Η Αμερικανική Ανθρωπιστική Οργάνωση (AHA) δημιούργησε ένα website αφιερωμένο στην παροχή βοήθειας στα παιδιά και τους εφήβους διαφόρων ηλικιών που δεν πιστεύουν στο Θεό ή που δεν έχουν ακόμη σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη , στο δρόμο τους προς τον αθεϊσμό.

Η ιστοσελίδα KidsWithoutGod.com («Παιδιά χωρίς Θεό»), που προωθείται από την ΑΗΑ στα τέλη Νοεμβρίου, μεταξύ άλλων θεμάτων, παρέχει πληροφορίες σχετικά με τη θρησκεία, την επιστήμη, τη σεξουαλικότητα και τις διακρίσεις.
Όπως ανακοινώνεται στην αρχική σελίδα, με την φράση-καλωσόρισμα «Παιδιά χωρίς Θεό» είναι ένα site για τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που «επέλεξαν την γνώση» και «εγκατέλειψαν τις προκαταλήψεις»(!).
« Παιδιά χωρίς Θεό » θα είναι μια φιλική κοινότητα για τα παιδιά που ίσως να είναι πολύ ντροπαλά για να ρωτήσουν ευθέως έναν ενήλικο πώς μπορεί ένας καλός άνθρωπος, να μην έχει την ανάγκη για έναν Θεό», λέει ο διευθυντής της AHA, Roy Speckhardt.
Η Αμερικανική Οργάνωση λέει ότι ξόδεψε περισσότερα από 30.000 (!!!)δολάρια σε διαφήμιση «για να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά γνωρίζουν το νέο μέσο». Εκτός από τις διαφημίσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η εκστρατεία προώθησης περιλαμβάνει online διαφημίσεις που εμφανίζονται σε διάφορες τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένων των Facebook, Google και το YouTube, ενώ το National Geographic Kids και το Disney.com αρνήθηκαν να τις δημοσιεύσουν, ομολογεί η Οργάνωση..

«Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να μάθουν τις ηθικές αξίες που δεν προέρχονται αναγκαστικά από τη θρησκεία» διακηρύσσει ο Speckhardt.

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/08/site.html

Τή σύγχρονη ἐποχή μας, δίχως ἀμφιβολία, τή χαρακτηρίζει ἡ ἀπουσία τοῦ ἤθους, τῆς σεμνότητας καί τῆς αἰδοῦς. Δέν πλεονάζει μονάχα, ἀλλά ὑπερπλεονάζει ἡ ἀναισχυντία. Γι’ αυτό και θυμήθηκα τό σοφό λόγο τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου, ὅτι «ἡ ἀναισχυντία μήτηρ ἐστί τῆς πορνείας».

Δέν ὑπάρχει κακό καί ἄσεμνο καί ἀνεπίτρεπτο, πού νά μή ἔχει γιά μάνα του τήν ἀδιαντροπιά, τήν ἀναισχυντία. Τήν ἀναισχυντία θά τη συναντήσεις στό κάθε σου βῆμα. Στά Μ.Μ.Ε., στά ἔντυπα, τά περιοδικά, τό θέατρο, τόν κινηματογράφο, στίς κουβέντες, στίς συντροφιές, στό γυναικεῖο ντύσιμο - ἤ μᾶλλον γδύσιμο! - στά τραγούδια... καί ὅπου ἀλλοῦ.

Ἡ ἀναισχυντία εἶναι ἡ πιο εὐτελιστική προδοσία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Εἶναι συντριβή τῆς ἀξιοπρέπειας καί ἀναστολή κάθε ἠθικοῦ κανόνα καί κάθε δεοντολογίας. Εἶναι ἔνδειξη νοσηρῆς καί πλεγματικῆς ψυχῆς. Ὁ ἀναίσχυντος οὔτε τόν ἑαυτό του σέβεται, οὔτε τούς ἄλλους. Εἶναι, συνήθως, καταφρονητής καί ἀμοραλιστής. Κατά τόν Παροιμιαστή: «Ὅταν ἔλθη ἀσεβής εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ» (ΙΗ´ 3). Ὅταν ὁ κακός καί ἀσεβής, καί χωρίς φόβο Θεοῦ, ἄνθρωπος, πέσει τόσο χαμηλά, περιφρονεῖ καί ἀξίες καί ἰδανικά. Ἀποτελεῖ πιά, κίνδυνο γιά τήν κοινωνία και τούς γύρω του.

«Αἰδώς ἀποιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἡ ἀπώλεια τῆς ντροπῆς καί τῆς σεμνότητας, εἶναι πηγή τῶν πιο φοβερῶν κακῶν. Ποιά καθαρότητα μπορεῖ νά ἔχει ἐκεῖνος πού μέσα του κουβαλάει σκουπίδια βρωμιᾶς καί δυσωδίας;

Ὁ Κύριος εἶπε: «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων...» (Ματθ. Ζ´ 6). Τά σκυλιά, δηλαδή, καί οἱ χοῖροι δέν ἀναγνωρίζουν τήν ἀξία τῶν μαργαριταριῶν τῆς πίστης και τῆς ἠθικῆς. Καί οἱ ἀναίσχυντοι δέ μποροῦν νά ἐκτιμήσουν την ἀξία τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἀνώτερης ζωῆς.

Τό θέμα τῆς ἀναισχυντίας ἐνδιαφέρει καί ἄντρες καί γυναῖκες. Ἰδιαίτερα, ὡστόσο, τίς γυναῖκες, τῶν ὁποίων ὁ ρόλος εἶναι πάντοτε, τόσο σοβαρός, ὥστε, καθώς εἰπώθηκε: «Σ᾽ ὅλες τις κοινωνίες, ἡ γυναίκα δίνει τον ἠθικό καί πολιτιστικό τόνο. Ἡ γυναίκα δημιουργεῖ πολιτισμούς ἤ τούς ἀφανίζει. Δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν θεωρήσουμε τή γυναίκα ὑπεύθυνη ἀκμῆς ἤ παρακμῆς τῶν ἐθνῶν».

Ἡ γυναίκα ἦταν πάντα γυναίκα, μέ τά σύνδρομα τῆς ἐπίδειξης, τῆς κενοδοξίας καί τῆς ματαιοδοξίας. Ὅταν ὅμως ἀποβάλλει τή ντροπή - τήν αἰδῶ, ὅπως τη λέγανε οἱ ἀρχαῖοι - τότε ξεφεύγει ἀπ᾽ τόν προορισμό της, καί καταντάει ἕνα ρετάλι, ἕνα ἀποκαΐδι, μιά εὐτελιστική ὕπαρξη. Μεταβάλλεται σέ ἔξαλλη μαινάδα. Καταστρέφει τή φύση της και πνίγει κάθε ὡραῖο αἴσθημα, πού φωλιάζει μέσα της. Ἰδιαίτερα ὁ σύγχρονος - καί χωρίς Χριστό- φεμινισμός, τήν ἔχει καθοδηγήσει σέ κάθε παραστράτημα και σέ κάθε παρεκτροπή. Οἱ φεμινίστριες πέτυχαν τή νομιμοποίηση τῆς μοιχείας, τῶν ἀμβλώσεων, τοῦ πολιτικοῦ γάμου καί τή «σεξουαλική ἀπελευθέρωση» μέ ὅλες τίς συνέπειες τῆς ὀλέθριας χειραφέτησης τῶν γυναικῶν. Ἔχει εὐθύνη καί ὁ δικτάτορας... πού λέγεται "μόδα"!

Ἡ ἀνδροποίηση τῆς γυναίκας ἤ ἡ γυναικοποίηση τοῦ ἄντρα, δέν εἶναι κατόρθωμα, ἀλλά ξεπεσμός καί προσβολή τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. «Αἰσχρόν γυναίοις ἄρσεν ἦθος ἐκφέρειν», τονίζει ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Εἶναι αἰσχρό, οἱ γυναῖκες νά φέρονται σάν ἄντρες. Οὔτε πρέπει οἱ γυναῖκες νά ντύνονται σαν ἄντρες, ἀλλ᾽ οὔτε οἱ ἄντρες να ντύνονται σάν γυναῖκες. «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρός ἐπί γυναικί, οὐδέ μή ἐνδύσηται ἀνήρ στολήν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου ἐστί πᾶς ποιῶν ταῦτα» (Δευτ. ΚΒ´ 5). Εἶναι ρητή ἡ διάταξη τοῦ Νόμου. Ὁ δέ Θεός μέ τή γραφίδα τοῦ προφήτη Σοφονία, λέγει: «Ἐκδικήσω ἐπί πάντας τούς ἐνδεδυμένους ἐνδύματα ἀλλότρια» (Σοφ. Α´ 8).

Οἱ γυναῖκες ἄς μελετήσουν προσεκτικά τή μικρή περικοπή: Α´ Πέτρου, Γ´ 1-6.

(Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος» 2/8/2013)

ΣΧΕΤΙΚΟ:

«Α ΠΕΤΡΟΥ:

Α Πε. 3,1 Ὁμοίως αἱ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα καὶ εἴ τινες ἀπειθοῦσι τῷ λόγῳ, διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται,

Α Πε. 3,1 Οπως οι δούλοι, δια τους οποίους είπα προηγουμένως, έτσι και αι γυναίκες πρέπει να υποτάσσωνται στους άνδρας των, ώστε, και εάν μερικοί από αυτούς δεν υπακούουν στον λόγον του Ευαγγελίου, να κερδηθούν εις την κατά Χριστόν πίστιν και ζωήν, χωρίς λόγια και διδασκαλίας, (αλλά με την ενάρετον, την ευγενή και σεμνήν συμπεριφοράν των γυναικών),

Α Πε. 3,2 ἐποπτεύσαντες τὴν ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν.

Α Πε. 3,2 όταν θα ίδουν και θα εννοήσουν καλά την αγνήν και αγίαν συμπεριφοράν σας, που θα την εμπνέη ο φόβος και ο σεβασμός του Θεού.

Α Πε. 3,3 ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος,

Α Πε. 3,3 Αι καλαί δε αυταί σύζυγοι ας μη επιδιώκουν να έχουν εξωτερικόν στολισμόν, το εξεζητημένον πλέξιμο των μαλλιών της κεφαλής των και τα χρυσά περιδέραια η το ντύσιμό των με πολυτελή φορέματα,

Α Πε. 3,4 ἀλλ᾿ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύματος, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές.

Α Πε. 3,4 αλλ' ας έχουν ως στολισμόν των τον κρυμμένον από τα μάτια των ανθρώπων εσωτερικόν άνθρωπον της καρδίας, που έχει τον άφθαρτον και ανεκτίμητον στολισμόν του πράου και ειρηνικού και ησύχου πνεύματος, που ενώπιον του Θεού έχει μεγάλην αξίαν και πολυτέλειαν.

Α Πε. 3,5 οὕτω γάρ ποτε καὶ αἱ ἅγιαι γυναῖκες αἱ ἐλπίζουσαι ἐπὶ τὸν Θεὸν ἐκόσμουν ἑαυτάς, ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,

Α Πε. 3,5 Διότι έτσι και άλλοτε εις την Παλαιάν Διαθήκην αι άγιαι γυναίκες, που είχαν την ελπίδα και την πίστιν των στον Θεόν, εστόλιζαν τον ευατόν τους, υποτασσόμεναι, στους άνδρας των.

Α Πε. 3,6 ὡς Σάῤῥα ὑπήκουσε τῷ Ἀβραάμ, κύριον αὐτὸν καλοῦσα· ἧς ἐγενήθητε τέκνα· -ἀγαθοποιοῦσαι καὶ μὴ φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.

Α Πε. 3,6 Οπως και η Σαρρα εδείκνυεν υπακοήν στον Αβραάμ, καλούσα αυτόν με σεβασμόν και ταπείνωσιν “κύριον”. Αυτής δε της Σαρρας εγίνατε και σεις πνευματικαί θυγατέρες με το να πράττετε το αγαθόν χωρίς να φοβήσθε, μήπως τυχόν αγανακτήσουν εναντίον σας οι σύζυγοι σας.» (paterikiorthodoxia.com)

Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2791

Επίσκεψη στο γραφείο του Αντιπεριφερειάρχη Αιτωλοακαρνανίας  κ. Βασιλείου Αντωνοπούλου πραγματοποίησε σήμερα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, μαζί με τους εκπροσώπους των Εμπορικών Συλλόγων του Νομού και του Επιμελητηρίου Αιτωλοακαρνανίας.
Το θέμα της επισκέψεως ήταν η προωθούμενη κατάργηση της αργίας της Κυριακής, υποβάλλοντας ομόφωνα προς τον Αντιπεριφερειάρχη το αίτημα να σεβασθεί η Κυβέρνηση την αργία της Κυριακής και να μην προχωρήσει η Περιφέρεια στο άνοιγμα των καταστημάτων.
Κατά την ευρεία σύσκεψη που ακολούθησε ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κοσμάς αναφέρθηκε στη σημερινή συγκυρία που διέρχεται η Πατρίδα μας και τόνισε ότι «ποτέ ο άνθρωπος δεν ήταν μηχανή για να εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα».
Επίσης τόνισε την σπουδαιότητα της αργίας της Κυριακής η οποία είναι θεσμοθετημένη από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αναφέρθηκε στο παράδειγμα του προστάτου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος παραδόθηκε στο μαρτύριο επειδή με το κήρυγμά του τάχθηκε ενάντια στην κατάλυση της αργίας της Κυριακής.

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4527.html

Ενώ η Κυβέρνηση εκλέγεται ως εντολέας του λαού, στην πορεία της δεν αισχύνεται να διαπραγματεύεται για την τύχη του λαού με τρίτα εξωθεσμικά κέντρα και ανακοινώνει : «Η διαπραγμάτευση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με τους εκπροσώπους της Τρόικας για τα ζητήματα της αρμοδιότητάς του…»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ &

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 9 Ιουλίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η διαπραγμάτευση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με τους εκπροσώπους της Τρόικας για τα ζητήματα της αρμοδιότητάς του κατέληξε στα εξής:

Το Υπουργείο εξασφάλισε παράταση στην ολοκλήρωση του πρώτου κύματος της κινητικότητας (12.500) μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2013 με την πρόβλεψη ότι ένα μέρος (4.200) θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Ιουλίου 2013.

Η πρώτη αυτή φάση της κινητικότητας (4.200) θα απαρτίζεται από εκπαιδευτικούς, σχολικούς φύλακες και εργαζόμενους στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Ο μέγιστος χρόνος παραμονής στο καθεστώς της κινητικότητας περιορίζεται από τους 12 μήνες που είναι σήμερα, στους 8.

Ο συμφωνημένος από το Φεβρουάριο του 2012 αριθμός των 15.000 υποχρεωτικών αποχωρήσεων τη διετία 2013 - 2014, αλλά και η κατανομή ανά έτος - 4.000 για το 2013 και 11.000 για το 2014 - παραμένει σταθερός.

Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης δεσμεύεται στη σημαντική επιτάχυνση της διαδικασίας διερεύνησης σοβαρών πειθαρχικών παραπτωμάτων δημοσίων υπαλλήλων, έτσι ώστε όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός απολύσεων να προκύψει από αυτήν την κατηγορία.

"Καταβάλλεται προσπάθεια να αποβληθεί από τη ζωή μας κάθε τι που θυμίζει τον Θεό" αναφέρει σε εγκύκλιό του με αφορμή και την αργία της Κυριακής ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος. Ο Μητροπολίτης αφήνει αιχμές κατά των εξουσιαστών, αλλά και όσων ενοχλούνται από τις καμπάνες...

Αναλυτικά όλη η εγκύκλιος: 


Ήδη βρισκόμαστε στην περίοδο του Δεκαπενταυγούστου και καθώς καθημερινά ψάλλουμε τους κανόνες της Παρακλήσεως στην Παναγία μας, ο πόνος και η ελπίδα εναλλάσσονται στην καρδιά μας. Η θλίψη και η αίσθηση του αδιεξόδου για τα γήινα, τα καθημερινά αλλά και τα κοινωνικά και εθνικά μας θέματα, όταν δεν τα απωθούμε, κυριολεκτικά μας πνίγουν. 
Φθάσαμε σε μία κατάσταση όπου οι διαχειριστές της ζωής και της ιστορίας μας μας έχουν απογοητεύσει. Το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να καταργούν τη λογική, να ξερριζώνουν κάθε στοιχείο της επιβίωσής μας και να ξηλώνουν κάθε κλωστή από το κέντημα του πολιτισμού και των αξιών μας.

Η παιδεία έχει συστηματικά απογυμνωθεί από την παράδοση και τις αξίες της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Η οικογένεια δέχεται και αυτή νομοθετικά χτυπήματα που απεργάζονται τη διάλυσή της. Η πολυτεκνία φορολογείται, η πίστη περιθωριοποείται, η ελευθερία καταργείται.
Καί τώρα τελευταία, κάποιοι αποφάσισαν να φορολογήσουν και τον Θεό που αυτοί φαίνεται πως δεν πιστεύουν, αλλά στον Οποίο και μόνον Αυτόν εμείς ελπίζουμε. Τα πάντα ερμηνεύονται με οικονομικές παραμέτρους, ακόμη και οι τελευταίες εναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.
Μόλις πριν από λίγες μέρες, παρά τις κραυγές αγωνίας της Ιεράς Συνόδου και αρκετών Μητροπολιτών, αγνοώντας και τις διαμαρτυρίες των συνδικάτων των εργαζομένων, τελικά κατάφεραν νομοθετικά να αποδυναμώσουν και την από αιώνων και από Θεού καθιερωμένη αργία της Κυριακής. Η πράξη αυτή χτυπάει και την ψυχή και την φύση μας και τις κοινωνικές αντοχές μας. Μας απομυζούν τον χρόνο του Θεού, τον χρόνο της ανάπαυσης, και μας στερούν τον χρόνο να ζήσουμε λίγες στιγμές μαζί ως οικογένεια. Ο κατήφορος, αγαπητοί μου, φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό. Ούτε και ο παραλογισμός όρια. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

Ήδη φτιάχνεται ένας λαός που ενοχλείται από την θέα των ναών και τους ήχους των καμπανών. Οι αγιασμοί και οι ευλογίες περιορίζονται. Το μάθημα των θρησκευτικών είτε διαστρέφεται είτε αποβάλλεται από την εκπαίδευση των παιδιών ως ανεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οι γιορτές μας όλες είναι θρησκευτικές, εκκλησιαστικές. Θα μας τις αλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια να αποβληθεί από τη ζωή μας κάθε τι που θυμίζει τον Θεό. Καί το όνομά Του ενοχλεί. Αυτό εύκολα βλασφημείται και πολύ δύσκολα ομολογείται.

Το μόνο που μας μένει είναι να αφυπνισθούμε και να αντιδράσουμε. Όχι βέβαια με εμπαθείς και κοσμικούς τρόπους, ούτε πάλι για να αναχαιτίσουμε τον εγκληματικό κατήφορο. Αυτό δεν θα το καταφέρουμε. Αυτό που μας μένει και μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κρατήσουμε τη μαγιά της πίστης και του αυτοσεβασμού μέσα μας καθαρή και τη φλόγα της ομολογίας αναμμένη.
Αυτός είναι ο λόγος που ερχόμαστε στις Παρακλήσεις. Η προσευχή μας στην Παναγία Μητέρα μας και για τα προβλήματά μας και για τη ζωή μας, κυρίως όμως για το έθνος και την πίστη μας πρέπει να βγεί και φέτος πύρινη από το βάθος της ψυχής μας. Αυτό είναι το πρώτο.

Αλλά και η απάντησή μας στην προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής αργίας πρέπει να είναι δυναμική και πνευματική.

α. Με περισσότερο ζήλο εφ’ εξής να αγιάζουμε την Κυριακή μας. Με προθυμία, ανελλιπώς κάθε Κυριακή, να προσερχόμαστε στους ναούς μας, μάλιστα πιο νωρίς τώρα. Η κατάνυξη και η ευλάβεια, η μυστηριακή συμμετοχή, η τάξη και ευπρέπεια, είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε να επιβληθούν στις ακολουθίες μας. Επίσης, η παρακολούθηση ομιλιών που καλλιεργούν και ενισχύουν την πίστη, η πνευματική μελέτη, η τόνωση του κατηχητικού έργου, η ελεημοσύνη είναι δράσεις που αγιάζουν την Κυριακή, που την καθιστούν μέρα  ξεχωρισμένη για τον Κύριο και την ψυχή μας.

 β. Όσοι έχουμε μαγαζιά δεν πρέπει επ’ ουδενί να υποχωρήσουμε στον πειρασμό να τα ανοίγουμε. Να μην το κάνετε, αδελφοί μου. Ούτε μετά την εκκλησία. Η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Τού αξίζει ολόκληρη. Η αργία της Κυριακής είναι ιερή. Καί να είστε σίγουροι ότι αν αυτό το κάνετε για τον Θεό, δεν θα σας αφήσει. Θα απαντήσει στη ζωή σας με σημεία και ευλογίες που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δοκιμάστε και θα δείτε.

γ. Κανένας από μας δεν θα πρέπει να κάνει τα ψώνια του την Κυριακή. Όπως ζήσαμε μέχρι τώρα, έτσι θα συνεχίσουμε να μη συμμετέχουμε στην ασέβεια. Η αργία καταργείται όχι μόνον από τον έμπορο αλλά και από τον πελάτη. Καί

δ. Όλοι μαζί σαν ένα σώμα θα πρέπει να στηρίξουμε τους εμπόρους που σέβονται τον Θεό και δεν παραβιάζουν την αργία της Κυριακής. Από αυτούς να ψωνίζουμε. Με τον τρόπο αυτόν, και αυτοί θα βοηθηθούν και εμάς θα ευλογήσει ο Θεός.
Τέλος, ελπίζω η κυρία αντιπεριφερειάρχης μας, γνωστή για τον σεβασμό της στα ιερά και τα αυτονόητα, να κάνει αυτό που της αναλογεί, πειθαρχώντας περισσότερο στον Θεό και τη λογική των ιερών αξιών παρά στις κομματικές επιλογές που ίσως της προτείνουν. Καλό είναι να ακούσει όχι μόνο τη φωνή των αχόρταγων καταναλωτών αλλά και τον στεναγμό των μικρών και ανίσχυρων εργαζομένων και έτσι από τα γραφεία της Περιφέρειας να βρεθεί στο κέντρο της ζωής μας. Εξ άλλου αυτό το δικαίωμα της δίνει και ο νόμος.

Ο Θεός μαζί μας και βοήθειά μας η Παναγία μας.

Μετά πατρικών ευχών,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/eipan/26178-cheimarros-o-me

Απαρχή της χορείας των Νεομαρτύρων του Ποντιακού Ελληνισμού…
Χιλιάδες χάθηκαν… Δεν τους ξεχνούμε, τους τιμούμε!
Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας θεωρείται πλέον ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας Δαυίδ Κομνηνός καθώς και τα παιδιά του, Βασίλειος, Γεώργιος και Μανουήλ μαζί με τον ανιψιό και διάδοχο του θρόνου του, Αλέξιο.

Την απόφαση της Αγιοκατατάξεως των νέων Αγίων της Εκκλησίας που πέθαναν μαρτυρικά στην Κωνσταντινούπολη το 1463, αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ύστερα από πρόταση του Μητροπολίτη Δράμας κ. Παύλου.
Ο φάκελος κατατέθηκε από τον Μητροπολίτη στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία με τη σειρά της αφού έκρινε ότι συντρέχουν οι λόγοι, προώθησε τον φάκελο στο Φανάρι.
Σύμφωνα με την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο εξέδωσε σχετική Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, η μνήμη των νέων Αγίων θα τιμάται κάθε χρόνο την 1Η Νοεμβρίου, ημέρα κατά την ιστορία μαρτύρησαν. 

Διαβάστε τα ιστορικά γεγονότα και το τέλος των νέων πλέον Αγίων της Εκκλησίας μας, όπως το έδωσε στη δημοσιότητα η Μητρόπολη Δράμας: 

ΔΑΒΙΔ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ 
ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ

15 Αὐγούστου 1461. Ὁ Μωάμεθ ὁ πορθητής μετά ἀπό σκληρή πολιορκία καταλαμβάνει τήν πρωτεύουσα τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν, τήν Τραπεζούντα. Ἡ ὕστατη ἰσχυρή ἔπαλξη τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Ἀνατολή ἔπαψε νά φωτίζει. Ἡ αὐτοκρατορία ἐσβέσθη καί ἡ κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις. 

Ὁ Ἑλληνισμός τοῦ Πόντου ἔζησε δύσκολες καί κρίσιμες στιγμές. Πολλές φορές αἰσθάνθηκε τήν ἀνάσα τοῦ θανάτου. Καί αὐτός ὅμως ὁ θάνατος στό προπύργιο αὐτό τοῦ ἑλληνισμοῦ, πού ὀνομάζεται Πόντος, δέν ἀντίκρυσε τίποτε ἄλλο παρά ψυχές ὄρθιες καί ἀκατάβλητη ἀπόφαση.
Ὁ τελευταῖος αὐτοκράτορας Δαβίδ, ὁ Μέγας Κομνηνός, ὅμηρος στά χέρια τοῦ πορθητή μαζί μέ τά τρία του παιδιά καί τόν ἀνεψιό του καί διάδοχο Ἀλέξιο τόν Ε΄ ἐκτοπίζεται στήν Ἀδριανούπολη. Ἡ σωτηρία τῆς Τραπεζούντας εἶναι ἀσφαλῶς ἀδύνατη. 

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ ἀγριότητα τῆς ἅλωσης ὑπῆρξε μικρότερη λόγω τῆς συνθηκολογήσεως. Συνήθεια ὑπάρχει γιά κάθε καταστροφή νά ρίχνονται οἱ εὐθύνες μόνο στούς ἡγήτορες. 
Τά πραγματικά ὅμως αἴτια ἐνυπάρχουν σέ σύνθετες καταστάσεις καί ἡ νηφάλια διάγνωση παραθεωρεῖται. Αὐτός πού ἔχει τήν ἀτυχία νά κυβερνᾶ τίς τελευταῖες αὐτές ὧρες καί νά ὑφίσταται τούς κλονισμούς τῆς καταστροφῆς, αὐτός εἶναι καί ὁ ἐκ τοῦ προχείρου ὑπεύθυνος, ὁ ἄνανδρος, ὁ προδότης. Τέτοιο διπλό θῦμα ὑπῆρξε καί ὁ αὐτοκράτορας Δαβίδ.

Ἐδῶ πρέπει νά τονίσουμε ὅτι πάρα πολλοί ἦσαν ἐκεῖνοι πού θεωροῦσαν τήν ἀντίσταση μάταιη καί ἐπίεζαν γιά τή λύση τῆς συνθηκολογήσεως ἐλπίζοντας ὅτι θά ἐμετριάζετο τό κακό καί ἡ ὀργή τοῦ πορθητοῦ. Ἐμᾶς ὅμως μᾶς ἐνδιαφέρει τό τέλος τοῦ αὐτοκράτορα.

Τό ἀνώνυμο συναξάριο τοῦ γένους μέ λιτές γραμμές ἀναφέρεται στό μαρτυρικό του τέλος. 
«Κατά τήν 26ην τοῦ μηνός Μαρτίου τῆς ΙΑ΄ Ἰνδικτιῶνος τοῦ 1463 ἔτους, ἡμέρα Σαββάτω, πικροτάτη, ὥρα γ΄ ἐκρατήθη ὁ Ἅγιος ἡμῶν Αὐθέντης καί Βασιλεύς Τραπεζοῦντος κύριος Δαβίδ ὁ Μέγας Κομνηνός ἐν Ἀνδριανουπόλει καθειρχθείς σύν ἁλύσεσι ἐν τῷ Πύργῳ ».1

«Ἐν δέ τῇ πρώτῃ Νοεμβρίου, ἡμέρα Κυριακή καί ὥρα τετάρτη τῆς νυκτός ἐτελειώθη τῷ ξίφει ὁ αὐτός σύν ἅμα τοῖς τρισίν αὐτοῦ υἱοῖς καί τῷ ἀνεψιῷ, τῷ 1463 ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ ἐν Κωνσταντινουπόλει».2

Οἱ παραπάνω συναξαριακές σημειώσεις βρίσκονται σέ μεμβράνινο χειρόγραφο εὐαγγελιστάριο τῆς Μονῆς τῆς Θεοτόκου στή νῆσο Χάλκη. Τώρα τό χειρόγραφο μέ τίς ἐνθυμίσεις βρίσκεται στό σκευοφυλάκειο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ὅταν ὁ Δαβίδ παρουσιάσθηκε στόν Μωάμεθ αὐτός τοῦ πρότεινε ἕνα ἀπό τά δυό, ἤ νά μείνει ζωντανός ἐφόσον ἀπαρνηθεῖ τήν πίστη του ἤ νά θανατωθοῦν αὐτός καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του. Ἀπό τήν τρομερή αὐτή πρόταση ὁ Δαβίδ διάλεξε τή δεύτερη λύση λέγοντας μέ παρρησία στόν Μωάμεθ ὅτι : «Κανένα μαρτύριο δέν πρόκειται νά μέ φέρει στό σημεῖο ν’ ἀπαρνηθῶ τήν πίστη τῶν πατέρων μου».3
Ἔτσι πέρασε ὁ Δαβίδ στήν αἰωνιότητα ἀνταλλάσσοντας τή βασιλική ἁλουργίδα μέ τό φωτοστέφανο τοῦ μάρτυρα.

Ὅλοι ὅσοι ἀσχολήθηκαν μέ τό τραγικό τέλος τῆς Τραπεζουντιακῆς αὐτοκρατορίας κατατάσσουν τόν Δαβίδ στή χορεία τῶν μαρτύρων, ἐκφράζοντας τήν κοινή συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.

Ὁ Σάββας Ἰωαννίδης στό ἔργο του «Ἱστορία καί στατιστική Τραπεζοῦντος» γράφει : 
«Καί ὁ Ἑλληνισμός, πρός τιμή του, ἔχει νά ἐπιδείξει δυό αὐτοκράτορες, ἕναν νά πεθαίνει μέ γενναιότητα πολεμώντας γιά τήν πατρίδα, τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, καί ἕναν νά μαρτυρεῖ γιά τήν πίστη του. Δηλαδή τόν τελευταῖο αὐτοκράτορα τῆς Τραπεζούντας Δαβίδ, τόν Μεγάλο Κομνηνό.
Καί ἔτσι καθώς δυό εἶναι τά στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς ὕπαρξης τοῦ ὅλου Ἑλληνισμοῦ, δηλαδή ἡ πίστη στήν πατρίδα καί ἡ θρησκεία, ἡ Θεία πρόνοια συνεισφέρει σ’ αὐτόν μέ τόν Κωνσταντῖνο ὡς ἔφορο καί ἥρωα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί μέ τόν Δαβίδ ὡς ἔφορο καί ἥρωα τοῦ χριστιανισμοῦ».4 

«Ἀλλά καί μάρτυρες τῆς πίστης ἔγιναν πολλοί σέ πολλά μέρη, ἀκόμα καί σήμερα ἀνάμεσα στά ἀπρόσιτα χριστιανικά χωριά καί ἔχουν ὑποστεῖ μαρτυρικές διώξεις. Καί πρῶτος ἀπ’ ὅλους εἶναι δίκαιο νά μνημονευθεῖ ὁ τελευταῖος ἀπό τούς Μεγάλους Κομνηνούς, ὁ Δαβίδ, μαζί μέ τά παιδιά καί τούς συγγενεῖς του, πού προτίμησε τό μαρτυρικό θάνατο ἀντί νά ζήσει καί νά ἀπολαύσει τιμές, ὅπως ἔκαναν ἄλλοι πού εἴδαμε, οἱ ὁποῖοι ἐπιθύμησαν τά πρόσκαιρα ἀντίγιά τά αἰώνια καί τήν ἐφήμερη ἐκτίμηση ἀντί γι’ αὐτήν πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους».5 

Ο λόγιος ἀρχιμανδρίτης Πανάρετος Τοπαλίδης, ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου Βαζελῶνος στό περισπούδαστο ἔργο του «Ὁ Πόντος ἀνά τούς αἰῶνας», σχολιάζει ὡς ἑξῆς τό μαρτυρικό τέλος τοῦ αὐτοκράτορα : « …. καί μετά τινας μῆνας τίθεται ὠμῶς ἀντιμέτωπος τοῦ διλήμματος, ἤ νά ἐξομόση, ἤ νά σφαγῆ μετά τῶν τέκνων του. Προείλετο τό δεύτερον καί εἶδε σφαζομένους τούς υἱούς του καί τόν ἀνεψιόν του Ἀλέξιον καί μετ’ αὐτούς ἐσφάγη καί αὐτός ἐπί λόφου καλουμένου «Πέγιογλου» ὑπό τῶν Τούρκων, καί κειμένου ἀντίπεραν τοῦ λόφου ἐφ’ οὗ μαχόμενος ἔπεσε πρό δέκα ἐτῶν ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος. Καί οὕτω συνεπληρώθη τό μαρτύριον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τῶν δυό αὐτοκρατόρων αὐτοῦ, τοῦ μέν πεσόντος ἐν μάχῃ ἀμύνης ὑπέρ ἐλευθερίας, τοῦ δέ σφαγέντος ἐν μαρτυρίᾳ ὑπέρ τῆς ἀληθείας».6 

Ὁ ἐκλεκτός Πόντιος ἐπιστήμονας Ὀδυσσέας Λαμψίδης σχολιάζει : «Τραγικός ἥρως ὁ Δαβίδ, διά τοῦ θανάτου σφραγίζει τήν ἱστορίαν τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν. Ἡ μοῖρα δέν ἠθέλησε νά χορηγήση εἰς αὐτόν τόν θάνατον ἑνός πολεμιστοῦ, ἀλλά ὥρισεν εἰς αὐτόν τό τέλος ἑνός μάρτυρος «ξίφει τελειοῦται» ».7 

Ἀπό τίς παραπάνω μαρτυρίες καί ἀπόψεις, ἀβίαστα συμπεραίνουμε ὅτι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ἕναν μάρτυρα στεφανωμένο καί δικαιωμένο ἀπό τόν δικαιοκρίτη Θεό, ἀδικημένο ὅμως ἀπό ὁλόκληρο τόν ἑλληνισμό, ἀφοῦ δέν προβάλλεται ἡ θυσία του καί δέν τιμᾶται τό μαρτύριό του. 

Πολλοί εἶναι οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους δέν τιμήθηκε πρεπόντως ὁ μάρτυς Βασιλεύς. Ἦρθε ὅμως ἡ ὥρα ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοι καί κληρονόμοι τῆς Τραπεζουντιακῆς αὐτοκρατορίας νά ἀναδείξουμε τήν κοινή συνείδηση περί τοῦ μαρτυρίου του ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, νά ἀποδώσουμε πρός αὐτόν τά ὀφειλόμενα ὡς υἱοί φιλοπάτορες καί νά ἐπαληθεύσουμε τήν χρυσοστομικήν ρῆσιν πού λέγει : «ὥσπερ γάρ τόν ἥλιον ἀμήχανον σβεσθῆναι, οὕτω καί τήν μνήμην τῶν μαρτύρων».8

Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης πρώην Λεοντοπόλεως Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης στό ἐπιστημονικό του ἔργο : «Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας» γράφει τά ἑξῆς γιά τό χρέος μας ἔναντι τῶν μαρτύρων πού βρίσκονται στήν ἀφάνεια χωρίς νά ἀποδίδονται σ’ αὐτούς οἱ νενομισμένες τιμές : 

«Διά τοῦτο ἔχομεν καθῆκον ἱερόν νά ἀναστήσωμεν τούς νεκρούς ἐπί τῆς γῆς καί ζῶντας ἐν τοῖς οὐρανοῖς, νά ἀποδώσωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν δόξαν αὐτῆς καί τό κάλλος, τάς μορφάς καί τά ὀνόματα τῶν ἡρώων τῆς πίστεως, οἵτινες διά τοῦ αἵματος αὐτῶν, καί διά τοῦ βίου αὐτῶν ἐστερέωσαν τά θεμέλια αὐτῆς καί εἶναι μέρος τοῦ ἀκηράτου στεφάνου αὐτῆς, ἀδάμαντες ἐκπεσόντες ἐκ τοῦ πολυτίμου στέμματος, θησαυρός ἱερός τῆς ἡμετέρας πίστεως. Ἔχομεν ἱερόν καθῆκον νά ἀναζητήσωμεν καί εὕρωμεν τούς κρυπτομένους ἀπό τά νέφη ἀστέρας καί τοποθετήσωμεν εἰς τό ἡρῶον τῆς πίστεως. 

Αἱ κατά ἀνατολάς Ἐκκλησίαι διά τάς περιπετείας αὐτῶν ἀπώλεσαν τόν ἴδιον αὐτῶν κώδικα καί τά δίπτυχα καί τάς περγαμηνάς αὐτῶν˙ διεσκορπίσθησαν εἰς τούς τέσσαρας ἀνέμους ὑπό τῆς λύσσης τῶν ἐχθρῶν καί ἠφανίσθησαν πολλά πολύτιμα τῆς κληρονομίας ἡμῶν μνημεῖα καί πειστήρια˙ ἐναπέμειναν ὅθεν γεραρά λείψανα καί ταῦτα ἀπόκεινται εἰς ἡμᾶς νά περισυλλέξωμεν μετ’ εὐλαβείας».9 

Σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς ἐκκλησίας τόν πρῶτο λόγο στήν ἀναγνώριση ἑνός ἁγίου ἔχει τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας. Ἡ αὐθόρμητη ἀναγνώριση ἀπό τήν συνείδηση τῶν πιστῶν εἶναι καθοριστικός παράγων. Εἰδικά γιά τήν τιμή στούς μάρτυρας ὁ πολυγραφώτατος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης παρατηρεῖ : «τῶν μαρτύρων τά λείψανα προσκυνοῦνται ὡς ἅγια καί χωρίς θαυμάτων καί εὐωδίας, μέ τό νά γίνεται φανερόν εἰς ὅλους διά τῆς ἐμπράκτου ἀποδείξεως τοῦ μαρτυρίου, ἡ εἰς Θεόν τελεία πίστις καί τελεία ἀγάπη αὐτῶν».10

Καί ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος παρατηρεῖ τά ἑξῆς : « …. ἤ πού ἠκούσθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οἱ Θεῖοι Μάρτυρες νά καρτεροῦν τήν ἐπίγειον κρίσιν νά κυρώση τό μαρτύριόν τους, καί νά βεβαιώση ἐκείνους, ὅπου ἤδη ἐσφράγισαν τό τέλος τους μέ τήν ὁμολογίαν τῆς θείας πίστεως, καί τούς ὁποίους εὐθύς ἐν τῷ ἅμα ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἄνωθεν ἐστεφάνωσεν ; 

Τί ἄλλο εἶναι ἡ ἑορτή, παρά μακαρισμός καί δόξα καί τιμή, καί νά προβάλλωμεν εἰς τόν Θεόν πρέσβυν καί μεσίτην τόν ἑορταζόμενον, διά νά λαμβάνωμεν δι’ αὐτοῦ παρά Θεοῦ τῶν ψυχικῶν μας παθῶν τήν ἴασιν ; Εἶναι ἄλλο τίποτας ἡ ἑορτή παρά ταῦτα ; Ἔπειτα …. δέν ἤκουσαν ποτέ τους, πώς εὐθύς ὁπού πέση εἰς τήν γῆν ἡ κεφαλή τοῦ Μάρτυρος, οἱ παρόντες Χριστιανοί ἀπό ψυχῆς καί καρδίας χαίροντες, καί τόν Θεόν δοξάζουσι καί τόν Μάρτυρα μακαρίζουσι».11 

Ὁ Βασιλεύς Δαβίδ θυσίασε πρόθυμα τά πάντα, Πατρίδα, γένος, ὕπαρξη, οἰκογένεια, γιά τήν ἀγάπη τοῦ ἐπουρανίου βασιλέως Χριστοῦ. Εἶναι ἡ καλή ἀπαρχή τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γι’ αὐτό δέν πρέπει ἡ λήθη νά καλύψει μέ τό σιωπηλό της πέπλο τό μαρτυρικό θάνατο τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορα τῆς Τραπεζοῦντος Δαβίδ γιά πολλούς σοβαρούς λόγους, πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἐθνική μας, τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας καί τό μέλλον μας στό ἱστορικό γίγνεσθαι.

Πρέπει νά τιμοῦμε τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του ἀποδεικνύοντας σέ ὅλους ἐκείνους, πού ἴσως συνέφερε νά παραδοθεῖ στήν ἀφάνεια τό πρόσωπο αὐτό καί τό μαρτυρικό του τέλος, ὅτι τά παιδιά τῶν ξεριζωμένων, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ὄχι μόνο δέν ξεχνοῦν˙ ἀλλά περισσότερο μέ ἱερό δέος ἐγκύπτουν στήν προγονική ἱστορία, τή σπουδάζουν καί ἀντλοῦν διδάγματα, ἀξίες καί δύναμη καί προχωροῦν καί διαπλέουν σ’ ὅλον τόν κόσμο μέ τήν «Ἀργώ» πού δέν σταμάτησε τό ταξίδι της. 

Τά παιδιά τῶν ποντίων δέν ξεχνοῦν, διότι ἠχεῖ μέσα τούς ἡ φωνή τῶν Πατέρων τους, ὅπως τήν διασάλπισε ὁ ἀείμνηστος Λεωνίδας Ἰασωνίδης : «Ξηρανθήτω ἡμῖν ὁ λάρυγξ, ἐάν ἐπιλαθόμεθά σου ὦ πάτριος ποντία γῆ».
——————————————————————————————
1 Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος Χρυσάνθου, «Ἡ ἐκκλησία Τραπεζοῦντος», Ἀθῆναι 1933, σ. 521.
2 ὅ.π., σ. 522 (Σκευοφυλάκειο Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμ. 8, φύλ. 294α).
3 WEISZ WELTGESCHICTE – GRAZ LEIPZIG 1892 VII 117.
4 Σάββα Ἰωαννίδη,«Ἱστορία καί στατιστική τῆς Τραπεζοῦντος», Θεσσαλονίκη 1988, σ. 95 (Α΄ ἔκδοσις Κωνσταντινούπολις 1870). 
5 ὅ.π., σ. 124.
6 Ἀρχιμ. Παναρέτου Τοπαλίδου, «Ὁ Πόντος ἀνά τούς αἰῶνας», Δράμα 1929, σ. 63-64.
7 Ἀρχεῖον Πόντου, Ἀθῆναι 1961, τόμος 24, σ. 28.
8 Ἰωάννου Χρυσοστόμου, εἰς τόν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Φωκᾶ, MIGNE, P.G. 50,699.
9 Σωφρονίου Εὐστρατιάδου, Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως, «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας», Ἀθῆναι 1995, σ. ιε΄.
10 Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, «Νέον Μαρτυρολόγιον», Ἀθῆναι 1961, σ. 24.
11 Π.Β.Πάσχου, «Ἐν ἀσκήσει καί μαρτυρίῳ», Ἀθῆναι 1996, (Ἀθανασίου Παρίου περί νεομαρτύρων), σ. 81-82.

Πηγή: Αγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανακηρύχθηκε ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας Δαβίδ Κομνηνός

| iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/117098#ixzz2au1lW71y

http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1018.html#more

Γράφει ὁ Γεώργιος Διον. Κουρκούτας, Καθηγητής Φιλόλογος

Αὐτές τίς ἡμέρες οἱ ὅπου γῆς Ἀλβανοί ἑορτάζουν τήν ἐπέτειο τῶν 100 ἐτῶν ἀπό τήν ἀνακήρυξη τῆς Ἀλβανικῆς Ἀνεξαρτησίας. Εἶναι ἕνα γεγονός πού συνδέεται μέ τήν διεξαγωγή τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων τῶν ἐτῶν 1912-1913.

Μάλιστα τό μάθαμε εὐρύτερα ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μέ τίς περιβόητες δηλώσεις-ἀπειλές τοῦ Ἀλβανοῦ Πρωθυπουργοῦ Σαλί Μπερίσα μέ τήν ἀναφορά του ὅτι ἡ Ἀλβανία ξεκινᾶ ἀπό τήν Πρέβεζα!

Στό γεγονός αὐτό, πού συνοδεύτηκε μέ τήν ἐξωφρενική καί ἀνιστόρητη γιά ὅσους σέβονται τήν Ἱστορική Ἀλήθεια καί πιστεύουν στήν ἔννοια τῶν Ἐθνικῶν Δικαίων τοῦ Ἑλληνισμοῦ (ἀκόμη καί ἄν φαίνονται τόσο ξένα σέ κάποιους…Ἕλληνες) παραχώρηση Δημοσίων Χώρων στούς ἐν Ἑλλάδι Ἀλβανούς γιά νά γιορτάσουν τά 100 χρόνια τῆς Ἀνεξαρτησίας τῆς Ἀλβανίας, ἀναφερόμαστε στό παρόν κείμενο.

Καί ὄχι βέβαια γιά νά τιμήσουμε ἕναν Λαό πού ἔγινε ἀνεξάρτητος (κάτι πού κάθε Λαός δικαιοῦται), ἀλλά γιά νά ὑπενθυμίσουμε μέ λίγες γραμμές ὅτι ἡ Ἀλβανία ὑπῆρξε ἀπό τήν Ἵδρυσή της ὡς σήμερα ἕνα ἀνθελληνικό Κράτος. Μία πραγματικότητα πού οἱ ἴδιοι οἱ Ἀλβανοί δέν χάνουν τήν εὐκαιρία νά τήν ἐπιβεβαιώνουν μέ λόγια καί ἔργα.

Καί ὅμως τά 100 χρόνια τῆς ἐλεύθερης Ἀλβανίας σημαίνουν 100 χρόνια ἀνθελληνισμοῦ. Παραθέτουμε σχετικά παραδείγματα πού ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τήν ἀλήθεια.

1. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς Ἱδρύσεώς της ἡ Ἀλβανία στηρίχτηκε ἐδαφικά στήν ἁρπαγή, μέ τήν συναίνεση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, τοῦ βορείου τμήματος τῆς Ἠπείρου. Μιλάμε γιά τό κομμάτι πού ὀνομάστηκε, μετά τό 1913 Βόρειος Ἤπειρος καί ἀπελευθερώθηκε ἔκτοτε τρεῖς φορές ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό. Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἔφταξαν ἕνα κράτος μέ τό Πρωτόκολλο τῆς Φλωρεντίας (Δεκέμβριος 1913), κατόπιν σχεδίων τῆς Αὐστροουγγαρίας τότε καί τῆς Ἰταλίας πού ἀναζητοῦσαν τήν κατασκευή ἑνός Κράτους προτεκτοράτου, τό ὁποῖο θά ἔπαιζε τά διπλωματικά, οἰκονομικά καί πολιτικά τους παιχνίδια στήν περιοχή τῆς βαλκανικῆς καί τῆς Ἀδριατικῆς. Ὅσον ἀφορᾶ τήν Αὐστροουγγαρία, αὐτή διαλύθηκε τό 1918 καί ἔτσι δέν πρόλαβε νά ἀξιοποιήσει τόν Ἀλβανικό παράγοντα.

2. Ἡ θέση τῶν Ἀλβανῶν ὑπέρ τῶν Ἰταλῶν εἰσβολέων τό 1940. Μία ἀπό τίς λιγότερο γνωστές πτυχές τοῦ Πολέμου τοῦ 1940 ὑπῆρξε ἡ συμμετοχή Ἀλβανικῶν στρατιωτικῶν μονάδων στήν ἐπίθεση ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Τό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου μαζί μέ τούς Ἰταλούς εἰσέβαλαν στήν Ἑλλάδα καί Ἀλβανικά Τάγματα πού ἐπεδίωκαν συμμετοχή στήν ὑπό τῆς Ἰταλίας κατάκτηση τῆς Ἑλλάδος. Σέ 15 ὑπολογίζονται οἱ μάχιμες Ἀλβανικές ὁμάδες πού ὑπηρέτησαν τούς Ἰταλούς εἰσβολεῖς. Ἀκόμη καί στήν περίφημη ἰταλική Ἐπιχείρηση «Primavera» (ἀναφερόμαστε στήν ἰταλική Ἐαρινή ἐπίθεση) συμμετεῖχαν Ἀλβανοί ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Γιά τήν ἐν γένει συμμετοχή τῶν Ἀλβανῶν στά πολεμικά σχέδια τοῦ Μουσολίνι ἀρκετά στοιχεῖα προσφέρει τό βιβλίο τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Ζαχαρία Τσιπαρνλῆ «Ἕλληνες καί Ἰταλοί στόν Πόλεμο τοῦ ‘40», μέ φωτογραφίες ἀπό κοινές παρελάσεις Ἰταλῶν καί Ἀλβανῶν στρατευσίμων.

3.Ἡ συνεχής καταπίεση τῶν Ἑλλήνων στόν χῶρο τῆς Βορείου Ἠπείρου ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1920 ὡς σήμερα. Οἱ Ἀλβανοί ἤξεραν ὅτι ἡ Ἑλληνική παρουσία στό νέο Ἀλβανικό Κράτος στηρίχτηκε στήν ἀφαίρεση τῆς Ἐλευθερίας τῶν ἐκεῖ εὐρισκομένων Ἑλλήνων, πού ἀπό τό 1913 ὀνομάστηκαν Βορειοηπειρῶτες. Ἔτσι μέ συστηματικό τρόπο ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1920 ἄρχισαν τόν ἀφελληνισμό τῆς περιοχῆς τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἑλληνικά σχολεῖα ἔκλεισαν καί νόμοι ἐφαρμόστηκαν γιά ἐξόντωση τῶν Ἑλλήνων. Τόσο προπολεμικά (ἐπί Φάν Νόλι καί Ἀχμέτ Ζώγου), ὅσο καί μεταπολεμικά ἐπί Ἐμβέρ Χότζα, ἀλλά καί ἐπι Ραμίζ Ἀλία καί Σαλί Μπερίσα προσπάθησαν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό μέ διώξεις, ἐκτελέσεις καί σκληρούς ἐκτοπισμούς. Ὅπου δέν μποροῦσαν νά ἐξοντώσουν τούς ἐπικεφαλῆς τῶν Ἑλλήνων (ὅπως ἔπραξαν στήν περιοχή τῆς Χειμάρρας ἐπί Χότζα μετά τό 1945), ἔπραξαν μία ἄλλου εἴδους ἀθλιότητα: δίχασαν τόν Ἑλληνισμό μετατρέποντας πολλούς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου σέ δημίους καί ρουφιάνους τῶν συμπατριωτῶν καί συγχωριανῶν τους. Ἔτσι ἐξασφάλισαν ὅτι δέν θά ξεσηκώνονταν ποτέ οἱ σκλάβοι καί θά εἶχαν μεταξύ τους τήν Διχόνοια, ἰδιαίτερα στά 99 χωριά τῆς ἀναγνωρισμένης Μειονότητας στά χρόνια τοῦ Ἐμβέρ Χότζα. Τεκμηριωμένα στοιχεῖα γιά τήν συνεχῆ καταπίεση τῶν Ἑλλήνων στή Ἀλβανία παραθέτει ἡ Πανεπιστημιακός Λένα Διβάνη στό βιβλίο της «Ἑλλάδα καί Μειονότητες».

4. Μεγάλο θέμα ἀποτελεῖ ὁ Πόλεμος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἀλβανία καί τήν Βόρειο Ἤπειρο. Από τήν δεκαετία τοῦ 1920 καί μέ δεδομένο ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἀλβανῶν ἤσαν καί εἶναι Μουσουλμάνοι, ἡ ἐπίσημη Ἀλβανία θέλησε νά ἐξοβελίσει τήν ὀρθοδοξία ἀπό τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Χώρας. Αὐτό συνετελέσθη μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο (Σχίσμα), τόν διωγμό τῶν Ἱεραρχῶν καί ἱερέων πού ἀκολουθοῦσαν τό Φανάρι καί τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας ἀπό τίς ἐκδηλώσεις Λατρείας. Πόλεμος ἐξελίχθηκε γιά χρόνια κατά τῆς Ὀρθοδοξίας (πού μία μορφή του φτάνει ὡς καί τά σημερινά ἐμπόδια πού συναντᾶ τήν τελευταία εἰκοσαετία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος καί ἡ προσπάθειά του νά ἀνασυγκροτήσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά ἀπό τίς δεκαετίες φρικτῶν διωγμῶν ἀπό τό Κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα). Ἀμέτρητοι Ναοί ἔκλεισαν ἤ ἔγιναν ἀπό ἀποθῆκες ὡς …πολιτιστικά κέντρα, ἐνῶ ἱερεῖς ἀποσχηματίστηκαν ἤ φυλακίστηκαν ἐπί Χότζα. Ὁ τελευταῖος ἀλλά καί οἱ προκάτοχοι του γνώριζαν ὅτι ἐξουδετέρωση τῆς Ὀρθοδοξίας σήμαινε καίριο πλῆγμα ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀλβανίας, καθώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν αὐτή πού μέ τήν Γλώσσα, τήν Λατρεία καί τά κοινά ἔθιμα καί παραδόσεις διέσωσε γιά αἰῶνες τόν Ἑλληνισμό ἐπί Ὀθωμανικῆς Κατοχῆς στήν Ἤπειρο. Πολλά στοιχεῖα γιά τόν διωγμό αὐτόν προσφέρει τό σχετικό βιβλίο τοῦ πατρός Ἐλευθερίου Καρακίτσιου, ὅπου καί πολλές μαρτυρίες γιά τούς Ἱερωμένους πού ἐπέζησαν τῶν διωγμῶν.

5. Τό 1922 οἱ Ἀλβανοί εἶχαν ἀρχίσει διπλωματικές καί στρατιωτικές συζητήσεις μέ τόν Κεμάλ καί τούς Τούρκους. Σκοπός τούς ἦταν γιά νά ἐπιτεθοῦν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος καί νά δημιουργήσουν ἕνα δεύτερο μέτωπο πού θά ἀνακούφιζε τήν τουρκική πλευρά καί θά ἐκμεταλλευόταν τήν ἑλληνική ἀπασχόληση μέ τό Μέτωπο στήν Μικρά Ἀσία! Αὐτήν τήν πτυχή τοῦ Μικρασιατικοῦ Πολέμου δέν τήν ξέρουν πολλοί στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ὑπάρχουν τά σχετικά ντοκουμέντα καί ἔτσι βλέπουμε μία ἀπό τίς πολλές πτυχές τοῦ Ἀλβανικοῦ Ἀνθελληνισμοῦ. Δείχνει ἐπίσης ὅτι παραμένει κοινός ὁ ἄξονας Ἀνθελληνισμοῦ μεταξύ Τούρκων καί Ἀλβανῶν, ἤδη ἀπό τά χρόνια της Τουρκοκρατίας πού οἱ Ὀθωμανοί ἐπέλεγαν Ἀλβανούς γιά τίς κρίσιμες καί φονικές κινήσεις ἐξόντωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ (κλασική περίπτωση στήν Πελοπόννησο ἀποτελεῖ ἡ εἰσβολή χιλιάδων Τουρκαλβανῶν τήν δεκαετία τοῦ 1770, μέ ἐντολή τῶν Τούρκων γιά νά ἐξοντώσουν τίς Ἑλληνικές ἑστίες ἀντιστάσεως τῆς ἐποχῆς τῶν Ὀρλωφικῶν. Αὐτή ἡ Ἀλβανοκρατία στόν Μωριά ἔμεινε ὡς φρικτή ἀνάμνηση ὡς τά χρόνια του 1821).

6. Οἱ Ἀλβανοί διεκδικοῦν τήν Ἑλληνική Ἱστορία καί τήν διαστρεβλώνουν. Μία πτυχή τοῦ Ἀνθελληνισμοῦ τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους ἀποτελεῖ καί ἡ ἐπίθεση στήν Ἑλληνική Ἱστορία, μία ἐπίθεση πού συνδυάζεται μέ κραυγαλέες παραχαράξεις καί θυμίζει τούς Σκοπιανούς πλαστογράφους. Ἀναφέρουμε χαρακτηριστικά δείγματα πού κατά καιρούς φιλοξενοῦνται στά ἐπίσημα σχολικά καί πανεπιστημιακά ἐγχειρίδια τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους: ἡ Ἀλβανία φτάνει ὡς τήν Πρέβεζα καί τόν Ἀμβρακικό Κόλπο . Ὁ Βασιλιάς Πύρρος ἦταν Ἀλβανός, ἀλλά καί ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος (λόγω τῆς Ἠπειρώτισσας μητέρας του, τῆς Ὀλυμπιάδος) εἶχε ἀλβανική καταγωγή. Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἦταν δημιούργημα τῶν Ἀλβανῶν, καθώς σέ αὐτήν πρωτοστάτησαν οἱ Ἀρβανίτες πού ἤσαν Ἀλβανοί λόγω …γλώσσας. Ὁ Βυζαντινός πρίγκιπας Γεώργιος Καστριώτης (ὁ ἐπονομασθεῖς ἀπό τούς Τούρκους Σκεντέρμπεης λόγω τῆς ἀνδρείας του σάν τόν Μέγα Ἀλέξανδρο, τόν Ἰσκεντέρ ὅπως τόν ἔλεγαν) ἦταν καί αὐτός Ἀλβανός, ἄν καί ὁ ἴδιος μιλοῦσε γιά τήν ἠπειρωτική του καταγωγή καί τό ὀρθόδοξό του φρόνημα. Στήν προσπάθεια αὐτή οἱ Ἀλβανοί ἡγέτες βρῆκαν πρόθυμους γενίτσαρους σέ Ἑλλάδα, πού προσπάθησαν νά χειραγωγήσουν (φυσικά, ἀνεπιτυχῶς) τούς Ἀρβανίτες στήν Ἑλλάδα. Πολλά ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα βρίσκονται στά βιβλία τῶν Σχολείων σέ Ἀλβανία ἀλλά καί στήν ἔκδοση καί τοῦ Σπύρου Στούπη «Ἕλληνες καί Ἀλβανοί» καί τοῦ Γρηγόρη Κοσσυβάκη «Ἠπειρωτικός Διαχρονικός Ἑλληνισμός».

7. Ἡ συμπόρευση μέ τήν Ἰταλία ἐναντίον τῶν Ἑλληνικῶν συμφερόντων. Από τό Πρωτόκολλο τῆς Φλωρεντίας τόν Δεκέμβριο τοῦ 1913, πού ὑπηρετοῦσε τά ἰταλικά συμφέροντα στήν Βαλκανική, σέ πολλές περιπτώσεις οἱ Ἀλβανοί καί οἱ Ἰταλοί συμπορεύτηκαν σέ κοινό ἀνθελληνικό μέτωπο, ὅπως στά γεγονότα τῆς Κέρκυρας τό 1923 καί τήν οἰκονομική διείσδυση στήν Ἀλβανία ἀπό ἰταλικά συμφέροντα. Ἀκόμη καί στήν κρίση τοῦ 1997 (πτώση τοῦ Μπερίσα λόγω τοῦ οἰκονομικοῦ σκανδάλου μέ τίς περιβόητες «πυραμίδες» καί τήν ἐξέγερση τοῦ Λαοῦ) οἱ Ἰταλοί ἐπιδίωξαν τόν περιορισμό τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιρροῆς στήν Ἀλβανία καί τήν στήριξη τῶν κρατικῶν συμφερόντων τῆς Ἀλβανίας, κάτι πού ἐπαναλήφθηκε καί τό 1999 μέ τήν στήριξη πού προσέφεραν στόν βομβαρδισμό τῆς Σερβίας ὑπέρ τῶν Κοσοβάρων Ἀλβανῶν.

8. Ἡ ὑποστήριξη τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους στήν κομμουνιστική Ἀνταρσία στήν Ἑλλάδα. Στά δύσκολα γιά τήν Ἑλλάδα μεταπολεμικά χρόνια, ἡ Ἀλβανία ὑπό τόν Ἐμβέρ Χότζα βρέθηκε (ὡς τόν θάνατο τοῦ Στάλιν) στό Σοβιετικό Κομμουνιστικό στρατόπεδο. Ἀπό τήν θέση αὐτή προσέφερε τό ἔδαφός της στούς Κομμουνιστές ἀντάρτες τῆς περιόδου 1946-1949 πού μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Νίκου Ζαχαριάδη ἔκαναν Πόλεμο ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Οἱ Κομμουνιστές ἀντάρτες μέ ὁρμητήριο τήν Ἀλβανία ἐπιτίθονταν στά ἑλληνικά χωριά τῆς μεθορίου σέ Ἤπειρο καί Μακεδονία, ἀλλά καί στόν Ἑλληνικό Στρατό, ἐνῶ ἔχουν καταγραφεῖ καί πολλές περιπτώσεις βολῶν πυροβόλων ἀπό τό ἀλβανικό ἔδαφος ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν. Μάλιστα ἡ Ἀλβανία ἦταν ἕνα ἀπό τά μέρη πού δέχθηκαν τά Ἑλληνόπουλα τοῦ Παιδομαζώματος ἀλλά καί τῶν ὁμήρων πού ἅρπαξαν οἱ Κομμουνιστές ἀπό τήν Ἑλλάδα (κλασικό δεῖγμα μίας τέτοιας συμπεριφορᾶς καταγράφεται στό βιβλίο «Ἑλένη» τοῦ Νίκου Γκατζογιάννη). Τό 1949 ἀπό τό ἔδαφός της πέρασαν τά ὑπολείμματα τῶν στρατιῶν τοῦ Ζαχαριάδη, γιά νά κατευθυνθοῦν σέ ἄλλους προορισμούς ὡς τό μακρινό Οὐζμπεκιστᾶν καί τήν Τασκένδη. Μάλιστα ἡ ἐπί δεκαετίες προσκόλληση τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα στόν Κομμουνισμό ὁδήγησε τούς πιό πολλούς Ἀριστερούς στήν Ἑλλάδα στήν ἐξύμνηση καί λατρεία τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα καί στήν πολεμική πρός κάθε ἀναφορά σέ Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό, μία πρωτοτυπη καί ἀποκλειστικῶς Ἑλληνική(!) περίπτωση πολιτικοῦ χατζηαβατισμοῦ.

Στά παραπάνω θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε καί ἄλλες διαστάσεις ἀνθελληνισμοῦ (ὅπως τά ἐγκλήματα τῶν Ἀλβανῶν τῆς Τσαμουριᾶς στήν Θεσπρωτία ἐπί Κατοχῆς, ἀλλά καί τήν στήριξη τους στήν Σκοπιανή προπαγάνδα). Περιοριζόμαστε ὅμως σέ αὐτά τά δείγματα Ἀνθελληνισμοῦ τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους, καθώς μιλᾶμε γιά ἐπίσημες θέσεις καί πράξεις πού καταγράφονται καί σέ ἑλληνικές ἀλλά καί σέ ἀλβανικές πηγές .

Δέν εἶναι ἀμελητέες καί φυσικά πρέπει νά προσεχθοῦν διότι δέν ἔχουν ἐκλείψει. Τό πρόσφατο παράδειγμα μέ τίς δηλώσεις Μπερίσα (καί μάλιστα μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση 100 ἐτῶν ἀπό τήν Ἀλβανική Ἀνεξαρτησία) περί Ἀλβανικῶν ὁρίων σέ… Πρέβεζα ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ Πολιτική τῶν Τιράνων δέν ἀλλάζει σέ γενικές γραμμές ὅποιος καί ἄν εἶναι στήν ἐξουσία. 

Εἴτε λέγεται Φάν Νόλι καί Ἀχμέτ Ζώγου εἴτε λέγεται Ἐμβέρ Χότζα καί Σαλί Μπερίσα, ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός Ἱεράρχης τῆς Κόνιτσας καί Πρωτομαχητής τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος Σεβαστιανός, οἱ Ἀλβανοί δέν ἀλλάζουν τήν ἀνθελληνική τους διάθεση.

Σέ ἐμᾶς ἐναπόκειται νά τό ἀντιληφθοῦμε καί νά τηρήσουμε μία συνεπῆ καί πατριωτική στάση ἀπέναντι σέ αὐτές τίς συνεχεῖς προκλήσεις πού ἀπειλοῦν τό Παρόν καί τό Μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί στήν Βόρειο Ἤπειρο ἀλλά καί στήν Ἑλλάδα.

Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)

Παράρτημα Πύργου Ἠλείας

Φωτογραφία: Ἕφιπποι Άλβανοί ἀπό τό Κόσσοβο περνοῦν στούς δρόμους τῶν Τιράνων μέ φόντο τήν Ἀλβανική σημαία, τήν βυζαντινή δηλαδή πολεμική σημαία μέ τόν δικέφαλο ἀετό πού ὑπῆρξε τό λάβαρο τοῦ Γεωργίου Καστριώτη!

Πηγή: http://sfeva.gr/8AE2FEE2.el.aspx

(Ματθ θ’, 1-8)

«Καὶ ἀφοῦ μπῆκε στὸ πλοῖο πέρασε διὰ μέσου τῆς λίμνης στὸ ἀπέναντι μέρος καὶ ἦλθε στὴ δική του πόλη. Καὶ νὰ ἔφεραν σ’ αὐτὸν ἕνα παραλυτικὸ πάνω στὸ κρεβάτι. Καὶ ὁ Ἰησοῦς, ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παραλυτικό· Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου»

Δική του πόλη ὀνομάζει ἐδῶ τὴν Καπερναούμ. Ἡ Βηθλεὲμ τὸν ἔφερε στὴ ζωή, ἡ Ναζαρὲτ τὸν μεγάλωσε, ἡ Καπερναοὺμ τὸν εἶχε μόνιμο κάτοικό της. Ὁ παραλυτικὸς ἐδῶ εἶναι ἄλλος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἐκεῖνος ἦταν κατάκοιτος στὴν κολυμβήθρα, αὐτὸς ἦταν στὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖνος ἦταν ἄρρωστος τριάντα ὀκτὼ χρόνια· γι’ αὐτὸν ἐδῶ δὲ λέγεται τίποτα τέτοιο. Ἐκεῖνος δὲν εἶχε κανένα νὰ τὸν προστατέψει, αὐτὸς ὅμως εἶχε αὐτοὺς ποὺ τὸν φρόντιζαν, ποὺ τὸν σήκωσαν κιόλας καὶ τὸν ἔφεραν. Καὶ σ’ αὐτὸν λέει, «παιδί μου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου» σ’ ἐκεῖνον, «θέλεις νὰ βρεῖς τὴν ὑγεία σου»; Κι ἐκεῖνον τὸν θεράπευσε τὸ Σάββατο, αὐτὸν ὅμως ὄχι. Γιατί βέβαια θὰ τὸν κατηγοροῦσαν ἂν τὸ ἔκανε· καὶ γι’ αὐτὸ οἱ Ἰουδαῖοι σ’ αὐτὸν σιώπησαν, σ’ ἐκεῖνον ὅμως ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν καταδίωκαν. Αὐτὰ τὰ εἶπα ὄχι χωρὶς λόγο ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ νομίσει κανένας πὼς ὑπάρχει διαφωνία, ἐπειδὴ σχημάτισε τὴν ὑποψία πὼς ἦταν ὁ ἴδιος παραλυτικός.

Ἐμεῖς ἂς προσέξουμε τὴ μετριοφροσύνη καὶ τὴν καλωσύνη τοῦ Κυρίου. Γιατί καὶ πρὶν ἀπ’ αὐτὸ ἀπέφυγε τὸν κόσμο· κι ὅταν τὸν ἔδιωξαν οἱ Γαδαρηνοί, δὲν ἀντιστάθηκε. Ἔφυγε καὶ μόνο ποὺ δὲν πῆγε μακρυά. Καὶ πέρασε ἀφοῦ ξαναμπῆκε στὸ πλοῖο, ἐνῶ μποροῦσε νὰ πάει περπατώντας. Δὲν ἤθελε νὰ πραγματοποιεῖ πάντα θαύματα, ὥστε νὰ μὴν καταστρέψει τὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας.

Ὁ Ματθαῖος λοιπὸν γράφει ὅτι τὸν ἔφεραν κοντὰ στὸν Κύριο. Οἱ ἄλλοι εὐαγγελιστές, ὅτι ἀφοῦ ἄνοιξαν καὶ τὴ σκεπὴ τὸν κατέβασαν. Κι ἔβαλαν μπροστὰ στὸ Χριστὸ τὸν ἄρρωστο χωρὶς νὰ τοῦ ποῦν τίποτα ἀλλὰ ἀφήνοντάς τα ὅλα στὴ διάθεσή του. Στὴν ἀρχὴ τοῦ ἔργου του ὁ Χριστὸς πήγαινε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος στὸ ἄλλο, καὶ δὲ ζητοῦσε τόσο μεγάλη πίστη σ’ ὅσους τὸν πλησίαζαν. Ἐδῶ καὶ τὸν πλησίασαν καὶ φανέρωσαν τὴν πίστη τους. Ὅταν εἶδε, γράφει, τὴν πίστη τους, δηλ. ἐκείνων ποὺ ἄνοιξαν τὴ σκεπή. Δὲν γυρεύει παντοῦ τὴν πίστη ἀπὸ τοὺς ἀρρώστους μονάχα, π.χ. ὅταν παραφέρονται ἢ τὰ ἔχουν χαμένα ἀπὸ τὴν ἀρρώστια. Ἐδῶ φαίνεται, πὼς ἡ πίστη ἦταν καὶ τοῦ ἀρρώστου• δὲ θὰ δεχόταν νὰ τὸν κατέβαζαν ἀπὸ τὴ σκεπή, ἂν δὲν πίστευε.

Ἀφοῦ αὐτοὶ ἔδειξαν τόση πίστη, δείχνει κι αὐτὸς τὴ δύναμή του, συγχωρώντας τὶς ἁμαρτίες μὲ πλήρη ἐξουσία, καὶ μὲ ὅλη του τὴ συμπεριφορὰ δείχνοντας ὅτι εἶναι ἰσότιμος μ’ ἐκεῖνον ποὺ τὸν γέννησε. Προσέξτε· προηγουμένως τὸ ἔδειξε αὐτὸ μὲ τὴ διδασκαλία του, ὅταν τοὺς μιλοῦσε σὰν ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἐξουσία· μὲ τὸν λεπρό, ὅταν εἶπε θέλω, καθαρίσου· μὲ τὸν ἑκατόνταρχο, ποὺ τὸν θαύμασε καὶ τὸν ἀνέβασε ψηλότερα ἀπ’ ὅλους· μὲ τὴ θάλασσα, ὅταν τὴν ὑπόταξε μὲ τὸ λόγο μόνο· μὲ τοὺς δαίμονες, ὅταν τὸν παραδέχονταν ὡς κριτή, καὶ τοὺς ἔδιωξε μὲ πολλὴ ἐξουσία. Ἐδῶ πάλι μὲ ἄλλο ἀνώτερο τρόπο τοὺς ἴδιους τοὺς ἐχθροὺς ἀναγκάζει νὰ παραδεχτοῦν τὴν ἰσοτιμία καὶ μὲ τὸ στόμα τους τὸ κάνει φανερό. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος φανερώνει ὅτι δὲν ἀγαποῦσε τὶς τιμὲς -ἦταν πολλοὶ θεατὲς ποὺ ἔκλειναν τὴν εἴσοδο, γι’ αὐτὸ καὶ τὸν κατέβασαν ἀπὸ ψηλὰ – δὲν βιάστηκε νὰ θεραπεύσει ἀμέσως τὸ σῶμα ποὺ εἶναι ὁρατὸ ἀλλὰ παίρνει τὴν ἀφορμὴ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ θεραπεύει τὸ ἀόρατο πρῶτα, τὴ ψυχή, συγχωρώντας τὶς ἁμαρτίες. Τοῦτο τὸν ἄρρωστο τὸν ἔσωζε, στὸν ἴδιο ὅμως δὲν προξενοῦσε μεγάλη δόξα. Ἐκεῖνοι κινημένοι ἀπὸ πονηρία καὶ θέλοντας νὰ ἐπιτεθοῦν ἔκαναν τὸ θαῦμα νὰ λάμψει παρὰ τὴ θέλησή τους. Γιατί ἔτσι ὅπως ἦταν ἐκεῖνος ἐφευρετικός, χρησιμοποίησε τὸ φθόνο τους γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ θαύματος. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔκαναν θόρυβο μεταξύ τους κι ἔλεγαν «Αὐτὸς βλασφημεῖ· ποιὸς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρὰ μόνο ὁ Θεός;». Ἂς δοῦμε τί λέει ὁ ἴδιος. «Ἄραγε διέλυσε τὴν ὑποψία;». Καὶ βέβαια ἂν δὲν ἦταν ἴσος μὲ τὸν Πατέρα ἔπρεπε νὰ πεῖ· Γιατί μοῦ ἀποδίδετε δύναμη ποὺ δὲν μοῦ ταιριάζει; Πολὺ ἀπέχω ἐγὼ ἀπὸ τὴ δύναμη αὐτή. Τώρα ὅμως δὲν εἶπε κάτι τέτοιο. Ἴσα -ἴσα βεβαίωσε καὶ ἐπικύρωσε τὸ ἀντίθετο καὶ μὲ τὸ λόγο του καὶ μὲ τὸ θαῦμα. Ἐπειδὴ ἡ περιαυτολογία φαινόταν ὅτι στενοχωροῦσε τοὺς ἀκροατές, μὲ τὸ στόμα τῶν ἄλλων βεβαιώνει ὅ,τι τὸν ἀφορᾶ. Καὶ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι τὸ κάνει ὄχι μόνο μὲ τὸ στόμα τῶν φίλων ἀλλὰ καὶ τῶν ἐχθρῶν. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ πλῆθος τῆς σοφίας του.

Μὲ τὸ στόμα τῶν φίλων του ἐπιβεβαιώθηκε, ὅταν εἶπε «θέλω, καθαρίσου» καὶ ὅταν εἶπε «οὔτε ἀνάμεσα στοὺς Ἑβραίους δὲ βρῆκα τόση πίστη». Μὲ τὸ στόμα τῶν ἔχθρων του τώρα. Ἐπειδὴ εἶπαν κανένας δὲν μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρὰ μόνο ὁ Θεός, συμπλήρωσε: «Γιὰ νὰ μάθετε ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ ἀκοῦστε». Γυρίζει τότε καὶ λέει στὸν παράλυτο. Σήκω πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου. Κι ὄχι ἐδῶ μονάχα ἀλλὰ κι σὲ ἄλλη περίπτωση, ὅταν ἐκεῖνοι τοῦ ἔλεγαν ὅτι δὲ σὲ λιθοβολοῦμε γιὰ μία καλή σου πράξη, ἀλλὰ γιὰ τὴ βλασφημία σου κι ὅτι ἐνῶ εἶσαι ἄνθρωπος, κάνεις τὸν ἑαυτό σου Θεό, οὔτε ἐκεῖ δὲν ἀνέτρεψε τὴ γνώμη αὐτή, ἀλλὰ τὴν ἐπικύρωσε λέγοντας· «Ἂν δὲν κάνω τὰ ἔργα τοῦ πατέρα μου, μὴ μὲ πιστεύετε· ἂν ὅμως τὰ ἐκτελῶ, κι ἂν δὲν πιστεύετε σὲ μένα, πιστέψτε στὰ ἔργα.

Ἐδῶ ὡστόσο παρουσιάζει κι ἄλλο σημάδι τῆς θεότητάς του -ὄχι μικρὸ – καὶ τῆς ἰσοτιμίας μὲ τὸν Πατέρα. Ἐκεῖνοι ἔλεγαν ὅτι ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτημάτων ἀνήκει μόνο στὸ Θεό. Αὐτὸς ὅμως ὄχι μόνο τὰ ἁμαρτήματα συγχωρεῖ ἀλλὰ καὶ πρὶν ἀπ’ αὐτὸ κάνει κάτι ἄλλο ποὺ εἶναι ἀποκλειστικὸ προνόμιο τοῦ Θεοῦ· ἀποκαλύπτει τὰ μυστικὰ ποὺ εἶναι κρυμμένα στὴν καρδιά. Δὲν εἶχαν ἐκφράσει αὐτὸ ποὺ σκέφτηκαν. Μερικοὶ γραμματεῖς εἶπαν μέσα τους· Αὐτὸς βλασφημεῖ. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἤξερε τὶς σκέψεις τους εἶπε· «Γιατί κάνετε μὲ τὸ νοῦ σας πονηρὲς σκέψεις;». Ὅτι μόνο στὸ Θεὸ ἀνήκει νὰ γνωρίζει τὰ μυστικά, ἄκουσε τί λέει ὁ προφήτης· «Σὺ μόνος ἀπ’ ὅλους γνωρίζεις τὶς καρδιές»· καὶ πάλι· «σὺ ὁ Θεὸς ποὺ ἐξετάζεις τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο». Καὶ ὁ Ἱερεμίας λέει· «Βαθύτερη ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου· καὶ ποιὸς θὰ τὸν κατανοήσει;»

Καὶ τοῦτο· «ὁ ἄνθρωπος κοιτάζει τὸ πρόσωπο, ὁ Θεὸς βλέπει τὴν καρδιά». Καὶ ἀπὸ ἄλλα πολλὰ χωρία τῆς Γραφῆς μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἀνήκει στὸ Θεὸ νὰ γνωρίζει τὴ ψυχή. Ἀποδεικνύοντας λοιπὸν ὅτι εἶναι Θεὸς ἴσος μὲ τὸν Πατέρα τοῦ ἀποκαλύπτει καὶ φανερώνει αὐτὰ ποὺ συλλογίζονταν. Γιατί αὐτοὶ ἐπειδὴ φοβοῦνταν τὸν κόσμο, δὲν τολμοῦσαν νὰ διατυπώσουν μπροστὰ σ’ ὅλους τὴ γνώμη τους. Κι ἐδῶ δείχνει πολλὴ πραότητα. Γιατί, λέει, κάνετε μέσα στὴν καρδιὰ σας πονηρὲς σκέψεις; Καὶ βέβαια, ἂν ἔπρεπε κάποιος ν’ ἀγανακτήσει, αὐτὸς ἦταν ὁ ἄρρωστος, ἐπειδὴ εἶχε ξεγελαστεῖ. Μποροῦσε νὰ πεῖ· «γιὰ ἄλλο ἦρθα νὰ μὲ θεραπεύσεις κι ἄλλο σὺ διορθώνεις; Ἀπὸ ποῦ εἶναι φανερὸ ὅτι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες μου;». Τώρα ὡστόσο αὐτὸς τίποτα τέτοιο δὲ λέει ἀλλὰ παραδίδει τὸν ἑαυτό του στὴ διάκριση ἐκείνου ποὺ τὸν θεραπεύει. Ἐνῶ ἐκεῖνοι, ὑπερβολικοὶ καὶ φθονεροὶ καθὼς εἶναι, ὑπονομεύουν τὴ φιλάνθρωπη δράση τῶν ἄλλων. Γι’ αὐτὸ τοὺς ἐπιπλήττει βέβαια ἀλλὰ μὲ ὅλη τὴν ἐπιείκεια. Ἂν δὲν σᾶς φαίνεται πιστευτὸ τὸ πρῶτο καὶ νομίζετε εἶναι μεγάλα λόγια ὅ,τι εἶπα, ὁρίστε προσθέτω σ’ αὐτὸ καὶ κάτι ἀκόμα· θ’ ἀποκαλύψω τὰ μυστικά σας. Κι ἄλλο πάλι ἔπειτα ἀπ’ αὐτό. Τὸ ὅτι θὰ σφίξω τὶς ἀρθρώσεις τοῦ παραλυτικοῦ.

Κι ὅταν μίλησε στὸν παράλυτο δὲν φανέρωσε καθαρὰ τὴν ἐξουσία του μὲ τοὺς λόγους του. Δὲν εἶπε «συγχωρῶ τὶς ἁμαρτίες σου», ἀλλὰ «συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου». Κι ὅταν αὐτοὶ τὸν ἀνάγκασαν, παρουσιάζει λαμπρότερα τὴν ἐξουσία του, λέγοντας· «Καὶ γιὰ νὰ μάθετε ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ». Βλέπετε πόσο ἤθελε νὰ θεωρεῖται ἴσος μὲ τὸν πατέρα; Οὔτε εἶπε ὅτι ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κάποιον ἄλλο ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἢ ὅτι τοῦ ἔδωσε ἐξουσία, ἀλλὰ ὅτι ἔχει ἐξουσία, καὶ δὲν τὸ λέει αὐτὸ γιὰ ἐπίδειξη ἀλλὰ «γιὰ νὰ σᾶς πείσω», λέγει, «ὅτι δὲ βλασφημῶ κάνοντας τὸν ἑαυτό μου ἴσο μὲ τὸ Θεό». Παντοῦ θέλει νὰ δίνει ἀποδείξεις σαφεῖς, ἀναντίρρητες, ὅπως ὅταν λέει· «Πήγαινε, δεῖξε τὸν ἑαυτό σου στὸν ἱερέα». Κι ὅταν δείχνει τὴν πεθερὰ τοῦ Πέτρου νὰ ὑπηρετεῖ. Κι ὅταν ἐπιτρέπει νὰ κατακρημνιστοῦν οἱ χοῖροι. Ἔτσι λοιπὸν κι ἐδῶ.

Τὴ σύσφιξη τῶν ἀρθρώσεων τὴν κάνει ἀπόδειξη τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων. Καὶ τὸ σήκωμα τοῦ κρεβατιοῦ ἀπόδειξη τῆς σύσφιξης. Ὥστε νὰ μὴ νομισθεῖ ὅτι εἶναι φαντασία αὐτὸ ποὺ εἶχε γίνει. Καὶ δὲν τὸ ἔκανε αὐτὸ παρὰ ἀφοῦ τοὺς ρώτησε· «Τί εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ πεῖς συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου ἢ νὰ πεῖς σήκωσε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». Αὐτὸ ποὺ λέει εἶναι τὸ ἑξῆς. «Τί σᾶς φαίνεται εὐκολότερο νὰ σφίξετε χαλαρωμένες ἀρθρώσεις ἢ νὰ συγχωρήσετε ἁμαρτίες; Φανερὸ ὅτι νὰ σφίξετε τὶς ἀρθρώσεις». Ὅσο ἡ ψυχὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὸ σῶμα τόσο ἀνώτερη εἶναι ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἕνα εἶναι ἀόρατο καὶ τὸ ἄλλο φανερό, γι’ αὐτὸ προσθέτω καὶ τὸ κατώτερο ἀλλὰ φανερότερο. Ἔτσι τὸ μεγαλύτερο κι ἀόρατο νὰ λάβει μ’ αὐτὸ τὴν ἀπόδειξη. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὥρα φανέρωνε προκαταβολικὰ μὲ τὰ ἔργα του αὐτὸ ποὺ ὁ Ἰωάννης εἶχε πεῖ, ὅτι αὐτὸς σηκώνει τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου.

Ἀφοῦ τὸν θεράπευσε, τὸν στέλνει στὸ σπίτι. Καὶ πάλι ἐδῶ δείχνει μετριοφροσύνη κι ὅτι δὲν ἦταν φαντασία ὅ,τι εἶχε γίνει. Τοὺς μάρτυρες τῆς ἀρρώστιας, τοὺς κάνει καὶ τῆς ὑγείας μάρτυρες. Ἐγὼ θὰ ἤθελα, λέει, μὲ τὴ δική σου ἀσθένεια, νὰ θεραπεύσω κι αὐτοὺς ποὺ νομίζουν πὼς εἶναι ὑγιεῖς ἐνῶ τὸ πνεῦμα τους νοσεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως δὲ θέλουν πήγαινε στὸ σπίτι, γιὰ νὰ διορθώσεις τοὺς δικούς σου. Βλέπετε πῶς δείχνει ὅτι εἶναι δημιουργὸς καὶ ψυχῆς καὶ σωμάτων; Τοῦ καθενὸς ἀπ’ αὐτὰ θεραπεύει τὴν παράλυση καὶ κάνει φανερὸ τὸ ἀόρατο ἀπὸ τὸ ὁρατό. Σέρνονται ὅμως ἀκόμα στὴ γῆ. «Ὅταν εἶδε ὁ κόσμος θαύμασαν καὶ δόξασαν τὸ Θεὸ ποὺ ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους». Τοὺς ἐμπόδιζε ἡ σάρκα.

Αὐτὸς ὅμως δὲν τοὺς κατηγόρησε ἀλλὰ προχωρεῖ ἀνεβάζοντάς τους μὲ τὰ ἔργα καὶ κάνοντας ψηλὸ τὸ φρόνημά τους. Ἐπὶ τέλους δὲν ἦταν μικρὸ νὰ θεωρεῖσαι πὼς εἶσαι μεγαλύτερος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους κι ὅτι ἔρχεσαι ἀπὸ τὸ Θεό. Ἂν εἶχαν ἀποκτήσει γι’ αὐτὰ σὲ σημαντικὸ βαθμὸ βεβαιότητα, προχωρώντας θὰ καταλάβαιναν, ὅτι ἦταν καὶ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Δὲν τὰ συνέλαβαν ὅμως αὐτὰ καθαρὰ γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸν πλησιάσουν. Ἔλεγαν πάλι· αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔρχεται ἀπὸ τὸ Θεό. Πῶς εἶναι αὐτὸς ἀπὸ τὸ Θεό; Καὶ συνεχῶς ἔλεγαν τὰ ἴδια, σὰν προκαλύμματα τῶν παθῶν τους. Τὸ ἴδιο κάνουν πολλοὶ καὶ τώρα, παρόλο ποὺ νομίζουν ὅτι ὑπερασπίζουν τὸ Θεό, ἱκανοποιοῦν δικά τους πάθη, ἐνῶ πρέπει σ’ ὅλα νὰ εἴμαστε μετριοπαθεῖς.

Πρέπει λοιπὸν νὰ θεραπεύουμε τὸ πάθος μὲ μετριοπάθεια. Γιατί αὐτὸς ποὺ γίνεται καλύτερος ἀπὸ φόβο ἀνθρώπων, γρήγορα θὰ γυρίσει πάλι στὴν κακία. Γι’ αὐτὸ διέταξε νὰ ἀφεθοῦν τὰ ζιζάνια, παραχωρώντας πάλι μιὰ προθεσμία γιὰ μετάνοια. Πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς λοιπὸν μετάνιωσαν κι ἔγιναν σπουδαῖοι ἀπὸ κακοὶ ποὺ ἦσαν ὅπως ὁ Παῦλος, ὁ τελώνης, ὁ ληστής. Αὐτοὶ ἦσαν ζιζάνια, ἔγιναν ὅμως σιτάρι μεστωμένο. Στοὺς σπόρους φαίνεται τοῦτο δύσκολο· εἶναι ὅμως εὔκολο καὶ κατορθωτὸ σχετικὰ μὲ τὴ θέληση· δὲν ἔχει αὐτὴ δεθεῖ μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους ἀλλὰ ἔχει τιμηθεῖ μὲ ἐλευθερία.

Ὅταν συναντήσεις λοιπὸν ἐχθρό της ἀλήθειας, θεράπευσέ τον, περιποιήσου τον, ξανάφερέ τον στὴν ἀρετὴ δείχνοντάς του τέλεια ζωή, παρέχοντας λόγο ἀκατηγόρητο, γίνε προστάτης καὶ κηδεμόνας του. Χρησιμοποίησε κάθε τρόπο γιὰ διόρθωση ὅπως κάνουν οἱ ἄριστοι γιατροί. Οὔτε αὐτοὶ δὲν θεραπεύουν μὲ ἕνα τρόπο μόνο· ὅταν δοῦν ὅτι δὲν ὑποχωρεῖ ἡ πληγὴ μὲ τὸ πρῶτο φάρμακο, προσθέτουν δεύτερο, κι ἔπειτα τρίτο. Κάνουν ἐγχειρήσεις, χρησιμοποιοῦν ἐπιδέσμους. Καὶ σὺ λοιπὸν ποὺ εἶσαι γιατρὸς τῶν ψυχῶν, μεταχειρίσου κάθε θεραπευτικὸ τρόπο κατὰ τοὺς νόμους τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ λάβεις μισθὸ καὶ τῆς δικῆς σου καὶ τῆς ὠφέλειας τῶν ἄλλων. Πράξε τα ὅλα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ κι ἔτσι θὰ δοξαστεῖς καὶ σύ. «Θὰ δοξάσω», λέει, «ὅποιους μὲ δοξάσουν. Κι ὅποιοι μὲ περιφρονοῦν θὰ τοὺς περιφρονήσω».

Ἂς τὰ πράττουμε λοιπὸν ὅλα γιὰ τὴ δόξα του, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὸ τὸ μακάριο τέλος. Αὐτὸ μακάρι ὅλοι μας νὰ τὸ ἐπιτύχουμε μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δική του ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη στοὺς αἰῶνες.

Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη

Τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την συνταγματική Αναθεώρηση του 1986, καταβάλλεται μια συστηματική προσπάθεια συρρίκνωσης των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ενώ σε κανονιστικό επίπεδο η συρρίκνωση αυτή επήλθε με την προαναφερθείσα αναθεώρηση, η προσπάθεια πλήρους ακύρωσης του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας συνεχίζεται και σε επίπεδο νομικής – καταργητικής ερμηνείας των συνταγματικών αρμοδιοτήτων, που του έχουν απομείνει.

Το χειρότερο όμως είναι, η προσχώρηση όλων των Προέδρων της Δημοκρατίας σε αυτή την σχολή σκέψης, που ακυρώνει τον ρόλο τους, ως ρυθμιστών του Πολιτεύματος, και τους καθιστά απλά διακοσμητικά στοιχεία της δημόσιας ζωής της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της υποχώρησης της προεδρικής εξουσίας έναντι του ρόλου της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, αποτελεί το τελευταίο συμβάν της κατάργησης της ΕΡΤ μέσω Πράξεως Νομοθετικού Περιεχόμενου.

Δεν θα σταθώ καθόλου, στους χειρισμούς της Κυβέρνησης, που συνιστούν συνταγματική εκτροπή και πλήρη καταστρατήγηση των προνοιών του Συντάγματος. Θέλω, αντίθετα, να εστιάσω σε μια φράση του Κάρολου Παπούλια, στις 12-6-2013, η οποία απευθυνόταν με απολογητικό ύφος προς τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Ειδικότερα ανέφερε τα εξής:

«Κύριε Πρόεδρε, χαίρομαι για τη συνάντηση που έχουμε σε μια κρίσιμη, πράγματι, στιγμή. Δικιά μου πίστη είναι ότι πρέπει να υπάρχει Δημόσια Τηλεόραση, γιατί δεν πιστεύω ότι η ενημέρωση του λαού μπορεί να γίνεται μόνο από ιδιωτικά κανάλια. Από την άλλη μεριά, οι δυνατότητες οι δικές μου παρέμβασης είναι περιορισμένες από το Σύνταγμα. Δηλαδή, δεν μπορώ να αναπέμψω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, διότι δεν μου δίνει το δικαίωμα και την ευχέρεια αυτή το Σύνταγμα. Αλλά, από την άλλη μεριά, σας είπα τι πιστεύω».

Πριν σχολιάσουμε την παραπάνω δήλωση να δούμε τη λέει η παράγραφος 1 του άρθρου 44, που προβλέπει τη δυνατότητα έκδοσης Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.):

«1. Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Βουλή για κύρωση, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοση τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Βουλής σε σύνοδο. Αν δεν υποβληθούν στη Βουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτήν μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους παύουν να ισχύουν στο εξής».

Έχοντας στο νου μας την παραπάνω συνταγματική διάταξη, πρέπει να αξιολογήσουμε την δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, με την οποία διατυπώνεται ένα νομικό επιχείρημα. Κατά την προσωπική νομική μου άποψη, με την ανωτέρω δήλωση του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε μια αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα απέκρυψε μια άλλη:

1. Η αλήθεια που είπε:

Πράγματι, αναπομπή προβλέπεται μόνο σύμφωνα με τους όρους του άρθρου 42 του Συντάγματος, δηλαδή αναφορικά με νόμους που έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου αποτελεί και αυτή νομοθετική πράξη, που εξομοιώνεται απόλυτα με τους τυπικούς νόμους πλην όμως δεν ψηφίζεται από την Βουλή, ούτως ώστε να συντρέξουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 42. Τα ίδια ισχύουν και για την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που προβλέπεται στην παρεμφερή διάταξη του άρθρου 48 παρ. 5 του Συντάγματος.

2. Η αλήθεια που απέκρυψε:

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει διακριτική ευχέρεια έκδοσης της Πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου, που του προτείνει η εκάστοτε Κυβέρνηση. Δεν μπορεί, δηλαδή, να αναπέμψει την Π.Ν.Π., αλλά μπορεί να αρνηθεί ή να αναβάλει την έκδοση της. Η γραμματική διατύπωση των ανωτέρω διατάξεων είναι σαφής: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εκδίδει τις ανωτέρω πράξεις, ή σύμφωνα με την αρχική διατύπωση του Συντάγματος του 1975 δύναται να εκδίδει τις ανωτέρω πράξεις.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αρθεί μια παρανόηση σχετικά με το εύρος των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να προβαίνει σε ενέργειες που δεν προβλέπονται ρητά από το Σύνταγμα, ούτε όμως υποχρεούται να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες, εάν, ομοίως, η υποχρέωση του αυτή δεν προβλέπεται ρητά από το Σύνταγμα.

Ακολούθως, το άρθρο 35 του Συντάγματος υποδεικνύει την υποχρέωση αποχής του ΠτΔ, από πράξεις που δεν φέρουν την προσυπογραφή του αρμοδίου οργάνου, Υπουργού (35§1) ή Προέδρου της Βουλής (35§3). Δεν επιβάλλει όμως το άρθρο αυτό –άνευ εταίρου- υποχρέωση ενέργειας του ΠτΔ, ανάλογα με την βούληση του προσυπογράφοντος οργάνου. Για να στοιχειοθετηθεί τέτοια υποχρέωση, θα πρέπει αυτή να προκύπτει ευθέως από ειδική συνταγματική ρύθμιση.

Άλλωστε, σύμφωνα με γενική αρχή του δημοσίου δικαίου, το τεκμήριο υφίσταται υπέρ της διακριτικής ευχέρειας, που σημαίνει ειδικότερα ότι αν από τις σχετικές διατάξεις δεν προκύπτει σαφώς επιτακτική υποχρέωση του αρμοδίου οργάνου, πρέπει σε περίπτωση αμφιβολίας να γίνει δεκτό ότι η αρμοδιότητα  του έχει χαρακτήρα διακριτικής ευχέρειας (Συμβούλιο της Επικρατείας, απόφαση 46/1930).

Από γραμματολογικής πλευράς, τέτοια επιτακτική υποχρέωση προκύπτει, με τη χρήση συνήθως στον κανόνα δικαίου, ρημάτων οριστικής έγκλισης, ενεργητικής κυρίως φωνής και σε ενεστωτικό – εξακολουθητικό χρόνο. Τέτοιες γραμματικές διατυπώσεις συναντούμε σε πολλά σημεία του Συντάγματος, που ορίζουν και οριοθετούν ταυτόχρονα τη δέσμια αρμοδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Έτσι:

-  Σύμφωνα με το άρθρο 36 του Συντάγματος, ο ΠτΔ, υπό την επιφύλαξη της υπουργικής προσυπογραφής (35§1 Σ.), εκπροσωπεί διεθνώς το Κράτος, κηρύσσει πολεμο, συνομολογείσυνθήκες κ.ο.κ.

-  Διορίζει τον Πρωθυπουργό κ.ο.κ. (άρθρο 37) ή απαλλάσσει την Κυβέρνηση από τα καθήκοντά της (άρθρο 38 Σ.), συγκαλεί τη Βουλή (άρθρο 40 )

-  Εκδίδει και δημοσιεύει τους νόμους (άρθρο 42) και εκδίδει τα διατάγματα (άρθρο 43).

-  Προκηρύσσει δημοψήφισμα (άρθρο 44 παρ.2)

-  Διορίζει και παύει τους δημοσίους υπαλλήλους και απονέμει τα προβλεπόμενα παράσημα (άρθρο 46).

Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αφενός δεν μπορεί να απέχει από την ενέργεια που του επιβάλει το Σύνταγμα και αφετέρου,  το εύρος της αρμοδιότητας του, προσδιορίζεται αυστηρά από τις οικείες διατάξεις, σύμφωνα με τον γενικό κανόνα ότι ο ΠτΔ δεν έχει άλλες αρμοδιότητες, παρά μόνο όσες του απονέμουν ρητά το Σύνταγμα και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι μ’ αυτό (άρθρο 50 Σ.)

Έτσι, για παράδειγμα, ο ΠτΔ δεν μπορεί να αρνηθεί την έκδοση διατάγματος που προσυπογράφεται από αρμόδιο Υπουργό, ούτε να αναστείλει την εφαρμογή του ή να εξαιρέσει κανέναν από την εκτέλεση του (άρθρο 43§1 Σ.)

Από την άλλη, υπάρχουν περιπτώσεις όπου, με σαφήνεια αφήνεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας η δυνατότητα να ενεργήσει ή ακόμη και να απέχει από μία ενέργεια. Στις περιπτώσεις αυτές, η βούληση του Συντακτικού Νομοθέτη να δώσει στον ΠτΔ διακριτική ευχέρεια άσκησης της αρμοδιότητας του, εκδηλώνεται μέσω εκφράσεων όπως «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να…» ή «δύναται να…» ή «έχει το δικαίωμα να…». Χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις είναι:

- Η δυνατότητα αναστολής –για μία φορά- των εργασιών της βουλευτικής συνόδου (άρθρο 40§2 Σ.)

- το δικαίωμα αναπομπής στη Βουλή ψηφισθέντος νομοσχεδίου σύμφωνα με το άρθρο 42§1,

- το δικαίωμα εκφώνησης διαγγέλματος με τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού (άρθρο 44§3).

-το δικαίωμα απονομής χάριτος, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 47 του Συντάγματος.

Παρομοίως, σύμφωνα με το 44§1 του Συντάγματος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ευχέρεια έκδοσης πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου και όχι δέσμια αρμοδιότητα. Αν ο Συντακτικός Νομοθέτης ήθελε να προσδώσει απόλυτα δεσμευτικό χαρακτήρα στην εν λόγω αρμοδιότητα θα υιοθετούσε τη διατύπωση «ο ΠτΔ εκδίδει, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου …», όπως πράττει στα άρθρα 42 και 43.

Η διαφορά στη γραμματική διατύπωση, μεταξύ, αφενός των διατάξεων των άρθρων 42§1 και 43§1 και αφετέρου της διατάξεως του άρθρου 44§1 του Συντάγματος, μόνο τυχαία δεν είναι. Ειδικότερα, η έκδοση Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, σύμφωνα με το άρθρο 44§1., αλλά και το συναφές άρθρο 48§5 του Συντάγματος, αποτελεί άσκηση έκτακτης νομοθετικής λειτουργίας από φορείς της εκτελεστικής λειτουργίας. Είναι λοιπόν σαφές ότι ο εξαιρετικός χαρακτήρας ενάσκησης τέτοιας εξουσίας –που υπό την ισχύ των προηγουμένων Συνταγμάτων δικαιολογούνταν με την επίκληση «του δικαίου της ανάγκης» - προϋποθέτει την ουσιαστική σύμπραξη των δύο πυλώνων της εκτελεστικής λειτουργίας: Του Πρόεδρου της Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης. Και ως ουσιαστική σύμπραξη εννοούμε την σύμπτωση των θετικών βουλήσεων, αφενός μεν του Υπουργικού Συμβουλίου να προτείνει τη συγκεκριμένη νομοθετική Πράξη, αφετέρου δε, του Προέδρου της Δημοκρατίας να την εκδώσει. Η απόκλιση από την συνήθη -στο παρόν σύνταγμα- δέσμια αρμοδιότητα του ΠτΔ, δικαιολογείται από την ανάγκη θεσμικής ενίσχυσης του κενού που προκαλεί η έστω και προσωρινή παράκαμψη του Κοινοβουλίου και αποφυγής της μονοπώλησης της ισχύος από έναν φορέα δημόσιας εξουσίας.

Γενικότερα, πρέπει να υποστηριχθεί ότι ο Συντακτικός Νομοθέτης, όπου ήθελε να περιορίσει τις ευχέρειες του Προέδρου της Δημοκρατίας, το έπραξε με σαφήνεια. Όχι μόνο με επιτακτικές γραμματικές διατυπώσεις, όπως προαναφέρθηκε, αλλά και με ποικίλους χρονικούς ή άλλους περιορισμούς. Τα ανωτέρω αφορούν πρωτίστως την «εκδοτική» του αρμοδιότητα. Έτσι, σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 42 του Συντάγματος ο ΠτΔ έχει προθεσμία ενός μηνός για την έκδοση και την δημοσίευση των νόμων που ψηφίζονται από την Βουλή. Ομοίως, σύμφωνα με το άρθρο 43 προβλέπεται ότι Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να αναστείλει την εφαρμογή των διαταγμάτων που εκδίδει. Κατά λογική συνεπαγωγή και κατά μείζονα λόγο, δεν μπορεί να αναβάλει την έκδοση τέτοιων των διαταγμάτων, που του υποβάλλονται από τον αρμόδιο Υπουργό.

Αντίθετα, ουδείς χρονικός περιορισμός ή άλλη δέσμευση τίθεται ως προς την αρμοδιότητα του ΠτΔ να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Έτσι ο ανώτατος άρχοντας του Κράτους μας, μπορεί είτε να απορρίψει την πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, είτε απλώς, να αναβάλει του την έκδοση της Π.Ν.Π., σταθμίζοντας πάντοτε την συνδρομή των περιπτώσεων «εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης».

Επιπλέον, η άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας να εκδώσει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν συνιστά επέμβαση στο έργο της Κυβέρνησης και παραβίαση του άρθρου 82§1 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο «Η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Χώρας σύμφωνα, με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων». Και αυτό, για τον λόγο ότι η πρόταση εκδόσεως πράξης νομοθετικού περιεχομένου συνιστά νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργικού Συμβουλίου και όχι άσκηση εκτελεστικής εξουσίας στα πλαίσια της ανωτέρω συνταγματικής διάταξης. Το άρθρο 82§1 του Συντάγματος στηρίζεται και προϋποθέτει διαμορφωμένο νομικό πλαίσιο, ενώ η διαδικασία του άρθρου 44§1 κατατείνει στην διάπλαση νέου νομικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα η επίκληση του άρθρου 82§1 στην περίπτωση αυτή να αποτελεί σχήμα πρωθύστερο.

Κατά την προσωπική μου νομική άποψη, η εξουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας να αρνηθεί  την έκδοση Πράξεως Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι ευρύτερη από την εξουσία αναπομπής των νόμων σύμφωνα με το άρθρο 42 του Συντάγματος. Και αυτό για τον λόγο ότι δεν χρήζει αιτιολογίας, όπως ισχύει στην περίπτωση της αναπομπής των ψηφισμένων νομοσχεδίων. Θα μπορούσε βέβαια να υποστηριχθεί και η αντίθετη άποψη, ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στα πλαίσια της εκδοτικής του αρμοδιότητας ελέγχει μόνο την συνταγματικότητα των πράξεων που εκδίδει και πρωτίστως -στην προκείμενη περίπτωση- την συνδρομή των περιπτώσεων εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Επομένως, σύμφωνα με την άποψη αυτή, η άρνηση εκδόσεως χρήζει αιτιολογίας, μη αναγόμενης στην σκοπιμότητα των θεσπιζομένων με την Π.Ν.Π. διατάξεων.

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι  από το γράμμα και το σκοπό της ανωτέρω συνταγματικής ρύθμισης ότι ο Κάρολος Παπούλιας είχε συνταγματικό δικαίωμα και ηθική υποχρέωση να αρνηθεί την έκδοση Π.Ν.Π. που του έθεσε η παρούσα Κυβέρνηση. Άλλωστε, ως ρυθμιστής του πολιτεύματος(άρθρο 30 Σ.), έχει το καθήκον να το προστατεύσει από πρακτικές που τείνουν στην κατάχρηση ή την κατάλυση του.

Σε τελική ανάλυση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραμένει υπεύθυνος και υπόλογος στο Κοινοβούλιο και τη Δικαιοσύνη, σε περίπτωση εκ προθέσεως παραβίασης του Συντάγματος, σύμφωνα με τους ορισμούς του άρθρου 49. Πάνω απ’ όλα όμως, είναι πολιτικά υπεύθυνος απέναντι στον ελληνικό Λαό και υπόλογος απέναντι στην ιστορία, για όσα δραματικά τεκταίνονται στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

Δεν πέρασε τελικά η τροπολογία-προσθήκη που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο νομοσχέδιο για την αυθαιρέτη δόμηση και αφορούσε στη δημιουργία Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών, όπως πρόσφατα το "Αγιορείτικο βήμα" είχε αποκαλύψει.

Ελαφρώς... οξύμωρο είναι το γεγονός πως ενώ σύσσωμη η αντιπολίτευση αντιδρούσε κατά του νομοσχεδίου ζητώντας μέχρι και ονομαστική ψηφοφορία και καταψηφίζοντας το νομοθέτημα, μετά παραπονιόταν που οι υπόλοιποι δεν ψήφισαν την δική της τροπολογία-προσθήκη...

Χαρακτηριστική η δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Βούτση στην οποία αναφέρει:  

"Στο σχέδιο νόμου του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής «Αντιμετώπιση της Αυθαίρετης Δόμησης και Περιβαλλοντικό Ισοζύγιο» που ψηφίστηκε σήμερα στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταθέσει τροπολογία-προσθήκη για τη δημιουργία Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών σε εντός εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου περιοχές στις οποίες επιτρέπονται δραστηριότητες χαμηλής, μεσαίας και υψηλής όχλησης σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 4 της ΚΥΑ 20232/2010 (Β745/2010).

Η υιοθέτηση της τροπολογίας θα αποτελούσε μια συνέχεια στη διακομματική συναίνεση για το θέμα αυτό, που είχε επιτευχθεί κατά την θεσμοθέτηση της ίδρυσης των Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών στην Ελλάδα ήδη από το 2006.

Παραδόξως η τροπολογία δεν έγινε δεκτή από τον αναπληρωτή υπουργό ΥΠΕΚΑ κ. Καλαφάτη και τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ακόμα απόδειξη της κραυγαλέας συντηρητικής αναδίπλωσης της Νέας Δημοκρατίας, την οποία με συνέπεια παρακολουθεί το ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιμείνει στο θέμα αυτό που είναι ώριμο και η υιοθέτηση του οποίου θα αποτελέσει στην πράξη την εφαρμογή του ισχύοντος νομικού πλαισίου και την υπέρβαση των εμποδίων που μέχρι τώρα έχουν παρουσιαστεί."

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/arxeio/26034-den-perae-i-tr

Η ΘΛΙΒΕΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ  ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Α) Φοβούνται την αλήθεια και το λαό

Ελέγχονται συνειδησιακά

Δε νοιάζονται για τα πρόσωπα

Θέλουν απλώς να ευημερούν οι αριθμοί

Μαζί με το βρώμικο νερό πετάνε και το μωρό, τον άνθρωπο

Δε σκέφτονται τις οικογένειες

Τεχνοκράτες και όχι φιλάνθρωποι

Επικαλούνται την ευπρέπεια των λόγων

Αδιαφορούν για την σφαγή των ανθρώπων

Λογαριάζουν την εικόνα του Κοινοβουλίου μόνο

Πήραν όμως μέσα σ΄ αυτό τραγικότατες αποφάσεις

Ερήμην του λαού…

Β) Ενσαρκώνουν το δαιμονικό στοιχείο στην πατρίδα

Φτωχοποίησαν τον κόσμο

Τον έφεραν σε απόγνωση

Τον οδήγησαν στην ανηθικότητα

Εισήγαγαν την αλητεία στην πολιτική ζωή

Τον οδήγησαν στην αυτοκτονία

Του στέρησαν την ποιότητα της ζωής

Τον οδηγούν σε επιλογές αντιευαγγελικές

Να κλέψει, να ξεφύγει, να παραβεί, να αμαρτήσει

Δημιούργησαν στρατιές ανέργων

Ψήφισαν όλα τα αντιχριστιανικά νομοσχέδια

Φορολογούν τώρα την πολυτεκνία

Θέλουν να καταργήσουν την Κυριακή αργία…

Γ) Ανέγγιχτοι σχεδόν οι μισθοί τους

Όλα στημένα, όλα προγραμματισμένα, όσα λένε

Ψέματα και ανακολουθίες ένα σωρό

Σεμνοί στους λόγους με άσεμνες πράξεις

Επικαλούνται τη βουλευτική εκλογή τους

Ασύδοτοι, καλοπληρωμένοι, αναποτελεσματικοί

Με τις πλάτες του οικογενειακού περιβάλλοντος βγήκαν…

Δ) Οι υποτακτικοί των ξένων

Εκτελούν εντολές της Τρόϊκα

Ερωτοτροπούν με τους λαθρομετανάστες

Οι θέλοντες να είναι Χριστιανοί

Ας μετανοήσουν και θα είναι

Απορρίφθηκε από το θερινό τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, η αίτηση προσωρινής διαταγής επτά κατοίκων του Βοτανικού, με την οποία ζητούσαν το «πάγωμα» των σχετικών διαδικασιών, για την ανέγερση τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού.
Πρόκειται για ανοιχτό διαγωνισμό που έχει προκηρυχθεί, προκειμένου να επιλεγεί ο ανάδοχος του έργου ανέγερσης μουσουλμανικού τεμένους στη θέση του παλαιού συνεργείου αυτοκινήτων του Πολεμικού Ναυτικού, επί της Ιεράς Οδού, στο Βοτανικό. Οι προσφεύγοντες υποστήριξαν στην αίτησή τους, ότι η κατασκευή τεμένους στο επίμαχο σημείο ενέχει κινδύνους διατάραξης της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας της καθημερινής ζωής των περιοίκων, καθώς και τον κίνδυνο αλλοίωσης του περιβάλλοντος.
Οι κάτοικοι επίσης επικαλέστηκαν επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού και ως εκ τούτου των Ελλήνων φορολογούμενων πολιτών, καθώς επίσης και παραβίαση του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού, λόγω του επιλεγμένου σημείου ανέγερσης και της μη σύνταξης περιβαλλοντικής μελέτης.
Το θερινό τμήμα του ΣτΕ, υπό την προεδρία της αντιπροέδρου κ.Μαίρης Σαρπ, απέρριψε το αίτημα προσωρινής διαταγής, ενώ η συζήτηση της κύριας προσφυγής προσδιορίστηκε για τις 28 Ιανουαρίου 2014.

Άλλο ένα δείγμα του σύγχρονου τουρκικού «πολιτιστικού επιπέδου» της ισλαμικής Τουρκίας του Ερντογάν, είχαμε αυτές τις μέρες σύμφωνα με τις ομολογίες τουρκικής εφημερίδας. Κατά τα άλλα όλοι οι νεοελληνες Τουρκολάγνοι ας ευφραίνονται την μεγάλη τους αγάπη του Σουλεϊμάν, του Εζέλ, της Φατμά και της... νεοελληνικής ηλιθιότητας.

Όπως έγινε γνωστό ένα από τα πιο ιστορικά βυζαντινά νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης στο προάστιο της Τσατάλτζα, (Çatalca), με ιστορία 1200 ετών, λεηλατήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από διάφορους αρχαιοκαπήλους και άλλους ασυνείδητους οι οποίοι έσκαψαν παντού για να βρουν κάποιο πολύτιμο αντικείμενο στους ιστορικούς τάφους της εποχής εκείνης. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Aksam, το ιστορικό βυζαντινό νεκροταφείο της Çatalca, εδώ και πολύ καιρό έχει συληθεί και οι διάφοροι τυχοδιώκτες επέδρασαν ανενόχλητοι σκάβοντας σε όλη της έκταση του νεκροταφείο το οποίο ήταν χωρίς καμιά κρατική φύλαξη ενώ τα οστά που έφερναν στη επιφάνεια τα πετούσαν στην γύρω περιοχή. Μάλιστα το νεκροταφείο αυτό με την τόσο μεγάλη ιστορία ήταν πολύ γνωστό και από ένα ιστορικό προστατευτικό τείχος που ανάγειρε ο αυτοκράτορας Αναστάσιος για να το προστατεύσει από τις επιδρομές των Ούννων και των Βουλγάρων που είχαν εμφανιστεί τότε στην νότιο Βαλκανική χερσόνησο. Το ιστορικό αυτό τείχος, όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, ήταν από τα μεγαλύτερα της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης και είχε μήκος πολλών χιλιόμετρων καλύπτοντας μια πολύ μεγάλη έκταση καθώς ήταν και ένα ανάχωμα στις διάφορες επιδρομές προς την Κωνσταντινούπολη

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό στο σήριαλ των τουρκικών κακοποιήσεων βυζαντινών μνημείων. Πριν από λίγο καιρό είχε ξεσπάσει σκάνδαλο για την βάναυση καταστροφή των υπολειμμάτων του βυζαντινών ανακτόρων της Κωνσταντινούπολης, ιστορίας 1200 ετών, εξ αιτίας των οικοδομικών εργασιών που γίνονται για την προσθήκη νέας πτέρυγας στο ξενοδοχείο Four Season Otel. Η επίμαχη περιοχή βρίσκετε στο κέντρο της παλιάς πόλης και έχει καταντήσει μέρος εναπόθεσης μπαζών και είναι αδύνατον για τους τουρίστες να το επισκεφτούν. Το σκάνδαλο αυτό είχε γίνει γνωστό για πρώτη φορά πριν από λίγους μήνες όταν ο Τούρκος καθηγητής της αρχαιολογίας, Murat Belge, κατήγγειλε δημόσια την συστηματική καταστροφή των βυζαντινών μνημείων της Κωνσταντινούπολης, χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση από πλευράς τουρκικών αρχών. Σύμφωνα με το Τούρκο καθηγητή, το γνωστό Ξενοδοχείο, «Four Seasons Otel», κτίζει μια πρόσθετη πτέρυγα πάνω στα απομεινάρια των βυζαντινών ανακτόρων με αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή των τελευταίων υπολειμμάτων αυτών των ανακτόρων. Παράλληλα ο Τούρκος καθηγητής που κατήγγειλε θαρραλέα το μεγάλο σκάνδαλο ανέφερε επίσης ότι πολλές βυζαντινές εκκλησιές καταρρέουν, βρωμίζονται από... ψησταριές και γίνονται... αποχωρητήρια από αλητήρια και κακοποιά στοιχεία.

Αλλά και η ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά γίνεται συχνά σκάνδαλο από τις τουρκικές κακοποιήσεις. Έτσι η τουρκική εφημερίδα Sabah σε πρόσφατο δημοσίευμα της στις 13 Ιουνίου 2013 κατήγγειλε το μεγάλο σκάνδαλο της επανέναρξης από την αρχή των εργασιών ανακαίνισης της μονής μετά από το συνολικό φιάσκο των μέχρι τώρα εργασιών των Τούρκων «ειδικών». Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα οι επί δεκαέξι χρόνια συνεχόμενες εργασίες αναπαλαίωσης και συντήρησης της ιστορικής μονής και ιδιαίτερα των ανεκτίμητης αξίας ψηφιδωτών απέτυχαν παταγωδώς με αποτέλεσμα να υπάρχει άμεση ανάγκη να αρχίσουν τα έργα από την αρχή. Για τον σκοπό αυτό, όπως ανέφερε η τουρκική εφημερίδα, εγκρίθηκε ένα κονδύλιο 4 εκατομμυρίων τουρκικών λιρών, (περίπου δυο εκατομμύρια ευρώ). Τις διαπιστώσεις του μεγάλου αυτού φιάσκου της ανακαίνισης της μονής τις έκανε ο ίδιος ο υπουργός Πολιτισμού της Τουρκίας, Ertuğrul Günay. Μάλιστα είναι χαρακτηριστική η δήλωση του προέδρου της Ένωσης των Τούρκων ταξιδιωτικών πρακτόρων, Başaran Ulusoy, ο οποίος δήλωσε όταν επισκέφτηκε πρόσφατα την μονή και παρακολούθησε το αποτέλεσμα των έργων ανακαίνισης ότι έπαθε κυριολεκτικά... σοκ, καθώς διαπίστωσε την ασχετοσύνη όλων όσων έγιναν από υποτιθεμένους «ειδικούς» για την Παναγία Σουμελά. Χαρακτηριστικό είναι ότι χρησιμοποιήθηκε ...τσιμέντο για τα τοιχία της μονής ενώ τραγικά λάθη διαπιστώθηκαν και στην αναπαλαίωση των ψηφιδωτών καθώς και στην εξωτερική όψη του κτίσματος.

Εμείς, για ανταμοιβή όλων αυτών θα αγοράσουμε ακόμα περισσότερα τουρκικά σήριαλ μην τυχόν και χάσουμε την άθλια βεβήλωση της αγίας Ειρήνης Κωνσταντινούπολης, (από το νέο τουρκικό σήριαλ του MEGA) και για να εκπολιτιστούμε ακόμα πιο πολύ,... «αλά Τούρκα». Μπράβο μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/07/vyzantino-moyseio-leilatisan-oi-tourkoi.html#ixzz2aTBqbdLk

Ακούω ότι πρέπει να εξομολογούμαστε. Αλλά δεν καταλαβαίνω να έχω κάνει κάποια μεγάλη αμαρτία. Τι να πω στην Εξομολόγηση;

 ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Ή ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ «ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;»

Οι 222 Κινέζοι Ορθόδοξοι άγιοι Μάρτυρες (†11-6-1900) που εκτελέσθηκαν λόγω της πίστης τους, οι περισσότεροι με φριχτό τρόπο, κατά την επανάσταση των «Μπόξερς» στο Πεκίνο και ο Άγιος Εσκιμώος μάρτυς, Πέτρος ο Αλεούτιος (†13-12-1815).

Ο πρώην «πανάσχημος»… ανθρωποφάγος της Αφρικής!

Ο Ρέπροβος και μετέπειτα γλυκύτατος Άγιος Χριστοφόρος (3^ος αι.).

Ποιος ξέρει τι εσώτερο ακατέργαστο κάλλος είδε στην καρδούλα του ο Καρδιογνώστης Θεάνθρωπος…

                      Οι 24 προστάτες άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κορέας, των οποίων, τα άγια λείψανα φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως στο Καπυόνγκ.

«Και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα τού κτίσαντος αυτόν, όπου ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός»

(Koλ., γ΄10-11).

ΟΙ ΜΕΓΙΣΤΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

«Τα μωρά και τα ασθενή του κόσμου» που αγκάλιασε, βάφτισε και εξαγίασε η Ρωμηοσύνη!

Στο κέντρο δεσπόζουν οι μορφές του Καθηγητή της Ερήμου, Μεγάλου Αντωνίου και του μεταποιημένου – παρά τω Αληθινώ Θεώ – σε Άγιο,

πρώην αρχιλήσταρχου και αιμοσταγούς δολοφόνου, Αββά Μωυσή του Αιθίοπα, το σκήνωμα, του οποίου, παραμένει άφθαρτο ως τις μέρες μας!

«Αυτά τα ζώα με την ελάχιστη νοημοσύνη και την πλακουτσωτή μύτη»,

σύμφωνα με τον Βολταίρο,

 είναι μερικοί από τους Μεγίστους Πατέρες και Μητέρες της Oικουμενικής Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Από το υπό έκδοση βιβλίο του: ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ

Πηγή, http://www.romnios.gr

«Σαθρὸ» χαρακτήρισε τὴν Παρασκευὴ ὁ ὑφυπουργὸς Ἀνάπτυξης Θανάσης Σκορδᾶς, τὸ ἐπιχείρημα ὅσων ἀντιδροῦν στὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων γιὰ περισσότερες Κυριακὲς ὅτι ἔτσι θὰ ἐμποδίζεται ἡ ἐκδήλωση τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τῶν πολιτῶν καθὼς δὲν θὰ μποροῦν νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία. Μιλώντας στὸν ΒΗΜΑ FM 99,5 ὁ ὑφυπουργὸς Ἀνάπτυξης ὑπῆρξε κάθετος ἀπέναντι σὲ αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα: «Εἶναι προσβλητικὸ καὶ ἐμποδίζει τὴν ἐκδήλωση ὁποιουδήποτε θρησκευτικοῦ συναισθήματος ὅταν εἶναι ἀνοιχτὰ μία σειρὰ ἀπὸ καταστήματα αὐτὴ τὴ στιγμὴ τὶς Κυριακές;

Εἶναι ἀντιθρησκευτικὸ ὅτι ἡ βιομηχανία ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ εἶναι ἀνοιχτὴ καὶ τὶς Κυριακές; Εἶναι ἀντιθρησκευτικὸ ὅτι τὰ νοσοκομεῖα, ἡ Ἀστυνομία καὶ οἱ μεταφορὲς δουλεύουν τὶς Κυριακές;» ἀναρωτήθηκε ὁ Θανάσης Σκορδᾶς καὶ προσέθεσε: «Αὐτὰ εἶναι πολὺ σαθρὰ καὶ φθηνὰ ἐπιχειρήματα ποὺ δὲν στέκουν καὶ δὲν ἔχουν καμία λογική. Εἶναι δικαιολογίες γιὰ ἐκείνους ποὺ εἶναι ὀπαδοὶ τῆς ἀκινησίας, διότι τὸ πραγματικὸ δίλημμα αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴ χώρα δὲν εἶναι οὔτε ἡ λειτουργία τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς οὔτε τὸ κλείσιμο τῆς ΕΡΤ. Εἶναι ἐὰν μποροῦμε νὰ κάνουμε μεταρρυθμίσεις γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν ὕφεση ἢ ἀκινησία», τόνισε.

Σχόλιο τοῦ Λυκούργου Νάνη: Θράσος; Ἀναίδεια; Σοφιστεία; Γελοιότητα; Δοκιμασία τῆς νοημοσύνης μας; Προσβολὴ τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ὁποίου τὴν ψῆφο ὅμως ἐκλιπαροῦν κάποιοι πρὸ τῶν ἐκλογῶν, τάζοντάς του "λαγοὺς μὲ πετραχήλια"; Τί ἀπ' ὅλα αὐτὰ σηματοδοτοῦν οἱ συγκεκριμένες, ἐπαίσχυντες δηλώσεις; Δὲ γνωρίζουμε....

πού πολιτεύεται ὁ "φέρελπις" αὐτὸς πολιτικὸς-θεράπων τῆς Νέας Τάξης. Στεγάζεται βεβαίως πολιτικὰ στὸ λεγόμενο "συντηρητικὸ" χῶρο, ποὺ καπηλεύεται τὸ τρίπτυχο "Θρησκεία-Πατρίδα-Οἰκογένεια". Ὁ οἰκεῖος ὅμως ἐπίσκοπος καλεῖται νὰ ἀνακαλέσει τὸ ταχύτερο στὴν τάξη τὸν ἀσεβέστατο τολμητία, ποὺ κακοποίησε μὲ τὴ φαιδρὴ συλλογιστική του τόσο βάναυσα τὴν ἀλήθεια. Οἱ δὲ θρησκευόμενοι ψηφοφόροι, τῶν ὁποίων τὴν ψῆφο πιθανῶς θὰ ἐκζητήσει στὸ μέλλον ὁ εἰρημένος πολιτικός, καλὸ θὰ εἶναι νὰ τοῦ δώσουν στὴν κάλπη τὴ δέουσα ἀπάντηση. Ἂς θυμηθοῦμε τὴν καταψήφιση, πτὸ πολλῶν ἐτῶν, ἀειμνήστου ὑπουργοῦ ποὺ θέσπισε τὸ ἐθνοκτόνο καὶ οἰκογενειοκτόνο "αὐτόματο" διαζύγιο. 

Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά τον Άγιο Νικόδημο

Το όνομα του αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη συνδέεται στενά με το ησυχαστικό κίνημα των Κολυβάδων στα τέλη του 18ου αιώνα. Οι αντιπρόσωποι αυτού του κινήματος επέμεναν στην αναγέννηση της Πατερικής κατανόησης της Ορθόδοξης θεολογίας και πνευματικότητας. Και μάλιστα, σε στενή σχέση πάντα με τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Ο άγιος Νικόδημος είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους αντιπροσώπους του κινήματος χάρη στο συγγραφικό του ταλέντο και στις εγκυκλοπαιδικές του ικανότητες να παραπέμπει με απόλυτη ακρίβεια σε έργα των Πατέρων. Προτρεπόμενος από τους πνευματικούς του αδελφούς ο Νικόδημος επιμελώς συντάσσει φιλοκαλικές συλλογές, επεξεργάζεται παλαιότερα πνευματικά κείμενα και τα μεταφράζει σε νεοελληνικό ιδίωμα.

Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του αγίου Νικοδήμου είναι το «Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως». Η υπόθεση της «συνεχούς Θείας Μεταλήψεως» είναι από τα πιο καυτά θέματα του κινήματος των Κολυβάδων Πατέρων. Ένα τεράστιο μέρος από τους πιστούς στο 18ο αιώνα κοινωνούσαν μόνο μία φορά το χρόνο, οι μοναχοί του Αγίου Όρους μία φορά σε 40 ημέρες. Οι Κολυβάδες συνειδητοποίησαν ότι αυτή η πρακτική ισοδυναμεί με μία πνευματική απόσταση από την Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι, ήταν προετοιμασμένοι ακόμη και για συγκρούσεις με την εκκλησιαστική ιεραρχία, για να συμβάλουν στην επιστροφή της πατερικής και αρχαίας πρακτικής της «συνεχούς μεταλήψεως».

Το βιβλίο «Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως» εκδόθηκε πρώτη φορά στη Βενετία, ως ανώνυμο, το 1783, με την οικονομική υποστήρηξη του Ιταλού Αντωνίου Bartolli. Το βιβλίο φέρει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του αγίου Νικοδήμου, αλλά αυτός εργάστηκε μαζί με τον επίσκοπο Κορίνθου άγιο Μακάριο Νοταρά. Το 19ο και 20ό αιώνα το ίδιο βιβλίο εκδόθηκε ακόμα μερικές φορές αλλά υπό το όνομα του αγίου Νικοδήμου. Οι τελευταίες εκδόσεις είναι στο Βόλο, το 1971, και την Αθήνα, το 1991. Με τη βοήθεια του εκδοτικού οίκου «Μυριόβιβλος» εκδόθηκε στη νεοελληνική γλώσσα το 2004 και το 2006.

Βασικά θέματα του βιβλίου

Α΄. Η πρώτη ενασχόληση του αγίου Νικοδήμου είναι η εξήγηση της Κυριακής προσευχής «Πάτερ ημών» η οποία φανερά φέρει ευχαριστιακό χαρακτήρα. Το «Πάτερ ημών» χωρίζεται σε τρία μέρη: α΄) δοξολογία του Θεού, β΄) ευχαρίστηση στο Θεό για τα αγαθά του, γ΄) προσευχές για την άφεση των αμαρτιών μας και άλλες παρακλήσεις, στο σύνολο επτά.

Εξηγώντας την Κυριακή Προσευχή, εφιστά μεγάλη προσοχή στη παράκληση για τον άρτον τον επισούσιον: «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν». Ευδήλως, κατανοεί την προσευχή ως προετοιμασία για τη θεία Ευχαριστία. Σ’ αυτήν την περίπτωση, βασίζεται σε μία παραδεκτή από όλους κατανόηση αυτής της παράκλησης. Εμείς παρακαλούμε το Θεό για την τροφή μας, η οποία υποστηρίζει το σώμα μας και όχι για κάποια περίσσεια τροφίμων και τη συνδεδεμένη μ’ αυτήν κοσμική ευπορία. Ο άγιος Νικόδημος θυμίσει στους αναγνώστες τα λόγια: «μην μαζεύετε πλούτη εδώ στη γη».

«Ο άρτος ο επιούσιος» κατά τον άγιο Νικόδημο έχει ακόμη ένα νόημα. Αυτό είναι ο λόγος του Κυρίου, όπως περιγράφεται στο Ευαγγέλιο: «…δεν τρέφει τον άνθρωπο μόνο ο άρτος, αλλά και καθένας λόγος ερχόμενος από το στόμα του Θεού».

Η πνευματική σημασία της έκφρασης «άρτος επιούσιος» εξηγείται σε ένα χωρίο: «Ο θείος λόγος, ολόκληρες η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, παρουσιάζει τη διδασκαλία περί του Αγίου Πνεύματος. Από τη Γραφή σαν από πηγή, οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας αντλούν κρύο νερό για τη θεόπνευστη διδασκαλία τους, για να μας ενώσουν μ’ αυτή. Γι’ αυτό αποδεχόμαστε τη διδασκαλία και τα συγγράμματά τους σαν “άρτον τον επιούσιον”. Αλλιώς η ψυχή μας θα πεθάνει από πείνα, επειδή θα της λείπει ο λόγος της ζωής. Θα πεθάνει ακόμη πριν έρθει ο θάνατος του σώματός μας, καθώς ο Αδάμ πέθανε όταν παραβίασε τις εντολές του Θεού».

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έχει κάνει ακόμη μία εξήγηση της ίδιας έκφρασης. «Επιούσιος» σημαίνει, κατ’ αυτόν, το σώμα και το αίμα του Χριστού. Ο άγιος Νικόδημος επικυρώνει τη γνώμη του αναφέροντας πολλά χωρία από τα έργα των αγίων πατέρων της Εκκλησίας. Θα σημειώσουμε μόνο τα λόγια του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού: «Η φράση τον άρτον ημών τον επιούσιον επισημαίνει την ύπαρξη του άρτου στους μέλλοντες αιώνες, δηλαδή μ’ αυτόν τον άρτον τρέφουμε το σώμα μας. Έτσι ή αλλιώς ως άρτος επιούσιος αναδεικνύεται το σώμα του Κυρίου». Οι άγιοι πατέρες, όταν λένε τον άρτον τον επιούσιον, δεν αρνούνται τη σημασία του απλού άρτου για το χορτασμό του σώματος. Για τους χριστιανούς όμως είναι παρά πολύ σημαντική και η πνευματική τροφή, «για να ζήσουν πνευματική ζωή και για να μείνουν ακέραιοι από το δηλητήριο του Διαβόλου. Έτσι και ο Αδάμ αν δεν είχε φάει από το ψωμί του Διαβόλου, δεν θα πέθαινε ούτε πνευματικά ούτε σωματικά».

Η τρίτη, καθαρά ευχαριστιακή εξήγηση της σημασίας του «επιούσιου άρτου», έδωσε ευκαιρία στον συγγραφέα χρησιμοποιώντας το λόγο «σήμερον» να διερμηνεύσει την ανάγκη της συνεχούς μεταλήψεως. Λέμε στις προσευχές μας προς τον Κύριο: Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Αυτό το «σήμερον» έχει κατά τον άγιο Νικόδημο τριπλή σημασία. Α΄) Να κοινωνούμε κάθε μέρα, Β΄) Να κοινωνούμε κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας, και Γ΄) Να κοινωνούμε μάλιστα σ’ αυτή τη ζωή».

Ο γραματικός μέλλοντας δεν είναι ούτε χθες, ούτε αύριο: υπάρχει μόνο μία ημέρα που διαρκεί εις τους αιώνες των αιώνων. Γι’ αυτό μετά από το βάπτισμα χρειάζεται κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας να κοινωνούμε, να αποδεχόμαστε τα θεία μυστήρια – τον άρτον τον επιούσιον – για τον οποίο προσευχόμαστε στον ουράνιο Πατέρα μας.

Β΄. Το δεύτερο ζήτημα που απασχολεί το συγγραφέα επικεντρώνεται στη συνεχή θεία μετάληψη. Η Θεία Ευχαριστία όμως είναι θέμα που συναντάται και σε άλλα συγγράμματά του, π.χ. στο «Μυστικό Αγώνα». Σε αντίθεση με το «Περί Συνεχούς Θείας Μεταλήψεως», εδώ είναι πολύ πιο ασυμβίβαστος και εξηγεί τα βιβλικά, πατερικά και συνοδικά χωρία ως υποχρέωση των Ορθοδόξων Χριστιανών για τη συνεχή θεία μετάληψη. Περαιτέρω, αποδεικνύει πόσο απαραίτητη για τη σωτηρία μας είναι η συνεχής μετάληψη των Τιμίων Δώρων, η οποία επιπλέον ενισχύει και την αγάπη των πιστών στον Χριστό. Χριστιανός που κοινωνεί συνεχώς, βιώνει και την πραγματική ανάσταση (δηλαδή το προσωπικό του Πάσχα).

Αυτή τη θέση αναδεικνύουν και οι αναστάσιμες ευχές του αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου. «Πραγματικά, κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής αποδεχόμασθε τρείς ή τέσσερεις φορές την εβδομάδα ή καλύτερα πόσες φορές θα θέλαμε τα άγια δώρα. Το Πάσχα δεν είναι νηστεία, το Πάσχα είναι η Θεία Μετάληψη σε κάθε Θεία Λειτουργία. Μάθε αυτή την αλήθεια και άκου τον θείο Παύλο που λέγει ότι το Πάσχα μας είναι ο Χριστός, ο οποίος έδωσε τον εαυτό του θυσία για μας με αγάπη. Κάθε φορά όταν δέχεσαι τα άγια δώρα, εορτάζεις το λαμπρό Πάσχα».

Συχνά η Θεία Μετάληψη καθαρίζει τη ψυχή και βοηθάει την υγεία μας: «Άκου χριστιανέ μου, πόσο αγαθότητα δέχεσαι από τη συνεχή θεία μετάληψη! Ιατρεύονται οι πληγές σου και αποδέχεσαι ολοκληρωτική θεραπεία».

Στο βιβλίο αυτό κρύβεται και η κατανόηση της Θείας Ευχαριστίας ως φάρμακο και της Θείας Μετάληψης ως θεραπεία της άρρωστης ψυχής και του σώματος. Αυτή η κατανόηση συνδέεται στενά με τη πατερική διδασκαλία για τη σημασία της ζωής εν Χριστώ. Ο συγγραφέας δεν αναπτύσσει το συγκεκριμένο θέμα, αλλά επισημαίνει πόσο σημαντικό είναι και πόσα μπορούν να λεχθούν πάνω σ’ αυτό: «… όλη αυτή η υπερφυσική αγαθότητα για την οποία είπαμε μέχρι εδώ, δεσμεύει καθένα χριστιανό που έχει καθαρή συνείδηση με τα Θεία Μυστήρια του Ιησού Χριστού μας, αποδέχεται όμως και πολλά παραπάνω, αλλά εδώ δεν θα ασχοληθούμε λεπτομερώς μ’ αυτό το θέμα…».

Γ΄. Στο βιβλίο του ο άγιος Νικόδημος δίνει μεγαλύτερη σημασία στους αντιλέγοντες κατά της συνεχούς Θείας Μετάληψης. Διαπραγματεύεται συστηματικά όλα τα γνωστά του επιχερτήματα κατά της συνεχούς μετάληψης και τα απορρίπτει ένα-ένα με σοβαρότητα και σεβασμό. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, χρησιμοποιεί επισταμένως εκλογή κατάλληλων χωρίων της Αγ. Γραφής, των αποστολικών και συνοδικών κανόνων και των έργων των αγίων Πατέρων.

Από τα 13 επιχειρήματα κατά της συνεχούς μετάληψης που βρίσκονται σ’ αυτό το μέρος του βιβλίου, το σημαντικότατο είναι πως αυτή η πρακτική δεν είναι δόγμα της Εκκλησίας και γι’ αυτό δεν πρέπει να τη ακολουθούμε. Ο άγιος Νικόδημος σ’ αυτή τη σχέση αποδείχνει ότι η συνεχής θεία μετάληψη είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από το δόγμα. Αυτή είναι εντολή του Θεού. Ο άγιος Νικόδημος επικυρώνει το λεγόμενο με τα λόγια του Κυρίου: «αυτό να πράττετε στην μνήμη Μου». Τα λόγια αυτά συνιστούν τον ευχαριστιακό κανόνα και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κοινωνούμε κάθε μέρα έως του τέλους της ζωής μας, όπως έκαναν οι άγιοι Απόστολοι μετά την ίδρυση της Εκκλησίας. Η εντολή του Κυρίου έχει μεγαλύτερο βάρος από τα υπόλοιπα εκκλησιαστικά έθη. Αυτό διδάσκει ο άγιος Νικόδημος ακολουθώντας τους αγίους Πατέρες. Η πίστη του είναι κατεξοχήν Χριστοκεντρική και βρίσκεται στο πνεύμα των πατερικών σκέψεων.

Συμπέρασμα

Το βιβλίο του αγίου Νικοδήμου περί της συνεχούς θείας μεταλήψεως εισήγαγε εκείνη την εποχή μια διαφωνία στους εκκλησιαστικούς κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η συνεχής μετάληψη δεν ήταν έθιμο στις τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες τότε. Τελικά, μετά από πολλές συζητήσεις το βιβλίο πήρε την επίσημη ευλογία της Εκκλησίας και συστήθηκε ως «λίαν καλό και χρήσιμο». Αλλά ακόμη και σήμερα οι ιδέες του αγίου Νικοδήμου δεν γίνονται δεκτές χωρίς αμφιβολίες παντού στον Ορθόδοξο κόσμο και το ζήτημα της συνεχούς Θείας Μετάληψης ακόμη υφίσταται. Στους πιστούς ο άγιος Νικόδημος απευθύνει τα εξής λόγια: «Σας παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου και με αδελφική αγάπη, ξυπνήστε από το βαθύ ύπνο της αμέλειας και προσέξτε όταν γίνεται λόγος για τη συνεχή αποδοχή των τιμίων δώρων των Μυστηρίων του Χριστού».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: όταν καλώς και αξίως μεταλαμβάνουν το ιερό και πανάγιο Σώμα του Κυρίου μας, αυτό γίνεται όπλο για όσους πολεμούνται και επαναστροφή για όσους έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό. Ενδυναμώνει τους ασθενείς, ευφραίνει τους υγιείς, θεραπεύει τις ασθένειες, διαφυλάσσει την υγεία. Με τη Θεία Μετάληψη διορθωνόμαστε ευκολότερα και γινόμαστε περισσότερο μακρόθυμοι και υπομονετικοί στους πόνους και στις θλίψεις. Μας καθιστά περισσότερο θερμούς στην αγάπη, λεπτούς στη γνώση, πρόθυμους στην υπακοή, οξείς και γρήγορους στην ενέργεια των χαρισμάτων. Σε όσους δε δεν μεταλαμβάνουν συχνά συμβαίνουν τα αντίθετα, αφού δεν είναι σφραγισμένοι με το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας. Σφάζεται τότε το Πρόβατο και με το Τίμιο Αίμα Του σφραγίζονται η πράξη και η θεωρία, δηλαδή η έξη και η ενέργεια, οι παραστάδες των δικών μου θυρών, των κινήσεων του νοός. Αυτά ανοίγονται καλώς στη θεωρία και κλείνονται πάλι σαν θύρες από τη θεωρία των υψηλότερων και ακατάληπτων νοημάτων.

Ο θείος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει ότι με τη θεία Μετάληψη οι νοητοί κλέφτες, οι δαίμονες, δεν βρίσκουν την ψυχή μας άδεια, ώστε να μπουν σε αυτή μέσω των αισθήσεων. Πρέπει να εννοήσεις σαν θύρα της οικίας τις αισθήσεις. Μέσω αυτών εισέρχονται στην καρδιά οι εικόνες όλων των πραγμάτων και χύνεται σε αυτήν το άμετρο πλήθος των επιθυμιών. Ο προφήτης Ιωήλ ονομάζει αυτές τις αισθήσεις παράθυρα λέγοντας ότι από αυτά θα μπουν οι κλέφτες, επειδή δεν ήταν χτισμένα με το Τίμιο Αίμα του Χριστού. Ο Άγιος Κύριλλος λέει ακόμη πως με τη θεία Κοινωνία καθαριζόμαστε από κάθε ψυχική ακαθαρσία και λαμβάνουμε προθυμία και ζέση για τις αρετές. Το Τίμιο Αίμα του Χριστού όχι μόνο μας ελευθερώνει από κάθε φθορά, αλλά μας καθαρίζει και από κάθε ακαθαρσία που κρύβεται μέσα στην ψυχή μας. Δεν μας αφήνει να ψυχρανθούμε από την αμέλεια, αλλά μας κάνει ζέοντες και θερμούς στο Άγιο Πνεύμα.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης επισημαίνει: τα δάκρυα και η κατάνυξη έχουν μεγάλη δύναμη. Πέρα όμως από όλα μαζί, η αγία Κοινωνία έχει μεγάλη δύναμη και ωφέλεια και από ό,τι βλέπω είσθε πολύ αμελείς σε αυτό το ζήτημα. Δεν προσέρχεστε στη θεία Μετάληψη. Απορώ και εξίσταμαι, γιατί σας βλέπω να κοινωνείτε μόνο την Κυριακή, ενώ δεν μεταλαμβάνετε αν τελείται Λειτουργία κάποια άλλη μέρα. Αυτά δε σας τα λέω, για να κοινωνείτε απλά και όπως έτυχε, δίχως προετοιμασία - ο Απόστολος γράφει να δοκιμάζει κανείς τη συνείδησή του και έτσι να τρέφεται από τον άγιο Άρτο και να πίνει από το θείο Ποτήριο. Όποιος μεταλαμβάνει ανάξια θα κατακριθεί, επειδή δε διακρίνει καλά, ώστε να ευλαβείται το άγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου. Μη γένοιτο. Σας λέω να κοινωνούμε συχνά, να καθαρίζουμε όσο μπορούμε τους εαυτούς μας με την επιθυμία μας και την αγάπη μας για τη θεία Κοινωνία και έτσι καθαροί να μεταλαμβάνουμε.

Βλέπεις το ανερμήνευτο χάρισμα; Όχι μόνο πέθανε για μας, αλλά προσέφερε ακόμη και τον Εαυτό Του στην αγία Τράπεζα για να Τον κοινωνούμε. Αν λοιπόν, αδελφοί μου, πράττουμε όπως μας προστάζουν οι άγιοι Πατέρες και κοινωνούμε συχνά, θα έχουμε συνεργό και βοηθό σε αυτήν την ολιγοχρόνια ζωή τη θεία Χάρη. Θα έχουμε συμβοηθούς τους αγγέλους του Θεού και ακόμη και τον ίδιο τον Δεσπότη των αγγέλων. Επιπλέον, θα αποδιώξουμε μακριά μας τους εχθρικούς δαίμονες, όπως λέει και ο θείος Χρυσόστομος (τόμος 13ος, σελ.580-583)· σαν λιοντάρια που αποπνέουν φωτιά, έτσι αναχωρούμε από την πνευματική εκείνη Τράπεζα των Μυστηρίων. Προκαλούμε φόβο στο διάβολο επειδή έχουμε μαζί μας ως κεφαλή τον Χριστό και την αγάπη που μας έδειξε. Αυτό το Αίμα λαμπρύνει τη βασιλική εικόνα της ψυχής μας, δηλαδή το νου μας, το λόγο και το πνεύμα. Αυτό το Αίμα γεννά κάλλος και υπερθαύμαστη ωραιότητα. Δεν αφήνει να απομακρυνθεί η ευγένεια και η λαμπρότητα της ψυχής, την οποία ποτίζει και τρέφει συνεχώς.

Αυτό το Αίμα, όταν μεταλαμβάνεται αξίως, καταδιώκει τους δαίμονες και τους απομακρύνει από εμάς, προσκαλεί όμως τους αγγέλους και τον Δεσπότη των αγγέλων. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι δαίμονες φεύγουν από όπου δουν το Αίμα το Δεσποτικό, ενώ οι άγγελοι συντρέχουν και βοηθούν. Αυτό το Αίμα είναι η σωτηρία των ψυχών μας. Με αυτό χαίρεται η ψυχή, με αυτό καλλωπίζεται, με αυτό θερμαίνεται. Αυτό το Αίμα κάνει το νου μας περισσότερο λαμπρό και από τη φωτιά και την ψυχή μας πιο ωραία από το χρυσάφι. Όσοι μεταλαμβάνουν αυτό το Σώμα στέκονται μαζί με τους αγγέλους, αρχαγέλλους και τις άνω δυνάμεις, επειδή είναι ενδεδυμένοι με το φόρεμα το βασιλικό και έχουν μαζί τους πνευματικά όπλα. Ακόμη, όμως, δε σας είπα το μεγαλύτερο χάρισμα · όσοι μεταλαμβάνουν φορούν τον ίδιο τον Βασιλέα.

Ακούτε αδελφοί μου τι συμφορές παθαίνουν όσοι δεν μεταλαμβάνουν συχνά και απομακρύνονται από τα Μυστήρια; Ακούτε ότι δαιμονίζονται ή και μεταμορφώνονται σε κάποιο είδος αλόγων ζώων όπως τα παλιά χρόνια ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας μεταμορφώθηκε σε βόδι; Και δίκαια υποφέρουν, διότι ενώ μπορούν να γίνουν από άνθρωποι θεοί κατά χάρη με τη συνεχή θεία Κοινωνία, δεν το θέλουν. Απομακρυνόμενοι όμως από τη θεία Μετάληψη χάνουν και την ανθρώπινη μορφή που έχουν, μετασχηματίζονται σε άλογα ζώα και παραδίνονται στην εξουσία του Σατανά, όπως λέει και ο ψαλμωδός «Ω Κύριε, ιδού, χάνονται εντελώς εκείνοι που απομακρύνονται από την Χάρη Σου» (Ψαλμός ΟΒ 27).

Μάλλον πρέπει να πω, ότι αν αιφνιδίως έρθει ο θάνατος σε εκείνους που αργοπορούν να μεταλάβουν και τους βρει ανέτοιμους χωρίς τη θεία Μετάληψη, τι άραγε θα γίνουν οι ταλαίπωροι; Πώς θα μπορέσουν να διέλθουν με ελευθερία τους τελωνάρχες δαίμονες του αέρος; Ποιο φόβο και τρόμο θα δοκιμάσει η ψυχή τους ενώ μπορούσαν να ελευθερωθούν από όλα αυτά με τη συχνή Κοινωνία, όπως έχει πει ο θείος Χρυσόστομος; Έλεος, Θεέ μου.

Όσοι μεταλαμβάνουν με καθαρά συνείδηση λίγο πριν το θάνατό τους τα άχραντα Μυστήρια, όταν πια εξέλθει η ψυχή τους, λόγω της χάρης της θείας Κοινωνίας, τους περικυκλώνουν οι άγγελοι και τους αναβιβάζουν στον ουρανό. Και συ αδελφέ μου, δε γνωρίζεις πότε θα έρθει ο θάνατος, σήμερα ή αύριο ή αυτή την ώρα. Πρέπει πάντοτε να είσαι κοινωνημένος και έτοιμος. Αν είναι θέλημα Θεού να ζήσεις ακόμα, με τη χάρη της θείας Κοινωνίας, θα περάσεις μια ζωή γεμάτη από χαρά, ειρήνη, αγάπη, συνοδευμένη και από όλες τις άλλες αρετές. Εάν πάλι είναι θέλημα Θεού να πεθάνεις, τότε με την αγία Κοινωνία θα περάσεις ελεύθερα από τα τελώνια των δαιμόνων που βρίσκονται στον αέρα, και θα κατοικήσεις με ανεκλάλητη χαρά στις αιώνιες μονές. Αφού με τη συχνή θεία Μετάληψη είσαι ενωμένος πάντοτε με τον γλυκύ Ιησού Χριστό, τον παντοδύναμο Βασιλέα, και εδώ θα ζήσεις μακάρια ζωή και όταν πεθάνεις, οι δαίμονες θα φύγουν μακριά σου αστραπιαία, ενώ οι άγιοι άγγελοι θα σου ανοίξουν την ουράνια είσοδο και θα σε πέμψουν με συνοδεία ως το θρόνο της μακαρίας Τριάδος.

Πηγή: Η άλλη όψη

Έχω αηδιάσει, έχω αγανακτήσει, με όλα όσα γίνονται. Λυπάμαι βαθύτατα. Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας. Θέλω να φύγω. Δεν μπορώ να βλέπω αυτή την υποτέλεια στους ξένους. Αυτό το φόβο στα μάτια των ελλήνων πολιτικών μπροστά στο καροτσάκι του Σόϊμπλε και στο ταγεράκι της Μέρκελ. Πάνε οι άνδρες από τη φυλή μας. Μόνο μέσα στην Ελλάδα κάνουν τον καμπόσο. Εξανλούν τη επίπλαστη δυναμική τους στις απολύσεις και στα τιμημένα γηρατειά που ξηλοφορτώνουν. Τρέμουν τα σαγόνια τους όταν πάνε στις Βρυξέλλες. Αυτοί οι ένοχοι, με τα τόσα ψέματα, χαμογελάνε αμήχανα και φοβισμένα μπροστά στους ξανθόψειρες φράγκους και στους ομοφυλόφυλους άγγλους. Οι αποτυχημένοι του παρελθόντος, είναι οι πολιτικοί του παρόντος. Οι ένοχοι εσχάτης προδοσίας και της ερημώσεως της χώρας, αγωνίζονται δήθεν να τη σώσουν και νομοθετούν. Αύριο θάναι ξανά υποψήφιοι. Και μείς τα θύματα, θα επιλέγουμε πάλι δημίους και μαχαίρια σφαγής.

Δεν φταίνε όμως αυτοί μόνο. Φταίνε οι "προφήτες", οι διάδοχοι των Αποστόλων, οι συνεχιστές των Πατέρων, οι ακόλουθοι των αγίων, που πήραν την επένδυση των οσίων και όχι την αποστολή, τον λόγο, τον έλεγχο. Αναιμικές εκκλησιαστικές δηλώσεις, μισοβέζικη στάση, παρεϊστικη νοοτροπία, φιλική συμπεριφορά με τους ολετήρες. Έτσι έκαναν οι άγιοι Πατέρες; Ο ιερός Χρυσόστομος, ο Μ. Βασίλειος;

Αχ, Εκκλησία μου Ορθόδοξη, γιατί με προδίδεις κάθε μέρα, ακόμη μια φορά. Με καλείς να βοηθήσω τους ανέργους, τους αστέγους, τους πενθούντες, τους πεινασμένους, τους κακοποιημένους και δεν λές κάτι για να σταματήσει το κακό. Μου λές να μη κλέψω, να μη παραβώ το νόμο, να πληρώνω φόρους, να μη βρίζω, να μη τα σπάω κι από την άλλη μεριά συζητάς στη Σύνοδο πως θα είναι μια χριστιανική οικογένεια. Πως όμως; Βοήθησέ με! Μίλα επιτέλους! Μου λές να φτειάχνω παιδιά και να μη δουλεύω την Κυριακή και δεν μου λές πως; Δεν με προστατεύεις από την ανελέητη φορομπηχτική πολιτική των γερμανόδουλων πολιτικών.

Εκκλησία μου, εσύ μού μεινες! Είσαι μάνα μου τελικά ή μητρυιά μου; Σ΄ αγαπάω, μ΄ακούς; Εσύ μ΄ αγαπάς; Κάνε κάτι λοιπόν, μη με χάσεις. Τι άλλο περιμένεις να δείς; Γιατί δε διαμαρτύρεσαι; Επειδή δεν σού ΄κοψαν μισθούς και συντάξεις. Επειδή σε χαϊδεύουν στην πλάτη οι υποκριτές και οι βδέλλες των βαπτισμένων παιδιών σου. Επειδή παλιά, μικρό παιδί, ο Φώτης πήγαινε κατηχητικό κι ο πατέρας του Αλέξη ήταν εργολάβος εκκλησιαστικών έργων, κι ο Βαγγέλης κρατάει κομποσχοίνι και ο Αντώνης είχε γιαγιά την Πηνελόπη; Τα έργα τους τώρα τι λένε;

Πίστεψες και σύ στο παραμύθι του ΔΝΤ; Μη τους πιστεύεις καϋμένη μάνα Εκκλησία, εσύ τουλάχιστον βλέπεις κάθε μέρα την πραγματικότητα. Τρία χρόνια συνεχώς μας σώζουν κι όλο πεθαίνουμε... Τί Εκκλησία είσαι; Μόνο για τις κηδείες και τα μνημόσυνα; Για την πραγματική ζωή δεν έχεις ένα λόγο; Τώρα δεν το καταλαβαίνεις ότι είναι σατανικό αυτό το μείγμα της πολιτικής και απάνθρωπο αυτο το βρωμο -πολυνομοσχέδιο. Οι ίδιοι τόλεγαν πρίν και τα μαζέψαν όλα τα λόγια τους πίσω. Φταίει μετά ο λαός που ψηφίζει; Φώτισέ τον ρε μάνα, δείξτου το δρόμο, να μη ξανακάνει το λάθος. και μετά πέστου κι όλα τα άλλα. Τα δικά σου. Εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στη Βουλή. Πήγαινε εσύ και μετάφερε τον πόνο και την οργή μας. Κι αν σε σφάξουν οι μασώνοι και οι λεσχίτες - λεχρίτες...ακόμη καλύτερα, θα αγιάσεις. Κάνε το θαύμα σου επιτέλους!

Δυστυχῶς, μεγάλη θλίψη μᾶς προκαλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι βουλευτὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου τῆς συγκυβέρνησης, ὑπερψήφισαν στὸ Α' Θερινὸ Τμῆμα, ἐπὶ τῆς ἀρχῆς καὶ ἐπὶ τῶν ἄρθρων στὴ Βουλή, τὸ νομοσχέδιο τοῦ ὑπουργείου Ἀνάπτυξης γιὰ τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακές.

Ὁμολογουμένως, μιλοῦμε πλέον γιὰ μία κυβέρνηση ποὺ ἔχει χάσει τὸν σεβασμὸ σὲ κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο. Δὲν σεβάστηκαν τὴν Κυριακή. Μία ἡμέρα ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία τὴν ἔχει ἀφιερωμένη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀναστάσιμη ἡμέρα ἡ Κυριακὴ γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανό, διότι εἶναι ἡμέρα Κυρίου!

Πλέον, δὲν κρύβονται. Εἶναι εὐρέως γνωστό, ὅτι κατόπιν ἄνωθεν ἐντολῶν (ποὺ προέρχονται ἀπὸ ξένα κέντρα), μετὰ τὴν κατάργηση τῆς Κυριακάτικης ἀργίας, προωθοῦν τὴν καθιέρωση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου διότι εἶναι ἡ ἐπίσημη ἡμέρα ἀργίας τῶν Ἑβραίων.

Ὅταν πρὶν καιρὸ φωνάζαμε πώς οἱ διῶκτες καὶ οἱ ἐκκλησιομάχοι ἐπιθυμοῦσαν τὴν κατάργηση τῆς Κυριακάτικης ἀργίας σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Σάββατο, εἴμασταν οἱ γραφικοί.

Τώρα τί θὰ μᾶς ποῦν;

Ἐπίσης, νὰ ὑπενθυμίσουμε τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ γιὰ τὴν Κυριακή.

«Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὅπου γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶναι ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἢ τὴ γυναίκα σου ἢ τὸ παιδί σου ἢ τὸ ζῶο σου ψωφὰ ἢ ἄλλο κακόν σοῦ κάμει. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, Χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; 
Ἂν εἶσθε Χριστιανοὶ νὰ τὴν φυλάττετε». Διδαχαί.