Τα Καλάβρυτα, τόπος με μακραίωνη ιστορία, γνώρισε κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής τεράστιες απώλειες σε έμψυχο δυναμικό, απόρροια μαζικών εκτελέσεων αμάχων και ολοκληρωτικών καταστροφών.
Αποκορύφωμα της γερμανικής θηριωδίας υπήρξε η εκτέλεση 848 κατοίκων των Καλαβρύτων και 200 από τα γύρω χωριά, πολλά από τα οποία πυρπολήθηκαν, το Δεκέμβριο του 1943.
Η τραγωδία αυτή αποτέλεσε ένα από τα αγριότερα ομαδικά εγκλήματα του ναζισμού εναντίον άοπλου πληθυσμού.
«Επιχείρηση Καλάβρυτα»
Κατά τη διάρκεια της ιταλογερμανικής κατοχής και ειδικότερα το 1943 η ευρύτερη περιοχή Αιγιαλείας-Καλαβρύτων υπήρξε πεδίο σημαντικής αντιστασιακής δράσης. Η διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίματος ανησυχίας και, κατά πολλούς, η Μάχη Ρωγών-Κερπινής στις 16-17 Οκτωβρίου 1943 μεταξύ του ΕΛΑΣ και γερμανικών στρατευμάτων, που είχε ως αποτέλεσμα τη συντριβή γερμανικού λόχου του 749 Συντάγματος Καταδρομών και τη σύλληψη δεκάδων αιχμαλώτων, οδήγησαν στην απόφαση για εκκαθάριση της περιοχής.
Η διαταγή για την «Επιχείρηση Καλάβρυτα» (Untermehmen Kalawrita) υπογράφηκε στις 25/11/1943 (Op. No 1296/43) από τον διοικητή της 117 Μεραρχίας Κυνηγών υποστράτηγο Καρλ Φον Λε Σουίρ (Karl von Le Suire). Σκοπός της επιχείρησης ήταν η τρομοκρατία του πληθυσμού με εκτελέσεις αμάχων και λεηλασίες, η πυρπόληση σπιτιών και η εκκαθάριση του ορεινού όγκου του Χελμού από αντιστασιακές ομάδες.
Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε από 5 έως 15 Δεκεμβρίου 1943 και υπήρξε μια από τις πιο απάνθρωπες της Βέρμαχτ, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Τα γερμανικά στρατεύματα ξεκίνησαν από έξι διαφορετικά σημεία: Τρίπολη, Άργος, Κόρινθο, Αίγιο, Πάτρα και Πύργο και έφθασαν σε διαφορετικό βάθος το καθένα.
Κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων τα χωριά και οι κάτοικοι της περιοχής γνώρισαν την αγριότητα των γερμανικών αντιποίνων. Ιδιαίτερα τα τμήματα με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger) αφάνισαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Στις 08/12 έκαψαν ολοσχερώς τους Ρωγούς και την Κερπινή εκτελώντας άνδρες και παιδιά. Την ίδια τύχη είχαν η Άνω και η Κάτω Ζαχλωρού, ενώ εκτέλεσαν 16 άτομα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και 9 μοναχούς στη θέση Ψηλός Σταυρός.
Την επομένη κατέκαψαν τα χωριά Σούβαρδο και Βραχνί. Αποκορύφωμα της επιχείρησης ήταν, στις 13/12, η λεηλασία, πυρπόληση και ολοκληρωτική καταστροφή των Καλαβρύτων και, τέλος, η εκτέλεση όλου του ανδρικού πληθυσμού της πόλης, από 14 χρονών και πάνω, στη Ράχη του Καππή. Το ολοκαύτωμα συνεχίστηκε και την επόμενη ημέρα στο χωριό Βυσωκά και στο ιστορικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, όπου και έπεσε η αυλαία της επιχείρησης. Στο υπ’ αρ. 1595/43 απόρρητο σήμα της 117 Μεραρχίας Καταδρομών καταγράφεται ο τελικός απολογισμός της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» ως εξής:
- Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά τα κάτωθι χωριά: Ρωγοί, Κερπινή, Σιδηροδρομικός Σταθμός Κερπινής, Ανω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μονή Μεγάλου Σπηλαίου, Μονή Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη, Κλαπατσούνα (Πλατανιώτισσα), Πυργάκι, Βάλτσα, Μελίσσια, Μονή Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου, Καλύβια.
- 696 Έλληνες εκτελέστηκαν.
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
Οι Γερμανοί εισήλθαν στα Καλάβρυτα στις 9 Δεκεμβρίου 1943. Την έντονη ανησυχία των κατοίκων κατεύνασαν οι διαβεβαιώσεις του Γερμανού διοικητή ότι δε θα διέτρεχαν κανένα κίνδυνο. Μάλιστα ορισμένοι Καλαβρυτινοί που είχαν εγκαταλείψει την πόλη από το φόβο αντιποίνων επέστρεψαν στα σπίτια τους. Οι Γερμανοί προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε μέλη αντιστασιακών οργανώσεων. Στη συνέχεια αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής και στις 12 του μηνός άρχισαν να ετοιμάζουν την αποχώρησή τους.
Όμως, το πρωί της 13ης Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, χτύπησαν οι καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και δόθηκε διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο δημοτικό σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας. Στη συνέχεια, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι λιγοστοί υπερήλικες της πόλης κλείστηκαν σε αίθουσες διδασκαλίας, ενώ όλοι οι άνδρες από 14 έως 65 ετών οδηγήθηκαν σε φάλαγγες σε κοντινή επικλινή τοποθεσία, τη Ράχη του Καππή. Ο χώρος ήταν προσεκτικά επιλεγμένος, καθώς η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δε θα επέτρεπε σε κανέναν να γλιτώσει από τις ριπές των πολυβόλων που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά.
Λίγο αργότερα ξεκίνησε η πυρπόληση των Καλαβρύτων. Ολόκληρη η πόλη παραδινόταν στις φλόγες, ενώ η φωτιά πλησίαζε απειλητικά στο κτήριο του σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι Γερμανοί στρατιώτες. Την ίδια στιγμή ο οδοντωτός σιδηρόδρομος κατηφόριζε με τις σοδιές από τις λεηλασίες των Γερμανών σε σπίτια, καταστήματα και αποθήκες, απ’ όπου άρπαξαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε.
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, με τη ρίψη φωτοβολίδων, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελούσαν 35 Γερμανοί στρατιώτες και η διαταγή δόθηκε από τον Γερμανό δεκανέα Τένερ (Κόνραντ Ντένερτ (Konrad Diphnert).. Οι ριπές των πολυβόλων θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με τις χαριστικές βολές στους επιζώντες. Τελικά, διασώθηκαν 13 άτομα που «θάφτηκαν» κάτω από τα σώματα των εκτελεσθέντων.
Στο δημοτικό σχολείο τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι φλόγες έζωναν το κτήριο. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν να ξεφύγουν και αναζήτησαν τους οικείους τους. Ανηφορίζοντας προς τον αγρό όπου οι Γερμανοί είχαν οδηγήσει τους άνδρες αντίκρισαν το φρικιαστικό θέαμα πατεράδων, γιων και αδελφών που κείτονταν νεκροί. Μια άμορφη μάζα, πλημμυρισμένη στο αίμα.
Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι ετών αφανίστηκαν στις 14.34 της 13ης Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας. Το δράμα ολοκληρώθηκε, τις επόμενες ημέρες, με τις Καλαβρυτινές να σκάβουν πρόχειρους τάφους για να θάψουν τους νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν μαζί τους, μετέφεραν ορισμένους στο νεκροταφείο, ενώ άλλους τους έθαψαν στο λόφο.
Η Πετρωμένη Καλαβρυτινή Μάνα Η εικόνα από:xanemo.blogspot.com
Η θυσία των Καλαβρύτων αναδείχθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας και ειρήνης. Στον τόπο της εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.
.
Πηγή: Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας
«Ναί, ἴσια ἴσια αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς, νὰ μποῦμε στὴ χορεία τῶν ἐθνῶν καὶ στὸ δρόμο τοῦ πολιτισμοῦ. Ἀλλὰ πῶς νὰ μποῦμε καὶ πῶς νὰ προχωρήσουμε, ἂν ὄχι μὲ τὰ δικά μας πόδια; Πῶς θὰ μᾶς ἀγκαλιάσουν τὰ ἄλλα ἔθνη, ἂν δὲν ἔχουμε δικιά μας ἀξία, γιὰ νὰ συμβάλουμε κι ἐμεῖς στὸ γενικὸ καλό; Κι ἀπὸ ποῦ θὰ τὴ βγάλουμε αὐτὴ τὴν ἀξία, ἂν δὲν ἐκμεταλλευτοῦμε τὸν φυσικὸ πλοῦτο τῆς χώρας μας καὶ δὲν καλλιεργήσουμε τοὺς ὑλικοὺς καὶ πνευματικοὺς θησαυρούς μας; Νὰ ξεριζώσουμε λοιπὸν τ’ ἀμπέλια καὶ τὶς ἐλιὲς γιὰ νὰ φυτέψουμε καφέδες καὶ μπανάνες; Κάθε τόπος ἔχει καὶ τὸν τρόπο ποὺ προκόβει, καλλιεργώντας ἐκεῖνο ποὺ προσφέρεται στὴν ζωή του. Γιατί τότε ἀναπτύσσει τὸν πλοῦτο τὸν δικόνε του, ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ καὶ ἀποκτᾶ δύναμη καὶ λευτεριά, ποὺ μόνον αὐτὴ προκόβει τοὺς λαούς». Τὸ προηγηθὲν κείμενο δὲν εἶναι κάποιου ἐκπροσώπου τῆς «ἀντίδρασης» ἢ τῆς πάλαι ποτὲ ἐπαράτου, ἀλλὰ τοῦ ποιητῆ Βασίλη Ρώτα, ὁ ὁποῖος πολέμησε καὶ τραυματίστηκε στὴν ἔνδοξη μάχη τοῦ Κιλκίς. Ὑπῆρξε κομμουνιστής, ἀριστερός, ἀλλὰ δὲν τοῦ ἔλειπε ἡ φιλοπατρία καὶ τὸ σέβας στὴν ἐθνική μας παράδοση. Εἶμαι σίγουρος πὼς ἂν τὸ διαβάσει κάποιος νέος «κουκουὲς» τὸ κείμενο αὐτό, χωρὶς νὰ τοῦ ἀποκαλύψεις τὴν ταυτότητα τοῦ συγγραφέα, θὰ τὸ κατατάξει στὰ ἐθνικιστικά. Ἀλλὰ «ἦταν τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔζων δι’ ἐν ἔπαινον καὶ πέθαινον δι’ ἕνα τραγούδι» ὅπως ἔλεγε...
ὁ Ἀνδρέας Καρκαβίτσας.
Ἔχουμε τὸ πιὸ πλούσιο καὶ ὄμορφο μεταλλεῖο. Τὸ κελάρι τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ εἶναι γεμάτο ἀπὸ τὰ καλούδια τῆς ἐξαίσιας παράδοσής μας, χάσαμε ὅμως τὸ κλειδὶ καὶ ὡσὰν τὸν Ἄσωτό της παραβολῆς λιμοκτονοῦμε «εἰς χώραν μακρὰν» καὶ ἐσθίομεν, τρῶμε τὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρουνοτροφὲς τῶν Φράγκων. Καὶ βρεθήκαμε-ποιοί; ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες- ἐκτός της ἱστορίας.
Έρχονται μάνες στὸ σχολεῖο καὶ ἐκφράζουν τὴν ἀγωνία τους γιὰ τὴν ὑστέρηση, τὴν σχεδὸν ἀδυναμία νὰ ἐκφραστοῦν γραπτῶς τὰ παιδιά τους, οἱ μαθητές μας. Ἔχουν δίκιο, ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα. Τὶς πταίει, ὅμως;
Ἀπαντῶ δανειζόμενος λόγια του Σπύρου Μελᾶ, ὁ ὁποῖος σὲ κείμενο γραμμένο τὸ 1950, ὅταν ἀκόμη οἱ μάνες δὲν εἶχαν «ἐξευρωπαϊστεῖ» καὶ τὸ γάλα τους δὲν εἶχε ξινίσει.
«Ἀλλὰ παιδεία θὰ εἰπεῖ γλώσσα. Καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι πρῶτα δουλειὰ τῆς Μάνας. Οἱ μαστοὶ τῆς εἶναι τρεῖς. Οἱ δύο γιὰ τὸ γάλα καὶ ὁ τρίτος τὸ στόμα της, ἡ λαλιά της, ἡ γνήσια καὶ ἄδολη πηγὴ τῆς γλώσσας. Ἀγράμματη, ἀμόρφωτη, πὲς ὅ,τι θέλεις. Εἶναι ὅμως κεφαλάρι ἀστείρευτο βαθύτατης καὶ φυσικῆς σοφίας. Στὶς λέξεις ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὰ χείλη της, μὲ τὴν ἡσυχία καὶ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ σταλαχτίτη, στὸ τρυφερὸ αὐτὶ τοῦ παιδιοῦ, γενεὲς γενεῶν ἔχουν κλείσει νόηση καὶ αἴσθημα, πείρα καὶ Ἱστορία-ὅλη τὴν οὐσία τῆς ζωῆς τους. Ἔτσι δίνει στὸ νήπιο, ποὺ τὸ κρατᾶ στὴν ἀγκαλιά της ἡ μάνα, μαζὶ μὲ τὸ γάλα καὶ τὴν πρώτη παιδεία. Γιατί παιδεία δὲν εἶναι μονάχα τὸ ἀπόσταγμα μνημείων τοῦ γραπτοῦ λόγου. Αὐτὴ ἔρχεται πολὺ ἀργότερα, καὶ εἶναι θυγατέρα μίας ἄλλης, παμπάλαιης καὶ ἄγραφτης παιδείας, ποὺ οἱ ρίζες τῆς χάνονται στὰ βάθη τῶν αἰώνων, μίας σοφίας ποὺ μιλεῖ μὲ τὸ παραμύθι, τὸ τραγούδι καὶ τὸ νανούρισμα...». (Β.Περσείδη, «Τὸ ἐθνικό μας τραγούδι», σέλ. 140-141, Ἀθήνα 1983).
Ποιὰ μάνα σήμερα μεταβιβάζει μὲ τὸ στόμα της, στὸ παιδί της, τὴν μακραίωνη παράδοση τοῦ λαοῦ μας; Ποιὰ τὸ νανουρίζει; (Τὰ τρισάθλια βιβλία Γλώσσας, ὅπως ἔχω γράψει, ζητοῦν ἀπὸ τὰ παιδιὰ νὰ γράψουν ἕνα νανούρισμα γιὰ χταπόδια, στὸ Ἀνθολόγιο Γ’-Δ’ Δημοτικοῦ).
Πρὶν ἀνοίξουμε τὰ πορτοπαράθυρα τῶν σπιτιῶν μας καὶ εἰσβάλλουν οἱ ἀναθυμιάσεις τοῦ εὐρωπαϊκοῦ, «δυτικοῦ μοντέλου ἀγωγῆς», οἱ Μάνες κατηχοῦσαν τὰ παιδιά τους στὸ σπίτι. Τοὺς πρόσφεραν μαθήματα πατριδογνωσίας καὶ ἀγωγὴ ἁγιότητας.
Προσφεύγω καὶ πάλι στὸ «κελάρι». Σὲ κείμενο τῆς ἀπροσπέλαστης Γαλάτειας Σουρέλη. (Συμβουλεύω νὰ ἀγοράζουν οἱ γονεῖς τὰ βιβλία της, εἶναι τὸ καλύτερο δῶρο γιὰ τὰ παιδιά τους, ν’ ἀφήσουν τὰ «κινητὰ» δηλητήρια).
«…Ἀγωγὴ ἁγιότητας γινόταν καὶ μὲ τὸν λαϊκὸ κατηχητικὸ λόγο, ποὺ μάθαιναν οἱ μανάδες στὰ παιδιά τους:
Ἕνας εἶναι ὁ Κύριος, δεύτερη εἶναι ἡ Παναγιά, τρίτος εἶναι ὁ Πρόδρομος, τέσσερα τὰ Εὐαγγέλια, πέντε οἱ Παρθένες, ἔξι τὰ ἑξαπτέρυγα, ἑπτὰ εἶναι τὰ μυστήρια, ὀκτὼ τὸ ὀκτωήχι, ἐννιὰ εἶναι τὰ τάγματα, δέκα εἶναι οἱ ἐντολές, ἕντεκα τὰ ἑωθινά, δώδεκα οἱ Ἀπόστολοι.
Ὅλα αὐτὰ τὰ μάθαιναν οἱ μανάδες στὰ παιδιὰ τοὺς ψέλνοντας τά.
Καὶ τὸ παιδομάνι-τότε οἱ ἄνθρωποι κάνανε πολλὰ παιδιὰ-κατέβαζε αὐτὴν τὴν πρόσθεση καὶ τὴν ἔκανε ἀφαίρεση:
Δώδεκα οἱ Ἀπόστολοι, ἕντεκα τὰ ἑωθινά, δέκα εἶναι οἱ ἐντολές.... ἕνας εἶναι ὁ Κύριος!
Ἀγωγή, ἀκόμα, γινόταν καὶ μὲ τὸ νανούρισμα: Στὸ πάπλωμά σου κέντησα ἀετοὺς νὰ σὲ στολίζουν/σου κέντησα μία Παναγιά, στ’ ἀχνὸ προσκέφαλό σου/κι ἀκόμα τὴν Ἁγια-Σοφιὰ να’ χεῖς στὸ μαγουλό σου.
Ἀγωγὴ γινόταν καὶ μὲ τὴν εὐχή: Ἡ Παναγιὰ μαζί σου, ποὺ περιέχει ὁλόκληρη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση!
Ποιὸ παιδὶ φεύγει σήμερα γιὰ τὸ σχολεῖο του καὶ κάποιος βρίσκεται πίσω του νὰ τὸ σταυρώσει καὶ νὰ τοῦ πεῖ: νὰ ‘χεῖς τὴν εὐχή μου, ἡ Παναγιὰ μαζί σου; Ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν εὐχὴ μᾶς ἔχουμε στερήσει τὰ παιδιά μας». («Ἁγιότητα, ἕνα λησμονημένο ὅραμα», συλλογικὸ ἔργο, σέλ. 218, ἔκδ. «Ἀκρίτας»).
Κανένας κατακτητὴς δὲν μπόρεσε νὰ καταστρέψει τὴν ψυχική μας ἔκφραση καὶ τὸν ἑλληνισμό μας. Ξέβαφαν καὶ ξεθωρίαζαν, γιατί ἔστεκαν στὰ σπίτια, φρουροὶ ἀκοίμητοι, οἱ Μάνες οἱ Ρωμηές, ποὺ μοσχοβολοῦσαν σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο.
«Ἀπ’ ὅλα τὰ λαλούμενα κάλλιο λαλεῖ ἡ καμπάνα/κι ἀπ’ ὅλα τὰ μυρωδικὰ κάλλιο μυρίζει ἡ μάνα».
Τώρα στὰ σπίτια δὲν ἀκούγεται τὸ μυρίπνοο στόμα τῆς Μάνας, ἀλλὰ τὸ δυσῶδες καὶ ρυπαρὸ στόμα τῆς τηλεόρασης. Τὰ σκύβαλα τῆς τηλοψίας πῆραν τὴ θέση της. Τὸ γάλα της, τὸ ἄδολο καὶ γνήσιο, ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὰ φαρμάκια τῆς κάθε ξιπασμένης σαχλαμάρας. Καὶ ἀγρίεψαν τὰ παιδιά, δὲν εἶναι γαλήνια. (Θυμίζω ὅτι οἱ λέξεις γαλήνη-γαληνεύω μᾶλλον προέρχονται, ἐτυμολογικῶς, ἀπὸ τὸ γάλα. Τὸ γάλα γαληνεύει τὸ πεινασμένο βρέφος καὶ νήπιο).
Τὸ ζοῦμε αὐτὸ μὲς στὴν τάξη. Ἔχω χρόνια νὰ ἀκούσω μαθητή μου, ὅταν μεταφέρει ἐξωσχολικὲς γνώσεις, νὰ πεῖ «μου εἶπε, μοῦ διηγήθηκε ὁ μπαμπάς μου, ἡ μαμά μου ἢ ἡ γιαγιά μου».
Ὅλοι ξεκινοῦν μὲ τὴν ἑξῆς στερεότυπη φράση: «Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση ἢ στὸ διαδίκτυο». (Χάσαμε καὶ τὶς γιαγιάδες! Βλέπουν, μὲ τὰ δύσμοιρα ἐγγονάκια τους, τὶς τουρκοσειρὲς ἢ τὶς ἡμέτερες ποὺ «παιδαγωγοῦν» στὴν εὐτέλεια, τὴν διαφθορὰ καὶ τὴν ἀσέλγεια).
Ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους καὶ οἱ σημερινὲς μητέρες, θυσιάζονται γι’ αὐτά, ἀλλὰ ἔχασαν τὴν πυξίδα, ἐκτροχιάστηκαν, ὅπως ὅλοι μας.
Ὅπως λέω καὶ στὶς μάνες ποὺ ἔρχονται νὰ ρωτήσουν γιὰ τὴν πρόοδο τῶν παιδιῶν τους, γιὰ νὰ βροῦν τὴν περπατησιά τους, ἂς ἀρχίσουν μ’ αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ γιαγιάδες τους, «ὅταν τὶς ἔβρισκε τὸ κακὸ καὶ θόλωνε ὁ νοῦς τους». (Ἐλύτης):
«Ὢ Παναγιά μου, Δέσποινα καὶ τοῦ Χριστοῦ μητέρα/σὲ σένα παραδίνομαι, νύχτα καὶ τὴν ἡμέρα,/κι ὄντες κοντύνει ἡ γλώσσα μου καὶ θαμπωθεῖ τὸ φῶς μου/τότε κυρά μου Παναγιά, νὰ στέκεις βοηθός μου».
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Η διαδικασία "Ισλαμοποίησης" των Σκοπίων-ΠΓΔΜ, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ταυτόχρονα με την "Ντε Φάκτο" Αλβανοποίηση της χώρας.
Μεταξύ 2000 και έως τη σήμερον,περί τα 450 τεμένη έχουν ανεγερθεί στη χώρα αυτή,εκ των οποίων τα 150 στην πρωτεύουσα τα Σκόπια και στο Τέτοβο. Με μέσο όρο κατασκευής του καθενός να εκτιμάται σε 1 εκ, Δολάρια σε μια χώρα με συνολικό ΑΕΠ για το 2013 περί τα 10 Δις Δολάρια, γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η κατασκευή τεμένων αποτελεί μια από τις βασικές οικονομικές δραστηριότητες.
Η Σαουδική Αραβία μόνο έχει διαθέσει συνολικά από το 1991 μέχρι το 2014, πάνω από 500 Εκ. Δολάρια στη κατασκευή τεμένων, Ισλαμικών κέντρων, τη χρηματοδότηση ΜΚΟ, την κάλυψη των εξόδων των "Χατζήδων-προσκυνητών" στη Μέκκα ετησίως και λοιπές δαπάνες.
Ταυτοχρόνως η Τουρκία, αποστέλλει Τούρκους σπουδαστές και επισκέπτες ομιλητές Ισλαμικής θεολογίας,μαζικά στη χώρα, με την περιοχή του Στίπ να διαθέτει περί τους 500 ετησίως,με κάλυψη των εξόδων τους από τη Άγκυρα, γεγονός που αποτελεί σημαντική πηγή εισερχόμενου συναλλάγματος για την ΠΓΔΜ.
ΟΙ Ισλαμικές ΜΚΟ αποτελούν με τη σειρά τους αγωγός εισροής "Πράσινων κεφαλαίων" με τις γνωστότερες, όπως η Ελ Χιλάλ, η Μερχαμέτ και η Μπαμερίσίγια να διαθέτουν αρκετά μεγάλα ποσά και να απασχολούν μόνιμο προσωπικό σε διαρκή βάση. Ταυτόχρονα επιδοτούν τον εισερχόμενο τουρισμό με τη συστηματική είσοδο Μεσανατολιτών, αλλά και Μαλαισιανών και Πακιστανών λεκτόρων, εισηγητών και Ιμάμηδων που επισκέπτονται τη χώρα σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Οι λεγόμενοι Γουχαμπιστές τη σημερινή περίοδο ελέγχουν τα κυριότερα τεμένη στην πρωτεύουσα των Σκοπίων και χρηματοδοτούνται αδρά από την "Islamic Bank of Development", που εδρεύει στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας και είναι ελεγχόμενη από το διεθνή οργανισμό "Ισλαμικής Συνεργασίας".
Επιπλέον η Τουρκική οργάνωση ΤΙΚΑ (Turkish International Cooperation and Development Agency), είναι εξαιρετικά δραστήρια στα Σκόπια με κύριο μέλημα τη χρηματοδότηση της "Οθωμανικής κληρονομιάς", αλλά και Ισλαμικών θρησκευτικών φροντιστηρίων και βεβαίως τεμένων.
Συντηρεί εδώ και έτη το κολέγιο "Yaya Kemal" και αρκετά σχολεία πρωτοβάθμιας βαθμίδας. Επιπλέον χρηματοδοτεί το "διεθνές πανεπιστήμιο των Βαλκανίων" (http://www.ibu.edu.mk/), το οποίο εισάγει ευάριθμο αριθμό Τούρκων φοιτητών κάθε έτος καθώς και καθηγητών.
Το κολέγιο αυτό συνδέεται άμεσα με την πολύ γνωστή Τουρκική οργάνωση "IHH" που αποτελεί το βασικό κόμβο συνεννόησης μεταξύ της κυβέρνησης Ερντογκάν και των διεθνών δικτύων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.). Στελέχη αυτής της οργάνωσης όπως ο Μετίβ Τσελίλ που διαμένει στην Κωνσταντινούπολη και ο Μπεχουντζιντίν Σενάμπι που διαμένει στα Σκόπια πάιζουν σημαντικό ρόλο στο προαναφερθέν κολέγιο.
Επιπλέον η ΤΙΚΑ έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναβάθμιση της Ισλαμικής θεολογικής σχολής του Στίπ που αναφέρθηκε προηγουμένως και κάθε έτος 100 σπουδαστές στέλνονται με πλήρη υποτροφία στη Τουρκία.
Στο Τέτοβο η ΤΙΚΑ ίδρυσε Ισλαμικό πολιτιστικό κέντρο, όπως και τοπικά "Τουρκικά μορφωτικά κέντρα" στις πόλεις Οχρίδα,Μπίτολα, Βαλάντοβο και Πλάσνιτσα.
Συνεχίζοντας , Αλβανική ΜΚΟ με άμεση σχέση με την "IHH", χρηματοδοτείται από αυτήν από το 2009 και συντονίζονται οι δράσεις για περαιτέρω Τουρκική διείσδυση στη χώρα-βασιζόμενη σε αυτήν την περίπτωση στο Αλβανικό στοιχείο- ενώ το κέντρο διαμεσολαβήσεων βρίσκεται στη Βιέννη, όπου σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία λαμβάνονται επί τόπου και εις μετρητοίς οι "δωρεές", καθότι το σύστημα "Χαβάλα" δεν έχει ακόμα ευδοκιμήσει ως αξιόπιστη μέθοδος συναλλαγών από τον Αλβανικό πληθυσμός, λόγω πολλαπλών κρουσμάτων απάτης κατά το παρελθόν (Το Χαβάλα βασίζεται προφανώς στη απόλυτη πίστη μεταξύ των συναλλασσομένων).
Στη Βιέννη επισης διεξάγεται και ο γενικότερος συντονισμός μεταξύ Βοσνίων και Κοσοβάρων τόσο Γουχαμπιστών όσο και αυτών που υπόκεινται στον έλεγχο Τουρκίας-Μ.Α.
Επίμετρο για την Ελλάδα
Τα τελευταία έτη η Τουρκία έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να χρηματοδοτήσει αναστηλώσεις Οθωμανικών μνημείων στις εξής περιοχές
Διδυμότειχο (Σύνορα με Τουρκία)
Ιωάννινα (Σύνορα με Αλβανία)
Θεσσαλονίκη (Σύνορα με ΠΓΔΜ & Βαλκανικό επίκεντρο)
Ρόδος (Σύνορα με Τουρκία)
Καβάλα (Σύνορα με Βουλγαρία)
Είναι αξιοσημείωτο ότι για έτερα Οθωμανικά μνημεία σε "μη-στρατηγικές περιοχές" δεν έχει υπάρξει ανάλογο ενδιαφέρον.
Επιπλέον σε ότι αφορά τη Θεσσαλονίκη ειδικότερα, η πόλη αυτή αποτελεί πρωταρχικό στόχο για το Τουρκικό κράτος λόγω της κομβικής της θέσης στο ευρύτερο πλάνο του λεγόμενου "πράσινου διαδρόμου" σε συνάρτηση με την ευκολία μετάβασης και εισόδου-εξόδου από τα σύνορα προς τα Βαλκάνια για ειδικότερα θέματα τακτικής φύσεως σε σχέση με τις Τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Επιπλέον η ύπαρξη στη Θεσσαλονίκη ισχυρότατων δικτύων οργανωμένου εγκλήματος (Γεωργιανών, Κινέζων, Βουλγάρων, Σέρβων, Ρώσων, Αλβανών), αποτελεί μια ακόμη πτυχή του θέματος, καθότι είθισται τα κράτη που επιβουλεύονται και οργανώνουν μακροπρόθεσμες επιχειρήσεις διείσδυσης να εκμεταλλεύονται τα υπάρχοντα εγκληματικά δίκτυα, καθότι δωροδοκούνται εύκολα και αποτελούν δίοδο για τα τοπικά σώματα ασφαλείας, δημοτικές αρχές,δικαστικό σώμα και εν γένει τη πολιτικό-οικονομική ζωή του τόπου, τμήματα της οποίας μπορεί να έχουν επαφές με τις αναφερόμενες εγκληματικές ομάδες.
Η Θεσσαλονίκη έχει επίσης το "προνόμιο" να ονομάζεται ως η γενέτειρα του Κεμάλ και αποτελούσε μείζον αστικό κέντρο επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γεγονός που καθοδηγεί την τωρινή κρατική "Νέο-Οθωμανική" στρατηγική της Άγκυρας.
Συνεπώς και εν συντομία, καθότι υφίστανται και άλλες παράμετροι στο όλο ζήτημα, η Θεσσαλονίκη αποτελεί στόχο για τη Τουρκία και το ζήτημα αυτό πρέπει να ιδωθεί σε σχέση με το γενικότερο πλαίσιο εξάπλωσης της επιρροής αυτής της χώρας στα Νότια Βαλκάνια.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Ὅπως κάθε τί ψεύτικο, πού δέν προέρχεται ἀπό τήν Σαρκωθεῖσα Ἀλήθεια, δέν ἀντέχει σέ σοβαρή ἀντιμετώπιση καί κριτική, παρομοίως συμβαίνει καί μέ τό ψηφισθέν (ἀπό ἰσχνοτάτη πλειοψηφία τοῦ ὀλιγομελοῦς Τμήματος Διακοπῶν τῆς Βουλῆς), στίς 9 Σεπτεμβρίου 2014, νομοσχέδιο.
Πρόκειται γιά τήν «τροποποίηση τοῦ Ν.927/1979 (Α΄ 139) καί προσαρμογή του στήν ἀπόφαση – πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ τῆς 28ης Νοεμβρίου 2008, γιά τήν καταπολέμηση ὁρισμένων μορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καί ξενοφοβίας μέσῳ τοῦ ποινικοῦ Δικαίου (L328)».
Ἡ τροποποίηση τοῦ Νόμου 927/1979 ἔγινε σαφῶς καί ἀποκλειστικῶς γιά νά δημιουργήση ἕνα εὐρύτερο πεδίο πολεμικῆς κατά τῶν Ὁδηγιῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά καί φιμώσεως καί διωγμοῦ τῶν Ποιμένων καί Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό προκύπτει καί ἀπό τήν ἁπλῆ μελέτη τῶν διατάξεων πού ἀντικατεστάθησαν, ἀφοῦ μέ τίς νέες, ὄχι μόνο δέν προστατεύονται οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, οἱ ἐπιλέξαντες τήν ὁμοφυλοφιλία σάν συναισθηματική καί σωματική ἔκφρασή τους, ἀλλά καί διασύρονται ἀπό τούς γεμάτους ἀντιχριστιανική σκοπιμότητα πολιτικούς “προστάτες” τους, οἱ ὁποῖοι, γιά μιά ἀκόμη φορά, ἐπέλεξαν νά κοροϊδέψουν μιά μερίδα ἀνθρώπων πώς τάχα τούς προστατεύουν, μέ πανοῦργο, ὅμως, σκοπό, νά φιμώσουν τούς περιδεεῖς χριστιανούς, πού “φοβοῦνται καί τόν ἴσκιο τους” γιά νά μιλήσουν. Πολλοί ἀπό αὐτούς –δυστυχῶς– εἶναι καί Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό καί ἡ τρομοκρατία πού θά ἀσκήση ὁ Νόμος αὐτός θά δυσχεράνη ἔτι πλέον τήν πνευματική διαπαιδαγώγηση τοῦ λαοῦ μας καί αὐτό τό γνωρίζουν πολύ καλά οἱ κυβερνῶντες!
Ὅμως, ἄς ρίξουμε μιά πιό κοντινή ματιά σ’ αὐτές τίς περιβόητα διαβόητες(!) διατάξεις, ὄχι σάν νομικοί, ἀλλά σάν λογικοί ἄνθρωποι:
«Ἄρθρο 1
Τό ἄρθρο 1 τοῦ ν.927/1979 ἀντικαθίσταται ὡς ἑξῆς:
Ἄρθρο 1
Δημόσια ὑποκίνηση βίας ἤ μίσους
§1. Ὁποῖος μέ πρόθεση, δημόσια, προφορικά ἤ διά τοῦ τύπου, μέσῳ τοῦ διαδικτύου ἤ μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο μέσο ἤ τρόπο, ὑποκινεῖ, προκαλεῖ, διεγείρει ἤ προτρέπει σέ πράξεις ἤ ἐνέργειες πού μποροῦν νά προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ἤ βία κατά προσώπου ἤ ὁμάδας προσώπων πού προσδιορίζονται μέ βάση τή φυλή, τό χρῶμα, τή θρησκεία, τίς γενεολογικές καταβολές, τήν ἐθνική ἤ ἐθνοτική καταγωγή, τό σεξουαλικό προσανατολισμό, τήν ταυτότητα φύλου ἤ τήν ἀναπηρία κατά τρόπο πού ἐκθέτει σέ κίνδυνο τή δημόσια τάξη ἤ ἐνέχει ἀπειλή γιά τή ζωή, τήν ἐλευθερία ἤ τή σωματική ἀκεραιότητά των ὡς ἄνω προσώπων, τιμωρεῖται μέ φυλάκιση τριῶν (3) μηνῶν ἕως τριῶν(3) ἐτῶν καί μέ χρηματική ποινή πέντε ἕως εἴκοσι χιλιάδων (5.000-20.000) εὐρώ»!
Διαβάζοντας αὐτά, παρατηροῦμε ὅτι ἀκόμη καί ὁ τίτλος τοῦ 1ου ἄρθρου πάσχει νομικά καί λογικά: Ἐξισώνει τό μῖσος μέ τή βία, πραγματικότητες ἐντελῶς διαφορετικές, ἀφοῦ τό μῖσος εἶναι ἐσωτερική κατάσταση καί κίνηση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐνῶ ἡ βία εἶναι ἐκδήλωση καί τέλεση ἀξιοποίνου πράξεως! Τί, ἄραγε, ἐπιδιώκει ὁ νομοθέτης μέ αὐτήν τήν διατύπωση; Μετατρέπει τούς δικαστές σέ Πνευματικούς-Ἐξομολόγους, γιά νά ἐρευνοῦν τίς ἀνθρώπινες ψυχές ἤ μέ τήν ἐξίσωση αὐτή ἐπιδιώκεται ἡ ταύτιση ἀξιοποίνου πράξεως μέ τήν κατασυκοφάντηση κάποιου ὅτι τάχα μέ τά λόγια του παρακίνησε κάποιον ἄλλον νά νοιώση μῖσος;
Τί εἴδους ἀκρίβεια νομικῆς διατυπώσεως εἶναι αὐτή, ἄν σκοπός της εἶναι πράγματι ὁ «ἡσύχιος βίος» τῶν πολιτῶν καί ὄχι ἡ πρόκληση τεχνητῆς ἀναταραχῆς γιά νά μεθοδευθῆ ἡ κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου;
Δέν εἶναι προφανές ὅτι μέ τόν νόμο αὐτόν ἀνοίγονται οἱ «ἀσκοί τοῦ Αἰόλου» γιά νά γίνη ἡ Χώρα μας ἕνας τόπος πού θά κυριαρχῆ ὁ χαφιεδισμός καί οἱ ἐκβιασμοί, ἐφ’ ὅσον ὁ καθένας πού θά ἔχη ὁποιαδήποτε ἀντιδικία μέ κάποιον ἄλλον ἤ οἰκονομικές διαφορές, δοσοληψίες καί ποικίλες ἐκκρεμότητες, θά μπορῆ κάλλιστα –ὅταν δέν ἔχη δίκιο στίς διεκδικήσεις του– νά μεταθέτη τή διαμάχη του σέ ἄλλο πεδίο, ἐπικαλούμενος ὅτι ὁ ἀντίδικός του τοῦ ἔθιξε τόν «προσδιορισμό του»(!), πού προστατεύεται ἀπό τόν νόμο;
Ἀλλά, πέραν τοῦ τίτλου, καί αὐτό καθ’ ἑαυτό τό περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ εἶναι ντροπή καί προσβολή, ὅταν προσδιορίζει τήν προσωπικότητα μιᾶς ὁμάδος ἀνθρώπων, μόνο καί μόνο ἀπό τόν σεξουαλικό της προσανατολισμό, τόν ὁποῖον, μάλιστα, ἀποκαλεῖ «ράτσα»!
Μέ τούς ἀνθρώπους αὐτούς, πού ἐπιλέγουν ἕνα τέτοιον προσανατολισμό καυχώμενοι καί ὄχι προβληματιζόμενοι ἤ ἀγωνιζόμενοι νά τόν ἀλλάξουν, μᾶς χωρίζει τόση ἀπόσταση, ὅση χωρίζει τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέμμα, ἀφοῦ τήν ἐν προκειμένῳ Ἀλήθεια τήν ἔχουμε ἀποκεκαλυμμένη ἀπό τόν Θεό μας καί δέν εἶναι ἀντικείμενο συζητήσεως καί, μάλιστα, ἐλαφρᾶς, ὅπως συνήθως γίνεται, γιατί πρόκειται γιά θέμα ὑπαρξιακόκαί δέν πρέπει νά ἀντιμετωπίζεται, ὅπως ἀντιμετωπίζουν οἱ “μαθητοπατέρες” δάσκαλοι τούς “σκράπες” μαθητές τους πού μαθησιακά καταποντίζονται, γιά νά τούς γίνουν ἀρεστοί, παριστάνοντας τούς προοδευτικούς δασκάλους μέ τή βαθειά κατανόηση! Ὡστόσο, δέν μποροῦμε νά μήν ἐπισημάνουμε τήν προσβολή πού γίνεται στούς ἀνθρώπους αὐτούς ἀπό τήν Πολιτεία, μέ τό νά τούς συρρικνώνη τήν προσωπικότητα ἀποκλειστικά στόν «σεξουαλικό τους προσανατολισμό», ἀφοῦ ἀπό αὐτόν καί μόνον τούς προδιορίζει καί, κατόπιν, ἀφοῦ τούς συρρικνώσει, τούς θέτει τήν ἐπιτάφια πλάκα, ἀποκαλῶντας τους …ἄλλη ράτσα, κοροϊδεύοντάς τους ὅτι τούς προστατεύει ἀπό τούς κακούς!
Θά μπορούσαμε νά σχολιάσουμε βῆμα-βῆμα τόν ἀλλοπρόσαλλον αὐτόν Νόμο, ἀλλά τό ἔργο αὐτό τό ἀφήνουμε σέ νομικούς συνεργάτες μας, πού θά ἐκθέσουν στό τεῦχος τοῦ Δεκεμβρίου τίς ἀπόψεις τους, ἀλλά καί τήν ἀντισυνταγματικότητά του. Ἤδη, ἔχει προηγηθεῖ τό σπουδαῖο ἄρθρο τοῦ κ. Βασίλη Μακρῆ (τεῦχος Ὀκτωβρίου 2014). Προτιμήσαμε ἐπί τοῦ παρόντος ἕνα εὔθυμο σχολιασμό, γιατί, πράγματι, τό νομοθετικό αὐτό κατασκεύασμα εἶναι γιά κλαυσίγελω!...
Πάντως, ὅλο αὐτό τό πρᾶγμα ἔχει καί τήν θετική του πλευρά. Δίνει μιά ἀπέραντη δυνατότητα στούς πιστούς νά καταγγέλλουν ὅλους ἐκείνους πού εἰρωνεύονται ἤ καί ἀμφισβητοῦν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στίς μαθητικές καί φοιτητικές αἴθουσες, στά ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, στήν Ἔντυπη δημοσιογραφία, στά σχολικά ἐγχειρίδια πού υἱοθετοῦν ὑποθετικές καί ἀναπόδεικτες θεωρίες (Ἐξελίξεως καί Bing Bang), οἱ ὁποῖες ἀντιτίθενται εὐθέως καί προσβάλλουν τήν Ἁγία Γραφή, ὅπως, ἐπίσης, τούς πολυποίκιλους ὑβριστές τῶν τριόδων, πού βλασφημοῦν καθημερινά καί ἀκατάσχετα κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας, στή χορεία τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται οὐκ ὀλίγοι πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὁ μακαρίτης Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς, ξεπερνοῦν σέ καθημερινή βλαστήμια, ἀκόμη καί τούς «καραγωγεῖς» τῆς παλαιᾶς Ἀθήνας! Ἐκτός ἄν ἡ βλασφημία κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως δέν θίγει πιά καμμιά ἀνθρώπινη …ράτσα!
Ορθόδοξος Τύπος, 21/11/2014
Πηγή: Ακτίνες
Οἱ ἀναγνῶστες τῶν καθημερινῶν ἐφημερίδων συχνὰ διερωτῶνται γιὰ ὁρισμένα κείμενα ποὺ δημοσιεύονται σʼ αὐτὲς ἂν ἐκφράζουν ὅλη τὴν ἀλήθεια. Ἄλλοι πάλι τὰ ἀπορρίπτουν πλήρως. Δὲν ἔχουν ἄδικο. Διότι πολὺ συχνὰ τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν τὶς ἐπιφυλάξεις καὶ τοὺς φόβους αὐτοὺς δικαιολογημένους. Ἄλλωστε εἶναι κοινὸ μυστικὸ ὅτι ὄχι λίγοι δημοσιογράφοι ἐκτελοῦν ἐντολὲς καὶ δέχονται ὄχι λίγες πιέσεις νὰ μὴ γράψουν τὴν ἀλήθεια ἢ καὶ νὰ διαβάλουν πρόσωπα ἢ ὁμάδες προσώπων.
Αὐτὰ δὲν συμβαίνουν μόνο σήμερα ἢ μόνο στὸν τόπο μας. Εἶναι ἄλλωστε πολὺ χαρακτηριστικὰ τὰ ὅσα εἶπε ὁ διάσημος Ἀμερικανὸς δημοσιογράφος John Swinton, πρώην ἀρχισυντάκτης τῆς ἐφημερίδας “New York Times”, στὴν ἀποχαιρετιστήρια δεξίωση ποὺ ἔγινε πρὸς τιμήν του ὅταν συνταξιοδοτήθηκε. Ὅταν κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους ἤγειρε πρόποση γιὰ τὸν ἀνεξ-άρτητο τύπο, ὁ Swinton ἀπάντησε διαμαρτυρόμενος: «Δὲν ὑπάρχει τέτοιο πράγμα σ’ αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας στὴν Ἀμερικὴ ποὺ νὰ ἀποκαλεῖται ἀνεξάρτητος τύπος. Τὸ γνωρίζετε καὶ τὸ γνωρίζω. Οὔτε ἕνας ἀνάμεσά σας θὰ τολμοῦσε νὰ ἐκστομίσει μιὰ ἔντιμη γνώμη. Κι ἂν τολμούσατε νὰ τὴν ἐκφράσετε, γνωρίζετε ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἐμφανιζόταν τυπωμένη στὸ χαρτί. Πληρώνομαι κάθε ἑβδομάδα ὥστε νὰ κρατῶ τὴν τίμια ἄποψή μου ἔξω ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα, γιὰ τὴν ὁποία γράφω. Ἄλλοι ἀπὸ σᾶς ἐπίσης παίρνετε παρόμοιους μισθοὺς γιὰ παρόμοιες ὑπηρεσίες. Κι ἂν κάποιος τολμοῦσε ἢ ἦταν τόσο τρελός, ὥστε νὰ γράψει τὴν τίμια γνώμη του, θὰ βρισκόταν πολὺ σύντομα στὸ δρόμο (...). Εἶναι δουλειὰ καὶ καθῆκον κάθε δημοσιογράφου νὰ καταστρέφει τὴν ἀλήθεια, νὰ ψεύδεται, νὰ διαστρεβλώνει, νὰ ἐξυβρίζει, νὰ κολακεύει γονυπετὴς τὸν Μαμωνᾶ καὶ νὰ πουλάει τὴν Πατρίδα του καὶ τὴ γενιά του γιὰ τὸν ἐπιούσιο ἄρτο (...). Εἴμαστε ὑποτελεῖς. Ὄργανα τῶν πλουσίων, ποὺ βρίσκονται στὸ παρασκήνιο. Εἴμαστε καραγκιόζηδες. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι κινοῦν τὰ νήματα κι ἐμεῖς χορεύουμε στὸ ρυθμό τους. Ὁ χρόνος, ἡ ζωή μας, οἱ ἱκανότητές μας εἶναι ἰδιοκτησία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων...» (Πηγή: “Labor̕ s Untold Story” [«Ἡ ἀνείπωτη ἱστορία τῆς Ἐργασίας»], ὑπὸ Richard O. Boyer and Herbert M. Morais, ἐκδ. United Electrical, Radio and Machine Workers of America, N.Y. 1955/1979).
Ἂν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Swinton ἴσχυαν τότε, πολὺ περισσότερο σήμερα. Ἰδιαίτερα μὲ τοὺς δημοσιογράφους τῶν Ραδιοτηλεοπτικῶν Καναλιῶν, οἱ ὁποῖοι ἄγουν καὶ φέρουν τὸ κοινὸ καὶ δημιουργοῦν λανθασμένες ἐντυπώσεις. Καὶ αὐτά, ἐνῶ φωνάζουν καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἀγωνίζονται γιὰ τὴ δικαιοσύνη, τὴ δημοκρατία καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου...
Πηγή: Περιοδικό "Ο Σωτήρ"
Μια νέα μελέτη που μόλις κυκλοφόρησε από την Αμερικανική Υπηρεσία για τον Έλεγχο και την Πρόληψη Νοσημάτων (CDC) αποκαλύπτει ότι τα παιδιά που ζουν σε παραδοσιακές, με δύο βιολογικούς γονείς οικογένειες είναι συντριπτικά ασφαλέστερα από ό, τι τα παιδιά που ζουν μόνο με ένα βιολογικό γονέα ή με άλλους - πλην γονέων - που τους φροντίζουν.
Η μελέτη, η οποία στηρίχθηκε σε δεδομένα από την Εθνική Έρευνα της Υγείας των Παιδιών 2011-2012, διαπίστωσε ότι το 70 τοις εκατό των παιδιών που μεγαλώνουν με τους δύο βιολογικούς γονείς ήταν εντελώς απαλλαγμένο από τραύματα, που οι ερευνητές ονομάζεται «ανεπιθύμητες ενέργειες της παιδικής ηλικίας».
Τα τραύματα στα οποία οι ερευνητές επικεντρώθηκαν ήταν το διαζύγιο ή ο χωρισμός, ο θάνατος ενός γονέα, η φυλάκιση ενός γονέα, η ψυχική ασθένεια στο σπίτι, η κατάχρηση ουσιών στο σπίτι, η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποίηση των παιδιών, η βία της γειτονιάς, οι φυλετικές διακρίσεις και η φτώχεια.
Ενώ το 70 τοις εκατό των παιδιών που ζουν και με τους δύο βιολογικούς γονείς ποτέ δεν είχε βιώσει έστω και μία από αυτές τις ανεπιθύμητες ενέργειες, το 78,3 τοις εκατό των ατόμων που ζουν με ένα μόνο βιολογικό γονέα είχαν βιώσει τουλάχιστον μια από αυτές, όπως είχε και το 81,2 τοις εκατό από αυτούς που ζουν χωρίς ούτε έναν βιολογικό γονέα.
Σχεδόν το 30 τοις εκατό των ανηλίκων που ζουν με κηδεμόνες (εκτός γονέων) είχαν βιώσει τέσσερες ή περισσότερες σοβαρές "ανεπιθύμητες ενέργειες ".
«Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους η επικέντρωση σε αρνητικές εμπειρίες των παιδιών που δεν υπάρχει γονική μέριμνα είναι δικαιολογημένη», έγραψαν οι ερευνητές. «Η εκτενής βιβλιογραφική τεκμηρίωση ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών έχουν φτωχότερη ευημερία από τα παιδιά που ζουν και με τους δύο γονείς τους, δείχνει ότι τα παιδιά που ζουν χωρίς τουλάχιστον ένα γονέα παρόντα μπορεί να είναι σε πιο μειονεκτική θέση.
«Επιπλέον, οι μεταβάσεις φροντίδας είναι προβληματικές για την ευημερία των παιδιών και τα περισσότερα παιδιά που ζουν χωριστά από τους γονείς τους έχουν ήδη βιώσει τουλάχιστον μία αλλαγή κηδεμόνα», προσθέτουν οι ερευνητές. «Το σωρευτικό αποτέλεσμα πολλαπλών τραυμάτων μπορεί να είναι σοβαρό. Η έρευνα έδειξε ότι όσο περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες υπάρχουν τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος σοβαρών προβλημάτων υγείας ή αρνητικών αποτελεσμάτων για την υγεία ... Αυτά τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στην κακή ευημερία».
Οι ερευνητές εικάζουν ότι τα παιδιά που διαχωρίζονται από τον ένα ή και τους δύο βιολογικούς γονείς διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο κακής υγείας όταν ενηλικιωθούν, χρήσης παράνομων ναρκωτικών ουσιών και αυτοκτονίας.
Ο W. Bradford Wilcox, καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και διευθυντής του Εθνικού Προγράμματος για τον Γάμο, το οποίο παρακολουθεί τις επιπτώσεις της συζυγικής σταθερότητας στην αμερικανική κοινωνία, είπε ότι τα εν λόγω στοιχεία του CDC ταιριάζουν με τα δικά του.
«Τα παιδιά είναι πιο πιθανό να ευδοκιμήσουν, και λιγότερο πιθανό να αντιμετωπίσουν αντιξοότητες, όταν μεγαλώνουν σε ένα σπίτι με δύο παντρεμένους βιολογικούς γονείς», λέει ο Wilcox στο LifeSiteNews. «Αυτή η νέα μελέτη από το CDC είναι συνεπής με τις γενικές διαπιστώσεις της έρευνας για την ευημερία των παιδιών».
«Όταν πρόκειται για την οικογενειακή δομή, το ασφαλέστερο και πιο σίγουρο μέρος - κατά μέσο όρο - είναι η οικογένεια με δύο γονείς», πρόσθεσε ο Wilcox.
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός
Ἀγαπητέ ἀναγνώστη σέ χαιρετῶ καί εὔχομαι νά εἶσαι καλά. Ἄν καί γιά νά εἶσαι καλά πρέπει νά εἶσαι κοντά στόν Θεό σου! Νά τόν ἀγαπᾶς καί ὄχι νά τόν φοβᾶσαι. Νά τοῦ μιλᾶς σάν πατέρα σου, νά τοῦ λές τά πάντα, τίς χαρές καί τίς λύπες σου, τά ὄνειρά σου καί τίς ἀπογοητεύσεις σου. Δέν εἶναι ὁ Θεός -ὅπως τό λένε πολλοί- μιά ἀνώτερη, ἀόρατη ἤ ἀπρόσωπη δύναμη. Ὁ Θεός εἶναι ὁ Χριστός πού ἔλαβε σάρκα καί αἷμα, ὅπως τό δικό μας, καί γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς σταυρώθηκε μιά ἡμέρα στόν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Σταυρώθηκε γιά μένα καί γιά σένα λαμβάνοντας τό βάρος τῶν λαθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν μας, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τά βαρίδια τῆς ζωῆς μας. Σταυρώθηκε, ἀλλά ἀναστήθηκε καί μέ αὐτόν τόν τρόπο πάτησε τόν θάνατο καί ἔτσι ὅποιος πιστεύει σ᾽Αὐτόν δέν πεθαίνει ἀλλά ζεῖ αἰώνια. Καί ἄν τό σῶμα του κάποια στιγμή πεθαίνει, ἡ ψυχή ζεῖ καί τήν περιμένει ζωή ἀτέλειωτη. Σέ παρακαλῶ μήν τό παίρνεις στά ἀστεῖα ἤ ἐπιπόλαια αὐτό, ὑπάρχει ζωή μετά τόν θάνατο, ὑπάρχει κρίση γιά τόν καθένα μας. Ἀλλά ἔχεις δίκιο ὡς ἕνα σημεῖο νά μήν τό καταλαβαίνεις αὐτό, γιατί δέν εἶναι θέμα μυαλοῦ ἤ εὐφυΐας ἀλλά πνευματικῆς κατάστασης. Ὅσο κάποιος προοδεύει πνευματικά τόσο ἀρχίζει καί νιώθει τά παρόντα καί τά μέλλοντα. Ἀγαπητέ μου ἡ ζωή εἶναι ὄμορφη μέ τόν Θεό, ἔχει ἐνδιαφέρον, δέν εἶναι καθόλου βαρετή καί αὐτό γιατί εἴμαστε πλασμένοι γιά τόν Χριστό. Ὅπως τό ψάρι δημιουργήθηκε γιά νά κολυμπάει καί τά πουλιά γιά νά πετοῦν, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος...
δημιουργήθηκε γιά τόν Θεό, γιά νά ζεῖ μαζί Του ἤ καλύτερα γιά νά ἑνωθεῖ μαζί Του. Ναί, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό καί ἄν γίνει αὐτό, τότε ἔχεις ἑνωθεῖ μέ τήν ἴδια τήν ἀγάπη γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη! Σέ παρακαλῶ ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά Τόν συναντήσεις, νά σοῦ ἀποκαλύψει τήν ὕπαρξή Του. Ἄν μέ καλή διάθεση τό προσευχηθεῖς, θά τό κάνει καί θά ἔρθει κοντά σου καί τότε θά εἶσαι ὄντως εὐτυχής. Δέν βρίσκεται ἡ χαρά στά ὑλικά ἀγαθά, ἡ χαρά αὐτή κρατάει λίγο, εἶναι περαστική. Ἄν ἔρθει ὁ Χριστός καί ἀγγίξει τήν ψυχή σου, ὤ τότε θά ξαναγεννηθεῖς! Θά γεμίσει ἡ καρδιά σου, θά ἀλλάξει ἡ καθημερινότητά σου.
Στήν ἀναζήτηση αὐτή τοῦ Θεοῦ μήν ξεχάσεις νά παρακαλᾶς τήν Παναγία, ἡ ὁποία ἔχει τό ἔργο νά πρεσβεύει γιά τούς ἀνθρώπους! Νά τής μιλᾶς ἁπλά καί χωρίς πολλά λόγια. Ἐκείνη ἀκούει τούς παλμούς τῆς ὕπαρξής μας. Στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί στήν πορεία τῆς συνάντησης μαζί Του σπουδαῖο εἶναι νά βρεῖς ἕναν ἱερέα ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον θά σέ βοηθάει καί θά σέ στηρίζει στήν προσπάθειά σου. Θέλω νά σοῦ πῶ καί κάτι ἄλλο. Ὁ Θεός ὡς Πνεῦμα βρίσκεται παντοῦ καί στή γῆ καί στή θάλασσα καί στόν ἀέρα, ἀλλά ὡς Σῶμα βρίσκεται μόνο στήν Ἐκκλησία. Προσπάθησε ἄν καί εἶσαι κουρασμένος ὅλη τήν ἑβδομάδα, νά πηγαίνεις στόν ναό, ὄχι ἁπλά γιά νά ἀνάβεις ἕνα κερί-καλό εἶναι καί αὐτό- ἀλλά τήν ὥρα πού τελεῖται ἡ θεία λειτουργία! Τότε εἶναι ἀνοιχτοί οἱ οὐρανοί, τότε ὁ οὐρανός βρίσκεται στή γῆ καί ἡ γῆ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό. Τότε ἅγιοι, ἄγγελοι, ἄνθρωποι ζῶντες καί κεκοιμημένοι συνεορτάζουν. Ἐκεῖ θά συναντᾶς καί τίς ψυχές τῶν γνωστῶν σου πού ἔχουν φύγει ἀπό τήν παρούσα ζωή. Αὐτές τίς ὧρες εἶναι ἀνοιχτές οἱ πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί ὁ Θεός ἀφουγκράζεται τίς ψυχές τῶν παιδιῶν Του πού Τόν καλοῦν. Ἀγαπητέ μου, προσπάθησε νά κάνεις καλό στόν διπλανό σου καί ἄν δέν μπορεῖς τουλάχιστον ἀγωνίσου νά μήν τοῦ κάνεις κακό. Μήν ἀφήνεις νά πνίγουν τήν ψυχή σου ὁ ἐγωισμός, οἱ ζήλειες, οἱ κακίες ἤ ἡ ἐκδίκηση. Δέν θά νιώθεις καλά! Δέν θά εἶσαι καλά! Θά νιώθεις τό κενό μέσα σου! Τό κακό ποτέ δέν φεύγει μέ τό κακό. Πραγματικά μεγάλος εἶναι αὐτός πού ἀνταποδίδει καλό ἔναντι τοῦ κακοῦ. Αὐτήν τήν στάση ζωῆς καί ὁ Θεός τήν εὐλογεῖ καί ὁ ἄνθρωπος νιώθει ἤρεμος. Νιώθει ζεστή, καθαρή καί ἀνάλαφρη τήν ψυχή του. Σέ παρακαλῶ νά μή ζεῖς σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός καί σάν νά εἶναι αὐτή ἡ ζωή αἰώνια. Μήν σέ παρασύρει ὁ ρυθμός τῆς καθημερινότητας, φρόντισε γιά τήν ψυχή σου καί μήν τήν ἀφήνεις νά πεινάει. Κάθε πρωΐ ὅταν ξεκινᾶς τήν ἡμέρα σου νά λές Χριστέ μου Σέ παρακαλῶ νά μήν κάνω κακό καί νά μήν πάθω κακό! Ὅ,τι ὅμως καί ἄν μοῦ συμβεῖ νά μήν Σέ ἐγκατελείψω ποτέ! Ἄν μπορεῖς να ψιθυρίζεις καί μιά πολύ δυνατή προσευχή. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό! Ἄς κάνουμε καί ἐσύ καί ἐγώ τόν ἀγώνα μας νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό ὅ,τι βρώμικο ἔχει καί ἄς παλεύουμε κάθε μέρα νά βροῦμε καί νά ἀγκαλιάσουμε τόν Θεό μας! ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ!
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Παραμονές Χριστουγέννων.
Ήμουν τότε οκτώμισι χρόνων. Πήγαινα τρίτη δημοτικού, στο τρίτο δημοτικό σχολείο Βουνακιού. Οι μικρομπακάληδες του Φραγκομαχαλά είχαν παραλάβει να μοιράσουν δωρεάν με κουπόνια απορίας, σκουπόσπορο για να κάνουν οι ταλαίπωροι σκλάβοι καμιά μαύρη τηγανίτα, όσοι είχαν λάδι. Δεν θυμούμαι από ποιόν οργανισμό είχε δοθεί.
Κατ` άτομο έδιναν εκατό δράμια (σημερινά 320 γραμμάρια ) αλεύρι κόκκινο, γιατί το σιτάρι και το κριθάρι ήταν δυσεύρετα. Τα είχαν κατάσχει οι Γερμανοί ή τα κατείχαν μερικοί πλούσιοι μαυραγορίτες.
Θυμούμαι και το γράφω για πρώτη φορά, τον πατέρα μου τον συχωρεμένο που μου είπε: Δες να το λες και να το διηγείσαι. Αντί να δώσουν στους ανθρώπους λίγο τυρί ή κρέας μέρες που είναι δίνουν σκουπόσπορο που έτρωγαν τα ζώα…
Κάποια άλλα Χριστούγεννα της κατοχής πριν τις διακοπές (δεν θυμάμαι αν ήταν του 41 ή του 43) το συσσίτιο του σχολείου ήταν πιο πλούσιο. Μας έδωσαν ένα σικλάκι φασολάδα στον κάθε μαθητή (δυο μερίδες ) και το σπουδαιότερο, περίπου μισή οκά (640 γραμμάρια) σύκα ζαχαρένια σαν αυτά που πουλούν τα καταστήματα ξηρών καρπών. Όμως, στη διαδρομή μου για το σπίτι μέσω της οδού Αγίων Αποστόλων λίγα μέτρα πριν την σημερινή κλινική του Αυγουστή, ένας εικοσάχρονος νέος πεινασμένος, μου τ` άρπαξε και εξαφανίστηκε στο στενό. Δεν θα ξεχάσω την πίκρα και τα κλάματά μου. Γιατί εκτός από `μένα περίμεναν κι άλλοι τρεις στο σπίτι (γονείς και μικρή αδελφή), ν` απολαύσουν αυτό το ωραίο γλύκισμα…
Εκείνες τις μέρες ευτυχώς, είχαμε πουλήσει κάποια καλή κουβέρτα για δυο οκάδες κουκιά. Δεν φαντάζεσθε τι συμβούλια επί συμβουλίων έγιναν για το πως να τα απολαύσουμε. Ένα μέλος της οικογένειας έλεγε να τα βράζουμε λίγα-λίγα για να περάσουμε μια εβδομάδα τρώγοντας όποτε πεινούμε ένα πιάτο με πολύ ζουμί. άλλο, να τα φαμε μονομερίς τα μισά τα Χριστούγεννα και τα μισά το Πάσχα. Γιατί ποιος ξέρει αν ξαναβρίσκαμε άλλο τέτοιο κελεπούρι.Τελικά επικράτησε η δεύτερη γνώμη και κάναμε Χριστούγεννα και Πάσχα με κουκιά και μπόλικο λάδι.
Διότι κάναμε το παν να μη στερηθούμε το ευλογημένο λαδάκι. Χωρίς αυτό, (όσοι το στερήθηκαν) πρηζόταν και πέθαιναν με αργό θάνατο. Ενώ έχοντας το λαδάκι με χόρτα ακόμα και με τσουκνίδες ξεγελούσαμε την πείνα μας.
Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Με συσκοτισμένα τα σπίτια (βάζοντας στα πορτοπαράθυρα μπλε χαρτί είτε σεντόνια, διαταγή του κατακτητή) περιμέναμε τα λίγα τολμηρά παιδιά, να μας πουν τα κάλαντα. Το φιλοδώρημα που έπαιρναν μ` ευχαρίστηση απ` όσους είχαν, ήταν μια φούχτα τσίκουδα, λίγα κουντουρούδια ή το καλύτερο, λίγα ξερά σύκα.
Που να βρεθούν γλυκά; Από τι αλεύρι; Αφού κι ο καφές που σέρβιραν κάποτε (στους επισκέπτες) ήταν κριθαρίτικος και για ζάχαρη η νοικοκυρά κοπάνιζε χαρούπια και τα ζεματούσε με νερό για να βγάλουν το λίγο μελάκι που είχαν μέσα…
Αυτά τα λίγα περιστατικά, λόγω σεβασμού στο χώρο του εξαίρετου περιοδικού «Δάφνη», επέλεξα απ` τα τόσα παράδοξα που πέρασε η γενιά μας στην κατοχή αυτές τις άγιες μέρες αλλά και όλη την τετραετία της Γερμανικής σκλαβιάς, για να εκτιμούν οι νεώτεροι και προ πάντων τα παιδιά και τα εγγόνια μας τι παράδεισο αφθονίας έχουμε τώρα και να δοξάζουν το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ και Σωτήρα Χριστό που μας χαρίζει την ελευθερία μας με τα πλούσια αγαθά της.
Να τα απολαμβάνουν με αγάπη και χαρά χωρίς να γκρινιάζουν και να εκτιμούν αυτά που έχουν, ευχόμενοι να μην ξαναέλθουν στο λαό μας αλλά και σε κανένα λαό του κόσμου τέτοιες δυσβάσταχτες εποχές δυστυχίας και στέρησης.
Πηγή: Πίσω στα παλιά
Πλησίασε κάποτε ένας Ευρωπαίος, ένας Φράγκος, τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, πειράζων αυτόν και λέγων:
«Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή ;
Απάντησε ο ποιητής: Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά την βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά το ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου». Βαθιά θεολογική η απάντηση του ποιητή. Το ερώτημα είναι πόσοι από μας μπορούν να δώσουν σήμερα την ίδια απόκριση.
Χριστούγεννα σε λίγες μέρες. «Η πασών των εορτών επεδήμησεν εορτή και την οικουμένην ευφροσύνης επλήρωσεν. Εορτή η των απάντων ακρόπολις, η πηγή και η ρίζα των παρ’ ημίν αγαθών δι’ ης ο ουρανός ηνεώχθη, πνεύμα κατεπέμφθη, τα διεστώτα ηνώθη, το σκότος εσβέσθη, το φως έλαμψεν, οι δούλοι γενόνασιν ελεύθεροι, οι εχθροί υοί, οι αλλότριοι κληρονόμοι…».
Είναι λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Από εχθροί, λέει ο άγιος, χάρις στην ενανθρώπιση του Λόγου του Θεού, γίναμε υιοί. Όμως τα τελευταία χρόνια εγκαταλείψαμε τον πατρικό οίκοκαι περιπλανιόμαστε στις Λόντρες και τα Βερολίνα.
Άλλους η στείρα προγονολατρία, άλλους η ξενομανία και ο άκρατος πιθικισμός, άλλους ο παρασιτικός καταναλωτισμός και το διογκωμένο σύμπλεγμα κατωτερότητας μας οδήγησαν στην περιφρόνηση του μοναδικού αυτού θησαυρού, της παράδοσης της Ρωμηοσύνης. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.
Μιας οικονομικής κατάρρευσης και κρίσης προηγείται μια πνευματική ήττα. Ηττηθήκαμε, γιατί ξεχάσαμε το ρωμαίικο ήθος. Το ήθος αυτό είναι η «έντιμος πενία» του Παπαδιαμάντη, το καθαρό μέτωπο των γονέων μας, το δόξα τω Θεώ των παππούδων μας, το χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο του λαού μας. Ηττηθήκαμε, μα ο πόλεμος δεν χάθηκε. «Ημείς νικώμεν, νικώντων των άλλων». (άγιος Νικόλαος Καβάσιλας). Ρώτησαν έναν αγιορείτη μοναχό. Γέροντα η κρίση θα περάσει; Και αυτός απάντησε: «Δυστυχώς παιδί μου θα περάσει». Τα ολονύχτια ρεβεγιόν, τα πανάκριβα δώρα, τα διακοποδάνεια, το φάγωμεν, πίωμεν δεν είναι Χριστούγεννα. Ο προ αιώνων Θεός της ταπεινής φάτνης, άλλα μας διδάσκει.
«Τιμήσατε τον Θεόν πλέον της συνηθείας» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Η κρίση είναι και ευκαιρία να επιστρέψουμε στο σπίτι του πατέρα μας, στην ηλιόλουστη Ορθοδοξία μας, να βρούμε τον εαυτό μας, να ξαναγίνουμε Ρωμιοί. «Όλα τα έθνη γιά να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» έλεγε ο σοφός αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου. Πίσω, όχι ως στείρος συντηρητισμός, αλλά ως αναζήτηση της πηγής εξ ης ρέει το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, ο Χριστός. Και, ας μου επιτραπεί η φράση, πολλά ρουσφέτια ζητήσαμε από διάφορους τα προηγούμενα χρόνια. Για μας τους Ορθόδοξους μόνο ένα ρουσφέτι μας επιτρέπεται.«Ταις πρεσβείας της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς». Την μεσιτεία, το «πνευματικό ρουσφέτι» της Θεομάνας μας, ας ζητήσουμε γονυπετώς.
Η Παναγία μας είναι ελληνοσώτειρα. Διαβάζω την αφήγηση του Γάλλου ιησουίτη, περιηγητήRichardστα μέσα του 17αι., για την ζωή των υπόδουλων Ρωμηών.
«Πολλές φορές απορώ πως κατόρθωσε να επιβιώση η χριστιανική πίστη στην Τουρκία και πως υπάρχουν στην Ελλάδα εκατομμύρια Ορθόδοξοι. Και να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του Δομητιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστεί ο Χριστιανισμός διωγμούς σκληρότερους από αυτούς, που αντιμετωπίζει σήμερα η ανατολική Εκκλησία… Και όμως οι Έλληνες είναι ευτυχισμένοι που παραμένουν χριστιανοί. Νομίζω πως αυτό οφείλεται στη λατρεία που τρέφουν στην Παναγία… Σε όλα τα σπίτια βλέπεις εικόνες της Παναγίας. Είναι ο φρουρός ή καλύτερα η νοικοκυρά του σπιτιού. Σ’ αυτήν την εικόνα στρέφουν το βλέμμα, όταν τους συμβεί κάτι κακό, ικετεύοντας τη βοήθειά της. Σ’ αυτήν απευθύνονται για να ευχαριστήσουν το Θεό, αν με τη δική της μεσολάβηση έλθει κάτι καλό στο σπιτικό τους… Ο ίδιος διαπίστωσα με πόση φυσικότητα, με πόση ευγλωττία και συγκίνηση μιλούν στις οικογενειακές τους κουβέντες γι’ αυτή τη βασίλισσα των Ουρανών».
(ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, τόμ. 10, Αθήνα 1974, σ. 150).
Στα σχολεία, ας αφήσουν οι δάσκαλοι τις «Φρικαντέλες τις μάγισσες, που μισούν τα κάλαντα και διώχνουν τα σκουπιδόπαιδα που τα ψέλνουν» (βιβλίο γλώσσας Ε’ Δημοτικού, α’ τεύχος, σελίδα 26-27), τις «συνταγές μαγειρικής» κι ας συλλαβίσουν στους μαθητές τους τα μυρίπνοα άνθη της παράδοσής μας. Να τους μάθουν και κάποιο «τραγούδι του Θεού», όπως μας κανοναρχεί και ο μπαρμπα-Αλέξανδρος ο Παπαδιαμάντης, το απολυτίκιο των Χριστουγέννων, το εξαίσιο κοντάκιον «Η Παρθένος σήμερον». Να μπει ο Χριστός στις τάξεις, να «ξεμουχλιάσουν» οι αίθουσες, να διασκορπιστούν οι αναθυμιάσεις της φραγκοεκπαίδευσης, στην οποία καταδικάσαμε τα παιδιά μας. (Εκπαίδευση που βγάζει «Ρωμανούς», εγωτικά μειράκια, μοσχοαναθρεμμένα από αξιολύπητους γονείς, «καταλληλα» για το παρανοϊκό κράτος).
Αυτές τις ημέρες οι μασκαράδες της τηλεοπτικής κερδεμπορίας, βάλθηκαν να μαγαρίσουν τα παιδιά με τις βρωμοδιαφημίσεις τρισάθλιων παιχνιδιών.
Αντί γιά το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, άνοιξαν τα σπήλαια του θεού μαμωνά της κατανάλωσης.
«Τέτοια μασκαριλίκια βλέπουν κι ακούνε τα παιδιά μας, κι η ψυχή τους πλάθεται “ελληνοπρεπώς”…. Κακόμοιρη Ελλάδα! Άλλες φορές παίδευες τον κόσμο κι έκανες παιδιά σου τους ξένους. Μα τώρα απόμεινες άκληρη, γιατί και τα δικά σου παιδιά δεν θέλουνε να σε ξέρουνε», βροντοφωνάζει ο Κόντογλου.
Ας προσθέσωκαι τα προφητικά, από το 1849, λόγια του περίφημου Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου, που έχουν διαχρονική και ετεροχρονική ισχύ. Ο Κοσμάς Φλαμιάτος στιγματίζει τους Ευρωπαίους, τους υιούς της ανομίας της Δύσεως, όπως τους ονομάζει, δηλαδή τους παράνομους και πονηρούς Ευρωπαίους, ως τους κύριους αίτιους κάθε «κρίσης» και γράφει: (Περιέχεται σε ομιλία που εκφώνησε, το 2013, η εξαιρετική καθηγήτρια Μαρία Μαντουβάλου, στην Ι.Μ. Οσίου Νικοδήμου- κάστρο πραγματικό της Ορθοδοξίας, που δεσπόζει στο όρος Πάικο του ν. Κιλκίς- κατά την επέτειο της Άλωσης της Πόλης).
«Ο υιός της ανομίας της Δύσεως είναι ο υπερόπτης, ο επηρμένος, αλαζονικός και υπερφίαλος απατεώνας και χλευαστής της χριστιανικής θρησκείας και δραστηριοποιείται, με ύπουλες κινήσεις, ώστε να ανεβάζει σε υψηλά αξιώματα και να επιβραβεύει με ανταμοιβές άτομα της απάτης και της διαφθοράς. Δεν αναπτύσσει δραστηριότητα μόνο για να ψηφίζονται νόμοι ολεθριότατοι, που προκαλούν καταστροφή, φθορά και αφανισμό, αλλά φροντίζει κρυφά με ύπουλες σκέψεις, μηχανορραφίες και δολοπλοκίες να καθιερώνονται πολιτικά συστήματα για την απονέκρωση και τον πλήρη μαρασμό της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της βιομηχανίας, της ναυτιλίας και του εμπορίου, ώστε με την γενική ένδεια, την έλλειψη των προς το ζην αναγκαίων, τη φτώχεια και την πλήρη καταστροφή, οικονομική και ηθική, αυτών που επιβουλεύεται και σκευωρεί σε βάρος τους, να μπορεί ο δόλιος να ενεργεί, ώστε να καταδυναστεύεται ο λαός, ενώ αυτός υποκρίνεται τον φίλο και σύμμαχο προκειμένου να διορθώσει τα επικείμενα δεινά, τις επαπειλούμενες συμφορές και δραστηριοποιείται έτσι, ώστε να φέρνει χρεοκοπία στα ταμεία, αλλά και να ενεργεί ύπουλα και δόλια, ώστε να επιβραβεύονται και να μισθοδοτούνται από το Ταμείο του κράτους και από τους ιδρώτες του επιβουλευόμενου λαού πολλά όργανα της προδοσίας».
.
Πηγή: Ακτίνες
Ομιλία του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη στην τηλεοπτική εκπομπή του BeeTV, που έγινε στις 7 Δεκεμβρίου 2014 με θέμα την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι.
Πηγή: Ορθόδοξος Λόγος
Νόµο τοῦ κράτους ἀποτελεῖ πλέον τό πολυσυζητηµένο «ἀντιρατσιστικό νοµοσχέδιο», µετά τήν ψήφισή του στίς 9 Σεπτεµβρίου 2014 ἀπό τό τµῆµα διακοπῆς τῶν ἐργασιῶν τῆς Βουλῆς. Ὁ “ἀντιρατσιστικός” νόµος ἔχει ἐπισήµως τίτλο καί ἀριθµό, εἶναι ὁ ν. 4285/2014 ὑπό τόν τίτλο «Τροποποίηση τοῦ ν. 927/1979 καί προσαρµογή του στήν ἀπόφαση-πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ τῆς 28ης Νοεµβρίου 2008 γιά τήν καταπολέµηση ὁρισµένων µορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισµοῦ καί ξενοφοβίας µέσῳ τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καί ἄλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. Ἅ΄ 191/10.09.2014).
Οἱ πολῖτες κινδυνεύουν νά καταστοῦν εὐάλωτα θύµατα τῆς αὐταρχικῆς ἄσκησης τῆς ποινικῆς ἐξουσίας ἐκ µέρους τῆς Πολιτείας!
ΜΕ ΤΟΝ «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟ» ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ!
Νόµο τοῦ κράτους ἀποτελεῖ πλέον τό πολυσυζητηµένο «ἀντιρατσιστικό νοµοσχέδιο», µετά τήν ψήφισή του στίς 9 Σεπτεµβρίου 2014 ἀπό τό τµῆµα διακοπῆς τῶν ἐργασιῶν τῆς Βουλῆς. Ὁ “ἀντιρατσιστικός” νόµος ἔχει ἐπισήµως τίτλο καί ἀριθµό, εἶναι ὁ ν. 4285/2014 ὑπό τόν τίτλο «Τροποποίηση τοῦ ν. 927/1979 καί προσαρµογή του στήν ἀπόφαση-πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ τῆς 28ης Νοεµβρίου 2008 γιά τήν καταπολέµηση ὁρισµένων µορφῶν καί ἐκδηλώσεων ρατσισµοῦ καί ξενοφοβίας µέσῳ τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καί ἄλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. Ἅ΄ 191/10.09.2014).
Στερεῖται ὅµως ὑποβάθρου, ἀφοῦ στήν οὐσία καταστρατηγεῖ τό Σύνταγµα. Τήν ἀντισυνταγµατικότητά του θά ἐπιχειρήσω νά καταδείξω στή συνέχεια ἔχοντας ὡς ὁδηγό τό ἴδιο τό Σύνταγµα, ἀλλά καί τό πόρισµα τῆς Κεντρικῆς Νοµοπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς ( στό ἑξῆς ΚΕΝΕ), ἡ ὁποία σηµείωσε ὅτι τό “ἀντιρατσιστικό” νοµοσχέδιο περιέχει ἀρκετές συνταγµατικά µή ἀνεκτές προτάσεις καί ἀοριστίες! Ἡ ἀντισυνταγµατικότητα ἐντοπίζεται, σέ πρώτη τοὐλάχιστον ἀνάγνωση, στήν καταστρατήγηση τῆς κατοχυρωµένης στό ἀρ. 7 τοῦ Συντάγµατος «ἀρχῆς τῆς νοµιµότητας», τῆς κατοχυρωµένης στό ἀρ. 14 ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης καί τῆς κατοχυρωµένης στό ἀρ. 16 ἐλευθερίας τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας.
Τό παρόν ἄρθρο µου περιορίζεται στήν ἀνάπτυξη τοῦ τρόπου θέσπισης καί τῶν ρυθµίσεων τοῦ “ἀντιρατσιστικού” νόµου σέ σχέση µέ τήν «ἀρχή τῆς νοµιµότητας». Τήν (µᾶλλον ἀνύπαρκτη!) σχέση του µέ τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης καί τήν ἐλευθερία τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας ἐπιφυλάσσοµαι νά ἀναλύσω, πρῶτα ὁ Θεός, σέ ἑπόµενο ἄρθρο.
Ὁ σχετικός προβληµατισµός ξεκινᾶ λοιπόν ἀπό τή διάταξη τῆς παρ. 1 τοῦ ἄρθρου 7 τοῦ Συντάγµατος, ὅπου προβλέπονται τά ἑξῆς: «Ἔγκληµα δέν ὑπάρχει, οὔτε ποινή ἐπιβάλλεται χωρίς νόµο πού νά ἰσχύει πρίν ἀπό τήν τέλεση τῆς πράξης καί νά ὁρίζει τά στοιχεῖα της. Ποτέ δέν ἐπιβάλλεται ποινή βαρύτερη ἀπό ἐκείνη πού προβλέπεται κατά τήν τέλεση τῆς πράξης». Μέ τή διάταξη αὐτή κατοχυρώνεται συνταγµατικά ἡ ἀρχή τῆς νοµιµότητας τῶν ἐγκληµάτων καί τῶν ποινῶν, ἡ ὁποία συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου. Κατοχυρωµένη εἶναι ἐπίσης ἡ ἀρχή αὐτή καί στήν Εὐρωπαϊκή Σύµβαση τῶν Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου, ἀλλά καί στό Διεθνές Σύµφωνο γιά τά Ἀτοµικά καί Πολιτικά Δικαιώµατα.
Κεντρικός ἄξονας ὅλων αὐτῶν τῶν διατάξεων εἶναι, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τήν ἀνωτέρω συνταγµατική πρόβλεψη, ἡ τέλεση πράξεως. Συµπεριφορά πού δέν ἔχει µετουσιωθεῖ σέ πράξη ἀπαγορεύεται νά στοιχειοθετήσει ἔγκληµα καί νά ἐπισύρει ποινή. Τό Ποινικό Δίκαιο δέν τιµωρεῖ τόν πολίτη γιά τίς σκέψεις, τά συναισθήµατα ἤ τό φρόνηµά του, ἀλλά µόνο γιά τίς πράξεις του. Τό ἄρθρο 1 τοῦ “ἀντιρατσιστικοῦ” νόµου τιµωρεῖ τή «δηµόσια ὑποκίνηση βίας ἤ µίσους». Ὄχι δηλαδή τό µῖσος αὐτό καθ’ ἑαυτό (σέ µία τέτοια περίπτωση ἡ διάταξη θά ἦταν ἀνυπόφορα ἀντισυνταγµατική), ἀλλά κάθε πράξη δηµόσιας ὑποκίνησης, πρόκλησης διέγερσης ἤ προτροπῆς σέ (ἄλλες) πράξεις ἤ ἐνέργειες πού µποροῦν νά προκαλέσουν διακρίσεις, µῖσος ἤ βία.
Τό δέ ἄρθρο 2 παρ. 1 τοῦ νόµου τιµωρεῖ τή δηµόσια ἐπιδοκιµασία ἤ κακόβουλη ἄρνηση ἐγκληµάτων γενοκτονιῶν, ἐγκληµάτων πολέµου, ἐγκληµάτων κατά τῆς ἀνθρωπότητας, τοῦ Ὁλοκαυτώµατος καί τῶν ἐγκληµάτων τοῦ ναζισµοῦ «ὅταν ἡ συµπεριφορά αὐτή ἐκδηλώνεται κατά τρόπο πού µπορεῖ νά ὑποκινήσει βία ἤ µῖσος (…). Σχετικά µέ τή νοµοθετική αὐτή ρύθµιση παρατηρεῖ ἡ ΚΕΝΕ: «Θά πρέπει νά ἐξηγηθεῖ στήν αἰτιολογική ἔκθεση µέ ποιό τρόπο ἡ κακόβουλη ἄρνηση ἑνός ἀπό τά ἐγκλήµατα αὐτά µπορεῖ νά διεγείρει σέ βιαιοπραγίες ἤ µῖσος κατά τῶν ὁµάδων πού προσδιορίζονται µέ τόν γενετήσιο προσανατολισµό ἤ τήν ταὐτότητα τοῦ φύλου. Διαφορετικά προτείνεται ἡ διαγραφή τῶν ὁµάδων αὐτῶν ἀπό τή συγκεκριµένη διάταξη». Ἡ αἰτιολογική ἔκθεση κάνει λόγο γιά πράξεις πρόσφορες νά ὁδηγήσουν στή θυµατοποίηση ὁµάδων ἤ προσώπων, χωρίς καµία ἄλλη ἐξήγηση.
Περαιτέρω, ἀπό τήν ἀρχή τῆς νοµιµότητας ἀπορρέουν µερικότερες ἀρχές, ἀπό τίς ὁποῖες θά µᾶς ἀπασχολήσουν ἐδῶ µόνο δύο, ἡ ἀρχή «κανένα ἔγκληµα, καµία ποινή χωρίς γραπτό νόµο» καί ἡ ἀρχή «κανένα ἔγκληµα, καµία ποινή χωρίς ὁρισµένο νόµο».
A΄ Ἡ ἀρχή «Κανένα ἔγκληµα, καµία ποινή, χωρίς γραπτό νόµο» καί ἡ ἀπόφαση-πλαίσιο τῆς Ε.Ε.
Μιλῶντας γιά «γραπτό νόµο» ἐννοοῦµε καταρχήν τόν τυπικό νόµο, δηλαδή τό νόµο πού ψηφίζεται σύµφωνα µέ τήν προβλεπόµενη στό Σύνταγµα διαδικασία ἀπό τή Βουλή καί µάλιστα κατά κανόνα ἀπό τήν Ὁλοµέλεια τῆς Βουλῆς. Μπορεῖ ὁ Ποινικός Νόµος νά θεσπίζεται καί ἀπό τό ἁρµόδιο διοικητικό ὄργανο, κατά ρητή ἐξουσιοδότηση τυπικοῦ νόµου. Ἀπαιτῶντας τό Σύνταγµα νά προέρχεται ὁ Ποινικός Νόµος ἄµεσα ἤ ἔµµεσα ἀπό τή Βουλή διασφαλίζει τή δηµοκρατική θεµελίωση τῆς ποινικῆς ἐξουσίας τῆς Πολιτείας: ἡ ποινή, ὡς τό δραστικότερο µέσο κρατικοῦ καταναγκασµοῦ, πρέπει νά βασίζεται σέ ἀπόφαση τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Λαοῦ. Σέ ὁρισµένες περιπτώσεις ὅµως, ὅπως συµβαίνει µέ τόν “ἀντιρατσιστικό” νόµο, ἡ ποινή βασίζεται σέ ἀπόφαση-πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὁπότε τίθεται ζήτηµα δηµοκρατικῆς θεµελίωσής της. Γιά νά γίνει κατανοητό τό πρόβληµα χρήσιµο θά ἦταν στό σηµεῖο αὐτό νά δοῦµε συνοπτικά τί εἶναι ἡ ἀπόφαση-πλαίσιο.
Πρόκειται γιά πράξη τοῦ Συµβουλίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης πού υἱοθετεῖται στόν τοµέα τῆς «ἀστυνοµικῆς καί δικαστικῆς συνεργασίας σέ ποινικές ὑποθέσεις» καί ἔχει ὡς στόχο τήν προσέγγιση τῶν νοµοθετικῶν διατάξεων τῶν κρατῶν-µελῶν. Ἐφόσον ἡ ἀπόφαση-πλαίσιο λαµβάνεται ἀπό τό Συµβούλιο παρουσιάζει τό λεγόµενο δηµοκρατικό ἔλλειµµα, διότι συνιστᾶ ἔκφραση τῶν ὑπουργῶν τῶν κρατῶν-µελῶν καί ὄχι τῶν ἄµεσα ἐκλεγµένων ἐκπροσώπων τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν. Τό δηµοκρατικό αὐτό ἔλλειµµα ἀναπληρώνεται ὡς ἑξῆς: ἡ ἀπόφαση δέν ἔχει ἄµεσο ἀποτέλεσµα, δέν ἀποτελεῖ δηλαδή ἄµεσα µέ τήν ἔκδοσή της µέρος τοῦ ἐθνικοῦ δικαίου τῶν κρατῶν µελῶν, ἀλλά τά νοµοθετικά ὄργανα τῶν τελευταίων ὑποχρεοῦνται νά ψηφίσουν νόµο γιά τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν πού αὐτή θέτει. Ὁ Ποινικός Νόµος, δηλαδή, πού στηρίζεται σέ ἀπόφαση-πλαίσιο στήν οὐσία ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ἐκτελεστική ἐξουσία καί µόνο ἔµµεσα θεµελιώνεται δηµοκρατικά. Στήν περίπτωση δέ τοῦ “ἀντιρατσιστικοῦ” νόµου καί αὐτή ἀκόµα ἡ ἔµµεση δηµοκρατική θεµελίωση εἶναι σαθρή.
Στήν ὀνοµαστική ψηφοφορία πού διενεργήθηκε γιά τά τρία πρῶτα καί κυριότερα ἄρθρα του τά δύο πρῶτα ψηφίστηκαν ἀπό πενῆντα ὀκτώ βουλευτές, ἐνῷ τό τρίτο ἀπό ἑξῆντα. Στό σηµεῖο αὐτό θά πρέπει νά σηµειώσουµε ὅτι τό τµῆµα διακοπῶν τῆς Βουλῆς ἀποτελεῖται ἀπό ἑκατό βουλευτές. Τό δέ ἄρθρο 70 τοῦ Συντάγµατος ὁρίζει στήν παράγραφο 5 ὅτι «Γιά νά λάβουν ἀπόφαση τό κατά τό ἄρθρο 71 Τµῆµα (διακοπῆς τῶν ἐργασιῶν τῆς Βουλῆς) καί οἱ διαρκεῖς κοινοβουλευτικές ἐπιτροπές, ὅταν ἀσκοῦν νοµοθετικό ἔργο (…), ἀπαιτεῖται πλειοψηφία πού δέ µπορεῖ νά εἶναι µικρότερη ἀπό τά δύο πέµπτα τοῦ ἀριθµοῦ τῶν µελῶν τους». Ἀπό τά ἀνωτέρω γίνεται εὔκολα κατανοητό τό γιατί ὁ “ἀντιρατσιστικός” νόµος εἰσήχθη πρός ψήφιση στό Τµῆµα διακοπῆς τῶν ἐργασιῶν τῆς Βουλῆς: ὥστε νά εἶναι τυπικά σύµφωνος µέ τό Σύνταγµα καί νά δεσµεύει τούς Ἕλληνες πολῖτες –ἀπειλῶντας τους µέ ποινές ὕψους ἕως πέντε ἐτῶν- ἐνῷ ψηφίστηκε µόλις ἀπό τό ἕνα πέµπτο τῶν ἐκπροσώπων τους!
Οἱ πολιτικοί µας ὑποστηρίζουν, ὅτι εἶναι ὑποχρεωτική καί ἀναπόφευκτη ἡ δέσµευση αὐτή τῶν πολιτῶν ἀπό τόν ἐν λόγῳ νόµο, διότι ἡ Ἑλλάδα δεσµεύεται ἀπό τίς ἀποφάσεις-πλαίσιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Αὐτή εἶναι ἡ µισή ἀλήθεια. Οἱ ἀποφάσεις-πλαίσιο δεσµεύουν µέν τά κράτη-µέλη, ἀλλά µόνο ὡς πρός τό ἐπιδιωκόµενο µέ αὐτές ἀποτέλεσµα. Ἀφήνουν στήν ἁρµοδιότητα τῶν ἐθνικῶν ἀρχῶν τήν ἐπιλογή τοῦ τύπου καί τῶν µέσων ἐπίτευξής του. Δέν ἦταν ὑποχρεωµένη ἡ Ἑλλάδα νά υἱοθετήσει αὐτούσια τήν ἀπόφαση-πλαίσιο «γιά τήν καταπολέµηση ὁρισµένων µορφῶν ρατσισµοῦ καί ξενοφοβίας» (µιά ἁπλῆ ἀντιπαραβολή τοῦ κειµένου τοῦ νόµου πρός τό κείµενο τῆς ἀπόφασης ἀρκεῖ γιά νά διαπιστωθεῖ ὅτι τό πρῶτο συνιστᾶ κατά βάση ἀντιγραφή τοῦ δεύτερου). Μποροῦσε ὁ Ἕλληνας νοµοθέτης νά θεωρήσει ὅτι τό ὑπάρχον νοµοθετικό πλαίσιο ἐπαρκεῖ γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ στόχου τῆς ἀπόφασης-πλαίσιο καί νά προβεῖ µόνο σέ συµπληρώσεις του.
Τοῦτο τονίζει ἡ ΚΕΝΕ στίς παρατηρήσεις τῆς ἐπί τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νοµοσχεδίου: «Ἡ Ἐπιτροπή ἔχει τή γνώµη ὅτι τό ὑπάρχον νοµικό πλαίσιο µέ ἐπάρκεια ἀντιµετωπίζει τά περισσότερα ἀπό τά θέµατα τοῦ ὑπό ἐπεξεργασία σχεδίου νόµου. Εἰδικότερα σέ ἐπίπεδο ἐθνικοῦ δικαίου ὁ κοινός ποινικός νοµοθέτης µέ σειρά ποινικῶν διατάξεων, εἴτε αὐτοτελῶς, εἴτε µέ προσθῆκες σέ ἄλλους νόµους ἀντιµετώπισε τά ἐν λόγῳ θέµατα». Παραθέτει στή συνέχεια τίς διατάξεις αὐτές καί καταλήγει: «Ἑποµένως, ἡ νέα ἐπέµβαση τοῦ νοµοθέτη στόν τοµέα τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου θά µποροῦσε νά περιοριστεῖ στήν κάλυψη ἐνδεχοµένων κενῶν τοῦ ὑφισταµένου νοµικοῦ πλαισίου (…). Ἡ ἐπέµβαση αὐτή νοµοτεχνικά ὀρθότερο εἶναι νά γίνει µέ ἀντίστοιχες τροποποιήσεις ἤ προσθῆκες στό ν. 927/1979 καί αὐτό γιατί, σύµφωνα µέ βασική ἀρχή τῆς καλῆς νοµοθέτησης, κάθε νοµοθετική ρύθµιση, ἀνεξάρτητα ἄν εἶναι ἀκέραιη ἤ ἀποσπασµατική, προορίζεται νά ἐνταχθεῖ στό ὑπάρχον νοµικό σύστηµα».
Σέ κάποιες µάλιστα περιπτώσεις ὁ ἀντιρατσιστικός νόµος παρέχει µεγαλύτερη «προστασία» ἀπό αὐτήν πού ἀξιώνεται µέ τήν ἀπόφαση-πλαίσιο. Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση συνιστᾶ τό πεδίο ἐφαρµογῆς τοῦ νόµου, τά ἐγκλήµατα δηλαδή πού ἐµπίπτουν στίς ρυθµίσεις του. Ἡ ἀπόφαση ὁρίζει (ἀρ. 1 παρ.1) ὅτι: «Κάθε κράτος µέλος λαµβάνει τά ἀναγκαῖα µέτρα ὥστε νά ἐξασφαλίσει ὅτι τιµωροῦνται οἱ ἀκόλουθες ἐκ προθέσεως τελούµενες πράξεις: α) ἡ δηµόσια ὑποκίνηση βίας ἤ µίσους πού στρέφεται κατά ὁµάδας προσώπων ἤ µέλους ὁµάδας, πού προσδιορίζεται βάσει τῆς φυλῆς, τοῦ χρώµατος, τῆς θρησκείας, τῶν γενεαλογικῶν καταβολῶν ἤ τῆς ἐθνικῆς ἤ ἐθνοτικῆς καταγωγῆς». Δέν ἀποκλείει τή δυνατότητα κάθε κράτους µέλους νά ἐπεκτείνει τήν ἐφαρµογή τῆς διάταξής της αὐτῆς καί σέ ὁµάδες πού προσδιορίζονται βάσει ἄλλων κριτηρίων. Ὁ Ἕλληνας νοµοθέτης, κάνοντας χρήση τῆς δυνατότητας αὐτῆς ἐπεκτείνει τό πεδίο ἐφαρµογῆς τοῦ παραπάνω ἄρθρου σέ ἐγκλήµατα πού ἀπευθύνονται εἰς βάρος προσώπων ἤ ὁµάδων πού προσδιορίζονται βάσει τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισµοῦ, τῆς ταυτότητας φύλου ἤ τῆς ἀναπηρίας! Η ΚΕΝΕ χαρακτηρίζει τήν ἐχθρική συµπεριφορά σέ βάρος τῶν ὁµάδων αὐτῶν ὡς «ἕνα εἶδος κοινωνικοῦ ρατσισµοῦ».
Ἐπίσης, ἡ ἀπόφαση στό ἀρ. 8 ἀξιώνει ἀπό τά κράτη-µέλη νά λαµβάνουν τά ἀναγκαῖα µέτρα, ὥστε νά ἐξασφαλίσουν ὅτι οἱ ἔρευνες σχετικά µέ τίς πράξεις πού ἀναφέρονται στά ἄρθρα 1 καί 2 ἤ ἡ δίωξή τους δέν ἐξαρτῶνται ἀπό ἀναφορά ἤ καταγγελία τοῦ θύµατος (αὐτή εἶναι ἡ ἔννοια τῆς αὐτεπαγγέλτως διενεργούµενης ἔρευνας ἤ δίωξης), τουλάχιστον στίς σοβαρότερες περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ἡ πράξη ἔχει τελεστεῖ στήν ἐπικράτειά τους. Τό ἄρθρο 5 παρ. 1 τοῦ νόµου προβλέπει τήν αὐτεπάγγελτη δίωξη ὅλων τῶν πράξεων πού περιγράφονται σέ αὐτόν, καθώς καί τῶν ἐγκληµάτων πού τελοῦνται συνεπείᾳ αὐτῶν. Ὡς δικαιολογητικός λόγος τῆς νοµοθετικῆς αὐτῆς ἐπιλογῆς ἀναφέρεται στήν αἰτιολογική ἔκθεση τοῦ νόµου (ἀλλά καί στήν ἀπόφαση) τό ὅτι τά θύµατα «εἶναι συχνά ἰδιαιτέρως εὐάλωτα καί διστάζουν νά κινήσουν δικαστικές διαδικασίες».
β΄ Ἡ ἀρχή «Κανένα ἔγκληµα, καµία ποινή χωρίς ὁρισµένο νόµο».
Ἡ ἀρχή αὐτή ἀφορᾶ τήν περιγραφή τῶν στοιχείων τοῦ ἐγκλήµατος καί τήν πρόβλεψη τῆς ποινῆς στόν Ποινικό Νόµο καί ἀξιώνει νά εἶναι αὐτός εἰδικά, ἀναλυτικά καί µέ σαφήνεια διατυπωµένος. Τό Σύνταγµα τῆς δίνει ἰδιαίτερη ἔµφαση, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ ρητά νά ὁρίζει ὁ νόµος τά στοιχεῖα τῆς ἐγκληµατικῆς πράξης. Δικαίως, ἀφοῦ ἡ σηµασία της εἶναι καίρια γιά δύο λόγους: πρῶτον, διότι ἐπιτρέπει στόν πολίτη νά γνωρίζει ποιά ἀκριβῶς συµπεριφορά ἀπαιτεῖ ἀπό αὐτόν ἡ πολιτεία καί νά ρυθµίσει ἀναλόγως τή δράση του. Καί δεύτερον, διότι συνιστᾶ «ἀνάχωµα» ἐναντίον τῆς αὐθαίρετης ἄσκησης τῆς ποινικῆς ἐξουσίας τῆς Πολιτείας καί ἐγγυᾶται τήν προστασία τῶν ἀτοµικῶν ἐλευθεριῶν.
Ὅπως καί παραπάνω σηµειώσαµε, ἡ ΚΕΝΕ ἐντόπισε στό κείµενο τοῦ νόµου ἀρκετές συνταγµατικά µή ἀνεκτές ἀόριστες ἔννοιες. Μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ µίσους («παροτρύνει, προκαλεῖ ἤ διεγείρει σέ πράξεις πού µποροῦν νά προκαλέσουν διακρίσεις, µῖσος ἤ βία»), ἀλλά καί ἡ ἔννοια τῆς θρησκείας («κατά προσώπου ἤ ὁµάδας προσώπων πού προσδιορίζονται µέ βάση… τή θρησκεία»). Η ΚΕΝΕ παρατηρεῖ ὅτι «οἱ ἔννοιες αὐτές πρέπει, εἴτε µέ συγκεκριµένους χωριστούς ὁρισµούς, ἤ στό ἴδιο περιεχόµενο τῶν διατάξεων νά ἀποσαφηνισθοῦν καί νά ἐξειδικευθοῦν ἤ νά ἀντικατασταθοῦν, ὥστε νά µήν ἐλλοχεύει κάθε φορά ὁ κίνδυνος νά παρερµηνευθοῦν καί νά ἐφαρµοσθοῦν σέ περιπτώσεις πού δέν ἦταν στούς σκοπούς οὔτε τῆς Ἀπόφασης, οὔτε τοῦ ἐσωτερικοῦ νοµοθέτη».
Ἀντίστοιχα γιά τίς ἔννοιες τοῦ «σεξουαλικοῦ προσανατολισµοῦ καί τῆς «ταὐτότητας φύλου» («κατά προσώπων ἤ ὁµάδας προσώπων πού προσδιορίζονται µέ βάση…τό σεξουαλικό προσανατολισµό, τήν ταὐτότητα φύλου…») σηµειώνει ὅτι «καί στήν περίπτωση αὐτή πρέπει νά ὑπάρξει ἐξειδίκευση τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν, τουλάχιστον στήν αἰτιολογική ἔκθεση, γιατί ὑπάρχει σοβαρό ἐνδεχόµενο καί ἄλλες ὁµάδες ἀπό ἐκεῖνες πού πιθανόν θέλει νά προστατεύσει ἡ νοµοθετική παρέµβαση ἐπικαλούµενοι τό γενετήσιο (σεξουαλικό κατά τήν αἰτιολογική ἔκθεση καί τό νόµο) προσανατολισµό τους νά ἐπιδιώξουν τήν ἐφαρµογή τῆς διάταξης. Τό ἴδιο ἰσχύει καί ὡς πρός τήν ἀποσαφήνιση τῆς ἔννοιας τῆς “ταὐτότητας τοῦ φύλου”».
Μέ ἄλλα λόγια, στίς δύο τελευταῖες αὐτές παρατηρήσεις της ἡ ΚΕΝΕ ἐπισηµαίνει τόν κίνδυνο νά ὑπάρξει κατάχρηση τοῦ νόµου λόγω τῶν ἀόριστων ἐννοιῶν πού προαναφέρθηκαν. Ἡ κατάχρηση αὐτή θά ἔχει ὡς συνέπεια νά µπλεχτοῦν στά «γρανάζια» τοῦ µηχανισµοῦ ποινικῆς καταστολῆς πρόσωπα πού δέ θά ἔχουν διαπράξει κανένα ἔγκληµα. Νά στιγµατισθοῦν ἀδίκως τά πρόσωπα αὐτά ὡς ἐγκληµατίες καί νά στερηθοῦν ἀδίκως τήν προστατευόµενη ἀπό τό ἄρθρο 5 παρ. 3 τοῦ Συντάγµατος προσωπική τους ἐλευθερία. Ὁ νοµοθέτης καµία σηµασία δέν ἔδωσε στίς ἐπισηµάνσεις τῆς ΚΕΝΕ σχετικά µέ αὐτόν τόν τόσο σοβαρό κίνδυνο. Ὥστε λοιπόν ἡ Πολιτεία νοιάζεται µόνο γιά τά “ἰδιαίτερα εὐάλωτα” θύµατα τῶν ἐκδηλώσεων ρατσισµοῦ καί ξενοφοβίας! Ἀδιαφορεῖ προκλητικά γιά τούς πολῖτες πού κινδυνεύουν νά καταστοῦν εὐάλωτα θύµατα τῆς αὐταρχικῆς ἄσκησης τῆς ποινικῆς ἐξουσίας ἐκ µέρους της! Καί ἔχει τό θράσος νά ἀναφέρεται –στήν ἴδια µάλιστα τήν αἰτιολογική ἔκθεση τοῦ “ἀντιρατσιστικοῦ” νόµου- στά δικαιώµατα τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας καί στό συνταγµατικά κατοχυρωµένο σεβασµό καί τήν προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου!
Ἀγγελική Εὐθ. Ζώη
Νοµικός
..
- Δηµοσιευµένη ἠλεκτρονικά σέ http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008F0913&rid=1
- Δηµοσιευµένο ἠλεκτρονικά σέ http://to-synoro.blogspot.com/2013/05/blog-post_2708.html
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 148 Δεκέμβριος 2014
Πηγή: Αβέρωφ
