Στό κεφάλαιο αὐτό ἐπιχειροῦμε μιά γενική ἀποτίμηση τοῦ Ἰσλάμ, μέ βάση τά ὅσα ἔχουμε ἐκθέσει ὥς τώρα. Διότι μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη, προκειμένου νά κατανοήσουμε καλύτερα τά κεφάλαια πού ἀκολουθοῦν, τά ὁποῖα ἐξετάζουν κυρίως τήν ἀναστροφή καί δράση τοῦ Ἰσλάμ στό σύγχρονο κόσμο. Ὁρισμένες ἀπό τίς ἐν συνεχείᾳ παραγράφους, ἀποτέλεσαν αὐτοτελή κεφάλαια πού προηγήθηκαν.

1. Τό Κοράνιο δέν εἶναι ἀποκάλυψη· εἶναι καθαρά φυσικό - ἐγκόσμιο ἀνθρώπινο κείμενο μέ κοινωνικοπολιτικό τόνο, ἀλλά καί μέ κάποιους στίχους πού θίγουν μυστικές χορδές τῆς ψυχῆς. Ἔχει χαρακτήρα ρεαλιστικό καί ὑπόσχεται μιά εὐδαιμονία ἐγκοσμιοκρατική. Ἡ ἑλληνική μετάφραση τοῦ Κορανίου, τήν ὁποία χρησιμοποιοῦμε, ἀποδίδεται μέ πολλή δεξιοτεχνία καί διπλωματικότητα καί μέ ὅσο τό δυνατόν περισσότερο ἁπαλές ἐκφράσεις· ἐνῶ παλαιότερες ἑλληνικές μεταφράσεις τοῦ Κορανίου εἶναι ρεαλιστικότερες καί πιό ἐκφραστικές τοῦ πρωτοτύπου κειμένου.

Τό Κοράνιο, πού εἶναι κατ᾿ ἐξοχήν ἐχθρικό πρός κάθε μορφή εἰδωλολατρίας, δέν τό ἔγραψε ὁ Μωάμεθ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἦταν ἀγράμματος· οὔτε ἀνάγνωση ἤξερε οὔτε γραφή. Εἶναι μιά συλλογή τῶν κατά καιρούς δῆθεν ἀποκαλύψεων πού εἶχε δεχθεῖ. Οἱ δῆθεν ἀποκαλύψεις, οἱ ὁποῖες, σύμφωνα μέ τόν «προφήτη», εἶναι «κατά γράμμα ὑπαγορευμένες ἀπό τόν Γαβριήλ», ἐκτίθενται μέ τρόπο ἀποφθεγματικό καί δέν ἔχουν μεταξύ τους καμιά συνοχή ἤ ἑνότητα. Ἡ συλλογή τῶν ἀποκαλύψεων καταρτίστηκε καί ἀπετέλεσε ἑνιαῖο σύνολο μετά τό θάνατο τοῦ Μωάμεθ ἀπό τόν Ζαΐτ (Zaid ibn Thabit), τόν ἔμπιστο μαθητή καί γραμματέα του. Ἑπομένως ἡ μορφή τοῦ σημερινοῦ ἐπίσημου κειμένου τοῦ Κορανίου χρονολογεῖται ἀπό τήν ἐποχή τοῦ τρίτου χαλίφη, τοῦ Uthman (Ὀθμάν) (644-656), καί ἀπέχει δύο δεκαετίες ἀπό τό θάνατο τοῦ Μωάμεθ.

2. Ὁ Μωάμεθ πολέμησε τήν εἰδωλολατρία, ἀκολουθεῖ ὅμως πιστά τά βήματα καί τήν τακτική της. Ἡ εἰδωλολατρία, ἱκανοποιώντας τά κατώτερα ἔνστικτα τοῦ πρωτόγονου ἀνθρώπου, ὑποβίβασε τόν ἀπειροτέλειο, πανάγιο καί ἀπειράγαθο Θεό πρός τό ταπεινό ὑποκείμενο τοῦ «πεπτωκότος» ἀνθρώπου. Τόν ὑποβίβασε δέ τόσο, ὥστε προσδίδοντας σ᾿ Αὐτόν τίς ἀδυναμίες τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου μέ τή σκοτισμένη ψυχή, τό θολωμένο λογικό, τή γεμάτη καί αἰχμαλωτισμένη ἀπό τά πάθη καρδιά, ἐλάτρευσε τό Δία, τήν Ἥρα, τόν Ἄρη, τήν Ἀφροδίτη, τό Βάκχο, τό Διόνυσο. Ἔτσι ἱκανοποιοῦσε ὑποτυπωδῶς καί κατά τρόπο ὁλότελα λανθασμένο τήν κατά τά ἄλλα ἔμφυτη τάση τῆς ἀθάνατης ψυχῆς, τό ἐγγενές ἁγνό θρησκευτικό συναίσθημα τοῦ λογικοῦ, ἐλεύθερου ἀνθρώπου· τό συναίσθημα νά πλησιάσει, ὅσο τοῦ ἦταν δυνατόν, τήν πηγή τῆς ζωῆς καί τοῦ ἁγιασμοῦ καί νά ὁμοιωθεῖ πρός τό Δημιουργό του. Νά ἐπιτύχει τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», γιά τό ὁποῖο ὁ Θεός τόν ἔπλασε ἀπό ἀγάπη καί μόνο.

Τόν ἴδιο δρόμο ἀκολούθησε καί ὁ Μωάμεθ. Ὑποβίβασε τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης, καί παρουσίασε τό Θεό συνωμότη, σκευωρό, βασανιστή, βλοσυρό, αἱμοχαρή, νά κρατεῖ ξίφος στό χέρι, ἕτοιμο νά χυμήξει γιά νά σκορπίσει τό θάνατο!... Τόν παρέστησε αἱμοδιψῆ, καί πρόσωπο τό ὁποῖο ἐπιχαίρει κάθε φορά πού τά σαρκοβόρα ὄργανά του θερίζουν τήν ἀνθρώπινη ζωή μέ τό πρόσχημα τῆς... θείας δικαιοσύνης1!  Τήν ὁποία ὅμως δικαιοσύνη ὁ Μωάμεθ προσβάλλει ἀσύστολα, ἀφοῦ τήν κατέστησε ἀδυσώπητο ἐκδικητή τῶν προσωπικῶν του διαφορῶν ἤ προστάτη τῆς μωαμεθανικῆς συμμορίας, ἡ ὁποία ἀπεγύμνωνε στίς ἡμέρες του ἀνυπεράσπιστα ἐμπορικά καραβάνια, στά δέ μεταγενέστερα χρόνια ἔσφαζε, ἐβίαζε καί λεηλατοῦσε τούς «ἀπίστους», δηλαδή τούς μή μωαμεθανούς!

Γράφει τό Κοράνιο: «Καί ἄλλα (λάφυρα ὑπάρχουν) πού δέν ἔχετε – πάνω τους – τή δύναμη, ἀλλά πού ὁ Ἀλλάχ τά ἔχει περικυκλώσει. Καί ὁ Ἀλλάχ ἔχει δύναμη πάνω σ᾿  ὅλα τά πράγματα». «Ὁ Ἀλλάχ εἶναι παντοδύναμος, πάνσοφος» (Στάδιο 48, ἡ Νίκη, ἐδάφ. 21, 19) 2. Ἔχουμε δηλαδή στό Κοράνιο, ἔτσι τόν φαντάστηκε ὁ Μωάμεθ, ἕνα δικό του πανίσχυρο Ἄρη, κατ᾿ ἀπομίμηση τοῦ ἑλληνικοῦ θεοῦ τοῦ πολέμου, ὁ ὁποῖος θέλει νά ἐπιβάλει σ᾿ ὅλον τόν κόσμο τή.... μωαμεθανική τάξη! Οἱ «πιστοί» μποροῦν νά σφάζουν, νά λεηλατοῦν τούς πάντες ἀπό κάθε εἶδος περιουσίας, μόνο καί μόνο γιατί αὐτά ἀνήκουν στούς «ἀπίστους», τούς μή μουσουλμάνους! Καί αὐτό τό... «θεάρεστο» ἔργο οἱ πιστοί  τοῦ Ἰσλάμ μποροῦν νά τό ἐργάζονται μέ ἀπόλυτα ἥσυχη συνείδηση, ἀφοῦ ὁ Ἀλλάχ, ὁ θεός τοῦ Μωάμεθ, τούς ὑπόσχεται ἀνεπιφύλακτα τή συνδρομή του! Καί τόν μέν πολεμοχαρή θεό τοῦ εἰδωλολάτρου Ἕλληνος τόν συγκρατοῦσαν στίς αὐθαιρεσίες του ἄλλοι ἰσχυρότεροι θεοί τοῦ δωδεκαθέου τοῦ Ὀλύμπου, ὅπως π.χ. ὁ Ζεύς, ἡ Ἤρα, ἡ Ἀθηνᾶ... Τό πολεμοχαρή ὅμως Ἀλλάχ τοῦ Μωάμεθ κανένας δέν συγκρατεῖ!

Ἄν ὅλα αὐτά δέν εἶναι «σκέτος φασισμός», τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι. Καί ὅμως τό Κοράνιο ἐπιμένει, ἀπευθυνόμενο στούς «λαούς τῆς Βίβλου», δηλαδή στούς Ἰουδαίους καί τούς Χριστιανούς: «Σᾶς ἦρθε ὁ Ἀπόστολός μας (...) τώρα, ἀπ᾿ τόν Ἀλλάχ φῶς (ὁ Μουχάμμαντ) κι ἔνα ξεκάθαρο Βιβλίο (τό Κοράνιο)· πού μ᾿ αὐτό ὁ Ἀλλάχ καθοδηγεῖ ὅλους, ὅσοι ἐκλιπαροῦν τήν εὐχαρίστησή Του, στήν εἰρήνη (κι ἀσφάλεια) καί τούς ὁδηγεῖ, μέ τή θέλησή Του, ἀπ᾿ τό σκοτάδι στό φῶς - τούς ὁδηγεῖ σ᾿ ἕνα ἴσιο μονοπάτι»!  (Στάδιο 5, τό Τραπέζι, ἐδάφ. 15, 16)3.

Αὐτούς τούς ἀχαλίνωτους διθυράμβους, αὐτά τά ληρολογήματα, τά καταπίνουν ἀμάσητα καί σήμερα, καθώς μπαίνουμε στόν 21ο αἰώνα μ.Χ., ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, δυστυχῶς καί μορφωμένοι, ἀλλά καί... ἀρκετοί πού μορφώθηκαν μέ τή δυτική κουλτούρα!...

3. Εἶναι γεγονός, ὅτι λίγο πρίν ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἄρχισε κάποια «φιλελευθεροποίηση» τοῦ Ἰσλάμ. Καί τοῦτο λόγῳ τῆς ἔντονης πιέσεως πού δεχόταν ὁ μωαμεθανισμός ἀπό τή Δύση καί ἰδιαίτερα ἀπό τά ρεύματα τοῦ φιλελευθερισμοῦ, πού ἦσαν κατ᾿ ἐξοχήν ἰσχυρά στή Γαλλία. Ἡ πίεση τῶν φιλελεύθερων ἐκείνων ἰδεῶν, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα καί τήν ἄνοδο τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ στήν ἐξουσία τῆς Τουρκίας.

Τό 1983 εἴδαμε μιά εἴδηση πού γιά τούς πολλούς ἦταν ὥς τότε ἄγνωστη. Μεταφέρουμε τό ἀποκαλυπτικό αὐτό δημοσίευμα, τό σχετικό μέ τό περιεχόμενο τοῦ Κορανίου, ὅπως τό κατέγραψε Ὀρθόδοξο θρησκευτικό Περιοδικό. Ἔγραφε ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου:

«Τό ἔτος 1922 ὁ μέγας μεταρρυθμιστής τοῦ τουρκικοῦ κράτους Κεμάλ πασᾶς, κατά τό μέγα συνέδριον τοῦ κόμματός του, ἀπέρριψε τό Κοράνιον ὡς ἀνήθικον, ὡς πορνογραφικόν, “Χιουλλέ”, λόγῳ τῶν πορνογραφικῶν περιεχομένων εἰς οὐσιώδεις σελίδας τοῦ Κορανίου». Ἀφοῦ ὁ Κεμάλ στό μέγα συνέδριο τῆς μεταρρυθμίσεως διέταξε τόν Μπάς-χότζα (ΣΣ. τόν πρῶτο, τόν ἐπικεφαλῆς τῶν χοτζάδων) νά διαβάσει ἐκφώνως καί καθαρά εἰς ἐπήκοον ὅλων τή σχετική πορνογραφική παράγραφο τοῦ Κορανίου, «ὕψωσε τό Εὐαγγέλιο καί εἶπε μεγαλοφώνως: Αὐτό εἶναι τό ἱερόν βιβλίον τοῦ Ἰσά πεϊχαμπέρ (=τοῦ Ἰησοῦ τοῦ προφήτου), καί πλήρης ὀργῆς εἶπε τά ἑξῆς τολμηρά λόγια: Εἶναι αἶσχος εἰς ἡμᾶς, εἰς τόν 20όν αἰῶνα, νά εἴμεθα ὀπαδοί τοῦ καμηλιέρη ἀλήτου καί ἀμορφώτου. Καί ἐπέταξε τό Κοράνιον λέγων τρεῖς φοράς· Αἶσχος, αἶσχος, αἶσχος!!!».

Στό ἴδιο ἄρθρο ἀναφερόταν καί ἕνα περιστατικό μέ μορφωμένο Τοῦρκο, ὀνόματι Φαΐκ, πού κατεῖχε ὑψηλή δικαστική θέση καί ὁ ὁποῖος συμμεριζόταν ἀπόλυτα τή θέση τοῦ Κεμάλ καί ἐπαινοῦσε τό Εὐαγγέλιο, χαρακτηρίζοντας τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς «ἀληθινόν προφήτην», τόν δέ Μωάμεθ ψευδοπροφήτη4.

Τό Δεκέμβριο τοῦ 1997 φίλος θεολόγος μᾶς ἔστειλε ἐπιστολή μέ ἡμερομηνία 15.12.1997, στήν ὁποία ἔγραφε μεταξύ ἄλλων: «Κατέχω στό ἀρχεῖο μου ἰδιόγραφον ἀνέκδοτον ἐπιστολήν τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Γέροντος καί πνευματικοῦ μου πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου (ΣΣ. πρόκειται γιά τό γνωστότατο στό Ὀρθόδοξο πλήρωμα ὅσιο Γέροντα Φιλόθεο, καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Λογγοβάρδας Πάρου), στήν ὁποίαν ὑπάρχουν ἐνδιαφέροντα ἀποκαλυπτικά στοιχεῖα περί τοῦ Κεμάλ. Σᾶς τήν ἀποστέλλω μετά χαρᾶς νά τήν δημοσιεύσετε διά πρώτην φοράν πρός ἐνημέρωσιν πιστῶν καί ἀπίστων, ἀλλά καί πρός δόξαν τοῦ Ἁγίου Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ μας, ὅς “ποιεῖ θαυμάσια μόνος”».

Γιά τήν ἐπιστολή αὐτή ὁ ἀείμνηστος ἀρχιμανδρίτης Ζερβάκος στό βιβλίο του «Ὁ Ὁδοιπόρος» (ἐν Ἀθήναις 19796), πού εἶναι οὐσιαστικά ἡ αὐτοβιογραφία του, γράφει στή σελ. 137:

«Εὑρισκόμενος ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁ Ὁδοιπόρος (= π. Φιλόθεος) καί ἔχων πληροφορίας ὅτι ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας Κεμάλ εἶχεν ἀποπτύσει τήν μωαμεθανικήν θρησκείαν ἀπεπειράθη νά προσελκύσῃ αὐτόν εἰς τήν Ὀρθόδοξον χριστιανικήν πίστιν. Καί ἤθελε μέν ὁ Κεμάλ νά προσέλθῃ εἰς τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ᾿ ἐπειδή τά πνεύματα τότε πολλῶν Μωαμεθανῶν ἦσαν ἐξημμένα λόγῳ τῶν μεταρρυθμίσεων, ἅς εἶχε κάμει εἰς τήν θρησκείαν των, ἀνέβαλε δι᾿ εὐθετώτερον καιρόν, ἀλλ᾿ ἀσθενήσας ἀπέθανε καί δέν προέλαβε νά ἀσπασθῇ τόν Χριστιανισμόν».

Σέ ὑποσημείωση τῆς ἰδίας σελίδος γράφεται: «Μέ τόν Κεμάλ ὁ Ὁδοιπόρος εἶχεν ἀλληλογραφίαν, καί ὅταν ἐπληροφορήθη, ὅτι ἠσθένησε, ἔσπευσε νά μεταβῇ εἰς Ἄγκυραν μήπως τόν προελάμβανε ζῶντα καί ἐβάπτιζεν, ἀλλ᾿ ὅταν ἔφθασεν ἀπό τήν Πάρον εἰς Ἀθήνας, ἐπληροφορήθη, ὅτι ἐτελεύτησεν».

Ἰδού καί τό κείμενο τῆς πράγματι ἱστορικῆς ἐπιστολῆς τοῦ ὁσίου Γέροντος Ζερβάκου, ἡ ὁποία φέρει ἡμερομηνίαν 8 Ἰανουαρίου 1960. (Παραλείπουμε ὁρισμένα τμήματα, διότι θεωροῦμε ὅτι δέν εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός νά δημοσιοποιηθεῖ ὁλόκληρο τό περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς. Διατηροῦμε τή στίξη τοῦ κειμένου).

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Ἡγούμενος Μονῆς Λογγοβάρδας

Πρός

τόν κ. Ἰωάννην Ε. Ἀντωνόπουλον

Δημοσιογράφον

εἰς (...)

Ἀγαπητέ καί προσφιλέστατε κύριε Ἰωάννη.

χαίροις ἐν Κυρίῳ,

Τήν ἀπό 30ῆς προπαρελθ. ὑμετέραν ἔλαβον πολύ ἀργά καθότι εὑρισκόμην εἰς πνευματικήν περιοδείαν ἀπό ἀρχάς Ὀκτωβρίου ἄχρι τέλους Δεκεμβρίου π. ἔ.

Ἤδη εὐχαρίστως σᾶς παρέχω τάς κάτωθι πληροφορίας περί τοῦ Προέδρου τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας ΚΕΜΑΛ ἐν σχέσει πρός τόν Χριστιανισμόν.

Κατά τό ἔτος 1934 ἐπί  Πατριάρχου Φωτίου μετέβην εἰς Κωνσταντινούπολιν. Ἐξ Ἀθηνῶν εἶχον πληροφορίας παρά τινων γνωστῶν μοι καί οἰκείως ἐχόντων πρός τά ἐν τῇ Τουρκικῇ Δημοκρατίᾳ, ὅτι ὁ Κεμάλ ἔκαμε πολλάς καινοτομίας εἰς τήν Θρησκείαν τῶν Μωαμεθανῶν κατηγόρει δέ δημοσίως τόν Μωάμεθ, ὅτι ἦτο λαοπλάνος καί ἀγύρτης. Ἐπειδή πολλοί τῶν Μωαμεθανῶν παρεπονέθησαν ὅτι ὑβρίζει τόν Προφήτην των, ἔκαμεν ἡμέραν τινά διάλεξιν. Μεταξύ τῶν ἄλλων κατά τήν διάλεξιν, εἶπε καί τά ἑξῆς ἀξιοσημείωτα: «Παραπονεῖσθε τινές ἐξ ὑμῶν ὅτι ὑβρίζω τόν Προφήτην Μωάμεθ. Θέλω νά μοῦ ἀποκριθῆτε εἰς τήν ἐρώτησιν πού θά σᾶς κάμω. Εἴπατέ μοι· ζῇ ἤ ἀπέθανεν ὁ Μωάμεθ;»  Πολλοί ἀπεκρίθησαν «ἀπέθανεν». «Ἀλλ᾿ ὁ Χριστός, εἶπεν ὁ Κεμάλ, ζῇ. Ἑπομένως ὁ Χριστός ἐστιν ὁ ἀληθής Προφήτης, ὁ δέ Μωάμεθ ἀληθῶς ἐστί ψευδοπροφήτης». Ἐπιδείξας δέ τό κοράνιον εἶπεν αὐτοῖς: «αὐτό τό κοράνιον γέμει δεισιδαιμονιῶν, μύθων, τερατολογιῶν, ψευδολογιῶν. Οὔτε τό παρεδέχθην ποτέ, οὔτε θά τό παραδεχθῶ» καί μέ περιφρόνησιν τό ἔρριψε κάτω (τινές μοί εἶπον ὅτι τό κατεπάτησε) ὑψώσας δέ τό Εὐαγγέλιον, τήν Καινήν Διαθήκην, εἶπεν «αὐτό τό βιβλίον περιέχει ἀληθείας, οὐράνιον διδασκαλίαν, αὐτό ἐγώ τό παραδέχομαι». Οὐδείς ἐτόλμησε νά εἴπῃ γρύ, διότι ὅτε τινές ἐν Σμύρνῃ καί ἄλλαις πόλεσι τῆς Ἀνατολῆς διεμαρτυρήθησαν διά τά ἀνωτέρω καί ἡτοιμάζοντο διά κίνημα, ἔμαθε τοῦτο ὁ Κεμάλ καί ἔστειλε στρατόν, ὁ ὁποῖος συνέλαβε τούς πρωταιτίους καί τούς ἀπηγχόνισε. Ἔκτοτε οὐδείς ἐτόλμα ἀντειπεῖν ἤ ἀντιστῆναι εἰς τάς διαταγάς καί ἀποφάσεις τοῦ Κεμάλ.

Ταῦτα πάντα πληροφορηθείς ἐχάρην καί ἐστοχάσθην ὅτι ἐπέστη ἡ κατάλληλος ὥρα διά νά προσέλθῃ ὁ Κεμάλ εἰς τόν Χριστιανισμόν καί σύν αὐτῷ καί ἄλλοι Μωαμεθανοί, μεθ᾿ ὧν πολλάκις εἶχον συζητήσει, πρό ἐτῶν, συνταξιδεύων μετ᾿ αὐτῶν εἰς Θεσσαλονίκην καί Σμύρνην καί οἱ ὁποῖοι μοί εἶχον ἐκφράσει τήν ἐπιθυμίαν των νά ἀσπασθῶσι τόν Χριστιανισμόν καί μάλιστα τινές ἐξ αὐτῶν ἦσαν ἐν τῷ κρυπτῷ Χριστιανοί. Εἶχον τήν ἐπιθυμίαν ἀπό πολλῶν ἐτῶν νά μεταβῶ εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων, τήν πόλιν τῶν ὀνείρων, ἀλλ᾿ ὅτε ἔλαβον τάς ἀνωτέρω πληροφορίας περί τοῦ Κεμάλ ἔσπευσα ἀμέσως ἀνεκοίνωσα τόν σκοπόν μου εἰς τόν ἀείμνηστον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον ὅτι πηγαίνω εἰς Κωνσταντινούπολιν δι᾿ έπίσκεψιν καί μελέτην τῶν ἀρχαίων μνημείων, ἀλλά περισσότερον πηγαίνω διά νά προτρέψω τόν Κεμάλ νά γίνῃ Χριστιανός. Κατ᾿ ἀρχάς μοί εἶπεν ὅτι ἡ ἀπόφασίς μου εἶναι τολμηρά καί νά προσέξω, ἀλλ᾿ ὅτε τῷ εἶπον ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν ἐκήρυξαν τόν Χριστόν μόνον εἰς τούς ὁμοφύλους των Ἰουδαίους, ἀλλ᾿ εἰς πάντα τά ἀλλόφυλα, τά ἄπιστα, τά εἰδωλολατρικά ἔθνη καί εἶναι μεγάλη αἰσχύνη εἰς ἡμᾶς τούς Ἕλληνας Ὀρθοδόξους κληρικούς νά φοβώμεθα νά κηρύξωμεν τόν Χριστόν εἰς καιρόν ὅπου αἱ σχισματικαί αἱρετικαί ἐκκλησίαι τῶν Διαμαρτυρομένων καί Ρωμαιοκαθολικῶν στέλλουσιν ἱεραποστόλους εἰς ὅλα τά ἔθνη ἀκόμη καί εἰς τούς ἀγρίους  «Ἔχεις δίκαιον», μοί εἶπεν, «πήγαινε» (...).

Ἀφ᾿ οὗ ἔφθασα εἰς Κωνσταντινούπολιν (...) μετέβην εἰς Πρίγκηπον (...) καί ἐτέλεσα τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Ἐκεῖ ἐγνώρισα πολλούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους ἠρώτων ποῦ ἔχει τήν ἕδρα του ὁ Κεμάλ καί πῶς εἶναι δυνατόν νά τόν ἴδῃ τις. Εἷς ἐξ αὐτῶν πού ἠρώτων μοί λέγει:«Μένει εἰς τήν Ἄγκυραν, ἀλλά τί τόν θέλεις;». Λέγω, «θέλω νά τόν ἴδω προσωπικῶς καί νά τῷ προτείνω νά ἀσπασθῇ τόν Χριστιανισμόν». Μόλις ἤκουσε ταῦτα, ἠγέρθη ὄρθιος καί πλήρης ἐνθουσιασμοῦ γενόμενος μοί λέγει: «Αὐτό θά εἶναι τό μεγαλύτερον μυστήριον πού θά κάνετε. Δέν εἶναι ἄλλο ἀπό αὐτό μεγαλύτερον. Θά σᾶς ὑποβοηθήσω κι ἐγώ, διότι ὁ Κεμάλ εἶναι φίλος μου, ἔχω τήν ἄδειαν νά ἐμβαίνω εἰς τό ἀνάκτορόν του καί εἰς τήν Ἄγκυραν καί ἐδῶ εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ὅταν ἔρχηται. Γνωρίζω δέ πολύ καλά ὅτι κλίνει πρός τόν Χριστιανισμόν. Τήν Πέμπτην ἑσπέρας θά ἔλθῃς νά κοιμηθῇς εἰς τόν οἶκον μου καί τήν Παρασκευήν, λίαν πρωΐ, θά περάσωμεν εἰς Νικομήδειαν καί θά ἔμβωμεν εἰς τό τραῖνον καί τό ἑσπέρας θά φθάσωμεν εἰς Ἄγκυραν, θά φιλοξενηθῶμεν εἰς τό ἀνάκτορον τοῦ Κεμάλ τρεῖς ἡμέρας Σάββατον - Κυριακήν καί Δευτέραν καί τήν Τρίτην ἐπιστρέφομεν. Θά ἔχωμεν ἀρκετόν χρόνον νά τῷ ὁμιλήσητε. Ταῦτα ἀκούσας ὑπερεχάρην».

Στή συνέχεια ὁ Γέρων Φιλόθεος ἀναφέρει πῶς καί γιατί ματαιώθηκε ἡ μετάβασή του στήν Ἄγκυρα. Καί ἐπιλέγει:

«Τούτου καί μόνον ἕνεκεν ἐματαιώθη τό διά τήν Ἄγκυραν ταξείδιόν μου καί ὁ σκοπός δι᾿ ὅν θά μετέβαινον.

Ἐπιστρέψας ἐνταῦθα (ΣΣ. στήν Ἑλλάδα) ἀπέστειλα τῷ Κεμάλ ἐπιστολήν προτρεπτικήν ὅπως ἀσπασθῇ τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ᾿ ἐν τῷ μεταξύ ἠσθένησε καί ἔσπευσα μέν νά τόν προλάβω καί βαπτίσω, ἀλλ᾿ ὅτε ἔφθασα εἰς Ἀθήνας, καθ᾿ ἥν στιγμήν μετέβαινον εἰς τά Γραφεῖα τῆς Μητροπόλεως διά νά ζητήσω ἄδειαν, ἔξω τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, εἰς τήν πλατεῖαν Μητροπόλεως, μέ συνήντησεν ὁ κ. Δημ. Χατζηιωάννου καθηγητής τῆς Γαλλικῆς καί ἱεροψάλτης, ὁ ὁποῖος μοί μετέφρασεν γαλλιστί τήν πρός τόν Κεμάλ ἐπιστολήν μου καί μοί λέγει: «Τά συλληπητήριά μου. Ὁ φίλος σου ὁ Κεμάλ ἀπέθανε» (...).

Αὐτοί εἰσίν ἐν περιλείψει αἱ περί Κεμάλ πληροφορίαι.

Ὁ Κεμάλ ἐάν ἔζη, θά ἐβαπτίζετο. Ἀλλά διατί δέν ἐβαπτίσθη; (...). Τά κρίματα Κυρίου ἄβυσσος πολλή.

Μετ᾿ ἀγάπης καί ἐγκαρδίων εὐχῶν

Ἀρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος

Ἐν Πάρῳ τῇ 9ῃ Ἰανουαρίου 1960

Ἐνδεικτικό τοῦ ἐπηρεασμοῦ πού ὑφίστανται ὁρισμένοι κύκλοι τοῦ Ἰσλάμ ἀπό τό χριστιανικό πνεῦμα καί τίς φιλελεύθερες ἰδέες τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖες εἶναι καί αὐτές καρπός τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι καί τό ἀκόλουθο κείμενο. Μᾶς τό ἔστειλε φίλος πού γεννήθηκε καί ἔζησε πάνω ἀπό πέντε δεκαετίες στήν Αἴγυπτο. Ἔγραφε μεταξύ τῶν ἄλλων: «Οἱ μυαλωμένοι μωαμεθανοί μέ ἔξυπνο τρόπο ἀποφεύγουν τίς ὀξεῖες θέσεις, πού δέν τούς τιμοῦν. Θυμᾶμαι ἄρθρο στήν ἐφημερίδα γιά τήν ΑΓΑΠΗ, πού ἀπηχοῦσε χριστιανικές ἀπόψεις. Ὁ Ἄραβας συντάκτης του ἦταν ἀπόφοιτος ἀμερικανικῶν Πανεπιστημίων!». Καί  πρόσθετε: «Ὅσοι Χριστιανοί ζοῦν μεταξύ τῶν μωαμεθανῶν, ἐσκεμμένα μένουν στίς «κοινές ἠθικές» καί δέν ἐπιμένουν στίς βασικές ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας γιά εὐνοήτους λόγους. Γι᾿ αὐτό ἀναρωτιέμαι: Ἀλήθεια, ὁ διάλογος Χριστιανῶν καί μουσουλμάνων μέ ποιές βάσεις γίνεται;».

4. Ἀναγκαῖο συμπλήρωμα τοῦ Κορανίου θεωρεῖται ἡ Παράδοση καί ὁ θεολογικός στοχασμός τῶν σοφῶν τοῦ Ἰσλάμ. Μετά τό Κοράνιο, ὑποδεέστερη βέβαια κατά πολύ ἀπό τό Κοράνιο, εἶναι ἡ Χαντίθ (Hadith), δηλαδή ἡ Παράδοση· αὐτή ὑπῆρξε τό δεύτερο στήριγμα τοῦ «Οἴκου τοῦ Ἰσλάμ». Τό Κοράνιο κατανοεῖται πάντα ὑπό τό φῶς τῆς Χαντίθ. Γι᾿ αὐτό γιά «τόν εὐσεβῆ μουσουλμάνον ἡ Χαντίθ ἀντιπροσωμεύει τόν “Λόγον τοῦ Μωάμεθ”, ὡς ἐπίμετρον τοῦ Κορανίου - τοῦ “Λόγου τοῦ Ἀλλάχ”»5.

Ἡ Παράδοση αὐτή περιέχει τά σχετικά μέ τόν βίο καί τή διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ πού εἶχαν διασωθεῖ προφορικά. Ἐπειδή δέ τό περιεχόμενο τοῦ Κορανίου δέν ἐκάλυπτε ὅλες τίς ἀνάγκες τοῦ θρησκευτικοῦ καί πολιτικοῦ βίου τῶν πιστῶν τοῦ Ἰσλάμ, γινόταν συχνά ἀναδρομή στή συνήθεια (Sunna), στά θέσμια πού εἶχαν γίνει ἀποδεκτά. Τό σύνολο τῶν σχετικῶν αὐτῶν κανόνων καί διατάξεων ἀπετέλεσε τελικά τήν Παράδοση (Hadith). Ἀπό δέ τόν Θ΄ αἰώνα παρουσιάστηκαν καί οἱ πρῶτες συστηματικές συλλογές. «Ἡ ἀξιοπιστία τοῦ περιεχομένου τῶν ἐν λόγῳ συλλογῶν ἐστηρίζετο ἐπί διαδοχικῆς σειρᾶς μαρτυριῶν, αἵτινες ἀνέτρεχον μέχρι τῆς ἐποχῆς τοῦ Μωάμεθ»6.

Αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἀνέκαθεν ἀνέλυαν τό Κοράνιο καί τήν Παράδοση τοῦ Ἰσλάμ, ἦσαν οἱ μουσουλμάνοι «νομικοί», οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν «τούς φορεῖς καί τούς ἐκπροσώπους καί τούς διαμορφωτάς τοῦ ἰσλαμικοῦ ἤθους». Ὅταν ὅμως παρουσιάζεται κάποια ἀσάφεια, ὡς πρός τό τί πρέπει νά γίνει, κριτήριο «ἀποτελεῖ ἡ ijma, δηλαδή ἡ κοινή συνείδησις, τό concencus (=ἡ συμφωνία) τῶν μουσουλμάνων νομικῶν - θεολόγων, τῶν “κανονολόγων”. Ἡ δύναμις τοῦ παράγοντος τούτου ἀπεδείχθη ἀποφασιστική διά τό Ἰσλάμ». Ἐπίσης μεγάλη ἐπιρροή ἀσκοῦν στή ζωή τοῦ Ἰσλάμ καί οἱ «ulama» («εἰδήμονες» θεολόγοι, οἱ ἐπαΐοντες). Οἱ «σοφοί» αὐτοί δέν ἔχουν «οἱανδήποτε ἱερατικήν ἀπόχρωσιν», εἶναι ὅμως «εἰς θέσιν νά γνωρίζουν καλλίτερον καί νά ἑρμηνεύουν ἀκριβέστερον» τό Κοράνιο7.

5. Ἡ ijma (ἡ κοινή συνείδηση τῶν μουσουλμάνων νομικῶν - θεολόγων) συχνά ἀποδεικνύεται ἀποφασιστική γιά τό Ἰσλάμ, ἰδιαίτερα μεταξύ τῶν σουννιτῶν, δηλαδή τῶν «ὀρθοδόξων» μουσουλμάνων. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι «νεωτερισμοί, ὅπως ἡ λατρεία τῶν ἁγίων, θά ἦσαν ἀδιανόητοι ἄνευ τῶν δυνατοτήτων, τάς ὁποίας προσφέρει ἡ ijma»8.

Ὅμως ὑπάρχουν θέματα στά ὁποῖα οἱ θέσεις τοῦ Κορανίου ἤ τῆς Χαντίθ μένουν σταθερά ἀπαράβατες, ὅπως π.χ. τό θέμα τῆς εἰκονογραφίας. Ἡ ἰσλαμική παράδοση ἀναφέρει ὅτι ὁ Μωάμεθ, καταδικάζοντας ρητῶς τήν εἰκονογραφία, εἶπε: «Οἱ ἄγγελοι δέν εἰσέρχονται σέ σπίτι, ὅπου βρίσκεται σκύλος ἤ εἰκόνα». Καί ἄλλοτε: «Ἐκείνους, πού θά τιμωρήσει αὐστηρότερα ὁ Ἀλλάχ, εἶναι οἱ ποιηταί εἰκόνων». Καί ἄλλοτε: «Ὅσοι κατασκευάζουν αὐτές τίς εἰκόνες θά τιμωρηθοῦν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως».

Ὁ Μωάμεθ ἔλαβε τή στάση αὐτή ἔναντι τῶν εἰκόνων, διότι εἶχε ἐπηρεασθεῖ βαθύτατα ἀπό τό  δοκητισμό καί τόν μονοφυσιτισμό, πού στά χρόνια του εἶχαν διαδοθεῖ στήν Ἀνατολή. Ὁ δοκητισμός ἐδίδασκε ὅτι ὁ Χριστός ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση «κατά δόκησιν», κατά τό φαινόμενο· ὁ δέ μονοφυσιτισμός ὑποστήριζε ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορροφήθηκε ἀπό τή θεία φύση. Οἱ δύο αὐτές ὀλέθριες χριστιανικές αἱρέσεις, πού ἀναστάτωσαν τήν Ἐκκλησία καί ἰδιαίτερα τίς ἀνατολικές περιοχές περιοχές τοῦ Βυζαντίου, παραθεωροῦσαν τό κτιστό πρός χάρη τοῦ ἀκτίστου. Ἔτσι ὅμως δέν ὑποτιμοῦσαν ἁπλῶς τό ἀνθρώπινο σῶμα. Ἡ διδασκαλία αὐτή εἶχε φοβερές ἀνθρωπολογικές συνέπειες καί κατ᾿ ἐπέκταση κοσμολογικές καί σωτηριολογικές. Αὐτές τίς συνέπειες τίς βλέπουμε σ᾿ ὅλη τή δομή καί τήν ἱστορία τοῦ Ἰσλάμ, τό ὁποῖο εἶναι στήν οὐσία ἕνας ψυχρός ὀρθολογισμός, μιά στυγνή περιφρόνηση καί ἐγκληματική ὑποβάθμιση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, πλήρης ἄρνηση τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ καί ἑπομένως ἀπόρριψη ὅλου τοῦ σωτηριολογικοῦ ἔργου Του.

Γινόμαστε σαφέστεροι: Στό πανάγιο πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἑνώθηκε ἡ θεία φύση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως, ἀδιαιρέτως, ἀναλλοιώτως», ὅπως ἐδίδαξε μέ θεία σοφία ἡ ἁγία Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος (451 μ.Χ.). Καί ἐπειδή ὁ Χριστός μέ τή θεία ἐνανθρώπησή Του ἀνέλαβε ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση – ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία – καί τήν ἐθέωσε, γι᾿ αὐτό εἶναι δυνατόν ν᾿ ἁγιογραφοῦμε τό πανάγιο πρόσωπό Του καί τά πρόσωπα τῶν ἁγίων Του. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο φανερώνουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μέν ὁ βασιλιάς καί ἡ κορωνίδα ὅλου τοῦ κτιστοῦ κόσμου, ἀλλά ἡ ἀναφορά καί τό κέντρο ὅλου τοῦ κόσμου, ὁρατοῦ καί ἀοράτου, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Ἑπομένως γιά τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἡ εἰκόνα δέν εἶναι ἁπλό διακοσμητικό στοιχεῖο. Εἶναι κάτι πολύ βαθύ, διότι ἀποκαλύπτει τή στενή σχέση πού ὑπάρχει μεταξύ κτιστῆς καί ἀκτίστου φύσεως· καί κυρίως, διότι φανερώνει τή μεγάλη, εὐφρόσυνη καί σωστική ἀλήθεια, ὅτι τό ἄκτιστο χαριτώνει καί μεταμορφώνει τό κτιστό.

Κατά συνέπεια ὁ ἀγράμματος Μωάμεθ, ἄγευστος ὁποιασδήποτε στοιχειώδους θεολογικῆς γνώσεως, ὁλότελα ἀνίκανος νά ἐμβαθύνει στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας καί ἐπηρεασμένος ἀπό τίς ἀνεικονικές ἀντιλήψεις τῆς Ἀνατολῆς, ὅπως τίς καλλιεργοῦσαν οἱ Ἄραβες, οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ αἱρετικοί Παυλικιανοί καί οἱ μονοφυσίτες, κατήντησε ἕνας στυγνός ἀντιανθρωπιστής, φανατικός καί ὁλοκληρωτικός δικτάτορας. Κυριευμένος καί ἀπό ἕναν ἄκρατο ὀρθολογισμό πῆρε στά χέρια του τό ξίφος, πού τό χαρακτήρισε «κλειδί τοῦ παραδείσου»(!), ὅπλισε μ᾿ αὐτό καί τά χέρια τῶν «πιστῶν» του καί προχώρησε νά καταλύσει ὅ,τι ὑπῆρχε πρίν ἀπ’ αὐτόν, γιά νά ἐπιβάλει τό ὁλοκληρωτικό του κράτος τοῦ τρόμου.

Καί νά σκεφθεῖ κανείς, ὅπως παρατηρεῖ συγγραφέας πού ἀσχολήθηκε μέ τή μορφή καί τό ἔργο τοῦ Μωάμεθ ἀπό θρησκειολογικῆς πλευρᾶς, πώς τό Κοράνιο ἐπιμένει ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι «ὁ τελευταῖος καί μεγαλύτερος προφήτης! πού ἀπέστειλε ποτέ ὁ Θεός πρός τόν κόσμο, ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ εὐσπλαγχνίᾳ καί ἀγάπῃ γιά τόν ἄνθρωπο!... Τί σκληρή εἰρωνεία!... Ὄργανο τῆς ἀγάπης τό ξίφος καί τῆς δικαιοσύνης καρπός ὁ φόνος!!»9.

6. Ἡ ἠθική τοῦ Ἰσλάμ συμπίπτει σέ ἐλαχιστότατα σημεῖα μέ ἐκείνη τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τοῦτο ὅμως ὀφείλεται στό ὅτι ὁ Μωάμεθ δανείσθηκε πολλά στοιχεῖα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Ἄλλωστε ὁ Μωάμεθ ἀπό πλευρᾶς δογματικῆς μπορεῖ ἄνετα νά χαρακτηρισθεῖ λίγο Ἑβραῖος καί περισσότερο Χριστιανός αἱρεσιάρχης. Σ᾿ ἄλλα ὅμως σημεῖα ἡ Ἰσλαμική ἠθική εἶναι οὐδέτερη καί σ᾿ ἄλλα ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη πρός ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ὁ Μωάμεθ ἠθικά υἱοθετεῖ τόν πρωτόγονο κανόνα τῆς ζούγκλας, ὅπου ἐπικρατεῖ «τό δίκαιον τοῦ ἰσχυροτέρου» γιά τήν ἐξωτερική πολιτική τῆς θεοκρατίας του· γιά δέ τήν ἐσωτερική του πολιτική, τή ρύθμιση τῶν μεταξύ τῶν πολιτῶν του σχέσεων, χρησιμοποιεῖ τό «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ». Γιά τό Ἰσλάμ τό μίσος, ἡ ἐκδίκηση, ἡ τιμωρία εἶναι δύναμη· ἡ συγγνώμη καί ἡ ἀγάπη ἀδυναμία.

7. Τό Ἰσλάμ σαφῶς ὑποτιμᾶ τήν ὁμότιμη πρός τόν ἄνδρα γυναίκα, ὑποστηρίζοντας σταθερά, μέ κραυγαλέο τρόπο καί καταφανή ἀδικία τόν ἄνδρα στά ζητήματα τοῦ γάμου καί τοῦ διαζυγίου.

Ὁ Dr. Arsham Momeni ἀναφέρει κάποιους πρόσφατους ἀνατριχιαστικούς πράγματι κανονισμούς γύρω ἀπό τό πρόσωπο τῆς γυναίκας καί τή θέση της στό γάμο. Νέα νομοθεσία στό Ἰράν, ὁρίζει «μέ ἀπόλυτη σαφήνεια ὅτι οἱ θήλεις μετά τήν πάροδο ἐννέα σεληνικῶν ἐτῶν ἀπό τή γέννησή τους εἶναι ἐνήλικες»· «ἡ γυναίκα πού ἔχει συνάψει γάμο μικρῆς διάρκειας δέν δικαιοῦται διατροφή σέ περίπτωση ἐγκυμοσύνης»· «ὁ πατέρας καί ὁ πρόγονος μποροῦν νά συνάψουν γάμο μιᾶς ἤ δύο ὡρῶν γιά τόν ἀνήλικο ἀπόγονό τους ...ἀλλά ὄχι μέ ἀνήθικη γυναίκα»10 κ.ἄ.

8. Ὁ Μωάμεθ δικαιολογεῖ θεολογικά τόν πόλεμο, τοῦ ὁποίου ὁρισμένες μορφές θεωρεῖ ὡς «ἱερόν πόλεμον». Ἀποστολή καί προορισμός τῆς ζωῆς τοῦ μουσουλμάνου εἶναι ὁ πόλεμος. Ὁ δέ θάνατος στό πεδίο τῆς μάχης ὕψιστη εὐτυχία, ἀφοῦ ἔτσι ὁ μουσουλμάνος εἰσέρχεται κατ᾿ εὐθείαν στόν παράδεισο χωρίς καμιά ἄλλη διαδικασία. «Θεία εὐλογία» ἐπίσης θεωρεῖται ἡ λαφυραγωγία στόν πόλεμο, ὄχι μόνο σέ ἀντικείμενα, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπινα ὄντα, γερούς ἄνδρες καί ὄμορφες γυναῖκες. Ὅλα αὐτά θεωροῦνται δίκαιη ἀμοιβή τῆς ἀνδρείας καί τῆς αὐτοθυσίας τῶν πιστῶν τοῦ Ἰσλάμ.

Ὅσα γράψαμε στό κεφάλαιο «Ἱερός Πόλεμος (Τζιχάντ)» εἶναι ἀρκετά γιά νά γίνει κατανοητό τό πῶς ὁρμᾶ στό πεδίο τῆς μάχης ὁ φανατικός τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ πόλεμος ὅμως στόν Περσικό Κόλπο μεταξύ Ἰράκ-’Ιράν-Κουβέϊτ (1991) ἀποκάλυψε καί μιά ἄλλη πτυχή: Τό μίσος καί τό πάθος μουσουλμάνων ἐναντίον... μουσουλμάνων! Μίση ἀνάμεσα στίς ἡγεσίες τῶν μωαμεθανικῶν κρατῶν, πού ἄλλες πολέμησαν τόν Σαντάμ, κι ἄλλες στοιχήθηκαν μαζί του! Καί φυσικά μῖσος ὅλων μαζί κατά τῶν Δυτικῶν, πού θέλουν νά... βάλουν στό χέρι τίς πηγές τοῦ μαύρου χρυσοῦ!...11.

Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ «ἱερός πόλεμος» εἶναι μόνιμη τακτική τοῦ Ἰσλάμ, ἤδη ἀπό τά χρόνια πού ζοῦσε ὁ Μωάμεθ. Ἀναφέρουμε ὅμως καί κάποιους τέτοιους «ἱερούς» πολέμους τῶν δύο τελευταίων αἰώνων: Τό 1930 ὁ ἐμίρης Ἀμπντ Ἐλ Καντέρ, ἐπικαλέστηκε τόν «ἱερό  πόλεμο» ἐναντίον τῆς γαλλικῆς κατοχῆς. Πρίν ἀπό τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὁ Ὀθωμανός χαλίφης χρησιμοποίησε τόν «ἱερό πόλεμο» ἐναντίον τοῦ σεΐχη τῆς Μέκκας. Τό 1980, ὁ βασιλιάς τῆς Ἀραβίας Χαλέντ, χρησιμοποίησε τόν «ἱερό πόλεμο» ἐναντίον τοῦ Ἰσραήλ. Στό 1991 ὁ «ἱερός πόλεμος» κηρύσσεται ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν μή μουσουλμάνων, ἀλλά καί ἐναντίον μουσαλμάνων ἐπικεφαλῆς τῶν ὁποίων εἶναι ὁ βασιλιάς τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας Φάχντ, καί ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Σαντάμ Χουσεΐν τοῦ Ἰράκ ὡς προδότης «τῶν ἁγίων τόπων». Ὁ Φάχντ καί ὁ στρατός του εἶναι οἱ ἄπιστοι πού κατέχουν τίς «ἱερές πόλεις» Μέκκα καί Μεδίνα. Ἐνῶ ὁ Σαντάμ εἶναι «τό σπαθί τοῦ Μωάμεθ» κατά τῶν «βαρβάρων, πού καταστρέφουν μουσουλμανικές πόλεις καί ἐξοντώνουν χιλιάδες ἀνυπεράσπιστους πιστούς»!...12.

9. Τό Ἰσλάμ ἀναγνωρίζει ἐπίσημα τόν ἐξευτελιστικό θεσμό τῆς δουλείας γιά τόν «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν» Θεοῦ ἄνθρωπο.

10. Τό Ἰσλάμ ὡς ἕνας πλήρης ἠθικός θεϊσμός δέν εἶναι πρωτότυπο. Διακρίνεται ὅμως γιά τήν ἐκλεκτικότητα καί τήν ἀφομοιωτική του ἱκανότητα καί δύναμη. Τοῦτο εἶναι φανερό ἀπό τό ἀκόλουθο βεβαιωμένο ἱστορικό γεγονός: «Τούς πρώτους χυμούς του ἀπερρόφησεν ἀναμφισβητήτως ἀπό τήν ἑβραϊκήν καί Χριστιανικήν θρησκείαν· φιλοσοφικῶς ἐτράφη ἀπό τήν Ἑλληνικήν σκέψιν, τόσον τήν Ἀριστοτελικήν, ὅσον καί τήν Πλατωνικήν καί νεοπλατωνικήν· νομικῶς δέν παρέλειψε μετά ἀραβικῆς κληρονομίας νά ἀξιοποιήσῃ τήν ρωμαϊκήν καί βυζαντινήν νομοθετικήν παράδοσιν· ὁ μυστικισμός του ἐκινήθη ἐντός πλαισίων συγγενῶν πρός τήν ἑλληνικήν, χριστιανικήν, περσικήν καί ἰνδικήν πνευματικήν ἐμπειρίαν»13. Παράλληλα τό Ἰσλάμ κατορθώνει νά προσαρμόζεται καί νά ἀξιοποιεῖ πρός ἴδιον πάντοτε ὄφελος ὅ,τι συναντᾶ στό δρόμο του, χωρίς ὅμως τό ἴδιο νά μετακινεῖται ἀπό τίς θέσεις του.

11. Κάποιες τάσεις φιλελευθερισμοῦ πού εἶχαν παρουσιασθεῖ παλαιότερα μεταξύ τῶν Ἰσλαμιστῶν, ἐπηρεάζοντας μονάχα ἐλάχιστους διανοούμενους, ἔχουν ἤδη ἀνασταλεῖ. Τά μουσουλμανικά τάγματα καί οἱ τοπικοί ἰμάμηδες ἔχουν σήμερα ἄμεση καί ἀπόλυτη ἐπιρροή στίς μεγάλες μάζες, τίς ὁποῖες φανατίζουν συστηματικά μέ τόν «ἱερό πόλεμο» καί διάφορα πύρινα συνθήματα.

12. Στίς μέρες μας παρουσιάζεται ἀναζωπύρωση τῆς «ὀρθοδοξίας» τοῦ Ἰσλάμ. Οἱ συντηρητικοί ἐπανῆλθαν δριμύτεροι καί ἀπαιτοῦν, ὀργανωμένοι μέ στρατιωτική πειθαρχία, ἐπιστροφή στίς πηγές τοῦ Ἰσλάμ κηρύσσοντας τήν ἀνάγκη ἐξαγνισμοῦ καί καθάρσεως σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ «προφήτου». Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι οἱ «γκρίζοι λύκοι» τῆς Τουρκίας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καί ἔχουν φανερά τήν ὑποστήριξη τοῦ Ἰσλαμιστῆ τέως πρωθυμουργοῦ Ἐρμπακάν καί τῆς ἐπίσης τέως πρωθυμουργοῦ Τανσοῦ Τσιλέρ, ἡ ὁποία διατείνεται ὅτι εἶναι κατά τοῦ Ἰσλαμισμοῦ!

Ἀλλά καί τοῦ προέδρου τῆς Τουρκίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ καί ἄλλων Τούρκων ἐπισήμων, ὅπως τό ἔδειξαν καί μέ τήν ἐπίσημη παρουσία τους στήν κηδεία τοῦ θανάτου τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν «γκρίζων λύκων» Τουρκοκύπριου Ἄρπ Ἀσλάν. Ἄς σημειωθεῖ δέ ὅτι οἱ «γκρίζοι λύκοι» ἔχουν ὀργανωμένες ὁμάδες καί σ᾿ ἄλλα κράτη, ἐκτός τῆς Τουρκίας. Σκοπός ὅλων τῶν συντηρητικῶν δυνάμεων τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ἡ ἀναστήλωση ἐπί παγκοσμίου ἐπιπέδου τοῦ «Οἴκου Ἰσλάμ». Ἤδη οἱ «γκρίζοι λύκοι» εἶναι ρυθμιστές τῆς Τουρκικῆς πολιτικῆς. Ὅμως γιά τήν ὀργανωμένη κίνηση τοῦ Ἰσλάμ, πού στοχεύει σ᾿ ἕνα πανισλαμικό ἰδεῶδες καί πού χρηματοδοτεῖται ἀπό τίς πλουσιότερες Ἀραβικές χῶρες, κάνουμε λόγο παραθέτοντας δηλώσεις, γεγονότα καί ἀριθμούς στά ἑπόμενα κεφάλαια.

__________________
 

1. Βλ. Στάδιο 8. Τά Λάφυρα, ἐδάφ. 30, 17· Στάδιο 4. Οἱ Γυναῖκες, ἐδάφ. 143· Στάδιο 9. Ἡ Μετάνοια, ἐδάφ. 14: Κοράνιο, σελ. 248, 246, 137, 260.

2. Κοράνιο, σελ. 759.

3. Κοράνιο, σελ. 148-149.

4. Κ. ΒΑΛΑΒΑΝΗ, «Τό Κοράνιον», ἄρθρο στό Περιοδικό «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας», τεὐχ. 176, Ἰούνιος 1983, σελ. 174-175. Στό ἄρθρο ἀναφέρεται καί τό περιεχόμενο τοῦ Κορανικοῦ ἐδαφίου, τό ὁποῖο παραλείπουμε, γιατί εἶναι φοβερά ρεαλιστικό καί περιέχει φράσεις, πού ποτέ δέ θέλουμε ν᾿ ἀποτυπωθοῦν στίς σελίδες αὐτοῦ τοῦ βιβλίου.

5. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, Ἰσλάμ..., σελ. 131, 132.

6. ΘΗΕ, Τόμ. 9, σελ. 125

7. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, ὅπ.π., σελ. 218, 219

8. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, ὅπ.π., σελ. 218

9. ΕΡΗΜΙΤΟΥ, Ὁ Μωάμεθ δικτάτωρ ἤ προφήτης;  Ἀθῆναι 19602, σελ. 34.

10. Dr. ARSHAM MOMENI, Ἰσλάμ..., 117, 118.

11. Βλ. περισσότερα στό ἄρθρο τοῦ Μ. ΠΛΩΡΙΤΗ, «Τό μῖσος, καρπός τῆς “ἑπόμενης μέρας”»; ἐφημ. «Τό Βῆμα», 17.2.1991, σελ. Α/13.

12. Βλ. τό ἀνωτέρω ἄρθρο. Ἐπίσης τό ἄρθρο τοῦ ΧΡ. Κ. ΖΑΝΤΗΡΑ, «Πόλεμος καί Ἰσλάμ», ἐφημ. «ἡ Σημερινή» (Λευκωσία - Κύπρου), 16.2.1991, σελ. 11.

13. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Γιαννουλάτου), Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, ὅπ.π., σελ. 287

 

Πηγή: (Βιβλίο Ορθοδοξία, Ισλάμ και Πολιτισμός, Νικολάου Π. Βασιλειάδη), Ο Σωτήρ

 

Άρθρα:

1. Ἱερός Πόλεμος (ΤΖΙΧΑΝΤ)

2. Ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ;

3. Ἡ μωρία τῆς Δύσεως ἔναντί του Ἰσλὰμ

4. Γενική ἀποτίμηση τοῦ Ἰσλάμ