Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο. Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 27η Απριλίου 2015
ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ
Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο. Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας!
Και φθάσαμε στο τραγικό κατάντημα να διδάσκουν στους φοιτητές μας την πλάνη και την αίρεση, αντί να δίδουν την μαρτυρία της αληθείας της Ορθοδόξου πίστεως. Το δε τραγικότερο είναι ότι όλα αυτά συντελούνται όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με την ολόθυμη συμπαράσταση και σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των Ιεραρχών μας.
Πριν από μερικούς μήνες με έκπληξη και οδύνη πληροφορηθήκαμε από τα ιστολόγια και τις εφημερίδες, την απόφαση των καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. για την ίδρυση, εντός της εν λόγω Σχολής, κατευθύνσεως ισλαμικών σπουδών, ώστε να διδάσκεται και η πλάνη του Ισλάμ, ο νεοαρειανισμός, που αρνείται τον Τριαδικό Θεό και στη θέση του τοποθετεί τον πρωτιστεύοντα του Αραβικού πολυθεϊστικού συστήματος του «Ιλάχ Αλλάχ». Και σαν να μην έφθανε το οδυνηρό αυτό πλήγμα στο σώμα της Εκκλησίας, ήρθε και δεύτερο πλήγμα από το ίδιο Τμήμα της ίδιας Σχολής: Η διοργάνωση Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδας από κοινού με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Graz με θέμα: «Πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών στον 21ο αιώνα». Η ημερίδα αυτή δεν στόχευε απλώς στην διεθνή προβολή και ανάδειξη του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ως «Προτύπων Θρησκευτικών Ηγετών». Κυρίως και πρωτίστως στόχευε στην ανατροπή του αρνητικού κλίματος και της αρνητικής εικόνος, που δημιουργήθηκε πανελληνίως και διεθνώς,για τα δύο αυτά πρόσωπα, μετά την δημοσίευση και κυκλοφορία από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», πριν από μερικούς μήνες του ομολογιακού κειμένου με τίτλο: «Η νέα Εκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου» και της ανοικτής επιστολής του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄.
Από την μέχρι τώρα ζωή και πολιτεία των δύο αυτών ανδρών, από τα λόγια και τις πράξεις των μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι υπήρξαν πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών; Κάθε άλλο. Αντίθετα μάλιστα. Διότι ποιά είναι τα αληθινά πρότυπα, τα οποία οφείλουν να μιμηθούν οι σημερινοί εκκλησιαστικοί μας ηγέτες; Ασφαλώς οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι συνδύασαν στη ζωή τους το πατριαρχικό, ή το αρχιερατικό αξίωμα, με την αγία και ενάρετη ζωή, με την ορθή πίστη και το ομολογιακό τους φρόνημα, με τους αγώνες των εναντίον των αιρέσεων της εποχής των, με τους διωγμούς και τις θλίψεις που υπέφεραν υπέρ της Ορθοδοξίας. Και τέτοιοι υπήρξαν, όπως γνωρίζουμε ο Μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και πολλοί άλλοι. Το παρά πάνω μνημονευθέν κείμενο της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών» είναι ένα κείμενο που υπέγραψαν μέχρι στιγμής έξι επίσκοποι, εκατοντάδες κληρικοί, ηγούμενοι Ιερών Μονών, αρχιμανδρίτες, εφημέριοι Ιερών Ναών, μοναχοί και μοναχές και χιλιάδες λαϊκοί, είναι ένα κείμενο που κανείς, μα απολύτως κανείς, ούτε ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, ούτε κάποιος Αρχιερεύς, ή κληρικός των κύκλων του Φαναρίου, ούτε ακαδημαϊκός διδάσκαλος των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ούτε κάποιοι από τους εισηγητές της διοργανωθείσης Ημερίδος, που με τις εισηγήσεις των έσπευσαν να εγκωμιάσουν τον Οικουμενικό, δεν τόλμησε να ανατρέψει και που αποδεικνύει τα πράγματα ουσιωδώς! Έχει ήδη καταγραφεί στην εκκλησιαστική μας ιστορία, στην ιστορία του αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού. Το κείμενο αυτό είναι ένα αγκάθι, ένας δρυμύτατος έλεγχος, ένας καταπέλτης της πλάνης, ένα κείμενο, το οποίο επειδή δεν μπορούν να ανατρέψουν και εξουδετερώσουν, απλώς το προσπερνούν αδιάφορα. Και επιδίδονται σε Ημερίδες με εγκώμια, νομίζοντας έτσι, ότι θα εξαπατήσουν τον πιστό λαότου Θεού. Πλανώνται όμως πλάνη οικτρά, διότι ο πιστός λαός του Θεού έχει ήδη αφυπνιστεί.
Τι να πούμε τώρα και για τον «Πάπα» κ. Φραγκίσκο τον Α΄; Πραγματικά φρίττει κανείς,όταν βλέπει ακαδημαϊκούς διδασκάλους της Θεολογίας να εγκωμιάζουν και να προβάλλουν ως πρότυπο θρησκευτικού ηγέτη έναν αιρεσιάρχη και διερωτάται, μέχρι ποίου άραγε βαθμού έχει προχωρήσει η διάβρωση των Θεολογιών μας Σχολών; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τον Μέγα Αθανάσιο να εγκωμιάζει τον Άρειο, ή τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να εγκωμιάζει τον Βαρλαάμ; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τους αγίους Πατέρες, να ονομάζουν τις αιρετικές παρασυναγωγές ως Ορθόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες; Να θεωρούν τον Παπισμό, που καταδικάστηκε ως αίρεση από πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων, ως αληθή Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; Και όμως αυτά που για τους αγίους Πατέρες είναι αδιανόητα, δεν είναι καθόλου αδιανόητα για τους καθηγητές των Θεολογικών μας Σχολών. Άραγε έμεινε τίποτε όρθιο στην Ορθόδοξη Ακαδημαϊκή Θεολογία, ή μήπως τα πάντα κατεδαφίστηκαν;
Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις, που μας δίδει σχετικά με το πρόσωπο του σημερινού «Πάπα» Φραγκίσκου του Α΄ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε μια σχετικά πρόσφατα, (13.11.2013), δημοσιευθείσα πολυσέλιδη επιστολή του προς αυτόν. Αποκαλύψεις ανατριχιαστικές, που μαρτυρούν και αποδεικνύουν, ότι πρόκειται περί ενός σκοτεινού και διαβεβλημένου προσώπου, περί ενός προσώπου, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για αξιόποινες πράξεις και επομένως υπόλογου όχι μόνον έναντι της Θείας, αλλά και της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Εσείς, Εκλαμπρότατε, ο τότε ‘έπαρχος’ Αργεντινής για την Societas Jesu, (Τάγμα Ιησουϊτών),Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σήμερα Φραγκίσκος Α΄ σχετιζόσασταν άμεσα με την απαγωγή και τα βασανιστήρια των Ιησουϊτών Ορλάντο Γιόριο και Φρανσίσκο Γιάλικς από την στρατιωτική Χούντα τον Μάϊο του 1976. Το ίδιο θέμα ανέφερε και η γνωστή εφημερίδα Los Angeles Times την 1.4.2005, όπου περιεχόταν και η πληροφορία ότι ο Ιησουΐτης Ορλάντο Γιόριο Σας κατηγόρησε ευθέως, τον τότε έπαρχο του Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ότι κυριολεκτικά τον παραδώσατε στα τάγματα θανάτου της Χούντας, αρνούμενος να προσφέρετε κάλυψη στον ίδιο και στον Ιησουΐτη Γιάλικς ενώπιον του καθεστώτος για το κήρυγμά τους στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες. Τον ίδιο χρόνο η γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση εναντίον Σας, του Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου, με την κατηγορία της συνομωσίας με την εγκληματική χούντα του στρατηγού Βιντέλα, κατηγορία που επανέλαβαν το 2010 οι επιζώντες του βρώμικου πολέμου της στρατιωτικής Χούντας της Αργεντινής, όπως προβλήθηκε στην Εφημερίδα El Mundo. Κατά την πορεία της δίκης, που ξεκίνησε μετά την μήνυση της Μύριαμ Μπρέγκμαν, Εσείς, ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, αρνηθήκατε να παραστείτε σε ανοικτή δίκη και οι απαντήσεις Σας, όταν τελικά καταθέσατε, ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αοριστίες. […] Το 2006 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι στο βιβλίο του ‘Σιωπή’ Σας καταγγέλλει, τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκο Α΄, ως άμεσο συνεργάτη της Χούντας του Βιντέλα, βασιζόμενος στις προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικών ‘κληρικών’, από τους οποίους αφαιρέσατε ως ο τότε ‘επίσκοπος’ Μπουένος Άϊρες και ‘έπαρχος’ Αργεντινής της ‘Εταιρείας του Ιησού’ Μπεργκόλιο, την άδεια για άσκηση ιεραποστολικού έργου στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην Χούντα του Βιντέλα να τους συλλάβουν. Είναι σημαντική η πληροφορία, που δίνει η γνωστή δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν και που στηρίζεται στις καταθέσεις των Ιησουϊτών Γιόριο και Γιάλικς, ότι μετά τα βασανιστήρια στις φυλακές της Χούντας, τους έριξαν από ελικόπτερο, για να τους δολοφονήσουν, αλλά αυτοί επέζησαν για να διηγούνται τα κατορθώματα και την ‘αγάπη’ Σας, του εμφανιζομένου ως ανθρωπιστού κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου Α΄. […] Η ημερήσια εφημερίδα ‘Η Ελλάδα αύριο’ της 15ης έως και 17ης Μαρτίου 2013 κατέρριψε την προπαγάνδα του Βατικανού για Σας, Εκλαμπρότατε, με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, το οποίο τεκμηρίωνε με φωτογραφίες, έγγραφα και πολυσέλιδο ρεπορτάζ ότι Εσείς, Εκλαμπρότατε, ήσαστε ο αγαπημένος της μυστικής Αμερικανικής υπηρεσίας CIA και του ανθέλληνος υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσσινγκερ κατά την εποχή, την οποία κηρύχθηκε δικτατορία στην Αργεντινή κατά την δεκαετία του 1970, υπό τον στρατηγό Χόρχε Βιντέλ, ο οποίος το 1985 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη».
Επίσης σύμφωνα με την ειδησεογραφία «η εκδήλωση για τους δύο θρησκευτικούς ηγέτες είναι μια παράλληλη εκδήλωση του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., 20 και 21 Απριλίου, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Καθολικής Εκκλησίας και με θέμα: “Ο Πάπας Λέων Α΄, ως γέφυρα διαλόγου Ανατολής και Δύσης”. Το διήμερο Συνέδριο αναμένεται να φωτίσει ενδιαφέρουσες πτυχές της δράσης του πάπα Λέοντα, (440-461 μ. Χ.), ο οποίος στις Ορθόδοξες πηγές χαρακτηρίζεται ως στύλος της Ορθοδοξίας και άγιος της Εκκλησίας, καθώς υπήρξε μέγας θεολόγος, πολυγραφότατος, με μεγάλη κατάρτιση, ήθος και προσήλωση στην Ορθόδοξη παράδοση».
Η επιλογή από την οργανωτική επιτροπή του εν λόγω Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου του Αγίου Πάπα Λέοντα του Α΄, πιστεύουμε, ότι είναι ατυχέστατη. Διότι ο Άγιος Λέων ο Α΄, καθώς και όλοι οι άγιοι Πάπες, που έζησαν την πρώτη χιλιετηρίδα μέχρι της καταλήψεως του Πατριαρχείου της Δύσεως από τους αιρετικούς Φράγκους το 1009 μ. Χ., υπήρξαν προασπιστές και ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεως. Εν προκειμένω ο Άγιος Λέων ο Α΄ υπήρξε ο υπέρμαχος της Ορθοδόξου πίστεως κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, διότι με τον περίφημο «Τόμο» του, στηλίτευσε τον Μονοφυσιτισμό και συνέβαλε στην διατύπωση του Ορθόδοξου δόγματος στην Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδο. Είναι δε βέβαιο, ότι αν ζούσε σήμερα ο άγιος, όχι μόνον δεν θα δεχόταν να παίξει το ρόλο μιας γέφυρας για έναν ατέρμονα «διάλογο Ανατολής και Δύσης», που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε άκαρπος και επιζήμιος, αλλά θα έκανε το ακριβώς αντίθετο. Κατ’ αρχήν θα έκανε το παν για την επάνοδο του Παπισμού στους κόλπους της Μιας, Αγίας, Καθολικής, Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θα αγωνιζόταν για την αποβολή κάθε αιρετικής διδασκαλίας, που επισώρευσε ο Παπισμός μέχρι των ημερών μας. Προ πάντων θα όρθωνε το ανάστημά του και θα αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις μέχρι θανάτου για την καταπολέμηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Θα κατέβαλε συντονισμένες προσπάθειες για την σύγκληση Οικουμενικής Πανορθοδόξου Συνόδου, στην οποία θα πρωτοστατούσε για την καταδίκη του Οικουμενισμού.
Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, φέρνουμε στη μνήμη μας τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «Όταν έλθη ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί, επέρχεται δε αυτώ ατιμία και όνειδος» (Παροιμ.18,3). Όταν ο ασεβής, μετά από αλλεπάλληλες πτώσεις στην αμαρτία, φθάσει σε βάθος κακών, πωρώνεται πλέον και περιφρονεί τα πάντα. Επακολουθεί δε σ’ αυτόν ντροπή και καταισχύνη. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το παρά πάνω χωρίο παρατηρεί: «Η ψυχή ώσπερ ύς (όπως ο χοίρος), εγκυλιομένη βορβόρω ήδεται, (που αισθάνεται ευχαρίστηση, να κυλιέται στον βούρκο), ούτω και αυτή υπό της κακής συνηθείας καταχωσθείσα, ουδέ αίσθησιν λαμβάνει της δυσωδίας των αμαρτημάτων» (ούτε καν αισθάνεται την δυσωδία των αμαρτημάτων της).Όταν ο άνθρωπος αρχίζει, να κατρακυλάει στο βόθρο της αιρέσεως του Οικουμενισμού και του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, και προσθέτει την μία πτώση μετά την άλλη, χωρίς να μετανοεί, τότε φθάνει σε βάθος κακών, δεν αισθάνεται το πνευματικό του κατάντημα, διότι πωρώνεται η συνείδησή του. Στην κατάσταση αυτή καταφρονεί τα πάντα, δεν δέχεται νουθεσίες, επιμένει στην αίρεση, είναι πρακτικά αθεράπευτος. Όταν μάλιστα συμβαίνει να κατέχει και πανεπιστημιακούς τίτλους, που τον φουσκώνουν με έπαρση και τρέφουν μέσα του την αυτοπεποίθηση στις γνώσεις του, τότε πραγματικά είναι των αδυνάτων αδύνατον η μετάνοια των ανθρώπων αυτών. Μπορούμε άραγε να έχουμε ελπίδες μετανοίας για τους καθηγητές μας, οι οποίοι λησμονούν, ως αποδεικνύεται, τον λόγον του Σωτήρος μας «μηδέ κληθήτε καθηγηταί, είς γαρ υμών εστιν ο καθηγητής ο Χριστός» (Ματθ.23,10), ώστε να μαθητεύσουν διά της προσωπικής μετοχής και εμπειρίας εις Αυτόν;
Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ακτίνες
Εάν ελέγχει κανείς το πετρέλαιο, κυριαρχεί στις χώρες, ενώ εάν ελέγχει τα τρόφιμα, κυριαρχεί επάνω στους ανθρώπους – οπότε τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα είναι ένα είδος βιολογικών όπλων, με στόχο τη διεξαγωγή πολέμων
|
«Είμαστε μόλις στο ξεκίνημα της κατανόησης των πολύπλοκων επιδράσεων της διατροφής, στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Μία επιστημονική μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε από το περιοδικό Science το Δεκέμβριο του 2002, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι,
«Τα μόρια των τροφίμων ενεργούν όπως οι ορμόνες, οι οποίες ρυθμίζουν τη λειτουργία του σώματος και ενεργοποιούν την κυτταρική διαίρεση. Τα μόρια αυτά μπορούν να προκαλέσουν πολυποίκιλες, έντονες ψυχικές ανισορροπίες, οι οποίες κυμαίνονται από την αδυναμία αυτοσυγκέντρωσης και την υπέρ-κινητικότητα, έως τις πολύ σοβαρές ψυχολογικές ασθένειες. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν γνωρίζουμε ποιά μόρια σε ποιά τρόφιμα, έχουν ποιό αποτέλεσμα. Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το ότι, η σύνθεση των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων μπορεί να αλλάξει ριζικά, χωρίς να το γνωρίζουμε».
Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα διαθέτουν γονίδια, τα οποία έχουν εισαχθεί στο DNA τους. Εν τούτοις, τα γονίδια δεν είναι όπως τα παιχνίδια Lego, στα οποία η κάθε εικόνα μπαίνει στη θέση της. Η εισαγωγή γονιδίων δημιουργεί απρόβλεπτες, μη ανατρέψιμες αλλαγές - όπως στο παράδειγμα ενός πειράματος, όπου η εισαγωγή γονιδίων άλλαξε την ποσότητα της παραγόμενης πρωτεΐνης.
Δεν είναι όμως μόνο αυτή καθαυτή η συγκεκριμένη αλλαγή το πρόβλημα, αλλά το ότι μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα – μέσω πολύπλοκων επιδράσεων, κάτω από την επιφάνεια».
|
Άρθρο
Η γεωργία αποτελεί τα θεμέλια κάθε κοινωνίας – αφού χωρίς τρόφιμα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ζωή σε μία χώρα, ούτε εθνική ανεξαρτησία. Το αυτονόητο αυτό γεγονός γίνεται δυστυχώς αντιληπτό από ελάχιστους ανθρώπους, καθώς επίσης από μερικά μόνο κράτη – με αποτέλεσμα να μην δίνεται η απαιτούμενη σημασία από κανέναν (κάτι που ισχύει πολύ συχνά και για το νερό – το δεύτερο βασικό συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης).
Στα πλαίσια αυτά υποτιμούνται οι τοποθετήσεις, οι επενδύσεις ευρύτερα στην αγροτική γη, παρά το ότι, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, θα είναι οι πλέον κερδοφόρες – ειδικά σε χώρες, όπως η Ελλάδα, στις οποίες οι τιμές της αγροτικής γης έχουν καταρρεύσει, σαν αποτέλεσμα της κρίσης χρέους, καθώς επίσης της υπερβολικής φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας.
Περαιτέρω, με βάση μία έρευνα που δημοσιεύθηκε το Μάιο, εκ μέρους της οργάνωσης GRAIN (πηγή), οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις παράγουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων παγκοσμίως – επειδή λειτουργούν πολύ πιο αποδοτικά και παραγωγικά, σε σχέση με τις μεγάλες εταιρείες. Εάν δε ενισχύονταν σωστά από ένα κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο, θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να εκθρέψουν τον παγκόσμιο πληθυσμό – παρά την αλματώδη αύξηση του.
Εν τούτοις, πάντοτε κατά την σοβαρότατη επιστημονική έρευνα, οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις έχουν στην κατοχή τους λιγότερο από το 25% των εδαφών, τα οποία χρησιμοποιούνται διεθνώς για τη γεωργική καλλιέργεια - ενώ, λόγω της συνεχώς αυξανόμενης συγκέντρωσης της γης στα χέρια των μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων, όλο και περισσότεροι γεωργοί, καθώς επίσης μικρές επιχειρήσεις εγκαταλείπουν τις καλλιέργειες τους, αδυνατώντας να επιβιώσουν.
Εάν λοιπόν δεν δοθεί ένα τέλος στην επικίνδυνη αυτή εξέλιξη, εκ μέρους των κρατών, ο πλανήτης δεν θα είναι σύντομα σε θέση να παράγει αρκετά τρόφιμα, για να εκθρέψει τον ανθρώπινο πληθυσμό – γεγονός που έχουμε επισημάνει με την ανάλυση μας «Επισιτιστική απειλή».
Πόσο μάλλον όταν ληστεύεται παγκοσμίως η αγροτική γη με διάφορες μεθόδους (αρπαγή γης), από τους πλούσιους και ισχυρούς του πλανήτη – οι οποίοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα εδάφη για καταστροφικές μονοκαλλιέργειες (όπως, για παράδειγμα, με στόχο την παραγωγή βιοκαυσίμων), μολύνοντας τα επί πλέον με γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους.
Συνεχίζοντας, μία αγροτική οικογένεια παράγει κατά κανόνα κυρίως τρόφιμα για την κάλυψη των δικών της αναγκών, αυτών της τοπικής κοινωνίας ή της εσωτερικής αγοράς της χώρας της. Αντίθετα, οι πολυεθνικοί όμιλοι τροφίμων εξαγοράζουν τη γόνιμη αγροτική γη, η οποία είναι περιορισμένη, παράγοντας είτε πρώτες ύλες και αγαθά, τα οποία δεν ανήκουν στον τομέα των τροφίμων, είτε αγροτικά προϊόντα, τα οποία εξάγουν με κέρδος στις διεθνείς αγορές – με γνώμονα συχνά τις ανάγκες διατροφής των πλουσίων.
Η διαδικασία αυτή οδηγεί τις μικρές αγροτικές κοινότητες στη φτώχεια και στην εξαθλίωση ενισχύοντας την ανασφάλεια, όσον αφορά τη διατροφή των μαζών. Η GRAIN λοιπόν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, η συγκέντρωση της γόνιμης αγροτικής γης σε συνεχώς λιγότερα χέρια, είναι σε άμεση σχέση με τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων, οι οποίοι υποφέρουν από διαρκή πείνα (γράφημα – με κόκκινο τρίγωνο οι χώρες με υπερβολικό υποσιτισμό του πληθυσμού τους).
Εμπόριο γης - οι χώρες που αγοράζουν ή νοικιάζουν γη (κίτρινη επιφάνεια) και οι χώρες που πωλούν ή νοικιάζουν γη σε τρίτους (γαλάζια επιφάνεια).
Κατάσταση υποσιτισμού (τρίγωνα) – οι λαοί σε κατάσταση ελάχιστου υποσιτισμού (λευκό), σε κατάσταση πείνας (πορτοκαλί) και σε κατάσταση ακραίας πείνας σε βαθμό που καταλήγει στο θάνατο (κόκκινο).
Προφανώς συνδέεται και με την ανεργία, αφού ο μοναδικός τρόπος καταπολέμησης της είναι η αύξηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων - επειδή οι πολυεθνικές μειώνουν σταθερά τις θέσεις απασχόλησης, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας τους, αντικαθιστώντας παράλληλα όσο μπορούν τους ανθρώπους με μηχανές.
Η νόμιμη φοροδιαφυγή δε εκ μέρους τους, με νόμους που καταφέρνουν να επιβάλλουν με τη βοήθεια του χρηματισμού της πολιτικής εξουσίας, δεν στερεί μόνο έσοδα από τα κράτη – αλλά, κυρίως, λειτουργεί «αθέμιτα ανταγωνιστικά», εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Εάν λοιπόν δεν αντιστραφεί η τάση, τόσο στον τομέα της γεωργίας, όσο και στα υπόλοιπα, ο πλανήτης θα περάσει πολύ δύσκολες ημέρες – παρά το ότι έχει τη δυνατότητα να προσφέρει ένα καλό βιοτικό επίπεδο στους κατοίκους του. Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από την απλή διαίρεση του παγκόσμιου ΑΕΠ (περί τα 70 τρις $), με τον παγκόσμιο πληθυσμό (περί τα 7 δις) – η οποία δίνει ένα μέσο κατά κεφαλή εισόδημα της τάξης των 10.000 $.
Ολοκληρώνοντας, το αμερικανικό ινστιτούτο Oakland (πηγή) ανέφερε πρόσφατα ότι, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα θα χαρακτηριστούν στην ιστορία ως ένας άνευ προηγουμένου αγώνας ταχύτητας, με στόχο την ιδιοκτησία της αγροτικής γης.
Μεταξύ των ετών 2000 και 2001, αγοράστηκε ή ενοικιάστηκε μία συνολική έκταση 2 εκ. τετραγωνικών μέτρων (οκτώ φορές όσο είναι η Αγγλία), εκ μέρους των μεγάλων επιχειρήσεων – συχνά εις βάρος της εξασφάλισης τροφής των τοπικών κοινωνιών, καθώς επίσης των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας τους.
Η Monsanto στην Ινδία
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα, όσον αφορά την παγκόσμια διατροφή (πάντοτε εξαιρείται η ανώτατη εισοδηματική τάξη, η οποία διαμορφώνει άλλους κανόνες για τον εαυτό της, καθώς επίσης διαφορετικούς για τις «ανόητες μάζες»), είναι τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα – με τον αμερικανικό όμιλο Monsanto να θεωρείται ως η «απειλή νούμερο ένα» για τους απλούς ανθρώπους, στο συγκεκριμένο τομέα.
Στο παράδειγμα της Ινδίας, οι μικρές αγροτικές επιχειρήσεις αποτελούν το 92% του συνόλου, καλλιεργώντας μόλις το 40% της συνολικής αγροτικής γης που χρησιμοποιείται για την παραγωγή τροφίμων – συνιστώντας το θεμέλιο της διατροφής του πληθυσμού.
Στη σημερινή εποχή όμως γίνονται προσπάθειες με όλα τα διαθέσιμα μέσα, με στόχο την εκδίωξη των αγροτών από τη γη τους – ενώ, από το 1997 και μετά, εκατοντάδες χιλιάδες Ινδοί αγρότες έχουν αυτοκτονήσει. Αρκετοί δε άλλοι είναι βυθισμένοι σε τεράστιες οικονομικές δυσκολίες ή έχουν εγκαταλείψει τις ιδιοκτησίες τους, λόγω της υπερχρέωσης τους – γεγονός που διευκόλυνε την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (GMO), καθώς επίσης την «απορρύθμιση» της γεωργίας της χώρας.
Περαιτέρω, ο βιοτεχνολογικός όμιλος Monsanto κυριαρχεί ήδη στην ινδική παραγωγή και βιομηχανία βαμβακερών προϊόντων, καθορίζοντας όλο και περισσότερο την αγροτική πολιτική της χώρας - ενώ μέσω γενναιόδωρης χρηματοδότησης, επιβάλλει ήδη τα δικά του μοντέλα και κατευθύνσεις, στους ερευνητικούς οργανισμούς και στα Πανεπιστήμια της Ινδίας που ασχολούνται με τη γεωργία.
Λόγω του τρόπου, με τον οποίο λειτουργεί, καθώς επίσης της συστηματικής επιρροής και ελέγχου όλων των ινστιτούτων της χώρας, ο όμιλος παρομοιάζεται με τη βρετανική φημισμένη επιχείρηση του παρελθόντος, η οποία κυριαρχούσε εξ ολοκλήρου στην Ινδία – με τη «Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών» (East India Company). Φυσικά δε κάνει ότι θέλει στη χώρα, όσον αφορά τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα – ανεξαρτήτως του τρομακτικού κόστους για τον εγχώριο πληθυσμό.
Την ίδια στιγμή τόσο η Monsanto, όσο και η υπόλοιπη γενετική βιομηχανία διαδίδουν ένα τεράστιο, ανήθικο κυριολεκτικά ψέμα - το ότι δηλαδή τα γενετικά τροποποιημένα δηλητήρια είναι απαραίτητα, για να εξασφαλιστεί η διατροφή του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού του πλανήτη και ειδικά της Ινδίας.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού, από μία άλλη μελέτη της «GRAIN», η οποία χρηματοδοτήθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και δημοσιεύθηκε το 2008 (International Assessment of Agricultural Knowledge Science and Technology for Development, IAASTD), διαπιστώθηκε ότι, οι μικρές παραδοσιακές αγροτικές επιχειρήσεις ιδιωτικής ιδιοκτησίας, σε χώρες με χαμηλά εισοδήματα μπορούν, μέσω των αγροτικών-οικολογικών συστημάτων, να εξασφαλίζουν τη συνεχή διατροφή των κατοίκων τους, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η «Διαρκής Επιτροπή Αγροτικών Υποθέσεων» τώρα της βουλής της Ινδίας συμφώνησε ομόφωνα στο ότι, οι γενετικά μεταλλαγμένοι σπόροι, καθώς επίσης τα αντίστοιχα λιπάσματα και τρόφιμα, είναι βλαβερά για την υγεία των ανθρώπων, των ζώων και του περιβάλλοντος – δίνοντας στην εντολή στον προηγούμενο πρωθυπουργό της χώρας να τα απαγορεύσει.
Εν τούτοις, παρά την απόφαση της Βουλής, τα αποδεικτικά στοιχεία, καθώς επίσης τις προσπάθειες να απαγορευθούν, δεν έχει συμβεί ακόμη τίποτα – αφού οι όμιλοι βρίσκουν τρόπους για να το αποφύγουν. Η πρόταση να απαγορευθούν οι γενετικές έρευνες επιβεβαιώθηκε επίσης από τους τεχνικούς ειδικούς του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας – το οποίο είχε συγκληθεί για το συγκεκριμένο σκοπό.
Το έγκλημα
Η βιοτεχνολογία, καθώς επίσης οι πολυεθνικοί όμιλοι παραγωγής γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, προσπαθούν μαζικά να επηρεάσουν την επιστήμη – χρηματοδοτώντας κρυφά και παράγοντας σκόπιμα λανθασμένες έρευνες υπέρ των συγκεκριμένων προϊόντων, σαμποτάροντας παράλληλα τις μελέτες ανεξάρτητων ινστιτούτων, σύμφωνα με τις οποίες τα μεταλλαγμένα δηλητήρια είναι εξαιρετικά επιβλαβή για την ανθρώπινη υγεία.
Μεταξύ άλλων, παραποιούν τα στοιχεία και δυσφημίζουν σκόπιμα εκείνους τους σοβαρούς επιστήμονες, οι έρευνες των οποίων δεν είναι προς όφελος τους. Εν τούτοις δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι, στην περίπτωση της υιοθέτησης γενετικά τροποποιημένων μεθόδων, οι αγροτικές σοδειές μειώνονται σε μακροπρόθεσμη βάση, η ποιότητα των εδαφών χειροτερεύει, ενώ η υγεία των ανθρώπων επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται μερικές από τις μεγαλύτερες συμφωνίες εξαγοράς αγροτικής γης σε ορισμένες χώρες, από τους ισχυρούς πολυεθνικούς ομίλους – μία τάση που συνεχίζεται, ενώ διευκολύνεται από την κρίση υπερχρέωσης των μικρών κυρίως χωρών, μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η ραγδαία μείωση των τιμών της γης.
Μερικές από τις μεγαλύτερες συμφωνίες εξαγοράς αγροτικής γης σε ορισμένες χώρες, από τους ισχυρούς πολυεθνικούς ομίλους.
Περαιτέρω, στην περίπτωση της Ρωσίας η GRAIN διαπίστωσε ότι, το 56% των αγροτικών προϊόντων παράγεται από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους λιγότερο από το 9% της χρησιμοποιούμενης αγροτικής γης.
Την ίδια στιγμή η Ρωσία, η οποία δεν είναι εξαρτημένη από τις πολυεθνικές, όπως η Ινδία, ανακοίνωσε ότι δεν θέλει και δεν χρειάζεται τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα – ενώ ο προηγούμενος πρόεδρος της τα χαρακτήρισε ως ένα είδος βιολογικού όπλου, με στόχο τη διεξαγωγή πολέμων εναντίον χωρών και ανθρώπων.
Εδώ οφείλουμε ίσως να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Henry Kissinger, σύμφωνα με τα οποία «εάν ελέγχει κανείς το πετρέλαιο, κυριαρχεί στις χώρες – ενώ εάν ελέγχει τα τρόφιμα, κυριαρχεί επάνω στους ανθρώπους». Επομένως, οι επιχειρήσεις παραγωγής γενετικά τροποποιημένων δηλητηρίων δεν αποτελούν αναγκαιότητα για την εξασφάλιση της διατροφής των ανθρώπων, αλλά όπλα, με τα οποία μπορεί κανείς να κυριαρχήσουν επάνω τους – στην «ανάγκη», στέλνοντας στο θάνατο αυτούς που, κατά την ελίτ, περισσεύουν στον πλανήτη.
Επίλογος
Είναι γνωστό πως πολλά αμερικανικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων αυτά των Rockefeller, καθώς επίσης του Gates, συνεργάζονται στενά με την Monsanto στην Αφρική – έχοντας παράλληλα αναφερθεί στο δήθεν πρόβλημα του υπερπληθυσμού στις χώρες του τρίτου κόσμου. Γνωρίζουμε επίσης πως η Monsanto διαθέτει μία «πατέντα» που έχει σχέση με το γονίδιο Epicyte – με το οποίο επιτυγχάνεται η στείρωση των ανθρώπων.
Οι υποθέσεις λοιπόν, σύμφωνα με τις οποίες η αρπαγή γης από χώρες με μεγάλο πληθυσμό, όπως η Ινδία, οφείλει να συνοδευθεί από τη μείωση του πληθυσμού τους, με τεχνητούς τρόπους, δεν είναι ίσως τόσο «συνωμοτικές», όσο ακούγονται – ενώ οι αυτοκτονίες εκατοντάδων χιλιάδων Ινδών, οι οποίες συνεχίζονται, δεν είναι τόσο απίθανο να προκαλούνται από τα «ψυχολογικά γονίδια», στα οποία επεμβαίνουν οι όμιλοι παραγωγής γενετικά τροποποιημένων προϊόντων.
Ακόμη όμως και να πρόκειται για υπερβολές, είναι ασφαλώς καλύτερα να αποφεύγεται η χρήση αυτών των προϊόντων – όπως πολύ σωστά αποφάσισε η Ρωσία, καθώς επίσης πολλές άλλες δυτικές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη γεωργία, καθώς επίσης στις μικρές αγροτικές επιχειρήσεις από όλες τις χώρες – κυρίως βέβαια από την πατρίδα μας, αφού η γεωργία είναι ένας από τους βασικότερους πυλώνες της οικονομίας της, μαζί με τον τουρισμό και τη ναυτιλία.
Υστερόγραφο: Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή μία επιστημονική έρευνα, η οποία συνδέει τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους, οπότε τα τρόφιμα που παράγονται από αυτούς, με τη μεγάλη επιδημία ψυχικών ασθενειών, καθώς επίσης με την παχυσαρκία στις Η.Π.Α. – η οποία οφείλεται σε κάτι που ονομάζεται «υπέρ ανάπτυξη μαγιάς μυκήτων» (Candida Albicans).
Επιβεβαιώθηκε δε ότι, η υπερβολική έκθεση σε φυτοφάρμακα και ζιζανιοκτόνα, όπως τα μεταλλαγμένα που παράγονται από την Monsanto, από τη Bayer, καθώς επίσης από άλλες εταιρείες, επιδεινώνουν το πρόβλημα – όπως και τα γρήγορα τρόφιμα (fast food) ή τα «τρόφιμα ευκολίας».
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Ο Πνευματισμός τόσο στην κλασική του μορφή όσο και στη μεταγενέστερη εξέλιξή του, σε όλες τις παραλλαγές, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται (επιστημονικός - υλιστικός – θρησκευτικός) ανήκει στον σκληρό πυρήνα του Αποκρυφισμού και αποτελεί μία από τις πλέον γνωστές μορφές έκφρασής του.
Και στον εν λόγω αποκρυφιστικό χώρο δεν απουσιάζουν περιπτώσεις όπου διάφορα γεγονότα και χωρία της Αγίας Γραφής προσάγονται από τούς Πνευματιστές ως μαρτυρίες - αποδείξεις για την υποτιθέμενη αξιοπιστία των ισχυρισμών τους.
Στο σημερινό άρθρο μας θα κάνουμε μία ενδεικτική αναφορά σε ορισμένες τέτοιες αποκρυφιστικές ερμηνείες – προσεγγίσεις βιβλικών δεδομένων, για να δούμε πού μπορεί να οδηγήσει η πλάνη, όταν η πνευματική σύγχυση και ο σκοτασμός του νοός έχουν διαβρώσει κυριολεκτικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Σε όλες τις περιπτώσεις θα διαπιστώσουμε χρήση αποκρυφιστικής ορολογίας στην προσέγγιση των γεγονότων.
Η πρώτη περίπτωση αφορά στον Προφήτη Δανιήλ (Κεφ.2). Τι ισχυρίζονται γι’ αυτό οι Πνευματιστές; Αναφέρουν ότι ο Προφήτης Δανιήλ: « ἐν ὑπνωτιστικῇ καταστάσει εὑρισκόμενος, ἀνέγνωσε ἀπό τόν αἰθερικόν ἐγκέφαλον τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσορος τό ὄνειρον, τό ὁποῖον εἶχε λησμονήσει».
Η δεύτερη περίπτωση αναφέρεται στη φυλάκιση του Αποστόλου Πέτρου (Πράξ. 12, 7-11). Πώς ελευθερώθηκε; Απαντούν: «Ἄγγελος Κυρίου προυκάλεσεν ἐξαΰλωσιν τοῦ σώματός του καί οὕτω τον ἠλευθέρωσεν καί ἀπό τάς ἁλύσεις του (…) καί ὅτε ἦτο ἐν πλήρῃ ἀσφαλείᾳ τότε τόν ἐπανέφερε εἰς τό ὑλικόν καί γήϊνον σῶμα του».
Η τρίτη περίπτωση αφορά στη συνομιλία του Κυρίου κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ, προ του εκουσίου Πάθους Του, μετά του Μωυσέως και του Ηλιού. Κατά τους Πνευματιστές εδώ έχουμε: «σαφές πνευματιστικόν φαινόμενον νεκρών υλοποιηθέντων και συνομιλούντων».
Η τέταρτη περίπτωση αναφέρεται στο Ματθ. 27, 52-54 όπου γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή ότι μετά τον θάνατο του Κυρίου, μεταξύ των εκτάκτων και θαυμαστών γεγονότων που ακολούθησαν ανήκει και η περίπτωση ότι: «πολλά σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη» και εμφανίστηκαν σε πολλούς στα Ιεροσόλυμα, αφού είχε προηγηθεί η Ανάσταση του Κυρίου. Για τους Πνευματιστές δεν υπήρξε πραγματική ανάσταση των κεκοιμημένων. Τι υπήρξε; Απαντούν: «επρόκειτο περί υλοποιήσεως θανόντων».
Τι διαπιστώνουμε μετά απʼ όλα αυτά; Όχι μόνο θεμελιώδη λογικά σφάλματα σε επίπεδο συλλογισμών και τεκμηρίωσης, όχι μόνο αφόρητη ερμηνευτική κακοποίηση των αγιογραφικών μαρτυριών, αλλά και το ότι ευρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασική περίπτωση προκρούστειας τακτικής. Όπως όμως στην περίπτωση του Προκρούστη, που ανεξαρτήτως της επιλογής ο θάνατος ήταν η τελική κατάληξη, έτσι και εδώ η Πνευματιστική θεώρηση των βιβλικών δεδομένων είναι νοσηρή ως προς τη σύλληψή της και θνησιγενής ως προς τα αποτελέσματά της.
Πηγή: (Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2066, 24 Απριλίου 2015), Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
ΝΟΕΡΩΣ, ἀγαπητοί μου, εὑρισκόμεθα στὸ Γολγοθᾶ. Εἶνε ἡ ὥρα 3 μετὰ μεσημβρίαν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ὁ Ἐσταυρωμένος, ἀφοῦ ἤπιε ὣς τὴν τελευταία σταγόνα τὸ πικρὸ ποτήρι, ποὺ πικρότερο δὲν ἤπιε ἄνθρωπος, ἔγειρε τὴν κεφαλὴ καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν οὐράνιο Πατέρα. Στιγμὴ συγκλονιστική.
Το υπ’ αριθμόν ένα Εθνικό μας πρόβλημα σήμερα δεν είναι ούτε τα οικονομικά μας ελλείμματα ούτε οι απάνθρωπες φοβέρες των αδίστακτων δυτικοευρωπαίων. Είναι πάνω απ’ όλα η υφιστάμενη ήδη δημογραφική μας συρρίκνωση και η επιχειρούμενη τελευταίως αλλοίωση της δημογραφικής μας ομοιογένειας.
Στις ημέρες μας, δυστυχώς, η δημογραφική εικόνα της Πατρίδας μας έχει περιέλθει σε κατάσταση τραγική! Το βεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα:
1ον). Πέρυσι, για πρώτη φορά στα χρονικά της σύγχρονης ιστορίας μας, οι θάνατοι ήσαν περισσότεροι από τις γεννήσεις.
2ον). Για την απλή και μόνον διαδοχή των γενεών και όχι βεβαίως για την αύξηση του πληθυσμού απαιτείται ένας δείκτης γεννητικότητας τουλάχιστον 2,1. Σήμερα, όμως, ο δείκτης αυτός στην Πατρίδα μας, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των τοκετών από μητέρες αλλοδαπές, είναι στο 0,9. Αυτό σημαίνει, ότι ο πληθυσμός της χώρας μας όχι μονάχα μειώνεται δραματικά, αλλά και αλλοιώνεται δημογραφικά και πολιτισμικά ως προς την ομοιογένεια και την συνοχή του.
3ον). Στα δημόσια μαιευτήρια των Αθηνών οι τοκετοί των αλλοδαπών μητέρων, σε απόλυτους αριθμούς, έχουν ξεπεράσει τους τοκετούς των Ελληνίδων.
4ον). Οι λαθρέως κατά χιλιάδες εισερχόμενοι στην πατρίδα μας Αφρικανοί και Ασιάτες, στην πλειονότητά τους, είναι νέοι άνθρωποι και μάλιστα μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται πάνω στο ζωτικότατο θέμα του δημογραφικού μας μαρασμού.
5ον). Η αρμόδια στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε., με δεδομένο τους σημερινούς δείκτες γεννητικότητας, μας δίνει ένα όριο επιβίωσης, ως έθνους, το πολύ μέχρι 65 χρόνια.
Μπροστά σ’ αυτήν την πρόκληση του δημογραφικού μας αφανισμού, τί έχουμε πράξει ως λαός; Η απάντηση είναι, ότι, δυστυχώς, δεν επράξαμε σχεδόν τίποτε το ουσιαστικό. Και όχι μόνον ολιγωρήσαμε και αδρανήσαμε, αλλά, σε κάποιες περιπτώσεις, σπρώξαμε κιόλας τα πράγματα, ώστε να επιταχύνουμε ακόμα περισσότερο την επέλευση της δημογραφικής μας καταστροφής.
Εμείς οι ίδιοι, με τα ίδια μας τα χέρια, υπογράψαμε και εφαρμόσαμε την σημερινή μας δημογραφική κατάντια, όχι βεβαίως γιατί σαλέψανε ξαφνικά τα μυαλά μας, αλλά διότι εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε πετάξει στο καλάθι των αχρήστων την Πατροπαράδοτη πνευματική μας κατάσταση.
Με άλλα λόγια, τα πραγματικά αίτια του σημερινού δημογραφικού μας προβλήματος δεν πρόκειται να τα βρούμε ούτε στις αποφάσεις των τραγικών Βουλευτηρίων της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, ούτε και στον ξύλινο λόγο της εκκοσμικευμένης εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, για τον απλούστατο λόγο, ότι η δημογραφική μας κατάρρευση είναι προϊόν της πνευματικής κατάστασης ολόκληρου του λαού μας.
Έχει να κάνει, δηλαδή, αποκλειστικά και μόνον με την υπακοή μας στο θέλημα του Θεού, την μυστηριακή μας ζωή και το ενδιαφέρον μας για ενεργό συμμετοχή στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας.
Στον βαθμό, λοιπόν, που θα ξαναμπούμε στον στίβο της καθ’ ημάς Ασκητικής, αγωνιζόμενοι για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, θα κατορθώσουμε, εκτός των άλλων, και την ποθούμενη δημογραφική μας σωτηρία.
Άλλωστε, πότε οι Έλληνες αναδείχθηκαν συλλογικώς φιλότεκνοι, φιλότιμοι και φιλοπάτριδες; Μονάχα όταν ήσαν φιλόθεοι και η ζωή τους στόχευε στην αγιότητα.
23.4.2015
...τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν τον Διάκο και τον έφεραν στην Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα παλιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδομηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα-Μπακογιάννη.Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω -δυτικά- στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη την νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι...
Μετά την σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στην Λαμία, οδηγώντας από την νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξεκομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφανοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα -πάλι καλά!- έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρίου του!
Εκτός από δύο-τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι -όχι όλοι- έμειναν απ' έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πονάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.
|
|
|
Ο Ομέρ Βρυώνης
|
Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν, ήταν ο Ομέρ Βρυώνης, τον άλλον όχι. Απ' ό,τι όμως είχαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγχο αν είχαν δέσει καλά τον Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν!
Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται...
Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε -το είδαν καθαρά αυτό- ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο τον Διάκο.Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει τον Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ' ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγμή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί!Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν τον Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στον δήμιό του.
Απ' τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς -έτσι τουλάχιστον δείχνει- και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στον Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποιημένος.
Ο Διάκος -και οι άλλοι τρεις απ' έξω- μέσα στο μισοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα γκιούμι.
Στην συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν τον Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.
Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολμήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν τον Διάκο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επίμονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτερά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στην συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο!
Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στην μύτη και των τριών απ' έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα...
Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του! Τινάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κόψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.
Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πόδια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την πουκαμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μιλάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι' αυτό συνεχίζουν...
Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνεται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργίζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του!Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δείχνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέπουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημιουργούνταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.
Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη την νύχτα, βλέπουν ότι δεν πετυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.
Τον Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.Τότε και οι τρεις παρατηρητές απ' έξω, για να μη γίνουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνόμενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.
Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διάκο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει...Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντάς τον, δεν τον αναγνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι τα κακοποιημένα ρούχα του.
Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στηνΔημοτική Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.
Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανατολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικότερα ετοίμαζαν το στήσιμο της... ψησταριάς!
Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στον Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!
Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξεχωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μάνα του Διάκου, που είχε μάθει την σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στην Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!
Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί! Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γίνει...!Αυτός, τρέμει από τον φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σουβλίζει!Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο...
Δένοντας τον Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος ναχώνειτην πολύ καλολεπτισμένη άκρη του σουβλιού,
ξεκινώνταςαπ' την βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρμα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του το αυτί!
Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός!
Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ' ένα δέντρο!Στην συνέχεια, σπεύδουν να "συγυρίσουν" την φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες!
Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκεται μπροστά στον σουβλισμένο, βγάζει την διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και την στρέφει στον Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα τον Διάκο. Και ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνεται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.
Ο Χαλήλ Μπέης βλέπει αυτό, αφρίζει απ' τον θυμό του και δίνει εντολή να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στην φωτιά και να τον γυρίσουν λίγο!
Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτήν την κτηνωδία μένει άφωνος! Στην συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποίητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νεκρό το Διάκο και να πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στάβλους, τους οποίους διατηρούσαν από την βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο.
Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κατεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν τον νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχεδόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι Χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σήμερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο...!
Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στην Λαμία και είχε πληροφορηθεί που περίπου είχαν θάψει τον Διάκο, έκανε έρευνες να τον βρει.
Κάποιοι στρατιώτες άρχισαν να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας τον τάφο του Διάκου. Σε ένα σημείο βρήκαν έναν σωρό σκελετού ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Τα συγκέντρωσαν, τα καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.
Στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε τον Διάκο όπως έπρεπε! Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυπτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της Βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρατιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.
Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες- οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 που έδρασε στην Στερεά Ελλάδα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Μασσαβέτας. Μυήθηκε στηνΦιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στηνΛιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821-σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς- κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το σαν ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε τηνγέφυρα της Αλαμάνας και στις 22 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Στην μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στηνΛαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό ("σούβλισμα") από τους Τούρκους και κάηκε στις 24 Απριλίου 1821.
Ο Ελληνικός Στρατός του απένειμε τιμητικά τον βαθμό του Στρατηγού.
Πηγή: eleysis-ellinwn.gr , Περί Πάτρης
Προλειαίνουν οἱ “Πρίγκηπες” τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἔδαφος γιὰ νὰ παρακαθίση ὁ «Ἑωσφόρος τῆς Ρώμης» εἰς τὴν προετοιμαζομένην Σύνοδον;
Ἡ θλιβερὴ καὶ ἀποκρουστικὴ γιὰ τοὺς ἐνσυνειδήτους Ὀρθοδόξους πιστοὺς προετοιμασία τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου συνεχίζεται μὲ ‘’χαρὲς καὶ μὲ τραγούδια’’ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα –ὅπως ἀποκαλύπτεται ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ– στεροῦνται στοιχειώδους ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, ἀληθοῦς Θεολογικῆς γνώσεως καὶ πνευματικῆς ἐμπειρίας.
Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὴν θεματολογία τῆς σχεδιαζομένης Συνόδου, ἡ ὁποία φανερώνει τελεία ἄγνοια τοῦ νοήματος καὶ τῆς Θεολογικῆς σημασίας τῶν προηγουμένων Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἐν γένει κοσμικὸ πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ ἰθύνοντες «ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».
Ἀποκορύφωμα αὐτῆς τῆς ἐκκοσμικεύσεως ἡ πρόσφατη Διεθνὴς Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα τῆς 21ης Ἀπριλίου 2015 ὑπὸ τὴν Αἰγίδα τῆς Κοσμητείας τοῦ Α.Π.Θ. μὲ θέμα «Πρότυπα Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν στὸν 21ο αἰώνα Φραγκίσκος ὁ Ἃ΄ Ἐπίσκοπος Ρώμης καὶ Βαρθολομαῖος ὁ Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης», ἡ ὁποία μᾶς προσέθεσε «λύπην ἐπὶ λύπης», ἀφοῦ, πέραν τοῦ ὅτι ἦταν ὁ ὁρισμὸς τοῦ «δόξαν παρ’ ἀλλήλων λαμβάνοντες», εἰσήγαγε καὶ νέες μεθόδους «μείξεως τῶν ἀμίκτων» μὲ τὸ νὰ θέτη τὸν ἐκπεσόντα καὶ αἱρετικὸν τιτλοφορούμενον Ἐπίσκοπον Ρώμης ἐκ παραλλήλου μὲ τὸν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως καί, μάλιστα, νὰ τὸν ἀναφέρη πρῶτον, ὡσὰν νὰ ἔχη ἀποκατασταθῆ ἐκκλησιαστικῶς στὴν Πρωτόθρονη Οἰκουμενική του Καθέδρα!
Ἡ ὅλη θεματολογία τῆς Ἡμερίδος ἦταν σχεδιασμένη ἀπὸ τὰ ἀκαδημαϊκὰ πρόσωπα ποὺ ἔκαμαν τὶς Εἰσηγήσεις, πρόσωπα ταυτισμένα μὲ τὸ συγκρητιστικὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ὑπηρετοῦν μὲ πάθος, γιατί αὐτὸ καὶ μόνο πληρώνεται καί, μάλιστα, ἁδρὰ ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς κορβανάδες, ἀφοῦ τὸ Οἰκουμενιστικὸ (γράφε Παγκοσμιοποιημένο) πνεῦμα εἶναι ποὺ ἐξυπηρετεῖ πέρα γιὰ πέρα τοὺς Πολιτικοὺς σχεδιασμοὺς τῆς ἐποχῆς μας γιὰ μιὰ Παγκοσμιοποιημένη Κυβέρνηση μὲ ὑποταγμένα πιόνια τοὺς λαούς.
Ποιὰ σοβαρὴ Θεολογικὴ κριτικὴ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν σέβονται πιὰ τίποτα; Δὲν σέβονται τοὺς ἁγίους ποὺ διεκήρυξαν ὅτι ὁ Πάπας εἶναι «ὁ Ἑωσφόρος τῆς Ρώμης», ἁγίους ποὺ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ἀντίθεσή τους στὸν «Ἀντίθεο» Πάπα, καὶ ἰδιαιτέρως ἐκεῖνον τὸν Μέγαν Ἅγιον, Γρηγόριον Παλαμᾶν, ποὺ ὑπερυψώνει ἡ Ἐκκλησία μας μετὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τοὺς Ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνες του ἐναντίον τοῦ ἀναβιωτῆ τῆς Ἀρειανικῆς αἱρέσεως Πάπα;
Μίλησαν γιὰ τὴν Χριστοκεντρικότητα τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀγνοοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Χριστολογία, δηλαδὴ τὸν Ἀληθινὸ Χριστό. Ἀπὸ πότε καὶ μὲ ποιὸν πνευματικὸ τρόπο ἀπέκτησε ὁ Πάπας τὴν γνώση τοῦ Ἀληθινοῦ Χριστοῦ χωρὶς νὰ ὑγιαίνη στὴν Πίστη; Ἀπὸ πότε ὁ Παπισμὸς ποὺ ἐξεδίωξε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν ἀντικατέστησε μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἐπίνοιες καὶ τοὺς βρώμικους σχεδιασμοὺς τοῦ ἑκάστοτε Κονκλαβίου, ἀναδεικνύει πνευματικοὺς ἡγέτες καί, μάλιστα, «Πρότυπα» πνευματικῶν ἡγετῶν;
Σαφῶς, μὲ αὐτὴν τὴν ἐπαίσχυντη Ἡμερίδα ἔκαμαν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ “Πρίγκηπες” μιὰ «πρόβα τζενεράλε» γιὰ τὴν Σύνοδό τους, καὶ δι’ ὅλου ἀπίθανο εἶναι νὰ ἑτοιμάσουν καὶ τὸν «Ἑωσφόρο τῆς Ρώμης» νὰ παρακαθίση στὴ Σύνοδο αὐτή, γιατί ἀκούσθηκε καὶ αὐτὸ τὸ φαιδρὰ ἀνατριχιαστικό, ὅτι δὲν θὰ εἶναι τάχα μιὰ Σύνοδος Οἰκουμενικὴ ἂν ἀπουσιάζη ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης!
Τελικά, ὁ Θεὸς ἔχει μείνει πολὺ πίσω! Δὲν ἔχει τὴν Θεολογικὴ εὐαισθησία τῶν δικῶν μας Ἀκαδημαϊκῶν Θεολόγων γιὰ νὰ φροντίση νὰ ὀργανώση διαλόγους μὲ τοὺς διαβόλους καὶ τοὺς Ἀγγέλους, ὥστε νὰ συμφιλιωθοῦν, ἐπὶ τέλους, οἱ Ἀρχάγγελοι τῶν ἐννέα Ταγμάτων μὲ τὸν ἕνα Ἑωσφόρο! Γι’ αὐτὸ οἱ δικοί μας Τοῦ παραδίδουν μαθήματα. Φραγκῖσκος καὶ Βαρθολομαῖος συμφιλιώθηκαν! Τί παιδεύονταν τόσοι ἅγιοι τόσους αἰῶνες; Κρίμα στὰ γράμματα ποὺ γνώριζαν καὶ στὴν ἁγιότητα ποὺ εἶχαν καὶ νὰ μὴν μποροῦν νὰ φθάσουν τὰ Πρότυπα Ἡγετῶν Φραγκίσκου (μὴ ξεχνᾶμε νὰ τὸν γράφουμε πρῶτον, αὐτὸ εἶναι τὸ πολιτικὰ ὀρθὸν) καὶ Βαρθολομαίου!
Εἶχαν ἄραγε ἄδικο μόνο οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ποὺ εἶπαν τὸν Χριστὸ βλάσφημο ἐπειδὴ ἔλεγε ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ καὶ οἱ δικοί μας Ἀρχιερεῖς τὸν εἶπαν –‘’εὐγενικά’’, βέβαια, καὶ ὄχι κατὰ πρόσωπον– Θεὸ ποὺ συντηρεῖ τὸ μίσος καὶ τὴν ἔχθρα;
Εὐτυχῶς, ποὺ σὲ κάθε κρίσιμη στιγμὴ πολιτικῆς παρακμῆς, ὅπως τότε «τῷ καιρῶ ἐκείνῳ» ἔτσι καὶ σήμερα, βρίσκονται πάντοτε οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ τὸ Συνέδριον ὅλον καὶ σώζουν τὴν πολιτικὴ παρτίδα!
Σὰ δὲ ντρεπόμαστε!
Πηγή: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 24 Ἀπριλίου 2015, Θρησκευτικά
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ χριστιανοί τῆς ἐποχῆς μας, ἐπηρεασμένοι ἀπό τή νοοτροπία τοῦ κόσμου, δέν ἔχουν τήν πρέπουσα εὐαισθησία σέ θέματα πίστεως καί ἤθους. Τούς ἀρέσει ἡ ἁμαρτωλή χαλάρωση, τό κοσμικό φρόνημα καί ἡ ἄμβλυνση τῶν θείων ἐντολῶν. Ἐπιδιώκουν τό συμβιβασμό μέ ὅλους, γιά νά περνοῦν καλά, δηλαδή νά ζοῦν χωρίς ἠθικούς φραγμούς.
Θέλουν νά ξεχάσουν καί τά βασικά δόγματα τῆς πίστεως, ἀλλά καί τίς μεγάλες διαφορές πού ἔχουμε μέ τούς ἑτερόδοξους παπικούς καί προτεστάντες. Τά δέχονται ὅλα καί ἐντυπωσιάζονται ἀπό τίς θεατρικές ἐμφανίσεις τοῦ πάπα, τόν ὁποῖο δυστυχῶς τά μέσα ἐνημέρωσης προβάλλουν μέ τρόπο προκλητικό ὡς τόν μοναδικό θρησκευτικό ἡγέτη πού μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τίς τύχες ὅλου τοῦ κόσμου! Αὐτή ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη κυριαρχεῖ καί ἐπαναλαμβάνεται κάθε φορά πού ὁ πάπας κά- νει τήν παραμικρή κίνηση ἤ δήλωση.
Ὅλοι αὐτοί οἱ χριστιανοί προφανῶς δέν ἀκολουθοῦν τό δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ πίστη δέν τούς μεταμορφώνει. Οἱ ἐντολές δέν τούς συγκινοῦν καί τό σοβαρότερο δέν ἔχουν τήν δύναμη νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους, γι᾿ αὐτό πρέπει νά παραδειγματιστοῦν ἀπό τούς μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς τους δέχτηκαν τόν ἀμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Εἶναι ἀνάγκη νά καλλιεργεῖται στό λαό ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Ἐκκλησία. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει κυρίως στούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως πολλές φορές ἀσχολοῦνται μέ ἄλλα θέματα δευτερεύοντα ἤ μέ τόν οἰκουμενισμό, συγχρωτιζόμενοι καί συμπροσευχόμενοι μέ τούς ἑτερόδοξους, διατυπώνοντας συγχρόνως προκλητικές θεωρίες, μέ τίς ὁποῖες ἐξισώνουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς «ἐκκλησίες» τῶν παπικῶν καί προτεσταντῶν καί πάντα μέ τίς εὐλογίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καί μερικῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ἕνας εὐσεβής θεολόγος σημειώνει σχετικά μέ τήν ὁμολογία πίστεως, πού πρέπει νά διακρίνει τόν κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό, τά ἑξῆς: «Αὐτή τήν πίστη ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, ὅπως τή λάβαμε ἀπό τούς πατέρες μας, καί τή ζοῦμε στήν ἁγία Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ πίστη πού μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς τρέφει, ὁ αἰώνιος θησαυρός καί ἡ σωτηρία μας. Μέ αὐτή τήν πίστη ἔζησε πάντα ἡ Ὀρθοδοξία καί ἀντίκρισε νικηφόρα τούς πάμπολλους ἐχθρούς της. Δυστυχῶς στίς μέρες μας καί σ᾿ ἕνα μέρος, εὐτυχῶς μικρό, τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὀρθόδοξη αὐτή αἴσθηση ἀρχίζει νά ὑποχωρεῖ. Πολλοί σύγχρονοι, καί μάλιστα θεολόγοι(!), δέν πιστεύουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑποβαθμίζουν τά δόγματα καί τήν παράδοσή της καί ἐρω- τοτροποῦν ἀσύστολα μέ τίς αἱρετικές “ἐκκλησίες” τῆς Δύσης, σπεύδοντας σέ μιά κακότεχνη “ἕνωση” τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὁ Θεός νά τούς ἐλεήσει καί νά τούς φωτίσει» (Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Τά σά ἐκ τῶν σῶν», Ἀθήνα 2000, σελ. 160).
Παράλληλα μέ τήν ὁμολογία τῆς πίστεως χρειάζεται καί ἡ συνέπεια στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τήν πίστη καί ἀναδεικνύει τό μεγαλεῖο της. Ἡ πίστη χωρίς τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν δέν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία. Δέν βοηθάει σέ τίποτα καί βέβαια δέν ἐξασφαλίζει τή σωτηρία. Τό νά ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανός, χωρίς νά ἔχει πνευματική ζωή, εἶναι προκλητικό καί σκανδαλῶδες. Οὐσιαστικά εἶναι ἄρνηση τῆς πίστεως. Πρέπει λοιπόν νά ζοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί νά τήν προασπιζόμαστε πάντα, χωρίς τόν παραμικρό ἐνδοιασμό.
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 24/4/2015, Θρησκευτικά
Οἱ κυβερνήσεις ἀλλάζουν, οἱ ἄνθρωποι ποὺ χειρίζονται τὶς τύχες τῆς χώρας βρίσκονται σὲ ἰδεολογικὰ στρατόπεδα ἀντίθετα, ἡ ἐπιδίωξη ὅμως τῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦ τόπου παραμένει πάντα ἡ ἴδια:
Μὲ πρόσχημα πάντοτε τὸ ἴδιο – τὴν πάταξη τῆς γραφειοκρατίας καὶ τῆς φοροδιαφυγῆς, στὸ ὁποῖο προστίθενται τώρα καὶ τὰ μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς «ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως» – μεθοδεύεται ἡ ἠλεκτρονικὴ ὑποδούλωση τοῦ ἀδούλωτου λαοῦ τῆς χώρας μας.
Καὶ τώρα… τραγικὴ εἰρωνεία!
Μιὰ ἀριστερὴ κυβέρνηση προθυμοποιεῖται νὰ ὑλοποιήσει τὴν ἀπόκρυφη ἐπιθυμία τῶν διεθνῶν κέντρων ἐλέγχου τοῦ χρήματος καὶ ἐπιβάλλει στοὺς πολίτες τὰ ἠλεκτρονικὰ δεσμὰ ποὺ ἔχουν χαλκεύσει οἱ νεοταξικοὶ ὑποψήφιοι τύραννοι τῆς γῆς.
Ὅ,τι ἀπέτυχαν νὰ πραγματοποιήσουν οἱ κυβερνήσεις τῶν τελευταίων πέντε ἐτῶν, ὅπως ἔχουμε γράψει ἐκτενῶς καὶ κατ᾿ ἐπανάληψιν, ἔρχεται τώρα νὰ τὸ ἐπιβάλει μιὰ ἀριστερὴ κυβέρνηση, ποὺ ὑποτίθεται πὼς ἔχει ὑψώσει σημαία ἀντιστάσεως κατὰ τῶν ἐξωτερικῶν ἐξουσιαστῶν τῆς Ἑλλάδος.
Τὸ σχετικὸ ἄρθρο (16) τοῦ ἑτοιμαζόμενου νομοσχεδίου ἔχει συγκεντρώσει τὴν ἀπόλυτη ἀποδοκιμασία τῶν πολιτῶν. Στὰ 1.500 καὶ πλέον σχόλια τῆς διαβουλεύσεως ἐπὶ τοῦ ἄρθρου 16 μετροῦνται στὰ δάχτυλα σχεδὸν τοῦ ἑνὸς μόνο χεριοῦ οἱ ὑπὲρ αὐτοῦ τοποθετήσεις. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀπορριπτικά. Δὲν θὰ ἀκούσει τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ὁ ὑπουργός; Ἂς ἀκούσει τουλάχιστον τὴν κραυγὴ ἀγωνίας τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ μὲ εὐγένεια ἀλλὰ καὶ σταθερότητα τοῦ γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
«Πληροφορηθέντες τὴν πρόθεσιν τῆς κυβερνήσεως διὰ τὴν ὑλοποίησιν τῆς ἠλεκτρονικῆς “Κάρτας τοῦ Πολίτη”, μὲ διακηρυσσόμενον στόχον τὴν πάταξιν τῆς γραφειοκρατίας καὶ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσεως, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως ἐκφράσωμεν τὴν ἀνησυχίαν ἡμῶν διὰ τὸν ἀπειλούμενον ἔλεγχον εὐαισθήτων προσωπικῶν δεδομένων καὶ τὴν δυνατότητα παραβιάσεως καὶ προσβολῆς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν.
Παρακαλοῦμεν θερμῶς νὰ λάβητε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ἠλεκτρονικὴ “Κάρτα τοῦ Πολίτη” ὑποβαθμίζει τὴν προσωπικότητα τῶν πολιτῶν μὲ τὴν ταύτισίν των μὲ ἕνα ἀριθμὸν τοῦ συστήματος διακυβερνήσεως καὶ οὐσιαστικῶς προσβάλλει τὴν θεόσδοτον ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου…».
Ἡ ἔκκληση τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων εἶναι καὶ ἔκκληση ὅλων μας. Παρακαλοῦμε τοὺς ἁρμόδιους ὑπουργοὺς νὰ ἀναθεωρήσουν τὴ στάση τους. Μὴ θελήσουν νὰ γίνουν νεκροθάφτες τῶν ἐλευθεριῶν τοῦ λαοῦ μας!
Πηγή: Ο Σωτήρ
«Και δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα». Τον άνθρωπο, θα ισχυρισθεί η γυναίκα, κατά τί αφορά εμένα;
(Όπου και αναφέρεται ότι πρώτη ή Θεοτόκος είδε τον Κύριο μετά την εκ νεκρών ανάστασί του)
Η ανάστασις του Κυρίου είναι ανανέωσις της ανθρωπίνης φύσεως. Και για τον πρώτο Αδάμ, πού λόγω της αμαρτίας καταπόθηκε από τον θάνατο και δια του θανάτου επέστρεψε στην γη, από οπού πλάσθηκε, είναι αναζώωσις και ανάπλασις και επάνοδος προς την αθάνατη ζωή.
Εκείνον λοιπόν στην αρχή κανένας άνθρωπος δεν τον είδε να πλάθεται και να παίρνει ζωή (αφού κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την ώρα). Όταν όμως έλαβε την πνοή της ζωής με το θείο εμφύσημα, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μια γυναίκα (διότι ή Εύα στάθηκε ό πρώτος άνθρωπος μετά από εκείνον).
Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και τον δεύτερο Αδάμ, δηλαδή τον Κύριο, όταν ανίστατο από τους νεκρούς, κανένας άνθρωπος δεν τον είδε (αφού κανείς δικός του δεν παρευρισκόταν εκεί και οι στρατιώτες πού φύλαγαν το μνήμα, ταραγμένοι από τον φόβο, είχαν γίνει ωσεί νεκροί). Μετά την ανάσταση όμως, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μία γυναίκα, όπως ακούσαμε να μας ευαγγελίζεται σήμερα ό Μάρκος. Διότι λέγει: αναστάς ο Ιησούς πρωί πρώτη Σαββάτου εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή.
Βέβαια ό Ευαγγελιστής φαίνεται σαν να δήλωσε σαφώς και την ώρα πού αναστήθηκε ό Κύριος, δηλαδή το πρωί, και ότι πρώτα εμφανίσθηκε στην Μαρία την Μαγδαληνή και ότι
εμφανίσθηκε την ίδια την ώρα της αναστάσεως. Όμως δεν λέει έτσι, όπως θα γίνει φανερό αν προσέξουμε λίγο. Διότι λίγο πιο πάνω και σε συμφωνία με τους άλλους Ευαγγελιστές λέγει κι αυτός ότι αυτή ή ίδια Μαρία έχοντας μαζί της και τις άλλες Μυροφόρες ήλθε και νωρίτερα στον τάφο και τον είδε αδειανό και έφυγε.
Αρα ό Κύριος αναστήθηκε πολύ νωρίτερα από το πρωί πού τον είδε αύτη. Επισημαίνοντας μάλιστα και την ώρα εκείνη ό Ευαγγελιστής, δεν είπε απλώς πρωί, όπως εδώ, αλλά λίαν πρωί. Επομένως ανατολή ηλίου ονομάζει εκεί το αμυδρό φως πού πρωτοεμφανίζεται στον ορίζοντα, το οποίο υπονοώντας και ό Ιωάννης λέγει ότι ή Μαρία ή Μαγδαληνή ήλθε πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον και είδε τον λίθον ηρμένον εκ του μνημείου.
Και κατά τον Ιωάννη, αυτή τότε δεν ήλθε μόνο προς το μνήμα, άλλα και έφυγε από το μνήμα, χωρίς να εχη δει ακόμη τον Κύριο. Διότι τρέχει και έρχεται προς τον Πέτρο και τον Ιωάννη και αναγγέλλει όχι ότι αναστήθηκε ό Κύριος, αλλά ότι τον πήραν από τον τάφο. Αρα δεν γνώριζε ακόμη την ανάστασι. Συνεπώς ή Μαρία δεν ήταν άπλα ή πρώτη στην οποία εμφανίσθηκε ό Κύριος, αλλά ή πρώτη μετά την πλήρη έλευση της ημέρας.
Υπάρχει λοιπόν κάτι πού αναφέρεται συγκεκαλυμμένα από τους Ευαγγελιστές, το όποιο και θα αποκαλύψω στην αγάπη σας. Διότι το ευαγγέλιο της αναστάσεως του Κυρίου, πρώτη από όλους τους άλλους ανθρώπους, όπως ήταν και πρέπον και δίκαιο, ή Θεοτόκος το δέχθηκε από τον Κύριο και αυτή πριν από όλους Τον είδε αναστημένο και απόλαυσε τη θεία Του ομιλία. Και όχι μόνο τον είδε με τα μάτια της και τον άκουσε με τα αυτιά της, αλλά και άγγισε, πρώτη αυτή και μόνη, τα άχραντα πόδια Του, έστω κι αν δεν τα λένε φανερά όλα αυτά οί Ευαγγελιστές, μη θέλοντας να παρουσιάσουν την μητέρα σαν μάρτυρα της αναστάσεως και δώσουν έτσι αφορμή υποψίας στους απίστους.
Εμείς όμως τώρα με την χάρι του Άναστάντος ομιλούμε σε πιστούς και ή υπόθεσης της εορτής μας αναγκάζει να διευκρινίσουμε τα σχετικά με τις Μυροφόρες. Για αυτό, αφού μας παρέχει την άδεια του λόγου εκείνος πού είπε ουδέν κρυπτόν ό ου φανερόν γεννήσεται, θα κάνουμε ώστε και αυτό το κρυπτόν νά φανερωθή.
Μυροφόρες είναι λοιπόν οί γυναίκες πού ακολουθούσαν μαζί με την Μητέρα του Κυρίου και παρέμειναν μαζί της κατά τον καιρό του σωτηρίου πάθους και φρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου.
Τον καιρό δηλαδή πού ό Ιωσήφ και ό Νικόδημος ζήτησαν και έλαβαν από τον Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το ξεκρέμασαν από τον σταυρό, το περιέκλεισαν σε σάβανα μαζί με πολύ παχύρρευστα αρώματα, το τοποθέτησαν μέσα σε λαξευτό μνημείο κι έβαλαν μία μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν εκεί κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο και παρακολουθούσαν ή Μαρία ή Μαγδαληνή και ή άλλη Μαρία καθήμεναι απέναντι του τάφου. Με την φράση και ή άλλη Μαρία υποδηλώνεται αναμφίβολα ή Θεομήτωρ.
Διότι αυτή εκαλείτο και Ιακώβου και Ίωση μήτηρ, επειδή εκείνοι ήταν γιοι του Ιωσήφ του Μνήστορος.
Δεν παρευρίσκονταν δε μόνο αυτές εκεί παρατηρώντας, όταν ενταφιάζονταν ό Κύριος, άλλα και άλλες γυναίκες, όπως εξιστόρησε ό Λουκάς γράφοντας: κατακολουθήσασαι δε γυναίκες, αίτινες ήσαν συνεληλυθυίαι ούτω εκ της Γαλιλαίος, εθεάσαντο το μνημείον και ως ετέθη το σώμα αυτού· ήσαν δε ή Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία Ίακώβον και αι λοιποί συν αυταίς.
Αφού δε επέστρεψαν, λέει, αγόρασαν αρώματα και μύρα. Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει ακριβώς ότι Αυτός είναι στ' αλήθεια ή οσμή της ζωής για όσους τον πλησιάζουν με πίστη (όπως ακριβώς είναι και οσμή θανάτου για όσους μένουν έως τέλους απειθείς), και οσμή ιματίων αυτού, δηλαδή του ιδίου του σώματος Του, είναι όπερ πάντα τα αρώματα και μύρον εκκενωθέν όνομα αυτώ, με το οποίο και γέμισε από θεία εύωδία την οικουμένη.
Αλλά ετοιμάζουν μύρα και αρώματα, άφ' ενός μεν για να τιμήσουν τον κείμενο νεκρό, άφ' ετέρου δε επινοώντας με το άλειμμα αυτό και κάποια παρηγοριά γι' αυτούς πού θα ήθελαν να παραμείνουν κοντά στο σώμα, καθώς αυτό θα ανέδιδε την δυσωδία της σήψεως.
Αφού λοιπόν ετοίμασαν τα μύρα και τα αρώματα, το μεν Σάββατο ησύχασαν κατά την εντολή . Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει τα αληθινά Σάββατα ούτε είχαν γνωρίσει εκείνο το υπερευλογημένο Σάββατο πού μεταβιβάζει την ανθρώπινη φύση μας από τα σπήλαια του Αδη στο ολόφωτο και θειο και ουράνιο ύψος.
Τη δε μια των Σαββάτων, όρθρου βαθέως, όπως λέγει ό Λουκάς, ήλθον επί το μνήμα, φέρουσαι α ετοίμασαν αρώματα. Ό δε Ματθαίος λέγει: όψε Σαββάτων, τη επιφωσκούση εις μίαν Σαββάτων και ότι δύο ήταν αυτές πού προσήλθαν ενώ ό Ιωάννης: πρωί σκοτίας έτι ούσης και ότι μία, ή Μαγδαληνή Μαρία, ήταν αυτή πού προσήλθε ό δε Μάρκος: λίαν πρωί της μιας Σαββάτων και ότι τρεις ήταν αυτές που προσήλθαν.
«Μίαν Σαββάτων» λοιπόν ονομάζουν όλοι οι ευαγγελιστές την Κυριακή. «Οψέ Σαββάτων» δε και «όρθρον βαθύν» και «λίαν πρωί» και «πρωί σκοτίας έτι ούσης» ονομάζουν περίπου τον χρόνο του όρθρου, όταν το φως είναι ανάμικτο με το σκοτάδι.
Είναι δε όρθρος από την στιγμή που θα αρχίσει να φωτίζει το ανατολικό μέρος του ορίζοντος προαναγγέλλοντας έτσι τον ερχομό της ημέρας. Αυτό το σημείο παρατηρώντας κανείς από μακριά, μπορεί να το δη να αρχίζει να ροδίζει με φως γύρω στην ενάτη ώρα της νυκτός, έτσι ώστε μέχρι την πλήρη ήμερα να υπολείπονται άλλες τρεις ώρες.
Βέβαια κατά κάποιο τρόπο, οι ευαγγελιστές φαίνονται να διαφωνούν μεταξύ τους, τόσο για την ώρα, όσο και για τον αριθμό των γυναικών. Κι αυτό, γιατί όπως είπα, και πολλές ήταν οι Μυροφόρες, και ήλθαν στον τάφο όχι μια φορά, άλλα και δεύτερη και τρίτη, και καθ' ομάδας μεν, άλλ' όχι πάντοτε οί ίδιες, και όλες μεν κατά τον όρθρο, όχι όμως την ίδια ακριβώς στιγμή ή Μαγδαληνή δε ξεχώρισε και ήλθε και πάλι μόνη της και έμεινε περισσότερο.
Λοιπόν κάθε ευαγγελιστής αναφέρει μία προσέλευση κάποιας ομάδος και παραλείπει τις άλλες. Όπως δε εγώ αναμετρώ και συμπεραίνω από όλους τους ευαγγελιστές και όπως το είπα και προηγουμένως, πρώτη από όλες τις άλλες ήλθε στον τάφο του Υιού και Θεού της ή Θεοτόκος, έχοντας μαζί της και την Μαγδαληνή Μαρία. Και αυτό κυρίως το συμπεραίνω από τον ευαγγελιστή Ματθαίο.
Διότι αυτός λέγει: ήλθε ή Μαγδαληνή Μαρία και ή άλλη Μαρία (ή οποία ασφαλώς ήταν ή Θεομήτωρ) θεωρείσαι τον τάφον. Και ιδού σεισμός εγένετο μέγας· άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εκάθητο επάνω αυτού· ην δε ή ιδέα αυτόν ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ώσει χιών· από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οί τηρούντες και εγένοντο ώσει νεκροί .
Όλες λοιπόν οί άλλες γυναίκες ήλθαν μετά τον σεισμό και την φυγή των φυλάκων και βρήκαν τον τάφο ανοιγμένο και τον λίθο παραμερισμένο.
Ενώ ή Παρθενομήτωρ ήταν εκεί την στιγμή πού γινόταν ό σεισμός και παραμεριζόταν ό λίθος και ανοιγόταν ό τάφος και παρευρίσκονταν οί φύλακες (αν και συγκλονισμένοι βέβαια από τον φόβο γι' αυτό και μετά τον σεισμό, μόλις συνήλθαν, κοίταξαν αμέσως πώς να φύγουν και έτσι ή Θεομήτωρ απολάμβανε πιο άφοβα τη θέα).
Έμενα δε μου φαίνεται ακόμη ότι γι' αυτήν πρώτη ανοίχθηκε εκείνος ό ζωηφόρος τάφος (διότι γι' αυτήν πρώτη και δι' αυτής όλα μας ανοίχθηκαν, όσα είναι επάνω στον ουρανό και όσα είναι εδώ κάτω στη γη) και ότι γι' αυτήν έλαμψε έτσι ό άγγελος ώστε αυτή δηλαδή, αν και ήταν ακόμη σκοτεινά, με πλούσιο το φως του αγγέλου, όχι μόνο τον τάφο να δη κενό, άλλα και τα εντάφια τακτοποιημένα, έτσι πού να μαρτυρούν με κάθε τρόπο την έγερση του ενταφιασθέντος.
Προφανώς δε ό ευαγγελιστής άγγελος ήταν αυτός ό ίδιος ό Γαβριήλ. Διότι μόλις την είδε να σπεύδει έτσι προς τον τάφο, αυτός πού παλιότερα της είχε πει, μη φόβου, Μαριάμ ευρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ, σπεύδει και τώρα και κατεβαίνει να πει και πάλι το ίδιο στην Αειπάρθενο και να της ευαγγελιστεί την εκ νεκρών άνάστασι εκείνου πού γεννήθηκε άσπορος από αυτήν να σήκωση τον λίθο, να επίδειξη κενό τον τάφο και τα εντάφια και έτσι να την διαβεβαίωση για την χαρμόσυνη είδηση.
Διότι λέγει: αποκριθείς ό άγγελος είπε ταίς γυναιξί: μη φοβήσθε υμείς· Ιησούν ζητείτε τον εσταυρωμένον; ήγέρθη, ίδε ό τόπος όπου εκείτο ό Κύριος. Δηλαδή με αλλά λόγια: Αν και βλέπετε τους φύλακες συγκλονισμένους από τον φόβο, εσείς όμως μη φοβήσθε. Διότι γνωρίζω ότι ζητείτε τον Ιησούν, πού σταυρώθηκε.
Σηκώθηκε, δεν βρίσκεται εδώ. Διότι αυτός, όχι μόνο δεν κρατιέται από του αδη και του θανάτου και του τάφου τις κλειδαριές και τους μοχλούς και τις σφραγίδες, αλλά είναι και Κύριος ημών των αθανάτων και ουρανίων αγγέλων και μόνος αυτός είναι Κύριος του σύμπαντος. Διότι, λέγει, ίδετε τον τόπον όπου εκείτο ό Κύριος και ταχύ πορευθείσαι είπατε τοις μαθηταίς αυτού ότι ηγέρθη από των νεκρών.
Εξελθούσαι δε, λέγει, μετά φόβου και χαράς μεγάλης. Έμενα μου φαίνεται και πάλι ότι τον μεν φόβο τον είχαν ακόμη ή Μαγδαληνή Μαρία και οί άλλες γυναίκες πού είχαν έως τότε συγκεντρωθεί. Διότι αυτές δεν κατάλαβαν την σημασία των λόγων του αγγέλου ούτε μπόρεσαν να προλάβουν καλά-καλά το φως, ώστε να δουν και να αντιληφθούν με ακρίβεια το γεγονός.
Ενώ την μεγάλη χαρά την δέχθηκε ή Θεομήτωρ, διότι κατενόησε τα λόγια του αγγέλου και δόθηκε ολόκληρη σ' εκείνο το φως (ως άκρως κεκαθαρμένη πού ήταν και θεϊκώς κεχαριτωμένη) και από όλα αυτά γνώρισε με βεβαιότητα την αλήθεια και πίστεψε στον αρχάγγελο, αφού αυτός και από πολύ παλιότερα της είχε φανεί αξιόπιστος με τα έργα. Πώς άλλωστε από τέτοια γεγονότα στα όποια παρευρέθηκε, να μη καταλάβει ή θεόσοφος Παρθένος το τι είχε συντελεστεί;
Όταν είδε σεισμό, και μάλιστα μεγάλο; Όταν είδε άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό, και μάλιστα αστραποβόλο; Όταν είδε τη νέκρωση των φυλάκων και του λίθου την μετακινήση και την κένωση του τάφου και το μεγάλο θαύμα των ενταφίων, που παρέμεναν αξετύλιχτα και συγκρατημένα από την σμύρνα και την αλόη και φαίνονταν σαν αδειανά από το σώμα; κι όταν ακόμη είδε την χαρμόσυνη εμφάνιση και αγγελία του αγγέλου προς αυτήν;
Αλλά αφού βγήκαν έξω μετά από αυτήν την χαρμόσυνη είδηση, ή μεν Μαγδαληνή Μαρία, σαν να μην είχε καν ακούσει τον άγγελο (αφού άλλωστε κι εκείνος δεν μίλησε γι' αυτήν), διαπιστώνει μόνο την κένωση του τάφου, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για τα εντάφια, και τρέχει προς τον Σίμωνα Πέτρο και τον άλλο μαθητή, όπως λέγει ό Ιωάννης.
Ή δε Θεομήτωρ Παρθένος, αφού ενώθηκε με άλλο όμιλο γυναικών, επέστρεφε πάλι εκεί από όπου είχε έλθει. Και ιδού, όπως λέγει ό Ματθαίος, ό Ιησούς υπήντησεν αυταίς λέγων, χαίρετε. Βλέπετε λοιπόν ότι πριν κι από την Μαγδαληνή Μαρία ή Θεομήτωρ είδε αυτόν που για την σωτηρία μας έπαθε σωματικά και ενταφιάστηκε και αναστήθηκε;
Αί δε προσελθούσαι, λέγει, εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αύτω. Όπως δε, όταν ή Θεοτόκος άκουσε μαζί με την Μαγδαληνή Μαρία την χαρμόσυνη είδηση της αναστάσεως από τον άγγελο, μόνη αυτή κατάλαβε την σημασία εκείνων των λόγων, Έτσι και τώρα, που ήταν μαζί με τις άλλες γυναίκες, όταν συνάντησε τον Υιό και Θεό της, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον άναστάντα και προσπίπτοντας άγγισε τα πόδια του και έγινε απόστολος του προς τους Αποστόλους.
Ότι δε ή Μαγδαληνή Μαρία δεν ήταν μαζί με τη Μητέρα του Θεού, όταν την συνάντησε και της εμφανίσθηκε και της μίλησε ό Κύριος, καθώς επέστρεφε από τον τάφο, το διδασκόμαστε από τον Ιωάννη.
Διότι λέει: τρέχει αυτή προς Σίμωνα Πέτρο και προς τον άλλον μαθητή όν εφίλη ό Ιησούς και λέγει αυτοίς: ήραν τον Κύριον εκ του μνημείου και ουκ οίδαμεν πού έθηκαν αυτόν. Αν πράγματι τον είχε δει και τον είχε αγγίσει με τα χέρια της και τον είχε ακούσει να μιλά, πώς θα έλεγε τέτοια πράγματα; ότι δηλαδή τον σήκωσαν και τον μετέθεσαν, το που όμως δεν το γνωρίζουμε; Άλλα και μετά το τρέξιμο του Πέτρου και του Ιωάννη προς τον τάφο και την εκεί θέα των οθονίων και την επιστροφή τους λέγει: Μαρία δε ειστήκει προς τω μνημείω κλαίουσα έξω.
Βλέπετε ότι όχι μόνο δεν τον είχε δει ακόμη, αλλά ούτε και εξ ακοής δεν είχε πληροφορηθεί τίποτε; Και όταν την ρώτησαν οι εμφανισθέντες άγγελοι: γύναι, τι κλαίεις, εκείνη αποκρίνεται και πάλι σαν να επρόκειτο για νεκρό. Και όταν πάλι στράφηκε και είδε τον Ιησού, ούτε και τότε δεν κατάλαβε, άλλα ερωτώμενη από αυτόν γιατί κλαίει απαντά παρομοίως.
Εως ότου εκείνος καλώντας την με το όνομα της , της έδειξε ότι είναι αυτός ό ίδιος. Τότε λοιπόν προσπίπτοντας και αυτή και ζητώντας να προσφέρει τον ασπασμό στα πόδια του, άκουσε από αυτόν τις λέξεις: μη μου άπτου.
Από το όποιο μαθαίνουμε ότι, όταν προηγουμένως φάνηκε στην Μητέρα και τις γυναίκες πού ήταν μαζί της, σε εκείνη μόνη επέτρεψε να αγγίσει τα πόδια του (παρ' όλο πού ό Ματθαίος το αναφέρει αυτό γενικά και για τις άλλες γυναίκες, μη θέλοντας για τον λόγο πού είπαμε στην αρχή να προβάλει φανερά την Μητέρα σ' ένα τέτοιο θέμα).
Και αφού πρώτη ήλθε στον τάφο ή αειπάρθενος Μαρία και πρώτη δέχθηκε το μήνυμα της αναστάσεως, έπειτα ήλθαν και άλλες, πού ήταν πολλές μαζί, και είδαν κι εκείνες τον λίθο μετατοπισμένο και άκουσαν τους αγγέλους και, καθώς επέστρεφαν μετά από αυτό το άκουσμα και την θέα, διαμοιράστηκαν.
Άλλες, όπως λέγει ό Μάρκος, έφυγαν οπό του μνημείου και ειχεν αύτάς φόβος και έκστασις και ουδενί ουδέν ειπών, εφοβούντο γαρ. Άλλες ακολούθησαν την Μητέρα του Κυρίου, οι οποίες και αξιώθηκαν της θέας και συνομιλίας του Δεσπότου.
Ή δε Μαγδαληνή πήγε στον Πέτρο και τον Ιωάννη, μαζί με τους οποίους έρχεται και πάλι αυτή μόνη προς τον τάφο. Κι όταν εκείνοι αναχώρησαν, αυτή παραμένοντας εκεί αξιώνεται της θέας του Δεσπότου και αποστέλλεται και αυτή προς τους Αποστόλους και έρχεται πάλι προς αυτούς, για να αναγγείλει σε όλους, όπως λέγει ό Ιωάννης, ότι έώρακε τον Κύριον και ταύτα ειπεν αυτή.
Αυτή λοιπόν ή εμφάνισις λέγει και ό Μάρκος ότι έγινε το πρωί, δηλαδή κατά την πλήρη έναρξη της ημέρας και αφού είχε περάσει ολόκληρος ό όρθρος, χωρίς όμως να ισχυρίζεται ότι τότε έγινε και ή άνάστασις του Κυρίου ή πρώτη εμφάνισις του.
Λοιπόν έχουμε τώρα τα περί των Μυροφόρων εξηγημένα με σαφήνεια, καθώς και την περί αυτών συμφωνία των τεσσάρων Ευαγγελιστών πού ζητούσαμε στην αρχή. Οι δε μαθητές, όταν κατ' αυτή την ίδια μέρα της αναστάσεως άκουσαν από τις Μυροφόρες και τον Πέτρο και τον Λουκά και τον Κλεόπα ότι ό Κύριος ζή και τον είδαν, απίστησαν.
Γι' αυτό και ονειδίζονται από αυτόν, όταν υστέρα τους εμφανίσθηκε, καθώς ήταν συγκεντρωμένοι. 'αφού δε μέσω πολλών προσώπων και με πολλούς τρόπους φανέρωσε τον εαυτό του ότι ζή, όχι μόνο πίστεψαν όλοι, αλλά και κήρυξαν παντού: Εις πάσαν την Γήν έξήλθεν ό φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων.
Διότι, έως ότου κηρυχθεί ό λόγος σε όλη τη γη, τα θαύματα ήταν αναγκαιότατα.
Και χρειάζονται μεν σημεία και υπερφυσικά θαύματα, για να φανεί και να βεβαιωθεί ή αλήθεια του κηρύγματος. Χρειάζονται δε «σημεία», όχι όμως και υπερφυσικά θαύματα, για να φάνουν εκείνοι πού δέχθηκαν τον λόγο κατά πόσον δηλαδή πίστεψαν με βεβαιότητα. Και ποια είναι αυτά τα «σημεία»;
Τα σημεία των έργων. Διότι λέγει: δείξον μοι την πίστιν σον εκ των έργων σου, και τίς πιστός, δειξάτω εκ της καλής αναστροφής τα έργα αυτού . Διότι ποιος να πιστεύση για κάποιον, ότι έχει πράγματι θείους και μεγάλους και υψηλούς και θα λέγαμε ουράνιους λογισμούς (πού ακριβώς τέτοια είναι ή ευσέβεια), όταν αυτός επιδίδεται σε έργα ανήθικα και είναι προσηλωμένος στη γη και στα γήινα;
Δεν ωφελεί λοιπόν τίποτε, αδελφοί, το να λέγει κανείς ότι έχει πίστη θεϊκή και να μην εχη έργα πού να ταιριάζουν στην πίστη του. τι ωφέλησαν οί λαμπάδες στις μωρές παρθένες, την στιγμή πού δεν είχαν έλαιο, έργα δηλαδή αγάπης και συμπαθείας; τι ωφέλησε σ' εκείνον τον πλούσιο, πού τηγανιζόταν στην άσβεστη φλόγα εξ αιτίας της ασυμπαθείας του προς τον Λάζαρο, το ότι κάλεσε τον Αβραάμ «πατέρα»; τι ωφέλησε σ' εκείνον τον άνθρωπο, πού δεν είχε αποκτήσει δια των καλών έργων ένδυμα κατάλληλο για τον θείο γάμο και τον νυμφώνα εκείνο της αφθαρσίας, ή δήθεν ευπείθεια προς την πρόσκληση;
Προσκλήθηκε μεν και προσήλθε (διότι αναμφιβόλως πίστεψε) και παρεκάθησε μαζί με τους αγίους εκείνους συνδαιτυμόνες. Όταν όμως ξεσκεπάστηκε και καταισχύνθηκε, γιατί ήταν ντυμένος την αθλιότητα των ηθών και των πράξεων του, δένεται χωρίς έλεος χειροπόδαρα και ρίχνεται στη γέεννα του πυρός, οπού είναι ό κλαυθμός και ό βρυγμός των οδόντων.
Αυτήν είθε να μη την δοκιμάσει κανένας από μας πού καλούμεθα Χριστιανοί, αλλά επιδεικνύοντας βίο ανάλογο προς την πίστη μας, να εισέλθουμε στον νυμφώνα της άφθαρτης ευφροσύνης και να ζήσουμε αιωνίως μαζί με τους Αγίους εκεί οπού είναι ή κατοικία όλων των ευφραινομένων. Αμήν.
Πηγή: (ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ ΆΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ. ΤΕΥΧΟΣ 6), Πηγή Ζωής, Αναβάσεις
Γαζῆς Δελβινακιώτης, χιλίαρχος, ἀκολουθήσας τὸν στρατάρχην τῆς Ρούμελης εἰς πάσας αὐτοῦ τὰς ἐκστρατείας, ὁ ἰδιαίτερος γραμματεὺς τοῦ Αἰνιὰν καὶ ὁ Περραιβὸς εἶναι οἱ πρῶτοι γράψαντες περὶ Καραϊσκάκη. Οἱ μετ’ αὐτοὺς δέν προσέθηκαν ἢ ὕμνους, οὐδὲν ὅμως τὸ οὐσιαστικὸν διὰ τὴν βιογραφίαν του. Ἐκ τῶν ἐγγράφων δέ, τὰ ὁποῖα ἔλαβεν ἢ ἔστειλεν, ὀλίγα ἐδημοσιεύθησαν, ἀφορῶντα κυρίως εἰς τὴν ἐκστρατείαν Ἀττικῆς. Καὶ οἱ πρῶτοι αὐτοῦ βιογράφοι σχετικῶς ὀλίγα ἔγραψαν, τὸ ὁποῖον συμβαίνει καὶ δι’ ὅλους τοὺς ἄνδρας τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος. Ὀλίγοι ἄνδρες ἐν τούτοις τῆς Ἐπαναστάσεως ὑπῆρξαν, διὰ τοὺς ὁποίους νὰ μὴ γραφοῦν καὶ δύο καὶ τρία τὸ ὀλιγώτερον φυλλάδια, λόγοι ἢ βιογραφίαι, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς δὲν ἐκπροσωποῦν καμμίαν ἔρευναν. Συνήθως δὲν εἶναι ἢ πάταγος λέξεων.
Λησμονοῦν νὰ ἀναφέρουν αὐτὸ τὸ ἔτος τῆς γεννήσεως τῶν ἡρώων των, πολὺ ὀλιγώτερον τὰς πράξεις των. Διθύραμβοι ἄνευ οὐσίας. Πολλάκις δὲ καὶ μυθεύματα. Ὁ Καραϊσκάκης ἀφοῦ ζῶν ὑπέφερε τὰ πάνδεινα ἀπὸ τὴν φιλαρχίαν καὶ κακίαν τοῦ Μαυροκορδάτου, ἐπέπρωτο καὶ τεθνεὼς νὰ παρασταθῇ ὡς δημιούργημα τῶν πολιτικῶν, οἵτινες τὸν ἀνεκάλυψαν δῆθεν, ὡς νὰ μὴ εἶχε προτέραν ἱστορίαν, τὸν προήγαγον, καὶ τοῦ ἔδωκαν μάλιστα σύμβουλὰς νὰ παύσῃ νὰ εἶναι πλέον…. διάβολος!
Ὁ Καραϊσκάκης, διακεκριμμένος ἁρματωλός, ὑπῆρξεν εἷς τῶν καλλιτέρων καὶ πατριωτικωτέρων ὁπλαρχηγῶν ἀπ’ αὐτῶν τῶν πρώτων ἡμερῶν τοῦ ἀγῶνος. Εὑρεθεὶς ἐγγύτατα τοῦ κέντρου τῶν ὀθωμανικῶν δυνάμεων, δηλαδὴ τοῦ στρατοπέδου τοῦ Χουρσίτ, εἰς τὸν ὁποῖον εἶχε ἀνατεθῇ ἡ κατάπνιξις τοῦ κινήματος τοῦ Ἀλῆ-πασσᾶ καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, ἐπρομάχησεν αὐτῆς μετὰ ζήλου καὶ καρτερίας, καὶ εἶνε συκοφαντία τὸ λεχθὲν περὶ αὐτοῦ, ὅτι τὰ πρῶτα του κινήματα δὲν ἀπέβλεπον ἢ εἰς τὴν κατάκτησιν ἑνὸς ἁρματωλικίου μόνον.
Τὰ περὶ τῶν ἁρματωλικίων ἀνήκουν εἰς παλαιοτέραν ἐποχήν. Καὶ ἔπρεπε νὰ ἐπιδιώξῃ ἕν ἀρματωλήκι, διὰ νὰ ἔχῃ στρατιώτας καὶ σημασίαν. Δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ γίνη ἄλλως τότε• ὅταν ἐξερράγη ὁ ἀγών, ἀμέσως ἐτάχθη εἰς τὴν πρώτην γραμμήν, καὶ ἀπ’ ἀρχῆς ἠννόει ὁ ὀξύτατος πολὺ καλά, δὴ ἐπρόκειτο περὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ Γένους, ὄχι δὲ περὶ κατακτήσεως καπετανάτων.
Τὸ καπετανάτον τοῦ ἐχρειάζετο ὡς μέσον, ὄχι ὡς σκοπός. Ὁ τελικὸς σκοπὸς ἦτο ἡ ἀπελευθέρωσις τοῦ Ἔθνους. Εὐθέως κατέκτησε μίαν ἀπὸ τὰς πρώτας θέσεις, παρὰ πάντων ἀναγνωριζόμενος, τὸ ὁποῖον χρεωστεῖ κυρίως εἰς τὴν φρόνησίν του καὶ τὴν πολεμικὴν δεξιότητα. Ὅλοι οἱ καπεταναῖοι τῆς Στερεᾶς ἔβλεπαν ἀπ’ ἀρχῆς ἐν αὐτῷ τὸν μεγάλον ἀρχηγόν. Ἀλλὰ εἶχε νὰ παλαίσῃ ὄχι μόνον κατὰ τῶν Τούρκων, ἀλλὰ καὶ κατὰ ραδιουργίας τῶν πολιτικῶν, οἵτινες καὶ ὡς προδότην ἀκόμη παρέστησαν αὐτόν, τὸν εἰσήγαγον εἰς δίκην, καὶ ἐκ παντὸς τρόπου προσεπάθησαν νὰ τὸν καταστρέψωσιν, ἀλλὰ τέλος ἐνίκησεν, ἐπιδείξας ψυχραιμίαν καὶ ὑπομονήν, καὶ δὲν τὴν ἔπαθεν ὡς ὁ Ὀδυσσεύς.
Ὁ Καραϊσκάκης εἶναι πράγματι ὁ καθεαυτὸ αὐτοποίητος ἀνήρ, ἔργον τῶν ἰδίων χειρῶν. Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὑπῆρξε γέννημα καλογραίας ἥτις ἡμάρτησε διὰ νὰ δωρήσῃ εἰς τὴν Ἑλλάδα τὸν ἄριστον τῶν στρατιωτικῶν αὐτῆς ἀνδρῶν. Πατὴρ του ὑπῆρξεν ὁ ὀνομαστὸς ἁρματωλὸς Ἴσκος ὁ καὶ Καραΐσκος, διὰ τὸν ὅποιον ἡ ἐξόχου καλλονῆς γυνὴ αὕτη ἠσθάνθη σφοδρὸν ἔρωτα, καὶ ἐξ αὐτοῦ συνέλαβε καὶ ἔτεκε τὸν ἥρωα Γεώργιον, τὸ Καραϊσκάκη, ὡς τὸ ἀπεκάλει μετά τινος ὑπερηφάνειας, τὸ παιδάκι δηλαδὴ τοῦ Καραΐσκου.
Ἡ καλογραία αὕτη εἶχε γεννηθῇ καὶ ἀναπτυχθῇ εἰς Σκουλικαριὰν τῆς ἐπαρχίας Ἄρτης, ἐκαλεῖτο δὲ Ζωὴ Δεμισκῆ, καὶ ἀνῆκεν εἰς προέχουσαν οἰκογένειαν, πρώτη ἐξαδέλφη οὖσα τοῦ διασήμου ὁπλαρχηγοῦ Γώγου Μπακόλα. Ἐλθοῦσα εἰς γάμου κοινωνίαν πρὸς τὸν ἐκ Φαναρίου τῆς ἐπαρχίας Ἀγράφων πρόκριτον Γιαννάκην Μαυροματιώτην, ἐχήρευσε νεωτάτη, περιέπεσεν εἰς μελαγχολίαν, καὶ γυνὴ οὖσα τῶν ἄκρων ἠσπάσθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Μετὰ ἔτους ὅμως παρέλευσιν συνήντησε καὶ ἠράσθη τὸν ἐκ Βάλτου Καραΐσκον, καὶ τέλος ἔτεκε τὸν Καραϊσκάκην εἰς τὸ οὐ μακράν τοῦ Φαναρίου χωρίον Μαυρομάτι κατὰ τὸ 1782.
Φοβουμένη τὴν τιμωρίαν καὶ ἰδίως τὴν ἀφαίρεσιν τοῦ νεογνοῦ, καταφεύγει εἰς ἕν σπήλαιον παρὰ τὸ Μουζάκι, καὶ μετὰ δίμηνον σχεδὸν ἐν αὐτῷ διαμονήν, ὑποστᾶσα τὰ πάνδεινα διαβαίνει εἰς τὴν πατρίδα της Σκουλικαριάν, ὅπου εὗρε τινά, φαίνεται, προστασίαν, καθ’ ἃ λέγεται καὶ παρὰ τοῦ Καραΐσκου αὐτοῦ, ὅστις τὴν ἐπροφύλαξε ἀπὸ πάσης καταδιώξεως, καὶ κατώρθωσεν οὕτως νὰ θρέψη αὕτη καὶ ἀναπτύξῃ τὸ βρέφος, τὸ ὁποῖον ἠγάπα περιπαθῶς. Τὸ ἀνέθρεψεν ἐπιμελῶς, ἦτο δὲ τὸ παιδίον ζωηρόν, εὐφυὲς καὶ ὡραῖον.
Ἡ Ζωὴ δὲν ἒζη πλέον ἢ δι’ αὐτό, καὶ ὅταν τὸ εἶδε πλέον περικαλλῆ καὶ ἔξυπνον ἔφηβον, τῆς ἦλθεν ἡ ἰδέα νὰ μεταβῇ εἰς Ἰωάννινα, ὅπως τὸ ἀναπτύξῃ καὶ φροντίσῃ περὶ τοῦ μέλλοντός του, ἰδίως δὲ φοβουμένη τὸ ἀτίθασσον αὐτοῦ, καὶ διὰ νὰ μὴ φύγῃ πρὸς τὴν κλεφτουριάν, πρὸς ἥν εἰλκύετο. Ἀλλὰ καὶ ἐν Ἰωαννίνοις ὁ νεανίσκος δὲν ὡμίλει ἢ περὶ Κλεφτῶν καὶ Ἁρματωλῶν. Ἐσοφίθη λοιπὸν νὰ τὸν φέρῃ ἡ ἰδία πρὸς τὸν Ἀλῇ-πασᾶ, τὸ ὁποῖον καὶ ἤρκεσε νὰ τῆς προσπορίση τὴν εὔνοιαν τοῦ φοβεροῦ Σατράπου.
Ὁ Ἀλῆς κατεθέλχθη ἐκ τοῦ γενναίου παραστήματος τοῦ πολεμικοῦ νεανίσκου, τὸν ἐπήνεσε διὰ τὸ ἀρειμάνιον αὐτοῦ φρόνημα, καὶ τὸν κατέταξε παρευθὺς εἰς τὸ στράτευμά του. Ἀλλὰ δὲν συνεβιβάζετο πολὺ πρὸς τοὺς Ὀθωμανούς, καὶ πολλὰ προυκάλεσεν ἐπεισόδια, ἕνεκα ἐρίδων καὶ συμπλοκῶν πρὸς αὐτούς. Ὀργισθεὶς τέλος κατ’ αὐτοῦ ὁ Βεζὺρ Ἀλῆ Πασᾶς τὸν ἐφυλάκισεν εἰς Τεπελένιον. Ὁ Καραϊσκάκης, δραπετεύσας ἐκ τῆς εἰρκτῆς, ἀπῆλθεν εἰς Ἄγραφα, καὶ κατετάχθη εἰς τὸ ἁρματωλῆκι τοῦ Κατσαντώνη, ταχέως διακριθεὶς καὶ προαχθεὶς. Γνωστὸν εἶναι τὸ τραγικὸν τέλος τοῦ περίφημου ἁρματωλοῦ Κατσαντώνη.
Μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του οἱ τετρακόσιοι αὐτῶν στρατιῶται ἔμειναν ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν τοῦ Τσόγκα, τοῦ Πάγκαλου, τοῦ Φραγκίστα καὶ τοῦ Καραϊσκάκη. Ὁ Ἀλῆ πασᾶς ἀπέστειλεν κατ’αὐτῶν ἰσχυρὸν σῶμα ὑπὸ τὸν ἀνδρεῖον Ἀλβανόν Μουχουρδάρ Πότζι. Οὐδὲν ὅμως ἠδυνήθη οὗτος νὰ κατορθώσῃ κατ’ αὐτῶν, εἰ καὶ ἔμενεν ἕν ὁλόκληρον ἔτος ἐν Ἀγράφοις. Τέλος ὁ δριμὺς χειμών, αἱ στερήσεις καὶ ἡ ἔλλειψις πυρομαχικῶν ἠνάγκασαν τοὺς ἁρματωλοὺς νὰ καταφύγωσιν εἰς τὴν Ἀγγλοκρατουμένην Λευκάδα. Ὁ πασᾶς ὅμως, ἔχων φιλικὰς σχέσεις μετὰ τῶν Ἄγγλων, τοὺς ἐστέρησε καὶ τοῦ καταφυγίου τούτου.
Ἐξωσθέντες ὑπὸ τῶν Ἄγγλων, ἠναγκάσθησαν νὰ συνθηκολογήσωσι πρὸς τὸν Ἀλῆν, ὅστις γινώσκων τὴν ἀξίαν των, τὸν μὲν Τζόγκαν διώρισε καπετάνιον τῆς ἐπαρχίας Βονίτσης, πάντας δὲ τοὺς λοιποὺς διώρισε Τζοχανταραίους, ἤτοι σωματοφύλακάς του, σῶμα εἰς τὸ ὁποῖον ὑπηρέτουν ἤδη ὁ Διάκος, ὁ Ὁδυσσεύς, ὁ Βάγιας, ὁ Μποῦσγος καὶ ἄλλοι Ἕλληνες. Ὁ Ἀλῆς, στρατεύσας διαταγῇ τοῦ Σουλτάνου κατὰ τοῦ ἀποστάτου πασᾶ τοῦ Βιδινίου Πασβὰν Ὀγλοῦ, τοῦ φίλου τοῦ Ρήγα, συμπεριέλαβε καὶ τοὺς Ἕλληνας στρατιωτικούς του.
Ὁ Καραϊσκάκης, φθάσας εἰς Δούναβιν, ἔφυγε πρὸς τὸν Πασβὰν Ὀγλοῦ, καὶ συνεπολέμησε μετ’ αὐτοῦ ἐπὶ τρεῖς μῆνας ἐν Βιδινίῳ. Τὸν Καραϊσκάκην οὐ μόνον συνεχώρησε διὰ τὰ πρὸ τῆς φυλακίσεώς του συμβάντα καὶ διὰ τὴν δραπέτευσίν του καὶ τὰ ἄλλα του παραπτώματα, ἀλλὰ καὶ ἐνύμφευσε μετὰ τῆς περικαλλοῦς Γκόλφως, κόρης προστατευομένης οἰκογενείας του ἐκ Βάλτου, ἐπικαλουμένην ψαριανοπούλαν, δι’ ὅν γάμον καὶ τὸ τρίστιχον: «Νέος νέος ἐπαντρεύτηκα, ὡραίαν γυναῖκα πῆρα κλπ.».
Ὀλίγον μετὰ τὸν γάμον του χρόνον ἐξερράγη καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις, καὶ ὁ Καραϊσκάκης, συγκροτήσας ἐξ ἐπιλέκτων σῶμα, διέβη εἰς Ἄγραφα καὶ ἐμάχετο κατὰ τῶν Τούρκων. Κατὰ τὸν γνωρίσαντα καὶ ὑπηρετήσαντα ὑπ’ αὐτὸν Χριστόφορον Περραιβόν,—δεν ἀντιτίθενται καὶ εἰς ὅσα περὶ αὐτοῦ λέγει ὁ Ἔϊδεκ—ὁ Καραϊσκάκης ἦτο μετρίου ἀναστήματος, μελαψὸς καὶ ἰσχνός. Ἡ ἰσχνότης του ἐπετάθη ἐκ τῆς φυματιώσεως, ὑφ’ ἧς βραδύτερον προσεβλήθη. Εἶχε τὸ πρόσωπον ὠοειδές, εὐρυμέτωπος καὶ δασὺς τὰς ὀφρεῖς, ὀφθαλμοὺς εἶχε μελανοὺς καὶ λάμποντας, ρῖνα λεπτὴν καὶ εὐθεῖαν, μύστακα μέλανα, ὡς καὶ κόμην, ἥν ἔφερε μακράν, ὡς οἱ ἁρματωλοὶ συνήθως, ὀδόντας μικρούς, αἱ ὁδονταλγίαι του ὅμως ἦσαν συχναὶ καὶ ἀφόρητοι, ἕν ἀπὸ τὰ βάσανα τοῦ Καραϊσκάκη.
Διὰ τὰς πνευματικὰς του ἰδιότητας εἶνε περιττὸν νὰ εἴπω ὅτι εἶχε μεγάλην διανοητικὴν ὀξύτητα, παρατηρητικόν, καὶ ἤξευρε πολλὰ πράγματα, εἶχε δὲ καὶ ἐκτάκτως ἰσχυρὰν μνήμην, δραστηριώτατος, προσθέτει ἀκόμη ὁ Περραιβός, καὶ ἀκούραστος εἰς τοὺς ἀγῶνας. Μολονότι δὲ ἦτο ἀδύνατος διεκρίνετο ἐπὶ ἀντοχῇ. Ἦτο λίαν προσηνὴς πρὸς πάντας, καὶ ἤκουε μετὰ προσοχῆς. Ἦτο δὲ θαυμάσιος εἰς τὰ χαριτολογήματά του, ἠρέσκετο εἰς τὰς ἀστειότητας, καὶ ἦτo ἐνίοτε βωμολόχος ἄχρις ὑπερβολῆς. Ὅταν περιέπιπτεν εἰς λάθη ἢ κακὴν ἐκτίμησιν τῶν πραγμάτων, τὰ ἀνεγνώριζε προθύμως, καὶ δὲν ἐσυστέλλετο νὰ ζητῇ ἐσθ’ ὅτὲ καὶ συγχώρησιν.
Ἂν καὶ ἀγράμματος, εἶχε πολλὴν φυσικὴν εὐγλωττίαν, καὶ ὁμιλῶν δὲν ἔκαμνε πολλὰ σφάλματα. Ἔφερε πάντοτε σχεδὸν κατέρυθρον δουλαμᾶν χρυσοκέντητον καὶ ὡραῖα ὅπλα, τὰ ὁποῖα δύναταί τις νὰ ἴδῃ ἐν τῷ Μουσείῳ τῆς Ἱστορικῆς καὶ Ἐθνολογικῆς Ἑταιρείας.
Γνωστὰ ὅσα ἔπαθεν ἀπὸ τὸν Μαυροκορδάτον, εἰς ὅν δὲν ὑπετάσσετο, ὡς καὶ οἱ Γεώργιος Βαρνακιώτης καὶ Γῶγος Μπακόλας. Τὸν ἐσυκοφάντησεν ὡς φιλότουρκον, τὸν εἰσήγαγεν εἰς δίκην, καὶ τὸν κατεδίκασε, συγκεντρώσας τὰς ψήφους εἰκοσάδος ὁπλαρχηγῶν. Στρατολογήσας τότε ἰδίᾳ.δαπάνῃ ἑξακοσίους ἄνδρας, εἰσῆλθεν εἰς τὴν Θεσσαλίαν.
Ἐπειδὴ δὲ οὕτω εὑρέθη εἰς τὴν τουρκοκρατημένην Θεσσαλικὴν ζώνην, ὁ Γιαννάκης Ράγκος καὶ ὁ Ν. Στουρνάρης, συμφωνήσαντες μετὰ τῶν Ὀθωμανῶν, ἐκινήθησαν κατ’ αὐτοῦ, εἰσῆλθε τότε εἰς τὴν ἐλευθέραν Στερεὰν ὅπου οἱ ὁπλαρχηγοί, δυσηρεστημένοι τὰ μέγιστα διὰ τὴν κατ’ αὐτοῦ διαβολήν, ὑπέγραψαν ἱκετήριον ὑπὲρ αὐτοῦ ἀναφοράν, καὶ τὴν παρουσίασαν εἰς τὴν Κυβέρνησιν, ἥτις τὸν ἐδέχθη λίαν εὐνοϊκῶς, ἐπαινέσασα συγχρόνως τὰ ἀνδρεῖα του κατορθώματα. Τότε ἐτάχθησαν ὑπ’ αὐτὸν οἱ ὁπλαρχηγοὶ Δράκος, Δαγκλῆς, Ζέρβας, Περραιβός, Κοντογιάννης, Σκαλτσοδῆμος, Σαφάκας καὶ ἀνέλαβε ὁ Καραϊσκάκης τὴν ἐπιτήρησιν τῶν κινημάτων τοῦ Δερβὲν πασᾶ, τοῦ Γιουσοὺφ πασᾶ Περκόφτσαλη καὶ τοῦ Ἀμπὶζ πασᾶ Δίβρα, στρατοπεδευόντων μεταξὺ Ὑπάτης καὶ Λιανοκλαδίου, προτιθεμένων δὲ νὰ εἰσβάλωσι διὰ τῶν Θερμοπυλῶν πρὸς τὰ ἐνταῦθα. Ἔκτοτε ἀρχίζει ἡ κυρίως ἐν τῷ ἀγώνι δρᾶσις τοῦ Καραϊσκάκη.
Τρία δὲ εἶναι τὰ στάδια τῆς πολεμικῆς ταύτης δράσεως τοῦ Καραϊσκάκη κατὰ τὸν ὑπὲρ ἀνεξαρτησίας ἀγῶνα, ἀφ’ ἧς ἰδίως προήχθη εἰς ἀρχιστράτηγον. Ἡ ὑπὲρ τῆς λύσεως τῆς πολιορκίας τοῦ Μεσολογγίου προσπάθεια αὐτοῦ, ἢ εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Ἑλλάδα στρατεία του καὶ Ἡ ἐν τῇ Ἀττικῇ στρατεία.
Ἐνεργῶν κατὰ τῶν πολιορκητῶν τοῦ Μεσολογγίου τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1825, προσβάλλει νικηφόρως ἐν Κραβάροις• ἁρπάζει τριακοσίας πεντήκοντα καμήλους, καὶ καταλαμβάνει τὸ κάστρον. Τὸν Νοέμβριον μεταξὺ Λάσπης καὶ Ἐρεβίω Δερβὲν καταστρέφει τὸν Δελήμπασι τοῦ Κιουταχῆ. Τὴν 25 Μαΐου 1820 κατορθώνει νὰ ἐγκαταστήσῃ τὸ στρατόπεδον αὐτοῦ ἐγγὺς τοῦ Μεσολογγίου, καὶ ρίπτει ἐνισχύσεις ἐντὸς αὐτοῦ. Τὸ ζήτημα τῆς ὑγείας του τὸν παρεκώλυσε, καὶ δὶς μετέβη εἰς τὴν Ἑπτάνησον πρὸς τοὺς ἰατρούς.
Ὑποχωρεῖ εἶτα βραδέως εἰς Κράββαρα πρὸ τοῦ Κιουταχῆ, τοῦ ὁποίου ἀπορρίπτει πάσας τὰς προτάσεις.
Μετὰ τὴν πτῶσιν τοῦ Μεσολογγίου ὅλοι οἱ ὁπλαρχηγοὶ τῆς Στερεᾶς ζητοῦν τὸν Καραϊσκάκην ὡς Γενικὸν Ἀρχηγόν, τὸν ὑποδεικνύουν δὲ καὶ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Νικήτας. ἡ Κυβέρνησις τὸν διορίζει καὶ ἔρχεται εἰς Ἐλευσῖνα.
Ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον, καὶ ἐνῷ εἶχε κατορθώσει νὰ ἐμπεδώσῃ τὴν πειθαρχίαν ἐν τῷ Ἑλληνικῷ στρατοπὲδῳ καὶ πρώτην φορὰν νὰ ὀργανώσῃ ἀρκούντως μέγα τοιοῦτον, καταλαμβάνεται ὑπὸ δεινῆς οἰκογενειακῆς συμφορᾶς, ἀποθανούσης τῆς προσφιλοῦς αὐτοῦ συζύγου Γκόλφως καὶ τὰ ὀρφανά του εὑρίσκονται μόνα ἐπὶ τῆς νησίδος Καλάμου παρὰ τὴν Κεφαλληνίαν, ὅπου τὰ εἶχε τοποθετήσει μετ’ αὐτῆς, σώσας ἐκ τῶν πολιορκουμένων Ἰωαννίνων, εἰς τὰ ὁποῖα εἶχεν εἰσδύσει καὶ ἁρπάσει τὴν Γκόλφω καὶ τὰ τέκνα ἀπὸ τὸ μέσον τῶν Τούρκων.
Ἐπειδὴ εἶχε διαδοθῆ τότε, ὅτι θὰ ἐγκατελίμπανε τὴν ἀρχηγίαν, ὑποβάλλει πρὸς τὴν Διοίκησιν τὴν ἑξῆς ἀναφοράν, δημοσιευθεῖσαν καὶ ἐν τῇ ἐπισήμῳ Ἐφημερίδι
«Κάθε πολίτης χρεωστεῖ νὰ θεωρῇ ὡς δεύτερα τὰ ἴδια σχετικῶς πρὸς τὰ κοινὰ τοῦ Ἔθνους.
Προτιμῶ καὶ αὐτῆς τῆς οἰκίας μου τὴν παντελῆ καταστροφήν, διὰ νὰ μὴ παραιτήσω εἰς αὐτὰς τὰς κρισίμους περιστάσεις τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ τόπου μου, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου θέλω θυσιάσει τὸ ὀλίγον αἷμα μου ».
Ἐτήρησε τὸν λόγον του. Ἡ νέα στρατεία του ἤρχισεν ἐκ Κουντούρων. Διαβαίνει τὴν Κάζαν ἀσθενὴς καὶ ἐπὶ φορείου. Ἀλλὰ τὴν 27 Ὀκτωβρίου ἱππεύει, καὶ συνάπτει λαμπρὰν ἱππομαχίαν, κυκλούμενος ἀπὸ τὸ ἄνθος τῶν ἐφίππων ἀξιωματικῶν του Καλλέργη, Νικηταρᾶ, Πανουριᾶ, Ρούκη, Σουλτάνη καὶ ὀλίγων ἱππέων, φονεύει διὰ τῆς σπάθης ἕνα ἱππέα Δελῆν ἰδίᾳ χειρί, καὶ οἱ Τοῦρκοι φεύγουν εἰς Θήβας. Εἶναι ἡ σπάθη αὐτή, τὴν ὁποίαν ὁ Καποδίστριας ἔστειλε διὰ τοῦ ὑπασπιστοῦ του Καλλέργη εἰς τὸν στρατάρχην Μαιζὼν ὅτε ἀπέπλεεν οὗτος ἐκ Νεοκάστρου ἐπὶ τῆς φρεγάτας «Διδοῦς».
Αἱ περὶ τὴν Ράχοβαν καὶ τὸ Δίστομον μάχαι, δι’ ὧν ἀνεκτήθη ἡ Στερεὰ ἐπανηγυρίσθησαν πανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος, καὶ ὁ Σπυρίδων Τρικούπης ἐξεφώνει τὸν πανηγυρικόν, ἐν τῷ ὁποίῳ, παραβάλλων τὸν Ἑλληνικὸν στρατὸν πρὸς βαρεῖαν πυγμήν, ἐπιλέγει: «Ἀλλὰ τὸ στιβαρὸ τοῦτο χέρι ἔπρεπε νὰ τὸ διευθύνῃ ἐπιχειρηματικὸς καὶ ἐμπειροπόλεμος ἄνθρωπος. Τοιοῦτος παρουσιάσθη ὁ ἀρχηγὸς Καραϊσκάκης».
Ὁ Καραϊσκάκης ἀνεδείχθη ὁ καλλίτερος χειριστὴς τῶν ἁρματωλικῶν σωμάτων. Ἤξευρε τί ἔπρεπε νὰ ζητήσῃ καὶ τί ἠδύνατο νὰ κατορθώσῃ διὰ τῶν Ἑλλήνων μαχητῶν, οἵτινες εἰς ἀντίρροπον εἶχον ἄκραν πρὸς αὐτὸν ἐμπιστοσύνην καὶ ἀφοσίωσιν: «Καραϊσκάκη μ’ ἀρχηγὲ καὶ πρῶτε Καπετάνιε». Κατὰ τὴν τρίτην περίοδον τῆς ἀρχηγίας του εἶχε τὴν ἀτυχίαν νὰ συνεργασθῇ μετὰ στρατηγῶν, εὐρωπαϊκῆς τακτικῆς οἵτινες οὐδὲν ἠννόουν ἐκ τῆς ἁρματωλικῆς τέχνης. Ὁσάκις τὸν ἤκουσαν, τὰ πράγματα προέκοψαν• τὸ ἐναντίον, ὅτε ἠθέλησαν «νὰ κάμουν τοῦ κεφαλιοῦ των.»
Ἀφίνομεν τὴν ἀνισορροπίαν τοῦ ἀρειοτόλμου λόρδου Κόχραν, ὅστις τὰ ἴδια εἶχε κάμει καὶ ἐν Χιλῇ ὅπου ὑπηρέτησεν ὀλίγον πρότερον. Ἐκεῖ ὅμως προσέκρουσε πρὸς τὸν Μπλάγκο Ἐγκαλάδα καὶ ὁ Κόχραν θυμωθεὶς παρητήθη καὶ ἀπῆλθε τῆς Χιλῆς. Δυστυχῶς τὸν ἐπέβαλεν ἡμῖν ὁ ἐν Λονδίνῳ δανειστὴς Ρικάρδο, ὅστις δὲν ἔδιδε τὰ χρήματα ἄνευ τοῦ Κόχραν.
Ὁ Τσώρτς ὡς φαίνεται ἀπὸ τὰ ἐν τῷ Βρεττανικῷ Μουσείῳ ἔγγραφά του, συνετάσσετο τῷ Καραϊσκάκη ἀλλὰ ἐφοβεῖτο καὶ αὐτὸς τὸν Κόχραν, ὅπως τὸν ἐφοβοῦντο ὅλοι• ὁ λαὸς ἐφώναζεν «ἂν φύγῃ ὁ Κόχραν θὰ σᾶς σκοτώσωμε». Ἤθελε δ’ οὗτος τὴν ἄμεσον καὶ κατὰ μέτωπον ἐπίθεσιν κατὰ τοῦ Ρεσὶτ Κιουταχῆ. «Ἐκ τῶν κεράτων τὸν ταῦρον» ἐφώναζεν ἑλληνιστὶ εἰς τὰ συμβούλια, τὰ ὁποῖα συνεκροτοῦντο ἐπὶ τῆς φρεγάτας «Ἑλλάδος».
Ὁ Καραϊσκάκης ἠρώτησε κάποτε μὲ τὸ συνηθισμένο χαμόγελο:
«Ποιὸν λέει ταῦρον ὁ Ναύαρχος ; τὸν Μπγᾶ; (Μπούας καὶ Μπγᾶς ὁ ἄγριος ταῦρος ἐν Ἀγράφοις καὶ ἐν τῇ Δυτικῇ Ἑλλάδι) καὶ ὅταν τοῦ ἀπήντησαν ὅτι αὐτὸν ἐννοεῖ. «Αἴ λοιπόν, εἶπε, δὲν ἔχει δίκαιον• διότι τὸν Μπγὰ γιὰ νὰ τὸν κάμουν ζάφτι δὲν τὸν πιάνουν ἀπὸ τὰ κέρατα γιατί τρυπάει καὶ σὲ πετάει κεῖ ‘πάνω, ἀλλὰ ἀπὸ τ’ ἀχαμνά, μὲ τὸ συμπάθειο, καὶ πέφτει ἀμέσως κάτω».
Ἡ Ἑλλὰς εἶχε τὴν ἀτυχίαν νὰ τὸν χάσῃ εἰς μίαν ἀπὸ τὰς κρισιμωτέρας στιγμὰς τῆς Ἐπαναστάσεως. Ὁ Γαζῆς Δελβενακιώτης, ὁ Περραιβὸς καὶ ὁ Νικόλαος Σπηλιάδης παρέχουσιν ἡμῖν ἐν πλάτει καὶ μὲ ὅλας τὰς λεπτομερείας τὰ κατὰ τὸν τραυματισμὸν καὶ τὸν θάνατον τοῦ στρατηγοῦ.
Ὁ Καραϊσκάκης, μάτην κοπιάσας νὰ μεταστρέψη τὰς γνώμας τοῦ πείσμονος Κόχραν, ἐξῆλθεν περίλυπος τῆς φρεγάτας καὶ ἀνεκοίνωσε πρὸς τοὺς ὑπαρχηγούς του τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ Συμβουλίου. Πάντες περιέπεσαν εἰς μελαγχολίαν, κακὰ προαισθανόμενοι. Οὐχ ἦττον ἐπειδὴ εἶχε σημάνει ἡ ὥρα τοῦ γεύματος, διελύθησαν, καὶ τὴν ἐπαύριον 22 Ἀπριλίου 1827 συνῆλθον πάλιν περὶ τὴν σκηνὴν τοῦ Ἀρχηγοῦ. Ἦτο ἡ παραμονὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου, καὶ ὁ Καραϊσκάκης διέταξε χάριν τῆς ἑορτῆς του νὰ φέρουν πολλὰ ἀρνιά. «Διὰ τὰ παλληκάρια τὰ ἔφερα, εἶπεν, νὰ τὰ φάγουν αὔριον τοῦ ἁγίου Γεωργίου».
Οἱ καπεταναῖοι τότε ὅλοι παρεκάλεσαν ν’ ἀναβληθῆ χάριν τῆς ἑορτῆς του πᾶσα σύσκεψις περὶ τοῦ πολέμου καὶ τῶν προβλημάτων αὐτοῦ καὶ καθίσαντες συνομίλοῦν οἰκείως, μεθ’ ὅ ἤρχισαν ἀποσυρόμενοι εἰς τὰ ἴδια. Συνωμίλει, ἀκόμη μετὰ τῶν τελευταίων ὁ Ἀρχηγός, ὅτε ἠκούσθη ἐξαίφνης πυροβολισμὸς εἰς τὰ κατὰ τὴν Μουνυχίαν καὶ παρὰ τὴν ὁδὸν Πειραιῶς καὶ Φαλήρου κείμενα ὀχυρώματα, συγχρόνως δὲ παρετηρήθη καὶ κίνησις πολλῶν στρατιωτῶν, σπευδόντων νὰ σώσωσι τινας Κρῆτας καὶ Ὑδραίους, ἀπερισκέπτως καὶ ἄνευ διαταγῆς πλησιάσαντας Τουρκικὸν ὀχύρωμα, τραυματισθέντας καὶ κινδυνεύοντας νὰ πέσωσιν εἰς χείρας τῶν Τούρκων.
Ἐκ τούτου ὅμως ἔκ τε τῶν Ἑλληνικῶν καὶ Τουρκικῶν ὀχυρωμάτων ἐξώρμησαν πολλοί, καὶ ἡ μικρὰ συμπλοκὴ ἠπείλει νὰ γενικευθῇ εἰς μάχην, μάχην ἀδιοίκητον. Ὁ ἀρχηγός, καίτοι εἶχε καταληφθῆ πάλιν ὑπὸ τοῦ πυρετοῦ, φοβούμενος τὰς συνεπείας τῆς συμπλοκῆς, ἵππευσε καὶ ἔσπευσε μετὰ τινων ἀξιωματικῶν καὶ τῆς ἐφίππου σωματοφυλακῆς του, καὶ ἀνῆλθε ὕψωμά τι, διὰ νὰ ἀντιληφθῆ σαφῶς περὶ τῆς θέσεως τῶν πραγμάτων καὶ διατάξῃ τὸν στρατὸν εἰς κατάλληλα σημεῖα, διότι ἐκ τοῦ ἐλαιῶνος προσέτρεχεν ἤδη πολυάριθμον τουρκικὸν πεζικὸν καὶ ἱππικόν.
Προστρέχουν ἐν τούτοις καὶ ὁ Νικηταρᾶς, μετὰ μέρους τοῦ σώματός του, ὅστις πληγώνεται εἰς τὴν σιαγόνα, ὡς ἐπληγώθησαν καὶ ὁ Ἀγαλόπουλος. ὁ Λεχουρίτης, ὁ Μπαϊρακτάρης, ὁ ὑπασπιστὴς τοῦ στρατηγοῦ Χατζῆ Μιχάλη Κακλαμάνος, τοῦ ὁποίου τραυματισθέντος ἀπεκόπη κατόπιν ὁ βραχίων, ὡς καὶ τοῦ Ἀγγέλου Βιτικώμ. Ἐπληγώθησαν καὶ 30 στρατιῶται. Τοῦρκος ἱππεὺς ἐν τῷ μεταξὺ διακρίνας τὸν Καραϊσκάκην πεζεύει καὶ εὐστόχως πυροβολεῖ.
Ἡ σφαῖρα εὗρε τὸν Καραϊσκάκην εἰς τὸ ὑπογάστριον. Ἀφορμὴν εἰς τὸ φοβερὸν αὐτὸ δυστύχημα ἔδωκε κατὰ Σπηλιάδην τὸ ἑξῆς περιστατικόν. Τὴν 22 Ἀπριλίου δύο στρατιῶται Κρῆτες, περιφερόμενοι ἔξω Ἑλληνικοῦ κατὰ τὸ νέον Φάληρον (ὅπου νῦν τὸ θέατρον) ὀχυροῦ περιβόλου καὶ ἰδόντες Τοῦρκον φρουρὸν ἔξω τοῦ κατέναντι καὶ εἰς ἀπόστασιν τουρκικοῦ χαρακώματος, ἠθέλησαν νὰ δοκιμάσωσι κατ’ αὐτοῦ τὰ μακρά των, ὡς τὰ ἔφερον οἱ Κρῆτες, τουφέκια.
Ὁ ἕτερος λοιπὸν αὐτῶν τουφεκίζει, καὶ τὸ βλῆμα πίπτει παρὰ τὸν Τοῦρκον ὅστις ἀντιτουφεκίζει καὶ ἐξάπτεται συμπλοκή. Ἐξ ὅλων τῶν ἑλληνικῶν σωμάτων, Ὑδραῖοι, Σουλιῶται καὶ ἄλλοι προσέτρεξαν καὶ τὸ πρᾶγμα ἐξετράπη εἰς ἀληθῆ μάχην ἄνευ τινὸς διευθύνοντος. Ἐπειδὴ δὲ οἱ Τοῦρκοι, πιεζόμενοι, ἤρχισαν νὰ ἐξέρχωνται τοῦ χαρακώματος, στρατιώτης τις ἐκ τῶν ἡμετέρων ἐφώναξε «βγαίνουν οἱ Τοῦρκοι», ἀντὶ νὰ εἴπη φεύγουν, ὅπερ παρεξηγήσαντες τινὲς ἤρχισαν νὰ ὑποχωροῦν. Τότε ὁ Καραϊσκάκης περιτρέχων ἐπειρᾶτο νὰ ἐμποδίσῃ τοὺς φεύγοντας καὶ νὰ τακτοποιήσῃ τὴν μάχην, διότι οἱ Τοῦρκοι, ἀκούσαντες τὸν αὐτὸν πυροβολισμὸν καὶ νομίσαντες ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἐπιθέσεως, ἤρχισαν ν’ ἀποστέλλουν στρατὸν ἐκ τοῦ ἐλαιῶνος, καὶ ἐπηκολούθησεν ὁ θανατηφόρος τραυματισμός του.
Ὀπισθοδρομήσας πρὸς τοὺς συμπολεμιστὰς καὶ προαισθανόμενος τὸν θάνατον ἠθέλησε νὰ συναχθῶσιν οἱ στρατηγοί, ὅπως ἀφήσῃ τὰς τελευταίας του συμβουλὰς.
Τοὺς ἀπεχαιρέτησε διὰ τῶν ἑξῆς λέξεων:
«Ἀδελφοὶ καὶ συστρατιῶται, ἀποθνήσκω εὐχαριστημένος, διότι ἐπλήρωσα τὰ πρὸς τὴν πατρίδα χρέη μου, ὅσον αἱ φυσικαί μου δυνάμεις τὸ ἐσυγχώρησαν. Ἀγαπᾶτε τὴν πατρίδα. Ὁ θάνατός μου δὲν πρέπει νὰ σᾶς δειλιάσῃ. Μὴ φοβῆσθε τοὺς Τούρκους. Σᾶς τρέμουν ὅταν μάλιστα μανθάνουν τὴν ὁμόνοιάν σας.
Μὴ λυπῆσθε. Ἡ τιμὴ καὶ τὸ καύχημα τῶν παλληκαριῶν εἶνε νὰ τοὺς κράζουν σφαγάρια καὶ ὄχι ψοφίμια.» (Νὰ πίπτουν δηλαδὴ ἐν τῇ μάχῃ καὶ νὰ μὴ ἀποθνήσκουν εἰς τὸ κρεββάτι).
Ταῦτα καὶ ἄλλα τινὰ εἰπὼν κατὰ τὸν Περαιβόν, διὰ σβεννυμένης φωνῆς εἰσῆλθεν εἰς τὴν λέμβον καὶ ἐπέβη εἶτα τῆς ἡμιολίας τοῦ Τσούρτς «Σπαρτιάτης» ὅπου ἐξητάσθη ὑπὸ τοῦ χειρούργου τὸ τραῦμα ὅστις διέταξε νὰ τὸν μεταφέρουν ἀμέσως εἰς Σαλαμῖνα, ἀλλὰ περὶ τὰ μέσα τῆς νυκτὸς ἐξέπνευσε καὶ τὸ σῶμα του ἀπεβιβάσθη εἰς Ἀμπελάκια, εὐθὺς δὲ καὶ μετεφέρθη εἰς Κούλουρην Σαλαμῖνος τῇ συνοδείᾳ τῶν παρατυχόντων ἀνωτέρων κληρικῶν καὶ τῶν ἐν τῷ νοσοκομείῳ ἐλαφρῶς τραυματιῶν, οἵτινες δράξαντες τὰ ὅπλα, συνώδευσαν τὸ λείψανον μέχρι τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὅπου καὶ ἐτάφη κατὰ τελευταίαν θέλησίν του.
Μετὰ τὴν ἔλευσιν τοῦ Ὄθωνος ἐκρίθη νὰ ταφῇ ἐν ᾧ τόπῳ ἐτραυματίσθη θανατηφόρως ἐν κοινῷ μνημείῳ μετὰ τῶν συμμαχητῶν του• οὕτως ἡμέραν τινα τοῦ ἔαρος τοῦ 1835 μετὰ τὴν ὁριστικὴν ἐγκατάστασιν τῆς καθέδρας τοῦ Κράτους ἐν Ἀθήναις, ἐπιμελείᾳ τῆς ἀντιβασιλείας, ἐκκλησιαστικὴ καὶ ναυτικὴ πομπὴ ἐξεκίνησεν ἐκ Σαλαμῖνος πλέουσα πρὸς τὸν Πειραιᾶ. Ἐκ Σαλαμῖνος συνώδευον τὰ λείψανα ὁ Ἐπίσκοπος Αἰγίνης, αἱ θυγατέρες τοῦ στρατηγοῦ καὶ οἱ συνταγματάρχαι, καθ’ ὅν βαθμὸν ἔφερον τότε, Κριεζώτης, Νικηταρᾶς, Βάσσος, Μαυροβουνιώτης, Μακρυγιάννης, Χατζηπέτρος, Καλλέργης, Σπυρομήλιος καὶ ὁ ταγματάρχης τοῦ ἐλαφροῦ πεζικοῦ Γεώργιος Βάγιας.
Ἡ κάλπη ἐκαλύπτετο ὑπὸ μελανοῦ μεταξωτοῦ. Ὑπὸ τοὺς κρότους τῶν πυροβόλων ἀπεβιβάσθησαν εἰς Πειραιᾶ καὶ συνοδίᾳ ἀποσπασμάτων τῶν παλαιῶν χιλιαρχιῶν καὶ τοῦ νεωτέρου τακτικοῦ στρατοῦ τῆς Ἑλλάδος ἐπορεύθησαν πρὸς τὸ Νέον Φάληρον μὲ τὰ λείψανα φερόμενα ἐπὶ «πενθισκεποῦς πεδινοῦ πυροβόλου» . Παρὰ τὸ ἐν Ν. Φαλήρῳ ἀνεγερθὲν μνημεῖον ὁ Βασιλεὺς Ὄθων καὶ οἱ Ἀντιβασειλεῖς Ἀρμενσμπέργ, Κόβελλ, Ἔϋδεκ, ὁ γράψας περὶ Καραϊσκάκη συμμαχητής του, πάντες φέροντες πένθιμον ταινίαν. Συγχρόνως ἄλλη πένθιμος ἐξ Ἀθηνῶν πομπὴ μετέφερε ἐπὶ τῶν κυλλιβάντων τῶν πυροβόλων τὰ λείψανα τῶν λοιπῶν ὑπερμάχων τῶν Ἀθηνῶν, τὰ ὁποῖα ἕως τότε ἦσαν τεθαμμένα εἰς τὸν περίβολον τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, καὶ συνήντα τὴν πρώτην πρὸ τοῦ μνημείου.
Μετὰ σύντομον δέησιν οἱ ἀξιωματικοὶ Νικηταρᾶς, Βάσσος, Κριεζώτης, Χατζηπέτρος καὶ λοιποί τοῦ Καραϊσκάκη συναγωνισταὶ κατέθεσαν τὰ λείψανα εἰς τὸν τάφον, ἐνῶ τὸ πυροβολικὸν ἔρριπτε «τεσσαράκοντα πέντε βολὰς ὅσοι ἦσαν οἱ χρόνοι τῆς ἡλικίας τοῦ Καραϊσκάκη», κατὰ τὸ ὑπὸ τοῦ συναδέλφου Ἀριστοτέλους Κουρτίδου ἀνευρεθὲν καὶ κατατεθὲν εἰς τὸ Μουσεῖον τῆς «Ἱστορικῆς καὶ Ἐθνολογικῆς Ἑταιρείας», μοναδικὸν περισωζόμενον πρόγραμμα τῆς μετακομιδῆς.
Τότε ὁ βασιλεὺς Ὄθων, στὰς πρὸ τοῦ μνημείου, ἐξέβαλε τὸν ἴδιον Μεγαλόσταυρον καὶ ἀφοῦ τὸν ἔθεσε πρῶτον ἐπὶ τῶν λειψάνων τοῦ Καραϊσκάκη, τὸν παρέδωκεν εἰς τὴν πρεσβυτέραν τῶν θυγατέρων του, εἰς δὲ τὴν νεωτέραν χρυσόβουλλον ἐνδιαλαμβάνον περὶ δωρεᾶς εἰς αὐτάς.
Νομίζω νῦν ὅτι εἰς τοὺς Ρουμελιώτας ἀπόκειται νὰ φροντίσουν ὅπως ἐν Φαλὴρῳ καὶ εἰς θέσιν περίοπτον καὶ συχναζομένην, ἀνεγερθῆ μέγας χάλκινος ἔφιππος ἄνδριάς τοῦ μεγάλου Ἕλληνος πολεμιστοῦ, ὅστις ἔσωσε καὶ ἐδόξασε τὴν Ρούμελην.
Πηγή: Myriobiblos, Αβέρωφ
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.
Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. Ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.
Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.
Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.
Ομολογητής ο κόμης Γεώργιος
Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς γονείς, και έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικίαν δέκα ετών. Η μητέρα του τον έφερε μαζί της στην Παλαιστίνη όπου ήταν η Πατρίδα της και είχε και τα κτήματά της. Ο Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.
Από την εποχή του αυτοκράτορος Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέλαβε τον θρόνον ο Διοκλητιανός, το 284 μ. Χ., η Χριστιανική Εκκλησία επειδή είχεν ειρήνη αυξήθηκε πάρα πολύ. Οι Χριστιανοί είχαν πάρει πολλές δημόσιες θέσεις, είχαν κτίσει πολλούς και μεγάλους ναούς, είχαν κτίσει σχολεία και είχαν οργανώσει και την διοίκηση και την διαχείρισι των εκκλησιών και της Φιλανθρωπίας.
Ο Διοκλητιανός όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του εργάσθηκε στην αρχή για την οργάνωσι του αχανούς Κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς ως βοηθούς του και τους ωνόμασε αυτοκράτορας και Καίσαρας και αφού επέτυχε να υποτάξη τους εχθρούς του Κράτους του, και να σταθεροποιήση τα σύνορά του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής θρησκείας για ν' ανορθώση την ειδωλολατρίαν και θεοποιήση την ιδέα του αυτοκράτορος. Γι΄ αυτό λοιπόν τον λόγον εκάλεσε τους βοηθούς του Καίσαρα το 303 μ. Χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Μεταξύ τους βρισκόταν και ο Γεώργιος που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ' όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού.
Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του.
Στη φυλακή. Βασανιστήρια
Ωργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια του στο ξύλο και πάνω στο στήθος του να του βάλουν μεγάλη και βαρειά πέτρα, αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα.
Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιον, για να τον ανακρίνη. Και πάλιν ο Γεώργιος έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του, και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις που του έδωσε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός, διεκήρυττε την πίστι του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Τότε, αφού ωργίσθηκε ο Διοκλητιανός, διέταξε τους δημίους να δέσουν τον Άγιον σ' ένα μεγάλον τροχόν για να κομματιασθή το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύθηκε την ανδρεία του Αγ. και τον κάλεσε να προσκυνήση τα είδωλα. Ο Άγιος Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεόν που τον αξίωνε να δοκιμασθή και δέχθηκε με ευχαρίστησι να υποστή το φοβερό αυτό μαρτύριο, με το οποίον θα κομματιαζόταν σε μικρά και λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω - γύρω από τον τροχόν υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που έμοιαζαν με μαχαίρια. Πράγματι μόλις ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούσθηκε μια φωνή από τον ουρανόν που έλεγε: «Μη φοβάσαι Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον άγιον, αφού τον έλυσε από τον τροχόν και θεράπευσε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.
Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημά του και με αγγελικήν όψι παρουσιάστηκε στο Διοκλητιανό που με άλλους είχε πάει να κάνη θυσία. Μόλις τον είδαν, έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μάλιστα μερικοί ισχυρίζοντο ότι είναι κάποιος που του μοιάζει, και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Όπως εσχολίαζαν το γεγονός εμφανίσθηκαν μπροστά στο βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολεών και ο Ανατόλιος με χίλιους στρατιώτες και ωμολόγησαν την πίστι τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε.
Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκον με ασβέστη και νερό και να ρίξουν μέσα τον Γεώργιον και να τον αφήσουν τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, έτσι που να διαλυθούν και αυτά τα κόκκαλά του.
Οι δήμιοι πράγματι έρριξαν τον Άγιο στο ζεματιστό ασβέστη και έκλεισαν και το στόμιο του λάκκου. Ύστερα από τρεις ημέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες ν' ανοίξουν τον λάκκο, οπότε βρήκαν τον Άγιον Γεώργιον όρθιον μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό που εφώναζε ότι «ο Θεός του Γεωργίου είναι Μεγάλος». Και ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιον, πού έμαθε τις μαντικές τέχνες και πώς τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι ήταν τα γεγονότα αποτελέσματα της Θείας Χάριτος και Δυνάμεως και όχι έργα μαγείας και γοητείας.
Ο Διοκλητιανός ωργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον εξαναγκάζουν να περιπατή. Και ο άγιος προσευχόταν και περιπατούσε χωρίς να πάθη τίποτα. Πάλιν διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφθηκε να συγκαλέση τους άρχοντες, για να συσκεφθούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιον. Και αφού τον έδειραν τόσον πολύ με μαστίγια και κατεπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, ο οποίος έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιον να λάμπη σαν Άγγελος. Σκέφθηκε λοιπόν, ότι αυτό το φαινόμενο γίνεται με τις μαγείες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγον Αθανάσιον, για να λύση τα μάγια του Γεωργίου.
Μένει αβλαβής απ' το δηλητήριον
Ήλθε πράγματι ο μάγος Αθανάσιος και κρατούσε στα χέρια του δυο πήλινα αγγεία, στα οποία υπήρχε δηλητήριον. Μάλιστα στο πρώτον υπήρχε το δηλητήριον που αν το έπινε κανείς θα τρελαινόταν και στο δεύτερο, τέτοιο, ώστε πίνοντάς το να πεθάνη.
Πράγματι ωδήγησαν τον άγιο στο Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιον. Ο βασιλεύς διέταξε να του δώσουν να πιη το πρώτον δηλητήριον. Και ο άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριον του πρώτου δοχείου αφού προηγουμένως προσευχήθηκε λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμόν τε πίωσιν ου μη αυτούς βλάψη θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε τίποτα απολύτως.
Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε τίποτα, ο βασιλεύς διέταξε να του δώση ο μάγος και το δεύτερον το θανάσιμον. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθη το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι μόλις είδαν το θαύμα αυτό. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επιμένη ότι για να μην πεθάνη ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια που έδωσε στον Άγιο Γεώργιο αφού εγονάτισε μπροστά στον μάρτυρα ωμολόγησε την Πίστιν του στον Αληθινόν Θεόν. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και εφόνευσαν τον Αθανάσιον αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα, η οποία ωμολόγησε την πίστιν της στον Αληθινόν Θεόν. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένην να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.
Μαρτυρικόν τέλος του Μεγαλομάρτυρος
Ο άγιος Γεώργιος κλείσθηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στο όνειρό του τον Χριστόν, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα πάρη τον στέφανον του μαρτυρίου και θα αξιωθή της αιωνίου ζωής. Σαν εξημέρωσε διατάχθηκαν οι στρατιώτες να παρουσιάσουν μπροστά του τον άγιον. Πράγματι ο Άγιος Γεώργιος εβάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφθασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρυσε ο Διοκλητιανός του πρότεινε να πάνε στο ναό του Απόλλωνος για να θυσιάση στο είδωλόν του. Αφού μπήκε ο Γεώργιος στο ναό εσήκωσε το χέρι του και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλον να πέση. Αμέσως το είδωλον έπεσε και κομματιάσθηκε.
Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσον πολύ εθύμωσαν που φώναζαν στον Βασιλέα να θανατώση τον Γεώργιον. Ο Διοκλητιανός εξέδωκε τότε διαταγήν, και ο δήμιος του απέκοψε την κεφαλήν.
Τα θαύματα του Αγίου μετά το μαρτύριον
1) Το θαύμα της μεταφοράς της κολώνας
Μια γυναίκα αγόρασε μια κολώνα και δεν μπορούσε να τη στείλη στην Ρώμη που κτιζόταν εκεί μια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Είδε λοιπόν στο όνειρό της τον Άγιον ο οποίος μαζί της εσήκωσε την κολώνα και την έρριξαν στη θάλασσα. Η κολώνα βρέθηκε στη Ρώμη με μια επιγραφή, να τεθή στο δεξί μέρος της εκκλησίας.
2) Σωτηρία του αιχμαλώτου στρατιώτου
Στην Παφλαγονίαν του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιον και μάλιστα είχαν κτισθή προς τιμήν του πολλοί ναοί. Όλοι ετιμούσαν τον Άγιον τόσο ώστε κάθε οικογένεια να ονομάζη ένα από τα άρρενα παιδιά της Γεώργιον. Αυτό συνέβη και σε μια καλή και ευσεβή οικογένειαν. Εμεγάλωσε το παιδί της το οποίον ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό και σε ηλικία είκοσι χρονών το κάλεσαν στον στρατόν. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί χριστιανοί έπεσαν σε ενέδρα των βαρβάρων, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, και άλλους κατέσφαξαν, άλλους εκράτησαν ως υπηρέτας και άλλους επώλησαν ως δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, ο οποίος τον εξετίμησε πολύ.
Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο επενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά επήγαιναν στην εκκλησίαν και γονατιστοί παρακαλούσαν με θερμή πίστι τον θεόν να τους φανερώση τι απέγινε ο αγαπημένος τους υιός.
Και ο Γεώργιος από την εξορίαν του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξη από την σκλαβιά και να τον αξιώση να συναντηθή με τους αγαπημένους του γονείς. Επέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίσθηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγ. Γεωργίου, και οι γονείς που πάντα είχαν την ελπίδα ότι ο υιός τους ζη εκάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνον.
Ο αξιωματικός αφέντης του Γεωργίου εζήτησε πριν από τον δείπνον να του πλύνη τα πόδια και γι' αυτό ο Γεώργιος εζέσταινε νερό. Ολόκληρη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγ. Γεώργιον που γιόρταζε, να τον ελευθερώση και να τον οδηγήση κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το έβαλε στην στάμνα και το ετοίμασε για τον κύριόν του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Άγ. Γεώργιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και ανέβασε τον νέον στο άλογο και αμέσως τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που ευρίσκοντο όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζει. Έμειναν όλοι έκθαμβοι και όταν συνήλθαν ερωτούσαν τον Γεώργιον να τους πη πως βρέθηκε εκεί. Και εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια. Και όλοι γεμάτοι χαρά, εδόξαζαν τον Θεόν και τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.
Υπάρχει και Βυζαντινή παράστασις του θαύματος αυτού, που έχει τον Άγιον στο άλογο και ένα νέον που κρατά την αργυράν στάμναν.
3) Το θαύμα της επιστροφής του υιού της χήρας
Ένα παρόμοιον θαύμα με το προηγούμενον είναι και αυτό με τον υιόν της χήρας.
Εις την Μυτιλήνην ήλθαν πειρατές από την Κρήτην για να κλέψουν, λεηλατήσουν και αιχμαλωτίσουν όσον το δυνατόν περισσότερους ημπορούσαν. Εσκέφθησαν να κάνουν την επιδρομή τους την ημέρα της γιορτής του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου που όλοι θα ευρίσκονταν στην εκκλησία συγκεντρωμένοι. Πράγματι οι κουρσάροι έκαναν την επίθεσίν τους και μεταξύ των αιχμαλωτισθέντων ήταν και ένας ωραιότατος νέος, ο υιός μιας πλουσίας χήρας.
Οι κουρσάροι τον εχάρισαν στον Αμμούν της Κρήτης ο οποίος τον έβαλε υπηρέτην της τραπέζης του.
Η μάνα του από τη στιγμή που χάθηκε ο γυιός της έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεόν και τον Άγ. Γεώργιον να της φανερώση το χαμένο της παιδί. Ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος δεν εβράδυνε να εκπληρώση τον πόθον της πονεμένης εκείνης μάνας. Και ενώ ετοιμαζόταν ο νέος να προσφέρη στον Αμιράν κρασί, τον άρπαξε ο Άγ. Γεώργιος και τον μετέφερε στην μάνα του. Και οι δύο δεν επίστευαν στα μάτια τους για το συμβάν και όταν συνήλθαν εδόξαζαν τον Θεόν και τον Άγιον για τον παράξενον τρόπον της απελευθερώσεως.
4) Το θαύμα της ευεργεσίας του Αγίου προς το ευσεβές παιδί και η τιμωρία των ασεβών
Στην Παφλαγονία υπήρχε ένας μεγάλος Ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου, και στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια. Ένα από τα παιδιά αυτά δεν μπορούσε να νικήση σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα γι' αυτό το ειρωνεύονταν και το περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και τον παρεκάλεσε να τον βοηθήση να νικήση και υποσχέθηκε ότι θα του πρόσφερε ένα σφουγγάτον, δηλαδή φαγητό από αυγά τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά.
Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλαίη με άλλα παιδιά τα οποία και ενίκησε. Αμέσως επήγε στο σπίτι του μόνος του έφτειαξε το σφουγγάτον και το έβαλε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα από λίγη ώρα έφθασαν εκεί τρεις νέοι για να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το σφουγγάτον σκέφθηκαν να το φάνε. Και είπαν μεταξύ τους: «Ο Άγιος τί τα θέλει αυτά; Μήπως πρόκειται να τα φάη;». Εκάθισαν λοιπόν και έφαγαν το σφουγγάτον στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν ημπορούσαν να σηκωθούν, διότι είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Έκαμαν τότε φτηνά τάματα στον Άγιον για να ξεκολλήσουν αλλά τίποτα. Όταν έκαμαν ακριβό τάμα, ήτοι να δώση ο καθένας από ένα φλωρί, τότε μόνο μπόρεσαν να ξεκολλήσουν και ν' απελευθερωθούν. Μόλις λοιπόν βγήκαν από την εκκλησία και πήραν θάρρος, είπαν προς τον Άγιον: «Άγιε Γεώργιε, τα σφουγγάτα σου τα πωλείς ακριβά και γι' αυτό και εμείς τίποτα πια δεν θα αγοράσουμε από σένα».
5) Θαύμα του Μεγαλομάρτυρος στον Σαρακηνόν
Κάποιος Σαρακηνός ταξειδιώτης, (ανεψιός του βασιλιά της Συρίας), σαν είδε την θαυμάσια εκκλησία του Αγ. Γεωργίου διέταξε τους υπηρέτες του να μεταφέρουν τις αποσκευές τους και να τις βάλουν στο νάρθηκα της εκκλησίας επειδή θα διέμεναν εκεί για να ξεκουραστούν και ύστερα θα συνέχιζαν το δρόμο τους. Όμως απήτησε να βάλουν και τας δώδεκα καμήλους μέσα στην εκκλησία. Οι ιερείς της εκκλησίας τον παρεκάλεσαν να μη βεβηλώση την εκκλησία τους. Αλλ' αυτός επέμενε και ανέβηκε σ' ένα ψηλό σημείο του ναού για να τις βλέπη και να τις παρακολουθή. Όταν τις ωδήγησαν λοιπόν στην εκκλησία αμέσως απέθαναν όλες. Και τότε το θαύμα διαδόθηκε και αποδόθηκε στον Άγιον Γεώργιον. Και ο Σαρακηνός εντυπωσιάσθηκε και ζήτησε να τις βγάλουν έξω και να τις θάψουν. Έμεινε στην εκκλησία μέχρι που ήλθε το πρωί ο ιερεύς για να λειτουργήση. Παρακολούθησε τότε ο Σαρακηνός τις κινήσεις του ιερέα και κατά την ώρα της μετουσιώσεως των Τιμίων Δώρων, είδεν, ότι ο ιερεύς αφού επήρε στα χέρια του ένα μικρό παιδί το έσφαξε, και το αίμα του χύθηκε στο άγιο Ποτήριον, και το σώμα του αφού το έκοψε σε μικρά τεμάχια το έβαλε στον ιερό δίσκο. Όταν ετελείωσε το Κοινωνικόν και είδε ο Σαρακηνός τον ιερέα να μεταδίδη στο λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού, εθύμωσε πολύ. Ύστερα από αυτήν την οπτασία ο Σαρακηνός εζήτησε να μάθη λεπτομέρειες και να πάρη εξηγήσεις για τα όσα συνέβηκαν. Και ο ιερέας του εξήγησε σχετικά με την θείαν Ευχαριστίαν και ακόμη του είπε, ότι αξιώθηκε να δη ένα όραμα που μόνον οι Μεγάλοι Πατέρες είδαν. Εγώ, του λέει ο ιερέας, δεν αξιώθηκα ποτέ να δω το φρικτό αυτό Μυστήριον και βλέπω μόνον άρτον και οίνον. Εξήγησε κατόπιν στον άρχοντα Σαρακηνόν το θαυμαστό Μυστήριον. Τότε ο Σαρακηνός θέλησε να βαπτισθή, γιατί πλέον είχε πιστέψει ότι η χριστιανική πίστις ήταν η πιο σωστή και αληθινή. Ο ιερέας τότε του είπε να πάη στα Ιεροσόλυμα να βαπτισθή, γιατί όταν θα το επληροφορείτο ο θείος του Σαρακηνού, που ήταν βασιλιάς της Συρίας, θα τον εσκότωνε, θ' άρχιζε φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών και θα κατέστρεφε και όλες τις εκκλησίες. Έτσι λοιπόν ο Σαρακηνός επήγε στην Ιερουσαλήμ όπου υπήρχε άλλος ηγεμόνας και εβαπτίσθη από τον Πατριάρχην. Ύστερα μάλιστα από λίγες ημέρες συμβουλεύθηκε τον Πατριάρχη τι έπρεπε να κάνη για να σωθή. Τότε ο Πατριάρχης τον συνεβούλεψε να γίνη Μοναχός στο όρος Σινά. Πράγματι επήγε στο Σινά και έγινε Μοναχός.
Υστερα από τρία χρόνια επήρε άδεια από τον Ηγούμενόν του και έφυγε για να συναντήση τον ιερέα του Αγ. Γεωργίου που τον είχε συμβουλεύσει να βαπτισθή. Όταν έφθασε εκεί, ο ιερέας δεν τον ανεγνώρισεν. Αφού του απεκάλυψε ποίος ήταν του εξέφρασε την επιθυμίαν και τον πόθον να ιδή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ο ιερέας τότε εδόξασε τον Θεόν και του είπε: «Πήγαινε τέκνον μου στο θείο σου Αμιράν και ωμολόγησε την πίστιν σου τόσον σ' αυτόν όσον και σ' όλους τους Σαρακηνούς». O Μοναχός όταν άκουσε τα λόγια του θεοσεβούς ιερέως εσυγκινήθη και εξεκίνησε αμέσως να πάη στην πόλιν, όπου ο θείος του ήταν Άρχοντας. Όταν έφθασε λοιπόν εκεί περίμενε να νυκτώση και ανέβηκε στον μιναρέ του τζαμιού και άρχισε να φωνάζει: «Τρέξετε εδώ, Σαρακηνοί, διότι έχω να σας πω ένα λόγο». Τότε οι Σαρακηνοί έτρεξαν με λαμπάδες και όταν είδαν τον Μοναχόν ερώτησαν τι είχε να τους πη. Ο Μοναχός τους είπε: «Με ερωτάτε τι έχω να σας πω; Λοιπόν σας ερωτώ: Πού είναι ο ανεψιός του Αμιρά που έφυγε κρυφά;» Εκείνοι του απήντησαν: «Αν μας πης που ευρίσκεται θα σου δώσουμε όσα λεπτά θέλεις». Ο Μοναχός τους είπε: «Οδηγήστε με στον Αμιράν για να σας το πω».
Αφού άρπαξαν λοιπόν τον Μοναχόν με μεγάλη χαρά τον ωδήγησαν στον Αμιράν λέγοντες: «Αυτός ο Μοναχός γνωρίζει που είναι ο ανεψιός σου». Ο Αμιράς τότε ρώτησε αν στα αλήθεια ξέρη που ευρίσκεται. Και εκείνος του απεκρίθη: «Ναι, τον ξέρω. Εγώ ο ίδιος είμαι. Όμως τώρα είμαι Χριστιανός και πιστεύω στον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγ. Πνεύμα, την μία Θεότητα και ομολογώ ότι ο Υιός του Θεού εσαρκώθη εκ της Αειπαρθένου Μαρίας και έκαμε στο κόσμο μεγάλα και θαυμάσια και εσταυρώθη και τη Τρίτη ημέρα ανέστη και ανελήφθη στους ουρανούς και εκάθησε εν δεξιά του Θεού και Πατρός και μέλλει να έλθη να κρίνη ζώντας και νεκρούς». Μόλις ήκουσε αυτό ο θείος του ο Αμιράς εξεπλάγη και του είπε: «Τι έπαθες ταλαίπωρέ μου να αφήσης το σπίτι σου, τα πλούτη σου, την δόξαν σου και να περπατής έτσι περιφρονημένος σαν ζητιάνος; Επίστρεψε λοιπόν στη θρησκεία σου και παραδέξου ως προφήτην σου τον Μωάμεθ για να γυρίσης πάλιν στην πρώτην σου κατάστασι». Ο Μοναχός τότε του είπε: «Όσα καλά είχα όταν ήμουν Σαρακηνός, ήταν μερίδα του διαβόλου. Αυτό το τρίχινον ένδυμα που φορώ τώρα είναι τα καύχημα και ο πλούτος μου και κυρίως ο αρραβών της δόξης που πρόκειται ν' απολαύσω για την αληθινήν πίστιν του Χριστού μου. Τον Μωάμεθ που σας επλάνεψε, καθώς και την θρησκείαν του, αναθεματίζω και αποστρέφομαι εντελώς».
Όταν ήκουσε αυτά ο Αμιράς είπε προς τους παρευρισκομένους Σαρακηνούς ότι ο ανεψιός του έχασε τα λογικά του και να τον διώξουν. Αυτό βέβαια το έκανε για να τον γλυτώση από το νόμο που προέβλεπε για τους υβριστές της θρησκείας θανατική ποινή. Εκείνοι μόλις ήκουσαν τον Αμιράν είπαν: «Αφήνεις ελεύθερον αυτόν που ύβρισε τον προφήτην και την θρησκείαν μας; Ας αρνηθούμε και εμείς λοιπόν την θρησκείαν μας και ας γίνωμε Χριστιανοί». Ο Αμιράς επειδή εφοβήθη τον όχλον μήπως εξαγριωθή περισσότερον, έδωκε την άδεια να τον κάνουν ό,τι θέλουν. Εκείνοι τον άρπαξαν ενώ έτριζαν τα δόντια τους με λύσσα και αφού τον ωδήγησαν έξω από την πόλιν, τον ελιθοβόλησαν ενώ εκείνος προσευχόταν και ευχαριστούσε τον Θεόν, γιατί τον ηξίωνε να μαρτυρήση για το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό ήταν το τέλος του θαρραλέου ομολογητού Μοναχού ο οποίος εστεφανώθη με τον στέφανον του Μαρτυρίου.
Κάθε νύκτα πάνω από τον σωρό των πετρών φαινόταν ένα άστρον λαμπρόν και εφώτιζε τον τόπον εκείνον. Οι Σαρακηνοί μάλιστα εθαύμαζαν για το γεγονός. Ύστερα από αρκετό καιρό ο Αμιράς έδωκε άδεια στους Χριστιανούς να βγάλουν το άγιο λείψανον του Μάρτυρος από τις πέτρες για να το ενταφιάσουν. Όταν λοιπόν εσήκωσαν τις πέτρες βρήκαν το λείψανον σώον και αβλαβές και ανέδιδε ευωδίαν. Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια το ενεταφίασαν με ύμνους και ψαλμωδίες δοξάζοντες τον Κύριον.
6) Το θαύμα του δράκοντος
Στην Ανατολική επαρχία της Ατταλείας και στην πόλι Αλαγία εβασίλευε κάποιος Σέλβιος που ήταν πολύ χριστιανομάχος. Είχε βασανίσει πολλούς χριστιανούς για ν' αρνηθούν την πίστι τους και έπειτα τους εφόνευε.
Κοντά στην πόλι υπήρχε ένας δράκοντας φοβερός που καθημερινά άρπαζε ανθρώπους ή ζώα και τα κατέτρωγε. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθή και απέφευγαν να περνούν απ' εκεί. Κάποτε ο βασιλιάς συνεκέντρωσε τον στρατό του και πήγαν για να σκοτώσουν το άγριο θηρίο. Όμως τίποτα δεν επέτυχαν και επέστρεψαν άπρακτοι.
Όταν είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε να σκοτώση τον δράκοντα, πήγαν να τον ερωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρη τρόπους να εξοντώση το φοβερό θηρίον. Τότε ο βασιλιάς ύστερα από συμβουλήν που του έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων, είπε προς το πλήθος: «Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε αρκετές φορές να φονεύσωμε το θηρίον και δεν το κατορθώσαμε, γιατί έτσι ήταν το θέλημα των θεών. Τώρα λοιπόν κατά την εντολή τους θα πρέπει ο καθένας μας να στέλνη το παιδί του για να το τρώγη ο δράκοντας. Ακόμα και εγώ θα στείλω την μοναδική μου κόρη, όταν θα έλθη η σειρά της». Έτσι λοιπόν ο λαός υπήκουσε στη διαταγή του βασιλιά γιατί δεν ημπορούσε να κάνη και διαφορετικά. Έστελναν λοιπόν τα παιδιά τους με δάκρυα και με θρήνους για να καταβροχθίζωνται από το θηρίον.
Όταν ήλθε και η σειρά της κόρης του βασιλιά ξετυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Ο βασιλιάς κτυπούσε το στήθος του, το πρόσωπόν του, τραβούσε τα γένεια του και με λυγμούς έλεγε: «Αλλοίμονον σε μένα τον ταλαίπωρον! Τι να πρωτοκλάψω γλυκύτατόν μου παιδί; Τον χωρισμόν μας ή τον ξαφνικόν σου θάνατον που πρόκειται να ίδω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω, αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή τον τρόμον που σε λίγο θα νοιώσης καθώς θα σε κατασπαράζη το άγριο θηρίο; Αλλοίμονον, κόρη μου, που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα στο παλάτι μου και επερίμενα την ώραν που θα εώρταζα τους χαρούμενους γάμους σου. Πού θα βρω πια παρηγοριά και πώς θα ζήσω μακρυά σου; Τι τη θέλω την ζωή και τα παλάτια χωρίς εσένα;» Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς. Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, σας ζητώ να με ελεήσετε και να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω πλούτη όσα θέλετε, και ακόμη την βασιλείαν μου, αλλά να μου κάνετε μίαν χάρι. Να μου χαρίσετε το αγαπημένο και μονάκριβο παιδί, αλλοιώς αφήστε με κι εμένα να πάω μαζί της». Κανένας όμως δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του βασιλιά γιατί αυτός ήταν που εξέδωσε διαταγή, για να βρίσκουν τα παιδιά τους τέτοιο οικτρό τέλος. Έτσι με μια φωνή όλοι του είπαν ότι έπρεπε να εφαρμοσθή και στο παιδί του η διαταγή του.
Μη μπορώντας να κάνη διαφορετικά ο βασιλιάς την συνώδευσε μέχρι την πύλη της πόλεως. Αφού την αγκάλιασε και την κατεφίλησε κλαίοντας την παρέδωσε στους ανθρώπους για να την οδηγήσουν κοντά στην λίμνη. Πράγματι οι άνθρωποι την άφησαν εκεί και έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στη λίμνη και επερίμενε να έλθη το θηρίον για να την κατασπαράξη.
Εκείνον τον καιρό ο Μέγας Γεώργιος, που δεν είχε ακόμη ομολογήσει την Χριστιανικήν του πίστιν, ήτο κόμης και αρχηγός στρατιωτικής μονάδος στο στράτευμα του Διοκλητιανού. Επέστρεφε μάλιστα στην Καππαδοκία από ένα πόλεμον που συνεξεστράτευσε με τον Διοκλητιανόν. Κατ' οικονομίαν Θεού επέρασε και από την λίμνην και όταν είδε το νερό θέλησε να ποτίση τον ίππον του και να ξεκουρασθή και ο ίδιος. Όταν είδε την κόρη να κλαίη ασταμάτητα και να διακατέχεται από αγωνία και τρόμον την επλησίασε και την ερώτησε γιατί έκλαιγε και ακόμη ποιος ήταν ο λόγος που την παρακολουθούσε ο λαός μέσα από τα τείχη. Η κόρη του είπε ότι αδυνατούσε να του διηγηθή τα όσα συνέβησαν και τα όσα επρόκειτο να συμβούν και τον παρεκάλεσε να ιππεύση τον ίππον του και να φύγη όσον πιο σύντομα ημπορούσε, γιατί κινδύνευε να χάση την ζωή του και ήταν τόσο νέος και ωραίος». Ο Άγιος επέμενε να μάθη τι της συνέβη. Και αυτή του είπε: «Είναι μακρά η αφήγησις, κύριέ μου, και δεν μπορώ να σου διηγηθώ τα καθέκαστα αυτήν την ώρα. Μόνον σου λέγω και σε παρακαλώ να φύγης τώρα αμέσως για να μην θανατωθής μαζί μου άδικα». Και ο άγιος της είπε: «Πες μου την αλήθεια, γιατί κάθεσαι εδώ και ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω εγώ, ότι δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε ελευθερώσω από τον θάνατον. αλλοιώς θ' αποθάνω μαζί σου».
Τότε η κόρη εστέναξε πικρώς και διηγήθη στον άγιον τα όσα συνέβησαν. Αφού άκουσε ο άγιος τα γεγονότα ερώτησε την κόρην: «Ο πατέρας σου και η μητέρα σου και ο λαός σε ποιόν θεόν πιστεύουν;» Και εκείνη απεκρίθη: «Πιστεύουν στον Ηρακλή και στην μεγάλη θεάν Άρτεμιν». Ο Άγιος τότε της είπε: «Από σήμερα να μη φοβάσαι ούτε και να κλαις. Μόνον πίστεψε στον Χριστόν που πιστεύω εγώ και θα δης την δύναμιν του Θεού μου». Η βασιλοπούλα απήντησε στον άγιον: Πιστεύω, κύριέ μου, μ' όλη μου την ψυχή και μ' όλη μου την καρδιά». Ο άγιος συνέχισε: «Έχε θάρρος στο θεό που εδημιούργησε τον ουρανό και την γην και την θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να καταργήση την δύναμιν του θηρίου και θα ελευθερωθούν και ακόμη θα διώξουν το φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι του τόπου αυτού. Μείνε λοιπόν εδώ και μόλις ιδής το θηρίον να έρχεται, φώναξέ με».
Τότε ο Άγιος έκλινε τα γόνατά του στη γη και αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό προσευχήθηκε λέγοντας: «Ο Θεός ο Μέγας και Δυνατός, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ και επιβλέπων αβύσσους, ο ων ευλογητός και διαμένων εις τους αιώνας, Συ γνωρίζεις τας καρδίας ότι είναι μάταιες. Συ, Φιλάνθρωπε Δέσποτα, ο των προαιωνίων θαυμασίων Θεός, τον οποίον ούτε έννοια ημπορεί να συλλάβη ούτε λόγος να ερμηνεύση επίβλεψον και τώρα επ' εμέ τον ταπεινόν και φανέρωσέ μου τα ελέη σου. Υπόταξε υπό τους πόδας μου το πονηρόν αυτό θηρίον, για να γνωρίσουν όλοι ότι υπάρχεις μαζί μου και είσαι Συ ο μόνος θεός και εκτός από εσένα άλλος δεν υπάρχει». Τότε ηκούσθη φωνή από τον ουρανόν η οποία έλεγε: «Εισηκούσθη η δέησίς σου, Γεώργιε, και κάνε όπως θέλεις, διότι εγώ θάμαι πάντοτε μαζί σου». Μόλις ετελείωσε την προσευχή ο Άγιος εφάνη το άγριο θηρίον. Όταν το είδε η κόρη εφώναξε: «Αλλοίμονόν μου, κύριέ μου. Έρχεται το θηρίο για να με κατασπαράξη».
Τότε ο Άγιος έτρεξε για να συναντήση το θηρίον. Ήτο το θηρίον φοβερόν. Έβγαζε από τα μάτια του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και απαίσιον ώστε παρουσίαζε ένα θέαμα φοβερόν. Αμέσως ο Άγιος έκαμε το σημείον του Τιμίου Σταυρού και είπε: «Κύριε ο Θεός μου, ημέρεψε για χάρι μου, που είμαι δούλος σου, το θηρίο αυτό για να πιστέψη ο λαός στο όνομά Σου το Άγιον». Έτσι και έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα πόδια του ίππου του αγίου και ενώ κυλιόταν, εβρυχάτο. Μόλις η βασιλοπούλα είδε το θέαμα αυτό ένοιωσε μεγάλη χαράν. Και ο Άγιος της είπε: «Βγάλε την ζώνη σου και δέσε μ' αυτήν τον δράκοντα από τον λαιμόν». Αμέσως τότε η κόρη άφοβα έβγαλε την ζώνην της και έδεσε τον δράκοντα, και ευχαριστούσε τον Άγιον που την εγλύτωσε από τον βέβαιον θάνατον. Ο Άγιος αφού ανέβηκε στο άλογό του είπε προς την βασιλοπούλα: «Σύρε τον δράκοντα με την ζώνη σου μέχρι την πόλι».
Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενον συμβάν ότι δηλαδή μια κόρη σύρει τον δράκοντα δεμένον, ετράπησαν σε φυγήν. Ο Άγιος Γεώργιος τους εφώναξε: «Μη φοβείσθε, σταθήτε και θα δήτε την δόξαν του Θεού και την σωτηρία σας». Τότε εσταμάτησαν όλοι απορημένοι και επερίμεναν να δουν τι θα τους δείξη. Τους προέτρεψε λοιπόν να πιστέψουν στον Αληθινόν Θεόν και αυτοί δέχτηκαν με χαρά. Αφού εσήκωσε το χέρι του εκτύπησε με το ακόντιον τον δράκοντα και το φοβερό τέρας εσκοτώθη. Έπειτα αφού επήρε από το χέρι την βασιλοπούλα την παρέδωσε στον βασιλιά. Όλοι ένοιωσαν μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και αφού εγονάτισαν, καταφιλούσαν τα πόδια του Αγίου και ευχαριστούσαν τον Πανάγαθον Θεόν, διότι τους ελευθέρωσε από το θηρίο κι έτσι σταμάτησε η θυσία των παιδιών τους.
Ο Άγιος Γεώργιος εκάλεσε από κάποια πόλι της Αντιοχείας τον Επίσκοπον Αλέξανδρον και εβάπτισε τον βασιλιά και τους άρχοντας και ολόκληρο τον λαόν. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες εβάπτισε σαρανταπέντε χιλιάδες.
Αφού λοιπόν εβαπτίσθηκαν όλοι και έγινε μεγάλη χαρά στη γη και στον ουρανόν έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία επ' ονόματι του τρισυποστάτου Θεού. Ο Άγιος επήγε να την ιδή. Μόλις μπήκε στο Άγ. Βήμα και προσευχήθηκε εβγήκε πηγή αγιάσματος και σκορπίσθηκε ευωδία στο Ναό. Η πηγή αυτή σώζεται μέχρι σήμερα.
Ο Διάβολος του στήνει ενέδρα
Ο Άγιος αφού απεχαιρέτησε τον βασιλέα και τον λαόν έφυγε για την πατρίδα του Καππαδοκία. Στο δρόμο του τον συνάντησε ο διάβολος μετασχηματισμένος σε μορφή ανθρώπου. Εκρατούσε και δύο ραβδιά πάνω στα οποία στηριζόταν σαν γέρος. Φαινόταν μάλιστα σαν νικημένος και καταφρονημένος στρατιώτης. Είπε λοιπόν με ταπείνωσιν προς τον Άγιον: «Χαίρε Γεώργιε». Ο Άγιος αμέσως αντελήφθη ότι επρόκειτο περί διαβόλου και του είπε: «Ποιος είσαι και πως με ξέρεις; Εάν δεν ήσουνα πονηρός διάβολος δεν θα ημπορούσες να με ξέρης, εφ' όσον ποτέ δεν μ' έχεις ξαναδεί». Ο διάβολος είπε: «Πώς τολμάς να υβρίζης τους Αγγέλους του Θεού και ρωτάς ποιος είμαι εγώ; Μάθε να μιλάς καλά». Ο Άγιος τότε απεκρίθη: «Αν είναι έτσι όπως μου τα λες και είσαι Άγγελος ακολούθησέ με. Αν όμως είσαι πνεύμα πονηρόν να μην μετακινηθής από τη θέση σου». Μόλις ετελείωσε τον λόγο του αυτό ο Άγιος, ο διάβολος βρέθηκε δεμένος και εφώναξε δυνατά: «Αλλοίμονόν μου! Τι κακή ώρα ήταν αυτή που σε συνάντησα! Τι κακόν έπαθα να πέσω στα χέρια σου ο ταλαίπωρος!».
Ο Άγιος βεβαιώθηκε ότι ήταν πνεύμα πονηρόν και του είπε: «Σε ορκίζω στο Θεό, να μου πης τι επρόκειτο να μου κάνης». Και ο δαίμονας είπε: «Εγώ, Γεώργιε, είμαι από το δεύτερον τάγμα του σατανά και όταν ο Θεός έκαμε τον ουρανόν και διεχώριζε την γην από τα ύδατα ήμουνα παρών. Εγώ έκαμα φοβερές βροντές και αστραπές, εγώ έδεσα κεφαλές και τώρα εξ αιτίας της υπερηφάνειάς μου κατάντησα κάτω στον Άδη και έγινα δαίμονας. Αλλοίμονόν μου, Γεώργιε, γιατί ζήλεψα την χάριν που σου δόθηκε και ήλθα να σε παραπλανήσω να με προσκυνήσης. Αλλά επλανήθηκα και απατήθηκα. Αλλοίμονόν μου τι κακόν εζήτησα να πάθω και δεν ημπορώ να λυθώ! Σε παρακαλώ, Γεώργιε, ενθυμήσου την προηγούμενή μου ευτυχία και μην με αφήσης να επιστρέψω στην άβυσσον γιατί σου τα είπα όλα». Τότε ο Άγιος αφού ύψωσε τα χέρια στον ουρανόν είπε: «Σ' ευχαριστώ, Κύριέ μου, διότι μου παρέδωκες στα χέρια μου τον πονηρόν δαίμονα, ο οποίος πρόκειται να σταλή σε σκοτεινόν τόπον για να τιμωρήται αιώνια». Μόλις είπε αυτά ο Άγιος επετίμησε και απέλυσε το πονηρόν πνεύμα.
Έκτοτε ο Άγιος προεγνώρισεν ότι είναι θέλημα Θεού να μαρτυρήση για την αγάπη του Χριστού. Έτσι επήγε στον Διοκλητιανόν όπου με θάρρος διεκήρυξε την πίστιν του και εμαρτύρησε δίνοντας το αίμα του για την αγάπη του Χριστού.
Περί των θαυματουργών εικόνων του Αγίου Γεωργίου εν τη Ιερά Μονή του Ζωγράφου εν Αγίω Όρει ευρισκομένων
α) Περί της εκ της Μονής Φανουήλ θαυμασίως μεταφερθείσης
Επί της βασιλείας του Λέοντος Σοφού (886-912) ήσαν τρεις γνήσιοι αδελφοί, Μωϋσής, Ααρών και Βασίλειος και η καταγωγή τους ήταν από την μεγαλούπολι Λιγχίδα η οποία μετωνομάσθηκε αργότερα σε Όχριδα. Αυτοί λοιπόν απεφάσισαν να εγκαταλείψουν τον κόσμον, τον πλούτον, την δόξαν και να πάρουν το Αγγελικό Σχήμα. Έφθασαν στο Άγιον Όρος και αφού βρήκαν ήσυχον τόπον κατεσκεύασαν τρεις σκηνές όπου έμειναν γι' αρκετό διάστημα και συνηντώντο μόνο την Κυριακήν. Διεδόθη λοιπόν η φήμη της αρετής τους και γι' αυτό πολλοί προσήρχοντο κοντά τους και δεν έφευγαν.
Βρήκαν και ένα χώρο όπου έκτισαν Μοναστήρι. Αφού έκτισαν και τον Ναόν εσκέπτοντο πώς να τον ονομάσουν. Άλλοι έλεγαν να τον αφιερώσουν στον Άγιο Νικόλαο, άλλοι στον Άγιο Κλήμεντα Αρχιεπίσκοπον Αχρίδος που ήταν και συμπατριώτης τους και ο καθένας λοιπόν ήθελε να δώση στο ναό το όνομα του Αγίου που έτρεφε μεγαλυτέραν ευλάβειαν. Επειδή λοιπόν δεν συμφωνούσαν απεφάσισαν να προσφύγουν δια της προσευχής στο Θεό και να δεηθούν ώστε Αυτός να αποφασίση και διατάξη σε ποιόν από τους Αγίους Του θα αφιερώσουν τον Ναόν και ποια εικόνα θα ζωγραφίσουν στην σανίδα που ετοίμασαν. Προσευχήθηκαν λοιπόν και οι τρεις ο καθένας στο ησυχαστήριό του. Κατά την διάρκεια που προσηύχοντο διεχύθη από τον νεόκτιστον Ναόν ένα ασυνήθιστον φως λαμπρότερον από τις ακτίνες του ηλίου γύρω από τα κελλιά των μοναχών. Οι μοναχοί κατελήφθησαν από φόβον και απορία και έμειναν προσευχόμενοι ολόκληρη την νύκτα.
Την επομένη το πρωί όταν κατέβηκαν οι μοναχοί στην Εκκλησίαν είδαν με θαυμασμό ότι στη σανίδα που ετοίμασαν να ζωγραφίσουν, εζωγραφήθη η εικόνα του Αγ. Μεγαλομάρτυρος και Τροπαιοφόρου Γεωργίου. Απ' αυτήν μάλιστα έβγαινε η λάμψις που εφώτιζε τα ταπεινά ησυχαστήρια. Έτσι λοιπόν αφιερώθη η εκκλησία στον Άγιο Γεώργιον και η Μονή ωνομάσθη του Ζωγράφου.
Η θαυματουργική εικόνα υπήρχε στην Μονή του Φανουήλ που βρίσκεται στη Συρία κοντά στη Λύδδα. Κατά την μαρτυρία του Καθηγουμένου της Μονής Φανουήλ, Ευστρατίου, όταν κάποτε ο Θεός ηθέλησε και δικαίως, να τιμωρήση την Συρία και να την παραδώση στους Σαρακηνούς, η ζωγραφιά της εικόνος ξαφνικά απεχωρίσθη από την σανίδα και αφού ανυψώθη κρύφτηκε σε άγνωστον μέρος. Οι μοναχοί τότε επειδή εφοβήθηκαν και ελυπήθηκαν από το θαύμα, αφού εγονάτισαν προσηύχοντο στο Θεό θερμά και με δάκρυα και τον παρακαλούσαν να τους αποκαλύψη που εκρύβη το πρόσωπον του Αγ. Μεγαλομάρτυρος και Τροπαιοφόρου Γεωργίου. Ο Πανάγαθος Θεός άκουσε την δέησιν των Μοναχών γι΄αυτό και παρουσιάσθηκε στον Καθηγούμενον Ευστράτιον ο Άγ. Γεώργιος, ο οποίος του είπε: «Μη λυπείσθε για μένα. Εγώ βρήκα για τον εαυτόν μου Μονήν της Παναγίας στον Άθω. Εάν θέλετε σπεύσετε και σεις προς τα εκεί γιατί η οργή του Κυρίου είναι έτοιμη να πέση στην διεφθαρμένη Παλαιστίνη και σχεδόν σ' όλη την οικουμένη εξ αιτίας των αμαρτιών των Χριστιανών».
Αφού συνεκέντρωσε όλους τους Μοναχούς ο Καθηγούμενος τους ανακοίνωσε τα συμβάντα. Έπειτα εκάλεσε και τους εγκρίτους της πόλεως Λύδδης, τους ανήγγειλε τα όσα συνέβησαν περί της αγίας εικόνος και τους παρήγγειλε τα εξής: «Εμείς φεύγουμε για την αγία Πόλιν της Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσουμε τον Άγιον Τάφον του Κυρίου και ας γίνη το θέλημά Του. Εσείς εγκατασταθήτε στη Μονή για να την προφυλάξετε.
Με δάκρυα και με λύπη έπειτα ξεκίνησαν. Αφού έφθασαν στην Ιόππη βρήκαν πλοίον και ανεχώρησαν για το Όρος Άθω. Ύστερα από αρκετές ημέρες έφθασαν και επήγαν στην Μονή Ζωγράφου. Όταν μπήκαν στο Ναό, προς θαυμασμόν και έκπληξίν τους, είδαν την ζωγραφιά του Αγ. Γεωργίου, που είχαν στη Μονή Φανουήλ, νάναι προσκολλημένη χωρίς καμμιά αλλοίωσιν σε μια νέα σανίδα. Τότε με συγκίνησι και δάκρυα εγονάτισαν μπροστά στην εικόνα και έλεγαν: «Γιατί μας προξένησες τόση λύπη, Μεγαλομάρτυς Γεώργιε;» Οι Μοναχοί της Ζωγράφου απορούσαν, γιατί συνέβαιναν όλα αυτά τα παράξενα. Όμως εκείνοι τους διηγήθηκαν τα συμβάντα και όλοι εδόξαζαν ολοψύχως τον Κυρίον και τον Άγ. Γεώργιον. Τον Καθηγούμενον Ευστράτιον τον έκαμαν Ηγούμενόν τους.
Από τότε άρχισαν να γίνωνται από την αγίαν εικόνα πολλά θαύματα γι' αυτό και ο κόσμος επήγαινε στη Μονή Ζωγράφου, να προσκυνήση τον Τροπαιοφόρον Γεώργιον. Η φήμη των θαυμάτων έφθασε μέχρι και τον βασιλέα Λέοντα Σοφόν, ο οποίος ήτο πολύ ευσεβής. Μάλιστα απεφάσισε να πάη αυτοπροσώπως στο Άγιον Όρος για να προσκυνήση και να ευφρανθή πνευματικώς με τις ψυχωφελείς συζητήσεις που θα έκανε με τους ασκητάς Μωϋσή, Ααρών και Βασίλειον που έγιναν ξακουστοί για την αρετή τους. Ύστερα από τον Λέοντα επεσκέφθη την Μονή και ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ιωάννης από το Τίρνοβον. Με την πλουσία βοήθεια αυτών άρχισε να κτίζεται η μεγαλοπρεπής Μονή του Ζωγράφου. Αργότερα η Ιερά Μονή κατεδαφίσθη από τους βαρβάρους και τους πειρατές. Η υφιστάμενη Μονή κτίσθηκε από τον Ηγεμόνα της Μολδαυΐας Στέφανον.
Η αγία εικόνα έχει μέχρι σήμερα το άκρον του δακτύλου ενός Επισκόπου που χαρακτηριζόταν για την ολιγοπιστίαν του ως προς την θαυματουργικήν δύναμι της εικόνος. Ο Επίσκοπος αυτός καταγόταν, κατά την παράδοσι, απ' τα Βοδενά (Έδεσσα) και όταν άκουσε για τα θαύματα της εικόνος θέλησε μαζί με την συνοδεία του να πάη να διαπιστώση εάν πράγματι ήσαν αληθινά τα όσα διεδίδοντο ή ήσαν εφευρέσεις των Μοναχών, για λόγους φιλοχρηματίας. Όταν έφθασε στο Άγιον Όρος επήγε και στην Μονή του Ζωγράφου όπου οι εκεί Μοναχοί τον υποδέχθηκαν με την πρέπουσαν τιμήν. Εν συνεχεία τον ωδήγησαν στον Ναόν για να προσκυνήση τον Άγ. Γεώργιον. Αλλ' ο Επίσκοπος αντί να φανή ταπεινός και σεμνός εξ αιτίας και του επισήμου σχήματός του εφάνη υπερήφανος και ολιγόπιστος. Αφού με αδιαφορία είδε τον Ναόν στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγ. Γεωργίου και με αλαζονικόν ύφος είπε προς τους Μοναχούς: «Ώστε αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα του Αγ. Γεωργίου;». Και άγγιξε με τον δάκτυλόν του την παρειά του Αγίου. Αμέσως όμως το δάκτυλόν του εκόλλησε στην εικόνα και μάταια προσπαθούσε να τον ξεκολλήση. Η αγωνία του και ο φόβος του εμεγάλωνε όσο αγωνιζόταν και εδοκίμαζε να τον ξεκολλήση. Κάθε φοράν που προσπαθούσε να το αποχωρήση από την εικόνα ένοιωθε και πόνους γιατί το δάκτυλό του είχε κολλήσει πολύ δυνατά. Στο τέλος ο δυστυχής Επίσκοπος δέχθηκε, παρά την θέλησίν του, να του κόψουν ύστερα από επέμβασιν τον δάκτυλόν του και έτσι έμαθε καλά εξ ιδίας πείρας την γνησιότητα, την αλήθεια και την δύναμιν των θαυμάτων του ενδόξου Τροπαιοφόρου Γεωργίου.
Η εικόνα του Αγ. Γεωργίου είναι στολισμένη με αργυρούν ένδυμα το οποίον κατεσκευάσθη στην Πετρούπολι, τη ευλογία του Μητροπολίτου Σεραφείμ, καθώς αναγράφεται και στο κράσπεδον του κάτω μέρους του ενδύματος. Η αγιογράφησις της εικόνος είναι Βυζαντινή, αλλά εξ αιτίας της παρόδου του χρόνου είναι σκοτεινή.
β) Περί της εικόνος που ήλθε μέσω θαλάσσης από την Αραβίαν
Υπάρχει κοντά στον κίονα του αριστερού χορού που ευρίσκεται η εικόνα του Αγ. Γεωργίου η εξής χειρόγραφος διήγησις.
Η αγία εικόνα ήλθε από την Αραβίαν και βρέθηκε στο λιμάνι της Μονής Βατοπαιδίου. Η απροσδόκητη άφιξις της εικόνος προκάλεσε ταραχή και θόρυβον στο Άγ. Όρος. Διότι η φήμη ξαπλώθηκε γρήγορα και συνέρρεαν μοναχοί απ' όλα τα Μοναστήρια για να προσκυνήσουν την αγίαν εικόνα που με θαύμα εφανερώθη στο λιμάνι. Μάλιστα κάθε Μοναστήρι επεδίωκε ν' αποκτήση τον θησαυρό αυτό και οι Γέροντες ηρνούντο να την δώσουν στην Μονή Βατοπαιδίου. Τελικά απεφάσισαν να βάλουν κλήρον και να δεχθούν την απόφασι της αγίας εικόνος. Πράγματι επήραν ομοφώνως απόφασιν όλοι οι Γέροντες να φορτώσουν την εικόνα, σ' ένα ξένο και άγριο νέο ημίονο που δεν ήξερε τους δρόμους και τα Μοναστήρια και αφού τον αφήσουν ελεύθερον να τον ακολουθήσουν από μακρυά. Εκεί που θα εσταματούσε θα έπρεπε να μείνη η ιερά εικόνα. Έτσι και έγινε. Αφού ωδήγησαν τον ημίονο στο δρόμο Θεσσαλονίκης - Αγίου Όρους τον άφησαν στην θέλησί του. Και ο ημίονος με αργό και ισόμετρο περπάτημα σαν να ένοιωθε ότι μετέφερε ιερό φορτίο επέρασε από δύσβατους τόπους, δάση και υψώματα και έφθασε στη Μονή Ζωγράφου και στάθηκε ακίνητος σ' έναν ωραιότατον λόφον.
Μ' αυτό τον τρόπο επληροφορήθησαν όλοι ότι η θέλησι του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ήταν να μείνη η ιερή του εικόνα στη Μονή Ζωγράφου. Όλοι οι Μοναχοί δέχθηκαν στη Μονή με χαρά και με πνευματική πανήγυρι την ιερή εικόνα και την ετοποθέτησαν στον κίονα του αριστερού χορού. Ο ημίονος που μετέφερε των αγίαν εικόνα μόλις του την ξεφόρτωσαν εξέπνευσε και τον έθαψαν στον τόπον εκείνον. Σε ανάμνησι για τον ερχομό της ιερής εικόνος του Αγ. Γεωργίου έκτισαν στον λόφο ένα κελλί και μικρή εκκλησία στο όνομα του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.
γ) Περί της αγίας εικόνος που αφιέρωσε ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος
Στον βορειοδυτικό κίονα, στον οποίο στηρίζεται και ο τρούλλος, είναι ανηρτημένη και άλλη εικόνα του Αγ. Γεωργίου, για την οποίαν υπάρχει η εξής χειρόγραφος διήγησις στη Μονή Ζωγράφου.
Ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος είχε, ως γνωστόν, συνεχώς πολέμους με τους Τούρκους. Κάποτε συνεκεντρώθησαν τα τούρκικα ασκέρια, που ήσαν αναρίθμητα, αποφασισμένα να τον αφανίσουν. Όταν είδε ο Στέφανος το πλήθος του εχθρού εφοβήθη. Αμέσως όμως συνήλθε και με θερμή προσευχή κατέφυγε στον Κύριον τον Θεόν και επεκαλέσθη με δάκρυα την βοήθειάν του. Με την εκ βάθους καρδίας προσευχήν του απεκοιμήθη. Μόλις τον επήρε ο ελαφρός ύπνος του εμφανίσθηκε ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος που τον περιέλουζε ένα λαμπρό και θαυμάσιον φως, τα μάτια του άστραφταν και η ουράνια δόξα τον περιέβαλλε. Ο Στέφανος αν και εκοιμόταν εφοβήθη και ετρόμαξε. Τότε ο Άγιος του είπε: «Έχε θάρρος στον Κύριό σου και μη φοβάσαι το πλήθος αυτό. Αύριον συγκέντρωσε όλο το στράτευμά σου και οδήγησέ το εναντίον των εχθρών του Χριστού με φωνές πανηγυρικές και σάλπιγγες και θα ιδής την δύναμι του Θεού μας που πάντα σε βοηθεί. Γι' αυτό τον λόγο στάθηκα εδώ, για να σου αποκαλύψω ποιος θα νικήση και να σου αναφέρω ότι η δύναμις του Θεού είναι μαζί σου και ότι ακόμη και εγώ θα σε βοηθήσω στη μάχη αυτή. Για όλα αυτά ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου που είναι αφιερωμένη στ' όνομά μου, και που ερημώθηκε. Στείλε μάλιστα και την ιδική μου εικόνα που έχεις μαζί σου».
Ο Στέφανος επήρε θάρρος από την εμφάνισι του Αγίου και ακόμη από την υπόσχεσι που του έδωσε ότι θα τον εβοηθούσε, θεία χάριτι. Αφού μάλιστα έφερε και την αγία εικόνα μαζί του με την φωνή των σαλπίγγων επέπεσε ξαφνικά σαν λαίλαπας δυνατός στον όγκο των Οθωμανών και τους συνέτριψε χωρίς χρονοτριβή και τους διέλυσε. Ύστερα απ' ολίγον καιρό έστειλε και την αγίαν εικόνα στο Άγιον Όρος και ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου, σύμφωνα με την θέλησιν του Αγίου, αφού αφιέρωσε σ' αυτή και πολλά αφιερώματα.
Κάποιος Ρώσσος συγγραφέας αναφερόμενος στην αγία εικόνα του Αγ. Γεωργίου γράφει τα εξής: «Κατά τον 15ον αιώνα εφάνη και άλλος ευεργέτης της Μονής Ζωγράφου ο Στέφανος που ήταν επίσημος Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας, ο οποίος ηγωνίσθη πολλές φορές εναντίον των Οθωμανών πάντοτε τροπαιοφόρως. Όταν τον περικύκλωσαν κάποτε αμέτρητα πλήθη εχθρού σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα ημπορούσε να σώση τους περιβόλους του φρουρίου. Τότε φάνηκε πάνω στο τείχος η μάνα του, η οποία του είπε: «Δεν θα επιτρέψω ποτέ στους εχθρούς σου να ανοίξουν τις πύλες του φρουρίου σου. Εάν δεν νικήσης και δεν ημπορέσης να αντισταθής σ' αυτούς στο πεδίον της μάχης, ελάχιστη ελπίδα σου απομένει για τους περιβόλους».
Εκείνο λοιπόν το βράδυ εφάνη ο Άγ. Γεώργιος προς τον συγχυσμένο ηγεμόνα Στέφανον και του υπεσχέθη την νίκην. Επίσης τον διέταξε ν' αποστείλη την αγίαν εικόνα που είχε πάντοτε μαζί του ο Στέφανος στην Μονή Ζωγράφου, και να την ανακαινίση γιατί ήδη ήταν ερημωμένη. Η νίκη έστεψε τα όπλα του ηγεμόνος που κατετρόπωσε τον εχθρόν. Ο Στέφανος εξεπλήρωσε την εντολή του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και την εικόνα απέστειλε και την Μονή μεγαλοπρεπώς ανακαίνισεν.
Και οι τρεις εικόνες του Αγίου Γεωργίου είναι περιβεβλημένες με ωραιότατα αργυρά ενδύματα που είναι κοσμημένα με πολύτιμους λίθους. Μάλιστα όλος ο διάκοσμός τους ετεχνουργήθη στη Ρωσία.
Περί της θαυμαστής εικόνος του αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος.
Στον Άγιον Όρος σώζεται η αρχαία προφορική παράδοσις και για την αγίαν εικόνα που υπήρχε κατά τους χρόνους των ασεβών και κακοδόξων εικονομάχων που με βασιλικά διατάγματα εκαίοντο οι άγιες και σεβαστές εικόνες.
Στα χρόνια εκείνα λοιπόν οι υπηρέται του παρανόμου βασιλιά ερευνούσαν και προσπαθούσαν να βρίσκουν τις άγιες εικόνες για να τις συντρίβουν και να τις ρίχνουν στη φωτιά. Βρήκαν λοιπόν και την αγία αυτήν εικόνα και την έρριξαν στη φωτιά για να καή. Αλλά μάταια εκοπίαζαν οι ανόητοι, διότι η αγία εικόνα έμεινε άφλεκτος μέχρι που έσβησε τελείως η φωτιά. Οι εικονομάχοι όταν είδαν ότι ελάχιστα η φωτιά επείραξε τα ενδύματα του Αγίου και το πρόσωπόν του τίποτα δεν έπαθε, εξεπλάγησαν. Ένας μάλιστα περισσότερον ασεβής έμπηξε μαχαίρι στο πηγούνι του Αγίου και αμέσως έτρεξε αίμα καθαρόν. Τότε όλοι όσοι είδαν το θαύμα έφυγαν ο καθένας για το σπίτι του. Ένας ευσεβής χριστιανός αφού παρέλαβε την αγίαν εικόνα και ήλθε στον γιαλόν, προσευχήθηκε θερμά προς τον Κύριον για να σταματήση η φρικτή θύελλα της εικονομαχίας. Έπειτα αφού εγύρισε προς την αγίαν εικόνα είπε: «Μεγαλομάρτυρα του χριστού Τροπαιοφόρε Γεώργιε, Συ ο οποίος και στη ζωή αλλά και μετά θάνατον έκαμες τόσα πολλά θαύματα και που μόλις τώρα άφησες άφλεκτον την αγία σου εικόνα, διεφύλαξε και τώρα αυτήν και από την θάλασσα και μετέφερέ την όπου συ γνωρίζεις και επιθυμείς προς δόξαν του Θεού μας». Και μόλις ετελείωσε έβαλε την εικόνα στη θάλασσα.
Ο Χριστιανός εκείνος έφυγε. Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος εφρόντισε ώστε η αγία του εικόνα να φθάση στο Άγιον Όρος όπου και άλλες εικόνες η θεία Πρόνοια ωδήγησε. Η εικόνα ετοποθετήθη κοντά στην Μονή Ξενοφώντος όπου έρρεαν τα ιαματικά όξινα νερά. Υπήρχε μάλιστα εκεί ένα Μονύδριον αφιερωμένο στον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον. Ακόμη σώζεται ο ναΐσκος αυτός όπου οι μοναχοί όταν είδαν την εικόνα του Αγ. Γεωργίου την μετέφεραν εκεί γεμάτοι χαρά και ευλάβειαν. Ύστερα έκτισαν Ναόν κοντά στο ναΐδριον. Όταν αυξήθηκαν οι μοναχοί και εμεγάλωσε και η Μονή ωνομάσθη του Αγ. Γεωργίου. Οι Μοναχοί εορτάζουν καθημερινώς μαζί με τον Άγιον Γεώργιον και τον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον και τους μνημονεύουν κατά τας απολύσεις των ακολουθιών.
Η αγία εικόνα ευρίσκεται στον μεγάλον Καθολικόν νέον Ναό του Αγίου Γεωργίου στον ανατολικό κίονα του δεξιού χορού και έχει ζωγραφισμένο ολόσωμο τον Μεγαλομάρτυρα και σε ένδειξι του θαύματος φέρει και την πληγή στο πηγούνι και το αίμα του είναι πηγμένο σ' αυτήν. Μέχρι σήμερα το θαυμαστό φαινόμενο κηρύττει περίτρανα τα πάμπολλα θαύματα που επετέλεσε και επιτελεί ο Άγιος Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος Γεώργιος.
Η μνήμη του εορτάζεται την 23ην Απριλίου.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ήχος δ'
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Γεωργηθείς υπό Θεού ανεδείχθης, της ευσεβείας γεωργός τιμιώτατος, των αρετών τα δράματα συλλέξας σ' εαυτώ, σπείρας γαρ εν δάκρυσιν, ευφροσύνη θερίζεις. αθλήσας δε δι' αίματος, τον Χριστόν εκομίσω και ταις πρεσβείαις Άγιε ταις σαις, πάσι παρέχεις, πταισμάτων συγχώρησιν.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ"
Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.
Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. Ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.
Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.
Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.
Ομολογητής ο κόμης Γεώργιος
Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς γονείς, και έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικίαν δέκα ετών. Η μητέρα του τον έφερε μαζί της στην Παλαιστίνη όπου ήταν η Πατρίδα της και είχε και τα κτήματά της. Ο Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.
Από την εποχή του αυτοκράτορος Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέλαβε τον θρόνον ο Διοκλητιανός, το 284 μ. Χ., η Χριστιανική Εκκλησία επειδή είχεν ειρήνη αυξήθηκε πάρα πολύ. Οι Χριστιανοί είχαν πάρει πολλές δημόσιες θέσεις, είχαν κτίσει πολλούς και μεγάλους ναούς, είχαν κτίσει σχολεία και είχαν οργανώσει και την διοίκηση και την διαχείρισι των εκκλησιών και της Φιλανθρωπίας.
Ο Διοκλητιανός όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του εργάσθηκε στην αρχή για την οργάνωσι του αχανούς Κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς ως βοηθούς του και τους ωνόμασε αυτοκράτορας και Καίσαρας και αφού επέτυχε να υποτάξη τους εχθρούς του Κράτους του, και να σταθεροποιήση τα σύνορά του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής θρησκείας για ν' ανορθώση την ειδωλολατρίαν και θεοποιήση την ιδέα του αυτοκράτορος. Γι΄ αυτό λοιπόν τον λόγον εκάλεσε τους βοηθούς του Καίσαρα το 303 μ. Χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Μεταξύ τους βρισκόταν και ο Γεώργιος που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ' όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού.
Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του.
Στη φυλακή. Βασανιστήρια
Ωργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια του στο ξύλο και πάνω στο στήθος του να του βάλουν μεγάλη και βαρειά πέτρα, αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα.
Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιον, για να τον ανακρίνη. Και πάλιν ο Γεώργιος έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του, και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις που του έδωσε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός, διεκήρυττε την πίστι του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Τότε, αφού ωργίσθηκε ο Διοκλητιανός, διέταξε τους δημίους να δέσουν τον Άγιον σ' ένα μεγάλον τροχόν για να κομματιασθή το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύθηκε την ανδρεία του Αγ. και τον κάλεσε να προσκυνήση τα είδωλα. Ο Άγιος Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεόν που τον αξίωνε να δοκιμασθή και δέχθηκε με ευχαρίστησι να υποστή το φοβερό αυτό μαρτύριο, με το οποίον θα κομματιαζόταν σε μικρά και λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω - γύρω από τον τροχόν υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που έμοιαζαν με μαχαίρια. Πράγματι μόλις ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούσθηκε μια φωνή από τον ουρανόν που έλεγε: «Μη φοβάσαι Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον άγιον, αφού τον έλυσε από τον τροχόν και θεράπευσε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.
Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημά του και με αγγελικήν όψι παρουσιάστηκε στο Διοκλητιανό που με άλλους είχε πάει να κάνη θυσία. Μόλις τον είδαν, έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μάλιστα μερικοί ισχυρίζοντο ότι είναι κάποιος που του μοιάζει, και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Όπως εσχολίαζαν το γεγονός εμφανίσθηκαν μπροστά στο βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολεών και ο Ανατόλιος με χίλιους στρατιώτες και ωμολόγησαν την πίστι τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε.
Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκον με ασβέστη και νερό και να ρίξουν μέσα τον Γεώργιον και να τον αφήσουν τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, έτσι που να διαλυθούν και αυτά τα κόκκαλά του.
Οι δήμιοι πράγματι έρριξαν τον Άγιο στο ζεματιστό ασβέστη και έκλεισαν και το στόμιο του λάκκου. Ύστερα από τρεις ημέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες ν' ανοίξουν τον λάκκο, οπότε βρήκαν τον Άγιον Γεώργιον όρθιον μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό που εφώναζε ότι «ο Θεός του Γεωργίου είναι Μεγάλος». Και ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιον, πού έμαθε τις μαντικές τέχνες και πώς τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι ήταν τα γεγονότα αποτελέσματα της Θείας Χάριτος και Δυνάμεως και όχι έργα μαγείας και γοητείας.
Ο Διοκλητιανός ωργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον εξαναγκάζουν να περιπατή. Και ο άγιος προσευχόταν και περιπατούσε χωρίς να πάθη τίποτα. Πάλιν διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφθηκε να συγκαλέση τους άρχοντες, για να συσκεφθούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιον. Και αφού τον έδειραν τόσον πολύ με μαστίγια και κατεπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, ο οποίος έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιον να λάμπη σαν Άγγελος. Σκέφθηκε λοιπόν, ότι αυτό το φαινόμενο γίνεται με τις μαγείες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγον Αθανάσιον, για να λύση τα μάγια του Γεωργίου.
Μένει αβλαβής απ' το δηλητήριον
Ήλθε πράγματι ο μάγος Αθανάσιος και κρατούσε στα χέρια του δυο πήλινα αγγεία, στα οποία υπήρχε δηλητήριον. Μάλιστα στο πρώτον υπήρχε το δηλητήριον που αν το έπινε κανείς θα τρελαινόταν και στο δεύτερο, τέτοιο, ώστε πίνοντάς το να πεθάνη.
Πράγματι ωδήγησαν τον άγιο στο Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιον. Ο βασιλεύς διέταξε να του δώσουν να πιη το πρώτον δηλητήριον. Και ο άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριον του πρώτου δοχείου αφού προηγουμένως προσευχήθηκε λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμόν τε πίωσιν ου μη αυτούς βλάψη θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε τίποτα απολύτως.
Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε τίποτα, ο βασιλεύς διέταξε να του δώση ο μάγος και το δεύτερον το θανάσιμον. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθη το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι μόλις είδαν το θαύμα αυτό. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επιμένη ότι για να μην πεθάνη ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια που έδωσε στον Άγιο Γεώργιο αφού εγονάτισε μπροστά στον μάρτυρα ωμολόγησε την Πίστιν του στον Αληθινόν Θεόν. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και εφόνευσαν τον Αθανάσιον αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα, η οποία ωμολόγησε την πίστιν της στον Αληθινόν Θεόν. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένην να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.
Μαρτυρικόν τέλος του Μεγαλομάρτυρος
Ο άγιος Γεώργιος κλείσθηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στο όνειρό του τον Χριστόν, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα πάρη τον στέφανον του μαρτυρίου και θα αξιωθή της αιωνίου ζωής. Σαν εξημέρωσε διατάχθηκαν οι στρατιώτες να παρουσιάσουν μπροστά του τον άγιον. Πράγματι ο Άγιος Γεώργιος εβάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφθασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρυσε ο Διοκλητιανός του πρότεινε να πάνε στο ναό του Απόλλωνος για να θυσιάση στο είδωλόν του. Αφού μπήκε ο Γεώργιος στο ναό εσήκωσε το χέρι του και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλον να πέση. Αμέσως το είδωλον έπεσε και κομματιάσθηκε.
Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσον πολύ εθύμωσαν που φώναζαν στον Βασιλέα να θανατώση τον Γεώργιον. Ο Διοκλητιανός εξέδωκε τότε διαταγήν, και ο δήμιος του απέκοψε την κεφαλήν.
Τα θαύματα του Αγίου μετά το μαρτύριον
1) Το θαύμα της μεταφοράς της κολώνας
Μια γυναίκα αγόρασε μια κολώνα και δεν μπορούσε να τη στείλη στην Ρώμη που κτιζόταν εκεί μια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Είδε λοιπόν στο όνειρό της τον Άγιον ο οποίος μαζί της εσήκωσε την κολώνα και την έρριξαν στη θάλασσα. Η κολώνα βρέθηκε στη Ρώμη με μια επιγραφή, να τεθή στο δεξί μέρος της εκκλησίας.
2) Σωτηρία του αιχμαλώτου στρατιώτου
Στην Παφλαγονίαν του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιον και μάλιστα είχαν κτισθή προς τιμήν του πολλοί ναοί. Όλοι ετιμούσαν τον Άγιον τόσο ώστε κάθε οικογένεια να ονομάζη ένα από τα άρρενα παιδιά της Γεώργιον. Αυτό συνέβη και σε μια καλή και ευσεβή οικογένειαν. Εμεγάλωσε το παιδί της το οποίον ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό και σε ηλικία είκοσι χρονών το κάλεσαν στον στρατόν. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί χριστιανοί έπεσαν σε ενέδρα των βαρβάρων, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, και άλλους κατέσφαξαν, άλλους εκράτησαν ως υπηρέτας και άλλους επώλησαν ως δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, ο οποίος τον εξετίμησε πολύ.
Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο επενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά επήγαιναν στην εκκλησίαν και γονατιστοί παρακαλούσαν με θερμή πίστι τον θεόν να τους φανερώση τι απέγινε ο αγαπημένος τους υιός.
Και ο Γεώργιος από την εξορίαν του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξη από την σκλαβιά και να τον αξιώση να συναντηθή με τους αγαπημένους του γονείς. Επέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίσθηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγ. Γεωργίου, και οι γονείς που πάντα είχαν την ελπίδα ότι ο υιός τους ζη εκάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνον.
Ο αξιωματικός αφέντης του Γεωργίου εζήτησε πριν από τον δείπνον να του πλύνη τα πόδια και γι' αυτό ο Γεώργιος εζέσταινε νερό. Ολόκληρη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγ. Γεώργιον που γιόρταζε, να τον ελευθερώση και να τον οδηγήση κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το έβαλε στην στάμνα και το ετοίμασε για τον κύριόν του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Άγ. Γεώργιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και ανέβασε τον νέον στο άλογο και αμέσως τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που ευρίσκοντο όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζει. Έμειναν όλοι έκθαμβοι και όταν συνήλθαν ερωτούσαν τον Γεώργιον να τους πη πως βρέθηκε εκεί. Και εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια. Και όλοι γεμάτοι χαρά, εδόξαζαν τον Θεόν και τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.
Υπάρχει και Βυζαντινή παράστασις του θαύματος αυτού, που έχει τον Άγιον στο άλογο και ένα νέον που κρατά την αργυράν στάμναν.
3) Το θαύμα της επιστροφής του υιού της χήρας
Ένα παρόμοιον θαύμα με το προηγούμενον είναι και αυτό με τον υιόν της χήρας.
Εις την Μυτιλήνην ήλθαν πειρατές από την Κρήτην για να κλέψουν, λεηλατήσουν και αιχμαλωτίσουν όσον το δυνατόν περισσότερους ημπορούσαν. Εσκέφθησαν να κάνουν την επιδρομή τους την ημέρα της γιορτής του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου που όλοι θα ευρίσκονταν στην εκκλησία συγκεντρωμένοι. Πράγματι οι κουρσάροι έκαναν την επίθεσίν τους και μεταξύ των αιχμαλωτισθέντων ήταν και ένας ωραιότατος νέος, ο υιός μιας πλουσίας χήρας.
Οι κουρσάροι τον εχάρισαν στον Αμμούν της Κρήτης ο οποίος τον έβαλε υπηρέτην της τραπέζης του.
Η μάνα του από τη στιγμή που χάθηκε ο γυιός της έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεόν και τον Άγ. Γεώργιον να της φανερώση το χαμένο της παιδί. Ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος δεν εβράδυνε να εκπληρώση τον πόθον της πονεμένης εκείνης μάνας. Και ενώ ετοιμαζόταν ο νέος να προσφέρη στον Αμιράν κρασί, τον άρπαξε ο Άγ. Γεώργιος και τον μετέφερε στην μάνα του. Και οι δύο δεν επίστευαν στα μάτια τους για το συμβάν και όταν συνήλθαν εδόξαζαν τον Θεόν και τον Άγιον για τον παράξενον τρόπον της απελευθερώσεως.
4) Το θαύμα της ευεργεσίας του Αγίου προς το ευσεβές παιδί και η τιμωρία των ασεβών
Στην Παφλαγονία υπήρχε ένας μεγάλος Ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου, και στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια. Ένα από τα παιδιά αυτά δεν μπορούσε να νικήση σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα γι' αυτό το ειρωνεύονταν και το περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και τον παρεκάλεσε να τον βοηθήση να νικήση και υποσχέθηκε ότι θα του πρόσφερε ένα σφουγγάτον, δηλαδή φαγητό από αυγά τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά.
Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλαίη με άλλα παιδιά τα οποία και ενίκησε. Αμέσως επήγε στο σπίτι του μόνος του έφτειαξε το σφουγγάτον και το έβαλε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα από λίγη ώρα έφθασαν εκεί τρεις νέοι για να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το σφουγγάτον σκέφθηκαν να το φάνε. Και είπαν μεταξύ τους: «Ο Άγιος τί τα θέλει αυτά; Μήπως πρόκειται να τα φάη;». Εκάθισαν λοιπόν και έφαγαν το σφουγγάτον στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν ημπορούσαν να σηκωθούν, διότι είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Έκαμαν τότε φτηνά τάματα στον Άγιον για να ξεκολλήσουν αλλά τίποτα. Όταν έκαμαν ακριβό τάμα, ήτοι να δώση ο καθένας από ένα φλωρί, τότε μόνο μπόρεσαν να ξεκολλήσουν και ν' απελευθερωθούν. Μόλις λοιπόν βγήκαν από την εκκλησία και πήραν θάρρος, είπαν προς τον Άγιον: «Άγιε Γεώργιε, τα σφουγγάτα σου τα πωλείς ακριβά και γι' αυτό και εμείς τίποτα πια δεν θα αγοράσουμε από σένα».
5) Θαύμα του Μεγαλομάρτυρος στον Σαρακηνόν
Κάποιος Σαρακηνός ταξειδιώτης, (ανεψιός του βασιλιά της Συρίας), σαν είδε την θαυμάσια εκκλησία του Αγ. Γεωργίου διέταξε τους υπηρέτες του να μεταφέρουν τις αποσκευές τους και να τις βάλουν στο νάρθηκα της εκκλησίας επειδή θα διέμεναν εκεί για να ξεκουραστούν και ύστερα θα συνέχιζαν το δρόμο τους. Όμως απήτησε να βάλουν και τας δώδεκα καμήλους μέσα στην εκκλησία. Οι ιερείς της εκκλησίας τον παρεκάλεσαν να μη βεβηλώση την εκκλησία τους. Αλλ' αυτός επέμενε και ανέβηκε σ' ένα ψηλό σημείο του ναού για να τις βλέπη και να τις παρακολουθή. Όταν τις ωδήγησαν λοιπόν στην εκκλησία αμέσως απέθαναν όλες. Και τότε το θαύμα διαδόθηκε και αποδόθηκε στον Άγιον Γεώργιον. Και ο Σαρακηνός εντυπωσιάσθηκε και ζήτησε να τις βγάλουν έξω και να τις θάψουν. Έμεινε στην εκκλησία μέχρι που ήλθε το πρωί ο ιερεύς για να λειτουργήση. Παρακολούθησε τότε ο Σαρακηνός τις κινήσεις του ιερέα και κατά την ώρα της μετουσιώσεως των Τιμίων Δώρων, είδεν, ότι ο ιερεύς αφού επήρε στα χέρια του ένα μικρό παιδί το έσφαξε, και το αίμα του χύθηκε στο άγιο Ποτήριον, και το σώμα του αφού το έκοψε σε μικρά τεμάχια το έβαλε στον ιερό δίσκο. Όταν ετελείωσε το Κοινωνικόν και είδε ο Σαρακηνός τον ιερέα να μεταδίδη στο λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού, εθύμωσε πολύ. Ύστερα από αυτήν την οπτασία ο Σαρακηνός εζήτησε να μάθη λεπτομέρειες και να πάρη εξηγήσεις για τα όσα συνέβηκαν. Και ο ιερέας του εξήγησε σχετικά με την θείαν Ευχαριστίαν και ακόμη του είπε, ότι αξιώθηκε να δη ένα όραμα που μόνον οι Μεγάλοι Πατέρες είδαν. Εγώ, του λέει ο ιερέας, δεν αξιώθηκα ποτέ να δω το φρικτό αυτό Μυστήριον και βλέπω μόνον άρτον και οίνον. Εξήγησε κατόπιν στον άρχοντα Σαρακηνόν το θαυμαστό Μυστήριον. Τότε ο Σαρακηνός θέλησε να βαπτισθή, γιατί πλέον είχε πιστέψει ότι η χριστιανική πίστις ήταν η πιο σωστή και αληθινή. Ο ιερέας τότε του είπε να πάη στα Ιεροσόλυμα να βαπτισθή, γιατί όταν θα το επληροφορείτο ο θείος του Σαρακηνού, που ήταν βασιλιάς της Συρίας, θα τον εσκότωνε, θ' άρχιζε φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών και θα κατέστρεφε και όλες τις εκκλησίες. Έτσι λοιπόν ο Σαρακηνός επήγε στην Ιερουσαλήμ όπου υπήρχε άλλος ηγεμόνας και εβαπτίσθη από τον Πατριάρχην. Ύστερα μάλιστα από λίγες ημέρες συμβουλεύθηκε τον Πατριάρχη τι έπρεπε να κάνη για να σωθή. Τότε ο Πατριάρχης τον συνεβούλεψε να γίνη Μοναχός στο όρος Σινά. Πράγματι επήγε στο Σινά και έγινε Μοναχός.
Υστερα από τρία χρόνια επήρε άδεια από τον Ηγούμενόν του και έφυγε για να συναντήση τον ιερέα του Αγ. Γεωργίου που τον είχε συμβουλεύσει να βαπτισθή. Όταν έφθασε εκεί, ο ιερέας δεν τον ανεγνώρισεν. Αφού του απεκάλυψε ποίος ήταν του εξέφρασε την επιθυμίαν και τον πόθον να ιδή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ο ιερέας τότε εδόξασε τον Θεόν και του είπε: «Πήγαινε τέκνον μου στο θείο σου Αμιράν και ωμολόγησε την πίστιν σου τόσον σ' αυτόν όσον και σ' όλους τους Σαρακηνούς». O Μοναχός όταν άκουσε τα λόγια του θεοσεβούς ιερέως εσυγκινήθη και εξεκίνησε αμέσως να πάη στην πόλιν, όπου ο θείος του ήταν Άρχοντας. Όταν έφθασε λοιπόν εκεί περίμενε να νυκτώση και ανέβηκε στον μιναρέ του τζαμιού και άρχισε να φωνάζει: «Τρέξετε εδώ, Σαρακηνοί, διότι έχω να σας πω ένα λόγο». Τότε οι Σαρακηνοί έτρεξαν με λαμπάδες και όταν είδαν τον Μοναχόν ερώτησαν τι είχε να τους πη. Ο Μοναχός τους είπε: «Με ερωτάτε τι έχω να σας πω; Λοιπόν σας ερωτώ: Πού είναι ο ανεψιός του Αμιρά που έφυγε κρυφά;» Εκείνοι του απήντησαν: «Αν μας πης που ευρίσκεται θα σου δώσουμε όσα λεπτά θέλεις». Ο Μοναχός τους είπε: «Οδηγήστε με στον Αμιράν για να σας το πω».
Αφού άρπαξαν λοιπόν τον Μοναχόν με μεγάλη χαρά τον ωδήγησαν στον Αμιράν λέγοντες: «Αυτός ο Μοναχός γνωρίζει που είναι ο ανεψιός σου». Ο Αμιράς τότε ρώτησε αν στα αλήθεια ξέρη που ευρίσκεται. Και εκείνος του απεκρίθη: «Ναι, τον ξέρω. Εγώ ο ίδιος είμαι. Όμως τώρα είμαι Χριστιανός και πιστεύω στον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγ. Πνεύμα, την μία Θεότητα και ομολογώ ότι ο Υιός του Θεού εσαρκώθη εκ της Αειπαρθένου Μαρίας και έκαμε στο κόσμο μεγάλα και θαυμάσια και εσταυρώθη και τη Τρίτη ημέρα ανέστη και ανελήφθη στους ουρανούς και εκάθησε εν δεξιά του Θεού και Πατρός και μέλλει να έλθη να κρίνη ζώντας και νεκρούς». Μόλις ήκουσε αυτό ο θείος του ο Αμιράς εξεπλάγη και του είπε: «Τι έπαθες ταλαίπωρέ μου να αφήσης το σπίτι σου, τα πλούτη σου, την δόξαν σου και να περπατής έτσι περιφρονημένος σαν ζητιάνος; Επίστρεψε λοιπόν στη θρησκεία σου και παραδέξου ως προφήτην σου τον Μωάμεθ για να γυρίσης πάλιν στην πρώτην σου κατάστασι». Ο Μοναχός τότε του είπε: «Όσα καλά είχα όταν ήμουν Σαρακηνός, ήταν μερίδα του διαβόλου. Αυτό το τρίχινον ένδυμα που φορώ τώρα είναι τα καύχημα και ο πλούτος μου και κυρίως ο αρραβών της δόξης που πρόκειται ν' απολαύσω για την αληθινήν πίστιν του Χριστού μου. Τον Μωάμεθ που σας επλάνεψε, καθώς και την θρησκείαν του, αναθεματίζω και αποστρέφομαι εντελώς».
Όταν ήκουσε αυτά ο Αμιράς είπε προς τους παρευρισκομένους Σαρακηνούς ότι ο ανεψιός του έχασε τα λογικά του και να τον διώξουν. Αυτό βέβαια το έκανε για να τον γλυτώση από το νόμο που προέβλεπε για τους υβριστές της θρησκείας θανατική ποινή. Εκείνοι μόλις ήκουσαν τον Αμιράν είπαν: «Αφήνεις ελεύθερον αυτόν που ύβρισε τον προφήτην και την θρησκείαν μας; Ας αρνηθούμε και εμείς λοιπόν την θρησκείαν μας και ας γίνωμε Χριστιανοί». Ο Αμιράς επειδή εφοβήθη τον όχλον μήπως εξαγριωθή περισσότερον, έδωκε την άδεια να τον κάνουν ό,τι θέλουν. Εκείνοι τον άρπαξαν ενώ έτριζαν τα δόντια τους με λύσσα και αφού τον ωδήγησαν έξω από την πόλιν, τον ελιθοβόλησαν ενώ εκείνος προσευχόταν και ευχαριστούσε τον Θεόν, γιατί τον ηξίωνε να μαρτυρήση για το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό ήταν το τέλος του θαρραλέου ομολογητού Μοναχού ο οποίος εστεφανώθη με τον στέφανον του Μαρτυρίου.
Κάθε νύκτα πάνω από τον σωρό των πετρών φαινόταν ένα άστρον λαμπρόν και εφώτιζε τον τόπον εκείνον. Οι Σαρακηνοί μάλιστα εθαύμαζαν για το γεγονός. Ύστερα από αρκετό καιρό ο Αμιράς έδωκε άδεια στους Χριστιανούς να βγάλουν το άγιο λείψανον του Μάρτυρος από τις πέτρες για να το ενταφιάσουν. Όταν λοιπόν εσήκωσαν τις πέτρες βρήκαν το λείψανον σώον και αβλαβές και ανέδιδε ευωδίαν. Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια το ενεταφίασαν με ύμνους και ψαλμωδίες δοξάζοντες τον Κύριον.
6) Το θαύμα του δράκοντος
Στην Ανατολική επαρχία της Ατταλείας και στην πόλι Αλαγία εβασίλευε κάποιος Σέλβιος που ήταν πολύ χριστιανομάχος. Είχε βασανίσει πολλούς χριστιανούς για ν' αρνηθούν την πίστι τους και έπειτα τους εφόνευε.
Κοντά στην πόλι υπήρχε ένας δράκοντας φοβερός που καθημερινά άρπαζε ανθρώπους ή ζώα και τα κατέτρωγε. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθή και απέφευγαν να περνούν απ' εκεί. Κάποτε ο βασιλιάς συνεκέντρωσε τον στρατό του και πήγαν για να σκοτώσουν το άγριο θηρίο. Όμως τίποτα δεν επέτυχαν και επέστρεψαν άπρακτοι.
Όταν είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε να σκοτώση τον δράκοντα, πήγαν να τον ερωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρη τρόπους να εξοντώση το φοβερό θηρίον. Τότε ο βασιλιάς ύστερα από συμβουλήν που του έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων, είπε προς το πλήθος: «Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε αρκετές φορές να φονεύσωμε το θηρίον και δεν το κατορθώσαμε, γιατί έτσι ήταν το θέλημα των θεών. Τώρα λοιπόν κατά την εντολή τους θα πρέπει ο καθένας μας να στέλνη το παιδί του για να το τρώγη ο δράκοντας. Ακόμα και εγώ θα στείλω την μοναδική μου κόρη, όταν θα έλθη η σειρά της». Έτσι λοιπόν ο λαός υπήκουσε στη διαταγή του βασιλιά γιατί δεν ημπορούσε να κάνη και διαφορετικά. Έστελναν λοιπόν τα παιδιά τους με δάκρυα και με θρήνους για να καταβροχθίζωνται από το θηρίον.
Όταν ήλθε και η σειρά της κόρης του βασιλιά ξετυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Ο βασιλιάς κτυπούσε το στήθος του, το πρόσωπόν του, τραβούσε τα γένεια του και με λυγμούς έλεγε: «Αλλοίμονον σε μένα τον ταλαίπωρον! Τι να πρωτοκλάψω γλυκύτατόν μου παιδί; Τον χωρισμόν μας ή τον ξαφνικόν σου θάνατον που πρόκειται να ίδω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω, αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή τον τρόμον που σε λίγο θα νοιώσης καθώς θα σε κατασπαράζη το άγριο θηρίο; Αλλοίμονον, κόρη μου, που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα στο παλάτι μου και επερίμενα την ώραν που θα εώρταζα τους χαρούμενους γάμους σου. Πού θα βρω πια παρηγοριά και πώς θα ζήσω μακρυά σου; Τι τη θέλω την ζωή και τα παλάτια χωρίς εσένα;» Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς. Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, σας ζητώ να με ελεήσετε και να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω πλούτη όσα θέλετε, και ακόμη την βασιλείαν μου, αλλά να μου κάνετε μίαν χάρι. Να μου χαρίσετε το αγαπημένο και μονάκριβο παιδί, αλλοιώς αφήστε με κι εμένα να πάω μαζί της». Κανένας όμως δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του βασιλιά γιατί αυτός ήταν που εξέδωσε διαταγή, για να βρίσκουν τα παιδιά τους τέτοιο οικτρό τέλος. Έτσι με μια φωνή όλοι του είπαν ότι έπρεπε να εφαρμοσθή και στο παιδί του η διαταγή του.
Μη μπορώντας να κάνη διαφορετικά ο βασιλιάς την συνώδευσε μέχρι την πύλη της πόλεως. Αφού την αγκάλιασε και την κατεφίλησε κλαίοντας την παρέδωσε στους ανθρώπους για να την οδηγήσουν κοντά στην λίμνη. Πράγματι οι άνθρωποι την άφησαν εκεί και έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στη λίμνη και επερίμενε να έλθη το θηρίον για να την κατασπαράξη.
Εκείνον τον καιρό ο Μέγας Γεώργιος, που δεν είχε ακόμη ομολογήσει την Χριστιανικήν του πίστιν, ήτο κόμης και αρχηγός στρατιωτικής μονάδος στο στράτευμα του Διοκλητιανού. Επέστρεφε μάλιστα στην Καππαδοκία από ένα πόλεμον που συνεξεστράτευσε με τον Διοκλητιανόν. Κατ' οικονομίαν Θεού επέρασε και από την λίμνην και όταν είδε το νερό θέλησε να ποτίση τον ίππον του και να ξεκουρασθή και ο ίδιος. Όταν είδε την κόρη να κλαίη ασταμάτητα και να διακατέχεται από αγωνία και τρόμον την επλησίασε και την ερώτησε γιατί έκλαιγε και ακόμη ποιος ήταν ο λόγος που την παρακολουθούσε ο λαός μέσα από τα τείχη. Η κόρη του είπε ότι αδυνατούσε να του διηγηθή τα όσα συνέβησαν και τα όσα επρόκειτο να συμβούν και τον παρεκάλεσε να ιππεύση τον ίππον του και να φύγη όσον πιο σύντομα ημπορούσε, γιατί κινδύνευε να χάση την ζωή του και ήταν τόσο νέος και ωραίος». Ο Άγιος επέμενε να μάθη τι της συνέβη. Και αυτή του είπε: «Είναι μακρά η αφήγησις, κύριέ μου, και δεν μπορώ να σου διηγηθώ τα καθέκαστα αυτήν την ώρα. Μόνον σου λέγω και σε παρακαλώ να φύγης τώρα αμέσως για να μην θανατωθής μαζί μου άδικα». Και ο άγιος της είπε: «Πες μου την αλήθεια, γιατί κάθεσαι εδώ και ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω εγώ, ότι δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε ελευθερώσω από τον θάνατον. αλλοιώς θ' αποθάνω μαζί σου».
Τότε η κόρη εστέναξε πικρώς και διηγήθη στον άγιον τα όσα συνέβησαν. Αφού άκουσε ο άγιος τα γεγονότα ερώτησε την κόρην: «Ο πατέρας σου και η μητέρα σου και ο λαός σε ποιόν θεόν πιστεύουν;» Και εκείνη απεκρίθη: «Πιστεύουν στον Ηρακλή και στην μεγάλη θεάν Άρτεμιν». Ο Άγιος τότε της είπε: «Από σήμερα να μη φοβάσαι ούτε και να κλαις. Μόνον πίστεψε στον Χριστόν που πιστεύω εγώ και θα δης την δύναμιν του Θεού μου». Η βασιλοπούλα απήντησε στον άγιον: Πιστεύω, κύριέ μου, μ' όλη μου την ψυχή και μ' όλη μου την καρδιά». Ο άγιος συνέχισε: «Έχε θάρρος στο θεό που εδημιούργησε τον ουρανό και την γην και την θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να καταργήση την δύναμιν του θηρίου και θα ελευθερωθούν και ακόμη θα διώξουν το φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι του τόπου αυτού. Μείνε λοιπόν εδώ και μόλις ιδής το θηρίον να έρχεται, φώναξέ με».
Τότε ο Άγιος έκλινε τα γόνατά του στη γη και αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό προσευχήθηκε λέγοντας: «Ο Θεός ο Μέγας και Δυνατός, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ και επιβλέπων αβύσσους, ο ων ευλογητός και διαμένων εις τους αιώνας, Συ γνωρίζεις τας καρδίας ότι είναι μάταιες. Συ, Φιλάνθρωπε Δέσποτα, ο των προαιωνίων θαυμασίων Θεός, τον οποίον ούτε έννοια ημπορεί να συλλάβη ούτε λόγος να ερμηνεύση επίβλεψον και τώρα επ' εμέ τον ταπεινόν και φανέρωσέ μου τα ελέη σου. Υπόταξε υπό τους πόδας μου το πονηρόν αυτό θηρίον, για να γνωρίσουν όλοι ότι υπάρχεις μαζί μου και είσαι Συ ο μόνος θεός και εκτός από εσένα άλλος δεν υπάρχει». Τότε ηκούσθη φωνή από τον ουρανόν η οποία έλεγε: «Εισηκούσθη η δέησίς σου, Γεώργιε, και κάνε όπως θέλεις, διότι εγώ θάμαι πάντοτε μαζί σου». Μόλις ετελείωσε την προσευχή ο Άγιος εφάνη το άγριο θηρίον. Όταν το είδε η κόρη εφώναξε: «Αλλοίμονόν μου, κύριέ μου. Έρχεται το θηρίο για να με κατασπαράξη».
Τότε ο Άγιος έτρεξε για να συναντήση το θηρίον. Ήτο το θηρίον φοβερόν. Έβγαζε από τα μάτια του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και απαίσιον ώστε παρουσίαζε ένα θέαμα φοβερόν. Αμέσως ο Άγιος έκαμε το σημείον του Τιμίου Σταυρού και είπε: «Κύριε ο Θεός μου, ημέρεψε για χάρι μου, που είμαι δούλος σου, το θηρίο αυτό για να πιστέψη ο λαός στο όνομά Σου το Άγιον». Έτσι και έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα πόδια του ίππου του αγίου και ενώ κυλιόταν, εβρυχάτο. Μόλις η βασιλοπούλα είδε το θέαμα αυτό ένοιωσε μεγάλη χαράν. Και ο Άγιος της είπε: «Βγάλε την ζώνη σου και δέσε μ' αυτήν τον δράκοντα από τον λαιμόν». Αμέσως τότε η κόρη άφοβα έβγαλε την ζώνην της και έδεσε τον δράκοντα, και ευχαριστούσε τον Άγιον που την εγλύτωσε από τον βέβαιον θάνατον. Ο Άγιος αφού ανέβηκε στο άλογό του είπε προς την βασιλοπούλα: «Σύρε τον δράκοντα με την ζώνη σου μέχρι την πόλι».
Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενον συμβάν ότι δηλαδή μια κόρη σύρει τον δράκοντα δεμένον, ετράπησαν σε φυγήν. Ο Άγιος Γεώργιος τους εφώναξε: «Μη φοβείσθε, σταθήτε και θα δήτε την δόξαν του Θεού και την σωτηρία σας». Τότε εσταμάτησαν όλοι απορημένοι και επερίμεναν να δουν τι θα τους δείξη. Τους προέτρεψε λοιπόν να πιστέψουν στον Αληθινόν Θεόν και αυτοί δέχτηκαν με χαρά. Αφού εσήκωσε το χέρι του εκτύπησε με το ακόντιον τον δράκοντα και το φοβερό τέρας εσκοτώθη. Έπειτα αφού επήρε από το χέρι την βασιλοπούλα την παρέδωσε στον βασιλιά. Όλοι ένοιωσαν μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και αφού εγονάτισαν, καταφιλούσαν τα πόδια του Αγίου και ευχαριστούσαν τον Πανάγαθον Θεόν, διότι τους ελευθέρωσε από το θηρίο κι έτσι σταμάτησε η θυσία των παιδιών τους.
Ο Άγιος Γεώργιος εκάλεσε από κάποια πόλι της Αντιοχείας τον Επίσκοπον Αλέξανδρον και εβάπτισε τον βασιλιά και τους άρχοντας και ολόκληρο τον λαόν. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες εβάπτισε σαρανταπέντε χιλιάδες.
Αφού λοιπόν εβαπτίσθηκαν όλοι και έγινε μεγάλη χαρά στη γη και στον ουρανόν έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία επ' ονόματι του τρισυποστάτου Θεού. Ο Άγιος επήγε να την ιδή. Μόλις μπήκε στο Άγ. Βήμα και προσευχήθηκε εβγήκε πηγή αγιάσματος και σκορπίσθηκε ευωδία στο Ναό. Η πηγή αυτή σώζεται μέχρι σήμερα.
Ο Διάβολος του στήνει ενέδρα
Ο Άγιος αφού απεχαιρέτησε τον βασιλέα και τον λαόν έφυγε για την πατρίδα του Καππαδοκία. Στο δρόμο του τον συνάντησε ο διάβολος μετασχηματισμένος σε μορφή ανθρώπου. Εκρατούσε και δύο ραβδιά πάνω στα οποία στηριζόταν σαν γέρος. Φαινόταν μάλιστα σαν νικημένος και καταφρονημένος στρατιώτης. Είπε λοιπόν με ταπείνωσιν προς τον Άγιον: «Χαίρε Γεώργιε». Ο Άγιος αμέσως αντελήφθη ότι επρόκειτο περί διαβόλου και του είπε: «Ποιος είσαι και πως με ξέρεις; Εάν δεν ήσουνα πονηρός διάβολος δεν θα ημπορούσες να με ξέρης, εφ' όσον ποτέ δεν μ' έχεις ξαναδεί». Ο διάβολος είπε: «Πώς τολμάς να υβρίζης τους Αγγέλους του Θεού και ρωτάς ποιος είμαι εγώ; Μάθε να μιλάς καλά». Ο Άγιος τότε απεκρίθη: «Αν είναι έτσι όπως μου τα λες και είσαι Άγγελος ακολούθησέ με. Αν όμως είσαι πνεύμα πονηρόν να μην μετακινηθής από τη θέση σου». Μόλις ετελείωσε τον λόγο του αυτό ο Άγιος, ο διάβολος βρέθηκε δεμένος και εφώναξε δυνατά: «Αλλοίμονόν μου! Τι κακή ώρα ήταν αυτή που σε συνάντησα! Τι κακόν έπαθα να πέσω στα χέρια σου ο ταλαίπωρος!».
Ο Άγιος βεβαιώθηκε ότι ήταν πνεύμα πονηρόν και του είπε: «Σε ορκίζω στο Θεό, να μου πης τι επρόκειτο να μου κάνης». Και ο δαίμονας είπε: «Εγώ, Γεώργιε, είμαι από το δεύτερον τάγμα του σατανά και όταν ο Θεός έκαμε τον ουρανόν και διεχώριζε την γην από τα ύδατα ήμουνα παρών. Εγώ έκαμα φοβερές βροντές και αστραπές, εγώ έδεσα κεφαλές και τώρα εξ αιτίας της υπερηφάνειάς μου κατάντησα κάτω στον Άδη και έγινα δαίμονας. Αλλοίμονόν μου, Γεώργιε, γιατί ζήλεψα την χάριν που σου δόθηκε και ήλθα να σε παραπλανήσω να με προσκυνήσης. Αλλά επλανήθηκα και απατήθηκα. Αλλοίμονόν μου τι κακόν εζήτησα να πάθω και δεν ημπορώ να λυθώ! Σε παρακαλώ, Γεώργιε, ενθυμήσου την προηγούμενή μου ευτυχία και μην με αφήσης να επιστρέψω στην άβυσσον γιατί σου τα είπα όλα». Τότε ο Άγιος αφού ύψωσε τα χέρια στον ουρανόν είπε: «Σ' ευχαριστώ, Κύριέ μου, διότι μου παρέδωκες στα χέρια μου τον πονηρόν δαίμονα, ο οποίος πρόκειται να σταλή σε σκοτεινόν τόπον για να τιμωρήται αιώνια». Μόλις είπε αυτά ο Άγιος επετίμησε και απέλυσε το πονηρόν πνεύμα.
Έκτοτε ο Άγιος προεγνώρισεν ότι είναι θέλημα Θεού να μαρτυρήση για την αγάπη του Χριστού. Έτσι επήγε στον Διοκλητιανόν όπου με θάρρος διεκήρυξε την πίστιν του και εμαρτύρησε δίνοντας το αίμα του για την αγάπη του Χριστού.
Περί των θαυματουργών εικόνων του Αγίου Γεωργίου εν τη Ιερά Μονή του Ζωγράφου εν Αγίω Όρει ευρισκομένων
α) Περί της εκ της Μονής Φανουήλ θαυμασίως μεταφερθείσης
Επί της βασιλείας του Λέοντος Σοφού (886-912) ήσαν τρεις γνήσιοι αδελφοί, Μωϋσής, Ααρών και Βασίλειος και η καταγωγή τους ήταν από την μεγαλούπολι Λιγχίδα η οποία μετωνομάσθηκε αργότερα σε Όχριδα. Αυτοί λοιπόν απεφάσισαν να εγκαταλείψουν τον κόσμον, τον πλούτον, την δόξαν και να πάρουν το Αγγελικό Σχήμα. Έφθασαν στο Άγιον Όρος και αφού βρήκαν ήσυχον τόπον κατεσκεύασαν τρεις σκηνές όπου έμειναν γι' αρκετό διάστημα και συνηντώντο μόνο την Κυριακήν. Διεδόθη λοιπόν η φήμη της αρετής τους και γι' αυτό πολλοί προσήρχοντο κοντά τους και δεν έφευγαν.
Βρήκαν και ένα χώρο όπου έκτισαν Μοναστήρι. Αφού έκτισαν και τον Ναόν εσκέπτοντο πώς να τον ονομάσουν. Άλλοι έλεγαν να τον αφιερώσουν στον Άγιο Νικόλαο, άλλοι στον Άγιο Κλήμεντα Αρχιεπίσκοπον Αχρίδος που ήταν και συμπατριώτης τους και ο καθένας λοιπόν ήθελε να δώση στο ναό το όνομα του Αγίου που έτρεφε μεγαλυτέραν ευλάβειαν. Επειδή λοιπόν δεν συμφωνούσαν απεφάσισαν να προσφύγουν δια της προσευχής στο Θεό και να δεηθούν ώστε Αυτός να αποφασίση και διατάξη σε ποιόν από τους Αγίους Του θα αφιερώσουν τον Ναόν και ποια εικόνα θα ζωγραφίσουν στην σανίδα που ετοίμασαν. Προσευχήθηκαν λοιπόν και οι τρεις ο καθένας στο ησυχαστήριό του. Κατά την διάρκεια που προσηύχοντο διεχύθη από τον νεόκτιστον Ναόν ένα ασυνήθιστον φως λαμπρότερον από τις ακτίνες του ηλίου γύρω από τα κελλιά των μοναχών. Οι μοναχοί κατελήφθησαν από φόβον και απορία και έμειναν προσευχόμενοι ολόκληρη την νύκτα.
Την επομένη το πρωί όταν κατέβηκαν οι μοναχοί στην Εκκλησίαν είδαν με θαυμασμό ότι στη σανίδα που ετοίμασαν να ζωγραφίσουν, εζωγραφήθη η εικόνα του Αγ. Μεγαλομάρτυρος και Τροπαιοφόρου Γεωργίου. Απ' αυτήν μάλιστα έβγαινε η λάμψις που εφώτιζε τα ταπεινά ησυχαστήρια. Έτσι λοιπόν αφιερώθη η εκκλησία στον Άγιο Γεώργιον και η Μονή ωνομάσθη του Ζωγράφου.
Η θαυματουργική εικόνα υπήρχε στην Μονή του Φανουήλ που βρίσκεται στη Συρία κοντά στη Λύδδα. Κατά την μαρτυρία του Καθηγουμένου της Μονής Φανουήλ, Ευστρατίου, όταν κάποτε ο Θεός ηθέλησε και δικαίως, να τιμωρήση την Συρία και να την παραδώση στους Σαρακηνούς, η ζωγραφιά της εικόνος ξαφνικά απεχωρίσθη από την σανίδα και αφού ανυψώθη κρύφτηκε σε άγνωστον μέρος. Οι μοναχοί τότε επειδή εφοβήθηκαν και ελυπήθηκαν από το θαύμα, αφού εγονάτισαν προσηύχοντο στο Θεό θερμά και με δάκρυα και τον παρακαλούσαν να τους αποκαλύψη που εκρύβη το πρόσωπον του Αγ. Μεγαλομάρτυρος και Τροπαιοφόρου Γεωργίου. Ο Πανάγαθος Θεός άκουσε την δέησιν των Μοναχών γι΄αυτό και παρουσιάσθηκε στον Καθηγούμενον Ευστράτιον ο Άγ. Γεώργιος, ο οποίος του είπε: «Μη λυπείσθε για μένα. Εγώ βρήκα για τον εαυτόν μου Μονήν της Παναγίας στον Άθω. Εάν θέλετε σπεύσετε και σεις προς τα εκεί γιατί η οργή του Κυρίου είναι έτοιμη να πέση στην διεφθαρμένη Παλαιστίνη και σχεδόν σ' όλη την οικουμένη εξ αιτίας των αμαρτιών των Χριστιανών».
Αφού συνεκέντρωσε όλους τους Μοναχούς ο Καθηγούμενος τους ανακοίνωσε τα συμβάντα. Έπειτα εκάλεσε και τους εγκρίτους της πόλεως Λύδδης, τους ανήγγειλε τα όσα συνέβησαν περί της αγίας εικόνος και τους παρήγγειλε τα εξής: «Εμείς φεύγουμε για την αγία Πόλιν της Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσουμε τον Άγιον Τάφον του Κυρίου και ας γίνη το θέλημά Του. Εσείς εγκατασταθήτε στη Μονή για να την προφυλάξετε.
Με δάκρυα και με λύπη έπειτα ξεκίνησαν. Αφού έφθασαν στην Ιόππη βρήκαν πλοίον και ανεχώρησαν για το Όρος Άθω. Ύστερα από αρκετές ημέρες έφθασαν και επήγαν στην Μονή Ζωγράφου. Όταν μπήκαν στο Ναό, προς θαυμασμόν και έκπληξίν τους, είδαν την ζωγραφιά του Αγ. Γεωργίου, που είχαν στη Μονή Φανουήλ, νάναι προσκολλημένη χωρίς καμμιά αλλοίωσιν σε μια νέα σανίδα. Τότε με συγκίνησι και δάκρυα εγονάτισαν μπροστά στην εικόνα και έλεγαν: «Γιατί μας προξένησες τόση λύπη, Μεγαλομάρτυς Γεώργιε;» Οι Μοναχοί της Ζωγράφου απορούσαν, γιατί συνέβαιναν όλα αυτά τα παράξενα. Όμως εκείνοι τους διηγήθηκαν τα συμβάντα και όλοι εδόξαζαν ολοψύχως τον Κυρίον και τον Άγ. Γεώργιον. Τον Καθηγούμενον Ευστράτιον τον έκαμαν Ηγούμενόν τους.
Από τότε άρχισαν να γίνωνται από την αγίαν εικόνα πολλά θαύματα γι' αυτό και ο κόσμος επήγαινε στη Μονή Ζωγράφου, να προσκυνήση τον Τροπαιοφόρον Γεώργιον. Η φήμη των θαυμάτων έφθασε μέχρι και τον βασιλέα Λέοντα Σοφόν, ο οποίος ήτο πολύ ευσεβής. Μάλιστα απεφάσισε να πάη αυτοπροσώπως στο Άγιον Όρος για να προσκυνήση και να ευφρανθή πνευματικώς με τις ψυχωφελείς συζητήσεις που θα έκανε με τους ασκητάς Μωϋσή, Ααρών και Βασίλειον που έγιναν ξακουστοί για την αρετή τους. Ύστερα από τον Λέοντα επεσκέφθη την Μονή και ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ιωάννης από το Τίρνοβον. Με την πλουσία βοήθεια αυτών άρχισε να κτίζεται η μεγαλοπρεπής Μονή του Ζωγράφου. Αργότερα η Ιερά Μονή κατεδαφίσθη από τους βαρβάρους και τους πειρατές. Η υφιστάμενη Μονή κτίσθηκε από τον Ηγεμόνα της Μολδαυΐας Στέφανον.
Η αγία εικόνα έχει μέχρι σήμερα το άκρον του δακτύλου ενός Επισκόπου που χαρακτηριζόταν για την ολιγοπιστίαν του ως προς την θαυματουργικήν δύναμι της εικόνος. Ο Επίσκοπος αυτός καταγόταν, κατά την παράδοσι, απ' τα Βοδενά (Έδεσσα) και όταν άκουσε για τα θαύματα της εικόνος θέλησε μαζί με την συνοδεία του να πάη να διαπιστώση εάν πράγματι ήσαν αληθινά τα όσα διεδίδοντο ή ήσαν εφευρέσεις των Μοναχών, για λόγους φιλοχρηματίας. Όταν έφθασε στο Άγιον Όρος επήγε και στην Μονή του Ζωγράφου όπου οι εκεί Μοναχοί τον υποδέχθηκαν με την πρέπουσαν τιμήν. Εν συνεχεία τον ωδήγησαν στον Ναόν για να προσκυνήση τον Άγ. Γεώργιον. Αλλ' ο Επίσκοπος αντί να φανή ταπεινός και σεμνός εξ αιτίας και του επισήμου σχήματός του εφάνη υπερήφανος και ολιγόπιστος. Αφού με αδιαφορία είδε τον Ναόν στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγ. Γεωργίου και με αλαζονικόν ύφος είπε προς τους Μοναχούς: «Ώστε αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα του Αγ. Γεωργίου;». Και άγγιξε με τον δάκτυλόν του την παρειά του Αγίου. Αμέσως όμως το δάκτυλόν του εκόλλησε στην εικόνα και μάταια προσπαθούσε να τον ξεκολλήση. Η αγωνία του και ο φόβος του εμεγάλωνε όσο αγωνιζόταν και εδοκίμαζε να τον ξεκολλήση. Κάθε φοράν που προσπαθούσε να το αποχωρήση από την εικόνα ένοιωθε και πόνους γιατί το δάκτυλό του είχε κολλήσει πολύ δυνατά. Στο τέλος ο δυστυχής Επίσκοπος δέχθηκε, παρά την θέλησίν του, να του κόψουν ύστερα από επέμβασιν τον δάκτυλόν του και έτσι έμαθε καλά εξ ιδίας πείρας την γνησιότητα, την αλήθεια και την δύναμιν των θαυμάτων του ενδόξου Τροπαιοφόρου Γεωργίου.
Η εικόνα του Αγ. Γεωργίου είναι στολισμένη με αργυρούν ένδυμα το οποίον κατεσκευάσθη στην Πετρούπολι, τη ευλογία του Μητροπολίτου Σεραφείμ, καθώς αναγράφεται και στο κράσπεδον του κάτω μέρους του ενδύματος. Η αγιογράφησις της εικόνος είναι Βυζαντινή, αλλά εξ αιτίας της παρόδου του χρόνου είναι σκοτεινή.
β) Περί της εικόνος που ήλθε μέσω θαλάσσης από την Αραβίαν
Υπάρχει κοντά στον κίονα του αριστερού χορού που ευρίσκεται η εικόνα του Αγ. Γεωργίου η εξής χειρόγραφος διήγησις.
Η αγία εικόνα ήλθε από την Αραβίαν και βρέθηκε στο λιμάνι της Μονής Βατοπαιδίου. Η απροσδόκητη άφιξις της εικόνος προκάλεσε ταραχή και θόρυβον στο Άγ. Όρος. Διότι η φήμη ξαπλώθηκε γρήγορα και συνέρρεαν μοναχοί απ' όλα τα Μοναστήρια για να προσκυνήσουν την αγίαν εικόνα που με θαύμα εφανερώθη στο λιμάνι. Μάλιστα κάθε Μοναστήρι επεδίωκε ν' αποκτήση τον θησαυρό αυτό και οι Γέροντες ηρνούντο να την δώσουν στην Μονή Βατοπαιδίου. Τελικά απεφάσισαν να βάλουν κλήρον και να δεχθούν την απόφασι της αγίας εικόνος. Πράγματι επήραν ομοφώνως απόφασιν όλοι οι Γέροντες να φορτώσουν την εικόνα, σ' ένα ξένο και άγριο νέο ημίονο που δεν ήξερε τους δρόμους και τα Μοναστήρια και αφού τον αφήσουν ελεύθερον να τον ακολουθήσουν από μακρυά. Εκεί που θα εσταματούσε θα έπρεπε να μείνη η ιερά εικόνα. Έτσι και έγινε. Αφού ωδήγησαν τον ημίονο στο δρόμο Θεσσαλονίκης - Αγίου Όρους τον άφησαν στην θέλησί του. Και ο ημίονος με αργό και ισόμετρο περπάτημα σαν να ένοιωθε ότι μετέφερε ιερό φορτίο επέρασε από δύσβατους τόπους, δάση και υψώματα και έφθασε στη Μονή Ζωγράφου και στάθηκε ακίνητος σ' έναν ωραιότατον λόφον.
Μ' αυτό τον τρόπο επληροφορήθησαν όλοι ότι η θέλησι του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ήταν να μείνη η ιερή του εικόνα στη Μονή Ζωγράφου. Όλοι οι Μοναχοί δέχθηκαν στη Μονή με χαρά και με πνευματική πανήγυρι την ιερή εικόνα και την ετοποθέτησαν στον κίονα του αριστερού χορού. Ο ημίονος που μετέφερε των αγίαν εικόνα μόλις του την ξεφόρτωσαν εξέπνευσε και τον έθαψαν στον τόπον εκείνον. Σε ανάμνησι για τον ερχομό της ιερής εικόνος του Αγ. Γεωργίου έκτισαν στον λόφο ένα κελλί και μικρή εκκλησία στο όνομα του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.
γ) Περί της αγίας εικόνος που αφιέρωσε ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος
Στον βορειοδυτικό κίονα, στον οποίο στηρίζεται και ο τρούλλος, είναι ανηρτημένη και άλλη εικόνα του Αγ. Γεωργίου, για την οποίαν υπάρχει η εξής χειρόγραφος διήγησις στη Μονή Ζωγράφου.
Ο Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας Στέφανος είχε, ως γνωστόν, συνεχώς πολέμους με τους Τούρκους. Κάποτε συνεκεντρώθησαν τα τούρκικα ασκέρια, που ήσαν αναρίθμητα, αποφασισμένα να τον αφανίσουν. Όταν είδε ο Στέφανος το πλήθος του εχθρού εφοβήθη. Αμέσως όμως συνήλθε και με θερμή προσευχή κατέφυγε στον Κύριον τον Θεόν και επεκαλέσθη με δάκρυα την βοήθειάν του. Με την εκ βάθους καρδίας προσευχήν του απεκοιμήθη. Μόλις τον επήρε ο ελαφρός ύπνος του εμφανίσθηκε ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος που τον περιέλουζε ένα λαμπρό και θαυμάσιον φως, τα μάτια του άστραφταν και η ουράνια δόξα τον περιέβαλλε. Ο Στέφανος αν και εκοιμόταν εφοβήθη και ετρόμαξε. Τότε ο Άγιος του είπε: «Έχε θάρρος στον Κύριό σου και μη φοβάσαι το πλήθος αυτό. Αύριον συγκέντρωσε όλο το στράτευμά σου και οδήγησέ το εναντίον των εχθρών του Χριστού με φωνές πανηγυρικές και σάλπιγγες και θα ιδής την δύναμι του Θεού μας που πάντα σε βοηθεί. Γι' αυτό τον λόγο στάθηκα εδώ, για να σου αποκαλύψω ποιος θα νικήση και να σου αναφέρω ότι η δύναμις του Θεού είναι μαζί σου και ότι ακόμη και εγώ θα σε βοηθήσω στη μάχη αυτή. Για όλα αυτά ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου που είναι αφιερωμένη στ' όνομά μου, και που ερημώθηκε. Στείλε μάλιστα και την ιδική μου εικόνα που έχεις μαζί σου».
Ο Στέφανος επήρε θάρρος από την εμφάνισι του Αγίου και ακόμη από την υπόσχεσι που του έδωσε ότι θα τον εβοηθούσε, θεία χάριτι. Αφού μάλιστα έφερε και την αγία εικόνα μαζί του με την φωνή των σαλπίγγων επέπεσε ξαφνικά σαν λαίλαπας δυνατός στον όγκο των Οθωμανών και τους συνέτριψε χωρίς χρονοτριβή και τους διέλυσε. Ύστερα απ' ολίγον καιρό έστειλε και την αγίαν εικόνα στο Άγιον Όρος και ανακαίνισε την Μονή Ζωγράφου, σύμφωνα με την θέλησιν του Αγίου, αφού αφιέρωσε σ' αυτή και πολλά αφιερώματα.
Κάποιος Ρώσσος συγγραφέας αναφερόμενος στην αγία εικόνα του Αγ. Γεωργίου γράφει τα εξής: «Κατά τον 15ον αιώνα εφάνη και άλλος ευεργέτης της Μονής Ζωγράφου ο Στέφανος που ήταν επίσημος Ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας, ο οποίος ηγωνίσθη πολλές φορές εναντίον των Οθωμανών πάντοτε τροπαιοφόρως. Όταν τον περικύκλωσαν κάποτε αμέτρητα πλήθη εχθρού σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα ημπορούσε να σώση τους περιβόλους του φρουρίου. Τότε φάνηκε πάνω στο τείχος η μάνα του, η οποία του είπε: «Δεν θα επιτρέψω ποτέ στους εχθρούς σου να ανοίξουν τις πύλες του φρουρίου σου. Εάν δεν νικήσης και δεν ημπορέσης να αντισταθής σ' αυτούς στο πεδίον της μάχης, ελάχιστη ελπίδα σου απομένει για τους περιβόλους».
Εκείνο λοιπόν το βράδυ εφάνη ο Άγ. Γεώργιος προς τον συγχυσμένο ηγεμόνα Στέφανον και του υπεσχέθη την νίκην. Επίσης τον διέταξε ν' αποστείλη την αγίαν εικόνα που είχε πάντοτε μαζί του ο Στέφανος στην Μονή Ζωγράφου, και να την ανακαινίση γιατί ήδη ήταν ερημωμένη. Η νίκη έστεψε τα όπλα του ηγεμόνος που κατετρόπωσε τον εχθρόν. Ο Στέφανος εξεπλήρωσε την εντολή του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και την εικόνα απέστειλε και την Μονή μεγαλοπρεπώς ανακαίνισεν.
Και οι τρεις εικόνες του Αγίου Γεωργίου είναι περιβεβλημένες με ωραιότατα αργυρά ενδύματα που είναι κοσμημένα με πολύτιμους λίθους. Μάλιστα όλος ο διάκοσμός τους ετεχνουργήθη στη Ρωσία.
Περί της θαυμαστής εικόνος του αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος.
Στον Άγιον Όρος σώζεται η αρχαία προφορική παράδοσις και για την αγίαν εικόνα που υπήρχε κατά τους χρόνους των ασεβών και κακοδόξων εικονομάχων που με βασιλικά διατάγματα εκαίοντο οι άγιες και σεβαστές εικόνες.
Στα χρόνια εκείνα λοιπόν οι υπηρέται του παρανόμου βασιλιά ερευνούσαν και προσπαθούσαν να βρίσκουν τις άγιες εικόνες για να τις συντρίβουν και να τις ρίχνουν στη φωτιά. Βρήκαν λοιπόν και την αγία αυτήν εικόνα και την έρριξαν στη φωτιά για να καή. Αλλά μάταια εκοπίαζαν οι ανόητοι, διότι η αγία εικόνα έμεινε άφλεκτος μέχρι που έσβησε τελείως η φωτιά. Οι εικονομάχοι όταν είδαν ότι ελάχιστα η φωτιά επείραξε τα ενδύματα του Αγίου και το πρόσωπόν του τίποτα δεν έπαθε, εξεπλάγησαν. Ένας μάλιστα περισσότερον ασεβής έμπηξε μαχαίρι στο πηγούνι του Αγίου και αμέσως έτρεξε αίμα καθαρόν. Τότε όλοι όσοι είδαν το θαύμα έφυγαν ο καθένας για το σπίτι του. Ένας ευσεβής χριστιανός αφού παρέλαβε την αγίαν εικόνα και ήλθε στον γιαλόν, προσευχήθηκε θερμά προς τον Κύριον για να σταματήση η φρικτή θύελλα της εικονομαχίας. Έπειτα αφού εγύρισε προς την αγίαν εικόνα είπε: «Μεγαλομάρτυρα του χριστού Τροπαιοφόρε Γεώργιε, Συ ο οποίος και στη ζωή αλλά και μετά θάνατον έκαμες τόσα πολλά θαύματα και που μόλις τώρα άφησες άφλεκτον την αγία σου εικόνα, διεφύλαξε και τώρα αυτήν και από την θάλασσα και μετέφερέ την όπου συ γνωρίζεις και επιθυμείς προς δόξαν του Θεού μας». Και μόλις ετελείωσε έβαλε την εικόνα στη θάλασσα.
Ο Χριστιανός εκείνος έφυγε. Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος εφρόντισε ώστε η αγία του εικόνα να φθάση στο Άγιον Όρος όπου και άλλες εικόνες η θεία Πρόνοια ωδήγησε. Η εικόνα ετοποθετήθη κοντά στην Μονή Ξενοφώντος όπου έρρεαν τα ιαματικά όξινα νερά. Υπήρχε μάλιστα εκεί ένα Μονύδριον αφιερωμένο στον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον. Ακόμη σώζεται ο ναΐσκος αυτός όπου οι μοναχοί όταν είδαν την εικόνα του Αγ. Γεωργίου την μετέφεραν εκεί γεμάτοι χαρά και ευλάβειαν. Ύστερα έκτισαν Ναόν κοντά στο ναΐδριον. Όταν αυξήθηκαν οι μοναχοί και εμεγάλωσε και η Μονή ωνομάσθη του Αγ. Γεωργίου. Οι Μοναχοί εορτάζουν καθημερινώς μαζί με τον Άγιον Γεώργιον και τον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον και τους μνημονεύουν κατά τας απολύσεις των ακολουθιών.
Η αγία εικόνα ευρίσκεται στον μεγάλον Καθολικόν νέον Ναό του Αγίου Γεωργίου στον ανατολικό κίονα του δεξιού χορού και έχει ζωγραφισμένο ολόσωμο τον Μεγαλομάρτυρα και σε ένδειξι του θαύματος φέρει και την πληγή στο πηγούνι και το αίμα του είναι πηγμένο σ' αυτήν. Μέχρι σήμερα το θαυμαστό φαινόμενο κηρύττει περίτρανα τα πάμπολλα θαύματα που επετέλεσε και επιτελεί ο Άγιος Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος Γεώργιος.
Η μνήμη του εορτάζεται την 23ην Απριλίου.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ήχος δ'
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Γεωργηθείς υπό Θεού ανεδείχθης, της ευσεβείας γεωργός τιμιώτατος, των αρετών τα δράματα συλλέξας σ' εαυτώ, σπείρας γαρ εν δάκρυσιν, ευφροσύνη θερίζεις. αθλήσας δε δι' αίματος, τον Χριστόν εκομίσω και ταις πρεσβείαις Άγιε ταις σαις, πάσι παρέχεις, πταισμάτων συγχώρησιν.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ"
Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
«Να δούμε ακόμα πού θα φτάσουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό που να μην τον πούμε ή να μη τον γράψουμε με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε ολότελα» Φώτης Κόντογλου
Ερωτώ: Θα μπορούσε να διοργανωθεί στη Δράμα ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, κατάλληλο για να το παρακολουθήσουν και μαθητές του Δημοτικού, με θέμα τον Δράμαλη πασά; Θυμίζω ότι ο Μαχμούτ πασάς, καταγόταν από την Δράμα, γι’ αυτό έμεινε κοινώς γνωστός ως Δράμαλης. «Διέπρεψε» ως σφαγέας Χριστιανών και στην Δράμα και στην Λάρισα, όπου είχε μετατεθεί, για να λάβει, τέλος, τον «μισθό» που του άξιζε, από το γιαταγάνι του Κολοκοτρώνη, στα Δερβενάκια.
Καυχώνται, λοιπόν, και επαίρονται οι Δραμινοί για την καταγωγή του θηρίου; θα επέτρεπαν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν εκπαιδευτική «δράση», η οποία θα εξυμνεί τον Δράμαλη; Ο κοινός νους λέει όχι. Αλλά πού να βρεις σήμερα κοινό νου, λογική, ιδίως στο υπουργείο Παιδείας και στο αμαρτωλό Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, το οποίο πρέπει να καταργηθεί!
Θα ανεχόταν οι κάτοικοι των Ιωαννίνων, να συμβεί κάτι παρόμοιο με την αιμοσταγή τύραννο Αλή πάσα; (Τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, κάποια σκύβαλα της νεοταξικής ιστοριογραφίας, προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως «Βοναπάρτη της Ηπείρου»).
Το ίδιο ισχύει και για τον γενοκτόνο μας Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο ψευδώς τον παρουσιάζουν ως καταγόμενο από την Θεσσαλονίκη. (Αν και με τον νυν ανεκδιήγητο δήμαρχό της όλα τα περιμένει κανείς).
Και όμως βρέθηκε πόλη της Ελλάδας, η οποία τιμά «ευκλεές» τέκνο της, σφαγέα και εξολοθρευτή του Γένους μας. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τους κατοίκους ή την δημοτική αρχή της πόλης, αλλά εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας.
Εξηγώ. Στην Καβάλα, κατοικοεδρεύει το Ινστιτούτο Μωχάμετ Αλι, επονομαζόμενο «IMARET», το οποίο στοχεύει στην «Έρευνα της Ανατολικής Παράδοσης». ( Τι θα πει ανατολική παράδοση;). Το εν λόγω Ινστιτούτο εκπόνησε εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Στα ίχνη του Μωχάμετ Αλι» και πέτυχε την έγκριση του υπουργείου, όπερ σημαίνει ότι σχεδόν υποχρεώνονται να το παρακολουθήσουν και παιδιά του δημοτικού σχολείου.
Και αυτό συνέβη, παραμονές της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Το τι περιλαμβάνει η παρακολούθηση από μαθητές και δασκάλους της εν λόγω δράσης θα το δούμε παρακάτω. Ας «βαδίσουμε» όμως, παρενθετικά, στα «ίχνη του Μωχάμετ Άλι», να δούμε ποιον τιμά η ελληνική εκπαίδευση.
Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1769, από οικογένεια Τουρκαλβανών. Κατόρθωσε, με τις πολεμικές του ικανότητες, να αναγνωρισθεί το 1805 «Σελίμ πασάς» (τοπάρχης) της Αιγύπτου. Κατά την Επανάσταση το ’21, ανταποκρίθηκε στην έκκληση του σουλτάνου Μαχμούτ, να τον βοηθήσει στην κατάπνιξη της εξέγερσης των Ελλήνων. Γράφει ο Σπ. Τρικούπης στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»: «Ελέγετο δε και επιστεύετο ότι συνωμολογήθη να κρατήση, ο σατράπης ούτος, υπό την εξουσία του όσους εν αποστασία τόπους υποτάξη και του μεν κατοίκους χριστιανούς ν’ απαγάγη αιχμαλώτους εις Αίγυπτον ή αλλού, αυτούς δε τους τόπους να κατοικίση υπό Αιγυπτίων και άλλων Μωαμεθανών». (τομ. Γ’, εκδ. «Γιοβάνης», σελ. 127). Έτσι την 7η Ιουλίου του 1824 αναθέτει στον γιο του Ιμπραήμ, την υλοποίηση του σατανικού σχεδίου: να απαγάγει, όσους Έλληνες γλιτώσουν την σφαγή, από την Ελλάδα και να την «κατοικίση» υπό Μωαμεθανών. Σχέδιο που τότε απέτυχε, γιατί σε τούτο τον τόπο ζούσαν Κολοκοτρωναίοι και Καραϊσκάκηδες, ενώ τώρα επιτυγχάνεται, γιατί μας κυβερνούν κυρά-Τασίες και λοιποί Νενέκοι, Γραικύλοι προσκυνημένοι. Ας το χωνέψουμε μ’ αυτά που γίνονται με τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες ακυρώνεται η Επανάσταση του ’21. Τα εγκλήματα των δυτικών συμμοριών τύπου Μπους, Κάμερον και Σαρκοζί σε Ιράκ και Λιβύη και Συρία, τα πληρώνει η πατρίδα μας, η οποία και εν μέσω φρικτής κρίσης διατηρεί την ανθρωπιά της. Όμως, όπως δηλώνει η κυρία Τασία, θα τους «κατοικίση» τους μουσουλμάνους σ’ όλη την Ελλάδα, για να απλωθεί ο τρόμος σ’ όλη την Επικράτεια και όσοι το αρνούνται αυτό είναι-δεν βρίσκω άλλη πιο ανώδυνη λέξη- ηλίθιοι.
(Και... βγάλτε το σκασμό όλοι σας γιατί είστε ρατσιστές, χρυσαυγίτες και θα κατηγορηθείτε για Ισλαμοφοβία!!
«Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες/
γιατί το τζάκισες το χέρι σου/
το τζάκισες για να χορεύουν σέικ
τα… κουκουλόπαιδα», για να παραλλάξουμε τον ποιητή.
Καημένη πατρίδα... θρηνώ και οδύρομαι για την κατάντια σου...).
Αυτές τις διαταγές είχε το αιμοσταγές κτήνος, ο Μπραΐμης, από τον πατέρα του. Και ποιός ήταν ο Ιμπραήμ; «Ήταν ο Μπραΐμης μεθυσμένος πίνει ρούμι και κρασί μποτίλιες. Μπεκρής πολύ και παραλυμένος εις γυναίκες και παιδιά», γράφει ο Μακρυγιάννης. («Απομνημονεύματα», εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 396).
Παλαιότερα στο Μοριά, όταν ήθελαν να περιγράψουν εμφατικώς κάποια θεομηνία, έλεγαν: «Μπραΐμης πέρασε!» Χιλιάδες γυναίκες και παιδιά, μαγάρισε ο διεστραμμένος και τα έστελνε στα χαρέμια του πατέρα του.
Όταν ο Καποδίστριας αργότερα θέλησε να ελευθερώσει κάποιες Ελληνίδες, πληρώνοντας για την εξαγορά τους, αυτές αρνήθηκαν. Η ντροπή δεν τις άφηνε... Αυτούς, λοιπόν, τους κτηνανθρώπους αποφάσισε να τιμήσει το υπουργείο εθνοκτόνου παιδαγωγίας, και βρέθηκαν, δυστυχώς, σχολεία και δάσκαλοι, στην Καβάλα, που έσπευσαν, παραμονές της εθνεγερσίας να οδηγήσουν Έλληνες μαθητές στο μουσείο του Μωχάμετ Άλι. Διαβάζω από την επιστολή διαμαρτυρίας γονέων και εκπαιδευτικών του νομού Καβάλας.
«Εκεί τους υποδέχτηκε η ορισμένη εμψυχώτρια του προγράμματος μία ελληνίδα δασκάλα, η οποία ντύθηκε με ισλαμική στολή και μάλιστα ζήτησε να απευθύνονται σε αυτήν οι δάσκαλοι και οι μαθητές όχι με το ελληνικό-χριστιανικό όνομά της, αλλά με το τουρκικό-μουσουλμανικό όνομα ΝΑΣΙΦ και ανάμεσα στις ερωτήσεις που υπήρχαν προτυπωμένες και τις οποίες υπέβαλαν τα παιδιά, στις 18 Μαρτίου 2015, στον νεκρό εδώ και δύο αιώνες ΜΩΧΑΜΕΤ ΑΛΙ ήταν και η εξής 8η ερώτηση: “Δεν σε κορόιδευαν που είχες σκούρο δέρμα, δεν σε μισούσαν που ήσουν ΤΟΥΡΚΟΣ”; Αυτές οι ερωτήσεις έγιναν στα πλαίσια ενός θεατρικού δρώμενου που αφορούσε ένα ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ προς τον Μωχάμετ Άλι.
Εν συνεχεία έγινε περιήγηση στο Μουσείο του Μωχάμετ Άλι, που είναι η παλιά οικία του στην Καβάλα, επισκέφτηκαν στους χώρους ενδιαίτησης ανδρών και γυναικών (σαλαμλίκ-ανδρώνας και χαρεμλίκ-γυναικωνίτης) και το δωμάτιο του χαρεμιού όπου ξάπλωναν όλες οι παλλακίδες, τα ιδιαίτερα δωμάτια του πασά και το δωμάτιο της ευνοούμενης του παλλακίδας».
Βεβαίως, για να εξοικειωθούν τα παιδιά με την τύχη που τους περιμένει. Είμαι περίεργος να μάθω, τι έλεγε η ΝΑΣΙΦ-δασκάλα στα κοριτσάκια-μαθήτριες για την «διαθεματική δράση» του χαρεμιού;
Στην δε μεθοδολογία του προγράμματος, διαβάζουμε μεταξύ άλλων νεοταξικών αερολογιών περί «βιωματικής εμπειρίας και τεχνικών αναστοχασμού, σημειολογιών και διακειμενικών αναφορών» τα κάτωθι: «Θέλοντας να πάμε ένα βήμα πιο πέρα από τον αναμενόμενο σκοπό του προγράμματος, την ανάδειξη, δηλαδή, του προσώπου, του έργου και της εποχής του Μωχάμετ Άλι, επιδιώξαμε η προσωπικότητά του να λειτουργήσει ως ερέθισμα, μέσω του οποίου οι μαθητές-τριες καλούνται να αναμετρηθούν με τα δικά τους όρια, την δική τους επιθυμία για γνώση, περιπέτεια, ζωή... και να αναδειχθούν καθολικά και πανανθρώπινα νοήματα». Μάλιστα. Πρότυπο, λοιπόν, για τα παιδιά, τους μαθητές μας ο Μωχάμετ Άλι, ο πατέρας του παραλυμένου παιδεραστή Ιμπραήμ, που του έστελνε μικρά παιδιά από το Μοριά και το Μεσολόγγι για να ικανοποιήσει τις διαστροφές του.
«Επήγε ο Ιμπραΐμης εις το Χελμό και τουφέκι δεν απάντησε πουθενά, και εσκλάβωσε περίπου δύο χιλιάδες γυναίκες και παιδιά...», λέει ο Κολοκοτρώνης στη «Διήγησιν Συμβάντων». (εκδ. ΙΔΕΒ, σελ. 207). Για το υπουργείο και τα ποικιλώνυμα Ινστιτούτα γνωρίζουμε από πού παίρνουν γραμμή. Η Στοά προωθεί τα πειθήνια ενεργούμενά της σε καίριες θέσεις. Όμως, οι σύλλογοι διδασκόντων, οι δάσκαλοι συνάδελφοί μου, γιατί μπλέκονται, σε τέτοιες παγίδες; Ντροπή να ντροπιαζόμαστε. Ψυχή και Χριστό θέλουν οι μαθητές μας και όχι τα σκύβαλα που ρίχνουν στα σχολεία οι μαυραγορίτες του πνεύματος.
Τζαμιά στην Αθήνα, τμήματα Ισλαμικών Σπουδών στην Θεολογική Θεσσαλονίκης, «προσκυνήματα» στο σπίτι του Μωχάμετ Άλι στην Καβάλα, μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες σ’ όλη την Ελλάδα... ας ετοιμαστούμε για την νέα Τουρκοκρατία.
Πηγή: Ακτίνες
Σήμερα η ζωή μας κατακλύζεται από οικονομικούς όρους αμέτρητους, εν πολλοίς ακατανόητους ή δυσνόητους. Όλοι τους επιδίδονται στην περιγραφή των οικονομικών δεδομένων και γενικότερα στην οικονομική κατάσταση προσώπων, οργανισμών, εταιρειών αλλά και κρατών και όλης της ανθρωπότητας.
Δυο απ΄ αυτούς, το «έλλειμμα» και το «πλεόνασμα», παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, όχι μόνο ως οικονομικοί όροι αλλά και ως τρόποι του ζειν και αγωνίζεσθαι στο στίβο της πολυκύμαντης πραγματικότητας αυτής ταύτης της ζωής.
Οι όροι αυτοί έχουν προσλάβει μέσα μας ανεπαίσθητα κάποια ιερότητα, ένα περιεχόμενο παγανιστικό θα μπορούσαμε να πούμε και εμείς είμαστε στραμμένοι, προσηλωμένοι προς αυτούς ψυχή τε και σώματι. Καθώς προβάλλονται μάλιστα και παρουσιάζονται και αναλύονται από τους ειδικούς, πολιτικούς και οικονομολόγους, καθορίζουμε σύμφωνα μ’ αυτά την οικονομική μας αλλά και όλη μας τη συμπεριφορά προς τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν.
Επειδή όμως είμαστε κληρονόμοι μιας παράδοσης και ιστορίας πλούσιας σε αρχές και ιδανικά και σε πνευματικό περιεχόμενο, που πηγάζει από τους Αγίους και τους ήρωές μας ( εθνικούς, επιστημονικούς, φιλανθρωπικούς, κοινωνικούς, κ.λπ.), έχουμε και την παρακαταθήκη και την εμπειρία και την υποχρέωση να δούμε τα πράγματα και από την άλλη σκοπιά. Αυτή των πατέρων μας, δηλαδή την πάτρια.
Στις αμέτρητες δοκιμασίες που έζησε το Γένος μας ανά τους αιώνες, υπήρξαν στιγμές που αντιμετώπισαν οι πατέρες μας αυτό το «δίλημμα»: «ΕΛΛΕΙΜΜΑ» ή «ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ».
Βεβαίως, ως μη έχοντες αμφότεροι οι όροι στην παρούσα αναφορά μόνο οικονομικο-διαχειριστικό περιεχόμενο, εννοείται πως προβλήθηκαν και ως πρόκληση , ως απειλή, με την ανάλογη μορφή σε κάθε περίσταση.
Όταν οι κάθε είδους επίβουλοι εχθροί χτυπούσαν την πατρίδα και δεν είχαν αποτέλεσμα στα πεδία των μαχών σώμα με σώμα, κατέφευγαν και σ’ αυτόν τον δόλιο τρόπο, για να επικρατήσουν, να υποτάξουν το αδούλωτο φρόνημα, που ουσιαστικά συνοψιζόταν στο «δίλημμα»: «Έλλειμμα» ή « πλεόνασμα».
Πραγματικά, δεν μπορεί παρά να ήταν φοβερή η πρόκληση και ο πειρασμός.
Αυτοί που έδιναν τις δελεαστικές υποσχέσεις στις ώρες της δοκιμασίας, των παντοειδών κινδύνων, της δίψας, της πείνας, των ασθενειών, της απώλειας των αγαπημένων προσώπων, της άμεσης απειλής του θανάτου, της ατίμωσης, της βεβήλωσης των ιερών, έβρισκαν απέναντί τους ψυχές που ποτέ δε φαντάζονταν. Κατατροπώνονταν, κατανικιόνταν, υφίστατο ταπείνωση και προσβολή η δαιμονική πολλές φορές έπαρσή τους, εισπράττοντας την άρνηση στη δόλια υπόσχεση ανταλλαγής του «πλεονάσματος», για την ικανοποίηση των επιθυμιών τους και όλων των προσδοκώμενών τους.
Κι αν σε κάποιους είχε απομείνει λίγη ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, λίγος σεβασμός στον άνθρωπο, αυτοί ντρέπονταν, εκπλήσσονταν, θαύμαζαν το μεγαλείο αυτών των ψυχών.
Αλλά γιατί αυτή η άρνηση στο «πλεόνασμα»; Γιατί αυτή η «παράλογη», η «τρελή», η «μωρή», η «ανόητη» στάση των Σπαρτιατών, των Μεσολογγιτών, των Σουλιωτών, των Ναουσαίων, των Μακεδονομάχων, των αγωνιστών του 1940, των Κυπρίων (1955-1959), και τόσων άλλων;
Αιώνες ο Έλληνας γαλουχήθηκε, διδάχτηκε, προβληματίστηκε και έδωσε απάντηση σε τέτοιου είδους καταστάσεις προβαλλόμενες ως αδιέξοδα. Διότι τράφηκε πνευματικά κατά τέτοιον τρόπο, ώστε η τροφή που πήρε διοχετεύτηκε απευθείας στην καρδιά και δημιούργησε, όπως θα έλεγαν οι γιατροί «καρδιακή πνευματική υπερτροφία» ή «πνευματική μεγαλοκαρδία». Η πνευματική τροφή είχε προορισμό την πνευματική καρδιά κι όχι τη λογική. Η λογική παρέμενε πάντοτε «ελλειμματική» σε σχέση με την καρδιά, που είχε το «πλεόνασμα» και εν τέλει έπαιρνε τις μεγάλες αποφάσεις, στα πλαίσια πάντοτε της διάκρισης. Έτσι, στις δύσκολες στιγμές πάντοτε είχε το προβάδισμα η καρδιά. Κι έτσι προτίμησαν το «έλλειμμα» για την υπεράσπιση υψίστων αγαθών. Την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την τιμή και διαφύλαξη όλων των ιερών και των αγίων του τόπου τους. Και η ιστορία τους δικαίωσε. Έγιναν οι οδηγοί μας, τα πρότυπά μας.
Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως, όταν λειτουργεί η καρδιά, καταλύονται ακόμα και οι νόμοι της φύσης. Λειτουργεί το μυστήριο. Διότι εκεί κρύβεται το μυστήριο. Και ενεργεί και γίνονται τα θαύματα, σαν αυτά που έχει να παρουσιάσει αμέτρητα η ευλογημένη μας Ιστορία και Παράδοση.
Σήμερα υποχρεώνεται ο ελληνικός λαός να ζήσει με το «έλλειμμα» το οικονομικό αλλά και με το «έλλειμμα» της συμπάθειας (συν- πάσχω, συμμετέχω στον πόνο του άλλου) των λεγομένων φίλων και εταίρων.
Εδώ δοκιμάζεται, καθώς και οι πρόγονοί του. Δοκιμάζεται και το της καρδιάς του «πλεόνασμα». Παρόλα τα χτυπήματα, έχει και διαθέτει απ’ αυτό. Στο συνάνθρωπό του, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν πιστεύει, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δίκαια τον πιάνει το παράπονο, αλλά αυτό το κάτι άλλο, το οποίο τρέχει στο αίμα του, τον κρατάει όρθιο.
«Πλεόνασμα» και «Έλλειμμα». Πού βρίσκεται όμως το όριό τους; Μέχρι πού τελειώνει το καθένα, ώστε να μη γίνει βάσανο στη ζωή και αυτοσκοπός; Ανάμεσά τους βρίσκεται η διακριτική αρετή της «ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ», την οποία διδάσκει το Ευαγγέλιο.
Ως επίρρωση των προαναφερθέντων παραθέτουμε ένα χωρίο από την προς Φιλιππησίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, την επιστολή της χαράς όπως λέγεται, παρόλο που είναι γραμμένη μέσα από τη φυλακή, από το τέταρτο κεφάλαιο, καθόσον το Άγιο Ευαγγέλιο και οι βίοι των Αγίων υπήρξαν οι οδηγοί και οι τροφείς του Γένους και η παράκληση και η ελπίδα.
Λέει λοιπόν ο Απόστολος:
«Εχάρην δὲ ἐν Κυρίῳ μεγάλως ὅτι ἤδη ποτὲ ἀνεθάλετε τὸ ὑπὲρ ἐμοῦ φρονεῖν· ἐφ’ ᾧ καὶ ἐφρονεῖτε, ἠκαιρεῖσθε δέ.
Οὐχ ὅτι καθ’ ὑστέρησιν λέγω· ἐγὼ γὰρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι αὐτάρκης εἶναι.
Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν· ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσι μεμύημαι καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι·
πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ.
Πλὴν καλῶς ἐποιήσατε συγκοινωνήσαντές μου τῇ θλίψει».
Και η μετάφραση:
«Χάρηκα επίσης πολύ εν Κυρίω, γιατί τώρα επιτέλους ξαναβλάστησε η φροντίδα σας για μένα, για την οποία και φροντίζατε, αλλά δεν είχατε ευκαιρία να την εκδηλώσετε. Όχι ότι το λέω κάτω από στέρηση, γιατί εγώ έμαθα να είμαι αυτάρκης σε αυτά που έχω. Ξέρω να ζω με στέρηση, ξέρω και να ζω και με αφθονία. Σε καθετί και σε όλα έχω μάθει το μυστικό, και να χορταίνω και να πεινώ, και να έχω αφθονία και να στερούμαι. Όλα έχω τη δύναμη να τα κάνω διά του Χριστού, που με ενδυναμώνει. Όμως καλά κάνατε που συμμετείχατε στη θλίψη μου».
Στον Απόστολο το «έλλειμμα» είναι το «ταπεινούσθαι», το «πεινάν», το «υστερείσθαι». Το δε «πλεόνασμα» το «περισσεύειν» και το «χορτάζεσθαι». Τη συντονιστική, τη ρυθμιστική , τη μετριαστική αρετή όμως την αναφέρει στην αρχή: «εγώ έμαθον εν οις ειμί αυτάρκης είναι».
Δεν μπορεί παρά σύμφωνα με τα δεδομένα της ιστορίας και σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους να βγει δικαιωμένος ο ελληνικός λαός. Εξάλλου , πάλι έτερος λόγος λέγει: «Το άδικον ουκ ευλογείται» .
Αυτά είναι αποδεδειγμένα ως ήδη γενόμενα. Είναι δικά μας, κληρονομιά μας. Είναι το αίμα μας, το «πεπρωμένο» μας. Και στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε. Διότι θα τα παραδώσουμε με ευθύνη στους επερχομένους, αλλά θα δώσουμε λόγο και στο Θεό.
Δε θα αποκάμομε. Όχι. Δεν είμαστε μόνοι!
Ηλιάδης Σάββας, Διά βίου δάσκαλος
Πηγή: Ακτίνες
Ο ρατσισμός, σε όλες τους τις εκφάνσεις, αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Οι όντως δύσκολες οικονομικές και άλλες συνθήκες, σε παγκόσμιο επίπεδο, ευνοούν την ανάδυση τέτοιων φαινομένων. Μια έκφανση του ρατσισμού είναι και ο αντισημιτισμός. Το εκπεφρασμένο με φράσεις και πράξεις μίσος κατά του εβραϊκού λαού, το οποίο εμφανίζεται, σύμφωνα με την ιστορία, ήδη στην προ Χριστού εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Εν Πειραιεί τη 20η Απριλίου 2015
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ο ρατσισμός, σε όλες τους τις εκφάνσεις, αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Οι όντως δύσκολες οικονομικές και άλλες συνθήκες, σε παγκόσμιο επίπεδο, ευνοούν την ανάδυση τέτοιων φαινομένων. Μια έκφανση του ρατσισμού είναι και ο αντισημιτισμός. Το εκπεφρασμένο με φράσεις και πράξεις μίσος κατά του εβραϊκού λαού, το οποίο εμφανίζεται, σύμφωνα με την ιστορία, ήδη στην προ Χριστού εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα του κ. Δημήτρη Ψαρρά, στην εφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο: 30-3-2015), με τίτλο: «Πολλοί Εβραίοι αισθάνονται ταραγμένοι σήμερα από τον αντισημιτισμό στην Ευρώπη». Ο συντάκτης στο δημοσίευμά του σχολιάζει μια έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας σχετικά με τον αντισημιτισμό, η οποία παρουσιάστηκε στη βρετανική πρεσβευτική κατοικία στην Αθήνα υπό την αιγίδα της βρετανικής προεδρίας της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA). Στην εκδήλωση αυτή κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βρετανός αναλυτής κ. Τζόναθαν Μπόιντ, του οποίου στη συνέχεια παραθέτει θέσεις και απόψεις πάνω στο εν λόγω θέμα.
Ο κ. Μπόιντ, αφού προηγουμένως έδωσε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη, στη συνέχεια, τελειώνοντας τη συνέντευξή του, είπε και τα εξής: «Τα φαινόμενα αντισημιτισμού δεν φαίνεται ότι θα εξαλειφτούν ποτέ. […] οι Εβραίοι έχουν συχνά παρουσιαστεί ως αουτσάιντερ, και δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτής της αντιπάθειας πηγάζει από τον τρόπο που παραδοσιακά τους έβλεπε η Εκκλησία. Μέχρι πολύ πρόσφατα, σε ένα μεγάλο μέρος της χριστιανικής παράδοσης, οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις, παρόλο που η διαθήκη του Θεού με τους Εβραίους έχει από καιρό αντικατασταθεί από τη νέα διαθήκη του Θεού -ή αλλιώς την Καινή Διαθήκη- με τους χριστιανούς. Αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες, αλλά έχουν χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για να θυματοποιήσουν ποικιλοτρόπως, στιγματίσουν, παρενοχλήσουν, «χτυπήσουν», απομακρύνουν και σφαγιάσουν τους Εβραίους για αιώνες».
Επειδή, προφανώς, ο κ. Μπόιντ δεν έδωσε τις σωστές διαστάσεις στις αιτίες που εξέθρεψαν τον αντισημιτισμό, εμπλέκοντας την Εκκλησία σε αυτή τη διαδικασία, θεωρούμε ότι πρέπει να δώσουμε ορισμένες διευκρινήσεις επί των δηλώσεών του.
Τις βαθύτερες αιτίες του αντισημιτισμού, όπως και κάθε άλλης μορφής ρατσισμού, θα πρέπει να αναζητήσουμε όχι στην Εκκλησία, αλλά στην ίδια την πεπτωκυΐα και στα πάθη υποδουλωμένη ανθρώπινη φύση, η οποία αδυνατεί να αγαπήσει τον πλησίον του γνήσια και έμπρακτα. Ο ανθρώπινος εγωισμός, όταν αναπτυχθεί και καλλιεργηθεί σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, δημιουργεί, με την σειρά του, ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικιστικές,ή θρησκευτικές προκαταλήψεις, που μπορεί να πάρουν την μορφή μίσους και αποστροφής απέναντι σε άλλους λαούς, ή να γεννήσουν την επιθυμία επιβολής και εκμεταλλεύσεως αυτών. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η αποικιοκρατία και η οικονομική εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, (Αφρική, Ασία), κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η οποία υπήρξε καρπός ρατσιστικών αντιλήψεων των λαών των χωρών αυτών. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, το ιδεολογικό υπόβαθρο των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των λαών και των εθνών είναι ρατσιστικές αντιλήψεις και εθνικιστικές προκαταλήψεις.
Ειδικότερα εις ό, τι αφορά τον εβραϊκό λαό παρατηρούμε, ότι από αρχαιοτάτων χρόνων βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γειτονικούς λαούς που τον περιβάλλουν. Πρώτοι οι Ασσύριοι το 722 π. Χ. κατέλυσαν το βασίλειο του Ισραήλ και στην συνέχεια οι Βαβυλώνιοι το 587 π. Χ., αφού κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ολοσχερώς, οδήγησαν τους αιχμαλώτους Ιουδαίους σε εξορία στη Βαβυλώνα. Αργότερα οι Έλληνες κατά την ελληνιστική περίοδο υπό τον Αντιόχο τον Επιφανή (215-164 π. Χ.), εξαπέλυσαν σκληρότατο διωγμό εναντίον των Εβραίων, που έφθασε μέχρι βεβηλώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να εκδηλωθούν στη συνέχεια οι ηρωϊκοί αγώνες των Μακκαβαίων για την απελευθέρωση του έθνους των. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Ρωμαίων μνημονεύουμε την μαζική απέλαση των Ιουδαίων από την Ρώμη επί Κλαυδίου Καίσαρος και την εκ νέου ολοσχερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Τίτου το 70 μ. Χ. Τέλος αναφέρουμε τη συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων από την ναζιστική Γερμανία κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε είδε με «αντιπάθεια» τους Εβραίους, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μπόιντ. Την αντιπάθεια θα πρέπει να την αναζητήσει από την πλευρά των Εβραίων και όχι από την πλευρά της Εκκλησίας. Οι Εβραίοι και πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, ήταν εκείνη που «αντιπάθησε» τον Χριστό και όχι απλώς τον «αντιπάθησε», αλλά τον μίσησε με θανάσιμο μίσος, μέχρις ότου τελικά τον οδήγησε σε σταυρικό θάνατο, καθ’ όν χρόνον Εκείνος δεν έπαυε επί τριετία να ευεργετεί τον λαό των Εβραίων με μια πληθώρα θαυμάτων, μοναδικών στο είδος τους, που απεδείκνυαν την μεσσιανική του ιδιότητα. Αλλά και όταν τον κάρφωναν πάνω στο σταυρό και τότε ακόμη Εκείνος έδειξε σ’ αυτούς τον ανεξάντλητο πλούτο της αγάπης και της ανεξικακίας του: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23,34). Το παράδειγμα της ανεξικακίας και της αγάπης του Κυρίου ακολούθησε κατόπιν και η Εκκλησία. Οι απόστολοι ουδέποτε καλλιέργησαν μεταξύ των μελών της Εκκλησίας μίσος κατά των Εβραίων. Αντίθετα μάλιστα θεώρησαν χρέος τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να καλέσουν σε μετάνοια πρώτα τους Εβραίους και αργότερα, μετά από μερικά χρόνια, (γύρω στο 39 μ. Χ.) και τους εθνικούς, με πρώτο τον Κορνήλιο τον εκατόνταρχο. Τι θα έλεγε ο κ. Μπόιντ αν ζούσε την εποχή των αποστόλων και έβλεπε την παράδοξη αυτή τακτική των αποστόλων, να κηρύττουν δηλαδή τα έξι πρώτα χρόνια της ιεραποστολικής δράσεώς των αποκλειστικά μόνο στους Εβραίους και όχι ταυτόχρονα και στους εθνικούς και τους έκρινε με τα δικά του κριτήρια; Άραγε θα τους χαρακτήριζε ως σημίτες - ρατσιστές; Όταν αργότερα εκδηλώθηκε ο πρώτος μεγάλος διωγμός των Εβραίων εναντίον της Εκκλησίας, (βλ. Πράξεις 8ο κεφ.), μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, με αποτέλεσμα να διασκορπιστούν οι χριστιανοί από την Ιερουσαλήμ σ’ όλη την Παλαιστίνη και τότε ακόμη η Εκκλησία έδειξε μακρόθυμη στάση ανεξικακίας και αγάπης απέναντι στους απειθούντες και βλασφημούντες Ιουδαίους. Εξακολουθούσε να κηρύττει το Ευαγγέλιο τόσο προς τους Εβραίους, όσο και προς τους Εθνικούς. Ο απόστολος Παύλος σ’ όποια πόλη πήγαινε, θεωρούσε χρέος του να κηρύξει το ευαγγέλιο πρώτα στους Εβραίους, (στις εβραϊκές συναγωγές) και κατόπιν στους εθνικούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του εκφράζεται με τέτοια αγάπη, αλλά ταυτόχρονα και με τόσο μεγάλη λύπη και οδύνη για τους συμπατριώτες του Εβραίους, ώστε θα προτιμούσε αυτός να χωρισθεί για πάντα από τον Χριστό, αρκεί να σωθούν οι συμπατριώτες του: «λύπη μοι εστί μεγάλη και αδιάλειπτος οδύνη τη καρδία μου. Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα» (9,2-3). Επίσης στην προς Εβραίους Επιστολή του, εξαίρει το ρόλο και τη διακονία του παλαιού Ισραήλ για την πραγματοποίηση της εν Χριστώ σωτηρίας και προφητεύει, ότι στα έσχατα «πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ.11,26). Παραθέτουμε μερικές ακόμη χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την ιστορία της Εκκλησίας: Στην περίφημη Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου έβρισκαν καταφύγιο και βοήθεια όχι μόνο χριστιανοί, αλλά και Ιουδαίοι, όπως και ειδωλολάτρες. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι «χριστιανοί» της Ευρώπης και φυσικά ο Ναζισμός έστελνε στα φονικά κρεμαντόρια τους Εβραίους της Ευρώπης, η Εκκλησία στην Ελλάδα τους έκρυβε. Ηρωικοί Επίσκοποι, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Δαμασκηνός, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κυρός Χρυσόστομος, εκατοντάδες κληρικοί, μοναχοί και απλοί πιστοί έκρυβαν με κίνδυνο της ζωής τους Έλληνες Εβραίους. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός εξέδιδε χιλιάδες πλαστές ταυτότητες, παρουσιάζοντας πολλούς καταδιωκόμενους Εβραίους ως Ορθοδόξους Χριστιανούς! Δεν είναι τυχαίο ότι οι εν Έλλάδι Εβραίοι αναγνωρίζουν αυτή την υπέρτατη προσφορά της Εκκλησίας μας και τιμούν κάθε χρόνο τους αείμνηστους Ιεράρχες της ως «Δικαίους των Εθνών».Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες πολλές παρόμοιες μαρτυρίες, ωστόσο περιοριζόμαστε σ’ αυτές για να μη μακρύνουμε πολύ τον λόγο.
Επίσης ο ισχυρισμός του ότι «οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις», δεν αποδίδει την αλήθεια των πραγμάτων με αποτέλεσμα να φθάνει στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι «αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες» και επομένως, κατά την άποψή του, απορριπτέες. Το ότι οι Εβραίοι εφόνευσαν τον Χριστό, με πρωταγωνιστές τους θρησκευτικούς ηγέτες του λαού, δεν αποτελεί δυσφήμιση, ούτε συκοφαντία, αλλά μια αναντίρρητη ιστορική αλήθεια. Μια απλή ματιά στα ευαγγελικά κείμενα αποδεικνύει τετραγωνικά του λόγου το αληθές. Παραθέτουμε δύο μόνον βιβλικές μαρτυρίες από τις πολλές, αντιπροσωπευτικώς: «Ην δε παρασκευή του πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη και λέγει τοις Ιουδαίοις, ίδε ο βασιλεύς υμών. Οι δε εκραύγασαν, άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιω.19,14-15). «Τούτον (τον Ιησούν) τη ωρισμένη βουλή και προγνώσει του Θεού έκδοτον λαβόντες, δια χειρών ανόμων προσπήξαντες ανείλετε» (Πραξ.2,23). Εάν ο Βρετανός αναλυτής πιστεύει, ότι τα ευαγγελικά κείμενα δεν αποδίδουν την αλήθεια, ας το αποδείξει. Αν όμως δεν μπορεί να αποδείξει, ως ιστορικώς αναξιόπιστα τα ευαγγελικά κείμενα, τότε οφείλει να δει κατάματα την αλήθεια και να την παραδεχθεί. Να παραδεχθεί δηλαδή και να ομολογήσει, ότι ο λαός αυτός διέπραξε την μεγαλύτερη αμαρτία όλων των αιώνων και όλων των εποχών στην ιστορία της ανθρωπότητος. Και να μη προσπαθεί πονηρά, να παρουσιάσει την μεγίστη ευθύνη των Εβραίων για το φοβερό αυτό έγκλημα, ως μια άδικη συκοφαντική δυσφήμιση και ως μια «φρικτή ιδέα», που οφείλει να απορριφθεί. Εξ ίσου αληθές επίσης είναι το γεγονός, ότι ο Θεός απέρριψε και εγκατέλειψε τον λαό αυτό εξ’ αιτίας της απιστίας του να αποδεχθεί τον Χριστό ως τον προαναγγελθέντα και αναμενόμενο από τους προφήτες Μεσσία και ιδίως μετά το φοβερό έγκλημα, που διέπραξε,να σταυρώσει τον Χριστό: «Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεταιυμίν ο οίκος υμών έρημος» (Ματθ.23,37-38). Ο Θεός δεν δίστασε να απορρίψει τον λαό Του και να αποσύρει την Χάρη Του από αυτόν, (εκτός βέβαια από το κατ’ εκλογήν λήμμα, που ήταν όλοι όσοι επίστευσαν σ’ Αυτόν), παρ’ όλο που μέχρι τότε και καθ’ όλη την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ο εκλεκτός Του λαός: «και εμπεριπατήσω εν υμίν και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέμοι λαός» (Λευϊτ.26,12). «Και έσται η κατασκήνωσίς μου εν αυτοίς, και έσομαι αυτοίς Θεός, και αυτοί μου έσονται λαός» (Ιεζεκ.37,27). Τι λοιπόν; Με βάση την παρά πάνω εκλογή θα κατηγορήσουμε τον Θεό ως σημίτη -ρατσιστή; Άπαγε της βλασφημίας. Βέβαια αν σκεπτόμασταν με την λογική του κ. Μπόιντ, σε τέτοιο συμπέρασμα θα καταλήγαμε. Ο Θεός ούτε όταν εξέλεξε τους Εβραίους ως τον εκλεκτό Του λαό ήταν σημίτης - ρατσιστής, ούτε όταν τον απέρριψε έγινε αντισημίτης, αλλά όλες του οι ενέργειες και στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και σ’ αυτήν της Καινής υπήρξαν θεοπρεπείς και κατά πάντα δίκαιες. Έχουμε ανάγκη θείου φωτισμού, διότι χωρίς αυτόν αδυνατούμε να εισχωρήσουμε και να κατανοήσουμε με την εμπαθή ανθρώπινη λογική μας τις θεοπρεπείς αυτές ενέργειες και να δούμε την εκλογή του εβραϊκού λαού μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού για την σωτηρία όλης της ανθρωπότητος και όχι μόνον ενός λαού. Διότι όπως λέγει ο προφήτης, ή μάλλον ο ίδιος ο Θεός διά του προφήτου: «ου γαρ εισίν αι βουλαί μου ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδ’ ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ’ ως απέχει ο ουρανός από της γης, ούτως απέχει η οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου» (Ησ.55,8-9).
Πέραν αυτών ο κ. Μπόιντ, αν ήθελε να είναι δίκαιος και αντικειμενικός απέναντι στην ιστορία, θα έπρεπε να παρουσιάσει και την άλλη πλευρά του θέματος. Να παρουσιάσει δηλαδή παράλληλα και τα φρικτά ταλμουδικά κείμενα, που ανασταυρώνουν τον Χριστό, τα οποία δεν είναι μόνον συκοφαντικά κατά του Κυρίου μας, της Εκκλησίας και των χριστιανών κείμενα, αλλά και άκρως ρατσιστικά. Να μας αναλύσει ο κ. Μπόιντ την δυσώνυμη Καμπάλα, που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια του Ισραήλ. Να κάνει επίσης λόγο για τον εθνικισμό και ρατσισμό, ο οποίος καλλιεργήθηκε επί 20 και πλέον αιώνες μέχρι σήμερα, μέσα στους κόλπους του Διεθνούς Σιωνισμού, τον οποίον ο τότε αδέσμευτος Ο.Η.Ε. καταδίκασε το 1985 ως όντως ρατσισμό.
Τελειώνοντας την αναφορά μας αυτή και με βάση όσα αναφέραμε παρά πάνω, θέλουμε να τονίσουμε και πάλι, ότι η Εκκλησία ουδέποτε εγκλωβίστηκε και παγιδεύτηκε σε ρατσιστικά, ή αντιρατσιστικά, σε σημιτικά, ή αντισημιτικά σύνδρομα. Τέτοιου είδους καταστάσεις που τροφοδοτούν έχθρες, αντιπάθειες και πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών αποτελούν γνωρίσματα του παλαιού ανθρώπου, του μακράν της Εκκλησίας ευρισκομένου κόσμου. Αντίθετα η Εκκλησία καλλιέργησε στους κόλπους της την ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ή εθνικής καταγωγής, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ.3,11). Αυτά για του λόγου το αληθές!
Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
Εμπρός μου έχω κάποιο περιοδικό, ένα από τα πολυάριθμα που κυκλοφορούν στις ημέρες μας. Το ανοίγω και παρατηρώ δύο σελίδες, αφιερωμένες στο θέμα: «Το μαγικό παραμύθι της φύσεως». Πιο πολύ άπ’ όλα χτυπούν στο μάτι οι έξι έγχρωμες εικόνες του.
Στην πρώτη παρουσιάζεται ένα εντυπωσιακό κοχύλι από το Κρητικό πέλαγος, αρκετά σπάνιο, μήκους 17 εκ. με σπείρες διακοσμημένες με μικρούς κόκκους. Η δεύτερη δείχνει τον θαυμάσιο χρωματισμό και την ωραία μορφή τού δέρματος μιας σαύρας. Στην τρίτη παρατηρούμε μία κάμπια στο κλωνάρι ενός φυτού με κυριολεκτικά μαγευτική ομορφιά. Οι αντιθέσεις που δημιουργούν οι λευκές κηλίδες με τους κίτρινους και κόκκινους χρωματισμούς τού σώματος είναι πολύ θαυμάσιες. Η τέταρτη παρουσιάζει ένα εξαίσιο άνθος με την επιγραφή: «Μόνο στην Ελλάδα φυτρώνει το ωραίο αυτό κρίνο με τα κρεμαστά κόκκινα - πορτοκαλιά άνθη. Γνωστό από την Εύβοια, την Θεσσαλία και την Πελοπόννησο. Λέγεται lilium chalcedonicum». Η πέμπτη δείχνει ένα πανόμορφο μανιτάρι με κοκκινωπό κυρίως χρωματισμό, και η έκτη ένα ωραίο αλλά και περίεργο στο σχήμα άνθος, σαν μέλισσα, που φέρει την επιγραφή, «Οφρύς: λεπτό φυτό σε χρώμα γαλάζιο και κόκκινο».
Και μόνο ένα βλέμμα σ' αυτές τις ολίγες εικόνες αρκεί για να γευθή κανείς την άφθαστη καλλιτεχνία που μπορεί να συναντήση στα δημιουργήματα. Και να θυμηθή έτσι τον στίχο τού εθνικού ποιητού: «Μάγεμα η φύσις, χι όνειρο, στην ομορφιά και χάρη».
Στην νεανική μου ηλικία συνήθιζα να διαβάζω έργα μεγάλων λογοτεχνών και να αντιγράφω μερικές εκλεκτές περικοπές. Ταιριάζει εδώ που γίνεται λόγος για την μαγευτική ομορφιά της φύσεως να καταχωρήσω κάτι σχετικό από τον Βίκτωρα Ουγκώ: «Το μεσημέρι χιλιάδες κάτασπρες πεταλούδες έτρεχαν εκεί και στ' αλήθεια ήταν το θέαμα θεϊκό να τις βλέπης να στροβιλίζονται σαν νιφάδες από χιόνι ». «Ο ήλιος χρύσωνε, πορφύρωνε και φλόγιζε τις τουλίπες, που έμοιαζαν με ποικιλίες μιας φλόγας, καμωμένες λουλούδια». «Ο άνεμος λάξευε κύματα μέσα στις μεγαλόπρεπες τεράστιες καστανιές». «Η φύσις είχε συμπόσιο. Η δημιουργία ήταν καθισμένη στο τραπέζι. Δυο μεγάλα τραπεζομάντηλα είχαν στρωθή, το γαλάζιο στον ουρανό και το πράσινο στην γη. Ο ήλιος φώτιζε τα μεσούρανα κι' ο Θεός σερβίριζε το γεύμα».
Χρειάζεται μεγάλος λογοτέχνης για να ιστορήση επάξια την μεγαλωσύνη και το κάλλος της φύσεως.
Φίλος συγγραφεύς σημειώνει: «Το απαλό αεράκι καθώς περνούσε από το δάσος έμοιαζε να χτυπάη τις χορδές κάποιου θεόρατου οργάνου κι' άφηνε ν' ακούγεται ανάλαφρη μια μουσική, που μιλούσε κατ’ευθείαν στην ψυχή ».
Αλλά και ο αμίμητος Παπαδιαμάντης, που συνδύασε σε εξαιρετικό βαθμό την ευσέβεια με την λογοτεχνική δεινότητα, μας άφησε μέσα στα υπέροχα πεζογραφήματα του εκλεκτές περικοπές για τις χάρες της φύσεως. Να, πως μας παρουσιάζει κάπου τα σφριγηλά κάλλη της Πρωτομαγιάς:
«Υπερέβησαν ήδη την στενήν πάροδον και εξήλθον εις τους χλοερούς διανθείς κάμπους. Μεθυστικόν άρωμα ανήρχετο από των απειραρίθμων ανθών, οι φράκται των αμπέλων έθαλλον με αγραμπελιά και με αιγοκλήματα και με ακανθώδεις θάμνους.
»Τινές των αγρών εφαίνοντο αιμάσσοντες εις τας πρώτας ακτίνας τού ηλίου από χιλίας μυριάδας παπαρούνας. Εναμίλλως ήνθουν το χαμαίμηλον και η καυκαλήθρα και η μολοχάνθη. Τα αστεράκια και τα κιτρινούλια επρόβαλλον δειλώς τας ασθενείς κεφάλας των εν μέσω της υερκόμπου αφθονίας των κατερύθρων μηκώνων, σημειούντων την υπεραιμίαν τού έαρος.
»Ανώνυμά τινά ανθύλλια, χόρτα σταχυοειδή, σπαράγγια ακανθωτά και βεργιά και άλλα ανεμειγνύοντο εν μέσω τού απείρου πλούτου της χλωρίδος.
»Ήτο η πρωτομαγιά η θεσπέσια, ήτο η άνοιξις εν πληθώρα ζωής, έτοιμη να παραδώση το σκήπτρον εις το δρεπανοφόρον θέρος».
Οι μουσικές, οι ζωγραφιές, όλες οι καλλιτεχνίες της φύσεως έχουν επάνω τους την σφραγίδα της μεγάλης και γνήσιας τέχνης. Αποπνέουν κάποια μεγαλειώδη, κάποια θεϊκή πνοή και εκτοξεύουν γύρω τους απερίγραπτη χάρι. Γι αυτό και φέρνουν βαθειά συγκίνησι.
Τι όμορφα περιγράφει ο μεγάλος Παπαδιαμάντης το αισθητικό μεγαλείο μιας πασχαλιάτικης νύχτας:
«Και η αγραμπελιά η χιονανθής, η λευκάζουσα και μυροβολούσα εις τους φράκτας, λευχείμων μυροφόρος, εορτάζουσα την Ανάστασιν, και ο κισσός και το αγιόκλημα, πλόκαμοι της ανοίξεως, εξαπλούσης την μυροβόλον κόμην της ανά τους αγρούς, διέχυνον ζωηροτέραν εν τη νυκτί την ευωδίαν των, εις τον αέρα. Και η αργυρά αμμόκονις των άστρων ωλιγόστευεν επάνω, καθ’ όσον υψούτο η σελήνη. Και η αηδών ηκούετο μινυρίζουσα, βαθειά εις τον μυχόν τού δάσους, και ο γκιώνης, μη δυνάμενος να διαγωνισθή προς την λιγυράν αδελφήν του, έπαυσε προς καιρόν το θρηνώδες άσμα του».
Μπορεί βέβαια και ωρισμένα έργα της ανθρώπινης τέχνης να συγκινούν και να ανεβάζουν τον ψυχικό μας κόσμο, αλλά υστερούν εμπρός στα καλλιτεχνήματα της φύσεως.
Έρχονται στιγμές που οι δροσοσταλίδες της αυγής ή το άρωμα ενός άνθους ή το πολύχρωμο χαλί τού λειβαδιού ή το κελάηδημα κάποιου πουλιού ή τα ψαροπούλια που κάνουν βουτιές στην λίμνη ή κάποια εξαίσια φτερά ή τα κυματίζοντα στάχυα ή το μουρμουρητό τού ρυακιού ή τα ένδοξα χρώματα της αυγής και της δύσεως... συναρπάζουν την ύπαρξί μας και την ανεβάζουν σε σφαίρες ανώτερες, σε περιοχές μιας υπέρτατης και απέραντης χαράς και γαλήνης, στην χώρα της «παντελούς ευφροσύνης». «Παντελής ευφροσύνη κατέχει τον νουν ευωχούμενον τη φυσική γνώσει » σημειώνει ο όσιος Νείλος.
Όποιος ξέρει την αισθητική και τους κανόνες της, θα διαπιστώση ότι μέσα στην φύσι τηρούνται με ακρίβεια όλοι οι νόμοι της . Κάθε κανονισμός της καλλιτεχνίας εφαρμόζεται εδώ με ακρίβεια.
Η ευθεία γραμμή, επειδή δημιουργεί σχήματα που αποπνέουν κάτι το σκληρό, το άκαμπτο και το άχαρο, δεν προσφέρεται από αισθητικής πλευράς. Το αντίθετο συμβαίνει με την καμπύλη. Είναι η γραμμή της ωραιότητος. Αυτή που συνθέτει τα όμορφα καλλιτεχνήματα.
Είναι γνωστό ότι το λαμπρό αρχιτεκτόνημα που κοσμεί την Ακρόπολι, ο Παρθενώνας, στηρίζει την ανεπανάληπτη γοητεία του στην χρήσι της καμπύλης. Η καλλιτεχνική ευαισθησία τού Ικτίνου και Καλλικράτη καθώρισε ώστε καμμία γραμμή ούτε από τις οριζόντιες ούτε από τις κάθετες να μην είναι απόλυτα ευθεία. Όλες έχουν μία ανεπαίσθητη καμπυλότητα. Και δημιουργείται η εντύπωσις ότι τίποτε στον τεράστιο αυτό ναό με τις σαρανταέξι δωρικές κολώνες δεν είναι βαρύ και πιεστικό, αλλά όλα ανάλαφρα.
Πότε φημίζονται για ομορφιά οι ακρογιαλιές μιας χώρας; Όταν είναι δαντελλωτές, όταν δηλαδή είναι κομμένες σε καμπύλη γραμμή.
Στον φυτικό και ζωικό κόσμο που υπάρχει μεγάλη καλλιτεχνία, κυριαρχεί παντού αυτή η γραμμή.
Εάν εξετάσουμε λ.χ. τους καρπούς των φυτών , πουθενά δεν θα συναντήσουμε την ευθεία. Σύκα, αχλάδια, μπανάνες, κάστανα, αγγούρια, φασόλια, φακές, σιτάρι... σ' όλα δεσπόζει η καμπύλη.
Το ίδιο συμβαίνει και σ' όλους τους ζωικούς οργανισμούς . Ας υποθέσουμε ότι έχουμε απέναντι μας ένα όμορφο άλογο. Όλες οι επιφάνειες τού σώματος του είναι καμπύλες. Ή ένα χαριτωμένο δελφίνι. Και σ' αυτό οι ίδιες γραμμές επικρατούν.
Και τα νύχια τού ανθρώπου, που οι φιλάρεσκες γυναίκες θέλουν να τα κάνουν πιο χτυπητά και εντυπωσιακά βάφοντας τα, καμπύλα παρουσιάζονται και στην γραμμή τους και στην επιφάνεια τους.
Αλλά και η κυκλικότητα και η σφαιρικότητα που έχουν ουσιαστική σχέσι με την καμπύλη γραμμή, αφθονούν μέσα στην δημιουργία.
Στα βύσσινα, στα κεράσια, στα κορόμηλα, στις ρώγες των σταφυλιών, στα πεπόνια, στα καρπούζια και σε τόσους άλλους καρπούς είναι καταφανής η σφαιρικότητα, πράγμα που τους χαρίζει την ανάλογη αισθητική χάρι. Τι άχαροι θα ήταν, αν είχαν σχήμα κυβικό! Αν έπαιρνες να φας ένα πεπόνι και έμοιαζε με κασσετίνα!
Σε πολλά επίσης άνθη είναι εμφανές το κυκλικό σχήμα, όπως λ.χ. στις μαργαρίτες, στα ηλιοτρόπια, στα χρυσάνθεμα... Και τα πέταλα των λουλουδιών κατά κανόνα εμφανίζουν κυκλική διάταξι.
Εάν κάνουμε μία κάθετη τομή σ' ένα κλωνάρι ή στον κορμό ενός δένδρου, θα ιδούμε τους ομόκεντρους κυκλικούς δακτυλίους, οι οποίοι μάλιστα προσδιορίζουν και την ηλικία τού φυτού.
Και η ίριδα και η κόρη τού οφθαλμού, που πολλές φορές θαμπώνουν με την ομορφιά τους, στον άνθρωπο, στα πουλιά, στα ψάρια, στα ζώα, τι άλλο είναι, παρά τέλειοι κύκλοι!
Μέσα στα έργα της δημιουργίας συναντούμε και την συμμετρία . Το πόσο αυτή συντελεί στην αισθητική ενός πράγματος, δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Είναι αυτονόητο. Το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Για φαντασθήτε κάποιον άνθρωπο που το ένα μάτι του είναι πιο πάνω και το άλλο πιο κάτω. Έλλειψις συμμετρίας θα πη εμφάνισις της ασχήμιας, αποτροπιασμός.
Ότι αφθονεί η συμμετρική χάρις μέσα στα δημιουργήματα τού Θεού, είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε.
Όταν ένα πουλί ανοίξη τα φτερά του, πόση συμμετρικότητα δεν εμφανίζει! Το ίδιο, και μάλιστα πιο εντυπωσιακά, συναντούμε και στα έντομα. Πολλές φορές θα έτυχε να παρατηρήσουμε το φαινόμενο αυτό σε κάποια πεταλούδα, και οπωσδήποτε θαυμάσαμε την τόσο συμμετρική διάταξι των φτερών, των χρωμάτων, των σχημάτων. Κάποτε ενθυμούμαι είχα πιάσει μια πασχαλίτσα, τον γνωστό ωραίο μικρό κάνθαρο, και θαύμαζα την εξαίρετη συμμετρικότητα που αντίκρυζα επάνω της.
Εάν ένα φρούτο το κόψουμε κάθετα στην μέση, π.χ. ένα μήλο ή καρύδι ή κυδώνι, αμέσως θα αντικρύσουμε την συμμετρία των δύο τμημάτων.
Στα άνθη, στην θέσι και στο σχήμα των πετάλων και σέπαλων υπάρχει ζηλευτή σύμμετρη διάταξις.
Εκθαμβωτική συμμετρικότητα συναντούμε και στα κοχύλια της θάλασσας. Υπέροχα θαύματα συμμετρίας. Μήπως το ανθρώπινο σώμα πηγαίνει πίσω; Όχι ασφαλώς. Πόσο σωστά είναι τοποθετημένα στο κεφάλι μας τα δύο μάτια μας ή τα φρύδια μας ή τα χείλη μας ή τα αυτιά μας! Πόσο συμμετρικά είναι διευθετημένα μέσα στο στόμα μας τα δόντια! Τα δάκτυλα τού ενός χεριού πόσο συμμετρικά είναι σε σχέσι με τού άλλου! Αυτός είναι ο θαυμαστός αμφίπλευρος συμμετρικός σχηματισμός που κυριαρχεί όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε όλο το ζωικό βασίλειο.
Σπουδαία είναι και η ακτινωτή συμμετρία. Σχετικό παράδειγμα ο αχινός ή η ουρά τού παγωνιού ή το άνθος της γαζίας.
Στα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών κυριαρχεί και η χάρις της ποικιλίας. Όπου συναντώνται μονοτονία, αντιγραφή, απομίμησις, πρόκειται για μέτρια και ασήμαντη τέχνη. Για τέχνη που σκορπίζει γύρω της πλήξι και ανία.
Όσο ωραίο και αν είναι ένα μελωδικό κομμάτι, όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς το ίδιο, χωρίς μουσικές εναλλαγές, καταντά βαρετό. Οσοδήποτε εξαιρετική και αν είναι μία ομιλία, όταν εκφωνήται με μονότονο ύφος, άχρωμα και αποίκιλα, γίνεται κουραστική.
Μέσα στην δημιουργία, αν έλειπε η ποικιλία και η παραλλαγή, όλα θα ήταν άχαρα και πληκτικά. Άλλα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αντίθετα, οποιαδήποτε σελίδα κι αν ξεφυλλίσουμε από το βιβλίο της, θα μείνουμε εκστατικοί από την πρωτοφανή ποικιλία . Μία αμίμητη και ασυναγώνιστη ποικιλία που σκορπίζει δροσιά και χάρι στο μάτι μας και στην ψυχή μας. Μία πλουσιώτατη ποικιλία, ένας ωκεανός χρωμάτων, σχημάτων, μορφών, που ομιλεί με τον Ιδικό του τρόπο για τον μεγάλο Καλλιτέχνη τού κόσμου, με τις μοναδικές καλλιτεχνικές ικανότητες και εμπνεύσεις.
Θα ρίξουμε κατ’ αρχήν ένα βλέμμα στο φυτικό βασίλειο . Θα παρατηρήσουμε τα φύλλα των διαφόρων φυτών. Ελέχθη ότι σ' ένα ολόκληρο δάσος δεν βρίσκονται δύο φύλλα απόλυτα όμοια. Ακόμη και στο ίδιο δένδρο. Εξετάζοντας τα φύλλα των διαφόρων φυτών μένουμε κατάπληκτοι από τον πλούτο των σχημάτων. Λογής -λογής σχέδια. Φύλλα όμοια με παλάμη, με καρδιά, με νεφρούς, με σπλήνα, με νήματα, με γραμμές, με βελόνες, όπως τού πεύκου, με σπαθιά, με λόγχες, με στάμνες, με ασκιά, με σωλήνες, όπως τού κρεμμυδιού, με σφήνες, με φτυάρια, με πριόνια, με φτερά, όπως της φτέρης, με κουδουνάκια, με βεντάλιες. Επίσης, ανάλογα με το πως εκφύονται από τον μίσχο, φύλλα άπλα, δισύνθετα, τρισύνθετα, πολυσύνθετα.
Το ίδιο παρατηρούμε και στα άνθη . Ποικιλία που δεν έχει το παρόμοιό της. Χωρίς προηγούμενο. Συναντάς ό,τι σχέδιο θέλεις. Εκατοντάδες χιλιάδες σχήματα. Άνθη όμοια με ήλιο, με αστέρια, με σταυρούς, με μαργαριτάρια, με ρολόγια, με κουδουνάκια, με κύπελλα, με χωνιά, με κουβάδες, με ομπρέλλες, με σάλπιγγες, με σκυλάκια, με σαλιγκάρια, με μέλισσες, με στέμματα. Στην Αυστραλία συναντάται ένα είδος ορχιδέας (πολύ όμορφο και παράξενο λουλούδι) που ομοιάζει με άνθρωπο βουνήσιο με γένεια. Ονομάζεται ορχιδέαη γενειοφόρος. Ένα άλλο είδος ομοιάζει με πάπια που πετά, κι ένα άλλο με τέσσερα γαϊδούρια που γκαρίζουν! Στον Παναμά υπάρχει κάποιο άνθος όμοιο με περιστέρι που το ονομάζουν «Σπίριτο Σάντο» δηλαδή Αγιο Πνεύμα.
Ας εξετάσουμε την άμπελο . Διαιρείται σε τριάντα περίπου είδη, και το καθένα άπ' αυτά έχει πάρα πολλές ποικιλίες. Ειδών - ειδών σταφύλια και πολυάριθμες ονομασίες: Ροδίτης, σαββατιανό, μοσχάτο (άσπρο και μαύρο), ροζακί, φράουλα, σουλτανίνα, σιδερίτης, αητονύχι (άσπρο και μαύρο), κέρινο, αυγουλάτο, μαυρούδι... Στο Άγιο Όρος ενθυμούμαι είχα συναντήσει ένα εντελώς διαφορετικό σταφύλι με ιδιάζουσα γεύσι, το τζωρτζίδικο, με προέλευσι από την Γεωργία (Ιβηρία). Στην Κρήτη υπάρχει το ευωδιαστό καρυδάτο, που ονομάζεται έτσι για τις πολύ μεγάλες άσπρες ρώγες του. Επίσης το κουμινάτο, με χρώμα μελιτζανί που το ξηραίνουν κι όλας. Στην Κύπρο φημίζεται το βέρυκο—παραφθορά τού «βέρυ γκούτ» (=πολύ καλό). Έτσι εκφράσθηκαν οι Άγγλοι, όταν το δοκίμασαν. Είναι σε αναλογία ό,τι το πολύ τραγανό πετροκέρασο στα κεράσια.
Καιρός να επισκεφθούμε και το ζωϊκό βασίλειο . Ας σταθούμε στα έντομα. Ποιος μπορεί να μέτρηση τα είδη τους; Έχει υπολογισθή ότι αν κάθε ημέρα μελετούσαμε ένα είδος εντόμων, για να τα σπουδάσουμε όλα, θα χρειάζονταν σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια. Το καθένα διαφέρει από το άλλο σε μέγεθος, σχήμα, χρώμα, συμπεριφορά. «Αμύθητος παραλλαγή», όπως θα έλεγε ο Μ. Βασίλειος.
Αλλά και μέσα στο ίδιο είδος παρατηρούνται ένα σωρό διαφορές. Ας κοιτάξουμε λ.χ. τα μυρμήγκια. Άλλα ζουν στο έδαφος, άλλα στα βράχια, άλλα στα δένδρα. Άλλα τρέφονται με σπόρους και άλλα με έντομα. Άλλα είναι μικροσκοπικά, σχεδόν αόρατα, και άλλα πελώρια. Διαφορές παρατηρούνται και στην κοινωνική τους οργάνωσι. Μερικά ονόματα : Μυρμηκοκύστες, δορυλίνες (πρόκειται για μυρμήγκια πολεμοχαρή), κόκκινα μυρμήγκια, μυρμήγκια με ομπρέλλα (αυτά ζουν στο Μεξικό), μυρμήγκια - ξυλουργοί... Οι φυσιοδίφες έχουν μετρήσει πάνω από έξι χιλιάδες είδη. Στην Ευρώπη συναντώνται διακόσια.
Τα ίδια θα διαπιστώσουμε και στους κόσμους των θαλασσών . Αν επί παραδείγματι εξετάσουμε τα κεφάλια των ψαριών, θα βρούμε όλα τα σχέδια και όλα τα καλούπια. Χάρμα ποικιλιών. Κεφάλια όμορφα, κομψά, συμπαθητικά, ανάλογα με το υπόλοιπο σώμα. Κεφάλια ιδιόρρυθμα, αλλόκοτα, ογκώδη, αταίριαχτα στις αναλογίες, χοντρά, λεπτά, πεπιεσμένα, άσχημα, αηδιαστικά, αγριωπά, τερατώδη.
Το κοκκαλιάρικο κεφάλι του σαμπιέρου φαντάζει όλο αγριάδα, βλοσυρότητα και πικρία. Στο καπόνι το παράδοξο κεφάλι καταλήγει σε ρύγχος όμοιο με καλαπόδι. Στο σπαθόψαρο το κεφάλι ομοιάζει κάπως με τού γύπα. Στο φεγγαρόψαρο έχει συγχωνευθή με το σώμα. Στην πατερίτσα το περίεργο κεφάλι μαζί με το σώμα σχηματίζει ένα κεφαλαίο ταυ (Τ).
Υπάρχουν και κεφάλια που προκαλούν το γέλιο. Ο ιππόκαμπος, το χελιδονόψαρο, η ζαργάνα και η κατσούλα παρουσιάζουν κεφάλια αστεία. Ό,τι θέλεις το συναντάς!
Την ανεξάντλητη ποικιλία της δημιουργίας την βλέπουμε και στον κόσμο των πτηνών . Παρατηρήστε τα ράμφη τους. Θα ιδήτε όλους τους τύπους: Μικρά, μεγάλα, ίσια, κυρτά, μυτερά, γαμψά, κοίλα, κωνικά. Άλλα είναι φτιαγμένα για να σπάζουν σπόρους και ξηρούς καρπούς, άλλα για να ξετρυπώνουν σκουλήκια, άλλα για να ξεφλουδίζουν κουκουνάρια, άλλα όπως των τουκάνων για να ξεφλουδίζουν και να κόβουν φρούτα (οι τουκάνοι ζουν στα δάση της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής και έχουν τεράστια χρωματικά ράμφη), άλλα για να τρυπούν το ξύλο όπως τού δρυοκολάπτη (το ράμφος του εκτός από τρυπάνι χρησιμοποιείται και σαν ψαλίδι και τσεκούρι), άλλα για να σχίζουν κρέας, άλλα για να πιάνουν ψάρια, όπως της αλκυόνας, άλλα για να ανοίγουν κοχύλια...
Ο ανεξάντλητος πλούτος τού Δημιουργού σε θέματα ποικιλίας διαφαίνεται και στις φωλιές των πουλιών. Μερικά τις φτιάχνουν σαν πιάτο, άλλα σαν σφαίρα, άλλα σαν φλυτζάνι, άλλα σαν κούπα. Ο κάσσικος σε σχήμα σακκούλας. Ο χλωρίονας, όμορφο αποδημητικό πουλί με χρυσαφένια φτερά, σε σχήμα που θυμίζει το πανέρι τού ψαρά. Ο τρωγλοδύτης των κάκτων (ζη στα βόρεια τού Μεξικού) σε σχήμα μπουκαλιού, με μακρύ λαιμό προς τα πλάγια, άπ' όπου και η είσοδος.
Εντυπωσιακές είναι οι φωλιές των πτιλονορύγχων. Πρόκειται για πουλιά όμοια κάπως με τα παραδείσια που ζουν στην Αυστραλία και στην Ν. Γουϊνέα. Τις φτιάχνουν σαν μικρές καλλιτεχνικές καλύβες, τις οποίες μάλιστα στολίζουν με λουλούδια, κοχύλια, γυαλιά και άλλα λαμπερά αντικείμενα. Οι πρώτοι εξερευνηταί που τις είδαν, μη μπορώντας να φαντασθούν πως ήταν φωλιές, τις εξέλαβαν για έργα των παιδιών των ιθαγενών.
Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Όσα παρουσιάσαμε είναι ικανά να δηλώσουν πόσο επινοητικός σε ποικιλίες και πρωτοτυπίες προβάλλει ο Πλαστουργός. Δεν σκλαβώνεται στην μονότονη επανάληψι και στην τυποποιημένη αντιγραφή, αλλά απλώνεται σε χίλιων ειδών σχέδια και τύπους.
Ενεργεί και εδώ «πολυμερώς και πολυτρόπως». Διώχνει μακριά κάθε σύννεφο ανίας και πλήξεως. Είχε δίκιο ο Απόστολος που μίλησε για την «πολυποίκιλη σοφία» τού Θεού.
Πολυποίκιλα λοιπόν ας αναβλύσουν από μέσα μας τα αρώματα των αίνων και τα θυμιάματα των δοξολογικών προσευχών καθώς θα βλέπουμε ή θα αναλογιζώμαστε τις τόσες θαυμαστές καλλιτεχνίες τού γύρω μας κόσμου.
Πηγή: (Από το βιβλίο: «Τα θαυμάσια της Δημιουργίας» Έκδοση Β’ –Αθηνά 1990), Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
