Ἡ γενικότερη κατάσταση ποὺ βιώνουμε διεθνῶς εἶναι κατὰ βάση πνευματική, καὶ ὡς τέτοια θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίζεται. Θὰ λειτουργήσουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι πρὸς πάσα κατεύθυνση (ἀρχὴ ὠδίνων).
Ὅπως ἔχει χαρακτηριστικὰ εἰπωθεῖ, ἅγιοι σὰν τὸν Ἅγιο Παΐσιο ἐμφανίζονται μιὰ φορὰ στὰ ἑξακόσια χρόνια.
Συγκεκριμένα, ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶχε πεῖ χαρακτηριστικὰ στὸν Καθηγητὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γραμματικάκη Ἰωάννη, ὅτι Ἅγιοι σὰν τὸν Γέροντα Παΐσιο ἐμφανίζονται κάθε ἑξακόσια χρόνια! (Μου το απεκάλυψε σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του)
Κατὰ τὴν προσωπική μου ἐκτίμηση ἀλλὰ καὶ σύμφωνα μὲ τὶς θέσεις ἄλλων, σύγχρονων Γερόντων, μπορεῖ νὰ μᾶς γονατίσουν, ὡστόσο δὲ θὰ μᾶς ἐκμηδενίσουν.
«Αν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πέσουμε στα γόνατα και παρακαλέσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους, τότε ίσως καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την μπόρα που έρχεται και να ελκύσουμε την Χάρη του Θεού συντομότερα. Εξαρτάται από τη δική μας μετάνοια.»
«Ο Χριστὸς θα επιτρέψει κάποια πράγματα. Όμως, η νίκη θα είναι υπέρ των Ορθοδόξων. Να το θυμάστε!»
Ὁ Χριστὸς νὰ μᾶς δίνει φώτιση.
Μὲ πολὺ πόνο καὶ ἀγάπη Χριστοῦ,
Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου
Επισμηναγός ε.α.
Μέλος Αεροπορικής Ακαδημίας Εκδότης - Συγγραφέας
Το βιβλίο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή
Πηγή: (Αποσπάσματα από το βιβλίο: Τόμος Α ́ - 7η Έκδοση Μαρτυρίες Προσκυνητών Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924-1994, Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγού ε.α., Μέλους Αεροπορικής Ακαδημίας Εκδότης - Συγγραφέας)
Πληροφορούμαστε ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. ὅτι στὶς 30 Ἰουνίου καί 1η Ἰουλίου θὰ πραγματοποιηθεῖ ἐκδήλωση στὸ ΟΑΚΑ μὲ ὄνομα «Colour Day Festival», (Φεστιβὰλ τῶν Χρωμάτων). Παρουσιάζεται ὡς ἕνα νεανικὸ event ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ ζωντανὴ μουσικὴ καὶ χορὸ, περιλαμβάνει τὴ μαζικὴ ρίψη ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες χιλιάδων συσκευασιῶν (σακουλάκια) ἔγχρωμης σκόνης ποὺ θὰ σκεπάσει τοὺς παρευρισκόμενους. Ἡ καθησυχαστικὴ διαβεβαίωση ὅτι ἡ ἐν λόγῳ σκόνη εἶναι ἐλεγμένη καὶ ἀκίνδυνη δὲν αἴρει τὸν βαθὺ προβληματισμὸ καὶ ἀπορία ποὺ προκαλεῖ ἡ παρουσίαση τῆς προέλευσης τοῦ φεστιβὰλ ἀπὸ τοὺς διοργανωτές: «Ἡ ἰδέα ἔρχεται ἀπὸ … ἀντίστοιχα φεστιβὰλ σέ ΗΠΑ, Πορτογαλία, Ἀγγλία & Ἰσπανία …., ἡ καταγωγή της ὅμως προέρχεται ἀπὸ τὴ διάσημη θρησκευτικὴ γιορτὴ τῶν χρωμάτων στὴν Ἰνδία, ὅπου κάθε ἄνοιξη γιορτάζεται μὲ εὐλάβεια ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια!». Ὁ θρησκευτικὸς χαρακτήρας τῆς ρίψης ἢ ἐπάλειψης μὲ χρώματα στὴ γιορτὴ αὐτή ἔχει ποικίλες ἀναφορὲς στὴν ἰνδουϊστικὴ μυθολογία , οἱ δὲ λοιπὲς ἑόρτιες ἐκδηλώσεις συνοδεύονται στὶς Ἰνδίες ἀπὸ μία μᾶλλον γνώριμη καρναβαλικὴ συμπεριφορά (οἰνοποσία, μουσικὲς, χορό, ἀπρεπεῖς χειρονομίες) καθὼς ὅλα ἐπιτρέπονται ἐκείνη τὴν ἡμέρα! Ἕνα εἶδος «ὀριεντὰλ» καρναβάλι ἔρχεται στὴ χώρα μας καί ὅπως συμβαίνει μὲ κάθε καρναβάλι, πίσω ἀπὸ τὴν «ἐλαφρὰ διάθεση» γιὰ ἐκτόνωση καὶ Holi Festival of Colours μπορεῖ νὰ δηλώνει τὰ παιχνιδίσματα τῆς Ἰνδουϊστικῆς θεότητας Κρίσνα μὲ τὶς παλλακίδες του ἢ τὴν ἀγαπημένη του Radha εἴτε ἀνάμνηση τῆς καταστροφῆς (ἀποτέφρωσης) κακοῦ πνεύματος τῆς ἰνδ. μυθολογίας καὶ ἐπάλειψης μὲ τὴν τέφρα του, ἢ ἀκόμη τὸν ἐρχομὸ τῆς πολύχρωμης ἄνοιξης, μὲ ἀναφορὲς στὴ γονιμότητα κλπ. διασκέδαση (μὲ ὅ,τι αὐτὰ συνεπάγονται) βρίσκεται σταθερὸ εἰδωλολατρικὸ ὑπόβαθρο. Εἶναι ὁμολογουμένως ὅμως ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἀκοῦμε νὰ διατυμπανίζεται τὸ ὑπόβαθρο αὐτό μὲ τρόπο, ὥστε νὰ καλεῖ τοὺς ἐνδιαφερόμενους νὰ γνωρίσουν περισσότερα γι’αὐτὸ καὶ τὸ μητρικό του περιβάλλον τουτἔστιν τὴν ἰνδουϊστικὴ μισάνθρωπη θρησκεία. Τὴ θρησκεία - ὄχημα τῆς Νέας Ἐποχῆς -καθὼς καὶ τὶς πρακτικές της - ποὺ συστηματικὰ ἐπιχειρεῖται νὰ εἰσβάλλει στὸν Δυτικό κόσμο. Ἡ γιόγκα περνάει ὡς σωματικὴ ἄσκηση, ἡ προσευχὴ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸν διαλογισμό, ἡ κλασικὴ ἰατρική - φαρμακευτικὴ ὑποσκάπτεται ἀπὸ τὶς «ἐναλλακτικὲς» λεγόμενες θεραπεῖες, ἀκόμη καὶ στὴν διασκέδαση τῶν νέων διαφαίνεται ἰνδουϊστικὸ φόντο. Ὁ ἐν Τριάδι ἀποκαλυφθεὶς τέλειος Θεός, ἐκτοπίζεται ἀπὸ μία συμπαντικὴ θεϊκότητα-θεότητα.
Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία, ἀγωνιῶσα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν χιλιάδων βαπτισμένων στὸ ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος νέων μας, ἔχει τὸ ἱερὸ χρέος τῆς ἐνημέρωσης καὶ ἐπισήμανσης τῶν καταστροφικῶν κινδύνων ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὶς ἄνω ἐκδηλώσεις. Αὐτονόητο τυγχάνει ὅτι ὡς χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, τὸν Χριστὸν ἐνδυσάμενοι, φυλάσσουμε τὸν χιτῶνα τοῦ Βαπτίσματός μας καὶ τῶν παιδιῶν μας ἀμόλυντο, ἀπέχοντες ἀπὸ τὰ γεγονότα αὐτά, ὅσο «ἀθῶα» ἢ νεανικὰ ἢ ἀνθρωπιστικὰ ἢ «πνευματικά» κι ἂν φαίνονται.
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού
Σχόλιο Συντάκτη: Λόγια ξεκάθαρα, για όποιον θέλει να καταλάβει.
«Πού είναι η πνευματική ηγεσία;
«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καὶ προδίδει»
Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους. Τὸ καταλάβατε;
«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό!»
«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»
Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν του π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου
(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994)
«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραρρυῶμεν… πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα
τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἑβρ. 2, 3)
«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα…
Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας... Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας…, ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς… Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα…».
«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον… «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)…
Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.
Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα…Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.
Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Συγκριτικὰ τώρα, …τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, …δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.
Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω …πάμπολλα.
Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε;
Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;
Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.
Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, …ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.
Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».
Ἀπομαγνητοφώνηση:
Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος»
Πηγή: Αβέρωφ
Τά ἄρθρα 27 καί 28 τοῦ Συντάγματος, παρέχουν ἐξουσίες πού τελοῦν ὑπό τόν ἀπαράβατο ὅρο τοῦ ἄρθρου 1 παρ. 1 αύτοῦ, ὅτι ἀσκοῦνται ὑπέρ ... καί τοῦ ἔθνους.
Μέ τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἐκχωρεῖται ἐθνική κυριαρχία καί στό ὄνομα Μακεδονία, ἀλλά καί στήν πρόσβαση στό λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης καί στήν θάλασσα περαιτέρω, ἄρα ἔχει καί τόν χαρακτῆρα δεσμευτικοῦ προσυμφώνου, γιά ἄσκηση δικῆς μας ἐθνικῆς κυριαρχίας, ἀπό τά Σκόπια, στήν θάλασσα καί δή καί στήν ΑΟΖ μας στό Αἰγαῖο.
1ον ) Ἄρθρο 27 τοῦ Συντάγματος , Ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Ἡ ἀπόλυτη πλειοψηφία τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν (151 σήμερα) πού ἀναφέρονται στο άρθρο 27 τοῦ Συντάγματος, δέν ἀρκοῦν, γιά ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας μέ τήν Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Περί ἀμυντικοῦ διαπραγματευτικοῦ ὅπλου πρόκειται. Ὄχι γιά δυνατότητα Κυβερνήσεως νά φέρῃ στήν Βουλή, κατά βούληση, ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίος μας. Διότι τότε, δέν θά εἶχε νόημα τό άρ. 28 τοῦ Συντάγματος.
Δηλαδή, κατ’ ὀρθή ἑρμηνεία τοῦ ἄρθρου 27, αὐτό ἔχει λόγο ὑπάρξεως καί εἶναι χρησιμοποιήσιμο, μόνο σέ περίπτωση σοβαρῆς ἤττας σέ πόλεμο, ὥστε νά μετριασθῆ ἡ ἀναγκαστική ἐκχώρηση ἡ συνισταμένη σέ μεταβολή τῆς Ἐπικρατείας. Τοῦτο, διά τῆς προβολῆς τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, ἀπό τούς διαπραγματευτές μας. Δηλαδή, νά δύνανται νά προβάλλουν πειστικῶς, ὅτι ἔχει λόγο ὁ λαός στήν συμφωνία διά τοῦ ἀντιπροσωπευτικοῦ του σώματος, ἔτσι ὥστε ὅ,τι ἐκχώρηση τυχόν συμφωνηθῆ λόγῳ τῆς ἤττας, νά εἶναι ὅσο πιό περιορισμένη γίνεται.
2ον) Ἄρθρο 28 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, Διεθνεῖς συνθῆκες γενικῶς
Α) Τό ἄρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, ἀφορᾶ στήν ἐπικύρωση γενικῶς τῶν διεθνῶν συνθηκῶν, δηλαδή ἔχει γενικό χαρακτῆρα, καί δέν ἀρκεῖ ἀπό μόνο του γιά τήν ἐπικύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, ἀφοῦ μέ αὐτήν ἐκχωροῦνται ἐθνικά κυριαρχικά δικαιώματα μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας στό γειτονικό αὐτῆς κράτος.
Β) Ἄρθρο 28 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος , Ἀναγνώριση ἁμροδιοτήτων ἀπό τό Σύνταγμα σέ διεθνεῖς ὀργανισμούς.
Τό ἄρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, ἀπαιτεῖ αὐξημένη πλειοψηφία 3/5 τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, ὑπό πρόσθετες εἰδικές προϋποθέσεις - ὄχι ὅμως γιά τήν ἐκχώρηση κυριαρχικῶν δικαιωμάτων (ἄλλων πλήν τῶν ἐπί τῆς Ἐπικρατείας κυριαρχικῶν δικαιωμάτων, πού καλύπτονται ἀπό τό άρθρο 27 με τήν προαναφερθεῖσα ἔννοιά του), ἀλλά - γιά τήν ἁπλῆ "ἀναγνώριση ἁρμοδιοτήτων κατά τό Σύνταγμα" σέ διεθνεῖς ὀργανισμούς. Δέν ἔχει τέτοιο κύριο ἀντικείμενο ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.
Γ) Ἄρθρο 28 παρ. 3 τοῦ Συντάγματος , Περιορισμοί στήν ἄσκηση ἐθνικῆς κυριαρχίας
Τό ἄρ. 28 παρ. 3 τοῦ Συντάγματος, δέχεται μέν ὄτι γιά τήν ἐξυπηρέτηση σπουδαίου ἐθνικοῦ συμφέροντος εἶναι δυνατόν νά ἀποφασισθοῦν περιορισμοί στήν ἄσκηση ἐθνικῆς κυριαρχίας, μέ 151 βουλευτές, ἀλλά
α) ὄχι ἐκχώρηση ἀσκήσεως ἐθνικῆς κυριαρχίας, σέ ξένη χώρα ή σέ διεθνῆ ὀργανισμό,
β) ὄχι ἀναγνώριση ἀρμοδιοτήτων κατά τό Σύνταγμα, σέ ξένη χώρα ή σέ διεθνῆ ὀργανισμό,
γ) ὄχι γιά βλάβη τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος, ὅπως αὐτό ἀπορρέει ἀπό τό ἄρθρο 1 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, ἀλλά καί ὅπως ὅπως αὐτό ἔχει προσδιορισθῆ μέ τήν ἀπόφαση τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν τοῦ 1992.
Ἡ ἀπόφαση αὐτή, εἶναι πολιτικοῦ μέν χαρακτῆρος, ἀλλά εὑρίσκεται ὑπεράνω τῆς τρεχούσης ἀσκήσεως κυβερνητικῆς ἐξουσίας, ἔχει δεσμευτικό χαρακτῆρα γιά τήν ἄσκηση τῆς "κυβερνητικῆς" ἐξουσίας καί ἀποτελεῖ πολιτικό μπούσουλα, ὑποχρεωτικό κατά συνταγματικό ἔθιμο. Πράγματι , τό πολιτικό σύστημα δέν ἀπέστη αὐτῆς ἀπό τό 1992 μέχρι καί τό 2017, δηλαδή ἐπί 25 χρόνια, καί αὐτό τό συνταγματικό ἔθιμο δέν παραβιάσθηκε ἐν τέλει οὔτε καί ὑπό τίς δυσμενέστατες συνθῆκες τῶν διαπραγματεύσεων τοῦ 2008 (ὁπότε τέθηκαν στά Σκόπια ἀπό τήν Ἑλλάδα προϋποθέσεις αὐστηρότερες τοῦ τότε ὁρίου ὑποχωρήσεώς τους).
δ) Ὑπάρχουν καί ἄλλες προϋποθέσεις τοῦ ἄρθρου 28 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, πού θίγονται ἀπό τήν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ὅπως ὅτι δέν ὑπάρχει ἀμοιβαιότης γιά τήν ἐκχώρηση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, οὔτε ἀμοιβαιότης γιά τήν πρόσβαση τῶν Σκοπίων στή θάλασσα. Δέν ὑπῆρξε ποτέ στό διεθνές δίκαιο, διαίρεση στά τρία τῆς Μακεδονίας, αὐτό εἶναι διαπιστωμένα ψεῦδος τῆς προπαγάνδας τῆς Βουλγαρίας πρό 100 καί πλέον ετῶν, καί δέν πέρασε στήν συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου τοῦ 1918. Τήν χρήση τοῦ όνόματος αὐτοῦ γιά μέρος κράτους, τήν Γιουγκοσλαβία, τήν ἀνέχθηκε μέν ἡ Ἑλλλάδα, ἀλλά πάντα ἀμφισβητώντας τήν de jure ἀλήθεια τῆς όνομασίας αὐτῆς. Συνεπῶς, γιά τή ἐκχώρηση τοῦ όνόματος τῆς Μακεδονίας σέ ἀνεξάρτητο κράτος, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ ἀμοιβαιότητα - πολλῶ μᾶλλον καθ’ ὅσον στό κράτος αὐτό, ἐπί 65 ἔτη ἤδη, προωθεῖται ὁ «ἀλυτρωτικός» ἐπεκτατισμός εἰς βάρος τῆς Μακεδονίας. Ἔχουν, ἐξ ἄλλου, τά Σκόπια ποτάμια πού καθίστανται πλεύσιμα - τί ἀνταλλάγματα πήραμε; Κανένα.
ε) Τό σπουδαιότερο ἀπό ἀπόψεως διαδικασίας: Οἱ 151 βουλευτές ἀρκοῦν για περιορισμούς στήν ἄσκηση ἐθνικῆς κυριαρχίας, μόνον ἐφ΄ὅσον "ἡ Ἑλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα μέ νόμο..." στήν λήψη τέτοιας ἀποφάσεως (άρ. 28 τοῦ Συντάγματος). Μία Βουλή ὅμως, πού θά ἔχῃ τήν πίεση τοῦ ΝΑΤΟ καί τῆς Ε.Ε., πραγματικῶς ἤ ἠθικῶς, νά κυρώσῃ τήν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, δέν εἶναι ἐλεύθερη. Πολλῶ μᾶλλον, ἐάν τα Σκόπια ἔχουν ἤδη εἰσέλθει σέ ἐνταξιακές διαπραγματεύσεις μέ τούς ἐν λόγῳ φορεῖς!
Συμπέρασμα: Τά ἄρθρα 27 καί 28 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἔτσι ὅπως ἔχουν τά πράγματα, δηλαδή α) ἡ μέχρι τώρα διαδικασία, β) ἡ διαδικασία πού ἔχει ἀποφασισθῆ νά ἀκολουθηθῆ περαιτέρω, γ) τό περιεχόμενό της, καί δ) τό θέμα τῆς παραχωρήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς μοναδικῆς ἱστορικῶς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας σέ γειτονικό αὐτῆς κράτος, χωρίς δυνατότητα ἀμοιβαιότητας ἀπό μέρους του στό θέμα αύτό, μέ πρόκληση ἔτσι ἀμέσου κινδύνου ἀμφισβητήσεως τῶν ὁρίων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, δέν ἐπιτρέπει στήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν νά περάσῃ ἐγκύρως ἀπό τήν Ἑλληνική Βουλή, καί νά ξεπεράσῃ ἔτσι, τό ἐπίπεδο μιᾶς ἀπλῆς «συμφωνίας κυρίων» - ἀπό ἀπόψεως Ἑλληνικοῦ Συνταγματικοῦ δικαίου, χωρίς προηγούμενη ἀπόφαση τῆς Βουλῆς, εἶναι ἕνα ἀνεπίσημο ἔγγραφο ἐκφράσεως προσωπικῶν προθέσεων αὐτῶν πού τό ὑπέγραψαν ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ στεροῦνταν σχετικῆς πρός τοῦτο ἁρμοδιότητος ἤ ἐξουσιοδοτήσεως.
Αὐτή ὅλη ἡ προοπτική τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνταγματικοῦ δικαίου, ἀληθής καί ἀκριβής, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοηθῆ ἀπό τό διεθνές δίκαιο χωρίς παραμόρφωση τῶν ἀρχῶν του.
Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (ΠΕΘ) διοργάνωσε στὶς 10 Ἰουνίου στὸ κτήριο τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἐκλεκτοῦ ἀκροατηρίου Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα μὲ θέμα: «Οἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὰ Θρησκευτικά: Νέα δεδομένα – προοπτικές».
Τὴν Ἡμερίδα, στὴν ὁποία παραβρέθηκαν ἔγκριτοι νομικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ διδάκτορας τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου κ. Γεώργιος Κρίππας κ.ἄ., προλόγισε ὁ πρόεδρος τῆς ΠΕΘ κ. Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς Παιδαγωγικῆς τοῦ ΑΠΘ, ὁ ὁποῖος μεταξὺ τῶν ἄλλων «τόνισε ὅτι οἱ δύο ἀκυρωτικὲς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ) γιὰ τὰ νέα προγράμματα» τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν «εἰσχωροῦν σὲ βάθος ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ σὲ πολὺ λεπτὰ παιδαγωγικὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν».
Μετὰ τοὺς χαιρετισμοὺς ἐκ μέρους ἐπιφανῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ἀκολούθησαν κατὰ τὸ πρόγραμμα τέσσερις εἰσηγήσεις:
1. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος ἀνέπτυξε τὸ θέμα «Προβληματισμοὶ καὶ πρόταση γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν» καὶ «τόνισε ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος (…) ἔλαβε ἀπόφαση κατὰ τὸν μήνα Ἰανουάριο 2016 (…) νὰ γίνει διάλογος μὲ τὴν Πολιτεία, μὲ βάση τὸ Ἀναλυτικὸ Πρόγραμμα καὶ τὰ διδακτικὰ βιβλία τοῦ 2003-2006, μὲ σκοπὸ νὰ γίνουν οἱ ἀπαιτούμενες βελτιώσεις σὲ αὐτὰ καθὼς καὶ προσθῆκες κάποιων κεφαλαίων σὲ ξεχωριστὲς ἑνότητες στὸ τέλος τῶν βιβλίων ποὺ νὰ ἀφοροῦν στὶς χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ στὶς θρησκεῖες (…). Ὁ Σεβασμιώτατος ὑπογράμμισε ὅτι τὸν Μάρτιο τοῦ 2016 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐπικύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου.
2. Ἡ Καθηγήτρια Συνταγματικοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ ΕΚΠΑ κ. Θεοδώρα Ἀντωνίου μίλησε μὲ θέμα «Ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὴ δημόσια ἐκπαίδευση: Συνταγματικὴ διάσταση», ὅπου «περιέγραψε τὴν πολιτικὴ ποὺ ἀκολουθοῦν στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν οἱ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες καὶ κατόπιν σημείωσε ἐμφαντικὰ ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας μας, ὅταν μιλάει γιὰ θρησκευτικὴ συνείδηση, ἐννοεῖ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ συνείδηση».
3. Ὁ τ. Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Νικόπουλος μίλησε μὲ θέμα «Ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση τοῦ ἄρθρου 16 §2 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος». «Ἐπισήμανε χαρακτηριστικὰ ὅτι πέρα ἀπὸ τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται “Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος”», τὸ ἄρθρο 3 «ἀναφέρει ὅτι “ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ” (…). Κατέληξε μάλιστα τονίζοντας ὅτι, ἂν ἡ Κυβέρνηση συνεχίσει νὰ μὴν ἐφαρμόζει τὶς ἀποφάσεις τῆς Δικαιοσύνης, αὐτὸ συνιστᾶ βίαιη κατάλυση τῆς Δημοκρατίας στὴ χώρα μας καὶ σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 120 τοῦ Συντάγματος “ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴ βία”».
4. Ὁ τ. Σύμβουλος τοῦ ΣτΕ κ. Διονύσιος Μαρινάκης μὲ θέμα «Ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατὰ τὴ νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας» «ἔκανε μία πλήρη ἀνάλυση τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ 926/2018 ποὺ ἀκυρώνει τὰ “νέα” Θρησκευτικὰ τοῦ Λυκείου, καὶ 660/2018 ποὺ ἀκυρώνει τὰ “νέα” Θρησκευτικὰ τοῦ Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου, λέγοντας χαρακτηριστικὰ ὅτι εἶναι δύο ἱστορικὲς ἀποφάσεις, μνημεῖα τοῦ νομικοῦ μας πολιτισμοῦ, λόγῳ τῆς ἐπιστημονικῆς καὶ πλήρους τεκμηρίωσής τους» (Δελτίο Τύπου 62/14-6-2018).
Συμμεριζόμαστε τὶς βαρυσήμαντες ἐπισημάνσεις τῶν διαπρεπῶν εἰσηγητῶν, καθὼς καὶ τὶς ἀξιόλογες παρεμβάσεις εἰδικῶν ἐπιστημόνων, ποὺ ἔγιναν ἐπὶ τοῦ φλέγοντος θέματος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὴν παραπάνω Ἡμερίδα. Ταυτόχρονα ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά σεβασθεῖ πλέον τὶς ἀποφάσεις τῆς Δικαιοσύνης καὶ τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅπως ἔχει ὑποχρέωση ἀπὸ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος καὶ τοὺς ἐφαρμοστικούς του νόμους. Αὐτὸ σημαίνει Δημοκρατία!
Πηγή: Ο Σωτήρ
Ἡ «ἐσχάτη πλάνη» τῆς Μεγάλης Συνόδου
Ιούνιος 19, 2018
Δύο χρόνια μετὰ τὴ σύγκληση τῆς Μεγάλης Συνόδου στὴν Κρήτη καὶ ἀφοῦ ἔχουν γραφεῖ τόσα γι᾿ αὐτὴν καὶ τὶς ἀποφάσεις της, ἦρθε νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί της καὶ τὸ 8ο Διεθνὲς Συνέδριο Ὀρθοδόξου Θεολογίας ποὺ πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὶς 21 μέχρι τὶς 24 Μαΐου 2018 στὴ Θεσσαλονίκη. Θέμα τοῦ Συνεδρίου ἦταν ἀκριβῶς αὐτό: «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία τὸν 21ο αἰώνα». 120 ὁμιλητὲς ἀπὸ 15 χῶρες καὶ 25 Θεολογικὲς Σχολές, Ἰνστιτοῦτα καὶ Ἑρευνητικὰ Κέντρα παρουσίασαν τὶς εἰσηγήσεις τους στὸ Συνέδριο αὐτό.
Εὔκολα διαφαίνεται ἡ σκοπιμότητα συγκλήσεως τοῦ Συνεδρίου μὲ τέτοιο θέμα. Ὅμως ἕνα ζήτημα μᾶς ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση καὶ μᾶς προξένησε πολλὴ θλίψη. Τὸ εἴδαμε ἀρχικὰ στὴν περιέχουσα σημαντικὰ στοιχεῖα εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου, τὸ συναντήσαμε κατόπιν καὶ στὴν εἰσήγηση τοῦ καθηγητῆ κ. Γρηγορίου Λαρεντζάκη. Καθὼς δὲν ἔχουν δημοσιευθεῖ ὅλες οἱ εἰσηγήσεις, δὲν ἀποκλείεται νὰ ἔχουν ἀναφερθεῖ καὶ ἄλλοι σ᾿ αὐτό.
Πρόκειται γιὰ τὸν ὅρο «ἑτερόδοξοι», τὸν ὁποῖο καὶ οἱ δύο εἰσηγητὲς ἀντιδιαστέλλουν ἀπὸ τὸν ὅρο «αἱρετικοί». Ὑποστηρίζουν δηλαδὴ ὅτι οἱ χριστιανικὲς ὁμολογίες, μὲ τὶς ὁποῖες ἡ Ὀρθοδοξία βρίσκεται σὲ διάλογο, δὲν εἶναι αἱρετικὲς ἀλλὰ ἁπλῶς ἑτερόδοξες. Μάλιστα ὁ Σεβασμιώτατος προτείνει ὅτι σὲ μία μελλοντικὴ ἀνάλογη Σύνοδο ὀφείλουμε «νὰ ἐπαναξιολογήσουμε τὴ χρήση τοῦ ὅρου “αἱρετικός”, διακρίνοντάς τον ἀπὸ τὸν ἑτερόδοξο χριστιανὸ ἢ ἀπὸ τὸν ὁμόδοξο σχισματικό, κάτι ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ κατανοήσουμε καλύτερα τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας».
Ἀλήθεια, θὰ παίζουμε μὲ τὶς λέξεις; Ἑτερόδοξος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει διαφορετικὴ «δόξα», διαφορετικὸ «δόγμα», ὅπως καὶ ὁ αἱρετικός. Ἑπομένως οἱ ὅροι “ἑτερόδοξοι” καὶ “αἱρετικοὶ” εἶναι ταυτόσημοι· πῶς θὰ τοὺς διακρίνουμε ὡς κάτι διαφορετικό; Βέβαια γιὰ λόγους ἐντυπώσεως χρησιμοποιεῖται κατὰ κόρον σήμερα ὁ ὅρος “ἑτερόδοξοι” γιὰ τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς, αὐτὸ ὅμως δὲν ἀλλάζει τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι αἱρετικοί.
Γι᾿ αὐτὸ τὶς “ἑτερόδοξες” ἢ “ἑτερόδοξες ἀδελφὲς ἐκκλησίες”, ὅπως ἀποκαλοῦνται στὶς παραπάνω εἰσηγήσεις οἱ ποικίλες ὁμολογίες, ὁ μέγας σύγχρονος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς τὶς ὀνόμαζε μὲ ἀκρίβεια αἱρέσεις καὶ ψευδοεκκλησίες. Ἔγραφε:
«Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Παπισμόν. Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τὴν ἄλλην αἵρεσιν. Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις.»
(Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 224)
Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰώνια ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας· καὶ κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα, ὅποια θέση κι ἂν κατέχει, νὰ τὴν ἀλλάξει. Ἂν τὸ κάνει, κινδυνεύει νὰ βρεθεῖ στὸν χῶρο ποὺ περιγράφουν αὐτοὶ οἱ ταυτόσημοι ὅροι “ἑτερόδοξοι” καὶ “αἱρετικοί”. Κι αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ «ἐσχάτη πλάνη» τῶν ἀμφίσημων θέσεων τῆς Μεγάλης Συνόδου, τὴν ὁποία μὲ πάθος ὑπερασπίζονται.
Πηγή: Ὁ Σωτήρ
Τό ἔτος πού γεννήθηκε ὁ Γέροντας ἔγινε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν καί ξερριζώθηκε ὁ Ἑλληνισμός τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπό τίς πατρογονικές του ἑστίες. Πῆρε καί ἡ οἰκογένεια τοῦ Γέροντα μαζί μέ τούς ἄλλους Φαρασιῶτες καί τόν ὅσιο Ἀρσένιο τόν δρόμο τῆς πικρῆς προσφυγιᾶς. Στό καράβι μέσα στόν συνωστισμό κάποιος πάτησε τό βρέφος (Ἀρσένιο) πού κινδύνεψε νά πεθάνη. Ἀλλά ὁ Θεός κράτησε στήν ζωή τόν ἐκλεκτό Του, γιατί ἔμελλε νά γίνη χειραγωγός πολλῶν ψυχῶν στήν βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Γέροντας βέβαια ἀπό ταπείνωση ἔλεγε ἀργότερα:
Με τη συμφωνία πάνε στράφι εθνικοί αγώνες 120 χρόνων για τη Μακεδονία.
Στο άρθρο "Τα πράγματα με τ’ όνομά τους" έγινε μια προσπάθεια περιγραφής της γεωπολιτικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή και τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί για την ενσωμάτωση και ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Το 2009, για να άρουμε το βέτο μας και να γίνει η Αλβανία μέλος του ΝΑΤΟ, υπογράφηκε η συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωών, την οποία στη συνέχεια, με δόλιο τρόπο πάγωσε το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας αυτής. Πάντως, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα τότε διαπραγματεύτηκε και κάτι πήρε από την Αλβανία, το οποίο όμως δεν το κατοχύρωσε, πράγμα που πρέπει να γίνει μάθημα για την ελληνική διπλωματία, τώρα που «παζαρεύεται» ξανά η ίδια συμφωνία, με χειρότερους όρους για την Ελλάδα, για να άρουμε το βέτο και να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Αλβανίας με την Ελλάδα.
Δυστυχώς, στη συμφωνία με τα Σκόπια, που υπογράφει ο Έλληνας πρωθυπουργός την ώρα που διαβάζει ο αναγνώστης αυτές τις γραμμές, η Ελλάδα όχι μόνο δεν πήρε τίποτα, αλλά έδωσε τα πάντα.
Τη στιγμή που δεν υπάρχει γεωγραφική Μακεδονία, γλώσσα και ταυτότητα, με την επαίσχυντη αυτή συμφωνία τα αναγνωρίζουμε, αποδυναμώνοντας την εθνική άμυνα και ασφάλεια της Ελλάδας στη Θράκη και δημιουργώντας προϋποθέσεις ακόμα και διαμελισμού της πατρίδας μας.
Ιδού οι αποδείξεις.
Κατ’ αρχάς, η Ελλάδα, προτού υπογράψει οποιαδήποτε συμφωνία, έπρεπε να αναζητήσει και να βρει την απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί οι Σκοπιανοί και όλοι εκείνοι που βρίσκονται από πίσω τους, επιμένουν σε κάτι που και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν τους ανήκει; Γιατί επιμένουν στο όνομα Μακεδονία, τη μακεδονική γλώσσα και ταυτότητα, τη στιγμή που γνωρίζουν ότι η περιοχή τους δεν είναι Μακεδονία, ότι η γλώσσα τους είναι η βουλγαρική και ότι οι ίδιοι είναι σλαβοβούλγαροι;
Η απάντηση είναι απλή. Γιατί θέλουν να διεκδικήσουν τις περιοχές που διεκδικούσαν στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, στις οποίες κατοικούσαν πληθυσμοί που μιλούσαν την ίδια γλώσσα μαζί τους. Πρόκειται για περιοχές των νομών Φλώρινας, Κοζάνης, Πέλλας, Ημαθίας, Πιερίας, Θεσσαλονίκης, Κιλκίς, Σερρών και Δράμας, όπου υπάρχουν χωριά των οποίων οι κάτοικοι μιλούν τη γλώσσα που η ελληνική κυβέρνηση, με την υπογραφή της συμφωνίας, αναγνωρίζει ως «μακεδονική».
Έχω στα χέρια μου τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, μια έκδοση της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, με τίτλο «Αφανείς Γηγενείς Μακεδονομάχοι (1903-1913), των εκδόσεων UNIVERSITY STUDIO PRESS, στην οποία καταγράφονται τα βιογραφικά των σπουδαιότερων Μακεδονομάχων από αυτές τις περιοχές, οι οποίοι πολέμησαν εναντίον των κομιτατζήδων και στο πλευρό του ελληνικού στρατού, για να απελευθερωθεί η Μακεδονία από τους Οθωμανούς και να μην περάσει στα χέρια των Βουλγάρων. Είναι οι πρόγονοι των περιοχών, όπου σε κάποιο βαθμό μιλιέται ακόμα από τους κατοίκους η γλώσσα, που οι κ. Τσίπρας και Κοτζιάς αναγνωρίζουν ως «μακεδονική».
Ο σεβασμός μου στους πληθυσμούς αυτούς είναι δεδομένος και γνωρίζω τους αγώνες που έκαναν και το αίμα που έχυσαν, για να παραμείνουν Έλληνες, ιδιαίτερα την περίοδο της Κατοχής, όταν οι βουλγαρικές αρχές γυρνούσαν από χωριό σε χωριό και ζητούσαν από τους κατοίκους να δηλώσουν ότι είναι «Βούλγαροι» και να γλυτώσουν τα «τάγματα εργασίας», να μην γίνουν δηλαδή ντουρντουβάκια. Όσοι δήλωναν, έπαιρναν τρόφιμα από την βουλγαρική επιμελητεία και είχαν την προστασία των βουλγαρικών αρχών κατοχής.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δήλωσαν και γι’ αυτό δικαιούνται τον τίτλο του ήρωα οι συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτών των περιοχών, που εντοπίζονται ανατολικά του Στρυμόνα ποταμού, όπου και η βουλγαρική κατοχή.
Όμως, στις περιοχές δυτικά του Στρυμόνα, που ήταν γερμανοκρατούμενες και ιταλοκρατούμενες, παίχτηκαν παιχνίδια στις πλάτες αυτών των ανθρώπων αυτών, κυρίως από κέντρα που είχαν ως στόχο τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, μετά τη λήξη της Κατοχής.
Στο πλαίσιο αυτών των γεωπολιτικών σχεδιασμών, το Νοέμβριο του 1943, με την υποστήριξη του ΚΚΕ ιδρύθηκε στη Δυτική Μακεδονία το «Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο», γνωστό και ως ΣΝΟΦ, το οποίο αυτοδιαλύθηκε τον Μάιο του επόμενου έτους για να το διαδεχθεί το ΝΟΦ, τον Απρίλιος του 1945, με έδρα τα Σκόπια και στελεχωμένο από σλαβόφωνους Έλληνες που κατέφυγαν εκεί.
Στόχος και του ΣΝΟΦ και το ΝΟΦ, ήταν -και παραμένει- η δημιουργία της «ενιαίας ανεξάρτητης Μακεδονίας», με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη.
Αυτή είναι εξαιρετικά περιληπτικά η ιστορία και εκεί κρύβεται το μεγάλο μυστικό, η επιμονή των Σκοπιανών και όσων κρύβονται πίσω τους να διεκδικούν κάτι που δεν τους ανήκει, δηλαδή τη γεωγραφική Μακεδονία και τη «μακεδονική γλώσσα και ταυτότητα».
Στόχος τους είναι να διεκδικήσουν «πελατεία» από τις περιοχές της Μακεδονίας που κατοικούν πληθυσμοί που μιλούν την αναγνωρισμένη από την Ελλάδα «μακεδονική» γλώσσα, να διεκδικήσουν «μακεδονική εθνική ταυτότητα», που η Ελλάδα έχει ήδη αναγνωρίσει, για να δημιουργήσουν μια εθνική «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα και στη συνέχεια να διεκδικήσουν τα εδάφη αυτά και την Θεσσαλονίκη, αφού χρόνια τώρα ο κ. Μπουτάρης έχει κάνει κατάλληλη προεργασία, ελπίζουμε άκων, διαλαλώντας ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη πολυεθνική.
Πάμε τώρα στο θέμα της εθνικής άμυνας.
Στο παρελθόν είχαν καταγραφεί κινήσεις του πρέσβη της Τουρκίας στις περιοχές αυτές και επαφές με κύκλους των σλαβόφωνων που διεκδικούν χρόνια τώρα το δικαίωμα να λέγονται «εθνικά Μακεδόνες».
Είναι γνωστή η σύμπλευση και η συνεργασία κύκλων της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης με τους κύκλους που επιδιώκουν τη δημιουργία «μακεδονικής» μειονότητας στη Βόρειο Ελλάδα.
Η συμφωνία που υπογράφει την ώρα αυτή ο κ. Τσίπρας, διευκολύνει τα σχέδια αυτά και δημιουργεί προϋποθέσεις για να εντείνουν τη δράση τους στην Ελλάδα ντόπιοι και ξένοι κύκλοι, που έχουν στα σχέδιά τους τη δημιουργία αυτής της μειονότητας, με τελικό στόχο τον διαμελισμό της Ελλάδας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, χωρίς να είναι επιτελικός αξιωματικός, πόσο δύσκολη αν όχι αδύνατη θα είναι η άμυνα στον Έβρο και τη Θράκη.
Με άλλα λόγια, γκρεμίζονται και πάνε στράφι εθνικοί αγώνες 120 ετών, με την συμφωνία Τσίπρα-Καμένου-Κοτζιά με τον Ζάεφ.
Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι ο γράφων δεν κινδυνολογεί. Και γι’ αυτό η συμφωνία αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με μια λέξη: Εσχάτη προδοσία.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Ο Μεγάλος Πέτρος τον 17-18ο αιώνα οραματίστηκε και έκανε συγκεκριμένα βήματα για να προσανατολίσει και να φέρει τη Ρωσία όσο το δυνατόν πιο κοντά στην Ευρώπη. Εξού και το κτίσιμο της Αγίας Πετρούπολης, στην οποία συγκέντρωσε μεγάλο μέρος της πνευματικής και καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ.
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, και ειδικά επί Αικατερίνης Β΄, η επέκταση της Ρωσίας συνεχίστηκε με την παραχώρηση από πλευράς Πολωνίας της δυτικής Ρωσίας, με την απόκτηση της Λευκορωσίας, του δεύτερου διαμερίσματος της Πολωνίας και επαρχιών της Λιθουανίας.
Όμως αυτός που έβαλε τη Ρωσία στην κυριολεξία στην καρδιά της Ευρώπης ήταν ο Στάλιν, όταν εκμεταλλευόμενος το δαιδαλώδες σύστημα λήψεως αποφάσεων της Δύσης, έδωσε εντολή στον σοβιετικό στρατό να προελάσει και να φθάσει μέχρι την κατάληψη της μισής Γερμανίας, αφού προηγουμένως είχε καταλάβει την Ανατολική Ευρώπη.
Την επομένη της υπογραφής της Συμφωνίας του Πότσδαμ η Δύση έθεσε σε εφαρμογή ένα στρατηγικό σχέδιο για την απώθηση της Ρωσίας από τα «κεκτημένα» ευρωπαϊκά εδάφη, με τελικό στόχο τον περιορισμό της στη Μόσχα, και ανατολικά προς τα Ουράλια.
Το σχέδιο αυτό το είδαμε να εφαρμόζεται το 1955 στην Ουγγαρία και το 1968 στην Πράγα, όπου τα σοβιετικά τανκς αναγκάστηκαν να επέμβουν για να καταπνίξουν λαϊκές εξεγέρσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτές δεν στηριζόταν σε αντικειμενική δυσαρέσκεια. Μα αυτήν εκμεταλλεύονται όσοι θέλουν να αναμειχθούν στα εσωτερικά μιας χώρας.
Η εφαρμογή του σχεδίου συνεχίστηκε στην Πολωνία, με τις διαδηλώσεις της Σολινταρνόσκ (Αλληλεγγύης) του Λεχ Βαλέσα και την εκλογή Πολωνού πάπα, που άνοιξε το δρόμο στην απομάκρυνση της Πολωνίας από τη Σοβιετική Ένωση.
Οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν με την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης, με την επανένωση των δυο Γερμανιών και την ένταξη των χωρών της Α και ΝΑ Ευρώπης στο ΝΑΤΟ σε δύο κύματα, το 1999 και το 2004, και το σχέδιο τείνει να ολοκληρωθεί με τον έλεγχο της Ουκρανίας από τη Δύση, την αύξηση της επιρροής στις χώρες του GUUAM (Georgia, Ukraine, Uzbekistan, Azerbaijan, Moldova) και την ένταξη στο ΝΑΤΟ των χωρών των δυτικών Βαλκανίων.
Αυτός ο τελευταίος κύκλος άρχισε το 2009, με την ένταξη της Αλβανίας και της Κροατίας, συνεχίστηκε το 2017 με την ένταξη του Μαυροβουνίου και ολοκληρώνεται με την ένταξη του κράτους των Σκοπίων, που ήταν προγραμματισμένο να ενταχθεί μαζί με Αλβανία και Κροατία, πλην όμως δεν επιτεύχθηκε τότε η αναγκαία συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων στο ζήτημα του ονόματος.
Έτσι, ενώ οι εξελίξεις τρέχουν και η Δύση θέλει να περιορίσει τις δυνατότητες της Ρωσίας να ασκεί επιρροή στα Βαλκάνια, για να είναι πλέον απερίσπαστη στο μεγάλο σχέδιο, που είναι η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας και η εξουδετέρωση της σιιτικής-ιρανικής απειλής στη Μέση Ανατολή, φθάσαμε στη φάση της υλοποίηση της απόφασης της Ουάσινγκτον και των Βρυξελών να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ τα Σκόπια και η Αλβανία.
Οι δύο «τρύπες» που μένουν, Βοσνία και Κοσσυφοπέδιο, ελέγχονται ασφυκτικά η πρώτη μέσω της δαιδαλώδους Συμφωνίας του Ντέιτον και το δεύτερο μέσω της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Μπόντστιλ, από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.
Έτσι, αν τελικά ενταχθούν τα Σκόπια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και η Αλβανία στην ΕΕ, η Σερβία θα είναι ο μόνος στενός φίλος της Μόσχας στη ΝΑ Ευρώπη, χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα και χωρίς αεροπορική πρόσβαση.
Αυτό είναι το ιστορικό και γεωπολιτικό πλαίσιο και αυτό μάλλον εξηγήθηκε με πιο... απλά λόγια στους Τσίπρα, Κοτζιά, κατά το πρόσφατο ταξίδι τους στην Ουάσινγκτον, μαζί με την ανάγκη να κλείσουν όλα αυτά τα «μέτωπα».
Φυσικά, ανάλογες νουθεσίες υποθέτουμε ότι έγιναν και στον Ζάεφ, και ω του θαύματος, είδαμε τους δυο πρωθυπουργούς, Τσίπρα και Ζάεφ, να κάνουν ένα λογοπαίγνιο σαν να υπήρχε ένας τρίτος συντονιστής.
Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε τον Δεκέμβρη στο Βελιγράδι ότι μπορεί να βρεθεί λύση με τα Σκόπια «Αν σταματήσει μία –κατά την άποψή μου αχρείαστη– ρητορική ότι αποτελούν τους μοναδικούς απογόνους των Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου...», για να ακολουθήσει η δήλωση Ζάεφ μετά από λίγες μέρες, ότι «Δεν είμαστε μοναδικοί κληρονόμοι του Μ. Αλεξάνδρου».
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, μια ομάδα φίλων και συνεργατών του Νίκου Κοτζιά, γνώριμων από τα παλιά, όταν όλοι τους συναγελάζονταν στην «αυλή» του αλήστου μνήμης ΓΑΠ, συνέγραφε τη συμφωνία που θα υπογράψει ο Τσίπρας με τον Ζάεφ στις Πρέσπες, μια συμφωνία διάτρητη και κατάπτυστη, που ασχέτως αν περάσει ή όχι από τις δυο πλευρές, με την υπογραφή της θα αρχίσει να παράγει νομικές υποχρεώσεις και να ανοίγει διάπλατα την πόρτα στα Σκόπια για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Το ΝΑΤΟ δεν ενδιαφέρεται για το αν θα συνεχίσουν να υφίστανται οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, όπως αποδείχτηκε από την εξαιρετικά προβληματική πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είναι λεπτομέρειες αυτά, τους ενδιαφέρει το στρατηγικό του πράγματος.
Το θέμα όμως είναι ότι με την αναγνώριση γλώσσας, εθνότητας και κράτους με το όνομα Μακεδονία, αποδυναμώνουμε την εθνική μας άμυνα στη Θράκη και υποθηκεύουμε το μέλλον και την ίδια την ακεραιότητα της Ελλάδας.
Οι αποδείξεις στο άρθρο "Η συμφωνία με δυο λέξεις: Εσχάτη προδοσία - Διαβάστε και παρακολουθείστε αυτά που θα συμβούν το επόμενο διάστημα στη μαρτυρική Μακεδονία".
Πηγή: Pontos-News
Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ.
Ο αθεϊστικός Μαρξισμός μοιάζει με το θανάσιμα λαβωμένο θηρίο, το οποίο, ενώ αργοπεθαίνει, βρυχάται, δείχνοντας τα δόντια του και φοβερίζοντας. Εμφανίστηκε στην ιστορία ως άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), διότι διέπραξε ανείπωτες θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν τα 100.000.000! Παρ’ όλα αυτά δεν παύει ακόμη και σήμερα, στις χώρες όπου εξακολουθούν να υφίστανται αριστερές πολιτικές παρατάξεις, να έχει την αξίωση να ποδηγετήσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ενώ αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι η ανθρωπότητα έθεσε μια για πάντα τη μαρξιστική θεωρία και πρακτική στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 18η Ιουνίου 2018
ΤΟ «ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ
Ο αθεϊστικός Μαρξισμός μοιάζει με το θανάσιμα λαβωμένο θηρίο, το οποίο, ενώ αργοπεθαίνει, βρυχάται, δείχνοντας τα δόντια του και φοβερίζοντας. Εμφανίστηκε στην ιστορία ως άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), διότι διέπραξε ανείπωτες θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν τα 100.000.000! Παρ’ όλα αυτά δεν παύει ακόμη και σήμερα, στις χώρες όπου εξακολουθούν να υφίστανται αριστερές πολιτικές παρατάξεις, να έχει την αξίωση να ποδηγετήσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ενώ αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι η ανθρωπότητα έθεσε μια για πάντα τη μαρξιστική θεωρία και πρακτική στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Όπως είναι γνωστό, ο μαρξισμός, γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, εμφανίστηκε ως μία πέρα για πέρα υλιστική - αθεϊστική κοσμοθεωρία, η οποία, διαστρέφοντας και παραχαράσσοντας επιστημονικά δεδομένα, έντυσε τον υλισμό με επιστημονικό μανδύα και τον ανήγαγε, όχι απλά σε «θρησκευτικό» - «μεταφυσικό» σύστημα, αλλά σε δεισιδαιμονία του χειρίστου είδους! Κλασικό παράδειγμα το σύγχρονο «Ορθόδοξο» μαρξιστικό απολίθωμα της Βορείου Κορέας, το οποίο θεοποίησε κυριολεκτικά τα μέλη της δυναστείας των Κιμ Γιονγκ Ουν, η οποία κυβερνά δικτατορικά τον ατυχή και εξαθλιωμένο λαό της ασιατικής αυτής χώρας. Όταν πέθανε ο προηγούμενος μαρξιστής δικτάτορας, πατέρας του σημερινού, το καθεστώς διέδιδε ότι «η φύση θρήνησε τον αιώνιο ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ». Ιδού τι αποκάλυψε η έγκυρη βρετανική εφημερίδα «DailyTelegraph», στις 24 Δεκεμβρίου του 2011, επικαλούμενη το πρακτορείο της Β. Κορέας KCNA: «… ο πάγος έσπασε, ο ήλιος έλαμψε και ο ερωδιός υποκλίθηκε στον πατέρα του εκλιπόντα ηγέτη. Η αλληλουχία των φυσικών φαινομένων έχει ως εξής: στο όρος Paektu, στο οποίο λέγεται ότι γεννήθηκε ο ΚιμΓιονγκ Ιλ, σημειώθηκε μια τεράστια ρωγμή πάγου, η οποία συνοδεύτηκε από ‘έναν εκκωφαντικό θόρυβο’, στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Chon. Την τεράστια ρωγμή ακολούθησε μια σφοδρή χιονοθύελλα, η οποία όμως διήρκεσε λίγο. Τότε, ένας δυνατός λαμπρός ήλιος έκανε την εμφάνισή του και έριξε τις αχτίδες του στις λαξευμένες στο βουνό λέξεις: ‘Όρος Paektu, το ιερό βουνό της επανάστασης. Κιμ Γιονγκ Ιλ’». Παράλληλα, στη βορειοανατολική πόλη Hamhung, ένα άλλο φαινόμενο σημειώθηκε κοντά στο άγαλμα του πατέρα του ΚιμΓιονγκ Ιλ και ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιλ Σουνγκ. «Στις 21:20 (τοπική ώρα) την Τρίτη, ένας ερωδιός της Μαντζουρίας πέταξε τρεις φορές γύρω από το άγαλμα, πριν κάτσει σε ένα κοντινό δέντρο. Ο ερωδιός έμεινε εκεί σιωπηλός για ένα διάστημα, υποκλίθηκε στο άγαλμα σκύβοντας το κεφάλι του και πέταξε προς την κατεύθυνση της Πιονγκγιάνγκ. Τα θαύματα συμβαίνουν ακόμα και στη Β. Κορέα» (Ιστ. https://www.newsbomb.gr)! Περιττό βέβαια να υπενθυμίσουμε πως το μαρξιστικό καθεστώς επέβαλε στους πολίτες του να θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» τους, με την απειλή των καταναγκαστικών έργων, ή και τον τυφεκισμό!
Στην Ελλάδα βέβαια, ευτυχώς, δεν επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε τον Μαρξισμό, όπως τον βιώνει σήμερα στενάζοντας ο δυστυχής λαός της Βορείου Κορέας. Ωστόσο στο σύγχρονο αριστερόστροφο πολιτικό καθεστώς που κυβερνά την πατρίδα μας δεν απουσιάζουν, όπως είναι φυσικό και επόμενο, οι φωνές που νοσταλγούν αυτό το παρωχημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα.
Μια τέτοια φωνή μπορεί να θεωρηθεί πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς» (φ. 400/23-3-2018), με τίτλο: «Εν τέλει φονικό στην Εκκλησία», με συγγραφέα τον κ. Δημήτριο Ουλή, που δεν γνωρίζουμε ασφαλώς την πολιτική του θέση, αλλά την διακήρυξή του περί της αθεΐας του. Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων γράφει: «Για εμάς τους άθεους από ένθεο ζήλο, η αθώωση ενός επισκόπου που το όνομά του αρνούμαι ακόμα και να προφέρω εδώ, δεν σημαίνει τίποτε. Το σημαντικό είναι να κοιτούμε τα πράγματα μακροσκοπικά, να ψυχανεμιζόμαστε τους γεωλογικούς αντίκτυπους των γεγονότων. Και οι αντίκτυποι είναι μάλλον αμείλικτοι για το καθίδρυμα που ακούει στο όνομα ‘Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος’. Σεξουαλικά σκάνδαλα, συναγελασμοί του αρχιεπισκόπου με υπουργικά συμβούλια και Λαυρεντιάδηδες, θερμοί εναγκαλισμοί με τη Χρυσή Αυγή, ολόθερμη συμπόρευση με το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», πλειοδοσία στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία απέναντι στο ζίου - ζίτσου, το σύμφωνο συμβίωσης και τα ‘Νέα’ Θρησκευτικά αδιακρίτως». Προφανώς ο συντάκτης πήρε αφορμή από την αθώωση του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, ο οποίος είχε μηνυθεί για «ρατσιστική συμπεριφορά», βάσει του γνωστού αντιρατσιστικού νόμου. Δεν μας ξενίζει ούτε μας εκπλήσσει ο τρόπος σκέψεως του συντάκτη, ο οποίος αναμασά τα γνωστά χιλιοειπωμένα επιχειρήματα, με τα οποία προσπαθεί να απαξιώσει σε απόλυτο βαθμό την Εκκλησία, μη γνωρίζοντας εν τέλει, τι είναι η Εκκλησία. Ο συντάκτης, «βλέπει» τόσο πολύ «μακροσκοπικά», ώστε το μόνο που «βλέπει» για την Εκκλησία είναι τα μεμονωμένα σκάνδαλα, τα οποία ούτως εί άλλως πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν στη ζωή συνόλων ανθρώπων, όπως είναι ανθρωπίνως η Εκκλησία.
Επί πλέον εθελοτυφλεί, αδυνατεί να δει κατάματα και να ομολογήσει την αδήριτη ιστορική πραγματικότητα της επί 2000 χρόνια ιστορικής πορείας της. Το γεγονός δηλαδή ότι εξακολουθεί να παραμένει αήτητη και ακαταγώνιστη μέχρι σήμερα και να επιτελεί την σωτηριώδη αποστολή της, παρά τα όποια σκάνδαλα, ενώ πολεμήθηκε αμείλικτα και με πρωτοφανή μανία και μίσος, όχι μόνον από τα αθεϊστικά μαρξιστικά καθεστώτα, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αλλά και από πάμπολλους άλλους εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, Νέρωνες και Διοκλητιανούς, οι οποίοι θέλησαν με τη φωτιά και το ξίφος, με διωγμούς και φυλακίσεις, με τη δύναμη της κρατικής εξουσίας, να την εξαφανίσουν από το προσκήνιο της ιστορίας. Και όμως δεν κατάφεραν να επιτύχουν τίποτε. Δεν είναι αυτό ένα ολοφάνερο θαύμα;
Παρά κάτω γράφει: «Όσες προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας κι αν κάνουν, όσες επισκοπικές αθωώσεις κι αν μαγειρέψουν, όσο κι αν η Εκκλησία εκμεταλλευτεί τα θεσμικά και νομικά προνόμια που απορρέουν από τη συνταγματική κατοχύρωση της ‘Ορθοδοξίας’ ως επικρατούσας θρησκείας, τίποτε εν τούτοις δεν μπορεί να αναστρέψει την πνευματική της χρεωκοπία. Το φρούτο έχει σκουληκιάσει για τα καλά, η δυσωδία είναι ασφυκτική. Και οι νέοι άνθρωποι –είναι τυχαίο;– αναζητούν πλέον απαντήσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα οπουδήποτε αλλού, εκτός από τους κόλπους της»! Φαίνεται πως ενοχλείται ο συντάκτης από τη νόμιμη άσκηση του δικαιώματος εκκλησιαστικών παραγόντων, να καταφεύγουν στη δικαιοσύνη, για να βρουν το δίκιο τους. Θα ήθελαν μια «Εκκλησία», όπως στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες μαρξιστοκρατούμενες χώρες, που να σκύβει δουλικά το κεφάλι, υποταγμένη στο κράτος, μη έχοντας στοιχειώδη δικαιώματα. Κάνει ακόμη λόγο για το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει». Το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει» και σαπίσει για τα καλά μετά από 70 χρόνια φασιστικής επιβολής στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, υπήρξε ο άθεος Μαρξισμός. Ας ερευνήσει ακόμη, πόσοι από τους σημερινούς νέους είναι πρόθυμοι να στρατευθούν στις αριστερές πολιτικές παρατάξεις της πατρίδος μας. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα.
Παρά κάτω συνεχίζει το ανεπέρειστο κείμενό του: «Μην νομίζετε ότι η Εκκλησία δεν το βλέπει. Το βλέπει και το καταλαβαίνει μια χαρά. Καταλαβαίνει ότι τα ψωμιά της είναι λίγα, ότι ο χωρισμός της από το Κράτος θα πραγματοποιηθεί αργά ή γρήγορα. Καταλαβαίνει ότι ο αθρόος εκκλησιασμός που σημειώνεται κατά τις εορταστικές περιόδους είναι καθαρά εθιμοτυπικός, και δεν επαρκεί στο ελάχιστο για να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της. Πάνω απ’ όλα, όμως, καταλαβαίνει ότι οι νέες ολιγαρχίες και τεχνολογίες που κυβερνούν ήδη τον κόσμο, κάθε άλλο παρά έχουν την ανάγκη της … Γι’ αυτό σκληραίνει τη στάση της. Γι’ αυτό γαβγίζει σαν φοβικό σκυλί. Γιατί ξέρει ότι ακόμα κι αν αντιταχθούν οι ‘καλοί’ της επίσκοποι στους ‘κακούς’, και το ‘ανεκτικό’ της προφίλ στο μισαλλόδοξο, ακόμα κι αν ο αρχιεπίσκοπος ‘εξηγήσει’ περαιτέρω τις θέσεις του (λες και αυτές δεν ήταν εξαρχής σαφείς), και πάλι το παιχνίδι για την Εκκλησία είναι χαμένο»! Δεν μας εκπλήσσει ο συντάκτης για την «ανάλυση» που κάνει. Είναι ο κονσερβοποιημένος εδώ και έναν αιώνα «Διαλεκτικός Υλισμός», ο οποίος όχι μόνο δεν μπόρεσε να δει την πορεία του σύγχρονου κόσμου, αλλά ούτε καν να προβλέψει την παταγώδη κατάρρευση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας! Για «τελειωμένη εκκλησία» μιλούσαν οι «σοφοί» θεωρητικοί καθοδηγητές της Σοβιετίας εδώ και έναν αιώνα, όπως του Λουνατσάρσκι, (1875-1933), αλλά εκείνο που τελικά «τέλειωσε» δεν ήταν η Εκκλησία, αλλά το μαρξιστικό κοσμοείδωλο, όπως αυτό εφαρμόστηκε στην πράξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το κοσμοείδωλο για το οποίο με τόσο καμάρι και καύχηση μιλούσαν οι θιασώτες του, αλλά το οποίο –τι κρίμα! – κατέρρευσε εν μια νυκτί σαν χάρτινος πύργος!
Και καταλήγει με το εξής δογματικό απόφθεγμα: «το φονικό είναι αναπότρεπτο. Και η ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδεικνύεται κυριευμένη προ πολλού από την ‘ασέλγεια της αυτοκαταστροφής’»! Προφανώς ο συντάκτης μπέρδεψε τα εκατομμύρια φονικά των κομμουνιστικών καθεστώτων και την ήδη συντελούμενη αυτοκαταστροφή του, με την νικηφόρα πορεία της Εκκλησίας, η οποία ενώ περνά μέσα από δοκιμασίες, «κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Ας μας απαντήσει ο συντάκτης στο απλό ερώτημα: Αν κάποιος στα χρόνια της σοβιετικής παντοδυναμίας προέβλεπε την σημερινή εξαφάνιση του Μαρξισμού στη Ρωσία και την άνθιση της Ορθοδοξίας, στην χώρα δηλαδή εκείνη στην οποία τόσο αμείλικτα πολεμήθηκε, δεν θα τον έπαιρναν για ψυχοπαθή και θα τον έκλειναν σε κάποια ψυχιατρική κλινική, από τις χιλιάδες που χρησιμοποιούσε το μαρξιστικό καθεστώς, για «σωφρονισμό»; Ασφαλώς ναι. Και όμως θα είχε δίκαιο!
Κλείνοντας το σχόλιό μας, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κ. Δημήτριο Ουλή και τους πάσης φύσεως χριστιανομάχους, να μην χαίρονται και κομπάζουν.Ας το πάρουν χαμπάρι ότι ματαιοπονούν πολεμώντας την Εκκλησία, διότι η Εκκλησία του Χριστού είναι ανίκητη, και όσο γρηγορότερα το καταλάβουν, τόσο το καλλίτερο. Ας μελετήσουν, τι σημαίνει ο μεγαλειώδης και αιώνιος λόγος του Κυρίου, προς τον μέχρι τότε, μέγα διώκτη της Εκκλησίας, Απόστολο Παύλο, «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ.26,14). Και ας διδαχθούν, ότι όπως ακριβώς όταν κάποιος κλωτσάει μυτερά καρφιά με γυμνά πόδια, με την ψευδαίσθηση να τα καταστρέψει, το μόνο που κατορθώνει είναι να καταστρέφει τα πόδια του, έτσι ακριβώς παθαίνει και εκείνος που τολμάει, εν τη αφροσύνη του, να πολεμήσει την Εκκλησία. Αυτοκαταστρέφεται και το χειρότερο, χάνεται αιωνίως!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ας ξεχάσουμε λίγο την εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας μας. Άλλωστε οι προδότες δεν ενδιαφέρονται αν θα επανεκλεγούν και δεν λογαριάζουν το πολιτικό κόστος της προδοσίας, μιας και αποκλειστικό τους μέλημα ήταν να πλήξουν ανεπανόρθωτα τον Ελληνισμό. Αυτό επετεύχθη de facto στις 12 Ιουνίου και de jure στις 17 Ιουνίου 2018. Ας εξετάσουμε λοιπόν τις επιπτώσεις αυτής της προδοσίας για την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο.
Τα Σκόπια εισέρχονται στο ΝΑΤΟ και πραγματοποιείται η επίσημη έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Οι Σκοπιανοί αποκτούν ό,τι επιθυμούσαν από τους Έλληνες και πλέον μπορούν να είναι αδιάλλακτοι.
Τα Σκόπια αποκτούν ΑΟΖ στον Θερμαϊκό και στο Αιγαίο. Αξιοποιούν πλήρως το λιμάνι της Θεσσαλονίκης το οποίο και χρησιμοποιούν για τις εμπορικές τους συναλλαγές, αποκτώντας ανεμπόδιστη έξοδο στη θάλασσα.
Όπως έχει αποδείξει η ιστορία μας με το φασιστικό μόρφωμα της Τουρκίας, η ΝΑΤΟική συμμαχία δεν εξασφαλίζει φιλικές σχέσεις. Η παραδοσιακή και ουσιαστική συμμαχία Σκοπίων και Τουρκίας, προμηνύουν παρόμοιες εθνικές δοκιμασίες για την Ελλάδα στα βόρεια σύνορα, σαν αυτές που αντιμετωπίζουμε στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Το επίθετο «Βόρεια» παύει να χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη. Είτε χάριν συντομίας, είτε λόγω σκοπιμότητας, τα Σκόπια γίνονται η μία και μοναδική, αληθινή Μακεδονία για τη διεθνή κοινότητα. Στα επίσημα έγγραφα, ο σύνθετος προσδιορισμός διατηρείται ως βασικός μοχλός για την επίτευξη των αλυτρωτικών και ιμπεριαλιστικών στόχων των Σκοπιανών.
Σύλληψη Ελλήνων πολιτών που διαμαρτύρονται την αρχή του τέλους της Μακεδονίας. Από το σημείο αυτό κάμπτεται κάθε μορφή αντίστασης.
Μετονομασία αεροδρομίου «Μακεδονία» σε «Νίκος Γκάλης». Αντίστοιχη μετονομασία σταθμών, δημοσίων κτιρίων, μνημείων και οδών.
Αναθεώρηση Συντάγματος Σκοπίων. Με την υποστήριξη και ενθάρρυνση Τουρκίας, ΗΠΑ, και Γερμανίας, το γειτονικό κράτος μετονομάζεται με μονομερή απόφαση σε «Μακεδονία», στα πρότυπα της Υπεριορδανίας (1949), όταν και μετονομάστηκε σε Ιορδανία.
Οικειοποίηση αρχαίων Μακεδονικών συμβόλων (Ήλιος Βεργίνας, κτλ.) και ηρώων (Φίλιππος, Μ. Αλέξανδρος, κτλ.) από τα Σκόπια. Πλέον τα εν λόγω σύμβολα και οι προσωπικότητες δεν αναγνωρίζονται ως Ελληνικά αλλά ως «Μακεδονικά».
Οι Σκοπιανοί με την ευγενή συνδρομή της Τουρκίας, ανασύρουν μέσω οθωμανικών αρχείων περιουσίες που ανήκουν σε Σκοπιανούς «Μακεδόνες», με απώτερο σκοπό την νομική τους διεκδίκηση σε «σκλαβωμένες» περιοχές της Μακεδονίας, που βρίσκονται δηλαδή εντός ελληνικού εδάφους.
Δικαίωση Σκοπιανών πολιτών από διεθνή και εγχώρια δικαστήρια.
Εποικισμοί Σκοπιανών της διασποράς εντός Ελληνικού εδάφους.Η αναγνώριση «Μακεδονικής ιθαγένειας» από την Ελλάδα δημιουργεί μια νέα «Μακεδονική εθνική ταυτότητα». Αναγνώριση από τα Σκόπια «Μακεδονικής μειονότητας» εντός της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, οι Σκοπιανοί ξεκινούν να μιλούν για αδικημένους ομοεθνείς τους «Μακεδόνες» εντός της Ελληνικής επικράτειας.
Δημιουργία «Μακεδονικού θέματος» από τους Σκοπιανούς για υποτιθέμενη καταπίεση των ομοεθνών τους στην Ελλάδα και μη σεβασμού των ειδικών μειονοτικών δικαιωμάτων τους από την Ελληνική κυβέρνηση. Προώθηση του «Μακεδονικού» ζητήματος σε διεθνείς οργανισμούς, φορείς και φόρα.
Άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα από Σκόπια, τους συμμάχους, και υποστηρικτές τους (και όσους βρίσκονται από πίσω) για αναγνώριση Μακεδονικής μειονότητας εντός Ελλάδος, για δημιουργία Μακεδονικών πολιτιστικών σωματείων (με αντίστοιχη διεξαγωγή εκδηλώσεων), σχολείων και διδαχή της αναγνωρισμένης από την Ελλάδα «Μακεδονικής γλώσσας».
Άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα από Σκόπια, τους συμμάχους, και υποστηρικτές τους (και όσους βρίσκονται από πίσω) για συνδιαχείριση της Μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς, μνημείων, μουσείων και αρχαιολογικών χώρων εντός της Ελληνικής επικράτειας. Ξεκινάει η συνδιαχείριση με κοινά διοικητικά συμβούλια και επιμερισμό τουριστικών εσόδων σε Βεργίνα, Δίον, Φιλίππους, Πέλλα, Αμφίπολη, κτλ.
Με «σεβασμό» στην «Μακεδονική μειονότητα», ξεκινάει η εμφάνιση δίγλωσσων πινακίδων στις πόλεις της Ελληνικής περιφέρειας της Μακεδονίας, δηλαδή στα Ελληνικά και στην αναγνωρισμένη από την Ελλάδα «Μακεδονική γλώσσα» (π.χ. Δράμα – Драма, Φλώρινα – Лерин, Σέρρες – Сер και Θεσσαλονίκη – Солун). Το ίδιο συμβαίνει και στις δημόσιες ιστοσελίδες της περιοχής και τα δημόσια έγγραφα.
Ξεκινούν περιοδείες του Σκοπιανού Πρωθυπουργού στη Φλώρινα, Σέρρες, κτλ. δίνοντας ομιλίες σε φορείς, σωματεία και σχολεία της «Μακεδονικής μειονότητας» αποκαλώντας τους «αδέρφια» του, όπως ακριβώς κάνει σήμερα ο Ερντογάν στη Θράκη αποκαλώντας τους Έλληνες μουσουλμάνους, «Τούρκους» και «αδέρφια» του, με την ανοχή και υποστήριξη της Ελληνικής κυβέρνησης.
Ο Σκοπιανός Πρωθυπουργός εγκαινιάζει προξενείο της «Μακεδονίας» και στη Δυτική Ελληνική Μακεδονία, το οποίο θα εδρεύει στην Κοζάνη.
Από το κεντρικό Σκοπιανό προξενείο στη Θεσσαλονίκη, το οποίο σταδιακά μεταμορφώνεται σε δεύτερη Πρεσβεία των Σκοπίων, ο Σκοπιανός Πρωθυπουργός κανονίζει τα ραντεβού του με ντόπιους Έλληνες βουλευτές και τους αποκαλεί μπροστά στις κάμερες «δικούς του» και «φωνή των αληθινών Μακεδόνων στο Ελληνικό κοινοβούλιο».
Αναγνώριση και υποδοχή του Σκοπιανού Πρωθυπουργού στην Ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας με υποδοχές και τιμές εγχώριου πρωθυπουργού, με την ανοχή και υποστήριξη της Ελληνικής κυβέρνησης.
Κατηγορία Σκοπίων κατά της Ελλάδας για ιστορική εθνοκάθαρση κατά της «Μακεδονικής μειονότητας», εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία.
Αναγνώριση της γενοκτονίας από την Ελλάδα. Οι Μακεδονομάχοι Παύλος Μελάς, Κώττας Χρήστου, κ.ά. χαρακτηρίζονται εγκληματίες πολέμου και καταδικάζονται μετά θάνατον. Αποκαθήλωση μνημείων και προτομών από Κρήτη, Μάνη, κτλ.
Η Ελλάδα αναγκάζεται να αποζημιώσει τη «Μακεδονία» και τη «Μακεδονική μειονότητα» για τα διεθνή μας εγκλήματα.
Σκοπιανή οικειοποίηση Μακεδονικών προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών (Αριστοτέλης, Πτολεμαίος, Αμερίας, Ερμαγόρας, Μαρσύας, Ποσείδιππος, κτλ.). Μετάφραση και προώθηση βιβλίων Μακεδόνων φιλοσόφων και επιστημόνων στην «καθαρή» και «πρωτότυπη» τους γλώσσα, την αναγνωρισμένη από την Ελλάδα «Μακεδονική γλώσσα» (Πολιτικά, Ηθικά Νικομάχεια, κτλ.).
Αλλαγή και αναθεώρηση Ελληνικών διδακτικών βιβλίων και σχολικών εγχειριδίων για την ιστορική αναγνώριση όλων των ανωτέρω, καθ’ υπόδειξη της Κοινής Διεπιστημονικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων.
Ξεκινάει εκ των έσω εκστρατεία επανένωσης της «Μακεδονίας του Αιγαίου» (πρώην Ελληνική περιφέρεια Μακεδονίας) με την ιστορική «Μακεδονία» (πρώην Σκόπια).
Άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα από Σκόπια, τους συμμάχους, και υποστηρικτές τους (και όσους βρίσκονται από πίσω) για διενέργεια δημοψηφίσματος στα πρότυπα της Κριμαίας για «επανένωση».
Ιδρύεται εν μέσω πανηγυρισμών η «Μεγάλη Μακεδονία», με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και πραγματοποιείται η απελευθέρωση των «Μακεδονικών κατεχόμενων» πόλεων από την φασιστική Ελλάδα.
Διαμελισμός του Ελληνισμού σε Μακεδόνες του Βορρά, Ισλαμοθράκες, Κρήτες του Νότου, Ενετοεπτανήσιους, διασκορπισμένους Πόντιους, Έλληνες της Αττικής κτλ. Συλλογή λαών και φύλων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Διάλυση του Ελληνικού κράτους.
Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τα ανωτέρω, τα οποία νομοτελειακά έρχονται κατά πάνω μας, είναι να αντιδράσουμε.
Δεν αρκεί να ρίξουμε την προδοτική κυβέρνηση, μιας και οι αποφάσεις τους προς το παρόν μας δεσμεύουν. Πρέπει εμείς οι πολίτες, και όχι τα κόμματα, να αποκτήσουμε την εξουσία. Έπειτα, να απελευθερώσουμε τη δικαστική εξουσία για να επιληφθεί τους προδότες και να τους κρίνει δίκαια και ελεύθερα για κατάχρηση εξουσίας και εσχάτη προδοσία. Αν τους καταδικάσει ως προδότες μια επιτέλους ανεξάρτητη δικαιοσύνη, τότε όλες οι πολιτικές τους πράξεις και συμφωνίες ακυρώνονται.
Τέλος, πρέπει να περάσουμε σε πολίτευμα δημοκρατίας. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας. Αυτή η νέα πολιτειακή πραγματικότητα θα έχει τη δυνατότητα να χαρακτηρίσει τους προδότες του σήμερα σφετεριστές και υφάρπαγες, και το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί δεν θα διέπεται από τις προδοτικές αποφάσεις των προγενέστερων. Μόνο έτσι καθαρίζουμε και ξεπλένουμε την προδοσία. Και γλιτώνουμε μια και καλή από τους σάπιους πολιτικούς του σήμερα και τις κομματικές τους συμμορίες.
Αυτός είναι πλέον ο μονόδρομος για να σώσουμε την Μακεδονία και τη χώρα.
Αντισταθείτε.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
H Planned Parenthood Federation of America ή απλά Planned Parenthood (P.P.) είναι μια «μη κερδοσκοπική» οργάνωση που παρέχει υπηρεσίες αναπαραγωγικής «υγείας» στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύμφωνα με ειδικό κανονισμό απαλλάσσεται και από φορολογία.
Έχει τις ρίζες της στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου η Margaret Sanger άνοιξε την πρώτη κλινική ελέγχου των γεννήσεων στις Η.Π.Α. το 1916. Η Sanger ίδρυσε το 1921 την Αμερικανική Ένωση Ελέγχου των Γεννήσεων (American Birth Control League), που το 1942 άλλαξε το όνομά της σε Planned Parenthood.
Η Μ.Sanger είχε τρεις άξονες σκέψης, που ακόμα υφίστανται στον οργανισμό.
- Πρώτον, πίστευε στις απεριόριστες, κατά την επιθυμία του ατόμου, γενετήσιες επαφές, χωρίς κανέναν έλεγχο και φραγμό (ηλικία, κατάσταση γάμου κλπ.).
- Πίστευε, κατόπιν, στις μικρές οικογένειες, δεν δεχόταν τις μεγάλες οικογένειες με πάνω από δύο παιδιά, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μέχρι τρία.
Αυτά δημιουργούσαν ένα πρόβλημα. Απεριόριστες σχέσεις και λίγα παιδιά, δεν συμβιβαζόταν, οπότε προχώρησε στην επόμενή της επινόηση. Έλεγχος στις γεννήσεις.
Ο έλεγχος αυτός, όπως η ίδια πρότεινε σε ένα δικό της σύγγραμμα, ήδη ένα χρόνο πριν την ίδρυση της Ρ.Ρ., όφειλε να γίνεται με όλες τις γνωστές μεθόδους της εποχής, περιλαμβανομένων τόσο των μεθόδων αντισύλληψης όσο και έκτρωσης εάν αποτύγχανε η αντισύλληψη.
- Ο επόμενος τρίτος στόχος της ήταν η επίτευξη της ευγονικής. Θεωρούσε πως άτομα με σωματική ή πνευματική αναπηρία, ή άτομα με κάποιου τύπου προβληματική κληρονομική διάθεση, έπρεπε να αποκλείονται από την τεκνογονία. Θα έπρεπε να στειρώνονται ή να αποκλείονται σε κάποια φάρμα, ώστε να μην κάνουν ποτέ παιδιά. Έβαλε σε εφαρμογή στη δεκαετία του ᾽30 ένα πρόγραμμα, ώστε να υπάρχει τεκνοποίηση μόνο μετά από άδεια της κυβέρνησης. Αυτό δεν ευδοκίμησε στις ΗΠΑ, αλλά έγινε πράξη στη Κίνα, που το εισήγαγε η Μ. Sanger, όπου για να κάνει η οικογένεια έστω κι ένα παιδί, έπρεπε να πάρει άδεια από την κυβέρνηση.
Μετά την αποδοκιμασία των Ναζιστικών θεωριών, με το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η Sanger «άλλαξε» τις ιδέες της, μιλώντας τώρα για το πρόβλημα του υπερπληθυσμού της γης, καταλήγοντας και πάλι στο συμπέρασμα για λίγα ή καθόλου παιδιά.
Αυτές οι θεωρίες εμπνέουν έκτοτε την Ρ.Ρ. και αποτελούν τα κίνητρα με τα οποία εργάζονται τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε όλο το κόσμο. Όμως η Sanger είχε ένα πρόβλημα τον καιρό εκείνο. Η αντισύλληψη το 1916 ήταν παράνομη στις ΗΠΑ και δεν ήταν δυνατή η παραγωγή, εμπορία ή διαφήμισή της, και εκτός αυτού καταδικαζόταν απ’ όλα τα θρησκευτικά δόγματα. Επίσης απαγορευόταν η ταχυδρόμηση οποιουδήποτε υλικού σχετιζόταν με τη σεξουαλική λειτουργία, άρα και η προώθηση της αντισύλληψης, ως δυνητικά πορνογραφικού.
Αποφάσισαν, λοιπόν, να δώσουν μάχες για να περάσουν τα μηνύματά τους σταδιακά, και πράγματι, απομόνωσαν τους στόχους τους κερδίζοντας χρόνο με το χρόνο ένα στόχο κάθε φορά.
Το 1930 η Εκκλησία της Αγγλίας, με παρέμβασή της Sanger, δέχθηκε την αντισύλληψη υπό όρους και προϋποθέσεις. Άλλες εκκλησίες ακολούθησαν και στις ΗΠΑ.
Στη δεκαετία του ᾽40 πέτυχε να αρθούν οι περιορισμοί στην ταχυδρόμηση υλικού που αφορούσε τη γενετήσια λειτουργία, ανοίγοντας το δρόμο και για το δικό της υλικό.
Το 1996 όταν το Κογκρέσο προσπάθησε να κρατήσει την πορνογραφία με νόμο μακριά από το Ίντερνετ, η Ρ.Ρ. κατόρθωσε να ακυρώσει το νόμο ως αντισυνταγματικό!!
Το 1965 πέτυχε την ψήφιση νόμου στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, με τον οποίο η γενετήσια λειτουργία ήταν ιδιωτική υπόθεση του ατόμου. Ως συνέπεια αυτού, κατάφερε να μην είναι αναγκαία η έγκριση του γονέα για λήψη αντισύλληψης από το ανήλικο τέκνο του, ούτε για τη διενέργεια έκτρωσης από έφηβη παρά τους υπάρχοντες κινδύνους.
Το 1965 η αντισύλληψη κατέστη νόμιμη και το 1967 η πολιτεία του Κολοράντο ήταν η πρώτη που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις.
Τόσο η Planned Parenthood όσο και η Margaret Sanger συνδέονται στενά με το θέμα της άμβλωσης. Για μεγάλο μέρος της ιστορίας της οργάνωσης και καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής της Sanger, η έκτρωση ήταν παράνομη στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι συζητήσεις για το θέμα συχνά λογοκρίνονταν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Sanger – όπως και άλλοι Αμερικανοί υπέρμαχοι του ελέγχου των γεννήσεων – καταδίκαζαν κατ’ ανάγκη δημοσίως την άμβλωση, υποστηρίζοντας ότι δεν θα χρειάζονταν αν κάθε γυναίκα είχε πρόσβαση στον έλεγχο των γεννήσεων.
Η Planned Parenthood άρχισε να υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση του νόμου για τις αμβλώσεις το 1955, οπότε και συγκάλεσε ένα εθνικό συνέδριο ιατρών για το θέμα. Στο συνέδριο αυτό ήταν η πρώτη φορά που γιατροί και άλλοι επαγγελματίες υποστήριξαν τη μεταρρύθμιση των νόμων που ποινικοποιούσαν την άμβλωση. Αυτό διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη δημιουργία ενός κινήματος για τη μεταρρύθμιση των νόμων κατά των αμβλώσεων στις ΗΠΑ.
Επικεντρώνοντας, αρχικά, στη νομιμοποίηση των θεραπευτικών αμβλώσεων, η Planned Parenthood έγινε όλο και περισσότερο υποστηρικτής της απελευθέρωσης των νόμων για τις αμβλώσεις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, με αποκορύφωμα την έκκλησή της για την κατάργηση όλων των νόμων κατά της άμβλωσης το 1969. Μετά την νομιμοποίηση της έκτρωσης κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Planned Parenthood άρχισε να ενεργεί ως πάροχος αμβλώσεων.
Η Planned Parenthood έχει 159 ιατρικούς και μη ιατρικούς συνεργάτες, οι οποίοι διαχειρίζονται πάνω από 600 κλινικές με αυτό το αντικείμενο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνεργάζεται με παρόμοιες οργανώσεις σε 12 χώρες παγκοσμίως. Η οργάνωση παρέχει μια ποικιλία υπηρεσιών αναπαραγωγικής υγείας και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ασχολείται με έρευνα στην τεχνολογία αναπαραγωγής και υποστηρίζει την προστασία και επέκταση των δικαιωμάτων που σχετίζονται με την αναπαραγωγή. Το 70% των πελατών της είναι κάτω των 25 ετών.
Η P.P. είναι ο μεγαλύτερος πάροχος υπηρεσιών αναπαραγωγικής «υγείας», συμπεριλαμβανομένης της άμβλωσης, στις ΗΠΑ. Στην ετήσια έκθεσή τους για το 2014, η P.P. ανέφερε ότι είδε πάνω από 2,5 εκατομμύρια ασθενείς σε περισσότερες από 4 εκατομμύρια κλινικές επισκέψεις και εκτέλεσε συνολικά περίπου 9,5 εκατομμύρια διακεκριμένες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένων 324.000 αμβλώσεων. Τα συνδυασμένα ετήσια έσοδά της είναι 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων περίπου 530 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ από κυβερνητική χρηματοδότηση, όπως είναι οι αποζημιώσεις του Medicaid (κρατικό πρόγραμμα υγειονομικής περίθαλψης των ΗΠΑ).
H δράση της P.P. έχει μπει πολλές φορές στο στόχαστρο αντιδράσεων και μάλιστα απολύτως δικαιολογημένα. Η ζημία που έχει προξενήσει στην οικογένεια και στις ψυχές των νέων γυναικών είναι τεράστια. Η αποδοχή των πολλαπλών συντρόφων πριν και μέσα το γάμο, η αποϊεροποίηση του μυστηρίου του γάμου, η δυνατότητα διενέργειας έκτρωσης ακόμη και από ανήλικους χωρίς την ενημέρωση των γονέων, ο φόνος ενός εκατομμυρίου, κατ’ εκτίμηση, παιδιών το χρόνο στις ΗΠΑ (παρά το μικρότερο αριθμό, που οι ίδιοι επικαλούνται), η δυνατότητα έκτρωσης ακόμη και μία ημέρα πριν την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού (late term abortions), δημιουργούν σοβαρότατα προβλήματα.
Ένα μεγάλο σκάνδαλο, που ήλθε στο φως, ήταν αυτό της εμπορίας ανθρώπινων μελών εκτρωμένων εμβρύων, κατά προτίμηση καρδιών, ηπάτων (συκωτιών) και κεφαλών, με δυνατότητα χρήσης των εγκεφάλων τους, για λήψη βλαστοκυττάρων. Τα έμβρυα έπρεπε να είναι κατά το δυνατόν ανέπαφα, κάτι που εξασφαλιζόταν κυρίως όταν έβγαιναν έξω κατά την έκτρωση με συνθήκες τοκετού, σε προχωρημένη ηλικία κύησης, ενδεχομένως και ζώντα, προκειμένου να μην έχουν αλλοιωθεί τα κύτταρά τους από τραυματισμό ή ενδεχόμενη χρήση τοξικών ουσιών. Η P.P. αθωώθηκε στα δικαστήρια, έδωσε όμως η υπόθεση αυτή την ευκαιρία σε πολλές Πολιτείες μέσα από έρευνα που έκαναν, να διακόψουν την δημόσια χρηματοδότησή τους στον φορέα αυτό, ενώ ανάλογη απόφαση ανακοίνωσε πρόσφατα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, για το σύνολο των παραρτημάτων της Ρ.Ρ. στις ΗΠΑ.
Πριν λίγες ημέρες (αρχές Ιουνίου 2018) ένα άλλο μεγάλο σκάνδαλο της P.P. ήρθε στο φως της δημοσιότητας, από την Οργάνωση υπέρ της ζωής LiveAction. Η Πρόεδρος και Ιδρύτρια της Οργάνωσης αυτής Lila Rose δημοσίευσε μυστικά βίντεο που δείχνουν στελέχη της Planned Parenthood να βοηθούν διακινητές του σεξ παιδιών να κάνουν αμβλώσεις στα ανήλικα θύματά τους. Η P.P. καλύπτει για πολλά χρόνια τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση παιδιών.
Πηγές:
YouTube Fighting Back Against Planned Parenthood
https://www.youtube.com/watch?v=ElEC5sazrYk&feature=youtu.be
https://www.youtube.com/watch?v=aeINzcwb3qU
https://www.youtube.com/watch?v=ogyQ8rENFcg
Wikipedia Planned Parenthood
https://en.wikipedia.org/wiki/Planned_Parenthood
http://www.ancientfaith.com/podcasts/aftoday/david_daleiden_the_man_behind_the_planned_parenthood_expose
http://video.foxnews.com/v/4444242741001/?#sp=show-clips
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!
Μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον οἱ Ἕλληνες παρακολουθοῦμε τά γεγονότα πού συμβαίνουν στήν Οὐκρανία. Ὁ λόγος δέν εἶναι μόνο ὅτι αὐτά καθ᾿ ἑαυτά εἶναι σημαντικά, ἀλλά ὅτι ἀφοροῦν ἄμεσα καί χιλιάδες ὁμογενεῖς μας πού ζοῦν στίς περιοχές αὐτές. Πραγματικά ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός πού κατοικεῖ στά Δυτικά, Βόρεια καί Ἀνατολικά παράλια τοῦ Εὐξείνου Πόντου εἶναι πολυπληθής, χωρίς νά ἀναφέρωμαι ἰδιαίτερα στούς ὁμογενεῖς πού εἶναι ἐγκατεστημένοι σέ ὅλη τήν παλαιά Σοβιετική Ἕνωση.
Οἱ σχέσεις μας μέ τόν Πόντο, τόν ἀνέκαθεν αὐτόν ἑλληνικό χῶρο, βυθίζονται στήν ἀχλύ χιλιετιῶν. Μέσα ἀπό τήν σκόνη τοῦ χρόνου ἀνακαλύπτουμε τό ἀκατάβλητο ἑλληνικό δαιμόνιο καί τήν ἀσίγαστη ἀνησυχία τοῦ Ἕλληνα, πού ἔφερε τό φῶς καί ἀπό ζοφερή χώρα τήν ἔκανε ἀζοφική καί τήν ἄξενη καί ἀφιλόξενη θάλασσα τήν ἔκανε Εὔξεινο καί εὐκολοδιάβατο Πόντο.
Καί στίς περιοχές αὐτές ἔζησαν καί μεγαλούργησαν οἱ Ἕλληνες. Τό ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία μέ ὅλα της τά πρόσωπα, τήν γλῶσσα, τόν πολιτισμό, τήν τέχνη, τούς μύθους, τίς παραδόσεις. Ὁ Προμηθέας Δεσμώτης πού συμβολίζει τόν Ἑλληνισμό καί τά παθήματά του, ἁλυσσοδένεται στόν Καύκασο. Τά ταξίδια τοῦ Φρίξου καί τῆς Ἕλλης, τῶν Ἀργοναυτῶν ― στό Σότσι, τήν πόλη πού ἔγιναν οἱ χειμερινοί Ὀλυμπιακοί ἀγῶνες, στήν πλατεῖα Καλῶν Τεχνῶν, ἕνα μνημεῖο ἀπεικονίζει τό Χρυσόμαλλο Δέρας φρουρούμενο ἀπό τόν Δράκοντα ― τοῦ Ἡρακλῆ, τοῦ Θησέα, ἡ Ἰφιγένεια στήν χώρα τῶν Ταύρων, οἱ σχέσεις τῶν Μινύων τοῦ Βοιωτικοῦ Ὀρχομενοῦ μέ τήν περιοχή, ὁ ἐμφύλιος Τρωϊκός πόλεμος, δείχνουν τήν προσπάθεια ἐλέγχου τῶν ἐμπορικῶν δρόμων καί τόν πλοῦτο τῆς περιοχῆς.
Στήν ἱστορική περίοδο, τότε πού ὁ Ἑλληνισμός ἄνοιξε ξανά τά φτερά του, τόν 8ο π.Χ. αἰ. ξεκίνησε καί ἄλλη ἀποικιακή περίοδος ἐγκαταστάσεως καί ἐκμεταλλεύσεως στόν Εὔξεινο Πόντο. Πρῶτοι ἄποικοι ἡ Μίλητος καί τά Μέγαρα. Στίς ἐκβολές τοῦ Δούναβη ἱδρύθηκαν οἱ ἀποικίες Ἴστρος, Ἀπολλωνία, Ὀδησσός, Τόμοι, Κροῦνοι, στά βόρεια παράλια ἡ Ὀλβία, ἡ Τύρος, ἡ Βορυσθένη, ἡ Θεοδοσία, ἡ Κερκίνη, στά ἀνατολικά ἡ Φάσις, ἡ Διοσκουριάδα, ἡ Πιτυούντα, τό Παντικάπαιον καί στά νότια οἱ πόλεις πού κατέχουν σήμερα οἱ Τοῦρκοι, Τραπεζοῦντα, Ἡράκλεια, Ἀμισός, Σινώπη.
Πιό πάνω στήν Κριμαία ἱδρύθηκαν ἡ Σεβαστούπολη, ἡ Εὐπατόρια, ὁ Γιαλός (Γιάλτα), ἡ Θεοδοσία, ἡ Χερσόνησος κι ἀκόμα παραπέρα στόν ποταμό Ντόν, ἡ Ταναΐς, τό Ταϊγάνιον καί οἱ Κρημνοί. Ἀπ᾿ ὅλες αὐτές τίς περιοχές καί τήν Μητροπολιτική Ἑλλάδα ξεκίνησε μία παλιρροϊκή κίνηση πού δέν σταμάτησε ποτέ ἐδῶ καί 3.000 χρόνια.
Τίς στενές καί ὄχι μόνο ἐμπορικές σχέσεις τῶν Ἑλλήνων μέ τίς περιοχές ἐνίσχυσε ὁ ἐχριστιανισμός τῶν Ρώσσων ἀπό τό Βυζάντιο πού ἔπαιξε σημαντικό ρόλο στήν διατήρηση ἰσχυρῶν δεσμῶν φιλίας καί συνεργασίας ἀνάμεσα στούς Ρώσσους καί τούς Βυζαντινούς. Ἀκόμα καί σήμερα, ὄχι μόνο οἱ ὁμογενεῖς, ἀλλά καί οἱ Ρῶσσοι καί οἱ Οὐκρανοί εἶναι βαθειά θρησκευόμενοι λαοί, στοιχεῖο πού τούς ἑνώνει περισσότερο. Καί αὐτό συμβαίνει παρά τίς ἀνηλεεῖς διώξεις εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό προγενέστερο κομμουνιστικό καθεστώς.
Μέ τήν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἕνα πλῆθος Ἑλλήνων, μορφωμένων καί μή, καταφεύγει στήν ὁμόδοξη καί φιλική Ρωσσία, ἡ ὁποία τούς παρέχει ἄσυλο καί φιλοξενία. Θά τήν βοηθήσουν ἄλλωστε στόν ἀγῶνα της κατά τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Σέ ὅλη τήν περίοδο τῆς Τουρκικῆς κυριαρχίας πολλοί Ἕλληνες, κατά κύματα, καταφεύγουν στήν Ρωσσία, ἀκόμα καί μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ. μέ τήν Γενοκτονία τῶν Ποντίων καί τήν Μικρασιατική καταστροφή. Σύμφωνα μέ τούς ὑπολογισμούς τῶν ἑλληνικῶν Προξενικῶν Ἀρχῶν, ὁ ἀριθμός τῶν Ἑλλήνων τό 1918 σέ ὅλη τήν Ρωσσία ἀνερχόταν σέ 750.000, ἐνῶ σύμφωνα μέ ἄλλες πηγές, σέ 665.000 ψυχές.
Αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσημα καταγεγραμμένοι Ἕλληνες, γιατί ἡ πολιτική τῆς ἐκβιαστικῆς ρωσσοποιήσεως πού ἐφαρμόστηκε σέ πολλές περιπτώσεις ἀφομοίωσε καί πολλούς ἄλλους, ὥστε δέν εἶναι ὑπερβολική ἡ θέση πού διατύπωσε ὁ πρώην Δήμαρχος τῆς Μόσχας καί Ἕλληνας στήν καταγωγή Γαβριήλ Ποπώφ, ὅτι «στίς φλέβες κάθε τρίτου Ρώσσου ρέει ἑλληνικό αἷμα»
Μέ τήν ἐγκατάστασή τους στίς διάφορες πόλεις τῆς Ρωσσίας κυρίως τῶν παραλίων τοῦ Εὐξείνου Πόντου, οἱ Ἕλληνες δημιούργησαν ξεχωριστές ἑλληνικές Κοινότητες μέ ἑλληνικά σχολεῖα, ἐκκλησίες, μέ Ἕλληνες δασκάλους καί ἱερεῖς, σέ πολλές περιπτώσεις ἀποκτοῦν ἀνεξάρτητη ἑλληνική Διοίκηση, ἑλληνικά Δικαστήρια καί φορολογικά προνόμια. Πολλοί Ἕλληνες κατέλαβαν ἀνώτατες θέσεις καί ἀξιοποιήθηκαν ἀπό τήν Τσαρική διοίκηση. Οἱ Ρῶσσοι δέν ξέχασαν ποτέ τήν συμβολή τοῦ Κυρίλλου καί τοῦ Μεθοδίου στόν πολιτισμό τους. Οἱ Ἕλληνες θεωρήθηκαν «παιδιά τῶν σοφῶν», «τό δεξί χέρι τοῦ Θεοῦ» καί χαρακτηρίζονται ὡς «λαός ἤρεμος, νηφάλιος, συνετός καί ἔντιμος». Ὁ Γρ. Μαρασλῆς ἐκλέγεται Δήμαρχος Ὀδησσοῦ ἐπί πέντε συνεχεῖς θητεῖες. Οἰκογένειες ὅπως: οἱ Μαρασλῆδες, Ροδοκανάκηδες, Μαυροκορδᾶτοι, Ράλληδες, Ἀργυρόπουλοι, Ζωσιμᾶδες, Ὑψηλάντηδες, πρόσωπα ὅπως: ὁ Καπποδίστριας, Βαρβάκης Θεοτόκης, Βούλγαρης, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός καί πολλοί ἄλλοι, ἔζησαν, δραστηριοποιήθηκαν, ἀναγνωρίστηκαν καί μέ τίς προσπάθειές τους συνέβαλαν στήν οἰκονομική, κοινωνική καί θρησκευτική ἀναμόρφωση καί τοῦ ρωσσικοῦ λαοῦ.
Δέν ἦταν ὅμως πάντα ἡ ζωή τους εἰρηνική. Πολλές συγκρούσεις μέ ντόπιους λαούς, ἐπιδρομεῖς ἀπό ἄλλες περιοχές τούς ἀνάγκαζαν σέ συνεχεῖς μετακινήσεις. Ἔτσι καί οἱ Ἕλληνες τῆς Κριμαίας γιά νά ἀποφύγουν τόν ἐξισλαμισμό τους ἀπό τούς Τατάρους τό ἔτος 1788, μέ τόν ἕλληνα Μητροπολίτη τῆς περιοχῆς Ἰγνάτιο, σέ συνεννόηση καί μέ ἀπόφαση τῆς Μ. Αἰκατερίνης, μετανάστευσαν βορειότερα στά παράλια τῆς Ἀζοφικῆς, ὅπου ἵδρυσαν τήν Μαριούπολη, τήν πόλη τῆς Μαρίας, τῆς Παναγίας δηλαδή, καί τά 24 ἑλληνικά χωριά της. Σέ κάποια ἀπό τά χωριά αὐτά, ἀκόμα καί σήμερα οἱ πληθυσμοί εἶναι ἀμιγῶς Ἑλληνικοί, ἐνῶ σέ ἄλλα, στά σπίτια τῶν Ἑλλήνων οἱ πόρτες καί τά παράθυρα εἶναι χρωματισμένα μέ τά χρώματα τῆς ἑλληνικῆς σημαίας.
Τά πράγματα ἔγιναν πολύ χειρότερα μεταγενέστερα. Μέ τήν ἐπικράτηση τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος, τήν ἀπερίσκεπτη ἐκστρατεία τοῦ Βενιζέλου στήν Οὐκρανία τό 1919, ἄρχισε γιά τόν ἑλληνισμό τῆς Ρωσσίας μία πορεία δραματική. Ὁ Ἑλληνισμός γιά τό ρωσσικό καθεστώς θεωρήθηκε ἐχθρικός. Ἀκολούθησαν διώξεις τῶν Ἑλλήνων, λεηλασίες καί δημεύσεις τῶν περιουσιῶν τους, ἐξορίες, σφαγές, καταδίκες, θάνατοι, πολλοί θάνατοι.
Τήν πιό τραγική περίοδο ἔζησαν οἱ Ἕλληνες ἀπό τό 1936 μέχρι τό 1939 μέ τίς ἐκκαθαρίσεις τοῦ Στάλιν. Τέσσερα διαδοχικά κύματα ὁμαδικῶν διώξεων ἔγιναν κατά τῶν Ἑλλήνων. Αὐθαίρετες συλλήψεις μέ χαλκευμένες κατηγορίες, συνοπτικές δίκες καί ἄμεσες ἐκτελέσεις τοῦ ἀνδρικοῦ πληθυσμοῦ, ἡλικίας ἀπό 16 ἐτῶν καί πάνω ― ὑπάρχουν περιπτώσεις πού ἐκτελέσθηκαν καί δωδεκάχρονα παιδιά ― ἐκτοπισμοί στήν Σιβηρία σέ στρατόπεδα καταναγκαστικῆς ἐργασίας, ἀπ᾿ ὅπου ἐλάχιστοι ἐπέστρεψαν (Σολτζενίτσιν, Ἀρχιπέλαγος Γκουλάγκ), τά μέλη τῶν οἰκογενειῶν τῶν καταδικασθέντων θεωρήθηκαν «προδότες τῆς πατρίδος», ἐκτοπίζονταν κι αὐτά. Ἔκλεισαν ὅλα τά ἑλληνικά σχολεῖα πού ἀνήρχοντο σέ 104, τά περισσότερα ἀπ᾿ αὐτά ἔγιναν ρώσσικα, ἐνῶ ἄλλαξε ἡ χρήση ἄλλων, σταμάτησε ἡ ἔκδοση ἑλληνικῶν ἐφημερίδων, ἔκλεισαν οἱ ἐκδοτικοί οἶκοι, κυνηγήθηκαν τά ἑλληνικά ἔντυπα καί βιβλία, ἀκόμα καί μέσα στά σπίτια. Καταργήθηκαν οἱ θεατρικές σκηνές, καταστράφηκαν ― κατεδαφίστηκαν οἱ ἐκκλησίες, θανατώθηκαν οἱ ἱερεῖς κι ἄλλες ἐκκλησίες πού ἔμειναν ὄρθιες ἔγιναν ἀποθῆκες σιτηρῶν, σταῦλοι, καί στήν καλύτερη περίπτωση στέγασαν σχολεῖα ἤ κυβερνητικές ὑπηρεσίες.
Ὁ ἀκριβής ἀριθμός τῶν ἐκτελεσθέντων ὑπολογίζεται ὅτι εἶναι πάνω ἀπό 50.000 Ἕλληνες. Πολλαπλάσιος ἦταν ὁ ἀριθμός τῶν ἐξορισθέντων καί ἐκτοπισμένων. Κανένας Ἕλληνας διανοούμενος, ἄνθρωπος τῆς τέχνης, τοῦ πολιτισμοῦ, δέν διέφυγε τόν θάνατο. Θανατώθηκαν ἀκόμη καί τά στελέχη τοῦ κόμματος. Μεσοῦντος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου παρά τόν ἡρωϊσμό τῶν Ἑλλήνων πού πολεμοῦσαν τόν Ναζισμό στήν Ρωσσία, συνεχίστηκαν οἱ διώξεις πού τελικά σταμάτησαν μέ τόν θάνατο τοῦ Στάλιν καί τήν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Χρουτσόφ, τό 1954.
Ἡ Γενοκτονία αὐτή τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ρωσσίας εἶναι μία ἄγνωστη σελίδα τῆς ἱστορίας μας. Τό τραγικό εἶναι ὅτι ὁ πληθυσμός αὐτός ἀφέθηκε στό ἔλεός του, τήν στιγμή πού οἱ ἄλλες εὐρωπαϊκές κυβερνήσεις φρόντισαν νά σώσουν τούς ὁμοεθνεῖς τους. Ὅλες οἱ ἐκκλήσεις γιά βοήθεια καί συμπαράσταση πρός τήν Ἑλλάδα δέν βρῆκαν καμμιά ἀνταπόκριση.
Καί ὅμως παρ᾿ ὅλες τίς διώξεις, τούς κατατρεγμούς, τήν ἐγκατάλειψη, τόν ξερριζωμό, ζοῦν ἀκόμα στίς περιοχές αὐτές Ἕλληνες. Οἱ περισσότεροι κατοικοῦν στήν Ρωσσία, τήν Γεωργία, τό Καζακστάν, καί βεβαίως στήν Οὐκρανία, ὅπου κυριαρχεῖ ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός. Ἐπιβεβαιώθηκε γιά ἄλλη μία φορά ὁ λόγος τοῦ Μακρυγιάννη «τρῶνε τά θηρία ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά». Αὐτά πού κράτησαν ζωντανή τήν ἑλληνική συνείδηση μέσα σ᾿ αὐτόν τόν χαλασμό εἶναι ἡ γλῶσσα, τά ἤθη καί ἔθιμα, οἱ κοινοί δεσμοί πού τούς ἕνωναν, οἱ παραδόσεις, ἡ θρησκεία, ― ἄκουγαν τήν Ἀναστάσιμη ἀκολουθία ἀπό τά βραχέα κύματα τοῦ ραδιοφώνου γιά νά γιορτάσουν καί αὐτοί τήν Λαμπρή ―. Εἶναι συγκινητική ἡ ἀπορία μιᾶς γιαγιᾶς σ᾿ ἕνα ταξίδι μας σ᾿ ἕνα χωριό τῆς Μαριούπολης, ἄν βλέπουμε καί ἐμεῖς στήν Ἑλλάδα τό ἴδιο φεγγάρι πού βλέπουν καί αὐτοί στό χωριό τους.
Καί ἀφοῦ τώρα «τό φίλτατον φώνημα» μετά τίς τόσες διώξεις ἔχει ἐξαφανιστῆ στίς δύο τελευταῖες γενιές, σήμερα γίνεται ἕνας τιτάνιος ἀγώνας γιά νά ξαναρχίσουν νά μιλᾶνε τά Ἑλληνικά τοὐλάχιστον τά νέα παιδιά. Ἡ Οὐκρανία εἶναι ἡ πρώτη χώρα ἀπό τήν τέως Σοβιετική Ἕνωση, ὅπου τά περισσότερα παιδιά παρακολουθοῦν τά Ἑλληνικά ὡς δεύτερη γλῶσσα στό σχολεῖο τους. Καί αὐτό χωρίς νά παραγνωρίζεται τό δεδομένο ὅτι διδάσκονται τήν μητρική Οὐκρανική, μιλοῦν τήν Ρωσσική καί μαθαίνουν καί Ἑλληνικά. Οἱ δυσκολίες εἶναι πολλές. Τό ἐπίσημο κράτος δέν ἔχει τήν οἰκονομική δυνατότητα νά συντηρήση σχολεῖα σέ κάθε χωριό, ὅπου χρειάζονται. Στήν Μαριούπολη ὑπάρχει κρατικό Πανεπιστήμιο μέ δύο ἕδρες Νεοελληνικῆς Φιλολογίας, ὅπου τό ΥΠΕΠΘ στέλνει δασκάλους γιά νά διδάξουν τά Ἑλληνικά. Ὡστόσο εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρξουν σχολεῖα καί στά χωριά.
Αὐτό τό ἔργο προσπαθεῖ νά καλύψη ἡ Ὁμοσπονδία τῶν Ἑλληνικῶν Συλλόγων τῆς Οὐκρανίας πού ἑδρεύει στήν Μαριούπολη, ἡ ὁποία κάνει πραγματικά μία δύσκολη, ἀλλά σημαντική προσπάθεια. Στόν ἀγῶνα της αὐτό συνεπικουρεῖται καί ἀπό τό Ἑλληνικό Προξενεῖο τῆς περιοχῆς. Μέ ἐνέργειες τῆς Ὁμοσπονδίας ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν σέ ὅλα τά ἑλληνικά χωριά τῆς περιοχῆς σχολεῖα ― φροντιστήρια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας πού συντηροῦνται οἰκονομικά ἀπό διαφόρους φορεῖς καί πρόσωπα ἀπό τήν Ἑλλάδα, τήν Κύπρο καί τήν Ὁμογένεια ἀπ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Μέ παρεμβάσεις της ἔχει ἐπίσης κατορθώσει νά ἐνταχθῆ τό μάθημα τῶν Ἑλληνικῶν στό πρόγραμμα τοῦ Οὐκρανικοῦ σχολείου, ὥστε νά γίνη πλέον ὑποχρεωτικό γιά τούς μαθητές πού τό ἐπιλέγουν.
Μέ τόν ἴδιο ζῆλο ἐργάζονται καί στό Ταυρικό Ἐθνικό Πανεπιστήμιο τῆς Συμφερουπόλεως, ὅπου λειτουργεῖ μία ἕδρα Νεοελληνικῆς Φιλολογίας μέ πάνω ἀπό 100 φοιτητές Ἕλληνες καί Οὐκρανούς. Σέ πολλά χωριά τῆς Κριμαίας ὑπάρχουν ἑλληνικές Κοινότητες καί γιά τήν κάλυψη τῆς ἀνάγκης ἐκμαθήσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας φροντίζουν ἡ Ὁμοσπονδία τῶν Ἑλλήνων τῆς Κριμαίας, τό Κέντρο Ἑλληνικῶν Σπουδῶν «Ἐλπίδα» καί τό Πολιτιστικό Κέντρο Καρατσόλ.
Θά ξανανθίση, ἄραγε, ὁ Ἑλληνισμός στίς περιοχές αὐτές; Γιά νά γίνη αὐτό πρέπει νά ἐνεργήσουμε καί ἐμεῖς. Ἡ παρουσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἦταν πάντα ἀναιμική καί σήμερα ἀκόμα περισσότερο. Πολύ λίγα περιμένει ὁ Ἑλληνισμός τῶν περιοχῶν αὐτῶν ἀπό τήν ἐπίσημη πολιτεία. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα εὐρύ πεδίο δραστηριοποιήσεως τῶν ἁπλῶν πολιτῶν. Παντοῦ ὅπου λειτουργοῦν σχολεῖα ― φροντιστήρια στίς περιοχές αὐτές, λειτουργοῦν κυρίως μέ χορηγούς. Λειτουργοῦν ἐπίσης πολιτιστικές ὁμάδες, θεατρικές σκηνές, ἐκδίδονται ἐφημερίδες, περιοδικά, ὅλα θέλουν στήριξη καί ὄχι μόνο οἰκονομική, γιατί ὅπως ἔγραψε καί ὁ Γκάτσος, ὅποτε σώθηκε ἡ Ἑλλάδα, αὐτό ἔγινε ἀπό τίς ἐξαιρέσεις τῶν λίγων.
Ἄς γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι στό διάβα τῆς μακρόχρονης καί ἀδέκαστης Ἱστορίας, Συμπληγάδες καί Κύκλωπες, θηρία τῆς Ἀνατολῆς καί Δύσεως καί ὄρνεα τοῦ Βορρᾶ προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά φᾶνε τόν Προμηθέα, ἀλλ᾿ αὐτός φωνάζει «οὐ μόρσιμον» (=δέν πεθαίνω). Ὅμως γιά νά συμβῆ αὐτό, σήμερα πού πλήθυναν οἱ ὕαινες, ὅλοι ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε ἀγωνιστικοί, πατριῶτες, ἑνωμένοι καί ὄχι ἀγωνιώδεις καί ἐξωνημένοι.
Πηγές
1. Βλάση Ἀγτζίδη, Ἕλληνες τοῦ Πόντου, Ἑλληνικές Ἐκδόσεις.
2. Βλάση Ἀγτζίδη, Παρευξείνιος Διασπορά, Ἀφοί Κυριακίδη.
3. Ἀντωνίου Παυλίδη, Ἱστορικοί σταθμοί ἐξέλιξης τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Εἰσήγηση σέ διημερίδα Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Ἐκπαιδευτικῶν.
4. Κ. Φωτιάδη, Πόντιοι Ἕλληνες ἀπό τήν πρώην Σοβιετική Ἕνωση, Πρακτικά Ἡμερίδας Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Ἐκ/κῶν, Ἀθήνα 2001.
5. Κ. Φωτιάδη, Ὁ Ἑλληνισμός τῆς Κριμαίας, Θεσσαλονίκη.
6. Χαρίλαου Δαμιανάκου, Ρωσία ― Οὐκρανία, 3.000 χρόνια Ἑλλήνων Πατρίδες. Ἕνα σύγχρονο ὁδοιπορικό.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Παρουσία Ἑλλήνων στήν Νότιο Ἀφρική δέν μπορεῖ νά χρονολογηθῆ πρίν ἀπό τά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἡ πιό ἀξιόπιστη μαρτυρία, αὐτή τοῦ δημοσιογράφου καί διανοουμένου Κώστα Νικολαΐδη (1), μιλᾶ γιά δώδεκα Ἕλληνες στό Κέϊπ Τάουν τό 1876 καί γιά ἑξήντα τό 1898. Στό Γιοχάνεσμπουργκ, τό κέντρο τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος τῆς χώρας, τό ὁποῖο ἱδρύθηκε τό 1895, ὑπῆρχαν τό 1896 μόλις 70 Ἕλληνες (2). Οἱ πρῶτοι Ἕλληνες πού ἐγκαταστάθηκαν στήν Νότιο Ἀφρική ἦταν ναυτικοί πού εἶχαν ἀποβιβαστῆ λαθραία ἀπό τά πλοῖα τους στά μεγάλα λιμάνια τοῦ Κέϊπ Τάουν, τοῦ Πόρτ Ἐλίζαμπεθ καί τοῦ Ντέρμπαν (3). Μαζική μετανάστευση ἀπό τήν Ἑλλάδα πρός τήν Νότιο Ἀφρική παρατηρεῖται μόνο ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως τοῦ τέλους τοῦ 19ου αἰῶνα καί τῆς συνεπακόλουθης χρεωκοπίας τῆς χώρας, τό 1895. Ἡ περιοχή τοῦ Witerwaterstrand τῆς ἐπαρχίας Τράνσβααλ, μέ κέντρο τό Γιοχάνεσμπουργκ, ὅπου τό 1886 ἀνακαλύφθηκαν τά μεγαλύτερα ἀποθέματα χρυσοῦ στόν πλανήτη, προσέλκυσε ἀρχικά τούς πιό πολλούς νέους μετανάστες ἀπό τήν Ἑλλάδα (4). Λόγῳ τῆς ἐλλείψεως κεφαλαίου, οἱ πρῶτοι αὐτοί Ἕλληνες ἀσχολήθηκαν μέ τό μικροεμπόριο, ἀνοίγοντας μικρές ἐπιχειρήσεις τύπου café, τά λεγόμενα tea rooms (5), ἕναν ἰδιότυπο συνδυασμό καφενείου καί μπακάλικου πού ἦταν ἀνοιχτά ὅλη τήν ἡμέρα μέχρι ἀργά τά μεσάνυχτα, ἀκόμα καί τίς Κυριακές. Ἀπό τότε ὁ τύπος αὐτός ἐπιχειρήσεως ἔγινε σῆμα κατατεθέν τῆς ἐπαγγελματικῆς δραστηριότητος τῶν Ἑλλήνων στήν Νότιο Ἀφρική.
Μετά τό τέλος τοῦ λεγομένου Ἀγγλο ― Ἐμπορικοῦ πολέμου τό 1902, πολλοί Ἕλληνες ἀπό τό Κέϊπ Τάουν πού μόλις εἶχαν χάσει τίς δουλειές τους, λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως πού ἔπληξε τήν περιοχή αὐτή, λίγο μετά τό τέλος τοῦ πολέμου μετακινήθηκαν βορειώτερα στήν περιοχή τοῦ Τραανσβάαλ καί ἐργάσθηκαν μέ συμβάσεις ὁρισμένου χρόνου ὡς εἰδικευμένοι ἤ ἡμιεἰδικευμένοι μεταλλωρῦχοι στά μεταλλεῖα χρυσοῦ τοῦ Witerwaterstrand (6). Ὁ Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος καί ἡ διεθνής οἰκονομική κρίση πού ὁδήγησαν στήν πτώση τῆς τιμῆς τοῦ χρυσοῦ, ἀλλά κυρίως ἡ ἀπειλή τῆς «φθίσεως» τῆς λεγομένης νόσου τῶν μεταλλείων, ὁδήγησε ὅσους τελικά ἐπιβίωσαν, νά στραφοῦν σέ ἄλλες ἐπαγγελματικές δραστηριότητες καί κυρίως στό μικρεμπόριο, ὅπως καί οἱ ὑπόλοιποι συμπατριῶτες τους (7). Μέχρι τό τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ἡ ἀριθμητική παρουσία τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στήν Νότιο Ἀφρική ἦταν ἰσχνή. Μεταπολεμικά (1950― 1970) ἔφτασαν στήν Νότιο Ἀφρική περίπου 19.000 Ἕλληνες (8), οἱ ὁποῖοι ἐκτός τοῦ ὅτι ἀναζωογόνησαν ποσοτικά τήν Ἑλληνική παρουσία, τῆς προσέδωσαν καί μιά νέα ποιοτική διάσταση, ἀφοῦ οἱ νέοι μετανάστες ἦταν στήν πλειοψηφία τους τεχνῖτες, ἐπαγγελματίες, νέοι ἐπιστήμονες κ.τ.λ. Τό 1999 ὑπολογίζονταν γύρω στούς 70.000 (9). Σήμερα ὁ ἀριθμός τους δέν πρέπει νά ξεπερνᾶ τούς 40.000.
Ἡ Κοινοτική Ὀργάνωση
Ἡ πολιτική ζωή τῶν Ἑλλήνων τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν Κοινοτική ὀργάνωση. Ὅλες οἱ πτυχές τῆς κοινωνικῆς, θρησκευτικῆς καί πολιτισμικῆς δραστηριότητος τῶν ὁμογενῶν μας στήν Νότιο Ἀφρική περιστρέφονται γύρω ἀπό τόν κοινοτικό θεσμό. Οἱ Κοινότητες ἀναλαμβάνουν νά χτίσουν ἐκκλησίες, σχολεῖα, χώρους ἐγκαταστάσεως γιά τά γραφεῖα τους, χώρους μαζικῶν ἐκδηλώσεων καί ἔχουν τό ἀποκλειστικό προνόμιο στήν πολιτική ἀντιπροσώπευση τῶν ὁμογενῶν μας στίς τοπικές καί κυβερνητικές Ἀρχές τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς. Ἐκτός ἀπό τήν Κοινοτική ὀργάνωση, ἄλλες μορφές πολιτικῆς δράσεως δέν ἀναπτύχθηκαν καί ὅσες ἐμφανίστηκαν κατά καιρούς γρήγορα ἀφομοιώθηκαν ἀπό τήν κυρίαρχη Κοινοτική ὀργάνωση (10). Ἡ πρώτη Ἑλληνική Κοινότητα ἱδρύθηκε τό 1903 στό Κέϊπ Τάουν μέ 100 μέλη ἀρχικά, ὅταν τήν ἐποχή αὐτή κατοικοῦσαν στήν περιοχή γύρω στούς 1.000 ὁμογενεῖς (11). Ἡ πρώτη αὐτή Κοινότητα προέκυψε μέσα ἀπό τήν συγχώνευσή της μέ προϋπάρχον σωματεῖο τόν «Σύλλογον ἀλληλοβοηθείας», τήν πρώτη καταγεγραμμένη μορφή ὀργανώσεως τῶν Ἑλλήνων στήν Νότιο Ἀφρική πού ἀποσκοποῦσε στήν παροχή ἀρωγῆς στούς ἀπόρους καί πάσχοντες ὁμογενεῖς καί στήν πολιτική ἐκπροσώπηση τῆς Παροικίας (12). Τό 1908 ἱδρύεται ἡ Ἑλληνική Κοινότητα Γιοχάνεσμπουργκ, μέ παρομοίους σκοπούς στό Καταστατικό της καί τόν ἴδιο χρόνο ἡ Κοινότητα τῆς Πρετόριας (13). Ἡ Κοινότητα τοῦ Πόρτ Ἐλίζαμπεθ ἱδρύθηκε τό 1936 (14). Μιά ἀπό τίς πρῶτες φροντίδες τῶν νεοσυσταθεισῶν Κοινοτήτων ἦταν ἡ ἐξεύρεση χρημάτων γιά τήν κατασκευή ἱερῶν ναῶν καί ἵδρυση σχολείων.
Ἕνα μέρος τῆς χρηματοδοτήσεως προῆλθε ἀπό τίς συνδρομές τῶν μελῶν καί τό ὑπόλοιπο ἀπό ἐράνους (Donations) πού ἀπό τότε καθιερώθηκε νά γίνεται κάθε φορά πού ἡ Κοινότητα χρειαζόταν χρήματα νά κτίση κάποια ἐκκλησία ἤ κάποιο σχολεῖο ἤ γιά ἄλλο σημαντικό σκοπό. Μετά τό 1950 ὁ μεγάλος ἀριθμός Ἑλλήνων μεταναστῶν πού κατευθύνθηκαν πρός τήν Νότιο Ἀφρική ἔδωσε νέα πνοή στήν ἰσχνή μέχρι τότε ἀριθμητική παρουσία τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου καί δημιουργήθηκαν πολλές νέες Κοινότητες. Σήμερα ὑπάρχουν 26 ἑλληνικές Κοινότητες στήν χώρα (15). Τό 1976 ἱδρύθηκε ἡ Ὁμοσπονδία Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων Νοτίου Ἀφρικῆς, ὡς ἐπιστέγασμα τῆς πολιτικῆς ὀργανώσεως τῶν ὁμογενῶν μας στήν Νότιο Ἀφρική (16). Πέρα ἀπό τό ὅτι ἐκπροσωπεῖ τό σύνολο τῶν Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων στήν χώρα, μέλη της εἶναι πλέον καί ἄλλες ὀργανώσεις Ἑλλήνων καί φοιτητῶν πού παράλληλα ἔχουν συσταθῆ (συνολικά 36 μέλη) (17). Μέχρι σήμερα ὅμως δυστυχῶς τόσο οἱ Κοινότητες ξεχωριστά, ὅσο καί ἡ Ὁμοσπονδία ἤ οἱ ἄλλες ὀργανώσεις δέν ἔχουν ἀναπτύξει ἀξιόλογη ἐξωστρεφῆ δράση, κυρίως πρός τίς Ἀρχές (τοπικές καί κυβερνητικές) τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, ὅπως γιά παράδειγμα, σέ ἄλλες χῶρες π.χ. Αὐστραλία, Η.Π.Α, Καναδᾶ κ.τ.λ.
Ἡ Ἑλληνόγλωσση Ἐκπαίδευση
Ἄν καί πολλές φορές ἀναφέρεται ὅτι οἱ Ἕλληνες ὁμογενεῖς δείχνουν ἀδιαφορία γιά τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους, ἐν τούτοις κάτι τέτοιο δέν ἰσχύει γιά τούς Ἕλληνες τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς. Ἡ συμπαγής ἐθνική συνείδηση τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ, τούς ὁδήγησε ἀπό τήν ἀρχή νά κτίσουν ἐκκλησίες καί σχολεῖα καί νά διατηρήσουν μέ αὐτό τόν τρόπο τήν πνευματική ἐπαφή μέ τήν γενέτειρά τους. Πολύ περισσότερο σέ σχέση μέ ἄλλους ὁμογενεῖς μας ἀνά τόν κόσμο, ἰσχύει αὐτό γιά τούς Ἕλληνες τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς πού ἀπό τήν ἀρχή βρέθηκαν σέ ἕνα ἀφιλόξενο κοινωνικό περιβάλλον γεμᾶτο προκαταλήψεις καί ρατσιστικές ἰδεοληψίες, ὄχι μόνον ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἀφρικανῶν, ἀλλά καί ἐναντίον ὅλων τῶν Νοτιοευρωπαίων πού θεωροῦνταν ὑποδεέστεροι σέ σχέση μέ τούς Βορειοευρωπαίους (18). Οἱ πρῶτοι Ἕλληνες ἀσφυκτιώντας μέσα σέ αὐτό τό κοινωνικό πλαίσιο, ἔβλεπαν τούς ἑαυτούς τους προσωρινούς. Γι᾿ αὐτό, ὅπως ἀναφέρει καί ὁ Νικολαΐδης, δέν ἔκαναν στήν ἀρχή καμμιά κίνηση νά ἱδρύσουν ἑλληνικά σχολεῖα (19). Σκοπός τους ἦταν νά μαζέψουν λίγα χρήματα καί νά ἐπιστρέψουν στήν Πατρίδα, ὅπου τά παιδιά τους θά εἶχαν τήν δυνατότητα νά πᾶνε ἐκεῖ σέ κανονικό σχολεῖο (20). Ὅταν ὅμως μέ τόν καιρό εἶδαν ὅτι κάτι τέτοιο δέν θά γινόταν στό ἄμεσο μέλλον, κυρίως ὅμως κάτω ἀπό τίς ἐπίμονες προτροπές σπουδαίων Ἱεραρχῶν (ὅπως ὁ Ἀθ. Νικολόπουλος καί ὁ Μαυροκορδᾶτος), διανοουμένων (ὅπως ὁ Κ. Νικολαΐδης), πολιτικῶν (ὅπως ὁ Γ. Μέντης) καί ὁμογενῶν ἐπιχειρηματιῶν (ὅπως ὁ Κ. Φοιτίδης, ὁ Ν. Χατζόπουλος, ὁ Τζών Κασαρίτης κ.ἄ.), ἀποφάσισαν νά ρίξουν ὅλες τίς προσπάθειές τους γιά τό χτίσιμο ἀμιγοῦς ἑλληνικοῦ σχολείου.
Γιά ὅλους αὐτούς τούς πρωτεργάτες, τό σχολεῖο ὡς κύριος φορέας μεταδόσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά καί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἦταν τά δύο βασικά ἰδεολογικά στοιχεῖα πού προσέδιδαν τήν ξεχωριστή ἐθνική τους ταυτότητα. Τό 1925 ἀγοράστηκε τό οἰκόπεδο στήν περιοχή Μάλβερν στό Γιοχάνεσμπουργκ, τό 1930 ἄρχισαν οἱ ἐργασίες τοῦ κτιρίου καί ἀπό τόν Ἰανουάριο τοῦ 1931 ξεκίνησε νά λειτουργῆ τό σχολεῖο μέ 120 μαθητές σέ ἕνα ὑπέροχο νεοκλασσικό κτίριο (21). Γιά τήν μικρή κοινότητα τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ αὐτό ἦταν ἕνα τεράστιο κατόρθωμα. Στό σχολεῖο μποροῦσαν νά φοιτήσουν καί ἀλλοεθνεῖς μαθητές, προηγοῦνταν ὅμως οἱ μαθητές ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Ἡ κατασκευή οἰκοτροφείου γιά τούς Ἕλληνες μαθητές ἀπό ἄλλα μέρη τῆς Ἀφρικῆς δέν πραγματοποιήθηκε καί τελικά τό σχολεῖο ἔκλεισε τό 1944 (22). Ὁ στόχος ὅμως τῶν ὁμογενῶν μας γιά τήν δημιουργία μιᾶς «Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς» δέν ἔπαψε νά τούς ἀπασχολῆ κατά τά ἑπόμενα χρόνια. Τελικά μετά ἀπό πολλές προσπάθειες τῆς κοινότητος Γιοχάνεσμπουργκ ἀγοράσθηκε (μέ τήν ἐκποίηση τοῦ οἰκοπέδου στό Μάλβερν) ἕνα καινούργιο μεγάλο οἰκόπεδο στήν περιοχή Senterwood τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ (23).
Τό ΣΑΧΕΤΙ ἄρχισε νά κτίζεται στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, ὅταν πρόεδρος τοῦ Διοικητικοῦ συμβουλίου του ἦταν ὁ Γεώργιος Μπίζος, διαπρεπής δικηγόρος, συνήγορος σέ πολλές δίκες τῆς οἰκογενείας MADELA καί ὑπερασπιστής τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τήν περίοδο τοῦ Ἀπαρτχάϊντ. Βασικές πηγές χρηματοδοτήσεως ἦταν οἱ ἁπλές συνεισφορές ὅλων τῶν Ἑλλήνων τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς καί κυρίως οἱ δωρεές τῶν μεγάλων Ἑλλήνων δωρητῶν τῆς παροικίας, ὅπως τῶν ἀδελφῶν Σταθούλη, Καβαλέρος, Πλωμαρίτης κ.ἄ. Τό 1974 ἄρχισε νά λειτουργῆ μέ 54 μαθητές (24). Σήμερα φοιτοῦν σέ αὐτό γύρω στούς 1.300 μαθητές, ἀρκετοί ἀπό αὐτούς (περίπου 35%) εἶναι ἀλλογενεῖς (25). Ἡ ἑλληνική γλῶσσα ὡς δεύτερη/ξένη καί ὁ ἑλληνικός πολιτισμός διδάσκονται ὑποχρεωτικά 3,5 ― 5 ὧρες ἑβδομαδιαίως σέ ὅλους τούς μαθητές ἀπό Ἕλληνες ἀποσπασμένους καί ὁμογενεῖς ἐκπαιδευτικούς (26). Τό ΣΑΧΕΤΙ θεωρεῖται ἕνα ἀπό τά καλύτερα σχολεῖα στόν κόσμο παροχῆς ἑλληνόγλωσσης ἐκπαιδεύσεως. Ἀξίζει νά σημειωθῆ ὅτι τά Ἑλληνικά ἀπό τό 2002 εἶναι μάθημα ἐπιλογῆς γιά τήν εἰσαγωγή μαθητῶν στήν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση. Στό μεσοδιάστημα ὅμως αὐτό (μεταξύ 1945 καί ᾿74) οἱ Ἕλληνες τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς δέν ἔμειναν χωρίς ἑλληνική ἐκπαίδευση γιά τά παιδιά τους. Ἀπό τό 1935 ἤδη ὑπῆρχε ἕνα ἰδιωτικό σχολεῖο (τό ὁποῖο λειτουργοῦσε καί ὡς οἰκοτροφεῖο) πού ἱδρύθηκε ἀπό τόν ἱερέα Ἠλία Μπερτόλη στό προάστειο τοῦ Rosebank, τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ (27). Τό σχολεῖο αὐτό πέρασε τό 1965 στά χέρια τοῦ Ἕλληνα ἐκπαιδευτικοῦ Πρωτόπαπα καί λειτούργησε ὥς τό 1989 ὡς Νηπιαγωγεῖο, Δημοτικό, Γυμνάσιο καί Λύκειο, παρέχοντας ἑλληνική ἐκπαίδευση σέ χιλιάδες ὁμογενεῖς μαθητές πού πλήρωναν χαμηλά δίδακτρα. Τό σχολεῖο εἶχε κατά μέσο ὅρο ἀπό 150 ἕως 200 μαθητές τόν χρόνο (28). Παράλληλα ἱδρύθηκαν ἀπό τίς ἑλληνικές Κοινότητες ἀπογευματινά Τμήματα Ἑλληνικῆς Γλώσσας πού λειτουργοῦσαν μετά τό ὡράριο τῶν πρωϊνῶν σχολείων. Ἀπό τό 1974 τό ἑλληνικό κράτος στέλνει ἀποσπασμένους ἐκπαιδευτικούς πού διδάσκουν τήν ἑλληνική γλῶσσα στίς ἀπογευματινές τάξεις καί στό ΣΑΧΕΤΙ. Στό παρελθόν ὑπῆρχαν 40 ― 45 περίπου ἀποσπασμένοι ἐκπαιδευτικοί στήν Νότιο Ἀφρική (29).
Σήμερα ὅμως μέ τήν ἀλλαγή τοῦ νόμου γιά τήν λειτουργία τῶν ἀπογευματινῶν σχολείων τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀπό τό 2012 ὁ ἀριθμός τῶν ἀποσπασμένων ἐκπαιδευτικῶν ἔχει μειωθῆ κατακόρυφα, ἀφοῦ ὑπηρετοῦν 16 μόλις ἀποσπασμένοι ἐκπαιδευτικοί (30). Παράλληλα ὅμως ἔχει μειωθῆ καί ὁ ἀριθμός τῶν μαθητῶν, κυρίως στά ἀπογευματινά τμήματα. Ὡστόσο ἀπογευματινά Τμήματα Ἑλληνικῆς Γλώσσας ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς μεγάλες πόλεις, ὅπου ὑπάρχουν καί ἑλληνικές Κοινότητες: στό Γιοχάνεσμπουργκ, στήν Πρετόρια, στό Κέϊπ Τάουν, στό Ντέρμπαν, στό Μπλουμφοντέϊν. Στήν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση ἀπό τό 1984 λειτουργεῖ τό τμῆμα Ἑλληνικῶν καί Λατινικῶν Σπουδῶν στό Πανεπιστήμιο τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ, ἐνῶ ἀπό τό 1983 ἕως τό 1991, ὑπῆρχε Ἕδρα Ἑλληνικῶν Σπουδῶν στό Πανεπιστήμιο τοῦ Witwatersrand ― χρηματοδοτούμενη ἀπό τήν Ἑλληνική Κοινότητα ― ἡ ὁποία τό 1991 ἔκλεισε (31).
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία
Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι γιά τούς Ἕλληνες κοινοτικούς Ἄρχοντες τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, ἀκόμα πιό σημαντικό καί ἀπό τό ἑλληνικό σχολεῖο εἶναι ἡ ἑλληνική Ἐκκλησία. Αὐτό φαίνεται ἀπό πάμπολλες περιπτώσεις, ὅπου τό χτίσιμο τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας προηγοῦνταν πάντα τῆς ἱδρύσεως τοῦ σχολείου. Τό 1903 κτίσθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στό Κέϊπ Τάουν καί ἀπό τό 1913 ἄρχισε νά λειτουργῆ ὁ καθεδρικός Ναός τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί Ἑλένης στό Γιοχάνεσμπουργκ, ἕνα πραγματικό στολίδι βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, τό ὁποῖο εἶναι τό μοναδικό μνημεῖο πού ἔχει ἀναγνωρισθῆ ἀπό τίς ἀρχές τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς ὡς μνημεῖο πολιτισμικῆς κληρονομιᾶς (32). Στό ἱερό τέμπλο τῆς ἐκκλησίας μπορεῖ κανείς νά δῆ σήμερα τίς δύο εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἁγιογραφημένες ἀπό τόν Φώτη Κόντογλου καί μιά ἄλλη ἀπό τόν μεγάλο Κύπριο Ζωγράφο Κυσονέργη. Τήν ἴδια ἐποχή περίπου (31 Μαΐου 1914) κτίζεται καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Πρετόριας (33). Μεταπολεμικά μέ τήν ἵδρυση νέων Κοινοτήτων κατασκευάζονται καί ἄλλοι ναοί. Ἦταν εὐτύχημα γιά τούς ὁμογενεῖς μας στήν Νότιο Ἀφρική ὅτι εἶχαν ἀπό τήν ἀρχή ἀξιολόγους θρησκευτικούς ποιμενάρχες νά τούς καθοδηγήσουν στά πρῶτα ἠθικά καί πνευματικά χρόνια τῆς ἐγκαταστάσεώς τους στήν ξένη καί ἀρχικά ἀφιλόξενη χώρα. Ἀνάμεσά τους ξεχωρίζουν ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Λάππας στό Κέϊπ Τάουν, οἱ ἀρχιμανδρῖτες Νικόδημος Σακίρας καί Ἀθανάσιος Ἀλεξίου (Γιοχάνεσμπουργκ) καί πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἡγετική φυσιογνωμία τοῦ ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου Νικολοπούλου (Πρετόρια). Κάτω ἀπό τήν δική τους καθοδήγηση, προτροπή καί κυρίως ἐνεργητική συμμετοχή συγκεντρώθηκαν χρήματα γιά τήν ἀνοικοδόμηση τῶν ἱερῶν ναῶν καί τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου
στό Μάλβερν, τά δύσκολα ἐκεῖνα πρῶτα χρόνια. Τό 1927 ἱδρύεται ἡ Ἱερά Μητρόπολη Ἰωαννουπόλεως καί ἐξαρχία πάσης Νοτίου Ἀφρικῆς μέ ἕδρα τό Γιοχάνεσμπουργκ καί δικαιοδοσία σέ ὅλη τήν ὑποσαχάρια Ἀφρική μέχρι τό Ἀκρωτήρι τῆς Εὐέλπιδος Ἄκρας (Κέϊπ Τάουν) (34). Τό 1958 ἀποσπῶνται ἀπό τήν Μητρόπολη Ἰωαννουπόλεως οἱ περιοχές Κεντρώας Ἀφρικῆς καί τό 1968 δημιουργοῦνται ἄλλες δύο νέες Μητροπόλεις, αὐτές τῆς Ζιμπάμπουε καί τῆς Καλῆς Ἐλπίδος (Κέϊπ Τάουν) (35).
Σέ ἀντίθεση μέ τό πνευματικό καί τό κοινωνικό ― φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Νότιο Ἀφρική πού ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλους τό ἱεραποστολικό της ἔργο, ἔχει ἀπό πολλούς ἐπικριθῆ. Ὁρισμένοι τό ἀποδίδουν στό γεγονός ὅτι κατά τό παρελθόν, τό καθεστώς τοῦ Ἀπαρτχάϊντ ἀπαγόρευε τούς ἱερεῖς πού ἔρχονταν ἀπό τό ἐξωτερικό νά ἀσκήσουν ἄλλο ἔργο (ὅπως ἱεραποστολικό), πέραν τῶν ἱερατικῶν καθηκόντων ἐντός τῆς θρησκευτικῆς τους Κοινότητος. Αὐτό βεβαίως ἀληθεύει, ἀλλά δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἀνέκαθεν ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία ἦταν ταυτισμένη μέ τόν ἑλληνισμό (τοὐλάχιστον στήν συνείδηση τῶν ἁπλῶν πιστῶν) καί ἡ Ἱεραποστολή πέρα ἀπό τά στενά ἑλλαδικά ὅρια ἦταν περιορισμένη. Ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐμμονή στήν ἑλληνική γλῶσσα μπορεῖ νά ἦταν ἕνα σημαντικό ἐμπόδιο. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι ὁ πιό σημαντικός λόγος ἦταν ἡ ἄρνηση τῶν ἴδιων τῶν ὁμογενῶν μας καί τῶν ὀργανωμένων Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων νά δεχτοῦν τήν Ἱεραποστολή ὡς ἕνα ἀπό τά ἱερατικά καθήκοντα τοῦ ἱερέα τῆς Κοινότητός τους. Ὁ ἱερέας ἐρχόταν νά ὑπηρετήση ἀποκλειστικά τήν Ἑλληνική Κοινότητα ἀπό τήν ὁποία ἀμειβόταν καί συντηροῦνταν. Ἀπό τήν ἄλλη, ἡ Κοινότητα ἀξίωνε ἀπό τόν ἱερέα νά ἀφοσιωθῆ ἀπερίσπαστα στό ποίμνιό του καί νά προσφέρη τίς ὑπηρεσίες του σέ αὐτούς πού τόν κάλεσαν γιά τόν σκοπό αὐτό, θεωρώντας ὁ,τιδήποτε ἄλλο (ὅπως ἡ Ἱεραποστολή), ξένο καί ἀσυμβίβαστο στά καθήκοντά του. Ἡ περίπτωση τοῦ ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Σακίρα εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν ἄσκηση ἱεραποστολικοῦ ἔργου στόν ντόπιο πληθυσμό δέν ἄρεσε στήν κοινότητα τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ καί τελικά ὁδήγησε στήν οἰκιοθελῆ ἀπομάκρυνσή του. Ὁ Νικόδημος Σακίρας τελικά ἐγκαταστάθηκε στό Moshi τῆς σημερινῆς Τανζανίας, ὅπου ἵδρυσε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (Greek Orthodox Mission Of Tanganyika territory) μέ κύριο ἔργο τήν Ἱεραποστολή καί φιλανθρωπία πρός τόν ντόπιο πληθυσμό (36).
Τό μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς
Ἤδη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ᾿70 ἀρχίζει ὁλοένα καί περισσότερο τό ἑλληνικό στοιχεῖο νά ἀφομοιώνεται κοινωνικά καί οἰκονομικά στήν νέα του πατρίδα (37). Οἱ Ἕλληνες πού ζοῦν σήμερα στήν Νότιο Ἀφρική (κυρίως αὐτοί πού εἶναι δεύτερης καί τρίτης γενιᾶς), ἔχουν ὑψηλό μορφωτικό ἐπίπεδο (πολλοί εἶναι ἀκαδημαϊκοί σέ Πανεπιστήμια τῆς χώρας ἤ ἀκολουθοῦν ἐπιστημονικά ἐπαγγέλματα, ὅπως γιατροί, δικηγόροι, ἀρχιτέκτονες, μηχανικοί κ.τ.λ.) ἤ εἶναι ἐπιχειρηματίες σέ διαφόρους κλάδους τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος (ὅπως ἰδιοκτῆτες ἁλυσσίδων σούπερ ― μάρκετ, ξενοδοχείων, ἑστιατορίων κ.τ.λ.), ἐπιτυχημένοι οἰκονομικοί μάνατζερς, ἰδιοκτῆτες μεγάλης ἀκίνητης περιουσίας καί γενικά ἀνήκουν ἀνάμεσα στίς πιό εὔπορες οἰκονομικά τάξεις τῆς χώρας. Ἡ μεταπολίτευση τοῦ 1994 καί ἡ κατάργηση τοῦ Ἀπαρτχάϊντ φόβισε πολλούς ὁμογενεῖς μας, γιατί πίστευαν ὅτι θά εἶχαν τήν ἴδια τύχη μέ τούς συμπατριῶτες τους πού ἐκδιώχτηκαν ἀπό ἄλλες χῶρες τῆς Ἀφρικῆς μέ τό τέλος τῆς Ἀποικιοκρατίας τίς δεκαετίες ᾿60 καί ᾿70 (ἐξ ἄλλου πολλοί ἀπό τούς Ἕλληνες τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς εἶναι πρόσφυγες ἀπό ἄλλες Ἀφρικανικές χῶρες). Πολλοί Ἕλληνες τῆς χώρας ἐπέστρεψαν στήν Ἑλλάδα λίγο πρίν ἀπό τό 1994, ἐνῶ ἄλλοι ἐπέλεξαν ἄλλα μέρη, ὅπως Αὐστραλία, Μ. Βρεττανία, Νέα Ζηλανδία κ.τ.λ. Παρά τούς ἀρχικούς αὐτούς φόβους τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἀλήθεια ὅτι στήν Νότιο Ἀφρική δέν συνέβη αὐτό πού συνέβη σέ ἄλλες ἀφρικανικές χῶρες μετά τό τέλος τῆς Ἀποικιοκρατίας.
Σέ αὐτό σπουδαῖο ρόλο ἔπαιξε καί ἡ προσωπικότητα τοῦ NELSON MADELA, ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι ἡ Νότιος Ἀφρική ἦταν μιά ἀνεπτυγμένη οἰκονομικά χώρα μέ συμπαγῆ εὐρωπαϊκό πληθυσμό πού ζοῦσε ἐκεῖ πολύ πρίν ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἀποικιοκρατίας καί οἱ οἰκονομικές δραστηριότητες τοῦ ὁποίου ἦταν βαθειά ριζωμένες στόν παραγωγικό ἱστό τῆς χώρας. Μέ τήν κατάργηση τοῦ καθεστῶτος τοῦ Ἀπαρτχάϊντ καί τήν κατάργηση τῶν ἐμπορικῶν περιορισμῶν πού εἶχε ἐπιβάλλει ἡ διεθνής Κοινότητα στήν χώρα, ἀνοίχτηκαν πολλές προοπτικές γιά τήν χώρα μας νά ἀναπτύξη σχέσεις μέ τήν νέα δημοκρατική κυβέρνηση σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, ἐκμεταλλευομένη καί τό γεγονός τῆς σημαντικῆς οἰκονομικῆς παρουσίας τῶν ὁμογενῶν μας στήν Νότιο Ἀφρική. Δυστυχῶς ὅμως μέχρι σήμερα, δέν ἐκμεταλλευτήκαμε τίς νέες δυνατότητες πού παρουσιάζονται. Παρακάτω ἀναφέρουμε ὁρισμένα παραδείγματα:
• Στόν τομέα τῶν μεταφορῶν, ἡ πώληση τῆς Ὀλυμπιακῆς Ἀεροπορίας ὁδήγησε στήν κατάργηση τῶν δρομολογίων ἀπό καί πρός τήν Ἑλλάδα ἀπό τόν ἐθνικό μας ἀερομεταφορέα (29/9/2009) πού ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ᾿60 ἔκανε πτήσεις (μέσῳ Ναϊρόμπι ― Κένυα), ἀπό καί πρός τήν Ἑλλάδα δύο φορές τήν ἑβδομάδα καί ἀπό τό 1998 τρεῖς πτήσεις ἀπ᾿ εὐθείας Ἑλλάδα ― Γιοχάνεσμπουργκ.
• Στόν χρηματοοικονομικό, τό κλείσιμο τῆς ATHENS BANK, ἡ ὁποία λειτουργοῦσε ἀπό τό 1947 ὡς θυγατρική τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος μέ πολλά παραρτήματα στήν Νότιο Ἀφρική καί πολύ ὑψηλή κεφαλαιακή κάλυψη.
• Στόν ἐμπορικό τομέα, ἡ χώρα μας ἐπέλεξε νά διαπραγματεύεται μέ τρίτες χῶρες ὄχι ἀπ᾿ εὐθείας, ἀλλά μέσῳ τῶν μηχανισμῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί τῶν ὑπηρεσιῶν της στίς διάφορες χῶρες καί στόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ἐμπορίου (ΠΟΕ).
• Στόν ἐκπαιδευτικό τομέα, τήν τελευταία διετία, ἡ Ἕδρα Ἑλληνικῶν Σπουδῶν στό Πανεπιστήμιο τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ κινδυνεύει νά χαθῆ, ὅπως προηγουμένως καί ἡ ἀντίστοιχη στό WITS, λόγῳ ἐλλείψεως χρηματοδοτήσεως καί τῆς ἀδιαφορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους νά στείλη προσοντούχους ἐκπαιδευτικούς νά τήν στελεχώσουν.
• Στόν θρησκευτικό τομέα, τό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἀναπτύχθηκε ὅσο θά ἔπρεπε, ἴσως λόγῳ τῶν περιορισμῶν πού ἔθετε τό προηγούμενο καθεστώς. Σήμερα ὅμως ὑπό δημοκρατική κυβέρνηση ἀνοίγονται πολλές δυνατότητες γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία διαθέτει ἕνα καθαρό δόγμα πού βρίσκεται πιό κοντά στήν διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπαλλαγμένο ἀπό κάθε εἴδους ἠθικούς καί φυλετικούς προκαθορισμούς.Παρά τήν οἰκονομική κρίση πού ταλανίζει τήν χώρα μας τά τελευταῖα χρόνια, ἐν τούτοις ὑπάρχουν σέ σχέση μέ τήν Νότιο Ἀφρική ἀκόμα πολλές εὐκαιρίες γιά τό μέλλον: στόν ἐμπορικό, στόν πολιτιστικό ― μορφωτικό, στόν τουριστικό, στόν θρησκευτικό καί ἐκπαιδευτικό τομέα. Τέλος, ἀπό τήν πλευρά τῆς ὀργανωμένης παροικίας ἀπαιτεῖται νά ἀναλάβη πρωτοβουλίες ἐξωστρεφείας καί νά συνειδητοποιήση ὅτι τό μέλλον της εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μέ αὐτό τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς.
Παραπομπές
1. Ὁ Κύπριος Κώστας Νικολαΐδης ἔφτασε ἀπό τούς πρώτους Ἕλληνες στήν Νότιο Ἀφρική. Ἦταν διδάκτορας Νομικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί ἀπό τό 1913 ἐξέδωκε τήν ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα «Νέα Ἑλλάς» γραμμένη στά Ἑλληνικά, ἡ ὁποία μαζί μέ τήν «Ἀφρικανίδα» ἀποτέλεσαν μέχρι τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 τίς δύο βασικές πηγές πολιτικῆς ἐνημερώσεως τῶν ὁμογενῶν μας γιά τά τεκταινόμενα στήν χώρα μας. Βλ. Χατζηθεοδώρου Αἰκατερίνη (2003): Ἑλληνικός ὁμογενειακός τύπος τῆς Νότιας Ἀφρικῆς, Μεταπτυχιακή Μελέτη MA Dissertation University of RAW Γιοχάνεσμπουργκ. Διατέλεσε γιά κάποιο διάστημα πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος τοῦ Γιοχάνεσμπουργκ καί συγγραφέας τοῦ πιό σημαντικοῦ δημοσιογραφικοῦ ὁδηγοῦ καί τῆς μοναδικῆς ἱστορικῆς πηγῆς πού διαθέτουμε γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς μέχρι τήν δεκαετία τοῦ 1910.
2. Νικολαΐδης Γ. Κ. (1923): Ὁδηγός τῶν Ἑλληνικῶν Παροικῶν τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, Τύποις ἐφημερίδος «ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΕΝ JOHANNESBURG (TRANVAAL), σελ. 437 ―438.
3. Στό ἴδιο, σελ.437.
4. Στό ἴδιο.
5. Στό ἴδιο, σελ. 440.
6. Μάντζαρης Ε. (1983): «Ἐθνική καί κοινωνική συνείδηση στή Διασπορά: Ὁ Ἑλληνικός Σύνδεσμος Μεταλλωρύχων στή Νότια Ἀφρική 1905 ― 1920» Επ. Κοιν. Ερ., Gr. R.So. Re.
7. Νικολαΐδης Γ. Κ. (1923): Ὁδηγός τῶν Ἑλληνικῶν Παροικῶν τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, Τύποις ἐφημερίδος «ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΕΝ JOHANNESBURG (TRANVAAL), σελ. 441.
8. Mantzaris Evaggelos (1999) “The Greeks in South Africa”, in Clogg R (1999) (pp. 120 ― 136).
9. Στό ἴδιο.
10. Μάντζαρης Ε. (1983) «Ἐθνική καί κοινωνική συνείδηση στή διασπορά: Ὁ Ἑλληνικός Σύνδεσμος Μεταλλωρύχων στή Νότια Ἀφρική 1905 ― 1920» Επ. Κοιν. Ερ., Gr. R. So. Re. καί Mantzaris Evaggelos (1999) «The Greeks in South Africa», in Clogg R (1999) (pp.120 ― 136).
11. Νικολαΐδης Γ. Κ. (1923): Ὁδηγός τῶν Ἑλληνικῶν Παροικῶν τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, Τύποις ἐφημερίδος «ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΕΝ JOHANNESBURG (TRANVAAL), σελ. 500 ―502.
12. Στό ἴδιο, σελ. 501 ― 502.
13. Στό ἴδιο, σελ. 565 καί 549.
14. Σουλογιάνης Θ. Εὐ. (2007): Oἱ Ἕλληνες στή Νοτιοαφρικάνικη Δημοκρατία: οἱ κοινότητες καί οἱ Σύλλογοι, Προοπτικές καί Στόχοι, Ἀθήνα.
15. Mantzaris Evaggelos (1999) “The Greeks in South Africa”, in Clogg R (1999)(pp. 120 ― 136).
16. Mantzaris Evaggelos (1999) “The Greeks in South Africa”, in Clogg R (1999) (pp.120 ― 136).
17. Στό ἴδιο.
18. Στό κοινωνικό ἐπίπεδο, ἡ ἴδια ἀντίληψη ἀντικατοπτρίζεται στόν τρόπο ὀργανώσεως καί καταμερισμοῦ τῆς ἐργασίας πού ἐπέβαλαν οἱ Ἄγγλοι ἀποικιοκράτες, ὄχι μόνο στήν χώρα αὐτή, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἀφρικανική Ἤπειρο (καί ὅπου ἀλλοῦ ἐγκαταστάθηκαν): γιά τούς ἑαυτούς τους ἐπεφύλαξαν τίς ἀνώτερες πολιτικές καί διοικητικές θέσεις καί τόν ἔλεγχο τῆς οἰκονομικῆς παραγωγῆς καί γιά τούς ντόπιους Ἀφρικανούς τίς χαμηλά ἀμειβόμενες χειρωνακτικές ἐργασίες. Στό πλαίσιο τοῦ δεδομένου αὐτοῦ καταμερισμοῦ οἱ Ἕλληνες βρῆκαν τήν κοινωνική τους θέση λειτουργώντας ὡς «μεσάζοντες» καί ὡς μικροέμποροι, ὅπως καί ἄλλοι Νοτιοοευρωπαϊκοί λαοί (Ἰταλοί, Ἱσπανοί, Πορτογάλοι, Ἑβραῖοι κ.ἄ.), βλ. Μαρκάκης (1998): Oἱ Ἕλληνες τῆς Μαύρης Ἀφρικῆς 1890 ― 1990, Τροχαλία, Ἀθήνα.
19. Νικολαΐδης Γ. Κ. (1923): Ὁδηγός τῶν Ἑλληνικῶν Παροικῶν τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, Τύποις ἐφημερίδος «ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΕΝ JOHANNESBURG (TRANVAAL), σελ. 445.
20. Στό ἴδιο, σελ. 445 ― 446.
21. Alkis Doukakis with members of the Maria Katrakis South African Hellenic Archive (2017): The Ark of the New Generations: the Hellenic Government School at Malvern, Johannesburg (20 jan. 1931 ― 31 May 1944) (ἀδημοσίευτη ἐργασία).
22. Στό ἴδιο.
23. Σκουφῆς Παναγιώτης (1985): Ὁ πρόλογος καί τό ἱστορικόν ἐπί τῆς 35ης ἐπετείου τοῦ ΣΑΧΕΤΙ (1950 ― 1985).
24. Ὁμοσπονδία Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων καί Σωματείων Νοτίου Ἀφρικῆς (2002) Ὁ Ἑλληνισμός τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς: Δομή καί προσφορά ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἀναμνηστικό Λεύκωμα, Ἐπιμέλεια Χριστόφορος Γεροντούδης, σελ. 209.
25. Ἀρχεῖο Γραφείου Συντονιστῆ Ἐκπαιδεύσεως Γιοχάνεσμπουργκ (1977 ― 2017).
26. Ἀρχεῖο Γραφείου Συντονιστῆ Ἐκπαιδεύσεως Γιοχάνεσμπουργκ (1977 ― 2017).
27. Alkis Doukakis with members of the Maria Katrakis South African Hellenic Archive(2017): The Ark of the New Generations:the Hellenic Government School at Malvern, Johannesburg (20 jan. 1931 ― 31 May 1944) (ἀδημοσίευτη ἐργασία).
28. Ἀρχεῖο Γραφείου Συντονιστῆ Ἐκπαιδεύσεως Γιοχάνεσμπουργκ (1977 ― 2017).
29. Στό ἴδιο.
30. Στό ἴδιο.
31. Mantzaris Evaggelos (1999) “The Greeks in South Africa”, in Clogg R (1999) (pp. 120 ― 136).
32. Alkis Doukakis (2017): “The Johannesburg Sty Heritage “bleu Plaque” at the Holy Cathedral of Saints Constantine and Helen”, proposed amendments in Pharos Journal of theology ISSN 2414-3324 onlinevolume 98. 33. Νικολαΐδης Γ. Κ. (1923): Ὁδηγός τῶν Ἑλληνικῶν Παροικῶν τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς, Τύποις ἐφημερίδος «ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΕΝ JOHANNESBURG (TRANVAAL), σελ. 553.
34. Ὁμοσπονδία Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων καί Σωματείων Νοτίου Ἀφρικῆς (2002) Ὁ Ἑλληνισμός τῆς Νοτίου Ἀφρικῆς: Δομή καί προσφορά ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἀναμνηστικό Λεύκωμα, Ἐπιμέλεια Χριστόφορος Γεροντούδης.
35. Στό ἴδιο.
36. E. Mantzaris (2012): “Nicodemos Sakiras: a pioneer Greek Orthodox Missionary in South Africa”, in Ekklessiastikos Pharos 94 (2012).N.S.23.
37. Mantzaris Evaggelos (1978): The social structure and the process of assimilation of the Greek Community in South Africa, (ἀδημοσίευτη) Ms Thesis, Department of Sociology University of Cape.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
