Απολογούμαστε για τους Αγώνες και την Πίστη του Έθνους!

γράφει ο Γιάννης Β. Κωβαίος

Εκεί μας κατάντησαν, λοιπόν, τα σαπρόφυτα του ανθελληνικού και αντίχριστου μηχανισμού! Να απολογούμαστε γιατί οι πρόγονοί μας ομολογούσαν Χριστό, όταν σήκωναν τα φλάμπουρα της Λευτεριάς, γιατί ο Ρήγας υποδείκνυε στον Θούριο πώς ακριβώς θα ορκίζονται οι ραγιάδες «επάνω εις τον Σταυρόν» και με τι όρκο «κατά της τυραννίας και της αναρχίας» (που το δεύτερο το έχει… λογοκρίνει το σχολικό βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου!), γιατί ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, οι άλλοι αγωνιστές, ακόμη όμως και η Ελισσάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, από τους τέσσερις τοίχους της «γυναικείας φυλακής» της στη Ζάκυνθο, γράφουν ότι «διά θρησκείαν και διά πατρίδα» δίνει το αίμα του ο Ελληνισμός, να υπενθυμίζουμε ότι στον Εθνικό Ύμνο η Θρησκεία αγκαλιάζεται και φιλιέται με την Ελευθερία και μπαίνουν μαζί στο ναό, να επιχειρούμε να πείσουμε –όσοι το κάνουμε– τους μαθητές μας ότι υπήρξε ένας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που όργωσε την Ελλάδα και ίδρυσε 200 σχολεία διά τα κατώτερα γράμματα και 10 Ελληνικά (αλλά κι αυτόν τον έχουν εξοβελίσει από τα εγχειρίδια!), γιατί από το 1616 κιόλας ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις γράφει πόσο «κακοπαθούσιν οι Έλληνες διά να στέκουν εις την πίστιν των»  επί δύο αιώνες, ενγένει να «τεκμηριώνουμε» τον αγώνα του Κλήρου ήδη από την εποχή του Διονύσιου του «Σκυλόσοφου» αλλά και των ευλαβών λαϊκών ηρώων…

Δίκαιος ἔπαινος στούς ἥρωες τοῦ ’21

Ἄς μή βρέ­ξει πο­τέ

τό σύν­νε­φον, καί ὁ ἄ­νε­μος

σκλη­ρός ἄς μή σκορ­πί­σει

τό χῶ­μα τό μα­κά­ριον

πού σᾶς σκε­πά­ζει.

Ὦ γνή­σια τέ­κνα τῆς Ἑλ­λά­δος

τέ­κνα ψυ­χαί πού ἐ­πέ­σα­τε

εἰς τόν ἀ­γώ­να ἀν­δρεί­ως,

τάγ­μα ἐ­κλε­κτῶν Ἡ­ρώ­ων,

καύ­χη­μα νέ­ον.

(Ἀν­δρέ­ας Κάλ­βος)

Αὐ­τό τό λαμ­πρό καύ­χη­μα, τό τάγ­μα τῶν ἐ­κλε­κτῶν ἡ­ρώ­ων τοῦ 1821 τι­μοῦ­με σή­με­ρα, καί τούς ἀ­πο­δί­δου­με τόν δί­και­ο καί πη­γαῖ­ο ἔ­παι­νο καί τήν ἄ­πει­ρη εὐ­γνω­μο­σύ­νη μας. Ἀ­πο­δί­δου­με τόν δί­και­ο ἔ­παι­νο σ’ αὐ­τούς πού γέν­νη­σαν μέ τό αἷ­μα τους καί μέ τό δά­κρυ τῆς ψυ­χῆς τους τήν λευ­τε­ριά τῆς ἱ­ε­ρῆς μας γῆς, τῆς εὐ­λο­γη­μέ­νης μας πα­τρί­δος. Σ’ αὐ­τούς πού πῆραν τά ὅ­πλα καί ἐ­πα­να­στά­τη­σαν ἐ­νάν­τια στόν ζυ­γό τοῦ ὀ­θω­μα­νοῦ κα­τα­κτη­τῆ.

Καί τούς ἀ­πο­δί­δου­με τόν δί­και­ο αὐ­τό ἔ­παι­νο σή­με­ρα, πού, ἀν­τί­θε­τα μέ τήν εὐ­χή τοῦ ποι­η­τῆ Ἀν­δρέ­α Κάλ­βου, «σύν­νε­φα σκο­τει­νά καί ἄ­νε­μοι σκλη­ροί» ἀ­πει­λοῦν μέ τόν τρό­πο τους νά σκορ­πί­σουν «τό χῶ­μα τό μα­κά­ριον πού τούς σκε­πά­ζει».

Εἶ­ναι τά σκο­τει­νά σύν­νε­φα τῆς ὑ­πο­τέ­λειας, τῆς ξε­νο­μα­νί­ας, τοῦ ρα­γι­α­δι­σμοῦ καί τοῦ γραι­κυ­λι­σμοῦ. Εἶ­ναι ἡ κα­ται­γί­δα τοῦ θρη­σκευ­τι­κοῦ καί ἐ­θνι­κοῦ ἀ­πο­χρω­μα­τι­σμοῦ, τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς ἀλ­λοί­ω­σης καί πα­ρα­χά­ρα­ξης, τῆς πα­ρα­γρα­φῆς καί τῆς λη­σμο­σύ­νης. Εἶ­ναι οἱ σκλη­ροί ἄ­νε­μοι τοῦ ἐ­φη­συ­χα­σμοῦ, τῆς εὐ­μά­ρειας, τῆς εὐ­δαι­μο­νί­ας, τῆς ἄ­νε­σης, τῆς εὐ­ζω­ΐ­ας καί τῆς ἀ­σφά­λειας.

Λόγος εις τον Ευαγγελισμόν

της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

Του εν αγίοις πατρός ημών Ανδρέου επισκόπου Κρήτης

Έφθασε σήμερα η χαρά όλων των ανθρώπων και καταργεί την πρώτη κατάρα. Έφθασε Αυτός που ευρίσκεται παντού, για να τα γεμίση όλα με χαρά. Πώς ήλθε όμως; Χωρίς να περιβάλλεται από δορυφόρους, χωρίς να σύρη πίσω του τις στρατιές των αγγέλων, δίχως μεγαλοπρεπή προσέλευσι, αλλά ήσυχα και ήρεμα. Και το έκανε αυτό, για να διαφύγη την προσοχή του άρχοντος του σκότους, για να παγιδεύση με το σοφό αυτό τέχνασμα τον όφι, να εξαπα­τήση τον δράκοντα, τον Ασσύριο που έθεσε υπό την εξουσία του όλη την ανθρώπινη ευγένεια, και έτσι τελικά να αρπάξη το λάφυρο. Διότι δεν ανέχθηκε η άπειρη ευσπλαγχνία Του να υποστή καταστροφή αυτό το τόσο σπουδαίο έργο, ο άνθρωπος, για χάρι του οποίου Εκείνος έστησε τους ουρανούς σαν καμάρα, στερέωσε την γη, σκόρπισε τον αέρα, άπλωσε την θάλασσα και κατεσκεύασε ολόκληρη την ορατή κτίσι. Γι’ αυτό ο Θεός κατέβηκε στην γη, βγήκε έξω από τον ουρανό, ήλθε ανάμεσα στους ανθρώπους, κυοφορήθηκε από Παρθένο, αυτός που δεν τον χωρεί ολόκληρο το σύμπαν.

Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου

• Γιορτάστηκε το 1838 με πρωτοβουλία του Δημάρχου, ενώ η Κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε επίσημα.

• Ο Όθων ήταν αντίθετος να συνδυαστεί η επανάσταση με την εκκλησιαστική γιορτή του Ευαγγελισμού.

• Το παλάτι δεν επιθυμούσε έξοδα γιορτές την εποχή που οι Αγωνιστές δεν είχαν να φάνε.

• Το “υπερθέαμα”: εκατοντάδες νέοι με δαδιά ή λαδοφάναρα σχημάτισαν το “εν τούτω Νίκα” στο Λυκαβηττό, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι

• Λέγεται ότι για την πρώτη γιορτή της 25ης Μαρτίου δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

ΚΗΡΥΓΜΑ 25ης Μαρτίου, Εορτής Ευαγγελισμού της Παναγίας γράφει για τα 24grammata.com o Μητροπολίτης Zιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ Κυκκώτης

Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική τόσο από θρησκευτικής όσο κι από εθνικής πλευράς. Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας και την επέτειον της ενάρξεως του μεγάλου ξεσηκωμού του Έθνους το 1821 που οδήγησε στην ελευθερία μας και στην αξιοπρεπή παρουσία του Ελληνικού Κράτους στη σύγχρονη ιστορία της Παγκόσμιας Κοινωνίας.

Η σημερινή αποστολική περικοπή αναφέρεται στο σκοπό της ενανθρωπίσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, που είναι η σωτηρία του ανθρώπινου Γένους. Η Ευαγγελική Περικοπή αναφέρεται ακριβώς εις την ιστορική ημέρα της ανακοινώσεως της Καλής και σωτήριας αγγελίας εις την Παρθένον Μαρία για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό στο σημερινό Απολυτίκιο της Εορτής του Ευαγγελισμού ψάλλουμε ότι «Σήμερον της Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις, ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».

Αυτή λοιπόν την μεγάλη θρησκευτική εορτή που σχετίζεται με την σωτηρία του ανθρώπινου Γένους, επέλεξαν κι οι σκλάβοι προπάπποι μας να προτάξουν την αποφασιστικότητα τους να οργανώσουν το μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των βάρβαρων κατακτητών Τούρκων, για να ζήσουν τα παιδιά τους και εμείς ελεύθεροι. Οι προπάπποι μας αποφάσισαν να πεθάνουν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς. Πρόβαλαν στο Ιστορικό Προσκήνιο με το γνωστό Διάγγελμα, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Με την απόφαση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουμε ελεύθεροι, άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας των σκλαβωμένων λαών.

Αυτό που έκανε τους προπάππους μας να γίνουν ήρωες και να θυσιασθούν για την Ελευθερία μας και την Ελευθερία των καταδυναστευόμενων λαών, ήταν η βαθειά τους Ορθόδοξη πίστη. Γι’ αυτό επέλεξαν την ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας και για το δικό τους ξεσηκωμό, γιατί πίστευαν ότι ήταν δίκαιο και θέλημα του Θεού ο εθνικός τους Αγώνας να δικαιωθεί, όπως και δικαιώθηκε. Ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Ανδρούτσος, ο Καπετάν Κανάρης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι Μεγάλοι ήρωες της Ελληνικής Επανασάσεως του 1821, ήσαν άνθρωποι θεοφοβούμενοι, που πίστευαν στον Εθνικό Αγώνα γιατί είχαν μαζί τους την βοήθεια του Θεού. Η προτεραιότητα στην βαθειά Ορθόδοξη πίστη τους, βοήθησε τα μέγιστα να να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η υπόθεσις της εθνικής ενότητας για την επιτυχία του κοινού σκοπού της απελευθερώσεως του Έθνους.

 Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Του Ι.Μ. ΧΑΤΖΗΦΩΤΗ

 Χαρατσώματα

Το «νέφος» των νεομαρτύρων

Κρυφοί παπάδες

Και κρυφοί ναοί

Όταν θέλομε σήμερα να πούμε ότι επιβλήθηκε υπερβολι­κή φορολογία ή ότι το ποσό που ζητήθηκε για μια υπηρεσία ή για μια κοινωνική εκδήλωση ήταν πολύ μεγάλο χρησιμο­ποιούμε συνήθως τη λέξη «χαράτσωμα». Η λέξη αυτή προέρ­χεται από τον προσωπικό, κεφαλικό φόρο, που πλήρωναν οι υπόδουλοι και λεγόταν «χαράτσι». Ανάλογα με την οικονο­μική κατάσταση, αλλά και την ηλικία κλιμακωνόταν. Με τον καιρό διαμορφώθηκαν τρία επίπεδα. Xαράτσι δεν πλήρωναν οι γυναίκες, τα παιδιά, οι γέροι, και οι ανάπηροι. Επρόκει­το για τακτικό φόρο, επιβάλλονταν όμως και άλλοι φόροι σε έκτακτες περιστάσεις για τους δρόμους, τα γεφύρια, τις δα­πάνες του στρατού, των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Ακόμη πλήρωναν φόρους εκείνοι που είχαν τη νομή και κατοχή γαιών, των λεγομένων άφθαρτων, γιατί κυριότητα των φθαρτών ονομαζόμενων γαιών είχαν μόνο μουσουλμάνοι.

 To Λάβαρο του Αγώνα 1821

  
Το Λάβαρο της Επαναστάσεως ή αλλιώς η πρώτη σημαία του νεώτερου ελληνικού Έθνους ξεκινάει την ιστορία του πολύ νωρίτερα από το 1821. Όπως φαίνεται στον κώδικα της Μονής, το ιστορικό Λάβαρο ήρθε στη Μονή επί Ηγουμένου Τιμοθέου, ο οποίος ανήλθε στον ηγουμενικό θρόνο το 1735. Το έφερε ο Ιερομόναχος Νεόφυτος το 1737, όταν επανήλθε στην Αγία Λαύρα από το μετόχι των Παλαιών Πατρών.

Το 1779 επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Σωφρονίου, φέρεται σε κατάστιχο πενήντα περίπου αντικειμένων που εκλάπησαν από τον Ζένιο Χάρο και τους Αλβανούς το έτος 1773, στη διάρκεια επιδρομών. Σύμφωνα με τον κώδικα της Μονής, ο ηγούμενος Άνθιμος πήγε στη Ρούμελη, βρήκε που είχαν πουληθεί τα κλεμμένα από τη Μονή κειμήλια και τα αγόρασε. Μ' αυτόν τον τρόπο το λάβαρο επέστρεψε στη θέση του.

ΕΔΑΔ: «Ναι» στον σταυρό στα δημόσια σχολεία

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο: 

Η παρουσία του Σταυρού στις σχολικές αίθουσες

«δεν παραβίαζει το δικαίωμα στην εκπαίδευση»

Συλλογή των κυριοτέρων άρθρων και στοιχείων για θέσεις και αντιδράσεις

Martin Durm/Γιάννης Παπαδημητρίου

Υπεύθ. Σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος

 Η παρουσία του σταυρού σε αίθουσες σχολείου δεν συνιστά παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απεφάνθη την Παρασκευή το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο.

Το Δικαστήριο του Στρασβούργου εκτιμά πλέον ότι ο Εσταυρωμένος μπορεί να παραμείνει στις σχολικές αίθουσες, εφόσον έτσι κρίνει η εθνική νομοθεσία. Αντιθέτως το 2009 το Δικαστήριο είχε δικαιώσει μία Ιταλίδα, η οποία είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη υποστηρίζοντας ότι ενοχλείται από τη θέα και μόνο του σταυρού σε μία σχολική αίθουσα.

Η απόφαση εκείνη είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Η Ιταλία άσκησε έφεση με την υποστήριξη άλλων δέκα ευρωπαϊκών χωρών και πολλών θρησκευτικών οργανώσεων και ζήτησε να εκδικασθεί η υπόθεση από το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως του Δικαστηρίου. Η οποία και απεφάνθη ότι η παρουσία ή όχι θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσια σχολεία εναπόκειται στην κρίση του κάθε κράτους-μέλους στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

 Εγκύκλιος του Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής

και Κονίτσης Ανδρέα για την 25η Μαρτίου

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Καθὼς ἐφέτος συμπληρώνονται ἑκατὸν ἐνενήντα (190) χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ἡ σκέψη μας γυρίζει στὸ ἱστορικὸ Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας. Ἐκεῖ, στὶς 25 Μαρτίου 1821, μαζεύτηκαν ὅλοι οἱ ὁπλαρχηγοὶ τῆς περιοχῆς Βοστίτσας (Αἰγίου) καὶ Καλαβρύτων καὶ μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν φλογερὸ πατριώτη, Μητροπολίτη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, ἐκήρυξαν τὴν Ἐπανάσταση  ἐναντίον τῶν Τούρκων, ποὺ τοὺς καταδυνάστευαν τετρακόσια (400) ὁλόκληρα χρόνια, ἀφ' ὅτου ἔγινε ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαΐου 1453).

-Β-

Κατὰ τὴν διάρκεια αὐτοῦ τοῦ μακροῦ χρονικοῦ διαστήματος, οἱ Ἕλληνες ἔκαναν πολλὲς ἐπαναστάσεις γιὰ ν' ἀποτινάξουν τὸν τουρκικὸ ζυγό. Ὅλες, ὅμως, ἀπέτυχαν. Καὶ κατεπνίγησαν στὸ αἷμα τῶν Ἐπαναστατῶν, ἀλλὰ καὶ ἐπέφεραν τὴν καταστροφὴ τῶν περιοχῶν, ὅπου αὐτὲς ἐκδηλώθηκαν. Ἡ πιὸ σημαντικὴ ἦταν ἐκείνη τοῦ 1770, ποὺ ἔγινε μὲ τὴν παρακίνηση τοῦ Ρώσου ναυάρχου Ὀρλώφ, ποὺ ὅμως καὶ αὐτή, ἀπέτυχε. Τότε, ἀκριβῶς, συνέβησαν τὰ περιβόητα "Ὀρλωφικά", οἱ πρωτοφανεῖς, δηλαδή, σφαγὲς καὶ λεηλασίες τῶν Τούρκων σὲ βάρος τῶν ἐξεγερθέντων Ἑλλήνων. Τότε, ἐπίσης, καταστράφηκε ἐκ θεμελίων καὶ ἡ ἱστορικὴ Μοσχόπολις τῆς Βορείου Ἠπείρου ἀπὸ τοὺς βάρβαρους καὶ ἀπολίτιστους Τουρκαλβανούς.

Ομιλία στη Μονή της Αγίας Λαύρας του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Allocution de Germanicus

Constitutionnel

Ομιλία του Γερμανού, έξαρχου Παλαιών Πατρών, επισκόπου Πατρών, προς τον κλήρο και τους πιστούς της Πελοποννήσου, που εκφωνήθηκε στη μονή των αδερφών της Αγίας Λαύρας, στο όρος Βελιάς -τμήμα του όρους Αροάνια (Χελμός) πάνω από την πόλη των Καλαβρύτων και την Ι.Μ. Αγίας Λαύρας, Σ.τ.Μ- στις 8 (20) Μαρτίου 1821.

Πολυαγαπημένοι μας αδερφοί,

Ο Κύριος, που έπληξε τους πατέρες μας και τα παιδιά τους, μας ανακοινώνει σήμερα διαμέσου του στόματός μου, πως λαμβάνει τέλος η εποχή των δακρύων και των βασάνων μας. Η φωνή Του λέει πως προορίζεσθε να γίνετε η κορωνίδα της δόξης Του και το διάδημα της βασιλείας Του. Η αγία Σιών θα πάψει να ζει παραδομένη στη θλίψη: «καὶ ἔσῃ στέφανος κάλλους ἐν χειρὶ Κυρίου καὶ διάδημα βασιλείας ἐν χειρὶ Θεοῦ σου» (Ησ. 62:3).

Μεταχειρίζονταν το ναό του Κυρίου χωρίς σεβασμό, και κύλισαν τα πολύτιμα σκεύη Του στο βούρκο «ἐγένετο ὁ ναὸς αὐτῆς ὡς ἀνὴρ ἄδοξος, τὰ σκεύη τῆς δόξης αὐτῆς αἰχμάλωτα ἀπήχθη, ἀπεκτάνθη τὰ νήπια αὐτῆς ἐν ταῖς πλατείαις, οἱ νεανίσκοι αὐτῆς ἐν ρομφαίᾳ ἐχθροῦ» (Α' Μακ. 2: 8-9). Αλλά ήρθε η ώρα της εκδικήσεως, διότι «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται» (Ψαλ. 41:8).

Ο Νικηταράς και η οικονομική κρίση.

Tideon:  Ποτέ κανείς δε θα καταλάβει το μεγαλείο της επαναστάσεως του 1821, αν δε μελετήσει τη ζωή και την δράση τών αγωνιστών του 21.

Ενας έξ αυτών  :  

Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή πιο γνωστός Νικηταράς ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στην (ψάθα) ζητιανεύοντας στα σοκάκια του Πειραιά.

Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα- επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! 
Ήταν τόση η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού- η πολιτεία δεν του είχε δώσει σύνταξη- ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο-.

Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός. Μόλις ο Νικηταράς τον τον αντιλήφθηκε μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!
-Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.

Τον Μακρυγιάννη θα πρέπει κανείς να τον μελετάει δίχως έγχρωμα γυαλιά. Συνήθως κάποιοι φορούν γυαλιά χρώματος της αρεσκείας τους ή της ιδεολογίας και έχουν από πριν τη μελέτη αποφασίσει τι θα γράψουν. Έτσι έχουμε πολλές και αντιφατικές απόψεις για τη ζωή και το έργο του ηρωικού και ευλαβέστατου Μακρυγιάννη, που ήταν από τα μέρη τα δικά μας, αφού ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου, τελώνης Κωνσταντίνος Μαυρίκης, ήταν από τη Δεσφίνα Φωκίδος.

Χρησιμοποιείται και κακοπαθεί ο Μακρυγιάννης από διάφορους, ακόμη και πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Θέλουν να βγάλουν τα....προετοιμασμένα συμπεράσματά τους και χρησιμοποιούν ψυχολογία, ιστορία, πολιτική, θεολογία, φιλολογία για να καταλήξουν εκεί που θέλουν. Όπως λέει ο σεβαστός και αγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, “γι’ αυτό προκύπτει ο Μακρυγιάννης των συντηρητικών, ο Μακρυγιάννης των προοδευτικών και ενίοτε ένας ‘τρελός’ Μακρυγιάννης, όλων εκείνων που θέλουν να απαλλαγούν από την ενοχλητική ‘θρησκοληψία’ του”.

Ο Μακρυγιάννης ήταν αυτός που ήταν. Πάντοτε γνήσιος, ντόμπρος, αληθινός, δίκαιος και γενναίος. Δεν υποκρινόταν, δεν μασούσε τα λόγια του, δεν έλεγε μισές αλήθειες. Είχε πάντοτε ένα ενιαίο ήθος και ύφος χαρακτηριστικό. Μπορεί να ’κανε λάθη, όμως δεν ήταν κακοπροαίρετα. Να ήταν λάθος εκτιμήσεις, αστοχίες, κακή πληροφόρηση, έλλειψη γνώσης, όμως δεν έκανε διαστρεβλωτικές κινήσεις σκόπιμες ή παρανοήσεις για το ίδιον συμφέρον. Δεν κάνουμε εξωραϊσμό του και δεν τον αγιοποιούμε.

Ο Μακρυγιάννης είναι σταθερά και ακλόνητα τοποθετημένος στο άρμα της παραδόσεώς μας. Η πίστη του, μπορεί να ’χει κάποιες υπερβολές, αλλά είναι τίμια, εγκάρδια, ολοσχερής. Η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα, την Ελλάδα, το Γένος, τη Ρωμιοσύνη, την Ορθοδοξία ήταν πάντα μαζί, αδιάσπαστα, αδιαχώριστα, υψηλά. Σήμερα ο προοδευτισμός δεν τα ακούει πολύ ευχάριστα αυτά, ενοχλείται, κουμπώνεται, είναι επιφυλακτικός. Όμως γενιές ανθρώπων έζησαν με αυτές τις βάσεις και με λιγότερο άγχος. Αποτελούσαν την υπόσταση του Έλληνα. Ο Νεοέλληνας μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά, αποκόπτεται από τις ρίζες του, ξεθεμελιώνει τον οίκο του, αποϊεροποιεί τη ζωή. Ο Μακρυγιάννης είχε στην καρδιά του την Ορθοδοξία και την Ελλάδα.

Για τον Μακρυγιάννη αλλά και για τον κάθε πιστό έλληνα ορθόδοξο είναι η πίστη των αποστόλων, των αγίων πατέρων, των μαρτύρων, των οπίων, των ασκητών, των αγωνιζομένων για τη θέωση. Οι ενορίες, τα μοναστήρια, τα καντήλια, οι εικόνες, τα θυμιάματα, τα κεριά, οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι δεήσεις, η μυστηριακή ζωή.

Ο Μακρυγιάννης ως πιστό τέκνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι υπέρ της ανεξιθρησκίας. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να βιασθεί να μην πιστεύει αυτό που επιθυμεί. Για τη θέση αυτή κάποιοι υπερορθόδοξοι, σκληροπυρηνικοί, φανατικοί, σκανδαλιζόμενοι ευσεβιστές, ενοχλούνται και απορρίπτουν τον βαθιά θρησκευάμενο Μακρυγιάννη. Από τη θέση του αυτή, όπως βεβαίως και άλλες, μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ακραίος και θρησκόληπτος. Η θησκοληψία είναι νόσημα σοβαρό και θέλει προσεκτική εκτομή. Ο Μακρυγιάννης μπορεί να μην το καταλάβαινε ο ίδιος, θεολογούσε ορθόδοξα πιστεύοντας στην ιερότητα και μοναδικότητα του ανεπανάληπτου ανθρωπίνου προσώπου καθώς και στη θεόσδοτη ελεύθερη βούληση. Δεν δεχόταν την Ορθοδοξία ως ιδεολόγημα, αλλά ως ελεύθερη και αβίαστη επιλογή τέλεια ελεύθερων ανθρώπων. Ο Χριστός δεν πίεσε ποτέ κανέναν να τον ακολουθήσει. Όλο το Ευαγγέλιο είναι μία ευγενική πρόσκληση.

Ο Μακρυγιάννης όμως ήταν σκληρός στους συμπατριώτες του, που αφήνουν την Ορθοδοξία και ακολουθούν εύκολα τον πρώτο αιρετικό. Μάλιστα φθάνει να τους θεωρεί κι εχθρούς του Γένους. Πίστευε πως η Ελλάδα συμπορεύτηκε με την Ορθοδοξία και είχε από αυτή την αγαπητική συμπόρευση σημαντικά οφέλη. Την πολυαγαπημένη του πατρίδα την ήθελε ελεύθερη, ζωντανή και δημιουργική, ώστε να ανεβαίνει τους υψηλούς στόχους της, δημιουργώντας συνάμα φιλόκαλο πολιτισμό. Στα σπουδαία και συγκινητικά Απομνημονεύματά του φαίνεται καθαρά η μεγάλη αγάπη του για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Την Ελλάδα τη θέλει πρώτιστα ελεύθερη, δημοκρατική, δίκαιη, ενάρετη και φιλόθεη. Είναι φιλόπατρις, φιλοδίκαιος, φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος και φιλάρετος. Είναι επίσης αντιδυτικός και αντιβασιλικός, γιατί η Δύση έχει παράδοση ξένη από τη δική μας και βασιλείς που δεν είναι Ορθόδοξοι.

Κλαίει για τον άτεχνο πρώιμο εξευρωπαϊσμό της δόλιας πατρίδος του. Χύνει δάκρυα για τον παρασυρμό των συμπατριωτών του από ξένες ελπίδες. Είναι ο ατόφιος Χριστιανός της γνήσιας λαϊκής ευσέβειας. Τα οράματά του είναι της φρόνησης και της παραφρόνησής του. Δείχνουν την ψυχή του, την αθωότητά του, την αγνότητά του, την καλοκαγαθία του, τη βαθιά πίστη του. Αγωνιά για την τύχη της πατρίδος του, της άκλαυτης Ρωμιοσύνης. Ο ένδοξος πατριώτης Ρουμελιώτης στρατηγός είναι ο γνήσιος Ρωμιός της αγέρωχης Ρωμανίας, του ακαταμάχητου ελληνισμού, ένα των λαμπρών και εκλεκτών τέκνων του, που αξίζει να τον θυμόμαστε στις δύσκολες ημέρες μας.

Πηγή: «Μακεδονία» 23/01/2011

 

«ΚΥΠΡΟΣ 1821 : Η συνδρομή των Ελληνοκυπρίων

στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821»

Η προσφορά των Ελλήνων της Κύπρου στους εθνικούς αγώνες της Μητέρας Πατρίδας είναι αναμφισβήτητη. Παρά το διάβα πολλών κατακτητών από τη μεγαλόνησο (Ρωμαίοι, Άραβες, Φράγκοι, Τούρκοι, Άγγλοι) σε διάφορες ιστορικές περιόδους το Ελληνικό - Ελληνορθόδοξο στοιχείο δεν εκάμφθη, αντίθετα, με ζήλο πάντα αγωνίστηκε, συμμετείχε, θυσιάστηκε στο πλευρό της υπόλοιπης Ελλάδας [ 2 ].

Στην περίπτωση της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 ο φόρος αίματος των Ελληνοκυπρίων (σαν των λοιπών Ελλήνων) ξεκίνησε αιώνες πριν την επανάσταση. Στα τέλη του 16ου αιώνα (1570-1571 μ. Χ.) 100.000 τουρκικού στρατού με 360 πλοία εισβάλουν στην Κύπρο και επιδίδονται σε σφαγές και λεηλασίες υπό τις διαταγές του Μουσταφά πασά. Πολλές Κύπριες για να αποφύγουν την ατίμωση σκοτώνονται πηδώντας από γκρεμούς όπως στο Ζάλογγο και στον Αραπίτσα, μητέρες σφάζουν τις κόρες τους για να μην τις αφήσουν στα χέρια των τούρκων. Σε 20.000 υπολογίζονται οι σφαγιασθέντες και σε 2.000 οι απαχθέντες δούλοι (Λεμεσός, Λευκωσία, Κυρήνεια, Αμμόχωστος). Λέγεται πως η νεαρή Μαρία Συγκλητική, την οποία είχαν αιχμαλωτίσει οι τούρκοι στο αμπάρι μιας γαλέρας, θέλοντας να εκδικηθεί έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη ανατινάζοντας το πλοίο καθώς και δύο άλλα πλοία που ήταν δίπλα αγκυροβολημένα. Σε αυτά τα πλοία ήταν σιδηροδέσμια χίλια κορίτσια (προοριζόμενα για τα σκλαβοπάζαρα της ανατολής) που έγιναν παρανάλωμα του πυρός όπως στο Κούγκι και στο Μεσολόγγι. Από τότε μέχρι το τελειωτικό νικηφόρο ξέσπασμα του Ελληνισμού το 1821 υπήρξαν πολλοί ξεσηκωμοί στην Κύπρο οι οποίοι πνίγηκαν στο αίμα [ 1, 2 ].

Υπέρ του γένους και της Πατρίδος

Ο Γέροντας Παΐσιος ως στρατιώτης

Tideon : ένα κείμενο που βάζει πολλά πράγματα στη θέση τους και αξίζει να διαβαστεί από όλους !

Από την βιογραφία του γέροντα Παΐσιου

Ο Γέροντας, ξεριζωμένος από την βρεφική του ηλικία, και έχοντας ζήσει την φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία.

Αγαπούσε την Πατρίδα και έλεγε :

«Και η Πατρίδα είναι μια μεγάλη οικογένεια». Δεν επιδίωκε το εθνικό μεγαλείο, την δόξα και την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, την πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Σε κάποιον Έλληνα θερμό πατριώτη που ζούσε στην Αμερική και προσπαθούσε να προβάλλει την Ελλάδα, συνέστησε ν’ αγωνισθεί για να αγιάσει και ύστερα να προβάλλει σωστά και πνευματικά και την Ελλάδα.

Όπως οι Προφήτες του Ισραήλ συμμετείχαν στην ζωή του έθνους ενεργά με τον τρόπο τους, προσεύχονταν, θρηνούσαν, έλεγχαν βασιλείς, κήρυτταν μετάνοια και προφήτευαν για τα επερχόμενα δεινά, το ίδιο και ο Γέροντας δεν ήταν αδιάφορος και απαθής στα θέματα της Πατρίδος. Ο προφήτης δεν ήταν εθνικιστής που έλεγε : «Δια Σιών ου σιωπήσομαι». Το ίδιο και η στάση του Γέροντα ήταν καθαρά πνευματική.
Ενώ ζούσε εκτός κόσμου, αγωνίσθηκε όσο λίγοι για το καλό της Πατρίδος. Αξιοθαύμαστη ήταν η δραστηριότητα και η προσφορά του στα εξωτερικά εθνικά θέματά μας. Μιλούσε εναντίον των ανθελληνικών ρευμάτων, των πλαστογράφων της ιστορικής αληθείας, και κυρίως εναντίον των αδίκων εδαφικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδος, των Σκοπιανών, «Πανσλαυϊστών», Αλβανών, Τούρκων κ.α. Έλεγε : «Ο ένας θέλει την Θεσσαλονίκη, ο άλλος θέλει να φτάσει μέχρι την Λάρισα, ο άλλος θέλει το Αιγαίο. Μα τέλος πάντων δεν υπήρχε ποτέ Ελλάδα;».

Η καταστροφή του Ελληνισμού αποτελεί έσχατη προδοσία

Ευριπίδης Μπίλλης
Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Η καταστροφή του Ελληνισμού σε Κύπρο και Ελλάδα μέσω της λαθρομετανάστευσης αποτελεί Εσχάτη Προδοσία.

Αξιότιμοι Κύριοι Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου,

Η άλωση της χώρας μπορεί πρώτα να γίνει είτε με στρατιωτική εισβολή  ή άνευ εισβολής, εφ όσον δεν υπάρξει κάποιο «όχι»,  ως αυτό που είπε το 1940 ο Μεταξάς στο Μουσολίνι.

Υπεύθυνος για να μην αλωθεί η χώρα, σύμφωνα με τα σήμερα ισχύοντα, μετά την αναθεώρηση του συντάγματος από τον Αντρέα Παπανδρέου που το μετέβαλε «στα μέτρα του»,  είναι μόνον ο εκάστοτε Πρωθυπουργός της χώρας,  η κυβέρνηση του και οι βουλευτές που τον στηρίζουν.

Μία χώρα μπορεί επίσης να αλωθεί από στίφη «βαρβάρων», δηλαδή αλλογλώσσων και αλλοθρήσκων, που θα την κατακλύσουν.

Σε όλες τις περιπτώσεις ο εκάστοτε πρωθυπουργός  οφείλει να λαμβάνει κάθε μέτρο αποφυγής των ανωτέρω και είναι επίσης υποχρεωμένος να τηρεί άτεγκτη στάση στα εθνικής σημασίας θέματα, ενώ για τα διεθνή είναι υποχρεωμένος να συμβιβάζεται με άλλες χώρες, πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον (Μιχάλης Δούντας).  Προφανώς για εθνικά θέματα εθνικής κυριαρχίας και επιβίωσης του Ελληνισμού ουδείς πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να δεχθεί εντολές άλλων, εις βάρος τους.

Ο Εξομοληγήτης των Κοσμοναυτών Ιώβ...

Ο Εξομοληγήτης των Κοσμοναυτών Ιώβ: "Στο διάστημα βλέπεις την χάρη του Θεού"

Ο εξομολογητής των κοσμοναυτών στο Κέντρο Εκπαίδευσης «Γιούρι Γκαγκάριν», κοντά στη Μόσχα, μιλάει για τον Θεό και τη Δημιουργία με το ποίμνιό του ακόμη κι όταν αυτό βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη.

«ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΤΕ τον Θεό εκεί πουφθάσατε;».

Το ερώτημα, ειρωνικά πολλές φορές, κάποτε με ειλικρίνεια και για κάποιους βασανιστικά, τέθηκε επανειλημμένα σε μέλη διαστημικών αποστολών, μετά την επιστροφή τους στη Γη.

Αμερικανοί αστροναύτες απάντησαν κάποτε, και τα λόγια τους έμειναν στην ιστορία, ότι... αντίκρισαν τα ίχνη Του. Οι σοβιετικοί κοσμοναύτες αντίθετα δεν σήκωναν ούτε έκαναν αστεία με τέτοια θέματα. Στην άθεη Σοβιετική Ενωση, όπου η θρησκεία ήταν «το όπιο των λαών», Θεός δεν υπήρχε. Ως τη δεκαετία του΄80.

Σήμερα, στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Οι ρώσοι κοσμοναύτες ομολογούν ότι έχουν τον δικό τους εξομολόγο, με τον οποίο επικοινωνούν ανά πάσα στιγμή, ακόμη και ενώ βρίσκονται στο Διάστημα, λίγο προτού βγουν για τον διαστημικό τους περίπατο.

Οι ατρόμητοι κοσμοναύτες, μαθητές της μεγάλης σχολής που δημιούργησε ο μύθος του Διαστήματος Γιούρι Γκαγκάριν, για τον ηγούμενο Ιώβ Τάλατς, είναι άνθρωποι με τoυς δικούς τους φόβους και τα δικά τους ερωτήματα. Και αυτοί απορούν «πώς δημιούργησε ο Θεός το Σύμπαν».

Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία

Του Σπύρου Μπαζίνα

Στο βαθμό που η ιστορία δεν γράφεται ούτε ξαναγράφεται με μια μονομερή τηλεοπτική συζήτηση από μερικούς όχι και τόσο επιφανείς ιστορικούς, οι αντιδράσεις για την τηλεοπτική σειρά «1821» είναι κατανοητές.

Είναι σαφής η προσπάθεια να αγνοηθεί η προσφορά της Εκκλησίας στον αγώνα. Αλλά η άπελπις αυτή προσπάθεια απλά προκαλεί θυμηδία.

Έστω κι αν αγνοήσουμε τον Γρηγόριο τον Ε’, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο και τόσους άλλους εθνομάρτυρες κληρικούς (τα ματωμένα ράσα του Σπύρου Μελά), δεν είναι ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς, και τόσοι άλλοι λαϊκοί αγωνιστές Εκκλησία;!

Ματαιοπονούν οι λοιπόν οι «διαφωτισμένοι», νεοφανείς, τηλεοπτικοί ιστορικοί. Αργά η γρήγορα ο καθένας τους θα κατανοήσει ότι «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

Ο διεθνής Σέρβος ποδοσφαιριστής Ματέγια Κέζμαν (Mateja Kežman), δεν είναι μόνο ο αφιονισμένος επιθετικός που βλέπουμε μέσα στα γήπεδα. Είναι και ένας πιστός Χριστιανός σε βαθμό που θυμίζει Βραζιλιάνο .

Μάλιστα έχει κάνει το απίστευτο μέσα στην Τουρκία, να πανηγυρίσει, δείχνοντας την μπλούζα του με στάμπα μία εικόνα του Χριστού, ενώ ήταν ποδοσφαιριστής της τουρκικής Φενέρμπαχτσέ (με προπονητή – τότε - τον Ζίκο)!
Ο 30χρονος Κέζμαν σε όλο το δεξί του χέρι έχει "χτυπήσει" πολλά τατουάζ. Ένα γράφει στα σέρβικα: "Μόνο ο Θεός μπορεί να με κρίνει," και είναι μία φράση του πατέρα Tadej, ενός από τους σύγχρονους μοναχούς της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. 
 Ο Κέζμαν μάλιστα έχει αποκαλύψει πως του αρέσει πολύ η ζωή των μοναχών και σκέφτεται μετά το τέλος της καριέρας του να επιλέξει το δρόμο του μοναχισμού. Με πιθανό προορισμό το Άγιο Όρος.

Οι Αρχιερείς και η Επανάσταση του 1821

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου
Η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν προϊόν ενός στιγμιαίου ενθουσιασμού, αλλά αποτέλεσμα μεγάλης προετοιμασίας. Λέγοντας αυτό δεν εννοώ μόνον την διεργασία που έγινε από την Φιλική Εταιρεία, αλλά την προσπάθεια διάσωσης της συνείδησης του Γένους στις καρδιές των υποδούλων και διατήρησης της φλόγας της ελευθερίας.
Όσο και να θέλη κανείς να μυωπάζη, δεν μπορεί να αρνηθή την μεγάλη προσφορά της Εκκλησίας για την διατήρηση της αυτοσυνειδησίας του Γένους και την αναζήτηση της ελευθερίας καθ' όλη την διάρκεια της δουλείας.
Βεβαίως, υπάρχουν μονίμως εκείνοι που αρνούνται την προσφορά των Κληρικών, πολύ δε περισσότερο των Αρχιερέων, κατά τον αγώνα του 1821 η την παραθεωρούν και υποτιμούν... Αλλά υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την προσφορά των Κληρικών, ειδικά των Αρχιερέων, κατά την Επανάσταση του 1821.
Για παράδειγμα, ο Charles Frazee στο βιβλίο του Ορθόδοξος Εκκλησία και ελληνική ανεξαρτησία 1821-1852, μεταξύ των άλλων καταγράφει την άποψη που είχαν οι Τούρκοι για τις ενέργειες των Αρχιερέων, γι' αυτό και τους φυλάκιζαν, όπως διασώζεται στο υπόμνημα του Pisani, που ήταν Βρετανός δραγουμάνος: «Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί πως ο ελληνικός Κλήρος είναι η πραγματική αιτία της εξεγέρσεως των Ελλήλων υπηκόων της Τουρκίας».
Νομίζω ότι είναι επίκαιρα, εκτός των άλλων, δύο σημαντικά βιβλία που εκδόθηκαν παλαιότερα, αλλά έχουν διαχρονική ισχύ, από τον επιστήμονα και ερευνητή Πέτρο Γεωργαντζή, διδάκτορα της εκκλησιαστικής ιστορίας. Όταν ένα βιβλίο είναι προϊόν έρευνας σε αρχεία και μάλιστα γίνεται από ερευνητή επιστήμονα, έχει αξία που δεν αλλοιώνεται με την πάροδο του χρόνου

Στο εδώλιο η Ελλάδα για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και τους ομοφυλόφιλους

Tideon :   …από το ΕΔΑΔ με τις γνωστές του αντιθέσεις στο θέμα της έννοιας οικογένειας ! Υπενθυμίζουμε,  είναι το Δικαστήριο μέσα στην απόφασή του  έκανε και μαθήματα «προοδευτισμού» υπέρ των ομοφυλοφύλων στην Πολωνία.

Δεν έχει νομιμοποίηση κανένα όργανο εκτός Ελλάδας να επεμβαίνει στο ήθος του κυρίαρχου Λαού

Εξηγήσεις καλείται να δώσει η Ελλάδα ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη μη ένταξη των ομοφύλων ζευγαριών στο πεδίο εφαρμογής του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης. Ενώπιον του Δικαστηρίου προσέφυγαν τρία ομόφυλα ζευγάρια εκπροσωπούμενα από το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι, καταγγέλλοντας αθέμιτη διάκριση. Συγκεκριμένα, οι προσφεύγοντες διατείνονται ότι το κράτος με τη συγκεκριμένη παράλειψη στερεί το δικαίωμα συνυπογραφής επισήμου εγγράφου από ομόφυλα ζευγάρια κάτι που αποκλείει ουσιαστικά την παραγωγή έννομων συνεπειών από τη σχέση τους. Κατά συνέπεια, υποστηρίζουν, τους στερεί τη νομική προστασία της προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής και περιέχει αθέμιτη διακριτική μεταχείριση εις βάρος τους. Η ελληνική κυβέρνηση καλείται να καταθέσει τις απόψεις της σχετικά ως το τέλος Μαΐου.

22/2/2011 10:29:47 πμ

http://www.lawnet.gr/news.asp?cat=2&article=23153