Δήλωση θέσεων του American College of Pediatricians: «Οι νεαροί ασθενείς με δυσφορία φύλου αξίζουν βοήθεια στο να αποδεχτούν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους όπως είναι, να αντιμετωπίσουν την υποκείμενη ψυχική ασθένεια, τα άσχημα βιώματα και την οικογενειακή δυσλειτουργία. Δεν χρειάζονται παρεμβάσεις που καταστρέφουν το υγιές σώμα τους και τους θέτουν σε τροχιά ιατρικής εξάρτησης για μια ζωή».

O (επίκαιρος;) τίτλος που επιλέχθηκε συνδέεται με την αναγκαιότητα εύρεσης αντίδοτου στη συστηματική προσπάθεια που καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια από πολλές πλευρές να λησμονήσουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες την Ιστορία, τις ρίζες τους

Ἡμερίδα μέ θέμα «Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης»

Την Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024, ο Ελληνικός Λόχος Ελιγμού αναχώρησε ακτοπλοϊκώς με το αρματαγωγό «ΣΑΜΟΣ» του Πολεμικού Ναυτικού από την Ελλάδα (Λιμένα Θεσσαλονίκης) με προορισμό τον λιμένα PLOCE της Κροατίας και στη συνέχεια οδικώς αφίχθη στο Στρατόπεδο BUTMIR της Δύναμης «EUFOR ALTHEA» στο Σεράγεβο της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης.

Περί το 390 ζούσε στα Σίγγαρα (σημ. Σεντζάρ, 15 χλμ. από την Μοσούλη) ένας μικρός Εβραίος έντεκα ετών με το όνομα Ασέρ, στον οποίο ο πατέρας του, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, είχε αναθέσει να φυλάει τις αγελάδες του.

Ο όσιος πατήρ ημών Σαμψών καταγόταν από οικογένεια της  υψηλής αριστοκρατείας της Ρώμης, έχοντας καθώς φαίνεται συγγενικούς δεσμούς με το γένος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σπούδασε όλες τις επι­στήμες της εποχής του και ιδιαιτέρως την ιατρική, προς την οποία τον ωθούσε η συμπονετική του φύση.

Σε μια αποκάλυψη που μπορεί να εκληφθεί ως βόμβα στα θεμέλια της Εθνικής Ασφάλειας της χώρας προχώρησε καταξιωμένη ιστοσελίδα.

Στη διάρκεια της κατοχής ο λαός της Θεσπρωτίας αντέδρασε δυναμικά κατά του κατακτητή και των Μουσουλμάνων Τσάμηδων. Από την Πάργα μέχρι τα Γιάννενα, και από το Καλαμά μέχρι τη Πρέβεζα σκληροτράχηλοι πολεμιστές, όπως ο Νίκου, ο Γεωργίου, ο Μπαλούμης, ο Τσίτσος, έστησαν τα λημέρια τους και έγιναν ο τιμωρός κάθε προδότη, δολοφόνου, ή εκβιαστή.

Πῶς ὑμῖν τὰ ἡμέτερα, ὦ φίλοι ποιμένες καὶ συμποιμένες· ὧν ὡραῖοι μὲν οἱ πόδες, εὐαγγελιζομένων εἰρήνην καὶ ἀγαθὰ, μεθ᾿ ὧν ἐληλύθατε· ὡραῖοι δὲ τὰ πρὸς ἡμᾶς, οἷς εἰς καιρὸν ἐληλύθατε, οὐχ ἵνα πρόβατον πλανώμενον ἐπιστρέψητε, ἀλλ᾿ ἵνα ποιμένα ἔκδημον ἐπισκέψησθε; Πῶς τὰ τῆς ἐκδημίας ὑμῖν ἔχει τῆς ἡμετέρας; καὶ τίς ὁ ταύτης καρπὸς, μᾶλλον δὲ, τοῦ ἐν ἡμῖν Πνεύματος, ᾧ κινούμεθά τε ἀεὶ, καὶ νῦν κεκινήμεθα, μηδὲν ἴδιον ἔχειν ἐπιθυμοῦντες, μήτ᾿ ἴσως ἔχοντες;

Η απελευθέρωση της Καβάλας είναι μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την διάρκεια του αιματηρού και βάρβαρου Β’ Βαλκανικού Πολέμου, ενάντια στις στρατιωτικές δυνάμεις των Βουλγάρων.

Στο μνημειακό Κοιμητήριο «Τριαντάφυλλα της Τσαμουριάς» /«Trêndafilat e Çamëria» της Κονίσπολης πραγματοποιήθηκε επετειακή εκδήλωση για τους 2900 Αλβανοτσάμηδες που εγκατέλειψαν τα εδάφη τους στη βορειοδυτική Ελλάδα, από τους οποίους αρκετοί έχασαν τη ζωή τους ζητώντας καταφύγιο στην Αλβανία.

Ψευδείς δηλώσεις της Pfizer παραβίασαν τον νόμο περί προστασίας των καταναλωτών

Ο Wahome Ngare, δήλωσε σε συνέδριο που έγινε στις αρχές Μαΐου στην Ουγκάντα, πώς χορηγήθηκαν στις Αφρικανές- και όχι μόνο- εμβόλια με φάρμακο κατά της γονιμότητας, χωρίς εκείνες να το γνωρίζουν ή να το επιθυμούν

Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη της Κυριακής 23 Ιουνίου 2024.

Ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημήτρης Παπαστεργίου ανακοίνωσε ότι σε λίγες μέρες αναμένεται ο προσωπικός αριθμός των νέων ταυτοτήτων και άρα οι πολίτες θα μπορούν να μπουν στην πλατφόρμα και να δηλώσουν τα αριθμητικά ψηφία του προσωπικού τους αριθμού.

Ακόμα κι αν ο λόγος μας έμοιαζε με ανοιξιάτικο ύμνο καλλικέλαδου αηδονιού, πολύ φτωχά θα πετύχαινε να υμνήσει την μεγάλη φωνή της αληθείας, που γεννιέται σήμερα. Αλλά πάλι, αυτός εδώ ο λόγος, έτσι ασθενικός, ξερός και κακόηχος, πως θα υμνήσει την μεγάλη προφητική δόξα;

Τα Αυτονομιακά τμήματα αφού πλησίασαν κατά τη νύκτα προς τις 23 Ιουνίου 1914 τις εχθρικές θέσεις, τη χαραυγή μετά από ορμητική έφοδο ανέτρεψαν τους Αλβανούς από τις οργανωμένες θέσεις τους στα Υψώματα Καζάνι. Στη συνέχεια μετά την κατάληψη των αντικειμενικών σκοπών και τη σύντομη ανασυγκρότηση των τμημάτων, οι φάλαγγες συνέχισαν τις επιθετικές τους ενέργειες σύμφωνα με την προσωπική εκτίμηση της καταστάσεως από τους διοικητές τους και μέσα στο ευρύ περιθώριο πρωτοβουλίας που τους έδινε η διαταγή επιθέσεως του Αρχηγού Γεώργιου Τσόντου – Βάρδα.

Ἑορτή, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ μεγάλη καὶ ἔνδοξη· ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ἑορτὴ τῆς καθόδου τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπάνω στοὺς μαθητὰς τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος ὁ Κολλυβᾶς, ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἐξέχουσες μορφὲς τοῦ μοναστικοῦ φρονήματος τοῦ 18ου αἰῶνος, καθὼς καὶ μία φωτισμένη μορφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ γένους. Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομά του ἦταν Ἀθανάσιος Τούλιος καὶ καταγόταν ἀπὸ τὸ νησὶ τῆς Πάρου. Ὁ ἴδιος ξεχώρισε σὲ μία δύσκολη ἐποχὴ γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ γένος, γιὰ τὴ θεολογικὴ κατάρτισή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ θύραθεν παιδεία του, ἀφοῦ διετέλεσε διδάσκαλος καὶ σχολάρχης.

Ὁ Ὅσιος ἐγεννήθηκε τὸ 1722 ἢ 1723, στὸ Κῶστο τῆς Πάρου καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἀθανάσιος. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Ἀπόστολος Τούλιος μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴ Σίφνο, ἀλλὰ ἐκατοίκησε στὸ Κῶστο, ἀφοῦ ἐνυμφεύθηκε Κωστιανή. Ἐκεῖ ἐδιδάχθηκε τὰ πρῶτα του γράμματα στὰ ὁποῖα ἔδειξε ἰδιαίτερη κλίση, καὶ γι’ αὐτὸ ὁ πατέρας του τὸν ἔστειλε στὴ Σχολὴ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ναούσης Πάρου. Στὴν συνέχεια τὸν ἀπέστειλε στὴ Σχολὴ τοῦ Παναγίου Τάφου στὴ Σίφνο καὶ κατόπιν μὲ ἔξοδα τῆς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου Κεφάλου στὴ Σχολὴ τῆς Ἄνδρου, ἂν καὶ οἱ βιογράφοι του δὲν συμφωνοῦν ὄλοι μὲ αὐτό. Τὸ 1745, σὲ ἡλικία 23 ἐτῶν ἀποχαιρετᾶ τοὺς γονεῖς του καὶ φθάνει στὴ Σμύρνη, ὅπου ἐγγράφεται στὴν Εὐαγγελικὴ Σχολή. Μιὰ σχολὴ ὅπου ἐφοίτησαν ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς καὶ ὁ Νικόλαος Καλλιβούρτσης, δηλαδὴ ὁ μετέπειτα στενός του συνεργάτης Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, παραμένοντας ἐκεῖ γιὰ ἕξι ἔτη. Ὅταν πληροφορήθηκε τὴ λειτουργία τῆς Ἀθωνιάδας Σχολῆς μὲ διευθυντὴ τὸ Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, ἀπὸ τὴν Πάτρα, ἐγγράφεται ἀμέσως (1751), τὴν ἐποχὴ ποὺ ἀναλαμβάνει Διευθυντὴς ὁ Διάκονος τότε, Εὐγένιος Βούλγαρης. Ἀπὸ τὸ Νεόφυτο ἐκπαιδεύτηκε στὰ «Γραμματικὰ» καὶ στὰ «Περὶ Συντάξεως» τοῦ Θεοδώρου Γαζῆ, ἐνῶ ἀπὸ τὸν Εὐγένιο στὰ φιλοσοφικὰ μαθήματα καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς. Κατόπιν ἐκπαιδεύεται στὴ ρητορικὴ καὶ τὴν ποιμαντική, ἐνῶ σταδιακὰ ἀρχίζει νὰ ξεχωρίζει γιὰ τὶς ἰκανότητές του. Ἡ διαρκὴς ἀνέλιξή του τὸν καθιστᾶ «δεξὶ χέρι» τοῦ Εὐγένιου Βούλγαρη καὶ σὲ ἡλικία 35 ἐτῶν, ἀναλαμβάνει τὴ θέση τοῦ καθηγητοῦ τῆς Σχολῆς.

Ἡ φήμη του γιὰ τὶς ἰκανότητές του ἐμαθεύθηκε ἀνάμεσα στὴν ὑπόδουλη ὀρθόδοξη κοινότητα, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς τὸν ζητοῦν γιὰ τὴ Διεύθυνση τῆς Σχολῆς τους. Μὲ παρότρυνση ἀλλὰ καὶ πίεση τοῦ Εὐγένιου Βούλγαρη δέχεται, ἂν καὶ ἀρχικὰ προέβαλε κάποιες ἐνστάσεις. Ἔτσι διευθύνει τὴ Σχολὴ ἐπιτυχῶς γιὰ τέσσερα χρόνια (1758 – 1762), ὅταν καὶ τὸ 1762 ἡ Σχολὴ κλείνει λόγῳ ἐπιδημίας πανώλης. Ἔτσι καταφεύγει σὲ μία σχολὴ στὴν Κέρκυρα, ποὺ τὴ διευθύνει ὁ Νικηφόρος Θεοτόκης. Ἐκεῖ τελικὰ ὁλοκληρώνει τὶς σπουδές του καὶ ὁδηγεῖται στὸ Μεσολόγγι, μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ συμμαθητοῦ του στὴν Ἀθωνιάδα Παναγιώτη Παλαμᾶ, ποὺ εἶχε ἱδρύσει ἀπὸ τὸ 1760 τὴν Παλαμιαία Σχολή. Μετὰ τὰ Ὀρλωφικὰ (1768 – 1774), ἡ Παλαμιαία Σχολὴ εὑρίσκεται σὲ ἀκμὴ μὲ τὸν Ἀθανάσιο νὰ διαδραματίζει σημαντικὸ ρόλο, ὅμως τότε λαμβάνει τιμητικὴ πρόσκληση ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο ἀναφέροντάς του: «Ἡ μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διὰ γραμμάτων Συνοδικῶν τὸν παρακαλεῖ ν’ ἀπέλθει εἰς Ἅγιον Ὄρος ὡς διδάσκαλος καὶ σχολάρχης τῆς Ἀθωνιάδος Σχολῆς μετὰ τὸν ἀοίδιμον Εὐγένιον».

Ὁ ἴδιος δέχεται ἄμεσα καὶ παρεπιδημεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου συναντᾶ τὸν Ἅγιο Μακάριο Νοταρᾶ, ὁ ὁποῖος τὸν προτρέπει νὰ χειροτονηθεῖ. Ὁ Ἀθανάσιος ὑπακούει καὶ χειροτονεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο πρεσβύτερος. Τὸ 1777, πικραμένος ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίσθηκαν οἱ Κολλυβάδες καὶ μετὰ ἀπὸ κάλεσμα ἐπιστρέφει ὡς Σχολάρχης στὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης. Διευθύνει τὴ Σχολὴ γιὰ 6 ἔτη (1777 – 1783) ἢ γιὰ ἄλλους 8 ἔτη (1777 – 1785). Τὸ ποίμνιο τῆς Θεσσαλονίκης τὸν γνωρίζει πλέον καὶ ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὡς Ἱερέα. Τώρα μὲ νέα Πατριαρχικὴ ἐπιστολὴ καλεῖται νὰ ἀναλάβει τὴ διεύθυνση τῆς Σχολῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τοῦ ζητοῦν μάλιστα νὰ καθορίσει μόνος του τὸ ὕψος τῆς ἀμοιβῆς του. Ὁ ἴδιος ὅμως θὰ ἀπαντήσει: «Τὰς μὲν ἀρχιερατείας τιμῶ καὶ προσκυνῶ ἀλλ’ ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος. Ἂν ἐκαταλάμβανα ὅτι ἔκαμνα περισσότερον καρπὸν εἰς τὴν Βασιλεύουσαν πόλιν, ἤθελα ἔλθει αὐτόκλητος. Ἐπειδὴ ὅμως, ὡς στοχάζομαι, αὐτοῦ εἶναι κάποια ἐμπόδια, διὰ τοῦτο, ἄφετέ μέ, παρακαλῶ, ἐδῶ εἰς τὰ πέριξ νὰ ὠφελῶ ὅσον δύναμαι τοὺς ἀδελφούς μου καὶ τὸ Γένος μου». Καὶ τὸν ἄφησαν...

Ἡ ὁριστική του ἀπόφαση εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα του, τὴν Πάρο. Καὶ ἐνῶ τὸ πλοῖο κατευθύνεται πρὸς τὸ νότιο Αἰγαῖο, ξεσπάει ὁ Ρωσοτουρκικὸς πόλεμος καὶ τὸ πλοῖο ἀναγκάζεται νὰ προσορμισθεῖ στὴ Χίο (5 – 6 Νοεμβρίου 1786, 64 ἐτῶν). Ἀποσύρεται στὸ μονύδριο τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ἐκεῖ μελετᾶ καὶ προσεύχεται. Ξεκινᾶ τὸ Θεολογικὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ καὶ τὴ Λογικὴ τοῦ ἀοιδίμου Εὐγένιου Βούλγαρη. Ὅταν τελειώνει ὁ πόλεμος, δέχεται νὰ παραμείνει στὴ Χίο, στὰ χέρια τῆς βουλήσεως τοῦ Θεοῦ. Τελικὰ θὰ παραμείνει ἐκεῖ τρεῖς δεκαετίες. Ἡ «Φιλοσοφικὴ Σχολή», ὅπως τὴν ἀποκαλοῦσαν, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του γνωρίζει τεράστια ἀκμὴ καὶ ἀνάλογη φήμη. Τὸ 1812, 90 ἐτῶν πλέον, παραιτεῖται.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, πρέπει νὰ ἀναφερθεῖ πὼς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διωκόμενους Κολλυβάδες μοναχοὺς (ὅπως ὑποτιμητικὰ τοὺς ἀποκαλοῦσαν, λόγῳ τῆς θεολογικῆς διαμάχης γιὰ τὴ χρήση τῶν Κολλύβων), οἱ ὁποῖοι μὲ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήματα, προσπάθησαν καὶ τελικὰ κατάφεραν νὰ διατηρήσουν, ἀπὸ τὶς νοθεῖες τοῦ Πρωτεσταντισμοῦ καὶ τῆς Οὐνίας, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἐδέχθηκε σφοδρὸ διωγμὸ στὸ Πατριαρχεῖο, μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, τὸν Ἅγιο Μακάριο Νοταρᾶ, τὸν Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, τὸν Ἀγάπιο τὸν Κύπριο, τὸν Ἰάκωβο τὸν Πελοποννήσιο καὶ τὸν Χριστόφορο Προδρομίτη, γιὰ τὸν ἀγώνα τους ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Ὁ ἴδιος καθαιρεῖται ἀπὸ ἱερέας καὶ καταδικάζονται οἱ ὑπόλοιποι. Διώκονται καὶ ἐξορίζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐνῶ ὁ Ἀθανάσιος ὁδηγεῖται, ὅπως προαναφέρθηκε, στὴ Θεσσαλονίκη. Ἡ πίκρα ὅμως τῶν διωγμῶν αὐτῶν ἔγινε τὸ νερὸ ποὺ ἐπότισε  μὲ τοὺς διασκορπισμένους Κολλυβάδες τὸ Ὀρθόδοξο Γένος σὲ μία δύσκολη καὶ μεταβατικὴ ἱστορικὴ ἐποχή.

Τὸ 1771 ἐντέλει, ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διαπίστωσε τὶς συκοφαντίες καὶ τοὺς ἀθωώνει. Μεταξὺ ἄλλων ἡ ἀθώωση ἀναφέρει:
«Δύναται πολλάκις καὶ συρραφεῖσα διαβολὴ ὑποκλέψαι τοῖς ἀνεγκλήτοις καὶ ἀναιτίου καταδίκης αἰτία γενέσθαι πρὸς ἄνδρας ἀθώους καὶ ἀμετόχους τῶν κατ’ αὐτῶν λαληθέντων... Ἐπειδὴ τοιγαροῦν καὶ ὁ κὺρ Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ἀνὴρ ὢν οὐ τῶν εὐκαταφρονήτων, σοφίας τὲ μετασχηκὼς τῆς θύραθεν καὶ τῆς καθ’ ἡμᾶς καὶ καλῶς μεμνημένος τὰ θεῖα... ἀθῶος ὑπάρχει... ἔχων καὶ τὸ ἐνεργοῦν τῆς ἱερωσύνης αὐτοῦ ἀκωλύτως...».

Στὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἀπόμερο μέρος τῆς Χίου, τὰ Ρεστά, ὅπου ὑπῆρχε μονύδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ἐκεῖ μαζί του ἡσύχαζε καὶ ὁ μαθητὴς καὶ φίλος του Νικηφόρος καὶ ὁ Ἱεροδιάκονος Ἰωσὴφ ἀπὸ τὰ Φουρνὰ τῶν Ἀγράφων, ὁ ὁποῖος εἶχε χρηματίσει καὶ δάσκαλος στὴ Σχολή. Ἐδῶ συγγράφει τὸ πόνημά του «ἀλεξίκακον πνευματικὸν» κατὰ τῶν τότε «ἐκσυγχρονιστῶν» ποὺ ἀντέλεγαν καὶ ἐφέρονταν καταφρονητικὰ σὲ ζητήματα τῶν Θείων Γραφῶν. Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του παθαίνει ἀποπληξία. Ὁ ἴδιος προετοιμάσθηκε πνευματικά, μετέλαβε καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μιὰ ἡμέρα μετά, στὶς 24 Ἰουνίου 1813. Στὰ προπύλαια τοῦ ναοῦ ἐθαψαν τὸ σεπτό του σκήνωμα, ἐνῶ οἱ συνασκητὲς στὸ κελί του βρῆκαν μόνο μία τριμμένη στολή, ἕνα μελανοδοχεῖο καὶ ἕνα λυχνάρι. Τὰ ὀστά του τοποθετήθηκαν στὸ ὀστεοφυλάκιο τοῦ ναϋδρίου, ἀλλὰ ἀποτεφρώθηκαν κατὰ τὴ μεγάλη πυρκαγιά, τὸ 1822.

Τὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου εἶναι πλούσιο καὶ πολὺ σημαντικό. Ἀφορᾶ σχεδὸν ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς χριστιανικῆς δράσεως (βίοι Ἁγίων, δογματικά, κοινωνικά, λειτουργικά, παιδαγωγικά, ποιμαντικά) καὶ ἀξιολογεῖται σήμερα τὴ βιβλική, κοινωνικὴ καὶ δογματική του κατάρτιση, ὡς ἕνα ἐξαιρετικὸ δεῖγμα ὀρθόδοξης ποιμαντικῆς διακονίας.

Πηγή: Μέγας Συναξαριστής

Ὁ ὁμιλητὴς τῆς ἐπετείου κ. Πέτρος Κόρδας, αἱρετὸ μέλος τοῦ ΥΣΔΕΕ Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀνέπτυξε τὴν ὁμιλία του μὲ θέμα «Ἡ προσφορὰ τῶν Μοναχῶν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου στὸν Ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ στὴν καθοριστικὴ νικηφόρα μάχη τοῦ 1827» μὲ γλαφυρότητα καὶ ἀτράνταχτα, ἐμπεριστατωμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα, πῶς οἱ μεγαλοσπηλαιῶτες μοναχοὶ καὶ πατέρες, πρὸ καὶ μετὰ τὴν νικηφόρο μάχη τοῦ 1827, συνέβαλαν στὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας.

Μία ἄποψις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Σπηλαίου,

ἡ ὁποία κτίσθηκε τὸ 362 μ.Χ.

Γιὰ νὰ δυνάμεθα νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὸ ἀπόφθεγμα τῶν νέων τῆς ἀρχαίας Σπάρτης :

«ἄμμες δὲ γ᾿ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες»

(ἐμεῖς θὰ γίνουμε πολὺ καλλίτεροι ἀπὸ σᾶς)

24.6.2014

1. Διότι, ὅπως ἔχει τονισθῆ ἐπανειλημμένως ἀπὸ σπουδαίους καὶ φωτισμένους ἱστορικοὺς καὶ λογοτέχνες, λαοί, ποὺ δὲν ἐμφοροῦνται ἀπὸ ὀρθόδοξη καὶ ἐθνικὴ συνείδησί καὶ δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὴν ἱστορία τους, ἀλλὰ ἡ παγκοσμιοποίησι τοὺς ἔχει «πολτοποιήσει», εἶναι καταδικασμένοι νὰ ἀφανισθοῦν.

2. Ἀντὶ νὰ διαδίδωνται τέτοιες ἐπέτειοι τῆς ἐνδόξου ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ νέα τάξι πραγμάτων, ὁ οἰκουμενισμός, ὁ μαρξισμός, ὁ μασωνισμός, ὁ σιωνισμός μέσῳ τῶν μεγάλων Μ.Μ.Ε. (ποὺ ἀνήκουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, σὲ ἀετονύχηδες, «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς καὶ ὀπαδοὺς τῶν ὡς ἄνω ἀναφερομένων σκοτεινῶν κύκλων) προβάλλουν τὶς ἐπετείους, ποὺ ἀμέσως ἢ ἐμμέσως ἐνισχύουν τὸ ὑλιστικὸ καὶ ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς νέας τάξεως πραγμάτων καὶ τῶν λοιπῶν ὡς ἄνω ἀναφερθέντων σκοτεινῶν κύκλων, ὅπως προβάλλουν καὶ τὶς γενεθλίους ἐπετείους ἀντὶ τὶς ὀνομαστικὲς ἑορτές.

3. Ὅμως τὸ Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν καὶ τὸ Σωματεῖον «Οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους», λάτρεις ὄντες τῆς Ὀρθοδοξίας μας καὶ τοῦ ἀθανάτου ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ πολιτισμοῦ, εὐχαρίστως κάθε χρόνο συμμετέχουμε στὴ πρωτοβουλία τῆς Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως γιὰ νὰ τιμῶμε τὴν ἐπέτειο τῆς νικηφόρου μάχης τῶν καλογήρων τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καὶ τῶν λίγων γενναίων λαϊκῶν, ποὺ συμπαρατάχθηκαν μαζί τους καὶ οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἐλευθερωτοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατατρόπωσαν τὴν 24η Ἰουνίου 1827 τὴν κραταιὰ στρατιὰ τοῦ φοβεροῦ Ἰμπραήμ καὶ τοῦ προσκυνημένου ὁπλαρχηγοῦ Νενέκου, ποὺ συμμάχησε μὲ τὸν Ἰμπραὴμ ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

4. Πρὸς τιμὴν τῆς σημερινῆς ἐπετείου τῆς καταλυτικῆς νικηφόρου μάχης τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ ἀναρτῶμε κατωτέρω μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν τελετή τῆς 22.6.2014 στὸ Μέγα Σπήλαιο.

5. Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ ἀποτίνουμε καὶ πάλι φόρο τιμῆς καὶ στὸν θρυλικὸ Γέρο τοῦ Μοριᾶ ἀείμνηστο Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ὀξυδερκέστατο πνεῦμα του διέγνωσε τὴν συμφορά, ποὺ θὰ εἴχαμε ἀπὸ τοὺς προσκυνημένους τοῦ Νενέκου, καί, πρὸς ἀποτροπὴ αὐτῆς τῆς συμφορᾶς, ὁ Γέρος Κολοκοτρώνης ἐξέδωσε ἐντολή : «φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους».

6. Μήπως καὶ σήμερα πρέπει νὰ ἐπαναληφθῇ ἡ ἐντολὴ τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ ἐναντίον τῶν σημερινῶν προσκυνημένων, ποὺ εἶναι ἕνα ἀντιορθόδοξο καὶ ἀνθελληνικὸ μωσαϊκό, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων ;

7. Ὅσοι διατεινόμεθα ὅτι ἐμφορούμεθα ἀπὸ ἐθνικές, ὀρθόδοξες ἰδέες καὶ ἀρχές, ἄς ἀντισταθοῦμε σθεναρῶς ἐναντίον τῶν δοτῶν, τῶν ἐξωμοτῶν καὶ τῶν γενίτσαρων τοῦ πνεύματος, οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ ἀναρριχηθοῦν καὶ νὰ παραμείνουν ὑψηλά, ὀμνύουν καὶ προσφέρουν γῆ καὶ ὕδωρ στοὺς συγχρόνους φοβεροὺς «Ἰμπραήμ».

8. Ὄντως οἱ ἥρωες τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας ἔκαναν τὸ κορμί τους «κόσκινο» καί, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀποτίναξαν τὸ βαρύτατο τουρκικό-μωαμεθανικὸ ζυγό, γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς ἐλεύθεροι.

9. Ὅμως, δυστυχῶς, δὲν διεγνώσαμε τὸν κίνδυνο τῆς βαυαροκρατίας καὶ τῶν παραπάνω ἀναφερομένωνἀντιχριστιανικῶν καὶ ἀντεθνικῶν κύκλων καί,ἀλλοίμονο μας, σκλαβωθήκαμε καὶ αἰχμαλωτισθήκαμε ἀπὸ τὰ δίκτυα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, τῆς νέας ἐποχῆς, τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παπισμοῦ, τοῦ μασωνισμοῦ, τοῦ μαρξισμοῦ, τοῦ σιωνισμοῦ καὶ λοιπῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

Καὶ τρὶς ἀλλοίμονο, διότι σήμερα δὲν ὑπάρχουν τρανταχτὲς φωνὲς ἀντιστάσεως, γιὰ νὰ ἀποτινάξουμε τὰ νέα μας δεσμὰ καὶ νὰ συμμαχήσουμε μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἐλάχιστες φωνὲς ἀντιστάσεως καταπνίγονται, λασπολογοῦνται, εὐτελίζονται.

Πρὸς τοῦτο τονίζουμε πάλι, ὅτι ἐπιβάλλεται νὰ συσπειρωθοῦμε καὶ ὅλοι μαζί νὰ ἀντιδράσουμε ὁμοθυμαδόν (μὲ μιὰ ψυχή), μήπως, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐπαναποκτήσουμε τὴν ἐλευθερία μας.

Εἴθε !

Μικρὸ ἀπόσπασμα τὴν Θεία Λειτουργία.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως κ. Δημήτριος Βαρβιτσιώτης, καλὼν τὸν Δήμαρχο τῆς μαρτυρικῆς πόλεως Καλαβρύτων κ. Γεώργιο Λαζουρὰ γιὰ ἕνα σύντομο χαιρετισμό.

Ὁ κ. Δήμαρχος ἐτόνισε τὴν μεγίστη προσφορὰ τοῦ κλήρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν ἀγῶνα τοῦ 1821.

Ὁ ὁμιλητὴς τῆς ἐπετείου κ. Πέτρος Κόρδας, αἱρετὸ μέλος τοῦ ΥΣΔΕΕ Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἀνέπτυξε τὴν ὁμιλία του μὲ θέμα «Ἡ προσφορὰ τῶν Μοναχῶν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου στὸν Ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ στὴν καθοριστικὴ νικηφόρα μάχη τοῦ 1827» μὲ γλαφυρότητα καὶ ἀτράνταχτα, ἐμπεριστατωμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα, πῶς οἱ μεγαλοσπηλαιῶτες μοναχοὶ καὶ πατέρες, πρὸ καὶ μετὰ τὴν νικηφόρο μάχη τοῦ 1827, συνέβαλαν στὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ὁμοσπονδίας Πολιτιστικῶν. Συλλόγων «Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΛΕΙΤΩΡ» καὶ Ταμίας τῆς Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως κ. Κώστας Κατσιάρης μὲ τὴν ἱστορικὴ φορεσιὰ τῶν ὁπλαρχηγῶν καὶ πολεμιστῶν τοῦ 1821.

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ κάνουμε κτῆμα μας καὶ νὰ διαδώσουμε εἶναι ὅτι ἡ ἀπάντησις τοῦ ἡγουμένου τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου ἀειμνήστου Δαμασκηνοῦ εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ σπουδαιότερη ἀπὸ ὅ,τι ἡστρατηγικὴ τοῦὙπουργοῦἘξωτερικῶν τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως Ἀντρέϊ Γκρομίκο, ὁὁποῖος, ὅταν ὁ Ἀμερικανὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ εἶπε : «θὰ ἦτο εὐχῆς ἔργο νὰ ἔλθῃ ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ στὴν Μόσχα», ἀπήντησε: «βεβαίως, ἐὰν ἤρχετο προηγουμένως ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως στὴν Οὐάσιγκτον», στρατηγικὴ ποὺ διδάσκεται παντοῦ.

Ἀλλὰ ἐμεῖς, δυστυχῶς, δὲν ἐνστερνισθήκαμε καὶ δὲν ἀκολουθοῦμε τὴν στρατηγικὴ τοῦ τότε ἡγουμένου τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τοῦ ὁποίου τὸ ἀπόφθεγμα εἶναι :

«Ὅ,τι καὶ νὰ κάνῃς χάνεις».

Ἀναλυτικώτερα γιὰ τὸ κείμενο τοῦ Ἡγουμένου ἴδετε στὸ περιοδικό μας «Φωτεινὴ Γραμμή» τεῦχος 48, σελ. 44.

Ἄποψις ἀπὸ τοὺς συμμετασχόντας εἰς τὴν τιμητικὴ ἐπέτειο