Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για την Ημερίδα των Ρωμαιοκαθολικών για τα 50 χρόνια από τη Β΄Βατικανή Σύνοδο

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 5ῃ Νοεμβρίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ «ΣΥΝΟΔΟ»

Ἡ Ἀρχιεπισκοπή τῶν ἐν Ἀθήναις «Ρωμαιοκαθολικῶν» σέ συνεργασία μέ τά «Ρωμαιοκαθολικά» Σχολεῖα συνδιοργανώνουν ἡμερίδα μέ θέμα: «Β΄ “Σύνοδος” Βατικανοῦ 50 χρόνια πίστης καί ἐλπίδας» στό ἀμφιθέατρο τοῦ Λεοντείου Λυκείου Πατησίων. Ὅπως ὁ τίτλος προαναγγέλλει θά ἐπιδιωχθεῖ νά ἐμφανισθεῖ τό ψευδοσυνέδριο τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965) πού ἐπικαιροποίησε καί ἀνέπτυξε στά χρόνια μας τίς αἱρέσεις καί κακοδοξίες τοῦ ἐκπεσόντος Πατριαρχείου τῆς Δύσεως μέ τούς 16 ὅρους καί διατάγματα του, ἐκκοσμικεύοντας πλήρως τόν Παπισμό, ὡς δῆθεν πνευματικό ἐφαλτήριο γιά τήν κατανόηση τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ὡς δῆθεν ἔκφραση τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπιμελῶς ὅμως θά ἀποκρυβεῖ ἡ πραγματικότης:1. Ὅτι ἡ Ἀλήθεια δέν εἶναι ἰδεοληψία ἤ ὑποκειμενική προσέγγιση ἤ ζήτημα ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς ἀλλά ἔνσαρκος πραγματικότης πού ὀντοποιεῖται στό πρόσωπο τοῦ τελείου Θεοῦ καί τελείου ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἑπομένως καθίσταται αὐταπόδεικτο τό γεγονός ὅτι ἡ Ἀλήθεια-πρόσωπο Ἰησοῦς Χριστός καί εἷς ἀποτελοῦν τήν πλειοψηφία ἔστω καί ἄν ἀπέναντι εὑρίσκονται πολυεκατομμύρια ἄλλων, ὡς συμβαίνει μέ τήν παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ καί τήν ληστρική ψευδοσύνοδο τοῦ Βατικανοῦ μέ τούς 2.500 συνέδρους της. 2. Ἐν Συνόδῳ εὑρισκόμεθα μόνο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας κοινωνοῦντες μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ διότι «ἡ ζωή καί ὁδός Χριστός» ὅπως ψάλλη ἡ Ἐκκλησία καί ὅπως ὁ ἴδιος διεσάλπισε «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄6). Ἑπομένως ἐν τῇ Ὁδῷ εὑρισκόμεθα μόνον κοινωνοῦντες μέ τήν Ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι μέ τήν αἵρεση πού εἶναι ὁ διάβολος.

Τήν πλέον οὐσιώδη ἀπάντηση στά πολλά πού ἔχουν γραφεῖ γι΄ αὐτήν τήν ληστρική ψευδοοικουμενική «σύνοδο» τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ καί στά ὅσα θά ἀκουστοῦν κατά τήν Ἡμερίδα τήν δίδει ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικός Διδάσκαλος Ὅσιος καί Θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲσα ἀπό τά κείμενά του: «Ἐδῶ πρόκειται γιὰ ἀποφασιστικὸ δίλημμα καὶ ἐκλογή: ἢ ὁ Θεάνθρωπος ἢ ὁ ἄνθρωπος! Ἀπέναντί μας ἔχουμε ἕνα γέννημα τοῦ διαβόλου, ποὺ λέγεται εὐρωπαϊκὸς οὐμανισμός. Κορύφωμα τοῦ διαβολοποιημένου οὐμανισμοῦ, εἶναι τὸ νὰ θέλει κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ κακοῦ, νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ διαβόλου. Ἡ Β´ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀποτελεῖ ἀναγέννηση ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν, ἀναγέννησι πτωμάτων. Διότι ἀπὸ τότε, ποὺ ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι παρὼν στὸν γήϊνο κόσμο, ὁ κάθε οὐμανισμὸς εἶναι πτῶμα. Τὸ ἴδιο τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ ἀνατριχιαστικὴ κηδεία τοῦ κάθε οὐμανισμοῦ, ἀπὸ τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα, μέχρι τοῦ σατανικοῦ οὐμανισμοῦ τοῦ Σάρτρ. Μέσα στὸ οὐμανιστικὸ πάνθεο τῆς Εὐρώπης, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι νεκροί, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν εὐρωπαϊκὸ Δία (τὸν πάπα).

Θεμέλιο κάθε οὐμανισμοῦ, ἀκόμη καὶ τοῦ Βατικανοῦ, εἶναι ἡ ὑψηλοφροσύνη, ἡ πίστη στὸν λόγο τοῦ ἀνθρώπου, στὸ νοῦ καὶ τὴ λογική του. Ὅλοι οἱ οὐμανισμοὶ ἐπαναφέρουν τὸν ἄνθρωπο στὴν εἰδωλολατρία, στὸν διπλὸ θάνατο, πνευματικὸ καὶ φυσικό. Καθὼς ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, ὁ κάθε οὐμανισμὸς μετατρέπεται σιγὰ-σιγὰ σὲ μηδενισμό. Ἔτσι, στὴν εὐρωπαϊκὴ Δύση ὁ Χριστιανισμὸς μεταβλήθηκε βαθμιαίως σὲ οὑμανισμό.

Μακρόχρονα καὶ ἐπίμονα στένευαν τὸν Θεάνθρωπο καὶ στὸ τέλος τὸν μίκρυναν σὲ ἄνθρωπο, στὸν ἀλάθητο ἄνθρωπο τῆς Ρώμης καὶ τὸν ὄχι λιγώτερο ἀλάθητο ἄνθρωπο τοῦ Βερολίνου. Μὲ τὴν μετατροπὴ αὐτή, ἐμφανίσθηκε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁ δυτικὸς χριστιανο–οὑμανιστικὸς μαξιμαλισμὸς (ὁ παπισμὸς) καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο ὁ δυτικὸς χριστιανο–οὑμανιστικὸς μινιμαλισμὸς (ὁ προτεσταντισμός), ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Χριστὸ ζητεῖ τὸ ἐλάχιστο, συχνὰ δὲ καὶ τίποτε. Καὶ στοὺς δύο σὰν ὕψιστη ἀξία καὶ ἔσχατο κριτήριο τοποθετεῖται ὁ ἄνθρωπος στὴν θέση τοῦ Θεανθρώπου, μὲ συνέπεια, ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς νὰ μεταβληθῆ σὲ οὑμανισμό. Αὐτὴ ἡ ἀντικατάσταση τοῦ Θεανθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἐκδηλώθηκε πρακτικὰ στὴν προφανῆ ἀντικατάσταση τῆς χριστιανικῆς θεανθρωπίνης μεθοδολογίας ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη μεθοδολογία.

Ἀπὸ ἐδῶ ἐκπηγάζουν τὸ ἀριστοτελικὸ φιλοσοφικὸ πρωτεῖο στὸν σχολαστικισμό, ἡ καζουϊστικὴ μέθοδος καὶ ἡ ἱερὰ ἐξέτασις στὴν ἠθική, ἡ παπικὴ διπλωματία στὶς διεθνεῖς σχέσεις, τὸ παπικὸ κράτος κ.λπ. Ἡ φυσικὴ συνέχεια εἶναι νὰ σκέπτονται σήμερα στὴν Εὐρώπη νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν οὑμανιστικὸ χριστιανισμὸ μὲ τὴν παλαιὰ πολυθεϊστικὴ θρησκεία, πράγμα ποὺ ἔχει ἀρχίσει ἤδη νὰ γίνεται.

Σὲ μία εὐρεῖα ἱστορικὴ προοπτική, τὸ δυτικὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία προσπάθεια νὰ ἀναζωογονηθεῖ καὶ διαιωνισθεῖ ὁ θνήσκων εὐρωπαϊκὸς οὑμανισμὸς καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ὁ πολιτισμός. Κάθε προσπάθεια καὶ ἀπόπειρα νὰ ἐξισωθεῖ ὁ Χριστιανισμὸς μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ παρόντος αἰῶνος, μὲ τὶς φευγαλέες κινήσεις κάποιων ἱστορικῶν ἐποχῶν, καὶ ἐπὶπλέον μὲ πολιτικὰ κόμματα ἢ καθεστῶτα, ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ ἐκείνη τὴν εἰδοποιὸ ἀξία, ποὺ τὸν καθιστᾶ μοναδικὴ θεανθρωπίνη θρησκεία μέσα στὸν κόσμο.

Διὰ μέσου πολλῶν καὶ διαφόρων ἀνθρώπων μάχεται ὁ Σατανᾶς κατὰ τοῦ Χριστοῦ : διὰ τοῦ Ἡρώδου, καὶ τοῦ Νέρωνος, ἀλλὰ πολὺ φοβερώτερα ἀπὸ τὸν Νέρωνα διὰ τοῦ Ἀρείου. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸν θεοκτόνο καὶ αὐτοκτόνο Ἰούδα ὁ Σατανᾶς, εἰσῆλθε στὸν Ἄρειο! Τί εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀρειανισμός; Ἀπὸ ποῦ κατάγεται; Μὲ τὸ μεταφυσικὸ εἶναι του ριζώνει στὸν σατανισμὸ καὶ μὲ τὴν ψυχολογική του πλευρὰ στὸν ὀρθολογισμό. Εἶναι μία ἀπόπειρα νὰ ἀντικαταστήσουν οἱ ὀρθολογιστικοὶ νόμοι (οἱ κατηγορίες) τῆς λογικῆς τοῦ Ἀριστοτέλους τοὺς χριστιανικοὺς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ NEWMAN ἔχει δίκιο, ὅταν λέει : «Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ὁ ἐπίσκοπος τῶν Ἀρειανῶν»! (ΤΗΕ ARIANS OF THE FOURTH CENTURY, σ. 31). Κάθε αἵρεσις εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος τὸ ὑπογραμμίζει ἐμφαντικά : «Δημιουργὸς τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος».

Ὁ Ἀρειανισμὸς δὲν τάφηκε ἀκόμη. Σήμερα εἶναι περισσότερο τῆς μόδας παρὰ ποτὲ ἄλλοτε καὶ ἔχει διαδοθεῖ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή. Ἔχει διαδοθῆ ὡς ψυχὴ στὸ σῶμα τῆς συγχρόνου Εὐρώπης. Ἐὰν κοιτάξετε στὴν κουλτούρα τῆς Εὐρώπης, στὸ βάθος της θὰ δεῖτε κρυμμένο τὸν ἀρειανισμό.

 Μὲ τὴ ζύμη τοῦ ἀρειανισμοῦ ἔχει ζυμωθῆ καὶ ἡ φιλοσοφία τῆς Εὐρώπης, καὶ ἡ ἐπιστήμη της καὶ ὁ πολιτισμός της καί, ἐν μέρει, καὶ ἡ θρησκεία της. Τόσο ὁ Παπισμός, ὅσο καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς κατώρθωσαν νὰ δηλητηριάσουν μὲ τὸν χυδαῖο ἀρειανισμὸ τὶς μεγάλες μάζες τῆς Εὐρώπης. Μπορεῖ νὰ ἀλλάζει ἐξωτερικὰ ὁ ἀρειανισμός, ὅπως ὁ χαμαιλέων, στὴν οὐσία ὅμως εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος.

Καὶ μὲ ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὰ μαρτύριά του τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐσφυρηλάτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του μία ὑπέρτατη θεότητα, τὴν ὁποία λάτρευσε ὡς ὑψίστη ἀξία καὶ τὸ ὕψιστο κριτήριο τῶν πάντων. Ἡ ὑπέρτατη αὐτὴ θεότης εἶναι : «μέτρον πάντων ἄνθρωπος». Ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοὶ ἀνθρωπισμοί, ἀπὸ τὸν πλέον πρωτόγονο μέχρι τὸν πιὸ ἐξευγενισμένο, ἀπὸ τοῦ φετιχιστικοῦ μέχρι τοῦ παπικοῦ, ὅλοι βασίζονται πάνω στὴν πίστη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι αὐτὸς μέσα στὴν δεδομένη ψυχοφυσική του ἐμπειρικὴ κατάσταση καὶ ἱστορικότητα. Ἔτσι ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα ὁ εἰδωλολατρικὸς οὑμανισμὸς καὶ πρωτίστως ὁ ἑλληνικός. Ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα ἡ παναξία, τὸ παγκριτήριο τῆς ἑλληνικῆς κουλτούρας, τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ποιήσεως, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης, τῆς πολιτικῆς  ἐπιστήμης : «μέτρον πάντων ἄνθρωπος»! Καὶ τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ἀνύψωση τῆς εἰδωλολατρίας σὲ δόγμα! Γι’ αὐτό καὶ ὅλοι οἱ οὑμανισμοί, σὲ τελευταία ἀνάλυση, ἔχουν εἰδωλολατρική, πολυθεϊστικὴ προέλευση. Ὅλοι οἱ οὑμανισμοὶ τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου στὴν οὐσία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἀδιάκοπη ἐπανάσταση κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Παντοῦ ὁ Θεάνθρωπος ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Σ᾽ ὅλους τοὺς εὐρωπαϊκοὺς θρόνους ἐνθρονίζεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὑμανισμοῦ.

Ἔξω, ὅμως, ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ἄλλα πάντοτε ὑπάνθρωπος ἢ ἡμιάνθρωπος ἢ μὴ ἄνθρωπος. Χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος κινδυνεύει νὰ καταντήσει διαβολοειδής, διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι συγχρόνως καὶ δύναμη καὶ εἰκόνα τοῦ διαβόλου. Ὁ οὑμανιστικὸς ἀνθρωποκεντρισμὸς εἶναι στὴν οὐσία του διαβολοκεντρισμός, διότι καὶ οἱ δύο ἕνα πρᾶγμα ἐπιδιώκουν : νὰ ἀνήκουν μόνο στὸν ἑαυτό τους, γιὰ τὸν ἑαυτό τους.

Εἶναι, λοιπόν, πολὺ φυσικὸ καὶ λογικό μεταξὺ ἑνὸς τέτοιου κόσμου, ὁ ὁποῖος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», καὶ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, νὰ μὴ ὑπάρχη κανενὸς εἴδους συμβιβασμός! Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἀλλάζει τὴν πίστι της καὶ τὰ μέσα τοῦ ἀγῶνος της ἐναντίον τοῦ κάθε εἴδους ἀρειανισμοῦ. Ὅπως δὲ ἐνίκησε τὸν παλαιὸ ἀρειανισμό, ἔτσι νικᾶ καὶ κάθε ἀρειανισμό, καὶ τὸν σύγχρονο εὐρωπαϊκὸ ἀρειανισμό»[1].

Μεγάλη ὤθηση ἔδωσε ἡ Β΄ «σύνοδος» τοῦ Βατικανοῦ στή διαθρηκειακή «κατανόηση» ἤ καλύτερα στήν πανθρησκειακή ἑνότητα. Γράφει ἡ «σύνοδος» γιά τίς σχέσεις τοῦ παπισμοῦ πρός τίς μή χριστιανικές κοινότητες στή διακήρυξη Nostra Aetate, ἡ ὁποία θέλει νά προωθήσει τό διάλογο καί τή συνεργασία μεταξύ τῶν μεγάλων θρησκειῶν γιά τή δικαιοσύνη καί τήν εἰρήνη στόν κόσμο : «Μέ ἐκτίμηση ἀτενίζει ἡ Ἐκκλησία καί τούς Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι λατρεύουν τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό, τόν ζῶντα..., τόν εὔσπλαχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό οὐρανοῦ καί γῆς, πού μίλησε στούς ἀνθρώπους. Αυτοί προσπαθοῦν νά ὑποταχθοῦν μ’ ὅλη τους τήν ψυχή ἀκόμη καί στίς κρυμμένες Του βουλές, ὅπως εἶχε ὑποταχθεῖ στό Θεό καί ὁ Ἀβραάμ, στόν ὁποῖο εὐχαρίστως ἀναφέρεται ἡ ἰσλαμική πίστη. Τόν Ἰησοῦ, μολονότι δέν τόν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, τόν σέβονται ὡς προφήτη, καί τιμοῦν τήν μητέρα τοῦ Παρθένο Μαρία, τήν ὁποία καί ἐπικαλοῦνται κάποτε μέ εὐλάβεια. Ἐπιπλέον περιμένουν τήν ἡμέρα τῆς κρίσης, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός θά ἀναστήσει ὅλους τους ἀνθρώπους καί θά τούς ἀνταποδώσει. Γι’ αὐτό ἀποδίδουν σημασία στή ἠθική στάση ζωῆς καί ἐκφράζουν τό σεβασμό τους στό Θεό ἰδιαίτερα μέ προσευχή, ἐλεημοσύνη καί νηστεία»[2]. Τό πόσο ἕωλες καί ἀνόητες εἶναι αὐτές οἱ θέσεις τό ἀποδεικνύει ἡ Ἱστορία καί τό ἴδιο τό Κοράνιο διότι τό Ἰσλάμ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἐπιβίωση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τήν ἄρνηση καί βλασφημία τοῦ ἀληθινοῦ καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, τήν ἄρνηση τῆς θεότητος τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου, τήν στρέβλωση ὅλης τῆς θείας ἀποκαλύψεως καί βέβαια τήν δεινή βλασφημία ὅτι οἱ σφαγές, οἱ δηώσεις, οἱ ἐξανδραποδισμοί καί ὁ ἱερός πόλεμος (τζιχάντ) εἶναι δῆθεν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Πρός πλήρη ἀπόδειξη σχετικά ἐδάφια ἐκ τοῦ Κορανίου: Κεφ. 8 στ. 17 «Δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πίστούς διά λαμπράς δοκιμασίας», Κεφ. 47, στ. 4 «Ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου», Κεφ. 5, στ. 19 «ἄπιστοι εἶναι οἱ λέγοντες ὅτι ὁ Μεσσίας ὁ Υἱός τῆς Μαριάμ εἶναι Θεός. Πές σέ αὐτούς ποιός μπορεῖ νά ἀναχαιτίσει τόν Θεό ἐάν αὐτός θελήση νά καταστρέψει τόν Μεσσία Υἱό τῆς Μαριάμ καί τήν μητέρα του καί πάντα τά ὄντα τῆς γῆς».

Τό Διάταγμα «Unitatis Redintegratio» τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» ἄνοιξε τίς πόρτες στή συνεργασία μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἰδιαίτερα πρός τόν ἰουδαϊσμό, παρά τήν ἔντονη ἀντίδραση μιᾶς μειοψηφίας. Εἰδικότερα, ἡ «σύνοδος» ζητοῦσε νά ἀλλάξει ἡ ἀρνητική ἤ ἐχθρική στάση τοῦ Παπισμοῦ ἀπέναντι στούς Ἑβραίους[3] τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ Ἰουδαϊσμός ἀνασταυρώνει ἀμεταμελήτως καί καθυβρίζει χυδαία σέ κάθε μετρητή στιγμή τοῦ χρόνου τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου μέ τήν οὐσιαστική ἀντικατάσταση τῆς Τορά (Πεντάτευχος) ἀπό τό δαιμονικό Ταλμούδ καί τήν σατανιστική Καμπάλα.

Εἶναι γνωστό, ὅτι γιά νά προωθηθεῖ ὁ παπικός οἰκουμενισμός, στηρίζεται στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» καί συγκεκριμένα στό «Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ» (Unitalis redintegradio) καί στήν μεταγενέστερη παπική ἐγκύκλιο τοῦ 1995 τοῦ «πάπα» Ἰωάννη Παύλου Β΄, «Ἵνα ὦσιν ἕν» (Ut unum sint).

Ἡ ἐκτενής αὐτή παπική ἐγκύκλιος διαιρεῖται σέ τρία βασικά κεφάλαια μέ εἰσαγωγή καί μέ προτρεπτικό ἐπίλογο. Τό πρῶτο κεφάλαιο ἀναφέρεται στό οἰκουμενικό χρέος τοῦ Παπισμοῦ (;) (L'engagement œcumιnique de l' Eglise catholique). Τό δεύτερο κεφάλαιο ἀξιολογεῖ τούς καρπούς τῶν διμερῶν καί τῶν πολυμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων τῆς συγχρόνου Οἰκουμενικῆς κινήσεως (Les fruits du Dialogue). Τό τρῖτο κεφάλαιο ἀναζητεῖ μία ἀποτελεσματικότερη ὁδό Διαλόγου γιά τήν ἐπίσπευση τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν χριστιανικῶν «Ἐκκλησιῶν»  (Quanta est nobis via). Καί τά τρία κεφάλαια ἀξιοποιοῦν μέ μεγάλη συχνότητα τίς σχετικές ἀποφάσεις τῆς Β' Βατικανῆς «συνόδου» καί εἰδικώτερα τό διάταγμα γιά τόν Οἰκουμενισμό (Unitalis redintegradio), τίς κωδικοποιημένες σχετικές ὁδηγίες τοῦ παπικοῦ «Ὁδηγοῦ γιά τόν Οἰκουμενισμό» (Directoire... sur l' œcumenisme), τίς συναφεῖς παπικές ἐγκυκλίους κ.ἅ[4].

Ἀναπόσπαστο μέρος τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» ἀποτελεῖ καί τό Διάταγμα «Orientalium Ecclesiarum», τό «Διάταγμα γιά τίς Ἀνατολικές Καθολικές Ἐκκλησίες», τίς οὐνιτικές δηλαδή, τίς ὁποῖες ἀναγνωρίζει καί προασπίζεται μέ κάθε ἐπισημότητα, μέ πρόθεση νά ἀναβαθμίσει τό ρόλο τους μέσα στήν «Καθολική Ἐκκλησία»[5]. Πρόκειται γιά τήν γνωστή οὐνιτικοῦ τύπου «ἑνότητα», μέ τόν ἀμοιβαῖο ἐμπλουτισμό τῶν δύο παραδόσεων, τήν ἑνότητα ἐν τῆ ποικιλίᾳ, ἡ ὁποία προπαγανδίζεται κατά κόρον καί στίς μέρες μας. Ἑνότητα δηλ., ὄχι στήν πίστη καί τήν ἀλήθεια, ἀλλά μία συγκρητιστικοῦ τύπου συγχώνευση, μία ἀπορρόφηση, οὐσιαστικά, τῆς Ὀρθοδοξίας στόν παπισμό, χωρίς αὐτός νά ἀποβάλει καμμία ἀπό τίς αἱρετικές πλάνες του.

Ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς «συνόδου» διαπιστώνουμε ὅτι, ἐκτός ἀπό κάποια ἀνώδυνα καί ἐπιφανειακά ἀνοίγματα τοῦ Βατικανοῦ πρός τούς Ὀρθοδόξους, τό Πρωτεῖο καί τό Ἀλάθητο ὄχι μόνον δέν περιορίζονται ἤ τουλάχιστον ἀποσιωποῦνται, ἀλλά ἐνισχύονται ἔναντι τῆς Α’ Βατικανῆς «συνόδου». «Ἡ Β’ Βατικάνειος Σύνοδος... δέν παρέλειψε νά ἐξάρη καί ἐνισχύση ἀκόμη περισσότερον καί τό παπικόν ἀξίωμα, μέχρι τοῦ σημείου μάλιστα ὥστε ὑπό τινων ὑμνητῶν αὐτοῦ ἐν τῇ Συνόδῳ ἐδημιουργήθη ἡ ὑπόνοια ὅτι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι πλέον ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὁ Πέτρος καί μέσῳ αὐτοῦ ὁ  Πάπας»[6]. Ὅσον ἀφορᾶ τά ἀνοίγματά της, «πρόκειται περί μεταβολῆς τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί ἐμφανίσεως τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ρώμης, οὐχί δέ περί ἐσωτερικῆς μεταβολῆς ἐν τῇ διδασκαλίᾳ αὐτῆς»[7]. Τήν ἀμετακίνητη ἐμμονή τοῦ Παπισμοῦ στά δόγματά του βεβαιώνουν κατά καιρούς οἱ «Πάπες» τῆς Ρώμης. Ὁ πρωτεργάτης καί ἐμπνευστής τῆς Β΄ Βατικανῆς «συνόδου» «Πάπας» Ἰωάννης ΚΓ΄ στήν Ἐγκύκλιο Ἐπιστολή του «Ad Petri Cathedram» δίνει τόν σκοπό τῆς «συνόδου» και λέει : «Ἀσφαλῶς θά ἀποτελέσει θαυμαστήν μαρτυρίαν ἀληθείας, ἑνότητος καί ἀγάπης, ὡς ἐλπίζομεν, διά ὅσους διατελοῦν ἐν διαστάσει μετά τῆς Ἀποστολικῆς Ἕδρας, τῆς Ρώμης, καί θά εἶναι εὐχάριστος ἡ πρόσκλησις πρός ἀναζήτησιν τῆς ἑνότητος ὑπέρ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησούς Χριστός ἀπέτεινε θερμήν εὐχήν πρός τόν Οὐράνιον του Πατέρα»[8]. Ὁ «Πάπας» Παῦλος ΣΤ’ μέ τήν πρώτη, μετά τήν ἐκλογή του, ἐγκύκλιο «Ecclesi amsuam» (6/8/1965) διαρκούσης τῆς Β’ Βατικανῆς δήλωνε : «Ἀπατῶνται ὅσοι πιστεύουσιν, ὅτι ἡμεῖς θά ἀποστῶμεν τῶν προνομίων ἡμῶν, τά ὁποῖα θεόθεν ἐδόθησαν διά τοῦ ἀποστόλου Πέτρου»[9]. Καί ὁ «Πάπας» Ἰωάννης-Παῦλος Β’ μέ τήν ἐγκύκλιό του «Lumen Orientalis» (25/3/1995) κινεῖται στήν ἴδια γραμμή, ὅπως σχολιάζει ὁ μακαριστός καθηγητής Ἰωάννης Παναγόπουλος: «Ἡ ἐγκύκλιος ἐπανέρχεται μέ ἀδιαλλαξία καί ἀκαμψία στίς διακηρύξεις περί Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β’ Βατικανῆς «συνόδου»... Κάθε συζήτηση γιά τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα προϋποθέτει τήν ἄνευ ὅρων ἀποδοχή τοῦ Παπικοῦ πρωτείου, τό ὁποῖο ὁ Θεός ἵδρυσε “ὡς παντοτεινή καί ὀρατή ἀρχή καί θεμέλιο ἑνότητας»[10]. Παρόμοιες θέσεις διατυπώνονται καί στήν Παπική Ἐγκύκλιο «Ut Unum Sint» (Ἵνα ὦσιν ἕν).

Αὐτά ἀσφαλως δέν θά ἀκουσθοῦν στήν παραπάνω ἡμερίδα γι’ αὐτό κρίναμε ἀναγκαῖο νά ὑπογραμμισθοῦν γιά νά συνεννοούμεθα.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

[1] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ,  Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, ἐκδ.“Ἀστήρ”, εἰδικώτερα βλ. τὰ δοκίμιά του : “Ἡ ὑψίστη ἀξία καὶ τὸ ἔσχατον κριτήριον ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ”, “Ἀπὸ τὸν ἀρειανισμὸν τοῦ Ἀρείου ἕως τὸν νεώτερον εὐρωπαϊκὸν ἀρειανισμὸν” καὶ “Σκέψεις περὶ τοῦ "ἀλαθήτου" τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου”, Ὀρθόδοξος Τύπος, 19-10-2012, http://aktines.blogspot.gr/2012/10/blog-post_282.html

[2] Διατάγματα Β΄ Συνόδου Βατικανοῦ, τεῦχος 7, ἔκδ. «Γραφείου Καλοῦ Τύπου», Ἁθήνα, σσ. 43-44.

[3] Τοῦ ἰδίου, Β΄ Σύνοδος του Βατικανού : μια γενική άποψη, http://www.typosmaroniton.com/cgibin/hweb?-A=13524&-V=social 15/10/2012

[4] ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, «Η παπική Εγκύκλιος Ut Unum Sint και ο Διάλογος Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας»
Ανάτυπον εκ του περιοδικού «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» Έτος ΟΒ' (1995), σσ. 585-87, 615-17, 660-63.

[5] π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΝΤΙΔΗΣ, «Η Β’ Σύνοδος του Βατικανού ανοίγει την Εκκλησία στο μέλλον. Β΄ Βατικανή Σύνοδος - Εποχή συμφιλίωσης και διαλόγου», περιοδικό Ἀνοιχτοί Ὀρίζοντες, τεῦχος 1028, Δεκέμβριος 2005, http://ao.cen.gr/anoriz1028/AnOriz1028_19.htm

[6] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. Ι, Αθήναι 1964, σ. 25.

[7] Ἔνθ’ ἀνωτ., τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ. 170.

[8] ΠΑΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΓ΄, Εγκύκλιος Επιστολή «AD PETRI CATHEDRAM», 29.6.59, Acta Ap. Sedis, Vol. LI, 22.7.1959, σσ. 497-531

[9] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, ἔνθ’ἀνωτ., σ. 171.

Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος: «Ουράνιο τόξο μετά τους κεραυνούς»

Σεβασμιότατε Αδελφέ,

Ίσως δε θα έπρεπε κάποιος να ασχολείται με τις ασεβείς επιστολές Σας εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας, διότι  θεωρούνται εμπαθείς και ολότελα αντιχριστιανικές.

Όποιος ειλικρινής χριστιανός διαβάζει τις επιστολές σας, αμέσως διαπιστώνει ότι, ενώ δε γνωρίζετε την Καθολική Εκκλησία, προσπαθείτε να την κάνετε αρνητικά γνωστή στους μη Καθολικούς που θα ήθελαν αντικειμενικά να τη γνωρίσουν.

Είστε τόσο σκληρός, αρνητικός, υποκειμενικός, επιθετικός και προσβλητικός που δεν πείθετε παρά ελάχιστους, όσους δηλαδή έχουν τα ίδια αισθήματα με Εσάς για την Καθολική Εκκλησία.

Για την ίδια Εκκλησία τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο και τα άλλα τρία Αντιοχείας, Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων έχουν διαφορετική άποψη από τη δική Σας. Αυτό δε Σας προβληματίζει;

 Ενώ πολλές  φορές, καταδικάζετε το αλάθητο του Πάπα, το οποίο, όπως ενδεχομένως γνωρίζετε, στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας χρησιμοποιήθηκε μόνο δύο φορές, στις επιστολές Σας υπάρχει η εντύπωση πως συχνά το χρησιμοποιείτε για τον εαυτόν Σας.  

Επειδή ο λόγος Σας συχνά  δίνεται και στα μέσα ηλεκτρονικής ενημέρωσης κι αντί να πληροφορεί, πολλές φορές παραπληροφορεί, ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν την Καθολική Εκκλησία και πληγώνουν αδελφούς, θέλω αδελφικά να Σας προτείνω:

1.- Να παύσετε επιτέλους να συγχέετε την Καθολική Εκκλησία με τον Παπισμό. Μάθετε κι Εσείς πως δεν υπάρχει ούτε «Παπισμός» ούτε «Πατριαρχισμός» αλλά μόνο Χριστιανισμός που πρώτα πρέπει να βιώνει κι έπειτα να κηρύττει την αγάπη. «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (Α’ Κορινθ. 13, 1). 

Στην Εκκλησία Χριστού δυστυχώς υπάρχουν ακόμη διαιρέσεις. Αυτές όμως θα αμβλυνθούν και θα ξεπεραστούν με την καλή θέληση ανατολής και δύσης και προπάντων με την κοινή προσευχή «υπέρ της των πάντων ενώσεως» (από τη Θεία Λειτουργία Ιωάν. Χρυσοστόμου). 

Είναι θέλημα Θεού η Εκκλησία να είναι Μία κι όχι πολλές. Μη θέτουμε όμως περισσότερα εμπόδια από όσα υπάρχουν. Την κοινή πορεία των χριστιανών προς την Ενότητα τη θέλησε ο ίδιος ο Κύριος: «Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκας μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». (Ιωάν. 17,11)

Φοβάμαι πως ο χρόνος της ενότητας  θα  επιμηκύνεται, όσο υπάρχουν Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι της Εκκλησίας που κτυπούν αλύπητα φανταστικούς εχθρούς και βλέπουν παντού αιρέσεις. Δηλητηριάζουν συνειδήσεις αγνών χριστιανών κι αντί να τους κηρύττουν την αγάπη, τους υποδεικνύουν ποιους πρέπει να αγαπούν και ποιους να μισούν. Όμως ένα τέτοιο κήρυγμα είναι ξένο προς το Ευαγγέλιο του Χριστού. 

2.- Πιστεύω, Σεβασμιότατε, ότι θα είστε ένας από τους ελάχιστους χριστιανούς Ιεράρχες της γης που θα μπορούσαν να θεωρήσουν τον «Πάπα Φραγκίσκο» «ευρωπαϊκό Δία». Μη χειρότερα Αδελφέ! «Συ μόνος παροικείς εν Ιερουσαλήμ  και ουκ έγνως τα γενόμενα εν αυτή εν ταις ημέραις  ταύταις;» (Λουκ. 24, 18).

3. – Σας προτείνω Σεβασμιότατε, αντί να υβρίζετε, ενώ θα έπρεπε να επαινείτε  την υποχρέωση που έχουν και οι αδελφοί Σας Ιεράρχες της Καθολικής Εκκλησίας, να ενημερώνουν το ποίμνιό τους και μάλιστα από έγκριτους γνώστες του έργου της Β’ Συνόδου του Βατικανού, να παραστείτε στην ημερίδα, εφόσον η είσοδος είναι ελευθέρα. 

Τότε είμαι βέβαιος ότι θα επιστρέψετε στην Ιερά Μητρόπολή Σας διαφορετικός, ηπιότερος, αντικειμενικότερος και ρεαλιστής Ποιμενάρχης. Θα επαινείτε το σωστό, για να διατηρείτε το δικαίωμα  να  κρίνετε το λάθος, εφόσον μάλιστα  χρησιμοποιείτε συχνά το αλάθητο.

 Το Πνεύμα του Θεού κατευθύνει και σήμερα τα βήματα  της Εκκλησίας του Χριστού των τριών δισεκατομμυρίων αδελφών που, κατ’ εντολή του Χριστού και παρά τις όποιες ακόμη διαφορές τους, οφείλουν να ακολουθούν  και να μαρτυρούν την εντολή του Κυρίου: «και δευτέραν ομοία αύτη: αγαπήσεις τον πλησίον  σου ως σεαυτόν. Μείζων τούτων  άλλη εντολή ουκ έστι» Μαρκ. 12, 31».

Ο τίτλος που έβαλε το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Ρομφαία» στην επιστολή Σας: Κεραυνοί Μητροπολίτη Πειραιώς για ημερίδα Ρωμαιοκαθολικών, χαρακτηρίζει επιτυχώς το περιεχόμενό της! 

Ελπίζω στη δική μου αδελφική απάντηση να μπει ο τίτλος:  «ουράνιο τόξο μετά τους κεραυνούς».

Να είστε καλά!

Τήνος 5/11/2011

Αδελφικά

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς απαντά στον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Νικόλαο

Ἀγαπητέ κ. Νικόλαε,

Εἰλικρινῶς θλίβομαι βαθύτατα πού δέν μπορῶ νά Σᾶς ἀποκαλέσω «ἀδελφέ κ. Νικόλαε» καί γι’ αὐτό ἔχω τήν μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς μου ὅτι δέν εὐθύνομαι διότι δέν ἔχομε τήν ἰδία πίστη καί οὔτε κοινωνοῦμε στό ἴδιο Ποτήριο καί ἡ ὑπαιτιότης γι’ αὐτό δέν ἀνήκει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἡ ἀπάντησίς Σας στό ἀνακοινωθέν μου πού ἀφοροῦσε Ἡμερίδα τῆς «Ἀρχιεπισκοπῆς τῶν ἐν Ἀθήναις Ρωμαιοκαθολικῶν» ὑπό τόν τίτλο: «Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ. 50 χρόνια πίστης καί ἐλπίδας» ἔλαβε ἀσφαλῶς ὑπ’ ὄψιν τό δημοσίευμα τῆς ἐξαιρέτου ἱστοδελίδος ΡΟΜΦΑΙΑ πού ὅμως δέν ἐδημοσιεύθη πλῆρες μέ προφανές ἀποτέλεσμα νά μήν ἀντιληφθεῖτε τήν ἀξιόλογη γνώση μου γιά τό ὑπό ἐξέτασιν θέμα.

Μέ ἔχετε καί ἑτέρα φορά κατηγορήσει ὅτι «ἐνῶ δέν γνωρίζω τήν Καθολική Ἐκκλησία προσπαθῶ νά τήν κάνω ἀρνητικά γνωστή στούς μή καθολικούς πού θά ἤθελαν ἀντικειμενικά νά τήν γνωρίσουν». Σᾶς εἶχα ἀπαντήσει τότε βέβαια μέ τήν κατάθεση τῶν συγκεκριμένων χωρίων, θεμάτων καί σελίδων τῆς κυκλοφορηθείσης ἀπό τίς ἐκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ καί τό Βατικανό ἐπισήμου ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ τῆς «Καθολικῆς Ἐκκλησίας».

Ὅμως Ἐσεῖς ἐμμένετε στήν ἄποψή Σας ὅτι δέν γνωρίζω τήν «Καθολική Ἐκκλησία» καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ἀναπόδραστα θέτετε τό ἐρώτημα: Ἐφ΄ ὅσον κατά τεκμήριον γνωρίζω γραφή καί ἀνάγνωση καί ἐφ’ ὅσον ἔχει κυκλοφορηθῆ ἐπισήμως ἡ πίστι τῆς θρησκευτικῆς Σας κοινότητος, ὑπάρχουν ἄραγε ἄλλα κρύφια δόγματα πού δέν δημοσιοποιοῦνται οὕτως ὥστε προδήλως νά τά ἀγνοῶ;

Συνεπῶς νομίζω ἀγαπητέ κ. Νικόλαε ὅτι ἁπλῶς ὑπεκφεύγετε ἀπό τήν σκληρή πραγματικότητα ἤ ὅτι ἐντρέπεσθε γιά τήν νόθευσιν καί τήν παραχάραξιν τῆς ἐπί 10 αἰώνας κοινῆς μας πίστεως τήν ὁποίαν διεκήρυξαν καί ἐδογμάτισαν 8 Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού ἦσαν πλήρως ἀποδεκταί ἀπό τό τότε Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τῆς Δύσεως.

Ἡ τελευταῖα μάλιστα Σύνοδος τοῦ 880 πού κατεδίκασε οὐσίᾳ τήν αἵρεση τοῦ filioque ἀπεκήρυξε ὡς ληστρική τήν ψευδοογδόη Οἰκουμενική Σύνοδο τοῦ 870 πού Ἐσεῖς δυστυχῶς ἀναγνωρίζετε καί μάλιστα μέ τήν ἀπόλυτη συναίνεση καί συνευδοκία τοῦ τότε Ὀρθοδόξου Πάπα Ρώμης, ὄντως ἁγίου, Ἰωάννου τοῦ Η΄.

«Ἀδελφικῶς» μέ χαρακτηρίζετε ἐμπαθῆ, ὑποκειμενικό, σκληρό, προσβλητικό, ἀσεβῆ καί ἀντιχριστιανό, ἐπιθετικό, ὑποκειμενικό καί ἀρνητικό καί ἐν τέλει ὅτι χρησιμοποιῶ τό ἀλάθητο γιά τόν ἑαυτό μου, ἀλλά ἀγαπητέ κ. Νικόλαε δέν ὁμιλῶ ποτέ ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως γνώσεως καί ἐμπειρίας ὡς ἀδαέστατος πού εἶμαι ἀλλά μεταφέρω τάς θέσεις καί τάς διδαχάς τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων τῶν θεωμένων καί μετόχων καί κοινωνῶν τῆς Θείας Φύσεως (Β΄ Πετρ. α΄4) δηλ. τῶν θείων ἀκτίστων ἐνεργειῶν πού Σεῖς καί πάλι ἀρνεῖσθε.

Ἀπό τό κείμενό Σας ἀποδεικνύετε ὅτι δέν διαβάζετε καί καλῶς διότι μέ αἰτιᾶσθε ὅτι ἐγώ ἀποκαλῶ τόν ἐκπεσόντα Ἐπίσκοπο Ρώμης «Εὐρωπαϊκό Δία» ἀλλά ἀγαπητέ κ. Νικόλαε αὐτό ὑποστηρίζει ὁ Ὅσιος καί Θεοφόρος καί Οἰκουμενικός Διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς) σέ κείμενό Του πού ἁπλῶς παρέθεσα ἐντός εἰσαγωγικῶν καί ξέρετε ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος καί θαυματουργεῖ καί εὐωδιάζει καί ἀκόμη μάθετε ὅτι δέν ὑπάρχει  Ἁγιότης τῶν ἀνθρώπων καί Ἁγιότης τοῦ Θεοῦ ἀλλά μόνον Ἁγιότης τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἄκτιστη ἐνέργεια καί ἰδιότητά Του, στήν ὁποία μετέχομε οἱ ἄνθρωποι κατά χάριν κατά τήν δεκτικότητά μας.

Πλανᾶσθε κ. Νικόλαε ἐάν νομίζετε ὅτι δέν Σᾶς ἀγαπῶ καί Σᾶς καί ὅλους τούς κοινωνούς τῆς θρησκευτικῆς Σας κοινότητος.

Σᾶς ἀγαπῶ περισσότερο ἀπό ὅτι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι ἀγαπᾶτε τόν ἑαυτό σας διότι πειρῶμαι νά Σᾶς ὑποδεικνύω τήν τραγική Σας πλάνη ἡ ὁποία θά Σᾶς ἀποστερήσει τήν σωτηρία καί θά καταστήσει ἄχρηστη τήν πολυετή προσπάθειά Σας ἐνώπιον Θεοῦ.

Καί δέν θά πρέπει νά ἐνθαρύνεσθε ἀπό τό ἀριθμητικό μέγεθος τῆς κοινότητός Σας διότι ἐνώπιον τοῦ παναγίου Θεοῦ δἐν εἶναι μέγεθος ἐνδοκοσμικῆς ἀριθμητικῆς ἡ πλειοψηφία ἀλλά κοινωνίας μέ τήν ἀλήθεια πού δέν εἶναι ἰδεοληψία ἤ ὑποκειμενική προσέγγισις τῆς πραγματικότος ἀλλά πρόσωπο, ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου πού διεσάλπισε «ἐγώ εἰμί ἀλήθεια καί ἡ ὁδός καί ἡ ζωή» καί ἑπομένως ἡ ἀλήθεια καί ἕνας εἶναι ἡ πλειοψηφία ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ πλειστάκις στήν μακραίωνη ἐκκλησιαστική ἱστορία (πβλ. ληστρικάς συνόδους Ἱερείας καί Φεράρας-Φλωρεντίας).

Συνεχίζετε ἀμεταπτώτως ἀγαπητέ κ. Νικόλαε νά παρερμηνεύετε τό χωρίο Ἰωάννου ιζ΄11 «ἵνα ὦσι ἕν καθώς ἡμεῖς» καί αὐτό δυστυχῶς ἀποδεικνύει τήν ἀμεταμέλητο ἐμμονή Σας στήν στρέβλωση τῶν θείων λογίων καί ἀσφαλῶς γνωρίζετε ὅτι τό πίπτειν ἀνθρώπινον, τό μετανοεῖν θεῖον, τό ἐμμένειν σατανικόν.

Θά ἦταν πολύ χρήσιμο ἀγαπητέ κ. Νικόλαε νά ἐρωτοῦσατε τόν συναδελφόν Σας ἀγαπητόν κ. Ἰωάννην Σπιτιέρην γιατί ὁ κενός χῶρος στόν ἐν Κερκύρᾳ πανίερο Ναό τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος δίπλα ἀπό τό ἀδιάφθορο, ἀδιαλώβητο, χαριτόβρυτο καί εὐωδιάζον σκήνωμά Του;

Θά Σᾶς πληροφοροῦσε τότε ὅτι αὐτός ὁ χῶρος ἐπρόκειτο νά χρησιμοποιηθῆ ἀπό τόν Ἐνετό Διοικητή τῆς Κερκύρας Ἀνδρέα Πιζάνι γιά νά ἀνεγερθῆ ἀλτάριο τῆς θρησκευτικῆς Σας κοινωνίας ἀλλά συνέβη τό φρικῶδες θαῦμα τῆς 12/11/1716 πού ἀνέτρεψε πλήρως τά σχέδια τοῦ ἡγεμόνα Πιζάνι, τοῦ Δομηνικανοῦ συμβούλου του καί τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ «κλήρου» ὅπως μπορεῖτε νά διαβάσετε στό ἐξαίρετο ἔργο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου «Οὐρανοῦ κρίσις» Λειψία Σαξωνίας 1805.

Τό γεγονός αὐτό θά ἔπρεπε νά ἔχει συγκλονίσει τήν θρησκευτική Σας κοινότητα καί θά ἔπρεπε νά τήν ἔχει ἐπανατροχιάσει στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διότι ὁ κενός χῶρος τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος στήν Κέρκυρα βοᾶ γιά τήν φρικώδη παρέμβαση τοῦ Παναγίου Θεοῦ διά τοῦ Ἁγίου Του.

Περαίνων Σᾶς δηλώνω ἀγαπητέ κ. Νικόλαε ὅτι προτιμῶ νά συντάσσομαι πλήρως καί ἄχρι θανάτου μέ τούς ἐν Καντάρᾳ τῆς Κύπρου Ἁγίους 13 Ὁσιάθλους Πατέρας πού ἐκάησαν ἀπό τούς ὁμοπίστους Σας διότι ἠρνοῦντο τά ἄζυμα, μέ τούς 800.000 Σέρβους Νεομάρτυρας πού δολοφόνησαν οἱ Οὐστάσι τοῦ Ἄντε Πάβελιτς μέ ἠθικό αὐτουργό καί μέντορα τόν ψευδοάγιο τῆς Κοινότητός Σας Καρδινάλιο τοῦ Ζάγκρεμπ Ἀλουΐσιο Στέπινατς, μέ τούς 88 θεοφόρους καί ὁσιάθλους Πατέρας τούς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὑπό τῶν Λατινοφρόνων Αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο καί Πατριάρχη Κων/πόλεως Ἰωάννη Βέκκο καέντας, πνιγέντας καί ἀποκεφαλισθέντας διότι ἠρνοῦντο τήν ψευδοένωση τῆς ληστρικῆς Συνόδου τῆς Λυῶνος, μέ τόν Ἅγιο ἔνδοξο ἱερομάρτυρα Ἀθανάσιο τόν Λιθουανό πού φρικωδῶς δολοφόνησαν οἱ ὁμόπιστοί Σας Οὐνῖτες τῆς Πολωνίας καί πού πέταξαν σέ βόθρο τό σκήνωμά του καί πού μετά 17 ἔτη ἀνεσύρθη, ἀδιαλώβητο, ἀδιάφθορο, εὐωδιάζον καί θαυματουργοῦν, μέ τόν ἱερό Σπυρίδωνα πολιοῦχο τήν πόλεώς μας πού ἀπέτρεψε τήν πήξη ἀλταρίου στόν πανίερό Ναό Του καί τέλος μέ τούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας τῶν ἁγίων ἐννέα Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας δηλ. μέ τόν ζῶντα καί πανάγιον Θεόν καί ὄχι μέ τόν ὁποιοδήποτε «ἐπαγγελματία» τῆς πίστεως διά τόν ὁποῖον «πορισμός ἡ εὐσέβεια».  

Μετά τιμῆς καί ἀγάπης

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Νικόλαος Καθολικός Αρχιεπίσκοπος: Το μονοπώλιο της ευωδίας και τα "φρικώδη θαύματα" του κ. Σεραφείμ

Αγαπητέ Αδελφέ, κύριε Σεραφείμ,

Αντιλαμβάνομαι τη θλίψη σας που δε μπορείτε να με αποκαλέσετε «αδελφέ κ. Νικόλαε». Ευτυχώς που με βεβαιώνετε ότι  «γι’ αυτό έχω  την μαρτυρία της συνειδήσεώς μου  ότι δεν ευθύνομαι  διότι δεν έχομεν την ιδία πίστη και ούτε κοινωνούμε στο ίδιο Ποτήριο». 

Απλώς διερωτώμαι γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης αλλά και οι Άλλοι Πατριάρχες προσφωνούν σήμερα τον Πάπα Ρώμης «Αγαπητέ Αδελφέ»;

Έχουν άραγε την ιδία πίστη και κοινωνούν στο ίδιο ποτήριο; Ή μήπως αισθάνονται αδελφοί, παρά τις όποιες διαφορές, ως σημερινοί Απόστολοι του Κυρίου που ναι μεν ακόμη δεν κοινωνούν στο ίδιο ποτήριο, αλλά κοινωνούν στο ίδιο περιεχόμενο.

2.- Φαίνεται ότι πράγματι, κύριε Σεραφείμ,  διαβάζετε αρκετά κείμενα της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά δυστυχώς τα παρερμηνεύετε. 

3.- Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας προς εμένα και τους κοινωνούς «της θρησκευτικής  μας κοινότητας». Όμως  μάθετε μια για πάντα ότι, αυτήν που εσείς αποκαλείτε απλώς «κοινότητα», είτε το θέλετε είτε όχι είναι: Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όσο και αν αυτό σας κοστίζει!

Αν θέλετε να χρησιμοποιείτε κι εσείς τον ίδιο τίτλο για τη δική σας  Εκκλησία,  μπορείτε να το κάνετε. Εξ άλλου οι  άνθρωποι συνηθίζουν να δίνουν το ίδιο όνομα σε διαφορετικά πρόσωπα.

4.- Είναι πολύ δύσκολο  και επικίνδυνο το έργο που έχετε αναλάβει εκ μέρους όλης σχεδόν της Ορθοδοξίας και το καθορίζετε ως εξής: «νά Σᾶς ὑποδεικνύω τήν τραγική Σας πλάνη ἡ ὁποία θά Σᾶς ἀποστερήσει τήν σωτηρία καί θά καταστήσει ἄχρηστη τήν πολυετή προσπάθειά Σας ἐνώπιον Θεοῦ».

Σας ευχαριστώ για την προσφορά σας, διότι όταν είμαι κουρασμένος από «την πολυετή προσπάθειά μου ενώπιον του Θεού» τα φαιδρά αναγνώσματα κάπως με ξεκουράζουν!

Εν πάση περιπτώσει, εμείς οι από σας «αναθεματισμένοι « - Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Βενεδίκτω τω 16ω και τοις αυτώ κοινωνούσι, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα. (11/3/2012 στον Μητροπολιτικό σας Ναό), εξακολουθούμε να πιστεύουμε στα λόγια της Αγίας Γραφής: «Εἷς γὰρ Θεός, εἷς καὶ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς, ὁ δοὺς ἑαυτὸν ἀντίλυτρον ὑπὲρ πάντων»  (Α Τιμ 2,5-6).

«Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» (Τιτ 2,11). «Αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α Ιω 2,2). 

Αν εσείς θέσετε να περιορίσετε τη σωτηρία του Χριστού μόνο στους ορθοδόξους χριστιανούς, δικαίωμά σας. 

Αγαπητέ κύριε Σεραφείμ, συνεχίσετε να πιστεύετε στην ευωδία του δικού σας αγιασμού, στην ευωδία των Αγίων σας  και στα «φρικώδη θαύματα του Αγίου Θεού»! 

Προσέξτε όμως, διότι με αυτές τις θεωρίες και  πεποιθήσεις σας δεν  τολμάτε να αποκαλείτε μόνο τον Πάπα Ρώμης  «ευρωπαϊκό Δία» αλλά και τον ίδιο τον Άγιο Θεό «Δία της οικουμένης», που  σκορπά στη γη κεραυνούς για να εξολοθρεύσει όλους τους αθώους (παιδάκια και γυναίκες) επειδή δεν είναι Ορθόδοξοι  Χριστιανοί!

Λυπάμαι που αυτά όχι μόνο τα πιστεύετε,  τα γράφετε και τα δημοσιεύετε αλλά και τα γιορτάζετε, προβάλλοντας ένα Θεό αιμοβόρο και εκδικητή.

Ευτυχώς, Αδελφέ μου, για τους ανθρώπους  που Ένας τέτοιος  Θεός δεν υπάρχει. 

Εμείς πιστεύουμε σε ένα Θεό, τον οποίο ο Ιησούς Χριστός μας αποκάλυψε και μας δίδαξε να τον αποκαλούμε Ευσπλαχνικό Πατέρα με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Ο «αιρεσιάρχης» Πάπας Φραγκίσκος δεν παύει να κηρύττει ότι ο Θεός είναι Αγάπη (Α’ Ιωάν. 4,8) και ευσπλαχνία για όλους τους ανθρώπους και σκορπάει έτσι σε ολόκληρο τον κόσμο ελπίδα και παρηγοριά. 

Αυτή είναι η διαφορά μας!     

Με αγάπη Χριστού

+Νικόλαο

Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου

Μητροπολίτης παντός Αιγαίου

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Επιστολή προς τον Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο κ. Νικόλαο

Αριθμ. Πρωτ. 935

Εντιμότατε κ. Νικόλαε,

Καθολικέ Αρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Άνδρου και Μυκόνου

Χαίρετε και υγιαίνετε!

1.      Είμαι ένας Αρχιερεύς τής Ορθοδόξου Εκκλησίας καί διακονώ ποιμαντικά τόν λαό τοῦ Θεοῦ στήν Ιερά Μητρόπολη Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως. Ευχαριστώ τόν Κύριον ήμών [ησούν Χριστόν, διότι γεννήθηκα καί άνατράφηκα στήν αγκαλιά τής Μάνας Όρθοδόξου Εκκλησίας.
Ο άγιος ημών των Ορθοδόξων Κοσμάς ο Αιτωλός, στον όποιον οι Έλληνες πρέπει να είμεθα ευγνώμονες, διότι αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα υπήρχε πατρίδα ελευθέρα, έλεγε στό κήρυγμά του στούς υποδούλους Έλληνες:«Όλες αι πίστες είνε ψεύτικες· τούτο κατάλαβα αληθινόν, ότι μόνη η πίστις τών ὀρθοδόξων χριστιανών είνε καλή και ἁγία. Νά ευφραίνεσθε όπου είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί καί νά κλαίετε διά τούς άσεβείς καί αιρετικούς όπου περιπατούν εις τό σκότος».

Αιτία τής έπιστολής μου πρός Σάς είναι τό κείμενο τής άπαντήσεως Σας πρός τόν Συλλειτουργόν Άδελφόν Μητροπολίτην Πειραιώς κ. Σεραφείμ καί τό όποιο κείμενο έγινε εις πάντας γνωστό διά τού Διαδικτύου. Επειδή τά θιγόμενα εις αυτήν τήν έπι- στολή άπτονται θεμάτων ορθοδόξου θεολογίας, παρακαλώ νά δεχθείτε καί νά άνα- γνωσετε τήν έπιστολή μου, τήν όποία μού έπέβαλε ή άρχιερατική μου συνείδηση νά Σάς γράψω, ως έγω τουλάχιστον τό αισθάνθηκα.

2.   Κατά πρώτον, Εντιμότατε Αρχιεπίσκοπε τών Καθολικών, ήθελα νά Σάς έξη - γήσω γιατί δέν Σάς προσφωνώ ως «άδελφόν», άλλά Σάς προσφωνώ μέ τόν τίτλο «Εντιμότατε». Μέ μία γενική βέβαια εννοια ολοι οι ανθρωποι τής γής ειμεθα άδελφοί, διότι ολοι καταγόμεθα άπό τήν μητέρα γή. Τήν εννοια αυτή τήν εχουμε καί ήμείς οι Όρθόδοξοι στήν λατρεία μας, λέγοντες εις τινα Αναβαθμόν τού πλ. δ' ήχου: «Επί τήν μητέρα αυτού γήν δύνων πας αύθις αναλύσει». Άλλά μέ τήν αλλη, τήν έκκλησιολογική εννοια τής λέξεως «άδελφός», λυπούμαι, Εντιμότατε κ. Νικόλαε, διότι δέν μπορώ νά Σάς προσφωνήσω καί έξηγούμαι διατί: Ή λέξη «άδελφός» συντίθεται άπό τό ουσια­στικό «δελφύς» (= κοιλία) καί τό «α» ως άθροιστικόν καί όχι στερητικόν. «Άδελφοί» λοιπόν μέ τήν ερμηνεία αυτή είναι έκείνοι οι όποίοι προέρχονται άπό τήν Ιδια κοιλία, εχουν τό Ιδιο αιμα στίς φλέβες τους καί άνήκουν στήν Ιδια οικογένεια. Ή κοιλία, ή όποία «γεννά» τόν ανθρωπο καί τόν κάνει τέκνο Θεού είναι τό άγιο Βάπτισμα. Τό αιμα μέ τό όποίο τρέφονται τά τέκνα τού Θεού είναι τού Χριστού τό Αιμα, τό χυθέν κατά

τόν Σταυρικό Του θάνατο στον Γολγοθά καί τό Όποιο Αιμα είναι στό άγιο Ποτήριο τής θείας Λειτουργίας. Καί ή Οικογένεια στήν οποία άνήκουν τά τέκνα τού Θεού είναι ή Εκκλησία. Δέν μπορώ λοιπόν, Εντιμότατε Αρχιεπίσκοπε των Καθολικών, νά Σας προσφωνήσω «άδελφόν», διότι δέν έξήλθαμε άπό τήν ιδια μήτρα. Ημείς οι Όρθόδοξοι ειμεθα βαπτισμένοι στήν αγία Κολυμβήθρα μέ τρεις καταδύσεις, ένώ Σείς οι Καθολικοί εχετε απλό ράντισμα. Δέν κοινωνοΰμε μαζί Σας τό Αιμα τοΰ Χριστού καί δέν άνήκετε μαζί μας στήν Οικογένεια του Θεού, τις έστίν ή ’Ορθόδοξη Εκκλησία. Άφοΰ δέν ειμεθα Συλλειτουργοί, δέν μπορεί νά λεγόμεθα καί «άδελφοί» μέ τήν έκκλησιολογική έννοια της λέξεως. 

Πρός στηριγμό τών άνωτέρω Σας γράφω ενα σχετικό χωρίο τοΰ αγίου Ιωάννου τοΰ Χρυσοστόμου: «Άδελφόν τό βάπτισμα εργάζεται καί ή τών θείων μυστηρίων κοινωνία»! (εις MPG 58,718). Καί ενα άλλο άκόμη χωρίο τοΰ ιδίου πατρός: «Τί γάρ έστι τό ποιούν τήν άδελφότητα; Τό λουτρόν τής παλιγγενεσίας», δηλαδή τό ιερόν Βάπτισμα (MPG 63,177). Άλλά ο άλλος πάλι άγιος πατέρας καί μέγας θεολόγος, ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, τόν οποίο ήμείς ονομάζουμε «συνισταμένη τών αγίων Πατέρων» διά σας τούς Παπικούς λέγει οτι είστε άβάπτιστοι. Δέν μποροΰμε λοιπόν νά σας καλοΰμε άδελφούς.

3.     Άλλά ούτε, ως ορθόδοξος έγώ θεολόγος, μπορώ νά πώ γιά Σας τούς Παπικούς οτι άποτελείτε Εκκλησία. Σείς βέβαια στήν έπιστολή Σας πρός τόν Μητροπολίτην Πειραιώς κ. Σεραφείμ γράφετε καί λέγετε μέ ισχύ οτι άποτελείτε τήν «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν» μέ τήν προσθήκη μάλιστα «οσο καί άν αυτό κοστίζει εις σας», δηλαδή εις ήμας τούς ’Ορθοδόξους. 

Έγώ ομως Σας λέγω, μετά άπό θεολογική μελέτη καί σπουδή, οτι Σείς οι Παπικοί δέν είστε Εκκλησία. Καί έξηγοΰμαι πάλι διατί. Είναι έντυπωσιακό, Εντιμότατε, οτι στά πατερικά κείμενα δέν εχουμε ορισμό περί Εκκλησίας. Οι φερόμενοι σέ μερικά έγχειρίδια ορισμοί περί Εκκλησίας στηρίζονται, λίγο ή πολύ, έπί έσφαλμένων βάσεων. Κατά τήν ορθόδοξη θεολογία, ή Εκκλησία είναι Μυστήριο καί δέν καθορίζεται μέ ορους. Όσο δέ κανείς καθαίρεται καί φωτίζεται μέ τήν Χάρη τοΰ Θεοΰ, τόσο περισσότερο νοεί τό Μυστήριο αυτό τής Εκκλησίας. Άλλά εχουμε καί ενα σύντομο λόγο τοΰ άποστολικοΰ πατρός αγίου Ιγνατίου τοΰ θεοφόρου, τόν οποίο μποροΰμε νά θεωρήσουμε, οπως καί θεωρή­θηκε πράγματι, ως ορισμός τί είναι Εκκλησία. Κατά τόν άγιον αυτόν πατέρα Εκκλη­σία είναι τό «Θυσιαστήριον», ή Αγία Τράπεζα δηλαδή, πάνω στήν οποία οι ιερείς τελοΰν τήν θεία Λειτουργία.[1] €στε «Εκκλησία», κατά τόν άγιο Ιγνάτιο, είναι τό Μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Πραγματικά, σ’ αυτό τό Μυστήριο, στήν θεία Λει­τουργία, γευόμεθα έμείς οι Όρθόδοξοι καρδιακά τό τί είναι Εκκλησία. Άλλά θέλω νά δώσω καί βιβλική άπόδειξη εις τά παραπάνω, στό οτι δηλαδή Εκκλησία είναι ή τέ­λεση τής θείας Ευχαριστίας. Ώς άπόδειξη φέρω τό κεφ. 11 τής Α' πρός Κορινθίους Επιστολής τού άποστόλου Παύλου. Είναι φανερό στό κεφάλαιο αυτό οτι ό Άπόστολος όμιλεί γιά τήν σύναξη τών πιστών πρός τέλεση τής θείας Ευχαριστίας. Καί τήν σύ­ναξη αυτή τήν ονομάζει «Εκκλησία», γιατί λέγει:«Συνερχόμενων υμών εν Εκκλησία άκούω σχίσματα έν υμίν υπάρχειν» (στίχ. 18).[2] Άφού λοιπόν «Εκκλησία» είναι ή σύναξη τού λαού γιά τήν τέλεση τής θείας Ευχαριστίας — καί τό Μυστήριο αυτό γί­νεται βέβαια γιά τήν Θεία Κοινωνία τού Σώματος καί Αίματος τού Χριστού — καί άφού μέ Σάς τούς Παπικούς δέν μπορούμε νά συλλειτουργήσουμε καί νά κοινωνήσουμε μαζί τήν Θεία Τροφή, εύκολα έξάγεται τό συμπέρασμα οτι δέν άποτελείτε Εκκλησία. Ταύτα λέγω κατά τήν πίστη ήμών τών Όρθοδόξων οτι ή Εκκλησία, τήν Όποία ίδρυσε ό Χριστός, είναι ή Όρθόδοξη Εκκλησία.

4.        Εννοώ οτι Σας ένόχλησε, Εντιμότατε, αυτό τό τελευταίο πού ειπα οτι ήμείς οι Όρθόδοξοι άποτελούμε τήν μόνην καί άληθή Εκκλησίαν, τήν Όποίαν ίδρυσε ό Χρι­στός, καί όχι Σείς οι Παπικοί. Είναι βέβαια ακρως άντίθετο αυτό πού Σας λέγω πρός αυτό τό όποίο Σείς μετά πυγμής ισχυρίζεσθε στήν έπιστολή Σας πρός τόν άγιο Άδελφό κ. Σεραφείμ, «νά μάθουμε» ήμείς οι Όρθόδοξοι «μιά γιά πάντα» οτι «ειτε τό θέλουμε ειτε όχι» Σείς οι Παπικοί είσθε «ή Μία, Αγία, Καθολική καί Άποστολική Εκκλησία», μέ τόν περισσότερο άκόμη προκλητικό λόγο Σας, « οσο καί αν αυτό μάς στοιχίζει». Όχι, Άρχιεπίσκοπε τών Καθολικών κ. Νικόλαε! Ή Όρθόδοξη Εκκλησία αυτή είναι ή μόνη άληθής Εκκλησία τού Χριστού. Καί είναι ετσι, διότι ήμείς οι Όρθόδοξοι κρα­τούμε τήν διδασκαλία τού Ιησού Χριστού καί τών αγίων Άποστόλων καί τίς παρα­δόσεις τών Οικουμενικών Συνόδων, ένώ Σείς οι Καθολικοί τίς παραλλάξατε.

Δέν μού λέτε, Σας παρακαλώ, ήταν σέ πλάνη ή Εκκλησία γιά τόσους αιώνες καί ήρθατε Σείς οι Παπικοί τόν 9ο αι. καί βάλατε «αφοβα» τό χέρι Σας στό Σύμβολο τής Πίστεως μέ τό Filioque πού προσθέσατε σ’ αυτό; ’Έγραψα τήν έκφραση«αφοβα», διότι πραγματικά ήταν πολύ τολμηρό καί άσεβέστατο αυτό πού κάνατε. Διότι υπήρχε προηγούμενη έντολή Οικουμενικής Συνόδου κανείς νά μήν τολμήσει νά παραλλάξει τό ιερό Σύμβολο προσθέτοντας ή άφαιρώντας τι άπό αυτό. Αυτήν τήν έντολή τήν σεβάστηκαν οι άγιοι Πατέρες τής Γ' Οικουμενικής Συνόδου καί δέν προ­σέθεσαν στό Σύμβολο τής Πίστεως διά τήν Παναγία τόν ορο «Θεοτόκος». Σείς, οι Παπικοί, άντίθετα πρός τήν ρητή έντολή καί άντίθετα πρός τό παράδειγμα αυτό τών αγίων Πατέρων Οικουμενικής Συνόδου, βάλατε άσεβή χείρα — πώς δέν φοβηθήκατε; - στό ιερό Κείμενο τής Πίστεως καί τό άλλοιώσατε. Καί μόνο άπό τό Filioque άπο- δεικνύεσθε οτι δέν φυλάξατε άκεραία τήν πίστη τών Πατέρων καί άλλοιώσατε τό δόγμα τής Εκκλησίας. Άκοΰστε τώρα τί Σας λέγει ο άγιός μας, μέγας θεολόγος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς:

«Ποτέ δέν πρόκειται νά Σας δεχθούμε ως κοινωνούς, οσον χρόνον ομολογείτε οτι τό Πνεύμα προέρχεται καί έκ του Θεού»![3] 

Σας συνιστώ κ. Νικόλαε νά διαβάσετε ολη τήν σχετική ομιλία του ιερού Πατέρα.

Είναι φοβερή, είναι «βόμβα» έναντίον Σας, οπως μοΰ τήν χαρακτήρισε ενα ιερό πρό­σωπο! Διαβάσατέ την, παρακαλώ. Ούτε λίγο ούτε πολύ στήν ομιλία του αυτή ο μέγας θεολόγος άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας λέγει, καί όχι μόνο λέγει άλλά καί τό άποδεικνύει, οτι οι Παπικοί είναι σατανοκίνητοι αιρετικοί!
Συγγνώμην, Τιμιώτατε, άλλά άγιος τών Όρθοδόξων τό λέγει αυτό καί ήμείς βεβαίως δεχόμεθα τόν λόγον του, διότι τόν λέγει άγιος καί μέγας θεολόγος. Σέ μία λοιπόν μικρά περικοπή τής ομιλίας του αυτής λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας:

«Αυτός ο έπάρατος όφις (δηλαδή ο Διάβολος) εισάγει διά τών πειθηνίων του Λατίνων (φοβερός ο λόγος του· δηλαδή, λέγει ο άγιος οτι οι Παπικοί είναι πειθήνια όργανα του Διαβόλου!...) νέους περί Θεοΰ ορους, οι οποίοι φαίνονται μέν νά εχουν μικράν παραλλαγήν, άλλά γίνονται άφορμές μεγάλων κακών, φέρουν πολλά δεινά έκφυ- λιστικά τής ευσεβείας καί άτοπα καί δεικνύουν εις ολους φανερά οτι καί τό μικρότερον εις τά σχετικά μέ τόν Θεόν δέν είναι μικρόν».[4]

Προηγουμένως μάλιστα ο άγιος λέγει οτι ή αίρεση τών Λατίνων (Γμών τών Πα­πικών) ερχεται ως συνέχεια τών παλαιών αιρέσεων του Άρείου, τοΰ Άπολιναρίου, του Ευνομίου, του Μακεδονίου κ.ά.

Διαβάστε ακόμη, παρακαλώ, κ. Καθολικέ Επίσκοπε, τί σάς λέει ο άγιος γιά τό Filioque Σας καί σέ μία άλλη περικοπή τοΰ λόγου του. Παρακαλώ νά προσέξετε ιδι­αίτερα τήν περικοπή αυτή:

«Πώς τολμάτε σεις νά δέχεσθε αυτό (τό Filioque), τό οποίον δέν εχει λεχθεί άπό αυτούς οι οποίοι διεκήρυζαν τήν άλήθεια(δηλαδή άπό τούς αγίους Άποστόλους), τό οποίο δέν άνήγγειλε τό "Άγιο Πνεΰμα, πού άπήγγειλε ολη τήν άλήθεια; (Πώς τολμάτε νά δέχεσθε τό Filioque) τό οποίο δέν μαρτύρησε ούτε γνωστοποίησε στούς άγαπητούς Αυτός (δηλαδή ο Ιησούς Χριστός) ο γνωστοποιήσας ολα οσα άκουσε παρά του Πατρός καί ήλθε γι ’ αυτόν άκριβώς τόν λόγο, γιά νά μαρτυρήσει υπέρτής άληθείας; ([ω. 18,37).  Πώς τολμάτε νά εισαγάγετε τόσο έκφυλιστική προσθήκη στόν ορο τής πίστεως, τόν όποιο οι εγκριτοι Πατέρες συνέγραψαν πνευματοκινήτως σέ κοινή Σύνοδο καί παρέδωσαν;»[5]

Παρατηρήστε, παρακαλώ, πώς λέγει ό άγιος τήν προσθήκη τού Filioque πού έκάνατε στό Σύμβολο τής Πίστεως. Τήν λέγει«έκφυλον»!...Ό Παπισμός, κύριε Αρχιε­πίσκοπε τών Καθολικών Νάξου, Τήνου, Άνδρου καί Μυκόνου, είναι αίρεση καί μάλιστα, οπως μας τά είπε παραπάνω ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμας, καί τό λέγουν καί πολλοί άλλοι άγιοι Πατέρες, ειναι μεγάλη αίρεση. Διά τούτο καί έξέστην, όμού μετ αλλων κληρικών άδελφών καί πολλών ευσεβών χριστιανών, εις τόν λόγον Άδελφού Άρχιερέως, τόν όποίον διαβάσαμε έσχάτως στό Διαδίκτυο (αν άληθεύει ό λόγος αυτός, άλλά δέν είδαμε τήν διάψευσή του) οτι «δέν συμπεριλαμβάνονται στίς αιρέσεις οι Καθολικοί άδελ­φοί, ούτε ή Καθολική Εκκλησία». 

Ή γνωμάτευση αυτή ορθοδόξου Άρχιερέως (αν άληθεύει, έπαναλαμβάνω) ερχεται ακρως άντίθετη πρός τήν πατερική θεολογία, ή όποία όμόφωνα καταδικάζει τούς Παπικούς ως αιρετικούς, ως καί θά άποδείξω αυτό εις σειράν μελετών μου. Άλλ’ ας διαβάσει ό έν λόγω Άδελφός τά οσα ολίγα τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμα παραθέτω έδώ περί τών «άδελφών» του Παπικών, τούς όποί- ους, ως λίαν άγαπητούς του, τούς έναγκαλίζεται χαιρετώντας τους!....

5.     Άφού, Εντιμότατε, οι Παπικοί δέν άνήκετε εις τήν τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν, ή όποία είναι ή Όρθόδοξη Εκκλησία, στερείσθε καί τού ορου «άγιος», διότι εξω άπό τήν Εκκλησία τού Χριστού δέν μπορεί νά υπάρξει αγιότητα ο~τε καί σωτηρία. «Extra Ecclesia nulla salus», είπε άπό παλαιά ό μέγας εκκλησιολόγος πατήρ άγιος Κυπριανός, Επίσκοπος Καρχηδόνος. Ή αγιότητα είναι μοσχοβολητό ανθος, πού φύεται μόνο στήν Όρθόδοξη Εκκλησία, διότι εις αυτήν μόνο υπάρχουν τά ορθά δόγματα τής πίστεως, καί δέν νοείται αγιότητα εξω άπό αυτήν. «Αγίους — λέγει κάπου ό άγιος Χρυστόστομος — διά τής τού Πνεύματος δόσεως καί τών ορθών δογμάτων» καλούμεν (MPG 59,443).
Καί αλλος πατέρας, ό Μέγας Βα­σίλειος, λέγει: «Οι άγιοι, έν οις οικεία γιότης διά τόν ενα του βαπτίσματος αγιασμόν». (MPG29,761). Άλλά οι Παπικοί Καθολικοί είναι άβάπτιστοι! Επομένως, οι έκφρά- σεις «άγιος» καί «αγιώτατος» διά τόν Πάπα ή γιά κάποιον καθολικό έπίσκοπο, μή βαπτισμένους καί εξω λοιπόν άπό τήν Εκκλησία ευρισκομένους, είναι ήμαρτημένες έκφράσεις κατά τήν ορθόδοξη πατερική θεολογία. Γι’ αυτό καί, Εντιμότατε κ. Νι­κόλαε, δέν σας προσφωνώ ως «άγιον» στήν έπιστολή μου. Μού είπε όμως κάποιος ήμέτερος οτι καί στά πατερικά κείμενα συναντοΰμε τιμητικές έκφράσεις πρός τούς αιρετικούς. Ναί, λέγω καί έγώ, άκόμη καί πρός αυτόν τόν αιρετικό Νεστόριο εχουμε τήν προσφώνηση τοΰ αγίου Κυρίλλου «ή σή ευλάβεια» καί «σή ευσέβεια»! 

Άς γνω­ρίζουμε ομως οτι αυτές οι έκφράσεις πρός τούς αιρετικούς λέγονται τιμητικώς πρίν άπό τήν καταδίκη τους, πρίν άπό τήν άποβολή τους άπό τήν Εκκλησία, διά νά δοθεί εις αυτούς ή ευκαιρία νά μετανοήσουν άπαρνούμενοι τήν πλάνη τους. Άλλά μετά τήν καταδίκη τους ως αιρετικών δέν συναντοΰμε στά πατερικά κείμενα προσφωνήσεις πρός αυτούς «άγιος» καί «αγιώτατος». Διά δέ τούς Παπικούς εχουμε άποφάσεις Συνόδων, ου μήν άλλά καί άναθέματα κατ αυτών. Δέν χωρούν λοιπόν οι προσφωνήσεις πρός αυτούς «άγιος» καί «αγιώτατος». Δέν μπορεί νά υπάρξει αγιότητα εξω άπό τήν Εκκλησία. Αυτό άποτελεί δόγμα πίστεως.

'Έτερος Άδελφός μοΰ είπε πάλι τήν άντίρρηση, πώς προσφωνοΰμε τιμητικώς εναν άρχοντα ως «Έντιμότατον», ένώ δυνατόν νά είναι καί σκανδαλοποιός; Έτσι, τιμη­τικώς μόνο, μοΰ είπε, προσφωνοΰμε καί τόν Πάπα ως «αγιώτατο». Σαθρόν τό έπιχείρημα! Τόν άρχοντα τόν προσφωνώ «έντιμότατο», καί άς μήν είναι τίμιος, διότι εχει, άν θέλει, τήν δυνατότητα, στήν θέση πού βρίσκεται, νά γίνει καλός καί εντιμος καί έντιμότατος. Ό Πάπας ομως καί οι παπικοί του, στήν πλάνη καί τήν αίρεση ευρι­σκόμενοι, δέν δύνανται ποτέ νά γίνουν άγιοι καί αγιώτατοι! «Extra Ecclesia nulla salus» καί ομοίως nulla sanctitas (= αγιότητα) δι’ αυτούς!

6.     Τέλος, διά νά παραλείψω τά πολλά καί πάμπολλα τά χωρίζοντα ήμας, κ. Νικό­λαε, ως παλαιοδιαθηκολόγος καθηγητής στό Πανεπιστήμιο Άθηνών, στήν εδρα τής Εισαγωγής εις τήν Παλαιάν Διαθήκην καί Ερμηνείας τοΰ κειμένου τών Ο ', εχω νά έκφράσω τήν βαθυτάτη μου πικρία καί θλίψη διά τήν έσφαλμένη ερμηνεία τών Πα­πικών περί τής έκφράσεως «Άγγελος Κυρίου» (hUT ^alQ, «Μαλάχ Γιαχβέ»), τήν συναντωμένην συχνά - πυκνά στά κείμενα τής Παλαιας Διαθήκης. Κατά τήν ερμηνεία τών ορθοδόξων Πατέρων ο «Άγγελος Κυρίου», ο έμφανιζόμενος στούς δικαίους τής Παλαιας Διαθήκης, Πατριάρχες καί Προφήτες, είναι τό Δεύτερο Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, ο ιός τοΰ Θεοΰ, άσαρκος ετι ών, ο Όποίος έβιάζετο (!) πότε νά σαρκωθεί καί οι αυτό ένεφανίζετο μέ μορφήν Αγγέλου καί πρίν άκόμη άπό τήν σάρκωσή Του. Κατ’ αυτήν τήν ερμηνεία τών Όρθοδόξων Πατέρων, άλλά καί τωρινών Όρθοδόξων ερμηνευτών, ή Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο θεοφανειών τοΰ άσάρκου —ιοΰ τοΰ Θεοΰ καί ετσι είναι ο,τι είναι καί ή Καινή Διαθήκη! Παλαιά καί Καινή Διαθήκη εχουν τό Ιδιο περιεχόμενο! «Δύο διαθήκαι καί δύο παιδίσκαι καί δύο άδελφαί τόν ενα Δεσπότην δορυφοροΰσι» (Χρυστόστομος)! Ή Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο τοΰ άσάρκου Ιησοΰ Χριστοΰ καί ή Καινή Διαθήκη είναι βιβλίο τοΰ σαρκωθέντος Ιησοΰ Χριστοΰ.

Σείς οι Παπικοί, Έντιμότατε κ. Νικόλαε, ερμηνεύσατε τόν «Άγγελο Κυρίου» ως κτιστόν άγγελο καί αυτό εφερε τήν υποτίμηση τής Παλαιας Διαθήκης στόν χώρο μας. Τήν άλήθεια αυτή, μαζί μέ τήν πικρία μου, έξέφραζα συχνά άπό τήν Πανεπι- στημιακήν Έδρα, διά νά παγιώσω εις τούς φοιτητάς τήν πατερική ερμηνεία καί νά παρουσιάσω τήν Παλαιά Διαθήκη ως βιβλίο θεοφανειών τοΰ Ιησοΰ Χριστοΰ.

7.     Σας ευχαριστώ διότι είχατε τήν υπομονή νά διαβάσετε τό κείμενο τής έπιστολής μου. Σας ζητώ συγγνώμη γιά τήν λύπη πού Σας προξένησα, άλλά ή έκκλησιαστική ιστορία καί ο βίος τών αγίων Πατέρων τής Έκκλησίας μας διδάσκουν οτι σέ θέματα πίστεως πρέπει νά είμαστε ειλικρινείς καί ευθείς. Ή άρχιερατική μου συνείδηση, έπα- ναλαμβάνω, μοΰ τό έπέβαλε, Έντιμότατε, νά γράψω τήν παροΰσα μου έπιστολήν. Θά ειμεθα προδότες του ιερού μας ορκου κατά τήν χειροτονία μας ήμείς οι Άρχιερείς καί θά είμεθα άνάξιοι διάδοχοι τών Αγίων Πατέρων μας, άν άπό μίαν κακώς έννοουμένη ευγένεια καί άγάπη ή καί άκόμη καί προσωπική υποχρέωση πρός τινας νά μήν μιλάμε καί νά μήν διαμαρτυρόμεθα, οταν βλέπουμε νά προσβάλλεται τό ορθόδοξο δόγμα καί ήθος.

Μέ πολλή-πολλή χαρά θά ήθελα νά εχουμε εναν άνοικτό θεολογικό διάλογο έπί τών διαφορών τής Όρθοδόξου πίστεως καί τοΰ Παπισμοΰ καί νά άναρτώμε μάλιστα τά κείμενά μας στό Διαδίκτυο, διά νά εχουμε καί τήν παρακολούθηση τών ενδιαφερομένων. Σας παρακαλώ διά τούτο. Γνωρίζω οτι θά περιγελάσετε τό κείμενόν μου αυτό, άφοΰ στήν έπιστολή Σας πρός τόν Συλλειτουργό μου Άδελφό Μητροπολίτη Πειραιώς κ.Σεραφείμ χαρακτηρίζετε τά γραπτά Του ως «φαιδρά άναγνώσματα», τά οποία «κάπως Σας ξεκουράζουν» εις τόν κόπο Σας. Άναμένω καί έγώ τόν ίδιο χαρα­κτηρισμό διά τήν έπιστολή μου αυτήν. Πλήν ομως, άφοΰ πιστεύετε τήν άλήθεια τοΰ δόγματός Σας, μή φοβάστε τόν διάλογο μαζί μας.

Έγώ, Έντιμότατε, μαζί μέ τούς άλλους πατέρες καί άδελφούς χριστιανούς τής Όρθοδόξου Έκκλησίας, θά άναπαυόμεθα καί θά ευφραινόμεθα στούς λόγους τοΰ αγίου Κοσμά τοΰ Αιτωλοΰ, μέ τούς οποίους άρχισα τήν έπιστολή μου πρός Σας. Τούς έπα- ναλαμβάνω διά τό μεγαλείον τους:

«Όλες αι πίστες είνε ψεύτικες · τοΰτο κατάλαβα άληθινόν, οτι μόνη ή πίστις τών ορθοδόξων χρστιανών είνε καλή καί αγία. Νά ευφραίνεσθε οπού είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί καί νά κλαίετε διά τούς άσεβείς καί αιρε­τικούς οπού περιπατοΰν εις τό σκότος»!!!

Έν Δημητσάνη 25 Νοεμβρίου 2013
Με αγάπη Χριστού καί τιμή

Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας
Όμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Άθηνών

____________________
1. Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου, ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, εκδ. ΛΑ', σελ. 132.

2.             Πρός Έφεσ. 5,2. Πρός Τραλλ. 7,2. Έπί τών χωρίων τούτων έρειδόμενος καί ο δικός Σας  παατρολόγος Altaner λέγει: Die Kirche nennt er (ο ’Ιγνάτιος) «θυσιαστήριον» (Έφ. 5,2. Τραλ. 7,2. Φιλ.4) und erinnert so an das Wort «θυσία» der Didache. B. Altaner A. Stuiber, Patrologie, Leben, Schriftenund Lehre der Kirchenvater,7 Basel, Wien, 1966, σελ. 49.

3.       Καί ή εκφραση τής Καινής Διαθήκης «κατ’ οικον Εκκλησία» άναφέρεται στήν σύναξη τών αστών γιά τήν τέλεση τής θείας Ευχαριστίας καί όχι γιά μιά απλή διδασκαλία.

4.       Έπί λέξει λέγει τό κείμενο: «Ουδέποτ’ άν υμάς κοινωνούς δεξαίμεθα μέχρις άν καί έκ τοΰ ιοΰ τό Πνεΰμα λέγητε», Περί τής έκπορεύεσεως τοΰ Αγίου Πνεύματος, Λόγος Α, ΕΠΕ Γρηγορίου του Παλαμά ’Έργα 1, σελ. 74.

5.        «Ουτος τοίνυν ο έπάρατος όφις... διά τών αυτω πειθηνίων Λατίνων περί Θεοΰ καινάς εισφέρει φωνάς, μικράς μέν δοκούσας εχειν υπαλλαγήν, μεγάλων δέ κακών άφορμάς καί πολλά καί δεινά φερούσας, τής ευσεβείας εκφυλά τε καί άτοπα καί τοίς πάσι φανερώς δεικνύσας, ως ου μικρόν έν τοίς περί Θεοΰ τό παραμικρόν», Περί τής έκπορεύεσεως τοΰ Αγίου Πνεύματος, Λόγος Α, ΕΠΕ Γρηγορίου τοΰ Παλαμα Έργα 1, σελ. 68-70.

6.      Ή περικοπή εις τό κείμενον: «... Ο μή τούτοις ειρηται τοίς παρρησιασαμένοις τήν άλήθειαν, ο μή άνήγγελε το Πνεύμα το πάσαν άπαγγελαν τήν άλήθειαν, ο μή έμαρτύρησεν ή έγνώρισεν ό πάντα οσα ήκουσε παρά τού Πατρός τοίς άγαπητοίς γνωρίσας, καί διά τούτο έ)λ)ών, ινα μαρτυρήσω τη άλτβεία, πώς υμείς τούτο τολμάτε λέγειν ούτως εκφυλον εισάγοντες προσθήκην έν τω τής πίστεως ορω, ον οι πρόκριτοι πατέρες κοινη συνειλεγμένοι πνευματοκινήτως... συνεγράψαντό τε καί παραδεδώκασιν;» Περί τής ίκπορεύεσεως τού Αγίου Πνεύματος, Λόγος Α, ΕΠΕ Γρηγορίου τού Παλαμα Έργα 1, σελ. 76.

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Β΄ επιστολή προς τον Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο κ. Νικόλαο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

               ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

  Ἀριθμ. Πρωτ. 953

Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε,

Καθολικέ Ἀρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου

Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!

1. Ἔλαβα τήν ἐπιστολή Σας, ἀπάντηση σέ ἰδική μου. Ἡ ἐπιστολή Σας μέ βρῆκε σέ μία ἀγωνία γιά ἕνα ἑρμηνευτικό ἔργο σέ ἕνα ἕκαστο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς κεχωρισμένο, πού θέλω νά παρουσιάσω μέ τήν νέα χρονιά, καί γι᾽ αὐτό ἀργοπόρησα νά σᾶς ἀπαντήσω. Μέ πονάει, πραγματικά, τό ὅτι πολλοί ἀδελφοί μου χριστιανοί δέν γνωρίζουν ἑρμηνευτικῶς τήν Ἁγία Γραφή καί πιστεύω ὅτι, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ βιβλική θεολογία, μέ τήν πατερική της ἑρμηνεία, τότε χωλαίνει καί ἡ πνευματική ζωή. 

Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία μας, Ἐντιμότατε, ἔχει ὡς δόγμα τήν ἀλήθεια ὅτι: «Ὁ θεολόγος γεννᾶται στίς Γραφές, ὅπως αὐτές τίς ἑρμήνευσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες»! Πιστός ἐγώ, ὡς ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, στήν βάση αὐτή, στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή ὅ,τι σᾶς ἔγραψα τό ἐστήριζα σέ ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία. Σᾶς ζητῶ συγγνώμη γι᾽ αὐτό πού θά Σᾶς πῶ τώρα, Ἐντιμότατε, ἀλλά εἶδα ὅτι ἡ δική σας ἀπαντητική ἐπιστολή πρός ἐμέ ἦταν γυμνή ἀπό βιβλική καί πατερική θεολογία. Ἄν θά ἤθελα νά τήν χαρακτηρίσω, θά ἔλεγα ὅτι ἡ ἐπιστολή Σας περιέχει ἀοριστολογίες, γενικολογίες καί ἀγαπητισμούς. Δέν μοῦ ἀπαντᾶτε σέ σπουδαία θεολογικά θέματα, τά ὁποῖα Σᾶς ἔθιγα.

2. Εἴχατε ὅμως στήν ἐπιστολή σας κάποια γενική ἀναφορά στήν Ἁγία Γραφή, στήν πορεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τούς δύο μαθητές Του πρός Ἐμμαούς, γράφοντας ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἐσεῖς οἱ Παπικοί «εἴμαστε οἱ σημερινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ, πού βαδίζουμε μέ συνοδοιπόρο τόν συναναστημένο Χριστό, πού μᾶς ἑρμηνεύει τίς Γραφές... ὁδηγώντας μας στό κοινό ποτήριο στήν σύγχρονη Ἐμμαούς, πού εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία». Μή ζῆτε μέ αὐτό τό ὄνειρο, Ἐντιμότατε! Ἄν πρῶτα σεῖς οἱ Παπικοί δέν ἀπαρνηθεῖτε τίς πλάνες Σας καί δέν ἐπανέλθετε μέ μετάνοια στήν μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία, ὡς πλανεμένα πρόβατα, ἐφύγατε, δέν πρόκειται νά ἔχουμε κοινό Ποτήριο. Καταλάβατέ το, ἐπί τέλους! Σεῖς ἐφύγατε ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί, διά τῶν διαλόγων πού κάνουμε μαζί Σας, Σᾶς καλοῦμε νά ἐπανέλθετε. Τότε, καί μόνο τότε, θά ἔχουμε κοινωνία μαζί Σας, τότε θά εἴμεθα «ἀδελφοί» μέ τήν ἐκκλησιολογική ἔννοια τῆς λέξεως. Ἀλλά κάτι ἄλλο θέλω νά πῶ ἐδῶ. Στήν πορεία ἐκείνη τοῦ Χριστοῦ πρός Ἐμμαούς, στήν ὁποίαν ἀναφέρεστε, ὁ Χριστός ἔκανε χριστολογική ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στούς δύο μαθητές Του. Τό κείμενο λέγει: «Ἀρξάμενος ἀπό Μωυσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν ἡρμήνευεν ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ» (Λουκ. 24,27). Καί ὡς «Γραφάς» ἐννοεῖ βέβαια τήν Παλαιά Διαθήκη. Στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή Σᾶς ἔγραψα γιά τήν λανθασμένη ἑρμηνεία πού ἔχετε Σεῖς οἱ Παπικοί περί τοῦ «Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου» (Ἑβρ. «Μαλ᾽άχ Γιαχβέ») στήν Παλαιά Διαθήκη. Κατά τήν πατερική ἑρμηνεία, ὅπως Σᾶς ἔγραψα στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή, πρόκειται ὄχι περί κτιστοῦ ἀγγέλου, ὅπως ἑρμηνεύετε Σεῖς, ἀλλά περί τοῦ ἀκτίστου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐνεφανίζετο σέ δίκαια πρόσωπα ὡς Ἄγγελος Θεοῦ καί πρίν ἀκόμη ἀπό τήν γέννησή Του. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι δεχόμεθα αὐτήν τήν πατερική ἑρμηνεία, ἔχουμε νά παρουσιάσουμε πολλές προφητεῖες περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν Πεντάτευχο (αὐτό εἶναι τό «ἀπό Μωυσέως...», πού λέγει τό κείμενο), γιατί ὑπάρχουν σ᾽ αὐτήν πολλές ἐμφανίσεις τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου. Προσέχετε! Πρῶτα ὁ ἀναστημένος Χριστός ἔκανε τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν στούς μαθητές Του καί ἔπειτα τούς ὁδήγησε στό Ποτήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Σεῖς οἱ Παπικοί, ἀφοῦ δέν ἔχετε τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν, σ᾽ αὐτό μάλιστα τό πολύ σημαντικό δόγμα, γιά τό ὁποῖο μίλησε ὁ ἀναστημένος Χριστός κατά τήν πορεία Του πρός τούς Ἐμμαούς, περί τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀφοῦ δέν ἑρμηνεύετε σωστά τήν Γραφή, πῶς θέλετε νά κοινωνήσουμε μαζί Σας ἀπό τό Ποτήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας; Λυπᾶμαι, Ἐντιμότατε, γιατί αὐτή ἡ μόνη ἁγιογραφική περικοπή, πού χρησιμοποιήσατε στήν ἐπιστολή Σας, Σᾶς ἦλθε ἐναντίον Σας καί κατακεφαλῆς!

3. Στήν ἐπιστολή Σας, θέλοντας νά μοῦ ἀποδείξετε ὅτι εἴμεθα ἀδελφοί μέ τήν στενή ἐκκλησιολογική ἔννοια, δέν καταφεύγετε στήν ἔρευνα, γιά νά μοῦ ἀπαντήσετε, ἀνατρέποντας – ἐάν μπορεῖτε – τά τόσα ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία πού Σᾶς παρέθεσα ἐγώ στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή, ἀλλά θέλοντας, λέγω, νά μοῦ ὁμιλήσετε γιά ἑνότητα καί ἀγαπητισμό, μοῦ παρεμβάλλετε ἀπότομα τόν μακαριστό Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἀθηναγόρα «τοῦ ὁποίου – γράφετε – τήν προσωπικότητα ὅλοι γνωρίζουμε καί ἀναγνωρίζουμε»! Τί εἶναι αὐτό πάλι πού μοῦ γράφετε, Ἐντιμότατε; Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι στά σοβαρά θέματα, ὅπως εἶναι τό θέμα τῆς ἑνότητός μας μέ τούς Παπικούς, καταφεύγουμε στό τί εἶπαν καί τί ἔπραξαν οἱ κεκηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι στό τί εἶπε ὁ τάδε Ἐπίσκοπος ἤ ὁ τάδε Πατριάρχης. Κεκηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκησίας μας, γιά τό θέμα τῆς μεταξύ μας σχέσεως, μεταξύ τῶν ἄλλων πολλῶν ἁγίων πατέρων, εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Σ᾽ αὐτούς θά καταφύγω ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος γιά νά μαθητευθῶ τί πρέπει νά φρονῶ καί πῶς πρέπει νά φέρομαι πρός τούς Παπικούς. Καί αὐτοί οἱ ἅγιοι σέ πάρα-πάρα πολλά χωρία τῶν ἔργων τους, σέ πάμπολλες περικοπές, Σᾶς ὀνομάζουν «αἱρετικούς». Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας – συγχωρεμένη ἄς εἶναι ἡ ψυχή του – δέν ἔχει κηρυχθεῖ ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἐνῶ ὁ ἀντιπαπικός ἱερεύς-ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀνακηρύχθηκε ἅγιος. Σωστά δέν τά λέγω, Ἐντιμότατε; Τήν ἀρχιερατική μου συνείδηση τήν βεβαιώνει τούτη τήν ὥρα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι καλά τά λέγω! Σέ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, κ. Νικόλαε, κάνει πολύ μεγάλη ἐντύπωση τό ἑξῆς: Ὁ Θεός κανένα φιλοπαπικό δέν ἀνέδειξε καί δέν ἐμαρτύρησε ὡς ἅγιο μέ μοσχοβόλημα τῶν λειψάνων του καί μέ θαύματα. Ἀντίθετα, ἔχουμε πλειάδα θαυματουργῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι στά βιβλία τους καλοῦν Σᾶς τούς Παπικούς «αἱρετικούς» καί ἀντέστησαν δυναμικά στήν ἕνωσή μας μαζί Σας. Αὐτό σέ μᾶς τούς Ὀρθοδόξους λέγει πολλά. Λέγει ὅτι ὁ Θεός δέν συνευδοκεῖ μέ τούς Παπικούς καί δέν πρέπει λοιπόν νά ἑνωθοῦμε μαζί τους, ἄν πρῶτα αὐτοί δέν ἀπαρνηθοῦν τίς πλάνες τους.

Ὥστε λοιπόν, Ἐντιμότατε, μή μέ παραπέμπετε στό τί εἶπε καί ἔπραξε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία ἀνήκω, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», ἡ Μάνα μου αὐτή Ἐκκλησία, λέγω, δέν ἔχει ἀνακηρύξει  τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς ἅγιο, ὥστε ὁ βίος του νά γίνει σέ μένα τόν Ἐπίσκοπο κανών. Ἐπειδή δέ ὁ λόγος τό ἔφερε – τόν φέρατε – Σᾶς λέγω ὅτι ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας κάνοντας βήματα πρός Σᾶς γιά ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Παπικούς, αὐτό τό μόνο πού πέτυχε ἦταν νά διχάσει τούς Ὀρθοδόξους. Γι᾽ αὐτό καί ἐξήγειρε ἐκκλησιαστικούς ἄνδρας, «δεδιδαγμένους εἰς πόλεμον» (Ἆσμ. 3,8), νά δώσουν θαυμαστή μαρτυρία πίστεως. Ὁ μέν ἀγωνιστής τῶν πατρώων Μητροπολίτης Φλωρίνης πατήρ Αὐγουστῖνος, ἐμός πνευματικός πατήρ καί διδάσκαλος, διέκοψε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, ὁ δέ ἄλλος σοφός κανονολόγος πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔγραψε μέ τήν ἰσχυρή του θεολογική γραφίδα ἐκτενῆ ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη, τόν ὁποῖο παρουσιάζει ὡς ἐκπεσόντα γιά τά φιλοπαπικά του φρονήματα καί βήματα. Ἡ ἐπιστολή αὐτή τοῦ ἀειμνήστου πατρός πρέπει νά καταχωρηθεῖ στά πατερικά κείμενα ὡς ὁμολογιακό καί ἀγωνιστικό κείμενο πίστεως. Σᾶς παραθέτω περικοπήν τινα ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή. Γράφει πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὁ μακαριστός Γέροντας ἐλέγχοντάς τον γιά τά φιλοπαπικά του βήματα:

«Παναγιώτατε, προχωρήσατε ἤδη πολύ... Ἡ ὑπομονή χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται... Μή θέλετε νά δημιουργήσετε σχίσματα καί διαιρέσεις στήν Ἐκκλησία. Προσπαθεῖτε νά ἑνώσετε τά διεστῶτα καί τό μόνο τό ὁποῖον θά κατορθώσετε, θά εἶναι νά διασπάσετε τά ἑνωμένα καί νά δημιουργήσετε ρήγματα εἰς ἐδάφη, τά ὁποῖα μέχρι σήμερα εἶναι στερεά καί συμπαγῆ. Σύνετε καί συνέλθετε! Ἀλλά φεῦ! Διανύσατε πολλήν ὁδόν. Εἴθε, εἴθε Αὐτός ὁ ὁποῖος κάποτε παλαιά “ἔστησε τόν ἥλιον κατά Γαβαών καί τήν σελήνην κατά φάραγγα Αἰλών”, νά δευτερώσει τό θαῦμα ... καί νά διανοίξει τούς ὀφθαλμούς σας, διά νά ἴδητε, νά κατανοήσετε καί νά ἐπιστρέψετε.

.........................................................................................

Μυριάκις προτιμότερον, Παναγιώτατε, νά ἐκριζωθεῖ ὁ ἱστορικός θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί νά μεταφυτευθεῖ εἰς κάποιαν ἔρημον νησίδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δέ καί νά καταποντισθεῖ εἰς τά βάθη τοῦ Βοσπόρου, παρά νά ἐπιχειρηθεῖ ἔστω καί ἡ ἐλαχίστη παρέκκλιση ἀπό τήν χρυσῆ γραμμή τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ὁμοφώνως λέγουν: “Δέν χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά θέματα τῆς πίστεως”».¹

4. Βλέπετε, κ. Νικόλαε, ἀπό τίς δύο μόνο παραπάνω περικοπές, βλέπετε πόσο ἐλεύθερα ἐκφραζόμαστε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι; Βλέπετε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πόσο ἐλεύθερα καί ἄφοβα καί δυναμικά ἐκφράζεται ἕνας παπάς καί σ᾽ Αὐτόν ἀκόμη τόν Πατριάρχη; Καί ξέρετε γιατί; Θά σᾶς το πῶ ξεκάθαρα: Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν ἔχουμε «πρωτεῖο ἐξουσίας», ὅπως Σεῖς οἱ Παπικοί ἔχετε τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἀλλά ἔχουμε «πρωτεῖον ἀληθείας»! «Πρωτεῖον ἀληθείας» σημαίνει ὅτι καί ἕνας ἁπλός ἁγιασμένος μοναχός καί μιά ἀκόμη ἀγράμματη, ἀλλά ἁγιασμένη γιαγιούλα τῆς ἐπαρχίας μου, βλέπουν καί ἀπολαμβάνουν γλυκύτερα τόν Θεό καί ἐννοοῦν καθαρώτερα τά δόγματα τῆς πίστεως ἀπό ὅ,τι τά ἐννοῶ ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος, ἄν δέν ἔχω καθαρή καρδιά, ἤ ἀπό ὅ,τι τά ἐννοοῦσε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας μέ τά φιλοενωτικά του βήματα καί ἅλματα καί ἀγκαλιάσματα μέ τόν αἱρετικό Πάπα.

Θαυμᾶστε, Ἐντιμότατε, τίς παραπάνω δύο μόνο περικοπές ἀπό τήν ἐκτενῆ ἐπιστολή τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα. Δεῖτε τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Σάν τολμᾶτε, γράψτε Σεῖς στόν Πάπα Σας ἕνα τέτοιο κείμενο. Ἀλλά πῶς νά ἐκφραστεῖτε ἐνάντια πρός τόν Πάπα, ἀφοῦ τόν πιστεύετε ὡς ἀλάθητο;!

Ἀπό τήν πλευρά τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα πρός τόν ὁμολογητήν τῆς πίστεως πατέρα Ἐπιφάνιο «οὐκ ἦν φωνή, οὐδέ ἀκρόασις»! Οὐδεμία ἀπάντησις! Τολμοῦσε ὁ Ἀθηναγόρας νά τά βάλει μέ τόν μεγάλο θεολόγο καί φημισμένο γιά τήν ἀρετή του πατέρα Ἐπιφάνιο; Τολμοῦσε;

Σ᾽ αὐτούς λοιπόν καί σέ ἄλλους ὁμοίους διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνο κληρικούς, ἀλλά καί λαϊκούς (ὅπως εἶναι, γιά παράδειγμα, ὁ πρύτανις τῆς θεολογίας, ὁ μακαριστός Καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, ὁ καταγόμενος ἀπό τήν Ἐπαρχία, τήν ὁποία διακονῶ), σ᾽ αὐτούς ἐμπιστεύομαι πολύ περισσότερο ἀπό τόν Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος, κατά τήν ἐπιστολή τοῦ μακαριστοῦ πατρός Ἐπιφανίου πού παρέθεσα, ἄν καί Πατριάρχης, προεξένησε ζημία στίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Σᾶς παρακαλῶ σέ ἄλλη Σας ἐπιστολή μή μοῦ ξαναγράψετε γιά κανένα Ἀθηναγόρα, ἀλλά θά μοῦ γράφετε τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή καί τί λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονοι βεβαίως Πατέρες, ὅπως, γιά παράδειγμα, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς.

5. Ἀπομένουν καί πολλά ἄλλα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς Σας, στά ὁποῖα δέν ἀπήντησα. Γιά νά μή Σᾶς κουράσω σταματῶ ἐδῶ καί θά λάβετε σύντομα καί τό δεύτερο μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μου, ἀναφερόμενο στά ἄλλα σημεῖα τῆς πρός ἐμέ ἐπιστολῆς Σας.

Μέ τήν διάπυρο εὐχή νά μελετήσετε καλῶς τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία καί νά ἴδετε ἀπ᾽ αὐτήν τήν ἁμαρτία Σας, τήν ἀποκοπή Σας δηλαδή ἀπό τήν Ἐκκλησία  καί νά ἐπιστρέψετε μέ εἰλικρινῆ μετάνοια σ᾽ Αὐτήν,

Σᾶς χαιρετῶ μέ τιμή καί ἀγάπη Χριστοῦ

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Ἐν Δημητσάνῃ 8 Δεκεμβρίου 2013

ΥΓ.: Ἀδίκως μέ κατηγορεῖτε ὅτι τήν ἐπιστολήν μου δέν τήν ἀπηύθυνα κατ᾽ εὐθεῖαν σέ Σᾶς. Ἐρευνήσατε εἰς τά Γραφεῖα Σας καί θά διαπιστώσετε ὅτι πρῶτα τήν ἀπέστειλα στό e-mail τῆς Γραμματείας τῆς Καθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Σύρου (kamipai@cathecclesia.gr) καί ἔπειτα τήν παρέδωσα εἰς τό διαδίκτυο. Τό ἴδιο θά πράξω καί μέ τήν παροῦσα ἐπιστολή μου.

Παραπομπή

1. Οἱ περικοπές εἶναι ὀλίγον τι ἁπαλυμένες ἀπό τήν πρός τήν ἀρχαΐζουσαν γλώσσαν τοῦ μακαριστοῦ Πατρός.

Καθολικός Αρχιεπίσκοπος: Να αφαιρέσετε την έκφραση ''Παπικός'' και θα σας απαντήσω

Σεβασμιότατε Αδελφέ κ. Ιερεμία,

Λυπούμαι ειλικρινά, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας επιστρέψω πίσω την επιστολή, την οποία μου στείλατε ως απάντηση στη δική μου επιστολή.

Θα την μελετήσω προσεκτικά μόνο, όταν αφαιρέσετε από αυτήν την έκφραση "Παπικός" και «Παπικοί». Σας υπενθυμίζω ότι είμαι Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας.

Εγώ δεν σας αποκαλώ «Πατριαρχικό» ! Λυπούμαι που όλα αυτά όχι μόνο τα γράφετε αλλά και τα διδάσκετε σε φοιτητές του 21ου αιώνα μετά Χριστόν.

Σας εκτιμώ ως Αρχιερέα και Αδελφό στην Αρχιεροσύνη. Αν επανέλθετε χωρίς τις παραπάνω διορθώσεις, η επιστολή σας θα έχει την ίδια τύχη με την πρόσφατα αποσταλείσα.

Στις 7/12/2013 ο Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά την επίσκεψή του στο Ναό της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, με την παρουσία Αρχιερέων, όλου του Κλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησία της Τήνου, την παρουσία μου και αντιπροσωπείας ιερέων μου, και πλήθος κόσμου με προσφώνησε ως εξής: " Αγαπητέ Αδελφέ κ. Νικόλαε Μητροπολίτα των Καθολικών της Τήνου…..".

Οι ίδιοι άγιοι, στους οποίους αναφέρεστε, δεν ευλαβούνται και από τον Μακαριώτατο; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι είστε μία μειονότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις;

Αν και καθηγητής έχετε να μάθετε πολλά ακόμη και εκτός από το γράμμα της Παλαιάς Διαθήκης, πρέπει σιγά σιγά να μπείτε στο γράμμα και προπάντων στο πνεύμα της Νέας Διαθήκης.

Υγιαίνετε!

Με πολλή εν Χριστώ αγάπη

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Γ΄ επιστολή προς τον Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο κ. Νικόλαο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

               ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

  Ἀριθμ. Πρωτ. 1000

Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε,

Καθολικέ Ἀρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου

Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!

1. Ἔλαβα χθές τήν σύντομη ἐπιστολή Σας, στήν ὁποία φαίνεσθε δυσαρεστημένος διότι ὀνομάζω Σᾶς καί τούς ὁμοφρόνους Σας «Παπικούς» καί ὄχι «Καθολικούς» καί γι᾽ αὐτό γράφετε ὅτι διακόπτετε τόν μεταξύ μας διάλογο. Στήν παροῦσα μου πρός Σᾶς ἐπιστολή, τήν τελευταία κατά τήν προτίμησή Σας, θά ἤθελα νά ἐξηγηθῶ καί νά ἀπολογηθῶ γι᾽ αὐτό γιά τό ὁποῖο δυσαρεστηθήκατε· τό διατί δηλαδή δέν προσφωνῶ Σᾶς καί τούς ὁμοφρόνους Σας «Καθολικούς», ὅπως θέλετε.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ναί, ὅπως δέν δέχομαι ὅτι ἀποτελεῖτε Ἐκκλησία, ἔτσι δέν δέχομαι ὅτι πρέπει νά λέγεσθε «Καθολικοί». Ὅμως στήν πρώτη μου ἐπιστολή πρός Σᾶς χρησιμοποιοῦσα τήν προσφώνηση «Καθολικός» καί «Καθολικοί» γιά τούς ὁμοφρόνους Σας, γιατί χρησιμοποιεῖται γενικά ἡ ἔκφραση αὐτή περί τῶν Παπικῶν, κακῶς ὅμως καί ἀθεολογήτως! Ἀλλά προχθές τήν ἑσπέρα, ὅταν ἔγραφα τήν δευτέρα μου ἐπιστολή πρός Σᾶς, ἡ ὁποία ἤδη ἔχει ἀναρτηθεῖ καί στό διαδίκτυο, δέχτηκα ἕνα τηλεφώνημα ἀπό ἕνα πολυσέβαστό μου Ἀρχιερέα, καλό θεολόγο. Αὐτός με συνεχάρη γιά τήν ἐπιστολή μου πρός Σᾶς, «ἀλλά κάνεις ἕνα λάθος», μοῦ εἶπε. Τό λάθος, Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε, τό ὁποῖο μοῦ ἐπισήμανε ὁ καλός αὐτός θεολόγος Ἀρχιερεύς, εἶναι ὅτι στήν ἐπιστολή μου πρός Σᾶς ὀνομάζω τούς Παπικούς «Καθολικούς», ἐνῶ «ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Καθολικοί καί ὄχι αὐτοί», μοῦ εἶπε ὁ Ἀρχιερεύς. Εὐχαρίστησα τόν Σεβασμιώτατο γιά τήν παρατήρησή του καί ἀμέσως στήν δεύτερή μου πρός Σᾶς ἐπιστολή, πού ἔγραφα καί σχεδόν τελείωνα, ἄρχισα μέ χαρά νά διορθώνω τίς προσφωνήσεις «Καθολικός» καί «Καθολικοί». Εἶπα «μέ χαρά», διότι μέ ἐξέφραζε ἀπόλυτα ἡ παρατήρηση τοῦ Σεβασμιωτάτου. Θέλω δέ νά προσθέσω ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος αὐτός δέν εἶναι ἐκ τῶν φημιζομένων ἀντιπαπικῶν Ἀρχιερέων καί οὔτε ἔχει ἐκφρασθεῖ ποτέ ἐπίσημα κατά τῶν Παπικῶν. Ἀπό τήν ἀναφορά αὐτή, Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε, ἄς ἐννοήσετε ὅτι δέν πρόκειται γιά «μειονότητα» ἀντιπαπικῶν Ἀρχιερέων, ὡς γράφετε, ὅπως καί δέν πρόκειται γιά «μειονότητα» Ἱερέων καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζουν ὡς αἱρετικούς τούς Παπικούς. Εἶναι πλῆθος κλήρου καί λαοῦ, εἶναι κύμα θαλάσσης παφλάζον, εἶναι «κέρας χριστιανῶν ὀρθοδόξων»!

2. Στήν παροῦσα μου αὐτή ἐπιστολή θέλω, ἀπολογούμενος, νά Σᾶς ἀποδείξω γιατί δέν θέλουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά Σᾶς προσφωνοῦμε «Καθολικούς» καί θά ὑποστηρίξω, ἀντίθετα, ὅτι Καθολικοί εἴμαστε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, γι᾽ αὐτό καί τήν Ἐκκλησία μας τήν ὀνομάζουμε «Καθολικήν Ἐκκλησίαν» («Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», ὁμολογοῦμε μέ τό «Πιστεύω» μας). «Καθολικός», Ἐντιμότατε, λέγεται ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέχεται ΟΛΗ, ΚΑΘ-ΟΛΗ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅποιος δέν τήν δέχεται ὅλη, ἀλλά, τονίζει καί ὑπερτονίζει μιά ἀλήθεια τῆς πίστης σέ βάρος τῆς ἄλλης ἀλήθειας, δηλαδή ὅποιος καί ὅποιοι δέν δέχονται τήν ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ τῆς πίστεως, ἀλλά ἐκλέγουν μέρη μόνον ἀπό αὐτήν, αὐτοί λέγονται «αἱρετικοί». Καλοῦνται ἔτσι ἀπό τό ρῆμα «αἱρέομαι-αἱροῦμαι», τό ὁποῖο σημαίνει «ἐκλέγω», «προτιμῶ». Ὅσοι λοιπόν δέν δέχονται τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως», ἀλλά ἐκλέγουν («αἱροῦνται») τμήματα μόνο ἀπό αὐτήν, αὐτοί λέγονται «αἱρετικοί». Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, κ. Νικόλαε, πιστεύουμε ὅλη τήν διδασκαλία, τήν ὁποία παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί οἱ Ἀπόστολοι στούς διαδόχους τους, χωρίς νά τήν παραλλάξουμε οὔτε στό παραμικρό, γι᾽ αὐτό καί εἴμαστε Καθολικοί.

Σεῖς οἱ Παπικοί μπορεῖτε νά καυχηθεῖτε τήν καύχηση τῶν Ὀρθοδόξων ὅτι δέν παραλλάξατε τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Δέν τό μπορείτε! Γιά νά μήν ἐπεκταθῶ στίς πολλές παραποιήσεις καί διαφοροποιήσεις πού κάνατε, ἀναφέρομαι σέ ἕνα μόνο: Τί σᾶς λέει τό Filioque; Μέ τό Filioque σας δώσατε ἄλλη Ἁγία Τριάδα, ἄλλο τριαδικό δόγμα, διαφορετικό ἀπό αὐτό πού διετύπωσαν οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Πραγματικά, ἡ διδασκαλία τῶν Παπικῶν περί τοῦ Filioque ἀποτελεῖ ὀδυνηρή κατάλυση τοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γι᾽ αὐτόν τόν λόγο, καί μόνο γιά τό Filioque, οἱ Παπικοί εἶστε μεγάλοι αἱρετικοί, ὅπως οἱ παλαιοί Πνευματομάχοι, καί θά Σᾶς τό ἐξηγήσω γιατί: Κατά τήν θεολογία τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος δύο εἶναι τά βασικά καί τά κύρια· α) Ἡ ἑνότητα τῆς θείας Οὐσίας καί β) τά τρία θεῖα Πρόσωπα (ἡ τριαδικότητα τῶν Προσώπων ἤ Ὑποστάσεων). Αὐτοῦ τοῦ δευτέρου, τῆς τριαδικότητας δηλαδή τῶν τριῶν Προσώπων, τό κύριο περιεχόμενο εἶναι ὁ τρόπος τῆς ὑπάρξεως τῶν θείων Προσώπων («ὑποστατικά τῶν Προσώπων ἰδιώματα»). Οἱ Πνευματομάχοι παλαιά ἔπληξαν τό πρῶτο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, δηλαδή τήν θεία Οὐσία. Γι᾽ αὐτό καί καταδικάστηκαν ὡς αἱρετικοί ἀπό τήν Β´ Οἰκουμενική Σύνοδο. Σεῖς οἱ Παπικοί, μέ τό Filioque, πλήξατε τό δεύτερο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, τόν τρόπο τῆς ἀϊδίου ὑπάρξεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί εἴπατε καί λέτε ἀμετανόητα μέχρι τώρα ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ (Filioque). Σᾶς ἐρωτῶ λοιπόν: Κατά ποιά λογική οἱ παλαιοί Πνευματομάχοι, οἱ ὁποῖοι κακοποίησαν τό πρῶτο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, τήν θεία Οὐσία, εἶναι αἱρετικοί καί ἄξιοι ἀφορισμοῦ, καί σεῖς οἱ Παπικοί, πού κακοποιήσατε τό δεύτερο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, δηλαδή τά ὑποστατικά ἰδιώματα τῶν θείων Προσώπων, μέ ποιά λογική, λέγω, σεῖς δέν εἶστε αἱρετικοί καί δέν εἶστε ἄξιοι ἀφορισμοῦ;

Τό αἱρετικό σας δόγμα Filioque εἶναι καθαρά βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί θά Σᾶς τό πῶ γιατί, κ. Νικόλαε: Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, θέλοντας νά ὁμιλήσει γιά τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγει τό ἑξῆς ὡραῖο, ἁπλό, δυνατό, ἀλλά καί τολμηρό ἐπιχείρημα. Εἶναι γνωστό ὅτι θεούμεθα διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά, λέγει τολμηρά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Ἐάν τό Πνεῦμα δέν εἶναι Θεός, ὅπως ἔλεγαν οἱ Πνευματομάχοι, «ἄς πάει πρῶτα να θεωθεῖ αὐτό καί τότε, ἀφοῦ θεωθεῖ, νά ἔλθει ἔπειτα νά θεώσει καί ἐμένα τόν ἄνθρωπο»! Πολύ λυποῦμαι διότι στόν τόπο πού εὑρίσκομαι τούτη τήν ὥρα δέν ἔχω τήν βιβλιοθήκη μου, διά νά Σᾶς παραθέσω τό πατερικό χωρίο, ἀλλά τό νόημά του εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τό ἀπέδωσα κατ᾽ ἔννοιαν. Λοιπόν: Μέ τό Filioque σεῖς οἱ Παπικοί παρουσιάζετε ἀδύναμο τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδή, σάν νά μήν φτάνει ἡ μιά πηγή, ὁ Πατέρας, ἀπό ὅπου ἐκπορεύεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά τό παρουσιάζετε τόσο ἀδύναμο, ὥστε νά θέλει καί δεύτερη πηγή γιά νά «σταθεῖ», δηλαδή τόν Υἱό. Ἔτσι λέγετε ὅτι ἐκπορεύεται «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque). Στίς προσευχές μας, Ἐντιμότατε, παρακαλοῦμε νά μᾶς δυναμώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα στόν ἀγώνα μας κατά τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καί γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τά διάφορα δύσκολα περιστατικά τῆς ζωῆς μας. Ἀλλά ἄν κανείς ἐκ τῶν Παπικῶν διάβασε καί κατανόησε καλά τό χωρίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πού ἀνέφερα παραπάνω, θά πρέπει νά πεῖ κι αὐτός σάν τόν Ἅγιο: Ἄς πάει πρῶτα τό Ἅγιο Πνεῦμα νά δυναμωθεῖ τό ἴδιο (γιατί θέλει δυό πηγές γιά τήν ὕπαρξή Του) καί τότε ἄς ἔλθει νά δυναμώσει καί ἐμένα τόν ἀδύνατο ἄνθρωπο!... Λοιπόν, κ. Νικόλαε, σέ τί διαφέρετε οἱ Φραγκολατῖνοι Παπικοί μέ τό Filioque σας ἀπό τούς καθαρά Πνευματομάχους τοῦ 4ου αἰ., πού ἡ Ἐκκλησία ἀπέκοψε ἀπό τό σῶμα Της ὡς αἱρετικούς; Ἐκεῖνοι ἔπληξαν τό πρῶτο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος καί ἐσεῖς πλήττετε τό δεύτερο. Καί μέ τήν εὐκαιρία τοῦ λόγου (“by the way”, πού λέγουν οἱ Ἄγγλοι) νά Σᾶς πῶ ὅτι Σεῖς οἱ Παπικοί εἶστε ἀντιφατικοί. Γιατί, ἀπό τήν μιά μεριά ἔχετε διαρχία στήν Ἁγία Τριάδα (ἀφοῦ πιστεύετε καί ὁμολογεῖτε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό δύο ἀρχές, τόν Πατέρα καί τόν Υἱό), ἀπό δέ τήν ἄλλη μεριά ἔχετε τήν μοναρχία τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖο κηρύξατε εἰς ἀλάθητον. Πώ, πώ! Ἄνθρωπος ἀλάθητος;!... Ὁ τελευταῖος ἐκ τῶν Ἁγίων μας, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, Καθηγητής Πανεπιστημίου, ὁμιλεῖ γιά τρεῖς πτώσεις: Τήν πρώτη τοῦ Ἑωσφόρου, τήν δεύτερη τοῦ Ἀδάμ καί τήν τρίτη τοῦ Πάπα. Αὐτό τό εἶπε ἅγιος! Ἡμεῖς στά γραπτά καί προφορικά κηρύγματά μας ἐπαναλαμβάνουμε τόν λόγο τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Πατρός ὁμιλοῦντες γιά πτώση τοῦ Πάπα, παράλληλη μέ τήν πτώση τοῦ Ἑωσφόρου.

Σᾶς ἀπέδειξα λοιπόν, Ἐντιμότατε, ἀπό ἕνα μόνο παράδειγμα, γιατί ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Καθολικοί καί δέν ἁρμόζει λοιπόν σέ σᾶς τούς Παπικούς ὁ χαρακτηρισμός αὐτός. Εἴμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι Καθολικοί, ἐπαναλαμβάνω, γιατί δεχόμαστε τήν ΟΛΗ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, χωρίς κἄν νά τήν παραλλάξουμε, νά προσθέσουμε ἤ νά ἀφαιρέσουμε ἀπό αὐτήν. Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο μέ σᾶς. Ἄν συμβαίνει, εὐκαιρία νά τό ἀποδείξετε. Ἀλλά, ἀντί τούτου, Σεῖς διακόπτετε τόν διάλογο.

3. Στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή δέν σᾶς ἀπήντησα σέ ὅλα τά σημεῖα τῆς ἰδικῆς Σας πρώτης ἐπιστολῆς σέ ἐμένα. Γι᾽ αὐτό καί ἤθελα πάλι νά Σᾶς γράψω μία ἄλλη ἐκτενῆ ἐπιστολή, ἀναφερόμενος σέ ὅλα τά σημεῖα τῆς ἰδικῆς Σας. Δέν ὑπάρχει ὅμως περιθώριο νά τό πράξω αὐτό, γιατί Σεῖς διακόπτετε τόν διάλογο, ἀφοῦ ἐγώ, ἐρειδόμενος ἐπί τῆς Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, τό λέγω καθαρά ὅτι δέν ἔχω καμμία διάθεση νά Σᾶς προσφωνῶ «Καθολικούς», ὅπως τό θέλετε καί τό ἀπαιτεῖτε γιά τήν συνέχιση τοῦ διαλόγου. Δέν μπορῶ ὅμως ἀπό τά ἐσφαλμένα τῆς πρώτης Σας ἐπιστολῆς νά μή θίξω ἕνα τό πολύ σοβαρό ἡμαρτημένο πού γράφετε. Λέγετε ὅτι ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ἄλλοι παλαιοί Πατέρες, δέν θά μιλοῦσαν ὅπως μίλησαν τότε, ἀλλά, «εἶμαι βέβαιος – λέγετε – πώς θά μιλοῦσαν ὅπως μιλοῦν οἱ σημερινοί Ἅγιοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτός ὁ λόγος Σας, Ἐντιμότατε, εἶναι φρικτός καί κρύβει ἄλλη μεγάλη αἵρεση. Δηλαδή παρουσιάζετε ὡς διαφωνοῦντας μεταξύ τους τούς ἁγίους Πατέρες, ἄλλοι Πατέρες τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς καί ἄλλοι τῆς νέας ἐποχῆς καί ὅτι ἄν ζοῦσαν οἱ παλαιοί Πατέρες σήμερα θά διαφοροποιοῦσαν τήν διδασκαλία τους, γιά νά τήν προσαρμόσουν πρός τά σημερινά δεδομένα. Ἀπό αὐτόν τόν λόγο Σας συλλαμβάνουμε καί πιάνουμε ἀπό τό αὐτί τούς λεγομένους «Νεοπατερικούς», γιατί βρήκαμε τήν φύτρα τους! Ἡ φύτρα τους, κατά τόν παρατεθέντα λόγο Σας, εἶστε σεῖς, οἱ Παπικοί. Ὄχι, Ἐντιμότατε, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν δέχεται διαφωνία τῶν ἁγίων Πατέρων. Δέχεται τήν ὁμοφωνία τους. Καί αὐτό τό ἐκφράζουμε συμβολικά στήν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία μας, ὅπου οἱ μορφές τῶν Ἁγίων παριστάνονται νά ὁμοιάζουν περίπου ἡ μία μέ τήν ἄλλη. Καί δηλώνεται μέ αὐτό ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ ἕνας Ἅγιος παρέλαβε τήν παράδοση ἀπό τόν προηγούμενο Ἅγιο καί τήν παρέδωσε, ἀκριβῶς τήν ἴδια, στά πνευματικά του τέκνα, γιά νά γίνουν καί αὐτά ἅγια μέ αὐτήν τήν παράδοση. Τό πῶς ὅμως τώρα αὐτή ἡ παλαιά παράδοση, χωρίς νά παραλλαχθεῖ, λύει τά προβλήματα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, χωρίς νά γίνει «νεοπατερική», αὐτό, Ἐντιμότατε, ἀποτελεῖ ἕνα ὡραῖο κεφάλαιο τῆς Πατρολογίας μας, τό ὁποῖο πόσο θά ὠφελοῦνταν οἱ ἀναγνῶστες μας, ἐάν τό διαλεγόμασταν!

4. Μέ τήν προηγούμενη ἐπιστολή Σας δηλώσατε σαφῶς ὅτι διακόπτετε τόν διάλογο, καί τό πρόβλημά Σας εἶναι ὁ τίτλος «Καθολικός». Ἐγώ ὅμως Σᾶς λέγω καί Σᾶς παρακαλῶ νά μοῦ ἀνατρέψετε τά ὅσα Σᾶς ἔγραψα περί τοῦ «Καθολικός» στήν παρούσα μου ἐπιστολή καί, ἄν τό πετύχετε, ἐγώ δέν θά ἐπιμένω φανατικά στίς θέσεις μου, ἀφοῦ θεολογικά καί ἐπιστημονικά μοῦ τίς ἀνατρέψατε καί θά Σᾶς προσφωνῶ βεβαίως στό ἑξῆς ὡς «Καθολικό» καί τούς ὁμόφρονές Σας ὡς «Καθολικούς». Ἀνατρέψτε μου λοιπόν τήν παροῦσα μου ἐπιστολή, ἀποδεικνύοντας τήν ὁμοφωνία σας μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἤ τήν βιβλικότητα καί πατερικότητα τοῦ Filioque, ὡς ἕνα παράδειγμα πού ἀνέφερα παραπάνω, καί ἐγώ ἔπειτα, ἐπαναλαμβάνω, θά σᾶς προσφωνῶ «Καθολικούς», ὡς δεχομένους ἀπαραλλάκτως ὅλη τήν πίστη τῶν Πατέρων. Πάντως, τό γε νῦν ἔχον, τά κείμενα καί ἡ Ἐκκλησιαστική ἱστορία ἀποδεικνύουν ὅτι δέν κρατεῖτε ΟΛΗΝ τήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γι᾽ αὐτό δέν εἶστε «Καθολικοί». Πῶς νά σᾶς ὀνομάσω; Εἶστε Παπικοί! Ἀποδεῖξτε μου, ἄν μπορεῖτε, ἀπό τά κείμενα τήν καθολικότητά σας, συνεχίζοντας καί μή διακόπτοντας τόν διάλογο!

Σᾶς χαιρετῶ, Ἐντιμότατε, μέ τιμή καί ἀγάπη Χριστοῦ. Ἔρρωσθε.

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Καθολικού Αρχιεπισκόπου Νικολάου: Μικρή ποσότητα και κακή ποιότητα

Προς
Τον Σεβασμιότατο κ. Ιερεμία
Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως

Σεβασμιότατε Αδελφέ,

Στην προηγούμενη σύντομη επιστολή μου αναφερόμουν στην ποσότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών, μελών της Ορθοδόξου Εκ-κλησίας, με τις δικές σας απαρχαιωμένες αντιλήψεις.

Στην παρούσα λακωνική μου επιστολή δυστυχώς μπορώ να α-ναφερθώ και στην ποιότητα των ανθρώπων που σας υποστηρίζουν.

Πράγματι ενθουσιάζει κάθε αναγνώστη το επίπεδό τους!

Θαυμάστε τις εκφράσεις τους:

«Άσε τα σάπια εκπρόσωπε του αιρεσιάρχου»!

«Πάει, ο καραφλός αποστομώθηκε».

«ΝΙΚΟΛΑΚΗ ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ....
Ο ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΣΕ ΓΥΡΕΥΕΙ»!!!

«Α ρε απο ´δω»!!!!!!!

Κλπ. κλπ

Να τους χαίρεστε, Σεβασμιότατε,

Με αγάπη Χριστού
+Νικόλαος