Σέ δημιούργησε μέ τιμή ἐξαιρετική!

Δέν εἶπε, ὅπως γιά ὅλα τ᾿ ἄλλα, «γενηθήτω»

ἀλλά «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν

καί καθ᾿ ὁμοίωσιν».

Ποιός εἶσαι σύ, λοιπόν; Ποιός εἶσαι σύ, πού ὁ Θεός γιά νά σέ φτιάξει

σκέφτηκε τόσο κι ἀποφάσισε;

Μά δέν εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς:

Εἶσαι τό πιό πολύτιμο ἀπ᾿ ὅλα ὅσα ἔγιναν

ἤ μᾶλλον ἐκεῖνο τό ὄν γιά τό ὁποῖο καί μόνον ὑπάρχει ὁ κόσμος!

Σέ ὅρισε κυβερνήτη τοῦ κόσμου Του.

Τί πιό μεγάλο ἀπ᾿ αὐτό;

Ὅμως τήν ποδοπάτησες τούτη τή χάρη.

Ἐκεῖνος σοῦ ἔδωσε τά πάντα.

Μά ἐσύ τά δῶρα Του τά κλώτσησες.

Πῶς μπόρεσες;

Πῶς μπόρεσες ν᾿ ἀνοίξεις ἀφύλαχτα συζήτηση

μέ τόν ἀρχαῖο ἐχθρό Του -τόν δικό σου ἐχθρό στήν πραγματικότητα;

Πῶς δέν πρόσεξες κι ἄφησες ἕρμαιο τοῦ Σατανᾶ

τό νοῦ καί τήν καρδιά σου;

Σήκωσε, λοιπόν, τώρα τά μάτια σου καί δές τί ἔκανες.

Ἀπό τήν ὥρα τῆς παρακοῆς ἡ ἁμαρτία σου

σ᾿ ἔκανε, ἐσένα τόν πανελεύθερο, δοῦλο.

Κομμάτια τά ὄνειρά σου γιά ἰσοθεΐα,

καί ὅλη σου ἡ εὐγένεια, κομμάτια κι αὐτή.

Ὅλα στερέψαν κι ἀγριέψαν γύρω σου.

Ἁπλώνεις σάν τόν μυθικό τόν Τάνταλο νά πιάσεις,

μά τίποτε δέν στέκεται.

Κι ἄν μές στήν ἀγωνία σου ἀναρωτιέσαι

ποῦ εἶναι ἐκεῖνος πού ἐπίστεψες,

τί ψάχνεις; Γελάει καί καγχάζει σέ βάρος σου -δέν τόν ἀκοῦς;

ΠΗΓΗ: http://www.apolytrosis.gr/web/guest/30ian 

Συ­νε­χὲς σφυ­ρο­κό­πη­μα ὑ­φί­στα­ται ἡ Ἑλ­λά­δα τὰ τε­λευ­ταῖα τριά­ντα χρό­νια, ποὺ ἐ­κτο­ξεύ­ε­ται ἀ­πὸ τὸν ἐ­σμὸ τῶν δη­μο­σι­ευ­μά­των, τοῦ πλή­θους τῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν ἐν­τύ­πων κα­θὼς καὶ ἀ­πὸ τὸν τύ­πο καὶ τὴν τη­λε­ό­ρα­ση, ποὺ ἀ­πο­σκο­ποῦν στὴν ἀλ­λοί­ω­ση, ὑ­πο­τί­μη­ση καὶ κα­τα­στρο­φὴ ὅ­λων τῶν γνω­ρι­σμά­των τῆς Ἑλ­λη­νι­κό­τη­τας, ὥ­στε νὰ πά­ψουν νὰ ἀ­πο­τε­λοῦν εἰ­δο­ποι­ὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της τὰ ὁ­ποῖ­α ὑ­πεν­θυ­μί­ζουν δι­α­χρο­νι­κὰ ὅ­τι δι­α­κρί­νε­ται ὁ Ἑλ­λη­νι­σμὸς ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ Ἔ­θνη τῆς γῆς καὶ ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­νά­δελ­φος. 

Εἶ­ναι γε­γο­νὸς ὅ­τι πο­τὲ δὲν ἔ­μει­νε ἀ­λώ­βη­τος στὴ δι­α­χρο­νι­κή του ἱ­στο­ρί­α ὁ Ἑλ­λη­νι­σμός, ἀν­τί­θε­τα, τρο­φο­δο­τοῦ­σε, ἄ­θε­λά του, πάν­το­τε, τὴν ἀ­δη­φά­γο πο­λε­μι­κὴ ὅ­λων αὐ­τῶν, ποὺ ἐκ­σφεν­δό­νι­ζαν κα­ται­γι­σμὸ ἐ­πι­κρί­σε­ων καὶ λοι­δο­ρι­ῶν καὶ ἔ­φθα­ναν μέ­χρι τῆς ἰ­σο­πέ­δω­σης ὅ­λων τῶν Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶν. Ἕ­να συ­νον­θύ­λευ­μα ἀ­πο­τε­λού­με­νο ἀ­πὸ χαλ­κευ­μέ­να ἀ­νό­μοι­α πράγ­μα­τα, πη­γὲς καὶ θε­ω­ρί­ες, ἦ­ταν πάν­το­τε τὸ ὁ­πλο­στά­σιο τῶν λο­γο­κό­πων ἐ­πι­κρι­τῶν παν­τὸς ἑλ­λη­νι­κοῦ ἀ­πὸ πρό­σω­πα μέ­χρι ἱ­στο­ρι­κὰ γε­γο­νό­τα καὶ ἀ­ξί­ες πο­λι­τι­στι­κὲς καὶ θρη­σκευ­τι­κές. Ἡ βαθ­μια­ία συσ­σώ­ρευ­ση τῶν ἔρ­γων αὐ­τῶν τῶν νο­ση­ρῶν σο­φι­στῶν, ποὺ ἐ­πὶ χρό­νια ἐ­πι­χει­ροῦν νὰ κα­τε­δα­φί­σουν ὅ,τι Ἑλ­λη­νι­κὸ καὶ Ὀρ­θό­δο­ξο, ἐ­κτο­ξεύ­ον­τας τὰ δη­λη­τη­ρι­ώ­δη βέ­λη τους, μᾶς προ­κα­λοῦν νὰ ἀ­να­ζη­τή­σου­με τὴν ταυ­τό­τη­τά τους, ὥ­στε νὰ ἀ­πο­κρυ­πτο­γρα­φή­σου­με τὰ κί­νη­τρα καὶ τὰ βα­θύ­τε­ρα αἴ­τια αὐ­τῆς τῆς δο­λε­ρῆς καὶ ἀ­σύ­στο­λης συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς.

Ἀ­να­ζη­τών­τας λοι­πὸν πρῶ­τα τὰ αἴ­τια αὐ­τῆς τῆς συ­νε­χοῦς πο­λε­μι­κῆς κα­τὰ τῆς Ἑλ­λά­δας ἐν­το­πί­σα­με καὶ τοὺς πα­ρά­γον­τες ποὺ προ­κα­λοῦν αὐ­τὲς τὶς συμ­πε­ρι­φο­ρές. Οἱ κυ­ρι­ό­τε­ροι πα­ρά­γον­τες αὐ­τοῦ τοῦ λυσ­σα­λέ­ου μέ­νους,  ποὺ κω­δι­κο­ποι­οῦν­ται σὲ ἄρ­νη­ση ἢ ἐκ­μη­δέ­νι­ση τῆς ἑλ­λη­νι­κό­τη­τας, τῆς ταυ­τό­τη­τας, τῆς κα­τα­γω­γῆς, καί τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, εἶ­ναι ἡ ἀ­κα­τά­βλη­τη ἀν­το­χὴ τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ καὶ ἡ δύ­να­μή του νὰ με­ταρ­σι­ώ­νε­ται πά­νω ἀ­π᾿ αὐ­τὸ τὸν κό­σμο, ὅ­πως τοῦ ἔ­μα­θαν οἱ νη­πτι­κοὶ Πα­τέ­ρες τῆς νο­ε­ρᾶς προ­σευ­χῆς. Σ᾿ αὐ­τὴ τὴν ἐ­ξύ­ψω­ση δὲν μπο­ροῦν νὰ τὸν πα­ρα­κο­λου­θή­σουν οἱ πα­νοῦρ­γοι ἐ­πι­κρι­τές του. Αὐ­τοὶ εἶ­ναι «δι­α­φω­τι­στὲς» δὲν εἶ­ναι φω­τι­σμέ­νοι, εἶ­ναι ἐ­με­τι­κοὶ ἐγ­κω­μια­στὲς καὶ ἀ­νια­ρὰ φε­ρέ­φω­να τῆς λε­γό­με­νης «Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης», δη­λα­δὴ τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἐμ­φύ­λιου τῶν ἀ­πει­ρά­ριθ­μων σφα­γῶν καὶ ἐγ­κλη­μά­των, μὲ τὸ ἐ­πι­νο­η­μέ­νο καὶ οὐ­δέ­πο­τε ἐ­φαρ­μο­σμέ­νο θε­ω­ρη­τι­κό τους τρί­πτυ­χο τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἰ­σό­τη­τας, ἀ­δελ­φό­τη­τας. Ἐ­νο­χλεῖ τοὺς δό­λιους «νε­ω­τε­ρι­στὲς» καὶ «προ­ο­δευ­τι­κούς», ὅ­πως αὐ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζον­ται καὶ αὐ­το­α­να­κη­ρύσ­σον­ται σὲ «πνευ­μα­τι­κοὺς ἡ­γέ­τες», ποὺ πε­ρι­φρο­νοῦν κα­τά­φω­ρα τούς «ὀ­πι­σθο­δρο­μι­κούς», «πα­ρα­δο­σια­κούς», «συν­τη­ρη­τι­κοὺς» Ἕλ­λη­νες, ποὺ δὲν προ­σαρ­μό­ζον­ται στὶς ἰ­δε­ο­λη­ψί­ες τους. Για­τί γιὰ ἰ­δε­ο­λη­πτι­κοὺς πρό­κει­ται. Αὐ­τοὶ εἶ­ναι οἱ σκο­τα­δι­στὲς τοῦ «δι­α­φω­τι­σμοῦ», ποὺ  φυ­σι­κὰ δὲν ἔ­χουν οὔ­τε ὑ­πο­ψί­α τί ση­μαί­νει νὰ εἶ­σαι κλη­ρο­νό­μος τῆς Φι­λο­κα­λί­ας, τοῦ Εὐ­ερ­γε­τι­νοῦ, τοῦ ἡσυ­χα­σμοῦ, τῶν Νε­ο­μαρ­τύ­ρων καὶ τῶν Ἐ­θνο­μαρ­τύ­ρων ἡ­ρώ­ων τῆς Πα­λιγ­γε­νε­σί­ας. Τὸ σι­νά­φι αὐ­τῶν ποὺ κα­τα­φέ­ρον­ται κα­τὰ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἔ­θνους εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­νευ­λα­βὴς χο­ρός, μί­α συν­τε­χνί­α, ποὺ τὰ γε­μᾶτα ἰ­δε­ο­λο­γή­μα­τα συγ­γράμ­μα­τά τους προ­κα­λοῦν ἀ­πέ­χθεια καὶ ἀ­πο­στρο­φὴ πρῶ­τα στοὺς φοι­τη­τὲς καὶ ἀ­κο­λού­θως στοὺς ἀ­να­γνῶ­στες καὶ ἐ­ρευ­νη­τές, ποὺ δὲν τοὺς ἔ­χει κα­τα­κυ­ρι­εύ­σει ὁ πνευ­μα­τι­κὸς ζό­φος, ὅ­πως συμ­βαί­νει μὲ τὰ ἔρ­γα αὐ­τῶν τῶν σκο­τα­δι­στῶν, ἀ­φοῦ τὸ μό­νο μέ­λη­μά τους εἶ­ναι νὰ ἀ­πο­κρύ­πτουν τὴν ἱ­στο­ρι­κὴ ἀ­λή­θεια, ὅ­ταν δὲν ἐ­ξυ­πη­ρε­τῆ τὰ κα­τα­χθό­νια σχέ­δια τὰ δι­κά τους καὶ τῶν χο­ρη­γῶν ἐν­το­λέ­ων τους, για­τί οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀ­π᾿ αὐ­τοὺς εἶ­ναι δυ­στυ­χεῖς ἐν­το­λο­δό­χοι.

Ἂς ἀ­να­ζη­τή­σου­με τώ­ρα τὴν προ­έ­λευ­ση καὶ τὶς πρά­ξεις τῶν κα­τ᾿ ἐ­ξα­κο­λού­θη­ση δο­λο­πλό­κων ποὺ ρο­κα­νί­ζουν τὸν Ἑλ­λη­νι­σμό. Εἶ­ναι ἐ­λά­χι­στοι καὶ αὐ­το­α­πο­κα­λοῦν­ται πα­νε­πι­στη­μια­κοὶ καὶ πνευ­μα­τι­κὴ ἡ­γε­σί­α καὶ ἐ­πί­σης λί­γοι, ἀλ­λὰ κα­τα­στρο­φι­κοὶ ἐ­ξί­σου τῆς λε­γό­με­νης πο­λι­τι­κῆς ἡ­γε­σί­ας καὶ ἀ­πὸ τοὺς τε­λευ­ταί­ους κυ­ρί­ως οἱ τοῦ Ὑ­πουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας, Πο­λι­τι­σμοῦ καὶ Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν. Ὅ­λοι αὐ­τοὶ συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται, προ­κει­μέ­νου νὰ ἀ­πο­κρύ­ψουν τὰ σχέ­διά τους, ὅ­πως ὁ Ἀσ­σύ­ριος στρα­τη­γὸς τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, ὁ Ῥα­ψά­κης πού δὲν μι­λοῦ­σε στὴ γλῶσ­σα του, τὰ ἀσ­συ­ρια­κά, κα­τὰ τὴν εἰ­σβο­λή του στὴν Ἰ­ου­δαί­α, στοὺς πο­λι­ορ­κη­μέ­νους Ἱ­ε­ρο­σο­λυ­μί­τες, ἀλ­λὰ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε τὴν Ἰ­ου­δα­ϊ­κὴ γλῶσ­σα, γιὰ νὰ τοὺς πα­ρα­σύ­ρη εὔ­κο­λα στὰ σχέ­διά του καὶ νὰ τοὺς ὑ­πο­δου­λώ­ση. Ἔ­τσι καὶ οἱ λί­γοι ἐν­το­λο­δό­χοι ἱ­στο­ρι­κοί, οἱ πο­λι­τι­κοὶ ἐ­πι­στή­μο­νες, οἱ φι­λό­σο­φοι σὲ ἀ­γα­στὴ συ­νερ­γα­σί­α μὲ ὅ­μοι­ούς τους πο­λι­τι­κούς, ἀ­πο­τε­λοῦν τούς Νέ­ους Ῥα­ψά­κη­δες, για­τί πα­ρι­στά­νουν τοὺς ὁ­μό­γλωσ­σους, ὡς δῆ­θεν ἀ­δελ­φοὶ ζη­λω­τὲς καὶ ἔμ­πει­ροι τῆς Ἱ­στο­ρί­ας καὶ ὡ­στό­σο εἶ­ναι ἐ­χθροί τοῦ γέ­νους τῶν Ἑλ­λή­νων καὶ τῆς Θρη­σκεί­ας τους.    

Κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅ­τι δὲν εἶ­ναι Ἕλ­λη­νες, ἀλ­λὰ θνη­τό­ψυ­χοι, φθο­ρεῖς καὶ συ­κο­φάν­τες τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἔ­θνους, τῆς ἱ­στο­ρί­ας του καὶ τῶν πα­ρα­δό­σε­ών του, καὶ φα­νε­ρὰ ψεύ­δον­ται καὶ ἐ­ξα­πα­τοῦν ὡς ἀ­σε­βεῖς καὶ ἄ­θε­οι καὶ γρά­φουν καὶ λα­λοῦν ἑλ­λη­νι­στί, ὡς Ἕλ­λη­νες Ὀρ­θό­δο­ξοι, οἱ φρε­νό­πλη­κτοι, μι­σά­δελ­φοι καὶ οἱ ἐ­πι­θε­τι­κὲς ἐ­πι­χει­ρή­σεις τους ἔ­χουν ὡς στό­χους τὰ ὀ­χυ­ρὰ ποὺ συν­θέ­τουν ὡς συ­στα­τι­κὰ στοι­χεῖ­α τὸν Ἑλ­λη­νι­σμὸ καὶ τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α: Ἱ­στο­ρί­α, Ἰ­δε­ο­λο­γί­α, Γλῶσ­σα, Πί­στη, Πα­τρι­ω­τι­σμό, Ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση, Ἐ­θνι­κὴ ταυ­τό­τη­τα, Γε­ω­γρα­φι­κὸ χῶ­ρο, Πα­ρα­δό­σεις, συμ­πε­ρι­φο­ρές, ἱ­στο­ρι­κὲς μνῆ­μες, ἦ­θος, πάν­θε­ο ἡ­ρώ­ων, ψυ­χι­κὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ἡ ἐ­πι­δι­ω­κό­με­νη ἅ­λω­ση ἀ­πὸ τοὺς νέ­ους Ῥα­ψά­κη­δες πρέ­πει νὰ συμ­πε­ρι­λά­βη ὅ­λα τὰ κά­στρα τῶν πο­λι­ορ­κού­με­νων. Σή­με­ρα ἀ­πο­σκο­ποῦν καὶ στὴν ἐξ ἐφό­δου ἅ­λω­ση ἢ στὸν ἐ­ξα­ναγ­κα­σμὸ σὲ πα­ρά­δο­ση καὶ τὴν ἀ­πο­στέ­ρη­ση τῶν μέ­σων ἐ­φο­δια­σμοῦ. Προ­δί­δουν αὐ­τοὶ ποὺ τοὺς πι­στεύ­α­με γιὰ φύ­λα­κες καὶ αὐ­τοὶ ἀν­τὶ γιὰ φύ­λα­κες βε­βή­λω­σαν τὸ χῶ­ρο καὶ τὰ Ἱ­ε­ρὰ καὶ τὰ Ὅσι­α καὶ πο­λε­μοῦν ἀ­πὸ μέ­σα. Εἶ­ναι οἱ ἐ­σω­τε­ρι­κοὶ πο­λέ­μιοι. Ὅ­ταν τὸ 1979 ὑ­πο­γρά­φτη­κε ἡ συμ­φω­νί­α ἔν­τα­ξής μας στὴν Εὐ­ρω­πα­ϊ­κὴ Οἰ­κο­νο­μι­κὴ Κοι­νό­τη­τα τὸ Ὑ­πουρ­γεῖ­ο Παι­δεί­ας ἑ­όρ­τα­σε τὸ γε­γο­νός, ὡς ἔ­τος τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Πα­ρά­δο­σης!!

Ἀ­δι­α­φό­ρη­σε γιὰ τὴν πα­ρα­κα­τα­θή­κη:

Ὁ θε­με­λι­ώ­δης ρυθ­μὸς ἂς στυ­λω­θεῖ στὸ κέν­τρο τῆς ἐ­θνι­κό­τη­τας καὶ ἂς ὑ­ψώ­νε­ται κά­θε­τα.

Ἀλ­λὰ στὰ νο­μο­θε­τι­κὰ δι­α­τάγ­μα­τα καὶ στὰ ἐκ­παι­δευ­τι­κὰ προ­γράμ­μα­τα μι­λοῦν σὰν ξέ­νοι «φι­λέλ­λη­νες», ὅ­πως εὔ­στο­χα πα­ρα­τή­ρη­σε ὁ κα­θη­γη­τὴς Θε­ό­δω­ρος Πα­πα­κων­σταν­τί­νου.

Ἡ πνευ­μα­τι­κὴ ἡ­γε­σί­α δί­νει, ὡς πρό­τυ­πα στοὺς ἐκ­παι­δευ­ό­με­νους ὅ­λων τῶν βαθ­μί­δων, τοὺς ἄ­θε­ους δο­λο­φό­νους τοῦ Γαλ­λι­κοῦ Ἐμ­φύ­λιου, ὄ­χι τοὺς ἀ­γω­νι­στὲς τοῦ ᾿21, καὶ ἡ πο­λι­τι­κὴ ἡ­γε­σί­α τὸ 2000 ἀλ­λοι­ώ­νει τὴν Ἐ­θνι­κὴ ταυ­τό­τη­τα στὸ κυ­ρι­ό­τε­ρο συ­στα­τι­κό της, τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α καὶ ἐ­πι­βάλ­λει τὴν «πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα» κα­ταρ­γών­τας μὲ Ὑ­πουρ­γι­κὴ ἐγ­κύ­κλιο τὴν ἀ­να­γρα­φὴ τοῦ Θρη­σκεύ­μα­τος (καὶ τῆς ὑ­πο­κο­ό­τη­τας) στὶς ταυ­τό­τη­τες. Οἱ «ἐκ­συγ­χρο­νι­στὲς» πο­λι­τι­κοὶ τὸ ἔ­πρα­ξαν, ἀλ­λὰ ὄ­χι χω­ρὶς ἀν­τι­δρά­σεις ἀ­πὸ ἄλ­λους σώ­φρο­νες πο­λι­τι­κούς, ποὺ ὑ­πο­γράμ­μι­σαν ὅ­τι «ἐ­νι­σχύ­ον­ται οἱ ὑ­πο­ψί­ες γιὰ  ὓ π ο π τ ε ς   ἐ ξ α ρ τ ή σ ε ι ς» καὶ ὅ­τι «ἀ­φή­νουν τούς μα­σσό­νους νὰ ὑ­πο­γρά­φουν ἐ­λεύ­θε­ρα μὲ τὰ δι­α­κρι­τι­κά τους». 

Ὁ πρώ­ην Πρω­θυ­πουρ­γὸς Γ. Πα­παν­δρέ­ου σὲ δη­μό­σια ὁ­μι­λί­α του, ὡς ἀρ­χη­γὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ, εἶ­χε πεῖ ὅ­τι πρέ­πει νὰ ἐ­πι­νο­ή­σου­με ἕ­να «νέ­ο πα­τρι­ω­τι­σμό» καὶ οἱ πα­νε­πι­στη­μια­κοὶ συ­νερ­γά­τες τῶν πο­λι­τι­κῶν καὶ ἀ­π᾿ αὐ­τοὺς ἐ­πι­χο­ρη­γού­με­νοι –καὶ ὄ­χι μό­νο ἀ­π᾿ αὐ­τοὺς– στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν κα­λοῦν ἕ­ναν Βρε­ττα­νὸ τοῦ δι­α­βό­η­του (γιὰ τοὺς Ἕλ­λη­νες ἀ­πο­φοί­τους του καὶ τὰ ἀ­πί­στευ­τα ἀν­θελ­λη­νι­κὰ ἰ­δε­ο­λο­γή­μα­τά τους) London School of Economics, γιὰ νὰ μᾶς δι­δά­ξη, οὐ­σι­α­στι­κὰ νὰ ἐ­πι­χει­ρή­ση νὰ σβή­ση τὶς ἐ­θνι­κὲς ταυ­τό­τη­τες ἀ­πὸ τὴν ἐκ­παι­δευ­τι­κὴ πρα­κτι­κή, κά­νον­τας λό­γο γιὰ ἄ­χρη­στες ἀ­να­δρο­μι­κές ταυ­τό­τη­τες, ποὺ εἶ­ναι ὅ­πως τὶς προσ­δι­ό­ρι­σε: ἐ­θνι­κές, θρη­σκευ­τι­κές, πο­λι­τι­σμι­κὲς μὲ με­γα­λο­πρε­πεῖς ἀ­φη­γή­σεις τοῦ πα­ρελ­θόν­τος. Καὶ ἐ­πει­δὴ αὐ­τές, κα­τὰ τὴ θε­ω­ρί­α του, στα­θε­ρο­ποι­οῦν τὸ πα­ρελ­θὸν μέ­σα στὸ μέλ­λον ὑ­πάρ­χει μί­α πα­θο­λο­γί­α στὰ ἐκ­παι­δευ­τι­κὰ ἱ­δρύ­μα­τα. Σή­με­ρα, γρά­φει, ὅ­τι ὁ παι­δα­γω­γι­κὸς λό­γος κα­θο­δη­γεῖ­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­γο­ρά. Τὴν ἀ­πό­δο­ση στὰ Ἑλ­λη­νι­κὰ ἔ­κα­νε ὁ Ἰ ω σ ή φ  Σ ο λ ο μ ώ ν. (Ἐπί­ση­μοι λό­γοι, τ. 31, μέ­ρος Γ΄, Ἀ­θή­να 2002, σ.σ. 2143-2195). Οἱ κυ­ρί­ες τοῦ τμή­μα­τος Νη­πι­α­γω­γῶν ποὺ κά­λε­σαν τὸν Βρε­ττα­νὸ καὶ τὸν ἐγ­κω­μί­α­σαν εἶ­ναι οἱ ἴ­δι­ες ποὺ ἀ­να­ρω­τι­οῦν­ται «Τί εἶ­ναι ἡ πα­τρί­δα μας» καὶ εἶ­ναι αὐ­τὲς ποὺ καυ­τη­ριά­ζουν τὸν «ἐ­θνο­κεν­τρι­σμό», κ.λ.π.

Ἀ­πὸ τοὺς ἰ­σχυ­ροὺς πο­λέ­μιους τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ εἶ­ναι οἱ ἐ­πι­δι­δό­με­νοι σὲ ἀ­νί­ε­ρες συγ­κρί­σεις με­τα­ξὺ Γαλ­λι­κῆς καὶ Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης. Αὐ­τοὶ θέ­λουν νὰ ἀ­γνο­οῦν ὅ­τι τὰ Γαλ­λι­κὰ ἱ­στο­ρι­κὰ φαι­νό­με­να ποὺ ἀ­να­φέ­ρουν δὲν ἔ­χουν καμ­μί­α σχέ­ση μὲ τὴν ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς πα­ρά­δο­σης καὶ μά­λι­στα τὴς Ἱ ε ρ ῆ ς  Π α ρ ά δ ο σ η ς. Κα­τα­βάλ­λε­ται ἐ­δῶ καὶ χρό­νια ἐ­πί­μο­νη προ­σπά­θεια μὲ σω­ρεί­α συγ­γραμ­μά­των, ἀ­πὸ τοὺς δι­κο­λά­βους τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης, γιὰ νὰ μᾶς πεί­σουν ὅ­τι τὸ θαῦ­μα ποὺ λέ­γε­ται ᾿21 καὶ ἔ­χει παγ­κό­σμι­ες δι­α­στά­σεις εἶ­ναι ἕ­να ἀ­σή­μαν­το συμ­φε­ρον­το­λο­γι­κὸ γε­γο­νὸς ἀν­θρώ­πων ποὺ ἀν­τι­γρά­φα­νε τὴν «με­γα­λει­ώ­δη» Ἐ­πα­νά­στα­ση τῶν Γάλ­λων. Ὅ­λα αὐ­τὰ βέ­βαι­α ἀ­τεκ­μη­ρί­ω­τα μὲ φετ­φά­δες ποὺ ἐκ­δί­δουν οἱ ἴ­διοι οἱ συγ­γρα­φεῖς αὐ­θαί­ρε­τα καὶ ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτα. Ὡ­στό­σο ὑ­πάρ­χουν ἀ­παν­τή­σεις τὶς ὁ­ποῖ­ες ἐ­πι­με­λῶς ἀ­πο­κρύ­πτουν ἐ­πὶ χρό­νια καὶ προ­έρ­χον­ται ὄ­χι ἀ­πὸ Ἕλ­λη­νες, ἀλ­λὰ ἀ­πὸ ὁ­μό­φρο­νες καὶ ὁ­μο­γά­λα­κτους. Πα­ρά­δειγ­μα ἀ­κό­μη καὶ ὁ γνω­στὸς ἀ­πὸ πολ­λὲς «εὐ­ερ­γε­σί­ες» του γιὰ τὸν Ἑλ­λη­νι­σμό, ὁ πο­λὺς Χέν­ρυ Κίσ­σιγ­κερ τοὺς δι­α­ψεύ­δει, γρά­φον­τας γιὰ τὴν Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση ὅ­τι:

«Ἡ Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση δὲν ἦ­ταν Ἐ­πα­νά­στα­ση τῆς με­σαί­ας τά­ξης μὲ σκο­πὸ τὴν ἀ­πό­κτη­ση πο­λι­τι­κῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἀλ­λὰ κί­νη­μα ἐ­θνι­κὸ σὲ βά­ση θρη­σκευ­τι­κὴ ἐ­νάν­τια σὲ δύ­να­μη μὲ τὴν ὁ­ποί­α ὁ τό­τε πρέ­σβης τῆς Ρω­σσί­ας στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη εἶ­χε συ­ζη­τή­σεις καὶ δι­α­πραγ­μα­τεύ­σεις γιὰ συ­νε­χεῖς κυ­νι­κὲς πα­ρα­βιά­σεις τῶν Ὀ­θω­μα­νῶν σὲ βά­ρος τῶν Ἑλ­λή­νων», ἐ­νῶ στὴ συ­νέ­χεια πα­ρέ­χει μί­α ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κὴ ἀ­ξι­ο­λό­γη­ση τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης γρά­φον­τας ὅ­τι: «Ἡ νί­κη τῶν Ἑλ­λή­νων στὸ Μο­ριὰ ἔ­κα­νε τὸ Ἀ­να­το­λι­κὸ Ζή­τη­μα κεν­τρι­κό τῆς Εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς δι­πλω­μα­τί­ας, δη­λα­δὴ ἔ­δω­σε ὅ­πως καὶ ἦ­ταν τὴν παγ­κό­σμια ση­μα­σί­α τοῦ 1821» (Βλ. Χ. Κίσ­σιγ­κερ, Ἕ­νας ἀ­πο­κα­τε­στη­μέ­νος κό­σμος, ὁ Μέτ­τερ­νιχ, ὁ Κάσ­λρη καὶ τὰ προ­βλή­μα­τα τῆς Εἰ­ρή­νης, 1812-1822, Πρό­λο­γος – με­τά­φρα­ση – σχό­λια – ἐ­πι­μέ­λεια Δη­μή­τρης Μι­χα­λό­που­λος, ἔκδ. Πα­πα­ζή­σης, Ἀ­θή­να 2003, σελ. 504 & 507-508.

Καὶ ὁ ἴ­διος γιὰ τὴ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση γρά­φει τὸ πραγ­μα­τι­κὸ γε­γο­νός, ὅ­τι αὐ­τὴ εἶ­χε ξε­πε­ρα­στεῖ [πο­λὺ σύν­το­μα] ἀ­πὸ τὴν  Αὐτο­κρα­το­ρί­α τοῦ Να­πο­λέ­ον­τα μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο, ἄλ­λω­στε, εἶ­χε ταυ­τι­στεῖ (441). Ἀ­κό­μη δί­νει καὶ δείγ­μα­τα «ἠ­θι­κῆς» καὶ «ἀ­κλό­νη­της ἰ­δε­ο­λο­γί­ας!» τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης: π.χ. ὁ Ταλ­λε­ϋ­ράν­δος πρῶ­τα ἔ­γι­νε ἐ­πί­σκο­πος μό­νο καὶ μό­νο γιὰ νὰ ἀ­παρ­νη­θῆ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α κα­τὰ τὴν Ἐ­πα­νά­στα­ση, με­τὰ ἔ­γι­νε Ὑ­πουρ­γὸς Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν τοῦ Να­πο­λέ­ον­τα καὶ με­τὰ ἔ­στη­νε συ­νω­μο­σί­α γιὰ τὴν πα­λι­νόρ­θω­ση τῶν Βουρ­βώ­νων (250, 253, 254). Γιὰ τὸν Μέτ­τερ­νιχ: Αὐ­τὸ ποὺ λέ­γε­ται «βρε­ττα­νι­κὴ σχο­λὴ» στά­θη­κε ἡ αἰ­τί­α τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης (362).

Ἄλ­λοι, δι­α­πρε­πεῖς ἱ­στο­ρι­κοί, ἐ­πί­σης ὁ­μο­γά­λα­κτοι καὶ ὁ­μό­δο­ξοι τοῦ δό­λιου συγ­κρο­τή­μα­τος τῶν Ἑλ­λή­νων πλα­στο­γρά­φων τοῦ ᾿21, ἀν­τι­θέ­τως ὅ­μως πρὸς αὐ­τούς, το­νί­ζουν κα­θα­ρὰ ποι­ὸς ἦ­ταν ὁ χα­ρα­κτή­ρας τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης καὶ δί­νουν ἔ­τσι καὶ σὲ μᾶς τὰ ἀ­δι­ά­σει­στα τεκ­μή­ρια νὰ τοὺς ἀ­πο­δεί­ξου­με χαλ­κευ­τὲς τῆς ἀ­λή­θειας, ἀ­φοῦ οὔ­τε αὐ­τοὺς ὑ­πο­λο­γί­ζουν ἢ τοὺς ἀ­να­φέ­ρουν ἀ­πα­ξι­ω­τι­κὰ ὡς «συν­τη­ρη­τι­κούς». Ὡ­στό­σο αὐ­τοὶ οἱ «συν­τη­ρη­τι­κοὶ» ἀ­πο­κα­λύ­πτουν στὰ ἴ­δια χρό­νια ποὺ συν­τε­λεῖ­ται ἡ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση ὅ­σα ἀ­πέ­κρυ­πταν οἱ λε­γό­με­νοι «ἐ­πα­να­στά­τες» καὶ ὅ­σα ἀ­πέ­κρυ­πταν ἀ­πὸ τό­τε ὅ­λοι οἱ ἱ­στο­ρι­κοί τῆς Εὐ­ρώ­πης καὶ κυ­ρί­ως οἱ ἐ­θε­λό­δου­λοι Ἕλ­λη­νες, προ­σπα­θών­τας νὰ ὑ­πο­τι­μή­σουν ἢ καὶ νὰ γε­λοι­ο­ποι­ή­σουν τὸ ᾿21. Ἂς πά­ρου­με μί­α γεύ­ση ἀ­π᾿ ὅ­σα κα­ταγ­γέλ­λει ὁ Ζο­ζὲφ ντὲ Μέ­στρ, («Κα­τὰ τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως», μετ­φρ. Τ. Ἀ­θα­να­σό­που­λος, ἐκδ. Κα­στα­νι­ώ­της, Ἀθ. 1999).

«Ἡ ἐλευ­θε­ρί­α καί ἡ ἰσό­τη­τα σᾶς πα­ρου­σι­ά­στη­καν με­ταμ­φι­ε­σμέ­νες σὲ θε­ές, ἀλ­λά, πο­λὺ σύν­το­μα, πε­τών­τας τὰ πλα­νε­ρά τους ροῦ­χα καὶ ξε­δι­πλώ­νον­τας τὰ πέν­θι­μα φτε­ρά τους, πέ­τα­ξαν πά­νω ἀ­πὸ τὴ δό­λια γῆ μας, δεί­χνον­τας τὰ μα­τω­μέ­να κου­ρέ­λια καὶ τὰ φί­δια τῶν μαι­νά­δων» (σελ. 11).

«Ἕ­να πλῆ­θος σκο­τει­νῶν ἀν­θρώ­πων ποὺ μό­νο ἡ οἰ­κο­γέ­νεια τοὺς ἤ­ξε­ρε πὼς τοὺς λέ­νε. Κα­θάρ­μα­τα πρώ­της τά­ξε­ως βα­θιὰ ἀ­νή­θι­κοι καὶ με­γα­λό­σχη­μοι προ­δό­τες. Ἰ­δοὺ οἱ ἐκ­πρό­σω­ποι, οἱ νο­μο­θέ­τες, ἀ­να­γεν­νη­τὲς τῆς Γαλ­λί­ας. Ὁ λα­ὸς ξε­γε­λά­στη­κε πλή­ρως» (σ. 139).

«Εἴ­δα­με τὴ Γαλ­λί­α νὰ ἀ­τι­μά­ζε­ται ἀ­πὸ χι­λιά­δες ἐγ­κλή­μα­τα, ὁ­λό­κλη­ρο τὸ ἔ­δα­φος αὐ­τοῦ τοῦ ὄ­μορ­φου βα­σι­λεί­ου γε­μᾶτο ἰ­κρι­ώ­μα­τα καὶ αὐ­τὴ τὴ δυ­στυ­χι­σμέ­νη γῆ πο­τι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὸ αἷ­μα τῶν παι­δι­ῶν τους ποὺ σφά­χτη­καν μὲ τὸν νό­μο. Πο­τὲ ἀ­κό­μα καὶ ὁ πιὸ αἱ­μο­στα­γὴς τύ­ραν­νος, δὲν ἔ­παι­ξε μὲ τό­ση θρα­σύ­τη­τα, μὲ ζω­ὲς ἀν­θρώ­πων καὶ πο­τὲ κά­ποι­ος πα­θη­τι­κὸς λα­ὸς δὲν ὁ­δη­γή­θη­κε στὸ σφα­γεῖ­ο τό­σο ἀ­δι­α­μαρ­τύ­ρη­τα» (σ. 180).

«Δὲν ὑ­πάρ­χει που­θε­νὰ ἡ θε­ϊ­κὴ σφρα­γί­δα στὸ Γαλ­λι­κὸ Σύν­ταγ­μα» (σ. 270).        

«Αὐ­τὸς ποὺ κερ­δί­ζει τὶς μά­χες εἶ­ναι πάν­τα ὁ Ρο­βε­σπι­έ­ρος καὶ ὁ σι­δε­ρέ­νιος δε­σπο­τι­σμός του, ποὺ ὁ­δη­γεῖ τοὺς Γάλ­λους στὴ σφα­γὴ καὶ τὴ νί­κη σκορ­πών­τας χρυ­σά­φι καὶ αἷ­μα» (σ. 285).

«Ὅ­λες οἱ φα­τρί­ες τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης θέ­λη­σαν τὸν ἐ­ξευ­τε­λι­σμὸ καὶ τὴν κα­τα­στρο­φὴ μά­λι­στα τοῦ οἰ­κου­με­νι­κοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ […] ἐξ οὐ καὶ ἕ­πε­ται ὅ­τι ὅ­λες οἱ προ­σπά­θει­ές τους θὰ κα­τα­λή­ξουν μό­νο στὴν ἐ­ξύ­ψω­ση τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ» (σ. 336).             

«Δι­α­χώ­ρι­σαν τοὺς Γάλ­λους ἀ­πὸ τὸ Θε­ό, τὴν ἀ­στή­ρευ­τη πη­γὴ κά­θε ὕ­παρ­ξης» (σ. 347).

«Ἀ­τί­μα­σαν τὸν αἰ­ῶνα μας καὶ κα­τέ­στρε­ψαν τὴ Γαλ­λί­α (σ. 346). Γιὰ νὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ ἡ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση, χρει­ά­στη­κε νὰ ἀ­να­τρα­πεῖ ἡ θρη­σκεί­α, νὰ προ­σβλη­θεῖ ἡ ἠ­θι­κή, νὰ δι­α­πρα­χθοῦν ὅ­λα τὰ ἐγ­κλή­μα­τα. Γι᾿ αὐ­τὸ τὸ σα­τα­νι­κὸ ἔρ­γο χρει­ά­στη­κε νὰ χρη­σι­μο­ποι­η­θοῦν τό­σοι δι­ε­φθαρ­μέ­νοι, ὅ­σοι πο­τὲ πρὶν» (σ. 343).

«Ὁ γά­μος εἶ­ναι πιὰ νό­μι­μη ἐκ­πόρ­νευ­ση» (σ. 349).

Καὶ μί­α ση­μαν­τι­κό­τα­τη πα­ρα­τή­ρη­ση γιὰ τὶς αἱ­ρέ­σεις ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο. Εἶ­ναι γνω­στὸ ὅ­τι στὴν Ἑλ­λά­δα σή­με­ρα πρω­τα­γω­νι­στοῦν αἱρέ­σεις καί Στο­ές μὲ σκο­πὸ νὰ τὴν κα­τα­πνί­ξουν. Ἂς ση­μει­ώ­σω ἐ­δῶ ὅ­τι δὲν εἶ­ναι οἱ Ἑ­βραῖ­οι γε­νι­κά, ὅ­πως ὑ­πάρ­χει κοι­νὴ ἀν­τί­λη­ψη, αὐ­τοὶ ποὺ μᾶς πο­λε­μοῦν, για­τί, οἱ ἀ­πό­ψεις ποὺ πα­ρέ­θε­σα ἀ­πὸ Ἑ­βραί­ους προ­έρ­χον­ται. Θὰ πρέ­πει νὰ γί­νει δι­ά­κρι­ση ἀ­νά­με­σα σὲ Ἑ­βραί­ους, κυ­ρί­ως Ἕλ­λη­νες καὶ Σι­ω­νι­στές. Ὑ­πάρ­χει τε­ρά­στια δι­α­φο­ρά, ὅ­πως ἔ­χουν ἀ­πο­κα­λύ­ψει ἐ­πί­σης Ἑ­βραῖ­οι δι­α­κε­κρι­μέ­νοι παγ­κο­σμί­ως ἐ­πι­στή­μο­νες, ὅ­πως ὁ φι­λό­σο­φος Ρο­ζὲ Γκα­ρον­τί, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­πε ὅ­τι: «Ὁ σι­ω­νι­σμὸς εἶ­ναι εἰ­δω­λο­λα­τρί­α» (Βῆμα, 24.11.1996) καὶ ὁ Ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κός τῆς Ὀρ­γα­νι­κῆς Χη­μεί­ας Ἰσ­ρα­ὴλ Σα­χάκ (Ἑ­βρα­ϊ­κὴ Ἱ­στο­ρί­α, Ἑ­βρα­ϊ­κὴ θρη­σκεί­α, β. ἔκδ., «Ἐ­ναλ­λα­κτι­κὲς ἐκ­δό­σεις», Ἀθ. 2009) γιὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο ἔ­γρα­ψαν ὁ­μό­φυ­λοί του ὅ­τι εἶ­ναι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος τῶν με­γά­λων προ­φη­τῶν, καὶ ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­να­φέ­ρε­ται μὲ παρ­ρη­σί­α σὲ ὅ­ρο ποὺ χρη­σι­μο­ποί­η­σε ἀ­πὸ τοὺς πρώ­τους, τὸ «Ἰ­ου­δαιο-να­ζι­σμὸς» καὶ κα­ταγ­γέλ­λει τὶς βι­αι­ό­τη­τες τοῦ σι­ω­νι­σμοῦ καὶ τοῦ Ταλ­μου­δι­κοῦ ἑ­βρα­ϊ­κοῦ σω­βι­νι­σμοῦ, ὅ­που μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὅ­τι καὶ ἡ Κύ­προς πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν στοὺς χάρ­τες τῆς «ἑ­βρα­ϊ­κῆς πο­λι­τεί­ας» ἀ­πὸ τὸν και­ρὸ τοῦ Ἰ­ω­σὴφ Νά­ζη (σ. 160). Προ­σθέ­τει ἐ­πί­σης τὴν τυ­ραν­νί­α ποὺ ἀ­σκοῦ­σαν οἱ ῥα­βί­νοι ἐ­νάν­τια στοὺς ἄλ­λους ἑ­βραί­ους (σ. 162) καὶ τὴν πιὸ ἀ­δι­άν­τρο­πη ἐκ­με­τάλ­λευ­ση τῶν φτω­χῶν Ἑ­βραί­ων ἀ­πὸ τοὺς πλού­σιους Ἑ­βραί­ους, ποὺ εἶ­χαν συμ­μα­χή­σει μὲ τοὺς ῥα­βί­νους (σ. 171).

Γιὰ νὰ ἐ­πα­νέλ­θω, λοι­πόν, με­τὰ ἀ­π᾿ αὐ­τὴ τὴν ἀ­ναγ­καί­α, κα­τὰ τὴ γνώ­μη μου, πα­ρέν­θε­ση, ἔ­γρα­ψε ὁ Ζο­ζὲφ ντὲ Μέστρ γιὰ τὶς αἱ­ρέ­σεις:

«Ὅ­ταν μί­α αἵ­ρε­ση θέ­λει νὰ εἰσ­δύ­σει σὲ μί­α χώ­ρα, δὲν στα­μα­τᾶ τα­πει­νὰ στὰ σύ­νο­ρα καὶ δὲν ρω­τά­ει ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ἂν θέ­λουν νὰ τὴ δε­χθοῦν. Γλι­στρᾶ σι­ω­πη­λὰ σὰ φί­δι, σπέρ­νει τὰ δόγ­μα­τά της στὴ σκιὰ κρυ­φὰ καὶ αἴφ­νης ἀ­να­ση­κώ­νε­ται ἀ­πό­το­μα» (σ. 449).

Ἔ­κα­να ἐ­κτε­νῆ ἀ­να­φο­ρὰ στὴ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση γιὰ νὰ δεί­ξω πό­σο ἀ­σύ­στο­λοι πλα­στο­γρά­φοι εἶ­ναι αὐ­τοὶ ποὺ συσ­σω­ρεύ­ουν συ­στη­μα­τι­κὰ τὰ προ­πα­γαν­δι­στι­κὰ βι­βλί­α τους, γιὰ νὰ τὴ συγ­κρί­νουν μὲ τὴν ἀ­νε­πα­νά­λη­πτη Ἑλ­λη­νι­κὴ ποὺ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῆς Πί­στης ἦ­ταν, ἀ­κό­μη καὶ πρὶν ἀ­πὸ τὴν ἐ­θνι­κὴ Ἐ­λευ­θε­ρί­α, ὡς αἴ­τη­μα ἀρ­χη­γῶν καὶ λα­οῦ. Στε­ροῦν­ται ντρο­πῆς οἱ συγ­κρί­νον­τες τὴν Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση μὲ τὴ Γαλ­λι­κὴ Ἀν­ταρ­σί­α τῶν Ἰ­α­κω­βί­νων καὶ τῶν Μα­σσό­νων ἰλ­λου­μι­νά­των. Ἄλ­λω­στε ὁ λό­γος ποὺ δο­λο­φό­νη­σαν τὸν πραγ­μα­τι­κὸ Ἕλ­λη­να Κα­πο­δί­στρια εἶ­ναι καὶ ἡ πο­λε­μι­κὴ ἐ­ναν­τί­ον τους σὲ τε­λευ­ταῖα ἐγ­κύ­κλιό του.

Πό­τε ἀ­σύ­στο­λοι κό­λα­κες τῆς Γαλ­λι­κῆς ἀν­ταρ­σί­ας οἱ Ἕλ­λη­νες Ἐ­πα­να­στά­τες κα­ρα­τόμησαν χι­λιά­δες «ἐ­χθρούς τοῦ λα­οῦ!!;». Πό­τε, ἀν­θέλ­λη­νες φι­λό­σο­φοι καὶ πο­λι­τι­κοὶ ἐ­πι­στή­μο­νες, οἱ Ἕλ­λη­νες ἐ­πα­να­στά­τες κα­ρα­τό­μη­σαν συν­τρό­φους τους, ὅ­πως ὁ Δαν­τὼν γιὰ ἀ­πό­κλι­ση πρὸς τὰ δε­ξιά; Πό­τε ἔ­γι­ναν οἱ Ἀρ­χι­στρά­τη­γοι τοῦ Ἀ­γῶ­να «με­γά­λοι ἱ­ε­ρεῖς» προ­σω­πι­κῆς θρη­σκεί­ας, ὅ­πως ὁ Ρο­βε­σπι­έ­ρος; Ὑ­πάρ­χει στοὺς Ἕλ­λη­νες ἀμ­φι­σβή­τη­ση ἐ­θνι­κῆς συ­νεί­δη­σης καὶ ἀ­νυ­παρ­ξί­α πα­τρί­δας; Γι᾿ αὐ­τὸ μᾶς βομ­βαρ­δί­ζε­τε συ­νε­χῶς μὲ τὰ ὕ­πο­πτα καὶ δό­λια «δι­ε­θνῆ σας Συ­νέ­δρια» ἐ­δῶ καὶ ἀλ­λοῦ (ὅ­πως στὴν Ἀ­κα­δη­μί­α Ἐ­πι­στη­μῶν τοῦ Βε­ρο­λί­νου, ποὺ ἡ γρά­φου­σα με­τεῖ­χε) γιὰ τὴ «Δι­α­σπο­ρά», προ­σπα­θών­τας νὰ καρ­φώ­σε­τε στὴν ψυ­χὴ τῶν Ἑλ­λή­νων ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες ἦ­ταν πάν­τα σὲ δι­α­σπο­ρὰ καὶ ὅ­τι, ὅ­πως οἱ Ἑ­βραῖ­οι, δὲν εἶ­χαν πο­τὲ Πα­τρί­δα!! Οἱ Ἕλ­λη­νες ζοῦ­σαν πάν­τα στὴν πα­τρί­δα τους κά­τω ἀ­πὸ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε κα­το­χὴ καὶ ὁ πα­τρι­ω­τι­σμὸς τῶν Ἑλ­λή­νων εἶ­ναι πα­ροι­μι­ώ­δης. Οἱ Ἕλ­λη­νες, δὲν εἶ­ναι «πο­λί­τες τοῦ κό­σμου», ὅ­πως θέ­λε­τε νὰ τοὺς κα­ταν­τή­σε­τε μὲ τὰ σχέ­διά σας γιὰ τὴν Παγ­κό­σμια Νέ­α Τά­ξη. Μὲ τὶς δῆ­θεν ἱ­στο­ρι­κές σας προ­σεγ­γί­σεις, ἀ­φελ­λη­νί­ζε­ται τὸν Ἑλ­λη­νι­σμὸ χλευ­ά­ζον­τες δια­ρκῶς τὴν Ἑλ­λη­νι­κό­τη­τά του. Για­τί δὲν κα­τα­πι­ά­νε­στε μὲ ἄλ­λες ἐ­θνι­κὲς ταυ­τό­τη­τες, ὅ­πως τῆς Ἑβρα­ϊ­κό­τη­τας, Γαλ­λό­τη­τας κ.ἄ.; Για­τί τέ­τοι­α ἀ­πο­κλει­στι­κό­τη­τα γιὰ τὴν «πλα­στὴ» ὅ­πως ἰ­σχυ­ρί­ζε­στε Ἑλ­λη­νι­κὴ ταυ­τό­τη­τα; Ἐ­σεῖς ποι­ὰ ταυ­τό­τη­τα ἔ­χε­τε, νέ­οι Ῥα­ψά­κη­δες;

Δὲν θέ­λε­τε νὰ ἀ­κού­σε­τε οὔ­τε τὸν δι­α­πρε­πῆ Βρε­ττα­νὸ πο­λι­τι­κὸ φι­λό­σο­φο Ἔν­τμουντ Μπὲρκ (Στο­χα­σμοὶ γιὰ τὴν ἐ­πα­νά­στα­ση στὴ Γαλ­λί­α ὁ μτφρ. Χ. Γρη­γο­ρί­ου, ἐκδ. Σαβ­βά­λας 2010) ποὺ κά­νει λό­γο γιὰ ψεύ­τι­κα φῶ­τα, γιὰ προ­δο­σί­α ἡ­γε­τῶν, σκο­τει­νὲς φι­λύ­πο­πτες ἀρ­χὲς καὶ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει τὶς δι­α­φο­ρὲς τῆς Γαλ­λί­ας, ποὺ «ἀ­τί­μα­σε τὴν ἀ­ρε­τή της» σὲ ἕ­να συν­δυα­σμὸ δό­λι­ων καὶ ἄ­πι­στων ἀν­θρώ­πων τῆς ἐ­ξου­σί­ας, μὲ τὰ ἄλ­λα ἔ­θνη γρά­φον­τας: ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι λα­οὶ ἔ­χουν θε­με­λι­ώ­σει τὴν πο­λι­τι­κὴ ἐ­λευ­θε­ρί­α στὰ πιὸ ἄ­καμ­πτα ἤ­θη, καὶ σὲ ἕ­να σύ­στη­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο αὐ­στη­ρῆς καὶ ἀν­δρο­πρε­ποῦς ἠ­θι­κῆς (σελ. 79).

Στα­μα­τῶ ἐ­δῶ γιὰ νὰ ὑ­πο­γραμ­μί­σω ὅ­τι, ὅ­ταν οἱ φύ­λα­κες προ­δί­δουν, ὅ­ταν οἱ ποι­μέ­νες γί­νον­ται λύ­κοι, ἀ­π᾿ ὅ­που καὶ ἂν προ­έρ­χον­ται καὶ ὑ­πο­νο­μεύ­ουν τὴν ἐ­θνι­κὴ ταυ­τό­τη­τα τῶν Ἑλ­λή­νων, πρέ­πει νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­ζων­ται ὡς λύ­κοι ἀ­πὸ τὸ ποί­μνιο τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε, πα­ρα­φρά­ζον­τας τὸν Κα­πο­δί­στρια, «νὰ κυ­μα­τί­ζει πά­λι ἐ­πὶ τῶν τει­χῶν τῆς Ἑλ­λά­δος τὴ ση­μαί­α τοῦ Σταυ­ροῦ».                 

Μα­ρί­α Μαν­του­βά­λου

Ἀν. Καθ. Φι­λο­σο­φι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἀ­θη­νῶν

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄  08/12/2013

Στρέψτε τὰ αὐτιὰ σας σ’ ἐμένα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί· θὰ σᾶς διηγηθῶ μιὰ ὡραιότατη διήγηση. Διότι εἶναι σωστὸ νὰ κρύβει κανεὶς τὶς ἀποφάσεις τῶν βασιλέων, εἶναι ὅμως καλὸ νὰ ἀποκαλύπτει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀφορμή τούς πιστοὺς δούλους του στηρίζει τοὺς ἀδύναμους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρῶτος εἶμαι ἐγώ. Ὑπάρχει λοιπὸν σ’ ἐμένα ὁ πόθος νὰ ἀγγίξω γεγονότα πού ἔχουν συμβεῖ γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς μου. Θέλω νὰ βάλω σήμερα στὸν ἀργαλειὸ στημόνι ἀπὸ τὸ ὡραῖο μαλλὶ τοῦ λογικοῦ προβάτου.

Ποθῶ νὰ ὑφάνω κεντημένο χιτώνα ἀπὸ τὸ μαλλὶ τῆς λογικῆς καὶ προσευχητικῆς γλώσσας. Διότι εἶδα κάποτε ἕνα κριάρι πού εἶχε ὡραία ἐμφάνιση καὶ πνευματικὰ κέρατα, τὰ ὁποῖα ἠχοῦσαν μὲ λόγια τοῦ Θεοῦ· καὶ ἀφοῦ τὸ πλησίασα μὲ μεγάλη ἀγωνία, ἀφαίρεσα ἀπ’ αὐτό ἀθόρυβα μιὰ μικρὴ τούφα.

Μὲ κυρίευσε ὅμως ἕνας ἀβάσταχτος φόβος, διότι ἀποτόλμησα τέτοιες φοβερὲς πράξεις, ἐπειδὴ δὲν ἤμουν συνετός.

Θέλετε λοιπὸν νὰ φανερώσω ποιὸ ἦταν αὐτό τὸ κριάρι πού ἦταν στολισμένο μὲ τόσο ὡραῖα χρώματα; Αὐτό τὸ κριάρι ἦταν ὁ σοφὸς καὶ πιστὸς Βασίλειος, ὁ ὁποῖος ἐπισκόπευσε στὴ χώρα τῶν Καππαδοκῶν καὶ κήρυξε στὴν πόλη τῶν Καισαρέων σωτήριες διδασκαλίες γιὰ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Ὁ Βασίλειος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀληθινὰ ἡ βάση τῶν ἀρετῶν, τὸ βιβλίο τῶν ἐπαίνων, ὁ βίος τῶν θαυμάτων· αὐτός πού βαδίζει μὲ τὴ σάρκα καὶ προχωρεῖ μὲ τὸ πνεῦμα· αὐτός πού ζεῖ μὲ τὰ γήινα καὶ ἔχει τὸ βλέμμα του στραμμένο στὰ οὐράνια· αὐτός πού εἶναι τὸ βηρύλλιο πλῆκτρο τῆς μυστικῆς κιθάρας, αὐτό πού ἔτερψε τὴ χορεία τῶν ἁγίων Ἀγγέλων· αὐτός πού εἶναι τὸ σταθερὸ ἀρνί τῆς μάνδρας τῆς ζωῆς, πού καταβρόχθισε τὸ χορτάρι τοῦ ἱεροῦ Πνεύματος· αὐτός πού εἶναι τὸ ἀρνί πού πήδησε ἀπὸ τὸν πόθο καὶ ἅρπαξε τὸ ἄνθος ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ τιμίου Σταυροῦ· αὐτός πού εἶναι τὸ παχνὶ τῶν δογμάτων, ἡ γλώσσα τῶν λόγων, τὸ βραβεῖο τῶν ὀρθῶν καὶ ὠφέλιμων νοημάτων· αὐτός πού βύθισε τὸν ἑαυτό του στὸ βυθὸ τῶν Γραφῶν καὶ ἀνέσυρε τὸ λαμπρὸ μαργαριτάρι· αὐτός πού εἶναι τὸ ὥριμο σταφύλι τῆς θεϊκῆς κληματαριᾶς, πού ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πῆρε τὴ θεία γλυκύτητα· αὐτός πού εἶναι ἡ ὡραία μεμβράνη τῆς ἱερῆς σοφίας, στὴν ὁποία γράφηκαν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τὰ θεία χαράγματα· αὐτός πού εἶναι τὸ εὔφορο χωράφι τῆς οὐράνιας βασιλείας, τὸ ὁποῖο καρποφόρησε γιὰ τὸν Θεὸ καρποὺς δικαιοσύνης· αὐτός πού εἶναι βουνὸ στολισμένο μὲ τὰ ἄνθη τῆς μυστικῆς τριανταφυλλιᾶς, πού ἡ εὐωδιὰ του ἔφθασε στὸν ἴδιο τὸν οὐρανό· αὐτός πού ἔψαλε ἐπάνω στὴ γῆ ἄσματα ἀρεστά στὸν Θεὸ καὶ πῆρε ἀπ’ τοὺς οὐρανούς στεφάνια εὐπρόσδεκτα· αὐτός πού ἀντιλήφθηκε τὴ χάρη καὶ διακήρυξε, ὅπως ὁ Ἰώβ, τὴν ὁμολογία του στὸν Σωτήρα τῶν ὅλων, λέγοντας: «Τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό πού μὲ δημιούργησε, καὶ ἡ ἔμπνευση τοῦ Παντοκράτορος εἶναι αὐτή πού μὲ διδάσκει»· βεβαιώνοντας ὅτι μὲ τὴν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κήρυττε σὲ ὅλους τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ποθῶ ἀκόμη νὰ προσθέσω καὶ ἄλλη ὕφανση στὸ λόγο γιὰ τὰ ἐγκώμια, ὥστε μὲ τὴν ἀπόλαυση καὶ μὲ τὴν ἀνάμνηση τοῦ δίκαιου ἄνδρα νὰ βροῦμε στὶς προσευχὲς μας γνώση καὶ κατάνυξη. Πρέπει λοιπὸν νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὴ σαΐτα τοῦ Πνεύματος καὶ νὰ τακτοποιοῦμε τὸ νῆμα τῶν νοημάτων μας. Ἔπειτα πρέπει νὰ ἑτοιμαζόμαστε γι’ αὐτή τὴν ἐργασία ἔτσι., ὥστε νὰ κλείνουμε μέσα στὸ στημόνι καὶ τὸ ὑφάδι. Ἂν λοιπὸν κάποιος κλώσει αὐτό τὸ μαλλὶ μὲ προσοχή, θὰ προσφέρει στολὴ ἀθανασίας σ’ ἐκείνους πού ποθοῦν αὐτὴ τὴ στολή.

Τέτοιες εἶναι οἱ ἀπαρχές τοῦ μυστικοῦ θρέμματος· τέτοιες εἶναι οἱ σοδειὲς τοῦ ἅγιου κτήματος. Ἔτσι ἄφθονος ἦταν στὴ διδασκαλία, ὥστε νὰ ντύνει ὅσους τύχαινε νὰ εἶναι παρόντες. Ἦταν πνευματοφόρο κριάρι τοῦ κοπαδιοῦ τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ἀνθοῦσε μέσα στὸ ἔλεος τῆς λαμπρῆς Ἐκκλησίας· ἀπὸ τὴ μιὰ προσφέροντας ζεστασιὰ στοὺς φτωχοὺς μὲ τὸ μαλλί του, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁδηγώντας σὲ κατάνυξη τοὺς πλούσιους μὲ τὰ χτυπήματα τῶν κεράτων του. Καθὼς παρέμενε νύχτα καὶ μέρα στὰ ἴδια ἄδυτα, δέχθηκε τὴ Χάρη ἀπὸ τὸν οὐρανό. Γι’ αὐτό καὶ κάθε μέρα βγάζοντας ἄφθονα ἄνθη ὡς πρὸς τὸ λόγο, ἀνανέωνε γιὰ τὶς ψυχὲς τὸν ἀναλλοίωτο στολισμό. Καὶ παρόλο πού μοίραζε τὸν ἑαυτό του στὸν καθένα χωριστά, δὲν ἀλαζονεύονταν γιὰ τὴν ποικιλία του.

Ἐπειδὴ λοιπὸν πλήθαινε στὰ ἄφθαρτα ἄνθη, ἐπειδὴ τρεφόταν μὲ τοὺς ἅγιους κάλυκες, ἐπειδὴ ἔβρισκε ἀνάπαυση πάντοτε μέσα στὶς Γραφὲς καὶ ἀπὸ αὐτές ἔβοσκε ἄφθονο τὸ θεϊκὸ χορτάρι, καί ἀπολάμβανε τὴ χλόη στὰ βοσκοτόπια τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας, καὶ εὐφραινόταν μέσα στὶς ἱερατικὲς αὐλὲς, γι’ αὐτό καὶ ὁ λόγος του κυλοῦσε σὰν ποταμός, καὶ ἡ ἀρετὴ του προχωροῦσε σὰν τὰ κύματα τῆς θάλασσας. Ἐκεῖ τρεφόταν μὲ θεία νοήματα, καὶ ἐδῶ κήρυττε μὲ δυνατὴ φωνὴ ἀθάνατα λόγια· ἐκεῖ ἔτρωγε ἐνάρετα φαγητά, καὶ ἐδῶ διακήρυττε εὐπρόσδεκτα λόγια. Δὲν ἦταν δηλαδὴ ἡ τροφὴ του στρύχνος καὶ βάτος, ἀλλά ἦταν ρόδο καὶ κρίνο, κρόκος καὶ κιννάμωμο. Ἀκολουθοῦσε δηλαδὴ πίσω ἀπὸ τέτοιο χορτάρι, ἀρωματίζοντας τὴν τροφή του μὲ μυστικὰ βλαστάρια. Γι’ αὐτό καὶ τὸ μαλλὶ του γίνονταν λαμπρό, καὶ ἦταν κατάλληλο γιὰ τὴν ὕφανση τῶν θείων διδαγμάτων.

Καὶ γιὰ ποιὸ λόγο πρέπει νὰ λέω πολλὰ γι’ αὐτό τὸ κριάρι, ὅπου ὁλόκληρο ἔγινε σκεῦος ἕτοιμο, ὄχι σκεῦος τυχαῖο, ἀλλά τέτοιο πού εἶδε ὁ Πέτρος νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανό, πιασμένο ἀπὸ τὶς τέσσερες ἄκρες; Ἀλλά ἐκεῖνο κατεβαίνοντας στὴ γῆ, ἔδειξε ὅτι εἶχε πτηνὰ καὶ τετράποδα· ὁ Βασίλειος ὅμως πού βρῆκε τὴν ἄνοδο στὸν οὐρανό, παρουσίασε σ’ ἐμᾶς λόγια ἔνδοξα καὶ παράδοξα. Καὶ ἐκεῖνο βέβαια τὸ σκεῦος φάνηκε γιὰ λίγο, καὶ ἀνασύρθηκε ἡ ἐμφάνισή του, ἀφοῦ ἀποκαλύφθηκε μόνο σὲ ἕναν· αὐτὸς ὅμως ἀνυψωμένος πολλὰ χρόνια, χορήγησε σὲ πολλοὺς τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος. Γιὰ ἐκεῖνο τὸ σκεῦος ὁ Πέτρος ἄκουσε ἀπὸ τὸν οὐρανό, «Ἀπὸ ἐκεῖνα πού ἐγώ καθάρισα, φάγε»· καὶ γι’ αὐτὸν εἰπώθηκε σὲ ὅλους· «Αὐτόν πού ἐγώ ἁγίασα, καὶ σεῖς νὰ τὸν τιμήσετε».

Ποιὸς λοιπὸν δὲν θὰ ἐπαινοῦσε ἐκεῖνον πού δόξασε ὁ Πατέρας; ἤ ποιὸς δὲν θὰ τιμοῦσε ἐκεῖνον πού ἁγίασε ὁ Υἱός; Καὶ ποιὸς δὲν θὰ μακάριζε ἐκεῖνον πού μακάρισε τὸ σοφὸ καὶ νοερὸ καὶ σεβάσμιο Πνεῦμα;

Πωπώ, πῶς εὐδόκησε ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ νὰ κατοικήσει μέσα του καὶ νὰ περπατήσει μέσα του! «Βρίσκω ἀνάπαυση, εἶπε ὁ Θεός, στὸν ταπεινὸ καὶ ἥσυχο, καὶ σ’ αὐτόν πού φοβᾶται τὰ λόγια μου». Ἔτσι ἡ Χάρη τοῦ πλημμύρισε τὸ νοῦ, μὲ ἐκεῖνα τὰ σεμνὰ καὶ ἀστείρευτα ρεύματα, ὥστε νὰ παρουσιάσει κόσμιους καὶ αὐτούς πού μολύνθηκαν μέσα στὰ ἁμαρτήματά τους, ὅπως καὶ αὐτούς πού βαπτίσθηκαν.

Γιὰ νὰ δείξει λοιπὸν ὁ Κύριος τὴν εὐσπλαχνία του καὶ σ’ ἐμένα, ὅταν μοῦ δόθηκε ἀφορμή γιά νά προσφέρω ἐλεημοσύνη σὲ κάποια πόλη, ἄκουσα ὅταν βρέθηκα ἐκεῖ φωνὴ νὰ μοῦ λέει: «Σήκω, Ἐφραίμ, καὶ φάγε νοήματα». Καὶ ἀφοῦ ἀπάντησα, εἶπα μὲ πολλὴ ἀγωνία: «Ἀπὸ ποῦ, Κύριε, νὰ φάω;». Καὶ μοῦ ἀπάντησε: «Νά, στὸν οἶκο μου, τὸ βασιλικό σκεῦος θά σοῦ προσφέρει τὸ φαγητό». Καὶ ἀφοῦ θαύμασα πολὺ γιὰ τὰ λεγόμενα, σηκώθηκα καὶ πῆγα στὸ ναὸ τοῦ Ὕψιστου, καὶ ἀφοῦ προχώρησα ἀθόρυβα στὸ προαύλιο καὶ ἔσκυψα ἀπὸ τὸν πόθο στὰ πρόθυρα, εἶδα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς νὰ εἶναι ἁπλωμένο λαμπρὰ μπροστὰ στὸ ποίμνιο, νὰ εἶναι ὁλόκληρο στολισμένο μὲ θεοπρεπῆ λόγια, καὶ τὰ μάτια ὅλων νὰ εἶναι στραμμένα σ’ αὐτόν. Εἶδα τὸ λαὸ νὰ τρέφεται ἀπὸ αὐτόν μὲ πνεῦμα, καὶ τὴ χήρα καὶ τὸ ὀρφανὸ νὰ ἐλεεῖται πάρα πολύ. Εἶδα ἐκεῖ νὰ κυλοῦν πρὸς αὐτόν τὰ δάκρυα σὰν ποτάμι, καὶ τὸ μαλλὶ τῆς ζωῆς νὰ λάμπει σὲ ὅλους σὰν χρυσάφι, καὶ τὸν ἴδιο τὸν ποιμένα νὰ στέλνει ψηλὰ μὲ τὰ φτερὰ τοῦ Πνεύματος δεήσεις καὶ νὰ κατεβάζει ἀπαντήσεις. Εἶδα τὴν ‘Ἐκκλησία νὰ καλλωπίζεται ἀπὸ αὐτόν, καὶ τὴν ἀγαπημένη νὰ στολίζεται μὲ πολλὰ στολίδια. Εἶδα τὰ δόγματα τοῦ Παύλου, τὰ διδάγματα τῶν Προφητῶν, τὸ νόμο τῶν Εὐαγγελίων, τὸ φόβο τῶν μυστηρίων. Εἶδα ἐκεῖ τὸν ὠφέλιμο καὶ σωτήριο λόγο νὰ ὑψώνεται πιστὰ στὸν ἴδιο τὸν οὐρανό, καὶ γενικὰ ὅλη ἐκείνη τὴ Σύναξη νὰ λάμπει ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τῆς Χάρης. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὅλοι αὐτοί τόσο πολὺ προόδευαν στὴν εὐσέβεια, καθὼς ἀντλοῦσαν ἀπὸ τὸ ἐκλεκτό σκεῦος τῆς βασιλείας, ἀνύμνησα τὸν σοφὸ καὶ ἀγαθό Κύριο, ὁ Ὁποῖος τόσο πολὺ δοξάζει ἐκείνους πού τὸν δοξάζουν.

Ὕστερα λοιπὸν ἀπὸ τὸ κήρυγμα, δόθηκε στὸν ἄνδρα πληροφορία γιὰ μένα ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ ἀφοῦ ἔστειλε καὶ κάλεσε ἐμένα τὸν τιποτένιο, ἀπευθύνθηκε σέ μένα διὰ μέσου τοῦ διερμηνέα, καί μέ ρώτησε: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος ἔσκυψες τέλεια τὸν τράχηλό σου καὶ σήκωσες τὸ ζυγὸ τοῦ σωτήριου λόγου;». Καὶ ἀφοῦ ἀπάντησα καί εἶπα, «ἐγώ εἶμαι ὁ Ἐφραίμ, ὁ ὁποῖος ἄφησα τὸν ἑαυτό μου πίσω ἀπὸ τὸν οὐράνιο δρόμο». Καὶ ἀφοῦ μὲ πλησίασε ὁ θεόπνευστος αὐτός ἄνδρας, πρόσφερε σ’ ἐμένα τὸ ἅγιο φίλημά του καὶ ἀφοῦ ἔστρωσε τραπέζι μὲ τὰ φαγητὰ τῆς σοφῆς καὶ ἅγιας καὶ πιστῆς ψυχῆς του, ὄχι τραπέζι καρυκευμένο μὲ φθαρτὰ φαγητά, ἀλλά γεμάτο μὲ ἄφθαρτα νοήματα, ἔλεγε μὲ ποιὲς δηλαδὴ καλὲς πράξεις μποροῦμε νὰ δείξουμε τήν τέλεια μετάνοιά μας στὸν Κύριο πῶς θὰ ἐμποδίσουμε τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἁμαρτημάτων, καὶ πῶς θὰ κλείσουμε τὶς εἰσόδους τῶν παθημάτων· πῶς θὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀποστολικὴ ἀρετή, καὶ πῶς θὰ κάμψουμε τὸν ἀδωροδόκητο Κριτή. Καὶ ἀφοῦ ἔκλαψα, κραύγασα καὶ εἶπα: «Ἐσύ, πάτερ, φρούρησε ἐμένα τὸν πλαδαρὸ καὶ ράθυμο· ἐσύ ὁδήγησέ με στὸν ἴσιο δρόμο· ἐσύ φέρε σὲ κατάνυξη τὴ σκληρὴ σὰν πέτρα καρδιά μου· διότι σ’ ἐσένα μὲ ἀνέθεσε ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων, γιὰ νὰ θεραπεύσεις τὴν ψυχή μου. Ἐσύ προσόρμισε τὸ σκάφος τῆς ψυχῆς μου στὸ ἥσυχο λιμάνι».

Καὶ πρόσεξε τὴ φροντίδα τοῦ καλοῦ διδασκάλου, ἀπὸ ποῦ δηλαδὴ ἄδραξε τὸ παράδειγμα τῆς ἀρετῆς μου. Κράτησε σφιχτά, γιὰ νὰ τὸ πῶ ἔτσι, τὸ ραβδὶ τοῦ σώματος, καὶ ἀφοῦ μάδησε τὴ συνήθεια τῶν ἀνόητων παθῶν, ἀφαίρεσε τὰ λέπια μου, δηλαδὴ τὴν ἀδυναμία τῶν ματιῶν μου· καὶ ἀφοῦ ἐλάττωσε τὴν ὠχρότητα καὶ ἀνωριμότητα τοῦ λόγου, μὲ πῆρε μὲ τὸ ζῆλο καὶ μὲ βύθισε στὰ βάθη τῶν διδαγμάτων του. Τότε τὰ σπλάχνα μου πόθησαν πολὺ νὰ συνθέσουν τὸν ἔπαινο τῶν Σαράντα Μαρτύρων· διότι ὁ ἐκλεκτός πληροφόρησε τὰ αὐτιά μου γιὰ κάθε πράξη τῆς καρτερίας τους· πῶς δηλαδὴ προτίμησαν νὰ πεθάνουν γιὰ τὸν Χριστό, καὶ πόσους κινδύνους περιφρόνησαν, γιὰ νὰ Τὸν κερδίσουν, καὶ πόσοι ἦταν οἱ ἅγιοι ὡς πρὸς τὸν ἀριθμό· καὶ ἐξιστοροῦσε τὰ ὑπόλοιπα κατορθώματα τῆς εὐσέβειάς τους.

Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ πιστὸς ἀρχιερέας μᾶς ἔκανε ἄξιους γιὰ μιὰ τέτοια λαμπρὴ ἐργασία, ἀφοῦ ἀφήσουμε τοὺς ἐπαίνους αὐτῶν τῶν τροπαιούχων καλλινίκων ἀνδρῶν γιὰ ἄλλη διήγηση, ἂς μακαρίσουμε αὐτόν, τὸν ὅσιο τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἄνδρα πού εἶχε τὸν ἴδιο ζῆλο καὶ τὴν ἴδια τιμὴ μ’ αὐτούς. Διότι, ὅπως οἱ Ἅγιοι ἀντιστάθηκαν μὲ ἀνδρεία στὸν τύραννο Λικίνιο καὶ στὸν ἄρχοντα Δούκα, ἔτσι καὶ ὁ Ὅσιος ἀντιπαρατάχθηκε στὸν Οὐάλη καὶ στὸν Ἄρειο καὶ στὸν ἀλαζονικὸ ἔπαρχο. Ἐκεῖνοι οἱ Ἅγιοι ξερίζωσαν τὰ ἀγκάθια τῆς πλάνης, καὶ αὐτὸς ξερίζωσε τὰ τριβόλια τῆς αἱρετικῆς μανίας. Ἐκεῖνοι διέλυσαν τὰ ἀγωνίσματα τοῦ Λικίνιου, καὶ αὐτός κατάργησε τὰ προστάγματα τοῦ Οὐάλη. Ἐκεῖνοι κατάργησαν τὶς προσταγὲς τοῦ Δούκα, καὶ αὐτός καταντρόπιασε τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ Ἄρειου. Ἐκεῖνοι διέλυσαν τὴν ἀλαζονεία τοῦ ἄρχοντα, καὶ αὐτός τσάκισε τὴ μανία τοῦ ἔπαρχου Μόδεστου.

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁπλίσθηκε ἀπὸ τὴν ἄθλησή τους μὲ κεντρί, ὅπως ὁ Φινεές, τρύπησε τὶς γλῶσσες πού ἔφυγαν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτό καὶ ποθοῦσε πολὺ ἔντονα νὰ πιεῖ τὸ ποτήρι τοῦ μαρτυρίου καὶ βιαζόνταν νὰ στήσει τρόπαιο μὲ τὸ μαρτύριό του. Οἱ Μάρτυρες, χάρη στὴν πίστη τους στὸν Χριστό, σήκωσαν ἐπάνω τους ὅλη μαζὶ τὴ θλίψη καὶ τὴν ὑπέ-μειναν μὲ γενναιότητα· ὁ Βασίλειος ἐπίσης, χάρη στὴν ἐλπίδα του στὸν Χριστό, ὑπέφερε μὲ ἀνδρεία τὴ χιονοθύελλα τῶν πειρασμῶν. Ἐκεῖνοι πέταξαν τοὺς χιτῶνες τους καὶ πρόσφεραν τὰ μέλη τους στὰ βασανιστήρια· καὶ αὐτός βιάζονταν νὰ πετάξει ἀπὸ πάνω του ἀκόμη καὶ τὸ κουρέλι πού εἶχε γύρω ἀπὸ τὸν τράχηλό του καὶ τὸ σῶμα. Ἐκεῖνοι στὴ λίμνη τράβηξαν πρὸς τὸν ἑαυτὸ τους αὐτόν πού πλανιόταν στὴν ἀσέβεια καὶ τὸν ἔκαναν ἄξιο γιὰ τὴ δόξα· αὐτός ἐπίσης βαφτίζοντας τοὺς ἄπιστους στὴν κολυμβήθρα, ἔγινε γι’ αὐτοὺς πρόξενος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖνοι μέσα στὰ νερά, φλεγόμενοι ἀπὸ τὸν πόθο, εἶδαν τὸ φῶς μαζὶ μὲ τὰ στεφάνια πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τους· καὶ αὐτός πυρπολούμενος ἀπὸ τὰ δόγματα τῆς Ἁγίας Τριάδας, πῆρε τὰ βραβεῖα γιὰ τὸν ἀγώνα του ἐνάντιον τῶν κακοδόξων.

Πόσες πανουργίες μεταχειρίσθηκε ὁ πονηρὸς Βελίαρ γιὰ νὰ χωρίσει τὸν Βασίλειο ἀπὸ τὴν οὐράνια βασιλεία! Ἐξόργισε βασιλιάδες, ἄρχοντες καὶ ὄχλους, ἀλλά ὁ Βασίλειος ἔγινε βάση τῶν πιστῶν. Ἐξαγρίωσε ὅλες τὶς καταιγίδες του, ἀλλά δὲν τάραξε διόλου τὸν σοφὸ ἔμπορο. Προκάλεσε θύελλα μὲ τοὺς βοηθούς του, δηλαδὴ μὲ τὶς αἱρέσεις, ἀλλά ἡ τέχνη τοῦ κυβερνήτη ἀποδεικνύονταν περισσότερο. Ξεσήκωσε τρικυμίες ἐνάντιον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά δὲν μπόρεσε νὰ βυθίσει τὸ πλοῖο τῆς πίστης τοῦ Βασιλείου. Τὸν πολέμησε μὲ αἱρετικὰ λόγια, ἀλλά ἀμέσως τραυματίζονταν ἀπὸ τὰ δόγματα τῆς θεολογίας. Ἐξόπλισε ἐναντίον του τὸν Ἄρειο, ὅπως τὸν Γολιάθ, ἀλλά χτυπιόταν ἀπ’ αὐτόν, σὰν μὲ σφενδόνη, μὲ τὰ τρία λιθάρια τῆς πίστης. Ἐπιτέθηκε μὲ ὁρμή στὸν πύργο του μὲ τοὺς ἀνέμους τῆς κακοδοξίας —ἄνεμοι δηλαδὴ ἦταν οἱ λόγοι τῶν ἀσεβῶν— ἀλλά δὲν τὸν ἔπεισαν, διότι εἶχε ὀχυρωθεῖ μὲ τὰ τρία ἀπόρθητα τείχη τῆς ἄχραντης Τριάδας. Ἐκτόξευσε τὰ βέλη τῆς πολυθεΐας, ἀλλά ἀμέσως τράπηκε σὲ φυγὴ ἀπὸ τὴ μονοθεΐα. Ἔρχονταν στρατεύματα σκυλιῶν πού γαύγιζαν, ἀλλά μὲ τὴ ράβδο τοῦ σταυροῦ τὰ τραυμάτιζε. Οἱ λύκοι φοροῦσαν πάλι τὸ δέρμα τῶν προβάτων, ἀλλά ἀμέσως ἔλεγχε τὴν ὑποκρισία τους. Βιαζόταν ἡ ἀδικία νὰ τὸν ταράξει, ἀλλά ἀμέσως νικιόταν ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη τοῦ ἀνδρός. Φιλονεικοῦσαν οἱ ἄπιστοι νὰ μιμηθοῦν τὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία του, ἀλλά ἀμέσως διακηρυσσόταν ἡ κακόπιστη καὶ ἀσεβής γνώμη τους. Μεταχειρίζονταν κολακεῖες γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν παρρησία του, ἀλλά ἀμέσως ἀποκαλυπτόταν ἡ ἀφροσύνη τους.

Ἐπειδὴ δηλαδὴ γνωρίζουν καὶ οἱ ἔχθροι νὰ σέβονται καὶ νὰ τιμοῦν τὴν ἀρετή καὶ τὴν ἀνδρεία, ὅταν τὸ παιδὶ τοῦ τυράννου βασανιζόταν ἀπὸ φοβερὴ ἀρρώστια, παρακαλοῦσαν τὸν ἄνδρα νὰ προσευχηθεῖ γι’ αὐτό ·ἐκεῖνος ὅμως πρότεινε, λέγοντας: «θὰ προσευχηθῶ, ἂν μοῦ τὸ δώσεις νὰ τὸ ὁδηγήσω στὴν ἀψεγάδιαστη πίστη καὶ νὰ τὸ ἀπαλλάξω ἀπὸ κάθε δυσσέβεια τῶν μαθημάτων τοῦ Ἀρείου»· καὶ ὅταν ὁ πατέρας συμφώνησε, ἀμέσως ὁ Βασίλειος ἔγινε μεσολαβητὴς γιὰ τὸν ἐπίγειο βασιλιὰ πρὸς τὸν οὐράνιο· προσκόμιζε τὴν ὑπόσχεση τοῦ ἄνδρα, καὶ ἔφερνε σ’ αὐτόν τὴ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του.

Μόλις λοιπὸν εἶδαν τὰ φίδια νὰ ἔχει σωθεῖ τὸ παιδί, ξανὰ ἔβλαψαν ὕπουλα τὴ θέληση τοῦ ἀνόητου βασιλιᾶ, καὶ ἀφοῦ πῆραν τὸ γιό του, τὸν βάφτισαν μὲ νερό, ὄχι ὅμως μὲ Πνεῦμα. Δίδασκαν νὰ ἀρνηθεῖ τόνΥἱό τοῦ Θεοῦ. Ἐξωτερικά ντύνοντας καὶ ἐσωτερικὰ ξεντύνοντας· ἐξωτερικὰ ντύνει τὸν Χριστὸ καὶ ἐσωτερικὰ τὸν ξεσχίζει. Γι’ αὐτό καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγο ἀφαίρεσε τὸ πνεῦμα τοῦ δύστυχου παιδιοῦ, κηρύττοντας τὴν ἀχαριστία τους.

Αὐτά δὲν εἶναι δευτερότερα ἀπὸ τὰ καταπληκτικὰ ἔργα τοῦ Ἠλία, καὶ δὲν εἶναι κατώτερα ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἐλισσαίου. Ὅπως ἐκεῖνοι ἐπανέφεραν στὴ ζωὴ τοὺς νεκρούς, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς Βασίλειος μὲ τὴν προσευχὴ του ἅρπαξε ἀπὸ τὸ θάνατο τὸ παιδὶ πού ἐπρόκειτο νὰ πεθάνει. Καὶ ὅπως ἐπίσης ὁ Πέτρος τὸν Ἀνανία καὶ τὴ Σαπφείρα, πού ἔκλεψαν, τοὺς θανάτωσε, ἔτσι καὶ ὁ Βασίλειος, κατέχοντας τὴ θέση τοῦ Πέτρου, καὶ συγχρόνως μετέχοντας στὴν παρρησία ἐκείνου, ἔλεγξε τὸν Οὐάλη, πού ἀθέτησε τὴν ὑπόσχεσή του, καὶ θανάτωσε τὸ γιό του. Ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτό κυρίευσε πολλὴ λύπη καὶ ἀμηχανία τοὺς ἐλεεινοὺς καὶ ἐκεῖνο τὸν ἄπιστο βασιλιά.

Καὶ ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ διηγηθεῖ ἀντάξια τὸ πλῆθος τῶν θαυμάτων, πού παρουσίασε ὁ μακάριος καὶ πιστὸς Βασίλειος, μέσα στὰ ἴδια τὰ γεγονότα; Ἐπειδὴ λοιπὸν εἴμαστε ἀδύνατοι νὰ ἐξηγήσουμε τὰ τόσα πολλὰ κατορθώματα τοῦ ἄνδρα, παραλείποντας ὅλα, καὶ ἀναφέροντας ἕνα, ἂς δείξουμε πῶς καὶ τὰ ἀναίσθητα συμμαχοῦσαν μὲ τὸν ἄνδρα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ τὰ γεννήματα τῆς ὀχιᾶς μεταχειρίζονταν κάθε τρόπο νὰ φονεύσουν τὸν δίκαιο, διότι συνεχῶς πολεμοῦνταν μὲ τὰ λόγια ἐκείνου καὶ συγχρόνως μὲ τὰ θαύματά του, σὰν μὲ βέλη, προσῆλθαν στὸ βασιλιὰ ζητώντας νὰ τὸν ἁρπάξει καὶ νὰ τὸν ἐξορίσει: «Εἶναι ἀνυπόφορος, εἶπαν, ἀκόμη καὶ νὰ τὸν βλέπουμε· διότι ἐναντιώνεται πάρα πολὺ σ’ ἐμᾶς μὲ τὰ λόγια του· γι’ αὐτό εἶναι ἀδύνατο, βασιλιά, νὰ προοδεύσει ἡ δική μας πίστη, ὅσο αὐτός εἶναι παρών».

Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ βασιλιὰς παρασύρθηκε ἀπὸ τὰ λόγια τους, ἀποφάσισε νὰ ἐξορισθεῖ αὐτός· ἡ γραφίδα ὅμως ἀμέσως, ἐπειδὴ δὲν ἄντεξε νὰ ὑπηρετήσει τὴν παράνομη ἀπόφαση, συντρίφθηκε ἀπὸ μόνη της, διδάσκοντας στὸν ἀνόητο πόσο μεγάλη ἀσέβεια θέλει νὰ διαπράξει στὸ δοῦλο τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος κήρυττε μία θεότητα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἀποδείκνυε ἐντελῶς μὲ σοφία ὅτι εἶναι σκυλιὰ λυσσασμένα ἐκεῖνοι πού φρονοῦσαν ἡ ὁμολογοῦσαν τὴ διαίρεση. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἀντιλαμβάνονταν ὁ ἀναισθητότερος ἀπὸ τὴν ἄψυχη γραφίδα, ὁ ὁποῖος ἦταν γιὸς τῆς πλάνης, πῆρε καὶ δεύτερη γραφίδα γιὰ νὰ ὑπογράψει καὶ νὰ ἀποτελειώσει τὴν πονηρὴ ἐπιθυμία του. Εἶδε ὅμως καὶ αὐτή τὴ γραφίδα νὰ θραύεται καὶ νὰ μὴ δέχεται νὰ συμμετάσχει στὸ κακὸ πού ἔσπευδε νὰ διαπράξει. «Γιατί σπεύδεις, βασιλιά, νὰ ἐξορίσεις σὲ ξένη χώρα αὐτόν πού ἔχει ἔνοικο μέσα του Ἐκεῖνον πού γεμίζει τὰ πάντα; Γιατί θέλεις νὰ ἐξοντώσεις αὐτόν πού εἶναι σέ ὅλα ἀδιάβλητος; Γιατί διώχνεις ἀπὸ τὴν πόλη τὸν οὐρανοπολίτη; Ἂν μάλιστα πάρεις καὶ τρίτη γραφίδα, θὰ τὴν δεῖς νὰ κομματιάζεται καὶ νὰ μὴ δέχεται κι αὐτή νὰ συνεργεῖ», πράγμα πού τελικά ἔγινε.

Τότε διακηρύχθηκε φανερὰ σὲ ὅλους ἡ νίκη καὶ τὸ λαμπρὸ τρόπαιο τοῦ ἀκατανίκητου ἄνδρα. Οἱ τρεῖς γραφίδες ἔγιναν ὑπερασπιστὲς αὐτοῦ πού κήρυττε τὴν ὁμοούσια Τριάδα. Τὸ χέρι ἔσπευδε νὰ βγάλει τὴν ἀπόφαση, οἱ γραφίδες ἀποδείκνυαν ὅτι αὐτή εἶναι ἄδικη. Τὸ χέρι βιαζόταν νὰ δώσει πονηρὴ ψῆφο, οἱ γραφίδες ἐμπόδιζαν τὴν ἀνωφελῆ βιασύνη. Καὶ ὅπως τὸ ραβδὶ τοῦ Μωυσῆ ντρόπιαζε ὅλους τούς γητευτὲς καὶ τοὺς ὑπόλοιπους μάγους τῆς Αἰγύπτου, ἔτσι καὶ οἱ γραφίδες κατάργησαν ἀμέσως τὴν ἀπόφαση τῶν ἀσεβῶν καὶ τῶν παιδιῶν τοῦ σκότους.

Πῶς νὰ σὲ μακαρίσουμε, πάτερ Βασίλειε, ἐσένα πού μὲ τὸ κεντρὶ τῆς ἀλήθειας κεντρίζεις καὶ διώχνεις τὴν πλάνη· ἐσένα πού ἀναχωρεῖς συνετὰ μαζὶ μὲ τὶς μέλισσες καὶ κατασκηνώνεις στὸ λιβάδι τῶν θεόπνευστων Γραφῶν, καὶ ἀπὸ κεῖ ἀνθολογεῖς γιὰ μᾶς ἄνθη προφητικά, δροσιὰ ἀποστολική, ζωὴ εὐαγγελική· ἐσένα πού διαρκῶς κάθεσαι στὶς κυψέλες τῶν ἀρετῶν, καὶ ἀπ’ αὐτές κατασκευάζεις γιὰ μᾶς τὴ θεία πρόπολη· ἐσένα πού παρήγαγες σοφά, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ μέλι τῆς θείας καὶ ἀψεγάδιαστης πίστης· ἐσένα πού μᾶς διδάσκεις νὰ καταφρονοῦμε τὶς πονηρὲς σφῆκες καὶ νὰ κατευθύνουμε τὸ πέταγμα στὸν ἴδιο τὸν οὐρανό· ἐσένα πού κραύγασες ὅπως ὁ Δαβίδ, «εἶναι γλυκὰ τὰ λόγια σου στὸ λάρυγγά μου, εἶναι γλυκύτερα ἀπὸ τὸ μέλι στὸ στόμα μου»!

Πιστὲ Βασίλειε, ἔγινες δεκτὸς ὅπως ὁ Ἄβελ, μεταφέρθηκες στὸν οὐρανό ὅπως ὁ Ἐνώχ, σώθηκες ὅπως ὁ Νῶε, ὀνομάσθηκες φίλος τοῦ Θεοῦ ὅπως ὁ Ἀβραάμ, προσφέρθηκες θυσία στὸν Θεὸ ὅπως ὁ Ἰσαάκ, ὑπέφερες πειρασμοὺς μὲ γενναιότητα ὅπως ὁ Ἰακώβ, καὶ δοξάσθηκες πολὺ ὅπως ὁ Ἰωσήφ. Βύθισες μὲ τὴ ράβδο τοῦ σταυροῦ τὸν δεύτερο Φαραώ, ὅπως ὁ Μωυσῆς, κόβοντας τὴ θάλασσα τῶν παθῶν, ἀναδείχθηκες ἀρχιερέας τοῦ Κυρίου ὅπως ὁ Ἀαρών, ἔτρεψες σὲ φυγὴ τοὺς ἐχθρούς ὅπως ὁ Ἰησοῦς ὁ γιὸς τοῦ Ναυῆ, ἀξιώθηκες νά δεχθεῖς τὴ Χάρη, ἐπειδὴ ἔδειξες ζῆλο ὅπως ὁ Φινεές, ὑψώθηκες ὅπως ὁ Σαμουήλ, διαφυλάχθηκες ὅπως ὁ Δαβίδ, ἁρπάχθηκες στὸν οὐρανό ὅπως ὁ Ἠλίας, ἀξιώθηκες διπλὴ χάρη ὅπως ὁ Ἐλισσαῖος. Καθαρίσθηκες μὲ τὴ νοητὴ φωτιὰ ὅπως ὁ Ἠσαΐας καὶ ἁγιάσθηκες ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς μητέρας σου ὅπως ὁ Ἱερεμίας. Εἶδες, ὅπως ὁ Ἰεζεκιήλ, Ἐκεῖνον πού κάθεται ἐπάνω στὰ Χερουβείμ, φίμωσες, ὅπως ὁ Δανιήλ, τὰ στόματα τῶν λιονταριῶν, καὶ ὅπως οἱ Τρεῖς Παῖδες καταπάτησες ἐντελῶς τὴ φλόγα τῶν ἐχθρῶν. Κήρυξες ὅπως ὁ Πέτρος, δίδαξες ὅπως ὁ Παῦλος, ὁμολόγησες ὅπως ὁ Θωμᾶς ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Θεός, Αὐτός πού ἔπαθε γιά μᾶς. Ἐσύ θεολόγησες ὅπως ὁ Ματθαῖος, ὁ Μάρκος, ὁ Λουκᾶς καὶ ὁ Ἰωάννης· καὶ ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, δίδαξες τοὺς ἄνομους, ἐπέστρεψες τοὺς ἀσεβεῖς, εὐαρέστησες στὸν Θεό.

Μεσίτευε γιὰ μένα τὸν πολὺ ἐλεεινό, καὶ ἐπανάφερέ με στήν εὐθεία ὁδό μὲ τὶς πρεσβεῖες σου, πάτερ· ἐσύ ὁ ἀνδρεῖος ἐμένα τὸν χαῦνο, ὁ ἀγωνιστής τὸν ὀκνηρό, ὁ πρόθυμος τὸν ράθυμο, ὁ σοφὸς τὸν ἀνόητο· ἐσύ πού θησαύρισες γιὰ τὸν ἑαυτό σου τὸ θησαυρὸ τῶν ἀρετῶν, ἐμένα τὸν στερημένο ἀπὸ κάθε καλό· διότι ἐσένα δόξασε ὁ Πατέρας τῆς εὐσπλαχνίας, καὶ ἐσένα μακάρισε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ· ἐσένα σὲ καθιέρωσε ναὸ ἅγιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· στὸ Ὁποῖο πρέπει ἡ δόξα, ἡ ἐξουσία, ἡ μεγαλοπρέπεια, στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη 

Στέκεσαι μπροστά στόν κόσμο...

Ρίξε ἕνα βλέμμα γύρω σου.

Πόσο θαυμαστή εἶναι ἡ τάξη πού ἐπικρατεῖ στήν κτίση!

Ἔρχεται ἡ ἄνοιξη· καί ἡ γῆ ἡ δαρμένη ἀπό τή χειμωνιάτικη παγωνιά

πετάει ἀπό πάνω της τό πένθιμο ροῦχο, ντύνεται τό λαμπρό

καί καμαρώνει γιά τά κοσμήματά της.

Ἀπό τόν ταπεινό τό σπόρο βλέπεις νά ξεπετιέται τό φύτρο

κι ἀπό ἐκεῖ ν᾿ ἀναδύεται ἡ χλόη

κι ὅταν ἔρθει ὁ κατάλληλος καιρός, νά δένει ὁ καρπός

καί νά μεστώνει.

Πῶς στ᾿ ἀλήθεια νά μή θαυμάζει κανείς τόση σοφία

κρυμμένη μές στό χῶμα!...

Γιά ὅλα αὐτά καί γιά χιλιάδες ἄλλα ἐκπληκτικά, κρυφά καί φανερά,

μήν κάνεις κόπο.

Ἄν πεῖς νά τά γνωρίσεις τέλεια,

θά εἶναι σάν νά προσπαθεῖς νά λογαριάσεις τά κύματα τῆς θάλασσας

ἤ νά μετρήσεις τό νερό της μέ μιά κούπα.

Μά κι ἄν τό κατορθώσεις,

κι ἄν μάθεις ἔστω καί τό «πῶς»,

δηλαδή τόν τρόπο πού ὑπάρχουν τά ὄντα,

μήν καυχηθεῖς πώς νίκησες·

διότι κι ἔτσι ἀκόμη δέν θά μάθεις ποτέ σου τό «ποιός»·

ποιός εἶναι Ἐκεῖνος πού τά δημιούργησε,

ποιός εἶναι Ἐκεῖνος πού ἅρμοσε τόν κόσμο

μέ ὀμορφιά καί τελειότητα ἀνέκφραστη.

Ποιός εἶναι Ἐκεῖνος πού ἔφερε τά πάντα στήν ὕπαρξη γιά σένα...

Τέτοια γνώση εἶναι ἀδύνατον νά τή συλλάβει νοῦς ἀλαζών,

ἀκάθαρτος καί ἐμπαθής,

πού ξέρει νά τ᾿ ἀγγίζει ὅλα μόνο μέ τήν πεπερασμένη λογική του.

ΠΗΓΗ: http://www.apolytrosis.gr/web/guest/30ian

Το γύρο του κόσμου κάνει ενα βίντεο με τον τίτλο “To be Greek” και υπενθυμίζει στον Έλληνα το μεγαλείο αυτής της ένδοξης χώρας που μένει ανεξίτηλο στο χρόνο .

Όλα αυτά που υπο το βάρος της κρίσης και του σύγρονου τρόπου ζωής τείνουμε να ξεχάσουμε , παραδόσεις που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου και η λήθη που σβήνει τα επιτεύγματα των Ελλήνων στο πέρασμα των χρόνων .

Οὔτε ἱστορικᾶς περγαμηνᾶς θὰ ἐκπτύξω σήμερον πρὸ Ὑμῶν ἴνα ἀποδείξω τὴ ἀπὸ αἰώνων Ἑλληνικότητα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οὔτε δὲ καὶ τὸν χρόνον ὑμῶν θὰ κατατρίψω ἐν τῇ ἀπαριθμήσει τῶν δυσυπολογίστως μεγάλων ὑπηρεσιῶν, ἃς ἡ ἀριστοτόκος Μικρὰ Ἀσία παρέσχεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα σύμπασαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

Σύλλογος "Ἀνατολή", ἱδρυθεῖς τῷ 1891. Διάλεξις... γενομένη ἐν τῇ αἰθούση τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου "Παρνασσοῦ" τὴ 4η Μαρτίου 1921.

Το ευρωπαϊκό τμήμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας συστήνει να εφαρμοστεί μια πολύ ιδιαίτερη σεξουαλική μύηση από πολύ μικρή ηλικία. 
Σε ένα έγγραφο με τίτλο Πρότυπα για την Σεξουαλική Εκπαίδευση στην Ευρώπη , προδιαγράφει επισήμως την εκμάθηση της «απόλαυσης και της ευχαρίστησης όταν αγγίζουμε το ίδιο το σώμα μας»... μεταξύ 0 και 4 χρονών! 
Την ονομάζει «βρεφικός αυνανισμός»: να κάτι που εκφράζεται με πολύ σαφήνεια!

4 χρονών, σύμφωνα με το ΠΟΥ, τα παιδιά είναι σε θέση να «εκφράσουν ανάγκες, επιθυμίες και όρια», Π.Χ. «να παίζουν το γιατρό» (sic) . Μεταξύ 4 και 6 ετών, είναι μια ιδανική περίοδος για να μελετήσουν τις «σχέσεις του ίδιου φύλου τους», να «παγιώσουν τη ταυτότητα του φύλου» και έτσι… πορεία για την ομοφυλοφιλία ... Μεταξύ 6 και 9 χρονών, τα παιδιά θα πρέπει να είναι σε θέση να είναι έτοιμα να γνωρίζουν και να υπερασπιστούν τα «σεξουαλικά δικαιώματα των αγοριών και των κοριτσιών». 

Ως μελλοντικοί πολίτες στρατολογημένοι στο Brave New World (Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος) α-λα Huxley; Ποιος ξέρει; 

Μεταξύ 9 και 12 χρονών, καθώς ο ΠΟΥ είναι επιστημονικά προνοητικός, πρέπει να προειδοποιήσουμε τα παιδιά για το πρόβλημα της ακούσιας εγκυμοσύνης και, συνεπώς, πορεία για … το οικογενειακό «σχεδιασμό», την επιλογή ενός σχεδίου ζωής, την αντισύλληψη και την άμβλωση.

Από την ηλικία των 9 χρόνων, συνιστάται τα παιδιά να γνωρίζουν πού να βρούνε αντισυλληπτικά και πού να πραγματοποιήσουν μια εθελοντική η μη «διακοπή» εγκυμοσύνης, δηλαδή μια άμβλωση.

Μεταξύ 9 και 15 ετών, συμβουλεύεται στις κυβερνήσεις να προειδοποιήσουν για ένα κίνδυνο: τον ιδεολογικό αντίπαλο που αποτελεί η χριστιανική θρησκεία, εμπόδιο για την απόλαυση και τη σεξουαλική ευχαρίστηση ...

Στην ηλικία των 15, μεγάλη αναχώρηση για τις ολόπλευρες περιπέτειες, ιδιαίτερα την ομοφυλοφιλία, την αμφιφυλοφιλία και άλλες ποικίλες πρακτικές, για να μην αναφέρουμε τις πληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις και την πορνογραφία, για τους μελλοντικούς βασικούς πολίτες της Ευρώπης της αναψυχής όπου θα έχουμε ξεχάσει την ανεργία, με τα χέρια και το μυαλό απασχολημένα αλλού και το πνεύμα σε μαύρα και θολά σύννεφα.

Και μην ανησυχείτε! Το κράτος, μεγάλος διευθυντής των δραστηριοτήτων διασκέδασης, θα είναι πάντα η «επίσημη και επιστημονική πηγή» για την εκπαίδευση των παιδιών. 

Οι γονείς, γινόμενοι πολίτες δεύτερης κατηγορίας ενός μεγάλου αδιάφορου Συνόλου, δεν θα είναι παρά μόνο «ανεπίσημες πηγές».

Και η οικογένεια σε όλα αυτά; 

Υπό την αιγίδα αυτού του αντισυλληπτικού και αμβλωτικού ατομικισμού, απλά δεν γίνεται πια λόγος. 

Πηγή: Α) του πρωτότυπου ξενόγλωσσου άρθρου: http://www.libertepolitique.com/Actualite/Le-fil/Les-etranges-normes-d-education-sexuelle-de-l-OMS-avant-l-age-de-4-ans-et-ensuite

         Β) Μετάφραση στα ελληνικά: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/12/4.html#.UuWCgLTQDIW

Τρεῖς λέξεις πού πολύ πρόσφατα διεκδικοῦν τήν παρουσία τους στό χῶρο τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τρεῖς λέξεις πού δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κομίζουν κάτι τό νέο καί τό προοδευτικό στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀκούγοντας τες γιά πρώτη φορά ἔνιωσα μιά ἀπορία, ἀλλἀ καί μιά αἴσθηση ὅτι κάτι δέν ταιριάζει καλά.

Προσπαθῶ νά καταλάβω τήν πρόταση καί συνειδητοποιῶ ὅτι πρόκειται γιά τρεῖς λέξεις ὅπου ἡ μία ἀναιρεῖ τήν ἄλλη. Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση ἡ ὁποία χρειάζεται σύμφωνο; Τό σύμφωνο δέν ἔρχεται νά περιορίσει αὐτή τήν ἐλευθερία;  Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση πού τήν ὀνομάζουμε συμβίωση; Ἡ συν+βίωση σάν πραγματικότητα δέν προϋποθέτει μιά ἐκχώρηση τῆς ἐλευθερίας σου στόν ἄλλο; Ἐάν μιλούσαμε γιά σύμφωνο συμβίωσης αὐτό θά ἦταν κατανοητό. Γιατί ὅμως προσθέτουμε τήν λέξη «ἐλεύθερης»;Γιά νά δείξουμε ὅτι εἴμαστε κάτι ἄλλο ἤ γιά νά κρύψουμε τήν γύμνια τῆς ψυχῆς μας; Ἀλλά σύμφωνο συμβίωσης εἶναι ὁ πολιτικός Γάμος. Γιατί χρειάζεται κάτι ἄλλο, κάτι διαφορετικό; Σέ τί συνίσταται λοιπόν αὐτή ἡ διαφορά;

Μέ προβληματίζει λοιπόν ἡ λέξη «ἐλεύθερη» ἀνάμεσα στίς ἄλλες δύο λέξεις: «σύμφωνο συμβίωσης». Ἀλήθεια! ἀπό ποιόν κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία τῶν προσώπων ἐκείνων πού θά κάνουν τό σύμφωνο καί ἐπιχειροῦν νἀ τήν κατοχυρώσουν; Γιατί ἐπιμένουν τόσο πολύ στόν ψευδεπίγραφο τίτλο «ἐλεύθερη συμβίωση»; Σέ ποιά περίπτωση αὐτή ἡ συμβίωση θά ἦταν ἀνελεύθερη; Νομίζω ὅτι πίσω ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἱστορία προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν κρίση καί τήν χρεοκοπία τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων πού χαρακτηρίζει πλέον τήν ζωή μας. Προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, προφανῶς τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, τήν βεβαιότητα μας γιά τήν ἀνεντιμότητα τοῦ ἄλλου. Ποιοῦ ἄλλου; Μά, αὐτοῦ μέ τόν ὁποῖο θέλουμε νά συζήσουμε! Φοβόμαστε δηλαδή ὅτι ὁ ἄλλος, ἐάν δέν πάει καλά ἡ συμβίωσή μας, θά προσπαθήσει νά μᾶς ρίξει, δέν θά φερθεῖ μέ ἐντιμότητα στήν διανομή ὅσων ἀγαθῶν ἀποκτήσαμε μαζί. Μιά  ἐλεύθερη σχέση, μέ τήν ἔννοια βέβαια τῆς ἐλευθερίας ὅπως τήν ἐννοῦμε, δέν προϋποθέτει σύμφωνα, ἀλλοιῶς δέν εἶναι ἐλεύθερη. Στό σύμφωνο λοιπόν μᾶς ὁδηγεῖ τό ὅτι στήν οὐσία αὐτοί οἱ δύο ἄνθρωποι πού συζοῦν  δέν ἐμπιστεύονται ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί προσπαθοῦν ὁ καθένας νά κατοχυρωθεῖ ἀπέναντι σ’αὐτόν «τόν ξένο» καί τόν «ἐν δυνάμει» ἐχθρό μέ τόν ὁποῖον θά συζήσει. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί ἡ μόνη πραγματικότητα

Ὁ Πολιτικός Γάμος εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἕνα σύμφωνο συμβίωσης. Στήν περίπτωση διαλύσεώς του προφανῶς προβλέπονται ὅλες ἐκεῖνες οἱ διαδικασίες κατοχυρώσεως τῶν προσώπων καί βέβαια ὁ γάμος αὐτός εἶναι ἡ νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης.  Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχει ὁ πολιτικός Γάμος διατί ἐπινοήθηκε «τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης»; Πιθανῶς, ἀπ’ὅ,τι ἀκούγεται, μέ αὐτό θά μπορεῖ νά διαλυθεῖ πιό εὔκολα, πιό γρήγορα. Ἀλλά αὐτό ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώνει τόν φόβο καί τήν ἔλλειψη τῆς ἐμπιστοσύνης ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἐκεῖ καταντήσαμε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις μας στόν ἐσώτατο πυρήνα τους. Ἀλλά αὐτό δέν συνιστᾶ πρόοδο, οὔτε εἶναι κάτι νέο. Εἶναι ἡ ἐπιστροφή στήν βαρβαρότητα. Ἐπιβεβαιώνει τήν ἀνικανότητα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νά ἐρωτεύεται καί νά ἀγαπᾶ. Τό σύμφωνο μιᾶς τέτοιας συμβίωσης ἔρχεται νά κατοχυρώσει τόν ὀγκόλιθο τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά κίνηση ἐκστατική. Βγαίνεις ἀπό τόν ἑαυτό σου γιά νά συναντήσεις τόν ἄλλο. Ἀνοίγεις τόπο στήν καρδιά σου γιά νά ζήσει ὁ ἄλλος. Δέν χρησιμοποιεῖς ἁπλῶς τόν ἄλλο γιά τίς ὅποιες ἀνάγκες σου καί ὅταν τόν βαρεθεῖς ἤ συναντήσεις κάποιον ἄλλο πού σοῦ ἀρέσει περισσότερο τότε λύεις τήν σύμβαση.

Ὅταν ἀγαπᾶς, ὅταν μπορεῖς νά ἀγαπᾶς, τότε ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἡ ἀπειλή σου ἤ ἀκόμη χειρότερα ἡ κόλασή σου. Τότε ὁ ἄλλος εἶναι ἡ χαρά σου καί ὁ πλουτισμός σου. ΜΙά σχέση εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερη ὅταν τήν συνέχει καί τήν συγκροτεῖ ἡ ἀγάπη. Στήν Ἐκκλησία καί στό Μυστήριο τοῦ Γάμου δέν ἀναζητοῦμε τή νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης, ἀλλά τόν πλουτισμό της μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ὁποίου οἱ πρῶτοι καρποί εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη.

Στήν προοπτική τοῦ «συμφώνου ἀν-ελεύθερης συμβίωσης» οἱ δύο ἄνθρωποι ἀκόμα κι’ἄν εἶναι μαζί εἶναι μόνοι, ὁ καθένας μένει στήν μοναξιά ἡ ὁποία δέν ὑπερβαίνεται μέ τό νά συνευρίσκονται στό ἴδιο κρεββάτι, ἀλλά μέ τό νά ἀγαπιοῦνται.

Φθάνουν πιά οἱ ψευδεπίγραφοι τίτλοι, φθάνουν τά ὡραῖα χρυσόχαρτα μέ τά ὁποῖα ἐπιχειροῦμε νά καλύψουμε τήν ἀσχήμια μας.. Φτάνει ἡ ψευτιά πού γέμισε τή ζωή μας

Ἡ Πολιτεία πού θεσπίζει αὐτό τό σύμφωνο ἐπικαλεῖται τήν εὐρωπαϊκή πρακτική. Μά τόσο καιρό κατηγοροῦμε τήν Εὐρώπη γιατί «μᾶς πίνει τό αἷμα», γιατί μᾶς ἀφαιρεῖ τό ὀξυγόνο, γιατί μᾶς «πατάει στό λαιμό». Ξαφνικά ἀνακαλύψαμε τήν Εὐρώπη! Ξαφνικά ἡ Εὐρώπη ἔγινε τό πρότυπο καί τό παράδειγμά μας.  Ἀκόμα ἕνα δεῖγμα ὑποτέλειας, φθηνοῦ μιμητισμοῦ καί ἄγνοιας τῆς δικῆς μας ἀρχοντικῆς παράδοσης πού ἤθελε τόν ἄνθρωπο, πρόσωπο ἀγάπης καί ὄχι ἀντικείμενο ἀπρόσωπης χρήσης.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3006

Ἀπό ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ, ἀφιερωμένο στούς οἰκουμενιστές, στά φερέφωνά τους, στίς βλάσφημες συμπροσευχές τους καί στά βλάσφημα συλλείτουργά τους!

«πᾶς ὁ παραβαίνων

καί μή μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ

Θεόν οὐκ ἔχει»

(Β΄ Ἰωάν. 9)

Οἱ Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μέ οἰκουμενικό κῦρος, πού ἀναφέρονται στήν ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς μέ αἱρετικούς εἶναι:

1. Κανών Ι' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω".

2. Κανών ΙΑ΄τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις καθῃρημένῳ , κληρικός ὤν, κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καί αὐτός".

3. Κανών ΜΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἥ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω".

4. Κανών ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω".

5. Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἰερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω".

6. Κανών ΣΤ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει".

7. Κανών Θ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τποικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν εἰς τά κοιμητήρια, ἤ εἰς τά λεγόμενα μαρτύρια πάντων τῶν αἱρετικῶν ἀπιέναι τούς τῆς Ἐκκλησίας, εὐχῆς ἤ θεραπείας ἕνεκα, ἀλλά τούς τοιούτους, ἐάν ὧσι πιστοί, ἀκοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοοῦντας δέ, καί ἐξομολογουμένους ἐσφάλθαι, παραδέχεσθαι".

8. Κανών ΛΒ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ αἵρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι".

9. Κανών ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι".

10. Κανών ΛΔ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ πάντα χριστιανόν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καί ἀπιέναι πρός τούς ψευδομάρτυρας, τοῦτ' ἐστιν αἱρετικῶν, ἤ αὐτούς πρός τούς προειρημένους, αἱρετικούς γινομένους· οὗτοι γάρ ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὖν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρός αὐτούς".

11. Κανών ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει αὐτοῖς".

12. Κανών Θ' τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας:

"Ἐρώτησις.

Εἰ ὀφείλει Κληρικός εὔχεσθαι, παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἠ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν αὐτός ποιῇ τήν εὐχή, ἤγουν τήν προσφοράν;

Ἐν τῇ θεία ἀναφορᾷ ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ: "Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε". Οὐκ ὀφείλουσιν οὖν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν".

Στούς πιό πάνω Κανόνες θά πρέπει νά προστεθοῦν καί οἱ:

13. Κανών Β' τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου:

"Πάντας τούς εἰσιόντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί τῶν Ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μή κοινωνοῦντας δέ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ ἤ ἀποστρεφομένους τήν μετάληψιν τῆς Εὐχαριστίας, κατά τινά ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς Ἐκκλησίας, ἕως ἄν ἐμομολοηγσάμενοι καί δείξαντες καρπούς μετανοίας κάι παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης. Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδέ ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τούς ἐν ἑτέρᾳ Ἑκκλησίᾳ μή συναγομένους. Εἰ δέ φανείῃ τις τῶν

Επισκόπων,η Πρεσβυτέρων ἤ Διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνώ, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὥς ἄν συγχέοντα τόν κανόντα τῆς Ἐκκλησίας".

14. Κανών Α' τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοποικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

15. Κανών Β΄ τῆς ΣΤ' Οικουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

16. Κανών Α΄ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς

Προσεγγίζονας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας

"οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικο[ςι συνεύχεσθαι"

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_2802.html

\Ο σχεδιαστής του θρυλικού αυτόματου όπλου ΑΚ-47, Μιχαήλ Καλάσνικοφ, σε επιστολή που έστειλε στον Πατριάρχη προτού αποβιώσει, εξέφρασε την ψυχική οδύνη...
και τη μεταμέλειά του για το «δημιούργημά» του που στάθηκε αιτία να αφαιρεθούν πολλές ανθρώπινες ζωές.

Θα έπρεπε να έχει ο Καλάσνικοφ τύψεις γιατί εφηύρε το όπλο; Το ερώτημα έγινε αντικείμενο πολλών συζητήσεων σε όλη τη διάρκεια της ζωής του σχεδιαστή. Όπως και να’ χει, μετά τον θάνατό του, έγινε γνωστό ότι έξι μήνες προτού αποβιώσει, είχε γράψει στον Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης της Ρωσίας, Κύριλλο, μια επιστολή μεταμέλειας.

Η επιστολή έχει ημερομηνία 7 Απριλίου, γράφτηκε σε υπολογιστή και φέρει την ιδιόχειρη υπογραφή του σχεδιαστή. Σε αυτή ο Καλάσνικοφ θέλει να μοιραστεί με τον Κύριλλο τις πνευματικές ανησυχίες και τον προβληματισμό του σχετικά με την ευθύνη του για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από το αυτόματο όπλο που ο ίδιος δημιούργησε. «Ο ψυχικός πόνος μου –γράφει- είναι αβάσταχτος και το αναπάντητο ερώτημα παραμένει: Εφόσον το αυτόματό μου αφαίρεσε ανθρώπινες ζωές, επομένως και εγώ, ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ, 93 ετών, γιός αγρότισσας, Χριστιανός Ορθόδοξος, είμαι ένοχος για το θάνατο ανθρώπων, έστω και εκείνων ήταν εχθροί;»

Αισθήματα ενοχής από τους δημιουργούς όπλων
Είναι συχνό το φαινόμενο οι σχεδιαστές και επιστήμονες που έχουν δημιουργήσει όπλα να αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους μια απογοήτευση για ό,τι έφτιαξαν. Ο δημιουργός της ατομικής βόμβας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, είχε συγκλονιστεί από την καταστρεπτική δύναμη του όπλου που είχε δημιουργήσει, μετά τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ένιωθε ένα αίσθημα ενοχής και από τότε ανέπτυξε φιλειρηνική δράση, πάλεψε ενεργά κατά της χρήσης του και της ανάπτυξης νέων ανάλογων όπλων. 

Αξιοσημείωτο είναι το ότι στο γράμμα του ο Καλάσνικοφ αποκαλεί το ΑΚ-47 «όπλο-θαύμα», και τον «κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς», ως «φίλους σε ανθρώπινο –όμως- επίπεδο». Ειδικότερα, σημειώνει: «Συμβαδίζαμε πάντοτε με την εποχή, σε κάποια πράγματα ήμασταν μπροστά σε σχέση με τον κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς, ενώ ταυτόχρονα, σε ανθρώπινο επίπεδο ήμασταν φίλοι, παρόλο που υπηρετούσαμε διαφορετικά, ασυμβίβαστα εκείνα τα χρόνια, κοινωνικά συστήματα», γράφει ο σχεδιαστής.

Επίσης, στην επιστολή του μοιράζεται τις σκέψεις του για τις τύχες της χώρας και της ανθρωπότητας. «Ναι, αυξάνεται ο αριθμός των εκκλησιών και των μοναστηριών στη γη μας, αλλά το κακό δεν εξαλείφεται ούτως ή άλλως. Το καλό και το κακό ζουν, γειτονεύουν, παλεύουν, και το χειρότερο είναι ότι υποτάσσονται το ένα στο άλλο στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έφτασα στη δύση της επίγειας ζωής μου. Προκύπτει ένα είδος αέναης κίνησης, την οποία τόσο πολύ ήθελα να είχα ανακαλύψει στα χρόνια της νεότητάς μου. Το φως και η σκιά, το καλό και κακό, είναι τα δυο αντίθετα τους ενός ενιαίου, το οποίο δεν είναι ικανό να υπάρξει αν δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο; Είναι δυνατό ο Παντοδύναμος να τα έχει ρυθμίσει όλα έτσι; Μπορεί ο άνθρωπος να κινείται αιώνια μέσα σε αυτή την αναλογία;» αναρωτιέται ο Καλάσνικοφ.


Αναφερόμενος στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, γράφει ότι «φέρνει στον κόσμο τις ιερές αξίες του αγαθού και του ελέους». Και προσθέτει: «Και σε εμένα ο Κύριος υπέδειξε στα γεράματά μου, με τη βοήθεια των φίλων μου, να πλησιάσω τα άγια μυστήρια του Χριστού, να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω το Σώμα και Αίμα του Χριστού». Απευθυνόμενος δε, στον Κύριλλο, σημειώνει: «Εκμυστηρεύομαι τους αμαρτωλούς στοχασμούς μου σε σας, στον ποιμαντικό λόγο σας, στη διορατική σοφία σας. Βλέπω και ακούω τα κηρύγματα και τις απαντήσεις σας στα γράμματα των απλών ανθρώπων, των οποίων οι ψυχές βρίσκονται στη σύγχυση της καθημερινότητας. Βοηθάτε πολλούς με το Λόγο του Θεού, οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ανάγκη από πνευματική στήριξη».

Δεν έκανε ούτε τον σταυρό του
Ο γραμματέας Τύπου του Πατριάρχη Κυρίλλου, Αλεξάντρ Βολκόφ, ανέφερε ότι το γράμμα του Καλάσνικοφ το έλαβε ο Πατριάρχης, και μάλιστα απάντησε σε αυτό. «Η επιστολή αυτή είναι πολύ σημαντική, σε μια εποχή που η Εκκλησία δέχεται επιθέσεις», παρατήρησε. Και συνέχισε: «Ο Πατριάρχης ευχαρίστησε τον σχεδιαστή-θρύλο για την προσοχή του και τις θέσεις που εξέφρασε και απάντησε, ότι ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς Καλάσνικοφ αποτέλεσε παράδειγμα πατριωτισμού και ορθής στάσης απέναντι στη χώρα».


Πρόσθεσε ακόμα ότι σχετικά με την ευθύνη του σχεδιαστή του όπλου για το θάνατο ανθρώπων η Εκκλησία έχει απόλυτα ξεκάθαρη θέση, σύμφωνα με την οποία, όταν τα όπλα υπηρετούν την υπεράσπιση της πατρίδας, η Εκκλησία υποστηρίζει και τους δημιουργούς τους και τους στρατιώτες που τα χρησιμοποιούν. «Εφηύρε αυτό το όπλο για την προστασία της χώρας του και όχι για να το χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες της Σαουδικής Αραβίας», διευκρίνισε ο Βολκόφ.

Από τη μεριά της, η κόρη του σχεδιαστή, Ελένα, είπε για την επιστολή του πατέρα της: «Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο πατέρας μου πήγαινε τακτικά στη Θεία Λειτουργία και ότι τηρούσε αυστηρά τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Πρέπει να γίνει κατανοητό για ποια γενιά μιλάμε. Μπορεί κάποιος να μιλά για πίστη, αλλά να μην πιστεύει στον Θεό. Όπως μπορεί και να πιστεύει, αλλά να μην το λέει αυτό ποτέ. Ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς δεν έβγαζε ποτέ προς τα έξω αυτό που ένιωθε. Θυμάμαι το 1999 του είχα φέρει ένα σταυρουδάκι, του το φόρεσα, μπορώ να πω ότι τον ανάγκασα να το φορέσει, και του είπα: “Κάνε το σταυρό σου”. Και αυτός μου απάντησε: “Δεν μπορώ. Το ίδιο το χέρι δεν σηκώνεται”. Και έβαλε απλώς το χέρι στην καρδιά, θυμάται η κόρη του Καλάσνικοφ.

Οι μηνύσεις των πολιτών εναντίον μελών των τελευταίων Κυβερνήσεων με κατηγορίες όπως εσχάτη προδοσία, εξαπάτηση εκλογέων, απάτη κλπ έφθασαν τις 136 (!) μέχρι το τέλος του 2013 και δεν εκδικάσθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ, διότι στο λίκνο της "Δημοκρατίας" σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών πρέπει να αποφασίσει η Βουλή για τη δίωξή των μελών της !  

Δείτε τον κατάλογο που διαβιβάστηκε στη Βουλή :

Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθῆ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.

Θέλω νὰ πιστεύω — καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγῶνα της μὲ τὴν γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώση μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

Εἶναι μία γλῶσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἐκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὴν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τῆς φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς της καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τῆς ροκανίσαμε τὴν ἴδια της τὴν ὑπόσταση, τὴν κοινωνικοποιήσαμε, τὴν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.

Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ...

ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴν νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νοιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνωνται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴ ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴν διπλή της ὑπόσταση νὰ ὁμιλῆ καὶ νὰ ζωγραφίζη συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρῆ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴν φύση ποὺ τὴν γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπη τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴν δύναμη νὰ ὁδηγῆ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενῆ φυσική τους ἀλήθεια.

* ἡ ἐπικεφαλὶς δική μας

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/01/blog-post_283.html

300 μείον 150 =150 !

Μήπως τόσους  "Σπαρτιάτες"  χρειαζόμαστε ; 



Παρακολουθώντας 
την επικαιρότητα, σ΄ αυτούς τούς ανήσυχους και ταραγμένους καιρούς μας βλέπουμε να εμφανίζονται και κάποια  κείμενα πού κάτι περισσότερο έχουν να πούνε στους συμπολίτες μας πέραν από τις συνηθισμένες κοινοτυπίες της καθημερινότητας.

Έτσι λοιπόν,  διαβάσαμε  μία ανοικτή επιστολή ενός Δικαστή, Προέδρου Εφετών μάλιστα, πού με τα όσα λέει βάζει το χέρι του επί των τύπων των ήλων στο « δραματικό θεατρικό έργο» πού για 3 χρόνια τώρα «παίζεται» χωρίς ελπίδα στην χώρα μας και πάνω στις πλάτες μας. 
Εμείς δεν ασχολούμαστε με την πολιτική, και ούτε (ευτυχώς θέλουμε να πιστεύουμε ), έχουμε παρόμοιας ειδικότητας  πολιτικό μικρόβιο. 
Αλλά πιστεύοντας ότι μετά τις σαρωτικές αλλαγές οί οποίες μπήκαν σε τροχιά στην δημοσιονομική πολιτική  της χώρας μας αλλά και στην ριζική αναδιάρθρωση και κατάργηση εκατοντάδων υπηρεσιών προς περιορισμό μιάς σπάταλης πράγματι και ασύδοτης Κρατικής μηχανής πού τόσα χρόνια είχαμε, ότι ήλθε η ώρα πού πρέπει να αγγίξουμε κι΄ ένα άλλο άβατο για το οποίο ελάχιστοι σήμερα μιλούν…
 
 
Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com  

Κι΄ αυτό το «άβατο» είναι, ότι ήλθε πλέον  ο καιρός να καταλάβουν και οί πολιτικοί ιθύνοντες ότι χρειαζόμαστε μία ριζική αλλαγή στην ίδια την κεφαλή του συστήματος πού είναι η Ελληνική Βουλή και την οποία αυτοί αντιπροσωπεύουν !
Όλες οί μέχρι τώρα αλλαγές επέπεσαν επάνω στους πολίτες και κατά δίκαιο και αντίστοιχο λόγο πρέπον είναι  να πέσουν τώρα και στους πολιτικούς μας !

Τίς πιό πολλές φορές η Βουλή τών Ελλήνων λειτουργεί με ελάχιστους βουλευτές, πολύ κάτω από τούς 150 !


Όχι μόνο προς περιορισμό  της γενικής σπατάλης από την οποία ακόμη αγκομαχάει το Κράτος μας, αλλά και γιά να δώσει ο πολιτικός κόσμος ένα «παράδειγμα προς μίμηση»  των βουλευτών μας προς τον φτωχό, άνεργο, χαρατσωμένο, και ταλαιπωρημένο λαό πού ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα για «καλά παραδείγματα»
Άλλωστε, γι΄ αυτήν την πραγματική και χρειαζούμενη ΑΛΛΑΓΗ  του « 300 μείον 150…»  υπήρξαν σποραδικά και  κάποιες συνετές βουλευτικές φωνές πού παλαιότερα αλλά και πρόσφατα μίλησαν !   
Αλλά, φεύ, τώρα σιωπούνε μέ μία άκρα του τάφου σιγή σε μια φτωχή χώρα σαν την δική μας! 

Γιατί άραγε;

Τι χρειάζονται σήμερα τόσοι βουλευτές;

Τι μπορούν να προσφέρουν οί άνθρωποι αυτοί παρ΄ όλη, άς υποθέσουμε, την καλή τους διάθεση όταν από την μία η κατάργηση των Νομαρχιών, από την άλλη ο Καλλικράτης, από την τρίτη ο χωρισμός του Κράτους σε Περιφέρειες, και από την τέταρτη οι Αποκεντρωμένες διοικήσεις σύν την Τρόϊκα, έχουν δεσμεύσει οποιαδήποτε φωνή και ενέργεια τοπικού βουλευτή πού θα μπορούσε να εισηγηθεί  στην κεντρική διοίκηση κάτι το καλό για την επαρχία του  και να εισακουσθεί ; 
Στην ουσία λοιπόν οί σημερινοί βουλευτές και να θέλουν δεν μπορούν , έχουν αχρηστευθεί κατά μεγάλο μέρος από όλα αυτά τα «νέα συστήματα» !
Πρέπει λοιπόν οί Αρχηγοί των κομμάτων με τους βουλευτές τους, αν αγαπάνε πραγματικά αυτόν τον τόπο και θέλουν την ανάπτυξή του, πέρα από κάθε προσωπική φιλοδοξία και «προστασία» των παροχών πού τώρα νέμονται, θα πρέπει να ενδιαφερθούν ρεαλιστικά για το καλό  τού ρημαγμένου αυτού τόπου και να συμφωνήσουν σε μία σαρωτική κατάργηση των πλεοναζόντων βουλευτών όπως άλλωστε συμφώνησαν και στις σαρωτικές αλλαγές και καταργήσεις υπηρεσιών και υπαλλήλων !
Όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στους εαυτούς τους ! Τι το δικαιότερον;
 

Το τί ακριβώς πρέπει τώρα να γίνει, το εξηγεί η παρακάτω επιστολή πού αναδημοσιεύουμε για μια γενική πληροφόρηση…
 

Η επιστολή του σοφού αυτού Δικαστή, έστω και ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», έχει ως εξής :
=============================
 

«…Κάποτε στις Θερμοπύλες, οι τριακόσιοι υπό τον βασιλιά Λεωνίδα, Σπαρτιάτες μαχητές έγραψαν μία από τίς πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας. 
 

Έδω­σαν παγκοσμίως το κορυ­φαίο παράδειγμα της πει­θαρχίας, της πίστης και αγά­πης προς την Πατρίδα και της αυστηρής προσήλωσης στο καθήκον του ευ αγωνίζεσθαι και νικάν («ή τάν, ή επί τας»). 
 

Αποφασίστηκε, λοι­πόν, συμβολικά και προς ανά­μνηση των ηρώων εκείνων, νά αριθμεί και η Ελληνική Βου­λή (το Κοινοβούλιο των Ελ­λήνων) στις τάξεις της 300 συνολικά βουλευτές - εκ­προσώπους του Ελληνικού λαού από όλα τα κόμματα -παρατάξεις. 
Ποτέ όμως στην ιστορία του Κοινοβουλίου οι τριακόσιοι εκπρόσωποι μας δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος της αποστολής τους απέναντι στον πολίτη καιτη χώρα, ως γνήσιοι απόγο­νοι των τριακοσίων εκείνων. 
 

Ποτέ δεν έπεισαν κανέναν Έλληνα πολίτη ότι αγωνίζον­ται σ' αυτόν τον πολύπαθο τόπο, εντός και εκτός του χώ­ρου του Κοινοβουλίου, για την επικράτηση της αρετής γενικά και του δικαίου. Ποτέ δεν θα μπορούσαν, στ΄αλήθεια, ιδιαίτερα οι σημε­ρινοί 300 της Βουλής να ανα­φωνήσουν όλοι μαζί «Ω τρια­κόσιοι! Σηκωθείτε και να ξα­νάρθετε σ΄ εμάς τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε πόσο μοι­άζουνε με σας», κατά τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό. 
 

Και πώς να μπορέ­σουν, αφού είναι πολυάριθ­μοι, ως τριακόσιοι για μία τόσο μικρή χώρα, και δεν έχουν το ανάστημα και το φρόνημα να σταθούν όρθιοι στις επάλξεις, όπως οι τρια­κόσιοι εκείνοι αθάνατοι Σπαρ­τιάτες πολεμιστές; 
Πώς να μπορέσουν, αφού, εν μέσω βαρυτάτου χειμώνα και περιόδου ισχνών αγελάδων στα οικονομικά της χώρας, εισπράττουν ανενδοιάστως την υψηλή βουλευτική απο­ζημίωση που μαζί με τις άλ­λες παροχές και προνομια­κές μεταχειρίσεις φθάνει στις 17.000 ευρώ μηνιαίως; 
Πώς να μπορέσουν, αφού, και αποτελεί αυτό το αποκορύφωμα της κοροϊδίας και της ανάρμοστης συμπεριφοράς τους απέναντι στον Ελληνικό λαό, το μισό της βουλευτικής αποζημίωσής τους είναι αφορο­λόγητο; 
Πώς να μπορέσουν, όταν από κάποιον από τους τριακόσιους αυτούς ειπώθη­κε το ανήκουστο και αμίμητο, ότι, δηλαδή εάν επρόκειτο οι συνολικές απολαβές τών βουλευτών να είναι του μηιαίου ύψους των 2.500 -3.000 ευρώ, τότε, δεν θα έθετε υποψηφιότητα για βου­λευτής; 
Πώς να μπορέσουν, όταν στις συζητήσεις για το θέμα αυτό στη Βουλή, αρκε­τοί μεν φαίνονται να συμ­φωνούν με τον περιορισμό, στην πράξη όμως ουδέν λαμ­βάνεται σχετικό μέτρο; 
Πώς να μπορέσουν, όταν αυτοί μόνοι δεν υφίστανται στις αποδοχές τους τις εξαντλη­τικές πιέσεις και περικοπές μισθών και συντάξεων που επέφεραν το μνημόνια για τους άλλους Έλληνες πολί­τες; Πώς να. κατανοήσει ο χορτάτος τα προβλήματα του νηστικού και γιατί, αφού είναι χορτάτος, να πολεμήσει για τη λύση τους; 
Αιδώς κύ­ριοι της Βουλής. Είναι καιρός να ξυπνήσετε και να συνειδητοποιήσετε ότι η Βουλή δεν πείθει πλέον τόν Έλληνα ψηφοφόρο για την πραγματική αποστολή της! Όσο είναι ακόμη καιρός, πρέπει να γίνειαντιληπτό και κατανοητό από μέρους σας ότι πρέπει ν' αλλάξουν πολ­λά στο δημόσιο βίο αυτής της Χώρας και ότι δεν εξυ­πηρετεί το πραγματικό δη­μόσιο συμφέρον η προκλη­τική συμπεριφορά σας απέναντι στον φορολογούμενο πολίτη.
 

Δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον η μονομερής μνημονιακή αφαί­μαξη του μισθωτού και του συνταξιούχου, όταν παραμένουν ανείσπρακτα δεκάδες δισε­κατομμυρίων από φοροδια­φυγές - φορο-
αποφυγές και καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος και όταν οι βου­λευτικές απολαβές μένουν σκανδαλωδώς υψηλές και  χωρίς τις ανάλογες προς τις περιστάσεις περικοπές και αφαιμάξεις.
Δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον η ανάρμοστη για δημόσιο άνδρα διαγωγή και συμπεριφορά του απέναντι στους συναδέλφους του. 
Ούτε στο πεζοδρόμιο δεν ακούγονται οι λέξεις και οι φράσεις που ακούγονταισυ­χνά - πυκνά, στις αίθουσες και στους διαδρόμους της Βουλής. 
 

Δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και πρέ­πει να σας δημιουργήσει έν­τονο προβληματισμό η έκφραση του λαού, ότι, τάχα δεν είσαστε βουλευτές,όπως θα έπρεπε, αλλά «ΒΟΛΕΥ ΤΕΣ». 
 

Και ο νοών νοείτω...

Υπάρχουν, ευτυχώς, και οι αφανείς και έντιμοι βουλευ­τές. 
Αυτοί, ατυχώς, αποτε­λούν τη μειονότητα και είναι οι μόνοι, προς τιμήν τους, που εργάζονται για το καλό αυτού του τόπου και σύμ­φωνα με τις επιταγές της αποστολής τους ως πραγ­ματικών δημοσίων ανδρών ταγμένων στηνυπηρεσία του Λαού και του Έθνους μας (άρθρο 1 παραγρ. 3 του Συν­τάγματος).
 

Ας ακολουθήσουν το παρά­δειγμα των ολίγων αυτών δημοσίων ανδρών και οιυπό­λοιποι της Βουλής. 
Ο βου­λευτής και το κόμμα του δεν αναπληρώνουν την αποστο­λή τους με το να κάνουν διαρκώς αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση και πολι­τική στείρακαι αρνητική ακό­μη και σε  αποφάσεις που εί­ναι σωστές για τα συμφέ­ροντα του Κράτους και των πολιτών. 
Η αντιπολίτευση έχει αποστολή να ελέγχει και ψέγει ορθώς τίς, τυχόν, λαν­θασμένες αποφάσεις της Κυ­βερνητικής πλευράς. Και ασφαλώς θα υπάρχουν αρ­κετές περιπτώσεις να ασκή­σει η αντιπολίτευση ορθή αντικυβερνητικήπολιτική και δράση. 
Πάντοτε όμως μέσα στα Πλαίσια της α­ξιοπρέπειας και τής ουσιαστικής συνταγματικής αποστολής της. Δεν έχει νόημα και είναι επικίν­δυνη η άσκηση της αντιπολίτευ­σης με  μοναδικό σκοπό να ρίξει την κυβερνώσα παράταξη. Τε­λευταία ζούμε αυτό ακριβώς το κατάντημα.
Είναι ανάγκη και απαίτηση του εκλεκτορικού ( Λαού ) ηΕλληνική Βουλή να περιορίσει τον αριθμό τών βουλευτώνακόμη και στους 150. 
 

Εί­ναι επιταγή και απαίτηση λίαν συντόμως να αποφασίσουν οι βουλευτές τον περιορισμό των αποδοχών τους και να εκλείψει το αφορολόγητο όριο σ' αυτές.
Πρέπει να δώσουν οι ίδιοι το παράδειγμα προς μίμηση. Πρέπει γα σταθούνστοργικά στο πλευρό του σκληρά δο­κιμαζόμενου Έλληνα πολί­τη. 
Άς γίνει, επιτέλους, κατανοητό απ΄ όλους ότι η Ευ­ρωπαϊκή Κοινότητα δεν θαμας σώσει αν δεν πάρουμε οι ίδιοι το συντομότερο, την ιστορική απόφαση να σω­θούμε ως Λαός και ως έθνος απέναντι στον φοβερότερο εχθρό που έχουμε αντιμε­τωπίσει έως σήμερα, αυτόν της Παγκοσμιοποίησης των λαών. 
Καιρός να συνέλθουμε συ­νειδησιακά όλοι μας. 
Δεν μας είναι τόσο απαραίτητη η  ΤΡΟΪΚΑ όσο η αφύπνιση της συνείδησής μας..»
 

( Ήταν ένα κείμενο του κ. Ελευθέριου Γ. Λεκέα , Προέδρου Εφετών Ε.Τ. πού δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ» την Δευτέρα, 23 Δεκ. 2013 )

Μεταξύ του 1897 και του ξεσπάσματος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, το Γαλλικό περιοδικό Revue Générale des Sciences Pures et Appliques οργάνωσε πενήντα εκπαιδευτικές κρουαζιέρες ανοιχτές σε όποιον (ή οποια)δήποτε μπορούσε να πληρώσει τα έξοδα. Οι πρώτες κρουαζιέρες πέρασαν και από τον Άθωνα.

Η διαφήμιση υποσχόταν στους επιβάτες όλα τα μεγάλα παράκτια μοναστήρια σε μία μέρα.

Στα μοναστήρια οι μεν άνδρες θα μπορούσαν να θαυμάσουν τις τοιχογραφίες, την αρχιτεκτονική, αλλά και διάφορες τυπολογίες μοναχών, οι δε γυναίκες να ικανοποιηθούν με την εξωτερική θέα των μοναστηριών.

Και οι δύο προσεγγίσεις στον Άθωνα (από μακριά και από κοντά) όμως ήταν εφήμερες. Στα μοναστήρια οι άνδρες φωτογράφισαν διάφορες λεπτομέρειες (όπως κάνουν οι σημερινοί τουρίστες).

Από το καράβι, οι γυναίκες υποκλίθηκαν στο Άγιον Όρος σαν σε μία εικόνα, ή μάλλον σαν σε μια οπτασία, ή μία ταινία που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια τους, ενώ το πλοίο περνούσε από τα μοναστήρια. Μεταξύ των επισκεπτών και των μοναχών ήταν ο φακός της φωτογραφικής μηχανής. Μεταξύ των μη-επισκεπτριών και του Αγίου Όρους ήτανε η θάλασσα. Πάντα μία απόσταση: σωματική και ιδεολογική.

Αυτή η εμπειρία εμφανίζεται έντονα στην περιγραφή της περίφημης Αμερικανίδας συγγραφέως Edith Wharton, η οποία το 1888 ταξίδεψε σε ιδιωτική ενοικιασμένη θαλαμηγό μαζί με τον άνδρα της και .....Δείτε τη συνέχεια στο βίντεο.

ΠΗΓΗ: https://vimeo.com/84456680

Την ίδια ώρα που εδώ στην Ελλάδα υπουργός δηλώνει υπερήφανος που πρωτοστατεί στην ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην ελληνική πρωτεύουσα και οι διάφοροι μουσουλμανολάγνοι δήμαρχοι απειλούν ότι θα γεμίσουν με μιναρέδες τις πόλεις τους, στην Τουρκία ένα από τα πιο ιστορικά ελληνορθόδοξα μοναστήρια, αυτό της Παναγίας της Μολυβδοσκέπστης, καταρρέει από την εγκληματική αδιαφορία των τουρκικών αρχών αλλά και από τους βανδαλισμούς των διαφόρων ανεξέλεγκτων φανατικών χριστιανομάχων που λυμαίνονται την περιοχή όπου βρίσκεται το μοναστήρι.

Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Milliyet, το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας της Μολυβδοσκέπαστης, (Kurşunlu), που βρίσκεται στο όρος Μυκάλη στην περιοχή του Κουσάντασι και το οποίο έχει διατελέσει επί πολλούς αιώνες επί βυζαντινής εποχής μεγάλο χριστιανικό θρησκευτικό κέντρο είναι υπό κατάρρευση, όπως δείχνει και μια χαρακτηριστική φωτογραφία του μεγάλου αυτού χριστιανικού μνημείου που δημοσιεύει η εφημερίδα.  Όπως δήλωσε η Τουρκάλα καθηγήτρια περιβάλλοντος, Zeynep Mercagöz, το κυρίως κτίσμα έχει πάθει μεγάλες ζημιές από διάφορους παράγοντες ενώ τα δέντρα που έχουν φυτρώσει πάνω από τα τοιχία απειλούν με κατάρρευση το όλο κτίσμα. Για τον λόγο αυτό και λόγω της μεγάλης χρονικής φθοράς το ιστορικό αυτό χριστιανικό κέντρο, δηλαδή το μοναστήρι της Παναγίας της Μολυβδιώτισας απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή. Για το ίδιο θέμα έκανε δηλώσεις και ο πρόεδρος του Ιδρύματος Προστασίας του Περιβάλλοντος του Κουσάντασι, Bahattin Sürücü, ο οποίος επεσήμανε ότι τα τζάμια που βρίσκονται στον τρούλο έχουν πάθει σοβαρές ζημιές από τον αέρα που τα κτυπάει ενώ και οι τοίχοι είναι υπό κατάρρευση αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα προστασίας συντήρησης και αναστύλωσης του μεγάλου αυτού μνημείου.

  Το μοναστήρι της Παναγίας της Κουρσουνιώτισσας, (κουρσούν σημαίνει στα τουρκικά μόλυβδος, δηλαδή μολυβδοσκέπαστη), βρίσκεται στο βουνό Σαμσόν, (Μυκάλη), 12 χλμ. από την παραλία τού Νταβουτλάρ, νότια του Κουσάντασι. Χτίστηκε τον 11ο αιώνα, κρυμμένο μέσα στο βουνό για να προστατεύεται από εχθρούς, αλλόθρησκους και εικονομάχους. Σήμερα εκείνο που σώζεται αλλά υπό κατάρρευση είναι η κεντρική εκκλησία, που περιβάλλεται από τείχη μήκους 100 μέτρων, ο τριώροφος πύργος με τα κελιά και το παρεκκλήσι του νεκροταφείου. Το μοναστήρι επισκέπτονται το καλοκαίρι πολλοί τουρίστες, αλλά και Τούρκοι φυσιολάτρες. Οι Τούρκοι αναφέρουν ότι το ιστορικό αυτό μοναστήρι λειτούργησε ανελλιπώς μέχρι το 1800 όταν και εγκαταλείφτηκε ένεκα έλλειψης μοναχών. Χαρακτηριστικό του κινδύνου άμεσης καταστροφής που αντιμετωπίζει σήμερα το μνημείο, είναι ότι ο τοπικός σύλλογος, «EKO DOSD» (προστασίας της φύσης) του Κουσάντασι, έχει απευθύνει επανειλημμένες εκκλήσεις στις τοπικές Αρχές να παρέμβουν για να αποτραπεί η κατάρρευση αυτού του ιστορικού βυζαντινού μνημείου, χωρίς όμως καμία μέχρι στιγμής ανταπόκριση.

Γεγονός είναι πως ένα ακόμα ελληνορθόδοξο χριστιανικό μνημείο που άκμασε επί πολλούς αιώνες στην Μικρά Ασία είναι υπό κατάρρευση ένεκα της εγκληματικής αδιαφορίας των τουρκικών αρχών που κατά τα άλλα κόπτονται για τον λεγόμενο θρησκευτικό τουρισμό, αλλά και από την αδιαφορία του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού που κόπτεται μόνο για την ανακαίνιση μουσουλμανικών τζαμιών και μουσουλμανικών ιδρυμάτων λες και κάποιοι επιδιώκουν να μας αναβιώσουν τα μαρτύρια που υπέστη ο ελληνισμός επί οθωμανικής κατοχής.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος/πηγή

«...ὅλα γίνονται στήν Ἑλλάδα σά νά μᾶς κινεῖ ἕνα θανάσιμο μίσος γιά τή λαλιά μας. Τό κακό εἶναι τόσο μεγάλο, πού μόνο σάν φαινόμενο ὁμαδικῆς ψυχοπάθειας θά μποροῦσε κανείς νά τό ἐξηγήσει» (Γ. Σεφέρης).

Ὅταν ἤμασταν σκλάβοι, χωρίς σχολεῖα καί σχολές, κάτω ἀπό τόν φρικτό ζυγό τῶν Τούρκων: «Οἱ Ἕλληνες πάσης τάξεως ἔτρεφαν πάντοτε διά τά γράμματα μεγαλυτέραν ἐκτίμησιν ἀπό κάθε ἄλλον λαόν. Διά τῶν σχολείων αὐτῶν ἐλάμβανον ἐπίγνωσιν οἱ νέοι της ἱστορίας των, τῆς σπουδαιότητος τοῦ Ἔθνους των καί τῆς σημασίας πού ἔχει ἡ ἐλευθερία διά τήν ἀνάπτυξιν ἑνός λαοῦ καί ἰδία τοῦ Ἑλληνικοῦ». (Γ.Φίνλεϋ, «Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως», A’ τόμος, σέλ. 29, ἔκδ. «Τολίδη»).

Τώρα πού εἴμαστε «ἐλεύθεροι», μέ σχολεῖα, δασκάλους καί βιβλία καί δέν μᾶς «σκιάζει ἡ φοβέρα» τοῦ κατακτητῆ: «Σύμφωνα μέ τά ἀποτελέσματα τῆς τακτικῆς ἔκθεσης τοῦ ΟΟΣΑ γιά τίς ἱκανότητες τῶν 15χρονων μαθητῶν στά Μαθηματικά, τίς Φυσικές Ἐπιστῆμες καί τήν Ἀνάγνωση, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στήν 42η θέση γιά τό 2012, ἐπί 65 χωρῶν συνολικά. Στήν Εὐρώπη καταλαμβάνει τήν τέταρτη, ἀλλά ἀπό τό τέλος, θέση...».

Μάλιστα, ἡ μεγαλύτερη ὑστέρηση τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν παρατηρεῖται στήν μελέτη, ἀνάγνωση καί κατανόηση κειμένων, ἐν ὀλίγοις στό γλωσσικό μάθημα. Καί ἐπειδή ζοῦμε σέ «σοβαρό» κράτος, ἀμέσως, καί ὄχι «ἄμεσα» πού λένε οἱ ἀγράμματοι, λειτούργησαν τά ἀντανακλαστικά του πρός ἴασιν τοῦ νοσήματος: θά καθιερωθεῖ ἡ φράγκικη «λευκή ἑβδομάδα», θά....

συνεχιστεῖ, δηλαδή ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυροφάγου, κατά τήν ὁποία, σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, καταναλώνουμε μόνον «λευκά» ἐδώδιμα. (Αὐγά, γάλατα, τυριά). Καλῶς εἰπώθηκε ὅτι, ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἐλευθερία τοῦ ἤθους σ’ αὐτόν τόπο, ἔχουμε ἐλευθερία τῶν ἠθῶν. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, τό ὑπουργεῖο, πρώην ἐθνικῆς παιδείας, θά παρατείνει τήν καρναβαλική εὐωχία καί κραιπάλη καί κατά τήν ἔναρξη τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. «Λαμπρό» το μήνυμα στούς μαθητές καί στίς οἰκογένειές τους, «φάγωμαν, πίωμεν», ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν καί βόσκηση τῶν παθῶν. Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ὀλιγοδεϊα εἶναι ἀναχρονισμοί, δέν ἁρμόζουν σέ εὐρωπαϊκή χώρα. Ἀντί νά περάσουμε τό μήνυμα στούς νεότερους, πού καί ἡ σωματική τους ἀκόμη ὑγεία κινδυνεύει ἐξ αἰτίας τοῦ διαιτολογίου τῆς ἀφθονίας πού τούς ἐπέβαλαν οἱ παλαιότεροι, οἱ ὁποῖοι μαστίζονταν ἀπό τό σύμπλεγμα τοῦ πεινασμένου, τοῦ παιδιοῦ τῆς Κατοχῆς, ὅτι ἡ νηστεία, σήμερα ἰδίως, εἶναι «γαλήνη τῶν ψυχῶν, τῶν νέων παιδαγωγός, τῶν σωφρονούντων διδάσκαλος καί τροφή τῆς ψυχῆς» (ἅγιος Χρυσόστομος), διδάσκουμε τόν, κατά τόν Κονδύλη, παρασιτικό καταναλωτισμό, τόν αὐτοκαταστροφικό κορεσμό, τήν ἠδονοθηρία.

Ἅς ἐπιστρέψουμε ὅμως στήν ὀδυνηρή γιά μᾶς ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ.

Ἡ γλώσσα μας, πού ἄνθισε στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου, μέ τά πρῶτα πρῶτα Δόξα σοί, πού στά φυλλώματά της κρύβει τά ἀρώματα τοῦ Ἄθω καί τῆς Πίνδου, ἡ γλώσσα μας, πού στάθηκε προσάναμμα καί ἐφώτισε ὅλη τήν Οἰκουμένη, οἱ νέοι, οἱ μαθητές μας δέν τήν καταλαβαίνουν. Οἱ γκρεμιστές τῆς Παιδείας, τό πέτυχαν, μέσω τῆς ἀλλαγῆς τῶν βιβλίων Γλώσσας (τό 2006) μέ τίς παρδαλές μεθόδους διδασκαλίας, διά τῆς μετάλλαξης τοῦ δασκάλου σέ ἐμψυχωτή μιᾶς ὁμάδας ἀνηλίκων.

Πῶς νά ἀγαπήσουν τά παιδιά τήν Γλώσσα μας καί νά νιώσουν τήν ἀπόλαυση τῆς ἀνάγνωσης, ὅταν στά βιβλία Γλώσσας, τά ὁποῖα καθημερινά ξεφυλλίζουν, στήν Ε’ καί Στ’ Δημοτικοῦ, γιά παράδειγμα:

(Ἡ ὅλη διαδικασία ξεκίνησε μέ σοσιαλιστική κυβέρνηση-τό 2003-καί ὁλοκληρώθηκε ἐπί δεξιᾶς-το 2006-ἐνδιαμέσως ἄλλαξε καί ἡ στελέχωση τοῦ παιδαγωγικοῦ ἰνστιτούτου. Ἐκδιώχτηκαν τά σημιτόπαιδα καί προσλήφθηκαν τά «δικά μας παιδιά»).

Ἐκπροσωποῦνται μέ μόλις ἕνα (1) κείμενο πεζό ἤ ποίημα οἱ ἑξῆς μεγάλοι μας λογοτέχνες: Σολωμός, Παλαμᾶς, Ἐλύτης, Σεφέρης, Παπαντωνίου, Νιρβάνας, Ξενοπουλος καί ἀκόμη χειρότερα δέν ὑπάρχει κανένα κείμενο οὔτε γιά δεῖγμα-σέ ἀντίθεση μέ προηγούμενες ἐκδόσεις-ἀπό τους: Βαλαωρίτη, Καβάφη, Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Μαβίλη, Μυριβήλη, Κρυστάλλη, Καρκαβίτσα, Πολέμη, Κάλβο, Δροσίνη, Βάρναλη, Βιζυηνό, Ἄγρα, Ρώτα, Ψαθά, Σικελιανό, Ρίτσο, Βρεττάκο κ.α. Ἐξοστρακίστηκαν καί ἐξοβελίστηκαν ὅλοι οἱ μεγάλοι Ἕλληνες συγγραφεῖς καί μάλιστα σχεδόν ὅλοι ὅσοι ἀπό αὐτούς τυγχάνουν καί οἱ πιό πολυμεταφρασμένοι, αὐτοί πού διαβάζονται σήμερα ἀπό μικρούς καί μεγάλους καί στίς πιό ἀπίθανες γλῶσσες τοῦ κόσμου.

Ἀπουσιάζουν ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς. Οἱ διδακτικότατοι καί ὡραιότατοι μύθοι τοῦ Αἰσώπου. Ἕνα ἔργο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τῶν ὁποίων ἡ ἑορτή ἔγινε ἀργία... μήτηρ πάσης κακίας. (Ἀντί νά ἐκδοθεῖ μία «ἀπανταχούσα» τοῦ ὑπουργείου, πού νά καθιστᾶ ὑποχρεωτικό τόν ἐκκλησιασμό δασκάλων καί μαθητῶν, «ἐπιβραβεύεται» ἡ τεμπελιά καί ἡ ἀδιαφορία. Χίλιες φορές, νά κάνουμε μάθημα, παρά ἡ εὐτέλεια...).

Ἐκπαραθυρώθηκε τό ἄφθαστο δημοτικό μας τραγούδι, ἡ ἀπαράμιλλη ποίηση τῆς Πονεμένης Ρωμηοσύνης, «ἡ ἐκτρέφουσα καί συντηροῦσα τό ἐθνικόν φρόνημα, τό τελεσφερώτατον ὄργανον τῆς ἐθνικῆς ἀγωγῆς» κατά τόν μεγάλο μας λαογράφο Ν. Πολίτη.

(«Δημοτικά Τραγούδια», ἔκδ. «Γράμματα», σέλ. 7). Ἔφυγαν τά σπουδαῖα, τά τιμαλφῆ τῆς λογοτεχνίας μας, προγραμμένοι οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς, λογοκρίθηκαν οἱ ἄριστοί του Γένους, καί τί μπῆκε στήν θέση τους;

Ἄρθρα ἐφημερίδων, (ἀπό Βῆμα, Νέα, Ἐλευθεροτυπία καί Καθημερινή), μικρές ἀγγελίες, κείμενα ἀπό ἰστοσελίδες, συνταγές μαγειρικῆς (περίπου 30 σ’ ὅλα τα βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ, ὅσα ἦταν περίπου τά δημοτικά τραγούδια), κείμενα τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας, ἀνάξιες λόγου τιποτολογίες καί ἀτάλαντες μωρολογίες. Ἀφίσες, ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας καί κλιματιστικοῦ, στήν Στ’ Δημοτικοῦ. Κείμενα, δηλαδή, τῆς ἀγορᾶς... ἀγοραία κείμενα. (Χαχανίζουν τά παιδιά καί οἱ δάσκαλοι-ὅσοι βιώνουμε τήν ἀσημαντότητα-βγαίνουμε μέ σκυμμένο τό κεφάλι ἀπό τήν τάξη, πελιδνοί καί ντροπιασμένοι. Ἔφυγαν τά ὡραῖα κείμενα καί «ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τά κείμενα καί τίς παραδόσεις, ὁμοιάζει μέ στήλην ἅλατος ὑπό βροχήν», θά πεῖ ὁ Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος. Τρέχουν οἱ γονεῖς καί ἀγοράζουν τίς ἐφημερίδες, πού προσφέρουν τά παλιά Ἀναγνωστικά καί καλά κάνουν. Στήν ἄκρη τά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», τά νῦν βιβλία Γλώσσας, ἅς γευτοῦν τά παιδιά τά γλυκύφορα κατορθώματα τῶν μαϊστόρων τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου.

(Τά λέγαμε παλιά «Ἀναγνωστικά», γιατί μέσω τῶν βιβλίων αὐτῶν, δέν μάθαιναν τά παιδιά ἀνάγνωση μόνο, αὐτό τελειώνει στήν Ἅ’ δημοτικοῦ, ἀλλά γινόταν καί ἀνάγνωση τοῦ ἐθνικοῦ μας πολιτισμοῦ, ἦταν ἀρωματισμένα μέ Ἑλλάδα. Ὅλα τα Ἀναγνωστικά, μέχρι ἴσως καί τό 2006, ἀπό γενέσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, δίδασκαν τά δύο ἱερά ὀνόματα, Ἑλλάς καί ἐλευθερία, καί πάντοτε μέ σεβασμό στήν πατρώα πίστη, τήν ἑλληνοσώτειρα Ἐκκλησία μας. Καί ἡ συγγραφή τούς ἀνατίθετο σ’ ὅ,τι καλύτερο διέθετε ἡ πατρίδα καί ὄχι σέ Γραικύλους). Καί ἀντί νά κηρύξουν οἱ «ἁμαρτωλές» ΔΟΕ καί ΟΛΜΕ, τά συνδικαλιστικά μας ὄργανα, μία ἀπεργία διαρκείας, μέ μοναδικό αἴτημα τήν ἀλλαγή τῶν βιβλίων Γλώσσας, γιά νά ἀνακτήσουμε καί τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση τοῦ λαοῦ, οἱ κηφῆνες ἀδιαφοροῦν. (Ἔχω διαγραφεῖ, μέ αἴτησή μου, ἀπό τήν ΔΟΕ. Παλιός συνδικαλιστής, μέ παρουσία στά συνδικαλιστικά ὄργανα, μοῦ ἔλεγε γιά τά συνέδριά της ΔΟΕ, πού τά πραγματοποιοῦσε- καί μᾶλλον συνεχίζεται ἡ τακτική- στά καλύτερα ξενοδοχεῖα τῆς Ἀθήνας ἤ σέ ἡλιοχαρή νησιά τῆς πατρίδας, μέ ἔξοδα τῶν κορόιδων, τῶν συναδέλφων, πού πληρώνουν συνδρομή 30-40 εὐρώ τόν χρόνο. Γιατί δέν συγκεντρώνονται σέ κάποιο σχολικό ἀμφιθέατρο καί χωρίς θέρμανση;).

Θέλω νά κλείσω τό κείμενο μέ λόγια ἀπό καρδιᾶς. Δέν γράφω ὅ,τι ξέρω, γράφω ὅ,τι ζῶ. Ντρέπομαι! ντρέπομαι, γιατί μέ τέτοια ἐξαίσια Παράδοση καί Ἱστορία, καταντήσαμε περιγελως, ὄχι τῶν ξένων, ἀλλά τῶν παιδιῶν μας, τῶν μαθητῶν μας. Γράφω, ὄχι γιά ἐπίδειξη, γράφω γιά τήν πατρίδα μου.

«Κι ὅσο ἀγαπῶ τήν πατρίδα μου δέν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Νάρθη ἕνας νά μοῦ εἰπῆ ὅτι θά πάγη ὀμπρός ἡ πατρίδα, στέργομαι νά μοῦ βγάλη καί τά δυό μου μάτια. Ὅτι ἄν εἶμαι στραβός, καί ἡ πατρίδα μου καλά, μέ θρέφει. Ἄν εἶναι ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά, δέκα μάτια νά χῶ, στραβός θέ νά εἶμαι. Ὅτι σ’ αὐτείνη θά ζήσω, δέν ἔχω σκοπόν, νά πάγω ἀλλοῦ». Στρατηγός Μακρυγιάννης.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/01/blog-post_305.html

O Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, ο νέος Μεγαλέξανδρος, που τίμησε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό παγκοσμίως, έφυγε χωρίς να τον αποχαιρετίσει η Ελλάδα, που τόσο αγαπούσε. Αχ Ελλάδα...

 Αποχαιρετώντας το 2013, ο ελληνισμός αποχαιρέτισε ένα από τα πιο επιφανή τέκνα του, τον Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στη Μόσχα, όπου και θάφτηκε, ανήμερα των Χριστουγέννων.

Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης γεννήθηκε στη μακρινή Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν (1929), από Έλληνες γονείς που κατάγονταν από την Αργυρούπολη του αλησμόνητου Πόντου. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας και η μοίρα του έλαχε να ακολουθήσει τα έσχατα βήματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ανακαλύψεις που τον φέρνουν στην ίδια και εξ ίσου περίοπτη θέση με τον μεγάλο στρατηλάτη, στον τομέα της Αρχαιολογίας πάντοτε.

Άνθρωπος απαράμιλλου ήθους, με ηθικές αξίες αρχές που τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής και με δυο μεγάλες αγάπες. Την επιστήμη του, την Αρχαιολογία, και την Ελλάδα. Υπηρετώντας με πάθος την πρώτη, θεωρούσε ότι προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες στη δεύτερη και τον ελληνισμό!

Ενδεικτικό της αγάπης που είχε για την Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι κρατούσε μέχρι τέλους το ελληνικό διαβατήριο επί Σοβιετικής Ένωσης, με κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του, καθώς επίσης και το εξής περιστατικό, που μας διηγήθηκε ο κ. Χρήστος Γαλανίδης, πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και στενός φίλος του μεγάλου Έλληνα εκλιπόντα. Κάποια στιγμή, τη δεκαετία του ’90, επιστρέφοντας με αρχαιολογικές δόξες στην Ελλάδα, έφερε φωτογραφικό υλικό από τις ανασκαφές του, που είχαν συνταράξει τον κόσμο της Αρχαιολογίας. Το υλικό χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή επιστημονικού ντοκυμαντέρ, διεθνούς εμβέλειας και ενδιαφέροντος. Όταν ρωτήθηκε αν προτιμούσε κλασικούς όπως ο Τσαϊκόφσκι ή ο Προκόφιεφ για τη μουσική επένδυση του ντοκυμαντέρ, είπε επί λέξει: Νε παι Χρήστο, χάσον. Ντο δουλείαν έχουμε με τ’ ατοίντς. Ας παιζ’ τ’ εμέτερον μουσική, ποντιακά.

Όπως και έγινε.

Ένα άλλο περιστατικό, ενδεικτικό του επιστημονικού μεγέθους του ανδρός, που μας εξιστόρησε ο κ. Λάζαρος Βασιλειάδης, αρχιτέκτων και πρόεδρος τότε του Συλλόγου Ποντίων Βερολίνου, είναι το εξής: Τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης ζήτησε να μελετήσει τα αρχεία του Αρχαιολογικού Μουσείου του Βερολίνου. Όταν ο κ. Βασιλειάδης, που τον φιλοξένησε στην οικία του όσο διαρκούσε η έρευνα και η μελέτη, ενημέρωσε τις αρμόδιες αρχές και ζήτησε την σχετική άδεια, οι Γερμανοί αρχαιολόγοι σηκώθηκαν όρθιοι και δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους ότι θα συναντήσουν το ιερό τέρας της παγκόσμιας αρχαιολογίας, όπως οι ίδιοι τον αποκάλεσαν.

Για όσους αναρωτιόνται γιατί ο εκλιπών κατέκτησε τη φήμη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να σημειώσουμε ότι αφ’ ενός μεν ανακάλυψε και ανέσκαψε τη νεκρόπολη του Γκονούρ τεπέ, στην έρημο Καρακούμ, του Τουρκμενιστάν, εξ ου και ο τίτλος που του ανεγνώρισαν "Ο Λέων του Καρακούμ", και αφ’ ετέρου ανακάλυψε και ανέσκαψε τους επτά βασιλικούς τάφους του Τιλιά Τεπέ, στο βόρειο Αφγανιστάν, όπου βρέθηκαν 20 χιλιάδες αντικείμενα από χρυσό. Όσον αφορά στην δεύτερη ανακάλυψη, τα χρυσά αντικείμενα χρονολογούνται στον ανάμεσα στον 1ο π.Χ. και στον 1ο αιώνα μ.Χ. και ανήκουν στη Δυναστεία των Κουσάν, που κατέλυσε το ελληνικό Βασίλειο της Βακτριανής.

Όσον αφορά στην πρώτη ανακάλυψη, καλό είναι να διαβάσουμε τι είπε ο ίδιος ο εκλιπών, στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», το 1998:

«Για την έρημο του Καρακούμ πίστευαν ότι δεν την είχε πατήσει ποτέ άνθρωπος. Πριν από τριάντα χρόνια αποφάσισα να δω αν αυτό αληθεύει. Και ανακαλύψαμε όχι μόνο την παρουσία του ανθρώπου, αλλά τον πέμπτο πολιτισμό του κόσμου. Πριν ξέραμε τους πολιτισμούς της Κίνας, της Ινδίας, της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας. Και τώρα γνωρίσαμε και ανακαλύψαμε τον πέμπτο πολιτισμό, αυτόν της Κεντρικής Ασίας, που είναι μια μικρή Μεσοποταμία. Σ' αυτά τα τριάντα χρόνια ανακαλύψαμε επτά ναούς και ένα καταπληκτικό ανάκτορο.

Αυτό το ανάκτορο ηλικίας 4.500 ετών είναι πρωτότυπο κατά το σχέδιό του και είχε σχέση με τα ανάκτορα της Μεσοποταμίας και της Ελλάδας, ενώ η περιοχή βάσει των ευρημάτων αποδεικνύεται πως είναι η πατρίδα του ζωροαστρισμού, που ώς τη στιγμή της ανασκαφής ήταν γνωστός μόνο από φιλολογικές μαρτυρίες».

Μπορεί αυτός ο μεγάλος Έλληνας να ανακάλυψε τον πέμπτο πολιτισμό της ανθρωπότητας, δεν είχε ανακαλύψει όμως ακόμα τον βάρβαρο πολιτισμό που «αναδύει» αυτό που λέγεται ελλαδικό κράτος. Παρότι απολάμβανε τιμής αρχηγού κράτους από το Τουρκμενιστάν και ύψιστης τιμής από τη Ρωσία, όταν ζήτησε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, αυτήν που δίνουν αφειδώς σε κάθε ...πικραμένο οι νεοέλληνες «εκσυγχρονιστές», δεν του έγινε απολύτως καμία διευκόλυνση και αναγκάστηκε να καθίσει στην ουρά, παρά τα προβλήματα που είχε με τα πόδια του.

Όταν δε κατέθεσε το επιστημονικό του έργο, τις περγαμηνές του και αντίγραφα από τα 20 βιβλία του, στο Yπουργείο Πολιτισμού, προκειμένου να του δοθεί σύνταξη επιστήμονα, διαπίστωσε ότι η έρημος του Καρακούμ ήταν πολύ πιο φιλόξενη από την έρημο του ελλαδικού κράτους, το οποίο του χορήγησε τελικώς σύνταξη του OΓA ύψους 192 ευρώ μηνιαίως!!!

Την τελευταία απρέπεια, που φθάνει μέχρι το βαθμό της έσχατης αθλιότητας, την εισέπραξε μετά θάνατον ο νέος Μεγαλέξανδρος από το ελλαδικό κράτος. Στην τελετή που έγινε στην αίθουσα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και στην κηδεία του στο νεκροταφείο Τροεκούροβσκογε της Μόσχας, τον τίμησαν επίσημες αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και το Τουρκμενιστάν, το οποίο μάλιστα διεκδίκησε με πείσμα την σωρό του, ενώ από την Ελλάδα, σύμφωνα με μαρτυρίες παρισταμένων, έστειλαν όχι στεφάνι αλλά ένα μπουκέτο λουλούδια με τα ελληνικά χρώματα, χωρίς να παρευρεθεί κανένας αντιπρόσωπος της Πρεσβείας ή του Προξενείου, χωρίς συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυβέρνηση.

Εμείς τι άλλο να πούμε εκτός του ότι ορισμένοι ...αρμόδιοι είναι πολύ μικροί για να διαχειριστούν το πολιτισμικό μέγεθος της Ελλάδας, των Ελλήνων και του Ελληνισμού!

Αχ Ελλάδα...

 Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία

Πηγή, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5607.html#more

Τήν ἐξίσωση «δύο σέ ἕνα» τήν διάβασα σέ μιά ἐφημερίδα καί μοῦ προξένησε ἐντύπωση, γιατί ἀναφερόταν στά Μυστήρια πού γίνονται στήν Ἐκκλησία. Ἐννοοῦσε δύο Μυστήρια σέ ἕνα, δηλαδή γάμος καί βάπτιση μαζί. Βέβαια, δέν εἶναι δύο σέ ἕνα, ἀλλά τρία σέ ἕνα, γιατί τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος συνδέεται μέ τό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος.

Μιά συνήθεια πού ἔχει γίνει πιά μόδα σέ μερικούς στήν ἐποχή μας, εἶναι νά γίνεται γάμος μαζί μέ τήν βάπτιση τοῦ πρώτου παιδιοῦ. Αὐτό πρακτικά σημαίνει ὅτι προηγήθηκε ὁ πολιτικός γάμος ἤ ἡ συνοίκηση τῶν δύο γονέων χωρίς γάμο, ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ ἐκτός ἐκκλησιαστικοῦ γάμου καί ἡ «ἐπίσημη νομιμοποίηση» στήν Ἐκκλησία πανηγυρικῶς, μέ τελετές καί τιμή. Στίς φωτογραφίες θά ἀποτυπωθοῦν οἱ γονεῖς μέ τό γαμπριάτικο κοστούμι καί τό ἄσπρο νυφικό νά βρίσκωνται γύρω ἀπό τήν κολυμβήθρα καί νά ἀναδέχωνται τόν νεοφώτιστο ἀπό αὐτήν. Αὐτό προϋποθέτει, ὅτι μόλις τελειώνει τό Μυστήριο τοῦ γάμου, στό ὁποῖο ἴσως θά παρευρίσκεται τό παιδί πού πρόκειται νά βαπτισθῆ, θά ἀρχίζη ἡ κατήχηση τοῦ παιδιοῦ μέ τήν ἀποταγή τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐξορκισμοῦ, τήν βεβαίωση νά ζῆ μέ τόν Χριστό, τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, τό βάπτισμα καί τό χρίσμα καί τήν ὅλη λαμπρή τελετή τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος.

Κατά τήν Ἐφημερίδα «γεγονός εἶναι ὅτι πληθαίνουν τά ζευγάρια τά ὁποῖα εἶχαν παντρευτεῖ μέ πολιτικό γάμο καί στήν συνέχεια, ὅταν ἀποκτήσουν παιδί ἐπιθυμοῦν νά συνδυάσουν τήν βάπτιση τοῦ παιδιοῦ μέ τόν δικό τους θρησκευτικό γάμο. Μιά τελετή γιά δυό μυστήρια, ἄρα... οἰκονομικό πακέτο. Καλεσμένοι, προσκλήσεις, ἐκκλησία, διακόσμηση, κεράσματα, ὅλα μιά φορά. Νέα ἤθη, νέα ἔθιμα ὡς ἀποτέλεσμα κυρίως τῆς οἰκονομικῆς πίεσης» (Καθημερινή τῆς Κυριακῆς 6-10-2013).

Μερικοί πού θέλουν ὅλα νά τά δικαιολογοῦν βρίσκουν λόγους νά τά οἰκονομοῦν, γιά τό ὅτι δέν ἀντιβαίνει στό δόγμα καί τούς κανόνες! Τελικά, τί εἶναι τό δόγμα καί τί εἶναι οἱ κανόνες, εἶναι φιλοσοφικά καί νομικά κείμενα, πού δέν ἔχουν σχέση μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας; Ὅσο κι ἄν ἐπιχειρηματολογήση κανείς ὑπέρ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, δέν ἀποφεύγει τήν ἐκκοσμίκευση.

Δέν μπορεῖ κανείς νά θεωρῆ τόν ἑαυτό του μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί νά προχωρῆ ἀνάποδα, ἀντίστροφα, νά θέλη, δηλαδή, νά ρυθμίζη τήν ζωή του ὄχι κατά τήν τάξη πού θέτει ἡ Ἐκκλησία (γάμος - γέννηση παιδιοῦ - βάπτισή του) καί στήν συνέχεια νά θέλη καί τήν ἐκκλησιαστική ἐπιβράβευση! Ἄλλο εἶναι ἄν κάνη κανείς κάποια οἰκονομία καί ἐξαίρεση μέ ἀνάλογες προσαρμογές, καί ἄλλο νά γίνεται προγραμματισμένα καί νά ἐπεκτείνεται σέ ἕνα μέρος τῆς κοινωνίας. Ἄλλο εἶναι νά ἐκφράζη κανείς τήν μετάνοιά του γιά κάποια πράξη πού ἔκανε καί ἄλλο νά προγραμματίζεται τό αἴτημα «δύο σέ ἕνα» μέ τό ἀτομικό του δικαίωμα καί νά ἐπιθυμῆ ἤ νά ἐπιβάλη τήν ἐπίσημη ἐπιβράβευση ἀπό τήν Ἐκκλησία καί μάλιστα πανηγυρικά.

Ἔπειτα, δέν μποροῦν τά μεγάλα ζητήματα τῆς ζωῆς, ὅπως ἡ ἀγάπη, ὁ γάμος, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ νά τίθενται σέ οἰκονομικά μεγέθη, κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ χρήματος καί νά ἐξευτελίζωνται. Δέν μπόρεσα ποτέ νά καταλάβω γιατί ἕνα μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά συνδέεται μέ τά ἔξοδα, τά λουλούδια, τά χαλιά, τίς φωτογραφίες, τά γλέντια κ.λ.π., ἐνῶ ὁ πολιτικός γάμος μπορεῖ νά γίνη φτηνά. Ἄς καθιερωθῆ ἐπί τέλους τό νά γίνεται ὁ ἐκκλησιαστικός γάμος μέ λίγα ἔξοδα.

Πάντως, ἡ τέλεση τριῶν Μυστηρίων μαζί, τοῦ Γάμου τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος, προϋποθέτει ἄλλες εὐχές, ἄλλη διάταξη, ἄλλα σύμβολα. Δέν εἶναι δυνατόν νά εὐχόμαστε στόν Θεό νά δώση καρπούς-παιδιά, ὅταν ἤδη τό παιδί ὑπάρχη καί περιμένη τήν βάπτισή του ἀμέσως μετά τόν γάμο. Δέν εἶναι δυνατόν τά τελούμενα νά συμβολίζουν τήν νίκη κατά τῆς ἡδονῆς (στέφανα, νυφικό), ὅταν ἔχουν ἤδη παραβιαστῆ. Ὅσοι συνευδοκοῦν σέ τέτοιες ἐκκοσμικεύσεις ἄς κάνουν ἄλλη ἀκολουθία τοῦ γάμου, μέ ἄλλα σύμβολα καί ἄλλες εὐχές, κατά τό πρότυπο τοῦ γάμου εἰς δίγαμον.

Οἱ Χριστιανοί χρειάζονται κατήχηση καί σέ αὐτό ἡ εὐθύνη βαρύνει κυρίως τούς Κληρικούς καί τούς θεολόγους. Ἡ ἐκκοσμίκευση ἔχει αἴτια καί προσδιορίζει εὐθύνες.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3001