Το casus belli της Τουρκίας ευθεία απειλή πολέμου για την Ελλάδα

Η Τουρκία βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση πολέμου απέναντι στην Ελλάδα, από τη στιγμή που το τουρκικό Κοινοβούλιο ψήφισε στις 8/6/1995 ως casus belli - αιτία πολέμου την οποιαδήποτε προσπάθεια – ενέργεια της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (δικαίωμα της Ελλάδας που προκύπτει από το διεθνές Δίκαιο).

Αυτή η απόφαση περί πολέμου εναντίον της Ελλάδας, έστρεψε αυτομάτως τον τουρκικό στρατό και όλα του τα σχέδια περί πολέμου εναντίον της χώρας μας. Δηλαδή, ο γενικός σχεδιασμός των τουρκικών επιτελείων και των στρατιών που διαθέτει η Τουρκία τόσο στα Μικρασιατικά παράλια, όσο και στην Ανατολική Τουρκική Θράκη, έχει χαρακτήρα καθαρά επιθετικό και τόσο ο εξοπλισμός, όσο και τα επιχειρησιακά σχέδια των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, είναι προσανατολισμένα σε μία επίθεση κατά της Ελλάδας, είτε αυτή θα αφορά κάποιο νησιωτικό σύμπλεγμα (νησιά βόρειο-ανατολικού και νότιο-ανατολικού Αιγαίου) είτε θα αφορά σε ηπειρωτικό έδαφος (Ελληνική Θράκη).

Στην συγκεκριμένη απόφαση – ψήφισμα του τουρκικού κοινοβουλίου δεν έχει υπάρξει απολύτως καμία επί της ουσίας αντίδραση από την Ελληνική πλευρά, παρά την επίσημη τουρκική επιθετική στάση προς την Ελλάδα και παρά την επαπειλούμενη σύγκρουση δύο κρατών μελών του ΝΑΤΟ (απαγορεύεται ρητά και δια ροπάλου οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ και σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο τότε το ΝΑΤΟ τάσσεται σύσσωμο υπέρ του υπεύθυνου –όχι αναγκαστικά επιτιθέμενου και αξίζει να προσεχθεί αυτό- της σύγκρουσης). 

Το casus belli όπως το αντιλαμβάνεται το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών

Σύμφωνα με το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και την τελευταία ενημέρωση επί του συγκεκριμένου θέματος (η οποία έγινε την Τετάρτη 17 Απριλίου 2013), το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας ορίστηκε το 1936 στα 6 ναυτικά μίλια από την ακτή (Ν. 230/1936 και μεταγενέστερο Ν.Δ. 187/1973). Διατηρήθηκε, εντούτοις, ρητώς το όριο των 10 ναυτικών μιλίων στον εναέριο χώρο, βάσει της προγενέστερης νομοθεσίας (Διάταγμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1931, σε συνδυασμό με τον νόμο 5017/1931).

Βάσει εθιμικού κανόνα του Δικαίου της Θάλασσας, που ενσωματώνεται και στη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Ελλάδα δικαιούται να επεκτείνει μέχρι τα 12 ν.μ. την αιγιαλίτιδα ζώνη της.

Το δικαίωμα επέκτασης του ορίου της αιγιαλίτιδας ζώνης μέχρι τα 12 ν.μ. είναι κυριαρχικό και μονομερές και κατά συνέπεια δεν υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμό ή εξαίρεση και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως από τρίτα κράτη (το άρθρο 3 της Σύμβασης, που ενσωματώνει κανόνα εθιμικού δικαίου, ουδένα περιορισμό ή εξαίρεση ως προς το δικαίωμα αυτό θέτει). Η συντριπτική πλειοψηφία των παράκτιων κρατών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει προσδιορίσει το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. Η ίδια η Τουρκία έχει επεκτείνει, ήδη από το 1964, την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.

Η Ελλάδα κατά την κύρωση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν. 2321/1995) δήλωσε ρητά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει σε οιοδήποτε χρόνο το δικαίωμά της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ν.μ.

Ως αντίδραση προς τη νόμιμη αυτή θέση της Ελλάδας, η τουρκική Βουλή εξουσιοδότησε με ψήφισμά της (8/6/1995) την τουρκική κυβέρνηση, εν λευκώ και στο διηνεκές, να κηρύξει πόλεμο (casus belli) στην Ελλάδα (εξουσιοδότηση για χρήση και στρατιωτικών μέσων κατά της Ελλάδος), σε περίπτωση που η τελευταία επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνης της πέραν των 6 ν.μ.

Η συμπεριφορά αυτή της Τουρκίας παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περί απαγόρευσης χρήσης ή απειλής χρήσης βίας (άρθρο 2, παρ. 4), περί ειρηνικής επίλυσης (άρθρο 2, παρ. 3) και περί καλής γειτονίας και ειρηνικής συνύπαρξης (Προοίμιο).

Παράλληλα, δυναμιτίζει τη συμμαχική σχέση που οφείλουν να έχουν κράτη που μετέχουν στην ίδια Συμμαχία και αντίκειται στις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται το ΝΑΤΟ (άρθρα 1 και 2 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου).

Η άρση του casus belli έχει συμπεριληφθεί μεταξύ των βασικών κριτηρίων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, στο πλαίσιο της υποχρέωσής της για πλήρη σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και της καλής γειτονίας που αποτελεί θεμέλια αρχή πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αυτονόητο ότι ένα υποψήφιο προς ένταξη κράτος δεν είναι δυνατόν να απειλεί με πόλεμο άλλο κράτος και πολύ περισσότερο ένα μέλος της ΕΕ και μελλοντικό εταίρο.

Αποτελεί, επίσης, αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική βελτίωση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων και τη μείωση της έντασης. Είναι προφανές ότι οι προσπάθειες εξομάλυνσης των σημείων τριβής και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών δεν μπορούν να ευοδωθούν υπό το κράτος απειλής πολέμου.

Μηδενική αντίδραση από τις Ελληνικές κυβερνήσεις

Παρά, λοιπόν, την σαφέστατη παραβίαση αλλά και επιπρόσθετη απειλή της χώρας από την πλευρά της Τουρκίας, για την περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να εφαρμόσει όσα δικαιώματα της προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο, οι Ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν άλλαξαν την πολιτική ατζέντα, ούτε προχώρησαν στην ψήφιση μίας ανάλογης απόφασης από την πλευρά της Ελλάδας, με τρόπο που να προειδοποιεί την γείτονα για την αποφασιστική στάση που θα επιδειχθεί σε οποιαδήποτε περίπτωση παραβίασης από την πλευρά της Τουρκίας επί των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Αντίθετα, μάλιστα, έκτοτε ακολουθήθηκε μία πολιτική φοβικότητας, μία πρωτοφανής πολιτική ενδοτισμού στις τουρκικές απαιτήσεις και μία πολιτική πάγιας αποσιώπησης των τουρκικών προκλήσεων, ό,που αυτές εκφραζόντουσαν.

Έτσι, επί σειράς δεκαετιών η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία θρασύτατη συνεχόμενη και κλιμακούμενη επιθετικότητα είτε σε διπλωματικό, είτε σε πολιτικό, είτε και σε στρατιωτικό επίπεδο από την Τουρκία. Αυτή η τουρκική στάση εκφράζεται σε όλο το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων (Θράκη έως και Κύπρο), αναβαθμίζεται ποσοτικά και ποιοτικά, δημιουργεί σταθερές στο μαλακό υπογάστριο της χώρας (ανθελληνική κα ανατρεπτική δράση που απειλεί την εσωτερική ειρήνη και ασφάλεια των Ελλήνων της Ελληνικής Θράκης από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, πολιτικά κόμματα με εμφανείς φιλοτουρκικές τάσεις, δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο –δική μας απορία είναι πόσο από το Αιγαίο έχει παραμείνει ελληνικό-, διευκολύνσεις στην είσοδο λαθρομεταναστών σε όλο το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων, υψηλή δραστηριότητα των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών εντός της Ελλάδας –προσφάτως και επίσημη με την απαίτηση συνεργασίας της ΜΙΤ για τις έρευνες σχετικά με τους «τρομοκράτες» της Χίου-, επίσημες δηλώσεις τούρκων πολιτικών για συμμετοχή της Τουρκίας σε παράνομες δραστηριότητες εντός της Ελλάδας –βλ. φωτιές σε νησιά και όχι μόνο-, εξαγορές τοπικών παραγόντων που προωθούν την Τουρκία ως «μητέρα πατρίδα» των μουσουλμάνων της Ελλάδας, δημιουργία de facto προβλημάτων στην οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ, τουρκικές έρευνες για ενέργεια σε ελληνικά ύδατα, αμφισβήτηση εναέριου εθνικού χώρου κ.α.).

Αυτές οι δραστηριότητες της γείτονος Τουρκίας συμπεριλαμβάνονται μέσα στο εθνικό στρατηγικό της σχέδιο, καλύπτουν τις πάγιες στοχεύσεις του και εξυπηρετούνται από όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις.

Αξιοσημείωτο είναι πως η Ελληνική πλευρά ενώ έχει ειδοποιηθεί πολλάκις από ειδικούς επιστήμονες, ειδικές αρμόδιες υπηρεσίες και διπλωμάτες, αρκείται είτε στην άσκηση προσωπικής πολιτικής εκάστου αρμοδίου υπουργού ή πρωθυπουργού, αντιμετωπίζει το «φαινόμενο» της επιθετικότητας της Τουρκίας και του casus belli ως ιδεατό και όχι ως πραγματικό, ενώ σε γενικές γραμμές η φοβικότητα, ο υποβόσκον ενδοτισμός και η σε γενικές γραμμές μη επαρκούσα έως ανύπαρκτη εθνική πολιτική (λόγω της έλλειψης εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού εκ μέρους της Ελλάδας), με αποτέλεσμα να σημειώνεται μίας συνεχής υποχωρητικότητα στα εθνικά θέματα (αποκορύφωμα τα Ίμια και το «ευχαριστώ τους αμερικανούς» από τον τότε φερόμενο πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη), ενώ όλα φαίνεται πως έχουν αφεθεί στις κρυφές συνομιλίες που γίνονται από «επιτροπές σοφών» των δύο πλευρών και στην κρυφή διπλωματία ή και με συναντήσεις υψηλού επιπέδου ακόμη και χωρίς ύπαρξη στενογράφων (πάγια τακτική του Γ. Παπανδρέου στις συναντήσεις του με τον Ερντογάν).

Απέναντι στην επί της ουσίας ανύπαρκτη πολιτική της Ελλάδας στην προκλητικότητα της Τουρκίας, αφού ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αποδέχθηκε το kazan - kazan του Ερντογάν, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας μίλησε για αλλαγή γεωγραφικών συνόρων, αλλά και λίαν προσφάτως και με την πρόφαση των εντολών της τρόικας, αποδυναμώνεται ο Ελληνικός στρατός τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, όσο και σε υλικό ή και σε επίπεδο παραγωγής υλικού, με αποτέλεσμα να κάμπτεται η άμυνα της χώρας, ενώ ειδικοί στρατιωτικοί αναλυτές αλλά και στρατιωτικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για πλήρη απώλεια της αμυντικής ικανότητας της Ελλάδας μετά την παρέλευση 2-3 χρόνων…!

Τι θα συμβεί εάν η Τουρκία εφαρμόσει το casus belli;

Αυτά συμβαίνουν ενώ η Τουρκία έχει «νομιμοποιήσει» μέσα από το κοινοβούλιό της μία στρατιωτική επίθεση κατά της Ελλάδας, όποτε η κυβέρνησή της κρίνει πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.

Στο ερώτημα, πως πρόκειται να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο οι Έλληνες πολιτικοί, η απάντηση βρίσκεται μεταξύ ειρωνείας και γραφικότητας, αφού οι πολιτικοί, οι σύμβουλοί τους, αλλά και μία σειρά κομματικών στρατιωτικών αξιωματικών, θεωρούν απίθανη μία επίθεση κατά της Ελλάδας.

Όμως, με δεδομένη την σημερινή ανακατάταξη των γεωπολιτικών δυνάμεων, την χρονική περίοδο δηλαδή που διανύουμε και μέσα από την οποία θα προκύψουν νέα δεδομένα γεωπολιτικά, γεω-οικονομικά, αλλά και γεωγραφικά για έναν σημαντικό αριθμό κρατών, πόσο «αδύνατο» είναι να υπάρξει ένα «τυχαίο γεγονός», μία μικρή σε έκταση σύγκρουση, ένα βολικό «θερμό επεισόδιο» μεταξύ των δύο χωρών;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι θετική, αφού στην Ελλάδα και στην Τουρκία οι σημερινές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν σειρά πολιτικών (και όχι μόνο) προβλημάτων και ψάχνουν εναγωνίως να τοποθετηθούν στην επόμενη ημέρα, αλλά και να διασωθούν μέσα από τις γενικές ανακατατάξεις που ενδεχομένως θα συμβούν μέσα από μία μεγάλης ισχύος σύγκρουση, η έναρξη της οποίας βρίσκεται στη Μέση Ανατολή και δη στη Συρία.

Εξάλλου, η Τουρκία επιδιώκει να δημιουργήσει τετελεσμένο θέμα μεταξύ των δύο χωρών, που θα επιλυθεί μακροχρόνια. Και η εμπειρία της Άγκυρας σε αυτόν τον τομέα είναι ήδη καταγεγραμμένη στην Κύπρο.

Οι υπάρχουσα πραγματικότητα Αθήνας και Άγκυρας

Από τη μία πλευρά, την Ελληνική, υπάρχει έντονη η ανάγκη αποπροσανατολισμού των πολιτών από τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας, τα οποία έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της κυβερνητικής νομιμότητας και λειτουργούν ως συμπιεσμένη μάζα που αναζητά σημείο κοινωνικής εκτόνωσης. Με δεδομένο ότι σε καθημερινή πλέον βάση εισέρχονται νέα πολύ σοβαρά θέματα, που απειλούν την ομαλή συνέχιση της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, η ασκούμενη πίεση γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, δημιουργώντας σοβαρές ανησυχίες για την ικανότητα της ό,ποιας πολιτικής διαχείρισής της.

Άρα, και αφού θεωρείται βέβαιη η συσπείρωση της κοινωνίας απέναντι σε έναν εξωτερικό αντίπαλο, δεν πρέπει να θεωρείται διόλου απίθανη μία περιορισμένης χρονικής έκτασης σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν βυθίζεται σε σωρεία προβλημάτων κοινωνικών, πολιτικών (λίαν συντόμως και οικονομικών), έχει χάσει σχεδόν όλους τους «συμμάχους» της στην εξωτερική πολιτική, αντιμετωπίζει το Κουρδικό και την σχεδόν βέβαιη δημιουργία ενός Κουρδικού κράτους που θα μικρύνει τα γεωγραφικά όρια της Τουρκίας, είναι αναγκασμένη να παίξει το παιχνίδι των ΗΠΑ στη Συρία και έπειτα στο Ιράν και ουσιαστικά μοιάζει με αλεπού πιασμένη στην παγίδα που προσπαθεί να διαφύγει με νευρικές (και πολύ επικίνδυνες) κινήσεις. Αυτή η Τουρκία, που έχει ήδη το casus belli κατά της Ελλάδας, μπορεί να σχεδιάσει ένα επεισόδιο οπουδήποτε στο Αιγαίο (η ηπειρωτική Ελληνική Θράκη υπάρχει για να λειτουργεί ως μοχλός πίεσης της Αθήνας και για «βάση» σχεδίων που ενδέχεται να υλοποιηθούν πολύ αργότερα και που δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα) και να κατορθώσει να συσπειρώσει ακόμη και τους εξεγερθέντες του πάρκου Γκεζί και της πλατείας Ταξίμ. Η Άγκυρα γνωρίζει πολύ καλά πως κάτι τέτοιο ενέχει μεγάλους κινδύνους και δεν θα το κάνει εάν δεν εξασφαλίσει την άδεια από τον Λευκό Οίκο. Η Άγκυρα γνωρίζει επίσης πως η Τουρκία έχει μείζονα γεωπολιτική σημασία για τις ΗΠΑ και μπορεί να χρησιμοποιήσει την αίτηση ενός «αντιδώρου» (εις βάρος της Ελλάδας, με ιδιαίτερη έμφαση τη νησιωτικοί περιοχή Φούρνοι και Ίμια) για την όποια απόλυτη συνεργασία της στα σχέδια των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

Άραγε, θα τολμήσει η Τουρκία να στήσει ένα επεισόδιο και να εφαρμόσει άμεσα το casus belli απέναντι στην Ελλάδα;

Άραγε η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας (και όχι κυβέρνηση των Ελλήνων, αφού δέχεται εντολές της τρόικας με e-mail για να προχωρήσει σε αποφάσεις) είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε μία ευθεία τουρκική στρατιωτική πρόκληση;

Θα υπάρξει η δέουσα και έγκαιρη πολιτική αποφασιστικότητα σε μία τέτοια εξέλιξη;

Θα υπάρξουν τα κατάλληλα αντανακλαστικά;

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει το ψυχικό σθένος να υπερασπίσει την χώρα επί της ουσίας και όχι μόνο στα λόγια;

Το επόμενο διάστημα, έως το τέλος του 2013 κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό για τις κυβερνήσεις τόσο της Αθήνας όσο και της Άγκυρας. Ο Ερντογάν έχει χαρακτηρισθεί και ως «παρανοϊκός» από τις ΗΠΑ. Ο Σαμαράς βρίσκεται κάπου στο πουθενά, αφού συναινεί ακόμη και στις πλέον επαίσχυντες εντολές της τρόικα (κλείσιμο της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας κ.α.) που αποδυναμώνουν την άμυνα της χώρας.

Κι ενώ το παιχνίδι της γεωπολιτικής σκακιέρας έχει ξεκινήσει από τους ισχυρούς, ο Ερντογάν και ο Σαμαράς προσπαθούν να τοποθετηθούν αλλά ταυτόχρονα καλούνται να κάνουν και τις δικές τους μικρές (αλλά πολύ σημαντικές για τις χώρες τους) κινήσεις που θα κρίνουν το πολιτικό (και όχι μόνο) μέλλον και των δύο ανδρών…

Τέλος, ας θυμηθούμε πως ο Μπάρκ Ομπάμα συναντήθηκε και μίλησε με τον τούρκο πρωθυπουργό επί έξι ώρες, ενώ με τον Αντώνη Σαμαρά μόνο για 40 περίπου λεπτά... Τα συμπεράσματα που εξάγονται από αυτό και μόνον είναι ιδιαίτερα σημαντικά, αφού όπως φαίνεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κατόρθωσε να εξασφαλίσει μόνο την φωτογραφική στήριξη του Λευκού Οίκου..

 Πηγή, http://kostasxan.blogspot.gr

Μητροπολίτου Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονυσίου
Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον
Τόμος Δεύτερος
Ἀθῆναι 1969

σελ.20-27

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_6155.html

Πολλοί σκεφτόμαστε τις πολιτικές και κομματικές παραμέτρους ενός γεγονότος, μιας δολοφονίας. Τα αίτια και τις αφορμές. Είναι και αυτά. Χρειάζονται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Το βασικότερο όμως είναι αυτό που είπε ο Χριστός: "Ου φονεύσεις". Και για να μη φονεύσεις, δεν πρέπει να θυμώνεις και να οργίζεσαι. Πρέπει να ξέρεις που να σταματάς την αγανάκτησή σου. Αυτό όμως δε φτάνει. Για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται πνευματικό και θεολογικό υπόβαθρο. Ο άλλος άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και έχει μέσα του αθάνατη ψυχή, η οποία συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι της μετά θάνατο. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αλλά δεν έχει ουσιαστικά τέλος. Τήν αρχή του όμως και το βιολογικό του τέλος τα καθορίζει μόνο ο Θεός. Κανένας άνθρωπος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Ο Θεός ορίζει την ημερομηνία της εξόδου μας από αυτό τον κόσμο ως Καρδιογνώστης, παίρνοντας τον άνθρωπο στην κατάλληλη στιγμή για να τον σώσει και να τον βάλει στον Παράδεισο. Η δαιμονική επέμβαση του ανθρώπου στη διαδικασία του θανάτου, πέραν του πένθους και της απωλείας, συνιστά αντιποίηση αρχής έναντι του Θεού. Ο διάβολος ασφαλώς είναι ο ανθρωποκτόνος και αυτός συνδέει τα νήματα μιας δολοφονίας εκμεταλλευόμενος τα πάντα για να στείλει τον άλλον αδιάβαστο κυριολεκτικά. Μίση προσωπικά, ιδεολογίες ακραίες, νοοτροπία της μάζας, ομαδικό ντοπάρισμα, ψυχολογικά προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη αντίληψη της ζωής και της πίστης, προληπτικοί πόλεμοι και εμφύλιοι σπαραγμοί, όλα αυτά μπαίνουν στο μίξερ του διαβόλου για να επιφέρουν το κακό. Ο Θεός ενίοτε παραχωρεί γιά τους δικούς Του λόγους. Πάντοτε όμως ισχύει το αγιογραφικό: "άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος" και το σπουδαιότερο, που ειπώθηκε τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης από το στόμα του Κυρίου στον απόστολο Πέτρο: "Βάλε τη μάχαιρα στη θέση της. Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβης. Πάντες οι λαβόντες μάχαιραν με μάχαιρα θα χαθούν". Δηλαδή δίπλα από κάθε φονιά, αλλά και δίπλα στους ηθικούς αυτουργούς των φονιάδων, στον ώμο τους ακριβώς, κάθεται ο άγγελος του θανάτου. Πέραν των τύψεων της συνειδήσεως και του φόβου, πέραν της καταστροφής δύο οικογενειών, ήδη τα πόδια τους ετοιμάζονται να βαδίσουν την οδόν του κοιμητηρίου. Μπορεί κάποτε όχι αυτοί οι ίδιοι προσωπικά να τιμωρηθούν με θάνατο, αλλά να δούν τον χάρο σε προσφιλή τους πρόσωπα και να νιώσουν πιο πολύ στην καρδιά τους το μαχαίρι που έμπηξαν οι ίδιοι στην καρδιά του αδελφού τους. Ο Θεός ρωτάει πάντοτε από ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις: "Κάϊν που είναι ο αδελφός σου;..." Το θέμα τέλος έχει και την εκκλησιαστική του διάσταση: ένα μέλος της Εκκλησίας μας, αλλοιώθηκε τόσο και απομακρύνθηκε από την αλήθεια και την αγάπη τόσο πολύ ώστε έκανε ένα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τον αδελφό του, βαπτισμένου και αυτού μέλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ανέκοψε την πορεία της μετανοίας του φονευθέντος. Οι φονιάδες ξανασταυρώνουν στο πρόσωπο των φονευμένων τέκνων του Χριστού τον ίδιο τον Κύριο. Ο Χριστός θα ζητήσει τις ψυχές των παιδιών Του από τα ματωμένα χέρια τους. "Φοβερό είναι να πέσει κάποιος στα χέρια του ζωντανού και δίκαιου Θεού"!

Επίσης κάθε μας πράξη, κάθε μας λόγος, ποτέ δεν χάνεται μέσα στο σύμπαν. Εμείς νομίζουμε ότι τα γραπτά μόνο μένουν. Ότι "έπεα πτερόεντα" δεν φορολογούνται. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό και για κάθε λόγο άχρηστο, σάπιο, δόλιο, αμαρτωλό, εχθρικό, σατανικό. "Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς", λέγει ο Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν από την καρδιά μας και τις πεποιθήσεις μας και παράγουν έργο άγιο, δημιουργικό ή βλαπτικό. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται: "Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον". Ο βασιλιάς μάλιστα Δαβίδ δεν ανεχόταν με τίποτε όσους "συκοφαντούσαν λάθρα τους πλησίον τους".

Στην όλη υπόθεση των λόγων μας δεν εμπλέκεται μόνο ο Θεός ή οι άνθρωποι. Εμπλέκεται και ο διάβολος. Ο διάβολος ποτέ δεν ξέρει την ψυχή του ανθρώπου. Ούτε το μέλλον. Μαθαίνει για μας από αυτά που βλέπει και ακούει σε μάς και από μας. Π.χ. ένας που φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ: "αίμα και τιμή..." ή "τσακίστε τους, φάτε τους, χτυπάτε τους...", ή ένας που εκπαιδεύεται στα πιστόλια και τα μαχαίρια ή στην κατασκευή Μολότωφ και λοιπών άλλων ευγενών υγρών, εύκολα συμπεραίνει ο δαίμονας ότι οι εν λόγω άνθρωποι οικοδομούν μέσα τους φονική διάθεση. Τους βλέπει να οργανώνονται και να ορμούν και τρίβει τα χέρια του. Δεν χάνει χρόνο ο τρισκατάρατος να οργανώσει μετά εντάσεις και συμπλοκές, να οπλίσει χέρια και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα.

Ο διάβολος διψάει για αίμα. Εκμεταλλεύεται λοιπόν κάθε επιθετική συμπεριφορά για να πλήξει και να οδηγήσει σε θάνατο ψυχικό και σωματικό. Μετά φεύγει ή μάλλον δίνει τη σκυτάλη στο δαίμονα της απελπισίας, τύπου Ιούδα, ή στο δαίμονα της εκδικήσεως τύπου Εβραίων.

Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι και ανεπηρέαστοι μέσα στο σύμπαν. Να προσέχουμε τα λόγια μας, τα τραγούδια μας, τα ποιήματά μας, τις σφιγμένες γροθιές μας και τα τροχισμένα μαχαίρια μας. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Όποιος έχει μαχαίρια και ξύλα δίπλα του κερνάει το διάβολο και το θάνατο.

Εἶναι τραγικὸ ὅτι ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τοῦ ἀνατολικοῦ κυρίως κόσμου, καὶ ἰδιαίτερα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, παραμένει ἐντελῶς ξένο πρὸς τὴν ἀντίληψη περὶ θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Παρὰ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τὶς ἀνακαλύψεις, ἡ ἀνεξιθρησκία καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας παραμένουν γιὰ τὸν κόσμο αὐτὸ ἄγνωστες. Καὶ ἐνῶ ὁ δυτικὸς κόσμος ἑόρτασε ἐφέτος τὰ 1.700 χρόνια ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, ὁ θρησκευτικὸς φανατισμὸς κυριαρχεῖ στὴν Ἀνατολὴ καὶ κατεξοχὴν μεταξὺ τοῦ μουσουλμανικοῦ στοιχείου, τὸ ὁποῖο δὲν ἀνέχεται θρησκευτικὴ πίστη διαφορετικὴ τῆς δικῆς του, καὶ προπαντὸς τὸν Χριστιανισμό. Ἡ ἀνεξιθρησκία καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς λατρείας εἶναι γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ἀπαράδεκτη πολιτιστικὴ κατάκτηση. Γι’ αὐτὸ ἰσχύει μόνο τὸ «τζιχάντ». Ἡ εἰδησεογραφία καταγράφει καθημερινῶς ἀνατριχιαστικὰ παραδείγματα φανατικῆς συμπεριφορᾶς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρουμε μερικά: «Συγκλονιστικὲς εἶναι οἱ εἰδήσεις ἀπὸ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ δείχνουν τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν χώρα. Ἕνας Λιβανέζος καταδικά σθηκε σὲ 6ετῆ κάθειρξη καὶ σὲ 300 ρα βδισμούς, ἐπειδὴ ἔπεισε μία γυναί κα νὰ ἀσπασθῆ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν βοήθησε νὰ ἐγκαταλείψη τὴν χώρα καὶ νὰ μεταβῆ στὸ ἐξωτερικό. Παράλληλα ἕνας Σαουδάραβας καταδικάσθηκε σὲ 2ετῆ φυλάκιση καὶ 200 ραβδισμούς, ἐπειδὴ βοήθησε μία γυναίκα νὰ διαφύγει στὴν Σουηδία» («Ἑστία» 13-5-2013). Ἀμερικανικὸ τηλεοπτικὸ συνεργεῖο κατέγραψε γιὰ λογαριασμὸ τοῦ CNN συγκλονιστικὲς σκηνὲς ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ποὺ προκάλεσαν οἱ ἰσλαμιστὲς ἀντάρτες στὴν πόλη Ἀλ Κουσέϊρ τῆς Συρίας καὶ εἰδικὰ σὲ ὁτιδήποτε χριστιανικό. Στὰ πρῶτα δεύτερα φαίνεται μιὰ χριστιανικὴ ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία ὁλοσχερῶς κατεστραμμένη. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως ὑποδέχθηκαν τὸν ἐθνικὸ στρατὸ τῆς χώρας ὡς ἐλευθερωτή («Ρομφαία» 23-6-2013). Στὸ Πακιστὰν ἀστυνομικοὶ βασάνισαν μέσα στὴ φυλακὴ μέχρι θανάτου ἕνα χριστιανόπουλο 20 ἐτῶν. Τὸν βασάνιζαν ἐπὶ 10 ἡμέρες. Ἐξάλλου στὶς φυλακὲς τοῦ Πακιστάν, ὅπως ἀναφέρουν ξένα εἰδησεογραφικὰ πρακτορεῖα, ὑπάρχουν πολλὲς ἀναφο ρὲς γιὰ δολοφονίες χριστιανῶν («Ρομφαία» 23-6-2013). Στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, ὅπου ὅλες οἱ διατάξεις τοῦ Κορανίου τηροῦνται μὲ τρόπο ἄτεγκτο καὶ ἀπόλυτο, ἀπαγορεύεται ἡ δημόσια τήρηση τοῦ λατρευτικοῦ ἄλλης θρησκείας ἐκτὸς τῆς μουσουλμανικῆς. Ὅποιος πολίτης τῆς χώρας ἀλ λαξοπιστεῖ, ἀντιμετωπίζει, ἀνεξαρτήτως τοῦ φύλου του, τὴ θανατικὴ ποινή («newsit.gr» 12-5-2013). Γενικῶς οἱ διώξεις, οἱ ἀπειλές, οἱ ἀπαγωγὲς χριστιανῶν στὴ Μέση Ἀνατολὴ εἶναι συχνότατες, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἀπαγωγὴ ἀπὸ ἰσλαμιστὲς τῶν ἀγνοουμένων ἀκόμη δύο Σύρων Ἱεραρχῶν, τοῦ  Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου καὶ τοῦ Συροϊακωβίτου Μητροπολίτου κ. Ἰωάννου - Ἰμπραχίμ. Πάντως εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ καθαυτὸ ἐξοργιστικὴ ἡ ἀδιαφορία τῆς Δύσεως γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ συνεχὴ τραγικὰ γεγονότα. Οἱ ἰσχυροὶ τῆς Δύσεως ὄχι μόνο δὲν κινητοποιοῦνται, ἀλλ’ οὔτε κὰν ἀκούονται νὰ τὰ καταδικάζουν!...

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεῦχ. 2075.

Παρὰ τὶς ποικίλες δυσκολίες λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ ἄλλων προβλημάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ ἔργο διαδόσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος στὸν προσφιλῆ κορεατικὸ λαό, τρία πρόσφατα γεγονότα ἀναπτερώνουν τὶς ἐλπίδες καὶ σηματοδοτοῦν τὴν περαιτέρω ἐπέκταση τῆς ὀρθόδοξης μαρτυρίας στὴν Κορέα.

Τὸ πρῶτο ἀφορᾶ στὴν ὁμαδικὴ βάπτιση, ποὺ τελέστηκε τὸ Σάββατο 21 τρχ. μηνὸς στὴν Σεούλ. Τέσσερις ἄνδρες καὶ δύο γυναῖκες (μέσος ὅρος ἡλικίας 30 ἐτῶν) κατὰ τὴν βαπτισματικὴ θ. Λειτουργία προστέθηκαν στὰ μέλη τῆς ἐν Κορέᾳ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀρκετοὶ ἄλλοι περιμένουν στὴν τάξη τῶν Κατηχουμένων νὰ ἔρθει ἡ σειρά τους.

Τὸ δεύτερο ἐλπιδοφόρο γεγονὸς ἀφορᾶ στὴν μεγάλη πρόοδο, ποὺ ἔχει σημειώσει ὁ ἐκδοτικὸς οἶκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορέας: “Korean Orthodox Editions”. Μέχρι σήμερα ἔχουν ἐκδοθεῖ πολλὰ ὀρθόδοξα βιβλία, τὰ ὁποῖα πωλιοῦνται στὰ μεγαλύτερα βιβλιοπωλεῖα τῆς Κορέας καὶ στὸ διαδίκτυο (internet shopping). Χαρακτηριστικὸ τῆς καλῆς κυκλοφορίας τῶν βιβλίων εἶναι ὅτι τὸν μῆνα Σεπτέμβριο ἐξαντλήθηκαν καί, λόγῳ ζητήσεως, ἀμέσως ἐπανεκδόθηκαν τὰ βιβλία: «Μιὰ βραδιὰ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους» τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου π. Ἱεροθέου καὶ «Byzantin Theology» τοῦ ἀειμνήστου π. John Meyerdoff. Μεγάλη καὶ εὐχάριστη ἔκπληξη γιὰ ὅλους ὅσοι ἐργάζονται στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κορέας ἦταν ὅτι τὸ βιβλίο «Μιὰ βραδιὰ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους» ἔγινε πρόσφατα best seller, ἀνάμεσα στὶς πολλὲς χιλιάδες χριστιανικῶν βιβλίων ποὺ κυκλοφοροῦνται.

Τὸ τρίτο γεγονός, ποὺ φανερώνει τὴν ἀποδοχὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν κορεατικὴ κοινωνία εἶναι ἡ ἀποστολὴ γιὰ πρώτη φορὰ εὐχετήριας κάρτας καὶ δώρου πρὸς τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Κορέας τῆς Προέδρου τῆς Κορεατικῆς Δημοκρατίας ἐξοχωτάτης κ. Park Geun-hye, ἐξ ἀφορμῆς τῆς μεγάλης παραδοσιακῆς κορεατικῆς γιορτῆς τοῦ Τσουσόκ (Ἡμέρα Εὐχαριστιῶν).

Εὐχαριστία, αἶνος καὶ δοξολογία ἀνήκουν πρῶτον, στὸν Τριαδικὸ Θεὸ γιὰ τὰ πλούσια δῶρα τῆς Ἀγάπης Του καὶ δεύτερον, πρὸς τὸ πάνσεπτο Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὸν σεπτὸ Προκαθήμενό Του γιὰ τὴν ἑξηκονταετῆ ἄγρυπνη ποιμαντικὴ μέριμνά Του πρὸς τὴν ἐν Κορέᾳ Ἐκκλησία.

ΠΗΓΗ: http://ierapostoli.wordpress.com/2013/09/28/news_southkorea/ 

Απόρριψη αίτησης ακύρωσης κατά πράξης της Επιτροπής Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης που απέρριψε αίτηση των ήδη αιτούντων να αφαιρεθούν όλες οι θρησκευτικές εικόνες και σύμβολα από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών της αρμοδιότητάς της. Παρέμβαση του Μητροπολίτη Πειραιώς. Ηθικό έννομο συμφέρον (Αντίθετη μειοψηφία). Οι πράξεις των δικαστικών αρχών ακόμη και αν το περιεχόμενό τους δεν αφορά την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας αλλά αναφέρεται σε θέματα διοικητικής φύσεως, δεν υπόκεινται σε αίτηση ακυρώσεως. Ο αιτών την ακύρωση διοικητικής πράξης υποχρεούται να προαποδεικνύει τα πραγματικά γεγονότα που στοιχειοθετούν το έννομο συμφέρον του, προκειμένου να εξασφαλισθεί η δυνατότητα επίκαιρου ελέγχου από το Δικαστήριο και αποτελεσματικής αμφισβητήσεως από τα λοιπά διάδικα μέρη των σχετικών ισχυρισμών του αιτούντος.

Αριθμός 2980/2013

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ Δ΄

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 29 Μαΐου 2012, με την εξής σύνθεση: Σωτ. Ρίζος, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Δ΄ Τμήματος, Αικ. Χριστοφορίδου, Δ. Κυριλλόπουλος, Σύμβουλοι, Ηλ. Μάζος, Χρ. Σιταρά, Πάρεδροι. Γραμματέας η Μ. Παπαδοπούλου, Γραμματέας του Δ΄ Τμήματος.

Για να δικάσει την από 15 Μαρτίου 2010 αίτηση:

των: 1) ... και 3) ... οι οποίοι παρέστησαν με τον δικηγόρο Ευάγγελο Ντούβλη (Α.Μ. 21172), που τον διόρισαν με πληρεξούσιο,

κατά του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο οποίος παρέστη με τον Βασίλειο Καραγεώργο, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους,

και κατά του παρεμβαίνοντος Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος παρέστη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Χιώλο (Α.Μ. 2192), που τον διόρισε με πληρεξούσιο.

Με την αίτηση αυτή οι αιτούντες επιδιώκουν να ακυρωθεί η υπ’ αριθμ. 1/12.1.2010 πράξη της Επιτροπής Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης.

Οι πληρεξούσιοι των διαδίκων δήλωσαν, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 21 του Κανονισμού Λειτουργίας του Δικαστηρίου, ότι δεν θα αγορεύσουν.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Παρέδρου Ηλ. Μάζου.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου

κ α ι

Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε

τ α

σ χ ε τ ι κ ά

έ γ γ ρ α φ α

Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο Ν ό μ ο

1. Επειδή, για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (υπ’ αριθμ. 2590552, 2590784/2010 ειδικά γραμμάτια παραβόλου, σειράς Α΄).

2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται η ακύρωση της πράξης 1/12.1.2010 με την οποία η Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, «αφού», όπως αναφέρεται στο σώμα της προσβαλλομένης, «έλαβε υπόψη» την από 19.11.2009 αίτηση των και ήδη αιτούντων να αφαιρεθούν όλες οι θρησκευτικές εικόνες και σύμβολα από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών της αρμοδιότητάς της, «αποφάσισε» ως εξής: «Το ζήτημα που θίγεται στην πιο πάνω αίτηση άπτεται ενός σύνθετου και ευαίσθητου θέματος, συνδεδεμένου στενώς με την πνευματική καλλιέργεια και την ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Συνεπώς, σύμφωνα και με τη σκέψη 38 της αποφάσεως του [Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου] Lautsi κατά Ιταλίας επ’ αυτού η Ελληνική Πολιτεία, μέσω των αρμοδίων οργάνων της, έχει ευρύ πλαίσιο εκτιμήσεως. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, το προαναφερόμενο ζήτημα, ως γενικότερο ζήτημα της Ελληνικής κοινωνίας, αν ήθελε ποτέ τεθεί αρμοδίως, οπωσδήποτε θα αποτελέσει αντικείμενο εκτιμήσεως των κεντρικών θεσμικών οργάνων (νομοθετικών – εκτελεστικών) της Ελληνικής Πολιτείας και όχι των οργάνων που διοικούν κάθε δικαστήριο».

3. Επειδή, ο Μητροπολίτης Πειραιώς παρεμβαίνει με ηθικό έννομο συμφέρον υπέρ του κύρους της ισχύος της προσβαλλομένης πράξεως, εν όψει του ενδιαφέροντός του ως επισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος για την διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου είχαν εισαχθεί, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, κατά την πρώτη μεταπελευθερωτική περίοδο (1828 – 1833, βλ. τα υπ’ αριθμ. Φ. 3562/1/ΑΣ 1300/13.11.2009 και Φ. 3562/3/ΑΣ 7883/22.2.2012 έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών). Τούτο δε, διότι τυχόν θετική, ως προς την κρινόμενη αίτηση ακυρώσεως, απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα είχε ευρύτερες συνέπειες μη περιοριζόμενες στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης αλλά εκτεινόμενες σε όλη τη χώρα. Αντιθέτως, κατά την γνώμη του Παρέδρου Ηλ. Μάζου, εφ’ όσον ο παρεμβαίνων αποτελεί όργανο διοίκησης («Εκκλησιαστική Αρχή», κατά το άρθρο 29 παρ. 1 του ν. 590/1977 περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Α΄ 146) νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου (της Μητροπόλεως Πειραιώς) με περιορισμένη κατά τόπον αρμοδιότητα, ασκεί δε αρμοδιότητες εκτός της περιφερείας του μόνον ως μέλος του συλλογικού οργάνου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας (άρθρα 3 παρ. 1 και 4 του ν. 590/1977), άνευ εννόμου συμφέροντος παρεμβαίνει υπέρ του κύρους πράξεως η οποία, ανεξαρτήτως της γενικότερης σημασίας του ανακύπτοντος ζητήματος, αφορά την διατήρηση των θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των διοικητικών δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης.

4. Επειδή, με την απόφαση της 3ης Νοεμβρίου 2009, Lautsi κατά Ιταλίας (αριθμός προσφυγής 30814/06) του δεύτερου τμήματος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (εφεξής ΕΔΔΑ), της οποίας γίνεται μνεία στην προσβαλλόμενη πράξη και την επικαλούνται και οι αιτούντες, εκρίθη ότι η διατήρηση του θρησκευτικού συμβόλου του Εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες παραβιάζει τα δικαιώματα της προσφεύγουσας και των ανηλίκων τέκνων της που προστατεύονται από το άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως «διά την προάσπισιν των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών» (ν.δ. 53/1974, Α΄ 256, εφεξής ΕΣΔΑ) σε συνδυασμό με το άρθρο 9 της συμβάσεως (περί του δικαιώματος των γονέων να εξασφαλίζουν την μόρφωση και εκπαίδευση των τέκνων τους σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους και περί της ελευθερίας της σκέψης, συνείδησης και θρησκείας, αντιστοίχως). Εν συνεχεία, όμως, η υπόθεση εισήχθη ενώπιον του Τμήματος Ευρείας Συνθέσεως του ΕΔΔΑ, το οποίο με την απόφαση της 18ης Μαρτίου 2011 απέρριψε την προσφυγή, δεχθέν ειδικότερα ότι, αποφασίζοντας να διατηρήσουν τον Εσταυρωμένο στις αίθουσες διδασκαλίας των δημόσιων σχολείων στα οποία φοιτούσαν τα τέκνα της προσφεύγουσας, οι αρμόδιες εθνικές αρχές ενήργησαν εντός των ορίων του περιθωρίου εκτιμήσεως που παραχωρείται στο Κράτος, στα πλαίσια της υποχρεώσεώς του να σέβεται, κατά την άσκηση των καθηκόντων που αναλαμβάνει σε σχέση με την εκπαίδευση και την διδασκαλία, το δικαίωμα των γονέων να διασφαλίζουν την εν λόγω εκπαίδευση και διδασκαλία σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις και ότι, συνεπώς δεν υπήρξε παράβαση των ως άνω διατάξεων καθώς και του άρθρου 14 της ΕΣΔΑ περί απαγορεύσεως των διακρίσεων (βλ. ιδίως σκέψεις 57 έως και 81).

5. Επειδή, περαιτέρω, κατά το άρθρο 95 παρ. 1 περ. α΄ και 3 του Συντάγματος, όπως το άρθρο αυτό διαμορφώθηκε με το από 6.4.2001 Ψήφισμα της Ζ΄ Αναθεωρητικής Βουλής (Α΄ 84), στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας ή τακτικού διοικητικού δικαστηρίου, κατά περίπτωση, ανήκει, μεταξύ άλλων, η μετά από αίτηση ακύρωση των εκτελεστών πράξεων των διοικητικών αρχών για υπέρβαση εξουσίας ή παράβαση νόμου. Όπως προκύπτει από τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις, οι πράξεις των δικαστικών αρχών, ακόμη και αν το περιεχόμενό τους δεν αφορά την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας αλλά αναφέρεται σε θέματα διοικητικής φύσεως, δεν υπόκεινται σε αίτηση ακυρώσεως. Δεν συνάγεται δε το αντίθετο από το γεγονός ότι το Σύνταγμα σε ορισμένες περιπτώσεις (άρθρα 90 παρ. 6 και 91 παρ. 4) απέκλεισε ρητώς τη δυνατότητα ασκήσεως αιτήσεως ακυρώσεως κατά συγκεκριμένων πράξεων δικαστικών αρχών που αναφέρονται σε θέματα διοικητικής φύσεως (ΣτΕ 1795, 3773/2011 Ολομ., 4001/2011 κ.ά.).

6. Επειδή, διατάξεις για την διεύθυνση των δικαστηρίων (πλην του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου) περιέχει το άρθρο 15 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών (ν. 1756/1988, Α΄ 35), με το οποίο προβλέπεται ότι τα δικαστήρια διευθύνονται από δικαστικούς λειτουργούς (κατά περίπτωση, τον πρόεδρο του οικείου δικαστηρίου, το τριμελές συμβούλιο κ.λπ.) και καθορίζονται οι αρμοδιότητες των αντιστοίχων οργάνων. Στο άρθρο 18 του Κώδικα περιλαμβάνονται διατάξεις για τα δικαστικά καταστήματα και τις συνεδριάσεις των δικαστηρίων? μεταξύ άλλων προβλέπεται (παρ. 4) ότι στην αίθουσα συνεδριάσεων υπάρχουν ιδιαίτερη έδρα για το δικαστήριο, ειδικά έδρανα για τους δικηγόρους και χωριστές θέσεις για τους διαδίκους, τους κατηγορουμένους, τους μάρτυρες και τους ακροατές, καθώς και ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης καθορίζει ειδικότερα με απόφασή του την διαρρύθμιση των αιθουσών, όπου συνεδριάζουν τα δικαστήρια. Εξ άλλου, με το άρθρο 3 παρ. 3 περ. β΄ του ν. 2479/1997 (Α΄ 67) προσετέθη στον ανωτέρω Κώδικα άρθρο 16α, το οποίο έχει ως ακολούθως: «Ο Υπουργός Δικαιοσύνης δύναται με απόφασή του να καθορίζει τα όργανα διοίκησης και διαχείρισης των δικαστικών μεγάρων, τα οποία κατά περίπτωση θα επιμελούνται στην κατάρτιση του κανονισμού λειτουργίας του, σύμφωνα με τις συγκεκριμένες ανάγκες των υπηρεσιών που στεγάζονται στο κτίριο αυτό. Αντίγραφο του κανονισμού κοινοποιείται στον Υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος εντός μηνός μπορεί να τον αναπέμψει για τροποποίηση ή διόρθωση. Οι αποφάσεις που έχουν ήδη εκδοθεί πριν τη δημοσίευση του παρόντος εξακολουθούν να ισχύουν». Κατ’ επίκληση της τελευταίας αυτής διατάξεως, με την απόφαση 93731/5.8.2002 του Υπουργού Δικαιοσύνης συγκροτήθηκε τριμελής Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, αποτελουμένη από τρεις δικαστικούς λειτουργούς (ήτοι τον Πρόεδρο Εφετών που διευθύνει το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και έναν Εφέτη του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης με τους αναπληρωτές τους). Καθορίσθηκαν, επίσης, με την ίδια απόφαση οι αρμοδιότητες της Επιτροπής? ορίσθηκε, ειδικότερα, ότι η Επιτροπή αποφασίζει για όλα τα θέματα που ανάγονται στη διοίκηση και διαχείριση των ανωτέρω δικαστικών καταστημάτων, την κατανομή των χώρων κατά υπηρεσίες, την ομαλή λειτουργία όλων των εγκαταστάσεων (ηλεκτρολογικών, υδραυλικών, αποχέτευσης, θέρμανσης κ.λπ.), την επιδιόρθωση φθορών και γενικά μεριμνά για την ευπρεπή από κάθε πλευρά εμφάνιση όλων των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων των καταστημάτων. Ανετέθη, περαιτέρω, στην Επιτροπή και η κατάρτιση του «γενικού κανονισμού διοίκησης, διαχείρισης και λειτουργίας των καταστημάτων των διοικητικών δικαστηρίων Θεσσαλονίκης», ενέκρινε δε τον συνταχθέντα σχετικό γενικό κανονισμό ο Υπουργός Δικαιοσύνης (απόφαση 168267/2003). Τέλος, με την απόφαση 70951/15.6.2007 του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης συμπληρώθηκε η προμνησθείσα 93731/5.8.2002 υπουργική απόφαση και ορίσθηκε ότι μετέχει στην ανωτέρω Επιτροπή και ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Δικαστικών Υπαλλήλων ή εκπρόσωπός του. Υπό την εν λόγω τετραμελή σύνθεση εξέδωσε η Επιτροπή την προσβαλλόμενη με την κρινόμενη αίτηση πράξη της.

7. Επειδή, η συγκροτηθείσα κατά τα ανωτέρω, με την απόφαση 93731/5.8.2002 του Υπουργού Δικαιοσύνης, Επιτροπή Διοίκησης και Διαχείρισης των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης αποτελεί δικαστική αρχή, τον χαρακτήρα της δε αυτό δεν μετέβαλε η συμμετοχή και δικαστικού υπαλλήλου, δυνάμει της νεωτέρας 70951/15.6.2007 αποφάσεως, εφ’ όσον πάντως η εν λόγω Επιτροπή συγκροτείται κατά πλειοψηφία από δικαστικούς λειτουργούς (πρβλ. ΣτΕ 4001/2011 κ.ά.). Συνεπώς, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στην πέμπτη σκέψη, η προσβαλλόμενη «απόφαση», ως πράξη δικαστικής αρχής, απαραδέκτως προσβάλλεται με αίτηση ακυρώσεως, ανεξαρτήτως του αν η ρύθμιση του επίμαχου ζητήματος (ήτοι της αφαιρέσεως των θρησκευτικών εικόνων και λοιπών συμβόλων από τους τοίχους των αιθουσών των καταστημάτων των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης) ενέπιπτε πράγματι στις διαγραφόμενες από το νόμο, την οικεία πράξη συγκρότησης και τον σχετικό κανονισμό αρμοδιότητες της ανωτέρω Επιτροπής (ανωτέρω, σκέψη 6). Δεν συνάγεται δε το αντίθετο, όπως αβασίμως προβάλλεται, από την απόφαση Lautsi κατά Ιταλίας του ΕΔΔΑ με την οποία εξετάσθηκαν κατ’ ουσίαν (και τελικώς απορρίφθηκαν από το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως, κατά τα προαναφερθέντα) οι αιτιάσεις ότι η διατήρηση του Εσταυρωμένου σε σχολικές αίθουσες παραβίαζε δικαιώματα της προσφεύγουσας και των ανηλίκων τέκνων της, προστατευόμενα από την ΕΣΔΑ. Και τούτο, διότι στην περίπτωση εκείνη αντικείμενο της αμφισβήτησης δεν ήταν η νομιμότητα πράξης δικαστικής αρχής, όπως εν προκειμένω, αλλά απόφασης διοικητικής αρχής (του συμβουλίου διευθύνσεως σχολείου), κατά της οποίας προέβλεπε η οικεία εσωτερική νομοθεσία την άσκηση ενδίκων βοηθημάτων ενώπιον των αρμοδίων εθνικών δικαστηρίων (ασκήθηκαν δε πράγματι, όπως προκύπτει από τις ως άνω αποφάσεις Lautsi του ΕΔΔΑ, προσφυγή και εν συνεχεία έφεση ενώπιον του αρμοδίου πρωτοβαθμίου περιφερειακού διοικητικού δικαστηρίου – Tribunale Amministrativo Regionale per il Veneto - και του Συμβουλίου της Επικρατείας – Consiglio di Stato - αντιστοίχως, αμφότερες απορριφθείσες ως κατ’ ουσίαν αβάσιμες).

8. Επειδή, εξ άλλου, και υπό την εκδοχή ότι, όπως υποστηρίζουν οι αιτούντες, η προσβαλλόμενη πράξη υπόκειται στον ακυρωτικό έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας, η κρινόμενη αίτηση θα ήταν απορριπτέα ως απαράδεκτη για άλλο λόγο. Ειδικότερα, όπως συνάγεται από την διάταξη του άρθρου 33 του π.δ/τος 18/1989 («Κωδικοποίηση διατάξεων για το Συμβούλιο της Επικρατείας», Α΄ 8), τα στοιχεία που αποδεικνύουν το έννομο συμφέρον του αιτούντος πρέπει να προσκομίζονται προαποδεικτικώς. Με την διάταξη αυτή επιβάλλεται στον αιτούντα την ακύρωση διοικητικής πράξης η υποχρέωση προαπόδειξης των πραγματικών γεγονότων που στοιχειοθετούν το έννομο συμφέρον του, προκειμένου να εξασφαλισθεί η δυνατότητα επίκαιρου ελέγχου από το Δικαστήριο και αποτελεσματικής αμφισβητήσεως από τα λοιπά διάδικα μέρη (ήτοι την καθ’ ης η αίτηση αρχή και τους τυχόν παρεμβαίνοντες υπέρ του κύρους της προσβαλλομένης πράξεως) των σχετικών ισχυρισμών του αιτούντος. Περαιτέρω, η επιβαλλομένη υποχρέωση προαπόδειξης δεν καθιστά αδύνατη ή ιδιαιτέρως δυσχερή την πρόσβαση του ενδιαφερομένου στο Δικαστήριο και την εξέταση των προβαλλομένων αιτιάσεων. Δεν αντίκειται δε, ως εκ τούτου, η ανωτέρω δικονομική υποχρέωση στο άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ που ορίζει ότι, προκειμένου περί «των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως [και] του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως», «παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος». Και τούτο, διότι το δικαίωμα σε «δίκαιη δίκη», που κατοχυρώνεται με την ως άνω διάταξη της διεθνούς συμβάσεως, δεν είναι απόλυτο αλλά εκ της φύσεώς του υπόκειται σε περιορισμούς οι οποίοι είναι επιτρεπτοί, εφ’ όσον, όπως στην περίπτωση του επίμαχου άρθρου 33 τουπ.δ/τος 18/1989 κατά τα αμέσως ανωτέρω εκτεθέντα, επιδιώκουν θεμιτούς σκοπούς και τελούν σε εύλογη σχέση αναλογικότητας μεταξύ επιδιωκόμενου σκοπού και χρησιμοποιούμενων μέσων (βλ. ενδεικτικώς ΕΔΔΑ, απόφαση της 28ης Μαΐου 1985, Ashingdane κατά Ηνωμένου Βασιλείου, σκέψη 57, Σειρά Α αρ. 93).

9. Επειδή, εν προκειμένω, οι αιτούντες στηρίζουν το έννομο συμφέρον τους για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως στις ιδιότητες των δικηγόρων και των μελών πολιτικού κόμματος. Όμως η ιδιότητα της δεύτερης αιτούσης ως δικηγόρου δεν αποδεικνύεται από μόνη την υπάρχουσα στο δικόγραφο σφραγίδα, η οποία περιέχει απλώς την ένδειξη «Α.Μ. 4930» (πρβλ. ΣτΕ 3289/2009, 1631, 1634/2010, 1964/2011 κ.ά.) ενώ, εξ άλλου, κανένα άλλο στοιχείο δεν προσκομίσθηκε προαποδεικτικώς με το οποίο να αποδεικνύονται οι ως άνω ιδιότητες, τα δε στοιχεία που προσκομίσθηκαν μετά τη συζήτηση, εντός της ταχθείσης στον παραστάντα δικηγόρο προθεσμίας προς νομιμοποίηση και υποβολή υπομνήματος, δεν είναι ληπτέα υπ’ όψιν. Για το λόγο αυτό, η κρινόμενη αίτηση είναι, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, απορριπτέα ως απαράδεκτη, κατά τα παγίως άλλωστε κριθέντα (πρβλ. ΣτΕΟλομ. 4570/1996, 2298/1997, 1482/1999, 2274, 2283/2000, ΣτΕ 4575/2005, 9/2007, 444/2010, 4623/2011 κ.ά.). Τα συναφώς δε προβαλλόμενα με το κατατεθέν στις 5.6.2012 υπόμνημα των αιτούντων, ότι δηλαδή την κατ’ ουσίαν εξέταση της κρινομένης αιτήσεως επέβαλλε το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, είναι απορριπτέα, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στην προηγούμενη σκέψη, ανεξαρτήτως του ότι οι αιτούντες δεν προσδιορίζουν τα «αστικής φύσεως» δικαιώματα και υποχρεώσεις τους, κατά την έννοια της ανωτέρω διατάξεως, τα οποία θίγονται από την προσβαλλόμενη πράξη, ή τις «κατηγορίες ποινικής φύσεως» που αφορά η ένδικη πράξη, όπως απαιτείται για να τύχει εφαρμογής το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ. Σημειωτέον, άλλωστε, συναφώς ότι και με τις αποφάσεις Δημητράς και λοιποί κατά Ελλάδος της 3ης Ιουνίου 2010 (αριθμός προσφυγής 42837/06 κ.λπ.) και της 3ης Νοεμβρίου 2011 (αριθμός προσφυγής 34207/08 κ.λπ.) του ΕΔΔΑ απερρίφθη ο ισχυρισμός των προσφευγόντων στις υποθέσεις εκείνες, οι οποίοι είχαν κληθεί να καταθέσουν ως μάρτυρες ή ως πολιτικώς ενάγοντες ενώπιον των ελληνικών δικαστικών αρχών, ότι η παρουσία θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των δικαστηρίων παραβιάζει την κατά το άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ υποχρέωση αμεροληψίας. Απερρίφθη δε ο ισχυρισμός αυτός διότι δεν απεδείχθη βλάβη των προσφευγόντων (δεν απεδείχθη «ότι υφίσταται ένας επαρκώς άμεσος δεσμός μεταξύ των προσφευγόντων και των επικαλούμενων παραβιάσεων του άρθρου 6 παρ. 1»).

10. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση και να γίνει δεκτή η ασκηθείσα παρέμβαση.

Δ ι ά τ α ύ τ α

Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση.

Δέχεται την ασκηθείσα παρέμβαση.

Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου, και

Επιβάλλει συμμέτρως στους αιτούντες την δικαστική δαπάνη του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία ανέρχεται στο ποσό των τετρακοσίων εξήντα (460) ευρώ, και την δικαστική δαπάνη του παρεμβαίνοντος Μητροπολίτου Πειραιώς, η οποία ανέρχεται στο ποσό των εξακοσίων σαράντα (640) ευρώ.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου 2012

Ο Πρόεδρος του Δ΄ Τμήματος Η Γραμματέας του Δ΄ Τμήματος

Σωτ. Αλ. Ρίζος Μ. Παπαδοπούλου

και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 20ης Αυγούστου 2013.

Η Πρόεδρος Η Γραμματέας

του Β΄ Τμήματος Διακοπών

Ε. Γαλανού Μ. Τσαπαρδώνη

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἀναλύοντας τήν ζωή τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἑρμηνεύει τήν φράση «κλῶντές τε κατ᾿ οἶκον ἄρτον»³⁰. Πίσω ἀπ' αὐτήν βλέπει τήν λιτοδίαιτη ζωή τῶν πρώτων ὀρθόδοξων ἀδελφῶν μας οἱ ὁποῖοι ἐτρέφοντο μέ ἁπλό ἄρτο, ἐνήστευαν καί γενικότερα ζοῦσαν ἀσκητικά, μέ πολλή σκληραγωγία. «Τὸν ἄρτον ἐμοὶ δοκεῖ λέγων, καὶ τὴν νηστείαν ἐνταῦθα σημαίνειν καὶ τὸν σκληρὸν βίον· τροφῆς γὰρ, οὐ τρυφῆς μετελάμβανον»³¹.

Ὁ ἄρτος ἐδῶ σημαίνει τήν νηστεία καί τήν σκληρή ζωή πού ἔκαναν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Διότι μετελάμβαναν τροφῆς καί ὄχι τρυφῆς, δηλαδή δέν εἶχαν σαρκική καλοπέραση.

Αὐτή ἡ ἀσκητική ζωή, ἡ κακοπάθεια κατά τούς ἁγίους Πατέρες, διαφυλάχθηκε καί στήν ἀσκητική ζωή τῆς μοναστικῆς κοινότητας τοῦ κοινοβίου, τῆς σκήτης ἤ τοῦ κελλιοῦ.

Ἡ σκληραγώγηση τοῦ σώματος, μαζί μέ τήν ἀφέλεια, τήν παιδική ἁπλότητα, τήν ταπείνωση καί τήν ἁγνότητα, δίνει τήν ἀληθινή ἁγιοπνευματική χαρά.

«Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει ἀγαλλίασις ὅταν δέν ὑπάρχει ἀφέλεια» λέγει ὁ Χρυσορρήμων³².
Ἡ ἀφέλεια-ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ σπουδαιότερη³³ ἀπό ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές, διότι συνοψίζει σύνολη τήν ἀρετή³⁴.

Αὐτή ἡ ἁπλότητα στήν συμπεριφορά καί στήν ἀναστροφή μέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς εἶναι αὐτό, πού κατ’ ἐξοχήν διαφυλάχθηκε στήν μοναστική κοινωνία-Ἐνορία μέχρι σήμερα.

Σ’ ἕνα σύγχρονο ὀρθόδοξο Μοναστήρι, πού λειτουργεῖ κατά Θεόν, πράγματι κυριαρχεῖ αὐτή ἡ παιδική ἁπλότητα, ἡ «σεσοφισμένη». 
Εἶναι ὁλοφάνερη, ἐπίσης, καί ἡ χαρά, ἡ πάναγνη στά πρόσωπα τῶν μοναχῶν, αὐθεντικῶν διαδόχων τῶν μελῶν τῆς ὑπέροχης ἐκείνης πρωτοχριστιανικῆς κοινότητας.

«Ἀπό ἐδῶ» δηλαδή ἀπό τήν ζωή τῆς πρωτοχριστιανικῆς κοινότητας, παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «μάθε ὅτι ὄχι ἡ τρυφή (καλοπέραση), ἀλλά ἡ τροφή προξενεῖ τήν ἀπόλαυση· καί ὅπως ἀκριβῶς αὐτοί πού τρυφοῦν βρίσκονται σέ λύπη, ἔτσι καί αὐτοί πού ἀρνοῦνται τήν τρυφή βρίσκονται σέ συνεχῆ χαρά. 
Βλέπεις ὅτι τά λόγια τοῦ Πέτρου εἶχαν καί αὐτό τό ἀποτέλεσμα, δηλ. τόν σωφρονισμό τῶν ἀνθρώπων; Διότι μόνον ἔτσι, ὅταν ὑπάρχει σωφροσύνη καί ἀφέλεια (ἁπλότητα-ἀκακία-ἁγνότητα), τότε μόνον προξενεῖται ἀληθινή χαρά καί ἀγαλλίαση»³⁵.

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἀσκοῦσαν τήν ἐλεημοσύνη καί τήν φιλανθρωπία. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πίσω ἀπό τήν φράση: «Εἶχον χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν» βλέπει τήν ἐλεημοσύνη πού ἀσκοῦσαν οἱ χριστιανοί τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐνορίας πρός ὅλους ἀδιακρίτως³⁶. Αὐτή ἡ συνεχής ἐλεημοσύνη ὑλική καί κυρίως πνευματική ἔκανε τόν λαό νά τούς εὐγνωμονεῖ. 
Ὁ λαός εἱλκύετο κοντά τους. «Δύο πράγματα» παρατηρεῖ Χρυσορρήμων «μποροῦσαν νά τούς ρίξουν σέ ἀθυμία, ἡ νηστεία καί τό ὅτι διέθεταν σέ ἐλεημοσύνες τά χρήματά τους. Αὐτοί δέ καί γιά τά δύο χαιρόντουσαν. Ποιός δέν θά ἀγαπήσει αὐτούς πού διάκεινται ἔτσι ὡς κοινούς πατέρες. Τίποτε πονηρό δέν ἔπρατταν μεταξύ τους. 
Ὅλα τά ἄφηναν στή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπῆρχε φόβος καί αὐτό συνέβαινε ἐνῶ βρίσκονταν μέσα στούς κινδύνους...Δές λοιπόν ὅτι ἀπολάμβαναν ἐδῶ ἄμεσα τίς ἀμοιβές. Διότι τό ὅτι εἶχαν χάρη πρός τόν λαό, αὐτό σημαίνει τό ὅτι ἦσαν πολύ ποθητοί καί ἀγαπητοί. Γιατί ποιός δέν θά ποθοῦσε, ποιός δέν θά θαύμαζε τόν ἄνθρωπο πού ἔχει ἁπλό ἦθος, ἤ ποιός δέν θά συνδεόταν μ’ αὐτόν πού δέν ἔχει τίποτα τό ὕπουλο;...
Ὅταν δέν ὑποψιαστεῖς τίποτε κακό, τότε οὔτε μπορεῖς νά κάνεις κάτι κακό... Γιαυτό ἡ ἁπλότης εἶναι ὁδός γιά τήν ἀληθινή φιλοσοφία (δηλαδή τήν ἁγιότητα)...Διότι, λέγει (ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ), ψυχή εὐλογημένη εἶναι ἡ ἁπλῆ...
Τί λοιπόν, λέγει κάποιος, ἄν αὐτός ὁ ἁπλός πέσει στά χέρια πονηρῶν; Ὁ Θεός πού πρόσταξε νά εἴμαστε ἄπλαστοι (ἁπλοί) αὐτός θά μᾶς δώσει τό χέρι (θά μᾶς βοηθήσει). Ποιός ἦταν πιό ἄπλαστος ἀπό τόν Δαυΐδ; Ποιός δέ, ἦταν πονηρότερος ἀπό τόν Σαούλ; Ποιός λοιπόν νίκησε;»³⁷.

Ἡ ὅλη παρουσία, ἀφέλεια, ἁπλότητα, ἀκακία, ἀγαθότητα τῶν Χριστιανῶν ἦταν μία μεγάλη πνευματική ἐλεημοσύνη πρός τούς ταλαιπωρημένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο Ἰουδαίους καί εἰδωλολάτρες τῆς ἐποχῆς τους. Ἔτσι αὐξάνονταν αὐτοί πού ἀκολουθοῦσαν τούς ἁγίους Ἀποστόλους. «Ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ»³⁸.

Αὐτό ὅμως προξένησε τόν φθόνο καί τήν ζήλεια τῶν ἀρχιερέων³⁹. Διά τοῦτο καί οἱ ἀρχιερεῖς τούς ἐπιτέθηκαν. 

30 Πράξ. 2, 46.

31 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ,TLG, Work #154 60.65.1 to Work #154 60.65.6 «Τὸν ἄρτον ἐμοὶ δοκεῖ λέγων͵ καὶ τὴν νηστείαν ἐνταῦθα σημαίνειν καὶ τὸν σκληρὸν βίον· τροφῆς γὰρ͵ οὐ τρυφῆς μετελάμβανον. Ἐντεῦθεν͵ ἀγαπητὲ͵ μάνθανε͵ ὡς οὐχ ἡ τρυφὴ͵ ἀλλ΄ ἡ τροφὴ τὴν ἀπόλαυσιν ποιεῖ· καὶ ὡς οἱ τρυφῶντες͵ ἐν λύπῃ͵ οἱ δὲ μὴ τρυφῶντες͵ ἐν χαρᾷ».

32 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG, 60.65.8 In Acta apostolorum (homiliae 1-55)
Vol 60, pg 64, ln 63: «οὐκ ἔνι γενέσθαι ἀγαλλίασιν, μὴ ἀφελείας οὔσης».

33 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG, Work #154 60.66.42 to Work #154 60.66.46

34 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.66.53 to Work #154 60.68.10

35 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.65.1 to Work #154 60.65.9 «Τὸν ἄρτον ἐμοὶ δοκεῖ λέγων͵ καὶ τὴν νηστείαν ἐνταῦθα σημαίνειν καὶ τὸν σκληρὸν βίον· τροφῆς γὰρ͵ οὐ τρυφῆς μετ ελάμβανον. Ἐντεῦθεν͵ ἀγαπητὲ͵ μάνθανε͵ ὡς οὐχ ἡ τρυφὴ͵ ἀλλ΄ ἡ τροφὴ τὴν ἀπόλαυσιν ποιεῖ· καὶ ὡς οἱ τρυφῶντες͵ ἐν λύπῃ͵ οἱ δὲ μὴ τρυφῶντες͵ ἐν χαρᾷ. Ὁρᾷς͵ ὅτι οἱ Πέτρου λόγοι καὶ τοῦτο εἶχον͵ τὸν τοῦ βίου σωφρονισμόν; Οὕτως οὐκ ἔνι γενέσθαι ἀγαλλίασιν͵ μὴ ἀφελείας οὔσης».

36 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.65.9 to Work #154 60.65.13 «Καὶ πῶς͵ φησὶν͵ Εἶχον χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν; Δι΄ ὧν ἐποίουν διὰ τῆς ἐλεημοσύνης. Μὴ γάρ μοι͵ εἰ οἱ ἀρχιερεῖς ἐπέστησαν αὐτοῖς ὑπὸ φθόνου καὶ βασκανίας͵ τοῦτο ἴδῃς· ἀλλ΄ ὅτι πρὸς τὸν λαὸν χάριν εἶχον».

37 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.66.36 to Work #154 60.67.16: «Δύο ἦν ἱκανὰ ἐμβαλεῖν αὐτοὺς εἰς ἀθυμίαν͵ ἥ τε νηστεία͵ καὶ τὸ τὰ χρήματα διαδίδοσθαι. Οἱ δὲ καὶ δι΄ ἀμφότερα ἔχαιρον.  
Τίς γὰρ τοὺς οὕτω διακειμένους οὐκ ἂν ἠγάπησεν ὡς πατέρας κοινούς· Οὐδὲν ἔτικτον πονηρὸν κατ΄ ἀλλήλων· τὸ πᾶν ἐπέτρεπον τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ. Οὐκ ἦν φόβος͵ καὶ ταῦτα ἐν μέσοις κινδύνοις ἐμβεβληκότων αὐτῶν.  
Διὰ γοῦν τῆς ἀφελείας τὴν πᾶσαν αὐτῶν ἐδήλωσεν ἀρετὴν͵ πολὺ καὶ τῆς τῶν χρη μάτων ὑπεροψίας͵ καὶ τῆς νηστείας͵ καὶ τῆς ἐν ταῖς εὐχαῖς καρτερίας μείζονα οὖσαν. Οὕτω δὲ καὶ καθαρῶς ᾔνουν τὸν Θεὸν͵ μᾶλλον δὲ τοῦτό ἐστιν αἰνεῖν τὸν Θεόν.  
Ὅρα δὲ καὶ ἐνταῦθα αὐτοὺς ἀπολαμβάνοντας εὐθέως τὰς ἀμοιβάς. Τὸ γὰρ ἔχειν χάριν πρὸς τὸν λαὸν͵ τοῦτό ἐστιν͵ ὅτι ποθεινοί τινες ἦσαν καὶ ἐπέραστοι. Τίς γὰρ οὐκ ἂν ἀγάσαιτο͵ τίς δὲ οὐκ ἂν θαυμάσειεν ἄνθρωπον τὸ ἦθος ἁπλοῦν͵ ἢ τίς οὐκ ἂν συνδεθείη τῷ μηδὲν ὕπουλον ἔχοντι; Τίνων δὲ ἄλλων ἐστὶν ἡ σωτηρία ἢ τούτων; τίνων δὲ τὰ μεγάλα ἀγαθά;  
Οὐχὶ ποιμένες εὐηγγελίσθησαν πρότεροι; οὐχὶ Ἰωσὴφ ἁπλοῦς τις ὢν ἄνθρωπος͵ ὥστε μὴ διὰ μοιχείας ὑποψίαν φοβηθέντα αὐτὸν ἐργάσασθαί τι πονηρόν; οὐχὶ ἀγροίκους ἐξελέγετο τοὺς ἀπλάστους; Ψυχὴ γὰρ͵ φησὶν͵ εὐλογημένη πᾶσα ἁπλῆ· καὶ πάλιν͵ Ὁ δὲ πορευόμενος ἁπλῶς͵ πορεύεται πεποιθώς. Ναὶ͵ φησίν· ἀλλὰ καὶ φρονήσεως δεῖ.  
Τί γὰρ ἄλλο ἐστὶν ἁπλότης ἀλλ΄ ἢ φρόνησις; Ὅταν γὰρ μηδὲν ὑποπτεύῃς πονηρὸν͵ οὔτε τεκτῆναι δύνασαι πονηρόν· ὅταν μηδὲν ἔχῃς τῶν δεινῶν͵ οὐδὲ μνησικακῆσαι δυνήσῃ. Ὕβρισέ τις; οὐκ ἤλγησας· ἐκακηγόρησεν; οὐδὲν ἔπαθες· ἐβάσκηνεν; οὐδὲ οὕτως ἔπαθές τι. Ὁδός τίς ἐστιν ἐπὶ φιλοσοφίαν ἡ ἁπλότης.  
Οὐδεὶς οὕτως ἐστὶ τὴν ψυχὴν καλὸς͵ ὡς ὁ ἁπλοῦς. καθάπερ γὰρ ἐν τῷ σώματι ὁ μὲν στυγνὸς καὶ κατηφὴς καὶ σύννους͵ κἂν καλὸς ᾖ͵ τὸ πολὺ τῆς ὡραιότη τος ὑποτέμνεται· ὁ δὲ ἀνειμένος καὶ ἠρέμα μειδιῶν τὴν ὄψιν͵ ἐπιτείνει τὴν ὡραιότητα· οὕτω δὴ καὶ ἐπὶ τῆς ψυχῆς͵ ὁ μὲν σύννους κἂν μυρία ἔχῃ κατορθώματα͵ ἠφάνισεν αὐτά· ὁ δὲ ἀνειμένος καὶ ἁπλοῦς͵ τοὐναντίον. 
 Καὶ φίλον τὸν τοιοῦτον μετὰ ἀσφαλείας ἄν τις εἰργάσαιτο͵ καὶ ἐχθρὸν γενόμενον καταλλάξειεν. Οὐ γὰρ δεῖ φυλακῆς καὶ προφυλακῆς͵ οὐδὲ δεσμῶν καὶ συνδέσμων ἐπὶ τοῦ τοιούτου͵ ἀλλὰ πολλὴ μὲν αὐτῷ ἔσται ἡ ἄνεσις͵ πολλὴ δὲ καὶ τοῖς συνοῦσιν αὐτῷ.  
Τί οὖν͵ ἂν εἰς πονηροὺς͵ φησὶν͵ ἄνδρας ὁ τοιοῦτος ἐμπέσῃ; Ὁ Θεὸς ὁ προστάξας εἶναι ἀπλάστους͵ ὀρέξει χεῖρα. Τί τοῦ Δαυῒδ ἀπλαστότερον ἦν; τί δὲ τοῦ Σαοὺλ πονηρότερον; Τίς οὖν περιεγένετο; ».

38 Πράξ. 2, 47.

39 Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, TLG Work #154 60.65.9 to Work #154 60.65.13 «Καὶ πῶς͵ φησὶν͵ Εἶχον χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν; Δι΄ ὧν ἐποίουν διὰ τῆς ἐλεημοσύνης. Μὴ γάρ μοι͵ εἰ οἱ ἀρχιερεῖς ἐπέστησαν αὐτοῖς ὑπὸ φθόνου καὶ βασκανίας͵ τοῦτο ἴδῃς· ἀλλ΄ ὅτι πρὸς τὸν λαὸν χάριν εἶχον».

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7218.html

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com


 Ἐν Πειραιεῖ τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 2013


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἀπαντῶντες εἰς τόν Ἐντιμότατον Κύριον Νικόλαον Γασπαράκην πρ. Ἐκπρόσωπον Τύπου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας πού μέ συκοφαντεῖ μέ τούς ἀπαραδέκτους ἰσχυρισμούς του ὅτι: «Φρονώ ότι ο κ. Σεραφείμ παραβαίνει κατ' εξακολούθηση πολλά άρθρα του Ποινικού Κώδικος που απαγορεύουν διχαστικά κηρύγματα για τον λαό, σαν τα δικά του, και ότι διέπραξε τα αδικήματα της ψευδούς καταμήνυσης και συκοφαντικής δυσφήμισης κατά καθολικού Ιεράρχη αφού μήνυσή του τέθηκε στο αρχείο, όπως έγκαιρα τον είχα προειδοποιήσει» δημοσιοποιοῦμε τήν ἀπό 20/3/2013 διάταξη τοῦ κ. Εἰσαγγελέως Πρωτοδικῶν Πειραιῶς κ. Στεφάνου Ζαρκαντζιᾶ μέ τήν ὁποία ὁ Εἰσαγγελικός λειτουργός ἀποδέχεται πλήρως τήν ἀλήθεια τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν πού κατηγγέλθησαν καί εἰδικώτερον ὅτι «ο πρώτος των εγκαλουμένων Ιωάννης Πάτσης ρωμαιοκαθολικός ιερέας, στις 11-9-12 τέλεσε στο εκπαιδευτήριο με την επωνυμία “Jean D Arc”, που λειτουργεί στον Πειραιά, τον καθιερωμένο αγιασμό της πρώτης ημέρας του σχολικού έτους, ενώπιον όλων των μαθητών, ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε έναρξη σχολικού έτους, με το ρωμαιοκαθολικό τυπικό». Τό ἄν ἐν συνεχείᾳ ἑρμηνεύει τόν ποινικό νόμο περί προσηλυτισμοῦ καί περί ἀντιποιήσεως ἀσκήσεως ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅπως στήν διάταξή του κατωτέρω περιγράφει δέν προσάπτει στήν ἐλαχιστότητά μου τόν συκοφαντικό ἰσχυρισμό τοῦ κ. Γασπαράκη ὅτι δῆθεν διέπραξα τά ἀδικήματα τῆς ψευδοῦς καταμήνυσης καί συκοφαντικῆς δυσφήμισης διότι στήν περίπτωση αὐτή θά ἠσκῆτο ποινική δίωξη ἐναντίον μου ἐπειδή τό ἀδίκημα τῆς ψευδοῦς καταμηνύσεως διώκεται αὐτεπαγγέλτως καί θά μοῦ ἐπεβάλλοντο δικαστικά ἔξοδα κατ’ἄρθρον 585 ἑπ. τοῦ Κώδικος Ποινικῆς Δικονομίας. Γίνεται δέ ρητή ἀναφορά στήν Εἰσαγγελική διάταξη γι’ αὐτό τό θέμα. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ὀρθότητα τῆς κρίσεως τοῦ κ. Εἰσαγγελικοῦ λειτουργοῦ παραθέτω μόνον τό ἄρθρο τοῦ σχετικοῦ Νόμου περί προσηλυτισμοῦ πού λέει τά ἀκόλουθα: «Προσηλυτισμός ιδία είναι η δια πάσης φύσεως παροχών ή δι’ υποσχέσεως τοιούτων ή άλλης ηθικής ή υλικής περιθάλψεως δια μέσων απατηλών δια καταχρήσεως της απειρίας ή εμπιστοσύνης ή δι’ εκμεταλλεύσεως της ανάγκης, της πνευματικής αδυναμίας ή κουφότητος άμεσος ή έμμεσος προσπάθεια προς διείσδυσιν εις την θρησκευτικήν συνείδησιν ετεροδόξων επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής» (4ΑΝ 1363/38, ὅπως ἀντικ. μέ ἄρθρ. 2 ΑΝ 1672/39), διερωτώμενος εὐλόγως πιστεύω, ἐάν τέλεσις «ἱεροτελεστίας» σέ ἑτεροδόξους καί μάλιστα ἐντός ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν καταχρᾶται τῆς ἀπειρίας, ἐμπιστοσύνης καί πνευματικῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν καί δέν ἀποτελεῖ ἔμμεση προσπάθεια πρός διείσδυση στήν θρησκευτική των συνείδηση ὅτι αὐτό πού ἡ θρησκευτική τους συνείδηση πρέπει νά θεωρεῖ ὡς αἵρεση γιατί εἶναι αἱρετική ἀπόκλισις ἀπό τήν πίστι τους πού ἔχει στρεβλώσει, τό δόγμα, τό ἦθος καί τό πολίτευμα τῆς πίστεώς τους δέν εἶναι τάχα αἵρεσις ἀλλά εἶναι μία κανονική Ἐκκλησία ὅπως ἡ δική τους μέ δῆθεν κανονικά μυστήρια καί δῆθεν ἁγιαστική χάρη; Αὐτά παρεῖδε ὁ κ. Εἰσαγγελικός λειτουργός καθώς ἐπίσης θεώρησε ὅτι αὐτή ἡ πρόδηλος ἀδικοπραξία δέν ἀποτελεῖ ἀντιποίηση ἄσκησης ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Βέβαια ὁ κ. Γασπαράκης εἶχε προφητεύσει αὐτή τήν ἔκβαση καί μπορεῖ καθένας νά ἀντιληφθῆ τήν «προέλευση» τῆς προφητείας. Θά πρέπει τέλος νά τονισθῆ ὅτι τό ἐν λόγῳ ἰδιωτικό σχολεῖο τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Τάγματος (τοῦ Ἁγ. Ἰωσήφ τῆς Ἐμφανίσεως) θεωρεῖται ὡς ξένη ἀποστολή ἐν Ἑλλάδι.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/19A7CD43.el.aspx

Κάνει εντύπωση η αρθρογραφία των Ιών στην Εφημερίδα Συντακτών. Ο Ιός έχει μέσα του, εκ φύσεως θα λέγαμε, την αρρώστεια και το μικρόβιο. Αυτό λοιπόν το μικρόβιο είναι ο αριστερισμός και ο αριστερόστροφος προσανατολισμός. Αν μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί να αποβάλλουν τα γυαλιά του ιστορικού υλισμού... Να δούν τα πράγματα, όπως είναι, και να μη τα νοηματοδοτούν κατά το δοκούν. Στην προσπάθεια να ερμηνεύσουν φαινόμενα παλαιά και σύγχρονα του κοινωνικού χώρου, χρησιμοποιούν τις πνευματικές αφετηρίες και τις ιδεολογικές συντεταγμένες του ιστορικού υλισμού και πέφτουν στο ίδιο λάθος της μονομέρειας και της προκατάληψης, για το οποίο κατηγορούν άλλους. Τρία στοιχεία λείπουν σχεδόν παντελώς σε παρόμοιες αναλύσεις: η αυτοκριτική, ο σεβασμός στη δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της και η αναγνώριση της ιστορικής καταγραφής.

Καλά η βία έχει ένα μόνο χρώμα; Ο ρατσισμός δεν βρήκε υπόσταση και στην αντιπαράθεση των τάξεων; Το αστυνομικό κράτος και το παρακράτος δεν λειτούργησε σε σοσιαλιστικά καθεστώτα; Η 17 Νοέμβρη αγίασε με τις δολοφονίες της; Έχουμε πολλές δολοφονίες μεταναστών από Έλληνες; Δεν βλέπουμε τι γίνεται στην Ευρώπη με την πολυπολιτισμικότητα; Υπάρχουν στην επιστημονική έρευνα απροσπέλαστα και απαγορευμένα πεδία; Οι άνθρωποι της σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής διεθνούς είναι οι άγιοι και οι ήρωες των λαών; Οι Ιοί δεν πήραν «χαμπάρι» τι έγινε στα ανατολικά κράτη; Τι καταστροφή; Τι αίμα χύθηκε όλα αυτά τα χρόνια; Πως οι λαοί κυριολεκτικά πέταξαν στα σκουπίδια τον ανύπαρκτο και θεομάχο σοσιαλισμό; Ας κάνουν λόγο και γι αυτά, για να δούμε την αντικειμενικότητά τους. Τα πράγματα έχουν δύο αναγνώσεις και η ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας ασφαλώς αφήνει την ισχυρότερη εντύπωση.

 Και τέλος πάντων, υπάρχει και ο λαός. Ας αφήσουν το λαό να αποφασίσει. "Κριτής κι αφέντης είν΄ ο Θεός και δραγουμάνος Του ο λαός". Όλοι έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται. Ο Ίδιος ο Θεός ανέχεται και το "όχι". Δυστυχώς μερικοί δημοσιογράφοι και ιστορικοί έχουν μια μόνο ερμηνευτική μέθοδο και αυτή θέλουν να επικρατήσει. Θεοποιούν και προσκυνούν τα ιδεολογικά στερεότυπα που πίστεψαν στα φοιτητικά τους χρόνια. Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του χρόνου...

Αλήθεια, έχουμε ξεχάσει ποιός προωθεί σήμερα την πολυπολιτισμικότητα, το στρογγύλευμα των αντιθέσεων, την αναίμακτη καταγραφή και μελέτη της Ιστορίας στα Βαλκάνια και αλλού, την εξομάλυνση των διαφορών; Ποιός έχει επιχορηγήσει την έκδοση νέου τύπου αναγνωστικών και βιβλίων ιστορίας στην ευρύτερη περιοχή μας; Ποιός βρίσκεται πίσω από ιστορίες και ιστορικούς, από λεξικά και αλφαβητάρια, από πολιτικούς και κόμματα, με τους οποίους έχει αγανακτήσει ο πνευματικός κόσμος και τρίζουν τα "οστά των τιμημένων ηρώων "μας; "Ω, δεν τον αγνοεί κανείς, είναι ο Τζώρτζ Σόρος ο αφανής"!

Μήπως γνωρίζουμε ποιοί έφεραν εδώ μέσα, αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης τους μετανάστες μαζικά και ανεξέλεγκτα και ψήφισαν τα Δουβλίνα; Ασφαλώς η μιζέρια και η καθεστωτική βία, θα πούνε οι πρόχειροι. Όχι βεβαίως. Αυτό απλά εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποίησαν οι λέσχες και οι στοές για να σπάσουν την ομοιογένεια των χριστιανικών κρατών, για να γονατίσουν τα συστήματα και τις οικονομίες και να ψηφίζονται πλέον νόμοι άχρωμοι θρησκευτικά. Τα παιδιά της Γερμανίας και των Πανεπιστημίων των ΗΠΑ, τα τζάκια της Εξουσίας στην Ελλάδα, οι οποίοι διαδοχικά κοίταξαν μόνο το συμφέρον τους και πως θα υπηρετήσουν το ξένο κεφάλαιο με τις μίζες τους και τον ξένο παράγοντα, αυτοί μας κατάστρεψαν. Σε συνεργασία πάντοτε με τους πρώην συντρόφους και νυν μεγαλοεκδότες, τους θιασώτες δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ότι γεμίσαμε με μουσουλμάνους και σαν πρώτη συνέπεια έχουμε την υπερψήφιση της Κατάργησης της Κυριακής αργίας από τους 52 βουλευτές του θερινού τμήματος της Βουλής, αυτό δεν το σχολιάζουν οι διαμαρτυρόμενοι ευκαίρως ακαίρως για τον ρατσισμό και ενθυμούμενοι τα συνθήματα του ψυχρού πολέμου;

Ο μακαρίτης ο Οζάλ έλεγε χαρακτηριστικά ότι θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, όχι με πόλεμο, αλλά με τη μετανάστευση. Δεν μιλάνε όμως οι λαλίστατοι, για την Β. Κορέα, για την Κίνα, για τα κράτη της Αφρικής που καταδυναστεύονται από κάποιους "ανθρωποφάγους". Μόνο με την Ελλάδα ασχολούνται και την ελληνοορθόδοξη παράδοσή της... Αδιόρθωτοι και αμετανόητοι μια ζωή.

Ο πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών της Σερβίας, Ίβιτσα Ντάτσιτς δήλωσε ότι δεν μπορεί αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία ως κάτι κανονικό και φυσικό και εκτίμησε ότι η μειοψηφία πρέπει να φροντίζει να μην προσβάλει τα αισθήματα της πλειοψηφίας, όπως μεταδίδουν ΜΜΕ του Βελιγραδίου.

«Τον περασμένο χρόνο οργάνωσαν μία έκθεση στην οποία παρουσίασαν τον Ιησού Χριστό ως ομοφυλόφιλο. Και αναμένουν κάποιοι τώρα να τους υποδεχθούν με χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς»; διερωτήθηκε κ. Ντάτσιτς, μιλώντας σε δημοσιογράφους, στη διάρκεια χθεσινής επίσκεψης στο αεροδρόμιο της πόλης Νις.

«Αν δεν είναι φυσικό, αν πρόκειται για μειονότητα και εξαίρεση, τότε και εκείνοι πρέπει να φροντίζουν να μην προσβάλλουν τα αισθήματα της πλειοψηφίας» δήλωσε ο κ. Ντάτσιτς, σύμφωνα με το σερβικό πρακτορείο ειδήσεων Fonet.

 Ο πρωθυπουργός της Σερβίας υπογράμμισε ότι θα ήθελε κάποιος από την πολιτική ζωή να αποδείξει στην πράξη πόσο υποστηρίζει τους ομοφυλόφιλους και όχι μόνο να περιμένει να λάβει το υπουργείο Εσωτερικών απόφαση για τη διεξαγωγή της Παρέλασης Υπερηφάνειας ομοφυλόφιλων (Gay Pride Parade) στις 28 Σεπτεμβρίου.

«Επαναλαμβάνω, μία ακόμη φορά, ότι δεν λάβαμε απόφαση και δεν πρέπει να λάβουμε, εμείς δεν εγκρίνουμε συγκεντρώσεις, εμείς μόνον απαγορεύουμε» σημείωσε ο κ. Ντάτσιτς.

Τη Δευτέρα, ο πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών της Σερβίας είχε δηλώσει ότι δεν είναι ακόμη σαφές αν θα διεξαχθεί η Παρέλαση Υπερηφάνειας Ομοφυλόφιλων, αλλά και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να συμμετάσχει.

«Γνωρίζω ότι είναι συνταγματικό δικαίωμα να εκφράζεται η διαφορετικότητα, αλλά δικαίωμά μου είναι μην πάω. Πρέπει να γίνω γκέι για να είμαι φιλοευρωπαίος»; δήλωσε στον τηλεοπτικό σταθμό B92.

Εξέφρασε, δε, την άποψη ότι θα ήταν καλό για την ευρωπαϊκή προοπτική της Σερβίας να διεξαχθεί η εκδήλωση, επειδή είναι αίτημα της ΕΕ, αλλά εκτίμησε ότι θα ήταν μεγαλύτερη ζημία να διεξαχθεί με εικόνες βίας, όπως αυτές που προηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Η χώρα, μετά τα αλλεπάλληλα λάθη της κυβέρνησης της, έχει εισέλθει στο σπιράλ του θανάτου – από το οποίο πολύ δύσκολα θα καταφέρει να βγει, αποφεύγοντας τη χρεοκοπία.

Σε πολλές περιπτώσεις, όπως σε αυτήν της Κύπρου (Κρίση και εκβιασμός), της Ολλανδίας (Η Ολλανδική τραγωδία), της Ισπανίας (Η ισπανική απειλή) κλπ., η σελίδα μας πρόβλεψε σωστά το μέλλον – γεγονός που αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Τουρκίας (Ο Τιτανικός του Βοσπόρου), η οικονομία της οποίας ήδη καταρρέει. Ενδεχομένως δε να συμβεί το ίδιο, με την πάροδο του χρόνου, όσον αφορά τις προετοιμασίες επιστροφής της Γερμανίας στο εθνικό της νόμισμα, την υπερχρέωση των Η.Π.Α., την υιοθέτηση της λιρέτας από την Ιταλία και όλα τα υπόλοιπα.

Ειδικά όσον αφορά την Τουρκία, αρκεί να αναφέρουμε την πρόσφατη, τρομακτική υποτίμηση του νομίσματος της απέναντι στο δολάριο, στα επίπεδα του -15% από την αρχή του έτους (στα 2,07 από 1,80 περίπου – 1,75 το Μάιο), καθώς επίσης την πτώση του δείκτη του χρηματιστηρίου της κατά -30% από τα υψηλότερα έτους (Μάιος), για να κατανοήσουμε τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει – τα οποία θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο.

Μεταξύ άλλων, το επιτόκιο δανεισμού της Τουρκίας ξεπέρασε το 10% – είναι δηλαδή ήδη υψηλότερο από αυτό, με το οποίο θα δανειζόταν σήμερα από τις αγορές η Ελλάδα . Αναλυτικότερα τα εξής:

(α) Η ανάπτυξη της Τουρκίας στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις κατασκευές και στα ακίνητα, όπου παρατηρήθηκε μία έξαρση άνευ προηγουμένου – εκ μέρους κυρίως των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών, οι οποίες είχαν στενές επαφές με την κυβέρνηση (κάτι ανάλογο συνέβη στο παρελθόν και στην Ελλάδα). Συχνά επρόκειτο για νέες εταιρείες, οι οποίες αναπτύχθηκαν με ραγδαίο ρυθμό, στηριζόμενες στις πολιτικές τους διασυνδέσεις.

Επειδή όμως χρηματοδοτούνταν με τα πολύ φθηνά ομόλογα δολαρίου, ενώ πουλούσαν τα προϊόντα τους σε τουρκικές λίρες, η πτώση του νομίσματος απέναντι στο δολάριο έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους ισολογισμούς τους – με αποτέλεσμα να απειλούνται με χρεοκοπία όταν, όπως προβλέπεται, σπάσει η φούσκα.

(β)  Η ανάπτυξη στηρίχθηκε ακόμη περισσότερο στην εσωτερική κατανάλωση, η οποία έχει πλέον περιοριστεί, λόγω της υπερχρέωσης των νοικοκυριών – κάτι που έχει προκληθεί από τα φθηνάδάνεια που παρείχαν στο παρελθόν οι τράπεζες, έναντι ελάχιστων εγγυήσεων (επίσης κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα).

Επειδή τώρα τα δάνεια αυτά θα πρέπει να πληρωθούν, ενώ τα εισοδήματα «πριονίζονται» από το μεγάλο πληθωρισμό (9% ), οι Τούρκοι μειώνουν την κατανάλωση τους για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν – παύοντας σταδιακά να δαπανούν περισσότερα από όσα κερδίζουν.

(γ)  Το έτος 2011 , περίπου το 20% του πληθυσμού της Τουρκίας ζούσε κάτω από τα ελάχιστα όρια διαβίωσης – σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί στο 35%. Από την άλλη πλευρά, ενώ το 2011 το 24% των Τούρκων θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως εύπορο, μόλις το 15% μπορεί να χαρακτηρισθεί ανάλογα το 2013.

(δ)  Η κατάσταση στις πόλεις έχει επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό, συγκριτικά με το 2011 – αφού το 40% ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, όταν ο αριθμός αυτός, δύο χρόνια πριν, ήταν 18%.

Το 2011 το 45% των κατοίκων των πόλεων δυσκολευόταν να επιβιώσει – σήμερα το ποσοστό έχει αυξηθεί στο 59%. Προφανώς δε, οι τελευταίες διαδηλώσεις των Τούρκων στις πόλεις εναντίον της κυβέρνησης τους δεν οφειλόταν στην έλλειψη δημοκρατίας (ποτέ δεν είχαν απολαύσει κάτι ανάλογο), αλλά στη σημαντική επιδείνωση των οικονομικών τους.

(ε) Η κεντρική τράπεζα της χώρας ανακοίνωσε ότι, δεν θα αυξήσει το βασικό επιτόκιο από το 6,75% εάν ο πληθωρισμός δεν μειωθεί στο 6,2% – από περίπου 9% σήμερα. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αγορές απέσυραν μαζικά κεφάλαια, οδηγώντας τη λίρα σε μία ακόμη πτώση – γεγονός αυτονόητο, αφού το πραγματικό επιτόκιο (βασικό πλην τον πληθωρισμό) είναι αρνητικό (-2,8%).

Στα πλαίσια αυτά, για να στηρίξει η κεντρική τράπεζα την ισοτιμία, έχει ήδη διαθέσει το 15% των συναλλαγματικών αποθεμάτων της (8 δις $) – χωρίς όμως να το επιτύχει.

Ολοκληρώνοντας, ο πόλεμος που θέλουν να κάνουν οι αμερικανοί στη Συρία, πιθανότατα με στόχο να κρύψουν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους, θα βλάψει ακόμη περισσότερο την Τουρκία – όπως επίσης η συμπεριφορά της κυβέρνησης της απέναντι στους επενδυτές , οι οποίοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα.

Εάν δε στα παραπάνω προσθέσουμε τα συνεχή, τεράστια ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσώνσυναλλαγών της Τουρκίας, την επί πλέον επιβάρυνση του ισοζυγίου από την αύξηση της τιμής του πετρελαίουλόγωΣυρίας (η Ινδία και το νόμισμα της είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης), τη γενικότερη απόσυρση των επενδυτικών κεφαλαίων από τις αναπτυσσόμενες αγορές (Ινδία, Ινδονησία, Μαλαισία, Βραζιλία κλπ.), την ελάχιστη δημόσια περιουσία που της έχει απομείνει μετά τη λεηλασία της από το ΔΝΤ κλπ., η κατάσταση της θα γίνει μάλλον εκρηκτική.

Υστερόγραφο: Όπως όλα δείχνουν, η χώρα που θα αποκομίσει τεράστια οφέλη από τον ανόητο και πανάκριβο πόλεμο που σχεδιάζουν να κάνουν οι Η.Π.Α. στη Συρία, θα είναι η Ρωσία – αφού θα αυξηθούν οι πωλήσεις όπλων εκ μέρους της, θα κερδίσει περισσότερα από την εκτίναξη των τιμών του πετρελαίου, ενώ έχει πιθανότατα λάβει «παρασκηνιακά» σημαντικά ανταλλάγματα από τον αμερικανό πρόεδρο, για να παραμείνει ουδέτερη. Παράλληλα, θα δημιουργηθούν προβλήματα στον ενεργειακό αγωγό-ανταγωνιστή της Gazprom (Nabucco), τα οποία σίγουρα θα τον καθυστερήσουν.

Σχετικά άρθρα:

1. Το οικονομικό και πολιτικό θαύμα της γείτονος… Αλήθεια ή ψέμματα;;; Που καταλήγει ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται;;; (Μέρος Α')

2. Η Τουρκία στο τέλος του δρόμου...;;; (Μέρος Β ')

Πηγή: http://www.analyst.gr/2013/08/28/983/

Η εκλογική επιτυχία της κ. Μέρκελ και ο κομβικός ρόλος, τον οποίο διαδραματίζει η Γερμανία στην Ευρώπη, μου φέρνουν στον νου τη συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι μετανάστες που ζουν σε μία ευρωπαϊκή χώρα, ιδίως οι ασιατικής προελεύσεως, μπορούν να ζουν σε κόσμους παράλληλους χωρίς να ενσωματώνονται και χωρίς να σέβονται την ιστορία, τον πολιτισμό και την ταυτότητα του λαού που τους φιλοξενεί. Η πολυπολιτισμική αντίληψη, η οποία ενθουσιάζει ορισμένους συμπατριώτες μας, απαντά ότι θα πρέπει εμείς, οι Έλληνες Ορθόδοξοι, να κάνουμε εκπτώσεις και υποχωρήσεις για να μην θίγονται οι μετανάστες. Να αλλάξουμε τα βιβλία Ιστορίας, να κατεβάσουμε τις εικόνες του Χριστού από τα σχολεία και τα δικαστήρια, να μετατρέψουμε το μάθημα των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο σε θρησκειολογικό, γενικότερα να μην επιμένουμε στην ελληνικότητά μας. Η αντίθετη άποψη προτείνει ως λύση την ενσωμάτωση - ένταξη εκείνων των μεταναστών που θέλουν και μπορούν. Να κάνουν δηλαδή οι φιλοξενούμενοι τις απαραίτητες υποχωρήσεις και όχι οι φιλοξενούντες.

Στη Γερμανία υπό την επίδραση των ιδεών των Οικολόγων - Πράσινων, οι οποίοι συγκυβέρνησαν με τους Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ, άρχισε προ είκοσι ετών να επικρατεί η πολυπολιτισμική άποψη. Τελικά δημιουργήθηκαν γκέττο Τούρκων, Αράβων, Πακιστανών κ.ά , οι οποίοι ούτε γερμανικά μάθαιναν ούτε έδειχναν διάθεση ενσωματώσεως στις θεμελιώδεις αξίες της γερμανικής κοινωνίας. Στις 17 Οκτωβρίου 2010 η Άγκελα Μέρκελ δήλωσε δημοσίως ότι στη Γερμανία η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε πλήρως. Είπε:

«Είχαμε την αυταπάτη να νομίζουμε ότι Γερμανοί και ξένοι εργάτες θα ζούσαμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας λέγοντας ότι οι αλλοδαποί δεν θα παραμείνουν. Η τάση μέχρι τώρα ήταν να αποδεχόμαστε την πολυπολιτισμική αντίληψη. Αλλά αυτή η αντίληψη έχει αποτύχει, έχει αποτύχει πλήρως».

Η Καγκελλάριος δήλωσε ότι δεν θα κλείσει τα σύνορα της Γερμανίας για τους μετανάστες, αλλά θα προτιμά ειδικευμένους επιστήμονες και θα απαιτεί από τους μετανάστες να μαθαίνουν καλά τη γερμανική γλώσσα. Οι συνεταίροι της στη Βαυαρία, οι Χριστιανοκοινωνιστές, συμφώνησαν και έκαναν λόγο για μία κυρίαρχη γερμανική πολιτιστική ταυτότητα, την οποία οφείλουν να αποδέχονται όλοι οι αλλοδαποί.

Με την άποψη της Μέρκελ περί αποτυχίας της πολυπολιτισμικότητας έχουν με δικά τους λόγια συνταχθεί ο Βρετανός Πρωθυπουργός Κάμερον, ο παλαίμαχος ηγέτης της ιταλικής αριστεράς Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα και άλλοι. Χρήσιμο μήνυμα για τους εν Ελλάδι πολυπολιτισμικούς. Και επειδή προσφάτως ακούσαμε ορισμένες «εκσυγχρονιστικές» προτάσεις για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε πολυπολιτισμικό- θρησκειολογικό καταγράφω πώς η Γερμανία αντιμετωπίζει το ζήτημα.

Το μάθημα είναι υποχρεωτικό και βαθμολογείται σε όλες τις τάξεις ισοτίμως με τα άλλα μαθήματα. Έχει περιεχόμενο αμιγώς ομολογιακό- χριστιανικό και ουδείς σκέφθηκε ποτέ να το αντικαταστήσει με θρησκειολογία. Οι μαθητές επιλέγουν μεταξύ Ρωμαιοκαθολικού και Ευαγγελικού (Λουθηρανικού) περιεχομένου του μαθήματος. Οι δύο μεγάλες αυτές Χριστιανικές κοινότητες της Γερμανίας, Καθολικοί και Ευαγγελικοί, έχουν την επιμέλεια των βιβλίων, του αναλυτικού προγράμματος και της εγκρίσεως των καθηγητών. Το κράτος πληρώνει τους διδάσκοντες, αλλά αυτοί οφείλουν να ακολουθούν τη διδασκαλία των δύο επικρατουσών χριστιανικών ομολογιών. Οι Ορθόδοξοι δικαιούνται να διδάσκουν την πίστη τους, όταν συγκεντρώνεται σε μία τάξη ικανός αριθμός, τον δε καθηγητή διορίζει η Ιερά Μητρόπολις Γερμανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι μουσουλμάνοι δεν διορίζουν δικούς τους διδάσκοντες, διότι εκλήθησαν από την Κυβέρνηση να δηλώσουν αν σέβονται πλήρως το Σύνταγμα και τη νομοθεσία (π.χ. ισότητα ανδρών και γυναικών) και αρνήθηκαν να απαντήσουν. Τα παιδιά τους μαζί με όσους ζητούν απαλλαγή παρακολουθούν ως εναλλακτικό μάθημα την Ηθική και βαθμολογούνται κανονικά.

Γιατί οι Έλληνες «προοδευτικοί» προτείνουν αποτυχημένα πρότυπα;

Κ.Χ. 23.9.2013

(Λουκ. στ’ 31-36)

Όταν οι άνθρωποι έχουν παντοτινή επίγνωση της φιλανθρωπίας του Θεού προς αυτούς, θα είναι φιλάνθρωποι κι ο ένας προς τον άλλον. Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο που να κάνει τους ανθρώπους άσπλαχνους προς τους άλλους, όσο η πεποίθηση πως κανένας δε θέλει να δώσει και στους ίδιους. Κανένας; Και πού είναι ο Θεός τότε; Δε μας αποζημιώνει κάθε μέρα και κάθε νύχτα ο Θεός με την ευσπλαχνία Του, σε αντίθεση μ’ εμάς που είμαστε άσπλαχνοι; Δεν είναι πιο σπουδαίο για μας να μας ευεργετήσει ο Βασιλιάς στην αυλή Του με την ευσπλαχνία Του, αντί να μας ευεργετούν οι δούλοι Του; Τί μας ωφελεί αν μας ευεργετούν όλοι οι δούλοι Του, αλλά ο Βασιλιάς είναι συγκρατημένος απέναντι μας;

Οι άνθρωποι γίνονται ανελεήμονες όταν περιμένουν από τους άλλους να τους ελεήσουν, ενώ οι άλλοι περιμένουν το ίδιο απ’ αυτούς. Σ’ αυτήν την αμοιβαία αναμονή, στο να περιμένει δηλαδή ο ένας από τον άλλον να τον ελεήσει, όλοι οι άνθρωποι, σαν ένας γενικός κανόνας, γίνονται άσπλαχνοι κι ανελεήμονες. Η ελεημοσύνη όμως δεν είναι παθητική αρετή, αλλά ενεργητική. Πώς θα γνώριζαν οι άνθρωποι τη φιλανθρωπία, αν ο Θεός δεν την είχε πρώτος ασκήσει σ’ αυτούς; Η φιλανθρωπία του Θεού απαιτεί τη φιλανθρωπία των ανθρώπων. Αν ο Θεός δεν είχε πρώτος δείξει τη φιλανθρωπία Του, ο κόσμος δε θα ήξερε τι ήταν.

Εκείνος που κατανοεί πως η φιλανθρωπία είναι ενεργητική αρετή κι όχι παθητική, κι αρχίσει να την εφαρμόζει μ’ αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα διαπιστώσει πως ο ουρανός κι η γη αποκαλύπτονται μπροστά του με νέα χρώματα. Σύντομα θα κατανοήσει τόσο του Θεού τη φιλανθρωπία όσο και του ανθρώπου.

Η φιλανθρωπία είναι όπως η θραύση πέτρας με πέτρα, που πάντα παράγει σπινθήρα. Αυτός που παράγει το σπινθήρα αυτόν κι ο άλλος που τον δέχεται, νιώθουν κι οι δυο τους την παρουσία του Θεού. Τη στιγμή εκείνη νιώθουν το χέρι του Θεού να θωπεύει τις καρδιές τους. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε’ 7).

Η ευσπλαχνία είναι ανώτερη από τη συμπόνια, που οι ινδουιστές θεωρούν ως τη μεγαλύτερη αρετή. Ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει συμπόνια για έναν επαίτη, αλλά και να τον προσπεράσει. Ο φιλάνθρωπος όμως θα νιώσει συμπάθεια για τον επαίτη και θα τον βοηθήσει. Το να δείξεις φιλανθρωπία στον επαίτη δεν είναι ούτε το πιο δύσκολο ούτε το ανώτερο πράγμα στο Νόμο του Χριστού. Μεγάλο πράγμα είναι να δείξεις αγάπη στους εχθρούς σου. Η ελεημοσύνη είναι ανώτερη από τη συχώρεση των προσβολών. Η συχώρεση των προσβολών είναι το πρώτο μισό του δρόμου προς το Θεό. Η τέλεση έργων αγάπης είναι το δεύτερο μισό.

Είναι απαραίτητο να το πούμε πως η αγάπη είναι ανώτερη από την κοσμική δικαιοσύνη; Αν δεν υπήρχε η αγάπη, όλοι οι άνθρωποι θα ήταν θύματα της κοσμικής νομικής δικαιοσύνης. Χωρίς αγάπη ο νόμος δεν μπορεί να περιφρουρήσει αυτό που ήδη υπάρχει. Η αγάπη όμως δημιουργεί καινούργια και μεγάλα έργα στον κόσμο. Ολόκληρο τον κόσμο τον δημιούργησε η αγάπη. Γι’ αυτό και είναι καλλίτερο στους ανθρώπους ν’ ασκούνται από τη παιδική τους ηλικία στη γνώση της γλυκύτητας που προσφέρει η αγάπη κι η φιλανθρωπία, παρά να μάθουν τη σκληρότητα του νόμου. Το νόμο τον μαθαίνει κανείς οποτεδήποτε. Όταν όμως η καρδιά σκληρυνθεί, είναι δύσκολο να ξαναγυρίσει και να γίνει σπλαχνική. Όταν οι άνθρωποι είναι ελεήμονες δε θ’ αμαρτήσουν ενάντια στο νόμο. Όταν όμως τηρούν το νόμο αλλά τους λείπει η φιλανθρωπία, διακινδυνεύουν να χάσουν το στεφάνι της δόξας που υποσχέθηκε ο Κύριος στους φιλάνθρωπους.

***

Το σημερινό ευαγγέλιο μιλάει για την ύψιστη μορφή αγάπης: την αγάπη για τους εχθρούς. Ο Κύριος Ιησούς έδωσε την εντολή - όχι συμβουλή αλλά εντολή — ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας. Η εντολή Του αυτή δεν είναι περιστασιακή και σποραδική, όπως είχε γίνει πριν από την έλευσή Του σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις. Η εντολή της αγάπης για τους εχθρούς μας τοποθετείται στην ύψιστη θέση στο ευαγγέλιο.

Είπε ο Κύριος: «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοί­ως» (Λουκ. στ' 31). Αυτά είναι τα λόγια του σημερινού ευαγγελίου που μας εισάγουν στην αγάπη για τους εχθρούς μας. Αν δε θέλετε να γίνουν εχθροί σας οι άνθρωποι, πρώτ’ απ’ όλα φροντίστε να μη γίνετε εσείς εχθροί τους. Αν είναι αλήθεια πως κάθε άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο έχει εχθρούς, αυτό σημαίνει πως είσαι εχθρός κάποιου. Πώς τότε απαιτείς από έναν άνθρωπο να γίνει φίλος σου, αφού είσαι εχθρός του; Πρώτα λοιπόν ξερίζωσε την έχθρα από την καρδιά σου κι υστέρα να μετρήσεις τους εχθρούς σου στον κόσμο. Στο μέτρο που θα ξεριζώσεις από την καρδιά σου την πονηρή αυτή ρίζα κι αποκόψεις όλα τα κλαδάκια που πετούν απ’ αυτήν, θα βρεις και λιγότερους εχθρούς να μετρήσεις. Αν μετά θελήσεις να γίνουν φίλοι σου οι άνθρωποι, πρέπει εσύ πρώτα να πάψεις να είσαι εχθρός τους και να γίνεις φίλος τους. Όσο γίνεσαι φίλος με τους άλλους, τόσο ο αριθμός των εχθρών σου θα μειώνεται και στο τέλος θα μηδενιστεί.

Αυτό όμως δεν είναι το κύριο θέμα. Το κύριο θέμα είναι πως σ’ αυτήν την περίπτωση θα έχεις φίλο σου το Θεό. Είναι πολύ πιο σπουδαίο για τη σωτηρία σου να μην είσαι εχθρός κανενός, να μην έχεις καθόλου εχθρούς. Αν είσαι εχθρός άλλων, τόσο εσύ όσο κι οι άλλοι είστε εμπόδια στη σωτηρία σου. Όταν είσαι φίλος με τους άλλους, τότε οι εχθροί σου, έστω και ασυνείδητα, βοηθούν στη σωτηρία σου. Ας σκεφτόταν αλήθεια κάθε άνθρωπος τον αριθμό των ανθρώπων τους οποίους εχθρεύεται ο ίδιος, κι όχι εκείνους που είναι εχθροί του. Τότε το σκοτεινό πρόσωπο αυτού του κόσμου θα άστραφτε μέσα σε μια μέρα σαν τον ήλιο.

Η εντολή του Χριστού πως πρέπει να κάνουμε στους άλλους αυτό που ζητάμε κι εμείς απ’ αυτούς είναι τόσο φυσική και τόσο σαφής και καλή, που είναι να θαυμάζει και ν’ απορεί κανείς πως δεν έχει γίνει από παλιά μια καθημερινή συνήθεια στους ανθρώπους. Κανένας άνθρωπος δε θέλει να τον βλάψουν οι άλλοι. Επομένως ας μη βλάψει κι αυτός τους άλλους. Κάθε άνθρωπος θέλει να του φέρονται καλά. Επομένως ας φέρεται κι αυτός καλά στους άλλους. Κάθε άνθρωπος θέλει να του συχωρούν τις αμαρτίες του. Ας συγχωρεί κι αυτός τις αμαρτίες των άλλων. Κάθε άνθρωπος θέλει να συμπάσχουν οι άλλοι στις λύπες του και να χαίρονται στη χαρά του. Ας συμπάσχει κι αυτός με τις λύπες των άλλων κι ας χαίρεται με τις χαρές τους. Κάθε άνθρωπος θέλει ν’ ακούει καλά λόγια από τους άλλους. Θέλει να τον τιμούν, να τον ταΐζουν όταν πεινάει, να τον επισκέπτονται όταν είναι άρρωστος και να τον προστατεύουν όταν τον κυνηγούν. Ας κάνει κι αυτός τα ίδια στους άλλους.

Αυτό ισχύει τόσο για τους ανθρώπους ατομικά, όσο και για ομάδες ανθρώπων, γειτονικές φυλές, έθνη και κράτη. Αν την εντολή αυτή την υιοθετούσαν σαν κανόνα όλες οι τάξεις, τα έθνη και τα κράτη, θα έπαυε αμέσως κάθε κακία και σύγκρουση ανάμεσά τους, θα εξαλειφόταν κάθε έχθρα και πόλεμος. Αυτό είναι το φάρμακο για κάθε παρόμοια αρρώστια, δεν υπάρχει κανένα άλλο.

Και συνεχίζει ο Κύριος: «Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρ­τωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα» (Λουκ. στ’ 32-34). Αυτό πάει να πει: Αν περιμένετε από τους άλλους να σας κάνουν καλό και την καλοσύνη αυτή να την ανταμείψετε και σεις με καλό, δεν κάνετε κάτι επαινετό. Περιμένει ο Θεός ανταμοιβή για τη θερμότητα του ηλίου, για να δώσει εντολή στον ήλιο να λάμψει; Ή μήπως ενεργεί από ευσπλαχνία κι αγάπη; Το ξαναλέμε πως η ευσπλαχνία είναι ενεργητική αρετή, όχι παθητική. Αυτό το έκανε σαφές ο Θεός από τότε που δημιούργησε τον κόσμο. Μέρα με τη μέρα από την αρχή του κόσμου ο Κύριος μοίραζε απλόχερα τα πλούσια τα δώρα Του σ’ όλα τα πλάσματά Του. Αν περίμενε πρώτα από τα πλάσματά Του να του ανταποδώσουν κάτι, ούτε ο κόσμος ούτε ένα μοναδικό πλάσμα δε θα υπήρχε σ’ αυτόν. Αν αγαπάμε μόνο αυτούς που μας αγαπάνε, είμαστε έμποροι και κάνουμε ανταλλαγές. Αν κάνουμε το καλό μόνο στους ευεργέτες μας, είμαστε οφειλέτες και επιστρέφουμε το χρέος μας. Η ευσπλαχνία δεν είναι κάποια αρετή που απλά αποπληρώνει τις οφειλές της, αλλά που πάντα δανείζει. Η αγάπη είναι αρετή που δανείζει συνέχεια χωρίς να ελπίζει σε επιστροφή της οφειλής. Αν δανείζουμε εκείνους που ελπίζουμε πως θα μας τα επιστρέψουν, ποία ημίν χάρις εστί; Τί καλό κάνουμε; Μεταφέρουμε τα χρήματά μας από μια κάσα σε μιαν άλλη, αφού αυτό που δανείζουμε το θεωρούμε δικό μας, όπως κι όταν ήταν στα δικά μας χέρια.

Θα ήταν παραφροσύνη να σκεφτούμε πως με τα παραπάνω λόγια ο Θεός μας διδάσκει να μην αγαπάμε εκείνους που μας αγαπάνε, να μην κάνουμε το καλό σ’ αυτούς που μας ευεργετούν. Θεός φυλάξοι! Αυτό που θέλει να πει, είναι πως αυτή είναι μια κατώτερη αρετή, που μπορούν να την ασκήσουν ακόμα κι οι αμαρτωλοί. Είναι το ελάχιστο μέτρο του καλού, που φτωχαίνει τον κόσμο αυτόν και περιορίζει τους ανθρώπους, τους κάνει στενόμυαλους. Ο Θεός θέλει ν’ αναβιβάσει τον άνθρωπο στα ανώτερα ύψη των αρετών, απ’ όπου θεωρεί κανείς όλα τ’ αγαθά του Θεού, όλους τους κόσμους Του, εκεί που η τρομοκρατημένη και περιορισμένη καρδιά του δούλου γίνεται απεριόριστη κι ελεύθερη καρδιά του υιού και κληρονόμου. Η αγάπη προς αυτούς που μας αγαπάνε είναι μόνο το πρώτο μάθημα στο απέραντο βασίλειο της αγάπης. Η ανταπόδοση του καλού σ’ αυτούς που μας αγαπάνε, είναι μόνο το στοιχειώδες σχολείο, μπροστά στη μακρά σειρά σπουδών στα καλά έργα. Ο δανεισμός σ’ εκείνους που θα ξεπληρώσουν το χρέος τους δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι μόνο το πρώτο δειλό βήμα προς το μέγιστο καλό, που δίνει χωρίς να περιμένει επιστροφή.

Ποιοί είναι εκείνοι που εδώ αποκαλεί αμαρτωλούς ο Θεός; Πρώτα είναι οι ειδωλολάτρες, στους οποίους δεν έχει αποκαλυφθεί η πληρότητα του μυστηρίου της αλήθειας και της αγάπης του Θεού. Είναι αμαρτωλοί επειδή αποστράφηκαν την πρωταρχική αλήθεια και την αγάπη Του. Επειδή στη θέση του Θεού έχουν προσλάβει ως νομοθέτη αυτόν τον κόσμο, που τους διδάσκει πως πρέπει ν’ ανταποδίδουν αγάπη μόνο σ’ αυτούς που τους αγαπάνε, να ευεργετούν μόνο εκείνους από τους οποίους δέχονται το καλό. Το μέγα μυστήριο της αλήθειας και της αγάπης του Θεού αποκαλύπτεται μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού, τώρα μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ενάργεια και λαμπρότητα απ’ ότι στην αρχή της δημιουργίας. Αρχικά αποκαλύφθηκε μέσω του Ιουδαϊκού λαού. Απ’ αυτούς, αν κι όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά για όλους τους λαούς της γης.

Όπως ο Θεός προετοίμασε τους Ιουδαίους χιλιάδες χρόνια για να κατανοήσουν και να δεχτούν την πλήρη αποκάλυψη του μυστηρίου, με το Νόμο και τους προφήτες Του, έτσι κι ο Κύριος χρησιμοποιεί εδώ τη λέξη «αμαρτωλοί» για άλλους λαούς, που έχουν βυθιστεί στην ειδωλολατρεία. Με την λέξη «αμαρτωλοί» όμως και μάλιστα μεγαλύτεροι αμαρτωλοί από τους ειδωλολάτρες, εννοεί κι όλους εκείνους στους οποίους αποκαλύφθηκε το μέγα μυστήριο της αλήθειας και της αγάπης αλλά δεν έμειναν πιστοί σ’ αυτό, παρά ξαναγύρισαν στο κατώτερο επίπεδο του αγαθού, «ώσπερ κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα» (Β' Πέτρ. β' 22). Κι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ανάμεσά μας, χριστιανοί κατ’ όνομα, που με τα έργα τους φανερώνονται οι πιο πρωτόγονοι ειδωλολάτρες.

Τί όφελος έχουμε αν αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν και κάνουμε το καλό σ’ εκείνους που μας ευεργετούν; Δεν επιστρέφουμε στη θέση του αυτό που λάβαμε; Την ανταπόδοσή μας την λάβαμε. Έπαινος αξίζει στα έργα που, σε μικρή κλίμακα, μοιάζουν στα έργα της αγάπης του Θεού.

«Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λουκ. στ' 35-36). Αυτά είναι τα ύψη στα οποία θέλει ο Θεός να εξυψώσει τους ανθρώπους. Αυτή ήταν μια διδαχή ανήκουστη πριν από την έλευσή Του. Αυτό είναι το ύψος της αξίας του ανθρώπου, που ούτε κι ο μεγαλύτερος σοφός στην ιστορία του κόσμου δεν είχε ονειρευτεί ως τότε. Κι αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, που αλλοιώνει την καρδιά του ανθρώπου και την μετατρέπει σε ποταμό δακρύων.

Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Δε λέει «μην ανταποδίδετε κακό στο κακό». Αυτό δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Αυτό είναι απλά ανοχή. Ούτε και λέει «αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν».

Αυτή είναι μόνο παθητική αγάπη. Ο Χριστός λέει αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Όχι απλά να τους ανέχεστε, όχι να είστε παθητικοί, αλλά να τους αγαπάτε. Το ξαναλέμε και πάλι, πως η αγάπη είναι ενεργητική αρετή.

Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι αφύσικη; Η αντίρρηση αυτή προβάλλεται πολύ έντονα από τους μη χριστιανούς. Δε βλέπουμε πως πουθενά στη φύση δεν υπάρχει παράδειγμα αγάπης για τους εχθρούς, παρά μόνο αγάπης για τους φίλους; Αυτή είναι λοιπόν αιτία αμφισβήτησης. Τι έχουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό;

Πρώτ’ απ’ όλα η πίστη μας αναγνωρίζει δύο φύσεις: μία άφθαρτη, φωτεινή και άτρεπτη στο κακό από την αμαρτία, σαν κι αυτήν που είχε ο Αδάμ στον παράδεισο· κι άλλη μια διεστραμμένη, σκοτεινή κι επιρρεπή στο κακό και την αμαρτία, σαν κι αυτήν που αντιμετωπίζουμε διαρκώς σ’ αυτόν τον κόσμο.

Στον κύκλο της πρώτης φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι απόλυτα φυσική. Στη φύση αυτή η αγάπη είναι σαν τον αέρα που ανασαίνουν όλα τα πλάσματα και ζουν. Αυτή είναι η αληθινή φύση που δημιούργησε ο Θεός. Απ’ αυτήν η θεϊκή αγάπη λάμπει στη φύση μας όπως οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα. Οτιδήποτε στη γη έχει αληθινή αγάπη, προέρχεται από την αγάπη αυτή.

Στον κύκλο της δεύτερης, της επίγειας φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι σπάνια και θα μπορούσε να θεωρηθεί αφύσικη. Δεν είναι πραγματικά αφύσικη. Σε σχέση με την επίγεια φύση μας είναι στην ουσία υπερφυσική ή, καλύτερα, προ-φυσική, καθώς η αγάπη φτάνει στην αμαρτωλή φύση μας από την πρωταρχική, αναμάρτητη κι αθάνατη φύση που προϋπήρχε της δικής μας.

Η αγάπη για τους εχθρούς είναι τόσο σπάνια ώστε θα μπορούσε να κληθεί αφύσικη, λένε άλλοι αντιρρησίες. Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε και το μαργαριτάρι είναι αφύσικο, όπως και το διαμάντι κι ο χρυσός. Αυτά είναι όλα σπάνια αντικείμενα. Ποιός όμως μπορεί να τα ονομάσει αφύσικα; Όπως υπάρχουν φυτά που ευδοκιμούν μόνο σε μία περιοχή, έτσι γίνεται και με το σπάνιο αυτό φυτό, τη σπάνια αυτή αγάπη. Φυτρώνει κι αναπτύσσεται μόνο στην Εκκλησία του Χριστού. Για να πειστεί κάποιος από τα πολυάριθμα παραδείγματα του φυτού αυτού και του κάλλους του, πρέπει να διαβάσει τους βίους των αποστόλων του Χριστού, των πατέρων και των ομολογητών της χριστιανικής πίστης, των μαρτύρων της μεγάλης αλήθειας κι αγάπης του Χριστού.

Μια τρίτη ομάδα αντιρρησιών ισχυρίζεται πως αν δεν είναι αδύνατη, η αγάπη αυτή είναι τουλάχιστο εξαιρετικά δύσκολη. Είναι αλήθεια πως δεν είναι εύκολη, κυρίως για εκείνον που διδάσκεται την αγάπη μακριά από το Θεό, από τον οποίο ενισχύεται και τροφοδοτείται η αγάπη αυτή. Πώς όμως δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αυτούς που αγαπάει ο Θεός; Ο Θεός δεν αγαπά περισσότερο εμάς απ’ όσο αγαπά τους εχθρούς μας και μάλιστα όταν είμαστε εχθροί άλλων. Ποιός από μας μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο που να τον αποκαλεί εχθρό του; Αν ο ήλιος του Θεού ζέσταινε κι η βροχή έπεφτε μόνο σ’ εκείνους που κανένας δεν τους λογάριαζε εχθρούς του, δύσκολα θά ‘φτανε κάποια ακτίνα στη γη ή θά ‘πεφτε κάποια σταγόνα βροχής στο χώμα. Ο άνθρωπος φορτώνεται από μόνος του μεγάλο φορτίο έχθρας. Η αμαρτία δημιουργεί φόβο στον άνθρωπο. Κι ο φόβος αυτός με τη σειρά του τον κάνει να υποπτεύεται εχθρούς σ’ όλα τα πλάσματα γύρω του. Ο Θεός όμως είναι αναμάρτητος κι άφοβος κι επομένως δεν υποπτεύεται κανέναν, αλλά τους αγαπά όλους. Μας αγαπά τόσο πολύ ώστε, όταν μας κυκλώνουν εχθροί χωρίς να φταίμε σε τίποτα, πρέπει να πιστεύουμε πως αυτό γίνεται σε γνώση Του και για το καλό μας.

Ας είμαστε δίκαιοι. Ας ομολογήσουμε πως οι εχθροί μας μάς βοηθούν πολύ στην πνευματική μας πορεία. Αν δεν υπήρχε έχθρα στους ανθρώπους, πάρα πολλοί από εκείνους που ευαρέστησαν στο Θεό δε θα είχαν γίνει φίλοι Του. Ακόμα κι η έχθρα του σατανά μπορεί να βοηθήσει εκείνους που είναι ζηλωτές των ιερών πραγμάτων του Θεού και της ψυχικής τους σωτηρίας. Ποιός ήταν περισσότερο ζηλωτής των ιερών του Θεού πραγμάτων ή είχε μεγαλύτερη αγάπη για το Χριστό από τον απόστολο Παύλο; Ο ίδιος απόστολος όμως λέει πως επέτρεψε ο Θεός στο διάβολο να τον πειράξει, όταν του αποκαλύφθηκαν πολλά μυστήρια: «Και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρομαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρομαι» (Β' Κορ. ιβ' 7).

Όταν ο διάβολος ο ίδιος χωρίς να το θέλει βο­ηθάει τον άνθρωπο, πώς δεν μπορούν οι άνθρωποι να βοηθούν το συνάνθρωπό τους, που είναι οπωσδήποτε λιγότερο εχθρός από τους δαίμονες; Θα τολμούσε να πει κανείς πως οι φίλοι του ανθρώπου ζημιώνουν περισσότερο την ψυχή του από τους εχθρούς του. Ο ίδιος ο Κύριος είπε πως «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. ι’ 36). Εκείνοι που ζουν κάτω από την ίδια στέγη μαζί μας, που ενδιαφέρονται πολύ για τις σωματικές ανάγκες και τις ανέσεις μας, συχνά γίνονται εχθροί της σωτηρίας μας. Η αγάπη κι η φροντίδα τους δε στοχεύει στην ψυχή αλλά στο σώμα μας. Πόσοι γονείς δεν έχουν κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στις ψυχές των γιων τους κι αδέρφια στ’ αδέρφια τους, καθώς και σύζυγοι στους συζύγους τους; Κι όλ’ αυτά από αγάπη!

Η πραγματικότητα αυτή που διαπιστώνεται καθημερινά είναι μια ακόμα αιτία για να μας κάνει να μη δοθούμε ολοκληρωτικά στην αγάπη προς τους συγγενείς και τους φίλους μας, ούτε και να μειώσουμε την αγάπη προς τους εχθρούς μας. Είναι ανάγκη να το ξαναπούμε, πως συχνά, πολύ συχνά, οι εχθροί μας είναι στην ουσία πραγματικοί φίλοι; Οι τρόποι που χρησιμοποιούν για να μας αναστατώσουν, μας βοηθούν. Οι τρόποι με τους οποίους μας απορρίπτουν, υπηρετούν τη σωτηρία μας. Οι τρόποι με τους οποίους πιέζουν την εξωτερική, τη φυσική ζωή μας, μας ωθεί ν’ αποσυρθούμε μέσα μας, στον εαυτό μας, να βρούμε την ψυχή μας και να ζητήσουμε από το Θεό να τους σώσει. Οι εχθροί μας είναι πραγματικά εκείνοι που μας σώζουν από την καταστροφή που μας ετοιμάζουν αθέλητα οι οικείοι μας, που φροντίζουν το σώμα μας σε βάρος της ψυχής μας και χαλαρώνουν το χαρακτήρα μας.

Αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, λέει ο Κύριος. Αγαθοποιείτε, κάνετε το καλό σ’ όλους τους ανθρώπους αδιάκριτα, είτε σας αγαπούν είτε όχι. Ακολουθήστε το παράδειγμα του Θεού που τους ευεργετεί όλους, είτε φανερά είτε κρυφά. Αν η ευεργεσία σας δε θεραπεύει το μίσος του εχθρού σας, πολύ λιγότερο θα το θεραπεύσει η έχθρα σας. Γι’ αυτό κάνετε το καλό ακόμα και σε κείνους που ούτε το ζητούν ούτε το περιμένουν από σας. Δανείζετε όλους εκείνους που σας ζητούν. Δανείζετε όμως σα να δίνετε, σα να επιστρέφετε κάτι που ανήκει σε άλλον, όχι κάτι δικό σας. Λέει ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: «Ελεήμων άνθρωπος είναι εκείνος που δίνει, χαρά στους άλλους μ’ αυτά που ο ίδιος έλαβε από το Θεό: ψωμί, φαγητό, εξουσία, ένα λόγο προσευχής· που λογαριάζει τον εαυτό του οφειλέτη, αφού έλαβε παραπάνω απ’ όσα χρειάζεται. Μέσω του αδελφού του είναι σα να του ζητάει ο Θεός και γίνεται έτσι οφειλέτης του».

Αν ο εχθρός δε δεχτεί την ευεργεσία σου, δε σ’ εμποδίζει μ’ αυτό από το να συνεχίσεις να του δίνεις. Ο Κύριος είπε, «προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε’ 44). Κάνε και συ λοιπόν προσευχή για τους εχθρούς σου, ευεργέτησέ τους. Αν ο εχθρός σου δε δεχτεί κάποιο είδος καλοσύνης ή εξυπηρέτησης από μέρους σου, ο Θεός θα δεχτεί την προσευχή που θα κάνεις γι’ αυτόν. Ο Θεός θα μαλακώσει την καρδιά του και θ’ αλλάξει τη διάθεσή του για σένα. Δεν είναι τόσο δύσκολο στο Θεό να κάνει έναν εχθρό φίλο, όσο φαίνεται στους ανθρώπους. Αυτό είναι ίσως αδύνατο στους ανθρώπους, μα δυνατό στο Θεό. Εκείνος που ξανακάνει την παγωμένη γη εύφορη κοιλάδα, όπου αναπτύσσονται πανέμορφα λουλούδια, μπορεί να λιώσει και τον πάγο της έχθρας της ανθρώπινης καρδιάς και να κάνει να ευδοκιμήσουν σ’ αυτήν τα ευωδιαστά λουλούδια της φιλίας.

Βέβαια, το σπουδαιότερο πράγμα δεν είναι να γυρίσει ο εχθρός σου και να γίνει φίλος σου χάρη στην καλοσύνη σου, αλλά να μη χάσει την ψυχή του λόγω του μίσους του για σένα. Περισσότερο πρέπει να προσεύχεται κανείς γι’ αυτό το τελευταίο, παρά για το πρώτο. Για τη δική σου σωτηρία δεν παίζει κανένα ρόλο αν σ’ αυτή τη ζωή έχεις περισσότερους φίλους ή εχθρούς. Παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο όμως το να μην είσαι εχθρός κανενός, αλλά να είσαι φίλος με όλους με την καρδιά σου, με τις προσευχές και τις σκέψεις σου.

Αν το κάνεις αυτό, η ανταπόδοσή σου θα είναι μεγάλη. Από ποιόν; Σε κάποιο βαθμό ίσως από τους ανθρώπους, κυρίως όμως από το Θεό. Τί είδους ανταπόδοσή θα έχεις; «Έσεσθε υιοί του Υψίστου», θ’ αξιωθείτε ν’ αποκαλέσετε το Θεό «Πατέρα», «και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρύπτω, αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. στ' 6). Αν δε γίνει σήμερα αυτό, θα γίνει αύριο. Αν όχι αύριο, τότε στο τέλος του κόσμου, ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων. Ποιά μεγαλύτερη ανταπόδοση θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το να κληθούμε παιδιά του Υψίστου, να ονομάζουμε τον Ύψιστο Πατέρα μας;

Προσέξτε. Ο ένας και μοναδικός Υιός του Υψί­στου είναι ο Κύριος Ιησούς. Έως τώρα μόνο Αυτός ονόμαζε το Θεό Πατέρα Του. Και τώρα την ίδια τιμή υποσχέθηκε ο Θεός σ’ εμάς, τους αμαρτωλούς και παραστρατημένους. Τί σημαίνει η τιμή αυτή για μας; Πώς θα είμαστε μαζί Του στην αιωνιότητα (βλ. Ιωάν. ιδ' 3), κοντά στη δική Του δόξα, όπου βασιλεύει χαρά χωρίς τέλος. Σημαίνει πως η αγάπη του Θεού Πατέρα θα είναι πάντα μαζί μας. Ακόμα κι όταν διερχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες σ’ αυτή τη ζωή, όλα θ’ αντιστραφούν και θα καταλήξουν στο καλό μας. Σημαίνει πως όταν πεθάνουμε δε θα παραμείνουμε στον τάφο, αλλά θ’ αναστηθούμε, όπως Εκείνος αναστήθηκε εκ νεκρών. Σημαίνει πως σ’ αυτή τη γη τοποθετηθήκαμε προσωρινά. Στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα μας όμως μας περιμένει κάλλος αθάνατο, τιμή και δόξα.

Θα μπορούσαμε ν’ απαριθμήσουμε όλα τ’ αγαθά που περιμένουν έναν ορφανό αν τον υιοθετήσει κάποιος επίγειος βασιλιάς; Είναι αρκετό να πούμε πως το ορφανό αυτό το υιοθέτησε ένας βασιλιάς κι όλοι θα καταλάβουν πόσα αγαθά θ’ απολαύσει το ορφανό αυτό. Η δική μας υιοθεσία δεν έγινε από ανθρώπους αλλ’ από το Θεό, αφού θα γίνουμε υιοί του Υψίστου, του Οποίου Υιός είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς. Θα γίνουμε υιοί του αθάνατου Βασιλιά, του Βασιλιά των βασιλιάδων. Μας υιοθετεί ο Θεός όχι για χάρη μας, αλλά για χάρη του Μονογενούς Του Υιού, όπως λέει ο απόστολος: «Πάντες γαρ υιοί Θεού εστε διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. γ' 26). Ο Χριστός μας υποδέχεται σαν αδελφούς Του. Ο Θεός Πατέρας επομένως μας δέχεται σαν υιούς Του.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει περίπτωση να μας αξίζει να λεγόμαστε «υιοί του ζώντος Θεού». Είναι αστείο και να σκεφτούμε ακόμα πως θα μπορούσαμε με οποιοδήποτε έργο μας, ακόμα κι αν ασκούσαμε τη μεγαλύτερη αγάπη για τον εχθρό μας, ν’ αξίζαμε ν’ ανταμειφθούμε με αυτό που υποσχέθηκε ο Κύριος Ιησούς στους πιστούς δούλους Του. Αν δίναμε όλα τα υπάρχοντά μας στους φτωχούς, αν νηστεύαμε όλες τις μέρες της ζωής μας κι αν στεκόμασταν στην προσευχή σαν αναμμένες λαμπάδες ως το τέλος του χρόνου· αν χωρίζαμε πνευματικά το πνεύμα από το σώμα μας, σα νά ‘ταν ψυχρή πέτρα κι αν η ψυχή μας ήταν απαθής προς τον υλικό κόσμο· αν αφήναμε τον εαυτό μας να τον φτύνουν και να τον ποδοπατούν όλοι οι άνθρωποι ή ακόμα κι αν παραδινόμασταν τροφή στα πεινασμένα θηρία· ακόμα κι αν τα κάναμε όλ’ αυτά, δε θα ήταν παρά μια απειροελάχιστη τιμή για όλα τ’ αγαθά, τη δόξα και την ανέκφραστη ευφροσύνη που συνοδεύουν την υιοθεσία του Θεού. Δεν υπάρχει ευσπλαχνία στη γη ούτε αγάπη στο θνητό άνθρωπο που θα μπορούσε να τον αξιώσει να γίνει «υιός Θεού», αθάνατος πολίτης της ουράνιας Βασιλείας. Η αγάπη του Χριστού όμως αναπληρώνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ας μην ισχυριστεί κανένας μας πως μπορεί με τη δική του αγάπη να σωθεί, με τη δική του αξία ν’ ανοίξει τις πύλες του παραδείσου για να μπει μέσα.

Η εντολή της αγάπης για τον πλησίον επομένως, όσο μεγάλη και δύσκολη κι αν μας φαίνεται, είναι μόλις ένα μικρό νόμισμα που ζητάει ο Θεός από μας για να μας φέρει πιο κοντά Του στην υπέροχη και πανένδοξη βασιλεία Του. Δε μας ζητάει να τηρήσουμε την εντολή αυτή για να κερδίσουμε με την αξία μας τη Βασιλεία και την υιοθεσία Του, αλλά μόνο να επιθυμήσουμε πάνω απ’ όλα τη Βασιλεία και την υιοθεσία Του. Από μας ζητάει μόνο να πιστεύουμε τα λόγια Του και να υπακούμε τον Κύριο Ιησού.

Από ποιά άποψη ο Αδάμ ήταν άξιος για τον Παράδεισο; Από καμία. Ο Παράδεισος του δόθηκε από την αγάπη του Θεού. Τί έκανε τον Αδάμ να παραμείνει στον Παράδεισο ως την πτώση του; Η υπακοή του στο Θεό, μόνο η υπακοή του. Όταν όμως ο ίδιος κι η σύζυγός του άρχισαν ν’ αμφισβητούν την εντολή του Θεού, και μόνο η αμφισβήτηση αυτή παραβίασε την εντολή κι έπεσε στη θανάσιμη αμαρτία της παρακοής.

***

Στη Νέα Κτίση ο Κύριος Ιησούς ζητάει από μας το ίδιο πράγμα που ζήτησε από τον Αδάμ και την Εύα στον Παράδεισο: πίστη και υπακοή. Πίστη πως κάθε εντολή που μας έδωσε, είναι για τη σωτηρία μας· απροϋπόθετη υπακοή σε κάθε μία από τις εντολές Του. Μας έδωσε όλες τις εντολές, μαζί κι αυτήν για ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας, για νά ‘χουμε πίστη στα λόγια Του και υπακοή. Αν κάποια από τις εντολές Του δεν ήταν καλή και δεν υπηρετούσε τη σωτηρία μας, δε θα μας την έδινε. Εκείνος ήξερε πολύ καλύτερα αν η εντολή αυτή ήταν φυσική ή αφύσικη, δυνατή ή αδύνατη. Το πιο σπουδαίο πράγμα για μας είναι πως ο Θεός μας έδωσε την εντολή αυτή κι εμείς, αν θέλουμε το καλό μας, πρέπει να την τηρήσουμε. Όπως ο άρρωστος παίρνει το φάρμακο από το χέρι του γιατρού με πίστη και κάνει υπακοή, είτε το φάρμακο είναι γλυκό είτε πικρό, έτσι κι εμείς, αδύναμοι από την αμαρτία και με σκοτισμένο νου, πρέπει να τηρούμε με πίστη κι υπακοή όλες τις εντολές που μας έδωσε ο καλός Ιατρός των ψυχών μας και Κύριος της ζωής μας, Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.

Σ’ Εκείνον πρέπει δόξα και αίνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2865 

Συμπατριώτες ας μην πέσουμε στην παγίδα που το σύστημα μας έχει ετοιμάσει, ας μείνουμε ενωμένοι :Όχι στους δεξιούς και αριστερούς φανατισμούς.

Οι λαοί αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, την απεξάρτηση από κάθε είδους καπηλευτές του πλούτου της χώρας και του μόχθου τους, αγωνίζονται για το δικαίωμα της ύπαρξης, την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, την δικαιοσύνη και την ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου.

Όταν όλα αυτά καταπατούνται από τους δυνατούς του κόσμου οι λαοί επαναστατούν, αλλά εάν δεν υπάρχει σωστή ηγεσία και ομοψυχία έρχονται νέοι τύραννοι χειρότεροι από  τους πρώτους για να συνεχίσουν το έργο των δυνατών. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, ιστορικά καταγραμμένες, μία επανάσταση βελτίωσε ουσιαστικά τη ζωή των ανθρώπων. 

Είδαμε πρόσφατα την τύχη της Αργεντινής, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Αιγύπτου, της Λιβύης και τώρα τις εξελίξεις στη Συρία.

Όποτε το σύστημα της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ΝΤΠ) διαφωνεί με έναν εθνικό ηγέτη, ή πολιτικό σύστημα, αμέσως δημιουργεί συνθήκες διχασμού, που όχι μόνο έχουν σαν αποτέλεσμα την αλλαγή εξουσίας υπέρ δικών τους πολιτικών αλλά και όπου μπορούν διαμελίζουν και τη χώρα όπως στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ. 
Το κόστος της αλλαγής σε ανθρώπινες ζωές και αρπαγή εθνικού πλούτου είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο από αυτό για το οποίο κατηγορούσαν το προηγούμενο ανυπάκουο σε αυτούς καθεστώς. 

Σε όλες τις περιπτώσεις ο διχασμός του λαού είναι σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του σκοπού τους. 
Θρησκευτικές διαφορές, διαφορές στο ίδιο θρήσκευμα, πολιτικές τοποθετήσεις, και τυχόν φυλετικές διαφορές χρησιμοποιούνται κατά κόρο για να διασπάσουν την λαϊκή ομοψυχία έναντι του επίβουλου κατακτητή.

Σήμερα που ο κατακτητής ενεργεί με οικονομικά μέσα πριν από την τελική του επιβολή δεν είναι φανερός ο κίνδυνος με αποτέλεσμα την παγίδευση των πολιτών μέχρις ότου φανεί η στιγμή της αλήθειας που ή κατάκτηση γίνεται και δια των όπλων όταν χρειασθεί. 
Τότε είναι αργά, διότι όχι μόνο δεν υπάρχει αντίσταση αλλά και οι πολίτες πολεμούν μεταξύ τους αντί να πολεμούν τον κατακτητή που συνήθως δεν χρησιμοποιεί δικά του στρατεύματα αλλά διεθνείς μισθοφόρους και ντόπιους επίορκους. 

Τα τρέχοντα γεγονότα στην χώρα μας δείχνουν καθαρά την τάση δημιουργίας εθνικού διχασμού. 
Από την μία έχουμε τους ακραίους εθνικιστές, που ξέθαψαν και το δωδεκάθεο, από την άλλη τους διεθνιστές, με το ενδιαφέρον τους να υπερχειλίζει τάχα για τους πεινασμένους του πλανήτη που διεκδικούν όχι μόνο το ημερομίσθιο αλλά τον ζωτικό χώρο των παιδιών μας και στη μέση τους καπηλευτές του Συντάγματος, υπηρέτες της ΝΤΠ και μίας ψευδεπίγραφης Ευρωπαϊκής προοπτικής, που παραμένουν στην εξουσία έχοντας καπηλευθεί το ίδιο το Σύνταγμα με καλπονοθευτικούς και αντισυνταγματικούς νόμους ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία. 

Σήμερα σχεδιάζουν να επεκτείνουν την παραμονή τους στην εξουσία και προσπαθούν να μεταθέσουν το πρόβλημα από το ερώτημα:
μνημόνια, ευρώ και οικονομική υποδούλωση, ή, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; 

Kαι προπαγανδίζουν το δίλλημα: ασφάλεια, ή, εμφύλιος; 

Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα και την παραπληροφόρηση ώστε να συσκοτίσουν τα πράγματα, να σαστίσουν τους πολίτες και να τους διασπάσουν έχοντας τους υποτάξει στην ανέχεια, την εξάρτηση, τον ατομικισμό, τον καταναλωτισμό και τον αμοραλισμό υπέρ μιας δήθεν προσωπικής ευημερίας. 

Συμπατριώτες ας μην πέσουμε στην παγίδα που το σύστημα μας έχει ετοιμάσει, ας μείνουμε ενωμένοι ενάντια του κοινού εχθρού που δεν είναι άλλος από την ανταλλαγή, 

• Του είναι με το έχειν.

• Της συλλογικότητας με τον ατομικισμό.

• Της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής μας παράδοσης με την αμορφία ενός ψεύτικου πολυπολιτισμού που δημιουργεί γκέτο παρά συνένωση των ανθρώπων.

• Της εθνικής παραγωγής αγαθών με την ελεύθερη τάχα διακίνηση αγαθών, ανθρώπων και κεφαλαίων και τέλος την ανταλλαγή

• Του εθνικού μας νομίσματος και της εθνικής μας ανεξαρτησίας με την οικονομική εξάρτηση και την εθνική μας υποδούλωση.

Ας δημιουργήσουν πρώτα μία ομοσπονδιακή Ευρώπη με ισόνομους πολίτες και τότε θα είμαστε η πρώτοι Ευρωπαίοι κατά φύση και κατʼ όνομα.
Δεν χρειαζόμαστε το συνταγματικό τόξο προστασίας που μας προτείνουν, με όποια ειρωνεία κρύβει ο ψευδεπίγραφος αυτός όρος γεννημένος από τους ίδιους τους καπηλευτές του Συντάγματος. 

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αφυπνίσουμε την Ελληνική μας συνείδηση, να αναθεωρήσουμε το Σύνταγμα, να επαναπροσδιορίσουμε το πολίτευμα καταργώντας την κομματοκρατία της προσωποληψίας και του ρουσφετιού, να προωθήσουμε την αξιοκρατία, την δικαιοσύνη και να διδάξουμε στα παιδιά μας την αγάπη για την πατρίδα και την αρετή που δυστυχώς έχουν εκλείψει από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Όχι στους δεξιούς και αριστερούς φανατισμούς, που στο παρελθόν μας έπνιξαν στο αίμα χωρίς να μας σώσουν από τα ξένα συμφέροντα, που είχαν ήδη προδιαγράψει την τύχη μας στη μεταξύ τους συμφωνία για τα όρια επιρροής τους. 

Όχι στην παρδαλή επανάσταση του κάθε ψυχανώμαλου διαμαρτυρόμενου εξουσιολάγνου.

Ναι στην εθνική μας αναγέννηση. 

Οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου διηγήθηκαν το ακόλουθο θαύμα, πού έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παύλου.

Επί ηγουμενίας του αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, κατά το έτος 1935 με 36 όταν, το άγιο Πάσχα όλοι οι Πατέρες και αδελφοί της Μονής, 60 τον αριθμόν, κατά την Παράδοση βγήκαν έξω στο προαύλιο να κάνουν την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μετά το «Χριστός Ανέστη», ο Καθηγούμενος Σεραφείμ, σε ένα από τα πιο αγαθά, απλά, αλλά και πιστά γεροντάκια, τον αδελφό της Μονής και πρόθυμο εργάτη της υπακοής Γέρο- Θωμά είπε:

«Γέρο Θωμά, πήγαινε σε παρακαλώ κάτω στο οστεοφυλάκιο να ειπείς στα κόκαλα εκεί των Πατέρων το «Χριστός Ανέστη».

Ο Γέρο – Θωμάς πρόθυμος, χωρίς να σκεφτεί καθόλου πού θα πάει, είπε: «Να είναι ευλογημένο Γέροντα».

Αμέσως ξεκίνησε και πήγε στα οστά και είπε μεγαλοφώνως: «Ο ηγούμενος μ” έστειλε να σας ειπώ το «Χριστός Ανέστη» Πατέρες και Αδελφοί».

Αμέσως όλα τα οστά έτριξαν, χόρεψαν κι αναπήδησαν· μια νεκροκεφαλή μάλιστα σηκώθηκε ως ένα μέτρο ψηλά κι απήντησε στο χαιρετισμό του Γέροντα και είπε: «Αληθώς ανέστη ό Κύριος» και αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή στα οστά.

Ο Γέρο – Θωμάς γύρισε και σε ερώτηση του ηγουμένου, του είπε όσα είδε και άκουσε. Έφριξαν όλοι οι Πατέρες που το άκουσαν και όλοι μ’ ένα στόμα δόξασαν τον Θεό, που ή Πίστη μας είναι ζωντανή, αληθινή και παναγία!

ΠΗΓΗ: http://www.xristianos.net/?p=4955

Ψηφίστηκε κατὰ πλειοψηφία στὴ Βουλὴ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὸ νέο Λύκειο. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τόσο στὸ Γενικὸ ὅσο καὶ στὸ Ἐπαγγελματικὸ Λύκειο διατηρεῖ τὶς ὧρες διδασκαλίας καὶ τὸ χαρακτήρα ποὺ εἶχε μέχρι σήμερα.

Τὰ σχέδια τῆς Ἄννας Διαμαντοπούλου γιὰ ὑποβάθμιση τῶν Θρησκευτικῶν στὸ Λύκειο πετάχτηκαν ὁριστικὰ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας Κωνσταντῖνος Ἀρβανιτόπουλος δὲν μπόρεσε νὰ κάνει τὴν ὑπέρβαση εἰσάγοντας μία ὥρα Θρησκευτικῶν καὶ στὴν Γ΄ τάξη τῶν Ἐπαγγελματικῶν Λυκείων, ὅπως προέβλεπε μία ἐνδιάμεση ἐκδοχὴ τοῦ σχεδίου νόμου, πέτυχε ὅμως τὴν ἀκύρωση τῶν σχεδίων τῆς προκατόχου του γιὰ ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος. Ἡ συντονισμένη δράση ἀγωνιστῶν θεολόγων καὶ ἐπισκόπων στὸ προσκήνιο καὶ τὸ παρασκήνιο καὶ οἱ ἄμεσες παρεμβάσεις τους πρὸς τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου ἔπεισαν τὴν κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀνάγκη διατήρησης τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος στὸ Λύκειο καὶ μάλιστα μὲ τὴ μορφὴ, ποὺ εἶχε μέχρι σήμερα.

Δὲν ἔλειψαν οἱ γνωστὲς παραφωνίες βουλευτῶν τῆς ἀριστερᾶς, ποὺ ἔλαβαν δέουσες ἀπαντήσεις τός ἀπὸ ἱεράρχες καὶ θεολόγους ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Κάθε περαιτέρω σχολιασμὸς περιττεύει. Μία μόνο ἐπισήμανση. Παρεμβάσεις νεωτεριστῶν θεολόγων, ποὺ ἔγιναν μὲ ἀφορμὴ τὴ συζήτηση γιὰ τὸ Λύκειο στὴ Βουλὴ καὶ τὶς παραπάνω πολιτικὲς ἀντιδικίες ἀποκάλυψαν γιὰ μία ἀκόμη φορά τὰ κοινὰ στοιχεῖα τῆς σκέψης τῶν θεολόγων αὐτῶν μὲ τὶς ἀπόψεις πολιτικῶν τῆς ἀριστερᾶς, ὥστε νὰ θαυμάζει κανεὶς γιὰ τὸ βάθος τῆς ἀριστερίστικης ἀλλοίωσης κάποιων συγχρόνων θεολόγων. Ἴσως ἐπανέλθουμε στὸ θέμα αὐτὸ μὲ ἄλλη μας ἀναφορά.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/9/2013

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6106.html

Από τότε που «άνθησε» η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων άρχισαν να γίνονται όλο και πιο καθοριστικά στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης και των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος.

Με τον καιρό, καθώς ωρίμαζαν όλο και περισσότερο, αναπτύχτηκε μια σχολή σκηνοθεσίας των δελτίων ειδήσεων έτσι ώστε να είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να επηρεαστεί αποφασιστικά το κοινό, να αποπροσανατολιστεί από μια «ενοχλητική» επικαιρότητα και αποβλακωμένο να «καλουπωθεί» σύμφωνα με τα πρότυπα πού έχουν καθοριστεί από τους συντάκτες τους.

Σημαντικό σημείο ήταν πάντα η επιλογή των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεων. Οι «επιλεγμένοι» θα έπρεπε να είναι και ικανοί στην έντεχνη επιβολή απόψεων που συμφέρουν το σύστημα, αμειβόμενοι με φανταστικά ποσά συγκρινόμενα με τον μέσο όρο αμοιβής των «κοινών θνητών». Ήταν οι σταρ των καναλιών που «ανέτειλαν» από τα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία.

Οι ειδήσεις παρουσιάζονται από αυτούς τους σταρ όχι για την ενημέρωση, αλλά σαν το πιο κατάλληλο όργανο διαμόρφωσης μιας κοινής γνώμης που πολύ εύστοχα ονομάστηκε, «γνώμη του καναπέ». Οι εκφωνητές έχουν στα αυτιά τους τα ακουστικά του συστήματος από όπου λαμβάνουν συνεχώς οδηγίες όταν εξελίσσεται μια δημόσια συζήτηση. Ειδικά όταν παίρνουν συνέντευξη από κάποιο πολιτικό ή κάποιο δημόσιο παράγοντα, αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη προσυνεννόηση κατευθύνουν πάντα την συζήτηση προς την κατεύθυνση που θέλουν να την κατευθύνουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια τελευταία συνέντευξη αρχηγού αντιμνημονιακού κόμματος όταν ο ίδιος κατήγγειλε στο αέρα αυτό το γεγονός της υποβολής συγκεκριμένου προσανατολισμού της συζήτησης από τον υποβολέα της εκπομπής. Η λογοκρισία κάθε είδησης που μπορεί να πλήξει το σύστημα και κυρίως να θίξει την εθνική μειοδοσία, είναι απόλυτη σε σημείο που συχνά θα την ζήλευαν και τα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι απαγορεύτηκε να μεταδίδονται ειδήσεις για αυτοκτονίες απελπισμένων από το μνημόνιο Ελλήνων.

Η κατάσταση αυτή μετά την επιβολή της ξένης κατοχής της χώρας και της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, αποκορυφώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτό το δημοσιογραφικό κύκλωμα απέκτησε ένα πιο σημαντικό ρόλο με ξεχωριστή αποστολή στην εκστρατεία αδρανοποίησης και αποχαύνωσης των τηλεθεατών και παράλληλα στην εντατική προσπάθεια απαξίωσης κάθε εθνικής και παραδοσιακής ελληνικής αξίας.

Η «κυρία του συνωστισμού», που πνέει μένεα εναντία σε κάθε τι το ελληνικό, έγινε μόνιμο παράθυρο στην «ναυαρχίδα» των ελληνικών καναλιών του ψυχολογικού εκβιασμού των Ελλήνων τηλεθεατών

Τιε τελευταίες μέρες ζούμε την αποκορύφωση όλης αυτής της δημοσιογραφικής «μετάλλαξης» και της εξαθλίωσης της ενημέρωσης σε μια εκστρατεία επιβολής φοβικών αντιλήψεων. Η άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής φαίνεται πως έγινε εφιάλτης και το «κόκκινο πανί» του συστήματος γι’ αυτό και έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα. Χρυσή ευκαιρία για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής ήταν η τραγική δολοφονία στο Κερατσίνι.

Από εκείνη τη μέρα η κατευθυνόμενη ενημέρωση έσπασε κάθε ρεκόρ αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και από το πρωί μέχρι το βραδύ όλοι αυτοί οι επώνυμοι δημοσιογράφοι της επιβολής του μνημονίου ασχολούνται συνεχώς με αυτό το πολιτικό μόρφωμα καταγγέλλοντας τις ολοκληρωτικές του μεθόδους όχι από δημοκρατική ευαισθησία, αλλά με κύριο στόχο, μέσω εκφοβισμού, την μετακίνηση ψηφοφόρων προς τα ελεγχόμενα κόμματα της αρεσκείας και των συμφερόντων τους.

Έτσι με έντεχνο τρόπο μας ξαναγύρισαν από την ανάποδη στην δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα όταν όποιος διάβαζε «Αυγή» έπρεπε να πάει φυλακή, ή όποιος ήταν αριστερός φακελωμένος δεν είχε στον ήλιο μοίρα.

Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι δημοκράτες ξέχασαν ότι σε μια δημοκρατία, σε ένα υποτίθεται κοινοβουλευτικό σύστημα, όλα τα κόμματα που εκλέγονται και αντιπροσωπεύονται στην βουλή έχουν τα ίσα δικαιώματα προβολής και δημόσιας παρουσίασης των απόψεων τους, Για τους κύριους όμως της αριστεράς και της προόδου, η δημοκρατία είναι αλλά καρτ και οι νομοί είναι καλοί μόνο όταν στηρίζουν τις απόψεις τους.

Έτσι όμως αντί να εξαφανίσουν την Χρυσή Αυγή, μάλλον την κάνουν πιο ελκυστική καθώς την ηρωοποιούν και την καθιστούν την μόνη αντισυστηματική παράταξη στην Ελλάδα του μνημονίου. Οι αριστεροί συμμάχησαν με τους δεξιούς και το δημοσιογραφικό κατεστημένο και όλοι μαζί στα τηλεοπτικά πάνελ των ξεπουλημένων ελληνικών καναλιών κυνηγώντας τις «μάγισσες» της Χρυσής Αυγής. Κατά τα άλλα, δόξα να’ χει το μνημόνιο της εθνικής μας εξόντωσης.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1652.html

[διαβάστε  απόσπασμα της δυναμικής ανακοίνωσης -απαρρίθμισης των κυριοτέρων πληγμάτων : ] ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ αποχή του δικηγορικού σώματος για την προσωρινή διαταγή στις εργατικές διαφορές τη στιγμή κατά την οποία με σειρά μνημονιακών ρυθμίσεων η πρόσβαση των πολιτών στην δικαιοσύνη έχει πλέον καταστεί «απαγορευμένη πόλη» και η παροχή (οριστικής και προσωρινής) αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας έχει καταστεί «είδος πολυτελείας» (υποκείμενο μάλιστα στον ανώτατο συντελεστή ΦΠΑ 23%!!) και «είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία» για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ιδίως των οικονομικά ασθενέστερων.

 ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΑΠΟΧΗ ΑΠΌ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ (ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ):

A. ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ “ΚΩΔΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ”

Β) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ.

1. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (Π.Ν.Π.)

2. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με την μορφή νόμου αποτελούμενου από ένα άρθρο, δεκάδες «παραγράφους» και εκατοντάδες “υποπαραγράφους”.

3. Στην προσχηματική και καταχρηστική νομοθέτηση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

4. Στις τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.

9. Στη μη τήρηση και καταστρατήγηση των κανόνων ορθής νομοθέτησης και βέλτιστης νομοθετικής πρακτικής.

10. Στην παροχή «λευκής» νομοθετικής εξουσιοδότησης.

11. Στην De facto εκχώρηση της αποκλειστικής νομοθετικής αρμοδιότητας της Βουλής στους διεθνείς πιστωτές ως «μέσο» εξασφάλισης της καταβολής της «επόμενης δόσης» της «δοσοεξαρτημένης» πλέον Ελληνικής Δημοκρατίας.

Γ) ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ

1. Στους περιορισμούς του δικαιώματος άσκησης εφέσεως και προσωρινής αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας στον δεύτερο βαθμό στις φορολογικές και τελωνειακές διαφορές.

2. Στις απαγορεύσεις και περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις ακυρωτικές διαφορές.

3. Στους περιορισμούς και απαγορεύσεις στο δικαίωμα άσκησης αναιρέσεως στις διοικητικές διαφορές ουσίας.

4. Στους περιορισμούς στο δικαίωμα άσκησης εφέσεως στις stricto sensu ποινικές υποθέσεις (αύξηση των ελαχίστων ορίων της εφέσιμης ποινής)

5. Στα πάγια παράβολα στην πολιτική, ποινική και διοικητική δίκη.

6. Στα αναλογικά παράβολα και λοιπές αναλογικές οικονομικές επιβαρύνσεις στην διοικητική και πολιτική δίκη.

7. Στην απόρριψη ενδίκων βοηθημάτων και μέσων σε Συμβούλιο χωρίς την τήρηση των εγγυήσεων της δίκαιης δίκης (προηγούμενη ακρόαση, δημοσιότητα, αντιμωλία) στην διοικητική δίκη, με επαπειλούμενη προσαύξηση των παγίων και αναλογικών παραβόλων σε περίπτωση υποβολής αιτήματος διεξαγωγής της δίκης στο ακροατήριο με τις εγγυήσεις της δίκαιης δίκης.

8. Στους περιορισμούς του δικαιώματος παροχής αποτελεσματικής προσωρινής δικαστικής προστασίας στον πρώτο βαθμό στις φορολογικές, τελωνειακές και χρηματικού περιεχομένου διοικητικές διαφορές, στις ακυρωτικές και πειθαρχικές δίκες και στις εργατικές διαφορές.

9. Στην επιχειρούμενη οριστική κατάργηση του διπλού βαθμού δικαιοδοσίας και της αναιρέσεως στις φορολογικές, τελωνειακές και στις λοιπές ποινικές φύσεως διοικητικές υποθέσεις (βλ σχέδιο νόμου για τις ενδικοφανείς προσφυγές) και στη διαγραφή εκκρεμών υποθέσεων από τα πινάκια είτε με την παραγραφή ποινικών υποθέσεων, είτε με την κατάργηση εκκρεμών διοικητικών δικών (βλ. τροπολογία στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων “Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων”)

Δ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΕΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

1) Στις οριζόντιες και αναδρομικές μειώσεις μισθών και συντάξεων ακόμη και κάτω από το ελάχιστο επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης.

2) Στην επιβολή «κεφαλικών» φόρων και στην κατάργηση του αφορολογήτου ορίου στους ελεύθερους επαγγελματίες.

3) Στις φορολογικές διακρίσεις και ανισότητες μεταξύ ελεύθερων και εμμίσθων δικηγόρων.

4) Στην έμμεση αναδρομική επιβολή φόρου με νομοθετικά «τεχνάσματα» και νομολογιακά «σοφίσματα».

5) Στην πολλαπλή, πλασματική και δημευτική φορολόγηση.

6) Στην πολλαπλή ποινικοποίηση των διοικητικών διαφορών και ιδίως των φορολογικών και τελωνιακών στις παραβάσεις και καταστρατηγήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων υπεράσπισης, στην άρνηση εφαρμογής της ΕΣΔΑ, του Δ.Σ.Α.Π.Δ και του πρωτογενούς ενωσιακού δικαίου, ως αντισυνταγματικών!!!, κ.α.

7) Στη θέση υπαλλήλων σε αυτοδίκαιη αργία με μόνο λόγο την παραπομπή τους στο ακροατήριο ποινικού δικαστηρίου.

8) Στις υπέρογκες διοικητικές κυρώσει κατά παράβαση του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής nulla poena sine procressu.

9) Στην αναγκαστική είσπραξη απαιτήσεων του Δημοσίου σε βάρος των πολιτών κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και της ισότητας και της δίκαιης δίκης.

10) Στις καταστρατηγήσεις των συνταγματικών αρχών της μονιμότητας, της συνεχούς λειτουργίας και της εύρυθμης και ορθολογικής οργάνωσης της δημόσιας υπηρεσίας, της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της ισότητας, αναλογικότητας και αξιοκρατίας, με την οριζόντια κατάργηση οργανικών θέσεων, την «διαθεσιμότητα» και την «κινητικότητα».

11) Στο νομοθετικό και νομολογιακό «κούρεμα» απαιτήσεων των πολιτών σε βάρος του Δημοσίου.

12) Στις διακρίσεις και καταχρήσεις σε βάρος εργαζομένων στο Δημόσιο με σύμβαση εργασίας ι.δ.ο.χ.

13) Στη μείωση του επιπέδου προστασίας των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

14) Στην ανεπίτρεπτη (κατά το Σύνταγμα, το Ενωσιακό Δίκαιο και την ΕΣΔΑ) σύνδεση εκπλήρωσης υποχρεώσεων προς το κράτος με σύμβαση παροχής θεμελιώδους κοινωνικού αγαθού.

15) Στις καταχρήσεις των «ανακεφαλαιοποιημένων» με δημόσιο χρήμα τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών.

Ε) ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΜΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Η συστηματική παράβαση του Συντάγματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προκειμένου να καταστεί ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως το δημοκρατικό πολίτευμα, που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία (και όχι στην κυριαρχία της τρόικα) ή οι θεμελιώδεις αρχές και θεσμοί του πολιτεύματος, όπως είναι η αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας από το Σύνταγμα, την ΕΣΔΑ κλπ. και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, πέραν των άλλων, δύναται να αποτελέσει ακόμη και λόγο αποπομπής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Μόνη αποτελεσματική άμυνα του Δικηγορικού Σώματος είναι η ανάδειξη και τεκμηρίωση των ανωτέρω ζητημάτων, ιδίως σήμερα που τα ατομικά και θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών πλήττονται νομοθετικά και νομολογιακά.

ΠΗΓΗ: http://www.dsioan.gr/announcements/1783-2013-09-16-19-06-02.html

Μπορούν τα υπολείμματα των θυμάτων να αποτελέσουν πηγή πλουτισμού για τους θύτες; Από την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε η φήμη ότι το λίπος των θυμάτων μετατρεπόταν σε σαπούνι. Η φήμη αυτή έγινε πίστη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν διαδόθηκε ότι οι ναζί έπρατταν έτσι με τους δολοφονημένους Εβραίους στα κρεματόρια.

Ομως ένας Εβραίος σκηνοθέτης, ο Eyal Ballas, ήρθε φέτος με την ταινία του «Soaps» να αποδείξει ότι όντως αυτή ήταν απλώς μια φήμη. Ο Raul Hilberg σε κείμενό του για τη ναζιστική βιομηχανία της εξόντωσης αναφέρει ότι οι ναζί χρησιμοποιούσαν το ανθρώπινο λίπος απλώς για να επιταχύνουν τη διαδικασία της καύσης των θυμάτων…

Ετσι, οι κεμαλιστές διατηρούν το μοναδικό προνόμιο να είναι οι μόνοι που κατάφεραν να αξιοποιήσουν οικονομικά τα υπολείμματα των θυμάτων τους πουλώντας τα οστά τους για «βιομηχανική χρήση» στους δυτικούς τους φίλους.

Η πλέον γνωστή τέτοια πράξη έγινε τον Δεκέμβριο του 1924, όταν φορτώθηκαν από τα Μουδανιά, σε βρετανικό πλοίο-φορτηγό που έφερε το όνομα «Ζαν Μ.», τετρακόσιοι τόνοι ανθρώπινα λείψανα, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, για να μεταφερθούν σε γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. Οι ιθύνουσες γαλλικές ελίτ, πολιτικές και οικονομικές, που στήριξαν με κάθε τρόπο το κεμαλικό εγχείρημα δημιουργίας έθνους-κράτους καθαρού από τα «καρκινώματα» -όπως αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι σύντροφοί του τους Ελληνες και τους Αρμένιους- δεν είχαν κανένα απολύτως ηθικό πρόβλημα να αγοράσουν τα οστά των θυμάτων για «βιομηχανική χρήση».

«Ανθρώπινο» φορτίο

Το θέμα φαίνεται ότι έγινε γνωστό και προκάλεσε έκπληξη σε κάποιους κύκλους. Η εφημερίδα «New York Times» τον Δεκέμβριο του 1924 και με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά» παρουσιάζει την είδηση: «Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται “Ζαν” και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».

Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα «Midi» έχει τίτλο τη φράση «Πένθιμο φορτίο» και γράφει: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων “Ζαν”, που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως».

Αποσιώπηση...

Το θέμα αυτό πρέπει να έγινε γνωστό και στην Ελλάδα. Η εφημερίδα «Μακεδονία» ενημερώνει τους αναγνώστες της ότι το πλοίο «Ζαν Μ.» έφτασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης στις 13 Δεκεμβρίου του 1924. Ομως δεν αναφέρεται το «πένθιμο φορτίο».

Πιθανότατα, για λόγους τακτικής οι αντιπρόσωποι του πλοίου να αποσιώπησαν το γεγονός, εφ’ όσον εκείνη την περίοδο η Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη από τους επιζώντες της Γενοκτονίας και είναι πολύ πιθανόν αρκετοί να είχαν χάσει προσφιλή πρόσωπα. Είναι πολύ πιθανόν, επίσης, οι ελληνικές αρχές να το γνώριζαν και να επέλεξαν να σιωπήσουν για να μη δυσαρεστήσουν τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του πλοίου και τους Γάλλους αγοραστές.

Παρ’ όλ’ αυτά όμως οι εργάτες στο λιμάνι πληροφορήθηκαν το γεγονός. Ο Χρ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» αναφέρει ότι οι εργάτες στο λιμάνι αντέδρασαν, αλλά οι αρχές τούς εμπόδισαν ύστερα από βρετανική παρέμβαση. Γράφει ότι σε αθηναϊκές εφημερίδες η είδηση δημοσιεύθηκε ως εξής: «Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν” μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση. Επενέβη όμως ο Αγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους».

Ο Αγγελομάτης συμπληρώνει: «Ησαν τα οστά Ελλήνων ηρώων… Ησαν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών που μετά τας ομαδικάς σφαγάς και εξοντώσεις αργοπέθαιναν εις τα στρατόπεδα αιχμαλώτων, από τα οποία το φοβερώτερον ήτο το στρατόπεδο του Ουσάκ».

* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός http://kars1918.wordpress.com/

Γαλλικές παραφωνίες για την καταστροφή της Σμύρνης

Το ζήτημα της ευθύνης της μεγάλης πυρκαγιάς της Σμύρνης ήταν θέμα-ταμπού, το οποίο δεν ήθελαν οι ισχυροί εκείνης της εποχής να ερευνήσουν σοβαρά…

ΤΟΥ ΕΡΒΕ ΖΟΡΖΕΛΕΝ*

Το ότι καταστράφηκε η Σμύρνη τέσσερις μέρες μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων του εθνικιστή ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ πασά και πέντε μέρες μετά το τέλος της ελληνικής διοίκησης της πόλης, πρέπει να είναι πασίγνωστο. Ξέρουμε επίσης ότι το ζήτημα της ευθύνης της πυρκαγιάς ήταν θέμα-ταμπού, το οποίο δεν ήθελαν οι δυνατοί εκείνης της εποχής να ερευνήσουν σοβαρά.

Οι αναφορές για το φορτίο των 400 τόνων ανθρώπινων λειψάνων από τις εφημερίδες «New York Times», «Midi» και «Μακεδονία»

Η εγκληματική φύση της πυρκαγιάς ήταν αναμφισβήτητη και αναγνωρίστηκε από διάφορα δικαστήρια στη Δύση, γιατί οι μεγαλέμποροι και οι διεθνείς εταιρείες που έπαθαν ζημιές στην καταστροφή της πόλης κατέβαλαν κάθε δικαστική προσπάθεια να αποζημιωθούν από ασφαλιστικές εταιρείες, όπως το δείξαμε σε προηγούμενη ανακοίνωση σε συνέδριο που οργανώθηκε τις 9 Δεκεμβρίου 2012 στη Νέα Ερυθραία, από το «Κέντρο Μελέτης του Μικρασιατικού Ελληνισμού της Χερσονήσου της Ερυθραίας» του Δήμου Κηφισιάς.

Μόνο που κανείς δικαστής δεν ήθελε να ονομάσει τους εμπρηστές, παρουσιάζοντας το γεγονός ως αδιαφανή υπόθεση σε χαοτική κατάσταση. Ή ακόμα εμφάνιζαν την πυρκαγιά ως πολιτική υπόθεση, για την οποία τα δικαστήρια δεν ήταν αρμόδια να αποφανθούν. Εκείνες οι ηθικά δειλές δικαστικές κρίσεις προστάτευαν όμως επιδέξια τα συμφέροντα των δυτικών ασφαλιστικών εταιρειών, που δεν ήθελαν να αποζημιώσουν τους πελάτες τους.

Κακός οιωνός…

Λιγότερο γνωστό όμως είναι το γεγονός ότι και στα διπλωματικά αρχεία του γαλλικού κράτους δίνονται απαντήσεις για την ταυτότητα των εμπρηστών από πληροφορητές που θεωρούνται αξιόπιστοι. Τέτοιος είναι ο Γάλλος διπλωμάτης Michel Graillet, που διηύθυνε το γαλλικό προξενείο στις ασταθείς συνθήκες που δημιούργησαν οι δυτικές δυνάμεις στις συνεδρίες της Σύσκεψης Ειρήνης, απ’ όπου όμως επέλεξαν να απουσιάσουν οι Ιταλοί εκπρόσωποι (ήταν κακός οιωνός), μετά τη Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920).

Μετά τη σημαντική αλλαγή της πολιτικής της Ιταλίας και της Γαλλίας από τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1921, δημιουργήθηκαν νέες διεθνείς σχέσεις και έγιναν συμφωνίες με την καινούργια εξουσία του Κεμάλ πασά. Ο Κεμάλ πασάς είχε καταφέρει να κερδίσει την υποστήριξη σε χρήματα και όπλα του καινούργιου σοβιετικού καθεστώτος του Λένιν τον Φεβρουάριο του 1921. Στις 20 Οκτωβρίου του 1921 η Γαλλία υπέγραψε κιόλας τη Συμφωνία της Αγκυρας με την κεμαλική εξουσία, με βάση την οποία εκκένωσε τη νότια Κιλικία (περιοχή γύρω από τα Αδανα) χωρίς να μεσολαβήσει κάποια αποφασιστική γαλλική στρατιωτική ήττα.

Οι διαδοχικές ανακωχές του 1920 (από τον Ιούλιο 1920) που δεν έγιναν σεβαστές εκ μέρους των κεμαλικών, όπως το δείχνει ο σημερινός Τούρκος ιστορικός Οσμάν Κιοκέρ, εξέφρασαν μάλλον την ατονία των γαλλικών αρχών μετά τον ευρωπαϊκό πόλεμο, ο οποίος είχε γίνει κατά μεγάλο βαθμό στο γαλλικό έδαφος που άφησε τη δήθεν Μεγάλη Δύναμη εξαντλημένη. Αυτή η ατονία υπήρξε πριν από την εκλογική ήττα του Ελ. Βενιζέλου και πριν από την επιστροφή στην εξουσία του γερμανόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου.

Η συμμαχία με τους κεμαλικούς

Η ριζική ανατροπή της φιλελληνικής πολιτικής της γαλλικής κυβέρνησης συνοδεύθηκε από την αποχώρηση από τη Σμύρνη του διπλωμάτη Lucien Laporte, ο οποίος εστάλη στην Κιλικία για να διαπραγματεθεί με τους κεμαλικούς την πρακτική παράδοση της νότιας Κιλικίας. Ο Laporte αντικαταστάθηκε από τον Michel Graillet, στον οποίο, δε, δόθηκε ο τίτλος του γενικού προξένου.

Η έλλειψη συνέπειας της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής με ανακωχές με τους κεμαλικούς πριν από τη Συνθήκη Σεβρών και η διπλωματική διγλωσσία που συνοδεύθηκε από τη στρατιωτική και διπλωματική ενίσχυση του κεμαλικού καθεστώτος, γίνονται σαφείς στα διπλωματικά αρχεία. Μικρή σημασία δινόταν σ’ ό,τι έγραφε ο Michel Graillet, παρ’ ότι ο ίδιος βρισκόταν στη Σμύρνη και κοντά στον πληθυσμό, μεταξύ του οποίου υπήρχε τότε σημαντικός αριθμός Γάλλων υπηκόων και Γάλλων προστατευομένων. Αντίθετα, δινόταν μεγάλη σημασία και προσοχή σε ό,τι και να έγραφαν ο στρατηγός Pelle στην Κωνσταντινούπολη, που είχε τον τίτλο «Υπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας εν Ανατολή», και ο ναύαρχος Dumesnil, επικεφαλής του γαλλικού στόλου στον Κόλπο της Σμύρνης. Υπήρχε σαφής διχασμός μεταξύ των Γάλλων διπλωματών, ανάλογα με την εγγύτητά τους στο πολιτικό κέντρο στο Παρίσι.

Η πυρκαγιά…

Ο στρατηγός Pelle στάλθηκε από τον ίδιο τον Henri Poincare στη Σμύρνη για να συντάξει γραπτή έκθεση περί των υπευθύνων για την πυρκαγιά. Αυτή η έκθεση θα φτάσει στη Γαλλία μετά την άφιξη των Γάλλων προσφύγων, των ίδιων που ομόφωνα κατήγγελλαν το νέο καθεστώς για την καταστροφή της Σμύρνης. Εν τούτοις, η έκθεση του Pelle και οι υπηρεσιακές επιστολές του Dumesnil «εκμηδένισαν» τις μαρτυρίες που διαφωνούσαν με τη δική του ερμηνεία για τα γεγονότα. (Δείτε Αρχεία του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών, Σειρά: Levant, Υποσειρά: Turquie, Αρ. 55, φύλλο αρ. 96, Τηλεγράφημα του Υπάτου Αρμοδίου της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Ανατολή, στρατηγού Pelle στον υπουργό Εξωτερικών, σταλμένη τις 23 Σεπτεμβρίου 1922.) Ο ναύαρχος και ο «Υπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας εν Ανατολή» αθώωναν το καινούργιο εθνικό τουρκικό καθεστώς στη Σμύρνη, παρά τη μαρτυρία του προξένου στη Σμύρνη.

Τουρκικό απεταξάμην…

Ο Michel Graillet έγραψε τις 20 Σεπτεμβρίου 1922, ύστερα από μια επίσκεψή του στην ξηρά (είχε βρει καταφύγιο στο θωρηκτό «Edgar Quinet» γιατί το γαλλικό προξενείο κάηκε εντελώς): «Οι Τούρκοι περισσότερο από ποτέ επαναλαμβάνουν σε όποιον θέλει να ακούσει τέτοια ότι δεν είναι υπεύθυνοι για την πυρκαγιά και ότι δεν τους συνέφερε να διαλύσουν τη Σμύρνη. Μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το επιχείρημα ότι τους συνέφερε και να σταματήσουν τη μάστιγα. Ομως, σ’ αυτή την κατεύθυνση καθόλου δεν προσπάθησαν. Ο στρατός ικανοποιήθηκε με τη σφαγή αβλαβών ανθρώπων, πρώτα με το τουφέκι και μετά με χτυπήματα κοντακιού για να αποφύγουν να ακουστούν, και με τη λεηλασία των εκκενωμένων σπιτιών». (Δείτε Αρχεία του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών, Σειρά: Levant, Υποσειρά: Turquie Αρ. 55, φύλλα αρ. 70 και ακ., επιστολή του Michel Graillet, πρόξενος της Γαλλικής Δημοκρατίας στον πρόεδρο Συμβουλίου και υπουργό Εξωτερικών, Raymond Poincare, σταλμένη τις 20 Σεπτεμβρίου 1922, Ελληνοτουρκικός πόλεμος, Πυρκαγιά της Σμύρνης.)

Εν κατακλείδι, πρέπει να υποσημειώσουμε ότι ο Michel Graillet έπαθε νευρική κατάθλιψη τον Οκτώβριο του 1922. Υποθέτω ότι η ίδια η εμπειρία της πυρκαγιάς ήταν βαριά, αλλά θεωρώ πιο σίγουρο ότι η διαστροφή των γεγονότων, η αδιαφορία των ανωτέρων του για τις δικές του επίσημες επιστολές και αναφορές, σαν να μην είχε σχέση με την ιστορία αυτή, τον πλήγωσε ακόμα πιο βαθιά. Αυτός ο έμπειρος διπλωμάτης ενός κράτους που παρουσιάζεται σαν παράδειγμα δημοκρατίας κατ’ αρχήν και συχνά ενσάρκωσης του Λόγου εν δράσει επί γης έπρεπε να αποδεχθεί την ανοησία της Raison d’Etat. Τελικά, παρ’ όλη τη φαινομενικά καιροσκοπική της διπλωματία, η Γαλλία δεν μπορούσε να κρατήσει τη θέση της στην ανατολική Μεσόγειο όπου παίζει σήμερα μηδενικό ρόλο. Ποιος τη λυπάται;

* Ο ιστορικός Herve Georgelin έγραψε το βιβλίο «La fin de Smyrne: du cosmopolitisme aux nationalismes», Παρίσι, εκδ. CNRS Editions, 2005. Το βιβλίο εκδόθηκε και στην Ελλάδα με τίτλο «Σμύρνη. Από τον κοσμοπολιτισμό έως τους εθνικισμούς», από τις εκδόσεις Κέδρος, 2007.

ΠΗΓΗ: http://kars1918.wordpress.com/2013/09/17/kemalist-french-british-merchants/#more-7020

Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ: Με την πλειοψηφία των επιβατών στα αμπάρια και με την πρώτη θέση να αναζητάει λάφυρα από το διπλανό πλοίο που «παραπαίει», το πλήρωμα χαζεύει την όλη διαδικασία - χωρίς να αντιλαμβάνεται το παγόβουνο, επάνω στο οποίο κινδυνεύει να συντριβεί.

Η επέλαση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, με το «μανδύα» της Τρόικας (υπενθυμίζουμε ότι ο μοναδικός πελάτης που του είχε απομείνει το 2007 ήταν η Τουρκία), έχει αφενός μεν έναν κύριο στόχο, αφετέρου αρκετούς παράπλευρους.

Ο κεντρικός στόχος του είναι ασφαλώς η εγκατάσταση της δικτατορίας της ελίτ και του χρηματοπιστωτικού τέρατος στην ήπειρο μας - με την Ελλάδα να έχει διαδραματίσει το ρόλο του πολιορκητικού κριού, του Δούρειου Ίππου καλύτερα, όσον αφορά την Ευρωζώνη.

Πρώτος παράπλευρος στόχος του είναι η ενδυνάμωση των εκάστοτε τοπικών ελίτ στις επί μέρους χώρες - μέσω της δημιουργίας φθηνού, υπάκουου και πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού, καθώς επίσης νέων επενδυτικών ευκαιριών, παράλληλα με τον περιορισμό του ανταγωνισμού της μεσαίας τάξης.

Για να μπορέσει να επιτύχει τον πρώτο παράπλευρο στόχο του, «παράγει» μία όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανεργία - ενώ, όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, προωθεί έντονα τις ιδιωτικοποιήσεις. Το τρίτο σκέλος επιτυγχάνεται κυρίως με την υπερβολική αύξηση της φορολογίας η οποία, σε συνδυασμό με την ύφεση που προκαλείται, οδηγεί στη χρεοκοπία χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις - επίσης, στον «αφανισμό» της αστικής τάξης, η οποία αποτελεί το βασικό στήριγμα της δημοκρατίας.

Ο δεύτερος παράπλευρος στόχος του ΔΝΤ είναι η ενδυνάμωση ορισμένων «χωρών-ελίτ», οι οποίες «εκτρέφονται» από τις ασθενέστερες, με πολλούς και διάφορους τρόπους (εξαγορά παραγωγικών επιχειρήσεων στις «ελλειμματικές», δημιουργία οικονομικών ζωνών ειδικού σκοπού κλπ.). Σκοπός είναι η εγκατάσταση συστημάτων ελέγχου, έτσι ώστε οι Η.Π.Α., ο εργοδότης του, να μπορεί να επιβάλλει τις πάσης φύσεως επιθυμίες του.

Ιδανικότερη «χώρα-φύλακας» στην Ευρώπη είναι ασφαλώς η «αστυνομική», πειθαρχική και αποκρατικοποιημένη πλέον Γερμανία - η οποία είχε «χρησιμοποιηθεί» ανάλογα, για τον έλεγχο της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Ο τρίτος και τελευταίος στόχος του ΔΝΤ είναι η διαχρονική λεηλασία του πλούτου, καθώς επίσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, εκ μέρους της παγκόσμιας ελίτ - εύκολα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Για να το επιτύχει, οφείλει να «κατακτήσει» το εκάστοτε ξένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιτρέποντας στις «χώρες-αποικίες» του αποκλειστικά και μόνο την παραγωγική δραστηριοποίηση τους - τη «βρώμικη δουλειά» (βιομηχανία, εμπόριο, λοιπές υπηρεσίες). Εδώ κατατάσσεται και ο σιωπηλός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα, με «πεδίο μάχης» την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος της πατρίδας μας.      

Ανάλυση

Η εισβολή του ΔΝΤ στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε το 2001 - όπως έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο κείμενο μας «Η λεηλασία της Τουρκίας». Η γειτονική χώρα άντεξε μόλις δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης - υπογράφοντας ένα εξευτελιστικό μνημόνιο υποτέλειας, μέσω του οποίου οδηγήθηκε στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό των πολιτών της, παράλληλα με την εκποίηση του συνόλου σχεδόν της δημόσιας περιουσίας της.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πατρίδα μας έχει αποδειχθεί πολύ πιο ανθεκτική από την Τουρκία - αφού συνεχίζει να αντιστέκεται, παρά το ότι έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από την εισβολή των «μπράβων» των τοκογλύφων. Ελπίζουμε δε να κερδίσει στο τέλος τον πόλεμο, επειδή θα ήταν άδικο να αποδειχθούν άσκοπες οι θυσίες των Ελλήνων, των Κυπρίων, των Ιρλανδών, των Πορτογάλων και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι έχουν «πέσει» στα διάφορα πεδία των μαχών.

Εννοούμε φυσικά τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, εκείνους που υποφέρουν λόγω της μείωσης των μισθών και συντάξεων, όσους αναγκάσθηκαν να εκπατρισθούν, αυτούς που δυστυχώς αυτοκτόνησαν, τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που έκλεισαν, τους πεινασμένους, τους αρρώστους και όλους τους υπόλοιπους - αφού αυτά είναι τα θύματα των σημερινών οικονομικών πολέμων.

Επιστρέφοντας στην Τουρκία, η παρούσα κυβέρνηση της αφενός μεν «εκποίησε» τη δημόσια περιουσία της στις πολυεθνικές, αφετέρου διεύρυνε την εξαθλίωση των πολιτών της - η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, παρά τα (κάποτε) υψηλά ποσοστά ανάπτυξης της οικονομίας της.

Ως συνήθως, το ΔΝΤ φροντίζει έτσι ώστε οι πολύ πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, η μεσαία εισοδηματική τάξη να καταρρέει, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι - γεγονός που έχει αποδειχθεί στη Βραζιλία, στην Αργεντινή και όπου αλλού δραστηριοποιήθηκε, ενώ αποτελεί έναν από τους παράπλευρους στόχους του.

Προσέχει δε πλέον, με ξεκίνημα την εισβολή του στην Τουρκία, να αφήνει αρκετά κενά, «ιούς» καλύτερα στις χώρες που «επιδιορθώνει», έτσι ώστε να χρειαστούν ξανά τις «υπηρεσίες» του - κάτι που δεν φρόντισε όσο έπρεπε στο παρελθόν, κινδυνεύοντας σχεδόν να χρεοκοπήσει. Ειδικά όσον αφορά τη γειτονική χώρα και χωρίς καμία απολύτως εχθρική διάθεση, παρά τις συνεχείς «φραστικές» ή άλλες επιθέσεις της, τα εξής:  

Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα ανήκουν στην καθημερινότητα της Τουρκίας, η οποία κατέχει πανευρωπαϊκά την πρώτη θέση, ευρισκόμενη στην τρίτη θέση παγκοσμίως, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση εργασίας ILO – ένα πραγματικά θλιβερό ρεκόρ. Όπως λέγεται, η σημερινή κυβέρνηση της δεν ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου για το θέμα - ενώ τα εργατικά συνδικάτα, αποδυναμωμένα εντελώς από τις μεθόδους που εφάρμοσε το ΔΝΤ, είναι αδύνατον να αντισταθούν.

Αναλυτικότερα, οι εικόνες των πεθαμένων εργατών καλύπτουν την επιφάνεια ενός γνωστού πεζόδρομου της Κωνσταντινούπολης - ανθρώπων που όλοι βρήκαν το θάνατο στις θέσεις εργασίας τους: στα ναυπηγεία, στα ορυχεία και στις οικοδομές. Επίσης, στα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών, οι οποίες σχεδόν δωρίζονται στις χώρες του εξωτερικού – εν μέρει για προπαγάνδα, με την έννοια της «πολιτισμικής εισβολής», κυρίως όμως για να ικανοποιήσουν την «επιδειξιμανία», τη «μεγαλομανία» και τη ματαιοδοξία της κυβέρνησης.

Μία φορά κάθε μήνα, διαδηλώνουν οι συγγενείς των πεθαμένων εργατών εναντίον της «συλλογικής λήθης» - όπως οι ίδιοι αποκαλούν τη συμπεριφορά τόσο της κοινωνίας, όσο και των «ιθυνόντων», απέναντι σε αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στο βωμό της άκρατης «καπιταλιστικής υστερίας», την οποία έχει «εμφυτεύσει» το ΔΝΤ στη χώρα.

Όλοι όσοι διαδηλώνουν πιστεύουν ακράδαντα ότι, δεν πρόκειται για εργατικά ατυχήματα, αλλά για φόνους - για ανθρώπους δηλαδή που δολοφονήθηκαν από εκείνους που έχουν αναγάγει τον «πλουτισμό» (μέσω της, μέχρι θανάτου κυριολεκτικά, εκμετάλλευσης των εργαζομένων), σε επιστήμη.  

Σε πάρα πολλές επιχειρήσεις δεν υπάρχουν καθόλου μέτρα ασφαλείας, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για την έλλειψη τους - ούτε καν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πόσο μάλλον οι εταιρείες, οι οποίες τις θεωρούν περιττό κόστος και ανταγωνιστικό μειονέκτημα.

Η αιτία είναι το ότι, επειδή τα εργατικά ατυχήματα αποτελούν ένα πολύ συχνό φαινόμενο, αφού καθημερινά πεθαίνουν πέντε άνθρωποι, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές της δημόσιας υπηρεσίας κοινωνικής ασφάλειας, έχουν πάψει πλέον να προκαλούν την προσοχή της κοινωνίας. Φυσικά ο πραγματικός αριθμός τους είναι κατά πολύ υψηλότερος - εάν κρίνει κανείς από το εξαιρετικά αυξημένο ποσοστό «μαύρης», αδήλωτης και φθηνής εργασίας δηλαδή, στην Τουρκία.

Σύμφωνα τώρα με τους Τούρκους Πολίτες, "Οι επιχειρήσεις στοχεύουν στο μεγαλύτερο δυνατόν κέρδος, σε όσο πιο μικρό χρονικό διάστημα γίνεται - ενώ η ανθρώπινη ζωή στην Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως αξία" - όπως συμβαίνει δυστυχώς και σε αρκετές άλλες υποανάπτυκτες χώρες, τις οποίες επιλέγουν οι δήθεν ανεπτυγμένοι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, για να παράγουν φθηνά τα προϊόντα τους.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Το «επιχειρησιακό σύστημα» που υπερισχύει σήμερα στην Τουρκία, είναι η ανάθεση έργου σε υπεργολάβους. Ειδικότερα, οι μεγάλες επιχειρήσεις, τόσο οι ιδιωτικές, όσο και οι εναπομείναντες δημόσιες, αναθέτουν τα έργα ή τις παραγγελίες τους σε μικρότερες, πολύ πιο «ανταγωνιστικές» εταιρείες - φθηνές, επειδή απασχολούν ανειδίκευτους μετανάστες (κατοίκους άλλων περιοχών), με εξαιρετικά χαμηλά ημερομίσθια και ανασφάλιστους (όπως λέγεται, σχεδόν τα εννέα στα δέκα εργατικά ατυχήματα συμβαίνουν στη συγκεκριμένη «σκιώδη» αγορά εργασίας).

Εάν τυχόν συμβεί οτιδήποτε παράνομο στην κατασκευή έργων ή στην παραγωγή προϊόντων, καταδικάζονται από τα αρμόδια δικαστήρια οι υπεργολάβοι - σχεδόν ποτέ οι μεγάλες εταιρείες ανάθεσης έργου. Επειδή δε πρόκειται συνήθως για δικαστικές διαδικασίες, οι οποίες διαρκούν πολλά χρόνια, οι περισσότεροι υπεργολάβοι, εάν τύχει να κατηγορηθούν, εξαφανίζονται - έτσι ώστε να αποφύγουν την ποινή.

Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν μόνο στις τούρκικες εταιρείες, αλλά και στις ξένες, οι οποίες κυριαρχούν στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας - γεγονός που αποδεικνύεται από το εργατικό ατύχημα που συνέβη σε ένα εμπορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης (Marmara Park), το οποίο κατασκευάσθηκε με εντολή γερμανικής εταιρείας.

Ειδικότερα έντεκα εργαζόμενοι, οι οποίοι είχαν οδηγηθεί για να κοιμηθούν σε νάιλον σκηνές, κατά τη διάρκεια μίας εξαιρετικά κρύας νύχτας, κάηκαν μετά από πυρκαγιά που ξέσπασε λόγω ηλεκτρικού βραχυκυκλώματος. Τα θύματα όμως, η αμοιβή των οποίων ήταν περί τα 2 € την ώρα, είχαν προσληφθεί από κάποιον υπεργολάβο - εναντίον του οποίου ασκήθηκαν ποινικές διώξεις, χωρίς καθόλου να κατηγορηθεί ο γερμανός εντολέας.

Βέβαια, σύμφωνα με τη νέα εργατική νομοθεσία (Ιανουάριος 2013), η οποία προσαρμόστηκε στα ευρωπαϊκά πρότυπα, εάν κάποιος εργαζόμενος θεωρήσει επικίνδυνη την εργασία που του ανατίθεται, μπορεί να αρνηθεί να την εκτελέσει - όπως ισχύει και στην Ευρώπη. Όμως, η ανεργία στην Τουρκία διατηρείται σκόπιμα σε πολύ υψηλά επίπεδα - οπότε οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, εάν διαμαρτυρηθούν.

Επομένως, η νομοθεσία είναι ουσιαστικά «δώρο άδωρο» - ιδιαίτερα επειδή τα εργατικά συνδικάτα επιτρέπεται να διαμαρτύρονται ή να διαδηλώνουν, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Εκτός αυτού, εάν αποκαλυφθεί πως ορισμένοι εργαζόμενοι ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο, απολύονται μαζικά - εάν δε προσπαθήσουν να διαμαρτυρηθούν για την απόλυση τους, συλλαμβάνονται και κακοποιούνται από την αστυνομία.

Η κυβέρνηση τώρα της Τουρκίας προσπαθεί απεγνωσμένα να προσελκύσει επενδυτές από ολόκληρο τον πλανήτη, με το εξής «σλόγκαν»: "Διευρυμένος χρόνος εργασίας, φθηνό εργατικό κόστος, το χαμηλότερο ποσοστό ασθένειας στην Ευρώπη και το μεγαλύτερο ωράριο - με 52,9 ώρες εργασίας την εβδομάδα", χωρίς να αναφέρει φυσικά πως τα συγκεκριμένα «ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα» έχουν κοστίσει στη χώρα της πάνω από 10.000 θανάτους εργαζομένων τα τελευταία χρόνια.        

Ολοκληρώνοντας, όπως εύλογα υποθέτουν οι περισσότεροι, το συγκεκριμένο σύστημα έχει «εγκατασταθεί» με τις (έμμεσες φυσικά) οδηγίες του ΔΝΤ - έτσι ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της τουρκικής οικονομίας, οπότε να εξοφλούνται τόσο τα χρέη, όσο και οι τόκοι των δανείων της.

Φυσικά, στη όλη διαδικασία έχουν βοηθήσει τα μέγιστα ορισμένα τουρκικά ΜΜΕ (ελίτ!), τα οποία «χειραγώγησαν» την κοινή γνώμη, με τη βοήθεια μίας προπαγάνδας υπέρ των εισβολέων (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση κλπ.) - αντίστοιχης με αυτήν κάποιων δικών μας ΜΜΕ, στην Ελλάδα του σήμερα.  

Κάποια από τα κέρδη τώρα, τα οποία προέρχονται από το νέο «σύστημα», οδηγούνται στην τοπική ελίτ, κάποια άλλα στην ευρωπαϊκή, ενώ η μερίδα του λέοντος εισπράττεται από το αχόρταγο χρηματοπιστωτικό θηρίο - έδρα του οποίου είναι (ακόμη) οι Η.Π.Α.  

Η ΑΠΕΙΛΗ ΔΙΔΥΜΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ

Όπως συνέβη και στην Αργεντινή, μετά τη χρεοκοπία και την ύφεση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση του ΑΕΠ της, η οικονομία της Τουρκίας άρχισε να αυξάνεται με έντονους ρυθμούς – αφού προηγήθηκε η «θεραπεία», στην οποία υποβλήθηκε από το ΔΝΤ. Πρόκειται ουσιαστικά για κάτι ανάλογο, με αυτό που παρατηρείται μετά από έναν συμβατικό πόλεμο – όπου, επειδή η χώρα έχει «ισοπεδωθεί» από τους βομβαρδισμούς, η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη.  

Δυστυχώς όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της (30%), η ανάπτυξη στηρίχθηκε στις κατασκευές - με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μία τεράστια υπερβολή ακινήτων (φούσκα), η οποία από στιγμή σε στιγμή θα εκραγεί, με έναν εξαιρετικά εκκωφαντικό θόρυβο.

Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει, μία τέτοια κρίση συνοδεύεται από μία ανάλογη κρίση του τραπεζικού συστήματος, λόγω επισφαλειών – αφού από αυτό «πηγάζουν» τα στεγαστικά και λοιπά δάνεια. Επομένως, η Τουρκία απειλείται από μία δίδυμη έκρηξη, με πολύ επικίνδυνα επακόλουθα για την οικονομία της.

Το χρηματιστήριο της (ISE 100), αντίστοιχα επίσης με την Αργεντινή, κατάφερε να φτάσει στις 82.000 περίπου μονάδες σήμερα - από 10.500 το 2004 (τρία χρόνια μετά την εισβολή του ΔΝΤ), επιτυγχάνοντας μία πολύ αξιόλογη πρόοδο. Φυσικά αυτοί που κέρδισαν από τη ραγδαία άνοδο δεν ήταν οι εργαζόμενοι ή, έστω, οι μεσοαστοί - αλλά η τοπική ελίτ και, κυρίως, οι ξένοι οικονομικοί κατακτητές.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, στις εισροές ξένων κεφαλαίων κυριαρχούν οι βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις χαρτοφυλακίου – οι οποίες, το 2012, ήταν 40 δις $, έναντι μόλις 8 δις $ των άμεσων ξένων επενδύσεων. Όπως είναι γνωστό δε, οι περισσότερες χώρες, ακόμη και οι απολύτως υγιείς, καταστρέφονται από τη μαζική φυγή των ξένων κεφαλαίων - η οποία συνήθως συμβαίνει όταν για κάποιο λόγο, ο οποίος δεν αφορά πάντοτε την τοπική οικονομία, τρομοκρατούνται (αγελαία συμπεριφορά).        

Σε κάθε περίπτωση όμως όταν οι μισθοί, όπως και όλα τα υπόλοιπα κόστη, συμπιέζονται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τα μνημόνια του ΔΝΤ, η κερδοφορία εκείνων των τοπικών επιχειρήσεων που επιβιώνουν αυξάνεται γεωμετρικά - όπως επίσης των ξένων πολυεθνικών, οι οποίες συνήθως αγοράζουν πάμφθηνα και εκκαθαρισμένα από υποχρεώσεις τα «φιλέτα» της εκάστοτε χώρας, στην οποία εισβάλουν οι μπράβοι τους.

Επομένως, η αύξηση των χρηματιστηριακών δεικτών είναι υγιής - έως ότου φυσικά επιστρέψουν οι γνωστές συνθήκες χρεοκοπίας, αφού ο «ιός της πτώχευσης» είναι τοποθετημένος βαθειά μέσα στο αδύναμο κορμί της τουρκικής οικονομίας (όπως διαπιστώνεται τώρα στην Αργεντινή).    

ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ο ρυθμός ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας μειώθηκε απότομα το 2012, κατά 6,6% σε σχέση με το προηγούμενο έτος - οπότε διαμορφώθηκε στο 2,2% (από 8,8% το 2011, στη δεύτερη θέση παγκοσμίως μετά την Κίνα, η ανάπτυξη της οποίας ήταν 9,4%). Το μέγεθος αυτό είναι εξαιρετικά άσχημο για μία αναπτυσσόμενη χώρα, με νεαρό πληθυσμό - ενώ οφείλεται, σύμφωνα με τη τουρκική στατιστική υπηρεσία (TUIK), στον περιορισμό της εσωτερικής ζήτησης (μειώθηκε στο 0,7%, έναντι αύξησης 7,7% το 2011), σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους.

Η αντιστροφή της τάσης, η οποία ίσως οδηγήσει στην προβλεπόμενη έκρηξη της φούσκας των ακινήτων, δεν φαίνεται να είναι σύντομα εφικτή. Ο λόγος είναι η υπερχρέωση των τουρκικών νοικοκυριών, σαν αποτέλεσμα του υπερδανεισμού των τελευταίων χρόνων. Πρόκειται ουσιαστικά για την γνωστή μας «παγίδα του χρέους», στην οποία οδηγήθηκαν πολλοί καταναλωτές - μέσω της «γενναιόδωρης» παροχής δανείων μηδενικού επιτοκίου, των περιορισμένων απαιτήσεων για εγγυήσεις, καθώς επίσης διαφόρων άλλων «τραπεζικών τεχνασμάτων».  

Όπως υπολογίζεται, περί τα 2.000.000 νεαροί Τούρκοι απειλούνται με κατασχέσεις - ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων βασίσθηκαν εμφανώς στη συγκεκριμένη «χαλαρή» πιστωτική πολιτική, η οποία ακολουθήθηκε από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της χώρας.

Κατά την άποψη δε πολλών, αν και η κεντρική τράπεζα της χώρας προσπάθησε να εμποδίσει τη δημιουργία υπερβολών (φούσκες), δεν φαίνεται να τα κατάφερε. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί μας δίνει μία εικόνα των μεγεθών της Τουρκίας:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη της τουρκικής οικονομίας (προβλέψεις 2012), ΑΕΠ σε δις $

* Μάλλον διαμορφώθηκε στο 5,6% εάν τελικά επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες μας - ήτοι στα 44 δις $. Εν τούτοις, η πιστοληπτική ικανότητα της Τουρκίας αναθεωρήθηκε πρόσφατα προς τα πάνω – αν και δύσκολα ξεχνάει κανείς την 3Α αξιολόγηση της Lehman Brothers, λίγο πριν τη χρεοκοπία της.    

Πηγή: CIA Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σε σχέση με τον Πίνακα Ι, όπως συνήθως παρατηρείται στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, το εργατικό δυναμικό είναι χαμηλότερο, όσον αφορά το ποσοστό του επί του συνολικού πληθυσμού, συγκριτικά με τις ανεπτυγμένες (στη Βραζιλία μόλις 20 εκ., έναντι 190 εκ. πληθυσμού!).

Για παράδειγμα, ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας, από την ίδια πηγή (CIA), είναι 10,77 εκ. - έναντι 4,95 εκ. εργαζομένων (το 46,0%). Στην Τουρκία όμως είναι 80,69 εκ. έναντι 27,11 εκ. εργαζομένων - ήτοι το 33,6% του συνόλου. Εάν είχαμε την ίδια σχέση, τότε οι εργαζόμενοι στην Τουρκία θα έπρεπε να είναι 37,11 εκ. και όχι 27,11 - οπότε, σε τελική ανάλυση, η Τουρκία έχει πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας, από αυτές που διαθέτει η Ελλάδα, ως ποσοστό επί του εκάστοτε πληθυσμού (νεαρότερος πληθυσμός κλπ.).

Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ δεν είναι τόσο χαμηλό, όσο φαίνεται - αφού αφορά μία αναπτυσσόμενη οικονομία, με ελάχιστες υποδομές. Για παράδειγμα, το δημόσιο χρέος της Βουλγαρίας είναι στο 17,9% του ΑΕΠ της - αρκετά πιο χαμηλό δηλαδή, χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από την κρίση (οι αυτοκτονίες που σημειώνονται στη χώρα έχουν δυστυχώς ξεπεράσει κάθε προηγούμενο).  

Εκτός αυτού, η Τουρκία έχει πλέον πολύ λιγότερη δημόσια περιουσία - η οποία ουσιαστικά λεηλατήθηκε από τους διεθνείς τοκογλύφους, χωρίς να μειωθεί το δημόσιο χρέος της (σε απόλυτα βέβαια μεγέθη). Αντίθετα, από περίπου 185 δις $ το 2005 (πριν τις αποκρατικοποιήσεις), αναρριχήθηκε σε πάνω από 300 δις $ - παρά το ότι μειώθηκε ελαφρά (παραπλανητικά), ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.  

Συνεχίζοντας, όλα αυτά τα μεγέθη έχουν σχέση με την ισοτιμία του νομίσματος. Εάν λοιπόν υποτιμηθεί η τουρκική λίρα, κάτι καθόλου απίθανο (έχει υποτιμηθεί πάνω από 100% σε σχέση με την ημερομηνία εισαγωγής της – στο 2,32 ως προς το δολάριο, από 1 προς 1), το δημόσιο χρέος, ως προς το ΑΕΠ, θα εκτοξευθεί στα ύψη - αφού θα μειωθεί το ΑΕΠ σε δολάρια, ενώ θα αυξηθεί το χρέος (σε $). Επίσης, θα επιδεινώνονταν πολλά από τα υπόλοιπα οικονομικά της μεγέθη - ιδίως δε ο εξωτερικός δανεισμός (331,4 δις $), ο οποίος ευρίσκεται ήδη σε επικίνδυνα υψηλά επίπεδα.

Από την άλλη πλευρά, εάν τυχόν υπάρξει πρόβλημα με τις τράπεζες της, όπως αναφέραμε παραπάνω, το δημόσιο θα αναγκασθεί να διασώσει τουλάχιστον ορισμένες από αυτές – με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί ανάλογα ο προϋπολογισμός της και στη συνέχεια το δημόσιο χρέος. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι η Ιρλανδία, με αντίστοιχα σχεδόν προβλήματα, είχε δημόσιο χρέος της τάξης του 30% του ΑΕΠ της πριν από την κρίση, ενώ σήμερα, μετά τη διάσωση των τραπεζών της, έφτασε στο 120%, για να καταλάβουμε τους κινδύνους που ελλοχεύουν στη γείτονα χώρα.

Όσον αφορά τώρα την «αχίλλειο πτέρνα» της Τουρκίας, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και το εμπορικό έλλειμμα τα οποία, σε συνδυασμό με τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, δημιουργούν συνήθως εκρηκτικές καταστάσεις, θεωρούμε ότι αποτελούν μία μεγάλη πηγή ανησυχίας.

Πολύ περισσότερο επειδή η ονομαστική αύξηση των εξαγωγών κατά 13,1% το 2012 (κυρίως προς το Ιράκ και τη Β. Αφρική), η οποία περιόρισε κάπως το εμπορικό έλλειμμα, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές χρυσού προς το Ιράν, ύψους 13,3 δις $ - οι οποίες είχαν στόχο την έντεχνη παράκαμψη διεθνών κυρώσεων. Χωρίς το χρυσό, η αύξηση τους ήταν μόλις 4,3% - ενώ μειώθηκαν σημαντικά οι εξαγωγές προς την Ευρώπη.    

Συνεχίζοντας, η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας, μιμούμενη ανόητα τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, παρά τα προβληματικά οικονομικά μεγέθη της χώρας της, χαλάρωσε ακόμη περισσότερο τη νομισματική πολιτική της – με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί η πιστωτική επέκταση κατά 25% περίπου, έναντι 16,5% στα τέλη του 2012.

Η ενέργεια της αυτή, η οποία αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην υποτίμηση της λίρας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – πόσο μάλλον όταν η Τουρκία είναι μία πολύ φτωχή χώρα, αφού οι συνολικές καταθέσεις των πολιτών της είναι της τάξης των 573 δις λιρών (περί τα 250 δις $), όταν στην Ελλάδα του κατά οκτώ φορές μικρότερου πληθυσμού ξεπερνούν (πριν «φυγαδευτεί» μεγάλο μέρος τους) τα 350 δις $.

Εάν δε σημειώσει κανείς ότι, το 0,04% των πολιτών της Τουρκίας κατέχει το 50% σχεδόν των συνολικών καταθέσεων, θα κατανοήσει που οδηγεί η συνταγή των παιδιών του Σικάγου, την οποία εφαρμόζει πιστά το ΔΝΤ – στο «άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ πλούσιων και φτωχών, το οποίο επιδεινώνει τα μέγιστα την κοινωνική συνοχή.

Βέβαια, οι στόχοι που επιδιώκουν οι «σύνδικοι του διαβόλου», απαιτούν μία αρκετά μειωμένη κοινωνική συνοχή. Ακόμη περισσότερο, το χωρισμό μίας κοινωνίας σε αντίπαλα στρατόπεδα και τον κατακερματισμό της – το γνωστό μας «διαίρει και βασίλευε» δηλαδή, γεγονός που διαπιστώνουμε σήμερα και στην Ελλάδα, ελπίζοντας να το αποφύγουμε στο τέλος.              

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Τουρκία θυμίζει σήμερα ένα εξοπλισμένο με γερμανικά κυρίως όπλα υπερωκεάνιο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των επιβατών του στοιβαγμένη στα αμπάρια. Η πρώτη θέση, «εν ανυπαρξία μεσαίας», έχει συνωστισθεί στο πολυτελές κατάστρωμα - επιδιώκοντας να συλλέξει τα λάφυρα ενός διπλανού πλοίου, το οποίο «παραδέρνει στα κύματα», πλέοντας μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης.

Την ίδια στιγμή, το πλήρωμα του υπερωκεανίου «χαζεύει» την όλη διαδικασία – χωρίς να αντιλαμβάνεται το τεράστιο παγόβουνο που διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα, επάνω στο οποίο οδηγείται με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα.

Φυσικά δεν ευχόμαστε σε καμία περίπτωση τη συντριβή του διπλανού μας πλοίου, όσο και αν μας ενοχλεί - ενώ είναι δυνατόν να αποφευχθεί, εάν «αφυπνισθεί» το πλήρωμα του αντιλαμβανόμενο ότι, όχι μόνο κινείται προς το μέρος του θανατηφόρου παγόβουνου, αλλά έχει στο πλάι του πολλά άλλα μικρότερα (Συρία, Κουρδιστάν κλπ.), εξίσου απειλητικά.

Ολοκληρώνοντας, όπως διαπιστώνεται από την κατάσταση της γειτονικής μας χώρας, καθώς επίσης πολλών άλλων κρατών στο παρελθόν (Βραζιλία, Αργεντινή κλπ.), η πολιτική που επιβάλλει το ΔΝΤ δημιουργεί «μανιοκαταθλιπτικές» οικονομίες - με τους στόχους που αναφέρθηκαν στην αρχή της ανάλυσης μας. Οφείλουμε λοιπόν να την αποφύγουμε με κάθε θυσία, επιλέγοντας την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας μας, με δικά μας αποκλειστικά μέσα – όσο και αν μας κοστίσει.

Στα πλαίσια αυτά, αφού προηγουμένως εκδιωχθεί η Τρόικα (πρώτη προτεραιότητα μας), θα πρέπει να είμαστε όλοι πρόθυμοι να συμβάλλουμε στην εξυγίανση της πατρίδας μας, με τα μέσα που ο καθένας μας μπορεί να διαθέσει – έχοντας τη βεβαιότητα ότι, μπορούμε και μόνοι μας να τα καταφέρουμε, αφού έχουμε τη μεγάλη τύχη να ζούμε σε μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η οποία υποφέρει αποκλειστικά και μόνο από τα δικά μας λάθη και παραλείψεις.

Ο δρόμος αυτός δεν είναι φυσικά εύκολος, ούτε τόσο απλός, όσο ίσως νομίζουμε. Εν τούτοις, είναι απολύτως εφικτός, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρωζώνη – τις οποίες οφείλουμε να περιμένουμε υπομονετικά, απασχολούμενοι με την επίλυση των δικών μας προβλημάτων, έτσι ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για ότι και αν συμβεί (μηδενισμός διδύμων ελλειμμάτων, αναβίωση της παραγωγική μας βάσης, ορθολογικό επιχειρηματικό πλαίσιο, αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου τομέα κλπ.).

Ειδικά επειδή, εάν δεν καταπολεμηθούν άμεσα οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (άρθρο μας), η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο – κάτι που εμείς τουλάχιστον ευχόμαστε να αποφευχθεί, αφού κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μία πολύ μεγάλη «δοκιμασία» για ολόκληρο τον πλανήτη. Εν τούτοις, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, με πρώτη προτεραιότητα ίσως την επέκταση του «ζωτικού εμπορικού χώρου» μας στην Τουρκία, στα Βαλκάνια (στην κάποτε «ζώνη της δραχμής»), καθώς επίσης στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Βιλιάρδος Βασίλειος, 6-4-2013

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2857.aspx , http://www.analyst.gr