Ὁ ≪διά μέσου τῶν αἰώνων θρησκευτικός φασισμός≫
Πολλοί στό δυτικό κόσμο, προσπαθώντας νά πλησιάσουν τούς λαούς γιά εἰρηνική συνύπαρξη, παραθεωροῦν μιά βασική ἰσλαμική τακτική: Τόν ≪ἱερό πόλεμο≫ ἤ τό τζιχάντ. Ἀλλά τό Κοράνιο, τό βιβλίο πού ὁ μουσουλμάνος τό ἔχει στό προσκέφαλό του ὡς μόνιμο ὁδηγό καί ἐντρύφημά του, μιλάει καθαρά γι᾿ αὐτή τήν τακτική. Ἄλλωστε ὁ Μωάμεθ δέν ἵδρυσε μονάχα μιά θρησκευτική κοινότητα· ἵδρυσε κι ἕνα κράτος καί μάλιστα ὁλοκληρωτικό.
Τό Ἰσλάμ δέν ἀποτελεῖ κοινότητα καθαρῶς θρησκευτική· ἀλλά κοινότητα πολιτική, κοινωνική καί οἰκονομική. Τό Ἰσλάμ εἶναι ἕνα σύστημα θεοκρατικό, στό ὁποῖο δέν ὑπάρχει διάκριση μεταξύ θρησκείας καί πολιτείας· οὔτε βέβαια ἀντίθεση μεταξύ αὐτῶν τῶν δύο. Ἄλλωστε ὁ Μωάμεθ δέν ἤτανε μόνο ≪προφήτης≫, ἀλλά καί ὁ πολιτικός ἀρχηγός τῆς κοινότητός του. ≪Ἡ θρησκεία εἶναι ἡ πολιτικῶς ὀργανωθεῖσα κοινότης ὅλων τῶν μουσουλμάνων≫. ≪Γι᾿ αὐτό καί οἱ νόμοι εἴτε εἶναι πολιτικοί εἴτε θρησκευτικοί, ἔχουν χαρακτῆρα θρησκευτικό καί ἀπορρέουν ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ≫1.
Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο στίς ἰσλαμικές χῶρες, ὅπου τό κράτος εἶναι θεοκρατικό, οἱ μή μουσουλμάνοι πολίτες δέ θεωροῦνται ἰσότιμοι πρός τούς μουσουλμάνους. Τό Ἰσλάμ εἶναι ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους ὁλοκληρωτισμός2. Ἐξ ἄλλου ὁ Μωάμεθ ἵδρυσε μιά κοινότητα, ἕνα κράτος, τό ὁποῖο δέν ἔπρεπε ἁπλῶς νά ἐπιζήσει μεταξύ τῶν ἄλλων κρατῶν πού τό περιέβαλλαν· ἔπρεπε νά ἐπεκταθεῖ ὅσο τό δυνατόν περισσότερο. Γι’ αὐτό καί ἡ θεωρία περί ≪ἱεροῦ πολέμου≫ ἤ, ὀρθότερα, περί ὠμῆς βίας καί ὁλοκληρωτικῆς ἐξαφανίσεως τοῦ ἐχθροῦ, ἔπρεπε νά δονεῖ – ὅπως συνεχίζει καί σήμερα νά δονεῖ – τήν ψυχή τοῦ μουσουλμάνου. Πολύ ὀρθά χαρακτήρισαν τό Ἰσλάμ, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ τζιχάντ, ὡς τόν ≪διά μέσου τῶν αἰώνων θρησκευτικόν φασισμόν≫.
Κάθε μουσουλμάνος ἔχει ὑποχρέωση νά συμμετέχει στόν ἱερό πόλεμο (τό dschihãd ἤ jihãd =τζιχάντ) κατά τῶν ἀπίστων. Διότι κάθε ἄπιστος, δηλαδή μή μουσουλμάνος, δέν πρόκειται νά κληρονομήσει ἁπλῶς τήν κόλαση· πρέπει νά ἐξοντωθεῖ καί ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς! Ἤ θά δεχθεῖ τή διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ ἤ θά ἐξοντωθεῖ! Αὐτά ἰσχύουν καί γιά ὅποιο μουσουλμάνο ἀλλαξοπιστήσει καί μεταστραφεῖ σέ ἄλλη θρησκεία. Μιά διέξοδος ὑπάρχει γι᾿ αὐτόν: ὁ θάνατος! Αὐτός δέ ≪ὁ πόλεμος κατά τῶν ἀπίστων≫ δέν πρέπει νά εἶναι προσωρινός· ≪πρέπει νά εἶναι διαρκής. Ἐπιτρέπεται μόνο δεκαετής ἀνακωχή. Σκοπός τοῦ ἱεροῦ πολέμου εἶναι ἡ ὑπαγωγή ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος εἰς τόν ἰσλαμισμόν≫3.
Γι᾿ αὐτό καί οἱ χῶρες πού βρίσκονται ἐκτός τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἰσλάμ ὀνομάζονται ≪Οἶκος Πολέμου≫ (Dãr al-Hard), ἐνῶ αὐτές ὅπου ἐπικρατεῖ τό Ἰσλάμ ὀνομάζονται ≪Οἶκος τοῦ Ἰσλάμ≫ (Dãr al-Islam). Οἱ ἐκτός τοῦ Ἰσλάμ χῶρες – καί ἰδιαίτερα σ᾿ ὅσες ἐπικρατεῖ ὁ πολυθεϊσμός, ἡ ἀθεΐα καί ἡ εἰδωλολατρία – εἶναι περιοχές ἀγῶνος· αὐτές πρέπει νά τεθοῦν ὁπωσδήποτε ὑπό τήν ἐξουσία τοῦ Ἰσλάμ διά τοῦ ἱεροῦ πολέμου. ≪Ἕνας τέτοιος πόλεμος ἀποτελεῖ ὑποχρέωση ὁλόκληρης τῆς μουσουλμανικῆς κοινότητας κι ἐφόσον ἐπικεφαλῆς τεθεῖ ἕνας Ἰμάμης τοῦ σιϊτισμοῦ ἤ ἕνας Μαχντί (ὁ Ἀναμενόμενος) γιά τούς Σουνίτες, κανείς ἀπό τούς πιστούς δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἀκολουθήσει. Γιατί ἔτσι εἶναι σάν νά ἀρνεῖται τόν ἴδιο τό Θεό καί τό λόγο τοῦ Προφήτη. Οἱ ἐνδεχόμενοι μάλιστα κίνδυνοι πού θά διατρέξει ὅποιος ἐπιχειρήσει νά ἀκολουθήσει τίς ἐντολές αὐτές, δέν ἀποτελοῦν ἀνασταλτικό παράγοντα γιά τίς πράξεις τους. Διότι, ἁπλούστατα, θά τόν φέρουν κοντύτερα στόν Προφήτη, τούς Ἰμάμηδες ἤ στόν “Ἀναμενόμενο” ἀπεσταλμένο τοῦ Ἀλλάχ, τόν Μαχντί, μαρτυρώντας στή δική του προσωπική “Καρπάλα” καί δικαιώνοντας τήν ἰσλαμική του πίστη καί τό λόγο ὕπαρξής του στή γῆ≫4. Ὡστόσο ≪οἱ ἑβραϊκοί καί χριστιανικοί πληθυσμοί, ὡς κάτοχοι τῶν Γραφῶν (καί ἀναγκαῖοι διά τήν οἰκονομικήν εὐμάρειαν τοῦ κράτους τῶν πολεμιστῶν), εἶχον δικαίωμα νά διατηρήσουν τήν θρησκείαν των καταβάλλοντες κεφαλικόν φόρον· ἐννοεῖται ὅτι τό δικαίωμα τοῦτο ὑπό πολλῶν ἡγετῶν κατεπατήθη ἐπανειλημμένως≫5. Πικρή πείρα ὅλων αὐτῶν ἔλαβαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι κ.λπ. κατά τά μαῦρα χρόνια τῆς τυραννικῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας.
Ἀλλ’ ὁ πόλεμος κατά τῶν ἀπίστων, πού ἐπιβάλλεται ἀπό τό Ἰσλάμ, ≪δέν ἴσχυε≫, γράφει ὁ Arsham Momeni, ≪μόνο γιά τήν ἐποχή τοῦ Μωάμεθ, ἀλλά καί στήν μετέπειτα πορεία τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ διαχρονικότητα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ἐπικροτεῖται καί ἀπό τούς σύγχρονους ἡγέτες του, οἱ ὁποῖοι καί ἐνθαρρύνουν τούς πιστούς τους στήν ἐπανάληψη τῆς αἰώνιας διαμάχης κατά τῶν ἀπίστων, ἀλλά καί τήν ἐνθάρρυνση τῶν πιστῶν μουσουλμάνων στίς ἐκ νέου προσπάθειες γιά τήν ἐπιβολή τοῦ ‘‘δικαίου’’. Ὁ μαθητής τοῦ Ἁγιατολλάχ Χομεϊνί, ὁ Ἁγιοτολλάχ Morteza Motahari (1920-1979), ἐκφραστής τῶν ἰσλαμικῶν ἀπόψεων, γράφει: ‘‘Διδαχή περί τῶν ἐσχάτων – οἱ Χριστιανοί μιλοῦν γιά τή δευτέρα τοῦ Χριστοῦ παρουσία (‘‘κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς’’). Ἐμεῖς οἱ μουσουλμάνοι μιλᾶμε γιά τήν ἐπάνοδο στή γῆ τοῦ Δωδέκατου Ἰμάμη ΜΑΧΝΤΙ, ὁ ὁποῖος θά συνοδεύεται ἀπό 313 εἰδικούς ἱερούς συνοδούς, οἱ ὁποῖοι θά καταστρέψουν τούς ἐχθρούς τοῦ Ἰσλάμ καί μετά τή νίκη τους αὐτή θά ἐγκαθιδρύσουν κράτος δικαίου, διαρκοῦς εἰρήνης καί εὐημερίας. Ἀλλά πρίν συμβοῦν ὅλα τοῦτα, μποροῦν οἱ πιστοί τοῦ Ἰσλάμ νά κάθονται μέ σταυρωμένα χέρια σέ κατάσταση μοιρολατρίας; Δέν πρέπει νά ἀγωνίζονται γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἀληθινῆς θρησκείας; Ὄχι βέβαια, γιατί τό Κοράνιο δέν διδάσκει κάτι τέτοιο. Κάποτε οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Μωυσῆ – ἐμεῖς οἱ ἀκόλουθοι τοῦ εὐλογημένου μας Προφήτη Μωάμεθ δέν εἴμαστε σάν τούς ἀκολούθους τοῦ Μωυσῆ – εἶπαν: Πήγαινε ἐσύ καί ὁ Θεός νά πολεμήσετε τούς ἐχθρούς μας τούς Αἰγυπτίους καί ὅταν οἱ ἐχθροί μας νικηθοῦν, τότε ἐμεῖς θά πλησιάσουμε τήν Παλαιστίνη νικηφόροι. Ἐμεῖς σέ καμιά περίπτωση δέν μποροῦμε νά φερθοῦμε σάν τούς ἀνόητους καί φυγόμαχους αὐτούς Ἰσραηλίτες. Ἡ δική μας θέση εἶναι στό πλευρό τοῦ ἐρχόμενου Δωδέκατου Ἰμάμη Μαχντί, γιά νά νικήσει τούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ καί νά ἐγκαταστήσει εἰρήνη στόν κόσμο’’≫6.
Ὁρισμένοι μουσουλμάνοι ἐπιχείρησαν κατά καιρούς νά δώσουν στόν ὅρο τζιχάντ καί μιά ἄλλη ἑρμηνεία. Ἐπιμένουν ὅτι ὁ ὅρος, πού στά ἀραβικά σημαίνει ≪προσπάθεια≫, δηλώνει τήν προσπάθεια στό ἐσωτερικό ἐπίπεδο, τήν πάλη γιά ≪τήν καταπολέμηση τῶν παθῶν, τόν ἐξευγενισμό τῶν ἠθῶν, τόν ἀγώνα μέ τόν ἑαυτό μας≫. Ὁ ὅρος ὅμως κινεῖται, πάντοτε κατά τούς ἰδίους, καί στό ἐξωτερικό ἐπίπεδο. Δηλώνει ≪δηλαδή τή δράση γιά τήν ἐπιβολή τῆς κυριαρχίας τοῦ Ἰσλάμ, τήν τιμωρία τῶν ἀπίστων καί τή μαχητική ἐξάπλωση τῆς πίστεως≫7.
Ὑποστηρίζοντας αὐτή τήν ἑρμηνεία ὁ Γάλλος μουσουλμάνος Ροζέ Γκαρωντύ (Roger Garaudy)8 γράφει, ὅτι ≪ἡ ἔκφραση ‘‘τζιχάντ’’, πού ἐμφανίζεται στό Κοράνι καί πού στά ἀραβικά σημαίνει ‘‘προσπάθεια’’, στήν ἀρχική της μάλιστα σημασία δηλώνει τήν προσπάθεια πού καταβάλλει κανείς ἐπάνω στόν ἑαυτό του γιά νά καταπνίξει τά πάθη καί τόν ἐγωισμό του, δέν χρησιμοποιεῖται παρά μόνο γιά ἀμυντικούς σκοπούς. Σέ κάθε περίσταση ὅταν διαβάζει κανείς τό Κοράνι, συμπεραίνει ἀπό τά συμφαζόμενα ὅτι ἡ τζιχάντ ἀναφέρεται στήν ὑπεράσπιση τῆς πίστης καί ὄχι στήν ἐξάπλωσή της≫9.
Ἀλλά καί ἄν ἀκόμη δεχθοῦμε τήν ἄποψη αὐτή τῶν μουσουλμάνων, ἕνα εἶναι βέβαιο. Τό γεγονός ὅτι τόσο τό ἐσωτερικό ἐπίπεδο, ἡ καταπολέμηση τῶν παθῶν, ὅσο καί τό ἐξωτερικό, ὁ πόλεμος γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ, εἶναι ἀλληλένδετα. Διότι ≪καμία ἐξωτερική μάχη δέν κερδίζεται χωρίς μιά προηγούμενη κάθαρση καί πνευματική ἀνάταση≫10. Ἴσως γι᾿ αύτό ὁ Ροζέ Γκαρωντύ παραδέχεται, προφανῶς σέ ὧρες εἰλικρινείας, ὅτι τό Ἰσλάμ ≪ἀρκετά συχνά ἀπαρνεῖται τίς ἀρχές του≫11. Μέ ἄλλα λόγια ὁμολογεῖ τή μισαλλόδοξη, φονταμενταλιστική καί ὁλοκληρωτική τακτική τοῦ Ἰσλαμισμοῦ.
Ἀλλά γιά νά μήν ἀοριστολογοῦμε, θά παραθέσουμε στή συνέχεια μερικά ἀποσπάσματα τοῦ Κορανίου πού μιλοῦν καθαρά καί ἀπερίφραστα γιά τό τζιχάντ. Τ᾿ ἀποσπάσματα αὐτά κάνουν τόν μή μουσουλμάνο ἀναγνώστη ν᾿ ἀνατριχιάζει· καί ταυτόχρονα νά βεβαιώνεται ὅτι δέν ὑπάρχει περιθώριο συμβιώσεως μέ τούς πιστούς τοῦ Μωάμεθ, οἱ ὁποῖοι διεξάγουν συνεχή καί ὁλομέτωπο ἀγώνα γιά τήν παγκόσμια ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ.
Κατά τό Κοράνιο, ὁ φόνος τῶν ἀπίστων, δηλαδή τῶν μή μουσουλμάνων, δέν εἶναι ἔργο τῶν Ἰσλαμιστῶν· προέρχεται οὐσιαστικά ἀπό τόν Ἀλλάχ! Γίνεται μέ τήν εὐλογία Του! Οἱ θρησκευτικοί ἄρχοντες εἶναι καί ἀρχηγοί πού διεξάγουν τούς ἱερούς πολέμους. Γράφει:≪Δέν εἶστε σεῖς (ΣΣ. οἱ μωαμεθανοί) πού τούς σκοτώσατε, ἀλλ᾿ ὁ Ἀλλάχ τούς σκότωσε. Καί δέν εἶσαι ἐσύ πού ἔριξες (ΣΣ. τή σαΐτα ἤ τό βέλος ἤ...), ἄν τήν ἔριξες, ἀλλά ὁ Ἀλλάχ τήν ἔριξε, γιά νά δώσει καλή ἀμοιβή στούς πιστούς μέ εὐεργετική δοκιμασία≫ (Στάδιο 8, τά Λάφυρα (τοῦ πολέμου), ἐδάφ. 17)12. Μ᾿ αὐτό τό ἐδάφιο ὁ πονηρός Μωάμεθ ἀπαλλάσσει πάσης εὐθύνης τόν πιστό του γιά τόν ὅποιο πόλεμο καί τά ἐγκλήματα πολέμου, ταυτόχρονα δέ τόν ἐπιβραβεύει, ἀφοῦ τοῦ προσφέρει ≪καλή ἀμοιβή≫ ὕστερα ἀπό ≪εὐεργετική δοκιμασία≫!...
Τό Ἰσλάμ δέν ἀνέχεται καμιά ἄλλη θρησκεία· πολεμεῖ δέ μέχρι ἐξοντώσεως ὅλες τίς ἄλλες θρησκεῖες. Οἱ πιστοί ἄλλων θρησκειῶν εἶναι γιά τόν Μωάμεθ ≪ἄπιστοι≫, πού πρέπει νά ἀξαφανιστοῦν ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς. Συμβουλεύει τούς ὀπαδούς του: ≪Καί πολεμῆστε τούς ἀπίστους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ὅτου νά μήν ὑάρχει πειρασμός καί νά εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Ἀλλάχ ἡ μοναδική≫! (Στάδιο 8, τά Λάφυρα (τοῦ πολέμου), ἐδάφ. 39). ≪Ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους (στή μάχη), κτυπᾶτε τό λαιμό τους (νά τούς πολεμᾶτε) μέχρι νά τούς νικήσετε ἐντελῶς (νά τούς ὑποτάξετε), καί τότε δέστε τους ἕνα δεσμό σταθερό (πάνω τους) – ἀσφαλίστε τους – σάν αἰχμαλώτους (...), Κι ἄν ἤθελε ὁ Ἀλλάχ (θά μποροῦσε βέβαια) (ὁ ἴδιος) νά τούς ἐκδικηθεῖ, κι ὅμως ἤθελε νά δοκιμάσει μερικούς ἀπό σᾶς τούς ἄλλους (...). Ὅσους σκοτώθηκαν (πολεμώντας) ὑπέρ τοῦ Ἀλλάχ (τότε), ὁ Ἀλλάχ (...) τούς βάζει μέσα στόν Παράδεισο, πού τούς τόν ἔχει γνωστοποιήσει καλά≫ (Στάδιο 47, ὁ Προφήτης Μουχάμμαντ, ἐδάφ. 4, 5)13.
Ἰδού καί ἄλλα ἐδάφια πού δείχνουν τή στάση τῶν πιστῶν τοῦ Ἀλλάχ ἀπέναντι τῶν ἀπίστων. ≪Ὁ Θεός καί ὁ Ἀπόστολος αὐτοῦ εἰσίν ἐλεύθεροι πάσης ὑποχρεώσεως πρός τούς πολυθεϊστάς (...). Φονεύετε τούς πολυθεϊστάς ὅπου ἄν (τούς) συνατήσητε (...). Ἐάν ὅμως μετανοήσωσιν, ἐάν τηρήσωσι τήν προσευχήν, ἐάν ἐλεήσωσιν, ἄφετε αὐτούς ἐλευθέρους (...). Πολεμεῖτε αὐτούς, ὅπως ὁ Θεός τούς τιμωρήσῃ διά τῶν ἰδίων σας χειρῶν καί καταισχύνῃ αὐτούς, ἀναδείξῃ δέ ὑμᾶς νικητάς των, καί θεραπεύσῃ τήν καρδίαν τῶν πιστῶν (...). Πολεμεῖτε ἐναντίον τοῦ μή πιστεύοντος εἰς τόν Θεόν, οὐδ᾿ εἰς τήν ἐσχάτην ἡμέραν καί μή θεωροῦντος ἀθέμιτον ὅ,τι ὁ Θεός καί ὁ Ἀπόστολός του ἀπηγόρευσαν (...). Ὤ Προφῆτα! Καταπολέμει τούς ὑποκριτάς καί τούς ἀπίστους μεταχειριζόμενος αὐτούς σκληρῶς· ἡ Γέεννα ἔσται ἡ κατοικία αὐτῶν. Οἷον τρομερόν ἐνδιαίτημα! (...). Οἱ πιστοί (ΣΣ. οἱ μουσουλμάνοι) θά πολεμήσωσιν ὑπέρ πίστεως, θά φονεύσωσι καί φονευθῶσιν. Ἡ ἐπαγγελία (=ἡ ὑπόσχεσις) τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινή ἐν τῇ Πεντατεύχῳ, ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ καί ἐν τῷ Κορανίῳ. Τίς δέ ἐκτός τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκριβέστερος εἰς τάς ἐπαγγελίας αὐτοῦ;≫ (Στάδιο 9, Ἡ Μετάνοια, ἐδάφ. 3, 5, 14, 29, 74, 112)14.
Ὀρθῶς ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι μέ ὅλα αὐτά ὁ Μωάμεθ ἔδωσε στό ἦθος τοῦ ≪ἱεροῦ πολέμου≫, ἤ τοῦ θρησκευτικοῦ φασισμοῦ του, θεολογική κατοχύρωση15. Γράφει στό Κοράνιο ὅτι δῆθεν ὁ Θεός τόν διέταξε· ≪Ὤ! Προφήτη! Παρότρυνε τούς πιστούς στόν πόλεμο. Ἄν ὑπάρχουν εἴκοσι ἀπό σᾶς (ΣΣ. τούς μουσουλμάνους) πού ὑπομονετικά ἐπιμένουν, θά νικήσουν διακόσιους, καί ἄν ἀπό σᾶς εἶναι ἑκατό, θά νικήσουν χίλιους ἀπό τούς ἀπίστους, γιατί αὐτοί εἶναι ἕνας λαός χωρίς κατανόηση≫ (Στάδιο 8, τά Λάφυρα (τοῦ πολέμου), ἐδάφ. 65)16. Ἀκόμη ὁ Μωάμεθ, μέ ὅσα γράφει σχετικά μέ τό τζιχάντ, πέτυχε νά ὑποβάλει στούς πιστούς του τήν πεποίθηση ὅτι, ὅσοι σκοτώνουν ≪ἀπίστους≫, εἰσέρχονται στόν Παράδεισο! Ὑπάρχει μάλιστα καί μιά ≪παράδοση≫ τοῦ Ἰσλάμ, ἡ ὁποία ἀναφέρει: ≪Στήν ἕβδομη πύλη (τοῦ Παραδείσου) ἔχει γραφεῖ· “Ἡ πύλη ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐξέρχονται σέ ἱερό πόλεμο”≫17.
Εἶναι χαρακτηριστικό καί τοῦτο: Τά ἀποτελέσματα τοῦ ἰσλαμικοῦ ≪ἱεροῦ πολέμου≫ (τοῦ τζιχάντ), στά ὁποῖα συμπεριλαμβάνεται καί ἡ οἰκολογική καταστροφή, δέν ἀποτελοῦν ὄνειδος, ἀλλ᾿ ἀντικείμενο κομπασμοῦ γιά τούς πιστούς τοῦ Ἰσλάμ! Γράφει τό Κοράνιο: ≪Πόσα καί πόσα χωριά ἔχουμε ἐξαφανίσει (...). Καί πόσα πηγάδια ἔγιναν ἐγκαταλελειμμένα καί παραμελημένα, καί (πόσα) φρούρια ὀχυρωμένα καί καλοχτισμένα ἔγιναν πάλι ἐγκαταλελειμμένα≫ (Στάδιο 22, τό Προσκύνημα ἤ τό ταξίδι στούς Ἱερούς Τόπους - τό Χατζηλίκι, ἐδάφ. 45). ≪Εἴτε κόψατε τά φοινικόδεντρα εἴτε τά ἀφήσατε νά στέκονται ὄρθια πάνω στίς ρίζες τους (ὤ! ἐσεῖς οἱ Πιστοί!) τοῦτο ἔγινε μέ τήν ἄδεια τοῦ Ἀλλάχ, καί μέ σκοπό νά ντροπιάσει ταπεινώνοντας τούς παραβάτες≫ (Στάδιο 59, ἡ Συνάθροιση, ἐδάφ. 5)16.
Στό ἐδάφιο αὐτό εἶναι καί πάλι φανερό τό ≪ἄλλοθι≫ πού ἐξασφαλίζει ὁ Μωάμεθ γιά τίς ἐρημώσεις, τίς ὁποῖες προξενεῖ ὁ φανατισμός τῶν πιστῶν του. Ὅλα αὐτά γίνονται ≪μέ τήν ἄδεια τοῦ Ἀλλάχ, καί μέ σκοπό νά ντροπιάσει ταπεινώνοντας τούς παραβάτες≫!...
Γιά τό νόμο τῆς ἐκδικήσεως, πού ρητά καί ἀπερίφραστα νομοθετεῖ τό Κοράνιο, δέ χρειάζεται ν᾿ ἀναφέρουμε τίποτε. Θά ἀντιλέξει ἴσως κάποιος ὅτι καί στήν Παλαιά Διαθήκη συναντοῦμε τό ≪ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καί ὀδόντα ἀντί ὀδόντος≫. Ὅμως ἡ ἐντολή αύτή, πού στηριζόταν στό νόμο τῆς ταυτοπαθείας, δέν ἦταν ἐντολή ἐκδικήσεως, ἀλλά αὐτοσυγκρατήσεως. Καί ἀποτελοῦσε ὅ,τι καλύτερο γιά τόν βαρβαρισμό τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ Παλαιά Διαθήκη μέ τόν πιό πάνω λόγο νομοθετεῖ ὅτι ὁ ἀδικούμενος ἔχει δικαίωμα (καί ὄχι καθῆκον) νά ζητήσει αὐτό πού τοῦ ἀφαιρέθηκε, π.χ. ≪ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ≫, καί ὄχι περισσότερα, π.χ. τό κεφάλι, δηλαδή τή ζωή ἐκείνου, πού τόν ἀδίκησε. Ἐπιπλέον ἡ Παλαιά Διαθήκη τονίζει ὅτι ἡ ἐκδίκηση καί ἀνταπόδοση ἀνήκει στόν Κύριο καί ὄχι στόν ἄνθρωπο (βλ. Λευϊτ. ιθ΄ [19] 18· Δευτ. λβ΄ [32] 35· Α΄ Βασ. κδ΄ [24] 13, 16· Σ. Σειρ. ιθ΄ [19] 17). Ἐκτός αὐτῶν, στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε μιά σπουδαία ἀρχή ἀνεξικακίας καί ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς. Ὁ σοφός Παροιμιαστής διδάσκει: ≪Ἐάν πεινᾶ ὁ ἐχθρός σου, δός του ψωμί νά φάει, ἐάν διψᾶ, δός του νερό νά πιεῖ. Διότι, ἐάν κάνεις αὐτό, θά τόν συγκινήσεις καί θά τόν ντροπιάσεις. Θά τοῦ γίνει δέ τόσο αἰσθητή αὐτή ἡ ἀγαθοποιός πράξη σου, ὥστε εἶναι σάν νά τοῦ βάλεις κάρβουνα ἀναμμένα στό κεφάλι του καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἴσως συγκινηθεῖ καί μετανοήσει. Ὅταν δέ ἔτσι φέρεσαι πρός τόν ἐχθρό σου, ὁ Θεός θά σοῦ ἀνταποδώσει ἀγαθά≫ (Παροιμ. κε΄ [25] 21, 22). Εἰς δέ τό ≪Λευϊτικόν≫ ὁ Κύριος νομοθετεῖ τόν ἐπαναστατικό γιά τά χρόνια ἐκεῖνα νόμο: ≪Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σαυτόν≫ (Λευϊτ. ιθ΄ [19] 18).
Γιά τή διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης στό ζήτημα αὐτό, ὅπου ὁ Κύριος συμπληρώνει τό νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δέ χρειάζεται νά ποῦμε τίποτε. Ἀφοῦ στήν Καινή Διαθήκη βασιλεύει ἡ ἀνεξικακία, ἡ συγχωρητικότητα καί ἡ ἀγάπη, τήν ὁποία ὁ Χριστιανός ἔχει χρέος νά δείξει καί πρός αὐτούς ἀκόμη τούς ἐχθρούς του! Περιττό νά λεχθεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς, ἡ κατεξοχήν χριστιανική ἀρετή, δέν εἶναι καθόλου ἀποδεκτή ἀπό τό Ἰσλάμ. Καί τοῦτο, γιατί δέν μπορεῖ νά κατανοηθεῖ ἀπό τό σκοτισμένο νοῦ τους λογικά. Γι᾿ αὐτό, ἄλλωστε, καί ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεός ἔλαβε ἀνθρώπινη φύση καί ἐσταυρώθη ὑπέρ τῶν ἁμαρτωλῶν, ὡς κακοῦργος, εἶναι ἀπό τό Ἰσλάμ ὄχι μόνο ἀκατανόητη, ἀλλά θεωρεῖται καί ὡς βλασφημία!...
Ἐπιμένουμε ὅμως στή διδασκαλία τοῦ Κορανίου, πού διαιωνίζει τή δουλεία, ἡ ὁποία συνδέεται ἄμεσα μέ τό τζιχάντ, τόν ≪ἱερόν πόλεμον≫. Οἱ δοῦλοι, κατά τό Ἰσλάμ, οἱ ὁποῖοι αὐξάνονταν διά τοῦ πολέμου καί τῶν γεννήσεων, εἶναι μεταβιβάσιμοι ὅπως καί οἱ ἄλλες μορφές ἰδιοκτησίας. Ἡ δουλεία βέβαια ἐπιτρέπεται, ἐφόσον οἱ δοῦλοι δέν εἶναι μωαμεθανοί· διότι ὁ ὁμόπιστος εἶναι ἀδελφός καί οὐδέποτε ἐπιτρέπεται νά γίνει δοῦλος. Ἄλλωστε ὑπῆρξε καί αὐτός ἕνα τρόπος ἐκβιασμοῦ γιά τόν ἐξισλαμισμό δεκάδων χιλιάδων. Τό σπουδαιότερο δέ γιά τό Ἰσλάμ εἶναι ὅτι ὁ ἐξευτελιστικός αὐτός θεσμός γιά τό λογικό καί ἐλεύθερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τόν θεοειδή ἄνθρωπο, περιβάλλεται μέ τό κύρος τοῦ ≪Λόγου τοῦ Ἀλλάχ≫· θεωρεῖται δηλαδή τμῆμα τοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Ἀλλάχ στόν ≪ποφήτη≫ Μωάμεθ.
Ὑπῆρξαν βεβαίως κατά καιρούς καί δουλέμποροι Χριστιανοί· ἀλλά βρῆκαν ἀμείλικτο καί ἰσχυρό ἀντίπαλό τους τήν Καινή Διαθήκη, τίς χριστιανικές ἀξίες περί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὅσο δέ καί ἄν ἐπιχείρησαν νά διαστρεβλώσουν τό νόημα τῆς Καινῆς Διαθήκης, γιά νά δικαιολογήσουν τό ἀπαίσιο ἔγκλημά τους κατά τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας, τελικῶς ἡττήθηκαν. ≪Ἀντιθέτως, τό Ἰσλάμ ὑπεστήριξε καί θρησκευτικῶς τήν δουλείαν ὡς θεμιτόν κοινωνικόν θεσμόν≫, γι᾿ αὐτό καί ≪μέχρι προσφάτως ἡ δουλεία ἐξηκολούθη νά διατηρῆται ὡς ἐπίσημος θεσμός. Μόλις (δέ) τό 1962 ἡ πλέον παραδοσιακή μερίς τοῦ Ἰσλάμ εἰς τήν Σαουδικήν Ἀραβίαν κατήργησε τήν δουλίαν≫, προχωρώντας ἔτσι σέ μιά ὑπέρβαση ≪τοῦ γράμματος τοῦ ἰσλαμικοῦ κοινωνικοῦ δικαίου≫19.
Κλείνοντας τό κεφάλαιο αὐτό, ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι σαφῶς κεκηρυγμένος κατά τῆς βίας καί τῆς ἐκδικήσεως (βλ. Ματθ. κς΄ [26] 52) καί παρέχει στόν κόσμο τή δική του εἰρήνη (βλ. Ἰω. ιδ΄ [14] 27). Μιά εἰρήνη πνευματική· ≪εἰρήνη τοῦ Θεοῦ≫, ὅπως τήν ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τῆς ὁποίας τήν τελειότητα οὔτε ὁ ἀνθρώπινος οὔτε ἀγγελικός νοῦς μπορεῖ νά νιώσει (βλ. Φιλιπ. δ΄ 7).
____________
1. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΖΙΑΚΑ, Ἱστορία τῶν θρησκευμάτων Β΄, τό Ἰσλάμ, ἐκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 167. Ἐπίσης ΙΕΡΟΘΕΟΥ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, Γέννημα καί θρέμμα Ρωμηοί, ἐκδ. Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) 1996, σελ. 277.
2. Βλ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (Κ. Παρασκευαΐδη), Μητροπολίτου Δημητριάδος (τώρα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν). Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως στό Ἰσλαμ (Ὁμιλία πρός Νομικούς), Ἀθῆναι 1991, σελ. 6.
3. ΘΗΕ, Τόμ. 9, λῆμμα ≪Μουσουλμανισμός≫, σελ. 128.
4. ΑΝΔΡ. ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ὁ Ἰσλαμικός φανατισμός καί οἱ κίνδυνοι γιά τήν Ἑλλάδα, (μονογραφία), Γ΄ ἔκδ. Libro 1990, σελ. 40.
5. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, Ἰσλάμ..., σελ. 209-210.
6. M. MOTAHARI, Πνευματικοί Λόγοι, ἑλληνική μτφρ. Γ. Μουστάκη, Ἀθήνα 1995. σελ. 88-89, παρά Dr. ARSHAM MOMEN, Ἰσλάμ..., σελ. 116.
7. Βλ. ΒΑΣ. Γ. ΓΙΟΥΛΤΣΗ, Θρησκευτικός φονταμενταλισμός καί δυνατότητες ὑπέρβασης (εἰσήγηση στό Παγκρήτιο Θεολογικό Συνέδριο, Χανιά 31.10.1996 - 2.11.1996), στό Συλλογικό Τόμο ≪Χριστιανισμός καί Εὐρώπη≫, ἔκδ. Συνδέσμου Κρητῶν Θεολόγων, Χανιά 1997 (ἔκδ. Τέρτιος), σελ. 140-141· Βλ. καί ΑΛΕΞ. ΚΑΡΙΩΤΟΓΛΟΥ, Ὀρθοδοξία καί Ἰσλάμ, σελ. 27.
8. Ὁ Ροζέ Γκαρωντύ, Γάλλος διανοούμενος, ἱστορικός, μισέλληνας, μαρξιστής, πρώην θεωρητικός τοῦ Γαλλικοῦ Κ.Κ., μέλος τοῦ Πολιτικοῦ του Γραφείου καί στή συνέχεια μουσουλμάνος, εἶναι σύγχρονο παράδειγμα ἀνθρώπου πού ζεῖ σέ μιά ἰδεολογική σύγχυση. Σέ γαλλική ἐφημερίδα δημοσίευσε ἄρθρο μέ τίτλο· ≪Γιατί εἶμαι μοσουλμάνος≫, στό ὁποῖο ἔγραψε: ≪Τό ὅτι προσχώρησα στό Ἰσλάμ δέν σημαίνει γιά μένα ὅτι ἀρνήθηκα τόν Ἰησοῦ ἤ τό Μάρξ (Le Monde 30-7-1983, ≪Pourguoi je suis musulman≫). Τώρα πού ἔγινα μουσουλμάνος αἰσθάνομαι ≪τήν πιό μεγάλη χαρά αὐτή τοῦ νά μένω στά 70 πιστός στό ὄνειρο τῶν 20 μου χρόνων≫ (Βλ. περισσότερα στό Περιοδικό ≪Ἡ Δρᾶσις μας≫, τεῦχ. 133. Νοέμβριος 1977, σελ. 114· καί τεῦχος 217, Νοέμβριος 1984, σελ. 192). Ἐπίσης βλ. καί ΔΗΜ. ΚΙΤΣΙΚΗ, Ἡ τρίτη ἰδεολογία καί ἡ Ὀρθοδοξία, σελ. 223, 224, 225.
9. Ἐφημ. ≪Τό Βῆμα≫, 10 Φεβρουαρίου 1991.
10. Βλ. ΒΑΣ. Γ. ΓΙΟΥΛΤΣΗ, ὅ.π., σελ. 141.
11. Ρ. ΓΚΑΡΩΝΤΥ: Γιατί ἔγινα μουσουλμάνος, στήν ἐφημ. ≪Χριστιανική≫, 25.4.1991, σελ. 10.
12. Κοράνιο, σελ. 246.
13. ὄ.π., σελ. 250, 749, 750. Κατά μία ἄλλη μετάφραση: ≪Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεῶς τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου (...). Ἐάν ἐβούλετο ὁ Θεός, θά ἐθριάμβευεν ὁ ἴδιος ἐπ᾿ αὐτῶν, ἀλλ᾿ ὑποβάλλει ὑμᾶς εἰς τόν πόλεμον, ἵνα δοκιμάσῃ τούς μέν διά τῶν δέ. Ὁ Θεός δέν θά ἀπολέσῃ τά ἔργα τῶν πεσόντων ἐν τῇ μάχῃ ὑπέρ τῆς πίστεως (...). Θά εἰσαγάγῃ αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον, ὅν ἤδη ὑπέδειξεν αὐτοῖς≫ (Κοράνιον, μτφρ. Γ. Ι. Πεντάκη, σελ. 375).
14. Κοράνιον (μτφρ. Γ. Ι. Πεντάκη), σελ. 135, 136, 138, 142, 145-146.
15. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, ὅ.π., σελ. 88.
16. Κοράνιο, σελ. 254-255.
17. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, ὅ.π, σελ. 209, ὑποσ. 51. Βλ. καί Κοράνιο, σελ. 101, 124-125, 127-128: Στάδιο 3. Ἡ οἰκογένεια Ἰμπράν, ἐδάφ. 169-170· Στάδιο 4, Οἱ γυναῖκες, ἐδάφ. 84, 95-96.
18. Κοράνιο, σελ. 475, 822-823.
19. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, ὅ.π., σελ. 211, 212.
Πηγή: (Βιβλίο Ορθοδοξία, Ισλάμ και Πολιτισμός, Νικολάου Π. Βασιλειάδη), Ο Σωτήρ
Άρθρα:
2. Ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ;
3. Ἡ μωρία τῆς Δύσεως ἔναντί του Ἰσλὰμ
