Επιχειρούμενη εθνοκάθαρση στη Χειμάρρα από το καθεστώς Ράμα και ισχυρά συμφέροντα ισλαμοεθνικιστών μουσουλμάνων Αλβανών, σε συνεργασία με Έλληνες εξωμότες, καταγγέλλουν σύλλογοι Χειμαρριωτών και επιφανείς Έλληνες πατριώτες της γηγενούς Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.

Στην καταγγελλόμενη εθνοκάθαρση, που παρουσιάζεται ως δήθεν κάποιο σχέδιο «ανάπλασης» της Χειμάρρας, το οποίο αποσκοπεί στη υφαρπαγή των ελληνικών περιουσιών, πρωταγωνιστεί ο εξωμότης («γενίτσαρος») δήμαρχος Χειμάρρας Γιώργος Γκόρος (Jorgo Goro), που η ελληνική κυβέρνηση ατίμασε αφαιρώντας του την ελληνική υπηκοότητα.

Σύμφωνα με καταγγελίες Χειμαρριωτών στο TRIBUNE, τους σχεδιασμούς του καθεστώτος Ράμα υπηρετούν μια χούφτα ελληνικής καταγωγής εξωμότες, των οποίων τα ονόματα -όπως δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά ΜΜΕ- βρίσκονται σε λίστες του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας και είναι οι επόμενοι για να τους αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα.

Σύμφωνα με ασφαλείς μας πληροφορίες, θα υπάρξουν βαρύτατες συνέπειες και κυρώσεις για όλους αυτούς, αδιανόητες μέχρι σήμερα, «και δεν θα βρίσκουν τόπο να κρυφτούν εάν υπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα», όπως μας μετέφεραν πηγές μας.

Κύκλοι των Αθηνών, που παρακολουθούν από κοντά τις δραματικές εξελίξεις στη Χειμάρρα, σχολίαζαν χαρακτηριστικά ότι «αυτή η χούφτα εξωμοτών είναι όλοι τους γνωστοί» και «διακινδυνεύουν πολλά περισσότερα από το να χάσουν τις ελληνικές τους υπηκοότητες».

Ο Δήμος Χειμάρρας ανακοίνωσε ότι ο εξωμότης και ατιμασμένος δήμαρχος Χειμάρρας, Γιώργος Γκόρος, συγκάλεσε για σήμερα Παρασκευή 25 Αυγούστου έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Χειμμάρας.

Στόχος του ατιμασμένου εξωμότη Δημάρχου, για τον οποίο οι ελληνικές υπηρεσίες έχουν συλλέξει πολλά ενδιαφέροντα, είναι να περάσει ψήφισμα υφαρπαγής των ελληνικών περιουσιών και εκχώρησής τους στους Αλβανούς μουσουλμάνους ολιγάρχες, που εξυπηρετούν συμφέροντα ισλαμιστών της Άγκυρας.

Η Ένωση Χειμαρριωτών Τιράνων και η Ένωση (σ.σ. κατοίκων) Παραλίας εξέδωσε οργισμένη ανακοίνωση με ημερομηνία 24 Αυγούστου, στην οποία καταγγέλλει ευθέως «Σχέδιο για εθνική κάθαρση εις βάρος των Χειμαρριωτών».

Πίσω από το σχέδιο του Έντι Ράμα για δήθεν ανάπτυξη του τουρισμού στην Χειμάρρα, αναφέρει η ανακοίνωση, κρύβονται συμφέροντα ολιγαρχών και ισλαμικών κύκλων τα οποία στηρίζονται από το καθεστώς του Ράμα, με στόχο να πετύχουν δύο στόχους:

α) Για να διώξουν τους Χειμαρριώτες από τη γη τους και τα εδάφη τους.

β) Για να «επενδύσουν» και να ξεπλύνουν βρώμικα λεφτά οι ολιγάρχες-μαφιόζοι οι οποίοι αλληλοσυνδέονται με εθνικιστικά συμφέροντα.

Η Ένωση Χειμαρριωτών και ο Σύλλογος Μπρεγντέτη-Παραλίας καταγγείλουν για ακόμα μια φορά, ένα από τα ποιο διαβολικά σχέδια στην ιστορία του σύγχρονου αλβανικού κράτους, αυτό του ΕΘΝΙΚΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ των Χειμαρριωτών από τη γη τους και τα πάτρια εδάφη τους.

Είναι πολύ σημαντικό να υπενθυμίσουμε, συνεχίζει η ανακοίνωση, το γεγονός ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Αλβανίας και της Ευρωπαϊκής της ενσωμάτωσης, βασιζόμενοι στην εκφραζόμενη πρόθεση ότι οι Αλβανοί θέλουν την Ευρώπη αφενός, και αφετέρου στην πράξη να συνεχίζουν με δριμύτητα να επιτίθενται εις βάρος των Χειμαρριωτών, αλλάζοντας το Σύνταγμα και μια σειρά από νόμους για τις περιουσίες, για να ανοίξουν τον δρόμο στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης της Αλβανίας, ότι δήθεν η «στρατηγική ανάπτυξη» του «τουρισμού», εμποδίζεται από τους γηγενείς Χειμαρριώτες.

Ο Δήμος Χειμάρρας, είναι το τελευταίο πιόνι που χρησιμοποιείται από το ολιγαρχο-πολιτικό κατεστημένο των Τιράνων, για να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο για εθνική κάθαρση των Χειμαρριωτών, και γι’αυτό, οι ευθύνες [σ.σ.: του Δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων), είναι ακόμα μεγαλύτερες, καταλήγει η ανακοίνωση.

Έντονη είναι και η αντίδραση του προέδρου της Ένωσης Προστασίας Ακινήτων, ιδιοκτησιών, Ιστορίας και Πολιτισμού της Χειμμάρας, Νικολάκη Νεράντζη.

Σε ανάρτησή του στο Facebook ο Νικολάκης Νεράντζης αναφέρει τα εξής:

«Πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο άλλαξε τρεις φορές και κάθε φορά διαπιστώθηκε από τους κάτοικους της περιοχής, η έλλειψη διαφάνειας και η απιστία με την οποία έχει γίνει αυτή η διαδικασία, διότι ο μόνος στόχος, με καμουφλάζ τη δήθεν αστικοποίηση της περιοχής, είναι η υφαρπαγή των ιδιοκτησιών των αυτοχθόνων Χειμαρριωτών, για να δοθούν στους ολιγάρχες που έχουν σχέσεις με την εξουσία.

»Ως κάτοικος αυτής της περιοχής που κινδυνεύει από την υφαρπαγή, όπως οι συμπατριώτες μου και υπό την ιδιότητα του Προέδρου της Ένωσης για την Προστασία Ακινήτων, Ιδιοκτησιών, Ιστορίας και Πολιτισμού της Χειμμάρας, απευθύνω έκκληση στον πρωθυπουργό Ράμα, να σταματήσει όσο το δυνατόν νωρίτερα, την υφαρπαγή των ιδιοκτησιών μιας κοινότητας αυτοχθόνων, όπως είναι η Χειμμάρα, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η πλειοψηφία μας δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας, τους οποίους δεν τους δίνουν, επειδή θέλουν να τις αρπάξουν.

»Σε αυτή τη χώρα που νομιμοποιείται και ένα κτίριο σε υφαρπαγμένη γη, στους Χειμαρριώτες οι οποίοι βρίσκονται χιλιάδες χρόνια στα εδάφη τους, δεν τους δίνονται τίτλοι ιδιοκτησίας.

»Πως τους αφαιρείται το Συνταγματικό δικαίωμα να αποφασίσουν εκείνοι πως θέλουν να αναπτυχθεί η περιοχή τους.

»Οι ιδιοκτησίες στην παραθαλάσσια περιοχή έχουν μεγάλη αξία, αλλά έχουν και ιδιοκτήτη.

»Να είσαι Πρωθυπουργός, δεν σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τους ανθρώπους που σου εμπιστεύτηκαν την ψήφο, την τύχη και τις ιδιοκτησίες τους.

»Κύριε Ράμα, έλα να συζητήσεις με τους Χειμαρριώτες, άκουσε τους και σταματά αυτή την καταστροφή στην περιοχή μας!

»Επίσης απευθύνω έκκληση στους διπλωματικούς εκπροσώπους στη χώρα, ότι η Χειμάρρα κινδυνεύει από την υφαρπαγή από την κυβέρνηση!

»Ζητούμε τη βοήθειά τους και όλων όσων έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τον Πρωθυπουργό να αρπάξει και να μας διώξει από τα σπίτια μας!

»Αντιδράστε όσο δεν είναι αργά! Μην αναγκάσετε τους καλούς Χειμαρριώτες που στους αιώνες αντικατοπτρίζουν πολιτισμό, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους

Υ.Γ.: Στην παρακάτω φωτογραφία παρουσιάζεται το νέο σχέδιο της περιοχής που δημοσιεύθηκε από το Δήμο. Εάν κάποιος ειδικός σε θέματα πολεοδομίας θα μπορούσε να μας εξηγήσει, θα ήμασταν ευγνώμονες γιατί μέχρι τώρα κανείς μας δεν καταλαβαίνει τι είναι. Πρόκειται δηλαδή για μια μουτζούρα!».

Η Αθήνα έχει προειδοποιήσει αυστηρά τα Τίρανα ότι ο ευρωπαϊκός τους δρόμος περνά από τη Χειμάρρα. Η Αθήνα έχει απαιτήσει από την κυβέρνηση Ράμα να σεβαστεί τις περιουσίες των Βορειοηπειρωτών και τα δικαιώματά τους.

Ο Έντι Ράμα, ένας τυραννίσκος των Βαλκανίων που εκλέχτηκε πρωθυπουργός αγοράζοντας προς 50 ευρώ την ψήφο, θεωρεί ότι με τις πλάτες της Άγκυρας και των ολιγαρχών μπορεί να αψηφά την Ελλάδα.

Το TRIBUNE υπενθυμίζει στον γελωτοποιό των Βαλκανίων Έντι Ράμα ότι δεν διαθέτει ούτε ένα πολεμικό αεροπλάνο, ούτε ένα τανκς και έχει έναν στρατό επιπέδου χωροφυλακής μόλις 10.000 ανδρών. Ο Έντι Ράμα σίγουρα δεν θέλει να δοκιμάσει την υπομονή, ή ακόμα χειρότερα την ισχύ της Αθήνας.

Το TRIBUNE ομολογεί ότι δεν κρύβει την ανησυχία του τόσο για την καταγγελία περί επιχειρούμενης εθνοκάθαρσης, όσο και εξαιτίας της προειδοποίησης του Νικολάκη Νεράντζη, ότι οι Χειμαρριώτες θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Οι Χειμμαριώτες είναι γενναίος λαός που ξέρει να αγωνίζεται.

Χειμμαριώτες που μίλησαν στο TRIBUNE εξήγησαν ότι το αλβανικό καθεστώς και οι εξωμότες συνεργάτες του ισχυρίζονται ότι δήθεν θα χτίσουν ξενοδοχεία και θα φέρουν ανάπτυξη, αλλά το σχέδιό τους είναι να οικοδομήσουν κατοικίες και να τις πουλήσουν σε Αλβανούς μουσουλμάνους. «Έτσι αλλοιώνουν τη Βόρεια Ήπειρο εδώ και χρόνια, τώρα θέλουν και τη Χειμάρρα. Το τελευταίο ελληνικό κάστρο».

Πηγή: Τribune

«Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19, 16)

«ΑΓΑΘΕ Διδάσκαλε», ρώτησε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό κάποιος νεαρός, «τι καλό να κάνω για ν’ αποκτήσω την αιώνια ζωή;». Δηλαδή: “Τι να κάνω για να σωθώ;”. Ερώτημα πολύ σοβαρό. Ερώτημα για ένα ζήτημα που πρέπει ν’ απασχολεί κάθε άνθρωπο σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επίγειας ζωής του. Όπως ο ταξιδιώτης που διαπλέει μια μεγάλη και φουρτουνιασμένη θάλασσα, δεν συλλογίζεται παρά ένα ήσυχο λιμάνι, έτσι κι εμείς, που ταλαιπωρούμαστε μέσα στα κύματα της θάλασσας του βίου, πρέπει ακατάπαυστα να έχουμε μπροστά στα μάτια του νου μας την αιωνιότητα και, όσο βρισκόμαστε στην πρόσκαιρη τούτη ζωή, να φροντίζουμε για τη μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής μας. Τι είναι αυτό που μπορούμε να το αποκτήσουμε στη γη και να το διατηρήσουμε παντοτινά ως αναφαίρετο κτήμα μας; Μόνο η σωτηρία μας!

Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για να συγκεντρώσει πλούτη, αυτός θ’ αφήσει εδώ τα πλούτη κατά το πέρασμά του στην αιωνιότητα. Όποιος χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για ν’ αποκτήσει τιμές και δόξα, αυτός θα χάσει και τις τιμές και τη δόξα από τον πικρό θάνατο. Όποιος, όμως, χρησιμοποιεί την επίγεια ζωή για ν’ αποκτήσει τη σωτηρία, αυτός θα πάρει τη σωτηρία μαζί του στην αιωνιότητα και θα ευφραίνεται παντοτινά στον ουρανό με το υπέρτατο αγαθό που κέρδισε στη γη.

Αγαπητοί αδελφοί! Τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε; Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, την πιο ικανοποιητική απάντηση, τη βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο. Ο Κύριος δήλωσε ότι για να σωθούν όσοι δεν πιστεύουν στον Χριστό, πρέπει οπωσδήποτε να πιστέψουν σ’ Αυτόν· και για να σωθούν όσοι πιστεύουν στον Χριστό, πρέπει οπωσδήποτε να ζουν σύμφωνα με τις εντολές Του. Αιώνια θα χαθεί όποιος δεν πιστεύει στον Χριστό. Αιώνια θα χαθεί και όποιος λέει με τα χείλη του ότι πιστεύει στον Χριστό, αλλά με τα έργα του Τον αρνείται, δηλαδή δεν τηρεί τις αγίες εντολές Του. Μ’ άλλα λόγια: Για τη σωτηρία χρειάζεται ζωντανή πίστη στον Χριστό. Όταν οι Ιουδαίοι ρώτησαν τον Κύριο, «Τι πρέπει να κάνουμε, για να εκτελούμε τα έργα του Θεού;», Εκείνος τους απάντησε: «Το έργο του Θεού είναι να πιστέψετε στον Απεσταλμένο Του» (Ιω. 6, 28-29).

Η ζωντανή πίστη στον Χριστό είναι έργο, έργο θείο και μεγάλο τόσο, που μ’ αυτό εκπληρώνεται η σωτηρία. Η ζωντανή πίστη εκφράζεται με την όλη ζωή, με την όλη ύπαρξη του ανθρώπου. Περιλαμβάνει τις σκέψεις του, τα αισθήματά του, τη διαγωγή του. «Όποιος πιστεύει» με τέτοια πίστη, «έχει την αιώνια ζωή». «Και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι Εσένα ως τον μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι Εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό» (Ιω. 17, 3). Η ζωντανή πίστη είναι θέαση και γνώση του Θεού (Βλ. Εβρ. 11,27). Η ζωντανή πίστη είναι ζωή αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην ευσέβεια και νεκρωμένη για τον κόσμο. Η ζωντανή πίστη είναι δωρεά του Θεού. Αυτή τη μεγάλη δωρεά ζητούσαν από τον Κύριο οι απόστολοί Του, όταν Του έλεγαν: «Αύξησε την πίστη μας». Μόνο μέσω της ζωντανής πίστεως μπορεί ο άνθρωπος ν’ απαρνηθεί τα δήθεν καλά της πεσμένης φύσεώς του και να γίνει μαθητής και ακόλουθος του Κυρίου με σκέψη, καρδιά και διαγωγή ταιριαστές στην ανακαινισμένη απ’ Αυτόν φύση.

Το πνευματικό θησαυροφυλάκιο στο οποίο φυλάσσεται και από το οποίο αφειδώλευτα προσφέρεται ο θησαυρός της αληθινής πίστεως, είναι η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτή. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο, προκειμένου να σωθούμε, να ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όποιος δεν υπακούει στην Εκκλησία, «ας είναι για σένα όπως ο ειδωλολάτρης ή ο τελώνης» (Ματθ. 18,17), είπε ο Κύριος.

Μάταια κάποιοι θεωρούν την αμαρτία που διαπράττεται με τον νου, με το πνεύμα, ελαφριά ή και μηδαμινή. Όσο ανώτερο είναι το πνεύμα από το σώμα, τόσο ανώτερη είναι η αρετή που επιτελείται με το πνεύμα, από την αρετή που επιτελείται με το σώμα, αλλά και τόσο βαρύτερη είναι η αμαρτία που διαπράττεται με το πνεύμα, από την αμαρτία που διαπράττεται με το σώμα. Η αμαρτία που διαπράττεται με το σώμα είναι φανερή. Η αμαρτία που διαπράττεται με το πνεύμα συνήθως είναι ελάχιστα αντιληπτή, κάποτε μάλιστα και τελείως απαρατήρητη από τους βυθισμένους στις βιοτικές μέριμνες ανθρώπους. Αλλά, όσο λιγότερο αισθητή είναι, τόσο μεγαλύτερο κακό κάνει, τόσο πιο καίρια χτυπήματα καταφέρει, τόσο πιο βαθιές πληγές προξενεί.

Μολυσμένος από μιαν αμαρτωλή σκέψη, ένας φωτεινός άγγελος έγινε σκοτεινός δαίμονας, διώχθηκε από τα ουράνια σκηνώματα και γκρεμίστηκε στην άβυσσο. Εκεί έσυρε όχι μόνο πλήθος αγγέλων, αλλά και πλήθος ανθρώπων, που άφησαν τον νου τους να μολυνθεί με αμαρτωλές σκέψεις, με απατηλές ιδέες. Ο Κύριος ονόμασε τον πεσμένο άγγελο πατέρα του ψεύδους και συνάμα ανθρωποκτόνο, γιατί δεν μπόρεσε να σταθεί μέσα στην αλήθεια. Το ψεύδος είναι η πηγή και η αιτία του αιώνιου θανάτου. Απεναντίας, η αλήθεια είναι η πηγή και η αιτία της σωτηρίας, σύμφωνα με τον ίδιο τον Κύριο.

Την ανόθευτη θεία αλήθεια τη διαφυλάσσει η αγία Εκκλησία μας. Όποιος ανήκει και υπακούει σ’ αυτήν, μπορεί να σκέφτεται σωστά για τον Θεό, τον άνθρωπο, το καλό, το κακό και, επομένως, τη σωτηρία. Είναι προφανές ότι, όποιος δεν διαθέτει τη σωστή σκέψη για τη σωτηρία, δεν μπορεί να έχει και την ίδια τη σωτηρία. Αρχή της σωτηρίας είναι η αλήθεια! Αρχή της σωτηρίας είναι η ορθή σκέψη! Αρχή της απώλειας είναι η αποστασία από την αλήθεια με κάποια λανθασμένη σκέψη. Κάθε παρέκκλιση από τη διδασκαλία της θείας αλήθειας, κάθε αποδοχή σκέψεως αντίθετη σ’ αύτή τη διδασκαλία, συνεπάγεται την πτώση στη φοβερή αμαρτία της βλασφημίας και της αρνήσεως του Θεού. Έμπρακτη απόδειξη αποτελεί η πτώση των πρωτοπλάστων, που οφείλεται στην αποδοχή μιας εσφαλμένης σκέψεως. Έμπρακτες αποδείξεις αποτελούν όλες οι αιρέσεις, με τις οποίες βλασφημείται ο Θεός.

Κάποιοι αιρετικοί βλασφήμησαν τον Θεό με την άρνηση της θεότητας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, άλλοι με την απόδοση θεϊκών ιδιοτήτων στον άνθρωπο [Αυτό έκαναν οι παπικοί που απέδωσαν θεϊκές ιδιότητες, όπως το αλάθητο, στον πάπα], άλλοι με το να θεωρήσουν το Άγιο Πνεύμα κτίσμα, άλλοι με την άρνηση της παρουσίας και ενέργειας της θείας χάριτος στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία θεωρούν ανθρώπινες επινοήσεις [Αυτό πιστεύουν και διδάσκουν οι προτεστάντες]. Τέλος, κάποιοι βλασφήμησαν τον Θεό όχι με την άρνηση δογμάτων της πίστεως, αλλά με την απαίτηση της αθετήσεως ορισμένων εντολών του Χριστού. Γιατί η πίστη διατηρείται ζωντανή όχι μόνο με την ομολογία των ορθών δογμάτων, αλλά και με τη συνεπή ευαγγελική ζωή. Μ’ άλλα λόγια, για να ζήσει η πίστη, χρειάζεται τα έργα της πίστεως. «Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή», λέει ο απόστολος Ιάκωβος.

Πριν από το τέλος του κόσμου, η πιο μεγάλη δυστυχία θα βρει τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι, όπως διδάσκει ο απόστολος, «δεν αγάπησαν την αλήθεια για να σωθούν». Γι’ αυτό «ο Θεός θα επιτρέψει να ενεργήσει σ’ αυτούς η πλάνη», να τους παρασύρει, δηλαδή, ο μεγάλος άνομος, ο Αντίχριστος, «για να πιστέψουν στο ψέμα. Έτσι, θα τιμωρηθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια και δέχτηκαν ολόψυχα την αδικία». Με την αποδοχή όλων αυτών των παραχαράξεων της αλήθειας του Θεού, τις οποίες αποτολμούν οι εχθροί Του, οι άνθρωποι αποκαλύπτουν και ομολογούν την αξία της κρίσεώς τους, την αξία της καρδιακής τους διαθέσεως. Η σκέψη μας μπορεί να είναι πνευματική, μόνο όταν παραμένει ολοκληρωτικά στην αλήθεια με τη ζωντανή πίστη στον Χριστό. Η αποστασία, έστω και μερική, από την αλήθεια είναι πτώση από τους πνευματικούς ουρανούς στη γήινη σοφιστεία, στην ψευδώνυμη φρόνηση, στην καταστροφή.

Αγαπητοί αδελφοί! Ας προσφέρουμε στον Κύριο ολόθερμη προσευχή, όπως έκαναν οι απόστολοι, ζητώντας Του να μας χαρίσει το μοναδικό μέσο της σωτηρίας μας, τη ζωντανή πίστη. Μαζί με την προσευχή, ας Του προσφέρουμε και τον πνευματικό μας αγώνα, με τον οποίο θα Του αποδείξουμε την ειλικρίνεια της επιθυμίας μας για τη λήψη της ανεκτίμητης δωρεάς Του. «Ας απομακρυνθούμε από το κακό και ας κάνουμε το καλό». Τώρα, μέσα στον ιερό τούτο ναό, στεκόμαστε μπροστά στον αόρατο Θεό και έχουμε τη δυνατότητα να Του ζητήσουμε καθετί το αναγκαίο για τη σωτηρία μας. Θα έρθει και η μέρα εκείνη, που μαζί με όλη την ανθρωπότητα θα σταθούμε μπροστά Του, προκειμένου ν’ απολογηθούμε για την επίγεια ζωή μας. Ας προσέξουμε, ώστε να μην Του παρουσιάσουμε τότε κενό το όνομα του χριστιανού, που φέρουμε, χωρίς να το συμπληρώνουν και να το αποδεικνύουν τα έργα που θέλει Εκείνος. Έχει διαβεβαιώσει ότι στους υποκριτές χριστιανούς θα δώσει φοβερή απάντηση —και θα τη δώσει: «Ποτέ δεν σας ήξερα. Φύγετε μακριά μου εσείς, που καταπατούσατε τον νόμο του Θεού!». Αμήν.

Πηγή: (“Ασκητικές ομιλίες Α’” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής), Η άλλη όψη

…Δὲ μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε σὲ ὅλα τὰ ἐρωτήματα βέβαια, ἀλλὰ θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα, πνευματικὸ παράδειγμα. Ἦρθε στὸ μοναστήρι, στὸν Ἅγιο Παῦλο, ἕνας νέος, ἦταν 28 ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἦταν τελειόφοιτος θεολογίας καὶ μοῦ λέει: «Γέροντα, μπορῶ νὰ ἐξομολογηθῶ;»

Λέω, εὐλογημένο, νὰ ἐξομολογηθεῖς.

Μοῦ εἶπε τοὺς λογισμοὺς του, μοῦ εἶπε ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε ὁ ἄνθρωπος.

Τὰ εἴπαμε τέλος πάντων εἰρηνικά, ὄμορφα. Ἀλλὰ προσέχω νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ νὰ ἀρχίσουν νὰ προσεύχονται, νὰ κάνουν προσευχή.

Διότι ἀπὸ ἐκεῖ θὰ καταλάβουν κάτι τὰ παιδιά, ὅτι ὑπάρχει κάτι τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουν, ἀπὸ τὴν προσευχή.

Ἄκουσε, τοῦ λέω, πολὺ ὡραῖα, καὶ ξέρεις καὶ γράμματα, ἀλλὰ νὰ προσπαθήσεις νὰ κάνεις λίγο προσευχή.

-Νὰ κάνω, μοῦ λέει, Γέροντα.

Βγάζω τὸ κομποσχοινάκι νὰ τοῦ δείξω πῶς νὰ κάνει προσευχή.

Τοῦ λέω λοιπὸν, ἔτσι θὰ κάνεις προσευχή, ἀγόρι μου.

Αὐτὸ εἶναι κατοστάρι κομποσχοινάκι.

Μ΄ αὐτὸ προσευχόμαστε.

Κρατᾶμε ἕναν κόμπο καὶ λέμε τὴν εὐχὴ

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με…».

Μοῦ λέει, Γέροντα σ΄ εὐχαριστῶ, θὰ κάνω προσευχή.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσω, τοῦ λέω, πάρε τὸ κομποσχοινάκι καὶ κάνε αὐτὸ ποὺ ἔκανα ἐγώ.

Παίρνει λοιπὸν τὸ κομποσχοινάκι, ἀλλὰ δὲν ἤξερε πῶς νὰ κάνει τὸν σταυρό του.

Κάνει μία ἔτσι, δὲν ἤξερε ποὺ νὰ βάλει τὸ χέρι του.

Τοῦ λέω, παιδί μου, πρῶτα κάνουμε τὸν σταυρό μας, τὸν τύπο αὐτόν, τὰ τρία δάκτυλα ποὺ τυπώνουμε στὸ χέρι μας εἶναι τὸ σύμβολο τῆς Ἁγίας Τριάδος, Πατὴρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιος καὶ ἀχώριστος.

Καὶ τὰ δύο δάκτυλα ποὺ κλείνουμε εἶναι οἱ δύο φύσεις τοῦ Θεοῦ, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

Καὶ φέρνουμε τὸ χέρι μας στὸν σταυρὸ ἐδῶ, στὸ μέτωπο, στὸν ἀφαλό, δεξιὰ καὶ ἀριστερά.

Καὶ μία σύντομη ἐξήγηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σύντομη γιατί εἶναι πολλὲς οἱ ἐξηγήσεις.

Ἦτο ὁ Κύριος στοὺς οὐρανοὺς (τὰ δάκτυλα στὸ μέτωπο) , ἐκατέβηκε στὴ γῆ (τὰ δάκτυλα στὸν ἀφαλό), καὶ ἀνέβηκε πάνω στὸν σταυρὸ (τὰ δάκτυλα δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ) καὶ σήκωσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου.

Πολεμάει νὰ κάνει τὸν σταυρό του καὶ δὲν μποροῦσε.

Τοῦ ἔπιασα τὸ χέρι. Πρῶτα στὸ μέτωπο, τοῦ λέω, παιδί μου, μετὰ στὸν ἀφαλό, μετὰ δεξιά, μετὰ ἀριστερά, δὲν μποροῦσε.

Τοῦ λέω, μὲ συνέχει μία ἀπορία μεγάλη.

Ἔχω μαρτυρία ἀπὸ θεολόγους καὶ ἀνθρώπους μορφωμένους, ὅπου ἔρχονται καὶ μοῦ λένε στὸ μοναστήρι: «Ἐφύγαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ὅπου ἤμασταν καλὰ παιδιὰ καὶ σωστὰ, καὶ ὅταν βγάλαμε τὸ πανεπιστήμιο ἤμασταν τέλειοι ἄθεοι, δὲν πιστεύαμε σὲ τίποτα».

Οἱ γονεῖς σου, παιδί μου, δὲ σοῦ ἔμαθαν νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου;

Ἐπέρασες τὸ δημοτικὸ σχολεῖο, ἐπῆγες στὸ Γυμνάσιο, τότε δὲν ὑπῆρχε Λύκειο, ἔβγαλες τὸ Πανεπιστήμιο, ἔγινες θεολόγος, δὲν ξέρεις νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου, τί θὰ διδάξεις σ΄ αὐτὰ τὰ παιδιὰ, τί θὰ τὰ διδάξεις;

Ἡ ἀπάντηση ποιὰ ἦταν πού μοῦ ΄δωσε; Μοῦ λέει, Γέροντα, ντρέπομαι ποὺ σὲ βλέπω μπροστά μου, διότι, ἀπὸ ὅταν γεννήθηκα μέχρι ποὺ ἔβγαλα τὸ σχολεῖο, ἡ μάνα μου καὶ ὁ πατέρας μου δὲ μοῦ εἶπαν ποτὲ νὰ κάνω ἕναν σταυρὸ.

Γὶ΄ αὐτὸ λένε πὼς πίσω ἀπὸ κάτι καλὰ παιδιὰ κρύβονται κάποιοι καλοὶ γονεῖς.

Ἐὰν λοιπὸν ἔχουμε καλοὺς γονεῖς, ἐὰν ἔχουμε καλοὺς πνευματικοὺς καὶ ἐὰν ἔχουμε καὶ καλοὺς δασκάλους, τότε θὰ βγεῖ μία γενιὰ ἀγγελική.

Μπορεῖ νὰ ἔχουμε πολλὰ πανεπιστήμια καὶ πολλὰ σχολεῖα.

Ἀλλὰ ὅλα τὰ σχολεῖα αὐτὰ διδάσκουν τὴν ἔξω σοφία, ὄχι τὴν ἔσω, τὴ θεϊκὴ σοφία.

Ρωτάω ἐσᾶς νὰ μοῦ πεῖτε, ἐσᾶς ποὺ εἶστε δημοσιογράφοι, ποιὸ σχολεῖο διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσεύχονται;

Ἐνῷ ὑπάρχουν πολὺ καλοὶ πνευματικοὶ ποὺ μποροῦν νὰ διδάξουν, καὶ διδάσκουν, ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς τὰ σχολεῖα εἶναι κλειστά.

Μὴν τὸ παρεξηγήσετε αὐτὸ, ὅτι ἐγὼ κατηγορῶ ὅλα τὰ σχολεῖα τοῦ κόσμου, μιλάω γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

Διότι στὴν Ἑλλάδα σήμερα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἔβγαλαν τοὺς πνευματικοὺς καὶ ἀντὶ νὰ διδάσκουν θρησκεία, διδάσκουν θρησκειολογία, δηλαδὴ μύθους, παραμύθους.

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη συνέντευξη σὲ Ρώσους δημοσιογράφους τοῦ Γέροντος Παρθενίου), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ὁ  Θεὸς  ἔκανε  τὸν  Ἀδὰμ  καὶ  τὴν  Εὒα γιὰ τὴ βοήθεια τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλο, ὥστε νὰ φθάσουν στὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν, δηλαδὴ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὴ θέωση. Αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι ὁ ὕψιστος σκοπὸς τοῦ γάμου (οἱ σύζυγοι ἔχουν μιὰ πορεία, μιὰ πορεία πρὸς τὰ ἄνω, μιὰ πορεία ποὺ θὰ πρέπει ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ ἀναζωπυρώνεται, γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ὁ κίνδυνος προσκολλήσεως στὰ ὑλικὰ ἀγαθά). Ἀξίζει νὰ ὑπογραμμιστεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Θεὸς a priori δημιούργησε σὲ ὅλα τὰ Δημιουργὴματὰ Του τὸ σχῆμα ἄρρεν καὶ θῆλυ. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ λόγους θείας οἰκονομίας, ὥστε νὰ μὴ ματαιωθεῖ ἡ Δημιουργία ἐπειδὴ θὰ ἔμπαινε ὁ θάνατος.

Ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ψηφιδωτό, Ἅγιος Μάρκος Βενετία, 13ος αἰ.

«Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος ὁ Θεὸς οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον ποιήσωμεν  αὐτῷ  βοηθὸν  κατ’ αὐτόν», γι’ αὐτὸ καὶ πλάσθηκε ἡ γυναίκα.
Πνευματικός ύμνος στον έρωτα και στην αγάπη -1

Ὁ  Θεὸς  ἔκανε  τὸν  Ἀδὰμ  καὶ  τὴν  Εὒα γιὰ τὴ βοήθεια τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλο, ὥστε νὰ φθάσουν στὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν, δηλαδὴ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὴ θέωση. Αὐτὴ ἡ κοινωνία εἶναι ὁ ὕψιστος σκοπὸς τοῦ γάμου (οἱ σύζυγοι ἔχουν μιὰ πορεία, μιὰ πορεία πρὸς τὰ ἄνω, μιὰ πορεία ποὺ θὰ πρέπει ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ ἀναζωπυρώνεται, γιὰ νὰ ἀποφεύγεται ὁ κίνδυνος προσκολλήσεως στὰ ὑλικὰ ἀγαθά). Ἀξίζει νὰ ὑπογραμμιστεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Θεὸς a priori δημιούργησε σὲ ὅλα τὰ Δημιουργὴματὰ Του τὸ σχῆμα ἄρρεν καὶ θῆλυ. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ λόγους θείας οἰκονομίας, ὥστε νὰ μὴ ματαιωθεῖ ἡ Δημιουργία ἐπειδὴ θὰ ἔμπαινε ὁ θάνατος.

Δ ε ύ τ ε ρ ο ς  σκοπὸς  τοῦ  γάμου εἶναι ἡ σωφροσύνη. Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μεταπτωτικὸς, ἔρχεται ὁ γάμος γιὰ νὰ  κατασιγάσει κάπως τὶς ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, νὰ σβήσει τὴν πύρωση τῆς ὁρμῆς. Μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων ὅλες οἱ ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου διαστράφηκαν. Ἡ πιὸ μεγάλη ὅμως διαστροφὴ σημειώθηκε στὸ γενετήσιο ἔνστικτο. Ἡ σωφροσύνη, ὁ δεύτερος σκοπὸς τοῦ γάμου, σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴν ἀγωγὴ τῶν ἐγγάμων. Ἡ ἁγνότητα, καὶ ὄχι ἡ ἡδονοθηρία καὶ ἡ σαρκικότητα ποὺ εἶναι προϊόντα πλεισμονῆς, καθὼς καὶ ἡ ἀγάπη ἀποτελοῦν τὶς βασικὲς προϋποθέσεις γιὰ ἕναν καθαρὸ ἔγγαμο βίο.

Ἡ ἐγκράτεια εἶναι θέμα ὡριμότητας καὶ πνευματικῆς ἀγωγῆς. Ὁ Rene Biot, Γάλλος γιατρὸς, ἔγραψε ὅτι, ὅταν μέσα στὸν γάμο δὲν ὑπάρχει ἐγκράτεια, τότε ἀπὸ ἰατρικῆς καὶ ψυχολογικῆς πλευρᾶς ὁ ἡδονισμός, αὐτὸ τὸ ἀκράτητο πράγμα, ἀποβαίνει πλέον τὸ σαράκι τοῦ γάμου.

Τρίτος σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι ἡ τεκνογονία, τὸ θαῦμα τῶν γονέων. Ὑπὸ τὸ σχῆμα τοῦ γάμου, ὑπὸ τὸ σχῆμα τοῦ ἄρρενος- θήλεως εἰσέρχεται ἡ ἐπιθυμία. Ἡ ἐπιθυμία μπῆκε στὸν ἄνθρωπο μετὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸν Παράδεισο καὶ λειτουργεῖ ὡς τὸ κυρίαρχο στοιχεῖο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τεκνοποιία.

Ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία τοῦ ἄρρενος-θήλεως, ἀποτελεῖ τὴ «μήτρα» μέσα στὴν ὁποία μεγαλώνουν καὶ ἀναπτύσσονται τὰ παιδιὰ καὶ φυσικὰ τὸ «θερμοκήπιο» μέσῳ τοῦ ὁποίου μεταφυτεύονται λουλούδια στὸν κῆπο τοῦ οὐρανοῦ.

Γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ, λοιπὸν, ἕνα ἐνάρετο, στέρεο καὶ γαλήνιο οἰκοδόμημα, ὅπως εἶναι αὐτὸ τῆς οἰκογένειας, ἀπαιτοῦνται σωστὰ συστατικὰ καὶ φυσικὰ οἱ προϋπάρχουσες προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀποκτηθοῦν. Τὸ πρῶτο, λοιπόν, μέλημα, τὸ πρῶτο ὑλικὸ εἶναι ἡ ἐκλογὴ τοῦ συντρόφου. Καὶ αὐτὸ τὸ θέμα συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν πίστη στὸν Θεό. Πίστη καὶ προσευχή.

«Ὅταν ἔλθη καιρός, γιὰ νὰ κάνεις οἰκογένεια κατέφυγε στὸν Θεὸ» λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. «Δὲν ντρέπεται νὰ γίνει προξενητὴς ὁ Θεὸς» συμπληρώνει. Αὐτὸ ποὺ πρέπει κανεὶς νὰ ἀναζητεῖ εἶναι τὸ ὕψος τῆς ψυχικῆς, ἐσωτερικῆς ὀμορφιᾶς. Αὐτὴ δὲν ἐπιδεικνύεται, δὲν φαίνεται, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει κανεὶς νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ νὰ τὴν βρεῖ.

Πνευματικός ύμνος στον έρωτα και στην αγάπη -2

Οἱ δερμάτινοι χιτῶνες, ψηφιδωτό, Ἅγιος Μάρκος Βενετία, 13ος αἰ.

Οἱ περισσότεροι ἡμῶν καμαρώνουμε γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ ὀμορφιὰ τοῦ συντρόφου μας. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ μιὰ ὀμορφιὰ γνωρίζει, τὴν ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς. Γνωρίζει μόνον μία εὐγενικὴ καταγωγὴ, τὴν εὐσέβεια καὶ τὴ γνώση ἀπὸ ποῦ προήλθαμε καὶ ποῦ θὰ καταλήξουμε.

Ἡ κοινωνία τῶν δύο προσώπων, δύο προσώπων ὅμως ποὺ ἔχουν ταύτιση χαρακτήρων καὶ ὁμόνοια σκέψεως καὶ σκοπῶν τῆς ζωῆς, χρειάζεται ἕνα ἰσχυρὸ κίνητρο, τὸν ἔρωτα (1η ὄψη ἀγάπης). Τὴν ἐσωτερικὴ ἐκείνη παρόρμηση τῆς ἐγκαταλείψεως τῶν πάντων γιὰ τὴν ἀφοσίωση καὶ προσκόλληση σ’ ἕνα πρόσωπο τῆς ἐλεύθερης ἐκλογῆς. Ἕναν ἔρωτα ποὺ δὲν θὰ ἔχει μόνο ἀνθρώπινη, ἀλλὰ καὶ θεία προέλευση, γιὰ μιὰ αἰώνια μονιμότητα.

Γιὰ μία ζωὴ βάθους μέσα στὴ συζυγία χρειάζεται τόσο πολὺ τὸ βίωμα τοῦ ἔρωτα. Χρειάζεται ἡ μεταμόρφωση  ποὺ  φέρνει στὴ ζωὴ τῶν δύο ἕνας ἀληθινὸς ἔρωτας. Μεταμόρφωση τῶν αἰσθημάτων, τοῦ χαρακτήρα καὶ τῶν σκοπῶν τῆς ζωῆς.

Ἀλλά, πάνω ἀπ’ ὅλα, ὁ ἔρωτας μεταμορφώνει καὶ βαθαίνει τὴ σεξουαλικὴ συμπεριφορά, τῆς ἀφαιρεῖ τὸν ἐνστικτώδη καὶ ζωικὸ χαρακτήρα καὶ διαφυλάσσει τὶς ὑπάρξεις καθαρὲς καὶ ἁγνές.

Ὁ ἔρωτας δὲν ἔχει  καμία  σχέση  μὲ τὸ βέβηλο καὶ ἀνήθικο· ἀντίθετα, καλλιεργεῖ καὶ πλουτίζει τὸν ἄνθρωπο, γιατί στὴ φύση του ὁ ἔρωτας «δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνθρώπινος, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ σπάρθηκε στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Δὲν εἶναι ὁ ἔρωτας κακὸς ἢ παρὰ φύσιν, ἀλλὰ εἶναι μέρος τῆς φύσης τὸν ἀνθρώπου, βαθειὰ φυτευμένος μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ ὄχι ἀποτέλεσμα πτώσης ἢ ἁπλῶς σαρκικὴ ἐπιθυμία», ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ἐάν, ὅμως, ἡ κοινωνία αὐτὴ τῶν δύο ὑπάρξεων συγκροτεῖται μόνο ἀπὸ τὸν ἔρωτα, ἀντιμετωπίζει τὸν κίνδυνο νὰ μείνει ἀτελὴς καὶ σχετικὴ καθὼς ἡ βάση τῆς πρώτης αὐτῆς ἀγάπης εἶναι ἐγωιστικὴ (τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνδρὸς καθρεφτίζεται πάνω στὴ γυναίκα καὶ τὸ ἐγὼ τῆς γυναικὸς καθρεφτίζεται πάνω στὸν ἄνδρα) καὶ κινεῖται πάνω στὸν συναισθηματικὸ ἄξονα, τοῦ ὁποίου ὁ ἕνας πόλος εἶναι ἡ ἐρωτικὴ ἀγάπη καὶ ὁ ἄλλος εἶναι τὸ μίσος.

Ἔτσι, ἡ πρώτη αὐτὴ ἀγάπη καταλήγει στὴν ἀδιαφορία. Γιὰ νὰ φθάσει στὴν ἰδανικότερη μορφή, χρειάζεται καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ψυχῶν (2η  ὄψη ἀγάπης). Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀποτελεῖ χρονικὰ τὸ τρίτο σκαλοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὸν γάμο.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τονίζει ὃτι «πᾶσα ἀγάπη δι’ ἑνώσεως ἔχει τὴν τελείωσιν».

Γιὰ νὰ φθάσουμε ὅμως στὴ δεύτερη αὐτὴ ἀγάπη, πρέπει νὰ συγχωνευθοῦν τὰ δύο ἐγώ, τὸ ἐγὼ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὸ ἐγὼ τῆς γυναικός, σ’ ἕνα κοινὸ χωνευτήρι. Μέσα ἀπὸ τὴ συγχώνευση τῶν δύο ἐγώ, μέσα ἀπὸ τὴν ἀμοιβαία παραχώρηση τοῦ ἐγὼ καρποφορεῖ τὸ ἐμεῖς.

Ἡ πραγματικὴ ἀγάπη κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο «οὐ ζηλοῖ… ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ… ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς».

Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη στὸ βάθος ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ δεύτερη αὐτὴ ἀγάπη εἶναι ἀγάπη ψυχῶν (κάθε ἄτομο εἶναι μία terra incognita, μία ἄγνωστη γῆ, μία ἄγνωστη χώρα. Σὲ μία ἄγνωστη χώρα, σὲ μία ἄγνωστη γῆ ψάχνουν νὰ βροῦν τοὺς ἑαυτοὺς τους μέσα ἀπὸ τὴν ἐξερεύνηση τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τῶν δύο συζύγων).

Ὅταν λοιπὸν οἱ δύο σύζυγοι ξεκινοῦν χέρι μὲ χέρι τὴν πνευματικὴ ζωὴ, τότε καρπὸς αὐτοῦ τοῦ ξεκινήματός τους θὰ εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη.

Τέλος, ἡ κοινὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ φυσικὰ ἡ ὕπαρξη κοινοῦ πνευματικοῦ Πατέρα ἀποτελεῖ ἴσως τὸ ἰσχυρότερο θεμέλιο γιὰ μία ἁρμονικὴ οἰκογένεια.

Ὁ κοινὸς πνευματικὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ πάρει τοὺς δύο ἀνθρώπους καὶ ὅπως ὁ ξυλουργὸς μέσα ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη ἐργασία του κάνει δύο ξύλα νὰ ἐφάπτουν τέλεια μεταξύ τους ἔτσι καὶ ὁ πνευματικὸς ὁμοίως θὰ ἐργαστεῖ μὲ τοὺς χαρακτῆρες τῶν δύο προσώπων, ὥστε νὰ ἁρμόσουν καὶ νὰ συμπορευθοῦν ἁρμονικά.

Ὁ γάμος εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης, εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἕνωσης τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Χρειάζονται ὅμως στὸν γάμο ψυχὲς ἀγωνιστικές, σκέψη καθαρὴ σὰν τὸ διαμάντι, μεγάλη ὑπομονή, ἀνοχὴ καὶ ταπείνωση, μὰ πάνω ἀπ’ ὅλα τὴν ἄνωθεν βοήθεια.

Μέσα στὸν γάμο γίνεται μιὰ βαθιὰ μεταμόρφωση «καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μία».

Μὲ τὸ γάμο κάτι πεθαίνει καὶ κάτι νέο γεννιέται.

Οἱ δύο σύντροφοι δὲν χάνουν τὴν ἰδιαιτερότητά τους ἀλλὰ γίνονται ἕνα πρόσωπο, τὸ συζυγικὸ πρόσωπο. Τὸ μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι πηγὴ μιᾶς εἰδικῆς ἐσωτερικῆς χάριτος ποὺ τελειοποιεῖ τὴ φυσικὴ ἀγάπη, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀδιάλυτη ἑνότητα καὶ ἐξαγιάζει τοὺς συζύγους.

«Ὁ γάμος εἶναι ἕνα δέντρο, ποὺ οἱ καρποὶ του φανερώνονται στὴ γῆ, ἀλλὰ οἱ ρίζες του βρίσκονται στὸν οὐρανὸ».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τώρα ποὺ κοιμήθηκε τὸ μικρὸ θαυματάκι μας, μπορῶ κι ἐγὼ νὰ σᾶς περιγράψω (ὅσο γίνεται νὰ περιγραφοῦν τὰ συναισθήματα..) τὴν περιπέτεια ποὺ ζήσαμε μαζὶ μὲ τὸν ἄντρα μου, τὸ μαρτύριο τῶν ἓξι μηνῶν.

Ὅλα ξεκίνησαν λίγο πρὶν τὸ Πάσχα ἀπὸ ἕνα θετικὸ τέστ ἐγκυμοσύνης! Ἀπρόσμενα ἐντελῶς, καθότι τὰ γυναικολογικά μου προβλήματα κάθε ἄλλο παρὰ γόνιμη μὲ καθιστοῦσαν. Ἡ χαρά μας Ἀπερίγραπτη!

Περνοῦσαν οἱ ἑβδομάδες, οἱ πρῶτες ἀδιαθεσίες εἶχαν ἤδη ξεκινήσει· ἡ νέα ζωὴ ποὺ κουβαλοῦσα μέσα μου εἶχε ἤδη κάνει αἰσθητὴ τὴν παρουσία της! Ἀκούγαμε ἤδη καὶ τὴν καρδούλα του στὸν ὑπέρηχο, τί ὄμορφος ἦχος!

Πολὺ γρήγορα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε τὴν περίφημη ἐξέταση α ἐπιπέδου-αὐχενικὴ διαφάνεια καὶ τὶς ἀντίστοιχες εἰδικὲς ἐξετάσεις αἵματος. Σὰν χαρούμενοι μελλοντικοὶ γονεῖς ἐνθουσιαζόμασταν μὲ κάθε ἐξήγηση τοῦ γιατροῦ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν εἰκόνα ποὺ βλέπαμε γιὰ τὸ μωράκι μας. Φύγαμε πανευτυχεῖς ἀπὸ τὸ ἰατρεῖο, ὁ ὑπέρηχος τὰ εἶχε δείξει ὅλα μιὰ χαρά. Περιμέναμε τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις αἵματος …

Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐξετάσεων σηματοδότησαν τὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας μας: αὐξημένη πιθανότητα γιὰ σύνδρομο down, σὲ σχέση μὲ τὴν ἡλικία μου. Ὁ γιατρὸς νὰ ἐπιμένει νὰ κάνω ἀμνιοπαρακέντηση. Ὁ ἄντρας μου κι ἐγὼ δὲν θέλαμε, ἤμασταν ἀποφασισμένοι νὰ μὴν ὑποστῶ οὔτε ἐγὼ ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ παιδὶ αὐτὴν τὴ διαδικασία (γνωρίζαμε ὅτι τὸ ἔμβρυο τρομάζει πάρα πολὺ μὲ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, κάνει τρομερὴ ταχυκαρδία ἐκείνη τὴν ὥρα). Πάνω ἀπὸ ὅλα ἤμασταν ἀποφασισμένοι πὼς τὸ παιδί μας τὸ θέλαμε ἄνευ ὅρων.

Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν τεράστια: «Θὰ ρισκάρετε νὰ φέρετε στὸν κόσμο ἕνα ἄρρωστo παιδί;». Ἐμᾶς δὲν μᾶς ἐνδιέφερε ὅμως. Καὶ ἡ κύηση συνεχίστηκε κανονικά. Εἶχα ἤδη συμπληρώσει τὸν 3ο μήνα. Κανονικὰ εἶπα; Λάθος. Σὲ κάθε τυπικὴ ἐξέταση ὑπερήχου ὅλα τὰ ἔβρισκαν ἀνησυχητικὰ καὶ ὅλα τὰ συνέδεαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου. Ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη, πάντα τὸ ἔμβρυο μικρότερο ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα κύησης. Πέρασαν ἔτσι δύο μῆνες. Τὸ μωράκι μας μεγάλωνε, ἡ κοιλιά μου φούσκωνε, σὲ κάθε ὑπέρηχο βλέπαμε ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ τὰ μέλη του (λέγαμε ὅτι μοῦ μοιάζει κιόλας!!). Ἡ ἐξέταση β ἐπιπέδου ἦταν μιὰ καταστροφή: ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πρόβλημα στὰ νεφρὰ (τὸ ὁποῖο ἐπίσης τὸ συσχέτιζαν μὲ τὴν ὕπαρξη κάποιου συνδρόμου), ἐμφανίστηκε πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐμβρύου. Τὸ θέμα τῆς ἀμνιοπαρακέντησης ξανὰ ἦρθε στὸ προσκήνιο. Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ γιατροῦ ἦταν ἀνυπόφορη. Τὰ καρδιακὰ προβλήματα ἐμφανίζονται κατ’ ἐξοχὴν σὲ παιδάκια μὲ σύνδρομο. Ἔπρεπε νὰ βιαστοῦμε γιὰ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, γιὰ νὰ διακόψουμε τὴν κύηση σὲ περίπτωση ἄρρωστου (;) μωροῦ. Διακοπὴ κύησης στὸν 6ο μήνα; Δηλαδή; Βίαιη πρόκληση τοκετοῦ καὶ ἀφήνουμε τὸ μωρὸ νὰ πεθάνει, ἀφοῦ ἀκόμα δὲν εἶναι ἕτοιμο νὰ ζήσει μόνο του…. Λογική τοῦ Καιάδα. Εἶναι ὑγιὲς τὸ παιδί; Ἂς τὸ κρατήσουμε, τὸ ἀγαπᾶμε! Ἔχει κάποιο πρόβλημα; Διακοπὴ κύησης. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη ὅτι τὸ σκοτώνεις (γιατί γιὰ θάνατο πρόκειται) γιὰ τὸ δικό του καλό, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ποὺ θὰ εἶναι ἄρρωστο!! Ἂς ρωτήσουμε λοιπὸν ὅλα τὰ παιδάκια ποὺ ἔχουν κάποιο σύνδρομο ἂν θὰ προτιμοῦσαν νὰ μὴν ζοῦν καὶ ἂς μᾶς δώσουν αὐτὰ τὴν ἀπάντηση…

Ὄχι, δὲν θὰ κάναμε τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, δὲν ὑπῆρχε κανένας λόγος. Ἡ κατακραυγὴ τῶν φίλων (εἶναι ὄντως φίλοι;) καὶ τῶν γνωστῶν ἦταν ἤδη ἐμφανής. Κατὰ αὐτούς, ἦταν ἀπαράδεκτη ἡ ἀπόφασή μας. Κατὰ ἄλλους, ἁπλὰ εἴχαμε ἤδη καταστρέψει τὴ ζωή μας. Δὲν μᾶς ἐνδιέφερε οὔτε αὐτὸ ὅμως. Ἡ συνείδησή μας ἦταν καθαρή, τὸ παιδὶ μας ἔπρεπε νὰ τὸ φροντίσουμε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο, τὸ ἀγαπούσαμε ἤδη. Ἑπόμενο βῆμα ἦταν νὰ νοιαστοῦμε γιὰ τὸ πρόβλημα στὴν καρδούλα της (κοριτσάκι, σᾶς τὸ εἶπα;). «Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ εἶναι πολὺ σοβαρό, ἐγὼ δὲν σᾶς ἀναλαμβάνω, εἴμαστε ἐπαρχία ἐδῶ, νὰ πᾶτε στὴν Ἀθήνα, σὲ μεγάλα νοσοκομεῖα νὰ σᾶς ἀναλάβουν», ἦταν τὰ λόγια τοῦ γυναικολόγου, στὸν 7ο πλέον μήνα τῆς κύησής μου. Ἔμεινα λοιπὸν καὶ χωρὶς γυναικολόγο.

Τὰ ταξίδια στὴ Ἀθήνα πολλαπλά. Ψάχναμε τοὺς καλύτερους ἐμβρυοκαρδιολόγους νὰ ἐξετάσουν τὸ ἔμβρυο καὶ νὰ μᾶς κατευθύνουν. Τὸ θέμα τοῦ συνδρόμου ὅλοι τὸ ἐπανέφεραν. Τὸ πρόβλημα στὴν καρδιὰ τοῦ ἐβρύου ἦταν ἐμφανές, ὅλοι μᾶς τὸ εἶπαν. Βρήκαμε καὶ παιδοχειρουργό, νὰ εἶναι σὲ ἑτοιμότητα, ὅταν γεννηθεῖ τὸ μωράκι μας νὰ τὸ ἀναλάβει.

Ἡ ψυχολογία μας δὲν ἦταν καλή. Τὸ μωράκι δὲν ἔπαιρνε βάρος. Δὲν εἶχα διάθεση νὰ ψωνίσω πραγματάκια γιὰ τὸ ἐπερχόμενο μωράκι μας- τὸ ὁποῖο κλωτσοῦσε ἀσύστολα πλέον κάνοντας τὴν κοιλιά μου νὰ κυματίζει! Μόνο διάβαζα συνεχῶς ἰατρικὰ ἄρθρα. Πόσο μικρὴ ψυχὴ ἔχω.. Πόσο μετανιώνω γιὰ αὐτό..Τελικὰ δὲν εἶχα ἀποδεχτεῖ ἐντελῶς κι ἐγὼ τὸ παιδί μας..

Ὁ καιρὸς περνοῦσε, τὸ ἄγχος μας γιγαντωνόταν. Τί θὰ περιμέναμε σὲ αὐτὸν τὸν τοκετό; Μετακομίσαμε στὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὰ μεγάλα ἰατρικὰ κέντρα. Στὸν τελευταῖο μήνα μᾶς βρῆκαν ἕναν ὑπέροχο γυναικολόγο. Δημήτριος Χασιάκος. Μὲ ἀνέλαβε χωρὶς δεύτερη σκέψη-παρόλο τὸν τρομερὸ φόρτο ἐργασίας του. Δὲν τὸν ἀπασχόλησε κανένα σύνδρομο. Καμία προηγούμενη ἐξέταση. Γιὰ θρομβοφιλία μοῦ μίλησε καὶ εἶχε δίκιο. Μὲ λίγες ἐνέσεις ἡπαρίνης ποὺ πρόλαβα νὰ κάνω, τὸ μωράκι μεγάλωσε. Μὲ γέμιζε γαλήνη αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος. Γέννησα μὲ καισαρική, δὲν πιέστηκε καὶ τὸ μωράκι. Μπήκε στὴν ἐντατική. Προληπτικά. Γεννήθηκε ὑγιέστατο. Καμία ὑπολειπόμενη ἀνάπτυξη. Τὰ νεφρὰ του πιὸ καλὰ κι ἀπὸ ἐνήλικα. Ἡ καρδούλα του κανένα πρόβλημα, καμία ἔνδειξη, τίποτα ἀπολύτως, ὅλα ἀπολύτως φυσιολογικά. Όσο γιὰ σύνδρομο, οὔτε λόγος. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Χασιάκος πέθανε. Ἔζησε μέχρι νὰ σώσει τὸ μωράκι μας, δὲν τὸν ξεχνᾶμε ποτέ. Τώρα κρατᾶμε στὴν ἀγκαλιὰ μας ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι. Σ’ ἀγαπᾶμε μωράκι μας.

Νὰ σημειώσω ὅτι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας ζωῆς, γνωρίσαμε ὑπέροχους ἀνθρώπους. Μπορῶ νὰ δώσω πληροφορίες ὅποιος χρειαστεῖ. Νὰ ‘ναι καλὰ ὅλοι τους.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία στὸν κόσμο μας. Ἐντούτοις, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων αὐτῶν αὐξάνεται καὶ θὰ αὐξάνεται συνεχῶς. Αὐτὸ συμβαίνει ἀφενός, γιατὶ μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης τὰ πολὺ πρόωρα νεογνὰ καταφέρνουν νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή, ἐνῷ παλιότερα ἀπεβίωναν, καὶ ἀφετέρου, γιατὶ ἔχει αὐξηθεῖ τὸ προσδόκιμο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικότερα, σχετικὰ μὲ τὴν πρώτη περίπτωση, ὁ παράγοντας προωρότητα συνδέεται στενὰ μὲ τὴν πιθανότητα ἕνα παιδὶ νὰ παρουσιάσει μιὰ ἀναπηρία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσο μεγαλώνει ἡλικιακὰ ἕνα ἄτομο καὶ βαδίζει πρὸς τὴ γεροντικὴ ἡλικία, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες νὰ ἐμφανίσει μιὰ ἐπίκτητη ἀναπηρία (ἀκουστικὴ ἀναπηρία, ὀπτική, μυοσκελετικὴ κ. ἄ.).

Ἔχει καταδειχθεῖ ἐρευνητικὰ ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ἕνας γονέας τὴν ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ του συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν κοσμοθεωρία του καὶ τὰ θρησκευτικά του πιστεύω. Ἔτσι, ἂν τὸ νὰ πιστεύει ἕνας ἄνθρωπος στὸν Χριστό εἶναι πολὺ σημαντικό, αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν γονέα τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία· γιατὶ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι μεγάλο κεφάλαιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας, εἶναι θησαυρὸς ἀνεκτίμητος. Κατὰ συνέπεια, ἡ ἀντιμετώπιση καὶ ἡ διαχείριση τῆς μεγάλης αὐτῆς δοκιμασίας – ἡ ὁποία στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων διαρκεῖ ἐφ’ ὅρου ζωῆς – διαφοροποιεῖται στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν ἄνθρωπο ποὺ γιὰ κάποιους λόγους δὲν ἔχει.

Ὁ γονέας τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἔχει πίστη δὲν χάνει τὴν ἐλπίδα του. Ἐμπιστεύεται τὴ ζωή τοῦ παιδιοῦ του καὶ τὴ δική του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πρόνοιά του. Δὲν γογγύζει, δὲν λυγίζει, δὲν ἀποκάμνει, δὲν ἀπελπίζεται, δὲν παραιτεῖται. Ἀντιθέτως, προσαρμόζεται πιὸ εὔκολα στὴ συνθήκη τῆς αναπηρίας, προσεύχεται, ἀγωνίζεται, προσπαθεῖ καὶ στέκεται στὸ πλευρὸ τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ του.

Βέβαια, δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πνευματικὰ προχωρημένων ἀνθρώπων – γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία – ποὺ χαρακτηρίζουν τὴ γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία στὴν οἰκογένειά τους ὡς εὐλογία. Ὁμολογουμένως, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ ἀποφανθεῖ κανεὶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Γιατὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ σωματικὴ καὶ ἡ πνευματικὴ κόπωση γιὰ τοὺς γονεῖς εἶναι πολὺ μεγάλη. Ὁ γονέας παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία βρίσκεται σὲ ἐγρήγορση ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς πολλαπλὲς ἀνάγκες ἐξάρτησης τοῦ παιδιοῦ ἢ τῶν παιδιῶν του μὲ ἀναπηρία.

Ὡστόσο, παρὰ τὶς ἀντικειμενικὲς δυσκολίες ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρνητική, πολλὲς φορές, στάση πολλῶν ἀτόμων τυπικῆς ἀνάπτυξης ὡς πρὸς τὴν ἀναπηρία καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία, ὁ γονέας ποὺ ἔχει πίστη στέκεται ὄρθιος καὶ συχνὰ δίνει δύναμη καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ χρήζουν βοηθείας, γιατὶ «.. ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι νησί, ἀκέραιος μοναχός του».

Ἡ ὑπομονή, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ πραότητα, ἡ ἐλπίδα, ἡ αἰσιοδοξία τῶν γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ ἀποτελέσει παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπὸ ὅλους μας καὶ εἰδικὰ σὲ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ μὲ τὴν πρώτη δυσκολία ἀπογοητεύονται καὶ καταθέτουν τὰ ὅπλα.

Οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι καμία δοκιμασία δὲν εἶναι τυχαία. Ὅλες ἔχουν ἕναν σκοπό, τὸν ὁποῖο γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Κάθε δοκιμασία εἶναι καὶ μιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νὰ σηκώσει τὸν δικό του Σταυρό, ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς τὸ βάρος εἶναι σχεδιασμένος στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων τοῦ καθενός. Εἶναι προσαρμοσμένος σὲ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώσει κανεὶς στοὺς ὤμους του. Δὲν εἶναι οὔτε βαρύτερος, οὔτε ἐλαφρύτερος. Εἶναι γνωστὸ τὸ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐπιλογή τῶν Σταυρῶν.

Οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ ἀναπηρία θὰ τὰ ἐγκαταλείψει ὁ Θεός. Mὲ τὴ δικαιοσύνη του θὰ τὰ βάλει στὸν Παράδεισο, γιατὶ εἶναι ἄξια γιὰ ὅσα ὑπομένουν νὰ γίνουν Πολῖτες τῆς Βασιλείας τοῦ Οὐρανοῦ.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Τό κατωτέρω περιστατικό, πού μᾶς γνωστοποίησε μία φίλη–ἀναγνώστρια τοῦ Περιοδικοῦ μας, ἀναφέρεται σέ Ἔκτρωση, τήν ὁποία ἀποφάσισε ἕνα φιλικό της ζευγάρι λόγῳ «ὑγείας» τοῦ ἐμβρύου. Περιγράφει τίς καταστροφικές συνέπειες τῆς ἔκτρωσης στήν προσωπική καί τήν οἰκογενειακή τους ζωή. Ἡ ἔκτρωση ἔχει τρομακτικές ἐπιπτώσεις καί ἐπιφέρει τόν πνευματικό θάνατο, ἐάν δέν ὑπάρξει ἡ λυτρωτική μετάνοια.¹

Διαβάζω σ’ ἕνα ἠλεκτρονικό μπλόγκ τό ἑξῆς μήνυμα:

«Γειά σας. Ὁ σύζυγός μου καί ἐγώ ἔχουμε καί οἱ δυό τό στῖγμα τῆς Μεσογειακῆς Ἀναιμίας. Πρίν ἀπό 4 μῆνες ἔμεινα ἔγκυος καί ἀμέσως κάναμε λήψη χοριακῶν λαχνῶν (τροφοβλάστη). Ἀναγκαστήκαμε νά κάνουμε διακοπή κύησης τήν 13η ἑβδομάδα. Ἔχω μεγάλη στεναχώρια καί ἀγωνία γιά τό μέλλον. Ὑπάρχει περίπτωση καί ἡ ἑπόμενη ἐγκυμοσύνη μου νά ἔχει πρόβλημα;».

Τό δραματικό αὐτό μήνυμα φέρνει στήν μνήμη μου ἐκείνη τήν εἰκοσάχρονη λεπτή γυναίκα, πού ἔχοντας ἀποκτήσει ἕνα ὑγιές πρῶτο παιδί ἔμεινε ἔγκυος  στό  δεύτερο. Ὁ σύζυγός της καί αὐτή εἶχαν τό στῖγμα τῆς «Μεσογειακῆς Ἀναιμίας». Οἱ πρῶτες ἐξετάσεις δέν εἶχαν δείξει κάτι ἀνησυχητικό. Γιά κάθε περίπτωση ὅμως, ὁ γιατρός τῆς πρότεινε νά γίνει ἀμνιοπαρακέντηση ἀργότερα στό «δεύτερο τρίμηνο τῆς ἐγκυμοσύνης»! Καί ὄντως ἡ ἐξέταση ἔγινε ὅταν τό ἔμβρυο ἦταν πεντέμισυ μηνῶν.  Ἡ διάγνωση ἦταν θετική γιά μεσογειακή ἀναιμία μέ μία πιθανότητα ἄνω τοῦ πενήντα τῆς ἑκατό. Ὁ γιατρός ἐπιμένοντας μέ μεγάλη θέρμη καί μονοδρομώντας τή σκέψη τῆς νεαρῆς μητέρας τῆς ὅρισε ἀμέσως ραντεβού γιά νά ὑποβληθεῖ σέ ἄμβλωση.²

Ἡ νεαρή κοπέλα ἦταν καταρρακωμένη καί δέν εἶχε τό κουράγιο νά ἀντισταθεῖ. Ἡ οἰκογένεια διχάστηκε. Οἱ μισοί πρότειναν νά γεννηθεῖ τό παιδί καί νά τό ἀναλάβουν ἐκεῖνοι, οἱ ἄλλοι μισοί δέν πῆραν θέση. Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ ἦταν χαρακτήρας ἀδύναμος. Εἶχε μία χαλαρή πίστη στό Θεό. Ἡ μητέρα δέν εἶχε πνευματική παιδεία, πίστευε μόνο στήν ἐπιστήμη. Τό πρωί μιᾶς Πέμπτης βρέθηκαν στό κανονισμένο ραντεβού ὅπου ἔζησαν μιά φριχτή ἐμπειρία μέσα στό ἀποστειρωμένο περιβάλλον τοῦ «χειρουργείου». Τήν ἄλλη μέρα, καθώς ἔφευγαν ἀπό τό νοσοκομεῖο, κάλεσαν τόν πατέρα καί τοῦ ἔδωσαν καί μία ἀπόδειξη ἐξόδων γιά τήν ταφή τοῦ ἐμβρύου, ἀβάπτιστο καί ἀκήδευτο φυσικά! Ἡ ἐπιστήμη εἶχε «θριαμβεύσει»...!

Τό ζευγάρι αὐτό εἶχε μία τραγική πορεία. Μεταξύ τους δημιουργήθηκε ἀποξένωση. Ὁ ἄνδρας στράφηκε στό ἀλκοόλ, ὥσπου ἐξαρτήθηκε ὁλοκληρωτικά ἀπό αὐτό. Καυγάδες ξεσποῦσαν κάθε τόσο, πού τόν ἔκαναν ὅλο καί πιό ἀπωθητικό στή σύζυγο. Παράλληλα, μέσα σ’ αὐτή τήν ἀρρωστημένη ἀτμόσφαιρα, μεγάλωνε τό πανέμορφο κοριτσάκι τους, ὥσπου ἔφτασε στήν ἐφηβεία. Καί μιά ἡμέρα, ὅταν ἡ σύζυγος ἔλειπε, μεθυσμένος ὁ σύζυγος καί μή ἔχοντας κανένα φρένο πιά στό θολωμένο του μυαλό καί στή γεμάτη τύψεις καρδιά του κακοποίησε σεξουαλικά τήν κόρη του. Ἀκολούθησαν δικαστήρια, πόνος πολύς, μία τραγωδία.

Ἡ ἱστορία αὐτή ἀποτελεῖ μία ἀκόμη ἐπιβεβαίωση τῶν ὅσων ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τίς ἐπιπτώσεις τῶν ἐκτρώσεων στούς ἴδιους τούς γονεῖς καί στ’ ἄλλα παιδιά.

Ἡ Μεσογειακή Ἀναιμία εἶναι μία διαδεδομένη νόσος σέ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ... Σήμερα ἰατρικές μελέτες ἔχουν δείξει ὅτι οἱ φορεῖς τοῦ στίγματος τῆς «Μεσογειακῆς Ἀναιμίας» (ἀλλιῶς «θαλασσαιμία») ἔχουν αὐξημένη προστασία ἀπό τήν ἐλονοσία. Μήπως πίσω ἀπό τήν «ἀσθένεια» αὐτή κρύβεται μία μεγάλη εὐκαιρία; Ἐξάλλου, σήμερα βρισκόμαστε πολύ κοντά στήν ὁλοκληρωτική θεραπεία αὐτῆς τῆς «νόσου» καί ἡ διάρκεια ζωῆς τῶν ἀτόμων πού πάσχουν ἀπό «θαλασσαιμία» ἔχει ἐπεκταθεῖ ριζικά...

Ἡ «λύση» τῆς ἄμβλωσης ἀνήκει στό χῶρο τῆς ἐπιστημονικοφανοῦς «εὐγοστή τῆς «εὐγονικῆς»³ , πού δέν εἶναι παρά ἕνας σύγχρονος Καιάδας. Σύμφωνα μέ τόν ἐμπνευστή τῆς «εὐγονικῆς», Φράνσις Γκάλτον (Francis Galton, πρώτου ξαδέλφου τοῦ Κάρολου Δαρβίνου): «Mποροῦμε νά ἐμποδίσουμε τήν ἀναπαραγωγή ἀτόμων μέ φυσικές ἤ πνευματικές ἀσθένειες, ὥστε νά ἀποτρέψουμε τή διαιώνιση τῶν ἀσθενειῶν ἀπό τούς ἀπογόνους τους». Οἱ ἀπάνθρωπες ἰδέες αὐτές βρῆκαν ὑποστηρικτές στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα στήν Ἀμερική, ἐφαρμόστηκαν κατά κόρον ἀπό τούς Ναζί καί σήμερα συνεχίζουν νά ἐφαρμόζονται σέ ὅλο τόν «πολιτισμένο» κόσμο μας. Ὅσα ζευγάρια ἔχουν τό στῖγμα προτρέπονται νά ἐφαρμόσουν τήν ἐξωσωματική γονιμοποίηση (ὅπου πραγματοποιοῦνται ἄλλα σκοτεινά «ἐπιτεύγματα» τῆς σύγχρονης «εὐγονικῆς»...) ἤ, στήν περίπτωση πού ἤδη κυοφορεῖται ἔμβρυο, προτρέπονται ἐπιστημονικοφανῶς στήν ἄμβλωση...

­

1. Βλ. ΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ, γιά τό σοβαρό αὐτό θέμα, στό Περιοδικό μας, Ε.Π.Ο., 149/2016, σελ. 3–11 — http://pefip.gr/wp-content/uploads/2016/04/WEB-ΣΕΛΙΔΕΣ-149.pdf ).

2. Προσέξτε πῶς ἔχουν «σταματήσει σχεδόν» τή γέννηση παιδιῶν μέ Μεσογειακή Ἀναιμία στήν Κύπρο καί τήν Ἑλλάδα. Μήπως βρέθηκε ἡ θεραπεία τῆς «νόσου» καί δέν τό γνωρίζαμε; Διαβάζουμε ἀπό «παιδιατρική» ἱστοσελίδα (www.paidiatros.com/asthenies/ syxnesarrosties/thalassaemia) τά ἑξῆς φοβερά:

«Ἡ μεσογειακή ἀναιμία... ἀποτελοῦσε ἕνα σημαντικό πρόβλημα, τόσο γιά τήν Κύπρο, ὅσο καί γιά τήν Ἑλλάδα. Εὐτυχῶς, μέ τό σχεδιασμό εἰδικῶν προγραμμάτων στίς δυό αὐτές χῶρες, σταμάτησαν σχεδόν οἱ γεννήσεις παιδιῶν μέ Μεσογειακή ἀναιμία...

»Ἡ ὑποχρεωτική ἐξέταση γιά τή μεσογειακή ἀναιμία πρίν τό γάμο, ἔδωσε τή δυνατότητα στόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς νά ξέρει ἄν εἶναι φορέας ἤ ὄχι. Ἔτσι, ἄν σέ ἕνα ζευγάρι εἶναι καί οἱ δυό φορεῖς, μποροῦν νά προχωρήσουν στήν ἀπόκτηση παιδιῶν, κάνοντας ὅμως προγεννητικό ἔλεγχο. Μέ τόν ἔλεγχο αὐτό, γνωρίζουν τήν κατάσταση τοῦ ἐμβρύου καί ἄν πάσχει ἀπό μεσογειακή ἀναιμία τούς δίνεται ἡ δυνατότητα νά διακόψουν τήν κύηση. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἔχει σχεδόν ἐξαφανιστεῖ ἡ ἀρρώστια ἀπό τίς καινούριες γεννήσεις...»!

Ἰδού, λοιπόν, ἡ «θεραπεία» τοῦ «προβλήματος»..., ἡ ΕΚΤΡΩΣΗ τῶν ἀθώων μωρῶν! Κατά τ’ ἄλλα ὁ «Παγκόσμιος Ὀργανισμός Ὑγείας» ἔχει καθιερώσει τήν 8η Μαΐου, ὡς «Παγκόσμια Ἡμέρα Θαλασσαιμίας (Μεσογειακῆς Ἀναιμίας)». Τί ὑποκρισία Θεέ μου...!

3. «... Ἐφόσον ἡ γενετική ἐπιστήμη δέν ἔχει προσφέρει κάποιες ἀξιοσημείωτες θεραπεῖες γιά τίς γενετικές ἀσθένειες τῶν ἐμβρύων, ἡ κοινωνική πίεση γιά τήν ἄμβλωση ἑνός γενετικά ἀσθενοῦς ἐμβρύου θά εἶναι πολύ ἔντονη καί ἀρκετά συχνή (Hubbard and Wald 1999). Τό γεγονός αὐτό ὅμως καλύπτει τό πρόβλημα, ἀλλά δέν τό ἀντιμετωπίζει. Ὁ τερματισμός τῆς ζωῆς ἑνός ἐμβρύου μέ γενετική ἀσθένεια προσβάλλει τούς ἀνθρώπους πού ἤδη πάσχουν ἀπό τήν ἴδια ἤ ἄλλη γενετική νόσο. Ἐντοπίζοντας ὅμως τό “πρόβλημα” στό ἔμβρυο, ἡ κοινωνική διάσταση τῆς εὐγονικῆς συγκαλύπτεται ἀπό τήν ἐπιστήμη (Turnbull 2000).

»Ἡ εὐγονική ἀπειλή, ἀπό φαντασίωση, ἀργά, ἀλλά σταθερά, γίνεται ἐπιστημονική ἀπειλή. Ἡ πιθανότητα ὀλίσθησης σέ μία εὐγονική πολιτική καί σέ πρακτικές πού ὁδηγοῦν σέ διαχωρισμούς μεταξύ “ἄξιας καί ἀνάξιας ζωῆς” τίθεται καί μέ τήν γενίκευση τοῦ προγεννητικοῦ ἐλέγχου...

»Ἡ ἐκκλησιαστική διδασκαλία, σεβόμενη τή φυσική ποικιλομορφία, τίς ἀτέλειες, ἀλλά καί τίς ἀναπηρίες, πρεσβεύει ὅτι ἡ ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπινου προσώπου κρύβεται ὄχι στό “εἶναι”, ἀλλά στό “γίγνεσθαι”, στήν πορεία πρός τό καθ’ ὁμοίωση μέ τό Θεό. Θεωρεῖ ἐπίσης ὡς προσήκοντα στόχο τοῦ κάθε ἀνθρώπου τήν καθολική ὁλοκλήρωση καί τελείωσή του. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀποφεύγεται κάθε ρατσιστική διάκριση εὐγονικοῦ χαρακτήρα, ἐνῶ παράλληλα παρέχεται προτεραιότητα στό ἀνθρώπινο πρόσωπο». (Γεωργίου Κατσιμίγκα, Νοσηλευτοῦ ΠΕ & ΤΕ, Θεολόγου, Ὑποψήφιου Διδάκτορος Ἰατρικῆς, «Ἡ εὐγονική ὑπό τό πρῖσμα τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας», www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/pastoral/katsimigas_evgoniki.html )

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΕΡΙ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

• Ἕνα μικρό, ἀλλά πολύ ὠφέλιμο βιβλίο (σ.σ. 32)  ἐξέδωσε  ὁ  σεβαστός Ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Ζιόμπολας, Α ́ Ἀντιπρόεδρος τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π., σέ συνεργασία μέ τήν «Ἕνωση Ἐπιστημόνων Γυναικῶν», καί ἀφορᾶ τίς ὀλέθριες ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ.

Ἀφορμή  τῆς  συγγραφῆς  του  ὑπῆρξε  ἡ θλιβερή 30η ἐπέτειος (1986–2016) ἀπό τήν ψήφιση τοῦ ἐμβρυοκτόνου καί ἐθνοκτόνου (ἄνομου) νόμου ὑπέρ τῶν Ἐκτρώσεων. (Πληροφορίες γιά τό βιβλίο στήν Π.Ε.ΦΙ.Π.).

• Στό ἀξιόλογο βιβλίο του «Περί Ἐκτρώσεων» (σ.σ.  175),  ὁ  σεβ. π. Ἰωάννης Κωστώφ, φυσικός, ἔχει συλλέξει μεγάλο ἀριθμό κειμένων καί ἀπόψεων ἀπό πλούσια βιβλιογραφία. Ὅπως ὁ ἴδιος γράφει:
«Σκεφτήκαμε νά συλλέξουμε βιβλικά χωρία, καθώς καί φωτεινές ἀπόψεις... κατά τῶν ἐκτρώσεων, πού θά ὑποβοηθήσουν ταλαντευόμενες ψυχοῦλες νά μήν προβοῦν στό μέγιστο ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως»!
(Διατίθεται ἀπό τό συγγραφέα, τηλ. 697.846.1846).

Συνιστοῦμε θερμά καί τά δύο αὐτά βιβλία καί προτρέπουμε  τίς  γυναῖκες  πού  εἴτε  αὐτοβούλως, εἴτε  ὠθούμενες  ἀπό  τό  «περιβάλλον»  τους  σκέπτονται τήν Ἔκτρωση, νά τά προμηθευθοῦν καί νά τά μελετήσουν προσεκτικά, πρίν προβοῦν σέ «τερματισμό» τῆς ἐγκυμοσύνης τους, στή δολοφονία δηλ. τοῦ ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ τους.

Παράλληλα  προτείνουμε  σέ  ὅσους  τάσσονται ὑπέρ τῆς Ἔκτρωσης νά δοῦν τή συγκλονιστική ταινία-ντοκυμαντέρ «Σιωπηλή Κραυγή», τοῦ μαιευτήρα–γυναικολόγου Bernar N. Nathanson. Σέ αὐτή παρουσιάζεται (μέσῳ ὑπερήχων) ὁ φόνος–Ἔκτρωση ἑνός ἐμβρύου 12 ἑβδομάδων!  Ἔτσι  θά  ἔχουν  πλήρη  εἰκόνα  γιά  τό  τί  διακυβεύεται:  ὁ  «τερματισμός», μέ σκληρό καί ἀπάνθρωπο τρόπο, μιᾶς ἀνεπανάληπτης, ἀνεξάρτητης ζωῆς. Ὑπάρχει ἀναρτημένη στό διαδίκτυο (στό YouTube καί στήν ἱστοσελίδα μας: http://pefip.gr/?page_id=235 ).

Πηγή: Π.Ε.ΦΙ.Π.

Η εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου» είναι γέννημα και θρέμμα της Θεοσοφικής Σχολής της αποκρυφίστριας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τον όρο αυτό με την σημερινή του έννοια χρησιμοποιεί και η «σχισματική» θεοσοφίστρια-αποκρυφίστρια Άλικη Μπέιλυ (Beiley)¹, ήδη από το 1920. Τα «μηνύματα», που όπως υποστηρίζει, ελάμβανε η Μπέιλυ δήθεν από ένα Δάσκαλο, ονομαζόμενο «ο Θιβετιανός» (μαθητής κατά την θεοσοφική διδασκαλία του Dywal Khul), τα κατέγραψε σε μια σειρά βιβλίων της, μεταξύ των οποίων είναι και το βιβλίο με τον τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Στα «μηνύματα» αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εντολή για την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας «Νέας Παγκοσμίας Θρησκείας», που να συνάδει και να εναρμονίζεται με τις δοξασίες και τα «πιστεύματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία» θα συνοδεύει την «επανεμφάνιση τον Χριστού της Νέας Εποχής» και κατά συνέπεια θα ασκείται από τους "πιστούς" του, αντικαθιστώντας κάθε άλλη θρησκεία και λατρεία που ασκείται σήμερα.

Ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Προτού όμως προχωρήσουμε, για να δούμε ποια θα είναι, κατά την Μπέιλυ, αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», πρέπει, να επισημάνουμε ότι ο θεοσοφικός «Χριστός» της Μπέιλυ ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» ουδεμία σχέση έχει με τον Αληθινό Χριστό, τον Ιησού Χριστό των Ευαγγελίων . Ο «Χριστός» της Μπέιλυ είναι μια καθαρά νεοεποχίτικη-αποκρυφιστική εκδοχή του Χριστού, είναι ο «Υδροχοϊκός Χριστός». Ο «Χριστός» δεν είναι πλέον πρόσωπο, αλλά μία κατάσταση, η «χριστική κατάστασις ή συνείδησις». Στο πιο πάνω βιβλίο της γράφει: «Υπάρχει μια διαρκώς μεγεθυνομένη και αναπτυσσόμενη πίστη ότι, εντός μας υπάρχει ο Χριστός, όπως υπήρχε και εντός του Διδασκάλου Ιησού και η πίστις αυτή θα μεταβάλη τα πράγματα του κόσμου, και ολόκληρη την στάση της άνθρωπότητος απέναντι της ζωής»². Και σε άλλο βιβλίο της γίνεται πιο σαφής: «Η ιδέα ενός προσωπικού Χριστού πρέπει να εκλείψει και να αντικατασταθεί από τον Χριστό σαν ζωή και ελπίδα για όλους μας»³.

Στην ίδια γραμμή βρίσκεται, βεβαίως, και η «προκάτοχος» της Μπέιλυ στην Θεοσοφία Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ . Και γι' αυτήν, ο «Χριστός» είναι ο «κοσμικός Χριστός» και βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. «Ο Χριστός», λέει η Μπλαβάτσκυ, «ο αληθινός εσωτερικός ΣΩΤΗΡ δεν είναι άνθρωπος, άλλά η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη»⁴. «Ο όρος "Χριστός" η "χριστική κατάσταση"», συνεχίζει, «ήταν πάντοτε συνώνυμος με τον όρο "Μαχατμική κατάσταση", δηλαδή ένωση του άνθρωπου με τη θεία αρχή μέσα τον. Όπως λέει ο Παύλος (Εφεσ. 3,17): "κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών". Που σημαίνει, "ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως και όχι μέσω της πίστεως"» (sic)⁵.

Η «χριστική» αυτή κατάσταση καταλαμβάνεται κατά καιρούς από «Παγκόσμιους Αβατάρες» ή «Σωτήρες», ένας από τους οποίους υπήρξε και ο Ιησούς Χριστός, κατά την «Εποχή των Ιχθύων». Σή­μερα όμως άλλος είναι ο «ζων Χριστός», τον όποιον αποδέχεται και κηρύττει η «Νέα Εποχή». Γράφει η Μπέιλυ εν προ­κειμένω: «Ό,τι πρέπει να μας απασχόλη­ση είναι ο ζων, ο εν δράσει, ο σκεπτόμενος Χριστός και να ενθυμούμεθα πάντοτε ότι η ιστορία του Ευαγγελίου είναι αιωνίως αληθής και ότι χρειάζεται μόνον να ερμηνενθή εκ νέον, υπό το φως της θέσεως της εις την μακράν διαδοχήν των θείων αποκα­λύψεων. Μέρος αυτής της συνεχείας αποτελεί η προ δύο χιλιάδων ετών αποστολή Τον επί της γης και δεν αποτελεί ιστορίαν χωριστήν, άσχετον με το παρελθόν, που υπογραμμίζει απλώς μίαν 33ετή περίοδον, χωρίς να παρέχη καμμίαν σαφή ελπίδα δια το μέλλον»⁶.

Τελικά, ο νεοεποχίτικος «Χριστός» της Μπέιλυ είναι ένας «Παγκόσμιος Εκπαιδευτής και αι Εκκλησίαι είναι απλώς μία από τας οδούς διδασκαλίας τας οποίας θα χρησιμοποίηση»⁷ . «Υπό έποψιν θρησκείας μπορεί να είναι Χριστιανός ή Βουδιστής η και να μην έχη καμμίαν απολύτως θρησκείαν»⁸. Πάντως, η έλευση του «αποτελεί ένα πνευματικόν συμβάν, που έρχεται προς ημάς δια να επιφέρη μεγάλας μεταβολάς ή μεγάλας επανορθώσεις, δια να εγκαινίαση ένα νέον πολιτισμόν»⁹.

Αυτός ο «Χριστός» θα είναι ο νέος «Αβατάρ», που έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», στην οποία θα συγχωνευθούν όλες οι θρησκείες. «Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς εις την συνείδησίν Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποίαν πίστιν ακολουθεί ο άνθρωπος». Και τούτο διότι μέχρι τώρα και «επί δύο χιλιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών» ¹⁰ .

Αυτός ο «Χριστός» είναι ο «Αναμενόμενος» της «Νέας Εποχής», που ταυτίζεται με τον Μαϊτρέγια, τον Βοδδισάττβα ή τον Ιμάμ Μαχντί. Ο «Χριστός» που θα έλθει, λέει, «δεν θα είναι όπως ο Χριστός που (κατά το φαινόμενον) μας εγκατέλειψε. Δεν θα είναι ο "άνθρωπος των θλίψεων", δεν θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία˙ θα είναι ο Κήρυξ λόγων πνευματικών, που δεν θα έχουν ανάγκην ερμηνείας και ούτε θα τους δοθή εσφαλμένη ερμηνεία, διότι Εκείνος θα είναι παρών δια να υποδεικνύη την αληθή έννοιαν... Επί δύο χιλιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών. Αναγνωρίζει και αγαπά εκείνους οι οποίοι δεν είναι μεν Χριστιανοί, άλλ' οι οποίοι διατηρούν την πίστιν των προς τους ιδρυτάς της θρησκείας των, τον Βούδδαν, τον Μωάμεθ και άλλους»¹¹.

«Πρώτα άπ' όλα», γράφουν, «πρέπει να επανέλθουμε σ' ένα παλιό θέμα και να δηλώσουμε ξανά ότι ο Χριστός δεν είναι ένας Ιεροφάντης μεγαλόπρεπους αναστήματος που διαμένει κάπου έξω από το χονδροειδή υλικό κόσμο. Κατά πρώτο λόγο είναι ένα απρόσωπο, απεριόριστο Ον που εκδηλώνεται σαν Φως, Δύναμη, Ισχυρό πεδίο Ακτινοβολίας», Rijckenbrgh J.V., Ο ερχόμενος νέος άνθρωπος, σ. 30. Αυτός λοιπόν ο «Χριστός» έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία».

Τα χαρακτηριστικά της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Ποια όμως θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» και ποιοί οι τρόποι της επικράτησης της; Εδώ θα περιοριστούμε μόνο στα όσα γράφει η Αλ. Μπέιλυ στο πιο πάνω βιβλίο της (υπάρχουν βέβαια και πλήθος άλλων παρομοίων κειμένων εκφραστών της «Νέας Εποχής»).

Πρωτίστως, πρέπει να πούμε ότι για την «Νέα Εποχή», γενικώς, η δισχιλιετής εποχή του Χριστιανισμού θεωρείται ως εποχή περιορισμού, στενότητας, κυριαρχίας των εντολών, καταπίεσης, πολέμων, δίωξης των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και καταστροφής της φύσης. Με την «Νέα Εποχή του Υδροχόου» εισερχόμαστε στην εποχή του φωτός, της αρμονίας, της δικαιοσύνης, «της αδελφότητος, της συναδελφότητος, της παγκοσμίου συνεργασίας και μιας ειρήνης, η οποία να βασίζεται εις ορθάς μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις»¹². Όλη αυτή η «ιδανική» κατάσταση θα επιτευχθεί με την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά τα απαραίτητα για την δημιουργία μιας «νέας συνείδησης».

Ο «Χριστός», μαζί με την «Πνευματική Ιεραρχία», της οποίας ηγείται, δεν θα καταστρέψουν «όλα όσα η ανθρωπότης έχει θεωρήσει μέχρι τούδε ως "αναγκαία δια την σωτηρίαν"... Όταν θα εμφανισθή και πάλιν ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν θα παραμείνουν εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν, επί των οποίων θα κατορθώση Αυτός να ανεγείρη την νέον εκείνην παγκόσμιον θρησκείαν, που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν».

Ως «επουσιώδη», η Μπέιλυ θεωρεί και χαρακτηρίζει, βεβαίως, τα ουσιώση χαρακτηριστικά κάθε θρησκείας και ιδιαζόντως του Χριστιανισμού, στην κατάργηση των όποιων στοχεύει. Από την άλλη πλευρά, ως «εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν» ουσιαστικά εννοεί το συγκρητιστικό αποτέλεσμα της συγχώνευσης διαφόρων θρησκευτικών «πίστεων» και «παραδόσεων», που συμφωνούν με τις αποκρυφιστικές δοξασίες της «Νέας Εποχής».

Κατά την Μπέιλυ, όπως και για κάθε θεοσοφική και αποκρυφιστική ομάδα, όλες οι θρησκείες και οι «παραδόσεις» είναι ίδιες. Είναι «ατραποί», διαφορετικά μονοπάτια, που ξεκινούν από την ίδια «πηγή» και καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Γράφει χαρακτηριστικά η Μπέιλυ: «Αι Εκκλησίαι της Δύσεως επίσης, χρειάζονται και αύται ν' αντιληφθούν ότι, κατά βασιν, δεν υπάρχει ειμή μία και μόνη Εκκλησία, πλην δεν είναι ανάγκη η μία αυτή Εκκλησία να είναι ο ορθόδοξος Χριστιανικός θεσμός ο Θεός εργάζεται κατά τρόπους πολλούς, δια πολλών πίστεων και δια πολλών θρησκευμάτων δια της ενώσεως των θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αληθείας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιβάλλουν την εξάλειψιν των επουσιωδών διδασκαλιών και, με την υπογράμμισιν εκείνων που ενισχύουν την ενότητα των, θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αληθείας. Αυτό ακριβώς θα κάμη η νέα παγκόσμιος θρησκεία και η επιτέλεσις αυτού του έργου θα προχώρηση γρήγορα με την επανεμφάνισιν του Χριστού»¹⁴.

Και σε άλλο βιβλίο της η Μπέιλυ επαναλαμβάνει: «Οι εκπρόσωποι όλων των πίστεων συναντώνται σήμερα για να συζητήσουν την δυνατότητα ευρέσεως μιας βάσεως τέτοιας παγκοσμιότητος και αλήθειας πάνω στην οποία να μπορούν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και στην οποία να μπορεί να βασισθεί η ερχόμενη παγκόσμια θρησκεία»¹⁵.

Συνοψίζοντας τις θέσεις της Μπέιλυ, ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γράφει: «Πίσω λοιπόν, από κάθε θρησκεία, χριστιανική, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, αποκρυφιστική, κρύβεται η ίδια "Πηγή" και η ίδια "Σοφία". Η καθεμιά από αυτές αποτελεί ξεχωριστό δρόμο, που προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του καθενός. Γι' αυτό, και οι "ερευνητές της αλήθειας", καθώς προχωρούν, "εξαλείφουν ό,τι είναι επουσιώδες", καταλήγουν σε "ένα εσώτερο σώμα αληθειών, που είναι το ίδιο σε κάθε θρησκεία". Αυτό η κίνηση το αποκαλεί "αποκρυφισμό" και "επιστήμη εκείνου που είναι κρυμμένο και καλυμμένο"»¹⁶.

Η Μπέιλυ καταγράφει στο βιβλίο της και πως οραματίζεται την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Οραματιζόμεθα ωσαύτως μίαν νέαν και ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν η οποία θα έχη τας ρίζας της εις το παρελθόν, άλλα θ' αποσαφηνίζη την ανατέλλουσαν νέαν ωραιότητα και την επερχομένην ζωτικήν αποκάλυψιν»¹⁷.

Στην διαδικασία για την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» θεμελιώδη ρόλο διαδραματίζει η «Πνευματική Ιεραρχία». Όσοι αποτελούν αυτή την «Πνευματική Ιεραρχία» είναι οι «Πνευματικοί Εκτελεσταί του Σχεδίου του Θεού» και είναι ενταγμένοι στον «Νέον Όμιλον Εξυπηρετητών του Κόσμου... Άλλοι Τους ονομάζουν Πνευματικήν Ιραρχίαν, άλλοι Κατοικίαν του Φωτός, Κέντρον όπου ευρίσκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλην Λευκήν Στοάν»¹⁸.

Στην προσπάθεια αυτή, λέει η Μπέιλυ, πρέπει να επιδιωχθεί, άφ' ενός μεν, η αλλαγή της περί Θεού ιδέας, την οποία μέχρι σήμερα διδάσκει στους ανθρώπους η Εκκλησία και η αποδοχή της «συνεχείας της θείας αποκαλύψεως» και, άφ' ετέρου, η παραδοχή «του Νόμου της Αναγεννήσεως και του Νόμου της Αιτίας και του Αποτελέσματος», δηλαδή της ινδουιστικής και νεοεποχίτικης δοξασίας της μετενσάρκωσης και του κάρμα¹⁹.

Κατά την Μπέιλυ, ήδη από τις μέρες της (πέθανε το έτος 1949) η σημερινή ανθρωπότητα έχει κατάλληλα προετοιμασθεί, ώστε να αποδεχθεί αυτή την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Βραδέως σήμερον, η ιδέα μιας παγκοσμίου θρησκείας και η ανάγκη της εμφανίσεως της, γίνεται ευρέως επιθυμητή και εργασία συντελείται δια την πραγματοποίησίν της. Η συγχώνευσις των πίστεων αποτελεί τώρα έδαφος συζητήσεων. Της νέας παγκοσμίου θρησκείας τα βάθρα θα τα καθορίσουν όσοι εργάζονται εις τον τομέα της θρησκείας. Αυτό είναι το έργον στοργικής συνθέσεως και θα υπογραμμίζη την ενότητα και την συναδελφότητα του πνεύματος. Η ομάς αυτή εργατών, είναι, υπό ωρισμένην έννοιαν αγωγός της δραστηριότητος του Χριστού, του Παγκοσμίου Εκπαιδευτού. Την εξέδραν της νέας παγκοσμίου θρησκείας θα την κατασκευάσουν πολλαί ομάδες, αι οποίαι εργάζονται υπό τας εμπνεύσεις του Χριστού»²⁰.

Τρόποι εγκαθίδρυσης της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας"

Για την επιβολή και την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" η Μπέϊλυ υποδεικνύει "τας μεγάλας γενικάς γραμμάς" και μερικούς "πρακτικούς" τρόπους, τους οποίους θεωρεί απαραίτητους.

Πρώτο όμως μέλημα της Μπέϊλυ είναι να "ξεκαθαρίσει" ότι στην "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" δεν έχει θέση η "προσευχή" και η "λατρεία", όπως αυτές ασκούνται μέχρι σήμερα. Αντ' αυτών εισάγεται η "επιστήμη της Επικλήσεως" ("Μεγάλη Επίκλησις", με τα τρία είδη της) και της "Προκλήσεως". Το έργο της "Επικλήσεως", το οποίο "είναι η κλείς της μελλούσης παγκοσμίου θρησκείας", θα εκτελείται μεν από εξασκημένες προς τούτο "μάζες ανθρώπων", όμως θα αποτελεί κυρίως έργο εμπείρων ατόμων "που έχουν εκγυμνάσει τον νουν των διά του ορθού διαλογισμού, που γνωρίζουν την δύναμιν των μαγικών τύπων, των μαντραμς η μαγικών επωδών και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζονται συνειδητώς"²¹.

Η αντικατάσταση της προσευχής με τον διαλογισμό και η σύνδεση τούτου με τα ινδουϊστικά "μάντραμς", τους "μαγικούς τύπους" και τις "μαγικές επωδούς", αποκαλύπτουν κατά τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τον μαγικό, αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό χαρακτήρα της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".

Στην συνέχεια η Μπέϊλυ προτείνει και "πρακτικούς" τρόπους, με τους οποίους θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας". Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα δίνει στην καθιέρωση τριών μεγάλων "κυρίων" εορτών της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" και βεβαίως, ως γνήσιο τέκνο της "Νέας Εποχής", τις συνδέει με την αστρολογία και τον ζωδιακό κύκλο. "Η θέσπισις μερικών μεγαλειτέρων εορτών εν σχέσει με την Σελήνην και, εις μικρότερον βαθμόν με τον Ζωδιακόν, θα προκαλέση την ενίσχυσιν του πνεύματος της επικλήσεως και την, συνεπεία τούτου, εισροήν των προκαλουμένων επιρροών"²². Η θέσπιση αυτών των τριών "κυρίων" και παγκοσμίων εορτών θα δημιουργήσει μία "ομοιομορφία εις τα τυπικά των θρησκειών του κόσμου", λέει η Μπέϊλυ, "θα βοηθήση τους ανθρώπους παντού να ενισχυθούν αμοιβαίως εις το έργον των και να ισχυροποιήσουν εις μέγαν βαθμόν τα ρεύματα της σκέψεως, που κατευθύνονται προς τας Πνευματικάς Ζωάς, που αναμένουν. Επί του παρόντος, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς, οι Βουδδισταί εορτάζουν την σειραν των διαφόρων ιδικών των πνευματικών γεγονότων, και οι Ινδουϊσταί έχουν και εκείνοι άλλον κατάλογον αγίων ημερών. Εις τον κόσμον του μέλλοντος, όταν θα όργανωθή, όλοι οι με πνευματικάς προθέσεις και τάσεις ανθρωποι παντού, θα εορτάζουν τας ιδίας αγίας ημέρας. Αυτό θα επιφέρη την συγκέντρωσιν και εναποθήκευσιν των πνευματικών πόρων και μίαν κοινήν πνευματικήν προσπάθειαν, επί πλέον δε και την ταυτόχρονον πνευματικήν έπίκλησιν. Η δνναμικότης ενός τοιούτου γεγονότος είναι προφανής"²³.

Με το σχέδιο αυτό, που προτείνει η Μπέϊλυ, δεν θα υπάρχουν πλέον ξεχωριστές εορτές για κάθε θρησκεία, αλλά όλοι μαζί θα εορτάζουν "γεγονότα" των διαφόρων "παραδόσεων", μέσα βεβαίως σε έναν τερατώδη θρησκευτικό συγκρητισμό-χοανη, ο οποίος είναι προφανές ότι ανατρέπει ολόκληρη την χριστιανική διδασκαλία και την πίστη στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.

Συγκεκριμένα, η Μπέϊλυ "υποδεικνύει" τρεις κατ' έτος "κύριες εορτές" προσπαθώντας συγχρόνως να "προφητεύση", όπως γράφει, "την φύσιν των παγκοσμίων εορτών του μέλλοντος". Οι "κύριες" αυτές εορτές θα συμπίπτουν με τρείς διαδοχικές πανσελήνους των μηνών Απριλίου, Μαΐου και Ιουνίου. Με βάση αυτές τις "κύριες εορτές" θα καθιερωθούν και άλλες μικρότερες κοινές για όλους εορτές, οι όποιες θα καλύπτουν ολόκληρο τον ζωδιακό κύκλο. Οι τρεις "κύριες εορτές" θα είναι οι ακόλουθες:

α) Η "Εορτή του Πάσχα". "Είναι η εορτή του ανασταντος, ζώντος Χριστού, του Εκπαιδευτού όλων των ανθρώπων, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας... Η εορτή καθορίζεται παντοτε από την ήμερομηνίαν της πρώτης Πανσελήνου της ανοίξεως και αποτελεί την μεγάλην Χριστιανικήν Εορτήν της Δύσεως"²⁴.

Βεβαίως, εδώ ο αναγνώστης δεν πρέπει να παραπλανηθεί από την χρήση των όρων "ανασταντος", "Χριστός" και "Χριστιανική Εορτή". Ο όρος "Χριστός" της Μπέϊλυ συνοδεύεται από τον κατηγορηματικό προσδιορισμό "ζων". Τούτο σημαίνει ότι δεν εννοείται ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά ο "ζων" σήμερα "Χριστός" της "Νέας Εποχής" -και εν προκειμένω ο "Χριστός" της Θεοσοφίας και του Αποκρυφισμού- που μπορεί να είναι ο Μαϊτρέγια η κάποιος άλλος ζωντανός δήθεν "Χριστός", δηλαδή μιά "χριστική κατάστασις". Γι' αυτό και ο "Χριστός" αυτός προσδιορίζεται ως "Εκπαιδευτής όλων των ανθρώπων" και ως "Αρχηγός της Πνευματικής Ιεραρχίας". Επομένως, Η "Εορτή του Πάσχα" της Μπέϊλυ δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστιανικό Πάσχα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τόσον η χρήση του όρου "Εορτή του Πάσχα", όσο και η σύνδεση του με την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας είναι παραπλανητικά.

β) Η "Εορτή του Βεσάχ". "Είναι η εορτή του Βούδδα, του Πνευματικού Μεσολαβητού μεταξύ του υψίστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλας και της Ιεραρχίας... Η εορτή αυτή θα καθορίζεται παντοτε εν σχέσει προς την Πανσέληνον του Μαΐου, όπως συμβαίνει και σήμερον. Είναι η μεγάλη εορτή της Ανατολής"²⁵.

Κατά την εορτή αυτή , λέει η Μπέϊλυ, "ανά παν έτος (κατά την έορτήν του Βεσάκ, της Πανσελήνου του Μαΐου), ο Βούδας επικοινωνεί με την ανθρωπότητα, διά του Χριστού και της συγκεντρωμένης και με προσοχήν παρακολουθούσης Ιεραρχίας"²⁶.

Η Μπέϊλυ μεταφέρει και ένα "παλαιό θρύλο, ο όποιος έχει σήμερον εφαρμογήν και παρέχει την κλείδα των σχέσεων του Χριστού με τον Βούδδαν", σύμφωνα με τον οποίο, "υπό συμβολικήν μορφήν", ο Βούδδας, όταν έφθασε στην φώτιση "προέβλεψε την εποχήν κατά την οποίαν ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα ειργάζετο εις το έργον της Μεγάλης Υπηρεσίας" και για να βοηθήσει τον "Χριστόν", "αφήκεν οπίσω Του (προς χρήσιν του Χριστού), εκείνο που φέρει το μυστηριώδες όνομα "τα ενδύματα Του". Εκληροδότησε και αφήκε εις κάποιο μέρος ασφαλές, το σύνολον της συναισθηματικής-διαισθητικής Του φύσεως, εκείνο το "οποίον μερικοί ονομάζουν αστρικόν σώμα, καθώς και το σύνολον της γνώσεως και της σκέψεως Του, που ονομάζεται ο νους η το νοητικόν Τον σώμα"²⁷.

Κατά συνέπεια, και η εορτή αύτη του βουδιστικού Βεσάχ σχετίζεται και συνδέεται με τον "Χριστό", όπως τον θέλει και τον φαντάζεται η "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" της Μπέϊλυ.

γ) Η τρίτη "κυρία" παγκόσμια εορτή είναι η "Εορτή της Καλής Θελήσεως". "Αύτη θα είναι η εορτή τον Πνεύματος της ανθρωπότητος... και θα είναι αφιερωμένη εις την έκφρασιν ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή θα καθορίζεται κατ' έτος εν σχέσει με την Πανσέληνον του Ιουνίου. Θα είναι η ημέρα κατά την οποίαν θ' αναγνωρίζωνται η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος... Κατ' έτος, κατά την ημέραν αυτήν, ο Χριστός κηρύσσει την τελευταίαν ομιλίαν του Βούδδα ενώπιον της σνγκεντρωμένης Ιεραρχίας"²⁸.

Κατά την εορτή αυτή, λοιπόν, θα εορτάζεται "η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος". Δηλαδή θα λατρεύεται η θεοποιημένη ανθρώπινη φύση, αφού, κατά την "Νέα Εποχή", ο ανθρωπος είναι κατ' ουσίαν "θεός", "εκροή" η "εκδήλωση" του "θεού", μέρος του συμπαντικού "Ενός" ή "Όλου".

Αυτές οι τρεις εορτές , συμπληρώνει η Μπέϊλυ, αν και δεν συσχετίζονται μεταξύ τους, ήδη εορτάζονται σήμερα, αλλά χωριστά η καθεμιά. Όμως, "Η ημέρα καθ' ην και αι τρεις αύται Εορταί θα τηρούνται καθ' όλον τον κόσμον πλησιάζει και δι' αυτών μία μεγάλη πνενματική ενότης θα επιτευχθή και τα αποτελέσματα της Μεγάλης Προσεγγίσεως, που ευρίσκεται τόσον πλησίον μας κατ' αυτήν την εποχήν, θα σταθεροποιηθούν με την χρήσιν της ομαδικής επικλήσεως της ανθρωπότητος καθ' όλον τον πλανήτην"²⁹.

Με βάση αυτές τις "κύριες" εορτές θα καθιερωθούν στην συνέχεια και άλλες μικρότερες κοινές εορτές, συνδεδεμένες πάντοτε με την πανσέληνο εκάστου μηνός, ώστε έτσι να καλύπτεται ολόκληρος ο ζωδιακός κύκλος. Όμως και οι μικρότερες αυτές κοινές εορτές "θ' αναγνωρίζονται ως έχουσαι επίσης ζωτικήν σπουδαιότητα". Όλες αυτές οι εορτές "Θα εμπεδώσονν εις την συνείδησιν των ανθρώπων τας θείας ιδιότητας". Στην εμπέδωση και κατάκτηση αυτών των "θείων ιδιοτήτων" θα φθάσουμε" με την ενδελεχή μελέτην της φύσεως κάποιον αστερισμού η αστερισμών, που ασκούν επίδρασιν επί των μηνών αυτών. Ο Αιγόκερως, π.χ. (τον Δεκέμβριον), θα εφιστά την προσοχήν μας εις την πρώτην μύησιν, την γέννησιν του Χριστού εις το σπήλαιον της καρδίας και θα μάς υποδεικνύει την αναγκαιούσαν εξάσκησιν διά να επέλθη το μέγα τούτο γεγονός εις την ζωήν του ατόμου... Κατ' αυτόν τον τρόπον, αι δώδεκα ετήσιαι εορταί θα αποτελέσονν την αποκάλυψιν της θεότητος... και θα εκφράζεται πλήρως η σχέσις του Συνόλου προς το μέρος και του μέρους προς το Σύνολον τούτο"³⁰.

Σε όλη αυτή την διαδικασία του καθορισμού των κοινών παγκοσμίων εορτών είναι φανερή η στενή σχέση της Μπέϊλυ και γενικώτερα της Θεοσοφίας με τον Αποκρυφισμό, αλλά και με την Αστρολογία, η οποία αποτελεί την βάση και το ιδεολογικό υπόβαθρο της "Νέας Εποχής του Υδροχόου".

Οι δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της

Υπάρχουν όμως και δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", τις οποίες η Μπέϊλυ δεν παραλείπει να επισημάνει. Κατά την Μπέϊλυ, Λοιπόν, δύο είναι οι συντελεστές που δυσκολεύουν και περιορίζουν την σημερινή ευκαιρία της επανεμφάνισης του "Χριστού": "1. Η αδράνεια του συνήθους Χριστιανού η του πνευματικώς σκεπτόμενου ανθρώπου, εις κάθε χώραν - της Ανατολής ή της Δύσεως. 2. Η έλλειψις του χρήματος διά το έργον της προετοιμασίας"³¹. Μάλιστα, θεωρεί ότι ο δεύτερος "συντελεστής", "Η έλλειψις Οικονομικής ενισχύσεως του έργου του Χριστού", είναι ίσως η κυριωτέρα δυσκολία και εις πολλούς ενίοτε φαίνεται ότι αποτελεί δυσκολίαν ανυπέρβλητον". Καί τούτο διότι "Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθούς οικονομικής κηδεμονίας και της διοχετεύσεως αναλόγων χρηματικών ποσών εις αγωγούς, οι όποιοι θα βοηθήσουν, κατά τρόπον οριστικόν, εις το έργον της προετοιμασίας διά την επιστροφήν του Χριστού". Πρός τον σκοπόν αυτόν, οι "πνευματικοί εργάται... Οφείλουν να συστήσουν το συνδικάτον, το ίδρυμα η την οργάνωσιν εκείνην, η οποία θα διαχειρίζεται το προσφερόμενον χρήμα"³².

Εαν λοιπόν δεν εργασθούν σωστά και εντατικά οι οπαδοί του, οι "πνευματικοί εργάται", δεν μπορεί να "επανεμφανισθή" ο "Χριστός" της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", διότι -ως φαίνεται- η επανεμφάνιση του δεν καθορίζεται από την δική του ελεύθερη βούληση, αλλά "από την ιδικήν μας εργασίαν εξαρτάται η έλευσίς Του"³³. Η έλευση του εξαρτάται ακόμη από την εμπέδωση ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, έργο στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούν οι οπαδοί του.

Αντιθέτως, η Εκκλησία στο θέμα αυτό "παρενέβαλε εμπόδια εις το διάστημα των αιώνων και δεν το υπεβοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάμη όλους τους λαούς "Χριστιανους" και όχι οπαδούς του Χριστού. Εξήρε την Χριστιανικήν διδασκαλίαν και όχι την αγάπην και την στοργικήν κατανόησιν, όπως την παρουσίασε με το παράδειγμα Του ο "Χριστός". Η Εκκλησία εκύρυξε τον φλογερόν Σαούλ τον Ταρσέα, και όχι τον πράον ξύλουργόν της Γαλιλαίας"³⁴.

Η Μπέϊλυ κατηγορεί ακόμη την Εκκλησία και τους θεολόγους της ότι έδωσαν εσφαλμένες ερμηνείες της ιστορίας των Ευαγγελίων και διαστρέβλωσαν την "αρχική, κρυστάλλινη αγνότητα της". Έτσι, "Ό Χριστός παρίσταται σήμερον ως γεννηθείς κατά τρόπον ουχί φυσιολογικόν, ως διδάξας και κηρύξας επί τρία έτη και κατόπιν σταυρωθείς και τέλος ως αναστηθείς και εγκαταλείψας την ανθρωπότητα διά να "καθίση έκ δεξιών του Πατρός" εν επιβλητική πομπή εις τόπον άγνωστον. Επίσης, όλαι αι άλλαι προσεγγίσεις προς τον Θεόν από οιονδήποτε άλλον λαόν, και εις οιανδήποτε εποχήν και χώραν, θεωρούνται παρά των ορθοδόξων Χριστιανών ως προσεγγίσεις εσφαλμέναι, ως εκτελούμεναι από τους υποτιθεμένους "εθνικούς" και ως έχουσαι ανάγκην της Χριστιανικής παρεμβάσεως... Ολόκληρος η σπουδαιότης απεδόθη, όπως όλοι γνωρίζομεν, εις την "δι' αίματος θυσίαν του Χριστού" επί του Σταυρού και εις την σωτηρίαν, η οποία εξαρτάται από την αναγνώρισιν και αποδοχήν της τοιαύτης θυσίας. Η διά μεσολαβήσεως συνταύτισις με την Θεότητα, αντικατέστησε την πεποίθησιν, την οποίαν ο Ίδιος ο Χριστός μάς συνέστησε να έχωμεν εις την ιδικήν μας θεότητα» (sic)³⁵.

Με αυτή την "εσφαλμένη" διδασκαλία της η Εκκλησία συνετέλεσε στην καθυστέρηση της επανεμφανισης του "Χριστού", καταστρέφοντας μέσα στίς ψυχές των ανθρώπων την "πεποίθηση" για την δική τους "θεότητα".

Παρ' όλα ταύτα, η Μπέϊλυ είναι αισιόδοξη ότι όλα τα εμπόδια μπορούν να υπερπηδηθούν. Έτσι, θα έλθει η εποχή κατά την οποία "η διοίκησις θα είναι εις χείρας ενός λαού πεφωτισμένου -οι άνθρωποι αυτοί δεν θα ανέχονται να υπάρχη αυθεντία εις καμμίαν Εκκλησίαν η ολοκληρωτισμός εις οιονδήποτε πολιτικόν σύστημα- δεν θ' ανέχωνται, ούτε θα επιτρέπουν να διοική οιονδήποτε σώμα αποτελούμενον από ανθρώπους, που αναλαμβάνουν να τους πείσουν ότι οφείλουν να πιστεύουν διά να σωθούν η ποίαν κυβέρνησιν οφείλουν να δεχθούν"³⁶.

Με την παρέμβαση της "Πνευματικής Ιεραρχίας", αλλά και του ίδιου του "Χριστού", υπάρχουν ήδη "πεφωτισμένοι άνθρωποι", όπως είναι ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του Κόσμου", και εργάζονται σ’ αυτό το έργο. Άνδρες και γυναίκες παντού και εις κάθε τομέα της ζωής, εξαγγέλλουν τας νέας αυτάς αληθείας, που εις το μέλλον θα διέπουν την ζωήν των ανθρώπων συνιστούν τας νέας εκείνας οργανώσεις, τας κινήσεις και τας ομάδας -τας μεγάλας και τας μικράς- που θα εξοικειώσουν τας μάζας των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπον, με τον όποιον θ' αντιμετωπισθή"³⁷. Ό "εργάτης" της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" θα αντιληφθεί συν τω χρόνω, ότι "υπάρχει επί της Γής μία καλώς οργανωμένη και ολοκληρωμένη Ομάς, εις την οποίαν μπορεί να δοθή το όνομα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, θα διαπίστωση ότι τα μέλη του υπάρχουν παντού και εργάζονται εις κάθε χώραν και εις όλας τας όργανωμένας θρησκευτικάς καθώς και όλας τας άλλας ομάδας, που είναι αφιερωμέναι εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος και εις την προετοιμασίαν διά την επιστροφήν του Χριστού"³⁸.

Η Μπέϊλυ υποστήριζε, εξ άλλου, ότι ήδη κατά τα δέκα τελευταία έτη προ της συγγραφής του βιβλίου της "Η επανεμφανισις του Χριστού", είχε διοργανωθεί ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του κόσμου" και αποτελούσε "ομάδα από άνδρας και γυναίκας κάθε έθνους και φυλής, κάθε θρησκευτικής οργανώσεως και ανθρωπιστικής κινήσεως, που είναι βασικώς προσανατολισμένοι η αρχίζουν τώρα να προσανατολίζωνται προς την Βασιλείαν του Θεού. Είναι μαθηταί του Χριστού, που εργάζονται συνειδητώς και κάποτε ασυνειδήτως διά την επανεμφανισίν Του"³⁹.

Η Μπέϊλυ, τέλος, θεωρεί τον αριθμό και την ακτίνα δράσης των μελών του "σώματος" αυτού επαρκή για να επιφέρουν τις μεταβολές, που .είναι αναγκαίες για να δώσουν στόν "Χριστό" την ευκαιρία "να περιπατήση και πάλιν μεταξύ μας". Αυτό θα επιτευχθεί αν τα άτομα αυτά είναι πρόθυμα "να υποτάξουν τας εθνικάς, θρησκευτικάς και τας μεταξύ των οργανώσεων των διαφοράς... να εξοικειώσουν την ανθρωπότητα με την σκέψιν της επανεμφανίσεως του Χριστού... και να δώσουν μίαν σύνοψιν του έργου των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού, και να το καταστήσουν αποτελεσματικόν"⁴⁰.

Έτσι οραματιζόταν και ονειρευόταν την "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" η "σχισματική" θεοσοφίστρια και αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλυ. Αυτή την ίδια "Παγκόσμια Θρησκεία" εξακολουθούν να επαγγέλλονται οι συνεχιστές εκείνης και πολλές άλλες σύγχρονες παραθρησκευτικές ομάδες της "Νέας Εποχής". Μιά "θρησκεία" που θα έχει τον δικό της "Χριστό", ο όποιος ασφαλώς ουδεμία σχέση έχει με τον αληθινό ιστορικό Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, είναι η πλήρης αναίρεση Εκείνου, μια "πιθηκίζουσα" αντιγραφή Του, μια "αντίχριστη" "καρικατούρα" Του, την οποία πεισματικά προσπαθούν να κατασκευάσουν και να επιβάλουν οι διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες.

Άραγε, είναι δυνατό, μετά από όλα αυτά, να υπάρξουν ποτέ Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, που θα παραπλανηθούν από τέτοια συνθήματα, εν ονόματι δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ανθρώπων και της "καλής θέλησης" και κατανόησης μεταξύ των λαών της γής;

(Περιοδικό Διάλογος Τευχη 58,59)

 1. Απεχώρησε από την Θεοσοφία το 1922 και ίδρυσε άλλες οργανώσεις, όπως την «Lucis Trust», την «Παγκό­σμια Καλή Θέληση», την «Σχολή Αρκέην» και τα «Τρίνωνα».

2. Άλ. Μπέιλυ Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 39.

3. Της ιδίας, Από την Βηθλεέμ στον Γολγοθά, σ. 316.

4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Ο εσωτερικός χαρακτήρας των Ευαγγελίων, σελ. 12.

5. Αυτόθι σ. 30. Με τις θεοσοφικές θέσεις ταυτίζονται και οι Ροδόσταυροι.

6. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. ανωτ., σσ. 6970.

7. Αυτόθι, σ. 20.

8. Αυτόθι, σ. 21.

9. Αυτόθι, σ. 10.

10. Αυτόθι, σ. 65.

11. Αυτόθι.

12. Αυτόθι, σ. 160.

13. Αυτόθι, σ. 153.
14. Αυτόθι, σ. 170.

15. ΑΛ. Μπέιλυ, Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά, ενθ. άνωτ., σσ. 1213.

16. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, τ. ΣΤ', σ. 151.

17. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. άνωτ., σ. 160.

18. Αυτόθι, σ. 158.

19. Αυτόθι, σ. 156.

20. Αυτόθι, σ. 169.

21.Αλ. Μπέϊλυ, H έπανεμφάνισις του Χρίστου, σ. 163.

22. Αυτόθι, σ. 164.

23. Αυτόθι, σ. 165.

24. Αυτόθι, σ. 166.

25. Αυτόθι.

26. Αυτόθι, σ. 103.

27. Αυτόθι, σ. 107.

28. Αυτόθι, σ. 166.

29. Αυτόθι, σ. 167.

30. Αυτόθι, σσ. 167-168. Εδώ ή Μπέϊλυ ταυτίζεται με τις θέσεις του "Ύδροχοϊκού Ευαγγελίου" του Levi Dow-ling, το οποίο κάνει λόγο γιά τις πέντε "μυήσεις" του Χρι­στού, από τις οποιες η πρώτη είναι ή Γέννηση.

31. Αυτόθι, σ. 178.

32. Αυτόθι, σ. 184.

33. Αυτόθι, σ. 202.

34. Αυτόθι, σ. 15.

35. Αυτόθι, σσ. 68-69).

36. Αυτόθι, σ. 176.

37. Αυτόθι, σ. 52.

38. Αυτόθι, σσ. 194.

39. Αυτόθι, σ. 197.

40. Αυτόθι, σ. 199.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ: Εἰρήνη Μαρούπα ποινικολόγος, πολιτικὸς ἀναλυτῆς.

– Τί εἶναι ὑπονόμευση; Πῶς λειτουργεῖ; Ποιὸς τὴν κάνει καὶ γιατί; Ποιὰ τὰ στάδιά της καὶ ποιοὶ οἱ ἀντικειμενικοί της στόχοι; Μήπως σχετίζεται μὲ τὴν ἐπιβολὴ μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας;

– Πῶς μεθοδεύεται ἡ ἀποσταθεροποίηση μιᾶς κοινωνίας καὶ ὁ ἐκφυλισμὸς τῶν Θεσμῶν ἑνὸς κράτους στὴν παιδεία, τὴν κοινωνικὴ ζωή, τὰ σώματα ἀσφαλείας, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν πολιτικὴ ζωή;

– Τί κάνουμε ἐμεῖς;

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ “ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ” (ΑΧΕΛΩΟΣ TV 2017)

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΛΑΝΟΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΚΑΜΕΡΑ: ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΔΗΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 04/05/17

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Η ΕΛΔΥΚ του 1974 αποτελούσε μιά πάρα πολύ αξιόμαχη Μονάδα, στελεχωμένη σε επίπεδο υπομονάδων της, με αξιόλογα και ικανώτατα - όπως αποδείχθηκε από τα πολεμικά γεγονότα - στελέχη. Το γεγονός ότι η ΤΟΥΡΔΥΚ δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ενεργό ρόλο στις επιχειρήσεις του "Αττίλα Ι", αλλά αντίθετα μολαταύτα είχε σαν απώλεια και τον Διοικητή της, Συνταγματάρχη Βεζύρογλου, αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αποτρεπτική παρουσία της ΕΛΔΥΚ. Διοικητής της εκείνη την εποχή ήταν ο Συνταγματάρχης (ΠΖ) Νικολαίδης, ο οποίος μόλις είχε τοποθετηθεί στην Μονάδα. Το μέγα λάθος που του καταλογίζεται είναι ότι παρακολουθούσε από μακριά τα γεγονότα, και πειθαρχούσε αφάνταστα στις εντολές του ΓΕΕΦ.

Απόδειξη ότι συναίνεσε στην αποστολή αυτοκτονίας της ΕΛΔΥΚ κατά του Κιόνελι, χωρίς προπαρασκευή Πυροβολικού, χωρίς σοβαρή υποστήριξη αρμάτων και βέβαια χωρίς να λαμβάνει υπ'όψιν του ότι αυτό θα γινόταν υπό το φως της ημέρας, καθ' ήν στιγμήν η Τουρκική Αεροπορία ήταν η μοναδική παρούσα στους Κυπριακούς αιθέρες, ο δε χώρος προ του Κιόνελι ήταν εξαιρετικά ακάλυπτος, αποψιλωμένος χωρίς φυσικές οχυρές θέσεις. Η ΕΛΔΥΚ εκ προοιμίου εθεωρείτο εξαιρετικά υπολογίσιμος αντίπαλος από τους Τούρκους. Οργανωμένη με τα πρότυπα του Ελληνικού Στρατού, στον οποίο στην ουσία ανήκε, είχε σαν κύρια αποστολή την προστασία της νήσου, όπου και όταν αυτό της ζητηθεί. Γι’ αυτό και κατά την διάρκεια της εισβολής, κάποιες υπομονάδες της, αποσπάσθηκαν για αποστολές, σε άλλα σημεία πέραν του Στρατοπέδου της.

Κατά κύριο λόγο ο 1ος λόχος αποσπάσθηκε, στην περιοχή Καραβά να συνδράμει τις εκεί μονάδες της Εθνικής Φρουράς που θα προσπαθούσαν να αναχαιτήσουν την προσπάθεια εξάπλωσης της Τουρκικής προέλασης προς δυσμάς. Όμως ο κύριος όγκος των δυνάμεών της ήταν ταγμένος πίσω από τον λόφο της Μακεδονίτισσας, εκεί όπου είναι σήμερα ο Τύμβος με τα κενοτάφια των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτικών, Ελλαδιτών και Κυπρίων, ενώ δυνάμεις 2 λόχων είχαν οχυρωθεί με τους άντρες τους ακροβολισμένους στα χαρακώματα και ορύγματα προ του Στρατοπέδου, στον Γερόλακκο. Και αυτό γιατί με πολύ σωστή πρωτοβουλία του Διοικητή της, προληπτικά, το χάραμα της ημέρας της εισβολής (04.00 πμ) δόθηκε η εντολή να αναπτυχθεί όλη η Μονάδα σε χώρους διασποράς εντός και εγγύς του Στρατοπέδου της.

Έτσι δεν τους βρήκε στα καταλύματά τους η πρώτη επίθεση των τουρκικών βομβαρδιστικών με βόμβες ναπάλμ, που κυριολεκτικά δημιούργησε εικόνες "Κόλασης του Δάντη" μέσα στο Στρατόπεδο. Το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, η ΤΟΥΡΔΥΚ είχε εγκαταλειφθεί από το βράδυ προ της εισβολής και οι άντρες της βρήκαν καταφύγιο στον Τουρκοκυπριακό θύλακα του Κιόνελι. Γιά να μην γίνει αντιληπτή η απόσυρσή τους, έβαλαν τα μεγάφωνα του Στρατοπέδου τους, να παιανίζουν εμβατήρια και είχαν φωταγωγήσει πλήρως τον χώρο. Αυτό από μόνο του, έπρεπε να θεωρηθεί ύποπτο, διότι με τις πληροφορίες που υπήρχαν τότε για τον απόπλου της αποβατικής δύναμης από την Μερσίνα, με επικείμενη την πολεμική σύγκρουση, ποιά Στρατιωτκή Μονάδα φωταγωγείται σαν να έχει δεξίωση; Όμως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Εκείνη την στιγμή τίποτα δεν αξιολογείτο σωστά, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, ούτε από την τοπική ΕΥΠ, ούτε από το 2ο Ε.Γ. του ΓΕΕΦ, ούτε από το 2ο Ε.Γ. της ΕΛΔΥΚ. Τελικά η ΕΛΔΥΚ, τουλάχιστον τάχθηκε αμυντικά μετά την αποτυχημένη επίθεση στο Κιόνελι, σε νέα χαρακώματα και ορύγματα τα οποία σκάφτηκαν με αστραπιαία ταχύτητα. Στις 17:00 της 22ας Ιουλίου, μια ώρα μετά την κατάπαυση πυρός, στον Β. τομέα της Λευκωσίας οι Τούρκοι προσπάθησαν να προωθηθούν καλυμμένοι πίσω από ένα κοπάδι πρόβατα !!! Έγιναν αντιληπτοί απ' την αρχή με γέλια απ' την Εθνοφρουρά, αφέθηκαν να πλησιάσουν αρκετά και θερίστηκαν μαζί με το κοπάδι...

Στις 18:00 - και ενώ είναι σε ισχύ η συμφωνία για κατάπαυση του πυρός από τις 16.00 - 500 περίπου Τούρκοι στρατιώτες με όλμους πλησιάζουν εντελώς ύπουλα, με έρπειν, κρυφά το στρατόπεδό της ΕΛΔΥΚ στα 500 μ. ανατολικά και άλλοι 500 περίπου από τα δυτικά, ελπίζοντας να το καταλάβουν αιφνιδιαστικά. Έγιναν αντιληπτοί και παρά τις εντολές του ΓΕΕΦ για διατήρηση της εκεχειρίας αυτοί πλησίαζαν μέχρι σημείου άλματος εφόδου, βοηθούμενοι απ' το σκοτάδι που άρχισε να πέφτει και την αφέγγαρη νύχτα. Ο σκοπός του 4ου λόχου τους αντιλήφθηκε και έριξε στον αέρα προειδοποιητικά. Το ΓΕΕΦ επέμενε να τηρηθεί η κατάπαυση του πυρός με τους Τούρκους δίπλα στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου! Ο διοικητής όμως του Λόχου με πρωτοβουλία του, παραβλέπει την διαταγή του ΓΕΕΦ για «μη αντίδραση εν επαφή με τον εχθρό» και εφαρμόζοντας ότι διδάχθηκε στην ΣΣΕ, διέταξε αρχικά προειδοποιητικές βολές και στη συνέχεια έδωσε διαταγή πυρός, μέχρι που οι Τούρκοι απομακρύνθηκαν. Το πρωί βρέθηκαν δίπλα στα συρματοπλέγματα αρκετοί νεκροί Τούρκοι στρατιώτες φορτωμένοι με όλμους και οπλοπολυβόλα.

«Η κατάπαυση πυρός δεν ίσχυε για τους άνανδρους Τούρκους και προσπαθούσαν να την εκμεταλλευτούν όσο γίνεται καλύτερα» (από συνέντευξη βετεράνου της «ΕΛΔΥΚ»). Την Τρίτη 23 Ιουλίου, δηλαδή την επομένη της κατάπαυσης πυρός οι Τούρκοι προωθήθηκαν αργά και διστακτικά στη θέση του 11ου Σ.Π. , ανάμεσα στην ΕΛΔΥΚ και στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας, το οποίο προσπάθησαν να πλησιάσουν, αλλά ανακόπηκαν από τη Α’ Μοίρα Καταδρομών που ήρθε με τα «Νοράτλας» από το Μάλεμε της Κρήτης, με την γνωστή «αποστολή Νίκη» και που από το βράδυ της προηγούμενης, είχε αναλάβει την υπεράσπισή του. Αργότερα το αεροδρόμιο τέθηκε υπό την προστασία του Ο.Η.Ε. με παρέμβαση του Κούρτ Βάλντχάϊμ και έτσι παραμένει ως σήμερα (Καναδοί Κυανόκρανοι ανέλαβαν την προστασία του κατά τα τέλη των εχθροπραξιών). Το πρωί της 14ης Αυγούστου, βρήκε τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ σε γραμμή άμυνας στο στρατόπεδο της, στα ορύγματα και στις θέσεις διασποράς που είχαν ανακατασκευάσει. Στην άμυνα του στρατοπέδου ήσαν όσοι είχαν μείνει από τις μάχες του Καραβά (από τον ηρωικό 1ο λόχο που στην ουσία δεν υπήρχε πια) οι οποίοι είχαν συμπτυχθεί σε διλοχία με υπολείμματα του 6ου λόχου, υπό τον Ταγματάρχη Στεργιόπουλο.

Οι υπόλοιποι ήταν, ο 2ος με διοικητή τον Υπολοχαγό Κωσταντούλα, ο 4ος με τον Κύπριο Λοχαγό Λ. Ιωαννίδη, ο λόχος διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ με διοικητή τον Ταγματάρχη Δελή, μια διμοιρία μηχανικού με διοικητή τον Λοχαγό Σταυριανάκο και άλλα μικρά τμήματα εφέδρων Κυπρίων σε διμοιρίες τυφεκιοφόρων. Διοικητής όλου αυτού του «μωσαϊκού» των αμυνόμενων δυνάμεων, ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Σταυρουλόπουλος. Από το πρωί που ξεκίνησε ο Αττίλας ΙΙ, οι Τούρκοι άρχισαν να χτυπούν με πυρά βαρέος πυροβολικού και αεροπορίας. Στις 10:00 εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση πεζικού η οποία αποκρούσθηκε από τους υπερασπιστές της. Στις 11:00 μία δεύτερη προσπάθεια Τουρκικού πεζικού και αρμάτων αποκρούστηκε πάλι. Την ίδια τύχη είχε και επίθεση των Τούρκων στις 15:00. Σε όλη αυτή τη διάρκεια η αεροπορία τους, χτυπούσε κατά διαστήματα, τους υπερασπιστές του Στρατοπέδου, αρχικά με βόμβες ναπάλμ και ακολούθως με πολυβολισμούς. Η ηρωική άμυνα του Στρατοπέδου από την ΕΛΔΥΚ αποδεικνυόταν η αποτελεσματικότερη των δυνάμεών μας, γιατί με τις εύστοχες βολές των ΠΑΟ της μονάδας, δεν τολμούσαν να προελάσουν τα άρματά τους. Οι Τούρκοι σε μπουλούκια έκαναν επίθεση, σε μπουλούκια υποχωρούσαν.

Και πάντα oι επιτιθέμενοι ευρίσκονταν πίσω από την κάλυψη των προπορευόμενων αρμάτων τους. Όταν ένα Τούρκικο άρμα δεχόταν μιά αντιαρματική βολή, τα υπόλοιπα υποχωρούσαν και μαζί με αυτά το πεζικό που τα ακολουθούσε. Από το πρωί της 15ης Αυγούστου, οι Τούρκοι ξανάρχισαν να βάλλουν εναντίον της ΕΛ.ΔΥ.Κ. με πυρά πυροβολικού και αεροπορίας αδιάκοπα. Όμως δεν τόλμησαν καμία επίθεση πεζικού και αρμάτων. Η παντελής αποτυχία των επιθέσεων τους την 14η Αυγούστου, τους αποθάρρυνε. Γι’ αυτό έριξαν το βάρος τους των επιθέσεων τους (αναζητώντας άλλη οδό διάσπασης της Άμυνας Λευκωσίας) κατά του άξονα του προαστείου του Αγ.Παύλου – Αγ.Δομετίου. Όμως και εκεί έφαγαν τα μούτρα τους! Διότι εκεί ήταν η ζώνη ευθύνης ενός εξαιρετικού Έλληνα Αξιωματικού, του Ταγματάρχη Δημητρίου Αλευρομάγειρου Διοικητή του 336 ΤΕ (μετέπειτα Αντιστρατήγου και Γενικού Επιθεωρητή Στρατού), ο οποίος ουσιαστικά με τους άντρες του, πολεμώντας λυσσασμένα εναντίον υπεράριθμων Τούρκων και με ελλιπέστατο οπλισμό, κράτησε την Λευκωσία, ανέπαφη, ουσιαστικά στα όρια της Πράσινης γραμμής που προϋπήρχαν, της εισβολής (για τον ηρωικό αγώνα του 336 ΤΕ θα αναφερθώ αναλυτικά σε άλλο κεφάλαιο).

Στην ΕΛΔΥΚ τώρα, ο διοικητής της, προβλέποντας νέα επίθεση των Τούρκων, ακόμα πιο ισχυρή την επομένη (16η Αυγούστου) ζήτησε από το ΓΕΕΦ αντιαρματική υποστήριξη και μεγαλύτερη υποστήριξη πυρών πυροβολικού. Όμως αντί αυτών του έστειλαν τρία τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού! Αντιλαμβανόμενος την μη χρησιμότητά τους υπό αυτές τις περιστάσεις, τα έστειλε πίσω την νύχτα, έτσι ώστε να διατεθούν σε άλλες αποστολές. Είναι σημαντικό εδώ να αναφέρουμε το «άσχημο παιχνίδι» που έπαιξαν ορισμένοι από τους άνδρες των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι πρόδιδαν στους Τούρκους, πληροφορίες μάχης των Ελληνικών Δυνάμεων (παρόμοιες αισχρές πράξεις τους θα δούμε και στην Αμμόχωστο αλλά και στην περιοχή ανατολικά της Κερύνειας, όπως στην Αλωνάγρα και το Συχαρί – αναφορά Ταξίαρχου Δημ. Χάντζου, τότε Διοικητή του 361 Τ.Π., στα βιβλία του) Αυτό αποδεικνύεται και από μαρτυρίες στρατιωτών της πρώτης γραμμής όπως του Στρ.Σπανογιάννη της ΕΛΔΥΚ όπου έβλεπε τις βολές του πυροβολικού των Τούρκων να γίνονται απόλυτα εύστοχες, πέντε μόλις λεπτά μετά την πτήση Ελικοπτέρων του ΟΗΕ πάνω από τις οχυρωμένες Ελληνικές θέσεις, ενώ πέντε λεπτά ενωρίτερα ήταν απελπιστικά άστοχες.

Άλλοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ βεβαιώνουν ότι αφότου δόθηκε από Έλληνα αξιωματικό, στους αξιωματικούς του ΟΗΕ (μετά από φορτική απαίτησή τους), το σχεδιάγραμμα του ναρκοπεδίου που είχε υπήρχε μπροστά από το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, ένα ερπυστριοφόρο Μ-113 των κυανοκράνων πέρασε μέσα από αυτό αποτυπώνοντας ξεκάθαρα στο έδαφος, «το ασφαλές μονοπάτι» ανάμεσα στις νάρκες, το οποίο χρησιμοποίησαν την επομένη στην επίθεσή τους τα Τούρκικα άρματα!!! Υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες, όπως αυτή των ανδρών της Α’ ΜΚ που υπερασπιζόνταν το Αεροδρόμιο της Λευκωσίας, όπου οι Καναδοί κυανόκρανοι, περνούσαν ανάμεσά τους κατά την διάρκεια της ανάπαυλας από την μάχη, και ευθύς μετά, στην νέα επίθεση των Τούρκων, όλα τα σημεία παραλλαγής ή ενέδρας των ανδρών της Μοίρας, ήταν ήδη γνωστά στους Τούρκους που είτε τα απέφευγαν, είτε έριχναν όλο το βάρος της επίθεσής τους σε αυτά!

Ο Καταδρομέας Χρονιάρης εκνευρισμένος από αυτήν την συμπεριφορά των Καναδών πυροβόλησε και τραυμάτισε ελαφρά έναν Καναδό Ειρηνευτή! Η ΕΛΔΥΚ πιά, έχοντας κρατήσει γερά ήδη δυο μέρες, με τους άντρες της σε θέσεις μάχης, που ήταν γεμάτες κρατήρες από βόμβες των 1.000 λιβρών και τα πάντα γκρεμισμένα και καμμένα, περιμένει ξημερώνοντας η 16η Αυγούστου, την νέα επίθεση των Τούρκων η οποία έμελλε να είναι και η πιο σφοδρή αλλά και η τελευταία. Στις 08:30 το πρωί άρχισε να προσβάλλεται το Στρατόπεδο και τα γύρω υψώματα πάλι από την αεροπορία τους και συγχρόνως άρχισαν να κινούνται προς το Στρατόπεδο και προς την περιοχή του Αγ. Παύλου δυο Τουρκικοί σχηματισμοί. Ήταν δύο Ίλες μέσων αρμάτων Μ-47 σε σχηματισμό «Υ», ενισχυμένες με τάγματα πεζικού που τα ακολουθούσαν, υποστηριζόμενα από πυρά πυροβολικού καμπύλης τροχιάς που έρχονταν από το Κιόνελι. Ταυτόχρονα ξεκίνησε και ένας άλλος παρόμοιος τρίτος σχηματισμός, αποτελούμενος από μία Ίλη μέσων αρμάτων Μ-48 και πεζικό, κινούμενος με άξονα το Γερόλακκο προς τη θέση του 4ου Λόχου και του Λόχου Διοικήσεως. Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί αποκρούστηκαν μέχρι το μεσημέρι από τους λιγοστούς υπερασπιστές του στρατοπέδου με τα πενιχρά οπλικά συστήματα που διέθεταν.

Όταν μετά από συνεχείς επαναλαμβανόμενες επιθέσεις οι Τούρκοι κατάφεραν να φθάσουν στα 100μ από τις τελευταίες σειρές συρματοπλεγμάτων στα αριστερά, με το πλεονέκτημα της υπεροπλίας και του δεκαπλάσιου στρατεύματος που εφορμούσε, η μάχη κατέληξε εκ του συστάδην. Παρόλο που κάποια αραιά πυρά υποστήριξης του πυροβολικού μας, έκοψαν κάπως την ορμή των αρμάτων τους, αυτοί σε λίγο θα έμπαιναν στις θέσεις του 4ου Λόχου. Ήταν 13:00 και διατάχτηκε απαγκίστρωση. Αυτή όμως θα έπρεπε να γίνει υπό το φως της ημέρας, με τα νώτα ακάλυπτα και σε έδαφος επικλινές, χωρίς φυσική κάλυψη. Πραγματική αυτοκτονία. Προσπάθησαν τα πρώτα τμήματα, μέχρι που τα Τούρκικα άρματα και πεζικό έπεσαν στις γραμμές τους, οπότε οι Έλληνες μαχητές ενεπλάκησαν σε μάχη σώμα με σώμα και εξελίχθησαν σκηνές άπειρης αυτοθυσίας, ηρωισμού σε συνδυασμό με την απόγνωση και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης! Το πρόβλημα δημιουργήθηκε στο κέντρο, όπου εισήλθε και ο κύριος όγκος των επιτιθέμενων Τούρκων.

Στην αρχή οι Τούρκοι, λόγω σύγχυσης εξ αιτίας της ομοίου χρώματος (λόγω ΝΑΤΟ) της στολής εκστρατείας των Ελλήνων στρατιωτών, με αυτής των δικών τους, στην προσπάθειά τους να εκκαθαρίσουν το Στρατόπέδο από τους λιγοστούς Ελδυκάριους, πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα ότι εκινείτο. Σε αυτήν την προσπάθειά τους αλληλοεξοντώθηκαν πολλοί Τούρκοι στρατιώτες. Όμως ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός τους για μια τέτοια επίθεση, τους επέτρεπε τέτοιες «πολυτέλειες». Στις 13:35 τα Τούρκικα άρματα έμπαιναν πλέον από όλες τις μεριές στο Στρατόπεδο και προσπαθούσαν να κλείσουν σε μία λαβίδα τους υποχωρούντες Ελλαδίτες στρατιώτες. Τότε ο Ανθυπασπιστής Κ.Κέντρας με την Διμοιρία Πολυβόλων έμεινε εκεί να καλύπτει τους υποχωρούντες συναδέλφους του και έκτοτε θεωρείται αγνοούμενος. Με αυτή του την πράξη, έδωσε χρόνο στους συναδέλφους του να απαγκριστρωθούν προς την περιοχή Αρχαγγέλου. Τότε, έφταναν και έφεδροι από την Λεμεσό στο ύψωμα της Σχολής Γρηγορίου.

Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες ηρωικών πράξεων που διαδραματίστηκαν εκείνες τις τελευταίες στιγμές που το Στρατόπεδο ακόμα διατηρούσε την Ελληνικότητά του. Υπάρχει μιά ενδιαφέρουσα μαρτυρία γιά τον τελευταίο «αλφαμίτη» της πύλης του στρατοπέδου, «αγνοούμενο» στρατιώτη Κρατημένο. Με την απαγκίστρωση, ο βοηθός πολυβολητής, στρατιώτης Λύνγκος (έως σήμερα «αγνοούμενος») τραυματίστηκε στα πόδια. Εσπευσαν αμέσως κοντά του, οι φίλοι του στρατιώτες Μουλακάκης και Κρατημένος (ο δεύτερος εκείνη την ημέρα είχε υπηρεσία σαν «αλφαμίτης» στην Πύλη). Ο Λύνγκος δεν μπορούσε να κινηθεί. Ο Μουλακάκης κατάλαβε ότι ήταν ανώφελο να παραμείνουν εκεί μιά και σε αυτό το σημείο του στρατοπέδου τα Τουρκικά άρματα απείχαν μόλις 50 μέτρα. Είπε στον Κρατημένο να φύγουν. 

Εκείνος όμως, παρόλο ότι ήταν μάγειρος στην ειδικότητα, του είπε (μαρτυρία του στρ.Μουλακάκη στο ΓΕΕΦ): «Φύγε εσύ. Θα μείνω εδώ με τον Λύνγκο». Φεύγοντας ο στρ.Μουλακάκης γύρισε γιά τελευταία φορά και τον είδε στο όρυγμά του, να ρίχνει με το τόμσον ριπές κατά των Τούρκων που προσπαθούσαν να περάσουν το αγκαθωτό συρματόπλεγμα, καθυστερώντας όσο μπορούσε την διείσδυσή τους, έτσι ώστε να καλύψει την υποχώρηση των συντρόφων του. Κανένας δεν είδε ποτέ πιά τον τελευταίο «αλφαμίτη» της Πύλης, ο οποίος μαζί με τον στρ.Λύνγκο (και τόσους άλλους) από τότε αναφέρεται στην λίστα των «αγνοουμένων». Οι Τούρκοι στη μανία τους για την ΕΛΔΥΚ που αντιστάθηκε ηρωικά, μάζεψαν τους νεκρούς στρατιώτες της, στον δρόμο μπροστά από το στρατόπεδο και αφού τους απογύμνωναν, τους έκοβαν τα κεφάλια και τους φωτογράφιζαν. Ανάμεσα στους ηρωικά πεσόντες Αξιωματικούς της ήταν οι Λοχαγοί Σταυριανάκος και Σταμπουλής. Ο πρώτος, επικεφαλής της διμοιρίας Μηχανικού της Μονάδας, χάνοντας τους περισσότερους άνδρες του σε μάχες σώμα με σώμα, πυροβολήθηκε από συζυγές πολυβόλο άρματος. Πριν λίγο διέταζε τους άνδρες του (μαρτυρία Λοχία Φλέσσα), να μείνουν στα ορύγματά τους και αν χρειαστεί τα Τουρκικά άρματα να περάσουν από πάνω τους! «Το Στρατόπεδο είναι Ελλάδα και θα το υπερασπιστούμε μέχρι ενός» είπε λίγο πριν σκοτωθεί.

Σε αυτήν την μάχη η ΕΛΔΥΚ έχασε πάνω από το 1/3 της δυνάμεως των υπερασπιστών του Στρατοπέδου της, που το ξεκίνημα της 14ης Αυγούστου, αριθμούσε περίπου 300 άνδρες. Η διαπίστωση ότι κανείς εκ των υπερασπιστών της δεν «το έβαλε στα πόδια», παρόλο το γεγονός ότι η προσπάθειά τους φαινόταν καταδικασμένη, πρώτον λόγω του όγκου των επιτιθέμενων και δεύτερον λόγω των ισχνών μέσων που διέθεταν για την απώθησή τους, δείχνει τον ηρωισμό τους και το αίσθημα του καθήκοντος που είχαν στην καρδιά τους. Υπήρξαν στιγμές άμυνας με απαράμιλλη λύσσα από πλευράς Ελλήνων μαχητών. Από αφηγήσεις διασωθέντων, γνωρίζουμε ότι σε ένα όρυγμα όταν οι άντρες που ήταν μέσα σε αυτό, «έμειναν» από πυρομαχικά, βγήκαν έξω και επιτέθηκαν εναντίον του επερχόμενου τουρκικού τανκς, πετώντας με χαρακτηριστική λυσσώδη δύναμη εναντίον του …τα κράνη τους! Παράκρουση μπροστά στον σίγουρο χαμό; Ίσως!

Οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ απαγκιστρώθηκαν μόνο όταν διατάχθηκαν για αυτό, αφού πολλοί από αυτούς είχαν καταπλακωθεί μέσα στα ορύγματά τους από τα εφορμούντα Τούρκικα τάνκς, έχοντας ξοδέψει πρώτα και τα τελευταία πυρομαχικά τους! Για την «Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ» ο Στρτης Μ.Χαζάπης, ένας από τους επιζώντες έδωσε μια χαρακτηριστική συνέντευξη στην Εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» που παρουσιάζω αυτούσια, γιατί δίνει ανάγλυφα την τραγικότητα των γεγονότων της 14-16 Αυγούστου 1974: 

«Κε Χαζάπη, πείτε μας για την εμπειρία σας στην Κύπρο το 1974.

Όπως σας είπα, ήμουν στην νέα φουρνιά των ΕΛΔΥΚάριων που έφθασαν στην Κύπρο με το αρματαγωγό "Λέσβος" το απόγευμα της Παρασκευής 19 Ιουλίου 1974. Κατά τον πρώτο "Αττίλα" συμμετείχα στην περιφρούρηση του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ και στο χτύπημα των Τούρκων αλεξιπτωτιστών, καθώς τα αεροπλάνα περνάγανε από πάνω μας. Η συμμετοχή μου ήταν στο Δεύτερο "Αττίλα".

Μετά την Ανακωχή της 22ας Ιουλίου και μέχρι την έναρξη του Δευτέρου "Αττίλα", ποιο ήταν το κλίμα που επικρατούσε στην Κύπρο και τι ηθικό είχατε στην δική σας μονάδα; Μεταξύ πρώτου και δευτέρου "Αττίλα" το ηθικό μας έπεσε και θα σας εξηγήσω γιατί: Μας τραβήξανε πίσω ενώ είχαμε στριμώξει τους Τούρκους, μας λέγανε να μην ρίχνουμε στα τούρκικα αεροπλάνα που παραβίαζαν την Εκεχειρία και λοιπά. Μετά, βλέποντας ότι πέφτει το ηθικό μας, μας κοροϊδεύανε: Μας λέγανε ότι έχουμε στην Μακεδονίτισσα 200 άρματα δικά μας, πράγμα που ήταν ψέμμα. Κι όταν στον Δεύτερο "Αττίλα" κάναμε πίσω και είδαμε κάτι άρματα, νομίζαμε ότι ήτανε δικά μας, ενώ αυτά ήταν τούρκικα και μας είχαν περικυκλώσει. Εκεί ακριβώς, το ηθικό μας έπεσε τελείως. Κι ας έλθουμε τώρα στην περίφημη Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, που έγινε μεταξύ 14 και 16 Αυγούστου 1974 και στην οποία πρωταγωνιστήσατε. Ναι, ήμουνα στην πρώτη γραμμή. Θα σας πω ποίοι λόχοι της ΕΛΔΥΚ έλαβαν μέρος από ελληνικής πλευράς. Ήταν ο Λόχος Διοικήσεως, ο Λόχος Βαρέων Όπλων, ο Πρώτος Λόχος και ο Τέταρτος. Όλοι εμείς δεν προοριζόμασταν να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή. Μας είχαν αφήσει στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ για περιφρούρηση

Οι υπόλοιποι, οι μάχιμοι θα λέγαμε, είχαν διασκορπιστεί σε άλλα σημεία μάχης. Πίσω μας είχαμε δυνάμεις να μας υποστηρίξουνε σε περίπτωση οπισθοχώρησης, αλλά φύγανε στις 14 Αυγούστου. Κι εμείς εγκαταλείψαμε το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στις 16 Αυγούστου. Γι΄ αυτό τον λόγο έγινε η άτακτη οπισθοχώρηση: Διότι δεν υπήρχαν δυνάμεις να μας υποστηρίξουν, με αποτέλεσμα να χαθούν αρκετά δικά μας παιδιά. Σημειώστε ότι την εντολή για την περίφημη αυτή οπισθοχώρηση της 16ης Αυγούστου την πήραμε εν μέση ημέρα, δηλαδή με το φώς του ηλίου, πράγμα που δεν γίνεται ποτέ. Από ποιόν δόθηκε η εντολή για οπισθοχώρηση; Υποθέτω από το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς Κύπρου, το οποίο έπαιρνε εντολές από την Αθήνα. Σημειώστε ότι εμένα και αρκετούς άλλους δεν μας ειδοποίησαν ότι δόθηκε εντολή οπισθοχωρήσεως! Γι' αυτό και έφυγα τελευταίος από το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, ήμουν ο τελευταίος πολεμιστής του Στρατοπέδου. Η Γραμμή έσπασε στις 12.30 το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου.

Εγώ είχα δίπλα μου έναν Μικρασιάτη φαντάρο που λεγόταν Ιλόγλου και τελικά αποδείχθηκε πως ήμασταν τυχεροί που δεν μας ειδοποίησαν να οπισθοχωρήσουμε. Διότι αυτοί που ειδοποιήθηκαν, παγιδεύτηκαν στην τάφρο που υπήρχε μεταξύ β' υψώματος και Grammar School και εκεί είχαμε τα περισσότερα θύματα. Στην τάφρο αυτή πιστεύω ότι βρίσκονται τα οστά πολλών από τους 85 Ελλαδίτες αγνοούμενους. Στην κατάθεση που έδωσα πριν χρόνια στις Κυπριακές Αρχές ως ο τελευταίος υπερασπιστής του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, τους είχα πει να ψάξουν σ' αυτή την τάφρο για τους αγνοούμενους, αλλά νομίζω ότι μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Κι εσείς με τον Μικρασιάτη φαντάρο, πώς σωθήκατε κύριε Χαζάπη; Όταν οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, δεν ξεχώριζαν από εμάς: Φορούσαν τα ίδια ρούχα, λόγω ΝΑΤΟ!... Αυτό μας έσωσε, όπως και το ότι ο Μικρασιάτης ο Ιλόγλου ήξερε τουρκικά!

Ενώ βρισκόσασταν μέσα στο όρυγμά σας, πώς καταλάβατε ότι οι υπόλοιποι φαντάροι που φυλούσαν το στρατόπεδο, οπισθοχώρησαν, χωρίς να σας ειδοποιήσουν;

Στο όρυγμά μου βρισκόμουν με τον συνάδελφό μου τον Χαιρετάκη, ο οποίος σήμερα είναι αγνοούμενος. Ξαφνικά αρχίσαμε να βλέπουμε να ανατινάζονται ένα ένα τα ορύγματα με καταπληκτική ακρίβεια. Και λέω στον Χαιρετακη: «Ρε συ, πώς έχουν τόση ευστοχία οι Τούρκοι και πετυχαίνουν όλα τα ορύγματα;» Χρειάστηκε χρόνος να συνειδητοποιήσω ότι είχαν καταλάβει το στρατόπεδό μας και ανατίναζαν τα ορύγματα για λόγους ασφαλείας. Πολύ γρήγορα, οι όλμοι άρχισαν να πέφτουν δίπλα μας, οπότε αποφασίσαμε να βγούμε έξω από το όρυγμα. Και μόλις προχωρήσαμε λίγα μέτρα, είδαμε 7-8 Τούρκους, που ανατίναζαν τα διπλανά ορύγματα. Με βαρελάκια και έρπην αποφύγαμε τους Τούρκους και φτάσαμε στο Διοικητήριο. Ήταν φυσικά εγκαταλειλειμμένο από τις 12.30 το μεσημέρι. Σημειώστε ότι παρόλο που το είχαν καταλάβει το στρατόπεδο οι Τούρκοι, το βομβαρδίζανε ακόμη. Τόσο φόβο είχανε. Απίστευτη ιστορία... Και πώς σωθήκατε, τελικά; Δεν περίμενα με τίποτα να γλυτώσουμε... Λέω μέσα μου... "Όσους φάμε". Όταν βρίσκαμε Τούρκους, ο Ιλόγλου τους μιλούσε τούρκικα και καθώς φορούσαμε τις ίδιες στολές λόγω ΝΑΤΟ, μας νόμιζαν Τούρκους και μας άφηναν να περνάμε! Βγήκαμε από την διπλανή πύλη κι έτσι γλυτώσαμε. Αν ο Ιλόγλου δεν ήξερε τούρκικα, σήμερα δεν θα ήμασταν ζωντανοί. Ο Χαιρετάκης δυστυχώς χάθηκε, διότι όταν βγήκαμε από το όρυγμα εκείνος πήγε δεξιά και εγώ αριστερά.

Τον Χαιρετάκη τον βρήκαν στον αέρα, τον είδα που έπεφτε, το έχω δηλώσει κιόλας. Θεωρείται αγνοούμενος, αλλά είναι σίγουρο ότι σκοτώθηκε. Όπως αγνοούμενος είναι και ο Σταματόπουλος, που βρισκόταν μέσα στο όρυγμα με τον Ιλόγλου. Φοβήθηκε το παιδί να βγει έξω. Κάπως έτσι χάθηκαν και ορισμένοι άλλοι από εμάς που ήμασταν μέσα στα ορύγματα. Συνολικά, στην μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ χάθηκαν 83 Ελλαδίτες, οι οποίοι θεωρούνται αγνοούμενοι. Από αυτούς τους 83, γύρω στους 70 σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, αλλά θεωρούνται αγνοούμενοι , αφού δεν βρέθηκαν ποτέ τα πτώματά τους. Στο Β' ύψωμα που ήμουν εγώ, υπάρχει το μεγαλύτερο ποσοστό των αγνοουμένων. Κατά την γνώμη μου, αυτά τα παιδιά είναι νεκρά.

Πώς εξηγείται το ότι δεν σας ειδοποίησαν κύριε Χαζάπη, πως υπήρχε εντολή για οπισθοχώρηση; Ασχέτως, ότι τελικά αυτό απέβη η σωτηρία σας...

Μετά την μάχη, πήγα και βρήκα τον Διοικητή του Λόχου και τον ρώτησα: "Γιατί δεν μας ειδοποιήσατε κύριε Διοικητά;"

Όπως σας είπα, Διοικητής ήταν ο Σπύρος ο Δελλής, απόστρατος αντιστράτηγος σήμερα. Και μου λέει... "Έστειλα κάποιον να σας ειδοποιήσει, αλλά μου είπε ότι σκοτωθήκατε"! Θα μας πείτε λίγα λόγια για τον ηρωϊκό αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο, που βρέθηκε στην Κύπρο ως συνοδός των νέων ΕΛΔΥΚάριων που έφτασαν με το "Λέσβος" και είχε την αυτοθυσία όχι μόνο να μείνει στο Νησί, αλλά και να πρωταγωνιστήσει στην Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ; Ο Διοικητής της ΕΛΔΥΚ ο Νικολαϊδης είχε πει (αυτό το μάθαμε από στρατιώτες που ήταν δίπλα του) να πέσουμε όλοι μέσα στο στρατόπεδο, για την Τιμή των Όπλων της ΕΛΔΥΚ. Κι εκεί ήταν που αντέδρασε ο Σταυρουλόπουλος, ο οποίος - σημειώστε το αυτό - δεν υπηρετούσε στην Κύπρο: Συνόδευε εμάς με το "Λέσβος".

Και εάν τα περισσότερα παιδιά που υπηρετούσαν τότε στην ΕΛΔΥΚ γλιτώσανε (σ.σ. περίπου τα 170 από τα 253) το οφείλουμε 100% στον Σταυρουλόπουλο, ο οποίος τσακώθηκε με τον Διοικητή Νικολαϊδη, που ήθελε να μας θυσιάσει όλους. Κι όχι μόνο αυτό: Με το τζιπάκι που είχε, ο Παναγιώτης ο Σταυρουλόπουλος πήγαινε και μάζευε τους χτυπημένους στρατιώτες και τους πήγαινε πίσω. Για μένα, δύο ήταν οι ήρωες του Δεύτερου "Αττίλα" από ελληνικής πλευράς: Ο Λοχαγός του Μηχανικού Σωτήρης Σταυριανάκος και ο Αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος. Μιλάω για τον τομέα που πολέμησα εγώ, γιατί εντάξει... μπορεί να υπήρχαν ήρωες και αλλού.

Πείτε μας κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που σας έχει μείνει από την Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ.

Στις 16 Αυγούστου 1974 η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Και από τις ναπάλμ και τους όλμους που ρίχνανε οι Τούρκοι, σκοτείνιασε ο ουρανός. Γύρω στις 11.30 το πρωΐ είχε σκοτεινιάσει, λες και ήταν νύχτα.

Επίσης το βράδυ της 21ης Ιουλίου θυμάμαι τον Πενταδάκτυλο που καιγότανε.

Μιλάμε για πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Αυτά τα δύο περιστατικά μου έχουν μείνει.

Κύριε Χαζάπη, περιγράψτε μας επιγραμματικά τι έγινε στην Μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Διότι μαθαίνουμε ότι διδάσκεται στις Αμερικάνικες Στρατιωτικές Σχολές, σαν η πιο άνιση μάχη του 20ου Αιώνα σε όλο τον κόσμο. 

Ακριβώς, όπως το είπατε. Ας δούμε τον συσχετισμό δυνάμεων: Οι Τούρκοι είχαν τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό της εποχής εκείνης: Άρματα, Αεροπορία, Τηλεκατευθυνόμενα... Κι εμείς τι είχαμε; Ένα τυφέκιο Μ-1 και λίγα FN, τα οποία δεν ξέραμε πώς λειτουργούσαν, γιατί ποτέ δεν μας τα είχαν δείξει. Βρισκόντουσαν στις αποθήκες κλεισμένα και άνοιξαν τα παιδιά, τα πήρανε και μάθανε τον χειρισμό τους μόνοι τους. Και να μιλήσουμε λίγο για τις απώλειες. Από 14 μέχρι 16 Αυγούστου εμείς είχαμε συνολικά νεκρούς και αγνοούμενους γύρω στα 120 άτομα και αυτοί είχανε 8.000! Παραδέχονται οι Τούρκοι ότι είχαν 8.000 νεκρούς στον Δεύτερο "Αττίλα";

Δεν ξέρω τι παραδέχονται οι Τούρκοι, αλλά μιλάμε για επίσημες εκτιμήσεις των Aγγλων και του BBC. Είναι βέβαιο αυτό.» Οι εναπομείναντες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, παρόλο που από το απόγευμα της 16ης, μετά την πτώση του στρατοπέδου τους είχε συμφωνηθεί και πάλι κατάπαυση πυρός, απόκρουσαν και την επομένη (17η Αυγούστου) με επιτυχία επιθέσεις των Τούρκων στο προάστειο του Αγ.Παύλου, μαζί με Κύπριους εθελοντές από την Αμμόχωστο, που πολέμησαν ηρωικά στο πλευρό τους. Ήταν οι τελευταίες συμπλοκές.
 Η μάχη της ΕΛΔΥΚ αναφέρεται στο Μουσείο Ιστορίας του Λονδίνου, ως μία από τις πιο άνισες μάχες που δόθηκαν ποτέ. Εκεί που αναμετρήθηκαν οι λίγοι με τους πολλούς και οι σχεδόν άοπλοι με τους πάνοπλους. Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο στρατιώτης Γώγος, που δακτυλογραφούσε το Ημερολόγιο Μονάδας καθ’ υπαγόρευσιν του ταγματάρχη Καλλιώρα, διευθυντή του 3ου Ε.Γ. : «και στις Θερμοπύλες χάσαμε… όμως δεν αποτελεί μια ένδοξη στιγμή της Ελληνικής Ιστορίας;»

Πηγή: (από το βιβλίο ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, του Κώστα Δημητριάδη), Ινφογνώμων Πολιτικά