Τα τελευταία χρόνια αυξάνονται συνεχώς οι ομάδες και οργανώσεις ανά τον κόσμο που αναζητούν το Θεό με έναν άλλο τρόπο, διαφορετικό από τις παραδοσιακές θρησκείες. Δυστυχώς το περιεχόμενο της διδασκαλίας τους δεν είναι απαλλαγμένο από αποκρυφιστικές δοξασίες, μεσαιωνικά μυστήρια, επικλήσεις δυνάμεων, θεοσοφία, μετενσάρκωση, μυστηριακές τελετουργίες, αστρολογία, ινδουιστικές και βουδιστικές ιδέες και ταοϊστικά σύμβολα, μαγεία κ.α.
Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίζονται ‘θρησκείες των νέων’, διότι σ’ αυτούς κυρίως αποβλέπουν για στρατολόγηση οπαδών, και αυτούς περισσότερο επηρεάζουν λόγω της μαγευτικά και έντεχνα εμφανιζόμενης ατμόσφαιρας των ιδεών τους και των εξωτικών, πλην περιθωριακών, στοιχείων που προσφέρουν, τα οποία στα μάτια των αφελών φαντάζουν σαν υπαρξιακό λαχείο και εύρεση του νοήματος της ζωής. Σε καταστάσεις ευαισθησίας, στενοχώριας, ανασφάλειας και έλλειψης αποφασιστικότητας και εμπιστοσύνης, που βιώνουν οι νέοι άνθρωποι είτε σε σχέση με το οικογενειακό τους περιβάλλον, είτε σε περίοδο σπουδών, είτε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, είτε μετά από διάλυση ερωτικών δεσμών κ.λπ., επωφελούνται επιτήδειοι πράγματι ψευτο-σωτήρες και «πνευματικοί διδάσκαλοι», οι οποίοι τους πλησιάζουν με ευγένεια, ύπουλα χαμόγελα και διάθεση βοήθειας, και τους παρασέρνουν σε μια απρόσωπη μεταφυσική σούπα γεμάτη από αντιχριστιανικές θεωρίες, που τους σερβίρουν σαν την καλύτερη λύση στα προβλήματά τους.
Οι άνθρωποι της παραθρησκείας γνωρίζουν από ψυχολογία και χρησιμοποιούν τη λογική με έναν μεθοδικό και αρπακτικό τρόπο. Δημιουργούν πρώτα στα δυνάμει θύματά τους αμφιβολίες για την θρησκεία και παράδοση που ανήκουν οι νέοι, χωρίς να αρνούνται στην αρχή βασικές ιδέες τους γύρω από την αλήθεια, πίστη και ζωή, αλλά απλώς συζητώντας σε ευχάριστο περιβάλλον. Εκδηλώνουν ακόμη έναν ενθουσιασμό που χαρακτηρίζει την ομάδα τους και τάζουν στα ενδεχόμενα νέα μέλη γαλήνη και εσωτερική ανάπαυση. Από εκεί και πέρα, η συμμετοχή των νέων θυμάτων στις ομάδες, εκδηλώσεις και εξορμήσεις τους, όπου και δένονται και γοητεύονται περισσότερο, αλλά και στρατολογούν νέα μέλη με πρόσχημα τη λύση προσωπικών και οικονομικών ζητημάτων τους, είναι θέμα ημερών ή και ωρών. Τα νέα μέλη στη συνέχεια παρουσιάζονται στον «πνευματικό» καθοδηγητή της οργάνωσης, συνήθως κάποιον δυτικού τύπου γκουρού, στον οποίον υποτάσσονται, και ο οποίος καθοδηγεί έκτοτε τυφλά τις συνειδήσεις τους -γεγονός που φαίνεται στις πολυάριθμες ομαδικές αυτοκτονίες μελών που έχουν συμβεί στο παρελθόν (ΟΠΩΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ), ή που ενδεχομένως συμβαίνουν παγκοσμίως αυτή τη στιγμή- χάριν μιας υποτιθέμενης αλήθειας στην οποία υπακούει η οργάνωση ή επειδή πλησιάζει κατά τη γνώμη τους το τέλος του κόσμου.
Υπάρχουν βέβαια παραθρησκευτικοί κύκλοι για κάθε γούστο, για αμαθείς αλλά και μορφωμένους οπαδούς. Σε καλλιεργημένες κατηγορίες ανθρώπων, επιστημόνων, υπαλλήλων κ.α., επιστρατεύονται θεωρίες και πρακτικές της γιόγκα, του διαλογισμού, της θεοσοφίας, ινδουιστική χορτοφαγία, αγιουρβέδα, αθλητισμός ζεν, διαλέξεις σε «πνευματικά κέντρα» και εκμάθηση δήθεν μυστικών της ζωής συνταγών, συνήθως με δέλεαρ μαθήματα αυτογνωσίας, εσωτερικής φιλοσοφίας, αποκάλυψης του μέλλοντος κ.α.
Οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγάλοι, για την υγεία, ψυχοσωματική ισορροπία καθώς και τη ζωή, των ανθρώπων που πέφτουν θύματα διαφόρων παραθρησκειών και καταστροφικών λατρειών. Διότι μεταβάλλονται σε όργανα παράνομων δραστηριοτήτων, καθοδηγούνται άβουλα, φανατίζονται κατά της παραδοσιακής τους θρησκείας και υπέρ των αρχηγών τους, δεν μιλάνε πλέον και απομακρύνονται από την οικογένειά τους, εμφανίζουν κατάθλιψη, αντικοινωνικότητα και νοσηρή εσωστρέφεια. Αφαιρείται όπως καταλαβαίνουμε η προσωπική ελευθερία από τα θύματα τέτοιων ομάδων, ελευθερία και αλήθεια τις οποίες ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία και ανάσταση μάς χάρισε, με σκοπό την τελεία και αιώνια ζωή. Εκείνος μάς απάλλαξε από τη μιζέρια, το φόβο του πεπρωμένου, την αστρολογική υποδούλωση, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τελικά το θάνατο.
Η Εκκλησία δίνει καθημερινά τη μάχη υπέρ της ελπίδας, ελευθερίας, του αγώνα για ανώτερα ιδανικά, κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτισμού, και εναντίον των σεκταριστικών κινημάτων, της αντικοινωνικότητας και του φόβου, που οδηγούν σε ψυχοσωματικό ξεπεσμό. Χρειάζεται επομένως σταθερή προσήλωση στη διδασκαλία του Χριστού που σώζει, παρέχει πραγματικό πνευματικό οξυγόνο και αληθινή ζωή, ενώ οδηγεί τον άνθρωπο στην προσωπική καταξίωση, και άμεση απομάκρυνση από τα ψυχικά κενά, τους υπαρξιακούς γκρεμούς, το τέλμα και τα διάφορα προβλήματα, στα οποία με μεθοδικό και αποκρυφιστικό τρόπο οδηγούν τα θύματά τους οι παραθρησκευτικές και ολοκληρωτικές ομάδες, λατρείες και οργανώσεις ανά τον κόσμο, από τις οποίες και στην χώρα μας πλέον «εργάζονται» και δρουν εκατοντάδες.
Μερικές από τις παραθρησκευτικές ομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο, που αυτοδιαφημίζονται και ως θρησκείες, είναι:
Αούμ Σινρικίο (‘Διδασκαλία της υπέρτατης αλήθειας’): Μια επικίνδυνη σέκτα του Ιάπωνα γκουρού Σόκο Ασαχάρα, που ανέμενε τη συντέλεια του κόσμου το 1997. Μετά από αρκετές επιθέσεις με δηλητηριώδες αέριο σαρίν, σε διάφορα σημεία της Ιαπωνίας και σε τρένα στο Τόκιο όπου αρκετοί άνθρωποι πέθαναν, η οργάνωση επιτέθηκε το 1995, με μεγάλες ποσότητες από το ίδιο νευροπαραλυτικό και φονικό αέριο στο μετρό του Τόκυο, για να επισπεύσει το Τέλος και την Αποκάλυψη. Αποτέλεσμα: 11 άτομα σκοτώθηκαν και 5.000 τραυματίστηκαν. Σήμερα, περιέργως, εξακολουθεί να λειτουργεί η σέκτα υπό άλλη ηγεσία και με το όνομα «Αλεφ».
Εκκλησία της Σαϊεντολογίας: Αποτελεί μια ψευδοφιλοσοφική οργάνωση που ίδρυσε ο «φιλόσοφος» και επιχειρηματίας Ρον Χάμπαρντ τη δεκαετία του 1950. Ισχυρίζεται ότι απαλλάσσει από ψυχικές νόσους και τραύματα με επιστημονικό και τεχνολογικό τρόπο, σε διάφορες ακριβές συνεδρίες. Έχει αντιχριστιανικό, αντιιατρικό και αντικοινωνικό περιεχόμενο. Κρίθηκε επικίνδυνη από τη Δικαιοσύνη των χωρών: Αυστραλίας, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, ΗΠΑ και Ελλάδας. Αρκετά μέλη της οργάνωσης αυτής έχουν αυτοκτονήσει στην Αμερική, ενώ ο ίδιος ο ιδρυτής είχε τάσεις αυτοκτονίας.
Ενωτική Εκκλησία: Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’50 από τον Κορεάτη Μουν, που παρουσιάστηκε ως ο αληθινός Χριστός και διόρθωσε τα λάθη υποτίθεται του Ιησού. Αυτός και η γυναίκα του είχαν σκοπό να υιοθετήσουν όλη την ανθρωπότητα. Ως ‘απεσταλμένος του Θεού’, ο Σαν Μυούνκ Μουν επιχείρησε να διαβρώσει πολλούς φορείς και θεσμούς παγκοσμίως (Κοινοβούλια, επιχειρήσεις, θρησκείες, ιδρύματα κ.α.). Η «Εκκλησία» κατέχει ξενοδοχεία, εφημερίδες, ακαδημίες χορού, τηλεοπτικούς σταθμούς και εργοστάσια.
Παιδιά του Θεού (του David Berg ή Μο): Με την ονομασία «Οικογένεια», στην παραθρησκεία αυτή τα κορίτσια της οργάνωσης χρησιμοποιούν από το 1968 τα σωματικά τους προσόντα για να συνευρεθούν με νέους ανθρώπους και να γεννήσουν παιδιά αποκλειστικά για την οργάνωση. Δρουν σε Αμερική, Ευρώπη και Αυστραλία. Τις δεκαετίες ’70 και ’80, από τα 10.000 μέλη τους, τα 7.000 ήταν παιδιά που γέννησαν οι ιερόδουλες της οργάνωσης. Προωθείται στην οργάνωση η αιμομιξία και η παιδεραστία.
Τάξη του Ναού του Ηλίου: Ιδρυτές το 1984 ο Τζόζεφ Mambro και ο Luc Jouret. Ο Μάμπρο κήρυττε ότι μετενσαρκώθηκε από την εποχή υποτίθεται των Σταυροφοριών, όταν ήταν μέλος του Τάγματος των Ιπποτών. Ήταν ροδοσταυρίτης από το 1956 και από το 1973 ιδρυτής νεοεποχίτικου κέντρου με κοινοβιακή ζωή και πρακτικές εσωτερισμού. Με τον Luc Jouret, μεγάλο Μάγιστρο, δυναμικό χαρακτήρα, εναλλακτικό γιατρό και αποκρυφιστή, κατάφεραν να προσελκύσουν πάνω από 400 οπαδούς στην Ελβετία, τη Γαλλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Ισπανία και τη Μαρτινίκη. Τα έσοδά τους παράλληλα αυξήθηκαν σημαντικά. Μετά όμως από εσωτερικές συγκρούσεις, κρίσεις και φόνους μελών, άρχισε να ενθαρρύνεται η άποψη καταφυγής σε κάποιον άλλο κόσμο. Τελικά, το 1994 βρέθηκαν νεκρά 53 μέλη της αίρεσης στην Ελβετία, το 1995 άλλα 15 μέλη της οργάνωσης βρέθηκαν δολοφονημένα στο δάσος Βεκόρ, και το 1997 στο Κεμπέκ είχαμε άλλους 5 θανάτους από μέλη της σέκτας. Όσοι από τους 73 νεκρούς δεν δέχθηκαν να αυτοκτονήσουν αποδείχθηκε ότι τους δολοφόνησαν. Το Τάγμα πίστευε στη σωτήρια δήθεν μετάβαση στον αστέρα Σείριο, σε μυστικούς καθοδηγητές και διδασκάλους, και σε ένα κράμα νεοεποχικών, αποκαλυπτικών και εσχατολογικών ιδεολογιών.
Πύλη του Ουρανού (Heavens Gate): Ο ηγέτης και ιδρυτής, Μάρσαλ Άπλγουάιτ, οδήγησε 39 μέλη της ομάδας στον θάνατο (το 1997), για να ανέβουν σε ανώτερο επίπεδο ύπαρξης. Όσοι δεν είχαν τη δύναμη να αυτοκτονήσουν, «βοηθήθηκαν» καταλλήλως. Οι οπαδοί, με ομοιόμορφο ντύσιμο και αποχή από το σεξ, είχαν δωρίσει όλη την περιουσία τους στην οργάνωση. Ο Άπλγουάιτ δίδασκε την εγκατάλειψη του σώματος των μελών της ομάδας, μέσω διαστημοπλοίου που ακολουθούσε την εμφάνιση του κομήτη Χέιλ Μποπ. Πολλά μέλη της σέκτας ήταν επαγγελματίες σχεδιαστές ιστοσελίδων.
«Κλάδος του Δαβίδ»: Επικίνδυνη σέκτα, παρακλάδι των Αντβεντιστών της 7ης ημέρας, με αρχηγό τον Ντέιβιντ Κορές (David Coresh), που οδήγησε στην τραγωδία του Γουάκο (Τέξας) το 1993, ύστερα από επέμβαση του FBI, και με απολογισμό 95 νεκρούς, εκ των οποίων τα 17 ήταν παιδιά. Ο Κορές έφτασε να ξεχωρίζει οντολογικά σχεδόν την οργάνωση του, «τους Εκλεκτούς», από την «αυτοκρατορία του κακού», τους εκτός της ομάδας του ανθρώπους, και δίδασκε μια οσονούπω επίθεση από τους έξω εχθρούς με μεθόδους Αποκάλυψης.
«Ο Ναός του Λαού»: Του αιδεσιμότατου Τζιμ Τζόουνς, ο οποίος ενώ ξεκίνησε ως χαρισματικός θρησκευτικός ηγέτης και πολιτικός ακτιβιστής, έφτασε ψυχοπαθολογικά να πιστεύει ότι ήταν μετενσάρκωση, μεταξύ άλλων, του Ιησού, του Λένιν και του Βούδα. Ίδρυσε την οργάνωση το 1956 στο San Francisco. To 1973 μετακόμισε τα μέλη της σέκτας στην Γουιάνα. Εξελίχθηκε σε τύραννο και δικτάτορα, ενώ έλεγχε απόλυτα τη ζωή των οπαδών του. Κανένα μέλος δεν μπορούσε να ξεφύγει δια της ζούγκλας, πράγμα που επεδίωξε για να τους στερήσει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ο ίδιος διέταξε την εκτέλεση 5 ατόμων, μεταξύ των οποίων του γερουσιαστή Ryan και ομάδας από τηλεοπτικό συνεργείο, που έφτασαν για να δουν από κοντά τον υποτιθέμενο παράδεισό του (κακοποιήσεις μελών κ.α.). Έπειτα από αυτά, διαισθανόμενος τι θα επακολουθούσε, διέταξε τους φυλακισμένους στην ουσία οπαδούς του να αυτοκτονήσουν, αφού πρώτα σκότωσαν με δηλητηριώδεις χυμούς τα μωρά και τα παιδιά της οργάνωσης. Τραγική κατάληξη ήταν η ομαδική αυτοκτονία (και δολοφονία σε όσους δεν τα κατάφεραν να γίνουν αυτόχειρες) 913 μελών της ομάδας που ηγείτο, τον Νοέμβριο του 1978 στην Γουιάνα.
Υπερβατικός διαλογισμός, του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, από το 1958. Με ταξίδια σε Αμερική, Αγγλία, Γερμανία, Ελλάδα και σε πολλές χώρες, ο γκουρού (ή διάφοροι δάσκαλοι και οπαδοί του) δίδαξε εκατομμύρια ανθρώπους στον ομαδικό διαλογισμό και θεώρησε ότι μπορεί να λύσει πολλά ανθρώπινα προβλήματα. Στο τέλος των σπουδών θα έφταναν οι εκπαιδευόμενοι στο στάδιο του γιογκικού πετάγματος. Ενημερώνουμε εδώ ότι η γιόγκα είναι ένα ινδουιστικό ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ σύστημα και όχι γυμναστική (όπως παρουσιάζεται στη Δύση), πιστεύει στις πλανεμένες και ασυμβίβαστες με την Εκκλησία θεωρίες του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης, δίνονται στους ασκούμενους του διαλογισμού τα μάντρας (ειδωλολατρικά ονόματα), θεωρεί το σώμα απλώς σαν ένα όργανο, ένα εργαλείο για την επαφή του νου με τον κόσμο (όχι ισότιμο με την ψυχή όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός), το σώμα και τις αισθήσεις τα αντιμετωπίζει μόνο ως φαινόμενα και προσωρινά παιχνίδια, και ο τελικός σκοπός της γιόγκα είναι η Νιρβάνα, που σημαίνει «πλήρη εκμηδένιση» του προσώπου (αντίθετα από την εκκλησιαστική θεολογία περί Παραδείσου και ψυχοσωματικής συνέχειας του ανθρώπου και ζωής), και αυτό πιστεύεται από τους οπαδούς σαν απελευθέρωση, άχρονο, και υπέρτατη κατάσταση (βλ. ΓΙΟΓΚΑ, του Έρνεστ Γουντ, Πύρινος κόσμος, Αθ. 1977).
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ, Ανδρέα Αργυρόπουλου και Δημήτρη Τριανταφύλλου, εκδ. Πατάκη, Αθ. 2000
ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ, S.O.S., ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, εκδ. ΠΕΓ, Αγ. Παρασκευή
Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων: http://www.ppu.gr/greek/heaven_gr.htm
