Δημοσιοποιήθηκε (βλ. μεταξὺ ἄλλων ἐδῶ) στὸ τριήμερο ποὺ μᾶς πέρασε ἡ ἐπιστολὴ τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως πρὸς τὸ Συμβούλιο τῶν Ὑπουργῶν Οἰκονομικῶν τῶν χωρῶν τῆς Ζώνης τοῦ Εὐρώ (Eurogroup), στὴν ὁποία γνωστοποιοῦνται οἱ νομοθετικὲς καὶ πολιτικές της δεσμεύσεις προκειμένου νὰ δοθῆ παράταση στὸ ἰσχύον πρόγραμμα χρηματοδότησης τῆς χώρας μας. Στὸ τέταρτο καὶ τελευταῖο κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς, ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως, ἀναγράφεται ρητὰ ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως ὅτι σχεδιάζει νὰ τὸ πράξη μὲ τρόπο ποὺ νὰ εἶναι ἐπιβοηθητικὸς στὴν ἀναμόρφωση τῆς δημόσιας διοίκησης καὶ τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς γραφειοκρατίας /διαφθορᾶς, θέτοντας ὡς παράδειγμα τὴν ἔκδοση μιᾶς Ἔξυπνης Κάρτας τοῦ Πολίτη, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιηθῆ ὡς ταυτότητα στὸ Ἐθνικὸ Σύστημα Ὑγείας, καθὼς καὶ γιὰ νὰ μπορῆ νὰ ἀποκτήση κανεὶς πρόσβαση στὸ πρόγραμμα διανομῆς τροφίμων κ.λ.π.

Γιὰ ὅσους γνωρίζουν ἀγγλικά, τὸ πρωτότυπο ἔχει ὡς ἑξῆς: (… Do so in a manner that is helpful to the reforming of public administration and the fight against bureaucracy / corruption (e.g. the issuance of a Citizen Smart Card that can be used as an ID card, in the Health System, as well as for gaining access to the food stamp program etc.).

Γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, λοιπόν, μιὰ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση δεσμεύεται νὰ ἐφαρμόση τὴν Ἠλεκτρονικὴ Κάρτα τοῦ Πολίτη μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν Ἐλευθερία μας. Εἶναι πραγματικὰ ἀπορίας ἄξιον πῶς στὴ χώρα ποὺ διάλεξε γιὰ Ἐθνικό της Ὕμνο τὸν Ὕμνον εἰς τὴν Ἐλευθερία, τὸ πρῶτο – πρῶτο ποὺ κάθε φορὰ ἐξαγγέλλει ἡ κάθε Κυβέρνηση ὡς δέσμευσή της πρὸς τοὺς Δανειστές της στὰ χρόνια τῆς κρίσεως εἶναι ἡ θυσία τῆς ἐλευθερίας τῶν πολιτῶν της. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὴ στιγμὴ ποὺ κύριος Δανειστής της εἶναι ἡ χώρα ποὺ ἀντίστοιχα γιὰ ἐθνικὸ ὕμνο ἔχει τὸ ποίημα “Γερμανία – Γερμανία πάνω ἀπὸ ὅλα, πάνω ἀπὸ ὁτιδήποτε στὸν κόσμο”. Ὡραῖο ἑταῖρο διαλέξαμε νὰ δανειστοῦμε καὶ νὰ συνεταιριστοῦμε!

Γιὰ τὸ πῶς ἡ ἠλεκτρονικὴ κάρτα τοῦ Πολίτη προσβάλλει τὴν ἐλευθερία μας, τὴν Πίστη μας καὶ διακινδυνεύει τὴν ἀσφάλεια τῆς χώρας μας ἔχουμε ἀναφερθεῖ πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν ὡς «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» καὶ ὅλοι μας ξέρουμε τὴν κατηγορηματικὴ θέση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ βέβαια τῶν Ἁγίων μας (τὰ ὁποῖα μπορεῖτε νὰ ἀναγνώσετε ἐδῶ).

Ἐδῶ καὶ καιρὸ τὸ ἔχουμε ἐπισημάνει πὼς βρισκόμαστε σὲ πνευματικὸ πόλεμο. Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ λοιπὸν καλούμαστε ὅλοι σὲ ἐπαγρύπνηση, σὲ ἐνημέρωση τῶν χλιαρῶν ἀδελφῶν μας, σὲ ὄχληση τῶν πολιτικῶν μας καὶ κυρίως σὲ ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας. Ἡ ἐλευθερία τοῦ Γένους μας εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων μας καὶ τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων τῆς Πίστεώς μας. Ὅπως ἔχει πολὺ σωστὰ εἰπωθεῖ, λαὸς ποὺ ἀποφασίζει νὰ θυσιάση τὴν ἐλευθερία του γιὰ τὴν ἀσφάλειά του καὶ γιὰ ἕνα πιάτο φαγητό, δὲν ἀξίζει οὔτε τὴν ἐλευθερία του οὔτε τὴν ἀσφάλειά του καὶ τὰ παιδιά του μιὰ ζωὴ θὰ ζητιανεύουν… 

Υ.Γ. Γιὰ τὸ ἀστεῖον καὶ τὸ ἱστορικὸν τοῦ πράγματος παραθέτουμε ἐπερώτηση τοῦ Πρωθυπουργοῦ μας, τὴν ὁποία εἶχε καταθέσει ὡς βουλευτὴς τὸ 2010. Νὰ ἐπισημάνωμε μόνο ὅτι στὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴ πρὸς τὸ Eurogroup ἡ Κυβέρνηση ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ κάρτα τοῦ πολίτη δὲν θὰ ἔχη δημοσιονομικὸ κόστος, ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἐπερώτηση βλέπουμε ὅτι θὰ στοιχίση ἀρκετὰ ἑκατομμύρια εὐρώ. Ἀλλὰ μᾶλλον λεφτὰ ὑπάρχουν…

26/11/2010

ΣΥΡΙΖΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΥΠΟΥΡΓΟ Ἐσωτερικῶν, Ἀποκέντρωσης καὶ Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης

Ἡ Ἠλεκτρονικὴ Κάρτα Πολίτη ποὺ σχεδιάζει ἡ κυβέρνηση καὶ ἔχει θέσει σὲ διαβούλευση δὲν ὑποκαθιστᾶ τὸ δελτίο ἀστυνομικῆς ταυτότητας καὶ ἀποτελεῖ, σύμφωνα μὲ τὸ κείμενο τῆς διαβούλευσης, «κρίσιμο μέσο γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότερη, φιλικότερη καὶ ἀσφαλέστερη ἐξυπηρέτηση τῶν πολιτῶν ἀπὸ τὴ Δημόσια Διοίκηση. Ἡ Κάρτα Πολίτη θὰ ἀποτελέσει ἕνα βασικὸ ὄχημα γιὰ τὴν ταχύτατη μετάβαση στὴ νέα μετά-ΚΕΠ ἐποχή, γιὰ τὴ μετάβαση στὴν ψηφιακὴ Δημόσια Διοίκηση καὶ θὰ διαθέτει ὑψηλοῦ ἐπιπέδου χαρακτηριστικὰ ἀσφάλειας, σύμφωνα μὲ διεθνῶς ἀναγνωρισμένα πρότυπα. Ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ μέριμνα θὰ δοθεῖ στὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν προστασία τῶν προσωπικῶν δεδομένων τοῦ κατόχου, τόσο ὅσον ἀφορᾶ τὴν τήρηση καὶ χρήση τῶν στοιχείων, ὅσο καὶ τὶς συναλλαγές του μὲ τὴ Διοίκηση ἢ ἰδιωτικοὺς φορεῖς».

Ὅμως, ἡ εὐρωπαϊκὴ ἐμπειρία δείχνει ὅτι:

• Στὴ Γερμανία, ἡ προετοιμασία τῆς κάρτας, ὑψηλῶν τεχνικῶν προδιαγραφῶν, κράτησε δέκα χρόνια μὲ συμβόλαιο ποὺ ἔκανε ἡ κυβέρνηση μὲ ἐξειδικευμένη ἑταιρεία. Παρὰ τὴν ὑψηλὴ τεχνικὴ προετοιμασία, ὁμάδα χάκερς κατάφερε μὲ τὴν ἔναρξη λειτουργίας τῆς κάρτας νὰ τροποποιήσει στοιχεῖα της καὶ νὰ τὴν καταστήσει εὐάλωτη, μὲ λογισμικὸ ποὺ βρίσκεται δωρεὰν στὸ διαδίκτυο.

• Στὴν Μεγάλη Βρετανία, τὸ κόστος παραγωγῆς τῆς κάρτας ἐκτιμήθηκε ἀρχικὰ περὶ τὰ 10 καὶ 20 ἑκατομμύρια λίρες (ἐκτίμηση τοῦ London School of Economics τὸ 2009), ποσὸ ποὺ θὰ προσέθετε πολὺ μεγάλο οἰκονομικὸ βάρος στὴν χώρα. Ἐπιπλέον στὴν Μ. Βρετανία ὑπάρχουν δύο εἴδη κάρτας, μιὰ γιὰ τοὺς πολίτες τῆς χώρας καὶ μιὰ γιὰ τοὺς πολίτες ἄλλων χωρῶν ἐκτός ΕΕ.

Στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει ὑπολογιστεῖ ἀκόμη τὸ κόστος, ἂν καὶ στὴ διαβούλευση φαίνεται ὅτι τὰ χρήματα γιὰ τὴν κάρτα σκοπεύει νὰ τὰ πάρει ἡ κυβέρνηση ἀπὸ τὰ Ἐπιχειρησιακὰ Προγράμματα τοῦ ΕΣΠΑ «Διοικητικὴ Μεταρρύθμιση» καὶ «Ψηφιακὴ Σύγκλιση», ἐνῶ ἕως σήμερα δὲν ἔχει χρηματοδοτήσει ἀκόμα οὔτε βασικὲς ψηφιακὲς υπηρεσίες καὶ ὑποδομὲς γιὰ τοὺς πολίτες.

Δεδομένου ὅτι:

Ἐξαγγέλλεται ἕνα ἔργο χωρὶς ἐξειδικευμένο τεχνικὸ σύμβουλο, χωρὶς χρονοδιάγραμμα ὑλοποίησης, χωρὶς ὑπολογισμό- τοῦ κόστους προετοιμασίας, κατασκευῆς καὶ συντήρησης καί, τὸ κυριότερο, χωρὶς ὑπολογισμὸ τοῦ ὀφέλους ποὺ θὰ προκύψει, ἂν προκύπτει ὄφελος γιὰ τοὺς πολίτες καὶ τοὺς θεσμοὺς τοῦ κράτους.

Στὸ διαδίκτυο ἡ διαβούλευση- τοῦ σχετικοῦ κειμένου ἔχει δεχθεῖ ἑκατοντάδες ἀρνητικὰ σχόλια μέσα σὲ λίγα μόλις εἰκοσιτετράωρα.

Ἐρωτᾶται ὁ κ. Ὑπουργός:

1. Ποιούς πολίτες θὰ ἀφορᾶ ἡ κάρτα;

2. Θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ ἀπόκτησή της;

3. Μὲ τί κόστος θὰ ἐπιβαρυνθεῖ ὁ κάθε πολίτης γιὰ τὴν προμήθειά της;

4. Ποιός θὰ ἀναλάβει τὸ οἰκονομικὸ βάρος λειτουργίας τῆς τεράστιας ὑπηρεσίας ποὺ θὰ ἀπαιτηθεῖ νὰ συγκροτηθεῖ, προκειμένου νὰ συντηρηθεῖ τεχνικὰ καὶ νὰ λειτουργήσει μὲ σοβαρότητα καὶ ἀσφάλεια;

5. Ποιός θὰ ἀναλάβει τὸ ἔργο προετοιμασίας καὶ κατασκευῆς τῆς κάρτας; 6. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κόστος κατασκευῆς τῆς κάρτας καὶ τῆς συντήρησης αὐτῆς τῆς ψηφιακῆς ὑπηρεσίας;

7. Ἐν τέλει, τί ἐξυπηρετεῖ ἡ τρέχουσα διαβούλευση, ὅταν στὸ ἴδιο τὸ περιεχόμενο τοῦ τρέχοντος κειμένου διαβούλευσης (Β. Τεχνικὰ Χαρακτηριστικὰ τῆς Κάρτας Πολίτη) τὸ ἁρμόδιο ὑπουργεῖο δηλώνει ὅτι «οἱ τεχνικὲς προδιαγραφὲς τῆς Κάρτας Πολίτη, καθὼς καὶ οἱ διαδικασίες ἔκδοσης καὶ διαχείρισής της […] μόλις ὁριστικοποιηθοῦν, θὰ τεθοῦν σὲ διαβούλευση μαζὶ μὲ τὸ προσχέδιο νόμου γιὰ τὴν Κάρτα Πολίτη»;

Οἱ ἐρωτῶντες βουλευτές:

Τσίπρας Ἀλέξης

Διώτη Ἡρώ

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Μέσα στη Μ. Τεσσαρακοστή συχνά ακούγεται η ευχή του αγίου Ευφραίμ του Σύρου: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…». Μέσα σ΄ αυτή την προσευχή λέγεται και η παράκληση - αίτηση: «δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου».

Είναι αλήθεια ότι όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλο αμάρτημα είναι η κατάκριση. Ο μικρός άνθρωπος,  παίρνει από μόνος του τη θέση του Κριτού, του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ο Θεός Πατέρας όμως «πάσαν την κρίσιν δέδωκεν τω Υιώ, ότι υιός ανθρώπου εστί», ο δε Χριστός μας είπε ότι «απ΄ εμαυτού εγώ ποιώ ουδέν, καθώς ακούω κρίνω». Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι «η κρίσις του Θεού εστί».

Η λεγομένη κατάκριση, το αμάρτημα αυτό, είναι πολύ πονηρό και ύπουλο, διότι χώνεται, παρεισφρύει, σε κάθε συνομιλία, αρχικά ως απλή είδηση, μετά δήθεν σαν πληροφορία, ενημέρωση, δίκαιη αγανάκτηση, γίνεται δυσμενής κρίση, καταλαλιά και τελικά βρισκόμαστε στη αμαρτωλή κατάσταση να καταδικάζουμε, από κοινού δυστυχώς, απόντα τον άλλο και αναπολόγητο. Αυτό είναι φρικτό.

Η κατάκριση συνιστά όχι μόνο αντιποίηση αρχής, δηλαδή παίρνουμε τη θέση του Θεού  και στέλνουμε τον άλλον στο «σκότος το εξώτερον και εις το άσβεστον πύρ», αλλά αποτελεί επίσης τελεία επιπολαιότητα και απερισκεψία, διότι δεν είμαστε καρδιογνώστες και παντογνώστες, ψυχολόγοι και αστυνομικοί, εισαγγελείς και δικαστές. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν κάνουμε αυτό το άπρεπο έργο συγχρόνως όμως και υποκριτικό, λές κι εμείς είμαστε αλάθητοι και αναμάρτητοι;

Υπάρχει χειρότερο αμάρτημα από την κατάκριση; Ασφαλώς και υπάρχει. Και ισοδύναμο και χειρότερο. Είναι η συκοφαντία, ο φθόνος, η λοιδορία, η ψευδομαρτυρία, η αδικία και η κλοπή, η ασπλαγχνία και αδιαφορία και τελικά ο φόνος. Όλα αυτά είναι παραβάσεις των Εντολών του Θεού. Λέγουν οι δολοφόνοι μεταξύ τους ότι «η πρώτη σφαίρα αν βρεί το στόχο της και σκοτώσει το πρώτο θύμα, μετά δεν κάνει καμμία αίσθηση κάθε επόμενος φόνος».

Μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος μέχρι εκεί; Ασφαλώς ναι και όλα αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες φανερώνουν περίτρανα το μίσος και το δαιμονικό σκοτασμό στα οποία μπορεί να περιέλθει ο άνθρωπος και τελικά να αποβεί όπως και ο διάβολος, κατ΄ εξακολούθηση δηλαδή «ανθρωποκτόνος».

Αυτά μάλιστα τα αμαρτήματα δεν εστιάζονται μόνο στην καθημερινή κοινωνική ζωή, διότι μερικοί λένε την κατάκριση και το κουτσομπολιό «κοινωνικό σχόλιο» φθάνοντας μάλιστα και στην ιεροκατηγορία, αλλά κατευθύνονται και ανάγονται τελικά στο πρόσωπο του Κυρίου. Όσοι πράττουν αυτά σε αδελφούς τους, σήμερα, συμμετέχουν σ΄αυτούς που αμάρτησαν σε βάρος του Χριστού μας πάνω στο Γολγοθά, τότε, αλλά και στα όσα έλαβαν χώρα και πρίν από το πάθος.

Δηλαδή τότε στην περίπτωση του Κυρίου, όχι μόνο τον κατέκριναν ως δαιμονισμένο δήθεν, ως φάγο και οινοπότη, ως αγράμματο και ασεβή παραβάτη του Μωσαϊκού Νόμου, αλλά έφτασαν στο σημείο να χρησιμοποιήσουν σε βάρος Του βία, ψευδομάρτυρες, απειλές, φθόνο και δόλο. «Διά φθόνον παρέδωκαν αυτόν Ποντίω Πιλάτω». Λοιδορίες, στις οποίες δεν απαντούσε ποτέ με όμοιο τρόπο. «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει, παρεδίδου δε τω κρίνοντι δικαίως». Του πήραν το κάλλος και την μορφή από τα βασανιστήρια. Έπασχε ως άνθρωπος και άφηνε τα πάντα στον Δικαιοκρίτη Θεό να ανταποδώσει εκδίκηση και να ποιήσει κρίση και  δικαιοσύνη. Τελικά τον σκότωσαν, πάνω στο Σταυρό.

Τι λέγει όμως ο θείος λόγος: «άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος». «Όψονται εις όν εξεκέντησαν» και το γνωστό σε όλους: «μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβης».

Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουμε στη ζωή, στη συμπεριφορά στην περιουσία, στην ελευθερία, στην ευτυχία του άλλου; «Άνθρωπε, λέγει ο απόστολος Παύλος, τις σε κατέστησε κριτήν; Δεν μπορείς να κρίνεις «αλλότριον οικέτην», δηλ. ξένον δούλον. «Τω ιδίω κυρίω στήκει ή πίπτει, σταθήσεται δε. Δυνατός ο Θεός στήσαι αυτόν». Δεν αμαρτάνει σε σένα. Στο Θεό αμαρτάνει. Θα δώσει εκεί λόγο. Ο Θεός είναι αγάπη. Τον περιμένει μετά από κάθε πτώση και τελικά θα τον σώσει. Πως εσύ τον καταδικάζεις. Κοίταξε καλύτερα τον εαυτό σου.

Πάλι λέγει ο απόστολος Παύλος: «αδελφοί, εάν κάποιος άνθρωπος πέσει σε κάποιο παράπτωμα, σείς οι πνευματικοί να τον καταρτίζετε με πνεύμα πραότητος, <σκοπών σεαυτόν μη και σύ πειρασθής>, μήπως και σύ μπείς σε πειρασμό θυμού και οργής ή και να πέσεις στο ίδιο αμάρτημα».

Όλο το κακό όμως προέρχεται από την άγνοιά μας και αγνωσία μας. Και τούτο διότι δεν καταλαβαίνουμε τι είναι ο άλλος που έχουμε απέναντί μας. Δεν ξέρουμε δηλαδή πως ακριβώς βλέπει ο Θεός και η Ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία τον άνθρωπο.

Η Αγία Γραφή και κατ΄ επέκταση ο Χριστιανισμός βλέπει τον άνθρωπο ως εικόνα Θεού, δηλ. με τα χαρίσματα του λογικού και του αυτεξουσίου, λίγο κατώτερο από τους αγγέλους, λόγω του σώματος, πολύ όμως ανώτερο από τα ζώα, τα οποία δεν έχουν ψυχή αθάνατη, αλλά ζωτική δύναμη και ένστικτα.

Ο άλλος είναι παιδί του Θεού, πλάσμα του Δημιουργού μας, αδελφός μας κατά τον λόγο της Δημιουργίας και πολύ περισσότερο κατά τον λόγο του αγίου Βαπτίσματος. Λέγει ένας άγιος: «είδες τον αδελφόν σου; είδες Κύριον τον Θεόν σου». «Εμοί εποιήσατε ή δεν εποιήσατε», λέγει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο της Παγκοσμίου Κρίσεως. Ταυτίζει τους αδελφούς μας τους ελαχίστους με τον εαυτό του. Ο άλλος όσο άσχημος και άσημος, δίκαιος ή αμαρτωλός, πλούσιος ή πένης, μικρός ή μεγάλος, κληρικός ή λαϊκός, βασιλεύς ή στρατιώτης, είναι πρόβατο του Καλού Ποιμένα Ιησού και κανένας δεν έχει δικαίωμα κατακρίσεως και επεμβάσεως στη ζωή του, διότι μετά έχει να κάνει με τον ίδιο τον Χριστό.

Ένας άνθρωπος που έχει στραμμένη την προσοχή του στον εαυτό του και εξετάζει συστηματικά την πορεία του και προσέχει να μη προσκρούσει στο θείο θέλημα, αυτός δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τους άλλους.

Ένας άνθρωπος που σκέφτεται ότι τα  χρόνια της ζωής μας είναι λίγα και γρήγορα φεύγουν και ότι μέσα σ΄ αυτά πρέπει να επιτελέσει το έργο της μετανοίας, της αγάπης και της ιεραποστολής, αυτός δεν έχει χρόνο να κρίνει τους άλλους.

Ένας άνθρωπος που σκέφτεται τα λάθη του παρελθόντος, τις ελλείψεις του παρόντος, την αγάπη και συγχώρεση του Θεού στις δικές του αμαρτίες  και ότι τον περιμένει θάνατος μερική κρίση και Δευτέρα Παρουσία, δεν τολμά να κρίνει κανέναν, πόσο μάλλον να αδικήσει ποικιλοτρόπως και να σκοτώσει.

Κι ένας άνθρωπος που ξέρει ότι υπάρχει διάβολος που καιροφυλακτεί και όλα τα εκμεταλλεύεται για να κάνει κακό και να οδηγήσει τα πράγματα τραγικά στο τέλος του αίματος, προσέχει ώστε σε τίποτε να μη βλάψει κανένα πλάσμα του Θεού.

Ο Θεός να μας φωτίσει να ισχύσει και για μας ο λόγος του αγίου Ευφραίμ του Σύρου: «, Ναι, Κύριε, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου».

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας 

Ὤ πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας,  αὐτοὶ ποὺ κατὰ τὴ χειροτονία τους,  μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ, πατώντας  ἐπάνω στὸν δικέφαλο ὡρκίστηκαν,  πὼς θά ᾽νε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν  νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ  ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς  Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος  Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω  στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ  Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐλάμβανε πρώτη  φορὰ μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς  Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ  θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ  Ἑλληνικὸ κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ  τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς  δυνάμεις μὲ πρώτη τὸν μασονισμό, ἐξ  δωσε νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι  τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ  Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ  ἀγανάκτησι ἐπρότεινε, ἡ Ἱεραρχία  ἐπει γόν τως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν κυ βέρνησι μέσα σὲ  ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι  ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ  ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ  μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς  παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ  προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ  Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ κράτος·  νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος  πίστις μας βρίσκεται σὲ διωγμό, καὶ  ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν  εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο  φύλακα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων. Ἀλλὰ καὶ ὁ  ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων,  στὸ συνέδριο τῶν θεολόγων ποὺ ἔγινε  στὴν Ἀθήνα τὸ 1949, εἶχε τὴν  εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ  καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα  στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι  βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ  κράτος χειροπόδαρα, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ  ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο  τους γιὰ νὰ σπάσουν τὸ συντομώτερο  τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.

(Τὴν εὔσημη τούτη ἡμέρα ἀξίζει νὰ  θυμηθοῦμε τὴ διδαχὴ τοῦ ἀειμνήστου  γέροντος π. Αὐγουστίνου μεταφέροντάς  την ἐδῶ μέσα ἀπὸ ἕνα γνωστὸ ἔργο  του· εἶνε τὸ τέλος τοῦ βιβλίου  Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία [Ἀθῆναι  1954-55, σσ. 209-212, σὲ μεταγλώττισι].  Ἐκφράζει τὸν πόνο του γιὰ τὴν  Ἐκκλησία μας καὶ μὲ παρρησία  ἀγωνίζεται νὰ ξυπνήσῃ τὶς  συνειδήσεις τῶν τότε ποιμένων της  ποὺ συγκροτοῦσαν τὴν ἱ. Σύνοδο  τῆς Ἱεραρχίας. Πέρασαν βέβαια ἀπὸ  τότε 60 χρόνια· μήπως ἆραγε ὁ λόγος  του ἔγινε πιὰ ἀνεπίκαιρος καὶ  ἀταίριαστος γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ  ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα; Ἂς τὸν  ἀκούσουμε.)

Ὤ πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας,  αὐτοὶ ποὺ κατὰ τὴ χειροτονία τους,  μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ, πατώντας  ἐπάνω στὸν δικέφαλο ὡρκίστηκαν,  πὼς θά ᾽νε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν  νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;
Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ  ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς  Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος  Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω  στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ  Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐλάμβανε πρώτη  φορὰ μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς  Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ  θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ  Ἑλληνικὸ κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ  τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς  δυνάμεις μὲ πρώτη τὸν μασονισμό, ἐξ  δωσε νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι  τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ  Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ  ἀγανάκτησι ἐπρότεινε, ἡ Ἱεραρχία  ἐπει γόν τως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν κυ βέρνησι μέσα σὲ  ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι  ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ  ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ  μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς  παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ  προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ  Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ κράτος·  νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος  πίστις μας βρίσκεται σὲ διωγμό, καὶ  ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν  εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο  φύλακα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων. Ἀλλὰ καὶ ὁ  ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων,  στὸ συνέδριο τῶν θεολόγων ποὺ ἔγινε  στὴν Ἀθήνα τὸ 1949, εἶχε τὴν  εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ  καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα  στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι  βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ  κράτος χειροπόδαρα, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ  ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο  τους γιὰ νὰ σπάσουν τὸ συντομώτερο  τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως ἐξελίσσονται γοργὰ τὰ  πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ  γεγονότα, ἐνισχύεται καθημερινὰ ἡ  πίστι, ὅτι ἡ ῥιζικὴ λύσι ποὺ θ᾽  ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερία στὴν  Ἐκκλησία εἶνε ὁ χωρισμὸς ἐκκλησίας  καὶ κράτους. Δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία  ἐπ᾿ ἄπειρον νὰ παίζῃ διελκυστίνδα  μὲ τὸ κράτος· κάποτε τὸ σχοινὶ θὰ  κοπῇ. Ὁ χωρισμὸς εἶνε ἀναπόφευκτος.  Μετὰ τὸ χωρισμὸ ἡ ἡγεσία τῆς  Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὴν  ἐξω τερικὴ αὐτὴ αἴγλη ποὺ ἔχει  σήμερα, ποὺ φέρε ται ὑψωμένη πάνω  στὴ ῥάχη τοῦ θηρίου, τῆς πολιτικῆς  ἐξουσίας· δὲν θὰ ἔχῃ τὸ προβάδισμα  στὶς δημόσιες τελετές· δὲν θ᾿ ἀπο  δίδωνται στοὺς ἀρχιερεῖς τιμὲς  ἀντιστρατήγων, οὔτε θὰ τοὺς ἀπονέμωνται μεγαλό σταυροι, οὔτε θὰ  κροτοῦν ὁμοβροντίες ὅπλων στὸν  ἐνταφιασμό τους. Δὲν θὰ ἔχουν  βέβαια καμμία ὑλικὴ βοήθεια ἀπὸ τὸ  κράτος, ζώντας πλέον κατὰ τὸ  πατερικὸ ῥη τὸ «Βιώσομαι ἐσθίων  ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον μᾶλλον, ἢ  ψωμὸν ἐκ μισθωμάτων πόρνης», θὰ ζήσω  δηλαδὴ τρώγοντας ἀκρίδες καὶ μέλι ἄ  γριο, παρὰ ψωμὶ ἀπὸ χρήματα πόρνης.  Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; «Καλύτερα μιᾶς  ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα  χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή». Μία ὥρα  ἐλευθέρας Ἐκκλησίας εἶνε μύριες  φορὲς προτιμότερη ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια  μονότονης ζωῆς μέσα σὲ μία δούλη  Ἐκκλησία, ταπεινὴ ὑπηρέτρια,  «γκαρσόνι» τῶν θελη μάτων τοῦ  κόσμου. Γιατὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ γίνῃ  μέσα σὲ μία ὥρα στὴν ἐλευθέρα  Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα  σὲ ἕναν αἰῶνα στὴ δούλη Ἐκκλησία,  ποὺ οἱ κληρικοί της λογίζον ται ὡς  «ἀριθμημένα κομμάτια τῆς κρατικῆς  μη χανῆς», καθὼς κινοῦνται κατὰ τὶς  διαταγὲς τῶν κρατούντων. Ὁ ἀέρας  τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ πνεύσῃ θὰ  εἶνε τέτοιος, ὥστε τὸ σημερινὸ  τέλμα τῶν βατράχων ποὺ κοάζουν θὰ  διαλυθῇ. Νέος κόσμος θὰ ξεπηδήσῃ, ὁ  κόσμος τῆς «ἐλευθερίας τῶν τέκνων  τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. ῾Ρωμ. 8,21). Θά ᾽νε  ζηλευτὴ ἡ Ἐκκλησία ποὺ οἱ  ἐπίσκοποί της θὰ ἄρχουν σὲ ὄντα  ἐλεύθερα. «Βουλομένων γάρ», ὅπως  λέει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «οὐ  τυραννουμένων τὸ τῆς εὐσεβείας  μυστή ριον», τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς  πίστεώς μας τὸ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸ  θέλουν, ὄχι ἄνθρωποι ποὺ  ἀναγκάζονται νὰ τὸ ζήσουν. Οἱ  ἐπίσκοποί μας, ἐλευθερωμένοι ἀπὸ  τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ  κράτους, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴ  γραφειοκρατία, τὶς διαρκεῖς  ἐνοχλήσεις κι ἀνιαρὲς ἐπισκέψεις  τῶν ἐπισήμων, θὰ ξαναβροῦν τὸ  χαμένο ἑαυτό τους, θὰ γίνουν πιὸ  πνευματικοί, πιὸ ἀποστολικοί, θὰ  θυμηθοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, τὸ  «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας», δίχως  πουγγὶ καὶ τρουβᾶ, χωρὶς πορτοφόλι  καὶ σακκίδιο (Λουκ. 22,35)· καὶ ἂν τὸ  κράτος γίνῃ λῃστὴς κι ἁρπάξῃ καὶ  τὸ τελευταῖο τετρα γωνικὸ μέτρο κι  ἀφήσῃ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς  περιουσία, ἡ Ἱεραρχία ἂς μὴν  τρομάξῃ. Γυμνὴ ἀπ᾿ ὅλα τὰ  ἐγκόσμια ἀγαθά, πλούσια ὅμως καὶ  ἀκμάζουσα στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ  καὶ κινουμένη δραστηρίως γιὰ τὴν  ἐγκαθίδρυσι τῆς βασιλείας του στὶς  καρδιές, «περιάγουσα περὶ ἑ αυτὴν  (ἀκτινοβολώντας γύρω της) τὸν ἥλιον  τῆς πνευματικότητός της», θὰ  συγκεντρώσῃ καὶ πάλι ὅ,τι ὑλικὸ  χρειάζεται γιὰ τὸ ἔργο της. Γιατὶ  ἐκεῖνος ποὺ ὑποσχέθηκε «Ζητεῖτε  πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ  τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα  πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6,33)  δὲν λέει ψέματα.

* * *

«Μασονικὸ κράτος ἡ Ἑλλάδα»,  διακήρυττε μὲ θάρρος ἕνας ἡρωικὸς  ἱεράρχης καὶ τὸ ἀ ποδείκνυε μὲ  ἐπιχειρήματα (βλ. περ. «Ἁγιορειτικὴ  Βιβλιοθήκη», τ. 161/Φεβρουάριος 1950). «Οἱ  μασόνοι, ἅγιοι ἀδελφοί», ἔλεγε  στὴν ἱστορικὴ προσφώνησί του πρὸς  τὴν Ἱεραρχία ὁ Κασσανδρείας  Εἰρηναῖος, «οἱ μασό νοι καυχῶνται,  ὅτι κατὰ 90% αὐτοὶ κυβερνοῦν κι  αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα». Ἀντιστρέφον τας  λοιπὸν τὸ ῥητὸ ἂς ποῦμε·  «Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν  καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν  ζυγὸν αὐτῶν», ἂς σπάσουμε δηλαδὴ  τὰ δεσμά τους κι ἂς πετάξουμε ἀπὸ  πάνω μας τὸ ζυγό τους (πρβλ. Ψαλμ. 2,3).  Χωρισμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ  κράτος! φωνάζει ἡ ἀδιάφθορη  συνείδησι τοῦ Ὀρθοδό ξου  πληρώματος· δὲν τὴν ἀκοῦνε ἆραγε  οἱ ἅγιοι συν οδικοὶ πατέρες;
Χωρισμός! Νά τὸ φάρμακο –πικρὸ μὲν  στὸ στόμα μερικῶν ἀλλὰ σωτήριο–,  ποὺ θὰ ἐξυγιάνῃ ὅλο τὸν  ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος  κινδυνεύει νὰ ὑποστῇ ὁλοκληρωτικὸ  σάπισμα. Χωρισμός! αὐτὸ πρέπει νὰ  γίνῃ σύνθημά μας. Χωρισμός! Ὄχι  μοσχάρι καὶ γάιδαρος κάτω ἀπ᾽ τὸν  ἴδιο ζυγό, ὄχι μαζὶ πίθηκος καὶ  ἄγγελος. Χωρισμός. Ἐμπρός, τὸν ζυγὸν  λύσα τε! Καὶ ποιοί εἶνε ἁρμόδιοι νὰ  κηρύξουν τὸν χωρισμό; Ἐμεῖς δὲν  βλέπουμε ἄλλους ἀπὸ τοὺς ἱεράρχας  ποὺ συγκροτοῦν τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἡ Ἱεραρχία, αὐτὴ εἶνε ἡ  κατ᾿ ἐξοχὴν ἁρμοδία γιὰ νὰ λύσῃ  τὸ ἐπίμαχο ζήτημα.
Θὰ προχωρήσῃ ἆραγε στὸν χωρισμὸ  καὶ θ᾿ ἀποδώσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς  Νύμφη στὸν Νυμφίο Χριστό; Αὐτό, ὅπως  ἔλεγε ὁ καθηγητὴς Ἀνδροῦ τσος,  εἶνε κυρίως ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ. Ἐὰν οἱ  ἱεράρχαι μας ἔχουν βαθειὰ τὴν  πίστι, τότε θ᾿ ἀ ποκτήσουν τὶς «δύο  πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου» (Ἀπ.  12,14), θὰ ὑψωθοῦν πάνω ἀπὸ τὰ μικρὰ  καὶ ταπεινά, πάνω ἀπὸ χωράφια καὶ  οἰ κόπεδα, θὰ ἐπισκοπήσουν τὸν  ὁρίζοντα, θὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία σὲ  ἀθλία κατάστασι, θὰ πενθήσουν, καὶ  κάνοντας ΑΓΡΥΠΝΙΑ, ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΣΥΝ  ΕΔΡΙΑΣΙ, «ἀνατείλαντος τοῦ  ἡλίου» (πρβλ. Μᾶρκ. 16,2) θ᾿ ἀνοίξουν  τὶς θύρες τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου καὶ  θὰ δώσουν στὴ δημοσιότητα τὸ ἑξῆς  λακωνικὸ ἀνακοινωθέν, ποὺ θ᾿ ἀξί  ζῃ περισσότερο ἀπὸ μακροσκελεῖς  δηλώσεις.
«Δόξα τῇ ἁγίᾳ Τριάδι. Ἡ Ἐκκλησία  τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ σήμερα τὸ πρωὶ  κηρύσσεται ἐλευθέρα. Τὸ “δούλειον  ἦμαρ”, ἡ περίοδος τῆς δουλείας,  ἔδυσε. “Υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν  ἐσκοτισμένοι” , αὐτοὶ ποὺ  προηγουμένως ἦταν σκοτισμένοι  ἔγιναν παιδιὰ τοῦ φωτός (καταβ. Φώτ.  ᾠδ. η΄)».
Θὰ τὸ πράξουν; Ἂν ἔχουν τὴν πίστι  ὅλοι οἱ ἱεράρχαι μας, ἀσφαλῶς ὁ  χωρισμὸς θὰ συν τελεσθῇ καὶ ἡμέρες  δόξης θ᾿ ἀνατείλουν γιὰ τὴν  Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος μας, τὸ ὁποῖο  μόνο μία ἐλευθέρα Ἐκκλησία μπορεῖ  νὰ τὸ σώσῃ. Ἂν ὅμως δειλιάσουν καὶ  προταθοῦν κάποιοι συμβιβασμοί, τότε  ἂς ἐξακολουθήσουν –οἱ διάδοχοι  αὐτοὶ Βασιλείων, Γρηγορίων καὶ  Χρυσοστό μων– νὰ συνωστίζωνται  στοὺς διαδρόμους τοῦ ὑπουργείου,  γιὰ νὰ περιμένουν πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ  θύρα τοῦ γραφείου καὶ νὰ τοὺς  δεχθῇ ὁ γενικὸς δερβέναγας, γιὰ νὰ  παίρνουν ἀπ᾽ αὐ τὸν κατευθύνσεις  πῶς θὰ κυβερνᾶται ἡ Ἐκκλησία τῆς  Ἑλλάδος… Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα ἡ  Ἱεραρχία νὰ ὑψώσῃ στὸ κατάρτι τὸ  σῆμα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας τῆς  Ἐκκλησίας.
Μακαριώτατε-σεβασμιώτατοι,  ἀφουγκρασθῆτε τὸ λαό μας. Οἱ  εὐκαιρίες δὲν περιμένουν. Πρὶν  εἰσέλθουμε σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο  σκοτάδι, προσευχηθῆτε κατα¬νυκτικά,  σκεφθῆτε σοβαρά, ἀποφασίστε ἀνεπηρέαστα, ἐνεργῆστε γρήγορα, τολμῆστε  γεν ναῖα, σπάστε τὰ δεσμὰ χωρὶς  δισταγμό, ἐλευθερῶστε τὴν Ἐκκλησία,  καὶ τότε θὰ σᾶς μνημονεύουν  αἰωνίως ἐπάνω στὴν ἑλληνικὴ γῆ.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Την καταπληκτική αποκάλυψη ότι ο Μωάμεθ ο Πορθητής δεν θα προχωρούσε σε πόλεμο με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και δεν θα καταλάμβανε την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας την χιλιετή βυζαντινή αυτοκρατορία, κάνει ο πολύ γνωστός Τούρκος ιστορικός και δημοσιογράφος, Murat Bardakçi, (ειδικός σε θέματα Ανατολικής Ρωμαϊκής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας), σε ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα του στην τουρκική εφημερίδα, Habertürk.

Σύμφωνα με τον Τούρκο ερευνητή, ένας γάμος που πάρα λίγο θα γίνονταν μεταξύ της κατά άλλους φυσικής και κατά άλλους θετής μητέρας του Μωάμεθ του Πορθητή, δηλαδή της Σερβίδας πριγκίπισσας, Μάρας, με τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, θα απέτρεπε τον Οθωμανό ηγεμόνα να προχωρήσει στην πολιορκία και άλωση της Πόλης. Η μεγάλη αγάπη του Μωάμεθ του Πορθητή για την ορθόδοξη χριστιανή πριγκίπισσα Μάρα και η χριστιανική παιδεία που είχε λάβει από αυτήν κατά την παιδική του ηλικία, θα ήταν ο κύριος λόγος για να μην προχωρήσει στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης αλλάζοντας έτσι την ροη της παγκόσμιας ιστορίας.

Όπως είναι γνωστό από την ιστορία ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1404-29 Μαΐου 1453), είχε παντρευτεί δυο φορές αλλά και τις δυο είχε μείνει χήρος. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Μανταλένα Τόκκο, ανιψιά του Καρόλου Τόκκο, Δεσπότη της Ηπείρου, η οποία μετά τον γάμο τους το 1427, έγινε Ορθόδοξη και άλλαξε το όνομα της σε Θεοδώρα. Πέθανε το 1429 ή 1430. Η δεύτερη σύζυγος του ήταν η Caterina Gattilusio, κόρη του Ντορίνο, Ενετού ηγεμόνα της Λέσβου η οποία πέθανε το 1442. Ο Κωνσταντίνος από τις δυο αυτές συζύγους του δεν απέκτησε παιδιά.

Το 1449, μόλις ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε ανεβεί στον θρόνο της βυζαντινής αυτοκρατορίας άρχισε αμέσως να ψάχνει για να βρει σύζυγο, δηλαδή να παντρευτεί για τρίτη φορά δίνοντας στην αυτοκρατορία μια αυτοκρατόρισσα. Το έργο της αναζήτησης της συζύγου του νέου αυτοκράτορα, είχε αναλάβει ο έμπιστος του σύντροφος, Γεώργιος Φραντζής. Οι πρώτες υποψήφιες ήταν η κόρη του Δούκα της Βενετίας και η κόρη του βασιλιά της Πορτογαλίας, προφανώς για πολιτικούς λόγους καθώς επιδίωκε την βοήθεια αυτών των βασιλιάδων για την άμυνα της Πόλης. Επίσης υποψήφιες νύφες ήταν και οι κόρες του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας, αλλά και του ηγεμόνα της Γεωργίας, που ήταν ορθόδοξες. Τότε όμως έγινε γνωστό πως ο Οθωμανός σουλτάνος Μουράτ ο Δεύτερος είχε πεθάνει και η σύζυγος του, η γνωστή Σέρβα πριγκίπισσα Μάρα κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου Μπράνκοβιτς, είχε μείνει χήρα. Μόλις το νέο αυτό έγινε γνωστό στην Κωνσταντινούπολη αποφασίστηκε να γίνει επίσημη πρόταση στην Μάρα να νυμφευτεί τον βυζαντινό αυτοκράτορα, καθώς η ίδια είχε παραμείνει ορθόδοξη και μάλιστα ήταν πολύ πιστή και είχε επηρεάσει άμεσα τον νεαρό σουλτάνο Μωάμεθ τον Δεύτερο υπέρ της Ορθοδοξίας. Όταν όμως η πρόταση αυτή έφτασε και στην ίδια την Μάρα, αυτή θεώρησε ότι η ηλικία της, ήταν ήδη 50 χρονών, δεν την επέτρεπε καινούργιο γάμο ενώ είχε ήδη αποφασίσει καθώς είχε επιστρέψει στον πατέρα της να κλειστεί σε ορθόδοξο μοναστήρι και να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της σαν ορθόδοξη μοναχή.

Ο γάμος αυτός αν πραγματοποιούνταν σύμφωνα με τον ίδιο τον Τούρκο ιστορικό, εξ αιτίας του μεγάλου σεβασμού που είχε ο Μωάμεθ ο Πορθητής για την Μάρα η οποία από μικρό τον είχε αναθρέψει με τα ορθόδοξα πιστεύω, σίγουρα θα τον απέτρεπε να πολεμήσει κατά της φυσικής ή θετής του μητέρας, που τόσο πολύ αγαπούσε. Η Κωνσταντινούπολη δεν θα έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών, δεν θα καταλύονταν η βυζαντινή αυτοκρατορία, ενώ το πιο πιθανό θα ήταν μια συνύπαρξη μεταξύ Οθωμανών και Βυζαντινών που θα έδινε νέα ζωή στην καταρρέουσα Αυτοκρατορία ενώ οι Οθωμανοί θα απορροφούνταν σταδιακά από τους ανώτερους πολιτιστικά Βυζαντινούς όπως είχε γίνει πριν σε μεγάλο μέρος με τους Σελτζούκους.

Έτσι καταλύθηκε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι γνωστό πως ο Μωάμεθ, Πορθητής πλέον, όταν μπήκε στην Πόλη έψαξε με αγωνία να βρει την σωρό του αυτοκράτορα και παραλίγο θετού του πατέρα. Για τους περισσότερους ιστορικούς η σωρός αυτή δεν βρέθηκε ποτέ. Ο ίδιος ο σουλτάνος Μωάμεθ με μια μπερδεμένη θρησκευτική συνείδηση, άφησε μετά τον θάνατο του ένα μεγάλο αίνιγμα για τις πραγματικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις κάτι που μέχρι σήμερα απασχολεί τους ίδιους τους Τούρκους ιστορικούς.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος –Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Πηγή: Νίκος Χειλαδάκης

ΤΟ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» εἶναι ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο περιλαμβάνεται στὸ «Τριώδιο» καὶ διαβάζεται τὴν Κυριακὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, δηλαδὴ τὴν Αʹ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι διὰ μέσου τῶν αἰώνων παρουσιάσθηκαν διάφορες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες ἠρνοῦντο τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἐμπειρία καί, στὴν πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας τὴν φιλοσοφία καὶ τὸν στοχασμό, ἀμφισβητοῦσαν τὴν ἀλήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας πάνω σὲ διάφορα δογματικά θέματα.
Οἱ Πατέρες ποὺ συνεκρότησαν τὶς Συνόδους ἀντιμετώπισαν αὐτὲς τὶς πλάνες. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων πάνω σὲ δογματικὰ θέματα καλοῦνται «῞Οροι». Γενικότερα, κάθε ἀπόφαση τῶν Συνόδων καλεῖται «Συνοδικόν». ῎Ετσι, ἔχουμε τὸν Συνοδικὸ Τόμο καὶ τὸν Συνοδικὸ ῞Ορο καί, ὁπωσδήποτε, κάθε Σύνοδος ἔχει τὸ δικό της Συνοδικό.
Τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» εἶναι οἱ ἀποφάσεις τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἀναφέρονται στὴν προσκύνηση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. ῾Η ἀνάγνωσή τους τὴν Κυριακὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἔδωσε τὸν τίτλο «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας».

Βέβαια, πρέπει νὰ λεχθῆ ὅτι ἀργότερα στὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» προσετέθη καὶ ὁ ῞Ορος Πίστεως τῶν ῾Ησυχαστικῶν Συνόδων τοῦ 14ου αἰῶνος. ῎Ετσι, τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» περιλαμβάνει τὶς ἀποφάσεις τόσο τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅσο καὶ τῶν Συνόδων τοῦ 14ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖες, ὅπως θὰ λεχθῆ πιὸ κάτω, ἔχουν ὅλα τὰ στοιχεῖα γιὰ νὰ χαρακτηρίζωνται καὶ νὰ θεωροῦνται ὡς Θʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.
Θὰ ἐπιχειρηθῆ μιὰ ἀνάλυση τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας» στὰ κεντρικά του σημεῖα. Δὲν θὰ εἶναι εὐρεῖα ἀνάλυση ὅλου τοῦ Συνοδικοῦ, ἀλλὰ θὰ τονισθοῦν τὰ κυριότερα, κατὰ τὴν γνώμη μου, σημεῖα, γιατὶ ἐκφράζουν τὸ ἦθος τῆς ᾿Εκκλησίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο, γιατὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα συνδέεται καὶ συντονίζεται μὲ τὶς ἀποφάσεις τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπως ἐκφράσθηκαν συνοδικῶς.
ΟΠΟΙΟΣ διαβάσει τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας», θὰ διαπιστώση ἀμέσως ὅτι ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἀναθεματίζονται οἱ αἱρετικοί, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἐπευφημοῦνται οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ ῾Ομολογητές.
Γιὰ τοὺς πρώτους, ἀπὸ τὸ παριστάμενο λαὸ ἀναφωνεῖται τὸ «ἀνάθεμα» τρεῖς φορές· γιὰ τοὺς δεύτερους, ἀναφωνεῖται τὸ «αἰωνία ἡ μνήμη» τρεῖς φορὲς σὲ κάθε πρόταση.
Μερικοὶ σκανδαλίζονται ὅταν βλέπουν καὶ ἀκοῦν μιὰ τέτοια ἐνέργεια, κυρίως ὅταν ἀκοῦν τὸ «ἀνάθεμα». Τὸ θεωροῦν πολὺ σκληρὸ καὶ λέγουν ὅτι ἐκφράζεται μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ μισαλλόδοξο πνεῦμα ποὺ ἔχει ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία. ῞Ομως τὰ πράγματα δὲν ἑρμηνεύονται κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.
Οἱ ἀναθεματισμοὶ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὡς φιλοσοφικὲς ἔννοιες καὶ ὡς μισαλλόδοξες καταστάσεις, ἀλλὰ ὡς ἰατρικὲς ἐνέργειες.
Πρῶτα-πρῶτα, οἱ αἱρετικοί, μὲ τὴν ἐπιλογὴ ποὺ ἔκαναν, κατέληξαν στὴν αἵρεση καὶ στὴν διαφοροποίηση ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας. Χρησιμοποιώντας τὴν Φιλοσοφία, ἀντετάχθησαν στὴν Θεολογία καὶ τὴν ᾿Αποκάλυψη. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δείχνουν ὅτι ἀρρώστησαν καὶ στὴν πραγματικότητα ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία.
῎Επειτα ὁ ἀφορισμός ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἐπισημοποιήσεως τοῦ ἀποχωρισμοῦ τοῦ αἱρετικοῦ ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μὲ τὴν πράξη τους αὐτὴ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἤδη ὑπάρχουσα κατάσταση, καὶ ἐκτός αὐτοῦ, βοηθοῦν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ προφυλάσσωνται ἀπὸ τὴν αἵρεση-ἀσθένεια.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ Πρακτικὰ τῆς Συνεδρίας Δʹ τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Εκεῖ λέγεται ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐκπληρώνουν τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, νὰ θέτουν, δηλαδή, τὸν λύχνο τῆς θείας γνώσεως «ἐπὶ τὴν λυχνίαν» γιὰ νὰ λάμπη σὲ ὅλους ποὺ βρίσκονται στὴν οἰκία
καὶ νὰ μὴν τὸν κρύπτουν «ὑπὸ τὸν μόδιον». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο βοηθοῦνται ὅσοι ὁμολογοῦν εὐσεβῶς τὸν Κύριο, νὰ βαδίζουν ἀπροσκόπτως τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες «πᾶσαν πλάνην αἱρετικῶν ἐξωθοῦσι καὶ τὸ σεσηπὸς μέλος, εἴπως ἀνίατα νοσεῖ, ἐκκόπτουσι· καὶ τὸ πτύον κατέχοντες, τὴν ἅλωνα καθαίρουσι καὶ τὸν σῖτον, ἢτοι τὸν τρόφιμον λόγον, τὸν στηρίζοντα καρδίαν ἀνθρώπου, ἀποκλείουσιν ἐν τῇ ἀποθήκῃ τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, τὸ δὲ ἄχυρον τῆς αἱρετικῆς κακοδοξίας ἔξω ρίψαντες κατακαίουσι πυρὶ ἀσβέστῳ»12.
῎Ετσι, οἱ αἱρετικοὶ εἶναι σεσηπότα μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνίατα καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐκκόπτονται ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας.
Μὲ αὐτὸ τὸ πρίσμα πρέπει νὰ ἐξετάζωνται οἱ αἱρετικοί. ῾Οπότε μπορεῖ κανεὶς νὰ δῆ τὴν φιλανθρωπία τῆς ᾿Εκκλησίας. Γιατί, ὅπως ἔχουμε τονίσει καὶ ἀλλοῦ, ὅταν κανεὶς διαθέτη λαθεμένη ἰατρικὴ διδασκαλία, τότε δὲν ὑπάρχουν θεραπευτικὰ ἀποτελέσματα, ὁπότε δὲν θεραπεύεται, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ φθάση στὴν θεραπεία. Τὸ ἴδιο γίνεται μὲ τὰ δόγματα ἢ τὴν πλανεμένη διδασκαλία. Μιὰ λαθεμένη διδασκαλία, ἡ ὁποία στηρίζεται σὲ σφαλερὴ μεθοδολογία, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ὁδηγήση τὸν ἄνθρωπο στὴν θέωση.
Μέσα σ᾿ αὐτὰ τὰ πλαίσια πρέπει νὰ ἐξετάζεται τὸ γεγονὸς ὅτι τόσο οἱ ἀναθεματισμοὶ ὅσο καὶ οἱ ἐπευφημίες ἀναφέρονται σὲ συγκεκριμένα πρόσωπα, γιατὶ αὐτὰ τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα
εἶναι ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα πλάθουν αὐτὲς τὶς διδασκαλίες καὶ στὴν συνέχεια ἀποκτοῦν ὀπαδούς.
Καί, μάλιστα, εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς χρησιμοποιοῦνται φοβερὰ ἐπίθετα. Πρέπει νὰ προσθέσουμε ὅτι τὰ φρικτὰ ἐπίθετα ποὺ χρησιμοποιοῦνται δὲν πρέπει νὰ ἐξετάζωνται ἀπὸ ἠθικὴ ἔννοια, ἄλλωστε πολλοὶ αἱρεσιάρχες ἦταν «ἠθικοὶ» ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἀπὸ θεολογική. Θὰ ἤθελα στὴν συνέχεια νὰ δοῦμε μερικὰ τέτοια ἐπίθετα καὶ μερικοὺς χαρακτηρισμοὺς πολὺ ἐνδεικτικούς.
Τοὺς Εἰκονομάχους, ποὺ καταφέρονταν ἐναντίον τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» τοὺς ὀνομάζει «φαυλιστὰς τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ», «τολμητὰς κατὰ τῆς εἰκόνος καὶ θρασεῖς, δειλοὺς καὶ πεφευγότας». Αὐτοὺς ποὺ ἄρχισαν τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, στὴν ἐποχὴ τῶν ᾿Ισαύρων, τοὺς ὀνομάζει «ἀνιέρους καὶ ὁδηγοὺς ἀπωλείας». ῾Ο Γερόντιος ἀναθεματίζεται γιὰ «τὸν ἰὸν τῆς μυσαρᾶς αὐτοῦ αἱρέσεως… σὺν τοῖς διεστραμμένοις αὐτοῦ δόγμασι». ῾Η αἵρεση εἶναι ἀσθένεια καὶ ἡ αἱρετικὴ δογματικὴ δοξασία εἶναι διεστραμμένη, γιατὶ διαστρέφει τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια τῆς ᾿Εκκλησίας. Δίδεται ἀναθεματισμὸς «τῷ φρυαξαμένῳ συνεδρίῳ κατὰ τῶν σεπτῶν Εἰκόνων».
῞Οπως ἐλέχθη, στὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» μνημονεύονται ὅλοι οἱ αἱρετικοί. Μὲ αὐτὸ φαίνεται ἀφ᾿ ἑνός μὲν ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ χρησιμοποίησαν τὴν ἴδια μέθοδο καὶ στὴν οὐσία συμπίπτουν μεταξύ τους, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ὅτι τόσο ἡ Ζʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ὅσο καὶ ἡ φερομένη ὡς Θʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ὡς ἐκφραστὰς τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ ὡς συνέχεια τῶν προγενεστέρων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
῾Ο ῎Αρειος ἀποκαλεῖται θεομάχος καὶ ἀρχηγὸς τῶν αἱρέσεων, ὁ Πέτρος ὁ Κναφεὺς παράφρων. ῾Ο ἴδιος χαρακτηρισμὸς «παράφρων» χρησιμοποιεῖται γιὰ πολλοὺς αἱρετικούς. Φυσικά, λέγονται παράφρονες ὄχι μὲ βιολογικὴ ἔννοια, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρὸ παντὸς μὲ θεολογική. Τὸν Βαρλαὰμ καὶ τὸν ᾿Ακίνδυνο, ἀρχηγοὺς τῶν ἀντι-ησυχαστικῶν διδασκαλιῶν, καὶ ὅλους τοὺς ὀπαδούς των τοὺς ὀνομάζει πονηρὰ συμμορία.
᾿Αντίθετα, γιὰ τοὺς ὑπερμάχους τῶν ὀρθοδόξων διδασκαλιῶν χρησιμοποιοῦνται ἐπίθετα, ὅπως εὐσεβής, ἁγιώτατος, καὶ ἀοίδιμος.
Καὶ πάλι πρέπει νὰ σημειώσω, ὅτι ἡ αἵρεση ἀνατρέπει τὸν ἀληθινὸ τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ φθάση στὴν θέωση. ῎Αν σκεφθοῦμε ὅτι θεραπεία εἶναι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ πορευθῆ στὴν θέωση, τότε καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ αἵρεση ἀνατρέπει αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο αἰωνίως ἀθεράπευτο, χωρὶς ἐλπίδα θεραπείας καὶ σωτηρίας.

ΔΕΝ εἶναι δυνατόν, βέβαια, νὰ ἀναλύσουμε καὶ νὰ ἑρμηνεύσουμε ὅλο τὸ περίφημο καὶ μεγάλης σημασίας «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας». ῾Ο ἀναγνώστης πρέπει νὰ τὸ διάβαση προσεκτικὰ καὶ
θὰ διαπιστώση τὴν σπουδαιότητά του. Θὰ ἤθελα ὅμως νὰ δοῦμε μερικὰ χαρακτηριστικὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα, νομίζω εἶναι ἡ βάση ὅλων ὅσων λέγονται στὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας», ἀλλὰ καὶ ἡ βάση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, καὶ εἶναι αὐτὰ ποὺ δείχνουν κατὰ πόσον διακατεχόμαστε ἀπὸ τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα.

῾Η καταδίκη τῆς Φιλοσοφίας
Σὲ ὅλο τὸ κείμενο τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας» φαίνεται καθαρὰ ὅτι καταδικάζεται ἡ Φιλοσοφία. Καταδικάζεται τόσο ὁ τρόπος ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Φιλοσοφία γιὰ νὰ μιλήση καὶ νὰ
παρουσιάση τὸν Θεό, ὅσο καὶ τὰ συμπεράσματα στὰ ὁποῖα καταλήγει. Καί, φυσικά, μιλώντας γιὰ Φιλοσοφία, ἐννοοῦμε τὴν μεταφυσική, ὅπως ἀναπτύχθηκε ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν ᾿Αριστοτέλη καὶ ἀπὸ ἄλλους μεταγενεστέρους φιλοσόφους. Θὰ δοῦμε ποιές αἱρετικὲς διδασκαλίες ἀφορίζονται καὶ ἀποβάλλονται.
᾿Αφορίζονται ὅσοι δέχονται τὰ δυσσεβῆ δόγματα τῶν ῾Ελλήνων, δηλαδὴ τῶν εἰδωλολατρῶν, ποὺ ἀναφέρονται στὴν δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ στὶς ἀνθρώπινες ψυχές, καὶ τὰ ἀναμειγνύουν μὲ τὴν διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας.
Λέγεται χαρακτηριστικά:
«Τοῖς εὐσεβεῖν μὲν ἐπαγγελομένοις τὰ τῶν ῾Ελλήνων δὲ δυσσεβῆ δόγματα τῇ ᾿Ορθοδόξῳ καὶ Καθολικῇ ᾿Εκκλησίᾳ, περί τε ψυχῶν ἀνθρωπίνων, καὶ οὐρανοῦ, καὶ γῆς, καὶ τῶν ἄλλων κτισμάτων, ἀναιδῶς ἢ μᾶλλον ἀσεβῶς ἐπεισάγουσιν, ἀνάθεμα».
Πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι ἀναθεματίζονται ὅσοι δέχονται μὲν τὰ δόγματα τῶν ῾Ελλήνων, ἀλλὰ παρουσιάζονται ὡς εὐσεβεῖς.
Φαίνεται ὅτι καὶ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὰ ἄλλα προσποιοῦνταν τὸν εὐσεβῆ, εἶχαν καλοὺς τρόπους συμπεριφορᾶς, ὅμως δὲν παραδέχονταν τὴν δογματικὴ
διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας.
Βέβαια, δὲν ἀφορίζονται αὐτὰ καθ᾿ ἑαυτὰ τὰ ἔργα τῶν φιλοσόφων, ἀλλὰ ἡ προτίμηση τῶν φιλοσοφικῶν διδασκαλιῶν σὲ βάρος τῆς Πίστεως, καὶ ἡ χρησιμοποίηση τῆς Φιλοσοφίας γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῆς ἀλήθειας τῆς ᾿Εκκλησίας. Δὲν ἀπαγορεύεται ἡ μελέτη τῶν ἔργων τῶν ἀρχαίων ῾Ελλήνων, δηλαδὴ τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀλλὰ κατηγοροῦνται οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ παραδέχονται τὶς μάταιες θεωρίες τους.
Λέγεται: ἀνάθεμα «τοῖς τὰ ῾Ελληνικὰ δεξιοῦσι μαθήματα, καὶ μὴ διὰ παίδευσιν μόνον ταῦτα παιδευομένοις, ἀλλὰ καὶ ταῖς δόξαις αὐτῶν ταῖς ματαίαις ἑπομένοις». Καὶ, ὅπως λέγαμε προηγουμένως, κατηγοροῦνται καὶ ἀναθεματίζονται ὅσοι προτιμοῦν «τὴν μωρὰν τῶν ἔξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν» ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία.
Τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» δὲν παραμένει σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ προχωρεῖ καὶ σὲ συγκεκριμένα θέματα, τὰ ὁποῖα καταδικάζει. Καί, ὅπως θὰ διαπιστωθῆ, ἀναφέρεται σὲ βασικὲς
διδασκαλίες τῆς Φιλοσοφίας, τῆς λεγομένης μεταφυσικῆς. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι καὶ ἡ διδασκαλία Πλάτωνος περὶ ἰδεῶν.
Σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν ἀντίληψη, ὑπάρχουν οἱ ἰδέες καὶ ὅλος ὁ κόσμος εἶναι ἡ ἀντιγραφὴ αὐτῶν τῶν ἰδεῶν ἢ πτώση ἀπὸ τὶς ἰδέες αὐτές. Κατὰ τὸν Πλάτωνα, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἔγκειται στὸ νὰ ἐπιστρέψη ἡ ψυχὴ στὸν κόσμο τῶν ἰδεῶν. Οἱ ἅγιοι Πατέρες στὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» καταδικάζουν αὐτὴν τὴν ἄποψη καὶ τοὺς δεχομένους «τὰς Πλατωνικὰς ἰδέας, ὡς ἀληθεῖς».
Οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πίστευαν ὅτι ἡ ὕλη εἶναι ἄναρχος καὶ ὅλα τὰ κτίσματα εἶναι ἀΐδια καὶ ἄναρχα καί, βεβαίως, ἡ ὕλη εἶναι συνάναρχος μὲ τὸν Δημιουργὸ τοῦ κόσμου. Οἱ δεχόμενοι αὐτὰ καταδικάζονται: «Τοῖς τὴν ὕλην ἄναρχον, καὶ τὰς ἰδέας, ἢ συνάναρχον τῷ Δημιουργῷ πάντων καὶ Θεῷ δογματίζουσι, καὶ ὅτι περ οὐρανὸς καὶ γῆ, καὶ τὰ λοιπὰ τῶν κτισμάτων ἀΐδιά τέ εἰσι καὶ ἄναρχα, καὶ διαμένουσιν ἀναλλοίωτα… ἀνάθεμα». Η ὕλη καὶ ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν παραμένουν ἀναλλοίωτα.
᾿Αλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς δημιουργίας ὑπάρχει διαφοροποίηση τῆς Φιλοσοφίας ἀπὸ τὴν Θεολογία. Βασικὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι ὅτι ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἐκ τοῦ μηδενός, «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος», ἐκ «μὴ ὑπαρχούσης ὕλης». Αὐτὴ ἡ διδασκαλία κλονίζει ὅλα τὰ θεμέλια τῆς Φιλοσοφίας. ῾Η Φιλοσοφία πίστευε, ὅπως ἀναφέραμε, ὅτι ἡ ὕλη εἶναι ἀΐδιος. ῎Ετσι, καταδικάζονται ἀπὸ τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» ὅσοι δέχονται ὅτι «οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὰ πάντα ἐγένετο».
Καὶ στὸ θέμα τῆς ψυχῆς ὑπάρχει διαφοροποίηση τῆς Φιλοσοφίας καί, ἑπομένως, καταδικάζονται ὅσοι δέχονται τὶς ἀπόψεις της. Οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πίστευαν στὴν προΰπαρξη τῆς ψυχῆς, στὶς μετεμψυχώσεις καὶ στὸ ὅτι ὑπάρχει τέλος τῆς ψυχῆς, ὅτι, δηλαδή, κάποτε θὰ πεθάνη ἡ ψυχή. Τέτοιες διδασκαλίες εἰσεχώρησαν καὶ σὲ μερικοὺς θεολόγους τῆς ᾿Εκκλησίας, γι᾿ αὐτὸ καὶ καταδικάζονται. ᾿Αναθεματίζονται ὅσοι δέχονται «ὅτι προΰπαρξίς ἐστι τῶν ψυχῶν» καὶ ὅσοι δέχονται ἀκόμη «τὰς μετεμψυχώσεις τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, ἢ καὶ ὁμοίως τοῖς ἀλόγοις ζῴοις ταύτας ἀπόλλυσθαι, καὶ εἰς τὸ μηδὲν χωρεῖν δεχομένοις», καὶ γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἀθετοῦν «ἀνάστασιν, κρίσιν, καὶ τὴν τελευταίαν τῶν βεβιωμένων ἀνταπόδοσιν». ᾿Επίσης καταδικάζονται καὶ ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι μὲ ἄλλα σώματα θὰ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ κριθοῦν «καὶ οὐχὶ μεθ᾿ ὧν κατὰ τὸν παρόντα βίον ἐπολιτεύσαντο».
Παράλληλα μὲ αὐτά, καταδικάζονται καὶ ὅσοι δέχονται τὴν δοξασία τῶν φιλοσόφων ὅτι θὰ ὑπάρξη ἀποκατάσταση τῶν πάντων, δηλαδή, «ὅτι τέλος ἐστὶ τῆς κολάσεως ἤ ἀποκατάστασις
αὖθις τῆς κτίσεως, καὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων».
῞Οπως ὑπάρχουν καὶ σήμερα, ἔτσι ὑπῆρχαν καὶ τότε ἄνθρωποι ποὺ ὑπερτιμοῦσαν τοὺς φιλοσόφους ἔναντι τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, τοὺς θεωροῦσαν ἀνώτερους καὶ γι᾿ αὐτὸ δέχονταν τὶς διδασκαλίες τους. ῞Οσοι, λοιπόν, διδάσκουν ὅτι οἱ φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι καταδικάστηκαν ἀπὸ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους «κρείττονες εἰσὶ κατὰ πολύ, καὶ ἐνταῦθα, καὶ ἐν τῇ μελλούση κρίσει» τῶν ἁγίων Πατέρων, καὶ ὅσοι ἀποβάλλουν τὶς διδασκαλίες τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τὰ Πρακτικὰ τῶν Οἰκουμενικῶν
Συνόδων, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅσοι δὲν ἐκλαμβάνουν ὀρθὰ τὶς διδασκαλίες τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ προσπαθοῦν «παρερμηνεύειν τε καὶ περιστρέφειν» αὐτές, ἀναθεματίζονται. Γιατὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι φορεῖς τῆς Παραδόσεως, ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα.
᾿Αναφέραμε προηγουμένως ὅτι ὅλοι οἱ φιλόσοφοι εἶχαν μιὰ ἰδιαίτερη μέθοδο ποὺ διακρινόταν ἀπὸ τὴν μεθοδολογία τῶν ἁγίων Πατέρων. Οἱ φιλόσοφοι χρησιμοποιοῦσαν τὴν λογικὴ καὶ τὴν
φαντασία γιὰ νὰ ἑρμηνεύσουν αὐτὰ τὰ θέματα, ἐνῶ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔφθασαν στὸν φωτισμὸ τοῦ νοῦ καὶ τὴν θέωση καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο παρέλαβαν τὴν ᾿Αποκάλυψη. ῾Η ἐσφαλμένη μέθοδος τῶν φιλοσόφων, καθὼς ἐπίσης καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὴν χρησιμοποιοῦν, καταδικάζονται ἀπὸ τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας». ᾿Αντίθετα, ἐπαινεῖται ἡ καθαρὰ πίστη καὶ ἡ ἁπλὴ καὶ ὁλόψυχος καρδία.
Γράφεται συγκεκριμένα:
«Τοῖς μὴ πίστει καθαρᾷ, καὶ ἁπλῇ καὶ ὁλοψύχῳ καρ- δίᾳ τὰ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν καὶ Θεοῦ, καὶ τῆς ἀχράντως αὐτὸν τεκούσης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ τῶν λοιπῶν ῾Αγίων ἐξαίσια θαύματα δεχομένοις, ἀλλὰ πειρωμένοις, ἀποδείξεσι καὶ λόγοις σοφιστικοῖς, ὡς ἀδύνατα διαβάλλειν, ἢ κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς παρερμηνεύειν, καὶ κατὰ τὴν ἰδίαν γνώμην συνιστᾶν, ἀνάθεμα».
῞Οταν στηρίζεται κανεὶς μόνον στὴν λογικὴ καὶ στὴν φαντασία, τότε βρίσκεται σὲ λαθεμένη πορεία. Καί, ἂν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ἀκολούθησαν αὐτὸν τὸν δρόμο. Προσπάθησαν μὲ τὴν λογικὴ καὶ τὴν φαντασία καὶ μὲ τὴν χρησιμοποίηση τῆς Φιλοσοφίας νὰ ἀναλύσουν καὶ νὰ κατανοήσουν ὅλα τὰ δόγματα τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Αντίθετα, οἱ ἅγιοι Πατέρες χρησιμοποίησαν ἄλλη μέθοδο, ποὺ εἶναι ὁ λεγόμενος ῾Ησυχασμός, ὁ ὁποῖος συνίσταται στὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, στὸν φωτισμὸ τοῦ νοῦ καὶ τὴν θέωση.
Λέγοντας ὅλα αὐτά, πάλι πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ φιλόσοφοι στὴν ἐποχή τους ἔκαναν μεγάλη προσπάθεια γιὰ νὰ ἑρμηνεύσουν μερικὰ πράγματα ποὺ ζητοῦσαν λύση. ῞Ομως ἐκεῖνο
ποὺ μποροῦμε νὰ παρατηρήσουμε εἶναι ὅτι χρησιμοποίησαν ἄλλη μέθοδο καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀστόχησαν.
Μὲ ὅσα λέγονται στὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» δὲν προτρεπόμαστε νὰ σταματήσουμε νὰ μελετοῦμε τὰ συγγράμματα τῶν φιλοσόφων καὶ τῶν ἀρχαίων ῾Ελλήνων, ἀλλὰ νὰ μὴ χρησιμοποιοῦμε τόσο τὴν μέθοδό τους, ποὺ συνίσταται στὸν στοχασμὸ καὶ τὴν λογικοκρατία, ὅσο καὶ νὰ μὴν δεχόμαστε τὶς δοξασίες τους, γιατὶ ἀλλοιώνουν τὴν ὀρθόδοξη Πίστη.
Οἱ θεωρίες περὶ ἰδεῶν, περὶ ἀνάρχου καὶ ἀϊδίου ὕλης περὶ αἰωνιότητος τοῦ κόσμου, περὶ προϋπάρξεως τῶν ψυχῶν, περὶ μετεμψυχώσεως ἤ μετενσαρκώσεως, περὶ δημιουργίας τοῦ κόσμου ἐξ ὑπαρχούσης ὕλης, περὶ ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων κ.λ.π. κλονίζουν τὶς διδασκαλίες τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ ἀναιροῦν τὴν ᾿Αποκάλυψη.
ΟΠΟΙΟΣ μελετήσει τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας», ὅταν φθάση στὰ κεφάλαια ποὺ ἀναφέρονται στὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τοῦ ᾿Ακινδύνου, θὰ παρατήρηση ἀσφαλῶς ὅτι ἕξι φορὲς ὑπάρχει ἡ φράση:
«κατὰ τὰς τῶν ῾Αγίων θεοπνεύστους θεολογίας καὶ τὸ τῆς ᾿Εκκλησίας εὐσεβὲς φρόνημα».
Καὶ μάλιστα θὰ παρατήρηση ὅτι, ἀντικρούοντας ἡ Σύνοδος ὅλες τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τοῦ ᾿Ακινδύνου καὶ ἀναφέροντας τὴν διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας πάνω στὸ συγκεκριμένο θέμα, χρησιμοποιεῖ τὴν ἴδια φράση. Καταδικάζονται οἱ αἱρετικοί, ἐπειδὴ δὲν πιστεύουν καὶ δὲν ὁμολογοῦν «κατὰ τὰς τῶν ῾Αγίων θεοπνεύστους θεολογίας καὶ τὸ τῆς ᾿Εκκλησίας εὐσεβὲς φρόνημα».
Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι οἱ θεολογίες τῶν ῾Αγίων χαρακτηρίζονται θεόπνευστες. Καί, βέβαια, ἡ θεοπνευστία συνδέεται μὲ τὴν ᾿Αποκάλυψη. Οἱ ῞Αγιοι βίωσαν τὸν Θεό, ἀπέκτησαν ἐμπειρία τῆς θείας Χάριτος, γνώρισαν προσωπικὰ τὸν Θεό, ἔφθασαν στὴν Πεντηκοστή, παρέλαβαν τὴν ᾿Αποκάλυψη καὶ γι᾿ αὐτὸ χαρακτηρίζονται θεόπνευστοι καὶ ἀπλανεῖς Διδάσκαλοι τῆς ᾿Εκκλησίας.
᾿Ιδιαιτέρως πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε τὴν μέθοδο, τὴν ὁποία χρησιμοποίησαν καὶ τὸν τρόπο, τὸν ὁποῖο βίωσαν γιὰ νὰ γίνουν κατὰ Χάριν θεόπνευστοι. Αὐτὸς ὁ τρόπος εἶναι ὁ ῾Ησυχασμός, ὁ ὁποῖος συγκεκριμενοποιεῖται στὰ τρία στάδια τῆς πνευματικῆς τελειώσεως, ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ καὶ ἡ θέωση.
Αὐτοὶ οἱ θεούμενοι καὶ θεόπνευστοι ῞Αγιοι εἶναι οἱ Προφῆτες στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, οἱ ᾿Απόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Γι᾿ αὐτὸ τὸ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» λέγει:
«οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ ᾿Απόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ ᾿Εκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν».
῾Υπάρχει, ἑπομένως, ταυτότητα ἐμπειριῶν μὲ ὅλους τοὺς ῾Αγίους, ἀκριβῶς γιατὶ ἀκολούθησαν τὸν ἴδιο τρόπο, βίωσαν ὅλο τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ποὺ εἶναι ἡ φυγή μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ
φυγὴ τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ μέσα μας καὶ ἡ ἄνοδος στὴν θεωρία του Θεοῦ.
᾿Ακόμη, ἡ θεόπνευστη διδασκαλία τῶν ῾Αγίων συνδέεται στενὰ μὲ τὸ τῆς ᾿Εκκλησίας εὐσεβὲς φρόνημα. Η ᾿Εκκλησία γεννᾶ τοὺς ῾Αγίους καὶ οἱ ῾Αγιοι ἐκφράζουν τὸ εὐσεβὲς φρόνημα τῆς ᾿Εκκλησίας. Δὲν νοοῦνται ῞Αγιοι ἔξω ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία καὶ δὲν νοοῦνται ῞Αγιοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν αἱρετικές καὶ λαθεμένες ἀπόψεις πάνω σὲ σοβαρὰ θεολογικὰ ζητήματα.
Μέσα στὴν ᾿Εκκλησία, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὑπάρχουν «οἱ πείρᾳ μεμυημένοι» καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν καὶ σέβονται αὐτοὺς τοὺς πεπειραμένους. ῎Ετσι, ἂν δὲν ἔχουμε δική μας πείρα στὰ θέματα αὐτά, πρέπει, ὁπωσδήποτε, νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν διδασκαλία τῶν θεοπτῶν, θεουμένων καὶ πεπειραμένων ῾Αγίων. Μόνον ἔτσι ἔχουμε ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση. Διαφορετικὰ ἀνοίγουμε τὸν δρόμο γιὰ τὴν αὐτοκαταστροφή.
Πρέπει συνεχῶς νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ ὁμολογοῦμε «κατὰ τὰς τῶν ῾Αγίων θεοπνεύστους θεολογίας καὶ τὸ τῆς ᾿Εκκλησίας εὐσεβὲς φρόνημα».

* * *

ΤΟ «Συνοδικὸν τῆς ᾿Ορθοδοξίας» εἶναι ἕνα ὑπέροχο πολὺ συνοπτικὸ κείμενο, ποὺ εἶναι περίληψη ὅλης τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ᾿Εκκλησία τὸ ἐνέταξε μέσα στὴν λατρεία Της, τὴν Κυριακὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ διαβάζεται σὲ στάση προσοχῆς καὶ προσευχῆς. Εἶναι κείμενο ἱερό. Καὶ πρέπει νὰ προσαρμόζουμε ὅλη μας τὴν σκέψη καὶ πρὸ παντὸς τὴν ζωή μας σ᾿ αὐτό.
Χρειάζεται νὰ τὸ μελετοῦμε ἐπισταμένως γιὰ νὰ γνωρίζουμε σὲ τὶ συνίσταται ἡ ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ἡ ὀρθόδοξη Ζωή. Καὶ πραγματικὰ ἡ ὀρθόδοξη βιοτὴ εἶναι ἀπηλλαγμένη ἀπὸ σχολαστικισμοὺς καὶ ἠθικισμούς. Εἶναι ἡσυχαστικὴ καὶ θεολογική.
῾Η θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ στάση στὸ κείμενο αὐτὸ δείχνει κατὰ πόσο διαπνεόμαστε ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιακτικὸ φρόνημα ἤ κατὰ πόσο διακατεχόμαστε ἀπὸ τὸν σχολαστικισμό.
Εἴμαστε ἐκκλησιαστικοὶ ὅσο εἴμαστε ἁγιοπατερικοί

Πηγή: Ἐν Τούτῳ Νίκα

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ανάθεμα λέγεται εκείνο, που χωρίζεται από τον Θεό και την Εκκλησία των Χριστιανών, και αφιερώνεται στον διάβολο. Κανένας δεν τόλμα να συναναστραφεί και να συγκοινωνήσει με εκείνον τον άνθρωπο, που έχει χωρισθεί από τον Θεό και την Εκκλησία και έχει γίνει ανάθεμα στον διάβολο, αλλά όλοι οι πιστοί χωρίζονται απ’αυτόν. 1

 Τι είναι ανάθεμα;

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ανάθεμα λέγεται εκείνο, που χωρίζεται από τον Θεό και την Εκκλησία των Χριστιανών, και αφιερώνεται στον διάβολο. Κανένας δεν τόλμα να συναναστραφεί και να συγκοινωνήσει με εκείνον τον άνθρωπο, που έχει χωρισθεί από τον Θεό και την Εκκλησία και έχει γίνει ανάθεμα στον διάβολο, αλλά όλοι οι πιστοί χωρίζονται απ’αυτόν. 1

Προς στήριξη της παραπάνω θέσεως φέρνει ο άγιος Νικόδημος την μαρτυρία του θείου Χρυσοστόμου 2, ο οποίος αναφερόμενος στο ανάθεμα, λέγει: «Τι άλλο θέλει να ειπή το ανάθεμα οπού λέγεις, άνθρωπε, πάρεξ, ας αφιερωθή ούτος εις τον διάβολον και πλέον ας μην έχη χώραν σωτηρίας, ας γένη αποξενωμένος από τον Χριστόν». Το ανάθεμα παντελώς χωρίζει και αποκόπτει τον άνθρωπο από τον Χριστό. Ερμηνεύοντας, επίσης, ο ιερός Χρυσόστομος το 23ο κεφάλαιο των Πράξεων 3 και συγκεκριμένα το χωρίο, όπου λέγεται ότι ανεθεμάτισαν τον εαυτό τους οι τεσσαράκοντα εκείνοι Ιουδαίοι, εάν δεν θανατώσουν τον Απ. Παύλο, σημειώνει τα εξής: «Τι εστιν ανεθεμάτισαν, αντί του έξω είναι της εις Θεόν πίστεως είπον, ειμή το δόξαν κατά Παύλου ποιήσαιεν».

Προς επικύρωση των θέσεών του ο άγιος Νικόδημος επικουρείται και από τον Άγιο Ταράσιο Πατριάρχη Κων/λεως, ο οποίος στον απολογητικό της Ζ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει: «Δεινόν είναι το ανάθεμα, επειδή μακράν του Θεού ποιεί τον άνθρωπον και από την βασιλείαν των ουρανών εκδιώκει και πέμπει αυτόν εις το σκότος το εξώτερον» 4.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «ει τις ου φιλεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, είτω ανάθεμα» 5. Όλοι όσοι πολιτεύονται έξω από την αποστολική διδασκαλία και παράδοση του θείου Παύλου, δεν αγαπούν εν αληθεία τον Κύριο. Και όλοι όσοι δεν αγαπούν εν αληθεία τον Κύριο αυτοί είναι ανάθεμα, δηλαδή χωρισμένοι από τον Κύριο. Και ο Θεοδώρητος λέει: «Ας είναι χωρισμένος από το κοινόν σώμα της Εκκλησίας, όποιος χριστιανός δεν έχει θερμήν αγάπην εις τον δεσπότην Χριστόν» 6.

Ο όρος «ανάθεμα» αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο και στην προς Γαλάτας επιστολή εναντίον εκείνων, που ευαγγελίζονται έξω από τα παραδεδομένα: «αλλά και αν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ’ό ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω»7.

Όπως ευστόχως επισημαίνει ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, «τα αναθέματα εν τη Εκκλησία δεν αποτελούν εκφράσεις οργής η κατάρας η ύβρεως, αλλά πανηγυρικάς διακηρύξεις, ότι οι συγκεκριμένοι δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας και ο λαός του Θεού καλείται να επιτείνει την προσοχή του εις αυτό και να μην συμφύρεται μετά των αναθεματιζομένων, δια να μην απολέση την υγιαίνουσα διδασκαλία, άνευ της οποίας δεν υφίσταται σωτηρία. Επομένως, τα αναθέματα αποτελούν ειδικότερα στην σημερινή εποχή της ομογενοποιήσεως και του συγκρητισμού, έξοχο αμυντικό μηχανισμό και παιδαγωγικό τρόπο δια την διασφάλιση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και αληθείας…» 8. Σύμφωνα δε με τον ομότιμο καθηγητή της Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, τα αναθέματα αποτελούν ποιμαντικό μέτρο αγάπης 9. Οι άγιοι Πατέρες, όταν στις Συνόδους αναθεμάτιζαν τους αιρετικούς, δεν το έκαμαν από μίσος προς αυτούς, αλλά με πόνο ψυχής απέκοπταν αυτούς «ως ανιάτως νοσήσαντας», από το Σώμα της Εκκλησίας, όπως ακριβώς ο χειρουργός αποκόπτει το σεσηπώς και νεκρό μέλος του σώματος, για να μην μεταδοθεί η σήψις και στο υπόλοιπον σώμα.

Ανάθεμα, λοιπόν, έχουμε κυρίως, όταν υπάρχει αίρεση. Μερικοί, όμως, νομίζουν ότι τα αναθέματα είναι κάποιες απλές κουβέντες. Δεν είναι έτσι. Ο αναθεματισμός είναι ο αποχωρισμός, η αποκοπή με δυσμενείς εκφράσεις από το κοινό Σώμα της Εκκλησίας. Γιατί, η αίρεση είναι η διάσπαση αυτής της θεανθρωπίνης κοινωνίας μέσα στο κοινό Σώμα της Εκκλησίας και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο καταδικάζεται και αναθεματίζεται από τις Οικουμενικές Συνόδους.

Πολλές φορές, όταν λέγονται αυτά τα πράγματα, αλλά και όταν διαβάζονται – αν διαβάζονται – τα αναθέματα την Κυριακή της Ορθοδοξίας, οι πιο αυθόρμητοι σοκάρονται και λένε : «Ε, τώρα, που ζούμε; Στον Μεσαίωνα; Μιλάμε για αναθεματισμούς και αφορισμούς; Αυτά δεν είναι πράγματα, που αρμόζουν στην Εκκλησία». Αυτή η νοοτροπία έχει επηρεάσει πολλούς. Νομίζουν δηλ. ότι η Εκκλησία είναι συνεχώς μόνο σιρόπια, λουκούμια και γλυκίσματα. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι είναι άγευστοι. Δεν έχουν καταλάβει τι είναι Ορθοδοξία. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό το Σώμα είναι αγαπητικό. Αν δεν υπάρχει αυτή η αγάπη του Θεού, η οποία «εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών» 10 , τότε η έλλειψη αγάπης σημαίνει την αποστασιοποίηση. Γιατί, όταν κάποιος αγαπά πολύ κάτι, έρχεται σε αγαπητική σχέση μ’αυτό. Όταν, όμως, αποστασιοποιείται, όχι μόνο περιστασιακώς, αλλά και θεσμικώς, τότε η Εκκλησία του βεβαιώνει, μ’ένα θεσμικό τρόπο, αυτό, που έχει πάθει. Η Εκκλησία, όταν λέει σε κάποιον «ανάθεμα», ουσιαστικά του πιστοποιεί, του δίνει την ληξιαρχική πράξη, την πιστοποίηση αυτού του γεγονότος, που έχει υποστεί. Αυτό, όμως, σήμερα δεν γίνεται κατανοητό, ακόμη και από τα υψηλά κλιμάκια. Και δεν γίνεται κατανοητό, επειδή δεν βιώνεται. Δεν βιώνεται, επειδή δεν υπάρχει η προϋπόθεση της καθαρότητος, την οποία οι πολλοί υστερούνται. Η Εκκλησία είναι μια ζωντανή πραγματικότητα. Όταν ο πιστός έχει καθαρότητα, τότε έχει σχέση με την Εκκλησία, νιώθει την αγάπη του Θεού και την εκφράζει. Εξ αιτίας αυτής της ελλείψεως βιωματικής εμπειρίας φθάνουμε στο σημείο να λέγεται ότι «τα αναθέματα και οι αφορισμοί δεν ισχύουν σήμερα. Θα τ’αλλάξουμε. Ζούμε σε άλλη εποχή». Ο άνθρωπος, όμως, παραμένει πάντα ο ίδιος και αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Ο Χριστός μία φορά εκπλήρωσε το μέγα της ευσεβείας μυστήριον για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» 11 .

Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι, όταν παραβιάζεται η αγαπητική σχέση, τότε υπάρχει ο αφορισμός, με τον οποίο η Εκκλησία επικυρώνει την προϋπάρχουσα κατάσταση.

Ολ’ αυτά, τα οποία σήμερα ηχούν φονταμενταλιστικά, για τους πιστούς μέσα στην Εκκλησία είναι σημεία, τα οποία συμπυκνώνουν την αγάπη. Είναι τέτοια, ώστε να οριοθετούν και να σημειώνουν ότι η αγαπητική σχέση μέσα στα πλαίσια της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το δευτερεύον η το τριτεύον, αλλά είναι το ουσιώδες συστατικό της. Αυτά τα πράγματα τα εξέφρασε η Εκκλησία με τον ίδιο δυναμισμό, όταν θέλησε να εκφράσσει την ακοινωνησία, με την οποία δίνει την ληξιαρχική πράξη ότι κάποιος έχει πεθάνει από πλευράς αγαπητικής. Αυτό το Σώμα, μέσα στο οποίο ανήκουμε και θεολογούμε είναι μυστηριακό μεν, αγαπητικό δε. Αν δεν υπάρχει αυτή η αγαπητική σχέση και αυτός ο αγαπητικός πόθος, που να εκφράζεται και στην πράξη, τότε διαψεύδεται.

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας

Σκοπός της καθιερώσεως της εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας από τους τότε ομολογητές επισκόπους και μοναχούς, όπως μας λέει το Συναξάρι της εορτής 12, ήταν το να ανακηρυχθούν ονομαστικά και να επαινεθούν οι ευσεβείς και ορθόδοξοι, ενώ αντιθέτως οι ασεβείς και κακόδοξοι να κατακριθούν και να αναθεματιστούν ονομαστικά, όχι βεβαίως από κακία, εμπάθεια και μίσος εναντίον των αιρετικών, αλλά από παιδαγωγική και ποιμαντική φροντίδα και αγάπη, ώστε οι μεν αιρετικοί ελεγχόμενοι να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν την πλάνη, να προφυλαχθούν δε κυρίως οι υπόλοιποι πιστοί από το να ακολουθήσουν την πλάνη. Οι Πατέρες και οι Άγιοι είχαν πραγματική και ειλικρινή αγάπη, και όχι την ψευτοειρήνη και την ψευτοαγάπη των σημερινών υποκριτών, που ενοχλούνται από τα αναθέματα και παρουσιάζονται έτσι καλύτεροι των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι από αγάπη ελέγχουν και παιδαγωγούν 13.

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας γράφτηκε για πρώτη φορά το 843 από τους αγίους πατέρες της Ζ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου μετά το τέλος της δευτέρας φάσεως της εικονομαχίας και περιελάμβανε αναθέματα για όλους τους αιρετικούς από τον Άρειο μέχρι και τους εικονομάχους. Από τον 9ο αιώ. και μετά έκαναν την εμφάνισή τους κι άλλες αιρέσεις, ιδίως η αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού, οπότε η Εκκλησία απεφάσισε τον 14ο αιώ. να εμπλουτίσει το Συνοδικό της Ορθοδοξίας με νέα αναθέματα, οπότε προστέθηκαν τα «Κεφάλαια κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου», με τα οποία αναθεματίζεται, στα πρόσωπα του Βαρλαάμ Καλαβρού και του Γρηγορίου Ακινδύνου, η αίρεση του Παπισμού. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι το Συνοδικό της Όρθοδοξίας είναι αναπροσαρμοζόμενο και ότι η προσθήκη καινούργιων αναθεμάτων ήταν και είναι συνήθης τακτική της Εκκλησίας. Επομένως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους αγίους Πατέρες ότι δήθεν είναι πάνω από την Εκκλησία, δεν κάνουν υπακοή, διότι προσέθεσαν νέα αναθέματα.

Αυτή, λοιπόν, η συνήθης εκκλησιαστική τακτική προτείνεται να ακολουθείται, όταν την Κυριακή της Ορθοδοξίας συνίσταται να εκφωνούνται όχι μόνο τα παλαιά αναθέματα, αλλά προαιρετικώς και τα νέα αναθέματα εναντίον του Σιωνισμού, του Μουσουλμανισμού, του Ιουδαϊσμού, του Προτεσταντισμού, του Αγγλικανισμού, του Λουθηροκαλβινισμού, του Παπισμού, του αιρεσιάρχου Πάπα Ρώμης, του Νεοβαρλααμισμού, του Ιεχωβισμού, του Χιλιασμού, του Πεντηκοστιανισμού, της μεταπατερικής, νεοπατερικής, και συναφειακής αιρέσεως και του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως πολύ σοφά, άριστα και θεόπνευστα έπραξε πέρισυ την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012 ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ. Η μήπως αγνοείται το γεγονός ότι όλες οι παραπάνω αιρέσεις είναι κατεγνωσμένες από συνόδους και από αγίους Πατέρες 14; Εξάλλου και το ίδιο το Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναφέρει σε κάποιο σημείο˙«όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα!» 15 , ανάθεμα σε όλους τους αιρετικούς, και στους παλαιούς και τους νέους, τους συγχρόνους, σ΄αυτούς που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν μέχρι συντελείας αιώνων. Η ανωτέρω τακτική δεν αποτελεί ούτε πρωτοτυπία, ούτε καινοτομία, ούτε πρόταξη του εγώ υπεράνω Συνόδων και Εκκλησίας, αλλά απλώς ταπεινή ακολουθία της συνήθους εκκλησιαστικής τακτικής, και τήρηση της τάξεως του λειτουργικού βιβλίου του Τριωδίου, η οποία και βεβαίως ισχύει μέχρι και της σήμερον. Ο ποιμαντικός σκοπός και στόχος της εκφωνήσεως των αναθεμάτων είναι διφυής, διττός : Από τη μια η μετάνοια των αναθεματισμένων, και από την άλλη η προφύλαξη του ποιμνίου του από τις αιρέσεις, παλαιές και νέες, οι οποίες στερρούν την σωτηρία από τους ανθρώπους. Έτσι, δεν πρέπει να σπεύσουν να εκτοξεύσουν μομφές και κατηγορίες οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές, που, με την Χάριν του Θεού και κατά το ανθρώπινο δυνατό, επιδεικνύεται επαγρύπνηση και ανύστακτο ενδιαφέρον για το ποίμνιο και δεν αφήνονται οι λύκοι να καταφάνε και να κατασπαράξουν τα πρόβατα.

Αντιθέτως, οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές πρέπει να κατηγορούνται, επειδή αφήνουν τα πρόβατα να γίνονται βορά στα στόματα των λύκων των βαρέων 16, των ποικίλων αιρετικών, και αυτοί κουβαλούν στους ωμούς τους από πέρισυ το ανάθεμα για τον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό Οικουμενισμό. Τα δικά τους αναθέματα είναι άκυρα, διότι δεν συμφωνούν με τον Θεό. Η ποιμαντική και παιδαγωγική ορθότητα των μέτρων της Εκκλησίας φαίνεται και εκ του ότι οι Οικουμενιστές δεν αντέχουν την δύναμη των αναθεμάτων, δεν αντέχουν, ελεγχόμενοι, την αντιαιρετική και επικριτική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, δεν αντέχουν καν την έννοια της αιρέσεως. Γι’αυτό και κατήργησαν την ανάγνωση των αναθεμάτων συνοδικώς από το 2005, γιατί νιώθουν πως αυτοαναθεματίζονται. Γι’αυτό παραμερίζουν με την μεταπατερική, νεοπατερική και συναφειακή αίρεση τους Αγίους Πατέρες, που καταγγέλλουν ονομαστικά και αποκαλύπτουν τους αιρετικούς. Γι’αυτό και κατήργησαν την έννοια της αιρέσεως, δεχόμενοι ως «ισότιμες, ισάξιες και αδελφές εκκλησίες» τις σύγχρονες μεγάλες αιρετικές παρασυναγωγές του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, αλλά και την παλαιά, αρχαία αίρεση του Μονοφυσιτισμού 17.

Η άρση των αναθεμάτων

Από πλευράς των σχεδόν αμετανοήτων Οικουμενιστών γίνεται πολύς λόγος για την άρση των αναθεμάτων «δια συνοδικής αποφάσεως εν έτει 1965» στα Ιεροσόλυμα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο τον Στ΄. Παραβλέπουν, όμως, το γεγονός ότι τα αναθέματα ήρθησαν με συνοδική απόφαση τοπικής συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι από Πανορθόδοξη Σύνοδο, δηλ. τα αναθέματα ήρθησαν μονομερώς, διότι η άρσις αυτή δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Πολύ περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όπως βέβαια θα έπρεπε για ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που οδήγησαν στην επί εννέα αιώνες, από τον 11ο μέχρι τον 20ο, επιβολή των αναθεμάτων. Διότι τα αναθέματα τότε μόνο αίρονται, όταν αίρονται τα αίτια , δηλαδή όταν οι αιρετικοί αποκηρύξουν τις αιρετικές τους διδασκαλίες και επανέλθουν στην Ορθόδοξο πίστη. Ποιος εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα να άρει τα αναθέματα το 1965 στα Ιεροσόλυμα; Ποια πανορθόδοξη σύνοδος αποφάσισε την άρση των αναθεμάτων; Βεβαίως καμμία. Επομένως, τα αναθέματα ήρθησαν αντικανονικώς 18. Και είναι απορίας, αλλά και δακρύων άξιον πως οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές επικαλούνται την άρση των αναθεμάτων, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 396-398.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος «Ὅτι δέν πρέπει νά ἀναθεματίζη τινάς κανένα ζωντανόν ἡ ἀποθανόντα», τ. 5.
[3] Τοῦ ἰδίου, τ. 4, σ. 880.3.
[4] Β΄ Τόμος Συνοδικῶν, σ. 724.
[5] Α΄ Κορ. 16, 22.
[6] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1989,
σ. 697.
[7] Γαλ. 1, 8. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σσ. 248-249.
[8] http://www.impantokratoros.gr/64EFF01C.el.aspx
[9] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-Μάρτιος
2012) 3-6.
[10] Ρωμ. 5, 5.
[11] Εβρ. 13, 8.
[12] Τριώδιον, εκδ. «Φως Χ.Ε.Ε.Ν.», Αθήνα 2010, σ. 618.
[13] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-
Μάρτιος 2012) 3-4.
[14] ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΗΜΑΤΗΣ, «Είναι αἵρεση ὁ Παπισμός; Τι λένε Οἰκουμενικές Σύνοδοι και Πατέρες», Θεοδρομία Θ2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2007) 233-
284.
[15] Τριώδιον, εκδ. «Φως Χ.Ε.Ε.Ν.», Αθήνα 2010, σ. 628.
[16] Πράξ. 20, 29.
[17] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-
Μάρτιος 2012) 5.
[18]ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΣΑΦ ΜΑΚΡΗΣ, «Ἱστορική ἀναδρομή τῆς προσεγγίσεως Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν κατά τόν 20ό αἰώνα», Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ι. Μ. Μεγ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 55-64.

Πριν από χρόνια σ’ ένα εξώφυλλο περιοδικού, υπήρχε η φωτογραφία ενός ανθρώπινου εγκεφάλου και γύρω από αυτόν συρματοπλέγματα. Σ’ ελεύθερη μετάφραση, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι έβλεπε έναν ανθρώπινο νου εγκλωβισμένο, μία σκέψη φυλακισμένη και μία βούληση αγκιστρωμένη. Αν δεχθούμε ότι το μυαλό είναι η αρχική και η τελική δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, έχουμε μία φωτογραφία ενός ανθρώπου που έχει χάσει την ελευθερία του.

Την ελευθερία αυτήν στον άνθρωπο την έδωσε ο Θεός και τη σεβάστηκε και ο Χριστός με την ζωή του και με τον Λόγο Του, “όποιος θέλει” είπε. Η εικόνα ενός σκλαβωμένου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που υπακούει στο πλήθος-κόσμο, χωρίς βούληση, σκέψη και γνώση μαρτυρεί τον πνευματικό μαρασμό του. Είναι σίγουρα μία τελείως διαφορετική εικόνα αυτής που ο Χριστός σεβάστηκε, διασφάλισε και σφράγισε με το πολύτιμο αίμα Του, με το βασανιστικό, άτιμο και σταυρικό θάνατό Του.

Παλιότερα το πλήθος-κόσμος ή αν θέλετε οι ιερείς των ειδωλολατρικών ναών πρόσταζαν ειδωλολατρικές πομπές προς τιμή θεών-ειδώλων, βακχικές γιορτές προς τιμή του Διόνυσου του θεού της μέθης. Πομπές που διακωμωδούσαν καταστάσεις, πρόσωπα και γεγονότα, αλλά και που μεταμόρφωναν, χαράκωναν, αλλοίωναν και ισοπέδωναν την ανθρώπινη μορφή, την ανθρώπινη εικόνα! Αυτήν που έδωσε ο Δημιουργός και πλάστης του Θεός. Σήμερα το λέμε “καρναβάλι” και παίρνει θέση και έχει λόγο στην περίοδο του Τριωδίου. Μία περίοδος προετοιμασίας για μετάνοια, αλλαγή ζωής και εισόδου στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή που έρχεται. Ένα καρναβάλι χωρίς “μάσκες”, αποκαλυπτικό και ενδεικτικό της αμετανοησίας, της πνευματικής οκνηρίας, της αδυσώπητης υποταγής στην απόλαυση της ύλης, του σώματος, τη διασκέδαση και καλοπέραση. Ακολουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες που ακολουθούσαν οι ειδωλολατρικές πομπές όταν ακόμα ο Θεός ήταν άγνωστος.

Και όταν ο Θεός έγινε γνωστός, υπαρκτός, φανερός ήρθαν τα παγανιστικά φερέφωνα να δώσουν στο καρναβάλι διαστάσεις πανδημίας και επιβολής μιας ανάγκης που δημιούργησε η άγνοια, η παύση της προσωπικής ελευθερίας και η έλλειψη πίστης.

Αυτήν την άγνοια έρχεται η εκκλησία να την κάνει γνώση με τον 620 κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου όπου καταδικάζεται με έντονο χαρακτήρα οι μεταμφιέσεις και αναλύονται όλοι οι λόγοι για τους οποίους δεν γίνονται δεκτές αυτές οι πομπές. Όπως επίσης και ο ΞΒ’ κανόνα της Στ’ Οικουμενικής Συνόδου, όπου “προστάζει ότι μήτε άνδρας να φορεί γυναικεία, ούτε γυναίκα ρούχα ανδρικά, αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά ή τραγικά υποδύσεσθαι”. Δύο κανόνες ξεκάθαροι, αμείλικτοι και αμετακίνητοι για τις θέσεις της Εκκλησίας έναντι των εκδηλώσεων του καρναβαλιού, αλλά και των υπόλοιπων παγανιστικών φαινομένων.

Και έρχεται ο Χριστιανός που βλέπει αυτά που γίνονται στις πόλεις, στα χωριά, γύρω του, να αναρωτηθεί, πώς να ζητήσεις μετάνοια από τον αδελφό σου που έχει χάσει την ελευθερία του. Που ελευθερία θεωρεί το να συλλέγει εμπειρίες και απολαύσεις, που για να γεμίσει την φαρέτρα της ζωής του δοκιμάζει τα πάντα! Τι πρέπει να πούμε και τι πρέπει να κάνουμε; Και έρχεται η Προφητική φράση να δώσει απάντηση «Καὶ ἀντὶ τῆς εὐχάριστης εὐωδίας, θὰ ὑπάρχη μοῦχλα» (Ἡσ. 3,23). Δική μας είναι η επιλογή. Αν θέλουμε την μούχλα είναι εύκολο να τη βρούμε. Είναι στα πόδια μας. Αν θέλουμε την ευωδία κάνε την κούφια ελπίδα, ζωντανή και ζώσα μέσα στην Αγία και Αποστολική Εκκλησία, η οποία με την θεαθρώπινη δύναμη που κατέχει μπορεί να γκρεμίσει τους ψεύτικους καρνάβαλους, να εξαφανίσει τις υπαρκτές μούχλες και να εξασφαλίσει τη πραγματική χαρά. Τη χαρά να ζεις τον Χριστό!!!

Αμήν.

Εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω.
Χριστιανοί μου σήμερα πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, είναι η μεγάλη ημέρα της Ορθοδοξίας. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι αφιερωμένη στις νίκες της Εκκλησίας μας εναντίον όλων των εχθρών της και ιδιαιτέρως των εικονομάχων, που κατασπάραξαν το σώμα της περισσότερο από εκατό χρόνια.
Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, αναφέρεται στα ηρωικά κατορθώματα των δικαίων και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.
Με όσα θαυμαστά μας περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, μας βάζει σιγά σιγά μέσα στην τραγική ατμόσφαιρα και των συγχρόνων πολέμων εναντίον της Ορθοδοξίας.
Έχουν ήδη ανοίξει αδελφοί μου οι φρικτές πύλες της Κολάσεως και ξεχύθηκαν οι δαιμονικές ακρίδες της, που δηλητηριάζουν και σκοτώνουν τις ψυχές των Ορθοδόξων χριστιανών.
Η λύσσα κατά της Εκκλησίας, των ιερέων και των θεσμών της είναι πρωτοφανής. Τα μέτωπα αυτού του πολέμου είναι κυρίως τρία:

Ο πρώτος πόλεμος προέρχεται από τις σκοτεινές δυνάμεις. Δεν είναι μόνον η αθεΐα, η απιστία, ο υλισμός, ο πιθηκισμός, η νεωτέρα ειδωλολατρία και λοιπά, αλλά κυρίως η μασονία, ο χιλιασμός και τα αποκρυφιστικά συστήματα.
Και η μεν μασονία πίσω απ’ την καρναβαλίστικη μάσκα της φιλανθρωπίας κρύβει και σκεπάζει μια δαιμονική θρησκεία με σκοτεινές τελετές τριάντα τριών βαθμών.
Ο δε χιλιασμός είναι σατανική οργάνωσις και όχι θρησκεία, που διευθύνεται από έναν φοβερά μεγάλο οικονομικό οργανισμό από το Μπρούκλιν της Αμερικής.
Οι ομάδες πάλι παραψυχολογίας, αστρολογίας, πνευματισμού, υπνωτισμού, μαγείας και αποκρυφιστικών συστημάτων είναι ατέλειωτες. Οι επίσημες οργανωμένες αποκρυφιστικές αυτές ομάδες, είναι περίπου εκατόν τριάντα, μόνον στην Αττική, αστρολόγοι δε μάγοι, μέντιουμ και λοιπά είναι περισσότεροι από δέκα χιλιάδες.
Όλες αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις είτε ενεργούν συλλογικά, είτε με την δύναμιν της εξουσίας και του χρήματος, έχουν κάμει μια θανάσιμη αγκαλιά που περισφίγγουν μεθοδικά και ύπουλα το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας διασύροντας την τιμήν των ιερέων και των επισκόπων της, χλευάζοντες τα μυστήρια και κοροϊδεύοντες την αγία μας πίστη. Δηλαδή επιδιώκουν τον εξευτελισμό και τον παραγκωνισμό της Ορθοδοξίας.

Ο δεύτερος πόλεμος προέρχεται από τους αιρετικούς. Εκατοντάδες αιρέσεις προτεσταντών ανενόχλητοι οργώνουν και δρούνε μέσα στην Ορθόδοξη πατρίδα μας. Μεγάλη η δύναμις και με την ανοχή των πολιτικών μας για να μην χάσουν ψήφους, έχουν αποκτήσει οι Πεντηκοστιανοί και οι Ευαγγελικοί. Με τους Προτεστάντες μαζί έχουμε και τους παπικούς. Επίσης τους μονοφυσιτίζοντες της Ανατολής, και τους οπαδούς του λεγομένου Οικουμενισμού.
Άλλο Οικουμενική Εκκλησία και άλλο Οικουμενισμός. Με το Οικουμενικό της, -το Πατριαρχείο μας είναι Οικουμενικό,- η Εκκλησία του Χριστού μαθητεύει πάντα τα έθνη και είναι μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική. Ο Χριστός είναι ο ενανθρωπίσας Θεός Λόγος, ο Θεάνθρωπος Κύριος.
 Είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός όστις εσταυρώθη επί Ποντίου Πιλάτου, και ανέστη εκ νεκρών την Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς. Όχι μόνον για μας τους Ορθοδόξους, αλλά και για ολόκληρον τον κόσμον, για την Οικουμένην όλην, ο Χριστός είναι η ουσία και ο νους, η διάνοια και η καρδιά, η συνείδησις και το αγαθόν, η αρετή και η αγάπη, ο σκοπός και η ζωή.
Ο Χριστός είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη, η χαρά και η θέωσις, η χριστοποίησις και ο αγιασμός, η Τριαδοποίησις και η σωτηρία, ο Σταυρός και η Ανάστασις, η Ανάληψις και η Πεντηκοστή, η Αθανασία και η Αιωνιότης. Και όχι μόνον. Ο Χριστός είναι το δάκρυ και ο στεναγμός της μετανοίας, ο Μυστικός Δείπνος και η Θεία Ευχαριστία, είναι τα επτά μυστήρια, είναι το δόγμα και η πίστις, είναι το πηδάλιον της Εκκλησίας, και η Ιερά Παράδοσίς της.
Είναι τα μυροβλύζοντα λείψανα των αγίων της, είναι οι μυριάδες των μαρτύρων και των ομολογητών της, είναι τα μιλιούνια των οσίων, είναι οι σεπτές εικόνες, είναι το κερί και το λιβάνι, είναι το καντηλάκι και το τριμμένο κομποσκοινάκι. Είναι ο Παράδεισος, είναι η Θεία Μακαριότης.
Όλα αυτά είναι ο Χριστός και μόνον ο Χριστός διά μέσου της Θεανθρωπότητός Του. Διά μέσου του Θεανθρωπίνου σώματός Του.
Δηλαδή της μιας και Αγίας Εκκλησίας, Εκκλησίας Αποστολικής, Εκκλησίας Αγιοπατερικής, Εκκλησίας Αγιοπαραδοσιακής, Εκκλησίας Οικουμενικής, δηλαδή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Με δυο λόγια, ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Τα περισσότερα από αυτά που είπαμε είναι του Μεγάλου Ορθοδόξου Θεολόγου, του πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς του Σέρβου. Όλα όσα ειπώθησαν για τον Χριστό και την Εκκλησίαν Του, ανήκουν στον όρο Οικουμενικότης.
Οικουμενισμός όμως τι είναι; Οικουμενισμός είναι ένα τραγικό συνονθύλευμα θρησκειών και αιρέσεων που παρασύρει και τους Ορθοδόξους σαν ισότιμα μέλη σε μια παγκόσμια θρησκευτική ένωση. Ο Οικουμενισμός θέλει την Ορθοδοξία σαν ισότιμο μέλος, διότι πιστεύει ότι η αλήθεια της πίστεως έχει διαιρεθεί, σε πολλά πολλά κομμάτια.
 Κάθε δε χριστιανική ομολογία και αίρεσις, όπως και κάθε θρησκεία, ο Ισλαμισμός, ο Βουδισμός, ο Βραχμανισμός και λοιπά, έχουν δήθεν από ένα κομμάτι αυτής της αλήθειας. Και πρέπει, μας λέγει ο Οικουμενισμός, αυτά τα κομμάτια να ενωθούν σε ένα.
Όλα αυτά όμως είναι πλάνη και ψεύδος και απάτη. Διότι το αξιοθρήνητο αυτό κατασκεύασμα έχει σαν αποτέλεσμα τον συγχρωτισμό, τον συγκρητισμό, την σύγχυση και την κατάργηση των ιερών κανόνων και των δογμάτων της Ορθοδόξου ημών πίστεως.
 Η Ορθοδοξία χριστιανοί μου έχει και την συνείδηση και την πίστη ότι κατέχει όλη την αλήθεια και όχι μόνον ένα μέρος. Ότι αυτή και μόνον είναι η μία Αγία και Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έχει δε στα σπλάχνα της το Άγιον Πνεύμα που την οδηγεί πάντοτε εις πάσαν την αλήθειαν. Διότι όντως είναι Εκκλησία Θεού Ζώντος, στύλος και εδραίωμα της αληθείας, όπως βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Τιμόθεον Επιστολήν του.
Και πάντα ταύτα στηρίζονται στην θεόπνευστη αποκάλυψη της Αγίας Γραφής, και στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Άρα εμείς δεν ψάχνουμε για καμιά αλήθεια, διότι ολόκληρη υπάρχει μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φυλάσσεται ακεραία και προσφέρεται ανόθευτη.
Άν λοιπόν οι ξένες χριστιανικές ομολογίες και θρησκείες θέλουν ένωση, ας εγκαταλείψουν τις δοξασίες και τις πλάνες τους, και ας ενταχτούν αυτές στο Σώμα της Ορθοδοξίας και όχι εμείς σ’ εκείνες. Εμείς δεν συμβιβαζόμαστε με κανέναν και για τίποτα.
Δεν υποχωρούμε ιώτα έν.
Μια άλλη θανάσιμη απειλή εκτός του Οικουμενισμού και των αιρέσεων που αναφέραμε, είναι το κράτος του Βατικανού. Οι Φραγκολεβαντίνοι παπικοί. Τα αμέτρητα πλοκάμια τους σφίγγουν ολοένα και περισσότερο το Σώμα της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Οι Ουνίτες, που είναι ο Δούρειος Ίππος του παπισμού, με απερίγραπτη μανία σπαράζει τους Ορθοδόξους χριστιανούς στη Ρουμανία, στην Πολωνία, στην Τσεχία, στην Σλοβακία, στην Ουκρανία, ακόμα και μέσα στη Ρωσία.
Οι πιέσεις αφόρητες, το χρήμα άφθονον και η προπαγάνδα οργιάζει.
Το πιο τραγικό θύμα του παπισμού είναι ο Ορθόδοξος Σερβικός λαός. Ο διαμελισμός και το δράμα της Γιουγκοσλαβίας, υποκινήθηκε και σχεδιάστηκε από τους κύκλους του Βατικανού, με τις πλάτες βέβαια της Ευρώπης. Έτσι χρησιμοποίησε τις μεγάλες Δυτικές δυνάμεις, για να εξοντώσει τους Σέρβους Ορθοδόξους χριστιανούς, όπως το έκαμε και το 1940-43 με τους 800.000 νεκρούς Σέρβους Ορθοδόξους χριστιανούς, από τους παπικούς Κροάτες Ουστάσι.
Έχουν εξαγοράσει όλα τα Ευρωπαϊκά μέσα ενημερώσεως, και εξαπολύουν ένα φοβερό όργιο συκοφαντιών, και ψευδών ειδήσεων για να επηρεάζουν την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον των Ορθοδόξων. Ο μεγαλύτερος λοιπόν κίνδυνος για την Ορθοδοξία μας προέρχεται από την φρικτή προπαγάνδα των παπικών. Γι’ αυτό και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός Εθναπόστολος του Έθνους και της Εκκλησίας έλεγε: «Τον Πάπα να καταράσθε αδελφοί μου, αυτός είναι η συμφορά του Έθνους».

Ας αφήσουμε όμως τον Πάπα και το Βατικανό, και ας έλθουμε στον τρίτο πόλεμο. Δυστυχώς, ο τρίτος αυτός πόλεμος προέρχεται από μας τους ίδιους. Είναι δική μας αιμορροούσα πληγή. Έχει δε δύο όψεις. Η μία είναι η διχόνοια και η άλλη η αδιαφορία. Έτσι εύκολα διαιρούμεθα και σε τίποτα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε.
Μας λείπει η αγάπη, η κατανόησις, η καλοσύνη, η σύμπνοια, και όταν ακόμα ενεργούμε συλλογικά και σε ομάδες, πάλι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε καθόλου. Έχουμε τον ίδιο πνευματικό πατέρα, κι όμως μεταξύ μας διαφωνούμε και δεν μπορούμε να πάρουμε μια σωστή ορθή απόφαση. Έχουμε την ίδια πίστη, κοινωνούμε από το ίδιο Άγιον Ποτήριον, λειτουργούμεθα μέσα στους ίδιους ναούς και όμως μεταξύ μας είμεθα διαιρημένοι.
Όχι μονιασμένοι, όχι αγαπημένοι, δεν βαστάζουμε αλλήλων τα βάρη, δεν μακροθυμούμε, δεν ρίχνουμε κάτω τον εγωισμό μας, δεν υποχωρούμε, δε δίνουμε τόπο στην οργή και στον εγωισμό μας. Πώς κατόπιν όλων αυτών να στερεωθούμε στην πίστη και να ανέβουμε πνευματικά;
Επίσης υπάρχει και η δευτέρα όψις, της αδιαφορίας. Αδιαφορούμε για όλους και για όλα και προπαντός για τα θέματα της πίστεως.
Η αδιαφορία συντηρεί την ημιμάθεια. Η ημιμάθεια τρέφει τις δεισιδαιμονίες τον φανατισμό και το πείσμα. Αν αδιαφορήσουμε παραδείγματος χάριν στα σήματα κυκλοφορίας κινδυνεύουμε να σκοτωθούμε. Και αν αδιαφορήσουμε στις εντολές των γιατρών, η πίεσις θα ανέβη στα είκοσι. Η ημιπληγία καιροφυλακτεί και το έμφραγμα παραμονεύει. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με την αδιαφορία μας στα θέματα της πίστεως και σωτηρίας. Ο θάνατος της ψυχής, δηλαδή η κόλασις, καραδοκεί για μας, για τις ψυχές μας.
Δυστυχώς τα φαινόμενα της διχόνοιας και της αδιαφορίας, μερικές φορές τα δίνουμε και μείς οι ρασοφόροι παντός βαθμού. Άλλωστε αυτό το βλέπουμε και στις αναλύσεις της Αποκαλύψεως που κάνουμε τώρα κάθε Κυριακή.

Οι σκοτεινές λοιπόν δυνάμεις, ο διεθνής Σιωνισμός και η Μασονία, τα αποκρυφιστικά συστήματα και ο χιλιασμός, η πληθώρα των αιρετικών και οι φραγκολεβαντίνοι παπικοί, οργιάζουν ανενόχλητοι εις βάρος όλων των Ορθοδόξων αλλά και της πατρίδος μας. Η πίστις μας, μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και πάλι είναι σε κίνδυνο. Οι εχθροί της καθημερινώς πολλαπλασιάζονται. Ας μη μένουμε αργοί και νωθροί. Ας μην αδιαφορούμε. Ας μιμηθούμε λοιπόν τους Αγίους της πίστεώς μας, τους μάρτυρας και τους ομολογητάς μας, να γίνουμε και μείς σαν κι αυτούς, ισχυροί εν πολέμω, να γίνουμε ισχυροί και δυνατοί.
Να πετάξουμε από πάνω μας την δειλία διότι ου γαρ έδωκεν ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως. Οι σκοτεινές δυνάμεις και οι αιρετικοί, μπορεί να διαθέτουν και χρήμα, και κοσμική δύναμη και πολλούς κουλτουριάρηδες υποστηρικτές.
Εμείς όμως οι Ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε την μεγάλη δύναμη της ευσεβείας μέσα από τη νηστεία, την αγρυπνία και ιδιαιτέρως την προσευχή.
Έχουμε ακόμα για βοήθεια τους αγγέλους, τους Αγίους και προπαντός την Παναγία μας, την Υπεραγία Θεοτόκο, και η κραταιά δύναμις του Αγίου Θεού μεγαλώνει όσο εμείς κρατούμε ανόθευτη την διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Και όση δύναμη και οργάνωση και αν διαθέτει το κράτος του Βατικανού, όσο ύπουλα και αν χρησιμοποιεί τα πάντα, μπροστά στην πνευματική δύναμη της Ορθοδοξίας θα πέσουν σαν χάρτινοι πύργοι, θα εξαφανιστούν σαν πλαστικά λιονταράκια.
Τη δύναμη την διαθέτουμε, αλλά σωστά την χρησιμοποιούμε;
Γι’ αυτό λοιπόν όσοι πιστοί «Στώμεν Καλώς»!
Όσοι πιστοί, «Πρόσχωμεν»,
Όσοι πιστοί, «Γρηγορείτε και Προσεύχεσθε»!
Και όλοι μαζί ας φωνάξουμε : «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία». Δεν θα σε αρνηθούμε ποτέ φίλη και πιστή μας Ορθοδοξία.
Και αν το καλέσουν οι περιστάσεις και οι καιροί, χίλιες φορές για την πίστη του Χριστού την Αγία ας πεθάνουμε,
Αμήν.

Πηγή: Αναβάσεις

«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων, και κλαύσομαι τον λαόν τούτον ημέρας και νυκτός;…».

Ποιος θα δώση εις την κεφαλήν μου νερό, ποίος θα καταστήση τα μάτια μου πηγήν δακρύων, ώστε να κλαύσω τον λαόν μου αυτόν ημέραν και νύκτα;  Ιερ. 9, 1.

 Είναι ο αβάσταχτος πόνος, η κραυγή απόγνωσης και το ξέσπασμα του πολύπαθου προφήτη Ιερεμίου για τους πολύ αγαπητούς του  συμπατριώτες, του εκλεκτού και χιλιοευεργετουμένου κατά τα άλλα λαού του Θεού, που τους έβλεπε καθημερινά και αμετανόητα να προκαλούν με τις αμαρτίες  την οργή του Θεού. Όπως δε σημειώνουν και οι ερμηνευτές…ο Ιερεμίας είναι τόσον πολύ απογοητευμένος εκ της διαφθοράς των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, ώστε επιθυμεί μίαν καλύβην να διαμένη μόνος του μακράν του κόσμου εν τη ερήμω ζητεί να γίνουν βρύσες τα μάτια του για να κλαύση την δυστυχίαν του λαού του…Το αδιόρθωτον των συμπατριωτών του προξενεί τόσον πόνον εις τον προφήτην, ώστε επιθυμεί να απομακρυνθεί από την φιλτάτην του πατρίδα!  Προγνωρίζει ότι ο Θεός στο τέλος θα τιμωρήσει όλους τους αποστάτας και θρασείς παρανόμους.

Σήμερα όμως (2015) που ζούμε σ’ έναν ανελέητο κατακλυσμό ευλογιών του Χριστού και της Εκκλησίας Του, στην κατά τα άλλα ορθόδοξη ελληνική πατρίδα, σήμερα –να επαναλάβουμε με έμφαση- θα χρειαζόμασταν πολλούς ιερεμιακούς θρήνους, για την κατάντια μιας πατρίδας που μαστίζεται όχι απλά από μία οικονομική κρίση, αλλά από μέγιστη ηθική χρεωκοπία, συστηματικά δε από μία προσπάθεια εκθεμελιώσεως και ευτελισμού αμετακίνητων παραδοσιακών διαχρονικών θεσμών.

 Έτσι στην τόσο μίζερη και καταθλιπτική μας καθημερινότητα εισάγεται επίσημα ο αδιάντροπος κιναιδισμός και μάλιστα με «υπερήφανες» (!) παρελάσεις συνεπικουρούμενες αλλά και χρηματοδοτούμενες από επίσημους κρατικούς φορείς, τη στιγμή κατά την οποία 17χρονη μαθήτρια πέφτει λιπόθυμη από ασιτία και οδηγείται εσπευσμένα στο Νοσοκομείο…

«Ου γάρ έστιν, ουκ έστι ταύτης της ύβρεως αλογώτερόν τε και χαλεπώτερον» σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος.

 Ένας αόρατος μαέστρος διευθύνει έντεχνα αλλά και σατανικά περίτεχνα μέσα από σκοτεινά ξενοκίνητα αντίχριστα κέντρα, δίνοντας το σύνθημα για αποϊέρωση και ουσιαστικά αχρήστευση του τελευταίου και σπουδαιοτέρου κοινωνικού αντιστασιακού θύλακα, αυτής λοιπόν της παραδοσιακής μας οικογένειας. Επιστράτευσαν στην πατρίδα μας με την ένοχη ανοχή των ασπόνδυλων αλλά και επίορκων πολιτικών μας-δυστυχώς και οι αντιδράσεις της λεγομένης «επίσημης εκκλησίας» υπήρξαν απελπιστικά περιορισμένες-νόμους εισαγόμενους, παράνομους και επαίσχυντους, διατάγματα καταστροφικά, ξενόφερτα ήθη και έθιμα. Και όλα αυτά ερήμην του 97% του ορθοδόξου ελληνικού λαού.

                                       Α΄

 Η διαφορετικότητα ως απειλή εναντίον της θρησκευτικής και εθνικής συνείδησης της Παιδείας και του Πολιτισμού.

Το υπό διαπραγμάτευση θέμα «η αποθέωση της διαφορετικότητας», είναι αντιστρόφως ανάλογο από τον σωστότερο τίτλο που θα μπορούσε να τεθεί, δηλαδή η θέωση της κανονικότητας! Και αυτό επειδή στην πρώτη περίπτωση  έχουμε βιασμό, ανατροπή της ευπρέπειας, της ευγένειας και της ισορροπίας της θεολογικής σχέσεως Θεού και ανθρώπου.

Κατά τον κλασσικό όρισμό «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις», και η ερμηνεία των λέξεων αποθέωση και διαφορετικότητα θα αποτελέσουν την λυδία λίθο των σκέψεών μας και φυσικά με όλες τις αρνητικές παραμέτρους των.

Η λέξη αποθέωση αλλά και η αντίστοιχη θεοποίηση σημαίνει «υποδοχή τινος, ή εκδήλωσις επαίνων ή θαυμασμού» (Λεξικό Δημητράκου), και κατά το Υπερλεξικό «υποδοχή κάποιου σαν να ήταν Θεός».  Διαφορετικότητα =ο διαφέρων εν συγκρίσει προς τον άλλον, (αλλιώτικος από πρίν) συνήθως προς το καλό.

Η απλούστευση του θέματός μας στο εξής θα κατονομάζεται ως Ομοφυλοφιλία και με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στην ερωτική έλξη και προοπτικές που απευθύνονται συνειδητά και αποκλειστικά σε άτομα του ίδιου φύλου.

Συνειρμικά αλλά και ιστορικά οι παραπάνω έννοιες αφεύκτως μας υπενθυμίζουν τον βαρβαρισμό της ρωμαϊκής κοινωνίας της οποίας η ανεκτικότητα δημόσια αποθέωνε  νόμιμα και μη, βρωμερά, σαρκικά πάθη, καταξεφτελίζοντας την ανθρώπινη προσωπικότητα. «Η εγκράτεια, η αιδώς και κάθε ηθική αίσθησις είχαν εξαφανισθεί τόσον, ώστε ο Σενέκας να λέγη, ότι η αθωότης δεν ήτο απλώς σπανία, αλλά δεν συνηντάτο ουδαμού». (Ν. Βασιλειάδης). Μήπως εξαιρείται και ο αρχαίος ελληνικός κόσμος; Ασφαλώς όχι, και οι ολίγες συνετές διαμαρτυρίες αποτελούν μνημεία άφθαστης ηθικής ευαισθησίας, υπερασπίσεως της ηθικής του ανθρώπου. Ο Σωκράτης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Γοργίας) ανέφερε ότι «ο των κιναίδων βίος δεινός και αισχρός και άθλιός εστιν». Γνωστή και η νομοθεσία του σοφού Σόλωνα με τα εννέα απαγορευτικά διατάγματα εναντίον τον ομοφυλοφίλων.

 Σύντομη ορθόδοξη θεολογική τοποθέτηση

Σπονδυλική στήλη της Θείας Αποκαλύψεως, κατά την οποίαν ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, είναι οι δύο ανθρωπολογικές διηγήσεις του Βιβλίου της Γενέσεως : «και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, ά ρ σ ε ν και θ ή λ υ εποίησεν αυτούς». (Γεν. α΄27). Δύο ξεχωριστά και εντόνως διακρινόμενα φύλα τα οποία και αμέσως ευλογούνται «και  ευλόγησεν αυτούς ο Θεός» ώστε με την ετερόφυλη σύζευξή τους να δημιουργηθεί η ευλογημένη οικογένεια. Στο δεύτερο κεφάλαιο στίχ.7 επαναλαμβάνεται μεν η εκ του Θεού δημιουργία «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον» με τα δύο συστατικά του, χώμα και νερό αλλά –προφητικά-καλούνται να «πήξουν ίδιον οίκον», μακριά από τους γονείς και πάλι με την νόμιμη μίξη «…και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». (στ.24).

Την ίδια αλήθεια τονίζει ο Κύριος στους χρόνους της Καινής Διαθήκης-και μάλιστα αυτολεξί- προς τους προκατειλημμένους Φαρισσαίους για θέματα ηθικής και διαζυγίου «…ουκ ανέγνωτε, ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς…» (Ματθ.ιθ΄19). Όπως δε πολύ ωραία επισημαίνει και ο ερμηνευτής «τουτέστιν ένα άρσενα και μίαν θήλειαν, ώστε τον ένα την μίαν έχειν» (Ζηγαβηνός).

Συμπερασματικά, ο διαχωρισμός των φύλων αλλά και η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων  εις γάμου κοινωνίαν, είναι η μόνη ασφαλής, γνησία και μόνιμη οδός της ευτυχίας αλλά και της σωτηρίας του ανθρώπου.

Όμως τι συνέβη εν τω μεταξύ;

Η ελεύθερη και ενσυνείδητη εκλογή του ανθρώπου ν’ακολουθήσει αυτόνομη, εξωπαραδεισιακή πορεία, αντέστρεψε και μετέστρεψε την κατά φύσιν ευγένειά του σε «παρά φύσιν» ενέργειες, σε « σοδομικά-ομοφυλοφιλικά- πάθη ατιμίας», τα οποία σε έσχατη ανάλυση καταβαραθρώνουν  την προσωπικότητά του και τον καθιστούν «πτώμα εξαίσιον» και κατά την γνωστή λαϊκή λατινική ρήση «miserabile visu»,  θέαμα αποτρόπαιον.

«Τι αν είποιμεν περί της μανίας ταύτης, ή τοσούτον πορνείας χείρων εστί, όσον ουδέ εστιν ειπείν;». (Χρυσόστομος).

1).  Η ομοφυλοφιλία ως απειλή κατά της θρησκευτικής συνείδησης.

Ο θαρραλέος αγωνιστής ιεράρχης των ημερών μας Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ προοιμιακά σημειώνει: «η ομοφυλοφιλία,- στο εξής(Ο)- αποτελεί εκχυδαϊσμό του ανθρωπίνου προσώπου και συνιστά απειλή για την ελληνική κοινωνία». Φυσικά με αυτήν την αφετηριακή σκέψη εναντιωνόμαστε στις πρακτικές εκείνων που προσπαθούν σώνει και καλά να μας πείσουν ότι «υπάρχει και διαφορετικός γενετήσιος προσανατολισμός»! Αλλά μία τέτοια φιλοσοφία είναι αυτόχρημα σατανική εφεύρεση και σκέψη. Στον αντίποδά της η ελληνική ορθόδοξη οικογένεια αρδεύεται και ζωούται διαχρονικά, από την αστείρευτη πηγή του αλαθήτου Αγιογραφικού Λόγου, και θηλάζει από τα νάματα της Θεοπνεύστου Πατερικής Θεολογίας.  Η σύντομη κατάθεση- αναφορά θα επιβεβαιώσουν «των λόγων την ασφάλειαν».

Η αναιδής και προκλητική συμπεριφορά των σοδομιτών. Η παραδειγματική τιμωρία τους.

«…και εξεκαλούντο τον Λώτ και έλεγον προς αυτόν. Που εισίν οι άνδρες οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; Εξάγαγε αυτούς προς ημάς, ίνα συγγενώμεθα αυτοίς…και Κύριος έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορα θείον, και πύρ παρά Κυρίου εξ ουρανού…και κατέστρεψε πάντας τους κατοικούντας εν ταις πόλεσι…(Γεν. ιθ΄5, 24-25).

«Οι διεφθαρμένοι Σοδομίτες…από του γεροντοτέρου μέχρι και του νεωτέρου απήτησαν από τον δίκαιον (Λώτ) να τους παραδώση τους δύο ξένους δια να …ασελγήσουν επάνω τους! Επρόκειτο περί αφαντάστου εξαχρειώσεως…Πρόκριτοι, γέροντες, παιδιά, ό λ ο ι εις συλλαλητήριον εσχάτης κακίας, χωρίς να εμποδίζονται από κανένα δια να ατιμάσουν…δύο ξένους!». (Ν. Βασιλειάδης).

Ο Μωσαϊκός νόμος

Η μωσαϊκή νομοθεσία απέναντι των σοδομιτών είναι αμείλικτη. «και ός αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι.». (Λευϊτικόν 20, 13). Και εκείνος που θα συνάψη σαρκικήν σχέσιν με άνδρα, σαν να ήτο γυναίκα, διέπραξε μαζί με τον άλλον πράξιν  αηδιαστικήν.

2).  Η ( Ο) αμβλύνει την Εθνική συνείδηση.

Συνέπεια και συνέχεια της καταπάτησης της στοιχειώδους ηθικής ευαισθησίας από τα ξενόφερτα εισαγόμενα ομοφυλοφιλικά κινήματα με τις «παρελάσεις», απώτερο σκοπό έχουν την δημιουργία ρήγματος αλλά και αμφισβήτησης της ιερότητος του έθνους, της πατρίδος μας. Στο Athens Pride του 2013, τρείς χιλιάδες άνθρωποι από πολλές χώρες του κόσμου στηρίζουν με την παρουσία τους το gay pride. Σύνθημα; Η Αθήνα είναι δικιά μας. Το παρών στην διοργάνωση έδωσαν και εκπρόσωποι ξένων πρεσβειών στην Ελλάδα, ΗΠΑ, Γερμανία, Νορβηγία, Σουηδία, Ολλανδία και άλλων.

Είναι ηλίου φαεινότερον, ότι επιλέγεται μία αμιγώς ορθόδοξη χώρα, που έχει αναπόσπαστα συνδέσει την ταυτότητά της με το δόγμα και το ήθος της ορθοδοξίας,  και στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό και την απεμπόλιση  από τις παραδοσιακές αξίες με τις οποίες γαλουχείται η Πατρίδα μας.

Πολύ εύστοχα επεσήμαναν και οι Καθολικοί Επίσκοποι της Κροατίας: «Η επανάσταση του φύλου θα αλλάξει όχι μόνο τα θεμέλια της ζωής στις κοινωνίες και τις θεμελιώδεις αξίες τους αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο. Η ιδεολογία του φύλου (gender ideology) είναι μία προσπάθεια εγκαθίδρυσις μιας «απάνθρωπης επανάστασης» που αποτελεί «μια ευρύτερη έκφραση της «κουλτούρας του θανάτου». Η ιδεολογία του φύλου έχει καθιερωθεί ως ένα είδος «πνευματικής δικτατορίας», που καταπνίγει χωρίς συμβιβασμούς την προσωπική και την κοινωνική ελευθερία». Και για να συμπληρώσουμε τις παραπάνω θέσεις, μία γνήσια εθνική συνείδηση σύντομα θα συνθλιβεί από τις μυλόπετρες της νέας εποχής, με συνοδοιπόρους και συνεργάτες τα ομοφυλοφιλικά κινήματα.

Να πάρουμε μία γεύση από την υπερμοντέρνα και αθεϊστική Γαλλία πως θέλουν να διαμορφώσουν την εθνική τους συνείδηση. «Η Γαλλία δρομολογεί την απαγόρευση της χρήσης των λέξεων «μητέρα» και «πατέρα» σε νομικά και άλλα δημόσια έγγραφα, στα πλαίσια της εφαρμογής του σχεδίου νομιμοποίησης των «γάμων» μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και της απονομής ίσων δικαιωμάτων στις υιοθεσίες, τόσο στα παραδοσιακά όσο και στα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια…ο Γάλλος Πρόεδρος Francois Hollande με επιθετικούς γοργούς ρυθμούς θα αντικαταστήσει  τις λέξεις «μητέρα» και «πατέρα» σε τελετές γάμου, οι οποίες στο εξής δεν θα ενδιαφέρουν, ανεξάρτητα από το εάν ο γάμος που τελείται είναι μεταξύ «παραδοσιακών» ζευγαριών ή ομοφυλοφίλων».

Να δούμε τώρα τι συμβαίνει στην υπερατλαντική Δύση.

Αντίο, μαμά και μπαμπά. Γειά σας, Γονέα 1 και Γονέα 2…

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποφάσισε να αλλάξει τα έντυπα των αιτήσεων των αμερικάνικων διαβατηρίων κάνοντάς τα «ουδέτερα από άποψη φύλου με την άρση των αναφορών για τη μητέρα και τον πατέρα…προς όφελος της γλώσσας με την οποία περιγράφει κάποιος τους γεννήτορές του κάπως λιγότερο τρυφερά.

Και κλείνουμε με την γειτονική Ιταλία. Ο Δήμος της Βενετίας έχει περάσει ένα νόμο που απαγορεύει τους όρους «μητέρα» και «πατέρα» σε έντυπα που πρέπει να συμπληρώσουν οι γονείς για να κερδίσουν μια θέση για τα παιδιά τους  στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς.

«Έγγραφο προς τους δασκάλους για την εξάλειψη των «στερεοτύπων»: Τέρμα οι λέξεις «αγόρια « και «κορίτσια». Θα αποκαλείτε τους μαθητές «μώβ πιγκουϊνους».

Λέει ο γιατρός: « Συγχαρητήρια κύριε, η σύζυγός σας μόλις γέννησε ένα υγιές μωρό».

Άντρας: « ώ, σας ευχαριστώ γιατρέ! Είναι αγόρι ή κορίτσι;».

Γιατρός: «Εμείς δεν χρησιμοποιούμε τέτοια φασιστική γλώσσα εδώ κύριε, η σύζυγός σας έχει γεννήσει ένα μώβ πιγκουίνο και θα έπρεπε να το γνωρίζετε!».

Απειλή εναντίον του πολιτισμού.

Αποτελεί αναντίλεκτη δογματική αλλά και ηθική αλήθεια, ότι οι περισσότεροι, έστω και υψηλοί πολιτισμοί, καταβαραθρώθηκαν από την οξυκορύφωση της ανηθικότητας των σοδομικών, εκφυλιστικών, και όχι μόνον, αμαρτημάτων, που κατέτρωγαν άσπλαχνα τα σπλάχνα του κοινωνικού ιστού και της καταρράκωσης,  της αξιοπρέπειας, του ανθρωπίνου προσώπου, αλλά και του πολιτισμού γενικότερα.

Μήπως και σήμερα η «ιδιοτροπία» της ιστορίας επαναλαμβάνεται με τις αντίστοιχες οδυνηρές  συνέπειες;

Πολλές πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι οι Ο/φιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη ταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό…Η νόσηση με aids AIDS προσθέτει σημαντικά ψυχιατρικά και νευρολογικά προβλήματα.

Τέσσερα ενήλικα παιδιά Ολων γονέων-που ενεργούν ως κουαρτέτο της αλήθειας-έχουν υποβάλει τις ένορκες καταθέσεις τους στο 5^ο  Εφετείο των ΗΠΑ όπου δηλώνουν την αντίθεσή τους στους «γάμους» ατόμων του ιδίου φύλου με αρκετά να λένε ότι «το να μεγαλώνεις σε μια «οικογένεια ουράνιου τόξου» δεν είναι φυσιολογικό ούτε ευχάριστο»!

΄΄Ἡ  ἀδελφή τοῦ Θανάτου΄΄

Μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς του, ὁ διάσημος χορευτής Ροῦντολφ Νουρέγιεφ  δέν ἔπαψε διαρκῶς νά σκέφτεται τήν ἀβάσταχτη μοίρα τῶν «γα-λάζιων», τήν ἀβάσταχτη δική του μοίρα. Ὁ πρίγκιπαςτοῦ χοροῦ, ὁ βασιλιάς τῆς μοναξιᾶς, κατάλαβε τό μέγεθος τῆς τραγικότητας τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ ἔρωτα, ὅταν ἐπισκέφτηκε στό γηροκομεῖο ἕνα φίλο του γκέι. Τά λόγια πού τοῦ εἶπε ἐκεῖνος χαράχτηκαν βαθιά μέσα του καί τοῦ ἄφησαν τήν πιό στυφή γεύση τοῦ ἀπαγορευμένου ἔρωτα.

«Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τραγική. Ἰδιότροπη, ἐπισφαλής καί εὐμετάβλητη. Δέν ἔχει μέλλον, δέν ἔχει παιδιά. Μοιάζει μέ ἄκαρπη συκιά. Εἶναι ἡ ἀδελφή τοῦ θανάτου. Αὐτό τό ἀναπόφευκτο εἶναι πού καθορίζει τήν οὐσία της, τίς διαθέσεις, ἀλλά καί τό τέλος της. Αὐτό τό δένδρο φυτρώνει στήν καρδιά μας γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν αὐτοκαταστροφή. Ὅ,τι ἀγγίζουμε μέ τά χείλη μας καί τά χέρια μας,ὅλα γεννᾶνε σήψη καί θάνατο. Οἱ “γαλάζιοι” δέν μποροῦν νά νιώσουν τήν εὐτυχία, τό ὄνομα τῆς ὁποίας εἶναι γιά τούς ὑπόλοιπους παιδιά, παιδικό κλάμα, παιδική ἁγνότητα. Σάν νά εἴμαστε γεννημένοι ἄκαρποι, ἐμεῖς ὑποδυόμαστε τόν ἑαυτό μας καί ἐρωτευόμαστε ἐγωιστές ἴδιους μέ ἐμᾶς...». (Πηγή Alopsis.gr)

Καί νά σκεφτεῖ κανείς, ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι αὐτοαποκαλοῦνται gays, πού σημαίνει εὔθυμοι! Πόση εὐθυμία μπορεῖ ἄραγε νά προκαλέσει ἡ κατάφωρη παραβίαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ; ... Ὅση καί ὁ Θάνατος...

Κατακλείνουμε την παράγραφό μας με την πολύ εύστοχη παρατήρηση: «Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου μοιάζουν να συναγωνίζονται ποιος θα είναι αυτός που θα προδώσει πιο πολύ τη χώρα του, το έθνος του, το λαό του. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρχαν ηγέτες τόσο συνένοχοι στην καταστροφή της ιστορίας, των παραδόσεων, της κουλτούρας, και της ταυτότητας του λαού τους. Οι ηγέτες της χώρας μας είναι σίγουρα, στις πρώτες θέσεις»!

 Επιστρέφουμε στην ελληνική και δυστυχώς οδυνηρή πραγματικότητα.

Την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια προβλέπει μεταξύ άλλων το νέο υπό διαμόρφωση οικογενειακό δίκαιο σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του Υπουργού Δικαιοσύνης προς την  νομοπαρασκευαστική επιτροπή, ζήτημα για το οποίο η χώρα μας έχει ήδη καταδικαστεί μια φορά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και κάθεται εκ νέου στο εδώλιο.

 Ωστόσο, αντίθετος στην θεσμοθέτηση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια εμφανίστηκε ο ίδιος ο πρώην υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου, τονίζοντας ότι το απαγορεύει και η σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι. Εξάλλου και η σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το απαγορεύει. Όταν μιλάει για γάμο μιλάει για άνδρα και γυναίκα. Είμαστε μια χώρα η οποία σέβεται τις παραδόσεις, σέβεται την φύση του ανθρώπου και δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί τουλάχιστον με αυτή την κυβέρνηση και με αυτή την υπουργία ο γάμος», δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης, μιλώντας στο Mega, ενώ για το σύμφωνο συμβίωσης εξήγησε πως πρέπει να εξεταστούν οι συνέπειες από την υιοθέτησή του.

 (Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr)

 (Agioritikovima.gr. Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014).

 Ο νέος Υπουργός δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος για την αναθεώρηση του αντιρατσιστικού νόμου τόνισε ότι το σύμφωνο συμβίωσης θα επεκταθεί και στα ομόφυλα ζευγάρια.

3).    Απώτερος στόχος η αποϊέρωση και άλωση της Παιδείας μας.

Δεν μπορούμε να αποδώσουμε ηθελημένη άγνοια σε ανθρώπους που θέλουν να στοχοποιήσουν την ελληνική ορθόδοξη νεολαία μας, με όσα αντορθόδοξα αλλά και αντιανθρώπινα υποστηρίζουν. Ό, τι ίσχυε επί αιώνες για τον ορθόδοξο χριστιανό σχετικά για την αποχή πρίν τον γάμο και την μονογαμική σχέση, το ίδιο θα ισχύση και αργότερα για τους σημερινούς εφηβικούς βλαστούς της παιδείας μας. Η αγνότητα πριν τον γάμο είναι η αδαμάντινη βάση της ηθικής του παιδιού μας. Όμως οι πολυποίκιλοι αθεϊστικοί κράχτες, κινούν γη και ουρανό για να εξαλείψουν κάθε αισθητήριο ηθικής και να ισοπεδώσουν  τις αυτονόητες ηθικές αρχές με ανώμαλες καταστάσεις. Διαφορετικά δεν εξηγείται η άκριτη δημιουργία φυλλαδίου και ιστοσελίδας του Υπουργείου Παιδείας (www.oloiisoi.gr) που απευθύνεται σε έφηβους και διανεμήθηκε σε γυμνάσια και λύκεια της Ελλάδας (σύμφωνα με πρόγραμμα της ΕΕ). Ούτε λίγο ούτε πολύ «προτρέπει τα παιδιά να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία ως ισότιμη εκδοχή  της σεξουαλικότητας χαρακτηρίζοντας κάθε αντίθετη στάση «ομοφοβική» και «ρατσιστική». Έτσι όμως αθωράκιστο, ανερμάτιστο και προπάντων αδιαφώτιστο το παιδί μας, θα δέχεται ένα μπαράζ επιθέσεων από φίλους και συμμαθητές σε περίπτωση άρνησης και διαφοροποιήσεώς του με την απειλή πως «θα ανήκει στην χειρότερη μειονότητα(!), τους ρατσιστές». Αυτό κι αν δεν είναι η χειρότερη προπαγάνδα και πνευματική δικτατορία!

Σε Δημοτικό Σχολείο των Αθηνών έγινε σεμινάριο στους δασκάλους από Σχολικούς συμβούλους και καθηγητές Παιδαγωγικών τμημάτων με θέμα : «Τρανσφοβία και Ομοφοβία». Δηλαδή να περάσουν στα παιδιά τη φιλοσοφία της διαφορετικότητας-δηλ. του σοδομισμού- ως ένα άλλο τρόπο φυσιολογικής ζωής.

Φοιτήτρια του Παιδαγωγικού τμήματος Θεσσαλονίκης αναφέρει, ότι γίνονται σεμινάρια στο αμφιθέατρο με θέμα-στόχο πώς θα περάσουν oι δάσκαλοι την Ομοφυλοφιλία από την Α΄ τάξη του Δημοτικού!

Να έρθουμε τώρα και σε άλλο συγκεκριμένο γεγονός που το δημοσιεύει το περιοδικό «Η Δράση μας», με τίτλο: Το κατάντημα της Ευρώπης:  «Χθές το μεσημέρι ήλθε ο μικρός μου γιός από το σχολείο και μας είπε ότι αύριο, 9 Απριλίου 2014, όλα τα παιδάκια, κοριτσάκια και αγοράκια, θα πρέπει να πάνε στο σχολείο ντυμένα ρόζ. Το παιδί είναι 11 ετών και πηγαίνει στο Lise METNER.  Όταν ρώτησα γιατί, απήντησε ότι είναι η ημέρα εναντίον των διακρίσεων προς τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες!!(…) 11 χρονών και να μου μιλάει για δικαιώματα λεσβιών, εγώ τα έχασα. Ο μεγάλος μου γιός μπήκε στη συζήτηση (13χρονών) και είπε ότι στο σχολείο μαθαίνουν ότι όλα είναι φυσιολογικά. Τελοσπάντων οι δάσκαλοι είπαν ότι αν δεν έχουν ρόζ μπορούν να φορέσουν κόκκινα ή πορτοκαλί (…)! Απ’ ότι διάβασα, αύριο είναι μια μέρα που την ονομάζουν Pink day».

Στην Σουηδία εάν ο δάσκαλος- λα, επιμένει στο φύλο: αγόρι, κορίτσι, κινδυνεύει με απόλυση.

Τέλος, στη Γαλλία το Υπουργείο Παιδείας ανέλαβε την πρωτοβουλία να συστήσει στα αγόρια του Λυκείου να πάνε στο σχολείο με φούστες για να δείξουν έμπρακτα ότι δεν είναι «ομοφοβικοί», και ότι το φύλο δεν καθορίζεται βιολογικά αλλά επιλέγεται!!!

16 Νοε 2014

Ὁ «νέος ἄνθρωπος» τοῦ «τρίτου ἀκαθορίστου φύλου»

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ὅτι ὑπῆρχαν δύο φῦλα, τό ἄρρεν καί τό θῆλυ, δηλαδή ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα, ὑπῆρχαν καί μερικοί ἐπαμφοτερίζοντες γιά διαφόρους λόγους, κυρίως λόγῳ τῶν παθῶν. Ὅμως τελευταῖα μᾶς προέκυψε καί ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος τοῦ «τρίτου φύλου», ὅπως ὀνομάσθηκε ἀπό τά δικαστήρια, ὕστερα ἀπό πολυετῆ ἀγώνα πού ἔκανε κάποιος ὡς ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου» ἤ «τρίτου φύλου».

Πρόκειται γιά κάποιον πού ὀνομάζεται Νόρι Μέι Γουέλμπι, πού γεννήθηκε στήν Σκωτία ὡς ἄνδρας, ἀργότερα μετακόμισε στήν Αὐστραλία ὅπου ὑποβλήθηκε σέ ἐγχείρηση ἀλλαγῆς φύλου σέ γυναίκα, καί ἐπειδή διεπίστωσε ὅτι δέν αἰσθανόταν ἄνετα ὡς ἄτομο θηλυκοῦ γένους, ἀποφάσισε νά διακόψη τήν θεραπεία μέ ὀρμόνες καί νά ὑποβληθῆ σέ ἐγχείριση γιά νά μή ἀνήκη σέ «προκαθορισμένο» φῦλο. Στήν συνέχεια, ξεκίνησε ἕναν πολυχρόνιο ἀγώνα γιά νά ἀναγνωρισθῆ νομικά ὡς ἕνας ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου» φύλου.

Τήν Τετάρτη 2 Ἀπριλίου 2014 «τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Αὐστραλίας ἀποφάνθηκε ὅτι ἡ Πολιτεία τῆς Νέας Νότιας Οὐαλίας ὀφείλει νά ἀναγνωρίση τήν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ τρίτου "ἀκαθόριστου" φύλου στό ὁποῖο ἀνήκει ὁ Νόρι Μέι Γουέλμπι» (Τά Νέα, 4-4-2014). Ἔτσι, δημιουργήθηκε ἕνας ἄνθρωπος «ἀκαθορίστου φύλου» (non - specific sex), πού δέν εἶναι οὔτε ἄνδρας οὔτε γυναίκα.

Ἐκπλήσσεται κανείς γιά τό ποῦ μπορεῖ νά φθάση ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπό ὅλα καί θέλει νά γευθῆ νέες ἐμπειρίες καί καταστάσεις. Καί ὑπάρχουν πολλοί πού, ὑποστηρίζοντας τά ἀνθρώπινα δικαιώματα κάθε ἀνθρώπου, εἶναι ἕτοιμοι νά ἀποδεχθοῦν καί νά υἱοθετήσουν μιά τέτοια νοοτροπία. Ἄν ὅμως ἀρχίσουμε νά δεχόμαστε τά ἀνθρώπινα δικαιώματα χωρίς τούς ἀναγκαίους περιορισμούς, τότε θά φθάσουμε ὡς κοινωνία στήν καταστροφή.

Β΄

 Άμεσοι και έμμεσοι μηχανισμοί προβολής, διαφήμισης και επιβολής (ο ρόλος των ΜΜΕ, της τέχνης, της μόδας, του τουρισμού, των σχετικών οργανώσεων-εκβιασμοί) της ομοφυλοφιλικής ιδεολογίας.

Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι πως αυτή η ανθρωπολογική ομοφυλοφιλική επανάσταση επιβλήθηκε από πάνω προς τα κάτω, προέρχεται από διάφορα κέντρα εξουσίας και επιδιώκει να τραβήξει μαζί της όλη την ανθρωπότητα. «Κατονόμασαν διάφορους οργανισμούς για να επιβάλλουν την ιδεολογία τους ξεκινώντας από τον ΟΗΕ και τα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και την νομοθεσία των επί μέρους χωρών». Σ’ αυτήν την «μία συμφωνία των κακώς ομονοησάντων» της επιβολής της Ο/φιλικής δικτατορίας επιστρατεύθηκαν κυβερνήτες και άλλες προσωπικότητες με  την επιβολή του κύρους της θέσεώς των.

«Το 2000 η Κλίντον ήταν η πρώτη σύζυγος προέδρου που παρέλασε σε παρέλαση «ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας», και ως υπουργός που έχει υποστηρίξει τα δικαιώματα των Ο/φίλων. Σε ομιλία της πέρσι τον Ιούνιο είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «μεταφέρουμε τον διάλογο για τα δικαιώματά μας σε άλλες κυβερνήσεις για την προστασία των δικαιωμάτων των λεσβιών, ομοφυλόφιλων και διαφυλικών ατόμων». Η νέα πολιτική είναι μια νίκη για τις ομάδες για τα δικαιώματα των Οφιλων, που με αντάλλαγμα την ψήφο, είχαν ασκήσει πίεση για την αλλαγή από τότε που ο Μπαράκ Ομπάμα άρχισε την προεκλογική του εκστρατεία στα τέλη του 2008…Και ο Fred Sainz, αντιπρόεδρος της Εκστρατείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα μίας ομάδας υπεράσπισης των Ο/φίλων, χαρακτήρισε την είδηση «ένα θετικό βήμα προς τα εμπρός για όλες τις αμερικανικές οικογένειες».

Ο Δημοσιογράφος- Συγγραφέας Τουρκολόγος Νίκος Χειλαδάκης αποκαλύπτει κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται απίστευτο και όμως είναι αληθινό…πως το Ισλάμ μαζί με την (Ο) είναι τα πιο ευνοούμενα και τα πιο προβαλλόμενα «πολιτιστικά» συστατικά της Νέας Τάξης. Σύμφωνα με δημοσίευμα  της Τουρκικής εφημερίδας Cumhuriyet, στο φύλο της 11^η ς Νοεμβρίου το Ευρωπαϊκό Ισλάμ και το πανευρωπαϊκό κίνημα υπέρ της επίσημης αναγνώρισης και νομικής κατοχύρωσης των «δικαιωμάτων» των πάσης φύσεως Ο/λων…στο μεγάλο τζαμί των μαρτύρων του Βερολίνου, δηλ. δημόσια συζήτηση κατά της ομοφοβίας. Με απλά λόγια για την αντιμετώπιση του ρατσισμού κατά των Ο/λων.

Στο παιχνίδι της προβολής και διαφημίσεως παίρνουν μέρος και οι κολοσσοί των Πολυεθνικών. Η Coca Cola λανσάρει διαφημίσεις που απεικονίζουν «γάμους» Ο/λων ως αντίδοτο στο μίσος και είναι τακτικός χορηγός της παρέλασης «Υπερηφάνειας» στη Ν. Υόρκη. Η ίδια έχει κυκλοφορήσει τέσσερα διαφημιστικά για το κοινό, στην Ιρλανδία, την Ολλανδία, την Νορβηγία και τη Μ. Βρεττανία.

Στην ορθόδοξη πατρίδα μας οι μηχανισμοί προβολής υποστηρίζονται από τους δημόσιους φορείς και κυρίως από τους μεγάλους Δήμους. Το Athens pride ξεκίνησε το 2005 και πάντα μήνα Ιούνιο, και δέχθηκε την υποστήριξη της Δημάρχου Ντόρας Μπακογιάννη. Ο επόμενος κ. Νικήτας Κακλαμάνης αρνήθηκε να το θέσει υπό την αιγίδα του ενώ ο σημερινός Δήμαρχος κ. Καμίνης μαζί με τον Σύριζα είναι οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές .

Στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι ακόμα περίλυπα, περίπλοκα αλλά και προκλητικά. Σε ένθετο περιοδικό που κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα «Μακεδονία» στις 16 Νοεμβρίου 2014 όπου ο Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης δίνει συνέντευξη κατά την οποίαν υποστηρίζει: «αν μπορέσουμε να φέρουμε 50.000 gay (σοδομίτες) στη Θεσσαλονίκη από όλα τα Βαλκάνια, από τη Μέση Ανατολή, απ’ οπουδήποτε για να εκδηλώσουν τις θέσεις τους θα είναι κάτι μεγάλο για την πόλη». Ωστόσο στο τέλος μάλλον ομολογεί την απογοήτευσή του αναφέροντας και εκτιμώντας ότι «η Θεσσαλονίκη δεν θα γίνει ποτέ μια εξαιρετικά ανοιχτή πόλη, τουλάχιστον στη δική μου γενιά». Θλιβερό και εξωφρενικό γεγονός παραμένει η χρηματοδότηση και η διαφήμιση τέτοιων εκδηλώσεων από δημόσιο χρήμα και από εκπαιδευτικά ιδρύματα

Για να επιβληθούν τα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης πρέπει προηγουμένως οι κοινωνίες να πάψουν να αποτελούνται από συμπαγείς εθνοτικές-θρησκευτικές ομάδες και να μετατραπούν σε ένα εθνοφυλετικό και πολυπολιτισμικό αχταρμά, χωρίς αρχές, αξίες και ιδανικά. Σ’ αυτόν τον προδοτικό και όχι μόνο ρόλο ως κύριο εκσκαφέα εκριζωτή επιστρατεύθηκαν όλα τα πολυποίκιλα μίντια με αρχηγό κυρίως την Τηλεόραση.

Ο αγωνιστής, αντιοικουμενιστής και σφόδρα πολέμιος της Νέας Τάξεως πραγμάτων της εποχής μας, π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης στην ομιλία του της Θεσσαλονίκης στην συγκέντρωση-διαμαρτυρία κατά της παρέλασης Ο/λων μεταξύ άλλων επεσήμανε: «Το ήθος και οι ιδέες του σύγχρονου ανθρώπου-καταναλωτή διαμορφώνονται από την κατευθυνόμενη τηλεόραση και αυτή γεμίζει με σκουπίδια το μυαλό και την καρδιά όσων την βλέπουν…Διαφημίζεται η Ο ενώ χτυπιούνται οι αξίες που κρατούν όρθια την κοινωνία. Χτυπιούνται οι ρίζες, χτυπιέται το ανθρώπινο πρόσωπο και ο θεσμός της οικογένειας. Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι άνθρωποι χωρίς τα παραπάνω ηθικά ερείσματα, είναι ένα άμορφο υλικό μια μάζα εύκολα χειραγωγήσιμη και διαχειρήσιμη από τους πονηρούς και δόλιους συνωμότες της παγκόσμιας δικτατορίας των αγορών…». Να υπενθυμίσουμε και το τι έλεγε πρίν μερικά χρόνια ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ Βασιλικός: «Έχω την τηλεόραση στα χέρια μου και θα αλλάξω τα κεφάλια των Ελλήνων»! Είναι άλλωστε κοινός τόπος ότι υπάρχει πληθώρα Ο/λων στα ΜΜΕ.

Ο αδιάντροπος κιναιδισμός εισπήδησε εύκολα στο Χώρο της λεγόμενης Τέχνης, και ιδιαίτερα στο χώρο του Θεάτρου, δημιουργώντας τις απαραίτητες προϋποθέσεις αποδοχής του. Γι’ αυτό και δεν μας ξενίζει ο τίτλος του σχετικού άρθρου : «Gay θεατρικά έργα : μόδα ή γεγονός; Οι «Άγγελοι στην Αμερική» του Τ. Κούσνερ το καλοκαίρι ήταν απλώς η προθέρμανση. Δύο από τα έργα που θα δούμε σε avant premiere έχουν για ήρωες Ομοφυλόφιλους και queer (ομοφυλοφιλική) θεματολογία…Και ο σχετικός σχολιασμός «Δεν θεωρούμε πως πρόκειται για τάση ή μόδα απλώς ή gay εμπειρία είναι ένα γεγονός που αφορά πλέον τη ζωή μας-άρα και το θέατρό μας-, και ίσως αυτά τα έργα διαθέτουν εκείνη τη διαφορετική ματιά που στηλιτεύει τα στερεότυπα και επανεξετάζει τις προκαταλήψεις μας, μια ματιά την οποία χρειαζόμαστε ως αντιστάθμισμα στον κομφορμισμό που μας κατακλύζει». (athinorama.gr).

Να δούμε τι συμβαίνει και στη γειτονική μας Τουρκία με τα ομοφυλοφιλικά «επεισόδια» που έχουν καταγραφεί στα σαράγια των οθωμανικών σουλτάνων. Κλασικό παράδειγμα ο φλογερός «έρωτας» του περίφημου σουλτάνου, Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, με τον βεζίρη του τον Ιμπραήμ πασά. Αλλά και σήμερα αν κάποιος γνωρίσει από κοντά την τουρκική επικαιρότητα, θα παρατηρήσει πως οι πιο γνωστοί Τούρκοι καλλιτέχνες, (κλασικό παράδειγμα ο περίφημος Τούρκος βάρδος ZekiMuren), είναι Ο/λοι. (Ν. Χειλαδάκης).

Χωρίς να αναφερθούμε σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες επώνυμοι μέτρ (σχεδιαστές) της Μόδας, ημέτεροι και ξένοι σε αποκαλυπτικές συνεντεύξεις απερίφραστα δηλώνουν τις ομοφυλοφιλικές διεστραμμένες ορέξεις τους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι και χρήστες σκληρών ή μαλακών ναρκωτικών. Ο έλληνας σχεδιαστής Ντίμης Κρίτσας εξομολογείτα: «Είχα τρέλα με την κοκαϊνη! Έκρυβα ότι ήμουν Ομοφυλόφιλος».

Επίσης ο διάσημος Γάλλος σχεδιαστής μόδας Ζαν Πωλ Γκοτιέ εισήγαγε τις φούστες για άνδρες…μεταφέρει στην πασαρέλα τη μόδα του δρόμου σε συνδυασμό με στοιχεία που σοκάρουν, όπως ο ασαφής καθορισμός του φύλου, της φυλής και της σεξουαλικότητας.

Το φαινόμενο Κοντσίτα :«γυναίκα με τα μούσια».

 Θεωρεί ότι δεν προκαλεί και πως απλά θέλει να περάσει το μήνυμά της σε όλο τον κόσμο που δεν είναι άλλο παρά «ανοχή» και ανεκτικότητα. Το θέμα όμως είναι τι ακριβώς πρέπει να ανεχτούμε δηλαδή την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Όμως τι γίνεται όταν προκαλείς για να τονίσεις την διαφορετικότητά σου σε έναν ήδη τόσο «πολύχρωμο» κόσμο;

Εχει λοιπόν άδικο ο ιερός μας πατήρ όταν επισημαίνει «δια τούτο ου το δόγμα αυτοίς σατανικόν μόνον ήν αλλά και ο βίος διαβολικός»;

Τουρισμός και ομοφυλοφιλία

Ο gay τουρισμός, όπως αποκαλείται στη διεθνή αγορά αφορά αποκλειστικά στα Ο/λα άτομα που πραγματοποιούν ταξίδια σε φιλικούς για τη «διαφορετικότητά τους» προορισμούς (gay friendly προορισμοί). Σ’ αυτούς τους προορισμούς ανήκουν οι ΗΠΑ, τα ελληνικά νησιά, Αυστραλία και Ισπανία. Η Μύκονος είναι ο προσφιλέστερος προορισμός των σοδομιτών. Όπως αναφέρουν ειδικοί τα έσοδα ανάγονται σε δισεκατομμύρια ευρώ και η ορθόδοξη πατρίδα μας δυστυχώς για τα δηνάρια του Ιούδα πρωτοστατεί και προωθεί την ανηθικότητα.

Να απαντηθεί το ερώτημα.

 Πού αποσκοπεί η προσπάθεια καθιέρωσης από τη μία πλευρά και φίμωσης όσων έχουν διαφορετική άποψη από την άλλη;

Οι Νεοεποχίτες έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν αρκετά εύφορα εδάφη σε αρκετές χώρες του κόσμου. Το βασικό όπλο η σύγχυση επάνω σε ένα «ζαλισμένο κοπάδι». Με όπλο τη σύγχυση και την πλάνη δημιουργούν μια «νέα ηθική», ένα νέο είδος ηθικής έξω του Ευαγγελίου του Χριστού, διεισδύοντας στον κοινωνικό ιστό και προκαλώντας ρωγμές στα θεμέλια της οικογένειας και της εκκλησίας. Κατόρθωσαν να προσεταιρισθούν στις τάξεις τους Ο/λους (οι οποίοι έφτιαξαν δική τους Βίβλο!) από τους θρησκευτικούς χώρους.

Όταν πρόσφατα στη Φιλανδία ψηφίστηκε, με λίγους ψήφους διαφορά, νόμος υπέρ των λεγομένων «δικαιωμάτων» των Ο/φιλων, προτεστάντης επίσκοπος της Φιλανδίας, δήλωσε: «Ξέρω πόσο αυτή η ημέρα σημαίνει πολλά για τους ανθρώπους του ουράνιου τόξου, τους αγαπημένους τους και πολλούς άλλους. Χαίρομαι με όλη την καρδιά  μου γι’ «αυτούς και με αυτούς», δήλωσε ο Μακινεν. Βέβαια υπήρξαν και οι σχετικές αντιδράσεις από παραδοσιακούς Χριστιανικούς κύκλους.

Ορθότατα ο Γάλλος Καρδινάλιος Philippe Barbarin  δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Free Christianity: «Ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων θα σημάνει την πλήρη κατάρρευση της κοινωνίας. Θα μπορούσε να έχει αμέτρητες συνέπειες. Στη συνέχεια θα θέλουν να δημιουργήσουν ζευγάρια με τρία ή τέσσερα μέλη. Και μετά από αυτό, ίσως μια μέρα να πέσει και το ταμπού της αιμομιξίας». (Κόκκινος Ουρανός». Το ακούσαμε και αυτό: Στην Αμερική μία 18χρονη θα παντρευτεί τον…πατέρα της»! Για την ελληνορθόδοξη πραγματικότητα απώτερος στόχος αυτού του σκοτεινού σατανικού  συστήματος ούτε λίγο ούτε πολύ είναι «το τέλος της οικογένειας», με την ακύρωση των ρόλων της μητέρας και του πατέρα, η δημογραφική αλλοίωση και φυσικά η εξαφάνιση του ελληνικού έθνους.. Ο διάβολος επιστρατεύει πολλούς συμμάχους και βρίσκει άσπονδους φίλους στα ομοφυλοφιλικά κινήματα!

Υγιείς αντιδράσεις

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, σε σχετική ερώτηση, απήντησε: ««Δεν είμαστε ομοφοβικοί, αλλά σε αντίθεση με τις ΗΠΑ προτιμούμε την  παραδοσιακή υγιή οικογένεια».

Ο Πάπας Φραγκίσκος σε συγκέντρωση του Βατικανού «προς μεγάλη απογοήτευση των απανταχού Ο/λων, ανέφερε ότι «η Ένωση του άντρα και της γυναίκας είναι η ρίζα του γάμου» και ότι «τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια με έναν πατέρα και μια μητέρα».

Στη δήλωση αυτή έντονη υπήρξε η αντίδραση του David Badash μέλος ακτιβιστικής οργάνωσης, που δήλωσε ότι η ομιλία του Πάπα εμπεριείχε «καλυμμένες επιθέσεις» για τους γάμους του ιδίου φύλου. (Protothema.gr Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 20140».

Η αμερικανίδα Barronelle Stutzman αρνήθηκε να φτιάξει «γαμήλια» τούρτα για τους κίναιδους και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Μία από τις πάμπολλες παρόμοιες περιπτώσεις όπου στοχοποιούνται από τους σοδομίτες(Ο) χριστιανοί επιχειρηματίες προκειμένου να οδηγηθούν είτε στη υποταγή είτε στην επαγγελματική| οικονομική| κοινωνική εξόντωση.

Οικογένεια χριστιανών στη Γερμανία καταδικάστηκε σε φυλάκιση γιατί αρνήθηκαν να αφήσουν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους μαθήματα σεξ στο σχολείο.

Υπάρχουν καταγγελίες Μολδαβού πολιτικού για επέμβαση της Δύσης  (ΗΠΑ) στην προώθηση της ομοφυλοφιλικής ατζέντας και των νόμων περί «μη διακρίσεων».

«Ο Γάλλος επίσκοπος Dominique Rey ζήτησε από την κυβέρνηση να επιτρέψει στους πολίτες της Γαλλίας να αποφασίσουν σχετικά με τον ορισμό της λέξεως «γάμος», όπως τον προτείνει η κυβέρνηση. Επιβάλλεται η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος…για να βεβαιωθούν οι πολίτες ότι η Κυβέρνηση δεν πράττει τυφλά, ευρισκόμενη στο έλεος κάποιων λόμπυ…Η πλειοψηφία του πληθυσμού συμφωνεί με την παραδοσιακή άποψη του γάμου».

*[[Νεοζηλανδός Πάστορας για τους gay προσεύχομαι να αυτοκτονήσετε!]]*

Η εκστρατεία για τα «άφυλα» παιχνίδια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στη Δύση. Στη Βρετανία έγινε διάσημη μια μαμά που προκειμένου να «προστατεύσει» την κόρη της από την «ρόζ πανούκλα» και έκρυβε  τα ρόζ παιχνίδια κα της έβαλε μπλέ αγορίστικες πάνες.

Στην Ελλάδα την εκστρατεία για τα άφυλα παιχνίδια κάλυψε το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκ\σης σε συνεργασία με την Παιδαγωγική Σχολή και το Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, με τίτλο-θέμα «Κοριτσίστικα\αγορίστικα ή ουδέτερα ως προς το φύλο παιχνίδια»

«Μην αγοράζετε αγορίστικα παιχνίδια στα αγόρια και κοριτσίστικα στα κορίτσια» ζητάει η  Larissa Waters γερουσιαστής των πρασίνων. No gender December.

 Βέβαια υπάρχουν και τα κωμικοτραγικά παρεπόμενα: Ο δικαστής Ντέιλ Κοέν την Τετάρτη 17/12/2014 διέλυσε το γάμο της Χέδερ Μπράσνερ και της Μέγκαν Λέιντι στη Φλόριντα. Μετά τους Ο/φιλικούς γάμους, έχουμε και το πρώτο, επίσημο Ο/φιλικό διαζύγιο!

  Η Θεσσαλονίκη επί ποδός

 Η πόλη του αγίου Δημητρίου, κινητοποιείται δυναμικά, αντιστέκεται, και διαμαρτύρεται έντονα στην ηθική έκπτωση και την πνευματική μόλυνση της πόλης από τις εκδηλώσεις της Ο/λικής  υπερηφάνειας. Η αγρυπνία στην Αχειροποίητο  και η συγκέντρωση στον προαύλιο χώρο του Πολιούχου με τις μαχητικές ομιλίες, ειδικών εκλεκτών ομιλητών, έδωσαν το στίγμα της ορθόδοξης τοποθέτησης απέναντι στην βδελυρή σοδομική αμαρτία. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και τα αναρτημένα πανό με συνθήματα «όχι στην προβολή της διαστροφής», «μη βεβηλώνετε την αγιοτόκο Θεσσαλονίκη».

Τέλος το εμπεριστατωμένο Ψήφισμα, μεταξύ άλλων καταδικάζει απερίφραστα την Ο, η οποία τείνει να παρουσιαθεί ως φυσιολογική κατάσταση, ως απλή διαφορετικότητα. Η Ο είναι το πιο σιχαμερό και ακάθαρτο πάθος. Η παρέλαση Υπερηφάνειας στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς…Καλούμε γι’ αυτά τον κ. Δήμαρχο να παύσει να διαφθείρει τα ήθη της πόλεως και να μολύνει το πνευματικό της περιβάλλον, να καταργήσει και να ακυρώσει τις αμαρτωλές πανηγύρεις και παρελάσεις της Ο/λίας πριν επέμβει ο Θεός.

 Συμπεράσματα

Η ρίζα του προβλήματος σε έσχατη ανάλυση ανάγεται, πιστεύουμε, στην απόρριψη του ορθοδόξου δόγματος, από την κατά πάντα εκκοσμικευμένη Δύση, και τη διαμόρφωση ενός άηθους ήθους, της οποίας ο κύριος σκοπός είναι ο κορεσμός της ύλης με κάθε τίμημα, και οι αχαλίνωτες κτηνώδεις απολαύσεις, με όλες τις διεστραμμένες ομοφυλοφιλικές ορέξεις και αποχαυνώσεις.

Στον αντίποδα αυτής της φιλοσοφίας και του τρόπου ζωής, η ορθοδοξία μας, που στέκει πέραν του χώρου και του χρόνου, είναι ο αιώνιος και αλάθητος φορεύς των ευαγγελικών εντολών και  όλων των θεοφιλών αρετών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Ο/λία θεωρείται από την Εκκλησία μας ως μία από τις χειρότερες μορφές αμαρτίας, αισχρό βδέλυγμα μπροστά στο Θεό. Το επιβεβαιώνει ο ιερός Χρυσόστομος : «Δυσκολότερα δε τα παρά φύσιν και αηδέστερα ώστε ουδέ ηδονήν άν έχοιεν ειπείν, η γάρ γνησία ηδονή η κατά φύσιν εστίν. Αλλ όταν ο Θεός εγκαταλείπει πάντα άνω και κάτω γίνεται».

 «Το ανθρώπινο σώμα είναι ιερό ποίημα του Θεού, ναός του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό δεν μπορούμε να το παραδίνουμε στην ακολασία. Είναι προϊόν κοινωνίας των γονέων μας. Η Ο/λία είναι αφύσικη σχέση και δε μπορεί να εξυπηρετήσει το σκοπό του έρωτα (τον οποίον ο Θεός εμφύτευσε «εγκατέσπειρε» μέσα μας), που είναι η αλληλοσυμπλήρωση του άρρενος και του θήλεως, η ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητος  και δι’ αυτού γέννηση νέου ανθρώπου». (Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος).

Τα ΜΜΕ έχουν καταφέρει να απευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους απέναντι στη χυδαιότητα της αμαρτίας της διαφθοράς. Οι ανήθικες πράξεις και η βία έχουν καθιερωθεί στο υποσυνείδητο του κόσμου ως είδος ψυχαγωγίας και δεν υπάρχουν αντιδράσεις διαμαρτυρίας…Η εισαγόμενη ανηθικότητα όλο και περισσότερο διεισδύει στην κοινωνία μας και βέβαια η Ο είναι μία από τις κύριες μορφές της.

 Κανείς δεν αντιλέγει ότι ως χριστιανοί οφείλουμε να επιδεικνύουμε αγάπη στο πρόσωπο του Ο/φιλου, αλλά να καταδικάζουμε με παρρησία τη βδελυκτή αυτή αμαρτία.

Επιθυμούμε τη σωτηρία και τον αγιασμό αυτών των συνανθρώπων μας, η οποία όμως προϋποθέτει νινευιτική μετάνοια και ταπεινή εξομολόγηση των σαρκικών αλλά και όλων των παθών.

Ο έλεγχος και η καταδίκη της αμαρτίας δεν οφείλεται σε μίσος αλλά σε αγάπη και πόνο για την αιώνια σωτηρία του ανθρώπου.

Είναι συγκινητική και εξόχως συγκλονιστική η ιστορία ενός Ομοφυλόφιλου ο οποίος έζησε πατόκορφα την παρά φύσιν ηδονή, η οποία όμως και τον πλήρωσε πολύ ακριβά. Ο νέος αυτός προσεβλήθη-κόλλησε-τον ιό ΗΙΥ (ΑΙDS). Συγκλονισμένος είπε εν μετανοία : «Θα πάω στο Άγιον Όρος να σώσω την ψυχή μου. Ο νέος εκάρη μοναχός και έγινε υπόδειγμα αληθινής αρετής και αγιότητας. Άγνωστο εάν μέχρι σήμερα ζεί…

O αποκαλυπτικός λόγος δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού ή το χειρότερο  αμνηστεύσεως των αφύσικων αμαρτημάτων, αφού το τέλος τους  θα είναι στην απαράκλητη, καιόμενη με φωτιά και θειάφι, λίμνη. «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοίς ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ό έστιν ο θάνατος ο δεύτερος». (Αποκ. κα΄, 8).

Απέναντι στην δικτατορία του θράσους επιβολής νέας, αδέσμευτης, ανερμάτιστης ηθικής, και στον οχετό των ομοφυλοφιλικών σχέσεων, είναι πλέον καιρός «να λεπτύνουμε τα πνευματικά μας αισθητήρια, για να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε το εύρος της «υπερηφανίας», δηλαδή της προκλητικής και αυθάδους αναισχυντίας που έχει κατακλύσει τον κόσμο μας, την εποχή μας, τους δρόμους των πόλεων, τις αφίσες και γιγαντοοθόνες του υλόφρονος πολιτισμού μας…Ας καταλάβουμε τη σοβαρότητα των περιστάσεων, το χείλος του γκρεμού στο οποίο βρισκόμαστε, κι’ ας φορέσουμε επάνω μας «σάκκο και σποδό». (Περιοδικόν ο Σωτήρ, τ. 20095, σελ. 362).

Άλλα περιθώρια δεν έχουμε, άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που θηλάσαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ’ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκαιο, αν και δε χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη» (Φώτης Κόντογλου).

Και ο καταληκτικός πατερικός λόγος

«Πάν γάρ το υπερβαίνον τους παρά Θεού τιθέντας νόμους, των αλλοκότων επιθυμεί και ουχί των νενομισμένων».

Σας ευχαριστώ.

Ο δισεκατομμυριούχος Μπιλ Γκέιτς απηύθυνε έκκληση για «ένα είδος παγκόσμιας κυβέρνησης» (“ a kind of global government”), αυτή την εβδομάδα, υποστηρίζοντας ότι απαιτείται η δημιουργία ενός τέτοιου συστήματος για την καταπολέμηση μειζόνων θεμάτων όπως «η κλιματική αλλαγή».

Μιλώντας στην γερμανική εφημερίδα "Süddeutsche Zeitung" την Τρίτη, ο Γκέιτς επέκρινε το γεγονός ότι ένα κατάλληλο σύστημα όπως αυτό των Ηνωμένων Εθνών απέτυχε να υλοποιήσει όσα είχε προγραμματίσει.

«Μπορείτε να γελάτε, αλλά στην πραγματικότητα είναι λυπηρό το πως λειτούργησε η διάσκεψη στην Κοπεγχάγη, πώς μια οντότητα συμπεριφέρθηκε σαν το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών απέτυχε», είπε ο Γκέιτς, σύμφωνα με μια αγγλική μετάφραση στην Huffington Post.

Ο Γκέιτς προχώρησε να τονίσει περαιτέρω τη θέση του, δηλώνοντας ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση «χρειάζεται επειγόντως» (“ badly needed”) για την καταπολέμηση μιας σειράς από ζητήματα που δημιουργούν προβλήματα στον πλανήτη.

«Πάρτε για παράδειγμα τον ΟΗΕ, που έχει δημιουργηθεί ειδικά για την ασφάλεια στον κόσμο. Είμαστε έτοιμοι για πόλεμο, γιατί έχουμε λάβει όλα τα προληπτικά μέτρα. Έχουμε το ΝΑΤΟ, έχουμε μονάδες, τζιπ, εκπαιδευμένους ανθρώπους», είπε ο Γκέιτς. «Αλλά τι γίνεται με τις επιδημίες; Πόσους γιατρούς έχουμε όπως τόσα αεροπλάνα, πόσα αντίσκηνα, επιστήμονες; Αν υπήρχε ένα τέτοιο πράγμα όπως μια παγκόσμια κυβέρνηση, θα ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι».

Ο δισεκατομμυριούχος έγινε πρωτοσέλιδο την περασμένη εβδομάδα με την εισαγωγή ενός σχεδίου για την εφαρμογή ενός συστήματος χωρίς μετρητά σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου, ένα πρόγραμμα που θα δώσει αναμφίβολα στην οικονομική ελίτ πλήρη έλεγχο επί των νομισματικών συστημάτων.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες που όχι μόνο σηματοδοτούν την ιστορία με το δυναμικό τους πέρασμα, αλλά κυλώντας ο χρόνος, οι άνθρωποι αισθάνονται ολοένα και περισσότερο την ανάγκη της παρουσίας τους και της ευλογίας τους.

Άνευ αμφιβολίας μια τέτοια προσωπικότης υπήρξε και ο αοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης, Σεβαστιανός.

Πολλοί υπήρξαν αυτοί που τον γνώρισαν και τον άκουσαν, αλλά περισσότεροι είναι εκείνοι που τώρα θα ήθελαν να γνωρίσουν τον ανεπανάληπτο αυτόν ιεράρχη τής Εκκλησίας μας, δοθέντος ότι στις 12 Δεκεμβρίου τού 2014 έκλεισε εικοσαετία από της κοιμήσεώς του.

Βεβαίως, ο αείμνηστος Σεβαστιανός είχε καταστεί γνωστός, τόσο στο Πανελλήνιο, όσο και στον όπου γης Ελληνισμό και όχι μόνον, για τον ατρόμητο χαρακτήρα του και τον ακατάπαυστο αγώνα του υπέρ των δικαίων τού Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και υπέρ τής απελευθερώσεως της “αρχεγόνου Ελλάδος”, τουτέστιν της αιματοποτισμένης και εις έτι αλυτρώτου Βορείου Ηπείρου.

Στις καρδιές και στα ώτα όσων αξιώθηκαν να τον ακούσουν και να παρακολουθήσουν τις εθνεγερτικές του εκείνες ομιλίες, ακόμα αντηχούν τα ελληνόψυχα συνθήματά του: “Κουράγιο αδελφοί βορειοηπειρώτες”, “έρχεται και για σας η ώρα τής λευτεριάς” και η επίσης συγκλονιστική επωδός που έκανε τις ψυχές να ριγούν από συγκίνηση “Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη, αδελφοί”!

Κάθε έτος τον μήνα Φεβρουάριο, και όταν μέσα στο κατάλευκο της χιόνος, προμηνύεται ο ερχομός τής ανοίξεως, όσοι γνωρίζουν την Ελληνική Ιστορία, και όσοι ακόμα αισθάνονται στις φλέβες τους να ρέει το αίμα τής Ρωμιοσύνης, μνημονεύουν του Αυτονομιακού Αγώνος τού 1914. Του Αγώνος που ξεκίνησαν οι Βορειοηπειρώτες πατέρες και αδελφοί και ο οποίος αγώνας εστέφθη υπό επιτυχίας για τα απαράγραπτα δίκαια, σχηματίζοντας την κυβέρνηση του Γεωργίου Χρηστάκη – Ζωγράφου, με την ομόθυμη συμπαράσταση των γενναίων Μητροπολιτών, Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου και Βελάς και Κονίτσης Σπυρίδωνος Βλάχου.

Κάθε Φεβρουάριο λοιπόν, επί σειρά ετών ο αείμνηστος Μητροπολίτης τού χρέους και της θυσίας, Σεβαστιανός, με το επιτελείον του, τους άμεσους συνεργάτες, τον Πα.Συ.Β.Α και τα λεβεντόπαιδα της Σ.Φ.Ε.Β.Α. στο ακριτικό Δελβινάκιον (όπου και η έδρα τής Ιεράς Μητροπόλεως) και με την ολοπρόθυμη συμμετοχή πλήθους κλήρου και λαού, αφού τελούσε την συγκλονιστική Θεία Λειτουργία και εκφωνούσε τον εθνεγερτικό του λόγο (που θα τον ζήλευαν ακόμη και ρήτορες της αρχαιότητος), ολοκλήρωνε τις εκδηλώσεις με την δυναμική πορεία και την ανάγνωση του ψηφίσματος στο ηρώον τής πόλεως. Χρόνια τωόντι ανεπανάληπτα, όταν μάλιστα σκεφθεί κανείς πως όλα αυτά κάποιες χρονιές ελάμβαναν χώρα υπό βροχήν, μέσα στο κρύο και στον πάγο, αλλά με καρδιές που φλέγονταν “διά του Χριστού την πίστην την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν”!

Ναι, ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, που κατείχε όπως βεβαίως και ο διάδοχός του, τον επίζηλο τίτλο “πάσης Βορείου Ηπείρου”, αποτελούσε τον χρυσό κρίκο στην αδιάσπαστη χρυσή αλυσίδα των αυθεντικών ιεραρχών. Των ιεραρχών εκείνων που δεν προσκύνησαν και σε ουδένα συμβιβασμό προχώρησαν για να έλθουν στα ύπατα αξιώματα της διοικήσεως και αυτής τής Αρχιερωσύνης.

Ο Σεβαστιανός επιστρατεύθηκε από την ίδια την Εκκλησία για να καταστεί όντως “επί – σκοπός” στο προκεχωρημένο φυλάκιον της Ελλαδικής Εκκλησίας και στα αιματοβαμμένα χώματα του ακριτικού Ελληνισμού που περιλαμβάνει η έκτασις της πτωχής μεν, αλλά ηρωικής Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως. Ήταν η εποχή εκείνη που πράγματι η Ελλαδική Εκκλησία με αρχιεπίσκοπο τον Ιερώνυμο τον Α΄ γνώριζε πού κρύβονταν τα πνευματικά διαμάντια τής Χάριτος και της εκκλησιαστικής ποιμαντικής, τα ενεφάνιζε ώστε να καθοδηγούν το ποίμνιον και με αυτά κοσμούσε το πολύτιμο στέμμα τού επισκοπικού αξιώματος. Εποχές που συγκινούσαν αλλά και συγκινούν ιδίως σήμερα τον κάθε πιστό που αγωνίζεται και αγωνιά για την πορεία τής Εκκλησίας, βιώνοντας ταυτοχρόνως το κατάντημα του Έθνους.

Το να θελήσουμε όμως να κάνουμε ειδική αναφορά στους εθνικούς αγώνες τού Σεβαστιανού, τούτο θα απαιτούσε τόμους ολοκλήρους, αφού η πολύπλευρη και πολυσχιδής δράσις τού ανδρός, στον εθνικό μας μόνο τομέα, ακόμα δεν έχει πλήρως καταγραφεί και παραμένει εν πολλοίς άγνωστος, ακόμα και γι' αυτούς που ασχολούνται με το Βορειοηπειρωτικό.

Ιερά υποχρέωσις προς τον τομέα αυτό μάς συνέχει και δοθείσης ευκαιρίας θα πρέπει κάποτε να ξεκινήσει το έργο αυτό, το οποίο θα φωτίσει πτυχές άγνωστες και θα φέρει στην επιφάνεια πρόσωπα και καταστάσεις που διαδραμάτισαν ρόλο στην εξέλιξη του θέματος, και όχι μόνο.

Πτυχές άγνωστες της λαμπρής αυτής προσωπικότητος που έχουν να κάμουν και με την καθαυτό πνευματική και κοινωνική διακονία και προσφορά τού Ιεράρχου που έως τώρα επισκιάζονται από το φωτεινό αστέρι του Βορειοηπειρωτικού Αγώνος.

Τούτο το τονίζουμε διότι ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός είχε πρωτίστως κατακτήσει την αγιότητα. Ευρίσκετο σε ύψη πνευματικά δυσθεώρητα που ολίγα πρόσωπα κατορθώνουν στην ζωή τους να προσεγγίσουν. Και ομολογουμένως κατέστη εθνικός ηγέτης και αγωνιστής, διότι προηγουμένως είχε βαδίσει τον δύσκολο, κακοτράχαλο, σκληρό και ανηφορικό, συνάμα δε και ευλογημένο δρόμο τής Ορθοδόξου Πνευματικότητος. Οι αγιασμένες προσωπικότητες με τις οποίες διατηρούσε επί σειρά ετών αδιατάρακτη φιλία και βίωναν τον συμπνευματισμό, όπως ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, αλλά και τόσοι άλλοι σύγχρονοι όσιοι που τον τιμούσαν, τον αγαπούσαν και τον εμπιστεύονταν κατά τρόπο μοναδικό, αποδεικνύουν τού λόγου το αληθές περί της προσωπικότητος του ιερού ανδρός.

Αλλά ο αείμνηστος, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως με τον βίο και την πολιτεία του, με τις περίφημες εγκυκλίους του που αποτελούν πλέον εθνικά και εκκλησιαστικά κειμήλια, και κυρίως με την στεντόρεια φωνή του, αποτελεί έναν έλεγχο. Μάλιστα, έναν έλεγχο προς τους ηγέτες των πυλώνων τού Έθνους. Κυρίως όμως του εκκλησιαστικού και αυτού του εθνικού τομέως, τώρα μάλιστα που ορισμένοι, ως μη όφειλε, συμβιβάστηκαν και αλλοίμονο ντρέπονται να κάνουν λόγο περί των απαραγράπτων Ελληνικών μας Δικαίων και αυτών των Ελληνορθοδόξων Ιδανικών, τουτέστιν της Πίστεως, της Πατρίδος και του θεσμού τής ευλογημένης ελληνικής Οικογένειας.

Βεβαίως το μόνο που δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτόν μας (ως τέκνα πνευματικά τού Σεβαστιανού) είναι το να πέσουμε στην απογοήτευση. Το μόνο, τονίζουμε, που θα αρνηθούμε και θα αποδιώξουμε είναι τα μαύρα σύννεφα από τον ορίζοντα της συνειδήσεώς μας. Και τούτο διότι όχι απλώς γνωρίζουμε ότι εγγύς τού θρόνου τής Χάριτος όπου ευρίσκεται τώρα ο αείμνηστος Γέροντας Επίσκοπος, δέεται και προσεύχεται ακαταπαύστως για το Έθνος και υπέρ τής Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου μας, αλλ' η πολύτιμος παρακαταθήκη του μας φωτίζει και μας καθοδηγεί στην οδόν τού χρέους και της εκπληρώσεως των ιερών μας όρκων.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και ουδέποτε θα λησμονήσουμε των ευλογημένων του λόγων, ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός, ο οποίος αγαπά και ευλογεί την αλήθεια και όσους αγωνίζονται και δίνουν και αυτή την ζωή τους γι' αυτή και για την Ελλάδα.

Του δε αειμνήστου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρού Σεβαστιανού, αιωνία η μνήμη και η ευχή και προσευχή του είθε να μας συνοδεύει στα όμορφα, ανηφορικά και ευλογημένα μονοπάτια τής Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Mail: ioil.konitsa@gmail.com  

Κόνιτσα.

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Πατνοκράτορος

Η καταστροφική μόδα των ημερών, η οποία καθόλου αθώα δεν είναι, στα επόμενα χρόνια θα έχει σίγουρα καταστρέψει μεγάλο μέρος του μοναδικού πολιτισμού μας!
Δυστυχώς, η πλειοψηφία θεωρεί το θέμα μη επικίνδυνο και συνεχίζει να το στηρίζει εφόσον δεν καταλαβαίνει την σημαντικότητα του...

Την ίδια ώρα που σε άλλα μέρη του κόσμου η Αρχαία Ελληνική γλώσσα θεωρείται η βάση και το μέλλον των υπολογιστών και ψηφίζεται η θέση της στα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως, η νεολαία (κυρίως) της Ελλάδας επιμένει Greeklish-τικα! 

Το ποσοστό των αποφοίτων σχολών ανωτάτης εκπαίδευσης (ΑΕΙ και ΤΕΙ) που χρησιμοποιεί τα Greeklish είναι εκτός από αρκετά μεγάλο και απαράδεκτο. Δεν είναι δυνατόν ένας απόφοιτος ανωτάτης σχολής -όποια και αν είναι αυτή- να χρησιμοποιεί τα Greeklish και να τα αντικαθιστά έναντι της μητρικής του γλώσσας της Ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας γλώσσας της Αγγλικής. Αν θέλετε να θεωρείστε και να αποκαλείστε «επιστήμονες», θα πρέπει πρωτίστως να μάθετε να γράφετε σωστά στην μητρική σας γλώσσα καθώς και στην επίσημη διεθνή γλώσσα. Αλλιώς το πτυχίο σας δεν αξίζει να μπει ούτε σε κορνίζα! Οι Ελληνικές επιγραφές κάνουν την εμφάνισή τους σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου καθώς και σε μουσεία.

Λίγα παραδείγματα είναι τα εξής:

1) Το σύμβολο του Boston College της Μασσαχουσέτης - «αἰὲν ἀριστεύειν ... καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν ...» (Ιλιάς Ζ ', στ 208).. (Πάντα να αριστεύεις ... και να είσαι ανώτερος από τους άλλους, και να μην ντροπιάζεις την γενιά των προγόνων σου ...). 

2) ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ «Διπλά βλέπουν αυτοί που γνωρίζουν γράμματα». Στην είσοδο στο κτίριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

3) «ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ 'ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» «Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω. Νῦν δ 'ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθονἠδ «ἑτάροισιν πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ' ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ 'αἴθωνα σίδηρον.» (Οδύσσεια, Α.180-184) «πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ έχουν ρήγα. Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου ταξιδεύω για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο, να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω». Επιγραφή στην γέφυρα Eiserner Steg της Φρανκφούρτης, Γερμανία.

4) Διόδια έξω από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς Κάιρο με την επιγραφή «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ». Η αναγραφή της πόλης και στα Ελληνικά ήταν απαίτηση των δημάρχων της περιοχής Αλεξάνδρειας προς τιμήν του μεγάλου Αλεξάνδρου.

Για το θέμα της «Hellenic Quest» που είχε διαφημιστεί ως ένα σύστημα όπου τα αρχαία Ελληνικά θα είναι η βάση των υπολογιστών, υπήρξαν κάποιοι σοβαροί και με βάση ενδοιασμοί. Το κείμενο δεν ήταν βασισμένο ολόκληρο σε αλήθειες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι σημαντική. Ιδιαίτερα ότι τα γράμματα αντιστοιχούν σε αριθμούς είναι τεκμηριωμένο από τον Πυθαγόρα μέχρι τους σημαντικότερους αναλυτές και επιστήμονες παγκοσμίως. Είναι δώρο Θεού να μπορούμε να μιλούμε σε αυτήν την γλώσσα από την ημέρα της γέννησης μας. Και φυσικά μπορούμε πολύ πιο εύκολα να μάθουμε και άλλες ξένες γλώσσες σε σχέση με άλλους λαούς!!!

Μετά από όλα τα παραπάνω, εσύ γράφεις ακόμη Greeklish;;;

Πηγή: Περί Πάτρης

Από τους τελευταίους δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ έναν μύθο: Τον μύθο του χταποδιού, ο οποίος περιέχεται στο περίφημο βιβλίο του, «Μυστικά Άνθη» και με υπότιτλο «χαμογελαστοί εχθροί». Τον παραθέτω: «Κάθεται η χταπόδα με το χταποδάκι στον πάτο της θάλασσας. Όπου με την απόχη πιάνουνε το χταποδάκι και τ’ ανεβάζουνε απάνω. Το μικρό φωνάζει στην μάνα του: «Με πιάσανε, μάνα!».

Εκείνη τ’ αποκρίνεται: «Μη φοβάσαι, παιδί μου!» Το χταποδάκι φωνάζει πάλι: «Με βγάλανε από το νερό, μάνα!» -«Μη φοβάσαι παιδί μου!» -«Με κόβουνε με το μαχαίρι!» -«Μη φοβάσαι!» -«Με βράζουνε στο τσουκάλι!» -«Μη φοβάσαι!» -«Με τρώνε, με μασάνε!» -«Μη φοβάσαι, παιδί μου!» -«Με καταπίνουνε!» -«Μη φοβάσαι!». -«Πίνουν κρασί μάνα!» -«Αχ! Σ’ έχασα παιδί μου!» (σελ. 11, έκδ. «Αστήρ»).

Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να την φάνε, τρώνε, αλλά πάντοτε έμενε μαγιά», καταπώς θα ‘λεγε ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Η χταποδομάνα είναι η μοίρα, η ιστορία αυτού του τόπου. «Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριανθρώποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά, με κοντάρια και μ’ άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι. Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά, είχαμε να κάνουμε με οχτρούς φανερούς και σκληρούς. Τώρα όμως, στον σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε όψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, με το χαμόγελο στα χείλια, φίλοι δολεροί, που φαίνονται άβλαβοι, μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβουλοι» (Κόντογλου). Το κρασί συμβολίζει «τα φώτα» του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους τετυφωμένους, τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης «πού έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος», γράφει ο Σεφέρης («Δοκιμές Α’τ., σελ. 236, έκδ. «Ίκαρος»). Με το κρασί ξεχνάς ποιός είσαι...

Έγραφε ο Μ. Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21, βουλευτής αργότερα και συγγραφέας, για τους τότε ψευτολογίους- «ψαλιδόκωλους», όπως υπέροχα τους χλεύαζε ο λαός, λόγω του φράγκου-που κατέφθαναν σωρηδόν από την Δύση, μετά την Επανάσταση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησις των πατριών ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιοδεστάτη δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή.

Έμαθε και ξένην γλώσσαν κι όταν ομιλεί κυττάζω./Είναι Έλλην; Είναι Φράγκος; Απορώ και τον θαυμάζω» (Τ.Λιγνάδης «Το μυστήριο το κάλλος και η ιθαγένεια του τοπίου», σελ. 200, έκδ. «Ακρίτας»). Θυμίζω και τον επιτυχή νεολογισμό του Κ. Ζουράρι «ευρωλιγούρηδες», «γυρολόγοι της αμερικανικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, εξυπνάκηδες, δηθενάδες που βούλιαξαν στο τίποτε του δήθεν τους και στο δήθεν του τίποτέ τους», όπως τα αραδιάζει στο αιχμηρό πόνημά του «Βέβηλα και Κίβδηλα» (έκδ. «Αρμός», σελ. 38).

Αυτό το σάπιο κρασί, το νεοταξικό αφιόνι, ποτίζει και μολύνει ύπουλα, κυρίως το σχολείο. Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις σχετικά με την διδασκαλία και όχι με τα διδακτήρια. Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας στις μεγάλες πόλεις για διδακτικό προσωπικό, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ποιό είναι αυτό;

Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιό λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιό λόγο είναι δάσκαλος, η λεγόμενη πολιτεία τι θέλει από το σχολείο, ποιόν τύπο ανθρώπου οραματίζεται για το αύριο της κοινωνίας.

Επειδή τα θέματα αυτά είναι μεγάλα, θα περιοριστώ σε δύο τρέχοντα ιδεολογήματα ή καλύτερα όροι-γλειφιτζούρια ευρείας κατανάλωσης-τα οποία κυριαρχούν στα σχολεία αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τα αποκρυπτογραφήσει και κυρίως οι νέας κοπής σύμβουλοι της διά βίου μάθησης.

Πρώτον ότι κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής και όχι ο δάσκαλος και, δεύτερον, ότι το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό στη ζωή.

Εν πρώτοις το... πρώτο. Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου, όποια κι αν είναι η γενεαλογία της και όσοι κι αν είναι οι επιστημονικοί της καρποί, έχει αποβεί ένα ολέθριο εφεύρημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου. Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει. «Ο μαθητής πηγαίνει στο σχολείο για να μάθει γράμματα, σπουδάματα (και του Θεού τα πράματα), για να μάθει, δηλαδή, συγκεκριμένα περιεχόμενα και όχι «για να μαθαίνει πώς να μαθαίνει», όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μια πελώρια ανοητολογία-«κέλυφος έρημο εννοίας» όπως θα έλεγε και ο Ροΐδης-για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας συγκεκριμένα περιεχόμενα μαθαίνει κανείς τελικά να μαθαίνει. Η περιβόητη κριτική ικανότητα, η ανάπτυξη της οποίας έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο της εκπαίδευσης προϋποθέτει μαθητεία, σπουδή, κοπιαστική μελέτη. (Παιδεία σημαίνει, εξάλλου, παιδεμός). Το σχολείο δεν είναι χώρος επικοινωνίας ζωής ανέμελης, εξουδετέρωσης κοινωνικών αδικιών, ταξικών ανισοτήτων, ενσωμάτωσης παιδιών μεταναστών, λαθραίων και μη. Είναι κατ’ αρχήν χώρος διδασκαλίας και μάθησης, είναι θεσμός μετάδοσης. Όλα τα μορφωτικά αγαθά και καλούδια τα προσφέρει ο αφοσιωμένος και φιλότιμος δάσκαλος, έχει μεταδοτικότητα, έλεγαν παλιά, σήμερα τον θέλουμε «επικοινωνιακό», ευχάριστο στους μαθητές και όχι εργατικό. Μεταδίδει ο δάσκαλος την γνώση, «σμιλεύει ψυχές» (Παλαμάς) και τότε εισπράττει κι αυτός, ως αντίδωρο, την ευλογημένη αγάπη των μαθητών του. Σήμερα, δυστυχώς, καταστρέψαμε τον δάσκαλο, την ψυχή του σχολείου, για να τον μεταβάλλουμε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε μίζερο πενταροκυνηγό, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να κομματί(α)ζεται, κατά παράλειψιν υποχρεώσεων. Και βέβαια όλα ακυρώνονται, αν ο δάσκαλος δεν επιστέφει την διδασκαλία του διά του προσωπικού του παραδείγματος. Κατά τον Μέγα Βασίλειο ο δάσκαλος πρέπει να είναι «αρχέτυπον βίου και νόμος έμψυχος και κανών αρετής». «Η μη δίδασκε ή δίδασκε διά του παραδείγματος», αναφωνεί επιγραμματικότατα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όπως οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, χωρίς να έχουν στόμα και λαλιά, αλλά δια του εκπάγλου κάλλους τους, έτσι και ο δάσκαλος, πρέπει να έχει ζωή φωτεινή, για να φωτίζει. («Γενέσθαι φως και είτα φωτίσαι», γράφει ο υπέροχος αυλός της θεολογίας, άγιος Γρηγόριος).

Να προστρέξουμε, παρενθετικά, σ’ ένα λαμπρό παράδειγμα από την νεότερη ιστορία μας και δη από το έπος του Μακεδονικού Αγώνα. Ξεχωριστή θέση στο «Συναξάρι του Γένους» κατέχουν οι ηρωικές δασκάλες-οι δασκαλίτσες, όπως τις ονόμασαν- νεαρά κορίτσια 17 και 18 ετών, βγαλμένες από το ανώτερο Παρθεναγωγείο Θεσσαλονίκης, το φυτώριο ηρώων, στο οποίο μεταμορφώθηκαν σε πραγματικές εθναποστόλους.

Η Λίλη Βλάχου, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, η Βελίκα Τράικου, η Αγγελική Φιλιππίδου και άλλες, πολλές θύματα των Κομιτατζήδων. Τον Δεκέμβριο του 1906 οι Βούλγαροι, που σφάζουν ανελέητα παπάδες και δασκάλους-πίστη και γλώσσα, δηλαδή, τα δύο απόρθητα αμυντήρια του Γένους-περικυκλώνουν και πολιορκούν το σπίτι στο οποίο βρίσκεται η Αγγελική Φιλιππίδου και ο σύζυγός της δάσκαλος κι αυτός, στην Αγριανή Σερρών. Οι δύο σύζυγοι αμύνονται με τα περίστροφα και τα όπλα τους. Η Αγγελική πληγώνεται στο πόδι. Οι Κομιτατζήδες βάζουν φωτιά και το ηρωικό ζευγάρι κατορθώνει να περάσει σε γειτονικό σπίτι.

Παραδίδω την πένα στην Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, στο εξαίρετο βιβλίο της «Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και στην ιστορία», σελ. 336. «Έδωσε ο Θεός τη μέρα κι οι Βούλγαροι εγκατέλειψαν την Αγριανή (τότε λεγόταν Κλεπούσα). Όταν έφτασε ο πρόξενος Σερρών Σαχτούρης, η Αγγελική, παρά τους πόνους, παρακάλεσε να μην μεταφερθεί απ’ ευθείας στο νοσοκομείο Σερρών, αλλά να την τοποθετήσουν σε φορείο και να σταματούν στην πλατεία κάθε χωριού, να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι και να τους μιλά. Οι χωρικοί την σήκωσαν και κίνησαν να την σώσουν. Το αίμα της, στην τραγική εκείνη πορεία, σταγόνα σταγόνα έβαψε τη μακεδονική γη και γινόταν αρραβώνας με τη λευτεριά…

Πέρασαν έτσι από πολλά χωριά. Οι άνθρωποι ξεμύτιζαν τρομαγμένοι από τα σπίτια τους, να δούνε τι συμβαίνει. Κι άκουγαν από το στόμα της ηρωίδας να τους λέει, με όση δύναμη της έμεινε, πώς είναι υπερήφανη γιατί προσφέρει το αίμα της για την πατρίδα και να τους καλεί όλους, άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά να πάρουν όπλα, τσεκούρια και πέτρες και να εγερθούν κατά των Κομιτατζήδων. Στις Σέρρες τα πλήθη συνέρρεαν στο νοσοκομείο και μ’ ευλάβεια της ασπάζονταν το χέρι, που όλο και πάγωνε, καθώς ο Αρχάγγελος κοντοζύγωνε. Έπειτα την μετάφεραν στο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Οι προσπάθειες των γιατρών δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Εκεί η ηρωίδα δασκάλα άφησε την τελευταία της πνοή με το όραμα της λευτεριάς στα βασιλεμένα της μάτια. Ήταν μέσα Ιανουαρίου του 1907».

Μετά το μεγαλείο, ας γυρίζουμε στα τωρινά χθαμαλά, στο δεύτερο ιδεολόγημα που μας ταλανίζει το:«σχολείο ανοιχτό στη ζωή». Όσοι μιλούν για ζωή σίγουρα υπονοούν ότι ζωή σημαίνει διασκέδαση, γλέντι, διακοπές, κοκκινοσκουφίτσες που τραγουδούν και λοιπά χαζοχαρούμενα πράγματα, κάτι, τέλος πάντων, απεριόριστα θετικό,.

Στη ζωή όμως ανήκουν ο ανταγωνισμός, η βία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, ο δόλος, η ψευτιά και η απάτη, η χυδαιότητα και η βλακεία. Σε ποιά ζωή ανοίγουμε το σχολείο; (εξαιτίας αυτής της άλογης… λογικής εισχώρησαν στα βιβλία γλώσσας τόσες απρέπειες. Επειδή ο κόσμος σήμερα «τηγανίζεται» από την αθεΐα, πρέπει να καταργήσουμε τα θρησκευτικά; Ξεχνάμε ότι στο σχολείο, πρωτίστως, καλλιεργούμε χαρακτήρες και μορφώνουμε άνθρωπο).

Τουναντίον μάλιστα το σχολείο πρέπει να κλείσει τα πορτοπαράθυρά του σ’ αυτήν την χαμοζωή που σήμερα βιώνουμε. Το σχολείο πρέπει να γίνει κάστρο συντήρησης, απροσπέλαστο στις ανθρωποβόρες ιδέες του αιώνος τούτου του απατεώνος. Και χρησιμοποιώ την λέξη συντήρηση με την πρωταρχική κυριολεκτική της σημασία. Να συντηρεί, δηλαδή, ό,τι παρέλαβε και να το παραδίδει στους νεότερους. Αυτό λέγεται παράδοση και πάνω σ’ αυτό το «ριζιμιό λιθάρι» πρέπει να εδράζεται το σχολείο. Η παράδοση με την παιδαγωγική της εξοχότητα αποτελεί, για μας τους Έλληνες, πνευματικό θησαυρό αδαπάνητο και αείχλωρο, ο οποίος μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, σαν μία πνευματική σκυταλοδρομία. Η παράδοση προσφέρει τα ηθικά πρότυπα, που τόσο λείπουν σήμερα, ως βιωμένες αξίες, τον άγιο και τον ήρωα, τον άγιο Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη, και όχι ως άνωθεν επιταγές.

Έτσι, αφού προσλάβουν οι νεότεροι τα τιμαλφή του Γένους και τις αξίες της Πονεμένης Ρωμηοσύνης, όταν αποφοιτήσουν και βγουν στη ζωή, όταν απλώσουν τα φτερά τους και πετάξουν σαν περήφανα θαλασσοπούλια πάνω από το πέλαγος, θα καινοτομήσουν (Η λέξη «αξίες», προέρχεται από τον μέλλον του ρήματος «άγω», «άξω». Άρα η αγωγή οφείλει να οδηγεί, να άγει, σε αξίες). Έλεγε η Χάννα Άρεντ, ήδη από το 1958, στο απροσπέραστο δοκίμιό της «η κρίση της εκπίδευσης». «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα-το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου. Ακόμη και η ίδια η απέραντη ευθύνη για τον κόσμο συνεπάγεται ασφαλώς μία συντηρητική στάση». (Ν.Πολονύ, «τα χαμένα παιδιά μας», έκδ. «Πόλις», σελ. 23).

Σήμερα όμως όχι μόνο δεν προστατεύουμε το σχολείο από την τύρβη και την αφροσύνη του κόσμου, αλλά το μετατρέψαμε και σε κακέκτυπό του. (Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι καταλήψεις και οι βιαιοπραγίες).

«Σχολείον ίσον δάσκαλος», μας κανοναρχεί ο Παλαμάς. Οι σακατεμένοι καιροί μας, απαιτούν δασκάλους, συντηρητές της Παράδοσής μας, μεταλαμπαδευτές αξιών, με «ψυχή και Χριστό», που θα διδάσκουν σε σχολειά κλειστά στον αφόρητο, έξω κόσμο. Κι ας τσιρίζει ο κάθε νηπιόφρων.

Το «πρώτα ο μαθητής», όπως διατυμπανίζει το υπουργείο Απαιδευσίας, υπονομεύει, την ουσία της Παιδείας. Πρώτα ο δάσκαλος και «καλών των διδασκάλων και οι μαθηταί καλοί καγαθοί γίγνονται» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.

Πηγή: Ακτίνες 

Πάντως οι «ηγέτες» μας (η πλειοψηφία τουλάχιστον) δεν φαίνεται να πιστεύει στην απελευθέρωση. Δεν είναι τυχαίο που αντικατέστησαν την λέξη «απελευθέρωση» με την νέα διατύπωση, που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει, την «επανένωση». «Επανένωση», αφού αναβαθμιστεί το ψευδοκράτος του κατακτητή σε συνιστών κράτος και αφού απολέσουμε και το τελευταίο προστατευτικό κέλυφος που μας απέμεινε, την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Δειλά-δειλά κάποιοι από τους ηγέτες, μέσα στα πλαίσια της τεχνικής που ανέπτυξαν, της έντεχνης παραπλάνησης των μαζών προσθέτουν και την λέξη «απελευθέρωση.» «… για την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.» Ή και αντίστροφα: «… για την επανένωση και απελευθέρωση της πατρίδας μας.» Πάλι γίνεται. Προπέτασμα καπνού, στάχτη στα μάτια των αμνοεριφίων, όπως θέλετε πέστε το, η δουλειά τους πάλι γίνεται. Πώς γίνεται; Απλούστατα με την εναλλαγή στην εξουσία των αγύριστων μυαλών («ηττημένων μυαλών»), θιασωτών της χρεοκοπημένης συνταγής των περασμένων δεκαετιών, για «λύση» συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Μιας «λύσης», της κοπής σχεδίου Ανάν που απορρίψαμε με το 76%, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην Τουρκοποίηση της Κύπρου.

Επιβεβαιώθηκε, μάθαμε, η ακολουθούμενη γραμμή στο Κυπριακό και στην τελευταία διήμερη συνεδρία του «Εθνικού» Συμβουλίου. Υπήρξαν οι έντονες διαφωνίες (της Συμμαχίας Πολιτών που αντιτίθεται στην «λύση»Δ.Δ.Ο.) και οι πιο χλιαρές από τους υπόλοιπους που… μέσες-άκρες ζητούν «αλλαγή στρατηγικής» αλλά ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ να αποκηρύξουν την τερατόμορφη «λύση» της Δ.Δ.Ο. Να την βράσω (ας συγχωρεθώ για την διατύπωση) για αλλαγή στρατηγικής, αν ο τελικός στόχος παραμένει ο ίδιος. Είναι σαν να λέμε… βρίσκομαι σε δίστρατο και αποφασίζω να προχωρήσω στον ένα από τους δύο δρόμους (που είναι σε άλλη κατεύθυνση από αυτόν που ακολουθούσα), αλλά ξέροντας ότι και οι δύο δρόμοι, ούτως ή άλλως, καταλήγουν στον γκρεμό. Όσο κι αν άλλαξα κατεύθυνση («στρατηγική»), δε θα καταλήξω και πάλι στον γκρεμό; Τέτοιους ηγέτες έχουμε.

Τέτοιους ηγέτες έχουμε. Αλλά ποιοι ευθύνονται για το ότι τις προάλλες στο «Εθνικό» Συμβούλιο κουμάντο έκαναν «τα δύο μεγάλα κόμματα» (ΔΗ.ΣΥ. και Α.Κ.Ε.Λ.) που όπως πάντα περνούν την γραμμή τους επικαλούμενοι… «… την πλειοψηφία στο Εθνικό Συμβούλιο;» Ευθύνονται οι πολίτες που με την ψήφο τους φρόντισαν να μην διαταραχθούν οι «συσχετισμοί δυνάμεων» που οδηγούν την Κύπρο στην «Αλεξανδρεττοποίηση» και στην αγκαλιά της Τουρκίας. Η ευθύνη για την σημερινή μας κατάντια (και αλίμονο, για την αδυναμία μας να εκμεταλλευτούμε τις ευνοϊκές συγκυρίες που παρουσιάζονται που θα μπορούσαν να αλλάξουν άρδην τα εις βάρος μας δεδομένα), την φέρουν οι ηγέτες, αλλά ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. Οι πολίτες διαφόρων «αποχρώσεων» (φανατικοί κομματικοί του… πίστευε και μη ερεύνα, οι ευκολόπιστοι που δεν ενδιαφέρονται, δεν ασχολούνται, αλλά ψηφίζουν «παραδοσιακά» και «παραταξιακά», οι κομματικοί πελάτες που ψηφίζουν για την… τσέπη τους, οι αδιάφοροι και «αγανακτισμένοι» που απείχαν από την ψηφοφορία κ.ο.κ.)

Ως γνωστόν, στην Κύπρο ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Είμαι σίγουρος ότι την επόμενη φορά που θα μαζευτούμε έξω από το Προεδρικό για να διαμαρτυρηθούμε για την επερχόμενη «λύση» που θα έχει ως βάση του την νέα έκδοση του σχεδίου Ανάν, πολλοί από αυτούς που θα διαμαρτύρονται και θα φωνάζουν και «ακραία συνθήματα», θα είναι από αυτούς που ανέμιζαν τις Ελληνικές σημαίες για να πανηγυρίσουν τη νίκη του «ηγέτη της κρίσης» στις τελευταίες Προεδρικές Εκλογές. Θα είναι εκεί και θα διαμαρτύρονται και αρκετοί που ψήφισαν Σταύρο Μαλά γιατί ο Χριστόφιας τους συμβούλεψε… «το κόμμα σας και τα μμάθκια σας», αλλά την πατρίδα την άφησαν σε δεύτερη μοίρα. Θα είναι εκεί και αρκετοί που καμώνονται που ανήκουν στην… «πατριωτική πτέρυγα» του Δημοκρατικού Συναγερμού. Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο! Αρκετοί νεροκουβαλητές του Αναστασιάδη, που τον βοήθησαν τα μέγιστα για να αναρριχηθεί στην προεδρία (με τις γνωστές «δεσμεύσεις»), να νομίζουν κι οι ίδιοι και να νομίζουν ότι μας έπεισαν, ότι… η ουρά τους είναι απ’ έξω κι ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι για την κατρακύλα στο Κυπριακό. Ε λοιπόν ΟΧΙ!!! Ας μην νομίζουν ότι με το να γράφουν ωραία αντι-ομοσπονδιακά άρθρα (και προεκλογικά μάλιστα, πράγμα που έδωσε ιδιαίτερη ώθηση στην υποψηφιότητα του «ηγέτη της κρίσης»), αυτό διαγράφει ή έστω μειώνει το δικό τους μερίδιο ευθύνης.

Με τα σημερινά δεδομένα (τα δεδομένα που παρακολουθήσαμε τις προάλλες στο «Εθνικό» Συμβούλιο) απέχουμε εκατομμύρια έτη φωτός από την χάραξη Εθνικής Στρατηγικής (υπό την εποπτεία της Μητέρας Πατρίδας) που θα έχει ως στόχο την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Με τα σημερινά μας δεδομένα, με τους «ηγέτες» που έχουμε, με την Οικονομική μας αδυναμία, με το στρατιωτικό ανισοζύγιο δυνάμεων (έλλειψη αποτρεπτικής ισχύος), με τον εποικισμό, την λαθρομετανάστευση, την υπογεννητικότητα που μας μαστίζει, με τον λαό που μπαίνει τόσο εύκολα στο κομματικό μαντρί, ότι κι αν συμβαίνει, δεν πάμε για απελευθέρωση, αλλά για Τουρκοποίηση. Δυστυχώς… (μακάρι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα), με τους ρυθμούς που πάμε… οι μέρες του Ελληνισμού στην Κύπρο…, είναι μετρημένες. Εκτός κι αν…. αλλάξουν κάποιοι μυαλά και βάλουν την πατρίδα πάνω από το κόμμα. Αλλά πάλι… πόσες φορές το ευχηθήκαμε αυτό, πόσες φορές πιστέψαμε ότι κάτι αλλάζει… πόσες φορές αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μας…

Ήρθε τις προάλλες η σύνοδος του «Εθνικού» Συμβουλίου να μας προσγειώσει και πάλι ανώμαλα. Βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή!!!

Πανίκος Ελευθερίου

Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος – Κύπρος

Πηγή: Αβέρωφ

Ρητά και κατηγορηματικά το Συμβούλιο της Επικρατείας επαναλαμβάνει πως η λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών δεν είναι πλέον συνταγματικώς επιτρεπτή και σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να εκπέμπουν πρόγραμμα! Το Δ’ Τμήμα του ΣτΕ, με την 4420/2014 απόφασή του, υπενθυμίζει στην Πολιτεία πως είναι σε ισχύ η 3578/2010 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου, που έχει κρίνει πως οι παρατάσεις στο καθεστώς λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών αντίκεινται προς το Σύνταγμα και ειδικότερα προς τις συνταγματικές αρχές του Κράτους Δικαίου και της Ισότητας. Η νέα απόφαση του ΣτΕ καθιστά αναγκαία τη διαδικασία προκήρυξης αδειών σε ραδιόφωνο και τηλεόραση.

Το δικαστήριο εξέτασε την προσφυγή του τηλεοπτικού σταθμού Super 8 ,της Δορυφορικής Τηλεόρασης Πελοποννήσου και της γερμανικής Torna Media GmbH, με έδρα το Ντίσελντορφ της Γερμανίας, για πρόστιμο που είχε επιβάλει το ΕΣΡ επί της μετάδοσης του «τυχερού τηλεπαιχνιδιού» «Night Quiz». Είχαν προηγηθεί οι αποφάσεις του ΣτΕ 3598/2014, 4165/2013, 1535/2012 και ΣτΕ εν Συμβουλίω 1258/2012 για τον σταθμό, ο οποίος είχε συμμετάσχει στον διαγωνισμό του 1998 για τη χορήγηση άδειας λειτουργίας, και κατά το άρθρο 17, παρ. 1 του ν. 2644/1988, σε συνδυασμό με το άρθρο 19 παρ. 3 του ν. 3051/2012, θεωρούνταν «ότι λειτουργεί νομίμως». Το ΣτΕ επαναλαμβάνει πως και τα δύο άρθρα κρίθηκαν με την 3578/2100 απόφαση της Ολομέλειας και επισημαίνει πως η «επ’ αόριστον ανοχή της λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών οι οποίοι ιδρύθηκαν και λειτούργησαν παρανόμως αντίκειται προς το Σύνταγμα και, ειδικότερα, προς τις συνταγματικές αρχές του Κράτους Δικαίου και της Ισότητας». Ειδικά στην περίπτωση του Super B κρίνει πως «αλυσιτελώς» ζητούσε τη διακοπή του προστίμου, αφού πλέον «η λειτουργία του τηλεοπτικού σταθμού δεν ήταν συνταγματικώς επιτρεπτή και συνεπώς ο σταθμός αυτός δεν εδικαιούτο να εκπέμπει πρόγραμμα».

H φαντασία των Aμερικανών σεναριογράφων κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών είναι γνωστό ότι ορισμένες φορές ξεπερνά κατά πολύ την πραγματικότητα. Πολύ συχνά, όμως, δεν απέχει και πάρα πολύ από αυτό που ενδεχομένως να είναι εφικτό και στον πραγματικό κόσμο. Όπως, για παράδειγμα, ότι ένας χάκερ μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση σε οποιαδήποτε συσκευή, αρκεί αυτή να έχει σύνδεση στο Διαδίκτυο με κάποιο τρόπο. Eίναι δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο. Όπως εφικτό είναι να γνωρίζει κάποιος τι κάνετε μέσα στο σπίτι σας αρκεί να είναι ανοικτή η κάμερα ή/και το μικρόφωνο στον υπολογιστή ή την τηλεόρασή σας!

 Nτικ Tσέινι, ο πρώην αντιπρόεδρος των HΠA, ζήτησε από τους γιατρούς του να απενεργοποιήσουν στον βηματοδότη του τη δυνατότητα για ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο.

Κάθε χάκερ έχει πρόσβαση σε οποιοδήποτε συσκευή.

H φαντασία των Aμερικανών σεναριογράφων κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών είναι γνωστό ότι ορισμένες φορές ξεπερνά κατά πολύ την πραγματικότητα. Πολύ συχνά, όμως, δεν απέχει και πάρα πολύ από αυτό που ενδεχομένως να είναι εφικτό και στον πραγματικό κόσμο. Όπως, για παράδειγμα, ότι ένας χάκερ μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση σε οποιαδήποτε συσκευή, αρκεί αυτή να έχει σύνδεση στο Διαδίκτυο με κάποιο τρόπο. Eίναι δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο. Όπως εφικτό είναι να γνωρίζει κάποιος τι κάνετε μέσα στο σπίτι σας αρκεί να είναι ανοικτή η κάμερα ή/και το μικρόφωνο στον υπολογιστή ή την τηλεόρασή σας!

Tην περασμένη εβδομάδα, μία είδηση που έκανε αίσθηση ήταν ότι ο πρώην αντιπρόεδρος των HΠA, Nτικ Tσέινι, ζήτησε από τους γιατρούς του να απενεργοποιήσουν στον βηματοδότη του τη δυνατότητα για ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο. O λόγος ύπαρξης της WiFi σύνδεσης είναι προκειμένου οι θεράποντες ιατροί να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τον βηματοδότη του ασθενή. Aλλά ο κ. Tσέινι προτιμούσε να είναι σίγουρος ότι η WiFi σύνδεση δεν θα χρησιμοποιηθεί από κάποιον επιτήδειο χάκερ -ή κάποια καλά εξοπλισμένη μυστική υπηρεσία- που θα μπορούσαν να σταματήσουν τη λειτουργία του βηματοδότη εξ αποστάσεως. Kάτι που έχουμε δει, άλλωστε, σε τηλεοπτική σειρά.

T α πάντα συνδεδεμένα

H περίπτωση του κ. Tσέινι είναι ένα καλό παράδειγμα των ανησυχιών που έχει προκαλέσει σε πολλούς εμπειρογνώμονες η τάση που υπάρχει για σύνδεση όλων των συσκευών μεταξύ τους, αξιοποιώντας τις δυνατότητες του Διαδικτύου. Aπό τη στιγμή που κάθε είδους ηλεκτρονική ή ηλεκτρική συσκευή έχει πρόσβαση στο Internet, αντίστοιχα μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτήν και κάποιος χάκερ, ο οποίος, πάντως, θα πρέπει να είναι εξαιρετικός γνώστης των τρόπων παραβίασης των συστημάτων ασφαλείας που υπάρχουν σε κάθε δίκτυο και σε κάθε συσκευή.

Σημειωτέον πως δεν υπάρχει ειδικός σε θέματα ψηφιακής ασφάλειας ή εταιρεία του χώρου που να υποστηρίξει ότι κάποιο σύστημα ή συσκευή είναι 100% ασφαλής. Xωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι η παραβίαση μπορεί να γίνει εύκολα και απλά. Tις περισσότερες φορές χρειάζεται εξειδικευμένη γνώση, τύχη αλλά και τον χρήστη της συσκευής να κάνει κάποιο «λάθος». Για παράδειγμα, στην περίπτωση των υπολογιστών, πολλά από τα torrents με ταινίες ή μουσική που «κατεβάζουν» οι χρήστες, κρύβουν και κάποιο «κακοήθες» πρόγραμμα (malware), που μπορεί να αναλάβει τον έλεγχο του υπολογιστή. Kάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα smartphones, τα οποία ουσιαστικά είναι πλέον μικροί υπολογιστές.

«Κενά» Ασφαλείας
H πραγματικότητα είναι πως τα λειτουργικά συστήματα (σ.σ. όλα τα λειτουργικά συστήματα) έχουν διάφορα «κενά» ασφαλείας, τα οποία, μάλιστα, πολλές φορές ανακαλύπτονται μετά από αρκετό καιρό. Όπως, επίσης, έχουν γίνει γνωστές «κρυφές υπηρεσίες» μέσα σε λειτουργικά συστήματα, που χρησιμοποιούνται για τη συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων των χρηστών. H πιο διάσημη περίπτωση είναι αυτή στο iOS, όπου το iPhone απέστειλε την τοποθεσία του χρήστη!

Tο κινητό τηλέφωνο είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Yποκλοπές γίνονται αλλά απαιτούν εξειδικευμένο εξοπλισμό, όπως το περίφημο «βαλιτσάκι» που έχει και η EYΠ. Eπίσης, είναι πιθανό το κινητό να στέλνει σήμα ακόμη και κλειστό, αρκεί η μπαταρία να παραμένει στη θέση της, γι' αυτό και βλέπουμε στις ταινίες τους ήρωες να βγάζουν την μπαταρία από το κινητό.

Γενικώς, η παρακολούθηση είναι κάτι που είναι εφικτή και τα μέσα που υπάρχουν και είναι διαθέσιμα κυρίως σε κρατικές υπηρεσίες επιτρέπουν στους χρήστες τους κυριολεκτικά να γνωρίζουν τα πάντα γι' αυτόν που θέλουν να παρακολουθήσουν.

Προσωπικά δεδομένα στα χέρια εταιρειών
H συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων δεν αποτελεί, όμως, κάτι που κάνουν μόνο κρατικές υπηρεσίες. Aρκετές από τις διαδικτυακές υπηρεσίες που υπάρχουν από κολοσσούς όπως η Google, το Facebook, η Apple, η Microsoft κ.ά. συγκεντρώνουν και αναλύουν τα δεδομένα που έχουν από τους χρήστες των υπηρεσιών τους. Kαι μάλιστα νόμιμα, καθώς το αναφέρουν αυτό στο συμφωνητικό με τους όρους και τις προϋποθέσεις με το περιεχόμενο του οποίου καλείται να συμφωνήσει ο χρήστης προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση στην εκάστοτε υπηρεσία. Aπλώς, τα συμφωνητικά αυτά είναι τόσο μακροσκελή που είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις χρηστών που θα καθίσουν να τα διαβάσουν πριν τα αποδεχθούν!

Eπιπλέον, πολλές φορές οι συντάκτες των συμφωνητικών ηθελημένα ή όχι αφήνουν κάποια «γκρίζα» σημεία, που δημιουργούν εντυπώσεις. Mία τέτοια περίπτωση δημοσιοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα και αφορούσε το μικρόφωνο που υπάρχει στις τηλεοράσεις της Samsung που δέχονται φωνητικές εντολές. Tο μικρόφωνο αυτό είναι μονίμως ανοικτό και στο συμφωνητικό των όρων και προϋποθέσεων αναφερόταν ότι όσα λένε όσοι βρίσκονται μπροστά από το μικρόφωνο καταγράφονται και αποστέλλονται σε τρίτο μέρος! Όπως είναι προφανές, το θέμα προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, με τη Samsung να σπεύδει να διευκρινίζει ότι δεν διατηρεί τα φωνητικά δεδομένα και δεν τα εμπορεύεται. Kαι η κορεατική εταιρεία έσπευσε να αλλάξει το συμφωνητικό, αναφέροντας ότι το τρίτο μέρος είναι η εταιρεία Nuance, την τεχνολογία φωνητικής αναγνώρισης της οποίας χρησιμοποιούν οι τηλεοράσεις της Samsung. H αποστολή των φωνητικών δεδομένων γίνεται προκειμένου να μετατρέπονται σε εντολές κειμένου που να καταλαβαίνει η τηλεόραση και να μπορεί να ανταποκρίνεται ανάλογα. Yπενθυμίζεται ότι υπηρεσίες φωνητικών εντολών συναντάμε σε όλα τα λειτουργικά συστήματα των smartphones και των tablets με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Γενικότερα, πάντως, η συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων αποτελεί ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα αυτή τη στιγμή στην παγκόσμια αγορά ψηφιακών τεχνολογιών και όχι μόνο. O λόγος είναι απλός: η Google, η Apple και η Microsoft, όπως και άλλες εταιρείες όπως η Amazon, γνωρίζουν τις προτιμήσεις μας και τις κινήσεις μας καθώς όλα «καταγράφονται». Eπισήμως, τα στοιχεία αυτά παραμένουν κρυπτογραφημένα. Aλλά, μην ξεχνάμε ότι αρκετές κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει το απαραίτητο νομικό πλαίσιο προκειμένου να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα οποιουδήποτε χρήση με μία απλή εισαγγελική εντολή.

Πηγή: Ημερησία 

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀσχοληθοῦμε γιὰ λίγο μὲ αὐτὸν τὸν τόσο πολυσήμαντον ὅρον. Εἶναι ἄραγε σαφὴς γιὰ ὅλους; Ἔχουμε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι τὴν ἴδια γνώμη γιὰ τὸ τί σημαίνει ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἐπεκταθοῦμε, τὴν ὥρα αὐτὴ, σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸν κεντρικό κορμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ οἱ ὁποῖοι ἱσχυρίζονται ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ὅλους ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν αἱρετικούς. Οὐτε ἀκόμη στὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν Μίαν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ παρὰ ταῦτα ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Θὰ ἤθελα νὰ περιοριστοῦμε σὲ μᾶς, στοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ ἤθελα νὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ μὴν περιμένετε μὲ τὴν εἰσήγησή μου αὐτὴ νὰ σᾶς παρουσιάσω θέσεις καὶ ἰδέες πρωτόγνωρες, σχετικὲς μὲ τὸ θέμα ποὺ μοῦ ἀνατέθηκε. Ἁπλά, μέσα στὶς δυσοίωνες συνθῆκες, ποὺ ἔχουν διαμορφωθεῖ στὴ χώρα μας, θὰ ἐπιδιώξω νὰ θέσω πρὸς περαιτέρω μελέτη καὶ ἀντιμετώπιση, ἀπὸ τοὺς ὀργανωτὲς τῆς σημερινῆς Ἡμερίδας καὶ ὅλους ἐσᾶς, ποὺ εἶστε ἐδῶ, τοὺς προβληματισμούς μου, οἱ ὁποῖοι ἔντονα μὲ ἀπασχολοῦν χρόνια τώρα. Αὐτοὶ οἱ προβληματισμοί μου σχετίζονται μὲ τὸ θέμα ποὺ μοῦ προτάθηκε καὶ γι’ αὐτὸ ἀποδέχθηκα τὴν πρόσκληση.

Τὸ θέμα μας εἶναι: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀσχοληθοῦμε γιὰ λίγο μὲ αὐτὸν τὸν τόσο πολυσήμαντον ὅρον. Εἶναι ἄραγε σαφὴς γιὰ ὅλους; Ἔχουμε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι τὴν ἴδια γνώμη γιὰ τὸ τί σημαίνει ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἐπεκταθοῦμε, τὴν ὥρα αὐτὴ, σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸν κεντρικό κορμὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ οἱ ὁποῖοι ἱσχυρίζονται ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ὅλους ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν αἱρετικούς. Οὐτε ἀκόμη στὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν Μίαν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ παρὰ ταῦτα ἔχουν τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Θὰ ἤθελα νὰ περιοριστοῦμε σὲ μᾶς, στοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους.

Ὅλοι ἀσφαλῶς δεχόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, διὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Του, ἡ Ἐκκλησία ποὺ φανερώθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μετὰ τὴν Ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, καὶ κυρίως μετὰ ἀπὸ τὸ μεγάλο Σχίσμα τῆς Δυτικῆς ἀπὸ τὴν Ἀνατολική Ἐκκλησία καθιερώθηκε νὰ ἀποκαλεῖται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐμεῖς, λοιπόν, οἱ ὀρθοδοξοι τί ἐννοῦμε μὲ τοῦς ὅρους ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;

Ἄραγε ἀποδεικνύω ὅτι εἶμαι πιὸ ὀρθόδοξος, ὅταν ἐμφανίζομαι ὡς αὐθεντία σὲ δογματικά θέματα ἤ σὲ θέματα ἑρμηνείας Ἱερῶν Κανόνων καὶ κειμένων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο – κάποτε «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» – κατακεραυνώνω ὅσους θεωρῶ αἱρετικούς καὶ τοὺς καταδικάζω στὴν ἀπώλεια; Καὶ μἀλιστα ὅταν εἶμαι ἄμοιρος θεολογικῆς παιδείας; Δὲν θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ διατυπώσει κανείς τὴν ἄποψή του καὶ νὰ τὴν ὑποβάλει ἁρμοδίως, γιὰ νὰ λάβει ὑπεύθυνη ἀπάντηση ἤ καὶ γιὰ νὰ διορθωθεῖ κάτι στραβὸ ποὺ γίνεται, καὶ ὄχι μὲ φανατισμὸ νὰ ἀπολυτοποιεῖ τὴν Ὀρθοδοξία του; Μᾶς ἔλεγε ὁ καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἀείμνηστος Βασίλειος Στεφανίδης, ὅτι ὁ θρησκευτικός φανατισμός εἶναι ὁ πλέον ἐπικίνδυνος καὶ ἔχει ἐπιφέρει πολλὰ δεινά στὴν Ἐκκλησία.

Στὴ χώρα ποὺ ζῶ ἀρκετά χρόνια, λαβαίνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα δεκάδες χριστιανικά ἔντυπα. Μερικά ἀπὸ αὐτά, ἀφοῦ τὰ διαβάσω, τὰ κρύβω ἤ καὶ τὰ σχίζω, ἄς μὲ συγχωρήσουν οἱ ἐκδότες τους. Δὲν ἔχω τίποτε προσωπικά μὲ κανέναν. Τὸ κάνω γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὰ χέρια κάποιων ἀδελφῶν μας Κορεατῶν, ποὺ ξέρουν ἑλληνικά καὶ σκανδαλισθοῦν. Θὰ πεῖ κανείς: τί, θὰ σκανδαλισθοῦν ἀπὸ ἑλληνικά χριστιανικά ἔντυπα; Μπορεῖ νὰ φαίνονται ἀβάσιμοι οἱ φόβοι μου, ἀλλὰ ὁ λόγος εἶναι ὁ ἑξῆς: Οἱ Κορεάτες χριστιανοί, ἀπὸ τὴν παράδοσή τους, ἔχουν μάθει νὰ σέβονται τοὺς μεγαλυτέρους. Καὶ ἕνα ἔτος νὰ εἶναι μεγαλύτερός τους ὁ ἄλλος, θὰ τοῦ μιλήσουν μὲ εὐγενικό τρόπο. Στοὺς γονεῖς, στοὺς δασκάλους καὶ στοῦς κληρικούς εἶναι ἀδιανόητο νὰ μιλήσει κανείς ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει.

Ἄν λοιπόν, ἕνας ἑλληνομαθής Κορεάτης διαβάσει σὲ χριστιανικό ἑλληνικό περιοδικό, τὰ ὅσα σέρνουν σὲ Ἱερεῖς, Ἀρχιερεῖς ἀκόμη καὶ Πατριάρχες θὰ οἰκοδομηθεῖ πνευματικά ἤ θὰ σκανδαλισθεῖ ἀνεπανόρθωτα; Βεβαίως καὶ στὴν Κορέα ξέρουν ὅτι ὁλοι, ὡς ἄνθρωποι ἴσως σφάλουν, ὁποιαδήποτε θέση καὶ ἄν κατέχουν. Ἄν θὰ ἔβλεπαν ὁτι γράφεται κάτι καλοπροαίρετα, μὲ πόνο γιὰ τὸ κακό ποὺ διεπίστωσαν καὶ μὲ ἀγάπη γιὰ τὸ πρόσωπο, τὸ ὁποῖο κατὰ τὴ γνώμη τους ἔσφαλε, φυσικά δὲν θὰ δημιουργεῖτο θέμα. Ἄν μάλιστα οἱ συντάκτες τῶν κριτικῶν αὐτῶν κειμένων ἄφηναν καὶ κάποιο περιθώριο ἀμφιβολίας γιὰ τὴν ἀκρίβεια τοῦ ἀντικειμένου τῆς κριτικῆς τους, δὲν θὰ ἦταν καλύτερα;

Μὲ πόση εὐκολία κάποιοι, ποὺ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους προστάτες τῆς Ὀρθοδοξίας, πιάνουν στὸ στόμα τους ἤ στὴ γραφίδα τους, μὲ τόση ἀπρέπεια πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας! Δημόσια τοὺς ἀπαγγέλλουν σκληρές κατηγορίες, τοὺς δικάζουν καὶ τοῦς καταδικάζουν, χωρίς κὰν νὰ αἰσθάνονται τὴ στοιχειώδη ὑποχρέωση νὰ τοὺς καλέσουν σὲ ἀπολογία! Σὲ κάθε εὐνομούμενη πολιτεία, ὅποιος συλληφθεῖ καὶ προφυλακισθεῖ γιὰ διάπραξη παρανομίας, ἀκόμη καὶ ἐγκλήματος, δὲν χαρακτηρίζεται ἔνοχος, πρὶν κληθεῖ σὲ ἀπολογία καὶ καταδικαστεῖ. Αὐτὴ ἡ στοιχειώδης δικονομική ἀρχή, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνεται σεβαστή ἀπὸ τοὺς αὐτόκλητους σωτῆρες τῆς Ὀρθοδοξίας; Δὲν φοβοῦνται μήπως ἔτσι πίπτουν «ἐν τῶ αὐτῶ κρίματι» μὲ τοὺς ἱεροεξεταστές τῆς παπικῆς ἐκκλησίας, ποὺ τόσο πολεμοῦν;

Ἡ Ἁγία Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ποιμαίνεται καὶ διοικεῖται βάσει τῶν ἀρχῶν τὴς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως θεόπνευστα ἑρμηνεύθηκαν καὶ διατυπώθηκαν στοὺς Ἱερούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἄραγε, ὅσοι ἀναλαμβάνουν τὸν ἀγώνα προασπίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς, κατὰ τὴ γνώμη τους, παραχαράκτες της ἔχουν μελετήσει, ἔχουν κατανοήσει τὸ πνεῦμα τους καὶ θεωροῦν τὸν ἑαυτόν τους ἀναμφισβήτητη αὐθεντία στὶς ἀρχές τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σὲ τέτοιο βαθμό μάλιστα, ὥστε νὰ τολμοῦν νὰ ἀπαιτοῦν σεβασμό τῶν δικῶν τους θέσεων, καὶ ὅταν ἀκόμα αὐτές ἀντιστρατεύονται Πανορθόδοξες ἀποφάσεις ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν; Δὲν ὑποψιάζονται ὅτι ἔτσι μπορεῖ νὰ προκαλέσουν ἀναρχία, ἀναστάτωση, διασπαστικές τάσεις στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, παρόμοιες μὲ αὐτές ποὺ βλέπουμε στὶς ποικίλες προτεσταντικές παραφυάδες; Ἐκεῖ, ὡς γνωστόν, κάθε πάστορας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀναπτύσσει τὶς ἀπόψεις του, καὶ ἄν οἱ ἄλλοι δὲν τὶς ἀποδέχονται, παίρνει μαζί του ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὶς νέες δοξασίες του, καὶ δημιουργεῖ τὴ δική του, τάχα, ἐκκλησία. Ἔτσι, στὰ τελευταῖα 36 χρόνια ποὺ ζῶ στὴν Κορέα οἱ προτεσταντικές παραφυάδες, ἀπὸ 125 ποὺ ὑπῆρχαν παλαιότερα, σήμερα ἔφθασαν τὶς 300 καὶ πλέον. Βέβαια ἄν ἀκούσουν τὰ λόγια αὐτά κάποιοι, θὰ διαρρήξουν τὰ ἱμάτιά τους. Τέτοια κατηγορία δὲν θὰ τὴν ἀντέξουν! Ὅμως ἡ νοοτροπία τους σὲ τὶ διαφέρει;

ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἄς ἔλθουμε, τώρα στὸ κύριο θέμα τῆς εἰσηγήσεως: Βίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἱεραποστολικό χρέος. Ἐλπίζω ὅτι, στὸν λίγο αὐτὸν χρόνο ποὺ διαθέτουμε, δὲν θὰ περίμενε κανείς νὰ παρουσιάσω τὴ δογματική καὶ ἠθικὴ διδαχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, οὔτε τὰ τῆς λατρευτικῆς καὶ μυστηριακῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Θὰ περιοριστῶ μόνον σὲ κάποιους προβληματισμούς, σχετικούς μὲ τὸ θέμα μας, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν ἰδιαίτερα τὸν καιρὸν αὺτὸν.

Τὰ δύο τελευταῖα χρόνια ξέσπασε ἡ δεινή οἰκονομική κρίση, στὴν ὁποία περιῆλθε ἡ χώρα μας μετὰ ἀπὸ σειρά σφαλμάτων δεκαετιῶν. Ποιοὶ εἶναι οἱ ἔνοχοι, ποὺ προκάλεσαν αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ κρίση; Ἀπὸ ὅσα ἔχουμε ἀκούσει καὶ διαβάσει, λίγο-πολύ, ὅλοι μας ξέρουμε. Δὲν θὰ μποῦμε στὸ θέμα αὐτό, ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς εἰσηγήσεώς μας. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι νὰ ἔξετάσουμε τὸ ἄν μποροῦμε, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση, νὰ βιώσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, νὰ ζήσουμε συνεπή χριστιανική ζωή. Σ’ αὐτό, παρακαλῶ νὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας. Ἡ Ἁγία Γραφή τὶ μᾶς λέει;

Ἄς ἀκούσουμε πρώτα τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας:

«Μὴν ἔχετε ἄγχος καὶ μὴν ἀρχίσετε νὰ λέτε: τὶ θὰ φᾶμε ἤ τὶ θὰ πιοῦμε; ἤ τὶ θὰ ντυθοῦμε; Γιατὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀγωνιοῦν ὅσοι δὲν ἔμπιστεύονται τὸν Θεό. Ὁ οὐράνιος Πατέρας ξέρει καλὰ ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπ’ ὅλα αὐτά. Γι’ αὐτὸ πρώτα ἀπ’ ὅλα νὰ ἐπιζητεῖτε τὰ πνευματικά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ποὺ ὁ Θεός ζητεῖ ἀπὸ σᾶς καὶ τότε, ὅλα αὐτὰ τὰ ὑλικά ἀγαθά Του θὰ σᾶς δοθοῦν». (Ματθ. στ’ 31-33).

Τὸ σκεῦος ἐκλογῆς Του, ὁ Παῦλος, ποὺ στὸ πατρικό του σπίτι δὲν φαίνεται νὰ εἶχε ποτὲ οἰκονομικό πρόβλημα, πῶς ἀντιμετώπιζε τὶς στερήσεις; «Μπορῶ νὰ ζήσω καὶ μὲ στερήσεις καὶ μὲ ἀφθονία» γράφει στοῦς Φιλιππησίους. «Ἔχω μάθει νὰ ἀντιμετωπίζω κάθε φορά ὁποιαδήποτε κατάσταση. Ὅλα τὰ μπορῶ χάρη στὸν Χριστό, ποὺ μὲ ἐνδυναμώνει». (Φιλιπ. δ΄ 11-13).

Ὁ Χριστός, ποὺ τὸν αἰσθανόταν μέσα του ὁλοζώντανο, ἦταν τὸ μυστικό τοῦ Παύλου! Ἀλλὰ τὴν στέρηση τὴν κρατοῦσε μόνον γιὰ τὸν ἐαυτό του. Γιὰ τοὺς ἄλλους φρόντιζε νὰ μὴν τοὺς λείψει τίποτε ἀπὸ τὰ ἀναγκαῖα. Ὅπως ξέρουμε, δούλευε χειρωνακτικά, γιὰ νὰ τρέφει καὶ τοὺς συνεργάτες του. Συνιστοῦσε καὶ στοὺς μαθητὲς του νὰ φροντίζουν γιὰ τοὺς ἄλλους. Στὸν Τίτο, ποὺ τὸν εἶχε ἐγκαταστατήσει Ἐπίσκοπο στὴν Κρήτη, γράφει: «Τὸν Ζηνά τὸν νομικό καὶ τὸν Απολλὼ - ποὺ εἶχαν ἐπισκεφθεῖ τὴν Κρήτη καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσουν – νὰ τοὺς ἐφοδιάσεις μὲ ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ τὸ ταξίδι τους, ὥστε νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτα». (Τιτ. γ΄ 13).

Τὸ σημεῖο στὸ ὅποῖο ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔδινε ἰδιαίτερη προσοχή καὶ τὸ τόνιζε σὲ ὅλους ἦταν νὰ ἀποφεύγουν τὰ περιττά καὶ τὶς πολυτέλειες. Γράφει στὸν Τιμόθεο, ποὺ ὡς γνωστὸν εἶχε ἐγκαταστήσει Ἐπίσκοπον στὴν Ἔφεσσο: «Ὅταν ἔχουμε τροφές καὶ ἐνδύματα μὲ κατοικίαν, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ζοῦμε, νὰ ἀρκούμαστε σ’ αὐτὰ. Χρειάζεται προσοχή. Ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιδιώκουν μὲ κάθε τρόπο νὰ πλουτίσουν, πέφτουν σὲ πειρασμούς καὶ παγίδες τοῦ διαβόλου, καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ πολλές ἀνόητες καὶ βλαβερες ἐπιθυμίες, ποὺ βουλιάζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν καταστροφὴ καὶ στὸν χαμό». (Α΄ Τιμ. στ΄ 8-9). Μήπως αὐτὰ τὰ φαινόμενα δὲν τὰ βλέπουμε καθημερινά γύρω μας;

Ἐπομένως, μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ὁ πιστός, στὸν ἀγώνα του νὰ ζήσει κατὰ τὶς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν μπορεῖ νὰ παρεμποδισθεῖ ἀπὸ τὴν οἰκονομική κρίση. Θὰ ἔλεγε κανείς ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ βγεῖ καὶ κερδισμένος! Στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν πλούσιοι καὶ μὲ τὴ θέλησή τους ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὰ πλούτη τους, γιὰ νὰ ζήσουν πιὸ γνήσια τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Τελικά ἀναδείχθηκαν μεγάλοι Ἅγιοι.

Ὅλοι σήμερα συμφωνοῦν ὅτι ἡ πρωτοφανής οἰκονομική κρίση ποὺ κατατυραννεῖ τὸν ἑλληνικό λαό εἶναι συνέπεια τῆς κρίσεως τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ποὺ φρόντισαν συστηματικά νὰ πλήξουν παράγοντες τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ἐμπόδιο στὴν ἐπιδίωξη τῶν σκοτεινῶν στόχων τους τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν τρισένδοξη ἑλληνική ἱστορία, τὴ γλώσσα καὶ τὸν πολιτισμό τῆς Ἑλλάδος.

Ἔτσι οἱ Ἕλληνες βρεθήκαμε μπροστὰ σὲ ἕνα φαινόμενο, ποὺ δὲν θὰ μποροῦσαν κὰν νὰ τὸ διανοηθοῦν ὅσοι ἔζησαν πρὶν δύο γενεές. Ἀνατροπή τῶν πάντων. Σεῖς ζεῖτε τὰ ὅσα θλιβερὰ συμβαίνουν στὸν τόπο μας, πολὺ πιὸ ἔντονα ἀπὸ μένα. Σὲ αὐτὲς τὶς συνθῆκες πῶς θὰ βιώσει τὴν Ὀρθοδοξία του ὁ πιστός; Μὶα σειρὰ ἐρωτημάτων ἀναδύονται.

Θὰ ἐκδαπανᾶ τὸν χρόνο του καὶ τὶς δημιουργικὲς του δυνάμεις, γιὰ τὴν ἀναγραφὴ στὴν Ἀστυνομικὴ ταυτότητα τῶν λέξεων χριστιανός ὀρθόδοξος; Εἶναι αὐτὸ τόσο ἀπαραίτητο, σὲ σημεῖο ποὺ ἀπ’ αὐτὸ νὰ κρίνεται ἡ πίστη του; Μὲ αὐτὴ τὴν ἀναγραφὴ στὴν ταυτότητα θὰ διασφαλίσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη του, καὶ μὲ αὐτὴ θὰ πείθει τοὺς ἄλλους, ὅτι εἶναι χριστιανός ὀρθόδοξος; Μήπως, λοιπὸν, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε στὸ ὅτι, ἄν γράφεται στὴν ταυτότητά μας τὸ χριστιανός ὀρθόδοξος, αὐτὸ δὲν μᾶς προσθέτει πίστη καὶ ἄν δὲν γράφεται, αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν μειώσει οὔτε στὸ ἐλάχιστον; Καὶ μήπως μᾶς συμφέρει πνευματικά, ἀντὶ νὰ διαθέτουμε τὸν χρόνο μας, γιὰ ἄνευ οὐσιαστικοῦ νοήματος ἀγῶνες, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀποβαίνουν ἄκαρποι, καθὼς βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά τους, εἶναι πολὺ προτιμότερο νὰ ἀσχολούμαστε ἀπερίσπαστα μὲ τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως, ὅπως μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος;

Στὶς μέρες μας βλέπουμε ὅτι ὁ παμπόνηρος σατανὰς τὰ κατάφερε νὰ παρασύρει πολλούς καλοπροαίρετους χριστιανοὺς νὰ ξεχάσουν τὸν Χριστό, τὴν παντοδυναμία Του, τὴν ἀρραγὴ προστασία, ποὺ παρέχει στοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς κάνει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ἀντίχριστο! Ὁ ἀπόηχος αὐτῆς τῆς πνευματικῆς τρομοκρατίας ποὺ ἀσκεῖ, φθάνει καὶ μέχρι τὶς ἐσχατιὲς τῆς Ἀσίας. Ὅταν ὁ πιστὸς διακατέχεται ἀπὸ τέτοιες φοβίες, εἶναι δυνατὸν νὰ βροῦν θέση στὴν καρδιά του οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: ἡ εἰρήνη, ἡ πραότητα, ἡ χαρά, ἡ πνευματικὴ ἐκείνη ἀγαλλίαση, ποὺ νοιώθει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη παρουσία καὶ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Χριστό;

Ἦρθε ὁ ἀντίχριστος! Θὰ ἔρθει ὁ ἀντίχριστος! Ταὼρα θὰ ἔλθει ὁ ἀντίχριστος; Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς πληροφορεῖ, πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια, ὅτι ὁ ἀντίχριστος «νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 3). Καὶ μάλιστα τονίζει ὅτι ὄχι ἕνας ἀλλὰ «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (β΄ 18). Εἶναι γνωστό, σὲ ὅσους διαβάζουν τὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅτι ὁ σατανὰς «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρου ε΄ 8). Ἀλλὰ μὴ φοβάστε, μᾶς φωνάζει στὴ συνέχεια ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Πέτρος. Ἀντισταθείτε σ’ αὐτόν, μένοντας ἀκλόνητοι στὴν πίστη σας. Ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος σᾶς ἔχει μοιράσει πολλὰ χαρίσματα θὰ σᾶς δυναμώνει πνευματικά, θὰ σᾶς στηρίζει καὶ θὰ σᾶς στεριώσει πάνω στὴ σωστὴ καὶ ἀκλόνητη βάση (Πρβλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 9-10). «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν» (Ἰακώβ. δ΄ 7), μᾶς τονίζει μὲ σιγουριά ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης Ἰωάννης μᾶς διαβεβαιώνει: «Σᾶς τὸ γράφω, παιδιὰ μου, γιὰ νὰ σᾶς τὸ βεβαιώσω πὼς ἔχετε νικήσει τὸν πονηρόν» (Ἰωάν. Α΄ β΄ 13). Καὶ τοῦτο διότι «Αὐτὸς -ὁ Χριστὸς- ποὺ ἐνεργεῖ μέσα σας εἶναι ἰσχυρότερος ἀπ’ αὐτὸν -τὸν πονηρὸν- ποὺ κυριαρχεῖ μέσα στὸν κόσμο»(ὅπ. ἄν. δ΄ 4). «Δὲν μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β΄ Τιμ. α΄ 7), ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Μὲ αὐτὸ λοιπόν, τὸ πνεῦμα τῆς δυνάμεως «δι’ ὑπομονῆς ἄς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγώνα ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Εβρ. ιβ΄ 1-2).

Κατὰ τὶς τελευταίες δεκαετίες, οἱ σκεπτόμενοι ἄνθρωποι, καὶ ἰδιαίτερα ὅσοι παρουσιάζουν εὐαισθησία στὴν τήρηση τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου, κάθε τόσο ξαφνιάζονται ἀπὸ Ὑπουργικὲς Ἀποφάσεις, Διατάγματα καὶ Νόμους, ποὺ εἶναι σαφέστατα ἀντίθετα, ὄχι μόνον πρὸς τὶς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν καθιερωμένη – καὶ σὲ μὴ χριστιανικὲς χώρες – κοινωνικὴ ἠθική. Τὰ ξέρετε. Δὲν χρειάζονται ἀνάλυση. Τὸ ἀποκαρδιωτικὸ εἶναι ὅτι αὐτὰ δὲν προέρχονται ἀπὸ μὶα πολιτικὴ παράταξη. Ἀλλὰ κατὰ κανόνα μὲ τὴ συμφωνία ὅλων. Γιὰ κάποια θέματα ἀπ’ αὐτά, ἀκοῦμε ὡς δικαιολογία ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ συντονιστοῦμε μὲ τὴ Συνθήκη …τὰδε τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὑποτίθεται ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε Προεδρευομένη Δημοκρατία! Δηλαδή, ὁ ἀπλὸς πολίτης ξέρει ὅτι αὐτοὶ ποὺ τὸν κυβερνοῦν πρέπει νὰ ἐνεργοῦν ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, καὶ κατὰ τὴ βούλησή του. Ἐρωτήθηκε αὐτὸς ὁ λαὸς ἄν συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἐνάντιους πρὸς κάθε ἔννοια ἠθικῆς νόμους ποὺ ἐκδίδουν; Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὁ λαὸς βγαίνει στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες καὶ διαμαρτύρεται, εἰσακούεται;

Ἴσως σκεφθεῖτε ὅτι ξέφυγα ἀπὸ τὸ θέμα μου καὶ μπῆκα σὲ θέματα πολιτικῆς. Ὁ λόγος ποὺ τὰ ὑπενθύμισα αὐτὰ δὲν εἶναι ἡ πολιτικολογία, ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη ὡς Ἕλληνες Χριστιανοί, νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴ νέα κατάσταση στὴν ὁποὶα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ζήσουμε.

Βεβαίως, ὡς Ἕλληνες πολίτες πρέπει νὰ ἀσκήσουμε τὰ ἐκ τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Νόμων τῆς Πολιτείας ἀπορρέοντα δικαιώματὰ μας. Νὰ μὴν ἀποδεχθοῦμε μοιρολατρικὰ τετελεσμένες καταστάσεις σὲ βάρος τῆς ἔνδοξης ἱστορίας τοὺ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ του καὶ τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ποὺ σεβάσθηκαν οἱ αἰῶνες καὶ ἐμπλούτισαν τοὺς πολιτισμοὺς ἄλλων ἐθνῶν.

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀπογοητευθοῦμε, ἀπὸ τὰ ὅσα κυριαρχοῦν γύρω μας, νὰ ἀδρανήσουμε καὶ ἀποκαμωμένοι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν πνευματικὸ μας ἀγώνα. Μὴν ξεχνοῦμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται» (Ματθ. κδ΄ 35). Καὶ τὴ διακήρυξη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. Ια΄ 14). Καὶ «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν» (Φιλιπ. γ΄ 20).

Ἄν αὐτὰ τὰ δεχόμαστε, τότε σὲ τὶ μπορεῖ ἡ Πολιτεία νὰ παρεμποδίσει τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ πιστοῦ καὶ στὸ νὰ ζεῖ μὲ συνέπεια ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός; «Δικαίω νόμος οὐ κεῖται» (Α΄ Τιμ. α΄ 9). Κανένας νόμος τοῦ κράτους δὲν μπορεῖ νὰ ὑποχρεώσει τὸν χριστιανὸ νὰ παρεκλίνει ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Συνήθως οἱ νόμοι ποὺ μᾶς προξενοῦν ἀφόρητη δυσανασχέτηση δίνουν ἀσυδοσία σὲ ἄτομα χωρὶς αἰδώ,νὰ τελοῦν πράξεις ἀνώμαλες στὴν ἀνθρώπινη φύση ἤ ἐγκλήματα. Ὅμως αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ νόμοι δὲν ἔχουν τὴν ἰσχὺ νὰ ἐξαναγκάσουν τοὺς πιστοὺς νὰ κάνουν χρήση αὐτῶν! Ἄν συμβεῖ νὰ ἐκδοθεῖ νόμος τοῦ κράτους, ποὺ ἀντιστρατεύεται τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ ὁποῖος θὰ ὑποχρεώνει ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς Ἕλληνες πολίτες νὰ τὸν ἐφαρμόσουν, τότε ἀσφαλῶς, οἱ συνειδητοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ θὰ δώσουν στὶς κρατικὲς Ἀρχὲς τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Ἀπ. Πέτρος στὴν ἀνωτάτη διοικητικὴ Ἀρχὴ τῶν Ἰουδαίων τῆς Ἱερουσαλήμ: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ. ε΄ 29). Βέβαια, τιμώρησαν σκληρὰ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους, γι’ αὐτὴ τὴ στάση τους. Τοὺς ἔδειραν, τοὺς ἔκλεισαν φυλακή. Αὐτοὶ ὅμως συνέχισαν νὰ ζοῦν καὶ νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὶς ἐντολές, ποὺ εἶχαν λάβει ἀπὸ τὸν Κύριό τους. Τὸ παράδειγμα αὐτὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀκολούθησαν ἀμέτρητες φάλαγγες Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων, γνωστῶν καὶ ἀνωνύμων, μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ μὴν τοὺς μιμηθοῦμε; Καὶ ἄν συμβεῖ αὐτὸ τὸ τρομερὸ ποὺ ἀκούγεται: Χωρισμὸς κράτους καὶ Ἐκκλησίας; Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε ἄν ὁ χωρισμὸς αὐτὸς εἶναι τρομερὸς ἤ ὄχι, ἄς ἰδοῦμε τὶ συμβαίνει σὲ ἄλλες χώρες, ποὺ τὸ κράτος δὲν ἀναμειγνύεται στὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς παράδειγμα θὰ ἀναφέρω τὴ Νότια Κορέα.

Στὴν κορεατικὴ χερσόνησο κυριαρχοῦσε ὁ σαμανισμός. Τὸν 4ο μ.Χ. αἰώνα εἰσήχθη, μέσω Κίνας, ὁ βουδισμός. Τὸν 18ο αἰώνα, οὐσιαστικά, ἄρχισαν τὸ ἔργο τους ρωμαιοκαθολικοὶ μισσιονάριοι καὶ στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα προτεστάντες, ἀπὸ διάφορες δυτικές χῶρες. Τὸ ἔτος 1900 ἔφθασε στὴ Σεούλ ὁ πρῶτος ὀρθόδοξος Ἱερέας. Ἀπὸ μὶα στατιστικὴ φαίνεται ὅτι, τὸ ἔτος 1960 οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν στὴν Κορέα ἔφθαναν τὶς 700.000. Σήμερα ἀνέρχονται περίπου στὰ δέκα τρία ἐκατομμύρια. Κατὰ τοὺς αἰῶνες ποὺ κυβερνοῦσαν τὴ χώρα βασιλεῖς καὶ προστάτευαν τὴν ἐπικρατοῦσαν θρησκεία, συνέβαιναν διωγμοὶ κατὰ τῶν ὁπαδῶν ἄλλων θρησκειῶν. Σὲ ἕναν τέτοιο διωγμό, τὸν 18ο αἰώνα, ἐκτελέσθηκαν ἑκατοντάδες ρωμαιοκαθολικῶν. Ἀπὸ τὸ 1948 τὸ πολίτευμα τῆς Ν. Κορέας εἶναι Προεδρευομένη Δημοκρατία. Ἀναγνωρισμένη θρησκεία ἀπὸ τὸ κράτος δὲν ὑπάρχει. Οἱ διάφορες θρησκεῖες καὶ χριστιανικὲς Ἐκκλησίες λειτουργοῦν μὲ ἐγκεκριμένα ἀπὸ τὸ κράτος καταστατικά, ὡς Ἱδρύματα Ἰδιωτικοῦ Δικαίου. Τὸ κράτος ἀπαλλάσει πάσης φορολογίας τὰ λειτουργικὰ ἔσοδα τῶν Ἱδρυμάτων αὐτῶν. Ἐπίσης, ὅλες οἱ δωρεὲς πρὸς τὰ ἐκκλησιαστικὰ Ἱδρύματα, ἀνεξαρτήτως ποσοῦ, ἐκπίπτουν τῆς φορολογίας. Ἀποτέλεσμα αὐτῶν εἶναι οἱ Ἐκκλησίες νὰ ἔχουν οἰκονομικὴ αὐτάρκεια, νὰ ἱδρύουν μεγάλα νοσοκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, γηροκομεῖα, πανεπιστήμια, τὰ καλύτερα τῆς χώρας, καὶ κάθε βαθμίδας σχολεῖα, μὲ χιλιάδες μαθητῶν τὸ καθένα. Οἱ Ἐκκλησίες εἶναι αὐτοδιοικούμενες καὶ λειτουργοῦν μὲ ἐσωτερικοὺς κανονισμούς, ἐγκεκριμένους ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τῆς κάθε μιᾶς, χωρὶς καμμία ἀνάμειξη τοῦ κράτους. Τὸ κράτος θὰ ἐπέμβει διὰ τοῦ εἰσαγγελέως, ἐφόσον ὑποβληθεῖ καταγγελία γιὰ οἰκονομικὲς ἀτασθαλίες, ἤ παραβίαση ἄρθρων τοῦ Ἀστικοῦ ἤ Ποινικοῦ Κώδικα. Ἔτσι καθένας ποὺ ἐργάζεται σ’ ἕναν ἐκκλησιαστικὸ Ὀργανισμό, φροντίζει νὰ ἀνταποκρίνεται πλήρως στὰ καθήκοντὰ του χωρίς νὰ περιμένει συμπαράσταση ἀπὸ τὸ κράτος. Ὁ Ἱερέας ἤ Ἐπίσκοπος, ἄν δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀποστολὴ του, ἤ μὲ τὴ συμπεριφορὰ του σκανδαλίζει τὸ ποίμνιὸ του, δὲν θὰ ἔχει τὴ στήριξη τοῦ κράτους γιὰ νὰ σταθεῖ. Ἀλὰ καὶ κανένας δὲν ἀντιμετωπίζει πρόβλημα ἐπιβιώσεως. Οἱ πιστοὶ προσφέρουν κατὰ δύναμιν, γιὰ τὴ συντήρηση τῶν κληρικῶν τους καὶ τὴ λειτουργία τῶν Ἐκκλησιῶν τους.

Βλέπει κανεὶς κάτι τὸ τρομερὸ σ’ αὐτὸν τὸν χωρισμὸ κράτους – Ἐκκλησίας; Ναί, μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ. Ἀλλὰ ἔδῶ δὲν εἶναι Κορέα, ποὺ ἔχει ἀκόμα ἑκατομμύρια εἰδωλολάτρες! Ἐδῶ εἶναι Ἕλλάδα, μὲ χριστιανικὲς καταβολὲς δύο χιλιάδων ἐτῶν, καὶ οἱ κάτοικοὶ της εἶναι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ σὲ ποσοστὸ 95%! Γιατὶ στὶς ἡμέρες μας νὰ γίνει αὐτὸς ὁ ἀνεπιθύμητος χωρισμός, ὁ ὁποῖος θὰ ἔχει ἀρνητικὲς συνέπειες γιὰ μᾶς καὶ τὴν Πατρίδα μας!

Δὲν ξέρω ἄν ὑπάρχουν λίγοι ἤ πολλοὶ ἐδῶ, τὴν ὥρα αὐτή, ποὺ θὰ ἤθελαν τὸν χωρισμὸ τοῦ ἕλληνικοῦ κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, στὴν ὁποίαν κατὰ τὶς μαρτυρίες κορυφαίων ἱστορικῶν, ὀφείλει τὴ συνοχὴ καὶ διατήρησὴ του τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος. Ἀλλὰ ἀναφέρθηκα στὸ τὶ ἰσχύει στὴ Ν. Κορέα, σὲ σχέση μὲ τὸ θέμα μας. Δηλαδή, ἄν ἕνας τέτοιος, ἐπικείμενος ὡς φαίνεται, χωρισμὸς θὰ μπορέσει νὰ παρεμποδίσει τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ νὰ ζήσει σύμφωνα μὲ τὴ συνείδησὴ του καὶ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Πρὸ τῶν κρισίμων αὐτῶν καιρῶν, χρειάζεται νὰ ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες τῶν Ἀγγέλων. Νὰ ἀκουστοῦν οἱ φωνὲς τὼν Προφητῶν. Νὰ μᾶς συγκλονίσουν οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ θυσίες τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων τῆς ἀμωμήτου πίστεὼς μας, ποὺ βάδισαν μὲ πιστότητα καὶ συνέπεια στὰ ἴχνη τοῦ «Μάρτυρος τοῦ πιστοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἀποκ. α΄ 5), ὅπως ἀποκαλεῖται στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα γιὰ γενικὴ πνευματικὴ ἐπιστράτευση, ποὺ μᾶς ἀπευθύνει ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης, ὁ γενναῖος ἀγωνιστὴς Ἀπόστολος Παῦλος. Φορέστε τὴν πνευματικὴ ἀρματωσιὰ σας, μᾶς φωνάζει. Καλεῖστε σὲ σκληρὲς μάχες. Οἱ ἐχθροὶ σας δὲν εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα, ἀλλὰ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες, πνεύματα πονηρά, κοσμοκράτορες, ποὺ κυριαρχοῦν στὸν σκοτεινὸ αὐτὸν κόσμο. Ἀναλάβετε ὅλα τὰ ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικὰ ὅπλα. Προστατέψτε τὴν κεφαλὴ σας μὲ κράνος, μὲ τὴν περικεφαλαία, ποὺ σᾶς σώζει ἀπὸ θανάσιμα χτυπήματα, ὥστε οἱ χριστιανικὲς σας πεποιθήσεις νὰ μὴν ἀλλοιωθοῦν. Τὴν καρδιὰ σας νὰ τὴν προστατέψετε μὲ ἀλεξίσφαιρο θώρακα, μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὰ εὐλαβὴ αἰσθήματα. Ἀλλὰ νὰ κρατάτε γερὰ καὶ τὴν ἀσπίδα, τὴν πίστη, ὥστε τὰ πύρινα βέλη τοῦ ἐχθροῦ, ὅλοι οἱ καυστικοί πειρασμοί, ποὺ συχνὰ στοχεύει ἐπάνω σας ὁ πονηρός, νὰ μὴν μποροῦν νὰ σᾶς βλάψουν. Σταθῆτε σὲ θέση μάχης ἔχοντας ζωσμένη τὴ μέση σας μὲ τὴ ζώνη τῆς ἀλήθειας· τῆς ἀλήθειας τῶν δογμάτων, τῆς ἀλήθειας τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Μὴν ξεχνᾶτε ὅμως ὅτι μόνοι σας δὲν μπορεῖτε νὰ ἐπιτύχετε τίποτε. Σαφέστατα μᾶς προετοίμασε ὁ Κύριὸς μας Ἰησοῦς Χριστός: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5).

Γι’ αὐτό, συνεχίζει ὀ Ἀπόστολος Παῦλος, νὰ προσεύχεστε συνεχῶς, «ἐν παντί καιρῷ», ὁδηγούμενοι ἀπὸ τὸ Ἁγιο Πνεῦμα, ἀκόμη καὶ νὰ ἀγρυπνεῖτε προσευχόμενοι, μὲ ἐπιμονή. Γιατὶ δὲν ἀρκεῖ ὁ χριστιανὸς νὰ εἶναι πάνοπλος, καλεῖται νὰ μὴν ἐμπιστεύεται στὶς δικὲς του δυνάμεις, ἀλλὰ νὰ ζητεῖ ἀδιαλείπτως τὴ θεία βοήθεια (Πρβλ. Ἐφεσίους στ΄ 18).

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Εἶναι πολὺ ἐντυπωσιακὸ τὸ ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πανοπλία τοῦ πιστοῦ, γιὰ τὴ νικηφόρο διεξαγωγὴ τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα, συγκαταλέγει καὶ ἐξαρτήματα ἀναγκαῖα, γιὰ νὰ βγεῖ νὰ κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ἄλλους.

Νὰ μὴν ἐνδιαφέρεστε μόνον γιὰ τὸν ἑαυτὸ σας, μᾶς προτρέπει. Μὴ στέκεστε παθητικὰ στὰ ἀσφαλὴ χαρακώματὰ σας. Ὁ ἀγώνας σας θὰ ὁλοκληρωθεῖ, ὅταν ἀγωνισθεῖτε καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀδελφῶν σας, ὅπου κι ἄν βρίσκονται αὐτοί. Ἐμπρός, λοιπόν, φορέστε ὡς στρατιώτες Χριστοῦ τὰ ἄρβυλὰ σας. Ἑτοιμαστεῖτε νὰ ξεκινήσετε γιὰ μακρὲς πορεῖες,νὰ γυρίσετε τὸν κόσμον ὅλον. Πάρτε μαζὶ σας «τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὁ ἐστὶ ρῆμα Θεοῦ». Τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ σᾶς δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ τὸν κηρύξετε παντοῦ. Εἶναι αὐτό, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης, ἀναγκαῖο, γιὰ νὰ ἐρμηνεύσει ὁ κόσμος καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ ἀνθρωποκτόνου σατανὰ (Πρβλ. Ἐφεσίους στ΄ 13-17). Καὶ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος στοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων, μέσα ἀπὸ τὸ δεσμωτήριὸ του στὴ Ρώμη. Δίπλα του πάντα ἦταν ὁ πραιτωριανὸς στρατιώτης, ποὺ τὸν παρακολουθοῦσε. Τὸ πνεῦμα του ὅμως δὲν παύει νὰ φλέγεται ἀπὸ τὸν ἱεραποστολικὸ του ζῆλο, παρ’ ὅλους τοὺς λιθοβολισμοὺς καὶ τὰ φραγγελώματα, τὶς καταδίκες καὶ τὶς φυλακές. Τὸ δεσμωτήριὸ του τὸ εἶχε κάνει ἱεραποστολικὸ κέντρο!

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς του μαθαίνουμε ὅτι οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, ποὺ τὸν φρουροῦσαν, ἄκουγαν τὴ διδαχὴ του καὶ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς τὴ μετέδιδαν καὶ στοὺς συναδέλφους τους. Ἔτσι, ἡ φυλακὴ του συνετέλεσε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ Πραιτώριο τῆς Ρώμης. Γι’ αὐτὸ στέλνει ἰδιαίτερους χαιρετισμοὺς στοὺς Φιλιππησίους καὶ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸ Παλάτι τοῦ Καίσαρα (Φιλιπ. δ΄ 22)! Τολμηρὸ δὲν ἦταν! Βλέποντας οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ τῆς Ρώμης αὐτά, ἔπαιρναν θάρρος καὶ μὲ περισσότερη παρρησία κήρυτταν τὸν Χριστὸ στὰ περιβάλλοντὰ τους. Ἔτσι, γράφει ὁ Παῦλος: «Ἡ φυλάκισὴ μου καὶ ὅλα ὅσα μοῦ συνέβησαν, συνέβαλαν ἀκόμη περισσότερο στὴν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου» (Φιλιπ. α΄ 12).

Ὅμως ὁ χῶρος τοῦ δεσμωτηρίου τοῦ Παύλου δὲν ἦταν κέντρο εὐαγγελισμοῦ μόνον τῆς Ρώμης, ἄλλὰ καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Στὰ δύο χρόνια τῆς πρώτης φυλακίσεως τοῦ Παύλου στὴ Ρώμη, καθώς εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ δέχεται ἐπισκέψεις, οἱ συνεργοὶ του πηγαινοέρχονταν στὸ δεσμωτήριὸ του, γιὰ νὰ πάρουν ὁδηγίες γιὰ τὸ ἔργο τους, γιὰ νὰ τοὺ φέρουν ἐπιστολὲς ἤ βοήθεια ἀπὸ τὶς νεόφυτες Ἐκκλησίες ἤ γιὰ νὰ παραλάβουν ἐπιστολὲς τοῦ δεσμίου Ἀποστόλου πρὸς αὐτές. Ἔτσι, ὁ δέσμιος διὰ Χριστὸν Παῦλος στέλνει τὶς περίφημες Ἐπιστολές τὴς αἰχμαλωσίας, ὅπως ἀποκαλοῦνται, τὴν πρὸς Ἐφεσίους μὲ τὸν μαθητὴ του Τυχικόν, τὴν πρὸς Φιλιππησίους μὲ τὸν Ἐπαφρόδιτον, τὴν πρὸς Κολοσσαεῖς μὲ τὸν Ἐπαφρά. Εἶναι γνωστὰ ἄλλα ἑπτὰ ὀνόματα συνεργῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπισκέπτονταν τὸν Παῦλο στὸ δεσμωτήριὸ του. Πραγματικὸς ἰεραποστολικὸς ὀργασμός!

Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄμεσοι συνεργοὶ τους, οἱ ὁποῖοι μὲ τόσον ἐνθουσιασμὸ μετέδιδαν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ ἁπλοὶ πιστοί, ἔμποροι, στρατιωτικοὶ καὶ ἄλλοι αἰσθάνονταν ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη νὰ μεταδώσουν στοὺς ἄλλους τὴ χαρὰ τῆς λυτρώσεως, ποὺ γέμιζε τὴν ψυχὴ τους. Γι’ αὐτὸ στὴ Ρώμη πολλοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ πήγαιναν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ στὴν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας γιὰ ὑποθέσεις τους, πρὶν φθάσει ἐκεῖ ὁ Παῦλος ἤ ἄλλος Ἀπόστολος. Ὁ Λουκᾶς γράφει στὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῶν Πράξεων: «Ὅταν πήγαμε στὴ Ρώμη, οἱ χριστιανοὶ ἄκουσαν γιὰ μᾶς καὶ βγῆκαν ὡς τὴν ἐμπορικὴ Ἀγορὰ νὰ μᾶς προϋπαντήσουν. Ὅταν ὁ Παῦλος τοὺς εῑδε, εὐχαρίστησε τὸν Θεό γιὰ τὴν συνάντηση αὐτὴ μὲ τους χριστιανοὺς τῆς Ρώμης, καὶ πῆρε θάρρος ἀπὸ τὴν συμπαράστασή τους» (Πράξ. κη΄ 15).

Στὶς Πράξεις ταῶν Ἀποστόλων καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀπ. Παῦλου, καθώς καὶ στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ στὰ Ἁγιολόγια ἀναγράφονται πλεῖστα ὀνόματα, ὄχι μόνον κληρικῶν καὶ μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ ἁπλῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν ἱεραποστολικὰ στὴ χώρα τους ἤ σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ προσείλκυσαν στὸν Χριστὸ ἀμέτρητες ψυχές. Ἔτσι ἁπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἡ πίστη στὸν Τριαδικό Θεό.

Ἐδῶ καλεῖται καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ θέσει στὸν ἑαυτό του τὸ ἐρώτημα: Ἐγὼ τὶ κάνω γιὰ νὰ γνωρίσουν καὶ οἱ ἄλλοι τὴν πίστη στὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεό; Ἐμένα πόσο μὲ ἀπασχολεῖ τὸ θέμα αὐτό;

Μὲ τὶς νέες καταστάσεις καὶ συνθῆκες ζωῆς ποὺ διαμορφώνονται, τόσο ἀπὸ τὴ μετανάστευση τῶν Ἕλλήνων σὲ χῶρες μὴ ὀρθόδοξες, ὅσο καί ἀπὸ τὸ πρωτοφανὲς μεταναστευτικὸ κύμα πρὸς τὴν πατρίδα μας μὴ ὀρθοδόξων ἤ καὶ μὴ χριστιανῶν, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ καθορίσουμε τὴ σύμφωνη μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου κατάλληλη πρὸς τοὺς ἀλλοεθνεῖς συμπεριφορὰ μας. (Ἐδῶ δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ τεράστιο θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος ἀπὸ τὸ κράτος). Ὁ καθένας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ σπίτι τους, ἄν εἶχαν, τὸ χωριὸ τους καὶ τὴν πατρίδα τους, δὲν παύει νὰ εἶναι «ὁ πλησίον» μας, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἐχθρικὴ στάση ἀπένατὶ του, ἀσφαλῶς, δὲν νομιμοποιεῖ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανό, γιὰ ὁποιαδήποτε αἰτία. Ἡ ἐκμετάλλευση τῆς ἀδυναμίας του, τῆς φτώχιας του, τῆς τραγικῆς καταστάσεὼς του, εἶναι ἀνεπίτρεπτη γιὰ τὸν ὀρθόδοξο πιστὸ. Ὁ Κύριὸς μας, μὲ τὴν ὅλη διδασκαλία Του, καὶ πιὸ συγκεκριμένα, μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, μὲ σαφήνεια χάραξε τὴ γραμμή, ποὺ ὀφείλουν οἱ μαθητὲς Του νὰ ἀκολουθοῦν ἔναντι τῶν ἀλλοφύλων καὶ τῶν ἀλλοδόξων: Ἔμπρακτη ἀγάπη ποὺ δὲν ὑπολογίζει κόπους, οὔτε θυσίες. Ἀγάπη χωρὶς ὑπολογισμούς. Ἀγάπη ἡ ὁποία πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει! Αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν ἦταν ἐκείνη ποὺ προσέλκυε κατὰ χιλιάδες τοὺς σωζομένους στὴν πρώτη Ἐκκλησία; «Γιὰ δέστε πῶς ἀγαπιῶνται μεταξὺ τους οἱ χριστιανοί», ἔλεγαν οἱ εἰδωλολάτρες καὶ πύκνωναν τὶς τάξεις τῶν πιστῶν. Καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ ἁπλωθοῦν σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀχανὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ πιὸ πέρα ἀκόμη.

Μήπως ὁ Θεὸς μᾶς ἀνοίγει θύραν ἱεραποστολῆς πρὸς τὰ ἔθνη, χωρίς νὰ χρειαστεῖ κάποιοι νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν τόπο τους, ἀφοῦ φέρνει τὰ ἔθνη στὴν πόρτα μας;

Ἐδῶ βέβαια φθάνουμε στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο, στὸ ὁποῖο δὲν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει κανεὶς ποῦ νὰ διαφωνεῖ: Ὁ ἄλλος, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου δὲν ἀκούει τόσον, ὅσο βλέπει καὶ μᾶς διαβάζει. Δὲν ἀκούει τόσο τὰ λόγια μας, ἀλλὰ πρώτα προσέχει τὴ συμπεριφορὰ μας. Μᾶς διαβάζει! Ἄν εἴμαστε «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥ, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων» (Β΄ Κορινθ. γ΄ 2), ὅπως μᾶς θέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θὰ ἀποδεχθεῖ τὸν λόγο μας καὶ θὰ μᾶς ἀκολουθήσει στὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστό. Ἄν ὄχι, ἴσως νὰ ἐπαναλάβει τοὺς λόγους ἐκείνου τοῦ Ἰνδοῦ σοφοῦ: «Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ τελειότερη στὸν κόσμο! Ὅμως, ἡ συμπεριφορά τῶν χριστιανῶν, δὲν μὲ ἀφήνει νὰ τὴν ἀποδεχθῶ»!

Τὸν πρώτο καιρό, ποὺ εἶχα πάει στὴν Κορέα, σὲ ὥρα κατηχήσεως μιᾶς ὁμάδας νέων στὸ Ἱεραποστολικὸ Κέντρο τῆς Σεούλ, συνέβη τὸ ἐξῆς. Τοὺς ἀνέπτυσα πόσο ἀναγκαίο γιὰ τὴ σωτηρία μας εἶναι τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Σὲ μιὰ στιγμή, ἕνας ἀπὸ τοὺς κατηχουμένους μὲ κοίταξε βαθιὰ στὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε μὲ πόνο τὸ παράπονὸ του: Γιατὶ σινμπουνὶμ (πάτερ), ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀφήσατε νὰ περάσουν τόσοι αἰῶνες καὶ δὲν ἤρθατε νωρίτερα νὰ μᾶς διδάξετε γιὰ τὸν Χριστό; Καὶ τόσες γενεὲς προγόνων μας πέθαναν ἀβάπτιστοι!

Δὲν θὰ σᾶς πῶ τὴν ἀπάντησὴ μου. Εὔκολα βρίσκουμε δικαιολογίες γιὰ νὰ ποῦμε στοὺς ἄλλους, ὅμως ποια πειστικὴ δικαιολογία μποροῦμε νὰ βροῦμε γιὰ τὴ συνείδησὴ μας;

Οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἐμφανίζονται στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας ὡς οἱ πλέον τολμηροὶ καὶ ριψοκίνδυνοι ταξιδευτὲς σὲ στεριὲς καὶ θάλασσες. Ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ Ἕλληνες, γιατὶ εἴμαστε τόσο διστακτικοὶ καὶ ἀνασταλτικοὶ στὸ νὰ πορευτοῦμε στὰ ἔθνη, σὲ διάφορες χῶρες, νὰ μεταδώσουμε τὸν θησαυρό τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔχουμε κληρονομήσει; Δὲν εἶναι σαφὴς ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας: «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάση τῇ κτίσει»; Ἤ μήπως θεωροῦμε ὅτι αὐτὰ τὰ λόγια δὲν ἰσχύουν γιὰ μᾶς, παρὰ μόνον γιὰ τοὺς ἕνδεκα Μαθητὲς Του; Ἄν ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ ἦταν ὀρθή, δὲν ξέρω ἄν σήμερα θὰ ὑπῆρχε ἔστω καὶ ἕνας χριστιανὸς στὸν κόσμο!

Στὰ ἀεροδρόμια τῆς Ἀσίας, παλαιότερα ποὺ ταξίδευα συχνά, συναντοῦσα πολλὲς φορὲς Ἕλληνες τουρίστες, ποὺ ἐπισκέπτονταν τὸ Χὸνγκ Κὸγκ, Μπανκὸγκ, Σινγκαπούρη. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς ἦσαν συνταξιοῦχοι, ἐλεύθεροι ἀπὸ οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις. Καὶ φυσικά, πολλοὶ μὲ προσόντα μορφωτικά, ξένες γλῶσσες, οἰκονομικὰ ἀνεξάρτητοι. Καῖ μοῦ ἐρχόταν ὁ λογισμός: Ὅπως αὐτοὶ γυρίζουν στὴν Ἀσία, δὲν μποροῦν κάποιοι ἀπὸ τούς θερμοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς μας, νὰ ἔρχονται, ἔστω κατὰ διαστήματα, ἄν δὲν μποροῦν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, νὰ μᾶς βοηθοῦν στὴν Ἱεραποστολή, ὅπου ὄχι μόνον οἱ ὧρες τῆς ἡμέρας, ἀλλὰ οὔτε καὶ τῆς νύχτας δὲν μᾶς ἐπαρκοῦν, γιὰ τὶς τόσες δουλειὲς ποὺ πρέπει νὰ γίνουν! Νὰ ἔρθουν, φυσικά, ὄχι ὡς τουρίστες, ἀλλὰ νὰ ἐργαστοῦν, ἀνάλογα μὲ τὶς γνώσεις, ποὺ ἔχει ὁ καθένας καὶ κάθε μία. Εἶναι ἀλήθεια, ὁ καλὸς Θεὸς ἐκπλήρωνε τὸν ἐνδόμυχον αὐτὸν πόθο μου, καὶ κατὰ καιροὺς ἔστελνε στὴν Κορέα ἱερεῖς, ἐκπαιδευτικούς, ἄλλους, ἄνδρες – γυναῖκες, ποὺ πολὺ μᾶς βοήθησαν σὲ πολλοὺς τομεῖς: ὁμιλίες, θεολογικὰ μαθήματα στὸ θεολογικὸ Σεμινάριο, κατηχητικά, ἑορταστικὰ προγράμματα, κατασκηνώσεις, ἐκδόσεις, ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, ἀλληλογραφία, λογιστικά, ὀργάνωση Βιβλιοθήκης, φιλανθρωπικὲς ἐπισκέψεις, φιλοξενία συνεργατῶν, ράψιμο ἀμφίων καὶ ράσων καὶ σὲ τόσες ἄλλες ἐργασίες, ἀπὸ τὶς πιὸ θεωρητικὲς ἕως τὶς πλέον πρακτικές. Κάποιοι καὶ κάποιες βρίσκονται σήμερα ἐδῶ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση θερμότατα τοὺς εὐχαριστῶ. Ὅμως, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, οἱ Ἱεραποστολὲς ἁπλώνονται σὲ εὐρύτερες περιοχὲς καὶ οἱ ἀνάγκες αὐξάνονται. «Ὁ θερισμὸς πολὺς καὶ οἱ ἐργάται ὀλίγοι.» Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Κυρίου μας, φαίνεται θὰ ἰσχύει διαχρονικά. Πρὶν 35 χρόνια σὲ ὁλόκληρη τὴν ἠπειρωτικὴ Ἄπω Ἀνατολή, ἀπὸ Ἰνδία μέχρι Κορέα, ὑπῆρχε ἀνοιχτός, μὲ ἰερέα, μόνον ἕνας ὀρθόδοξος Ναὸς καὶ σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς Ὀρθόδοξες Μητροπόλεις, μὲ δεκάδες ἱερέων καὶ Ναῶν. Εἶναι εὐκαιρία σήμερα νὰ σκεφτοῦν κάποιοι καὶ κάποιες, ποὺ ἔχουν ὑγεία καὶ δυνάμεις, ποῦ καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν ὡς ἐργάτες στοὺς ἱεραποστολικοὺς Ἀγρούς.

Γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τῶν Ἱεραποστολῶν, δὲν νομίζω ὅτι χρειάζεται νὰ γίνει ἰδιαίτερος λόγος, γιατὶ ὅλοι ξέρουμε πόσο χρειάζονται τὴ βοήθεια ὅλων μας οἱ ὑπεύθυνοι τῶν Ἱεραποστολῶν, γιὰ νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, ἡ Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἕλλάδος ἵδρυσε ἀπὸ ἐτῶν τὸ Γραφεῖο Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Ὀρθοδόξου Ἰεραποστολῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, ἐνῶ παράλληλα Ἱ. Μητροπόλεις, Ἐνορίες καὶ Ἱεραποστολικοὶ Σύλλογοι, σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στὶς ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθόδοξες Ἱεραποστολές.

Εἴμαστε πρὸς ὅλους βαθύτατα εὐγνώμονες. Ἀξίζουν τὴ συμπαράσταση ὅλων μας οἱ ἀδελφοὶ μας στὴν Ἀφρική, στὴν Ἀσία, στὴν Ὠκεανία καὶ στὴ Νότια Ἀμερική, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς τόσες ἀνάγκες, ποὺ καλοῦνται νὰ καλύψουν.

Ἀλλὰ καὶ ἄν κάποιοι δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν προσωπικὰ ἤ μὲ ὑλικὰ μέσα τὶς Ἱεραποστολὲς μας, ὅμως οἱ πάντες μποροῦμε νὰ προσφέρουμε μεγάλη βοήθεια, μὲ τὸν τρόπο ποῦ μᾶς ὑποδεικνύει ὁ κορυφαίος Ἀπόστολος, στὸν ὁποῖον ὀφείλουν τὴν ἵδρυσὴ τους πλεῖστες Ἐκκλησίες σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, καθὼς καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν. Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, μετὰ τὶς ὁδηγίες, ποὺ εἴδαμε προηγουμένως γιὰ τὴν πανοπλία τοῦ πιστοῦ καὶ τοὺς ἀγῶνες του: «Νὰ προσκαρτερεῖτε στὸ ἔργο τῆς προσευχῆς. Νὰ εἶστε ἄγρυπνοι καὶ νὰ μὴν παύετε νὰ προσεύχεστε γιὰ ὅλον τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Νὰ προσεύχεστε καὶ γιὰ μένα – παρακαλεῖ – νὰ μοῦ δίνει ὁ Θεὸς τὰ κατάλληλα λόγια, ὅταν ἀνοίγω τὸ στόμα μου, ὥστε ἄφοβα νὰ διακηρύττω τὸ μυστήριο τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο διακονῶ καὶ τώρα, ποὺ εἶμαι δεμένος μὲ ἁλυσίδες. Προσεύχεστε – ἐπαναλαμβάνει – νὰ μιλάω ἄφοβα γι’ αὐτό, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή, ποὺ μοῦ δόθηκε» (Ἐφεσ. στ΄ 19). Ἄν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ποῦ μιλοῦσε μὲ τὸν Χριστό, αἰσθανόταν τόσο μεγάλη τὴν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν τῶν πνευματικῶν του τέκνων, ἀντιλαμβάνεστε πόσο μεγαλύτερη ἀνάγκη τῶν προσευχῶν μας ἔχουν, καὶ τὸ αἰσθάνονται, οἰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ἐργαζόμενοι ἱεραποστολικὰ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀδελφοὶ μας.

Καὶ τελειώνοντας, θὰ μποροῦσα ἀπὸ τὴν προσωπικὴ μου πεῖρα νὰ σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι οἱ προσευχὲς σας κάνουν θαύματα. Δὲν εἶναι αὐτὸ σχήμα λόγου, γιὰ ἕνα ὡραῖο κλείσιμο τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς. Χάρη στὶς προσευχὲς σας, ὁ Κύριὸς μας ἀπαλλάττει ἀπὸ χρόνιες ἀρρώστιες τοὺς ἐργάτες τῆς Ἰεραποστολῆς, τοὺς χαρίζει σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀντοχὴ νὰ ὁλοκληρώνουν τὰ ἔργα τους, τοὺς προστατεύει ἀπὸ ἀτυχήματα μὲ θαυμαστοῦς τρόπους, τοὺς φωτίζει πῶς νὰ μιλήσουν στὸν καθέναν, ἀνοίγει τὶς καρδιὲς τῶν ἀκροατῶν τους νὰ δεχθοῦν τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, τοὺς ἀξιώνει νὰ ἐκβάλλουν δαιμόνια, νὰ θεραπεύουν ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ γιατροὶ ἦσαν βέβαιοι ὅτι δὲν ὑπάρχει θεραπεία, τοὺς ἀνοίγει νέους ὁρίζοντες, γιὰ περαιτέρω ἀνάπτυξη τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου. Ἀλλὰ ἀκόμη φωτίζει ὁ Κύριος ἄγνωστους, κάποτε, στοὺς ἱεραποστόλους ἀνθρώπους, νὰ προσφέρουν ἀκίνητες περιουσίες ἤ μεγάλες οἰκονομικὲς ἐνισχύσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ἀποπερατώνουν ἀνεγέρσεις Ναῶν, ἱδρυμάτωνκαὶ τόσα ἄλλα. Τέτοια θαύματα τοῦ Θεοῦ ἀσφαλῶς καὶ σεῖς θὰ ἔχετε ἀκούσει ἤ διαβάσει. Θὰ θέλαμε ὧρες γιὰ νὰ τὰ διηγηθοῦμε. Ἐκπληκτικὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ βλέπουμε σὲ ὅλες τὶς Ἱεραποστολὲς καὶ καταδεικνύεται ἔτσι τὸ χιλιοειπωμένο ὅτι, ἡ Ἱεραποστολὴ εἶναι ἔργον τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ κάνει τὴν τιμὴ σὲ μᾶς ὀ Θεὸς νὰ μᾶς χρησιμοποιεῖ ὡς συνεργοὺς Του.

Μᾶς τὸ λέει καθαρὰ ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Θεοῦ ἔσμὲν συνεργοί» (Α΄ Κορ. γ΄ 9). Ἐδῶ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ! Περιμένει καὶ τὴ δικὴ μας θερμὴ προσευχή, γιὰ νὰ μᾶς χαρίζει τὴν ἱκανοποίηση ὅτι καὶ μεῖς ἔχουμε συνεργήσει σὲ ὅσα θαυμαστὰ Ἐκεῖνος ἐποίησε καὶ ποιεῖ καθημερινά. «Τὶς Θεὸς Μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»!

Σᾶς εὐχαριστῶ.

*Εἰσήγηση στήν ἡμερίδα τῆς Ε.ΡΩ. στήν Ἀθήνα, Σεπτέμβριος 2011

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εὐλογημένη, εὔδρομη, εἰρηνική καί ἀγλαόκαρπη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Τό σάλπισμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἤχησε ἀνά τήν Χριστιανική Οἰκουμένη. Μέ τήν εἴσοδό μας εἰς τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἔχει ἀνοίξει τό ἱερό στάδιο τῶν ἀρετῶν καί προσκαλοῦνται οἱ ἀθληταί νά εἰσέλθουν εἰς αὐτό μέ τήν ἐλεύθερη βούλησί τους, ἀβίαστα, μέ ἱερό ζῆλο καί προθυμία, μέ σταθερότητα καί ἀποφασιστικότητα, μέ πίστι καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί μέ πόθο καί ἐνδιαφέρον γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Ἐν Κυθήροις τῇ 16ῃ Φεβρουαρίου 2015

Ἀριθ. Πρωτ.: 190

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
(ὑπ' ἀριθ. 127/2015)

Προς

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ' ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται˙ οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα˙ οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται...»

(Στιχηρόν τῶν Αἴνων τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙

Εὐλογημένη, εὔδρομη, εἰρηνική καί ἀγλαόκαρπη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!

Τό σάλπισμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἤχησε ἀνά τήν Χριστιανική Οἰκουμένη. Μέ τήν εἴσοδό μας εἰς τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή ἔχει ἀνοίξει τό ἱερό στάδιο τῶν ἀρετῶν καί προσκαλοῦνται οἱ ἀθληταί νά εἰσέλθουν εἰς αὐτό μέ τήν ἐλεύθερη βούλησί τους, ἀβίαστα, μέ ἱερό ζῆλο καί προθυμία, μέ σταθερότητα καί ἀποφασιστικότητα, μέ πίστι καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί μέ πόθο καί ἐνδιαφέρον γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Δέν εἶναι σάν τά συνήθη ἀθλητικά στάδια τό στάδιο τῶν ἀρετῶν. Ἐδῶ γυμνάζονται μέ τήν σωματική ἄσκησι, τήν σωματική νηστεία, τά σώματα μέ τίς μετάνοιες καί τίς γονυκλισίες, μέ τήν ὀρθοστασία στήν προσευχή καί τήν ἀγρυπνία, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως κάνει τά πνευματικά της γυμνάσματα ἡ ψυχή.

Ἄς ἰδοῦμε πῶς περιγράφει αὐτόν τόν ἱερό καί πνευματικό ἀγῶνα ὁ ἱερός Ὑμνογράφος στό στιχηρό τροπάριο τῶν Αἴνων πού προτάξαμε.

Ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀγωνιστής τοῦ καλοῦ καί τῆς ἀρετῆς, φοράει καί ὁπλίζεται μέ τήν πανοπλία τοῦ Σταυροῦ, τό «ὅπλον εἰρήνης (καί) ἀήττητον τρόπαιον» καί μέ αὐτό ἀντιπαλαίει τόν ἀρχέκακο ἐχθρό διάβολο καί τά πονηρά πνεύματα. Περιθριγκώνεται μέ τήν δύναμι καί τήν Χάρι τοῦ Τιμίου Ζωηφόρου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. «Σταυροῦ τύπος, ἐχθροῖς τρόμος» ἔγραφε ἐπάνω του ὁ μνημειώδης Σταυρός τοῦ ἀρχιναυάρχου Ἀνδρέα Μιαούλη, τοῦ Ὑδραίου.

Ὁ Χριστιανός ἀγωνιστής ἔχει ὡς τεῖχος ἄρρηκτο καί ἀκαταμάχητο τήν Πίστι, τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Πίστι,στό ὁποῖο τεῖχος προσκρούουν τά φαρμακερά βέλη τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀπιστίας, τῆς ὅποιας αἱρέσεως, τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν καί ὅλων τῶν ὀργάνων τοῦ σκότους. Θωρακίζεται μέ τήν προσευχή, τήν νοερή καί καρδιακή προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», «Ὑπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι». Μέ τήν Θεία Λατρεία καί τήν συμμετοχή στή Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης τήν ἔχει ὡς ἄλλη περικεφαλαία, ἡ ὁποία τόν προστατεύει ἀπό τά κύματα τῆς κακίας, τῆς μοχθηρίας καί τῆς μισαδελφίας. Καί γι' αὐτό ἠμπορεῖ νά σπλαγχνίζεται, νά ἐλεῆ, νά συμπάσχη καί νά ἀγαπᾶ.

Ὁ μαχητής καί ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ χρησιμοποιεῖ τήν νηστεία, σάν ἄλλο μαχαῖρι, γιά νά περικόπτη ἀπό τήν καρδιά κάθε κακία καί ρυπαρότητα. Καί ἔπειτα ἀπό αὐτόν τόν ἀδυσώπητο ἀγῶνα παίρνει «τόν ἀληθινόν στέφανον παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως»˙ «οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦνται, δικαίως στεφανοῦνται».

Ὁ Χρυσορρήμων Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, λέγει ὅτι ὁ πνευματικός ἀγώνας πρέπει νά εἶναι συνεχής καί ἀδιάκοπος: «Τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα τό εἶδος δέν ἀνέχεται ἄοπλο ἀγωνιστή. Τότε σταματᾶ ἡ προετοιμασία τοῦ ἀγώνα, ὅταν κλείνη ἡ αὐλαία τῆς παρούσης ζωῆς. Καί κλείνει ἡ αὐλαία, ὅταν ἡ ψυχή ἐξέρχεται ἀπό τό σῶμα. Ὅσο, λοιπόν, βρισκόμαστε ἐδῶ, εἶναι ἀνάγκη νά πυγμαχοῦμε, κι ὅταν εἴμαστε στό σπίτι κι ὅταν εἴμαστε ἔξω στήν ἀγορά» (Ε.Π.Ε. 5,240).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται˙ οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα».

Ἄς ἀποδυθοῦμε μέ ζῆλο καί προθυμία γι' αὐτόν τόν ἱερό ἀγῶνα καί ἄς εἰσέλθωμε χωρίς δισταγμούς καί ἀναβολές στό ἀγωνιστικό στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μέ ταπείνωσι καί ὑπομονή, μέ τήν σωματική καί πνευματική νηστεία, μέ μετάνοια καί ἀνάνηψι καί μέ σταθερή ἀπόφασι νά ἀκολουθήσωμε πιστά τίςθεῖες ἐντολές καί τό ἐγερτήριο ἀφυπνιστικό σάλπισμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί τότε μέσα ἀπό αὐτόν τόν ἱερό δίαυλο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς θά ἐπιτευχθῆ ἡ κάθαρσις καί ὁ ἁγνισμός τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματοςμέ ἀποτέλεσμα νά προϋπαντήσωμε μέ ἀναμένη τήν λαμπάδα τῆς ψυχῆς καί νά προσκυνήσωμε «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρρυπώτοις χείλεσι» τά Ἅγια Πάθη, τήν Ταφήν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καλή καί εὐλογημένη νηστεία. Καλή καί μεστή ἀπό θεῖες εὐλογίες καί δωρεές ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης σας

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Πηγή: Θρησκευτικά

Σε ένα ακόμα θαύμα αποκάλυψης ελληνορθόδοξων ιερών τόπων της Μικράς Ασίας έγιναν μάρτυρες οι Τούρκοι, καθώς, όπως αναφέρει σε αποκλειστικό της δημοσίευμα η τουρκική εφημερίδα, Vatan, στα υπόγεια τούνελ που ερευνώνται στην παλιά αγορά της Σμύρνης ανακαλύφθηκε η μυθική, όπως χαρακτηρίστηκε, «πηγή άγιασμα» της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας.

Όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, ανάμεσα στην παλιά αγορά της Σμύρνης και στο κάστρο του Kadifekale, υπήρχε εδώ και αιώνες ένα σύστημα υπογείων τούνελ που συνδέανε τα δυο αυτά μέρη. Σε ένα από αυτά τα τούνελ και κάτω από ένα σπίτι, βρέθηκε μια πηγή από ένα κανάλι που όπως αναφέρεται πρέπει να είναι η μυθική πηγή της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας. Η πηγή αυτή σύμφωνα με κάποια παράδοση ανέβλυσε το γάλα της Παναγίας και στα μετέπειτα χρόνια δεν άφησε να διψάσουν οι κάτοικοι καθώς πάντα τους προσέφερε το αγιασμένο νερό της. Οι Τούρκοι αρχαιολόγοι που διενεργούν τις ανασκαφές στο σημείο αυτό έχουν μείνει, όπως αναφέρεται, έκπληκτοι από αυτό το υπόγειο σύστημα των τούνελ που βρίσκεται κάτω από την παλιά αγορά της Σμύρνης αλλά και από την διαπίστωση ότι βρεθήκαν μπροστά στην μυθική αυτή πηγή. Ο δήμαρχος του Konak της Σμύρνης, Hakan Tartan, που επισκέφτηκε το μέρος αναφέρει ότι κάτω από ένα gecekondu, δηλαδή μια αυθαίρετη οικία, υπάρχει μια πηγή που σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να είναι η μυθική πηγή της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας, ένα μέρος με μεγάλη θρησκευτική αξία. Ο δήμαρχος του Konak υποσχέθηκε ότι θα δοθεί μεγάλη μερίμνα στο να μην καταστραφεί το μέρος αυτό της πηγής, ενώ όλη η περιοχή που έχει και αρχαιολογική αξία, θα δοθεί μετά από τις απαραίτητες εργασίες ανακαινίσης για επίσκεψη στο κοινό και στους τουρίστες που θα θελήσουν να επισκεφτούν το μέρος αυτό. Προφανώς η νέα ανακάλυψη αυτή των Τούρκων με ελληνορθόδοξο χαρακτήρα, αναφέρεται σε κάποια πολύ παλιά πηγή-αγίασμα της Παναγίας, με την επωνυμία της Γαλακτοτροφούσας, που ήταν θαμμένη ανά τους αιώνες σε κάποιο υπόγειο τούνελ της παλιάς αγοράς της Σμύρνης στην περιοχή του Basmane.

Να σημειωθεί ότι ο εικονιστικός τύπος της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας συναντάται μόνο στην ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι πολύ γνωστός και πολύ αγαπητός στους Ορθοδόξους. Ο αγιογράφος που πρώτος τον αγιογράφησε, όπως αναφέρεται, εμπνεύστηκε από την ευαγγελική διήγηση της Γέννησης του Χριστού, (Ματθ. β΄ 1-15, Λουκ. β΄ 1-20) και από το ευαγγελικό εδάφιο: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας, (Λουκ. ια΄ 27). Οι εικόνες της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας παρουσιάζουν την Θεοτόκο να κρατάει στην αγκαλιά της τον νεογέννητο Χριστό και να Τον τρέφει με το γάλα της, (να Τον θηλάζει). Από το παρελθόν οι εικόνες αυτές είναι πολύ αγαπητές στις νέες μητέρες και ιδιαίτερα στις λεχώνες που έχουν λίγο γάλα.

Η σημαντικότερη από τις υπάρχουσες εικόνες της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας βρίσκεται στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή αγιογραφήθηκε στην Παλαιστίνη και ανήκε αρχικώς στη Λαύρα του οσίου Σάββα του Ηγιασμένου. Επάνω της είναι γραμμένο το ομοθεματικό της τροπάριο: «Χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις, ηλιοστάλακτε θρόνε καθέδρα του βασιλέως, ακατανόητον θαύμα πώς γαλουχείς τον Δεσπότη;». Το ιστορικό αναφέρει ότι πριν πεθάνει ο όσιος Σάββας είπε στους συνασκητές του που ήταν γύρω από το κρεβάτι του, ότι κάποτε θα επισκεφθεί τη Λαύρα κάποιος πρίγκιπας που θα έχει το ίδιο όνομα με αυτόν, δηλαδή θα λέγεται και αυτός Σάββας. Σε αυτόν, έδωσε την εντολή, να του δοθεί λοιπόν η εικόνα της Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σαν ευλογία. Το Γεγονός αυτό σύμφωνα με την παράδοση, δηλαδή η επίσκεψη του πρίγκιπα στην Λαύρα έγινε τον 13ο αιώνα, όταν τη Λαύρα επισκέφθηκε ο άγιος Σάββας ο Σέρβος, (Αρχιεπίσκοπος Σερβίας), κτήτορας της Ιεράς Μονής Χιλιανδαρίου του Αγίου Όρους. Αυτός μετέφερε την αγία αυτή εικόνα στο Άγιο Όρος, και συγκεκριμένα στη μονή την οποία ο ίδιος ίδρυσε. Εικόνες της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας υπάρχουν και σε άλλα μέρη στην κυρίως Ελλάδα όπως στα Τρίκαλα, στην αγία Κυριακή της Θεσσαλονίκης, στο εκκλησάκι των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, στο χωριό Καψαλιανά στην Κρήτη, στην Λεμεσό της Κύπρου και αλλού.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Πηγή:Νίκος Χειλαδάκης

Α) Ο Κύριος όχι σπάνια πήγαινε και σε σπίτια Φαρισαίων για γεύμα ή για δείπνο ανάλογα. Πρώτα, πρέπει να πούμε, ότι δεν πήγαινε ποτέ ακάλεστος ο Χριστός. Χαρακτηριστικό - και φαινομενικά αντίθετο – φαίνεται να είναι το παράδειγμα με τον Αρχιτελώνη Ζακχαίο. Εκεί, ναι μεν δεν τον κάλεσε τον Χριστό μας ο Ζακχαίος, αλλά ο Καρδιογνώστης Χριστός ανταποκρίθηκε στη βαθύτερη επιθυμία του επίσημου εφοριακού, που ποθούσε και ζητούσε να δεί τον Ιησού από κοντά. Τη συνέχεια βέβαια την ξέρουμε...

Συμβολική επίσης - αλλά και ουσιαστική - είναι η εικόνα της Ιεράς Αποκαλύψεως που παρουσιάζει τον Χριστό να στέκεται έξω από την πόρτα ενός σπιτιού, μιας καρδιάς, και να χτυπά να Του ανοίξουν. Δεν παραβιάζει κλειστές πόρτες ο Ιησούς.

Ο Ίδιος δεν είπε στους μαθητές Του, ότι αν σας διώχνουν από μια πόλη να πηγαίνετε σε άλλη και να τινάζετε και τη σκόνη από τα υποδήματά σας; Αυτός δεν είπε ότι αν σας φιλοξενήσει κάποιος στο σπίτι του, εκεί να μένετε και να μη τριγυρνάτε από σπίτι σε σπίτι και παρουσιάζεστε έτσι άστατοι, αχόρταγοι και ενοχλητικοί, επιβαρύνοντας τους άλλους ανθρώπους; Ασφαλώς, ναι!

Άρα ο Χριστός όχι μόνο σέβεται την ελευθερία των άλλων, αλλά είναι διακριτικός και ευγενικός. Αυτό βέβαια είναι ένας κόλαφος για όσους ξημεροβραδιάζονται σε ξένα σπίτια και μπαινοβγαίνουν σε αυλές και σε ώρες ακατάλληλες και δεν ξεκολλάνε, τη στιγμή μάλιστα που η άλλη οικογένεια καίγεται από δουλειές, έχει μικρά παιδιά και δεν μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το βάρος οικονομικά, πρακτικά και διατροφικά.

Β) Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί πήγαινε ο Ιησούς σε ανθρώπους δεληλωμένους από πριν αντίθετους με Αυτόν; Ωραία, δεν πήγαινε ακάλεστος, αλλά γιατί πήγαινε;

1. Προφανώς πήγαινε, γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Θεού. Ένας μάλιστα που καλεί τον Χριστό ή κάποιον εκπρόσωπό του, δείχνει ότι δεν είναι φανατικός. Κάτι καλό λοιπόν μπορεί να βγεί. Ύστερα ο Χριστός μας μπορεί να μη ήταν αδιάκριτος, αλλά δεν ήταν και ακατάδεχτος.

2. Σε τέτοιες ευκαιρίες ευρίσκονταν και άλλοι καλοδιάθετοι άνθρωποι που ήθελαν να δούνε και να ακούσουν τον Χριστό, ίσως από περιέργεια, μπορεί και από ενδιαφέρον. Ο Χριστός μας το είπε στη φιλοξενία και στο τραπέζι στο σπίτι του τελώνη Ματθαίου μετά την κλήση του, ότι “ανάγκη δεν έχουν οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι και ότι ο Χριστός ήρθε να αναζητήσει και να σώσει το χαμένο πρόβατο. Ο Χριστός είναι συμπαθής προς όλους και συμπάθεια πρώτιστα ζητάει από τους χριστιανούς προς όλους”.

3. Είναι όμως και κάτι άλλο. Εκεί που πήγαινε ο Χριστός δεν πήγαιναν μόνο διψασμένοι πνευματικά και ψυχικά άνθρωποι, αλλά και άρρωστοι στο σώμα και “οχλούμενοι υπό πνευμάτων ακαθάρτων”, για να βρούνε τη γιατρειά τους.

4. Ασφαλώς ήταν εκεί και οι κακοί και οι κατάσκοποι και οι ψευτοενδιαφερόμενοι και οι εγκάθετοι και οι καλοθελητές, που ζητούσαν αφορμή να πιαστούν από κάποιο λόγο ή κάποια πράξη του Χριστού και να τον καταγγείλουν είτε στη θρησκευτική είτε στην πολιτική εξουσία, είτε απευθείας στο λαό, όπως νόμιζαν. Κι από αυτούς ακόμη δεν ξέρει κανείς τι θα μπορούσε να βγεί κάποτε έστω και ετεροχρονισμένα...

5. Δεν είναι δε τυχαίο ότι πολλά θαύματα ο Χριστός τα έκανε το Σάββατο, που ήταν αργία για τους Εβραίους. Δεν το έκανε για να τους μπεί στο μάτι, αλλά για να τιμήσει την ημέρα του Σαββάτου με αγαθοεργίες και να διδάξει πως πρέπει να αγιάζουμε την ημέρα του Κυρίου. Δηλαδή απαντούσε ουσιαστικά στο ερώτημα: θα μείνουμε κολλημένοι στο γράμμα του νόμου και αδρανοποιημένοι, αδιάφοροι στις ανάγκες των άλλων ή θα επιλέξουμε την ελευθερία της αγάπης παντού και πάντοτε; Ο Χριστός επέλεξε και επέλεγε πάντοτε το δεύτερο.

Γ) Σε ένα τέτοιο σπίτι Φαρισαίου, ημέρα Σάββατο μάλιστα , που πήγε ο Χριστός μας, τον πλησίασε ένας ταλαίπωρος υδρωπικός, βασανισμένος και αποκρουστικός, παραμορφωμένος και άρρωστος. Δεν τολμούσε να μιλήσει. Να ζητήσει τί; Ασφαλώς τη θεραπεία του. Αλλά ήταν μέρα Σάββατο κι είχε τόσα πολλά ακούσει να λένε για τον Χριστό, ότι “δεν τηρεί το Σάββατο” (Λουκ. Ιδ' 1-6). Στάθηκε εκεί κοντά και περίμενε σιωπηλά, αλλά, όπως άλλοτε ο Μωϋσής παρά το χείλος της Ερυθράς θάλασσας, βοούσε καρδιακά προς τον Θεόν και ζητούσε λύση στο πρόβλημά του.

Το κλίμα ήταν όντως τελείως αρνητικό και όλοι παρατηρούσαν τι θα έκανε ο Κύριος; Δεν λυπόντουσαν οι ανάλγητοι την ταλαιπωρία του ανθρώπου, αλλά περίμεναν να δούνε αν θα τους πέσει το λαχείο για να κατηγορήσουν τον Κύριο... “Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά...”, αντί να πούνε με μια φωνή:”Κύριε, θεράπευσέ τον εδώ και τώρα, τον ξέρουμε τον άνθρωπο ταλαιπωρείται από καιρό”.

Αυτό όμως που δεν έκαναν αυτοί όχι μόνο το έκανε ο Χριστός μας, - πως άλλωστε ήταν δυνατό να μη το κάνει; - αλλά στο ενδόμυχο και εναγώνιο ερώτημά τους, τι θα κάνει επιτέλους ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο Χριστός αντέστρεψε το ερώτημα και τους ρώτησε εμμέσως πλήν σαφώς: “αν επιτρέπεται κάποιος να θεραπεύει την ημέρα του Σαββάτου ή όχι”.

Ο Χριστός τελικά με ένα άγγιγμα θεράπευσε τον υδρωπικό και τον έκανε καλά.

Μετά όμως δίδαξε αποστομωτικά και τους κακεντρεχείς φαρισαίους λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι “εσείς αν πέσει το βόδι σας ή το παιδί σας στο πηγάδι ημέρα Σάββατο, πάτε και με κόπους και προσπάθειες το βγάζετε... και ασφαλώς αυτό δεν θεωρείται αμαρτία και παράβαση... Ποιός λογικός άνθρωπος θα έλεγε το αντίθετο; Εμένα γιατί με κατηγορείτε για ένα άγγιγμα και ένα λόγο, που έκανα καλά ολόκληρο άνθρωπο;”

Δ) Αλήθεια, γιατί ο Χριστός έκανε καλά τον υδρωπικό;

Πρώτα πρώτα για την εσωτερική του πίστη και επιμονή του να μπει σε ξένο και επίσημο σπίτι, φαρισαίου μάλιστα και ημέρα σάββατο και εκεί να στέκεται σε κοινή θέα, χωρίς να μιλάει με την πίστη ότι κάτι θα κάνει η δύναμη και η καλοσύνη του Χριστού, και ότι μπορεί να το κάνει, έστω και αν δεν μιλήσει ο ίδιος. Ο Χριστός ξέρει. Αυτό ήταν μια φοβερή κίνηση ψυχής του υδρωπικού με πολλά ρίσκα για τον ίδιο και κορυφαία πίστη.

Δεύτερο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν θύμα μέσα σε εκείνη τη λυκοφωλιά και την απανθρωπιά, αστήρικτος και ανυπεράσπιστος, μόνος μέσα σε κόσμο εχθρικό και για τον Χριστό και για τον ίδιο προφανώς. Αλλά στους κολασμένους όλης της γης ο Χριστός είναι η μοναδική ελπίδα.

Το τρίτο είναι, ότι για λόγο δικαιοσύνης και οι συνδαιτυμόνες να δούνε το θαύμα και να ακούσουν τη θεία διδασκαλία περί της ημέρας του Σαββάτου και του αληθούς νοήματός της.

Ε) Εμείς τώρα στην Ορθοδοξία έχουμε αντί για το Σάββατο την Κυριακή. Την Κυριακή λοιπόν τη σεβόμαστε και την αφιερώνουμε στο Θεό, στην Εκκλησία, στην ψυχή μας, στην οικογένεια και με καλοσύνες και ιεραποστολή και στον συνάνθρωπο. Αυτή τη μέρα έχουν λάβει χώρα όλα τα άγια γεγονότα της Ανάστασης του Χριστού.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας