Οι βουλευτές στο Ηνωμένο Βασίλειο καλούνται να αποφασίσουν στις 29 Νοεμβρίου, εάν το να δίνεις σε κάποιον δηλητήριο για να αυτοκτονήσει είναι θεμιτή πράξη
Από τον Tim Dieppe για την ιστοσελίδα Christian Today
Οι βουλευτές στο Ηνωμένο Βασίλειο θα αποφασίσουν στις 29 Νοεμβρίου, εάν θα νομιμοποιηθεί ή όχι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Εισηγήτρια του νομοσχεδίου “Terminally Ill Adults (End of Life) Bill” είναι η βουλευτής Kim Leadbeater. Όπως και να διατυπωθεί το νομοσχέδιο, συντρέχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι να μην επιτραπεί η ιατρική κακοποίηση του απελπισμένου ανθρώπου, που οδηγεί σε επίσπευση του θανάτου του.
«Υποβοηθούμενη αυτοκτονία» είναι η σωστή ορολογία
Η εισηγήτρια του νομοσχεδίου Kim Leadbeater, συνεπικουρούμενη από τα μέσα ενημέρωσης, αναφέρεται στο νομοσχέδιό της ως μια» φιλάνθρωπη υποστήριξη κατά την ώρα του θανάτου». Αυτή είναι ευφημιστική και παραπλανητική γλώσσα. Το νομοσχέδιο δεν αφορά στην παροχή βοήθειας στους ανθρώπους που πεθαίνουν. Αυτό είναι το αξιέπαινο και ευγενές έργο των hospice, και άλλων νοσηλευτικών ιδρυμάτων που ανακουφίζουν τους ασθενείς, όταν δεν έχει αποτέλεσμα να λάβουν θεραπεία. Το νομοσχέδιο αφορά στην παροχή βοήθειας σε ανθρώπους με σκοπό να αυτοκτονήσουν. Θα νομιμοποιήσει για πρώτη φορά το να βοηθάς κάποιον να αυτοκτονήσει δίνοντάς του συγκεκριμένο δηλητήριο.
Αλλά ας αναφέρουμε τους σοβαρούς λόγους για τους οποίους ουδέποτε και πουθενά δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
1. Η νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας σημαίνει παραδοχή πως μερικοί άνθρωποι «καλύτερα να είναι νεκροί»
Η συζήτηση που άρχισε για το θέμα διευκολύνει το κόσμο -σύμφωνα με μαρτυρίες ατόμων με αναπηρία, να αρχίσει να μιλά προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες υπονοώντας ότι θα ήταν «καλύτερα αν πέθαιναν».
Εάν ο νόμος προσδώσει νομιμότητα στην ιδέα ότι η αυτοκτονία είναι η σωστή επιλογή για αυτούς τους ανθρώπους, το κράτος θα υποστηρίξει το νόμο, προκειμένου οι ποιο αδύναμοι να τερματίσουν τη ζωή τους. Επομένως, ο νόμος υπονοεί αλλά και επιβεβαιώνει ότι κάποιες ζωές δεν αξίζουν.
2. Η νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας θα ασκήσει έμμεση πίεση στα ευάλωτα άτομα να τερματίσουν τη ζωή τους
Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν δυσκολίες θα πιέζονται έμμεσα ή και θα εκβιάζονται να ζητήσουν υποβοηθούμενη αυτοκτονία, είτε γιατί δεν θα υπάρχει δυνατότητα ανακουφιστικής φροντίδας, είτε επειδή θα πιστεύουν ότι αποτελούν βάρος στους άλλους.
Αλλά ποιος μπορεί να αποκλείσει το κίνδυνο «η άδεια να μετατραπεί προοδευτικά σε καθήκον»; Τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία από τον Καναδά δείχνουν ότι πάνω από το ένα τρίτο (35,3%) των ασθενών που έλαβαν ιατρική βοήθεια στο θάνατο (MAiD), (όπως αναφέρεται η υποβοηθούμενη αυτοκτονία), ανέφεραν ως λόγο για να ζητήσουν την MAiD ότι «αντιλήφθηκαν επιβάρυνση για την οικογένεια, τους φίλους ή τους φροντιστές» Στο Όρεγκον, το 43,3% ανέφερε ως λόγο για να ζητήσει υποβοηθούμενη αυτοκτονία την επιβάρυνση του περιβάλλοντος.
Εντυπωσιάζει αρνητικά ο σχολιαστής Matthew Parris των Times, ο οποίος στην αρχή του έτους, υποστήριξε στο έντυπό του, ότι «θα ήταν καλό για τα ευάλωτα άτομα να αισθάνονται τη πίεση να τερματίσουν τη ζωή τους, αντί να αποτελούν βάρος για την κοινωνία» Αυτή θα είναι η κατρακύλα της κοινωνίας που θα σταματήσει να νοιάζεται, να φροντίζει και συμπονάει.
3. Οι προϋποθέσεις για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία δεν τηρούνται
Η εμπειρία των χωρών που έχουν νομιμοποιήσει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία δείχνει ότι οι διασφαλίσεις που διατυπώθηκαν αρχικά δεν άντεξαν στις πιέσεις για μεγαλύτερη «χαλάρωση», με στόχο να διευρυνθούν οι «δικαιούχοι» της.
Μόλις μια κοινωνία αποφασίσει να διευκολύνει την αυτοκτονία για ορισμένα άτομα, ακολουθεί μια ολισθηρή κατηφόρα στην οποία όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιτρέπεται να χαρακτηρίζονται ως «προτιμότερο νεκροί».
Το 2022, η Καναδή παραολυμπιονίκης και βετεράνος των ενόπλων δυνάμεων Christine Gauthier ζήτησε μια νέα ράμπα για αναπηρικό αμαξίδιο στο σπίτι της. Αντί για αυτό ερωτήθηκε αν είχε σκεφτεί ποτέ την ιατρική βοήθεια στο θάνατο (MAiD). Σε άλλους βετεράνους στρατιωτικούς που αναζήτησαν υποστήριξη για τα ψυχολογικά τους τραύματα, έγιναν επίσης προτάσεις για MAiD, χωρίς να τη ζητήσουν οι ίδιοι.
Πέρυσι το 2023, η Kathrin Mentler, μια 37χρονη Καναδή από το Βανκούβερ, επισκέφτηκε το νοσοκομείο αναζητώντας βοήθεια για τις αυτοκτονικές της σκέψεις. Αντί για υποστήριξη, ερωτήθηκε: «έχετε σκεφτεί τη MAiD;». Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα και από άλλες χώρες όπου άτομα που δεν παρουσίαζαν κάποια μορφή θανατηφόρου ασθένειας είχαν προτάσεις ή έλαβαν βοήθεια για αυτοκτονία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν η κοινωνία ανοίγει την πόρτα στη διευκόλυνση των αυτοκτονιών.
4. Οι δικαστές δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την προστασία της ζωής
Υποστηρίζουν ορισμένοι πως υπάρχουν δικλείδες στο νόμο που εξασφαλίζουν ότι πριν ο δικαστής επιτρέψει την υποβοήθηση της αυτοκτονίας θα ελέγξει την νομιμότητα. Η βρετανική νομική ομάδα Christian Concern και το Christian Legal Center έχουν εργαστεί πάνω σε αρκετές υποθέσεις που αφορούσαν στο τέλος της ζωής, όπου κάποιος δικαστής αποφάσισε ότι είναι προς το «βέλτιστο συμφέρον» του ασθενούς να πεθάνει. Οι υποθέσεις αφορούσαν τις ζωές μικρών παιδιών όπως του Alfie Evans, του Archie Battersbee και της Indi Gregory, όλες περιπτώσεις στις οποίες οι δικαστές αποφάνθηκαν ενάντια στις επιθυμίες της οικογένειας, ότι «είναι προς το συμφέρον των παιδιών να πεθάνουν».
Η Sudiksha Thirumalesh, αντίθετα, δεν ήταν παιδί. Ήταν 19 ετών και οι ειδικοί είχαν αποφανθεί ότι είχε υγιή και λογική σκέψη. Η Sudiksha δήλωσε ξεκάθαρα ότι «ήθελε να τη βρει ο θάνατος ενώ θα συνέχιζε τον αγώνα της για να ζήσει» και δεν ήθελε να της αφαιρέσουν τη θεραπεία που συντηρούσε τη ζωή της. Το Court of Protection ωστόσο, δήλωσε ότι δεν είχε τη διανοητική ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις σχετικά με τη θεραπεία της, και οι γιατροί υποστήριξαν ότι ήταν προς το συμφέρον της να αφαιρεθεί η θεραπεία που τη κρατούσε στη ζωή.
Νωρίτερα αυτή τη χρονιά, το Εφετείο ανέτρεψε αυτή την απόφαση, δηλώνοντας τελικά ότι η νέα γυναίκα είχε την κατάλληλη κριτική ικανότητα. Ωστόσο, η υπόθεσή της έπρεπε να έρθει ενώπιον των δικαστών του Εφετείου ώστε να βρεθούν δικαστές με κατάλληλη αντιληπτική ικανότητα, που δεν αγνόησαν τις σαφώς διατυπωμένες επιθυμίες της. Γνωρίζουμε από πικρή πείρα λοιπόν, ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε στους δικαστές για να εξασφαλιστεί η ορθή κρίση στις υποθέσεις που αφορούν στο τέλος της ζωής.
5. Η αυτονομία δεν είναι λόγος για τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας
Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας θεωρούν την «επιλογή» και την «αυτονομία» στο τέλος της ζωής ως λόγους που δικαιολογούν την υποβοήθηση του θανάτου. Ωστόσο δεν μπορεί να είναι προσβάσιμες όλες οι επιλογές. Αποφάσεις που καταστρέφουν χωρίς δυνατότητα επανόρθωσης δεν μπορεί να επιτρέπονται. Θα επιτρέψουμε τη μονομαχία επειδή κάποιοι θέλουν να έχουν αυτονομία και να επιλύουν τις διαφορές τους με αυτόν τον τρόπο;
6. Οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη
Τί συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αλλάξουν γνώμη; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ενέκριναν σε μια φάση της ζωής τους την υποβοηθούμενη αυτοκτονία για το τέλος τους, ωστόσο -όπως συμβαίνει συχνά, άλλαξαν αργότερα γνώμη. Όμως ο θάνατος είναι οριστικός. Δεν υπάρχει δυνατότητα να αντιστραφεί το γεγονός αφού ο άνθρωπος πεθάνει. Ο μόνος τρόπος για να προστατευθεί κάποιος από μια απόφαση για την οποία μπορεί να μετανιώσει αργότερα είναι να μην νομιμοποιηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Μια κλινική γιατρός ανακουφιστικής φροντίδας, η Dr Kathryn Mannix έγραψε ένα αποκαλυπτικό βιβλίο, "With the End in Mind", στο οποίο αφηγείται την ιστορία ενός πρώην διευθυντή σχολείου του Eric που ανέπτυξε νόσο του κινητικού νευρώνα. Όντας ένας άνθρωπος που είχε συνηθίσει να κάνει πράγματα και να έχει ο ίδιος τον έλεγχο, ήθελε να ελέγξει και το θάνατό του και σκεφτόταν στα σοβαρά να αυτοκτονήσει για να γλιτώσει την οικογένειά του από την ταλαιπωρία.
Στην αρχή τον κατέλαβε η απογοήτευση γιατί δεν μπορούσε να ζητήσει υποβοηθούμενη αυτοκτονία στο Ηνωμένο Βασίλειο, εφόσον δεν προβλέπεται από το νόμο. Άρχισε τότε να αντιμετωπίζει τους φόβους του και για πολλούς συνειδητοποίησε ότι ήταν φανταστικοί και υποθετικοί. Άλλαξε σιγά σιγά γνώμη και έγινε πιο αποφασισμένος να ζήσει. Μερικές μέρες πριν πεθάνει είπε στην Dr. Mannix:
«Αυτό είναι τo σημαντικό. Οι άνθρωποι πρέπει να το καταλάβουν αυτό. Και εσείς πρέπει να το καταλάβετε αυτό. Ήθελα να πεθάνω πριν μου συμβεί κάτι που δεν θα μπορούσα να αντέξω. Αλλά δεν πέθανα και αυτό που φοβόμουν πράγματι συνέβη. Ανακάλυψα όμως ότι μπορούσα να το αντέξω. Επιθυμούσα την ευθανασία και κανείς δεν μπορούσε να μου τη προσφέρει. Ωστόσο εάν μπορούσαν, τότε πότε θα έπρεπε να τη ζητήσω; Είναι πιθανό πως θα τη ζητούσα πολύ νωρίς και δε θα γιόρταζα τα Χριστούγεννα. Άλλαξα γνώμη και ήθελα να σας το πω. Γι΄αυτό είμαι χαρούμενος που δεν μπορούσαν. Θύμωνα μαζί σας γιατί ήσαστε μέρος του συστήματος που λέει «όχι» στη βοήθεια για να πεθάνεις. Αλλά δεν λέγατε «όχι» στο να πεθάνεις, λέγατε «ναι» στο να ζήσεις, τώρα το καταλαβαίνω. Είμαι δάσκαλος και πρέπει να το πείτε αυτό και σε άλλους ανθρώπους για μένα, γιατί εγώ δεν θα είμαι εδώ για να τους το πω».
Η ακτιβίστρια Nikki Kenward αφηγείται μια παρόμοια ιστορία μιας γυναίκας η οποία υποστήριζε προηγουμένως την υποβοηθούμενη αυτοκτονία και στη συνέχεια προσβλήθηκε από μια σοβαρή ασθένεια που την άφησε κλινήρη και παράλυτη. Αν ο νόμος επέτρεπε την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, η γυναίκα θα είχε ήδη σκοτωθεί. Τώρα όμως είναι μία δυναμική υποστηρικτής κατά της αλλαγής του νόμου. Πρέπει να ακούμε τέτοιες ιστορίες. Πολύ συχνά ο φόβος είναι χειρότερος από την πραγματικότητα. Η βοήθεια στην αυτοκτονία είναι μονόδρομος.
7. Η σχέση ασθενούς-γιατρού διακυβεύεται
Εάν νομιμοποιηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, τότε οι φροντιστές ή οι γιατροί θα μπορούν να προτείνουν στους ασθενείς την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Αυτό μετατρέπει τους φροντιστές ή τους γιατρούς σε προαγωγούς θανάτου και όχι σε έμπιστους παρόχους ιατρικής περίθαλψης και αγωγής. Θα μπορούσαν να δοθούν και οικονομικά κίνητρα στους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου ώστε να κατευθύνουν τους ασθενείς προς το θάνατο παρά προς τη ζωή. Αυτό όμως θα υπονόμευε θεμελιωδώς την εμπιστοσύνη προς τους φροντιστές και τους γιατρούς.
8. Οι υγειονομικοί δεν υποστηρίζουν τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας
Πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι το 80% των γιατρών ανακουφιστικής φροντίδας είναι αντίθετοι με την αλλαγή του νόμου. Αυτοί είναι οι γιατροί με τη μεγαλύτερη εμπειρία στη φροντίδα στο τέλος της ζωής, και αυτών η φωνή πρέπει να ακούγεται ποιο δυνατά σε τέτοιες συζητήσεις.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους γιατρούς θα αρνηθούν να συμμετάσχουν στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Το Royal College of General Practitioners παραμένει αντίθετο στην αλλαγή του νόμου για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Η Βρετανική Γηριατρική Εταιρεία, (British Geriatrics Society), είναι επίσης αντίθετη σε μια αλλαγή του νόμου. Ο Παγκόσμιος Ιατρικός Σύλλογος, (World Medical Association), είναι κατηγορηματικά αντίθετος στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία και δηλώνει ότι: «Κανένας γιατρός δεν πρέπει να αναγκάζεται να συμμετάσχει σε ευθανασία ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ούτε μπορεί να υποχρεωθεί οποιοσδήποτε γιατρός να κάνει παραπομπές με αυτόν τον σκοπό».
Η συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών θέλει να παρέχει περίθαλψη, όχι να σκοτώνει.
9. Αυξάνονται οι αριθμοί των υποβοηθούμενων ή μη αυτοκτονιών
Σε όποια χώρα έχει νομιμοποιηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ο αριθμός των ζωών που τερματίζονται με αυτό το τρόπο αυξάνεται σταθερά χρόνο με το χρόνο. Στην Ολλανδία το 2023, το 5,4% όλων των θανάτων ήταν από ευθανασία. Στον Καναδά, οι πιο πρόσφατες στατιστικές από το 2022 δείχνουν ότι το 4,1% όλων των θανάτων γίνεται με ευθανασία, γεγονός που την καθιστά την πιο κοινή αιτία θανάτου μετά τον καρκίνο, τις καρδιακές παθήσεις και τους τραυματισμούς από ατύχημα.
Πάνω από 60.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει στο Καναδά από MAiD από την έναρξη του προγράμματος το 2016. Με αυτή τη συχνότητα, η υποβοηθούμενη αυτοκτονία καθίσταται αποδεκτή και θεμιτή πρακτική, και παίρνει θέση στη κοινωνία ως «προορισμός» για τα πιο ευάλωτα άτομα. Αυτή η κανονικοποίηση δρα με τη σειρά της και αυξάνει την πίεση στα ευάλωτα άτομα να τερματίσουν τη ζωή τους.
Στην Αυστραλία, έρευνα που δημοσιεύθηκε πέρυσι διαπίστωσε ότι η νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας απέτυχε να μειώσει τα ποσοστά της «μη υποβοηθούμενης» αυτοκτονίας στην Πολιτεία της Βικτώριας. Μάλιστα, από τότε που τέθηκε σε ισχύ ο νόμος, η μή υποβοηθούμενη αυτοκτονία μεταξύ ηλικιωμένων στη Βικτώρια έχει αυξηθεί περισσότερο από 50%. Η νομιμοποίηση δηλ. της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, δεν μείωσε τις «μή υποβοηθούμενες» αυτοκτονίες, και οδήγησε σε αύξηση των αυτοκτονιών συνολικά.
10. Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι ενάντια σε όλους τους θεμελιώδεις κώδικες δεοντολογίας
Ο όρκος του Ιπποκράτη που δίνεται από τους γιατρούς εδώ και αιώνες υπόσχεται: «Δεν θα χορηγήσω δηλητήριο σε κάποιον όταν μου ζητηθεί, ούτε θα προτείνω μια τέτοια διαδικασία». Η Διακήρυξη της Παγκόσμιας Ιατρικής Ένωσης στη Γενεύη, World Medical Association Declaration of Geneva, δεσμεύεται να «διατηρήσει τον μέγιστο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή».
Επιπλέον, δεν υπάρχουν θρησκείες που να επιτρέπουν την αυτοκτονία, τουναντίον όλες αντιτίθενται ξεκάθαρα στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Το 2005, θρησκευτικοί ηγέτες που εκπροσωπούσαν τον Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό, τον Ινδουισμό, τον Βουδισμό και τον Σιχισμό έγραψαν μια ανοιχτή επιστολή σε όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου και της Βουλής των Λόρδων υποστηρίζοντας σθεναρά την αντίθεσή τους. Αυτή η καθολική συμφωνία για την ηθική της ζωής και του θανάτου δεν πρέπει να αγνοηθεί.
11. Η νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή
Οι ακτιβιστές για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία συχνά υποστηρίζουν ότι θέλουν να είναι σε θέση να «πεθάνουν όπως ένα ζώο». Στα σκυλιά και τα άλλα ζώα συχνά κάνουν ευθανασία όταν αρρωσταίνουν για να τα «βγάλουν από τη δυστυχία τους». Φυσικά δεν ξέρουμε πραγματικά πόσο μίζερα είναι ή τί θα ήθελαν τα ζώα αν μπορούσαν ποτέ να εκφραστούν. Η διαδικασία συνεπάγεται και κτηνιατρικές δαπάνες που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Ο νόμος βέβαια διακρίνει τη θανάτωση ζώων από τη θανάτωση ανθρώπων. Η δολοφονία ανθρώπου είναι σοβαρό έγκλημα. Η θανάτωση ενός ζώου δεν είναι. Για αυτό υπάρχει ένας σοβαρός λόγος. Οι άνθρωποι δεν είναι απλά ζώα. Η ανθρώπινη ζωή θεωρείται από τους ανθρώπους ιερή. Ως Χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού – ανεξάρτητα από το πόσο ηλικιωμένος ή άρρωστος είναι. Η σύγκριση με τους σκύλους αποκαλύπτει την υποκείμενη θέση ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι πιο πολύτιμη από τη ζωή των ζώων. Οι κοινωνίες που έχουν υψηλά επίπεδα ανάπτυξης δείχνουν το μεγαλύτερο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Η νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή.
12. Οι προγνώσεις για το προσδόκιμο ζωής δεν είναι αξιόπιστες
Παρά την πολλή και καλή τεχνογνωσία και την εμπειρία που είναι διαθέσιμη στον κόσμο, οι προβλέψεις για το τέλος της ζωής είναι αναξιόπιστες.
Ο καθηγητής John Wyatt, ο οποίος εργάστηκε ως σύμβουλος του NHS για περισσότερα από 20 χρόνια, λέει: «υπήρξαν πολλές φορές που εγώ και οι συνάδελφοί μου αποδειχθήκαμε απελπιστικά ανακριβείς στο να προβλέψουμε πόσους μήνες ή χρόνια θα ζήσει ένα άτομο. Δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο για ένα άτομο που έχει διαγνωστεί με μια «τελική ασθένεια» να ζήσει για χρόνια ή αντίθετα να πεθάνει μέσα σε λίγες μέρες.
Η Βαρόνη Finlay, η οποία εργάστηκε ως σύμβουλος ανακουφιστικής φροντίδας για σχεδόν 40 χρόνια, προσθέτει: «Το να πεις ότι κάποιος έχει πρόγνωση ζωής έξι μηνών είναι αδύνατο, ενός χρόνου είναι ακόμα πιο αδύνατο. Είχα ανθρώπους που πίστευα ότι θα πέθαιναν πολύ σύντομα και τους συνάντησα στο Marks and Spencer πολλούς μήνες αργότερα». Η πραγματικότητα είναι ότι δεν ξέρουμε το μέλλον. Εάν νομιμοποιηθεί η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, θα πεθάνουν άνθρωποι που θα ζούσαν χρόνια αν δεν είχαν δηλητηριαστεί πρόωρα.
Συνεπώς, υπάρχουν σοβαροί και ισχυροί λόγοι ώστε να μην περάσει ποτέ κανένας νόμος για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει πραγματικά σκεφτεί αυτά τα ζητήματα ούτε τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης νομιμοποίησης της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Οι συνέπειες της νομιμοποίησης της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας είναι προφανείς από την εμπειρία άλλων χωρών. Η Βρετανία -αλλά και κανένα έθνος- δεν πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμά τους.
Πηγή: christiantoday.com, Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά
