίσματος καί ὅταν σταματήσουν οἱ ἐχθροπραξίες, στήν συνέχεια κάπου ἀλλοῦ θά μετατεθοῦν αὐτές. Καί ἤδη καταρτίζονται τά σχέδια, ὥστε ποικίλης μορφῆς «τσιπαρίσματα», νά περάσουν στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὅλα αὐτά, θά ὁδηγήσουν σέ μία παγκόσμια σκλαβιά. Σέ ἀνθρώπους, πού δέν θά εἶναι πλέον πρόσωπα, ἀλλά νούμερα. Σέ ἀνθρωπομάζες πού θά ἐλέγχωνται γιά τό ποιοί θά εἶναι γιά ἐπιβίωσι καί ποιοί θά περάσουν στό στάδιο τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ὅμως, ἄς κάνουν οἱ «κοσμοκράτορες» λίγη ἀκόμη ὑπομονή. Καί γιατί αὐτό; Διότι, Αὐτός πού ἀνέχεται τό κακό, ἔρχεται κάποια στιγμή καί «ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψει αὐτούς» (Ψαλμ. Β´ 9). Αὐτός, ὁ ὁποῖος εἶναι Δίκαιος καί «δικαιοσύνας ἠγάπησε καί εὐθύτητα εἶδε τό πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. Ι´ 7).

Ἀλλά, ἐκτός τῶν πολιτικῶν ἐξουσιῶν, πού εἶναι ἕτοιμες νά νομοθετήσουν γιά ποικίλα ἄλλα ἀπαράδεκτα θέματα, καί τούς πλέον ἀφύσικους νόμους, μέ τό πρόσχημα δῆθεν τῆς ἀγάπης, ἐλευθέρας ἐκφράσεως κλπ. ἀδιαφοροῦν ὅμως, γιά νά μήν ἰσχυρισθοῦμε ὅτι χαίρονται μέ τήν μαρτυρική κατάστασι τῶν ὁμοδόξων ἀδελφῶν μας τῆς Συρίας καί ἀλλοῦ. Ἐκτός λοιπόν ἀπό τόν κατάπτυστον αὐτόν τομέα, ὑπάρχει καί ἡ πνευματική - ἐκκλησιαστική ἐξουσία. Ἡ ἐξουσία τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία κατά τεκμήριον θά πρέπη καί ἐπιβάλλεται νά ὑψώση ἕως τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, φωνή διαμαρτυρίας.

Αὐτό, εἴπαμε πώς θά ἔπρεπε νά πραγματοποιῆται. Ὅμως, ἐπειδή δέν τό βλέπομε νά πραγματοποιῆται, ἐν προκειμένῳ, ἕνα ἐκ τῶν δύο πραγμάτων θά πρέπη νά συμβαίνη. Ἤ ἐμεῖς χάσαμε τήν ἀκοή μας καί δέν αἰσθανόμαστε τίς δραματικές διαμαρτυρίες καί ἐκκλήσεις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἡγετῶν, ἤ «κάτι σάπιο ὑπάρχει στό Βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας». Καί, ξεκάθαρα, ἡ σιωπή αὐτή τῶν Ποιμένων εἶναι τῷ ὄντι περισσότερο ἐξοργιστική ἀπό ἐκείνη τῶν ἡγετῶν τῆς πολιτείας.

Βεβαίως, ἔχουν καί τό δίκιο τους οἱ ἄνθρωποι. Πῶς εἶναι δυνατόν νά βροῦν χρόνο γιά τίς σφαγές καί τά μαρτύρια; Πῶς εἶναι δυνατόν νά δαπανήσουν ἔστω καί ἕνα λεπτό ἀπό τίς βυζαντινές καί μεγαλοπρεπεῖς τελετές καί τήν τήρησι τοῦ πρωτοκόλλου, πού κινδυνεύει νά λάβη «δογματική ἀξία»; Ἄλλωστε, ἡ ἀσκητική ζωή τῶν ἡγετῶν δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἔχουν τήν πολυτέλεια τῆς πληροφορήσεως σέ παγκόσμια κλίμακα. Δέν μποροῦν, φαίνεται, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί νά γνωρίζουν τί συμβαίνει στό ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς, οὔτε κἄν τό τί διαδραματίζεται στόν πολυπαθῆ χῶρο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἀλλά, ἴσως τώρα ρωτήσουν κάποια «τέκνα τῆς ὑπακοῆς». Ἐπί τέλους, μπορεῖ νά συγκριθῆ ἡ σφαγή τῶν Χριστιανῶν, καί μάλιστα τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, μέ τήν «μόλυνσι τῆς ἀτμοσφαίρας» καί μέ τήν τῆξι τῶν πάγων τῆς Ἀνταρκτικῆς; Μά, ἐδῶ, μέρα μέ τήν ἡμέρα, ἐπίκειται ἡ ἕνωσις τῶν ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἐδῶ, ὀρθώνεται ἐνώπιόν μας «κοσμογονικόν ἔργον», ἄν ὄχι «θεογονικόν». Εἶναι δυνατόν τώρα νά χαλᾶμε τίς καρδιές μας μέ κάποιες ἀκρότητες πού συμβαίνουν στήν Συρία καί ἀλλαχοῦ; Ὄχι βέβαια. Δέν ἐπιτρέπεται φωνή διαμαρτυρίας, ἀλλά «σιωπή καί προσευχή». «Τήν ἡσυχία μας πρό πάντων μέσα στό ἀδιατάρακτον καί στό ἀνέπαφον»…

Αὐτό λοιπόν δείχνει ἡ ἄχρι τοῦδε τακτική κάποιων ἐκ τῶν πνευματικῶν ἡγετῶν. Ὅσο δέ γιά τό Π.Σ.Ε., ὅπου τελευταίως φαίνεται νά δείχνη ἰδιαίτερη κατανόησι στίς χειροτονίες τῶν γυναικῶν καί ἰδιόμορφο σεβασμό στίς «σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες», μέ τήν ἀπόλυτη σιωπή του, ἐπί τοῦ θέματος τοῦ Χριστιανικοῦ διωγμοῦ, ἀποδεικνύει ὅτι πράγματι εἶναι συνεπέστατο στό «δόγμα καί στό ἦθος» τῶν ἐπιλέκτων του μελῶν καί τῶν ποικίλων του ὀπαδῶν…

Καί θά ἔλεγε κανείς, καλά, ἀπό τό Π.Σ.Ε. οὐδείς ἀναμένει κάτι τό ἀξιόλογον. «Ἐκ κόρακος κρᾶ». Ἀπό τήν πλάνη, τίς κακοδοξίες, τίς αἱρέσεις καί τίς διαστροφές, τό μόνο πού ἀναμένεται εἶναι «λοιμική νόσος» καί ἐπιδρομή «λύκων ἐν δορᾷ προβάτου» στήν μάνδρα τοῦ ποιμνίου. Καλά λοιπόν ὅσοι ἀνήκουν στούς «κόλπους τῆς ποικίλης διαφθορᾶς» σιωποῦν.

Τί κάνουν ὅμως τόσα Πατριαρχεῖα, τόσες Ἀρχιεπισκοπές, τόσες Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπές, τόσες Ἐνορίες, ἀλλά τόσοι καί τόσοι πού ἐργάζονται στόν χῶρο τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας; Γιατί ὅλοι αὐτοί σιωποῦν; Μήπως ἔπεσε ἐπιδημία ὁμαδικῆς ἀναισθησίας σέ ρασοφόρους καί λαϊκούς; Ἤ μήπως νομίζουν ὅτι ὅλα αὐτά τά φρικτά γεγονότα εἶναι ἀναληθῆ; Γιατί αὐτή ἡ πνευματική ἄπνοια ποιμένων καί ἀρχιποιμένων;

Φαντασθεῖτε τί θά εἶχε συμβῆ σέ παγκόσμια κλίμακα, ἐάν κάποια ἐπεισόδια εἶχαν λάβει χώρα σέ ἀλλοθρήσκους πληθυσμούς. Ἔστω καί μύτη νά εἶχε ματώσει κάποιου ἐξ αὐτῶν γιά λόγους θρησκευτικούς… Καί ἀντιλαμβανόμαστε τίς διαμαρτυρίες καί τήν ἀλληλεγγύη, ἀκόμη καί ἀρκετῶν ποιμένων, πού τώρα παρουσιάζονται «ἰχθύος ἀφωνότεροι». Ὅλοι τότε θά συμφωνοῦσαν πώς καταπατοῦνται τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί πώς ἡ Μητέρα Ἐκκλησία, διά τῶν ποιμένων της, συμπαρίσταται στούς κοινωνικούς ἀγῶνες περί δικαιοσύνης καί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν πολιτῶν. Δέν ἀποκλείεται μάλιστα στήν φανταστική αὐτή περίπτωσι πού ἀναφέρομε, νά εἴχαμε καί ἀνταλλαγή ἐπισκέψεων Ὀρθοδόξων ποιμένων καί ἀλλοθρήσκων κληρικῶν, καί μάλιστα νά ἐσημειώνετο συναγωνισμός στό ποιός θά ἐξέφραζε τήν μεγαλυτέρα συμπάθεια στούς χειμαζομένους ἀλλοθρήσκους ἀδελφούς.

Τώρα ὅμως, τί γίνεται; Καί πῶς μπορεῖ νά ἐξηγηθῆ ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή τακτική τους;

Ἀλλά, μήπως ἀκούσαμε ἐπί τέλους καί κάποια φωνή ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς σιωπῆς, ἐκ μέρους τοῦ μοναχισμοῦ; Καί πάλι, δυστυχῶς, «οὐκ ἦν φωνή, οὐκ ἦν ἀκρόασις». Θά ἀνέμενε κανείς, ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἀπό τά ἄλλα μοναστικά κέντρα καί τόν ἁπανταχοῦ μοναχισμό, νά ἀκουσθῆ κάτι τι. Ἀναμένει ἀφουγκραζόμενος, μέρα μέ τήν ἡμέρα, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ νά ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες τῆς διαμαρτυρίας καί νά ἀκουσθοῦν τά κηρύγματα τῆς μετανοίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, καί ἐδῶ μία ἐν πολλοῖς ἔνοχη σιωπή ἁπλώνεται στόν ὁρίζοντα. Ἄς σφαγιάζωνται ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς. Ἄς ἐξαφανίζωνται ἱερομόναχοι καί μοναχοί, καί ἄς ἀπάγωνται Ὀρθόδοξες μοναχές καί ὁλόκληρες μοναστικές ἀδελφότητες, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά ὅσους γνωρίζουν ἀπό ἀλλόθρησκο φανατισμό.

Σιωπή καί πάλι σιωπή, πού κόβει τά γόνατα ψυχῆς τε καί σώματος, ὅταν αὐτή ἡ «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή» ἑρμηνευθῆ σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἄραγε, τί πραγματικά συμβαίνει; «Ἐνύσταξαν οἱ ποιμένες»; (Ναούμ Γ´ 18). Ἐξαφανίσθηκε κάθε μορφή συνειδήσεως ἀδελφικῆς ἀγάπης καί Ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς ἀλληλεγγύης; Δέν συνειδητοποιοῦμε ὅτι αὐτά πού γίνονται σήμερα στούς ἀδελφούς μας, αὔριο μπορεῖ νά συμβοῦν καί σέ ἐμᾶς τά ἴδια καί χειρότερα; Μήπως ἡ ποιμαντική καί μοναστική συνείδησις στένεψε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε τά ἐνδιαφέροντά μας νά ἐξαντλοῦνται τώρα «εἰς ἑαυτούς καί τούς περί ἡμᾶς», στήν προσκόλλησι τῶν πνευματικῶν τέκνων;… Καί μπορεῖ αὐτό νά εἶναι καί νά λέγεται Ὀρθοδοξία; Μποροῦμε νά ἀποκαλούμεθα διάδοχοι τῶν Ἁγίων καί ἀπόγονοι τῶν Ἡρώων; Ὄντως, θά τρίζουν τά ὀστᾶ τους... «Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν Κύριε καί μή στήσης τήν ἁμαρτίαν ἡμῶν».

Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, τί ἄλλο περιμένομε νά συμβῆ; Ὅταν ἀποκεφαλίζουν Χριστιανούς, ὅταν ἀπάγουν ἐπισκόπους, μοναχές, μοναχούς, ἀλλά καί ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, μέ σκοπό νά τούς βασανίσουν, βιάσουν, δολοφονήσουν; Ὅταν χαιρεκακοῦντες, βιντεοσκοποῦν τίς ἀπάνθρωπες πράξεις των καί μάλιστα τίς ἐπιδεικνύουν ἀνά τήν ὑφήλιο ὡς κάποιο μεγάλο τους κατόρθωμα;

Τί περιμένομε λοιπόν; Καταντήσαμε θεατές τῶν ἐγκλημάτων, τῶν ἀδελφῶν μας καί τῶν συνανθρώπων μας. Καί σιωποῦμε; Τί περιμένομε ἀπό ἕνα «ἀνύπαρκτο» κράτος; Ἤ μᾶλλον, τί περιμένομε ἀπό ἕνα κράτος πού εἶναι ἀπασχολημένο μέ τόσους νόμους πού μελετᾶ καί καταρτίζει (ἀντιρατσιστικός, συμβίωσις ὁμοφυλοφίλων, πῶς θά ἀπαλείψη τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, πῶς θά ἀλλοιώση τήν Ἐθνική Ἱστορία, κλπ.), ὥστε νά νοθεύση καί νά ἀφελληνίση τήν κοινωνία; Ποῦ νά βρῆ χρόνο γιά τέτοιου εἴδους ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ;

Ἤ μή τυχόν περιμένομε λύσεις ἀπό τούς πνευματικούς ἡγέτες οἱ ὁποῖοι χωλαίνουν; « ἕως πότε ὑμεῖς χωλανεῖτε ἐπ᾽ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις; (Γ´ Βασιλ. ΙΗ´21). Καί μήν ἰσχυριζόμαστε ὅτι καθεύδουν. Ὄχι, δέν ἰσχύει τοῦτο, διότι σέ ἄλλες μέν περιπτώσεις τούς βλέπομε νηφάλιους, ἄλλοτε ὅμως ἀναλόγως τῶν περιπτώσεων, ἀπολύτως ἐν ἐγρηγόρσει…

Ἤ μήπως περιμένωμε κάτι ἀπό τίς «μεγάλες δυνάμεις» πού «βοηθοῦν», τοπικά καί χρονικά, ἀναλόγως τῶν συμφερόντων τους;

Μήν ἐλπίζομε καί μή περιμένομε τίποτε ἀπό αὐτούς. Τούς εἴδαμε, τούς γνωρίσαμε καί τούς «ἀπολαύσαμε» τόσους ἐνιαυτούς στόν τομέα καί «στό διακόνημά του ἕκαστον ἐξ αὐτῶν».

Τά ζωντανά ὅμως μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά λάβουν μέτρα καί νά δράσουν. Νά ἐνημερώσουν, νά βοηθήσουν, νά συνδράμουν νά ἀφυπνίσουν, νά μιλήσουν τέλος πάντων κάποτε. Δέν πάει ἄλλο.

Καί πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα, τό Μοναχικό Τάγμα, ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήση καί νά δώση τό παρών. Γιατί πήραμε τό Σχῆμα; Μόνο γιά νά κάνωμε κομβοσχοίνια, κανόνα καί τυπικά; Βεβαίως πρῶτα αὐτά, ἀλλά ὄχι μόνο αὐτά. Ἀπαιτεῖται γενική πνευματική ἐνεργοποίησι.

Νά ἀντισταθοῦμε ἑνωμένοι καί νά μή χαρίζωμε τίποτε. Νά διεκδικοῦμε, νά ἀπαιτοῦμε, καί προπαντός, νά μήν ἐπιτρέπωμε ἀδικίες. Νά ἀγωνισθοῦμε. Νά μήν ἀπογοητευθοῦμε, οὔτε καί νά δειλιοῦμε. Νά εὐελπιστοῦμε, ὄχι σέ πρόσωπα, ἀλλά μέ τούς προσωπικούς μας πνευματικούς ἀγῶνες νά ἀποβλέπωμε μόνο στό ἔλεος, στήν ἀγάπη καί στήν κρίσι τοῦ Χριστοῦ μας. Νά προσευχηθοῦμε γιά τήν Συρία, ἀλλά καί γιά τούς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους καί μή. Γιά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, ἐλπίζοντας στήν φώτισι καί στό ἔλεος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Δέν μᾶς ἀπομένει τώρα ἄλλο, παρά ὁ ἕνας πιστός, νά παρακινῆ τόν ἄλλον. Δέν ἀπέμειναν, παρά νησῖδες ὀρθοπραξίας. Ἀλλοίμονο δέ ἐάν συνεχίσωμε μέσα σ᾽ αὐτόν τόν ὕπνο, μέσα σ᾽ αὐτήν τήν ἀποβλάκωσι.

Τό ὀλιγώτερον ἑπομένως πού ἔχομε νά κάνωμε εἶναι, νά ζητήσωμε συγγνώμη γιά τήν ὀλιγωρία μας καί τήν ἔνοχη ἀδιαφορία μας ἔναντι τῶν μαρτύρων καί ὁμολογητῶν ἀδελφῶν μας καί ταυτοχρόνως, νά παρακαλέσωμε τόν Θεό νά μᾶς ἀφυπνίση (ἡ ἀγάπη Του γνωρίζει μέ ποιόν τρόπο), ὥστε νά διαμαρτυρηθοῦμε καί νά ἀρθοῦμε εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων. «Οἱ καιροί οὐ μενετοί».

Ὁ Κύριος ἐγγύς.

Στῶμεν καλῶς.

Ἀμήν.

Γένοιτο.

τοῦ   Ἀρχιμανδρίτη Ἀρσενίου Κατερέλου

Ἡγουμένου Ι.Μ. Ἄγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

ἀπὸ ἑσπερινὴ ὁμιλία στὴν Ι.Μ. Ἄγ. Νικολάου Δίρβης 15-12-2013

Πηγή: http://opougis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_18.html#more

Ηταν Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου του 2011 και στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στο Καρπενήσι επικρατούσε κλίμα μεγάλης συγκίνησης. Σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ο μητροπολίτης κ. Νικόλαος χειροτονούσε έναν πρεσβύτερο ιδιαίτερα αγαπητό στην τοπική κοινωνία. Επρόκειτο για τον παιδίατρο του γενικού νοσοκομείου της πόλης Κωνσταντίνο Μακράκη, έναν αγωνιστή της ιατρικής και της διακονίας στους θαλάμους του πόνου, που επέλεγε να γίνει παράλληλα «ιατρός των ψυχών» και λειτουργός του Θεού. Δεκαπέντε ιερείς και εκατοντάδες πιστοί είχαν σπεύσει να γεμίσουν ασφυκτικά τον ναό και να αναφωνήσουν «άξιος», ενώ ο π. Κωνσταντίνος υποσχέθηκε να διακονεί τον λόγο του Ευαγγελίου με ζήλο. Στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα ο π. Κωνσταντίνος δίνει καθημερινά μαρτυρία αγάπης τόσο στον ναό όσο και στο νοσοκομείο. Αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα (λόγω της κρίσης) δεν το βάζει κάτω και παλεύει για τον κάθε μικρό ασθενή με όσα μέσα υπάρχουν. Ο ιερέας παιδίατρος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για την επιλογή της ιεροσύνης, την αντίδραση των γύρω του, όταν φόρεσε το ράσο, και για τη χαρά που νιώθει όταν ακούει παιδιά να λένε «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός».

Πάτερ Κωνσταντίνε, πόσα χρόνια είστε παιδίατρος;

Τελείωσα την ιατρική στο Αριστοτέλειο το 1997, ενώ απέκτησα την ειδικότητα του παιδιάτρου το 2006 στην πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική του ΠΓΝ Πατρών. Από το 2007 υπηρετώ στο Γενικό νοσοκομείο Καρπενησίου.

Πριν από δύο χρόνια χειροτονηθήκατε ιερέας. Πώς προέκυψε αυτό;

Ο πόθος της ιεροσύνης υπήρχε παιδιόθεν, οι συνθήκες όμως υπήρξαν κατάλληλες στο Καρπενήσι, αφού ο μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με αγκάλιασε και με δέχτηκε χωρίς προϋποθέσεις...

Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ιδιότητα του γιατρού με αυτή του ιερέα, κατά τη γνώμη σας;

Η ιδιότητα του παιδιάτρου δεν αποτελεί κώλυμα ιεροσύνης. Υπηρετώντας την Εκκλησία, υπηρετείς και τον πλησίον, ως συνοδοιπόρο σου, στον δρόμο για την αιωνία ζωή

(που είναι και ο σκοπός της Εκκλησίας). Με την ιδιότητα του ιατρού υπηρετείς πάλι τον συνάνθρωπο και μάλιστα στις πιο ευαίσθητες στιγμές του, κατά τη διάρκεια της ασθενείας. Νομίζω ο συνδυασμός είναι εμφανής. Εξάλλου, σύμφωνα με τον αβά Βαρσανούφιο, «η ιατρική τέχνη ου κωλύει τινά θεοσεβείν, αλλ' έχε αυτήν ως τα εργόχειρα των αδελφών. Μετά φόβου Θεού ποιεί ο ποιείς και φυλάττει ευχαίς αγίων».

Υπηρετείτε στο Νοσοκομείο Καρπενησίου. Οι άνθρωποι σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όταν σας βλέπουν με το ράσο;

Η τοπική κοινωνία με έχει μάθει πλέον και δεν ξαφνιάζεται. Οι επισκέπτες των διακοπών λίγο ξαφνιάζονται, αλλά τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει (περισσότερο απ' όλα) είναι η παροχή υπηρεσιών. Δεν τους νοιάζει το ράσο, αρκεί το παιδί τους να γίνει καλά.

Τα παιδιά πώς σας αντιμετωπίζουν;

Τα παιδιά έχουν πάντα την πιο γνήσια συμπεριφορά. Οταν λοιπόν ακούς φράσεις όπως «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός» ή «πάμε να μας κοινωνήσει ο γιατρός», τότε νιώθεις πληρέστερος με τις επιλογές σου.

Ο κοινωνικός σας περίγυρος πώς αντέδρασε, όταν έμαθε ότι θα γίνετε κληρικός;

Οφείλω να ομολογήσω ότι ο «λαϊκός περίγυρος» ήταν πιο ενθουσιώδης με την απόφασή μου, παρά οι κληρικοί, πλην εξαιρέσεων, οι δε συνάδελφοί μου είναι διακριτικότατοι. Εξάλλου η ζωή μου πριν σίγουρα δεν ήταν ξένη με την Εκκλησία.

Ποιες ανάγκες έχει το νοσοκομείο της περιοχής σας και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα λόγω της κρίσης;

Οι ανάγκες είναι σίγουρα πολλές σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υλικό. Οι άνθρωποι προσπαθούν να λειτουργούν το νοσοκομείο καταβάλλοντας προσπάθειες περισσότερες από αυτές που τους αντιστοιχούν σε δυνάμεις - δυνατότητες που διαθέτουν. Νομίζω ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν στην πορεία.

Στο ποιμαντικό σας έργο ποιες είναι οι προτεραιότητες;

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει: Ιδού ο δούλος μου... ο οποίος δεν θα φιλονικεί ούτε θα φωνάζει ούτε θα ακούει κανείς τη φωνή του στις πλατείες. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει... Αν σκεφτείτε πόσο ραγισμένος είναι ένας ασθενής, καταλαβαίνετε τις προτεραιότητες.

Θαύματα γίνονται στις μέρες μας κατά τη γνώμη σας; Εχετε ζήσει στο νοσοκομείο κάποιο περιστατικό που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πίστη σας;

Ζούμε όλοι μας καθημερινά μέσα στο μεγάλο θαύμα της δημιουργίας, ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας μας, ζούμε το θαύμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας - πόσο μάλλον ένας ιερέας. Δεν νομίζετε ότι είναι υπεραρκετά; Υπάρχουν, φυσικά, τα θαύματα που συμβαίνουν στην προσωπική ζωή του καθενός μας, εκεί όπου δεν αρκούν οι δυνάμεις μας, αλλά έρχεται η Θεία Χάρις και αναπληρώνει, μόνο που αυτά δεν διατυμπανίζονται. Η πίστη μου ενδυναμώνεται από όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους με τις σοβαρές ασθένειες που υπομένουν αγόγγυστα και δίνουν δόξα στον Κύριο που τους ενδυναμώνει.

«Πληγή η μοναξιά»

Υπηρετείτε και το γηροκομείο της περιοχής. Εκεί ποιες είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες;

Η μεγαλύτερη πληγή για την τρίτη - τέταρτη ηλικία είναι η μοναξιά, η έλλειψη συνανθρώπου. Η δυνατότητα να ανταλλάξεις μια κουβέντα ή να σου δώσει μια παρηγοριά ο άλλος, να πεις κάπου τον πόνο σου. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκεί να δώσεις ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη ή να πας επίσκεψη με τα παιδιά σου και ο παππούς ή η γιαγιά θα σ' έχουν πολύ ψηλά. Επίσης, η λειτουργική ζωή είναι σημαντικός τρόπος και τόπος επικοινωνίας.

ΠΗΓΗ: http://www.amen.gr/article16279#sthash.besoTfMi.dpuf

Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού τά τελευταῖα ἔτη νά μήν ἔχη ἀκούσει περί τῆς «Νέας Ἐποχῆς», δηλ.  γιά μία  νέα ἐποχή («Ν.Ε.»), τήν ὁποία, ὅσοι τήν προβάλλουν, ἐπαγγέλλονται ὡς τήν λύσι ὅλων δῆθεν τῶν προβλημάτων, πού ἔχουν συσσωρευθῆ στόν κόσμο. 
Πρόκειται δηλ. γιά μία νέα κατάστασι πού οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς θέλουν νά ἐπιβάλλουν, πού γιά νά ἐπικρατήση καί γιά νά ἐπιφέρη τίς λύσεις καί τά νέα δεδομένα πού ἐπιθυμοῦν, καί μάλιστα σέ παγκόσμια κλίμακα, θά πρέπη ὁ,τιδήποτε παλαιό, ἀλλά καί ὁ,τιδήποτε ἀναδεικνύει τίς τοπικές παραδόσεις  τῶν λαῶν καί πηγάζει ἀπό αὐτές, νά καταργηθῆ.  Καί εἰδικά τήν Ἑλληνική Παράδοσι (γλῶσσα, ἱστορία, πολιτισμό κλπ.) καί κυρίως τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παράδοσι.

Ἀλλά, ποιά εἶναι αὐτά τά «δείγματα» γραφῆς, τά ὁποῖα τελικῶς ἀποδεικνύονται «δήγματα» τῆς νέας αὐτῆς «μεσσιανικῆς ἐποχῆς» (ἀντιχρίστου ἐποχῆς), πού κατά κόρον προβάλλεται ἀπό τά Μ.Μ.Ε. καί ταυτοχρόνως κηρύσσεται ἀπό τά κόμματα ὅλων τῶν πολιτικῶν ἀποχρώσεων μά καί ἀπό ἀνθρώπους πού δῆθεν ἔχουν μελετήσει τίς κοινωνιολογικές ἐξελίξεις καί τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες καί συμπεριφορές; 
Ποιά εἶναι τά στάνταρ τῆς «Ν.Ε.» πού προβάλλονται ἀκόμη καί ἀπό ἀνθρώπους πού φαίνονται, ἐξωτερικῶς τοὐλάχιστον, ὅτι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία;

Καί γιά νά μνησθοῦμε τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποιοί εἶναι αὐτοί τελικῶς οἱ ἄνθρωποιπού ἐμφοροῦνται ἀπό τίς δῆθεν «νέες ἰδέες»; Ὁ Κύριός μας εἶπε «ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» (Ματθ. Ζ΄ 16). Καί ποιοί εἶναι οἱ καρποί, δηλ. τά «φροῦτα»  τοῦ δένδρου τῆς «Ν.Ε.»;

Δέν χρειάζεται νά κουρασθοῦμε πολύ γιά νά βροῦμε τά πρόσωπα καί νά ἀνακαλύψωμε καί νά προβλέψωμε τίς καταστάσεις πού θά ἐπέλθουν, ἐάν ὅπως ἰσχυρίζωνται ἐπικρατήσουν, ἀφοῦ, ἐντελῶς ἀδιάντροπα, «Θεόν μή φοβούμενοι καί ἄνθρωπον μή ἐντρεπόμενοι», ἀποκαλύπτουν οἱ ἴδιοι τά πραγματικά τους πρόσωπα καί «urbi et orbi»,  δηλ. σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, διαφημίζουν τά «φροῦτα» καί τήν «πραμάτειά»  τους  στά «παζάρια» τῶν λαῶν.

Καί, πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα, ἡ «Ν.Ε.» στό καίριο καί καυτό θέμα τοῦ πανανθρωπίνου θρησκευτικοῦ πιστεύω, παρουσιάζει μία ἐξόφθαλμη ἀνακολουθία, ὅσον ἀφορᾶ στήν σχέσι τῶν ἄλλων θρησκειῶν μέ τόν Χριστιανισμό καί δή μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη - Ἐκκλησία μας. Ἀπό τήν μία μέν ἡ «Ν.Ε.» διακηρύσσει τήν ἀνοχή στό νά πιστεύη κανείς ὅ,τι θέλει καί νά ἐκφράζη ἐλεύθερα καί μέ τόν τρόπο πού θέλει τήν πίστη του, ἀπό τήν ἄλλη δέ, ἐπιχειρεῖ νά θέτη περιορισμούς στήν Ὀρθοδοξία, ὅσον ἀφορᾶ στό καθαρῶς ποιμαντικό καί ἱεραποστολικό Της ἔργο καί μάχεται τήν Ἐκκλησία.

Ἀπό τήν μία δηλ. παρέχεται ἡ δυνατότητα στόν κάθε ἕνα νά διαδίδη, ἀκόμη καί μέ θράσος «χιλίων πιθήκων», τά θρησκευτικά του πιστεύω, ἀκόμη καί αὐτά πού ἔρχονται σέ ἀντίθεσι μέ τά χρηστά ἤθη τῆς κοινωνίας μας, καί ἀπό τήν ἄλλη καταδικάζει τήν Ἐκκλησία γιά «στεῖρο φανατισμό», γιά φονταμενταλισμό καί γιά ἀνελευθερία ἐκφράσεως, ὅταν Αὐτή προστατεύη τό  Ποιμνιό Της, ἀποκαλύπτοντας τά προσωπεῖα τῶν ποικίλων αἱρέσεων, τῶν καταστροφικῶν λατρειῶν, κλπ. Συνάμα, κατηγορεῖ τήν ποιμαντική μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν προσπάθεια μεταδόσεως τοῦ αὐθεντικοῦ κηρύγματος, ὡς δῆθεν «προσηλυτισμό».

Ἐπίσης, ψηφίζουν νόμους τούς ὁποίους βαπτίζουν μέ ὡραῖες  ὀνομασίες, ὅπως π.χ. ὁ ἐπικείμενος «ἀντιρατσιστικός νόμος» κλπ. Ὅμως βάσει τοῦ νόμου αὐτοῦ, δέν θἀ ἐπιτρέπεται ὁ Χριστιανός νά ἐκφράζεται ἀληθῶς καί ἐλευθέρως. Δηλ., ὁ νόμος αὐτός θά  ἀπαγορεύει  τήν διακήρυξι τῆς ἀληθείας ἡ ὁποία καί θά τιμωρῆται.  Ἄκουσον, ἄκουσον...! Ποιοί; Οἱ ψεῦτες θά  δικάζουν καί θά  τιμωροῦν τούς ἐκφράζοντες τήν ἀλήθεια. 

Χρειάζονται, ἄρα, ἰδιαίτερες γνώσεις γιά νά ἐννοήση κανείς ὅτι, τελικῶς, ἡ «Ν.Ε.» αὐτό πού φοβᾶται δέν εἶναι τά ἀνθρώπινα θρησκευτικά κατασκευάσματα, πού, ὡς ἄλλα σαπιοκάραβα ναυαγοῦν καί θᾶττον ἤ βράδιον θά ναυαγήσουν ὅλα αὔτανδρα στόν ὠκεανό τοῦ πανδαμάτορος χρόνου, ἀλλά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία; Ὅτι ἡ «Ν.Ε.» μισεῖ καί μέ φανατισμό ἐπιζητεῖ καί ἐπιδιώκει τόν ἀφανισμό τῆς Κιβωτοῦ τῆς Σωτηρίας, πού εἶναι καί ὀνομάζεται Ὀρθοδοξία;  Καί εἶναι ἀνάγκη νά διαθέτη κανείς εἰδικές θεολογικές γνώσεις, γιά νά διαπιστώση ὅτι ὁ λεγόμενος Οἰκουμενισμός, πού ἀνοήτως καί ἐξοργιστικῶς τοποθετεῖ ἀλήθεια καί πλάνη στό ἴδιο βάθρο, ἀποτελεῖ μέρος τοῦ σχεδίου τῆς «Ν.Ε.» στό θέμα τῆς Πίστεως καί τοῦ γενικοῦ θρησκευτικοῦ πιστεύω;    

Ἀρκεῖ καί μόνο μιά ματιά νά ρίξη κανείς στίς  διαθρησκειακές συναντήσεις, στά συνέδρια, στίς συμπροσευχές μετά συμποσίων καί κροκοδειλίων ἐναγκαλισμῶν καί ἀνταλλαγῆς πνευματικῶν souvenir (σουβενίρ) - νέα «μόδα» (κοράνια κλπ. ἀντί γλυκισμάτων) - καί  στά παγκόσμια  συμβούλια τῶν ἐκκλησιῶν κλπ. ἀρκεῖ  λοιπόν μόνο μιά ματιά νά ρίξη γιά νά καταλάβη τί σχεδιάζεται… 

Διαφαίνεται πολύ καθαρά αὐτό, ἀρκεῖ κανείς νά μήν ἔχη ὑποστῆ «πνευματική ἀμβλυωπία». Φαίνεται δηλ., ὅτι οἱ θρησκευτικές συνισταμένες τῆς «Ν.Ε.», ὁδηγοῦν σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἡ ὁποία βεβαίως δέν πραγματώνει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς Ποιμήν» (Ἰωαν. Ι' 16), ἀλλά μία παγκόσμια θρησκεία μέ στόχο τό ἰσοπέδωμα, τό ξερρίζωμα τῶν πάντων καί τήν λατρεία ἀνθρωπίνων προσώπων. Ὅπερ καί γενήσεται ἕνα συμβιβασμένο ἀντίχριστο κοπάδι μετά ἀπό διδασκαλίες,  πλύσεις ἐγκεφάλου καί ἐξαναγκασμούς, κατόπιν μεθοδευμένων ἀντιξοοτήτων σέ ὅλους τούς τομεῖς ἀπό τούς ἑκάστοτε μπροστάρηδες πρό, ὑπό καί παρά-ἀντιχρίστους, ἕως τοῦ ἡτοιμασμένου γιά σφράγισμα κοπαδιοῦ ἀπό  τόν κυρίως  Ἀντίχριστο. Ὁ συμβιβασμός εἶναι προδοσία τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι  χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι ὁ αἰώνιος ὀλέθριος θάνατος. Οἱ τέτοιου εἴδους συμβιβασμοί σέ θέματα Πίστεως, Πατρίδος,  Θεσμῶν, κλπ., εἶναι προσωπικές ὑπογραφές τοῦ καθενός μας πού θά ὁδηγήσουν καί θά καταλήξουν στήν  τελική ὑπογραφή, ἡ ὁποία θά φέρει καί τήν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου.

Δέν ὑφίσταται ἐπίσης ἀμφιβολία, ὅτι στό πλαίσιο αὐτό τῆς παγκοσμίας θρησκευτικο-πολιτικο-κοινωνικῆς χοάνης ἐντάσσεται, τόσο ἡ δρομολογημένη καί ἐπιδιωκομένη κατάργησις τῶν βασικῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν καί, ἐνῶ μεθοδεύεται, στήν θέσι τους, ἡ ἀνάδειξις ἄλλων, ἀχρώμων καί ἀγεύστων ἑορτῶν ὅσο καί ἡ ὑποστήριξις τῶν ἑορτῶν ἄλλων θρησκειῶν, καί μάλιστα ἀκραίων καί φανατικῶν, πού στήν κορυφή τῆς κλίμακας ἔχουν θέσει τήν ἀφαίρεσι καί αὐτοῦ τοῦ δώρου τῆς ζωῆς (βλέπε Ἰσλάμ κλπ.).

Ὡς χαρακτηριστικό δεῖγμα τῆς πορείας τῶν πραγμάτων, ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν, ἀναφέρομε καί τήν ὁλοένα καί περισσότερο αὐξανομένη τάσι, ἀλλά καί τό σχέδιο καί τήν μεθόδευσι στό νά καταργηθοῦν οἱ χριστιανικές ἀργίες, ὅπως αὐτή τῆς Κυριακῆς , ἀλλά καί νά σιωπήσουν οἱ κώδωνες τῶν ἐκκλησιῶν, διότι δῆθεν οἱ κωδωνοκρουσίες δημιουργοῦν «ἠχορύπανσι»! Ταυτοχρόνως δέ, βλέπομε, δυστυχῶς, τήν ὑποστήριξι στήν ἀνέγερσι τζαμιῶν, πού ἀπό τούς μιναρέδες τῶν ὁποίων, «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας» διά μεγαφώνων ἰσχυρῶν, θά ἀκούγεται θέλοντας καί μή ἡ κραυγή καί ὁ ἀλαλαγμός τοῦ ἰμάμη.  Ἐδῶ δέν τίθεται κἄν θέμα ἰσλαμορύπανσης…

Καί ἐνῶ ἀνέκαθεν στίς κοινωνίες ὑφίστατο ἡ διάκρισις πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἐξουσίας, τό καλούπι τῆς «Ν.Ε.» παράγει καί ἀποκαλύπτει κάποιο νέο φορέα, ὁ ὁποῖος θά κατέχη συγχρόνως καί τούς δύο πυλῶνες τῶν ἐξουσιῶν αὐτῶν. Γιά τήν «Ν.Ε.», πλέον, δέν ἰσχύει ἡ ὑπόδειξις τοῦ Χριστοῦ: «Ἀπόδοτε τοίνυν τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Λουκ Κ΄ 25), ἡ ὁποία κατέστησε σαφῆ τήν διάκρισι τῶν ἐξουσιῶν, μά καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἰσχύει τό «ὑποτάξου καί λάτρευε ἄνευ ἀντιρρήσεων τήν Ν.Ε. ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου». 
Καί γιά νά εἴμαστε ἀκριβοδίκαιοι, θά πρέπη νά ἐπισημάνωμε, ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας τήν συγχώνευσι τῶν δύο παραπάνω ἀναφερομένων διακριτῶν ἐξουσιῶν, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν «ἄρχοντα» τοῦ Βατικανοῦ, τόν Πάπα καί προκαθήμενο τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», τόν «δοῦλο τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἀρέσκεται νά αὐτοαποκαλῆται, καί πού γιά νά φθάνη ἡ «εὐλογία» του - ἀλογία του -  στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, εἶναι ἀνάγκη νά διαθέτη τίς πρεσβεῖες καί τούς πρέσβεις τοῦ κοσμικοθρησκευτικοῦ κράτους του Βατικανοῦ σέ ὅλα τά κράτη τῆς γῆς...

Τώρα, ἴσως ρωτήση κανείς μέ δίκαιη  ἀπορία: «Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Κωμικά, ἤ τραγικά; Σοβαρά ἤ γελοῖα;» Θά λέγαμε, ὅτι ἡ παγκόσμια κοινωνία μέ τά θέατρα αὐτά περνᾶ ἀπό τήν κωμωδία στό δρᾶμα, ἤ μᾶλλον ὁδηγεῖται πρός κατάντημα κωμικοτραγικό.

Ἑπόμενο τώρα, ὅπως ὅλοι βλέπωμε, ἦταν, νά μή διαφύγουν ἀπό τό στόχαστρο τῆς «Ν.Ε.» τά ἔθνη καί τά κράτη. Μέ τόν βαρύγδουπο ὅρο «παγκοσμιοποίησις», οἱ  «δογματολόγοι» τοῦ νεόκοπου αὐτοῦ πολιτικοῦ καί κοινωνικοῦ «δόγματος» ἐπιχειροῦν τόν ἀφανισμό τῶν ἐπί μέρους κρατῶν μέσα στήν δίνη τῆς συγχωνεύσεως καί μαζοποιήσεως τῶν λαῶν.

Ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς δῆθεν ἰσότητας καί τῶν κοινῶν εὐκαιριῶν, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἰσοπέδωμα καί ἄρνησις τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπιχειρεῖ τόν ἀφανισμό τῶν ἐθνικῶν ἰδιαιτεροτήτων καί τῶν ἐπί μέρους ἐθνικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν λαῶν. Ἀλλά, γιά τήν τάξι καί τήν ἀσφάλεια τῆς παγκόσμιας κοινότητας, ὅπως οἱ ἰθύνοντες τῆς «Ν.Ε.» ἀποφαίνωνται, θά χρειασθῆ, βεβαίως – βεβαίως, ἕνα ἔθνος «ἱκανό» (ποιό ἄραγε; -"Φῶς φανάρι"…)  ὥστε, νά εὑρίσκεται στήν κορυφή τῆς πυραμίδας γιά νά ἐλέγχη τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῆς μηχανῆς τοῦ «ἀνθρωποκιμᾶ» καθώς καί ἕνα ἠλεκτρονικό σύστημα καταγραφῆς καί παρακολουθήσεως τῶν πάντων, ὅπως γίνεται σήμερον, τῷ καιρῷ ἐτούτῳ ἤ καί ὅ,τι ἄλλο ἴσως ἤδη ἔχουν ἐφεύρει καί δέν τό ἔχουν κοινοποιήσει, ἤ θά ἐφεύρουν στό μέλλον  τῶ καιρῷ ἐκείνῳ (καί οἱ νοοῦντες νοείτωσαν).

Φυσικά, ὅλα αὐτά, ὅσοι διδάσκόμεθα ἀπό τήν ἱστορία καί διαθέτομε τήν ζωντανή πίστι στόν Χριστό, δέν πτοούμεθα, δέν δειλιοῦμε, δέν συγκατατιθέμεθα στίς καλπάζουσες καί μεθοδευόμενες ἐνέργειές τους, τῶν ὁποίων ὁ νοσηρός καί δαιμονικός στόχος  εἶναι ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων καί ἡ ὑποταγή μας στήν παγκόσμια ἐξουσία τους.

   Οἱ δέ ἀλλοπρόσαλλες ἀπειλές πού ἀπευθύνονται σέ ὅσους ἀρνοῦνται ἤ θά ἀρνηθοῦν τήν ἔνταξί τους στό πρόγραμμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, δέν εἶναι παρά «βέλος νηπίων» (Ψαλμ. ΞΓ΄11), ἀφοῦ ξεκάθαρα ἡ Γραφή ἀποκαλύπτη ὅτι ὁ Θεός «ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατά ἀριθμόν ἀγγέλων Θεοῦ» (Δευτερον. ΛΒ΄ 8).

Εἶναι στό χέρι τοῦ καθενός μας ἡ στόχευσις, εἴτε τῆς Ζωῆς, εἴτε τοῦ θανάτου. Καί μάλιστα τοῦ θανάτου μέ τήν σύγχρονη «νεοεποχήτικη» διαδικασία τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ὁ ὁποῖος σήμερα ἔχει θεσμοθετηθῆ μέ νευροβιολογικά κλπ. κριτήρια καί τόν ὁποῖο ἔχουν ταυτίσει  μέ τόν βιολογικό θάνατο,  πού κάτι τέτοιο δέν ὑφίσταται. Ἤ, τοῦ θανάτου μέσῳ τῆς εὐθανασίας, (πού εἶναι χριστιανικῶς, ἠθικῶς κλπ. ἀπαράδεκτη),` ἡ ὁποία μέλει καί αὐτή νά θεσμοθετηθῆ.

Ἀλλά, ἄς περάσωμε τώρα στούς καρπούς καί στά «κοινωνικά  φροῦτα» τῆς «Ν.Ε.». Ἐδῶ, ὄχι ἁπλῶς αἰσθανόμαστε τήν δυσοσμία τῆς σαπίλας, ἀλλά ἡ ἀηδία ἔχει κατακλύσει τήν ὅλη ἀτμόσφαιρα, ἀφοῦ ἕνα ἀπό τά «κοινωνικά ἐπιτεύγματα» πού ἐπαγγέλλονται οἱ θιασῶτες της εἶναι καί ἡ σεξουαλική ἀπελευθέρωσις μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται στό ὄνομα οἱασδήποτε ἰδιαιτερότητας καί ἡ ἀνερυθρίαστη ἔκφρασις τῆς διεστραμμένης σαρκικότητας. Τί ἀποτελέσματα θά ἐπιφέρη τώρα καί τοῦτο τό τσουνάμι τῆς διαστροφῆς;  

Ἤδη, τά ἀποτελέσματα εἶναι ὁρατά στά ἄτομα, στίς οἰκογένειες, στήν ἐκπαίδευσι καί στήν ὅλη κοινωνία, πού ἀνέχεται - συμβιβάζεται – νομοθετεῖ καί τέλος ὑποστηρίζει τά «πάθη τῆς ἀτιμίας» (Ρωμ. Α΄ 26) ὡς δῆθεν κάτι τό φυσιολογικό. Καί μόνο τυχαῖο δέν εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ «Ν.Ε.», στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντός της γιά τήν δῆθεν ἁπλότητα στήν ἀνθρωπίνη ἔκφρασι, ὠθεῖ τήν κοινωνία, καί ἰδίως τούς νέους, πρός τό τρίτο φύλο (unisex). 
Σέ μία κοινωνία δηλ. ἀφύσικη, πού κατορθώνει νά ἀλλοιώνη καί νά ἀποχαρακτηρίζη τά φύλα τοῦ Ἀνδρός καί τῆς Γυναικός, ξεκινῶντας ἀπό τήν ἐνδυμασία πού λανσάρεται μέσῳ τῆς «θεότητας» τῆς μόδας, καί πού, σύν τοῖς ἄλλοις καταλήγει σέ ἕνα τρίτο φύλο ὡς πρότυπο ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς. Ἔτσι, ἐμφανίζεται καί ἐπιβάλλεται στίς κοινωνίες ἕνα ὄν, πού δέν εἶναι, οὔτε ἄνδρας, οὔτε γυναῖκα, ἤ μᾶλλον εἶναι καί τά δύο μαζί.  Δηλ., ἕνα ἀλλόκοτο καί ἀποκρουστικό τέρας.

Λησμονοῦν, φαίνεται, οἱ παγιδευμένοι στά δόγματα τῆς «Ν.Ε.», ὄχι μόνο τό τί ἀκριβῶς διδάσκει ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Θεοῦ περί τοῦ σοδομισμοῦ καί ποιά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς τριτοφυλικῆς κοινωνίας, μέ τήν ζοφερῆ περίπτωσι τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρας, ἀλλά τούς διαφεύγει καί τό γεγονός ὅτι ἡ ἴδια ἡ φύσις ἀπορρίπτει, μέ τούς δικούς της μηχανισμούς, τό ἀφύσικο καί καταστρέφει τό διεστραμμένο καί μή παραγωγικό. Φαίνεται, πώς χάνουν, τά ἠθικά αὐτά τέρατα, ἀπό τήν ὀθόνη τῆς συνειδήσεώς τους τήν πραγματικότητα, ὅτι δηλ. τά «βιολογικά τέρατα» δέν ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐπιβιώσουν καί νά πολλαπλασιασθοῦν (βλέπε καί κλωνοποίησι).

Προφανῶς, γι᾽ αὐτόν τόν λόγο, οἱ διεστραμμένοι των νόες - «παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδοκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα»  (Ρωμ. Α´28)  -  ἐπιζητοῦν νομικῶς καί τήν υἱοθεσία νηπίων μετά τήν  εἰσήγησι τῆς νομοθετήσεως γάμων μεταξύ ὁμοφυλοφίλων, ὅπως καί σέ κάποιες περιπτώσεις αἱμομικτῶν, κλπ.) Λοιπόν, αὐτοί δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά διακηρύσσουν καί νά ὑπογράφουν μέ τήν «βούλα» τῆς «Ν.Ε.» τό ἀφύσικο τῆς ἐπιλογῆς τους καί τήν ἀνοικτή τους κόντρα μέ τούς νόμους τῆς ἴδιας τῆς φύσεως, πού ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν τούς καθοδηγεῖ. Ἡ φύσις ὅμως, ὅπως ὅλοι γνωρίζομε, ἐκδικεῖται καί, μάλιστα, πολύ ἄσχημα ( aids κ.λ.π.)

Ἀλλά ἡ  καρικατούρα  τῆς  «Ν.Ε.»  καί  τῆς     «παγκοσμιοποιήσεως» - ἀπανθρωποποιήσεως - ἐνδύεται καί ἄλλα τραγικά προσωπεῖα γιά νά καλύψη τήν φρικτή της ὄψι. Αὐτά, ἔχουν νά κάνουν  μέ τούς τομεῖς τῆς ἐκπαιδεύσεως, τῆς ἐφηρμοσμένης ἐπιστήμης (βλέπε «ἐγκεφαλικός θάνατος, ἐμπόριο ὀργάνων κλπ.»), μέ τίςἀρχές πού διέπουν τίς κοινωνίες, τά κράτη καί τούς λαούς καί μέ  πλείστους ὅσους ἄλλους τομεῖς, πού, ἐάν κανείς μελετήση, διαπιστώνει, παρά τίς ἐλευθεροστομίες τῶν ἐκφραστῶν της, ὅτι ὁ σκοπός τοῦ  σχεδιασμοῦ τῆς  «Ν.Ε» εἶναι διπλός. 
Πρῶτα, νά κτυπηθῆ ὁ,τιδήποτε ἀληθινό καί φυσιολογικό, καί τοῦτο γιά νά καμφθοῦν οἱ ἀντιδράσεις καί νά ἐπέλθη ὁ συμβιβασμός, καί στήν συνέχεια νά ἀναδειχθῆ μία παγκόσμια διοίκησις – κυβέρνησις μαζί μέ μία παγκόσμια πίστι – θρησκεία - ἐκκλησία, πού θά λατρεύη, ὄχι φυσικά τόν Θεάνθρωπο Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά ἕναν «ἰσχυρό» καί ἀπάνθρωπο ἄνθρωπο - ὁ νοῶν νοείτω -, πού θά ἐπαγγέλλεται δῆθεν εὐδαιμονία στό ὄνομά του καί θά ἀπαιτῆ ὑπακοή. Φυσικά, τέτοιου εἴδους  σχέδια  καί  παρανοϊκές  καταστάσεις δέν ὁδηγοῦν τίς διψασμένες ψυχές  πού  λαχταροῦν  τήν  Ζωή  καί  τήν  Ἀλήθεια  στό  «ὕδωρ  τό  ζῶν» καί  στήν  «πηγή ὕδατος  ἁλλομένου  εἰς  ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάννου Δ΄14), ἀλλά στό «φρέαρ τό συντετριμμένον» (Ἱερεμ. 2,13 – αἶνοι  Μ.  Πέμπτης ἑσπέρας) 

Ὅμως, οἱ ἀναθυμιάσεις  τοῦ βόθρου τῆς «Ν.Ε.», ἤδη προεξένησαν τήν ἀποστροφή τῶν ὅσων διαθέτουν ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς πνευματικῆς ὀσφρήσεως καί δέν ἔπαυσαν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἄνθρωποι μέ προορισμό τήν ἁγιότητα. Ἄς ἀσφυκτιοῦν, λοιπόν, ὅσοι θέλουν νά ἐπιλέγουν τά σαπισμένα καί σκουληκιασμένα «φροῦτα» τῆς «Ν.Ε.» μέ τήν «ὀσμή τοῦ θανάτου» καί ἄς τρέφωνται ἀπό τήν «κομποστοποίησι» τῆς κάθε εἴδους «ἀπελευθέρωσης».

Ὅσοι ὅμως συγκροτοῦν καί καταρτίζουν «νοῦν Χριστοῦ», ὅσοι ἀγαποῦν τήν Πατρίδα, τιμοῦν τήν Οἰκογένεια καί τίς αὐθεντικές μας παραδόσεις, ἄς χαίρωνται καί ἄς χαιρώμαστε τήν ἐν Χριστῷ ἀπελευθέρωσι καί τήν Χάρι πού μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς καταξιώνει, ὡς ἀνθρώπους, καί συνάμα μᾶς καταρτίζει στόν ἀγῶνα τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως, στήν πραγματική Διαχρονική Νέα Ἐποχή. 
Ἡ Διαχρονική  Νέα Ἐποχή  ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια καί εἶναι μόνο ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Καθολική  καί  Ἀποστολική  Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ὁποία διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῶν Οὐρανίων Ταγμάτων καί τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο στήν Ἄκτιστη  Παγκοσμιοποιήσι –τήν ἐνυπόστατο ἐν Χριστῷ καινή κτίσιν.  «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις˙ τά ἀρχαῖα, ἰδοὺ γέγονε καινά τὰ πάντα» (Β´ πρός Κορινθ. Ε´17).  

Ἀμήν.

Γένοιτο.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

( Ἑσπερινή ὁμιλία στήν Ἱερά Μονή Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος 1-12-2013)

"Δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίζει ή ακόμη και να  υποκαθιστά την οικογένεια" αναφέρει μεταξύ άλλων σε εγκύκλιό της με τίτλο «Οικογένεια και κοινωνία σε κρίση σήμερα» η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Κάνει επίσης συγκεκριμένες αναφορές για τον πολιτικό γάμο, τη μονογονεική οικογένεια, την ελεύθερη συμβίωση και τον λεγόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων.

Ολόκληρη η εγκύκλιος έχει ως εξής: 


Αριθμ Πρωτ. 5225
Διεκπ. 2370
Αθήνα 12 Δεκεμβρίου 2013

Εγκύκλιος 2945

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας συνήλθε τον παρελθόντα Οκτώβριο εν μέσω και πάλι ποικίλων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, σε μία καμπή κρίσιμων ανακατατάξεων. Ως κοινωνία, καλούμαστε να υπερβούμε σύνθετα προσκόμματα και σοβαρές παθογένειες και στρεβλώσεις. Ως Εκκλησία, καταθέτουμε την κοινή μας αγωνία για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας και τις δυνατότητες εκπληρώσεως της αποστολής μας σε στιγμές φθοράς και ευτελισμού του ανθρωπίνου προσώπου, υποτιμήσεως του ιερού χαρακτήρα του και απαξιώσεως ουσιωδών πνευματικών αξόνων του κοινού μας βίου.

Καί ενώ η κοινωνία νοσεί βαθύτατα, το βασικό της κύτταρο, η οικογένεια, αργά αλλά σταθερά, αλλοιώνεται και διαλύεται. Δεν γίνεται όμως να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο θεσμός της οικογένειας αποτελεί διαχρονικά το πιο εγγυημένο και ασφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο για την ορθή διαπαιδαγώγηση και την αγωγή των νέων μελών της κοινωνίας μας. Η οικογένεια διαπλάθει τις παιδικές ψυχές «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και προετοιμάζει τα ενεργά μέλη της κοινωνίας, τους ανθρώπους όλων των επαγγελμάτων, τους κάθε είδους ηγέτες ενός τόπου.
Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι στις μέρες μας ο οικογενειακός θεσμός δοκιμάζεται δεινά και πλήττεται, καθημερινά και συχνά αθέατα, από πολλές εκπτώσεις και στρεβλώσεις. Κάθε εκτροπή από την υγιή πορεία της οικογένειας οδηγεί σε διάφορες αλλοιώσεις. Βεβαίως, ο κίνδυνος να εκπέσει η οικογενειακή συμβίωση σε γυμνή σύμβαση υπήρχε και σε παλαιότερες εποχές. Σήμερα όμως, όλοι αναφέρονται κυρίως και κατ’ εξοχήν στα ατομικά δικαιώματά τους και λησμονούν τις υποχρεώσεις τους. Η ίδια η έννοια του φύλου ήδη θεωρείται μεταβλητή και επαμφοτερίζουσα. Η ικανότητα να διακρίνει κανείς την ιερότητα της ενώσεως των δύο φύλων στον σύγχρονο κόσμο μοιάζει να χάνεται βαθμηδόν.

Γιά την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, βεβαίως, ο γάμος δεν εγκαθιδρύει μόνο μία κοινή και εμπειρική πορεία προς τη θέωση και τον μεταμορφωμένο κόσμο του Θεού• εγγυάται, με την γέννηση και την ανατροφή των τέκνων, όχι απλώς τη βιολογική επέκταση της ανθρωπότητας, αλλά κυρίως την πνευματική διαιώνιση του ανθρωπίνου προσώπου. Ο γάμος και η οικογένεια καθιστά, συνεπώς, τον άνθρωπο συνδημιουργό του Θεού και τον επιφορτίζει με τη μεγαλύτερη ευθύνη από όλες, την ευθύνη έναντι των παιδιών μας. Ο ιερός Χρυσόστομος προτρέπει τον ακροατή του με τα ακόλουθα λόγια: «Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν· και γαρ υπεύθυνος ει και της των παιδίων σωτηρίας»· δηλαδή: «Κάνε το σπίτι σου εκκλησία· γιατί είσαι υπεύθυνος και για τη σωτηρία των παιδιών σου». Με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου (Εφ 5, 32), το μυστήριο του Γάμου «μέγα εστίν», «εις Χριστόν και εις την εκκλησίαν». Κάθε οικογένεια διατηρεί μίαν ιερή, μοναδική και ανεπανάληπτη αξία, εφ’ όσον εικονίζει το μυστήριο που συνέχει και συγκροτεί την Εκκλησία του Χριστού.

Τούτο όμως σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να την υποβαθμίζει ή ακόμη και να την υποκαθιστά. Μπροστά στη σύγχρονη και πολυποίκιλη κρίση και αγωνία της ελληνικής κοινωνίας, «εν ημέραις πονηραίς, εν αίς η των πολλών αγάπη εψύγη», η χριστιανική ανασυγκρότηση του θεοίδρυτου θεσμού της οικογένειας μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο φάρμακο σε οποιαδήποτε διαβρωτική κατάσταση. Χρειάζεται όμως να μαρτυρήσουμε και να επαναδιατυπώσουμε τη βαρύτατη αλλά σώζουσα, ζωοποιούσα και λυτρωτική αλήθεια, η οποία προκύπτει από κάθε σωστά δομημένη οικογένεια, από κάθε κατ’ οίκον Εκκλησία. 

Οι «εκτροπές του οικογενειακού θεσμού» ή οι αναδυόμενες «εναλλακτικές μορφές οικογένειας» στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα συνιστούν φαινόμενα που αποδεικνύουν την εκκοσμίκευση και τον αποχριστιανισμό των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών –κοινωνιών και λαών, εν τούτοις, με πλούσιο χριστιανικό παρελθόν. Αυτό, εν πολλοίς, ισχύει και για την ελληνική κοινωνία. Απαιτείται, συνεπώς, προβληματισμός και μελέτη σοβαρή για τη διαφύλαξη και την προκοπή του ιερού αυτού θεσμού, τον οποίον ορθά ονομάζουμε και «μικρή Εκκλησία». Άλλωστε, και αυτό που θεωρείται ως «κρίση» μπορεί τελικά, αν το θελήσουμε, να γίνει ευκαιρία για ανασυγκρότηση. Να σημάνει την κατάρρευση και το τέλος του παλαιού τρόπου ζωής και την αρχή μιάς νέας δημιουργίας εν Χριστώ, της αναπλάσεως του πεπτωκότος κόσμου.

Ο υλιστικός και μηδενιστικός τρόπος ζωής, η έκλειψη εκκλησιαστικού ήθους και αληθινής αγάπης, τα νέα εργασιακά και οικονομικά δεδομένα, οι αλλαγές των ρόλων και άλλοι ενδεχομένως παράγοντες, αλλοίωσαν και «σμίκρυναν» την οικογένεια. Ο μυστηριακός χαρακτήρας της, η υπερβατική της αναφορά «εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν», μοιάζει να ατονεί ή να μην υφίσταται για πολλούς συνανθρώπους μας. Όλοι αυτοί οι λόγοι, ίσως και άλλοι, συνετέλεσαν στην εμφάνιση μορφών γάμου και οργάνωσης του οικογενειακού βίου, οι οποίοι, υπό το φως της χριστιανικής διδασκαλίας, θεωρούνται εκτροπές της οικογένειας και, κατά τη σύγχρονη εκκοσμικευμένη αντίληψη, εναλλακτικές μορφές της. Πρόκειται για τον πολιτικό γάμο, τη μονογονεική οικογένεια, την ελεύθερη συμβίωση και τον λεγόμενο γάμο των ομοφυλοφίλων.

Κατά την πρόσφατη θέσπισή του, το λεγόμενο Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης αποτελεί καθεστώς διαφορετικό από τον γάμο: πρόκειται για εναλλακτική μορφή μόνιμης συμβίωσης και όχι για μορφή «χαλαρού» γάμου. Κατά τη νομική προσέγγιση, επιχειρείται να ρυθμιστεί νομοθετικά ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή η γέννηση παιδιών εκτός γάμου, οι μονογονεικές οικογένειες, που συνεχώς αυξάνονται, και οι απροστάτευτες γυναίκες από τη μακροχρόνια πολλές φορές ελεύθερη συμβίωση.

Αναμφίβολα, στην κατηγορία αυτή θα βρεθούν και πολίτες που είναι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι όμως είτε δεν γνωρίζουν είτε εμφορούνται από ιδέες και αντιλήψεις ξένες και αντίθετες προς τη διδασκαλία, την παράδοση και το ήθος της Εκκλησίας. Ωστόσο, το συγκεκριμένο σχήμα συμβίωσης, νομοθετικά πλέον κατοχυρωμένο, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη χριστιανική αντίληψη περί γάμου και οικογένειας της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ορισμένα μέλη της Εκκλησίας, εκείνα που για διάφορους λόγους, επιπόλαια κι αβασάνιστα, θα επιλέξουν για κάποιο διάστημα ή και μονίμως τον συγκεκριμένο τρόπο ελεύθερης συμβίωσης, πρόκειται να αρνηθούν την εκκλησιαστική ιερολογία της συζυγίας τους.

Η Εκκλησία μελετά εις βάθος τα φαινόμενα αυτά και με τη συμβολή στελεχών της, κληρικών και λαικών, με εξειδικευμένες γνώσεις και θεολογική συγκρότηση, διαμορφώνει την εκκλησιαστική μαρτυρία της, καθώς και την ποιμαντική αντιμετώπιση όλων αυτών των νέων εναλλακτικών προς τη συμβατική οικογένεια σχημάτων οργάνωσης του ιδιωτικού βίου στην εποχή μας. Στην περίπτωση της ελεύθερης συμβίωσης, βιώνουμε πλέον τη βαθιά θεολογική και κοινωνική αλλοίωση του θεσμού της οικογένειας. Η οικογένεια δεν θεωρείται πλέον «μικρή Εκκλησία», αλλά απλή συμβίωση του ενός με τον άλλον. Η ιερολογία του Γάμου δίνει την εντύπωση βαρύτατης δέσμευσης και φαντάζει σαν αναχρονιστικό γεγονός, σαν πράξη που δεν έχει νόημα, εν τέλει απλώς σαν μία φολκλορική τελετή. Δεν εκφράζει για εκείνους τίποτε το υπαρξιακό ούτε ενέχει εσχατολογικές ή άλλες μεταφυσικές προσδοκίες.

Η αύξηση των διαζυγίων, αξιοπρόσεκτη στις μέρες μας, αποκαλύπτει την επιπολαιότητα των σημερινών ανθρώπων και τη ρηχότητα των αισθημάτων σε σχέση με τους παλαιοτέρους,
οι οποίοι, ασφαλώς δεν ήταν τέλειοι, όμως οι γάμοι τους διαρκούσαν μια ζωή. Παρατηρείται επίσης στην εποχή μας το φαινόμενο οι άνθρωποι δύσκολα να αποφασίζουν να προχωρήσουν σε γάμο, συνεπώς και στη δημιουργία οικογένειας, όχι μόνον εξ αιτίας αντικειμενικών δυσκολιών, της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της δυσκολίας να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, αλλά και για άλλους δευτερεύοντες λόγους.

Παρά την κρίση των μορφών του σύγχρονου κοινωνικού βίου, ο κόσμος πάντοτε θα προσδοκά από την οικογένεια καλούς και καλλιεργημένους ανθρώπους οι οποίοι θα του προσφέρουν την καλή και δημιουργική του «αλλοίωση». Σε αυτήν την αγωνιώδη προσδοκία της εποχής, η αγία μας Εκκλησία εκφράζει δημοσίως τη θεολογική της μαρτυρία και συγχρόνως την συχνά αθέατη και αθόρυβη ποιμαντική της διακονία και προσφορά. Σε αυτό το πλαίσιο, η επαναθεώρηση της οικογένειας, η οποία είναι απολύτως αναγκαία για την κατά Χριστόν ζύμωση της κοινωνίας και την επί τα βελτίω αλλαγή, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά τον εκ νέου «εκκλησιασμό» της και την επανασύνδεσή της με την ευχαριστιακή εμπειρία της τοπικής Εκκλησίας.

Η «μικρά Εκκλησία», όπως ονομάζει την οικογένεια ο ιερός Χρυσόστομος, καλείται να διευρυνθεί βιωματικά και υπαρξιακά στις διαστάσεις της μεγάλης Εκκλησίας. Απαραίτητες είναι ακόμη τόσο η πνευματική προετοιμασία των νέων ζευγών στην πορεία τους προς τον γάμο, όσο και η διαρκής στήριξή τους στην οικοδόμηση της μικρής τους Εκκλησίας, ώστε να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένα αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις.

Η αποστολή και η προσφορά της Εκκλησίας προς την κατεύθυνση αυτή είναι η δημόσια, μετά παρρησίας και προς κάθε κατεύθυνση κατάθεση της μαρτυρίας της για όλον τον κόσμο, χωρίς διακρίσεις φύλου, ηλικίας, κοινωνικής θέσης, εθνότητας ή πίστης, περί του νοήματος της εν Χριστώ ζωής και της υπερβάσεως της φθοράς και του θανάτου• περί της δυνάμεως της πίστεως στον Χριστό• περί της οικογενείας ως ευλογημένης μορφής κοινωνίας προσώπων, όχι ως αυτοαναφορικής ενώσεως ατόμων, και η παντοειδής στήριξη και υπεράσπισή της.

Κάθε οικογένεια είναι αληθινά μία «μικρή εκκλησία» και, επομένως, αποτελεί πρόγευση και δρόμο προς το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας (Μτ 9, 15· 25, 1 κ.ε· Μκ 2, 19-20· Λκ 5, 34-35· Ιω 3, 29) και ο Ίδιος αναφέρει στην παραβολή του γαμήλιου δείπνου ότι «ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησεν γάμους τω υιώ αυτού» (Μτ 22, 2). Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους άνδρες να αγαπούν τις γυναίκες τους «καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι, ίνα παραστήση αυτός εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλ’ ίνα η αγία και άμωμος» (Εφ 5, 25-27).

Η «κατ’ οίκον» μικρή αυτή εκκλησία υφίσταται στην πληρότητα και την αυθεντικότητά της ως οργανικό τμήμα της κατά τόπους Εκκλησίας και όχι ανεξάρτητα από αυτή. Στη χριστολογική και εκκλησιολογική της προοπτική η οικογένεια βρίσκει την πραγματική της αξία και γίνεται κοιτίδα για την ολοκλήρωση και τελείωση των μελών της. Έξω από αυτήν, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε εστία ανάπτυξης ομαδικού εγωισμού και ιδιοτέλειας. Μέσα στην ίδια προοπτική ενεργείται η ενότητα της χριστιανικής οικογένειας και η ιεράρχηση των μελών της. Ο λόγος του Χριστού «ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» (Μκ 9, 35) δεν ισχύει μόνο για την Εκκλησία, αλλά και για την οικογένεια. 

Το πραγματικό πρόβλημα του Γάμου σήμερα δεν είναι τόσο η διάσπαση των σχέσεων, η ασυμφωνία ή η βαναυσότητα του ενός συζύγου προς τον άλλον, όσο η ειδωλοποίηση και η αυτονόμηση της οικογένειας, η έλλειψη πορείας, μαρτυρίας και προσανατολισμού του Γάμου προς τη Βασιλεία του Θεού. Στην περίπτωση αυτή, η οικογένεια έχει πάψει να υπάρχει για τη δόξα του Θεού και να αποτελεί μυστηριακή είσοδο στην παρουσία Του. Αυτό που διαλύει τόσο εύκολα τη σύγχρονη οικογένεια και κάνει το διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της, δεν είναι η έλλειψη σεβασμού προς τον οικογενειακό θεσμό, αλλά η ειδωλοποίησή του, η άρνηση να αποδεχθούμε τον Σταυρό μέσα στον Γάμο.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται περισσότερο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Εκκλησίας μας για την κατάσταση της οικογένειας και τη στήριξή της. Σε Συνοδικό επίπεδο, στην πατρίδα μας λειτουργεί, ως γνωστόν, από το 1999, η Ειδική Επιτροπή Γάμου, Οικογενείας, προστασίας του παιδιού και του δημογραφικού προβλήματος, η οποία, με τη σοβαρή και εθελοντική εργασία των μελών της, προσφέρει ικανό και σπουδαίο έργο, με τη διοργάνωση πανελλαδικών συνεδρίων, την εφαρμογή πιλοτικών ποιμαντικών προγραμμάτων, την κατάρτιση στελεχών και άλλες δραστηριότητες. Παράλληλα και προς την ίδια κατεύθυνση εργάζεται και η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Γυναικείων ζητημάτων. Εκτός των άλλων, εξ ίσου σημαντικό είναι και το πιλοτικό πρόγραμμα της Ιεράς Συνόδου για την οικονομική ενίσχυση των τρίτεκνων οικογενειών της Θράκης, το οποίο αγόγγυστα ενισχύουν εδώ και 14 έτη όλες οι Ιερές Μητροπόλεις.

Ήδη πολλές από αυτές, με την πρόθυμη και αξιόλογη βοήθεια κληρικών και λαικών, έχουν δημιουργήσει νέες δομές για την κατάρτιση των γονέων και την παροχή συμβουλευτικής στην αγωγή των παιδιών. Σχολές προετοιμασίας των υποψηφίων για γάμο, Σχολές Γονέων, Συμβουλευτικοί Σταθμοί, Κέντρα Στηρίξεως της Οικογενείας (ΚΕ.Σ.Ο.), Βιωματικές Ομάδες, Συνέδρια, ομιλίες, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, εκδόσεις βιβλίων, κατασκηνώσεις, νεανικές συναντήσεις και κατηχητικές συντροφιές, προσωπική-ατομική συμβουλευτική στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως, στήριξη των πολυτέκνων, των άγαμων μητέρων και παροχή υλικής βοήθειας όπου χρειάζεται, σε χρήματα, τρόφιμα, ρουχισμό και φάρμακα. Η ενημέρωση των νέων και των μεγαλύτερων ζευγαριών και ο διάλογος μαζί τους κρίνονται ποιμαντικά απαραίτητες πρωτοβουλίες, ώστε να οδηγούνται προς την «τελείαν αγάπην» και να προλαμβάνονται παράνομες σχέσεις, διαζύγια και εκτρώσεις μεταξύ εκείνων που, ενώ δηλώνουν πιστοί και προτιμούν το εκκλησιαστικό μυστήριο, το βιώνουν όμως μάλλον επιφανειακά, ως πολιτιστικό αυτονόητο. Ακόμη, η διεκδίκηση δικαιωμάτων υπέρ των ευπαθών κυρίως ομάδων δεν μπορεί να είναι έξω από το στοργικό ενδιαφέρον των Ποιμένων.

Σε κάθε περίπτωση, η Εκκλησία μελετά νέες μορφές ποιμαντικής δράσης προκειμένου να αναζητήσει τους εγγύς και τους μακράν και να μην αφήσει καμία ευκαιρία επικοινωνίας με τις οικογένειες να χαθεί ανεκμετάλλευτη, αλλά να είναι ουσιαστικά και εποικοδομητικά παρούσα σε κάθε χαρά ή θλίψη των παιδιών της. Δίχως να εφησυχάζει από τη σπανιότητα των περιπτώσεων, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει ποιμαντικά τις προσωπικές και γαμικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ χριστιανών και αλλοπίστων στο πλαίσιο της θρυλούμενης αλλά υπαρκτής πλέον πολυπολιτισμικότητας και του σαγηνευτικά προβαλλόμενου πλουραλισμού.

Η Εκκλησία, στις σύγχρονες αυτές συνθήκες της ραγδαίας εκκοσμίκευσης, θα συνεχίσει να κατηχεί τόσο τους πιστούς, όσο κι εκείνους που επιθυμούν να ζούν εκτός των κόλπων της, προς το βαθύτερο νόημα και τη σημασία της χριστιανικής οικογένειας, σε μια προσπάθεια επανευαγγελισμού των ανθρώπων στην εποχή του άκρατου μηδενισμού και της γενικευμένης έκπτωσης κάθε νοήματος. Στην αποκατάσταση και την επανεύρεση της χριστιανικής συνείδησης σχετικά με το νόημα της προσωπικής πίστης και των διαπροσωπικών σχέσεων των ανθρώπων βρίσκεται και το νόημα της οικογένειας σήμερα.

Με άπειρες εν Κυρίω Ευχές

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος


† Ο Αθηνών Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

Ο Αρχιγραμματεύς

† Ο Διαυλείας Γαβριήλ

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/eklisia-elados/34872-egkuklios-tis-i

Κύριε Νταβούτογλου αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ένα ολόκληρο αιώνα μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξακολουθείτε ακόμα να συμπεριφέρεστε στους γείτονες σας όχι σαν ισότιμους εταίρους, αλλά σαν υποτακτικούς μιας ανύπαρκτης αυτοκρατορίας;

Αναρωτηθήκατε καθόλου γιατί η Τουρκία (Κεμαλική ή Ισλαμική) θεωρεί αυτονόητο και δεδομένο να μην αισθάνεται καμία απολύτως δέσμευση από κανένα κανόνα του διεθνούς δικαίου, ούτε καν από τις συμφωνίες και τις συνθήκες που η ίδια υπογράφει;
Γιατί νοιώθετε τελείως ελεύθεροι να αγνοείτε πλήρως, σαν να μην υπάρχουν, συμφωνίες ή συνθήκες που υπογράψατε και δεν σας εξυπηρετούν αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή να απαιτείτε με ακραία φορτικότητα, οτιδήποτε νομίζετε πως σας συμφέρει από τις ίδιες ακριβώς συμφωνίες ή συνθήκες;

Γιατί θεωρείτε τόσο φυσικό εσείς μεν να τις γράφετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας, οι άλλοι όμως να είναι υποχρεωμένοι να τις τηρούν με ιερή ευλάβεια;

Πάρτε παράδειγμα την Συνθήκη της Λωζάνης την οποία επικαλείστε πολύ τακτικά – όποτε νομίζετε πως σας βολεύει. Μήπως, σαν διακεκριμένος πολιτικός επιστήμονας, συγγραφέας και ακαδημαϊκός θυμάστε τι όριζε το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης για τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος των οποίων οι κάτοικοι το 1923 ήταν Έλληνες χριστιανοί σε ποσοστό μεγαλύτερο του 90%;

Αν δεν θυμάστε, να σας θυμίσουμε πως η Τουρκία ανέλαβε την πλέον ξεκάθαρη και ρητή υποχρέωση να παρέχει ειδική διοικητική οργάνωση με πλήρη προστασία του ιθαγενούς πληθυσμού στην οποία ακόμα και η αστυνομία θα αποτελείτο από (Έλληνες χριστιανούς) κατοίκους των δύο νησιών!

Μήπως θυμάστε τι έκανε η Τουρκία για να εξαφανίσει τον Ελληνικό, χριστιανικό πληθυσμό από τα δύο νησιά ώστε σήμερα, ενενήντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, να έχουν περιοριστεί από 90%, στο 1% του συνολικού πληθυσμού;

Αν δεν θυμάστε, να σας θυμίσουμε πως μεταξύ πάρα πολλών άλλων, η Τουρκία το έτος 1964 εφάρμοσε στα δύο νησιά ένα eritme programi (πρόγραμμα ερήμωσης), που κατάρτισε η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας της  Τουρκίας με την υπ΄ αριθμ. 35/1964 μυστική απόφαση της.

Έτσι, αιφνιδιαστικά, οι τουρκικές αρχές κατάσχεσαν τα σχολικά κτίρια της τοπικής κοινότητας (νηπιαγωγείο, δημοτικό και γυμνάσιο), τα έπιπλα, τις βιβλιοθήκες και τον σχολικό εξοπλισμό τους. Οι διδάσκοντες απολύθηκαν και η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας απαγορεύτηκε ακόμη και στα σπίτια τους. Τα παιδιά των Ελλήνων χριστιανών υποχρεώθηκαν να διδάσκονται μόνο την τουρκική γλώσσα. Την ίδια χρονιά, το κοινοβούλιο σας ψήφισε τον νόμο 6830 «περί απαλλοτριώσεων» που έδινε στην «εντολοδόχο αρχή το δικαίωμα να προβαίνει σε απαλλοτριώσεις χωρίς να δεσμεύεται από καμιά προδιαγραμμένη νομική ρύθμιση και να ορίζει την αποζημίωση κατά τη δική της υποκειμενική κρίση» (άρθρο 5 Νόμου 6830/1964). Έτσι, ψυχρά και μεθοδικά, «απαλλοτριώσατε», δηλαδή αρπάξατε, το 98% περίπου του συνόλου των γόνιμων εκτάσεων των νησιών με «οικονομικό αντάλλαγμα» που δεν ξεπερνούσε την αξία ενός καλαθιού με αυγά στην τοπική αγορά!!

Για να συμπληρώσετε εγκαίρως το πρόγραμμα ερήμωσης των νησιών, δημιουργήσατε στην Ίμβρο «ανοιχτές αγροτικές φυλακές» (agir ceza), όπου μεταφέρθηκαν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους κατάδικους από φυλακές άλλων περιοχών της χώρας. Στους εγκληματίες αυτούς παραχωρήθηκε το ελεύθερο να κυκλοφορούν στο νησί τρομοκρατώντας, λεηλατώντας, βιάζοντας και δολοφονώντας ελεύθερα τους κατοίκους. Από τα 262 ξωκλήσια της Ίμβρου βεβηλώθηκαν ή λεηλατήθηκαν τα 248 και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε στάβλους, στρατιωτικά φυλάκια, αποθήκες και αποχωρητήρια στρατοπέδων ή καταστράφηκαν και τα οικοδομικά υλικά τους χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή στρατιωτικών καταυλισμών και φυλακών. Ο ιστορικός ναός του Κάστρου (που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα) πυρπολήθηκε και σήμερα τα ερείπια του χρησιμοποιούνται σαν στάβλοι.

Τι θα λέγατε λοιπόν Κύριε Νταβούτογλου, εάν η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας της  Ελλάδος κατάστρωνε και εφάρμοζε ένα μυστικό eritme programi (πρόγραμμα ερήμωσης) στην Ελληνική Θράκη ώστε ο μουσουλμανικός πληθυσμός της περιοχής να μειωθεί σε ποσοστό 1% του συνολικού πληθυσμού, όσο ακριβώς είναι και ο χριστιανικός πληθυσμός των νησιών Ίμβρος και Τένεδος;

Αυτό δεν θα εξυπηρετούσε την «αμοιβαιότητα» την οποία επίσης συνεχώς επικαλείστε και την  οποία προβλέπει το άρθρο 45 της Συνθήκης της Λωζάνης;

Τι θα λέγατε αν οι υπάλληλοι του Δρ Χακάν Φιντάν, οι οποίοι μέσα από το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής μοιράζουν ανενόχλητοι χάρτες και σημαίες της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Δυτικής Θράκης» που ονειρεύεστε, συλλαμβάνονταν και φυλακίζονταν σαν κατάσκοποι που απειλούν την Εθνική Ασφάλεια της Ελλάδος, όπως δηλαδή ακριβώς θα κάνατε και εσείς σε μια αντίστοιχη περίπτωση;

Τι θα λέγατε εάν η Ελληνική κυβέρνηση μετέτρεπε τα δύο τζαμιά που ο πρωθυπουργός σας θεωρεί «Οθωμανική κληρονομιά στην Αθήνα» σε εκκλησίες, όπως ακριβώς εσείς μετατρέψατε σε τζαμιά, τον Ιούλιο του 2012, την εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα με τις ανεκτίμητες Βυζαντινές τοιχογραφίες που λειτουργούσε σαν μουσείο και τον Ιούνιο του 2013, την  εκκλησία της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Βιθυνίας, ένα από τα παλαιότερα Βυζαντινά μνημεία, στην οποία συνεκλήθη το 787 μ.Χ. η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος;

Τι σόι Τουρκικός πολιτισμός είναι αυτός που θεωρεί «δική σας» κληρονομιά μερικά τζαμιά χωρίς καμιά ιδιαίτερη αρχαιολογική αξία στην Αθήνα και περιφρονεί ανεπανάληπτα Βυζαντινά μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς που δημιουργήθηκαν στην Ανατολή αιώνες πριν φθάσετε εσείς στην περιοχή;

Είναι τόσο πολιτισμένοι οι σημερινοί ισλαμιστές της Τουρκίας ώστε να καταστρέφουν Βυζαντινά μνημεία, όπως δηλαδή θα έκανε κάθε λωποδύτης που εισβάλλει σε ξένο σπίτι και καταστρέφει ότι βρει μπροστά του;

Κύριε Νταβούτογλου, όπως θα αντιλαμβάνεστε με αυτή την εξωφρενικά παράλογη συμπεριφορά σας, που μας θυμίζει μια καθόλου φυσιολογική και επικίνδυνη για την ειρήνη νέο-οθωμανική μεγαλομανία, εξαντλούμε σαν Έλληνες, όπως άλλωστε και όλοι οι γείτονες σας, κάθε περιθώριο υπομονής, έχοντας όμως την πολύ ισχυρή θέληση να σας απλώσουμε χέρι συνεργασίας και φιλίας στην βάση ενός ισότιμου εταίρου και όχι στην βάση ενός υπηκόου κάποιου ψευτο-σουλτάνου.

Κύριε Νταβούτογλου εάν με ειλικρίνεια, στην πράξη και όχι στα λόγια, ζητούσατε  πραγματική και ισότιμη συνεργασία με την Ελλάδα, να είστε βέβαιος πως θα «παραβιάζετε ανοιχτές πόρτες» γιατί το συντριπτικό ποσοστό του Ελληνικού λαού θέλει και επιδιώκει ειρηνική συμβίωση και αλληλοκατανόηση με όλους τους γείτονες του, πολύ δε περισσότερο με την αντίπερα όχθη του Αιγαίου με την οποία μας χώρισαν στο παρελθόν ποταμοί αίματος. Το ίδιο πιστεύουμε πως συμβαίνει και στην πλατιά μάζα του Τουρκικού λαού με την νέα γενιά της Τουρκίας να επιζητεί επίμονα ένα δημοκρατικό και ειρηνικό μέλλον.

Σας παρακαλούμε λοιπόν να είστε ιδιαίτερα προσεκτικός όταν εσείς προσωπικά μας μιλάτε για «ανθρώπινα δικαιώματα» Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας μας, χύνοντας μάλιστα και κροκοδείλια δάκρυα για το πολιτιστικό μας επίπεδο ή επιμένοντας πως «δεν έχετε τίποτα να διδαχτείτε από εμάς».

Ρίξτε μια ματιά πίσω σας, στην παγκόσμια ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού και ίσως να συνειδητοποιήσετε πως έχετε πάρα πολλά να διδαχτείτε από εμάς. Να είστε βέβαιος πως αυτό θα είναι πολύ καλύτερο για τις σχέσεις μας και για την ειρήνη στην ευαίσθητη περιοχή που ζούμε από το προκλητικό, απαράδεκτο και ύποπτο «ενδιαφέρον» σας, όταν υποδύεστε τον «θρησκευτικό προστάτη» Ελλήνων πολιτών ή λαθρομεταναστών κάθε μουσουλμανικής «απόχρωσης»*, τους οποίους μας στέλνετε συστηματικά εδώ και μια δεκαετία, εξευτελίζοντας (ως συνήθως) όλες τις υποχρεώσεις που αναλάβατε και θησαυρίζοντας από το δουλεμπόριο και την ανθρώπινη δυστυχία με την πιο κυνική αναλγησία.

Δεν θα ήταν καλύτερα, αν πραγματικά επιθυμείτε την ειρήνη στην περιοχή μας, να αρχίσετε κάποτε να σέβεστε την υπογραφή σας σε συνθήκες και συμφωνίες που υπογράφετε – όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με όλους τους γείτονες σας;

Δεν θα ήταν καλύτερα να σεβαστείτε επιτέλους τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών που σας καλούν εδώ και σαράντα χρόνια να τερματίσετε την εισβολή και την κατοχή εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας; Δεν σας συγκινούν καθόλου τα πρωτοσέλιδα τουρκοκυπριακών εφημερίδων που σας εύχονται «Αι σιχτίρ!» – και μάλιστα γρήγορα ή οι διαδηλώσεις των τουρκοκυπρίων κατά των τουρκικών  στρατευμάτων κατοχής;

Εκτός βέβαια αν πραγματικά πιστεύετε πως η νέο-οθωμανική αυτοκρατορία «ανασυστάθηκε» σήμερα στην Τουρκία από τους ισλαμιστές και πως όλοι οι γείτονες σας αποτελούν «υπηκόους», οπότε δεν μένει παρά να σας ευχηθούμε ολόψυχα να ξυπνήσετε επειγόντως από την εικονική σας πραγματικότητα…

* Η μουσουλμανική θρησκεία έχει 35 διαφορετικές αιρέσεις.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/12/blog-post_5995.html#.Uqt4LbT1y6M

Όταν ο μονογενής Υιός του Θεού εσαρκώθη προς χάριν μας από την Παρθένον, δια της μετά σαρκός πολιτείας του, ετελειοποίησε τον νόμον, ο οποίος είχε δοθή δια του Μωυσέως. Τον ολοκλήρωσε δίδοντας τον νόμο της χάριτος, και μεταποίησε έτσι τον παλαιόν εκείνο νόμο στην ιδική μας Εκκλησία. Εκβάλλεται τότε το γένος των Εβραίων από την ιεράν Εκκλησία, και αντί αυτών εισαγόμεθα εμείς, οι οποίοι έχουμε εκλεγεί από τα έθνη. Και μας συνήνωσε ο Κύριος με τον εαυτόν του και με τον Πατέρα, μας παραλαμβάνει δηλαδή ως γνησίους νέους και αδελφούς, ακόμη δε, ω της ανεκφράστου φιλανθρωπίας, και γονείς ιδικούς του. Πράγματι, λέγει «ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, ούτος και αδελφός μου και αδελφή μου και μήτηρ εστί».

Σήμερα όμως, εορτάζουμε στην ‘Εκκλησία τους προπάτορες, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκαν στο γένος των Εβραίων. Για ποιον λόγο; Για να μάθουν όλοι ότι οι Ιουδαίοι, δεν απεκηρύχθησαν και οι εθνικοί δεν υιοθετήθησαν αδίκως, ούτε παραλόγως ούτε αναξίως από τον Θεόν, ο οποίος τα πραγματοποιεί αυτά και τα ρυθμίζει. Αλλά όπως ακριβώς από τους προσκεκλημένους εθνικούς συγκαταλέγονται στους συγγενείς του Θεού μόνον όσοι υπακούουν, έτσι και το γένος του Ισραήλ και όλοι όσοι προήλθαν από τον ‘Αδάμ μέχρι αυτήν την γενεάν, είναι πλήθος πολύ, αληθείς όμως Ισραηλίτες είναι όσοι από αυτούς έζησαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτοί μόνον είναι αληθινοί πατέρες και προπάτορες, πρώτον μεν εκείνης που εγέννησε παρθενικώς κατά σάρκα τον Θεόν των όλων Χριστόν, έπειτα δε δι’ αυτού και ιδικοί μας. Αυτοί οι πατέρες και προπάτορες δεν εξεβλήθησαν βεβαίως από την ‘Εκκλησία του Χριστού, αφού εορτάζονται σήμερα επισήμως από εμάς, θεωρούμενοι ως μέρος του πληρώματος των Αγίων. «Εν γαρ Χριστώ Ιησού ουκ έστι παλαιός, ου νέος, ουχ Έλλην, ουκ Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Και «ουχ ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ η εν τω φανερώ περιτομή, αλλά ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος και περιτομή καρδίας εν πνεύματι, ου γράμματι». Αυτήν την περιτομή την έχουν όλοι όσοι ευηρέστησαν τον Θεόν, και με αυτήν έχουν γίνει όλοι ένα, παλαιοί και νέοι, και οι πριν τον νόμο, και οι μέσα στον νόμο, και όσοι μετά τον νόμον επολιτεύθησαν θεαρέστως με το Ευαγγέλιον της Χάριτος. Ώστε αν ιδεί κανείς με σύνεση την οικονομίαν του Θεού για το ανθρώπινον γένος, θα την ιδεί σύμφωνο και συνεπή με τον εαυτόν της. Όπως δηλαδή λαμβάνουν την χριστιανικήν ονομασία μόνον οι επίλεκτοι από τους εθνικούς, οι δε άχρηστοι εκβάλλονται, αλλά και «πολλοί μεν κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί», καθώς είπεν ο Κύριος, έτσι και στην περίπτωσιν εκείνων των αρχαίων και του μετά από αυτούς γένους των Ιουδαίων, προσλαμβάνονται μόνον όσοι έχουν εκλεγεί και μετονομασθεί, ενώ και σ’ εκείνους το αχρείον πλήθος εκβάλλεται. Πράγματι, όσοι από τους απογόνους του Σηθ, οι οποίοι ονομάσθησαν υιοί Θεού, κατελήφθησαν από μανία για τις θυγατέρες των ανθρώπων, αυτοί, όπως έχει γραφεί, απεκηρύχθησαν. Αχρείον δε πλήθος και στους Ιουδαίους δεν είναι οι προσήλυτοι Ιουδαίοι, αλλά και όσοι ήσαν μεν αυτόχθονες και γνήσιοι υιοί κατά σάρκα του ιδίου του Ιακώβ, ο οποίος πρώτος ονομάσθη Ισραήλ, αλλά εφάνησαν παρήκοοι σαν τον Ησαύ. Ακόμη και ο υιός του Προφήτου και βασιλέως Δαυίδ, του πρώτου μετά τον Σαούλ βασιλέως των, είναι ξένος προς το ιερόν γένος, επειδή επεβουλεύθη την ζωή του πατέρα του.

Έτσι λοιπόν και σε εμάς, πάλι δεν υπολογίζονται στο γένος του Χριστού όλοι όσοι ονομάζονται χριστιανοί, όπως ακριβώς έγινε και με τους Ισραηλίτες, αλλά εκείνοι οι οποίοι ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού, και τηρούν τις εντολές Του, και αναπληρούν τις παραλείψεις τους με την μετάνοια. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν όχι μόνον από τους κλητούς, αλλά και από τους ‘Αποστόλους, και όχι απλώς από τους Αποστόλους, αλλά και από την χορεία των δώδεκα, δηλαδή των κορυφαίων. Ήταν όμως αποξενωμένος από την συγγένεια προς τον Χριστό, και απεμακρύνθη από αυτόν περισσότερον από κάθε άλλον χριστιανόν. Γιατί; Διότι δεν έσπευδε προς την κηρυττομένην Βασιλείαν των Ουρανών, ούτε έβλεπε προς τα εξαίσια έργα και την διδασκαλία του Σωτήρος.

Πράγματι” τα μεν σημεία και τα έργα του Θεού όταν κατανοούνται, οδηγούν προς την πίστιν όσους ποθούν να τα γνωρίσουν, η δε ακρόασις της ιεράς διδασκαλίας υποδεικνύει την εν Θεώ αλήθεια και τον θεάρεστον βίον. Αυτά τα δύο μας βοηθούν να περιφρονήσομε τα σωματικά και γήινα, και να ανυψώσομε την διάνοιά μας προς την ελπίδα που απόκειται στους ουρανούς.
Εκείνος όμως δεν ήταν επιθυμητής τούτων, αλλά έβλεπε προς την γη και την κλοπή και τα γήινα και βδελυρά κέρδη και προς την σωματικήν ωφέλεια που προσδοκούσε να έχει από αυτά. Και απεδείχθη εραστής τούτων των απηγορευμένων πολλές φορές και ποικιλοτρόπως, από τον Πατέρα και Δεσπότη των όλων και Διδάσκαλον. Ήταν λοιπόν συγγενής όχι του Χριστού ούτε των τότε συναποστόλων, αλλά εκείνων προς τους οποίους ο Κύριος έλεγε, «ζητείτε με, ουχ ότι είδετε σημεία, αλλ’ ότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε». Όπως δηλαδή εκείνοι, με όλο που και τα θαύματα είδαν και τους άρτους έφαγον και τους λόγους ήκουσαν του ενυποστάτου Λόγου ο οποίος ενηνθρώπησε για εμάς, εφώναζαν ύστερα προς τον Πιλάτον «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν», έτσι ακριβώς και αυτός αν και είδε με τους οφθαλμούς του και απέκτησε περισσότερον από τους άλλους, πείρα της μεγαλειότητος και της θεότητος του Κυρίου, έπειτα τον παρέδωκε στους φονευτάς του. Και αυτός υπέμεινε —ω, τι απερίγραπτος μακροθυμία!— «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», οδηγώντας και εμάς προς υπομονήν, εκτός από τον ιδικόν του θρίαμβο κατά του αρχεκάκου, και μάλιστα έδειξε ότι οι πειρασμοί και οι θλίψεις μας οφελούν. Διότι λέγει, «εν θλίψει εμνήσθημέν σου», και «παιδείαν Κυρίου υποίσω (θα υπομείνω δηλαδή)», και «η παιδεία σου, Κύριε, ανόρθωσέ με», ενώ δηλαδή ήμουν σκυμμένος προς το σώμα και τις σωματικές φροντίδες, με ανήγειρε και με έπεισε να βλέπω μόνον προς εσέ.

Σ’ εσένα όμως, εάν στον καιρό των θλίψεων δεν προστρέχεις στον Θεόν, εάν δεν διορθώνεσαι με την παιδαγωγία του, ποία άλλη ευκαιρία, ποίον από τα όντα ή τα γεγονότα θα συντελέσει στην επανόρθωσή σου; Αλλά όμως, θα έλεγε κάποιος, έχει ανάγκη και το σώμα από την σωματικήν τροφήν και τα άλλα χρήσιμα. Βεβαίως, γιατί όχι; Αν λοιπόν αυτά τα έχεις, αφού οπωσδήποτε από τον Θεόν τα έλαβες, διότι λέγει, «τι έχεις o ουκ έλαβες;»─ ευχαρίστησε αυτόν που σου τα έδωσε, ανταπόδωσέ του εμπράκτως την ευχαριστίαν. Όπως αυτός επήκουσε στο θέλημά σου και εξεπλήρωσε την επιθυμία σου, έτσι και συ πρόσελθε και άκου και μάθε καλά το θέλημά του, και υπάκουσε και πραγματοποίησέ το, ώστε και να επαινεθείς ως φρόνιμος. «Ο ακούων μου», λέγει, «τους λόγους και ποιών αυτούς, ομοιωθήσεται ανδρί φρονίμω».

Και στο εξής να τον έχεις πλουσιοπάροχον ευεργέτην, όχι μόνο για τα παρερχόμενα και τα γήινα, αλλά και για τα μέλλοντα και μένοντα και ουράνια. Διότι λέγει, «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ. Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Εάν όμως δεν διαθέτεις τώρα τα αναγκαία του σώματος ή φοβήσαι προσδοκωμένην απορίαν, πάλι σ’ αυτόν πρόσελθε, πάλιν από αυτόν ζήτησε, πάλι σ’ αυτόν υπάκουσε. «Υποτάγηθι», λέγει, «τω Κυρίω και ικέτευσον αυτόν». Πάλι λοιπόν δείξε με τα έργα ότι είσαι δούλος του αγαθός. Πράγματι, αυτός είναι, κατά το ψαλμικόν, «ο διδούς τροφήν εν ευκαιρία (εγκαίρως δηλαδή). Ο ανοίγων την χείρα αυτού, και εμπιπλών παν ζώον ευδοκίας». Αυτός που είπε «ου μη σε ανώ (δεν θα σε αφήσω δηλαδή) ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω».

Γιατί από τις ιδιότητες των αλόγων ζώων, μιμείσαι εκείνην που σε βλάπτει, το να υποκύπτεις στην γαστέρα, και να μην ανυψώνεσαι από τα γήινα, αν και επλάσθης όρθιος για να φρονείς τα άνω, να ζητείς τα άνω; Γιατί θέλεις να είσαι δεμένος όπως εκείνη η «συγκύπτουσα, ην έδησεν ο Σατανάς δέκα και οκτώ έτη», αν και αυτός, ο Λόγος της ζωής που έλυσε και εκείνην, εύκολα και ημπορεί και θέλει να λύσει και σένα, εάν μόνον προστρέχεις σ’ αυτόν, και τον ακούεις, και του υπακούσεις, και δεν κωφεύεις, δεν αντιδράς, δεν επαναστατείς;

Γιατί, λοιπόν, μιμείσαι την επιβλαβή για σένα ιδιότητα των αλόγων ζώων και δεν μιμείσαι την επωφελή; Άκου τον Προφήτη που λέγει ότι και οι σκύμνοι (οι μικροί λέοντες δηλαδή) όταν χρειάζονται τροφήν, ωρύονται και ζητούν από τον Θεόν, και έτσι λαμβάνουν για να καταβροχθίσουν. Όταν λέγει σκύμνους λεόντων, αφήνει με αυτό να εννοηθεί από τους νοήμονες ευκόλως ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα άλλα ζώα. Διότι, αν ο λέων που είναι το πιο ωμοφάγον και αρπακτικόν και ρωμαλέον από τα θηρία, δεν ευρίσκει τι να αρπάξει, τι θα ειπούμε για τα άλλα ζώα; Αυτό μας το παρουσιάζει και ο Χριστός στο Ευαγγέλιον, λαμβάνοντας αφορμήν από τα πτηνά και λέγοντας, «ίδετε τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ ημών ο ουράνιος τρέφει αυτά».

Αδελφοί, «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού», και θα είσθε αιωνίως κληρονόμοι, όχι μόνο της αδιαδόχου αυτής Βασιλείας του Θεού, δικαιωμένοι με την χάρη του, αλλά και τα παρόντα «προστεθήσεται υμίν». Εάν όμως δεν ζητείτε πρωτίστως την Βασιλείαν του Θεού και την αρετήν που πηγάζει από αυτόν, αλλά μόνον εκείνα που τρέφουν και θάλπουν το ρευστόν τούτο σώμα, ούτε αυτά θα λάβετε. Αλλά και αν τα λάβετε, θα είναι για μεγαλυτέραν ταλαιπωρίαν και του ιδίου του σώματος και καταδίκην και ζημίαν της ψυχής αιώνιον.

Αυτό έδειξε και εκείνος που ήκουσε από τον ‘Αβραάμ ότι «απέλαβες τα αγαθά σου εν τη ζωή σου». Εζήτησαν κάποτε και οι Ιουδαίοι να φάγουν κρέας στην έρημο. Και ο Θεός τους έδωσε αναρίθμητον πλήθος ορτυγομήτρας, «και έφαγον και ενεπλήσθησαν σφόδρα, και την επιθυμίαν αυτών ήνεγκεν αυτοίς (την ικανοποίησε δηλαδή). Αλλά έτι της βρώσεως ούσης εν τω στόματι αυτών, οργή του Θεού ανέβη επ’ αυτούς, και απέκτεινεν εν τοις πλείοσιν αυτών, και τους εκλεκτούς του Ισραήλ συνεπόδισεν (τούς έριξε νεκρούς δηλαδή)». Γιατί η οργή του Θεού εφόνευσεν μεγάλο μέρος από το πλήθος; Ακριβώς επειδή εγόγγυζαν αφόβως εναντίον του Θεού και του κατά Θεόν προϊσταμένου των, και τους κατηγορούσαν. Και γιατί έριψε κάτω νεκρούς τους εκλεκτούς του Ισραήλ; Διότι δεν συγκρατούσαν το πλήθος από την ορμήν προς το χειρότερο. Τοιούτοι είναι όσοι εκβάλλονται από την ιεράν Εκκλησία και την Βασιλεία του Θεού, είτε στον παλαιόν είτε στον νέο λαό του Ισραήλ ανήκουν. Αυτό δεικνύει και ο Κύριος όταν λέγει στα Ευαγγέλια, «ελεύσονται από ανατολών και δυσμών και βορρά, και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ εν τη βασιλείά του Θεού, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται έξω, εις το σκότος το εξώτερον». Ποίοι είναι λοιπόν οι υιοί της Βασιλείας που εκβάλλονται στο σκότος; Είναι εκείνοι που έχουν μεν την ομολογία της πίστεως, με τα έργα όμως αρνούνται τον Θεόν, και είναι βδελυκτοί ως απειθείς και αδόκιμοι για κάθε αγαθόν έργο.

Ποίοι είναι αυτοί που απολαμβάνουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ το Δείπνον της Βασιλείας των Ουρανών; Όσοι ακολουθούν με πίστιν ειλικρινή τον νόμο και την διδασκαλία του Πνεύματος, και αποδεικνύουν την πίστη με τα έργα τους.

Όποιος θέλει να συνταχθεί με αυτούς, και να απαλλαγεί από το σκότος το εξώτερον και να αξιωθεί του ανεσπέρου φωτός της Βασιλείας του Θεού και να συνδιαιωνίζει με τους αγίους που αναπαύονται στους ουρανούς, ας εκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπο που φθείρεται με τις απατηλές επιθυμίες, δηλαδή μέθη, πορνεία, μοιχεία, ακαθαρσία, πλεονεξία, φιλαργυρία, μίσος, οργή, καταλαλιά και κάθε πονηρόν πάθος. Ας ενδυθεί δε με έργα «τον νέον άνθρωπον τον ανακαινούμενον κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν», μέσα στον οποίον υπάρχει αγάπη, φιλαδελφία, καθαρότης, εγκράτεια και κάθε είδος αρετής. Με τις αρετές αυτές ενοικίζεται μέσα μας ο Χριστός, και μας ειρηνοποιεί με τον εαυτόν του και μεταξύ μας «εις δόξαν εαυτού και του ανάρχου αυτού Πατρός και του συναϊδίου και ζωοποιού Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

ΠΗΓΗ: http://www.orp.gr/?p=261 

Ἂν πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια ἀνέφερε κάποιος τὸν ὅρο «ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», πολλοὶ θὰ τὸν παρατηροῦσαν μὲ ἔκπληξη, ἄλλοι μὲ ἀπορία. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτὴν οἱ περισσότεροι θὰ εἶχαν δίκιο, γιατί, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ σὲ μία κοινωνία, ποὺ ὅλοι ἦταν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ λάτρευαν ἐλεύθερα τὴν θρησκεία τους; Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόβλημα, ὅτι ΚΑΝΕΙΣ (ἢ μᾶλλον λίγοι) ΔΕΝ ἤξερε τί σημαίνει καὶ τί ἐκπροσωποῦσε αὐτὸ στὴν Τουρκία.

Κατάγομαι ἀπὸ μία περιοχὴ ποὺ εἶχε χιλιάδες οἰκογένειες ποὺ μετανάστευσαν σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης, γιὰ ἐπιβίωση καὶ βελτίωση τῶν οἰκονομικῶν τους, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι τῶν συγγενῶν μου. Στὶς σύντομες διακοπές τους στὴν Πατρίδα, εἴχαμε στενὲς ἐπαφὲς μαζί τους, ὅπου μᾶς ἐξιστοροῦσαν τὴ διαβίωσή τους καὶ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν τὰ πρῶτα χρόνια (μετὰ τὸ 1955), ὅπου ἐστεροῦντο καὶ βασικῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν, λόγῳ ἐλλείψεως ἱερέων καὶ ὀρθοδόξων ναῶν.

Ἐκεῖ, στὴν ξενιτειά, γνωρίσθηκαν καὶ μὲ πολλοὺς Τούρκους ἐργάτες, ποὺ δούλευαν στὸ διπλανὸ πόστο, κατοικοῦσαν στὸ πλαϊνὸ σπίτι, ψώνιζαν ἀπὸ τὰ ἴδια καταστήματα καὶ γιατί ὄχι, ἀπέκτησαν εἰλικρινεῖς φιλικὲς καὶ οἰκογενειακὲς σχέσεις, γιατί ἀποτελοῦσαν πλέον μία «κοινότητα» ἴδιων προβλημάτων καὶ ἐργασιακῶν ἐνδιαφερόντων.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴ χρονικὴ στιγμή, ὁ μεγάλος ὄγκος τῶν Τούρκων μεταναστῶν ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν κυρίως προσφυγικὴ καταγωγή, ὅπως Μικρασιάτες καὶ Πόντιους (πρώτης καὶ δεύτερης γενιᾶς) καὶ ἔσπασαν τὰ στρεβλὰ πρότυπα, ποὺ εἶχε ὁ ἕνας λαὸς γιὰ τὸν ἄλλον, ἑξαιρουμένων τῶν ἀκραίων ἀντιλήψεων. Πάρα πολλοὶ Τοῦρκοι, καταγόμενοι κυρίως ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, ἀντιλήφθηκαν ὅτι Ἕλληνες συνάδελφοί τους μιλοῦσαν τὴν ἴδια «παράξενη» γλώσσα, ποὺ δὲν γνώριζαν ἄλλοι Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι, χόρευαν τοὺς ἴδιους χορούς, τραγουδοῦσαν ἴδια καὶ παρόμοια τραγούδια καὶ εἶχαν πολλὰ ἴδια ἤθη καὶ ἔθιμα μὲ μικρὲς διαφοροποιήσεις.

Τότε, ἀποβάλλοντας οἱ περισσότεροι τὶς ἐθνοτικὲς παρωπίδες, ποὺ τοὺς ἐπιβλήθηκαν βίαια αἰῶνες πρίν, καὶ ἀντιλαμβανόμενοι τὸ «ὅμαιμον» καὶ τὸ «ὁμόγλωσσον» ἐνισχύθηκαν στὴν πεποίθηση, ὅτι ἀποτελοῦν ἕνα ξεχωριστὸ κομμάτι, ποὺ δένει σὲ ἁρμονία μὲ τοὺς Ἕλληνες Ποντίους καὶ ὄχι μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τὴν ἱστορική τους ταυτότητα, τὴν καταγωγή τους καὶ νὰ συστοιχοῦν καὶ ἀντιστοιχοῦν τὴν γλώσσα, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τὸν πολιτισμό τους μὲ τὸ «ἐχθρικό», τὸ «ξένο» ποὺ δὲν ἤξεραν!

Πολλοὶ ἀπ’  αὐτούς, μὲ ἀπόλυτη μυστικότητα, ἐκμυστηρεύτηκαν καὶ τὸ ἑφτασφράγιστο μυστικό τους «ἦταν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι». Οἱ πιὸ τολμηροί, ἀπετόλμησαν (ἐλάχιστοι βέβαια) νὰ διακηρύξουν τὴν κρυπτοχριστιανική τους ἰδιότητα καὶ νὰ λαμβάνουν μέρος στὴ θρησκευτικὴ ζωὴ τῶν μεταναστῶν Ἑλλήνων, στὸ ἴδιο πολλὲς φορὲς χαλαρὸ ἐπίπεδο μὲ αὐτούς.

Τὴν ἔκπληξη αὐτὴ τὴν ἐβίωναν καὶ οἱ δύο πλευρές, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀνῆκαν σὲ μειονεκτικὲς κοινότητες, ἀπὸ πλευρᾶς οἰκονομικῆς καὶ μορφωτικῆς, δὲν εἶχαν ἄλλες ἀνησυχίες γιὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ φαινομένου καὶ ἀρκέστηκαν στὸ ὅτι τοὺς ἔδινε τὸ παρόν, δηλ. γιὰ μία καλὴ σχέση καὶ ἀνταλλαγὲς σκέψεων καὶ προβληματισμῶν, χωρὶς περαιτέρω παρελθοντικὴ ἀναζήτηση, ἀναζήτηση καὶ ἑρμηνεία!

Τὸ πρόβλημα τῶν ἑλληνογενῶν μουσουλμάνων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, εἶναι πολὺ παλιὸ καὶ ἐμφανίζεται ἀπὸ τὶς πρῶτες στιγμὲς τῆς κατακτητικῆς παρουσίας τῶν μουσουλμανικῶν τουρκικῶν φύλων, στὶς παρυφές, ἀλλὰ καὶ στὴν καρδιὰ τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, μὲ τοὺς βίαιους ὁμαδικοὺς ἐξισλαμισμούς, ποὺ χιλιάδες σελίδες ἔχουν γραφεῖ γι’  αὐτό.

Θὰ ἀναφερθῶ ἐπ’ ὀλίγον στοὺς «ἐθελοντικοὺς» ἐξισλαμισμούς, ποὺ ἔλαβαν χώρα μετὰ τὸ 1650 μ.Χ., μετὰ ἀπὸ σκληρώτατη καταπίεση καὶ θρησκευτικὸ φανατισμὸ Τούρκων τιμαριούχων. Αὐτοὶ ἄρχισαν, ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, (ὅπου οἱ συνθῆκες διαβίωσης ἦταν σκληρές), πρῶτα ἀπὸ τὴν περιοχὴ Ὀφέως, στὴ συνέχεια στὰ Σούρμενα, Ἀργυρούπολη, Τονια καὶ ἐπεκτάθηκαν λίγο ὡς πολὺ σὲ ἄλλες περιοχές.

Βέβαια, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναγκαστικοὺς ἐξισλαμισμοὺς εἶχαν μόνο ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικά, δηλ. ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἔφεραν δημόσια μουσουλμανικὴ ἀμφίεση καὶ ἐμφανιζόταν στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ πρακτικὴ ὡς γνήσιοι μουσουλμάνοι. Μέσα στὰ σπίτια τους ἀκολουθοῦσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ λατρεία καὶ σὲ πολλὲς περιοχὲς ὑπῆρχαν κρυφοὶ ἱερεῖς ποὺ τελοῦσαν μὲ ἀπόλυτη μυστικότητα τὰ ἱερὰ Μυστήρια. Αὐτοὶ δὲν εἶχαν ἐπιμειξίες μὲ γνήσιους μουσουλμάνους καὶ δὲν εἶχαν κοινωνικὲς σχέσεις, ἐκτὸς τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων. 

Κατὰ καιρούς, κατόπιν ἐξωτερικῶν πιέσεων, ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία παραχωροῦσε κάποιες θρησκευτικὲς ἐλευθερίες στοὺς ὑπηκόους της, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἕνα μωσαϊκὸ φυλῶν καὶ θρησκευτικῶν δογμάτων καὶ δοξασιῶν.

Πολλὰ ὀθωμανικὰ διατάγματα ὑπεγράφησαν, γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό, μὲ κύριο τὸ   «Χάτι Χουμαγιοῦν»   ποὺ ἐπέτρεξε τὸν ἐλεύθερο θρησκευτικὸ προσανατολισμὸ τῶν Ὀθωμανῶν ὑπηκόων, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ ἢ ἡ περιουσία τους. Πολλὲς περιπτώσεις ἔχουν καταγραφεῖ καὶ διασωθεῖ ἱστορικά, μὲ κύρια τὸν Μάιο τοῦ 1856, ποὺ ἐπέστρεψε στὴν Ὀρθοδοξία, ὁ φύλακας τοῦ Ἰταλικοῦ Προξενείου στὴν Τραπεζούντα Πεχλὶλ Τεκίογλου. Τὸ παράδειγμά του ἀκολούθησαν πάρα πολλοὶ τὸ 1910, ὅποτε τὰ πράγματα ἄλλαξαν πρὸς τὸ χειρότερο μὲ τοὺς Νεοτούρκους στὴν ἐξουσία. Τὴν περίοδο ἐκείνη τὸ πρόβλημα ἔγινε γνωστό, (τῶν κρυπτοχριστιανῶν τοῦ Πόντου), μὲ τὴν ὁμαδικὴ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία ὁλόκληρων χωριῶν. Αὐτὸ ὅμως δὲν κράτησε πολύ!

Μὲ τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τὸν διωγμὸ τῶν ὑπολοίπων Μικρασιατῶν Ἑλλήνων, ὅσοι Πόντιοι παρέμειναν στὴν Τουρκία, διατήρησαν μόνο τὴν ποντιακή τους διάλεκτο καὶ τὶς παραδόσεις τους, ἀπομακρυσμένοι καὶ ἀποκομμένοι ἀπὸ κάθε τι ἑλληνικό, ἐκτὸς ἀπ  ὅσους κατέφυγαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου δημιούργησαν ἀμιγεῖς κοινότητες.

Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970, παρόλες τὶς διώξεις καὶ τὴν ἐπιτυχία, κρατικὴ πρακτικὴ γιὰ βίαιη ἐνσωμάτωση στὴν τουρκικὴ κοινωνία, δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ ἀφομοιωθοῦν πλήρως, γιατί οἱ ἀντιστάσεις τους ἦταν σθεναρὲς καὶ πολλὰ βίαια κατασταλτικὰ μέτρα κατεγράφησαν στὰ τουρκικὰ Μ.Μ.Ε. ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ (ὅπως π.χ. οἱ βίαιες διακοπὲς συγκεντρώσεων στὰ Παρχάρια καὶ ἄλλων ἑορτῶν). Σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ μιλήσουμε ἂν ὑπάρχουν ἢ δὲν ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ στὴν Τουρκία, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ βιώνουμε τὴν πίστη μας στὴν Ἑλλάδα, ὅπου γύρω μας ὅλοι (ἢ μᾶλλον τὸ 98%) βιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ χαλαρά, οὔτε νὰ προσδιορίσουμε ἕναν ἀριθμό, γιατί ὁπωσδήποτε θὰ ἦταν αὐθαίρετος καὶ ἴσως ἐκτὸς πραγματικότητας.

Τὸ τουρκικὸ περιοδικὸ AKTUEL (1992) ἔγραψε «τὰ ἴχνη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς παράδοσης εἶναι ὁλοφάνερα καὶ ἐδῶ, ὅλοι μιλοῦν ποντιακά. Τὸ Ρωμαίικο καὶ τὸ Ὀρθόδοξο εἶναι φανερό!».

Μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα περιληπτικὰ καὶ ὅσα ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται δειλὰ-δειλὰ στὴν Τουρκία ἀπὸ εὐσυνείδητους Πανεπιστημιακοὺς καὶ ἀνθρώπους τοῦ Πνεύματος, ἀναδεικνύεται ἡ ὕπαρξη τοῦ προβλήματος ποὺ εἶναι φυλετικό, ἀλλὰ συγχρόνως κατὰ τὴν γνώμη μου καὶ θρησκευτικό. Κατὰ καιροὺς δημοσιεύονται σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικά, ἀλλὰ ἐκδίδονται καὶ βιβλία μὲ θέμα τῶν ἱστορικῶν αὐτῶν κοινοτήτων. Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια δημοσιεύθηκε στὴν Τουρκία ὅτι ἔχουν ἐκδοθεῖ στὰ Τούρκικα κατ’  ἄλλους 8.000.000 ἀντίτυπα, κατ’  ἄλλους 15.000.000 τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. Ἂν ἀληθεύουν οἱ ἀριθμοὶ αὐτοί, ἀπὸ τὸν μικρότερο ἕως τὸν μεγαλύτερο, τότε ὑπάρχει μία ζῶσα πραγματικότητα στὴν τουρκικὴ κοινωνία, ποὺ ἀναζητᾶ τὴ χαμένη θρησκευτικότητά της, τὴ χαμένη πίστη της!

Ἐπαφίεται στὴ χώρα μας, στὴν Ὀρθοδοξία, νὰ ἀναζητήσει, νὰ καταγράφει καὶ νὰ προβάλλει τὴν ὕπαρξη αὐτὴ τῶν Ἑλληνογενῶν Ποντίων, ποὺ αἰῶνες τώρα ἀγωνίζονται νὰ διατηρήσουν ἀλώβητη τὴν καταγωγή τους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴ χαμένη θρησκευτικότητά τους.

Γιὰ τὴν πραγματικότητα αὐτὴ θὰ σᾶς καταγράψω μερικὰ περιστατικά, ποὺ ἐβίωσα κατὰ τὴν ὑπηρεσιακή μου διαδρομὴ στὴ Θράκη, στὸν Ἔβρο.

* Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1973 ὑπηρετοῦσα ὡς Ἐνωμοτάρχης στὴν ὀρεινὴ περιοχὴ τῆς Ξανθῆς, στὸ Ὡραῖον, ὅπου κατοικοῦσαν περίπου 2.500 Πομάκοι μουσουλμάνοι τὸ θρήσκευμα. Τὴν περιοχὴ ἐπισκέφθηκε ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας τοῦ Α.Π.Θεσσ/νίκης κ. ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος μὲ συνεργάτες του, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν καὶ μελετήσουν βυζαντινὰ παρεκκλήσια καὶ Ἐκκλησίες, ποὺ ὑπῆρχαν στὸν ὀρεινὸ ὄγκο τῆς Ροδόπης, ποὺ σίγουρα ἦταν ἐρείπια. Ζήτησε τὴ βοήθειά μου καὶ τὸν συνέστησα τὸν Ἀγροφύλακα, ποὺ ἦταν Πομάκος καὶ γνώριζε καλὰ τὴν περιοχή. Στὸ καφενεῖο ποὺ καθήσαμε, γνωστοποίησε τὸν λόγο τῆς ἐπισκέψεώς του καὶ ζητοῦσε πληροφορίες ἀπὸ ἡλικιωμένους Πομάκους. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸ καφενεῖο τὸν πλησίασε ἐπιφυλακτικὰ ἕνας ἡλικιωμένος καὶ προσφέρθηκε νὰ τὸν συνοδεύσει καὶ νὰ τὸν ὑποδείξει ἀντίστοιχες τοποθεσίες. Πράγματι, μὲ τὸν Ἀγροφύλακα καὶ τὸν ἐθελοντὴ ὁ κ. καθηγητὴς κινήθηκε σὲ δύσβατα μονοπάτια καὶ τοποθεσίες ἐπὶ πέντε ἡμέρες καὶ συγκέντρωσε πλούσιο καὶ ἐπεξεργάσιμο ἐπιστημονικὰ ὑλικό. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή τους, ὁ ἐθελοντὴς μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι τὸν πῆγε σὲ  ἕναν δύσβατο τόπο, ὅπου ὑπῆρχαν τὰ ἐρείπια μικρῆς ἐκκλησίας καὶ ὅπου τὸν πήγαινε ἡ γιαγιά του, ὅταν ἦταν μικρὸς καὶ ἐκεῖ προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε κάτι ποὺ δὲν καταλάβαινε. Μία φορὰ ποὺ ἐπέστρεφαν, τοὺς ἐπίασε μεγάλη καταιγίδα καὶ ἡ γιαγιά του γονάτισε καὶ προσευχόταν καὶ ἐπίανε τὴ φορεσιά της (βράκα) στὸ κάτω δεξὶ μέρος καὶ συγχρόνως τοῦ τὴν ἀκουμποῦσε στὸ μέτωπο. Δὲν καταλάβαινε τότε τί ἔκανε ἡ γιαγιά του καὶ τί εἶχε στὴ φορεσιά της. Ὅταν μεγάλωσε, τὸν εἶπε ὅτι εἶχε ραμμένα ἐσωτερικὰ δύο σκαλιστὰ ξυλάκια σὲ σχῆμα σταυροῦ. Παρατήρησε ἐπίσης ὅτι τὸ σπίτι τους στὸ χαγιάτι εἶχε στὸ ταβάνι ἕνα μεγάλο ξύλινο στήριγμα σὲ σχῆμα σταυροῦ καὶ σὲ δύσκολες καιρικὲς συνθῆκες, ἡ γιαγιά του σταύρωνε τὰ χέρια στὸ στῆθος καὶ σὲ ἀκίνητη στάση στρεφόταν στὸν σταυρό.

* Τὸ 1985 ὑπηρετώντας στὸ Ἀστυν. Τμῆμα Ἀλεξανδρούπολης, μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Ἀστυνόμου Β’  (Μοιράρχου), ἀσχολήθηκα μὲ τὴν περίπτωση ἑνὸς Τούρκου «λαθρομετανάστη» ποὺ μέσῳ τοῦ ποταμοῦ Ἔβρου εἰσῆλθε λαθραία στὴ χώρα μας μὲ προορισμὸ τὴ Γερμανία. Κατὰ τὴν ἐξέτασή του μοῦ μίλησε στὰ Ποντιακά, μὲ τὰ ὁποῖα ἤμουν ἐξοικιωμένος καὶ σὲ στιγμὲς ἐμπιστοσύνης μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι ἦταν κρυπτοχριστιανὸς τοῦ Πόντου. Τοῦ ἔδειξα ὅτι δὲν τὸν πιστεύω, καὶ τότε ἔβγαλε τὸ πουκάμισό του καὶ μοῦ ἔδειξε τὶς μασχάλες του. Μὲ ἔκπληξη εἶδα ὅτι καὶ στὶς δύο μασχάλες ἔφερε χαραγμένο σταυρὸ μὲ τατουάζ. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι ἦταν βαπτισμένος καὶ ἔφερε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, γεννημένος τὸ 1956 στὸ χωριὸ Πανωχώρι (περιοχὴ Τσαΐκαρα) ὅπου «εἴμεθα τρεῖς χιλιάδαι ψυχαί». Ὁ πατέρας του, ὅταν ἦταν δύο χρονῶν, τὸν πῆρε μὲ τὸ μουλάρι καὶ τὸν πῆγε σὲ  ἕνα χωριὸ τοῦ Πόντου μία ἡμέρα μακριὰ ὅπου ὑπῆρχε Χότζας-παπὰς καὶ τὸν βάπτισε. Εἶχε δύο ἀδελφοὺς μεγαλύτερους, ποὺ ἐγκαταστάθηκαν πολλὰ χρόνια πρὶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ ἤθελε νὰ πάει νὰ τοὺς συναντήσει μέσῳ Γερμανίας, ὅπου εἶχε συγγενεῖς καὶ ἦταν εὐκολότερη ἡ μετανάστευση. «Κίνησα» τὸν μηχανισμὸ καὶ διευκολύναμε τὴν ἀναχώρησή του. Μετὰ ἀπὸ 6 μῆνες μοῦ ἔστειλε ἀπὸ τὸν Καναδὰ μία κάρτα μὲ εὐχές του καὶ εὐχὲς ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του Εὐάγγελο καὶ Ἡρακλῆ, γιὰ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἔδειξα. Ἡ κάρτα ἦταν μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες, ἀλλὰ στὴν Ποντιακὴ διάλεκτο.

* Τὸ 1994 ὑπηρετοῦσα ὡς Διοικητὴς στὸ Τμῆμα Ἐλέγχου Διαβατηρίων Κήπων-Ἔβρου, ἀπ’  ὅπου γίνεται ἡ μεγαλύτερη διακίνηση ταξιδιωτῶν ἀπὸ καὶ πρὸς τὴν Τουρκία καὶ κυρίως Τούρκων μεταναστῶν στὴν Εὐρώπη. Μία ἡμέρα διήρχετο τοῦ μεθοριακοῦ σημείου Κήπων, πρὸς Τουρκία, μὲ τὸ Ι.Χ. αὐτοκίνητό του ἕνας νεαρὸς ἀλλοδαπός, ἐργαζόμενος στὴ Γερμανία. Κατὰ τὸν ἔλεγχο μίλησε στὰ Ποντιακά. Τὸν πλησίασα καὶ πιάσαμε κουβέντα· μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν Πόντιος ἀπὸ ἕνα ὀρεινὸ καὶ ἀπόμακρο χωριὸ τῆς περιοχῆς Τόνιας, ὅπου ὅλοι στὰ γύρω χωριὰ ἦταν Πόντιοι. Τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ πεῖ ἂν ἡ περιοχὴ εἶχε Χριστιανοὺς καὶ ἂν ἦταν ὁ ἴδιος. Γέλασε συγκαταβατικά, κοίταξε γύρω μήπως ὑπῆρχε κανεὶς περίεργος ὠτακουστὴς καὶ μοῦ εἶπε «ναί, καὶ πολλοὶ εἴμεθα, θὰ τὰ ποῦμε ἄλλη φορά». Μπῆκε στὸ ὄχημά του καὶ ἀνεχώρησε γιὰ Τουρκία.

* Σὲ λεωφορεῖο τοῦ Ο.Σ.Ε., ποὺ ἐκτελοῦσε τὸ δρομολόγιο Ἀθήνα-Κωνσταντινούπολη, ἐπέβαινε ἕνας ἡλικιωμένος Τοῦρκος (γενν. τὸ 1920) μὲ παραδοσιακὴ ἐνδυμασία (ποτούρια), ποὺ παραβίασε τὴ βίζα εἰσόδου καὶ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἐπιβληθεῖ κάποιο πρόστιμο. Συζητώντας μαζί του, γιὰ τοὺς λόγους παραβίασης τῆς βίζας, μοῦ εἶπε ὅτι ἐπισκέφθηκε τοὺς γυιούς του ποὺ ἔμεναν στὴν Ἀθήνα. Θεώρησα ὅτι παρουσίαζε ἐνδιαφέρον ἡ περίπτωσή του καὶ τὸν πῆρα στὸ γραφεῖο μου, ὅπου μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι εἶχε δύο γυιοὺς ποὺ ἐργάζονταν στὴν Ἀθήνα. Ὁ ἕνας γεννήθηκε τὸ 1945 καὶ ὁ ἄλλος τὸ 1960 ἀπὸ τὴ δεύτερη γυναίκα του. Ὁ ἴδιος ἦταν γεννημένος τὸ 1920 ἀπὸ Ἕλληνες γονεῖς καὶ ὁ πατέρας του κατετάγη στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ κατὰ τὸν Μικρασιατικὸ πόλεμο. Τὸ χωριό τους ἦταν 200 χιλ. μακριὰ ἀπὸ τὴν Προύσσα, στὴν ἐνδοχώρα. Μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου καὶ τὴ φυγὴ τῶν συγχωριανῶν του γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ὁ πατέρας του δὲν ἐπέστρεψε καὶ ἡ μητέρα του, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἄλλους συγγενεῖς ἀποφάσισε νὰ περιμένει τὴν ἐπιστροφή του, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἐπέστρεψε καὶ μᾶλλον σκοτώθηκε. Στὸ διάστημα αὐτό, τοὺς προστάτευσε ἕνας γείτονας Τοῦρκος, ποὺ ἦταν οἰκογενειακὸς φίλος. Μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν ἡ μητέρα του, μὴ ξέροντας ποὺ νὰ πάει, παρέμεινε στὸ σπίτι της καὶ φρόντιζε τὰ λιγοστὰ χωράφια τους, πάντα μὲ τὴν προστασία τοῦ Τούρκου. Τὸ 1926 πέθανε ἡ γυναίκα τοῦ Τούρκου, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς δύο παιδιὰ καὶ πρότεινε στὴν μητέρα του νὰ τὸν νυμφευθεῖ. Ἡ μητέρα του δέχθηκε ἐξ ἀνάγκης, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἦταν πράγματι καλὸς ἄνθρωπος καὶ ἔτσι ἔγιναν μουσουλμάνοι. Μέσα στὸ σπίτι εἶχε πάντοτε εἰκονίσματα στὸ σεντούκι καὶ προσευχόταν σ’  αὐτά. Δὲν ἔκαναν παιδιὰ μαζί. Μεγάλωσε καὶ νυμφεύθηκε μία Τουρκάλα. Ἡ μάνα του, μόλις γέννησε τὸ πρῶτο του ἀγόρι, τοῦ ἔδωσε εὐχὴ καὶ κατάρα νὰ βαπτίσει τὸ παιδὶ Χριστιανό. Ἀνακάλυψε σ  ἕνα χωριό, ἀρκετὰ μακριά, ἕνα Χότζα ποὺ ἦταν καὶ παπὰς καὶ πῆγε τὸ παιδὶ τὸ 1950 καὶ τὸ βάπτισε στὸ ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, ἐνῷ στὰ μουσουλμανικὰ τὸν φώναζαν Καδήρ. Ἡ μάνα του στὶς ἰδιαίτερες στιγμὲς μὲ τὸ γυιό της, τὸν φιλοῦσε καὶ τὸν σταύρωνε συνέχεια, γιὰ νὰ φύγουν ὅλα τὰ κακά. Ἡ μάνα του ἀπὸ τὶς πολλὲς ταλαιπωρίες καὶ τὰ βάσανα πέθανε τὸ 1955. Τὸ 1959 πέθανε ἡ πρώτη του γυναίκα καὶ νυμφεύθηκε δεύτερη μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε τὸ 1960 ἕνα γυιὸ πάλι. Θυμόταν πάλι τὰ λόγια τῆς μητέρας του, ὅτι ἔπρεπε νὰ βαπτίσει τὰ παιδιά του, ἀλλὰ ὁ Χότζας-παπὰς ποὺ ἤξερε εἶχε πεθάνει. Τὸ 1963 βρῆκε τὴν λύση. Εἶπε στὸ χωριὸ ὅτι τὸ παιδὶ εἶχε μία σπάνια ἀρρώστια καὶ ἔπρεπε νὰ τὸ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη σὲ γιατρό. Ἐκεῖ μὲ χίλιες προφυλάξεις πέτυχε νὰ βαπτίσει τὸν γυιό του, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ χριστιανικὸ ὄνομα Χρῆστος, ἐνῷ στὸ χωριὸ τὸν φώναζαν Χαλήλ. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι τὰ παιδιά του εἶχαν καλὲς δουλειὲς στὴν Ἀθήνα. Ὁ μὲν Κωνσταντῖνος εἶχε κατάστημα ψιλικῶν, ἦταν νυμφευμένος μὲ Ἑλληνίδα Χριστιανὴ καὶ εἶχε δύο παιδιά, τὸν Γιάννη, ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα τὸ δικό του προτοῦ γίνει μουσουλμάνος καὶ τὴν Μαρία, ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα τῆς μητέρας του. Ὁ Χρῆστος ἦταν ἐλεύθερος καὶ ἐργαζόταν σὲ μεγάλο ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας, ὡς μάγειρας. Τὸν ρώτησα ἂν θέλει νὰ μείνει στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ μοῦ εἶπε: «ἐγὼ γεννήθηκα, μεγάλωσα στὴν Τουρκία, ἐκεῖ εἶναι θαμμένοι καὶ οἱ γονεῖς μου, ἐκεῖ θέλω νὰ πεθάνω καὶ ἐγώ. Τὸ καθῆκον μου τὸ ἔκανα, τὰ παιδιά μου τώρα εἶναι Ἕλληνες καὶ ἐπίσημα καὶ Χριστιανοί. Ἐγὼ δὲν μπορῶ ν’  ἀλλάξω πίστη».

Τὰ περιστατικὰ ποὺ σᾶς περιέγραψα πιὸ πάνω εἶναι ἕνα ἐλάχιστο δεῖγμα ἐνδεικτικό, γιατί τὸ κείμενο θὰ ἦταν μεγάλο. Ἡ περιγραφή τους ἀκολουθεῖ τὸ σκεπτικὸ καὶ τὸν τρόπο ἔκφρασης τῶν πρωταγωνιστῶν.

Μὲ ὅσα σὲ συντομία ἀνεφέρθησαν, συνάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ πρόβλημα-φαινόμενο τῶν κρυπτοχριστιανῶν στὴν Τουρκία, εἶναι πλέον ἀναγνωρίσιμο καὶ ἀπὸ μερίδα τῆς τουρκικῆς κοινωνίας καὶ ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος. Ἐναπόκειται στὴ θέληση τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας, τῶν θεσμοθετημένων ὀργάνων τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ βρεῖ τὸν ἀνάλογο βηματισμὸ καὶ νὰ «ἐπέμβει» πέραν ἀπὸ πολιτικὲς ἢ ἐθνικὲς σκοπιμότητες, γιὰ τὸ συμφέρον πρῶτα ἀπ’  ὅλα τῶν κοινοτήτων αὐτῶν, ποὺ βιώνουν μία «ἰδιαιτερότητα» σ’ ἕνα περιβάλλον ἂν ὄχι ἐχθρικό, τουλάχιστον μὴ φιλικό.  

 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , ΙΑ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠΤ. 2012

Η Γερουσία του Βελγίου ενέκρινε σήμερα [12/12/2013], με μεγάλη πλειοψηφία, την πρόταση να επεκταθεί η ισχύς του νόμου για την ευθανασία και στους ανηλίκους που πάσχουν από ανίατη ασθένεια στο τελευταίο στάδιο, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εφαρμογή του μέτρου στη χώρα.

Η πρόταση θα πρέπει να εγκριθεί και από τη Βουλή για να τεθεί σε ισχύ.
Οι γερουσιαστές ενέκριναν την πρόταση με ψήφους 50 υπέρ έναντι 17 κατά.

Οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι, που μετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό,
ψήφισαν υπέρ, όπως και οι Οικολόγοι και οι γερουσιαστές του αντιπολιτευόμενου εθνικιστικού φλαμανδικού κόμματος NVA. Καταψήφισαν την πρόταση οι Χριστιανοδημοκράτες και οι εκπρόσωποι του ακροδεξιού φλαμανδικού κόμματος Vlaams Belang.

Το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί πλέον στη Βουλή όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα συζητηθεί πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 25 Μαΐου.
Με βάση το νομοσχέδιο αυτό ένας ανήλικος θα μπορεί να ζητήσει να του γίνει ευθανασία εάν βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο μιας ανίατης ασθένειας και υποφέρει από επίμονους, αφόρητους σωματικούς πόνους. Θα πρέπει προηγουμένως να λάβει την έγκριση των γονέων του και να συμβουλευτεί μια ομάδα ειδικών γιατρών.

Η ευθανασία για τους ενήλικες είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002, όμως ελάχιστοι ασθενείς καταφεύγουν σ' αυτήν. Το 2012 μόνο το 2% όλων των καταγεγραμμένων θανάτων στη χώρα προήλθε από ευθανασία.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/diethni/34569-egkrithike-o-no

Τακτικὴ ἀναγνώστρια τῆς στήλης μου ἐξέφρασε τὴ θλίψη της γιὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ἀπὸ ψευδοπροοδευτικοὺς καὶ γιὰ τὴν ἐλλιπῆ γνώση τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τοὺς νέους μας. Καὶ σχολίασε: Ἐμεῖς μάθαμε ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ νὰ τιμοῦμε τοὺς ἥρωες τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων. Ὅταν ἤμασταν μαθήτριες κεντούσαμε τοὺς ἥρωες τοῦ 1821. Καὶ ἔχει δίκιο. Μέσα σὲ λίγες δεκαετίες ἔγινε μεγάλη ζημιὰ ἀπὸ τοὺς δῆθεν ὀπαδοὺς τῆς προόδου. Οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν τὰ παιδιά μας χωρὶς πρότυπα καὶ ἰδανικά, καλλιεργοῦν κατὰ καιροὺς ψεύτικους παραδείσους- ἄλλοτε μὲ μαρξιστικὸ μανδύα καὶ ἄλλοτε στὸ ὄνομα τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως, γκρεμίζουν ὅ,τι ἔχτισαν οἱ πρόγονοί μας μὲ αἷμα καὶ ἱδρώτα.

Δὲν θεωρῶ ὅτι τὸ σχολεῖο τοῦ παρελθόντος εἶχε μόνον θετικά. Ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι μπορούσαμε νὰ κρατήσουμε πολλὰ ἀπὸ αὐτά. Στὴν προσπάθεια τῆς κοινωνίας μας νὰ ἐκσυγχρονισθεῖ πετάξαμε καὶ τὸ μωρὸ μαζὶ μὲ τὸ νερό. Μαζὶ μὲ λίγα περιττὰ στοιχεῖα ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξουν φθάσαμε νὰ ἔχουμε χάσει κάθε τί καλό. Δὲν μεμψιμοιρῶ οὔτε εἶμαι ἀπαισιόδοξος. Ἁπλῶς θεωρῶ ὅτι μὲ τὴν οἰκονομική, πολιτιστικὴ καὶ ἠθικὴ κρίση ποὺ διερχόμαστε εἶναι εὐκαιρία νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὴ ρήση τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου: «Σὲ ἄλλες κοινωνίες ἰσχύει τὸ πρόσω ὁλοταχῶς. Στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία πρέπει νὰ ἐπικρατήσει τό: Ὄπισθεν ὁλοταχῶς: Νὰ ξαναβροῦμε τὶς παραδοσιακές μας ἀξίες, νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας, νὰ νιώσουμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ διαχρονικὴ συνέχεια τῆς γλώσσας μας, νὰ διατηρήσουμε τὴν Πίστη τῶν Πατέρων μας, νὰ καλλιεργήσουμε γιὰ τὸ παρὸν καὶ.... τὸ μέλλον τὴν ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας.

Ἀπὸ μία θορυβώδη μειοψηφία θεωρήθηκε «πρόοδος» ὁ χλευασμὸς τῆς Πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου. Κι ὅμως αὐτὲς οἱ ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντιεκκλησιαστικὲς προπαγάνδες κατέληξαν σὲ ἄλλες χῶρες νὰ εἶναι τὸ ὑπόβαθρο ὁλοκληρωτισμῶν καὶ ἐγκλημάτων. Ὁ Ναζισμὸς τοῦ Χίτλερ ἐρωτοτροποῦσε μὲ τὴν εἰδωλολατρία καὶ τοὺς ἀρχαίους Τεύτονες θεοὺς καὶ εἰρωνεύθηκε τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη. Τὰ κομμουνιστικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως γέμισαν ἀπὸ ἑκατομμύρια χριστιανούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Πρόοδος δὲν εἶναι νὰ πολεμᾶς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀξιοποιεῖς γιὰ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη καὶ γιὰ προβολὴ παιδαγωγικῶν προτύπων.

Ἡ μειοψηφία αὐτὴ θεώρησε ὡς δῆθεν πρόοδο τὴν καταπολέμηση κάθε ἔννοιας ἔθνους καὶ πατρίδας στὸ ὄνομα ἀποτυχημένων διεθνισμῶν καὶ πολυπολιτισμῶν. Τὴν ὥρα ποὺ πολλοὶ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες καὶ κορυφαῖοι κοινωνιολόγοι παραδέχονται ὅτι τὸ πολυπολιτισμικὸ πρότυπο ἀπέτυχε παταγωδῶς, ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση ταλανίζεται ἀπὸ λανθασμένα πρότυπα καὶ ἰδεολογήματα. Ξεχνοῦν οἱ ἀρνητὲς τῆς ἐθνικῆς ραυτότητας ὅτι στὸ ὄνομα τῆς πατρίδας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔγιναν οἱ ἀγῶνες γιὰ πραγματικὴ πρόοδο. Ἀπὸ τοὺς Σαλαμινομάχους, ποὺ μᾶς ἔσωσαν ἀπὸ τὴν ἀσιατικὴ πλημμυρίδα, μέχρι τὸ 1821 καὶ τὸ 1940 τὸ Ἔθνος καὶ ὁ ὑγιὴς πατριωτισμὸς ἤσαν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ στόμα τῶν Ἑλλήνων.

Πολεμήθηκε λυσσαλέα ἡ διαχρονικὴ συνέχεια τῆς ἱστορίας καὶ τῆς γλώσσας μας. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ μάρτυρες καταργοῦνται ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία γιὰ νὰ μὴν ἐνοχληθεῖ ... ἡ Τουρκία. Δασκάλα στὴν Πάτρα μου εἶπε προσφάτως ὅτι ὅταν πῆγε τοὺς μαθητές της γιὰ ἐκκλησιασμὸ βλέποντας τὸν ἱερέα ἀναφώνησαν «Κυρία, ὁ Σουλεϊμᾶν»! Ἡ τηλεοπτικὴ τουρκολαγνεία ὑπονομεύει κάθε ἴχνος ἀξιοπρεπείας.

Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα θεωρεῖται ξένη ἀπὸ τὰ νεώτερα ἑλληνικὰ καὶ διώκεται ἀπὸ τοὺς ἐκσυγχρονιστές. Ἡ ἀνορθογραφία βασιλεύει στὰ σχολικὰ τετράδια. Προχθὲς ἔξω ἀπὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν εἶδα διαμαρτυρία μαθητριῶν τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ ὡς ἑξῆς: «ΠΑΡΕΤΙΘΗΚΕ ὁ δάσκαλός μας»: Ἔτσι ἀκριβῶς! (Μὴν τὸ διορθῶστε ἀγαπητοὶ διορθωτές).

Χρειαζόμαστε καὶ σήμερα τὰ κεντήματα μὲ τοὺς ἥρωες. Ἀξίζει νὰ ξαναβροῦμε τὶς πατροπαράδοτες ἀξίες αἰώνων καὶ νὰ τὶς μεταδώσουμε στὰ παιδιά μας. Φίλες ἀναγνώστριες καὶ ἂν τὸ σχολεῖο σήμερα δὲν διδάσκει κεντήματα μὲ ἥρωες, διδάξτε τὰ ἐσεῖς στὰ παιδιά σας. Θὰ σᾶς εὐγνωμονοῦν!

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/12/blog-post_11.html#more

Αντικείμενο της επιστήμης¹ είναι ως γνωστόν η υλική δημιουργία. Χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία τις ανθρώπινες αισθήσεις και το μυαλό, επικουρούμενα από τα επιστημονικά όργανα, η επιστήμη προσέφερε πολλά στον άνθρωπο: «πρόσθεσε στον πολιτισμό μας μία ενιαία και μεγαλοπρεπή εικόνα του φυσικοί) κόσμου, πλούτισε τη γνώση και τη διανόησή μας και άνοιξε διάπλατα μπροστά μας ένα κόσμο απεριόριστης ομορφιάς και περιπέτειας»². Συγχρόνως βελτίωσε τις συνθήκες της ζωής μας.

Οι επιτυχίες αυτές οδήγησαν μερικούς στον υπερτονισμό της επιστημονικής μεθόδου και στην προσπάθεια επέκτασής της και στα βαθύτερα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου. Οι «αρετές» όμως της επιστημονικής μεθόδου, δηλ. η αντικειμενικότητα του πειράματος και ο ορθολογισμός³, είναι και περιορισμοί, διότι αγνοούν τον πλούτο των αισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων. Ποια μαθηματική εξίσωση εξάλλου μπορεί να μας μιλήσει για την αξία της ζωής η για το τι είναι ηθικό και τι ανήθικο⁴; ’Έπειτα, γεγονότα μοναδικά που δεν ελέγχονται με το πείραμα και δεν προκύπτουν από μαθηματικές εξισώσεις, π.χ. μία εμφάνιση Αγίου ή ένα θαύμα ιάσεως η για να αναφερθούμε στα μέγιστα, η ’Ανάσταση του Κυρίου, είναι ανεξήγητα από την επιστήμη.

Η επιστήμη, σαν ανθρώπινο κατασκεύασμα, έχει και θεμελιώδεις ατέλειες. Αδυνατεί να μας εξηγήσει την αιτία και τον προορισμό του αντικειμένου της ή το γιατί η δημιουργία είναι οργανωμένη έτσι ώστε να είναι κατανοητή απ’ το ανθρώπινο μυαλό, κ.ο.κ. Μελετά τη δημιουργία εκ των «έσω», με τα μέσα που της παρέχει και τους περιορισμούς που θέτει η ίδια η δημιουργία, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Είναι υπό και όχι υπεράνω της δημιουργίας. Ο Δημιουργός κάλεσε τον άνθρωπο να κατακυριεύσει της Δημιουργίας, αλλά προστατεύοντάς τον, δεν του έδωσε πλήρη δικαιώματα επάνω της.

Τα ανυπέρβλητα όρια

Όλη η Δημιουργία κυβερνάται από νόμους, τους αποκαλούμενους φυσικούς νόμους⁵. Τέτοιοι είναι π.χ. ο νόμος της παγκοσμίου έλξεως, οι νόμοι του ηλεκτρισμού, της θερμότητος κ.ο.κ. Οι νόμοι αυτοί μοιάζει να είναι ενιαίοι, διαχρονικοί και παγκόσμιοι, αλλά και υποχρεωτικοί. Δεν υπάρχει, καθ’ όσον γνωρίζουμε, υλικό σώμα Λ. η φυσικό φαινόμενο, που να μην υπακούει στους νόμους. Οι νόμοι συγκροτούν, αλλά και προστατεύουν τη δημιουργία⁶.

Αναφέρονται συχνά οι νόμοι με το όνομα των επιστημόνων που τους ανακάλυψαν (νόμοι του Νεύτωνος, νόμος Κουλόμπ, θεωρία της σχετικότητος του Αινστάιν, …). Δίδεται έτσι η εντύπωση, ότι είναι κτήμα των επιστημόνων. Όμως, το μόνο που κάνουν οι επιστήμονες είναι να διαπιστώνουν την ύπαρξη των νόμων. Ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος μπροστά στην καταλυτική ισχύ των νόμων. Μπορεί μόνο να εξισορροπεί την επίδρασή τους, συνδυάζοντάς τους. Όντας π.χ. δέσμιος της βαρύτητας που τον κρατά καθηλωμένο στη γη, χρησιμοποιεί την ταχύτητα σε συνδυασμό με την άνωση του αέρα για να πετάξει ή τη μαγνητική άπωση για να δημιουργήσει ιπτάμενα τραίνα. Αυτό είναι το μέγιστο που μπορεί να επιτύχει. Διατυπώνει τους νόμους σε εύχρηστες μαθηματικές μορφές, τους αξιοποιεί σε τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά να τους αλλοιώσει δεν μπορεί, ούτε κατ’ ελάχιστο. Οι φυσικοί νόμοι είναι αδιαπραγμάτευτοι και αναλλοίωτοι. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να εφαρμόσει δικούς του νόμους στη δημιουργία. Αυτό είναι έργο του Δημιουργού. Εξάλλου και οι πρώτες ύλες της δημιουργίας, οι όποιες σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις είναι τα quarks⁷, είναι καθορισμένες και αδιαπραγμάτευτες⁸.

“Η ανύπαρκτος ύπαρξις…”

Πέρα απ’ τους περιορισμούς, που αναφέραμε, το σύμπαν είναι ασύλληπτα ιλιγγιώδες για τα ανθρώπινα μέτρα. Όσο δε προοδεύει η επιστήμη, τόσο μεγαλειωδέστερο και πλέον δυσπρόσιτο και μυστηριώδες αναδεικνύεται⁷. Αυτό δείχνει την πανσοφία του Δημιουργού και το πεπερασμένο της επιστήμης. Καί είναι γεγονός, ότι οι περισσότεροι επιστήμονες σιωπηρά αποδέχονται Θεό δημιουργό. Υπάρχουν όμως και μερικοί (αυτοί προβάλλονται ιδιαιτέρως από τα ΜΜΕ), οι όποιοι με έπαρση προεκτείνουν τα επιστημονικά πορίσματα σε μεταφυσικές σφαίρες, προσπαθώντας με νεφελώδη και αναπόδεικτα εγκεφαλικά κατασκευάσματα, να αποκλείσουν Θεό Δημιουργό.

Όμως, τα εργαλεία της επιστήμης είναι παντελώς ακατάλληλα για την κατανόηση των «υπέρ νούν και έννοιαν» θαυμασίων της θεότητος. «Το γαρ μετρείν τα αμέτρητα και τα άρρητα λέγειν και τα άφθεγκτα φθέγγεσθαι επισφαλές υπάρχει και επικίνδυνον» λέγει ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος⁹. Τα μυστήρια του πνευματικού κόσμου δεν ανακαλύπτονται με τον νου και τις αισθήσεις, αλλά αποκαλύπτονται απ’ τον ίδιο τον Θεό στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Στην υπερβατική αυτή γνώση έχουν ίση πρόσβαση και οι επιστήμονες και οι μη επιστήμονες, και οι σοφοί και οι απλοικοί! Κριτήριο δεν είναι η ευφυία ή η επιστημονική κατάρτιση, αλλά η ταπείνωση και η καθαρότητα της ψυχής. Στην αγιοκατάταξη της Εκκλησίας μάς κατέχουν ίση θέση αγράμματοι ασκητές της ερήμου με μεγάλους Πατέρες, ο αμόρφωτος ψαράς Πέτρος με τον μορφωμένο απόστολο Παύλο.
Ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών» Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν είχε αποκτήσει μόρφωση και η πάντων Αγίων αγιωτέρα μητέρα του Κυρίου μας ήταν μία απλή κόρη της Γενησαρέτ.

Η υλική δημιουργία έχει αρχή και τέλος, είναι κτιστή, ορατή, πεπερασμένη, οριρθετείται, είναι προσιτή στην ανθρώπινη διάνοια.

… Ο Θεός είναι «άναρχος, ατελεύτητος, άκτιστος, αόρατος, απερίγραπτος, άπειρος, απερίληπτος, απερινόητος,…». «Άπειρον ουν το θείον και ακατάληπτον, και τούτο μόνον αυτού καταληπτόν, η απειρία και η ακαταληψία» λέγει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός¹⁰. Και ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος για να τονίσει την αδυναμία του ανθρώπινου λογικού, αποκαλεί τον Δημιουργό «ανύπαρκτο ύπαρξη, αγέννητο γέννηση, ανυπόστατο υπόσταση…»⁹.
Ναι, και για την επιστήμη, ο Δημιουργός είναι «ανύπαρκτος ύπαρξις»! «Ανύπαρκτος», διότι δεν είναι δυνατόν να ανιχνευτεί με τα επιστημονικά όργανα, και «ύπαρξις», διότι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες του μεγαλείου των δημιουργημάτων του. Το μέγιστο που μπορεί να επιτύχει η ανθρώπινη διάνοια, όταν αναφέρεται στο Δημιουργό είναι, με συνδυασμό αποφατικών και καταφατικών χαρακτηρισμών, να ομολογήσει την αδυναμία της να προσεγγίσει το θείο.

———————————

1. Αναφερόμαστε κυρίως στις αποκαλούμενες θετικές ή ακριβείς η φυσικές επιστήμες.
2. Λουκά Χρισιοφόρου, Ακαδημαϊκού: «Επιστήμη και αξίες». «Στα όρια της επιστήμης». Καί οι δυό ωραίες αυτές ομιλίες είναι αναρτημένες στο διαδίκτυο.
3. Παρ’όλη τη λογικοκρατία της επιστήμης, η διαίσθηση, η αρχή της απλότητος (ανάμεσα σε πιθανές θεωρίες προκρίνεται η πιο απλή) καθώς και έμφυτες στον άνθρωπο αισθητικές αντιλήψεις, έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στην πρόοδο της Δημιουργίας».
4.Πόσο ευτελής θα ήταν η άνθρώπινη ύπαρξη, εάν η χαρά, η λύπη, η ελπίδα, η πίστη, η ελευθερία, η αυταπάρνηση, η αγάπη,…, ήταν καταστάσεις προβλεπόμενες από μαθηματικές εξισώσεις! Σε τι θα διέφερε τότε ο άνθρωπος άπό μία
μηχανή;
5. Βλ. «Η Δράση μας», Μάρτιος 2012, τ. 497 «Το υπέροχο οικοδόμημα των νόμων της Δημιουργίας».
6. Η βαρύτητα π.χ. συγκρατεί τη γη μας σε ενιαία συμπαγή μάζα, και προφυλάσσει εμάς, και οτιδήποτε κινείται πάνω στην επιφάνεια της καθώς και την ατμόσφαιρα, απ’ το να σκορπίσουμε στο διάστημα. Οι ηλεκτρικές δυνάμεις συγκρατούν τα ηλεκτρόνια στις τροχιές τους γύρω απ’ τους πυρήνες και οι πυρηνικές δυνάμεις συγκρατούν τους πυρήνες κ,ο.κ.
7. Βλ. «Η Δράση μας» στο παρόν τεύχος, «Τα υλικά της Δημιουργίας».
8. Όταν οι επιστήμονες καυχώνται οτι δημιουργούν νέα υλικά ή νέες μορφές ζωής δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να αναδιατάσσουν τα υπάρχοντα υλικά της δημιουργίας (π.χ. άτομα η μόρια) αυστηρά μέσα στα πλαίσια που τους επιτρέπουν οι φυσικοί νόμοι!
9.Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, Α‘Θεολογικός λόγος.
10.Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως».

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Οκτωβρίου 201

ΠΗΓΗ:  (Περιοδ. « Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», ἀρ. 512, Ὀκτ. 2013 Πηγή ηλ. κειμένου και Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)

Καμαρώστε τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών! 

- Ορίστε η μεγαλύτερη προδοσία και το μεγαλύτερο ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ στην ιστορία του έθνους μας!  ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ, ΟΣΕ, ΕΛΠΕ, ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, Αεροδρόμια, λιμανια κ.τ.λ.  (και Νησιά με ΑΟΖ βέβαια)

-  Οι καλύτερες επιχειρήσεις σε όλα τα Βαλκάνια και απ’ τις καλύτερες στην Ευρώπη με εκατομμύρια ευρώ έσοδα κάθε μήνα (αν τις διαχειριζόντουσαν σωστά οι δοσίλογοι πολιτικοί…)


- Οι πιό πολλές έχουν ήδη ξεπουληθεί και κάποιες απ’ αυτές είναι στο πρόγραμμα (λόγω μνημονίων) να ξεπουληθούν το 2014 σε ξένους ιδιώτες (κυρίως σε Γερμανούς, Καναδούς, Αμερικάνους,Τούρκους και Αραβες):

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΟΤΕ (τηλεποικινωνίες).


ΔΕΗ (ρεύμα).


ΕΥΔΑΠ (νερό).


ΔΕΠΑ & ΔΕΣΦΑ (Φυσικό αέριο).


ΕΛΠΕ (Ελληνικά πετρέλαια).


ΟΣΕ – ΤΡΑΙΝΟΣΕ (τρένα – σιδηροδρομικές γραμμές).


ΕΛΤΑ (Ελληνικα Ταχυδρομεία).


TT (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο).


ΕΥΑΘ (Ύδρευση και Αποχετευση Θεσσαλονίκης).


ΕΛΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων).


ΔΩΔΩΝΗ (γαλακτοβιομηχανία).


ΟΠΑΠ (ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ΛΟΤΤΟ, ΚΙΝΟ, Τζόκερ, Extra 5, ΠΡΟΠΟ, ΠΡΟΤΟ, SUPER 3 κ.τ.λ).


Λαχεία (λαικά, κρατικά κ.τ.λ).


ΟΔΙΕ (Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος).


ΕΒΖ (Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης).


ΕΛΒΙΖ (Ελληνικη Βιομηχανία Ζωοτροφών).


ELFE (Ελληνικά Λιπάσματα & Χημικά προιόντα ΑΒΕΕ), πρωην Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων.


ΣΕΚΑΠ (Συνεταιριστική Ελληνική Καπνοβιομηχανία).


ΕΑΣ ή ΕΒΟ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα ή Ελληνική Βιομηχανία Όπλων), πρώην ΠΥΡΚΑΛ.


ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία)


Ηλεκτρομηχανική.


ΒΙΟ.ΜΕ. – Βιομηχανική Μεταλλευτική (Μεταλλεία-Ορυχεία χρυσού, σιδήρου, χαλκού, νικέλιου, λιγνίτη, βωξίτη, χρωμίτη, αμίαντου, μπεντονίτη, θείου, ελαφρόπετρας, κ.τ.λ., Λατομεία μαρμάρου, και επισης εξορύξεις υδρογονανθράκων).


ΕΜΕ – Ελληνική Μεταλλουργική (αλουμίνιο, χάλυβας κ.τ.λ). Οπως η Λαρκο, η ΧΑΛΥΨ, η Βιομηχανία Ηπείρου κ.τ.λ.


Χρυσορυχεία (Χαλκιδικής, Καβάλας, Θράκης κ.τ.λ).


Ελληνικές Αλυκές Α.Ε. (παραγωγή αλατιού)


Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανία.
ΕΝΑΕ – Ελληνικά Ναυπηγεία (Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, Περάματος, Χαλκίδας, Σαλαμίνας, Σύρου, Νάξου κ.τ.λ).


Τηλεπικοινωνιακός ελληνικός δορυφόρος Hellas SAT.


Διόδια.


ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε.
 Αεροδρόμια (Αθήνας Ελ.Βενιζέλος, Θεσ/νίκης, Κως, Κέρκυρας, Χανιά, Ρόδου, Μύκονος, Σαντορίνης, Μυτηλίνης κ.τ.λ).


Ολυμπιακή Αεροπορία.


Οικόπεδα Ελληνικου Δημοσιου (εσωτερικού και εξωτερικού).


Τράπεζες (μετα την πωληση της Αγροτικής Τράπεζας καμιά τράπεζα δεν ανήκει πλεον στο κρατος).


Χιονοδρομικά κέντρα (Καιμακτσαλάν-Βόρας, Παρνασσού κ.τ.λ).


Λιμάνια (Πειραιά, Θεσ/νίκης, Αλεξ/πολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας, Βόλου, Πάτρας, Ηρακλείου, Ελευσίνας, Λαυρίου, Ραφήνας κ.τ.λ).
Μαρίνες της Σάμου, Λέσβου, Καλαμάτας, Λευκάδας, Κέρκυρας, Μυτηλίνης, Πειραιά (Ζέας), Αθήνας (Βουλιαγμένης και Φλοίσβου) κ.τ.λ.,

Ολα αυτά, κύριοι, είχαν κάθε μήνα εκατομύρια έσοδα στα ταμεία του κράτους, άσχετα αν τα κάναν ζημιογονα και τα καταχρεώσαν οι πολιτικοί (με κακοδιαχείρηση) για να τα ξεπουλήσουν στα αφεντικά τους.

ΝΗΣΙΑ

Στο πρόγραμμα προς πώληση είναι τα εξής νησιά:


Το σύμπλεγμα Εχινάδες νήσοι (απέναντι από τον Αστακό) και το γνωστό λιμάνι στο Πλατυγιάλι.


Ο Αγιος Αθανάσιος στην Ιτέα για 1,9 εκατομμυρια.


Το Μόδι στον Κορινθιακό για 1,5 εκατ.


Η Καρδιώτισσα Σικίνου για 8 εκατ.


Τμήμα του Αγίου Θωμά στον Αργοσαρωνικό για 15 εκατ.


Το Δουλίχιο, με 4.000 ελαιόδεντρα και θέα στο Ιόνιο για 50 εκατ.


Το Ομφορι στο Ιόνιο για 62 εκατ.


Η Γαία για 4,6 εκατ.


Η νησίδα Πάτροκλος (κοντά στην Αττική) με αστικες υποδομες, ελαιόδεντρα και πεύκα για 186 εκατ.


Το Μόδι (του δήμου Ιθάκης) 550 στρεμμάτων για 2 εκατ.


Η νήσος Πεταλάς (δήμος Κεφαλονιάς) για 30 εκατ.


 - Ηδη στα διεθνή δικαστήρια οι Τούρκοι διεκδικούν (εκτός απο τις ελληνικές μαρίνες που ήδη τις εχουν αγορασει) νησιά και νησίδες: Ήμια, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Γαιδουρονήσι, Φούρνοι, Αρκοί, Σύρνα (νησίδες), Οινούσσες, Γαύδος, Λεβιθα, Γυαλί, Καλόλιμνος (βόρεια της Καλύμνου), Καστελόριζο, Κύπρος ακόμα και την Θράκη…
 - Ήδη οι πανεμορφες ελληνικες νησίδες Τοκμάκια ανατολικά της Λέσβου ξεπωλούνται σε Τουρκους για 5 εκατομμυρια.


- Η νήσος Οξυά ξεπουληθηκε στον Εμίρη του Καταρ για 5 εκατ.


- H Κασιώπη στη Κερκυρα (489 στρέμματα) επισης ξεπουλήθηκε.


- Το σπαλαθρονήσι στην Χαλκιδική επισης πωλείται.

Η κυβέρνηση σιωπά και τα ΜΜΕ δεν τολμούν να τα αναφέρουν στον κόσμο.  Και φυσικά αυτά τα εκατομμύρια θα τα φάνε οι πολιτικοί μας με τους δανειστές…

ΥΣ.  Με το 3ο μνημόνιο να υπενθυμήσουμε οτι όλες οι ΔΕΚΟ (που αναφέραμε στην αρχη) θα πωληθούν στο 100%. Δηλαδή καταργείται η ελάχιστη συμμετοχή που είχε το δημόσιο…

==========================================================================

ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΒΙΑΣΥΝΗ ΑΡΠΑΓΗΣ ΤΟΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ; (ΑΝ ΑΦΕΘΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ…) 

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΤΙ ΓΗ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΕ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΕΩΣ... 

ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΟΡΑΣΤΕΙ; ΜΕ ΤΙ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥ ΤΗΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ;

ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.  ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΟΥ ΠΟΣΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΠΟΔΙΟ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΜΕ ΤΙ ΔΥΝΑΜΗ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;   ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΜΑΣ ΑΦΙΣΑΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.  ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΕ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ.  ΑΛΛΑ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΣΟ ΕΛΕΟΣ...  

Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΜΕΝΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ ΡΑΓΔΑΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.  ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ, (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ), ΣΕ ΜΙΑ - ΔΥΟ ΓΕΝΙΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΔΟΞΗ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ...  ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΠΝΟΣ ΣΒΙΣΜΕΝΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΕΜΟΣ ΕΝΟΣ ΠΕΛΑΓΟΥ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ "ΑΙΓΑΙΟ". 

1. ΑΠΑΤΗΘΗΚΑΜΕ. (ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΡΓΥΡΙΑ, ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ) 

2. ΠΑΧΥΝΑΜΕ. (ΝΕΚΡΩΘΗΚΑΝ Τ' ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ)

3. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΜΑΣΤΟΥΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ: "ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΟΡΤΑ Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΜΕ ΤΗ ΧΑΤΖΑΡΑ..."

Και όμως έρχεται για τα αμύθητα πλούτη της ποιό όμορφης χώρας. Και δεν θα σε λυπηθεί γιατί φθονεί εσένα και τα παιδιά σου μέχρι θανάτου...

Το παράδειγμα της Ελλάδας ας φροντίσουμε να μην επαναληφθεί και στην Κύπρο. Φοβούμαι όμως ότι δεν θα το αποφύγουμε και τούτο γιατί οι ημικρατικοί μας οργανισμοί ΑΤΗΚ, ΑΗΚ και ΑΡΧΗ ΛΙΜΕΝΩΝ, που πρόκειται σε πρώτη φάση να ξεπουληθούν με βάση τις πρόνοιες του Μνημονίου, αντί να είχαν εκσυγχρονιστεί έγκαιρα για να αντιμετωπίσουν το σκληρό ανταγωνισμό απετέλεσαν φέουδα της άθλιας κομματοκρατίας.

Όμηρος Αλεξάνδρου

ΠΗΓΗ: http://omirosalexandrou.blogspot.com.

Αυτό που γίνεται τώρα στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) μόνο ως θαύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Με έναν εγκληματικά περικομμένο αμυντικό προϋπολογισμό (με ευθύνη κυρίως του Ευ. Βενιζέλου – να μην το ξεχνάμε αυτό), με αποδοχές των μονίμων στελεχών που μόνο ως ταπεινωτικές θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει, με μεγάλες ελλείψεις ανδρών (με εγκληματική και πάλι ευθύνη των πολιτικών), τόσο ή ηγεσία των Ε.Δ. της χώρας όσο και το σύνολο των μονίμων στελεχών τους επέτυχαν, με υπεράνθρωπες προσπάθειες και με μία ακραία εκδήλωση του γνωστού φιλότιμου του Έλληνα, να διατηρήσουν ένα στράτευμα σε μια κατάσταση που δεν έχει σχέση με τις αναμενόμενες επιπτώσεις που θα είχαν για κάθε άλλο στράτευμα οι αλόγιστες περικοπές των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών.

Απόδειξη τούτου η τεράστια προσπάθεια που γίνεται σε όλο το στράτευμα, σε κάθε τομέα των δραστηριοτήτων του και κυρίως στον ζωικό τομέα της εκπαιδεύσεως, με έμπρακτη απόδειξη τις πρόσφατες αλλεπάλληλες ασκήσεις του τελευταίου διμήνου. Είκοσι τρεις (!) μεγάλες και μικρές ασκήσεις μέσα σε δύο μόλις μήνες (Οκτώβριο και Νοέμβριο), από διακλαδικές μέχρι εξειδικευμένες ασκήσεις των Κλάδων και αρκετές μεταξύ αυτών νυχτερινές, αποτελούν ένα έργο που, αν υπήρχε αντίστοιχο από πλευράς πολιτικών, η χώρα θα είχε βγει ήδη από την κρίση. Αυτά τα λίγα λόγια ως ελάχιστο φόρο τιμής στα μόνιμα στελέχη των Ε.Δ. και στην ηγεσία τους που, παρά τις αλλεπάλληλες γκάφες τις πολιτικής ηγεσίας (ιδίως στις κρίσεις στην κορυφή της πυραμίδας, με κύριο θύμα των Ε.Σ., που υπέστη τις περισσότερες αλλαγές ηγεσίας μέσα σε χρόνο-ρεκόρ στα χρονικά του στρατεύματος). επέτυχε με μία αξιοσημείωτη σύμπνοια μεταξύ των αρχηγών τον εντυπωσιακό αυτό άθλο.

Αφορμή γι΄αυτά η τελευταία άσκηση “Νυκτερινή Αστραπή 2013″ που πραγματοποιήθηκε στο πεδίο ασκήσεων του Αετού στις 28 Νοεμβρίου, με αντικείμενο την Υπέρβαση – Αντεπίθεση Συγκροτήματος Ίλης Μέσων Αρμάτων Μάχης Κατά τη Νύχτα, η οποία έγινε στο πλαίσιο της επιχειρησιακής εκπαιδεύσεως της 12ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού, διοικητής της οποίας είναι ο υποστράτηγος Κων. Γκατζογιάννης, που μας είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις για την επάρκεια και εργατικότητα του ως διευθυντή ΕΓΑ (επιτελικό γραφείο αρχηγού) του στρατηγού Δ. Γράψα.

Η κύρια φάση της ασκήσεως ήταν η υπέρβαση, κατά την οποία εκτελείται η υπέρβαση τμημάτων που αμύνονται στην τοποθεσία αμύνης από φίλιες δυνάμεις και η εξαπόλυση από αυτές αντεπιθέσεως κατά τη νύχτα για την καταστροφή του εισχωρήσαντος εχθρού. Η υπέρβαση είναι μία εξ αντικειμένου δύσκολη επιχείρηση που απαιτεί μεγάλο συντονισμό μεταξύ των αμυνομένων τμημάτων και της υπερβαίνουσας δυνάμεως, η οποία είναι ακόμη πιο δύσκολη όταν εκτελείται νύχτα.

Προσβολή στόχου από αεροσκάφος F-16 Block 50, της 347 Μοίρας. Διακρίνεται το ίχνος του α/φ καθώς εκτελεί δεξί break.

“Ο Παρμενίων της νύχτας”

Η άσκηση αυτή ήταν η πρώτη νυχτερινή διακλαδική άσκηση που εκτέλεσαν οι Ε.Δ. εδώ και πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα ορισμένοι να τη χαρακτηρίσουν ως ο “Παρμενίων της Νύχτας”. Η άσκηση ήταν ιδέα και απόφαση του Α/ΓΕΣ αντιστρατήγου Αθάν. Τσέλιου και διεξήχθη στο πλαίσιο της επίμονης προωθήσεως της διακλαδικότητας από τον Α/ΓΕΕΘΑ Μιχ. Κωσταράκο και σε συντονισμό με την Π.Α Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ οτι από της αναλήψεως των καθηκόντων του ο Α/ΓΕΣ έδωσε τεράστια έμφαση στην ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του Ε.Σ. στο νυχτερινό αγώνα και στις βολές κατά τη νύχτα. Να προσθέσουμε εδώ ότι ο πόλεμος, ως γνωστόν, διεξάγεται σε 24 βάση και όχι …βάσει ωραρίου εργασία, και να αναρωτηθούμε: Πόσοι ανώτατοι αξιωματικοί τόλμησαν να πραγματοποιήσουν τέτοιες ρεαλιστικές ασκήσεις τη νύχτα;

Αξίζει να σημειωθεί οτι ο “νέος” ακόμη Α/ΓΕΣ διεξήγαγε τουλάχιστον έξι ασκήσεις που έγινα πρώτη φορά. Ήταν οι “Διομήδης 2013“, “Νικηφόρος 2013“, “Πυρπολητής 10/2013” (αφορούσε στη για πρώτη φορά συμμετοχή των τμημάτων του Υγειονομικού), “Ακουσίλαος 2013“, “Χατζηευαγγέλου 2013″ και “Νυκτερινή Αστραπή 2013“, με τρεις από αυτές έχουσες ως αντικείμενο την υπέρβαση – αντεπίθεση, δύο την εξάλειψη αεροπρογεφυρωμάτων, επτά από αυτές με πρόσκληση εφέδρων και εθνοφυλάκων και με πραγματικά πυρά ημέρα και νύχτα τις περισσότερες φορές.

Οι δυνάμεις που συμμετείχαν στην άσκηση ήταν:
1) συγκρότημα Μηχανοκίνητου (ΜΚ) Λόχου Πεζικού τους 626 ΜΚ Τάγματος Πεζικού της 31 ΜΚ Ταξιαρχίας (Διοικητής ο Ταξίαρχος Βασ. Ζορμπάς, ανώτερος διοικητής της αμυνόμενης δυνάμεως στο πρόσθιο όριο τοποθεσίας).
2) συγκρότημα Ίλης Μέσων Αρμάτων από την 21 ΕΜΑ της XXIII Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας (Διοικητής ο Ταξίαρχος Δημήτριος Κυριάκος, ανώτερος διοικητής της υπερβαίνουσας δυνάμεως).
3) μία πυροβολαρχία αυτοκινούμενων πυροβόλων PzH-2000 και τρεις ουλαμοί πυροβόλων M-109 (συνολικά 16 πυροβόλα των 155 χλστ. M101A1.
4) ένα σχηματισμός 4 αεροσκάφων F-16 Block 50 της 347 Μοίρας.
5) δύο ζεύγη επιθετικών ελικοπτέρων AH-64A Apache.
6) ένα ελικόπτερο Chinnok CH-47D και
7) τμήμα Αλεξιπτωτιστών. Το σύνολο του προσωπικού που συμμετείχε ήταν 542 άτομα, και συγκεκριμένως 80 Αξιωματικοί και 462 υπαξιωματικοί και οπλίτες.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούν εδώ η πολύτιμη συνεισφορά και οι πολλαπλές δυνατότητες της XXIII ΤΘ Ταξιαρχίας στην παροχή αξιόπιστων υπηρεσιών Διοικητικής Μερίμνης (Δ.Μ.) στο πεδίο της μάχης, δυνατότητες ύψιστης σημασίας σε κάθε πόλεμο, από την αρχαιότητα μέχρι και -κυρίως- στον σύγχρονο πόλεμο.

Οι Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγος Αθ. Τσέλιος, Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μ. Κωσταράκος και ΥΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλος παρακολουθούν την εξέλιξη της άσκησης.

Ενδεικτικά και μόνο για την Δ.Μ.: Αντικατάσταση κινητήρα άρματος μάχης Leo 2 HEL από άρμα περισυλλογής LEO 2 Buffel της 21 ΕΜΑ (Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων) μέσα σε μόλις 7 λεπτά (!), ανάπτυξη 3 κινητών συνεργείων επισκευών 3ου κλιμακίου, ανάπτυξη 3 οχημάτων M5777 τα οποία συγκροτούν τον Σταθμό Διοικήσεως ΕΜΑ, ανάπτυξη 1 οχήματος FDCV (κέντρο διευθύνσεως πυρός της 138 αυτοκινούμενης μοίρας μέσου πυροβολικού, ανάπτυξη κινητού αρτοποιείου, ομοίως σταθμού πρώτων βοηθειών, με χρήση 3 ασθενοφόρων, 2 οχημάτων HUMMER, παρασκευή θερμού συσσιτίου κ.α.

Η τελική φάση της ασκήσεως στηριζόταν σε υποθετικό σενάριο, σύμφωνα με το οποίο ο εχθρός, από τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας προέβη σε απρόκλητη και αιφνιδιαστική επίθεση κατά των φίλιων τμημάτων, με αποτέλεσμα οι φίλιες δυνάμεις να εκτελέσουν επιχείρηση υπερβάσεως και αντεπίθεση. [Σ.Σ.: Το σενάριο, αν και ιδιαίτερα χρήσιμο στην άσκηση τμημάτων σε τέτοιες μορφές επιχειρήσεων που μπορούν να λάβουν χώρα σε κάθε μορφής μίας ενδεχόμενης τουρκικής επιθέσεως, ήταν καθαρά υποθετικό. Γιατί, εξ όσων γνωρίζουμε, η στρατιωτική ηγεσία έχει αρκετές και επιβεβαιωμένες πληροφορίες για τη μορφή μιας τουρκικής επιθέσεως εναντίον της Ελλάδας και φυσικά έχει εκπονήσει και τα σχετικά σχέδια για την αντιμετώπιση της].

Σύνθετες ενέργειες

Το περιοδικό “Επίκαιρα”, από το οποίο προέρχεται και το άρθρο, έχει συγκεντρώσει επαρκείς πληροφορίες για την άσκηση και το ίδιο σενάριο, αλλά δεν κρίνει σκόπιμο να αναφέρει το τελευταίο. Σημειώνεται, πάντως, ότι το σενάριο της ασκήσεως περιελάμβανε 16 διαφορετικά επεισόδια, με κάθε ένα από αυτά να περιλαμβάνει πλήθος ενεργειών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στο επεισόδιο “Έκδοση Διαταγής Αντεπιθέσεως από τον Διοικητή του συγκροτήματος Ίλης” περιλαμβάνονταν περί τις 8 σύνθετες ενέργειες, από την έκδοση διαταγής αντεπιθέσεως μέχρι και την αναχαίτιση του εχθρού προ της αντιαρματικής τάφρου, με την προβλεπόμενη διάρκεια κάθε ενέργειας, μετρημένη σε λεπτά και δευτερόλεπτα (!), να τηρείται σε απόλυτη ακρίβεια (αυτό φέρνει στην μνήμη την παλιά ρήση ότι μία επιτυχημένη επιχείρηση απαιτεί την ακριβή τήρηση ενός ωρολογίου προγράμματος). Να σημειωθεί με την ευκαιρία αυτή ότι η τάφρος περιόρισε σημαντικά τη δυνατότητα κινήσεων των εχθρικών δυνάμεων, δεδομένου ότι απαιτείται να προβούν στη διάβαση δύο διαδοχικών κωλυμάτων (Έβρου και αντιαρματικής τάφρου) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται χώροι εμπλοκής και καταστροφής τους από τις φίλιες δυνάμεις.

Αρχίζοντας τα συγχαρητήρια από κάτω προς τα πάνω, θα πρέπει να επισημανθεί η άψογη εκτέλεση της τακτικής διεξαγωγής του τακτικού συγκροτήματος των Leo 2 HEL της 21ης ΕΜΑ, διοικητής της οποίας είναι ο αντισυνταγματάρχης τεθωρακισμένων Πασχάλης Φιλούσης, οι ταξίαρχοι διοικητές της XXIII ΤΘ Ταξιαρχίας Δημήτρης Κυριάκος και της 31 ΜΚ Ταξιαρχίας Βασ. Ζορμπάς και κυρίως ο διοικητής της XII ΜΚ Μεραρχίας Πεζικού, υποστράτηγος Κωνστ. Γκατζογιάννης για την άριστη και προσεχτική σχεδίαση της όλης ασκήσεως, ο οποίος απέδειξε ότι διαθέτει “αρχηγική στόφα”.

Η λεπτομέρεια της σχεδιάσεως του έφτασε στο σημείο να ενημερώσει με διαταγή του τα ασκούμενα τμήματα για την πτήση τουρκικού αεροσκάφους ΗΠ (Ηλεκτρονικού Πολέμου), με αποστολή την υποκλοπή επικοινωνιών που έδιναν στους Τούρκους ουσιώδεις πληροφορίες για την άσκηση. Τα μέτρα ασφαλείας επικοινωνιών ήταν πλήρη και περιελάμβαναν μέχρι και την απαγόρευση χρήσεως κινητών τηλεφώνων.

Ο Α/ΓΕΣ αντιστράτηγος Αθ. Τσέλιος, που παραδόξως δεν τον είχαμε γνωρίσει μέχρι πρότινος, ήταν αυτός που διέψευσε κατά τον καλύτερο τρόπο την άποψη οτι οι Καταδρομείς δεν κάνουν για αρχηγοί. Πρόκειται για έναν σεμνό, αθόρυβο εργάτη, λιγόλογο και απεχθανόμενο τις δημόσιες σχέσεις και την προβολή και -όπως προκύπτει εκ των πραγμάτων- ικανότατο και πρωτοβουλιακό αξιωματικό, με σημαντική εμπειρία από την υπηρεσία του στον Έβρο. Μέσα στους λίγους μήνες που ασκεί τη διοίκηση του Στρατού Ξηράς ο νέος Α/ΓΕΣ κατάφερε να “ζωντανέψει” το στράτευμα και να ανεβάσει το αξιόμαχο του. Χαρακτηριστικό της σεμνότητας και της σοβαρότητας του είναι ότι κατά την προ εβδομάδων μακρά συνομιλίας μας δήλωσε τουλάχιστον δύο φορές ότι απλώς συνεχίζει το έργο που βρήκε έτοιμο από τους προκατόχους του.

Αλλά για αυτή την απρόσμενα ικανοποιητική εικόνα στις Ένοπλες Δυνάμεις και ιδιαίτερα για την ακόμη πιο απρόσμενη εντύπωση που αποκομίσαμε από την άσκηση αυτή για τον Σ.Ξ. θα επανέλθουμε σύντομα, με έμφαση αυτή τη φορά στα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν.

Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «Επίκαιρα» την 5/12

Πηγή: http://www.enkripto.com/2013/12/2013.html