Η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον βίο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το τέλος του βίου και τελείωση της ζωής.

Η ευθανασιακή προοπτική που κυριαρχεί στη σκέψη μερικών ανθρώπων της εποχής μας θέτει πολλά ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και το ερώτημα: «Είναι διακαίωμα ο θάνατος;». Στη φράση αυτή σημαντική θέση έχουν οι λέξεις «δικαίωμα» και «θάνατος». Η απάντηση που θα δώσει κανείς στο ερώτημα αυτό εξαρτάται από τις πεποιθήσεις του και τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και θεολογικές απόψεις που τον διακατέχουν.

Για τον ορθόδοξο Χριστιανό η απάντηση είναι σαφής: ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και ο Θεός έχει την αποκλειστικότητα (copyright) πάνω στη ζωή του. Εκείνος που δίνει τη ζωή, εκείνος ρυθμίζει και την εξέλιξή της. Δεν δώσαμε εμείς τη ζωή στον εαυτό μας και επομένως δεν μπορούμε να την τερματίσουμε. Κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό υπάρχουν τα «εφ’ ημίν» – όσα εξαρτώνται από μας – και τα «ουκ εφ’ ημίν» – όσα δεν εξαρτώνται από μας. Σίγουρα η έναρξη της βιολογικής ζωής και το τέλος της ανήκουν στα «ουκ εφ’ ημίν». Επομένως δεν δεχόμαστε την ευθανασία.

Ομως το ερώτημα αν «έχουμε δικαίωμα στον θάνατο», που οδηγεί μερικούς στην ευθανασία, σχετίζεται και με άλλα υπαρξιακά ερωτήματα, όπως: «τι είναι το είναι», «τι είναι η ζωή», «τι είναι ο θάνατος», «ποια είναι η σημασία του πόνου» κτλ.

Το «είναι» του ανθρώπου δεν συνίσταται απλώς στην ευζωία, αλλά στο νόημα που δίνει κανείς στη ζωή του. Η ζωή δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον βίο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το τέλος του βίου και τελείωση της ζωής, δηλαδή αρχή μιας άλλης ύπαρξης, μιας πορείας συνάντησης με άλλα πρόσωπα. Ο πόνος έχει βαθύτατο νόημα, αφού κατά τον Victor Frankl «το νόημα μπορεί να βρεθεί στη ζωή όχι μόνον μέσ’ από την πράξη η τις εμπειρικές αξίες,αλλ’ επίσης και μέσα από τα βάσανα». Γι’ αυτό και η ελευθερία δεν συνίσταται στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δύσκολα και τραγικά γεγονότα, αλλά στην ελεύθερη στάση απέναντι στις δυσκολίες. Οταν δίνει κανείς νόημα στον πόνο, τότε βιώνει την «έκσταση της αγάπης», αποκτά την «αίσθηση της ομορφιάς», μαθαίνει την «αίσθηση του χιούμορ».

Ενα άλλο ερώτημα που συνδέεται με το αρχικό είναι: «Ο άνθρωπος είναι ένα άτομο με ατομικά δικαιώματα η πρόσωπο με προσωπικές σχέσεις;».

Ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα σχέσεως, καρπός αγάπης δύο ανθρώπων, των γονέων του, που συνεργάζονται με τον Θεό, δηλαδή είναι κοινωνικόν ον. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως άτομο και μέσα από τα ατομικά δικαιώματα, αλλά ως πρόσωπο και μέσα από προσωπικές σχέσεις. Ετσι, δεν έχουμε ατομικό δικαίωμα στον θάνατο, όπως δεν έχουμε ατομικό δικαίωμα στη ζωή. Το μόνο «δικαίωμα-καθήκον» που έχουμε είναι να αισθανόμαστε το «δώρο» της ζωής, να χαιρόμαστε όλες τις «περιπέτειες» της ζωής, τη δραστηριότητα της ημέρας, αλλά και την ομορφιά της νύχτας, να υπερβαίνουμε τον πόνο και τις δοκιμασίες της ζωής με υπευθυνότητα, να αισθανόμαστε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους ως μια «ανταλλαγή δώρων», να ζούμε προσωπικά και κοινωνικά. Τότε θα γνωρίσουμε καλά ότι η θετική αντιμετώπιση της διαδικασίας του θανάτου είναι ευεργετική για τον εαυτό μας, γιατί έτσι ωριμάζουμε, αλλά και ωφέλιμη για τους συνανθρώπους μας, γιατί έτσι εκφράζεται κατά τον καλύτερο τρόπο η αγάπη ως θυσία, υπέρβαση του εγώ και προσφορά, και όχι ως μια ευχάριστη ατομική δικαιωματική απόφαση.

Οποιος δίνει νόημα στη ζωή, στον πόνο και στον θάνατο και βιώνει την «έκσταση της αγάπης» έχει σκοπό στη ζωή του και ισχύει ο λόγος του Νίτσε «εκείνος που έχει έναν σκοπό στη ζωή μπορεί ν’ αντέξει σχεδόν στο κάθε τι» και δεν τρέμει προ της διαδικασίας του θανάτου, ούτε την αρνείται εγωιστικά, με το ατομικό του δικαίωμα, για να καταλήξει στην ευθανασία. Οπότε και δεν τον απασχολεί το ερώτημα αν έχει δικαίωμα στον θάνατο, αφού γεμίζει από νόημα ζωής.

Πηγή: ("Το ΒΗΜΑ" 01/10/2006), Η άλλη όψη

Ὑπὲρ τῆς νομιμοποίησης τῆς ὑποβοηθούμενης εὐθανασίας ἐμφανίζονται ἰσχυρὲς πλειοψηφίες δυτικοευρωπαίων σύμφωνα μὲ πρόσφατη δημοσκοπική ἔρευνα. Τὶς ἐρωτήσεις στὴν πρόσφατη ἔρευνα γιὰ την ευθανασία εθεσε ἠ Ένωση Ἰατρικῶν Συνηγόρων Ἐλβετίας (SMLA) καὶ διεξήχθη σὲ 12 διαφορετικὲς χῶρες καὶ δημοσιεύθηκε τὸ 2012. Στὴν Αὐστρία, τὴ Μεγάλη Βρετανία, τὴ Δανία, τὴ Φινλανδία, τὴ Γαλλία, τὴ Γερμανία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ἰρλανδία, τὴν Ἰταλία, τὴν Πορτογαλία, τὴν Ἱσπανία καὶ τὴ Σουηδία.

Σχεδὸν τὰ 3/4 τῶν ἐρωτώμενων ἀπάντησαν ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν τὴν ἐπιλογὴ πῶς καὶ πότε θὰ πεθάνουν. Ἀντίστοιχο ποσοστὸ ἀπάντησε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ τὸν ἑαυτό του νὰ ἐπιλέγει τὴν μὴ ὑποβοηθούμενη εὐθανασία ἂν ἔπασχε ἀπὸ ἀνίατη νόσο, σοβαρὴ ἀναπηρία ἢ....

ἀφόρητους πόνους χωρὶς θεραπεία.

Ἃς δοῦμε ὅμως τί πιστεύουν οἱ ἐρωτώμενοι κάθε χώρας ξεχωριστά:

Οἱ Γερμανοὶ εἶναι οἱ πιὸ θετικοὶ στὸ θέμα τῆς εὐθανασίας μὲ τὸ 87% ὅσων συμμετεῖχαν στὴν ἔρευνα νὰ εἶναι ὑπὲρ

Ἡ Δανία βρίσκεται στὴν 11η θέση μὲ τὸ 71% τῶν ἐρωτηθέντων νὰ εἶναι ὑπὲρ

Οἱ πιὸ ἀρνητικοὶ σὲ αὐτὴ τὴν ἰδέα ἦταν οἱ Έλληνες με ποσοστὸ 52%, τὸ χαμηλότερο ὅλων των χωρῶν ποὺ συμμετεῖχαν

Οἱ Ἰσπανοὶ δήλωσαν ὅτι θὰ ζητοῦσαν βοήθεια προκειμένου νὰ προχωρήσουν σὲ εὐθανασία σὲ ποσοστὸ 78%

Οἱ Γάλλοι κρίνουν τὴν ὑποβοηθούμενη αὐτοκτονία θετικά σε ποσοστὸ 75%

Οἱ Βρετανοὶ λένε "ναὶ" σὲ ποσοστὸ 71%

Περισσότεροι πάντως ἀπὸ τὰ 3/4 ὅσων συμμετεῖχαν στὴν ἔρευνα δήλωσαν ὄτι μονο γιατροί θα ἔπρεπε νὰ μποροῦν νὰ κάνουν κάτι τέτοιο.

Στὸ συμπέρασμά τους οἱ ἐρευνητὲς καταλήγουν ὅτι τὰ ἀποτελέσματα τῆς δημοσκόπησης θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἐπανεξετάσουν τὴν νομολογία ἀναφορικὰ μὲ τὴν εὐθανασία ἢ ὑποβοηθούμενη αὐτοκτονία, ἢ τὴν μὴ ὑποβοηθούμενη εὐθανασία.

Σήμερα μόνο 4 χῶρες ἐπιτρέπουν τὴν εὐθανασία, τὸ Βέλγιο, τὸ Λουξεμβοῦργο, ἡ Ὀλλανδία καὶ ἡ Ἐλβετία.

Τὴν ἴδια ὥρα ἡ γερμανικὴ κυβέρνηση ἔχει προτείνει τὴν νομιμοποίησή της ἀρκεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει οἰκονομικὸ ὄφελος γιὰ τὸν γιατρὸ καὶ στὴν Γαλλία ἐξελίσσεται κοινωνικὴ διαβούλευση γιὰ τὸ ἂν πρέπει νὰ ἐπιτραπεῖ ἢ ὄχι.

Οἱ ὑπάρχουσες ἀπαγορεύσεις ἔχουν ὁδηγήσει στὴν ἀνάπτυξη αὐτοῦ ποὺ ἀποκαλεῖται «τουρισμὸς εὐθανασίας». Ἀσθενεῖς δηλαδὴ ποὺ θέλουν νὰ βάλουν τέλος στὴ ζωή τους, κυρίως ἀπὸ τὴν Γερμανία, τὴ Γαλλία καὶ τὴν Βρετανία, ταξιδεύουν ὡς τὴν Ἐλβετία γιὰ νὰ τὸ κάνουν. Τὸ 2010 μάλιστα ὑπῆρξε πρόταση στὸ καντόνι τῆς Ζυρίχης νὰ ὑπάρξουν αὐστηρότεροι νόμοι καὶ ἡ ἀπαγόρευση τοῦ ταξιδιοῦ γιὰ εὐθανασία ἀλλὰ ἀπορρίφθηκε

Πηγή: reuters, iatropedia, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τα τελευταία χρόνια, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες, καταγράφεται μία συνεχής και σημαντική αύξηση του πληθυσμού των ηλικιωμένων ατόμων. Η τεράστια πρόοδος της Ιατρικής τα προηγούμενα 30 χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης, που κατέστησε τους ανθρώπους σημαντικά μακροβιότερους. Ο γηραιός πληθυσμός όχι μόνον αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς, σήμερα υπολογίζεται σε 600 εκατομμύρια και το 2025 προβλέ­πεται να διπλασιασθεί, αλλά και λόγω της συνεχιζόμενης υπογεννητικότητος, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες και στην Κίνα (πολιτική του ενός παιδιού), μεγαλώνει το ποσοστό του μέσα σε κάθε κοινωνία. Αυτή η απόλυτη και ποσοστιαία μεγέθυνση αυτού του πληθυσμού, δημιουργεί κοινωνική πίεση. Έτσι πίεση ασκεί στο σύστημα υγείας, αφού αυτός ο πληθυσμός είναι που καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων πόρων για την υγεία. Πίεση ασκεί στο «ασφαλιστικό σύστημα, αφού η μειούμενη αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους κλονίζει τις δυνατότητες των ασφαλιστικών ταμείων. Πίεση ασκεί στην κοινωνία, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του πληθυσμού εμφανίζει νοητική έκπτωση, άνοια, νόσο του Alzheimer, με αποτέλεσμα τη μείωση ή και την απώλεια της ικανότητος για αυτοεξυπηρέτησή του και κατά συνέπεια τη μερική ή από­λυτη εξάρτησή του από το στενότερο ή ευρύτερο οικογενειακό του περιβάλλον και την κοινωνία. Λόγω της έντονης κοινωνικής πίεσης, που αυτός ο συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμός των ηλι­κιωμένων ατόμων ασκεί, έχει χαρακτηρισθεί ως ένα «ασημένιο τσουνάμι» από τα «ψαρά-ασημένια» μαλλιά τους.

Η λύση του προβλήματος προφανώς δεν είναι εύκολη. Όμως η χρησιμοθηρική και ωφε­λιμιστική δυτική κοινωνία είναι πάντα έτοιμη για εύκολες, βολικές, κοινωνικά και οικονομικά ανώδυνες λύσεις. Έτσι, ο Αγγλος διηγηματογράφος Martin Amis, σε συνέντευξη που παραχώρησε και δημοσιεύθηκε στη Βρετα­νική εφημερίδα Sunday Times της 25ης Ιανουαρίου 2010 με την ευκαιρία της κυκλοφο­ρίας ενός νέου του βιβλίου, άνοιξε πόλεμο με την γκρίζα δύναμη του ηλικιωμένου βρετανικού πληθυσμού και πρότεινε το στήσιμο σε κάθε γωνιά του δρόμου, θαλάμων ευθανασίας, όπου η ζωή των ατόμων αυτών θα τερματίζεται με «ένα martini και ένα μετάλλιο». Ο Martin Amis στη συνέντευξη αυτή διατύπωσε την άποψη ότι η Μ. Βρετα­νία στα προσεχή 10-15 χρόνια θα αντιμετωπί­σει έναν «εμφύλιο πόλεμο» μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων, γιατί το «ασημένιο τσουνάμι» του αυξανόμενου πληθυσμού των ηλικιωμένων θα ασκεί συνεχή πίεση στην κοινωνία. Αυτό το «ασημένιο τσουνάμι» ο Amis το παρομοίωσε με εισβολή τρο­μερών μεταναστών που θα κατακλύσουν τα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις καφετέριες της χώρας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε, είπε, ότι με­ρικές ζωές οδηγούνται σε αρνητική πορεία, όταν ο πόνος μειώνει σημαντικά τις εναπομεί­νασες χαρές. Ακόμη υποστήριξε ότι «η θρη­σκεία έχει βαθιές ρίζες στο Σύνταγμά μας και στο μυαλό μας και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποβάλουμε».

Πολλοί φίλοι του προσπάθησαν να τον δι­καιολογήσουν, υποστηρίζοντας ότι ο Amis έχει για όλα τα θέματα υπερβολικό και σατυρικό λόγο, καθώς και ο ίδιος παραδέχθηκε, ότι τα περί θαλάμων ευθανασίας είναι ουτοπιστικά και δεν πρόκειται να εφαρμοσθούν στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον. Όμως με τις θέσεις του Martin Amis ασχολήθηκαν, επί σειρά ημερών, όλες οι βρετανικές εφημερίδες αλλά και το διαδίκτυο, όπου πάνω από 4.000 ιστότοποι σχολίασαν θετικά ή αρνητικά τις θέσεις του Amis. Μάλιστα με αφορμή την αναφορά του Amis στο «ασημένιο τσουνάμι», το περιοδικό Thw Economist στο τεύχος της 4ης Φεβρουαρίου 2010 φιλοξένησε άρθρο του Schumpeter με τίτλο: «The Silver Tsounami» – το «ασημένιο τσουνάμι». Στο άρθρο αυτό αναλύεται το πρό­βλημα του γηράσκοντος εργατικού δυναμικού και γίνεται η διαπίστωση ότι οι μεγάλες επιχει­ρήσεις των πλουσίων κρατών μόλις τώρα αρχί­ζουν να συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της διαχείρισης ενός ταχέως γηράσκοντος δυναμικού και για το οποίο πρόβλημα οι πε­ρισσότερες από αυτές είναι εντελώς ανέτοιμες.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις του Martin Amis ένας άλλος συγ­γραφέας, ο sir Terry Pratchett, με αρχόμενο Alzheimer κατά δική του δήλωση, σε διάλεξη που έδωσε στο BBC υπεραμύνθηκε του δικαιώ­ματος των ασθενών με ανίατες ασθένειες και των ηλικιωμένων με νοητική έκπτωση να επι­λέγουν το πως και το πότε θα πεθάνουν. Ο Pratchett πρότεινε μάλιστα τη δημιουργία μιας Δικαστικής Αρχής, τα μέλη της οποίας θα δρουν για το καλό της κοινωνίας και για το καλό των αιτούντων ευθανασία. Η επιτροπή αυτή θα βεβαιώνει ότι οι αιτούντες ευθανασία έχουν πνευματική διαύγεια, είναι καλά ενημε­ρωμένοι και δεν βρίσκονται υπό την επήρεια τρίτων. Τα μέλη της επιτροπής, ένας δικηγό­ρος με εμπειρία στην αντιμετώπιση οικογενει­ακών ζητημάτων και ένας ιατρός με εμπειρία στις χρόνιες ασθένειες, πρέπει να έχουν ηλικία άνω των 45 ετών, ώστε να έχουν αποκτήσει το σπάνιο δώρο της σοφίας, αφού η σοφία και η συμπάθεια σε αυτή τη Δικαστική Αρχή πρέπει να στέκονται πλάι-πλάι με τον νόμο. Ακόμη ένας άλλος συγγραφέας, ο Christopher Buckley στο διήγημά του "Boomsday" αναφέρεται στον επικείμενο πόλεμο των γενεών και υιοθε­τεί τα οφέλη της μαζικής ευθανασίας, προτείνοντας σε αντίθεση με τον Martin Amis, πιο εκλε­πτυσμένα κίνητρα, όπως φορολογικές εκπτώσεις.

Στις Δυτικές κοινωνίες οι ομάδες που αγωνίζον­ται για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας, έχουν συνεχή παρουσία και δράση, και οι στόχοι τους προωθούνται με αργά, αλλά σταθερά βήματα. Απλώς όταν υπάρχουν δηλώσεις επωνύμων, όπως αυτές του Martin Amis ή όταν κάποιος επώνυμος σταματήσει τη ζωή του με ευθανασία, όπως είναι η περίπτωση του διάσημου βρετανού μαέστρου Έντουαρτ Ντάουνς, που συνέβη τον Ιούλιο του 2009 με τη βοήθεια της ελβετικής οργάνωσης Dignitas στην Ζυρίχη, το όλο ζήτημα της ευθανασίας φωτίζεται και προβάλλεται εντονότερα.

Τους τελευταίους μήνες, πλην της πολιτείας Oregon, άλλες δύο πολιτείες των ΗΠΑ, η Washington και η Montana νομιμοποίησαν την Ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Μάλιστα επειδή ο όρος αυτοκτονία ακούγεται κάπως απο­κρουστικά, οι δύο πολιτείες φρόντισαν στις νο­μοθεσίες τους να τον αντικαταστήσουν με τον πιο συμπαθή και ουδέτερο όρο της ιατρικής βοήθειας στον θάνατο. Όμως όποιος και αν είναι ο όρος, η πραγματικότητα είναι η ίδια. Η βοήθεια στο θάνατο είναι στην ουσία μία πράξη αυτοκτονίας με ουσίες που δυστυχώς συνταγογραφούνται από ιατρό, που ασφαλώς φέρει και την ηθική ευθύνη.

Σε παλαιότερες εποχές, τα ηλικιωμένα άτομα αντιμετωπίζονταν με σεβασμό και αγάπη. Η συσ­σωρευμένη από τη ζωή εμπειρία δημιουργούσε μία σοφία αξιοσέβαστη. Σήμερα η κοινωνία θεωρεί τους ηλικιωμένους ως άχρηστους καταναλωτές τροφής και πόρων, ως ένα «τσουνάμι», που δημι­ουργεί κοινωνικά προβλήματα! Πριν μερικά χρό­νια κάποιοι επώνυμοι βιοηθικοί με πολύ κυνικό τρόπο διατύπωσαν την άποψη ότι για τα ηλικιω­μένα άτομα με χρόνια νοσήματα ή νοητική έκπτωση, η ευθανασία πρέπει να είναι όχι μόνο δυνατότητα, αλλά και υποχρέωση, γιατί τα άτομα αυτά αποτελούν βάρος για τα ίδια, την οικογένειά τους και την κοινωνία!

Η αποχριστιανοποίηση των δυτικών κοινω­νιών, η απομάκρυνσή τους από τον Θεό και τις ηθικές αξίες και η προσήλωσή τους στο «κατά κόσμον» χρήσιμο και ωφέλιμο, τις έχει οδηγήσει στη βίωση ενός πολιτισμού θανάτου, που συνεχώς γί­νεται σκοτεινότερος και τρομακτικότερος.

Ἀπαράδεκτη ἀπὸ χριστιανικὴ ἄποψη εἶναι ἡ εὐθανασία α) ὡς σκόπιμη παρέμβαση γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια ἢ ἀνυπόφορους σωματικοὺς ἢ ψυχικοὺς πόνους καὶ β) ὡς διακοπή προσφορᾶς τῶν μέσων ἐπιβιώσεως γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό. Ἡ πρώτη μορφὴ εὐθανασίας, ποὺ χαρακτηρίζεται καὶ ὡς ἐνεργητικὴ εὐθανασία, ἀποτελεῖ μορφὴ αὐτοκτονίας ἢ ὑποβοηθούμενη αὐτοκτονία, ὅταν γίνεται μὲ τὴ θέληση τοῦ ἀσθενοῦς, ἢ φόνου, ὅταν γίνεται χωρὶς τὴ θέλησή του. (Ἐξάλλου ἡ αὐτοκτονία ἔρχεται σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴ ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «οὐ φονεύσεις». Στὴν πατερικὴ γραμματεία ἡ αὐτοκτονία χαρακτηρίζεται ὡς ἁμάρτημα βαρύτερο ἀπὸ τὸν φόνο, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἀρνεῖται νὰ προπέμψει τοὺς αὐτόχειρες μὲ νεκρώσιμη ἀκολουθία, ἑξαιρώντας τοὺς ψυχικὰ ἀσθενεῖς). Ἡ δεύτερη μορφή, ποὺ χαρατκτηρίζεται καὶ ὡς παθητικὴ εὐθανασία, δὲν μπορεῖ νὰ μὴ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν πρώτη. Τέλος ὑπάρχει καὶ ἡ ἔμμεση εὐθανασία, ποὺ ἐπέρχεται ὡς μὴ ἐπιδιωκόμενη παρενέργεια ἀπὸ τὴ χρήση...

φαρμάκων γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ ἀφόρητου πόνου.

…Ἡ νομιμοποίηση τῆς εὐθανασίας δὲν ἀποτελεῖ κάποιο ἐπιμέρους σύμπτωμα τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ σημαντικὸ δείκτη, ποὺ φανερώνει οὐσιαστικὴ διαφοροποίηση στὴ θεώρηση τῆς ζωῆς, ἐνῶ ταυτόχρονα καλλιεργεῖ νέα ἤθη στὴν κοινωνία καὶ τὴν ἰατρική. Ἡ διάδοση τῆς ἐκκοσμικεύσεως καὶ ἡ ἀντίστοιχη χαλάρωση τῆς θρησκευτικῆς θεωρήσεως τῆς ζωῆς συνέβαλαν ἀποφασιστικὰ στὴν προώθηση τῆς κοινωνικῆς «ἀνομίας». Αὐτὴ εἶναι φυσικὸ νὰ συντελεῖ στὴν αὔξηση ὄχι μόνο τῶν ἀνομικῶν αὐτοκτονιῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς καταφυγῆς στὴν εὐθανασία. Ὁ ἄνθρωπος θωρακίζεται στὴν ἀτομικότητά του, χάνει τὴ θρησκευτική του πίστη καὶ θεωρεῖ τὴ διατήρηση ἢ τὸν τερματισμὸ τῆς ζωῆς ὡς ἀτομικὸ δικαίωμα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἐπιβάλλεται στὴν κοινωνία κάποια ἄλλη ἀντίληψη γιὰ τὴν ἰατρικὴ καὶ τὸν γιατρό. Ἡ ἰατρική, ὅπως καὶ ὁ γιατρός, δὲν καλεῖται μόνο νὰ θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς θανατώνει.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖ ὡς ἀπιστία πρὸς τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ κάθε θάνατο ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴ δειλία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἀντίστοιχα ἀποδοκιμάζει «ὡς ἀντιδεοντολογικὴ καὶ προσβλητική τοῦ ἰατρικοῦ λειτουργήματος» καὶ κάθε ἰατρικὴ πράξη ποὺ δὲν συντελεῖ στὴν παράταση τῆς ζωῆς ἀλλὰ ἐπισπεύδει τὸν θάνατο. Κατὰ τὴ διδασκαλία ὅμως τῆς Ἐκκλησίας ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος τοῦ Χριστιανοῦ δὲν ἀφοροῦν μόνο τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ συνδέονται ἄμεσα μὲ τοὺς συνανθρώπους του καὶ προπαντὸς μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἔτσι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος δὲν τοποθετοῦνται κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἀλλὰ στὸ πλαίσιο τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον.

...Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς εὐθανασίας γίνεται συνήθως μὲ ἐπίκληση τῆς «ποιότητας ζωῆς». Καὶ ἡ ποιότητα ζωῆς στὴν ἐποχὴ μας ἐκτιμᾶται μὲ ὑλιστικὰ καὶ εὐδαιμονιστικὰ κριτήρια. Ἡ ἐκτίμηση ὅμως αὐτὴ εἶναι μονοδιάστατη καὶ μυωπική. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι μόνο βιολογικὴ ἀλλὰ καὶ πνευματική. Ἰδίως ἐνώπιον τοῦ θανάτου, ὅπως καὶ ἐνώπιον ἄλλων ὁριακῶν καταστάσεων (π.χ. πόνου, ἀγωνίας), ἡ πνευματικὴ διάσταση τῆς ζωῆς γίνεται περισσότερο αἰσθητή. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ὑπολογίζεται σφαιρικά. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἡ καλύτερη προστασία της γίνεται, ὅταν ἐνισχύεται ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπομένει ὅλες τὶς καταστάσεις τῆς ζωῆς, ὁπότε μπορεῖ νὰ ἔχει καὶ τὸν ἀξιοπρεπέστερο θάνατο.

Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ πολεμήσει ἐνάντια στὴ θνητότητά του. Καὶ ὁ πόλεμος αὐτὸς εἶναι φυσικὸ νὰ κορυφώνεται ἐνόψει τοῦ θανάτου. Ὅταν δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα γιὰ μεταθανάτια ζωὴ καὶ ὅλα ἀντιμετωπίζονται ἐγκοσμιοκρατικὰ καὶ εὐδαιμονιστικά, τότε ἡ κατάφαση στὴν εὐθανασία γίνεται αὐτονόητη. Ὅταν ὅμως ὑπάρχει πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴ μεταθανάτια ζωή, ἢ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἐκείνη ἡ ζωὴ θεωρεῖται ὡς ἀληθινὴ καὶ ἡ παροῦσα ὡς στάδιο προετοιμασίας, τότε τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἀπαξίωση καὶ τὸν ἑκούσιο τερματισμό της μὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ εὐθανασίας.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν μένει ἀδιάφορη μπροστὰ στὸν ἀνθρώπινο πόνο. Ἰδιαίτερα δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν δυσβάστακτο πόνο, μὲ τὸν ὁποῖο συνδέεται συχνὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὴν ἀκολουθία γιὰ τὸν ψυχορραγοῦντα συμπαρίσταται καὶ παρακαλεῖ γιὰ τὴν ἀπαλλαγή του ἀπὸ τὴν ἀφόρητη ὀδύνη καὶ τὴν πικρὴ ἀσθένεια, ἐνῶ ταυτόχρονα εὔχεται τὴν αἰώνια ἀνάπαυσή του.

Ἡ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καλεῖ τὸν Χριστιανὸ νὰ ἀντιμετωπίζει θετικὰ ὄχι μόνο τὴν ὑγεία ἢ τὴν εὐτυχία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀσθένεια, τὸν πόνο ἢ τὴ συμφορά. Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει τὰ κακά, γιὰ νὰ βλάψει ἢ νὰ ἀποδυναμώσει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὠφελήσει καὶ νὰ τὸν ἐνισχύσει. Ἀρκεῖ αὐτὸς νὰ μὴ βλέπει τὴ ζωὴ μὲ μοναδικὸ γνώμονα τὴν εὐχαρίστηση καὶ τὴ σωματικὴ ὑγεία, ἀλλὰ νὰ λαμβάνει ὑπόψη καὶ τὴν πνευματική της διάσταση. Ὅταν ἀσθενῶ, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «τότε δυνατὸς εἰμι». Ἡ διαπίστωση αὐτὴ ἀποτελεῖ κοινὸ τόπο στὴν πνευματικὴ ζωή.

Στὴν ἐποχή μας, ποὺ χαρακτηρίζεται γιὰ τὸ εὐδαιμονιστικὸ πνεῦμα της, ὁ θάνατος ἀντιμετωπίζεται ἐπίσης μὲ εὐδαιμονιστικὰ κριτήρια καὶ ἡ εὐθανασία ταυτίζεται μὲ τὸν εὔκολο θάνατο. Ἡ προοπτική τῆς μεταθανάτιας ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ἢ ἡ σπουδαιότητα τῆς ὑπομονῆς γιὰ τὴν πνευματικὴ τελείωση καὶ τὸ αἰώνιο συμφέρον του παραθεωροῦνται. Παράλληλα ἀτονεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὅλα θεωροῦνται ἀνθρωποκεντρικὰ καὶ ἐγκοσμιοκρατικὰ στερώντας ἀπὸ τὴ ζωὴ τὴν προοπτική τῆς αἰωνιότητας καὶ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸ ἰδεῶδες τῆς πνευματικῆς τελειώσεως καὶ τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χριστιανικὴ ἠθικὴ ΙΙ», τοῦ Γεωργίου Ἰ. Μαντζαρίδη, καθηγητὴ Θεολογικῆς ΑΠΘ), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Εμείς μάθαμε δυο πράγματα από την Πίστη και την Παράδοσή μας. Πως υπάρχει ο θάνατος και η αθανασία. Τώρα ακούμε συχνά περί νέου επινενοημένου τρόπου θανάτου, της ευθανασίας. Καινούριο «επεισόδιο», που μπήκε στη ζωή μας. Θέλουν, λέει κάποιοι, φιλανθρωπότεροι του Θεού, από υπερβολική αγάπη στους δικούς τους, αλλά και στους εαυτούς τους, να προσφέρουν ευ-θάνατο. Δηλαδή, όλο κι όλο, να μην πονέσει και να μην υποφέρει αυτός που αγαπούν, την ώρα που πεθαίνει. Κι έτσι συμβάλλουν στην απομείωση της από Θεού ορισμένης επίγειας ζωής του. Παρεμβαίνουν στο μέγα μυστήριο και γίνονται δολοφόνοι ή αυτόχειρες: «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον». Και φοβερότατο αλλά και μυστήριο ο θάνατος κατά την ιερή υμνολογία μας . Αυτό βέβαια, είναι εφεύρημα της απιστίας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι λογικοί και σοβαροί, που να σκέφτονται ούτε καν να περνάει από το μυαλό τους κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό και στην αιωνιότητα!

Δεν θα ασχοληθούμε με την παρέμβαση της επιστήμης, όταν αυτή σέβεται το Θεό και το δημιούργημά του. Αυτή ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και μέχρι πού να το κάνει.

Τι σημασία έχει όμως ο τρόπος του θανάτου, όταν είναι το τέλος των πάντων για την ψυχή και το σώμα; Τόσες δυσκολίες που περνάει ο άνθρωπος στη ζωή του, τόσον πόνο που δοκιμάζει, τόσα μαρτύρια που υποφέρει, αξίζει τον κόπο να νοιάζεται και για τον τρόπο που θα πεθάνει; Λέω, γι` αυτόν που δεν αναγνωρίζει τίποτε, πέρα από αυτήν την πραγματικότητα. Τελειώνεις για πάντα και σε νοιάζει το γεγονός του θανάτου; Είτε έτσι πεθάνεις είτε αλλιώς, αυτός ο θάνατος θα έχει τελειώσει τα πάντα, χωρίς να προσθέσει ή να αφαιρέσει τίποτε στο είναι σου. Όλα τέλος. Λοιπόν, η απιστία οδηγεί στο αδιέξοδο και η δειλία, η οποία γεννάται απ` αυτήν και διακατέχει τον άνθρωπο, τον καθιστά γελοίο και αξιολύπητο.

Ω, πόσο ταπεινή επιλογή! Ω, πόσο φτηνό ξεπούλημα μιας ύπαρξης, που την αγκάλιασε ο Θεός από γεννησιμιού της, την φρόντισε, τη συντήρησε, την αγάπησε με άπειρη αγάπη, της έδωσε το μεγάλο δώρο της ζωής, ποιος ξέρει και πόσα άλλα κι αυτή «του την πετάει στα μούτρα». Και μάλιστα με καμάρι εωσφορικό. Τον αποστρέφεται. Μαζί δε και το σώμα. Αυτό που τον διακόνησε σε όλη του τη ζωή και τον υπάκουσε, τον υπηρέτησε στις χαρές, στις λύπες, στις επιθυμίες και στα θελήματά του να το κάνουν στάχτη. Του προσφέρθηκε ως όργανο απόλυτα υπό την εξουσία του και τώρα θέλει, μαζί μ` αυτόν να το εξαφανίσει.

Και μαζί με τον Πατέρα και Δημιουργό του, σίγουρα αποστρέφεται και την αγάπη των δικών του ανθρώπων. Ναι. Αυτός είναι νόμος πνευματικός. Αποστρέφεσαι την αγάπη του Θεού, άρα η αγάπη που επικαλείσαι για τα δικά σου πρόσωπα είναι απάτη. Είναι ψευδής. Είναι κενή. Πώς να τα καταλάβει αυτά ο άνθρωπος, όταν τυφλώνεται από υπερηφάνεια;

Αν δεν υπάρχει αιώνια ζωή μετά θάνατον, δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών και κρίση. Άρα ο θάνατος, ως επισφραγιστικό γεγονός της επίγειας ζωής και όσο διαρκεί η προθανάτια και επιθανάτια κατάσταση, είναι χρόνος άνευ νοήματος. Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο θάνατος, αφού είναι μυστήριο, είναι καθοριστικός από μέρους της θείας δικαιοσύνης. Ο χρόνος αυτός μετατρέπεται, με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού και με την πίστη και την υπομονή του ανθρώπου, σε «καιρό ευπρόσδεκτο», σε «ημέρα σωτηρίας». Μπορεί να λειτουργήσει ως τελείως ανατρεπτικό γεγονός μιας ολόκληρης ζωής. Ανακεφαλαιώνεται, κατά κάποιον τρόπο η όλη βιωτή του ανθρώπου, συγκεφαλαιώνεται, και με τα ανάλογο μαρτύριο, την εμπειρία του θανάτου ή ξεπλένονται αμαρτίες, για τις οποίες δεν μετανόησε η ψυχή ή της προσφέρονται  περισσότερα στεφάνια, για «καλύτερη θέση» στις ουράνιες μονές. Αυτά μας λένε οι άγιοι της Εκκλησίας, αυτά λέει και η Αγία Γραφή. Ο ληστής στο σταυρό δεν είχε καμιά σχέση με το Θεό. Η ώρα του θανάτου του ήταν αρκετή, για να τον περάσει απευθείας στον Παράδεισο.

Διότι αναλύοντας και ερμηνεύοντας τη λέξη, μέσα και κάτω από τις προϋποθέσεις της πίστεως, το μόνο συμπέρασμα είναι αυτό: «Καλός τρόπος θανάτου». Γεννάται όμως το ερώτημα, τουλάχιστον γι` αυτούς που έχει απομείνει λίγη πίστη στην καρδιά: Είναι δυνατόν να επιτρέψει ο Θεός της αγάπης για τον καθένα από μας, τα παιδιά του, κακό θάνατο; Εμείς βλέπουμε γύρω μας τους ανθρώπους να πεθαίνουν με διάφορους τρόπους, πολλοί από τους οποίους είναι όντως τρομακτικοί και νομίζουμε πως είμαστε «άξιοι» για τον οποιοδήποτε θάνατο και τρέμουμε μη συμβεί και σε μας. Όμως, ο καλός Θεός έχει στο νου του για τον καθένα το θάνατο που θα του ταιριάξει, για να του δώσει την τελευταία ευκαιρία, για να μην έχει και την τελευταία ακόμη στιγμή της επίγειας ζωής του το παράπονο πως δεν τον άφησε τον ανάλογο χρόνο και την ανάλογη ψυχική κατάσταση, για να δείξει μετάνοια. Αλλά και να έχει η δικαιοσύνη του Θεού το αντίστοιχο «δικαίωμα», να ενεργήσει κατά τον τέλειο τρόπο.

Μη φοβάστε, αδέλφια. Ο αρχαίος Έλληνας ειδωλολάτρης έλεγε: «Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι». Μεταξύ των άλλων ερμηνειών, το ρητό αυτό, επιδέχεται και την εν Χριστώ ερμηνεία: Αυτόν που θέλει να χάσει την ψυχή του (από τις αμαρτίες του), ο Κύριος τον μωραίνει (μόνο και μόνο να σωθεί). Βλέπουμε μέχρι πού φτάνει η αγάπη του, για το ποθούμενο σωτήριο τέλος! Πόσο καλύτερος θάνατος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε θάνατος, στον οποίο παρεμβάλλεται ανθρώπινο χέρι και χαλάει το σχέδιό του Θεού; Και καλός θάνατος εν τέλει, για κάθε άνθρωπο, είναι αυτός που έχει τις «προϋποθέσεις» για να οδηγήσει την ψυχή στο αιώνιο φως του Χριστού.

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή δυο επιλογές έχει ο άνθρωπος στη ζωή του. Με την ελευθερία που του χάρισε ο Θεός, έχει να περάσει στην αιωνιότητα με πορεία προς το «αεί είναι». Υπάρχουν δυο πόρτες. Η μια είναι η πόρτα του «αεί ευ είναι» και η άλλη του «αεί φευ είναι». Ένα «φ» κάνει τη φοβερή διαφορά.

Τι πράμα είναι η ευθανασία και πώς και από πού χαρακτηρίζεται όπως χαρακτηρίζεται και πώς γίνεται και από ποιους γίνεται, δεν έχουμε ιδέα εμείς. Και δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε, πέρα από την εν Χριστώ ευθανασία. Διότι, το μόνο θάνατο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως ευθανασία είναι ο θάνατος εν μετανοία, ο θάνατος που επέρχεται με το θέλημα του Θεού, εν τω Θεώ και για το όνομα του Χριστού. Δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά από τα λίγα που ξέρουμε, κατά την πίστη μας, είναι έγκλημα. Όταν δε γίνεται οικεία βουλήσει, είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία, που εκφράζει άκρα δειλία και έχει μητέρα την δαιμονική υπερηφάνεια. Συνυπεύθυνοι δε είναι και όσοι συμφωνούν και συμβάλλουν στο να οδηγηθεί ο άνθρωπος σ` αυτήν την ενέργεια.

Ευθανασία: Όμορφη και εύηχη λέξη, αλλά με δαιμονικό περιεχόμενο, που οδηγεί, χωρίς κανένα εμπόδιο, στο θάνατο της ψυχής. Ή αλλιώς στην απώλεια της αθανασίας.

Ο Θεός της αγάπης να φωτίσει όλους μας, ώστε να μην τον προδώσουμε με τέτοια όντως θανατηφόρα ατοπήματα. Ας προσέξουμε, αδέλφια μου, ας προσέξουμε. Οι σειρήνες σήμερα προβάλλουν πολύ δελεαστικά την άρνηση του Θεού. Μηχανεύονται, αλλά διαθέτουν και μηχανές, για να παρουσιάσουν στα μάτια μας τα δαιμονικά μηχανεύματα ως αγγελικές πράξεις, το έγκλημα ως ευεργεσία, την αμαρτία ως κατά φύση κατάσταση.

Οι μέρες είναι πολύ πονηρές και εκτός από την πίστη, το ζητούμενο και μη ευκόλως ευρισκόμενο, είναι Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Όταν υπάρχει προαίρεση, πόθος  και δίψα για το «τέλειο», ο Θεός δεν θα αφήσει.

Πηγή: Ακτίνες

Έχουμε ακούσει και στο παρελθόν περιπτώσεις ευθανασίας… Και σε ζώα και σε ανθρώπους… Ακούσαμε και πρόσφατα από επωνύμους… Δεν είναι όμως ευ-θανασία η λεγομένη ευθανασία… Πας να αποφύγεις ένα επίγειο σωματικό πόνο ή ένα οξύτατο πνευματικό πόνο και φεύγεις από αυτή τη ζωή με ένα χειρότερο αποτέλεσμα: χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και επιστροφής. Δεν είναι η ευθανασία συμβατή με την πίστη στο Θεό και την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.

Τι είπε ο Χριστός για τον αυτόχειρα Ιούδα; Είπε : «καλύτερα να μη είχε γεννηθεί». Όχι μόνο για την προδοσία, αλλά και για την αυτοκτονία. Και ναι μεν στα ζώα το κακό είναι μικρότερο, διότι δεν έχουν συνείδηση της υπάρξεώς τους, αλλά μόνο ένστικτα ζωής και αναπαραγωγής και κατώτερο συναισθηματικό κόσμο (κάποια κέντρα)… Για τον άνθρωπο όμως η ευθανασία είναι ό, τι χειρότερο. Είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία έστω κι αν γίνεται με αφαίρεση της μηχανικής υποστήριξης στο Νοσοκομείο ή με ένεση του γιατρού. Όποιος αυτοκτονεί φεύγει αμετανόητος… Μάλιστα επεμβαίνει στα χωράφια του Θεού. Τη ζωή δεν τη φτιάξαμε εμείς… Είναι δώρο Θεού η ζωή δια μέσου των γονέων μας. Αρχηγός της ζωής και του θανάτου είναι ο Θεός. Δεν έχουμε εμείς το δικαίωμα κάτι που δεν αρχίσαμε να το τελειώσουμε. Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι και αυτόνομοι σ΄ αυτή τη ζωή. Άλλος ανοίγει και κλείνει το διακόπτη της ζωής. Έχουμε λοιπόν αρχή και τέλος βιολογικό. Όμως δεν έχουμε υπαρξιακό τέλος. Η ψυχή είναι αθάνατη και ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχίζει το ταξίδι της και αναλόγως των πράξεών της χαίρεται ή πενθεί στο διηνεκές χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής. Αυτό το σκέφτονται οι υποψήφιοι πελάτες της ευθανασίας; Χώρια που η ευθανασία είναι κι  ένας άκρατος εγωϊσμός. «Δεν θέλω να πονέσω, να καταρρεύσω, να με δούνε στα χάλια μου, να είμαι εξαρτώμενος και διασωληνωμένος». Και οι άλλοι που δεν έχουν τα χρήματα να πάνε στην Ελβετία για ευθανασία; Που λιώνουν πάνω στο κρεβάτι του πόνου; Που συχνά μέσα στον πόνο τους βρίσκουν τον λησμονημένο Θεό και ξανασμίγουν με τους συγγενείς τους;

Έλεγε σοφά ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Μη κατηγορείτε τον καρκίνο. Ξέρετε πόσους έστειλε στον Παράδεισο ο καρκίνος»; Κακό ο πόνος, κάκιστο… Δεν είναι όμως ηθικό κακό. Από το πικρό του πόνου συχνά βγαίνει γλυκιά ωφέλεια. Αν ήταν κακό ο πόνος, δεν θα υπέφερε ο Χριστός στο Σταυρό και οι  άγιοι Μάρτυρες στα μαρτύριά τους. Εξάλλου γιατί κάνει κάποιος ευθανασία; Πιθανόν για την αποφυγή των δυσάρεστων συνεπειών μιας ανίατης και επώδυνης αρρώστιας. Κι αν στο διάστημα αυτό ανακαλυφθεί - λέμε αν - το φάρμακο κατά του καρκίνου; Αν βρεθεί μια μέθοδος να μη πονάμε; Αν τέλος πάντων κάνει ο Θεός ένα θαύμα; Δεν θα χτυπάμε το κεφάλι μας αιώνια στον τοίχο της κόλασης χωρίς αποτέλεσμα; Η τελική όμως προσπάθεια της ευθανασίας έγκειται στο να αποφύγει ο άνθρωπος το θέλημα του Θεού (όπως πχ και με την κρυονική) και τελικά κάνει το δικό του θέλημα.

Κι αν ο Θεός θέλει να περάσουμε μέσα από το καμίνι του πόνου; Δηλαδή δεν μας αγαπά ο Θεός; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από Αυτόν; Αυτός θυσίασε το Γιό Του για μας. Αυτός είπε ότι «και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες». Μας αγαπά και μας φροντίζει μέχρι λεπτομερειών και δευτερολέπτων.

Ερχόμαστε λοιπόν εμείς με την ευθανασία και λέμε στο Θεό ότι «είσαι άδικος που μού ΄δωσες αυτή την αρρώστια κι εγώ θα δεις τι θα σου κάνω, θα σου ξεφύγω, είσαι ο δήμιός μου και δε θέλω καμιά παρηγοριά και λύπηση»… Κι όλα αυτά τα λέει στον Πατέρα και Πλάστη μας… Και τελικά πάει με τον άλλο, τον κακό, που είναι ανθρωποκτόνος και μας ωθεί από την αρχή είτε στον φόνο κάποιου άλλου είτε στον φόνο του εαυτού μας.

Η αρρώστια και ο πόνος μας πληροφορούν ότι είμαστε φθαρτοί και παροδικοί εδώ κάτω. Ότι έχουμε ημερομηνία λήξεως. Είναι το καμπανάκι του Θεού που μας λέγει: «στροφή προς τα άνω». «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο».

Αλήθεια, αυτοί που επιθυμούν ευθανασία ρώτησαν την ψυχή τους, τον Χριστό, την Εκκλησία, το Ευαγγέλιο, έτσι από περιέργεια να δούνε τι λέγουν… Ξέρουν τι σημαίνει Παράδεισος και Κόλαση; Οι εμφανισθέντες κατά καιρούς άγιοι μάρτυρες σε αγίους και οσίους της Εκκλησίας μας έλεγαν ότι «δεν είναι άξια τα παθήματα αυτής της ζωής προς την μέλλουσα δόξα που θα μας αποκαλυφθεί». Οι εκούσια ευθανατούμενοι όμως γυρίζουν τα πράγματα ανάποδα: Για να μη ζήσουν λίγο πόνο σωματικό εδώ προτιμούν τον αιώνιο και αβάσταχτο πόνο της ψυχής εκεί! Αλλά τον πραγματικό πόνο δεν τον νιώσαμε ακόμη….

 Να φυλάξει ο Καλός Θεός να μη πάμε στην κόλαση, στον τόπο της βασάνου, εκεί όπου ο πόνος δεν έχει ούτε γιατρειά ούτε τέλος. Είμαστε συμπαθείς σε όσους σκέφτονται μέσα στην άγνοιά τους ή την απελπισία τους το λάθος της ευθανασίας, αλλά θα ήταν όμως χειρότερο λάθος να μη λέγαμε το άγιο θέλημα του Θεού για τη ζωή και τον θάνατο. Για τον άνθρωπο!

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Το 2002 η Ολλανδία πρώτη δια του κοινοβουλίου της νομιμοποίησε την ευθανασία. Σύμφωνα με το πρωτοποριακό, όπως χαρακτηρίστηκε, νομοσχέδιο οι ιατροί θα είχαν στο εξής τη δυνατότητα να πραγματοποιούν ευθανασία, χωρίς να διατρέχουν κίνδυνο νομικής προσφυγής, εάν ακολουθούσαν συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες. Πρόσφατα τον δρόμο της Ολλανδίας ακολούθησε το γειτονικό της Βέλγιο, η βουλή του οποίου νομιμοποίησε την ευθανασία παιδιών, που πάσχουν από ανίατη ασθένεια σε τελικό στάδιο.

Αν οι δυτικές κοινωνίες δεν βίωναν βαθειά παρακμή, ασφαλώς δεν θα μπορούσε ο περί ευθανασίας νόμος να χαρακτηριστεί πρωτοποριακός, αλλά νόμος κατάντιας! Ο νόμος είναι σαφώς εχθρικός προς το πνεύμα του όρκου του Ιπποκράτη, με τον οποίο κάθε γιατρός δεσμευόταν μεταξύ άλλων να τηρήσει και το ακόλουθο: «Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη». Όμως ο Ιπποκράτης καλούσε τους γιατρούς να δώσουν τον όρκο ενώπιον των θεών Απόλλωνα, Ασκληπιού, Υγείας και Πανάκειας. Οι γιατροί, που ανέμεναν με ανακούφιση την ψήφιση του νόμου, ώστε να μη διατρέχουν τον κίνδυνο ποινικής δίωξης, ασφαλώς δεν πιστεύουν σε Θεό. Και όπως έγραψε ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»!

Ίσως να φαίνεται ακόμη σε πολλούς ότι ξεπέρασαν τα εσκαμμένα οι νομοθετήσαντες. Προσωπικά θεωρώ ότι είχε προηγηθεί νομοθετικό μέτρο κατά πολύ πιο εγκληματικό και συνάμα οδυνηρό σε πλείστες όσες και όχι μόνο δύο «χριστιανικές» χώρες, το οποίο όμως έγινε εν πολλοίς αποδεκτό μετά τις αρχικές διαμαρτυρίες θρησκευτικών κύκλων. Πρόκειται για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Ο Ιπποκράτης τονίζει χαρακτηριστικά στον όρκο του: «Παρομοίως, δεν θα εμπιστευτώ σε έγκυο μέσο που προκαλεί έκτρωση». Στην εποχή μας το φεμινιστικό κίνημα εξαπέλυσε το σύνθημα «η γυναίκα έχει το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματός της» και αρκετοί γιατροί, που ωφελήθηκαν αρκούντως από τη «βιομηχανία» των εκτρώσεων ενέπλεξαν στο θέμα μας και την επιστήμη, η οποία εκλήθη να αποφανθεί περί του αν το έμβρυο είναι ζων οργανισμός ή εξάρτημα του σώματος της γυναίκας που κυοφορεί. Η αντιπαράθεση, αν και υποτονική πλέον, υφίσταται στο μέτρο που κάποιοι επιστήμονες επιμένουν στη θέση ότι πρόκειται για έγκλημα. Ασφαλώς δεν είναι η επιστημονική γνώση (ή η επιστήμη, όπως υποστηρίζουν συνήθως οι δημαγωγοί του χώρου), αλλά η θρησκευτική τους πίστη. Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία το έμβρυο εμψυχώνεται από τη στιγμή της συλλήψεως και ως εκ τούτου είναι ζων οργανισμός. Βέβαια αυτό δεν έχει την ελάχιστη σημασία για κάποιον που, αρνούμενος την ύπαρξη του Θεού, αρνείται και την ύπαρξη της ψυχής. Θέλω να τονίσω ότι η αντιπαράθεση δεν είναι επιστημονικής, αλλά θρησκευτικής τάξεως.

Ενθυμούμαι όταν η ιταλική βουλή είχε υπερψηφίσει το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, αρκετές γυναίκες συγκεντρώνονταν για καιρό έξω από το Βατικανό ζητώντας από τον πάπα να αποδεχθεί και αυτός ότι η έκτρωση δεν συνιστά έγκλημα. Στην εμμονή εκείνου στην ορθή εκκλησιαστική θέση, το κίνημα διαμαρτυρίας ατόνησε. Έχουν δίκαιο εκείνοι που αποφαίνονται ότι η νομιμοποίηση μιας πράξεως συντελεί συν τω χρόνω και στην ηθικοποίησή της. Το αστικό κοινοβούλιο επί δύο αιώνες ψηφίζει αντιχριστιανικούς νόμους και οι χριστιανοί μετά από σύντομη αντιπαράθεση «για την τιμή των όπλων» αποδέχονται τα τετελεσμένα και σιωπούν. Κυριότερη αιτία είναι η από καιρό υποταγή των θρησκευτικών ηγητόρων στην αστική εξουσία και η συμπόρευσή τους μ’ αυτήν. Έτσι το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, το οποίο στηλιτεύει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχει καταχωνιαστεί και λίγο πολύ ακόμη και όσοι δηλώνουν ακόμη χριστιανοί έχουν πλήρως αστικοποιηθεί και αποδέχονται το καθεστώς της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Και δεν είναι λίγοι μεταξύ αυτών εκείνοι που θα ωθούσαν σε έκτρωση την άγαμη θυγατέρα τους, που ατύχησε σε κάποια σχέση της, για να μη δώσουν λαβή σε σχόλια του κόσμου, της «καθώς πρέπει» κοινωνίας! Ευτυχώς που δεν έχει νομοθετηθεί ακόμη η υποχρεωτική εκτέλεση εκτρώσεων και γίνεται σεβαστή η επίκληση λόγων συνειδήσεως σε περίπτωση αρνήσεως.

Το τι οδηγεί μια γυναίκα στην έκτρωση είναι γνωστό. Φεμινίστριες στο παρελθόν διακήρυτταν ότι προτιμούν τη λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία από τα παιδιά! Άλλες γυναίκες δέχονται φορτικότατες τις πιέσεις από τους άνδρες ή τους συντρόφους τους, που επικαλούνται λόγους οικονομικούς και που παραμένουν συνήθως στο απυρόβλητο, καθώς η ανδροκρατούμενη κοινωνία συνήθως δείχνει τη γυναίκα. Τί όμως οδηγεί μια κοινωνία στη νομιμοποίηση της ευθανασίας; Ασφαλώς δεν λείπει το λογικό επιχείρημα: Προς τί να υποφέρει ένας άνθρωπος και ιδιαίτερα ένας νέος άνθρωπος, όταν η επιστήμη έχει αποφανθεί κατά τρόπο κατηγορηματικό περί του επικειμένου θανάτου του; Βέβαια η απάντηση του πιστού, η χωρίς νόημα για τον άπιστο, είναι: Ο Θεός είναι ο χορηγός της ζωής και αυτός μόνο έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει. Γι’ αυτό ένας χριστιανός είναι σαφώς και κατά της θανατικής καταδίκης. Εστιάζουμε αλλού τη σκέψη μας. Οι δυτικές κοινωνίες είναι κοινωνίες, στις οποίες από καιρό έχει χαθεί το νόημα ζωής. Η Τατιάνα Γκορίτσεβα, καθηγήτρια στο παρελθόν της μαρξιστικής φιλοσοφίας στο Λένιγκραντ, η οποία μετά από πολλές περιπλανήσεις σε διάφορους –ισμούς κατέληξε στην Ορθοδοξία, έγραψε: «Ο άνθρωπος έχει να επιλέξει ανάμεσα στον πόνο και στην ανία. Εμείς οι ορθόδοξοι επιλέξαμε τον πόνο, οι δυτικοί την ανία». Ο πόνος είναι ανυπόφορος για τον δυτικό άνθρωπο. Πέραν αυτού σπανίζει σ’ αυτόν ακόμη και το πνεύμα θυσίας. Πίσω από την έγνοια για τον ανιάτως πάσχοντα συνήθως κρύβεται η επιθυμία: «Άντε να τελειώνουμε». Να απαλλαγούμε εμείς από τη φροντίδα και το ασφαλιστικό σύστημα από τη δαπάνη της περαιτέρω νοσηλείας. Άλλωστε, αφού όλα τελειώνουν στον τάφο, προς τί ο πόνος; Και όμως ο πόνος, κατά την ορθόδοξη θεολογία εξαγνίζει. Λέγεται ότι τα αντικαρκινικά νοσοκομεία είναι οι καλύτεροι ιεροκήρυκες. Πλείστοι όσοι ασθενείς στο κρεβάτι του πόνου βρήκαν το νόημα του βίου και ετοιμάστηκαν, να διαβούν προς τη ζωή. «Ψιλά γράμματα» αυτά για τους οπαδούς του πρακτικού υλισμού, οι οποίοι όμως βιώνουν τον τρόμο του θανάτου, μη παύοντας από την άλλη να κατηγορούν την Εκκλησία ότι κραδαίνοντας τον θάνατο τρομοκρατεί τους πιστούς. Γι’ αυτούς όλους ο παιάνας της Αναστάσεως είναι πένθιμο εμβατήριο.

Φαίνεται σήμερα η Δύση να ζει με τόσες βεβαιότητες, ώστε να μη θέλει να εγκύψει στα μύρια όσα προβλήματα απασχολούν τις κοινωνίες της. Μάλιστα ωθεί την πρόκληση με την περιφρόνηση των πνευματικών νόμων στο έπακρο θέτοντας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της τα «δικαιώματα» των επιλεγόντων τη διαστροφή περί την γενετήσια σφαίρα, οι οποίοι και πληθαίνουν ανησυχητικά και προνομιούχοι πολίτες έχουν καταστεί σε πλείστες όσες δυτικές χώρες. Στις ΗΠΑ προ ετών κάποιος «επιστήμων» «ανακάλυψε» κατά παραγγελία το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας! Πρόσφατα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ψήφισε νομοσχέδιο, με το οποίο ζητά από τα κράτη μέλη να λάβουν μέτρα κατά της «ομοφοβίας»!

Το Ισλάμ διαρκώς ανέρχεται αριθμητικά στις χώρες της παρακμής και το μέλλον αυτών είναι προδιαγεγραμμένο. Όσοι αντισταθούν στην ισλαμοποίηση, πρέπει να έχουν λόγους. Και τους λόγους δεν τους δίνει το πνεύμα του πρακτικού υλισμού, αλλά η εναλλακτική πίστη, η χριστιανική, αυτή που σήμερα λοιδορείται στη Δύση. Αλλά δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί η πίστη αυτή με το πλήθος των εκπτώσεων που σήμερα τη χαρακτηρίζουν. Γι’ αυτό θα δικαιωθεί ο διαπρεπής βυζαντινολόγος Ράνσιμαν, που έγραψε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας της Ορθοδοξίας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3075

Η Γερουσία του Βελγίου ενέκρινε σήμερα [12/12/2013], με μεγάλη πλειοψηφία, την πρόταση να επεκταθεί η ισχύς του νόμου για την ευθανασία και στους ανηλίκους που πάσχουν από ανίατη ασθένεια στο τελευταίο στάδιο, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εφαρμογή του μέτρου στη χώρα.

Η πρόταση θα πρέπει να εγκριθεί και από τη Βουλή για να τεθεί σε ισχύ.
Οι γερουσιαστές ενέκριναν την πρόταση με ψήφους 50 υπέρ έναντι 17 κατά.

Οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι, που μετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό,
ψήφισαν υπέρ, όπως και οι Οικολόγοι και οι γερουσιαστές του αντιπολιτευόμενου εθνικιστικού φλαμανδικού κόμματος NVA. Καταψήφισαν την πρόταση οι Χριστιανοδημοκράτες και οι εκπρόσωποι του ακροδεξιού φλαμανδικού κόμματος Vlaams Belang.

Το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί πλέον στη Βουλή όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα συζητηθεί πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 25 Μαΐου.
Με βάση το νομοσχέδιο αυτό ένας ανήλικος θα μπορεί να ζητήσει να του γίνει ευθανασία εάν βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο μιας ανίατης ασθένειας και υποφέρει από επίμονους, αφόρητους σωματικούς πόνους. Θα πρέπει προηγουμένως να λάβει την έγκριση των γονέων του και να συμβουλευτεί μια ομάδα ειδικών γιατρών.

Η ευθανασία για τους ενήλικες είναι νόμιμη στο Βέλγιο από το 2002, όμως ελάχιστοι ασθενείς καταφεύγουν σ' αυτήν. Το 2012 μόνο το 2% όλων των καταγεγραμμένων θανάτων στη χώρα προήλθε από ευθανασία.

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/diethni/34569-egkrithike-o-no

Νομιμοποίηση θεληματικής ευθανασίας; 

Με αφορμή μια δημοσκόπηση

του Εμμανουήλ Παναγόπουλου, Αμ. Επικ. Καθηγητή Χειρουργικής τ. Συντ. Διευθ. Χειρουργού ΕΣΥ

Μετά από πέντε αποτυχημένες προσπάθειες, τα τελευταία δυο χρόνια, νομιμοποίησης της ευθανασίας σε τέσσερις πολιτείες της Αυστραλίας — Βικτώρια, Τασμανία, Δυτική Αυστραλία και Νότια Αυστραλία — στις αρχές του 2011, δημο­σιοποιήθηκε μία δημοσκόπηση, που έγινε ηλε­κτρονικά τον Νοέμβριο του 2010 από το The Australia Insitute, σε ένα εθνικό αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.294 Αυστραλών.
Μεταξύ πολλών άλλων ερωτημάτων υπήρχε και το ερώτημα της υποστήριξης ή μη της νομι­μοποίησης της ευθανασίας για ασθενείς τελικού σταδίου με ανυπόφορους πόνους.

Η έρευνα αυτή έδειξε ότι το 75% των ερωτη­θέντων συμφωνεί με τη νομιμοποίηση της ευθα­νασίας σε τέτοιους αρρώστους, που και οι ίδιοι απαιτούν τον τερματισμό της ζωής τους. Το 13% δεν συμφωνεί και το 12% δεν είναι σίγουρο για την απάντηση.
Το εντυπωσιακό στοιχείο της έρευνας, όπως ανέφερε ο Josh Fear, Διευθυντής του Αυστραλια­νού Ινστιτούτου, ήταν το υψηλό ποσοστό, 65%, αποδοχής της ευθανασίας μεταξύ αυτών που δή­λωσαν χριστιανοί. Το ποσοστό αποδοχής ήταν υψηλότερο μεταξύ αυτών που δήλωσαν άλλο θρήσκευμα και έφθασε το 91% στα άτομα χωρίς θρήσκευμα. Το ποσοστό αυτό (65%) των συμφω­νούντων με την ευθανασία χριστιανών, είναι όντως εντυπωσιακό και έρχεται σε πλήρη αντί­θεση με την μέχρι σήμερα εμπειρία που δείχνει ότι η πλειοψηφία των ατόμων που κάνουν χρήση του νόμου για την ευθανασία δεν ανήκουν σε κάποια θρησκεία, ενώ τα άτομα με ισχυρές θρησκευ­τικές πεποιθήσεις δεν κάνουν χρήση του δικαιώ­ματος αυτού.