Και μόνο στη σκέψη ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται επί τριάντα οκτώ έτη παράλυτος και δεμένος στο κρεβάτι της ασθενείας η καρδιά συγκλονίζεται.

Πώς αλήθεια αντέχουν κάποιοι αδελφοί μας καρφωμένοι σ’ αυτόν τον σταυρό της αναπηρίας! Τι είδους υπομονή χρειάζεται, όταν κανείς κοντεύει να αγανακτήσει, σαν χρειασθεί από μια απλή γρίπη να κλεισθεί για λίγες ημέρες στο σπίτι.

Εκεί όμως που κάνει να πονά κανείς περισσότερο είναι όχι γιατί είναι άρρωστος, αλλά γιατί να μην έχει δίπλα του έναν άνθρωπο, μια ψυχή που θα του σπογγίσει τον ιδρώτα του μετώπου ή θα τον δροσίσει με ένα «ποτήριον ψυχρού ύδατος». Και βγαίνει δικαίως το παράπονο αναμεμιγμένο με την έμπονη προσευχή από τα τρεμάμενα χείλη του χτυπημένου κoρμιού: «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω».

«Άνθρωπον ουκ έχω»! Ένα παράπονο διαχρονικό και παγκόσμιο. Ένα παράπονο που ξεπερνά τους φυλετικούς και εθνικούς διαχωρισμούς. Μια φράση κοινή μέσα στους χώρους των ποικίλων θρησκευμάτων μα αλίμονο ένα παράπονο που αντηχεί και στον χώρο της Εκκλησίας.

Όταν μάλιστα κατά καιρούς ο άγγελος του Θεού κατέρχεται για ν’ «αναταράξει το νερό της κολυμβήθρας» όταν δηλ. η αγάπη του Θεού προσφέρει κατά καιρούς και για τους λόγους τους οποίους ο Ίδιος γνωρίζει σε κάποιες ανήμπορες υπάρξεις την θεραπεία Του, οπωσδήποτε ο Άγιος Άγγελος επιστρέφοντας στον θρόνο του Θεού θα μεταφέρει γεμάτη την «χρυσή φιάλη με τις προσευχές» (Αποκ. Ε΄8), και κυρίως το παράπονο «άνθρωπον ουκ έχω».

Φυσικά, ο Κύριος λυπήθηκε τον έρημο και αβοήθητο εκείνον άνθρωπο της Ευαγγελικής περικοπής, του χάρισε αμέσως την υγεία και του συνέστησε να πάρει στον ώμο το κρεβάτι του και να βαδίζει υγιής πλέον και ελεύθερος.

Το θαύμα ήταν καταπληκτικό. Ο πρώην παραλυτικός μπροστά σε όλους, εντελώς υγιής, έλαβε το κρεβάτι του πόνου και έφυγε. Δείγμα αυτό της Θεότητος του Κυρίου Ιησού. Αλλά, ακόμα και όταν φαίνεται, πως ο Θεός αργεί να μας χαρίσει αυτό που του ζητούμε, τούτο δε σημαίνει ότι δεν μας ακούει ή ότι, αλλοίμονο, δεν μπορεί να μας χαρίσει εκείνο που του ζητούμε, αλλά ότι θα μας το δώσει εάν είναι προς το συμφέρον μας, όταν η αγάπη του κρίνει.

Και αυτό μεν αφορά τον ίδιο τον Θεό. Εκείνο όμως το οποίο εμείς οφείλουμε είναι, εάν βρισκόμαστε στην περίπτωση, ή σε παραπλήσια του παραλυτικού, να δείχνουμε υπομονή, πίστη και ελπίδα. Εάν πάλι έχουμε ακόμα την υγεία, να γινόμαστε, όσο το δυνατόν φύλακες άγγελοι στους ανήμπορους αδελφούς μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Αυτός που ομίλησε περισσότερο όλων των Αγίων και εκήρυξε κατά μοναδικό τρόπο την έμπρακτη αγάπη, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μέσα σε μια ζωντανή και ρεαλιστική του ομιλία, ακριβώς επάνω στο θέμα αυτό θα ρωτήσει: «Είσαι πτωχός και δεν έχεις τίποτε να προσφέρεις στον ασθενή; Τότε, πρόσφερε τον εαυτό σου, κάμε μία επίσκεψη και με τα λόγια της αγάπης σου δος του παρηγορίαν. Δεν διαθέτεις χρήματα; Έχεις όμως πόδια, διά να τον επισκεφθείς, λόγια διά να τον παρηγορήσεις. Έμπα μέσα στο σπίτι, πες του δυο λόγια παρηγοριάς, διώξε την αθυμίαν του, κάμε τον εύθυμον και περισσότερο υπομονετικόν».

Αυτά κηρύττει ο Άγιος, που βίωνε την Ευαγγελική αγάπη και ομολογουμένως η φλόγα του κηρύγματός του λιώνει τους πάγους της αδιαφορίας και ζεσταίνει «τα πνευματικά λάδια της καρδιάς», για να μνησθούμε στο σημείο αυτό και των λόγων του Οσίου Γέροντος Παϊσίου.

Όντως, η διαλεκτική αυτή μας αφήνει όλους αναπολόγητους, είτε βρισκόμαστε στις περιπτώσεις των κατεχόντων υλικά αγαθά, είτε ακόμα και στις ακραίες περιπτώσεις των μη εχόντων «πού την κεφαλήν κλείναι».

Αλλ' ας περάσουμε στη συνέχεια να δούμε το θέμα της αγάπης, προσφοράς και διακονίας των αδελφών, μέσα από ένα υψηλότερο οπτικό πεδίο της χάριτος. Από την κορυφή της προσφοράς της Ίδιας της αλήθειας. Όταν δηλ. ο άνθρωπος προσφέρει στον συνάνθρωπο Αυτόν τον Ίδιον τον Χριστό!

Πρόκειται για τις ελάχιστες, αλλά φωτεινές εκείνες των περιπτώσεων που κάποιοι άνθρωποι, φέροντας στην ύπαρξή τους την «σφραγίδα της δωρεάς», ανοίγονται στην πνοή του Αγίου Πνεύματος και ως άλλοι άγγελοι, μεταφέρουν στους διψασμένους και κατατσακισμένους από την άγνοια και την αμαρτία ανθρώπους, την αλήθεια του Θεού. Άλλωστε, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται κάποια ανάγκη, ακόμα και αυτού του άρτου και ύδατος, δεν λαχταρά, παρά τον ίδιο τον Θεό.

Και τέτοιες εξαιρετικές προσωπικότητες μέσα στις χρυσές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, είναι οι εορταζόμενοι στις 11 του μηνός Μαΐου, Θεσσαλονικείς αυτάδερφοι άγιοι, Ισαπόστολοι και φωτιστές των Σλάβων, Κύριλλος και Μεθόδιος.

Αξίζει να μελετήσει κάνεις τον βίο και την πολιτεία τους. Εκεί θα θαυμάσει όχι μόνο το καθ' αυτό Ιεραποστολικό τους έργο, την διάδοση δηλ. της Αγίας μας Ορθοδοξίας στα μέρη που πέρασαν, αλλά και αυτό το εκπολιτιστικό τους έργο, αφού έφερναν μαζί τους και σκόρπιζαν την κορυφή του αυθεντικού Ελληνικού-Βυζαντινού Πολιτισμού.

Επίσης σ' αυτούς οφείλεται και το ότι έδωσαν στους λαούς που επισκέφθηκαν το αλφάβητο. Ότι έβαλαν τη σλαβική γλώσσα στη θεία λατρεία και ακόμα ότι μετέφεραν στα σλαβικά την Αγία Γραφή, τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία. Όλα αυτά, όπως κατανοούμε, αποτελούν ένα πολύ μεγάλο έργο και κατόρθωμα. Εκκλησιαστικό και πολιτιστικό, που δεν είναι εύκολο να το εκτιμήσουμε στις πραγματικές του διαστάσεις.

Όταν μάλιστα προστεθεί ότι ο δρόμος τους δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά γεμάτος από τα αγκάθια των εμποδίων και των πειρασμών, τότε κάπως αισθανόμαστε τι φλόγα ήταν εκείνη που εφλόγιζε την Ορθόδοξη και Ελληνική τους καρδιά, τόσο για την αγάπη και την δόξα του Χριστού, όσο και για την αγάπη και διακονία των αδελφών.

Καθώς μελετάει τώρα κανείς την Ευαγγελική περικοπή, από την μια αισθάνεται να χτυπούν τη συνείδησή του τα καρφιά του παραπόνου «άνθρωπον ουκ έχω», και από την άλλη, ρίχνοντας το βλέμμα του στα βάθη της ένδοξης Βυζαντινής Ιστορίας με την παγκόσμια προσφορά, ένα κύμα θλίψεως αισθάνεται να ανέρχεται μέσα από την καρδιά κι ένα ερώτημα εξέρχεται απ' τα χείλη: «Γιατί σήμερα αυτή η μιζέρια; Γιατί κινδυνεύουμε να χάσουμε την πορεία μας και τον στόχο μας, μέσα στις μικρότητες και στην αδιαφορία προς τον ανθρώπινο πόνο και την υπαρξιακή δίψα;».

Και γιατί η ποιμένουσα Εκκλησία, δείχνει μια τέτοια στενοκαρδία, μεταθέτοντας την αξία από τα πρώτιστα στα ήσσονος σημασίας θέματα; Έφυγαν οι αετοί του πνεύματος από την Πατρίδα μας και την τοπική Εκκλησία της Ελλάδος; Μήπως κάποιοι αισθάνθηκαν ότι η «αδελφική και πατρική αγάπη» τους ψαλιδίζει τα φτερά και αναγκάζονται προς καιρόν να διαβιούν «ως νυκτικόρακες εν οικοπέδω» ή να αγρυπνούν «ως στρουθία μονάζοντες επί δώματι»;     (Ψαλμ. ΡΑ' 7-8).

Μήπως και πάλι ο Ιούδας εργάζεται «σχέδιον άνομον» και η κλίκα του νομίζει ότι θα κυριαρχήσει ή ότι θα αλλοιώσει το αγωνιστικό, το μοναχικό, το ποιμαντικό και Ιεραποστολικό στόχο και σκοπό της Εκκλησίας;

Εάν ναι, το μόνο που θα κατορθώσουν ορισμένοι ν΄ αποδείξουν για ακόμα μία φορά είναι το πόσο φαντασμένοι και κυρίως ανόητοι είναι.

Αφού λοιπόν συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη της έμπρακτης αγάπης προς τους αδελφούς και ιδίως προς τους πάσχοντας, αφού διώξουμε την αχλήν της μεμψιμοιρίας και το πνεύμα της στενοκαρδίας για τα τρέχοντα και την θλίψη για την ένοχη σιωπή των Εκκλησιαστικών αρχόντων, αφού θρηνήσουμε για το κατάντημα της ελλείψεως αυθεντικής Ιεραποστολικής διαθέσεως της Εκκλησίας μας, ας κλείσουμε το πτωχό μας κείμενο με τις φωτεινές μορφές των δύο Αγίων Ιεραποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Γράφει χαρακτηριστικά ο I. Leger : «Όποιος ασχολήθηκε λίγο με την Ιστορία των Σλάβων, όποιος ταξιδεύει στις χώρες τους, γνωρίζει ότι πάντοτε ευρίσκουμε τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο να περιΐπτανται, τρόπον τινά, επάνω από τις ρίζες του σλαϋισμού. Εκτός ίσως της Πολωνίας, η οποία εκυριαρχείτο από τις δυτικές επιδράσεις, σε όλες τις σλαβικές χώρες, στο Αγράμ και στην Πράγα, στο Βελιγράδι και στη Μόσχα, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος θεωρούνται ως εθνικοί προστάτες. Οι επιστήμονες γράφουν την Ιστορία τους, ο λαός τους σέβεται, η Ορθόδοξος Εκκλησία καυχάται, (ο Παπισμός τους εκμεταλλεύεται, η παρένθεση δική μας), οι πολιτικοί αναπολούν την μνήμη τους και βλέπουν σ' αυτούς το σύμβολο της ηθικής ενότητος, την οποίαν οραματίζονται για την φυλή τους».

Είθε οι ευχές τους να μας αφυπνίσουν και να μας συνοδεύουν πάντοτε. Αμήν.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/05/blog-post_10.html 

Είμαι άσφαλισμένος, εχω άσφάλεια ζωής, έχω ασφαλισμένο τό αύτοκίνητό μου». Φράσεις συνηθισμένες, φράσεις πού τις λέ­με ή τις άκούμε συχνά στή ζωή μας. Μέσα στον τα­ραγμένο και μεταβαλλόμενο κόσμο μας ή καταφυγή σέ ύπηρεσίες, πού ύπόσχονται και παρέχουν κάποιου είδους άσφάλεια, γίνεται όλο και περισσότε­ρο έπιτακτική και άπό πολλούς θεωρείται άπολύτως αναγκαία.

'Άλλωστε και οί άσφαλιστικές έταιρείες σ' αύτό τό γενικευμένο αίσθημα άνασφάλειας βασίζονται και έπενδύουν, προσπαθώντας νά πείσουν όλο και περισσοτέρους ανθρώπους νά ύπογράψουν κάποια σύμβαση μαζί τους, καί μάλιστα σύμβα­ση όσο γίνε­ται μεγαλύτερη καί γιά περισσότερες ύπηρεσίες.

Μέ βά­ση τή σύμβαση, ό άσφαλιζό μένος πληρώνει στήν έταιρεία κατά τακτά χρονικά διαστήματα ένα χρηματικό ποσό, καί ή ασφαλιστική έταιρεία άναλαμβάνει τήν ύποχρέωση νά απο­ζημιώσει τόν άσφαλισμένο μέ το άντίστοιχο ποσό χρημάτων γιά ζημιά πού τυχόν θά ύποστεί, ή νά καλύψει κάποια έξοδά του γιά καταστάσεις πού προ­βλέπονται στό συμβόλαιο του.

Είναι φα­νερό ότι αύτού τού είδους οί άσφάλειες έχουν περιορισμένη δυνατότητα προστασίας και άφορούν τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πού έχουν συμφωνηθεί.

Τί γίνεται όμως γιά τούς τόσους κινδύνους πού ξεπερνούν τήν περιορι­σμένη προστασία των άσφαλιστικών εταιρειών; Δέν ύπάρχει κάποια άλλου είδους άσφάλεια πού νά παρέχει πλήρη προστασία στόν άνθρωπο; Ασφά­λεια πού νά καλύπτει όλες τις πτυχές της ζωής; Υπάρχει! Είναι ή άσφάλεια πού παρέχει ό παντοδύναμος και πανάγαθος Δημιουργός και πάνσοφος Κυβερνήτης τής ζωής μας, ό Θεός. Είναι άπόλυτη άσφάλεια, έναντι παντός κινδύνου και χωρίς ύποχρέωση καταβολής άσφαλίστρων. Ένα μόνο πρά­γμα άπαιτείται γιά νά τήν άποκτήσει ό άνθρωπος: ή πίστη!

Έχεις τήν πίστη; Εναποθέτεις μέ έμπιστοσύνη τή ζωή σου, τήν οίκογένειά σου, όλες τις ύποθέσεις σου στά χέρια του Θεού; Τά έχεις όλα! Δέν θά σέ έγκαταλείψω, λέει ό Θεός στόν ψαλμωδό και βασιλέα Δαβίδ και σέ κάθε πιστό χριστιανό, άλλά θά έξακολουθώ νά σέ συνετίζω και νά σέ συνοδεύω στό δρό­μο πού πρέπει νά βαδίζεις. Οί οφθαλμοί μου δέν θά άποσπασθοΰν άπό σένα, άλλά θά είναι προσηλωμένοι και στηριγμένοι έπάνω σου, γιά νά σέ προστα­τεύουν και σέ προφυλάσσουν άπό κάθε κίνδυνο (βλ. Ψαλμ.λα' [31] 8).

Ό πιστός χριστιανός μπορεί κάποτε νά πορεύεται σέ άπόκρημνα μονοπάτια, νά άντιμετωπίζει δηλαδή πειρασμούς, δοκιμασίες και προβλήματα με­γάλα. Μπορεί νά φτάσει σέ σημείο νά κινδυνεύει και αύτή ή ζωή του, τό μέλ­λον των παιδιών του και τής οικογενεί­ας του. Άλλοτε πάλι μπορεί νά κληθεί νά δώσει λύση σέ δυσεπίλυτα άνθρωπίνως προβλήματα τής έργασίας του, τής έπαγγελματικής σταδιοδρομίας των παιδιών του και νά διαπιστώνει ότι βρί­σκεται σέ άδιέξοδο, ότι κινδυνεύει. Νά ή ώρα τής πίστεως! 'Άς μήν άπογοητεύεται σ' αύτές τις δύσκολες, τις κρίσι­μες περιστάσεις. Έχει ισχυρό προστά­τη και ύπερασπιστή τής ζωής του. Έχει πάνσοφο και παντοδύναμο Κυβερνήτη τής ζωής του. Έχει προστάτη του τον Δημιουργό του. Μέ τήν πανσοφία Του ό Θεός θά βρει και θά δώσει τις κατάλληλες λύσεις έκεί όπου ό άνθρώπινος νούς άδυνατεί νά βρεί λύση. Διότι γιά τήν πανσοφία, τήν άγαθότητα και τήν παντοδυναμία τού Θεού δέν ύπάρχουν άδιέξοδα ούτε άλυτα προβλήματα.

«Μή φοβού Άβραμ, έγώ ύπερασπίζω σου», είπε κάποτε στό μεγάλο Πατριάρχη Αβραάμ (Γεν. ιε' [15] 1). Τό ίδιο λέει και στόν κάθε πιστό, σέ κάθε έποχή. Τό ίδιο λέει και στόν καθένα μας σήμερα: Μή φοβάσαι! Εγώ θά είμαι μαζί σου, θά σέ προστατεύω, θά σέ άσφαλίζω άπό κάθε κίνδυνο- «μή φοβού, μόνον πίστευε» (Μάρκ. ε' 36).

Στις μέρες μας, μέ τήν κρίση πού δι­έρχεται ή πατρίδα μας, πολλοί αντιμετωπίζουμε στιγμές και ώρες δύσκολες στή ζωή μας. Ανασφάλεια και άβεβαιότητα έπικρέμαται παντού. Όμως, ώς πιστοί χριστιανοί, άς προχωρούμε μέ ειρήνη ψυχής, μέ έμπιστοσύνη στόν πανάγαθο, πάνσοφο και παντοδύνα­μο Δημιουργό και Κυβερνήτη τής ζωής μας. Νά θυμόμαστε ότι Εκείνος θά είναι μαζί μας πάντοτε.

Πάντοτε! Τό βεβαιώνει μέ τόν πιό κα­τηγορηματικό τρόπο: «Ού μή σε άνώ ούδ' ού μή σε έγκαταλίπω» (Εβρ. ιγ' 5)- δέν θά σέ άφήσω ούτε θά σέ έγκαταλείψω ποτέ. Ό λόγος Του είναι σαφής και δέν έπιδέχεται καμία άμφισβήτηση: Δέν θά σέ έγκαταλείψω ποτέ!

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_7002.html

Δημοσιεύτηκε στόν Τύπο καί σέ ἄλλα Μέσα Ἐνημέρωσης ὅτι τόν Μάιο θά πραγματοποιηθεῖ στή Λευκωσία, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Δημάρχου Λευκωσίας τό λεγόμενο «Φεστιβάλ Ὑπερηφάνειας», Ὁμοφυλοφίλων, Λεσβιῶν, Ἀμφισεξουαλικῶν, Τρανσέξουαλ κ.λπ.

Γιά τό θέμα αὐτό, τῆς Ὁμοφυλοφιλίας, ἔχουν λεχθεῖ καί γραφεῖ πάρα πολλά. Ἐξ ἀφορμῆς τῆς πιό πάνω ἐκδήλωσης θά ἤθελα νά ἐκφράσω καί τίς δικές μου ἀπόψεις, συμβάλλοντας ἔτσι σ’ ἕνα ὑγιή διάλογο μέ σκοπό τό γενικό καλό.

Τό πρῶτο τό ὁποῖο θά ἤθελα νά σημειώσω εἶναι ὅτι ὑπάρχει τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ καθενός νά ζεῖ ὅπως θέλει. Τό δικαίωμα αὐτό δέν μπορεῖ νά τοῦ τό στερήσει κανείς. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐδημιούργησε ἐλεύθερους, μᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιαχείρησης. Συνεπῶς, μποροῦμε νά πᾶμε ἐνάντια στόν ἴδιο τόν Θεό, ἐνάντια στήν ἴδια τή φύση μας, στούς φυσικούς καί πνευματικούς νόμους, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι αὐτοπραγματωνόμαστε καί ἐκπληρώνουμε τόν προορισμό μας ὡς ἄνθρωποι.

Ταυτόχρονα μέ τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς ἔχουμε καί τήν εὐθύνη, τήν προσωπική, γι’ αὐτή τήν ἐπιλογή ἀφοῦ εἴμαστε λογικά ὄντα καί ἐλεύθερα ἀποφασίζουμε νά ἀκολουθήσουμε μία συγκεκριμένη πορεία στή ζωή μας.

Ἡ εὐθύνη καί τά ἀποτελέσματά της, σέ μιά τέτοια περίπτωση προσωπικῆς ἐπιλογῆς, πού εἶναι κατά πάντα σεβαστή, βαραίνει προσωπικά καί μόνον ἐκεῖνον πού τήν κάνει. Φυσικά ἐπειδή εἶναι μέλος μίας εὐρύτερης κοινωνίας ἀνθρώπων καί ἡ κοινωνία εἶναι προέκταση τοῦ ἑαυτοῦ μας, βραχυπρόθεσμα ἤ μακροπρόθεσμα ἔχει καί γενικότερες κοινωνικές ἐπιπτώσεις.

Ὅταν, ὅμως, ἡ προσωπική μας ἐπιλογή, ἡ ὁποία εἶναι καθαρά ὑποκειμενική ὑπόθεση, γίνεται ἰδεολογία καί καταβάλλεται προσπάθεια ἐπιβολῆς της, γίνεται κοινωνικά και προσωπικά ἐπικίνδυνη. Εἶναι δέ ἐπικίνδυνη διότι ἡ ἰδεολογία, ὡς ἰδιοτροπία (ἴδιος τρόπος ζωῆς), προβάλλεται ὡς φυσικός καί γενικός τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος πρέπει νά γίνει χωρίς καμία συζήτηση ἀποδεκτός, ἀνεξαρτήτως τῶν συνεπειῶν πάνω στήν εὐρύτερη κοινωνία (οἰκογένεια, σχολεῖο, δομές κοινωνικές κ.λπ).

Γιά παράδειγμα τό γεγονός ὅτι μέ ἔντεχνο τρόπο γίνεται προσπάθεια νά μεταδωθεῖ ἡ ἰδιοτροπία τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς φυσική, ἀκόμη καί μέσα στά σχολεῖα ἤ νά ποινικοποιηθεῖ ἡ ἀμφισβήτηση τῆς φυσικότητάς της, δείχνει ὅτι πρόκειται, γιά ἰδεολογία πού ἐπιδιώκει ἀκόμα καί τήν κατάργηση ἀναφαίρετων προσωπικῶν δικαιωμάτων, ὅπως εἶναι αὐτό τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης τοῦ λόγου. (Βλ. Φιλελεύθερος, 8 Μαρτίου 2014, «σημειώνεται μάλιστα ἀπό τούς διοργανωτές τό γεγονός ὅτι λίγο πρίν ἀπό τήν ἐπικείμενη νομιμοποίηση τοῦ Συμφώνου Συμβίωσης καί τήν ποινικοποίηση τῆς ὁμοφοβικῆς ρητορικῆς μίσους, θεωροῦμε ὅτι ἡ στιγμή εἶναι κατάλληλη γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ μέχρι σήμερα ἄπιαστου ὀνείρου μας, τή διοργάνωση τοῦ 1ου Φεστιβάλ Ὑπερηφανείας (Pride) Κύπρου»).

Συνεπῶς, τό πρῶτο τό ὁποῖο θά ἤθελα να σημειώσω εἶναι ὅτι, κατά τήν ἄποψή μου, τό κίνημα τῶν Ὁμοφυλοφίλων δέν ὑπερασπίζεται ἁπλῶς τό δικαίωμα τῶν μελῶν του νά ζοῦν σύμφωνα μέ τήν δική τους ἐπιλογή, ἀλλά ἔχει θέσει ὡς στόχο τήν προβολή καί ἐπιβολή μίας ἰδεολογίας - ἰδιοτροπίας μέ ἐπικίνδυνες κοινωνικές καί προσωπικές προεκτάσεις. Αὐτό φαίνεται – διαφαίνεται μέσα ἀπό τά μανιφέστα, διακηρύξεις, μαζικές ἐκδηλώσεις καί συνασπισμούς. Δέν μπορῶ νά κατανοήσω γιατί πρέπει νά πορεύονται σέ δημόσιους χώρους μέ τήν ὑποστήριξη δημόσιων προσώπων καί φορέων προβαίνοντας σέ πράξεις καί ἐκδηλώσεις (δημόσια sic) πού ἀφοροῦν, ὅπως ἰσχυρίζονται, τήν ἰδιωτική τους ζωή!!!

Μάλλον μπορεῖ νά κατανοηθεῖ ἐάν λάβει κάποιος ὑπόψη του ὅτι «τό οὐσιαστικό ἰδιοτροπία, ὅπως καί τό ἐπίθετο ἰδιότροπος, χρησιμοποιεῖται εἰς τήν νέαν ἑλληνικήν γλῶσσαν εὐρέως διά τόν χαρακτηρισμόν ἀνθρώπων καί τῆς συμπεριφορᾶς αὐτῶν.

Ἡ ἐτυμολογική παραγωγή τῶν λέξεων τούτων δηλοῖ χαρακτηριστικῶς τό περιεχόμενόν των («suppositum»). Ὁ ἀντίστοιχος παλαιότερος ὅρος, ὁ ὁποῖος ἀπαντᾶ καί εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας πρός δήλωσιν τῆς ἀρνητικῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν, εἶναι ἡ λέξις δυστροπία. Συνώνυμος φαίνεται ὅτι εἶναι περίπου καί ὁ ὅρος δυσβουλία. Ἐάν οἱ ὅροι ἰδιοτροπία καί δυστροπία εἶναι πράγαματι συνώνυμοι, τοῦτο θά σημαίνει ὅτι τό «ἴδιον» τῆς ἰδιοτροπίας συμπίπτει μέ τό κακόν τοῦ τρόπου, τό ὁποῖον ἐκφράζει ὁ ὅρος δυστροπία. Εἰς τήν περίπτωσιν ταύτην, τό «ἴδιον» καί τό κακόν («δύσ-») θά συμπίπτουν» (Κωνστ. Ε. Παπαπέτρου, «Ἡ ἰδιοτροπία, ὡς πρόβλημα ὀντολογικῆς ἠθικῆς», Ἀθῆναι 1973, σελ. 5).

Ἔχοντες καί ἐμεῖς τό προσωπικό δικαίωμα, ὄχι τῆς ἐπιβολῆς μίας ἰδεολογίας - ἰδιοτροπίας προσωπικῆς ἤ ἔστω συλλογικῆς, ἀλλά τῆς ἔκφρασης τοῦ λόγου – γνώμης - ἄποψης, στή συνέχεια θά ἐπιχειρήσουμε νά μεταφέρουμε, ὡς Θεολόγος - Ἐπίσκοπος, τήν ἄποψή μας, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος Χριστοῦ.

   Πρίν προχωρήσουμε στήν καθαρά θεολογική προσέγγιση τοῦ θέματος, θεωρῶ ὅτι θά ἦταν ὀρθό νά σχολιάσουμε κάποιες ἀπόψεις, πού παρουσιάζονται γιά νά δικαιολογήσουν τήν ὁμοφυλοφιλία.

Κατ’ ἀρχάς γίνεται ἀποδεκτό ἐπιστημονικά ὅτι, μέ βάση τίς νευροενδοκρινικές μελέτες πού ἔχουν γίνει, δέν ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ τάση αὐτή ὀφείλεται σέ γενετικά ἤ παθολογικά αἴτια. Περισσότερο, ὑπάρχει ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ὀφείλεται σέ περιβαλλοντικούς λόγους, σεξουαλικές παρεκκλίσεις, διαταραχές ταυτότητας φύλου ἤ σεξουαλικές διαταραχές: «Τελικά θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι οἱ διάφορες θεωρίες, ψυχολογικές καί βιολογικές, πού προτάθηκαν γιά τήν ἐξήγηση τῶν αἰτιῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν ἔχουν ἀποδειχθεῖ ἀκόμη» (βλ. Psychologia.gr, «Διαταραχές»).

Συνεπῶς, ἡ ἄποψη τῆς ἐπιστημονικῆς θεμελίωσης τῆς ἰδεολογίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν τεκμηριώνεται. Δέν ὑπάρχει στή ζωή μας τρίτο φύλο. Γι’ αὐτό καί πολλοί ἀπό ψυχολογικές παρεκκλίσεις καί διαταραχές ταυτότητας φύλου, πού δέν αἰσθάνονται «καλά» μέ τό φύλο τους (ἴδιος-τρόπος=ἰδιοτροπία) προβαίνουν σέ ἐγχειρητικές ἐπεμβάσεις ἀλλαγῆς φύλου.

Ἀκόμη προβάλλεται ὁ ἰσχυρισμός ὅτι πάνω ἀπό 1500 εἴδη ζώων συμπεριφέρονται ὁμοφυλοφιλικά καί κατά συνέπεια αὐτό δεικνύει ὅτι πρόκειται περί φυσικῆς ἐνέργειας ἤ πράξης. Ἐδώ θά πρέπει νά τονίσουμε ὅτι τα ζώα ἐνεργοῦν μέ βάση τά ἔνστικτά τους, ἐνώ οἱ ἄνθρωποι μέ βάση τή λογική τους. Συνεπῶς, θά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ἄν θέλουμε νά ἐνεργοῦμε στή ζωή μας ἐνστικτωδῶς (ζωωδῶς) ἤ λογικά (ἀνθρώπινα).

Ἐπίσης, φέρεται ἀπό πολλούς τό ἐπιχείρημα ὅτι στούς ἀρχαίους πολιτισμούς ἦταν κοινωνικά ἀποδεκτή ἡ ὁμοφυλοφιλία καί καθιερωμένη ὡς τρόπος ζωῆς. Αὐτό δέν εἶναι ἀπόλυτα ὀρθό. Ἡ ἀλήθεια ἔγκειται στό γεγονός, τό ὁποῖο ἐπισημαίνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του, ὅτι «αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες»(Ρωμ. α΄, 26-27).

Τήν ἴδια θέση μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο εἶχαν καί οἱ ἀρχαῖοι Φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετώπιζαν τό φαινόμενο αὐτό ὡς παρά φύσιν κατάσταση. Ὁ Πλάτωνας ἀναφέρει: «Εἶναι λοιπόν κατανοητό ὅτι ἡ φύσις ὠθεῖ τά θηλυκά νά εἶναι σέ ἐπαφή μέ τά ἀρσενικά ἀπό τή γέννησή τους καί ἡ ἡδονή σέ αὐτά εἶναι φανερό ὅτι ἔχει δοθεῖ σύμφωνα μέ τήν φύσιν, ἐνώ τῶν ἀρσενικῶν μέ τά ἀρσενικά καί τῶν θηλυκῶν μέ τά θηλυκά παρά φύσιν» (Νόμοι 636C. Bλέπε Βικιπαίδεια).

Ὁ δέ Ξενοφώντας στά Ἀπομνημονεύματά του ἀναφέρει τήν ἄποψη τοῦ Σωκράτη γράφοντας: «Ἀντιθέτως ὅμως ὅταν ἀντελήφθη πώς ὁ Κριτίας ἦταν ἐρωτευμένος μέ τόν Εὐθύδημο καί ἐπροσπαθοῦσε νά τόν χρησιμοποιήσει καθώς ἐκείνοι πού ἀπολαμβάνουν τά σώματα ἀφροδισιακά, τόν ἀπέτρεπεν ὁ Σωκράτης λέγοντας ὅτι καί ἀνάξιο γιά ἐλεύθερον ἄνθρωπο εἶναι καί ἀνάρμοστο γιά ἕναν ἄνδρα μορφωμένο ἐνάρετα, ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶς, χάριν τοῦ ὁποίου θέλει νά φαίνεται πώς ἀξίζει πολύ, νά τόν ζητιανεύει ἱκετεύοντάς νά τόν στηρίξει σέ κάτι πού μάλιστα κάθε ἄλλο παρά ἀγαθό εἶναι. Ἐπειδή ὁ Κριτίας δέν ἄκουσε αὐτά τά λόγια καί δέν ἀπομακρυνόταν ἀπό τό σκοπό του, λέγεται ὅτι ὁ Σωκράτης παρουσία καί πολλῶν ἄλλων καί τοῦ Εὐθύδημου εἶπεν ὅτι τοῦ φαίνεται πώς ὁ Κριτίας ὑποφέρει ἀπό κάτι πού παθαίνουν οἱ χοίροι, ἀφού ἐπιθυμεῖ νά τρίβεται στόν Εὐθύδημο ὅπως ἀκριβῶς τρίβονται τά χοιρίδια στίς πέτρες. Ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀκριβῶς ὁ Κριτίας ἐμισοῦσε τόν Σωκράτη (Ξενοφῶντος Ἀπομνημονεύματα, Α1130. Βλέπε ό.π.).

Συνεπῶς, εἶναι ἀλήθεια ὅτι στήν ἀρχαία εἰδωλολατρική Ἑλλάδα καί Ρώμη ἐπικρατοῦσε καί ἴσως νά ἦταν διαδεδομένος τρόπος ζωῆς ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὡς ἐκτροπή πρός τήν ἡδονή καί ὄχι ὡς φυσική κατάσταση. Γι’ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, οἱ καλλιεργημένοι πνευματικά, βλέποντας αὐτή τήν ἐκτροπή τήν ἐπεσήμαναν καί προσπαθοῦσαν νά τήν θεραπεύσουν. Ἔτσι, μέ τήν ἔξοδο ἀπό τήν εἰδωλολατρεία (ἀπολυτοποίηση τῆς ἡδονῆς καί τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ ἀνθρώπου) καί τήν ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία ἀπέβαλε καί θεώρησε ὡς παρά φύσιν κατάσταση τήν ὁμοφυλοφιλία. Ἄρα ἀπό κοινωνιολογική ἄποψη, ὅλους αὐτούς τούς αἰῶνες, ἡ ἴδια ἡ κοινωνία μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο στιγμάτιζε ὡς παρά φύσιν κατάσταση τόν ἴδιον αὐτό τρόπο ζωῆς.

Αὐτό τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖται σήμερα εἶναι ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς ἡδονῆς καί μάλιστα αὐτῆς πού προέρχεται ἀπό παρά φύσιν σχέσεις καί ἐνέργειες. Ὅπως ἀναφέραμε καί πιό πάνω εἶναι δικαίωμα κάποιου νά ἀκολουθήσει τόν δικό του προσανατολισμό. Ὅμως δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε γιατί ὅλοι πρέπει, ἀκόμη καί διά νομοθεσίας, νά τόν δεχθοῦμε ὡς ὀρθό ἤ ἀκόμα καί κοινωνικά ὠφέλημο. Μήπως αὐτό ἀποτελεῖ μία σύγχρονη ἐκτροπή ἀπό τήν πνευματική ὠριμότητα στήν νεο-ειδωλολατρία (ἀπολυτοποίηση τῶν παθῶν καί ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν);

Ἀπό καθαρά Θεολογική ἄποψη, ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμαρτία. Γιά νά κατανοήσουμε τή θέση αὐτή τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἑρμηνεύσουμε τά σχετικά χωρία τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου, πού ἀναφέρονται σ’ αὐτό τό θέμα καί γενικά στήν αἰχμαλωσία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά λεγόμενα σαρκικά πάθη.

Τό πρῶτο χωρίο προέρχεται ἀπό τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή του (Ρωμ. α΄, 18-32). Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἀπ. Παῦλου ξεκινᾶ ἀπό τό γεγονός τῆς νοητικῆς διαστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐπειδή δέν μπόρεσε νά νοήσει (κατανοήσει) ὀρθά τόν Θεό, ἀπολυτοποίησε – θεοποίησε τά φθαρτά καί ὑλικά πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Αὐτό εἶχε καί ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά στραφεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐρωτικά (παθιασμένα) πρός αὐτά, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀδειάσει ἐσωτερικά ἀπό κάθε ἔννοια πνευματική, ἀνώτερη καί νά ἀγνοεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Θεο-εγκατάλειψη, ἡ πνευματική ἄγνοια, ἐπιφέρει μέσα στό κέντρο τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρῶπου ἐπιθυμίες, πού εἶναι στήν οὐσία τους ἀκαθαρσίες, πού τόν ἀτιμάζουν ὡς προσωπικότητα. Ὁπότε ὁ ἄνθρωπος λατρεύει (ὑπηρετεῖ, ποθεῖ, ἐπιδιώκει) τήν κτίση παρά τόν Κτίσαντα. Τό ἐσωτερικό κενό, πού δημιουργεῖται μέσα στόν ἄνθρωπο, πού ἀπό τή φύση του εἶναι δημιουργημένος νά βιώνει τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ, τόν καταλαμβάνουν τά «πάθη τῆς ἀτιμίας». Δηλαδή πρόκειται γιά ἐσωτερικές –ψυχικές-πνευματικές ἀσθένειες πού διαστρέφουν τήν ἐπιθυμία (ψυχική δύναμη τοῦ ἀνθρώπου): «διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς», μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλάζει τό φρόνημα καί ὁ τρόπος ζωῆς.

Συνεπῶς, εἶναι ἁμαρτία διότι ἀπολυτοποιεῖται μία σαρκική ἐπιθυμία, ἡ ὁποία γίνεται πάθος (ἀρρώστια, κατάσταση) τῆς ψυχῆς, τό ὁποῖο ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπο νά φθάσει στήν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ (ἀφοῦ ἤδη ἔχει Θεο-ποιήσει τό σαρκικό πάθος) καί στερεῖται τῆς ἀφθάρτου δόξης καί ἐμπειρίας τοῦ ὄντος Θεοῦ. Ἡ ψυχική αὐτή κατάσταση ἔχει, σύμφωνα μέ τον Ἀπ. Παῦλο ὑπαρξιακά καί ὀντολογικά ἀποτελέσματα πάνω στήν ψυχοσωματική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου: «καί καθώς οὐκ ἐδοκίμασαν τόν Θεόν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός (λόγῳ τῆς κατάστασης πού δημιούργησαν διά τοῦ ἰδίου τρόπου ζωῆς) εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστούς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετάς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας».

Ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς ἡδονῆς, ὠς σκοποῦ καί στόχου τῆς ζωῆς ὁδηγεῖ στήν ὁδύνη. Ἡ ὀδυνή ἀρχίζει ἐσωτερικά, ἀλλοιώνει τή ψυχική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὑποφέρει μέσα του (βλέπε ἀθεράπευτα ψυχολογικά προβλήματα) καί ἡ ἐσωτερική αὐτή κατάσταση μεταφέρεται ὡς πράξη-ἐνέργεια μέσα στήν κοινωνία μας. Μελετώντας κάποιος προσεκτικά τήν πιό πάνω ψυχική ἀκτινογραφία τοῦ Ἀποστόλου ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι περιγράφει μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια, τήν παθολογκή κατάσταση τῆς ἐποχῆς μας. Δέν εἶναι πιστεύω, τυχαίο τό γεγονός ὅτι πολλοί ὑποστηρίζουν ὅτι τά χειρότερα ἐγκλήματα εἶναι τά λεγόμενα σεξουαλικά, πού προέρχονται κυρίως ἀπό παρά φύσιν ἐνέργειες.

Δεύτερον, ἡ ἁμαρτία (πράξη, λόγος, ἐπιθυμία, αἰχμαλωσία τοῦ νοῦ πού γίνεται ψυχική κατάσταση) ἀποκλείει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διευκρινίζει ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τρία βασικά πράγματα, πού διαμορφώνουν τήν ψυχικήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου: Εἰρήνη ἐσωτερική, δικαιοσύνη (δηλαδή ἡ ἐνάρετη ζωή ἡ ὁποία μᾶς δικαιώνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ) καί ἁγιασμός (μετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή Χάρη τοῦ Θεοῦ). Ἡ ἀλλοίωση τῆς ἐσωτερικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου, λόγω τῆς αἰχμαλωσίας ἀπό τά διάφορα πάθη, ἀποτελεῖ τήν κόλαση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ὑποφέρει λόγω στέρησης τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Γι’ αὐτό καί γράφει μέ βεβαιότητα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Μή πλανᾶσθε• οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται (ὁμοφυλόφιλοι), οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. στ΄, 1-11).

Τρίτον, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἐβαπτίσθηκαν, τούς ὑπενθυμίζει μία πνευματική πραγματικότητα. Μέσα τους ἐνεργεῖ ὀντολογικά ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί κατά συνέπεια τά σώματα τους εἶναι Ναός τοῦ Θεοῦ.

Ἀκόμη παρατηρεῖ ὅτι τά σώματα μας δέν τά ἐξουσιάζουμε, γιά νά τά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε, διότι δέν εἶναι αὐτοδημιούργητα. Τά ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιον τόν Θεό. Συνεπῶς, τά σώματά μας, δέν εἶναι σκεῦος ἡδονῆς καί ἐνδοκοσμικῶν ἀπολαύσεων, ἀλλά μέσον, ἐργαλεῖον πού μᾶς ὁδηγεῖ στό νά πραγματώσουμε τή φύση μας. Νά τήν καταστήσουμε γνήσια, αὐθεντική, ἁγία, ὅπου θά συνδοξάζεται μέσα στή δόξα τοῦ Θεοῦ. «Φεύγετε τήν πορνείαν...ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστίν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ, καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς• δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινα ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. στ΄, 14-20).

Ὡς ἐπίλογο τῶν πιό πάνω θέσεων θά ἤθελα νά χρησιμοποιήσω τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου, ὁ ὁποῖος σεβόμενος τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου γράφει: «Πάντα μοι ἔξεστιν» (ὅλα μου ἐπιτρέπονται). «Ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει» (ὅμως δέν εἶναι ὅλα πρός τό συμφέρον μου).

Ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φιλαυτίας τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ στά πλοκάμια τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευμένης – εἰδωλολατρικῆς μαγείας. Ἡ δομή τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευθεῖσας κοινωνίας μοιάζει περισσότερο μέ τή δομή μίας μηχανῆς, πού παράγει ἡδονή, παρά ἑνός ζωντανοῦ ὀργανισμοῦ, πού δημιουργεῖ προοπτική μέσα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε ὁ μηχανοποιημένος ἄνθρωπος ἀγνοεῖ ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐνέργεια τῆς ἀνθρώπινης βούλησης, πού στήν οὐσία της εἶναι ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπιτελέσει τή φύση του ὡς πρόσωπο καί ὄχι ὡς μία ἀπλή δυνατότητα, τήν ὁποῖα ἔχει στή φύση του καί μπορεῖ νά τή χρησιμοποιήσει ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας. Ἀγνοεῖ ὅτι τό κακό, δηλαδή ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐνέργεια ὄχι κατά φύσιν, ἀλλά κατά (ἐνάντια) τῆς φύσεως.

Κατά συνέπεια, τό δικαίωμα νά κινηθεῖ κάποιος ἐνάντια στή φύση του παραμένει ἀναφαίρετο. Μήπως ὅμως πρέπει νά μελετηθεῖ καί ἡ δυνατότητα τῆς ὑπέρβασης (ὄχι κατάργησης) ἤ καλύτερα τῆς θεραπείας τῆς φύσεως, ὥστε νά κινεῖται κάποιος φυσικά καί ὑπέρ φύση καί νά εἶναι ἀναπαυμένος γι’ αὐτό πού κάνει καί νά μή ζητᾶ δικαίωση μέσῳ διαδηλώσεων «Ὑπερηφανείας» καί νομοθετικῶν ρυθμίσεων.

Διότι ἐάν μιλοῦμε γιά κάτι τό ὁποῖο εἶναι φυσικό καί κοινωνικά ἀποδεκτό, τότε γιατί χρειάζονται τά κινήματα καί οἱ ἀγῶνες φυσικῆς καί κοινωνικῆς θεμελίωσης καί ἀποδοχῆς του;

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7823.html#more

Η ελληνική γλώσσα, «το βιολί της ανθρωπότητας», όπως την χαρακτηρίζει η Αμερικανίδα συγγραφέας, Έλεν Κέλλερ, υπήρξε ανέκαθεν το όργανο ανάπτυξης και διάδοσης του ελεύθερου πνεύματος των Ελλήνων, η «κιβωτός» που ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο φυλάσσοντας μέσα της αλλά ταυτόχρονα μοιράζοντας απλόχερα κάθε είδους μεγαλείο…
Εκτός ελλαδικού κράτους δίνεται τεράστιος αγώνας για την διατήρηση και εκ νέου εξάπλωση του ελεύθερου πνεύματος των Ελλήνων, μοναδικού αντίβαρου στον σκοταδισμό της παγκοσμιοποίησης. Εντός των τειχών δυσφημείται και χλευάζεται από δήθεν «μορφωμένους»…

Οι σύγχρονοι ψευτο-προοδευτιστές εφευρίσκουν συνεχώς νέα «κόλπα», προκειμένου να προκαλέσουν ανεπανόρθωτα πλήγματα στον φορέα αυτού του πνεύματος, που δεν είναι άλλος από την ελληνική γλώσσα. Αν μπορούσαν, μάλιστα, όχι μόνο θα την εξαφάνιζαν αλλά θα την έσβηναν παντελώς από την παγκόσμια ιστορία! Γιατί;

Γιατί γνωρίζουν αυτό ακριβώς… Τον όρο «παγκόσμιος»! Γιατί μόνο αυτός μπορεί να περιγράψει την πορεία της… Γιατί η Ιατρική, η Φιλοσοφία, η Ιστορία, η Αρχαιολογία, η Φυσική, τα Μαθηματικά, οι Τέχνες και κάθε τομέας της ανθρώπινης διανόησης το αποδεικνύει, κατακλυσμένος από τον χείμαρρο των λέξεων της.

Γιατί αυτή υπήρξε η βάση όλων των υπολοίπων γλωσσών. Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την παραγκωνίσουν, να την αλλοιώσουν και να την εξαφανίσουν, πάντα θα υπάρχουν φωνές (και δυστυχώς κυρίως εκτός Ελλάδας) που θα την κρατούν ζωντανή και θα βροντοφωνάζουν την παγκόσμια εμβέλεια και συμβολή της.

Ένας εξ αυτών και ο Ελληνιστής Γάλλος Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου, τέως πρόεδρος της Διεθνούς εταιρείας της Ιστορίας της ρητορικής (International Society for the History of Rhetoric ) και ακαδημαϊκός Laurent Pernot, ο οποίος σε συνέντευξή του στην Διδάκτορα Κλασσικής Φιλολογίας, Αλεξάνδρα Δήμου για την θέση της ελληνικής παιδείας στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων δήλωσε:

«η Ευρώπη οφείλει ένα τεράστιο χρέος στην Ελλάδα τόσο στον χώρο της διανόησης όσο και του πολιτισμού (…)Eίναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι πολίτες παραμένουν συνδεδεμένοι με τα ελληνικά, αν κρίνουμε από την επιτυχία που γνωρίζουν βιβλία αφιερωμένα στην αρχαία ελληνική σκέψη ή ακόμη από την επισκεψιμότητα των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα. Υπάρχει ακόμη μία επιθυμία για τα ελληνικά στην κοινωνία της Ευρώπης.

Στην περίπτωση των χωρών την Δύσης, αυτή η δραστηριότητα περιλαμβάνει υποχρεωτικά τα ελληνικά και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Η Ελλάδα μας προσφέρει τις πολιτισμικές αναφορές στους τομείς της αισθητικής του ωραίου της διανόησης και της πολιτικής, χωρίς τις οποίες οι πολίτες θα αδυνατούσαν να κατανοήσουν τον πολιτισμό μας. Προσφέρει τις ρίζες, την παράδοση, τη μνήμη κι αυτό είναι χρήσιμο σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη επιδιώκει όλο και περισσότερο την ένωση και τη συνεργασία των πολιτών της. Αυτές τις ρίζες τις βλέπουμε κιόλας στο λεξιλόγιο : το ίδιο το όνομα της Ευρώπης κατ΄αρχήν είναι ελληνικό, όπως και οι λέξεις «δημοκρατία», «πολιτική», «οικονομία», «ιστορία», «φιλοσοφία», «θέατρο», «μαθηματικά», «βιολογία» κ.τ.λ., που έχουν περάσει στις ευρωπαϊκές γλώσσες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις που προέρχονται από τα ελληνικά για να ονομάσουν τους πιο σημαντικούς τομείς στη ζωή τους. Αυτές οι λέξεις δεν είναι απολιθώματα, αντιθέτως περιγράφουν έναν τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων στο παρόν και το μέλλον».

Ο Laurent Pernot με το ξίφος του ακαδημαϊκού

Την ίδια στιγμή που τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στην έρευνα, εξυψώνουν την ελληνική γλώσσα και μαρτυρούν την τεράστια σημασία της, χωρίς «εθνικιστικά κίνητρα» -για να προλάβουμε μερικούς-, στην Ελλάδα η ίδια αυτή γλώσσα κατακρεουργείται από δήθεν ειδήμονες, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε αθέμιτο μέσο να την ξεριζώσουν από μέσα μας, χαρακτηρίζοντάς την ως κάτι το παλιομοδίτικο, το στριφνό και το άχρηστο.

Πρωτεργάτες, άνθρωποι άσχετοι τόσο σε θέματα παιδείας όσο και ιστορίας, οι οποίοι υποστηρίζουν (και σίγουρα όχι από αφέλεια ή ελλιπή γνώση) την αφαίρεσή της από τα σχολεία, καθώς πρόκειται, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, για γλώσσα νεκρή, που δυσκολεύει τα παιδιά και τους προκαλεί σύγχυση.

Ας δούμε ποια είναι η άποψη του καθηγητή Pernot: «Πρέπει η δευτεροβάθμια εκπαίδευση να εξακολουθήσει να προτείνει την αρχαία ελληνική γλώσσα (…)Και αυτό όχι για να δημιουργήσει ειδικούς φιλολόγους αλλά για να δώσει την δυνατότητα σε μαθητές που στην συνέχεια θα προσανατολιστούν σε κάθε είδους επαγγέλματα να γνωρίσουν την αρχαία ελληνική γλώσσα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η επαφή με την ελληνική αλλά και με την λατινική γλώσσα και γενικά με τις λογοτεχνικές σπουδές είναι σημαντική για την διατήρηση του πολιτισμού στην κοινωνία μας.

Κατά καιρούς επανέρχονται προτάσεις για την κατάργηση των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών στην εκπαίδευση και γίνεται πάντοτε η ίδια συζήτηση : από την μία πλευρά το ωφελιμιστικό επιχείρημα, ότι πρέπει να εξαλείψουμε από τα σχολεία τα μαθήματα που υποπτευόμαστε ότι δε χρησιμεύουν και από την άλλη η δίκαιη αγανάκτηση των εκπαιδευτικών, που βλέπουν στην καθημερινή άσκηση του επαγγέλματός τους την τεράστια συνεισφορά των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών στους μαθητές. Αυτή η συζήτηση προέρχεται από την ανικανότητα κατανόησης. Για να εξέλθουμε πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην κοινή βάση. Για να δημιουργήσουμε μία κοινότητα φωτισμένων και υπεύθυνων πολιτών (γιατί αυτός είναι ο σκοπός του σχολείου) δεν μπορεί να μην ρίξουμε μια ιστορική ματιά σ΄αυτά που μας ενώνουν και πρώτ΄απ΄όλα στην γλώσσα».

Επομένως η αρχαία ελληνική ΔΕΝ ειναι μία νεκρή γλώσσα αλλά αντιθέτως είναι απαραίτητη στην εποχή μας, καθώς συνιστά το “εισιτήριο” όλων μας στον τεράστιο αυτό πολιτισμό που συνεχίζει να “σημαδεύει” ολόκληρη την υφήλιο…

Εκτός συνόρων δίνεται μεγάλος αγώνας για την διατήρηση της γλώσσας μας από ανθρώπους, τους οποίους, όπως ήταν αναμενόμενο, το ελληνικό κράτος αφήνει παντελώς ανεκμετάλλευτους. Ευτυχώς για εμάς, όμως, υπάρχουν τέτοιοι επιστήμονες που κρατούν άσβεστη την φλόγα του Ελληνισμού.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Να μην «μασάμε» στην προπαγάνδα των καιρών που θέλει να αφανίσει καθετί ελληνικό, αλλά αντιθέτως να ερευνάμε, αντιμετωπίζοντας κριτικά ό,τι ακούμε, γιατί μόνο έτσι θα προσεγγίσουμε την αλήθεια.
Ίσως κάποιος να νοιώσει μόνος του σε όλο αυτό.. Και το πιο πιθανό να χαρακτηριστεί γραφικός. Αλλά ας θυμάται αυτό που είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι: «Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς»!
Γιατί αρκεί μία σπίθα για να «θεριεύσει» η φλόγα!

Στο βίντεο που σας παραθέτει αποκλειστικά το ΠΥΓΜΗ.gr και το οποίο επιμελήθη η Διδάκτωρ Αλεξάνδρα Δήμου, ο παγκοσμίως διακεκριμένος φιλόλογος δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά πως οι απανταχού Ελληνιστές πρέπει να παραμείνουν σε επαγρύπνηση, ώστε να κρατήσουν ζωντανή την ελληνική γλώσσα, την οποία, όπως αναφέρει, χρειάζονται, ώστε να κατανοήσουν την κληρονομιά της χώρας τους. Σε αυτήν τους την προσπάθεια χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερους «συνοδοιπόρους» και για τον λόγο αυτό απευθύνονται σε νέους ανθρώπους, καλώντας τους να συμβάλλουν στο δύσκολο έργο τους.
Όποιος, επομένως, επιθυμεί να ταξιδέψει στο Στρασβούργο ή σε συνεργαζόμενα με αυτό Πανεπιστήμια στην Ευρώπη ας ακολουθήσει τα παρακάτω links.

Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου: http://www.unistra.fr/index.php?id=accueil

Τμήμα φιλολογίας: http://www.unistra.fr/index.php?id=275
www.classicalsace.unistra.fr/‎.

Πηγή: http://www.pygmi.gr

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί.

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δε γογγύζει όταν υποφέρει, αλλ’ εξετάζει τις αιτίες με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό. Πού θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει αυτός που πάσχει;

Θα τις βρει είτε μέσα του είτε στους γονείς του και στους γείτονές του. Ο βασιλιάς Δαβίδ υπόφερε για τις δικές του αμαρτίες. Ο Ροβοάμ για τις αμαρτίες τού πατέρα του, του βασιλιά Σολομώντα. Οι προφήτες υπόφεραν για τις αμαρτίες των συμπατριωτών τους.

Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στην ολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στη στοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό· ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα τής πονηρίας· ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του, για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.

Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι’ αυτές. Έτσι όταν τον βρουν βάσανα, είτε αυτά προέρχονται από τους φίλους ή τους εχθρούς του, από τους ανθρώπους ή από τα πονηρά πνεύματα, αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει τις αιτίες, γιατί τις αναζητεί μέσα του. Ο ανόητος άνθρωπος όμως είναι επιλήσμων, ξεχνά όλες τις αδικίες του. Κι όταν συναντήσει δυσκολίες οργίζεται πολύ και ρωτάει με κατάπληξη: Γιατί εγώ να έχω πονοκέφαλο, γιατί εγώ να χάνω όλα τα λεφτά μου, γιατί τα δικά μου παιδιά να πεθαίνουν; Και με την ανοησία και το μένος που τον δέρνουν, δαχτυλοδείχνει κάθε ύπαρξη στη γη ή στον ουρανό. Όλοι τους είναι υπεύθυνοι για τα βάσανά του, εκτός από τον εαυτό του - τον μόνο πραγματικά υπεύθυνο.

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ’ όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πως όλ’ αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θά ’φερνε θάνατο, όπως λέει κι ο απόστολος: «Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α' 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ’ από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα τής αμαρτίας και του θανάτου.

Μόνο ο ανόητος άνθρωπος σκέφτεται πως τα βάσανα είναι κακό. Ο συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει πως τα βάσανα δεν είναι κάτι κακό αλλά η φανέρωση του κακού, η θεραπεία του. Πραγματικό κακό για τον άνθρωπο είναι μόνο η αμαρτία. Εκτός αμαρτίας δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όλα τ’ άλλα που οι άνθρωποι αποκαλούν κακά δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά το πικρό φάρμακο που θεραπεύει το κακό. Όσο πιο άρρωστος πνευματικά είναι ο άνθρωπος, τόσο πικρότερο είναι το φάρμακο που του δίνει ο γιατρός.

Μερικές φορές ο άρρωστος νομίζει πως το φάρμακο είναι χειρότερο και πιο πικρό από την ίδια την αρρώστια. Το ίδιο γίνεται και με τον αμαρτωλό. Τα βάσανα είναι βαρύτερα και πιο πικρά από την αμαρτία που έκανε. Αυτό όμως είναι απάτη, μια πολύ μεγάλη αυταπάτη. Δεν υπάρχει στον κόσμο βάσανο τόσο σκληρό και τόσο ολέθριο όσο η αμαρτία. Όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σε ανθρώπους και έθνη το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Κάθε αμαρτία, επομένως, όσο μικρή κι αν είναι, αναπόφευκτα την ακολουθεί θάνατος, αν το έλεος του Θεού δεν επιτρέψει την επίσκεψη της αρρώστιας, για να συνεφέρει τον άνθρωπο από τη μέθη τής αμαρτίας. Γιατί η θεραπεία που ακολουθεί τον πειρασμό, προέρχεται από την ευεργετική δύναμη του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος.

Ίσως ισχυριστείς: «Ο άνθρωπος φοβάται τα βάσανα επειδή φοβάται το θάνατο. Μπορούν τα βάσανα ν’ απομακρύνουν το θάνατο;» Τί είναι αυτό που οδηγεί το σώμα στο θάνατο; Η αρρώστια ή το φάρμακο; Σίγουρα η αρρώστια, όχι το φάρμακο. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν δεν είναι τα βάσανα που οδηγούν την ψυχή στο θάνατο αλλά η αμαρτία, που φέρνει την αρρώστια στον άνθρωπο και το θάνατο στην ψυχή. Η αμαρτία είναι ο σπόρος τού θανάτου, ένας φριχτός σπόρος, που αν δεν ξερριζωθεί έγκαιρα με τα βάσανα και δεν καεί με το πυρ του Αγίου Πνεύματος, θ’ αναπτυχθεί και θα καλύψει ολόκληρη την ψυχή και θα την κάνει δοχείο θανάτου, όχι ζωής.

Είναι σαφές λοιπόν πως τον πόνο πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό, με ευχαριστία, με χαρά. «Όσας έδειξάς μοι θλίψεις πολλάς και κακάς, λέει ο προφήτης Δαβίδ στο Θεό, και επιστρέψας εζωοποίησάς με, και εκ των αβύσσων τής γης πάλιν ανήγαγές με... ψαλώ σοι εν κιθάρα, ο άγιος του Ισραήλ, αγαλλιάσονται τα χείλη μου, όταν ψάλω σοι, και η ψυχή μου, ην ελυτρώσω» (Ψαλμ. ο' 20-23). Ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πιστούς: «αλλά καθό κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε» (Α'Πέτρ. δ' 13). Αυτό σημαίνει πως πρέπει να χαιρόμαστε συνειδητά, ταπεινά, με υπομονή και πραότητα. Κι αυτό για την κάθαρση των αμαρτιών μας, για καινή ζωή, για να κατοικήσει μέσα και γύρω μας ο Χριστός. Όταν ο Ιερός Χρυσόστομος πέθαινε στην εξορία, βασανισμένος και περιφρονημένος από τους ανθρώπους, τα τελευταία λόγια που ψέλισε, ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

(Σημείωση ΑΛΛΗΣ ΟΨΕΩΣ: «Η τοποθέτηση του Αγίου Νικολάου σχετικά με τα αποτελέσματα της αμαρτίας και την σχέση των βασάνων και της θεραπευτικής τους επίδρασης στην ψυχή του ανθρώπου, συμφωνεί με το πνεύμα πολλών Πατέρων της Εκκλησίας μας που έχουν γράψει σχετικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Περί ακουσίων θλίψεων» του Αγ. Μάρκου του Ασκητού. Αξίζει να διαβαστεί από κάθε πιστό ΕΔΩ»)

***

Η Αγία Γραφή κι η εκκλησιαστική ιστορία μάς προσφέρουν τα μεγαλύτερα παραδείγματα υπομονής σε βάσανα πρωτάκουστα στους ανθρώπους. Το σημερινό ευαγγέλιο περιγράφει ένα τέτοιο παράδειγμα μεγάλης και μακρόχρονης υπομονής στον πόνο. Κι όχι μόνο αυτό. Κάνοντας την περιγραφή τού δύστυχου ανθρώπου που ήταν παράλυτος για τριάντα οκτώ χρόνια, με υπομονή κι ελπίδα, το ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει ταυτόχρονα ή μάλλον μας διαβεβαιώνει για δύο μεγάλα μυστήρια. Το πρώτο είναι πως ο άνθρωπος αυτός, που ήταν τόσα χρόνια άρρωστος, χρωστούσε την αιτία τής αρρώστιας του στον ίδιο, στην αμαρτία του. Το δεύτερο είναι πως ο παντοδύναμος Κύριος Ιησούς θε­ράπευσε τον άρρωστο με τη θεϊκή του δύναμη, λέγοντας τα εξής: «έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει» (Ιωάν. ε' 8). Με τα λόγια αυτά αποκαλύφτηκαν για μια ακόμα φορά η θεϊκή αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος κι η θεϊκή Του δύναμη, που επιφανειακά καλύπτονταν με το παραπέτασμα της ανθρώπινης σάρκας.

Εκείνο τον καιρό «ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έστι δε εν τοις Ιεροσολύμοις επί τη προβατική κολυμβήθρα, η επιλεγόμενη Εβραϊστί Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα» (Ιωάν. ε' 1,2). Πριν πάει στα Ιεροσόλυμα ο Κύριος βρισκόταν στη Γαλιλαία. Στην αγία πόλη πήγε για τη γιορτή. Δεν είναι εύκολο να συμπεράνουμε ποια ήταν η γιορτή αυτή. Ήταν το Πάσχα, η Πεντηκοστή ή η γιορτή τού Καθαρισμού; Δε μας είναι απαραίτητο όμως να γνωρίζουμε. Αν ήταν κάτι ουσιαστικό, ο ευαγγελιστής θα το είχε ξεκαθαρίσει.

Η Προβατική Κολυμβήθρα ή Βηθεσδά, πήρε τ’ όνομά της από τη γειτονική Προβατική Πύλη (βλ. Νεεμ. α' 1, 32), απ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, για να τα πλύνουν πρώτα στην κολυμβήθρα. Η κολυμβήθρα αυτή υπάρχει ακόμα στην Ιερουσαλήμ, αν και ερειπωμένη και δε χρησιμοποιείται πια. Την εποχή τού ευαγγελιστή όμως η κολυμβήθρα ήταν σε χρήση, γι’ αυτό και χρησιμοποιεί ενεστώτα χρόνο: έστι δε εν τοις Ιεροσολύμοις επί τη προβατική κολυμβήθρα.

Γύρω από την κολυμβήθρα υπήρχαν πέντε στεγασμένοι χώροι, για να φιλοξενούν τους πολλούς αρρώστους ανθρώπους που κατέφευγαν εκεί για να θεραπευτούν. «Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και εταράσσετο το ύδωρ· ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν τού ύδατος υγιής εγίνετο ω δήποτε κατείχετο νοσήματι» (Ιωάν. ε' 3-4). Σ’ αυτόν τον περίεργο τόπο μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη άνθρωποι που υπόφεραν από διάφορες αρρώστιες, για να βρουν τη θεραπεία που μάταια είχαν αναζητήσει από ανθρώπους σε άλλους τόπους. Το νερό αυτό δεν είχε από μόνο του θεραπευτικές ιδιότητες. Ήταν απλό φυσικό νερό με μίγματα μεταλλικά. Η θεραπευτική ιδιότητά του ήταν θεϊκή, προερχόταν από ουράνιες δυνάμεις. Κι αυτό είναι σαφές από το γεγονός ότι τις θεραπευτικές αυτές ιδιότητες τις αποκτούσε από καιρό σε καιρό, μόνο όταν με τη θεία πρόνοια άγγελος του Θεού κατέβαινε και τάραζε το νερό.

Τί περίεργη, τί δραματική σκηνή! Φανταστείτε τους χώρους στις πέντε στοές να κατακλύζονται από τους πιο απελπισμένους και πονεμένους ανθρώπους που έρχονταν από παντού! Φανταστείτε πέντε χώρους γεμάτους πόνο, θλίψη, δάκρυα και διαγκωνισμούς. Γύρω τους υπήρχε μια πόλη γεμάτη κόσμο που αναζητούσε την άνεση, κυνηγούσε τον πλούτο κι αγωνιζόταν ν’ αποκτήσει δόξα, τιμές κι εξουσία, υπήρχαν άνθρωποι που τόσο με το σώμα όσο και με την ψυχή τους ήταν σα νά ’παιζαν κωμωδία. Εδώ όμως υπήρχε η αγωνία τού θανάτου που ήταν κοντά κι ο μοναδικός τόπος όπου ήταν όλα τα μάτια γυρισμένα: το νερό. Κι ο μοναδικός που περίμεναν: ο άγγελος. Μία και μοναδική η επιθυμία τους: να θεραπευτούν.

Τί αξία έχει η υγεία για σάς; θα τους ρωτούσε κανείς. Μήπως για χάρη τής παγκόσμιας αυτής κωμωδίας, ψυχικής και σωματικής, που παίζεται γύρω σας; Δεν είναι αρκετή αυτή που παίζεται παντού, χωρίς τη δική σας συμμετοχή; Ή μήπως για να υπηρετήσετε το Θεό; Μα δεν υπηρετούν το Θεό εκείνοι που υπομένουν τα πάντα για χάρη Του με υπομονή κι ελπίδα; Ή μήπως αναζητείτε την υγεία μόνο για την υγεία και τη ζωή μόνο για τη ζωή; Μα ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Όταν ο Θεός σάς έστειλε στον κόσμο αυτόν, τό ’κα­νε για κάποιο σκοπό. Όταν σας έδωσε την υγεία, είχε κάποιο σκοπό. Λέει ο Ιώβ: «Ουχί πειρατήριόν εστιν ο βίος ανθρώπου επί της γης και ώσπερ μισθίου αυθημερινού η ζωή αυτού;» (Ιώβ ζ' 1). Ο άνθρωπος που υπηρετεί στο στρατό πρέπει να εκπαιδεύεται για να μάχεται και να νικά. Αν είναι μισθοφόρος, περιμένει την αμοιβή του όταν τελειώσει η υπηρεσία του. Ζωή όμως για χάρη τής ζωής, επίγεια ζωή για χάρη τής επίγειας ζωής και υγεία για χάρη τής υγείας, σημαίνουν ζωή άσκοπη και υγεία άσκοπη. Στην ουσία μιλάμε για ζωή και υγεία για χάρη τής κωμωδίας τής αμαρτίας. Κι αυτό είναι σαν δίκοπο μαχαίρι που μπήγεται στο στομάχι.

Πέντε στοές γεμάτες με ανάπηρους· τί περίεργος χώρος για την άσκηση της υπομονής και της ελπίδας στο Θεό! Τί περίεργη, τί ζωντανή εικόνα! Τί παράδοξη και ψηλαφητή απεικόνιση της κατάστασης όπου δαπανούν τη ζωή και την υγεία τους όλοι οι κάτοικοι τής πόλης! Και για ποιό σκοπό; Για ν’ αγοράσουν αμαρτία, να μαζέψουν αμαρτία.

Οι πέντε στοές στην Προβατική Κολυμβήθρα έχουν καταρρεύσει εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Μη νομίζετε όμως πως η ιστορία τής ανθρώπινης θλίψης και της φτώχειας που κείτεται θαμμένη στα ερείπιά της έχει τελειώσει. Μη νομίζετε πως αυτή είναι μια μεμονωμένη ιστορία, πως βρίσκεται μακριά από σας και πως δεν έχει τίποτα κοινό με τη δική σας ζωή. Δεν έχει υποπέσει στις αισθήσεις σας συγκεντρωμένος πόνος και θλίψη, δάκρυα και στεναγμοί, αμαρτία κι ανομία, πονηρές και κακές σκέψεις, τυφλές επιθυμίες και άνομα πάθη, ατελέσφορες προσπάθειες και φρούδες ελπίδες; Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά, πόσο παγκόσμια είσαι! Σε σένα ο άγγελος τού Θεού εκείνη την εποχή λειτουργούσε σαν τον ποιμένα που σώζει ένα ένα τα χαμένα πρόβατά του, ωσότου εμφανιστεί ο Ποιμήν των πάντων, αγγέλων κι ανθρώπων. Ένας σιωπηλός άγγελος, υπηρέτης τού Δημιουργού του, τάραζε το νερό για να πλύνει το άρρωστο πρόβατο από τη μόλυνση της αμαρτίας. Κι όταν κατέβηκε σε σένα ο καλός Ποιμένας, ο σαρκωμένος Λόγος τού Θεού, με το δημιουργικό λόγο Του απομάκρυνε την αμαρτωλή μόλυνση και σε άδειασε. Αυτός ήταν ο Καλός Ποιμένας. Γι’ αυτό το λόγο η κολυμβήθρα αυτή προφητικά είχε ονομαστεί προβατική. «Τα πρόβατα τής φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ' όνομα και εξάγει αυτά... και τα πρόβατα αυτώ ακολου­θεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού» (Ιωάν. ι΄ 3, 4). Τα πρόβατα ακούνε τη φωνή τού Καλού Ποιμένα.

«Ην δέ τις άνθρωπος εκεί τριάκοντα και οκτώ έτη έχων εν τη ασθενεία αυτού. τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι; απεκρίθη αυτώ ο ασθενών· Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν· εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει» (Ιωάν. ε' 5-7). Ο παντογνώστης Κύριος είχε δει από πριν κι από μακριά ποιός τον ζητούσε, ποιός τον είχε ανάγκη. Δεν πέρασε τυχαία από τη λίμνη για να πάει στη χώρα των Γαδαρηνών, για παράδειγμα, όπως ίσως νόμιζαν οι σύντρο­φοί Του. Εκείνος γνώριζε πως εκεί βρίσκονταν δύο άνθρωποι δαιμονισμένοι που έπρεπε να τους θεραπεύ­σει. Ούτε βρέθηκε τυχαία στην πόλη τής Ναΐν την ώρα που μετέφεραν το νεκρό γιό τής χήρας. Εκείνος προγνώριζε πως εκεί τον περίμενε ένα μεγάλο έργο, σ’ εκείνον τον τόπο κι εκείνη την ώρα. Με τον ίδιο τρόπο δε βρέθηκε τυχαία στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή, όποια κι αν ήταν αυτή, ούτε και βρέθηκε πάλι από τύχη ή από περιέργεια στο χώρο των πέντε στοών, στο χώρο τού πόνου και της θλίψης. Όλα έγιναν σύμφωνα με την ακριβή προόρασή Του για τον τόπο και το χρόνο. Είναι φανερό πως στην Ιερουσαλήμ δεν ήρθε για τη γιορτή, όπως νόμιζαν οι μαθητές Του, αλλά για τον άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό που έμελλε να του προσφέρει.

Ο συγκεκριμένος παράλυτος άνθρωπος ήταν πολύ-πολύ άρρωστος. Μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ μέρες, στους ανθρώπους μοιάζει ατέλειωτη. Τί να πούμε τώρα για μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ χρόνια; Το πόσο γρήγορα ή αργά περνάει η αρρώστια, εξαρτάται από τη δική μας στάση, από τη δική μας διάθεση. Οι χαρούμενες ώρες έχουν φτερά, περνάνε γρήγορα. Οι ώρες του πόνου όμως είναι άπτερες, συχνά δεν έχουν ούτε πόδια και περνάνε πολύ αργά. Για έναν παράλυτο άνθρωπο, φαίνεται νά ‘χει παραλύσει κι ο ίδιος ο χρόνος. Ο χρόνος για εκείνον μοιάζει ακίνητος, όπως είναι κι ο ίδιος. Αν το χρόνο αυτό των τριάντα οκτώ ετών τον πολλαπλασιάσεις τουλάχιστο με το τρία, θα πλησιάσεις περίπου το χρόνο του ανθρώπου που είναι υγιής, κινητικός, δημιουργικός και χαρούμενος. Ο παραλυτικός είχε ζήσει τόσο όσο ζει ο υγιής άνθρωπος, για έναν αιώνα, και μάλιστα κατάκοιτος, στο κρεβάτι του. Αντί να τον κυνηγάει ο χρόνος, τον κυνηγούσε αυτός, τον έσπρωχνε.

Τί ηρωική υπομονή είχε ο άνθρωπος αυτός! Τί υπεράνθρωπες προσπάθειες θα κατέβαλε για να συρθεί ως την κολυμβήθρα τη στιγμή που ο άγγελος του Θεού τάραζε το νερό! Τί σταθερή ελπίδα είχε στη θεραπεία του από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο, ακόμα κι από δεκαετία σε δεκαετία! Μ’ όλο που ο άνθρωπος αυτός υπέφερε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, δεν μπορούμε παρά να τον θαυμάζουμε. Όταν τον φέρνουμε στο νου μας, δεν μπορεί παρά να σκεφτόμαστε τόσους αδύναμους χαρακτήρες -άνδρες και γυναίκες, νέους και νέες- στις μέρες μας που, αν και υφίστανται πολύ λιγότερη πίεση, σηκώνουν τα χέρια τους, παραιτούνται από τη ζωή κι αναχωρούν για την άλλη αυτόχειρες.

«Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον ρώτησε ο μοναδικός φίλος που έσκυψε ποτέ κοντά του, στο κρεβάτι του, τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια. «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω», του απάντησε ο άρρωστος. Ο τυφλός έχει κάποιον οδηγό, ο ανάπηρος έχει συγγενείς, ο αδύνατος έχει φίλους. Εγώ δεν έχω κανέναν στον κόσμο ολόκληρο να με λυπηθεί και να με βάλει στο νερό τη στιγμή που παίρνει τη θεραπευτική δύναμη. Την ώρα που προσπαθώ να συρθώ στο νερό άλλος προλαβαίνει, μπαίνει πρώτος και θεραπεύεται κι εγώ πρέπει να ξανακάνω την ίδια επώδυνη προσπάθεια για να γυρίσω στο κρεβάτι μου. Κι αυτό γίνεται για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια τώρα. Δεν έχω ούτε χρήματα ούτε υπηρέτη.

Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους στην Ιερουσαλήμ, από τους άνεργους ως τους πλούσιους και δυνατούς, δεν υπάρχει ούτε ένας και μοναδικός για ν’ απλώσει το χέρι του και να σε βοηθήσει για χάρη της ψυχής του; Δεν μπορούσε τουλάχιστο να στείλει τον υπηρέτη του και να σε βοηθήσει; Όχι, ούτε ένας. Έπρεπε να ‘ρθει κάποιος Άνθρωπος από τη Γαλιλαία, να κάνει ένα τριήμερο και κουραστικό ταξίδι, την ώρα που πολλοί άνεργοι και χασομέρηδες γυρνούν ανέμελα στην πόλη μέρα νύχτα, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το κρεβάτι σου; Υπάρχουν, Κύριε, πολλοί περπατούν κοντά μου, μα εγώ «άνθρωπον ουκ έχω». Κι υπάρχουν τόσο πολλοί ιερείς! Δες το ναό, απέναντι ακριβώς από το δρόμο. Αμέτρητοι ιερείς διαβάζουν το νόμο του Θεού και διδάσκουν τους ανθρώπους να δίνουν ελεημοσύνες. Και δε βρέθηκε κανένας τους να έρθει ή έστω να στείλει κάποιον για να σε βοηθήσει; Έτσι είναι, Κύριε. Εκεί στο ναό υπάρχουν πολλοί ιερείς. Εγώ όμως «άνθρωπον ουκ έχω». Υπάρχουν πολλοί Ιουδαίοι, χιλιάδες χιλιάδων, που συνάχτηκαν στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή. Κανένας τους όμως δεν ενδιαφέρεται για έναν πονεμένο και ήσυχο άνθρωπο. Ενδιαφέρονται για το Σάββατο. Χιλιάδες χιλιάδων απ’ αυτούς ήρθαν μόνο για να προσευχηθούν και να προσκυνήσουν το Σάββατο, όπως οι πατέρες του προσκύνησαν τη χρυσή αγελάδα στην έρημο. Χιλιάδες χιλιάδων Ιουδαίοι, μα εγώ «άνθρωπον ουκ έχω».

Εδώ βρέθηκε ένας άνθρωπος, ο μοναδικός άνθρωπος! Εδώ είναι ο Κύριος, που αγαπά περισσότερο από το συγγενή και το φίλο, που υπηρετεί πιο πιστά από τον υπηρέτη. Δεν έκανε το μακρύ και κουραστικό ταξίδι από τη Γαλιλαία ως την Ιερουσαλήμ για το Σάββατο και τη γιορτή, αλλά για χάρη ενός πονεμένου άνθρωπου. Ήρθε ώστε με τα έργα του, κι όχι με λόγια, να καταγγείλει τη φοβερή έλλειψη αγάπης ενός λαού που τα αισθητήρια του έχουν αμβλυνθεί. Ο Άνθρωπος ήρθε για χάρη του ανθρώπου. «Λέγει αυτώ ο Ιησούς· έγει­ρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει, και ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος, και ήρε τον κράβαττον αυτού και περιεπάτει» (Ιωάν. ε’ 8-9). Από τη στιγμή αυτή και προφανώς για πάντα, ο άγγελος σταμάτησε να έρχεται και να ταράζει το νερό στη Προβατική Κολυμβήθρα. Γιατί εμφανίστηκε ο Μεσσίας, ο Κύριος των αγγέλων, που θεραπεύει χωρίς μεσάζοντες. Ενόσω οι άνθρωποι βρίσκονταν κάτω από το Νόμο, υπηρέτες του Νόμου, ο Κύριος χρησιμοποιούσε τους δούλους του. Τώρα που ήρθε η χάρη κι ο Νόμος ατόνησε, έρχεται ο ίδιος ο Κύριος κοντά στον άνθρωπο, όπως ο πατέρας στα παιδιά του. Ο ίδιος, με τα ίδια του τα χέρια, τους προσφέρει τις δωρεές του.

Ίσως ρωτήσει κάποιος: Γιατί ο Κύριος δεν έκανε στον άρρωστο άνθρωπο τη συνηθισμένη ερώτηση: Πιστεύεις; Γιατί δεν ερεύνησε να δει αν υπήρχε πίστη μέσα του, όπως έκανε με πολλούς άλλους; Μα η πίστη του ανθρώπου αυτού δεν ήταν ολοφάνερη; Τριάντα οκτώ χρόνια κείτονταν υπομονετικά σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο, με την ελπίδα πως θα λάβει βοήθεια από τον ουρανό. Δεν πιστεύει μόνο στη θαυματουργική ενέργεια του αγγέλου του Θεού. Κατά κάποιο τρόπο πιστεύει και στον Κύριο Ιησού, μ’ όλο που δεν τον αποκαλεί Κύριο. Δεν είπε, «Ναι, Κύριε, θέλω να γίνω καλά, μα άνθρωπον ουκ έχω». Θα πρέπει με την ευκαιρία αυτή να θυμηθούμε πως ο Κύριος θεράπευσε πολλούς δαιμονισμένους και κωφάλαλους, χωρίς να τους ρωτήσει για την πίστη τους. Τους θεράπευσε απλά από αγάπη. Έτσι και στη Βηθεσδά τότε ο Κύριος ενήργησε από τη μια από αγάπη προς τον άνθρωπο που υπόφερε για τόσο μακρύ διάστημα, σ’ ένα περιβάλλον ελεεινό. Από την άλλη μεριά τώρα, έδρασε έτσι και μ’ ένα σκοπό· για να καταδείξει την έλλειψη αγάπης όχι μόνο των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, αλλά όλων των ανθρώπων της εποχής, που έβλεπαν τον συνάνθρωπό τους να υποφέρει και δεν κουνάγανε το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν. Και τέλος, ο Κύριος σκόπιμα θεράπευσε τον παραλυτικό ημέρα Σάββατο, αν και θα μπορούσε να το κάνει αυτό και Παρασκευή, αν ήθελε. Το έκανε αυτό για να καταγγείλει την ειδωλολατρική προσκύνηση των Ιουδαίων στην ημέρα του Σαββάτου. Να δείξει πως ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο από το Σάββατο, πως η αγάπη αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε είδος νομικής τυπολατρείας. Η πράξη αυτή του Χριστού έχει τη μοναδική σφραγίδα του τρόπου που ενεργεί ο Θεός: να στοχεύσει σε πολλούς στόχους ταυτόχρονα.

«Ην δε σάββατον εν εκείνη τη ημέρα, έλεγον ουν οι Ιουδαίοι τω τεθεραπευμένω· σάββατόν εστιν ουκ έξεστί σοι άραι τον κράβαττον» (Ιωάν. ε' 9-10). Τί στρεψόδικες ψυχές έχουμε εδώ! Πόσο κλεισμένες καρδιές! Αντί να χαρούν που ένα σερνάμενο σκουλήκι στάθηκε όρθιο και ξανά ’γινε άνθρωπος, αντί να τον συγχαρούν που αποκαταστάθηκε η υγεία του, αντί να ξεσηκώσουν την πόλη ολόκληρη, να τους καλέσουν όλους για να δοξάσουν το ζωντανό και στοργικό Θεό, αντί για όλ’ αυτά εξοργίστηκαν με τον άνθρωπο επειδή κουβαλούσε στους ώμους του το κρεβάτι του και ξαναγύριζε υγιής στο σπίτι του. Αν μπροστά στα μάτια τους είχε αναστηθεί κάποιος νεκρός άνθρωπος ημέρα Σάββατο, δε θα είχαν θαυμάσει για την ανάστασή του αλλά θα τον ρωτούσαν: «Γιατί είσαι σκονισμένος και λερωμένος σήμερα, που είναι Σάββατο;»

«Απεκρίθη αυτοίς· ο ποιήσας με υγιή, εκείνος μοι είπεν άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει. ηρώτησαν ουν αυτόν· τίς εστιν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράβαττόν σοι και περιπάτει;» (Ιωάν. ζ' 11,12). Εδώ έχουμε μια ακόμα απόδειξη της τυφλότητας των Ιου­δαίων, της τυπολατρικής και μαγικής αντίληψης που είχαν για το Σάββατο. Ο άνθρωπος που θεραπεύτηκε μιλάει πρώτη φορά για τη θεραπεία του, την ομολογεί ως το πιο σπουδαίο πράγμα, και δεύτερο για το κρεβάτι που κουβαλάει στους ώμους του. Οι Ιουδαίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη θεραπεία του, για την ίδια τη ζωή του που άλλαξε. Αφού άκουσαν την απάντησή του, θα ήταν φυσικό να τον ρωτήσουν μετά: «Ποι­ός είναι ο άνθρωπος που σε θεράπευσε;» Μα όχι. Εκείνο που ρωτούν είναι το άλλο, το δευτερεύον και συμπτωματικό: Τίς εστιν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράβαττόν σοι και περιπάτει;

Πόσο διεφθαρμένος κατάντησε ο περιούσιος λαός! Δέστε τι καρποί βλάστησαν στη γη που εξέθρεψε το Μωυσή, τον Ησαΐα, το Δαβίδ! Η άλλοτε γνωστή ευλάβεια των Ισραηλιτών εξελίχτηκε σε μια σαββατολατρεία. Η ιερατική υπηρεσία τού Ζώντος Θεού έγινε μια αστυνομική εγρήγορση και παρακολούθηση της τάξεως τής θεάς που ονομάζεται «Σάββατο»!

«Ο δε ιαθείς ουκ ήδει τίς εστιν· ο γαρ Ιησούς εξένευσεν όχλου όντος εν τω τόπω» (Ιωάν. ε' 13). Ο θεραπευμένος άνθρωπος είχε κοιτάξει από το κρεβάτι του τα μάτια τού Κυρίου. Είχε νιώσει τη ζωοποιό ανάσα Του, είχε γνωρίσει τη θαυματουργική Του δύναμη. Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν μπορούσε να τους δώσει το όνομα του θεραπευτή του ή να τους πει από που ερχόταν. Ο Κύριος με το που πραγματοποίησε τη θεραπεία χάθηκε μέσα στο πλήθος κι άφησε τα πράγματα να εξελιχτούν μόνα τους. Εκείνος είναι ο σπορέας. Σπέρνει τον καλό σπόρο και τον αφήνει ν’ αναπτυχθεί και με τον καιρό να καρποφορήσει, ανάλογα με τον τόπο όπου έπεσε. Ο Κύριος έκανε το καλό έργο, το θεϊκό, τόσο σε δύναμη όσο και σε αγάπη, κι αποσύρθηκε για να γλιτώσει τον έπαινο των ανθρώπων, όπως είπε λίγο αργότερα: «Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω» (Ιωάν. ε' 41). Φεύγει μακριά από τους ανθρώπους για να μη τον φθονήσουν, όπως γίνεται συνήθως. Φεύγει όμως για να δώσει παράδειγμα και σ’ όλους εμάς που λεγόμαστε χριστιανοί. Το καλό έργο τελειοποιείται και δικαιώνεται όταν γίνεται μόνο από αγάπη για τον άνθρωπο και για τη δόξα τού Θεού. Όλοι εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν καλά έργα, ας μη τα κάνουν από ματαιότητα, για να προσελκύσουν τον έπαινο των ανθρώπων. Όποιος επιδείχνει τα καλά του έργα σε κοινή θέα, μοιάζει με τον άνθρωπο που βάζει τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους. Γι’ αυτό και πρέπει να προσέχουμε πολύ τα καλά μας έργα, ν’ αποφεύγουμε να προκαλούμε τον έπαινο ή το φθόνο των άλλων. Όποιος γυρεύει σκόπιμα τον έπαινο των άλλων, ξέχωρα από το καλό του έργο, θα κάνει και δύο κακά: Τον έπαινο, που θα βλάψει τον ίδιο προσωπικά, και το φθόνο, που θα βλάψει τους άλλους.

«Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ· ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιωάν. ε’ 14). Ο Κύριος θεράπευσε το σώμα και τώρα αναβιβάζει το γεγονός αυτό σε ανώτερη σφαίρα, στην πνευματική του διάσταση. Κάνει τον θεραπευμένο να συνειδητοποιήσει ότι η πηγή κι η αιτία τής φοβερής του αρρώστιας ήταν η αμαρτία. Και τον προειδοποιεί να πάψει ν’ αμαρτάνει. Ίνα μη χείρον σοί τι γένηται.

Δεν είναι γνωστό σε τί είδος αμαρτίας είχε πέσει ο άνθρωπος αυτός, μα ούτε και μας βοηθάει η γνώση αυτή. Ξέρουμε πως ο Θεός αποστρέφεται κάθε αμαρτία, πως η αμαρτία μας απομακρύνει από κοντά Του. Γνωρίζουμε πως κάθε αμαρτία για την οποία δεν έχουμε μετανοήσει, αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει πόνο, θα φέρει βάσανα. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται. Τώρα ο Θεός σού έδειξε το έλεός Του, η αμαρτία σου συχωρέθηκε. Μην εξακολουθείς να πειράζεις το Θεό όμως, μη τον προκαλείς. Γιατί τότε, αντί για την ευσπλαχνία τού Θεού, ίσως συναντήσεις τη δικαιοκρισία Του. Αν κατόρθωσες να δικαιωθείς ενώπιον του Θεού για την προηγούμενη αμαρτία σου, με μια ανεπαρκή γνώση για τη δύναμή Του, μετά απ’ αυτό που έγινε δε θα μπορέσεις να βρεις δικαιολογία.

Αυτή είναι μια θαυμάσια αλλά και φοβερή προειδοποίηση προς όλους μας. Πως αν για μια φορά νιώσαμε το έλεος του Θεού πάνω μας δεν πρέπει να ξαναμαρτήσουμε, μήπως μας βρει κάτι χειρότερο απ’ αυτό που μας λύτρωσε ο Θεός.

«Απήλθεν ο άνθρωπος και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστιν ο ποιήσας αυτόν υγιή» (Ιωάν. ε' 15). Είδε ότι ωφελήθηκε ο άνθρωπος κι είπε στους Ιουδαίους πως τον έκανε καλά ο Ιησούς. Το έκανε αυτό με καλή πίστη, με καλές προθέσεις. Τον ρωτήσανε για τον Ιησού κι αυτός νόμισε πως ήταν καλό να το πει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένιωσε πως το όφειλε αυτό στον ευεργέτη του, έπρεπε να γνωρίσει το όνομά του στους άλλους, να το μάθουν όλοι, και μάλιστα εκείνοι που τον ρώτησαν. Βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του τριάντα οκτώ χρόνια. Το μόνο που σκεφτόταν όλ’ αυτά τα χρόνια ο φτωχός άνθρωπος, ήταν οι πόνοι του. Ούτε να φανταστεί δεν μπορούσε πόσο πονηρές ήταν οι καρδιές εκείνων που ρωτούσαν για τον Ιησού. Πώς θα μπορούσε να υποψιαστεί πως εκείνοι δε ρωτούσαν για να δοξάσουν τον Ιησού σαν θαυματουργό, μα για να τον θανατώσουν, επειδή δεν τήρησε την αργία τού Σαββάτου;

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το σημείο αυτό. Πηγαίνει και λέει στους Ιουδαίους πως ο Ιησούς ήταν που τον θεράπευσε. Κατέχεται ολόκληρος από τη σκέψη τής θεραπείας και του θεραπευτή του. Οι Ιουδαίοι, αντίθετα, κατέχονταν από τη σκέψη τού σαββατισμού, της μη τήρησης του Σαββάτου. Σ’ αυτές τις περίεργες στιγμές, εκείνος ίσως δεν καταλάβαινε τη διαφορά τού τρόπου που σκέφτονταν για τον Ιησού, από τη μια αυτός κι από την άλλη οι Ιουδαίοι. Συνεπαρμένος από το θαύμα τους μεταδίδει τη δική του εκδοχή, τις μεγάλες και ευχαριστήριες σκέψεις για την επίσκεψη που δέχτηκε από το Θεό, για το καλό που του έκανε ο Θεός. Δεν είναι σε θέση να παρατηρήσει τη στενομυαλιά και τις πονηρές διαθέσεις τους, που κρύβονταν όπως τα φίδια κάτω από τα φυλλώματα. Η σκέψη κι η διάθεσή του ήταν να δοξολογήσει τον Κύριο Ιησού, τον ευεργέτη του. Η σκέψη κι η διάθεση των Ιουδαίων ήταν να τον θανατώσουν. «Οι Ιουδαίοι εζήτουν αυτόν αποκτείναι», γράφει ο ευαγγελιστής (Ιωάν. ε' 16). Γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν; Μήπως επειδή ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που πρόσεξε το δυστυχή παράλυτο τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια; Μάλιστα, γι’ αυτό. Αλλά και για έναν άλλο λόγο. Επειδή ο Κύριος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έδωσε μεγαλύτερη σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου, από την τυπολατρία τού σαββατισμού των Ιου­δαίων.

Ο Κύριος πέρασε απαρατήρητος ανάμεσα από τις παγίδες και τις ενέδρες τής κακίας των Ιουδαίων, σκορπίζοντας με λόγο και έργα το ευαγγέλιο της αγάπης για τους ανθρώπους, ως τη στιγμή που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να παραδοθεί στα χέρια των Ιουδαίων. Για να δείξει τη μεγαλοσύνη Του με την ταπείνωσή Του, να νικήσει το θάνατο με το θάνατό Του. Σ’ Αυτόν πρέπει η τιμή κι η δόξα, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ – Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Μετάφραση – Επιμέλεια ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ – 2011), Η άλλη όψη

Πριν από λίγο καιρό από πολύ επίσημα χείλη εκτοξεύθηκε η συμβουλή - προειδοποίηση προς τους Έλληνες, δύο φορές μάλιστα, "μη κάνουμε το λάθος". Ο λόγος ήταν για το πλεόνασμα και την έξοδο της χώρας στις υποτιθέμενες αγορές. 

 Δηλαδή ποιό λάθος να μη κάνουμε; Δεν κατανοείται εύκολα η ρήση. Μάλλον ότι αυτό που συνέβη με το πρωτογενές πλεόνασμα, ήταν πραγματική επιτυχία και δεν έπρεπε να το δούμε αλλιώς. Όχι ότι ήταν ένα κόλπο, ας πούμε, ένα στημένο πράγμα, μια συμφωνία προεκλογική, μια συμπαιγνία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και του υποκόσμου των τραπεζιτών σε βάρος της Πατρίδας. Όχι, μη το δούμε έτσι και ψηφίσουμε προσεχώς κάτι άλλο. Πρέπει να το δούμε σα σκέτη και γνήσια επιτυχία, να πανηγυρίσουμε και να επιβραβεύσουμε δια της ψήφου μας τους δημιουργούς της Νέας Ελλάδας. 

Ας βάλουμε καλό λογισμό κι ας πούμε ότι μπορεί νάναι και έτσι τα πράγματα... Έχουμε όμως το δικαίωμα να διατυπώσουμε τη γνώμη μας. Μπορεί να μη έχουμε την απόλυτη γνώση επί του θέματος, έχουμε όμως τις απορίες μας. Εντάξει να πιστέψουμε στο θρίαμβο του βασιλιά Πύρρου, αλλά να μη ξεχάσουμε κι αυτό που είπε μετά: "ακόμη μια τέτοια νίκη και καταστραφήκαμε" (Πύρρειος Νίκη). Δηλ. ακόμη ένα τέτοιο πλεόνασμα και καταστραφήκαμε! Αυτό δεν είναι πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά πλεόνασμα αίματος και έξοδος από την κοινή λογική!

- "Γιατί χαίρεται ο κόσμος πατέρα;" 

- Ποιός ξέρει παιδί μου; «Τον φτύνουνε και νομίζει ότι βρέχει» πλεόνασμα!!! 

Τι είναι επιτέλους αυτό το πλεόνασμα: Πλεόνασμα λουκέτων; αυτοκτονιών; αίματος; διαδηλώσεων; περικοπών; απολύσεων; διαθεσιμοτήτων, χρεών του δημοσίου, μεροληπτικών απαλλαγών μεγαλοχρεοφειλετών, τραπεζικών ανακεφαλαιώσεων, θαλασσοδανείων σε καναλάρχες και μεγαλοεργολάβους, φτώχειας και πείνας; Τέτοιο πλεόνασμα βγάζει πανεύκολα και ένας πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών. Αυτό όλο δεν είναι πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά πρωτόγονο πλεόνασμα. Βάρβαρο οικονομικό τέχνασμα. "Τώρα που έμαθε ο γάϊδαρος να μη τρώει, [μας περίσσεψε το σανό], αλλά ψόφησε!" 

Ύστερα, τι πλεόνασμα και σε ποιούς θα πρωτοδιανεμηθεί... Άσε καλύτερα να μη το σκεφτόμαστε. Ταιριάζει το παλιό ποίημα: "Σε μια ρόγα από σταφύλι έπεσαν οκτώ σπουργίτες, και τρωγόπιναν οι φίλοι..."

Και όλο αυτό το καλό που μας βρήκε, πως έγινε και επιτεύχθηκε μόλις πρίν από τις εκλογές; Πάλι θαύμα έγινε; 

Είναι όμως και κάτι άλλο: αυτή η έξοδος στις αγορές τι είναι; πανάκεια; Εκεί στις αγορές δεν ήμασταν; Ψυχικό μας κάνουν; Με τι επιτόκια και εγγυήσεις πλέον ξαναδανειζόμαστε; Τι μυστικό αλλησβερίσι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων; Αυτά τα Νομοσχέδια των χιλιάδων σελίδων που ψηφίζονταν με κομματική πειθαρχία μέσα σε μια νύχτα από αδιάβαστους και μισοκοιμισμένους βουλευτές, τι φρικτά ξεπουλήματα κρύβουν εθνικής κυριαρχίας και ελληνικής επικράτειας; Τι άλλα ανταλλάγματα θρησκευτικής, κοινωνικής και εργασιακής φύσης, έχουν προσυμφωνηθεί για όλο αυτό το "ευτυχές γεγονός"; 

Πως μπορούμε αλήθεια να σας εμπιστευθούμε ξανά με όλη μας την καρδιά,  ανθρώπους που δεν σκέφτηκαν σε όλη αυτή τη μνημονιακή διαδρομή την τρίτη ηλικία, δεν λυπούνται τους καρκινοπαθείς, δεν σεβάστηκαν την Κυριακή αργία, σχεδιάζουν σε βάρος του Μυστηρίου του Γάμου και της Ελληνορθόδοξης Οικογένειας, δεν επιτρέπουν τις χειροτονίες ιερέων, και κυρίως, όταν διαβάζουμε τις επερχόμενες τρομερές πτυχές του καταφθάνοντος αντιρατσιστικού νομοσχεδίου;

Οι αγορές στις οποίες βγαίνουμε, και με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βγαίνουμε, είναι "συμφέροντα με ονόματα, τα οποία στηρίζονται από τα κράτη της Ευρώπης και στηρίζουν ακριβώς το μηχανισμό στήριξης... "Γιάννης κερνάει.. Γιάννης πίνει". Το έχει πεί από το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου..(Όσοι θέλουν μπορούν να αναζητήσουν το σχετικό απόσπασμα στο You Tube και να φρίξουν. Ακόμη και οι απλά σκεπτόμενοι και όχι επιστημονικά διαλογιζόμενοι θα καταλάβουν πολλά). 

Το μυστικό στην όλη υπόθεση της δύσμοιρης πατρίδας είναι πλέον το χρέος! Όσο το χρέος ήταν χρεωστούμενο στα ιδιωτικά τραπεζικά συστήματα, υπήρχε μια ελπίδα σε μας να το κόψουμε και ένας φόβος σ΄ αυτούς τους τοκογλύφους ότι θα χάσουν τα λεφτά τους. Τώρα που μετακυλίσθηκε κι έγινε κρατικό και «χρωστάμε» σε κράτη, τώρα θα μας χορέψουν με τα ανταλλάγματα. Τώρα, εφόσον υποθηκεύσαμε το μέλλον μας, γυρίζουμε ξανά στις αγορές για να μη μείνει τίποτε όρθιο. 

Πράγματι μας ισοπέδωσαν οι ξένοι με το χρέος, όπως τη Σερβία με τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου. Εκεί, στη γειτονική χώρα, θα βγαίνουν στη ζωή για δεκαετίες ακόμη ανάπηρα  κάποια νεογνά. Εδώ θα γεννιούνται όλα χρεωμένα!

Ναι, δε θέλει κανένας μας να κάνει πλέον λάθος... Γι΄ αυτό, και επειδή δεν είμαστε ένα ζαλισμένο κοπάδι, το οποίο κυβερνάται μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, μιλείστε μας με ανοιχτά χαρτιά. Να καταλάβουμε και να χαρούμε όλοι μαζί και με όλη τη συγκυβέρνηση. Τι καλό συνέβη;

Μήπως όμως μας κρύβετε κάτι και φοβάστε μη κάνουμε λάθος; Πιέζεστε και αγχώνεστε με όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου και φοβάστε μήπως δεν ξανάρθουμε στην παράσταση; Σας βαραίνει το αδυσώπητο χρέος, ο γογγυσμός των αδικοχαμένων, και η ταλαιπωρία των πενήτων; Προσέξτε, γιατί θα σας ρωτήσουμε; Ποιό είναι πραγματικά το λάθος, πότε, που και πως έγινε;

Αλλά «γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε» και  να μη σας το πούμε πρώτοι εμείς: 

Γιατί κάνατε το λάθος και ψηφίσατε το μνημόνιο και τα συναφή που κατηγορούσατε και φτύνατε τότε ως "λάθος μίγμα οικονομικής πολιτικής και ως λάθος φάρμακο που θα σκοτώσει τον ασθενή" και μετά τα ακολουθήσατε κατά γράμμα;

 Γιατί συνεργασθήκατε με εχθρούς του λαού, που έφεραν εδώ μέσα αυτή την πολιτική και μετά, παρά τις αρχικές αρνητικές διακηρύξεις σας,  την ακολουθήσατε πιστά και υπερθεματίσατε; 

Γιατί εσείς κάνατε και ξανακάνατε το ίδιο λάθος και έχετε το θάρρος και μας συμβουλεύετε με τέτοια λόγια μετά από τόσες ανατροπές και αντιφάσεις του ίδιου σας του εαυτού;

Έχουμε όμως και μια άλλη απορία: πως μαζευτήκατε κάτω από την ίδια συγκυβερνητική σημαία όλα τα πλέον ετερόκλητα και από παλιά αντίπαλα στοιχεία; Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, εκδότες, τηλεβιβλιοπώλες, αριστεροί και δεξιοί, βουλευτές και πολιτευτές… Μέχρι πρότινος ασυνθηκολόγητοι εχθροί με καταγεγραμμένες τις ύβρεις και τις διαφορές μεταξύ σας και τώρα «άσπονδοι» φίλοι προκειμένου να μας σώσετε; Ποιο μυστικό νήμα σας ενώνει; Τι είναι όλο αυτό; Ικανότητα του ενός να μαζεύει, αγιότητα του χώρου που μαγνητίζει τις ψυχές, απειλή των εκτός να μονιάσετε, λατρεία του χρήματος που γυαλίζει και ζαλίζει, ζοφώδης έρωτας της δόξας που συσπειρώνει, προδοσία που πολλοί αγάπησαν, ώσμωση των κομματικών σας αρχών, κάποιος κρυφός και ανομολόγητος κίνδυνος της πατρίδας, που σας ανάγκασε να μυηθείτε όλοι σε μια νέα «φιλική» εταιρεία; Το μέλλον ασφαλώς και σύντομα θα δείξει…

Τέλος πάντων! Εμείς έπρεπε κανονικά να σας πούμε "μη ξανακάνετε το λάθος, μη κάνετε επιτέλους κι άλλο λάθος πάνω στο λάθος...".

Όμως, αληθινά σας το λέμε, έχουμε κι μείς το δικαίωμα έστω και μια φορά να κάνουμε ένα λάθος! Ναι, σίγουρα, δεν θα ξανα-κάνουμε το ίδιο λάθος. Δεν ξέρουμε βέβαια που θα βρεθούμε… Μέσα από συμπληγάδες μάλλον θα περάσουμε… Ίσως πέσουμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη… Άλλο λάθος, εδώ που μας φέρατε, μπορεί να κάνουμε, το ίδιο όμως όχι! 

Λοιπόν, το βρήκαμε: Ξέρετε τι έπρεπε να μας πείτε με ειλικρίνεια και τιμιότητα; "Έλληνίδες, Έλληνες, προσέξτε, μη κάνετε το λάθος! Μη κάνετε το λάθος… και μας ξαναψηφίσετε"!!!

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

-Α-

Πέρασαν, ἀλήθεια, ἑκατὸ (100) ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ τὶς 17 Φεβρουαρίου 1914, ποὺ ἀκούστηκε ἡ δραματικὴ φωνὴ τῶν Βορειοηπειρωτῶν πρὸς τὸν ἐλεύθερο κόσμο : «Μᾶς ἀποσποῦν ἀπὸ τὰς ἀγκάλας τῆς μητρός μας Ἑλλάδος. Μᾶς ἀρνοῦνται τὴν αὐτοδιοίκησιν ἐν τῷ κράτει τῷ Ἀλβανικῷ. Μᾶς ἀρνοῦνται καὶ αὺτὰς ἀκόμη τὰς ἐγγυήσεις, αἵτινες ἠδύναντο νὰ περιφρουρήσωσι λυσιτελῶς τὴν ζωήν, την θρησκείαν, τὴν περιουσίαν, τὴν ὕπαρξίν μας τὴν ἐθνικήν... Τὸ Πάτριον ἡμῶν ἔδαφος κεῖται σήμερον λεία, δυνάμει ἀδίκου καὶ ἀκύρου βουλήσεως πάντων τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς. Ἀλλ’ ἀκλόνητον ἔμεινε τὸ ἡμέτερον δίκαιον, τὸ δίκαιον τοῦ Ἠπειρωτικοῦ Λαοῦ, νὰ ρυθμίσῃ τὰ τῆς ἰδικῆς του τύχης, διοργανούμενος πολιτικῶς καὶ ἐνόπλως, ἵνα φρουρήσῃ τὴν ἀνεξαρτησίαν αὐτοῦ.

Ἐναντίον τοῦ ἀπαραγράπτου τούτου δικαιώματος ἑκάστου λαοῦ, ἀνίσχυρος εἶναι, κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ θείου καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου, ἡ θέλησις τῶν Μεγάλων Δυνάμεων νὰ δημιουργήσῃ ὑπὲρ τῆς Ἀλβανίας ἔγκυρον καὶ σεβαστὸν τίτλον κυριαρχίας ἐπὶ τῆς χώρας ἡμῶν καὶ ὑποχρεώσῃ ἡμᾶς. Ἐλευθέρα ἤδη παντὸς δεσμοῦ, μὴ δυναμένη δὲ νὰ συμβιώσῃ καὶ δὴ ὑπὸ τοιούτους ὅρους μετὰ τὴς Ἀλβανίας, κηρύσσει ἡ Βόρειος Ἤπειρος τὴν ἀνεξαρτησίαν της καὶ προσκαλεῖ τοὺς πολίτας της ὅπως, ὑποβαλλόμενοι εἰς πᾶσαν θυσίαν προασπίσωσι τὴν ἀκεραιότητα τοῦ ἐδάφους καὶ τὰς ἐλευθερίας της ἀπὸ πάσης προσβολῆς».

-Β-

Κατὰ κοινὴ ὁμολογία, τὸ κείμενο αὐτὸ τὸ ἔγραψε ὁ τότε Μητροπολίτης Βελλᾶς καὶ Κονίτσης Σπυρίδων Βλάχος, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικὰ ἦταν ἡ ψυχὴ τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος. Αὐτὸς ὁ Ἀγώνας τελικὰ ἐπεκράτησε. Καὶ πέτυχε νὰ ὑπογραφῇ στὴν Κέρκυρα, στὶς 17 Μαΐου 1914, μεταξὺ τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς Ἐλέγχου καὶ τῆς Κυβερνήσεως τῆς Αὐτονόμου Βορείου Ἠπείρου, συμφωνία ποὺ ἀναγνωρίσθηκε καὶ ἀπὸ τὴν Ἀλβανικὴ Κυβέρνηση καὶ ἀπὸ τὶς ἕξι Μεγάλες Δυνάμεις «περὶ παραχωρήσεως αὐτονόμου συστήματος» στὶς Ἐπαρχίες Ἀργυροκάστρου καὶ Κορυτσᾶς. Αὐτό, ἀκριβῶς, εἶναι τὸ περίφημο «Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας», τὸ ὁποῖο, βέβαια, ἡ Ἀλβανία δὲν σκοτίστηκε ποτὲ νὰ τὸ ἐφαρμόσῃ ...

-Γ-

Ἀπὸ τότε πέρασαν πολλὰ χρόνια, μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ καταπιέζουν ἀφόρητα τοὺς Βορειοηπειρῶτες. Ὥσπου, μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀνέλαβε δικτατορικὰ τὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας ὁ κομμουνιστὴς Ἐνβὲρ Χότζα. Ὁ ὁποῖος, ὅταν τὸ 1967 ἀνακήρυξε τὴν Ἀλβανία ὡς τὸ πρῶτο ἀθεϊστικὸ κράτος στὸν κόσμο, ἔκανε, κυριολεκτικά, τὸν βίο ἀβίωτο τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Οἱ φυλακὲς καὶ οἱ ἐξορίες εἶχαν γεμίσει ἀπὸ Ἕλληνες, ποὺ δὲν ἤθελαν οὔτε τὴν ἐθνικότητά τους, οὔτε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τους νὰ ἀρνηθοῦν. Ἡ κατάσταση εἶχε γίνει κάτι περισσότερο ἀπὸ τραγική. Εἶχε γίνει ἀπάνθρωπη καὶ φοβερή.

-Δ-

Ἀλλ’ ἐκεῖνες τὶς τραγικὲς ὧρες, ὁ Θεὸς ἔστειλε ἕναν ἄνθρωπο μὲ γενναία καρδιά. Ἔστειλε τὸν Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ. Ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης μὲ κηρύγματα, μὲ Ἐγκυκλίους, μὲ ὁμιλίες καὶ συλλαλητήρια στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Κρήτη, μὲ παραστάσεις στὰ ἁρμόδια Βήματα τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, ἐτόνιζε ὅτι ἔπρεπε νὰ γίνουν σεβαστὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἡ βροντερὴ φωνὴ τοῦ Δεσπότη συγκίνησε βαθειὰ πολλὲς καρδιὲς κι’ ἔκανε χιλιάδες μάτια νὰ δακρύσουν, ὅταν ἄκουγαν «τὸ δρᾶμα καὶ τὸ κλάμα» τῶν ὑποδούλων, ποὺ ἐκεῖνος μετέφερε μὲ τὴν φλόγα καὶ τὸν παλμὸ τῆς ψυχῆς του. Καὶ λίγο πρὶν ἀναχωρήσῃ γιὰ τὴν αἰωνιότητα (12.12.1994), εὐτύχησε νὰ δῇ καὶ νὰ χαρῇ τὴν πτώση καὶ τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος καὶ τῶν ἠλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων, ἀλλὰ καὶ τὸν πρῶτο ἀέρα τῆς ἐλευθερίας ποὺ ἀνέπνεαν οἱ Βορειοηπειρῶτες.

-Ε-

Τώρα ὁ ἀγώνας - παρὰ τὴν ἐκδημία τοῦ μεγάλου καὶ Ἡρωϊκοῦ Ἱεράρχη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ - συνεχίζεται, μὲ πρωτοπόρα τὰ παιδιὰ τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. Ἔτσι, ἡ Μητρόπολή μας ὀργανώνει καὶ φέτος στὸ Δελβινάκι, τὴν Κυριακή, 11 Μαΐου 2014, ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία καὶ Μνημόσυνο τῶν πρωταγωνιστῶν καὶ τῶν πεσόντων κατὰ τὸν Αὐτονομιακὸ Ἀγῶνα τοῦ 1914, ὁ ὁποῖος, ἀτυχῶς, δὲν ἔχει δικαιωθῆ. Θὰ σᾶς περιμένω ὅλους, ὥστε ἡ φωνή μας, «ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν», νὰ φθάσῃ μέχρι τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ μέχρι τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Σὲ καιρούς, ὅπου «τύραννους, δήμιους διώχνουν οἱ λαοί», ὅπως λέει ἕνα ὡραῖο τραγούδι τῆς ΣΦΕΒΑ, ἡ συμμετοχὴ ὅλων στὴν παραπάνω ἐκδήλωση εἶναι περισσότερο ἀπὸ ἀναγκαία. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς χαριτώνῃ ὅλους καὶ νὰ σᾶς εὐλογῇ. «Χριστὸς Ἀνέστη ! Καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη»!

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Πηγή: http://www.sfeva.gr/543BBE30.el.aspx

Ἐν ἉγίῳὌρει 16.4.2014 (29.4.2014)

Πρός τόν Ὄμιλον

Ροταριανῶν Θεσσαλονίκης

Ἀνατόλια

Κύριοι

Διά τῆς παρούσης μου ἐπιστολῆς ἐν βαθυτάτῃ λύπῃ καί ἀγανακτήσει ἐπιθυμῶ νά διευκρινίσῳ πρός ὑμᾶς ὅτι ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός καί δή ἁγιορείτης μοναχός, ουδεμιάν σχέσιν, προσέγγισιν, ταύτησιν ἰδεῶν πεποιθήσεων καί ἐπιδιώξεων ἔχω μετά τοῦ ὑμετέρου ὁμίλου.

Προσῆλθον εἰς ὑμετέραν ἐκδήλωσιν ἐξ ἀγνωσίας καί κατόπιν λανθασμένης συνηγορίας καί ἀτυχοῦς προτροπῆς ὑμετέρων μελῶν, τῶν ὁποίων οὐδέποτε ἐγνώριζα τήν ἰδιότητα καίτοι ἐπί ἔτη εἰργάζοντο ἤἐπισκέπτοντο τό Ἅγιον Ὄρος καί ἀπέκρυπτον (τήν ἰδιότητά των αὐτήν) ἐπιμελῶς.

Ἐκεί δέ διεπίστωσα ὅτι προτάσει τῶν ὡς ἄνω ἀπεφασίσατε νά μοῖ ἐπιδόσητε «Τιμητικήν Διάκρισιν» ὀνομάζοντές με «’Επίτιμον μέλος» τοῦ ὁμίλου σας.

Εὐρεθεῖς πρό ἀπροόπτου καί ἐκ λόγων μόνον εὐγενείας καί μοναχικῆς σεμνότητος δέν διεμαρτυρήθην ἀλλά ἀπεχώρησα μόλις τοῦτο ἤτο μοι ἐφικτόν.

Ἐπιθυμῶ νά σᾶς δηλώσῳ ὅτι δέν ἀποδέχομαι τήν ἐν λόγῳ διάκρισιν διότι θεωρῶ ὅτι εἶναι ἀσύμβατος μέ τήν ἰδιότητά μου ὡς ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί ἁγιορείτου μοναχοῦ καί ἀντίθετος πρός τά μοναχικά μου πιστεύω.

Τέλος παρακαλῶ ὅπως μή με ἐνοχλήσητε ἀπό τοῦδε καί εἰς τό ἐξῆς ἀφίοντές με εἰς τήν μοναχικήν μου πορείαν ἤτις ἑλπίδαν μόνην ἔχει τό τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μου Ἰησοῦ Χριστοῦ Θεῖον ἔλεος.

Ἐπί δέ τούτος διατελῶ.

Μον Ἐπιφάνιος.

Πηγή: http://www.enromiosini.gr

"Καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς"!

Τὴν πέταξε τὴν "κοτσάνα" καὶ οὔτε γάτα, οὔτε ζημιά!

Ὁ Σουηδὸς ΥΠΕΞ Κὰρλ Μπὶλντ (Nils Daniel Carl Bildt) προχώρησε σὲ πρωτοφανεῖς δηλώσεις κατὰ τῆς Ὀρθoδοξίας. Ὁ Κὰρλ Μπίλντ, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καὶ πρωθυπουργὸς τῆς Σουηδίας (1991-1994), δήλωσε συγκεκριμένα ὄτι "Ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἀπειλὴ γιὰ τὸ δυτικὸ πολιτισμὸ" καὶ ὁ Β. Πούτιν δὲν δεσμεύεται ἀπὸ τὶς διεθνεῖς ἀξίες, ἀλλὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία"! Τουλάχιστον ἔπρεπε νὰ δώσει καὶ κάποιες συγκεκριμένες ἐξηγήσεις γιὰ νὰ καταλάβουμε πόσο μεγάλες εἶναι οἱ πόρτες τοῦ ἅδη τῆς ἀποφερόμενης δυσώδους κακίας. Ἔτσι μείναμε μὲ ἀπορίες….

Οἱ παραπάνω ἀπόψεις τοῦ εἶναι προσωπικὲς ἢ ντιρεκτίβα κανενὸς think tank; Ἄραγε ὁ Χριστιανισμὸς τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ μὲ τὶς παραφυάδες τοῦ συνιστοῦν ΑΠΕΙΛΗ ἢ εἶναι ΑΚΙΝΔΥΝΟΙ γιὰ τὸν Δυτικὸ Πολιτισμό; Μήπως ὁ Ἰσλαμισμὸς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΛΗ γιὰ τὸν ¨πολιτισμὸ¨ τῶν Σκανδιναβικῶν χωρῶν;

Ὅταν κάποιος "ζορίζεται" τοῦ ξεφεύγουν "κακὰ λόγια", ὑπερβαίνει τὰ ἐσκαμμένακαὶ δίνει τὸ στίγμα τοῦ πάνω στὴν γεωπολιτικὴ κοσμοθεωρία τῆς....

σύγκρουσης τῶν πολιτισμῶν καὶ τοῦ ἀνασχηματισμοῦ τῆς παγκόσμιας τάξης κατὰ τὸν Huntington, Samuel Ph. Γιὰ ποιοὺς λόγους "ζορίζεται" ὁ κ. Κὰρλ Μπὶλντ καὶ ξεσπάει ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας;

Τὸ ποτήρι ξεχείλισε φαίνεται καὶ στὴν Σουηδία, χώρα πρότυπο ἀνοχῆς καὶ προάσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν δήλωση τοῦ προέδρου τοῦ Δημοκρατικοῦ κόμματος τῆς Σουηδίας, Πὰρ Νόρλινγκ (20 ἕδρες στὸ Σουηδικὸ κοινοβούλιο) ποὺ θέτει ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν προστασία τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ ἀνθρωπιστικοῦ χαρακτήρα τῆς χώρας τὴν… ἀπαγόρευση τοῦ Ἰσλάμ!

“Η ἰσλαμικὴ θρησκεία πρέπει νὰ τεθεῖ ἐκτὸς νόμου. Ὅσοι ἐξακολουθήσουν νὰ τὴν ἀσκοῦν ἐντός της χώρας μετὰ τὴν ἀπαγόρευση, πρέπει νὰ ἀπελαθοῦν. Ἃς ὑπάρχει ἀλλοῦ, ἀλλὰ ὄχι στὴν Σουηδία ἀφοῦ δὲν ταιριάζει μὲ τὸν δημοκρατικὸ χαρακτήρα τῆς χώρας”!

Ὁ πρόεδρος τῶν Σουηδῶν δημοκρατῶν ἔκανε ἀναφορὰ καὶ στὶς νεοναζιστικὲς ὁμάδες ποὺ δροῦν στὴν χώρα λέγοντας ὅτι “ἀπεχθάνομαι τὸν ναζισμό, εἶναι ξεκάθαρο ὄμως οτι εἶναι “προϊόν” τῆς ἀθρόας μετανάστευσης”. (olympiada Αύγουστος 27, 2012)

Τελικὰ στὴν Σουηδία φαίνεται νὰ θέλουν νὰ τὰ ἀπαγορέψουν ὅλα γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ την "σύγκρουση τῶν πολιτισμών" ποῦ ἄρχισε νὰ μαίνεται μέσα στὴν ἴδια τὴν αὐλή τους; Σίγουρα ὅμως ὅταν καῖς χλωρὰ καὶ ξερὰ παίρνεις καὶ ἐσὺ φωτιὰ καὶ τότε "Οὐαὶ στὰ Ἔθνη τοῦ Βορρά".

Β. "Ἡ Σουηδία ἐφεξῆς ἀποτελεῖ στόχο τῶν ρωσικῶν ἐνόπλων δυνάμεων μετὰ τὴν ἀπόφασή της νὰ ἐγκαταλείψει τὴν πολιτικὴ τῆς οὐδετερότητας καὶ νὰ παράσχει διευκολύνσεις στὸ ΝΑΤΟ" δήλωσε ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωσικοῦ ὑπουργείου Ἄμυνας μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης τῆς Σουηδίας νὰ ἐπιτρέψει τὴ χρήση τοῦ ἐθνικοῦ ἐναέριου χώρου της ἀπὸ τὰ ἀεροσκάφη ἐναέριας ἔγκαιρης προειδοποίησης καὶ ἐλέγχου (AWACS) E-3A Sentry τοῦ ΝΑΤΟ!

Ἡ Μόσχα θεωρεῖ πλέον ὅτι ἑνώθηκε ὁ σκανδιναβικὸς ἀμυντικὸς χῶρος τῶν χωρῶν τοῦ ΝΑΤΟ, πλὴν τῆς Φινλανδίας (to-radar.gr/ 5 Μαίου 2014). Τόσο πολὺ μᾶλλον φοβήθηκε ὁ κ. Κὰρλ Μπὶλντ ἀπὸ τὰ παραπάνω πού ταύτισε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸν Πούτιν; Λέγοντας ὅτι "ὁ Β. Πούτιν δὲν δεσμεύεται ἀπὸ τὶς διεθνεῖς ἀξίες, ἀλλὰ δεσμεύεται ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία"!

Ποῦ νὰ ξέρει ὁ "κακομοίρης" ὁ Κὰρλ ὅτι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ δὲν δεσμεύει ἀλλὰ ἀπελευθερώνει ὅμοιούς του ποὺ εἶναι δεμένοι μὲ "νοητὰ δεσμὰ" καὶ φυσικὰ ἂν τὸ θέλουν οἱ ἴδιοι. Καὶ λογικὸ εἶναι νὰ μὴν ξέρει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ὀρθοπραξία εἶναι οἱ πραγματικὲς Ὑπερδυνάμεις τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ μάλιστα "πυρηνικές" γιατί ἀλλοιώνουν τὸν πυρήνα τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας μὲ τὸν "Ζῶντα Λόγο τοῦ Θεανθρώπου". Καὶ φυσικὰ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχουν νὰ φοβηθοῦν τίποτε , οὔτε καὶ ἀπὸ τοὺς δαιμονιώδεις ἀλαλαγμοὺς τοῦ "νεοεμφανιζόμενου στὺλ Κὰρλ Μπιλντ".

"Ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ἤσαν μόνο δώδεκα καὶ δὲν ὑπῆρχε στὴ σκέψη κανενὸς ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἀκόμα ἡ ἰουδαϊκὴ συναγωγὴ ἀνθοῦσε καὶ ἡ ἀσεβὴς εἰδωλολατρία κυριαρχοῦσε σ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκουμένη, ὁ Κύριος εἶχε προφητέψει: Ἐπὶ ταύτη τὴ πέτρα (δηλαδὴ πάνω στὴν ὁμολογία πίστεως τοῦ Πέτρου) οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτής" (Ματθ. 16,18).

Διαπιστώνεις τὴν ἀλήθεια αὐτῆς τῆς προφητείας; Βλέπεις τὴν ἐκπλήρωσή της; Σκέψου πόσο σημαντικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας σχεδὸν σ' ὅλη τὴ γῆ μέσα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα. Σκέψου πῶς ἄλλαξε τὴ ζωὴ τόσων ἐθνῶν καὶ ὁδήγησε στὴν πίστη τόσους λαούς, πῶς κατάργησε προγονικὰ ἔθιμα, πῶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ μακροχρόνιες συνήθειες, πῶς σκόρπισε σὰν σκόνη τὴν κυριαρχία τῆς ἡδονῆς καὶ τὴ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, πῶς ἐξαφάνισε σὰν καπνὸ τὴν ἀκάθαρτη τσίκνα τῶν θυσιῶν, τὶς εἰδωλολατρικὲς τελετές, τὶς βδελυκτὲς ἑορτές, τὰ ξόανα, τοὺς βωμοὺς καὶ τοὺς ναούς, πῶς οἰκοδόμησε παντοῦ ἅγια θυσιαστήρια, στὴν πατρίδα μας καὶ στὶς χῶρες τῶν Περσῶν, τῶν Σκυθῶν, τῶν Μαύρων, τῶν Ἰνδῶν. Τί λέω; Ἀκόμα καὶ στὰ Βρετανικὰ νησιά, ποῦ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴ Μεσόγειο, στὸν ὠκεανό, ἁπλώθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ χτίστηκαν θυσιαστήρια. Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος Ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας

Καὶ κάτι ἐξαιρετικὰ ἀφιερωμένο γιὰ τὸν παραπάνω ΥΠΕΞ, ἐμπλουτισμένο μὲ νοητὲς εἰκόνες Ὁμολογίας τῶν ἡμερῶν μας ἀπὸ τὴν Συρία, Ὀδησσὸ καὶ τὶς χῶρες τῆς Ἀφρικῆς ποὺ σφάζουν, σταυρώνουν καὶ καῖνε Χριστιανούς.

"Αν δὲν πιστεύεις στὰ λόγια, πίστευε στὰ πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν νὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ἀκονισμένα; Ὅμως δὲν τὴν νίκησαν. Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι, ποῦ τὴν πολέμησαν; Ἔχουν σιγήσει καὶ παραδόθηκαν στὴν λήθη. Καὶ ποῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Λάμπει περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τὰ δικά τους σβήστηκαν, τὰ δικά της εἶναι ἀθάνατα".

«ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24.35).

«Μάταιος ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας» (μέτ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ 33 σ. 387-9).

Πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/05/blog-post_7466.html

Μὲ ἐπιστολή της πρὸς τὸν ὑπουργὸ Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἡ Παμποντιακὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος επανερχεται καὶ καταδικάζει μὲ τὸν πλέον ἔντονο τρόπο την παράλειψη τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν λαῶν τῆς πάλαι ποτὲ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὶς πρόνοιες τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου», ποὺ πρόκειται νὰ ἐπανέλθει ἐντός των ἡμέρων πρὸς ψήφιση ἀπὸ τὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.

Τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὡς ἑξῆς:

Θεσσαλονίκη, 30-4-2014

Aρ.Πρ.:6694

Πρός: Ἀξιότιμο Ὑπουργὸ Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Χαράλαμπο Ἀθανασίου

Κοινοποίηση:

• Ὅλους τους Βουλευτές,
• ΜΜΕ
• Τὰ 431 Σωματεῖα Μέλη Παμποντιακὴς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος

Υπόμνημα

Σὲ συνέχειά του ἀπὸ 24 Νοεμβρίου2013 Ψηφίσματος τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τῆς Παμποντιακῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος, τοῦ ἀπὸ 28 Νοεμβρίου 2013, μὲ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου 8, Δελτίου τύπου τῆς Διεθνοῦς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ἑλλήνων, τοῦ ἀπὸ 2 Δεκεμβρίου 2013 μὲ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου 6386 ὑπομνήματός μας, τοῦ ἀπὸ 15 Ἀπριλίου 2014, μὲ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου 24, Δελτίου τύπου τῆς Διεθνοῦς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ἑλλήνων καὶ δεδομένου τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸ ὁμόφωνο ψήφισμα, της 24ης Φεβρουαρίου1994, ἀνακήρυξε τὴν 19η Μαΐου ὡς «Ἡμέρα Μνήμης γιὰ τὴ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων στὸ Μικρασιατικὸ Πόντο», ἡ Παμποντιακὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος επανερχεται καὶ καταδικάζει μὲ τὸν πλέον ἔντονο τρόπο την παράλειψη τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν λαῶν τῆς πάλαι ποτὲ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὶς πρόνοιες τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου», ποὺ πρόκειται νὰ ἐπανέλθει ἐντός των ἡμέρων πρὸς ψήφιση ἀπὸ τὴν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.

Μᾶς προκαλεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονός, καθὼς παρόλες τὶς διαβεβαιώσεις ποὺ λάβαμε, ἐπανέρχεστε μὲ τὸ ὑπὸ ψήφιση νομοσχέδιο στὸ ὁποῖο διαχωρίζετε τὰ θύματα τῶν Γενοκτονιῶν, καθὼς ἀλλὰ τυγχάνουν προστασίας καὶ ἄλλα ὄχι. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν οὐσιαστικὰ ἀναιρεῖτε τὴν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, καθὼς ὡς κριτήριο γιὰ τὴν ὑπαγωγὴ στὶς διατάξεις τοῦ νόμου καὶ ἰδιαίτερα στὸ ἄρθρο 3 αὐτοῦ τίθεται ἡ ἀναγνώρισή τους ἀπὸ Ἑλληνικὸ ἢ Διεθνὲς δικαστήριο καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑποβαθμίζετε τὸ κύρος καὶ τὴν ἐγκυρότητα τῆς ἴδιας της Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ παράληψη αὐτὴ στερεῖ ἀπὸ τὴν φαρέτρα μας, στὸν ἀγώνα ποὺ δίδεται γιὰ τὴν διεθνῆ ἀναγνώριση τοῦ ἐγκλήματος τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἕνα σημαντικὸ ὅπλο καὶ χρήσιμο ἐργαλεῖο καὶ τελικὰ ἐμφανίζει τὴν συντεταγμένη Πολιτεία ἀνακόλουθη καθὼς ἀφήνει σαφέστατα ἐρωτηματικὰ σχετικὰ μὲ τὸ ποία εἶναι ἡ στάση της στὸ ζήτημα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀναγνωρίζοντας ἀφενὸς τὴν Γενοκτονία ἀρνούμενη ἀφετέρου νὰ συμπεριλάβει τὴν ἄρνησή της στὶς πρόνοιες τοῦ ἐν λόγω νομοθετήματος.

Ὡς Παμποντιακὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος ἀλλὰ κυρίως ὡς μέλη τῆς Ἀνθρωπότητας σαςεφιστήσουμε τὴν προσοχή, καθὼς οἱ βουλευτὲς ποὺ θὰ ψηφίσουν τὸ ἐπίμαχο νομοσχέδιο, μὲ τὴν μορφὴ ποὺ ἔχει σήμερα, θὰ εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ «ἐγκωμιάζουν, ἀρνοῦνται καὶ ἐκμηδενίζουν τὰ ἐγκλήματα τῆς γενοκτονίας», κατὰ τοὺς ὁρισμοὺς τοῦ ἄρθρου 3, ὅπως αὐτὸ διατυπώνεται στὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση, ποὺ ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ Ἀρμένιοι στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αιώνα ἀπὸ τὸ Κεμαλικὸ καθεστώς.Σᾶς καλοῦμε ἔστω καὶ την υστατη στιγμὴ νὰ διορθώσετε τὴν παράλειψή σας.

Μὲ τιμὴ

Γιὰ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο

Πηγή: http://www.anixneuseis.gr/?p=91216http://www.anixneuseis.gr/?p=91216