Ένα αγαπημένο σύνθημα της βιομηχανίας των αμβλώσεων είναι και το παρακάτω: «Το κάθε παιδί πρέπει να είναι ένα επιθυμητό παιδί». Υπό αυτή την «καθοδήγηση» και επειδή η επιθυμία είναι ένα ανώριμο συναίσθημα, το κάθε ανεπιθύμητο παιδί γίνεται εύκολα και νεκρό παιδί. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος εκείνων που προωθούν τις αμβλώσεις.
Όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, τα «ανεπιθύμητα» ή «"τυχαία" παιδιά», με βάση τις «επιστημονικές» στατιστικές, θα δυστυχήσουν στη ζωή, γι’ αυτό καλύτερα να αμβλωθούν. Σύμφωνα με αυτούς, τα απρογραμμάτιστα παιδιά δεν απολαμβάνουν τις δικαιούμενες ευκαιρίες προόδου από τους γονείς τους. Ως συνέπεια παίρνουν χαμηλότερους βαθμούς στην τάξη, ως έφηβοι έχουν χειρότερη επίδοση στο σχολείο και επιπλέον έχουν λιγότερο από 50% πιθανότητες να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πολλοί εκφράζουν την ανησυχία ότι τα ανεπιθύμητα παιδιά κακοποιούνται περισσότερο από τα άλλα από τους ίδιους τους γονείς τους.
Δεν αμφισβητούμε πως υπάρχει κάποια βάση για τις ανωτέρω ανησυχίες. Όλοι συμφωνούμε πως τα παιδιά μέσα στην οικογένεια πρέπει να είναι επιθυμητά και να απολαμβάνουν το ενδιαφέρον και τη φροντίδα μας. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε και το γεγονός πως πολλά από τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί ή παραμεληθεί ήταν στην αρχή «επιθυμητά», αλλά αργότερα έγιναν «ανεπιθύμητα» λόγω του εγωισμού των γονέων τους.
Όμως, οι υπέρμαχοι των αμβλώσεων και αντίθετοι στην πολυτεκνία, χρησιμοποιούν αυτά τα επιχειρήματα απλά για να δικαιολογήσουν το ότι θέλουν να απαλλαγούν από τον «ανεπιθύμητο επισκέπτη», σκοτώνοντάς τον!
Γονείς που δε ξέρουν τί στα αλήθεια επιθυμούν!
Δυστυχώς είναι αλήθεια πως τα παιδιά συχνά εισπράττουν από τους γονείς τους απόρριψη, χωρίς να ευθύνονται τα ίδια. Δεν είναι μόνο πως δεν τα θέλουν οι γονείς τους, το πρόβλημα είναι οι γονείς που δεν ξέρουν τί θέλουν.
Έχουν, ως ζευγάρι, πρόβλημα επικοινωνίας και αδυναμία διαχείρισης καταστάσεων. Για τις προσωπικές αυτές αδυναμίες, που τους δυσκολεύουν, μέμφονται τα παιδιά και τα χειρίζονται ως «ανεπιθύμητα».
Άλλες φορές βρίσκουν στο παιδί ένα χαρακτηριστικό που τους ενοχλεί και εξαιτίας του αυτό χαρακτηρίζεται ανεπιθύμητο και το κακοποιούν. Τους ενοχλεί το φύλο, το όνομα, η μορφή του, η χρονική στιγμή ή η σειρά που ήλθε, συμβαίνει ακόμη να το κακοποιούν χωρίς αιτία, επειδή είναι το εύκολο θύμα για να ξεσπάσουν πάνω του.
Δεν μπορούμε να συνδέσουμε αυτόματα λοιπόν ένα κακοποιημένο παιδί με μια «ανεπιθύμητη» εγκυμοσύνη, αλλά μάλλον με ανώριμους γονείς.
Δεν υπάρχει αληθινά ανεπιθύμητο παιδί.
Ελάχιστα παιδιά είναι αιτιολογημένα ανεπιθύμητα.
Πράγματι σε γενόμενη έρευνα, ερωτώμενες οι μητέρες για τη συγκεκριμένη εγκυμοσύνη τους, μόνο το 5,9% χαρακτηρίσθηκαν ως ανεπιθύμητες. Συνήθως μάλιστα τα κριτήρια ορισμού της ως τέτοιας ήταν πολύ χαλαρά. Εάν η μητέρα εκφράσει επιφύλαξη ως προς την «χρονική στιγμή» ή το φύλο ή την αναλογία κοριτσιών–αγοριών (54,8% επιφύλαξη) ή τον αριθμό παιδιών (30,4% επιφύλαξη) τότε χαρακτηρίζεται από τους «επιστήμονες–ερευνητές» ως ανεπιθύμητη, ενώ η μητέρα είναι απλά επιπόλαιη και με απλούς χειρισμούς μεταβάλλει την άποψή της και το παιδί σώζεται. Ακόμη και εγκυμοσύνες που προκύπτουν από βιασμό, δεν είναι ιδιαίτερα ανεπιθύμητες. Οδηγούνται σε έκτρωση σε ελαφρά μόνο αυξημένα ποσοστά (στις ΗΠΑ) σε σχέση με τις υπόλοιπες «τυχαίες» (50% και 40% αντίστοιχα.)
Οι λεγόμενες «ανεπιθύμητες» είναι απλά εγκυμοσύνες που δεν ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές, τις οποίες είχε φτιάξει στο νου της η μητέρα. Τα παιδιά δεν είναι στα αλήθεια ανεπιθύμητα. Το σύνθημα όμως της βιομηχανίας των αμβλώσεων, κατευθύνεται προς αυτές τις ανώριμες μητέρες για να τις παρασύρει με το σλόγκαν του «ανεπιθύμητου–δυστυχισμένου παιδιού» , να τις τρομοκρατήσει προδιαγράφοντας την κακή του τύχη και να τις παρασύρει στην άμβλωση.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι τα ανεπιθύμητα παιδιά, αλλά οι «μη επιθυμούντες» ενήλικες. Όμως αυτό το παιδί που δεν εκτιμούν οι γονείς του, μπορεί για άλλους να είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός, τον οποίο επιθυμούν απεγνωσμένα. Η λέξη ανεπιθύμητο δεν αφορά το παιδί, αλλά μάλλον τη στάση των ενηλίκων προς το παιδί.
Σχεδόν 1,3 εκατομμύρια οικογένειες στην Αμερική επιθυμούν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Μάλιστα, και προς τιμήν ορισμένων, δεν είναι επιθυμητά μόνο τα «φυσιολογικά» μωρά. Πολλοί άνθρωποι ζητούν ειδικά βρέφη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με σύνδρομο Down και δισχιδή ράχη. Για κάθε έναν που δεν θέλει ένα μωρό, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που το θέλουν.
Και φυσικά ισχύει πως ακόμη κι αν κανείς δεν υπήρχε για να υιοθετήσει ένα μωρό, είναι απολύτως λάθος αυτό το παιδί να σκοτωθεί.
Τα αισθήματα αλλάζουν.
Έχει διαπιστωθεί πως πολλά παιδιά που ήταν αρχικά ανεπιθύμητα από τις μητέρες τους, έγιναν πολύτιμα αργότερα κατά την εγκυμοσύνη και ακόμη περισσότερο κατά τη γέννηση.
Μητέρες που ήθελαν την άμβλωση, αλλά δεν την πέτυχαν, σύμφωνα με στατιστικές, επιθυμούν πολύ το μωρό τους όταν φτάσουν στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης , αλλά δυστυχώς οι περισσότερες το έχουν ήδη σκοτώσει πριν τον τρίτο μήνα.
Σύμφωνα με μελέτες, από τις μητέρες που ζήτησαν αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν άμβλωση, το 95% ήταν πολύ ικανοποιημένο που κράτησε τελικά το παιδί (αμερικανική μελέτη), ενώ μία μελέτη από την Τσεχία αναφέρει πως από τις ανωτέρω μητέρες, το 38% όταν είδαν το παιδί τους γεννημένο, αρνήθηκαν πως είχαν ποτέ αναζητήσει την άμβλωση!
Είναι χαρακτηριστικό ακόμη πως ενώ πολύ συχνά οι γυναίκες μετανοούν για την άμβλωση και υποφέρουν από αυτή, είναι εξαιρετικά σπάνιο μια μητέρα να μετανιώσει που κράτησε το παιδί της!
Αντιμετωπίζοντας το ζήτημα της επιθυμίας.
Η επιθυμία είναι υποκειμενικό και μεταβαλλόμενο συναίσθημα. Οι επιθυμίες αλλάζουν στη πορεία της ζωής και αυτά που έχουν σημασία σήμερα, αργότερα μπορεί να περιφρονούνται.
Δεν γνωρίζουμε όλοι μας παιδιά που ήταν επιθυμητά κατά τη γέννηση, αλλά γίνονται αργότερα κουραστικά και ανεπιθύμητα όταν ξυπνούν κλαίγοντας στις 2 τα ξημερώματα; Έχουν οι γονείς δικαίωμα να τερματίσουν τη ζωή αυτών των παιδιών; Όχι βέβαια.
Όμως, αφού θεωρείται νόμιμο «δικαίωμα» να αποφασίζουν οι γονείς (και μάλιστα η μητέρα) για τη ζωή των εμβρύων πριν τη γέννηση, μήπως θα μπορούσαν να το έχουν το ίδιο «δικαίωμα» και μετά από αυτή; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Και υπάρχει λόγος. Η αξία και η προστασία ενός ανθρώπου δεν γίνεται με βάση την επιθυμία. Ο κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε κατά τη σύλληψη από το Θεό, με τη συνέργεια των γονέων του. Το θέλημα του Θεού να δημιουργηθεί, αυτό και μόνο δίνει αξία στον άνθρωπο και τον κάνει άξιο προστασίας από τη σύλληψή του, και μάλιστα δεν συσχετίζεται καθόλου με την επιθυμία των γονέων. Και αυτό τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι πάρα πολλοί επιθυμούν διακαώς να κάνουν παιδί και δεν το κατορθώνουν.
Πώς εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα των παιδιών;
Θα μπορούσε κάποιος να πει: «Δεν έχετε δει τα άστεγα παιδιά ή τα παιδιά των φαναριών; Δεν έχετε δει τα πάμφτωχα και κακοποιημένα παιδιά; Είναι τόσο σκληρό γι’ αυτά να ζουν σε ένα τέτοιο κόσμο»! Λοιπόν, τί να κάνουμε; Να πάρουμε μερικά περίστροφα και να τα σκοτώνουμε για να τα βγάλουμε από το δράμα τους;
Αυτή η ακραία ερώτηση γίνεται για να εννοήσουμε πως δεν είναι πράξη αγάπης και δικαιοσύνης να σκοτώνουμε τους ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή είναι ανεπιθύμητοι ή ενοχλητικοί για την αισθητική μας.
Το πιο παραπλανητικό επιχείρημα της βιομηχανίας των αμβλώσεων είναι να φανεί ότι η άμβλωση είναι προς το συμφέρον του μωρού. Πως πρέπει ο μικρός άνθρωπος να ξεσκίζεται από άκρο σε άκρο, για το όφελός του. Μια πρώιμη ευθανασία για να μην υποφέρει.
Αυτή η σκέψη είναι για ανθρώπους χωρίς ίχνος πίστης στο Θεό. Σαν να μην υπάρχει Πατέρας Ουράνιος για το παιδί αυτό, για να στηρίξει τους φυσικούς γονείς του, για να του δώσει μια αγκαλιά αγάπης, και η μόνη μοίρα του είναι ο Θάνατος.
Σήμερα οι άνθρωποι λένε: «Δεν μπορώ να κάνω αυτό το παιδί, γιατί δεν μπορώ να του εξασφαλίσω μια καλή ζωή». Και ποια είναι η λύση που προτείνουν; Να πάρουν από αυτό τη μόνη ζωή που έχει;
Ένα από τα πιο παράξενα επιχειρήματα υπέρ των αμβλώσεων.
Το έτος 1973, όταν η έκτρωση νομιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ, τα περιστατικά παιδικής κακοποίησης στις ΗΠΑ εκτιμήθηκαν σε 167.000 ετησίως. Το 2010 υπήρχαν 701.158 τεκμηριωμένες περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης και 1.262 θάνατοι. Πάνω από τέσσερις φορές μεγαλύτερο το ποσοστό κακοποίησης μετά την νομιμοποίηση της έκτρωσης, από πριν να νομιμοποιηθεί. Χρησιμοποιώντας το φόνο ως βάση οικογενειακής ευτυχίας, η γαλήνη έφυγε από τις οικογένειες και η επαγγελλόμενη «ευτυχία του οικογενειακού προγραμματισμού» έγινε άπιαστος στόχος.
Η διαδεδομένη αντίληψη ότι η άμβλωση ενός παιδιού αποτρέπει την κακοποίηση παιδιών είναι ένα από τα πιο περίεργα επιχειρήματα. Είναι αληθινή όσο και το παρακάτω: η δολοφονία μιας συζύγου εμποδίζει την κακοποίηση των γυναικών στο γάμο. Είναι αλήθεια ότι οι νεκροί δεν είναι πλέον παρόντες για να κακοποιηθούν. Με αυτή την έννοια, οι μελλοντικές κακοποιήσεις μπορούν να αποφευχθούν με τη δολοφονία των υποψηφίων θυμάτων τώρα. Αλλά υποστηρίζοντας ότι τους σώζουμε από την κακοποίηση σκοτώνοντας τους είναι σίγουρα «περίεργη» λογική!
Η λύση στη κακοποίηση των παιδιών εκτός της μήτρας, δεν είναι η κακοποίησή τους μέσα στη μήτρα. Η λύση δεν είναι να τα καταστρέφουμε νωρίτερα. Είναι να μην τα καταστρέφουμε καθόλου. Η λύση είναι να αγωνισθούμε να γίνουμε σωστοί σύζυγοι και γονείς, να κάνουμε καλές οικογένειες.
Ένα πιο έντιμο σύνθημα
Ας πάρουμε λοιπόν κι ‘εμείς το περίφημο σύνθημα που χρησιμοποιούν οι υπέρμαχοι των αμβλώσεων: «Κάθε παιδί να είναι ένα επιθυμητό παιδί», και ας ολοκληρώσουμε σωστά τη πρόταση. Και πώς νομίζετε ότι η πρόταση θα πρέπει να ολοκληρωθεί;
Κάθε παιδί να είναι ένα επιθυμητό παιδί, γι’ αυτό... ας μάθουμε να θέλουμε τα παιδιά και μάλιστα ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ παιδιά.
Κάθε παιδί να είναι ένα επιθυμητό παιδί, γι’ αυτό... ας δώσουμε τα εγκαταλελειμμένα παιδιά για υιοθεσία, σε αυτούς τα θέλουν και θα τ’ αγαπούν.
Κάθε παιδί να είναι ένα επιθυμητό παιδί, γι’ αυτό... ας εντοπίσουμε τα ανεπιθύμητα παιδιά προτού γεννηθούν και πριν τα σκοτώσουν με άμβλωση, και ας αγωνιστούμε για τη ζωή και την προστασία τους.
Κάθε παιδί να είναι ένα επιθυμητό παιδί, γι’ αυτό... ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα αυτό: Πρέπει να απαλλαγούμε από τα παιδιά ή από τη δική μας σκληροκαρδία και ολιγοπιστία;
Βοηθητικές πηγές:
https://c-fam.org/flyer/from-unwanted-pregnancy-to-wanted-child/
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
