Αυτές τις ημέρες λαμβάνουμε ανώνυμες προσκλήσεις για να συμμετάσχουμε στην ετήσια «Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού» από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά (εφεξής ΜτΙ).

Ο 21ος αιώνας έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς ως εποχή αποστασίας πολλών ανθρώπων από το Θεό - Δημιουργό τους. Πράγματι! Αυτή την εποχή, δραστηριοποιούνται και στη χώρα μας εκατοντάδες αιρετικές και παραθρησκευτικές ομάδες, οι οποίες δημιουργούν ποικίλλα κοινωνικά, οικογενειακά, ατομικά προβλήματα. Στην 6η αυτή Εσπερίδα θα εξετάσουμε τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», τις μεθόδους διάδοσης των πλανεμένων και μη συμβατών με την Ορθόδοξη πίστη διδασκαλιών τους και τις κοινωνικές και νομικές προεκτάσεις των δραστηριοτήτων τους.

Με την δύναμη και την Χάρη της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θέλουμε με το παρόν να γνωρίσουμε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας μια σοβαρή παρεκτροπή. Την στιγμή που σύμπας ο χριστιανικός κόσμος, εορτάζει με ξεχωριστό τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο και λαμπρότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, η Εταιρεία «Σκοπιά», η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση, αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και ως εκ τούτου δεν θέλουν να την εορτάζουν, αν και τελευταία αυτοαποκαλούνται «χριστιανοί». Και δεν σταματούν εκεί, αλλά χαρακτηρίζουν τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, εορτή σατανικής εμπνεύσεως, ειδωλολατρική εορτή (Σκοπιά, 15-5-95, σελ. 18-19)! Αντί της Αναστάσεως του Χριστού, εορτάζουν, στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισάν, μαζί με το εβραϊκό Πάσχα, την εορτή του θανάτου Του! Αρνούνται να εορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου και εορτάζουν το θάνατό Του!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου 2013.

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!

Αναφορά σε μια κολοσσιαίων διαστάσεων σύγχρονη πλάνη

Με την δύναμη και την Χάρη της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θέλουμε με το παρόν να γνωρίσουμε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας μια σοβαρή παρεκτροπή. Την στιγμή που σύμπας ο χριστιανικός κόσμος, εορτάζει με ξεχωριστό τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο και λαμπρότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, η Εταιρεία «Σκοπιά», η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση, αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και ως εκ τούτου δεν θέλουν να την εορτάζουν, αν και τελευταία αυτοαποκαλούνται «χριστιανοί». Και δεν σταματούν εκεί, αλλά χαρακτηρίζουν τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, εορτή σατανικής εμπνεύσεως, ειδωλολατρική εορτή (Σκοπιά, 15-5-95, σελ. 18-19)! Αντί της Αναστάσεως του Χριστού, εορτάζουν, στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισάν, μαζί με το εβραϊκό Πάσχα, την εορτή του θανάτου Του! Αρνούνται να εορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου και εορτάζουν το θάνατό Του!

(Σχόλιο Τ.Ι.: Αν και θεωρούμε ότι η επίσκεψη οποιασδήποτε ιστοσελίδας του “επίσημου ιστοτόπου” των αιρετικών Μαρτύρων του Ιεχωβά πνευματικά είναι λείαν μολυσματική, και άρα καλό να αποφεύγεται, εντούτοις αν κάποιος θέλει να επιβεβαιώσει τη συγκεκριμένη κακοδοξία μπορεί να δει εδώ.)

Για μας τους Χριστιανούς, ανάσταση σημαίνει ξαναζωντάνεμα αυτού που πεθαίνει, ήτοι του φθαρτού σώματος, διότι η ψυχή είναι αθάνατη και δεν πεθαίνει. Ως ανάσταση του Κυρίου πιστεύουμε την επιστροφή του πνεύματος του Κυρίου από τον Άδη στο νεκρό σώμα Του, την αναζωογόνησή του, την αφθαρτοποίησή του και τη θριαμβευτική ψυχοσωματική Του έγερση. Αντίθετα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά θάνατος σημαίνει θανάτωση, εκμηδένιση, του όλου ανθρώπου, τόσο του φθαρτού σώματος, όσο και της ψυχής, διότι αρνούνται τη θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής, έχοντας υιοθετήσει την αρχαία κακοδοξία των θνητοψυχιτών, αφού κατ' αυτούς «το ότι τάχα η ψυχή ζει μετά τον θάνατον, είναι ένα ψέμα που το είπε ο διάβολος» (Μπορείτε να ζείτε για πάντα..., 1982, σελ.77)! Ο νεκρός εκμηδενίζεται ολοσχερώς και το μόνο που απομένει είναι η ενθύμησή του στο νου του Ιεχωβά! Κι' αυτό που θεωρούν ως «ανάσταση νεκρών» είναι η δημιουργία νέων ανθρώπων, με νέο σώμα και ψυχή, εντελώς διαφορετική από αυτή που χάθηκε στη γη, στους οποίους ο Ιεχωβά θα βάλει στη μνήμη τους την ενθύμηση του ανθρώπου που εκμηδενίστηκε!

Ο Χριστός, κατ' αυτούς, δεν ήταν Θεός, αλλά κάποιος εξέχων άνθρωπος, τον οποίο υιοθέτησε ο Θεός, «ένας τέλειος άνθρωπος, τίποτε περισσότερο, και τίποτε λιγότερο» (Αγαθά Νέα, 1976-1978, σελ. 118). Είχε θνητή φύση και γι' αυτό πέθανε επάνω στο σταυρό. Εξυπακούεται πως ο θάνατός Του δε διέφερε από το θάνατο των υπολοίπων θνητών, δηλαδή εκμηδενίστηκε, και Αυτός όπως οι άλλοι, αφού μαζί με το σώμα Του και «η ανθρώπινη ψυχή (σ.σ. του Χριστού) πέθανε» (Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη, 1982, σελ. 58) και μαζί της ολόκληρη η οντότητά του εξαφανίστηκε, όπως εξαφανίζονται και εκμηδενίζονται όλοι οι θνητοί μετά το θάνατό τους, κατά την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά!

Όμως αυτός που θλίβεται και πολεμά την Ανάσταση του Κυρίου είναι πρωτίστως και ιδιαιτέρως ο διάβολος, διότι διά της λαμπροφόρου και πανένδοξης Ανάστασής Του ο Χριστός τον νίκησε κατά κράτος και διέλυσε το σκοτεινό του βασίλειο. Μαζί με το διάβολο θλίβονται και λυπούνται για την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου και όλοι οι χριστιανομάχοι, άθεοι, αγνωστικιστές, αμοραλιστές, υλιστές, μηδενιστές και όλοι οι επί γης εκλεκτοί του διαβόλου, προσπαθώντας ταυτόχρονα με ευτελή επιχειρήματα να αμφισβητήσουν το υπέρτατο και κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός.

Μαζί με όλους αυτούς αρνείται την Ανάσταση του Κυρίου και προφανώς λυπάται και οργίζεται, που την εορτάζουμε εμείς και η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι ολοφάνερο, ότι τους ενοχλεί η πανένδοξη νίκη του Κυρίου μας κατά του διαβόλου και η κατάργηση του θανάτου μας! Τους ενοχλεί ο Αναστημένος Χριστός, γι' αυτό πασχίζουν να αρνηθούν τη Θεότητά Του και να τον εξισώσουν με τους κοινούς θνητούς, ο οποίος τελείωσε στον υγρό τάφο Του! Για να δεχτούν την Ανάστασή Του είναι αναγκασμένοι να δεχτούν και τη Θεότητά Του, και προκειμένου να μη δεχτούν τη θεότητά Του, αρνούνται και την Ανάστασή Του!

Γι' αυτό έπλασαν την πλάνη, μιάς αλλόκοτης ανάστασης του Χριστού, χωρίς την ανάσταση του σώματός Του και της ψυχής Του, «ο Ιησούς απέθανεν ως άνθρωπος, αλλ' ηγέρθη ως πνευματικόν ον», (Καταλλαγή, 1928, σελ. 144), ισχυρίζονται, που σημαίνει, ότι ο Χριστός, ως ψυχοσωματική οντότητα, που ήρθε στον κόσμο και έζησε για τριάντα τρία χρόνια στη ζωή, σάπισε στον τάφο, τελείωσε, δε διασώθηκε τίποτε από Αυτόν, και στη θέση του ο Ιεχωβά δημιούργησε κάποιο άλλο «πνευματικό ον», ταυτισμένο (αυθαίρετα από αυτούς) με τον αρχάγγελο Μιχαήλ! Γι' αυτούς τους λόγους λοιπόν, οργίζεται και θρηνεί η ηγεσία του Μπρούκλιν και μαζί της οι άμισθοι ανά τον κόσμο πωλητές της πολυεθνικής εταιρείας, επειδή εμείς γιορτάζουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Αυτού του Ιδίου του Κυρίου μας, και όχι τη δημιουργία στη θέση Του κάποιου άλλου όντος, την οποία ονομάζουν ανάσταση!

Επειδή πιστεύουμε στην αιώνια ύπαρξη του Θεού Λόγου, όπως ξεκάθαρα μαρτυρούν πλήθος χωρίων της Αγίας Γραφής, στον Οποίο, ως χορηγός της ζωής (Ιωάν.14,6), ο θάνατος δεν έχει εξουσία, «εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). Επειδή είμαστε ενωμένοι με το πραγματικό και πανάγιο Σώμα του Λυτρωτή μας Χριστού, αυτό που θεωρούν οι πλάνοι σάπιο στον τάφο, με τη Θεία Κοινωνία, αντλώντας από Αυτό και τη δική μας αφθαρσία, ως το μοναδικό φάρμακο της αθανασίας.

Κάνουμε έκκληση αυτές τις άγιες ημέρες στους αδελφούς μας, οι οποίοι έπεσαν θύματα της πλάνης των αρνητών της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού Μαρτύρων του Ιεχωβά, να ξανασκεφτούν με νηφαλιότητα την απόφασή τους να προσχωρήσουν σε μια τέτοιας έκτασης πλάνη, μελετώντας τα άγια Ευαγγέλια, τα οποία μαρτυρούν ξεκάθαρα την πραγματική Ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς. Να διαπιστώσουν στα ιερά κείμενα την βεβαιότητα των ιερών Ευαγγελιστών, οι οποίοι έγραψαν για τον αναστημένο Χριστό, γι' Αυτόν που είδαν τα ίδια τους τα μάτια, μίλησαν μαζί Του, συμπορεύτηκαν, συνέφαγαν και έβαλαν τα χέρια τους στους τύπους των ήλων (Ιωάν.20,28), «Ο ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄Ιωάν.1,1)!

Ο υπεύθυνος του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών
Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας
Λάμπρος Σκόντζος

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

(Πηγή: «ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!», Δελτίον Τύπου, 29 Μαΐου, 2013, Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς, Γραφείο Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων, Ακτίνες)

Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται την ανάσταση του σώματος του Χριστού. Την σωματική ζωή Του, ισχυρίζονται, ότι ο Χριστός την κατέθεσε άπαξ δια παντός, για να μην την λάβει ποτέ ξανά.

Αν και όλοι εννοούμε, ότι ανασταίνεται εκείνο το οποίο πεθαίνει, οι ακόλουθοι της Σκοπιάς διδάσκουν, ότι εις την περίπτωση του Χριστού πέθανε σώμα και αναστήθηκε πνεύμα! Για να δικαιολογήσουν δε την απουσία του σώματος εκ του τάφου λένε ότι ο Θεός το εξαφάνισε για να μην λατρεύεται:

«Ο Θεός προφανώς εξαφάνισε το σώμα του Χριστού ώστε να μην μπορή να λατρεύεται.» (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ. 27 και Σκοπιά, 01.09.1976, σελ. 543).

Για να δικαιολογήσουν δε την δήθεν πνευματική ανάσταση του Χριστού παραπέμπουν εις το Α΄ Πέτρ. 3:18 που λέγει τα εξής: «θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι» του οποίου η ορθή ερμηνεία είναι «θανατώθηκε μεν κατά το σώμα, αλλά διατηρήθηκε (παρέμεινε) ζωντανός κατά το πνεύμα». Λόγω όμως της αμάθειας που τους διακρίνει, την δοτική της αναφοράς «πνεύματι» (=κατά το πνεύμα η ως προς το πνεύμα) αυτοί εξηγούν «ως πνεύμα»!

Επίσης το «ζωοποιηθείς» δεν έχει πάντα την έννοια της αναστάσεως, αλλά τις περισσότερες φορές έχει την έννοια της διατηρήσεως εις την ζωή, του να μεταδίδει δηλαδή ή να διατηρεί ο Θεός, ο Χριστός, το Πνεύμα, ή ο Νόμος, ζωή σε κάποιον χωρίς αυτός απαραιτήτως να σημαίνει ότι προηγουμένως ήταν νεκρός (πρβλ. Ιωάν. 6:63, Α΄ Κορ. 15:36, 45, Β΄ Κορ. 3:6, Γαλ. 3:21, Α΄ Τιμ. 6:13).

Επίσης παραπέμπουν εις το Α΄ Κορ. 15:50 που λέγει «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται» αναφέροντας τα εξής:

«... ο Ιησούς δεν μπορούσε να αποκτήσει ζωή στον ουρανό ως άνθρωπος, επειδή σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία του Θεού» (Σκοπιά, 15.01.2000, σελ. 15-16, παρ. 9).

Όμως η φράση «σαρξ και αίμα» έχει πολλές σημασίες. Εκτός του ότι σημαίνει απλώς και βασικώς την σάρκα και το αίμα [«επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος» (Εβρ. 2:14) δηλαδή «επειδή τα παιδιά μετέχουν σαρκός και αίματος», σημαίνει και τον άνθρωπο («Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 16:17) δηλαδή «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιε του Ιωνά, διότι δεν σού έκανε αποκάλυψη άνθρωπος, αλλά ο Πατέρας μου ο ουράνιος», και την σεξουαλικότητα («οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάν. 1:13) δηλαδή «Αυτοί (οι πιστοί) δεν εγεννήθηκαν από αίματα (γυναικών), ούτε από σαρκική επιθυμία, ούτε από την θέληση ανθρώπου, αλλά εγεννήθηκαν από τον Θεό» και γενικώς σημαίνει την φθορά.

Εις δε το υπ’ όψιν χωρίο (Α΄ Κορ. 15:50) σημαίνει την φθορά. Αυτό φαίνεται αμέσως από την συνέχεια του χωρίου που λέγει ότι «ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί». Το σώμα κληρονομεί ΚΑΙ ΑΥΤΟ βασιλεία Θεού, αλλά πρέπει προηγουμένως να επέλθη εις αυτό αλλαγή, μεταβολή. Πρέπει το φθαρτό αυτό σώμα να γίνει άφθαρτο ώστε να μην έχει βιολογικές και σεξουαλικές ανάγκες, πόνους, ταλαιπωρίες και άλλα γνωρίσματα του φθαρτού τούτου κόσμου.

Εν συνεχεία, μας εξηγεί ο Απόστολος, τι αλλαγή πρέπει να υποστεί αυτό το σώμα προκειμένου να κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού: «δει γαρ το φθαρτόν ΤΟΥΤΟ ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν ΤΟΥΤΟ ενδύσασθαι αθανασίαν» (Α΄ Κορ. 15:53) δηλαδή «ΑΥΤΟ το φθαρτό σώμα πρόκειται να ενδυθεί αφθαρσία και ΑΥΤΟ το θνητό σώμα να ενδυθεί αθανασία» [Υπογραμμίσαμε την δεικτική αντωνυμία «τούτο» για να τονίσουμε, ότι ο Παύλος δεν κάνει λόγο για κάποιο άλλο σώμα, δήθεν πνευματικό, (όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά), αλλά ομιλεί για το ΙΔΙΟ, για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ σώμα των πιστών το οποίο απλώς αλλάζει ιδιότητες]. ΑΥΤΟ ΤΟΥΤΟ το φθαρτό και θνητό σώμα θα ενδυθεί την αφθαρσία και την αθανασία. Δεν θα χαθεί, αλλά θα αφθαρτοποιηθεί. Το «ψυχικόν σώμα» θα γίνει «πνευματικόν σώμα» (Α΄ Κορ. 15:44). Το σώμα δηλαδή εις το οποίο επικρατούν οι κατώτερες δυνάμεις της ψυχής, θα μεταβληθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να επικρατούν πλέον εις αυτό οι ανώτερες δυνάμεις του πνεύματος! Δεν χάνεται λοιπόν το ανθρώπινο σώμα, αλλά ανασταίνεται άφθαρτο. Έτσι συνέβη με το σώμα του Χριστού. Αναφέρουμε χωρία εις τα οποία φαίνεται σαφώς, ότι το σώμα του Χριστού ανεστήθη.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

1) «έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι, ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν» [Ψαλμ. 15 (16 Εβρ.) 9-10 και Πράξ. 2:26-27) δηλαδή «ακόμη δε και η σάρκα μου θα κατοικήσει στον τάφο με ελπίδα (αναστάσεως), διότι δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ούτε θ’ αφήσεις τον όσιό σου (ως προς το σώμα) να γνωρίσει φθορά (σήψη, αποσύνθεση)». Το χωρίο είναι Μεσσιακό γι’ αυτό και παρατίθεται εις τις Πράξ. 2:26-27 από τον Απόστολο Πέτρο. Σύμφωνα με αυτό, η σάρκα του Μεσσία κατοίκησε εις τον τάφο με ελπίδα. Ποια ελπίδα μπορεί να έχει ένα νεκρό σώμα εκτός από αυτήν της αναστάσεως; Πράγματι, όπως λέγει και ο Απόστολος, «προϊδών (ο Δαυίδ) ελάλησε περί τής αναστάσεως τού Χριστού ότι ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου ούτε η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν» (Πράξ. 2:26-27).

Τονίζει δηλαδή εις τους Ιουδαίους, ότι αυτά τα λόγια δεν τα είπε ο Δαυίδ για τον εαυτό του, διότι αυτός πέθανε κι ετάφη και το μνήμα του είναι εδώ μέχρι σήμερα. Είναι δηλαδή σαν να τους έλεγε ο Πέτρος: «Ερευνείστε το μνήμα. Περιέχει τα οστά, δεν είναι άδειο όπως είναι το μνήμα του Χριστού. Οπότε ο Δαυίδ δεν ανέστη εκ νεκρών, άρα τα λόγια του δεν ήταν για τον εαυτό του, αλλά για τον Χριστό»! Εν αντιθέσει λοιπόν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που διδάσκουν, ότι το σώμα του Χριστού εξαφανίστηκε (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ.27), ο Απόστολος βεβαιώνει, ότι το σώμα Του δεν εγνώρισε φθορά και αποσύνθεση, αλλά ανέστη εκ του τάφου! (Το ίδιο ακριβώς αναφέρεται και εις τις Πράξ. 13:35-37).

2) «Λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις ΕΓΕΡΩ αυτόν. 20. είπον ουν οι Ιουδαίοι· Τεσσαράκοντα και εξ έτεσιν ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ εν τρισίν ημέραις εγερείς αυτόν; 21. εκείνος δε έλεγε περί τού ναού τού σώματος αυτού. 22. ότε ουν ηγέρθη εκ νεκρών, εμνήσθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε, και επίστευσαν τη Γραφή και τω λόγω ον είπεν ο Ιησούς», (Ιωάν. 2:19-22) δηλαδή «‘Γκρεμίστε αυτό το ναό και σε τρεις ημέρες θα ανεγείρω αυτόν’. Αλλά οι Ιουδαίοι είπαν: «Σε σαράντα και έξι έτη οικοδομήθηκε αυτός ο ναός, και εσύ θα τον ανεγείρεις σε τρεις ημέρες»; Εκείνος όμως μιλούσε για το ναό του σώματός Του.

Όταν δε αναστήθηκε εκ νεκρών, θυμήθηκαν οι μαθητές Του ότι έλεγε αυτό, και πίστευσαν εις την Γραφή και εις τον λόγο που είπε ο Ιησούς». Ο Χριστός ονόμασε ναό το σώμα Του, διότι σε αυτό κατοικούσε ολόκληρη η θεότητα (πρβλ. «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς» Κολασ. 2:9). Έλεγε λοιπόν προς τους Ιουδαίους: «Θανατώστε αυτό το σώμα και σε τρεις ημέρες θα το αναστήσω». Συμφώνως λοιπόν προς τον λόγο του Ιησού, ΑΥΤΟ το σώμα που θανατώθηκε ΑΥΤΟ και ανέστη.

3) «εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν...Εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν» (Ιωάν. 10:17-18) δηλαδή «ΕΓΩ θυσιάζω τη ζωή Μου και θα την λάβω πάλι (θα αναστηθώ)...Έχω τη δύναμη να την θυσιάσω και έχω τη δύναμη να την λάβω πάλι (να αυτοαναστηθώ)». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε, ότι ο Χριστός έδωσε την τέλεια ανθρώπινη Του ζωή ως λύτρο, επομένως δεν εδικαιούτο να την ξαναπάρει πίσω (Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη, κεφ.6, σελ.61, παρ.13, Σκοπιά, 01.09.1976, σελ.543).

Αλλά εις το ανωτέρω χωρίο ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Δίνω την ζωή Μου για να την λάβω αυτήν πάλι. Έχω τη δύναμη να την δώσω και έχω την δύναμη να την λάβω πάλι». Συνεπώς ο Χριστός έδωσε και έλαβε πάλι τη σωματική Του ζωή ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΩΣ. Παρέδωσε εις θάνατον και ανέστησε πάλι Ο ΙΔΙΟΣ το σώμα Του! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, μη δυνάμενοι να το καταλάβουν αυτό, γράφουν: «αν ο Ιησούς ελάμβανε και πάλι το σάρκινο σώμα του, η θυσία του θα ήταν πρόσκαιρη, χωρίς συνεχή εξιλεωτική αξία» (Σκοπιά, 01.09.1976, σελ.543) η ρωτούν: «Αφού ο Χριστός έδωσε τη σωματική ζωή Του ως λύτρο, πως έλαβε αυτήν πάλι;»

Δεν μπορούν δυστυχώς να καταλάβουν, ότι η προσφορά του Χριστού έγκειται εις την ΘΥΣΙΑ (σταύρωση, πόνο, θάνατο), η δε ανάσταση του σώματος, αφού δεν αναιρεί την θυσία δεν αναιρεί και την προσφορά!

4) «ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα» (Λουκ. 24:29), δηλαδή «Κοιτάξτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου (για να βεβαιωθείτε) ότι είμαι Εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετέ Με και πεισθείτε, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι Εγώ έχω». Οι μαθητές νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα γι’ αυτό και ο Χριστός τους είπε: «Δείτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου, διότι είμαι Εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετέ Με και πεισθείτε, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι Εγώ έχω». Ρητώς ο Χριστός βεβαιώνει, ότι έχει σάρκα και οστά, άρα είναι άνθρωπος και όχι πνεύμα.

5) «Είτα λέγει τω Θωμά· Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν. 20:27), δηλαδή «Έπειτα λέγει στο Θωμά: ‘Φέρε το δάκτυλό σου εδώ και εξέτασε τα χέρια Μου. Επίσης φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά Μου και μη γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός’». Ο Θωμάς εννοούσε την ανάσταση ως ζωοποίηση του νεκρού σώματος, όπως και οι άλλοι Απόστολοι και κάθε άνθρωπος ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ! Γι’ αυτόν δε τον λόγο ήθελε να δει και να ψηλαφίσει τα τρυπημένα χέρια και την λογχισμένη πλευρά. Γι’ αυτό και ο Χριστός τον εκάλεσε να δει και να ψηλαφίσει, διότι έφερε ΤΟ ΙΔΙΟ το τρυπημένο από τα καρφιά και την λόγχη σώμα, κι όχι άλλο η άλλα σώματα. Οι δε Εταιρία Σκοπιά, προκειμένου να δικαιολογήσει όλες αυτές τις εν σαρκί εμφανίσεις του ανεστημένου Ιησού, γράφει τα εξής τραγελαφικά:

«Εν τούτοις, μια φορά, για να πείση τον ‘άπιστο’ Θωμά, ο Ιησούς έλαβε ένα σαρκικό σώμα που είχε πληγές επάνω του, όπως οι πληγές που ήταν στο σώμα του Ιησού όταν πέθανε» (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ.27) και «Μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς δεν εμφανιζόταν πάντα με το ίδιο σάρκινο σώμα (ίσως για να εντυπώσει στις διάνοιές τους το γεγονός ότι ήταν τότε πνεύμα), και έτσι δεν τον αναγνώριζαν αμέσως ούτε ακόμα και οι στενοί σύντροφοί του. (Ιωάν. 20:14, 15· 21:4-7) Εντούτοις, με το να εμφανίζεται με υλοποιημένα σώματα σε αυτούς επανειλημμένα και κατόπιν να λέει και να κάνει πράγματα τα οποία εκείνοι ταύτιζαν με τον Ιησού που γνώριζαν, ενίσχυε την πίστη τους στο γεγονός ότι είχε όντως αναστηθεί από τους νεκρούς.» (Πως να συζητάτε..., σελ.66, παρ.1)

Η κατ’ αυτούς αλλαγή των σωμάτων του Ιησού (ο Χριστός όμως άλλαζε ΜΟΡΦΕΣ όχι σώματα Μάρκ. 16:12) ήταν ενισχυτικό αποδείξεως της αναστάσεως του Χριστού ως πνεύμα! Ερώτηση:

«Εάν ο Ιησούς εμφανιζόταν με την ίδια μορφή σε όλες τις εμφανίσεις Του τότε θα πίστευαν, ότι ανεστήθη με σάρκα και όχι ως πνεύμα;»

Κατά την διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά ο άνθρωπος είναι ΜΟΝΟΝ σώμα. Αφού δε το σώμα του Χριστού όπως λένε δεν ανέστη, ο Αναστάς δεν είναι πλέον άνθρωπος. Είδαμε όμως, ότι σαφέστατα η Γραφή διδάσκει, ότι το σώμα του Χριστού ανέστη. Άρα αποδεικνύεται, ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος και μετά την ανάστασή Του όπως επίσης μαρτυρεί και ο Απόστολος Παύλος όταν τον ονομάζει άνδρα: «έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη εν ανδρί ω ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ. 17:31), δηλαδή «όρισε (ο Θεός) ημέρα κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη δια μέσου ανδρός, τον οποίον όρισε και έδωσε απόδειξη (γι’ αυτό) σε όλους, διότι τον ανέστησε εκ νεκρών», και όταν επίσης τον ονομάζει άνθρωπο: «Εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α΄ Τιμ. 2:5), δηλαδή «Διότι ο αυτός (ο ίδιος) είναι Θεός, ο αυτός (ο ίδιος) είναι και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός». Γι’ αυτό δε τον λόγο καλούσε σε ψηλάφιση λέγοντας εις τους μαθητές Του: «αυτός εγώ ειμι» (Λουκ. 24:29 δηλαδή ‘είμαι Εγώ ο ίδιος’). Ως άνθρωπος επίσης ο αναστάς Κύριος ονομάζει τους μαθητές «αδελφούς» Του (Ματθ. 28:10 και Ιωάν. 20:17) και ως άνθρωπος επίσης ονομάζει τον Πατέρα «Θεό» Του (Ιωάν. 20:17, Αποκ. 2:7, 3:2, 22). Και όλες γενικώς οι ταπεινές εκφράσεις της Γραφής για τον αναστάντα και ανεληφθέντα Κύριο αναφέρονται εις την ανθρωπίνη φύση Του.

Με την αφθαρτοποιημένη σάρκα Του ο Χριστός έρχεται πάλι εις τον κόσμο, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Εκείνος δε ο οποίος ΔΕΝ ομολογεί, ότι ο Χριστός έρχεται με σάρκα, ως άνθρωπος δηλαδή, η Γραφή τον αποκαλεί «ΠΛΑΝΟ» και «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ»!!! Αυτό ρητώς το αναφέρει ο Απόστολος Ιωάννης εις Β΄ Καθολική Επιστολή του όπου διαβάζουμε τα εξής: «πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί· ούτός εστιν ο πλάνος και ο αντίχριστος» (Β΄ Ιωάν. στίχ.7) δηλαδή «πολλοί πλάνοι εμφανίσθηκαν εις τον κόσμο, που δεν παραδέχονται ότι ο Ιησούς Χριστός έρχεται με σάρκα (ή δεν παραδέχονται τον ερχομό του Ιησού Χριστού με σάρκα). Αυτός (που αρνείται κάτι τέτοιο) είναι ο κατ’ εξοχήν πλάνος και ο αντίχριστος». Συμφώνως προς ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ το χωρίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι «ΠΛΑΝΟΙ» (δηλ. «απατεώνες» κατά την Μ.Ν.Κ. μετάφρασή τους) και «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ», διότι αρνούνται ότι η σάρκα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ανέστη και ότι ο Μεσσίας έρχεται εκ δευτέρου με σάρκα, δηλαδή ως άνθρωπος!

Εν συνεχεία ο Ιωάννης λέγει ότι «ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (στίχ.10), δηλαδή «όποιος έρχεται προς εσάς (ως διδάσκαλος) και δεν φέρει αυτή τη διδασκαλία, να μην τον δέχεστε στο σπίτι και ‘χαίρετε’ σ’ αυτόν να μην λέγετε»! Ποια συγκεκριμένη διδασκαλία ανέφερε εις τον στίχ.7; Ότι ο Χριστός θα ξαναέλθει με σάρκα.. Ε, λοιπόν εδώ μας λέγει τέτοιους ανθρώπους, που είναι φορείς αυτής της ψευδοδιδασκαλίας, να μην τους βάζουμε ούτε στο σπίτι μας!

(Πηγή: «10. Η σωματική ανάσταση τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες, Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Συνηθισμένη πρακτική καί τακτική τῆς ἑταιρείας Σκοπιά εἶναι ἡ ἀπόρριψη κάθε χριστιανικῆς ἑορτῆς ἤ ἡ κακοποίηση καί διαστρέβλωση τοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου της. Ἀπό τήν πρακτική αὐτή δέν ἐξαιρέθηκε οὔτε ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα πού τήν ἀπέρριψαν καθώς ἀρνοῦνται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιθέτως, οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, γιορτάζουν στή θέση τοῦ Πάσχα «τήν τήρηση τῆς Ἀνάμνησης τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ»[1].

Ἡ Ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ πού τόν θεωροῦν ἁπλῶς «ὡς τόν μεγαλύτερο ἄνθρωπο πού ἔζησε ποτέ» εἶναι κατά τούς Χιλιαστές «ἡ μόνη ἡμέρα κάθε χρόνο πού πρέπει νά τηροῦν μέ εἰδικό τρόπο»[3].

ΙΙ). Πότε γιορτάζουν

Οἱ χιλιαστές γιορτάζουν πάντα τήν ἀνάμνηση κάθε χρόνο «τό βράδυ πού ἀντιστοιχεῖ στίς 14 Νισσάν τοῦ ἀρχαίου Ἰουδαϊκοῦ ἡμερολογίου» [4].

ΙΙΙ). Πῶς γιορτάζουν

Τήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τή γιορτάζουν κυρίως στίς Αἴθουσες Βασιλείας ἤ καί σέ ἄλλους χώρους π.χ ξενοδοχεῖα, μετά τή δύση τοῦ ἡλίου. Σέ κάθε χῶρο πού συγκεντρώνονται τοποθετοῦν ἕνα τραπέζι. Πάνω στό τραπέζι τοποθετοῦν ἄζυμο ψωμί, καθώς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστός χρησιμοποίησε ἄζυμο ἄρτο, καί κόκκινο κρασί. Τό ἄζυμο ψωμί καί τό κρασί θεωροῦνται ἁπλῶς σύμβολα τῆς θυσίας του καί στή χιλιαστική ὁρολογία ὀνομάζονται «ἐμβλήματα». Προηγεῖται ὁμιλία σχετική μέ τό γεγονός. Στήν ὁμιλία ἐπαναλαμβάνονται οἱ χιλιαστικές πλάνες σχετικά μέ τήν προσέγγιση καί κατανόηση τῶν γεγονότων. Ὕστερα περιφέρονται τά ἐμβλήματα, πρῶτα τό ψωμί καί ὕστερα τό κρασί, μεταξύ τῶν παρόντων στή συνάθροιση.

ΙV). Ποιοί παίρνουν τά ἐμβλήματα

Τά ἐμβλήματα μποροῦν νά τά πάρουν κατά τίς χιλιαστικές πλάνες μόνο ὅσοι ἀνήκουν στούς 144.000 πού θά ζήσουν στόν οὐρανό καί θά εἶναι συγκυβερνῆτες μαζί μέ τό Χριστό. Αὐτοί, στή χιλιαστική ὁρολογία ἔχουν «οὐράνια ἐλπίδα» καί ὀνομάζονται «μικρό ποίμνιο»[5]. Κανείς ἄλλος Χιλιαστής δέν ἐπιτρέπεται νά πάρει ἀπό τά ἐμβλήματα. Σέ ὅλους τούς ἄλλους Χιλιαστές, πού κατά τή χιλιαστική ὁρολογία ὀνομάζονται «πολύς ὄχλος ἤ μεγάλος πλῆθος», ἡ ἑταιρεία Σκοπιά τούς ὑπόσχεται ὅτι θά ἔχουν «ἐπίγεια ἐλπίδα».

Αὐτοί ἐάν μείνουν πιστοί στήν ἑταιρεία καί ἐργάζονται ἀόκνως στό νά προσηλυτίζουν ἄλλους, θά ζήσουν γιά χίλια χρόνια σ' ἕναν ἐπίγειο παράδεισο κάτω ἀπό θεοκρατική διακυβέρνηση. Διαφορετικά, θά ἐξοντωθοῦν ἀπό τόν Ἰεχωβᾶ στόν Ἁρμαγεδώνα. Ἀπό τούς Ἕλληνες Χιλιαστές, δέν ἔχει κανείς δικαίωμα νά συμμετάσχει στά ἐμβλήματα, καθώς ὅλοι ἀνήκουν στήν ἐπίγεια τάξη, στόν πολύ ὄχλο.

V). Τά τεχνάσματα τῆς Σκοπιᾶς

Σχετικά ὅμως μέ τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων στά λεγόμενα ἐμβλήματα, ὑπάρχει ἄλλο ἕνα τέχνασμα τῆς Σκοπιᾶς πού δέν εἶναι εὐρύτερα γνωστό καί ἀποδεικνύει γιά μιά ἀκόμα φορά πόσο ἀδίστακτη εἶναι ἡ ἑταιρεία. Αὐτοί πού ἀνήκουν στούς 144.000, καί δικαιοῦνται νά παίρνουν τά ἐμβλήματα, λέγει ἡ ἑταιρεία Σκοπιά ἔχουν ἤδη ἐπιλεγεῖ. Ὁ ἀριθμός αὐτός ἔχει κλείσει, ἔχει ἤδη συμπληρωθεῖ[6].

Πότε συμπληρώθηκε ὁ ἀριθμός; Τό 1935 ἀπαντᾶ ἡ Σκοπιά[7]. Μάλιστα στή Σκοπιά τῆς 15-2-1995 ἀναφέρεται χαρακτηριστικά: «Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού ἀνήκουν στο μικρό ποίμνιο και βρίσκονται ἀκόμη στή γῆ διανύουν τώρα τή δεκαετία τῶν 70, τῶν 80, ἤ τῶν 90 ἐτῶν τῆς ἡλικίας τους. Μερικοί ἀπό αὐτούς ἔχουν περάσει το 100ο ἔτος τῆς ζωῆς τους» (σ. 20).

Λαμβάνοντας ὑπόψη τίς ἡλικίες πού ἦταν ἤδη τόσο μεγάλες τό 1995, καθώς περνοῦν τά χρόνια, φυσική ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ κάθε χρόνο αὐτῶν πού παίρνουν τά ἐμβλήματα. Συμβαίνει ὅμως κάτι τέτοιο; Ὄχι. Γιά μία ἀκόμα φορά ἡ ἑταιρεία Σκοπιά κατά τρόπο ἀδίστακτο καταφεύγει σέ τεχνάσματα σέ βάρος τῆς νοημοσύνης τῶνἀνθρώπων, τῆς φυσικῆς τάξης τῶν πραγμάτων καί ἐπιπλέον ἀποδεικνύεται ἀντιφατική και ἀσυνεπής καί ὡς πρός τίς ψευδοδιδασκαλίες της. Πῶς φαίνεται αὐτό; Ἀπό τό γεγονός, ὅτι κατά διαστήματα αὐξάνει ἀντί νά μειώνει τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων στά ἐμβλήματα.

Ἔτσι βλέπουμε τό 1994 νά ἀναφέρουν ὅτι ἔλαβαν τά ἐμβλήματα 8.617 Χιλιαστές[8], ἀντιθέτως τό 2000 ἀντί νά μειωθεῖ ὁ ἀριθμός αὐξάνεται καί γράφουν ὅτι τά ἔλαβαν 8.661[9]. Τό 2006 αὐξάνεται πάλι ὁ ἀριθμός καί γίνεται 8758. Καί οἱ διαβεβαιώσεις τῆς Σκοπιᾶς ὅτι οἱ περισσότεροι εἶναι προχωρημένης ἡλικίας, ὅτι ὁ ἀριθμός εἶναι ἤδη κλειστός, ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι ἡ φυσική συνέπεια τῶν πραγμάτων εἶναι ὁ ἀριθμός νά μειώνεται; Αὐτά δέν τήν ἀπασχολοῦν τήν Σκοπιά. Σημασία γι’ αὐτή ἔχει μόνο να αὐξάνεται ἡ πώληση τῶν προϊόντων της, αὐτό δηλαδή, πού τό χαρακτηρίζει ἁγνή λατρεία τοῦ Ἰεχωβᾶ. Ἐν προκειμένω ὅμως ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε πονηρέ δοῦλε» (Λουκ 19, 22).

Ὑποσημειώσεις

[1] Βλ. Ξύπνα,Μάρτιος 2006, ἐξώφυλλο.

[2] Βλ. Σκοπιά 15-2-2006, σ.16. Ξύπνα,Μάρτιος 2006, ἐξώφυλλο.

[3] Βλ. Γνώση πού ὁδηγεῖ στήν Αἰώνια Ζωή, 1995, σ. 127.

[4] Βλ. Γνώση πού ὁδηγεῖ στήν Αἰώνια Ζωή, 1995, σ. 127. Πρβλ Σκοπιά 15-2-1985.

[5] Βλ. Σκοπιά 15-4-1995, σ. 31. Σκοπιά 15-12-2004, σ. 30. K.Hutten, Seher-Grübler-Enthusiasten, 196610, σσ. 102.

[6] Βλ. Σκοπιά 15-4-1995, σ.31.

[7] Βλ. Σκοπιά 15-6-1992, σ. 23. Σκοπιά 15-4-1995, σ. 19. R. Hauth, Kleiner Sekten - Katechismus, 20047, σσ. 108-110.

[8] Βλ. Σκοπιά 1-11995, σ. 15.

[9] Βλ. Σκοπιά 1-1-2001, σ. 21. R. Hauth, Kleiner Sekten - Katechismus, 20047, σσ. 99-104.

[10] Βλ. Σκοπιά 15-12-2005, σ. 22.

(Πηγή: «ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ», του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., Παγκύπρια Ένωση Γονέων)

Η αντιγραφική τελετή τής Αναμνήσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά

Στη συνέχεια ακολουθεί το ξεσκέπασμα τών πεπλανημένων διδασκαλιών που κηρύσσουν οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς όσον αφορά εις την τέλεση και τον χαρακτήρα τού Μυστικού Δείπνου δια τού οποίου διακηρύσσεται ο Ιησούς Χριστός παραβάτης τού Μωσαϊκού Νόμου!

A. Aντιγραφική τελετή

Κάποιες ειδικές ημέρες, αγαπητοί αδελφοί, θα συναντήσουμε εις τον δρόμο τούς γνωστούς εις όλους μας Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι, εκτός από τα περιοδικά τους, θα μοιράσουν κι ένα ιδιαίτερο φυλλάδιο με το οποίο θα μάς προσκαλέσουν να παρακολουθήσουμε από κοντά, με ποίον τρόπο η Εταιρία Σκοπιά διακηρύσσει τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου! Κι αν εκπλήσεσθε με αυτό που διαβάσατε, εξηγούμε αμέσως με ποίον τρόπο συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Κάθε έτος, οι απανταχού τής γης Μάρτυρες τού Ιεχωβά, συγκεντρώνονται τις παραμονές τού Εβραϊκού Πάσχα προκειμένου να εορτάσουν την επέτειο τού θανάτου τού Ιησού. Κατά την διάρκεια τής τελετής θα περιφερθεί ένας δίσκος με άζυμο άρτο κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, τα λεγόμενα ‘εμβλήματα’, που συμβολίζουν το σώμα και το αίμα τού Χριστού.

Από τα εκατομμύρια τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, από τα προαναφερθέντα ‘εμβλήματα’, θα πάρουν, θα ‘κοινωνήσουν’ δηλαδή, ένας ελάχιστος αριθμός, οι αποκαλούμενοι ‘κεχρισμένοι’, οι οποίοι, αντί να μειώνονται λόγω τού γήρατος και τού επερχομένου θανάτου, τα τελευταία έτη αυξάνονται ραγδαίως όπως μαρτυρούν οι ίδιες οι στατιστικές τους! (‘Ελαβαν από τα εμβλήματα: 2005:8.524, 2006:8.758, 2007:9.105, 2008:9.986, 2009:10.857, 2010:11.202, 2011:11.824) Όταν δηλαδή ο Χριστός είπε: «πίετε εξ αυτού ΠΑΝΤΕΣ» (Ματθ. κστ:27), δεν εννοούσε αυτό που ευκόλως και αβιάστως καταλαβαίνουμε όλοι, αλλά εννοούσε, κατά την Σκοπιά, ολίγες μόνον χιλιάδες (εκλεκτών) ανθρώπων!

B. Δεν ανήκουν στους πιστούς τής Καινής Διαθήκης

Εάν αναρωτιέστε, αγαπητοί αδελφοί, για ποίον λόγο δεν ‘κοινωνεί’ η πλειονότης τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ο ‘πολύς όχλος’ ή ‘άλλα πρόβατα’, την απάντηση θα την βρούμε εις το βιβλίο τους ‘Ενωμένοι στη λατρεία τού μόνου αληθινού Θεού’, έκδ.1983, σελ.111, 116 που αναφέρει τα εξής: «...σχεδόν όλες οι θεόπνευστες επιστολές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές απευθύνονταν πρωταρχικά σ’ αυτή την ομάδα τών κληρονόμων τής Βασιλείας, ‘στούς αγίους’, στούς συμμέτοχους της ουράνιας κλήσεως... Ωστόσο, τα ‘άλλα πρόβατα’ δεν περιλαμβάνονται στη ‘νέα διαθήκη’ με τον πνευματικό Ισραήλ ούτε περιλαμβάνονται στη ‘διαθήκη για μία βασιλεία’ που έκανε ο Ιησούς με τούς εκλεγμένους για να μετέχουν σε ουράνια ζωή μαζί του, κι επομένως, κατάλληλα, δεν μετέχουν στα εμβλήματα τής Αναμνήσεως» καθώς και εις την Σκοπιά 01.07.1973, σελ.412 που γράφει τα εξής: «Τι είναι η νέα διαθήκη; Είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και ενός ωρισμένου αριθμού ανθρώπων που είναι ειδικά εκλεγμένοι, ‘εκλεκτοί, έντιμοι’ για να είναι ένα «βασίλειον ιεράτευμα.»

Όπως δηλαδή ομολογούν οι ίδιοι, σχεδόν όλοι οι ακόλουθοι τής Εταιρίας Σκοπιά ΔΕΝ ανήκουν εις την Καινή Διαθήκη και ΟΥΤΕ απευθύνεται εις αυτούς, εκτός τής μικρής εξαιρέσεως τών ολίγων χιλιάδων ‘κεχρισμένων’. Άρα, αγαπητοί αδελφοί, όταν σάς πλησιάζουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά να γνωρίζετε, ότι ο απώτερος σκοπός είναι να τεθείτε εκτός σωτηρίας, εφόσον, εάν εγκολπωθείτε το πιστεύω τους, θα βρεθείτε εκτός Καινής Διαθήκης, άρα εκτός Εκκλησίας (εφόσον εις αυτήν ανήκουν ολίγες χιλιάδες εκλεκτών) και συνεπώς εις οδόν απωλείας. Επίσης να γνωρίζετε, ότι όσοι εκπέσουν τής χάριτος τού Θεού κι ενταχθούν εις τον ‘πολύ όχλο’ τών ακολούθων τής Σκοπιάς, τότε εντάσσονται από μόνοι τους εις το μέρος τών απίστων (!), εφόσον ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ομολογούν κατά την διάρκεια τής τελετής τής Αναμνήσεως, ψάλλοντες το 87ον ύμνον από το υμνολόγιο τής Σκοπιάς, ότι το ψωμί και το κρασί είναι τροφή τού πιστού: «Κρασί αγνό είναι στο τραπέζι και άζυμο ψωμί επίσης, είναι σύμβολα δείπνου, ανάμνηση και τροφή τού πιστού για ζωή». Ψάλλοντες δηλαδή ομολογούν ότι δεν ανήκουν εις τούς πιστούς!

Γ. Τι δεν θα σάς πούν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά για την τελετή τής Αναμνήσεως και τον εορτασμό τού Εβραϊκού Πάσχα

Πέντε (5) κραυγαλέα ψέμματα που εκθέτουν ως αντιγραφική την τελετή τής Αναμνήσεως και ως πεπλανημένους τούς ακολούθους τής Εταιρίας Σκοπιά.

1) Πρώτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Τελούν την εορτή τής Αναμνήσεως την 14η τού Εβραϊκού μήνα Νισάν με άζυμο άρτο, ισχυριζόμενοι ότι εκείνη την ημέρα ο Χριστός έφαγε άζυμα.
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς πλανώνται πλάνην οικτράν γι’ αυτό και ποτέ δεν θα σάς πουν, ότι η 14η Νισάν, ήτο ημέρα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ τών αζύμων και ΟΧΙ ημέρα χρήσεως και βρώσεως αυτών! Ημέρα χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων ήτο η επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, η 15η Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το Λευιτ. κγ:6 «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς Αριθ. κη:17 «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα» (αμφότερα κατά το Εβραϊκό ή Μασοριτικό κείμενο).

Η 14η Νισάν ονομάζετο ‘παρασκευή τού Πάσχα’ (Ιωάν. ιθ:14, 31, 42), διότι κατ’ αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποία απαιτούσε ο Ιουδαικός Νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια αζύμου άρτου, η προμήθεια τού αμνού, πικραλίδων και λοιπών χρειωδών.

2) Δεύτερο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός, κατά τον Μυστικό Δείπνο, ετέλεσε κι έφαγε το Εβραϊκό ή Νομικό Πάσχα (Εβρ. ‘seder’).

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Για να σάς αποδείξουν ότι ο Χριστός κατά το τελευταίο Του δείπνο έφαγε τo Εβραϊκό Πάσχα, άρα και άζυμα, κι άρα δικαίως χρησιμοποιούν κι αυτοί άζυμα, θα σάς υποδείξουν διάφορα χωρία από τούς συνοπτικούς Ευαγγελιστές (Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά), αλλά ποτέ δεν θα σάς πουν, ότι ο Ιωάννης αναφέρει ότι ο δείπνος τού Χριστού έλαβε χώρα ΠΡΙΝ από την εορτή τού Εβραϊκού Πάσχα:

«Προ δε τής εορτής τού Πάσχα...και δείπνου γενομένου, τού διαβόλου ήδη βεβληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παραδώ» (Ιωάν. ιγ:1-2). Κι εφόσον ο δείπνος ετελέσθη πριν από το Εβραϊκό Πάσχα, δεν θα μπορούσε ο Χριστός να παραβεί τον Μωσαϊκό Νόμο και να χρησιμοποιήσει άζυμο άρτο μία σχεδόν ολόκληρη ημέρα πριν από την νόμιμη και καθιερωμένη. Από αυτό και μόνο το χωρίο, αγαπητοί αδελφοί, δικαιώνεται αυτό που λέμε, ότι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δια τής τελετής τής Αναμνήσεως, διακηρύσσουν εμφανώς τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου!

3) Τρίτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Λένε ότι ο Μυστικός Δείπνος ήτο ταυτοχρόνως και δείπνος τού Εβραϊκού Πάσχα.

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι ο Μυστικός Δείπνος δεν ήτο ταυτοχρόνως και εορτή τού Εβραϊκού Πάσχα, διότι όταν έφυγε ξαφνικά ο Ιούδας από τον δείπνο, οι υπόλοιποι μαθητές νόμισαν, ότι ο Διδάσκαλος τού έδωσε παραγγελία προκειμένου να αγοράσει τα αναγκαία για την εορτή (Ιωάν. ιγ:27-29).

Εάν, αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός εόρταζε το Εβραϊκό Πάσχα εκείνη την νύχτα, τότε για ΠΟΙΑΣ ΕΟΡΤΗΣ τα αναγκαία θεώρησαν οι μαθητές ότι ο Ιούδας έφυγε για να αγοράσει, εάν όχι για τα απαραίτητα τής εορτής τού Πάσχα; Άρα ΔΕΝ ετελείτο εκείνη την στιγμή το Εβραϊκό Πάσχα, αλλά επρόκειτο να εορτασθεί μεταγενέστερα από τον Μυστικό Δείπνο!

4) Τέταρτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Γράφουν εις τα βιβλία τους, ότι ο Μυστικός Δείπνος ταυτίζεται προς το Εβραϊκό Πάσχα το οποίο ο Ιησούς Χριστός έφαγε μαζί με τούς μαθητές Του.

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι όταν οι Ιουδαίοι οδήγησαν τον Χριστό εις τον Πιλάτο για να δικαστεί, δεν εισήλθαν εις το Πραιτώριο για να μην μολυνθούν προκειμένου να φάγουν το Πάσχα: «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καϊάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα» (Ιωάν. ιη:28).

Η Εταιρία Σκοπιά κακοδόξως και πεπλανεμένως διδάσκει, ότι ο Χριστός ετέλεσε τον τελευταίο Του δείπνο (και άρα το Εβραϊκό Πάσχα) εις την αρχήν τής 14ης Νισάν, δηλαδή 18:00-19:20 το απόγευμα [(Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ. 614) Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι η αρχή τής ημέρας τότε ήτο απόγευμα κι άρχιζε με την δύσιν τού ηλίου].

Όταν όμως ο Χριστός οδηγήθηκε ενώπιον τού Πιλάτου ο Ιωάννης λέει ότι ήτο πρωί, άρα η δίκη έγινε εις το μέσον σχεδόν τού 24ώρου τής 14ης Νισάν! Εάν ο Χριστός είχε τελέσει το Πάσχα 12 σχεδόν ώρες ενωρίτερα, εις την αρχή δηλαδή τής ημέρας, όπως εσφαλμένως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τότε ποίο Πάσχα ήθελαν να φάνε οι Ιουδαίοι και δεν εισήλθαν εις το Πραιτώριο για να μην μολυνθούν; Άρα. αγαπητοί αδελφοί, το Εβραϊκό Πάσχα, συμφώνως προς την μαρτυρία τών ιδίων τών Ιουδαίων, δεν είχε ακόμη τελεσθεί, όπως κακοδόξως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά, αλλά επρόκειτο αργότερα να λάβει χώρα και να φάνε εξ αυτού.

5) Πέμπτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Λένε ότι ο Χριστός έφαγε το Εβραϊκό Πάσχα (αφού προηγουμένως θυσίασε τον πασχάλιο αμνό), κατά την αρχήν τής ημέρας τής 14ης Νισάν (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ. 614. Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν, ότι η αρχή τής ημέρας τότε ήτο απόγευμα κι άρχιζε με την δύσιν τού ηλίου).

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι ο Πασχάλιος αμνός δεν εσφάζετο εις την αρχήν την ημέρας (όπως εσφαλμένως πιστεύουν), αλλά ‘προς εσπέρας’ (Έξοδ. ιβ:6, Δευτ. ιστ:6), δηλαδή προς το τέλος τής ημέρας και ΟΧΙ εις την αρχή τής ημέρας. Και το ότι με την λέξη ‘εσπέρας’ (Εβρ. ‘ereb’) δηλώνεται το τέλος τής ημέρας και όχι η αρχή, αυτό φαίνεται εμφανέστατα από τα χωρία Ιησούς Ναυή η:29 (όπου ο βασιλεύς ήτο κρεμάμενος επί ξύλου ‘έως εσπέρας’ και τον κατέβασαν από το ξύλο ‘ως έδυσεν ο ήλιος’, και άρα συμπεραίνουμε, ότι εφόσον η ‘εσπέρα’ είναι ΠΡΟ τής δύσεως τού ηλίου άρα είναι τέλος ημέρας και όχι αρχή) και Β΄ Χρον. (Β΄ Παραλ. Ο΄) ιη:34 κατά το οποίο ο βασιλεύς τού Ισραήλ Αχαάβ ήτο πληγωμένος από την μάχη «έως εσπέρας, και περί την δύσιν τού ηλίου απέθανε». Και εις αυτό το χωρίο είναι εμφανές, ότι εφόσον η εσπέρα είναι ΠΡΟ τής δύσεως τού ηλίου, τότε γίνεται λόγος περί τέλους τής ημέρας κι όχι για αρχή τής ημέρας, όπως πεπλανημένως ερμηνεύει κι εφαρμόζει η Εταιρία Σκοπιά, παροδηγώντας δι’ αυτού τού τρόπου και όσους την έχουν εμπιστευθεί για την σωτηρία τους.

Από όλα τα ανωτέρω λοιπόν γίνεται εμφανές, αγαπητοί αδελφοί, ότι η τελετή τής Αναμνήσεως που εορτάζουν κάθε έτος οι γνωστοί εις όλους μας Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και για την οποίαν τις επόμενες ημέρες θα βγουν εις τούς δρόμους προκειμένου να προσκαλέσουν επιπλέον θεατές εις αυτήν, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία καθαρά αντιγραφική τελετή δια τής οποίας η Εταιρία Σκοπιά και οι ακόλουθοί της ανερυθριάστως διακηρύσσουν τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου, εφόσον τον βάζουν να τελεί το Εβραϊκό Πάσχα και να καταναλώνει άζυμα μία σχεδόν ολόκληρη ημέρα προ τής νομίμου.

Αδελφοί, όπως πολύ σοφά είπε ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρχηδόνος, «Σωτηρία εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει» («Salus extra ecclesiam non est»). Ας αγωνιστούμε λοιπόν να μείνουμε εντός Εκκλησίας, να κλείσουμε τα αυτιά μας εις τις ‘σειρήνες’ και τα αντιγραφικά κελεύσματα τής Σκοπιάς, διότι οι δύστυχοι ακόλουθοί της δεν πρόσεξαν ότι «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παρ. ιδ:12, ιστ:25 Εβρ.).

Είθε να αφυπνισθούν και να ανανήψουν...

(Πηγή: «9. Η αντιγραφική τελετή τής Αναμνήσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά», Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες, Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

Αγιογραφική αναίρεση τής "Ανάμνησης" τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά

Έφαγε ο Ιησούς Χριστός άζυμα στον Μυστικό Δείπνο;

1. Αποσπάσματα της εταιρίας Σκοπιά, για τον χρόνο του Μυστικού Δείπνου
2. Οι ισχυρισμοί της εταιρίας Σκοπιά επιγραμματικά
3. Η 14η του Νισάν ήταν ημέρα βρώσης του Πάσχα, ή προετοιμασίας;
4. Η Σκοπιά παραδέχεται πως τα άζυμα τελούνταν στις 15 του Νισάν
5. Παρέβη ο Χριστός τον νόμο τρώγοντας άζυμα ενωρίτερα;
6. Όταν η Σκοπιά ενοποιεί δύο ημέρες σε… μία!
7. Ο «μολυσμός» χαλάει τα σχέδια της Σκοπιάς
8. «Φαγείν το Πάσχα». Μια φράση που διαψεύδει τη Σκοπιά
9. Η «πρώτη των αζύμων» και η διαφωνία του Ευαγγελιστή Ιωάννη με τη Σκοπιά
10. Η Σκοπιά αυτοαναιρείται με διαφορετική της ερμηνεία
11. Ερμηνευτική ασυνέπεια της Σκοπιάς για το τι συμπεριελάμβανε το «Πάσχα»
12. «Παρασκευή» για ποιο πράγμα, όταν όλα είχαν συντελεσθεί;
13. Η αντιτυπική θυσία διαφωνεί με τη Σκοπιά
14. Τι λέει η Σκοπιά για την ακριβή ώρα του Μυστικού Δείπνου
15. Πότε θυσιαζόταν ο Πασχάλιος Αμνός; Πρωί ή Απόγευμα;
16. «Μεταξύ των Εσπερινών»
17. Χωρία που διαψεύδουν τη Σκοπιά ως προς το χρόνο της θυσίας
18. Ιστορικές μαρτυρίες εναντίον της Σκοπιάς

Eις την παρούσα μελέτη μας θα επιδιώξουμε, πολύ συνοπτικώς, να αποδείξουμε την πλάνη τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά εις το θέμα τής χρήσεως τών αζύμων που χρησιμοποιούν εις την τελετή τής Αναμνήσεως, την οποία επιτελούν κάθε χρόνο κατά την 14ην τού Εβραϊκού μήνα Νισάν, και που εφέτος συμπίπτει με την 17ην Απριλίου. Για να καταλάβουμε εις ποία σημεία βασίζονται και ποία σημεία τής Γραφής έχουν παρερμηνεύσει, παραθέτουμε ευθύς αμέσως αποσπάσματα από διάφορα κείμενά τους τα οποία και θα σχολιάσουμε, υπογραμμίζοντας αυτά που θεωρούμε σημαντικά.

1. Αποσπάσματα της εταιρίας Σκοπιά, για τον χρόνο του Μυστικού Δείπνου

«Πότε Θεσπίστηκε. Ανέκαθεν το Πάσχα τηρούνταν στις 14 τού μήνα Νισάν (Αβίβ), την ημέρα ή κοντά στην ημέρα τής πανσελήνου, δεδομένου ότι η πρώτη ημέρα τού κάθε μήνα (σεληνιακού μήνα) στο Ιουδαϊκό ημερολόγιο ήταν η ημέρα τής νέας σελήνης, όπως καθοριζόταν με οπτική παρατήρηση. Συνεπώς, η 14η ημέρα τού μήνα έπεφτε περίπου στα μέσα τού σεληνιακού κύκλου. Η ημερομηνία τού θανάτου τού Ιησού αποδεικνύεται στο λήμμα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ (Πότε πέθανε) ότι ήταν η 14η Νισάν τού 33 Κ.Χ....Το βράδυ πριν από το θάνατό του ήταν που ο Ιησούς, τηρώντας το Πάσχα, έφαγε το τελευταίο του πασχαλινό γεύμα και κατόπιν θέσπισε το Δείπνο τού Κυρίου. Προτού ακόμη αρχίσει το δείπνο τής Ανάμνησης, αποπέμφθηκε ο προδότης Ιούδας ενώ, σύμφωνα με το υπόμνημα, «ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Εφόσον οι ημέρες τού Ιουδαϊκού ημερολογίου διαρκούσαν από το βράδυ τής μιας ημέρας ως το βράδυ τής επομένης, το Δείπνο τού Κυρίου γιορτάστηκε και αυτό τη 14η Νισάν, το βράδυ της Πέμπτης 31 Μαρτίου.... Τα Εμβλήματα. Ο Μάρκος αφηγείται τα εξής αναφορικά με το ψωμί που χρησιμοποίησε ο Ιησούς όταν θέσπισε το Δείπνο τού Κυρίου: «Καθώς συνέχιζαν να τρώνε, πήρε ένα ψωμί, είπε μια ευλογία, το έσπασε και τούς το έδωσε και είπε: “Πάρτε το, αυτό σημαίνει το σώμα μου”». (Μαρ 14:22) Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.707-708).

«Ο ετήσιος εορτασμός τού Δείπνου τού Κυρίου (ή Ανάμνηση) είναι η μόνη γιορτή που έχουν την εντολή από τη Γραφή να τηρούν οι Χριστιανοί. Ο Ιησούς την καθιέρωσε τη νύχτα τής 14 Νισάν 33 μ.Χ., αφού γιόρτασε το Ιουδαϊκό Πάσχα. Μπροστά του υπήρχαν τα διάφορα είδη τροφής, που χρησιμοποιούνταν στο γεύμα τού Πάσχα. Η περιγραφή τού Λουκά λέει: ‘[Ο Ιησούς] λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε και έδωκε εις αυτούς, λέγων· Τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδική μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.’—Λουκάς 22:19, 20. Ο Θεός είχε κατευθύνει τούς Εβραίους να χρησιμοποιήσουν ‘άζυμα’ κατά τη διάρκεια τού Πάσχα. (Έξοδος 12:8) Ώστε οι ‘άρτοι’ που είχε μπροστά του ο Ιησούς ήταν άζυμοι άρτοι. Ήταν φτιαγμένοι από σιτάλευρο, χωρίς καθόλου αλάτι, ή οποιοδήποτε άλλο άρτυμα, γιατί παρίσταναν τον ‘άρτο θλίψεως’. (Σκοπιά 01.07.1982, σελ.31)

2. Οι ισχυρισμοί της εταιρίας Σκοπιά επιγραμματικά

Εις τα ανωτέρω έντυπα η Σκοπιά πληροφορεί τούς αναγνώστες της τα εξής:

α) Ο Χριστός απέθανε ανήμερα τού Εβραϊκού Πάσχα δηλαδή εις τις 14 Νισάν,

β) Το τελευταίο του δείπνο ο Χριστός το ετέλεσε το βράδυ πρν από τον θάνατό Του, δηλαδή εις την αρχή τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα,

γ) Το ψωμί, τού οποίου έκανε χρήση ο Χριστός και ετέλεσε την Ανάμνηση, ήτο άζυμο,

δ) Κατά την διάρκεια τού Πάσχα, δηλαδή κατά την 14ην Νισάν, δεν επετρέπετο να υπάρχει προζύμι, ένζυμος δηλαδή άρτος, εις τα σπίτια τών Ιουδαίων και

ε) Με προσεκτική ανάγνωση βλέπουμε ότι η Σκοπιά, εις το συγκεκριμένο κείμενο, κάνει διάκριση μεταξύ ημέρας τού Πάσχα και τής επταημέρου εορτής τών Αζύμων που ακολουθούσε την επομένη ημέρα.

3. Η 14η του Νισάν ήταν ημέρα βρώσης του Πάσχα, ή προετοιμασίας;

Όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις οφείλουμε να τις έχουμε υπ’ όψιν, εις την συνέχειαν τής μελέτης μας. Προσέξτε όμως αγαπητοί αναγνώστες το τέχνασμα τής Σκοπιάς, για να παραπλανήσει τούς αναγνώστες της και να περάσει το μήνυμα, ότι όντως ο Ιησούς έκανε χρήση αζύμων κατά την διάρκεια τού δείπνου Του. Αναφέρει μία αλήθεια, προκειμένου να περάσει την πλάνη της! Η αλήθεια είναι ότι πράγματι, κατά την ημέρα τού Πάσχα, δεν επετρέπετο να υπάρχει ένζυμος άρτος εις τα σπίτια τών Ιουδαίων. Κι αυτό επειδή από το σούρουπο τής 14ης Νισάν, άρχιζε το λεγόμενο ‘bedikat chametz’ (έρευνα για ένζυμα) κατά την οποίαν έρευνα ο οικοδεσπότης, με το φως μίας λαμπάδας, ερευνούσε όλο το σπίτι και γύρω από αυτό, για τυχόν ύπαρξη ενζύμου άρτου και απομακρύνσεώς του.

Η Σκοπιά δηλαδή, αναφέροντας αυτή την αλήθεια, υπαινίσσεται, ότι αφού απηγορεύετο εις την 14ην Νισάν το προζύμι και ο ένζυμος άρτος, άρα ήτο εις χρήσιν τα άζυμα!!! Κι έτσι εξάγει αυθαιρέτως το συμπέρασμα, ότι «Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.708).

Πλανάται όμως πλάνην οικτράν η Σκοπιά, και δυστυχώς παραπλανάει και τούς ακολούθους της, διότι τούς αποκρύπτει ότι η ημέρα τού Πάσχα, δηλαδή η 14η Νισάν, ήτο ημέρα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ τών αζύμων και ΟΧΙ ημέρα χρήσεως και βρώσεως αυτών!!! Ημέρα χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων ήτο η επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, η 15η Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»! Η 14η Νισάν ονομάζετο ‘παρασκευή τού Πάσχα’ (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14,31,42), διότι κατ’ αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποία απαιτούσε ο Ιουδαϊκός Νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια αζύμου άρτου, η προμήθεια τού αμνού και λοιπών χρειωδών.

Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι το Πάσχα εωρτάζετο την 15ην Νισάν, συμπίπτουσα τότε προς το Σάββατο, το οποίο - καθώς και η εορτή - άρχιζε από τής 6ης εσπερινής τής προτεραίας (παραμονής), αυτή η προτεραία, ήτο η 14η Νισάν, καλουμένη και ‘παρασκευή τού Πάσχα’, διότι κατ’ αυτήν άρχιζε, ως ελέχθη, η προμήθεια ή η εις τούς οίκους παρασκευή τού πασχαλίου αζύμου άρτου, τού οποίου η βρώση θα άρχιζε από τής 6ης εσπερινής τής Παρασκευής προς το Σάββατο, όταν θα άρχιζε η 15η Νισάν, δηλαδή η πρώτη ημέρα τής εβδομαδιαίας εορτής τού Πάσχα, η οποία δια τούτο εκαλείτο ‘εορτή τών αζύμων τω Κυρίω’ ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.).

4. Η Σκοπιά παραδέχεται πως τα άζυμα τελούνταν στις 15 του Νισάν

Η Σκοπιά, εις τα έντυπα που θα παραθέσουμε ευθύς αμέσως, λέγει ξεκάθαρα ότι η εορτή τών Αζύμων, ετελείτο μετά από την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου, ξεκινούσε δηλαδή εις την 15ην Νισάν.

«Η πρώτη από τις ετήσιες εορτές, η εορτή τών αζύμων, ετελείτο αμέσως μετά την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου στις 14 τού μηνός Αβίβ ή Νισάν. Η εορτή τών αζύμων διαρκούσε επτά ημέρες, από τις 15 Νισάν και μέχρι τις 21 Νισάν. Η πρώτη ημέρα αυτής τής εορτής ήταν το Σάββατο που ακολουθούσε την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου. Τη δεύτερη ημέρα τής εορτής, στις 16 Νισάν, ο Ισραηλίτης αρχιερεύς στο ναό τού Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ προσέφερε σ’ Αυτόν ένα δράγμα από τη νεοθερισμένη συγκομιδή κριθής.—Λευιτ. 23:11-16.

Υπάρχει μια ιστορική αφήγησις για ένα 12-χρονο παιδί που εφέρθη από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ για να εορτάση το Πάσχα. Το παιδί αυτό ήταν ο Ιησούς, ο γιος τής Μαρίας. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια, το 29 μ.Χ., αυτός ο Ισραηλίτης, που ήταν τώρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε ο «Αμνός τού Θεού,» τον οποίον εξεικόνιζε ο Πασχάλιος αμνός (Λουκ. 2:41-52· Ιωάν. 1:29-37). Μετά από τριάμισυ χρόνια, θυσιάσθηκε πραγματικά πάνω σ’ ένα ξύλο στο Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή, 14 Νισάν τού έτους 33 μ.Χ. Το βράδυ εκείνης τής Παρασκευής άρχιζε η 15η Νισάν, και μαζί μ’ αυτήν η εορτή τών αζύμων, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην ευφροσύνη που χαρακτήριζε μια τέτοια περίπτωσι. Είχε πεθάνει και είχε ταφή.» (Σκοπιά 15.05.1980, σελ.8-9)

«Το Πάσχα—η πρώτη από τις γιορτές τού μήνα Νισάν—που αρχικά γιορτάστηκε στην Αίγυπτο, έπεφτε τη 14η ημέρα τού μήνα και περιλάμβανε τη θυσία τού πασχαλινού αρνιού. (Εξ 12:2-14· Λευ 23:5· Δευ 16:1) Την επόμενη ημέρα άρχιζε η εφταήμερη Γιορτή των Άζυμων Άρτων, από τη 15η μέχρι την 21η ημέρα του μήνα. Τη 16η Νισάν γινόταν η προσφορά τών πρώτων καρπών από το θερισμό τού κριθαριού.» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.463)

5. Παρέβη ο Χριστός τον νόμο τρώγοντας άζυμα ενωρίτερα;

Μετά την ανάγνωση τών ανωτέρω εντύπων απευθύνουμε δύο ερωτήματα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά:

α) Τι επετρέπετο να τρώγουν καθ’ όλην την διάρκεια τής επταημέρου εορτής οι Εβραίοι; «επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.), «επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα» ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.)

β) Όταν η Σκοπιά βάζει τον Χριστό με τούς Μαθητές Του να τρώγουν άζυμα εις την 14ην Νισάν, δηλαδή ΠΡΟ ΤΗΣ 15ης Νισάν, έχουν άπαντες (συμφώνως προς το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 και τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17) παραβεί τον Νόμο τού Θεού ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Κι εφόσον η ΙΔΙΑ Η ΣΚΟΠΙΑ, που πιστεύετε και ακολουθείτε αγαπητοί Μάρτυρες, ομολογεί και διακηρύσσει ότι ‘Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου’ (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768), εν προκειμένω πώς εκπλήρωσε την διάταξη που αφορούσε εις την βρώση τών αζύμων όταν χρησιμοποιεί Αυτός και οι Μαθητές Του άζυμα μίαν ημέραν ενωρίτερα τής νόμιμης, διάταξη που είναι ξεκάθαρη εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17;

Η Σκοπιά εις τα ανωτέρω έντυπα αναφέρει ξεκάθαρα, ότι η εορτή τών Αζύμων άρχιζε το βράδυ τής Παρασκευής, την 15η Νισάν, την επομένη ημέρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού! Άρχιζε δηλαδή η εορτή τών Αζύμων και άρα... τα άζυμα! Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά τα κείμενα ομιλούν από μόνα τους. Συνδυάστε το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 με την Σκοπιά 15.05.1980, σελ.8-9 και το Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.463 και βγάλτε αβιάστως το συμπέρασμα: Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία εις το εκατομμύριο ο Χριστός να παρέβη τον Νόμο και να χρησιμοποίησε άζυμα για τον απλούστατο λόγο:

1ον) Διότι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τούς προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (ΜΑΤΘ. Ε:17), και

2ον) διότι η χρήση και η βρώση τών αζύμων ξεκινούσε την επομένη τού θανάτου Του, εις την 15ην Νισάν!!!

6. Όταν η Σκοπιά ενοποιεί δύο ημέρες σε… μία!

Το έντυπο τής Σκοπιάς ‘Ενόραση’ αναλύει τα ανωτέρω γεγονότα ως εξής:

«Ζητήματα Σχετικά με τη Χρονική Αλληλουχία. Το ζήτημα τού μολυσμού αποτέλεσε την αφορμή για την εξής δήλωση: “Οι ίδιοι δεν μπήκαν στο ανάκτορο τού κυβερνήτη, για να μη μολυνθούν αλλά να μπορέσουν να φάνε το πάσχα”. (Ιωα 18:28) Εκείνοι οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ότι θα μολύνονταν αν εισέρχονταν σε κατοικία Εθνικού. (Πρ 10:28) Αυτή η δήλωση έγινε, όμως, «νωρίς το πρωί», επομένως αφού είχε λάβει χώρα το πασχαλινό γεύμα. Πρέπει να σημειωθεί ότι, εκείνη πλέον την εποχή, ολόκληρη αυτή η περίοδος—τόσο η ημέρα του Πάσχα όσο και η ακόλουθη Γιορτή των Άζυμων Άρτων—αποκαλούνταν ενίοτε «Πάσχα». Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός, ο Άλφρεντ Έντερσχαϊμ δίνει την παρακάτω εξήγηση: Μια εθελοντική ειρηνική προσφορά γινόταν το Πάσχα και μια άλλη, υποχρεωτική, την επομένη, στις 15 Νισάν, την πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Αυτή τη δεύτερη προσφορά φοβούνταν οι Ιουδαίοι ότι δεν θα μπορούσαν να φάνε αν μολύνονταν στη δικαστική αίθουσα του Πιλάτου.—Ο Ναός, 1874, σ. 186, 187.

«Η πρώτη ημέρα τών άζυμων άρτων». Προκύπτει επίσης ένα ζήτημα σε σχέση με τη δήλωση στο εδάφιο Ματθαίος 26:17: «Την πρώτη ημέρα τών άζυμων άρτων πλησίασαν οι μαθητές τον Ιησού, λέγοντας: “Πού θέλεις να σού ετοιμάσουμε να φας το πάσχα;”»

Η φράση «την πρώτη ημέρα» θα μπορούσε εν προκειμένω να αποδοθεί «την προηγουμένη». Αναφορικά με τη χρήση της λέξης πρώτη τού πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, μια υποσημείωση στο εδάφιο Ματθαίος 26:17 στη Μετάφραση Νέου Κόσμου λέει: «Ή, “Την προηγουμένη”. Αυτή η απόδοση τής λέξης πρώτος ακολουθούμενης από λέξη σε γενική πτώση συμφωνεί με την έννοια και την απόδοση μιας παρόμοιας σύνταξης στα εδ. Ιωα 1:15, 30, δηλαδή “υπήρχε πριν από εμένα [πρώτός μου ην]”». Σύμφωνα με το Μεγάλο Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης (των Λίντελ και Σκοτ, Εκδόσεις «Ι. Σιδέρης», 1921, τόμ. 3, σ. 774), το “πρώτος συχνάκις τίθεται αντί τού προσδοκώμενου πρότερος”. Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Έτσι λοιπόν, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, σε αρμονία με το Ιουδαϊκό έθιμο, αφήνει το περιθώριο να έγινε η εν λόγω ερώτηση στον Ιησού την προηγουμένη τού Πάσχα.

«Προετοιμασία». Στο εδάφιο Ιωάννης 19:14, ο απόστολος Ιωάννης, καθώς περιγράφει το τελικό μέρος τής δίκης του Ιησού ενώπιον τού Πιλάτου, λέει: «Ήταν δε προετοιμασία τού πάσχα· ήταν περίπου η έκτη ώρα [τής ημέρας, ανάμεσα στις 11:00 π.μ. και στις 12 το μεσημέρι]». Αυτό, φυσικά, τοποθετείται μετά το πασχαλινό γεύμα, το οποίο είχαν φάει την προηγούμενη νύχτα. Παρόμοιες εκφράσεις βρίσκονται στα εδάφια 31 και 42. Εδώ, η λέξη τού πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που μεταφράζεται «προετοιμασία» είναι η λέξη παρασκευή. Αυτή η λέξη φαίνεται ότι προσδιορίζει, όχι την προηγουμένη τής 14ης Νισάν, αλλά την προηγουμένη τού εβδομαδιαίου Σαββάτου, το οποίο, σε αυτή την περίπτωση, ήταν “μεγάλο”, δηλαδή δεν ήταν Σάββατο μόνο επειδή ήταν η 15η Νισάν, η πρώτη ημέρα της καθαυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων, αλλά επειδή ήταν και εβδομαδιαίο Σάββατο. Αυτό είναι εύλογο, εφόσον, όπως ειπώθηκε ήδη, η λέξη «Πάσχα» χρησιμοποιούνταν μερικές φορές αναφερόμενη σε ολόκληρη τη γιορτή.» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.615-616)

Εις το ανωτέρω κείμενο η Σκοπιά, θέλει να αποφύγει τον σκόπελο τού χωρίου «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καιάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:28). Το χωρίο αυτό λέγει ξεκάθαρα, ότι το Πάσχα δεν ετελέσθη ακόμη, όπως κακόδοξα διδάσκει η Σκοπιά, αλλά θα ετρώγετο υπό τών Ιουδαίων αργότερα, προς το εσπέρας τής ημέρας. Γι’ αυτό η Σκοπιά προβαίνει εις το εξής ερμηνευτικό τέχνασμα: Ενοποιεί εις μίαν τις δύο εορτές με το ίδιο όνομα, αυτήν τής θυσίας τών αμνών, που εγένετο την 14ην Νισάν, και αυτήν τής εορτής τών αζύμων.

Όπως όμως είδαμε εις τον πρώτο τόμο τού ‘Ενόρασις’, ξεκάθαρα ως Πάσχα αναφέρεται ΜΟΝΟΝ η 14ην Νισάν και ΟΧΙ και η εβδομαδιαία εορτή τών αζύμων: «...κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.707-708). Έτσι περνάει εις τούς αναγνώστες το εσφαλμένο μήνυμα, ότι οι Ιουδαίοι, το πάσχα εις το οποίο ήθελαν να λάβουν μέρος και να φάνε, δεν είναι το γνωστό νομικό Πάσχα που εθύετο ο πασχάλιος αμνός, αφού αυτό το πάσχα ετελέσθη εις την αρχήν τής ημέρας, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα, αλλά τα κρέατα τών ειρηνικών προσφορών που εγένοντο την πρώτη ημέρα τής εβδομαδιαίας εορτής τών αζύμων, δηλαδή τής πασχαλίου θυσίας τής επονομαζομένης και Chagiga (πρβλ. ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:18-24)!

7. Ο «μολυσμός» χαλάει τα σχέδια της Σκοπιάς

Καλό το τέχνασμα τής Σκοπιάς, που μάλλον αποσκοπεί εις το να παραπλανήσει τούς αναγνώστες και ακολούθους της, αλλά οι συγγραφείς τού κειμένου ή έχουν άγνοια τών ακολούθων, ή εσκεμμένως έχουν αποκρύψει τα εξής:

Επειδή ο οίκος τού Πιλάτου δεν είχε καθαρισθεί από ζύμης, συμφώνως προς το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:4, ο τελετουργικός μολυσμός, τον οποίον δια τής εισόδου των εις το πραιτώριο θα εμολύνοντο οι Ιουδαίοι, θα διαρκούσε μέχρι τής δύσεως τού ηλίου μόνον, (πρβλ. ΛΕΥΙΤ. ΙΑ:24, ΑΡΙΘΜ. ΙΘ:7, ΔΕΥΤ. ΚΓ:11 κ.τ.λ), αλλά εις την περίπτωση τού Πάσχα πας όστις ήτο ακάθαρτος, έπρεπε να αναβάλει τον εορτασμό τού Πάσχα επί έναν ολόκληρο μήνα συμφώνως προς τα ΑΡΙΘΜ. Θ:6-11 και Β΄ ΠΑΡ. (Β΄ ΧΡΟΝ. Εβρ.) Λ:2-3. Άρα, εάν είχαν ήδη φάει το Πάσχα εις την αρχή τής ημέρας, όπως διατείνεται η Σκοπιά, τότε δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν, εφόσον η μόλυνσή τους θα διαρκούσε έως εσπέρας, οπότε δι’ ενός καθάρσιου λουτρού εξηλείφετο. Επειδή όμως δεν είχαν ακόμη φάει ακόμη τού πασχαλίου αμνού, δηλαδή επρόκειτο να φάνε εξ αυτού, κι αν δια τής εισόδου των εμολύνοντο, τότε θα έπρεπε να τελέσουν το Πάσχα έναν μήνα αργότερα, γι’ αυτό δε τον λόγο δεν εισέρχονται εις το πραιτώριο.

8. «Φαγείν το Πάσχα». Μια φράση που διαψεύδει τη Σκοπιά

Για να μην αδικήσουμε όμως την Σκοπιά, θα αναφέρουμε ευθύς αμέσως άλλη μίαν ερμηνεία που έχει προταθεί εις το συγκεκριμένο περιστατικό. Οι οικίες τών εθνικών εθεωρούντο ακάθαρτοι, λόγω τής επικρατούσης γνώμης, ότι οι εθνικοί συνήθιζαν να θάπτουν εις αυτές τα εκτρωθέντα έμβρυα. Άρα η οικία ίσχυε ως δια τινος πτώματος νεκρού μολυνθείσα, η δε εις αυτήν είσοδος τού Ιουδαίου εμόλυνε αυτόν, κατά τον ορισμό τών ΑΡΙΘΜ. ΙΘ:14, όχι επί μία μόνον ημέρα, αλλά επί επτά, κατά τις οποίες ημέρες τού μολυσμού απηγορεύετο εις αυτόν η βρώση πάσης οιασδήποτε θυσίας, τόσον δηλαδή τής τού πασχαλίου αμνού (ΑΡΙΘ. Θ:6 και εξής), όσον και τής Chagiga, τής σωτηρίου δηλαδή θυσίας (ΛΕΥΙΤ. Ζ:20).

Ποία λοιπόν από τις δύο περιπτώσεις εννοεί ο Ιωάννης όταν λέγει ‘ίνα μη μιανθώσι’; Εννοεί την απαγόρευση τής βρώσεως τού πασχαλίου αμνού τής 14ης Νισάν, ή τής πασχαλίου θυσίας Chagiga τής 15ης Νισάν; Αποφασιστικό λοιπόν σημείο περί τής βρώσεως ποίας θυσίας γίνεται εδώ λόγος, παραμένει η συνάφεια τού κειμένου και η συνήθης έννοια, με την οποίαν χρησιμοποιείται εις την Καινή Διαθήκη η έκφραση ‘φαγείν το πάσχα’.

Ως προς την συνάφεια πρέπει να σκεφτεί κανείς, ότι το Ευαγγέλιο τού Ιωάννου έχει γραφεί για τούς εθνικοχριστιανούς, οι οποίοι είχαν μεν κάποια γνώση περί τού Ιουδαϊκού πασχαλίου αμνού, αλλά δυσκόλως είχαν κάποια εγγύτερη γνώση περί τής Chagiga. Εάν δε εμβαθύνουμε περισσότερο, μπορούμε να σκεφτούμε, ότι εις την Καινή Διαθήκη η λέξη ‘πάσχα’ και η φράση ‘φαγείν το πάσχα’ σημαίνει τον πασχάλιο αμνό και μόνον αυτόν: «Τη δε πρώτη τών αζύμων προσήλθων οι μαθηταί τού Ιησού λέγοντες αυτώ· πού θέλεις ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το πάσχα;» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:17), «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον, λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το πάσχα;...πού εστι το κατάλυμά μου όπου το πάσχα μετά τών μαθητών μου φάγω;» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12,14), «και απέστειλεν Πέτρον και Ιωάννην ειπών· πορευθέντες ετοιμάσατε ημίν το πάσχα ίνα φάγωμεν...και ερείτε τω οικοδεσπώτη τής οικίας· λέγει σοι ο διδάσκαλος, πού εστι το κατάλυμα όπου το πάσχα μετά τών μαθητών μου φάγω;...και είπε προς αυτούς· επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ’ υμών προ τού παθείν με» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:8,11,15).

Το αυτό δε ισχύει και εις τις παράλληλες φράσεις ‘ετοιμάζειν το πάσχα’: «Και εποίησαν οι μαθηταί ως συνέταξεν αυτοίς ο Ιησούς, και ητοίμασαν το πάσχα.» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:19) και «πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το πάσχα;...και ητοίμασαν το πάσχα» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12,16), «πορευθέντες ετοιμάσατε ημίν το πάσχα ίνα φάγωμεν...Απελθόντες δε εύρον καθώς είρηκεν αυτοίς, και ητοίμασαν το πάσχα.» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:8,13), ‘θύειν το πάσχα’: «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12), «Ήλθε δε η ημέρα τών αζύμων, εν ή έδει θύεσθαι το πάσχα» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:7), «και γαρ το πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α΄ ΚΟΡ. Ε:7) και ‘ποείν το πάσχα’: «ο διδάσκαλος λέγει, ο καιρός μου εγγύς· προς σε ποιώ το πάσχα μετά τών μαθητών μου.» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:18), «Πίστει πεποίηκεν το πάσχα και την πρόσχυσιν τού αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγη αυτών» (ΕΒΡ. ΙΑ:28).

Εις το συγκεκριμένο δηλαδή χωρίο «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καιάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν,αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:28), δεν υφίσταται ουδείς εκβιαστικός λόγος να εκλάβουμε την έκφραση ‘φαγείν το πάσχα’ με διαφορετική σημασία από την συνήθη της, οπότε ουδεμία δύναται να υπάρξη αμφιβολία, ότι το ‘φαγείν το πάσχα’ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ, όπως και όλα τα παρόμοια της Καινής Διαθήκης, όπως απεδείξαμε ανωτέρω, σημαίνει την κατά το εσπέρας τής 14ης Νισάν βρώση τού πασχαλίου αμνού, κι όχι άλλου πασχαλίου εδέσματος (Chagiga) όπως κακοδόξως διδάσκει η Σκοπιά και παραπληροφορεί τούς αναγνώστες της.

9. Η «πρώτη των αζύμων» και η διαφωνία του Ευαγγελιστή Ιωάννη με τη Σκοπιά

Ως προς την φράση τώρα ‘Τη δε πρώτη τών αζύμων’ (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:17) που προσήλθον οι μαθητές εις τον Ιησού και τον ερώτησαν πού να ετοιμάσουν για να φάνε το Πάσχα, η εξήγηση τής Σκοπιάς ότι το ‘πρώτος’ είναι με την έννοια τού ‘πρότερος’ κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι σοβαρή. Διότι εάν ως ‘πρώτη τών αζύμων’ ή κατά τον ΜΑΡΚ. ΙΔ:12 «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον, λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγεις το πάσχα;» εκλειφθεί ως η ημέρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού, δηλαδή η 14η Νισάν, ημέρα Πέμπτη, τότε την ίδια ημέρα, γίνεται ο Μυστικός Δείπνος, την δε επομένη ημέρα 15η Νισάν ημέρα Παρασκευή, τελείται η σταύρωση, κάτι που έρχεται εις άμεση σύγκρουση με τον Ιωάννη που λέγει ξεκάθαρα ότι η ημέρα θανάτου τού Ιησού ήτο ‘παρασκευή τού πάσχα’ (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14), δηλαδή η Παρασκευή 14η Νισάν, άρα ο Μυστικός Δείπνος έγινε την προηγουμένη ημέρα, δηλαδή Πέμπτη 13η Νισάν! (Επ’ αυτού επιφυλασσόμεθα να απαντήσουμε λεπτομερέστερα σε επόμενη ξεχωριστή μας μελέτη)

10. Η Σκοπιά αυτοαναιρείται με διαφορετική της ερμηνεία

Κι ενώ η Σκοπιά έχει προβεί εις μία σοβαρή ερμηνεία όσον αφορά την φράση ‘πρώτη τών αζύμων’ εις την συνέχεια, προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες ότι ο Χριστός έφαγε άζυμα εις το τελευταίο Του δείπνο, λέγει τα εξής; «Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Έτσι λοιπόν, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, σε αρμονία με το Ιουδαϊκό έθιμο, αφήνει το περιθώριο να έγινε η εν λόγω ερώτηση στον Ιησού την προηγουμένη τού Πάσχα».

Αφού έκανε μία σοβαρή προσπάθεια να ερμηνεύσει το ‘πρώτη τών αζύμων’ ως ‘προτύτερη’ ως δηλαδή ‘παραμονή τών αζύμων’ με σκοπό να αποδείξει ότι το ερώτημα τών μαθητών, περί τής προετοιμασίας και βρώσεως τού Πάσχα, ετέθει εις τον Χριστό την παραμονή τής εορτής τών αζύμων και τής σφαγής τού πασχαλίου αμνού, άρα το ‘πρώτη’ να φύγει από την Παρασκευή τής 14ης Νισάν και να μετατεθεί εις την προτεραία αυτής, δηλαδή εις την Πέμπτη τής 13ης Νισάν, εντούτοις επανέρχεται πάλι εις τα ίδια, θέτοντος το ‘πρώτη τών αζύμων’ εις τις 14η Νισάν, ταυτίζοντάς την με την ημέρα τού Πάσχα και τής σφαγής τού αμνού εφόσον γράφει: «Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων»! Ερμηνευτική Βαβέλ!

Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός τής Σκοπιάς, ότι η ημέρα τού Πάσχα, η 14η δηλαδή Νισάν, εθεωρείτο ως η πρώτη ημέρα τής Εορτής τών Αζύμων στερείται σοβαρότητος και είναι καθαρά αντιγραφική. Είναι απλώς ένας ερμηνευτικός ελιγμός προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες της, ότι ο Χριστός εκείνη την ημέρα, την 14η Νισάν, χρησιμοποίησε άζυμα επί τού τελευταίου Του δείπνου. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ξεκάθαρα όπως προείπαμε εις την αρχή τής μελέτης μας, ότι το διάστημα τής χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων περιορίζεται εις ΕΠΤΑ (7) ημέρες, από την 15ην Νισάν έως και την 21ην Νισάν: ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»! Εις δε το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:3 (κατά το Εβρ.) διασαφηνίζεται ότι: «ΕΠΤΑ ημέρας θέλει τρώγει άζυμα με ΑΥΤΟ (δηλ. με το Πάσχα)», δηλαδή εις το διάστημα τών ΕΠΤΑ (7) ΗΜΕΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!! Διδάσκοντας λοιπόν η Σκοπιά, ότι ο Ιησούς και οι μαθητές Του έφαγαν άζυμα την 14ην Νισάν, επεκτείνει το διάστημα από επτά (7) ημέρες, που εντέλλεται ο Νόμος τού Θεού προς χρήση και βρώση αζύμων, εις οκτώ (8)!!! Κι εν προκειμένω πώς η Σκοπιά θεωρεί ότι ‘Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου’ (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768), όταν έχει εμφανώς και κατάφορα παραβεί τον Νόμο, εφόσον κάνει χρήση αζύμων μίαν ολόκληρη ημέρα προ της νομίμης; Δεν θεωρείτε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι η Σκοπιά σάς οφείλει μίαν ικανοποιητική απάντηση επ’ αυτού;

11. Ερμηνευτική ασυνέπεια της Σκοπιάς για το τι συμπεριελάμβανε το «Πάσχα»

Συνεχίζουμε όμως, αγαπητοί αναγνώστες, την ανάγνωση τού βιβλίου τής Σκοπιάς ‘Ενόραση’:

«Σχετικά με το πρωί κατά το οποίο ο Ιησούς δικάστηκε και προσάχθηκε ενώπιον τού Πιλάτου, τις πρωινές ώρες τής 14ης Νισάν (η ημέρα του Πάσχα είχε αρχίσει από το προηγούμενο βράδυ), το εδάφιο Ιωάννης 19:14 λέει: «Ήταν δε προετοιμασία τού πάσχα». (KJ, Da, ΜΝΚ) Μερικοί σχολιαστές θεωρούν ότι αυτό σημαίνει «προετοιμασία για το πάσχα», ορισμένες δε μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο έτσι. (AT, We, CC) Αυτό, όμως, δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είχαν γιορτάσει ακόμη το Πάσχα, ενώ οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων δείχνουν καθαρά ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι το είχαν γιορτάσει την προηγούμενη νύχτα. (Λου 22:15· Ματ 26:18-20· Μαρ 14:14-17) Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου, περιλαμβανομένης και της απαίτησης για τήρηση του Πάσχα στις 14 Νισάν. (Εξ 12:6· Λευ 23:5· βλέπε ΠΑΣΧΑ.) Η ημέρα τής δίκης και τού θανάτου τού Ιησού μπορούσε να θεωρηθεί «προετοιμασία τού πάσχα» με την έννοια ότι αποτελούσε την προετοιμασία για την εφταήμερη Γιορτή τών Άζυμων Άρτων που άρχιζε την επομένη. Λόγω τής εγγύτητας των δύο γιορτών ημερολογιακά, ολόκληρη αυτή η περίοδος αποκαλούνταν συχνά «Πάσχα». Η δε επομένη της 14ης Νισάν ήταν πάντοτε Σάββατο, και μάλιστα το 33 Κ.Χ. η 15η Νισάν έπεσε στο κανονικό Σάββατο, πράγμα που κατέστησε την ημέρα εκείνη “μεγάλο” ή διπλό Σάββατο» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768).

Παρατηρούμε εις το ανωτέρω κείμενο, ότι προκειμένου η Σκοπιά να υπερπηδήσει ΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ ΣΚΟΠΕΛΟ (αυτόν που αναφέρεται εις τον ΙΩΑΝ. ΙΘ:14, ότι δηλαδή η ημέρα τής δίκης τού Ιησού υπό τού Πιλάτου ήτο «παρασκευή τού πάσχα»), προκειμένου λοιπόν να ‘θολώσει τα νερά’ και να παροδηγήσει τούς αναγνώστες της, προβαίνει εις άλλον έναν ερμηνευτικό ελιγμό. Εξηγεί ότι η φράση «παρασκευή τού πάσχα», δεν αφορά εις το πάσχα τής θυσίας και βρώσεως τού αμνού, δηλαδή στη 15η Νισάν, άρα ως ‘παρασκευή’ να εννοείται εδώ η 14η Νισάν, (διότι εάν ισχύει κάτι τέτοιο καταρρίπτεται εκ θεμελίων η θεωρία της περί σφαγής και βρώσεως τού πασχαλίου αμνού υπό τού Χριστού και τών Μαθητών Του εις την αρχή τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα), αλλά ερμηνεύει ότι με την λέξη ‘πάσχα’ εδώ εννοείται όλη η επταήμερος Εορτή τών Αζύμων, ‘εφόσον οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων δείχνουν καθαρά, ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν ήδη εορτάσει το Πάσχα την προηγουμένη νύχτα’!

Προκειμένου λοιπόν η Σκοπιά να πείσει τούς αναγνώστες της ότι ο Χριστός έκανε χρήση αζύμων εις το δείπνο τής Αναμνήσεως, [«Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.708)], καταφεύγει στο εξής τέχνασμα: Πότε τη Σκοπιά ερμηνευτικά την εξυπηρετεί να θεωρεί με τη λέξη: «Πάσχα», την 14η Νισάν και την Εορτή τών Αζύμων ως ξεχωριστή εορτή, και όποτε την εξυπηρετεί ερμηνευτικά, ενοποιεί και τις δύο γιορτές (δηλαδή την 14η Νισάν και την επταήμερη εορτή τών Αζύμων), ως Πάσχα! Γιατί θέλει να πείσει τούς αναγνώστες της ότι εις την φράση «παρασκευή τού πάσχα» ως ‘πάσχα’ δεν εννοείται η 15η Νισάν αλλά όλο το οκταήμερο: «Λόγω τής εγγύτητας των δύο γιορτών ημερολογιακά, ολόκληρη αυτή η περίοδος αποκαλούνταν συχνά «Πάσχα» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768).

Εις την συνέχεια τής μελέτης μας αναφέρουμε και εμείς, ότι υφίστατο τέτοια ενοποίηση τών δύο εορτών, αλλά όχι όπου μάς συμφέρει ερμηνευτικώς να θεωρείται ως Πάσχα μόνον η 14η Νισάν και όπου δεν μάς εξυπηρετεί ερμηνευτικώς, να ενοποιούμε τις εορτές κι έτσι να θεωρείται ως Πάσχα όλο το οκταήμερο, κι έτσι να παραθεωρείται και να υποβιβάζεται η συνάφεια τού κειμένου.

12. «Παρασκευή» για ποιο πράγμα, όταν όλα είχαν συντελεσθεί;

Ας προσέξουμε όμως αγαπητοί αναγνώστες το εξής: Ευρισκόμεθα εις την στιγμήν, κατά την οποίαν κρίνεται η τύχη τού Ιησού υπό τού Πιλάτου, ο οποίος καθήμενος επί τού δικαστικού του θώκου, υπογράφει την καταδικαστική του απόφαση. Την μεγάλη και κοσμοιστορική αυτή στιγμή προσδιορίζει ο Ιωάννης με τις λέξεις «ην δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη·» (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14). Εάν λοιπόν υπό την φράση ‘παρασκευή τού πάσχα’ νοηθή εδώ, αυτό που θέλει να περάσει η Σκοπιά εις τούς αναγνώστες της, ότι δηλαδή «Η ημέρα τής δίκης και τού θανάτου τού Ιησού μπορούσε να θεωρηθεί «προετοιμασία τού πάσχα» με την έννοια ότι αποτελούσε την προετοιμασία για την εφταήμερη Γιορτή τών Άζυμων Άρτων που άρχιζε την επομένη», τότε για ποία προετοιμασία προσπαθεί να μάς πείσει η Σκοπιά ότι γίνεται εδώ λόγος;

Ή για θέσουμε και αλλιώς το ερώτημα, για ποία προετοιμασία κάνει λόγο εδώ ο Ιωάννης; Εφόσον όλες οι προετοιμασίες που αφορούσαν εις την εορτή τού πάσχα ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ (είτε ως πάσχα εννοήσουμε το επταήμερο τών Αζύμων είτε το οκταήμερο συμπεριλαμβανομένου και τής 14ης Νισάν)! Και η απομάκρυνση τών ενζύμων εκ τών οικιών είχε γίνει, και η παρασκευή αζύμων και το ψήσιμο αυτών είχε γίνει (εφόσον, κατά την Σκοπιά πάντα, ο Χριστός και η Μαθητές Του έφαγον ΗΔΗ ΤΟ ΠΑΣΧΑ νωρίς το πρωί, έφαγον δηλαδή άζυμα εις το τελευταίο δείπνο), και η προμήθεια, η σφαγή και το ψήσιμο τού αμνού είχαν και αυτά συντελεσθεί! Κάθε δηλαδή οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποίαν απαιτούσε ο Ιουδαϊκός Νόμος για το Πάσχα, είχε ολοκληρωθεί. Ποία άλλη προετοιμασία απέμεινε να γίνει;

13. Η αντιτυπική θυσία διαφωνεί με τη Σκοπιά

Πόσον όμως διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα, εάν υπό την φράση «παρασκευή τού πάσχα» νοηθή η προτεραία ή παραμονή τού Πάσχα, δηλαδή η 14η Νισάν, κατά την οποίαν εσφάζετο ο πασχάλιος αμνός! Εν τη αυτή δηλαδή ημέρα και ώρα συνέπεσε ο αμνός τού Θεού (πρβλ. ΙΩΑΝ. Α:29 «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων την αμαρτίαν τού κόσμου») να αναλάβει τον προς Γολγοθά δρόμο Του. Αυτή δε η ερμηνεία ενισχύεται επίσης κι απ’ το άλλο εκείνο χωρίο τού Ιωάννου εις το ΙΘ:36 «Εγένετο γαρ ταύτα, ίνα η γραφή πληρωθή, οστούν ου συντριβήσεται αυτού». Η εντολή περί μη συντριβής τών οστών απέβλεπε εις τον πασχάλιο αμνό τής 14ης Νισάν. Το ότι δε αυτή η εντολή εφηρμόσθη επίσης εις τον Ιησού δια τής μη συνθλίψεως τών σκελών Του επί τού Σταυρού (πρβλ. ΙΩΑΝ. ΙΘ:33 «επί δε τον Ιησούν ελθόντες, ως ήδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, ου κατέαξαν αυτού τα σκέλη»), αυτό είναι μία τρανή απόδειξη για τον Ευαγγελιστή, ότι ο (κατά την 14ην Νισάν, κατά την οποίαν εσφάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί), σταυρωθείς Ιησούς είναι το εν τη ιστορία πραγματοποιηθέν αληθές αντίτυπον τής παλαιοδιαθηκικής θυσίας τού πασχαλίου αμνού!

14. Τι λέει η Σκοπιά για την ακριβή ώρα του Μυστικού Δείπνου

Ας διαβάσουμε όμως ακόμη μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Ενόραση’:

«Εφόσον οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ότι η ημέρα άρχιζε έπειτα από τη δύση τού ήλιου και τελείωνε την επόμενη ημέρα με τη δύση τού ήλιου, η 14η Νισάν άρχιζε έπειτα από τη δύση τού ήλιου. Άρα, το Πάσχα γιορταζόταν το βράδυ μετά την ολοκλήρωση τής 13ης Νισάν. Εφόσον η Γραφή δηλώνει ρητά ότι ο Χριστός είναι η θυσία τού Πάσχα (1Κο 5:7) και ότι έφαγε το πασχαλινό γεύμα το βράδυ που προηγήθηκε τής θανάτωσής του, πρέπει να πέθανε στις 14 Νισάν, όχι στις 15, ώστε να εκπληρωθεί με ακρίβεια η χρονική πλευρά τού εξεικονιστικού τύπου, ή αλλιώς τής σκιάς, που παρείχε ο Νόμος.—Εβρ 10:1.

Νόμοι που Αφορούσαν τον Εορτασμό Του. Κάθε σπιτικό έπρεπε να επιλέξει ένα υγιές, μονοετές αρσενικό πρόβατο ή κατσίκι. Αυτό το έφεραν μέσα στο σπίτι τη 10η ημέρα τού μήνα Αβίβ και το κράτησαν μέχρι τη 14η, οπότε το έσφαξαν και τίναξαν το αίμα του με μια δέσμη από ύσσωπο στους παραστάτες και στο ανώφλι τής πόρτας τής κατοικίας μέσα στην οποία θα το έτρωγαν (όχι στο κατώφλι όπου το αίμα θα πατιόταν).

Τι σημαίνει η έκφραση «ανάμεσα στα δύο βράδια»;

Οι Ισραηλίτες υπολόγιζαν την ημέρα τους από τη μία δύση τού ήλιου ως την άλλη. Επομένως, η ημέρα του Πάσχα άρχιζε με τη δύση τού ήλιου στο τέλος τής 13ης ημέρας του Αβίβ (Νισάν). Το ζώο έπρεπε να σφαχτεί «ανάμεσα στα δύο βράδια». (Εξ 12:6) Οι γνώμες διίστανται ως προς την ακριβή ώρα που εννοούνταν με αυτή την έκφραση. Σύμφωνα με ορισμένους λογίους, καθώς και με τούς Καραΐτες Ιουδαίους και τούς Σαμαρείτες, αυτή είναι η ώρα ανάμεσα στη δύση τού ήλιου και στο βαθύ λυκόφως. Από την άλλη πλευρά, οι Φαρισαίοι και οι Ραβινιστές θεωρούσαν ότι το πρώτο βράδυ ήταν όταν ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, ενώ το δεύτερο η πραγματική δύση. Λόγω αυτής της τελευταίας άποψης, οι ραβίνοι πιστεύουν ότι το αρνί σφαζόταν προς το τέλος της 14ης ημέρας, όχι στην αρχή της, και επομένως ότι το πασχαλινό γεύμα τρωγόταν στην πραγματικότητα τη 15η Νισάν.

Σχετικά με αυτό, οι καθηγητές Κάιλ και Ντέλιτς λένε: «Από πάρα πολύ παλιά έχουν επικρατήσει διαφορετικές απόψεις μεταξύ τών Ιουδαίων όσον αφορά την ακριβή ώρα που εννοείται. Ο Άμπεν Έζρα συμφωνεί με τούς Καραΐτες και τούς Σαμαρείτες θεωρώντας ότι το πρώτο βράδυ είναι η ώρα που ο ήλιος βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα και το δεύτερο η ώρα που έχει πέσει απόλυτο σκοτάδι. Σε αυτή την περίπτωση, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 6:00 μέχρι τις 7:20.... Σύμφωνα με τη ραβινική άποψη, η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, δηλ. από τις 3:00 ως τις 5:00, ήταν το πρώτο βράδυ, ενώ η δύση το δεύτερο. Άρα, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 3:00 ως τις 6:00. Σύγχρονοι ερμηνευτές έχουν αποφανθεί πολύ σωστά υπέρ της άποψης τού Άμπεν Έζρα και τού εθίμου που υιοθέτησαν οι Καραΐτες και οι Σαμαρείτες».—Σχολιολόγιο τής Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), 1973, Τόμ. 1, Το Δεύτερο Βιβλίο τύυ Μωυσή, σ. 12· βλέπε ΗΜΕΡΑ.

Από τα προαναφερθέντα, και ιδίως με βάση διάφορες περικοπές όπως τα εδάφια Έξοδος 12:17, 18, Λευιτικό 23:5-7 και Δευτερονόμιο 16:6, 7, το βάρος τών αποδεικτικών στοιχείων κλίνει υπέρ τού ότι η έκφραση «ανάμεσα στα δύο βράδια» εφαρμόζεται στο διάστημα ανάμεσα στη δύση τού ήλιου και στο σκοτάδι. Αυτό σημαίνει ότι έτρωγαν το πασχαλινό γεύμα πολύ μετά τη δύση τού ήλιου στις 14 Νισάν, διότι χρειάζονταν υπολογίσιμο χρόνο για να σφάξουν, να γδάρουν και να καλοψήσουν το ζώο. Το εδάφιο Δευτερονόμιο 16:6 παραγγέλλει: «Πρέπει να θυσιάσεις το πάσχα το βράδυ, μόλις δύσει ο ήλιος». Ο Ιησούς και οι απόστολοί του έφαγαν το πασχαλινό γεύμα «αφού βράδιασε». (Μαρ 14:17· Ματ 26:20) Ο Ιούδας βγήκε έξω αμέσως μετά τον εορτασμό τού Πάσχα, «και ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Ενόσω ο Ιησούς γιόρταζε το Πάσχα με τους 12 αποστόλους του, πρέπει να έγινε αρκετή συζήτηση, και επίσης ο Ιησούς πρέπει να χρειάστηκε κάποιον χρόνο για να πλύνει τα πόδια τών αποστόλων (Ιωα 13:2-5). Συνεπώς, η θέσπιση τού Δείπνου τού Κυρίου οπωσδήποτε έλαβε χώρα αρκετά αργά εκείνο το βράδυ» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.613-614).

15. Πότε θυσιαζόταν ο Πασχάλιος Αμνός; Πρωί ή Απόγευμα;

Και φθάσαμε, αγαπητοί αναγνώστες, εις το κρισιμότερο σημείο τής ερεύνης μας. Με την βοήθεια τού Θεού θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μίαν ικανοποιητική απάντηση εις το πότε ακριβώς χρονικά εθύετο ο πασχάλιος αμνός. Η Σκοπιά μάς λέγει, και πράγματι έτσι είναι, ότι έχουν προταθεί δύο ερμηνείες που αφορούν εις την ακριβή ώρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού. Η μία ερμηνεία προτείνει το διάστημα μεταξύ 6:00 – 7:20 μ.μ., εις την αρχή δηλαδή τής 14ης Νισάν, πρόταση που θεωρεί ορθή η Σκοπιά και την έχει αποδεχθεί, η δε άλλη ερμηνεία προτείνει το διάστημα μεταξύ 3:00 – 6:00 μ.μ. κάτι που το θεωρεί λανθασμένο και το έχει απορρίψει. Βέβαια εις την μέχρι τώρα έρευνά μας έχουμε αποδείξει, ότι η ερμηνεία τής Σκοπιάς ως προς την ώρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού και τής ταυτοχρόνου χρήσεως και βρώσεως αζύμων, προσκρούει εις την εντολή τού Θεού περί χρήσεως και βρώσεως αζύμων την επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, δηλαδή εις την 15ην Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»!

Εις τα ανωτέρω λοιπόν χωρία προσκρούει η διδασκαλία τής Σκοπιάς περί θυσίας τού πασχαλιου αμνού εις την αρχή τής 14ης Νισάν, και διότι η χρήση και βρώση τών αζύμων εγένετο, όπως προείπαμε, την επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, δηλαδή την 15η Νισάν, αλλά και διότι δι’ αυτής τής ερμηνείας που έχει αποδεχθεί η Σκοπιά, το διάστημα τής χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων, εις το οποίο περιλαμβάνεται και το πασχάλιο γεύμα, επεκτείνεται, όπως απεδείξαμε, από ΕΠΤΑ (7) εις ΟΚΤΩ (8) ημέρες, ενώ συμφώνως προς το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:3 (κατά το Εβρ.) διασαφηνίζεται ότι: «ΕΠΤΑ ημέρας θέλεις τρώγει άζυμα με ΑΥΤΟ (δηλ. με το Πάσχα)», δηλαδή εις το διάστημα τών ΕΠΤΑ (7) ΗΜΕΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!!

Η λογική λοιπόν λέει, ότι αφού η μία εκ τών δύο ερμηνειών είναι εσφαλμένη, εφόσον προσκρούει εις βασικότατες διατάξεις τού Νόμου τού Θεού, η ετέρα είναι μάλλον η ορθή και αυτήν πρέπει να υιοθετήσουμε. Όμως δεν πρέπει να βασιστούμε μόνον εις την λογική προκειμένου να την θεωρήσουμε ως σωστή, αλλά θα πρέπει, δια τής μεθόδου τής ερεύνης και τού ‘βασανισμού’ αυτής, να αποδειχθεί και δι’ αυτού τού τρόπου ως ορθή. Ο αναγνώστης, μπορεί αν θέλει, πριν προχωρήσει στην έρευνα περί τής ακριβούς χρονικής στιγμής τής πασχαλίου θυσίας, να μελετήσει ολίγα τινά περί τών αλλαγών τής εορτής τού Πάσχα που έλαβαν μέρος στην πάροδο τού χρόνου, ώστε ο αναγνώστης να έχει μίαν πληρέστερη άποψη περί τής εορτής τού μεταγενεστέρου Πάσχα, και ιδιαίτερα στην εποχή τού Χριστού. Αυτά τα έχουμε εκθέσει σε σχετικό μας άρθρο.

16. «Μεταξύ των Εσπερινών»

Βρισκόμαστε ήδη στο τελευταίο μέρος τής μελέτης μας που αφορά εις την διακρίβωση τής ακριβούς ώρας τής πασχαλίου θυσίας. Εις έρευνα λοιπόν που διεξήγαμε επί τής Γραφής και δη επί τού Εβραϊκού κειμένου, διαπιστώσαμε τα κατωτέρω που θα αναγνώσετε ευθύς αμέσως:

Οι Ισραηλίτες θα έφερναν τον πασχάλιο αμνό εις το σπίτι τους εις την 10ην τού πρώτου Εβραϊκού μήνα, τού Αβίβ ή Νισάν. Κατόπιν πληροφορούμεθα τα εξής εις το ΕΞΟΔ. ΙΒ:6: (κατά το Εβρ.) «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι τής δεκάτης τετάρτης τού αυτού μηνός· και τότε άπαν το πλήθος τής συναγωγής τού Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.» Η μετάφραση τού Αρχιμανδρίτου Νεοφύτου Βάμβα, όπως αρκετοί γνωρίζουν, είναι μετάφραση εκ τής αντιστοίχου μεταφράσεως τού Εβραϊκού εις την Αγγλική τού βασιλέως Ιακώβου, που εγένετο εις το 1611. Η Αγγλική μετάφραση λοιπόν, εις το τέλος τού χωρίου έχει ως εξής: «...shall kill it in the evening» εξ ού και η Ελληνική μετάφραση «θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας».

Όμως, αυτοί που δύνανται να αναγνώσουν εκ τού πρωτοτύπου Εβραϊκού κειμένου, παρατηρούν την εξής λεπτομέρεια: Η αντίστοιχη εβραϊκή φράση ‘προς εσπέρας’ δεν ευρίσκεται εις ενικό ‘עַרְבָּֽ’ (‘ereb’) αλλά εις πληθυντικό αριθμό ‘ בֵּ֥ין הָעַרְבָּֽיִםִ’(‘bên hā·‘ar·bā·yim’), δηλαδή ‘αναμεταξύ τών επερινών’, ή ‘ανάμεσα εις τούς εσπερινούς’, ή ‘ανά μέσον τών εσπερινών’! Η λέξη ‘עַרְבָּֽ’ (‘ereb’) χρησιμοποιείται 134 φορές εις το Εβραϊκό κείμενο αλλά εις τις 11 από αυτές ευρίσκεται εις πληθυντικό αριθμό ‘bên hā·‘ar·bā·yim’ (ΕΞΟΔ. ΙΒ:6, ΙΣΤ:2, ΚΘ:39,41, Λ:8, ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:5, ΑΡΙΘΜ. Θ:3,5,11, ΚΗ:4,8)!

Εις το μόνο που θα διαφωνήσουμε με την Σκοπιά, ως προς την ερμηνεία τών δύο εσπερινών, είναι αυτό που λέγει ότι «Σύμφωνα με τη ραβινική άποψη, η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, δηλ. από τις 3:00 ως τις 5:00, ήταν το πρώτο βράδυ, ενώ η δύση το δεύτερο. Άρα, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 3:00 ως τις 6:00» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614). Κατά την άποψή μας, ο πρώτος επερινός ήτο από 12:00 μ.μ. όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει, και ο δεύτερος εσπερινός ήτο το ηλιοβασίλεμα, εις το τέλος τής Εβραϊκής ημέρας, περίπου 6:00 μ.μ. Έτσι το διάστημα μεταξύ τών δύο εσπερινών εντοπίζεται την 3ην μ.μ. ή ενάτην ώρα κατά τον Εβραϊκό τρόπο μετρήσεως τού χρόνου. Ερχόμαστε τώρα να αποδείξουμε και αγιογραφικώς την άποψή μας.

«Τούτο δε είναι εκείνο, το οποίον θέλεις προσφέρει επί τού θυσιαστηρίου· δύο αρνία ενιαύσια την ημέραν διαπαντός· 39. το εν αρνίον θέλεις προσφέρει το πρωί, και το άλλον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών ·...41. και το δεύτερον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών...» (ΕΞΟΔ. ΚΘ:38-39,41 (κατά την διορθωμένη μετάφραση τού Εβρ.)

Εις το ανωτέρω χωρίο οι Εβραίοι ήσαν υποχρεωμένοι να προσφέρουν τον πρώτον αμνό το πρωί και τον δεύτερον αμνό ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, αργότερα δηλαδή από τον πρώτο, εις κάποιαν άλλη στιγμή τής ημέρας. Με άλλα λόγια, κατά την διάρκεια τής κάθε ημέρας τών Εβραίων, η πρώτη προσφορά ήτο η πρωινή και ακολουθούσε η ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ επομένη προσφορά.

Εάν τώρα η φράση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ σημαίνει την προσφορά που γίνεται εις την αρχή τής Εβραϊκής ημέρας, δηλαδή εις τις 6:00 – 7:20 μ.μ. όπως εσφαλμένως πιστεύει η Σκοπιά (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), τότε αυτή η προσφορά θα ήτο υποχρεωτικώς η ΠΡΩΤΗ προσφορά τής ημέρας, κι όχι η δευτέρα όπως την ήθελε ο Θεός («το δεύτερον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών...»). Θα προηγείτο δηλαδή και αυτής τής πρωινής προσφοράς, οπότε η πρωινή δεν θα ήτο η πρώτη αλλά η δευτέρα προσφορά! Να λοιπόν το πρώτο χωρίο το οποίο διαψεύδει την Σκοπιά ως προς την ερμηνεία που έχει αποδεχθεί όσον αφορά εις την φράση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ και άρα διαψεύδεται και ως προς την ακριβή ώρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού.

17. Χωρία που διαψεύδουν τη Σκοπιά ως προς το χρόνο της θυσίας

«Και έπειτα ητοίμασαν εις εαυτούς (οι Λευίτες), και εις τούς ιερείς· διότι οι ιερείς οι υιοί Ααρών κατεγίνοντο εις το να προσφέρωσι τα ολοκαυτώματα και τα στέατα μέχρι νυκτός· διά τούτο οι Λευίται ητοίμασαν εις εαυτούς, και εις τούς ιερείς τούς υιούς Ααρών...16. Και ητοιμάσθη πάσα η υπηρεσία τού Κυρίου την αυτήν ημέρα, δια να κάμωσι το πάσχα, και να προσφέρωσιν ολοκαυτώματα επί το θυσιαστήριον τού Κυρίου, κατά την προσταγήν τού βασιλέως Ιωσία.» [Β΄ ΧΡΟΝ. (Β΄ ΠΑΡ. Ο΄) ΛΕ:14-16].

Εις το ανωτέρω χωρίο, που μάς περιγράφει τον εορτασμό τού Πάσχα επί εποχής βασιλέως Ιωσία διαβάζουμε, ότι επειδή επλησίαζε η νύκτα και υπήρχε ακόμη πλήθος ζώων προς θυσίαν υπό τών ιερέων, οι Λευίτες έπρεπε να βοηθήσουν τούς ιερείς, προετοιμάζοντες τούς πασχάλιους αμνούς για τούς ιερείς και τούς εαυτού τους, προ τού τέλους τής 14ης Νισάν. Αυτό συνεπάγεται, ότι οι Λευίτες ξεκίνησαν να θυσιάζουν τούς πασχαλίους αμνούς το απόγευμα τής 14ης Νισάν, κι έτσι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να θυσιάσουν όλα τα ζώα, που προσέφεραν οι πιστοί, πριν πέσει η νύκτα (όταν και θα ξεκινούσε η 15η Νισάν). Εάν λοιπόν η έκφραση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ νοείται το διάστημα μετά την αλλαγή τής ημέρας, το σκοτεινόν αυτής τμήμα 6:00 – 7:20 μ.μ., [όπως εσφαλμένως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά και παραπληροφορεί για ακόμη μία φορά τούς αναγνώστες της (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614)], και τότε εθυσιάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί, θα ήτο ήδη νύχτα! Δεν θα έλεγε δηλαδή το κείμενο «να προσφέρωσι τα ολοκαυτώματα και τα στέατα μέχρι νυκτός», ούτε θα έκανε λόγο για ημέρα «Και ητοιμάσθη πάσα η υπηρεσία τού Κυρίου την αυτήν ημέρα»! Να λοιπόν ακόμη ένα χωρίο που διαψεύδει την Σκοπιά, όσον αφορά εις τον χρόνο σφαγής τών πασχαλίων αμνών, που πλανεμένα πιστεύει και διδάσκει και δυστυχώς παρασύρει εις την απώλεια τους ακολούθους της.

«Και περί την μεσημβρίαν ο Ηλίας μυκτηρίζων αυτούς έλεγεν, Επικαλείσθε μετά φωνής μεγάλης· διότι θεός είναι· ή συνομιλεί, ή ασχολείται, ή είναι εις οδοιπορίαν, ή ίσως κοιμάται, και θέλει να εξυπνήσει....29. Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι τής ώρας τής προσφοράς, και ουκ ην φωνή, και ουκ ην ακρόασις, και ουκ ην προσοχή» [Γ΄ ΒΑΣ. (Α΄ ΒΑΣ. Εβρ.) ΙΗ:27,29].

Αφού οι ιερείς τού Βάαλ προσπαθούσαν απεγνωσμένα, έως τής ώρας τής προσφοράς, να ‘πείσουν’ τον θεό τους να ενεργήσει, εκείνη την χρονική στιγμή ο προφήτης Ηλίας συγκέντρωσε τον λαό, επιδιώρθωσε το θυσιαστήριο τού Κυρίου, πήρε 12 λίθους και τούς οικοδόμησε θυσιαστήριο (στίχ.31-32), στοίβαξε τα ξύλα, διεμέλισε τον μόσχο και τον επέθεσε επί τών ξύλων (στίχ.33) και είπε εις τον λαό να γεμίσουν 4 υδρίες ύδατος να το ρίξουν εις το ολοκαύτωμα και εις τα ξύλα, κι όλο αυτό να γίνει τρεις φορές. Κατόπιν το κείμενο λέγει τα εξής:

«Και την ώρα τής προσφοράς επλησίασεν Ηλίας ο προφήτης, και είπε, Κύριε, Θεέ τού Ισραήλ, ας γείνη γνωστόν σήμερον, ότι συ είσαι Θεός εν τω Ισραήλ, και εγώ δούλος σου, και κατά τον λόγο σου έκαμα πάντα ταύτα τα πράγματα·» (στίχ.36)

Μετά ακολουθεί το γνωστό περιστατικό τής πτώσεως πυρός εκ τού ουρανού που κατέφαγε το ολοκαύτωμα, τα ξύλα και τούς λίθους, και η θανάτωση τών προφητών τού Βάαλ (στίχ.38-40). Σημαντικό επίσης είναι και αυτό που αναφέρεται και εις τον στίχ.45: «Και εν τω μεταξύ ο ουρανός συνεσκότασεν εκ νεφών και ανέμου, και έγινε βροχή μεγάλη».

Από τις ανωτέρω παρατηρήσεις που κάναμε φαίνεται ξεκάθαρα, ότι ΟΛΑ τα περιστατικά που περιγράφονται εις το συγκεκριμένο κεφάλαιο έγιναν υπό το φως τής ημέρας! Κι αυτό επίσης επιβεβαιώνεται από τον ανωτέρω στίχ.45 ο οποίος μάς λέγει, ότι ακόμη και εις το τέλος όλων αυτών τών περιστατικών ήτο ημέρα, απλά κάποια στιγμή ο ουρανός συσκοτίσθη! Επίσης, ΟΛΑ τα ανωτέρω περιστατικά που περιγράφονται από τον στίχ.30 και εξής, διεδραματίσθησαν μετά την μεσημβρία και την εσπερινή προσφορά που ετελείτο ανά μέσο τών εσπερινών, όπως ξεκάθαρα μαρτυρεί ο στίχ.29 «Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι τής ώρας τής προσφοράς, και ουκ ην φωνή, και ουκ ην ακρόασις, και ουκ ην προσοχή».

Εάν τώρα, συμφώνως προς την εσφαλμένη ερμηνεία τής Σκοπιάς, η εσπερινή προσφορά εγίνετο εις την αρχή τής ημέρας, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), εφόσον τότε προσδιορίζει το χρονικό σημείο μεταξύ τών δύο εσπερινών (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), είναι δυνατόν όλα αυτά τα περιστατικά να έλαβον χώρα κατά την διάρκεια τής νύκτας; Πόσο μάλλον όταν ο στίχ.45 μαρτυρεί, όπως προείπαμε, ότι ήτο ακόμη ημέρα και απλά κάποια στιγμή ο ουρανός συσκοτίσθη; Άρα όλα τα προαναφερόμενα περιστατικά έλαβον χώρα κατά την διάρκεια τής ημέρας, άρα κατά την διάρκεια τής ημέρας είναι και το υπό έρευνα χρονικό σημείο ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ κατά το οποίο εθύετο ο πασχάλιος αμνός, κι όχι κατά την διάρκεια τής νυκτός όπως κακοδόξως διδάσκει και παραπλανάει η Σκοπιά τους ακολούθους της.

18. Ιστορικές μαρτυρίες εναντίον της Σκοπιάς

Θα περατώσουμε την μελέτη μας παραθέτοντας και δύο εξωβιβλικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την ημετέραν ερμηνεία και αποδεικνύουν το εσφαλμένον τής Εταιρίας Σκοπιάς:

«Μάθοι δ’ αν τις εντεύθεν την υπερβολήν ής έχομεν περί τον θεόν ευσεβείας και την φυλακήν τών νόμων, μηδέν υπό τής πολιορκίας διά φόβον εμποδιζομένων προς τας ιερουργίας. Αλλά δις τής ημέρας πρωί τε και περί ενάτην ώραν ιερουργούντων επί τού βωμού, και μηδέ εί τι περί τας προσβολάς δύσκολον είη τας θυσίας παυόντων». (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, Βιβλίο 14, κεφ.4, παρ.3)

Μετάφραση: «Θα μπορούσε κάποιος από εδώ να μάθει πόσο υπερβολική ευσέβεια έχουμε εις τον Θεό και για την φύλαξη τών νόμων, τίποτε από την πολιορκία και από φόβο να μην αποτελεί εμπόδιο για τις ιερές τελετές. Αλλά δύο φορές την ημέρα πρωί και περί την εννάτην να γίνεται τελετή εις τον βωμό, και ούτε εάν υπάρχουν δυσκολίες από προσβολές να παύονται θυσίες».

Εις την ανωτέρω παραπομπή ο Ιώσηπος ξεκάθαρα μάς λέγει, ότι οι δύο καθημερινές θυσίες που αναφέρονται εις την ΕΞΟΔ. ΚΘ:38-39,41 και που αναλύσαμε προηγουμένως, η μία ελάμβανε χώρα το πρωί και η άλλη γύρω εις την 9ην ώρα, δηλαδή την 3ην μ.μ. Ο Ιώσηπος δηλαδή μάς εξηγεί καθαρά και ξάστερα, ότι ο χρονικός προσδιορισμός τής περίφημης υπό έρευνα έκφρασης ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, αντιστοιχεί εις την 3ην μ.μ.! Να λοιπόν άλλη μία μαρτυρία που διαψεύδει την Εταιρία Σκοπιά ως προς την ώρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού.

«Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι, Βιβλίο 6, κεφ.9, παρ.3).

Η ανωτέρω παραπομπή τού Ιωσήπου, αυτή καθ’ αυτήν είναι αρκετή για να τινάξει εις τον αέρα τα σαθρό οικοδόμημα τής Σκοπιάς περί δήθεν σφαγής τού πασχαλίου αμνού εις την αρχήν τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), και περί δήθεν βρώσεως αζύμων υπό τού Χριστού και τών μαθητών Του, διότι ο Ιώσηπος βροντοφωνάζει ότι το χρονικό σημείο ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, κατά το οποίον εγένετο η δευτέρα προσφορά τής ημέρας, δεν είναι αυτό που κακοδόξως διδάσκει η Σκοπιά (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), αλλά το χρονικό σημείο μεταξύ 9ης και 11ης, δηλαδή 3:00 – 5:00 μ.μ.!!! Την ώρα δε που εσφάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί, το ίδιο χρονικό σημείο συνέπεσε να σφαγή και ο αμνός τού Θεού, κι έτσι ο σταυρωθείς Ιησούς είναι το εν τη ιστορία πραγματοποιηθέν αληθές αντίτυπον τής παλαιοδιαθηκικής θυσίας τού πασχαλίου αμνού!

«Μετά δε την νουμηνίαν έστιν εορτή τετάρτη τα διαβατήρια, ήν οι Εβραίοι πάσχα καλούσιν, εν ή θύουσιν πανδημεί, αρξάμενοι κατά μεσημβρίαν έως εσπέρας. Άγεται δε η πάνδημος θυσία τεσσαρεσκαιδεκάτη τού μηνός.» [Φίλωνος Αλεξανδρέως, De specialibus legibus (Περί τών εν μέρει διαταγμάτων), Βιβλίο Β΄, κεφ.‘Περί τών αναφερομένων εν είδει νόμων εις τρία γένη τών δέκα λογίων, το 3ον, το 4ον, το 5ον. Το περί ευορκίας και σεβασμού τής ιεράς 7ης και γονέων τιμής’, παρ.145].

Άλλη μία εξωβιβλική μαρτυρία, που εκθέτει την πλάνη τής Εταιρίας Σκοπιά, αντλούμε από τον Φίλωνα, ο οποίος ξεκάθαρα λέγει, ότι οι Εβραίοι το Πάσχα αρχίζουν την θυσία κατά την μεσηβρίαν κι εντεύθεν, κι όχι τότε που βολεύει την Σκοπιά για να περάσει τα άζυμα και αναισχύντως να κάνει τον Χριστό και τούς μαθητές Του παραβάτες τού Νόμου.

Κάθε σπιτικό έπρεπε να επιλέξει ένα υγιές, μονοετές αρσενικό πρόβατο ή κατσίκι. Αυτό το έφεραν μέσα στο σπίτι τη 10η ημέρα τού μήνα Αβίβ και το κράτησαν μέχρι τη 14η, οπότε το έσφαξαν και τίναξαν το αίμα του με μια δέσμη από ύσσωπο στους παραστάτες και στο ανώφλι τής πόρτας τής κατοικίας μέσα στην οποία θα το έτρωγαν (όχι στο κατώφλι όπου το αίμα θα πατιόταν). (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.613)

Κλείνοντας την μελέτη μας θέλουμε να απευθύνουμε ένα ερώτημα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά:

Στο ανωτέρω απόσπασμα από το βιβλίο «Ενόραση» των ΜτΙ, προφανώς γίνεται παράθεση από το χωρίο Έξοδος 12/ιβ: 6, όπου κατά το Εβραϊκό κείμενο αναφέρεται: «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας».

Η εντολή τού Θεού λοιπόν, ήτο το πρόβατο να παραμείνει εις την οικία τών Ισραηλιτών, εννοείται ζωντανό, μέχρι την 14η Νισάν. Όταν η Σκοπιά βάζει τον Χριστό και τούς μαθητές Του, αλλά και όλους τούς Ισραηλίτες, να σφάζουν τον αμνό ευθύς αμέσως με την είσοδο τής 14ης Νισάν (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ., Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), το πρόβατο πώς εννοείται ότι παραμένει ζωντανό την 14η Νισάν, εφόσον σφάζεται ευθύς αμέσως με την είσοδό της;;;

(Πηγή: «Αγιογραφική αναίρεση τής "Ανάμνησης" τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά. Έφαγε ο Ιησούς Χριστός άζυμα στον Μυστικό Δείπνο;», Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

Πηγή: Ακτίνες, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Παγκύπρια Ένωση Γονέων, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Οι Χιλιασταί δεν παραδέχονται την μητέρα του Κυρίου ως Θεοτόκον και αειπάρθενον, ισχυρίζονται ότι μετά τον Χριστόν απέκτησε και άλλα τέκνα εκ σαρκικής μίξεως μετά του Ιωσήφ, και δεν αποδίδουν εις αυτήν ιδιαιτέραν τιμήν.

Ουδέποτε χρησιμοποιούν περί αυτής ονόματα δεικνύοντα τρυφεράν αγάπην, θαυμασμόν και σεβασμόν, ως π.χ. το όνομα Παναγία, αλλά πάντοτε ομιλούν περί αυτής ως ομιλεί τις περί συνήθους γυναικός. Η Μαρία και η Μαρία, λέγουν συνεχώς, ως εάν επρόκειτο περί εξαδέλφης των! Αλλ' η Γραφή ελέγχει την ασέβειάν των.

Θεοτόκος

«Καί πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;» (Λουκ. α' 43).
Η Ελισάβετ, εν Πνεύματι Αγίω ομιλούσα, ονομάζει την Παρθένον μητέρα του Κυρίου της. Ποίον δε εγνώριζε και ανεγνώριζεν ως Κύριόν της η Ελισάβετ, ειμή τον Θεόν του Ισραήλ; Και πας πιστός ένα Κύριον αναγνωρίζει εν θρησκευτική έννοια, τον αληθινόν Θεόν. Η φράσις συνεπώς της Ελισάβετ «μήτηρ του Κυρίου» ισοδυναμεί προς την φράσιν «μήτηρ του Θεου» και προς το όνομα «Θεοτόκος».

«Και εἷπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαβίδ» (Λουκ. β' 11).
Κατά το κοσμοχαρμόσυνον τούτο μήνυμα του αγγέλου προς τους ποιμένας της Βηθλεέμ ο εν τη πόλει του Δαβίδ γεννηθείς Σωτήρ είνε ο Χριστός ο Κύριος· ο Μεσσίας δηλαδή, τον οποίον προεφήτευον αι Γραφαί, ο Κύριος, τον οποίον επίστευον ως Θεόν οι Ισραηλίται. Αυτός ο Κύριος, ο Γιαχβέ Θεός του Ισραήλ, έγινε Χριστός, Μεσσίας, γεννηθείς εκ της Παρθένου (Ιεζ. μδ' 2). Η Παρθένος εγέννησε «Χριστόν Κύριον», άνθρωπον και Θεόν, Θεάνθρωπον, και δια τούτο ομολογείται «κυρίως Θεοτόκος», Θεοτόκος δηλαδή εν κυριολεξία.

«Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἔξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι το ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. α' 23. Ἰδέ καί Ἠσ. ζ' 14).
«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται το ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος (=ἐξάγγελος), θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἠσ. θ' 6).
Συμφώνως προς τα δύο ταύτα χωρία το όνομα του υιού της Παρθένου είνε «Θεός ισχυρός» και «Εμμανουήλ», τουτέστι «μεθ' ημών ο Θεός». Το όνομα εδώ δεικνύει την φύσιν του υιού. Ο υιός είνε Θεός πλήρης ισχύος, είνε ο Θεός, ο οποίος ήλθε και είνε μεθ' ημών, είνε ολόκληρος η Θεότης, η οποία εσκήνωσε μεθ' ημών δια της θείας ενανθρωπήσεως (Ιδέ και Κολ. α' 19 και β' 9). Και εντεύθεν λοιπόν γίνεται φανερόν, ότι η Παρθένος εγέννησε Θεόν ενανθρωπήσαντα και άρα ορθώς καλείται Θεοτόκος.

Αειπάρθενος

Κατά της αειπαρθενίας της Θεοτόκου οι Χιλιασταί χρησιμοποιούν τα εξής χωρία:

«Καί οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτήν ἕως οὖ ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον» (Ματθ. α' 25).
«Οὐχ οὖτος ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; Οὐχί ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαρία και οἱ ἀδελφοί αὐτοῦ Ἰάκωβος καί Ἰωσῆς καί Σίμων καί Ἰούδας; Καί αἱ ἀδελφαί αὐτοῦ οὐχί πᾶσαι πρός ἡμᾶς εἰσι;» (Ματθ. ιγ' 55-56. Ιδέ και Μάρκ. στ' 3· Λουκ. η' 19 κ.ά.).

Εκ της φράσεως «τον πρωτότοκον» οι Χιλιασταί συμπεραίνουν, ότι μετά τον Ιησούν η Μαρία εγέννησε και άλλα τέκνα. Αλλά «πρωτότοκος» λέγεται ο πρώτος γεννώμενος, ο διανοίγων μήτραν, ασχέτως αν ακολουθούν ή όχι άλλα τέκνα (Εξόδ. ιγ' 2, 12-13· λδ' 19 έξ.). Όταν εγεννάτο ούτος, έλεγον ότι εγεννήθη ο πρωτότοκος, χωρίς να γνωρίζουν αν θα ηκολούθει άλλο τέκνον. Επειδή δε ο πρωτότοκος ήτο προνομιούχος, η λέξις πρωτότοκος σημαίνει και «εκλεκτός» (Εξόδ. δ' 22· Ψαλμ. πη' 28 [πθ' 27]· Εβρ. ιβ' 23). Ο Χριστός άλλωστε λέγεται πρωτότοκος όχι μόνον ως υιός της Παρθένου, αλλά και ως Υιός του Θεού (Κολ. α' 15· Έβρ. α' 6). Εκ του ότι δε ο Υιός του Θεού λέγεται πρωτότοκος, δυνάμεθα να συμπεράνωμεν, ότι ο Θεός Πατήρ έχει και δευτερότοκον Υιόν; Όχι βεβαίως. Διότι ο Χριστός είνε Υιός «μονογενής» (Ιωάν. α' 14, 18· γ' 16, 18· Α' Ιωάν. δ' 9).

Το «πρωτότοκος» λοιπόν δεν σημαίνει κατ' ανάγκην, ότι ακολουθεί άλλο ή άλλα τέκνα. Εκ της φράσεως επίσης «ἕως οὖ ετεκεν» οι Χιλιασταί συμπεραίνουν, ότι μετά την γέννησιν του Ιησού ο Ιωσήφ εγνώριζε σαρκικώς την Μαρίαν, είχε δηλαδή μετ' αυτής σαρκικήν μίξιν. Αλλ' όπως το «πρωτότοκος» δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ότι ακολουθεί δεύτερον τέκνον, ούτω και το «εως ού ετεκε» δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ότι μετά την γέννησιν του Ιησού ο Ιωσήφ συνευρέθη μετά της Μαρίας.

Λέγων ο Ευαγγελιστής «και οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτήν ἕως οὖ ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς» δεν ενδιαφέρεται να δείξη τι είνε η Μαρία, αλλά τι είνε ο Χριστός. Δεν θέλει να είπη, ότι η Μαρία ήτο παρθένος μέχρι της γεννήσεως του Ιησού και κατόπιν έπαυσε να είνε παρθένος, ως νομίζουν οι Χιλιασταί, αλλά θέλει να είπη, ότι ο Χριστός είνε καρπός τελείας αγνότητος, διότι ο Ιωσήφ δεν εγνώριζε σαρκικώς την Μαρίαν έως ότου εγέννησεν αυτόν.

Ο Ευαγγελιστής ενδιαφέρεται διά τον χρόνον μέχρι της γεννήσεως του Χριστού, το δε πέραν της γεννήσεως αφήνει απροσδιόριστον. Κατά τοιούτον τρόπον η Γραφή εκφράζεται πολλάκις. Ούτω π.χ. εν Β' Βασ. (Β' Σαμ.) στ' 23 λέγεται: «Καί τῇ Μελχόλ θυγατρί Σαούλ οὐκ ἐγένετο παιδίον ἕως τῆς ἡμέρας τοῦ ἀποθανεῖν αὐτήν». Θα ήτο αστείον να συμπεράνωμεν εκ του «ἕως», ότι η Μελχόλ εγέννησε παιδίον μετά θάνατον!

Επίσης εν Ματθ. κη' 20 ο Χριστός λέγει:

«Καί ἰδού ἐγώ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».

Θα ήτο φοβερόν λάθος να συμπεράνωμεν εκ του «ἕως», ότι μετά την συντέλειαν του κόσμου ο Χριστός θα παύση να είνε μετά των εκλεκτών του. Και εκ του λόγου του Ευαγγελιστού λοιπόν δεν δυνάμεθα να συμπεράνωμεν ότι μετά την γέννησιν του Ιησού ο Ιωσήφ εγνώριζε την Μαρίαν σαρκικώς. Ούτε επίσης εκ των εδαφίων, όπου γίνεται λόγος περί «αδελφών» του Ιησού, δυνάμεθα να συμπεράνωμεν, ότι η Μαρία εγέννησε και άλλα τέκνα. Διότι, εκτός του ετεροθαλούς αδελφού, αδελφός ελέγετο και ο εξάδελφος και ο ανεψιός. Η Καινή Διαθήκη ομιλεί περί αδελφών του Ιησού, αλλ' όχι περί τέκνων της Μαρίας. Ως φαίνεται εκ των επομένων χωρίων, η Θεοτόκος εκτός του Ιησού δεν εγέννησεν άλλα τέκνα και είνε αειπάρθενος.

«Εἶπε δε Μαριάμ πρός τόν ἄγγελον πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω (=δεν γνωρίζω σαρκικώς);» (Λουκ. α' 34).

Αφού η Παρθένος ήτο «μεμνηστευμένη ανδρί» (στίχ. 27), αν επρόκειτο να ζήση συζυγικώς μετά του ανδρός, δεν θα έπρεπε να έχη απορίαν και να ερωτήση πώς θα απέκτα υιόν. Θα απέκτα υιόν εκ του Ιωσήφ. Αλλά τώρα απορεί και ερωτά, διότι ο Θεός άλλως είχεν ορίσει, και αυτή, ως φαίνεται, εγνώριζεν ότι ο μνήστωρ δεν θα ήτο σύζυγος της, αλλά προστάτης. Η έννοια λοιπόν της ερωτήσεως της Παρθένου είνε η εξής: «Έχω μεν άνδρα, αλλ' αφού δεν συνευρίσκομαι μετ' αυτού, δεν πρόκειται να συνευρεθώ ποτε, πώς θα γεννήσω υίόν;».

«Ἀνέβη δε καί Ἰωσήφ... εἰς πόλιν Δαβίδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ,... ἀπογράφασθαι σύν Μαριάμ τῇ μεμνηστευμένη αὐτῷ γυναικί, οὔση ἐγκύῳ» (Λουκ. β' 5).

Η περίοδος της μνηστείας έληγε κατά την ημέραν του γάμου, καθ' ην ο ανήρ παρελάμβανε την γυναίκα εις την οικίαν του. Αλλ' εν προκειμένω, καίτοι ο Ιωσήφ είχε παραλάβει την Μαρίαν εις τον οίκόν του (Ματθ. α' 20, 24), εν τούτοις αύτη εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται ως «μεμνηστευμένη». Και μετά, δηλαδή, την παραλαβήν και συγκατοίκησιν, ο Ιωσήφ είνε μνήστωρ και η Μαρία μνηστή, όχι γαμετή ήτοι σύζυγος.

«Ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» (Ματθ. β' 13. Ίδέ και στίχ. 11, 14, 20, 21· Λουκ. β' 33, 34, 48, 51).

Δεν λέγει «το παιδίον σου και την γυναίκα σου», αλλά «το παιδίον και την μητέρα αυτού». Προ της γεννήσεως του Χριστού το Ευαγγέλιον αναφέρει τον Ιωσήφ ως «άνδρα» της Μαρίας (Ματθ. α' 16, 19), την δε Μαρίαν ως «γυναίκα» του Ιωσήφ (Ματθ. ά 20, 24· Λουκ. β' 5), αν και δεν υπήρχε συζυγική σχέσις μεταξύ των. Μετά δε την γέννησιν ουδέποτε αναφέρονται ούτως, αλλ' η Μαρία αναφέρεται πάντοτε ως «μήτηρ» του Ιησού. Και γεννάται το ερώτημα: Αφού δεν υπήρχε σαρκική συνάφεια καθ' ον χρόνον ο Ιωσήφ αναφέρεται ως «ανήρ» της Μαρίας και η Μαρία ως «γυνή» του Ιωσήφ, πώς θα υπήρχε συνάφεια κατόπιν, ότε ουδέποτε αναφέρονται ούτως, αλλ' η Μαρία αναφέρεται πάντοτε ως «μήτηρ» του Ιησού;

«Τελευτήσαντος δέ τοῦ Ἡρώδου ἰδού ἄγγελος Κυρίου κατ' ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσήφ ἐν Αἰγύπτω λέγων· ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ- τεθνήκασι γάρ οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου. Ὁ δέ ἐγερθείς παρέλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ» (Ματθ. β' 19-21).

Τρεις μετέβησαν εις Αίγυπτον, ο Ιωσήφ μετά του παιδίου και της μητρός αυτού, τρεις και επέστρεψαν εκ της Αιγύπτου. Τέταρτος, άλλο δηλαδή τέκνον της Μαρίας, δεν φαίνεται.

«Ἰησοῦς οὖν ἰδών τήν μητέρα καί τόν μαθητήν παρεστῶτα ὅν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρί αὐτοῦ· γύναι,ἴδε ὁ υἱός σου. Εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδού ἡ μήτηρ σου. καί ἀπ' ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητής αὐτήν εἰς τά ἴδια» (Ιωάν. ιθ' 26-27).

Αν η Θεοτόκος είχε και άλλα τέκνα, διατί ο Ιησούς θα ανέθετε την προστασίαν της εις τον μαθητην; (Ο Ιωσήφ, ως φαίνεται, είχεν αποθάνει). Ο λόγος του Ιησού προς την μητέρα «ἴδε ὁ υἱός σου» έχει την εξής ἔννοιαν: «Ἐνα υιόν είχες και η κακία των ανθρώπων τον εσταύρωσε. Τώρα υιός σου θα είνε ο Ιωάννης. Αυτός θα φροντίζη δια σε».

«Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφός δέ Ἰακώβου» (Ἰούδ. 1).

Ο Ιούδας, ενώ υπό άλλων εμφανίζεται ως αδελφός του Ιησού (Ματθ. ιγ' 55· Μάρκ. στ' 3), ενταύθα αυτοσυνιστάται, όχι ως αδελφός του Ιησού, αλλ' ως αδελφός του Ιακώβου, του δε Ιησού ως δούλος (Πρβλ. Ιάκ. α' 1). Οι λεγόμενοι «αδελφοί» του Ιησού φαίνεται ότι ήσαν μέλη της οικογενείας του Ιωσήφ και διέμενον εν τη οικία αυτού εν Ναζαρέτ (Ματθ. ιγ' 55-57). Αλλά δεν ήσαν τέκνα της Μαρίας και πραγματικοί αδελφοί του Ιησού.

Ήσαν τέκνα του Ιωσήφ εκ προτέρας γυναικός αυτού. Επειδή δε ο Ιωσήφ κατά νόμον ήτο «ανήρ» της Μαρίας και «γονεύς» ή «πατήρ» του Ιησού (Λουκ. β' 27, 41, 48), δια τούτο κατά νόμον τα τέκνα του Ιωσήφ ήσαν ετεροθαλείς αδελφοί του Ιησού. Εντεύθεν ονομάζονται αδελφοί αυτού όχι μόνον υπό των αγνοούντων το μυστήριον της Παρθένου, αλλά και υπ' αυτών των θεοπνεύστων συγγραφέων (Ματθ. ιβ' 46· Ίωάν. β' 12· ζ' 3, 5, 10· Πράξ. α' 14· Α' Κορ. θ' 5· Γαλ. α' 19).

«Ἐστάθην υἱός τοῦ πατρός μου, ἀγαπητός καί μονογενής ἐνώπιον τῆς μητρός μου» (Παροιμ. δ' 3 κατά το Εβραϊκόν).

Εν τω χωρίω τούτω δεν ομιλεί ο Σολομών, ο συγγραφεύς του βιβλίου των Παροιμιών. Ο Σολομών δεν ήτο «μονογενής» εις την μητέρα του. Η Βηρσαβεέ είχε και άλλα τέκνα (Α' Παρ. [Χρον.] γ' 5). Εν τω χωρίω ομιλεί ο Χριστός, η ενυπόστατος Σοφία του Θεού, όπως ομιλεί και εις άλλα μέρη του βιβλίου των Παροιμιών (ιδέ π.χ. το κεφ. η'). Αφού δε ο Χριστός λέγει, ότι ήτο μονογενής εις την μητέρα του, το χωρίον αποδεικνύει, ότι η Μαρία δεν εγέννησεν άλλα τέκνα.

«Καί ἐπέστρεψέ με κατά τήν ὁδόν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατά ἀνατολάς, καί αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καί εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καί οὐδείς μή διέλθῃ δι' αῦτῆς ὅτι Κύριος ὁ Θεός Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι' αὐτῆς, καί ἔσται κεκλεισμένη» (Ἰεζ. μδ' 1-2).

Περιγράφων διά μακρών ο προφήτης ένα ιδανικόν ναόν, εν τω χωρίω τούτω αναφέρεται εις μίαν πύλην του ναού βλέπουσαν κατά ανατολάς. Η πύλη αύτη ήτο κεκλεισμένη. Και ο Κύριος είπεν η πύλη αύτη θα παραμείνη κεκλεισμένη, δεν θα ανοιχθή, και δεν θα διέλθη δι' αυτής κανείς, διότι ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ θα εισέλθη δι' αυτής και θα είνε κεκλεισμένη. Ποιος ο ιδανικός ναός; Και ποία η κεκλεισμένη πύλη, εκ της οποίας ουδείς διέρχεται, ειμή μόνον ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ;

Την ερμηνείαν δίδει η Εκκλησία, «ὁ στῦλος καί τό ἐδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α' Τιμ. γ' 15). Ο ιδανικός ναός είνε η Εκκλησία, και η κεκλεισμένη πύλη είνε η Παρθένος Μαρία. Ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ συνελήφθη εις την μήτραν της Παρθένου και εγεννήθη υπερφυώς, χωρίς να βλάψη την παρθενίαν της. Όπως ο Κύριος Ιησούς εισήρχετο εις την οικίαν των Ιεροσολύμων «των θυρών κεκλεισμένων» και εξήρχετο, ούτως εισήλθεν εις την Παρθένον και εξήλθεν. Και ύστερον ουδείς εισήλθε προς αυτήν. Η Θεοτόκος είνε παρθένος προ του τόκου, παρθένος εν τω τόκω, και παρθένος μετά τον τόκον, αειπάρθενος.

Τέλος η γνώμη περί γαμηλίου συμβιώσεως της Παρθένου μετά του Ιωσήφ δεν συμβιβάζεται προς την υψηλήν περιωπήν της «κεχαριτωμένης», «ευλογημένης εν γυναιξί» και «μητρός του Κυρίου», Θεομήτορος. Πώς η Παρθένος, αφού εγέννησε τον ίδιον τον Θεόν, θα κατεδέχετο ύστερον σαρκικήν συνάφειαν; Εάν συνέβαινε τούτο, αύτη δεν θα ήτο η ανωτέρα μεταξύ των γυναικών, αλλά θα ήτο κατωτέρα πολλών αγίων γυναικών, αι οποίαι εφύλαξαν ισοβίως παρθενίαν. Και μόνον εκ της ιδέας, την οποίαν έχουν δια την μητέρα του Κυρίου, οι Χιλιασταί αποδεικνύουν την κατωτερότητα της σκέψεως και των αισθημάτων των. Η πνευματικότης των διαφέρει της ορθοδόξου πνευματικότητος τεραστίως, και είνε μάλλον σαρκικότης παρά πνευματικότης.

Παναγία

Δια να εκφράζουν τα τρυφερά αισθήματα και τον ιδιαίτερον σεβασμόν των προς την μητέρα του Χριστού οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ονομάζουν αυτήν Παναγίαν. Είνε το γλυκύτερον όνομα εις τα χείλη των πιστών μετά το όνομα του Χριστού.
Οι Χιλιασταί καταφέρονται κατά του ονόματος τούτου, όπως και κατ' άλλων ονομάτων, λέγοντες: «ὁ Θεός εἶνε ἅγιος· καί ἡ Μαρία εἶνε Παναγία;». Παρεξηγούν και εν τω σημείω τούτω οι Χιλιασταί τους ευσεβείς. Διότι την Παρθένον οι ευσεβείς ονομάζουν Παναγίαν όχι εν συγκρίσει προς τον Θεόν, αλλ' εν συγκρίσει προς τούς ανθρώπους.

Κατά παρόμοιον τρόπον εκφράζεται και η Γραφή. Ούτω π.χ. ο προφήτης Δανιήλ χρησιμοποιεί δια τον Ναβουχοδονόσορα τον τίτλον «βασιλεύς βασιλέων» (Δαν. β' 37), τουτέστιν υπέρτατος βασιλεύς. Επίσης ο ευαγγελιστής Λουκάς προσφωνεί τον άρχοντα Θεόφιλον ως «κράτιστον» (Λουκ. α' 3), όπερ είνε υπερθετικός βαθμός του επιθέτου «αγαθός» (αγαθός, κρείττων, κράτιστος). Και όπως οι Χιλιασταί δια το «Παναγία», ούτω και ημείς δια το «κράτιστος» θα ηδυνάμεθα να είπωμεν: «Ο Θεός αγαθός, και ο Θεόφιλος κράτιστος;»! Αλλ' η σύγκρισις, ως ήδη είπομεν, δεν είνε προς Θεόν, αλλά προς ανθρώπους.

Πράγματι δε η Θεοτόκος είνε η ανωτέρα των αγίων, αγία αγίων (κατά το «βασιλεύς βασιλέων»), υπεραγία ή παναγία. Τούτο δεικνύουν οι Γραφικοί χαρακτηρισμοί «κεχαριτωμένη» (Λουκ. α' 28), πλήρης δηλαδή χαρίτων, και «ευλογημένη εν γυναιξί» (Λουκ. α' 28, 42), ευλογημένη δηλαδή υπέρ πάσας τας γυναίκας, αφού εξ όλων των γυναικών αυτή ηξιώθη να γεννήσει τον ίδιον τον Κύριον και να μείνει παρθένος και αειπάρθενος.

Αειμακάριστος

Η Εκκλησία τιμά τους αγίους, εξαιρέτως δε την υπεραγίαν Θεοτόκον. Δεν προσφέρει εις αυτήν λατρείαν, διότι η λατρεία ανήκει μόνον εις τον Θεόν. Προσφέρει εις αυτήν σχετικήν τιμήν. Τιμά αυτήν ως αγιωτέραν των αγίων και μητέρα του Θεού. Εν τούτοις οι Χιλιασταί κατακρίνουν την τιμήν προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ' η τιμή της Θεοτόκου στηρίζεται εις χωρία της Γραφής, τα οποία αναφέρονται ειδικώς εις το πρόσωπον της.

«Καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη συ ἐν γυναιξί» (Λουκ. α' 28).

Δια των λόγων τούτων αυτός ο ουρανός έπλεξε το εγκώμιον της Θεοτόκου. Η δε Εκκλησία τι άλλο πράττει, ειμή να μιμήται τον αρχάγγελον και ν' αναπτύσση το εγκώμιον αυτού προς την Παρθένον;

«Καί ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπεν· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδού γάρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὦτά μου, ἐσκίρτησε τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρά Κυρίου» (Λουκ. α' 41-45).

Διά των λόγων τούτων η γηραιά Ελισάβετ εξυμνεί μεγαλοφώνως έν Πνεύματι Αγίω την νεαράν κόρην, εκφράζουσα κατάπληξιν και θαυμασμόν δι' αυτήν. Η δέ Εκκλησία τι άλλο πράττει, ει μή να μιμήται το παράδειγμα της Ελισάβετ;

«Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. α' 48).

Δεν ήτο εις τον χαρακτήρα της ταπεινής κόρης της Ναζαρέτ να περιαυτολογή. Εν τούτοις εδώ λέγει ένα πολύ μεγάλον λόγον διά τον εαυτόν της, ότι όλαι αι γενεαί θα την μακαρίζουν. Τον λόγον η σεμνή Παρθένος δεν είπεν αφ' εαυτής· το Πνεύμα το Άγιον ενέπνευσεν αυτήν και εκίνησε την γλώσσαν αυτής διά να ειπή τον μεγάλον τούτον λόγον. Ο λόγος είνε προφητεία. Η Παρθένος προεφήτευσεν, ότι όλαι αι γενεαί των ευσεβών ανθρώπων, όλοι οι αιώνες, θα τιμούν το πρόσωπόν της, διότι ο Θεός εποίησε μεγαλεία εις αυτήν και ανύψωσεν αυτήν εκ της ταπεινώσεως και αφανείας της. Η τιμή, την οποίαν αποδίδουν αι γενεαί των Ορθοδόξων διά μέσου των αιώνων εις την Θεοτόκον, αποτελεί εκπλήρωσιν της προφητείας της Παρθένου. Οι δε Χιλιασταί, και μόνον διότι δεν αποδίδουν εξαιρετικήν τιμήν εις την μητέρα του Κυρίου, αποδεικνύονται εκτός αληθείας και ευσέβειας ευρισκόμενοι.

«Ἐγένετο δέ ἐν τῷ λέγειν αὐτόν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνή φωνήν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας» (Λουκ. ια' 27).

Ενω ο Χριστός εδίδασκε, μία γυναικεία φωνή υψώθη εκ του όχλου και εμακάρισε την μητέρα, η οποία εβάστασεν εις την κοιλίαν της και εθήλασε τον Χριστόν. Ο μακαρισμός αυτός είνε μία εκπλήρωσις της εν Λουκ. α' 48 προφητείας της Παρθένου. Ο δε ισχυρισμός των Χιλιαστών, ότι ο Χριστός κατέκρινε τον μακαρισμόν της μητρός του, διότι εν συνεχεία είπε, «μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια' 28), είνε άτοπος, όπως θα ήτο άτοπον, αν επί τη βάσει του εν Λουκ. η' 21 λόγου του Χριστού ισχυρίζετο κανείς, ότι ο Χριστός ηρνήθη την μητέρα του.

Ιδέ και τον Ψαλμόν μδ' (με'), όπου εκτός του βασιλέως - Χριστού εγκωμιάζεται και «η βασίλισσα» και «θυγάτηρ του βασιλέως», η οποία είνε η Παναγία ή η Εκκλησία, της οποίας όμως το εκλεκτότερον μέλος είνε η Παναγία. Ιδέ ομοίως το Άσμα Ασμάτων και το Αποκ. ιβ' 1.

Πηγή: Ακτίνες

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας έκρινε σήμερα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι «εξτρεμιστική οργάνωση», μετά τη σχετική προσφυγή που είχε καταθέσει το υπουργείο Δικαιοσύνης της χώρας, ζητώντας να κλείσουν τα κεντρικά γραφεία τους στην Αγία Πετρούπολη.

Πολλά από τα βιβλία και τα έντυπα που εκδίδονται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Ρωσία έχουν μπει στη λίστα των "απαγορευμένων εξτρεμιστικών εντύπων". Οι ρωσικές εισαγγελικές αρχές υποστήριζαν ότι πρόκειται για μια οργάνωση που καταστρέφει οικογένειες, υποδαυλίζει το μίσος και απειλεί ζωές, μια περιγραφή που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ψευδή.

Το Ανώτατο Δικαστήριο διέταξε επίσης την κατάσχεση όλων των περιουσιακών στοιχείων των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι απάντησαν ότι θα ασκήσουν έφεση στην απόφαση.

Ο Γιάροσλαβ Σιβούλσκι, ένας εκπρόσωπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ρωσία, δήλωσε "σοκαρισμένος" από την απόφαση του δικαστηρίου και επιβεβαίωσε ότι πρόκειται να ασκηθεί έφεση.