ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΕΚΛΟΓΩΝ

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Τελικά για τα προβλήματα της Ελλάδος δεν φταίνε τόσο οι ξένοι, αλλά το κακό μας το κεφάλι και τα λάθη μας. Εξ οικείων τα βέλη έλεγαν οι Αρχαίοι. Βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας λέει σήμερα ο λαός μας. Η αποθράσυνση του τουρκικού εθνικισμού στη Θράκη, η παράδοση των Μουσουλμάνων ελλήνων υπηκόων στην αγκάλη της Άγκυρας και η έλλειψη κινήτρων για την παραμονή του Χριστιανικού πληθυσμού έχουν ανοίξει πληγή στην βορειοανατολική εσχατιά της πατρίδας μας. Χαρακτηριστική των ελληνικών σφαλμάτων είναι η κραυγή αγωνίας και διαμαρτυρίας, την οποία διατυπώνουν με δημόσια τοποθέτησή τους οι τέσσερις Ορθόδοξοι Μητροπολίτες της Θράκης και συγκεκριμένα ο Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνός, ο Ξάνθης και Περιθεωρίου Παντελεήμων, ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος και ο Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός.

Παρέμβαση Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως για την Θράκη

ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ & ΦΥΛΑΞΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
(Απόσπασμα από κήρυγμα στις 1/4/2012 στην Δράμα)

Ποιά είναι η κατάσταση στη Θράκη σήμερα;

Το πρόβλημά μας μέχρι σήμερα, πλήν των εξωτερικών παρεμβάσεων που εκδηλώνονται με τον εσωτερικό αμφιλεγόμενο φορέα, είναι το δημογραφικό, όπως μάλιστα οξύνεται με την εσωτερική μετανάστευση του χριστιανικού πληθυσμού, σε αναζήτηση εργασίας και καλύτερης τύχης.

Εκείνο που χρειάζεται, είναι η όποιας μορφής ανάπτυξη, έστω επί ζημία του Κράτους, για να παραμείνει ο χριστιανικός πληθυσμός εδώ. Όποιοι χριστιανοί φεύγουν σήμερα, δεν θα επιστρέψουν πια. Η σύσταση θέσεων εργασίας στη Θράκη είναι εθνική υπόθεση και αδήριτη ανάγκη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Διαβάστε τον συγκλονιστικό βίο του αγίου που αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους πιστούς όλων των εποχών ...

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.

Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. Ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.

Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.

Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.

Ομολογητής ο κόμης Γεώργιος

Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς γονείς, και έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικίαν δέκα ετών. Η μητέρα του τον έφερε μαζί της στην Παλαιστίνη όπου ήταν η Πατρίδα της και είχε και τα κτήματά της. Ο Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.

Μην μελαγχολείς· το δικό μας Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ !!

Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό, σχεδόν δακρυσμένο, να ρωτά τον πατέρα του : Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;;;

Kι  αυτόν με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά : Τελείωσε λέει ; Ακόμα δεν άρχισε!!!

Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας, παιδί μου, είναι Πάσχα ! Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ από την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά ...

Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε , κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό, μιας και όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή , στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς. Και με ασβέστη, που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί, μάλλον μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα, τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πριν τον Εσπερινό , προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής .

Νέα Προγράμματα Σπουδών. Το τέλος της ορθόδοξης χριστιανικής παιδείας

των μαθητών της Ελλάδος.

του Πρωτοπρ. Αποστόλου Μανώλη

Τα νέα Προγράμματα  Σπουδών Δημοτικού και Γυμνασίου που αφορούν στο μάθημα των Θρησκευτικών αποτελούν μια αρνητική εξέλιξη γύρω από το χαρακτήρα του μαθήματος. Σχολικοί Σύμβουλοι σε συναντήσεις εκπαιδευτικών κάνουν λόγο για εφαρμογή τους σε όλα τα σχολεία ήδη από την επόμενη σχολική χρονιά (2012-2013).

Παρεμβαίνοντας στο δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε μετά τη συνάντηση των Θεολόγων του Ν. Τρικάλων, μεταξύ του Συμβούλου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου και του Καθηγητή Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης κ. Ηρακλή Ρεράκη, θεωρώ ότι πλέον με δεδομένη την σύνταξη και πιλοτική εφαρμογή του Προγράμματος Σπουδών, το βασικό ζήτημα είναι η νόθευση και  η αλλαγή της θεματολογίας του μαθήματος.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ

και περί της Επιστολής καθηγητών της Θεολογικής ΑΠΘ προς τη Σύνοδο

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Ἀπριλίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Μέ αἰσθήματα ἀπεριγράπτου πικρίας καί ἀφαντάστου ὀδύνης ἀναγκάζομαι μέσα στήν παγχαρμόσυνον πασχάλιον περίοδον, τήν λαμπροφόρον καί φωτοειδῆ, νά ὑψώσω ὡς ἔσχατος διάκονος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας διά μίαν εἰσέτι φοράν φωνήν ἐντόνου διαμαρτυρίας, ὡς δικαιοῦμαι ἐκ τῆς θεσμικῆς μου εὐθύνης, διά τά ὅ,σα ἀσεβῆ, ψευδέστατα, πλαστογραφημένα, βλάσφημα καί κατασκευασμένα κατά τοῦ Παναγίου Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Πατρός, Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προέβαλε καί αὖθις, κατά τήν προλαβοῦσα Μ. Ἑβδομάδα τοῦ 2012 ἀπό Μ. Τρίτης (10/4) ἕως καί Μ. Παρασκευῆς (13/4) ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ, ἰδιοκτησίας τοῦ ὁμίλου Ἀλαφούζου, διευκρινίζων τά ἀκόλουθα:..

ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΟΡΤΗ ΧΑΡΑΣ

Ἀνάσταση!  Ἡ πιὸ μεγάλη, ἡ πιὸ χαρμόσυνη, ἡ πιὸ εὐφρόσυνη γιορτὴ τῆς χριστιανοσύνης. Ἡ «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. «Ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία» κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό. Εἶναι ὅ,τι καὶ ἡ ἄνοιξη ἀνάμεσα στὶς ἐποχές, ὁ ἥλιος ἀνάμεσα στ’ ἀστέρια, τὸ χρυσάφι ἀνάμεσα στὰ μέταλλα καὶ ἡ βασίλισσα ἀνάμεσα στὶς ἡμέρες τοῦ χρόνου, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Εἶναι ἡ μόνη γιορτὴ ποὺ τὴ γιορτάζουμε οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ σαράντα συνεχόμενες ἡμέρες ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα μέχρι τὸν ἑσπερινὸ τῆς Ἀναλήψεως, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς Κυριακὲς τοῦ χρόνου.

Ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς ὑδρογείου ἀκούεται ὁ νικητήριος παιάνας: «Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!» Χτυποῦν οἱ ἀργυρόηχες καμπάνες καὶ διαλαλοῦν τὸ τρισχαρούμενο μήνυμα. Ὁ Λυτρωτὴς ἀναστημένος καὶ τοῦ θανάτου νικητής. Σκύβουν οἱ ἄγγελοι στὸν ἄδειο Τάφο. «Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη» (Λουκ. κδ΄ 6)). Ὅλη ἡ δημιουργία συνεορτάζει. Λάμπουν τὰ πρόσωπα, σκιρτοῦν οἱ καρδιές. «Ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος πανήγυρις τῶν Ὀρθοδόξων ἀγάλλεται»! «Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καὶ χαίρει, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη καὶ ᾅδης ἐσκυλεύθη»! «Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται τῆς ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότα»!

Στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει ὅλος ὁ ἀόρατος κόσμος τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων. «Ἀνέστη Χριστός, καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι»! Δοξάζουν τὸν Ἀναστάντα μὲ «ᾆσμα καινόν»! Τέρπεται καὶ ἀγάλλεται ἡ θεοχαρίτωτος Ἁγνὴ «ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου της», ἡ «μητρικῶς πάντων ὑπεραλγήσασα» κατὰ τὸ θεῖο Πάθος του. Ἀγάλλεται, διότι τὸν ὑπεραγαποῦσε «ὡς γέννημα τῶν σπλάγχνων της, ἀλλὰ καὶ ὡς μονογενῆ αὐτῆς υἱὸν καὶ ὡς μόνη οὖσα μήτηρ αὐτοῦ χωρὶς πατρός», καθὼς λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Συγχαίρουν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες πήγαιναν κλαίγοντας στὸ μνημεῖο, γιὰ νὰ μυρώσουν «νεκρόν, καὶ ἠπήντησαν ζῶντα Θεόν, καὶ Πάσχα τὸ μυστικὸν τοῖς μαθηταῖς εὐηγγελίσαντο»! Συγχαίρουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ κάνουν φτερὰ «οἱ ὡραῖοι πόδες» τους, γιὰ νὰ εὐαγγελισθοῦν στοὺς ἐγγὺς καὶ στοὺς μακρὰν τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως! Συγχαίρουν οἱ Ἅγιοι, οἱ Ὅσιοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Νεομάρτυρες καὶ οἱ σύγχρονοι Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος ὑπέμειναν τροχούς, τηγάνια πυρακτωμένα καὶ ἄφησαν τὴν τελευταία ἀναπνοή τους ψάλλοντας τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»! Συγχαίρουν οἱ ἐν τῷ ἅδῃ προπάτορες, διότι ὁ ἀναστὰς Κύριος «πύλας χαλκᾶς συνέτριψε· ψυχάς, ἃς κατεῖχε τὸ πρὶν ὁ ᾍδης, Θεὸς ὢν ἀνέστησε»! Μπροστὰ στὸ θάνατο ἔτρεμαν οἱ πάντες, ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀχρηστεύθηκε τὸ θανατερὸ κεντρί του. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;» (Α΄ Κορ. ιε΄ 55). Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ φαρμακερὸ κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ἅδη, ἡ νίκη σου; «Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι»!

Στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει καὶ σύμπασα ἡ δημιουργία. «Σ’ ὅλη τὴν πλάση λαμπρὸ γιορτάσι, ἡ φύση ἁπλώνεται σὰ χοροστάσι». Γράφει ὁ Φώτης Κόντογλου στὸ βιβλίο του Μυστικὰ ἄνθη: «Τὸ Πάσχα τὸ μοσχοβόλημα ποὺ βγάζουνε τὰ ἄνθια καὶ τὰ βότανα, τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν, τὸ λεπτὸ ἀγέρι ποὺ σαλεύει τὰ χλωρὰ κλαριά, τ’ ἀλαφρὸ κύμα ποὺ γλυκομουρμουρίζει στὴν ἀκρογιαλιά, ὅλα τὰ νιώθεις νὰ πανηγυρίζουνε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ…  Ὡς καὶ οἱ ξέρες τοῦ πελάγου κι ἐκεῖνες γιορτάζουνε. Οἱ πέτρες θαρρεῖς πὼς εἶναι κι ἐκεῖνες

ζωντανὲς καὶ χαρούμενες. Τίποτα δὲν εἶναι νεκρὸ καὶ ἄψυχο. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει πιὰ θάνατος, πουθενὰ δὲν ἀπόμεινε σκοτάδι».

Ἂς εἶναι πεπληρωμένες καὶ οἱ δικές μας καρδιὲς ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Διότι «ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια», ὅλη μας τὴ ζωὴ τὴν ἔκανε γιορτή, γιορτὴ χαρᾶς, καθὼς λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ δεδοξασμένη, διότι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, νικήθηκε ὁ διάβολος, νικήθηκε ἡ ἁμαρτία, νικήθηκαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Σκιρτοῦμε ἀπὸ χαρὰ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ «καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον»! Ἀκόμη καὶ ὅταν θλιβόμαστε, μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. Κι ὅταν βρισκόμαστε σὲ δύσκολη θέση, νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε. Κι ὅταν διωκόμαστε, νὰ μὴν πανικοβαλλόμαστε, διότι δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ ἀναστὰς Κύριος. Φαίνεται ὅτι μᾶς κατανικοῦν καὶ μᾶς ρίχνουν κάτω στὴ γῆ σὰν τοὺς παλαιστές, ἀλλὰ δὲν χανόμαστε (Β΄ Κορ. δ΄ 8)! Κι ὅταν ἀδικούμαστε, νὰ ἀνοίγουμε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες καὶ νὰ ἀλληλοσυγχωρούμαστε! Νὰ δίνουμε καὶ νὰ παίρνουμε ὁλόψυχη τὴ συγγνώμη μας. Ὅ,τι λυπηρὸ συνέβη μεταξύ μας, νὰ τὸ ξεχνοῦμε. Δὲν ὑπάρχει πιὸ χαρούμενη ἡμέρα ἀπὸ τὴ Λαμπρή. Δὲν ταιριάζει νὰ τὴ γιορτάζουμε μὲ σκυθρωπὰ πρόσωπα καὶ πικραμένες καρδιές. Νὰ δίνουμε τὰ χέρια καὶ νὰ ἀλληλοσυγχωρούμαστε. Νὰ λέμε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἐχθροὶ καὶ φίλοι!

Ἀνάσταση, γιορτὴ τῆς χαρᾶς, γιορτὴ τῆς ἀγάπης! Στὸν Ἀναστάντα τὰ χέρια ὑψώνει κάθε ψυχὴ σ’ ὅποια φυλή. Μαζὶ κι ἐμεῖς νὰ ὑψώσουμε τὰ χέρια μας στὸν Ἀναστάντα καὶ νὰ Τοῦ ποῦμε: Ἀναστημένε Κύριε, ἀνάστησε κι ἐμᾶς σὲ νέα ζωὴ εἰρήνης καὶ χαρᾶς. Κι ἀξίωσέ μας νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ἀναστάσιμη πορεία σου στὸν οὐρανό, αἰώνια νὰ ζήσουμε μαζί σου, θεῖε Λυτρωτή. Ἀμήν.

(πιέστε ἐπάνω στή φωτογραφία γιά τό video)

Τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Στέργιος Σάκκος, ὁμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου ΑΠΘ καί διδάσκαλος τῶν ἀδελφοτήτων "Ἀπολύτρωσις" καί "Χριστιανική Ἐλπίς".

Ὁ Κύριος τόν κάλεσε κοντά Του ἀνήμερα τοῦ Πάσχα, μέσα στό άναστάσιμο φῶς !

Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τελέσθηκε στόν Ἱερό Ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἀδελφότητος "Χριστιανική Ἐλπίς"

στό Φίλυρο Θεσσαλονίκης, τήν Δευτέρα τῆς Διακαινησίμου.

Τό video πού παραθέτουμε συνοψίζει σέ λίγα λεπτά τή ζωή του, τήν προσφορά του καί τό πολυσχιδές ἔργο του.

Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύσει ἔν σκηναῖς δικαίων.

Τράπεζα Ἰδεῶν

Πηγή: εφημερίδα Διψώ, τ. 77

Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα ...

Φώτης Κόντογλου

Στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο του Κόντογλου γίνεται λόγος όχι μόνο για τη δύναμη του Αναστάντος Χριστού που δια του θείου φωτός Του καθαρίζει και αγιάζει τα πνευματικά μας αισθητήρια, αλλά και για την αιτία που κάποιοι πολεμούν και καταφρονούν την αγία ορθόδοξη παράδοση.

Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα μας κράζει ο θεόγλωσσος υμνωδός, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγοντας «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες». Μας κράζει λοιπόν να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, για να μπορέσουμε να δούμε το Χριστό τον αναστημένο από τον τάφο. Να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, γιατί είναι ακάθαρτες, βρωμισμένες, επειδή τις μεταχειριζόμαστε για σαρκικά και υλικά πράγματα. Και πώς, άραγε καθαρίζονται οι αισθήσεις; Αμα, καθαρισθεί η καρδιά και η διάνοιά μας με την πνευματική τροφή και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, θα καθαρισθούνε κ’ οι αισθήσεις μας και θα γίνουνε από σαρκικές, πνευματικές. Ο υμνωδός το λέει αυτό γιατί το διδάχθηκε από τον ίδιο τον Κύριο και Σωτήρα του που είπε στους Μακαρισμούς: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρ­δία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και αν καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, λέει πως θα δούμε το Χριστό «εξαστράπτοντα», με αστραπή, όχι θαμπά, αλλά καθαρότατα, αστραφτερό από το απλησίαστο φως της Αναστάσεως, «τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». Κι’ όχι μονάχα θα τον δούμε «τηλαυγώς», αλλά και θα τον ακούσουμε κιόλας (γι’ αυτό πρέπει νάναι καθαρές όλες οι αισθήσεις μας) , κ’ η φωνή του δεν θάρχεται από μακρυά, να αμφιβάλλουμε αν τον ακούσαμε ή δεν τον ακούσαμε, αλλά «τρανώς», δυνατά.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,

ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

    Όσο κι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να κρατά τα μάτια του, πεισματικά κλειστά, ποτέ δεν θα μπορέσει να εξαφανίσει τη λάμψη του ηλίου. Και όσο κι αν προσπάθησαν οι Εβραίοι να κρατήσουν σφραγισμένο τον τάφο του Κυρίου Ιησού, τελικώς το μόνο που κατόρθωσαν είναι, με τα ανόητα καμώματά τους, ολοένα και περισσότερο να αποδεικνύουν το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το πανθαύμαστο γεγονός της Αναστάσεως.Το να κάνει κανείς λόγο για την Ανάσταση του Χριστού, είναι σα να θέλει να αποδείξει ότι ο ήλιος είναι λαμπερός και καταυγάζει τα πέρατα της οικουμένης... 

Εμείς θα δούμε ένα γεγονός μοναδικό που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, σε σχέση με τις αντιρρήσεις και ενστάσεις που προβάλλονται. Ένα γεγονός που κάνει τους πιστούς της κάθε εποχής να χαίρονται, να αγάλλονται και να πλημμυρίζουν από το Ανέσπερο Φως του Ζωοδόχου τάφου, ενώ από την άλλη, κάνει τους απίστους και τους αρνητές να λυσσούν εκφράζοντας την κακία τους και την απερισκεψία τους. Φυσικά, το ίδιο γεγονός κάνει τις λεγόμενες χριστιανικές ομολογίες που αντιτίθενται στην ορθοδοξία, με την ένοχη σιωπή τους επί του θέματος, να δηλώνουν εκ των πραγμάτων ότι η Εκκλησία μας είναι η αυθεντική και μοναδική έκφραση του Χριστιανισμού. Και το μοναδικό αυτό γεγονός είναι η αφή του Αγίου Φωτός στον πανάγιο τάφο κατά την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου.

Βέβαια, για το θέμα αυτό έχουν γραφεί και έχουν λεχθεί τόσα πολλά από αυτόπτες μάρτυρες, και παλαιότερους αλλά και σύγχρονους, ώστε ο κάθε καλοπροαίρετος αναζητητής να έχει την δυνατότητα να ερευνήσει όλες τις πτυχές του, συν το ότι μπορεί οποιοσδήποτε να επισκεφτεί το ναό της Αναστάσεως στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι και όχι μόνον, του λόγου το Αληθές.

Εδώ τώρα θα σταθούμε σε μια ένσταση που ακούγεται κατά κόρον τα τελευταία έτη, κυρίως τέτοιες ημέρες, νομίζοντας όσοι την προβάλλουν ότι καταρρίπτουν την αλήθεια του Αγίου Φωτός. Βέβαια και στην περίπτωση αυτή, όπως και σε τόσες άλλες παρόμοιες, το μόνο που κατορθώνουν είναι να κάνουν την αλήθεια να λάμψει έτι πλέον. Και τι λένε οι «σοφές αυτές κεφαλές»; Ότι δήθεν το Άγιο Φως βγαίνει με ακτίνες laser. Αλλ’ ώ «αγαθοί» άνθρωποι! Πώς ομιλείτε χωρίς να σκέπτεστε; Πότε αγαπητοί μου οι ακτίνες laser παρουσιάστηκαν στον επιστημονικό χώρο, και πόσους αιώνες πριν το Άγιο Φως διατράνωνε την αλήθεια της Αναστάσεως; Πότε, όχι οι εν λόγω ακτίνες, αλλά και αυτό το ηλεκτρικό ρεύμα εφευρέθηκε, και από πότε το Άγιο Φως καταυγάζει με τη λάμψη του και αποδεικνύει την αυθεντικότητα της Ορθοδοξίας μας; Αλλά εάν υποθέσουμε προς στιγμήν ότι έτσι έχουν τα πράγματα, προσέξατε τώρα πόσα προβλήματα κατορθώνετε να ρίξετε πάνω στο τραπέζι της συζητήσεως, που ως μπούμερανγκ σας επιστρέφουν κατακέφαλα.

Επτά λόγοι του Χριστού από το Σταυρό

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Οδηγείται ο Χριστός στον Γολγοθά και καρφώνεται στον σταυρό. Από τον σταυρό ο Χριστός είπε επτά λόγους μεγάλης σημασίας και αξίας:

α) «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι». Δικαιολογεί ο Σταυρωμένος τους σταυρωτές Του. Δεν κακιώνει μαζί τους ούτε αυτή την ώρα του φρικτού μαρτυρίου Του. Ο πόνος ήταν βαθύς και μεγάλος. Πρόκειται για λόγο άφθαστου μεγαλείου. Μόνο ένας Θεός μπορούσε να τον πει. Η μεγαλειώδης ανεξικακία απέναντι στην αδικαιολόγητη ανθρώπινη θρασύτητα, αυθάδεια, κακία και μοχθηρία. Η μεγαλόστομη κι ανυπέρβλητη αγάπη της συγχωρητικότητας μπροστά στη βαρβαρότητα της πώρωσης. Η σταυρωμένη αγάπη αντίκρυ στον επηρμένο φθόνο. Λόγια με πνεύμα και αίμα μέσα από την άφατη οδύνη, που τα έλεγε πριν, αλλά τα λέγει και τώρα από το ύψος του σταυρού· αγάπη προς δόλους και προς τους εχθρούς, ακόμη και τους σταυρωτές, ορισμένοι από τους οποίους αργότερα θα μετανοήσουν.

β) «Αμήν, λέγω σοι. σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Ο αναμάρτητος Χριστός σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο αμαρτωλούς, σε δύο ληστές. Ό,τι έβλεπε κι άκουγε ο ένας, έβλεπε κι άκουγε κι ο άλλος. Ληστές κι οι δύο, σταυρωμένοι κι οι δύο. Ο ένας προκαλεί, βλασφημεί, ειρωνεύεται, αυθαδιάζει. Ο άλλος κάμπτεται, λυγίζει, επανορθώνει, παρακαλεί, μετανοεί. Σαν να εκπροσωπούν οι δύο συσταυρούμενοι τη σύμπασα ανθρωπότητα, τους αμετανόητους και τους μετανοημένους. Ο λόγος του Χριστού στον εκ δεξιών Του ληστή είναι λίαν παραμυθητικός για όλους τους αμαρτωλούς. Ας μην απογοητεύεται κανένας πια. Η φράση αυτή χαρίζει φτερά, κουράγια, ελπίδες σε όλους τους πολλούς αμαρτωλούς. Με πολύ λίγα λόγια αυτός ο ληστής φανέρωσε την ειλικρινή του μετάνοια, παραδέ-χθηκε την αμαρτωλότητά του απροφάσιστα, θέλησε να διορθώσει ταπεινά και τον συναμαρτωλό του, έστω την τελευταία αυτή ώρα, ομολόγησε τον Χριστό αναμάρτητο, Τον παρακάλεσε να τον δεχθεί στην ουράνια βασιλεία Του. Με τη γεύση του καρπού του δένδρου της γνώσεως καλού και κακού, του ξύλου εκείνου, έκλεισε ο παράδεισος για τον πρώτο Αδάμ. Με το ξύλο του σταυρού άνοιξε ο παράδεισος και πρώτος του οικήτορας έγινε ένας μετανοημένος ληστής. Πόση ενίσχυση λαβαίνουν τώρα όλοι οι αμαρτωλοί.

Τῇ Ἁγία καὶ Μεγάλῃ Παρασκευῇ...

Ἡλία Μηνιάτη, Ἐπισκόπου Κερνίτσης καὶ Καλαβρύτων.

Πῶς ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, καὶ πῶς ἔκαμεν ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεόν! Ὁ Θεὸς μέσα εἰς τὸν παράδεισον τῆς τρυφῆς ἔλαβε χῶμα ἀπὸ τῆς γῆς, τὸ ἔπλασε μὲ τὰς χεῖράς του, τὸ ἐμψύχωσε μὲ τὴν πνόην του, τὸ ἐτίμησε μὲ τὴν εἰκόνα του, καὶ ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον. Ὁ ἄνθρωπος ἐπάνω εἰς τὸ ὄρος τοῦ Γολγοθᾶ ἐκατάστησε τὸν Θεὸν χωρὶς μορφήν, χωρὶς πνοήν, ὅλον αἷμα, ὅλον πληγάς, προσηλωμένον εἰς ἕνα ξύλον.

Μεγάλη Τετάρτη εσπέρας (Όρθρος Μ. Πέμπτης)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Τή Μεγάλη Πέμπτη οἱ Πατέρες μας, μᾶς παρέδωσαν νά ἑορτάζουμε τέσσερα πράγματα: τόν ἱερό Νιπτήρα, τόν Μυστικό Δεῖπνο, τήν ὑπερφυᾶ προσευχή καί ἀκόμη τήν προδοσία τοῦ ᾽Ιούδα. ᾽Εκεῖνο τό τροπάριο πού συγκεφαλαιώνει καί συνδέει τά περισσότερα ἀπό αὐτά, ἐπισημαίνοντας τίς προεκτάσεις τους καί στή δική μας ζωή, εἶναι κυρίως ὁ οἶκος τοῦ κοντακίου τοῦ ὄρθρου τῆς ἡμέρας: ῾Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς, τόν ἄρτον ὑποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τῷ Δεσπότῃ, ἵνα ἴδωμεν τούς πόδας πῶς ἀπονίπτει τῶν Μαθητῶν, καί ἐκμάσσει τῷ λεντίῳ, καί ποιήσωμεν ὥσπερ κατίδωμεν, ἀλλήλοις ὑποταγέντες καί ἀλλήλων τούς πόδας ἐκπλύνοντες. Αὐτός γάρ ὁ Χριστός οὕτως ἐκέλευσε τοῖς αὐτοῦ μαθηταῖς ὡς προέφησεν. ᾽Αλλ᾽ οὐκ ἤκουσεν ᾽Ιούδας ὁ δοῦλος καί δόλιος᾽.

1. ῾Τόν ἄρτον ὑποδεξώμεθα᾽: Ὁ ὑμνογράφος, ἐκφράζοντας τήν πίστη τῆς ᾽Εκκλησίας, μᾶς καλεῖ νά προσεγγίσουμε τή μυστική Τράπεζα, προκειμένου νά κοινωνήσουμε τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ κέντρου τῆς ᾽Εκκλησίας μας, τοῦ μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, τό ὁποῖο συνέστησε ὁ Κύριος ἀκριβῶς τήν ἡμέρα αὐτή, κατά τό Μυστικό Δεῖπνο.

"Στάθηκε δίπλα μας σάν στοργικός πατέρας, μέ ἀγάπη καί κατανόηση"!
Ὁ φυλακισμένος Ἀντώνης Παπαδάτος, ἐκπροσωπώντας τούς κρατουμένους τῆς 6ης πτέρυγας μέ ἐπιστολή του πρός τόν Γέροντα Ἐφραίμ εὐχαριστεῖ τόν Θεό πού τόν ἔφερε κοντά τους! Ἡ ἐπιστολή ἀναφέρεται καί στά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν οἱ κρατούμενοι, ὅπως ὁ μεγάλος συνωστισμός πού ἔχει ὡς συνέπεια νά ὑπάρχουν κελιά-θαλάμοι ἀκόμα καί μέ 25 κρατουμένους μέσα ἀλλά καί στίς συνθῆκες ὑγιεινῆς πού ὅπως ἀναφέρουν, ὁ κίνδυνος μετάδοσης ἀσθενειῶν ὅπως τύφου, χολέρας φυματίωσης εἶναι μεγάλος.
«Μέ τήν ἐπιστολή αὐτή θέλουμε νά εὐχαριστήσουμε δημοσίως τόν Γέροντα Ἐφραίμ, πού στάθηκε δίπλα μας σάν πατέρας μας μέ τήν ἀγάπη, τήν κατανόηση ἀλλά καί τήν ἠρεμία πού μᾶς μετέφερε ὅλο αὐτό τό διάστημα. Μέ λίγα λόγια καί σταράτα, παρά τίς ἄθλιες συνθῆκες διαβίωσης στό Κορυδαλλό, σέ μία φυλακή πού δέν χωράει πάνω ἀπό 800 κρατουμένους καί σήμερα ξεπερνᾶμε τούς 2500 μέ συνέπεια νά κοιμόμαστε ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο σέ κελιά-θαλάμους μέ 25 ἄτομα μέσα, παρέα μέ στρατό ἀπό κατσαρίδες καί ποντίκια καί γάτες πού ἔχουν τύφο, μέσα στό κρύο χωρίς θέρμανση σέ μουχλιασμένους τοίχους ἀπό τήν ὑγρασία πού χτίστηκαν πρίν ἀπό 50 χρόνια, τρώγοντας φαγητό πού δέν θά ἔπρεπε νά τρῶνε οὔτε τά σκυλιά, καί κάνοντας μπάνιο μέ παγωμένο νερό, φωνάζουμε πώς ὑπάρχει Θεός καί Τόν εὐχαριστοῦμε πού ἔφερε κοντά μας τόν....
Γέροντα Ἐφραίμ νά μᾶς στηρίξει ψυχολογικά μέ τή στάση του καί τόν καθένα χωριστά μέ τήν πατρική στοργή του.

Υ.Γ. Ἀλήθεια, ὁ Γέροντας ἦρθε μόνος του στή φυλακή γιά νά μᾶς βοηθήσει σέ μία ἐποχή ποῦ τό κράτος εἶναι ἀνύπαρκτο γιά μᾶς ἤ ὄντως ἦρθε ὡς προφυλακισμένος;;; Δηλαδή ὑπάρχουν τόσο ἀνεγκέφαλοι δικαστές πού τόν εἶδαν ἀπό κοντά καί ἔστειλαν αὐτόν τόν ἄνθρωπο στόν Κορυδαλλό;;; Ἥμαρτον… (ὅπως μᾶς ἔμαθε καί ὁ Γέροντας νά λέμε…) .

Κρατούμενος Ἀντώνης Παπαδάτος καί ὅλη ἡ 6η πτέρυγα τοῦ Κορυδαλλοῦ.

ΠΗΓΗ:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/04/blog-post_03.html#more

Η Έξοδος του Μεσολογγίου και η σημερινή κρίση

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Την Κυριακή των Βαίων του 1826 οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου απετόλμησαν την θρυλική Έξοδο και πέρασαν στην αιωνιότητα. Με πίστη στον Θεό, με τον Ορθόδοξο κλήρο επικεφαλής, με σώφρονα πατριωτισμό, με αυτοθυσία και με στρατηγική σκέψη οι έγκλειστοι αποφάσισαν να σπάσουν τον κλοιό των Τουρκοαιγυπτίων και να αποδείξουν ότι είναι συνεχιστές των μεγάλων ΟΧΙ της ελληνικής ιστορίας. Το Μεσολόγγι ήταν ο φράχτης που γκρέμισε την αλαζονεία του Ιμπραήμ και του Κιουταχή. Ήταν η εστία του παγκοσμίου θαυμασμού και μία από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Οι πολιορκημένοι άντεξαν τον πόλεμο και την πείνα σε σημείο που ο Διονύσιος Σολωμός να διαπιστώνει: «Δεν τους βαραίνει ο πόλεμος, μα έγινε πνοή τους». Τους χτυπούσαν αλύπητα επί μήνες «Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπι Άγγλου», αλλά δεν παραδόθηκαν. Σε κάθε πρόταση για παράδοση απαντούσαν με το αγέρωχο ΟΧΙ της Ελληνικής Διάρκειας.