Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
21 Νοεμβρίου 2024

mhtropoliths glyfadas pavlos 01

Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπό τό Δελτίο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Τρίτης 5ης Ἀπριλίου 2016, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, ἀποδέχθηκε τήν πρόταση, νά ἀφιχθεῖ τό προσεχές διάστημα στήν Ἑλλάδα ὁ Πάπας Φραγκῖσκος, πραγματοποιώντας μιά «ἀνθρωπιστικοῦ καί συμβολικοῦ χαρακτῆρα ἐπίσκεψη».


Βούλα, 8 Ἀπριλίου 2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
 
Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπό τό Δελτίο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Τρίτης 5ης Ἀπριλίου 2016, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, ἀποδέχθηκε τήν πρόταση, νά ἀφιχθεῖ τό προσεχές διάστημα στήν Ἑλλάδα ὁ Πάπας Φραγκῖσκος, πραγματοποιώντας μιά «ἀνθρωπιστικοῦ καί συμβολικοῦ χαρακτῆρα ἐπίσκεψη».

 

Προσκάλεσε, ἐπίσης ἡ Δ.Ι.Σ., τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, γιά νά παραστεῖ στήν προγραμματιζόμενη γιά τό νησί τῆς Λέσβου συνάντηση.
Ἐπειδή θεωροῦμε πώς οἱ παραπάνω Ἀποφάσεις τῆς Δ.Ι.Σ. εἶναι μείζονος σημασίας καί ὅτι θά ἔπρεπε νά ληφθοῦν ἔπειτα ἀπό σύγκληση τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προσευχόμαστε ὥστε νά ἀναβληθεῖ ἡ ἐπίσκεψη, μέχρι νά συνεδριάσει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό ταχύτερο δυνατόν καί τό Σῶμα νά ἀποφασίσει σχετικά.
 
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
 

iera synodos logo 01

 

Πρώτη συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Απρίλιο
 
Συνήλθε σήμερα Τρίτη, 5 Απριλίου 2016, στην πρώτη Συνεδρία Της για τον μήνα Απρίλιο, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
 
Κατά τη σημερινή Συνεδρία:
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της Εξουσιοδοτήσεως.
Κατά τη σημερινή Συνεδρία η Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο για τα κάτωθι:
 
Σε απάντηση των επιστολών που απηύθυνε τον μήνα Μάρτιο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης, το Π.Σ.Ε. και τους επικεφαλής των Ορθόδοξων και άλλων Εκκλησιών, ώστε να ευαισθητοποιηθούν για το προσφυγικό πρόβλημα, άνθρωποι με υψηλές αρμοδιότητες και κοινωνική επιρροή, ο Μακαριώτατος δέχθηκε την επίσημη ενημέρωση και από τις αρμόδιες αρχές του Βατικανού.
 
Στον Μακαριώτατο μεταφέρθηκε η επιθυμία του Πάπα Φραγκίσκου, να επισκεφθεί την πατρίδα μας. Σκοπός της επισκέψεώς του, όπως υπογραμμίστηκε στον Μακαριώτατο, είναι η συμβολή του Πάπα στην ευαισθητοποίησή της παγκόσμιας κοινότητας για την άμεση παύση των πολεμικών συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής που πλήττουν σφόδρα τις χριστιανικές κοινότητες, αλλά και στην ανάδειξη του μείζονος ανθρωπιστικού προβλήματος που έχει προκληθεί από τους απεγνωσμένους πρόσφυγες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
 
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απεδέχθη την πρόταση να επισκεφθεί ο Πάπας Φραγκίσκος ένα νησί του Αιγαίου, εφόσον πρόκειται για μία ολιγόωρη, εκτός πρωτοκόλλου και καθαρά ανθρωπιστικού και συμβολικού χαρακτήρα επίσκεψη. Για την επίσκεψη αυτή η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να προτείνει ως προορισμό το νησί της Λέσβου, ένα από τα πολλά νησιά μας που βίωσε βαθύτατα και εξακολουθεί να βιώνει την τραγωδία του προσφυγικού προβλήματος. Ιδιαίτερα τούτη τη χρονική στιγμή που η πατρίδα μας, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, σηκώνει επιπρόσθετα στους ώμους της το μεγαλύτερο βάρος των προσφυγικών ροών. Μίας Ελλάδας που κλήθηκε να αποδείξει, ακόμη και μόνη, πως η Ευρώπη των αρχών και αξιών ακόμη υπάρχει.
 
Παράλληλα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που δίδεται η εικόνα ότι η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών δοκιμάζεται, να απευθύνει πρόσκληση στον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ώστε αυτός να τιμήσει με την παρουσία του το νησί της Λέσβου την ημέρα επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου. Η προσωπικότητα και το κύρος του Οικουμενικού Πατριάρχη, σε συνδυασμό με την βαρύτητα της παρουσίας του Πάπα Φραγκίσκου, στέλνει στα πέρατα του κόσμου ένα πολύ ηχηρό μήνυμα αφύπνισης της παγκόσμιας κοινότητας, προς την κατεύθυνση της ανακούφισης των προβλημάτων των προσφύγων και, ταυτόχρονα, της ανάληψης των δεουσών ενεργειών για την προστασία των χριστιανών που πλήττονται βάναυσα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και των λοιπών δοκιμαζόμενων συνανθρώπων μας.
 
Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου
 

papas me patriarxh 09


Σχολιο:
Ντροπή! Έπρεπε ο Πατριάρχης να την επιστρέψει ως απαράδεκτη. Εκτός αν συμφωνεί και μας ετοιμάζει για το “Κοινό Ποτήριο”.

Ανήμερα της συνάντησης του Πάπα Φραγκίσκου με τον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κύριλλο, το Φανάρι (άραγε τυχαία;) έδωσε στη δημοσιότητα επιστολή του ποντίφικα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη από τον περασμένο Νοέμβριο με αφορμή την εορτή του Αγίου Ανδρέου.

Σε αυτή ο Πάπας μιλώντας για αποκατάσταση της “πλήρους κοινωνίας της πίστεως, αδελφική συμφωνία και μυστηριακή ζωή που υπήρχε κατά τα πρώτα χίλια χρόνια στη ζωή της Εκκλησίας” διαπιστώνει πως:  “Μετά από την αποκατάσταση μιας σχέσης αγάπης και αδελφοσύνης, σε πνεύμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, σεβασμού και φιλανθρωπίας, δεν υπάρχει πλέον εμπόδιο στην ευχαριστιακή κοινωνία που δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσω της προσευχής, τον καθαρισμό της καρδιάς, του διαλόγου και την επιβεβαίωση της αλήθειας”.

” … While not all differences between the Catholic and Orthodox Churches were brought to an end, there now existed the conditions necessary to journey towards re-establishing the “full communion of faith, fraternal accord and sacramental life which existed among them during the first thousand years of the life of the Church” (Joint Catholic-Orthodox Declaration, 7 December 1965). Having restored a relationship of love and fraternity, in a spirit of mutual trust, respect and charity, there is no longer any impediment to Eucharistic communion which cannot be overcome through prayer, the purification of hearts, dialogue and the affirmation of truth. Indeed, where there is love in the life of the Church, its source and fulfilment is always to be found in Eucharistic love. So too the symbol of the fraternal embrace finds its most profound truth in the embrace of peace exchanged in the Eucharistic celebration. …”

 

Πηγή: Ομοθυμαδόν

 

Η επιστολή:

Letter of His Holiness Pope Francis 
to Ecumenical Patriarch Bartholomew 
To His Holiness Bartholomaios 
 
Archbishop of Constantinople 
Ecumenical Patriarch 
Your Holiness, Beloved Brother in Christ, 
 
A year has passed since we celebrated together, in the Patriarchal Church in the Phanar, the feast of Saint Andrew, the first-called Apostle and brother of Saint Peter. The occasion was a moment of grace which permitted me to renew and to deepen, in shared prayer and personal encounter, the bonds of friendship with you and with the Church over which you preside. It was with joy that I also experienced the vitality of a Church which unceasingly professes, celebrates and offers witness to faith in Jesus Christ, our one Lord and Saviour. I am pleased once again to send a delegation of the Holy See to the Patronal celebrations as a tangible sign of my fraternal affection and the spiritual closeness of the Church of Rome to Your Holiness, as well as to the members of the Holy Synod, the clergy, monks and all the faithful of the Ecumenical Patriarchate. 
In our profound communion of faith and charity, and grateful for all that God has accomplished for us, I recall the fiftieth anniversary on 7 December 2015 of the Joint Catholic-Orthodox Declaration of Pope Paul VI and the Ecumenical Patriarch Athenagoras I which expressed the decision to remove from memory and from the midst of the Church the excommunications of 1054. The memory of the mutual sentences of excommunication, together with the offensive words, groundless reproaches, and reprehensible gestures on both sides, which accompanied the sad events of this period, represented for many centuries an obstacle to rapprochement in charity between Catholics and Orthodox. Attentive to the will of our Lord Jesus Christ, who prayed to the Father on the eve of his Passion that his disciples “may be one” (Jn 17:21), Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I consigned these painful memories to oblivion. Since then, the logic of antagonism, mistrust and hostility that had been symbolized by the mutual excommunications has been replaced by the logic of love and brotherhood, represented by our fraternal embrace. 
While not all differences between the Catholic and Orthodox Churches were brought to an end, there now existed the conditions necessary to journey towards re-establishing the “full communion of faith, fraternal accord and sacramental life which existed among them during the first thousand years of the life of the Church” (Joint Catholic-Orthodox Declaration, 7 December 1965). Having restored a relationship of love and fraternity, in a spirit of mutual trust, respect and charity, there is no longer any impediment to Eucharistic communion which cannot be overcome through prayer, the purification of hearts, dialogue and the affirmation of truth. Indeed, where there is love in the life of the Church, its source and fulfilment is always to be found in Eucharistic love. So too the symbol of the fraternal embrace finds its most profound truth in the embrace of peace exchanged in the Eucharistic celebration. 
In order to progress on our journey towards the full communion for which we long, we need continually to draw inspiration from the gesture of reconciliation and peace by our venerable predecessors Paul VI and Athenagoras I. At all levels and in every context of Church life, relations between Catholics and Orthodox must increasingly reflect the logic of love that leaves no room for the spirit of rivalry. Theological dialogue itself, sustained by mutual charity, must continue to examine carefully the questions which divide us, aiming always at deepening our shared understanding of revealed truth. Motivated by God’s love, we must together offer the world a credible and effective witness to Christ’s message of reconciliation and salvation. 
The world today has great need of reconciliation, particularly in light of so much blood which has been shed in recent terrorist attacks. May we accompany the victims with our prayers, and renew our commitment to lasting peace by promoting dialogue between religious traditions, for “indifference and mutual ignorance can only lead to mistrust and unfortunately even conflict” (Common Declaration, Jerusalem 2014). 
I wish to express my deep appreciation for Your Holiness’s fervent commitment to the critical issue of care for creation, for which your sensitivity and awareness is an exemplary witness for Catholics. I believe that it is a hopeful sign for Catholics and Orthodox that we now celebrate together an annual Day of Prayer for the Care of Creation on 1 September, following the longstanding practice of the Ecumenical Patriarchate. In this regard, I assure you of my prayers for the important international meeting on the environment to be held in Paris at which you will participate. 
Your Holiness, it is incumbent upon humanity to rediscover the mystery of mercy, “the bridge that connects God and man, opening our hearts to the hope of being loved forever despite our sinfulness” (Misericordiae Vultus, 2). For this reason I have called for an Extraordinary Jubilee of Mercy, a favourable time to contemplate the Father’s mercy revealed fully in his Son, Jesus Christ, and to become ourselves an effective sign of God’s love through our mutual pardon and works of mercy. It is providential that the anniversary of that historic Joint Catholic-Orthodox Declaration concerning the removal of the excommunications of 1054 occurs on the eve of the Year of Mercy. Following Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I, Catholics and Orthodox today must ask pardon of God and one another for divisions that Christians have brought about in the Body of Christ. I ask you and all the faithful of the Ecumenical Patriarchate to pray that this Extraordinary Jubilee may bear the spiritual fruits for which we yearn. I willingly assure you of my prayers for the events that your Church will celebrate in the year to come, especially the Pan-Orthodox Great Synod. May this important occasion for all the Orthodox Churches be a source of abundant blessings for the life of the Church. 
With fraternal affection in the Lord, I assure you of my spiritual closeness on the joyous feast of the Apostle Andrew, and I willingly exchange with Your Holiness an embrace of peace in the Lord Jesus. 
 
From the Vatican, 30 November 2015
 

mhtropolh peiraiws logo 01

Με αισθήματα πικρίας,  οδύνης και απογοητεύσεως παρακολούθησε ο πιστός λαός του Θεού από τα ΜΜΕ τα όσα κακόδοξα ελέχθησαν, αλλά και τα όσα απαράδεκτα και κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων επράχθησαν για μια ακόμη φορά κατά την φετινή «θρονική εορτή» του Φαναρίου στις 30 Νοεμβρίου ε.ε. Δυστυχώς κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται σχεδόν το ίδιο σκηνικό, οι ίδιες φιέστες, οι ίδιες κακοδοξίες, με πρωταγωνιστή τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

mhtropolh peiraiws header 01

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Δεκεμβρίου 2015.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗ AΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΡΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ».

 

Με αισθήματα πικρίας,  οδύνης και απογοητεύσεως παρακολούθησε ο πιστός λαός του Θεού από τα ΜΜΕ τα όσα κακόδοξα ελέχθησαν, αλλά και τα όσα απαράδεκτα και κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων επράχθησαν για μια ακόμη φορά κατά την φετινή «θρονική εορτή» του Φαναρίου στις 30 Νοεμβρίου ε.ε. Δυστυχώς κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται σχεδόν το ίδιο σκηνικό, οι ίδιες φιέστες, οι ίδιες κακοδοξίες, με πρωταγωνιστή τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

Για πολλοστή ήδη φορά ο κ. Βαρθολομαίος στη  προσφώνησή του προς τον επικεφαλής της παπικής αντιπροσωπίας καρδινάλιο κ. Kurt Koch, επαναλαμβάνει την ίδια οικουμενιστική ιδεολογία και γλώσσα, όπως άλλως τε συνηθίζει να το πράττει κάθε φορά, που απευθύνεται προς ετεροδόξους αιρετικούς, Παπικούς, Προτεστάντες, ή Μονοφυσίτες, προφανώς για να επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού την αμετακίνητη προσήλωση στις αιρετίζουσες θεωρίες του.

Θεωρήσαμε ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα να μπούμε και πάλι στον κόπο να ανατρέψουμε τις ίδιες κακοδοξίες και να ελέγξουμε τις ίδιες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, διότι το έχουμε πράξει πολλές φορές στο παρελθόνσε παλαιότερα άρθρα μας. Είναι υπερβέβαιο, ότι όσα άρθρα και αν γράψουμε, δεν πρόκειται να έχουν την παραμικρή απήχηση, διότι δεν υπάρχει δυστυχώς καμία διάθεση για διάλογο, όσο και αν προσπαθεί ο Παναγιώτατος να πείσει περί του αντιθέτου ότι δήθεν «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιθυμεί και επιδιώκει τον διάλογον μετά πάντων, ομοδόξων και ετεροδόξων χριστιανών, ομοπίστων και αλλοπίστων συνανθρώπων…».

Κατόπιν αυτών ο παρά κάτω σύντομος σχολιασμός μας δεν απευθύνεται προς Οικουμενιστάς, αμετανοήτως εμμένοντας στην αίρεση και την πλάνη των, αλλά προς τον πιστό λαό του Θεού, με σκοπό την ενημέρωσή του, τον επιστηριγμό του στην αλήθεια της Ορθοδοξίας και την προφύλαξή του από την αίρεση και από αυτούς που την εκφράζουν και την προωθούν. Στις γραμμές που ακολουθούν θα περιοριστούμε να αναφερθούμε στο θέμα της άρσεως των αναθεμάτων, διότι φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τότε που έλαβε χώρα το φρικτό αυτό γεγονός, στο οποίο άλλωστε αναφέρεται και ο κ. Βαρθολομαίος στην φετινή προσφώνησή του: «Εκ των διαλόγων τούτων, ο διάλογος της αγάπης ήρξατο δια μιας εξόχως συμβολικής Πράξεως αμφοτέρων των Εκκλησιών, της εν έτει 1965 άρσεως των εκατέρωθεν αναθεμάτων, δια των οποίων, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, αι Εκκλησίαι Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως απεσχίσθησαν αλλήλων κατά το Σχίσμα του 1054 μ.Χ., την απαρχήν ταύτην των θλιβερών γεγονότων, τα οποία επηκολούθησαν εις τας σχέσεις των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως επί χίλια περίπου έτη».

Το όραμα του Πατριάρχου Αθηναγόρα και ο διακαής πόθος του για την ένωση στο κοινό Ποτήριο επιχειρήθηκε με την άρση των αναθεμάτων μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Άραγε το γεγονός αυτό εσήμαινε και για τις δύο πλευρές την άρση του σχίσματος; Προφανώς ναι, διότι τούτο φαίνεται ξεκάθαρα από όσα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απεκάλυψε τον Αύγουστο του 1971: «το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα, εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ…», αλλά και από την διαβεβαίωση του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄, ο οποίος το 1972 εδήλωσε, ότι «μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκόμεθα σχεδόν εις τελείαν κοινωνίαν», εννοώντας προφανώς ότι η ληστρική, ή ψευδοοικουμενική Σύνοδος, Φεράρας-Φλωρεντίας, (1438/9), θα γίνει αποδεκτή από Ορθοδόξου πλευράς.

Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας του 1965 αναφέρει, ότι ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας αίρουν την «ακοινωνησία» μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα η σωστή μετάφραση της παραγράφου 4, εδάφιο β, της συμφωνίας, λέγει τα εξής: «αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας (=lessentences d’ excommunication), ών η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη»!  Ο αείμνηστος καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει ότι «οι NewYorkTimes μετέδωσαν την από κοινού αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 δια την άρσιν του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της μυστηριακής κοινωνίας, που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς, ότι το ελληνικόν κείμενον, που αναγγέλει την ‘άρσιν των αναθεμάτων’, ήτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών». Από τα παρά πάνω συμπεραίνουμε ότι, τουλάχιστον για το Φανάρι, (από Ορθοδόξου πλευράς), όπως και για το Βατικανό, «ακοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δεν υφίσταται και η ένωση των Εκκλησιών ήδη έγινε, αλλά δεν είναι ακόμη «τελεία». Αυτό θα γίνει όταν Πάπας και Πατριάρχης «κοινωνήσουν» από το «κοινό Ποτήριο», όπως ήδη κοινωνούν μετά το 1965, σε πολλές περιπτώσεις κληρικοί και λαϊκοί από τις δύο «Εκκλησίες» τους. Με αυτά τα δεδομένα οι λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και λοιποί ποιμένες, παρουσιάζουν σταδιακά την ένωση, που αποφασίσθηκε το 1965. Πιστεύουν, ότι έτσι θα αποφευχθούν ανεπιθύμητες σε βάρος τους αντιδράσεις, για την προδοσία τους αυτή από τον πιστό λαό του Θεού.

Την ψευδοένωση αυτή, που απεφασίσθη και υπεγράφη μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου με την άρση των αναθεμάτων, αποκαλύπτουν και σχολιάζουν εκκλησιαστικές προσωπικότητες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι, που ασχολήθηκαν και ερεύνησαν εις βάθος τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα, ή έλαβαν μέρος στους  μετά ταύτα γενομένους θεολογικούς διαλόγους. Ένας εξ’ αυτών, ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί: «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν».  Ο ομ. καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης επιβεβαιώνει την ίδια πραγματικότητα: «Εκείνοι, (οι Λατινόφρονες), εσχεδίασαν και εχάλκευσαν με κρυφές συμφωνίες την ένωση, χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται γι’ αυτό, ότι η ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως».  Ο αγωνιστής και μαχητικός ιεράρχης, αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης επισημαίνει: «Η ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια Ανατολής και Δύσεως, δια-βούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως, ων εγκέφαλος ο Πάπας!. Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά φύσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν θα ακούση, ότι η ένωσις επετεύχθη! Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν, ότι ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών διά την Ορθόδοξονπίστιν. Συντελείται εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποίαν δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν!».Ο μακαριστός  Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους αρχ. Γεώργιος Καψάνης παρατήρησε: «Πάντα τα ανωτέρω δηλούν, ότι το ΟικουμενικόνΠατριαρχείον δεν θεωρεί πλέον τον Πάπαν και την ΡωμαιοκαθολικήνΚαθολικήνΕκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους, εφ’ όσον δέχεται την ΠαπικήνΕκκλησίαν ως ‘αγίαν’, τον δε επί κεφαλής αυτής ως ‘άγιον’, ‘μακαριστόν’, υπέρ ού τελεί και επιμνημόσυνονδέησιν. Σημαίνουν επίσης, ότι η ένωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει η μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς την οποίαν βαίνομεν ολοταχώς…».  Το γεγονός εξ’ άλλου, ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας εμνημόνευε τον Πάπα στην αγία Πρόθεση και στη Θεία Λειτουργία, επιβεβαιώνει την επιχειρηθείσα με την άρση των αναθεματωνψευδοένωση. Σε επιστολή του προς τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ τον Δεκέμβριο του 1968, έγραφε: «Εν τη κοινωνία ταύτη ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου αδελφέ, Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου Αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του αγιωτάτου προκατόχου ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομέν σοι: της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».

Περιττό βέβαια να τονιστεί, ότι η ενέργεια αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν αντικανονική και παράνομη, διότι αποτελεί μονομερή ενέργεια ενός μόνον Πατριαρχείου, χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθείΠανορθόδοξη Σύνοδος και ομόφωνη απόφαση όλων των Πατριαρχείων και των λοιπών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όπως βέβαια θα έπρεπε για ένα τόσο μεγάλης σημασίας θέμα. Στην αυθαιρεσία αυτή του Οικουμενικού Θρόνου άμεση υπήρξε η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία «με πολλήνδυσμένειανεπληροφορήθη την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Αθηναγόρα. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προβαίνη εις παρομοίας πράξεις. Το δικαίωμα έχει μόνον ολόκληρος η Ορθοδοξία», καθώς εδήλωσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χρυσόστομος ο Β΄. Σε άλλη δήλωση του Αθηνών Χρυσοστόμου του Β΄, που έχει καταχωρηθεί στα «Πεπραγμένα» του, (τομ. Β΄, Αθήναι 1967, σελ.197), αναφερόμενος στον κ. Αθηναγόρα λέγει: «Ο Αθηναγόρας ο Α΄ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, διά της καταστροφής της Εκκλησίας».

Περαίνοντας τον μικρό αυτό σχολιασμό μας, εκφράζουμε και πάλι την έντονη ανησυχία μας για τα τεκταινόμενα. Το περιεχόμενο της  φετινής προσφώνησης του κ. Βαρθολομαίου, εν όψει μάλιστα της προετοιμαζόμενης Πανορθόξου Συνόδου του 2016 και σε συνδυασμό με την πρόσφατηείδηση, ότι ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την τέλεση «Θείας Λειτουργίας» στην Ουγκάντα, «εμνημόνευσε» τον Οικουμενικό Πατριάρχη στα δίπτυχα, ωσάν να υφίσταται ήδη μυστηριακή κοινωνία μεταξύ τους, (και χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από πλευράς του Φαναρίου), μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι δυστυχώς δρομολογείται, μια «ένωση» ανόσια, δαιμονική και φρικτή, τύπου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438/9), χωρίς την επιστροφή των παπικών στην Ορθοδοξία, την μοναδική και αληθινή Εκκλησία του Χριστού! Κατόπιν αυτών θερμές είναι οι προσευχές όλων μας, κλήρου και λαού ενώπιον του Θεού: «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον εξ’ ουρανού και ίδε» σε ποία αξιοθρήνητη και ελεεινή κατάσταση έχει φθάσει η πρωτόθρονη εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και γενικότερα. Διά τας αμαρτίας μας και διά την αμέλειά μας παρεχώρησες να επικρατήσει και να κυριαρχήσει η φοβερή αυτή παναίρεση του Οικουμενισμού, έτσι ώστε να είμαστε αναπολόγητοι ενώπιόν Σου. Κλήρος και λαός εγκαταλείψαμε την οδόν των αγίων Πατέρων μας και «επορεύθημεν εν τοις θελήμασιν των καρδιών ημών». Έπαυσαν οι άγιοι Πατέρες μας να αποτελούν για μας παραδείγματα και πρότυπα προς μίμηση στους μέχρι θανάτου αγώνες των για την διαφύλαξη της αμωμήτου ημών πίστεως. Πατούμε ανερυθριάστως επάνω στα αίματα των Αγίων και Ηρώων της Αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεώς μας, οι οποίοι υπέρ Αυτής, διά πυρός και σιδήρου και ύδατος ετελειώθησαν. «Αλλ’ ικετεύομε την σηνανείκαστον αγαθότητα. Φείσαι ημών Κύριε κατά το πλήθος του ελέους Σου και σώσον ημάς» από την φοβερή αυτή λύμη της παναιρέσεως και ανάδειξε στους εσχάτους αυτούς χρόνους της γενικής αποστασίας, στους οποίους ζούμε, αγίους και αξίους ιεράρχες, αληθινούς μιμητές των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας…

 Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

mhtropolh peiraiws logo 01

Πολλές φορές ήδη μέχρι τώρα έχουμε επισημάνει, σε άρθρα και ανακοινώσεις μας, ότι ο Παπισμός, αφότου αποσχίστηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία μας τον 11ο αιώνα, επισώρευσε στα χίλια χρόνια της ιστορικής του πορείας, δεκάδες κακοδοξίες, στις οποίες δυστυχώς εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα αμετακίνητος. Κακοδοξίες, οι οποίες ανατρέπουν στο σύνολό της την αγιογραφική και αγιοπατερική μας Παράδοση. Μια από αυτές είναι και η αιρετική διδασκαλία περί «Καθαρτηρίου Πυρός». Στο περιοδικό «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (τ.1095, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2015), των εν Αθήναις ιησουιτών, δημοσιεύτηκε άρθρο, με θέμα: «2 Νοεμβρίου Ημέρα ανάμνησης όλων των νεκρών μας». Σ’ αυτό αναλύεται η σημασία και το περιεχόμενο της παπικής εορτής της «ανάμνησης όλων των πιστών που αποδήμησαν εις Κύριον» και παράλληλα παρατίθεται συνοπτικά η διδασκαλία του Παπισμού περί «Καθαρτηρίου Πυρός».

mhtropolh peiraiws header 01

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
 
Εν Πειραιεί τη 3η Δεκεμβρίου 2015
 
Πολλές φορές ήδη μέχρι τώρα έχουμε επισημάνει, σε άρθρα και ανακοινώσεις μας, ότι ο Παπισμός, αφότου αποσχίστηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία μας τον 11ο αιώνα, επισώρευσε στα χίλια χρόνια της ιστορικής του πορείας, δεκάδες κακοδοξίες, στις οποίες δυστυχώς εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα αμετακίνητος. Κακοδοξίες, οι οποίες ανατρέπουν στο σύνολό της την αγιογραφική και αγιοπατερική μας Παράδοση. Μια από αυτές είναι και η αιρετική διδασκαλία περί «Καθαρτηρίου Πυρός». Στο περιοδικό «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (τ.1095, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2015), των εν Αθήναις ιησουιτών, δημοσιεύτηκε άρθρο, με θέμα: «2 Νοεμβρίου Ημέρα ανάμνησης όλων των νεκρών μας». Σ’ αυτό αναλύεται η σημασία και το περιεχόμενο της παπικής εορτής της «ανάμνησης όλων των πιστών που αποδήμησαν εις Κύριον» και παράλληλα παρατίθεται συνοπτικά η διδασκαλία του Παπισμού περί «Καθαρτηρίου Πυρός».
 
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, η εορτή αυτή καθιερώθηκε «με την αλλαγή της δεύτερης χιλιετίας», επί Πάπα Βενεδίκτου του ΙΕ΄, (1914-22),«όταν χορήγησε σε όλους τους ιερείς το προνόμιο να τελούν τρεις Θείες Λειτουργίες τη συγκεκριμένη αυτή ημέρα […] Την ημέρα αυτή, η Εκκλησία θυμάται όλους τους πιστούς που απεβίωσαν με την προσδοκία των υποσχέσεων του Χριστού για αιώνια ζωή. Πρόκειται για συνηθισμένους ανθρώπους στους οποίους δεν αποδόθηκε από την Εκκλησία η ιδιότητα του αγίου, αλλά ωστόσο ήταν κοινωνοί στην αγιότητα. Το θεολογικό υπόβαθρο για την ημέρα των νεκρών είναι η διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία οι ψυχές οι οποίες μετά την αναχώρησή τους από το σώμα, δεν είναι εντελώς καθαρισμένες από αφέσιμες αμαρτίες ή δεν έχουν εξιλεωθεί για τα προηγούμενα αμαρτήματά τους, αποκλείονται από τη θέα της ουράνιας μακαριότητας. Επομένως οι πιστοί στη γη μπορούν να βοηθήσουν τις ψυχές αυτές με προσευχές, ελεημοσύνες και ιδιαίτερα μέσω της Θείας Ευχαριστίας. Πρόκειται δηλαδή για αναγνώριση της ανθρώπινης αδυναμίας. Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει, ότι επειδή ελάχιστοι άνθρωποι επιτυγχάνουν την τελειότητα σε αυτή την ζωή και ότι μάλλον οι περισσότεροι πιστοί φτάνουν στο θάνατο με τις πληγές της αμαρτωλότητας χαραγμένες πάνω τους, φαίνεται απαραίτητη μια περίοδος κάθαρσης προτού μια ψυχή αντικρύσει τον ίδιο το Θεό. Οι αποβιώσαντες παραμένουν στο Καθαρτήριο, δηλαδή χωριστά από τους αγίους και το Χριστό μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, μέχρις ότου καθαριστούν από τις αφέσιμες αμαρτίες τους και τις πρόσκαιρες ποινές τους για τις θανάσιμες αμαρτίες τους τις οποίες είχαν εξομολογηθεί και για τις οποίες πρέπει να εξιλεωθούν προτού εισαχθούν στον Παράδεισο, Ωστόσο, στην παροδική αυτή κατάσταση θεωρείται ότι οι πιστοί νεκροί αναπαύονται εν ειρήνη. Η Σύνοδος του Τριδέντου επιβεβαίωσε αυτή την κατάσταση στο καθαρτήριο και επέμεινεότι οι προσευχές των ζώντων μπορούν να επισπεύσουν τη διαδικασία του εξαγνισμού»! Επίσης: «Κατά την Ημέρα των Νεκρών δε θυμόμαστε μόνο τους νεκρούς, αλλά κάνουμε μια προσπάθεια, μέσω της προσευχής, της ελεημοσύνης και της συμμετοχής μας στη Θεία Λειτουργία, να απελευθερωθούν οι ψυχές τους από το Καθαρτήριο. Υπάρχουν δύο πλήρη λυσίποινα που συνδέονται με την Ημέρα των Νεκρών, ένα όταν πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ένα όταν επισκεπτόμαστε ένα νεκροταφείο και προσευχόμαστε για τους νεκρούς. Παρόλο που οι ενέργειες αυτές εκτελούνται από εμάς, τους ζωντανούς, οι αξιομισθίες των λυσίποινων εφαρμόζονται μόνο στις ψυχές που βρίσκονται στο Καθαρτήριο»!
 
Πρόκειται βεβαίως για μια καινοφανή εορτή, άγνωστη στην αρχαία Παράδοση της Εκκλησίας μας, της οποίας θεολογικό υπόβαθρο είναι η επίσης φρικτή μεγάλη κακοδοξία περί Καθαρτηρίου, σε στενή συνάφεια, (διότι απορρέει από αυτήν), με την άλλη μεγάλη κακοδοξία του Παπισμού περί «Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης». Στις γραμμές που ακολουθούν θα προσπαθήσουμε με πολλή συντομία να παραθέσουμε ολίγα τινά περί της εν λόγω κακοδοξίας, αλλά και την θαυμαστή συμφωνία των αγίων Πάτερων, η οποία κατεδαφίζει εκ θεμελίων την λατινική αυτή καινοτομία  και αποκλείει κάθε, έστω, σκέψη περί εξαγνισμού της ψυχής μετά θάνατον, μέσω του «Καθαρτηρίου Πυρός».
 
Η κακοδοξία περί «Καθαρτηρίου Πυρός» αποτελεί δόγμα πίστεως του Παπισμού, η οποία διατυπώθηκε για πρώτη φορά στη Σύνοδο της Λυών, (1274), και επαναδιατυπώθηκε στις Συνόδους Φεράρας - Φλωρεντίας, (1438/9) και Τριδέντου, (1545), είναι δε τελείως άγνωστη στην αρχαία πατερική μας Παράδοση της πρώτης χιλιετίας. Τις πρώτες ρίζες της διδασκαλίας αυτής θα πρέπει να αναζητήσουμε στον ιερό Αυγουστίνο, ο οποίος όμως, κατά τον μακαριστό αρχ. κυρό Σπυρίδωνα Μπιλάλη: «δεν παρουσίαζε την περί καθαρτηρίου πυρός διδασκαλίαν ως εκκλησιαστικόν δόγμα. Τουναντίον ο Αυγουστίνος αναφέρει αυτήν ως γνώμην, αν και πιθανήν, αλλ’ υπό της Εκκλησίας μη κυρωθείσαν, εν πάση δε περιπτώσει απαιτούσαν εξακρίβωσιν και έρευναν» (Βλ. «Ορθοδοξία και Παπισμός», Τομ. Β΄, σελ. 146). Περαιτέρω στηρίζουν οι Παπικοί την εν λόγω διδασκαλία τους στον άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης, (τον οποίον όμως παρερμηνεύουν) και στον Πάπα Ρώμης Γρηγόριο τον Διάλογο, (590-604), πάνω στη διδασκαλία του οποίου στηρίχθηκε η εν Τριδέντω Σύνοδος, για να εδραιώσει έτι περαιτέρω την περί Καθαρτηρίου διδασκαλία. Πράγματι ο τελευταίος, παρερμηνεύοντας τα χωρία της Γραφής (Β΄ Μακκαβ.12,43-45, Ματθ.12,32, Α΄ Κορ.3,15), ανέπτυξε σαφώς στους «Διαλόγους» του την περί Καθαρτηρίου διδασκαλία.
 
Ωστόσο οι έλληνες Πατέρες ομόφωνα απορρίπτουν και καταδικάζουν κάθε δυνατότητα εξαγνισμού της ψυχής στον Άδη, διδάσκοντες ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα μετάνοιας μετά θάνατον. Ο άγιος Κλήμης ο Ρώμης στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του αναφέρει σχετικά ότι: «έως εσμέν εν τούτω τω κόσμω, εν τη σαρκί, ά επράξαμεν πονηρά μετανοήσωμεν εξ’ όλης καρδίας, ίνα σωθώμεν υπό του Κυρίου, έως έχομεν καιρόν μετανοίας. Μετά γαρ τω εξελθείν ημάς εκ του κόσμου ουκέτι δυνάμεθα εκεί εξομολογήσασθαι, ή μετανοείν έτι». Επίσης στις «Διαταγές των Αποστόλων» είναι άγνωστη η μετάνοια στον Άδη: «Άδηλος η έξοδός σου εκ του βίου υπάρχει και εν αμαρτία τελευτήσαντι, μετάνοια ουκ έστιν, ως λέγει διά του Δαυΐδ, ‘εν δε τω άδη τις εξομολογήσεταί σοι;’».Κατά παρόμοιο τρόπο αποφαίνεται και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ουκ έστιν εν άδη τοις απελθούσιν εξομολόγησις και διόρθωσις. Συνέκλεισε γαρ ο Θεός ενταύθα μεν και βίον και πράξιν, εκεί δε των πεπραγμένων εξέτασιν». Και ο Μέγας Βασίλειος δεν αφήνει περιθώρια μετανοίας και καθάρσεως μετά θάνατον, γνωρίζει δε μόνον κρίση και ανταπόδοση μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα: «Της μετανοίας και της αφέσεως των αμαρτιών ο παρών εστί καιρός. Εν δε τω μέλλοντι αιώνι η δικαία κρίσις της ανταποδόσεως… Μετά την εντεύθεν απαλλαγήν ουκ έστι καιρός κατορθωμάτων, του Θεού τον παρόντα καιρόν επιμετρήσαντος εν μακροθυμία εις εργασίαν των προς την αυτού ευαρέστησιν». Σε απόλυτη συμφωνία με τους προηγουμένους και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί αδύνατη την μετά θάνατον άφεση οιασδήποτε αμαρτίας: «Ποία ελπίς, ειπέ μοι, μετά αμαρτημάτων απελθείν ένθα ουκ έστι αμαρτήματα αποδύσασθαι; Έως μεν γαρ ήσαν ενταύθα, ίσως ήν προσδοκία πολλή, ότι μεταβαλούνται, ότι βελτίους έσονται. Αν δε απέλθωσιν εις τον άδην, ένθα ουκ έστιν από μετανοίας κερδάναι τι, πως ου θρήνων άξιοι;».Τέλος, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, για να περιοριστούμε μόνον στους παρά πάνω Πατέρες, γράφει: «Ουχ οι νεκροί αινέσουσί σε Κύριε. Τούτο δηλοί ότι της μετανοίας και της αφέσεως εν τη ζωή ταύτη μόνον την προθεσμίαν εχούσης, εφ’ ή και οι απολαύοντεςαινέσουσί σε».
 
Επειδή ο αρθρογράφος κάνει λόγο και για «αξιομισθίες» και «λυσίποινα» των κεκοιμημένων από τους επιζώντες, είναι ανάγκη να επισημάνουμε την χαώδη διαφορά μεταξύ αυτών και των ιερών Μνημοσύνων της Εκκλησίας μας. Τα ιερά Μνημόσυνα είναι οι δεήσεις και οι προσευχές της στρατευομένης Εκκλησίας προς την θριαμβεύουσα. Τα μέλη της στρατευομένης και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας δεν αποχωρίζονται απ’ αλλήλων με τον θάνατο, τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, αλλ’εξακολουθούν να βρίσκονται σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους. Πρόκειται για μια σχέση μυστικής κοινωνίας ζωής, προσευχής υπέρ αλλήλων και αδελφικής αγάπης, έτσι ώστε οι μεν έτι επιζώντες να βοηθούν δια των προσευχών των, και κατ’ εξοχήν διά της αναιμάκτου Θείας Ιερουργίας, όπως και διά των ελεημοσυνών των τους κεκοιμημένους «επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου» αδελφούς των, οι δε απελθόντες στην  ουράνια μακαριότητα να προσεύχονται υπέρ της σωτηρίας των έτι αγωνιζομένων στην παρούσα ζωή αδελφών των. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει σχετικά: «Δεν γίνονται άσκοπα οι προσφορές για τους απελθόντες, ούτε οι ελεημοσύνες. Όλα αυτά τα έχει προστάξει το άγιο Πνεύμα, διότι θέλει να ωφελούμεθα ο ένας από τον άλλον…Ωφελείται εκείνος από εσένα και συ από εκείνον… Να μην αμφιβάλεις ότι ο νεκρός θα κερδίσει κάποια ωφέλεια…». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων χαρακτηρίζει «μεγίστην την όνησιν», πολλή μεγάλη την ωφέλεια, που προέρχεται από τις προσευχές μας προς τους κεκοιμημένους. Πόση όμως είναι η ωφέλεια αυτή και μέχρι ποίου σημείου φθάνει, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε και το οποίο τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι η μεγάλη ωφέλεια που προκύπτει από τα μνημόσυνα για κείνους που έζησαν εδώ με πίστη, αλλά δεν μπόρεσαν να φθάσουν στην κατά Χριστό τελειότητα, έφυγαν δε από την παρούσα ζωή, φέροντας τις κηλίδες των αμαρτημάτων. Τι γίνεται όμως με τις περιπτώσεις των ανθρώπων εκείνων, που έφυγαν τελείως αμετανόητοι, ή δεν πρόλαβαν να ετοιμασθούν καθόλου; Ο Μέγας Αθανάσιος αναφέρει σχετικά ότι οι ψυχές των αμαρτωλών αυτών λαμβάνουν κάποια βοήθεια, «μετέχουν ευεργεσίας τινός», από την αναίμακτη Θεία ιερουργία. Αυτό όμως συμβαίνει «ως μόνος επίσταται και κελεύει ο ζώντων και νεκρών εξουσιαστής Θεός ημών».  Τα ίδια περίπου τονίζει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Βοηθήσωμεν αυτοίς κατά δύναμιν, επινοήσωμεν δι’ αυτούς τινά βοήθειαν, μικράν μεν, βοηθείν όμως δυναμένην», ας τους βοηθήσωμε, όσο μπορούμε με κάποια, έστω,μικρά βοήθεια. Με ποιον τρόπο; Και απαντά: Με ελεημοσύνες και προσευχές, ώστε να λάβουν οι κεκοιμημένοι κάποια παρηγοριά, «παραμυθίαν τινά». Ποιός όμως μπορεί να γνωρίζει, ποιός έφυγε εν μετανοία και ποιός όχι; Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί, ότι είναι καρδιογνώστης,ώστε να γνωρίζει, ποια αλλαγή μετανοίας ενδεχομένως συντελέσθηκε στην ψυχή του κεκοιμημένου τις τελευταίες στιγμές της ζωής του; Επειδή λοιπόν δεν γνωρίζουμε, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, ας βοηθήσουμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας κατά δύναμιν και τα άλλα ας τα αφήσουμε στην αγάπη και στην φιλανθρωπία του Θεού.
 
Θα κλείσουμε την μικρή αυτή αναφορά μας με τον θεοφώτιστο λόγο του  αγίου Κλήμεντος Ρώμης: «Έως εσμέν εν τούτω τω κόσμω, εν τη σαρκί, ά επράξαμεν πονηρά,μετανοήσωμεν εξ’ όλης καρδίας, ίνα σωθώμεν υπό του Κυρίου». Είναι ανάγκη, εν όσω ζούμε ακόμη σ’ αυτόν τον κόσμο, να μετανοήσουμε με όλη την καρδιά μας, έτσι ώστε να αξιωθούμε της σωτηρίας μας. Μια από τις αιτίες της προϊούσης εκκοσμικεύσεως του Παπισμού αναμφίβολα υπήρξε και η καθιέρωση του πεπλανημένου αυτού δόγματος, το οποίο ενθαρρύνει τους παπικούς στην αμετανοησία και στην κοσμική ζωή. Πολλοί Παπικοί «πιστοί» επιδίδονται σήμερα στην ασωτία και στην κοσμική ζωή, μεταθέτοντας τη μετάνοιά τους μετά θάνατον, η οποία δεν είναι ακριβώς μετάνοια, αλλά ένας αυτόματος εξαγνισμός. Πιστεύουν ανοήτως, ότι θα εξαγνιστούν και θα επιτύχουν την άφεση των αμαρτιών των μετά θάνατον, διά του καθαρτηρίου και έτσι θα αξιωθούν και αυτοί τον παράδεισο! Άλλωστε και τα διαβόητα «συγχωροχάρτια» του παπικού μεσαίωνα αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσαν, σε συνδυασμό με την οικονομική αφαίμαξη των «πιστών», προς όφελος της παπικής «εκκλησίας»! Αλλά και πολλοί Ορθόδοξοι πιστοί δυστυχώς σήμερα δεν φροντίζουν να μετανοήσουν, διότι επαναπαύονται με την σκέψη, ότι θα πετύχουν την σωτηρία τους με τα μνημόσυνα, που θα κάνουν οι άλλοι, οι συγγενείς των, γι’ αυτούς μετά θάνατον, ή ανοήτως ασπάζονται την καταδικασμένη από την Εκκλησία κακοδοξία του Ωριγένη, περί της δήθεν «αποκαταστάσεως των πάντων» και του δήθεν χρονικώς περιορισμένου της κολάσεως!!! Όντως μεγίστη επιτυχία του βυθίου Δράκοντος. Πρόσχωμεν!!!


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

papas 03

 

Ο Πάπας Φραγκίσκος στο μήνυμα που απέστειλε προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο, με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Αγίου Ανδρέου, τονίζει ότι «δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων». Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Τα Ρωμαιοκαθολικά ΜΜΕ τονίζουν ότι η ένωση τους είναι προ των πυλών…

Ο Πάπας στην προσαγόρευσή του γράφει ότι ο κ. Βαρθολομαίος «προεδρεύει της Ορθοδόξου Εκκλησίας», προφανώς επειδή πιστεύει ότι «ένας είναι ο ηγεμών του Χριστιανισμού». Πάντως δεν ασπάζεται τις καινοφανείς απόψεις του Φαναρίου, περί του Πρωτείου του κ. Βαρθολομαίου στην Ορθοδοξία, όπως εκείνος το κατέχει στη Δύση…

Στην αρχή του μηνύματός του ο Πάπας σημειώνει ότι η συμμετοχή, όπως κάθε χρόνο, στην εορτή του Αγίου Ανδρέου, της αντιπροσωπείας του Βατικανού στη Θεία Λειτουργία της οποίας προΐσταται ο Πατριάρχης υπογραμμίζει «την πνευματική προσέγγιση της Εκκλησίας της Ρώμης προς τον ίδιο τον Πατριάρχη, όπως επίσης προς τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, τον κλήρο, τους μοναχούς και όλους τους πιστούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

 

Στη συνέχεια υπενθυμίζει την προ 50 ετών άρση των αφορισμών εκ μέρους του Πατριάρχου Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου Στ΄, η οποία, όπως γράφει, «αντικατέστησε τη λογική του ανταγωνισμού με τη λογική της αγάπης και της αδελφοσύνης» και προσθέτει πως «δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο για να υπάρξει μεταξύ τους ευχαριστιακή κοινωνία». Τονίζει επίσης ότι «οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι οφείλουν σήμερα να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό και μεταξύ τους για τους χωρισμούς που επέφεραν στο Σώμα του Χριστού». Σημειώνει ακόμη ο Πάπας ότι παρά τις υφιστάμενες διαφορές «υπάρχουν τώρα οι αναγκαίες συνθήκες για την πορεία προς την πλήρη κοινωνία της πίστεως, της αδελφικής συμφωνίας και της μυστηριακής ζωής, οι οποίες υφίσταντο τα πρώτα χίλια χρόνια της ζωής της Εκκλησίας».

Πολλά και σοβαρά τα ζητήματα που θέτει ο Πάπας.

Πρώτον. Γράφει στον κ. Βαρθολομαίο ότι «δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην πλήρη ένωση». Αν αυτό το εξάγει εκ της όλης πολιτικής του Φαναρίου, όταν ο ίδιος αναγνωρίζει ότι ο κ. Βαρθολομαίος απλώς προεδρεύει των συνάξεων των Ορθοδόξων Προκαθημένων πώς θεωρεί ότι ο λόγος του, όποιος και αν είναι, δεσμεύει όλους τους Ορθοδόξους; Η απολυταρχία του Βατικανού δεν ισχύει στην Ορθοδοξία.

Δεύτερον. Στο διάλογο που διεξάγεται μεταξύ των Λατίνων και των Ορθοδόξων έχει συμφωνηθεί κάτι που δεν έχει γίνει γνωστό ευρύτερα; Το παγκοίνως γνωστό είναι πως δεν υπάρχει θέμα που να έχει υπάρξει συμφωνία. Από πού λοιπόν τεκμαίρει ο Πάπας ότι είμαστε κοντά στην Ένωση; Γνωρίζει κάτι περισσότερο από όσα όλοι γνωρίζουμε;…

Τρίτον. Δυο φορές γράφει για «τη λογική της αγάπης». Είναι η ασθένεια της παποσύνης. Τα πάντα εκλογικεύονται. Ακόμη και η αγάπη.

Τέταρτον. Ζητεί και από τους Ορθοδόξους να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό «για τους χωρισμούς που επέφεραν στο Σώμα του Χριστού». Δηλαδή θύτες και θύματα στην ίδια κατηγορία. Όχι ότι οι Ορθόδοξοι δεν πρέπει να ζητούν τη συγγνώμη και το έλεος του Θεού για τα λάθη τους. Αλλά όχι για την Δ΄ Σταυροφορία και την άλωση της Πόλης, όχι για τις κακοδοξίες του Πάπα, όχι για τις σε βάρος τους προσηλυτιστικές εκστρατείες των Ιησουιτών και των άλλων Ταγμάτων, όχι για την παπική καταπίεση στα μέρη που κατείχαν οι Φράγκοι, όχι για τους θρησκευτικούς πολέμους της Δύσης, όχι για την Ιερά Εξέταση και τον index, όχι για τη Διαμαρτύρηση και την αθεΐα στη Γαλλία. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ζήτησε συγγνώμη από τους Ορθοδόξους για τα όσα οι Λατίνοι έχουν διαπράξει σε βάρος τους. Ο σημερινός Πάπας τον διορθώνει και γράφει ότι και οι Ορθόδοξοι πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη γιατί και αυτοί προκάλεσαν τον χωρισμό του Χριστιανισμού…

Πέμπτον. Στα πρώτα χίλια χρόνια της Εκκλησίας οι Χριστιανοί ήσαν ενωμένοι, όμως το Βατικανό επιχειρεί να διορθώσει την ιστορική πραγματικότητα και να πείσει τους Ορθοδόξους ότι το Πρωτείο του Πάπα υπήρχε πάντοτε, όπως σήμερα…

Έκτον. Ο κ. Βαρθολομαίος, με τη συμπεριφορά του, έχει δώσει το δικαίωμα στον Πάπα να γράφει με αυτό τον τρόπο. Ένα είναι το βέβαιο. Οποιοι και αν είναι οι σχεδιασμοί του ιησουίτη Πάπα και όπως και να συμπεριφέρεται το Φανάρι, οι Ορθόδοξοι δεν θα υποταγούν στον Πάπα, δεν θα προδώσουν την Πίστη τους, δεν θα γίνουν Μαρωνίτες.

 

Πηγή: Θρησκευτικά

vatikano 01

Οι πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου του Βατικανού για την οικογένεια, τα δημοσιευθέντα νέα οικονομικά σκάνδαλα σ’ αυτό  και οι συνταρακτικές αποκαλύψεις για τις ίντριγκες στις εκλογές των Παπών Βενεδίκτου 16ου και Φραγκίσκου δείχνουν ότι το Βατικανό βρίσκεται σε παρακμιακό αδιέξοδο και σε  βαθιά παρακμή.

Οι τρεις εβδομάδες που διήρκεσαν οι εργασίες της Συνόδου στο Βατικανό για την οικογένεια και που ολοκληρώθηκαν στις 24 Οκτωβρίου, αντί να μειώσουν αύξησαν τα προβλήματα που υπήρχαν στη Λατινική Εκκλησία σχετικά με την Ηθική και τη Βιοηθική. Ο Πάπας επί κεφαλής των «μεταρρυθμιστών» πέρασε τη γραμμή του. Μπορεί στα λόγια να είναι υπέρ της «συνοδικότητας» αλλά στην πράξη απέδειξε ότι ασκεί αυταρχικά την εξουσία του ως κοσμικός ηγεμόνας.

Στα κρίσιμα σημεία της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου που συζητήθηκαν υπάρχει ένα ωραιοποιημένο και νεφελώδες στο τελικό κείμενο της Συνόδου λεξιλόγιο. Το ακόλουθο:

 

Ελεύθερη διαβίωση – Τα εκτός γάμου ζευγάρια πρέπει να προσεγγίζονται «με εποικοδομητικό τρόπο και με μια προσπάθεια να μπουν στον δρόμο που θα τους προσανατολίσει προς την πληρότητα του γάμου».

 

Σεξουαλική απελευθέρωση – Στο σύγχρονο κόσμο δεν λείπουν οι μέσα από την επιβαλλόμενη κουλτούρα τάσεις για μια σεξουαλικότητα χωρίς όρια. Η μεγάλη διάδοση της πορνογραφίας και της εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου σώματος, ευνοούμενη επίσης από την κακή χρήση του ιντερνέτ, πρέπει να καταγγελθούν με σταθερότητα.

 

Ομοφυλόφιλοι – Στις οικογένειες που ζουν την εμπειρία να έχουν στους κόλπους τους ομοφυλόφιλους, η Εκκλησία επαναλαμβάνει ότι κάθε πρόσωπο, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, πρέπει να είναι σεβαστό, να διατηρεί την αξιοπρέπειά του και να υπάρχει φροντίδα αποφυγής κάθε εκδήλωσης άδικης διάκρισης σε βάρος του.

 

Γάμος ομοφυλόφιλων. «Ουδεμία θεμελίωση υπάρχει για την καθιέρωση αναλογιών, έστω και μακρινών, μεταξύ των ομοφυλοφιλικών ενώσεων και του σχεδίου του Θεού για τον γάμο». Σημειώνεται ότι κατόπιν ισχυρότατων αντιδράσεων που υπήρξαν το τελικό κείμενο δεν περιέχει προτάσεις του σχεδίου εργασίας, όπως «να προσδιορισθεί η  κοινωνική ιδιαιτερότητα των ψυχολογικά ευαίσθητων αυτών  ενώσεων», ούτε καλεί τον κόσμο « σε μια καλύτερη εμβάθυνση ανθρώπινη όχι μόνο βιολογική και πολιτισμική, της σεξουαλικής διαφοροποίησης». 

Το τελικό κείμενο της Συνόδου του Βατικανού για την οικογένεια έχει προκαλέσει ζωηρές αντιδράσεις και πολλά ερωτηματικά. Γιατί οι τόσες θετικές αναφορές στους ομοφυλόφιλους, και η συναισθηματική και όχι η ποιμαντική προσέγγιση στα ελεύθερα ζευγάρια και στη σεξουαλική απελευθέρωση; Τα ανοίγματα του Βατικανού προς όσους έχουν φύγει από τον δρόμο του Θεού είναι να τους ακολουθήσουν χωρίς να τους διδάξουν την Αλήθεια. Αντίθετα στο τέλος συμβιβάζονται και αποδέχονται ως σωστή την κατάσταση των αμαρτωλών. Το δόγμα ότι πλέον το Βατικανό επί Φραγκίσκου δημιουργεί  « μιαν Εκκλησία που αλλάζει, μιαν Εκκλησία που ακούει» είναι φενάκη. Ο Ιησούς Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς, τους αναζητεί και με την αγάπη του τους σώζει, λυτρώνοντάς τους από την αμαρτία.

Το Βατικανό δέχεται αυστηρή κριτική για τη θέση της Συνόδου στα ζητήματα των ομοφυλοφίλων. Στην ιστοσελίδα Catholic Voices ανώνυμος ρωμαιοκαθολικός ιερέας θέτει τα καίρια ερωτήματα: οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές έπαιξαν σοβαρό ρόλο στα συμπεράσματα της Συνόδου για την οικογένεια; Μπορεί κανείς να μιλάει για «μαφία ομοφυλόφιλων» μεταξύ του κλήρου; Και πάρα κάτω εξηγεί πώς οι ομοφυλόφιλοι και παιδόφιλοι κληρικοί αφθονούν στους κόλπους της Λατινικής Εκκλησίας και έχουν αναπτύξει ισχυρό λόμπι….

Η πολυπληθής ομάδα των ομοφυλόφιλων ρωμαιοκαθολικών κληρικών στο προσκήνιο παρουσιάστηκε λίγες ημέρες πριν από τη φετινή Σύνοδο του Βατικανού για την οικογένεια στο πρόσωπο του Πολωνού κληρικού και πρώην ανωτέρου στελέχους της Κουρίας Κριστόφ Χαράμσα. Η αποπομπή του και η απαγόρευση να φέρει το ιερατικό σχήμα έγινε στις 21 Οκτωβρίου 2015, όταν ο Χαράμσα εμφανίστηκε στα ΜΜΕ μαζί με τον σύντροφο του, Καταλανό Εντουάρντο Πλανάς, 44 ετών και δημοσιοποίησε ότι είναι ομοφυλόφιλος. Είναι 43 ετών, πρώην καθηγητής της Θεολογίας και της Βιοηθικής στο Ποντιφικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης και έως την πρόσφατη αποπομπή του ήταν μέλος της Συνοδικής Επιτροπής και της διεθνούς θεολογικής επιτροπής για τη διδασκαλία της πίστεως. Οι  οργανώσεις και οι ιστοσελίδες των ομοφυλόφιλων χαιρέτισαν με ενθουσιασμό το τελικό  κείμενο της Συνόδου του Βατικανού για την οικογένεια.

Το τελικό κείμενο και οι μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν οδήγησαν πολλούς, κληρικούς και λαϊκούς, να αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα που βοηθά τον Πάπα στα «προοδευτικά» σχέδιά του. Αλλά δεν χρειάστηκε πολύ. Ο «προοδευτικός» Βέλγος καρδινάλιος Ντάνεελς, αποκάλυψε δημόσια το ρόλο του στην ομάδα «Σανκτ Γκάλεν», που αποκλήθηκε «μαφιόζικη». Το όνομα είναι πόλεως της Ελβετίας, όπου υπάρχει η ονομαστή μονή των Βενεδικτίνων. Εκεί γίνονταν οι συνάξεις της ομάδας και λαμβάνονταν οι αποφάσεις. Η ομάδα των «προοδευτικών» καρδιναλίων και άλλων κληρικών εργάστηκε στο παρασκήνιο για την αποτροπή της εκλογής του Βενεδίκτου 16ου, που απέτυχε και στη συνέχεια για να τον οδηγήσει στην παραίτηση, που την πέτυχε  και για να μεθοδεύσει την εκλογή «προοδευτικού» Πάπα, όπως είναι ο Φραγκίσκος, που επίσης την πέτυχε.

Η εντός της Λατινικής Εκκλησίας εκστρατεία των ομοφυλοφίλων  έφτασε έως το συντηρητικό τάγμα των Δομινικανών, ιστορικά του πιο επιθετικού, δια της Ιεράς Εξετάσεως, εναντίον των αιρετικών. Φέτος που εορτάζονται τα 800 χρόνια από την ίδρυσή του συγκλονίζεται από το βιβλίο « Αγάπες: Η Εκκλησία, οι χωρισμένοι και ξαναπαντρεμένοι, τα ομόφυλα ζευγάρια» (Έκδ. CERF, Paris, 2015) που εξέδωσε το μέλος του, ο ιερομόναχος Αντριάνο Ολίβα, ειδικός στον Θωμά τον Ακινάτη. Ο εν λόγω ιερομόναχος ουσιαστικά νομιμοποιεί τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις! Η ιστοσελίδα Riposte Catholique σε άρθρο της 11ης Νοεμβρίου 2015 διερωτάται  αν το εν λόγω τάγμα, το τόσο συνδεδεμένο με την Ιερά Εξέταση και την τιμωρία των αιρετικών, υποστηρίζει ως φυσιολογικές τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις πώς είναι δυνατό η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να ασκήσει ποιμαντική επί του θέματος αυτού και γενικότερα για την αξία της οικογένειας;… Όλα δείχνουν πως από τον Πάπα και την Κουρία έως τα δυναμικότερα σε δράση τάγματα των Ιησουιτών και των Δομινικανών όλοι είναι έτοιμοι να δεχθούν ή να ανεχθούν ως φυσιολογικές τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις.

 

Οι ίντριγκες κατά την εκλογή των Παπών Βενεδίκτου και Φραγκίσκου και ο καρδινάλιος Ντάνεελς

Η παρακμή του Βατικανού φαίνεται και από τις ίντριγκες που αποκαλύπτονται πως προηγήθηκαν των εκλογών των δύο τελευταίων Παπών. Ο Πάπας Βενέδικτος ήταν συντηρητικών αρχών και αντίθετος σε όσα επί του σημερινού Πάπα μεθοδεύονται και υλοποιούνται από τη συγκεκριμένη ομάδα για αλλαγή στη διδασκαλία και στη ποιμαντική της Λατινικής Εκκλησίας έναντι της ομοφυλοφιλίας. Είναι ενδεικτικό πως στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Βενέδιντος είχε μιλήσει για «λύκους» εντός των κόλπων του Βατικανού και πολλοί θεωρούν ότι μιλούσε για τη συγκεκριμένη ομάδα του Σανκτ Γκάλεν. Λέγεται ότι ο Πάπας Βενέδικτος παραιτήθηκε υπό το βάρος των αποκαλύψεων  για τα σεξουαλικά και οικονομικά σκάνδαλα που τότε ξέσπασαν, αλλά τώρα αποκαλύπτεται ότι τα μέλη της ομάδας του Σανκτ Γκάλεν αξιοποίησαν την πίεση που ασκούσαν τα ΜΜΕ και με κατάλληλους χειρισμούς τον εξώθησαν στην παραίτηση.

Ο καρδινάλιος Ντάνεελς θεωρείται εκ των ηγετών της «προοδευτικής» ομάδας του Σανκτ Γκάλεν, μαζί με τους καρδιναλίους Κάσπερ και  Μαρτίνι (ιησουίτη, όπως ο Πάπας Φραγκίσκος). Η ομάδα επιδιώκει να κάνει «πιο σύγχρονη» τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία…Στο βιογραφικό του Ντάνεελς γράφεται ότι όταν η βελγική κυβέρνηση ψήφισε το νόμο για την αναγνώριση του «γάμου» των ομοφύλων αυτός της απέστειλε επιστολή με θετικό περιεχόμενο, υποστηρίζοντας ότι  έτσι σταμάτησαν οι δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος τους..Επίσης συμβούλευσε τον τότε Βασιλιά του Βελγίου Μποντουέν  να υπογράψει το Νόμο για τις ελεύθερες αμβλώσεις. Ο βασιλιάς δεν τον άκουσε και προτίμησε να παραιτηθεί, στο χρόνο που χρειαζόταν για να ψηφιστεί ο Νόμος χωρίς την υπογραφή του. Ακόμη ο Ντάνεελς συμβούλευσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από ρωμαιοκαθολικό κληρικό να μην μιλήσει και αρνήθηκε να απαγορεύσει τη χρήση σεξουαλικού περιεχομένου υλικού «για παιδαγωγικούς λόγους» στα ρωμαιοκαθολικά σχολεία. Το 2010 ο Ντάνεελς εκλήθη σε ανάκριση για απόκρυψη των εκ μέρους ρωμαιοκαθολικών κληρικών κακοποιήσεων ανηλίκων. Μια από τις  περιπτώσεις αφορούσε τον προστατευόμενό του Επίσκοπο Ρότζερ Βανγκελούβε ο οποίος κακοποιούσε παιδιά από τότε που ήταν κληρικός και συνέχισε όταν έγινε Επίσκοπος. Τον Απρίλιο του 2010 ο Βανγκελούβε παραιτήθηκε, αφού δημόσια παραδέχθηκε την ενοχή του.

Ο Ντάνεελς, μόλις συμπλήρωσε τα 75 του χρόνια, παραιτήθηκε το 2010 και στη θέση του ως Αρχιεπισκόπου των Βρυξελλών και πριμάτου του Βελγίου εξελέγη ο των ιδίων «συντηρητικών» φρονημάτων με τον Πάπα Βενέδικτο Επίσκοπος του Ναμύρ, πόλεως επίσης του Βελγίου, Αντρέ Ζοζέφ Λεονάρ. Ο Λεονάρ δημόσια αντιτάχθηκε στα όσα η βελγική κυβέρνηση είχε προωθήσει. Aυτή πλην του «γάμου» των ομοφυλόφιλων είχε επίσης ψηφίσει, με την αποδοχή του Ντάνεελς, την ευθανασία, τα πειράματα στα ανθρώπινα έμβρυα και τη γονιμοποίηση σε δοκιμαστικό σωλήνα (in vitro). Η αντίδραση του Λεονάρ προς τις αποφάσεις της βελγικής κυβερνήσεως τον έκαμαν στόχο σφοδρών επιθέσεων από τα ισχυρά λόμπι των ομοφυλόφιλων και των τεκτόνων. Φέτος ο Λεονάρ συμπλήρωσε τα 75 χρόνια και με μια εντυπωσιακή ταχύτητα ο Πάπας Φραγκίσκος τον  αντικατέστησε με τον ευνοούμενο του Ντάνεελς Επίσκοπο Γιόζεφ Ντε Κέσελ, την ώρα που ο «εκσυγχρονισμός» που είχε επί δεκαετίες προωθήσει ο Ντάνεελς στην Καθολική Εκκλησία του Βελγίου την έχει βάλει σε τροχιά εξαφάνισης: Οι ιερατικές κλήσεις τείνουν στο μηδέν, οι εκκλησίες είναι σχεδόν άδειες από πιστούς και η κατήχηση πλέον ανύπαρκτη.

Ο καρδινάλιος Ντάνεελς θεωρεί ότι τελικά νίκησε τον μεγάλο του «εχθρό»,  τον επίτιμο Πάπα Βενέδικτο. Μπορεί να έχασε τη μάχη της εκλογής του, αλλά με την ομάδα του Σανκτ Γκάλεν συνέβαλε στην  εκθρόνισή του και στην εκλογή του «εκσυγχρονιστή» Πάπα Φραγκίσκου, στου οποίου βρίσκεται στα δεξιά. Για το στενό δεσμό του Πάπα με τον καρδινάλιο Ντάνεελς σημειώνεται ότι ενώ η Εκκλησία  στο Βέλγιο   ευνόησε τα μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση σε βάρος της ανθρώπινης ζωής  και έχει πιστούς πολύ λιγότερους από άλλες χώρες, στη Σύνοδο για την οικογένεια αντιπροσωπεύθηκε με τρεις εκπροσώπους, με επί κεφαλής τον 83χρονο Ντάνεελς, τον οποίο ο Πάπας είχε προσκαλέσει δεύτερο από τους 45 συνέδρους της επιλογής του. Επίσης ο Πάπας τον είχε μαζί του στο μπαλκόνι αμέσως μετά την εκλογή του και κατά την ενθρόνιση του εκείνος ανέγνωσε τη σχετική προσευχή…

Εκτός από την κάλυψη των κακοποιήσεων παιδιών από ρωμαιοκαθολικούς κληρικούς και την εύνοιά του προς τα ομόφυλα ζευγάρια ο καρδινάλιος Ντάνεελς έχει εγείρει την οργή πολλών Ρωμαιοκαθολικών και γιατί, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, μίλησε σε τεκτονική εκδήλωση φορώντας τα μασονικά διακριτικά και διατηρεί φιλικές σχέσεις με τη αντιχριστιανική Μεγάλη Ανατολή του Βελγίου.

 

Οικονομικά σκάνδαλα στο Βατικανό

Τις προηγούμενες ημέρες το Βατικανό βρέθηκε και πάλι στον κυκλώνα οικονομικών σκανδάλων. Όπως επί Βενεδίκτου 16ου έτσι και τώρα, επί Φραγκίσκου, διέρρευσαν προς τον Τύπο απόρρητα οικονομικά στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν την ηθική παρακμή ανθρώπων που ζουν στο Βατικανό, ή έχουν σχέση με αυτό.

Με βάση τα στοιχεία που διέρρευσαν κυκλοφορήθηκαν πριν από λίγες ημέρες δύο βιβλία. Το ένα είναι του Εμιλιάνο Φιτιπάλντι, ονομάζεται “Avarizia” (Τσιγγουνιά) και έχει υπότιτλο «Τα ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν τα πλούτη, τα σκάνδαλα και τα μυστικά της Εκκλησίας του Φραγκίσκου». Όπως αποκαλύπτει το βιβλίο το μικροσκοπικό Βατικανό είναι από τις πρώτες χώρες σε κατανάλωση καπνού και αλκοόλ! Όπως αποκαλύφθηκε όσοι έχουν την περίφημη κάρτα αγορών χωρίς δασμούς και με ελάχιστους φόρους στα καταστήματα του Βατικανού ( τα μέλη της Κουρίας, καρδινάλιοι, άλλοι κληρικοί, μοναχοί και μοναχές, λαϊκοί εργαζόμενοι στις υπηρεσίες του κράτους) θεωρητικά θάπρεπε να είναι 4000-5000. Στην πραγματικότητα την χρησιμοποιούν 41.000! Αυτοί αγοράζουν από ακριβά επώνυμα ρούχα, ρολόγια, αρώματα έως τσιγάρα και ποτά και συνήθως τα μεταπωλούν… Αυτά αναφέρονται στην Έκθεση της Ernst & Young, την οποία όρισε  ο Πάπας το 2013 να πραγματοποιήσει διαχειριστικό έλεγχο στα καταστήματα και διέρρευσαν στον συγγραφέα του βιβλίου. Για τη διαρροή συνελήφθησαν από την αστυνομία του Βατικανού ο ισπανός Επίσκοπος Λούτσιο Μπάλντα και η ιταλίδα Φραντσέσκα Σαουκούι, που είχαν συμμετοχή στον έλεγχο και πρόσβαση στα στοιχεία.

Το άλλο βιβλίο, που πρόσφατα επίσης κυκλοφορήθηκε, ονομάζεται «Ο δρόμος του Σταυρού» (Chemin de Croix), εκδόθηκε από τις εκδόσεις Flammarion και γράφτηκε από τον Τζιαν Λουίτζι Νούτζι, γνωστό από το προηγούμενο βιβλίο του, πάλι με στοιχεία που είχαν διαρρεύσει, που είχε τίτλο «Η Αυτού Αγιότης: Σκάνδαλο στο Βατικανό» και που είχε κλονίσει τη θέση του Πάπα Βενεδίκτου.

Στις 650 σελίδες των δύο βιβλίων διαπιστώνει κανείς τη διαφθορά που υπάρχει στη διαχείριση της περιουσίας του Βατικανού. Υπερτιμολογήσεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ξέπλυμα χρήματος μέσα από δήθεν δωρεές, αδικαιολόγητες δαπάνες για επισκευές ή κατασκευές, χαμηλά ενοίκια σε ευνοούμενους των στελεχών που διαχειρίζονται την εκκλησιαστική ακίνητη περιουσία, σπατάλη του ιερού χρήματος για αλλότριους σκοπούς. Υπάρχουν περίπου 5.000 εκκλησιαστικά ακίνητα, για τη διαχείριση των οποίων λίγα είναι γνωστά.  Για ένα από αυτά, διαμέρισμα  150 τετρ. μέτρων στη Ρώμη, αποκαλύφθηκε ότι είναι νοικιασμένο προς 29 Ευρώ το χρόνο…

Επικερδής επιχείρηση είχε στηθεί και με την αγιοποίηση προσωπικοτήτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κατά το Δίκαιο του Βατικανού  στη σχετική έρευνα που γίνεται για το βίο τους συμμετέχουν και λαϊκοί δικηγόροι. Επειδή τα συμφέροντα είναι μεγάλα, γιατί αγιοποίηση σημαίνει εισροή χρημάτων στα μέρη τα οποία αφορά, οι δικηγόροι ελάμβαναν το λιγότερο 40.000 Ευρώ ανά υπόθεση. Και αυτοί είναι γνωστοί, γιατί είχαν τις κατάλληλες προσβάσεις.

Ο Πάπας Φραγκίσκος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η εικόνα του τσαλακώθηκε με όσα συμβαίνουν στο Βατικανό και αναγκάστηκε την Κυριακή, 8 Νοεμβρίου, να μιλήσει από την πλατεία του Αγίου Πέτρου για τα σκάνδαλα. Στην ομιλία του καταδίκασε τα «κοράκια», σημείωσε ότι οι γενόμενες κλοπές είναι εγκλήματα και διαβεβαίωσε ότι παρά τις δυσκολίες θα προχωρήσει στα σχέδια του… 

 

Η Ορθοδοξία

Η Ορθοδοξία είναι μια ανοικτή Εκκλησία, που δέχεται επιρροές και επιδράσεις και που πρέπει να τις αντιμετωπίσει. Για την οικογένεια στην μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξη Σύνοδο δεν θίγονται τα σύγχρονα ζητήματα και επομένως δεν δίνονται απαντήσεις σε αυτά. Σε τοπικό επίπεδο, στην Εκκλησία της Ελλάδος τα θέματα τίθενται και στη συνέχεια αφήνονται στον ρουν της ιστορίας… Το θέμα της συμμετοχής στη Θεία κοινωνία των χωρισμένων, που ξαναπαντρεύονται το έχει λυμένο και αντιμετωπίζει με κατανόηση αλλά χωρίς σοβαρή ποιμαντική  μέριμνα τα νέα ζευγάρια που είτε ελευθέρως συζούν, είτε έχουν τελέσει μόνο πολιτικό γάμο και έχουν αποκτήσει παιδί, που επιθυμούν να το βαπτίσουν. Στα θέματα της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, της αντισύλληψης,  της σχέσης, του «γάμου» ή του «συμφώνου συμβίωσης» των ομοφυλοφίλων, της καύσης των νεκρών  και της ευθανασίας οι απόψεις τουλάχιστον της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι σαφείς, έως σήμερα. Δυστυχώς τα ζητήματα αυτά δεν τίθενται στην Πανορθόδοξη για να αποκτήσουν γενικότερο χαρακτήρα. –

 

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017

Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017

Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

TIDEON 21-12-2015

Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Tideon 14-12-2015

Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

TIDEON 27-08-2014

  Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

tideon.org 02-05-2013

  Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Tideon 31-12-2012

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...

Όχι, δεν θα φύγω

Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012

Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

tideon 07-11-2011

  ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011

   Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;    Για να...

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...