Τα γεγονότα στην Τουρκία εξελίσσονται με ραγδαίο ρυθμό. Η αεροπορία της χώρας συνεχίζει να βομβαρδίζει θέσεις του «Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν» (ΡΚΚ) στο Ιράκ. Ενάντια στον ηγέτη του φιλο-κουρδικού «Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών» (HDP) Σελαχαττίν Ντεμιρτάς η Εισαγγελία απήγγειλε κατηγορία για υποδαύλιση «εθνοτικού μίσους». Οι ενέργειες των τουρκικών αρχών σε σχέση με τους Κούρδους της περιοχής γεννούν ποικίλες αντιδράσεις σε όλον τον κόσμο. Οι χώρες της Ε.Ε. κάλεσαν την Άγκυρα να μη διακόψει τον ειρηνικό διάλογο με το ΡΚΚ, καθώς το μονοπάτι του πολέμου σε συνθήκες ταυτόχρονου πολέμου με το «Ισλαμικό Κράτος»(ΙΚ) μπορεί να βυθίσει όχι μόνον την ίδια τη Τουρκία, αλλά και όλη την ευρύτερη περιοχή σε κατάσταση αστάθειας και χάους.

Για την δική του οπτική του προβλήματος μίλησε στο REGNUM ο εκπρόσωπος του Εθνικού Κογκρέσου του Κουρδιστάν στη Ρωσία Σελαχαττίν Σόρο.

REGNUM: Σε σχέση με τη διαμορφούμενη κατάσταση στη Τουρκία πως εκτιμάτε τις «νέες» σχέσεις μεταξύ της Άγκυρας και των Κούρδων της Τουρκίας;

Η Τουρκία δρομολόγησε μια εξαιρετικά επικίνδυνη διαδικασία. Η χώρα επέστρεψε στην πολιτική της δεκαετίας του 1990, στην πολιτική της καταστροφής και της μη αναγνώρισης. Είναι μια πολύ επικίνδυνη θέση για τη Τουρκία. Το κόμμα του Ερντογάν –«Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» (ΑΚP) ευρισκόμενο ήδη 13 χρόνια στην εξουσία, επεδίωξε με τη μάσκα του Ισλάμ να εξαπατήσει τον κουρδικό λαό, ακριβώς όπως έκαναν και οι κεμαλιστές στο καιρό τους επί 80 χρόνια. Ωστόσο η διορατική πολιτική του [ηγέτη του «Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν»] Αμπντουλά Οτσαλάν έβγαλε τη μάσκα του ΑΚΡ. Ο στόχοςτων ισλαμιστών ήταν να καταστήσουν παθητικούς τους Κούρδους και να μην επιτρέψουν την υπέρβαση του εκλογικού ορίου του 10%, με τη μετάβαση δε σε μια προεδρική μορφή διακυβέρνησης και τη δημιουργία ενός νέου συστήματος, να κρατήσουν για ακόμη 100 χρόνια υπό έλεγχο την κουρδική κοινωνία, επαναλαμβάνοντας την ιστορία των συμφωνιών της Λωζάννης του 1923, οι οποίες στέρησαν από τους Κούρδους κάθε δικαίωμα.

Έπειτα από μακρά περίοδο παραμονής του ΑΚΡ στην εξουσία, φάνηκε κάποια αχτίδα φωτός για την επίλυση αυτού του προβλήματος. Ιδιαίτερα έπειτα από την υιοθέτηση από το τουρκικό κοινοβούλιο του λεγόμενου «πακέτου δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων», που φάνηκε να έδινε κάποια δυνατότητα στους Κούρδους να επιλύσουν τα προβλήματά τους με δημοκρατικό τρόπο. Προς αυτό το σενάριο έκλινε και ο Οτσαλάν, ο οποίος επεξεργάστηκε έναν «οδικό χάρτη».

Τα γεγονότα, όμως, εξελίχθησαν σύμφωνα με το πιο απρόβλεπτο σενάριο, ιδιαίτερα έπειτα από τις κοινοβουλευτικές εκλογές στη Τουρκία στις 7 Ιουνίου 2015. Η πολιτική του Ερντογάν στο τουρκικό Κουρδιστάν απέτυχε και το Ισλαμικό Κράτος ηττήθηκε από τους Κούρδους στη Ροτζάβα.

Τα γεγονότα στη Ροτζάβα εξελίχθηκαν αντίθετα από τα σχέδια του Ερντογάν.

Αρχικά το ΑΚΡ δεν ήθελε οι Κούρδοι της Συρίας να αποκτήσουν κάποια οντότητα, το αποτέλεσμα ήταν οι Κούρδοι ανακήρυξαν το αυτοδιοίκητό τους.

Έπειτα το ΑΚΡ δεν ήθελε να δημιουργηθούν κουρδικές αυτόνομες οντότητες –καντόνια –εντούτοις αυτά δημιουργήθηκαν.
Αργότερα, δεν ήθελε αυτά τα καντόνια να ενωθούν, το αποτέλεσμα ήταν δύο καντόνια να συγχωνευθούν σε μια οντότητα.
Η Άγκυρα ανησύχησε πως έπειτα από τη ντε φάκτο δημιουργία του Συριακού Κουρδιστάν ότι θα έλθει αντιμέτωπη με το πρόβλημα της νομιμοποίησης αυτού του στάτους, το οποίο θα μπορούσε να εξετασθεί στο πλαίσιο μια διεθνούς συνδιάσκεψης για τη διευθέτηση της συριακής κρίσης.

Σε αυτή την αντιπαράθεση οι Κούρδοι δέχθηκαν την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας εξαιτίας του αγώνα τους ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Αντιθέτως, η Άγκυρα λόγω της υποστήριξής της στο Ισλαμικό Κράτος περιόρισε τις δυνατότητές της να λάβει ενεργό συμμετοχή στο νέο παιχνίδι, το οποίο άρχισε στη Μέση Ανατολή.

Ας αναφέρουμε τους βασικούς περιφερειακούς παίχτες:

Στη Μέση Ανατολή δρούσαν και δρουν τρεις λεγόμενες «ισλαμικές γραμμές»:
1. «Αδελφοί-Μουσουλμάνοι», που στηρίζονται από το Κατάρ και την Αίγυπτο (έπειτα από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 2013, η κατάσταση άλλαξε και η Αίγυπτος βγήκε από αυτό το παιχνίδι)
2. Το «μετριοπαθές Ισλάμ» που υποστηρίζεται από το ΑΚΡ στη Τουρκία, το οποίο μπορεί να ειδωθεί και ως ανεξάρτητο γεωπολιτικό σχέδιο
3. Ο «Σαλαφισμός-βαχαμπισμός», όπου ηγείται η Σαουδική Αραβία.
Από αυτά τα τρία σχέδια αυτή τη στιγμή σε ισχύ είναι μόνον το τρίτο, καθώς τα δύο προηγούμενα ηττήθηκαν, όπως και οι προσπάθειες να «τυλίξουν» ή να σύρουν το κουρδικό πρόβλημα εντός αυτών των σχεδίων.

REGNUM: Παρ’ όλα αυτά μας φαίνεται περίεργο πως η Τουρκία εντασσόμενη στη διεθνή συνασπισμό στη μάχη ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, στη Συρία φαίνεται να χτυπά τους ακραίους ισλαμιστές και στο Ιράκ τους Κούρδους. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η πολιτική του Ερντογάν τρεις φορές κατέληξε σε κραχ:

· Το σχέδιο «Τουρκία-2023», που θα είχε ως αποτέλεσμα τη Τουρκία να γίνεται προεδρική δημοκρατία με επικεφαλής τον Ερντογάν και τους Κούρδους να έχουν και πάλι τη τύχη που τους επιφύλασσε η Λωζάνη
· Το σχέδιο της ένωσης των Κούρδων υπό την εποπτεία του Μασούντ Μπαρζανί, ελεγχόμενο από τον Ερντογάν και το ΑΚΡ
· Το σχέδιο της κυριαρχίας στη Συρία με τη βοήθεια των ελεγχόμενων ριζοσπαστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένου του «Ισλαμικού Κράτους».

Το πρώτο σχέδιο απέτυχε έπειτα από τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015, καθώς το φιλο-κουρδικό «Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών» ξεπέρασε το εκλογικό φράγμα του 10%, μη επιτρέποντας στο κόμμα του Ερντογάν να σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας και να ολοκληρώσει τη μεταρρύθμισή του για μετάβασης της Τουρκίας σε προεδρική δημοκρατία και τη συγκέντρωση όλης της εξουσίας στα χέρια του νέου προέδρου, του Ερντογάν.

Το δεύτερο σχέδιο απέτυχε εξαιτίας των προσπαθειών του ΡΚΚ, που συνέπραξε με την «Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν» (Ιράκ) και με τις κουρδικές πολιτικές οργανώσεις του Ιρακινού Κουρδιστάν, επιτυγχάνοντας ενιαίο μέτωπο στο πόλεμο ενάντια στο «Ισλαμικό Κράτος».
Το τρίτο σχέδιο απέτυχε, πρώτα, από την επιτυχή αντιπαράθεση με το «Ισλαμικό Κράτος» από τη πλευρά των μονάδων της «Λαϊκής Αυτοάμυνας» του Δυτικού Κουρδιστάν και δεύτερον από τη διεξαγωγή της επιτυχούς πολιτικής του «Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης» για τη συνένωση των προοδευτικών δυνάμεων του Συριακού Κουρδιστάν.

Έπειτα από αυτό, όταν στάθηκε φανερό, ότι το «Ισλαμικό Κράτος», αρχίζει να ηττάται σε διάφορα μέτωπα, και ιδιαίτερα στον πόλεμο εναντίον των Κούρδων, ο Ερντογάν αποφάσισε να ξεκινήσει πόλεμο εναντίον του «Ισλαμικού Κράτους», ώστε να καλύψει τον κύριο στόχο –να κτυπήσει τις θέσεις του ΡΚΚ στο Ιράκ, και να εξαπολύσει διώξεις εναντίον του «Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών» στην ίδια τη Τουρκία.

REGNUM: Ποιες είναι οι προβλέψεις σας; Τι θα κάνει στο εξής το ΡΚΚ;

Όπως γνωρίζετε, κάποιοι ηγέτες ευρωπαϊκών χωρών κάλεσαν την Άγκυρα να μη διακόψει τον ειρηνικό διάλογο με το ΡΚΚ και να βρει δημοκρατικά μέσα επίλυσης του κουρδικού προβλήματος. Οι βομβαρδισμοί του Ερντογάν ενάντια στους Κούρδους ήλθαν τη στιγμή που το ΡΚΚ ήταν έτοιμο για πλατύ, ανοιχτό πολιτικό διάλογο με την Άγκυρα. Τώρα αυτή η δυνατότητα περιορίζεται. Οι επιθέσεις στους Κούρδους αποδεικνύουν ότι στη Τουρκία δεν έχουν πρόθεση να εξοντώσουν το «Ισλαμικό Κράτος», και τώρα για την Άγκυρα είναι δύσκολο να εξηγήσει στη διεθνή κοινότητα γιατί κτυπά τη δύναμη αυτή, η οποία με επιτυχία αντιπαρατίθεται στο «Ισλαμικό Κράτος».

Από τη πλευρά του, το ΡΚΚ έπειτα από τους βομβάρδισμούς των θέσεών του από τη τουρκική αεροπορία, δήλωσε ότι για την παραβίαση του μορατόριουμ της κατάπαυσης των εχθροπραξιών, κατέστησε άνευ νοήματος την ειρηνευτική διαδικασία. Οι Κούρδοι δεν ξεκινούν σήμερα να πολεμούν για τα δίκαιά τους και είναι έτοιμοι να τα υπερασπιστούν και στο μέλλον, αλλά το ΡΚΚ πάντα προτιμά την ειρηνική επίλυση του κουρδικού προβλήματος επί της οδού της συνέχισης των συνομιλιών.

Συνέντευξη του εκπροσώπου του «Εθνικού Κογκρέσου του Κουρδιστάν» στη Ρωσία, Σελαχαττίν Σόρο,
στο ρωσικό Πρακτορείο Ειδήσεων REGNUM.

Τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας κατέχει ἐξέχουσα θέση μέσα στὴ ζωή, στὴν πίστη καὶ στὴ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι βαθειά χαραγμένη μέσα στὶς καρδιές μας, μέσα στὶς συνήθειές μας, μέσα στὶς παραδόσεις μας καὶ ριζωμένη μέσα στὴ θεολογικὴ ἀλήθεια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Τὸ πρῶτο ἰδίωμα ποὺ ἔχει ἡ Παναγία εἶναι ὅτι εἶναι Θεοτόκος. Δὲν ἦταν κάποια ποὺ κάποτε κάποιον γέννησε, ἀλλὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία γέννησε μέσα στὴν ἱστορία καὶ γεννᾶ μυστικῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ. Πῶς τὰ οἰκονόμησε ἔτσι ὁ Θεὸς καὶ ἔκανε αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτη γιὰ τὴ διάνοιά μας κίνηση, δηλαδὴ νὰ συσταλεῖ Ἴδιος, νὰ σμικρύνει, νὰ κενωθεῖ  καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἐνδυθεῖ τὴν παχύτητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, καὶ ὁ ἄχρονος νὰ εἰσέλθει μέσα στὴν ἱστορία! Καὶ ὅλα αὐτὰ μέσα ἀπὸ τὸ ἅγιο σῶμα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ὑπάρχει κι ἕνα ἄλλο στοιχεῖο ποὺ ἀποτελεῖ ἐπίσης ἰδίωμά της• ἡ Παναγία, ἐνῶ δὲν ἔχει θεότητα στὴ φύση της, ἔχει θεϊκότητα στὴ ζωή της, παρουσιάζει χαρακτηριστικὰ θεϊκά. Ἡ φύση της εἶναι ὅπως ἡ δική μας φύση, ἀνθρώπινη φύση. Ἡ Παναγία δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ εἶναι ἄνθρωπος, ὅμως ἄσπιλος, ἀμόλυντος, ἄφθορος, ἄχραντος ἄνθρωπος, μοναδικὸς κατὰ τὴν χάρι καὶ τὴν ἁγιότητα. Εἶναι ἡ Κεχαριτωμένη, πλήρης δηλαδὴ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτῆς εἰσῆλθε ἡ χάρις στὸν κόσμο καὶ «παρῆλθεν ἡ σκιὰ τοῦ νόμου τῆς χάριτος ἐλθούσης». Αὐτὸ εἶναι τὸ ἕνα.

Ἡ Παναγία ὅμως ἀνέβασε καὶ τὸν ἄνθρωπο σὲ θεία κατάσταση. Κατέστησε δυνατὴ τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ ἑνώσει αὐτὴν τὴν στεγνή, στενή, στυφὴ ἀνθρώπινη φύση του μὲ τὴ θεία φύση, νὰ γίνει «κοινωνὸς θείας φύσεως»∙ νὰ τὴν μπολιάσει μὲ τὰ θεϊκὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου. Αὐτὸ ἡ Παναγία τὸ δέχθηκε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο. Γι᾿ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο καὶ δὲν ὀνομάζεται μόνον Θεοτόκος, ἀλλὰ ὀνομάζεται καὶ Παναγία. Ἔχει δηλαδὴ στὴ ζωὴ καὶ στὸ πρόσωπό της ὡς δεύτερη φύση, τὸ σύνολο τῆς χάριτος καὶ τῆς ἁγιότητος στὴν ἀκρότατη καὶ τελειότερη τους μορφή.

Ἡ Παναγία ἀποτελεῖ τὸ μεθόριον τῆς κτιστῆς καὶ τῆς ἀκτίστου φύσεως, ἀποτελεῖ τὸ σύνορο, ἐκεῖ ποὺ συναντᾶται, ἐκεῖ ποὺ ἐφάπτεται κατὰ κάποιο τρόπο ὁ κτιστός, ὁ φτιαχτὸς ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ κόσμος μὲ τὴν ἄκτιστη φύση τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄγγελοι μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ὑλικοί, ἀλλὰ εἶναι κτιστοί. Ἡ Παναγία ἦλθε μὲν στὸν κόσμο σωματικῶς μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ἄρα ἔχει ὑλικότητα∙ εἶναι ὅμως καὶ πνευματικὴ καὶ μάλιστα εἶναι ὑπερτέρα τῶν ἀγγέλων κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, διότι στὸ πρόσωπό της συναντᾶται ἡ ἄκτιστη μὲ τὴ κτιστὴ φύση.

Σφραγίζοντας στὶς καρδιές μας τὴν μεγάλη αὐτὴ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ μπορέσουμε νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν Παναγία στὴ ζωή μας. Νὰ μὴν εἶναι μιὰ ἁπλῆ μορφὴ ἑτεροκοσμικὴ στὰ μάτια μας οὔτε μιὰ εἰκόνα καρφωμένη στὸν τοῖχο, ἀλλὰ νὰ γίνει ἡ δική μας ψυχὴ μιὰ εἰκόνα ζωγραφισμένη πάνω στὴ δική της εἰκόνα. Νὰ κάνουμε τὴν προσευχή μας σ᾿ αὐτὴν καὶ νὰ προσδοκοῦμε τὶς ἀπαντήσεις γιὰ τὰ προβλήματα καὶ τὶς καθημερινές μας ἀνάγκες. Κυρίως ὅμως νὰ τὶς ἀναθέτουμε τὴ ζωή μας. Ἡ σχέση μας μαζί της νὰ εἶναι σχέση ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸ πανάγιο πρόσωπό της.

Νὰ μὴν ἀρκεσθοῦμε στὸ νὰ ἀποτελέσει ἕνα ἠθικὸ πρότυπο φυσικῶν ἀρετῶν, ἀλλὰ νὰ φροντίσουμε νὰ εἶναι μυστικὸ πρότυπο πνευματικῶν χαρισμάτων. Ὅλοι μας ἔχουμε ὑποστεῖ τὴν καλὴ ἀλλοίωση ποὺ ἡ ἴδια ἡ Παναγία ἐπετέλεσε πάνω σ᾿ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, γιατί τὴν ἐπετέλεσε πάνω στὴν ἀνθρώπινη φύση. Δὲν μᾶς μένει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ παύσουμε νὰ ζοῦμε τόσο γήινα καὶ νὰ κοιτάξουμε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς δεκτικοὶ τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά μας, νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς χωρητικοὶ τοῦ Θεοῦ, νὰ χωρέσει μέσα μας ὁ Θεός∙ νὰ ξεχειλώσει, νὰ πλατυνθεῖ ὁ ψυχικός μας κόσμος, καὶ μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν διευρυμένη, πλατυσμένη καρδιὰ νὰ μπορέσει νὰ χωρέσει ὁ ἀχώρητος Θεός.

Εὔχομαι σ᾿ ὅλους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μἐ αὐτὸ τὸ πνεῦμα νὰ ὑπάρχει οὐσιαστικὴ καρποφορία στὶς προσευχὲς καὶ τὶς Παρακλήσεις αὐτῶν τῶν ἡμερῶν καὶ ἡ Παναγία καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἀνάγκες, τὶς θλίψεις, τοὺς πόνους, τὶς καθημερινὲς δυσκολίες, κυρίως ὅμως νἀ ἀποτελέσει γιὰ τὸν καθένα αὐτὸ τὸ μυστικὸ πρότυπο τῆς ἐν χάριτι καὶ ἐν πνεύματι ἄλλης ζωῆς. Ἀμήν.Τ

Αὕγουστος 2015

Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λαλώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερεις χιλιάδες.

Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά;

Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους

για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε:

«Ακοή ακούσετε και ου συνήτε, και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε. επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ωσίν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι και επιστρέψωσι, και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 13, 14-15).

Σε όλα αυτά, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τους βαρήκοους ανθρώπους και με τα συσκοτισμένα μάτια, πρόσθεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός το μέγα θαύμα της Μεταμορφώσεώς Του στο όρος Θαβώρ. Σ' αυτόν, που έλαμψε με ένα εκθαμβωτικό θείο φως, εμφανίστηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας και προσκύνησαν τον δημιουργό του νόμου. Με φόβο και τρόμο έβλεπαν το θαυμαστό αυτό θέαμα οι εκλεκτοί απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και μετά από τη νεφέλη, που τους σκέπασε, ακούστηκε η φωνή του Θεού:

«Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε» (Ματθ. 17, 5).

Οι άγιοι απόστολοι κήρυξαν σ' όλο τον κόσμο, ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι «αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα».

Ο κόσμος ολόκληρος, όταν το άκουσε, θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό και να προσκυνήσει τον Αληθινό Υιό του Θεού.

Θα έπρεπε η εμφάνιση στο Θαβώρ των δύο πιο μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και η προσκύνηση του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την μεταμόρφωσή του, να κλείσει για πάντα τα βδελυρά χείλη των γραμματέων και των φαρισαίων, οι οποίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού και τον θεωρούσαν παραβάτη του νόμου του Μωυσή. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν οι Εβραίοι ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας.

Όχι μόνο οι Εβραίοι δεν τον πιστεύουν, αλλά και για πολλούς χριστιανούς όλο και περισσότερο θαμπώνει το θείο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακόμα μικρότερο γίνεται το μικρό ποίμνιο του Χριστού για το οποίο το θείο φως του Χριστού λάμπει με την ίδια δύναμη με την οποίαν έλαμψε στους αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη τότε στο όρος Θαβώρ.

Όμως να μην απελπιζόμαστε, επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε:

«Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον. ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λκ. 12, 32).

Η απιστία μεταξύ των λαών έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις και το φως του Χριστού επισκιάστηκε από το σκοτεινό νέφος της αθεΐας. Σήμερα πιο συχνά από ποτέ ενθυμούμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού:

«Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8).

Να μην απελπιζόμαστε όμως, επειδή Εκείνος, λέγοντας για τα σημεία της δευτέρας παρουσίας του, είπε:

«Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφάλας υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λκ. 21, 28).

Να είναι, λοιπόν, η ζωή σας τέτοια ώστε την φοβερή ημέρα της Κρίσεως να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν.

1956

Απολυτίκιον.

Μετεμορφώθης εν τω Όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου. Φωτοδότα, δόξα σοι.

Πηγή: («Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ, Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)», Τεύχος 2. ΜΑΪΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2001. Θεσ/νίκη, Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»), Αναβάσεις

Σεβάσμιοι Πατέρες, Ἀξιότιμοι κυρίες καὶ κύριοι,

«Διεθνὴς Πόλεμος ἐνάντια στὰ Μετρητά»: Σὲ αὐτὴ τὴ φράση, τὴν ὁποία δανείζομαι ἀπὸ τὸν τίτλο ἑνὸς ἄρθρου τοῦ Joseph Salerno Ἀντιπροέδρου τοῦ ἀμερικανικοῦ Οἰκονομικοῦ Ἰνστιτούτου Mises, θὰ μποροῦσε νὰ συνοψιστεῖ ἡ κίνηση, σὲ παγκόσμια κλίμακα μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται μεθοδικά, ἡ μετάβαση σὲ μία οἰκονομία χωρὶς μετρητά.

Εἶναι πράγματι ἀλήθεια, ὅτι στὶς χῶρες τοῦ Δυτικοῦ Κόσμου ἡ χρήση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος ἔχει ἐπιβληθεῖ μὲ τὴ δύναμη τῆς συνήθειας. Σὲ ὅσες χῶρες ὅμως ἀντιστέκονται σὲ αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη, υἱοθετοῦνται ἕνα σωρὸ προσχηματικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ πεισθοῦν οἱ κοινωνίες σὲ μία οἰκειοθελῆ μετάβαση στὸ νέο οἰκονομικὸ μοντέλο. Τέτοια ἐπιχειρήματα ἀναφέρθηκαν σὲ προηγούμενες τοποθετήσεις.

Φοβοῦμαι ὅμως, ὅτι, ὅπου δὲν τύπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Στὶς χῶρες ποὺ δὲν ὑπάρχει οἰκειοθελὴς προσχώρηση στὴν ἀχρήματη οἰκονομία, ἡ χρήση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος ἐπιβάλλεται μὲ τὸν ἄμεσο ἢ τὸν ἔμμεσο ἐξαναγκασμό. Ἐλπίζω νὰ μὴν εἶναι τέτοια καὶ ἡ περίπτωση τῆς Ἑλλάδας, ἰδίως αὐτὲς τὶς κρίσιμες ὧρες ποὺ βρίσκεται στὸ τραπέζι τῆς συζήτησης ὁ τρόπος λειτουργίας τῶν τραπεζῶν τὶς ἑπόμενες ἡμέρες.

Θὰ προβῶ στὴν τολμηρὴ ἐκτίμηση, ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν Εὐρωπαϊκὸ Νότο, χρησιμοποιεῖται πρῶτα καὶ κύρια ὡς μέσο ἢ ὡς ἀφετηρία γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἀχρήματης οἰκονομίας καὶ δευτερευόντως γιὰ τὴν ἐπιβολὴ ὅλων τῶν ἄλλων «μεταρρυθμίσεων» ποὺ ἀκοῦμε στὰ δελτία τῶν Εἰδήσεων. Εὔχομαι δέ, οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις, τῆς χρηματοπιστωτικῆς ἀσφυξίας, τοῦ φόβου γιὰ τὴν ἐπιβολὴ ἐλέγχων στὴ διακίνηση κεφαλαίων καὶ στὶς τραπεζικὲς ἀναλήψεις, νὰ μὴν ἀποτελέσουν τὸ ὄχημα ἑνὸς «δικαίου τῆς ἀνάγκης» γιὰ τὴν ἐπιβολὴ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία –ποὺ ἀκόμα ἀνθίσταται- τῆς ἀχρήματης οἰκονομίας. Φοβοῦμαι ὅμως, ὅτι ὅλα ὅσα βιώνουμε τὰ τελευταῖα χρόνια ἀλλὰ καὶ τὶς τελευταῖες ἡμέρες περιστρέφονται γύρω ἀπὸ αὐτὸ τὸ διακύβευμα:
Τὴν ἀνατροπὴ τῶν καθιερωμένων –μακραίωνων- συναλλακτικῶν πρακτικῶν ὑπὲρ ἑνὸς ἀπόλυτα συγκεντρωτικοῦ καὶ αὐταρχικοῦ οἰκονομικοῦ μοντέλου.

Ἐπιτρέψτε μου νὰ παραθέσω ὁρισμένες ἐνδείξεις ποὺ ἐνισχύουν αὐτὴ τὴν ἐκτίμηση:

Ἀπὸ τὰ πρῶτα μέτρα ποὺ ἔλαβε ἡ Κυβέρνηση Παπανδρέου, πρὶν ἀκόμη ἡ χώρα μας ἐνταχθεῖ στοὺς Μηχανισμοὺς τῶν Μνημονίων, ἦταν ἡ ἀπαγόρευση τῆς χρήσης τῶν μετρητῶν στὴν πώληση ἀγαθῶν ἢ τὴν παροχὴ ὑπηρεσιῶν σὲ ἰδιῶτες, ἀξίας ἄνω τῶν 1.500 εὐρώ. Ὁ σχετικὸς Νόμος 3842, κατατέθηκε τὸ Μάρτιο τοῦ 2010 καὶ ψηφίστηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ τὸν ἑπόμενο μήνα. Εἶχαν προηγηθεῖ –ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 2010- δηλώσεις ἐπιφανῶν πολιτικῶν παραγόντων τῆς τότε κυβέρνησης γιὰ τὴν ἀνάγκη «ἀπόσυρσης τῶν μετρητῶν».

Ἐμεῖς ἀπὸ τὴν πλευρά μας, ἕνας ἀξιόλογος συνάδελφος ὁ Χρῆστος Κλειώσης πρόεδρος τοῦ Σωματείου τῶν Ἑλλήνων Φορολογουμένων καὶ συντελεστής στὴ διαδικτυακὴ ὁμάδα νέων νομικῶν «ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ» καὶ ὁ ὑποφαινόμενος, ἀποφασίσαμε νὰ προσφύγουμε στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας κατὰ τῆς ρύθμισης αὐτῆς. Δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς -ἐὰν λάβουμε ὑπόψη μας τὶς μέχρι σήμερα δυσμενεῖς ἀποφάσεις τοῦ ΣτῈ σὲ κυβερνητικὰ μέτρα ἐκείνης τῆς περιόδου- ἡ αἴτησή μας ἀπορρίφθηκε γιὰ τὸν τυπικὸ λόγο ὅτι ἡ ρύθμιση τῆς ἀπαγόρευσης τῶν μετρητῶν προβλεπόταν εὐθέως στὸ νόμο καὶ ὄχι στὴν ἐφαρμοστικὴ Ὑπουργικὴ Ἀπόφαση καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν μποροῦσε νὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο ἐλέγχου ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας. Ἀπὸ τὴν ἀπόφαση αὐτή, κρατᾶμε ἀφενὸς μὲν τὴν ἰσχυρὴ μειοψηφία καὶ τὴν ἀντίθετη ἄποψη τοῦ εἰσηγητῆ δικαστῆ, ἀφετέρου δὲ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ νομικῆς ἀπόψεως ἡ ὑπόθεση δὲν ἐξετάστηκε στὴν οὐσία της καὶ παραμένει γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀνοικτή. Καὶ θὰ μένει ἀνοικτὴ ὅσο ἐκεῖνοι ποὺ μεθοδεύουν τὴν ἀπαγόρευση τῶν μετρητῶν ἀνοίγουν σιγὰ σιγὰ τὰ χαρτιά τους καὶ ἀποκαλύπτουν τὶς πραγματικές τους προθέσεις:
Δυὸ χρόνια ἀργότερα ἀπὸ τὴν ψήφιση τοῦ Νόμου 3842, τὸ Φεβρουάριο τοῦ 2012 εἴκοσι περίπου βουλευτὲς τοῦ τότε κυβερνῶντος κόμματος ζήτησαν τὴν παράταση τῆς θητείας τῆς κυβέρνησης Παπαδήμου γιὰ ἕνα χρόνο, προκειμένου νὰ ληφθοῦν ἔκτακτα μέτρα γιὰ τὴν οἰκονομία. Τὸ πρῶτο νομοθετικὸ μέτρο ποὺ ἔθεσαν ὡς προτεραιότητα γιὰ τὴν παραμονὴ τῆς κυβέρνησης Παπαδήμου, ἦταν ὁ περιορισμὸς τῆς χρήσης τῶν μετρητῶν τουλάχιστον στὸ ποσὸ τῶν 100 εὐρώ.

Ἕνα μήνα ἀργότερα, ἑβδομήντα δυὸ (72) βουλευτὲς τοῦ τότε κυβερνῶντος κόμματος, ἐπανῆλθαν μὲ πρόταση νόμου ζητώντας τὴ μείωση τοῦ ἐπιτρεπτοῦ ὁρίου συναλλαγῶν μὲ μετρητὰ ἀπὸ τὰ 1.500 στὰ 300 εὐρώ. Τελικῶς, οἱ διπλὲς ἐκλογὲς τοῦ 2012 μετέθεσαν τὴ συζήτηση, ἡ ὁποία σποραδικὰ ἐπανερχόταν στὸ προσκήνιο εἴτε μὲ ἐρωτήσεις βουλευτῶν ποὺ ζητοῦσαν τὴν ὁλοσχερῆ κατάργηση τῶν μετρητῶν εἴτε μὲ διάσπαρτα δημοσιεύματα, στὸν οἰκονομικὸ κυρίως τύπο.

Αὐτὸ τὸ σχέδιο τῶν 72 βουλευτῶν, ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο κείμενο ποὺ ἔχουμε στὰ χέρια μας καὶ εἶναι ἀποκαλυπτικὸ τῶν διαθέσεων τῶν εἰσηγητῶν του:

Γίνεται διαρκῶς ἐπίκληση μίας μελέτης τοῦ Αὐστριακοῦ Καθηγητῆ Dr. Friedrich Schneider «Ἡ Σκιώδης Οἰκονομία στὴ Εὐρώπη», ποὺ συντάχθηκε μὲ τὴ χορηγία τῆς VISA, στὴν ὁποία γίνεται λόγος γιὰ τὴν φοροδιαφυγὴ σὲ μικροποσὰ ὅπως στὰ ταξί, τὰ καθημερινὰ ψώνια, στὸ κομμωτήριο κ.ο.κ. καὶ ἡ ὁποία θὰ παταχθεῖ μὲ τὴ χρήση τῶν καρτῶν. Εἶναι λοιπὸν σαφὲς ὅτι ὁ ἀπώτερος στόχος δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ περιορισμὸς στὴ χρήση τῶν μετρητῶν ἀλλὰ ἡ ἀντικατάστασή τους μὲ τὶς τραπεζικὲς κάρτες ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρές μας συναλλαγές.

Τί καθιστᾶ τελικῶς αὐτὸ τὸ ζήτημα τόσο κεντρικὸ ὥστε νὰ ἔχει χρησιμοποιηθεῖ ὡς βάση γιὰ τὴν παραμονὴ μίας κυβέρνησης, τῆς Κυβέρνησης Παπαδήμου; Τόσο σημαντικὸ ὥστε νὰ ἐπανέρχεται μὲ ἐπιμονὴ καὶ μεθοδικότητα στὸ προσκήνιο, ἐσχάτως δὲ μὲ τὴν ἐξωφρενικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἐπιβολὴ ὁρίου 70 εὐρὼ στὶς συναλλαγὲς μὲ μετρητὰ στὰ Νησιά; Γιατί, μὲ τόση ταχύτητα τὴν τελευταία πενταετία, εὐρωπαϊκὲς χῶρες ὅπως τὸ Βέλγιο, ἡ Ἰταλία, ἡ Ἱσπανία, ἡ Γαλλία, ἡ Λιθουανία, ἡ Ρουμανία, ἡ Δανία, ἡ Φιλανδία προωθοῦν μέτρα ποὺ περιορίζουν καὶ δυσχεραίνουν τὴ χρήση τῶν χαρτονομισμάτων;

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴ σημασία τῶν πραγμάτων πρέπει νὰ προχωρήσουμε στὴν οὐσία τῶν νομικῶν ζητημάτων:
Τὰ τραπεζογραμμάτια καὶ τὰ κέρματα σὲ εὐρώ, εἶναι τὰ μόνα τραπεζογραμμάτια ποὺ ἀποτελοῦν νόμιμο χρῆμα μέσα στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Αὐτὸ προβλέπεται ρητὰ στὸ ἄρθρο 128 τῆς Συνθήκης γιὰ τὴ Λειτουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἡ ἴδια ἡ Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα μὲ Σύστασή της περιγράφει τὶς νομικὲς ἰδιότητες τῶν χαρτονομισμάτων καὶ τῶν κερμάτων ὡς ἑξῆς:

«Στὶς περιπτώσεις ποὺ ὑπάρχει ὑποχρέωση πληρωμῆς ἡ ἰδιότητα τῶν τραπεζογραμματίων καὶ κερμάτων σὲ εὐρὼ ὡς νομίμου χρήματος θὰ πρέπει νὰ συνεπάγεται τὰ ἑξῆς:

Πρῶτον. Ὑποχρεωτικὴ Ἀποδοχή. Ἐπὶ ὑποχρεώσεως πληρωμῆς, ὁ δανειστὴς δὲν δύναται νὰ ἀρνηθεῖ τὴν καταβολὴ τραπεζογραμματίων καὶ κερμάτων σὲ εὐρώ, ἐκτὸς ἐὰν τὰ μέρη ἔχουν συμφωνήσει ἄλλα μέσα πληρωμῆς.

Δεύτερον. Ἀποδοχὴ στὴν ὀνομαστικὴ ἀξία. Δηλαδή, δὲν ἐπιτρέπεται ἕνα τραπεζογραμμάτιο τῶν 50 εὐρώ, νὰ ἀποτιμᾶται σὲ ἄλλη ἀξία, χαμηλότερη ἢ ὑψηλότερη κατὰ τὴ διενέργεια τῆς συναλλαγῆς.

Τρίτον καὶ σημαντικότερο θὰ ἔλεγα: Ἐξοφλητικὴ ἐνέργεια. Δηλαδή, ὁ ὀφειλέτης χρηματικῆς ὀφειλῆς, μπορεῖ νὰ ἐξοφλήσει τὴν ὀφειλή του, προσφέροντας στὸν δανειστὴ του τραπεζογραμμάτια ἢ κέρματα σὲ εὐρώ».

Ἀντίστοιχα δικαιώματα προβλέπονται στὴν ἐθνικὴ νομοθεσία καὶ τὸ καταστατικό τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος. Ἐπίσης, ρητῶς προβλέπεται στὸ ἄρθρο 452 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ὅτι ἡ ἄρνηση ἀποδοχῆς τοῦ νομίσματος τιμωρεῖται μὲ πρόστιμο.

Ὑπάρχει πλούσια νομολογία καὶ πολλὲς ἀποφάσεις τοῦ Ἀρείου Πάγου ποὺ ἐπικυρώνουν τὴν πρωτοκαθεδρία τῶν μετρητῶν ὡς τοῦ γενικοῦ μέσου ἐξόφλησης τῶν ὀφειλῶν. Διαβάζω ἀπόσπασμα μίας τέτοιας Ἀρεοπαγιτικῆς ἀπόφασης:

«Ἡ ἐνοχὴ [δηλαδὴ ἡ ὑποχρέωση], ἀποσβήνεται μὲ καταβολή, ἡ ὁποία, ἐφόσον τὸ ἀντικείμενο τῆς παροχῆς εἶναι χρηματικὸ ποσό, γίνεται [...] μὲ τὴν παράδοση στὸν δανειστὴ τῆς ὀφειλόμενης ποσότητας τῶν χρημάτων ἀπὸ τὸν κύριο τούτων καὶ μὲ τὴ συμφωνία τῶν δυὸ ὅτι μετατίθεται ἡ κυριότητά τους».

Τί ἀποτυπώνει ἡ παραπάνω ἀπόφαση:

Τὴν μακραίωνη συνήθεια τῶν ἀνθρώπων, νὰ συναλλάσσονται «χέρι μὲ χέρι» παραδίδοντας ὁ πωλητὴς τὴν κυριότητα τοῦ προϊόντος στὸν ἀγοραστὴ καὶ ὁ ἀγοραστὴς τὴν κυριότητα τοῦ χρηματικοῦ ἀντιτίμου στὸν πωλητή. Ἔτσι ἐκκαθαρίζονται οἱ συναλλαγὲς ἀμέσως καὶ διασφαλίζεται ἡ κοινωνικὴ εἰρήνη.

Στὸ ἰδιωτικὸ δίκαιο, οἱ συναλλαγὲς αὐτὲς ἀναφέρονται συνήθως ὡς «Συμβάσεις Ἀπόλυτα Ἀκριβόχρονης Ἐκπλήρωσης».
Μποροῦν οἱ συναλλαγὲς μὲ πλαστικὸ χρῆμα νὰ ὑποκαταστήσουν αὐτὴ τὴν ἐξοφλητικὴ λειτουργία τοῦ πραγματικοῦ χρήματος –ἰδίως στὶς συμβάσεις πού προαναφέραμε; Τὴν ἀπάντηση δίνει ἀπόφαση ἑνὸς ἄλλου ἑλληνικοῦ δικαστηρίου:

«Πληρωμὴ ἢ ἔμβασμα ἀπὸ τὸν ὀφειλέτη σὲ τράπεζα ὅπου ἔχει λογαριασμὸ ὁ δανειστής, μὲ καταχώρηση τοῦ ποσοῦ στὸ λογαριασμό του δὲν ἀποτελεῖ καταβολὴ [ἀλλὰ δόση ἀντὶ καταβολῆς –δηλαδὴ δὲν ἐπιφέρει ἐξόφληση], ἐκτὸς ἐὰν εἶναι σύμφωνος ὡς πρὸς τὸν τρόπο αὐτὸ καταβολῆς καὶ ὁ δανειστής, γιατί μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει συμφέρον νὰ γίνει ἡ κατάθεση τοῦ ὀφειλομένου ποσοῦ στὸν τραπεζικὸ λογαριασμό του, (παραδείγματος χάριν κίνδυνος νὰ προβεῖ ἡ τράπεζα σὲ συμψηφισμὸ μὲ δικές της ἀπαιτήσεις κατὰ τοῦ δανειστῆ, οἰκονομικὲς δυσχέρειες τῆς τράπεζας κ.λ.π)».

Ἂς σταθοῦμε λίγο στὰ σημεῖα τοῦ σκεπτικοῦ τῆς ἀπόφασης αὐτῆς:

Πρῶτον, μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ διαμεσολάβηση τῶν τραπεζῶν στὶς συναλλαγὲς μεταξὺ τῶν ἰδιωτῶν, ποὺ θὰ ἐπέλθει μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῆς χρήσης τῶν μετρητῶν, οἱ Τράπεζες ἀποκτοῦν ἕνα προκλητικὸ προνόμιο στὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν τους ἀπαιτήσεων καὶ προτεραιότητα ἔναντι τῶν ὑπολοίπων δανειστῶν.

Γιὰ παράδειγμα, ἂς ὑποθέσουμε ὅτι πρόκειται νὰ εἰσπράξω μία ἀμοιβὴ γιὰ τὴν παροχὴ νομικῶν ὑπηρεσιῶν, προκειμένου ἐν συνέχειᾳ νὰ πληρώσω τὶς ὀφειλές μου πρὸς τὴν ἐφορία, ἢ πρὸς τὰ ἀσφαλιστικά μου ταμεῖα γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν ἰατροφαρμακευτικῆς μου περίθαλψης. Ἐνῶ μέχρι σήμερα, εἶχα τὴν εὐχέρεια νὰ ἐπιλέξω τὴ σειρὰ ἐξυπηρέτησης τῶν ὀφειλῶν μου, αὐτή μου ἡ εὐχέρεια χάνεται μέσα ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτικὴ διαμεσολάβηση τῶν τραπεζῶν.

Οἱ ἀπαιτήσεις τῶν Τραπεζῶν μπαίνουν πάνω ἀπὸ τὸ ταμειακὸ συμφέρον τοῦ κράτους καὶ πρωτίστως πάνω ἀπὸ τὶς ζωτικὲς προτεραιότητες τοῦ προσώπου, νὰ ἔχει περίθαλψη καὶ νὰ μὴν διώκεται ποινικὰ γιὰ ὀφειλὲς πρὸς τὴν ἐφορία ἢ πρὸς τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα. Ἔχει μάλιστα κριθεῖ νομολογιακὰ ὅτι τὸ δικαίωμα τῶν τραπεζῶν νὰ συμψηφίζουν ἀπαιτήσεις τους πρὸς τὶς ὑποχρεώσεις τους πρὸς τοὺς καταθέτες, δὲν συνιστᾶ παραβίαση τοῦ τραπεζικοῦ ἀπορρήτου τῶν καταθέσεων. Συνεπῶς εἶναι νόμιμος ὁ συμψηφισμός.

Δεύτερον, μπορεῖ οἱ συναλλασσόμενοι νὰ μὴν ἔχουν συμφέρον νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ τραπεζικὸ σύστημα, λόγω τῆς ἔλλειψης ἐμπιστοσύνης στὴ φερεγγυότητα τῶν τραπεζῶν.

Αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμὸς ποὺ φάνταζε ἀκραῖος στὴν ἐποχὴ τῶν παχιῶν ἀγελάδων, σήμερα ἀποτελεῖ σχεδὸν κοινὸ τόπο.

Στὶς περισσότερες τῶν καθημερινῶν συναλλαγῶν, ὁ καταναλωτὴς παίρνει τὸ ἀγαθὸ στὰ χέρια του τὴν ὥρα τῆς ἀγορᾶς. Ἐὰν χρησιμοποιήσει μετρητά, ἡ ἀγοραπωλησία ὁλοκληρώνεται ἐκείνη τὴ στιγμὴ μὲ ἀπόσβεση τῶν ἑκατέρωθεν ὑποχρεώσεων. Ἐὰν χρησιμοποιηθεῖ ὅμως πιστωτικὴ ἢ χρεωστικὴ κάρτα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος σὲ κάποιο σημεῖο τῆς διαδρομῆς τοῦ χρήματος, ἰδίως ἐὰν οἱ λογαριασμοὶ τῶν συναλλασσομένων τηροῦνται σὲ διαφορετικὲς τράπεζες, νὰ προκύψει ἀδυναμία ἐκτέλεσης τῆς πληρωμῆς. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐὰν πιστωθεῖ ὁ λογαριασμὸς τοῦ πωλητῆ, ὁ τελευταῖος θὰ ἔχει τὸν κίνδυνο μέχρις ὅτου προβεῖ σὲ ἀνάληψη, ἡ τράπεζά του νὰ βρεθεῖ σὲ ἀδυναμία πληρωμῆς.

Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς προφανεῖς σήμερα λόγους, τὰ ἑλληνικὰ δικαστήρια –θέτουν ὡς προϋπόθεση γιὰ τὴ χρήση τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος στὴν ἐκπλήρωση τῶν χρηματικῶν ὑποχρεώσεων, τὴ συμφωνία μεταξὺ τῶν συναλλασσομένων. Μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῆς χρήσης τῶν μετρητῶν, ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ συμφωνία ὡς θεμέλιο τῶν ἰδιωτικῶν συναλλαγῶν, ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὸν καταναγκασμό.

Αὐτὸ ποὺ ἀποδεικνύεται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, εἶναι ὅτι δὲν μπορεῖ τὸ λογιστικὸ χρῆμα τῶν τραπεζῶν νὰ ἐπιτελέσει τὸ ρόλο τοῦ νομίμου χρήματος, διότι δὲν μπορεῖ νὰ συγκεντρώσει τὶς νομικὲς ἐγγυήσεις ποὺ ἔχουν τὰ χαρτονομίσματα καὶ τὰ κέρματα.

Σύμφωνα μὲ τὴν κείμενη νομοθεσία (ἐθνικὴ καὶ εὐρωπαϊκή) ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ ἐμφανίσω τὰ τραπεζογραμμάτια ποὺ διαθέτω στὴν Κεντρικὴ Τράπεζα καὶ νὰ ζητήσω τὴν ἀντικατάστασή τους μὲ τραπεζογραμμάτια ἴσης ἀξίας. Ὑπάρχει γιὰ τὸ κάθε χαρτονόμισμα ποὺ κρατῶ στὰ χέρια μου, μία ὑποχρέωση τῆς Κεντρικῆς Τράπεζας ποὺ εἶναι βέβαιη καὶ ἐκκαθαρισμένη. Τὸ μοναδικὸ οἰκονομικὸ ρίσκο σὲ αὐτὴ τὴν ὑποχρέωση εἶναι ἡ μᾶλλον ἀπίθανη περίπτωση στὴν ὁποία μία Κεντρικὴ Τράπεζα δὲ θὰ μπορεῖ νὰ καλύψει τὸ κόστος ἐκτύπωσης νέου χαρτονομίσματος.

Εἰδικὰ γιὰ τὸ εὐρώ, ὑπάρχουν νομικὲς ρυθμίσεις ποὺ ὑποχρεώνουν κάθε κεντρικὴ τράπεζα τῆς εὐρωζώνης νὰ ἀποδέχεται τὰ τραπεζογραμμάτια ποὺ ἐκδίδονται ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα καὶ τὶς ὑπόλοιπες Ἐθνικὲς Κεντρικὲς Τράπεζες τῆς ζώνης τοῦ εὐρώ.

Ὑπάρχει ἐπίσης νομικὴ ὑποχρέωση ἀντικατάστασης τοῦ φθαρμένου ἢ κατεστραμμένου τραπεζογραμματίου, ἐφόσον ὁ κάτοχός του ἔχει στὴν κατοχὴ του πάνω ἀπὸ τὸ μισὸ τεμάχιο τοῦ χαρτονομίσματος. Ἡ τελευταία αὐτὴ ὑποχρέωση, ἐπιτρέπει τὴ διαφύλαξη τῆς ἀξίας τοῦ νομίσματος καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς φυσικῆς διάρκειας τοῦ τραπεζογραμματίου καὶ ἑπομένως τὴ χρήση του ὡς μέσου ἀποθησαύρισης –ἀποθήκευσης πλούτου- στὸ διηνεκές.

Θὰ προσέθετα, ὅτι ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση ἀπόσυρσης ἀπὸ τὴν κυκλοφορία ἢ ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση κατάργησης τοῦ χρήματος – τῆς «ἀπονομισματοποίησής» - του, ἡ πολιτεία ὑποχρεοῦται νὰ ἐπιτρέψει τὴν παράλληλη χρήση καὶ τὴν ἀντικατάσταση ἐντὸς εὔλογης προθεσμίας τοῦ παλαιοῦ νομίσματος μὲ τὸ νέο. Λόγου χάρη, αὐτὸ συνέβη σὲ παλαιότερες περιόδους τὸ 1944 καὶ τὸ 1954 καὶ τελευταῖα μὲ τὸν νόμο 2842/2000 γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ εὐρώ.

Ἔχει σημασία στὴν παροῦσα συγκυρία, νὰ τονίσουμε τὸ ἑξῆς:

Ἡ ἔκδοση καὶ ἡ κοπὴ νομίσματος, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τουλάχιστον ποὺ τὸ χρῆμα ἔπαψε νὰ ἔχει ἐσωτερικὴ ἀξία –δηλαδὴ ἀντίκρισμα σὲ πολύτιμα μέταλλα- τελεῖ ὑπὸ τὴν θεσμικὴ ἐγγύηση τοῦ κράτους καὶ ἡ ἔκδοσή του ἀνήκει στὸν πυρήνα τῆς ἄσκησης τῆς κρατικῆς ἐξουσίας.

Ἡ «κρατικὴ νομισματικὴ κυριαρχία», ἡ ὁποία ἑδραιώθηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα στὴν Εὐρώπη, βρίσκει τὴν ἔκφρασή της καὶ στὸ ἄρθρο 80 τοῦ Συντάγματος, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ἡ κοπὴ καὶ ἡ ἔκδοση νομίσματος ρυθμίζεται μὲ Νόμο. Μετὰ τὴ συνταγματικὴ ἀναθεώρηση τοῦ 2001, καλύφθηκε νομικὰ ἡ ἐκχώρηση μέρους αὐτῆς τῆς κυριαρχίας στὰ ὄργανα τῆς νομισματικῆς ἕνωσης. Τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας μας, δὲν ἐπιτρέπει ὅμως τὴν ἐκχώρηση τῆς νομισματικῆς κυριαρχίας στὶς ἰδιωτικὲς τράπεζες. Τέτοια μὴ ἐπιτρεπόμενη ἐκχώρηση ἀποτελεῖ ἡ ἀπόδοση στὶς τραπεζικὲς κάρτες καὶ λογαριασμοὺς τῶν ἰδιοτήτων τοῦ γενικοῦ μέσου ἐξόφλησης τῶν ὑποχρεώσεων –κατ' ἀποκλεισμὸ μάλιστα τοῦ νομίμου χρήματος. Οἱ θεσμικὲς ἐγγυήσεις ποὺ ἰσχύουν γιὰ τὸ νόμισμα τῆς χώρας, δὲν ἐκτείνονται καὶ στὶς τραπεζικὲς καταθέσεις, στὸ λογιστικὸ χρῆμα τῶν Τραπεζῶν:

Αὐτὸ ἀποδείχθηκε περίτρανα στὴν περίπτωση τῆς Ἰσλανδίας ἢ τῆς Κύπρου, ὅπου οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις ἀντιμετωπίστηκαν ὡς τοποθετήσεις μὲ ἐπενδυτικὸ ρίσκο.

Γίνεται προσπάθεια νὰ πειστεῖ ὁ κόσμος ὅτι τὸ «πλαστικό» χρῆμα ἀποτελεῖ τὴ μοντέρνα ἐναλλακτικὴ ἐμφάνιση τοῦ νομίσματος ἔναντι τοῦ «ἀπαρχαιωμένου» χάρτινου καὶ μεταλλικοῦ χρήματος. Νομικὰ ὅμως, δὲν μποροῦν νὰ ταυτιστοῦν τὸ λογιστικὸ χρῆμα μὲ τὰ μετρητά:

Μὲ τὴν κατάθεση τῶν μετρητῶν χρημάτων σὲ ἕναν συνήθη τραπεζικὸ λογαριασμὸ συντελεῖται ἡ μεταβίβαση τῆς κυριότητας τῶν χρημάτων στὴν Τράπεζα. Ἡ Τράπεζα ποὺ παίρνει τὴν κυριότητα τῶν χρημάτων δικαιοῦται νὰ τὰ διαθέσει σά νὰ ἦταν δικά της καὶ ὑποχρεοῦται νὰ ἀποδώσει «ἐν καιρῷ» στὸν καταθέτη, ἄλλα χρήματα ἴσης ἀξίας μαζὶ μὲ τοὺς τυχὸν ὀφειλόμενους τόκους. Δηλαδή, ἡ τραπεζικὴ κατάθεση λογίζεται ὡς δάνειο τοῦ καταθέτη πρὸς τὴν τράπεζα καὶ ὄχι σὰν μία σύμβαση φύλαξης - ἁπλῆς παρακατάθεσης τῶν χρημάτων.

Ὁ τραπεζικὸς λογαριασμὸς εἶναι μία ἔγγραφη καταχώρηση στὰ λογιστικὰ βιβλία τῶν τραπεζῶν καὶ ταυτόχρονα μία ὑπόσχεση στὸν καταθέτη γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν χρημάτων του, μόλις αὐτὸς τὰ ζητήσει.

Πῶς μπορεῖ λοιπὸν ἡ Πολιτεία νὰ ὑποχρεώνει τοὺς συναλλασσόμενους νὰ ἀντικαταστήσουν τὸ νόμιμο χρῆμα ποὺ ἀποτελεῖ σύμφωνα μὲ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα καὶ τὴν Νομοθεσία, γενικὸ μέσο ἐξόφλησης τῶν συναλλαγῶν, μὲ τὸ λογιστικὸ χρῆμα τῶν τραπεζῶν, δηλαδὴ μὲ τὶς ὑποσχέσεις πού δίνουν οἱ τράπεζες πρὸς τοὺς καταθέτες;

Τὰ πράγματα γίνονται ἀκόμη χειρότερα, ἂν συνειδητοποιήσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο λειτουργοῦν οἱ τράπεζες:
Πολὺς κόσμος πιστεύει ὅτι οἱ τράπεζες παίρνουν τὰ μετρητὰ ποὺ καταθέτουν οἱ πολῖτες καὶ μὲ αὐτὰ προβαίνουν στὶς χορηγήσεις δανείων. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ὁ κύριος ὄγκος τῶν καταθέσεών μας στὶς τράπεζες εἶναι ἕνα δημιούργημα τῆς πιστωτικῆς ἐπέκτασης, δηλαδὴ τοῦ τραπεζικοῦ δανεισμοῦ.

Ἀρκεῖ νὰ σᾶς παραθέσω ἕνα μέγεθος ἀπὸ τελευταῖο Στατιστικὸ Δελτίο Οἰκονομικῆς Συγκυρίας τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδος:
Στὸ σύνολο τῆς Εὐρωζώνης κυκλοφοροῦν περίπου 994 δισεκατομμύρια εὐρὼ σὲ χαρτονόμισμα καὶ κέρματα. Τὴν ἴδια στιγμὴ οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις ἀνέρχονται στὸ σχεδὸν δεκαπλάσιο ποσὸ τῶν 8,836 τρὶς εὐρώ. Καὶ ἂν προσθέσουμε καὶ ἄλλες πιὸ μακροπρόθεσμες ὑποχρεώσεις, ξεπερνοῦμε τὰ 17 τρισεκατομμύρια εὐρώ. Στὴν Ἑλλάδα, μέσα στὴν πενταετία 2003 – 2008 ἐκτινάχθηκαν οἱ δανειακὲς ὑποχρεώσεις τῶν νοικοκυριῶν καὶ τῶν ἐπιχειρήσεων ἀπὸ τὰ 120 περίπου δὶς σὲ 280. Ἀνάλογη αὐξητικὴ πορεία ἀκολούθησαν καὶ οἱ καταθέσεις. Ὁ λογιστικὸς ἀέρας, ὁ ὁποῖος κατευθύνθηκε κυρίως στὴν οἰκοδομὴ καὶ τὴν κατανάλωση, κυκλοφόρησε μέσα στὴν οἰκονομία καὶ δημιούργησε στὴν κοινωνία μία ψευδαίσθηση τῆς αὐξημένης ρευστότητας καὶ τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης.

Καθὼς ὅμως οἱ πολῖτες ἄρχισαν νὰ μεταφέρουν τὰ χρήματά τους στὸ ἐξωτερικὸ ἢ νὰ κάνουν ἀναλήψεις φάνηκε ὅτι «ὁ βασιλιὰς εἶναι γυμνός».

Ἔχουμε λοιπὸν μία ἀντεστραμμένη καὶ ἀσταθῆ χρηματοπιστωτικὴ πυραμίδα, στὴ βάση τῆς ὁποίας βρίσκεται ἐλάχιστο πραγματικὸ χρῆμα σὲ μετρητά. Ἡ διατήρηση τοῦ συστήματος αὐτοῦ, ὅπου κυριαρχεῖ τὸ ἄυλο λογιστικὸ χρῆμα τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος, προϋποθέτει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν πολιτῶν στὴν φερεγγυότητά του. Σὲ ὅσες περιπτώσεις αἴρεται αὐτὴ ἡ ἐμπιστοσύνη, δημιουργοῦνται φαινόμενα φυγῆς καταθέσεων καὶ κλεισίματα τραπεζῶν. Ἂς μὴν ἔχετε ἀμφιβολίες:

Αὐτὰ θὰ μποροῦσαν – καὶ μποροῦν – νὰ συμβοῦν σὲ ὁποιαδήποτε χώρα τοῦ προηγμένου κόσμου.

Κατὰ συνέπεια, ἡ Πολιτεία, δὲν μπορεῖ νὰ ὑποχρεώσει τοὺς πολῖτες νὰ χρησιμοποιοῦν ἀποκλειστικῶς ὡς ἐξοφλητικὸ μέσο ἢ ὡς μέσο ἀποθήκευσης πλούτου τὸ λογιστικὸ χρῆμα τῶν τραπεζῶν. Ἕνας τέτοιος ἐξαναγκασμὸς συνιστᾶ βάναυση παραβίαση τῆς ἐλευθερίας ἀνάπτυξης τῆς προσωπικότητας καὶ ἰδίως τῆς οἰκονομικῆς ἐλευθερίας, τῶν περιουσιακῶν δικαιωμάτων τοῦ προσώπου, τῶν δικαιωμάτων τοῦ καταναλωτῆ.

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὑπάρχουν κίνδυνοι στὴν κατοχὴ τῶν μετρητῶν, κίνδυνοι κλοπῆς, ἀπώλειας, καταστροφῆς ἢ μείωσης τῆς ἀγοραστικῆς τους δύναμης. Ἄλλης φύσεως κίνδυνοι ὑπάρχουν στὴ χρήση τοῦ πλαστικοῦ χρήματος. Ἀπόκειται ὅμως στοὺς συναλλασσόμενους νὰ διαχειριστοῦν τοὺς κινδύνους στὴν περιουσία τους κατανέμοντας τὸν χρηματικό τους πλοῦτο μεταξὺ μετρητῶν χρημάτων καὶ ἀποταμίευσης.

Ἄλλωστε, οἱ μεταβολὲς στὴ ζήτηση μετρητῶν ἢ ἀποταμίευσης ἀποτελοῦν ἐν τέλει καθοριστικὸ παράγοντα γιὰ τὴ διαμόρφωση τῶν τραπεζικῶν ἐπιτοκίων. Ἂν ἀπαγορευθεῖ ἡ χρήση τῶν μετρητῶν, τίποτε δὲν ἐμποδίζει τὴν υἱοθέτηση ἀρνητικῶν ἐπιτοκίων ἀπὸ τὶς Τράπεζες καὶ τὴ δήμευση μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τῶν καταθέσεων, ὅπως εὔστοχα εἰπώθηκε ἀπὸ προηγούμενους ὁμιλητές.

Καὶ ὅλα τὰ παραπάνω μέτρα ἀπαγόρευσης τῶν μετρητῶν υἱοθετοῦνται ὑποτίθεται γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς φοροδιαφυγῆς καὶ τῆς διακίνησης τοῦ μαύρου χρήματος. Προκειμένου νὰ συλληφθεῖ ἕνα μικρὸ κομμάτι τῆς φοροδιαφυγῆς, μπροστὰ στὰ τεράστια μεγέθη τοῦ οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς φοροαποφυγῆς ποὺ γίνονται μὲ τὴ χρήση τοῦ Τραπεζικοῦ Συστήματος, υἱοθετεῖται ἕνα μέτρο στὴ λογική τοῦ «πονάει κεφάλι – κόψει κεφάλι».

Ὅλες οἱ συναλλαγὲς τῶν πολιτῶν καθίστανται ὕποπτες καὶ καταγράφονται ἐκ τῶν προτέρων. Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ θὰ ἔπρεπε ἐκ τῶν προτέρων νὰ καταγράφονται ὅλες οἱ τηλεφωνικὲς συνομιλίες καὶ ἡ ἀλληλογραφία μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι μέσῳ αὐτῶν μπορεῖ ἀπὸ κάποιους νὰ ὀργανωθεῖ ἢ νὰ ἐκτελεστεῖ μία παράνομη πράξη. Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ ὅμως στὸ ζήτημα τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος ποὺ ἀναπτύχθηκε ἐξαίσια ἀπὸ προηγούμενους συνομιλητές.

Κλείνοντας τὴν τοποθέτησή μου, θὰ προχωρήσω λίγο τὸν προβληματισμό μου σὲ μία ἄλλη παράμετρο ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν κατάργηση τῶν μετρητῶν:

Ὅταν παίρνουμε ἕνα δάνειο γιὰ νὰ ἀγοράσουμε ἕνα διαμέρισμα ἢ τὸν ἐξοπλισμὸ τῆς ἐπιχείρησής μας, ἀναλαμβάνουμε ἀπέναντι στὴν τράπεζα συγκεκριμένες ὑποχρεώσεις:

Νὰ δεσμεύσουμε στὴ διάρκεια τοῦ δανείου –γιὰ εἴκοσι ἢ καὶ τριάντα χρόνια – ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ τὸ οἰκονομικὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐργασίας μας, τοῦ μόχθου μας, τῆς παραγωγῆς μας, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετοῦμε τὸ τραπεζικό μας δάνειο. Νὰ ὑποθηκεύσουμε τὸ διαμέρισμα, τὸν ἐξοπλισμὸ ἢ ἄλλα περιουσιακά μας στοιχεῖα.

Ποιὰ εἶναι ἡ ὑποχρέωση πού ἀναλαμβάνει ἡ Τράπεζα ἀπέναντί μας;
Ἔχοντας τὸ δικαίωμα νὰ δημιουργεῖ λογιστικὸ χρῆμα ἀπὸ τὸ μηδέν, ἡ τράπεζα δίνει στὸν δανειολήπτη καὶ σὲ αὐτὸν ποὺ θὰ καταλήξει τελικὰ τὸ προϊόν τοῦ δανείου, μέσα ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν συναλλαγῶν, μία ὑπόσχεση: Ὅτι ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μπορεῖ ὁ τελικὸς δικαιοῦχος τοῦ ποσοῦ νὰ ἐμφανιστεῖ στὸ ταμεῖο καὶ νὰ ζητήσει τὰ χρήματά του.

Τὸ σύστημα τῶν ἰδιωτικῶν τραπεζῶν, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ μετρητὰ χρήματα, ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Τράπεζα ποὺ τὰ ἐκδίδει, θὰ πρέπει καὶ αὐτὸ νὰ δανειστεῖ, δίνοντας ἐνδεχομένως ὡς ἐνέχυρο στὴν Κεντρικὴ Τράπεζα τὰ δάνεια ποὺ χορηγεῖ μὲ ὅλες τὶς ἐγγυήσεις του. Ἐξασφαλίζεται ἑπομένως μία στοιχειώδης ἠθικὴ βάση στὴ σχέση μεταξὺ τραπεζικοῦ συστήματος καὶ τῶν δανειοληπτῶν. Τὸ ἰδιωτικὸ τραπεζικὸ σύστημα γιὰ νὰ ὑλοποιήσει τὴν ὑπόσχεσή του, θὰ ἀναλάβει μὲ τὴ σειρὰ του μία ὑποχρέωση ἀπέναντι στὸν ἐκδότη τοῦ νομίμου χρήματος, τὴν Κεντρικὴ Τράπεζα τῆς χώρας.

Τί θὰ συμβεῖ ἐὰν ἀπαγορευθοῦν οἱ ἀναλήψεις ἀπὸ τὶς τράπεζες;
Μπορεῖ στὶς συνήθειες τῶν πολιτῶν ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ πλαστικὸ χρῆμα ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ νὰ μὴ σημαίνει τίποτε τὸ ἰδιαίτερο. Στὸ νομικὸ κόσμο τῶν δικαιωμάτων καὶ τῶν ὑποχρεώσεων, ἐπέρχεται μία στιγμιαία ἀλλὰ κολοσσιαίων διαστάσεων μεταβολή:
Μετατρέπονται –μέσα σὲ μία στιγμή- οἱ ὑποχρεώσεις τοῦ Τραπεζικοῦ Συστήματος πρὸς τὰ ἑκατομμύρια τῶν καταθετῶν σὲ ἐσωτερικὴ ὑπόθεση λογιστικῶν διευθετήσεων μεταξὺ τῶν μετρημένων στὰ δάχτυλα Τραπεζῶν.

Ἔτσι ἐκλείπει οἱαδήποτε δικαιοπολιτικὴ βάση στὴ συναλλακτικὴ σχέση μεταξὺ τραπεζικοῦ συστήματος καὶ πολιτῶν. Οἱ Τράπεζες δίνουν δάνεια μὲ μία ἁπλὴ ἐγγραφὴ στὰ λογιστικά τους βιβλία καὶ ὑποθηκεύουν ὡς ἀντάλλαγμα τὴν ἀκίνητη περιουσία καὶ τὰ μέσα παραγωγῆς καὶ δεσμεύουν γιὰ δεκαετίες τὸ μόχθο τῶν δανειοληπτῶν, χωρὶς νὰ δίνουν ὁποιαδήποτε πραγματικὸ ἀντάλλαγμα.
Ποιὰ εἶναι ἡ ἠθικὴ βάση σὲ μία τέτοια λεόντιο συμφωνία, ὅπου ὁ ἕνας ἔχει μόνο δικαιώματα καὶ ὁ ἄλλος ἔχει μόνο ὑποχρεώσεις;
Καὶ τί θὰ ἀπογίνει αὐτὸς ὁ πραγματικὸς πλοῦτος, ποὺ ὑποθηκεύεται καὶ ἀνακυκλώνεται μέσα στὸ Σύστημα τῶν Τραπεζῶν, ἐάν κάποια στιγμὴ αὐτὸ τὸ Σύστημα ἀποφασίσει νὰ στερήσει ἀπὸ τοὺς ὀφειλέτες τὸ μέσο γιὰ τὴν ἐξόφληση τῶν ὑποχρεώσεών τους;

Ἐὰν σταματήσει νὰ χορηγεῖ νέα δάνεια καὶ ρευστότητα στὴν πραγματικὴ οἰκονομία; Ἐὰν ἀποσύρει μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸ λογιστικὸ χρῆμα ἀπὸ τὴν ἀγορά;

Δὲν εἶναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ μία ἀφανῆ ἐξουσία νὰ ἀποκτήσει ἐπάνω μας τέτοια ἐξουσία ζωῆς καὶ θανάτου. Μία ἐξουσία πάνω στοὺς λαούς, μία ἐξουσία εἰς «πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν».

Πηγή: Εστία Πατερικών Μελετών

Ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, πάντα επίκαιρος, σ’ ένα ξέσπασμα ποιητικού θυμού και πόνου για την Ελλάδα, μιλά αφενός για την απαξίωση του Θείου, αφετέρου για την Ιδέα και την Επιστήμη, τις υπέρτατες αυτές αξίες που οι αρχαίοι Έλληνες πρώτοι απ’ όλους εννόησαν, επινόησαν και ενσωμάτωσαν μέσα στην καθημερινότητα της ζωής τους, αλλά οι νεοέλληνες απεμπολούν στη σημερινή εποχή:

Οι βωμοί συντριμμένοι,

και σβησμένα τα πολυκάνδηλα όλα της λατρείας,

τ’ άδειο παντού το κρύο της αθεΐας.

Μακριά από μας, υπέρθεα ξωτικά φεγγοβολάνε,

Ιδέα και Επιστήμη.

Βάρβαροι σε ναούς τις προσκυνάνε!  

Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά Μπραΐμη!

 Είναι γεγονός, ότι παντού στον πλανήτη γη θεωρούν την Ελλάδα ως χώρα ορόσημο, πατρίδα των θεών, των ηρώων, των σοφών, κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού, λίκνο της Δημοκρατίας. Μητέρα των Ιδεών και των Επιστημών. Οι Έλληνες διαχρονικά έδωσαν στον κόσμο το φως του πνεύματος, τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και όλες σχεδόν τις επιστήμες (φιλοσοφία, ιατρική, μαθηματικά, μουσική, ρητορική, αρχιτεκτονική, φυσική, χημεία, αστρονομία κλπ), δόμησαν την πολιτική και την στρατηγική, εφεύραν το θέατρο, και γενικά δίδαξαν τον ανθρώπινο τρόπο ζωής. ”Του κόσμου δασκάλα, καπετάνισσα, αφρό, θάμα, του πουλιού το γάλα”, αποκαλεί την Ελλάδα με συναρπαστικό τρόπο σε άλλο ποίημά του ο ίδιος ποιητής.

Τι συμβαίνει όμως στη σημερινή εποχή; Οι ξένοι έχουν πάρει όλες τις αθάνατες αξίες και τις ιδέες που οι αρχαίοι δίδαξαν και τις έχουν εκμεταλλευθεί στον ύψιστο βαθμό. Ο Όμηρος, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Ιπποκράτης, ο Αρχιμήδης και τόσοι άλλοι φωτοδότες του πνεύματος και της επιστήμης, λατρεύονται από τις σύγχρονες κοιτίδες του πολιτισμού, τα μεγαλύτερα και πιο ονομαστά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η ελληνική γλώσσα λειτουργεί στην πράξη τις περισσότερες επιστήμες, θετικές, τεχνολογικές, ανθρωπιστικές και κοινωνικές. Αντίθετα εμείς οι Έλληνες, οι φωτοδότες όλου του κόσμου, καταντήσαμε να έχουμε κρατήσει όλα τα ελαττώματα των αρχαίων προγόνων μας, ενώ απεμπολήσαμε ουσιαστικά ό,τι καλό και αγαθό αυτοί δίδαξαν. Χάσαμε και την μοναδική ευκαιρία να διορθώσουμε τα αρνητικά του χαρακτήρα μας υιοθετώντας τις διδαχές της αγάπης του Χριστού και τις αξίες της Ορθοδοξίας. Έτσι, μείναμε στις ”αξίες” της Τουρκοκρατίας: μπαχτσίσι, χαράτσι, ρουσφέτι, ραχάτι, νταηλίκι, πεσκέσι…

Επιτρέψαμε τους κάθε λογής Δυτικούς (οι οποίοι ξέχασαν ότι τετραπόδιζαν ως πνευματικά νήπια μέχρι τον εκπολιτισμό τους μέσω των Ελληνικών ιδεών), να μας κοροϊδεύουν και να μας θεωρούν κακάσχημα είδωλα των αρχαίων ωραίων προγόνων μας!

Επιτρέψαμε στους εντολοδόχους θεωρητικούς τους να διακηρύττουν ότι αυτοί (οι δυτικοί) κληρονόμησαν κατά μείζονα λόγο και τρόπο την κλασσική παράδοση (την Ελληνική φιλοσοφία και τον Ελληνικό ορθολογισμό), το Ρωμαϊκό δίκαιο και τον Χριστιανισμό! Τους δώσαμε την ευκαιρία να θεωρούν την Ελλάδα και την Ορθοδοξία, ως ιδεολογίες ασυμβίβαστες με τον πολιτισμό της Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής Δύσης!

Δυστυχώς, στη σημερινή Ελλάδα, βασιλεύει το ψέμα, ενώ η αλήθεια απουσιάζει! Οι θεσμοί υπονομεύονται, οι αξίες διαβρώνονται, οι αρετές μυκτηρίζονται, οι συνειδήσεις αλλοτριώνονται, οι πολίτες διασύρονται και εμπαίζονται. Η σημερινή φθηνή και ψευδεπίγραφη φιλοσοφία στην χώρα μας πρεσβεύει:

Πρώτον, τη θεοποίηση του κομματισμού και του συνακόλουθου ατομικού συμφέροντος σε βάρος του συλλογικού, με φανατικούς υποστηρικτές την πλήρως απαξιωμένη πολιτική ελίτ της μεταπολίτευσης και Δεύτερον, την αθεΐα και την άρνηση της πατρίδας και των ιδεών, και έχει σήμερα ως φανατικό συνήγορο υπεράσπισης την θλιβερή νομενκλατούρα της θολοκουλτουριάρικης διανόησης της δήθεν ”εξευγενισμένης” αριστεράς, που διαπρέπει στην χώρα που γέννησε την αγάπη προς την πατρίδα, τον σεβασμό προς τον Θεό, την αγάπη στο συνάνθρωπο, τις αναλλοίωτες αξίες της ζωής, την κατάκτηση της ευτυχίας μέσω των αρετών, τον ορθολογικό τρόπο σκέψης.

Υπάρχει άραγε σωτηρία; Υπάρχει άραγε λύση;

Υπάρχει! Και είναι μια και μοναδική! Η αφύπνιση της Ελλάδας και των Ελλήνων, οι οποίοι είτε είναι ακόμη βυθισμένοι στο λήθαργο της τεχνητής ευημερίας των δανεικών πακέτων των τελευταίων δεκαετιών, είτε βρίσκονται σε απώλεια στηρίξεως, μετέωροι και σε ιδεολογική σύγχυση, είτε έχουν απόλυτα φτωχοποιηθεί καθιστάμενοι ανήμποροι να υψώσουν το ανάστημά τους.

   Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να αλλάξει πορεία. Είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο, πως ό,τι και να κάνουμε, όσες θυσίες κι αν υποστούμε, όσες τραγωδίες κι αν περάσουμε, δεν πρόκειται να σωθούμε εάν δεν συγκροτήσουμε κράτος. Εάν δεν βασιστούμε στη σωστή οργάνωση, στην εξυγίανση της πολιτικής και δημόσιας ζωής, στην αυστηρή τήρηση των νόμων, στην πρωτογενή παραγωγή μας, στη σωστή ελληνορθόδοξη παιδεία. Εάν δεν ταπεινωθούμε, εάν δεν στραφούμε από το εγώ στο εμείς, εάν δεν κάνουμε σημαία μας την αλήθεια.

Και ο κάθε Έλληνας πρέπει να αλλάξει. Όλοι εμείς, η τεράστια πλειοψηφία των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων, να απλώσουμε τα χέρια μας και να σχηματίσουμε την μεγάλη λυτρωτική αλυσίδα. Να γείρουμε όμως πρώτα, να ταπεινωθούμε. Άρχοντες να γίνουμε της ψυχής και της βούλησής μας, και εξουσιαστές των παθών αυτών που μας οδήγησαν σ’ αυτή την τρομερή αλλοτρίωση τα τελευταία χρόνια. Και έτσι λυτρωμένοι, ο καθένας από εμάς να γίνει ένας από τους αμέτρητους στύλους του μεγάλου του έργου του ενωτικού. Να ξεφύγουμε από τον ραγιαδισμό. Να παραμερίσουμε κάθε μορφής κομματική ετικέτα. Υγιείς δεξιοί, αγνοί σοσιαλιστές, ιδεολόγοι κεντρώοι, σώφρονες αριστεροί, όλοι αυτοί, έξω από τα χαρακώματα της εξυπηρέτησης κομματικών και ατομικών συμφερόντων, να δουλέψουμε μαζί για να στεριώσουμε αυτό το οικοδόμημα που κλυδωνίζεται και παραπαίει, να δώσουμε νέα πνοή στη χώρα μας, να διαμορφώσουμε το μέλλον που οφείλουμε στη νέα γενιά, να παλινορθώσουμε την Ελλάδα!

.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Όταν επρόκειτο να ψηφισθεί το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης που θεσπίσθηκε τελικώς με το ν. 3719/2008, είχα διατυπώσει κριτικές παρατηρήσεις και σοβαρές αντιρρήσεις για τη σκοπιμότητα της ρυθμίσεως. Ο καθηγητής  της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Θανάσης Παπαχρίστου που μας άφησε πρόωρα πολύ πρόσφατα,  έσπευσε να μου απαντήσει  πάραυτα και έντονα. Ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι ήταν ένας Άνθρωπος Αγαθός, με δύο Α κεφαλαία. Η γνωριμία μας ξεκίνησε από τότε που ήταν μέλος της επιτροπής της διατριβής μου και συνεχίστηκε αδιάκοπα. Του οφείλω ακόμη και την πρόθυμη ανάγνωση του χειρογράφου του έργου μου “Επιτροπεία Ανηλίκων”, μαζί με τα άδολα συγχαρητήρια. Εννοείται ότι και μετά την κριτική του στις παρατηρήσεις μου για το σύμφωνο, οι σχέσεις μας συνέχισαν να είναι εγκάρδιες, αφού ο δημιουργικός διάλογος είναι η βάση κάθε επιστήμης και από την κριτική των επαϊόντων μπορούμε να διδαχθούμε και όταν δεν συμφωνούμε.

Διαβάζω στο “Βήμα” της 10.5.2015, ανακοίνωση του γενικού γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης κ. Παπαϊωάννου για το σύμφωνο, σύμφωνα με την οποία το νέο σύμφωνο θα είναι “σαφώς περισσότερο δεσμευτικό σε σχέση με το Σύμφωνο του 2008,…..δεν θα υπάρχει δυνατότητα μονομερούς λύσης του Συμφώνου…. Ένα χαλαρό σύμφωνο με πολλά δικαιώματα θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάχρηση και σε εικονικές συνάψεις”. Ακόμη, αναφέρεται στην ίδια δημοσίευση ότι το νέο σύμφωνο θα θίγει ζητήματα συνταξιοδοτικά, φορολογικά και ασφαλιστικά και ότι θα επιτρέπεται και μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου.

Μερικές παρατηρήσεις δεν είναι, νομίζω, περιττές, μάλιστα τώρα που είδε το φώς της δημοσιότητας το νομοσχέδιο για το νέο σύμφωνο συμβίωσης:

1. Εάν δυσκολέψει η λύση του συμφώνου συμβίωσης,  αφενός πλησιάζει το σύμφωνο προς τον (πολιτικό) γάμο και αφετέρου δημιουργεί διλήμματα. Εάν η λύση διευκολύνεται, αποτελεί αντικίνητρο για τη σύναψη γάμου, διότι θα προτιμάται το σύμφωνο από το γάμο. Εάν αντιθέτως δυσχεραίνεται, σε τι θα διαφέρει το σύμφωνο από το γάμο; Πέρα από τη συναινετική λύση που είναι αυτονόητη, πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει δυνατότητα μονομερούς λύσης και όμως να παραμένει σύμφωνο; Το σύμφωνο συμβίωσης συστήνεται σε συμβολαιογράφο και θα ήταν ανακόλουθο να εισαχθεί δικαστική λύση σε μία συμβολαιογραφική σύσταση. Πάντως το νομοσχέδιο προβλέπει τελικώς, εκτός από τη λύση με συμφωνία και τη λύση με τη σύναψη γάμου μεταξύ των προσώπων που έχουν συνάψει το σύμφωνο, λύση και με μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση, δηλαδή λύση με πρωτοβουλία του ενός από τα μέρη.  Στην περίπτωση αυτή πρέπει να έχει επιδοθεί προηγουμένως πρόσκληση για συναινετική λύση στο άλλο μέρος και να έχουν παρέλθει τρεις μήνες από την επίδοση της πρόσκλησης. Συνεπώς διατηρείται η μονομερής λύση του συμφώνου.

2. Το νομοσχέδιο προβλέπει την ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων νόμων που αφορούν συζύγους και στα μέρη του συμφώνου, εφόσον προηγηθεί προεδρικό διάταγμα. Η επέκταση του εργατικού, συνταξιοδοτικού και ασφαλιστικού καθεστώτος στο σύμφωνο είναι όμως πολύ προβληματική. Συνήθως αυτές οι παροχές συνδέονται με την προσπάθεια ενισχύσεως της οικογένειας, της μακροχρόνιας συμβιώσεως με προοπτική μονιμότητας - ισοβιότητας και της ανατροφής των κοινών τέκνων. Οι σκοποί αυτοί επικρατούν ακόμη και σε δυσχερείς οικονομικές συνθήκες. Επέκταση και στο σύμφωνο, δεν συνάδει με τις θυσίες και τις περικοπές που υφίστανται σήμερα αυτές οι παροχές όταν στηρίζονται στο γάμο.

3. Πριν από δύο χρόνια περίπου είχα την τιμή να είμαι μέλος μιας επιτροπής - ομάδας εργασίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης (επι υπουργίας Α. Ρουπακιώτη) που είχε συσταθεί για να επεξεργασθεί εκ νέου το Σχέδιο Νόμου “Τροποποίηση διατάξεων του  Οικογενειακού Δικαίου”. Η Επιτροπή απετελείτο από δικαστές, πανεπιστημιακούς και δικηγόρους και είχε Πρόεδρο τον Αρεοπαγίτη κ. Δημήτριο Κράνη. Το θέμα της επεκτάσεως του συμφώνου σε πρόσωπα του ιδίου φύλου είχε συζητηθεί διεξοδικά. Η Επιτροπή κατά πλειοψηφία, στην οποία περιλαμβάνεται ο Πρόεδρος και η συντάκτρια αυτών των γραμμών, απεφάσισε να προτείνει τη μή επέκταση του συμφώνου, δηλαδή τη διατήρηση του σημερινού όρου “δύο ενήλικων ετερόφυλων προσώπων”. Το σημερινό νομοσχέδιο έχει τη διατύπωση “συμφωνία δύο ενήλικων προσώπων, ανεξάρτητα από το φύλο τους”.

Οποιαδήποτε συμφωνία για να είναι έγκυρη, δεν πρέπει να έρχεται σε αντίθεση με τις αντιλήψεις της κοινωνικής ηθικής, που είναι γνωστές ως “χρηστά ήθη”. Η έννοια των χρηστών ηθών είναι αόριστη νομική έννοια, δεν βρίσκεται μόνον στον Αστικό Κώδικα, αλλά και στο ίδιο το Σύνταγμα. Για την εξειδίκευση της έννοιας χρησιμεύει ως κριτήριο και η ελληνική δημόσια τάξη που περιλαμβάνει τις θεμελιώδεις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και ηθικές αντιλήψεις και αρχές που ισχύουν στην Ελλάδα. Για την αναγνώριση μιας συμφωνίας με νομική δέσμευση, εν προκειμένω του συμφώνου συμβίωσης,  θα μπορούσαν να διατυπωθούν σοβαρές αιτιάσεις αντιθέσεως με τα χρηστά ήθη. Για το λόγο αυτό, η αναγνώριση από άλλες έννομες τάξεις, όσο χρήσιμη και αν είναι, σχετική σημασία έχει. Το ίδιο και η καταδίκη από το ΕΔΔΑ, όταν μάλιστα η αναγνώριση συμφώνου ετεροφύλων έχει δεχθεί την κριτική ότι έγινε ακριβώς για να επεκταθεί το σύμφωνο διά της καταδίκης και σε πρόσωπα ιδίου φύλου.

Οπωσδήποτε ένα σύμφωνο για τα πρόσωπα του ιδίου φύλου είναι προτιμότερο από τη θέσπιση γάμου (πολιτικού), που θα ήταν απαράδεκτη. Αλλά η εμπειρία έχει διδάξει ότι οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση χρησιμοποιείται για να επεκταθεί περαιτέρω με το επιχείρημα της ανισότητας. Εξάλλου η αναγνώριση συμφώνου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου δημιουργεί νέες αντιπαραθέσεις ως προς τη  δυνατότητα της υιοθεσίας ή της ανάθεσης της επιμέλειας, που είναι ακόμη σοβαρότερες, αφού  αναφέρονται σε ανηλίκους.

Άλλο ο σεβασμός και άλλο η νομική δέσμευση. Και ίσως μάλιστα όσοι είναι αντίθετοι στο σύμφωνο, να έχουν και περισσότερο σεβασμό, επειδή δεν αγαπούν ούτε να κατακρίνουν, αλλά ούτε και να καταδικάζουν τα πρόσωπα.

Στη μνήμη του καθηγητή Θανάση Κ. Παπαχρίστου

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

«Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν» (μεγαλυνάριον)

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως. Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.

Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;

Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἑκατομμύρια γυναῖκες γεννηθήκανε, ἑκατομμύρια ζοῦνε σήμερα, καὶ ἑκατομμύρια θὰ γεννηθοῦν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς διακρίθηκαν γιὰ τὸ κάλλος τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐφυΐα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους. Ὅλες ὅμως λησμονοῦνται. Μία γυναίκα μόνο δὲν λησμονεῖται· ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν μόνο αὐτὴ βρέθηκε ἄξια νὰ γεννήσῃ τὸ Θεό, νὰ γίνῃ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ. Τί μυστήριο αὐτό! Πόσο καθαρὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ θὰ ἀξιώνετο νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! Ἔπρεπε νὰ εἶνε ἁγνὴ καὶ παρθένος. Καὶ ἔγινε τὸ μέγα μυστήριο· ὁ Θεός, ποὺ δὲν τὸν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε μέσα στὴν κοιλία τῆς παρθένου, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία της θρόνος του. Ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Θεοτόκος. Τὸ δὲ ἐπίσης θαυμαστὸ ποιό εἶνε· ὅτι ἔμεινε παρθένος ὄχι μόνο πρὸ τοῦ τόκου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς αὐτὸ τὸ μυστήριο, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶνε ἡ πίστις μας. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν.

Ἐμεῖς τί λέμε;

Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.

Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία (βλ. Λουκ. 1,38,48). Ἦταν ταπεινὴ ἡ Παναγία, δὲν ὑπερηφανεύετο. Ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.), δὲν ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸ Χριστό. Οὔτε πῆγε νὰ τὸ διαλαλήσῃ στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Μόνο ἐρώτησε· Πῶς ἐγὼ χωρὶς ἄντρα θὰ γεννήσω παιδί; Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήντησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καὶ τότε ἐκείνη δέχθηκε μὲ ταπείνωσι τὸ θεῖο θέλημα· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).

Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.

Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.

Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, είμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

* * *

Αὐτὰ βέβαια στὴ διδασκαλία. Τί γίνεται ὅμως στὴν πρᾶξι; Λέμε, ὅτι τιμοῦμε ὀρθοδόξως τὴν Παναγία. Τὴν τιμοῦμε ὄντως; Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν Παναγία. Οἱ ἄλλοι; Τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ὅλοι θὰ ἑορτάσουν. Τότε καὶ οἱ ἐπίσημοι θὰ ἐκκλησιαστοῦν. Ἀλλὰ τί ὥρα φθάνουν; Πρὸς τὸ τέλος. Ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ τὸν τύπο.

Ὅσο γιὰ τοὺς στρατιωτικούς; Μὲ τὰ λόγια τιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν Παναγία. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνας χῶρος ὅπου ὑβρίζεται ἡ Παναγία μέρα – νύχτα, εἶνε ὁ στρατός. Ποῦ εἶνε ἡ τιμή; Πήγαινε μέσα στὸ στρατῶνα ν᾿ ἀκούσῃς τί γίνεται.Ὑπάρχουν βέβαια κ᾿ ἐδῶ καὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ποὺ τιμοῦν τὴν Παναγία, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Ἀλλὰ οἱ πολλοί; Δὲν περνάει μέρα στοὺς λόχους καὶ στὰ τάγματα, ποὺ νὰ μὴ ὑβρίζεται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια ἡ Παναγία.

Τέλος ὁ λαός. Παντοῦ δυστυχῶς, σὲ σπίτια καὶ δημοσίους χώρους, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσβάλλουν χυδαιότατα τὸ τίμιον ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ποιός διαμαρτύρεται παρακαλῶ; Ἀκούει ὁ Χριστιανὸς νὰ βλαστημοῦν, καὶ χαχανίζει. Ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της νὰ ὑβρίζῃ, καὶ ὅταν τῆς πῇς ὅτι ἁμαρτάνει ποὺ τὸ ἀνέχεται, σοῦ λέει· Τί, νὰ χάσω ἐγὼ τὸν ἄντρα μου;... Δὲ᾿ λέω νὰ πάρῃ διαζύγιο. Ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέσα ἡ γυναίκα γιὰ νὰ πείσῃ τὸν ἄντρα. Δυστυχῶς δὲν κάνει τίποτα. Ἀκοῦνε οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλ᾿ ἂν ἀκοῦς κ᾿ ἐσὺ καὶ δὲν διαμαρτύρεσαι, ἔχεις κ᾿ ἐσὺ ἁμαρτία. Δὲν εἶσαι Χριστιανός· ψευτοχριστιανὸς εἶσαι. Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν τιμᾷς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φθάνει νὰ πῇ· Συμβούλεψε τὸ βλάστημο. Δὲν σὲ ἀκούει; Ἔχεις χέρι; Χτύπησέ τον. Χέρι ποὺ χτυπάει βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ᾿ βλαστημούσανε. Ὅποιος θὰ τολμοῦσε νὰ βλαστημήσῃ, ἔπρεπε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ἂν πάρῃς ἕνα μαχαίρι καὶ μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια, μοῦ κόψῃς τ᾿ αὐτιὰ τὶς μύτες καὶ τὰ χέρια, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!

Είμεθα λοιπὸν ὅλοι συνένοχοι. Καὶ μιὰ βλαστήμια ἀκόμα νὰ ἀκουγότανε στὴν Ἑλλάδα, ἔπρεπε νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα χιλιάδες βλαστημοῦν, καὶ κανείς δὲν ἐνοχλεῖται!
Προσπαθῆστε λοιπόν. Βρῆτε τρόπο, ὥστε νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια ἀπὸ τὸν τόπο μας, καὶ ἡ κοινωνία μας νὰ γίνῃ μιὰ κιθάρα ποὺ θὰ ὑμνῇ μέρα καὶ νύχτα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 10-8-1989), Ακτίνες

Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ ἀνεκτίμητη ἀδιαπραγμάτευτη ἀξία ἔγινε προϊὸν … πρὸς πώληση!

Οἱ δοκιμασίες ποὺ ἐπιτρέπει ὁ καλὸς Θεὸς ἀποβλέπουν πάντα στὴν προσωπικὴ ἀντίδραση καὶ ἐν γένει στὴ διαμόρφωση τῆς στάσης τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ ἀκριβῶς ἡ στάση αὐτή, ὡς διάθεση τῆς καρδιᾶς καθορίζει τὴν πίστη μας, λογιζόμενη ὡς ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Καθορίζει τὸ ποιὸν ἀκόμη τῆς ἀγάπης μας πρὸς Ἐκεῖνον μὲ βάση τὶς προτεραιότητες καὶ τὶς συμπεριφορές μας ἔναντι τῆς δοκιμασίας ἢ δυσκολίας ἢ προβλήματος. Μέσω τῶν δυσκολιῶν, κρίσεων κ.ο.κ. διαπιστώνεται ἐπίσης τὸ ποσοστὸ τῶν ἀρετῶν πού ἔχει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ὅπως λ.χ. τῆς ὑπομονῆς, τῆς διάκρισης, τῆς ταπείνωσης ποὺ ἐμφανῶς δεικνύουν ἂν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ προτεραιότητά μας.

Γιὰ τὸν οὐρανὸ ἄλλωστε δὲν ἔχει καμιὰ σημασία ἡ ποσότητα τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ποὺ καλεῖσαι ὡς ἄνθρωπος νὰ διαχειριστεῖς ἀλλὰ ὁ τρόπος τῆς διαχείρισης αὐτῶν… Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ φτώχεια λογίζονται πολὺ διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ἐνῶ ἐμεῖς συνηθίζουμε νὰ τὰ ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὸ κοσμικὸ κριτήριο. Κι γι’ αὐτὸ λ. χ. πλούσιος καὶ βασιλιὰς στὴν αἰωνιότητα χρίσθηκε ὁ φτωχὸς κατὰ κόσμον –ζητιάνος Λάζαρος, ἐνῶ καταδικασμένος καὶ φτωχὸς κρίθηκε ἐκεῖνος ποὺ ζοῦσε στὴν ἐφήμερη παρουσία του στὴ γῆ πλουσιοπάροχα, δηλαδὴ ὁ πλούσιος στὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου…

Τὸ πρόσφατο λοιπὸν ἀποκορύφωμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια ταλαιπωρεῖ τὴν χώρα μας ἔδειξε περίτρανα τὴν πνευματική μας φτώχεια καὶ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Ἀπέδειξε ὅτι μόνο κατὰ τὴ θεωρία καὶ ὄχι στὴν πράξη καταλογιζόμαστε καὶ ὀνομαζόμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Πέσαμε μὲ λίγα λόγια στὴν παγίδα ποὺ ἔπεσε καὶ ὁ παλαιὸς Ἰσραήλ, ἀφοῦ μένουμε προσηλωμένοι στὰ κεκτημένα μας… Ἀναλισκόμαστε στὸ ἂν δηλαδὴ ἐξασφαλίσουμε τὸν καθημερινὸ ἐπιούσιο καὶ τοὺς κόπους καὶ μόχθους τῆς πολύχρονης ἐργασίας μας… Νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ περιουσιακά μας στοιχεῖα, λὲς κι αὐτὰ θὰ μᾶς συνοδεύσουν στὴ μετὰ θάνατον ζωή.

Ὡς ὀρθόδοξο Χριστιανὸ μὲ πληγώνει ἀφάνταστα τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς σβήσαμε μονοκονδυλιᾶς τὴν διδακτικὴ ἱστορία τοῦ Ἰώβ. Μὲ πληγώνει ἀφάνταστα ὅτι λησμονήσαμε τὴν ἀγάπη καὶ τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ στὸν εὐλογημένο αὐτὸ τόπο. Μὲ στεναχωρεῖ πάρα πολὺ ὅτι λησμονήσαμε τὴν προστασία τῆς Παναγίας μας καὶ τῶν Ἁγίων, ποὺ διαρκῶς σκεπάζουν τὴν Ἑλλάδα. Μὲ πληγώνει ὅτι ἀναζητήσαμε μέσα ἀπὸ τίς διαδικασίες τοῦ ΝΑΙ ἢ τοῦ ΟΧΙ στὸ πρόσφατο δημοψήφισμα νὰ στηρίξουμε ἀνθρωπίνως τὶς ὅποιες προσωπικὲς ἐπιδιώξεις καὶ τὰ μύχια συμφέροντά μας μέσα ἀπὸ ἐπίδοξους σωτῆρες τῆς Δύσης (Ε.Ε., ΗΠΑ) καὶ τῆς Ἀνατολῆς (Ρωσίας -Κίνας-Ἰσραήλ)!

Τί θὰ κάνουμε ὡς Ἔθνος; Τί θὰ γίνουμε ἂν βγοῦμε ἀπὸ τὴν Εὐρωζώνη; Θὰ μείνουμε στὸ εὐρὼ ἢ θὰ ἐπιστρέψουμε στὴ δραχμή; Φταίει ὁ τάδε ἢ ὁ δείνα πού ὁδηγηθήκαμε στὴν κατάσταση αὐτή; Θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα; Δὲν θὰ πάρουμε τὴ σύνταξή μας ἢ τὸ μισθό μας; Τὰ παιδιά μας πὼς θὰ ἐπιβιώσουν σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση; Θὰ γυρίσουμε πίσω στὸ 1950; Μία σειρὰ τέτοιων ἐρωτημάτων καὶ ἀποριῶν ἀπασχολοῦν σήμερα τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Κι αὐτὸ τό στοιχεῖο δυστυχῶς δείχνει τὴ χαλαρότητά μας στὴ σχέση μὲ τὸ Θεό καί πιό συγκεκριμένα στὴ σχέση μας μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. Ἐκδηλώνεται ὁ φόβος ποὺ ἀποτελεῖ ἀπόρροια τῆς παντελοῦς ἀπουσίας τῆς πίστης μας ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση τῆς ὀλιγοπιστίας μας. Τοὺς χαλαροὺς στὴν πίστη ὅμως, ὁ Θεὸς δὲν τοὺς θέλει, τοὺς ἀπορρίπτει, τούς καταδικάζει στό πῦρ τό ἐξώτερον. Ὁ προφητάναξ Δαυὶδ λέγει ξεκάθαρα νὰ μὴν τρέφουμε τὴν πεποίθηση καὶ τὴν ἐλπίδα σὲ ἄρχοντες ἀλλὰ νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας στὸ Θεό. Ἐμεῖς ὡστόσο καλοί μου Χριστιανοὶ ταυτιζόμαστε μὲ τοὺς ἄρχοντες, ἀποδεχόμαστε τὶς ψεύτικες ὑποσχέσεις τους, δενόμαστε στὸ ἅρμα τους καὶ στὸ τέλος ἀπογοητευόμαστε γιατί συνειδητὰ ἀγνοοῦμε ὅτι αὐτοὶ ἐκπίπτουν ὅπως τὰ λάχανα…

Ἡ εὐθύνη τῆς θρησκευτικῆς μας ἡγεσίας

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὡστόσο μὲ προβληματίζει καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι πλειάδα θρησκευτικῶν ὀρθοδόξων ταγῶν ἀκόμη καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, μ’ ὅλο τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη πού τρέφουμε στόν ἐπισκοπικό βαθμό, ἐνῶ παραμένουν σιωπηλοὶ καὶ ἁπλοὶ παρατηρητὲς στὴ σήψη καὶ διαπλοκὴ, ποὺ ὡς καλός ψαρὰς ἁπλώνει ὁ Ἀντίδικος καὶ φυλακίζει τὸν ἀνύποπτο λαὸ μας στερώντας τὴν σωτηρία του, ἔγιναν τελευταῖα λαλίστατοι, λαμβάνοντας ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα σαφή θέση. Κι αὐτὸ γιατί ἔτσι πιστεύουν πώς θὰ στηρίξουν τὸ ἔργο τους!!! Τί θὰ γίνουμε; ὑποστηρίζουν ἀνήσυχοι! Δὲν θὰ μποροῦμε νὰ στηρίξουμε τὸ ἔργο φιλανθρωπίας! Θὰ κλείσουν τὰ ἱδρύματά μας! Πῶς θὰ χρηματοδοτήσουμε τὰ συσσίτια; Πῶς θὰ λειτουργήσουν οἱ ναοί μας; Αὐτὰ κι ἄλλα ἐρωτήματα δυστυχῶς τοὺς κάνουν νὰ ἐπιλέγουν μεταξὺ τῶν μασόνων καὶ τοῦ δεδηλωμένων ἄθεων τούς πρώτους. Ταυτίζονται μὲ πρόσωπα ποὺ ὑπηρέτησαν τυφλὰ τὸ νοσηρὸ σύστημα τῆς διαπλοκῆς καὶ τῆς σήψης ὡς πειθήνια ὄργανα καὶ ἐκτελεστὲς τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Μὲ πρόσωπα ποὺ πατοῦν σταθερὰ στὰ χνάρια τῶν Φαρισαίων καὶ Γραμματέων, δηλαδή τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου μας καί ἐμμένουν ἀκόμη καί σήμερα καθημερινά νά Τόν σταυρώνουν. Κι αὐτὸ γιὰ νὰ διατηρηθοῦν τὰ κεκτημένα τους καί νὰ μείνει «ἀλώβητη» ἡ σαθρότητα αὐτῶν ποὺ κατὰ κόρον ὀνομάζουν θεσμούς… (Δικαιοσύνη, Πολιτεία, Ἔνοπλες Δυνάμεις, Ἐκκλησία) οἱ ὁποῖοι θεσμοί τίς τελευταῖες δεκαετίες ἀγωνίζονται ὄχι στό πρωτάθλημα ἀξιῶν ἀλλά σ’ αὐτό τῆς διαπλοκῆς καί τῆς σήψης!

Ποῦ εἶναι καλοί μου Ἀρχιερεῖς ἡ πίστη σας; Ποῦ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη σας πρὸς τὸν Χριστό; Πῶς θά στηρίξετε τόν ἑλληνικό λαό ὅταν ἐσεῖς πρῶτοι μέ ἀνακοινώσεις, δελτία τύπου καί δημόσιες παρεμβάσεις παρουσιάζεστε ὀλιγόπιστοι, ἔντρομοι, δειλοί ἐνώπιον τῆς δοκιμασίας, ὅταν ἐσεῖς πέφτετε θύματα στίς κάθε λογῆς ἐκ δεξιῶν καί ἐξ εὐωνύμων παγίδες τῶν ἐκβιαστικῶν διλημμάτων; Λησμονήσατε τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων; Λησμονήσατε τὰ θαύματα τῆς Παναγίας τῆς Ἐλαιοβρύτισσας, τῆς Παναγίας τῆς Γερόντισσας, τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας ἀλλὰ καὶ τὶς τόσες σωτήριες παρεμβάσεις Της στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ σὲ ὁλάκερη τὴν Ἑλλάδα; Φαίνεται ὡστόσο νὰ ἔχετε λησμονήσει ὅτι ἡ Ἁγία Θεοτόκος παρεμβαίνει μόνο ὅταν μὲ θέρμη, μὲ ἱκετευτικὰ δάκρυα καὶ προπαντὸς μὲ προσευχὲς Τῆς τὸ ζητήσουμε. Εἰλικρινὰ θὰ περίμενα ἀντὶ γιὰ ἀνόητες, ἀνούσιες ἐπιστολὲς ἐντυπωσιασμοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρὸς τὶς μασωνοκρατούμενες Βρυξέλλες, ποὺ προκαλοῦν εἰρωνικὰ χαμόγελα νὰ δοθεῖ ἐντολὴ καθαρὴ νὰ ἀνοίξουν ὅλοι οἱ ναοὶ, ἔτσι ὥστε ἡμέρα καὶ νύχτα νὰ τελοῦνται παρακλήσεις καὶ ἀγρυπνίες γιά νὰ βοηθήσει ὁ Θεός. Καὶ νὰ βοηθήσει ὄχι νὰ ἐξασφαλίσουμε τὰ κεκτημένα μας καί τίς ἀνέσεις μας καί νέα μνημόνια «σωτηρίας» ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴ μετάνοια ὡς λαός, νὰ ἐπανέλθουμε στὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, τόν ὁποῖο ἔχουμε ἀπωλέσει, μ’ἀποτέλεσμα νά κλυδωνιζόμαστε σάν καρυδότσουφλα μέσα σέ ἔντονη θαλασσοταραχή… Γιατί μόνο καὶ μόνο τότε θὰ ἀνοίξουν οἱ κρουνοὶ τοῦ οὐρανοῦ ποὺ θὰ τρέχουν εὐλογίες. Μόνο τότε θὰ ἀρχίσει νὰ καρποφορεῖ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος ἀπὸ τὸ Θεὸ τόπος, ποὺ κάποιοι ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια φρόντισαν συστηματικὰ νὰ τὸν ἐρημοποιήσουν ἐπιβάλλοντας μία συνειδητά πρωτοφανῆ μέ τήν ἀδιαφορία τους πνευματικὴ ξηρασία.

Γιατί ἂν ὁ λαὸς μας ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ εὐαγγελίου’ Ἄν οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ εἶχαν φροντίσει νὰ βάλουν τὸν λαὸ στὸ δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀντὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἵδρυση τῶν ΜΚΟ καὶ μὲ τὸ πῶς θὰ ἐξασφαλίσουν κονδύλια τῆς Ε.Ε. γιὰ νὰ κάνουν μέσω αὐτῶν τοὺς σπουδαίους εὐεργέτες καὶ φιλάνθρωπους καὶ νὰ καυχῶνται σὰν γύφτικα σκεπάρνια γιὰ τὴν μεγάλη κοινωνικὴ προσφορά τους’ Ἂν ἀπὸ τὴ χώρα αὐτὴ ἀνέδυε ἕνα διαρκὲς λιβανωτὸ εὐχαριστίας καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν τριαδικὸ καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό τότε ἡ Ἑλλάδα θὰ ἦταν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, θὰ ἦταν τὸ ὁρατὸ κομμάτι καὶ τὸ ζωντανὸ ἄνθος τοῦ Παραδείσου, τὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ λαοὶ θὰ ἐπιδίωκαν νὰ δοῦν καὶ νὰ μυρίσουν.

Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν κατάσταση αὐτή, τὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς καταλογίζουν στὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου προσωπικὰ πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι βαρύνει κατά κύριο λόγο τὴν πλειονότητα τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τοῦ τόπου, ἡ ὁποία ἀναλίσκεται στὰ τετριμμένα τῆς διοίκησης καὶ τῆς ψευτο-ἐξουσίας καὶ ὄχι στὴν διάδοση τοῦ εὐαγγελίου μὲ προσωπικὲς ἐπισκέψεις κατ’ οἶκον. Ὁ Θεὸς Χριστιανοί μου θὰ εὐλογήσει τὴν Ἑλλάδα μόνο ἂν οἱ θρησκευτικοί μας ταγοὶ διαψεύσουν μὲ τὴ ζωὴ τους τὴν γνωστὴ προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ περὶ τῶν ἱερέων τῶν ἐσχάτων χρόνων. Γιατί μὲ τὴν ὅλη συμπεριφορά τους θὰ ὑποστήριζα εὐθαρσῶς ὅτι συνεχῶς τὴν ἐπιβεβαιώνουν ἀντὶ νὰ τὴ διαψεύουν…

Σ.Ο.

Πηγή: (Στύλος Ορθοδοξίας Ιούνιος-Ιούλιος 2015 www.Othodoxia.gr), Αβέρωφ

Ερώτησι: Ένας περίφημος ύμνος της Εκκλησίας μας ονομάζει την Παναγία ουρανό: «Αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη οὐρανὸς καὶ ναὸς τῆς θεότητος». Θα θέλατε, π. Βασίλειε, να συζητήσουμε λίγο τη θέσι της Πλατυτέρας των Ουρανών μέσα στην Ορθόδοξή μας Εκκλησία;

Καλοκαίρι. Βλέπω τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πέρα στο δρόμο. Με την ελάχιστη παρατηρητικότητα, ανάμεσα στις άλλες προ των οφθαλμών ρέουσες εικόνες, προβάλλουν στην πλειονότητά τους επαναλαμβανόμενες ως ακριβές αντίγραφο η μια κατόπιν της άλλης αυτές του θήλεος φύλου, πάσης ηλικίας, συνθέτοντας κατά ασχήμονα και απειρόκαλο τρόπο μια αισθησιακή, επιτηδευμένη, αφύσικη και εν πολλοίς απροκάλυπτη, «αποκαλυπτική» και προκλητική παρέλαση, έναν «ξενισμό» παντελώς άγευστο της «ευωδίας», που αναδύει μέσα από τους αιώνες η ιστορία της Ρωμιάς γυναίκας.

Η κρατούσα νοοτροπία, με τον κατακερματισμό της συνολικής εικόνας του θείου και χαριτωμένου πλάσματος, με τη δημιουργία σύγχυσης στο πρότυπο της γυναίκας, που είναι η Παναγία μας, με την επιχείρηση διαγραφής της ιδιαιτερότητας της αποστολής αυτού του φύλου και με την επίμονη προσπάθεια αποκάλυψης και προβολής σε δημόσια θέα των μελών του σώματος, που έχουν εκ φύσεως ιερή αποστολή -επινόηση δυτικής προέλευσης, αισθησιακού χαρακτήρα και ολότελα ξένης προς την ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας - πέτυχε να επιβληθεί και να επικρατήσει. Ως μη ορθά δε αξιολογημένη για την καταλυτική της δύναμη επί του ορθόδοξου ήθους, «εισέβαλε» στη ζωή ακόμη και των λεγόμενων ηθικών ανθρώπων, αλλά και πολλών ενσυνείδητα αγωνιζόμενων χριστιανών.

Καθιερώθηκε λοιπόν και στη δική μας απροετοίμαστη κοινωνία, η οποία είναι πλέον πεπεισμένη, πως δε συμβαίνει τίποτε με όλον αυτόν για τη γυναικεία φύση και ύπαρξη ξεπεσμό, που δίνει το στίγμα της οριστικής μετάλλαξης αυτής και της αποστολής της στη ζωή. Για τη γυναίκα κόρη. Για τη γυναίκα σύζυγο. Για τη γυναίκα μητέρα. Για τη γυναίκα γιαγιά. Για τη γυναίκα, σύμβολο της συστολής, της σεμνότητας, της αιδούς.

Ρεύμα ισχυρό πλέον στην πληγωμένη από τον εκδυτικισμό κοινωνία μας.

Κακέκτυπο προδοτικό προς τους αρχαίους προγόνους μας:

«άμα δε και κιθώνι εκδυομένω συνεκδύεται και την αιδώ η γυνή». (Ηρόδοτος) Απ΄τη στιγμή που η γυναίκα θα βγάλει το ρούχο της, ταυτόχρονα πετάει και την ντροπή.

Αλλά και προς τους Αγίους μας:

«άνθος έν εστι γυναιξίν εράσμιον, εσθλόν έρευθος». (Γρηγ. Ο Θεολόγος) Το πιο θελκτικό και όμορφο λουλούδι στις γυναίκες, είναι το υπέροχο κοκκίνισμα της ντροπής.

Όλα αυτά ακροθιγώς, σαν αφορμή για το θέμα «Αιδώς» και η συνέχεια σε ένα μικρό βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μια εικοσαετία περίπου.

Τίτλος του: «ΑΙΔΩΣ» και συγγραφέας ο αείμνηστος Μιχαήλ Μιχαηλίδης. Εκεί μπορεί να ενημερωθεί κάθε καλοπροαίρετος ανήσυχος νους και να προβληματιστεί περί του θέματος.

Απλό και προσιτό στην κατανόησή του από τον καθένα και πάντα επίκαιρο, όπως επίκαιρη και διαχρονική παραμένει και η αιδώς ως έννοια εφαρμοσμένη, αλλά και εφαρμόσιμη και εφαρμοστέα.

Παραθέτω τον πρόλογο του βιβλίου, εκδόσεων «Άγιος Νικόλαος»:

«Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το ναυάγιο του «Τιτανικού» υπήρξε το πιο τρομακτικό στην ιστορία της θάλασσας.

«Αβύθιστο» το είπανε, μα στο παρθενικό του ταξίδι χτύπησε σε παγόβουνο και βούλιαξε στα βαθιά νερά του Ατλαντικού.

Λήγοντος του εικοστού αιώνα, ένα άλλο ναυάγιο-πολύ πιο τρομακτικό- βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται για το ναυάγιο της Ευρώπης.

Μόνο της Ευρώπης; Όλης της ανθρωπότητας. Ένα χωρίς προηγούμενο ναυάγιο. Μια πρωτόγνωρη παρακμή των ηθικών αξιών και του πολιτισμού. Μια παρακμή που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μαρασμό και τον πνευματικό θάνατο.

Τα «δρώμενα» σε όλα τα επίπεδα, το πιστοποιούν και το προσυπογράφουν. Ένας τεχνολογικός γιγαντισμός, που στηρίζεται σε καλαμένια πόδια. Μια παχυσαρκία, που δεν αφήνει το πνεύμα να ισχυροποιηθεί. Μια ποιότητα ζωής με τυρί και λουκάνικο, αλλά με ψυχή που λιμοκτονεί.

Όσο ξεψυχάει η αιδώς, πεθαίνει μαζί της η ομορφιά, ο πολιτισμός, ο άνθρωπος.

Σκοπός του βιβλίου: Να σημάνει συναγερμό για την περιφρούρηση των μεγάλων αξιών της ζωής, όπως είναι η Αιδώς, και το διαμάντι της σεμνότητας.

Με τη βοήθεια του Θεού, υπάρχει ελπίδα».

Στο πρώτο κεφάλαιο, μεταξύ άλλων γράφει:

«Ελάχιστες λέξεις στο ελληνικό λεξιλόγιο έχουν τόσο αμέτρητο βάθος και τόσον πλούτο εννοιών και συναισθημάτων, όσο η αιδώς. Είναι μια λέξη με απέραντο ηθικό περιεχόμενο. Με κάποια προέκταση, θα λέγαμε πως είναι μια σύνοψη της ηθικής ή μια έκφραση του όλου ηθικού νόμου. Συγκεφαλαιώνει όλες μαζί τις αρετές. Η Ιωάννα Τσάτσου στέκεται με θαυμασμό και αναφωνεί:

Κάποτε τον παληό καιρό

Άγραφος ακόμα ο νόμος

ελεύθερος ο άνθρωπος

από το φόρτο της γνώσης

στην πρώτη διδαχή

μια λέξη

«Αιδώς»

Μια λέξη για τους άριστους

που κλείνει όλους τους νόμους

τη συστολή, το σεβασμό

και την ευγένεια.

Σχολιάζοντας το μικρό, αλλά συμπυκνωμένο από νοήματα, ποίημα, ο Σαράντος Καργάκος σημειώνει: «Η ποιήτρια τοποθετεί τη λέξη «αιδώ» στο κέντρο του ποιήματος, όπως τον παληό καιρό ήταν τοποθετημένη στο κέντρο της κοινωνικής ζωής και διαμόρφωνε το ήθος των παλαιών ανθρώπων. Έτσι απομονωμένη, μοιάζει με φωτιστική εστία που φωτίζει το υπόλοιπο λεκτικό στερέωμα».

Όσες καλοπροαίρετες ψυχές έχουν ενδιαφέρον, ανησυχίες και ερωτηματικά, μπορούν να καταφύγουν σ΄ αυτό το μικρό βιβλίο. Θα αποκτήσουν γνώσεις, για τις οποίες μέχρι τώρα δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ενημερωθούν και να προβληματιστούν, προς ωφέλεια πνευματική.

Είναι κρίμα να κλείσουμε το άρθρο, χωρίς να καταφύγουμε στην Καινή Διαθήκη, στην οποία η λέξη «αιδώς» αναφέρεται δύο φορές.

Στην προς Εβραίους επιστολή: «Διὸ βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες ἔχωμεν χάριν, δι' ἧς λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας». (Εβρ. 12, 28) Η αιδώς και η ευλάβεια αναφέρονται στη διάθεσή μας απέναντι στο Θεό. Από μόνη της η αιδώς έχει την έννοια του σεβασμού και του δέους. Να «ντραπούμε» το Θεό.

Στην Α΄ προς Τιμόθεον: «Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεί». (Α΄ Τιμ. 2,9) Εδώ αναφέρεται στο ντύσιμο και το στόλισμα των γυναικών κατά τη δημόσια λατρεία.

Ο Ζιγαβηνός ερμηνεύει: «Λέγοντας δε (ο απόστολος Παύλος) εν καταστολή κοσμίω, μετά αιδούς και σωφροσύνης, απαγόρευσε όσα καλλυντικά επαλείφονται στα μάγουλα και τα βαψίματα των ματιών και το λικνιστό βάδισμα και τη χαύνη, προκλητική φωνή».

Και συνεχίζει ο Χρυσόστομος: «και το φιλήδονο βλέμμα, που είναι πλήρες από κάθε πορνική διάθεση, το επιμελημένο ανασήκωμα της καλύπτρας του προσώπου, τη ζώνη την εντυπωσιακή, τα εξεζητημένα υποδήματα». (Π. Τρεμπέλα, Υπομνήματα)

Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται παρακάτω και σε άλλου είδους καλλωπισμούς. Την επιτηδευμένη κόμμωση, τα χρυσά βραχιόλια και δαχτυλίδια, τα σκουλαρίκια, τα πολυτελή ρούχα. Και καταλήγει πως τα αγαθά έργα ενώπιον του Θεού είναι ο καλύτερος στολισμός.

Πηγή: Ακτίνες