Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Από το 1974 και εντεύθεν, οι συζητήσεις για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό, διεξήχθηκαν σε λανθασμένη βάση ενώ προδήλως οι δυο πλευρές, έχοντας διαφορετικές επιδιώξεις, στοχεύσεις, δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα.

Αυτό, ωστόσο, που έγινε είναι μια βαθμηδόν προσέγγιση στις τουρκικές θέσεις από πλευράς Ελληνοκυπρίων στην προσπάθεια τους να… κάμψουν την αδιαλλαξία της Άγκυρας.

Έφθασε η ώρα για τη διαμόρφωση νέας στρατηγικής στο Κυπριακό. Μια στρατηγική που θα διασφαλίζει τη συνέχεια του ελληνισμού στην Κύπρο. Μια στρατηγική που θα καταστεί την Κύπρο ένα κανονικό κράτος. Μάλιστα, ένα κανονικό κράτος, καθώς αυτό που επιδιώκεται να γίνει  σε ένα μη κανονικό κράτος οδηγεί. 

Η πρώτη διαπίστωση είναι πως η ακολουθούμενη πολιτική όχι μόνο δεν απέδωσε αλλά αντίθετα έχει επιδεινώσει τα δεδομένα στο Κυπριακό. Παράλληλα έχει οδηγήσει βαθμηδόν σε υποχωρήσεις, καθώς θεωρήθηκε διαχρονικά πως με μια πολιτική «ενθάρρυνσης», εξευμενισμού της τουρκικής πλευράς και «δώσε-δώσε» θα σπάσει το αδιέξοδο και θα φέρει λύση.

Δεύτερη διαπίστωση είναι πως η πολιτική και η κομματική ελίτ στην Κύπρο, η οποία είχε διαχρονικά την ευθύνη της διαχείρισης του Κυπριακού, θεωρεί περίπου ως «ιεροσυλία» ακόμη και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο να εξεταστεί εναλλακτική στρατηγική.

Τρίτη διαπίστωση είναι πως παρόλο ότι ένα σοβαρό κράτος έχει πάντα ενώπιόν του πολλά και διαφορά σχέδια δράσης, στη Λευκωσία το θέμα αυτό είναι ξένο, ταμπού. Επιμένει στις ταμπέλες και σε αποδειγμένα αδιέξοδες πορείες. Στην Κύπρο, θεωρούν πως οι επιλογές της δεκαετίας του ’70 δεν αλλάζουν και δεν επηρεάζονται από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον.

Τέταρτη διαπίστωση είναι πως ενώ προωθείται ένας γεωστρατηγικός σχεδιασμός με συνεργασίες στην περιοχή και τη σύναψη συμμαχιών, με έρευνες για υδρογονάνθρακες, την ίδια ώρα στο Κυπριακό υπάρχει μια «θρησκευτική προσήλωση» σε πεπατημένες αποτυχημένες μεθόδους, και θεωρείται αμαρτία ακόμη και η σκέψη να εγκαταλειφθούν αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές πολιτικές.

Είναι προφανές πως για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε και εφαρμόσουμε μία μακράς πνοής στρατηγική, πρέπει να ξεπεράσουμε εαυτούς. Πρωτίστως, τη μιζέρια του μικρού και ανήμπορου. Την απελπισία του ηττημένου. Να ξεπεράσουμε το μοιρολόι των ηττημένων μυαλών, που σε κάθε κίνηση σκέφτονται την αντίδραση της Τουρκίας.

Είναι γνωστό ότι ο μόνιμος στόχος της Τουρκίας είναι ο πλήρης στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου. Ο στόχος αυτός δεν έχει ποσώς διαφοροποιηθεί, και αυτό που εν πολλοίς επιδιώχθηκε είναι όπως αυτή η στρατηγική διασφαλισθεί μέσα από τις συνομιλίες. Αυτό που κατάφερε η Άγκυρα μέσα από τις αλλεπάλληλες διαδικασίες των διαπραγματεύσεων και τις πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν, με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ήταν η διασφάλιση των συμφερόντων της στο νησί μέσα από ένα τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο.

Τα τελευταία δυο χρόνια από τις συζητήσεις στα πλαίσια της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, επιτεύχθηκαν πολλές συγκλίσεις, που αφορούν πρωτίστως την αναβαθμισμένη και προνομιακή συμμετοχή της τουρκοκυπριακής πλευράς στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα στους Τουρκοκύπριους στο κεφάλαιο της Διακυβέρνησης ενώ οι συζητήσεις έχουν «κολλήσει» στα θέματα που ενδιαφέρουν την ελληνική πλευρά, το θέμα της Ασφάλειας (Εγγυήσεις) και το Εδαφικό. Με αφορμή τη Διάσκεψη της Γενεύης, του περασμένου Ιανουαρίου, η παρουσία της Τουρκίας εκεί θεωρήθηκε επιτυχία. Παρόλο που η Τουρκία άφησε στη Γενεύη μια νέα αξίωση, που περιέλαβε στην ατζέντα των συζητήσεων, για εφαρμογή για Τούρκους πολίτες στην Κύπρο των τεσσάρων ελευθεριών που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη Γενεύη κατατέθηκαν εκατέρωθεν χάρτες για το εδαφικό, που έχουν τοποθετηθεί σε ειδική θυρίδα του ΟΗΕ. Για τους σύγχρονους ανιστόρητους και μονίμως αφελώς πανηγυρίζοντες αυτό έγινε για πρώτη φορά.

Το Κυπριακό δεν είναι ένα μονοδιάστατο πρόβλημα, που μπορεί να επιλυθεί εσωτερικά και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γεωπολιτική διάσταση και τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα που διαδραματίζονται στην περιοχή. Η κοντόφθαλμη προσέγγιση που αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως μια δικοινοτική διαφορά, μια διαφορά μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, έχει ενισχύσει τους τουρκικούς σχεδιασμούς και έχει εν πολλοίς απαλλάξει την κατοχική δύναμη από τις ευθύνες της στην Κύπρο.

Οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής ελίτ διαμορφώνουν συνθήκες για ένα μοντέλο με ρυθμίσεις που θα προκαλεί συνεχώς εμφράγματα στην λειτουργία του κράτους. Θα είναι ένα μοντέλο με διακρίσεις και διαχωρισμούς. Δεν θα είναι δημοκρατικό και θα έχει ως βάση διαχωρισμού την εθνική καταγωγή.

Θα υπάρχουν εγγυημένες πλειοψηφίες στις δυο περιοχές με βάση την εθνική καταγωγή: Οι Έλληνες στο ε/κ συνιστών κρατίδιο και οι Τούρκοι στο τ/κ συνιστών κρατίδιο.

Αυτό που συζητείται χρόνια είναι ένας συμβιβασμός που θα αντικατοπτρίζει τα αποτελέσματα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής. Υποτίθεται ότι ο στόχος είναι η διαμόρφωση ενός κοινού μέλλοντος χωρίς νικητές και ηττημένους και χωρίς διακρίσεις καθώς οι διακρίσεις γεννούν προβλήματα και οι διακρίσεις αντιδράσεις.

Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής στο Κυπριακό πρέπει πρωτίστως να αναλυθούν οι σχεδιασμοί των βασικών εμπλεκόμενων στο Κυπριακό.

Η Τουρκία

Η Τουρκία, θεωρεί πως ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, η ομηροποίηση του νησιού, θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της στην ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους, ως όχημα για την επίτευξη των στρατηγικών της επιδιώξεων, γεγονός που προκύπτει από θέσεις και αξιώσεις καταθέτει ο Μουσταφά Ακιντζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η μη  αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί διαχρονική θέση της τουρκικής πλευράς και συνδέεται με τις στρατηγικές επιδιώξεις της στην Κύπρο και στην περιοχή.

Επί της εποχής των Ερντογάν και Νταβούτογλου, το καθεστώς της Άγκυρας έχει υιοθετήσει την ορολογία της «εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας»  σε διάφορα έγγραφα και παρεμβάσεις της σε διεθνείς οργανισμούς. Η ορολογία αυτή παραπέμπει στην τουρκική θεωρία πως η Κ.Δ. υπήρξε μέχρι το 1963 και έκτοτε θεωρείται «εκλιπούσα». Από το 1963 και εντεύθεν για την τουρκική πλευρά υπάρχει η «ε/κ διοίκηση», την οποία δεν αναγνωρίζει μεν αλλά δεν αμφισβητεί την παρουσία της. Αυτό εκφράζεται μέσα από την τουρκική πολιτική σε διάφορα πεδία, κυρίως όμως αυτή είναι η βασική γραμμή πλεύσης στο Κυπριακό. Τι λένε οι Τούρκοι; Στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες οντότητες, η «Ε/κ Διοίκηση» και η «ΤΔΒΚ», που ας, σημειωθεί, δεν αναγνωρίζεται από κανέναν πλην της Τουρκίας.

Οι δύο οντότητες, όπως υποστηρίζουν, λειτουργούν δίπλα-δίπλα και η προσπάθεια τώρα είναι να πετύχουν έναν «νέο συνεταιρισμό». Ουσιαστικά αυτό που επιδιώκεται είναι οι δύο οντότητες παράλληλα και ταυτόχρονα να μετεξελιχθούν σε συνιστώντα κρατίδια.

Αυτό θα προσφέρει αναδρομική νομιμοποίηση και αναγνώριση ως κράτους της αποσχιστικής οντότητας της «ΤΔΒΚ». Ταυτόχρονα και παράλληλα, θα από-αναγνωρίζεται αναδρομικά η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία λειτουργεί ως το νόμιμο κράτος και έχει κυριαρχία σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.

Εάν επικρατήσει αυτή η αντίληψη, η τουρκική δηλαδή, τι θα σημαίνει στην πράξη; Στην περίπτωση που θα προκύψει ένα κακό σενάριο, σημαίνει πως σε περίπτωση διάλυσης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» η χώρα θα είναι μετέωρη και ασφαλώς η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι στα αζήτητα.

Η τουρκική πλευρά με κάθε τρόπο προσπαθεί, μέσα από διεθνείς παρεμβάσεις και μέσα από τις διαπραγματεύσεις, να ακυρώσει μια στρατηγική θέση της Λευκωσίας, που διαχρονικά αναδεικνύει πως η συμφωνία θα συνιστά μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό δεν το δέχεται, δεν το συζητά η τουρκική πλευρά, καθώς αποδοχή της ε/κ θέσης θα συνιστούσε ακύρωση της δικής της διαχρονικής πολιτικής, αυτής της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της πολιτικής που επιδιώκει τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού.

Η επαναλαμβανόμενη θέση της τουρκικής πλευράς περί «εκλιπούσας» κρύβει πίσω της μιαν ολοκληρωμένη πολιτική. Το κατοχικό καθεστώς λειτουργεί σαν ένα μη αναγνωρισμένο κράτος, έχοντας επαφές με ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Αυτό αποτελεί επιτυχία της Άγκυρας και αποτυχία της Λευκωσίας.

Η ανατροπή αυτής της προσπάθειας μπορεί να επιτευχθεί με επιθετική πολιτική έναντι της Τουρκίας, σε όλα τα διπλωματικά πεδία, προκαλώντας κόστος στην Άγκυρα. Παράλληλα, θα πρέπει να αποφεύγονται ακροβασίες στις διαπραγματεύσεις, που ενδεχομένως να θέτουν σε αμφισβήτηση το θέμα της μετεξέλιξης (η συζήτηση για «προηγούμενες πράξεις» Κυπριακής Δημοκρατίας και ψευδοκράτους). Το ζήτημα της μετεξέλιξης δεν είναι πολιτική της αερολογίας αλλά της πράξης.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφεθεί να «μπάζει νερά» μια συμφωνία. Στην ιστορία θα εντοπίσουμε μέσα από έγγραφα και δημόσιες τοποθετήσεις από τουρκικής πλευράς τις τουρκικές επιδιώξεις που έκπαλαι υπήρχαν.

Η Βρετανία

Το Λονδίνο δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η γεωγραφική θέση της Κύπρου. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε την περίοδο του ψυχρού πολέμου αλλά και στη συνέχεια, στην προσπάθεια διαχείρισης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» στο νησί.

Η συνεχής αναβάθμιση των στρατιωτικών Βάσεων, γίνεται για να εξυπηρετήσει τα τελευταία χρόνια και τους Αμερικανούς. Η Λευκωσία δεν εγείρει θέμα Βάσεων καθώς, κατά την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν συμφέρει να ανοίξουμε δεύτερο μέτωπο. Η στάση αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αφού η στάση του Λονδίνου έναντι των Ελληνοκυπρίων, ελλείψει κόστους, έγινε πιο εχθρική.

Οι Βρετανοί στην παρούσα φάση του Κυπριακού, αφήνουν ανοικτό το θέμα των εγγυήσεων με την γενική θέση πως ό,τι συμφωνήσουν οι δυο κοινότητες θα το αποδεχθεί, ακόμη και κατάργηση των εγγυήσεων.

Η Βρετανία δεν ενδιαφέρεται να είναι εγγυήτρια δύναμη, δεν αποδέχεται όμως να αμφισβητηθεί η παρουσία της στο νησί. Δεν αποδέχεται αλλαγή του καθεστώτος των Βάσεων πολύ δε περισσότερο, κατάργηση τους καθώς αποτελούν ζωτικής σημασίας για την στρατηγική και πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και των ΗΠΑ.

Οι Βρετανοί έχουν διαχρονικά το πάνω χέρι σε σχέση με τους Αμερικανούς στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση του Κυπριακού. Θεωρούνται οι ειδικοί.

Η αλλαγή κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στην Προεδρία, ενδεχομένως να διαφοροποιήσει πάγιες προσεγγίσεις της χώρας στο Κυπριακό, αν και το επικρατέστερο σενάριο είναι, ως προς την Κύπρο, να ακολουθηθεί η πολιτική που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ενδιαφέρον θα έχει, ωστόσο,στην ευρύτερη περιοχή.

Θα είναι, πάντως, ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις για το Brexit και τις διμερείς συνομιλίες Βρετανίας και Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά πόσο, δηλαδή, θα εγερθεί θέμα Βάσεων ή θα περιοριστεί η Λευκωσία στην επαναβεβαίωση συμφωνιών. Συμφωνιών που αφορούν την παρουσία των Βάσεων αλλά και της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου εντός των Βάσεων για Κύπριους και Ευρωπαίους πολίτες.

Η Ελλάδα

Η Ελλάδα έχει συμφέροντα στην περιοχή, τα οποία σπανίως διεκδικεί. Το γεγονός αυτό εξουδετερώνει ή μειώνει σημαντικά τις δυνατότητες υπεράσπισης των δικών της συμφερόντων καθώς και του Ελληνισμού στην Κύπρο. Στην Κύπρο διαδραματίζεται ένα παιχνίδι ισορροπιών. Συνεπώς, ως έχουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, όσο ενισχύεται η τουρκική θέση για κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ομηροποίησης του νησιού στην Τουρκία, τόσο μειώνεται ο ρόλος και η επιρροή της Ελλάδος.

Η Αθήνα όφειλε τόσα χρόνια να αντιληφθεί πως έχει στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο και στην περιοχή, τα οποία θα πρέπει να τα διεκδικεί και να τα διασφαλίζει. Οι τριμερείς συνεργασίες με Αίγυπτο και Ισραήλ και Λίβανο, επιβεβαιώνουν τις δυνατότητες. Για να αποδώσουν, ωστόσο, θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική στρατηγική από την Αθήνα και τη Λευκωσία, η οποία να στηρίζεται στο δόγμα ότι τα εθνικά θέματα αντιμετωπίζονται ενιαία και με κοινή πολιτική.

Η στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να είναι η ενίσχυση της κρατικής υπόστασης της Κύπρου, ως το αντίβαρο στην τουρκική επιδίωξη για την κατάργηση του κυπριακού κράτους και την ομηροποίηση της χώρας.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, έχει αναλάβει πρωτοβουλίες αναφορικά με το θέμα της Ασφάλειας. Για πρώτη φορά έχει διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση στο κεφάλαιο αυτό, η οποία στηρίζεται στην πλήρη  κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Η πρωτοβουλία αυτή, της οποίας ηγείται ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έχει δημιουργήσει κινητικότητα γύρω από το θέμα αυτό και έχει ενισχύσει τη βασική θέση της ελληνικής πλευράς για απαλλαγή από τις Εγγυήσεις και την τουρκική στρατιωτική παρουσία. Είναι για πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σε διπλωματικό επίπεδο επιθετική πολιτική στο Κυπριακό.

Κι αυτό πιστώνεται στον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Στην Αθήνα , κυρίως στο λεγόμενο αθηναϊκό κράτος, θα πρέπει, πάντως, να αντιληφθούν πως εάν χαθεί η Κύπρος, τότε θα χαθούν και εδάφη της Ελλάδος. Θράκη και Αιγαίο αποτελεί πεδίο για εφαρμογή των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος.
Μια άλλη διάσταση σε σχέση με το ρόλο της Ελλάδος, είναι η βαθιά οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα. Αυτή η κρίση την καθιστά ευάλωτη σε πιέσεις. Σε μια διαπραγμάτευση σαφώς και δεν θα βρίσκεται σε θέση ισχύος. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει σε περιόδους κρίσεων να επιδιώκεται συμφωνία σε εθνικά θέματα.

Οι Τουρκοκύπριοι

Όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα για διπλοπόρτι, η λύση είτε θα απομακρύνεται είτε δεν θα είναι στέρεα. Οι Τουρκοκύπριοι θέλουν να κρατούν το σχοινί για τα οφέλη που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι ας μην αναγνωρίζουν το κράτος) αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπουν την Τουρκία. Θέλουν τα οφέλη από την… αόρατη Κυπριακή Δημοκρατία (διαβατήρια, ταυτότητες, πρόσβαση στα δημόσια νοσηλευτήρια, διευκολύνσεις στο εξωτερικό, σπουδές κ.λπ.) αλλά για την «ασφάλειά» τους καταφεύγουν στην Τουρκία (όπως και για τα έξοδα του ψευδοκράτους). Αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά. Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιλέξουν: Είτε θα πορευθούν μαζί μας, στην οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία, είτε θα παραμείνουν όμηροι των τουρκικών σχεδιασμών. Αιχμάλωτοι στα σχέδια της Τουρκίας στην Κύπρο και ως όχημα για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου και για διείσδυση της Άγκυρας στην Ε.Ε. Είναι προφανές πως θα πρέπει να γίνουν σύμμαχοι μας αυτό μπορεί να καταστεί εφικτό.

Τι μέλλει γενέσθαι

Τι μπορεί να γίνει, ώστε ο ελληνισμός να ξεφύγει μέσα από τον ασφυκτικό κλοιό της τουρκικής επιθετικότητας; Η επιμονή σε μια αδιέξοδη πορεία δεν προσφέρει προοπτικές επίτευξης συμφωνίας στο Κυπριακό. Αντίθετα, όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, η ακολουθούμενη πολιτική, αυτής της προσαρμογής στα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, αποβαίνει σε βάρος της ελληνικής πλευράς.

Είναι σαφές πως στην αναζήτηση νέας στρατηγικής πρέπει να αναδειχθούν τα πλεονεκτήματα που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η στρατηγική και γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου, αποτελεί διαχρονικά ένα γεγονός που προκάλεσε τις πολλές κατακτήσεις του νησιού, αλλά και πολλές πολιτικές περιπλοκές. Η αξιοποίησή αυτού του εργαλείου δεν έγινε καθώς η άσκηση πολιτικής, η διαμόρφωση τακτικής στηρίχθηκε, κυρίως από το 1974 και εντεύθεν σε αμυνογενείς προσανατολισμούς.

Η γεωπολιτική της διάσταση, έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του Κυπριακού προβλήματος.

Όχι υπέρ των κυπριακών συμφερόντων αλλά των τουρκικών, των αμερικανικών, των βρετανικών, ενδεχομένως κι άλλων. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό, τη γεωπολιτική σημασία του νησιού. Από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, θα καθορισθεί εν πολλοίς και αυτός που θα έχει και το στρατηγικό έλεγχο του νησιού.

Η ανατροπή αυτών των επιδιώξεων θα απομακρύνει συνταγές που οδηγούν σε θνησιγενή, δήθεν επίλυση του προβλήματος. Η συμφωνία στο Κυπριακό θα πρέπει να ευνοεί τους πολίτες της χώρας και μόνο.

Είναι ίσως γι αυτό που έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο και η μορφή της λύσης του Κυπριακού όσο και η εμπλοκή τρίτων για την εφαρμογή ή την εποπτεία της συμφωνίας.

Οι έρευνες για την ανακάλυψη και εξόρυξη υδρογονανθράκων αναβαθμίζουν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου.

Η εμπλοκή μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών σε τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ,  επιβεβαιώνουν το ενδιαφέρον για την περιοχή αλλά και την αποφασιστικότητα τους να προχωρήσουν στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου.

Το ζητούμενο είναι πώς θα προχωρήσουν όταν θα έλθει η ώρα της μεταφοράς του αερίου και ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, που επιμένει στη δική της διαδρομής. Εάν η αξιοποίηση του εργαλείου της στρατηγικής σημασίας της χώρας δεν γίνεται, τότε η Κύπρος είναι καταδικασμένη να στηρίζεται σε διαχρονικές επιλογές που δεν αλλάζουν, ο κόσμος να χαλάσει.

Επιλογές, οι οποίες στηρίζονται σε πολιτικές με αμυνογενείς προσανατολισμούς απότοκα φοβικού συνδρόμου. Οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό τη γεωπολιτική σημασία του νησιού.

Η μεγάλη εικόνα είναι αυτό που παρακολουθούμε με τις τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδος και της Κύπρου με χώρες της περιοχής. Με το Ισραήλ, την Αίγυπτο της υπό διαμόρφωση συνεργασίες, παρομοίου μοντέλου, με Λίβανο και Ιορδανία.

Σε αυτό τον σχεδιασμό σε συνδυασμό με τα ενεργειακά θα πρέπει να ενταχθεί και το Κυπριακό και όχι να παραμένουν κολλημένοι στη μιζέρια των ηττημένων μυαλών του 1974. Άλλαξαν οι όροι και τα δεδομένα από τότε. Αυτό το γνωρίζουν προφανώς οι τρίτοι και το αξιοποιούν. Μένει να το αντιληφθούμε και εμείς και να αναδιαμορφώσουμε στρατηγικές. Θα πρέπει, επιτέλους, να αξιοποιούμε προς όφελος μας τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα. Για να έχουν σημασία οι συμφωνίες και οι συνεργασίες με άλλες χώρες, θα πρέπει να αγγίζουν και το Κυπριακό.

Όχι για να κερδίσουμε πόντους στις διαπραγματεύσεις, αλλά για να δοθεί μια δυναμική ως προς το περιεχόμενο μιας συμφωνίας. Μπορούμε να κάνουμε συμφωνίες και κοινούς στρατηγικούς σχεδιασμούς για την περιοχή, τριμερείς και τετραμερείς, και να αφήνουμε τους τρίτους να ρουφούν αέρια και πλούτο;

Το Κυπριακό, όπως και ο κόσμος ολόκληρος, έχει αλλάξει. Συζητώντας με όρους της δεκαετίας του ’70, ακυρώνονται οι προοπτικές στο πεδίο της ενέργειας, η εδραίωση της ευρωπαϊκής ιδιότητας, η στρατηγική μας υπεραξία.

Τούτο είναι σε βάρος Ε/κ, Τ/κ, Αρμενίων και Μαρωνιτών, ακόμα και των Τουρκοκυπρίων στο βαθμό που θεωρούν τους εαυτούς τους Κυπρίους. Είναι, όμως, υπέρ της Τουρκίας.

Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συνεισφέρει στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διεύρυνση της Ε.Ε. προς τη Μέση Ανατολή. Αποτέλεσε εναλλακτική δίοδο πρόσβασης στην περιοχή, προκαλώντας την αντίδραση της Άγκυρας, που είχε φροντίσει να δημιουργήσει προβλήματα με τις χώρες της γειτονιάς μας. Αυτό, εάν αξιοποιείτο σωστά από πλευράς του Ελληνισμού, θα μείωνε τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας.

Υπενθυμίζεται ότι με το Σχέδιο Ανάν εξουδετερωνόταν πλήρως η δυνατότητα της Κύπρου να καταστεί εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή κάτι που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Τουρκίας. Η Κύπρος ως εναλλακτικό σημείο πρόσβασης στην περιοχή αναδεικνύεται ως ένας απαράκαμπτος πρωταγωνιστής σε μια υψηλά στρατηγική περιφέρεια.

Είναι παράγοντας σταθερότητας, θα αναβαθμίσει αυτό το ρόλο εάν απαλλαχθεί πλήρως από την Τουρκία. Αυτό θα είναι και προς το συμφέρον κι άλλων χωρών, της περιοχής και ευρύτερα.

Η προτεινόμενη λύση το 2004 με το σχέδιο Ανάν, εξυπηρετούσε βασικά τα στρατηγικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και του Λονδίνου.

Δια της μόνιμης παρουσίας τους στην Κύπρο, τους πρόσφερε σημαντικά οφέλη και πλεονεκτήματα. Τόσο πολιτικά, με τις ρυθμίσεις που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν όσο και στρατιωτικά( παρουσία, έλεγχος, Βάσεις, χωρικά ύδατα, FIR). Το σχέδιο απορρίφθηκε, ενώ στο μεταξύ η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ένωση, μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου (Γέφυρα μεταξύ τριών ηπείρων, Ασία, Ευρώπη, Αφρική)  και τη γεωπολιτική της σημασία. Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο καμίας τρίτης δύναμης και το κράτος δεν θα λειτουργεί με εξαρτήσεις, κι οι πολίτες θα ζουν με μειωμένα δικαιώματα.

Είναι προφανές πως το αδιέξοδο δεν είναι λύση. Ούτε η μη λύση. Για να μπορέσουν οι διαπραγματεύσεις να προσανατολισθούν προς το στόχο της επίτευξης μιας συμφωνίας θα πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση της ακολουθούμενης στρατηγικής. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν.

Χρειάζονται, συνεπώς, πρωτοβουλίες παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις (χωρίς διαχωριστικά χαρακτηριστικά) αλλά και αναθεώρηση στρατηγικής. Κι αυτό μπορεί να γίνει από την Αθήνα και τη Λευκωσία σε πανεθνικό επίπεδο. Με γνώμονα να βρεθεί διέξοδος και λύση.

Η συμβίωση Ε/κ, Τ/κ, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων έχει νόημα εάν θα έχει εσωτερικούς φραγμούς και επεμβατικά δικαιώματα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πεισθούν οι Τ/κ, ότι το μέλλον τους είναι στην ΕΕ και ότι αυτό μόνο μέσω Κύπρου μπορούν να το πετύχουν. Με την εξάρτηση της από την Τουρκία εργάζονται για την εξαφάνισή τους ως κοινότητας.

Η μορφή της λύσης που τώρα επιδιώκεται δεν θα αντέξει στο χρόνο. Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ένα πλαίσιο το οποίο έχει χωριστικά χαρακτηριστικά και στοχεύει στην λειτουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων, που θα αναδεικνύει το διαχωρισμό στη βάση της εθνικής προέλευσης. Είναι προφανές πως αυτό θα παράγει εθνικισμό και συγκρούσεις.

Η ανατροπή της συζήτησης του πλαισίου αυτού, που αποτελούσε έκπαλαι επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της Κύπρου, μπορεί να γίνει όταν ως ελληνική πλευρά απαλλαχθούμε από φοβικά σύνδρομα και ταμπού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια αδιέξοδη πορεία συζητήσεων, που κρατούν 43 χρόνια. Η ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό δεν απέδωσε. Ο καλύτερος εκφραστής της, ο σημερινός Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, προσπάθησε αλλά απέτυχε. Αντί της λύσης, η τουρκική πλευρά αναβαθμίζει τις απαιτήσεις και επιδιώξεις της σε βάρος του ελληνισμού.

Η διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι επείγον να γίνει καθώς διαφορετικά δεν θα προλάβουμε να αποτρέψουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς ( προσάρτηση/ ενσωμάτωση κατεχομένων, αναβάθμιση, ταβαϊνοποίηση).

Η νέα στρατηγική θα πρέπει να αξιοποιήσει τα εργαλεία πολιτικής που έχει αποκτήσει η Λευκωσία από το 1974 και εντεύθεν, εξισορροπώντας την στρατιωτική ήττα:

Πρώτο, τη διατήρηση και ενίσχυση του αναγνωρισμένου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις υπονομεύσεις από την Τουρκία καθώς κι άλλους διεθνείς παράγοντες.

Δεύτερο, η ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τρίτο, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ και η εμπλοκή διεθνών κολοσσών που δραστηριοποιούνται στα θέματα υδρογονανθράκων.

Οι τρεις αυτοί βασικοί άξονες αποτελούν τα πλεονεκτήματα που απέκτησε η Κυπριακή Δημοκρατία και τα οποία παράγουν στρατηγική υπεραξία. Αυτούς θα πρέπει να αξιοποιήσουμε για να διαμορφωθεί μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό. Αυτοί οι άξονες πρέπει απαραιτήτως να αντανακλώνται και στο περιεχόμενο μιας συμφωνίας στο Κυπριακό. Την ίδια ώρα, οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να επιλέξουν: Είτε μαζί με τους Ελληνοκύπριους θα κτίσουν ένα κοινό μέλλον εντός της Ε.Ε.  είτε θα παραμείνουν αιχμάλωτοι των τουρκικών επιδιώξεων στην Κύπρο και στην περιοχή.

Οι ξένοι, τους οποίους επικαλούνται διάφοροι που θέλουν να ακυρώσουν τη διαμόρφωση μιας νέας στρατηγικής, δεν θα επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική, που δεν απέδωσε, εάν έχουμε εναλλακτική πρόταση να παρουσιάσουμε. Εκτός κι εάν θέλουν να μας τιμωρήσουν με μη λύση ή με τουρκοποίηση.

Η λύση του Κυπριακού εκκρεμεί εδώ και 43 χρόνια επειδή δεν λαμβάνονται υπόψη τα αυτονόητα. Αυτά που ισχύουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σε όλες τις δημοκρατίες. Μια νέα στρατηγική θα αποτελεί εν πολλοίς η επιστροφή στα αυτονόητα. Αυτά που σε άλλες χώρες δεν τυγχάνουν αμφισβήτησης για την Κύπρο για να ισχύσουν χρειάζεται επανάσταση. Εάν χρειαστεί να γίνει επανάσταση να γίνει.

Συνεπώς, μια νέα στρατηγική θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη, μεταξύ, άλλων, τα εξής:

• Στρατηγικός μας στόχος είναι η Απελευθέρωση. Αυτό θα επιτευχτεί με τον τερματισμός τη κατοχή, την αποκατάστασης της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα επιτευχθεί με την πλήρη εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κ.Δ.
• Να ενισχυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, να αξιοποιηθούν στρατηγικά πλεονεκτήματα και να αρπάξουμε ευκαιρίες για λύση. Σωστή, λειτουργική, δημοκρατική.
• Να εφαρμοστούν όλες ελευθερίες που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς παρεκκλίσεις και τους όποιους περιορισμούς.
• Να απαλλαγεί από ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις.
• Να διασφαλίζεται η ενότητα του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας, και της κοινωνίας.
• Να εφαρμόζονται όλες οι Συνθήκες της Ε.Ε. για να καταστεί η χώρα αποτελεσματικός εταίρος.
• Οι ρυθμίσεις να μην αντιβαίνουν σε αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Για την ακρίβεια να εφαρμοστούν οι αποφάσεις.
• Να ισχύσουν όλες οι δημοκρατικές αρχές
• Να μην υπάρξουν βέτο ή ρυθμίσεις που θα γεννούν αδιέξοδα.
• Να αξιοποιηθούν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία ( φυσικό αέριο)
• Να αξιοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα κρατών στην περιοχή και να αναδείξει συνεργασίες μέσα από κοινές επιδιώξεις.
• Να εμβαθύνει, ενισχύσει και αυξήσει τις περιφερειακές συνεργασίες.

Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν το όχημα και το πλαίσιο τακτικής που θα κτίσουν μια στρατηγική που θα δημιουργήσει διεξόδους. Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι πως δεν οδήγησε αυτή η πολιτική στη λύση αλλά στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Η εξέταση εναλλακτικών σεναρίων, εναλλακτικών στρατηγικών δεν μπορεί να είναι ταμπού για την ελληνοκυπριακή ελίτ. Υπάρχουν δυνατότητες, το θέμα είναι να υπάρξει και πολιτική βούληση.

*Παρέμβαση στην εκδήλωση για την Κύπρο στις 25 Μαΐου, Παλιά Βουλή, Αθήνα, Οργανωτές, ΣΑΚ (Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου και ΣΕΥΑΕΚ (Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για ελεύθερη Κύπρο)

Πηγή: Απόψεις, defence-point.gr

Στά πλαίσια τῆς ἐκδηλώσεως πού ὀργάνωσε ὁ θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣστή Στοά τοῦ Βιβλίου στίς 3 Ἀπριλίου 2017 μέ γενικό θέμα «Ὁ διάλογος καί ἡ κριτική γιά τό νέο πρόγραμμα στά θρησκευτικά» μίλησε ὁ σχολικός σύμβουλος Ἄγγελος Βαλλανιάτος μέ θέμα «Ἡ παραπληροφόρηση ὡς ἐργαλεῖο ἐκφοβισμοῦ».Πρίν ἀναφερθοῦμε στό περιεχόμενο τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κ. Βαλλιανάτου καλό εἶναι νά γνωρίζουμε ὅτι παραπληροφόρηση εἶναι «ἡ σκόπιμα κακή πληροφόρηση, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τή μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν) πληροφοριῶν ἤ καί τήν ἀπόκρυψη ἄλλων»(Μπαμπινιώτης).

Ὁ κ. Βαλλιανάτος μίλησε γιά «μιά ἱστορία παραπληροφόρησης».Ἀναφέρθηκε σέ διάφορα δημοσιεύματα στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό Τύπο πού ἀφοροῦσαν τήν προσωπική του ἐμπλοκή κατά τήν κατάρτιση τοῦ νέου παλαιοτέρου καί ἀναθεωρημένου προγράμματος διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν. Μέ ἔντονο καί δραματικό τρόπο παρουσίασε μέ τή βοήθεια διαφανειῶν τόν ἑαυτό του ὡς ἀδικούμενο καί συκοφαντούμενο.  Ἄν καί πολλά ἀπό τά δημοσιεύματα εἶναι γραμμένα μέ ἀκραῖο τρόπο πουθενά σ΄ αὐτά δέν μπόρεσα νά διακρίνω «μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν ) πληροφοριῶν».  Νομίζω,ἄν δέν ἀδικῶτόν κ. Βαλλιανάτο, ὅτι προσπάθησε νά ἐπικεντρώσει τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀκροατηρίου του στήν φανταστική του κατασυκοφάντηση χωρίς νά ἀπαντᾶ στήν οὐσία τῆς κριτικῆς πού ἀσκεῖται στά νέα προγράμματα. Πολύ δύσκολαστήν εἰσήγησή του κατάφερε νά θίξει κάποιες ἄνευ αξίας ...παρωνυχίδες, ἐνῷ κατέφυγε σέ κάποιες ἀναληθεῖς τοποθετήσεις μέ τίς ὁποῖες ἔδωσε ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις στούς ἀκροατές τους. Ἀλλά, ὅπως εἶπε ὁ κ. Βαλλιανάτος, «ἄς βάλουμε τά πράγματα στή θέση τους».

Ἐκεῖνο πού ἐνοχλεῖ περισσότερο τόν κ. Βαλλιανάτο εἶναι ἡ ἔρευνα πού ἔκανε ἡ ΠΕΘ σχετικά μέ τό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά καί προπάντωνἡ ὅλη ἐργασία τῆς θεολόγου καί ὑπευθύνου τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ κ. Βασσάλου σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou. Σέ ἡμερίδα πού ὀργάνωσε ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶνμέ ἁπλά λόγια ἡ κ. Βασσάλου ἀπέδειξε, μετά ἀπό λεπτομερῆ ἔρευνα, ὅτι τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἀντιγραφή τοῦ Προγράμματος τοῦ Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειῶν γιά Παιδιά(GNRC )πού ἔχει ἐκπονήσει ἡ νεοβουδδιστική ὀργάνωση Arigatou.Τό πρόγραμμα αὐτό ὀνομάζεται Learning to live together (LTLT).Καί ἀσφαλῶς μέ τό πρόγραμμα αὐτό δημιουργεῖται φοβερή σύγχυση στούς ἕλληνες μαθητές ὡς πρός τήν ὀρθόδοξη ταυτότητά τους.

Ἐπειδή ὡς ΕΣΤΙΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝεἴχαμε τήν τιμή νά συνεργαστοῦμε μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων σέ κοινή ἡμιημερίδα καί νά ἀκούσουμε τήν εἰσήγηση τῆς κ. Ἑλένης Βασσάλου μέ θέμα «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της ARIGATOU ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»  θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τίς σκέψεις μας πάνω στά λεχθέντα ὑπό τοῦ κ. Βαλλιανάτου.

Ἄς δοῦμε λοιπόν λίγο πιό ἀναλυτικά τί ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Ἑλ. Βασσάλου καί τί ἀπάντησε ὁ κ. Βαλλιανάτος.

Ἡ Arigatou εἶναι νεο-βουδιστική ὀργάνωση

Αὐτό ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Βασσάλου καί ὁ κ. Βαλλιανάτος ἀπάντησε:  « Ἡ Arigatou εἶναι μή κυβερνητικός μή κερδοσκοπικός ὀργανισμός πού καλεῖ τούς ἀνθρώπους κάθε θρησκείας νά συνεργαστοῦν γιά νά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματα τῆς φτώχειας, τῆς πείνας..... δέν εἶναι θρησκεία, δέν εἶναι βουδιστικό ἤ νεοβουδιστικό (δική μου ὑπογράμμιση)...φτιάχνει παιδαγωγικό μοντέλο».

Δυστυχῶς γιά τόν κ. Βαλλιανάτο στό προπαγανδιστικό φυλλάδιο Shining ever brighter τῆς ὀργανώσεως στή σελίδα 14 διαβάζουμε ὅτι ἱδρυτής τῆς Arigatou εἶναι ὁ Τakeyasou Μiyamoto «ἀρχηγός τῆς ἰαπωνικῆς βουδδιστικῆς ὀργανώσεως Μyochikai», ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι ἡ ἱδρύτριά της Mitsu Miyamoto «ἔκανε μεγάλες προσπάθειες γιά νά διαδώσει τή διδασκαλία τοῦ Βουδδισμοῦ γιά νά χτίσει ἕνα κόσμο ὅπου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά μποροῦν νά ζοῦν μιά εὐτυχισμένη ζωή βασισμένη στίς ἀρχές τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἰσότητας»[i] .  Ὁ ἴδιος ὁ Takeyasu Miyamoto γράφει ὅτι «μέχρι σήμερα καταβάλλω κάθε προσπάθεια γιά νά ὑποστηρίζω τήν ἀλήθεια τῶν διδαχῶν» τῆς Mitsy Miyamoto καί τοῦ ἀποβιώσαντος συζύγου της. Τέλος ὁ Keishi Miyamoto, στέλεχος τῆς Arigatouδιηγεῖται ἕνα μύθο πού χρησιμοποιοῦσε ὁ Βούδας στά κηρύγματά του γιά νά πεῖ στή συνέχεια ὅτι «αὐτή ἡ ἱστορία ἀποκαλύπτει σέ μᾶς τό πνεῦμα τοῦ βουδδισμοῦ».

Πέραν τούτου, ἀποδεδειγμένα, στά συμβούλια τῆς Arigatou συμμετέχουν ἄλλες 14(!) βουδιστικές ἰνδουϊστικές καί πνευματιστικές ὀργανώσεις. Γι΄ αὐτές οὔτε λόγος ἀπό τόν κ. Βαλλιανάτο. Δεδομένου λοιπόν τοῦ βουδιστικοῦ-παραθρησκευτικοῦ χαρακτήρα τῆς Arigatou, ἡ «ἐκπαιδευτική» δράση της δέν πρέπει νά μᾶς ἐξαπατᾶ. Λίγη γνώση τῶν μεθόδων τῶν ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων φανερώνει ὅτι αὐτές χρησιμοποιοῦν πολλά προσωπεῖα. Ἐμφανίζονται ὡς ὁμάδες πού ἀσχολοῦνται μέ τήν παγκόσμια εἰρήνη, τήν οἰκολογία, τή θεραπευτική, τή γυμναστική, τήν ψυχολογία, τή διατροφή, τήν ἐκπαίδευση στελεχῶν κλπ, κλπ. Ἐτσι εἰσχωροῦν στήν κοινωνία καί πολλαπλασιάζουν τούς ὀπαδούς τους ἐξυπηρετώντας καί ἄλλους σκοπούς, ὅπως ἐδῶ τήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ φρονήματος [ii].Εἶπε ἀκόμη ἡ κ. Βασσάλου ὅτι

Τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα ἀντιγράφει τό πρόγραμμα Learning to live together ( LTLT) τῆς ὀργανώσεως Arigatou.

Ὁ κ. Βαλλιανάτος ἰσχυρίστηκε ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀντιγραφή διότι τό ἑλληνικό πρόγραμμα εἶναι πρόγραμμα σπουδῶν, ἐνῷ τό LTLT εἶναι μιά μέθοδος. Μάλιστα, ἀλλά τί μέθοδος; Μέθοδος διαθρησκειακῆς ἐκπαιδεύσεως.Βέβαια ὁ κ. Βαλλιανάτος «ἔπαιξε» μέ τίς λέξεις.Μίλησε γιά κακή μετάφραση ἀπό τά ἀγγλικά. Τό συμβούλιο τῆς Arigatou στό ὁποῖο συμμετέχει ὀνομάζεται Interfaith council on Ethics Education δηλ. Διαθρησκειακό Συμβούλιο γιά τήν ἠθική ἐκπαίδευση, ἐνῷ, λέει ὁ κ. Βαλλιανάτος, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων τό μετέφρασε ὡς Συμβούλιο γιά τή Διαθρησκειακή Ἐκπαίδευση!Σέ λόγια νά βρισκόμαστε. Ἕνα διαθρησκειακό Συμβούλιο μέ τά κείμενα, τά συνέδρια τίς ἀνακοινώσεις του τί θά παραγάγει; ὄχι βέβαια ὀρθόδοξη ἤἰσλαμική ἤ ἄλλη ἐκπαίδευση ἀλλά διαθρησκειακή ἠθική ἐκπαίδευση.Ἐξάλλουὁ Keishi Miyamoto δηλώνει ὅτι ἡ Arigatou συνεχίζει νά ἀγωνίζεται γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων.

Τό Διαθρησκειακό συμβούλιο λοιπόν ἐκπόνησε τό πρόγραμμα Learning to live together πού στοχεύει  νά περάσει στά σχολεῖα μας ἡ διαθρησκειακή ἐκπαίδευση. Μέ ἁπλᾶ λόγια στοχεύει τάχα νά ἐνημερώσει τά παιδιά, στήν οὐσία νά τά κάνει νά χάσουν τήν ἔστω καί ἀμυδρή ὀρθόδοξη ταυτότητά τους καί νά τά ὁδηγήσει σέ «ἀναζήτηση» μέσα στόν ζόφο τῶν ποικίλων θρησκευμάτων, αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας. Νά τό πῶ κάπως ἀλλιῶς. Τό LTLT ἐπιδιώκει μιά ὤσμωση, μιά διαπερατότητα μέ τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἕνα συμφυρμό Ὀρθοδοξίας καί παραθρησκείας. Ὅτι αὐτός εἶναι ὁ στόχος τοῦ προγράμματος φαίνεται ἀπό τήν ἀνάρτηση πού ἔκανε ἕνα blog τῆς Arigatou στό διαδίκτυο γιά τό Σεμινάριο πού ὀργάνωσε τό  LTLT στό διορθόδοξο Κέντρο τῆς Μονῆς Πεντέλης τόν Σεπτέμβριο 2013 : «Τό Σεπτέμβριο ὀργανώσαμε στήν Ἀθήνα τό πρῶτο Ἐργαστήριο Βασικῆς Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Προγράμματος LTLT. Ὁ κύριος σκοπός τοῦ Ἐργαστηρίου ἦταν νά εἰσάγουμε τό πρόγραμμα στά σχολεῖα μέσῳ τῆς ἐπιμορφώσεως τῶν διδασκόντων τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως καί νά ἐφαρμοσθεῖ σάν μέρος τῶν μαθημάτων τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς Πολιτικῆς ἀγωγῆς καί τῆς Φυσικῆς καί τῶν γενικῶν μαθημάτων στά διαφορετικά τους ἐκπαιδευτικά περιβάλλοντα»[iii].

Αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί τό ἑλληνικό πρόγραμμα πού συνέταξε ὁ κ. Βαλλιανάτος.Ἀντιγράφει μέσα στό ἑλληνικό πρόγραμμα ἀκριβῶς τήν οὐσία τοῦ προγράμματος Learning to live together.Ἀντιγράφει ὄχι μόνο τίς μεθόδους καί τίς τεχνικές ἀλλά καί τό περιεχόμενο. Ἔτσι λοιπόν, εἶπε ἡ κ. Ἑ. Βασσάλου

γ)  συνεξετάζονται ὁ Χριστός, ἡ περί Αὐτοῦ ὀρθόδοξος διδασκαλία, ἡ ὀρθόδοξη λατρεία κλπ. μαζί μέ τούς ἀρχηγούς τῶν θρησκειῶν, τά ἔθιμα, τίς γιορτές καί τά σύμβολά τους.

Παρά τίς διαψεύσεις τοῦ κ. Βαλλιανάτου τόσο στίς σελίδες τοῦ ἑλληνικοῦ ὅσο καί στίς σελίδες τοῦ LTLTπού παραπέμπει ἡ κ. Βασσάλου συνεξετάζεται ὁ Χριστός μέ τούς ἀρχηγούς τῶν ψευδοθρησκειῶν.

Ὄντως στή σελ. 113 τοῦ LTLT παρατίθεται ἐρωτηματολόγιο σχετικά μέ τίς θρησκεῖες. Ὅλα ἀνάκατα!Ἰδού ὁρισμένες ἐρωτήσεις

1. Who was Mohammed? Ποιός ἦταν ὁ Μωάμεθ;

2. Who was Buddha?Ποιός ἦταν ὁ  Βούδδας;

3. What does the word ‘Christ’ mean?Τί σημαίνει ἡ λέξη Χριστός;

4. Who was Jesus?Ποιός ἦταν ὁ Ἰησοῦς;

5. What is reincarnation?Τί εἶναι ἡ μετενσάρκωση;

6. How many disciples did Jesus have?Πόσους μαθητές εἶχε ὁ Ἰησοῦς;

7 When was the Prophet Mohammed born?Πότε γεννήθηκε ὁ Προφήτης Μωάμεθ;

8. What are the Vedas?Τί εἶναι οἱΒέδες;

9. What is the Muslim holy book called?Ποιό εἶναι τό ἱερό βιβλίο τοῦ μουσουλμάνου;

10. What is the name of the place where Jewish people pray? Πῶς ὀνομάζεται ὁ τόπος πού προσεύχονται οἱ Ἰουδαῖοι;

11. What is a guru?Τί εἶναι ἕνας γκουρού;

12. What language did Jesus speak?Ποιά γλώσσα μιλοῦσε ὁ Ἰησοῦς;

13. What is meditation?Τί εἶναι ὁ διαλογισμός;

14. What is Hanukkah and how is it practice.Τί εἶναι ἡ Χανούκκα καί πῶς τελεῖται;

215.Who is Shiva in Hinduism?  Ποιός εἶναι ὁ Σίβας στόν Ἰνδουϊσμό;

Ἀντίστοιχα στό ἑλληνικό πρόγραμμα σπουδῶν μετά ἀπό κάποιες παραβολές τοῦ Χριστοῦ στίς σελίδες 68-69 διαβάζουμε, «Αποφθέγματα διδασκάλων από τις θρησκείες του κόσμου:

Βούδας: «Λοιπόν, σ’ εσάς απευθύνομαι, μοναχοί μου: η φθορά είναι ο νόμος των πραγμάτων. Μην εγκαταλείπετε τον άοκνο αγώνα σας»

Λάο Τσε: «Μην προτιμάς τους σπουδαίους και ο λαός δεν θα μαλώνει. Μην εκτιμάς τα πολύτιμα αντικείμενα και ο λαός δεν θα κλέβει. Μην έχεις πόθους άπληστους και η καρδιά του λαού δεν θα συγχύζεται»

Μωάμεθ: «Ω λαοί, ακούστε τους λόγους μου και εντυπώστε τους μέσα σας... Σας αφήνω έναν νόμο που θα σας διαφυλάξει για πάντα από το λάθος με την προϋπόθεση ότι θα τον τηρείτε με πιστότητα. Έναν νόμο σαφή και ωφέλιμο, το βιβλίο του Θεού και το παράδειγμα του προφήτη του.

Καλοῦνται ἐπίσης οἱ μαθητές ἤδη ἀπό τήν Τρίτη Δημοτικοῦ νά κάνουν διαλογισμό καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ σύμβολα θρησκειῶν

Ἄν καί ὁ κ. Βαλλιανάτος τό διαψεύδει, στό πρόγραμμα LTLTσελ. 30 διαβάζουμε :Διαλογισμός – ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ηρεμήσουν, βελτιώνει την αυτοσυγκέντρωσή τους, και καλλιεργεί την σωματική και διανοητική τους ευεξία.

Καί στόν Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος σ. 158 διαβάζουμε : «Μουσική και διαλογισμός (Ακούν μουσική με κλειστά μάτια. Στοχάζονται. Ανακοινώνουν και συζητούν)».

Προλαβαίνοντας βέβαιακάποιες, ἔστω ἐνδόμυχες ἀντιδράσεις, ἀπό τό ἀκροατήριο, εἶπε καί ἕνα... ἀστεῖο : «Δέν ὑπάρχει στό πρόγραμμα σπουδῶν διαλογισμός μέ θρησκευτική χροιά»!Λές καί ὑπάρχει ἄλλου εἴδους διαλογισμός!Ὁ διαλογισμός πραγματώνεται πάντοτε μέ συγκεκριμένο τρόπο μέ ἄμεσο στόχο τή χαλάρωση τῆς συνειδήσεως καίἀπώτερο στόχο τήν ἀπώλεια τῆς εἰς Χριστόν πίστεως.

Τό LTLT σ. 106 προβλέπει τήν κατασκευή Μάνταλα, δηλ. βουδδιστικῶν καί ἰνδουϊστικῶν συμβόλων, ἐνῷ στό ἑλληνικό πρόγραμμα (σ. 38-39) διαβάζουμε:

«Οι μαθητές συλλέγουν σύμβολα από άλλες θρησκείες:
ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουισμός), γιν και γιανγκ
(Ταοϊσμός) κ.ά. Κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει»

Ὅλα ὅσα ἀναφέραμε ἀποτελοῦν μικρό μόνο μέρος ἀπό τό ὑλικό τῆς ἔρευνας πού ἔκανε ἡ νέα Δεββώρα, ἡ κ. Βασσάλου.Καί οἱ ἕξι Θεολόγοι τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ μέ τίτλους βαρύγδουπους πού μαζεύτηκαν στή Στοά Βιβλίου νά ἀπαντήσουν στήν εἰς βάθος, νηφάλια κριτική της, ἀσχολήθηκαν τελικάμέ ἀσήμαντα ζητήματα. Στήν οὐσία φιμώθηκαν. 

Ὁ κ. Ἄγγελος Βαλλιανάτος, ἀμήχανος, προσπάθησε νά ἀμυνθεῖ ἀπειλώντας μέ ἀγωγές καί μηνύσεις- κλασσική μέθοδος ὅσων θέλουν νά φιμώσουν τούς ἀντιπάλους τους-καί παρουσιάζοντας τούς ἀσκήσαντες κριτική, προπάντων τήν κ. Βασσάλου, ὡς ἀνθρώπους τερατόμορφους.Εἶπε ὅτι ὅσα ἐγράφησαν «προσβάλλουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, χρησιμοποιοῦν ρητορική μίσους, σπιλώνουν ἀνθρώπους, φοβίζουν γονεῖς, φανατίζουν» κλπ.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ κ. Βαλλιανάτος μέ τίς ἀναληθεῖς διαβεβαιώσεις του, μέ τήν ἀπόκρυψη πληροφοριῶν, τήν ἀποσιώπηση καί τή σοφιστική μεταποίηση ἀποδεδειγμένων γεγονότων παρήγαγε γιά τούς ἀκροατές του μιά ἀληθινή ἱστορία παραπληροφορήσεως σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou καί τό νέο πρόγραμμα διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν.

Τελειώνοντας τήν παρέμβασή μας ὡς ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ θά θέλαμε νά ποῦμε τά ἀκόλουθα: Ἐπειδή ὑπάρχει συνοδική ἀπόφαση, Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού χαρακτηρίζει τήν ὀργάνωση Arigatou «ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη» (Ἐγκύκλιο σημείωμα τῆς 27^ης Ὀκτωβρίου 2016) νομίζουμε ὅτι θά ἦταν πολύ καλό γιά τόν ἴδιο τόν κ. Ἄγγελο Βαλλιανάτο νά διακόψει τούς δεσμούς του μέ τήν ὀργάνωση αὐτή. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά ἀξιοποιήσει τά ἀναμφισβήτητα ταλέντα του προσφέροντάς τα ἀκέραια στή διακονία τῶν ἑλλήνων ὀρθοδόξων μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι μέσα στόν ὀρυμαγδό πού ἔχει ξεσηκώσει ἡ Νέα Ἐποχή μέ τόν πανσεξουαλισμό, τήν κατάρριψη κάθε ἀξίας καί τήν ἀμφισβήτηση τῶν πάντων,  ἤδη βρίσκονται σέ σύγχυση ὅσον ἀφορᾶ στήν ταυτότητά τους ἐν συνόλῳ.

Τά παιδάκια μας δέν χρειάζονται «θρησκευτικό γραμματισμό». Ἔχουν μόνο ἀνάγκη ἀπό λόγο παρακλήσεως, λόγο αὐθεντικό καί σωτήριο γιά τόν γλυκύτατο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή.

Γιά τήν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Πρωτοπρ.Ἰωάννης Φωτόπουλος

 ἱδρυτικό μέλος τῆς Ε.Π.Μ.

[i] Μέ πολλή... μετριοφροσύνη ἡ γκουρού διεκήρυττε : «Εἶμαι μόνο ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα, μιά γυναῖκα, ἀλλά ἀποφασίζω νά γίνω ἡ βάση καί ἡ ραχοκοκκαλιά ὅλου τοῦ κόσμου»!

[ii] Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡμῶν τῶν ἰδίων πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε λαμπρό δρόμο στήν Ἀπολογητική μας κατά τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων.

[iii] Workshop on the Learning to Live Together Programme in Athens-September 2013 : In September we organised in Athens the first Basic Training Workshop on the Learning to Live Together Programme.  The main goal of this workshop was to introduce the program in schools through the training of teachers of primary, secondary and gymnasium levels to be implemented as part of religious, physical, civic and general education courses in their different educational settings.

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών

Όλα δείχνουν ότι η χώρα οδεύει ολοταχώς προς το βάραθρο της καταστροφής. Πολλά θυμίζουν την περίοδο της Άλωσης του 1453, χωρίς βέβαια να υπάρχει έστω ίχνος από την αίγλη και την ατμόσφαιρα του μεγαλείου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

Το κράτος είναι καθημαγμένο και η αφαίμαξη των υπαρχόντων, καθώς και των μελλοντικών πόρων των Ελλήνων συνεχίζεται με φρενήρη ρυθμό από τους αδηφάγους δυτικούς, με πρώτους και χειρότερους όλων τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν βρει ευκαιρία να πάρουν όλες τις ρεβάνς που επιθυμούσαν. Ο λαός είναι παραζαλισμένος, απελπισμένος, αποκαμωμένος, και οι ελπίδες του πολλαπλώς διαψευσμένες και προδομένες από τις ανίκανες και ενδοτικές ηγεσίες του.

Η νεολαία, οι μεγαλύτερες ηλικίες, όποιος μπορεί, αποδρά στο εξωτερικό για να γλιτώσει από την οικονομική και τη συναισθηματική ασφυξία που έχει διά νόμων και προεδρικών διαταγμάτων επιβληθεί ώστε να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί των ξένων. Ο εποικισμός από πληθυσμούς ισλαμιστών συνεχίζεται και ο ελληνικός και o χριστιανικός χαρακτήρας της χώρας κάθε μέρα «γκριζάρουν» ολοένα περισσότερο. Τα κατεστημένα ΜΜΕ, η ενσωματωμένη στη Νέα Τάξη διανόηση, το σύνολο των μηχανισμών παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας είναι προσανατολισμένα στον αφελληνισμό και στην αποχριστιανοποίηση. Οτιδήποτε παραπέμπει στην παράδοση, στην ελληνικότητα, στον σεβασμό στον Σταυρό και στη σημαία μας, στην ένδοξη Ιστορία και στον άφθαστο πολιτισμό των προγόνων μας στιγματίζεται με τις λέξεις-κλειδιά «ρατσισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, σοβινισμός» και άλλες επινοήσεις των υπαλλήλων της παγκοσμιοποίησης.

Οι ρωγμές στη συνοχή της κοινωνίας αυξάνονται όσο μειώνονται οι υλικοί πόροι και τα αποθέματα αυτοπεποίθησης και ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Ο,τι συμβαίνει από την πλευρά του κατοχικού κράτους προωθεί τη θλίψη, την απόγνωση, το αίσθημα της αδικίας. Οικοδομούν μια κοινωνία φοβισμένων, ετοιμοθάνατων «κουταβιών», που έχουν ζαρώσει στη γωνιά και περιμένουν το μοιραίο. Από την άλλη, στην Τουρκία προετοιμάζονται για όλα -και για πόλεμο-, κάτι που ήδη κάνουν εναντίον των Κούρδων, από το 1978. Η πρόοδός τους στον οικονομικό, βιομηχανικό, μεταποιητικό, στρατιωτικό, προπαγανδιστικό και τουριστικό τομέα είναι πολλαπλάσια της ελληνικής. Η ηγεσία της Τουρκίας έχει εκτοξεύσει τον εχθρό μας στο G20, στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, και η προδοτική ελληνόφωνη ελίτ μάς έχει ρίξει στα Τάρταρα των Μνημονίων, προετοιμάζοντας την ολική καταστροφή μας.

Επί Ερντογάν, οι γείτονες ξεκίνησαν δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι είναι έτοιμος να πουλήσει στους Τούρκους S-400! Η παρακμή μας δεν μπορεί να είναι αιώνια. Κάπου θα τελειώσει. Είτε επειδή θα αναστραφεί η πορεία μας είτε διότι θα απολέσουμε και επισήμως την ανεξαρτησία μας. Αυτή η υπόθεση είναι δυσάρεστη μεν, αλλά δικαιολογείται από τα δεδομένα. Ας ξυπνήσουμε, επιτέλους!

Πηγή: Δημοκρατία, Ακτίνες

Συναγερμό ἔχει σημάνει σέ ὅλο τόν κόσμο τό ἐπικίνδυνο διαδικτυακό παιχνίδι «Μπλέ Φάλαινα». Oἱ ἁρμόδιες ἀρ­χές διαφόρων χωρῶν (ΗΠΑ, Ἱσπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας) ἐκδίδουν ὁδηγίες γιά τήν προστασία τῶν ἐφήβων. Φορεῖς καί ὀργανώσεις ἔχουν ξεκινήσει ἐνημέρωση σέ γονεῖς καί παιδιά γιά τήν «Μπλέ Φάλαινα», συστήνοντας τρόπους ἀντιμετώπισης.

Τό διαδικτυακό παιχνίδι Blue Whale ἤ Blue Whale Suicide Game, πού σημαίνει «Μπλέ Φάλαινα» ἤ «Μπλέ Φάλαινα, τό Παιχνίδι τῆς Αὐτοκτονίας», ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ἄκρως ἐπικίνδυνο, κα­θώς προσκαλεῖ τόν παίκτη νά συμμε­τέχει «χωρίς γυρισμό» καί χωρίς νά ἔχει τή δυνατότητα νά σταματήσει κατά τή διάρκεια ἤ νά ἀρνηθεῖ τούς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ. Χαρακτηρίζεται ὡς ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο, καθώς προσκαλεῖ αὐτούς πού παίζουν νά αὐτοτραυματιστοῦν, νά συμμετέχουν σέ ἐπικίνδυνες δραστηριότητες καί τελικά νά αὐτοκτονήσουν. Ὅ­πως ἀναφέρει ἡ ἐφημερίδα Daily Mail, στή Ρωσία οἱ εἰδικοί ἔχουν βρεῖ σημαν­τική ἐπιρροή τοῦ παιχνιδιοῦ σέ 130 θανάτους, χωρίς ὅμως νά μποροῦν νά ἐπιβεβαιώσουν τήν ἄμεση σύνδεσή τους μέ αὐτό.  Ὁ διαχειριστής τοῦ παιχνιδιοῦ -περιλαμβάνει ψυχεδελικά σύμβολα, νεκρο­κεφαλές, ἀρχαίους μύθους- δίνει 50 ἐν­- τολές σέ διάστημα 50 ἡμερῶν, τίς ὁποῖες οἱ συμμετέχοντες εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἐκτελέσουν· διαφορετικά ἀπειλοῦνται πώς θά «τούς κυνηγήσουν καί πώς ξέρουν τά πάντα γιά αὐτούς». Οἱ παῖκτες ἀνήκουν κυρίως στήν ἡλικιακή ὁμάδα τῶν 15-17 ἐτῶν κι ἔχουν ἐμφανίσει δυσ­κολίες στίς διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ἀναζητοῦν ἀποδοχή, ζεστασιά, σύν­δεση μέ κάποιον. Ἐπιθυμοῦν νά αἰ­σθαν­θοῦν δυνατοί, ἐκπληρώνοντας τούς στόχους πού τούς θέτουν, ἔστω κι ἄν εἶναι ὁ θάνατος. Κάποια μέσα δικτύωσης ὑποστηρίζουν πώς ὅλο αὐτό εἶναι μία φάρσα καί ὅτι καμία σχέση δέν ἔχει μέ τίς προαναφερόμενες αὐτοκτονίες.

Ὡς δημιουργός τοῦ θανάσιμου αὐτοῦ παιχνιδιοῦ φέρεται ἕνας 21χρονος Ρῶ­σος, ὁ Philipp Budeikin (γνωστός καί μέ τό ψευδώνυμο Philipp Lis), ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται γιά ὑποκίνηση τουλάχιστον 16 αὐτοκτονιῶν. Βρίσκεται σέ φυλακή τῆς Ρωσίας καί ἐξακολουθεῖ νά δέχεται ἐρωτικές ἐπιστολές ἀπό ἔφηβες. Συνελήφθη τόν Δεκέμβριο τοῦ 2016, ἔχει ὁμολο­γήσει τά ἐγκλήματά του καί μέ κυνισμό ἀναφέρει ὅτι θεωρεῖ τά θύματά του «βιολογικά ἀπόβλητα». Χαίρεται μάλιστα πού πέθαναν καί πού ἡ δοκιμασία αὐτή «καθαρίζει τήν κοινωνία». Οἱ ἔφηβοι «πέ­θαναν χαρούμενοι, τούς ἔδωσα ὅ,τι δέν εἶχαν στήν πραγματική ζωή... τή ζεστασιά, τήν κατανόηση καί τήν ἐπικοινωνία», ὑποστήριξε. Ἡ ψυχολόγος Vero­nika Matyushina δήλωσε: «Πιθανότατα, τά νεαρά κορίτσια πού ἐρωτεύτηκαν τόν Philipp Lis δέν ἔλαβαν ἀρκετή ἀγάπη καί προσοχή ἀπό τούς γονεῖς τους καί αὐτός ὁ ὄμορφος νέος τούς ἔδωσε μέσα ἀπό τό διαδίκτυο κάποια ὑποστήριξη καί τήν προσοχή πού ἐπιδίωκαν». Ὁ Anton Brei­do, ἀνώτερος ἀξιωματικός τῆς ἐξεταστι­κῆς ἐπιτροπῆς, καταθέτει: «Ἕνα ἀπό τά προβλήματα γιά μᾶς ἦταν ὅτι 15 παιδιά πού αὐτοκτόνησαν, κατά τίς ἐντολές τοῦ διαχειριστῆ, εἶχαν λάβει ἐντολή νά διαγράψουν ὅλη τήν ἀλληλογραφία στούς λογαριασμούς τῶν social media, κάτι πού ὅλα τό ἔκαναν». Ὡστόσο, ἕνα 12χρο­νο κορίτσι δέν ὑπάκουσε καί αὐτό παρεῖ­χε στούς ἐρευνητές σημαντικά στοι­χεῖα, γιά νά φτάσουν στόν Budeikin.

Ὅπως καί νά ἔχει τό θέμα, ἀπό τήν ὅλη ἐξέλιξη προκύπτει γιά ἄλλη μιά φορά ἡ ἀνάγκη ἐνημέρωσης τῶν παιδιῶν γιά τή σωστή καί ἀσφαλῆ πλοήγηση στό διαδίκτυο. Προπαντός, ὅμως, ἐπιτακτική προβάλλει ἡ ἀνάγκη οὐσιαστικῆς ἐπικοινωνίας τῶν γονέων μέ τά παιδιά τους. Ὅσο ὑπάρχουν παιδιά πού ἀναζητοῦν προσοχή, ἀγάπη, φροντίδα καί ἀποδοχή ἀπό τόν διαδικτυακό κόσμο, τόσο θά ὑ­πάρχει χῶρος γιά ἀληθινά ἤ ψεύτικα παρόμοια παιχνίδια.

Εἰδικά σέ μικρές ἡλικίες, ἐπιβάλλεται νά ἐλέγχουν οἱ γονεῖς τήν καταλληλότητα τῶν διαδικτυακῶν παιχνιδιῶν πού παίζουν τά παιδιά τους. Ἰδιαίτερη προσ­οχή χρειάζεται, ὅταν τό παιδί ἀρχίζει νά ἀποξενώνεται ἀπό τό φιλικό καί τό κοι­νω­νικό περιβάλλον καί νά αἰσθάνεται ὑ­περβολική εὐχαρίστηση παίζοντας· ὅ­ταν θυμώνει, ἐπειδή διακόπτει τό παιχνίδι καί δέν πιστεύει ὅτι ἡ ἐνασχόλησή του ἀ­ποτελεῖ πρόβλημα. Φυσικά ἡ ἀπότομη ἀλλαγή στίς σχολικές ἐπιδόσεις, ἡ συνε­χῶς αὐξανόμενη χρήση τοῦ παιχνιδιοῦ καί ἡ διαπίστωση ὅτι τό παιδί λέει ψέμα­τα σχετικά μέ τό παιχνίδι ὀφείλουν νά μᾶς θορυβήσουν.

Στή χώρα μας τόν περασμένο Μάιο σημειώθηκε τό πρῶτο κροῦσμα-θῦμα τοῦ ἐπικίνδυνου αὐτοῦ παιχνιδιοῦ. Ἄν κάποιος γονέας ὑποπτευθεῖ πώς τό παιδί του σχεδιάζει νά προβεῖ στή δοκιμασία-πρόκληση «Μπλέ Φάλαινα» ἤ σέ παρόμοια ἤ ὅποιος πολίτης γνωρίζει σχετικές πληροφορίες γι’ αὐτό, καλεῖται νά ἐπικοινωνήσει ἀμέσως μέ τή Διεύθυνση Δί­ωξης Ἠλεκτρονικοῦ Ἐγκλήματος, σύμ­­φωνα μέ ἀνακοίνωσή της. Ἄς κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατό, γιά νά προστατεύσου­με τά παιδιά μας!

Πηγή: Ακτίνες

Ισότητα των δύο φύλων στην κοινωνία και στην Εκκλησία

Καταρχήν για μένα ο όρος ‘ισότητα’, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικότητες, είναι ένας όρος ο οποίος δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Για ισότητα μιλάμε μεταξύ μόνο τούβλων που βγαίνουν από το ίδιο καλούπι. Άρα αυτά περί ‘ισότητας’ και λοιπά δεν ισχύουνε, ισχύουν μόνο όσον αφορά την δυνατότητα όλων να μετέχουν με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο βαθμό στο γίγνεσθαι. Μόνο εκεί καταλαβαίνω την ισότητα. Άρα και οι Πατέρες της Εκκλησίας μιλάνε για ισοτιμία των φύλων.

Τώρα όσο για το φεμινιστικό κίνημα που είπατε, η δική μου πάλι άποψη από την δική μου εμπειρία, επιστημονική εμπειρία, είναι ότι η κοινωνία συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι πατριαρχική. Όλους τους αιώνες οι άντρες προσπαθούσαν να βρούνε τρόπους να έχουν υποταγμένη τη γυναίκα. Το δε φεμινιστικό κίνημα ήταν ανδρικό κατασκεύασμα και όχι των γυναικών. Ήταν μία προσπάθεια να χειραγωγήσουν την γυναίκα, να την βγάλουν από το σπίτι δηλαδή, προσφέροντας το δόλωμα της χειραφέτησης και των υπολοίπων πραγμάτων. Θεωρώ ότι ήταν μία πεπονόφλουδα που έριξε το σύστημα το πατριαρχικό με τη βοήθεια του καπιταλιστικού συστήματος, έτσι ώστε εκεί που εκμεταλλεύονταν τον άντρα να εκμεταλλευθούν και τη γυναίκα, πρώτον, και δεύτερον, μια καλή ευκαιρία με τη συμμετοχή της ίδιας της γυναίκας και του ανδρός να διαλυθεί η οικογένεια.

Τώρα ως προς την ισότητα. Κοιτάξτε. Δεν το λέμε μόνο εμείς πλέον οι θεολόγοι αλλά και οι κοινωνιολόγοι το λένε όταν μιλάνε για καταμερισμό εργασίας. Αυτό στη δική μας γλώσσα λέγεται καταμερισμός χαρισμάτων. Άρα πρέπει σε μία κοινωνία λοιπόν ή στη ζωή εν πάση περιπτώσει να λειτουργήσουν τα χαρίσματα όπως αυτά έχουνε. Άρα δε μιλάμε ποτέ σε ένα σώμα. Κανένα μέλος δεν είναι ίσο με το άλλο. Είναι άνισο. Αυτή η διαφορετικότητα των μελών εξυπηρετεί την πολύ-λειτουργικότητα του σώματος και εν τέλει την ενότητα του σώματος. Λέει ο Χρυσόστομος: σκεφθείτε τι θα γινότανε αν είχαμε όλο χέρια ή αν είχαμε όλο κεφάλια. .. Και ούτε σύγκριση γίνεται μεταξύ των μελών. Δηλαδή, δεν μπορούμε να πούμε ότι ξέρετε το κεφάλι είναι πιο σπουδαίο από το νύχι. Το νύχι κρίνεται αν κάνει σωστά τη δουλειά για την οποία ο Δημιουργός το έβαλε εκεί και το κεφάλι βεβαίως κρίνεται για το δικό του ρόλο που παίζει και τη δική του θέση που έχει σε όλο το σύστημα.

Άρα λοιπόν η ανισότητα θα έλεγα ότι υπάρχει οντολογικά και θα έπρεπε να το καταλάβουμε λιγάκι και ηθικά. Θα σας κάνει εντύπωση ότι έχουνε περάσει δισεκατομμύρια ανθρώπων, και θα περάσουν και άλλα τόσα, και κανείς δεν ταυτίζεται με κανέναν. Που σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Αυτήν την μοναδικότητα δεν μπορείς με ισοπεδωτικές μεθόδους .. του «κοινωνικού φύλου» .. να την αλλάξεις, να την καταστρέψεις. .. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και θα πρέπει να την θέτει στην υπηρεσία των άλλων. Έτσι καταλαβαίνω εγώ αυτό το παιχνίδι της ισότητας και ανισότητας. Η ανισότητα υπάρχει σε όλα και πρέπει να υπάρχει γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Σε μια οικογένεια, σε μια συζυγία για να μπορεί να υπάρξει, θα πρέπει ο καθένας να υποτάσσει το δικό του θέλημα και το δικό του χάρισμα στον άλλον. Αν ο καθένας διεκδικεί το δικό του το διαλύουνε. Άρα λοιπόν θα πρέπει να διατηρεί ο καθένας και την αρχή της ετερότητας, ότι είναι δύο διαφορετικοί και δεν έχει δικαίωμα κανείς να αλλάξει και να τον φέρει [τον άλλον] στα μέτρα του, αλλά και την αρχή της συμπληρωματικότητας με την έννοια ότι εγώ υπάρχω εδώ για σένα.

Σε ένα σπίτι ας πούμε που προσπαθούν να αλλάξουν τα κοινωνικά στερεότυπα, γιατί ο άντρας να μην πλύνει τα πιάτα; Καταργείται αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος, ότι παύει να είναι η κεφαλή; Αυτή ή ιεράρχηση της εξουσίας σε όλες τις ομάδες έχει στο δικό μας σκεπτικό διακονικό χαρακτήρα. Δηλαδή τι σημαίνει; Ότι ο από κάτω πιέζει τον από πάνω και ο από πάνω τον από πάνω, οπότε ο τελευταίος έχει όλη την ευθύνη όλων. Ενώ η εξουσία η πολιτική πως ενεργεί ή στις καθημερινές μας σχέσεις; Ο καθένας προσπαθεί να επιβάλει τη δική του κυριαρχία στον από κάτω, στον από κάτω και λοιπά. Σε μια κοινωνία που θέλει να πάει μπροστά και να υπάρχει κοινωνική συνοχή, θα πρέπει να ισχύει αυτό το διακονικό ιεραρχικό μοντέλο. Δηλαδή, όποιος έχει ένα χάρισμα να το προσφέρει για τον άλλον και όχι να το κατακρατεί για τον εαυτόν του, και αυτό αποτελεί μία θεμελιώδη αρχή Χριστιανικής ηθικής. Ότι ό,τι έχουμε και ό,τι είμαστε είναι για τον άλλον και δεν είναι τίποτε δικό μας, γιατί ό,τι είμαστε και ό,τι έχουμε είναι χάρισμα και το χάρισμα ποτέ δεν κατακρατείται.

Θέλω να σας πω ότι η γυναικεία φύση είναι η ισχυρή φύση. Δεν είναι ο άντρας η ισχυρή φύση και γι’ αυτό έχω πάρα πολλές αποδείξεις αλλά δεν είναι της ώρας να σας πω. Σε όλες δε τις θρησκείες του κόσμου είναι ισχυρή θρησκευτική φύση. Θα σας πω ένα παράδειγμα και δεν θέλω να το παρεξηγήσετε. Στην σκέψη του νεοέλληνα χριστιανού νομίζετε ότι ο Χριστός έχει μεγαλύτερη σημασία και αξία απ’ ό,τι έχει η Παναγία; Άσχετα πως πρέπει να ισχύει το πράγμα. Δείτε πως λειτουργεί η σκέψη.

Έχουμε διαπιστώσει λοιπόν σε όλες τις θρησκείες του κόσμου ότι η γυναικεία φύση είναι πάρα πολύ ισχυρή. Η συμπεριφορά δε του Χριστού απέναντι στις γυναίκες, θα το δείτε ότι ισχύει αυτό που σας λέω, παραδείγματος χάριν, τις μεγαλύτερες θεολογικές αλήθειες δεν τις είπε στις μαθήτριες που είχε γύρω-γύρω ή στους μαθητές εν πάση περιπτώσει, τις είπε στη Σαμαρείτισσα, σε μία γυναίκα η οποία ήτανε και αμαρτωλή καθώς διεπιστώθη. ..

Καλό θα είναι ο καθένας μέσα στην Εκκλησία να διατηρεί τον δικό του ρόλο και το δικό του χάρισμα να λειτουργεί. Όμως εάν τα πράγματα δεν είναι έτσι και υπάρχει η ίδια νοοτροπία, να κυριαρχεί το ανδρικό φύλο στην Εκκλησία σε βάρος της γυναικός ενταγμένο στο παίγνιο εξουσίας, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση, Αβέρωφ

Πρίν ἀρκετά χρόνια μετά ἀπό μιά μεγάλη γιορτή ἕνα νέο ζευγάρι μέ κάλεσαν στό σπίτι τους γιά καφέ. Τό ζευγάρι εἶχε τότε δυό παιδιά. 

Καθισμένοι στό ὄμορφο μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ ἡ νεαρή σύζυγος μέ ἐρωτᾶ, γιά λογαριασμό κάποιας φίλης της, ὅπως μοῦ εἶπε, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ἐκτρώσεις. 

Τῆς εἶπα ὅτι γιά νά καταλάβει τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἀπαντήσει σ᾽ ἕνα ἐρώτημα. Τό ἔμβρυο πού ἔχει συλληφθεῖ στἠν μήτρα μιᾶς γυναίκας τί ἀνθρωπολογική ταυτότητα ἔχει; 

Εἶναι πλήρης ἄνθρωπος πού ἐξελίσσεται, ἤ εἶναι ἕνα ἀνθρωποειδές πού περιμένει τόν ἥλιο ἤ τόν ἀέρα γιά νά λάβει ὑπόσταση, νά γίνει πλήρης ἄνθρωπος; 

Τῆς ἐξήγησα ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι εἶναι πλήρης ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως. 

Γι᾽ αὐτό θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι καταστροφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἔγκλημα καί μάλιστα εἰδεχθές, γιατί στρέφεται ἐναντίον τοῦ πιό ἀθώου καί τοῦ πιό ἀνυπεράσπιστου πλάσματος στόν κόσμο. Ἡ συζήτηση μας τελείωσε ἐκεῖ. 

Πέρασαν δύο χρόνια ἀπό τότε καἰ τἠν ἴδια μέρα καί γιορτή δέχθηκα πάλι τήν ἴδια πρόσκληση ἀπό τά ἴδια πρόσωπα καἰ τἠν ἀποδέχθηκα. 

Καθώς ἑτοιμαζόταν ὁ καφές, γιά νά μήν εἷναι μόνη ἡ σύζυγος καθίσαμε στήν ἀρχή στήν κουζίνα. Ἀλλά ἐκεῖ κυκλοφοροῦσε καί ἕνας μπόμπιρας, ἕνα μικρό παιδάκι πού προσπαθοῦσε νά σταθεῖ στά πόδια του. 

Ἐπεχείρησα νά χαϊδέψω τό κεφαλάκι του, ὅταν ἀκούω τήν μητέρα του νά μοῦ λέγει: «Ἄν αὐτός ζεῖ τό ὀφείλει σέ σᾶς» καί μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι τό πρό δύο ἐτῶν ἐρώτημα ἀφοροῦσε τήν ἴδια. 

Ἐπάνω στό τραπέζι βρισκόταν ἕνα μεγάλο μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Εἶπα λοιπόν στήν μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο». 

Ἡ μητέρα ἀντέδρασε σάν νά τήν χτύπησε ἠλεκτρικό ρεῦμα. Τί κουβέντα μοῦ λέγει εἶναι αὐτή πού εἴπατε; Γιατί, σοῦ φαίνεται φρικτή, τῆς ἀπάντησα. 

Μά σοβαρολογεῖτε, πάτερ! Ναί, τῆς εἶπα, σοβαρολογῶ, γιατί θέλω τώρα νά καταλάβεις καλά αὐτό πού θά ἔκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αὐτό πού θα ἔκανες τότε;

Βλέπεις ποιό παιδί θά κατέστρεφες; Τώρα σοῦ φαίνεται φρικτό, τότε δέν θά ἦταν; 

Πρίν λίγο καιρό μιά φωτοφραφία ἔκανε τό γύρο τοῦ κόσμου. Τό μικρό παιδάκι πού ξεβράσθηκε στίς ἀκτές. Τό μικρό προσφυγόπουλο πού πέθανε στό δρόμο πρός τήν ἐλευθερία.

Δικαιολογημένος ὁ ἀποτροπιασμός. Το μέγεθος του ὅμως ἀνάλογο πρός τήν ὑποκρισία τοῦ πολιτισμένου κόσμου, καθώς καί πολλῶν δικῶν μας. 

Ὅλοι αὐτοί πού χρησιμοποιοῦσαν τήν εἰκόνα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ γιά νά κατηγορήσουν τούς ἄλλους σάν ἐνόχους ἀρνοῦνται νά κοιτάξουν μιά ἀκόμη φωτογραφία, γιά τἠν ἀκρίβεια ἕνα βίντεο μἐ τόν τίτλο «σιωπηλή κραυγή». 

Τό βίντεο αὐτό εἶναι ἡ κινηματογράφηση μιᾶς ἔκτρωσης ἀπό ἕνα γιατρό. Ἡ εἰκόνα τοῦ πνιγμένου προσφυγόπουλου ὠχριᾶ μποστά στό βίντεο αὐτό. 

Τό ταλαίπωρο πλάσμα τουλάχιστον ἦταν ἀρτιμελές. Ἐκεῖ ἕνα ἄλλο παιδάκι κομματιάζεται κυριολεκτικά καί δολοφονεῖται ἀδίστακτα, γιατί εἶναι ἀνεπιθύμητο. 

Τό προσφυγόπουλο πνίγηκε, γιατί κάποιοι δἐν μπόρεσαν νά τό σώσουν. Ἐδῶ, στίς ἐκτρώσεις κάποιοι συνειδητά δολοφονοῦν. 

Μιά κοινωνία, μιά δημοσιογραφία, ἐπίσημοι ἄρχοντες, ἀγανακτοῦν δῆθεν στήν θέα τοῦ πνιγμένου παιδιοῦ καί σιωποῦν στήν ἐξόντωση χιλιάδων παιδιῶν ἀπό τούς ἴδιους τούς ψευτοαγανακτισμένους. Σκεφθήκατε ποτέ, πόσες Ἑλλάδες ἔχουμε ἀφανίσει. 

Εἲναι ἐντυπωσιακή μιά κοινωνία, πού χύνει κροκοδείλια δάκρυα γιά τά παιδιά πού πνίγονται ἤ πού πεθαίνουν ἀπό την πεῖνα, ἀλλά διεκδικεῖ τό δικαίωμα νά τά σκοτώνει πρίν ἔλθουν στόν κόσμο. 

Εἶναι ἀπάνθρωπη μιά κοινωνία, πού στό βωμό τῆς ἀνεύθυνης ἀπόλαυσης θυσιάζει ἀνθρώπινες ζωές και ἀπαιτεῖ τό δικαίωμα αὐτό νά τό ἔχει ἀνενόχλητη καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καταδικάζει σέ βαρύτατες ποινές (καλά κάνει) αὐτούς πού κακοποιοῦν ἕνα ζῶο. 

Ἡ κακοποίηση ζώων ἀπαγορεύεται, ἡ κακοποιήση καί ἡ δολοφονία ἀνθρώπων βρεφικῆς ἡλικίας ἐπιβραβεύεται καί ἐπαινεῖται δημοσίως. Ἡ κυρία ἤ ἡ δεσποινίς πού δολοφόνησε τό ἀθῶο παιδί μέσα της, μπορεῖ νά διαμαρτύρεται γιατί κακοποιήθηκε τό σκυλάκι της; 

Μιά ἐξουσία καί μιά Βουλή, πού νομοθετεῖ καί καταδικάζει τήν κακοποίηση τῶν ζώων, μέ ποιό ἠθικό ἀνάστημα ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία ἀθώων ὑπάρξεων, τήν νομιμοποιεῖ καί τήν πληρώνει; 

Ποιός πολιτισμός μπορεῖ νά ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία χιλιάδων ἀθώων ὑπάρξεων, τῶν πιό ἀνυπεράσπιστων ἀνθρωπίνων πλασμάτων καί νά μήν εἶναι αὐτός, ὁ πολιτισμός τῆς βαρβαρότητας; 

Ἡ παράνοια μιᾶς ἐξουσίας καί μιᾶς κοινωνίας συνίσταται στό νά αὐστηροποιοῦν τή νομοθεσία πού προστατεύει τά ζῶα καί νά χαλαρώνουν αὐτήν πού ἀφορᾶ τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Μιά τέτοια ἐξουσία εἶναι ἀνήθικη καί μιά τέτοια κοινωνία εἶναι βρώμικη. Ἀπό πότε τό νά σκοτώσεις ἕνα παιδί ἔξω ἀπό τήν μήτρα τῆς μητέρας του εἶναι ἔγκλημα καί τό νά τό σκοτώνεις μέσα σέ αὐτήν εἶναι πράξη προόδου καί πολιτισμοῦ; 

Εἶναι ὑποκρισία μεγατόνων, ὅταν βλέπεις ἕνα παιδικό πτῶμα στήν ἀκρογιαλιά πνιγμένο ὄχι μόνο ἀπό τή θάλασσα, ἀλλά και ἀπό την ἀδιαφορία ἀνθρώπων ἐγκληματιῶν μέ γραβάτα καί κοστούμι, ἀλλά νά ἐπιδοκιμάζεις τόν θρυμματισμό τῆς κεφαλῆς και τῶν ὀστῶν ἀθώων ὑπάρξεων στό βωμό τῆς ἀπόλαυσης και τοῦ δολοφονικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. 

Μιά τέτοια κοινωνία δικαιοῦται νά εὐτυχήσει καί νά προοδεύσει; Ἕνας τέτοιος λαός μπορεῖ καί δικαιοῦται νά περιμένει καλύτερες ἡμέρες; 

Ποῦ εἶναι οἱ ὑποκριτές τῆς ὑπεράσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων; Τά ἀγέννητα, ἀλλά ζωντανά παιδιά, δέν ἔχουν δικαιώματα καί ἔχουν δικαιώματα τά σκυλιά καί τά γατιά; Καί ὅλοι αὐτοί εἶναι προοδευτικοί ἤ ἄθλιοι; 

Ποιός πατέρας καί ποιά μάννα δικαιοῦνται νά ἀπαιτοῦν τό σεβασμό καί τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν τους, ὅταν αὐτά μαθαίνουν ὅτι ζοῦν ὄχι ἀπό την ἀγάπη τῶν γονιῶν τους ἀλλά ἀπό τήν τύχη, γιατί γεννήθηκαν πρῶτα ἤ δεύτερα, ἐνῶ ἄν εἶχαν γεννηθεῖ τρίτα ἤ τέταρτα οἱ «καλοί τους» γονεῖς θά εἶχαν θρυμματίσει τά κεφαλάκια τους; 

Μιά κοινωνία πού στηρίζεται στήν ἀδικία καί στήν ἀπανθρωπιά, μιά κοινωνία καί μιά ἔννομη τάξη πού δέν σέβεται τά δικαιώματα τῶν ὑπαρκτῶν, ἀλλά ἀγέννητων παιδιῶν, εἶναι κοινωνία παρακμῆς. 

Τούτη τήν ὥρα τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 1 πρόβλημα τῆς Πατρίδας μας, ἡ βόμβα στά θεμέλια της εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα ἤ ἀλλιῶς τό δημογραφικό πρόβλημα. 

Ἡ πατρίδα μας δέν κινδυνεύει ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς. Οἱ ἐχθροί εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν. Βρίσκονται σέ πολλά ἀπό τά σπίτια μας, στά ὑπουργικά γραφεῖα καί στά βουλευτικά ἕδρανα, στά νοσοκομεῖα καί στά μαιευτήριά μας. 

Αὐτή εἶναι ἡ ὠμή, ἡ ὠμότατη ἀλήθεια. Δέν ὑπάρχουν καλύτεροι συνεργάτες τῶν ὅποιων ἐχθρῶν τῆς πατρίδας ἀπό ἐμᾶς τούς Ἕλληνες. 

Δέν ὑπάρχουν πιό ἐπικίνδυνοι ὑπονομευτές καί τοῦ ἀσφαλιστικοῦ καί τοῦ ἐργατικοῦ καί τοῦ συνταξιοδοτικοῦ προβλήματος τῆς χώρας, ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, πού ἔχουν στοχοποιήσει τήν πολύτεκνη οἰκογένεια καί τούς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, πού αὐτοοδηγοῦνται στήν χρεοκοπία καί «αὐτοκτονοῦν» τήν πατρίδα. 

Αὐτοί πού κατωχυρώνουν νομικά τό δικαίωμα δολοφονίας τῶν ἀγέννητων παιδιῶν καί αὐτοί πού χρησιμομοιοῦν ἕνα τέτοιο ἀνήθικο δικαίωμα, αὐτοί πού δέν βλέπουν τά παιδιά σάν καρπούς τῆς ἀγάπης τους, ἀλλά σάν ἁπλά κομφόρ τῆς ἀρρωστημένης νοοτροπίας τους, αὐτοί πού θεωροῦν πολυτιμότερα τά σκυλιά, ἀπό τά παιδιά καί προσφέρουν στά σκυλιά παιδική θαλπωρή καί στά παιδιά σκυλίσιο πέταγμα, κάτι γιά τό ὁποῖο θά διαμαρτύρονταν ἀκόμη καί τά σκυλιά, αὐτοί εἶναι οἱ πραγματικοί ἐχθροί τῆς πατρίδας, αὐτοί εἶναι οἱ ἀληθινά ἀπάνθρωποι. 

Ἡ πιό ἀπεχθής διαφθορά εἶναι τό νά θεωρεῖς τήν ἀρετή ὡς βλακεία, νά σαρκάζεις τήν τιμιότητα, τό νά εἰρωνεύεσαι τούς ἔντιμους ἀνθρώπους, τό νά πολεμᾶς τήν ἀληθινή φύση τῶν ὄντων καί νά ὀνομάζεις τήν διαστροφή, ὡς ἐναλλακτικό τρόπο ζωῆς. 

Πρέπει να ποῦμε ξεκάθαρα στά παιδιά μας ὅτι, ποτέ δέν θά γίνουν καί δέν θά εἶναι εὐτυχισμένα ἄν τά χέρια καί πρό παντός οἱ καρδιές τους εἶναι σφραγισμένα ἀπό τό θάνατο ἀθώων ὑπάρξεων πού τούς τόν πρόσφεραν, σάν ἄλλοι Ἡρῶδες, στό βωμό τῆς διασκέδασής τους. 

Πρέπει νά τούς ποῦμε ὅτι αὐτοί ζοῦν, γιατί κάποιοι δέν τούς μιμήθηκαν καί τούς χάρισαν τήν ζωή καί ὄχι τό θάνατο. 

Ἄν δέν σέβονται τά παιδιά, πού χάρις σέ ἐκείνους καί μέσα ἀπό τίς σχέσεις τους ἀπέκτησαν ὕπαρξη, μέ ποιό δικαίωμα μποροῦν νά ἀπαιτήσουν σεβασμό στήν δική τους τήν ζωή; Μόνοι μας καί μέ τίς πράξεις μας σχετικοποιοῦμε τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Μέ ποιά φόντα λοιπόν θα παραστήσουμε τούς προοδευτικούς καί θά κατηγορήσουμε αὐτούς, πού μέ τά ὅπλα τοῦ θανάτου σκοτώνουν νέα παιδιά, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι σκοτώνουν τά δικά τους τά παιδιά; 

Αὐτή δέν εἶναι καί ἡ βασικότερη αἰτία τῆς ἀθεΐας τῶν πολλῶν; Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς λέγει ξεκάθαρα ὅτι «οὐκ ἔξεστί σοι», δηλαδή δέν σοῦ ἐπιτρέπεται νά καταστρέφεις τήν ἀνθρώπινη ζωή, γι᾽ αὐτό τόσο ἄνετα καί τόσο ἐπιπόλαια κάποιοι λένε «δέν ὑπάρχει Θεός», γιά νά μποροῦν ἄνετα νά σκοτώνουν ἀθῶα βρέφη κάνοντας τό κέφι τους. 

Ἴσως κάποιοι θεωρήσουν σκληρά και προκλητικά αὐτά τά λόγια. Ναί, λοιπόν, αὐτό θέλω, νά προκαλέσω τήν σκληροκαρδία ὅλων ὅσων εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τήν σύγχρονη γενοκτονία τῶν ἐκτρώσεων. 

Νά ὑπερασπιστῶ αὐτά τἀ παιδιά, πού ὅπως γράφει ἡ Ἰωάννα Σκαρλάτου, στό ἐξαιρετικό πόνημά της, «Τά Μωρά τῆς Λίμνης» κλαῖνε ἀσταμάτητα, γιατί δέν ἔχουν μάτια γιά νά δοῦν, δέν ἔχουν χεἰλη καί στόμα νά χαμογελάσουν. Τά κατέστρεψαν οἱ γιατροί μέ τήν ἐντολή τῶν γονιῶν τους. 

Πηγή: koukfamily

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεός, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, παντοδύναμο ὅπως ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ζωογονεῖ, ἐμψυχώνει καὶ ἐνδυναμώνει τὰ πλάσματα.

Αὐτὸ δίνει στὰ ζῶα τὴ ζωή, στοὺς ἀνθρώπους τὸ νοῦ καὶ στοὺς χριστιανοὺς τὴν ἀνώτερη ζωή, τὴν πνευματική. Αὐτὸ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν βοηθάει νὰ μπεῖ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνεται στὸν καθένα μας ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν ἀξία τῶν καλῶν ἔργων του, ἀλλὰ δωρεάν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ σωτηρία του.

Στὴ συνέχεια θὰ δοῦμε τί χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

1. Ὅταν κατοικήσει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ δίνει πίστη καὶ φωτισμό. Χωρὶς Αὐτό, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη. Χωρὶς τὸ φωτισμό Του, καὶ ὁ πιὸ σοφὸς καὶ μορφωμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁλότελα τυφλὸς ὡς πρὸς τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κτίση Του. Ἀπεναντίας, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ φωτίσει ἐσωτερικὰ καὶ τὸν πιὸ ἀμόρφωτο καὶ ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ἄμεσα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴ γλυκειὰ γεύση τῆς βασιλείας Του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αἰσθάνεται στὴν ψυχή του ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς, ποὺ τοῦ ἦταν ὁλότελα ἄγνωστο μέχρι τότε.

2. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεννάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι σὰν μία καθαρὴ φωτιά, μία πηγὴ θερμότητας, ποὺ ζεσταίνει τὴν καρδιά. Εἶναι μία ρίζα, ποὺ βλαστάνει μέσα στὴν καρδιὰ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ζωογονηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, φοβερὸ ἢ ἀδύνατο. Γι’ αὐτὸν κανένας νόμος δὲν εἶναι βαρύς, καμιὰ ἐντολὴ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστη. Ὅλα του εἶναι εὔκολα.

Ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη, ποὺ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι τόσο μεγάλα καὶ δυνατὰ ὄπλα στὰ χέρια του, πού, ἂν τὰ ἔχει, μπορεῖ εὔκολα, ἄνετα, μὲ χαρὰ καὶ γαλήνη νὰ βαδίσει τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός.

3. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει ἀκόμα στὸν ἄνθρωπο δύναμη, γιὰ ν’ ἀντιστέκεται στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ἔτσι, χρησιμοποιεῖ βέβαια τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλὰ σὰν περαστικὸς ταξιδιώτης, χωρὶς νὰ κολλάει σ’ αὐτὰ τὴν καρδιά του. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο μορφωμένος καὶ ἔξυπνος κι ἂν εἶναι, μένει πάντα δοῦλος καὶ αἰχμάλωτος τοῦ κόσμου.

4. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο καὶ σοφία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε κατεξοχὴν στοὺς ἁγίους ἀποστόλους, πού, πρὶν λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἦταν ἀγράμματοι καὶ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ὕστερα ὅμως κανεὶς δὲν μποροῦσε ν’ ἀντισταθεῖ στὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη τοῦ λόγου τους.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει σοφία ὄχι μόνο στὰ λόγια τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις του. Ἔτσι, λ.χ., ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Πνεῦμα, πάντα θὰ βρεῖ τὸ χρόνο καὶ τὸν τρόπο νὰ φροντίσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου.

5. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει τὴν ἀληθινὴ χαρά, τὴν καρδιακὴ εὐτυχία καὶ τὴν ἀσάλευτη εἰρήνη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ ἀληθινά, νὰ εὐχαριστηθεῖ καθαρά, νὰ νιώσει τὴν εἰρήνη ποὺ γλυκαίνει τὴν ψυχή. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάπου κάπου χαίρεται. Μὰ ἡ χαρά του εἶναι στιγμιαία καὶ ὄχι καθαρή. Κάπου-κάπου διασκεδάζει. Μὰ οἱ διασκεδάσεις του εἶναι πάντα κενές, ἀνούσιες, καὶ μετὰ ἀπ’ αὐτὲς τὸν κυριεύει μία ἀκόμα μεγαλύτερη στενοχώρια. Κάπου-κάπου εἶναι ἤρεμος. Μὰ ἡ ἠρεμία του δὲν εἶναι ἡ πνευματικὴ εἰρήνη, εἶναι νάρκη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον ποὺ δὲν προσπαθεῖ καὶ δὲν θέλει νὰ ξυπνήσει ἀπ’ αὐτὴ τὴ νάρκη!

6. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ γνωστικός, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του ὅσο πρέπει, ἂν δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί χωρὶς τὴ θεία βοήθεια, δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς του. Ἂν εἶναι τίμιος καὶ κάνει κανένα καλὸ στοὺς συνανθρώπους του, νομίζει πῶς εἶναι δίκαιος ἢ καί, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους, τέλειος καὶ πῶς δὲν τοῦ χρειάζεται τίποτ’ ἄλλο!

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν κατοικήσει μέσα μας, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν ἐσωτερική μας φτώχια καὶ ἀδυναμία. Καὶ ἀνάμεσα στὶς ἀρετές μας, προβάλλει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας, τὴν ἀμέλειά μας, τὴν ἀδιαφορία μας γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων, τὴν ἰδιοτέλειά μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ φαινόμαστε μεγαλόψυχοι, τὴν παχυλὴ φιλαυτία μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ ποτὲ δὲν τὴν ὑποπτευόμασταν. Κοντολογίς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μας τὰ δείχνει ὅλα, ὅπως πραγματικὰ εἶναι. Καὶ τότε ἀρχίζουμε ν’ ἀποκτᾶμε τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Τότε ἀρχίζουμε νὰ χάνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὶς δικές μας δυνάμεις καὶ ἀρετές. Τότε ἀρχίζουμε νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Καὶ ταπεινωμένοι μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀρχίζουμε νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἐλπίζουμε μόνο σ’ Ἐκεῖνον.

7. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει, τέλος, τὴν ἀληθινὴ προσευχή. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ κάνει προσευχὴ πραγματικὰ εὐάρεστη στὸ Θεό, πρὶν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ἂν ἀρχίσει νὰ προσεύχεται, χωρὶς νὰ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ δεῖ τὸ νοῦ του νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ. Ἐπιπλέον, δὲν γνωρίζει, ὅπως πρέπει, οὔτε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὶς ἀνάγκες του οὔτε τί νὰ ζητήσει οὔτε πῶς νὰ τὸ ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεό. Καλὰ-καλὰ δὲν ξέρει οὔτε τί εἶναι ὁ Θεός. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γνωρίζει τὸ Θεό, βλέπει ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας του καὶ ξέρει πῶς νὰ Τὸν πλησιάσει, πῶς νὰ Τὸν παρακαλέσει καὶ τί νὰ Τοῦ ζητήσει. Οἱ σκέψεις του στὴν προσευχὴ εἶναι εὔτακτες, καθαρές, προσηλωμένες μόνο στὸν Κύριο. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μπορεῖ μὲ τὴν προσευχή του νὰ πετύχει τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσει.

Νά, λοιπόν, τί χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ’ ἐκεῖνον ποὺ Τὸ ἔχει λάβει. Βλέπετε ὅτι, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀδύνατον ὄχι μόνο νὰ μποῦμε στὴν οὐράνια βασιλεία, ἀλλὰ κι ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ποθοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα• εἶναι ἀπαραίτητο νὰ Τὸ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ Τὸ ἔχουμε πάντα μέσα μας, ὅπως Τὸ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι.

 
Πηγή: Σημεία Καιρών

Το τελευταίο διάστημα προκύπτουν ελπιδοφόρες ενδείξεις για την αξιοποίηση υδρογονανθράκων εκ μέρους της χώρας μας. Εν αρχή, καταλύτη των εξελίξεων αποτέλεσε η ανακάλυψη του αιγυπτιακού κοιτάσματος Ζορ, η οποία κινητοποίησε την ενεργειακή κοινότητα, καθώς τροποποιήθηκε το γεωλογικό μοντέλο για ένα κομμάτι της ανατολικής Μεσογείου. Εφόσον διαπιστώθηκε πως τα ασβεστολιθικά πετρώματα δεν είχαν χαμηλό πορώδες ώστε να απαιτούνται πολλές γεωτρήσεις σε βαθιά νερά, η νέα φόρμουλα αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για γειτονικές περιοχές. Ταυτόχρονα, συνέβαλε και η αλλαγή στάσης από μεριάς της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία το τελευταίο διάστημα αποφάσισε να πιάσει το νήμα από το 2012, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες παραχωρήσεις, και ενώ μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015 (αν όχι και αργότερα) είχε τοποθετήσει στο ράφι αυτή την προοπτική. Εξίσου θετικά επέδρασε η αίσθηση σταδιακής σταθεροποίησης της κατάστασης στο εσωτερικό. Μάλιστα, η διάθεση να μην απολεσθεί η ευκαιρία καταδεικνύεται τόσο από τη σύμπραξη των Ελληνικών Πετρελαίων με ξένους ομίλους που διαθέτουν κεφάλαια και τεχνογνωσία όσο και από την επανενεργοποίηση της σύμβασης της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων με τη νορβηγική PGS για την πύκνωση των σεισμικών ερευνών σε επιλεγμένες περιοχές, ακόμη και σε τρισδιάστατο επίπεδο.

Ως προς τις χαμηλές τιμές πετρελαίου, αυτές ασφαλώς επηρεάζουν τους σχεδιασμούς των εταιρειών. Αρκετά υποσχόμενα πεδία άλλαξαν χέρια λόγω του ότι μεσαίου μεγέθους επιχειρηματικά σχήματα δεν μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Οι δαπάνες εξορθολογίστηκαν και τα ρίσκα περιορίστηκαν, κυρίως με την περιστολή νέων επενδύσεων. Ωστόσο, στην περίπτωση της Ελλάδας, η προοπτική εκμετάλλευσης είναι σε βάθος δεκαετίας (έως και 15 χρόνια για το φυσικό αέριο), οπότε, δεδομένων των διαφαινόμενων «δυνατοτήτων» του ελληνικού υπεδάφους, δεν αναμένεται να επηρεαστούν αρνητικά οι αποφάσεις. Αλλωστε, Exxon-Mobil και Total έχουν συγκριτικά με άλλες επιχειρήσεις του κλάδου μεγαλύτερη ευχέρεια να επενδύσουν κεφάλαια στην εξερεύνηση, λαμβάνοντας το ανάλογο ρίσκο.

Οι δύο ρόλοι

Το ενδιαφέρον των δύο (μαζί με τα ΕΛΠΕ) εστιάζεται στην περιοχή που εκτείνεται από τη νότια Πελοπόννησο μέχρι τη Γαύδο, με την κατάσταση να ξεκαθαρίζει μέχρι το φθινόπωρο του 2017. Εν συνεχεία, θα υπάρξουν τρεις φάσεις, με την καθεμία να διαρκεί 2 με 3 έτη. Η πρώτη είναι διερευνητική και επεξεργασίας των στοιχείων που θα συλλεγούν. Στη δεύτερη εντείνονται οι έρευνες και εκκινούν οι γεωτρήσεις. Στην τελευταία, εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά, εισερχόμαστε στο στάδιο της αξιοποίησης. Οι δεσμεύσεις εκ μέρους των συμμετεχόντων γίνονται σταδιακά, ανάλογα το επίπεδο ωριμότητας της κάθε φάσης. Στόχος της ελληνικής πολιτείας θα πρέπει να είναι η άρση των διαχειριστικών και άλλων εμποδίων ώστε να απομείνει μόνο το τεχνικό ρίσκο που σχετίζεται με γεωλογικούς και μόνο λόγους. Σημειώνεται πως τα ενθαρρυντικά σημάδια που διαπιστώνονται σήμερα επ’ ουδενί δεν συνεπάγονται βέβαιη επιτυχία ούτε εξασφαλίζουν την άντληση μεγάλων ποσοτήτων. Εντούτοις, σήμερα βάσιμα υπάρχει συγκρατημένη αισιοδοξία.

Η Ελλάδα έτσι ανακάμπτει στον ενεργειακό χάρτη με ένα δυνητικά επιπρόσθετο αβαντάζ, αυτό του παραγωγού. Προσώρας, περιοριζόμαστε σε διαμετακομιστικό ρόλο σχετικά μικρών ποσοτήτων φυσικού αερίου από την Κασπία (ειδικότερα το Αζερμπαϊτζάν), αργότερα ίσως και από την ανατολική Μεσόγειο, με το συγκριτικό μας πλεονέκτημα να εντοπίζεται στις εγκαταστάσεις υγροποίησης της Ρεβυθούσας (οι μοναδικές στη ΝΑ Ευρώπη). Πλέον, με την αναβάθμιση αυτών, τη δημιουργία πλωτής πλατφόρμας υγροποίησης στην Αλεξανδρούπολη, η οποία προσδίδει βάθος στον ελληνοβουλγαρικό αγωγό, IGB, που με τη σειρά του δημιουργεί μία κάθετη διασύνδεση/άξονα με την ανατολική Ευρώπη, η θέση μας στο ενεργειακό γίγνεσθαι αναβαθμίζεται. Ομως, σε μεγάλο βαθμό η τύχη των παραπάνω εξαρτάται από άλλους δρώντες (κρατικούς και επιχειρηματικούς). Ενδέχεται, δηλαδή, στο τέλος της διαδρομής, να μην είμαστε κάτι παραπάνω από ένας κρίκος στην αλυσίδα διάθεσης της ευρωπαϊκής αγοράς.

Τυχόν, όμως, μετεξέλιξή μας σε παραγωγό και δη με δυνατότητες τροφοδότησης της Ευρώπης τροποποιεί θεαματικά τα δεδομένα. Η Αθήνα, σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνο θα μπορεί να υποστηρίξει με δικές της ποσότητες έργα όπως ο East Med (υποθαλάσσιος αγωγός προερχόμενος από Ισραήλ και Κύπρο), αλλά ανάλογα τις παραγωγικές της δυνατότητες, να συνεισφέρει στη διαφοροποίηση προμηθευτών (στρατηγική προτεραιότητα της Ε.Ε.), διασφαλίζοντας στις Βρυξέλλες τις πολυπόθητες «εγχώριες» πηγές προκειμένου να μειωθεί η τεράστια εξάρτηση από τις εισαγωγές υδρογονανθράκων. Τότε, το διπλωματικό μας εκτόπισμα θα αποκτήσει άλλη ισχύ, θωρακίζοντάς μας σε κάποιο βαθμό και έναντι εθνικών κινδύνων.

Πηγή: (Το βιβλίο του «Ευρώπη, Πρόσφυγες, Ανασφάλεια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος), (Εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"), energia.gr, Ινφογνώμων Πολιτικά

«Ολάκερη η ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά εκκωφαντική επιβεβαίωση του θανάτου. Όλες οι τρικυμίες και οι καταιγίδες της, οι ηρεμίες και οι ασκήσεις, όλοι οι δημιουργοί της και οι μαχητές, μαρτυρούν μόνο, μόνο το εν : ‘’Ο θάνατος είναι μία αναγκαιότητα.  Κάθε άνθρωπος είναι θνητός, αναπότρεπτα και αναπόφευκτα θνητός.

Τούτο είναι το φινάλε του καθενός ανθρώπινου όντος, τούτο είναι η διαθήκη την οποία αφήνει πίσω της ανεξαίρετα κάθε άνθρωπος του πλανήτη μας.  Τη διαθήκη αυτή άφησαν στον καθένα από μας οι πρόγονοί μας.  Σ’ αυτή στέκουν μόνο αυτά τα  τρία λόγια, ο θάνατος είναι αναγκαιότητα»*, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο σύγγραμμά του ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’.  Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι».

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, στο πρόβλημα του θανάτου σκορπούν ζόφο. Στις θρησκειακές αυτές πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, δεν υπάρχει υπέρβαση του θανάτου.  Ο άνθρωπος έχει τη ψευδαίσθηση του προσπεράσματος του θανάτου, αλλά κατ’ ουσία στο θάνατο εγκλωβίζεται.  Για τούτο στις θρησκείες αυτές η ελπίδα και  η αληθινή χαρά είναι ξένες, και φυσικά σωτηρία δεν υπάρχει.

Πραγματικά ο βραχμανισμός είναι η πλάνη που οδηγεί στον άνθρωπο στο έρεβος του θανάτου. ‘’Για τον βραχμανισμό ο θάνατος είναι όπως και όλος ο ορατός κόσμος : H μάγια είναι η απατηλή πραγματικότητα, το μη ον, η ανυπαρξία.  Το πρόβλημα του θανάτου συγκαταλέγεται σε κάποιο είδος αποκαλουμένων πραγματικοτήτων, τις οποίες πρέπει να υπερβεί κανείς με τη δύναμη του θελήματός του.  Όλος ο ορατός κόσμος είναι έκθεση φαντασμάτων που χάνονται στα μη πραγματικά στοιχεία.  Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει έτσι το πρόβλημα του θανάτου ο βραχμανισμός δεν το επιλύει αλλά το αρνείται’’* αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Τη ίδια περίπου αντιμετώπιση του θανάτου έχει και η ζοφώδης πλάνη του βουδισμού.  ‘’Ο βουδισμός είναι η ενηλικίωση της απελπισίας.  Τούτο όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά και η θρησκεία της απαισιοδοξίας.   Το μυστήριο του μη όντος είναι πιο ευχάριστο από το πικρό υπέρπικρό μυστήριο του όντος.  Ο θάνατος είναι η απελευθέρωση πό τα δεσμά αυτού του φοβερού τέρατος που ονομάζεται κόσμος.  Πίσω από τον θάνατο είναι  η μακαριότητα της νιρβάνας.  Έτσι ο βουδισμός δεν επιλύνει, αλλά παραλείπει το ζήτημα του θανάτου∙ δεν νικά το θάνατο, αλλά αδύνατα τον καταριέται’’*. ‘’Παρόμοια και οι άλλες θρησκείες δεν παρουσιάζουν τίποτ’ άλλο παρά το φαλλίρισμα ενώπιον του προβλήματος του θανάτου’’* σημειώνει ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων, Θεόν και υπερένδοξον», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού ή οι πλάνες του θανάτου, έχουν εφευρεθεί με την συνέργεια του πονηρού.  Πως μπορεί να υπάρξει συμπροσευχή κάποιου που Ορθοδόξως πιστεύει στον Αληθινό Τριαδικό Θεό, με κάποιον που πιστεύει στην δαιμονιώδη πλάνη του βραχμανισμού και του βουδισμού;

Διάπυρος προσευχή προς τον Πανοικτίρμονα Κύριο για τους ευρισκομένους στην πλάνη του Βραχμανισμού και του βουδισμού συνανθρώπους μας ναι, όχι όμως και συμπροσευχή με βραχμάνους και βουδιστές.
«Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της  του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας»** λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.  Πως μπορεί ο Ορθόδοξος που βιώνει την ελπίδα της Ανάστασης να συμπροσευχηθεί με βουδιστή και βραχμάνο, που αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και βιώνουν το έρεβος του θανάτου;  Η συμπροσευχή μόνο εν αληθεία νοείται.

* Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’

** Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’ (Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας), Εκδοτικό οίκος «ΑΣΤΗΡ», Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου.

Πηγή: Ακτίνες

Άμα είμαστε ετοιμασμένοι, δεν θα ταραχθούμε όταν έρθει η φοβερή ώρα του θανάτου. Θα ‘ρθει η φοβερή ώρα. Ο θάνατος είναι πάρα πολύ φοβερός, δεν τον έχουμε γευτεί και δεν ξέρουμε. Όταν θα έρθει δεν θα μπορούμε να το ομολογήσουμε, μόνο θα το υποστούμε. Έρχεται ο αρχάγγελος και ποτίζει και από την πίκρα η ψυχή εξέρχεται. Γι’ αυτό βλέπουμε και καταπίνει ο ετοιμοθάνατος, γι’ αυτό βλέπουμε και δακρύζει, γι’ αυτό βλέπουμε το απλανές βλέμμα του ετοιμοθάνατου. Δεν έχει έλεγχο του περιβάλλοντος, αυτός βλέπει άλλα. Τα μάτια χάνουνε τη φυσικότητα. Είναι ανοιχτά, αλλά βλέπουνε τα από μέσα μάτια, βλέπουν τους αγγέλους, βλέπουν τους δαίμονες. Και βλέπουμε να δακρύζουν· γιατί δακρύζουν; Ικετεύει η ψυχή εκείνη την ώρα, εκεί μιλούν οι άνθρωποι, αυτός όχι. Αυτόν τον θάνατο όλοι θα τον περάσουμε μηδενός εξαιρουμένου. Επομένως όλοι τώρα χαιρόμαστε, γελάμε, κάνουμε, φτιάχνουμε, αλλ’ όμως θα έρθει η ώρα αυτή.

Λοιπόν ας ετοιμαζόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον συνειδητά τον θάνατο. Να έχουμε τη συνείδηση να μη μας κατηγορεί δυνατά. Θα φύγουμε πάλι με πταίσματα, δεν θα είμαστε λευκή περιστερά, αλλά αυτά που θα έχουμε να μην είναι αυτά που θα μας βουλιάξουν. Διότι θα έχουμε και αντιστάθμισμα, θα έχουμε και καλά έργα, τα οποία να είναι δυνατά, τα οποία θα τεθούν στο άλλο μέρος της πλάστιγγος κι έτσι να υπερακοντίσουν τα αμαρτήματα τα απλά, διότι τα άλλα θα τα έχουμε ξεκαθαρίσει με το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Θα έχουν φύγει, θα είναι τα απλά, τα οποία τα έχει και ο άγιος άνθρωπος. Και μια σκέψη, και ο θυμός είναι αμάρτημα, «το εκ συναρπαγής ουκ αφαιρεί την αγιότητα του ανθρώπου». Υπάρχουν αμαρτήματα που είναι τόσο ελαφρά και δεν προσβάλουν την αγιότητα ενός αγίου ανθρώπου, αλλά απλώς επιτρέπονται από τον Θεό για να τον κρατάει τον άγιο στην ταπείνωση. Διότι καμία αρετή δεν τελειώνεται μέχρι τέλους τελείως. Η μετάνοια ποτέ δεν τελειώνει, αλλά πάντα είναι ανοιχτή, γιατί είναι άνθρωπος κι ενδέχεται να πέσει.

Επομένως, επειδή αυτά όλα είναι αλήθειες αναντίρρητες, θεμελιωμένες μέσα στον λόγο του Θεού, πρέπει να μας γίνουν ζωή, να μας γίνουν πίστη, να μας γίνουν το μεγαλύτερο μέλημα της υπάρξεώς μας. Όπως τώρα έχουμε το πώς θα ζήσουμε, το πώς είναι τα παιδιά μας και η υγεία μας. Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, αυτό που θα με συνέχει είναι αν είμαι έτοιμος. Κι όπου βλέπετε ότι κάπου κουτσαίνετε, κάτι δεν πάει καλά, μην το αφήνετε, βάλετε φάρμακο να γίνει καλά. Διότι όλους κάπου πάει να μας πιάσει, κι όταν το δούμε, τα γόνατα έτοιμα στην προσευχή μετά δακρύων: «Κύριε, πρόφθασον, διόρθωσέ με σ’ αυτό, διόρθωσέ με σ’ εκείνο». Όταν δεν θα έχουμε βασικά σφάλματα –θανάσιμα αμαρτήματα–, τα πλημμελήματα και τα μη θανάσιμα δεν μας απειλούν άμεσα με τον κίνδυνο της κολάσεως. Διότι βοηθά η μετάνοια, τα καλά έργα, η Εκκλησία.

Πηγή: (Απόσπασμα ομιλίας), (Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 17, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, άρθρο «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην», σελ. 178.), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Ξεκίνησε τόν 19ο αἰώνα[1] . Ταλάνισε τήν ἑλληνική κοινωνία στόν 20ο καί ἐξακολουθεῖ νά τήν ταλανίζει στόν 21ο χριστιανικό αἰώνα. Τό ἀναφέρει ὁ μέγας Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στό περίφημο διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης», πώς κάποιοι γραικύλοι νάνοι ἐπιχειροῦσαν στήν ἐποχή του, μέ ὅ,τι δυνάμεις τούς παρεῖχε τό ψυχοδιανοητικό τους νανοανάστημα, νά ἐπιτεθοῦν στήν ὀρθόδοξη πίστη καί στήν ὀρθόδοξη παιδεία.

Πρίν ἐκθέσουμε, ὅσα ἔχουν ἐπιχειρηθεῖ στήν Ἑλλάδα εἰς βάρος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί παιδείας κατά τούς τρεῖς προαναφερθέντες αἰῶνες, θά δοῦμε μέ ποιό τρόπο ἐπιχειρoοῦνται πάντοτε. Κι αὐτός ὁ τρόπος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν προπαγάνδα. Βεβαίως δέν θεωροῦμε προπαγάνδα ὁποιαδήποτε πλανημένη γνώμη. Προπαγάνδα ἀσκεῖ κάποιος ὅταν ἀρνεῖται νά ἀνασκευάσει ἤ ἔστω καί ἁπλῶς νά διαλεχθεῖ πρός γνῶμες ἀντίθετες τῶν δικῶν του γνωμῶν, ἀλλά παρ΄ ὅλα αὐτά ἐξακολουθεῖ νά πρεσβεύει καί νά διαδίδει συστηματικά τίς ἴδιες γνῶμες, μολονότι αὐτές ἔχουν ἐλεγχθεῖ καί ἀποδειχθεῖ ἐσφαλμένες καί ἀναληθεῖς. Καί συχνά δέν περιορίζεται στή διάδοση ἀναληθῶν γνωμῶν, ἀλλά συκοφαντεῖ ὁποιαδήποτε ἀντίθετη γνώμη ἤ ἀντίθετο πρόσωπο.

Στήν ἑλληνική γλῶσσα δέν ὑπάρχει λέξη ἀνάλογη μέ τή λέξη προπαγάνδα. Ἡ λέξη «συκοφαντία» εἶναι μέν συγγενική, ἀλλά δέν ἀποδίδει πλήρως τό νόημα τῆς προπαγάνδας. Διότι ἡ προπαγάνδα εἶναι ὁλόκληρη ἐκστρατεία ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ ἀφ΄ ἑνός σκοτίζοντας τήν ἀλήθεια καί ἐπιβάλλοντας τό ψεῦδος νά ἐπιφέρει μόνιμες βλάβες σέ πρόσωπα καί κοινωνίες καί ἀφ΄ ἑτέρου ἀποσκοπεῖ στήν ἀπόκτηση τοῦ ἐλέγχου προσώπων καί κοινωνιῶν ἀπό μέρους τῶν προπαγανδιστῶν ἤ τῶν ἐργοδοτῶν τους. Ἡ συκοφαντία, μολονότι εἶναι μία ἀπό τίς προσφιλεῖς τακτικές τῆς προπαγάνδας, ἐνδέχεται νά εἶναι κάτι πιό ἁπλό καί νά ἔχει μόνον περιστασιακό διαπροσωπικό χαρακτήρα. Ἡ ἀλήθεια ὅτι λέξη ἀνάλογη μέ τήν προπαγάνδα δέν ὑπάρχει στό ἑλληνικό λεξιλόγιο δηλώνει ἐμφανῶς, ὅτι τέτοιες μέθοδοι εἶναι ξένες πρός τήν ἱστορία καί τόν χαρακτήρα τοῦ Ἕλληνα, γι΄ αὐτό καί δέν δημιούργησε τέτοια λέξη. Ἀπό αὐτήν τήν ἄποψη ἔχει ἀπόλυτο δίκιο ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης ὀνομάζοντας τούς συγχρόνους του προπαγανδιστές ὄχι Ἕλληνες, ἀλλά «γραικύλους».

Ἡ προπαγάνδα ἀείποτε ἀψηφᾶ τό περίφημο ρητό τοῦ Μύσωνος τοῦ Λακεδαιμονίου, ὁ ὁποῖος ἔζησε περί τό 600 π.Χ. καί κατά τόν Πλάτωνα ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν ἑπτά σοφῶν. Ὁ Μύσων μᾶς ἄφησε παρακαταθήκη, ἡ ὁποία μάλιστα ἀξιοποιήθηκε καί ἀπό πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἑξῆς κανόνα ζωῆς: «μή ἐκ τῶν λόγων τά πράγματα, ἀλλ΄ ἐκ τῶν πραγμάτων τούς λόγους ζητεῖν· οὐ γάρ ἕνεκα τῶν λόγων τά πράγματα συντελεῖσθαι, ἀλλ΄ ἕνεκα τῶν πραγμάτων τούς λόγους.»[2] Δηλαδή, «νά μή ζητοῦμε ἀπό τούς λόγους τά πράγματα, ἀλλά ἀπό τά πράγματα τούς λόγους· διότι δέν συντελοῦνται τά πράγματα ἐξ αἰτίας τῶν λόγων, ἀλλά ἐξ αἰτίας τῶν πραγμάτων οἱ λόγοι». Ἡ προπαγάνδα μάχεται διαρκῶς νά ἐπιβάλλει στά πράγματα τόν δικό της λόγο, συχνά δέ καί τόν παραλογισμό της· πολλές φορές μάλιστα, ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, ἀποπειρᾶται ἀκόμη καί νά καταστρέψει τά ἴδια τά πράγματα.

Γι΄ αὐτό καί ἀνέκαθεν ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλει δικούς της χαρακτηρισμούς σέ ὅσα ἀποσκοπεῖ νά πλήξει: στά πρόσωπα, στίς δραστηριότητες, στούς θεσμούς, ἀκόμη καί στή φυσική πραγματικότητα[3] , ἐν τέλει καί σέ αὐτήν τήν ἐν Χριστῷ θεία Ἀποκάλυψη καί στήν βάσει αὐτῆς ὀρθόδοξη παιδεία. Πάντοτε ὅμως χορηγεῖ ὄνομα ἀποκλίνον ἀπό τήν ἀλήθεια, ὥστε ἐν τέλει νά διαβληθεῖ τό στοχοποιημένο πρόσωπο, δραστηριότητα, θεσμός, ἀκόμη καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἐάν γίνει πιστευτή ἡ διαβολή, ἡ προπαγάνδα ἔχει ἐπιτύχει ἔστω καί προσωρινά τόν σκοπό της: νά ἐξουδετερώσει ὅ,τι ἔχει στοχοποιήσει καί νά χειρισθεῖ ἀνθρώπινες ζωές κατά τό δοκοῦν. Θά πεῖ κανείς, «εἶναι ὅμως ποτέ δυνατόν νά ἐξουδετερώσει κάποιος τόν ἴδιο τόν Θεό;» Κάτι τέτοιο βεβαίως εἶναι ἀδύνατον, ὅμως οἱ προπαγανδιστές πάντοτε πιστεύουν ὅτι εἶναι δυνατόν νά ἐπιτύχουν τά ἀδύνατα. Τό μόνο τό ὁποῖο ἐν τέλει κατορθώνουν, εἶναι ἡ παραπλάνηση ἀνθρώπων[4] . Ἀπαιτεῖται ἑπομένως ἀντίσταση στή διάβρωση τήν ὁποῖα ἡ προπαγάνδα ἐπιχειρεῖ, ὥστε νά προφυλαχθοῦν πρόσωπα καί κοινωνίες ἀπό σκοπούμενη βλάβη.

Κατά τή διάρκεια τοῦ προπαγανδιστικοῦ αὐτοῦ πολέμου ἀπό τόν 19ο αἰώνα μέχρι σήμερα, ἐπιστρατεύθηκαν σοφίσματα ἐπί σοφισμάτων ὥστε νά πλήξουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή. Σοφίσματα ἀποσκοποῦντα στήν ἀπόκρυψη, στήν τέλεια λήθη τῆς ἀληθείας. Ἄλλοτε δῆθεν ἐπιστημονικά, ἄλλοτε δῆθεν νομικά. Κάποτε ἐπιχειροῦσαν νά … «ἀποδείξουν» ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐπιστήμη εἶναι σέ θέση νά ἀπαγορεύσει τήν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά πιστεύει στόν Θεό! Ἡ ἴδια ὅμως ἡ ἀνθρώπινη ψυχή τούς διέψευσε, διότι ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι βασική ψυχολογική ἀνάγκη, καί ὅταν τέτοιου εἴδους ἀνάγκες δέν ἰκανοποιοῦνται προκύπτουν ψυχολογικά προβλήματα. Ἄλλοτε  ἐπιχειροῦσαν νά «ἀποδείξουν» ἀνύπαρκτη τήν ἐν χρόνῳ ἔλευση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἴδια ὅμως ἡ ἐπιστήμη τῆς ἱστορίας τούς διέψευσε.

Καί ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀνθρώπινη λογική δέν ἐπαρκεῖ γιά νά ἐξηγήσει, ἐκεῖ ὅπου δέν βρίσκεται ἀκόμη κι ἕνας δῆθεν ἐπιστημονικός ἰσχυρισμός, ἐπιστρατεύεται ἀκόμη καί ἡ συκοφαντία. Κάποιοι ἐπιχείρησαν νά συκοφαντήσουν ὡς ἀπάτη ἀκόμη καί τό ἅγιο φῶς, τό ὁποῖο ἐξέρχεται ἀπό τόν πανάγιο τάφο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κάθε χρόνο τό μέγα Σάββατο. Μάταιος κι ἐδῶ ὁ κόπος! Τέτοιες ἀπόπειρες μᾶς ὠθοῦν νά τίς παρομοιάσουμε μέ μιά εἰκόνα ἀρκετά κωμική: μέ ἕνα σπουργίτι, τό ὁποῖο μέ τά μικρά του φτεράκια ἐπιχειρεῖ νά σκιάσει καί νά ἀποκρύψει τόν ἥλιο!

Ἀπό κοντά καί ἡ νεοειδωλολατρία ἀγωνίζεται νά μᾶς πείσει, ὅτι ἡ ἀληθινή, ἡ γνήσια ταυτότητα τοῦ Ἕλληνα εἶναι ἡ εἰδωλολατρική! Ξεχνᾶ ὅμως, ὅτι ἡ εἰδωλολατρία δολοφόνησε τούς μεγάλους διδασκάλους τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδoς Αἴσωπο καί Σωκράτη, ἐπιχείρησε νά δολοφονήσει τόν Ἀναξαγόρα,  τόν Ἀριστοτέλη καί πολλούς ἄλλους, τούς μεγαλύτερους διανοητές καί καλλιτέχνες τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας, διότι θεωροῦσε τόν λόγο τους ἀσυμβίβαστο μέ αὐτήν τήν ἴδια! Καί ἐπειδή ἡ νεοειδωλολατρία ἐπιχειρεῖ νά μᾶς πείσει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πολέμησε τόν ἑλληνικό πολιτισμό, θά ξαναποῦμε γιά πολλοστή φορά ὅτι ὅσα συγγράμματα ἀρχαίων Ἑλλήνων σώζονται σήμερα, τό ὀφείλουν στούς βυζαντινούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μοναχούς ἀντιγραφεῖς, κι αὐτό δέν θέλει ἡ νεοειδωλολατρία νά τό θυμᾶται. Ὅπως δέν θέλει νά θυμᾶται, ὅτι ἡ μεγαλύτερη παγκοσμίως συλλογή ἀρχαίων ἑλληνικῶν χειρογράφων εἶναι ἐκείνη τῶν μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὅπως δέν θέλει κἄν νά μάθει, ὅτι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας σπούδαζαν, καλλιεργοῦσαν καί ἐμπλούτιζαν τήν ἑλληνική φιλοσοφία, γλῶσσα καί φιλολογία, ἀλλά καί ὅλες τίς γνήσιες[5] ἐπιστῆμες οἱ ὁποῖες μᾶς ἔρχονταν ἀπό τήν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Κανένας προπαγανδιστής δέν θέλει νά θυμᾶται τό γεγονός, ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς φρικτῆς περιόδου τῆς τουρκοκρατίας ἡ ἑλληνική γλῶσσα καί ἐν γένει ἑλληνική ταυτότητα διασώθηκε ἀπό ὅσους παρέμειναν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, διότι ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τό εὐτελές συμφέρον τους καί ἐξισλαμίζονταν, ταυτόχρονα ἐκτουρκίζονταν. Κανένας προπαγανδιστής δέν θέλει νά θυμᾶται, οὔτε θέλει νά θυμόμαστε, ὅτι ἡ ἑλληνική ἐπανάσταση τοῦ 1821 κηρύχθηκε «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» καί ὅτι ὡς Ἕλληνες ὁρίσθηκαν ἀπό τό πρῶτο ἑλληνικό σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου τοῦ 1822 «ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς Ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν»[6] .

Ὅλα αὐτά ἀπαιτεῖ ἡ προπαγάνδα νά τά σβήσουμε ἀπό τή μνήμη μας – κι εἶναι αὐτό μία ἀκὀμη ἐφαρμογή τῆς περιβόητης ρωμαϊκῆς « damnatio memoriae», δηλαδή «τιμωρίας τῆς μνήμης». Αὐτή ἐφαρμοζόταν στήν ἀρχαία Ρώμη, ὅταν κάποιο πολιτικό πρόσωπο περιέπιπτε σέ δημόσια δυσμένεια καί ἀνυποληψία: ὁτιδήποτε ἦταν δυνατόν νά τό θυμίζει καταστρεφόταν, ὥστε κανένας πλέον νά μή θυμᾶται καί νά μή ἀναφέρεται στό πρόσωπο αὐτό. Ὄχι λοιπόν, κανένας δέν θά καταφέρει, ὅσο σπουδαιοφανής καί ἄν νομίζει πώς εἶναι, νά μᾶς παρασύρει νά ξεχάσουμε τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό καί τούς ἁγίους οἱ ὁποῖοι δίδαξαν τό Εὐαγγέλιό του, τό μήνυμα τῆς ἀγάπης, θυσιάζοντας πολλές φορές ἀκόμη καί τή ζωή τους.

Ὅσο γιά τήν ὀρθόδοξη παιδεία, τήν παιδεία τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἐναντίον της ἀναπτύσσεται ὅλο τό μένος τῶν προπαγανδιστῶν. Ἄλλοτε ἐπιχειροῦν νά «ἀποδείξουν» ὅτι ἡ ὀρθόδοξη παιδεία βλάπτει αὐτούς τούς ἴδιους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς καί πρέπει νά ἀπαγορευθεῖ! Μέ τέτοιου εἴδους σοφίσματα παριστάνεται ἡ ὀρθόδοξη παιδεία ὡς ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενη καί ξένη πρός τά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τά βεβαπτισμένα στό ὄνομα τῆς πανσέπτου Ἁγίας Τριάδος!!! Ἄλλοτε ἐπιχειροῦν νά «ἀποδείξουν», ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί δέν ἔχουν δικαίωμα νά ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά δημόσια σχολεῖα ὅπου φοιτοῦν καί γιά τά ὁποῖα πληρώνουν οἱ γονεῖς τους φόρους! Ἄλλοτε ἐπιχειροῦν νά «ἀποδείξουν», ὅτι ἄν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀπολαμβάνουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά σχολεῖα ὅπου φοιτοῦν, ἀδικοῦν κάποιους τρίτους! Πρόκειται δηλαδή γιά σωρεία ἰσχυρισμῶν, οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦν σωστό θέατρο τοῦ παραλόγου!!!

Ἀποτολμήθηκε ἀκόμη ὁ χαρακτηρισμός τῆς ὀρθόδοξης παιδείας ὡς «δογματικοῦ διαποτισμοῦ». Ἐάν ἀποτολμᾶ κάποιος νά χαρακτηρίζει κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο τήν ὀρθόδοξη παιδεία, ἐνῷ ἤδη γνωρίζει ὅτι αὐτή οὐδεμία σχέση ἔχει μέ αὐτόν τόν χαρακτηρισμό, τότε μεταχειρίζεται προπαγάνδα, ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ σέ ἐξουδετέρωση αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς παιδείας καί σέ ἀνήκεστη βλάβη ὅσων τή δικαιοῦνται, δηλαδή τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μαθητῶν.

Καί γιατί ἡ ὀρθόδοξη παιδεία δέν εἶναι «δογματικός διαποτισμός»  ὅπως τόσο ἀτυχῶς ὑποστηρίχθηκε; Πρῶτον διότι εἶναι σύμφωνη μέ ἐκείνη τήν ὁποία ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός μαθητής ἔχει ἤδη λάβει ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν οἰκογένειά του καί τήν ὁποία ἡ ὀρθόδοξη σχολική παιδεία ἀναπτύσσει. Δεύτερον διότι δέν εἰσάγει στήν ὀρθόδοξη πίστη ὅποιον δέν ἀνήκει ἤδη σέ αὐτήν. Τρίτον διότι συχνά τήν παρακολουθοῦν καί ἀλλόθρησκοι μαθητές μέ τή σύμφωνη γνώμη τῶν γονέων τους, χωρίς νά ἐπηρεάζονται καί χωρίς νά μεταβάλλουν τή θρησκεία τους, ἀλλά θέλοντας ἁπλῶς καί μόνο νά πληροφορηθοῦν τί εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἡ ὁποία ἐκτός ἀπό ζῶσα πίστη τῶν συμμαθητῶν τους ἀποτελεῖ καί δισχιλιετή ἱστορία τῶν Ἑλλήνων καί τῆς Ἑλλάδος.

Γιά ὅσους ὅμως πολεμοῦν συστηματικά καί προπαγανδιστικά τήν ὀρθόδοξη παιδεία δέν ἔχει διόλου σημασία τό γεγονός αὐτό, οὔτε τό γεγονός ὅτι ὁ θεολόγος καθηγητής ἀπολαμβάνει ἐντός τοῦ σχολείου του τήν ἐκτίμηση ὅλων, μαθητῶν, γονέων, συναδέλφων, διευθυντῶν. Καραδοκεῖ ἐκτός σχολείων μία ὀλιγάριθμη προπαγανδιστική ὁμάδα πάντα ἕτοιμη νά δημιουργήσει σέ τακτά χρονικά διαστήματα προβλήματα ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχουν, πάντα ἕτοιμη νά διαβάλει. Νά διαβάλει ποιούς; Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δίνουν τό εἶναι τους διδάσκοντας Χριστό στά χριστιανόπουλα! Νά διαβάλει τί; Τό ἀναφαίρετο ἀνθρώπινο δικαίωμα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν νά διαπαιδαγωγοῦνται ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί!

Ὅμως οἱ διαβολές καί οἱ συκοφαντίες κρίθηκαν ἀνεπαρκή μέσα ἀκόμη καί ἀπό ὅσους τά χρησιμοποίησαν. Γι΄ αὐτό ἐπινοήθηκαν καί νέα μέσα: Κατά τά τελευταῖα χρόνια, μετά ἀπό μία δεκαετία ἡρεμίας ἡ ὁποία  εἶχε ξεκινήσει ἀπό τό 1998, σημειώθηκε τό νοσηρό φαινόμενο, νά ὑφίστανται οἱ ἀνήλικοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί μαθητές προπαγάνδα, ὥστε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἴδια τους τήν ταυτότητα! Μέ ποικίλα προπαγανδιστικά σοφίσματα ἀπαιτήθηκε νά δηλώνουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί μαθητές ἀλλόθρησκοι, ὥστε νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν ὀρθόδοξη παιδεία! Ἡ ἀπόπειρα ἔπεσε στό κενό, διότι γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό εἶναι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία πολύτιμη καί ἀδιαπραγμάτευτη. Ὅμως ἡ νοσηρή αὐτή ἀπόπειρα, ἡ ὁποία ξεκίνησε σέ στρατηγικά ἐπιλεγμένη περίοδο θερινῶν διακοπῶν, ἀποτέλεσε παγκόσμια πρωτοτυπία!

Ἄλλοτε πάλι προβάλλεται καί ὁ ἐξωφρενικός ἰσχυρισμός, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἐπειδή φοιτοῦν σέ δημόσια σχολεῖα, ἔχουν ὑποχρέωση νά ὑφίστανται νοθευμένη παιδεία, ἡ ὁποία θά ὁδηγεῖ στήν παρεξήγηση τῆς ἐξισώσεως τῆς ὀρθόδοξης πίστεως μέ τά θρησκεύματα – πράγμα τό ὁποῖο ἐξοργίζει ἀκόμη καί τούς πιστούς τῶν θρησκευμάτων, διότι ὁ καθένας θεωρεῖ ὅτι ἡ πίστη του δέν ταυτίζεται μέ καμμία ἄλλη! Θά πέσει λοιπόν στό κενό ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα νοθεύσεως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας. Ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα παρουσιάσεως τῆς πίστεως μας στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό ὡς ταυτόσημης μέ ὁποιαδήποτε δοξασία ἤ τελετουργικό, θρησκευτικό ἤ μή.

Κι ἄν κάποιος τυχόν ὀνειρεύεται νά ἐπιβάλει στήν Ἑλλάδα μαοϊκή «πολιτιστική ἐπανάσταση»[7] , ἄς γνωρίζει ὅτι ἡ Ἑλλάς ἔχει ἤδη ὑποστεῖ δουλεία τετρακοσίων χρόνων, ἀλλά οὐδέποτε συμβιβάσθηκε. Ἄς θυμᾶται τόν λόγο τοῦ ἀρχιστρατήγου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη πρός τόν Ἄγγλο Χάμιλτον: «ἐμεῖς, καπιτάν Ἅμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δέν ἐκάμαμεν μέ τούς Τούρκους.»

Ὁ δέ ὀρθόδοξος χριστιανικός κλῆρος καί  λαός, ὅπως καί οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι, πάντα πιστοί στό καθῆκον, πάντοτε ἀκάματοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, ἀποκρούουν κάθε καιροσκοπισμό ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχεται. Δέν θά ὑπάρξει καιροσκόπος θεολόγος, κληρικός ἤ ἔστω καί ἁπλός πιστός, διότι θά κερδίσει αἰώνιο ὄνειδος καί αἰώνιο ἀνάθεμα. Αὐτό τό ὁποῖο κατόρθωσαν νά κερδίσουν ὅλοι ὅσοι ἐπιχείρησαν νά παραχαράξουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί ζωή, ὅλοι ὅσοι προτίμησαν τό χαμερπές ἀτομικό τους συμφέρον ἀντί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

[1] Πρός ἀποσόβηση τυχόν παρεξηγήσεων ὀφείλουμε νά τονίσουμε, ὅτι ὅσα ἀκολουθοῦν εἶναι αὐστηρῶς ἐπιστημονικές ἀπόψεις διά τῶν ὁποίων ἀντιμετωπίζουμε γνῶμες, συνήθειες, τακτικές καί δέν ἀποσκοποῦν κατά κανένα τρόπο στήν προσβολή τῆς τιμῆς ἤ τῆς ὑπολήψεως ὁποιουδήποτε προσώπου.

[2] Διογένης Λαέρτιος, Βίων καί γνωμῶν τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων, Α 108.

[3] Ἡ παρατήρησή μας αὐτή δέν εἶναι ρητορική ὑπερβολή. Ἔχουμε τό παράδειγμα τῆς μαοϊκῆς Κίνας, ὅπου ἀπαιτήθηκε καί προπαγανδίσθηκε νά παράγει ἡ γῆ πέντε περίπου τόνους  σιταριοῦ σέ ἔκταση ἴση μέ τά δύο τρίτα ἑνός στρέμματος! Ὑπῆρξαν δέ περιπτώσεις ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, διότι δέν παραδέχθηκαν αὐτή τήν ἐξωφρενική προπαγάνδα ἤ διότι δέν τήν παραδέχθηκαν ὅσο γρήγορα ἀπαιτοῦσαν οἱ προπαγανδιστές! (πρβλ Γιούγκ Τσάγκ, Ἀγριόκυκνοι Τρεῖς κόρες τῆς Κίνας, μετάφρ. Καλλιόπη Καρούση, ἔκδ. 22η, Βιβλιοπωλεῖον τῆς «Ἑστίας», Ἀθήνα 2014, σ. 315.)

[4] Τέτοιες τακτικές καί ἀποτελέσματα περιγράφει ὡς ἑξῆς ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος τά ἔζησε ἐκ τοῦ σύνεγγυς: «Σέ μία δικτατορία ὅπως τοῦ Μάο, ὅπου οἱ πληροφορίες εἴτε ἀποκρύβονταν εἴτε ἦταν πλαστές, ἕνας κοινός ἄνθρωπος δύσκολα εἶχε ἐμπιστοσύνη στήν προσωπική του ἐμπειρία καί γνώση. (Γιούγκ Τσάγκ, ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 314.)

[5] Καί λέμε «γνήσιες», διότι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀξιοποιώντας ἄριστα τήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση καί πίστη ὅπως καί τήν προσωπική τους μελέτη, εἶχαν ἀναπτύξει ἀξιοθαύμαστη ὀξύνοια ὥστε νά ξεχωρίζουν τήν ἀληθινή ἐπιστήμη ἀπό ἀπάτες  ὅπως ἡ μαντεία, ἡ ἀστρολογία καί ἡ μαγεία, τίς ὁποῖες ἀνέκαθεν ἀπέρριπταν.

[6] Τά ἑλληνικά συντάγματα 1822-1952,  Ἀλεξάνδρου Σβώλου, Ἡ συνταγματική ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Εἰσαγωγή - Ἐπιμέλεια Λουκᾶς Ἀξελός, 2η ἔκδοση, ἐκδ. Στοχαστής, Ἀθήνα 1972, σ. 66.

[7] Ἄς δοῦμε ἐν ὀλίγοις τί ἦταν ἡ περιβόητη αὐτή «πολιτιστική ἐπανάσταση» στήν Κίνα. Μᾶς διηγεῖται αὐτόπτης μάρτυρας: «Στίς 18 Αὐγούστου (1966) ὀργανώθηκε στήν πλατεία Τιένανμεν, στό κέντρο τοῦ Πεκίνου, ἕνα κολοσσιαῖο συλαλλητήριο, μέ περισσότερους ἀπό ἕνα ἑκατομμύριο νέους. Ὁ Λίν Μπιάο ἐμφανίστηκε γιά πρώτη φορά δημοσίως ὡς ἀναπληρωτής καί ἐκπρόσωπος τοῦ Μάο. Στήν ὁμιλία του ζήτησε ἀπό τούς Ἐρυθροφρουρούς νά ὁρμήσουν ἔξω ἀπό τά σχολεῖα τους καί νά συντρίψουν τά τέσσερα παλιά – δηλαδή «τίς παλιές ἰδέες, τόν παλιό πολιτισμό, τά παλιά ἔθιμα, καί τίς παλιές συνήθειες». Μετά ἀπό αὐτή τήν ἀσαφή ἐντολή, οἱ Ἐρυθροφρουροί βγῆκαν σέ ὅλους τούς δρόμους τῆς Κίνας, ἀφήνοντας τόν βανδαλισμό, τήν ἄγνοια καί τό φανατισμό τους νά ξεσπάσουν ἐλεύθερα. Αἰφνιδίαζαν τά ξένα σπίτια, ἔσπαζαν τίς ἀντίκες κι ἔσκιζαν τά ἔργα τέχνης καί καλλιγραφίας. Ἄναβαν φωτιές γιά νά κάψουν τά βιβλία. Πολύ σύντομα ὅλοι οἱ θησαυροί σέ ἰδιωτικές συλλογές εἶχαν καταστραφεῖ. Πολλοί συγγραφεῖς καί καλλιτέχνες, ἐκτός ἀπ΄ τό ὅτι ἀναγκάσθηκαν νά βλέπουν τά ἔργα τους νά καίγονται, ὑποβλήθηκαν σέ τόσο βίαιο ξυλοδαρμό καί σέ τέτοια ταπείνωση πού αὐτοκτόνησαν. Ἔγιναν αἰφνιδιασμοί σέ μουσεῖα. Ἀνάκτορα, ναοί, ἀρχαῖοι τάφοι, ἀγάλματα, παγόδες καί τείχη πόλεων - ὁτιδήποτε παλιό λεηλατήθηκε. Λίγα πράγματα ἐπιβίωσαν, λόγου χάρη ἡ Ἀπαγορευμένη Πόλη, καί αὐτά μόνο ἐπειδή ὁ πρωθυπουργός Τζόου Ἐνλάϊ ἔστειλε στρατό νά τά φρουρήσει καί ἐξέδωσε εἰδική διαταγή νά προστατευθοῦν.» (Γιούγκ Τσάγκ, ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 401.) Περιττεύει νά τονίσουμε, ὅτι ἡ σημερινή Κίνα θεωρεῖ πλέον τίς ὡς ἄνω πράξεις ἐγκληματικές καί ἀγωνίζεται νά ἀνακτήσει, ὅσα ψήγματα τῶν χαμένων πολιτιστικῶν της θησαυρῶν εἶναι δυνατόν νά ἀνακτηθοῦν.

Πηγή: Ακτίνες

Ἐρωτηθείς ὁ Σεβασμιώτατος σχετικῶς μέ τήν ἀπόφαση τῶν Ἰατρῶν Ἀναισθησιολόγων τοῦ Γενικοῦ Νοσοκομείου Σάμου «Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων», νά θέσουν ὅρους στήν χορήγηση ἀναισθησίας, ὅταν πρόκειται νά γίνει διακοπή κύησης, γιά λόγους ἤθους καί εὐσυνειδησίας, ἐπικαλούμενοι καί τό ἄρθρο 31 τοῦ Ν 3418/2005 «περί κώδικος ἰατρικῆς δεοντολογίας», ἀπήντησε ὡς ἐξῆς:

«Κατ’ἀρχάς πρέπει νά τονίσουμε ὅτι ἡ θαρραλέα ἀνακοίνωση τῶν ἀναισθησιολόγων τοῦ Νοσοκομείου μας ἀποτελεῖ μία εὐχάριστη ἔκπληξη.Ἕνα ἐνθαρρυντικό σημεῖο ἀναφορᾶς, μέσα στόν καταιγισμό τῶν ἄσχημων εἰδήσεων καί γεγονότων, πού λαμβάνουν καθημερινῶς χώρα στή ζωή μας καί μᾶς πονοῦν ἰδιαιτέρως καί ἐκ μέσης καρδίας τούς συγχαίρουμε γιά τήν ἀπόφασή  τους.

Ἀκολούθως πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὁμιλεῖ θεολογικῶς στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, κατά τῶν ἐκτρώσεων – ἀμβλώσεων, ὀνομάζοντας ἐπακριβῶς τήν γιά ὁποιοδήποτε λόγο διακοπή τῆς κύησης, ὡς καθαρό φόνο. Καί τοῦτο διότι τό ἔμβρυο εἶναι ἄνθρωπος κανονικός, ἀφοῦ ἐξ ἄκρας συλλήψεως συνυπάρχει ἐν ζωῇ ἡ ψυχή μέ τό σῶμα. 

Πέρα ὅμως ἀπό τήν διάσωση ἑνός τοῦ ἀνθρώπου, πού ἔμελλε νά δολοφονηθεῖ μέσα ἀπό τήν ἔκτρωση, διασώζεται καί ἡ ψυχή τῆς Μητέρας, καθώς καί ὅλων ὅσοι συμμετέχουν σέ ἕνα τέτοιο ἔγκλημα. Ἰδίως ὅμως ἡ Μητέρα διασώζεται, καθώς γνωρίζουμε πάμπολλες περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καλεῖται μέ τήν χάρη τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων νά ἐπουλώσει ψυχικά τραύματα καί νά θεραπεύσει ἀνοιχτές πληγές, πού προκαλοῦνται ἀπό τέτοιες πρακτικές, πολύ ἐπώδυνες ἐφ’ ὅρου ζωῆς!

Τώρα στήν αἰτίαση, ὅτι ὁ νόμος δίνει τό δικαίωμα τῆς διακοπῆς τῆς κυήσεως, ὅταν αὐτή κριθεῖ ἀνεπιθύμητη, ἀπαντοῦμε ὅτι πάνω ἀπό τόν ἀνθρώπινο νόμο εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος δίνει τήν ζωή, Ἐκεῖνος δανείζει τήν ὕπαρξη, Ἐκεῖνος χαρίζει τόν ἄνθρωπο κι  Ἐκεῖνος, ὅταν θέλει τόν λαμβάνει καί τόν μεθιστᾶ στήν ἄλλη διάσταση ζωῆς.

Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός συχνά καλεῖται ὄχι νά παρακούσει, ἀλλά νά ὑπερβεῖ τόν νόμο, ὅταν αὐτός ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ.

Στήν «Πρός Διόγνητον ἐπιστολή», ἕνα ἀπολογητικό κείμενο τῆς Χριστιανικῆς Γραμματείας τῶν πρώτων αἰώνων, ὁ ἄγνωστος συγγραφέας, ἐξηγώντας τί σημαίνει νά εἶσαι Χριστιανός, γράφει σέ κάποιο σημεῖο χαρακτηριστικά: «Οἱ Χριστιανοί ὑπακούουν στοὺς νόμους τοῦ κράτους, ἄλλα μὲ τὴ ζωὴ τους ὑπερβαίνουν τοὺς νόμους.»

Γνωρίζουμε πώς κάποιοι διαφωνοῦν μαζί μας, ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας μας καί εἶναι ἀνυπερθέτως ἡ σωστή καί ἡ πρέπουσα, ἀν μάλιστα λάβουμε ὑπ’ ὅψιν καί τίς δηλώσεις τῶν συμμετεχόντων στό 6^ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γυναικολογικῆς Ἐνδοκρινολογίας, πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἀθήνα στίς 11 καί 12 Φεβρουαρίου 2017, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες στήν Ἑλλάδα γίνονται κάθε χρόνο 150.000 ἐκτρώσεις, ἀπό τίς ὁποῖες οἱ 30.000 χιλιάδες ἀφοροῦν σέ ἔφηβες γυναῖκες ἡλικίας κάτω τῶν 16 ἐτῶν!» 

Πηγή: Ἱερὰ Μητρόπολις Σάμου καὶ Ἰκαρίας

Μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, φθά­σαμε στὸ τέλος τῶν ἑορτῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου. Πρώτη ἑορτὴ εἶνε ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποία ἐξαίρει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ­κλησία. Καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς φράγκους, ποὺ ἑορτάζουν μεγαλοπρεπέστερα τὰ Χριστούγεννα· οἱ ὀρθόδοξοι στὴν Ἀνατολὴ ὡς βασιλί­δα τῶν ἑορτῶν ἔχουμε τὸ Πάσχα· σαράντα μέρες ἀ­κούγεται τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Μετὰ τὴν Ἀνάστασι εἶνε ἡ ἀ­νά­ληψις τοῦ Κυρίου, ποὺ ἑ­ωρτάσαμε πρὸ δέ­κα ἡμερῶν. Τί νόημα ἔχουν οἱ ἑορτὲς αὐτές; Ἡ Ἀνάστασις· ζῇ καὶ βασιλεύει ὁ Χριστός. Ἡ Ἀνάληψις· «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας».

* * *

Καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε Πεντηκοστή, τὴ μεγάλη ἑορτὴ ποὺ εἶνε ἡ συμπλήρωσις τοῦ ἔργου τῆς θείας οἰκονομίας καὶ σημαίνει τὴν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἂν πᾶτε στὸ Ἅγιο Ὄ­ρος, σὲ βυζαντινοὺς ναούς, θὰ δῆτε πῶς ζωγραφίζεται ἡ Πεντηκοστή.

Βυζαντινοὶ ἁγιογράφοι, ὄχι ὅπως οἱ σημερινοὶ ποὺ μοσχοπωλοῦν τὸ Χριστὸ ἀλλὰ τεχνῖ­τες ποὺ ζωγράφιζαν μὲ πίστι κι ἀνακάτευαν τὰ χρώματα μὲ τὰ δάκρυά τους καὶ νήστευ­αν γιὰ νὰ ζωγραφίζουν τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, δημιούργησαν εἰκόνες θαυματουρ­γές. Ἀπὸ τὶς σημερινὲς εἰκόνες ἀμφιβάλλω ἂν μέσα σὲ δέκα χιλιάδες θὰ βρεθῇ μία ποὺ νά ᾽νε θαυματουργή. Ἡ κάθε εἰκόνα ἔ­χει βέβαια ἀφ᾿ ἑαυτῆς τὴν ἀξία της, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἰκονίζει, ἀλλὰ ἄλλη χάρι ἔχει ὅταν προέρχεται καὶ ἀπὸ μάτι καὶ χέρι ἑνὸς ἁγιασμένου ζωγράφου.

Στὴ βυζαντινὴ λοιπὸν εἰκόνα τῆς Πεντηκο­στῆς θὰ δῆτε ὅτι στὸ κέντρο ζωγραφίζεται ἕνας προφήτης, ὁ προφήτης Ἰωήλ. Εἰκονίζεται νὰ κρατάῃ ἕ­να εἰλητάριο κ᾽ ἐπάνω σ᾽ αὐτὸ εἶνε γραμμένο τὸ ῥητὸ «Ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύ­ματός μου ἐπὶ πᾶ­σαν σάρκα…» (Ἰωὴλ 3,1-2).

Θέλω νὰ μιλήσω, ἀλλὰ διστάζω. Διότι τί ὠ­φελού­μεθα ἀπὸ τὶς ἑορτές; Τώρα γιὰ πολλοὺς ἑορτὴ ἴσον γλέντι, διασκέδασι, χορός… Δὲν λιγοστεύουμε τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὶς αὐ­ξάνουμε. Ἐνῷ γιὰ τὴν Ἐκ­κλησία ἡ ἑορτὴ εἶνε χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πνευματική, ἐμεῖς ἑορτάζουμε κατὰ τρόπο ἰουδαϊκὸ καὶ εἰδωλολατρι­κό. Σ᾽ ἐμᾶς ἁρμόζει ἡ φρικτὴ ἐκείνη προφητεία τοῦ Θεοῦ ποὺ λέει «Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου» (Ἠσ. 1,14).

Διστάζω ἀκόμη, διότι ἡ Πεντηκοστὴ εἶνε ἑ­ορτὴ ποὺ δίδει στὸν ἱεροκήρυκα τὸ δυσκολώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ θέματα. Τί εἴμαστε ἐμεῖς; Ὕλη, σκουλήκια, ἀκάθαρτα ζῷα· ταπεινοί, ἁ­μαρτωλοί, «ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντες, ἐν μέ­σῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος» (Ἠσ. 6,5). Πῶς νὰ λαλήσουμε σήμερα περὶ Πνεύματος ἁγίου, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ συγκλονίζεται ἀπὸ τὰ ἀθεϊστικὰ κηρύγματα, τὶς αἱρέσεις καὶ τὴν ἐν γένει διαφθορά;

Θά ᾽πρεπε στὴ θέσι μου νὰ εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρας, τὰ ἄυλα ἐκεῖνα πνεύματα ποὺ δὲν εἶχαν οὔτε μόριο σαρκικότητος καὶ ποὺ ὅταν προσεύχονταν δὲν πατοῦσαν τὴ γῆ. Καὶ θά ᾿πρεπε κ᾽ ἐσεῖς οἱ ἀκροαταί μου νὰ εἶστε ἐξαγνισμένοι, ὥστε τὰ πνεύματά μας νὰ συντονισθοῦν καὶ νὰ ὑψωθοῦμε ὅπως οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι στὸ ὑπερῷο, γιὰ νὰ ἔλθῃ καὶ σ᾽ ἐμᾶς Πνεῦμα ἅγιο.

Ἰδού γιατί διστάζω νὰ μιλήσω. Ἀλλὰ ἕνα ῥητὸ ἀπὸ τὶς σημερινὲς εὐχὲς τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς γονυκλισίας μὲ κάνει νὰ παραμερίσω τοὺς δισταγμούς. Πιστέψτε με, δὲν θὰ ἄνοιγα τὸ θέμα αὐτό, ἐὰν δὲν μὲ ἐνθάρρυναν τὰ λόγια ἐκεῖνα· «…Ἰδού γὰρ φόβῳ παρίσταμαί σοι, εἰς τὸ πέλαγος τοῦ ἐλέους σου τὴν ἀπόγνωσιν ἀ­πορρίψας τῆς ψυχῆς μου». Στέκω, λέει, μὲ φόβο μπροστά σου, Κύριε, ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ῥίχνω τὴν ἀπόγνωσι τῆς ψυχῆς μου στὸ πέλαγος τοῦ ἐλέους σου (3η εὐχή).

῾Ρίχνω λοιπὸν κ᾽ ἐγὼ τὸν ἑαυτό μου στὸ ἄ­πειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπικαλούμενος τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος τολμῶ νὰ ψελλίσω λίγες λέξεις. Ἢ μᾶλλον δὲν θὰ μιλήσω ἐγώ· θὰ γίνω ἕνα μικρόφωνο γιὰ ν᾽ ἀκούσετε τὶς γνῶμες τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

* * *

Πεντηκοστή! «Ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα…». Ἡ ἔκχυσις τῆς χάρι­τος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀγαπητοί μου, στὴν ἁγία Γραφὴ καὶ στοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χαρακτηρίζεται μὲ πολλὰ ὀνόματα. Ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ παίρνω ἕνα μόνο, τὸ ὄνομα «δωρεά». Γιατί λέγεται ἔτσι; Διότι εἶνε τὸ ἀποκορύφωμα ὅλων ὅσων ὁ Θεὸς χάρισε καὶ χαρίζει.

Ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος δὲν εἶνε τὸ μόνο ἀγαθὸ ποὺ ἔλαβε ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ τὸ Θεό. «Ἐν αὐτῷ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν», εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Πράξ. 17,28), ἐπαναλαμβάνοντας φράσι ἀρχαιοτέρου ποιητοῦ (τοῦ Ἀ­ράτου). Κολυμποῦμε μέσα στὸ πέλαγος τῶν ἐνεργειῶν καὶ δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. Τί ὑπάρχει ποὺ νὰ μὴ τὸ ἔχουμε ὡς δωρεὰ ἀπὸ τὸ Θεό!

Ἀφήνω τὰ δῶρα ἀπὸ τὴ γῆ καὶ τὴ θάλασσα· ὑπενθυμίζω τὶς σπουδαιότερες τακτικὲς δωρεὲς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ ψηλά, ἀπ᾽ τὸν οὐρανό.

• Πρῶτον τὸ φῶς, τὶς ἀναρίθμητες αὐτὲς ἀ­κτῖνες τοῦ ἥλιου, ποὺ φτάνουν ἀφοῦ μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα διανύσουν ἀσύλληπτη ἀπόστασι. Ὅπως εἶπε κάποιος ἅγιος, κάθε ἀκτίνα ποὺ πέφτει πάνω στὸ λουλούδι, στὸ παιδί, στὸ γέροντα, στὸ ζητιάνο, στὸν κατάδικο, στὸ μέτωπο κάθε ἀνθρώπου, τί εἶνε· ἕνας ἀ­σπασμὸς τοῦ οὐρανίου Πατρός. Τὴν ὥρα ποὺ αἰ­σθάνεσαι τὴν ἀκτῖνα νὰ σὲ φωτίζῃ καὶ νὰ σὲ θερμαίνῃ, εἶνε σὰ νὰ σοῦ λέῃ ὁ Θεός· ἄνθρωπε, σὲ ἀγαπῶ. Τί πληρώνουμε γιὰ τόσα ἑκατομ­μύρια κιλοβὰτ ἡλιακῆς ἐνεργείας; Κι ἀντὶ εὐ­χαριστῶ, ἀντὶ «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς» (δοξολ.), ὁ Θεὸς εἰσπράττει βλασφημίες! Καὶ ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ στέλνῃ τὸ φῶς του «ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» (Λουκ. 6,35).
• Ἔπειτα τὸ νερό, τὴ βροχούλα ποὺ φέρνουν τὰ σύννεφα καὶ πέφτει στὸ χῶμα καὶ κάνει νὰ φυτρώνουν ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς τρέφουν. Κάθε σταγόνα εἶνε χρυσάφι. Τί πληρώνουμε καὶ τί εἰσπράττει ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὸ τὸ νεράκι; Ἡ ὄρ­νιθα, ὅταν πίνῃ μιὰ σταλαγματιὰ νερό, ὑψώνει τὸ κεφάλι πρὸς τὸν οὐρανό, σὰ νὰ λέῃ «Σ᾽ εὐχαριστῶ, Κύριε».
• Ἀλλὰ καὶ τὸν ἀέρα. Ὅπως τὸ ψάρι κολυμ­πάει στὸ νερὸ καὶ δὲ μπορεῖ νὰ ζήσῃ ἔξω ἀπ᾽ αὐτό, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ζῇ μέσα στὸν ὠκεανὸ τοῦ ἀέρα. Καὶ μόνο ἡ γῆ ἔχει ἀτμοσφαιρι­κὸ ἀέρα· ἂν βγοῦμε ἀπ᾽ τὴν ἀτμόσφαιρα, παθαίνουμε ἀσφυξία. Γι᾽ αὐτὸ οἱ ἀστροναῦ­τες ἐφοδιάζονται μὲ φιάλες ὀξυγόνου. Γιά σκεφθῆτε ἂν τὸ ὀξυγόνο τὸ πουλοῦσαν οἱ φαρ­μακοποιοί· μόνο λίγοι πλούσιοι θὰ ζοῦσαν. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ὅμως πάλι ἀχαριστία καὶ ἀγνωμο­σύνη εἰσπράττει ὁ καλὸς Θεός.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὶς τακτικὲς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν καὶ ἔκτακτες δωρεές, ὅπως ἦταν π.χ. στὴν παλαιὰ διαθήκη τὸ μάννα, ἡ γλυκυτάτη ἐκείνη τροφή, ποὺ ἔπαιρνε στὸ στόμα τῶν Ἑβραίων ὅποια γεῦσι ἐπιθυμοῦ­σαν, γινόταν ὅ,τι ἤθελαν. Καὶ ὅμως οἱ ἀγνώμονες ἐπότισαν τὸν Υἱὸν τῆς Παρθένου «ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν» (Μ. Παρ. ὄρθρ., ἀντίφ. ιβ΄). Αὐτὸς εἶνε ὁ ἄνθρωπος.

* * *

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, ἕως ἐδῶ ὅλες αὐ­τὲς τὶς δω­ρεὲς μὲ ἐνδιαφέρον. Σᾶς εἶπα πρά­γματα κατανοητὰ καὶ ἁπτά, πρά­γματα ποὺ τὰ ξέρουμε καὶ τὰ ζοῦμε, ἀφοῦ ἡ ζωή μας εἶνε συν­υφα­σμένη μ᾽ αὐτά.

Ἀλλ᾽ ὁ ἄνθρωπος δὲν περιορίζεται ἕως ἐ­δῶ, στὴ φυσικὴ μόνο σφαῖ­ρα, στὴ ζωὴ τοῦ σώ­ματος. Δὲν εἶνε σῶμα μόνο· εἶνε καὶ πνεῦμα, καὶ κυρίως πνεῦμα. Ἔ­χει λοιπὸν καὶ ἄλλη ζωή, ζῇ καὶ στὴ σφαῖρα τοῦ πνεύματος. Καὶ ἐκεῖ, στὴ σφαῖρα τοῦ πνεύματος, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἄλ­λου εἴδους ἐφόδια. Πῶς νὰ σᾶς δώσω νὰ τὸ καταλάβετε; Ζητῶ τὴ χάρι καὶ τὴ δύ­ναμι τοῦ Θεοῦ.

Παραπάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ὑ­λικὲς δωρεές, ποὺ τὶς αἰσθανόμεθα ὅλοι γιατὶ ἀπὸ αὐ­τὲς ζοῦμε καὶ ἐξαρτώμεθα, εἶνε μία ἄλλη, μεγάλη, ὑψίστη δωρεά. Ὅλες αὐτὲς οἱ δωρεές, τα­κτικὲς καὶ ἔκτακτες, εἶνε μικρές. Ἡ μεγάλη δωρεὰ εἶνε ἡ σημερινή, εἶνε τὸ Πνεῦμα ἅγιο· «…λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ ἁγίου Πνεύματος» (Πράξ. 2,38). Σπουδαῖα καὶ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ ζωή μας τὸ φῶς, τὸ νερό, ὁ ἀέρας· ἀλλ᾽ αὐτὰ εἶνε ἁπλῶς εἰκόνες καὶ σύμβολα τῆς μεγάλης αὐ­τῆς δωρεᾶς ποὺ λέγεται Πνεῦμα ἅγιον.

Ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο! Ὁ Θεὸς πραγματοποιεῖ τὶς ὑποσχέσεις του. Ἦταν προφητευμένο ἀπὸ τὴν παλαιὰ διαθήκη διὰ τοῦ προφή­του Ἰωήλ. Ἦταν ὑπόσχεσι τοῦ Χριστοῦ στοὺς μαθητάς του προτοῦ ν᾽ ἀναληφθῇ στοὺς οὐ­ρανούς. Ἦταν ἡ ὁλοκλήρωσι τοῦ ἔργου τῆς θείας οἰκονομίας, τοῦ μεγαλειώδους ἔργου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία καὶ δόξα τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου. Χωρὶς τὴν δωρεὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας θὰ ἦταν ἀτελὲς καὶ ἀνολοκλήρωτο. Σήμερα τὸ ἔργο τοῦτο ὡλοκληρώθηκε. Δόξα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι!

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Α΄ μέρος ἀπομαγνητ. ἑσπερ. ὁμιλίας· ἔγινε στὴν αἴθουσα τοῦ συλλόγου «Τρεῖς Ἱεράρχαι» – Ἀθῆναι τὴν 28-5-1961), π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Το τρομοκρατικό χτύπημα στη Βρετανία έχει εντείνει την επιφυλακή των ελληνικών αρχών ασφαλείας που αναγνωρίζουν ότι η ισλαμική τρομοκρατία δεν υπακούει σε κανόνες. Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει παράδοση αποικιοκρατίας και ως εκ τούτου να μην είναι πρώτος στόχος, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως δεν εκδηλωθεί επίθεση.

Είναι εξωπραγματικό να θεωρούμε ότι αυτά που συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν μπορούν να φτάσουν στην Ελλάδα. Όπως χαρακτηριστικά μας ειπώθηκε, «όταν παίρνει φωτιά το διπλανό διαμέρισμα, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να περάσει τη μεσοτοιχία». Οι αρχές ασφαλείας, μάλιστα, θεωρούν πιθανούς στόχους και ως εκ τούτου εστιάζουν την προσοχή τους σε εστιατόρια, συναυλίες και αρχαιολογικούς χώρους.

Η υπερσυγκέντρωση προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική επικράτεια αντιπροσωπεύει μία δυνάμει απειλή. Το γεγονός, μάλιστα, πως πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε απόγνωση, επειδή έχουν εγκλωβισθεί εδώ, ενισχύει τις πιθανότητες να μετατραπούν σε «μοναχικούς λύκους».

Είναι θετικό, ωστόσο, ότι μέχρι σήμερα –σύμφωνα με τις διαθέσιμες υπηρεσίες των αρμοδίων αρχών– κανένας Έλληναςπολίτης μουσουλμανικού θρησκεύματος δεν έχει μεταβεί στη Συρία και στο Ιράκ για να πολεμήσει στις γραμμές του ISIS. Αντιθέτως, είναι πολλοί οι μουσουλμάνοι πολίτες ευρωπαϊκών χωρών που το έχουν κάνει.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, οι διεξοδικές έρευνες των αρμοδίων υπηρεσιών δεν έχουν εντοπίσειοργανωμένουςπυρήνες που να σχεδιάζουν τρομοκρατική επιχείρηση. Παραμένουν, ωστόσο, σε καθεστώς υψηλής επιφυλακής, έχοντας τα μάτια τους στραμμένα κυρίως σε τέσσερις χώρους:

«Δεξαμενή» ισλαμιστών

Ο πρώτος είναι οι φυλακές. Έχει παρατηρηθεί πως μουσουλμάνοι με ποινικό μητρώοριζοσπαστικοποιούνται και δημιουργούν πυρήνες, στρατολογώντας ομόθρησκούς τους στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και ενδεχομένως στην ισλαμική τρομοκρατία. Πάντα κατά τις ίδιες πληροφορίες, υπάρχει μια «δεξαμενή» νεαρών ισλαμιστών από όπου θα μπορούσε να προκύψει πρόβλημα.

Ο δεύτερος είναι οι δομές φιλοξενίας προσφύγων-μεταναστών και οι γκετοποιημένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι μετανάστες ζουν σε αστικές φτωχογειτονιές, ή σε άτυπες κοινότητες, σε χώρους, δηλαδή, που δύσκολα εποπτεύονται και δύσκολα εφαρμόζεται ο νόμος.

Βιώνοντας σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά τους, εάν υπάρχει και μία ροπή, η απόγνωση μπορεί να οδηγήσει στον ισλαμικό φανατισμό. Η αποξένωση, ο εξευτελισμός, η έλλειψη ευκαιριών και η απλή πλήξη κάνει τους νέους ιδιαίτερα ευπαθείς.

Μεγάλο ενδιαφέρον για τις αρχές ασφαλείας αποτελούν και οι δεκάδες άτυποι χώροι λατρείας των μουσουλμάνων στην Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό, σε όλη την Αττική λειτουργούν ανεξέλεγκτα σε ακατάλληλους χώρους, σε υπόγεια και σε πάρκινγκ, παράνομα τζαμιά.

Ιμάμηδες με ρητορική μίσους

Η προσοχή τους είναι στραμμένη στους ιμάμηδες με ρητορική μίσους. Εκεί –πάντα κατά τις ίδιες πηγές– γίνεται προσηλυτισμός και στη συνέχεια στρατολόγηση. Στην Αλβανία συνελήφθησαν πριν λίγο καιρό δύο ιμάμηδες στα τζαμιά τους. Εκτός από το να προπαγανδίζουν την πλέον ακραία εκδοχή του Ισλάμ, στρατολογούσαν τους πιο φανατικούς νέους και οργάνωναν τη μετάβασή τους στις εμπόλεμες περιοχές στη Μέση Ανατολή.

Το φαινόμενο τέτοιων ιμάμηδων έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί σπάνια εξαίρεση και ούτε περιορίζεται στην Αλβανία. Σε συλλήψεις, δίκες και φυλακίσεις έχουν προχωρήσει οι αρχές στο Κόσοβο, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ακόμα και στη Βουλγαρία. Εκεί, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί συνδέονταν περισσότερο με την τουρκικήεθνική ιδεολογία, αλλά τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει επιρρεπείς στον ισλαμικό εξτρεμισμό.

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στην απειλή που προκύπτει από τη γειτνίαση με τέτοιες περιοχές. Μπορεί να μην υπάρχουν επιβεβαιωμένοι θύλακοι ισλαμικής τρομοκρατίας στην ελληνική επικράτεια, αλλά υπάρχουν ακριβώς δίπλα μας.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ιμάμηδες στρατολογούν άτομα από ορεινά χωριά της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, του Κοσόβου, της νότιας Σερβίας (Πρέσεβο) και της Αλβανίας, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως οδηγοί στα αφύλακτα συνοριακά περάσματα. Είναι αυτοί που έναντι αμοιβής βοηθάνε τζιχαντιστές που δυσκολεύονται να φθάσουν στην Ευρώπη.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η ηγεσία του ISIS, διαπιστώνοντας ότι χάνει τον έλεγχο ολοένα και περισσοτέρων εδαφών στο Ιράκ και στη Συρία, μετατοπίζει το κέντρο βάρους της δράσης στη Δύση, μέσω της οργάνωσης τρομοκρατικών επιθέσεων. Εάν πέσει η Ράκα, άτυπη πρωτεύουσα των τζιχαντιστών στη βορειοανατολική Συρία, η τάση αυτή θα προσλάβει μεγάλες διαστάσεις.

Ένας πολύ μεγάλος αριθμός τζιχαντιστών θα προσπαθήσει να μεταβεί στην Ευρώπη με κάθε τρόπο και αρκετοί θα τα καταφέρουν, βοηθούμενοι και από ομοϊδεάτες τους που διαθέτουν ευρωπαϊκά διαβατήρια. Το ρεύμα αυτό, σε συνδυασμό με τους υφιστάμενους θυλάκους στην Ευρώπη, δημιουργούν μία βάση για τρομοκρατικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας.

Το ισλαμικό τρίγωνο

Είναι κοινός τόπος για τις αρχές ασφαλείας ότι η μαζική είσοδος προσφύγων-μεταναστών επέτρεψε την είσοδο στην Ευρώπη ενός σημαντικού αριθμού ισλαμιστών, οι οποίοι ήταν ήδη τζιχαντιστές ή βρίσκονται σε διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης και ως εκ τούτου αποτελούν δεξαμενή για στρατολόγηση στην ισλαμική τρομοκρατία.

Από εκεί θα προέλθουν οι μελλοντικές επιθέσεις του ΙSIS στην Ευρώπη. Οι εξτρεμιστές ισλαμιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν στα Βαλκάνια ένα «ισλαμικό τρίγωνο», με πλευρές τους μουσουλμάνους της Βοσνίας, τους Αλβανούς (Αλβανία, Κόσοβο, ΠΓΔΜ και νότια Σερβία) και τους μουσουλμάνους στη νοτιοδυτική Βουλγαρία. Όπως είναι προφανές, μία τέτοια εξέλιξη δεν πρόκειται να αφήσει ανεπηρέαστη την Ελλάδα.

Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που το ενδιαφέρον των ελληνικών αλλά και ξένων υπηρεσιών ασφαλείας είναι στραμμένο το τελευταίο διάστημα στο Κόσοβο και στην Αλβανία. Κλιμάκια πρακτόρων αναζητούν στοιχεία τόσο για την εκπαίδευσητζιχαντιστώνσε στρατόπεδα του Κοσόβου, όσο και για το λαθρεμπόριο όπλων από Αλβανία και Βουλγαρία με τελικό αποδέκτη τον ISIS.

Οι ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας εστιάζουν την προσοχή τους κυρίως στην ελληνική επικράτεια, παρακολουθώντας άτομα και χώρους όπου παρατηρείται συγκέντρωση φανατικών ισλαμιστών, σχεδόν αποκλειστικά σουνιτών. Προτεραιότητα των ερευνών είναι οι μετανάστες από Ασία και Αφρική, παλαιοί και νέοι.

Επίσης, ελέγχονται και οι διερχόμενοι, ακόμα και όσοι έχουν ευρωπαϊκό διαβατήριο. Η εμπειρία δείχνει ότι ελλοχεύει κίνδυνος σε όσους μετακινούνται προς την Ευρώπη, περνώντας από σειρά χωρών. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, έχει στηθεί ένα δίκτυο συλλογής πληροφοριών, ενώ όταν απαιτείται διεξάγονται και μικρής κλίμακας προληπτικές επιχειρήσεις σε χώρους-κλειδιά.

Προσοχή δίνεται και στην παρακολούθηση όλων των κινήσεων που συνδέονται με την ανέγερση του χωρίς μιναρέ τεμένους στον Βοτανικό, χωρητικότητας 350 ατόμων. Οι αρμόδιες αρχές επιδιώκουν εξαρχής να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο το τέμενος να μετατραπεί σε κέντρο προσηλυτισμού.

Όπως ομολογεί και αρμόδιος παράγοντας, τη στιγμή που κυοφορούνται εξελίξεις στα βόρεια και ενδέχεται να αυξηθούν οι προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές στο Αιγαίο, τα σύνορά μας (χερσαία και τα θαλάσσια) παραμένουν σε μεγάλο βαθμό “ανοχύρωτα”. Η στελέχωση των αρμοδίων υπηρεσιών είναι κατώτερη των αναγκών, οι οποίες καθορίζονται από τις περιστάσεις.

Τα περιστατικά με τους Τούρκους κομάντος που ζήτησαν άσυλο αναδεικνύει το πρόβλημα που έχει ο Έβρος και όχι μόνο. Για να περάσει κανείς χρειάζονται 1.000-2.000 ευρώ και ο καπάτσος διακινητής που θα υποδείξει το σωστό μονοπάτι.

Πηγή: Σταύρος Λυγερός

Η αμφισβήτηση της ταυτότητας του φύλου και η θεραπευτική της Εκκλησίας

Μου θυμίζει αυτό που κάνουν μερικοί, κι από εμάς δηλαδή, που θεωρούν ότι θα ήσαν καλύτεροι ενδεχομένως και πιο ηθικοί και πιο ενάρετοι αν είχαν ένα χάρισμα, όχι αυτό που έχουν εκείνοι, το χάρισμα του άλλου. Αυτό όμως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι απιστία στην Πρόνοια του Θεού. Αυτό το χάρισμα έχεις, μ’ αυτό σώζεσαι. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει σύγκριση χαρισμάτων.

Άρα λοιπόν αυτές είναι κατασκευές της κοινωνίας και πρέπει αυτά να τα περιμένουμε ότι θα συμβούνε έτσι. Δηλαδή, όλη η προσπάθεια σήμερα και όλη η αποτυχία του πολιτισμού είναι, κατά τη δική μου άποψη, το πέρασμα από το φυσικό στο τεχνητό. .. Και αυτό μας αναγκάζει λιγάκι και σαν Εκκλησία και σαν θεολογία να επανέλθουμε λιγάκι στο φυσικό δίκαιο, διότι ενδεχομένως το Ευαγγέλιο να μην το ακούνε πλέον αλλά το φυσικό δίκαιο είναι γραμμένο μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου. Πρέπει να επανέλθουμε σ’ αυτήν την φυσικότητα του πράγματος και για μένα αυτή είναι η αμαρτία του ανθρώπου, είναι η άρνηση να είναι αυτό που τον έκανε ο Δημιουργός και να θέλει να είναι κάτι άλλο. Αυτό είναι σήμερα η νέα ύβρις που λέγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Είναι η εωσφορική συμπεριφορά απέναντι στην Δημιουργία. Σ’ αυτό λοιπόν υπάρχει αυτή η τάση, άλλοι έτσι, αλλού έτσι και αλλού αλλιώς.

Μετά την πτώση και οι φυσικοί νόμοι έχουν διασαλευθεί και μολονότι έχουμε κατά κανόνα την κανονική λειτουργία των νόμων, έχουμε και ανώμαλες καταστάσεις. Μπορεί να οφείλονται σε ανθρώπινες παρεμβάσεις του παρελθόντος, είτε σε θέματα που έχουνε σχέση με το περιβάλλον και λοιπά. Έχουμε τέτοιες δυσαρμονικές, ανώμαλες ας πούμε [καταστάσεις]. Ανωμαλία και στο φυσικό, και αυτό είναι ένα επιχείρημα που έχουνε αυτοί που θέλουνε το αφύσικο να το περάσουνε ως φυσικό, με την έννοια ότι εφόσον στη φύση μου υπάρχει, και αυτό δεν είναι φυσικό; Αλλά ξέρουμε όλοι τι είναι φυσικό πλέον και τι είναι προβληματικό.

Όμως όπως σας είπα και προηγουμένως, εάν κάτι είναι οντολογικά έτσι και όχι φτιαγμένο ή επίκτητο, τότε θα πρέπει κανείς να σκεφθεί ό,τι σκεφτόμαστε για μια ασθένεια. Προσπαθείς να αποκαταστήσεις το φυσικό, το φυσιολογικό, και να απομακρύνεις το ασθενές. Αυτό όμως δεν ανήκει στο ‘κοινωνικό φύλο’, δεν λέγεται με τη γλώσσα του ‘κοινωνικού φύλου’ αλλά με του βιολογικού φύλου. …

Η Εκκλησία, καθόσον γνωρίζω εγώ και λέει και η Παράδοσή μας απ’ ό,τι μπορώ επίσης να επιβεβαιώσω, έχει δύο σκοπούς, δύο αποστολές στον κόσμο. Το ένα είναι να διδάξει την αλήθεια και το δεύτερο είναι, αφού δώσει τα περιθώρια της ελευθερίας στον άνθρωπο, να μπορεί να του παρέχει ιατρικές υπηρεσίες. Δηλαδή είναι, διδασκαλία και ίαση.

Η Εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο. Δεν είναι παράγοντας πολιτικός, οικονομικός και λοιπά όπως τον φτιάξανε τον Χριστιανισμό καθ’ οδόν, γι’ αυτό κι έχουμε την κρίση και την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού. Άρα λοιπόν η Εκκλησία πρέπει να διδάσκει την αλήθεια και με βάση αυτήν την αλήθεια να γιατρεύει αυτούς που επανέρχονται. Όλη η ποιμαντική της Εκκλησίας είναι, όχι πως θα τιμωρήσει κάποιον ή πως θα του επιβάλει κάτι και λοιπά για να μπορεί να έχει τον έλεγχο όπως συμβαίνει συνήθως σε όλα τα θρησκευτικά περιβάλλοντα, αλλά πώς μπορεί αυτός να ξαναγυρίσει πίσω και να γιατρευτεί. Εκεί είναι ο αγώνας.

Αυτή η επάνοδος του ανθρώπου και αυτή η καθοδήγηση είναι ένας συνεχής αγώνας. Ας πούμε να σας πω ένα παράδειγμα. Έχουμε έναν ο οποίος δεν είναι ετερόφυλος, είναι ομόφυλος παραδείγματος χάριν, και κάνει τεράστιο αγώνα και είναι κάτω από την καθοδήγηση ενός πνευματικού. Δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Τι μπορείς να κάνεις όμως; Μπορείς να τον κάνεις να παλέψει, όπως παλεύει ένας θυμώδης να γίνει πράος, να γίνει λιγότερο θυμώδης ουσιαστικά. Το ίδιο γίνεται κι εδώ πέρα, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνει κάποιος. Όπως εκείνος που έχει τη μανία να κλέβει. Δεν μπορεί να πει, ξέρετε από τη φύση μου έχω την τάση αυτή άρα δεν έχω ευθύνη. Πρέπει να κλέβεις λιγότερο εν πάση περιπτώσει ή να πάψεις να κλέβεις.

Αυτός είναι ο αγώνας του ανθρώπου γιατί ο καθένας κάτι έχει παρορμητικό από μέσα του .. μεγαλύτερες ροπές προς κάτι. Θα πρέπει όμως να κάνει τον αγώνα του και αγώνας δεν σημαίνει μία διαδικασία που θα τη φέρεις σε πέρας και θα κάνεις και μία επιμέτρηση και θα πεις επιτέλους νίκησα.

Είναι η προαίρεση του ανθρώπου και ο αγώνας που δίνει να μπορεί να σταθεί υποτακτικά απέναντι στον ποιμένα και τελικά απέναντι στον Θεό.

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση, Αβέρωφ

Εἶναι γνωστή σέ ὅλους, ὅσοι διαβάζουν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἱστορία γιά τόν πύργο τῆς Βαβέλ. Στό βιβλίο τῆς Γενέσεως ια΄ 1-9, διαβάζουμε γιά τόν ἑωσφορικό ἐγωϊσμό τῶν ἀνθρώπων : «δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καί πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλή ἕως τοῦ οὐρανοῦ». Αὐτός ὁ ἐγωϊσμός τοῦ ἀνθρώπου νά ὁμοιάσει στόν Θεό, ἔφερε τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῶν γλωσσῶν στά ἔθνη : «δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τήν γλώσσαν, ἵνα μή ἀκούσωσιν ἕκαστος τήν φωνήν τοῦ πλησίον».

Βαβέλ σημαίνει σύγχυση. Φιλοδόξησαν οἱ ἄνθρωποι ἑνότητα, χωρίς τόν Θεό.

Στήν Καινή Διαθήκη, στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, β΄ κεφάλαιο, καί ἔπειτα ἀπό τήν ἐπαγγελία τοῦ Σωτῆρος ὅτι θά στείλει ἄλλον Παράκλητον, μετά τήν Ἀνάληψή Του, «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις…….ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν». Στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ἡ Βαβέλ δίνει τή θέση της στήν ἑνότητα κάτω ἀπό τή χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ «οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός .» ( Κολ. γ΄ 11).

Πεντηκοστή! Πάντες οἱ βαπτιζόμενοι στο ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ζοῦν την ἑνότητα τοῦ Σώματος τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς και Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, κοινωνώντας το Σῶμα και το Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, πού σήμερα πορεύεται μέ τό ΕΓΩ του, ἄν θέλει νά ζήσει ὄχι μόνο στόν χρόνο, ἀλλά καί στό ὑπέρχρονο, ὀφείλει νά ἀσπαστεῖ τό κήρυγμα τῆς ἑνότητος τῆς Πεντηκοστῆς. Ἡ ἑνότητα πού προσφέρει ὁ Χριστός εἶναι πρόσκληση σέ ὅλα τά ἔθνη, γιά νά ζήσουν ὡς Σῶμα τό ὁποῖο θά πορεύεται στό ἀτέρμονο. Διαφορετικά, ἡ Βαβέλ θα ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή μοναξιά , ἀπομόνωση, ἀπελπισία καί στόν πνευματικό θάνατο.

Ἐγωϊσμός ἤ Ταπείνωση; Θάνατος ἤ Ἀνάσταση; Κοινωνία ἤ Μοναξιά; Τέλος ἤ Αἰώνια Ζωή;

Ἡ αἰώνια ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου βρίσκει τή λύση της στή λέξη ΧΡΙΣΤΟΣ.

«Ὃτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος. Ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε. Καί συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεῦμα» (Κοντάκιον ἑορτῆς τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς).

Με απόλυτη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η αναβίωση της μάχης μεταξύ των ελληνικών και των γερμανικών δυνάμεων στο οχυρό Ρούπελ, στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η αναβίωση της ιστορικής μάχης (που σημειώθηκε τον Απρίλιο του 1941), με εκρήξεις και εντυπωσιακά εφέ, καθώς και αεροπορική επίδειξη από την Ομάδα Αεροπορικών Επιδείξεων Μεμονωμένου Αεροσκάφους F-16 Ζεύς έγινε το Σαββατοκύριακο (13-14 Μαΐου 2017). Πλήθος κόσμου παρακολούθησε τη δράση, η οποία πραγματοποιήθηκε για δεύτερη διαδοχική χρονιά.

Συγκλόνισε ο γιος του ήρωα λοχία Δημητρίου Ιτσιου μιλώντας από μικροφώνου στους θεατές της αναβίωσης (14 Μαίου 2017) της Μάχης των Οχυρών στο Ρούπελ.

«Πατέρα μου, αγαπημένε πατέρα μου που δεν προλάβαμε να γνωριστούμε, είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι γιός σου» βροντοφώναξε ο Αναστάσιος Ιτσιος και καραχειροκροτήθηκε.

Ο πατέρας του Δημήτριος Ιτσιος δολοφονήθηκε (6 Απριλίου 1941) από τους Γερμανούς εισβολείς κατά παράβαση των Διεθνών Συνθηκών στο πολυβολείο π8, στη θέση Ομορφοπλαγιά (έξω από Ανω Πορόια).

Αιτία; Η λυσσαλέα αντίσταση του μαζί με τους συμπολεμιστές του ως την τελευταία από τις 33000 σφαίρες που ήταν εφοδιασμένοι.

Στη μικρογραφία του βίντεο καλλιτεχνική δημιουργία της μαθήτριας του Γενικού Λυκείου Σκουτάρεως Γεωργίας Βαλαλά, με πηγή έμπνευσης τη θυσία του Δημήτριου Ιτσιου.

Η ζωγραφιά βραβεύτηκε στον μαθητικό διαγωνισμό με θέμα «Η Μάχη των Οχυρών» που πραγματοποιείται τα τελευταία τρία χρόνια από τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού Σερρών.

Ο διαγωνισμός είναι πρόταση του Συνδέσμου Φίλων Οχυρού Ιστίμπεη.

Πηγή: zougla.gr

Με κατάλυση των πνευματικών θεμελιακών δομών, ριζών και αξιών του ελληνικού λαού προχωρούν οι «ειδικοί» του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), βάζοντας, καθώς φαίνεται,ως προτεραιότητα της αγωγής, την αποδόμηση στα Θρησκευτικά, στην Ιστορία και στη Γλώσσα. Είναι παράδοξο και λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν συνέλληνες, οι οποίοι διατίθενται να εκτελέσουν και μάλιστα στο χώρο της Παιδείας, επιθετικά για την Ελλάδα σενάρια, τα οποία έχουν οργανωθεί από ανθελληνικές δεξαμενές σκέψης, σαν αυτές που εκπροσωπεί ο Κίσινγκερ.

Ως γνωστό, ο Κίσινγκερ είχε πει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κ.τ.λ.».Όπως αντιλαμβάνονται πλέον όλοι οι Έλληνες, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας,τα τελευταία χρόνια, προγραμματίζει την αγωγή των νέων μας, δυστυχώς, με άξονα σχεδιασμού την κατεύθυνση Κίσινγκερ, δηλαδή,θέτοντας σε εφαρμογή Προγράμματα που αποδομούν την ιστορική, θρησκευτική και γλωσσική ταυτότητα και συνείδηση των νεοελλήνων. Οι βαπτιζόμενοι ως ειδικοί ή εμπειρογνώμονες επί των εκπαιδευτικών Σχεδίων και Προγραμμάτων σχεδιάζουν, συντάσσουν, εγκρίνουν και επιβάλλουν πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ) στο Μάθημα των Θρησκευτικών,  που φαινομενικά εκφράζουν ένα δήθεν προοδευτισμό, διεθνισμό και πλουραλισμό. Στην ουσία,όμως,πρόκειται για διδασκαλία του διαθρησκειακού πνεύματος, που αντιμάχεται τη μονοθρησκειακή θρησκευτικότητα, όπως είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Με αυτά τα ΠΣ, οι μαθητές έρχονται  σε επαφή με τις θρησκείες και τις αξίες τους, χωρίς να έχουν γνωρίσει επαρκώς τη δική τους Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη δηλαδή, χωρίς να έχουν βάσεις της δικής τους παραδόσεως. Στα Προγράμματα αυτά, επίσης, γίνεται μία ανάμειξη όλων των θρησκευμάτων και ως ένα εξ αυτών διδάσκεται, πλημελέστατα βέβαια,η ορθόδοξη παράδοση και τα πιστεύω της και μάλιστα ως αξίες ισότιμες και ισάξιες με τις αξίες των θρησκειών. Ταυτόχρονα, γίνεται θεματική αντιμετώπιση του φαινομένου της θρησκείας, με την ταυτόχρονη παράθεση και σύγκριση ιδεολογιών, ομολογιών και θρησκειών.Το γεγονός αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο κατανόησης στα παιδιά όσο και επιστημονικής μεθοδολογίας. Συγκεκριμένα, η θεματική ανάλυση που προτείνεται καταργεί την ιστορική διάρθρωση της ύλης, με άμεσο αποτέλεσμα την αποσπασματικότητα, που παρουσιάζει η θεματική πραγμάτευση και την πλημμελή καλλιέργεια της συνείδησης, ως προς την ιστορική παρουσία και συνέχεια της χριστιανικής πίστεως.Με αυτό το συνονθύλευμα, από παιδαγωγικής πλευράς, καλλιεργείται στους μαθητές/τριες η θρησκευτική ομογενοποίηση, η σχετικοποίηση, η σύγχυση και ο θρησκευτικός συγκρητισμός,ενώ, αν είναι δυνατό, οι δημιουργοί τους, με ιδιαίτερη επιμέλεια πασχίζουν, όχι μόνον να βαπτίζουν τα νέα ΠΣ ορθόδοξα, αλλά και να τα επιβάλουν προς όλες τις κατευθύνσεις ως ορθόδοξα. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με όσα διαπιστώνουν και υποστηρίζουν οι ίδιοι οι διακονούντες το μάθημα των Θρησκευτικών Θεολόγοι, διά της  Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ),τα νέα αυτά ΠΣ μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα των Θρησκευτικών, αποσυνδέοντάς τα εντελώς από τον πνευματικό χώρο της παραδόσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ίδιο,όμως,συμβαίνει και με το προτεινόμενο ΠΣ της Ιστορίας, το οποίο, κατά την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ),«μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος, εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του στόχους».Τα μέλη της Επιτροπής του Υπουργείου για την Ιστορία  επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση». «Τους διαφεύγει όμως», σύμφωνα με την ΠΕΦ,«ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική».Όπως και στα Θρησκευτικά, έτσι και στην Ιστορία χρησιμοποιοιείται το επιχείρημα του πλουραλισμού. Η Επιτροπή που επεξεργάζεται το ΠΣ της Ιστορίας κάνει λόγο για «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα».Η ΠΕΦ, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι αυτό«συνιστά διατύπωση αντιφατική και αμφιλεγόμενη.Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες, που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές, παράλληλα με την εθνική ταυτότητα. Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια της ελληνικής συνείδησης». Ως προς τη καλλιέργεια και διαμόρφωση της ιστορικής αυτοσυνειδησίας, οι Φιλόλογοι υποστηρίζουν ως «παιδαγωγικά αναγκαία τη γραμμική χρονικά διάταξη της ύλης, από το απώτατο παρελθόν προς τη σύγχρονη εποχή, γιατί αυτή η μέθοδος παρουσιάζει αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια, διευκολύνει την κατανόηση του χρόνου από τους μαθητές και συνεισφέρει στην καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και της εθνικής ταυτότητας». Το πρόβλημα της θεματικής και εννοιολογικής διάταξης της ύλης, που υπάρχει στο νέο ΠΣ των Θρησκευτικών, υπάρχει και στο ΠΣ της Ιστορίας, γεγονός που δείχνει ότι χρησιμοποιείται η ίδια μέθοδος αποδόμησης και στα δύο μαθήματα. Όπως αναφέρουν οι Φιλόλογοι, η διδασκαλία της ιστορίας, ως θεματική ιστορία, «μπορεί να έχει παιδαγωγικό και μαθησιακό αποτέλεσμα μόνον, εάν είναι ήδη γνωστό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο». Ως προς το θέμα της αναμείξεως της διδασκαλίας της ελληνικής Ιστορίας με τη διδασκαλία άλλων λαών, η ΠΕΦ σημειώνει ότι «παιδαγωγικά ωφέλιμο είναι να γνωρίσουν οι μαθητές τους εξω-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και την ιστορία λαών πέρα απότα όρια του Δυτικού πολιτισμού, εφόσον όμως προηγουμένως έχουν γνωρίσει σε βάθος την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να είναι στόχος, όχι όμως ο κυρίαρχος.Οι προτάσεις της Επιτροπής δημιουργούν παιδαγωγικά ζητήματα, εφόσον υπονομεύουν τη διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας. Η Ιστορία είναι μια επιστήμη με αντικείμενο και μέθοδο, η οποία αναζητά την αντικειμενικότητα και την αλήθεια γεγονότων, φαινομένων και διαδικασιών του παρελθόντος με κριτήριο την αιτιακή εξήγηση και ερμηνεία. Η νέα αντίληψη για την Ιστορία και τη διδασκαλία της, που κυριαρχεί στα Προγράμματα Σπουδών του ΙΕΠ, καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες».

Πηγή: Ακτίνες

Ἀπέναντι στό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων πού στήν δύστυχη πατρίδα μας θεωρεῖται «θεσμοθετημένο δικαίωμα» τῆς γυναίκας, τρεῖς ἰατροί ἀναισθησιολόγοι τοῦ Νοσοκομείου τῆς Σάμου, γνωστοποίησαν μέ ἐπιστολή τους στήν διοίκηση τοῦ Νοσοκομείου Σάμου, ὅτι θά ἀπέχουν ἀπό τά καθήκοντά τους σέ ἰατρική πράξη διακοπῆς κυήσεως, ἄν δέν συντρέχουν ἰατρικοί λόγοι κινδύνου ζωῆς ἤ ὑγιείας τῆς ἐγκύου. Ἐπικαλούμενες οἱ ἀναισθησιολόγοι, τό ἄρθρο 31 τοῦ Ν. 3418/2005 «Κώδικας ἰατρικῆς δεοντολογίας» τό ὁποῖο προβλέπει ὅτι «Ὁ ἰατρός μπορεῖ νά ἐπικαλεσθεῖ τούς κανόνες καί τίς ἀρχές ἰατρικῆς συνείδησής του καί νά ἀρνηθεῖ νά ἐφαρμόσει ἤ νά συμπράξει στίς διεργασίες τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κύησης ἐκτός ἄν ὑπάρχει ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιά τήν ζωή τῆς ἐγκύου ἤ κίνδυνος σοβαρῆς καί διαρκοῦς βλάβης τῆς ὑγείας της» δήλωσαν ὅτι δέν θά συμπράξουν στήν «διακοπή» τῆς ζωῆς τῶν ἐμβρύων.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃΜαΐου 2017

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ἀπέναντι στό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων πού στήν δύστυχη πατρίδα μας θεωρεῖται «θεσμοθετημένο δικαίωμα» τῆς γυναίκας, τρεῖς ἰατροί ἀναισθησιολόγοι τοῦ Νοσοκομείου τῆς Σάμου, γνωστοποίησαν μέ ἐπιστολή τους στήν διοίκηση τοῦ Νοσοκομείου Σάμου, ὅτι θά ἀπέχουν ἀπό τά καθήκοντά τους σέ ἰατρική πράξη διακοπῆς κυήσεως, ἄν δέν συντρέχουν ἰατρικοί λόγοι κινδύνου ζωῆς ἤ ὑγιείας τῆς ἐγκύου. Ἐπικαλούμενες οἱ ἀναισθησιολόγοι, τό ἄρθρο 31 τοῦ Ν. 3418/2005 «Κώδικας ἰατρικῆς δεοντολογίας» τό ὁποῖο προβλέπει ὅτι «Ὁ ἰατρός μπορεῖ νά ἐπικαλεσθεῖ τούς κανόνες καί τίς ἀρχές ἰατρικῆς συνείδησής του καί νά ἀρνηθεῖ νά ἐφαρμόσει ἤ νά συμπράξει στίς διεργασίες τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κύησης ἐκτός ἄν ὑπάρχει ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιά τήν ζωή τῆς ἐγκύου ἤ κίνδυνος σοβαρῆς καί διαρκοῦς βλάβης τῆς ὑγείας της» δήλωσαν ὅτι δέν θά συμπράξουν στήν «διακοπή» τῆς ζωῆς τῶν ἐμβρύων.

Αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά ἐπαινέσωμε δημόσια τίς τρεῖς ἰατρούς τῆς Σάμου, ὅπως ἔπραξε καί ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης τους κ.κ. Εὐσέβιος καί νά ἐπισημειώσουμε ὅτι τό ἄρθρο 304 τοῦ ἰσχύοντος Ποινικοῦ Κώδικος πού κατοχυρώνει καί στήν Ἑλλάδα τό δικαίωμα μιᾶς γυναίκας στήν ἄμβλωση,στήν παραγρ. 4, ἀποτελεῖ μία ἀπόδειξη ὅτι τό θετέο δίκαιο,σάν δημιούργημα τῆς ἀνθρώπινης ἀντίληψης μπορεῖ νά θεσμοθετεῖ τήν ἀνατροπή τῆς ἐνθέου ἠθικῆς πού καταγράφεται καί διά τοῦ ἄγραφου ἠθικοῦ νόμου ἀλλά καί διά τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως στήν ἀνθρωπίνη ψυχή. Στήν σύγκρουση τῶν καθηκόντων τῶν ἰατρῶν καί τῶν ὑπευθύνων ὑγείας πού προκύπτει ἀναποδράστως ἀπό τίς διατάξεις τῆς παραγρ. 4 τοῦ ἄρθρου 304 τοῦ ΠΚ καί τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 2 παραγρ. 5 καί 31 τοῦ Ν. 3418/2005 «Κώδικας ἰατρικῆς δεοντολογίας», ἀσφαλῶς ὑπερτερεῖ ἡ πρόβλεψη τοῦ ἐν θέματι Κώδικος, διότι τά ζητήματα συγκρούσεως καθηκόντων ἐπιλύονται μέ σταθμίσεις καί ἀσφαλῶς ὑπέρτερο ἀγαθό, εἶναι ἡ διασφάλιση τῶν ἀρχῶν τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως τοῦ ἰατροῦ, νά ἀρνηθεῖ νά συμμετάσχει καί νά συμπράξει στήν διάπραξη μιᾶς ἀμβλώσεως, χωρίς νά ὑφίσταται ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιά τήν ζωή τῆς ἐγκύου, ἀπό τό κατασκευασμένο «δικαίωμα» τῆς γυναίκας στήν  ἐγωπαθῆ καί ἀμοραλιστική ἄμβλωση πού δολοφονεῖ ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ὑφίσταται ἐξ ἄκρας συλλήψεως σάν ψυχοσωματική ἑνότητα, συνδημιουργημένη ἀπό τόν Θεό καί τούς γονεῖς του.

Εἶναι τρομακτική καί ἄκρως διδακτική ἡ κυκλοφορηθεῖσα ρεαλιστική ταινία Silentscream(Σιωπηλή κραυγή)πού καταδεικνύει τόν τρόμο καί τήν ἀγωνία τοῦ ἐμβρύου, τοῦ ὁποίου ἐπιταχύνονται οἱ καρδιακοί παλμοί, ὅταν ἀντλαμβάνεται τόν μηχανισμό διαμελισμοῦ του καί ἀπορροφήσεώς του καί θά ἔπρεπε ὅλοι ὅσοι ὑποστηρίζουν τό κακούργημα τῶν ἀμβλώσεων καί οἱ γυναῖκες πού τό ἀποφασίζουν νά ὑποχρεώνονται πρίν τήν ἐνέργεια τους νά παρακολουθήσουν μέ τά μάτια ὁρθάνοιχτα αὐτήν τήν ταινία.

Στήν πατρίδα μας μέ μέτριους ὑπολογισμούς πραγματοποιοῦνται 300.000 ἐκτρώσεις τό χρόνο ἐκ τῶν ὁποίων 110.000 ἀπό νέες κάτω τῶν 18 ἐτῶν καί ἑπομένως πέρα ἀπό τό ἠθικό κακό καί τό ἔγκλημα σέ βάρος ἀνυπερασπίστων ἐμβρύων, γιά τά ὁποῖα ὁ Ἀστικός Κώδικας ἔχει προβλέψει τόν θεσμό τοῦ ἐμβρυωροῦ καί ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποτυπώνεται ἡ ἀντιφατικότητα τῶν ἀνθρωπίνων νόμων,διαπράττεται καί ἕνα ἔγκλημα σέ βάρος τῆς Πατρίδος μέ τήν δημογραφική ἀπομείωση τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας. Ὁ ἄκρως περιορισμένος ἀριθμός τῶν γεννήσεων γύρω στίς 90.000 ἀνά ἔτος, σέ συνδυασμό μέ τόν ὑψηλό ἀριθμό τῶν θανάτων γύρω στίς 120.000 ἐτησίως, λόγῳ τῆς γήρανσης τοῦ πληθυσμοῦ, ἔχουν σάν ἀποτέλεσμα ἀρνητικό ἰσοζύγιο γεννήσεων καί θανάτων μέ πρόδηλη συνέπεια, τήν δημογραφική συρίκνωση. Ἑπομένως αὐτοί πού διαμαρτύρονται γιά τό ἀσφαλιστικό-συνταξιοδοτικό πρόβλημα, τήν αὔξηση τοῦ συνολικοῦ κόστους ὑπηρεσιῶν ὑγείας, τήν ἔλλειψη προσώπων στήν ἐθνική ἄμυνα, τά ἐλλείματα μεσοπρόθεσμα στόν οἰκονομικά ἐνεργό πληθυσμό, τίς δυσκολίες προσαρμογῆς στά νέα οἰκονομικά περιβάλλοντα, ἄς αἰτιῶνται κυρίως τό ἔγκλημα τῶν ἀμβλώσεων πού ἀφανίζει κάθε χρόνο μιά ὁλόκληρη πόλη.

Τέλος ἡ ἀφελής θέσις ὅτι ἡ εἴσοδος καί ἐγκατάσταση ἀλλοδαπῶν προσφύγων καί μεταναστῶν μπορεῖ βραχυπρόθεσμα καί μεσοπρόθεσμα νά ἀναχαιτήσει τήν μείωση τοῦ πληθυσμοῦ δέν ὑπολογίζει ὅτι οἱ κατά πάντα συμπαθεῖς αὐτοί συνάνθρωποί μας, εἶναι φορεῖς ἄλλου πολιτισμοῦ καί κοσμοειδώλου, ἀσύμβατων, κυρίως οἱ προερχόμενοι ἀπό ἰσλαμικές χῶρες, μέ τίς εὐρωπαϊκές ἀρχές τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου καί τῆς ἰσονομίας καί ὅτι ἀποκτῶντας πολιτικά δικαιώματα στήν χώρα, θά ἐπιδιώξουν τήν ἀνατροπή τοῦ ὑφισταμένου πολιτισμοῦ της,ὅπως δραματικά βλέπουμε νά ἐπισυμβαίνει στίς χῶρες τῆς ἀποικιοκρατίας, πού πληρώνουν μέ αἷμα τό τίμημα τοῦ πάλαι ποτέ ἐπεκτατικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ τους, στίς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι ένας εκ των σπουδαιοτέρων και μεγαλυτέρων Πατέρων όλης της Εκκλησίας, όλων των αιώνων. Είναι όμως και ο πλέον επίκαιρος, ως προς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία ανά την οικουμένη. Το σημαντικότερο από αυτά τα προβλήματα, που συνιστά και την πρωτογενή αιτία όλων των άλλων, είναι ο ανθρωποκεντρισμός της εποχής μας, με την συνεπαγόμενη εκκοσμίκευση του φρονήματος μεγάλου μέρους των πιστών της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα, τον ΙΔ΄ αιώνα επιχειρείτο, συστηματικά, από την προ πολλού εκκοσμικευμένη Χριστιανική Δύση, να επιβληθεί ο ανθρωποκεντρισμός και στην θεανθρωποκεντρική καθ᾽ ημάς Ανατολή. Ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ορθοδόξου δόγματος και της αγιοπνευματικής εμπειρίας της Εκκλησίας, πρόβαλε τότε, λίαν επιτυχώς, την ησυχαστική εμπειρία ως ανυπέρβλητο πνευματικό «ανάχωμα» έναντι της αιρετικής Χριστιανικής Δύσεως, ανάγοντας την ησυχαστική εμπειρία σε φανέρωση βιουμένου δόγματος, του δόγματος για τον άκτιστο χαρακτήρα του θείου φωτός και της θείας Χάριτος.

Σήμερα έχω κληθεί να παρουσιάσω ενώπιόν σας τον ΄Αγιο Γρηγόριο ως ομολογητή της Ορθοδόξου πίστεως, μέσα από ένα Θεολογικό Διάλογο με το Ισλάμ, υπό καθεστώς αιχμαλωσίας και απειλής της ζωής του. Πρόκειται, όντως, για μία μαρτυρία πίστεως εν αγάπη.

Ως πηγαίο ερευνητικό υλικό θα χρησιμοποιήσω τις δύο Επιστολές της Αιχμαλωσίας του Προς την Εκκλησία της Θεσσαλονίκης και την Διάλεξή του με τους Χιόνες. Στο πηγαίο αυτό υλικό περιέχονται τρεις θεολογικές συζητήσεις του Παλαμά με τους Τούρκους.

Βλέποντας ο Παλαμάς, κατά την αιχμαλωσία του, να κατοικούν οι Χριστιανοί ανάμικτα με τους Τούρκους, απέδωσε αυτό στη θεία οικονομία. Με τον τρόπο αυτό, παρατηρεί, φανερώνονται τα έργα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού όλων και σ᾽ αυτούς (προφανώς δι᾽ ημών, ως αγωγών). Έτσι, οι Τούρκοι θα είναι αναπολόγητοι στη μέλλουσα Κρίση.

΄Αλλωστε, και την αιχμαλωσία του ίδιου και της συνοδείας του την απέδωσε σ᾽ αυτή την θεία οικονομία, κρίνοντας μάλιστα αυτό και από τα αποτελέσματά της. Ταυτόχρονα, θεώρησε την αιχμαλωσία τους αυτή και ως μικρή έκτιση, για τις πολλές αμαρτίες τους έναντι του Θεού.

Κατά συνέπεια, κατά την θεολογική συνείδηση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, η αγαπητική πρόνοια του Θεού αποτελεί το «κλειδί» ερμηνείας τόσο της προσωπικής όσο και της κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας.

Αλλά και κατά τον ΄Αγιο Φιλόθεο Κόκκινο – Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φίλο και ομόφρονα του Αγίου Γρηγορίου – ο σκοπός του Θεού ήταν να αποσταλεί δι᾽ αιχμαλωσίας στους Μουσουλμάνους ο μεγαλύτερος θεολόγος του ΙΔ΄ αιώνα, για να απαλλάξει πολλούς από τη νοητή αιχμαλωσία και δουλεία.

Παράλληλα, ο σκοπός του Θεού ήταν να αποσταλεί και προς τους κατεχομένους από τους κατακτητές υπόδουλους Χριστιανούς ως ευαγγελιστής και κήρυκας, ως μεσίτης και ως διαλλάκτης. Ο ΄Αγιος Γρηγόριος είχε συνείδηση της ιεραποστολής του στην Ασία για τον επανευαγγελισμό της.

Στην Λάμψακο, πρώτο σταθμό της αιχμαλωσίας του, ο Παλαμάς βρέθηκε σε πλήθος Χριστιανών – ανδρών, γυναικών και παιδιών – που επιθυμούσαν άλλοι να εξομολογηθούν και να βρουν την θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων τους, άλλοι να ακούσουν απαντήσεις σχετικά με την πίστη, ενώ οι περισσότεροι ζητούσαν να πληροφορηθούν την αιτία της τόσο μεγάλης εγκαταλείψεως του γένους μας από τον Θεό.

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος απαντά στο θεολογικό αυτό ερώτημα, με βάση την Βιβλική αλήθεια, ότι δηλαδή ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τον άνθρωπο, σύμφωνα με τον λόγο Του: «οὐ μή σέ ἀνῶ, οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω». Εκείνος που εγκαταλείπει τον Θεό είναι ο άνθρωπος, με την αμαρτία και την παράβαση του θελήματός Του. Τότε, ο Θεός, για την επαναφορά του αποστάτου ανθρώπου, ασκεί οικονομία και σωτήρια παιδαγωγία.

Σε σχετική Ομιλία του [Η΄ 9, 224], ο ΄Αγιος Γρηγόριος διευκρινίζει ότι «τά πονηρά πάθη καί τά δυσσεβῆ δόγματα δι᾽ ἀλλήλων εἰσάγεται, λαβόντα χῶραν ὑπό τῆς τοῦ Θεοῦ δικαίας ἐγκαταλείψεως». Με άλλα λόγια, η αλληλοεισαγωγή των πονηρών παθών και των δυσσεβών δογμάτων έχει ως προϋπόθεσή της την δικαία εγκατάλειψη του Θεού. Πότε όμως εμφανίζεται ο Θεός να εγκαταλείπει δικαίως τους ανθρώπους;

Κατά την θεολογική αποτίμηση του Παλαμά, επειδή οι Τούρκοι γνώρισαν τον θεάνθρωπο Χριστό και δεν τον πίστεψαν, δεν τον δόξασαν και δεν τον λάτρευσαν ως Θεόν (Ρωμ. 1,21) αλλά πίστεψαν σε έναν θνητό άνθρωπο, τον Μωάμεθ, ο Θεός τους παρέδωσε σε αδόκιμο νου (Ρωμ. 1,28), σε «πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ. 1,26,27-32), ώστε να ζουν «αἰσχρῶς καί ἀπανθρώπως καί θεομισῶς» [7, 168]. Να ζουν με μαχαίρια και ασωτία, επιδιδόμενοι σε αιχμαλωσίες, φόνους, λεηλασίες, αρπαγές, ακολασίες, μοιχείες και ομοφυλοφιλίες. Και το χειρότερο είναι ότι θεωρούν πως ο Θεός τους επιδοκιμάζει [7, 168].

Στην θέση που υποστήριξε παραπάνω ο ΄Αγιος Γρηγόριος, ότι οι Τούρκοι γνώρισαν τον Χριστό, την θεμελιώνει σε όσα γράφει το Κοράνιο για τον Χριστό. Στο Κοράνιο λέγεται για τον Χριστό ότι είναι ο Λόγος του Θεού και Πνεύμα. Λέγεται ότι γεννήθηκε από Παρθένο και ότι έπραξε και δίδαξε θεϊκώς, ότι αναλήφθηκε στους ουρανούς, ότι παραμένει αθάνατος και ότι πρόκειται να έλθει για να κρίνει τους πάντες. Έτσι, ενώ γνώρισαν τον Χριστό, δεν τον πίστεψαν ως Χριστό, αλλά «άλλαξαν την αλήθεια με το ψεύδος» και πίστεψαν και ακολούθησαν έναν θνητό, τον Μωάμεθ, και όχι τον Θεάνθρωπο [7, 166-8].

Στην Επιστολή του Προς την Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, ο Παλαμάς χαρακτηρίζει τους Τούρκους, ως «τῶν πάντων βαρβάρων βαρβαρικωτέρους» και το γένος τους ως «δυσσεβές και θεομισές και παμμίαρο» [7, 166-8]. Όσα καταθέτει ο ΄Αγιος τα γνωρίζει εμπειρικά, από την διαγωγή τους, όπως μας διαβεβαιώνει ο ίδιος.

Οι τρεις θεολογικές συζητήσεις του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με τους Τούρκους είχαν επίκεντρο το πρόσωπο του Χριστού και του Μωάμεθ. Ο ΄Αγιος Γρηγόριος κινήθηκε θεολογικά σε τέσσερα επιμέρους θέματα: α) την Τριαδολογία, β) την Χριστολογία, γ) την Αγία Γραφή και δ) την Εικονολογία. Κεντρικός άξονας όλων των συζητήσεων ήταν η Σωτηριολογία.

Ο πρώτος Θεολογικός Διάλογος έγινε με τον νεαρό Ισμαήλ, εγγονό του ανώτατου άρχοντα των Τούρκων, του εμίρη Ορχάν. Ο δεύτερος Διάλογος έγινε με τους Χιόνες (εξισλαμισθέντες Χριστιανούς), με πρακτικογράφο του Διαλόγου τον Έλληνα ιατρό Ταρωνείτη. Ο τρίτος Διάλογος έγινε με ένα Μουσουλμάνο θρησκευτικό λειτουργό, τασιμάνη.

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος – παρά την σαφώς δυσμενή θέση του, ως προς τις προϋποθέσεις του Θεολογικού Διαλόγου που διεξήγαγε – είχε τόση παρρησία, ώστε οι υπερασπιστές του Ισλάμ δεν μπόρεσαν να επικαλεστούν την αιχμαλωσία του ως κάποιο σημείο που φανέρωνε την αναλήθεια της πίστεώς του ως Χριστιανού [7, 166].

Στην ερώτηση του Ισμαήλ, αν οι Χριστιανοί δέχονται και αν αγαπούν τον προφήτη του Θεού, Μωάμεθ, η απάντηση του Παλαμά ήταν, κατηγορηματικά, αρνητική.

Όμως και στην ερώτηση αυτή ο ΄Αγιος συνέδεσε αμέσως την αγάπη και την εξήρτησε πρωτογενώς από την πίστη. «Όποιος δεν πιστεύει στους λόγους του διδασκάλου», είπε επιγραμματικά, «δεν μπορεί να αγαπά τον διδάσκαλο, ως διδάσκαλο» [7, 172-4].

Στο σημείο αυτό ακολούθησε ένας ενδιαφέρων διάλογος με εκατέρωθεν επιχειρήματα, που κατέληξε στην απόρριψη της πίστεως στα λεγόμενα του Μωάμεθ, εκ μέρους του Αγίου Γρηγορίου. Ας παρακολουθήσουμε τα επιχειρήματα των διαλεγομένων:

«Πώς εμείς δεχόμαστε τον Χριστό», είπε ο Ισμαήλ, «τον αγαπούμε, τον τιμούμε και υποστηρίζομε, ότι αυτός είναι Λόγος του Θεού και Πνοή, και έχομε την μητέρα του κοντά στο Θεό, ενώ εσείς δεν δέχεσθε τον προφήτη μας, ούτε τον αγαπάτε;».

Στο ερώτημα αυτό, ο Αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης απάντησε θεολογικώτατα, συνδέοντας και πάλι την αποδοχή των λεγομένων του οποιουδήποτε με την πίστη στην απόλυτη αξιοπιστία των λόγων του Χριστού, απ᾽ όπου απορρέει και η αληθινή αγάπη προς αυτόν.

«Εκείνος που δεν πιστεύει στους λόγους του διδασκάλου», παρατήρησε, «δεν μπορεί να αγαπήσει τον διδάσκαλο. Γι᾿ αυτό και εμείς», σημείωσε εμφατικά, «δεν αγαπάμε τον Μωάμεθ». Και συνέχισε την τεκμηρίωση της θέσεώς του: «Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε ότι θα έρθει πάλι, για να κρίνει όλο τον κόσμο. Και μας παρήγγειλε να μη δεχθούμε κανένα άλλον, έως ότου έλθει πάλι εκείνος προς εμάς. Αλλά και σ᾽ εκείνους που δεν τον πίστεψαν, έλεγε: "Εγώ ήλθα στο όνομα του Πατέρα μου και δεν με δεχθήκατε· εάν έλθει όμως κάποιος άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε" (Ιω. 5,43). Γι᾿ αυτό και ο μιμητής του Χριστού (Παύλος) γράφει σ᾽ εμάς: "κἄν ἄγγελος εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω"» (Γαλ. 1,8), [7, 220].

Ο Θεολογικός αυτός Διάλογος έγινε ενώπιον των Τούρκων αρχόντων, οι οποίοι και τον αξίωσαν να γίνει.

Οι πραγματικά διαλεγόμενοι με τον ΄Αγιο ήταν οι θεολόγοι των Τούρκων Χιόνες, οι οποίοι με την πρώτη ερώτησή τους κάνουν και τον αυτοπροσδιορισμό τους.

«Εμείς ακούσαμε», είπαν οι Χιόνες, «για Δέκα Λόγους, τους οποίους κατέβασε ο Μωυσής, γραμμένους σε λίθινες πλάκες, και ξέρουμε ότι οι Τούρκοι τους αποδέχονται. Έτσι, εμείς αφήσαμε όσα πιστεύαμε πρωτύτερα και ήρθαμε προς αυτούς και γίναμε κι εμείς Τούρκοι».

Στην μομφή των Μουσουλμάνων για Τριθεῒα και Πολυθεῒα των Χριστιανών, ο Παλαμάς αναφέρθηκε στο μυστήριο της ευσεβείας μας ως εξής: «Όπως το απαύγασμα του ήλιου γεννιέται απ᾽ αυτόν και η ακτίνα του ηλίου εκπορεύεται από αυτόν και κατεβαίνει έως εμάς και ποτέ δεν χωρίζεται από τον δίσκο ούτε το απαύγασμα ούτε η ακτίνα και, γι᾿ αυτό, όταν αυτά τα λέμε ήλιο, δεν λέμε άλλον ήλιο, αλλά τον ένα, έτσι (ακριβώς) λέγοντας Θεό και τον Λόγο του Θεού και το ΄Αγιο Πνεύμα δεν ονομάζομε άλλον Θεό, αλλά τον Ένα, τον θεωρούμενο ανάρχως και αϊδίως μαζί με τον άναρχο Λόγο και το άναρχο Πνεύμα». Και κατέληξε, συμπερασματικώς: «Έτσι μας δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού» [7, 214].

Είναι ιδιαίτερα σημαντική η κατοχύρωση της Τριαδολογίας που κάνει ο Παλαμάς στην αυθεντία του Χριστού, τον οποίο αποδέχονται οι Μουσουλμάνοι, προκειμένου να τους εμφανίσει λογικά και θεολογικά ασυνεπείς. Με την ίδια στρατηγική επιχειρηματολογία περνά και στην Παλαιά Διαθήκη, την οποία επίσης αποδέχονται οι συνομιλητές του.

«Όχι μόνον ο Χριστός, αλλά και ο Μωυσής στον Δεκάλογο», συνεχίζει ο ΄Αγιος Γρηγόριος, «τον οποίο προβάλλετε εσείς οι Χιόνες, γι᾿ αυτό τον λόγο είπε: "Κύριος ὁ Θεός Κύριος εἷς ἐστίν" (Δευτ. 6,4), λέγοντας τρεις φορές τον ένα (διότι δύο φορές είπε [την λέξη] Κύριος και μία φορά το Θεός), για να δείξει [ότι] τα τρία είναι ένα και το ένα τρία. Αλλά και από την αρχή, θέλοντας να δείξει ο Μωυσής ότι ο Θεός έχει και Λόγο και Πνεύμα, και μέσα σ᾽ αυτά και μαζί με αυτά είναι ένας Θεός, δημιουργός όλων των κτιστών, λέγει: "είπε ο Θεός ας γίνει φως και έγινε φως" (Γεν. 1,3) – είπε: "ας βλαστήσει η γη και βλάστησε" (Γεν. 1,12). Και για να μην τα διηγούμαι ένα ένα, όπως λέει ο Δαβίδ: "τα πάντα είπε και έγιναν" (Ψαλμ. 32,9· 148,5). Αυτό, λοιπόν, το "είπε ο Θεός και έγιναν", δείχνει ότι ο Θεός έχει Λόγο – διότι δεν μπορεί να πει κάποιος δίχως λόγο – και ότι δι᾽ αυτού έγιναν όλα τα κτιστά. Κατά συνέπεια, αυτός ο Λόγος του Θεού υπήρχε πριν από όλα τα κτίσματα και είναι άκτιστος. Αφού όμως είναι άκτιστος ο Λόγος του Θεού, πώς δεν είναι Θεός; Διότι μόνον ο Θεός είναι άκτιστος» [7, 214].

«Αυτός ο Θεός», παρατηρεί ο Παλαμάς, «δεν είναι άλογος…, δεν είναι άσοφος. Κατά συνέπεια, ο Λόγος του Θεού είναι και Σοφία του Θεού. Διότι η Σοφία είναι με Λόγο, και χωρίς Λόγο δεν υπάρχει Σοφία. Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι υπήρχε κάποτε κατάσταση κατά την οποία δεν υπήρχε ο Λόγος ή η Σοφία του Θεού, τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι υπήρχε κατάσταση κατά την οποία ο Θεός ήταν άλογος και άσοφος, πράγμα που είναι ασεβές και αδύνατο. Επομένως, και ο Λόγος του Θεού είναι άναρχος και η Σοφία του Θεού δεν χωρίζεται ποτέ από Αυτόν» [7, 212].

Στην συνέχεια περνά ο Παλαμάς με θεολογικά αριστοτεχνικό τρόπο, μέσω της θεολογικής ανθρωπολογίας, στην Πνευματολογία του, παραπέμποντας στην Παλαιά Διαθήκη και ιδιαίτερα στον αποδεκτό από τους συνομιλητές του Μωυσή.

Έτσι, εύστοχα σημειώνει τα εξής: «Και για τον άνθρωπο διδάσκοντάς μας ο Μωυσής λέγει: "ἐνέπνευσε (ἐνεφύσησε) ὁ Θεός εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν" (Γεν. 2,27). Με το να πει "ἐνέπνευσε ὁ Θεός καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος", έδειξε ότι ο Θεός έχει και Πνεύμα και ότι το Πνεύμα αυτό είναι δημιουργό. Και δημιουργός των ψυχών είναι μόνον ο Θεός. Γι᾿ αυτό και ο Ιώβ λέγει: "Πνεῦμα Κυρίου τό ποιήσαν με" (Ιώβ 33,4).

Πραγματευόμενος την Τριαδολογία του ο Παλαμάς δίνει έμφαση και στην Πνευματολογία του, αξιοποιώντας κατά το δυνατόν το Κοράνιο εις βάρος των συνομιλητών του. «Αλλά ούτε Λόγος βρίσκεται χωρίς Πνεύμα», παρατηρεί, «πράγμα που ομολογείτε και εσείς οι Τούρκοι. Γιατί, λέγοντας (εσείς), ότι ο Χριστός είναι Λόγος του Θεού, λέτε ότι είναι και Πνεύμα Θεού, αφού ποτέ δεν χωρίζεται από το ΄Αγιο Πνεύμα. Επομένως, ο Θεός έχει και Λόγο και Πνεύμα, τα οποία υπάρχουν και παραμένουν μαζί του ανάρχως και αχωρίστως. Διότι ο Θεός δεν ήταν ποτέ, ούτε θα είναι άπνους και άλογος» [7, 212-213].

Η παραπάνω θεολογική επιχειρηματολογία του Παλαμά, άριστα θεμελιωμένη στην αποδεκτή από τους συνομιλητές του Αποκάλυψη του Θεού στην Αγία Γραφή, έγινε πλήρως αποδεκτή. Όπως σημειώνεται στα Πρακτικά του Θεολογικού αυτού Διαλόγου, που συνέγραψε ο γιατρός Ταρωνείτης, «τότε, όλοι μαζί και οι παριστάμενοι είπαν (στον Αρχιεπίσκοπο της Θεσσαλονίκης): Αυτά, που λέγεις, είναι αληθινά και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Και ο ΄Αγιος, απευθυνόμενος προς αυτούς, (πρόσθεσε): Επομένως, ο Θεός είναι τρία και τα τρία αυτά είναι ένας Θεός και Δημιουργός.

Εκείνοι, πάλι, είτε κινούμενοι από θεία δύναμη, είτε μη μπορώντας να προβάλλουν αντίρρηση, συμφώνησαν λέγοντας: Έτσι φάνηκε, έτσι είναι η αλήθεια και έτσι πιστεύουμε και εμείς» [7, 216].

Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι ο Θεός έδωσε λόγο και σοφία Θεού στον θεοφόρο ΄Αγιο, γι᾿ αυτό και κανείς δεν μπόρεσε να του αντισταθεί.

Η συνέχεια του Διαλόγου οδήγησε στην Χριστολογία. Ο Ισμαήλ, θέλοντας να περιπαίξει και να διασύρει ως απρεπή την πίστη μας, είπε: «Εσείς (ως Χριστιανοί) λέτε ότι ο Θεός έχει γυναίκα, διότι ισχυρίζεσθε ότι ο Θεός γέννησε υιό».

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος απάντησε στην πρόκληση για τον διπλό χαρακτήρα της Γεννήσεως του άσαρκου και ένσαρκου Υιού του Θεού, πράγμα που άφησε άφωνο τον Ισμαήλ. «Οι Τούρκοι λέγουν», παρατήρησε ο Παλαμάς, «ότι ο Χριστός είναι ο Λόγος του Θεού και ότι γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, την οποία εμείς δοξάζουμε ως Θεοτόκο. Αν, λοιπόν, η Μαρία, η οποία γέννησε τον Χριστό κατά σάρκα, δεν είχε άνδρα, ούτε χρειαζότανε άνδρα, επειδή γέννησε τον Λόγο του Θεού, πολύ περισσότερο ο Θεός, γεννώντας τον Λόγο του ασώματο, ασωμάτως και θεοπρεπώς, δεν είχε γυναίκα, ούτε είχε ανάγκη γυναικός, όπως εσείς εσφαλμένα νομίζετε» [7, 174].

Εκείνο το οποίο εντυπωσιάζει στην θεολογική επιχειρηματολογία του Αγίου Γρηγορίου είναι ότι συνθέτει την επιχειρηματολογία του πάντοτε σε σχέση με τον τρόπο που τίθεται η αμφισβήτηση της πίστεως, αλλά και ως γνώστης της θεολογίας των αντιπάλων του την χειρίζεται άριστα, φέρνοντας σε λογικά αδιέξοδα τους συνομιλητές του, οι οποίοι άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα αναγνωρίζουν την αδυναμία και την θεολογική ήττα τους.

Την Χριστολογική διδασκαλία του Ισλάμ, όπως και την διδασκαλία για τον Μωάμεθ και το Κοράνιο, ως βιβλίο της Αποκαλύψεως του Θεού, ο ΄Αγιος Γρηγόριος τα ανατρέπει σε έναν άλλο Θεολογικό Διάλογο, που είχε με έναν θρησκευτικό λειτουργό των Τούρκων, με αφορμή την κηδεία ενός Μουσουλμάνου.

Επωφελούμενος ο Παλαμάς την εκ μέρους του τασιμάνη – θρησκευτικού λειτουργού των Τούρκων – αποδοχή του Χριστού, ως Κριτού ζώντων και νεκρών που θα αναστηθούν κατά την μέλλουσα Παρουσία του, έκανε αναφορά στον Αβραάμ, ως τον προπάτορα του Χριστού. Και τούτο, για να αποδείξει στον τασιμάνη την θεότητα του Χριστού, που εκείνος αμφισβητούσε.

«Ο Αβραάμ», είπε ο Παλαμάς, «διαβεβαιώνει στην Παλαιά Διαθήκη ότι ο Θεός είναι Εκείνος που θα κρίνει όλον τον κόσμο (ὁ κρίνων πᾶσαν τήν Γῆν· Γεν. 18,25). Επομένως, ο Χριστός, τον οποίο δέχεσθε ως Κριτή, δεν είναι διαφορετικός από τον Πατέρα κατά την θεότητα, όπως ούτε το ηλιακό απαύγασμα είναι διαφορετικό από τον ήλιο, κατά το φως» [7, 182].

Μη μπορώντας να αμφισβητήσει την επιχειρηματολογία του Παλαμά, ο τασιμάνης έστρεψε τον λόγο γύρω από τη αποδοχή του Μωάμεθ ως προφήτου και του Κορανίου ως βιβλίου της Αποκαλύψεως. Συγκεκριμένα, ο τασιμάνης υποστήριξε ότι οι Τούρκοι δέχονται όλους τους Προφήτες και τον Χριστό και το Ευαγγέλιο του Χριστού, ως βιβλίο που έχει την προέλευσή του άνωθεν. «Εσείς όμως», είπε, «πώς δεν δέχεσθε τον προφήτη μας, ούτε πιστεύετε στο βιβλίο του, που και αυτό κατέβηκε από τον ουρανό;».

Ο Παλαμάς επικαλέστηκε τον νόμο των Μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον οποίο τίποτε δεν γίνεται αποδεκτό ως αληθινό χωρίς μαρτυρίες. Και οι μαρτυρίες είναι διπλές: ή από τα ίδια τα πράγματα ή από αξιόπιστα πρόσωπα.

Με βάση αυτές τις προϋποθέσεις συνθέτει ο ΄Αγιος την επιχειρηματολογία του, λέγοντας τα εξής: «Ο Χριστός, μαζί με τα πολλά και μεγάλα θαύματα που έκανε, μαρτυρείται και από τον Μωυσή – ο οποίος σημειωτέον θεωρείται και από τους Μουσουλμάνους αξιόπιστος – αλλά μαρτυρείται και από άλλους προφήτες. Αλλά και ανά τους αιώνες αυτός λέγεται και από σας Λόγος του Θεού. Μόνος αυτός στους αιώνες γεννήθηκε από Παρθένο και μόνος αυτός αναλήφθηκε στον ουρανό, όπου διαμένει αθάνατος, και μόνος αυτός θα έρθει από εκεί πάλι, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς, που θα αναστηθούν. Αναφέρω – λέγει ο ΄Αγιος – τόσα για τον Χριστό, όσα είναι αποδεκτά και από εσάς τους Τούρκους. Γι᾿ αυτό, εμείς πιστεύομε στον Χριστό και στο Ευαγγέλιό του. Τον Μωάμεθ όμως δεν τον βρίσκουμε να μαρτυρείται από τους προφήτες, αλλά αυτός δεν έκανε και κάτι θαυμαστό και αξιόλογο και οδηγητικό προς την πίστη. Αυτός είναι ο λόγος που εμείς δεν πιστεύουμε σ᾽ αυτόν, ούτε και στο βιβλίο που προέρχεται από αυτόν» [7, 184].

Ο τασιμάνης δυσανασχέτησε και είπε: «Ήταν γραμμένο (σχετικά) με τον Μωάμεθ στο Ευαγγέλιο, αλλά εσείς το απαλείψατε (Βλ. Κοράνιο 61, 6). Αλλά επιπλέον αυτός, ξεκινώντας από την άκρα Ανατολή του ηλίου, όπως βλέπεις, έφθασε νικητής έως τη Δύση του» [7, 184-6].

Η απάντηση του Αγίου στην προκλητική θέση του τασιμάνη έναντι του Ευαγγελίου υπήρξε επιστημονική και αφοπλιστική. «Στο δικό μας Ευαγγέλιο», είπε, «δεν αποκόπηκε ποτέ τίποτε από κανένα Χριστιανό ούτε τροποποιήθηκε αυτό καθόλου. Και τούτο, γιατί στην περίπτωση αυτήν υπάρχουν βαριές και φρικωδέστατες κατάρες. Και όποιος τολμήσει να αποκόψει ή να διασκευάσει κάτι, μάλλον αυτός αποκόπτεται από τον Χριστό (Αποκ. 22,19). Κατά συνέπεια, πώς θα μπορούσε να κάνει αυτό κάποιος Χριστιανός; Πώς, ακόμη, θα μπορούσε αυτός να παραμείνει Χριστιανός ή να είναι δεκτός από Χριστιανούς, αν έσβηνε τα θεοχάρακτα γράμματα, αυτά που ο ίδιος ο Χριστός ή ενέγραψε ή προείπε;

Επιπροσθέτως, είναι μάρτυρες οι πολλές και διάφορες διάλεκτοι στις οποίες ευθύς εξαρχής μεταφράστηκε το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά και από την αρχή δεν γράφτηκε μόνο σε μία. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να διαφύγει την προσοχή, αν κάτι είχε παραποιηθεί; Και πώς θα μπορούσε να διατηρηθεί η συμφωνία κατά το νόημα στα διάφορα έθνη, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα; Αλλά το Ευαγγέλιο του Χριστού υπάρχει και σε πολλούς ετεροδόξους, τους οποίους εμείς ονομάζουμε αιρετικούς, από τους οποίους μερικοί συμφωνούν με εσάς σε ορισμένα θέματα, όμως αυτοί δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε τέτοιο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά και από αυτούς που αντιτάχτηκαν (σε μας) από την αρχή – και είναι πολλοί αυτοί – δεν παρουσιάζεται κάτι τέτοιο.

Μάλιστα, μπορεί να βρει κανείς στο Ευαγγέλιο φανερά και τα αντίθετα (δηλαδή μαρτυρίες αντίθετες προς την διδασκαλία του Μωάμεθ). Πώς λοιπόν θα επιβεβαίωνε το Ευαγγέλιο τους αντίθετους (λόγους σχετικά με την έλευση του Μωάμεθ); Εκτός από αυτά, στο Ευαγγέλιο δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει προλεχθεί και από τους θείους Προφήτες. Επομένως, αν ήταν γραμμένο στο Ευαγγέλιο κάτι καλό για τον Μωάμεθ, θα υπήρχε γραμμένο και στους Προφήτες. Αντιθέτως, θα βρεις στο Ευαγγέλιο γραμμένο και μη απαλειμμένο ότι θα έρθουν πολλοί ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα παραπλανήσουν πολλούς (βλ. Μθ. 24,5-11, 24· Μκ. 13,6,22· Λκ. 21,8· Α΄ Ιω. 4,1). Γι᾿ αυτό και παραγγέλλει (το Ευαγγέλιο) λέγοντας, "μη λοιπόν παραπλανηθείτε και τους ακολουθήσετε" (Μθ. 24,4· Μκ. 13,5· Λκ. 21,8) [7, 186].

Στη συνέχεια, ο ΄Αγιος Γρηγόριος τεκμηριώνει την θέση του και με άλλες αναφορές στην Καινή Διαθήκη, με τις οποίες πιστοποιείται όχι μόνο γιατί δεν δεχόμαστε τον Μωάμεθ, αλλά και γιατί δεν δεχόμαστε γενικότερα άλλη πίστη. Κάτι τέτοιο μας είναι απολύτως απηγορευμένο από την Αγία Γραφή.

Ως προς τον ισχυρισμό του τασιμάνη για τις επιτυχίες του Μωάμεθ, ο ΄Αγιος Γρηγόριος τις χαρακτήρισε καθαρά κοσμικές και όχι κατά Θεόν.

«Έφθασε, βέβαια, ο Μωάμεθ, ξεκινώντας από την Ανατολή, νικητής έως τη Δύση του ηλίου», παραδέχθηκε ο Παλαμάς και συνέχισε αξιολογώντας, «αλλ᾽ αυτό το πέτυχε με πόλεμο και μαχαίρι, με λεηλασίες, αιχμαλωσίες και ανθρωποκτονίες. Τίποτε όμως από αυτά δεν προέρχεται από τον αγαθό Θεό, αλλά είναι μάλλον θέλημα του εξαρχής ανθρωποκτόνου (Ιω. 8,44). Γιατί και ο Αλέξανδρος, ξεκινώντας από τη Δύση, δεν υπέταξε όλη την Ανατολή; Αλλά και πολλοί άλλοι – πολλές φορές – με τις εκστρατείες τους επικράτησαν σε όλη την Οικουμένη. Κανένα όμως γένος δεν εμπιστεύτηκε τις ψυχές του σε κάποιον από αυτούς, όπως εσείς στον Μωάμεθ.

Αν και αυτός, παρόλο που χρησιμοποιούσε βία και υποσχόταν την επίδοση στις ηδονές, δεν κατέκτησε ολοκληρωμένο κανένα μέρος της Οικουμένης. Η διδασκαλία όμως του Χριστού, μολονότι αποτρέπει από όλες σχεδόν τις ηδονές του βίου, κατέλαβε όλα τα πέρατα της γης και επικρατεί και ανάμεσα σ᾽ αυτούς που την πολεμούν. Και τούτο, χωρίς να επιβάλλει καμία βία, αλλά μάλλον νικώντας τη βία, που προέρχεται από αλλού, με αποτέλεσμα αυτή η νίκη να είναι εκείνη που νίκησε τον κόσμο (Α΄ Ιω. 5,4) [7, 188-90].

Σ᾽ αυτό το σημείο ο ΄Αγιος Γρηγόριος – μιλώντας με πολλή παρρησία – προκάλεσε την οργή των Τούρκων. Γι᾿ αυτό και οι παριστάμενοι Χριστιανοί του υπέδειξαν με νοήματα να μετριάσει το λόγο του. Τότε ο Παλαμάς – στρέφοντας τον λόγο προς κάτι ευχάριστο – είπε χαμογελώντας προς αυτούς: «Βέβαια, αν συμφωνούσαμε στα λόγια, θα ανήκαμε σε ένα δόγμα».

Ένας Τούρκος τότε είπε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός, που θα συμφωνήσουμε μεταξύ μας». Στο σημείο αυτό ο Παλαμάς φάνηκε εξωτερικά να συμφωνεί, εσωτερικά όμως έδωσε πολύ διαφορετική ερμηνεία στα λεγόμενά του.

Επ᾽ αυτού, γράφει χαρακτηριστικά στην Επιστολή προς την Εκκλησία του: «Και εγώ συμφώνησα και ευχήθηκα να έρθει το ταχύτερο εκείνος ο καιρός». Και αμέσως εξηγεί: «Αλλά, γιατί το είπα αυτό προς αυτούς που τώρα ζουν ετεροδόξως ή προς τους τότε (όταν δηλ. θα συμφωνήσουμε) ζώντες; Συμφώνησα, διότι θυμήθηκα τα λόγια των Αποστόλων, ότι "στο όνομα του Ιησού Χριστού θα καμφθεί κάθε γόνατο και κάθε γλώσσα θα διακηρύξει ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, προς δόξαν Θεού Πατρός" (Φιλιπ. 2,10-11. Πρβλ. Ρωμ. 14,11). Και αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού [7, 190].

Στον Θεολογικό Διάλογο με τους Μουσουλμάνους συζητήθηκε και το θέμα των αγίων εικόνων.

Ρώτησαν λοιπόν ευθέως τον ΄Αγιο: «Πώς εσείς κατασκευάζετε στις Εκκλησίες σας πολλά ομοιώματα και τα προσκυνείτε, αν και έγραψε ο Θεός και είπε στον Μωυσή "οὐ ποιήσεις πᾶν ὁμοίωμα, ὃσα ἐν τῷ οὐρανῷ και ὅσα ἐν τῇ γῇ και ἐν τῇ θαλάσσῃ";» (Έξ. 20,4. Δευτ. 5,8).

Τότε ο Παλαμάς, ακολουθώντας τους εικονολόγους Πατέρες και ειδικότερα τον ΄Αγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, είπε: «Προσκυνούν και οι φίλοι ο ένας τον άλλο, αλλά δεν θεοποιούνται με αυτό. Ότι δε αληθινά έτσι διδάχθηκε ο Μωυσής από τον Θεό και δίδαξε τον τότε λαό, είναι φανερό σ᾽ όλους. Αλλά ο ίδιος ο Μωυσής πάλι τότε δεν άφησε κανένα σχεδόν ομοίωμα, το οποίο δεν κατασκεύασε. Το εσωτερικό του καταπετάσματος το κατασκεύασε σε ομοίωμα και τύπο των επουρανίων (και επειδή τα Χερουβίμ βρίσκονται στα επουράνια, έκανε εικόνες τους που τις έστησε εκεί μέσα στα άδυτα του Ναού), ενώ το εξωτερικό του Ναού το κατασκεύασε σε τύπο των επιγείων. Αν, λοιπόν, ρωτούσε τότε κάποιος τον Μωυσή, πώς, ενώ ο Θεός απαγόρευσε τις εικόνες και τα ομοιώματα των άνω και κάτω, εσύ πάλι τα έκανες έτσι, θα έλεγε εκείνος οπωσδήποτε ότι απαγορεύτηκαν οι εικόνες και τα ομοιώματα για να μη τα λατρεύει κανείς ως Θεούς (βλ. Έξ. 20,5, 23-24· Δευτ. 4,19, 5,9). Το να ανάγεται όμως κανείς με αυτά τα ομοιώματα προς τον Θεό, είναι καλό. Επαινούσαν και οι Έλληνες τα κτίσματα, αλλά ως θεούς. Τα επαινούμε και εμείς, αλλά αναγόμαστε μέσω αυτών στη δόξα του Θεού».

Τότε είπαν οι Τούρκοι: «Αλήθεια, τα κατασκεύασε (αυτά) τότε ο Μωυσής;». Και πολλοί τους διαβεβαίωσαν από τους παρευρισκομένους: «Ναι, όλα αυτά τα κατασκεύασε» [7, 224].

Σε ανάλογο ερώτημα του Ισμαήλ κατά τον πρώτο Θεολογικό Διάλογο, που αναφερόταν στην τιμή και προσκύνηση του σταυρού, ο ΄Αγιος Γρηγόριος, μέσα στο παραπάνω πνεύμα, απάντησε διευκρινίζοντας ότι ο σταυρός του Χριστού είναι τρόπαιο και σημαία, γιατί δι᾽ αυτού νίκησε ο Χριστός τον διάβολο, την αμαρτία και τον θάνατο [7, 174].

Με την ολοκλήρωση του Θεολογικού Διαλόγου με τους Χιόνες, που τελείωσε με την εικονολογική διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου, οι Τούρκοι άρχοντες σηκώθηκαν και αποχαιρέτησαν με ευλάβεια τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και έφυγαν.

Ένας όμως από τους Χιόνες έμεινε πίσω και ύβρισε με αισχρότητα τον μεγάλο αρχιερέα και ορμώντας εναντίον του τον χτύπησε στο πρόσωπο. Τότε, οι άλλοι Τούρκοι τον κράτησαν, τον κατηγόρησαν επίμονα και τον οδήγησαν στον ηγέτη των Τούρκων, αμηρά.

Ο πρακτικογράφος του Θεολογικού Διαλόγου με τους Τούρκους, ιατρός Ταρωνείτης, κατακλείει τα γραφόμενά του, ως εξής: «Αυτά, που γράψαμε, ήμασταν αυτήκοοι και γράψαμε όσα είδαμε και ακούσαμε με την αίσθηση ότι μας βλέπει ο Θεός» [7, 224].

Πηγή: (Αντιαιρετικό σεμινάριο της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας Ε.Β.Β. & Β., πού έγινε τήν Δευτέρα 30-5-2016), Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας