Οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου διηγήθηκαν το ακόλουθο θαύμα, πού έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου.

Επί ηγουμενίας του αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, κατά το έτος 1935 με 36 όταν, το άγιο Πάσχα όλοι οι Πατέρες και αδελφοί της Μονής, 60 τον αριθμόν, κατά την Παράδοση βγήκαν έξω στο προαύλιο να κάνουν την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετά το «Χριστός Ανέστη», ο Καθηγούμενος Σεραφείμ, σε ένα από τα πιο αγαθά, απλά, αλλά και πιστά γεροντάκια, τον αδελφό της Μονής και πρόθυμο εργάτη της υπακοής Γέρο- Θωμά είπε:

«Γέρο Θωμά, πήγαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκιο να ειπείς στα κόκαλα εκεί των Πατέρων το «Χριστός Ανέστη».

Ο Γέρο – Θωμάς πρόθυμος, χωρίς να σκεφτεί καθόλου πού θα πάει, είπε: «Να είναι ευλογημένο Γέροντα».

Αμέσως ξεκίνησε και πήγε στα οστά και είπε μεγαλοφώνως: «Ο ηγούμενος μ” έστειλε να σας ειπώ το «Χριστός Ανέστη» Πατέρες και Αδελφοί».

Αμέσως όλα τα οστά έτριξαν, χόρεψαν κι αναπήδησαν· μια νεκροκεφαλή μάλιστα σηκώθηκε ως ένα μέτρο ψηλά κι απήντησε στο χαιρετισμό του Γέροντα και είπε: «Αληθώς ανέστη ό Κύριος» και αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή στα οστά.

Ο Γέρο – Θωμάς γύρισε και σε ερώτηση του ηγουμένου, του είπε όσα είδε και άκουσε. Έφριξαν όλοι οι Πατέρες που το άκουσαν και όλοι μ’ ένα στόμα δόξασαν τον Θεό, που ή Πίστη μας είναι ζωντανή, αληθινή και παναγία!

ΠΗΓΗ: http://www.xristianos.net/?p=4955

Ψηφίστηκε κατὰ πλειοψηφία στὴ Βουλὴ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὸ νέο Λύκειο. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τόσο στὸ Γενικὸ ὅσο καὶ στὸ Ἐπαγγελματικὸ Λύκειο διατηρεῖ τὶς ὧρες διδασκαλίας καὶ τὸ χαρακτήρα ποὺ εἶχε μέχρι σήμερα.

Τὰ σχέδια τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου γιὰ ὑποβάθμιση τῶν Θρησκευτικῶν στὸ Λύκειο πετάχτηκαν ὁριστικὰ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας Κωνσταντῖνος Ἀρβανιτόπουλος δὲν μπόρεσε νὰ κάνει τὴν ὑπέρβαση εἰσάγοντας μία ὥρα Θρησκευτικῶν καὶ στὴν Γ΄ τάξη τῶν Ἐπαγγελματικῶν Λυκείων, ὅπως προέβλεπε μία ἐνδιάμεση ἐκδοχὴ τοῦ σχεδίου νόμου, πέτυχε ὅμως τὴν ἀκύρωση τῶν σχεδίων τῆς προκατόχου του γιὰ ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος. Ἡ συντονισμένη δράση ἀγωνιστῶν θεολόγων καὶ ἐπισκόπων στὸ προσκήνιο καὶ τὸ παρασκήνιο καὶ οἱ ἄμεσες παρεμβάσεις τους πρὸς τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου ἔπεισαν τὴν κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀνάγκη διατήρησης τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος στὸ Λύκειο καὶ μάλιστα μὲ τὴ μορφὴ, ποὺ εἶχε μέχρι σήμερα.

Δὲν ἔλειψαν οἱ γνωστὲς παραφωνίες βουλευτῶν τῆς ἀριστερᾶς, ποὺ ἔλαβαν δέουσες ἀπαντήσεις τός ἀπὸ ἱεράρχες καὶ θεολόγους ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Κάθε περαιτέρω σχολιασμὸς περιττεύει. Μία μόνο ἐπισήμανση. Παρεμβάσεις νεωτεριστῶν θεολόγων, ποὺ ἔγιναν μὲ ἀφορμὴ τὴ συζήτηση γιὰ τὸ Λύκειο στὴ Βουλὴ καὶ τὶς παραπάνω πολιτικὲς ἀντιδικίες ἀποκάλυψαν γιὰ μία ἀκόμη φορά τὰ κοινὰ στοιχεῖα τῆς σκέψης τῶν θεολόγων αὐτῶν μὲ τὶς ἀπόψεις πολιτικῶν τῆς ἀριστερᾶς, ὥστε νὰ θαυμάζει κανεὶς γιὰ τὸ βάθος τῆς ἀριστερίστικης ἀλλοίωσης κάποιων συγχρόνων θεολόγων. Ἴσως ἐπανέλθουμε στὸ θέμα αὐτὸ μὲ ἄλλη μας ἀναφορά.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/9/2013

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6106.html

Από τότε που «άνθησε» η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων άρχισαν να γίνονται όλο και πιο καθοριστικά στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης και των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος.

Με τον καιρό, καθώς ωρίμαζαν όλο και περισσότερο, αναπτύχτηκε μια σχολή σκηνοθεσίας των δελτίων ειδήσεων έτσι ώστε να είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να επηρεαστεί αποφασιστικά το κοινό, να αποπροσανατολιστεί από μια «ενοχλητική» επικαιρότητα και αποβλακωμένο να «καλουπωθεί» σύμφωνα με τα πρότυπα πού έχουν καθοριστεί από τους συντάκτες τους.

Σημαντικό σημείο ήταν πάντα η επιλογή των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεων. Οι «επιλεγμένοι» θα έπρεπε να είναι και ικανοί στην έντεχνη επιβολή απόψεων που συμφέρουν το σύστημα, αμειβόμενοι με φανταστικά ποσά συγκρινόμενα με τον μέσο όρο αμοιβής των «κοινών θνητών». Ήταν οι σταρ των καναλιών που «ανέτειλαν» από τα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία.

Οι ειδήσεις παρουσιάζονται από αυτούς τους σταρ όχι για την ενημέρωση, αλλά σαν το πιο κατάλληλο όργανο διαμόρφωσης μιας κοινής γνώμης που πολύ εύστοχα ονομάστηκε, «γνώμη του καναπέ». Οι εκφωνητές έχουν στα αυτιά τους τα ακουστικά του συστήματος από όπου λαμβάνουν συνεχώς οδηγίες όταν εξελίσσεται μια δημόσια συζήτηση. Ειδικά όταν παίρνουν συνέντευξη από κάποιο πολιτικό ή κάποιο δημόσιο παράγοντα, αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη προσυνεννόηση κατευθύνουν πάντα την συζήτηση προς την κατεύθυνση που θέλουν να την κατευθύνουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια τελευταία συνέντευξη αρχηγού αντιμνημονιακού κόμματος όταν ο ίδιος κατήγγειλε στο αέρα αυτό το γεγονός της υποβολής συγκεκριμένου προσανατολισμού της συζήτησης από τον υποβολέα της εκπομπής. Η λογοκρισία κάθε είδησης που μπορεί να πλήξει το σύστημα και κυρίως να θίξει την εθνική μειοδοσία, είναι απόλυτη σε σημείο που συχνά θα την ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι απαγορεύτηκε να μεταδίδονται ειδήσεις για αυτοκτονίες απελπισμένων από το μνημόνιο Ελλήνων.

Η κατάσταση αυτή μετά την επιβολή της ξένης κατοχής της χώρας και της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αποκορυφώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτό το δημοσιογραφικό κύκλωμα απέκτησε ένα πιο σημαντικό ρόλο με ξεχωριστή αποστολή στην εκστρατεία αδρανοποίησης και αποχαύνωσης των τηλεθεατών και παράλληλα στην εντατική προσπάθεια απαξίωσης κάθε εθνικής και παραδοσιακής ελληνικής αξίας.

Η «κυρία του συνωστισμού», που πνέει μένεα εναντία σε κάθε τι το ελληνικό, έγινε μόνιμο παράθυρο στην «ναυαρχίδα» των ελληνικών καναλιών του ψυχολογικού εκβιασμού των Ελλήνων τηλεθεατών

Τιε τελευταίες μέρες ζούμε την αποκορύφωση όλης αυτής της δημοσιογραφικής «μετάλλαξης» και της εξαθλίωσης της ενημέρωσης σε μια εκστρατεία επιβολής φοβικών αντιλήψεων. Η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής φαίνεται πως έγινε εφιάλτης και το «κόκκινο πανί» του συστήματος γι’ αυτό και έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα. Χρυσή ευκαιρία για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής ήταν η τραγική δολοφονία στο Κερατσίνι.

Από εκείνη τη μέρα η κατευθυνόμενη ενημέρωση έσπασε κάθε ρεκόρ αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και από το πρωί μέχρι το βραδύ όλοι αυτοί οι επώνυμοι δημοσιογράφοι της επιβολής του μνημονίου ασχολούνται συνεχώς με αυτό το πολιτικό μόρφωμα καταγγέλλοντας τις ολοκληρωτικές του μεθόδους όχι από δημοκρατική ευαισθησία, αλλά με κύριο στόχο, μέσω εκφοβισμού, την μετακίνηση ψηφοφόρων προς τα ελεγχόμενα κόμματα της αρεσκείας και των συμφερόντων τους.

Έτσι με έντεχνο τρόπο μας ξαναγύρισαν από την ανάποδη στην δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα όταν όποιος διάβαζε «Αυγή» έπρεπε να πάει φυλακή, ή όποιος ήταν αριστερός φακελωμένος δεν είχε στον ήλιο μοίρα.

Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι δημοκράτες ξέχασαν ότι σε μια δημοκρατία, σε ένα υποτίθεται κοινοβουλευτικό σύστημα, όλα τα κόμματα που εκλέγονται και αντιπροσωπεύονται στην βουλή έχουν τα ίσα δικαιώματα προβολής και δημόσιας παρουσίασης των απόψεων τους, Για τους κύριους όμως της αριστεράς και της προόδου, η δημοκρατία είναι αλλά καρτ και οι νομοί είναι καλοί μόνο όταν στηρίζουν τις απόψεις τους.

Έτσι όμως αντί να εξαφανίσουν την Χρυσή Αυγή, μάλλον την κάνουν πιο ελκυστική καθώς την ηρωοποιούν και την καθιστούν την μόνη αντισυστηματική παράταξη στην Ελλάδα του μνημονίου. Οι αριστεροί συμμάχησαν με τους δεξιούς και το δημοσιογραφικό κατεστημένο και όλοι μαζί στα τηλεοπτικά πάνελ των ξεπουλημένων ελληνικών καναλιών κυνηγώντας τις «μάγισσες» της Χρυσής Αυγής. Κατά τα άλλα, δόξα να’ χει το μνημόνιο της εθνικής μας εξόντωσης.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1652.html

[διαβάστε  απόσπασμα της δυναμικής ανακοίνωσης -απαρρίθμισης των κυριοτέρων πληγμάτων : ] ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ αποχή του δικηγορικού σώματος για την προσωρινή διαταγή στις εργατικές διαφορές τη στιγμή κατά την οποία με σειρά μνημονιακών ρυθμίσεων η πρόσβαση των πολιτών στην δικαιοσύνη έχει πλέον καταστεί «απαγορευμένη πόλη» και η παροχή (οριστικής και προσωρινής) αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας έχει καταστεί «είδος πολυτελείας» (υποκείμενο μάλιστα στον ανώτατο συντελεστή ΦΠΑ 23%!!) και «είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία» για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ιδίως των οικονομικά ασθενέστερων.

 ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΠΟΧΗ ΑΠΌ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ (ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ):

A. ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ “ΚΩΔΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ”

Β) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ.

1. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.)

2. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με την μορφή νόμου αποτελούμενου από ένα άρθρο, δεκάδες «παραγράφους» και εκατοντάδες “υποπαραγράφους”.

3. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

4. Στις τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.

9. Στη μη τήρηση και καταστρατήγηση των κανόνων ορθής νομοθέτησης και βέλτιστης νομοθετικής πρακτικής.

10. Στην παροχή «λευκής» νομοθετικής εξουσιοδότησης.

11. Στην De facto εκχώρηση της αποκλειστικής νομοθετικής αρμοδιότητας της Βουλής στους διεθνείς πιστωτές ως «μέσο» εξασφάλισης της καταβολής της «επόμενης δόσης» της «δοσοεξαρτημένης» πλέον Ελληνικής Δημοκρατίας.

Γ) ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ

1. Στους περιορισμούς του δικαιώματος άσκησης εφέσεως και προσωρινής αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας στον δεύτερο βαθμό στις φορολογικές και τελωνειακές διαφορές.

2. Στις απαγορεύσεις και περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις ακυρωτικές διαφορές.

3. Στους περιορισμούς και απαγορεύσεις στο δικαίωμα άσκησης αναιρέσεως στις διοικητικές διαφορές ουσίας.

4. Στους περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις stricto sensu ποινικές υποθέσεις (αύξηση των ελαχίστων ορίων της εφέσιμης ποινής)

5. Στα πάγια παράβολα στην πολιτική, ποινική και διοικητική δίκη.

6. Στα αναλογικά παράβολα και λοιπές αναλογικές οικονομικές επιβαρύνσεις στην διοικητική και πολιτική δίκη.

7. Στην απόρριψη ενδίκων βοηθημάτων και μέσων σε Συμβούλιο χωρίς την τήρηση των εγγυήσεων της δίκαιης δίκης (προηγούμενη ακρόαση, δημοσιότητα, αντιμωλία) στην διοικητική δίκη, με επαπειλούμενη προσαύξηση των παγίων και αναλογικών παραβόλων σε περίπτωση υποβολής αιτήματος διεξαγωγής της δίκης στο ακροατήριο με τις εγγυήσεις της δίκαιης δίκης.

8. Στους περιορισμούς του δικαιώματος παροχής αποτελεσματικής προσωρινής δικαστικής προστασίας στον πρώτο βαθμό στις φορολογικές, τελωνειακές και χρηματικού περιεχομένου διοικητικές διαφορές, στις ακυρωτικές και πειθαρχικές δίκες και στις εργατικές διαφορές.

9. Στην επιχειρούμενη οριστική κατάργηση του διπλού βαθμού δικαιοδοσίας και της αναιρέσεως στις φορολογικές, τελωνειακές και στις λοιπές ποινικές φύσεως διοικητικές υποθέσεις (βλ σχέδιο νόμου για τις ενδικοφανείς προσφυγές) και στη διαγραφή εκκρεμών υποθέσεων από τα πινάκια είτε με την παραγραφή ποινικών υποθέσεων, είτε με την κατάργηση εκκρεμών διοικητικών δικών (βλ. τροπολογία στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων “Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων”)

Δ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΕΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

1) Στις οριζόντιες και αναδρομικές μειώσεις μισθών και συντάξεων ακόμη και κάτω από το ελάχιστο επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

2) Στην επιβολή «κεφαλικών» φόρων και στην κατάργηση του αφορολογήτου ορίου στους ελεύθερους επαγγελματίες.

3) Στις φορολογικές διακρίσεις και ανισότητες μεταξύ ελεύθερων και εμμίσθων δικηγόρων.

4) Στην έμμεση αναδρομική επιβολή φόρου με νομοθετικά «τεχνάσματα» και νομολογιακά «σοφίσματα».

5) Στην πολλαπλή, πλασματική και δημευτική φορολόγηση.

6) Στην πολλαπλή ποινικοποίηση των διοικητικών διαφορών και ιδίως των φορολογικών και τελωνιακών στις παραβάσεις και καταστρατηγήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων υπεράσπισης, στην άρνηση εφαρμογής της ΕΣΔΑ, του Δ.Σ.Α.Π.Δ και του πρωτογενούς ενωσιακού δικαίου, ως αντισυνταγματικών!!!, κ.α.

7) Στη θέση υπαλλήλων σε αυτοδίκαιη αργία με μόνο λόγο την παραπομπή τους στο ακροατήριο ποινικού δικαστηρίου.

8) Στις υπέρογκες διοικητικές κυρώσει κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής nulla poena sine procressu.

9) Στην αναγκαστική είσπραξη απαιτήσεων του Δημοσίου σε βάρος των πολιτών κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και της ισότητας και της δίκαιης δίκης.

10) Στις καταστρατηγήσεις των συνταγματικών αρχών της μονιμότητας, της συνεχούς λειτουργίας και της εύρυθμης και ορθολογικής οργάνωσης της δημόσιας υπηρεσίας, της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της ισότητας, αναλογικότητας και αξιοκρατίας, με την οριζόντια κατάργηση οργανικών θέσεων, την «διαθεσιμότητα» και την «κινητικότητα».

11) Στο νομοθετικό και νομολογιακό «κούρεμα» απαιτήσεων των πολιτών σε βάρος του Δημοσίου.

12) Στις διακρίσεις και καταχρήσεις σε βάρος εργαζομένων στο Δημόσιο με σύμβαση εργασίας ι.δ.ο.χ.

13) Στη μείωση του επιπέδου προστασίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

14) Στην ανεπίτρεπτη (κατά το Σύνταγμα, το Ενωσιακό Δίκαιο και την ΕΣΔΑ) σύνδεση εκπλήρωσης υποχρεώσεων προς το κράτος με σύμβαση παροχής θεμελιώδους κοινωνικού αγαθού.

15) Στις καταχρήσεις των «ανακεφαλαιοποιημένων» με δημόσιο χρήμα τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών.

Ε) ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΜΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Η συστηματική παράβαση του Συντάγματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προκειμένου να καταστεί ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως το δημοκρατικό πολίτευμα, που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία (και όχι στην κυριαρχία της τρόικα) ή οι θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος, όπως είναι η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, πέραν των άλλων, δύναται να αποτελέσει ακόμη και λόγο αποπομπής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Μόνη αποτελεσματική άμυνα του Δικηγορικού Σώματος είναι η ανάδειξη και τεκμηρίωση των ανωτέρω ζητημάτων, ιδίως σήμερα που τα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών πλήττονται νομοθετικά και νομολογιακά.

ΠΗΓΗ: http://www.dsioan.gr/announcements/1783-2013-09-16-19-06-02.html

Μπορούν τα υπολείμματα των θυμάτων να αποτελέσουν πηγή πλουτισμού για τους θύτες; Από την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε η φήμη ότι το λίπος των θυμάτων μετατρεπόταν σε σαπούνι. Η φήμη αυτή έγινε πίστη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν διαδόθηκε ότι οι ναζί έπρατταν έτσι με τους δολοφονημένους Εβραίους στα κρεματόρια.

Ομως ένας Εβραίος σκηνοθέτης, ο Eyal Ballas, ήρθε φέτος με την ταινία του «Soaps» να αποδείξει ότι όντως αυτή ήταν απλώς μια φήμη. Ο Raul Hilberg σε κείμενό του για τη ναζιστική βιομηχανία της εξόντωσης αναφέρει ότι οι ναζί χρησιμοποιούσαν το ανθρώπινο λίπος απλώς για να επιταχύνουν τη διαδικασία της καύσης των θυμάτων…

Ετσι, οι κεμαλιστές διατηρούν το μοναδικό προνόμιο να είναι οι μόνοι που κατάφεραν να αξιοποιήσουν οικονομικά τα υπολείμματα των θυμάτων τους πουλώντας τα οστά τους για «βιομηχανική χρήση» στους δυτικούς τους φίλους.

Η πλέον γνωστή τέτοια πράξη έγινε τον Δεκέμβριο του 1924, όταν φορτώθηκαν από τα Μουδανιά, σε βρετανικό πλοίο-φορτηγό που έφερε το όνομα «Ζαν Μ.», τετρακόσιοι τόνοι ανθρώπινα λείψανα, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, για να μεταφερθούν σε γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. Οι ιθύνουσες γαλλικές ελίτ, πολιτικές και οικονομικές, που στήριξαν με κάθε τρόπο το κεμαλικό εγχείρημα δημιουργίας έθνους-κράτους καθαρού από τα «καρκινώματα» -όπως αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι σύντροφοί του τους Ελληνες και τους Αρμένιους- δεν είχαν κανένα απολύτως ηθικό πρόβλημα να αγοράσουν τα οστά των θυμάτων για «βιομηχανική χρήση».

«Ανθρώπινο» φορτίο

Το θέμα φαίνεται ότι έγινε γνωστό και προκάλεσε έκπληξη σε κάποιους κύκλους. Η εφημερίδα «New York Times» τον Δεκέμβριο του 1924 και με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά» παρουσιάζει την είδηση: «Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται “Ζαν” και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».

Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα «Midi» έχει τίτλο τη φράση «Πένθιμο φορτίο» και γράφει: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων “Ζαν”, που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως».

Αποσιώπηση...

Το θέμα αυτό πρέπει να έγινε γνωστό και στην Ελλάδα. Η εφημερίδα «Μακεδονία» ενημερώνει τους αναγνώστες της ότι το πλοίο «Ζαν Μ.» έφτασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης στις 13 Δεκεμβρίου του 1924. Ομως δεν αναφέρεται το «πένθιμο φορτίο».

Πιθανότατα, για λόγους τακτικής οι αντιπρόσωποι του πλοίου να αποσιώπησαν το γεγονός, εφ’ όσον εκείνη την περίοδο η Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη από τους επιζώντες της Γενοκτονίας και είναι πολύ πιθανόν αρκετοί να είχαν χάσει προσφιλή πρόσωπα. Είναι πολύ πιθανόν, επίσης, οι ελληνικές αρχές να το γνώριζαν και να επέλεξαν να σιωπήσουν για να μη δυσαρεστήσουν τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του πλοίου και τους Γάλλους αγοραστές.

Παρ’ όλ’ αυτά όμως οι εργάτες στο λιμάνι πληροφορήθηκαν το γεγονός. Ο Χρ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» αναφέρει ότι οι εργάτες στο λιμάνι αντέδρασαν, αλλά οι αρχές τούς εμπόδισαν ύστερα από βρετανική παρέμβαση. Γράφει ότι σε αθηναϊκές εφημερίδες η είδηση δημοσιεύθηκε ως εξής: «Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν” μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση. Επενέβη όμως ο Αγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους».

Ο Αγγελομάτης συμπληρώνει: «Ησαν τα οστά Ελλήνων ηρώων… Ησαν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών που μετά τας ομαδικάς σφαγάς και εξοντώσεις αργοπέθαιναν εις τα στρατόπεδα αιχμαλώτων, από τα οποία το φοβερώτερον ήτο το στρατόπεδο του Ουσάκ».

* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός http://kars1918.wordpress.com/

Γαλλικές παραφωνίες για την καταστροφή της Σμύρνης

Το ζήτημα της ευθύνης της μεγάλης πυρκαγιάς της Σμύρνης ήταν θέμα-ταμπού, το οποίο δεν ήθελαν οι ισχυροί εκείνης της εποχής να ερευνήσουν σοβαρά…

ΤΟΥ ΕΡΒΕ ΖΟΡΖΕΛΕΝ*

Το ότι καταστράφηκε η Σμύρνη τέσσερις μέρες μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων του εθνικιστή ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ πασά και πέντε μέρες μετά το τέλος της ελληνικής διοίκησης της πόλης, πρέπει να είναι πασίγνωστο. Ξέρουμε επίσης ότι το ζήτημα της ευθύνης της πυρκαγιάς ήταν θέμα-ταμπού, το οποίο δεν ήθελαν οι δυνατοί εκείνης της εποχής να ερευνήσουν σοβαρά.

Οι αναφορές για το φορτίο των 400 τόνων ανθρώπινων λειψάνων από τις εφημερίδες «New York Times», «Midi» και «Μακεδονία»

Η εγκληματική φύση της πυρκαγιάς ήταν αναμφισβήτητη και αναγνωρίστηκε από διάφορα δικαστήρια στη Δύση, γιατί οι μεγαλέμποροι και οι διεθνείς εταιρείες που έπαθαν ζημιές στην καταστροφή της πόλης κατέβαλαν κάθε δικαστική προσπάθεια να αποζημιωθούν από ασφαλιστικές εταιρείες, όπως το δείξαμε σε προηγούμενη ανακοίνωση σε συνέδριο που οργανώθηκε τις 9 Δεκεμβρίου 2012 στη Νέα Ερυθραία, από το «Κέντρο Μελέτης του Μικρασιατικού Ελληνισμού της Χερσονήσου της Ερυθραίας» του Δήμου Κηφισιάς.

Μόνο που κανείς δικαστής δεν ήθελε να ονομάσει τους εμπρηστές, παρουσιάζοντας το γεγονός ως αδιαφανή υπόθεση σε χαοτική κατάσταση. Ή ακόμα εμφάνιζαν την πυρκαγιά ως πολιτική υπόθεση, για την οποία τα δικαστήρια δεν ήταν αρμόδια να αποφανθούν. Εκείνες οι ηθικά δειλές δικαστικές κρίσεις προστάτευαν όμως επιδέξια τα συμφέροντα των δυτικών ασφαλιστικών εταιρειών, που δεν ήθελαν να αποζημιώσουν τους πελάτες τους.

Κακός οιωνός…

Λιγότερο γνωστό όμως είναι το γεγονός ότι και στα διπλωματικά αρχεία του γαλλικού κράτους δίνονται απαντήσεις για την ταυτότητα των εμπρηστών από πληροφορητές που θεωρούνται αξιόπιστοι. Τέτοιος είναι ο Γάλλος διπλωμάτης Michel Graillet, που διηύθυνε το γαλλικό προξενείο στις ασταθείς συνθήκες που δημιούργησαν οι δυτικές δυνάμεις στις συνεδρίες της Σύσκεψης Ειρήνης, απ’ όπου όμως επέλεξαν να απουσιάσουν οι Ιταλοί εκπρόσωποι (ήταν κακός οιωνός), μετά τη Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920).

Μετά τη σημαντική αλλαγή της πολιτικής της Ιταλίας και της Γαλλίας από τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1921, δημιουργήθηκαν νέες διεθνείς σχέσεις και έγιναν συμφωνίες με την καινούργια εξουσία του Κεμάλ πασά. Ο Κεμάλ πασάς είχε καταφέρει να κερδίσει την υποστήριξη σε χρήματα και όπλα του καινούργιου σοβιετικού καθεστώτος του Λένιν τον Φεβρουάριο του 1921. Στις 20 Οκτωβρίου του 1921 η Γαλλία υπέγραψε κιόλας τη Συμφωνία της Αγκυρας με την κεμαλική εξουσία, με βάση την οποία εκκένωσε τη νότια Κιλικία (περιοχή γύρω από τα Αδανα) χωρίς να μεσολαβήσει κάποια αποφασιστική γαλλική στρατιωτική ήττα.

Οι διαδοχικές ανακωχές του 1920 (από τον Ιούλιο 1920) που δεν έγιναν σεβαστές εκ μέρους των κεμαλικών, όπως το δείχνει ο σημερινός Τούρκος ιστορικός Οσμάν Κιοκέρ, εξέφρασαν μάλλον την ατονία των γαλλικών αρχών μετά τον ευρωπαϊκό πόλεμο, ο οποίος είχε γίνει κατά μεγάλο βαθμό στο γαλλικό έδαφος που άφησε τη δήθεν Μεγάλη Δύναμη εξαντλημένη. Αυτή η ατονία υπήρξε πριν από την εκλογική ήττα του Ελ. Βενιζέλου και πριν από την επιστροφή στην εξουσία του γερμανόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου.

Η συμμαχία με τους κεμαλικούς

Η ριζική ανατροπή της φιλελληνικής πολιτικής της γαλλικής κυβέρνησης συνοδεύθηκε από την αποχώρηση από τη Σμύρνη του διπλωμάτη Lucien Laporte, ο οποίος εστάλη στην Κιλικία για να διαπραγματεθεί με τους κεμαλικούς την πρακτική παράδοση της νότιας Κιλικίας. Ο Laporte αντικαταστάθηκε από τον Michel Graillet, στον οποίο, δε, δόθηκε ο τίτλος του γενικού προξένου.

Η έλλειψη συνέπειας της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής με ανακωχές με τους κεμαλικούς πριν από τη Συνθήκη Σεβρών και η διπλωματική διγλωσσία που συνοδεύθηκε από τη στρατιωτική και διπλωματική ενίσχυση του κεμαλικού καθεστώτος, γίνονται σαφείς στα διπλωματικά αρχεία. Μικρή σημασία δινόταν σ’ ό,τι έγραφε ο Michel Graillet, παρ’ ότι ο ίδιος βρισκόταν στη Σμύρνη και κοντά στον πληθυσμό, μεταξύ του οποίου υπήρχε τότε σημαντικός αριθμός Γάλλων υπηκόων και Γάλλων προστατευομένων. Αντίθετα, δινόταν μεγάλη σημασία και προσοχή σε ό,τι και να έγραφαν ο στρατηγός Pelle στην Κωνσταντινούπολη, που είχε τον τίτλο «Υπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας εν Ανατολή», και ο ναύαρχος Dumesnil, επικεφαλής του γαλλικού στόλου στον Κόλπο της Σμύρνης. Υπήρχε σαφής διχασμός μεταξύ των Γάλλων διπλωματών, ανάλογα με την εγγύτητά τους στο πολιτικό κέντρο στο Παρίσι.

Η πυρκαγιά…

Ο στρατηγός Pelle στάλθηκε από τον ίδιο τον Henri Poincare στη Σμύρνη για να συντάξει γραπτή έκθεση περί των υπευθύνων για την πυρκαγιά. Αυτή η έκθεση θα φτάσει στη Γαλλία μετά την άφιξη των Γάλλων προσφύγων, των ίδιων που ομόφωνα κατήγγελλαν το νέο καθεστώς για την καταστροφή της Σμύρνης. Εν τούτοις, η έκθεση του Pelle και οι υπηρεσιακές επιστολές του Dumesnil «εκμηδένισαν» τις μαρτυρίες που διαφωνούσαν με τη δική του ερμηνεία για τα γεγονότα. (Δείτε Αρχεία του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών, Σειρά: Levant, Υποσειρά: Turquie, Αρ. 55, φύλλο αρ. 96, Τηλεγράφημα του Υπάτου Αρμοδίου της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Ανατολή, στρατηγού Pelle στον υπουργό Εξωτερικών, σταλμένη τις 23 Σεπτεμβρίου 1922.) Ο ναύαρχος και ο «Υπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας εν Ανατολή» αθώωναν το καινούργιο εθνικό τουρκικό καθεστώς στη Σμύρνη, παρά τη μαρτυρία του προξένου στη Σμύρνη.

Τουρκικό απεταξάμην…

Ο Michel Graillet έγραψε τις 20 Σεπτεμβρίου 1922, ύστερα από μια επίσκεψή του στην ξηρά (είχε βρει καταφύγιο στο θωρηκτό «Edgar Quinet» γιατί το γαλλικό προξενείο κάηκε εντελώς): «Οι Τούρκοι περισσότερο από ποτέ επαναλαμβάνουν σε όποιον θέλει να ακούσει τέτοια ότι δεν είναι υπεύθυνοι για την πυρκαγιά και ότι δεν τους συνέφερε να διαλύσουν τη Σμύρνη. Μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το επιχείρημα ότι τους συνέφερε και να σταματήσουν τη μάστιγα. Ομως, σ’ αυτή την κατεύθυνση καθόλου δεν προσπάθησαν. Ο στρατός ικανοποιήθηκε με τη σφαγή αβλαβών ανθρώπων, πρώτα με το τουφέκι και μετά με χτυπήματα κοντακιού για να αποφύγουν να ακουστούν, και με τη λεηλασία των εκκενωμένων σπιτιών». (Δείτε Αρχεία του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών, Σειρά: Levant, Υποσειρά: Turquie Αρ. 55, φύλλα αρ. 70 και ακ., επιστολή του Michel Graillet, πρόξενος της Γαλλικής Δημοκρατίας στον πρόεδρο Συμβουλίου και υπουργό Εξωτερικών, Raymond Poincare, σταλμένη τις 20 Σεπτεμβρίου 1922, Ελληνοτουρκικός πόλεμος, Πυρκαγιά της Σμύρνης.)

Εν κατακλείδι, πρέπει να υποσημειώσουμε ότι ο Michel Graillet έπαθε νευρική κατάθλιψη τον Οκτώβριο του 1922. Υποθέτω ότι η ίδια η εμπειρία της πυρκαγιάς ήταν βαριά, αλλά θεωρώ πιο σίγουρο ότι η διαστροφή των γεγονότων, η αδιαφορία των ανωτέρων του για τις δικές του επίσημες επιστολές και αναφορές, σαν να μην είχε σχέση με την ιστορία αυτή, τον πλήγωσε ακόμα πιο βαθιά. Αυτός ο έμπειρος διπλωμάτης ενός κράτους που παρουσιάζεται σαν παράδειγμα δημοκρατίας κατ’ αρχήν και συχνά ενσάρκωσης του Λόγου εν δράσει επί γης έπρεπε να αποδεχθεί την ανοησία της Raison d’Etat. Τελικά, παρ’ όλη τη φαινομενικά καιροσκοπική της διπλωματία, η Γαλλία δεν μπορούσε να κρατήσει τη θέση της στην ανατολική Μεσόγειο όπου παίζει σήμερα μηδενικό ρόλο. Ποιος τη λυπάται;

* Ο ιστορικός Herve Georgelin έγραψε το βιβλίο «La fin de Smyrne: du cosmopolitisme aux nationalismes», Παρίσι, εκδ. CNRS Editions, 2005. Το βιβλίο εκδόθηκε και στην Ελλάδα με τίτλο «Σμύρνη. Από τον κοσμοπολιτισμό έως τους εθνικισμούς», από τις εκδόσεις Κέδρος, 2007.

ΠΗΓΗ: http://kars1918.wordpress.com/2013/09/17/kemalist-french-british-merchants/#more-7020

Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ: Με την πλειοψηφία των επιβατών στα αμπάρια και με την πρώτη θέση να αναζητάει λάφυρα από το διπλανό πλοίο που «παραπαίει», το πλήρωμα χαζεύει την όλη διαδικασία - χωρίς να αντιλαμβάνεται το παγόβουνο, επάνω στο οποίο κινδυνεύει να συντριβεί.

Η επέλαση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, με το «μανδύα» της Τρόικας (υπενθυμίζουμε ότι ο μοναδικός πελάτης που του είχε απομείνει το 2007 ήταν η Τουρκία), έχει αφενός μεν έναν κύριο στόχο, αφετέρου αρκετούς παράπλευρους.

Ο κεντρικός στόχος του είναι ασφαλώς η εγκατάσταση της δικτατορίας της ελίτ και του χρηματοπιστωτικού τέρατος στην ήπειρο μας - με την Ελλάδα να έχει διαδραματίσει το ρόλο του πολιορκητικού κριού, του Δούρειου Ίππου καλύτερα, όσον αφορά την Ευρωζώνη.

Πρώτος παράπλευρος στόχος του είναι η ενδυνάμωση των εκάστοτε τοπικών ελίτ στις επί μέρους χώρες - μέσω της δημιουργίας φθηνού, υπάκουου και πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού, καθώς επίσης νέων επενδυτικών ευκαιριών, παράλληλα με τον περιορισμό του ανταγωνισμού της μεσαίας τάξης.

Για να μπορέσει να επιτύχει τον πρώτο παράπλευρο στόχο του, «παράγει» μία όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανεργία - ενώ, όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, προωθεί έντονα τις ιδιωτικοποιήσεις. Το τρίτο σκέλος επιτυγχάνεται κυρίως με την υπερβολική αύξηση της φορολογίας η οποία, σε συνδυασμό με την ύφεση που προκαλείται, οδηγεί στη χρεοκοπία χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις - επίσης, στον «αφανισμό» της αστικής τάξης, η οποία αποτελεί το βασικό στήριγμα της δημοκρατίας.

Ο δεύτερος παράπλευρος στόχος του ΔΝΤ είναι η ενδυνάμωση ορισμένων «χωρών-ελίτ», οι οποίες «εκτρέφονται» από τις ασθενέστερες, με πολλούς και διάφορους τρόπους (εξαγορά παραγωγικών επιχειρήσεων στις «ελλειμματικές», δημιουργία οικονομικών ζωνών ειδικού σκοπού κλπ.). Σκοπός είναι η εγκατάσταση συστημάτων ελέγχου, έτσι ώστε οι Η.Π.Α., ο εργοδότης του, να μπορεί να επιβάλλει τις πάσης φύσεως επιθυμίες του.

Ιδανικότερη «χώρα-φύλακας» στην Ευρώπη είναι ασφαλώς η «αστυνομική», πειθαρχική και αποκρατικοποιημένη πλέον Γερμανία - η οποία είχε «χρησιμοποιηθεί» ανάλογα, για τον έλεγχο της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Ο τρίτος και τελευταίος στόχος του ΔΝΤ είναι η διαχρονική λεηλασία του πλούτου, καθώς επίσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, εκ μέρους της παγκόσμιας ελίτ - εύκολα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Για να το επιτύχει, οφείλει να «κατακτήσει» το εκάστοτε ξένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιτρέποντας στις «χώρες-αποικίες» του αποκλειστικά και μόνο την παραγωγική δραστηριοποίηση τους - τη «βρώμικη δουλειά» (βιομηχανία, εμπόριο, λοιπές υπηρεσίες). Εδώ κατατάσσεται και ο σιωπηλός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα, με «πεδίο μάχης» την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος της πατρίδας μας.      

Ανάλυση

Η εισβολή του ΔΝΤ στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε το 2001 - όπως έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο κείμενο μας «Η λεηλασία της Τουρκίας». Η γειτονική χώρα άντεξε μόλις δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης - υπογράφοντας ένα εξευτελιστικό μνημόνιο υποτέλειας, μέσω του οποίου οδηγήθηκε στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό των πολιτών της, παράλληλα με την εκποίηση του συνόλου σχεδόν της δημόσιας περιουσίας της.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πατρίδα μας έχει αποδειχθεί πολύ πιο ανθεκτική από την Τουρκία - αφού συνεχίζει να αντιστέκεται, παρά το ότι έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από την εισβολή των «μπράβων» των τοκογλύφων. Ελπίζουμε δε να κερδίσει στο τέλος τον πόλεμο, επειδή θα ήταν άδικο να αποδειχθούν άσκοπες οι θυσίες των Ελλήνων, των Κυπρίων, των Ιρλανδών, των Πορτογάλων και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι έχουν «πέσει» στα διάφορα πεδία των μαχών.

Εννοούμε φυσικά τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, εκείνους που υποφέρουν λόγω της μείωσης των μισθών και συντάξεων, όσους αναγκάσθηκαν να εκπατρισθούν, αυτούς που δυστυχώς αυτοκτόνησαν, τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που έκλεισαν, τους πεινασμένους, τους αρρώστους και όλους τους υπόλοιπους - αφού αυτά είναι τα θύματα των σημερινών οικονομικών πολέμων.

Επιστρέφοντας στην Τουρκία, η παρούσα κυβέρνηση της αφενός μεν «εκποίησε» τη δημόσια περιουσία της στις πολυεθνικές, αφετέρου διεύρυνε την εξαθλίωση των πολιτών της - η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, παρά τα (κάποτε) υψηλά ποσοστά ανάπτυξης της οικονομίας της.

Ως συνήθως, το ΔΝΤ φροντίζει έτσι ώστε οι πολύ πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, η μεσαία εισοδηματική τάξη να καταρρέει, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι - γεγονός που έχει αποδειχθεί στη Βραζιλία, στην Αργεντινή και όπου αλλού δραστηριοποιήθηκε, ενώ αποτελεί έναν από τους παράπλευρους στόχους του.

Προσέχει δε πλέον, με ξεκίνημα την εισβολή του στην Τουρκία, να αφήνει αρκετά κενά, «ιούς» καλύτερα στις χώρες που «επιδιορθώνει», έτσι ώστε να χρειαστούν ξανά τις «υπηρεσίες» του - κάτι που δεν φρόντισε όσο έπρεπε στο παρελθόν, κινδυνεύοντας σχεδόν να χρεοκοπήσει. Ειδικά όσον αφορά τη γειτονική χώρα και χωρίς καμία απολύτως εχθρική διάθεση, παρά τις συνεχείς «φραστικές» ή άλλες επιθέσεις της, τα εξής:  

Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ανήκουν στην καθημερινότητα της Τουρκίας, η οποία κατέχει πανευρωπαϊκά την πρώτη θέση, ευρισκόμενη στην τρίτη θέση παγκοσμίως, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση εργασίας ILO – ένα πραγματικά θλιβερό ρεκόρ. Όπως λέγεται, η σημερινή κυβέρνηση της δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για το θέμα - ενώ τα εργατικά συνδικάτα, αποδυναμωμένα εντελώς από τις μεθόδους που εφάρμοσε το ΔΝΤ, είναι αδύνατον να αντισταθούν.

Αναλυτικότερα, οι εικόνες των πεθαμένων εργατών καλύπτουν την επιφάνεια ενός γνωστού πεζόδρομου της Κωνσταντινούπολης - ανθρώπων που όλοι βρήκαν το θάνατο στις θέσεις εργασίας τους: στα ναυπηγεία, στα ορυχεία και στις οικοδομές. Επίσης, στα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών, οι οποίες σχεδόν δωρίζονται στις χώρες του εξωτερικού – εν μέρει για προπαγάνδα, με την έννοια της «πολιτισμικής εισβολής», κυρίως όμως για να ικανοποιήσουν την «επιδειξιμανία», τη «μεγαλομανία» και τη ματαιοδοξία της κυβέρνησης.

Μία φορά κάθε μήνα, διαδηλώνουν οι συγγενείς των πεθαμένων εργατών εναντίον της «συλλογικής λήθης» - όπως οι ίδιοι αποκαλούν τη συμπεριφορά τόσο της κοινωνίας, όσο και των «ιθυνόντων», απέναντι σε αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στο βωμό της άκρατης «καπιταλιστικής υστερίας», την οποία έχει «εμφυτεύσει» το ΔΝΤ στη χώρα.

Όλοι όσοι διαδηλώνουν πιστεύουν ακράδαντα ότι, δεν πρόκειται για εργατικά ατυχήματα, αλλά για φόνους - για ανθρώπους δηλαδή που δολοφονήθηκαν από εκείνους που έχουν αναγάγει τον «πλουτισμό» (μέσω της, μέχρι θανάτου κυριολεκτικά, εκμετάλλευσης των εργαζομένων), σε επιστήμη.  

Σε πάρα πολλές επιχειρήσεις δεν υπάρχουν καθόλου μέτρα ασφαλείας, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για την έλλειψη τους - ούτε καν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πόσο μάλλον οι εταιρείες, οι οποίες τις θεωρούν περιττό κόστος και ανταγωνιστικό μειονέκτημα.

Η αιτία είναι το ότι, επειδή τα εργατικά ατυχήματα αποτελούν ένα πολύ συχνό φαινόμενο, αφού καθημερινά πεθαίνουν πέντε άνθρωποι, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές της δημόσιας υπηρεσίας κοινωνικής ασφάλειας, έχουν πάψει πλέον να προκαλούν την προσοχή της κοινωνίας. Φυσικά ο πραγματικός αριθμός τους είναι κατά πολύ υψηλότερος - εάν κρίνει κανείς από το εξαιρετικά αυξημένο ποσοστό «μαύρης», αδήλωτης και φθηνής εργασίας δηλαδή, στην Τουρκία.

Σύμφωνα τώρα με τους Τούρκους Πολίτες, "Οι επιχειρήσεις στοχεύουν στο μεγαλύτερο δυνατόν κέρδος, σε όσο πιο μικρό χρονικό διάστημα γίνεται - ενώ η ανθρώπινη ζωή στην Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως αξία" - όπως συμβαίνει δυστυχώς και σε αρκετές άλλες υποανάπτυκτες χώρες, τις οποίες επιλέγουν οι δήθεν ανεπτυγμένοι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, για να παράγουν φθηνά τα προϊόντα τους.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Το «επιχειρησιακό σύστημα» που υπερισχύει σήμερα στην Τουρκία, είναι η ανάθεση έργου σε υπεργολάβους. Ειδικότερα, οι μεγάλες επιχειρήσεις, τόσο οι ιδιωτικές, όσο και οι εναπομείναντες δημόσιες, αναθέτουν τα έργα ή τις παραγγελίες τους σε μικρότερες, πολύ πιο «ανταγωνιστικές» εταιρείες - φθηνές, επειδή απασχολούν ανειδίκευτους μετανάστες (κατοίκους άλλων περιοχών), με εξαιρετικά χαμηλά ημερομίσθια και ανασφάλιστους (όπως λέγεται, σχεδόν τα εννέα στα δέκα εργατικά ατυχήματα συμβαίνουν στη συγκεκριμένη «σκιώδη» αγορά εργασίας).

Εάν τυχόν συμβεί οτιδήποτε παράνομο στην κατασκευή έργων ή στην παραγωγή προϊόντων, καταδικάζονται από τα αρμόδια δικαστήρια οι υπεργολάβοι - σχεδόν ποτέ οι μεγάλες εταιρείες ανάθεσης έργου. Επειδή δε πρόκειται συνήθως για δικαστικές διαδικασίες, οι οποίες διαρκούν πολλά χρόνια, οι περισσότεροι υπεργολάβοι, εάν τύχει να κατηγορηθούν, εξαφανίζονται - έτσι ώστε να αποφύγουν την ποινή.

Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν μόνο στις τούρκικες εταιρείες, αλλά και στις ξένες, οι οποίες κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας - γεγονός που αποδεικνύεται από το εργατικό ατύχημα που συνέβη σε ένα εμπορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης (Marmara Park), το οποίο κατασκευάσθηκε με εντολή γερμανικής εταιρείας.

Ειδικότερα έντεκα εργαζόμενοι, οι οποίοι είχαν οδηγηθεί για να κοιμηθούν σε νάιλον σκηνές, κατά τη διάρκεια μίας εξαιρετικά κρύας νύχτας, κάηκαν μετά από πυρκαγιά που ξέσπασε λόγω ηλεκτρικού βραχυκυκλώματος. Τα θύματα όμως, η αμοιβή των οποίων ήταν περί τα 2 € την ώρα, είχαν προσληφθεί από κάποιον υπεργολάβο - εναντίον του οποίου ασκήθηκαν ποινικές διώξεις, χωρίς καθόλου να κατηγορηθεί ο γερμανός εντολέας.

Βέβαια, σύμφωνα με τη νέα εργατική νομοθεσία (Ιανουάριος 2013), η οποία προσαρμόστηκε στα ευρωπαϊκά πρότυπα, εάν κάποιος εργαζόμενος θεωρήσει επικίνδυνη την εργασία που του ανατίθεται, μπορεί να αρνηθεί να την εκτελέσει - όπως ισχύει και στην Ευρώπη. Όμως, η ανεργία στην Τουρκία διατηρείται σκόπιμα σε πολύ υψηλά επίπεδα - οπότε οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, εάν διαμαρτυρηθούν.

Επομένως, η νομοθεσία είναι ουσιαστικά «δώρο άδωρο» - ιδιαίτερα επειδή τα εργατικά συνδικάτα επιτρέπεται να διαμαρτύρονται ή να διαδηλώνουν, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Εκτός αυτού, εάν αποκαλυφθεί πως ορισμένοι εργαζόμενοι ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο, απολύονται μαζικά - εάν δε προσπαθήσουν να διαμαρτυρηθούν για την απόλυση τους, συλλαμβάνονται και κακοποιούνται από την αστυνομία.

Η κυβέρνηση τώρα της Τουρκίας προσπαθεί απεγνωσμένα να προσελκύσει επενδυτές από ολόκληρο τον πλανήτη, με το εξής «σλόγκαν»: "Διευρυμένος χρόνος εργασίας, φθηνό εργατικό κόστος, το χαμηλότερο ποσοστό ασθένειας στην Ευρώπη και το μεγαλύτερο ωράριο - με 52,9 ώρες εργασίας την εβδομάδα", χωρίς να αναφέρει φυσικά πως τα συγκεκριμένα «ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα» έχουν κοστίσει στη χώρα της πάνω από 10.000 θανάτους εργαζομένων τα τελευταία χρόνια.        

Ολοκληρώνοντας, όπως εύλογα υποθέτουν οι περισσότεροι, το συγκεκριμένο σύστημα έχει «εγκατασταθεί» με τις (έμμεσες φυσικά) οδηγίες του ΔΝΤ - έτσι ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της τουρκικής οικονομίας, οπότε να εξοφλούνται τόσο τα χρέη, όσο και οι τόκοι των δανείων της.

Φυσικά, στη όλη διαδικασία έχουν βοηθήσει τα μέγιστα ορισμένα τουρκικά ΜΜΕ (ελίτ!), τα οποία «χειραγώγησαν» την κοινή γνώμη, με τη βοήθεια μίας προπαγάνδας υπέρ των εισβολέων (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση κλπ.) - αντίστοιχης με αυτήν κάποιων δικών μας ΜΜΕ, στην Ελλάδα του σήμερα.  

Κάποια από τα κέρδη τώρα, τα οποία προέρχονται από το νέο «σύστημα», οδηγούνται στην τοπική ελίτ, κάποια άλλα στην ευρωπαϊκή, ενώ η μερίδα του λέοντος εισπράττεται από το αχόρταγο χρηματοπιστωτικό θηρίο - έδρα του οποίου είναι (ακόμη) οι Η.Π.Α.  

Η ΑΠΕΙΛΗ ΔΙΔΥΜΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ

Όπως συνέβη και στην Αργεντινή, μετά τη χρεοκοπία και την ύφεση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση του ΑΕΠ της, η οικονομία της Τουρκίας άρχισε να αυξάνεται με έντονους ρυθμούς – αφού προηγήθηκε η «θεραπεία», στην οποία υποβλήθηκε από το ΔΝΤ. Πρόκειται ουσιαστικά για κάτι ανάλογο, με αυτό που παρατηρείται μετά από έναν συμβατικό πόλεμο – όπου, επειδή η χώρα έχει «ισοπεδωθεί» από τους βομβαρδισμούς, η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη.  

Δυστυχώς όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της (30%), η ανάπτυξη στηρίχθηκε στις κατασκευές - με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μία τεράστια υπερβολή ακινήτων (φούσκα), η οποία από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί, με έναν εξαιρετικά εκκωφαντικό θόρυβο.

Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει, μία τέτοια κρίση συνοδεύεται από μία ανάλογη κρίση του τραπεζικού συστήματος, λόγω επισφαλειών – αφού από αυτό «πηγάζουν» τα στεγαστικά και λοιπά δάνεια. Επομένως, η Τουρκία απειλείται από μία δίδυμη έκρηξη, με πολύ επικίνδυνα επακόλουθα για την οικονομία της.

Το χρηματιστήριο της (ISE 100), αντίστοιχα επίσης με την Αργεντινή, κατάφερε να φτάσει στις 82.000 περίπου μονάδες σήμερα - από 10.500 το 2004 (τρία χρόνια μετά την εισβολή του ΔΝΤ), επιτυγχάνοντας μία πολύ αξιόλογη πρόοδο. Φυσικά αυτοί που κέρδισαν από τη ραγδαία άνοδο δεν ήταν οι εργαζόμενοι ή, έστω, οι μεσοαστοί - αλλά η τοπική ελίτ και, κυρίως, οι ξένοι οικονομικοί κατακτητές.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, στις εισροές ξένων κεφαλαίων κυριαρχούν οι βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις χαρτοφυλακίου – οι οποίες, το 2012, ήταν 40 δις $, έναντι μόλις 8 δις $ των άμεσων ξένων επενδύσεων. Όπως είναι γνωστό δε, οι περισσότερες χώρες, ακόμη και οι απολύτως υγιείς, καταστρέφονται από τη μαζική φυγή των ξένων κεφαλαίων - η οποία συνήθως συμβαίνει όταν για κάποιο λόγο, ο οποίος δεν αφορά πάντοτε την τοπική οικονομία, τρομοκρατούνται (αγελαία συμπεριφορά).        

Σε κάθε περίπτωση όμως όταν οι μισθοί, όπως και όλα τα υπόλοιπα κόστη, συμπιέζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τα μνημόνια του ΔΝΤ, η κερδοφορία εκείνων των τοπικών επιχειρήσεων που επιβιώνουν αυξάνεται γεωμετρικά - όπως επίσης των ξένων πολυεθνικών, οι οποίες συνήθως αγοράζουν πάμφθηνα και εκκαθαρισμένα από υποχρεώσεις τα «φιλέτα» της εκάστοτε χώρας, στην οποία εισβάλουν οι μπράβοι τους.

Επομένως, η αύξηση των χρηματιστηριακών δεικτών είναι υγιής - έως ότου φυσικά επιστρέψουν οι γνωστές συνθήκες χρεοκοπίας, αφού ο «ιός της πτώχευσης» είναι τοποθετημένος βαθειά μέσα στο αδύναμο κορμί της τουρκικής οικονομίας (όπως διαπιστώνεται τώρα στην Αργεντινή).    

ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ο ρυθμός ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας μειώθηκε απότομα το 2012, κατά 6,6% σε σχέση με το προηγούμενο έτος - οπότε διαμορφώθηκε στο 2,2% (από 8,8% το 2011, στη δεύτερη θέση παγκοσμίως μετά την Κίνα, η ανάπτυξη της οποίας ήταν 9,4%). Το μέγεθος αυτό είναι εξαιρετικά άσχημο για μία αναπτυσσόμενη χώρα, με νεαρό πληθυσμό - ενώ οφείλεται, σύμφωνα με τη τουρκική στατιστική υπηρεσία (TUIK), στον περιορισμό της εσωτερικής ζήτησης (μειώθηκε στο 0,7%, έναντι αύξησης 7,7% το 2011), σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.

Η αντιστροφή της τάσης, η οποία ίσως οδηγήσει στην προβλεπόμενη έκρηξη της φούσκας των ακινήτων, δεν φαίνεται να είναι σύντομα εφικτή. Ο λόγος είναι η υπερχρέωση των τουρκικών νοικοκυριών, σαν αποτέλεσμα του υπερδανεισμού των τελευταίων χρόνων. Πρόκειται ουσιαστικά για την γνωστή μας «παγίδα του χρέους», στην οποία οδηγήθηκαν πολλοί καταναλωτές - μέσω της «γενναιόδωρης» παροχής δανείων μηδενικού επιτοκίου, των περιορισμένων απαιτήσεων για εγγυήσεις, καθώς επίσης διαφόρων άλλων «τραπεζικών τεχνασμάτων».  

Όπως υπολογίζεται, περί τα 2.000.000 νεαροί Τούρκοι απειλούνται με κατασχέσεις - ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων βασίσθηκαν εμφανώς στη συγκεκριμένη «χαλαρή» πιστωτική πολιτική, η οποία ακολουθήθηκε από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της χώρας.

Κατά την άποψη δε πολλών, αν και η κεντρική τράπεζα της χώρας προσπάθησε να εμποδίσει τη δημιουργία υπερβολών (φούσκες), δεν φαίνεται να τα κατάφερε. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί μας δίνει μία εικόνα των μεγεθών της Τουρκίας:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη της τουρκικής οικονομίας (προβλέψεις 2012), ΑΕΠ σε δις $

* Μάλλον διαμορφώθηκε στο 5,6% εάν τελικά επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες μας - ήτοι στα 44 δις $. Εν τούτοις, η πιστοληπτική ικανότητα της Τουρκίας αναθεωρήθηκε πρόσφατα προς τα πάνω – αν και δύσκολα ξεχνάει κανείς την 3Α αξιολόγηση της Lehman Brothers, λίγο πριν τη χρεοκοπία της.    

Πηγή: CIA Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σε σχέση με τον Πίνακα Ι, όπως συνήθως παρατηρείται στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, το εργατικό δυναμικό είναι χαμηλότερο, όσον αφορά το ποσοστό του επί του συνολικού πληθυσμού, συγκριτικά με τις ανεπτυγμένες (στη Βραζιλία μόλις 20 εκ., έναντι 190 εκ. πληθυσμού!).

Για παράδειγμα, ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας, από την ίδια πηγή (CIA), είναι 10,77 εκ. - έναντι 4,95 εκ. εργαζομένων (το 46,0%). Στην Τουρκία όμως είναι 80,69 εκ. έναντι 27,11 εκ. εργαζομένων - ήτοι το 33,6% του συνόλου. Εάν είχαμε την ίδια σχέση, τότε οι εργαζόμενοι στην Τουρκία θα έπρεπε να είναι 37,11 εκ. και όχι 27,11 - οπότε, σε τελική ανάλυση, η Τουρκία έχει πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας, από αυτές που διαθέτει η Ελλάδα, ως ποσοστό επί του εκάστοτε πληθυσμού (νεαρότερος πληθυσμός κλπ.).

Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ δεν είναι τόσο χαμηλό, όσο φαίνεται - αφού αφορά μία αναπτυσσόμενη οικονομία, με ελάχιστες υποδομές. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος της Βουλγαρίας είναι στο 17,9% του ΑΕΠ της - αρκετά πιο χαμηλό δηλαδή, χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από την κρίση (οι αυτοκτονίες που σημειώνονται στη χώρα έχουν δυστυχώς ξεπεράσει κάθε προηγούμενο).  

Εκτός αυτού, η Τουρκία έχει πλέον πολύ λιγότερη δημόσια περιουσία - η οποία ουσιαστικά λεηλατήθηκε από τους διεθνείς τοκογλύφους, χωρίς να μειωθεί το δημόσιο χρέος της (σε απόλυτα βέβαια μεγέθη). Αντίθετα, από περίπου 185 δις $ το 2005 (πριν τις αποκρατικοποιήσεις), αναρριχήθηκε σε πάνω από 300 δις $ - παρά το ότι μειώθηκε ελαφρά (παραπλανητικά), ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.  

Συνεχίζοντας, όλα αυτά τα μεγέθη έχουν σχέση με την ισοτιμία του νομίσματος. Εάν λοιπόν υποτιμηθεί η τουρκική λίρα, κάτι καθόλου απίθανο (έχει υποτιμηθεί πάνω από 100% σε σχέση με την ημερομηνία εισαγωγής της – στο 2,32 ως προς το δολάριο, από 1 προς 1), το δημόσιο χρέος, ως προς το ΑΕΠ, θα εκτοξευθεί στα ύψη - αφού θα μειωθεί το ΑΕΠ σε δολάρια, ενώ θα αυξηθεί το χρέος (σε $). Επίσης, θα επιδεινώνονταν πολλά από τα υπόλοιπα οικονομικά της μεγέθη - ιδίως δε ο εξωτερικός δανεισμός (331,4 δις $), ο οποίος ευρίσκεται ήδη σε επικίνδυνα υψηλά επίπεδα.

Από την άλλη πλευρά, εάν τυχόν υπάρξει πρόβλημα με τις τράπεζες της, όπως αναφέραμε παραπάνω, το δημόσιο θα αναγκασθεί να διασώσει τουλάχιστον ορισμένες από αυτές – με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί ανάλογα ο προϋπολογισμός της και στη συνέχεια το δημόσιο χρέος. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι η Ιρλανδία, με αντίστοιχα σχεδόν προβλήματα, είχε δημόσιο χρέος της τάξης του 30% του ΑΕΠ της πριν από την κρίση, ενώ σήμερα, μετά τη διάσωση των τραπεζών της, έφτασε στο 120%, για να καταλάβουμε τους κινδύνους που ελλοχεύουν στη γείτονα χώρα.

Όσον αφορά τώρα την «αχίλλειο πτέρνα» της Τουρκίας, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και το εμπορικό έλλειμμα τα οποία, σε συνδυασμό με τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, δημιουργούν συνήθως εκρηκτικές καταστάσεις, θεωρούμε ότι αποτελούν μία μεγάλη πηγή ανησυχίας.

Πολύ περισσότερο επειδή η ονομαστική αύξηση των εξαγωγών κατά 13,1% το 2012 (κυρίως προς το Ιράκ και τη Β. Αφρική), η οποία περιόρισε κάπως το εμπορικό έλλειμμα, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές χρυσού προς το Ιράν, ύψους 13,3 δις $ - οι οποίες είχαν στόχο την έντεχνη παράκαμψη διεθνών κυρώσεων. Χωρίς το χρυσό, η αύξηση τους ήταν μόλις 4,3% - ενώ μειώθηκαν σημαντικά οι εξαγωγές προς την Ευρώπη.    

Συνεχίζοντας, η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας, μιμούμενη ανόητα τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, παρά τα προβληματικά οικονομικά μεγέθη της χώρας της, χαλάρωσε ακόμη περισσότερο τη νομισματική πολιτική της – με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί η πιστωτική επέκταση κατά 25% περίπου, έναντι 16,5% στα τέλη του 2012.

Η ενέργεια της αυτή, η οποία αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην υποτίμηση της λίρας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – πόσο μάλλον όταν η Τουρκία είναι μία πολύ φτωχή χώρα, αφού οι συνολικές καταθέσεις των πολιτών της είναι της τάξης των 573 δις λιρών (περί τα 250 δις $), όταν στην Ελλάδα του κατά οκτώ φορές μικρότερου πληθυσμού ξεπερνούν (πριν «φυγαδευτεί» μεγάλο μέρος τους) τα 350 δις $.

Εάν δε σημειώσει κανείς ότι, το 0,04% των πολιτών της Τουρκίας κατέχει το 50% σχεδόν των συνολικών καταθέσεων, θα κατανοήσει που οδηγεί η συνταγή των παιδιών του Σικάγου, την οποία εφαρμόζει πιστά το ΔΝΤ – στο «άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ πλούσιων και φτωχών, το οποίο επιδεινώνει τα μέγιστα την κοινωνική συνοχή.

Βέβαια, οι στόχοι που επιδιώκουν οι «σύνδικοι του διαβόλου», απαιτούν μία αρκετά μειωμένη κοινωνική συνοχή. Ακόμη περισσότερο, το χωρισμό μίας κοινωνίας σε αντίπαλα στρατόπεδα και τον κατακερματισμό της – το γνωστό μας «διαίρει και βασίλευε» δηλαδή, γεγονός που διαπιστώνουμε σήμερα και στην Ελλάδα, ελπίζοντας να το αποφύγουμε στο τέλος.              

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Τουρκία θυμίζει σήμερα ένα εξοπλισμένο με γερμανικά κυρίως όπλα υπερωκεάνιο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των επιβατών του στοιβαγμένη στα αμπάρια. Η πρώτη θέση, «εν ανυπαρξία μεσαίας», έχει συνωστισθεί στο πολυτελές κατάστρωμα - επιδιώκοντας να συλλέξει τα λάφυρα ενός διπλανού πλοίου, το οποίο «παραδέρνει στα κύματα», πλέοντας μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης.

Την ίδια στιγμή, το πλήρωμα του υπερωκεανίου «χαζεύει» την όλη διαδικασία – χωρίς να αντιλαμβάνεται το τεράστιο παγόβουνο που διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα, επάνω στο οποίο οδηγείται με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα.

Φυσικά δεν ευχόμαστε σε καμία περίπτωση τη συντριβή του διπλανού μας πλοίου, όσο και αν μας ενοχλεί - ενώ είναι δυνατόν να αποφευχθεί, εάν «αφυπνισθεί» το πλήρωμα του αντιλαμβανόμενο ότι, όχι μόνο κινείται προς το μέρος του θανατηφόρου παγόβουνου, αλλά έχει στο πλάι του πολλά άλλα μικρότερα (Συρία, Κουρδιστάν κλπ.), εξίσου απειλητικά.

Ολοκληρώνοντας, όπως διαπιστώνεται από την κατάσταση της γειτονικής μας χώρας, καθώς επίσης πολλών άλλων κρατών στο παρελθόν (Βραζιλία, Αργεντινή κλπ.), η πολιτική που επιβάλλει το ΔΝΤ δημιουργεί «μανιοκαταθλιπτικές» οικονομίες - με τους στόχους που αναφέρθηκαν στην αρχή της ανάλυσης μας. Οφείλουμε λοιπόν να την αποφύγουμε με κάθε θυσία, επιλέγοντας την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας μας, με δικά μας αποκλειστικά μέσα – όσο και αν μας κοστίσει.

Στα πλαίσια αυτά, αφού προηγουμένως εκδιωχθεί η Τρόικα (πρώτη προτεραιότητα μας), θα πρέπει να είμαστε όλοι πρόθυμοι να συμβάλλουμε στην εξυγίανση της πατρίδας μας, με τα μέσα που ο καθένας μας μπορεί να διαθέσει – έχοντας τη βεβαιότητα ότι, μπορούμε και μόνοι μας να τα καταφέρουμε, αφού έχουμε τη μεγάλη τύχη να ζούμε σε μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η οποία υποφέρει αποκλειστικά και μόνο από τα δικά μας λάθη και παραλείψεις.

Ο δρόμος αυτός δεν είναι φυσικά εύκολος, ούτε τόσο απλός, όσο ίσως νομίζουμε. Εν τούτοις, είναι απολύτως εφικτός, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρωζώνη – τις οποίες οφείλουμε να περιμένουμε υπομονετικά, απασχολούμενοι με την επίλυση των δικών μας προβλημάτων, έτσι ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για ότι και αν συμβεί (μηδενισμός διδύμων ελλειμμάτων, αναβίωση της παραγωγική μας βάσης, ορθολογικό επιχειρηματικό πλαίσιο, αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου τομέα κλπ.).

Ειδικά επειδή, εάν δεν καταπολεμηθούν άμεσα οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (άρθρο μας), η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο – κάτι που εμείς τουλάχιστον ευχόμαστε να αποφευχθεί, αφού κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μία πολύ μεγάλη «δοκιμασία» για ολόκληρο τον πλανήτη. Εν τούτοις, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, με πρώτη προτεραιότητα ίσως την επέκταση του «ζωτικού εμπορικού χώρου» μας στην Τουρκία, στα Βαλκάνια (στην κάποτε «ζώνη της δραχμής»), καθώς επίσης στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Βιλιάρδος Βασίλειος, 6-4-2013

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2857.aspx , http://www.analyst.gr 

(Λουκ. ε’ 1-11)

Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.

Αν οι άνθρωποι ζούσαν με την αγνότητα και την αναμαρτησία του παραδείσου, δε θα περίμεναν από το Θεό ν’ αναστήσει νεκρούς, να πολλαπλασιάσει τους άρτους ή να γεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να πουν ύστερα: «Κοιτάξτε το θαύμα!» Θα το έλεγαν αυτό για κάθε πλάσμα του Θεού, κάθε στιγμή και με κάθε ανάσα της ζωής τους. Καθώς όμως οι άνθρωποι συνήθισαν στην αμαρτία, κάθε θαύμα από τ’ αναρίθμητα που κάνει ο Θεός στον κόσμο, έχει γίνει για τους ανθρώπους συνηθισμένο θέμα. Για να μη μείνουν τα θέματα αυτά όμως τελείως απαρατήρητα, για να μην υποβιβαστούν εντελώς, ο Θεός με την ευσπλαχνία Του προς τον άρρωστο άνθρωπο του δίνει ένα ακόμα θαύμα από τ’ αμέτρητα που του έχει δωρίσει, για να τον ξυπνήσει από τη σκοτεινή και ψυχοφθόρα συνή­θεια να μη βλέπει κάτι υπερφυσικό στα θαύματα.

Με κάθε θαύμα Του ο Θεός θέλει να θυμίσει στους ανθρώπους πρώτο, πως παρακολουθεί τον κόσμο, τον κυβερνά με την παντοδύναμη θέλησή Του και τη σοφία Του· δεύτερο, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν χωρίς Εκείνον να κάνουν τίποτα. Καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευοδοθεί χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Καμιά συγκομιδή που έγινε χωρίς την ευλογία του Θεού δε φέρνει αποτέλεσμα. Κάθε ανθρώπινη σοφία που στρέφεται ενάντια στο Νόμο του Θεού, είναι αδύνατη να κάνει καλό από μόνη της ή να προσφέρει έστω κι ένα κόκκο σινάπεως. Ακόμα κι αν φαίνεται πως κάνει καλό για κάποιο διάστημα, δεν είναι η ανθρώπινη σοφία που το πραγματοποιεί, αλλά το έλεος του Θεού που, έστω για μια φορά, δεν εγκαταλείπει ακόμα και τον σκληρότερο από τους εχθρούς Του. Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους, δεν εκδικείται. Υπομένει τους ανθρώπους, περιμένει τη μετάνοιά τους. Θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α' Τιμ. β' 4).

Υποταγμένος από συνήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος πιστεύει μερικές φορές πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ακόμα κι αντίθετα στον ίδιο και στο Νόμο Του. Νομίζει ο υποταγμένος άνθρωπος πως μπορεί να γίνει καλός ή πλούσιος ή σοφός ή διάσημος μόνο με τις δικές του προσπάθειες. Αυτή η υποταγή του όμως πολύ σύντομα είτε τον οδηγεί στην απόγνωση, δίνοντάς του έτσι τη σοφία για να επιστρέψει με επίγνωση στο Θεό, είτε τον απομακρύνει, κυριευμένο από την αφόρητη αγωνία του κόσμου, ωσότου χάσει εντελώς την ανθρώπινη αξία του ή παραδοθεί κυριολεκτικά σα σκιά στα χέρια των αόρατων πονηρών δυνάμεων.

Εκείνος, αντίθετα, που πιστεύει πως ο κόσμος αυτός είναι ένα από τα θαύματα του Θεού, όπως κι ο ίδιος, ερευνά πάντα τους τρόπους της θείας πρόνοιας, παρατηρώντας με δέος την άπειρη σειρά των θαυμάτων. Τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όπως ο απόστολος Παύλος: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώ επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν· ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων Θεός» (Α' Κορ. γ' 6-7). Κάποια ανάλογη σκέψη εκφράζεται με μια παροιμία που υπάρχει σε πολλούς λαούς: «Ο άνθρωπος προτείνει, μα ο Θεός ρυθμίζει».

Ο άνθρωπος προτείνει σχέδια, ο Θεός τ’ αποδέχεται ή τ’ απορρίπτει. Ο άνθρωπος κάνει σκέψεις, λέει λόγια και πράττει έργα· ο Θεός είτε τα υιοθετεί είτε όχι. Τί υιοθετεί ο Θεός; Αυτά που είναι δικά Του, που προέρχονται από Εκείνον. Ό,τι δεν είναι δικό Του, δεν προέρχεται από Εκείνον, το απορρίπτει. «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ρκστ’ 1). Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά. Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ.

Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή - τη δική τους - και κάτω από ένα χέρι - το δικό τους. Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν. Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά. Η αποστολική Εκκλησία όμως ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες. Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη. Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως παραμένουν μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία. Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στο Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως παραμένουν όρθια. Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.

***

«Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α' 29). Η σάρκα είναι όπως το χορτάρι, που περιμένει να ολοκληρωθούν οι μέρες του κι έπειτα να ξεραθεί, να γίνει στάχτη. Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του. Είθε η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου να λειτουργήσει σαν μια προειδοποίηση πως τέτοιες μάταιες σκέψεις δεν πρέπει ποτέ να γεννηθούν μέσα μας. Το σημερινό ευαγγέλιο μας διδάσκει πως οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν. Ας παρακολουθήσουμε τη διήγηση:

«Εγένετο δε εν τω τον όχλον επικείσθαι αυτώ του ακούειν τον λόγον του Θεού και αυτός ην εστώς παρά την λίμνην Γεννησαρέτ. και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην οι δε αλιείς αποβάντες απ’ αυτών απέπλυναν τα δίκτυα, εμβάς δε εις εν των πλοίων, ο ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον· και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. ε’ 1-3). Αυτό ήταν ένα από τα περιστατικά που γίνονταν όταν συνάζονταν μεγάλα πλήθη για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού από τα χείλη του Χριστού. Για να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι, δε θα μπορούσε να διαλέξει καλλίτερο τόπο από μια βάρκα. Στην παραλία υπήρχαν δύο πλοιάρια κι οι ψαράδες ασχολούνταν με το πλύσιμο των διχτυών. Τα πλοιάρια αυτά ήταν κλασσικά μικρά ψαροκάικα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη λίμνη Γεννησαρέτ. Το πλοιάριο όπου μπήκε ο Κύριος ανήκε στο Σίμωνα, τον μετέπειτα απόστολο Πέτρο. Ο Κύριος ζήτησε από το Σίμωνα ν’ απομακρύνει λίγο το πλοιάριο από την αμμουδιά κι έπειτα κάθισε εκεί κι άρχισε να διδάσκει τα πλήθη.

«Ως δε επαύσατο λαλών, είπε προς τον Σί­μωνα· επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν» (Λουκ. ε’ 4). Την ώρα που έμπαινε στο πλοιάριο ο Κύριος στόχευε σε πολλούς στόχους. Πρώτο, του ήταν πιο εύκολο να διδάσκει τους ανθρώπους από το πλοιάριο, να τους βοηθήσει και να θρέψει τις ψυχές τους με τη γλυκιά διδαχή Του. Δεύτερο, ήξερε πως οι ψαράδες ήταν στενοχωρημένοι κι απογοητευμένοι επειδή όλη τη νύχτα είχαν κοπιάσει και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Έτσι ήθελε να τους παρηγορήσει με μια καλή ψαριά, να ικανοποιήσει τις σωματικές κι άλλες ανάγκες τους, γιατί ο Θεός φροντίζει και για το σώμα μας, όπως και για την ψυχή μας, είναι «ο διδούς τροφήν πάση σαρκί» (Ψαλμ. ρλε' 25). Τρίτο, ο Κύριος ήθελε να ικανοποιήσει τις ψυχές των εκλεκτών Του, ενισχύοντας την πίστη τους σ’ Εκείνον, στην παντοδυναμία Του και στην απεριόριστη ευσπλαχνία Του. Τελευταίο, μα σπουδαιότερο, ο Κύριος ήθελε να κάνει ξεκάθαρο στους μαθητές Του, και μέσω αυτών σ’ όλους εμάς, πως μαζί μ’ Εκείνον και μέσω Εκείνου, όλα είναι δυνατά· πως όλοι οι κόποι των ανθρώπων χωρίς τη βοήθειά Του είναι τόσο μάταιοι, όσο άδεια ήταν και τα δίχτυα των ψαράδων που κόπιασαν όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Ο Κύριος πέτυχε το πρώτο στόχο Του και τώρα προχωρούσε στο δεύτερο. Είπε λοιπόν στο Σίμωνα να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα.

«Και αποκριθείς ο Σίμων είπεν αυτώ· επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον. και τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ· διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών. και κατένευσαν τοις μετόχοις τοις εν τω ετέρω πλοίω του ελθόντας συλλαβέσθαι αυτοίς· και ήλθον και έπλησαν αμφότερα τα πλοία, ώστε βυθίζεσθαι αυτά» (Λουκ. ε 5-7). Ο Σίμων δεν ήξερε ακόμα ποιός ήταν ο Χριστός. Τον ονόμασε «επιστάτη», δηλαδή «κύριο», του έδειξε σεβασμό δηλαδή, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι. Βρισκόταν μακριά όμως από του να πιστέψει το Χριστό ως Υιό του Θεού και Κύριο. Στην αρχή παραπονέθηκε πως είχαν κοπιάσει όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι, επειδή σεβόταν το Χριστό όμως ως καλό και σοφό δάσκαλο, ήθελε να τον υπακούσει και να ξαναρίξει τα δίχτυα.

Ο Θεός δεν ανταμείβει ποτέ τους κόπους των ανθρώπων τόσο πολύ, όσο ανταμείβει μια υπάκουη καρδιά. Η ολοπρόθυμη υπακοή του Πέτρου αποδείχτηκε πολύ μεγάλη, από το γεγονός ότι έθεσε αμέσως σε εφαρμογή τα λόγια του Χριστού, μ’ όλο που πρέπει να ήταν κατάκοπος και άυπνος, μούσκεμα και απογοητευμένος, μετά από μια νύχτα άκαρπης προσπάθειας. Γι’ αυτό και η υπακοή του ανταμείφθηκε αμέσως από το έλεος του Χριστού και την υπακοή των ψαριών, αφού Εκείνος που δημιούργησε τα ψάρια, τους έδωσε εντολή με το πνεύμα Του να συγκεντρωθούν και να γεμίσουν τα δίχτυα. Τα ψάρια δεν έχουν φωνή. Ο Κύριος όμως τους έδωσε εντολή με τη δική Του φωνή να πάνε στα δίχτυα, όπως με τη φωνή Του έδωσε εντολή στους ανέμους να σταματήσουν και στην ταραγμένη θάλασσα να γαληνέψει.

Τα ψάρια δεν άκουσαν τη φωνή του Κυρίου για να συναχτούν μέσα στα δίχτυα. Τά ‘φερε εκεί η δύναμή Του. Με το να μαζευτούν στα δίχτυα τόσο πολλά ψάρια, ο Κύριος αντάμειψε πλούσια την ολονύκτια προσπάθεια των ψαράδων, εξανέμισε τις ανησυχίες τους και κάλυψε τις σωματικές ανάγκες τους. Έτσι την ίδια μέρα πέτυχε και το δεύτερο στόχο Του.

Σαν είδε τόσο μεγάλο πλήθος από ψάρια, που δεν είχε δει ποτέ ως τότε στη ζωή του ο Σίμων κι ένας άλλος που ήταν μαζί του στη βάρκα, έκανε σινιάλο στους συναδέλφους του να πλησιάσουν με τη δική τους βάρκα. Και δε γέμισε μόνο η βάρκα του Σίμωνα με ψάρια, μα κι η βάρκα του Ιακώβου και του Ιωάννη. Και γέμισαν τόσο πολύ, ώστε από το βάρος των ψαριών κινδύνευαν να βουλιάξουν. Κι ίσως να είχαν βουλιάξει, αν δεν ήταν κοντά τους ο Κύριος.

«Ιδών δε Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοις γόνασιν Ιησού λέγων· έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι, Κύριε. θάμβος γαρ περιέσχεν αυτόν και πάντας τους συν αυτώ επί τη άγρα των ιχθύων η συνέλαβον. ομοίως δε και Ιάκωβον και Ιωάννην, υιούς Ζεβεδαίου, οι ήσαν κοινωνοί τω Σίμωνι» (Λουκ. ε’ 8-10). Γεμάτος δέος από το αναπάντεχο θέαμα, ο Πέτρος έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού. Ούτε για μια στιγμή δεν αμφέβαλε πως τέτοια καλή ψαριά οφειλόταν στην παρουσία του Χριστού στο πλοιάριο κι όχι στις δικές του προσπάθειες. Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε τον Σίμωνα ως τα τρίσβαθα της ψυχής του, γι’ αυτό και στη συνέχεια δεν ονόμασε πια τον Ιησού «επιστάτη», αλλά «Κύριο». Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει «επιστάτης», «αφεντικό», μα μόνο ένας Κύριος υπάρχει. Όταν άκουγε το σοφό δάσκαλο να διδάσκει τα πλήθη από το πλοίο που βρισκόταν κοντά στην ακτή, ο Σίμων τον ονόμασε «Επιστάτη» ή «Διδάσκαλο». Τώρα όμως που είδε το θαυμαστό αυτό έργο Του, τον ομολόγησε «Κύριο».

Προσέξτε πόσο πιο δυνατά μιλάνε τα έργα από τα λόγια! Αν πούμε ακόμα και τα γλυκύτερα λόγια, οι άνθρωποι θα μας αποκαλέσουν διδάσκαλους των ανθρώπων. Αν όμως τα λόγια μας τα υποστηρίζουμε με τα έργα μας, τότε θα μας ονομάσουν ανθρώπους του Θεού. Ίσως την ώρα που άκουγε ο Σίμων τα λόγια του Χριστού, να σκεφτόταν μέσα του πόσο όμορφα και σοφά διδάσκει. Ο καρδιογνώστης που τα έβλεπε όλ’ αυτά, κάλεσε μετά το Σίμωνα στα βάθη, για να του αποδείξει πως πραγματοποιεί όσα λέει.

Ας δώσουμε προσοχή στον τρόπο που μίλησε ο Σίμων στον Κύριο. Αντί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του και το θαυμασμό του για ένα τόσο μεγάλο θαύμα, εκείνος είπε: Έξελθε απ’ εμού. Το ίδιο δε ζήτησαν οι κάτοικοι των Γαδάρων από το Χριστό όταν θεράπευσε το δαιμονισμένο; Το ίδιο ζήτησαν κι εκείνοι, μα δεν είχαν το ίδιο κίνητρο με τον Πέτρο. Οι Γαδαρηνοί απομάκρυναν το Χριστό από τον τόπο τους από πλεονεξία, επειδή οι δαίμονες που έβγαλε ο Χριστός από το δαιμονισμένο οδήγησαν τους χοίρους στον πνιγμό. Ο Πέτρος όμως συνέχισε: ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι. Ο λόγος που ζήτησε ο Πέτρος από τον Κύριο να φύγει από κοντά του, ήταν η αίσθηση της αμαρτωλότητας και της αναξιότητάς του.

Η αίσθηση αυτή της αμαρτωλότητας ενώπιον του Θεού είναι μια πολύτιμη πέτρα για την ψυχή. Ο Κύριος την εκτιμά περισσότερο απ’ όλους τους τυπικούς ύμνους δοξολογίας κι ευχαριστίας. Όταν ο άνθρωπος ψάλλει πολλούς τέτοιους ύμνους στο Θεό χωρίς την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, δεν ωφελείται καθόλου. Η αίσθηση της αμαρτω­λότητας οδηγεί στη μετάνοια, η μετάνοια οδηγεί στο Χριστό κι ο Χριστός πραγματοποιεί την αναγέννηση. Η αίσθηση της αμαρτωλότητας είναι το ξεκίνημα στο δρόμο της σωτηρίας του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος που έχει περιπλανηθεί πολύ σε παραπλανητικούς δρόμους, δεν έχει τίποτα καλ­λίτερο να κάνει από το να βρει το σωστό δρόμο. Κι όταν τον βρει, το μόνο που του απομένει είναι να τον ακολουθήσει, χωρίς να κοιτάξει προς τα δεξιά ή τ’ αριστερά του. Τί ωφέλησε τον Φαρι­σαίο η προσευχή που έκανε στην εκκλησία, όταν προσπαθώντας να εγκωμιάσει το Θεό, εγκωμίαζε τον εαυτό του; Δε δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού, όπως έκανε ο τελώνης που χτυπούσε το στήθος του κι έκραζε: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!» (Λουκ. ιη' 13).

Αυτό ήταν το ξεκίνημα της μύησης του Πέ­τρου στην πίστη του Χριστού. Η ολοκλήρωση έγινε αργότερα, όταν πολλοί από τους ακόλουθους του Χριστού άρχισαν ν’ απομακρύνονται από το Χριστό, ενώ ο Πέτρος του είπε: «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιωάν. στ’ 68). Τώρα όμως, στο ξεκίνημα, κατάπληκτος από τη δύναμη του Χριστού, του λέει: Άπελθε απ’ εμού.

Ο Πέτρος δεν ήταν ο μοναδικός που καταλή­φθηκε από δέος. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, οι γιοί του Ζεβεδαίου, καθώς κι όλοι οι άλλοι που ήταν μαζί τους, βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση. Όλοι τους ξεκίνησαν με φόβο για τον Κύριο, και τέλειωσαν με αγάπη για Εκείνον. Όπως διαβάζουμε στις Παροιμίες, «αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου» (Παρ. α’ 7).

Στο φόβο που ένιωθε ο Πέτρος, καθώς γονάτιζε μπροστά Του, ο εύσπλαχνος και πάνσοφος Κύριος απάντησε: «μη φοβού· από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. ε’ 10). Ο κόσμος αυτός είναι μια θάλασσα γεμάτη πάθη, η Εκκλησία Μου είναι πλοίο και το Ευαγγέλιό μου δίχτυ, όπου θ’ αλιεύσεις ανθρώπους. Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Μαζί μου όμως θα έχετε τόσο καλές ψαριές, που θα γεμίσουν τα δίχτυα σας. Φτάνει να είστε υπάκουοι σε Μένα, όπως κάνατε και σήμερα. Και τότε δε θα σας φοβίζει κανένα βάθος και ποτέ δε θα γυρίσετε με άδεια χέρια από το ψάρεμα.

«Και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ» (Λουκ. ε’ 11). Εγκατέλειψαν τα πλοιάρια. Ας τα πάρουν άλλοι κι ας τα κάνουν ό,τι θέλουν. Ο Πέτρος άφησε και το σπίτι του και τη γυναίκα του. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και τον πατέρα τους. Κι όλοι τους τον ακολούθησαν. Για ποιό λόγο να στενοχωρηθούν; Δεν είχαν αγωνιστεί όλη νύχτα άσκοπα; Εκείνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα μπορούσε να θρέψει κι αυτούς και τις οικογένειές τους. Εκείνος που στολίζει τα κρίνα του αγρού και τα κάνει πιο θαυμαστά ακόμα κι από το βασιλιά Σολομώντα, ο ίδιος θα φροντίσει και για το δικό τους ντύσιμο. Η τροφή και το ντύσιμο είναι το ελάχιστο που έχουν να φροντίσουν. Εδώ ο Κύριος τους καλεί στο μέγιστο: στη βασιλεία του Θεού. Όταν μπορεί να τους δώσει το μέγιστο, είναι δυνατό να μην μπορέσει να τους δώσει το ελάχιστο; Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος έγραψε αργότερα: «πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλλει περί υμών» (Α Πέτρ. ε’ 7). Τέλος, αν τον υπακούν ακόμα και τα κωφάλαλα ψάρια στο νερό, πως δε θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι αυτοί, τα λογικά όντα;

Ολόκληρο το περιστατικό αυτό έχει κι ένα βαθύτερο νόημα. Το πλοίο σημαίνει το σώμα. Τα σχισμένα δίχτυα σημαίνουν το παλιό πνεύμα του ανθρώπου. Τα βάθη της θάλασσας σημαίνουν το βάθος της ψυχής του ανθρώπου. Όταν ο Κύριος κατοικεί σ’ έναν υπάκουο άνθρωπο, τότε ο άνθρωπος αυτός απομακρύνεται από την ακτή του υλικού κόσμου και πηγαίνει από τις αισθητικές σκιές στα πνευματικά βάθη. Στα βάθη αυτά ο Κύριος του αποκαλύπτει τ’ αμέτρητα πλούτη των δωρεών Του, για τις οποίες αγωνιζόταν μάταια σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Οι δωρεές αυτές είναι τόσο μεγάλες, ώστε το παλιό πνεύμα δεν μπορεί να τις αντέξει και σχίζεται. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος πως δε βάζουν καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά.

Όταν ο υπάκουος άνθρωπος βλέπει τ’ αρίφνητα πλούτη των δωρεών Του, γεμίζει δέος και κατάπληξη τόσο για την παντοδυναμία του Θεού, όσο και για τις δικές του αμαρτίες. Θα ήθελε σ’ αυτήν την περίπτωση να κρυφτεί από το Θεό, να φύγει ο Θεός από κοντά του κι ο ίδιος να γυρίσει στο παλιό του πνεύμα και στην παλιά του ζωή. Μόλις όμως η λαμπρότητα του Θεού κι η ευσπλαχνία Του αποκαλυφθούν στον άνθρωπο, τότε του φανερώνεται ακαριαία η αμαρτωλότητα κι η αναξιότητά του, η αποξένωσή του απ’ Αυτόν.

Ο Θεός δε θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο που έχει οδηγήσει στα βάθη. Δε θα λάβει σοβαρά την κραυγή του έξελθε απ’ εμού. Ξέρει ότι η κραυγή αυτή βγαίνει από έναν άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό και του δίνει θάρρος και τον παρηγορεί με τα λόγια, «μη φοβού».

Όταν ο Θεός χορηγεί σ’ έναν υπάκουο άνθρωπο τα θεϊκά κι ανεκλάλητα χαρίσματά Του, δε θέλει τα χαρίσματα αυτά να σταματήσουν σ’ εκείνον, όπως το τάλαντο που έκρυψε ο πονηρός δούλος στη γη. Ο Θεός ζητάει από τον υπάκουο άνθρωπο να μοιραστεί τα χαρίσματά του με άλλους. Γι’ αυτό ο Πέτρος κάλεσε τους ανθρώπους του άλλου πλοιαρίου να κάνουν χώρο για να βάλουν κι εκεί ψάρια. Μοίρασαν τη σοδειά τους με τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, καθώς και με τους συντρόφους τους. Ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης κι οι σύντροφοί τους κουράστηκαν κι αυτοί για να σύρουν τα δίχτυα, ν’ αδειάσουν τα ψάρια και να κωπηλατήσουν ως την ακτή. Κάθε υπάκουος άνθρωπος που λαβαίνει το δώρο του από κάποιον άλλον, πρέπει να ξέρει πως το δώρο αυτό προέρχεται από το Θεό, όχι από άνθρωπο. Έτσι πρέπει αμέσως, χωρίς χρονοτριβή, ν’ αρχίσει να εργάζεται για τη διατήρηση, τον πολλαπλασιασμό και τη μετάδοση του δώρου.

Τί σημαίνει τώρα το γεγονός των υπάκουων ψαράδων που τράβηξαν τα πλοιάριά τους στην ακτή, τα εγκατέλειψαν, όπως κι οτιδήποτε άλλο κατείχαν κι ακολούθησαν το Χριστό; Πως ο άνθρωπος που είναι προικισμένος από το Θεό, όταν προχωρεί στα βαθιά, εγκαταλείπει το σώμα με τα πάθη του, καθώς και κάθε εφάμαρτο δεσμό με το οποίο ήταν δεμένος ως τότε, εγκαταλείπει δηλαδή τα πάντα. Εγκαταλείπει όχι μόνο το σώμα και τους δεσμούς του, αλλ’ ακόμα και το παλιό πνεύμα του με όλες τις ιδέες του. Και τότε ακολουθεί Εκείνον που ντύνει όσους καλεί με το νέο ένδυμα της σωτηρίας, που καλεί πάντα τους υπάκουους πιστούς στα πνευματικά βάθη.

Ο Κύριος είπε πως ο Πέτρος θα γίνει αλιέας ανθρώπων. Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών. Αυτό σημαίνει πως οι απόστολοι, οι επίσκοποι, οι λοιποί κληρικοί, καθώς και όλοι οι χριστιανοί, που ο Θεός τους προίκισε με τα χαρίσματά Του, πρέπει να εργαστούν με αγάπη για να ψαρέψουν - δηλαδή να σώσουν - όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούν, με τη βοήθεια των χαρισμάτων τους. Ο καθένας θ’ αγωνιστεί ανάλογα με το χάρισμά του: Εκείνος που έλαβε πολλά χαρίσματα θά ‘χει πλουσιότερη σοδειά, όποιος έλαβε λιγότερα θά ‘ναι λιγότερο υπεύθυνος, όπως φαίνεται κι από την παραβολή των ταλάντων. Ο δούλος που έλαβε πέντε τάλαντα έφερε δέκα, ο άλλος που έλαβε δύο τάλαντα, έφερε τέσσερα. Κανένας όμως δεν πρέπει να υπερηφανευτεί για τα χαρίσματα του Θεού σα νά ‘ταν δικά του, να τα κρύβει από τους ανθρώπους και να τα θάβει στον τάφο του σώ­ματός του. Τέτοιος άνθρωπος θα κατακριθεί από μόνος του στη γέεννα του πυρός, εκεί που είναι ο βρυγμός κι ο τρυγμός των οδόντων.

***

Η ευαγγελική αυτή περικοπή είναι γεμάτη από διδαχές για μας, για τη γενιά μας, όπως και τα δίχτυα των ψαράδων ήταν γεμάτα από τα ευλογημένα ψάρια. Ας μπορούσαν οι σύγχρονοι άνθρωποι να πάρουν από το σημερινό ευαγγέλιο τουλάχιστο το μάθημα της υπακοής στο Θεό! Όλες οι άλλες διδαχές τότε θα ήταν ακόλουθές της κι όλα τα καλά που επιθυμεί η καρδιά του ανθρώπου θ’ αλιεύονταν στα χρυσά δίχτυα της ευαγγελικής υπακοής.

Έχουμε μπροστά μας δύο παραδείγματα υπακοής: την υπακοή των ψαριών και την υπακοή των αποστόλων. Ποιά από τις δύο είναι πιο σπουδαία; Αυτό είναι αυταπόδεικτο. Τα ψάρια υπακούνε στην εντολή του Κυρίου και θυσιάζουν τη ζωή τους στα πόδια Του. Ο Κύριος τα δημιούργησε για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ανθρώπου.

Προσέξτε όμως πώς τα ψάρια λειτουργούν και για την πνευματική του ανάγκη. Σ’ εκείνους που έχουν απομακρυνθεί από το Θεό, στους επαναστατημένους κι ανυπάκουους ανθρώπους, λειτουργούν ως παράδειγμα υπακοής στο Δημιουργό τους. Τα ψάρια αυτά δε θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερο γνωστά αν είχαν αφεθεί να ζήσουν και να κολυμπούν στη Λίμνη της Γεννησαρέτ. Εξαγόρασαν τη ζωή τους με τη μεγάλη τιμή να υπηρετήσουν το σχέδιο του Κυρίου, του Λυτρωτή, σαν παράδειγμα και επίπληξη στον ανυπάκουο άνθρωπο. Τ' ανεξιχνίαστο έλεος του Κυρίου είναι φανερό εδώ: ο Κύριος χρησιμοποιεί όλα τα πλάσματά Του για να επαναφέρει τον άνθρωπο στο δρόμο που έχασε, να τον αφυπνίσει, να τον διεγείρει και να τον υψώσει πάλι στην προτέρα του αξία και δόξα.

Το παράδειγμα της υπακοής των αποστόλων είναι επίσης συγκινητικό. Οι απλοί άνθρωποι συνήθως έχουν πιο στενούς δεσμούς με τα σπίτια και τις οικογένειές τους από τους κοσμικούς ανθρώπους. Οι κοσμικοί έχουν πολλούς και ποικίλους δεσμούς με τον κόσμο. Κι αν ακόμα χαλαρώσει ένας δεσμός τους, έχουν πολλούς άλλους. Κι όμως, οι απλοί ψαράδες τα εγκατέλειψαν όλα, έσπασαν τους λίγους αλλά πολύ δυνατούς δεσμούς τους με τον κόσμο, με τα σπίτια και τις οικογένειές τους και ακολούθησαν τον Κύριο στα μεγάλα και πλούσια πνευματικά βάθη χωρίς να πάρουν τίποτα μαζί τους, παρά μόνο τον εαυτό τους. Ο χρόνος έδειξε πως ο Κύριος τους αντάμειψε πλούσια για την υπακοή τους. Αναδείχτηκαν στύλοι της Εκκλησίας του Θεού στη γη και μεγάλοι άγιοι στην ουράνια βασιλεία Του. Ας βιαστούμε λοιπόν κι εμείς ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμα της υπακοής τους. Η νύχτα της επίγειας διαδρομής μας τελειώνει. Όλοι οι κόποι της νύχτας είναι έτσι κι αλλιώς μάταιοι, τα δίχτυα μας είναι άδεια, οι καρδιές μας γεμάτες κακία, οι ψυχές κι ο νους μας λιμοκτονούν, αφού έχουν στερηθεί τη βοήθεια του Θεού.

Ο πράος Κύριος στέκεται δίπλα στο πλοίο του καθενός μας και μας καλεί. Εκείνος, ο παντογνώστης Δημιουργός, ζητάει από τον καθένα μας να τον αφήσουμε να μπει στο πλοίο και να ταξιδέψουμε μαζί Του μακριά από τις σκιές και τις φουρτούνες της ζωής, στα μεγάλα βάθη της πνευματικής θάλασσας. Εκεί θα γεμίσουμε το πλοίο μας με όλα τα αγαθά που επιθυμούμε. Ας τον υπακούσουμε τώρα, την ώρα που μας καλεί, γιατί όταν χαράξει η μέρα δε θα τον δούμε πια ως αιτούντα, αλλ’ ως Κριτή. Ας μην απορρίψουμε το αίτημά Του να μπει στην καρδιά και στην ψυχή μας, όπως δεν το απέρριψε ο Πέτρος. Δε μας το ζητάει για δική Του χάρη, αλλά για δική μας. Να ξέρεις πως δεν είναι εύκολο στον Πάναγνο να μπει κάτω από ακάθαρτη στέγη. Να ξέρεις πως αυτό που κάνει είναι θυσία, που την κάνει όμως από αγάπη για μας. Δε μας ζητάει να μπει μέσα για να πάρει, άλλα για να δώσει. Το μόνο που θέλει, είναι να δεχτούμε τη βοήθεια και τη θυσία Του. Αδελφοί μου, ας αφουγκραστούμε τη φωνή που μας καλεί, προτού φτάσει στ’ αυτιά μας η φωνή του Κριτή.

Δόξα και αίνος στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2857

Με σχολικά βιβλία, με τετράτομες Ιστορίες των Βαλκανίων που χρηματοδοτούν διεθνείς χρηματιστές, με ψευδο-ιστορικά ντοκιμαντέρ ιδιωτικών σταθμών και με άλλους τρόπους βάλλεται κατά τα τελευταία χρόνια η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Ο στόχος όλων των επιθέσεων κατά του μαθήματος της Ιστορίας, κατά των Ορθοδόξων Θρησκευτικών και κατά των Αρχαίων Ελληνικών δεν είναι απλώς η αλλαγή παιδαγωγικού προτύπου. Είναι η αποκοπή των Ελλήνων και μάλιστα των νέων από τις ρίζες και από το παρελθόν τους. Να είναι δέντρα χωρίς ρίζα ώστε να λυγίζουν πιο εύκολα. Να μην γνωρίζουν την πραγματική τους καταγωγή, να μην μαθαίνουν για αρχαίους σοφούς, για βυζαντινά παλληκάρια, για κλεφτουριά και νεομάρτυρες, ώστε να υποδουλώνονται ευκολότερα. Και οι υποδουλώσεις δεν είναι μόνον στρατιωτικού τύπου. Έχουν άλλοτε μορφή πολιτιστική, άλλοτε οικονομική, άλλοτε θρησκευτική.

Η συνέχεια του Ελληνισμού πρέπει να διατηρηθεί ως θησαυρός πολύτιμος ώστε να εξέλθουμε νικητές από τη σημερινή μάχη με την κρίση. Για να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία, για να σηκώσει κεφάλι ο λαός μας που υποφέρει οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά. Στερείται υλικών αγαθών, αλλά επιπλέον στερείται προτύπων, ιδανικών. Για να επικρατήσει η ανθρωπιά σ’ αυτόν τον τόπο χρειαζόμαστε το χριστιανικό μήνυμα της αλληλεγγύης, πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι κατά την αρχαιοελληνική έννοια. Οι άνω θρώσκοντες, αυτοί που ανεβαίνουν προς τα επάνω, που κοιτάζουν προς τον Θεό, που έχουν υψηλούς στόχους, ηθικούς και πνευματικούς. Η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού, Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατούμενος- Φραγοκρατούμενος και Νεώτερος Ελληνισμός πρέπει να διδάσκεται σωστά σε μικρούς και μεγάλους. Μακρυά από φανατισμούς και ιδεοληψίες. Ούτε θα γίνουμε ρατσιστές και εθνικώς αλαζόνες, ούτε όμως θα υποκύψουμε στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, στην εθνική μειονεξία, στην ηττοπάθεια.

Η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού κράτησε όρθιο το Έθνος μας σε δύσκολες στιγμές. Στη ζοφερή περίοδο της Τουρκοκρατίας η αναφορά στην Αρχαιότητα και στο Βυζάντιο (Ρωμανία) έδινε δύναμη και ελπίδα για εθνική ανάσταση. Με Αρχαία Ελληνικά, Ορθόδοξη Πίστη και ιστορική γνώση γαλουχήθηκε το Γένος στα κρυφά και φανερά σχολεία των υποδούλων. Ο Όμηρος, τα «μαθηματάρια» με επιλογή κειμένων του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, το Ψαλτήριο και η Οκτώηχος στο πρωτότυπο, αυτά και πολλά άλλα πνευματικά εφόδια στήριξαν τη Μεγάλη Ιδέα και οδήγησαν στη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση.

Την Αρχαία Ελλάδα επικαλούνται οι επαναστατημένοι του 1821. Ο Αθανάσιος Διάκος σε προκήρυξή του θυμάται τον Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες, οι Μανιάτες γράφουν «εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου». Αλλά και το Βυζάντιο τους εμπνέει. Τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο θεωρεί ως βασιλέα του ο Θ. Κολοκοτρώνης, τους νόμους των «Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων» θέτουν ως πρώτη νομοθεσία του ελευθέρου κράτους οι Εθνοσυνελεύσεις του Αγώνος.

Μετά την πτώχευση του 1893, την ήττα του 1897 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898 η συνέχεια του Ελληνισμού αφυπνίζει συνειδήσεις και προετοιμάζει την μεγάλη εξόρμηση των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13. Ο Κωστής Παλαμάς γράφει τη «Φλογέρα του Βασιλιά» και την εκδίδει το 1910, για να παρουσιάσει αυτή την αδιάσπαστη ενότητα. Από την Αρχαιότητα και τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τον Βυζαντινό Βασίλειο Βουλγαροκτόνο, τους κλέφτες και τους αρματολούς. Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος και ο Σπ. Ζαμπέλιος είχαν προετοιμάσει το έδαφος.

Αυτή η Ελληνική Διάρκεια, η αδιάσπαστη πορεία του Έθνους, εμπνέει διαχρονικά και τον εκτός Ελλάδος Ελληνισμό, όπως σήμερα την αγωνιζόμενη Κύπρο μας. Αντιγράφω μία παράγραφο από τη σοφή Εγκύκλιο που εξέδωσε στις 15.9.2013 η Εκκλησία της Κύπρου: «Δεν αρκεί μόνο να δημιουργήσουμε μία κοινωνία ελεύθερων και δημοκρατικών πολιτών. Χρειαζόμαστε μία κοινωνία με ταυτότητα. Και αυτή η ταυτότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την ελληνική και ορθόδοξη». Γένοιτο!

Κ.Χ. 16.9.2013

Δεν είναι κακό να λέμε την αλήθεια, όσο κι αν μας πονάει. Οι Έλληνες ήταν τα φωτεινότερα μυαλά της ανθρωπότητας. Σε όλες τις επιστήμες πρώτοι. Πρωτοπόροι στην έρευνα και τη φιλοσοφία. Έφτασαν πολύ κοντά στην αληθινή πίστη του ζωντανού Θεού. Δυστυχώς δεν ήταν και οι άγιοι, όπως θα τους θέλαμε. Κι αυτό εξηγείται. Τα χαρίσματα που φύτεψε ο Θεός στη φυλή μας είναι εξαιρετικά, έμφυτα, εξαρχής. Η καθαρή καρδιά όμως και η αληθινή θεολογία θέλουν την αλήθεια και τη χάρη του Θεού. Όσο και να σπάσεις το κεφάλι σου άγιος δεν γίνεσαι. Άγιο σε κάνει ο Θεός όταν συνεργάζεσαι μαζί Του, με το Άγιο Πνεύμα, κι αυτό βέβαια λαμβάνει σάρκα και οστά μετά την Πεντηκοστή.

Έτσι λοιπόν ο αρχαίος κόσμος γενικά προ Χριστού δούλευε σε δύο ταχύτητες: στη γνώση τρέχοντας και στην αγάπη με την αγνότητα σερνόμενος. Ο απόστολος Παύλος γνώστης όσο λίγοι και της κλασσικής παιδείας και της ελληνικής γλώσσας περιγράφει την ηθική κατάπτωση του αρχαίου κόσμου με πολύ έντονα χρώματα στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Ασφαλώς και δεν κάνει προπαγάνδα υπέρ του Χριστιανισμού. Έτσι ήταν τα πράγματα. Όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά και σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Από τα Σόδομα και τα Γόμορα μέχρι τους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Μπορεί βεβαίως οι άνθρωποι να έβλεπαν διαφορετικά τα πράγματα από ό,τι εμείς σήμερα τα βλέπουμε κάτω από το φως του Ευαγγελίου, αλλά σαφώς δεν παύουν αυτά να ήταν και να είναι αμαρτίες, διότι Νομοθέτης και Κριτής της ζωής μας δεν είναι ο "πάσα ένας", αλλά ο Ένας και Μοναδικός Χριστός ο Αληθινός Θεός ημών.

Λοιπόν, όλα τα είχε ο αρχαίος κόσμος: και την ιερή πορνεία, και τη μέθη του Βάκχου, και τα καρναβάλια του Διόνυσου, και τη δουλεία, και τη μαγεία, και την ομοφυλοφιλία... Ο Διογένης ο κυνικός αυνανιζόταν δημόσια. Ο Νέρωνας, παντρεύτηκε δύο φορές με άνδρα, τη μια ως νύφη και την άλλη ως γαμπρός. Ο Αλκιβιάδης χαρακτηριζόταν "ευρύπρωκτος"... Ασφαλώς, δεν ήταν όλοι σάπιοι, μάλιστα πολλοί καυτηρίαζαν τα νοσηρά φαινόμενα, τα οποία από την κοινωνία των ψευδοθεών κατέβαιναν στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Αλλά υπήρχαν τέτοια φαινόμενα υπαρκτά και όχι φανταστικά.

Μη πάμε μακριά: σήμερα στον 21ο αιώνα μ. Χ. όσοι απομακρύνονται από τη διδασκαλία του Χριστού υιοθετούν όλες τις διαστροφές και τις νομιμοποιούν με νόμους: την παιδοφιλία στην Ολλανδία, την κτηνοβασία στη Γερμανία, την ομοφυλοφιλία στην Ευρώπη...Τι θα πούμε, ότι δεν είναι αμαρτίες και παραβάσεις όλα αυτά; Ότι ο χριστιανισμός μας δημιουργεί ενοχές και τύψεις, επειδή νομοθετεί τη ζωή μας και ότι αυτά είναι καλά και άγια; Μη λέμε ό,τι θέλουμε.

Θα το ανεχόταν ποτέ η συνείδηση ενός απλά ηθικού ανθρώπου να συζεί το παιδί του με μια κατσίκα, ή να συμβιώνει με άτομο του ιδίου φύλου ή να περιφέρεται και να αφροδισιάζει με ένα νήπιο; Εδώ οι υπερασπιζόμενοι τον αρχαίο κόσμο αγανακτούν σήμερα για τον σεξοτουρισμό στην Ινδονησία, για τους αναγκαστικούς γάμους - πωλήσεις κοριτσιών σε αγάδες και πασάδες, για τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων στην Αφρική, για το εμπόριο γυναικών, για τις τελετές και τα όργια στη μαύρη μαγεία... και την ίδια στιγμή έχουν το ανιστόρητο θράσος να δικαιολογούν τα φαινόμενα της παθογένειας του αρχαίου κόσμου για να χτυπήσουν τον Χριστιανισμό;

Δυστυχώς όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε και τις δικές μας παραβάσεις και δεν θέλουμε να συμμορφωθούμε με τις εντολές του Ευαγγελίου, βρίσκουμε έωλα επιχειρήματα και πατάμε σε σάπια σανίδια, αντί να γυρίσουμε ως ο άσωτος υιός στον Πατέρα και να πούμε το "ήμαρτον" με μετάνοια.

Η επιλογή αυτή του ανθρώπου, της διακοπής μιας κυοφορίας, ή ορθότερα του τερματισμού μιας κυοφορίας (δεν διακόπτεται, αφού δεν συνεχίζεται πάλι αργότερα, αλλά τερματίζεται, αφού σταματάει οριστικά αυτή, και αυτή η αστοχία στην ορολογία γίνεται σκόπιμα προκειμένου να συγκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό το θέμα˙ γι αυτό στη συνέχεια τη λέξη  διακοπή θα τη γράφουμε μέσα σε εισαγωγικά), που έχει ήδη αρχίσει μέσα στο σώμα μιας γυναίκας δεν είναι κάτι που άρχισε να συμβαίνει στην εποχή μας, αλλά σε αυτήν εδώ και μερικές δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της προόδου της τεχνολογίας, που την κάνει δυνατή πιο εύκολα, λιγότερο επώδυνα και με κάποια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γυναίκα στην οποία ενεργείται.
Έτσι σε μια εποχή όπου υφίσταται μια υπερβολική χαλάρωση των ηθών με τις προγαμιαίες σχέσεις να αποτελούν κάτι συνηθισμένο, καθώς και με επιφανειακή πίστη στο Θεό, ώστε να αποφεύγεται η πολυτεκνία με τη λογική  πως δεν έχουμε δυνατότητα να μεγαλώσουμε περισσότερα παιδιά, πως θα τα αποκαταστήσουμε, αλλά και λόγω της επιδίωξης της ατομικής ανέσεως και καλοπέρασης, όταν οι μέθοδοι αντισύλληψης, όπου χρησιμοποιούνται για όλους τους παραπάνω λόγους αποτυγχάνουν και μια ανεπιθύμητη κυοφορία έρχεται, η επόμενη λύση της ‘διακοπής’ της κυοφορίας που προσφέρει με σύγχρονα μέσα (αλλά και παλαιότερα) η ιατρική, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει και σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας  πλέον,  αποτελεί πρόκληση.   
Πριν όμως προχωρήσουμε να κάνουμε μια τέτοια επιλογή, είναι  κάτι που μένει να μας απασχολήσει, αν μέσα μας υπάρχει ικανό να ενεργήσει έστω και σε μικρό βαθμό αυτό που λέγεται ‘ελεύθερη κρίση’ και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους ως  κύριο γνώρισμά τους: Μήπως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό που πάμε να κάνουμε και δεν πρέπει να το κάνουμε (εφόσον έχουμε ανθρώπινη συνείδηση που λέει ότι κάτι που είναι λάθος, και μάλιστα μεγάλο λάθος, δεν πρέπει να το κάνω) ακόμα και αν τότε, στην περίπτωση που δεν το κάνουμε, η ζωή μας φαίνεται για εμάς ότι θα γίνει πολύ δύσκολη, ως και αφόρητη ίσως,  ενώ αν το κάνουμε φαίνεται να λυτρωνόμαστε και να απαλλασσόμαστε;  Γιατί οπωσδήποτε όσο και να μας πιέζουν οι καταστάσεις να κάνουμε κάτι που δεν είναι καθόλου καλό, αλλά μεγάλο λάθος, και όσο και να φαίνεται ότι το να το κάνουμε αποτελεί μια λύση που θα μας ανακουφίσει, αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε να το πράξουμε γιατί και αν προσωρινά φανεί πως βγήκαμε από το αδιέξοδο και απαλλαχτήκαμε, στη συνέχεια όμως θα αποδειχτεί ότι τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο άσχημα για μας και τότε θα καταλάβουμε ότι η κατάστασή που βρισκόμαστε επιδεινώθηκε περισσότερο.

Η απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να αναζητηθεί πουθενά αλλού παρά στο επίμαχο ζήτημα του αν  αυτό που κυοφορείται μέσα στη κοιλιά της γυναικός, μετά την επαφή με τον άντρα που έγινε και οδήγησε σε σύλληψη, είναι άνθρωπος ή όχι. Βέβαια αυτό το ερώτημα για πολλούς δεν υφίσταται καν, αλλά η απάντηση είναι δεδομένη, προφανής, δηλαδή ότι αμέσως μετά τη σύλληψη (ή ακριβέστερα μαζί με τη σύλληψη) η γυναίκα έχει μέσα στη κοιλιά της ένα έμβρυο, που είναι άνθρωπος ζωντανός με σώμα και ψυχή, έστω και αν το σώμα του είναι ακόμα στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης, πολύ απλό και ασχημάτιστο.
Αυτή είναι η άποψη που είναι σύμφωνη και με τη θέση της Εκκλησίας, ως προς αυτό το θέμα. Σε αυτή όμως την περίπτωση, όταν κάποιος δεχτεί αυτή την θέση, εφόσον δεν θέλει να επιλέξει να κάνει κάτι που είναι μεγάλο λάθος, όπως να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, δηλαδή να κάνει φόνο σε καμιά περίπτωση, δεν θα σκεφτόταν να κάνει έκτρωση ποτέ, αφού αν δεχτείς ότι το έμβρυο είναι από την πρώτη στιγμή άνθρωπος, το να τερματίσεις τη ζωή του εμβρύου σημαίνει ότι σκοτώνεις έναν άνθρωπο.
Ο φόνος ενός απροστάτευτου ανθρώπου, όπως αυτού που είναι το έμβρυο που κυοφορείται, που δεν έβλαψε, ούτε εσένα, ούτε κανένα ποτέ, και που γίνεται εκ προθέσεως, όπως η έκτρωση, έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από ένα άλλο κοινό φόνο και δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που τον πράττει έχοντας ελευθερία κρίσεως, ενώ είναι υγιής στα μυαλά του. Οπότε για τον άνθρωπο, που πιστεύει ότι το έμβρυο εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη είναι άνθρωπος, είναι ξεκάθαρο ότι ή δέχεται την συνέχιση της κυοφορίας ή δεν την δέχεται και διαπράττει φόνο εκ προθέσεως απροστάτευτου και αθώου ανθρώπου.

Όμως την ρητή απαγόρευση της έκτρωσης στην οποία οδηγεί κατά μονόδρομο τρόπο η παραπάνω τοποθέτηση, ο άνθρωπος νομίζει, όπως του λένε και όπως θέλει να νομίζει, ότι μπορεί να την αποφύγει απλά και εύκολα με το να μην δεχθεί ότι αυτό που κυοφορείται μέσα στο γυναικείο σώμα είναι άνθρωπος εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη, και δεχόμενος ότι αρχίζει να είναι άνθρωπος κάποια στιγμή αργότερα, τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο, …τον έκτο μήνα ή και αργότερα…ίσως αφού γεννηθεί. Οπότε υποστηρίζοντας αυτή την άποψη, μπορεί ο άνθρωπος πλέον, ενώ έχει ελεύθερη κρίση, και ενώ μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν θέλει να κάνει κάτι που δεν θα ήταν καλό, επιλέγει την ‘λύση’ της έκτρωσης. Έτσι μπορεί να έχει την ελεύθερη συνεύρεση που τον απασχολεί να την έχει και από εδώ αρχίζει η όλη ιστορία, χωρίς το πρόβλημα του ανεπιθύμητου παιδιού, με την συνείδηση του ήσυχη όπως θέλει να νομίζει, όταν μάλιστα και τόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο.
Όμως ο υγιής τρόπος λειτουργίας της συνείδησης δεν έχει σχέση με το πόσοι άλλοι κάνουν αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις. Αν γίνουν σχεδόν όλοι οι άλλοι ληστές και εγκληματίες και σκοτώνουν, δεν σημαίνει ότι αν κάνω και εγώ το ίδιο θα είμαι εντάξει επειδή το κάνουν οι άλλοι. Οπότε για να αποδειχθεί αν η θέση αυτή είναι σωστή ή όχι, και να συμπεράνουμε αν αυτοί που την έχουν πράττουν σύμφωνα με αυτή καλώς ή όχι και κάνουν ένα μεγάλο και  σοβαρό λάθος, το ζητούμενο είναι αν το έμβρυο που έχει συλληφθεί μέσα στη κοιλιά της γυναικός είναι πραγματικά άνθρωπος εξ αρχής ή όχι. Αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί η ‘διακοπή’ της κύησης να είναι μια λύση. Αν όμως το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, τότε πρόκειται για εγκληματική πράξη, και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλου βάρους.

Το να προσπαθήσεις να απαντήσεις αυτό χρησιμοποιώντας την ιατρική επιστήμη μπορεί ίσως να μην είναι τόσο αποτελεσματικό, για τον λόγο ότι η ιατρική επιστήμη μπορεί να εξετάσει τι συμβαίνει στο έμβρυο, ως αυτό το οποίο θα εξελιχθεί σε ένα κανονικό σώμα ανθρώπου (λέγοντας κανονικό εννοώντας ότι μπορεί να συντηρηθεί μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από το μητρικό σώμα), όχι όμως να εξετάσει τι συμβαίνει με την ψυχή του ανθρώπου για του οποίου την γέννησή εξελίσσεται η κυοφορία, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα βέβαια, όπως υποστηρίζει η υλιστική και αθεϊστική άποψη, αλλά ότι αποτελείται και από ψυχή και από σώμα.
Όμως εξετάζοντας με αυτό τον τρόπο το κυοφορούμενο έμβρυο, η επιστήμη ορίζει το από πότε είναι αυτό  άνθρωπος, ανάλογα με το τι ορίζει ότι είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή, που δεν είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο να το κάνει μονοσήμαντα από την δική της οπτική γωνία. Ορίζει ως άνθρωπο το έμβρυο που έχει μόλις γονιμοποιηθεί και έχει αρχίζει να ζει μες στην κοιλιά της μητέρας του ως κάτι διαφορετικό από τον οργανισμό αυτής, σε εξάρτηση όμως με αυτόν; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η διαφοροποίηση των κυττάρων στα διάφορα είδη τους, δηλαδή έχουν σχηματιστεί τα όργανα;
Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να χτυπάει η καρδιά του ή που αρχίζει να επεξεργάζεται μηνύματα ο εγκέφαλός του; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να έχει τα κανονικά σωματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που έχει φτάσει στην ηλικία τόσων εβδομάδων και  έχει τέτοιο βάρος που αν γεννηθεί πρόωρα τότε, έχει πιθανότητες πάνω από πενήντα τοις εκατό να επιβιώσει; Ή τον ορίζει ως άνθρωπο μόνο από την στιγμή που γεννήθηκε και μετά; Και πολλοί γιατροί παρανομούν και σύμφωνα με το νόμο της πολιτείας μάλιστα και χρησιμοποιούν τον τελευταίο ορισμό προτείνοντας και κάνοντας εκτρώσεις, ακόμα και σε προχωρημένης ηλικίας κυοφορίες.
Έτσι θα λέγαμε λοιπόν ότι βασιζόμενοι στην επιστήμη δεν μπορούμε να πάρουμε μια απάντηση από πότε από την σύλληψη του και μετά ένα κυοφορούμενο έμβρυο είναι άνθρωπος, αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη επιστημονικά, που να είναι σίγουρη και ασφαλή. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι ούτε υπέρ της απόδειξης της ορθότητας της θέσης ότι το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, αλλά δεν είναι ούτε και υπέρ της απόδειξης του αντίθετου, του ότι δηλαδή το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής.
Άρα ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο η ιατρική επιστήμη αφήνει περιθώρια στον άνθρωπο να επιλέξει την ‘λύση’ της έκτρωσης, αν όχι ως κάτι που θέλει κάποιος να το επιδιώξει, τουλάχιστον ως κάτι επιτρεπτό σε μια κατάσταση ανάγκης. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Εκκλησία μπορεί να μην αφήνει τέτοια περιθώρια για κάποιον που θέλει να  προσπαθεί να συμβαδίζει με τα όσα διδάσκει, η επιστήμη όμως αφήνει αυτά τα περιθώρια για κάποιον που θέλει να στηριχτεί στις θέσεις της. Όμως δεν είναι έτσι σε καμιά περίπτωση, όσο και να προσπαθούν αυτό να το υποστηρίξουν κάποιοι.
Αυτό συμβαίνει γιατί η έκτρωση σε καμιά περίπτωση, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν τεχνητός τερματισμός ανθρώπινης ζωής, δηλαδή φόνος, δεν είναι σύμφωνη με την επιστημονική δεοντολογία και το σκοπό της επιστήμης γενικά, και της ιατρικής ειδικά. Οπότε και δεν μπορεί η επιστήμη να επιτρέψει αυτήν, σε καμιά περίπτωση οποιασδήποτε ανάγκη και να υπάρχει, εκτός βέβαια αν κινδυνεύει άμεσα η ζωή της γυναικός και αν δεν ζήσει δεν θα έχει δυνατότητα ούτε το έμβρυο να ζήσει,  και κάνοντας την θα σωθεί η γυναίκα τουλάχιστον, εφόσον είναι ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνουν και οι δύο.
Δηλαδή, μπορεί με τα μέσα της επιστήμης να μπορείς να κάνεις εκτρώσεις και να σκοτώνεις μια ζωή, αλλά το ότι σου δίνει την δυνατότητα να το κάνεις αυτό, δεν σημαίνει ότι στη δίνει για αυτό, και ότι συμφωνεί να το κάνεις. Όπως το μαχαίρι στο δίνει για να κόβεις κάτι να το φας ή να κάνεις κάποια ωφέλιμη εργασία, και όχι για να βλάψεις έναν άνθρωπο, έτσι και το νυστέρι στο δίνει για κάποια εγχείρηση που θα σώσει έναν άνθρωπο, και όχι για να καταστρέφεις έμβρυα και να τα πετάς στα άχρηστα.
Μήπως αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής μετά την σύλληψη,  είναι κάτι άχρηστο ή αποτελεί κάτι αρρωστημένο, αρρώστια που πρέπει να γιατρευτεί ή αποτελεί κάτι ακάθαρτο, ακαθαρσία που πρέπει να απομακρυνθεί, να καθαριστεί, για το σώμα της γυναίκας που το κυοφορεί; Όχι βέβαια, ακόμα και αν η γυναίκα έχει απορρίψει ως σύντροφο αυτόν με τον οποίο το συνέλαβε ως κάποιον που τον απεχθάνεται, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να κάνει το ίδιο με το έμβρυο που έχει μέσα της από το οποίο πρόκειται να γεννηθεί ένας άλλος ξεχωριστός άνθρωπος, καταλήγοντας στον τερματισμό της ζωής του και την απομάκρυνσή του από αυτή.
Το έμβρυο δεν είναι ούτε κάτι άχρηστο, ούτε κάτι αρρωστημένο, ούτε κάτι ακάθαρτο, ούτε πολύ περισσότερο είναι κάτι νεκρό. Αντίθετα είναι κάτι ζωντανό οπωσδήποτε, και για κάποιον που δεν πιστεύει ότι είναι άνθρωπος, είναι ζωντανό όπως τα όργανα της γυναίκας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανα είναι ζωντανά
Όπως λοιπόν απαγορεύεται ως εγκληματική πράξη ένας γιατρός να βγάλει από το σώμα ενός ανθρώπου ένα όργανο του, ενώ είναι υγιές και μπορεί να επιτελέσει το έργο του, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα στο υπόλοιπο σώμα, και να το πετάξει, ακόμα και αν του το ζήταγε ο ίδιος ο άνθρωπος, έτσι απαγορεύεται ως έγκλημα να βγάλεις το έμβρυο από το σώμα μιας γυναίκας, ενώ μπορεί να συνεχιστεί η κυοφορία του κανονικά και να το πετάξεις, και ας το ζητάει η ίδια η γυναίκα. Ο όρκος του Ιπποκράτη δίνεται ακόμα βέβαια, που τα λέει αυτά, αλλά δεν τηρείται από αυτούς που ενεργούν τις εκτρώσεις και άλλα εγκλήματα μέσα στα ιατρεία, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και ευσυνείδητοι και αληθινοί επιστήμονες γιατροί.

Το έμβρυο μετά την  σύλληψη, εξετάζοντάς το μόνο στο σωματικό επίπεδο, αποτελείται πλέον, εκτός από το ωάριο και το σπερματοζωάριο που το γονιμοποίησε, και από την αλληλεπίδραση που έγινε μεταξύ ωαρίου και σπερματοζωαρίου, δηλαδή την γονιμοποίηση, που και τελικά  μετά από αυτήν δεν υφίστανται πλέον ξεχωριστό ωάριο και σπερματοζωάριο (πάντως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ ότι αν το ωάριο προήλθε μόνο από τη γυναίκα και το σπερματοζωάριο μόνο από τον άντρα, η γονιμοποίηση οπωσδήποτε ήταν θέμα πέραν μόνο του άντρα και της γυναίκας: ήταν και αυτού που του ανήκει το έμβρυο που προήλθε από την γονιμοποίηση, του κυοφορούμενου παιδιού δηλαδή).
Το  έμβρυο πρόκειται για κάτι ζωτικό και πολύτιμο, που και να μην το παραδεχτούμε ως άνθρωπο ότι είναι ακόμη, ωστόσο και πάλι είναι, αν το θέλουμε έτσι, αυτό το οποίο έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε άνθρωπο, όπου οπωσδήποτε αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που άρχισε ήδη αμέσως μετά τη σύλληψη (ελάχιστες μέρες το αρχικό κύτταρο του εμβρύου, το ζυγωτό όπως λέγεται,  πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται σε χιλιάδες κύτταρα) και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό, όπως ίσως μπορούμε να κάνουμε με το αν το έμβρυο είναι άνθρωπος.
Πάντως βέβαια και στο θέμα του αν ο άνθρωπος υπάρχει εξ αρχής μαζί με το έμβρυο ή όχι, οι πλείστοι και οι πιο αξιόλογοι αντιπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης σε συλλογικές αποφάσεις που πήραν και σε διακηρύξεις που έκαναν, μάλλον παρουσιάζονται να δέχονται τελικά ότι ισχύει το μαζί, με ποια λογική άλλωστε να ισχύει το ξεχωριστό, δηλαδή ισχύει ότι από όταν αρχίζει η ζωή του εμβρύου, από τότε υπάρχει και ο άνθρωπος, ταυτόχρονα, σύγχρονα, όπως και λογικά θα περιμέναμε να συμβαίνει, ο άνθρωπος να υπάρχει εξ αρχής που ζει και εξελίσσεται το έμβρυο, δηλαδή από την στιγμή της συλλήψεως.
Σε μια τέτοια εξελεγκτική  πορεία που είναι η αρχή μιας ζωής, ακόμα και αν δεχτούμε ότι με κάποιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει αυτή δεν υπήρχε εξ αρχής, θα μπορούσε ποτέ η επιστήμη, που είναι υπέρ του ανθρώπου, και υπέρ της ζωής, και όχι εναντίων του, που έχει δημιουργικό πνεύμα και όχι καταστροφικό, να συμφωνούσε να έβαζε τέλος σε αυτή; Τίποτα τέτοιο δεν θα το έκανε ποτέ, γιατί σκοπός της είναι να βοηθάει τους ανθρώπους στη ζωή τους, να προωθεί και να ενισχύει τη δημιουργία και τη ζωή, και όχι να βλάπτει αυτούς, νε καταστρέφει ζωές και να σκοτώνει,  προς συμφέρον άλλων.

Αν δεν συμφωνεί η επιστήμη να γίνεται κάτι τέτοιο, όμως μήπως έχουν δικαίωμα οι γονείς να κάνουν κάτι τέτοιο; Δεν μπορούν να έχουν αυτοί δικαίωμα να αφαιρούν το δικαίωμα του παιδιού τους για ζωή μετά τη σύλληψη που οδήγησε η συνεύρεση τους φτάνοντας στη έκτρωση, για να μπορούν να συνευρίσκονται ελεύθεροι, όπως θέλουν.
Τα δικαιώματα των γονέων σταματάν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του παιδιού. Ή μήπως καταπατούνται τα δικαιώματα της γυναικός, αν δεν επιτρέπεται η έκτρωση; Με αυτή την ‘λογική’, όπως αυτά καταπατούνται αν  δεν γίνει η έκτρωση, πάλι αυτά καταπατούνται αν γίνει και σκοτωθεί ένα κυοφορούμενο μωρό αν είναι κοριτσάκι, που θα γινόταν μια γυναίκα και της αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να ζήσει ως γυναίκα που δικαιούταν, δεν της επιτρέψαμε να έχει το  δικαίωμα των δικαιωμάτων, αυτού της ζωής, να ζήσει.
Μια κυοφορία, που άρχισε δεν δικαιούνται οι γονείς να την διακόψουν, δικαιούνται μόνο  πριν αρχίσει αυτή, τότε που μπορεί να γίνει η συνεύρεση, να μην φτάσουν σε αυτή. Κάποιος και κάποια επιθυμούν ο ένας τον άλλο και δεν είναι παντρεμένοι; Aς συνευρεθούν  και ας κάνουν το παιδί που θα συλλάβουν έχοντας κάνει τον απαραίτητο γάμο. Αν όμως έκαναν το λάθος και συνευρέθηκαν και συνευρέθηκαν και συνέλαβαν παιδί χωρίς να έγινε γάμος  και χωρίς να πρόκειται να γίνει, αλλά δεν έμειναν μαζί για κάποιο λόγο;
Η μητέρα ας γεννήσει το παιδί της και ας το μεγαλώσει, όσο τρομερά δύσκολο και αν της φαίνεται  αυτό κοινωνικά και οικονομικά. Πρέπει να σηκώσει την ευθύνη του λάθους που έγινε και αργότερα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να κάνει μια καλή οικογένεια, βρίσκοντας τον κατάλληλο σύζυγο, έχοντας μάλιστα αποφύγει το έγκλημα της έκτρωσης. Δεν αξίζει περισσότερο το σεβασμό αυτή η γυναίκα μπροστά στα μάτια του συζύγου της, που έκανε μεν το λάθος πριν το γάμο της, όμως ανέλαβε τις ευθύνες της μετά από αυτό, και αγωνίστηκε μπροστά στις συνέπειες του να διορθώσει ότι έγινε, αντί μετά το ένα λάθος να κάνει ακόμα χειρότερο καταφεύγοντας στη ‘λύση’ της έκτρωσης;
Και μάλιστα πολύ  περισσότερο θα αξίζει την αγάπη του παιδιού της που του επέτρεψε να γεννηθεί και να ζήσει, και ας ήρθαν έτσι τα πράγματα και είχε τόσες δυσκολίες  τις δυσκολίες αναγκαίες να αντιμετωπίσει για να το κάνει. Και το ίδιο θα ισχύει και για τα άλλα παιδιά, από τα οποία θα αξίζει αυτή περισσότερο την αγάπη και το σεβασμό τους, που δεν έφτασε να κάνει το έγκλημα, ενώ ήταν πολύ δύσκολο να γεννήσει και να αναθρέψει το παιδί, αλλά έτσι έχουν τώρα μαζί τους το αδελφάκι τους, έστω και όχι αυτού του πατέρα, όμως της αυτής μήτρας.

Αν πάλι κάποιος και κάποια έχουν παντρευτεί και συλλάβουν ένα παιδί, που οι γιατροί τους διαγνώσουν ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, όταν γεννηθεί, πρέπει να αφήσουν το παιδί να κυοφορηθεί και να γεννηθεί και να το βοηθήσουν με ιατρικά μέσα στο πρόβλημα, κάνοντας ότι μπορούν, όπως και οφείλει να κάνει ένας γονέας για ένα παιδί που έχει γεννηθεί υγιές αλλά απόκτησε κάποιο πρόβλημα υγείας αργότερα, οπότε το βοηθά με τα ιατρικά μέσα όσο μπορεί, και δεν του αφαιρεί τη ζωή.
Γιατί για αυτό είναι η ιατρική, για να βοηθάει τον άρρωστο, και όχι για να του αφαιρεί τη ζωή. Βέβαια ένας γονιός, ίσως θεωρήσει ως ανυπέρβλητο εμπόδιο την έλλειψη κέντρων για την φροντίδα των παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, που αν υπήρχαν θα μπορούσε έτσι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του παιδιού του.
Όμως οφείλει και τότε να μην εμποδίσει το παιδί να ζήσει, αυτό δεν παύει  να αποτελεί έγκλημα, αν το διαπράξει, όταν μάλιστα υπάρχουν πιθανότητες και οι γιατροί να έχουν κάνει λάθος στη διάγνωση, πράγμα που πολλές φορές έχει συμβεί, αλλά και μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση όσο μπορεί να πιστεύουν, όπως και μπορεί αν αφήσει το παιδί να γεννηθεί, όταν γεννηθεί η υγεία του να δείξει μια πολύ καλή πορεία βελτίωσης, ειδικά όταν αναπτύσσεται με τέτοια πρόοδο η επιστήμη. Αν ο άνθρωπος έχει ελπίδα, τότε θα περάσουν οι μεγάλες δυσκολίες και θα πάνε όλα καλά, και αν έχει και πίστη, μπορεί να λυθεί και τελείως το πρόβλημα που τον πονά, έστω και αν με θαύμα μόνο μπορεί αυτό να γίνει.

Πολύ πιο απλό και ξεκάθαρο είναι το θέμα στη περίπτωση που δύο άνθρωποι έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, και ενώ δεν θέλουν να κάνουν άλλο, για οικονομικούς και άλλους λόγους, συλλαμβάνουν άλλο ένα  παιδί, οπότε και δεν πρέπει να σκέφτονται το έγκλημα της έκτρωσης, μόνο και μόνο για να μην έχουν τον αγώνα να μεγαλώσουν ένα παραπάνω παιδί, για παράδειγμα να έχουν να μεγαλώσουν τρία αντί για δύο παιδιά, αλλιώς για να γλιτώσουν τον αγώνα αυτό που θα τους φέρει και χαρές, θα φορτωθούν τις συνέπειες του να πράττεις κάτι που  είναι έγκλημα.
Υπάρχει βέβαια και η πιο δύσκολη κατάσταση μια έγγαμη γυναίκα με παιδιά να συλλάβει, ενώ ο γιατρός της έχει απαγορέψει για κάποιο πρόβλημα υγείας να κάνει και άλλη κυοφορία. Τότε η γυναίκα, αν δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος της ζωής αυτής και του εμβρύου, θα πρέπει να συνεχίσει την κυοφορία, γιατί αφού συνέλαβε και κυοφορεί, δεν έχει δικαίωμα να προφυλάξει της δική της υγείας αφαιρώντας το δικαίωμα ζωής του εμβρύου, εφόσον είναι πιθανό ότι θα ζήσει. Σε όλες τις περιπτώσεις η σχέση των παιδιών με τους γονείς και των γονέων μεταξύ τους θα προφυλαχθεί από μια μεγάλη δοκιμασία, αν αυτό το έγκλημα αποφευχθεί, και θα αποφύγουν τα παιδιά να πάρουν ένα τόσο κακό παράδειγμα από τους γονείς τους, το παράδειγμα δηλαδή ενός εγκλήματος.

Και τι γίνεται στην ειδική και σπάνια περίπτωση, που κυοφορεί μια κοπέλα αφού έπεσε θύμα βιασμού, και μάλιστα από κάποιον ψυχρό και αδίστακτο να την κακοποιήσει; Θα πρέπει να κρατήσει και σε εκείνη την περίπτωση το παιδί, αφού το παιδί που έχει μέσα στα σπλάγχνα της, παρόλο που το συνέλαβε από τον βιασμό της, είναι και δικό της παιδί, και αν λάβουμε υπόψη ότι αυτός που είναι υπεύθυνος για την σύλληψη μετά από αυτήν δεν ενδιαφέρεται, ούτε για το θύμα του, ούτε για το κυοφορούμενο παιδί, άρα χάνει κάθε δικαίωμα στο παιδί και οπότε η μάνα μπορεί να το θεωρεί αυτό μόνο δικό της παιδί.
Επίσης οπωσδήποτε και το παιδί γνωρίζοντας αργότερα με ποιο τρόπο η μάνα του το απέκτησε, όχι μόνο θα θεωρεί μόνο αυτή ως γονέα του, αλλά και θα την αγαπά και σέβεται υπερβολικά, όχι μόνο επειδή το απέκτησε μετά από τέτοια δοκιμασία, αλλά και επειδή δεν εμπόδισε αυτό να ζήσει, και τώρα ζει και  της το ανταποδίδει.

Παραπάνω είπαμε ότι είναι η έκτρωση ένα μεγάλο έγκλημα, που δεν το επιτρέπει αυτό να γίνεται η δεοντολογία της επιστήμης, όπως ακριβώς δεν το επιτρέπουν ούτε οι κανόνες τις Εκκλησίας. Πολλοί όμως στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει λόγος οι άνθρωποι να διστάζουν να επιλέγουν να κάνουν τη  ‘διακοπή’ της κύησης, αψηφούν τη θέση αυτή επιστήμης, όπως και Εκκλησίας, που θεωρούνται και οι ίδιοι επιστήμονες.
Το αν πρέπει να αποφύγει κανείς την έκτρωση ή όχι, μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα, ρίχνοντας μια ματιά στις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι εκτρώσεις. Οι πιθανές επιπτώσεις των εκτρώσεων είναι πολλές και σοβαρές και αφορούν την ψυχική υγεία της γυναίκας που την κάνει (μετα-εκτρωτικό σύνδρομο, πόνος, πένθος, κατάθλιψη, θυμός, θλίψη, πολλές φορές ως και αυτοκτονικές τάσεις), αλλά και την σωματική της υγεία (διάτρηση μήτρας, ρήξη τραχήλου, αιμορραγία, εμφάνιση προδρομικού πλακούντα, μελλοντική εξωμήτρια κύηση, ενδομητρίτιδα, σαλπιγγίτιδα, ενδοτραχηλίτιδα, πυελική φλεγμονή, στείρωση, ενδομήτριες συμφύσεις, ανεπάρκεια εσωτερικού τραχηλικού στομίου, αυξημένη περιγεννητική νοσηρότητα, και θνησιμότητα, καθ’ έξην αποβολές, πρώιμους και πρόωρους τοκετούς)  και επεκτείνονται αυτές στην οικογένεια, επηρεάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, επιβαρύνοντας και δεσμεύοντας το δυναμικό τους (τα παιδιά αν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους δεν επέτρεψαν σε ένα αδελφάκι τους να ζει, τα απασχολούν έντονα ερωτήματα όπως το γιατί να ζουν αυτά και το αδελφάκι τους να μη ζει, γεγονός που θα μπορούσε να είχε γίνει αντίστροφα), και παραπέρα επεκτείνονται στην κοινωνία με περιορισμό και διαταραχή των ανθρωπίνων σχέσεων.
Τέλος, όταν το έγκλημα αυτό παίρνει μεγάλες διαστάσεις όπως συμβαίνει στη χώρα μας, οι επιπτώσεις φτάνουν να αφορούν και το ίδιο το έθνος με επιδείνωση του προβλήματος της υπογεννητικότητας, που αυτή αποτελεί κίνδυνο για την ίδια την υπόστασή του με τη μείωση της ασφάλειας σε εξωτερικούς κινδύνους, και με τη γήρανση και μείωση στη παραγωγικότητα και στην ανάπτυξη, που καθιστά προβληματική και την ασφάλιση.
Μια άλλη σοβαρή επίπτωση των εκτρώσεων στην Ελλάδα είναι ότι αλλοιώνονται οι παραδοσιακές αξίες της γενναιότητας και του ηρωισμού στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, όπως και του κοινοτισμού. Τέλος και τα χρήματα που ξοδεύονται για να διαπράττεται αυτό το έγκλημα είναι υπολογίσιμα, και  σπαταλούνται για αυτό το καταστροφικό και εγκληματικό  λόγο αντί να αξιοποιούνται για κάποιο άλλο λόγο που είναι κοινωφελής, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν πολλές ανάγκες σε τέτοια  οικονομική κρίση που βρισκόμαστε.

Πρόκειται λοιπόν η έκτρωση για ένα έγκλημα με πάρα πολλές και σοβαρές επιπτώσεις, τόσο σε αυτούς που το πράττουν, όσο και στην οικογένεια τους και στη κοινωνία που ζουν, αλλά σε όλο το έθνος τους. Πρέπει λοιπόν σε καμιά περίπτωση κάποιος να μη σκέφτεται να το κάνει αυτό. Αν πάλι κάποιος το έχει κάνει ήδη, πρέπει να μετανοήσει γι’ αυτό, ως η σωτήρια λύση γι αυτόν, και να μην σταματάει να μετανοεί γι αυτό, και μάλιστα με δάκρυα, όσο ζει μέχρι τέλους, και αυτό θα θεραπεύσει την πληγή από το έγκλημα αυτό που έκανε. Ας γνωρίζει και αυτός που το έκανε για να μετανοεί, αλλά και αυτός που δεν το έκανε για να μην το κάνει, ότι η έκτρωση πρόκειται για ένα φρικαλέο έγκλημα, όπου το έμβρυο θανατώνεται πολλές φορές με ιδιαίτερα μαρτυρικό τρόπο: κομματιάζεται με εγκληματικά εργαλεία, ή δηλητηριάζεται, ή καίγεται με αλάτι ζωντανό.
Γιατροί που θα το συμβουλεύουν και θα το κάνουν, πάντα θα υπάρχουν, γιατί δεν θα πάψουν να υπάρχουν υλιστές και φιλοχρήματοι, που αυτοί οι γιατροί δεν είναι βέβαια αληθινοί επιστήμονες. Κράτος που θα βγάζει νόμους υπέρ εγκλημάτων είναι δύσκολο να μην υπάρχει, γιατί είναι δύσκολο να μην υπάρχουν ισχυροί εχθροί του έθνους που για διάφορα συμφέροντά τους, εις βάρος του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να λογαριάζουν καθόλου την έννοια του δικαίου, μέσα στην διαστροφή και στο σκοτάδι, επηρεάζουν και ελέγχουν το κράτος και επιδιώκουν με τέτοιους εγκληματικούς νόμους να το εξασθενήσουν.
Αυτοί μόνο που απομένουν να είναι η ελπίδα για την αποτροπή ενός τέτοιου μεγάλου κακού, του εγκλήματος της έκτρωσης, είναι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την σύλληψη του κυοφορούμενου εμβρύου που έγινε: οι γονείς. Αυτοί καλούνται να του επιτρέψουν να ζήσει και να το προστατέψουν. Ας μην κάνουν ότι τους λένε οι άλλοι, χωρίς να κρίνουν οι ίδιοι αν είναι καλό ή κακό, σαν να μην είναι ελεύθεροι να κρίνουν. Ας μην προσπαθούν να πείσουν κανένα ότι κάτι δεν είναι κακό, ότι δεν πειράζει, την στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι είναι κακό, και μάλιστα μεγάλο. Ας κρατήσουν το κάθε παιδί τους που συλλαμβάνουν με την αγάπη τους, που είναι ο καρπός της, και να δείξουν και σε αυτό αγάπη, βοηθώντας το και φροντίζοντάς το.
Όποιος κρατάει τον καρπό αποδεικνύει έτσι ότι αγαπάει αληθινά, και όποιος αγαπάει αληθινά στο τέλος πάντα βγαίνει νικητής στον αγώνα της ζωής. Τι εσύ επιλέγεις; το θάνατο ή τη ζωή;

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/e.html

Οι ανακοινώσεις αυτές της ΠΕΘ σκοπό έχουν να ενημερώνουν τους συναδέλφους για εξελίξεις και ενέργειες. Γι' αυτό και είναι συνήθως σύντομες. Σήμερα θα μας επιτραπεί να παραβούμε τον κανόνα και να προβούμε στην ανακοίνωση αυτή, επειδή με αφορμή δυο έγγραφα επαρχιακής ενώσεως Θεολόγων, δεχθήκαμε ως Πανελλήνια Ένωση επικριτικό σχόλιο. (Ανακοίνωση ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΑΙΡΟΣ της 18-8-2013).

Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις λένε οι Κινέζοι και στην περίπτωση της επισκέψεως της Προέδρου της Ρωσικής Άνω Βουλής στον Αρχιεπίσκοπο αυτό ισχύει επακριβώς...

Η εικόνα της κας Ματβιένκο να υποκλίνεται με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στέλνει πολλά και ποικίλα μηνύματα...

Αλήθεια πόσοι από τους Έλληνες πολιτικούς έχουν κάνει κάτι τέτοιο, εννοώντας το όμως, όχι για το θεαθήναι...Πόσοι Έλληνες πολιτικοί διακρίνονται για το σεβασμό τους όχι τόσο στο πρόσωπο, αλλά κυρίως σε ό,τι αντιπροσωπεύει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & πάσης Ελλάδος;

Πόσοι από τους δικούς μας εθνοπατέρες σκύβουν με ταπεινότητα μπροστά στον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο; Δυστυχώς ελάχιστοι...Κάποιοι περιορίζονται στο να του φιλήσουν το χέρι κι αυτό πιο πολύ για τις κάμερες...

Και βέβαια δε μιλάμε για τους πολιτικούς εκείνους που αποφεύγουν όπως "ο διάβολος το λιβάνι" ό,τι έχει να κάνει με τη χριστιανική ορθόδοξη πίστη...Δε μιλάμε για τους πολιτικούς εκείνους, όπως για παράδειγμα ο κ. Τσίπρας, που από τη μία δηλώνουν άθεοι και από την άλλη γίνεται πρώτο θέμα το γεγονός ότι φίλησε το Σταυρό στον Αγιασμό....

Και να πούμε και μερικές αλήθειες ακόμη; Αυτά που οι Ρώσοι θεωρούν αυταπόδεικτα σε σχέση πάντα με την Ορθοδοξία, εμείς τα θεωρούμε....παλιομοδίτικα...

Πότε είδαμε στην Ελλάδα ουρές σαν κι αυτές στη Μόσχα για το προσκύνημα του Σταυρου΄του Αγίου Ανδρέου;

Αλλά και όταν ήρθε ο Ρώσος Πατριάρχης στην Αθήνα, όπου κι αν λειτούργησε, οι ναοί ήταν γεμάτοι από Ρώσους και από σαφώς λιγότερους Έλληνες...

Έτσι απλά κάποια εναύσματα για προσβληματισμό με αφορμή την επίσκεψη της κας Ματβιένκο στον Αρχιεπίσκοπο...

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/arxeio/28654-oi-eulabeis-r%CE%BF

Ο Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ - γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη...
προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.


Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο». 

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους. Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.

Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.

Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.

Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.

Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ; 

Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.

Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, "δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη" και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, "δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία" και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».

Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.

Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.

«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.

Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. "Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο".

Ομιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου με θέμα "Οικογένεια: Προβλήματα και αντιμετώπιση" 
σε σύναξη πνευματικών της ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας.

(Μέρος Α΄)

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Τουρκία.

 Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: Ιστορική αναδρομή στην οθωμανική αυτοκρατορία, η χρεοκοπία της, η νέα τουρκική δημοκρατία, το μεσοδιάστημα, η μεγάλη κρίση του 2001, η κατάληψη της εξουσίας, το μνημόνιο, η εξαθλίωση, η επόμενη ημέρα και η μόνιμη σχέση με το ΔΝΤ

“Μία απίστευτη διαπλοκή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής μαφίας με την πολιτική διαφθορά, δημιουργεί από διαδικτυακά, ανύπαρκτα χρήματα πραγματικές αξίες, κλέβει από τους Πολίτες τη δημόσια περιουσία τους και συνεχίζει να τους εκμεταλλεύεται - για όσο διάστημα θέλει και με όποιον τρόπο μπορεί. Η δικτατορία των αγορών πετυχαίνει με εγκληματική δύναμη και με δολοφονική μανία τους στόχους της. «Ή θα ιδιωτικοποιήσετε τα πάντα, παραμένοντας δούλοι μας, ή θα καταστραφείτε εντελώς», απειλούν σχεδόν καθημερινά. Με απλούστερα λόγια «Τα χρήματα σας ή τη ζωή σας», όπως ακριβώς συνηθίζουν να εκβιάζουν και να πανικοβάλουν τα θύματα τους οι κλέφτες του πεζοδρομίου – αν και αυτοί δεν προσβάλλουν την υπερηφάνεια και δεν θίγουν την αξιοπρέπεια ολόκληρων λαών, όπως συμβαίνει σήμερα με τους Έλληνες (άποψη Γερμανού αναγνώστη της Zeit στο διαδίκτυο).        

Στο θέμα μας τώρα, η βιομηχανική επανάσταση στην Ευρώπη το 19^ο αιώνα, δεν επεκτάθηκε στην τότε οθωμανική αυτοκρατορία – κυρίως λόγω των περιορισμένων κεφαλαίων και ελάχιστων υποδομών, καθώς επίσης σαν αποτέλεσμα της έλλειψης επιχειρηματικότητας, όσον αφορά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Τόσο η στρατιωτική, όσο και η δημοσιοϋπαλληλική καριέρα ήταν πολύ πιο επιθυμητοί στόχοι, ενώ απολάμβαναν μεγαλύτερο κύρος από την επιχειρηματική δραστηριοποίηση – με το υπόλοιπο μέρος των Πολιτών να απασχολείται στη γεωργία, να είναι επαγγελματίες τεχνίτες ή ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων γης.

Οι βιοτεχνίες ήταν αντιμέτωπες με διαρκώς μεγαλύτερες δυσκολίες, επειδή δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα βιομηχανικά παραγόμενα προϊόντα της δύσης – αφού οι ευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν αναγκάσει την αυτοκρατορία να μην επιβάλει δασμούς στα εισαγόμενα εμπορεύματα τους, τα οποία πλημμύρισαν την τουρκική αγορά με φθηνές τιμές. Επί πλέον, οι ανάγκες χρηματοδότησης, η πάγια οικονομική αδυναμία, καθώς επίσης οι πανάκριβοι πόλεμοι που διεξήγαγε, είχαν σαν αποτέλεσμα να οδηγείται η οθωμανική αυτοκρατορία σε μία όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση της από την Ευρώπη.

Το έτος 1875, σαν απόρροια των υψηλών τόκων, σε συνδυασμό με τα μεγάλα δημόσια χρέη, η αυτοκρατορία χρεοκόπησε – οπότε αναγκάσθηκε να εκχωρήσει τη δημοσιονομική της κυριαρχία στους πιστωτές της, έτσι ώστε να είναι σε θέση να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες η δημοσιονομική, καθώς επίσης η οικονομική ανεξαρτησία της αυτοκρατορίας, ανακτήθηκε μετά την ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας (1927) – δηλαδή, πενήντα δύο ολόκληρα χρόνια αργότερα.

Περαιτέρω, η «βαριά» κληρονομιά τού οθωμανικού παρελθόντος ήταν εξαιρετικά απαιτητική για τη νεοϊδρυθείσα δημοκρατία. Εκτός αυτού τόσο οι βιοτεχνίες, όσο και ο χρηματοπιστωτικός κλάδος, καθώς επίσης το εξαγωγικό εμπόριο, υπέφεραν από την έλλειψη της επαγγελματικής εξειδίκευσης των Αρμενίων, καθώς επίσης της κοινωνικής-επιχειρηματικής «προσφοράς» των Ελλήνων. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η εκδίωξη της πλειοψηφίας των «μειονοτήτων» είχε σαν αποτέλεσμα αφενός μεν την απώλεια κεφαλαίων, αφετέρου δε πολλών άλλων «παραγωγικών» συντελεστών – όπως της επιχειρηματικής εμπειρίας και των διεθνών σχέσεων (γνωριμιών).

Συνεχίζοντας η γεωργία, μη ορθολογικά οργανωμένη και στα χέρια πολύ λίγων μεγαλοκτηματιών, οι οποίοι υπενοικίαζαν τα χωράφια τους σε μικρούς αγρότες, δεν μπορούσε να προσφέρει στη χώρα αρκετά έσοδα για επενδύσεις. Επί πλέον εξέλιπε μία σύγχρονη οικονομική νομοθεσία, μία λειτουργική δημόσια διοίκηση, ένα μεθοδικό φορολογικό σύστημα, καθώς επίσης ένας σωστά εκπαιδευμένος πληθυσμός – αφού το έτος 1927 οι αναλφάβητοι ήταν το 90% των 14 εκ. Τούρκων τότε.

Παρά το ότι λοιπόν η νέα κυβέρνηση της χώρας ακολούθησε μία φιλελεύθερη πολιτική, επένδυσε στις υποδομές και προσπάθησε να αναπτύξει τη βιομηχανία, με τη βοήθεια του δανεισμού της από τη Ρωσία, δεν επιτεύχθηκε η αναμενόμενη πρόοδος – αφού το 1953 απασχολούνταν μόλις 26.000 εργαζόμενοι στις ιδιωτικές βιομηχανίες και 86.000 στις κρατικές.

Μεταξύ των ετών 1945 και 1980 τώρα, η Τουρκία ακολούθησε μία φιλόδοξη οικονομική πολιτική εσωτερικής ανάπτυξης - όπου οι επιχειρήσεις της αφενός μεν επιδοτούνταν, αφετέρου δε προστατεύονταν από τον ανταγωνισμό των εισαγωγών, με τη βοήθεια των υψηλών δασμών. Επειδή όμως η κρατική γραφειοκρατία εμπόδιζε την ανάπτυξη των εξαγωγών, εξέλιπε το απαραίτητο συνάλλαγμα για τις επενδύσεις στην περαιτέρω βιομηχανοποίηση, μέσω της εισαγωγής μηχανημάτων και πρώτων υλών. Παράλληλα, το μεγαλύτερο μέρος των δημοσίων επιχειρήσεων της Τουρκίας ήταν μη ανταγωνιστικά οργανωμένο, ενώ χρησιμοποιούταν από την Πολιτική τόσο για κομματικούς, όσο και για κοινωνικούς σκοπούς.

Για να επιτυγχάνει τώρα το κράτος τα φιλόδοξα πενταετή του προγράμματα, τα οποία είχαν υιοθετηθεί ήδη από την ίδρυση του, ήταν υποχρεωμένο να επενδύει περισσότερα, από όσα εισέπραττε. Κατ’ επακόλουθο, αυξανόταν τα ετήσια ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και εξ αυτών το δημόσιο χρέος – με τον πληθωρισμό να παραμένει σταθερά διψήφιος. Η διαρκώς αυξανόμενη λοιπόν εξάρτηση της χώρας από τα εξωτερικά χρέη είχε σαν αποτέλεσμα αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις (τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70), οι οποίες προκαλούσαν κοινωνικές και πολιτικές «εκρήξεις» - ενώ κατέληγαν σε στρατιωτικά πραξικοπήματα και σε απίστευτες «θηριωδίες».

Τελικά, η οικονομικοπολιτική αλλαγή στην Τουρκία επήλθε μετά το 1982 – όπου η χώρα ακολούθησε μεθοδικά τη φιλελεύθερη κατεύθυνση μίας εξαγωγικά προσανατολισμένης εκβιομηχάνισης, με την συστηματική αναθεώρηση της χρηματοπιστωτικής, της νομισματικής και της εξαγωγικής της πολιτικής. Με στόχο την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της λοιπόν, καταργήθηκαν οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί των εισαγωγών, ενώ ενισχύθηκαν οι εξαγωγές. Η γραφειοκρατία άρχισε να περιορίζεται αισθητά, ενώ αυξήθηκαν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις - μεταξύ άλλων, με τη βοήθεια των επιλεκτικών αποκρατικοποιήσεων δημοσίων εταιρειών.

Η διευκόλυνση όμως των εισαγωγών και ο περιορισμός των δασμών, είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανταγωνιστικών πιέσεων στις τουρκικές επιχειρήσεις – με οριακό σημείο την είσοδο της χώρας στην ευρωπαϊκή «τελωνειακή ένωση», το 1996. Κατ’ επακόλουθο, οι οικονομικές κρίσεις δεν σταμάτησαν να την απειλούν, με τις τελευταίες το 1994, το 1999, το 2000 και το 2001 – οφειλόμενες κυρίως στα ελλειμματικά εξωτερικά ισοζύγια της, σε συνδυασμό με ένα αδύναμο χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς επίσης με ένα μη λειτουργικό δημόσιο. Τα προβλήματα αυτά ξέφυγαν τελικά από τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Τουρκία, το 2001, στα νύχια του ΔΝΤ.  

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

 Η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση ξέσπασε ουσιαστικά το Φεβρουάριο του 2001 – με αφορμή τη στοχευμένη επίθεση του προέδρου της χώρας εναντίον του πρωθυπουργού της, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ένα κρατικό όργανο, στο οποίο υπερίσχυε το στρατιωτικό καθεστώς). Ο τότε πρόεδρος είχε κατηγορήσει τον πρωθυπουργό, ισχυριζόμενος ότι έχει αποτύχει παταγωδώς στην καταπολέμηση της διαφθοράς – με το «σκάνδαλο» να αναπαράγεται και να μεγαλοποιείται από όλα σχεδόν τα τουρκικά και διεθνή ΜΜΕ.

Αμέσως μετά τη διαμάχη της ανώτατης ηγεσίας, κατέρρευσαν οι μετοχές στο χρηματιστήριο της χώρας ενώ αργότερα, μετά την «απελευθέρωση» της συναλλαγματικής ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, ακολούθησε η υποτίμηση της κατά 40% - επομένως και η αντίστοιχη, θανατηφόρα ασφαλώς μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων.

«Θυμάμαι ακριβώς τι συνέβη τότε», αναφέρει χαρακτηριστικά ένας ξένος παρατηρητής, συνεχίζοντας: «Ήταν η 21^η Φεβρουαρίου του 2001. Από τη μία ημέρα στην άλλη, το δολάριο δεν κόστιζε πια 690.000 λίρες, αλλά 850.000 – πριν ακόμη ανακοινωθεί επίσημα από την κυβέρνηση η απελευθέρωση της τουρκικής λίρας. Μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου του 2001, την κύρια ημέρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, την ημέρα μηδέν , η ισοτιμία αναρριχήθηκε σχεδόν στις 900.000 λίρες. Αργότερα, έφτασε στο 1.300.000 λίρες».  

Σαν επακόλουθο των παραπάνω, η οικονομία της χώρας κατέρρευσε με τη σειρά της – με την ύφεση να ξεπερνάει το 3% και τον πληθωρισμό να πλησιάζει το 50%, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης (κατά την Morgan Stanley τότε, η ύφεση ήταν της τάξης του 7,2% και ο πληθωρισμός 70%). Παράλληλα, τα επιτόκια δανεισμού για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έφτασαν στο 110% - ένα μέγεθος με το οποίο ήταν αδύνατον να επιβιώσουν (ίσως από εδώ μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα την τεράστια σημασία του Ευρώ για την Ελλάδα , καθώς επίσης τις «εγκληματικές» παροτρύνσεις να εγκαταλείψουμε τη Ευρωζώνη).  

Κατά τη διάρκεια των επομένων εβδομάδων η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 10%, αρκετές χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, ολόκληροι βιομηχανικοί κλάδοι (υποδήματα, κλωστοϋφαντουργίες) έπαψαν να λειτουργούν, ενώ περίπου 500.000 εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους – παρά το ότι η ανεργία ήταν ήδη στο 18%, πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση. Εκτός αυτού, τα φάρμακα σε όλα τα νοσοκομεία της Τουρκίας εξαντλήθηκαν, αφού οι ξένες φαρμακοβιομηχανίες σταμάτησαν να προμηθεύουν τη χώρα - λόγω της αβέβαιης ισοτιμίας του νομίσματος της.  

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Στις αρχές Μαρτίου του 2001, οι υπευθυνότητες για το μεγαλύτερο μέρος της Οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ανατέθηκαν στον K.Dervis – στον μέχρι τότε αντιπρόεδρο δηλαδή της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο οποίος ήταν στο στελεχιακό δυναμικό της από τη δεκαετία του ’70. Ο K.Dervis, αρκετά χρόνια προηγουμένως, είχε διαχωρίσει το δρόμο του από τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της Τουρκίας, όταν αυτός (B.Ecevit) είχε πολύ σωστά εναντιωθεί στη δραστική ιδιωτικοποίηση της οικονομίας - ιδρύοντας μαζί με άλλους πολιτικούς, το 1994, τη «Νέα Δημοκρατική Κίνηση».

Η οργάνωση αυτή, υπό τη ηγεσία του προέδρου των εργοδοτών, ήταν υπέρ ενός συμβιβασμού στο κουρδικό θέμα, «προωθούσε» τη συνεννόηση με το πολιτικό Ισλάμ και σχεδίαζε τη ριζική φιλελευθεροποίηση της Οικονομίας - στα πλαίσια των αρχών των «παιδιών του Σικάγου ». Εν τούτοις, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του 1995 η «οργάνωση», στην οποία συμμετείχε ο K.Dervis, εξαφανίσθηκε εντελώς από την πολιτική σκηνή.

Στις 19 Μαρτίου του 2001, η κυβέρνηση συμφώνησε με το ΔΝΤ σε ένα «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα ριζικής «αναμόρφωσης» της τουρκικής οικονομίας - το οποίο προέβλεπε την αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα, τον δραστικό περιορισμό των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, μέσα από τη μεγάλη μείωση των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης τις ιδιωτικοποιήσεις όλων των κρατικών εταιρειών. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η τουρκική οικονομία είχε χαρακτηρισθεί ως «σοβιετικού τύπου» από τους ιθύνοντες του ΔΝΤ - οι οποίοι τοποθέτησαν αμέσως το δικό τους άνθρωπο, στην ισχυρότερη θέση της χώρας (Υπουργείο Οικονομικών).  

Συνεχίζοντας οι διεθνείς επενδυτές, οι τοκογλύφοι και το Καρτέλ δηλαδή, δεν εμπιστευόντουσαν ότι η τότε πολυκομματική κυβέρνηση, συναποτελούμενη από τη σοσιαλιστική, τη συντηρητική και την εθνικιστική παράταξη (Γκρίζοι Λύκοι), θα μπορούσε να επιβάλλει τις αλλαγές – πόσο μάλλον όταν τόσο οι κρατικές τράπεζες, όσο και οι δημόσιες επιχειρήσεις, ήταν οι βασικές «δεξαμενές» άντλησης πολιτικής δύναμης για τα κόμματα.

Ακριβώς για το λόγο αυτό οι δυτικές κυβερνήσεις, το ΔΝΤ και οι τράπεζες (η πραγματική Τρόικα ουσιαστικά, σύμφωνα με την ευρηματική ονομασία που της έδωσαν πρώτοι οι Έλληνες), πίεζαν μαζικά και από κοινού την Τουρκία με απώτερο, κρυφό στόχο την «άλωση » και τη λεηλασία της. Έτσι λοιπόν, τα «παρακλητικά» γράμματα του τότε πρωθυπουργού για την παροχή οικονομικής βοήθειας στη χώρα του (δάνεια), είτε δεν γινόταν αποδεκτά, είτε συνδέονταν με απίστευτες απαιτήσεις ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης (ξεπουλήματος καλύτερα) της τουρκικής οικονομίας.

Παράλληλα, τόσο τα διεθνή ή τοπικά ΜΜΕ, όσο και οι σύνδεσμοι των εργοδοτών, βιομηχάνων και επιχειρηματιών, ενισχυόμενοι σιωπηλά από τη στρατιωτική εξουσία (η οποία απειλούσε έμμεσα ακόμη και με πραξικόπημα), είχαν εξαπολύσει μία απίστευτη «γκεμπελική καμπάνια », κατηγορώντας με κάθε τρόπο την κυβέρνηση για ανικανότητα και διαφθορά. Ο δήθεν στόχος τους ήταν η μετατροπή της Τουρκίας σε μία σύγχρονη Δημοκρατία, μακριά από τον «κρατισμό» του παρελθόντος.  

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Συνεχίζοντας, παρά το ότι η κυβέρνηση είχε αποδεχθεί το πρόγραμμα του ΔΝΤ, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να επιβάλλει της διαρθρωτικές αλλαγές του – περιοριζόμενη στις συνεχείς αυξήσεις των φόρων στη βενζίνη, στον καπνό, στο οινόπνευμα, στη ζάχαρη και σε πολλά άλλα είδη. Όταν όμως η πιστοληπτική ικανότητα της Τουρκίας υποτιμήθηκε από τις διεθνείς τράπεζες και τις εταιρείες αξιολόγησης, παράλληλα με τη νέα υποτίμηση του νομίσματος της, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να συναντηθεί, κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου, με τους αντιπροσώπους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπογράφοντας ένα δεσμευτικό «μνημόνιο» συνεργασίας - με βάση το οποίο ήταν πλέον αναγκασμένη να υποκύψει σε όλες τις απαιτήσεις τους.

Σύμφωνα με τους γνωστούς μας πια Financial Times της Γερμανίας τότε (09.04.2001), «Οι δαπάνες του δημοσίου έπρεπε να μειωθούν άμεσα κατά 25%, ενώ τα έσοδα να αυξηθούν κατά 10%. Από τις αρχές του 2002 έπρεπε να καταργηθούν οι επιδοτήσεις των αγροτών, καθώς επίσης να πουληθούν όλα τα δημόσια αγροτικά εργοστάσια. Η ανάπτυξη όφειλε, μετά την ύφεση του 2001, να είναι 4,5% το 2002 και 5,5% το 2003».

Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, οι (με απόσταση) δύο μεγαλύτεροι πελάτες της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, η οποία είναι ένας από τους σημαντικότερους «διαφθορείς συνειδήσεων» διεθνώς (άρθρο μας ), είναι η Ελλάδα και η Τουρκία – γεγονός που σημαίνει ότι δεν είναι εντελώς απίθανο να «υποδαυλίζει» η Γερμανία τις συνεχείς «αντιπαλότητες» μεταξύ τους, οι οποίες συμβάλλουν αφενός μεν στις εξαγωγές της Γερμανίας, αφετέρου δε στην υπερχρέωση της Ελλάδας και της Τουρκίας (εξοπλιστικά προγράμματα)

Περαιτέρω, έπρεπε να καταργηθούν όλοι οι offshore-λογαριασμοί στις τράπεζες, ενώ οι ιδιοκτήτες των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων θα ήταν υπεύθυνοι για τα χρέη τους, με την ιδιωτική τους περιουσία (οι πιστωτικές απώλειες των κρατικών τραπεζών υπολογίσθηκαν στα 20 δις $ - αν και τελικά δεν έκλεισε καμία τράπεζα). Το πρόγραμμα λιτότητας απαιτούσε επίσης την απόρριψη τουλάχιστον 5.000 κοινωφελών επενδυτικών σχεδίων της κυβέρνησης. Εκτός αυτού, η πλειονότητα των 230.000 υπαλληλικών κατοικιών έπρεπε να πουληθεί, ενώ ένα μεγάλο μέρος των 2,5 εκ. δημοσίων υπαλλήλων όφειλαν να απολυθούν.

Συνεχίζοντας στη μεγάλη λεηλασία της Τουρκίας, οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων ήταν υποχρεωμένοι να νομιμοποιήσουν τα ακίνητα τους, πληρώνοντας ποσά, τα οποία θα απέφεραν συνολικά στα ταμεία του κράτους περί τα 5 δις $. Επίσης, οι δημόσιες επιχειρήσεις ήταν υποχρεωτικό να πουληθούν στις τότε εξευτελιστικές τιμές στο διεθνές κεφάλαιο – οι κρατικές τράπεζες δηλαδή, οι επιχειρήσεις ενέργειας, ύδρευσης και ηλεκτροδότησης, οι αεροπορικές εταιρείες, οι τηλεπικοινωνίες κλπ. Παράλληλα, η κεντρική τράπεζα της χώρας έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί εντελώς από την Πολιτική.  

Μάλλον οφείλουμε να συμπληρώσουμε επίσης εδώ ότι, συνήθως αυξάνεται δυσανάλογα το δημόσιο χρέος με την είσοδο των συνδίκων του διαβόλου σε μία χώρα, επειδή τα αδύναμα κράτη υποχρεώνονται να συμπεριλάβουν τις εγγυήσεις προς τις τράπεζες, καθώς επίσης τις ζημίες των επιχειρήσεων του δημοσίου, όπως και αποζημιώσεις του προσωπικού που απολύουν – έτσι ώστε οι κρατικές επιχειρήσεις να πουληθούν στους ιδιώτες όχι μόνο σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά και «ελεύθερες βαρών». Επομένως, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση η αλματώδης αύξηση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, τα τελευταία δύο χρόνια – επίσης όχι η συνεχής «ανοδική αναθεώρηση» των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού μας.            

Περαιτέρω το ΔΝΤ, μετά την υπογραφή του «μνημονίου υποτέλειας», αποφάσισε τελικά να δανείσει τα 6 δις $ στην Τουρκία, τα οποία είχε υποσχεθεί και δεν εκταμίευε (το σύνηθες τέχνασμα), ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα υπολόγισε τις ανάγκες εξυγίανσης του τραπεζικού συστήματος στα 35 δις $ - καθώς επίσης τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα των επομένων τριών μηνών, τα οποία δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει η Τουρκία, στα 10,1 δις $ (το συνολικό δάνειο του ΔΝΤ προς την Τουρκία, μεταξύ των ετών 2002-2004, ήταν 31 δις $).  

Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με τις τότε δημοσκοπήσεις, κανένα από τα τρία κόμματα που συγκυβερνούσαν δεν ξεπερνούσε πλέον το ελάχιστο όριο εισαγωγής τους στη Βουλή (10%) – ενώ ο πρωθυπουργός δεν ήθελε (ίσως δεν του επιτρεπόταν από το ΔΝΤ) να παραιτηθεί, παρά το ότι είχε χαθεί εντελώς η εμπιστοσύνη τόσο των βουλευτών, όσο και των Πολιτών της χώρας απέναντι του.

Όπως αποδείχθηκε δε στη συνέχεια, κανένα από τα παλαιότερα κόμματα δεν «επέζησε» ως είχε – χωρίς αυτό να σημαίνει δυστυχώς ότι, η νέα ηγεσία συμπεριφέρθηκε όπως μάλλον θα περίμεναν οι Πολίτες της χώρας. Αν μη τι άλλο, το κόμμα που διαδέχθηκε τα «συντρίμμια» που άφησε το ΔΝΤ, ήταν αυτό που τελικά «ξεπούλησε» τη δημόσια περιουσία της Τουρκίας, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται παράδοξο – κυρίως δε τις κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης τις προσοδοφόρες, αποκλειστικές άδειες εκμετάλλευσης (τυχερών παιχνιδιών, τηλεοπτικών συχνοτήτων κλπ.).

Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Ανακεφαλαιώνοντας, σαν αποτέλεσμα των τρομακτικών πιέσεων που ασκήθηκαν τόσο από τις τράπεζες, όσο και από τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της δύσης, η τουρκική κυβέρνηση αναγκάσθηκε, εκείνο το Σάββατο του Απριλίου του 2001, δύο μόλις μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης και ενώ ο λαός ήταν ακόμη υπό την επήρεια του σοκ , να καταθέσει ένα αυστηρότατο πρόγραμμα μέτρων («μνημόνιο») - εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων και διαμαρτυριών των εργαζομένων. Το πρόγραμμα αυτό προέβλεπε μία ευρύτατη αναδιάρθρωση της οικονομίας της χώρας, σε συνδυασμό με δραστικές μειώσεις του βιοτικού επιπέδου των Πολιτών της.

Ο βασικός λόγος, ο οποίος ανάγκασε την κυβέρνηση να λάβει τις συγκεκριμένες, οδυνηρές αποφάσεις ήταν, όπως αναφέραμε, οι «επιθετικές κινήσεις» της ισχυρότατης τουρκικής στρατιωτικής ηγεσίας, καθώς επίσης του τότε προέδρου της χώρας - σε στενή συνεργασία με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Όλοι μαζί οι παραπάνω είχαν σαν «επίσημο» στόχο (κάλυψη;), την ολοκληρωτική διάλυση του «εδραιωμένου δικτύου» των πολιτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των μεγάλων επιχειρηματιών, οι οποίοι κυριαρχούσαν για πολλές δεκαετίες στην τουρκική κοινωνία.

Ο σύνδεσμος όμως των βιομηχάνων και επιχειρηματιών (Tusiad) ήταν επίσης μέλος της ομάδας που επεδίωκε την αλλαγή, με σύνθημα του την «κήρυξη του πολέμου εναντίον της διαφθοράς», καθώς επίσης τον «εκδημοκρατισμό της χώρας» - έτσι ώστε να ενισχυθούν, όπως τόνιζε, οι προσπάθειες του τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό. Επομένως, πως ήταν δυνατόν να απαιτούσε ο ίδιος την τιμωρία του;

Κλείνοντας, σύμφωνα με ανεξάρτητους ξένους παρατηρητές της εποχής εκείνης, το αυστηρότατο πρόγραμμα μέτρων, το οποίο κατατέθηκε από την (σκιώδη) κυβέρνηση, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο εάν εξαθλιωνόταν εντελώς ο ήδη φτωχός πληθυσμός της χώρας - ενώ δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Αντίθετα, ήταν εντελώς ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Δημοκρατίας, η οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε συνθήκες άκρατου νεοφιλελευθερισμού και βασιλείας των αγορών.

Απλούστερα, οι νέοι καπετάνιοι του τουρκικού υπερωκεανίου θα πετούσαν έναν μεγάλο αριθμό ταξιδιωτών στη θάλασσα, για να μπορέσει το καράβι να συνεχίσει το δρόμο του με τους υπόλοιπους - οι οποίοι, αφενός μεν θα αποδέχονταν δουλικά, αφετέρου δε θα ισχυροποιούσαν και θα έτρεφαν πλουσιοπάροχα τους νέους ιδιοκτήτες.  

Σε σχέση με το συγκεκριμένο συμπέρασμα, είναι μάλλον χαρακτηριστική η παρακάτω διαπίστωση ενός ξένου δημοσιογράφου, όσον αφορά τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην Τουρκία:

«Πως είναι δυνατόν να επιζήσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος εδώ; Τα χαμηλά εισοδήματα είναι της τάξης των 175-250 €, ενώ τα μεσαία κυμαίνονται μεταξύ 350 € και 450 € μηνιαία. Ανάλογα με το εκάστοτε εισόδημα, το 35% πηγαίνει στο ενοίκιο, οπότε μένουν ελάχιστα χρήματα για τα υπόλοιπα έξοδα.

 Το κόστος διαβίωσης δεν είναι χαμηλό στην Τουρκία, όπως υποθέτουν πολλοί στην Ευρώπη – αντίθετα, είναι απερίγραπτα υψηλό. Ένα τηλεφώνημα κοστίζει τριπλάσια, από όσο στην Ευρώπη – δεκαπλάσια, εάν το μετρήσει κανείς με κριτήριο τα πραγματικά του εισοδήματα. Ένα ζευγάρι παπούτσια κοστίζει στην επαρχία περίπου 50 € - θα πρέπει δηλαδή να δουλέψει κανείς τουλάχιστον μία εβδομάδα για να τα αγοράσει. Το κρέας είναι ακριβότερο από τη Γερμανία, ενώ όλα τα υπόλοιπα τρόφιμα επίσης, με εξαίρεση μόνο τα φρούτα και τα λαχανικά.

 Για να μπορέσει μία τετραμελής οικογένεια να ζήσει με σχετική αξιοπρέπεια στην Τουρκία, χρειάζεται περίπου 900 € μηνιαία – ενώ συνήθως δεν διαθέτει ούτε τα μισά. Είναι πραγματικά μυστήριο το πως μπορεί και επιβιώνει ένας μέσος εργαζόμενος άνθρωπος εδώ – για τους άνεργους και τους συνταξιούχους, ένας άλυτος γρίφος.

 Πεθαίνουν στην κυριολεξία άνθρωποι στους σκουπιδότοπους και κανείς δεν τους δίνει την παραμικρή σημασία. Δεν είμαι πια σίγουρος εάν ο πόλεμος της φτώχειας είναι καλύτερος από το συμβατικό. Τουλάχιστον στον κανονικό πόλεμο, πεθαίνει κανείς με αξιοπρέπεια και με υπερηφάνεια για την πατρίδα του. Είναι πραγματικά οδυνηρή η εικόνα αυτού του κάποτε υπερήφανου, στρατιωτικού λαού, ο οποίος καθημερινά ζητιανεύει στους σκονισμένους, άθλιους δρόμους της λεηλατημένης χώρας του – δούλος μίας παγκόσμιας, αχόρταγης ολιγαρχίας που δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή του να συναντήσει».    

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

 Μεταξύ των ετών 2002 και 2005 η οικονομία αυξανόταν με έναν ρυθμό της τάξης του 7,2% ετήσια – με τις εξαγωγές να διπλασιάζονται στο ίδιο χρονικό διάστημα (μία μάλλον μέτρια «επίδοση», εάν υπολογίσει κανείς την τεράστια υποτίμηση του νομίσματος κατά 96%, καθώς επίσης τις μειώσεις των μισθών). Φυσικά δε, μόλις το 20% του πληθυσμού της χώρας είχε κάποιο όφελος από την ανάπτυξη – με την περιοχή της Κωνσταντινούπολης να απολαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των «νέων» εισοδημάτων της χώρας.

Οι αμοιβές των εργαζομένων συνέχισαν να μειώνονται μέχρι και το 2006, ενώ η διαφορά τους, σε σχέση με το 2000, διαμορφώθηκε στο -30,2% (πηγή: O.Onaran). Δηλαδή, οι ονομαστικοί μισθοί των εργαζομένων στην Τουρκία το 2006 ήταν κατά 30% περίπου χαμηλότεροι, σε σχέση με το 2000 (οι πραγματικές αμοιβές το 2007 ήταν χαμηλότερες κατά -21,5%, σε σχέση με το 1979 – παρά τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και του ΑΕΠ της χώρας).

Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, επιβλήθηκαν μεγάλες μειώσεις στους μισθούς, υπό το φόβο της ανεργίας – ενώ τα συνδικάτα των εργαζομένων αποδέχθηκαν ακόμη και απολύσεις, χωρίς αποζημιώσεις. Το 2005, ο βασικός μισθός ενός δεκαεξάχρονου ήταν 350 νέες τουρκικές λίρες (200 €), ενώ το επίσημο όριο της φτώχειας για μία τετραμελή οικογένεια 1.600 λίρες (915 €) – δηλαδή, ο βασικός μισθός ήταν περίπου 4,5 φορές χαμηλότερος από το όριο της φτώχειας, ενώ μόλις το 48% των εργαζομένων ήταν ασφαλισμένοι.          

Συνεχίζοντας, ο πληθωρισμός περιορίσθηκε σε μονοψήφια μεγέθη για πρώτη φορά μετά από 37 έτη, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώθηκε στο -7% το 2004. Στην πραγματικότητα βέβαια, ήταν (συνεχίζει να είναι) πολύ δύσκολο να διαπιστώσει κανείς τα πραγματικά οικονομικά μεγέθη της Τουρκίας, αφού «αποτυπώνονταν» κάθε φορά με διαφορετικούς τρόπους - ενώ ήταν «επηρεασμένα» από την ιδιαίτερα στενή συνεργασία της νέας τουρκικής κυβέρνησης με το ΔΝΤ. Έτσι λοιπόν, όπως αναφερόταν το 2005 από το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ περιορίσθηκε από 91% το 2001, στα 63,5% το 2004 - παράλληλα με τη σημαντικότατη μείωση του πληθωρισμού, σε επίπεδα της τάξης του 10%.

Οι αριθμοί όμως αυτοί ήταν (είναι) σε μεγάλο βαθμό «παραπλανητικοί», επειδή οφείλονταν στην έντονα υπερτιμημένη τότε τουρκική λίρα. Εάν δηλαδή εξέταζε κανείς τα μεγέθη χωρίς τη «νομισματική επίδραση», τότε θα διαπίστωνε πως το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ουσιαστικά κατά 50% - παράλληλα με την τεράστια αύξηση των εισαγωγών. Απλούστατα λοιπόν, η υπερτιμημένη λίρα περιόριζε το κόστος των εισαγωγών, μείωνε το εξωτερικό, καθώς επίσης το δημόσιο χρέος, ενώ λειτουργούσε αποπληθωριστικά – ένα πραγματικά εξαιρετικό τέχνασμα του «Ταμείου» το οποίο, αφενός μεν εξυπηρέτησε τα μέγιστα την είσοδο των ξένων κερδοσκοπικών κεφαλαίων, με στόχο τη λεηλασία του δημοσίου/ιδιωτικού πλούτου της Τουρκίας, αφετέρου δε τη «διαιώνιση» των προβλημάτων της χώρας (αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο κλπ.), έτσι ώστε να παραμένει σταθερά «στον ορό του ΔΝΤ».            

Περαιτέρω, τόσο το δημόσιο χρέος (ειδικά για μία χώρα με σχετικά περιορισμένες υποδομές και ξεπουλημένα πλέον περιουσιακά στοιχεία), όσο και το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου, παραμένουν επικίνδυνα υψηλά - παρά το ότι εισπράχθηκαν άνω των 20 δις $ από τις ιδιωτικοποιήσεις. Πρέπει να επισημάνουμε βέβαια το γεγονός ότι, οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν/ολοκληρώθηκαν ουσιαστικά μετά το 2005 – από τη νέα κυβέρνηση της χώρας. Το γεγονός αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε για ποιόν ακριβώς λόγο θεωρείται ικανός «ηγέτης» ο νυν πρωθυπουργός της Τουρκίας, ο οποίος ουσιαστικά συνθηκολόγησε με τους «κατακτητές» της.  

Μία μεγάλη «απειλή» για την Τουρκία ήταν (και είναι) η ισοτιμία της λίρας, η οποία αντικαταστάθηκε την 1^η Ιανουαρίου του 2005 από τη νέα τουρκική λίρα (με έξι μηδενικά λιγότερα). Ειδικότερα, αν και το συνολικό δημόσιο χρέος της Τουρκίας ήταν το 2004 σε απόλυτα νούμερα 235,8 δις $, σε «μετρήσιμα μεγέθη» ήταν καταχωρημένο με 198,7 δις $ - λόγω της ανατίμησης της λίρας (είχε αρχικά υποτιμηθεί, το 2001 δηλαδή, κατά -96%). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός (αν και τα μεγέθη του είναι σε μεγάλο βαθμό «σχετικά»):

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: «Σχετικά» μεγέθη της Τουρκίας (ΑΕΠ, Εξαγωγές, Εισαγωγές σε δις $, κατά κεφαλήν εισόδημα σε $)

* Η αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ των ετών 2002 και 2005 δεν φαίνεται σωστή, με κριτήριο το ρυθμό ανάπτυξης. Εν τούτοις, έχει γραφτεί με βάση την πηγή του Πίνακα (ενδεχομένως να είναι το αποτέλεσμα της ανατίμηση της λίρας ως προς το δολάριο).

** ΑΕΠ σε συγκριτική αγοραστική αξία

*** Σε δις €. Μειώθηκε το 2005 λόγω της πώλησης δημόσιας περιουσίας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού διπλασιάστηκε το 2009, στα -29,57 δις €    

**** Εκτινάχθηκε στο -6,7% το 2009 (με σχέση 1:1 για € και $)

Πηγή: Συνδυασμός WP και Eurostat   Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το 65% του ΑΕΠ προέρχεται πια από τις υπηρεσίες, το 25% από τη βιομηχανία, ενώ μόλις το 10% από τη γεωργία – με την πληθώρα όμως των επιχειρήσεων στα χέρια των ξένων (οι εξαγωγές αυτοκινήτων το 2005, ξένων βιομηχανιών προφανώς, ξεπέρασαν τα 13,7 δις $). Στο τέλος του 2007, οι ξένες κεφαλαιουχικές επιχειρήσεις στην Τουρκία ήταν περίπου 18.000 – εκ των οποίων πάνω από 3.000 γερμανικές.

Όπως συμπεραίνουμε από τον Πίνακα Ι το δημόσιο χρέος, παρά το ότι μειώθηκε ως ποσοστό του ΑΕΠ, διπλασιάστηκε σε απόλυτα μεγέθη το 2008, σε σχέση με το 2002 – παρά το ότι ιδιωτικοποιήθηκαν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, αποφέροντας σημαντικά ποσά στα ταμεία της χώρας. Το εμπορικό έλλειμμα δε της Τουρκίας διατηρεί την αυξητική του πορεία - γεγονός που προφανώς σημαίνει ότι η ανταγωνιστικότητα της, παρά την τεράστια μείωση των αμοιβών των εργαζομένων της, συνεχίζει να παραμένει χαμηλή.

Εάν δε υπενθυμίσουμε πως το κατά κεφαλήν εισόδημα της Τουρκίας (6.000 $) είναι περίπου πέντε φορές χαμηλότερο από αυτό της Ελλάδας (περί τα 30.000 $), τότε θα καταλάβουμε ότι τόσο οι ρυθμοί ανάπτυξης της, όσο και η «πικρή» θεραπεία του ΔΝΤ, οδηγήθηκαν σε ξένα «ταμεία» - επίσης όμως την τεράστια απειλή της πατρίδας μας, από μία ενδεχόμενη άλωση της από τους συνδίκους του διαβόλου.

Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, το ποσοστό της φοροδιαφυγής υπολογίζεται στο 26,22% του ΑΕΠ της Τουρκίας (πηγή WP για το 2005) – γεγονός που σημαίνει ότι το κράτος, σε απόλυτους αριθμούς, χάνει περίπου έσοδα ύψους 9-11 δις $ ετησίως (2,94% του ΑΕΠ, με συντελεστή φορολόγησης τότε στο 20%).

Αυτό θα βοηθήσει να κατανοήσουμε την σκόπιμα εσφαλμένη «μετάφραση» κάποιων εννοιών στην Ελλάδα - όπου το ποσοστό της φοροδιαφυγής επί του ΑΕΠ θεωρείται ταυτόσημο με τα διαφυγόντα έσοδα του δημοσίου. Προφανώς τα εισοδήματα που (κακώς) φοροδιαφεύγουν, δεν θα φορολογούνταν με 100%, αλλά με τον εκάστοτε ισχύοντα συντελεστή - αφαιρουμένων των εξόδων. Κατά την άποψη μας δε, η φοροαποφυγή των πολυεθνικών, ειδικά στις χώρες που έχουν αλώσει με τη βοήθεια του ΔΝΤ, είναι απείρως υψηλότερη.  

Περαιτέρω στο θέμα μας, με δεδομένο ότι η ανάπτυξη (διόγκωση καλύτερα) της Τουρκίας στηρίχθηκε κυρίως στην ανοικοδόμηση (το 30% των συνολικών επενδύσεων του 2010 κατευθύνθηκε στις ανέγερση κτιρίων – ειδικά στην Κωνσταντινούπολη και μέσω μεγάλων «πιστωτικών διευκολύνσεων», η «ποιότητα» των οποίων θα φανεί αργότερα), ενώ το πρόβλημα του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου της συνεχώς επιδεινώνεται (-8,9% του ΑΕΠ το 2010, με αυξανόμενο ρυθμό), έχουμε την άποψη ότι, εφόσον δεν συμβεί κάτι εντελώς διαφορετικό, η Τουρκία θα καταλήξει ξανά σε μία νέα κρίση – αυτή τη φορά χωρίς να διαθέτει σημαντική δημόσια περιουσία, προς εξασφάλιση νέων δανείων.

Το ενδεχόμενο αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το ότι, η μετά-ΔΝΤ πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία κυβερνάει από το 2002, έχει στηρίξει την «ηγεμονία» της στην ανάπτυξη – οπότε είναι εύλογα επιρρεπής σε μεγάλα «σφάλματα» οικονομικής πολιτικής (όπως μάλλον είναι τα νέα μεγάλα έργα που ανακοινώθηκαν). Εάν λοιπόν κάποια στιγμή τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που «εισέρρευσαν» μαζί με το ΔΝΤ στη χώρα, κεφάλαια τα οποία λειτουργούν πολλές φορές σαν φοβισμένη «αγέλη ζώων», εγκαταλείψουν ξαφνικά την Τουρκία, η προηγούμενη κρίση της θα θεωρηθεί μάλλον «αμελητέα».

Η ΜΟΝΙΜΗ ΣΧΕΣΗ ΔΝΤ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ

“Οι σχέσεις της Τουρκίας με το ΔΝΤ”, διαβάζαμε στον Τύπο το 2010, “αποτελεί ένα ιδιαίτερα μεγάλο κεφάλαιο. Οι δύο πλευρές συζητούν περίπου δύο χρόνια για τη σύναψη ενός έκτακτου δανείου, ύψους 20 δις $. Το νέο αυτό δάνειο αποτελεί ουσιαστικά αναπροσαρμογή παλαιότερου δανείου 10 δις $, το οποίο είχε λάβει η Τουρκία από τον διεθνή οργανισμό (έληξε τον Δεκέμβριο του 2008).

 Η τουρκική κυβέρνηση, εδώ και μήνες, ισχυρίζεται ότι ολοκληρώνεται σύντομα η συμφωνία - με αποτέλεσμα να εντείνεται η απογοήτευση τόσο των επενδυτών, όσο και της επιχειρηματικής κοινότητας της χώρας. Θεωρείται βέβαιο ότι το ΔΝΤ ασκεί έντονες πιέσεις στην κυβέρνηση, για να εφαρμοστεί ένα νέο υποχρεωτικό πρόγραμμα λιτότητας. Φυσικά δεν προβλέπονται αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι ήλπιζαν ότι θα ισοσταθμίσουν κάπως τις απώλειες των εισοδημάτων τους, προερχόμενες από την πτώση της τιμής της λίρας.

 Η οικονομική σταθεροποίηση, σε συνδυασμό με την συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτεί το ΔΝΤ («απελευθέρωση» των πάντων, εκμηδενισμός των μισθών, αύξηση των ωρών και των χρόνων εργασίας, περιορισμός των κοινωνικών παροχών κλπ.), αποτελούν καθοριστικό βήμα στην περαιτέρω διεθνοποίηση της τουρκικής οικονομίας. Βέβαια, αυτή η τακτική του ΔΝΤ ενοχλεί σε μεγάλο βαθμό την τουρκική κυβέρνηση, η οποία όμως δεν έχει εναλλακτικό τρόπο επιβίωσης – αν και προσπαθεί απεγνωσμένα να το κρύψει από τους ψηφοφόρους της.  

 Τόσο στους ακαδημαϊκούς κύκλους, όσο και στις τηλεοπτικές εκπομπές, η «μόνιμη σχέση» ΔΝΤ-Τουρκίας συζητείται έντονα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα – ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο σενάριο, από πολλές δεκαετίες. Όταν η Τουρκία αντιμετωπίζει προβλήματα, όπως συνήθως συμβαίνει, ευρίσκονται πρόθυμοι ξένοι δανειστές – οι οποίοι τοποθετούν κερδοσκοπικά τα χρήματα τους, χρεώνοντας τοκογλυφικά επιτόκια, σε ένα πηγάδι που μοιάζει να μην έχει πυθμένα”.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 “Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία, στην Τουρκία και αλλού, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις . Στα σχέδια τους πια δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά και οι πλούσιες χώρες της Δύσης - όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ”.  

Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, την οποία προσπαθήσαμε να αποδώσουμε περιληπτικά όσο καλύτερα γινόταν, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.

Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».

Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας - παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε 2-3 έτη μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία.

Βιλιάρδος Βασίλειος, 4-6-2011

Πηγή: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2357.aspx, http://www.analyst.gr

Εν πρώτοις μία φράση που ειπώθηκε από τον ιστορικό και λογοτέχνη των Αθηνών, τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής. Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό, όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου. Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις».

Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω. Από το διδάσκω παράγεται ο διδάσκαλος. Άρα δάσκαλος και Παιδεία, γενικότερα, στα καθ’ ημάς, σημαίνει φως. (Οι Δάσκαλοι του Γένους, ονομάζονταν Φωτιστές του Γένους)

Γράφει ο Πλάτων: «Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι, αλλά άναψαι αυτήν». Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα ενός άδειου δοχείου (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως δηλαδή. Σήμερα τι κάνουμε στα σχολεία; Εγκαταλείψαμε, σβήσαμε την ψυχή του παιδιού και στραφήκαμε στον εγκέφαλό του, γεμίζοντάς τον με περιττές, πολλές φορές, πληροφορίες. Γι’ αυτό οι μαθητές δεν αγαπούν το σχολείο και το πετροβολούν. Ίσως και τις καταλήψεις πρέπει να τις εκλάβουμε σαν κραυγή απόγνωσης των νέων για τον χαμένο δάσκαλο, για την ανύπαρκτη παιδεία. Ανηφορίζουμε την ιστορία, την παράδοση και στεκόμαστε με θαυμασμό στον δεύτερο χρυσό αιώνα, μετά του Περικλή, του Ελληνισμού. Στον χρυσό αιώνα των Πατέρων της Εκκλησίας. Γράφει ο ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι «αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος και κανών αρετής». Επαναλαμβάνει ο άγιος τον Πλούταρχο στο εξαίσιο «περί παίδων αρετής» πόνημά του. Έλεγε ο Πλούταρχος. «Διδασκάλους ζητητέον τοις τέκνοις, οι και τοις βίοις εισίν αδιάβλητοι και τοις τρόποις ανεπίληπτοι και ταις εμπειρίαις άριστοι».

Ζωντανή η παράδοση των αρχαίων στους Πατέρες, με μία διαφορά. Οι αρχαίοι αποβλέπουν στην αρετή, στην καλοκαθαγία. Οι Πατέρες και δή διά στόματος του αγίου Χρυσοστόμου θα πουν: «Παιδεία εστί μετάληψις αγιότητος».

«Τα τέκνα ημών της εν Χριστώ Παιδείας μεταλαβέτωσαν», γράφει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στους «Στρωματείς». Αν βέβαια πεις σήμερα σε κάποιον διά βίου αμαθή του νυν υπουργείου ότι σκοπός της Παιδείας είναι η απόκτηση αρετών και η αγιότητα κινδυνεύεις με… λιθοβολισμό, σε αναμένει ο χλευασμός. Παιδεία για τους νυν φωταδιστές δεν είναι μόρφωση, παίδευση, καλλιέργεια χαρακτήρων και εμφύσηση αξιών, αλλά απονομή βεβαιώσεων τυπικών προσόντων, ένα άχρηστο χαρτί με το οποίο θα συνωστίζεται ο νέος στους βουλευτικούς προθαλάμους εκλιπαρώντας μία θέση ημιαπασχόλησης. Πίσω στους Πατέρες. Έλεγε ο άγιος Γρηγόριος «καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί». «Τούτο διδασκάλου αρίστον, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει» αυτό είναι το γνώρισμα του αρίστου δασκάλου, το να διαπαιδαγωγεί, επιβεβαιώνοντας τα όσα διδάσκει με το προσωπικό του παράδειγμα, βροντοφωνάζει ο ιερός Χρυσόστομος, και προσθέτει την θεμελιώδη αρχή της εν Χριστώ Παιδείας, «έκτεινον την της αγάπης σαγήνην, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον», άπλωσε τα δίχτυα της αγάπης, για όλους τους μαθητές σου. Αν δεν αγαπάς, αν δεν ξεχειλίζει η καρδιά από αγάπη για τα παιδιά, ματαιοπονείς. Τα παιδιά νιώθουν αυτήν την αγάπη και σου προσφέρουν, ως αντίδωρο, μία ανθοδέσμη με άνθη μυρίπνοα από την ψυχή τους.

Τον τύπο τούτο του Έλληνα δασκάλου, του μεταλαμπαδευτή των τιμαλφών αξιών του Γένους, τον πολέμησαν και τον κλόνισαν οι απανωτές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναγεννήσεις, αναπτερώσεις και λοιπά ηχηρά φληναφήματα. Μες στις σχολικές τάξεις, αντί να ρέουν τα γάργαρα νάματα της εξαίσιας παράδοσής μας, τα οποία ξεδιψούν δασκάλους και μαθητές, εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, που αναδίδουν τα βαλτόνερα Δύσης και Ανατολής. Και ιδού οι προκοπές μας!! Και όμως υπήρχαν άνθρωποι, όταν οι περισσότεροι ήταν βυθισμένοι στην αποκάρωση της ψευτοευημερίας, που έβλεπαν την επερχόμενη βοθρόπτωση, υλική και πνευματική. (Μιας υλικής κατάρρευσης προηγείται πάντοτε μια πνευματική εξαθλίωση και ήττα).

Ο οσιακής μνήμης γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο κατά κόσμον… ολιγογράμματος άγιος μοναχός, μας άφησε πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο. Αν στα διάφορα σεμινάρια που διοργανώνονται «με το κιλό» κάθε χρόνο, για τους δασκάλους ακούγαμε τα λόγια του Γέροντα και όχι τις ανούσιες και ανιαρές τιποτολογίες, που μας σερβίρουν οι σχολικοί σύμβουλοι και οι άσχετοι, συνήθως και ασήμαντοι εισηγητές τους, ίσως η Παιδεία να ξανακαθόταν στον βασιλικό της θρόνο. Σκύβω, λοιπόν, με πολλή ευλάβεια και αντλώ από το βιβλίο «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», λίγα λόγια του αγίου Γέροντα, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο. Εν πρώτοις για το θέμα των απεργιών, που το ακούμε αυτές τις ημέρες. Έλεγε ο Γέροντας: «-Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν τα Θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε τα παιδιά να χάνουν μαθήματα!».

Μιλά για την πληθώρα των μαθημάτων και δραστηριοτήτων, με τα οποία καταπλακώσαμε τα παιδιά, ενώ το σημαντικότερο γι’ αυτήν την ηλικία είναι το παιχνίδι, το ομαδικό και όχι τα ψυχοφθόρα ηλεκτρονικά. (7ωρα από την Α’ Δημοτικού, ξένες γλώσσες και υπολογιστές, λες και μιλάμε για διανοητικές μηχανές).

«Σήμερα φορτώνουν τα παιδιά ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά-ενώ Αρχαία να μην μάθουν-μουσική, το ένα, το άλλο… Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι να μάθουν, για την Πατρίδα τους, δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά τραγούδια ούτε τίποτε».

Ο οξυδερκής Γέροντας γνωρίζει πως η γλώσσα μας, μαζί με την πίστη, αποτελούν τα απόρθητα αμυντήρια της εθνικής μας συνείδησης.

«Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μία νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα είναι “γλώσσα” από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: “Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία”!

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλάβους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. “Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

Πληγή πυορροούσα σήμερα για την πατρίδα η φυγή των νέων στο εξωτερικό. Τα σπουδαιότερα μυαλά λεηλατούνται από τους ξένους, σε συνδυασμό με την δημογραφική απίσχνανση, οδηγούμαστε σε ιστορική ευθανασία.

«Πάντα λέω στα παιδιά που πάνω έξω για σπουδές: “Να πάτε, αφού το θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας, να πάρετε μόνον τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μία επιστήμη. Πολύ να προσέξετε να μην ψυχραθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή πνευματικά».

Και τέλος τα χρυσά του λόγια για το έργο του δασκάλου.

«Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.

Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ. Γι’ αυτό λέω ότι καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι, αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη».

Αν ζούσαμε σε κράτος ελληνικό και όχι στο ψευτορωμαίικο χαρτοβασίλειο, στο μνημονιακό απολειφάδι και παίγνιο των Φράγκων, στα παιδαγωγικά τμήματα αυτά θα διδάσκονταν και όχι οι μαγαρισιές της Ρεπούση και των ομοϊδεατών της.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2848

«ΚΑΤΑΚΡΙΤΕΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΕΣ ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ»

Κατακριτέες και καταδικαστέες εφευρέσεις, χαρακτήρισε τη συμβίωση μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τασσόμενος κατά κάθε τέτοιας πρωτοβουλίας.


Από την Εσθονία όπου βρέθηκε ο κ. Βαρθολομαίος είπε πως για την Εκκλησία «…είναι άγνωστοι και κατακριτέαι συζυγίαι μετ’ ατόμων του ιδίου φύλου, καταδικάζονται δε αι σύγχρονοι εφευρέσεις των λεγομένων «συμφώνων συμβιώσεως», τα οποία είναι απόρροια αμαρτίας και ουχί κατά νόμον χαράς, ενεργειών κατά τας οποίας αι θήλειαι «μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες»

Χρησιμοποιώντας την παραπάνω φράση από την Προς Ρωμαίους Επιστολή, ο Οικουμενικός Πατριάρχης ούτε λίγο ούτε πολύ «αφορίζει» κάθε σχέση μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου κάνοντας λόγο για αμαρτία και πλάνη που έρχονται ενάντια στη φύση.

Είναι η πρώτη φορά που ο Οικουμενικός Πατριάρχης κάνει μια τόσο σαφή και απόλυτη αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα καλώντας μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς την Κυβέρνηση της Εσθονίας να μην προχωρήσει σε νομιμοποίηση της συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2852

Εὐρισκόμενος ἤδη στήν ἐπιθανάτιο κλίνη ἐκμυστηρεύθηκε σέ κάποιο....

Αἰωνία σου η μνήμη, ἀξιομακάριστε καί ἀείμνηστε ἀδελφέ ἡμῶν π. Νικόδημε!

ΠΗΓΗ: http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr/2013/09/blog-post_14.html#more

Έρευνα σχετικά με τις καταγγελίες που αφορούν την εταιρεία «Ελληνικά Λαχεία», πρόκειται να διενεργήσει ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών, κ. Χ. Τζώνης, μετά από παραγγελία της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου.

Ειδικότερα, αντικείμενο της έρευνας θα αποτελέσουν οι καταγγελίες της πλειοδότριας εταιρείας για την απόκτηση του μετοχικού πακέτου του ΟΠΑΠ, EMMA DELTA, η οποία ισχυρίζεται, ότι η κυρωθείσα σύμβαση παραχώρησης[PDF] 12ετούς εκμετάλλευσης των κρατικών λαχείων στην εταιρεία ειδικού σκοπού «Ελληνικά Λαχεία Α.Ε», δε συνεπάγεται καμία ωφέλεια για το ελληνικό Δημόσιο.

Βάσει του υλικού που διαβίβασε η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, κα Π.Φάκου στον κ. Τζώνη, προκύπτουν δύο βασικά ζητήματα, τα οποία και πρέπει να διερευνηθούν:

Α) ο ρόλος του ΟΠΑΠ στη σύμπραξη ΟΠΑΠ-ΙΝΤΡΑΛΟΤ-Scientific Games –LOTTOMATICA Σύμφωνα με τη διακήρυξη της σύμβασης, κυρίαρχο ρόλο στο ως άνω σχήμα πρέπει να έχει ο ΟΠΑΠ, κάτι που -σύμφωνα με τις καταγγελίες- δε συμβαίνει, καθώς, παρόλο που ο ΟΠΑΠ έχει
7 εκπροσώπους στο ΔΣ έναντι 4 των άλλων εταιρειών, για κρίσιμα ζητήματα απαιτείται πλειοψηφία 8 μελών.

Β) η νομιμότητα της συμφωνηθείσας προμήθειας: στη σύμβαση για την προμήθεια των μετόχων Intralot-Scientific Games προβλέπεται ποσοστό 3,3% επί των εισπράξεων, το οποίο η καταγγέλλουσα εταιρεία θεωρεί πολύ υψηλό, καθώς θεωρείται αρκετά μεγαλύτερο από τα κρατούντα στη διεθνή αγορά.

Σημειώνεται τέλος, ότι σε περίπτωση που από τη σχετική εισαγγελική έρευνα προκύψουν ποινικές ευθύνες κρατικών αξιωματούχων, της υπόθεσης θα επιληφθεί και η αρμόδια για ζητήματα διαφθοράς, Εισαγγελική λειτουργός.