Τίποτα δεν παρακινεί τόσον την ψυχή προς ευφροσύνην, όσον ο φόβος του Θεού και η αποχή των κακών, ο δρόμος της μετανοίας και ο τρόπος της εξομολογήσεως. Όθεν και σήμερα ο Δαυίδ εμακάριζεν αυτούς των οποίων συνεχωρήθησαν οι αμαρτίες, φανερώνοντας την φιλανθρωπία του Χριστού, και συγχρόνως προπαρασκευάζοντας τους αμαρτωλούς να προστρέξουν στην μετάνοια. «Μακάριοι», λέγει, «ων αφέθησαν αι ανομίαι, και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι». Όποιος λοιπόν ημπορεί να αισθανθή σαν την πόρνην και τον τελώνην, ας τρέξη στις ακενώτους πηγές της σωτηρίας του Χριστού. Δεν είναι δυνατόν χωρίς μετάνοια να λάβη κανείς την λύση των κακών, ούτε να επιτύχη τον μακαρισμόν, έστω και αν είναι Προφήτης ή Απόστολος ή και Ευαγγελιστής. Πράγματι όλοι από την ιδίαν πηγή έχουν αντλήσει. Μεταξύ των Προφητών ο ίδιος ο Δαυίδ, ο οποίος και μετά την μοιχείαν παραμένει Προφήτης, με την Χάριν Εκείνου που τον συνεχώρησε. Από τους Αποστόλους ο Πέτρος και ο Παύλος, από τους οποίους ο μεν ένας έχει «τας κλεις της βασιλείας» μετά την άρνησιν, ο δε άλλος κατέστη Απόστολος των εθνών μετά την δίωξη, μετατρέποντας τον ιουδαϊκόν ζήλον σε ευαγγελικόν τρόπο. Και μέσα στα Ευαγγέλια εγνώρισα σωζόμενον τελώνην, όχι μόνο τον Ματθαίον, αλλά μαζί μ’ αυτόν και άλλους δύο. Ο ένας από αυτούς, προσευχόμενος και κτυπώντας το στήθος του όπου υπήρχε ο θησαυρός των κακών, και μη τολμώντας να σταθή στον ναό με τα χέρια και το βλέμμα υψωμένα, όχι μόνον εδικαιώθη, αλλά και εστεφανώθη, εν αντιθέσει με τον Φαρισαίον. Και ο σημερινός Ζακχαίος, αφού ανέβη στο δένδρον, όπου πολλές φορές είχε σταθεί για να κατασκοπεύη μη του διαφύγη κάποιος έμπορος και μείνει αφορολόγητος, τώρα επρόσεχε μη του διαφύγη απαρατήρητος ο έμπορος του ουρανού και της γης, ο οποίος είχε μέσα του τον άσυλον θησαυρόν της Βασιλείας των Ουρανών.

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον Κεφ. Ιθ. 1 – 10.

Τω καιρώ εκείνω, διήρχετο ο Ιησούς την Ιεριχώ, και ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και αυτός ήν αρχιτελώνης, και ούτος ήν πλούσιος, και εζήτει ιδείν τον Ιησούν τίς εστι, και ουκ ηδύνατο απο του όχλου, ότι τη ηλικία μικρός ήν. και προδραμών έμπροσθεν ανέβη επι συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι. και ως ήλθεν επι τον τόπον, αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν, και είπε προς αυτόν, Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γάρ εν τω οίκω σου δεί με μείναι. και σπεύσας κατέβη, και υπεδέξατο αυτόν χαίρων. και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι. σταθείς δέ Ζακχαίος είπε προς τον Κύριον, ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και εί τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν. είπε δέ προς αυτόν ο Ιησούς ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστιν. ήλθε γάρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός.

Απόδοση:

Εκείνο τον καιρό, μπήκε ο Ιησούς στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς• δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από ’κει. Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχθηκε με χαρά. Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη». Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε• γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους».

(Επιμέλεια κειμένου: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη)

Λόγος του Αγίου Αμφιλοχίου, Επισκόπου Ικονίου, εις τον Ζακχαίον

Τίποτα δεν παρακινεί τόσον την ψυχή προς ευφροσύνην, όσον ο φόβος του Θεού και η αποχή των κακών, ο δρόμος της μετανοίας και ο τρόπος της εξομολογήσεως. Όθεν και σήμερα ο Δαυίδ εμακάριζεν αυτούς των οποίων συνεχωρήθησαν οι αμαρτίες, φανερώνοντας την φιλανθρωπία του Χριστού, και συγχρόνως προπαρασκευάζοντας τους αμαρτωλούς να προστρέξουν στην μετάνοια. «Μακάριοι», λέγει, «ων αφέθησαν αι ανομίαι, και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι». Όποιος λοιπόν ημπορεί να αισθανθή σαν την πόρνην και τον τελώνην, ας τρέξη στις ακενώτους πηγές της σωτηρίας του Χριστού. Δεν είναι δυνατόν χωρίς μετάνοια να λάβη κανείς την λύση των κακών, ούτε να επιτύχη τον μακαρισμόν, έστω και αν είναι Προφήτης ή Απόστολος ή και Ευαγγελιστής. Πράγματι όλοι από την ιδίαν πηγή έχουν αντλήσει. Μεταξύ των Προφητών ο ίδιος ο Δαυίδ, ο οποίος και μετά την μοιχείαν παραμένει Προφήτης, με την Χάριν Εκείνου που τον συνεχώρησε. Από τους Αποστόλους ο Πέτρος και ο Παύλος, από τους οποίους ο μεν ένας έχει «τας κλεις της βασιλείας» μετά την άρνησιν, ο δε άλλος κατέστη Απόστολος των εθνών μετά την δίωξη, μετατρέποντας τον ιουδαϊκόν ζήλον σε ευαγγελικόν τρόπο. Και μέσα στα Ευαγγέλια εγνώρισα σωζόμενον τελώνην, όχι μόνο τον Ματθαίον, αλλά μαζί μ’ αυτόν και άλλους δύο. Ο ένας από αυτούς, προσευχόμενος και κτυπώντας το στήθος του όπου υπήρχε ο θησαυρός των κακών, και μη τολμώντας να σταθή στον ναό με τα χέρια και το βλέμμα υψωμένα, όχι μόνον εδικαιώθη, αλλά και εστεφανώθη, εν αντιθέσει με τον Φαρισαίον. Και ο σημερινός Ζακχαίος, αφού ανέβη στο δένδρον, όπου πολλές φορές είχε σταθεί για να κατασκοπεύη μη του διαφύγη κάποιος έμπορος και μείνει αφορολόγητος, τώρα επρόσεχε μη του διαφύγη απαρατήρητος ο έμπορος του ουρανού και της γης, ο οποίος είχε μέσα του τον άσυλον θησαυρόν της Βασιλείας των Ουρανών.

Για να μη συγχέωμεν όμως τις ιστορίες των τελωνών μεταξύ τους, ας διαπραγματευθούμε σήμερα, εάν νομίζετε, και ας εξετάσωμε λεπτομερέστερα την υπόθεση μόνον του Ζακχαίου. «Εισελθών» ο Ιησούς, λέγει, «διήρχετο την Ιεριχώ. Και ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και ούτος ην αρχιτελώνης». Δεν μνημονεύει ο Ευαγγελιστής την Ιεριχώ χωρίς λόγον, αλλά επειδή πρόκειται να ειπή ότι ένας Τελώνης εφιλοξένησε στον οίκο του τον Θεόν. Ήταν απίστευτο το πράγμα. Γι αυτό αναφέρει πρώτα την πατρίδα, για να μας υπομνήση την πόρνην Ραάβ, και έτσι να μας φανή παράδοξος η μεταστροφή του Ζακχαίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ανέφερε την Ιεριχώ. Να φέρωμε στον νου μας την πόρνην Ραάβ, και να συγκρίνωμε τον τρόπο της σωτηρίας αυτών των δύο. Όπως δηλαδή η Ραάβ, η πόρνη, εδέχθη τον Ιησού του Ναυή ως κατάσκοπο και τον έκρυψε, έτσι και ο Ζακχαίος, ο τελώνης, εδέχθη και έθρεψε στον οίκο του τον αληθινόν Ιησούν, τον κατάσκοπο της διανοίας μας. Εκείνη εδέχθη τον Ιησού του Ναυή, ο οποίος εισήγαγε τον λαό στην γην της επαγγελίας. Αυτός δέχεται τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος ήλθε για να μας εισαγάγη στην Βασιλείαν των Ουρανών. Εκείνη εδέχθη τον παλαιόν Ιησούν, ο οποίος κατηδάφισε τα τείχη της Ιεριχούς. Αυτός εδέχθη τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος κατεδάφισε των Ιουδαίων τον ναόν. διότι ο ίδιος είπεν οτι «ου μη μείνη ώδε λίθος επί λίθον, ος ου καταλυθήσεται». Η πόρνη εδέχθη τον Ιησούν εκείνον, ο οποίος εισήγαγε δια μέσου του Ιορδάνου τον λαόν «εις γην ρέουσαν γάλα και μέλι». Ο τελώνης εδέχθη τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος εισήγαγε δια του Βαπτίσματος τους πιστούς όπου «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε, και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη». Η Ραάβ εδέχθη εκείνον τον Ιησούν, ο οποίος εξήγαγε το σταφύλι από την γην της επαγγελίας. Ο Ζακχαίος υπεδέχθη τον αληθινόν Ιησούν, ο οποίος εισήγαγε τον ληστήν στον Παράδεισο. Έχει όμως και κάποιο άλλο μυστικόν νόημα η πόλις, κρυμμένο μέσα στην πηγή της. Η πηγή της Ιεριχούς ήταν κάποτε μητέρα της στειρώσεως, τροφός της ακαρπίας, επειδή το νερό της ήταν ελαττωματικόν. Ενώ είχε το ρείθρον αχανές και έρεε αθόρυβα σαν λάδι, οι προσερχόμενοι περιωρίζοντο μόνο να την βλέπουν και αναχωρούσαν διψασμένοι. Διότι δεν ήταν ακίνδυνος γι’ αυτούς η πόσις. Επρόκειτο πράγματι περί ύδατος ολεθρίου. Το κάλλος της πηγής παρακινούσε τους περαστικούς να σπεύσουν για να πιουν, όμως ο φόβος της βλάβης ανέκοπτε την προθυμία τους. Όθεν, επειδή η πηγή έρεε ματαίως, οι περίοικοι, που πολλές φορές επήγαιναν εκεί, εγόγγυζαν από την δίψα που τους προκαλούσε όχι η ανυδρία αλλά η θέα των υδάτων. Και επειδή δεν είχαν την δυνατότητα να ικανοποιήσουν το πάθος αυτό της δίψης, παρεπονούντο αγανακτισμένοι και απευθύνοντο προς αυτήν λέγοντας: «Τι ρέεις ματαίως, ω πηγή; Θα ήσουν καλλιτέρα αν δεν φαινόσουν, αν είχες κρυφθή στα όρη και στις άμμους και στις ερημίες, όπου δεν θα είχες πολλούς μάρτυρες του κακού». Και γιατί το νερό δεν ήταν πόσιμον; Επειδή ενέκρωνε τα σώματα όσων το έπιναν. Αν έπινε άνδρας, δεν εγίνετο πατέρας, ούτε γυναίκα εγίνετο μητέρα, διότι έχανε την χάρη της μητρότητος. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και η γη που εδέχετο αυτό το νερό, ηρνείτο την συνήθη βλάστησή της, και οι εύσκιοι φοίνικες με την τόσην χάρη τους εξεδύοντο την στολή των φύλλων και, για να το ειπούμε με ένα λόγον, ο,τιδήποτε είχε την ατυχία να έλθη σε επαφή με το νερόν αυτό, ερημώνετο. Τοιαύτη ήταν η πηγή, όταν περιήρχετο παλαιά την Ιεριχώ, έως ότου ήλθεν ο Προφήτης Ελισαίος, επήρε αλάτι και το έρριψε στην πηγή, και έτσι εζωοποίησε τα ύδατα. «Τάδε λέγει Κύριος», αναφέρει η Γραφή. «ίαμαι τα ύδατα ταύτα». Αυτά λέγει εκείνος που πάντοτε, όταν ομιλή, τον λόγο του τον κάνει έργο: «Να μη προέλθη πλέον από σας άγονος και στείρα», είπε, και το νερό μετεβλήθη, και οι γαστέρες άρχισαν να ωδίνουν, και η γη να βλαστάνη, και οι άμπελοι να θάλλουν, και η ελαία να επιδεικνύη την ιδικήν της χάρη. Και έτσι οι περίοικοι συμφιλιώθησαν με την πηγή τους, και ενώ παλαιά πολεμούσαν και επολεμούντο, τώρα την ποθούσαν και την επεσκέπτοντο.

Κάτι σπουδαίον όμως θέλει να ειπή το αίνιγμα της πηγής. Αύτη η πηγή, που έρρεεν αφθόνως και παλαιά έδιδε άχρηστο και άγονο νερό, ήταν προτύπωσις της Εκκλησίας.

Πράγματι, πριν από τον Χριστόν, κάθε θρησκεία ήταν τόσον ασεβής ώστε, αν κάποιος άνδρας έπινε από το νερό της πηγής της, έχανε ακόμη και την ιδιότητα να είναι άνθρωπος, και από την συμπλοκήν του με τα είδωλα ηρνείτο την λογικήν φύση της ψυχής. Η δε γυναίκα δεν εγίνετο μητέρα αρετών, δεν έτικτε βλαστήματα σωφροσύνης, ούτε ανέβλυζε το λευκόν της ευσεβείας γάλα. Ενώ όμως αυτή ήταν η κατάστασις της πηγής, ήλθεν ο Κύριος, και αφού έβαλε μέσα της ως άλας τους Αποστόλους, έκαμε τα ύδατά της εύγεστα και πόσιμα. Και ότι ήσαν άλας οι Απόστολοι, άκου τον Χριστόν που λέγει προς αυτούς: «Υμείς εστέ το άλας της γης». Η στείρα και άγονος, όταν μετέλαβε από τα άλατα των Αποστόλων, έγινε πολύγονος, όπως λέγει ο Προφήτης...

Ήλθε λοιπόν ο Ιησούς στην Ιεριχώ, η πηγή κοντά στους ποτιζομένους από την πηγήν, η πολυδύναμος χάρις προς την πολύδενδρο και πολύρρυτον πόλιν. «Καί ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και αυτός ην αρχιτελώνης». Διπλό το κακόν, ότι και ησχολείτο με άδικον τέχνη, και ότι ήταν αρχηγός των κακώς ασχολουμένων με αυτήν. Όχι μόνον ημάρτανε, αλλά είχε και την ευθύνη για ό,τι κακόν έκαμαν οι άλλοι. Απέκλειε τις λεωφόρους για τους οδοιπόρους, και τους υπεχρέωνε να περάσουν από τον παράπλευρον δρόμο της αδικίας του. Ούτε τους ληστάς εμιμείτο, όταν παρεμόνευε τους διερχομένους, ούτε ανέμενε τους οδοιπόρους από ζήλον φιλοξενίας, αλλά, έχοντας ως νόμο την αδικίαν, εφορολογούσε τους ξένους κόπους, μιμούμενος την άσπλαγχνον αδηφαγία των κηφήνων. Όπως δηλαδή οι κηφήνες τρυγούν τον κάματο των μελισσών χωρίς να συμμετέχουν στους κόπους των, έτσι και οι τελώνες κάθονται αργόσχολοι στα σταυροδρόμια και ληστεύουν τους κόπους των ξένων οδοιπόρων.

Κάποιος έπλεε στην θάλασσα, έδωσε μάχες με τις τρικυμίες, επολέμησε με τους ανέμους, διέσχισε μεγάλο και ανυπότακτον πέλαγος, και ο Ζακχαίος έσπευδε να του αφαιρέση το κέρδος με την φορολογία. Άλλος ήταν βοσκός και ταλαιπωρείτο από την ξηρασία και τον καύσωνα, συζούσε με τις βροχές, τα χιόνια και την πάχνη, και είχε ως καλύβη τις προεξοχές των βράχων, τροφή του το τυρί και το γάλα, και ένδυμα ακατέργαστο το δέρμα των προβάτων. Έπεσε όμως ο πτωχός, ο αγροίκος αυτός που έχει ως κατοικία του τα όρη, στα χέρια του Ζακχαίου, ο οποίος απεδεκάτισε τα ζώα του, τον ελήστευσε νομίμως, χωρίς ξίφος τον έσφαξε. Παίρνει ο δράστης το μαχαίρι του, και το αιμόφυρτον αποκομμένο μέλος και απομακρύνεται με αναισθησία, για να αποφύγη την δυσφορία του πάθους, αφήνοντάς τον από ανούσιο πτωχεία πληγωμένο να αποθάνη, αφού πονά μέχρι θανάτου. Δεν φεύγει η ψυχή του άπαξ δια παντός, αλλά θνήσκει σιγά σιγά και συνεχώς. Και για να το ειπώ συντόμως, τόσον ανεπιθύμητος ήταν ο Ζακχαίος για τους εμπόρους, τους οδοιπόρους, τους βουκόλους και τους βοσκούς, όσον τα απόρθητα φρούρια για τους στρατιώτες, οι ύφαλοι για τους πλοιάρχους και οι ύποπτες κινήσεις για τους πολεμιστάς.

Όμως αυτός, ο οποίος τόσην μανίαν εδείκνυε για την παράλογο συλλογή των χρημάτων, ζητούσε τώρα να ιδή τον Ιησούν, και δεν ημπορούσε. Τον ημπόδιζε το μικρό του ανάστημα και το βάρος της αδικίας. Τελικά όμως θεραπεύει το μειονέκτημα του αναστήματος με την συνετήν του έμπνευση. Τρέχει ενωρίτερα και ανεβαίνει σε κάποιαν συκομορέα, και κρύπτεται μέσα στο πλούσιο φύλλωμά της, πιστεύοντας ότι βλέπει χωρίς να φαίνεται, επειδή ενόμιζε ότι θα διαφύγη της προσοχής του Παντογνώστου. Το ίδιο έπαθε και η αιμορροούσα, νομίζοντας ότι θα κλέψη τον Ιησούν, ο οποίος αρέσκεται σε παρόμοιες περιπτώσεις να κλέπτεται. Αλλά εκείνη τουλάχιστον επλησίασε και ήψατο των ιματίων του, ενώ αυτός έφθασε τον Χριστόν από μακριά, δια μέσου της πίστεως. Ανεβαίνει λοιπόν στο δένδρο, θεραπεύοντας τα κακά που προήλθαν από τον Αδάμ. Ο ένας πλανάται από το δένδρο και απομακρύνεται από τον Θεόν, ενώ ο άλλος σώζεται από το δένδρον, επειδή επιθυμεί να ιδή τον Θεόν. Διότι όταν ήκουσε ότι κάνει πολλά και παράδοξα θαύματα, και ότι εκτός από τα σώματα θεραπεύει και τις ψυχές, και από τις μεν ψυχές αφαιρεί τις αμαρτίες, στα δε σώματα χαρίζει την απάθειαν, επεθύμησε να τον ιδή, αυτόν ο οποίος συγχωρεί τα πάντα στους πάντες, και συλλογίζετο μέσα του: «Ποίος να είναι άραγε αυτός ο Ιησούς που καθαρίζει λεπρούς, θεραπεύει τυφλούς και συγχωρεί τις αμαρτίες όσων του το ζητούν; Πώς μοιάζει άραγε, πώς να είναι η μορφή του; Άραγε τα γνωρίζει όλα; Έχει άραγε υπ’ όψιν του και τις σκέψεις των απόντων, ή μόνον τους λογισμούς αυτών που είναι κοντά του εξετάζει; Άραγε ανιχνεύει ως Θεός τα νοήματα της καρδίας καθενός; Πώς λοιπόν θα τα μάθω όλα αυτά; Ποίος θα μου τα διδάξη; Ποίος άλλος; Η προσωπική πείρα, αυτή είναι διδάσκαλος για όλα. Θα ανέβω στο δένδρο, και θα καλυφθώ από το πλούσιο φύλλωμά του. Κρύπτομαι και έτσι μαθαίνω αν ημπορώ να σωθώ. Εάν αντιληφθή την κίνησιν αυτή της ψυχής μου, τότε θα μάθω ότι εξαλείφει και την αμαρτία της ψυχής μου. Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο θα καταλάβω ότι γνωρίζει τα κρυπτά των λογισμών. Εάν με ιδή μέσα σ’ αυτόν τον συνωστισμό, και όχι μόνον με ιδή αλλά ανακαλύψη και της ψυχής μου τον έρωτα. Θα προτιμήσω να τα απορρίψω όλα για να βρω το ένα. Θέλω να μιμηθώ τον Ματθαίο. Και εκείνος τελώνης ήταν όπως εγώ, όμως δεν προσέτρεξε αυθαιρέτως, αλλά προσεκλήθη από τον Ιησού και υπήκουσε. Ο Ματθαίος, φαντάζομαι, καθώς είδε τον Ιησούν, τον ενόμισεν ως έναν από τους οδοιπόρους. Εβαθούλωσε τις παλάμες και άνοιξε, ως συνήθως, τις αγκάλες του, έτοιμος να αρπάξη. Αντί όμως να φορολογήση, όπως ήθελε, τον Χριστόν, εφορολογήθη από αυτόν, και όχι μόνον φαινομενικώς, αλλά προσφέροντας όλον του τον εαυτόν. Πράγματι, την στιγμή που ήκουσε «ακολούθει μοι», υπερέβη την κλίση με την προθυμία του, τρέχοντας όσον ημπορούσε γρηγορότερα πίσω από αυτόν που τον προσείλκυσε. Εάν λοιπόν προσκαλή και τελώνες, και όχι μόνον προσκαλεί, αλλά και δικαιώνει, δεν με βλάπτει η σωρεία των παρελθόντων μου κακών. Διότι, αν ο Ελισσαίος, ρίπτοντας αλάτι στην πηγή μας, μετέβαλε σε γόνιμο το άγονο νερό της, οπωσδήποτε και αυτός, αν αλατίση με την χάρη την ψυχή μου, θα την διεγείρη προς καρπογονίαν αρετής.

Καθώς εσυλλογίζετο αυτά «ήλθεν επί τον τόπον ο Ιησούς, και αναβλέψας είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν: Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι». Έχεις ανεβεί στο δένδρον ως τελώνης, κατέβα από το δένδρον ως φιλόθεος. Κατέβα από το ξύλον αυτό στην γη, για να ανεβής δια του σταυρού προς τον ουρανόν. Ανήλθες σ’ ένα δένδρον, από τους ανθρώπους κρυπτόμενος, ανέρχεσαι δια του σταυρού στους αγγέλους χαριζόμενος. «Σπεύσας» λοιπόν «κατάβηθι’ σήμερον γαρ εν οίκω σου δει με μείναι». Ω, τι ανέκφραστη χάρις! Τι απερίγραπτος φιλανθρωπία! Δεν θα είναι πλέον ακάθαρτος ο οίκος του τελώνου. Κάθε κακό θα αποδράση από αυτόν, διότι όπου φιλοξενείται ο Ιησούς, τα πάντα μεταβάλλονται προς το καλλίτερον. «Ζακχαίε», λέγει. «σπεύσας κατάβηθι’ σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δεί με μείναι». Τι να είπω; Παράδεισος έγινε η οικία του τελώνου. Ό,τι βλέπω στην περίπτωση του ληστού, το ίδιο και τώρα στον Ζακχαίον. Είπε στον ληστή «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω», και συγχρόνως τον παρέλαβε από το ξύλο και τον έβαλε στον Παράδεισον. Είπε στον Ζακχαίο. «Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι», και συγχρόνως τον έλαβε μαζί του και εισήλθε, κάνοντας τον οίκο του Παράδεισο πριν από τον Παράδεισο...

Καθώς όμως παρακολουθούσαν τα γενόμενα οι απόγονοι εκείνων που παλαιά αγανακτούσαν και παρεπονούντο για την πηγήν, οι άγευστοι της θείας δυνάμεως και αγαθότητος, σαν να ελυπούντο για την σωτηρία του αρχιτελώνου, εγόγγυζαν μέσα τους λέγοντες ότι «παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθεν καταλύσαι». Ω, εργάτες της καταφρονήσεως, και γεωργοί της ραθυμίας! Σεις τι είσθε, δίκαιοι ή αμαρτωλοί; Δεν είσθε μοχθηρότεροι από όλους τους ανθρώπους; Πώς λοιπόν ο Ιησούς ήλθε και εσκήνωσε μεταξύ σας; Πώς εγεννήθη μεταξύ σας, ανετράφη, ανδρώθη, έπιεν, έφαγε; Γιατί λοιπόν παραβλέπετε τα ιδικά σας τραύματα, και ανιχνεύετε τα πταίσματα του πλησίον; Και εκτός αυτού, γιατί άλλοτε λέγετε τον Χριστόν αμαρτωλόν, και άλλοτε δίκαιον; Όταν εθεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό, τον απεκαλέσατε αμαρτωλό, λέγοντας «δος δόξαν τω Θεώ. Ημείς γαρ οίδαμεν ότι αμαρτωλός εστίν», επειδη λύει το Σάββατο. Τώρα που ήλθε κάτω από την στέγη του τελώνου, τον διασύρετε ενώπιον όλων ως μη δίκαιον, διότι συντρώγει αναξίως με αμαρτωλούς. Αν θεραπεύση τυφλόν, τον λέγετε αμαρτωλόν, αν συμφάγη με αμαρτωλούς τον διασύρετε, ότι συντρώγει αναξίως με αμαρτωλούς. Τι λοιπόν; Να μη θεραπεύση τυφλόν το Σάββατο για να μη νομισθή αμαρτωλός; Να μη φάγη με τελώνες για να θεωρηθή δίκαιος; Γιατί τον κατηγορείτε; Και πού αλλού έπρεπε να τεθή το φως, παρά σε μέρος σκοτεινό; Πού έπρεπε να έλθη ο ιατρός; Να μη προστρέξη σ’ αυτούς που υποφέρουν; «Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλά οι κακώς έχοντες». Πού έπρεπε να παρουσιασθή ο αμνός του Θεού; Όχι προς τους τελώνες και αμαρτωλούς, ώστε να λάβη το φορτίο τους επάνω του, να τους ελαφρύνη, και έτσι να τους καταστήση ικανούς για τα υψηλότερα; Ματαίως τον κακολογείτε. Έχει εκπληρωθή σε σας αυτό που ελέχθη, ότι «οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς (σας προλαμβάνουν δηλαδή) εις την βασιλείαν των ουρανών».

«Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κυριον. Ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς” και ει τινος εσυκοφάντησα αποδίδωμι τετραπλούν». Τώρα που έχω δεχθή στον οίκο μου εσέ τον προστάτη των πτωχών, δεν ανέχομαι πλέον να αδικώ τους πτωχούς, δεν με κατέχει πλέον ο φόβος μήπως δεν συλλέξω χρήματα, αφού εφιλοξένησα αυτόν που χαρίζει τον πλούτον τον ακένωτον. Δεν παραμονεύω πλέον τους οδοιπόρους, αφού συνήντησα στον δρόμο της ζωής μου τον Ύψιστον Θεόν, που κατέβη στην γη με μορφήν ανθρώπου, για να χαρίση αμνηστεία και να σχίση το χειρόγραφον των αμαρτιών μας...

Μολονότι όμως είναι ο όντως πλούσιος, έζησε ως πτωχός. Γι’ αυτό και ο Ζακχαίος έλεγε «Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι, και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, συ δε ουκ έχεις που την κεφαλήν κλίνη». Ας χαθούν οι επίσημες αυλές και τα προαύλια, οι οικοδομικές μεγαλουργίες, οι λαμπροί και περιφανείς οίκοι. Αντί όλων αυτών μόνον τον ακένωτον πλούτο της πτωχείας σου ζητώ. Αλλά επειδή αδυνατώ να διηγηθώ επαξίως τον πλούτο της ψυχής του Ζακχαίου, ας αφήσωμε τον λόγο στον πλούσιον σε αρετές Πατέρα, ο οποίος θα ομιλήση στην καρδία του καθενός. Στον φιλόξενον αρμόζει να διηγήται τις αρετές του φιλόξενου, προς αίνεσιν μεν αυτού, στηριγμόν δε ιδικόν σας και στέφανον της Εκκλησίας, τιμήν δε του Χριστού «ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

(4ος αιών, ΒΕΠΕΣ τόμ. 71, σελ. 114, Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 439 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)

Πηγή: Ή Άλλη Όψη 

Έπεσαν όλα μαζί φέτος…

Καινούρια χρονιά και Εκλογές!! Ευχές και ψήφοι!

Όλα αλλάζουν γύρω μας… Τα χρόνια, τα χιόνια, τα κόμματα…

Η χώρα και οι πολίτες της βρίσκονται σε εκλογικό παροξυσμό.

Πολλοί οι σωτήρες οι οποίοι σπεύδουν να θέσουν τον εαυτό τους στην κρίση του λαού.

Όλοι από πηγαίο και γνήσιο ενδιαφέρον; Μακάρι!

Ας βάλουμε καλό λογισμό.

Αλλά η κρίση έχει φέρει μεγάλες ανατροπές στην κρίση και στα ελατήρια των ανθρώπων…

Στις προηγούμενες εκλογές βγήκαν βουλευτές με ελάχιστες εκατοντάδες ψήφων.

Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε θαρρετά και απλά: «Εσύ γιατί βάζεις υποψηφιότητα; Όχι, πές μου την αλήθεια!!!»

Να δούμε τι θα μας πούνε;

Πως αυτοί μας ρωτάνε: «Θα με στηρίξεις;»

Αχ, πόσες φορές κάναμε το ίδιο λάθος…

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», έλεγαν οι αρχαίοι.

Αλήθεια, είναι απίθανο να πει κάποιος - μέσα του - ενδεχόμενα:

«Συμφέρει άλλωστε: 8000 € το μήνα, με ένα πλήθος προνομίων.

Βάζω τη σύζυγό μου γραμματέα, τον κουνιάδο μου οδηγό, την κόρη υπάλληλο στη βουλή…»

Τόσοι άνθρωποι βολεύονται με μια κίνηση…

Τίποτε λοιπόν δεν αποκλείεται. Που ξέρεις;

Λύνουμε τα προβλήματά μας οικογενειακά. Αρκεί να ψηφισθούμε έστω και μια φορά.

Μάλιστα μπορεί να ξαναψηφισθούμε, αν ξαναεπιλεγούμε από τον αρχηγό, λέγοντας σε όλα ΝΑΙ.

Μπορεί να μη ξέρουμε να μιλάμε… Να χωρίσουμε δύο γαϊδάρων το σανό κλπ.

Θα κινητοποιήσουμε όμως τον εκλογικό μηχανισμό και το σόι…

Θα πάμε και στις εκκλησίες…

Οι πλέον εκκλησιαζόμενοι τον τελευταίο καιρό είναι οι υποψήφιοι. Δεν άφησαν αυτές τις μέρες λειτουργία και πανήγυρη.

Κάτι είναι και αυτό!

Έλιωσαν τα χέρια επισκόπων και ιερέων από τα χειροφιλήματα και τα προσκυνήματα.

Τυφλώθηκαν οι άνθρωποι από τα φλάς των φωτογράφων.

Μερικοί κηρύττουν και μέσα στην Εκκλησία!

Οι περισσότεροι έχουν φαίνεται καθυστερούμενα στον εκκλησιασμό από χρόνια και προσπαθούν να τα ξοφλήσουν τώρα.

Όλα αυτά τα παραπάνω μπορεί να μη ισχύουν τελείως. Να είναι οικτρά φαντασιοκοπήματα πλανεμένου εγκεφάλου…

Αλλά… Είναι δυνατόν; Στην Ελλάδα ζούμε και γνωριζόμαστε.

Οικογένειες, τζάκια, παράδοση γενεών ρήμαξαν αυτή τη χώρα. Τώρα μπήκαν και οι καναλάρχες και όλα τα συστήματα της διαπλοκής…

Ζητούν την ψήφο μας.

Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά στην κάλπη ειδικά αυτές τις εκλογές αναποφάσιστος πιο πολύ από ποτέ άλλοτε.

Ιερό προνόμιο η ψήφος μας. Δεν γυρίζει πίσω.

Και όπως έχει διαμορφωθεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα, να  ψηφίζουμε, όταν ψηφίζουμε, και στο μεσοδιάστημα να μη ρωτάει κανένας το λαό και οι εκλεγμένοι να κάνουν τα αντίθετα, από αυτά που υποσχέθηκαν…

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ψήφος τώρα;

Αλήθεια τι λαός είμαστε; Πόσο κοντή μνήμη έχουμε;

Επιτρέπεται στη φάση που είμαστε με ανοιχτές πληγές να ψηφίσουμε απερίσκεπτα και εθιμοτυπικά, κατά συνήθεια και έξη, παραδοσιακά και παρεΐστικα; Κάνει;

Τόσα ψέματα! Τόσες παλινωδίες! Τόσες κομπίνες! Τόσες υπεκφυγές!

Τόσες συνεργασίες, ακόμη και με το διάβολο, όπως λένε, τόσα αντισυνταγματικά μέτρα, τόσος αντικοινοβουλευτισμός στις διαδικασίες…

Τόση φτώχεια, ανεργία, κακομοιριά, δυστυχία ψηλαφητή και «μαυροφόρα απελπισιά»!!

Προσοχή! Στην υποκρισία και στις υποσχέσεις. Στις συμπληγάδες της καταστροφής.

Έχουμε ευθύνη μπροστά στο μεγάλο μας σπίτι και στη μεγάλη μας οικογένεια, που λέγεται Ελλάδα.

Χρέος για τους περασμένους και ευθύνη για τους αγέννητους, αυτό μας βαραίνει και θα μας βαραίνει για πάντα… αν λαθέψουμε και σ΄αυτές τις εκλογές.

Χρειαζόμαστε περίσκεψη, αυτοσυγκέντρωση, νηφαλιότητα και φωτισμό Θεού.

Καλή φώτιση! Καλή ψήφο!

Τον παρακάτω συγκλονιστικό λόγο εκφώνησε ο ιερός Χρυσόστομος στα 399, ένα έτος αφού είχε ανεβεί στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ευτρόπιος ήταν ένας, ευνούχος υπηρέτης των ανακτόρων ο όποιος κατάφερε να φτάσει στο αξίωμα τα υπάτου, του κορυφαίου δηλαδή κρατικού αξιώματος. Εξαιτίας όμως της σκληρότητας και της φιλαργυρίας του έγινε ιδιαίτερα αντιπαθής από το λαό και μάλιστα ο στρατός απαίτησε από τον αυτοκράτορα να τον θανατώσει. Τότε ο φοβερός αυτός διώκτης των χριστιανών κατέφυγε στην εκκλησία για να σωθεί από το φρικτό τέλος που τον περίμενε. Ο Χρυσόστομος τον δέχτηκε και αρνήθηκε να παραδώσει τον υπόδικο στους στρατιώτες που είχαν κυκλώσει το ναό. Στο μεταξύ ο λαός είχε σπεύσει να αντικρίσει τον πρώην παντοδύναμο διώκτη να τρέμει μπροστά στο Ιερό θυσιαστήριο.

Πολλοί από τους χριστιανούς επιθυμούσαν την παράδοσή του στην εξουσία, ώστε να τιμωρηθεί όπως του άξιζε. Τότε ο άγιος με την ομιλία του από τον άμβωνα άδραξε την ευκαιρία και δίδαξε στους χριστιανούς σχετικά με την ματαιότητα των ανθρωπίνων και ταυτόχρονα κίνησε τις καρδιές τους σε έλεος απέναντι του αξιολύπητου αξιωματούχου. Μόνο ένας Χρυσόστομος, ως ρήτορας και ως άγιος, που ήταν θα μπορούσε ταυτόχρονα και να μιλήσει ωμά για το κατάντημα του Ευτροπίου αλλά και να μη φανεί σκληρός. Ο λόγος του μάλιστα προκάλεσε στους πιστούς τη συμπάθεια, την αμνησικακία και την επιθυμία ανταποδόσεως καλού αντί κακού απέναντι του πρώην τυράννου και διώκτη τους. Να σημειώσουμε ότι ο Ευτρόπιος είχε εισηγηθεί και είχε πάρει την έγκριση του αυτοκράτορα την προηγούμενη χρονιά για να ακυρωθεί ο νόμος που όριζε ότι οι ναοί ήταν άσυλα απαραβίαστα.

*****

Σε όλες τις περιστάσεις, αλλά προ παντός σήμερα είναι επίκαιρο να πούμε· «ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Εκκλησιαστής 1, 2). Που είναι τώρα η λαμπρότης του υπατικού αξιώματος; Που τα χαρωπά φώτα; Που τα χειροκροτήματα και οι συνοδείες και οι πολυέξοδες τελετές; Που είναι οι στέφα­νοι και τα ακριβά διαμερίσματα; Που ο θό­ρυβος της πόλεως και οι ζητωκραυγές στα ιπποδρόμια και οι κολακευτικές αρχές; Όλα αυτά διάβηκαν.

Φύσηξε αγέρας και με μιας όλα τα φύλλα τα έριξε κάτω, δείχνοντας μας γυμνό το δέντρο και σαλευόμενο από τη ρίζα του. Ήταν τόσο δυνατό αυτό το δρολάπι, που απείλησε να ξεριζώσει το δέντρο και να το διαλύσει ολότελα. Που είναι τώρα οι επίπλαστοι φίλοι; Που είναι τα συμπό­σια και τα δείπνα; Που είναι το μελισσολόι των παρασίτων και το αψύ κρασί που χυ­νόταν ολημερίς και οι ποικίλες τέχνες των μαγείρων και οι υπηρέτες της εξουσίας που μιλούσαν και έκαναν περιποιήσεις με πρό­θυμη καλοσύνη; Νύχτα ήταν όλα εκείνα και όνειρο, και σαν χάραξε η μέρα, αφανίσθηκαν. Ήταν άνθη εαρινά, και σαν πέρασε η άνοιξη, όλα μαράθηκαν. Σκιά ήταν και γοργοπερπάτησε. Καπνός ήταν και διαλύθηκε. Πομφόλυγες ήταν και έσκασαν. Αράχνης ιστός ήταν και έσπασε.

Γι’ αυτό, τούτο τον πνευματικό λόγο ψάλ­λουμε πάνω σ’ αυτά, λέγοντας: «ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης». Αυτός ο λόγος και στους τοίχους και στα ιμάτια και στην αγορά και στο σπίτι και στους δρόμους και στις πόρτες και στα κατώφλια και προ παντός στη συνείδηση του καθενός διαρκώς πρέπει να είναι γραμ­μένος και νυχτοήμερα να τον μελετάμε. Επειδή η απατηλότης των πραγμάτων και τα προσωπεία και η υπόκρισις από τους πολλούς νομίζονται σαν αλήθεια. Αυτόν τον λόγο πρέπει πάντα και όλες τις ώρες και παντού ο ένας να λέγει στον άλλο και ν’ ακούει από τον πλησίον του: «ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης».

Δεν σου έλεγα ακατάπαυστα πώς ο πλούτος είναι άστατος; Αλλά εσύ δεν μ’ανεχόσουν. Δεν σου έλεγα ότι είναι αγνώμων δούλος; Αλλά εσύ δεν ήθελες να το παραδεχτείς. Ιδού τώρα τα γεγονότα βοούν ότι όχι μόνο άστατος, όχι μόνο αγνώμων, αλλά και φονιάς είναι γιατί αυτός σε έκαμε να τρέμεις τώρα και να φοβάσαι. Δεν σου έλεγα όταν διαρκώς με απειλούσες, επειδή σου μιλούσα τη γλώσσα της αλήθειας, ότι εγώ σε αγαπώ περισσότερο από τους κόλακες; Ότι εγώ που σε ήλεγχα, ήμουν περισσότερο με το μέρος σου από ό,τι εκείνοι που σου χαρίζονταν; Δεν πρόσθετα σ’ εκείνα τα λόγια μου το ότι είναι καλύτερα τα τραύματα των φίλων από τα πρόθυμα φιλήματα των έχθρων; Αν υπέμενες τα τραύματα μου, δεν θα σου γεννούσαν το θάνατο τα φιλήματα εκείνων·γιατί οι δικές μου πληγές ετοίμαζαν την ανάρρωσή σου, ενώ οι ασπασμοί εκείνων σου ετοίμαζαν την απώλεια.

Πού είναι τώρα οι οινοχόοι; Πού είναι εκείνοι που ξεπηδούσαν μπροστά σου στις αγορές και σε στε­φάνωναν μ’ ένα σωρό εγκώμια; Αποτραβήχτηκαν, αρνήθηκαν τη φιλία, στάθηκαν μακριά από την αγωνία σου, για να σωθούν. Αλλά εγώ δεν κάνω το ίδιο. Δεν σε προσπέρασα αδιάφορος. Έπεσες και σε περιμαζεύω και σε φροντίζω. Η Εκκλησία που πολέμησες άνοιξε την αγκαλιά της και σε δέχθηκε· τα θέατρα που ενίσχυσες και που για χάρη τους συχνά αγανακτούσες εναντίον μας, σε πρόδωσαν και σε άφησαν να πεθάνεις. Αλλά εμείς δεν είχαμε πάψει να σου λέμε πάντα: Γιατί πολιτεύεσαι έτσι; Θέλεις να διαπόμπευσης την Εκκλησία και οδηγείς τον εαυτό σου στο χείλος του κρημνού. Αλλά εσύ δεν τα λογάριαζες. Και τα μεν ιπποδρόμια, αφού σου κατέφαγαν τον πλούτο, ακόνισαν το ξί­φος που θα σε θανάτωνε· η δε Εκκλησία που δέχθηκε την παράλογη οργή σου, κάνει τώρα το πάν για να σε γλυτώσει από τα βρόχια του θανάτου.

Και λέγοντας τώρα αυτά, δεν μπαίνω σε ονειδισμό, αλλά θέλω να κάνω πιο ασφαλείς εκείνους που σε τριγυρίζουν εδώ (δηλαδή το εκκλησίασμα) δεν αναξέω τα έλκη του τραυματισμένου, αλλά θέλω να φυλάξω σε υγεία εκείνους που ως τώρα δεν λαβώθηκαν· δεν καταποντίζω το ναυαγό, αλλά θέλω εκείνους που πλέουν με πρίμο αγέρα να τους διδάξω πώς να μη βουλιάξουν. Και πώς θα γίνει αυτό; Αν νιώσουμε τις μεταβολές των ανθρωπίνων πραγμάτων. Γιατί κι αυτός, αν είχε φοβηθεί αυτές τις μεταβολές, δεν θα τον εύρισκαν. Αλλ’ επειδή αυτός ούτε από τον εαυτό του ούτε από άλλους γινόταν καλύτερος, εσείς λοιπόν που είστε πνευματικά πλούσιοι, πάρτε ένα κέρδος ακόμη από τη συμφορά του· γιατί, δεν είναι τίποτε πιο τιποτένιο από τα ανθρώπινα πράγματα. Όπως και να τα ονομάσει κανείς, η πραγματικότης θα είναι ισχυρότερη. Αν καπνό, αν χόρτο, αν όνειρο, αν εαρινά άνθη, αν ο, τιδήποτε τα ονομάσει, πολύ πιο άστατα κι εφήμερα είναι και πιο τιποτένια από το τίποτε. Και ότι μαζί με την ευτέλεια έχουν και το απόκρημνο, γίνεται φανερό από τούτη την περίπτωση. Ποιος ήταν ψηλότερα απ’ αυτόν εδώ τον άνθρωπο; Δεν θάμπωσε όλη την οικουμένη με τα πλούτη του; Αλλά ιδού που κατάντησε πιο αξιολύπητος κι από τους δεσμώτες, πιο ταπεινωμένος κι από τους δούλους, πιο άνεχος κι από εκείνους που πεθαίνουν της πείνας, βλέποντας κάθε μέρα γύρω του ξίφη γυμνωμένα και βάραθρα και δήμιους και σύρσιμο στο θάνατο. Και δεν ξέρει, δεν έχει την ευχαρίστηση να ξέρει τουλάχιστον πότε θα πεθάνει, αλλά μέσα στο καταμεσήμερο βρίσκεται σε σκοτάδι πυκνό. Όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω να παραστήσω με τον λόγο την αγωνία του, την αγωνία του να περιμένει κάθε ώρα και στιγμή το θάνατο. Αλλά τι χρειάζονται τα λόγια μου, όταν ο ίδιος είναι εικόνα και υπογραφή των όσων λέγω; Χθες, όταν ήλθαν σ’ αυτόν από το παλάτι για να τον πιάσουν, έτρεξε στον ιερόν αυτόν τόπο με παγωμένη όψη που και τώρα εξακολουθεί να είναι τέτοια· τα δόντια του χτυπούν, τρέμει και λύνεται το κορμί του, η φωνή του ράγισε, παράλυσε η γλώσσα του κι όλα πάνω σ’ αυτόν δείχνουν μια ψυχή παγωμένη.

Και τα λέγω αυτά όχι ονειδίζοντας, όχι μπαίνοντας αδιάκριτα στη συμφορά του, αλλά θέλοντας να μαλακώσω τη δική σας καρδιά και να σας παρακαλέσω έλεος και να σας πείσω ότι αρκετή στάθηκε γι’ αυτόν η τιμωρία. Υπάρχουν ανάμεσα μας άσπλαχνοι και άδικοι, που θα κατηγορήσουν και μένα γιατί τον δέχθηκα πεσμένο μπροστά στο ιερό βήμα θέλοντας, λοιπόν, με τα λόγια μου να μαλακώ­σω και ν’ αλλάξω την απανθρωπιά τους, γι’ αυτό διαδηλώνω τη συμφορά του άνθρωπου εδώ.

Για τι πράγμα αγανακτείς, αγαπητέ; πες μου. Γιατί -λέγει- στην Εκκλησία κατέφυγε εκείνος που ασταμάτητα την πολεμούσε. Μα γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε περισσότερο να δοξάζεις το Θεό, που τον άφησε να έλθει σε τέτοια ανάγκη, ώστε και τη δύναμη της Εκκλησίας και τη φιλανθρωπία της να μάθει. Τη δύναμη, βλέποντας πώς έπεσε ενώ θαρρούσε ότι ήταν νικητής της· τη φιλανθρωπία, βλέποντας πώς η Εκκλησία που πολεμήθηκε απ’ αυτόν τώρα βάζει ασπίδα να τον προστατέψει και τον δέχεται κάτω από τις πτέρυγες της και τον ασφαλίζει ολότελα και χωρίς να μνησικακήσει για ό,τι εκείνος έπραξε εναντίον της, του άνοιξε την αγκαλιά της με μητρική στοργή.

Αυτό είναι τρόπαιο απ’ όλα τα τρόπαια λαμπρότερο, αυτό είναι νίκη περιφανής, αυτό ντροπιάζει και καταισχύνει ειδωλολάτρες και Ιουδαίους, αυτό είναι φως θριάμβου στο πρόσωπο της Εκκλησίας. Γιατί, αφού πήρε αιχμάλωτο τον εχθρό, τώρα τον λυπάται, κι ενώ όλοι τον άφησαν έρημο, αυτή μόνη σαν μητέρα φιλόστοργη κάτω από τα παραπετάσματα της, τον έκρυψε και στάθηκε αντιμέτωπη στη βασιλική οργή, στη μανία του όχλου, στο γενικό, ακράτητο μίσος. Αυτός είναι ο καλύτερος στολι­σμός του θυσιαστηρίου. Ποιος στολισμός -θα πεις- ο ακάθαρτος και ο πλεονέκτης και ο συλητής ν’ αγγίζει το θυσιαστήριο; Μη το λες· επειδή και η πόρνη άγγιξε τα πόδια του Χριστού, η τόσο μιασμένη και ακάθαρτη· και δεν ήταν αυτό λάθος του Χριστού, αλλά θαύμα και ύμνος μέγας· γιατί δεν ζημίωσε τον καθαρό η ακάθαρτη, αλλά τη μιασμένη πόρνη ο καθαρός και άμωμος την καθάρισε με το άγγιγμα. Μη, λοιπόν, μνησικακείς, άνθρωπε. Όλοι είμαστε δούλοι Εκείνου που έλεγε ενώ τον σταύρωναν: «ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,33).

Αλλά θα πεις, ότι αυτός ο άνθρωπος απετείχισε την Εκκλησία ως καταφύγιο που ήταν, με διάφορα διατάγματα και νόμους. Αλλά να που με τα γεγονότα έμαθε το κακό που έπραξε και με την είσοδό του εδώ πρώτος αυτός κατάργησε το νόμο που έκαμε κι έγινε θέαμα οικτρό της οικουμένης κι ενώ είναι βουβός όμως έτσι σαν να μιλά και να φωνάζει: Μη κάνετε τέτοια, για να μη πάθετε τέτοια.

Υψώνεται μες από τη συμφορά του σαν διδάσκαλος και τώρα είναι που ξεπηδά από το θυσιαστήριο μεγάλη λάμψη, φοβερότατο δίδαγμα. Ποιό είναι αυτό; Ότι η Αγία Τράπεζα έχει δεμένο το λιοντά­ρι. Όταν θέλουν να απεικονίσουν τη δόξα ενός βασιλέως, δεν θ’αρκεσθούν να τον παραστήσουν καθήμενο πάνω στο θρόνο και να του φορέσουν την αλουργίδα και να του βάλουν στο μέτωπο το διάδημα. Αλλά θα ζωγραφίσουν επίσης, κάτω από το πόδι του, τους νικημένους βαρβάρους, με δε­μένα τα χέρια πίσω, και τα κεφάλια στο χώμα. Και ότι δεν χρειάζονται λόγια για ένα τέτοιο δίδαγμα, οι ίδιοι το παραδέχεσθε με τη βία με την οποία όλοι τρέξατε εδώ για να δείτε το θέαμα. Σήμερα η Εκκλησία είναι γεμάτη και λαμπροφόρος. Όσο λαό έβλεπα το Πάσχα συναθροισμένο εδώ, βλέπω και σήμερα. Αυτός ο άνθρωπος αν και αμίλητος, όλους σας κάλεσε, σαλπίζοντας μες από το γεγο­νός το ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις. Και κόρες τους θαλάμους, και γυναίκες τους γυναικωνίτες, και άντρες την αγορά άδειασαν και τρέξατε όλοι εδώ, για να δείτε την ανθρώπινη φύση ελεγχόμενη κι από τα εφήμερα αγαθά απογυμνωμένη και το χθεσινό ξετσίπωτο πρόσωπο, που άστραφτε από αναίδεια, πλυμένο από το σφουγγάρι της ντροπής των πραγμάτων και ξεβαμμένο από τα ψιμύθια ολότελα. Γιατί η καλοπέραση που δίνουν οι πλεονεξίες είναι πρόστυχη προσωπίδα σαν γραϊδίου όψης βαμμένη.

Αυτού του καταντήματος είναι μεγάλη η ευγλωττία· τον άνθρωπο που έλαμπε και φαινόταν από παντού, τον έκαμε να είναι τώρα ο πιο αδύνατος από όλους.

Αν πλούσιος μπει εδώ, μεγάλο θα είναι το κέρδος που θα πάρει. Γιατί, βλέποντας από τι ψηλή κορφή κρημνίσθηκε εκείνος που έσειε την οικουμένη όλη, και πώς τώρα είναι ζαρωμένος και δειλότερος από λαγό και βάτραχο, και χωρίς δεσμά σ’ αυτή την κολόνα κολλημένος και αντί με αλυσίδα από το φόβο σφιγμένος γύρω της και τρέμοντας, τότε ο πλούσιος θα αισθανθεί μέσα του να πέφτει ο πυρετός της απληστίας, να σωριάζεται ο εγωισμός του, κι αφού φιλοσοφήσει όπως πρέπει πάνω στ’ ανθρώπινα, θα φύγει από την εκκλησία έχοντας μάθει από τα πράγματα εκείνα που με λόγια διδά­σκουν οι άγιες Γραφές, ότι δηλαδή· «πᾶσα σάρξ χόρτος, καὶ πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος, καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπε» (Ησ. 40, 6-7). Επίσης «ὅτι ὡσεὶ χόρτος ταχὺ ἀποξηρανθήσονται καὶ ὡσεὶ λάχανα χλόης ταχὺ ἀποπεσοῦνται» (Ψαλμ. 36, 2). Επίσης «ὅτι… ὡσεὶ καπνὸς αἱ ἡμέραι (αυτού)» (Ψαλμ. 101, 4) κ.τ.λ.

Αν πάλι μπει εδώ ο φτωχός και υψώσει τα μάτια του σ’ αυτόν τον άνθρωπο, δεν θα λυπηθεί τον εαυτό του ούτε θα στενοχωρηθεί για τη φτώχεια του. Αλλά θα αισθανθεί ευγνωμοσύνη στη φτώ­χεια του, γιατί του είναι άσυλο και λιμάνι ακύμαντο και τείχος ασφαλές. Και βλέποντας ό,τι βλέπει, θα προτιμήσει χίλιες φορές να μείνει εκεί που βρίσκεται παρά ν’αποκτήσει για λίγο τον κόσμο ολόκληρο κι ύστερα να κινδυνεύει να χάσει και την ίδια του τη ζωή.

Βλέπεις ότι όχι μικρή η ωφέλεια είναι και στους πλουσίους και στους φτωχούς και στους ταπεινούς και στους δοξασμένους και στους δούλους και στους ελευθέρους από μια τέτοια εδώ καταφυγή. Βλέπεις πώς γιατρεύεται ο καθένας μόνο και μόνο που είδε αυτό το θέαμα.

Άρα σας μαλάκωσα το πάθος, σας ξερίζωσα την οργή; Άρα σας έσβησα την απανθρωπιά; Άρα σας οδήγησα σε συμπάθεια; Νομίζω πώς το πέτυχα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Μου το δείχνουν τα πρόσωπα σας και οι πηγές των δακρύων σας. Αφού, λοιπόν, η πέτρα έγινε χώμα παχύ και μαλακό, εμπρός ας βλάστηση το έλεος, ας κυματίσουν τα στάχυα της συμπαθείας μας κάτω από τα μάτια του Θεού κι ας πέσουμε στα γόνατα μπροστά στον βασιλέα, η μάλλον ας παρακαλέσουμε τον φιλάνθρωπο Θεό να μαλακώσει το θυμό του βασιλέως, να κάνει απαλή την καρδιά του και να μας δώσει ολόκληρη τη χάρη που θα του ζητήσουμε. Και ήδη, από τη μέρα εκείνη που αυτός κατέφυγε εδώ, δεν σημειώθηκε μικρή μεταβολή στις διαθέσεις του βασιλέως. Γιατί, σαν έμαθε ο βασιλεύς πώς κα­τέφυγε σε τούτο το ιερό άσυλο, έβγαλε λόγο μακρό μπροστά στο στρατόπεδο, που του ζητούσαν να τον αποκεφαλίσει εξαιτίας των εγκλημάτων του, και γαλήνευσε τον στρατιωτικό θυμό. Και είπε ότι δεν πρέπει μόνο τα φταιξίματα, αλλά και τα κατορθώματα του να λογαριασθούν, δείχνοντας έτσι ότι ένιωθε την αγανάκτηση τους, αλλά και ανθρώπινη κατανόηση. Κι όταν πάλι ήλθαν έως εδώ για να εκδικηθούν τον βασιλέα τους, μ’ άγριες φωνές και έξαλλες χειρονομίες και σείοντας τα δόρατα, αυτός εδώ αφήνοντας να ρέουν τα δάκρυα από τα ημερότατα μάτια του και δείχνοντας τους την ιερά τράπεζα όπου είχε καταφύγει, κόπασε την οργή τους.

Αλλ’ ας προσθέσουμε κι εμείς τώρα τη δική μας συμπεριφορά. Ποιας συγχωρήσεως θα είσαστε άξιοι, αν ο βασιλεύς που υβρίσθηκε δεν μνησικακεί, και σεις που τίποτε τέτοιο δεν πάθατε θα φανε­ρώνατε τόση οργή; Και πώς, σαν διαλυθεί αυτή η σύναξη και παύση αυτό το θέαμα, θα προσεγγίσε­τε τα άγια μυστήρια και θα φέρετε στα χείλη σας την προσευχή εκείνη που ο Κύριος μάς πρόσταξε να λέμε: «ἄφες ἡμῖν… (καθώς) καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματ. 6, 12) αν απαιτητέ τιμωρία;

Έκανε μεγάλες αδικίες, προσέβαλε τόσο πολύ; Δεν θα το αρνηθούμε ούτε εμείς. Αλλά τώρα δεν είναι καιρός δικαστηρίου, αλλά ελέους· όχι ευθύνης, αλλά φιλανθρωπίας· όχι ανακρίσεως, αλλά συγχωρήσεως· όχι καταδικαστικής ψήφου, αλλά οίκτου και χάριτος. Ας μη φλογίζεται λοιπόν κα­νένας από οργή, ας μη προβάλλει εμπόδια, αλλά καλύτερα ας δεηθούμε στον φιλάνθρωπο Θεό να δώσει σε τούτο το πλάσμα του προθεσμία ζωής, να εξαρπάσει από τη σφαγή που το απειλεί για να πληρώσει τα φταιξίματα που έκαμε, και όλοι μαζί ας προσέλθουμε στον φιλάνθρωπο βασιλέα, παρακαλώντας εξ ονόματος της Εκκλησίας, εξ ονόματος του θυσιαστηρίου, να μάς χαρίσει αυτό τον άνθρωπο που πρόσπεσε στην άγια Τράπεζα.

Αν το πράξουμε αυτό, και ο βασιλεύς θα το δεχθεί και ο Θεός πριν και πάνω από τον βασιλέα θα το επαινέσει και μεγάλη αμοιβή θα μάς αποδώσει για τη φιλανθρωπία που θα δείξουμε. Γιατί, καθώς αποστρέφεται και μισεί τον ωμό και απάνθρωπο, έτσι στον ελεήμονα και φιλάνθρωπο είναι προ­σηνής και γεμάτος φίλτρο. Και αν μεν αυτός είναι δίκαιος, του πλέκει λαμπρότερα στέφανα· αν δε αμαρτωλός, παρατρέχει τα αμαρτήματα, αμείβοντας τη συμπάθεια που έδειξε ο αμαρτωλός, στον συναμαρτωλό του. Γιατί λέγει «ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Πρ. Ωσηέ 6,6 και Ματ. 9,13). Και παντού της Γραφής βλέπει το Θεό να ζητά ακριβώς αυτό και να το λέγει λύση των αμαρτημάτων.

Έτσι λοιπόν, κι εμείς τώρα θα τον κάνουμε ίλεω, έτσι θα λύσουμε και τα δικά μας φταιξίματα, έτσι θα στολίσουμε την Εκκλησία, έτσι και ο φιλάνθρωπος βασιλεύς θα μάς επαινέσει, καθώς είπα προ­ηγουμένως, και όλος ο λαός θα μάς χειροκροτήσει και τα πέρατα της οικουμένης θα μάθουν τη φιλανθρωπία και την ημερότητα της πόλεως αυτής, και θα γεμίσει η γη από το κήρυγμα του παρα­δείγματος μας.

Για να απολαύσουμε, λοιπόν, τα τόσα αυτά αγαθά, ας προσπέσουμε, ας παρακαλέσουμε, ας δεηθούμε, ας αρπάξουμε από τα νύχια του κινδύνου τον αιχμάλωτο, τον φυγάδα, τον ικέτη, για να πετύχουμε κι οι ίδιοι των μελλόντων αγαθών, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

Περιοδική έκδοση Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Γιαννιτσών

Τεύχος 21

Νεόμβριος 2010

Πηγή: Το κανδυλάκι

1. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν φροντίσει νὰ δημιουργήσουν μία ἰδανικὴ δημοκρατία, στὴν ὁποία κυριαρχοῦσε τὸ «τίς ἀγορεύειν βούλεται», δηλαδὴ «ποιός θέλει νὰ λάβῃ τὸν λόγο». 2. Ὅλοι οἱ ἐλεύθεροι πολίτες εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ λαμβάνουν τὸν λόγο καὶ νὰ προτείνουν στὸν Δῆμο ἰδέες βελτιώσεως τῆς κοινωνίας, πολιτείας, παιδείας, ἀμύνης κ.λπ. 3. Στὶς ἡμέρες μας δυστυχῶς ἔχει χαθῆ αὐτὸ τὸ νόημα καὶ ἐπιπλέουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, οἱ «φελλοί», οἱ ἀνώμαλοι, οἱ παλλακίδες, οἱ «ἀετονύχηδες» καὶ οἱ «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς, προβαλλόμενοι ἀπὸ τὶς καταχθόνιες σκοτεινὲς δυνάμεις μέσῳ τῶν Μ.Μ.Ε., τὰ ὁποῖα δυστυχῶς ἔχουν περιέλθει τὰ περισσότερα στὰ χέρια τῶν ἰσχυρῶν καὶ τῶν διαπλεκομένων. 4. Ἀντιθέτως οἱ ἠθικοί, οἱ ἐνάρετοι, οἱ ἱκανοί, οἱ εὐσυνείδητοι, μὲ ἦθος ἐργασίας καὶ ἀκέραιο χαρακτῆρα διασύρονται, λασπολογοῦνται, περιθωριοποιοῦνται καὶ παραγκωνίζονται συστηματικὰ καὶ τοιουτοτρόπως ἐξουθενώνονται.

Σωματεῖον

«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕ – ΟΥΤΕ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕΘΑ

Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ

Τηλ. 0030 210-3254321-2, fax 210-3236978

e-mail: fot_gram@otenet.gr website: www.fotgrammi.gr

Facebook: Oι Φίλοι του Τάματος του Έθνους, Φωτεινή Γραμμή

Twitter: @PANEL_TAMA

Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008

Α.Φ.Μ. 998406487 ΔΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ

ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΠΟΧΗ

ΘΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΗΘΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

20.1.2015

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ, ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ

ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΟΥΜΕ ΠΙΚΡΑ

ΕΑΝ ΜΗΔΕΝΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΕΡΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ

ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ

1. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν φροντίσει νὰ δημιουργήσουν μία ἰδανικὴ δημοκρατία, στὴν ὁποία κυριαρχοῦσε τὸ «τίς ἀγορεύειν βούλεται», δηλαδὴ «ποιός θέλει νὰ λάβῃ τὸν λόγο».

2. Ὅλοι οἱ ἐλεύθεροι πολίτες εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ λαμβάνουν τὸν λόγο καὶ νὰ προτείνουν στὸν Δῆμο ἰδέες βελτιώσεως τῆς κοινωνίας, πολιτείας, παιδείας, ἀμύνης κ.λπ.

3. Στὶς ἡμέρες μας δυστυχῶς ἔχει χαθῆ αὐτὸ τὸ νόημα καὶ ἐπιπλέουν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, οἱ «φελλοί», οἱ ἀνώμαλοι, οἱ παλλακίδες, οἱ «ἀετονύχηδες» καὶ οἱ «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς, προβαλλόμενοι ἀπὸ τὶς καταχθόνιες σκοτεινὲς δυνάμεις μέσῳ τῶν Μ.Μ.Ε., τὰ ὁποῖα δυστυχῶς ἔχουν περιέλθει τὰ περισσότερα στὰ χέρια τῶν ἰσχυρῶν καὶ τῶν διαπλεκομένων.

4. Ἀντιθέτως οἱ ἠθικοί, οἱ ἐνάρετοι, οἱ ἱκανοί, οἱ εὐσυνείδητοι, μὲ ἦθος ἐργασίας καὶ ἀκέραιο χαρακτῆρα διασύρονται, λασπολογοῦνται, περιθωριοποιοῦνται καὶ παραγκωνίζονται συστηματικὰ καὶ τοιουτοτρόπως ἐξουθενώνονται.

5. Παρ᾿ ὅλον ὅτι οἱ δυνατότητες νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ εἶναι λίαν περιορισμένες, ἐν τούτοις μᾶς ἔχει ἐναπομείνει ἀκόμη ἕνα ἰσχυρό «ὅπλο», αὐτὸ τῆς ψήφου.

Ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται αὐτὸ τὸ ὅπλο νὰ τὸ ἀχρηστεύουμε, ἀλλὰ μὲ κάθε περίσκεψι, προσευχὴ καὶ νηφαλιότητα ἐπιβάλλεται νὰ κάνουμε τὴν σωστὴ χρήσι.

Πρέπει νὰ προσερχόμαστε ὁπωσδήποτε ὅλοι στὴν κάλπη καὶ νὰ μὴ ἀδιαφοροῦμε, διότι οἱ λαϊκὲς παροιμίες λέγουν:

«ὅπως στρώνουμε κοιμόμαστε» καὶ «ὅ,τι σπέρνουμε, θὰ θερίσουμε».

6. Ἐὰν ἀπὸ ἐγωισμό, ἀπὸ ἀπογοήτευσι, ἀπὸ ὀργὴ καὶ θυμὸ ἀπέχουμε, δηλαδὴ ἐὰν ἀδιαφορήσουμε, θὰ θερίσουμε ὅλα τὰ ἀφάνταστα δεινά, ποὺ θὰ μᾶς δημιουργήσουν οἱ «βολεμένοι», οἱ ἔχοντες κομματικὲς ταυτότητες καὶ συνδικαλιστικὲς ἐξουσίες.

Τότε θὰ «φυσᾶμε» ὅλες αὐτὲς τὶς νίλες καὶ τὶς συμφορές (ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ Κ.ΛΠ., Κ.ΛΠ.), ποὺ θὰ προέρχονται, ἀλλὰ ἀντὶ νὰ σβήνουν, θὰ φουντώνουν πιὸ πολύ, καὶ θὰ πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο...

Ἀκόμη καὶ ἐθνοπατέρες σήμερα ἄν τολμήσουν νὰ ποῦν τὴν γνώμη τους σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τῆς συνειδήσεώς τους, διώκονται ἀπὸ τὴν κομματικὴ ὀλιγαρχία καὶ στέλνονται στὸν «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ».

Φτάνει πιά !

Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἴμαστε «κοψοχέρηδες».

ΜΗΤΣΟΣ ,,ΚΟΨΟΧΕΡΗΣ,, ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

7. Ἀφοὺ ψηφίσουμε, τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, συνεχίζουμε τὸν διάλογο (ὅπου δὲν ὑπάρχει ὁ πραγματικὸς διάλογος, βασιλεύει ὁ διάβολος), τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀνάδειξι καὶ ἐπίλυσι τῶν μακροχρονίων καυτῶν προβλημάτων, ποὺ ὑπάρχουν στὴν πατρίδα καὶ στὸν κόσμο.

8. Το διαβατήριό μας γιὰ νὰ εἴμαστε εὐπρόσωποι στοὺς ἀγῶνες μετὰ τὶς ἐκλογὲς εἶναι ἡ ψῆφος μας, ἡ ὁποία εἶναι ὅπλο ἱερό, ὅπλο εἰρήνης, ὅπλο ἐλευθερίας στοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς.

9. Ἀγωνιζόμαστε γιὰ ὅλα τὰ δικαιώματα, ποὺ ἔχασαν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδεχόμενοι τὴν λαϊκὴ μούσα, ποὺ διαλαλεῖ:

«Δὲν κάνουμε μνημόσυνο στὰ δικαιώματά μας».

Ὁ μέγιστος ἐχθρὸς σὲ ὅλες τὶς ἐκλογὲς εἶναι ἡ ἀποχή, τὸ λευκὸ καὶ τὸ ἄκυρο.

Η ΑΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ

Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ

ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ

ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ

ΕΣΤΩ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

«Καλλίτερον τὸ προλαμβάνειν, παρὰ τὸ θεραπεύειν».

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

ΡΙΧΝΕΙ ΑΠΛΕΤΟ ΦΩΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ

ΚΑΙ ΑΠΟΓΥΜΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η ΟΠΟΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ

                  ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΜΑΣ ΩΣ ΠΧ. ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΔΙΑΙΡΟΥΜΕΘΑ

Πηγή: Φωτεινή Γραμμή

Αν στην ερώτηση «ποια είναι η πολυπληθέστερη άθεη χώρα στο κόσμο;» η απάντηση που θα δίνατε είναι «Κίνα» πρέπει να αναθεωρήσετε. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του περιοδικού Economist, ο αριθμός των αθέων Κινέζων μειώνεται σταθερά, ενώ ταυτόχρονα ανεβαίνει με ραγδαίους ρυθμούς ο αριθμός των Κινέζων που δηλώνουν Χριστιανοί στο θρήσκευμα, σε μια εξέλιξη που μάλλον κάνει τα κόκαλα του Μάο Τσε Τουνγκ να τρίζουν στον μαυσωλείο του στο Πεκίνο.

Αυτό το ερώτημα θέτει ο εκμαυλισμένος, κακομοιριασμένος και εξαρτημένος Έλληνας πολίτης και μην μπορώντας, ή και μη τολμώντας να βρει λύση υποκύπτει στην εκβιαστική κινδυνολογία και τρομοκρατία των υπηρετών της ΝΤΠ (νέας τάξης πραγμάτων) που από μόνη της, αυτή η τρομοκρατία, φθάνει για να θεωρηθούν οι εκλογές άκυρες. Το κόμμα και οι άνθρωποι που θα το στελεχώνουν θα πρέπει να έχουν τους ακόλουθους στόχους για να αξίζουν να τους υποστηρίξει ο ελληνικός λαός ώστε να μπορέσει να ξαναγίνει ελεύθερο, ανεξάρτητο και ευημερούν έθνος.

Το χρέος για το οποίο μας θεωρούν υπεύθυνους κατά τα τρία τέταρτα περίπου είναι προϊόν τοκογλυφίας αλλά και των ζημιών που έχουν δημιουργηθεί εξ αιτίας του και επομένως όχι μόνο είναι επαχθές αλλά κυρίως είναι παράνομο και μπορούμε να αποφασίσουμε την μονομερή διαγραφή του παράνομου μέρους του με την υποστήριξη μάλιστα του ΟΗΕ αλλά και πολλών λαών εντός και εκτός της Ευρώπης. Τα περί απομόνωσης είναι τρομοκρατικοί εκβιασμοί υποτέλειας από τους αχυράνθρωπους της ΝΤΠ .

Η χώρα έχασε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής της ικανότητας στην προσπάθεια επανόρθωσης των καταστροφών που προκάλεσε η Γερμανία κατά τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο και η ζημιά πρέπει να απαιτηθεί άμεσα και να συμψηφιστεί.

Εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μία ομοσπονδία, με κοινή κυβερνητική πολιτική, αμυντική πολιτική αλλά και δημοσιονομική πολιτική, η παραχώρηση του δικαιώματος έκδοσης του νομίσματος μας στην ΕΚΤ (ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα) αντιστοιχεί σε πράξη υποτέλειας και αποικιοποίησης της χώρας στους οικονομικά ισχυρότερους εταίρους μας που πάντοτε μας εποφθαλμιούσαν. Η παραμονή στο ευρώ με αυτούς τους όρους ισοδυναμεί με εθνική αυτοκτονία. Οι δυσκολίες αντιμετώπισης της έχθρας που θα μας δείξουν είναι μέρος του αγώνα που πρέπει να καταβάλουμε εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν έθνος.

Η έννοια του κυρίαρχου έθνους κράτους είναι απαραίτητα προϋπόθεση για την διεκδίκηση των εθνικών θεμάτων όπως το Μακεδονικό, η υπεράσπιση της Θράκης, η πληθυσμιακή αλλοίωση μέσω της λαθρομετανάστευσης, τα κυριαρχικά δικαιώματα στις θάλασσες μας που αποκορυφώνονται στην διεκδίκηση της ΑΟΖ (ανεξάρτητης οικονομικής ζώνης).

Η ανόρθωση της παιδείας και η καλλιέργεια του εθνικού φρονήματος και των αρετών στους ελληνόπαιδες, ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και αυτοθυσία έναντι του αμοραλισμού, του ατομικισμού και της αδιαφορίας για το κοινό συμφέρον έναντι της ατομικής εξασφάλισης.

Η προσαρμογή και βελτίωση του καταστατικού χάρτη της χώρας σε θέματα όπως η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας κατευθείαν από τον λαό, η ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία, ο εκλογικός νόμος όσον αφορά κυρίως την διάσπαση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών σε μικρότερες με μέγιστο όριο τους έξι βουλευτές ανά περιφέρεια και βέβαια την αναλογικότητα της εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο. Εφόσον υπάρχει ισχυρός πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα υπάρχει πρόβλημα στην αδυναμία των κομμάτων να σχηματίσουν κυβέρνηση και εκ των πραγμάτων θα αναγκάζονται να συμφωνούν στα κύρια θέματα εθνικού συμφέροντος.

Τέλος για να υπάρξει ένα πραγματικά ευνομούμενο κράτος θα πρέπει να υπάρχει αίσθημα εμπιστοσύνης στην εξουσία η οποία θα είναι εγγυητής της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής. Για να αποκατασταθεί το ανύπαρκτο σήμερα αίσθημα της εμπιστοσύνης θα πρέπει να υπάρξει κρίση των υπευθύνων και ενόχων της σημερινής εθνικής εξαθλίωσης και κοινωνικής αδικίας που έχει προκαλέσει ηττοπάθεια και χιλιάδες αυτοκτονίες μεταξύ των πολιτών. Η δολοφονία ενός άτυχου παιδιού (Αλέξη Γρηγορόπουλου) έγινε αιτία να καεί το κέντρο της Αθήνας για να εξυπηρετήσει την άνοδο των μνημονικών στην εξουσία. Σήμερα υπάρχει ο κίνδυνος ότι η καταπίεση και δολοφονία, μέσω αυτοκτονιών, χιλιάδων πολιτών να γίνει η αιτία να καεί όλη η Ελλάδα αντί να οργανώνεται έναντι της επιβουλής της ΝΤΠ και των υποκριτών «Συμμάχων» μας.

Υπό τις σημερινές συνθήκες ας βρει ο καθένας μας ποίο από τα υπάρχοντα κόμματα εξυπηρετεί τα ανωτέρω κριτήρια και ας ψηφίσει σύμφωνα με τη συνείδησή του και την ευθύνη του απέναντι στα παιδιά και στα εγγόνια του, που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι ήδη καταδικασμένα στην υποτέλεια και τη δουλεία. Ακόμη και εάν δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα θα πρέπει να το δημιουργήσουμε για να μην παρασύρεται ο λαός από τα ποτάμια της απάτης, τα μορφώματα των υπευθύνων της καταστροφής και τις συμμαχίες της διαπλοκής.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου δίνει αποκλειστική συνέντευξη στο Ρωμαίικο Οδοιπορικό για τον Όσιο Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη. Μιλάει για τον σύγχρονο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον ασκητικό του βίωμα μέσω της αγάπης και του πόνου του προς τον άνθρωπο, καθώς και για την αγιοκατάταξή του.

Η προκήρυξη εκλογών εν μέσω σοβούσης κρίσεως βρίσκει τον λαό μας σοβαρά προβληματισμένο. Οι εκλογές θεωρούνται ως η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Γι’ αυτό και ευκαίρως ακαίρως γίνεται αναφορά στην αρχαία Αθήνα την κοιτίδα της δημοκρατίας. Η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι αναμφισβήτητα τα κόμματα, χωρίς την ύπαρξη των οποίων όμως δεν νοείται δημοκρατία. Δεύτερη, όχι λιγότερο σημαντική, αδυναμία της δημοκρατίας διαχρονικά είναι η υπερίσχυση του δημαγωγικού λόγου, ο οποίος επενεργεί επί του λαού ως εκμαυλιστικό τραγούδι των σειρήνων. Ο λαός θέλει να διατηρεί άσβεστη την ελπίδα για καλύτερες ημέρες. Και η ελπίδα αυτή διατρανώνεται σε κάθε προεκλογική περίοδο διογκούμενη από τον δημαγωγικό λόγο. Και πολύ εύστοχα ο ποιητής Βάρναλης αποκαλεί τον λαό θύμα και ψώνιο!

Αποδεχόμαστε βέβαια ότι η δημοκρατία, παρ’ όλα τα μειονεκτήματά της είναι το καλύτερο πολίτευμα που επινόησε ο άνθρωπος. Εκείνο το οποίο παραβλέπουμε, με τη συμβολή του δημαγωγικού λόγου, είναι το ότι πρώτιστος είναι ο ρόλος των ανθρώπων της εξουσίας και όχι οι θεσμοί, οι οποίοι είναι ανίσχυροι να επιβληθούν επί των ανθρώπων. Ας προχωρήσουμε σε κάποιες αναλύσεις.

Τα κόμματα διαχρονικά, αρχής γενομένης από την αθηναϊκή δημοκρατία, είναι συμπράξεις προσώπων κοινών συμφερόντων. Αυτό φάνηκε να ανατρέπεται στην αρχή του 20ου αιώνα, όταν εμφανίστηκαν κόμματα με ιδεολογικές αρχές πολέμιες των αρχών του αστικού καθεστώτος, το οποίο μεσουρανούσε. Στη νεότερη πολιτική σκηνή παρεισέφρυσε παράγοντας οδυνηρός, άγνωστος στην αθηναϊκή δημοκρατία: Η παρέμβαση του ξένου παράγοντα στα της πολιτικής σκηνής. Όχι πως και στην αρχαία Αθήνα δεν είχαμε την παρέμβαση της περσικής αυλής μέσω των δαρεικών υπέρ ευνοουμένου πολιτικού, ο οποίος μετά τους θριάμβους των Ελλήνων κατά τους περσοελληνικούς πολέμους ορέχθηκε τη χλιδή της περσικής αυλής. Δεν είχε όμως την ισχύ η αυλή αυτή να καθορίσει την εν γένει πολιτική της αθηναϊκής δημοκρατίας. Σήμερα, που με περισσή καύχηση προβάλλουμε το δημοκρατικό κεκτημένο, η εξουσία ασκείται στο σύνολο των χωρών, όπου διεξάγονται εκλογές και όχι παρωδία εκλογών, από δύο κόμματα εξουσίας, τρόπον τινά «κληρονομικώ δικαίω» (για κάποια πρόσωπα που στελεχώνουν τα κόμματα αυτά ο όρος κληρονομικός χρησιμοποιείται κυριολεκτικά). Οι ηγέτες των κομμάτων εξουσίας χρίονται από υπερεθνικά κέντρα νομής εξουσίας, κέντρα ελεγχόμενα από το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, στο οποίο οι πολιτικοί προσέφεραν την εξουσία, η οποία δήθεν πηγάζει από τον λαό. Οι ηγέτες εισέρχονται σε

στοές και λέσχες, όπου λαμβάνουν το χρίσμα. Δεν απομένει παρά η τυπική επικύρωση από τον λαό, μέσω της διαδικασίας των εκλογών, ώστε ο ηγέτης να καταστεί λαοπρόβλητος και ο λαός να ζει με την ψευδαίσθηση ότι διαθέτει την ισχύ της ψήφου.

Καθ’ όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα τα δύο κόμματα εξουσίας είχαν κάποια διακριτά γνωρίσματα, τα οποία συγκινούσαν τους πολίτες, ώστε αυτοί να παρατάσσονται με το ένα ή το άλλο. Τα μεν αυτοπροβάλλονταν ως θεματοφύλακες των ιερών και των οσίων του έθνους, δεν απέκρυβαν όμως ότι είναι υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, εθνικού χαρακτήρα τουλάχιστον ως τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Τα δε αυτοπροβάλλονταν ως υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των εργαζομένων και εχθρικά προς το κεφάλαιο. Ούτε τα πρώτα σέβονταν τις αξίες, αλλά απεναντίας τις καπηλεύονταν κατά τρόπο ασύστολο και ευδιάκριτο με γυμνό πολιτικό οφθαλμό, ούτε τα δεύτερα πίστευαν στην αξία της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά είχαν κατασκευαστεί ως αναχώματα κατά του επελαύνοντος κομμουνισμού. Με την προϊούσα τάση προς ενοποίηση της Ευρώπης στα πλαίσια της ΕΟΚ-ΕΕ, είχαμε και προϊούσα σύγκληση των πολιτικών των σχηματισμών εξουσίας προς ενιαία πολιτική, η οποία συνίσταται στην άμβλυνση της ιδιοπροσωπείας των λαών με την πολεμική κατά της θρησκευτικής πίστης, της φιλοπατρίας, της γλώσσας, της οικογένειας και της κοινωνικής συνοχής και στην αποδόμηση του κράτους, το οποίο εμποδίζει την την κερδοσκοπία του απλήστου κεφαλαίου σε βασικούς τομείς της παραγωγής, όπως ενέργεια, επικοινωνίες, μεταφορές και αναπτύσσει θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας υπέρ των αδυνάτων. Η σύγκλιση αυτή κατέστη πλήρης μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι σχηματισμοί όμως εξουσίας παρέμειναν σε ισχύ και διαθέτουν ακόμη αρκετούς οπαδούς και περισσότερους ψηφοφόρους. Αν και αποτελούν συγκυβέρνηση κατ’ απαίτηση των «προστατών»-δημίων μας, αν και είναι υπέρ βέβαιο ότι, μετά τις εκλογές, μας αναμένει τρίτη συμφωνία «σωτηρίας» της χώρας (δεν γνωρίζω πώς θα την ονομάσουν) είναι βέβαιο ότι θα συγκεντρώσουν σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων, ασφαλώς σημαντικότερη απ’ ότι δείχουν οι δημοσκοπικές έρευνες προεκλογικά.

Ο λαός, το θύμα και ψώνιο, ρέπει προς την κουτοπονηριά. Αντιλαμβάνομαι ότι θα δεχθώ σφοδρή την επίθεση εκ μέρους του δημαγωγικού λόγου, ο οποίος διαχρονικά θυσιάζει τον λαό «σφάζοντάς τον με βαμβάκι». Ο λαός, στη συντριπτική του πλειονοψηφία, στηρίζει διαχρονικά ισχυρούς προσδοκώντας ίδιον όφελος. Η προσκόλληση στα κόμματα εξουσίας στη συντριπτική πλειονοψηφία γίνεται με την ειδική «κόλλα» που ονομάζεται ρουσφέτι. Αυτή εξέθρεψε την αναξιοκρατία και επέφερε την ασθένεια της χαμηλής παραγωγικότητας και της αδιαφορίας για το μέλλον της χώρας. Τα κόμματα εξουσίας μας πήραν από το «εμείς» της κοινότητας και μας οδήγησαν στο «εγώ» της ατομικής ευμάρειας.

Βέβαια, γράψαμε και σε άλλο άρθρο, ότι είναι τραγικά εσφαλμένο ο λαός να αισθάνεται τύψεις αναλογιζόμενος το ρηθέν ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Είναι άλλο να υποτάσσεσαι στο πάθος της ιδιοτέλειας και της ήσσονος προσπαθείας και άλλο να εκποιείς τον δημόσιο πλούτο ενσυνειδήτως υποβιβάζοντας την ανεξάρτητη χώρα σου σε υποτελή εν ειρήνη στο αδηφάγο κεφάλαιο.

Αναδύεται ελπίδα μετά τις επερχόμενες εκλογές; Χωρίς να είμαι αναρχικός προσυπογράφω το σύνθημα τοίχου: «Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα είχαν κηρυχθεί παράνομες»! Συνεπώς καλώ τα θύματα, τα ψώνια (και τους κουτοπόνηρους) να σκεφθούν σοβαρά αυτή το φορά: Θέλουμε να σώσουμε την πατρίδα ή να «σωθούμε» εμείς και μόνο; Ασφαλώς δεν είναι λύση η αποχή από την ψηφοφορία. Από την άλλη η μετακίνηση από τα κόμματα εξουσίας θα είναι κάτι περισσότερο από ψήφος διαμαρτυρίας και τιμωρίας; Ας αναλύσουμε τον χώρο της κατακερματισμένης υποψήφιας αντιπολίτευσης, δεδομένης για τους μη αφελείς πολιτικά της σύμπραξης των δύο κομμάτων εξουσίας (και ενδεχομένως και κάποιων άλλων) μετεκλογικά. Πέρα από δύο σχηματισμούς της αριστεράς, εκ των οποίων ο ένας παραμένει καθηλωμένος σε ιδεολογικά στερεότυπα δίκην τετραπληγικού και ο άλλος υφίσταται οβίδιες μεταμορφώσεις, οι άλλοι σχηματισμοί θυμίζουν κινούμενη άμμο. Είναι ευκαιριακοί σχηματισμοί, οι οποίοι απλά αναμένουν να εισπράξουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών των αποφασισμένων αυτή τη φορά να τιμωρήσουν.

Και ενώ το τοπίο της πολιτικής σκηνής είναι αρκούντως θολό και αβέβαιο, η χώρα βυθίζεται στο χάος (λέξη που χρησιμοποίησε πρόσφατα η γαλλική Liberation) χωρίς ελπίδα ανάκαμψης δια της πολιτικής, παρά την προσπάθεια του δημαγωγικού λόγου να πείσει τους πολίτες περί του αντιθέτου. Στην χώρα μας λείπουν δύο σημαντικοί παράγοντες, οι οποίοι θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στην υπέρβαση της κρίσης: Η ελευθερία, αφού είμαστε δούλοι των μηχανισμών της αγοράς, δηλαδή δούλοι των ισχυρών του κεφαλαίου. Οι άνθρωποι, οι πρόθυμοι να υποστούν θυσίες προσφέροντας ακόμη και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τα δίκαια της χώρας και του λαού της από τη βουλιμία των ισχυρών.

Πόσο ακόμη θα αντέξει αυτή η χώρα, στην οποία δεν ακούγεται πλέον το «ελευθερία ή θάνατος»;

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη 

Όπως αναφέρουν οι Washington Times, σε άρθρο τους για τις μαρτυρίες παιδιών που  μεγάλωσαν σε ‘οικογένειες’ ομοφυλόφιλων, οι καταθέσεις των περισσοτέρων παιδιών ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών που βρίσκονται στις δικογραφίες δικαστηρίων σε περιπτώσεις «γάμου» ατόμων του ιδίου φύλου, αναφέρουν ότι η αδυναμία των ‘γονέων’ τους να παντρευτούν τους έχει στερήσει τη νομική προστασία και τους παρεμπόδισε να ζουν την διαφορετικά τυπική τη ζωή τους,.

Όμως, τέσσερα ενήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων – που ενεργούν ως «κουαρτέτο της αλήθειας» - έχουν υποβάλει τις ένορκες καταθέσεις τους στο 5^ο Εφετείο των ΗΠΑ, όπου δηλώνουν την αντίθεσή τους στους «γάμους» ατόμων του ιδίου φύλου, με αρκετά να λένε ότι το να μεγαλώνεις σε μια «οικογένεια ουράνιου τόξου» δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε ευχάριστο. Το δικαστήριο, το οποίο εξετάζει το ενδεχόμενο να διατηρήσει τη νομοθεσία για το γάμο μόνο μεταξύ άνδρα και γυναίκας στο Τέξας, τη Λουιζιάνα και το Μισισιπή, θα ακούσει τα επιχειρήματα στη Νέα Ορλεάνη την Παρασκευή.

Υπάρχουν «δύο δικαιώματα» που έχει κάθε παιδί που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο, γράφει η Katy Faust, ένα από τα παιδιά. "Κατ’ αρχάς, το δικαίωμα στη ζωή. Δεύτερον, το δικαίωμα να έχει μια σχέση με τον πατέρα του / της και τη μητέρα».

Η Dawn Stefanowicz γράφει ότι ο «γκέι ο πατέρας της» ήταν τόσο ‘κολλημένος’ με το σεξ, ώστε όταν ήταν στο γυμνάσιο και έφερε στο σπίτι ένα συμμαθητή της, ο πατέρας της και ο εραστής του, του έκαναν συνεχώς προτάσεις για σεξ.

Η Β.Ν. Klein είπε ότι η μητέρα της και η λεσβία σύντροφός της περιφρονούσαν εντελώς τις ετεροφυλόφιλες οικογένειες και η ίδια δεν είχε ιδέα για το πώς συμπεριφέρονται καθημερινά μεταξύ τους ένας άντρας με την γυναίκα του μέχρι που πήγε σε ανάδοχη οικογένεια.

Ο Robert Oscar Lopez δήλωσε ότι οι δύο λεσβίες ‘μητέρες’ του ήταν ευσυνείδητες σχετικά με την ανατροφή του, αλλά μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο σπίτι έγινε τόσο συναισθηματικά μπερδεμένος που μπλέχτηκε στην γκέι πορνεία ως έφηβος και στις ομοφυλοφιλικές και αμφιφυλόφιλες σχέσεις ως ενήλικας.

Άλλα παιδιά βέβαια, θεωρούν ότι οι ‘οικογένειες’ ατόμων του ιδίου φύλου είναι «τυπικές αμερικανικές οικογένειες, με τις ίδιες χαρές και προκλήσεις, όπως οι οικογένειες με ετεροφυλόφιλους γονείς», αλλά το πρόβλημα είναι η «η απαγόρευση στο ‘γάμο’ των ομοφυλοφίλων που προκαλεί περιττό στιγματισμό και ταπείνωση».

«Οι οικογένειές μας θα πρέπει να αναγνωρίζονται, απλώς επειδή είμαστε άνθρωποι με τα ίδια δικαιώματα όπως όλοι οι άλλοι. Είμαστε οικογένειες, και θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν χωρίς διακρίσεις», γράφει π.χ. η Anna Frackman.

Ένα άλλο παιδί, η Malina Simard-Halm, κατέθεσε ότι η ‘οικογένεια’ των δύο μπαμπάδων της «δεν ήταν διαφορετική από ό, τι όλες οι άλλες - παρακολουθούσαν ταινίες και έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια. Ο ένας μπαμπάς μαγείρευε, ενώ ο άλλος πήγαινε τα παιδιά στο σχολείο.

Ο Lopez όμως, λέει ότι αυτός όπως και άλλα παιδιά ομοφυλόφιλων αισθάνεται «πόνο» - και αυτό επειδή υπάρχει η «έλλειψη του βιολογικού γονέα» και όχι επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν νόμιμο γάμο.

Μεγαλωμένος με τις θεωρίες της ‘θεολογίας της απελευθέρωσης’ που μιλούσε για «την ομορφιά των ομοφυλοφιλικών σχέσεων» οδηγήθηκε για χρόνια σε σεξουαλικούς πειραματισμούς, συμπεριλαμβανομένης των επί χρήματι σεξουαλικών σχέσεων με άνδρες.

Μια επανένωση με τον από χρόνια αποξενωμένο πατέρα του, τον οδήγησε στην απόδρασή του από την "τοξική" γκέι οικογενειακή ζωή, λέει ο Lopez, ο οποίος είναι τώρα παντρεμένος με την κοπέλα του και είναι ο ίδιος πατέρας.

Η Stefanowicz στην κατάθεσή της, λέει ότι η ζωή της ήταν κάθε άλλο παρά φυσιολογική. «Ποτέ δεν θα έχεις ένα πραγματικό σπίτι», έγραψε.

«Το οικογενειακό περιβάλλον έχει μοναδικά και μη σταθερά χαρακτηριστικά, λόγω της παρουσίας ή απουσίας των βιολογικών γονέων, νόμιμων γονιών ή κηδεμόνων και διαφορετικών σεξουαλικών συντρόφων των γονέων», γράφει η Stefanowicz, που πέρασε τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής σχετιζόμενη με ομοφυλοφιλικές, αμφιφυλόφιλες και τρανσέξουαλ υποκουλτούρες και έχει επικοινωνήσει με δεκάδες ενήλικα παιδιά που μεγάλωσαν με ομοφυλόφιλους γονείς.

Η Stefanowicz είπε ότι «αγάπησε απόλυτα τον πατέρα της, ο οποίος πέθανε από AIDS το 1991, αλλά ο ίδιος ήταν ένας προβληματικός άνθρωπος που κακοποιούσε σεξουαλικά τόσο την ίδια όσο και τον δίδυμο αδελφό της και έφερνε αμέτρητους άνδρες στο σπίτι τους.

«Εκτέθηκα σε απροκάλυπτη σεξουαλική δραστηριότητα, όπως σοδομισμός, γυμνότητα, πορνογραφία, ομαδικό σεξ, σαδομαζοχισμό και παρόμοια», έγραψε η Stefanowicz, προσθέτοντας ότι ο πατέρας της την πήρε μερικές φορές στις "τσάρκες" του σε γκέι γκαλερί τέχνης, παραλίες γυμνιστών και δημόσια πάρκα.

Όπως και άλλες κόρες ομοφυλοφίλων με τις οποίες έχει μιλήσει, η Stefanowicz είπε ότι ένιωθε αυτή - και η θηλυκότητα της – να μην εκτιμώνται ή να επιβεβαιώνονται.

«Τελικά, αναζητούσα την αγάπη και την αποδοχή του, αλλά δεν μου επετράπη να τον εξετάσω ελεύθερα για τον τρόπο ζωής του, να του θέσω τα ηθικά επιχειρήματα ή να βλάψω τα συναισθήματά του, αλλιώς θα είχα να αντιμετωπίσω μακροπρόθεσμες επιπτώσεις», γράφει η Stefanowicz.

«Αν και δεν πιστεύω ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα είναι ντε φάκτο κακοί γονείς, γνωρίζω ότι η γκέι κοινότητα όπως την γνώρισα από κοντά, ποτέ δεν θεώρησε τα παιδιά τίποτα άλλο εκτός από ένα κομμάτι ιδιοκτησίας, ένα λάθος από το παρελθόν ή ένα πολιτικό εργαλείο», έγραψε η Klein, προσθέτοντας ότι η μητέρα της και η σύντροφός της επί 25 έτη είχαν και οι δύο πεθάνει και έτσι "δεν μπορούν να μου κάνουν κακό ξανά".

Όλο το άρθρο εδώ

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Στην Ελλάδα σήμερα ζουν τρεις βασικές κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των καιρών και αγωνιούν για το μέλλον αυτής της χώρας. Βλέπουν την λαίλαπα των μνημονίων να έχει καταστρέψει κάθε ελπίδα και προοπτική για την επιβίωση και προσπαθούν να ορθώσουν κάποιο λόγο αντίστασης. Αγωνίζονται να σταματήσουν τον θανατηφόρο κατήφορο της ελληνικής κοινωνίας και πιστεύουν ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί όλα και ότι μπορεί να αντιστραφεί αυτή η προδοτική πορεία που έχει φέρει την μεγαλύτερη κρίση στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας σε ξένους, ανθέλληνες, τοκογλύφους. Είναι αυτοί που απομύζησαν τον κρατικό κορβανά τις τελευταίες δεκαετίες και το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν πάντα η προσωπική τους τσέπη και το πως θα εξασφαλίσουν ακόμα και τα δισέγγονα τους με αφθονία αγαθών σε βάρος πάντα του γενικού συνόλου. Είναι το πολιτικό κατεστημένο που κατέστρεψε την οικονομία, καταλήστεψε τα κρατικά ταμεία, κατέκλεψε τις οικονομίες του κόσμου και έστειλε την αφρόκρεμα του ελληνικού λαού εξορία σε άλλες χώρες, όπου διαπρέπει προς δόξα της εθνικής μας προδοσίας.

Και τέλος είναι η τρίτη κατηγορία που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία. Είναι η κατηγορία της αδιαφορίας για όλα αυτά. Είναι αυτοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει, παρά τις όποιες δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν, είναι το πως θα περάσουν καλά, το πώς θα έχουν το iphone, το πως να κάνουν facebook, να διασκεδάζουν όσο μπορεί περισσότερο, να έχουν καλό φαγητό και να μιμηθούν όσο μπορούν περισσότερο του καλοβολεμένους, αν είναι δυνατόν να γίνουν και οι ίδιοι καταβολεμένοι. Είναι οι άνθρωποι του, «τι με ενδιαφέρει έμενα ; σάμπως μπορώ εγώ να αλλάξω την κατάσταση ;». Υποστηρίζουν πως όλα είναι προσχεδιασμένα και ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική, γ” αυτό και θα πρέπει να υποτασσόμαστε και να μην αντιστεκόμαστε. Είναι αυτοί που γίνονται τα καλυτέρα όργανα του προδοτικού συστήματος και αυτοί στους οποίους το σύστημα βασίζεται για την εθνοκτόνο επιβίωση του και για τις ληστρικές επιδρομές του στην καθημερινή ζωή τους. Αν και πολλοί από αυτούς έχουν πληγεί από την μνημονιακή κατοχή, δεν θέλουν να αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Αναπαύονται στον καναπέ της καταστροφής τους και ούτε λίγο ούτε πολύ ευλογούν την εθνική απώλεια σαν αναπόφευκτο κακό και σαν νομοτελειακή εξέλιξη. Σε αυτή την κατηγορία θα προσθέσουμε και τους διάφορους «ποιμένες», που προπαγανδίζουν πως το λιγότερο κακό… είναι καλύτερο από το χειρότερο!

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η εικόνα μιας Ελλάδας που βαδίζει πλέον σε γενικές εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας για πολλές δεκαετίες. Μέσα σε ένα τέτοιο περίγραμμα, αναρωτιέται κανείς αν ακόμα υπάρχει πραγματικά η ελπίδα για να σωθεί αυτός ο δύσμοιρος τόπος, με την τόσο μεγάλη ιστορία και το τόσο ηρωικό παρελθόν του. Δυστυχώς, τα ωραία λόγια και οι εμμονές σε περασμένες ιστορικές δόξες έχουν πια περισσέψει και δεν ωφελούν σε τίποτα. Είναι υπεκφυγή πλέον να καταφεύγουμε στο ένδοξο παρελθόν, όταν καταστρέφουμε το παρών.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που δεν είναι πολύ γνωστή, αλλά ίσως η πιο ελπιδοφόρα όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο για κάποιους, για την σωτηρία της πατρίδας μας. Είναι κάποιοι «φωτεινοί» γέροντες, άγνωστοι και κρυμμένοι σε κάποια «σπηλιά», αλλά έχουν την μεγαλύτερη δύναμη από όλους τους άλλους. Η χώρα αυτή ποτέ δεν έπαψε να παράγει αγίους και συνεχίζει στον ευλογημένο αυτό δρόμο, παρά τα όσα έχουν γίνει και τα όσα έχουν παραβιαστεί. Η αγιότητα έχει μεγαλύτερη δύναμη από την κοσμική διαστροφή και την κοσμική παρακμή και η χώρα αυτή, δόξα το Θεό, έχει ακόμα κάποιους «άξιους» που προσεύχονται για το μέλλον της. Είναι η πραγματική μας ελπίδα!

Αμήν!!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πηγη: Νίκος Χειλαδάκης

Η συνεννόηση, αν όχι και η ταύτιση σε βασικές αρχές, των πολιτικών δυνάμεων, στην ατζέντα των Εθνικών Θεμάτων, αναδεικνύεται σε προϋπόθεση επιβίωσης των δυο ελληνικών κρατών (Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας), ειδικά μάλιστα, όταν η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας βρίσκεται στη δίνη γεωπολιτικής αστάθειας και η Ελλάδα έχει την «ατυχία» να συνορεύει με «δύστροπο γείτονα», όπως έχει επισημάνει και ο απερχόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο (Καστελόριζο, Ανατολικά Κρήτης), μεσούσης μάλιστα της προεκλογικής περιόδου στην Ελλάδα, όπου η πόλωση προκαλεί φαινόμενα εσωτερικής πολιτικής αστάθειας.

Η απόφαση της Τουρκίας να εκδώσει νέα αγγελία προς ναυτιλλομένους (NAVTEX) για τη δέσμευση, παρανόμως, περιοχών εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με σκοπό τη διενέργεια νέων γεωλογικών ερευνών από το ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός», έχει προκαλέσει έντονη ανησυχία στα συναρμόδια υπουργεία Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας. Με τη νέα τουρκική NAVTEX, που αρχίζει από τις 6 Ιανουαρίου και τελειώνει στις 15 Απριλίου, παρέχεται η δυνατότητα στο ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός» και στα πολεμικά πλοία του Τουρκικού Στόλου, που το συνοδεύουν, να συνεχίσουν τις γεωλογικές έρευνες και άλλες δραστηριότητές τους, στα οικόπεδα 1, 8, 9 και 12 της κυπριακής ΑΟΖ, που βρίσκονται πέριξ του κοιτάσματος «Αμαθούσα», όπου θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη γεώτρηση της ιταλικής εταιρείας Eni, για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Άγκυρα έχει καταστήσει σαφές ότι, το «Μπαρμπαρός» δεν πρόκειται να αποχωρήσει από την περιοχή, αν δεν «παγώσουν» οι γεωτρήσεις από την πλευρά της Λευκωσίας.

Επίσης η Τουρκία, εξέδωσε και άλλη ναυτική οδηγία NAVTEX που έχει διάρκεια από την 12η Ιανουαρίου μέχρι και την 12η Φεβρουαρίου του 2015 με την οποία δεσμεύει τη θαλάσσια περιοχή από το Καστελόριζο και τη Ρόδο έως δυτικά της Κύπρου και ανατολικά της Κρήτης, προκειμένου να πραγματοποιήσει ασκήσεις με τα υποβρύχια του Τουρκικού Στόλου. Η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί το υπογάστριο της Ελλάδος στο Ανατολικό Αιγαίο και είναι χαρακτηρισμένη ως «ευαίσθητη περιοχή», ζωτικής σημασίας για τα Εθνικά μας συμφέροντα, αφού σχετίζεται με το εύρος της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Και ακόμη, ενδεικτικό της στρατιωτικοποίησης της έντασης που προκαλεί η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι και η επίσκεψη στη φρεγάτα TCG Gediz (F 495) του Αρχηγού του Τουρκικού ναυτικού Ναύαρχου Μπουλέντ Μποστάνογλου και του Αρχηγού του Στόλου Αντιναύαρχου Βεϊσέλ Κιοσελέ. Η φρεγάτα TCG Gediz (F 495) κλάσης G (O.H. Perry) , που πλέει παράνομα στην κυπριακή ΑΟΖ, στο πλαίσιο στρατιωτικής άσκησης, προσέγγισε «απειλητικά» την εξέδρα της ΕΝΙ/KOGAS saipem 10000, κλιμακώνοντας με αυτό τον τρόπο την στρατιωτική πίεση, που ασκεί η Τουρκία στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Η ελληνική Κυβέρνηση, εξέφρασε την έντονη ανησυχία της, για τις νέες τουρκικές προκλήσεις, με δηλώσεις του Αντιπροέδρου και Υπουργού Εξωτερικών της Κυβέρνησης Ευάγγελου Βενιζέλου, όπου μεταξύ άλλων, επισημαίνει: « η Τουρκία με ναυτική αγγελία ανακοίνωσε την ειλημμένη απόφασή της, μέσω της δραστηριότητας του πλοίου «Μπαρμπαρός», να συνεχίσει την κραυγαλέα παραβίαση του διεθνούς δικαίου και την απροκάλυπτη προσβολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, δηλαδή ενός κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η στάση αυτή υπονομεύει ευθέως τις δυνατότητες επανάληψης του διαλόγου στην Κύπρο, αντί δε της προσπάθειας αποκλιμάκωσης βλέπουμε να προκαλείται και πάλι ένταση σε μια περιοχή που βρίσκεται πολύ κοντά στις εστίες όλων των ανοικτών κρίσεων στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική.»

Το εντυπωσιακό είναι ότι, η Τουρκία προέβηκε στην ανακοίνωση της NAVTEX, μία μέρα μετά, την συμβιβαστική πρόταση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Νίκος Αναστασιάδης, επιδιώκοντας «να αποκλιμακώσει την ένταση» και να ανοίξει παράθυρο στις συνομιλίες, αποδέχτηκε το θέμα του φυσικού αερίου της Κυπριακής ΑΟΖ, να ενταχθεί στις ενδοκοινοτικές συνομιλίες, εφόσον δοθούν χάρτες επί του εδαφικού και εφόσον φτάσουμε σε ακτίνα λύσης.

Την επομένη, ήρθε η απάντηση από την Άγκυρα, επιβεβαιώνοντας, ότι οι Τούρκοι κατανοούν τις ελληνικές και ελληνοκυπριακές συμβιβαστικές κινήσεις , ως ένδειξη διπλωματικής και στρατιωτικής αδυναμίας.

Έτσι, ήταν αναμενόμενη η έντονη αντίδραση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρός της Νίκος Αναστασιάδης σε γραπτή δήλωσή του επισημαίνει: ««Ενόσω υφίσταται η παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι αδύνατη η συμμετοχή μου εις τον προκαθορισθέντα διάλογο για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Ο φυσικός πλούτος της χώρας ανήκει εις το κράτος, την ευθύνη διαχείρισης του οποίου έχει η εκάστοτε κυβέρνηση προς όφελος του συνόλου των νομίμων κατοίκων της χώρας. Συνεπώς, ενέργειες που αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας με το πρόσχημα της προστασίας των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων, όχι μόνο είναι αντίθετες με το διεθνές δίκαιο, αλλά και ουδόλως ευσταθούν.»

Είναι σαφές ότι, στόχος της Τουρκικής πολιτικής , μέσω της κρίσης που προκαλεί το τουρκικό ερευνητικό πλοίο Barbaros και τα πολεμικά πλοία που το συνοδεύουν στην κυπριακή ΑΟΖ, είναι η συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων στη νότια ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και η κατάργηση της νομικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Απόλυτα σαφής είναι και η γραπτή δήλωση του Εκπροσώπου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη: «το καθεστώς συνεχών απειλών και αλαζονικών συμπεριφορών από την κατοχική δύναμη αποστερεί από την Κυπριακή Κυβέρνηση τα όποια περιθώρια ελιγμών και ευελιξίας, διότι αυτό που προέχει είναι η προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γίνεται σαφές και ξεκάθαρο ότι πως η απόφαση για αναστολή συμμετοχής της ελληνοκυπριακής πλευράς στις συνομιλίες για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου, παραμένει αμετάβλητη.»

Επομένως, η επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών ( Ν. Αναστασιάδη- Ντ. Έρογλου) για την πολιτική λύση του Κυπριακού, που θα λειτουργήσει και ως μέσο αποτροπής των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας στην Κύπρου, είναι μάλλον ανέφικτη!

Κατόπιν αυτών, θα πρέπει να γίνει ενεργοποίηση, όχι απλή αναφορά, της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 της Ε.Ε., που προνοεί την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, ως προϋπόθεση συνέχισης των ενταξιακών συνομιλιών, για την ειδική σχέση ή την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Επίσης, κατά ποια λογική, οι κυρώσεις που επέβαλε η Ε.Ε. επί της Ρωσίας , δεσμεύουν την Κυπριακή Δημοκρατία, όταν δεν επιβάλλονται αναλόγως κυρώσεις στην Τουρκία από την Ε.Ε., που αξιοποιώντας την στρατιωτική της ισχύ, προσβάλει εμπράκτως κυριαρχικά δικαιώματα και μάλιστα ατιμωρητί της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία αρνείται πεισμόνως να αναγνωρίσει ως κράτος, παρότι πρόκειται για διεθνώς αναγνωρισμένο ισότιμο κράτος μέλος της Ε.Ε.;
Πάντως είναι ανησυχητικό ότι, η Κυπριακής Δημοκρατία δεν έχει τα διεθνή ερείσματα που προσδοκούσε. Τα περί «ευρωπαϊκού πλεονεκτήματος» και περί «στρατηγικών εταίρων» και περί «γεωπολιτικής αναβάθμισης» της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποδεικνύονται στην πράξη, μάλλον «κούφια λόγια», παρά αξιόπιστα εργαλεία διπλωματικής υπεροχής.

Καπούτσης Χρήστος

Πηγή: OnAlert

ΠΟΛΛΟΙ νεώτεροι κληρικοί ἔχουν τήν τάση νά ἐμφανίζονται στήν κοινωνία περιποιημένοι καί σύγχρονοι, περιφρονώντας τήν παραδοσιακή ἐμφάνιση πού εἶναι τά ράσα, τό καλυμμαύχι, τά μαλλιά καί τά γένια. Νομίζουν ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό εἶναι πιό κοντά στόν κόσμο καί τό ὅποιο ποιμαντικό τους ἔργο διευκολύνεται καί γίνεται ἀποτελεσματικότερο.

Πρόκειται περί πλάνης. Οἱ ἰσχυρισμοί τῶν προοδευτικῶν κληρικῶν δέν εὐσταθοῦν. Τό κοσμικό φρόνημα τούς ἐμποδίζει νά προχωρήσουν στήν πνευματική ζωή καί νά ἀποκτήσουν τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ποιμνίου τους. Μπορεῖ νά κάνουν θόρυβο καί νά ἀκοῦν ἐπαίνους ἀπό μερικούς κοσμικούς καί ἄσχετους, ὅμως δέν βοηθοῦν καθόλου τό ποίμνιό τους πνευματικά. Θά ἔλεγα, χωρίς ὑπερβολή, ὅτι μᾶλλον τό ἀπομακρύνουν ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἀλήθεια, πῶς νά ἐμπιστευθεῖς τέτοιους κληρικούς, πού ποτέ δέν γεύτηκαν τήν πνευματική ζωή καί ποτέ δέν ἀπαρνήθηκαν τή νοοτροπία καί τίς ἀδυναμίες τῶν κοσμικῶν;

Ὁ πολύπειρος καί θερμός ὑποστηρικτής τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης περιέγραφε μέ ἐπιτυχία τήν ἐμφάνιση τῶν νεωτέρων κληρικῶν, ἀποκαλύπτοντας συγχρόνως τήν πνευματική τους κενότητα καί τό κοσμικό φρόνημα, πού τούς διαβρώνει καί τούς ἐξαφανίζει κάθε ἴχνος ἱερατικοῦ ζήλου. Ἔγραφε λοιπόν ὁ π. Αὐγουστῖνος σέ ἀναφορά του πρός τήν Ἱερά Σύνοδο: «Ἐσχάτως μεταξύ τῶν κληρικῶν καί δή τῶν νεωτέρων παρατηρεῖται τάσις, ὅπως οὗτοι ἐμφανίζωνται ἐπί τό κοσμικώτερον. Οὕτω κληρικοί θεῶνται εἰς κουρεῖα. Κόπτουν τήν κόμην καί περικόπτουν τήν γενειάδα, περιλούονται μέ ἀρώματα, καί φρεσκοξυρισμένοι εἰς τόν τράχηλον ἐξέρχονται ἐκ τῶν κουρείων εὐωδιάζοντες ἐκ τῶν ἀρωμάτων.

Ἀποβάλλουν ἐπίσης τό ἐξώρασον καί μέ τό ἀντερί, ἐκ πολυτελοῦς ὑφάσματος, ζωηροῦ καί ἀνοικτοῦ ἔστιν ὅτε χρώματος, μέ κολλάρον, μέ ὡρολόγιον χρυσοῦν εἰς τήν χεῖρα, μέ χρυσῆν ἅλυσιν ἐκ τοῦ λαιμοῦ κρεμασμένην, μέ ὑποδήματα τοῦ τελευταίου συρμοῦ, καί μέ τσιγάρον εἰς τό στόμα καί ἀναπτῆρα εἰς τό χέρι, κάμνουν τήν ἐμφάνισίν των δημοσίᾳ. Παντοῦ. Καί εἰς θέατρα καί εἰς κινηματογράφους καί εἰς γήπεδα ποδοσφαιρικῶν συναντήσεων, διατί ὄχι καί εἰς ταβέρνας καί ἐξοχικά κέντρα, εἰς τά ὁποῖα συχνάζει τό κοσμικώτερον μέρος τῆς κοινωνίας. Ὡς δέ ἔχομεν διαπιστώσει, οἱ μέ τοιαύτην ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν κληρικοί εἶναι, κατά κανόνα, φορεῖς καί… νέων ἰδεῶν, ἐκμονδερνισμοῦ καί ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας» («Ἐκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός», 1973, σελ.159-160).

Οἱ νεωτεριστές κληρικοί εἶναι ὑπερήφανοι, ἀλλά καί ἀμαθεῖς παπαγάλοι. Ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους καί ἐπανα- λαμβάνουν φράσεις καί λέξεις τοῦ συρμοῦ. Μέ παιδαριώδη ἐπιχειρήματα προσπαθοῦν νά ὑποτιμήσουν τούς παραδοσιακούς συναδέλφους τους καί νά τούς ἐμφανίσουν ὡς καθυστερημένους καί ὀπισθοδρομικούς. Χωρίς καμιά ἀναστολή περιφρονοῦν τή νηστεία, τίς ἱερές ἀκολουθίες, τίς ἐκκλησιαστικές παραδόσεις. Εἶναι, θά ἔλεγα, νέοι Λούθηροι. Ἔχουν ἐπίσης καί πολλές κρυφές ἀδυναμίες, στίς ὁποῖες δέν θέλω νά ἀναφερθῶ.

   Ἐκεῖνο ὅμως πού πρέπει νά μάθουν καί νά ἀποδεχτοῦν αὐτοί οἱ κληρικοί εἶναι ὅτι «ἡ ἐμφάνισις τοῦ Ὀρθοδόξου κληρικοῦ ἔχει βαθείας ρίζας εἰς τόν ψυχικόν κόσμον τοῦ λαοῦ, πᾶσα μεταβολή προσκρούει εἰς τά αἰσθήματα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί προκαλεῖ σκανδαλισμόν συνειδήσεων» (ὅπ. παρ., σελ. 163).

Ὁ λαός μας ἐκτιμᾶ ἰδιαίτερα τούς παραδοσιακούς καί εὐσεβεῖς κληρικούς, ἐνῶ ἀπέναντι στούς νεωτεριστές καί κοσμικούς διατηρεῖ τίς ἐπιφυλάξεις του. Πρέπει οἱ μητροπολίτες νά προσέξουν τό θέμα τῆς ἐμφάνισης τῶν κληρικῶν τους καί νά τούς ἐμπνεύσουν τό σεβασμό στήν ἐκκλησιαστική παράδοση, γιατί δέν πρόκειται γιά παρωνυχίδα, ἀλλά γιά ἀναγκαία προϋπόθεση προκειμένου νά ἔχει ἐπιτυχία τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ λαϊκή παροιμία ὅτι «τά ράσα δέν κάνουν τόν παπά» εἶναι ὀρθή, γιατί ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ παπάς πρέπει νά εἶναι πνευματικός ἀγωνιστής καί πρῶτος αὐτός νά τηρεῖ τίς ἐντολές. Αὐτό εἶναι τό βαθύτερο νόημά της καί δέν πρέπει νά χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς μή ἀγωνιζόμενους νεωτεριστές κληρικούς, γιά νά δικαιολογήσουν τήν κοσμική τους νοοτροπία. Καί νά μή ξεχνοῦν ὅτι τά ράσα, πού δέν κάνουν τόν παπά, ἀσκοῦν εὐεργετική ἐπίδραση στόν παπά τόν ἀνυψώνουν στά μάτια τοῦ λαοῦ καί τόν προφυλάσσουν ἀπό παγίδες καί πειρασμούς.

Ορθόδοξος Τύπος,09/01/2015

Πηγη: Ακτίνες

«Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς οσίαις. Υιε Θεού, ζωήν ο διδούς• διο ο κόσμος Σε δοξάζει».

Το Φως ιλαρόν είναι πρωτοχριστιανικός λυχνικός ύμνος, δηλ. εσπερινός ύμνος της πρωτοχριστιανικής λατρείας ή, όπως τον ονομάζει ο άγιος Βασίλειος ο Καππαδόκης, «επιλύχνιος ευχαριστία». Ο περίφημος αυτός ύμνος είναι ποίημα ενός από τους άγιους Μάρτυρες και Ομολογητές των πρώτων αιώνων και μάλιστα της περιοχής αυτής - της Καππαδοκίας και Συρίας. Μια αρχαία παράδοσις τον αποδίδει στον άγιο Ιερομάρτυρα Αθηνογένη, που εμαρτύρησε με δέκα μαθητές του επί Διοκλητιανού στις 16 Ιουλίου στην Σεβαστία, γειτονική πόλη της Καισαρίας, γι' αυτό και ζωγραφίστηκε σε πολλές εκκλησίες της Καππαδοκίας.

Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας, στο γνωστό του έργο Περί Αγίου Πνεύματος (κεφ. Κθ': Περί Παραδόσεως στην Εκκλησία) μνημονεύει τον ύμνον αυτόν και μάλιστα αναφέρει ρητώς ένα στίχο του λέγοντας, ότι δεν ξέρει ακριβώς ποιος είναι «ο πατήρ των ρημάτων εκείνων της επιλυχνίου ευχαριστίας» αυτής, αλλά στην συνέχεια μνημονεύει και έναν (άλλον;) ύμνον του αγίου Αθηνογένους (του οποίου αναφέρει το όνομα μόνον, ως πασίγνωστο), και αυτόν μάλλον επιλύχνιον, που τον είπε ή έψαλε ο Μάρτυς μπροστά στους μαθητές του ως «εξιτήριον» (= εξόδιον από τον κόσμον αυτόν) «ορμών ήδη προς την δια πυρός τελείωσιν», πηγαίνοντας δηλ. στην φωτιά του μαρτυρίου του.

Πάντως, όποιος και να είναι ο ποιητής του ύμνου Φως ιλαρόν, πρόκειται οπωσδήποτε για πρωτοχριστιανικό ύμνο (ίσως του γ' ή ακόμη και του β' αιώνος). Διότι ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος λέγει στο ίδιο χωρίο ότι το παρέλαβαν «από τους πατέρας ημών», και ως γνωστόν, οι πατέρες και προπάτορές του ήταν χριστιανοί μάρτυρες και ομολογητές στην μεγαλομαρτυρική Καππαδοκία. Ρητώς λέγει ο Μέγας Βασίλειος για τον ύμνο μας: «έδοξε της Πατράσιν ημών μη σιωπή την χάριν του εσπερινού φωτός δέχεσθαι, άλλ' ευθύς φανέντος ευχαριστείν» και γι' αυτό στο εσπερινό ιλαρό φως του ηλιοβασιλέματος, «ο λαός αρχαίαν αφήισι την φωνήν», δηλ. όλος ο λαός μαζί ψάλλει τον αρχαίο τούτον ύμνο προς δόξαν του φωτός ή μάλλον του Δημιουργού του φωτός - του Χριστού.

Ο ύμνος Φως ιλαρόν είναι ωραιότατο ποίημα καθαρώς χριστιανικής εμπνεύσεως και περιεχομένου. Εποιήθη και εψάλει ως δοξολογία στον Θεό κατά την εσπερινή ώρα της δύσεως του ηλίου• την ώραν αυτή που απλώνεται στην γη μας ένα χαριτωμένο, ιλαρό φως, με το οποίο τελειώνει η ημέρα, αλλά και προμηνύεται η νύχτα και από την νύχτα πάλι η άλλη ημέρα.

Η αρχή του ύμνου αυτού ξεκινάει από την φύση , με το φυσικό φως του δειλινού και αυτό φανερώνει ότι οι πρώτοι χριστιανοί ζούσαν ανοιχτά και βλέπανε θετικά το κάλλος της φύσεως, την στάση αυτή συναντούμε και στους Εβραίους της Βίβλου και στους αρχαίους Έλληνες.1 Οι πρώτοι χριστιανοί ζούσανε την φύση ως ποίημα, δημιούργημα του Ζώντος και Αληθινού Θεού και γι' αυτό πίσω από την φύση έβλεπαν τον ποιητή της και Αυτόν εδόξαζαν στο κάλλος της. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι ο ύμνος αναφέρεται στο Φως, το πιο λεπτό και ωραίο και βαθύ στοιχείο στην ορατή φύση. Η φύσις στο βάθος σημαίνει φως και ως φως την έβλεπαν και οι πρώτοι χριστιανοί, και αργότερα οι ησυχαστές, αλλά και η σημερινή πιο προχωρημένη επιστήμη ανάγει τα πάντα στο φως, όπως ακριβώς και τα πρώτα λόγια της Βίβλου.

Υπάρχει όμως και μια βασική διαφορά στην στάση έναντι της φύσεως μεταξύ των πρώτων χριστιανών και των αρχαίων. Οι αρχαίοι εθαύμαζαν την φύση αλλά και την ελάτρευαν, και μάλιστα το φως του ηλίου και των αστέρων και γι' αυτό ελάτρευαν τον αήττητον ήλιον (solus invictus). Οι χριστιανοί απέρριπταν κάθε είδος ειδωλολατρίας και γι' αυτό ελάτρευαν μόνον τον Ζώντα και Αληθινόν Θεόν που απεκάλυψεν και εξηγήσατο (Ιω.1,18) ο Χριστός. Αλλ' οι πρώτοι Χριστιανοί έβλεπαν την φύση και τα πάντα μέσα στην φύση, και μάλιστα το φως, ως χώρο προνοίας και τόπο παρουσίας του Ζώντος και Παρόντος Θεού. Ο κόσμος γι' αυτούς ήταν το σπίτι τους, ο οίκος του Θεού τους, και δεν ήθελαν να τον αρνηθούν ή να τον αφήσουν στα χέρια του διαβόλου και των ψευδοθεών του. Αντί λοιπόν της αρχαίας κοσμολατρίας οι χριστιανοί είχαν έναν υγιή κοσμισμό, μια ορθή κοσμολογία έβλεπαν τον κόσμο ως έργο του Θεού Λόγου, του Χριστού.

Γι' αυτό ο ύμνος μας αρχίζει με αφορμή το χαριτωμένο, ιλαρό φως της δύσεως του ηλίου, που και αυτό είναι έργο (κτίσμα) του Δημιουργού του σύμπαντος. Αλλ' όσο και να είναι ωραίο και ευχάριστο το φως αυτό, αμέσως η σκέψις των πρώτων χριστιανών, η καρδιά τους, τους οδηγεί στο βάθος, στο αληθινό Φως του Κόσμου, που είναι ο Χριστός. Παίρνοντας απλώς αφορμή από το φυσικό γεγονός -πόσο ωραία και ήσυχα ακτινοβολεί το χαμηλό φως του δύοντος ηλίου - οι πρώτοι χριστιανοί βλέπουν σ' αυτό μια εικόνα της θείας αλήθειας: πως ο Χριστός, φως του Θεού Πατρός, προσέρχεται και ακτινοβολεί στον κόσμο, ιλαρώς. Η εικόνα που δίνει το ποίημα φαίνεται στην αρχή φυσική: ένα ήσυχο, ιλαρό φως διάχυτο στον δυτικό ορίζοντα μας αποκαλύπτει μια ωραία, σχεδόν ιερή δόξα του ήλιου και προκαλεί αισθήματα ευχάριστα. Αλλά για τους χριστιανούς αυτό είναι πολύ, πάρα πολύ λίγο. Η νοσταλγία τους ή μάλλον η πρωταρχική πίστις τους και η εσχατολογική ελπίδα τους (που και οι δύο συνιστούν μέσα τους την χριστιανική αισθητή πληροφορία (βλ. Α' Θεσ. 1, 5 και Εβρ. 6. 11 και 10, 22) τους πάει αμέσως, πιο πέρα: στον Ιησού Χριστό (του οποίου το όνομα ο ποιητής του ύμνου άφησε επίτηδες, γι' αργότερα), που είναι το αληθινό και άκτιστο και πραγματικό Ιλαρόν Φως της Δόξης της Αγίας, που είναι ο Αθάνατος Πατήρ (και όχι ο πεπερασμένος ήλιος) και που ο υμνωδός στην συνέχεια στολίζει με μερικά χαρακτηριστικά, τον ονομάζει: Ουράνιο, Άγιο, Μακάριο.

Θα μπορούσαμε από εδώ ακόμη να διαβλέψουμε μια ησυχαστική θεώρηση που προέρχεται από καθαρώς χριστιανική βιβλικο-ησυχαστική πείρα. Το φως είναι η ‘δόξα‘ του ηλίου, η λαμπρή ακτινοβολία του, που τον φανερώνει και μας καθιστά κοινωνούς του. Ο Χριστός είναι το θείον Φως που μας αποκαλύπτει την Δόξα του Θεού Πατρός, μάλλον ο Ίδιος είναι η Δόξα του Πατρός, επειδή μας αποκαλύπτει τον Πατέρα και την αγία, αθάνατη, ουράνια, μακάρια Δόξα Του κάνοντάς μας ταυτόχρονα και μετόχους της Δόξης αυτής και του πλούτου των χαρίτων του Θεού της Αιωνίου Δόξης. Ίσως όμως θα μπορούσαν να εκληφθούν όλα αυτά απρόσωπα, αν ο ποιητής δεν έσπευδε, στο τέλος της στροφής αυτής, να προσθέσει το αγαπητό στους πρώτους χριστιανούς και στους ησυχαστές, και σε μας τους αμαρτωλούς, όνομα: Ιησού Χριστέ.

Είμαι βέβαιος ότι ο ποιητής- υμνωδός, ξεκίνησε στο Φως ιλαρόν από την καθαρώς χριστιανική πείρα του την εν Χριστώ Ιησού, από την γεύση δηλαδή της εν Χριστώ σωτηρίας, χάριτος, νέας ζωής εν Θεώ και συν Θεώ, και δι' αυτής αναγνώρισε όχι μόνον πίσω από το φυσικό φως του ήλιου το θείον Φως του Ήλιου της Δικαιοσύνης, αλλά και αναγνώρισε μέσα στον Ιησού Χριστό τον αληθινό Υιό του Θεού, όπως θα Τον αποκαλέσει (‘Υιε Θεού') και θα Τον αναφέρει λίγο πιο κάτω. Δηλαδή, από την χαριτωμένη πείρα της δόξης του Χριστού Σωτήρος, που είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος του αποκαλύπτοντος τον Χριστό ως Κύριο και Θεό (Α' Κορ. 12, 3, Γαλ. 4,6 κ.λ.π.) ξεκίνησε ο ποιητής, δηλ. οι πρώτοι χριστιανοί, και έτσι όλη η κοσμολογία του και η θεολογία του, δηλ. εδώ Χριστολογία (σχέση του Χριστού προς τον Θεό και τον κόσμο) έχει την Σωτηριολογία ως βάση και ως οδηγό. Γι' αυτό καταλήγει στην πρώτη στροφή του ύμνου, στο περιεκτικό όνομα και πράγμα ‘Ιησού Χριστέ', διότι Αυτός είναι η ταυτότητα του και ταυτότητα μας. (Ένας, νομίζω, λόγος παραπάνω να δεχθούμε ότι ο ύμνος είναι ποίημα ενός πρωτοχριστιανού Μάρτυρος).

(‘Κύριε Ιησού Χριστέ'.., είναι και η προσευχή των ησυχαστών). Διότι, χωρίς αυτόν, τον Χριστό, όλα αυτά, ακόμη και τα πιο χαρακτηριστικά και σπουδαία προσόντα του Θεού, όπως η Δόξα Του (και μάλιστα η Δόξα με την βιβλική της έννοια), δεν έχουν για μας τους ανθρώπους τόση σημασία, μας είναι απρόσιτα, αμέθεκτα, άφθαστα.

Η δεύτερη στροφή (που μερικοί μελετητές της πρωτοχριστιανικής ποιήσεως, μεταξύ των οποίων και ο καθ. Π. Χρήστου, την θεωρούν ως επιπρόσθετο εφύμνιο, πράγμα που είναι υποθετικό, χωρίς σίγουρη απόδειξη), δείχνει πως ο ποιητής ζει και εννοεί τον Ιησού Χριστό μέσα στα Τριαδολογικά πλαίσια, διότι η Χριστολογία της πρώτης Εκκλησίας, όπως και όλης της Ορθοδοξίας μέχρι σήμερα, και των επομένων άγιων ησυχαστών (ασκητών και θεολόγων του ησυχασμού), εννοείται μόνον εντός της ορθής και πλήρους Τριαδολογίας από την οποία είναι αχώριστη. Γι' αυτό ο υμνωδός μας και στην πρώτη στροφή το ίδιο φως συνδέει με τον Χριστό, και στην δεύτερη στροφή με την Αγία Τριάδα: ‘ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν'.

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι σ' αυτήν την δεύτερη στροφή ο πρωτοχριστιανός ποιητής παίρνει αφορμή, από το εσπερινό φως της δύσεως του ήλιου, για να υμνήσει την Αγία Τριάδα, διότι οι πρώτοι χριστιανοί, και στην συνέχεια οι Πατέρες της Εκκλησίας (π.χ. ο Γρηγόριος ο θεολόγος) βλέπανε στον ήλιο μια κτιστή εικόνα του Τριαδικού Θεού: ο ίδιος ο ήλιος εσήμαινε τον Θεόν Πατέρα, το φως του - τον Υιόν, και η θερμότητά του - το Άγιον Πνεύμα. Επίσης, μπορούμε να διακρίνουμε ότι ο ποιητής στο εσπερινό φως, που ενώ δύει μοιάζει να αναγγέλλει το επόμενο ξημέρωμα, βλέπει και αισθάνεται να προμηνύεται η εσχατολογική προοπτική πλήρους της αποκαλύψεως και φανερώσεως του Θεού ως του Τριαδικού Φωτός (βλ. Α' Τιμ. 6, 14-16 και Ιακώβου 1, 5-7).

Με αυτόν τον τρόπο οι πρώτοι χριστιανοί, ξεκινώντας από το φυσικό, κτιστό φως του ηλίου, έβλεπαν όλη την κτίση ως μια αναγωγή, ως μια φυσική μυσταγωγία προς την δοξολογία του Θεού Δημιουργού, που γι' αυτούς, και για μας τους σημερινούς ορθοδόξους, είναι Τριάς, και όχι απλώς ένας Θεός Κτίστης (δηλ. ένας Θεός του στείρου μονοθεϊσμού). Πράγματι, για μας τους χριστιανούς, ο Θεός ως ποιητής της κτίσεως είναι Θεός Τριάς, Θεός που κατά φύσιν είναι κοινωνία προσώπων και όταν δημιούργησε τον κόσμο κάλεσε όλους σε προσωπική κοινωνία μαζί Του: κοινωνία Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος.

Αυτό που είπαμε φαίνεται και στην πρώτη στροφή του ύμνου, όπου ο ποιητής βλέπει το ιλαρόν φως, τον Χριστό, ως φανέρωση της αγίας δόξης του Αθανάτου και επουράνιου Πατρός και έτσι υμνεί την σχέση Υιού και Πατρός (δηλ. των δύο πρώτων προσώπων της Τριάδος). Στην δεύτερη στροφή συμπληρώνει την ευχαριστήριο υμνολογία σε ολόκληρη την Αγία Τριάδα, αναφέροντας και το τρίτο πρόσωπο, το Άγιον Πνεύμα Θεόν (το οποίον, κατά τον άγ. Αθανάσιον και τους Καππαδόκες Πατέρες, συμπληρώνει την τελειότητα της Τριάδος, διότι μόνον «εν τη Τριάδι η τελείωσις έστιν».

Στην τρίτη στροφή το ποίημα μας, που ξεκίνησε από την εσπερινή ώρα για να υμνήσει τον Χριστό και δι' Αυτού την Αγία Τριάδα, τώρα επεκτείνει την υμνολογία και δοξολογία του Χριστού «εν παντί καιρώ και πάση ώρα», λέγοντας ότι «άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι». Διότι, ο Χριστός ως Θεός και όλη η Αγία Τριάς είναι Δημιουργός κάθε ώρας και κάθε χρόνου, όπως και ποιητής κάθε κτίσματος και πράγματος στο σύμπαν. Είναι πολύ φυσικό για τους πρώτους χριστιανούς να τονίσουν, ότι ο Θεός είναι άξιος λατρείας και δοξολογίας όχι μόνον σε ορισμένη ώρα της ημέρας ή της νύχτας, ή σε κάποια μέρα ή περίοδο της εβδομάδος ή του έτους, αλλά Του πρέπει και Του αξίζει ευχαριστία και δοξολογία παντού και πάντοτε: «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», όπως το λέμε μόνιμα σ' όλες τις λατρευτικές προσευχές και ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας μας. Όλη η ζωή των χριστιανών είναι μία δια βίου μόνιμη λατρεία του Θεού.

Αλλά ο ποιητής προσθέτει και το απαραίτητο ηθικό στοιχείο για την πλήρη συμμετοχή μας στην παντοτινή λατρεία και υμνολογία του Θεού, λέγοντας ότι άξιον είναι να υμνήσουμε τον Χριστό και την Αγία Τριάδα, όχι όπως- όπως, αλλά «φωναίς οσίαις». (Στην νεώτερη γραφή του ύμνου φως ιλαρόν γράφεται και λέγεται «φωναίς αισίαις». δηλ., με χαρά και με αισιοδοξία, αλλά η παλαιά σλαβική μετάφραση διέσωσε την πιο παλιά και ορθή μορφή του κειμένου: φωναίς οσίαις (που και παλαιότερα ελληνικά χειρόγραφα το μαρτυρούν, το νόημα είναι έτσι και βιβλικά πιο κατοχυρωμένο). Η έννοια της φράσεως του στίχου αυτού του ποιήματός μας είναι ότι τον Σωτήρα Χριστόν και τον Θεόν Τριάδα πρέπει να υμνούμε από καρδιά καθαρή και ψυχή όσια, από την οποία βγαίνει η ηθική -οσιακή φωνή ευχαριστίας και δοξολογίας. (Έτσι λέγεται και στους Ψαλμούς: ‘ψάλλατε τω Κυρίω, οι όσιοι αυτού' -Ψαλ. 29-30), και επίσης στις Παροιμίες 22. II: ‘αγαπά Κύριος όσιας καρδίας'- και κυρίως στην Σοφία Σολομώντος 6, 10: ‘οι φωνάξαντες οσίως τα όσια οσιωθήσονται'. Τα λόγια αυτά έχουν πολύ σπουδαία σημασία για την σύνολη στάση μας -και όχι μόνο την ηθική- μπροστά στον Θεό και στα θεία).

Αυτός ο στίχος λοιπόν τονίζει τώρα, μετά την Κοσμολογία, Χριστολογία και Τριαδολογία, και την ηθική που είναι το αναφαίρετο στοιχείο της χριστιανικής μας υπάρξεως και πίστεως και ζωής. Δεν μπορεί δηλαδή να έχουμε πίστη στον Χριστό και την Αγία Τριάδα και να μην την συνοδεύει μια αληθινή αφοσιωμένη οσία ζωή. Διότι το πνεύμα του Θεού (το κατ' εξοχήν Άγιον Πνεύμα, που μόλις προμνημονεύτηκε στον ύμνο) δεν κατοικεί σε ακάθαρτες ψυχές, όπως λέγει η Αγία Γραφή, και γι' αυτό ο Θεός μας καλεί στην σωτηρία και την αγιότητα, που είναι ένα και το αυτό.

Με αυτό τον τρόπο ο ύμνος «Φως ιλαρόν» περιέχει και εκφράζει την καθολικότητα και ακεραιότητα της χριστιανικής πίστεως και ζωής (σύμφωνα με τον αρχαιοχριστιανικό κανόνα: lex orandi - lex credendi - lex Vivendi). Διότι η αληθινή ζωή των χριστιανών πηγάζει από την αλήθεια της πίστεως στον Χριστό, η δε πίστις από την αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού στο Πρόσωπο και έργο του Σωτήρος Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού και Θεού του ανθρώπου.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ο ποιητής συνεχίζει τον ύμνο μνημονεύοντας τώρα και επικαλούμενος το κύριον όνομα του ύμνου: «Υιε Θεού, ζωήν ο διδούς». Είδαμε στην πρώτη στροφή του ύμνου ότι ο ποιητής επανέλαβε το όνομα: Ιησού Χριστέ, το οποίο, καίτοι είναι όνομα που αναφέρεται στην θεία Οικονομία και όχι μόνο στην θεία φύση του Λόγου, στα συμφραζόμενα του κειμένου το συνδέει με τα θεϊκά χαρακτηριστικά του Χριστού: Φως της Δόξης του Επουρανίου και Αθανάτου Πατρός κ.λ.π, που θα αρμόζανε κυριολεκτικά στο όνομα του Χριστού το κυρίως θεολογικό: Υιε Θεού. Αλλ' ο πρωτοχριστιανικός ποιητής στο θεϊκό αυτό όνομα προσθέτει μάλιστα ένα οικονομικό και σωτηριολογικό χαρακτηριστικό του Χριστού: ζωήν ο διδούς, που κατά την γνώμη μας αφορά πρωτίστως την νέα εν Χριστώ ζωή, την κεχαριτωμένη καινή ζωή, και μέσω αυτής της πείρας της νέας σωτηριώδους ζωής υπονοείται σίγουρα και η πρώτη ζωή που μας την έδωσε ο Χριστός ως Δημιουργός του ανθρώπου και όλου του κόσμου. Αυτά είναι εκείνο που εννοούσαμε στην αρχή, όταν είπαμε ότι ο ποιητής του ύμνου Φως ιλαρόν ξεκίνησε από την καθαρώς χριστιανική εμπειρία της εν Χριστώ νέας ζωής και αιωνίου σωτηρίας και από αυτήν βλέπει με νέο φως τον κόσμο, την φύση. την ζωή, την ύπαρξη, το φυσικό φως του ήλιου κ.λπ.

Το ότι αντικαθιστά τους όρους, δηλ. τα ονόματα του Χριστού, τα οικονομικά, σωτηριολογικά και τα θεολογικά, αυτό το κάνει επίτηδες, όπως εξ άλλου και τα πολλά αποστολικά και πατερικά και υμνογραφικά κείμενα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, διότι με αυτόν τον τρόπο ομολογεί και μαρτυρεί την στάση της Εκκλησίας στην αλήθεια της αντιδόσεως των ιδιωμάτων της θείας και της ανθρωπίνης φύσεως του Ενός Χριστού, θεανθρώπου και Σωτήρος.

Ο ύμνος Φως ιλαρόν, λοιπόν, ενώνει και δοξολογεί ενιαία όλα τα χαρακτηριστικά του Χριστού: ως Λόγου και Σοφίας και Φωτός και Δόξης του Θεού ως Μεσσίου και Σωτήρος (=Ιησού Χριστέ), ως Υιού του Θεού και ενός της Αγίας Τριάδος. Αλλά, ας επαναλάβουμε, όλα αυτά τα ζει, τα εκφράζει και εξυμνεί ξεκινώντας από την καθαρώς χριστιανική σωτηριολογική πείρα της εν Χριστώ απολυτρώσεως, αναγεννήσεως και ανακαινισμένης ζωής, που ο Χριστός έφερε και εχάρισε στους ανθρώπους και στον σύμπαντα κόσμον -«διο ο κόσμος Σε δοξάζει». Δηλαδή, όλος ο κόσμος δοξάζει τον Χριστόν ως τον Κύριόν του και Σωτήρα του, ως Κτίστην του Φωτοδότη και Ζωοδότη, και στην εδώ φυσική ύπαρξη και ζωή, αλλά ακόμη περισσότερο στην αιώνια, υπερφυσική, κεχαριτωμένη ύπαρξη και ζωηφόρο και φωτοφόρο αγία, μακάρια, αθάνατη ζωή, στην αιώνια Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο θαυμάσιος ύμνος φως ιλαρόν, ποιηθείς ως πρωτοχριστιανική επιλύχνιος ευχαριστία στον Χριστό είναι ένα τέλειο χριστιανικό λατρευτικό ποίημα που εν σπέρματι περιέχει όλα τα βασικά στοιχεία της χριστιανικής νέας, καθολικής, θείας και ενιαίας οράσεως του κόσμου και του ανθρώπου. Είμαι σίγουρος ότι ο πρώτος ποιητής, δηλ. ο συνθέτης του, που μάλλον θα ήτο ένας μάρτυς του Χριστού, δεν σκέφθηκε, γράφοντάς τον ή μάλλον ψάλλοντάς τον αυθόρμητα και εμπνευσμένα για πρώτη φορά, να βάλει μέσα όλα τα θεολογικά κ.λ.π. στοιχεία που είδαμε πιο πάνω, άλλ' απλώς άφησε την καρδιά του να υμνήσει τον Θεό όπως τον ζούσε και εγνώριζε. (Εδώ και πάλιν ισχύει ο λόγος του Αποστόλου, ότι «ου γαρ θελήματι ανθρώπου... αλλ' υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» - Β' Πέτρου 1. 21).

Το περιεκτικό αυτό φωταγωγικό και φωτοδοξολογικό λατρευτικό ποίημα Φως ιλαρόν, όπως είχε αρχίσει με δοξολογία του Θεού δια Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, έτσι και τελειώνει με δοξολογία του Θεού Πατρός δια του Ζωοδότου Υιού Του εν τω Ζωηφόρω Αγίω Πνεύματι, συμπεριλαμβανομένου και του κόσμου• το κέντρο αυτού του κόσμου είμαστε οι άνθρωποι, που ζούμε μέσα σ' αυτόν. Η ζωή μας όμως «κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ». (Κολ. 3. 3) που είναι ο Πατήρ των Φώτων - του Υιού και του Πνεύματος- (Ιακώβου 1, 17 και Διονύσιος Αρεοπαγίτης και οι Πατέρες του ησυχασμού). Είμαστε οι κατά χάριν υιοί φωτός (Εφ. 5. 8• Α' Θεσ. 5. 5).

Διότι, Φως Χριστού φαίνει πάσι!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Είναι βέβαιον ότι και οι Εβραίοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι είχαν την θρησκευτική παράδοση να προσεύχονται και υμνούν τον Θεό για το εσπερινό και πρωινό φως και την επιλύχνιον ευχαριστία, όπως μαρτυρεί π.χ. ο Ιππόλυτος Ρώμης (Αποστολική παράδοσις, 25). Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός, 11: «Χαίρε. Φως!»... κ.λ.π.). αγ. Γρηγόριος Νύσσης (Βίος Μακρίνης, 22-25). άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος κ.λ.π. Η πρωτοχριστιανική αυτή παράδοσις, που πηγάζει από την βιβλική αποκάλυψη, συνεχίσθηκε και στην ησυχαστική παράδοση.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ
Έκδοση Πρώτη, Σεπτέμβριος 1991

Ομιλία στον Εσπερινό το απόγευμα των αγ. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29.6.1988)
 στη πρωτοχριστιανική (μισογκρεμισμένη) εκκλησία της Καππαδοκίας, 
στην κοιλάδα Βαλκάνων (ή Βουλκάνων) κοντά στο Ortahisar.

Πηγη: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Ένα φάντασμα καταδιώκει πλέον την Ευρώπη, ο ισλαμικός κίνδυνος, ο οποίος γεννήθηκε από την αθρόα κατάταξη μουσουλμάνων υπηκόων ευρωπαϊκών χωρών στις διάφορες εξτρεμιστικές, ένοπλες ομάδες που μάχονται στην Συρία και το Ιράκ. Ίσως πουθενά αλλού στην Ευρώπη να μην είναι τόσο αισθητός ο κίνδυνος αυτός όσο στα Βαλκάνια. Σύμφωνα με υπολογισμούς αναλυτών, η Βοσνία – Ερζεγοβίνη είναι η πρώτη χώρα σε εθελοντές μαχητές για τον ιερό πόλεμο, από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Οι μουσουλμάνοι της νοτιοανατολικής Ευρώπης θεωρούνταν ως οι πλέον μετριοπαθείς. Ωστόσο, υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό 5-10%, από αυτούς, ακολουθεί πλέον τα κελεύσματα του ακραίου Ισλάμ. Αυτό φυσικά δεν συνέβη τυχαία. Είναι αποτέλεσμα πολύχρονης προσπάθειας ακραίων ισλαμικών στοιχείων να επηρεάσουν τους κατά τόπους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Τις τελευταίες δεκαετίες, ακραίοι ισλαμιστές, έχουν δημιουργήσει υποδομές, σε απομονωμένες περιοχές. Παράλληλα ακραίοι ισλαμιστές κληρικοί επηρεάζουν από τα διάφορα τζαμιά τους πιστούς.

Επίσης, διάφορες μουσουλμανικές ομάδες διαθέτουν πλέον δικά τους μέσα ενημέρωσης, μέσω των οποίων προπαγανδίζουν τις απόψεις του σε ευρύτερα στρώματα των μουσουλμάνων. Οι ομάδες αυτές είναι άμεσα, ή έμμεσα ελεγχόμενες από την αλ Κάιντα και τις άλλες εξτρεμιστικές οργανώσεις και προσπαθούν να στρατολογήσουν μαχητές για τον ιερό πόλεμο. Οι ομάδες αυτές και τα ΜΜΕ που ελέγχουν χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από «χορηγούς» από τις χώρες της Μέσης Ανατολής.

 Οι απαρχές του ακραίου Ισλάμ στα Βαλκάνια ανιχνεύονται, στα νεώτερα χρόνια, στη δεκαετία του 1930. Τότε κάποιος Αλί Ιζετμπέκοβιτς είχε συστήσει στη Βοσνία την οργάνωση των Νεαρών Μουσουλμάνων, στα πρότυπα των Αδελφών Μουσουλμάνων, με επιδίωξη τη δημιουργία ενός μεγάλου μουσουλμανικού κράτους, το οποίο θα περιλάμβανε τα Βαλκάνια, τη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Οι Νεαροί Μουσουλμάνοι έδινα τότε όρκο να προωθήσουν την τζιχάντ, τον ιερό πόλεμο κατά των απίστων, για την ακρίβεια, εναντίον οτιδήποτε μη ισλαμικού.

Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας προκάλεσε τη «γέννηση» μια δεύτερης γενιάς ακραίων ισλαμιστών, η οποία αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε στην περιοχή. Η δεύτερη αυτή γενιά περιλάμβανε στις τάξεις της και μαχητές με εμπειρία από τον πόλεμο του Αφγανιστάν και άλλους τζιχαντιστές από όλον τον κόσμο. Όλους αυτούς ο Ιζετμπέκοβιτς τους συγκέντρωσε, το 1992, σε μια μονάδα με την ονομασία Κατιμπάτ αλ Μουτζαχεντίν (στρατός του ιερού πολέμου). Στις τάξεις της μονάδας αυτής πολέμησαν μουσουλμάνοι όπως Χαλίντ Σαΐκ Μοχάμεντ, ο εγκέφαλος της 11ης Σεπτεμβρίου και πολλοί άλλοι, οι οποίοι αργότερα σχεδίασαν ή αναμίχθηκαν σε πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις.

Ένας από τους ηγέτες της αλ Κάιντα, ο Αλί Χαμάντ, από το Μπαχρέιν, είχε δηλώσει παλαιότερα ότι το καθεστώς της Βοσνίας είχε χορηγήσει βοσνιακά διαβατήρια σε πλήθος ισλαμιστών μαχητών, αναμεμιγμένων σε τρομοκρατικές επιθέσεις. Όλοι αυτοί, μετά το πέρας του πολέμου, το 1995, δημιούργησαν ένα ολόκληρο δίκτυο υποδομών, μέσω του οποίου υποστήριζαν την ισλαμική τρομοκρατία σε όλο τον κόσμο.

Έτσι σε μικρά, απομονωμένα χωριά των Βαλκανίων, ακραίοι ισλαμιστές δημιούργησαν κοινότητες στις οποίες επικρατεί η σαρία, ο «ιερός» νόμος. Στην κεντρική Βοσνία υπάρχουν τέτοια χωριά, τα οποία οι αρχές της χώρας αφήνουν ανέγγιχτα. Ένα από αυτά, το Γκόρνα Μάοκα, αποτέλεσε βάση στρατολόγησης μαχητών για τους πολέμους του Αφγανιστάν, της Τσετσενίας και της Υεμένης. Μουσουλμάνοι από το χωριό αυτό φέρονται ως υπεύθυνοι για την επίθεση κατά της αμερικανικής πρεσβείας στο Σεράγεβο, το 2011.

Το χρηματοδοτούμενο από την Σαουδική Αραβία τέμενος του Σεράγεβο αποτελεί κέντρο της ισλαμικής δραστηριότητας στη Βοσνία και για καιρό λειτουργούσε υπό την επίβλεψη της σαουδαραβικής πρεσβείας. Το «Λευκό τζαμί» του Σεράγεβο είναι η έδρα του κοσοβάρου ιμάμη Σουλεϊμάν Μπουγκάρι, ο οποίος αποτελεί σύνδεσμο μεταξύ των Αλβανών, Κοσοβάρων και Βόσνιων εξτρεμιστών μουσουλμάνων, σύμφωνα με το αμερικανικό Stratfor. Στα τζαμιά της Πρίστινα και της Μιτρόβιτσα στρατολογούνταν μαχητές για την Συρία, ενώ στα Σκόπια οι ακραίοι ισλαμιστές βρίσκονται σε διένεξη με τις επίσημες ισλαμικές αρχές για τον έλεγχο διαφόρων τζαμιών.

Οι ακραίοι ισλαμιστές προωθούν τους σκοπούς τους και μέσω διαφόρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), φιλανθρωπικών οργανώσεων και οργανισμών παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις χρηματοδοτούνται από τη αλ Κάιντα. Σύμφωνα με έκθεση της CIA το 1/3 των βοσνιακών ΜΚΟ έχουν διασυνδέσεις με ισλαμικές τρομοκρατικές ομάδες. Μια από αυτές, με την επωνυμία Επιτροπή Βοήθειας για τη Βοσνία, η οποία συνδέεται με σαουδαραβικούς κύκλους, είχε άμεση σχέση με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, εκδίδοντας ακόμα και πλαστές κάρτες εισόδου για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Σημαντική παρουσία έχει το ακραίο Ισλάμ στον Τύπο και τα ΜΜΕ, ιδίως τα ηλεκτρονικά. Μέσω βιβλίων, περιοδικών, εφημερίδων, αλλά και κυρίως του διαδικτύου, οι ισλαμιστές περνούν τα μηνύματά τους σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Κάθε μέρα οι ακόλουθοι των διαφόρων ισλαμικών ιστοσελίδων αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Μόνο η αλβανική ιστοσελίδα Ισλαμική Τιμή, η οποία μεταδίδει τα νέα των Αλβανών ισλαμιστών που μάχονται στην Συρία, έχει 25.000 μέλη. «Πρόκειται για έναν εν δυνάμει μικρό στρατό», αναφέρουν Αλβανός αναλυτής ασφαλείας.

Σημαντικό στοιχείο είναι και το απύθμενο μίσος που οι ισλαμιστές εκφράζουν για καθετί μη ισλαμικό. «Αγαπάμε όσους αγαπούν τον Αλλάχ και μισούμε όσους μισούν τον Αλλάχ. Οφείλουμε να μισούμε τους απίστους, ακόμα και αν είναι γείτονές μας, ακόμα και αν ζουν στα σπίτια μας», δηλώνει ο Μπιλάμ Μποσνίκ, ένας από τους Βόσνιους ισλαμιστές ηγέτες. Μισογυνισμός, ομοφοβία, αντισημιτισμός, μισαλλοδοξία αποτελούν βασικά γνωρίσματα των ισλαμιστών.

Σύμφωνα με τον Βούλγαρο αρχιμουφτή Νεντίμ Γκεντζέφ, οι εξτρεμιστές ισλαμιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα «ισλαμικό τρίγωνο», με πλευρές τη Βοσνία, τα Σκόπια και τη δυτική Βουλγαρία, στα όρια της Ροδόπης. Τυχόν επιτυχία του σκοπού αυτού, όσο απίθανη και αν μπορεί να φαντάζει, είναι βέβαιο ότι θα βάλει φωτιά στα Βαλκάνια και θα αποσταθεροποιήσει ολόκληρη τη νότια Ευρώπη.

Η νέα γενιά των ισλαμιστών κληρικών των Βαλκανίων εκπαιδεύεται στην Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, κατά κύριο λόγο. Κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια δίνονται από μουσουλμανικές χώρες για την ίδρυση μουσουλμανικών ιεροδιδασκαλείων στα Βαλκάνια.

Για πολλούς πάντως, που επιμένουν στην μακαριότητά τους, το Ισλάμ δεν αποτελεί κίνδυνο για τα Βαλκάνια. Ορισμένοι μάλιστα αρνούνται και να παραδεχτούν ότι η αλ Κάιντα και άλλες ισλαμικές οργανώσεις δρουν στα Βαλκάνια, αν και οι ίδιοι οι ισλαμιστές δεν προσπαθούν καν να κρύψουν τις προθέσεις τους.

«Έφυγα από τη Βοσνία με την προσδοκία να γυρίσω οπλισμένος. Αυτή είναι η νέα αυγή του Ισλάμ και εγώ είμαι μέρος της. Οι υπηρεσίες ασφαλείας σας κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι θα απαλλαγούν από εμάς. Το πρόβλημά τους είναι η επιστροφή των εκπαιδευμένων στο πεδίο της μάχης πολεμιστών μας», απαντά,με τον τρόπο του, ένας από τους Βόσνιους ισλαμιστές που αυτή την στιγμή πολεμά κατά του Άσαντ στην Συρία.

Πηγή: Gordon N. Bardos, «Jihad in the Balkans: The Next Generation», Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 2014, δημοσιεύτηκε στο http://www.worldaffairsjournal.org/

Απόδοση κειμένου Παντελής Καρύκας - http://www.defence-point.gr/news/?p=111108

Οι κατά καιρούς ανακοινώσεις περί ελευθέρας διαβάσεως των προσφύγων στα σύνορά μας με όση καλή διάθεση και αν τις δούμε κρύβουν τουλάχιστον μια επικίνδυνη αφέλεια, αν όχι και πονηρία. Να βοηθήσουμε τους έχοντας ποικίλη ανάγκη ναί, αλλά όχι και να τους μαζέψουμε όλους εδώ! Δεν χωράμε άλλους. Οι περισσότεροι πλέον από αυτούς που έρχονται μένουν εδώ. Έρχονται και δεν φεύγουν. Δεν πάνε αλλού. Ασφαλώς κάποιους λόγους έχουν και ξεσπιτώνονται. Έρχονται  όμως με διαμορφωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Δεν αλλάζουν. Οι χώρες τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απέραντο τζαμί η κάθε μια. Ερχόμενοι εδώ από φόβο ή από πίεση γρήγορα εντάσσονται στις μειονοτικές οργανώσεις τους και ανάλογα σε τι μουφτή και μουλά θα πέσουν αντίστοιχα και συμπεριφέρονται. Καθόλου απίθανο αύριο να είναι τρομοκράτες. Το θρησκευτικό τους υπόβαθρο είναι πολύ ισχυρό και τους οδηγεί αναπόδραστα σε συγκεκριμένες πράξεις βίας, αρχίζοντας από το στενό τους περιβάλλον. Ελάχιστοι βαπτίζονται, κάποιοι, οι λιγότεροι, ίσως από πίστη, οι άλλοι από υπολογισμό για μια δουλειά, κοινωνική ένταξη ή γάμο. Βρίσκουν εδώ το μπάχαλο που λέγεται χριστιανική και δημοκρατική Ελλάδα, αναπτύσσονται και εξελίσσονται από τελείως παράνομα έως ημιπαράνομα. Ύστερα είναι μεγάλο ζήτημα να ξεχάσουν και να χάσουν τα 5-6 χιλιάδες δολλάρια που έδωσαν στους δουλεμπόρους. Αυτά πρέπει να τα ξανακερδίσουν. Στερημένοι καθώς είναι, μένουν εδώ στοιβαγμένοι και μεταχειρίζονται τον όποιο τρόπο για να πλουτίσουν. Εδώ έρχονται συνήθως οι χειρότεροι, γι αυτό είναι οι πιο επικίνδυνοι. Δεν μιλάμε για οικογένειες κυνηγημένων προσφύγων, αλλά για όλους όσοι κατά καιρούς ξεμπαρκάρουν στις ακρογυαλιές μας.  Ποτέ όμως δεν δυσκολεύονται και οι μεν και οι δε να βρούν δουλειά ποντάροντας στην συνήθη αδράνεια των Ελλήνων και ποτέ δεν μένουν μόνοι τους. Συνδέονται με ελληνίδες, οι οποίες έχουν σιχαθεί τους εαυτούς τους από την διαρκή ασύδοτη ζωή και θέλουν όπως όπως να ζήσουν σε κάποιο νοητό λιμάνι της Αλγερίας και της Αραβίας. Τόσο μυαλό κουβαλάμε δυστυχώς.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Τέτοιοι είμαστε και γι αυτό τα παθαίνουμε. Αν δεν μάθουμε επιτέλους να ψηφίζουμε, τα αναπαράγονται τα ίδια φαινόμενα. Ας διαβάσουμε κάποτε περί της μεταναστευτικής πολιτικής της Ιαπωνίας, για να καταλάβουμε τι σημαίνει σοβαρό κράτος. Δεν παίζουμε με το Ισλάμ, ας το πάρουμε χαμπάρι. Το Ισλάμ δεν παλεύεται. Δεν είναι μια απλή θρησκευτική άποψη, είναι αίρεση που ζητεί απολυτότητα και αποκλειστικότητα. Δεν φεύγει κάποιος  ανώδυνα από τον προφήτη. Ούτε τον προσβάλλει ακίνδυνα. Είναι πνευματικό ντοπάρισμα και φανατισμός. Έχει στο αίμα του τη βία. Επαναλαμβάνει στην ιστορία εξακολουθητικά τη ζωή του Μωάμεθ. Με αίμα επικρατεί. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι ευελπιστούν σε μια ειρηνική συνύπαρξη με το Ισλάμ. Δαιμονίζονται οι άνθρωποι οι μουσουλμάνοι, είναι οπαδοί. Γίνονται υποχείρια του ανθρωποκτόνου χωρίς να το καταλάβουν. Μέσα στο Κοράνιο 140 φορές υπάρχει η προτροπή: «θάνατος στους απίστους».

Το Ισλάμ είναι από τα γενοφάσκια του βία και νοθεία. Δουλεύει με το μαχαίρι, γι αυτό και φοβίζει. Βέβαια δεν συνωστίζουμε όλους τους ανθρώπους σε μια κατηγορία. Υπάρχουν και κάποιοι που ξεπερνούν με τη καλή τους συνείδηση το μουσουλμανικό καθεστώς. Τον τρόπο αγωγής και εκπαίδευσης. Δυστυχώς όμως είναι η εξαίρεση. Όλη αυτή την πίεση που δέχονται τα παιδιά διαβάζοντας το κοράνιο και εφαρμόζοντας τη σαρία, την διοχετεύουν μετά σε μίσος στο δυτικό τρόπο ζωής και στη νοοτροπία των ελευθέρων ανθρώπων. Αν θέλουμε να τους βοηθήσουμε, ας το κάνουμε στο κράτος τους.  Εδώ θα βοηθήσουμε πρωτίστως τους συνέλληνες που έχουν ανάγκη. Ακόμη και η αγία Γραφή δίνει προτεραιότητα στους “οικείους της πίστεως”  και στους συγγενείς.

Και προσοχή στην πατρίδα. Δεν χρειάζονται συναισθηματισμοί, αλλά ρεαλισμός και ψυχρή λογική, γιατί κάθε αμέλεια σήμερα θα πληρωθεί φρικτά αύριο. Μακάρι να ήμασταν άγιοι και να τους ενσωματώναμε όλους στην χριστιανική πίστη και Εκκλησία, αυτό θα ήταν μια κάποια ασφάλεια, αλλά είναι ουτοπικό. Αυτοί που ξεφεύγουν και πραγματικά ασπάζονται τον Χριστιανισμό, είναι ήρωες και το κάνουν με μεγάλο ρίσκο για τη ζωή τους και την οικογένειά τους. Αρκεί να σκεφθεί κάποιος ότι χρειάστηκε η θυσία τόσων αγίων και νεομαρτύρων επί τουρκοκρατίας για να ελευθερωθεί αυτός ο αιχμάλωτος τόπος. Χρειάστηκαν οι ακραίες παρεμβάσεις του Κολοκοτρώνη για τους προσκυνημένους και χρειάστηκε το γενικό σύνθημα «μη μείνει τούρκος στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο». Τετρακόσια χρόνια ο φόβος είχε θρονιασθεί στις καρδιές μας, γιατί δούλευε το μαχαίρι. Η ισλαμική αυτή τακτική δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ.

Ασφαλώς και δεν αντιμετωπίζεται με λουλούδια η επιθετική τακτική του Ισλάμ. Κι ένα άλλο: οι οπαδοί του προφήτη δεν φοβούνται το θάνατο, γι αυτό και γίνονται πιο απειλητικοί. Όσοι δεν λογαριάζουν θάνατο αυτοί πάντα νικούν, επικρατούν και ας πεθαίνουν τελικά. Ο θάνατος για το Ισλάμ, είτε λέγεται αυτοκτονία «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», είτε λέγεται ιερός πόλεμος «τζιχάντ», είναι μια χαρά κι ένα γεφύρι γιατί ο διανοητικός και ψυχολογικός βομβαρδισμός εξ απαλών ονύχων τους έχει πείσει ότι υλικός παράδεισος τους περιμένει με όλες τις απολαύσεις.

Όταν καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τέτοιο σύστημα ιδεών και πρακτικών εφαρμογών, μια απειλή για την κοινωνία της ελευθερίας και της δημοκρατίας, θα συνειδητοποιήσουμε και μείς πόσο δυνατή πρέπει νάναι η διαλεκτική μας και αποφασιστική η στάση μας. Πόσο ενημερωτικό το κήρυγμά μας και δυνατή η φωνή της εκκλησίας μας. Ποιάς Εκκλησίας όμως; Όχι της αλλοιωμένης και αιρετικής παπικής, προτεσταντικής και αγγλικανικής ομοφυλοφιλικής και παιδεραστικής, μια θρησκείας που έβαλε στα υποτιθέμενα θυσιαστήριά της τις γυναίκες και παντρεύει τα άτομα του ιδίου φύλου και τα προάγει και στο βαθμό του Επισκόπου. Αλλά της αληθινής ορθόδοξης Εκκλησίας.  Ιδού γιατί κατακτά τις μάζες της δυτικής χριστιανοσύνης, το Ισλάμ. Διότι ο κόσμος ζητεί κάτι το υγιές και δυνατό και απεχθάνεται το αρρωστημένο. Η εξασθενημένη Δύση εύκολα μεταλλάσσεται στο εξασθενές Ισλάμ, που έχει νόμους και όχι ασυδοσία, οικογένεια και όχι διαστροφή, γυναίκες και όχι κινούμενες και ακάλυπτες σάρκες, άνδρες και όχι κινούμενα σχέδια κι από την άλλη μεριά η δική μας ορθόδοξη φωνή είναι υποτονική.

Λοιπόν, μετά και το πρόσφατο έγκλημα στη Γαλλία από τους Ισλαμιστές δεν χωράει καμμιά αμφιβολία για το ποια στάση πρέπει να κρατήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες απέναντι στους ευρωπαίους που μεταστράφηκαν στο Ισλάμ από τον άχρωμο, άγευστο και άοσμο χριστιανισμό της Δύσης, αλλά και απέναντι στο κύμα των μουσουλμάνων μεταναστών. Δεν αλλάζουν αυτοί οι άνθρωποι. Και να φανταστεί κάποιος ότι πολλοί από τους τζιχαντιστές και εντός και εκτός Ευρώπης είναι πρώην ευρωπαίοι πολίτες, οι οποίοι έκαψαν τα διαβατήριά τους και ασπάστηκαν το Ισλάμ. Αυτοί έγιναν και οι χειρότεροι. Για να δικαιολογήσουν τη μεταστροφή τους κάνουν τα πιο ακραία εγκλήματα. Δεν υπάρχει χειρότερος δαιμονισμός, σατανισμός και φανατισμός από το Ισλάμ. Τα εγκλήματά του καταργούν κάθε φραγμό και δεσμό αίματος και πνεύματος, συγγενείας και φιλίας. Ο Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη του 1922 Τζόρτζ Χόρτον είπε και έγραψε μετά από όσα φρικιαστικά είδε να γίνονται από τους ντοπαρισμένους μαχητές του Ισλάμ στη μικρασιατική καταστροφή, στους ματωμένους δρόμους της Σμύρνης, "ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο γένος". Το Ισλάμ έχει τη δολοφονία στα σπλάγχνα του, μέσα στην οποία εμπεριέχει και την αυτοκτονία των καμικάζι του.

Αυτά όμως πληρώνουν όσοι ελαφρά τη καρδία δεν λαμβάνουν μέτρα στα σύνορά τους και στη δομή του κοινωνικού γίγνεσθαι και αφήνουν με βλακώδη ανεκτικότητα τη δημιουργία θυλάκων τρομοκρατίας στη χώρα. Όσοι με παιδική ανωριμότητα και ουτοπικό αυτοϊδεασμό χτυπούν τα χεράκια τους σε κάθε κύμα εισβολής και νομίζουν ότι όλα θα πάνε καλά. Ας ρωτήσουν κάποιους από την Πόλη που έζησαν τα Σεπτεμβριανά του 1955...

Καλοί άνθρωποι και φιλάνθρωποι να είμαστε, αλλά όχι αφελείς. Πως λαμβάνουμε μέτρα κατά της εγχώριας τρομοκρατίας, έτσι χρειάζεται να δράσουμε και κατά της εισαγόμενης. Η εισαγόμενη δεν πλέον οι ερυθρές ταξιαρχίες και η μαφία της Σικελίας. Είναι οι συμπαθείς κατά τα άλλα μετανάστες που καταφθάνουν στη χώρα μας, οι οποίοι όμως κουβαλούν μαζί τους και όλο το θρησκευτικό φορτίο που από τα νιάτα τους τους φόρτωσε στην πλάτη το κατεστημένο και το ιερατείο των μουφτήδων, μουλάδων και ιμάμηδων. Αυτό δεν μπορούμε και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να το αγνοήσουμε, γιατί θα το βρούμε μπροστά μας. Μακάρι ανώδυνα και σταδιακά να ενσωματωθούν. Σοβαρές χώρες δεν δέχονται κανέναν ξένο χωρίς όρια και προϋποθέσεις. Σαφώς πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα. Αλλοιώς αν αφήσουμε ανεξέλεγκτη την εισροή, ανεξέλεγκτη τη διαμονή, ασύδοτη τη θρησκευτική προπαγάνδα και ζωή, ελεύθερους τους μουλάδες να αλωνίζουν στην ορθόδοξη χώρα, δυνατότητα να φτιάξουν κόμμα και να ιδρύσουν μεγάλο τεμένος, κέντρο ποικίλης ανατρεπτικής δράσης και φανατικής εξτρεμιστικής προπαγάνδας, μετά σίγουρα θα έχουμε Ημέρες Εθνικού Πένθους, όπως στη Γαλλία. Και η μεν Γαλλία πληρώνει την αποικιοκρατία της και την ισλαμολαγνεία της. Εμείς εδώ είναι κρίμα να πληρώσουμε την βλακεία και αβελτηρία των ιθυνόντων μας.

Τι φταίει ο λαός μας επιτέλους; Ας εκτιμήσουμε τέλος και την γλυκύτητα της θρησκείας του Ναζωραίου και την υπεροχή του Προσώπου Του και τι πρόσφερε στον κόσμο. Πές μου τον Θεό που πιστεύεις να σου πω τι άνθρωπο φτειάχνει αυτή η πίστη. Αυτό πρέπει να ακουστεί στην διαπασών. Όταν λέγει ο Παύλος ότι «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού», αυτός ο λόγος μας δείχνει το δρόμο τι πρέπει να κάνουμε, αν θέλουμε να διαμορφώσουμε ένα πολιτισμό που να είναι πολιτισμός ψυχής και κοινωνίας. Ναι, αλλά η Ευρώπη διέγραψε δια τον φόβο των μουσουλμάνων από τη Συνταγματική της Συνθήκη τη λέξη Χριστιανισμός, για να μη θιγεί ο σουλτάνος Ερντογάν και στην Αγγλία δεν αφήνουν να φορούν Σταυρό δημόσια οι δημόσιοι υπάλληλοι ούτε να  γιορτάζουν Χριστούγεννα δημόσια για αν μη θιγούν οι οπαδοί του Ισλάμ. Ποίο το αποτέλεσμα; Μαζικά συνεχίζουν να ασπάζονται το κοράνιο οι ευρωπαίοι, τα παιδιά τους εντάσσονται στο χαλιφάτο και στους τζιχαντιστές της Ανατολής και πολεμούν  τους χριστιανούς σφάζοντας και ρημάζοντας. Τελευταία έφεραν τη φωτιά και το θάνατο στις κοινωνίες της Δύσεως. Κι εμάς εδώ στην Ελλάδα στο πρόσφατο παρελθόν έκαψαν τα δάση μας ομοϊδεάτες τους από τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων.

Βέβαια ὁ παράνομος Ιούδας της αιρετικής Δύσεως “ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αντί να υψώσει το πληγέν από τα μουσουλμανικά πυρά σατυρικό περιοδικό το λάβαρο του Σταυρού και το πρόσωπο του γλυκύτατου Ιησού, δημοσιεύει σε μια έκδοση του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων μια ακραία βλασφημία κατά της Αγίας Τριάδος, για να φανεί δήθεν αμερόληπτο και ότι δεν λογαριάζει θρησκείες, αλλά εξίσου τις γελοιοποιεί με τη σειρά τους την κάθε μιά. Οι άνθρωποι ή έχασαν από το φόβο τα λογικά τους και πελεκάνε τα ποδάρια τους βλασφημώντας τον αληθινό Θεό των πατέρων τους που είναι ο μόνος που μπορεί να τους προστατέψει ή είναι νεοεποχίτες, σιωνιστές και νεοταξίτες και υπηρετούν  τις βρώμικες και σκοτεινές υποθέσεις του μέλλοντος δίνοντας δικαιώματα στο διάβολο να τους κάνει τη ζωή σουρωτήρι από τα μουσουλμανικά καλάσνικοφ.

Κι ένα τελευταίο: η ισλαμική νοοτροπία, εκπαίδευση, συνήθεια ζωής και η αντίληψη περί της ζωής και της ενταύθα και της πέραν του τάφου είναι για πολλούς μελετητές ό,τι πιο καλό, βούτυρο θα λέγαμε, στο ψωμί του Αντιχρίστου, του μεγάλου σφαγέα. Γιατί όχι να μη αποτελέσουν οι οπαδοί του προφήτη το στρατό του μεγάλου διωγμού στο μέλλον αφού και σε πληθυσμό και σε φανατισμό είναι οι καλύτεροι εκδοροσφαγείς; Οψόμεθα!! 

Η πιο τρυφερή και ευαίσθητη σχέση στη ζωή είναι η σχέση του ζευγαριού. Κι αυτή η σχέση έχει ένα στόχο που μπορεί κανείς να τον πει και προορισμό· ο προορισμός του είναι να γίνουν ένα σώμα με δύο πρόσωπα, δηλαδή να πραγματώσουν την τέλεια ψυχική και σωματική οντότητα “ασυγχύτως και αδιαιρέτως”, όπως λέμε για τα τρία πρόσωπα-υποστάσεις της Αγίας Τριάδας.

Και όσο τρυφερή, μεγαλειώδη, κεφαλαιώδους σημασίας για την πραγμάτωση του προορισμού για την ευτυχία του ανθρώπου είναι αυτή η σχέση, τόσο ευαίσθητη είναι σε εξωτερικούς αλλά και σε εσωτερικούς πειρασμούς. Βλέπομε άλλωστε πόσες αποτυχημένες απόπειρες κάνουν οι νέοι, για να πετύχουν μία καλή σχέση, πόσο βασανίζονται και πληγώνονται συχνά από τις αποτυχίες και διαψεύσεις· και η σχέση κινδυνεύει να διαφθαρεί και διαλύεται πολύ συχνά. Όλες αυτές τις δυσκολίες, εμπόδια, αντιπάλους του ζευγαριού στην πραγμάτωση του προορισμού του ας τα ονομάσουμε εχθρούς του ζευγαριού και πρώτα ας τους επισημάνουμε αυτούς τους εχθρούς.

Ο πρώτος εχθρός του ζευγαριού είναι η ίδια η σφοδρότητα του συναισθήματος που τους κυριεύει. Αυτή η σφοδρότητα τους κάνει τολμηρούς και συχνά καυχιώνται γι’ αυτό. Στην πράξη όμως αυτή η σφοδρότητα αποδεικνύεται συνήθως σεξουαλική και αυτό ξεστολίζει τον έρωτα από τα ψυχολογικά και ηθικά του στολίδια και κατεβάζει τον έρωτα στους τρόπους της πορνείας. Το μεγαλείο του έρωτα αντιμάχεται την πορνεία. Η επιτυχία του ζευγαριού να ελέγξει τις έντονες επιθυμίες είναι η δόξα και η αλληλοεκτίμησή τους.

Η ανεξέλεγκτη ερωτική ορμή πριν από τον γάμο κυρίως, αλλά και μετά τον γάμο αποτελεί ένδειξη τουλάχιστον της πορνικής εμπειρίας των νέων πριν να γνωριστούν. Έτσι με τον αγώνα να συντηρήσουν οι δυο νέοι το υψηλό επίπεδο της σχέσης τους τούς γεμίζει αξιοπρέπεια και βαθαίνει τον έρωτά τους.

Ο άλλος εχθρός του ζευγαριού μπορεί να είναι οι συγγενείς τους, κυρίως οι γονείς. Μπορεί να φέρνουν εμπόδια στη σχέση του ζευγαριού, επειδή φοβούνται για την ανωριμότητά τους, που δεν βοηθάει στη σωστή επιλογή. Οι γονείς συνήθως λογαριάζουν τη σχέση των παιδιών τους με κριτήρια οικονομικά και επαγγελματικά. Δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να εκτιμήσουν τη δυναμική του έρωτα, επειδή πολύ συχνά ο δικός του νεανικός έρωτας έχει ήδη υποβιβαστεί σε μία πεζή συμβίωση.

Άλλοτε πάλι κάποιοι ενήλικοι συγγενείς φθονούν τη νεανικότητα του ζευγαριού, επειδή οι ίδιοι την έχουν χάσει. Ο επόμενος εχθρός του ζευγαριού είναι η ματαιοδοξία. Η ματαιοδοξία που χαρακτηρίζει κυρίως τη σχέση του ζευγαριού για τον γύρω κόσμο τους, συχνά όμως και μεταξύ τους. Προσπαθούν να δείξουν στους γύρω την αλαζονεία του πλούτου, την εξωτερική τους εμφάνιση και μεταξύ τους τα σωματικά και ψυχολογικά τους προτερήματα ή και την οικονομική τους επιφάνεια. Όλ’ αυτά γίνονται εις βάρος του έρωτα, αποτελούν έναν άλλον έρωτα, που τραβάει το ζευγάρι τον έναν μακριά από τον άλλον.

Ο άλλος εχθρός του ζευγαριού, ο πιο μεγάλος απ’ όλους, είναι η έλλειψη ερωτικής κατήχησης. Δεν έχουν κατηχηθεί οι νέοι μας ότι τον έρωτα και τη σχέση τους τα δημιούργησε ο Θεός κατά τη δημιουργία του κόσμου ή μάλλον κατά την πλάση του ανθρώπου. Άρα μόνο με την ευλογία του Δημιουργού τους λειτουργούν σωστά και συντηρούνται. Τότε μόνο δίνουν τη μέγιστη ευτυχία στο ζευγάρι (εκκλησιαστικά αυτό λέγεται ανάπαυση) και συγχρόνως συντηρεί και βελτιώνει τις σχέσεις του ζευγαριού με όλα τα άλλα κεφάλαια της ζωής. Τέτοια κεφάλαια είναι η στοργή προς τους γονείς και τα δικά τους τέκνα, η εκκλησιαστική ζωή, η φιλανθρωπία, ο πατριωτισμός, η καλλιέργεια του πολιτισμού και άλλα τέτοια.

Είναι βαθιά συγκινητικό το συχνά τότε επαναλαμβανόμενο γεγονός, που αναφέρει ο Σολτζενίτσιν στο μνημειώδες έργο του “Αρχιπέλαγος Γκουλάκ” με τις γυναίκες των φυλακισμένων στις Σταλινικές φυλακές της Σοβιετικής Ένωσης. Είχαν επισκεπτήριο μία φορά τον χρόνο για 15 λεπτά κι εμάζευαν οι γυναίκες με χίλια βάσανα καπίκι-καπίκι τα λεφτά για το εισιτήριο, για να πάνε χιλιάδες λεύγες μακριά, για να ιδούν τον άνθρωπό τους μία φορά τον χρόνο. Κι ετοίμαζαν τα λόγια που θα τους έλεγαν και τις πληροφορίες για τη ζωή της οικογένειάς τους. Κι όταν έφτανε η συνάντηση των 15 λεπτών και αντίκριζαν το πρόσωπο του αγαπημένου τους πίσω από μία χοντρή σίτα, δεν έβρισκαν τα λόγια που είχαν ετοιμάσει, για να πουν, και κοιτάζονταν οι αγαπημένοι σύζυγοι αμίλητοι για 15 λεπτά. Αυτή ήταν μία πολύ δυνατή ερωτική συνάντηση.

Η ιερότητα της συζυγικής σχέσης είναι αυτό που κάνει τη συζυγία εικονισμό της Αγίας Τριάδος. Στην εποχή μας με το σπάσιμο όλων των τρόπων της ιερότητας ο έρωτας και η συζυγία μοιάζουν πολύ με την πορνεία κι έτσι ατονούν οι άλλες ανθρώπινες οικογενειακές και κοινωνικές λειτουργίες και τότε η ζωή γίνεται μονοδιάστατη σεξουαλική και αφόρητα πληκτική. Οι άντρες κυρίως αλλά και πολλές γυναίκες βρίσκουν ανούσιο το νόημα του έρωτα και τη νομική έγγαμη σχέση και επιδίδονται στις μοιχείες και στις πορνείες, για να έχει η ερωτική σχέση κάτι το περίεργο και κάτι που να χρωματίζεται από την αίσθηση της αμαρτίας, γιατί έτσι λένε ότι πολεμείται η πληκτικότητα της νόμιμης σχέσης. Από μικρά παιδιά, βλέπετε, συνήθισαν οι άνθρωποι να συνδυάζουν τον έρωτα με την πορνεία και να αγνοούν την ευλογία του Θεού· και κουβαλούν ύστερα αυτήν την προκατάληψη στη ζωή τους.

Άλλο κακό που βλάπτει τη σχέση του ζευγαριού είναι η δικαιοσύνη,ενώ είναι το κυριότερο αίτιο που επικαλούνται στα διαζύγια οι άνθρωποι, δεν αφήνει υποψία πως είναι κακό πράγμα η δικαιοσύνη, όπως την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Αυτή η κοσμικού τύπου δικαιοσύνη, που πρυτάνευε στους προ Χριστού προγόνους μας και πρυτανεύει στους χωρίς Χριστό συνανθρώπους μας, δεν διαφέρει από την εκδίκηση. Και το πρώτο που θυσιάζουμε μπροστά στο βωμό της “Θείας Δίκης” είναι η αγάπη.

Ο πολιτισμός με την αλαζονεία του φθείρει τις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, ο καθένας στην προσπάθειά του να αποσπάσει όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι ωφέλειας από το προσόντα του πολιτισμού, βλέπει τους άλλους σαν άτομα και μάλιστα άτομα αντίπαλα και πολεμάει με οποιονδήποτε θα σταθεί μπροστά του, για να του στερήσει κάτι. Με αυτήν την αλαζονεία οι νέοι, που φτάνουν στο ζευγάρωμα, δεν μπορούν να ιδούν το πρόσωπο του άλλου. Έτσι επιδιώκουν απλώς και μόνο να αντλήσουν κάποια ηδονή από τη σχέση τους και ο “άλλος” μας ενδιαφέρει τόσο χρόνο, όσο διαρκεί η προσφερόμενη ηδονή. Πέραν απ’ αυτήν την ηδονή υπάρχουν μόνο οι δυναμικές σχέσεις, οι διαξιφισμοί των συμφερόντων.

Η εκδίκηση και η διεκδίκηση, όταν μπαίνουν στις σχέσεις του ζευγαριού, πράγματι σκοτώνουν τον έρωτα και κάνουν τη σχέση τους αβίωτη. Και πάλι το αίτιο είναι η απουσία κατήχησης και μάλιστα Ορθόδοξης κατήχησης. Μόνο η Ορθόδοξη κατήχηση ονομάζει τη δικαιοσύνη συγχώρηση και εναρμονίζει τη σχέση του ζευγαριού με την συγκατάβαση του Θεού στις αμαρτίες των ανθρώπων. Για να ζήσει το ζευγάρι μέσα στην ευτυχισμένη σχέση του γάμου, πρέπει να γίνει ο καθένας απέναντι τον άλλον ένα μηδέν. Τότε ο γάμος γίνεται άθλημα, μαρτυρικό άθλημα, και τότε καταλαβαίνουμε γιατί στον χορό του Ησαΐα ακούγεται εκείνο το ανεξήγητο: “Άγιοι Μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες…”.

Πολλές φορές μέσα στη ζωή του ζευγαριού κυριαρχεί η ιδέα της δικαιοσύνης όπως τη διαπίστωσαν με σαφήνεια οι αρχαίοι μας πρόγονοι, “ου αν κρατή τις άρχει” δηλαδή όπου υπερισχύει κανείς με τη δύναμή του, εκεί ασκεί εξουσία. Κι έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι, που έκαναν αυτό το λόγο, ότι αυτό είναι πανάρχαιος νόμος που κι αυτοί τον βρήκαν να ισχύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Ήταν δηλαδή το φυσικό αυτονόητο. Βέβαια μέσα στον Παράδεισο πρωτοακούστηκε ο λόγος του Θεού προς τη γυναίκα “προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου και αυτός σου κυριεύσει”, αυτό όμως ήταν η ποινή για την παρακοή της· δεν έπλασε ο Θεός τη γυναίκα εξαρτημένη από τον άντρα της, η αμαρτία έφερε αυτή τη συνέπεια και η Ορθόδοξη κατήχηση ξέρει ότι οδεύουμε με την τελική λύτρωση στην κατάργηση κάθε “αρχής” εκτός από την “αρχή” της αγάπης. Άρα και κάθε ζευγάρι οφείλει να κάνει τις “πρόβες” του για την τελική του κατάληξη στους λειμώνες της βασιλείας του Θεού.

Πολύ συχνά οι περιπτώσεις διαζυγίων που εμπλέκονται και παιδιά, οι μητέρες μαυρίζουν την εικόνα του πατέρα στις καρδιές τους και επικαλούνται γι’ αυτό βέβαια τη δικαιοσύνη, που αποδεικνύεται μάλιστα αυταπόδεικτη εις βάρος του πατέρα με την απουσία του. Έτσι τραυματίζεται βαριά η εικόνα του πατέρα στις καρδιές των παιδιών και οι μητέρες δεν ξέρουν ή δεν λογαριάζουν τι κακό τους κάνουν. Τα παιδιά αναζητούν πάντοτε τον πατέρα τους μέσα στα βάθη της ψυχής τους, όποιος κι αν είναι στη συμπεριφορά του. Παρόμοια βέβαια αναζητούν και την εικόνα της μάνας τους. Η δικαιοσύνη όμως κάνει αυτό το έγκλημα να γίνεται πραγματικότητα.

Ο διάβολος ζηλεύει τις γυναίκες, φοβάται τη χάρη που τους έδωσε ο Θεός να γεννούνε και μάλιστα από τότε που η μάνα έγινε Θεοτόκος, και γι’ αυτό ο διάβολος καλλιεργεί τα “άνθη” του κακού, που λέγονται εκτρώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω στην απόφαση της έκτρωσης συμφωνεί το ζευγάρι -ίσως για πρώτη φορά στη σχέση τους- αλλά τι συμφωνία είναι αυτή! Συμφωνία μίας ισόβιας κόλασης. Από τότε οι χαρές του έρωτα είναι άχαρες και νευρωτικές. Όλα τα εφηβικά όνειρα για τον ποιητικό έρωτα τσαλακώνονται. Η διάλυση της σχέσης γίνεται εύκολη και ανακουφιστική. Φορτώνεται και ο ένας και ο άλλος τις ενοχές του, κρύβει την πίκρα του, μεγιστοποιεί την απαξίωση του άλλου και χωρίζουν τα βήματά τους. Αυτό κι αν είναι εμπόδιο στη σχέση του ζευγαριού! Και γι’ αυτό το δυστύχημα επιστρατεύει το ζευγάρι το επιχείρημα της δικαιοσύνης. Δικό μου το σώμα μαζί με το έμβρυο, δική μου υπόθεση, δικαίωμά μου.

Και η λογική είναι εχθρός του ζευγαριού, η λογική που μάχεται την πίστη στην πρόνοια του Θεού. Με το εισόδημά μας περνάμε ίσα-ίσα, λένε· με ένα παιδί πεθαίνουμε από την πείνα. Η απόδειξη έρχεται με την πρακτική αριθμητική λες; Απαντάει ο λογισμός της τετραγωνικής λογικής, που κάνει τον γάμο οικιακή πορνεία.

Όταν πρωταντικρίζονται ένας νέος με μία νέα κι αιχμαλωτίζονται ο ένας από τη φυσιογνωμία του άλλου, όλο το σύμπαν αναστατώνεται. Ο Θεός γεμίζει μπαούλα με προικιά και βάζει εκατομμύρια καταθέσεις στις Τράπεζες του μέλλοντος για την επιβίωσή τους στους αιώνες των αιώνων. Την ίδια ώρα ο διάβολος βγάζει περιπόλους στα μονοπάτια και ναρκοθετεί τα περάσματα. Οι ερωτευμένοι τρέχουν σαν χαζοί ανέμελοι στους δρόμους. Οι εχθροί παραμονεύουν. Ως καλοί οικονόμοι όμως πρέπει να φυλάξουν τα γαμήλια δώρα του Θεού και να οργανώσουν την άμυνά τους με σοφία.

Γι’ αυτό λέμε ότι η ευλογία της Εκκλησίας με τον γάμο γεννάει τον έρωτα στο ζευγάρι. Τον γεννάει και τον ασφαλίζει.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀλήθεια αὐτὸ ποὺ ἔχει λεχθεῖ, ὅτι στὴν ἐποχή μας ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀκριβοπληρωμένα ἀγαθὰ εἶναι ἡ πληροφορία. Γιὰ τὴν ἀνεύρεση τῶν εἰδήσεων, τὴ συλλογή τους, τὴ διαχείριση καὶ τὴ μετάδοσή τους ξοδεύονται τεράστια ποσά. Κι ὅσοι ὄχι ἁπλῶς ἔχουν πρόσβαση σ’ αὐτήν, ἀλλὰ μποροῦν μὲ τὸν ὁποιονδήποτε τρόπο νὰ τὴ διαχειρίζονται καὶ νὰ τὴ μεταδίδουν, δὲν βρίσκονται μόνο στὴν κορυφὴ τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας, ἀλλὰ ἄρχουν καὶ κινοῦν τὰ νήματα τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Ἡ διαχείριση τῶν πληροφοριῶν δὲν εἶναι μόνο μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπίκαιρες βιομηχανίες, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο εἶναι μιά – ἴσως ἡ πρώτη – ἀπὸ τὶς πιὸ ἰσχυρὲς ἐξουσίες. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ὁποιεσδήποτε «ἐξουσίες» φροντίζουν ὄχι μόνο νὰ ἔχουν ἐρείσματα στὸ χῶρο τῆς εἰδησιογραφίας, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐλέγχουν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴ μετάδοσή της.

Ὑπερπληθώρα πληροφοριῶν σήμερα. Γιὰ τὰ πάντα: τὴν πολιτική, τὴν οἰκονομία, τὸν πολιτισμό, τὸν ἀθλητισμό. Πανεύκολη πλέον ἡ πρόσβαση σ’ αὐτήν: Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (Μ.Μ.Ε.) – Τηλεόραση, Ραδιόφωνο, Τύπος, Διαδίκτυο – καὶ πίσω ἀπ’ αὐτὰ τεράστια εἰδησιογραφικὰ πρακτορεῖα ποὺ συλλέγουν, συντάσσουν, φιλτράρουν, κάποτε ἴσως καὶ κατασκευάζουν τὴν εἴδηση ποὺ προωθοῦν. Αἰσθανόμαστε, ἀλήθεια, προνομιοῦχοι σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἄλλων ἐποχῶν. Παλιὰ τὰ «νέα» διαδίδονταν ἀπὸ στόμα σὲ στόμα. Συχνὰ παραλλαγμένα – ὄχι πάντα ἀπὸ ἰδιοτελὴ πρόθεση – διογκωμένα, ἀλλοιωμένα, καὶ σίγουρα, σὲ σχέση πάντα μὲ τὸ σήμερα, καθυστερημένα. Σήμερα βρισκόμαστε στὴν καρδιὰ τῶν γεγονότων μὲ ἕνα ἁπλὸ «κλίκ». Μποροῦμε νὰ παρακολουθοῦμε καὶ μὲ κοντινὰ πλάνα τὶς ἐχθροπραξίες καὶ τὶς πολεμικὲς συγκρούσεις, ὅπου κι ἂν γίνονται αὐτὲς στὸν πλανήτη μας. Νὰ βρισκόμαστε στὸ τραπέζι τῶν συναντήσεων τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καὶ στὶς αἴθουσες συνεδριάσεων καὶ διαβουλεύσεων τῶν προσώπων ποὺ ἀποφασίζουν γιὰ τὴν τύχη καὶ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη. Νὰ βλέπουμε ἀπὸ πολὺ κοντὰ τὴν ὁποιαδήποτε φάση τοῦ ὁποιουδήποτε ἀθλήματος, ἀπὸ διάφορες ὀπτικὲς γωνίες, σὲ πολλὲς ἐπαναλήψεις καὶ σὲ ἀργὴ κίνηση. Εἴμαστε σὲ πλεονεκτικότερη θέση ἀπὸ τὸν διαιτητὴ καὶ τοὺς κριτές. Ἐκεῖνοι ζοῦν μὲ τὴν ἔνταση τῆς συλλήψεως τῶν συμβάντων ποὺ ἐκτυλίσσονται σὲ κλάσματα δευτερολέπτων κάτω ἀπὸ δύσκολες συνθῆκες παρατηρήσεως τῶν γεγονότων. Ἐμεῖς ὄχι. Ἔχουμε τὸ προνόμιο, καθισμένοι στὸν καναπέ μας, νὰ ἔχουμε πολὺ κοντινὰ πλάνα ἀπὸ διάφορες πλευρές, καὶ μάλιστα μὲ τὴ δυνατότητα νὰ ξαναδοῦμε τὴν ὁποιαδήποτε φάση ὅσες φορὲς θέλουμε καρέ-καρέ, ὅπως λέγεται, ἢ σὲ πολὺ ἀργὴ κίνηση. Εἴμαστε προνομιοῦχοι σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἄλλων ἐποχῶν! Δὲν ὑπάρχει κρυφὴ πτυχή, κάτι ἄγνωστο πλέον γιὰ μᾶς. Ὅλα ζωντανὰ ἐνώπιόν μας. Ἀνὰ πάσα στιγμή!

Εἴμαστε ὅμως;

Ἴσως ὄχι. Γιατὶ ὅλη αὐτὴ ἡ δυνατότητα πρόσβασης στὴν πληροφορία ἔχει καὶ τὰ ἀρνητικά της.

Ἡ ὑπερπληροφόρηση γεννᾶ ἄγχος. Τί θὰ γίνει; Πῶς θὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα; Θὰ ὑπάρξει λύση στὸ πρόβλημα; Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀνεπαίσθητα μπαίνει στὸ φαῦλο κύκλο μιᾶς διαδικασίας ποὺ μόνο δυσάρεστες καταστάσεις ἔχει νὰ τοῦ προσφέρει.

Ἄλλωστε εἶναι πολὺ κοινὴ ἡ ὁμολογία ὅλο καὶ περισσοτέρων ἀνθρώπων:

– Δὲν βλέπουμε πλέον εἰδήσεις. Δὲν ἀντέχουμε. Πιάνεται ἡ καρδιά μας μὲ τόσα δυσάρεστα ποὺ συμβαίνουν.

Ἡ διαρκὴς ἐνημέρωση πολὺ συχνὰ δημιουργεῖ ἄγχος. Τὸ ἄγχος αὐξάνει τὴν ἀγωνία στὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ δημιουργεῖ νέα ἀναπάντητα ἐρωτήματα ποὺ ἀπαιτοῦν περισσότερη ἐνημέρωση γιὰ νὰ ἀπαντηθοῦν. Νέες εἰδήσεις, λοιπόν, καὶ πιὸ σύγχρονη καὶ «ἀντικειμενικὴ» πληροφόρηση! Φθάνει ἔτσι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ χάνεται στὴν ἀδιάκοπη ἀνάγκη γιὰ ὅλο καὶ περισσότερη ἐνημέρωση.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ὑπερπληροφόρηση δημιουργεῖ ψευδαισθήσεις τῆς ἀλήθειας. Μιᾶς ἀλήθειας ποὺ ταυτίζεται μέσα μας μὲ τὸ «νέο», τὸ ἀναγκαῖο καὶ τὴ στείρα γνώση. Γι’ αὐτὸ καὶ πολὺ συχνὰ σὲ πάρα πολλοὺς ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει, αὐτὸ ποὺ γίνεται. Ἐνῶ ὡς γνώση ἐκλαμβάνεται ἡ ἐνημέρωση ἐπὶ τῶν συμβάντων. Αὐτὸ ἔχει ὡς τραγικὴ συνέπεια τὴ μετατόπιση τῆς ἀλήθειας στὸ ἐδῶ καὶ τώρα. Δηλαδὴ τὴ μετατόπιση καὶ τὴν παραφθορὰ τῆς οὐσίας τῆς ζωῆς, τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς του. Ὅλος αὐτὸς ὁ καταιγισμὸς τῆς πληροφορίας, ἐνῶ φαίνεται ὅτι ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια, ἀποβαίνει τελικὰ εἰς βάρος της.

Πόσο μεγάλη διαφορὰ στὴν ἀποτίμηση καὶ προσέγγιση τῆς ἀλήθειας! Πόσο ὄντως μακριὰ βρισκόμαστε ἀπὸ τὴν παρότρυνση τοῦ Κυρίου μας: «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. η΄ 32)!

Καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀβυσσαλέα ἀπόσταση ποὺ ἀλλοτριώνει τόσο πολὺ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ ταυτίζει κάποτε τὴν ὕπαρξή του μὲ τὴν ἐνημέρωση. «Ὑπάρχω» σημαίνει ἐνημερώνομαι - γνωρίζω.

Ἕνα ἄλλο ἀρνητικὸ τῆς ὑπερπληροφόρησης τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ὅτι αὐτὴ φωτίζει διεξοδικὰ καὶ ἀναλώνεται νὰ περιγράψει τὸ τί καὶ παραθεωρεῖ σημαντικὰ τὸ γιατί τῶν συμβάντων. Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι παρέχει διαρκῶς πληροφορίες γιὰ τὸ τί συμβαίνει καὶ στὸ πιὸ ἀπόμακρο σημεῖο τοῦ πλανήτη μας, χωρὶς νὰ ἐμβαθύνει στὸ γιατί τῶν γεγονότων. Κι ἂν καμιὰ φορὰ δείχνει νὰ ἀναζητᾶ τὸ βάθος τῶν πραγμάτων, συνήθως τὸ κάνει πρὸς ἄγραν θεαματικότητας. Ἀποκλείει ἔτσι τὸ βάθος ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Προβάλλει διαρκῶς τὸ ἐφήμερο. Χωρὶς νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐμβαθύνει. Νὰ ἀναζητήσει αἰτίες καὶ ἀφορμές. Χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ τὰ γεγονότα. Τὰ πάντα θυσιάζονται στὸ βωμὸ τῆς εἰδήσεως, τοῦ νέου, τοῦ ἐντυπωσιακοῦ καὶ τῆς ἀποκλειστικῆς μετάδοσης. Γι᾿ αὐτὸ καὶ καμία ἀξία δὲν ἔχει μὲ βάση αὐτὴ τὴ νοοτροπία μιὰ χθεσινὴ ἢ προχθεσινὴ εἴδηση, ὅσο σημαντικὴ κι ἂν ἐκτιμήθηκε τὴν ἡμέρα τῆς μετάδοσής της.

Μπορεῖ ἡ ἐποχή μας ὄντως νὰ καυχᾶται γιὰ τὸν ὄγκο τῶν πληροφοριῶν ποὺ παρέχει στὸ σύγχρονο ἄνθρωπο. Μπορεῖ νὰ ἐπαίρεται γιὰ τὴν ταχύτατη μετάδοση τῶν γεγονότων. Τὸ ἐρώτημα ὅμως παραμένει ἐξίσου καυτὸ καὶ ἐπίκαιρο: Βοηθάει πράγματι ἡ ἐνημέρωση στὴν ἐξάλειψη τῶν μεγάλων προβλημάτων τοῦ ἀνθρώπου;

Προσφέρει στὴν κοινωνία μας αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἔχει ἀνάγκη; Καὶ τελικὰ ποιὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τοῦ πιστοῦ στὴν καταιγιστικὴ ὑπερπληθώρα τόσων πληροφοριῶν;

Φυσικὰ ὁ πιστὸς ζεῖ στὴν ἐποχή του. Χρησιμοποιεῖ τὰ μέσα τῆς ἐποχῆς του. Δέχεται τὰ ἐρεθίσματα τῆς ἐποχῆς του. Δὲν ἀρνεῖται τὴν ἐποχή του, ἀλλὰ καλεῖται τροπικὰ νὰ τὴν ὑπερβεῖ. Ἐνημερώνεται. Ἀσχολεῖται μὲ τὴν τρέχουσα εἰδησιογραφία, ἀφοῦ αὐτὴ τοῦ παρέχει πληροφορίες πολύτιμες ποὺ ἀφοροῦν στὴ ζωή του. Δὲν ὑποδουλώνεται ὅμως στὴν εἴδηση. Ξέρει ὅτι οἱ εἰδήσεις μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξουν. Δὲν καθορίζουν αὐτὲς τὴν πορεία καὶ τὶς ἐπιλογὲς στὴ ζωή του. Δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο γι᾿ αὐτὸν παρὰ τὸ ἀποτύπωμα τῆς στιγμῆς. Ὁ πιστὸς καλεῖται νὰ κρίνει καὶ νὰ ἀνακρίνει τὸν κόσμο καὶ τὰ συμβαίνοντα σ᾿ αὐτὸν μὲ ἄλλα, διαχρονικὰ καὶ αἰώνια κριτήρια. Μὲ τὸν ἀλάνθαστο λόγο τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.

Ὁ πιστὸς δὲν ἀφήνεται νὰ κυριευθεῖ ἀπὸ ἄγχος γιὰ τὰ τεκταινόμενα τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν ἀπογοητεύεται. Ξέρει, αἰσθάνεται καὶ ζεῖ ὅτι ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο. Τί κι ἂν συνεδριάζουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς; Τί κι ἂν ἀποφασίζουν οἱ μεγιστάνες τοῦ πλούτου; Τί κι ἂν τσακίζουν ὁλόκληρους λαοὺς οἱ ὑπερδυνάμεις τοῦ πλανήτη μας; Στὸ τέλος τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου πάντοτε γίνεται. Αὐτὸ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἀτενίζει στωικὰ τὰ συμβαίνοντα καὶ μὲ ἀδιαφορία τὶς εἰδήσεις. Πάσχει μὲ ὅ,τι θλιβερὸ πληροφορεῖται, ἀλλὰ δὲν ἀπελπίζεται. Δὲν ἀπογοητεύεται. Δὲν παραδίδεται ἁπλὸς θεατὴς στὴ ροὴ τῶν γεγονότων.

Γιατὶ γιὰ τὸν πιστὸ οἱ εἰδήσεις εἶναι μιὰ πρόκληση στὴν πίστη του• στὴν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα του. Ἀναφέρεται σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο κείμενο σχετικὰ μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία τῶν χριστιανῶν, στὴν «Πρὸς Διόγνητον» ἐπιστολή: «Χριστιανοί (...) πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας, ἀλλ᾿ ὡς πάροικοι, μετέχουσι πάντων ὡς πολῖται καὶ πάνθ᾿ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι (...) καὶ τοῖς ἰδίοις βίοις νικῶσι τοὺς νόμους»1. Οἱ χριστιανοὶ κατοικοῦν βεβαίως στὶς ἰδιαίτερες πατρίδες τους ἀλλὰ ὡς προσωρινοί• μετέχουν σὲ ὅλα ὡς πολίτες, ὅμως ὅλα τὰ ὑπομένουν ὡς ξένοι καὶ μὲ τὴ διαγωγή τους ὑπερνικοῦν τοὺς νόμους.

Ὁ πιστὸς δὲν δέχεται, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ παθητικὰ τὶς εἰδήσεις. Παρεμβαίνει δυναμικὰ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἁγιότητά του. Ἀνατρέπει τὰ δεδομένα. Ἀντιμάχεται τὴ νομοτέλεια. Νικᾶ αὐτὸ ποὺ οἱ πάντες ἐκλαμβάνουν ὡς αὐτονόητο, καὶ ἀλλάζει κατεύθυνση στὴ «συνεπακόλουθη» ἐξέλιξη τῶν γεγονότων. Κι ἔτσι ἡ εἰδησιογραφία, ὅπως καὶ κάθε ἀφορμὴ τῆς πραγματικότητας ποὺ τὸν περιβάλλει, δὲν εἶναι γι᾿ αὐτὸν τίποτε ἄλλο ἀπὸ στοιχεῖο ποὺ βαθαίνει τὴν πνευματικότητά του καὶ ἰσχυροποιεῖ τὴ σχέση του μὲ τὸν Θεό. Ἡ εἴδηση – ἡ ὅποια εἴδηση – γίνεται ἀφορμὴ γιὰ προσευχή. Γιὰ ἔμπρακτη ἀγάπη ὅπου καὶ ὅπως μπορεῖ. Γιὰ μετάνοια προσωπική. Γιὰ συναίσθηση προσωπικῆς εὐθύνης στὴν ἐξέλιξη καὶ ροὴ τῶν γεγονότων. Γιὰ προσπάθεια μεγαλύτερη προσωπικοῦ ἁγιασμοῦ, ὥστε νὰ ἔλθει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τῶν γεγονότων.

Οἱ εἰδήσεις εἶναι, γι᾿ αὐτὸν ποὺ παρακολουθεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀγωνίζεται, καὶ θερμόμετρο πνευματικότητος. Εἶπε ὁ Κύριος: «Ὅπου ἐστὶν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. Ϛ΄ 21). Ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη κάθε 15 λεπτὰ νὰ ἀκοῦμε εἰδήσεις• ὅταν μᾶς λείπει ἡ συνεχής, ἀδιάκοπη, διαρκὴς ἐνημέρωση, τότε ὁ θησαυρός μας εἶναι σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο. Στὴ γῆ. Δὲν ποθοῦμε καὶ δὲν παλεύουμε πραγματικὰ γιὰ τὸν οὐρανό. Δὲν μᾶς ἔχει γεμίσει τὸ μεγαλύτερο νέο ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν αἰώνων. Αὐτὸ ποὺ εἶναι τὸ «πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον»2• ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος• ὅτι σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνει θεός.

Ὅταν αὐτὸ τὸ νέο καλύπτεται ἀπὸ τὶς τρέχουσες καθημερινὲς εἰδήσεις, τότε ἡ πίστη χάθηκε ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῶν πιστῶν. Τότε ἡ ἐλπίδα μετατοπίστηκε διὰ τῆς εἰδησιογραφίας στὸ ἐδῶ καὶ στὸ τώρα. Τότε τὸ Εὐαγγέλιο ξεπεράστηκε καὶ πάλιωσε μπροστὰ στὶς πολύχρωμες καὶ πολυσέλιδες ἐφημερίδες τοῦ μάταιου κόσμου μας. Ὅμως τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἕνα. Διαχρονικὸ καὶ αἰώνιο. Ἡ ἐφημερίδα ἔχει ἐνδιαφέρον μόνο γιὰ μία ἡμέρα.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ τὰ λέει ὅλα. Μιλᾶ γιὰ τὴν ἀλαζονεία τοῦ ἀνθρώπου – ἴδια σὲ κάθε ἐποχή – μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου. Μιλᾶ μὲ τὸν πύργο τῆς Βαβὲλ γιὰ τὴν ἀσυνεννοησία καὶ τὴν ἔλλειψη συνεργασίας τῶν ἀνθρώπων. Γιὰ τὴν ἀχαριστία μὲ τὴ θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν. Γιὰ τὴ φιλοχρηματία ποὺ καθορίζει τὴ στάση τῶν ἀνθρώπων ποὺ γιὰ τριάκοντα ἀργύρια πρόδωσαν τὸν Χριστό. Γιὰ τὸ εὐμετάβολο τῶν συσχετισμῶν καὶ συμμαχιῶν μὲ τὴν παρότρυνση τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων» (Ψαλ. ρμε΄ [145] 3). Γιὰ τὸ ἀνίσχυρο τῶν «ἰσχυρῶν» μὲ τὴν κατάληξη τοῦ Ἡρώδη καὶ τὴ στάση τοῦ Πιλάτου. Γιὰ ὅλα μιλάει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ πιστὸς πορεύεται μὲ πυξίδα τὴν πίστη του, τότε οὔτε τὸν κόσμο ἀρνεῖται οὔτε ἀνενημέρωτος καὶ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου εἶναι, ἀλλὰ οὔτε καὶ γίνεται ἕρμαιο τῆς εἰδησιογραφίας σὲ σημεῖο ὥστε αὐτὴ νὰ καθορίζει τὴν προσωπικότητά του, τὶς ἐπιλογὲς καὶ τὶς συνήθειές του, πολὺ περισσότερο τοὺς πόθους, τὰ ὄνειρα καὶ τὸ μέλλον του.

1. Πρὸς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V 5 καὶ 10.

2. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, κεφ. Γ΄ (1) 45, ΕΠΕ 1, 282.

Πηγή: Ο Σωτήρ 

Μία από τις πληγές της σύγχρονης ακαδημαϊκής Θεολογίας είναι η σύνδεσή της με την φιλοσοφία και δη την Ευρωπαϊκή, κυρίως του αθέου Υπαρξισμού και Ουμανισμού. Είναι και αυτό το φαινόμενο δυστυχώς μέρος της σύγχρονης πνευματικής συγχύσεως τα τελευταία χρόνια. Θεολόγοι με την υπεροψία του φιλοσόφου, θεολογούν φιλοσοφώντας, με αποτέλεσμα να κακοδοξούν. Διατυπώνουν θεωρίες ξένες και συχνά αντίθετες με την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας. Και τούτο διότι θεολογούν ερήμην των θεοφόρων Πατέρων, των οποίων η θεολογία είναι προέκταση και αποτέλεσμα της προσωπικής των νήψεως, προσευχής και κατά Χάριν θεώσεως. Θέλουν τη Θεολογία «ακαδημαϊκή» και όχι τρόπο ζωής και εμπειρία του εκκλησιαστικού σώματος. Θεραπαινίδα του νου και όχι οδηγό προς την θέωση. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Απριλίου 2014

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΕΟΠΑΣΧΗΤΙΚΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

Μία από τις πληγές της σύγχρονης ακαδημαϊκής Θεολογίας είναι η σύνδεσή της με την φιλοσοφία και δη την Ευρωπαϊκή, κυρίως του αθέου Υπαρξισμού και Ουμανισμού. Είναι και αυτό το φαινόμενο δυστυχώς μέρος της σύγχρονης πνευματικής συγχύσεως τα τελευταία χρόνια. Θεολόγοι με την υπεροψία του φιλοσόφου, θεολογούν φιλοσοφώντας, με αποτέλεσμα να κακοδοξούν. Διατυπώνουν θεωρίες ξένες και συχνά αντίθετες με την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας. Και τούτο διότι θεολογούν ερήμην των θεοφόρων Πατέρων, των οποίων η θεολογία είναι προέκταση και αποτέλεσμα της προσωπικής των νήψεως, προσευχής και κατά Χάριν θεώσεως. Θέλουν τη Θεολογία «ακαδημαϊκή» και όχι τρόπο ζωής και εμπειρία του εκκλησιαστικού σώματος. Θεραπαινίδα του νου και όχι οδηγό προς την θέωση. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση!

Για την σύντομη αυτή αναφορά μας στο φαινόμενο αυτό πήραμε αφορμή από δημοσίευμα στο περιοδικό «ΣΥΝΑΞΙΣ» (τεύχ. 129. Ιανουάριος – Μάρτιος 2014), του θεολόγου κ. Αθανασίου Παπαθανασίου, με τίτλο: «Ο πάσχων Θεός, ο σύντροφος Θεός». Μελετώντας με προσοχή το άρθρο, διαπιστώσαμε σαφείς αντορθόδοξες απόψεις, οι οποίες οφείλονται, κατά την ταπεινή μας γνώμη, σε μια εσφαλμένη, μονοφυσιτικού τύπου θεώρηση του μυστηρίου της ενώσεως των δύο εν Χριστώ φύσεων στην μία υπόσταση του Θεού Λόγου και ειδικότερα στην εσφαλμένη θεώρηση του μυστηρίου της αντιδόσεως των ιδιωμάτων των δύο φύσεων μετά την ένωσιν αυτών στην μία Υπόσταση του Θεού Λόγου. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγείται ο συγγραφέας, σε ένα είδος Θεοπασχητισμού, να αποδίδει δηλαδή στην απαθή και αναλοίωτη και άτρεπτη Θεία φύση του ενανθρωπήσαντος Λόγου,  πάθος και κατά συνέπεια τροπή και αλλοίωση. Για να δικαιολογήσει το πάθος του Θεού κατά την Σταύρωση του Χριστού, επικαλείται ορισμένα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδος, των οποίων όμως διαστρεβλώνει το νόημα για να στηρίξει τις Θεοπασχητικές του αντιλήψεις, όπως «Σε τον σταυρωθέντα Θεόν ημών υμνούμεν», «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» και τον όρο «θεόσωμος ταφή». Κατ’ αυτόν «οι ύμνοι αυτοί … αποτυπώνουν ολοζώντανα την καρδιά του μυστηρίου», τον «ορθόδοξο θεοπασχητισμό», όπως τον αναφέρει στη συνέχεια. Στη συνέχεια παραθέτει τον 12ο αναθεματισμό της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου για να «στηρίξει» και συνοδικά την άποψή του: «ει τις ουχ ομολογεί τον του Θεού Λόγου παθόντα σαρκί και εσταυρωμένον σαρκί και θανάτου γευσάμενον σαρκί γεγονότα τε πρωτότοκον εκ των νεκρών, καθό ζωή τε εστί και ζωοποιός ως Θεός, ανάθεμα έστω».

Κατ’ αρχήν προσπερνούμε την ακατανόητη για μας αφετηρία του αρθρογράφου με την αναφορά του στο  ολοκαύτωμα των Εβραίων στα κρεμαντόρια του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλτ και την μηδενιστική ερώτηση του Ελιέζερ Βίζελ «Πού είναι ο φιλεύσπλαχνος Θεός;» και εστιάζουμε την προσοχή μας στην θεολογική πλευρά του άρθρου, που αποτελεί και την ουσία του ζητήματος που μας απασχολεί. Σύμφωνα με την διδασκαλία του μεγάλου και κορυφαίου Πατρός της Εκκλησίας μας αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού στο περισπούδαστο έργο του «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως», η οποία βέβαια απηχεί την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας: «Αυτός ούν ο του Θεού Λόγος πάντα υπέμεινε σαρκί, της θείας και μόνης απαθούς αυτού φύσεως απαθούς μενούσης. Του γαρ ενός Χριστού, του εκ Θεότητός τε και ανθρωπότητος συντεθειμένου, εν Θεότητί τε και ανθρωπότητι όντος, πάσχοντος, το μεν παθητόν ως πεφυκός πάσχειν, έπασχεν, ου συνέπασχε δε το απαθές. Η μεν γαρ ψυχή, παθητή ούσα, του σώματος τεμνομένου αυτή μη τεμνομένη, συναλγεί και συμπάχει τω σώματι, η δε Θεότης απαθής ούσα, ου συνέπασχε τω σώματι. Ιστέον δε, ότι Θεόνμεν σαρκί παθόντα φαμέν, Θεότητα δε σαρκίπαθούσαν, η Θεόν διά σαρκός παθόντα ουδαμώς.  Ώσπερ γαρ ηλίου δένδρωεπιλάμποντος, ει αξίνη τέμνοι το δένδρον, άτμητος και απαθής διαμένει ο ήλιος, πολλώ μάλλον η απαθής του Λόγου Θεότης καθ’ υπόστασιν ηνωμένη σαρκί, της σαρκός πασχούσης, διαμένει απαθής».[1] Κατά τον άγιο ο σαρκωθείς Θεός Λόγος όλα τα υπέφερε με την σάρκα, ενώ έμεινε αμέτοχος του πάθους η Θεία και μόνη απαθής φύσις του. Η μεν ανθρωπίνη παθητή φύσις του, επειδή έχει φυσική ιδιότητα να πάσχει, έπασχε, αλλά δεν έπασχε μαζί το απαθές της θείας φύσεως. Και η μεν ψυχή, επειδή είναι και αυτή παθητή, όταν πάσχει το σώμα, συμπάσχει με αυτό, όχι όμως και η Θεότης. Αναφέρει δε στη συνέχεια το παράδειγμα του δένδρου, που κόβεται από το τσεκούρι, καθ’ όν χρόνον ο ήλιος, ενώ φωτίζει το δένδρο, δεν συμμετέχει στο πάθος του δένδρου.

Επεξηγών και ερμηνεύων την παρά πάνω διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού ο αείμνηστος καθηγητής κ. Παν. Τρεμπέλας γράφει στη Δογματική του: «Ούτω συντελείται εν τω προσώπω του Θεανθρώπου η λεγομένη αντίδοσις, ή κοινοποίησις των ιδιωμάτων ‘διά την εις άληλλα των μερών περιχώρησιν και την καθ’ υπόστασιν ένωσιν’ εξ’ού και ονομάζομεν τον Χριστόν ‘ποτέ μεν εκ των υψηλών μόνον, ποτέ δε εκ των ταπεινών μόνον’ κατηγορούντες επί της μιάς υποστάσεως αυτού αμφοτέρων των φύσεων τα ιδιώματα, χωρίς όμως και να συγχέωμεν τας φύσεις. Εντεύθεν δυνάμεθα μεν να ομιλώμεν περί αίματος Θεού και περί Κυρίου της δόξης εσταυρωμένου, ουχί όμως και περί ακτίστου και απαθούς ανθρωπίνης φύσεως του ενανθρωπίσαντος Λόγου, η περί Θεότητος παθητής, ή κτιστής. Και γενικώς όταν ο σαρκωθείς Λόγος ονομάζεται εκ της Θείας αυτού φύσεως Υιός Θεού και Θεός, δέχεται τα ιδιώματα της μεθ’ ής είναι ηνωμένος ανθρωπίνης φύσεως. Όταν δε πάλιν ονομάζεται εκ της ανθρωπίνης αυτού φύσεως άνθρωπος και Υιός ανθρώπου, δέχεται τα ιδιώματα και αυχήματα της Θείας αυτού φύσεως. Πάντοτε όμως υπό την προϋπόθεσιν, ότι αμφότεραι αι φύσεις, καίπερ ηνωμέναι αδιαιρέτως, παραμένουσιν ασύγχυτοι, φυλάττουσαι εκατέρα τας εαυτής ιδιότητας, κοινοποιούσα δε ταύτας προς αλλήλας λόγω της ενότητος του προσώπου, ή της μιας υποστάσεως του Λόγου, εν τη οποία συνενούνται φυσικώς και αχωρίστως αμφότεραι αι φύσεις. Εις αισθητοτέραν δε παράστασιν της εις αλλήλας διεισδήσεως, ή και περιχωρήσεως ταύτης των δύο φύσεων εχρησιμοποιήθη η εικών του πεπυρακτωμένου σιδήρου, προσκτωμένου την καυστικήν ενέργειαν εκ της προς το πυρ ενώσεως, αλλά και διακρινομένου από τούτου».[2]

Η παρά πάνω διδασκαλία της Εκκλησίαςμας επιβεβαιώνεται και από  την υμνογραφία της.Λέγει επί παραδείγματι το δοξαστικό της στ΄ ωδής του κανόνος του Μεγάλου Σαββάτου: «ει γαρ και πέπονθέ σου, της σαρκός η χοϊκή ουσία, αλλ’ η Θεότης απαθής διέμεινεν». Επίσης: «έπαθες δια σταυρού, ο απαθής τη Θεότητι» (τροπάριο των αίνων πλ.δ΄ ήχου). Επίσης: «Κύριε ώσπερ εξήλθες εσφραγισμένου του τάφου, ούτως εισήλθες και των θυρών κεκλεισμένων προς τους μαθητάς σου, δεικνύων αυτοίς τα του σώματος πάθη, άπερ κατεδέξω Σωτήρμα κροθυμήσας. Ως εκ σπέρματος Δαυίδ μώλωπας υπήνεγκας, ως Υιός δε του Θεού κόσμον ηλευθέρωσας» (αναστάσιμο στιχηρό των αίνων του πλ.α΄ ήχου). Επίσης «και σταυρόν και θάνατον υπέμεινας σαρκί, ο απαθής τη Θεότητι» (αναστάσιμο στιχηρό των αίνων του δ΄ ήχου). κ.α.

 Τώρα το πώς η Θεία φύσις, ενώ δέχεται τα ιδιώματα της ανθρωπίνης φύσεως, παραμένει ταυτόχρονα αναλοίωτη και άτρεπτη, αποτελεί ένα μυστήριο απερινόητο και ακατάληπτο στην ανθρώπινη διάνοια. Διά τον λόγον αυτόν αποδεχόμεθα μεν το μυστήριο χωρίς να πολυπραγμονούμε, αρκούμεθα δε μόνον σε όσα οι άγιοι Πατέρες μάς εξηγούν και διασαφίζουν, χωρίς να επιχειρούμε με ακροβατικούς συλλογισμούς να εισχωρήσουμε έτι περαιτέρω, διότι τότε είναι βέβαιο ότι θα πέσουμε σε πλάνη και αίρεση.

Περαίνοντας τη σύντομη αναφορά μας στο άρθρο αυτό προσευχόμεθα και παρακαλούμε τον Κύριο  να φωτίσει την ψυχή του αγαπητού αρθρογράφου, ώστε εν ταπεινώσει να συνειδητοποιήσει τις αποκλίνουσες από την χριστιανική διδασκαλία απόψεις του και να επιστρέψει στην σώζουσα διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, για επιτύχει την σωτηρία του. Αμήν.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Ο υπεύθυνος

Αρχ. π. Παύλος Δημητρακόπουλος

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

[1] Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού,  «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως», ΕΠΕ 1, σελ. 410.

[2] Παν. Τρεμπέλα, Δογματική, Εκδ. Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήναι 1979, Τομ Β΄, σελ. 116-117.

Πηγή: Ακτίνες 

Τα συνεχή αιματηρά γεγονότα στην Γάζα, που οδηγήθηκαν εκεί από το αδιέξοδο των συνομιλιών για την επίλυση του Παλαιστινιακού και για το οποίο την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο ισχυρότερος, που είναι το Ισραήλ, καθώς επίσης και η δραματική δολοφονία των επιβατών της πτήσης MH117 πάνω από την Ουκρανία, έχουν κυριαρχήσει, αφήνοντας κατά μέρος την ανάδειξη του φαινομένου του ισλαμοφασισμού, ως κυρίαρχου ιδεολογήματος σε ένα μικρό αλλά ενδεχόμενα καθοριστικό μέρος του αραβικού και όχι μόνο, κόσμου.

Αποκορύφωμα της ισλαμοφασιστικής αυτής νοοτροπίας υπήρξε η πρόσφατη “ανασύσταση”του θεσμού του Χαλιφάτου από τον αυτοαποκαλούμενο Χαλίφη Ιμπραχίμ, διάδοχο δηλ. του Προφήτη Μωάμεθ, σε περιοχές της Συρίας και του Ιράκ που κατακτήθηκαν τους τελευταίους μήνες από τις δυνάμεις του επίδοξου Χαλίφη. Ως θεσμός διακυβέρνησης, η Χαλιφεία δεν προέκυψε από το Κοράνι. Εκεί δεν υπάρχει σχετική αναφορά. Προέκυψε μετά από τον θάνατο του Μωάμεθ και εκ των πραγμάτων.

Για το συγκεκριμένο θέμα αλλά και για όλα σχεδόν που συμβαίνουν σήμερα στην Αραβική Μέση Ανατολή, η σημειολογία και σημασία των λέξεων είναι καταλυτική.

Ο φερόμενος Χαλίφης, προτού αυτοανακηρυχθεί ως τέτοιος, ήταν γνωστός με το όνομα Abu Bakr Al Baghadi. Γεννήθηκε ως Ibrahim al Badri στο Ιράκ και σπούδασε ιεροδιδάσκαλος στην Βαγδάτη. Το όνομα του προέρχεται από το βιβλικό Αβραάμ. Ο Αβραάμ είναι ο γενάρχης (και) των Αράβων. Κατά την ισλαμική παράδοση ο Αβραάμ θεωρείται και ο πρώτος μουσουλμάνος διότι σε αυτόν αποκάλυψε πρώτα ο Θεός τον Λόγο του. Όμως για λόγους γνωστούς μόνο στον Θεό, ο Αβραάμ δεν μετέφερε πλήρως τη Αλήθεια στους πιστούς. Διαμεσολάβησαν και άλλοι Προφήτες με τελευταίο τον Μωάμεθ μέσω του οποίου μεταφέρθηκε, δια του Κορανίου, ολόκληρος ο “άκτιστος λόγος” του Θεού στους πιστούς. Το Κοράνιο είναι ιερό γιατί είναι θεόπνευστο και δεν μπορούν να το αλλάξουν άνθρωποι. Αυτό σε αντίθεση με την Παλαιά και Καινή Διαθήκη που τις έγραψαν άνθρωποι, και άνθρωποι όχι ορθά καθοδηγούμενοι, τις ερμηνεύουν.

Ως Αβραάμ, ο φερόμενος Χαλίφης διεκδικεί εκ καταβολών πρωτείο νομιμότητας. Ως δούλος του Θεού, αυτοαποκαλείται πλέον Ibrahim Ibn Awwad Ibn Ali Ibn Muhammad al Badrial-Hashemi al Husayin al Qurayshi. Quraysh είναι η Αραβική φυλή καταγωγής του Προφήτη ενώ Hashemi είναι οίκος της φυλής του. Μετά το Iμπραχίμ και Μωάμεθ, εάν προστεθούν στο όνομα, η φυλή και ο οίκος, κατοχυρώνεται πλήρως και αδιαμφισβήτητα η γενεαλογική νομιμότητα του Χαλίφη Ιμπραχίμ.

Κατά την παράδοση, ουδείς Χαλίφης δεν μπορεί να μην είναι Άραβας, να μην κατάγεται από την συγκεκριμένη φυλή και από τον συγκεκριμένο οίκο. Όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Οθωμανού Χαλίφη, υπήρξαν σφετεριστές. Ο τελευταίος “νόμιμος” Χαλίφης είχε έδρα του το Κάϊρο μέχρι το 1517, όταν η πόλη κατελήφθη από τους Οθωμανούς που σφετερίστηκαν τον τίτλο μεταφέροντας την έδρα στη Πόλη. Κατά τον ιστορικό του Ισλάμ Μπέρναρντ Λούις, ο θεσμός του Χαλιφάτου είχε ήδη καταστραφεί από το 1258, όταν οι Μογγόλοι κατέλαβαν την Βαγδάτη των Αββασιδών και εκτέλεσαν τον Χαλίφη. Στο Κάϊρο απλά εγκαταστάθηκε ένα Χαλιφάτο- ανδρείκελο, που το εκμεταλλεύτηκαν στη συνέχεια οι Οθωμανοί για να προσδώσουν κύρος στην ανερχόμενη δύναμη και εξουσία τους.

Σήμερα, με τον “Χαλίφη” Ιμπραχίμ, αποκαθίσταται υποτίθεται η νομιμότητα και η τάξη και με πρώτο απαιτούμενο την εφαρμογή του ισλαμικού νόμου, της Σαρία, στην επικράτεια του Χαλιφάτου. Και αυτά που εφαρμόζονται σήμερα, όπως τα δολοφονικά αίσχη για τα οποία διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις συμπεριλαμβάνουν, πέραν των συμπεριφορών του Προφήτη, τις πράξεις και τα έργα των κατά σειρά τεσσάρων πατριαρχικών πρώτων Χαλίφηδων.

Οι τέσσερις πρώτοι, οι Abu Bakr, Omar, Othman και Ali είναι γνωστοί και ως οι “Ορθά Καθοδηγούμενοι-αλ Ρασιντούν-Χαλίφηδες” και ως εκ τούτου, οι πράξεις τους θεωρούνται ιερά παραδείγματα προς μίμηση. “Ενάρετοι”( σαλάφ) θεωρούνται και όλοι οι Σύντροφοι του Προφήτη μαζί με τις πρώτες τρεις γενιές των πιστών και ιερο-πολεμιστών που συνέβαλαν στην εξάπλωση και μεγαλουργία του Ισλάμ, όπως επιτάσσει ο Θεός στο Κοράνιο. Και αυτοί είναι προς μίμηση. Και είναι όλους αυτούς που σήμερα επικαλείται και μιμείται ο “Χαλίφης” Ιμπραχίμ με τις αποτρόπαιες σφαγές του, τις οποίες δημοσιοποιεί για να “παραδειγματίσει”. Μέχρι και τους δέκα περίπου σουνίτες χότζες της πόλης της Μοσούλης δολοφόνησε, διότι συνεργάζονταν με την κυβέρνηση της Βαγδάτης, συμπεριλαμβανομένου και του Χότζα του τεμένους από όπου ανακήρυξε το “Χαλιφάτο” του.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Προφήτη, πολλές φυλές της Αραβίας “αποστάτησαν” και αποκήρυξαν το Ισλάμ. Ακολούθησε περίοδος εμφυλίων συγκρούσεων, στις οποίες κυριάρχησε η ορθόδοξη ή αλλιώς Σουνιτική εκδοχή του Ισλάμ. Στο μεσοδιάστημα, οι τρεις μετά τον Abu Bakr Χαλίφηδες δολοφονήθηκαν. Ο τελευταίος ήταν ο Άλι, συγγενής και αγαπημένος του Προφήτη, που δολοφονήθηκε επαν-διεκδικώντας την Χαλιφεία από ένα σφετεριστή. Η δολοφονία του Άλι, προστάτη των αδικημένων και καταδιωγμένων του Ισλάμ, δημιούργησε και το μεγάλο σχίσμα ανάμεσα στους οπαδούς του Άλι, τους Σιίτες ( αυτό σημαίνει η λέξη) και τους Σουνίτες. Για τους τελευταίους όλοι οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι, Σιίτες, Αλεβίτες, Αλαουΐτες ( όπως είναι ο Άσσαντ της Συρίας) Σούφι, Δρούζοι, κλπ., είναι αποστάτες και πρέπει να θανατώνονται και οι ιεροί τους τόποι να καταστρέφονται.

Η περίοδος των εμφυλίων πολέμων είναι απαραίτητη υπόμνηση για να κατανοηθούν τα σημερινά, όπως οι δολοφονικές συμπεριφορές και πράξεις του φερόμενου Χαλίφη και των ιερο-πολεμιστών του, των τζιχατιστών. Η αποστασία θεωρείται η μεγαλύτερη αμαρτία. Οι αποστάτες θεωρούνται χειρότεροι από τους άπιστους διότι γνώρισαν και απέρριψαν την Αλήθεια. Είναι ο “κοντινότερος εχθρός” και πρέπει άμεσα να καταπολεμούνται. Μόνο ο Θεός μπορεί να τους συγχωρέσει. Όλοι συνεπώς πρέπει να θανατώνονται και οι περιουσίες τους να δημεύονται.

Αναφορικά με τους άπιστους, όσοι δεν αποδέχονται το Ισλάμ πρέπει και αυτοί να θανατώνονται. Από αυτούς, επιλογή έχουν μόνο οι “λαοί της Βίβλου”, χριστιανοί και Εβραίοι, όπως επίσης και οι Ζωροάστρες. Μπορούν να διατηρήσουν την πίστη τους και να γίνουν προστατευόμενοι (ντίμμηδες ή ραγιάδες) αλλά υπό συγκεκριμένους όρους. Πρέπει να αποδεχθούν τους λεγόμενους “όρους του Όμάρ”, του δεύτερου Χαλίφη, που ανέδειξε το Ισλάμ κυρίαρχο μέσω κατακτήσεων. Πρέπει να πληρώνουν κεφαλικό φόρο, να αποδέχονται ότι είναι παρακατιανοί έναντι των πιστών, να μην τους προσβάλουν με θρησκευτικές τελετές, κωδονοκρουσίες και άλλες επιδεικτικές συμπεριφορές. Κοντολογίς, να υπάρχουν αλλά να μην φαίνονται ή να ακούγονται. Εάν παραβούν την συμφωνία “προστασίας” πρέπει να θανατώνονται.

Τα παραπάνω, αποτελούν το “μέτρο” που εφαρμόζει σήμερα στο “Χαλιφάτο” του ο Ιμπραχίμ, και στο ιεροπολεμικό του έργο, την τζιχάντ, με στόχο πάντοτε την παγκόσμια κυριαρχία του Ισλάμ, όπως επιτάσσει ο Θεός. Διότι κανένας άνθρωπος δεν πρέπει, κατά το Κοράνιο, να πεθαίνει παρά μόνο ως μουσουλμάνος.

´Ομως προέχει πρώτα να καταπολεμηθούν οι αποστάτες, που είναι ο “κοντινότερος εχθρός”. Και γι’αυτό γινόμαστε όλοι μάρτυρες των ομαδικών σφαγών μουσουλμάνων αιχμαλώτων. Και γι’αυτό, όταν πρόσφατα και λόγω Γάζας, ο “Χαλίφης” Ιμπραχίμ ερωτήθηκε γιατί δεν πολεμά το Ισραήλ και τους Εβραίους, τους χειρότερους εχθρούς του Ισλάμ, απάντησε ότι πρέπει πρώτα να ηττηθούν οι “αποστάτες”, ο “κοντινότερος εχθρός”. Και δικαιολόγησε την θέση του, παραπέμποντας στον πρώτο Χαλίφη που κατέσφαξε τους αποστάτες, ενώ ήταν ο δεύτερος, ο Ομάρ, που εξάπλωσε το Ισλάμ με πολέμους.

Το τελευταίο δείγμα γραφής του ισλαμοφασισμού που έχει κυριαρχήσει στο “χαλιφάτο” του Ιμπραχίμ, είναι ο συστηματικός αφανισμός των χριστιανών της ιστορικής Μεσοποταμίας. Ως “Χαλίφης” τους επέβαλε τους “όρους του Ομάρ”. Από τη Μοσούλη καταγράφεται ήδη μαζική έξοδος χριστιανών, φέροντας μόνο τα ρούχα που φορούν, προς τις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές του Ιράκ. Μερικές μόνο χιλιάδες απομένουν. Τέτοιος διωγμός χριστιανών στη περιοχή έχει να καταγραφεί από τις γενοκτονικές σφαγές των Νεοτούρκων και του Κεμάλ. Αν δεν ελεγχθεί θα είναι και ο τελευταίος.

Αν υπάρχει κάτι το σχετικά παρήγορο, είναι ότι ο Ιμπραχίμ και το “Χαλιφάτο” του δεν πρόκειται να διαρκέσουν. Θα έχει και αυτός την τύχη των προηγούμενων Χαλίφηδων. Αν δεν δολοφονηθεί από τους Σαλαφιστές ανταγωνιστές του, θα τον προλάβουν Σουνίτες του δυναστικού καθεστωτικού Ισλάμ, πιθανότατα αυτού της Σαουδικής Αραβίας, τους ηγέτες της οποίας, έχει ήδη προγράψει ως αποστάτες. Πιθανότατα να επιδιώκει και τον θάνατο, για να γίνει και αυτός μάρτυρας, και να πάει στον κήπο του Αλλάχ με τις 72 παρθένες, τα βουνά από ρύζι, μέλι και το άφθονο γάλα καμήλας που ρέει σαν ποτάμι.

Το επικίνδυνο, ανεξάρτητα από την τύχη του Ιμπραχίμ, είναι ότι οι ισλαμοφασιστικές νοοτροπίες κερδίζουν συνεχώς έδαφος στους χώρους του Ισλάμ. Ακόμη και το τελευταίο “οχυρό”, το κατά τους Δυτικούς τουρκολάγνους “μετριοπαθές” τουρκικό Ισλάμ, επιδεικνύει καθημερινά τις ισλαμοφασιστικές του τάσεις και νοοτροπίες και χαρακτηρίζεται ως τέτοιο από τους μέχρι πρόσφατα ατλαντιστές υμνητές του.

Όταν πριν χρόνια ο αείμνηστος Christopher Hitchens πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο “ισλαμοφασισμός” για να χαρακτηρίσει νοοτροπίες ισλαμιστών που δολοφονούσαν και καταδίκαζαν σε θάνατο μουσουλμάνους και μη, για προσβολή δήθεν του Προφήτη και των Θείων, λοιδωρήθηκε όσο κανείς, από την “φιλελεύθερη” δυτική νομενκλατούρα. Σήμερα, ο εικονοκλάστης αυτός διανοητής δικαιώνεται, πανηγυρικά δυστυχώς, από τις εκατόμβες των θυμάτων ισλαμοφασιστών, όπως είναι ο φερόμενος “Χαλίφης” Ιμπραχίμ και το σινάφι του.

Πηγή: http://mignatiou.com/2014/07/chalifia-ke-islamofasismos-pagkosmios-kindinos/

Ο Κύριος βρισκόταν στην Καπερναούμ. Η Καπερναούμ ήταν η πόλη των ιεραποστολικών εξορμήσεων του Χριστού μας. Η πόλη αυτή είδε πολλά θαύματα, πλήν όμως δεν πίστεψε όσο θα έπρεπε, γι αυτό ενώ είχε ανεβεί τόσο ψηλά από τις δωρεές του Κυρίου, κατέβηκε μέχρι τον άδη και έγινε συντρίμμια και ερείπια. Επιβεβαιώθηκε η προφητεία του Κυρίου και σήμερα δεν έχουν απομείνει από την αρχαία Καπερναούμ παρά μόνο κάποιες μεμονωμένες πέτρες.

Αυτό είναι δίδαγμα και για μας. Τα χαρίσματα και τα θαύματα που δίνει ο Χριστός δεν πρέπει να τα ξεχνάμε και να γινόμαστε αχάριστοι. Πάντοτε να τα έχουμε μπροστά στα μάτια μας και με τη ζωή μας να ευγνωμονούμε τον Κύριο της Δόξης, τον Δωρεοδότη Κύριο. “Σ΄ αυτόν που δόθηκε πολύ, πολύ και ζητηθήσεται από αυτόν”. Διαφορετικά υπάρχει φόβος να ξαναγυρίσουμε στο μηδέν.

Εκεί λοιπόν πήγε ο Χριστός. Κι ένας ρωμαίος εκατόνταρχος, λοχαγός θα λέγαμε σήμερα, πήγε στο Χριστό να παρακαλέσει να κάνει καλά τον άρρωστο δούλο του. Παρακάλεσε θερμά τον Χριστό και ξεδίπλωσε μπροστά του τη βασανιστική ασθένεια του δούλου του, σε μια εποχή μάλιστα που οι δούλοι ήταν στο περιθώριο της ζωής και δεν διέφεραν από τα αντικείμενα και τα κατοικίδια του σπιτιού.

Ο εκατόνταρχος αν και ρωμαίος ειδωλολάτρης είχε μέσα του απέραντη καλοσύνη και καλή καρδιά, πονετική, και γνήσιο ενδιαφέρον για τον άλλον, όποιος κι αν ήταν. Τον απασχολούσε το θέμα της αρρώστιας του δούλου του και όταν άκουσε ότι ο Χριστός ήταν εκεί κοντά δεν θεώρησε προσβλητικό και ταπεινωτικό να πάει να παρακαλέσει ένα εβραίο διδάσκαλο, νέο στην ηλικία, να κάνει ένα θαύμα, μάλιστα χωρίς εξάρτηση και αναφορά στους ψευδοθεούς ή με φόβο από τον κίνδυνο αν το μάθαιναν οι ανώτεροί του. Έδειξε πίστη και και ταπείνωση και απευθύνθηκε στον Χριστό. Τονπαρεκάλεσε θερμά.

Ένα πρώτο που καταλαβαίνουμε και εισπράττουμε είναι ότι δεν πρέπει να κατακρίνουμε κανένα ξένο . Υπάρχουν παντού πολλοί και καλοί άνθρωποι με ευαισθησίες. Αυτοί για κάποιους λόγους δεν πίστεψαν ακόμη. Λόγω των συνθηκών που μεγάλωσαν και έζησαν βρίσκονται ακόμη μακριά από την αληθινή πίστη και το άγιο βάπτισμα. Ποτέ όμως δεν ξέρουμε τι θα κάνει ο Καλός Θεός και με αυτούς που έχουν καλή διάθεση.

Ασφαλώς όμως χωρίς την Εκκλησία και το βάπτισμα,  χωρίς προσευχή, πίστη και καταφύγιο στο Χριστό, ο άνθρωπος όσο καλός κι άν είναι δεν βλέπει Θεού πρόσωπο και βασιλεία Ουρανών. Ο Χριστός είναι η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή και η Θύρα των προβάτων. Τα όποια θαύματα γίνονται σε καλούς ανθρώπους, αβάπτιστους όμως, είναι τα δώρα του Θεού για να τους φέρουν στην αληθινή πίστη και αυτά τα θαύματα δεν τα κάνει ούτε ο Μωάμεθ ούτε ο Βούδας, αλλά μόνο ο Χριστός γιατί αυτός είναι ο αληθινός Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Ακόμη πως αλήθεια προσεγγίζουμε τον Χριστό για κάποιο πρόβλημα  που έχουμε εμείς ή κάποιοι άλλοι δικοί μας άνθρωποι; Αυτό μας το δείχνει πάλι ο Εκατόνταρχος. Ταπεινά, προσευχητικά, ικετευτικά, με πίστη, απόλυτα, χωρίς αμφιβολίες και κρατούμενα και χωρίς να μας νοιάζει τι θα πεί ο κόσμος, οι ανώτεροι ή οι κατώτεροι. Ακούμε την καρδιά μας και τρέχουμε στον Κύριο της δόξης, χωρίς να ελπίζουμε από πουθενά αλλού κάτι άλλο.

Ο Κύριος προθυμοποιήθηκε να πάει στο σπίτι του Εκατοντάρχου για να κάνει καλά το δούλο του.  Και να φανταστεί κάποιος ότι όλα αυτά γίνονται για ένα δούλο, ο οποίος ήταν χρήσιμος άνθρωπος. Δεν ήταν τεμπέλης και αχαϊρευτος. Δηλαδή όλα προσμετρώνται στην επέμβαση του Κυρίου. Και στα θεϊκά και στα ανθρώπινα πράγματα. Δείχνεις ενδιαφέρον για τη δουλειά σου και είσαι εύχρηστος και όχι άχρηστος. Τότε και οι άλλοι σε υπολογίζουν, σε φροντίζουν και σε προάγουν.

Τότε όμως φάνηκε το μεγαλείο της Πίστεως του Εκατοντάρχου. Είπε πράγματα στο Χριστό πρωτάκουστα για τον Ισραήλ. Μετάφερε την πρακτική του στρατού στο λόγο του και ανάφερε πως υπακούουν ιεραρχικά οι στρατιώτες αλλά και ο ίδιος, όλοι δηλαδή, ο κατώτερος στον ανώτερο.

Ο εκατόνταρχος αναγνωρίζει την εξουσία που έχει ο Κύριος  πάνω στο σύμπαν, στους υγιείς και τους αρρώστους, στους δούλους και τους ελευθέρους. Τον σέβεται και τον αναγνωρίζει σαν Κύριο, δηλ. Κυρίαρχο, Θεό. Μόνο ένας Θεός μπορεί να κάνει τέτοια θαύματα και μάλιστα από μακριά, με μόνη τη θέλησή του και την ενέργειά του. Ποίος μπορεί από απόσταση να θεραπεύσει έναν άρρωστο; Ο εκατόνταρχος πίστευε στην παντοδυναμία του Κυρίου και σε αυτή την πίστη βασίστηκε και πήγε στο Χριστό και από αυτή τη πίστη φωτίστηκε να πεί τόσο ωραία πράγματα. Η πίστη του του άνοιξε το μυαλόνα σκεφτεί πλατιά και σωστά για τον Χριστό και μάλιστα σε ένα περιβάλλον, όπου έδιναν και έπαιρναν οι κατηγορίες σε βάρος του Χριστού από μέρους των ομοεθνών του.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που έκανε ο εκατόνταρχος, γι αυτό και απέσπασε τον θαυμασμό, τον δίκαιο έπαινο του Χριστού και των ανθρώπων και πήρε και το θαύμα της θεραπείας του δούλου του αυθωρεί και παραχρήμα εν τη ώρα εκείνη από μακριά βεβαίως.

Αλήθεια αν σκεφθούμε πως μεγάλωσε στη Ρώμη αυτός ο άνθρωπος, θα κατανοήσουμε το μεγαλείο της ψυχής του και την αξία της πίστεώς του.Μέσα στα είδωλα, με θυσίες στα αγάλματα, χωρίς καμμιά ανταπόκριση στις προσευχές τους, με συνήθειες συχνά υποτιμητικές και της νοημοσύνης των ανθρώπων, μέσα σε ένα σπίτι που τιμούσε προφανώς σα ημίθεο τον αυτοκράτορα, αυτό ήταν το περιβάλλον του. Κι από την άλλη μεριά μέσα στο στράτευμα είχε τις βωμολοχίες και βλασφημίες και την ένταση προς τον σκληρό και απείθαρχο λαό των Εβραίων.

Κι όμως διαμόρφωσε τέτοια καλή ψυχή και κράτησε σωστή τη συνείδησή του ανεπηρέαστη από το κακό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να βρεί το δρόμο για τον Χριστό. Να τι σημαίνει καλή ψυχή, αγαθή συνείδηση, καλή προαίρεση, αγαθή διάθεση και όλα αυτά, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα της χάριτος, με κάποια αφορμή του Θεού, ήρθαν και βρήκαν το δρόμο του θαύματος.