Πατρικές νουθεσίες του έμπειρου πνευματικού Γέροντος Αρχιμανδρίτου Εφραίμ, προηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους, εις δόξαν Θεού και ωφέλειαν θλιβομένων ψυχών.

Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων: «Συνταγματική εκτροπή» η μεταβίβαση μνημείων στο Υπερταμείο. 

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα επιτρέψει την παραχώρηση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων ως εγγύηση δανείου του δημοσίου χρέους για έναν ολόκληρο αιώνα, με άγνωστη εν τέλει έκβαση.

«Την άμεση εξαίρεση μεταβίβασης της κυριότητας και διαχείρισης των μνημείων των Χανίων και άλλων περιοχών της χώρας που περιλαμβάνονται στον μακρύ κατάλογο των 10.119 ακινήτων προς μεταβίβαση στην ΕΤΑΔ ΑΕ» ζητά από το ΥΠΠΟΑ και την κυβέρνηση ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, κάνοντας λόγο για «συνταγματική εκτροπή».

H ανακοίνωση:

«O Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων τονίζει για μία ακόμη φορά ότι τα μνημεία προστατεύονται από το Σύνταγμα και αποτελούν de facto ακίνητη περιουσία του δημοσίου, εκτός κάθε συναλλαγής. Καταγγέλλει την επιχειρούμενη εκχώρηση της διαχείρισης όλων των μνημείων, αρχαίων και νεώτερων, τα οποία περιλαμβάνονται στην υπ΄ αριθμ. ΥΠΟΙΚ 0004586 ΕΞ 2018 «Μεταβίβαση, κατ’ άρθρα 196 παρ. 6 και 209 του Ν. 4389/2016, ακινήτων στην Ανώνυμη Εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.» (ΕΤ.Α.Δ. Α.Ε.)», σύμφωνα με την υπ΄ αριθμ. 86/18.06.2018 Απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής.  (ΦΕΚ 2320/ 19-6-2018/ Τεύχος Β΄).

Το πρωτοφανές αυτό γεγονός έγινε γνωστό με αφορμή τη δημοσιοποίηση καταλόγου των μνημείων που υπάγονται στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Χανίων. Διαπιστώθηκε ότι σ’ αυτόν περιλαμβάνονται μεγάλα τμήματα της ανατολικής τάφρου των Ενετικών οχυρώσεων, η τάφρος του Βυζαντινού τείχους, η νότια τάφρος των Ενετικών οχυρώσεων, ακίνητα στα οποία έχουν έλθει στο φως σημαντικά μινωικά αρχιτεκτονικά κατάλοιπα, συγκροτήματα ενετικών νεωρίων, ο προμαχώνας Μοnigo, o Ενετικός προμαχώνας Lando, το φρούριο Φιρκά και το τούρκικο χαμάμ (ακίνητα απαλλοτριωμένα για αρχαιολογικούς σκοπούς από το ΥΠΠΟΑ ή και ακίνητα στα οποία έχουν επίσης πραγματοποιηθεί εργασίες ανάδειξης και αποκατάστασης). Περιλαμβάνονται ακόμη και τα Αρχαιολογικά  Μουσεία (!), τόσο το στεγαζόμενο στον ναό του Αγίου Φραγκίσκου αλλά και το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο και άλλα όπως το Εθνικό Μουσείο Ελευθέριος Βενιζέλος ή το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης. Η κίνηση αυτή είναι πρωτοφανής για τα έως σήμερα δεδομένα της διαχείρισης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και πρόκειται δικαιολογημένα να ξεσηκώσει θύελλες αντιδράσεων σε τοπικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Η εξαίρεση των μνημείων και αρχαιολογικών χώρων, σύμφωνα με το άρθρο 196, παράγρ. 4 του Ν. 4389/2016, αποτελεί προσχηματική δικαιολογία, δεδομένου ότι αναιρείται από την αμέσως επόμενη παράγραφο, την παράγραφο 5 του ίδιου άρθρου, σύμφωνα με την οποία τα εξαιρούμενα ακίνητα παραμένουν στη διαχείριση της ΕΤ.Α.Δ. Α.Ε., μάλιστα με την «επιφύλαξη υφιστάμενου δικαιώματος οποιουδήποτε νομικού προσώπου εκτός του Ελληνικού Δημοσίου». Η νομή, χρήση και διαχείριση λοιπόν των σημαντικότερων μνημείων των Χανίων δεν θα ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και τις Περιφερειακές Υπηρεσίες του, κατά παράβαση του πνεύματος του άρθρου 24 του Συντάγματος.

Τα μνημεία και οι αρχαιότητες είναι αντικείμενα εκτός συναλλαγής, αμεταβίβαστα, ακατάσχετα, αναπαλλοτρίωτα. Κάθε απόπειρα μεταβίβασης αυτών προς διαχείριση από τρίτους μας βρίσκει αντίθετους. Αυτό αποτελεί πάγια θέση του Συλλόγου μας και γι΄ αυτό θα αγωνιστούμε με κάθε νόμιμο μέσον, προκειμένου να διατηρηθεί ο χαρακτήρας των αρχαιοτήτων ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού.

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων δεν θα επιτρέψει την παραχώρηση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων ως εγγύηση δανείου του δημοσίου χρέους για έναν ολόκληρο αιώνα, με άγνωστη εν τέλει έκβαση. Η απαράδεκτη αυτή ενέργεια, αν και συντελείται σε καιρό ειρήνης, μπορεί να παραλληλιστεί μόνο με τους βανδαλισμούς μνημείων και τη λεηλασία αρχαιοτήτων στα πέτρινα χρόνια της κατοχής ή τις αρπαγές αρχαιοτήτων κατά τον 19ο αιώνα. Αποτελεί ύστατο σημείο συνταγματικής εκτροπής που μάλιστα λαμβάνει χώρα την ίδια στιγμή που θα περιμέναμε συντονισμένες ενέργειες για την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιοτήτων και τις νόμιμες αποζημιώσεις για την καταστροφή τους σε καιρό πολέμου.

Για τους παραπάνω σοβαρούς λόγους ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων ζητά από την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ και την κυβέρνηση:

την άμεση εξαίρεση μεταβίβασης της κυριότητας και διαχείρισης των μνημείων των Χανίων και άλλων περιοχών της χώρας που περιλαμβάνονται στον μακρύ κατάλογο των 10.119 ακινήτων προς μεταβίβαση στην ΕΤ.Α.Δ. Α.Ε.
την ενημέρωση των αρμόδιων Υπηρεσιακών μονάδων και των κατά τόπους Περιφερειακών Υπηρεσιών σχετικά με τα ακίνητα που έχουν συμπεριληφθεί στον κατάλογο της ΕΤ.Α.Δ. Α.Ε.».

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος, Ινφογνώμων Πολιτικά 

«Όχι» είπε το ΣτΕ στο αίτημα της Ένωσης Αθέων, την 21 Σεπτεμβρίου 2018, να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από τη δικαστική αίθουσα, κατά τη διάρκεια συζήτησης προσφυγών για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία (30-6) το αίτημα, οπότε και ξεκίνησε η συζήτηση των πέντε προσφυγών της Ένωσης Αθέων, της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕλΕΔΑ) και 24 γονέων μαθητών, η οποία έγινε με την παρουσία του Τζέισον-Αντιγόνη, που έγινε γνωστός και από την παρουσία του στα έδρανα της Βουλής, όταν ψηφίστηκε ο νόμος για την αλλαγή ταυτότητας φύλου.

Η σύμβουλος Επικρατείας, Παρασκευή Μπραίμη, ανέπτυξε την εισήγησή της και εξέθεσε τους ισχυρισμούς των αντίθετων αιτήσεων ακυρώσεως για το μάθημα των Θρησκευτικών, στο Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, την καθημερινή πρωινή προσευχή στα σχολεία, αλλά και τον τρόπο απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών.

Παρεμβάσεις υπέρ του μαθήματος των θρησκευτικών έχουν καταθέσει η Εκκλησία της Ελλάδας, η Εκκλησία της Κρήτης και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Θεολόγων «Καιρός», για την Αναβάθμιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης.

Οι δικηγόροι όλων των πλευρών, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, διασταύρωσαν τα ξίφη τους, θέτοντας -μεταξύ άλλων- ζητήματα κατοχύρωσης της θρησκευτικής ελευθερίας, σύμφωνα με την ΕΣΔΑ και το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Η Ολομέλεια επιφυλάχθηκε να εκδώσει τις αποφάσεις της.

Πηγή: tribune.gr

(Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κεφ. ε΄, χωρία 1 έως 11)

«καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων».

(…)Και περπατώντας κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, τον Σίμωνα, που, με το όνομα το οποίο του έδωσε αργότερα ο Κύριος, ονομάστηκε Πέτρος και τον Ανδρέα τον αδελφό του. Έριχναν τα δίχτυα τους στη θάλασσα, σαν ψαράδες που ήσαν. «Ακολουθήστε με, τους είπε, και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων». Αυτοί λοιπόν, αφού άφησαν αμέσως τα δίχτυα, Τον ακολούθησαν.

«οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Πρόσεξε την πίστη και την υπακοή τους. Διότι αν και βρίσκονταν στο μέσο της εργασίας τους (γνωρίζετε βέβαια πόσο απαιτητική είναι η αλιεία), όταν άκουσαν την προτροπή του Κυρίου δεν ανέβαλαν, ούτε το μετέθεσαν γι΄ αργότερα, ούτε είπαν· «Άμα γυρίσουμε στο σπίτι, ας συνεννοηθούμε πρώτα με τους δικούς μας». Αλλά αφού εγκατέλειψαν τα πάντα, Τον ακολούθησαν, όπως ο Ελισσαίος ακολούθησε κάποτε τον προφήτη Ηλία. Πραγματικά αυτού του είδους την υπακοή ζητεί από μας για τη μετάνοιά μας ο Χριστός, ώστε μήτε δευτερολέπτου αναβολή να μην κάνουμε, ακόμα κι αν κάτι από τα πιο απαραίτητα προς το ζην μας επείγει, όπως κρίνουμε. Γι’ αυτό και κάποιον άλλον που Τον πλησίασε και ζήτησε να πάει πρώτα να θάψει τον πατέρα του, μήτε αυτό δεν τον άφησε να κάνει, δείχνοντας ότι από όλα πρέπει να προτιμούμε να Τον ακολουθήσουμε και να γίνουμε μαθητές Του.

Εάν πάλι θεωρείς ότι Τον ακολούθησαν επειδή ήταν μεγάλη η υπόσχεση, και πάλι τους θαυμάζω γι’ αυτό και ακόμη περισσότερο, επειδή παρόλο που δεν είχαν δει ακόμα κανένα θαυματουργικό σημείο, πίστεψαν σε τόσο μεγάλη υπόσχεση και όλα τα άλλα τα θεώρησαν δευτερεύοντα μπροστά στο να Τον ακολουθήσουν. Γιατί με όποια λόγια αλιεύτηκαν οι ίδιοι, πίστεψαν ότι με αυτά θα μπορούσαν κι άλλους να αλιεύσουν και να τους οδηγήσουν στη σωτηρία των ψυχών τους. Και σ΄ αυτούς μεν αυτήν την υπόσχεση έδωσε, σ΄εκείνους όμως που ήταν μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τίποτα παρόμοιο δεν λέγει˙ διότι η υπακοή αυτών που πρώτους κάλεσε (δηλ. του Ανδρέα και του Πέτρου), είχε προετοιμάσει πλέον και αυτούς. Εξάλλου πολλά είχαν ακούσει και προηγουμένως γι’ Αυτόν.

Και πρόσεξε πώς υπαινίσσεται με ακρίβεια και την φτώχεια τους· τους βρήκε να ράβουν τα δίχτυα τους. Τόσο μεγάλη ήταν η φτώχεια τους, ώστε να διορθώνουν τα χαλασμένα, επειδή δεν μπορούσαν ν’ αγοράσουν άλλα. Δεν ήταν κι αυτή τότε μικρή ένδειξη αρετής, το να υποφέρουν με ευκολία και αγόγγυστα την φτώχεια, το να αποκτούν την τροφή τους με τίμιο μόχθο, το να συνδέονται μεταξύ τους με τη δύναμη της αγάπης, το να έχουν μαζί τους και τον γέρο πατέρα τους και να τον περιποιούνται.

Αφού λοιπόν τους έκανε μαθητές Του, τότε αρχίζει να θαυματουργεί ενώπιόν τους, βεβαιώνοντας με τα έργα Του ό,τι είχε πει γι’ Αυτόν ο Βαπτιστής Ιωάννης. Βρισκόταν αδιάκοπα στις συναγωγές και με την πράξη Του αυτή τους δίδασκε ότι δεν είναι κάποιος αντίθετος, ούτε πλάνος, αλλά έχει έρθει με το θέλημα του Θεού, κατόπιν κοινής Τους συμφωνίας. Και συχνάζοντας στις συναγωγές, δεν κήρυττε μόνο, αλλά και πολλά θαύματα επιτελούσε.

Πραγματικά σε κάθε περίπτωση κατά την οποία συμβαίνει κάτι το νέο και παράδοξο και εισάγεται κάποιος νέος τρόπος ζωής, συνηθίζει ο Θεός να κάνει θαύματα, προσφέροντας εγγύηση της δυνάμεώς Του προς εκείνους που πρόκειται να δεχτούν τους νόμους Του. Έτσι όταν επρόκειτο να πλάσει τον άνθρωπο, δημιούργησε όλον τον κόσμο και τότε του έδωσε εκείνο τον νόμο μέσα στον παράδεισο. Και όταν ήταν να δώσει νόμους στον Νώε, πάλι μεγάλα θαύματα έκαμε, με τα οποία αναδημιουργούσε όλη την πλάση και τη φοβερή εκείνη τρικυμιώδη θάλασσα την έκανε να κυριαρχεί επί της γης για ένα ολόκληρο χρόνο και με όλα αυτά, μέσα σε τόσο χαλασμό, διέσωσε τον δίκαιο εκείνο. Και στα χρόνια του Αβραάμ παρουσίασε πολλά θαύματα, όπως είναι η νίκη στον πόλεμο, η πληγή κατά του Φαραώ, και η απαλλαγή από τους κινδύνους. Μα κι όταν επρόκειτο να θεσπίσει τους νόμους στους Εβραίους, έδειξε πρώτα τα θαυμαστά εκείνα και μεγάλα σημεία και έπειτα τους έδωσε τον Νόμο.

Έτσι λοιπόν κι εδώ, θέλοντας να δώσει έναν ανώτερο τρόπο ζωής και να τους πει όσα ποτέ δεν είχαν ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, επιβεβαιώνει τους λόγους με την επιτέλεση των θαυμάτων. Επειδή δηλαδή δεν φαινόταν η βασιλεία που κήρυττε, αυτήν την αφανή, με τα ορατά σε όλους θαύματα, την καθιστά φανερή. Και πρόσεξε την απλότητα του Ευαγγελιστού, πως δε μας διηγείται χωριστά κάθε περίπτωση όσων θεραπεύονταν, αλλά με τρόπο συνοπτικό μας ενημερώνει για τα αναρίθμητα θαύματα. Του έφεραν, λέει, όλους όσοι ταλαιπωρούνταν από λογής ασθένειες και βασανίζονταν, δαιμονισμένους, σεληνιαζομένους, παραλυτικούς και τους θεράπευσε.

Αλλά γεννιέται το ακόλουθο ερώτημα: για ποιον λόγο από κανέναν από τους θεραπευθέντες δεν ζήτησε την πίστη, ούτε είπε αυτό που έπειτα φανερά έλεγε· «Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό»; Επειδή δεν είχε δώσει ακόμα απόδειξη της δυνάμεώς Του. Εξ άλλου και μόνο το γεγονός ότι προσέρχονταν μόνοι τους και έφερναν ασθενείς κοντά στον Χριστό, δεν αποδεικνύει τυχαία πίστη. Διότι τους έφερναν από μακριά, πράγμα το οποίο δε θα έκαναν, αν δεν πίστευαν πολύ οι ίδιοι για τη δύναμή Του.

Ας Τον ακολουθήσουμε λοιπόν κι εμείς. Γιατί έχομε πολλές ασθένειες της ψυχής κι αυτές θέλει πρώτα να θεραπεύσει. Γι’ αυτό αποκαθιστά τις σωματικές ασθένειες, για να απομακρύνει τις ψυχικές από την ψυχή μας. Ας έρθουμε λοιπόν κοντά Του και τίποτα βιοτικό ας μην Του ζητήσουμε παρά μόνο συγχώρηση των αμαρτιών μας· την παραχωρεί και τώρα, αν τη ζητούμε σοβαρά. Τότε βέβαια είχε φτάσει η φήμη Του ως τη Συρία (Ματθ. 4,24: καὶ ἀπῆλθεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εἰς ὅλην τὴν Συρίαν, καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας ποικίλαις νόσοις καὶ βασάνοις συνεχομένους, καὶ δαιμονιζομένους καὶ σεληνιαζομένους καὶ παραλυτικούς, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτούς), ενώ τώρα έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την οικουμένη. Κι εκείνοι έτρεχαν προς Αυτόν, όταν άκουγαν μόνο πως θεράπευσε δαιμονισμένους· συ όμως που έχεις περισσότερες και μεγαλύτερες αποδείξεις για τη δύναμή Του, γιατί δε σηκώνεσαι να τρέξεις σ’ Αυτόν; Κι εκείνοι άφησαν και πατρίδα και φίλους και συγγενείς· συ όμως δε θέλεις μήτε το σπίτι σου ν’ αφήσεις, για να πας κοντά Του και να λάβεις πολύ περισσότερα; Και μήτε που ζητoύμε αυτό από σένα. Άφησε μόνο την κακή συνήθεια και, μένοντας στο σπίτι σου μαζί με τους δικούς σου, θα μπορέσεις εύκολα να σωθείς.

Τώρα αν έχουμε μια σωματική πάθηση, κάνουμε τα πάντα και καταφεύγουμε σε κάθε μέσο, προκειμένου να απαλλαγούμε από αυτήν. Αν όμως η ψυχή μας είναι σε κακή κατάσταση, αναβάλλουμε και βραδύνουμε να κάνουμε κάτι. Γι’ αυτό ακριβώς δεν γλυτώνουμε ούτε από τα σαρκικά παθήματα, επειδή εμείς θεωρούμε τα αναγκαία ως πάρεργα και τα πάρεργα ως αναγκαία και ενώ αφήνουμε την πηγή των κακών, θέλουμε να καθαρίσουμε τα ρυάκια. Διότι το ότι βέβαια αιτία των σωματικών ασθενειών, είναι η κακία της ψυχής, το δήλωσε και ο παράλυτος επί τριάντα οκτώ χρόνια καθώς και αυτός ο παράλυτος που τον κατέβασαν από τη στέγη ενώπιον του Ιησού και ο Κάιν πριν απ’ αυτούς. Αλλά και από πολλές άλλες περιπτώσεις μπορεί ο καθένας να το διαπιστώσει αυτό. Ας αφανίσουμε λοιπόν την πηγή των κακών και τότε θα στερέψουν όλα τα ρεύματα των ασθενειών. Δεν είναι μόνο η παράλυση ασθένεια, αλλά και η αμαρτία· και η δεύτερη μάλιστα είναι πολύ πιο σοβαρή ασθένεια από την πρώτη, τόσο μάλιστα, όσο ανώτερη είναι από το σώμα η ψυχή.

Ας έρθουμε λοιπόν και τώρα κοντά Του και ας Τον παρακαλέσουμε να σφίξει την ψυχή μας που έχει παραλύσει και αφού αφήσουμε κάθε βιοτική μέριμνα, ας φροντίζουμε μόνο για τα πνευματικά. Εάν με δύναμη προσηλωθείς στα πνευματικά, τότε φρόντιζε και για τα γήινα. Μήτε πάλι ν’ αδιαφορείς για την αμαρτία σου, επειδή δεν αισθάνεσαι πόνο· γι’ αυτό ακριβώς να στενάζεις περισσότερο, επειδή δεν αισθάνεσαι οδύνη για τις αμαρτίες σου. Αυτό δε συμβαίνει επειδή δεν δαγκώνει η αμαρτία, αλλά επειδή είναι αναίσθητη η ψυχή που σφάλλει. Σκέψου λοιπόν ότι όσοι αισθάνονται τα δικά τους αμαρτήματα, πως στενάζουν σπαρακτικότερα από όσους κομματιάζονται ή καίγονται, πόσα κάνουν και πόσα υποφέρουν, πόσο πενθούν και οδύρονται, για ν’ απαλλαγούν από την πονηρά συνείδηση. Δε θα το έκαναν αυτό, αν δεν ένιωθαν σφοδρό ψυχικό πόνο.

Εκείνο λοιπόν που είναι το καλύτερο είναι να μην αμαρτάνουμε καθόλου, ύστερα όμως απ΄ αυτό, είναι το να συναισθανόμαστε την αμαρτία και να διορθωνόμαστε. Διότι αν μας λείπει αυτό, πώς θα παρακαλέσουμε τον Θεό και θα ζητήσουμε τη συγχώρηση των αμαρτιών μας, εμείς που καθόλου δε δίνουμε καμία σημασία σ΄αυτά; Πραγματικά, όταν εσύ, που αμάρτησες, δε θέλεις μήτε αυτό ν’ αναγνωρίσεις, ότι δηλαδή αμάρτησες, για ποια αμαρτήματα θα παρακαλέσεις τον Θεό; Γι’ αυτά που δεν αναγνωρίζεις; Και πώς θα αντιληφθείς το μέγεθος της ευεργεσίας; Ομολόγησε λοιπόν μία μία τις αμαρτίες σου, για να μάθεις για ποιες παίρνεις συγχώρηση, για να αισθανθείς ευγνωμοσύνη προς τον Ευεργέτη σου.

Εσύ όμως όταν εξοργίσεις κάποιον άνθρωπο, και φίλους και γείτονες και θυρωρούς παρακαλείς και χρήματα ξοδεύεις και χάνεις πολλές ημέρες να πηγαίνεις να τον βρίσκεις και να παρακαλείς, και αν μια και δυο και αμέτρητες φορές σε αποκρούσει ο θυμωμένος, δεν ησυχάζεις αλλά μεγαλώνει η αγωνία σου και πληθαίνεις τις παρακλήσεις. Όταν όμως θυμώσει ο Θεός των όλων, αδρανούμε και ησυχάζουμε και αδιαφορούμε και διασκεδάζουμε και μεθούμε και εκτελούμε όλες τις συνηθισμένες μας πράξεις. Πότε θα μπορέσουμε να Τον εξιλεώσουμε; Και πώς με αυτή μας την συμπεριφορά δε θα Τον εξοργίσουμε περισσότερο; Πιο πολύ από την αμαρτία, Τον κάνει να αγανακτεί περισσότερο και να οργίζεται η απουσία της λύπης για την αμαρτία. Γι’ αυτό αξίζει να κατεβούμε μέσα στη γη και μήτε τον ήλιο ν’ αντικρίζουμε μήτε ν’ αναπνέουμε καθόλου, γιατί παρόλο που έχουμε έναν τόσο επιεική Κύριο, Τον θυμώνουμε και αφού Τον θυμώνουμε, τουλάχιστον δεν μετανοούμε. Αντίθετα, Εκείνος, ούτε όταν θυμώνει, δεν μας μισεί ούτε μας αποστρέφεται, αλλά θέλει να μας τραβήξει, έστω και με τον τρόπο αυτό. Γιατί αν μας ευεργετούσε αδιάκοπα και εμείς Τον υβρίζαμε, περισσότερο θα Τον περιφρονούσαμε. Για να μη γίνει αυτό, μας αποστρέφεται προς στιγμήν, για να μας έχει κοντά Του παντοτινά.

Ας έχουμε θάρρος λοιπόν στην φιλανθρωπία Του κι ας επιδείξουμε μετάνοια με επιμέλεια για τη διόρθωσή μας, πριν φτάσει η ημέρα εκείνη του θανάτου μας και εξής, που η μετάνοια δε θα μπορεί να μας ωφελήσει πλέον. Τώρα όλα είναι στο χέρι μας· τότε όμως η απόφαση είναι μόνο στο χέρι του δικαστού. Ας προσπέσουμε λοιπόν στον φιλάνθρωπο Κύριό μας κι ας εξομολογηθούμε στον πνευματικό μας (Ψαλμ. 94, 2: «προφθάσωμεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει»), ας κλάψουμε κι ας θρηνήσουμε. Αν μπορέσουμε να καταπραΰνουμε τον δικαστή πριν από την δίκη (: την ημέρα της κρίσεως) και μας συγχωρέσει τα αμαρτήματά μας, τότε δε θα χρειαστεί μήτε να μπούμε στο δικαστήριο. Όπως πάλι αν δε γίνει αυτό, θα ακούσει την απολογία μας μπροστά σε ολόκληρη την οικουμένη που θα είναι παρούσα και δεν έχουμε καμιά ελπίδα για συγχώρηση. Διότι κανένας από εκείνους που δεν πήραν άφεση για τα αμαρτήματά τους εδώ στη γη, όταν φτάσει εκεί, δε θα μπορέσει ν’ αποφύγει τις ευθύνες του γι’ αυτά. Αλλά όπως οι φυλακισμένοι εδώ με τις αλυσίδες τους οδηγούνται στο δικαστήριο, έτσι κι όλες οι ψυχές όταν φύγουν από δω βεβαρημένες μ’ όλες τις πολύπλοκες αλυσίδες των αμαρτημάτων τους, οδηγούνται στο φοβερό βήμα. Πραγματικά, η παρούσα ζωή δε διαφέρει καθόλου από μια φυλακή. Αλλά όπως στο κτίριο της φυλακής όταν εισέλθουμε, τους βλέπουμε όλους αλυσοδεμένους, έτσι και τώρα όταν εξέλθουμε από τη φαινομενική και εισχωρήσουμε μέσα στη ζωή καθενός και μέσα στην ψυχή του, θα τη βρούμε δεμένη με αλυσίδες χειρότερες από τις σιδερένιες.

Για όλα αυτά λοιπόν, ας παρακαλέσουμε τον Λυτρωτή των ψυχών μας, και τα δεσμά μας να σπάσει και τον σκληρό αυτόν φύλακα να απομακρύνει· να μας απαλλάξει από το ασήκωτο φορτίο των σιδερένιων εκείνων αλυσίδων και να κάνει το φρόνημά μας ελαφρότερο και από το φτερό. Έτσι θα πετύχουμε, και μάλιστα σε σύντομο χρόνο, να απαλλαγούμε από τα βάρη που μας πιέζουν, να αντιληφθούμε πού ζούσαμε έως τότε, και ακόμη να κερδίσουμε την ελευθερία που αρμόζει σε μας. Αυτήν μακάρι να πετύχουμε όλοι με την χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Πηγή: (Ιερού Χρυσοστόμου έργα, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», ομιλία ΙΔ΄, τόμος 9, σελ. 445-459, Θεσσαλονίκη 1978. Επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, Αποσπάσματα από την ομιλία ΙΔ΄ του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου), Η άλλη όψη

Όπως έχετε αντιληφθεί, αρκετά άρθρα του ΚΟ ασχολούνται με το να καταδεικνύουν το πώς η νεοταξική / αριστερή προπαγάνδα, πέρα από τον χώρο της πολιτικής και της παιδείας, έχει κυριαρχήσει στον χώρο της «κουλτούρας». Στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στην μουσική, στην διαφήμιση, στα σπορ, στα video games! Ναι, είναι μια πραγματικότητα που μας θλίβει, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ποιος μπορεί να παραγνωρίσει την δύναμη αυτών των μέσων και αυτών των χώρων που απευθύνονται στις μάζες (και που τις χειραγωγούν εν τέλει) στο να διαμορφώσουν την «κουλτούρα» του σημερινού ανθρώπου; Είναι περιττό να αναλύσουμε το πόσο επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και τελικά δράσης, η τηλεόραση, η δύναμη της διαφήμισης, οι ταινίες του κινηματογράφου, η μουσική βιομηχανία, αλλά και τα video games. Έστω τις νεότερες γενιές.

Με ενοχλεί που σε πολλές τέτοιου είδους ειδήσεις και αποκαλύψεις, πολλοί έχουν ως απάντηση ή λύση (;) το «να μην βλέπουμε τίποτα». Το να απέχουμε από όλα αυτά. Το να γυρνάμε την πλάτη. Προφανώς, ένας τέτοιος άνθρωπος έχει αντιληφθεί την δύναμη της νεοταξικής προπαγάνδας και την αποκηρύττει. Ήδη την έχει αποκηρύξει. Δεν περιμένει ένα ακόμα άρθρο του ΚΟ για να πάρει θέση. Αλλά του αρκεί αυτό; Σου αρκεί αυτό; 

Άλλοι ακόμα χειρότερα, λένε «πω, πω που καταντήσαμε» και τελειώνουν.

Το να λέμε «δεν με νοιάζει εμένα, εγώ δεν επηρεάζομαι» δεν λέει τίποτα. Δεν βοηθάει σε τίποτα. Το να λέμε να μην πηγαίνουμε να δούμε αυτές τις ταινίες ή να μην αγοράζουμε αυτά τα παιχνίδια και μέχρι εκεί, δεν λύνεται κανένα πρόβλημα. Μα, χιλιάδες άλλοι θα το κάνουν. Δεν μας απασχολεί αυτό; Δεν μας νοιάζει το προς τα που στρέφεται σήμερα η κοινωνία, ο λαός μας; Οι φίλοι μας ή τα παιδιά μας; 

Μοιάζει σαν να είμαστε κλεισμένοι στον κόσμο μας, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους. Χωρίς κανένα νοιάξιμο. Χωρίς κανένα πόνο. Ή μοιάζει σαν να έχουμε παραιτηθεί από την μάχη. Γιατί πρόκειται για μάχη. Που κάποιοι συντονισμένα και μεθοδικά έδωσαν για χρόνια (τουλάχιστον 50 χρόνια), έγειραν την πλάστιγγα υπέρ τους και τώρα δρέπουν τους καρπούς της νίκης τους. Και εμείς αρκούμαστε απλώς να παρατηρούμε, να μουρμουράμε και γκρινιάζουμε. Βλέποντας ότι έχουμε χάσει τον «πόλεμο της κουλτούρας».       

Τον όρο “culture war” τον έκανε πρώτος γνωστό σε ευρεία κλίμακα ο Αμερικάνος κοινωνιολόγος James Davison Hunter .

Το 1991 έγραψε το βιβλίο “Culture Wars: The Struggle to Define America”. 

Είναι κάπως δύσκολο να μεταφράσουμε τον όρο “culture war” ως «πόλεμο πολιτισμού», που παραπέμπει σε κάτι ίσως πιο υψηλό και ευγενές. Εμείς οι Έλληνες, άλλωστε, όταν ακούμε την λέξη πολιτισμό, έχουμε στο νου κάτι το ανώτερο και ίσως το παλαιότερο, που χάνεται στα βάθη της πλούσιας ιστορίας μας και παράδοσής μας. Άλλοι πάλι, τον «πολιτισμό» τον καταλαβαίνουν απλώς ως «πρόοδο» ή επιτεύγματα. Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Ο όρος «κουλτούρα» (που για πολλούς είναι ένα υποσύνολο του πολιτισμού) ταιριάζει καλύτερα σε αυτό που ήθελε να πει ο Hunter. Διότι από τότε ο Hunter έβλεπε μια εν εξελίξει μάχη για τον έλεγχο της αμερικανικής κουλτούρας καταρχάς, αλλά και των κοινωνικών θεσμών, μεταξύ των «συντηρητικών» ομάδων (που στις ΗΠΑ συνδέονται κυρίως με θρησκευτικές κοινότητες – εξ’ ού και όρος «Χριστιανική Δεξιά») και των «προοδευτικών» ομολόγων τους.

Στην Αμερική όταν μιλάνε για “culture war”, εννοούν ένα σωρό θέματα που απασχολούν την αμερικανική κοινωνία και διαμορφώνουν την κουλτούρα του μέσου Αμερικάνου. Στο να πάρει την άλφα ή την βήτα θέση. Στο να σταθεί υπέρ ή κατά ενός ζητήματος. Ομοφυλοφιλία, «γάμοι» ομοφυλόφιλων, «ταυτότητα φύλου», «άφυλα» παιδιά, αμβλώσεις, ευθανασία, πολυπολιτισμικότητα, «ρητορική μίσους», ελευθερία του λόγου, “white guilt”, ο ρόλος της θρησκείας, ο σεβασμός στον εθνικό ύμνο και την σημαία, κλπ. Σε πολλά από αυτά (ίσως σε όλα) οι απόψεις σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες, έχουν πλέον αλλάξει ριζικά. Προς το «προοδευτικότερον» βέβαια. Δηλαδή, προς το αριστερότερο.   

Σε συνέντευξή του ο Hunter, εξηγεί:

Από τη μια πλευρά είναι ένα παραδοσιακό όραμα που κρατά την αλήθεια ριζωμένη σε μια εξουσία εκτός του ατόμου, είτε πρόκειται για τη Φύση, είτε για τη Βίβλο, είτε για την εξουσία της Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά είναι ένα μετα-Διαφωτιστικό όραμα (δηλαδή μετά τον Διαφωτισμό) που απορρίπτει τις υπερβατικές και αυθεντικές παραδόσεις. Στην προοδευτική άποψη, αυτό που κυριαρχεί είναι «η ελευθερία» -ιδίως η ελευθερία των ομάδων που θεωρούνται «καταπιεσμένες» από την παράδοση.

Ο Hunter λέει επίσης ότι εξετάζοντας τους πολέμους της κουλτούρας παρατήρησε ότι οι διαχωριστικές γραμμές γύρω από τα βασικά ζητήματα δεν υπήρχαν μόνο μεταξύ των εκκλησιών, αλλά και μέσα σε αυτές. Γι’ αυτό έβλεπες «συντηρητικούς» καθολικούς και «συντηρητικούς» ευαγγελικούς να βρίσκονται στην ίδια πλευρά, όπως στην ίδια πλευρά έβλεπε και «προοδευτικούς» καθολικούς και «προοδευτικούς» ευαγγελικούς.

Η κουλτούρα για τον Hunter αφορά "μια συγκεκριμένη λογική που συμβάλλει στην κατανόηση του κόσμου". Στο γιατί "τα πράγματα είναι καλά, αληθινά και όμορφα ή γιατί δεν είναι. Γιατί είναι σωστά και λάθος. "Η κουλτούρα" παρέχει το ηθικό υπόβαθρο μιας πολιτικής τάξης".

Στην ίδια συνέντευξη, ο Hunter λέει ότι οι «συντηρητικοί» έχουν χάσει παντού. Ακόμα και αν σε πολιτικό επίπεδο πετυχαίνουν κάποιες νίκες. Οι liberal (αριστεροί) ελέγχουν τα κυριότερα μέσα «παραγωγής κουλτούρας» (τις ειδησεογραφικές και ψυχαγωγικές βιομηχανίες, τα πανεπιστήμια κλπ.).

Για όσους γνωρίζουν αυτό ακριβώς ήταν το «όραμα» της περιβόητης Σχολής της Φρανκφούρτης. Αυτό ακριβώς ήθελαν και αυτά ακριβώς πέτυχαν.

Εφόσον τα «προλετάριοι ενωθείτε» και οι «επαναστάσεις» δεν έπιασαν, η στρατηγική των μαρξιστών άλλαξε. Η εξουσία θα καταλαμβανόταν μετά από μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» - στα σχολεία, στα μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στις εκκλησίες, κάθε θεσμός και ίδρυμα που θα μπορούσε να επηρεάζει την κουλτούρα. 

Στο άρθρο «Θα κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη που θαβρωμάει», αποκαλύπτεται το όραμα της καταστροφής της παραδοσιακής (κατ’ αυτούς «καταπιεστικής») δυτικής κοινωνίας, μέσα από τα λόγια ενός εκ των ιδρυτών της Σχολής της Φρανκφούρτης, του Willi Munzenberg. Η βιομηχανία αδικημάτων «ρατσισμού», η αποδυνάμωση της χριστιανικής θρησκείας, η διάλυση της οικογένειας, η προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας στα σχολεία, η μαζική μετανάστευση και η καταστροφή της Ταυτότητας, είναι οι μοχλοί πίεσης ή οι θανατηφόροι ιοί που θα φέρουν την καταστροφή των αξιών και θα κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρώμα. Τότε, που όλα θα έχουν ισοπεδωθεί, λέει ο Munzenberg, «μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου».

"Οι liberal που ελέγχουν τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας μας διατείνονται ότι θέλουν μια «ανοικτή κοινωνία», αλλά η κοινωνία αυτή είναι τόσο κλειστή όσο και οποιαδήποτε άλλη", λέει ο Hunter και προσθέτει: "Έτσι, η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ υπερηφανεύεται για την ποικιλομορφία της, αλλά είναι μια ποικιλομορφία στην οποία βασικά όλοι βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο".

Εδώ είναι βέβαια και το οξύμωρο του λεγόμενου «πολυπολιτισμού» και των λεγόμενων «πολυπολιτισμικών κοινωνιών» που δήθεν αγκαλιάζουν την «διαφορετικότητα», αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για πολλούς πολισμούς «ισάξιους» που ζουν «αρμονικά» και «συνθετικά», αλλά για την βίαιη επιβολή ενός και μόνο μοντέλου «πολιτισμού» ή καλύτερα κουλτούρας. Η εξασθένιση και εν τέλει το σβήσιμο ενός πολιτισμού με συγκεκριμένη ταυτότητα που έχει διαμορφωθεί από στοιχεία όπως η φυλή, η εθνικότητα, η θρησκεία, η γλώσσα ή κάποιος άλλος παράγοντας κοινωνικής συνοχής και η δημιουργία (ή τερατογέννεση) ενός μορφώματος παγκόσμιας «κουλτούρας» που θα εξυπηρετεί τους εργάτες της παγκοσμιοποίησης και τους «οραματιστές» της Νέας Τάξης.

Το ότι η Αριστερά μετά από τόσα εγκλήματα και τόσες εκατόμβες θυμάτων που έχει προκαλέσει, αλλά και τόσες «απογοητεύσεις» που έχει σκορπίσει («δεν είναι έτσι οι αριστεροί», η κλασσική ατάκα των αθεράπευτα βλακών), έχει επιβιώσει και γενικά περνά στο απυρόβλητο, οφείλεται ακριβώς στη νίκη της στον πόλεμο της κουλτούρας. Ακόμα και αν ηττηθεί σε κάποιες εκλογές, θεωρεί ότι η ήττα της είναι μόνο προσωρινή και έχει εμπιστοσύνη ότι στο τέλος αυτή θα νικήσει. Άλλωστε, αφενός έχει τα μέσα (και το χρήμα), αφετέρου, καθώς έχει κυριαρχήσει παντού, έχει «ποτίσει» τις συνειδήσεις των ανθρώπων της Δύσης, ότι είναι «κατά βάθος καλή» και ότι κανείς δεν επιτρέπεται να την αγγίξει γιατί διαπράττει «ιεροσυλία».   

Εντύπωση μου έκανε ότι 10.000 Γερμανοί πατριώτες («ναζί» τους έλεγαν για να τους μειώσουν) μαζεύτηκαν στο Chemnitz κάτω από την κεφάλα του Μαρξ και ούτε ένας εξ αυτών διανοήθηκε να προβεί σε κάποιου είδους «εικαστική παρέμβαση». Κι όμως οι ιδεοληψίες (και τα μικροπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα) των μαρξιστών και των νεομαρξιστών τους έφεραν σε αυτό το σημείο. Το πότισμα της συνείδηση που λέγαμε. Οι θεούληδες της αριστεράς τιμωρούν τους βέβηλους και οι ιεροεξεταστές της καραδοκούν με αναμμένες τι φωτιές…. Ποιος να τολμήσει τώρα..  

Αυτή η αίσθηση της υπεροχής είναι που δίνει στους «προοδευτικούς» / liberal / αριστερούς την αίσθηση ή μάλλον την αλαζονεία να πιστεύουν ότι είναι οι «απόστολοι της ηθικής» και για αυτό παρασυρμένοι από αυτοπεποίθηση και με μια δόση «κοσμικής εσχατολογίας» είναι σίγουροι ότι «στο τέλος θα νικήσουν».

Στις συζητήσεις των υπαλλήλων της «προοδευτικής» Google μετά τη νίκη του Τραμπ, που διέρρευσαν πρόσφατα, ένας εξ αυτών, ονόματι Walker, καθησύχασε τους υπόλοιπους που σχεδόν οδύρονταν για το… κακό που τους βρήκε με τα εξής λόγια: «παρά το τι έγινε στις εκλογές, η ιστορία είναι με το πλευρό μας και το ηθικό τόξο της ιστορίας κλίνει προς την πρόοδο».

Ο Hunter πιστεύει ότι η καθολική κυριαρχία των «προοδευτικών» στα θεσμικά όργανα της κοινωνίας, σημαίνει ότι το όραμά τους θα κερδίσει μακροπρόθεσμα.

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, το ανυπότακτο χωριό των Γαλατών, τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, μουρμουράμε και κλαίμε την μοίρα μας; Ή επιδιώκουμε με τα όποια μέσα, να διαμορφώσουμε εμείς την κουλτούρα;

Γκρινιάζουμε ή επηρεάζουμε;

Πηγή: SkyWatcher, Κόκκινος Ουρανός

Οι νόμοι για τα «εγκλήματα μίσους» ή αλλιώς οι «αντιρατσιστικοί νόμοι» έχουν τις ρίζες τους στην κομμουνιστικής έμπνευσης, λεγόμενη Σχολή της Φρανκφούρτης, (Frankfurter Schule) που ιδρύθηκε στη Φρανκφούρτη, από μπολσεβίκους, κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, το 1920. Ο στόχος της ήταν να εφαρμόσει τον κομμουνισμό στη Δύση ήσυχα με τη σταδιακή υπονόμευση του λαϊκού πολιτισμού - ένα κίνημα που είναι γνωστό ως Πολιτιστικός Μαρξισμός ή αλλιώς Πολιτική Ορθότητα (βλέπε: Η Ιστορία της ‘Πολιτικής Ορθότητας’). Ένα από τα κορυφαία ονόματά της, ο Herbert Marcuse, αποφάνθηκε ότι η επικρατούσα δυτική κοινωνική τάξη είναι «καταπιεστική» εξ ορισμού και κάνει «διακρίσεις» εναντίον των μειονοτήτων, απλά και μόνο επειδή υπάρχει.

Πολιτική ορθότητα, είναι η χρήση λέξεων ή συμπεριφορών που δεν θεωρούνται «προσβλητικές» για καμία ομάδα ανθρώπων. (Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε «ομάδες», συνήθως «ευαίσθητες», οι οποίες θα αγωνίζονται για τα «δικαιώματά τους», είναι ένα καλοδουλεμένο σχέδιο των οραματιστών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης). Έτσι, ορισμένες λέξεις ή εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για χρόνια πρέπει τώρα να καταργηθούν ως «προσβλητικές» για κάποια άτομα και θα πρέπει να αντικατασταθούν με άλλες που δεν είναι «προσβλητικές».

Βίντεο του Bill Lind "Η Ιστορία της πολιτικής ορθότητας"

Εισαγωγή ΚΟ: Η ‘Πολιτική Ορθότητα’ (‘Political Correctness’) είναι ένα νέο ‘φρούτο’, εισαγόμενο και αυτό, που θέλει με λίγα λόγια, να μας μάθει να μιλάμε «σωστά» ή μάλλον να μας μαλώνει και να μας βάζει «πιπέρι στο στόμα» όταν «δεν μιλάμε σωστά».

Πολιτική ορθότητα λοιπόν, είναι η χρήση λέξεων ή συμπεριφορών που δεν θεωρούνται «προσβλητικές» για καμία ομάδα ανθρώπων. (Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε «ομάδες», συνήθως «ευαίσθητες», οι οποίες θα αγωνίζονται για τα «δικαιώματά τους», είναι ένα καλοδουλεμένο σχέδιο των οραματιστών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης). Έτσι, ορισμένες λέξεις ή εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για χρόνια πρέπει τώρα να καταργηθούν ως «προσβλητικές» για κάποια άτομα και θα πρέπει να αντικατασταθούν με άλλες που δεν είναι «προσβλητικές».

Έτσι, για παράδειγμα η λέξη «τυφλός» αντικαθίσταται με την πολιτικά ορθή λέξη «αυτός που έχει αδυναμία όρασης». Τον μαύρο δεν θα τον ξαναπείς «μαύρο», αλλά «Αφρο-αμερικάνο». (Το γιατί τον λευκό θα συνεχίσουμε να τον λέμε «λευκό», τον κίτρινο «κίτρινο» και το κόκκινο «κόκκινο», δεν μας το έχει εξηγήσει το ιερατείο της πολιτικής ορθότητας). Δεν πρόκειται όμως μόνο για μια «απλή» (;) αντικατάσταση λέξεων, ένα είδος ‘σαβουάρ βίβρ’. Ολόκληρες λέξεις είναι «μη πολιτικά ορθές» και πρέπει να απορριφθούν από τον λόγο (και ο όρος «λόγος μίσους» ή «ρητορική μίσους» είναι τέκνο της πολιτικής ορθότητας) όχι όταν δίνουν λάθος νόημα, αλλά απλά και μόνο όταν χρησιμοποιούνται σε «λάθος προτάσεις» που οδηγούν σε «λάθος συνειρμούς» και «λάθος συμπεράσματα». Ακόμα και αν οι λέξεις ή οι φράσεις βασίζονται στην αλήθεια και στην κοινή λογική. Έτσι, για παράδειγμα, στη Γαλλία ένας γνωστός δημοσιογράφος καταδικάστηκε, γιατί είπε ότι οι έμποροι ναρκωτικών είναι «κυρίως μαύροι και Άραβες». Εάν ο δημοσιογράφος χρησιμοποιούσε την φράση «μαύροι και Άραβες» στην πρόταση «οι καλύτεροι μάγειρες είναι κυρίως..» ή «οι καλύτεροι μπαλαδόροι είναι κυρίως..» ή «οι καλύτεροι εραστές είναι κυρίως..», (σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία) η ‘αστυνομία της πολιτικής ορθότητας’ δεν θα του ‘έκοβε κλήση. Εδώ όμως ακόμα και η αλήθεια των γεγονότων αποτελεί ‘βαρύτατο αδίκημα’ όταν ενδέχεται μη προσβλητικές λέξεις να στιγματίσουν μια «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα». (Παρένθεση: από ότι φαίνεται η πολιτική ορθότητα δεν έχει αγριέψει στην χώρα μας, καθώς «επετράπη» (!) στον αρχιφύλακα Αντώνη Αραβαντινό να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή οι φυλακές είναι γεμάτες από αλλοδαπούς [που φωνάζουν κάθε μέρα «γ… την Ελλάδα σας»] και κυρίως μουσουλμάνους, οι οποίοι αποτελούν το 70%).

Πάμε στην Αμερική. Ήταν το 1970, όταν οι πρωτοπόροι της Νέας Αριστεράς (New Left) στις ΗΠΑ υιοθέτησαν τον όρο ‘political correctness’. Στο κείμενο ‘The Black Woman’ (‘Η Μαύρη Γυναίκα’) η Αφρο-Αμερικάνα ακτιβίστρια Toni Cade Bambara λέει: ". . . ένας άντρας δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθός (‘politically correct’) και σωβινιστής ταυτόχρονα."

Το παρακάτω άρθρο ρίχνει φως στη γέννηση αυτού του ‘light’ μεταμοντέρνου φασισμού, πίσω στην προπολεμική Γερμανία και πως ήρθε και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ και από κει διαχύθηκε σε κάθε γωνιά του δυτικού σύγχρονου κόσμου. Είναι από την αμερικάνικη «συντηρητική» ιστοσελίδα World Net Daily (WND) / μετάφραση - μικρές προσθήκες : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ :

Σημείωση του συντάκτη του WND: Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δρ Ted Baehr και του Pat Boone“The Culture-wise Family:Upholding Christian Values in a Mass Media World” ("Η Σοφή Πολιτιστικά Οικογένεια: Προασπίζοντας τις Χριστιανικές Αξίες σε ένα Κόσμο Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης"). Στο βιβλίο, ο αναλυτής του χώρου της ψυχαγωγίας Δρ Ted Baehr και ο βετεράνος μουσικός Pat Boone παροτρύνουν τους ανθρώπους να κάνουν σοφές επιλογές για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, ώστε να μπορούν να προστατέψουν τα παιδιά τους από τα τοξικά πολιτιστικά μηνύματα.

Το παρακάτω είναι το 10^ο κεφάλαιο, γραμμένο από τον ιστορικό Williams S. Lind.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του αιώνα, κάποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας. Ακριβώς πριν από 50 χρόνια, στη δεκαετία του 1950, η Αμερική ήταν ένας σπουδαίος τόπος. Ήταν ασφαλής. Ήταν αξιοπρεπής. Τα παιδιά είχαν καλή εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία. Ακόμη και οι πατέρες με τα ‘μπλε κολάρα’ (εργατική τάξη) έφερναν στο σπίτι εισοδήματα μεσαίας τάξης, ώστε οι μητέρες μπορούσαν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά. Οι εκπομπές στην τηλεόραση αντανακλούσαν τις παραδοσιακές αξίες.

Πού πήγαν όλα αυτά; Πώς έγινε η Αμερική αυτός ο αδύνατος, παρακμιακός τόπος στον οποίο ζούμε σήμερα - τόσο διαφορετικός ώστε εκείνοι που μεγάλωσαν πριν από τη δεκαετία του '60 αισθάνονται σαν να είναι μια ξένη χώρα; Μήπως αυτή η αλλαγή απλά "συνέβη";

Δεν "συνέβη" απλά. Στην πραγματικότητα, ακολουθήθηκε μια σκόπιμη ατζέντα για να κλέψει τον πολιτισμό μας και να αφήσει ένα «νέο» και πολύ διαφορετικό στη θέση του. Είναι η ιστορία για το πώς και γιατί έγινε αυτό, είναι ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα της ιστορίας του έθνους μας - και είναι μια ιστορία σχεδόν κανείς δεν ξέρει. Οι άνθρωποι πίσω από αυτό ήθελαν να γίνει έτσι.

Αυτό που συνέβη, με λίγα λόγια, είναι ότι η παραδοσιακή κουλτούρα της Αμερικής, με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές που στηρίχθηκε πάνω στις δυτικές, χριστιανικές ρίζες μας, ακυρώθηκε από μια ιδεολογία. Η ιδεολογία αυτή είναι γνωστή καλύτερα ως «πολιτική ορθότητα» ή "πολυ-πολιτισμικότητα". Στην πραγματικότητα είναι ένας πολιτιστικός μαρξισμός, ένας μαρξισμός μεταφρασμένος από οικονομικούς σε πολιτισμικούς όρους, σε μια προσπάθεια που πηγαίνει όχι μόνο πίσω στην δεκαετία του 1960, αλλά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Όσο απίστευτο κι αν μπορεί να φαίνεται, καθώς ο παλιός οικονομικός μαρξισμός της Σοβιετικής Ένωσης ξεθώριαζε, ένας νέος πολιτιστικός μαρξισμός γινόταν η κυρίαρχη ιδεολογία της ελίτ της Αμερικής. Ο νούμερο 1 στόχος του πολιτιστικού μαρξισμού, από την ίδρυσή του, υπήρξε η καταστροφή του δυτικού πολιτισμού και της χριστιανικής θρησκείας.

Για να κατανοήσουμε κάτι, πρέπει να ξέρουμε την ιστορία του. Για να καταλάβουμε ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας, θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της "πολιτικής ορθότητας".

Πρώιμη μαρξιστική θεωρία

Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μαρξιστική θεωρία, διακήρυττε ότι εάν στην Ευρώπη ποτέ ξεσπάσει πόλεμος, η εργατική τάξη σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα θα εξεγερθεί, θα ανατρέψει την εθνική κυβέρνηση και θα δημιουργήσει μια νέα κομμουνιστική Ευρώπη. Αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος το καλοκαίρι του 1914, αυτό δεν συνέβη. Αντ 'αυτού, οι εργάτες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα που παρατάχθηκαν με τα εκατομμύρια των συμπατριωτών τους που πολεμούσαν τους εχθρούς της χώρας τους. Τέλος, το 1917, μια κομμουνιστική επανάσταση συνέβη στη Ρωσία. Αλλά οι προσπάθειες να εξαπλωθεί αυτή επανάσταση σε άλλες χώρες απέτυχαν, διότι οι εργάτες δεν την υποστήριξαν.

Μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, οι μαρξιστές θεωρητικοί έπρεπε να αναρωτηθούν: Τι πήγε στραβά; Ως καλοί μαρξιστές, θα μπορούσαν να μην παραδεχτούν ότι η μαρξιστική θεωρία ήταν λανθασμένη. Αντ 'αυτού, δύο κορυφαίοι μαρξιστές διανοούμενοι, ο Αντόνιο Γκράμσι στην Ιταλία και ο Georg Lukacs στην Ουγγαρία (ο Lukacs - φώτο - θεωρήθηκε ο πιο λαμπρός θεωρητικός του μαρξισμού από μετά τον Μαρξ - o Λούκατς ήταν εβραϊκής καταγωγής), οδηγήθηκαν στην ίδια απάντηση. Είπαν ότι η δυτική κουλτούρα και η χριστιανική θρησκεία είχαν τυφλώσει την εργατική τάξη στο να δουν την αλήθεια, δηλ. τα μαρξιστικά ταξικά συμφέροντα, ώστε μια κομμουνιστική επανάσταση θα ήταν αδύνατη στη Δύση, μέχρι και τα δύο αυτά να καταστραφούν. Ο στόχος αυτός, που ιδρύθηκε ως στόχος του πολιτιστικού μαρξισμού εξ αρχής, δεν έχει αλλάξει ποτέ.

Μια νέα στρατηγική

Ο Γκράμσι (φώτο) περίτεχνα ξεδίπλωσε μια στρατηγική για την καταστροφή του χριστιανισμού και του δυτικού πολιτισμού, που έχει αποδειχθεί πολύ επιτυχημένη. Αντί να κάνουν έκκληση για μια κομμουνιστική επανάσταση, όπως στη Ρωσία, είπε ότι οι μαρξιστές στη Δύση θα πρέπει να αναλάβουν την πολιτική εξουσία στο τέλος, μετά από μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» - στα σχολεία, στα μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στις εκκλησίες, κάθε ίδρυμα που θα μπορούσε να επηρεάζει τον πολιτισμό. Αυτή η «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» είναι ό, τι η Αμερική έχει βιώσει, ειδικά από τη δεκαετία του 1960. Ευτυχώς, ο Μουσολίνι αναγνώρισε τον κίνδυνο που έθετε ο Γκράμσι και τον φυλάκισε. Η επιρροή του παρέμεινε μικρή μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν τα έργα του, ιδιαίτερα τα «Τετράδια Φυλακής», ανακαλύφθηκαν.

Ο Georg Lukacs αποδείχθηκε να έχει μεγαλύτερη επιρροή. Το 1918, εξελέγη αναπληρωτής επίτροπος για τον πολιτισμό στο βραχύβιο μπολσεβίκικο καθεστώς του Bela Kun (φώτο) στην Ουγγαρία (o Κουν ήταν εβραϊκής καταγωγής). Εκεί, ρωτώντας, «Ποιος θα μας σώσει από το δυτικό πολιτισμό;» συνέστησε αυτό που αποκάλεσε «πολιτιστική τρομοκρατία». Ένα από τα κύρια συστατικά του ήταν η εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία της Ουγγαρίας. Ο Lukacs συνειδητοποίησε ότι αν μπορούσε να καταστρέψει τα παραδοσιακά σεξουαλικά ήθη της χώρας ήθος, θα είχε κάνει ένα τεράστιο βήμα προς την καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού και της χριστιανικής πίστης.

Κρατώντας μεγάλες αποστάσεις από την εκστρατεία του Lukacs για την «πολιτιστική τρομοκρατία», η ουγγρική εργατική τάξη ήταν τόσο εξοργισμένη από αυτή, ώστε όταν η Ρουμανία εισέβαλε στην Ουγγαρία, οι εργάτες δεν πολέμησαν για την κυβέρνηση του Μπέλα Κουν, ο οποίος και έπεσε. Ο Lukacs εξαφανίστηκε, αλλά όχι για πολύ. Το 1923, επανεμφανίστηκε σε μια «Μαρξιστική Εβδομάδα Μελέτης» στη Γερμανία, ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτήθηκε από ένα νέο μαρξιστή με το όνομα Felix Weil (φώτο) που είχε κληρονομήσει εκατομμύρια (o Weil ήταν εβραϊκής καταγωγής). Ο Weil και οι άλλοι που παρακολούθησαν αυτή την εβδομάδα μελέτης ήταν γοητευμένοι από την πολιτιστική προοπτική του Λούκατς, για τον μαρξισμό.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Ο Weil απάντησε χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματά του για να δημιουργήσει μια νέα ‘δεξαμενή σκέψης’ (think tank) στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Αρχικά προορίζονταν να ονομαστεί «Ινστιτούτο για τον Μαρξισμό». Αλλά οι πολιτιστικοί μαρξιστές συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αποτελεσματική αν κρύβονταν η πραγματική φύση και οι στόχοι τους. Έπεισαν τον Weil να δώσει στο νέο ινστιτούτο ένα ‘ουδέτερο’ όνομα, το «Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών». Σε σύντομο χρονικό διάστημα η γνωστή ως «Σχολή της Φρανκφούρτης», (Frankfurter Schule) το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών θα γίνει ο τόπος όπου η πολιτική ορθότητα, όπως την ξέρουμε σήμερα , θα αναπτυχθεί. Η βασική απάντηση στο ερώτημα «Ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας;» είναι : οι πολιτιστικοί μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Αρχικά, το Ινστιτούτο εργάστηκε κυρίως σε συμβατικά μαρξιστικά θέματα όπως το εργατικό κίνημα. Αλλά το 1930, αυτό άλλαξε δραματικά. Εκείνη τη χρονιά, το Ινστιτούτο καταλήφθηκε από ένα νέο σκηνοθέτη, ένα λαμπρό νεαρό μαρξιστή διανοούμενο με το όνομα Μαξ Χορκχάιμερ (Max Horkeimer - o Horkeimer ήταν εβραϊκής καταγωγής) . Ο Χορκχάιμερ (φώτο) είχε επηρεαστεί έντονα από τον Georg Lukacs. Αμέσως άρχισε να εργάζεται για να μετατρέψει τη Σχολή της Φρανκφούρτης στο χώρο όπου το πρωτοποριακό έργο του Λούκατς, για τον πολιτιστικό μαρξισμό θα μπορούσε να αναπτυχθεί περαιτέρω σε μια πλήρως ανεπτυγμένη ιδεολογία.

Για το σκοπό αυτό, έφερε κάποια νέα μέλη στην Σχολή της Φρανκφούρτης. Ίσως το πιο σημαντικό μέλος ήταν ο Theodor Adorno, (φώτο - ο πατέρας του Adorno ήταν Εβραίος), ο οποίος θα γίνει ο πιο δημιουργικός συνεργάτης του Χορκχάιμερ. Άλλα νέα μέλη ήταν δύο ψυχολόγοι, ο Eric Fromm και ο Βίλχελμ Ράιχ, (και ο Φρομ και ο Ράιχ ήταν εβραϊκής καταγωγής) που ήταν γνωστοί υποστηρικτές του φεμινισμού και της μητριαρχίας, και ένας νέος μεταπτυχιακός φοιτητής με το όνομα Herbert Marcuse(και ο Μαρκούζε ήταν εβραϊκής καταγωγής).

Πρόοδος στον πολιτιστικό μαρξισμό

Με τη βοήθεια αυτού του νέου αίματος, ο Χορκχάιμερ έκανε τρεις σημαντικές προόδους στην ανάπτυξη του πολιτιστικού μαρξισμού. Πρώτον, ήρθε σε σύγκρουση με την άποψη του Μαρξ ότι ο πολιτισμός ήταν απλώς μέρος του "εποικοδομήματος", της κοινωνίας η οποία καθορίζεται από οικονομικούς παράγοντες. Είπε ότι, αντίθετα, ο πολιτισμός ήταν ένας ανεξάρτητος και πολύ σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας.

Δεύτερον, και πάλι σε αντίθεση με τον Μαρξ, ανακοίνωσε ότι στο μέλλον, η εργατική τάξη δεν θα ήταν ο παράγοντας της επανάστασης. Άφησε ανοιχτό το ζήτημα του ποιος θα παίξει αυτό το ρόλο - μια ερώτηση που απαντιέται από τον Μαρκούζε στη δεκαετία του 1950.

Τρίτον, ο Χορκχάιμερ και τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης αποφάσισαν ότι το κλειδί για την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού ήταν να συνδυάσουν τον Μαρξ με τον Φρόιντ (και οι δύο εβραϊκής καταγωγής). Υποστήριξαν ότι ακριβώς όπως οι εργάτες ήταν καταπιεσμένοι κάτω από τον καπιταλισμό, έτσι κάτω από δυτικό πολιτισμό, ο καθένας ζει σε μια διαρκή κατάσταση ψυχολογικής καταπίεσης. "Η απελευθέρωση" του καθενός από την καταπίεση έγινε ένας από τους κύριους στόχους του πολιτιστικού Μαρξισμού. Ακόμη πιο σημαντικό, συνειδητοποίησαν ότι η ψυχολογία τους προσέφερε ένα πολύ πιο ισχυρό εργαλείο από τη φιλοσοφία για την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού: τους ψυχολογικούς όρους.

Σήμερα, όταν οι πολιτιστικοί μαρξιστές του Χόλιγουντ θέλουν να "ομαλοποιήσουν" (να το περάσουν ως ‘φυσιολογικό’) κάτι σαν την ομοφυλοφιλία (και έτσι να μας "απελευθερώσουν" από την "καταπίεση"), βάζουν απανωτές τηλεοπτικές εκπομπές, όπου ο μόνος ‘νορμάλ’ λευκός άντρας είναι ομοφυλόφιλος. Έτσι λειτουργεί το έργο στο ψυχολογικό επίπεδο. Οι άνθρωποι ‘τρώνε’ τα μαθήματα που οι πολιτιστικοί μαρξιστές θέλουν να τους μάθουν, χωρίς καν να γνωρίζουν αυτά που διδάσκονται.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης βρισκόταν στο δρόμο για τη δημιουργία της πολιτικής ορθότητας. Στη συνέχεια, ξαφνικά, η μοίρα παρενέβη. Το 1933, ο Αδόλφος Χίτλερ και το ναζιστικό Κόμμα ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία, όπου η Σχολή της Φρανκφούρτης βρισκόταν. Δεδομένου ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν μαρξιστική, και οι Ναζί μισούσαν το μαρξισμό, και δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα μέλη του ήταν εβραϊκής καταγωγής, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Το 1934, η Σχολή της Φρανκφούρτης, συμπεριλαμβανομένων των ηγετικών στελεχών της από τη Γερμανία, επανιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη με τη βοήθεια του Πανεπιστημίου Columbia. Σύντομα, η εστίαση της μετατοπίστηκε από την καταστροφή του παραδοσιακού δυτικού πολιτισμού της Γερμανίας σε αυτού των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως αποδείχθηκε είχαν μεγάλη επιτυχία.

Νέες εξελίξεις

Εκμεταλλευόμενοι την αμερικανική φιλοξενία, η Σχολή της Φρανκφούρτης σύντομα επανέλαβε τη πνευματική εργασία του για τη δημιουργία πολιτιστικού μαρξισμού. Στα προηγούμενα επιτεύγματα της στη Γερμανία, πρόσθεσε αυτές τις νέες εξελίξεις.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Κριτική Θεωρία

Για να εξυπηρετήσει το σκοπό της "αναίρεσης" του δυτικού πολιτισμού, η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέπτυξε ένα ισχυρό εργαλείο που ονομάζεται "Κριτική Θεωρία." Ποια ήταν η θεωρία; Η θεωρία ήταν να επικρίνεις. Με το να κρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης με την οικογένεια, με ατελείωτη, αδιάκοπη κριτική (η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν προσεκτική στο να μην ορίζουν σε τι ήταν υπέρ, παρά μόνο σε τι ήταν εναντίον), ήλπιζε να τους καταρρίψει. Η Κριτική Θεωρία είναι η βάση για τα τμήματα «μελέτης», που κατοικούσαν τώρα στα αμερικανικά κολλέγια και πανεπιστήμια. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι αυτά τα τμήματα είναι το φυτώριο της ακαδημαϊκής πολιτικής ορθότητας.

Μελέτες σε επιφύλαξη

Η Σχολή της Φρανκφούρτης προσπάθησε να καθορίσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις για κάθε θέμα ότι αποτελούν «προκαταλήψεις» σε μια σειρά από επιστημονικές μελέτες που κατέληξαν στο πάρα πολύ σημαντικό βιβλίο του Adorno, «Η αυταρχική προσωπικότητα», που δημοσιεύθηκε το 1950. Εφηύραν μια ψευδή "Κλίμακα F" (η «Κλίμακα Φ» είναι μια ψυχομετρική αξιολόγηση που προσπαθεί, κατά τον Adorno, να «ποσολογήσει τις αυταρχικός τάσεις». Το «Φ» προέρχεται από την λέξη φασισμός) που φιλοδοξούσε να συνδέσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με τη σεξουαλική ηθική, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με την οικογένεια ότι υποστηρίζουν τον «φασισμό». Σήμερα, ο αγαπημένος όρος που η πολιτική ορθότητα χρησιμοποιεί για όποιον διαφωνεί μαζί της είναι «φασίστας».

Κυριαρχία

Η Σχολή της Φρανκφούρτης και πάλι απομακρύνθηκε από τον ορθόδοξο μαρξισμό, ο οποίος υποστήριξε ότι όλη η ιστορία καθορίζεται από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Αντ 'αυτού, είπε ότι η ιστορία καθορίζεται από το ποιες ομάδες, - άνδρες, γυναίκες, φυλές, θρησκείες, κλπ. - είχαν την εξουσία ή την «δεσπόζουσα θέση» σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Ορισμένες ομάδες, ειδικά οι λευκοί άντρες, ονομάστηκαν «καταπιεστές», ενώ άλλες ομάδες ορίστηκαν ως «θύματα». Τα «θύματα» ήταν αυτόματα οι «καλοί», και οι καταπιεστές οι «κακοί», μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του κάθε ατόμου .

Αν και οι μαρξιστές, τα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης, επίσης, άντλησαν στοιχεία από τον Νίτσε (κάποιος άλλος που θαύμαζαν για την περιφρόνησή του προς τα παραδοσιακά ήθη ήταν ο Μαρκήσιος ντε Σαντ). Ενσωμάτωσαν στο πολιτιστικό μαρξισμό τους αυτό που ο Νίτσε ονόμαζε «επαναξιολόγηση όλων των αξιών». Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει είναι ότι όλες οι από παλιά θεωρούμενες αμαρτίες γίνονται αρετές, και όλες οι από παλιά θεωρούμενες αρετές γίνονται αμαρτίες. Η ομοφυλοφιλία είναι κάτι λεπτό και καλό, αλλά όποιος νομίζει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες πρέπει να έχουν διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους είναι ένας κακός "φασίστας". Αυτό είναι ό, τι διδάσκει η πολιτική ορθότητα τώρα στα παιδιά στα δημόσια σχολεία σε όλη την Αμερική. (Η Σχολή της Φρανκφούρτης έγραψε για την αμερικανική δημόσια εκπαίδευση. Είπε ότι δεν είχε σημασία αν τα παιδιά σχολείο μάθουν οποιεσδήποτε δεξιότητες ή ιστορικά γεγονότα. Το μόνο που μετρούσε ήταν να αποφοιτήσουν από τα σχολεία με τις σωστές "στάσεις" σε ορισμένα θέματα).

Media και ψυχαγωγία

Με επικεφαλής τον Αντόρνο, η Σχολή της Φρανκφούρτης αρχικά ήταν αντίθετη με τη βιομηχανία του πολιτισμού (θεάματος), που τον θεωρούσαν έναν "εμπορευματοποιημένο" πολιτισμό. Στη συνέχεια, άρχισαν να ακούνε στον Walter Benjamin (o Benjamin ήτανεβραϊκής καταγωγής) , ένα στενό φίλο του Χορκχάιμερ και του Αντόρνο, ο οποίος υποστήριξε ότι ο πολιτιστικός μαρξισμός θα μπορούσε να κάνει καλή χρήση των εργαλείων όπως, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος και αργότερα η τηλεόραση στην ψυχολογική κατάσταση των πολιτών. Η άποψη του Benjamin επικράτησε, και ο Χορκχάιμερ και ο Αντόρνο πέρασαν ατ χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Χόλιγουντ. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η βιομηχανία του θεάματος είναι τώρα το πιο ισχυρό όπλο του πολιτιστικού μαρξισμού.

Η ανάπτυξη του μαρξισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες

Μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Ναζί, ο Χορκχάιμερ, ο Αντόρνο και τα περισσότερα από τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης επέστρεψαν στη Γερμανία, όπου το Ινστιτούτο επανιδρύθηκε με έδρα τη Φρανκφούρτη με τη βοήθεια των αμερικανικών αρχών κατοχής. Σύντομα ο πολιτιστικός μαρξισμός έγινε η ανεπίσημη, αλλά παντού διάχυτη ιδεολογία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Αλλά η ‘κατάρα’ δεν είχε ξεχάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Herbert Marcuse παρέμεινε εδώ, και ξεκίνησε να μεταφράζει τα πολύ δύσκολα ακαδημαϊκά συγγράμματα των άλλων μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης σε απλούς όρους οι Αμερικανοί θα μπορούσαν τώρα εύκολα να τα ‘χωνέψουν’. Το βιβλίο του «Έρως και Πολιτισμός» χρησιμοποίησε το ‘πάντρεμα’, από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, του Μαρξ με τον Φρόιντ, για να υποστηρίξει ότι, αν εμείς μπορούσαμε να "απελευθερώσουμε τον μη-παραγωγικό έρωτα" μέσω μιας "πολύμορφης διαστροφής", θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο «παράδεισο», όπου θα υπάρχει μόνο το παιχνίδι και καθόλου εργασία. Το «Έρως και Πολιτισμός» έγινε ένα από τα βασικά κείμενα της Νέας Αριστεράς (για τη Νέα Αριστερά βλ. εδώ) στη δεκαετία του 1960.

Ο Marcuse (φώτο) διεύρυνε επίσης το πνευματικό έργο της Σχολής της Φρανκφούρτης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Χορκχάιμερ είχε αφήσει ανοιχτό το ερώτημα για το ποιος θα αντικαταστήσει την εργατική τάξη ως αντιπρόσωπο της μαρξιστικής επανάστασης. Στη δεκαετία του 1950, ο Μαρκούζε απαντά στην ερώτηση, λέγοντας ότι θα ήταν ένας συνασπισμός φοιτητών, μαύρων, φεμινιστριών και ομοφυλοφίλων - ο πυρήνας της εξέγερσης των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, και οι ιερές "ομάδες θύματα" της πολιτικής ορθότητας σήμερα. Ο Marcuse πήρε ακόμη μια από τις αγαπημένες λέξεις της πολιτικής ορθότητας, την «ανοχή»(“tolerance”) και της έδωσε ένα νέο νόημα. Όρισε την «απελευθερωτική ανεκτικότητα» ως ανοχή για όλες τις ιδέες και τα κινήματα που προέρχονται από την αριστερά, και χαρακτήρισε «μισαλλοδοξία» όλες τις ιδέες και τα κινήματα που έρχονται από δεξιά. Όταν ακούτε τους πολιτιστικούς μαρξιστές σήμερα να κάνουν έκκληση για "ανοχή", εννοούν την «απελευθερωτική ανεκτικότητα» του Marcuse. Ακριβώς όπως όταν μιλούν για "ποικιλομορφία" (“persity” – βλ. σχετικό άρθρο ΚΟ εδώ) που σημαίνει την ομοιομορφία στην πίστη της δικής τους ιδεολογίας.

Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, που οδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την αντίδραση στην στρατολόγηση για τον πόλεμο του Βιετνάμ, έδωσε στον Μαρκούζε μια ιστορική ευκαιρία. Ως ίσως ο πιο διάσημος «γκουρού» της, διοχέτευσε τον πολιτιστικό μαρξισμό της Σχολής της Φρανκφούρτης στη γενιά του baby boom. Φυσικά, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι πραγματικά ήταν. Πιστός στις αρχές της Σχολής, ο Marcuse και οι λίγοι άνθρωποι που "γνώριζαν" δεν διαφήμιζαν ότι η πολιτική ορθότητα και η πολυ-πολιτισμικότητα ήταν μια μορφή μαρξισμού. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών, ειδικά η πανεπιστημιακή ελίτ, απορρόφησε το πολιτιστικό μαρξισμό ως δικό τους, και αποδέχτηκε την δηλητηριώδη ιδεολογία που είχε σκοπό να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό της Αμερικής και τη χριστιανική πίστη. Αυτή η γενιά, που σήμερα διοικεί κάθε ελίτ ίδρυμα στην Αμερική, έχει τώρα κηρύξει έναν αδιάκοπο πόλεμο σε όλες τις παραδοσιακές αντιλήψεις και θεσμούς. Έχουν κερδίσει σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής κουλτούρας της είναι τώρα πια ερείπια.

Μια αντι-στρατηγική

Τώρα ξέρετε ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας. Το ερώτημα είναι, εμείς, ως χριστιανοί και ως πολιτιστικά συντηρητικοί, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;

Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο στρατηγικές. Η πρώτη είναι να προσπαθήσουμε να ξανακερδίσουμε τα υπάρχοντα ιδρύματα - τα δημόσια σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη βιομηχανία του θεάματος και τις περισσότερες από τις mainline εκκλησίες - από τους πολιτιστικούς μαρξιστές. Περιμένουν από εμάς να προσπαθήσουμε να το κάνουμε αυτό, είναι έτοιμοι γι 'αυτό, και εμείς βρίσκουμε τους εαυτούς μας, με μικρή φωνή και λίγους πόρους σε σύγκριση με τους δικούς τους, να κάνουμε μια μετωπική επίθεση εναντίον καλά προετοιμασμένων αμυντικών θέσεων. Κάθε στρατιώτης μπορεί να σας πει σε τι σχεδόν πάντα οδηγεί αυτό: ήττα.

Υπάρχει και μια άλλη, πιο ελπιδοφόρα στρατηγική. Μπορούμε να αποχωρίσουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας από τα θεσμικά όργανα που ελέγχουν οι πολιτιστικοί μαρξιστές και να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς για τους εαυτούς μας, θεσμούς που θα αντανακλούν τις αξίες μας και θα μας βοηθούν να ανακτήσουμε τον παραδοσιακό δυτικό πολιτισμό μας.

Αρκετά χρόνια πριν, ο συνάδελφός μου, ο Paul Weyrich έγραψε μια ανοιχτή επιστολή προς το συντηρητικό κίνημα που υποδηλώνει τη στρατηγική αυτή. Ενώ οι περισσότεροι άλλοι συντηρητικοί (στην πραγματικότητα Δημοκρατικοί) έφεραν αντιρρήσεις, η επιστολή βρήκε μεγάλη απήχηση στους λαϊκούς συντηρητικούς. Πολλοί από αυτούς είναι ήδη μέρος ενός κινήματος που ζητά την απόσχιση από τη διεφθαρμένη, κυρίαρχη νοοτροπία και την δημιουργία παράλληλων θεσμών: το κίνημα του ‘homeschooling’ (κατ 'οίκον διδασκαλία). Παρόμοιες κινήσεις έχουν αρχίσει να προσφέρουν ηχηρές εναλλακτικές λύσεις σε άλλες πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της κίνησης για την προώθηση μικρών, συχνά βιολογικά οικογενειακών αγροκτημάτων και την ανάπτυξη κοινοτικών αγορών για τα προϊόντα από αυτές τις φάρμες». Αν το σύνθημα της Παγκοσμιοποίησης είναι «Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά», το δικό μας θα πρέπει να είναι «Σκέψου τοπικά, δράσε τοπικά».

Έτσι, η στρατηγική μας για την ανατροπή όλων αυτών που ο πολιτιστικός μαρξισμός έχει κάνει στην Αμερική, έχει μια ορισμένη παράλληλη πορεία με τη δική του στρατηγική, όπως αυτό που ο Γκράμσι από πολύ καιρό πριν είπε. Ο Γκράμσι ζήτησε από τους μαρξιστές να προβούν σε μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα». Η δική μας αντι-στρατηγική θα είναι μια μακρά πορεία για να δημιουργήσουμε τα δικά μας ιδρύματα. Αυτό δεν θα συμβεί γρήγορα, ή εύκολα. Θα είναι έργο ολόκληρων γενεών - όπως ήταν το δικό τους. Είχαν υπομονή, επειδή γνώριζαν ότι οι «αναπόφευκτες δυνάμεις της ιστορίας» ήταν με το μέρος τους. Δεν μπορούμε κι εμείς να έχουμε εξίσου υπομονή και επιμονή, γνωρίζοντας ότι ο Δημιουργός της ιστορίας είναι μαζί μας;

Το “The Culture-wise Family: Upholding Christian Values in a Mass Media World” είναι διαθέσιμο στο δικτυακό τόπο Movieguide.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Διαβάσαμε ότι στις 11.9.18 ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο (ο οποίος “εκκλησιάζεται” και στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία και στους σχισματικούς και στους Ουνίτες!) είχε συνάντηση με τον Αμερικανό πρέσβυ Σαμ Μπράουνμπακ. Στη συνάντηση ο αμερικανός πρέσβυς δήλωσε ότι «Οι Αμερικανικές αρχές υποστηρίζουν την Ουκρανία στον αγώνα για το δικαίωμα να έχει μια ενιαία αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία»!

Πρωτοπρεσβύτερος
Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
6945-377621, agotsopo@gmail.com

Πάτρα 15.9.2018  

Αφελή ερωτήματα αφελούς ιερέως…

ΖΗΤΗΜΑ 1ο

Διαβάσαμε ότι στις 11.9.18 ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο (ο οποίος “εκκλησιάζεται” και στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία και στους σχισματικούς και στους Ουνίτες!) είχε συνάντηση με τον Αμερικανό πρέσβυ Σαμ Μπράουνμπακ (http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23802-presbeutis-sam-mpraounmpak-oi-ipa-upostirizoun-tin-autokefalia-stin-oukrania).

Α) Στη συνάντηση ο αμερικανός πρέσβυς δήλωσε ότι:

«Οι Αμερικανικές αρχές υποστηρίζουν την Ουκρανία στον αγώνα για το δικαίωμα να έχει μια ενιαία αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία!»

«Οι Αμερικανικές αρχές» φροντίζοντας, προφανώς, για την κανονική ευταξία στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ενοχλούνται επειδή στην Ουκρανία υπάρχουν τρεις “δικαιοδοσίες” (η υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο που αναγνωρίζεται από όλη την Ορθοδοξία και δύο σχισματικές ομάδες). Δεν γνωρίζουν, άραγε, ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν περισσότερες από οκτώ (8) Ορθόδοξες δικαιοδοσίες!; Διερωτώμαι και ερωτώ τον πρέσβυ και άλλους “αρμοδίους”:

Θα υποστηρίξουν «οι Αμερικανικές αρχές» ώστε να υπάρχει «μια ενιαία αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία» και στις ΗΠΑ μετά την Ουκρανία;

Β) Επίσης, έκπληκτοι διαβάσαμε – χωρίς να διαψευσθεί – ότι ο Ουκρανός Πρόεδρος:

«... ενημέρωσε λεπτομερώς τον Αμερικανό Πρεσβευτή για την προετοιμασία εκχώρησης του αυτοκεφάλου, και ευχαρίστησε τις ΗΠΑ για την ενεργό υποστήριξη τους στην διαδικασία αυτή!»

Ως αφελής ιερέας διερωτώμαι και ερωτώ τους ειδήμονας:

1. Τι σημαίνει η φράση «ευχαρίστησε τις ΗΠΑ για την ενεργό υποστήριξη τους στην διαδικασία αυτή», για την εκχώρηση του αυτοκεφάλου στην Ουκρανία;

2. Σε τι συνίσταται η «ενεργός υποστήριξη» των ΗΠΑ; Μήπως, τελικά, τον «Τόμο Αυτοκεφαλίας» για την Ουκρανία θα τον υπογράψει ο Οικουμενικός Πατριάρχης ως «αποφαινόμενος» και ο … Ντ. Τράμπ ως «συναποφαινόμενος»; Δεν μπορώ να διανοηθώ τυχόν αμερικανική απαίτηση για αντιστροφή των υπογραφών…

3. Μέχρι τώρα ακούγαμε ότι το Αυτοκέφαλο εκχωρείται αποκλειστικά και μόνο για να θεραπευθεί το σχίσμα, δηλ. για καθαρά εκκλησιαστικούς και πνευματικούς λόγους. Τώρα μαθαίνουμε και για την «ενεργό υποστήριξη» των ΗΠΑ! Κύριε ελέησον! Μήπως κάποιοι κρύβουν κάποιες “λεπτομέρειες” από το Λαό του Θεού; Μήπως κάποιοι χρησιμοποιούν την Εκκλησία του Χριστού για να εξυπηρετήσουν εγκόσμια συμφέροντα διεθνούς γεωπολιτικής; Μήπως κάποιοι, σε τελική ανάλυση, ασελγούν πάνω στο Άσπιλο Σώμα του Χριστού;

4. Σε ποιες άλλες εκκλησιαστικές υποθέσεις έχουν «ενεργό υποστήριξη» οι ΗΠΑ; (κάτι σχετικό είχε ακουστεί και για τη Σύνοδο της Κρήτης!). Παρακαλούμε τον Ουκρανό Πρόεδρο κ. Ποροσένκο ή έστω τον αμερικανό πρέσβυ να ενημερώσει σχετικά τον Λαό του Θεού!

5. Επιτέλους, η συμπεριφορά αυτή των πολιτικών και εκκλησιαστικών ταγών μέχρι πότε θα γίνεται ανεκτή από τα μέλη του Σώματος του Χριστού;

ΖΗΤΗΜΑ 2ο

Διαβάσαμε ότι η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου επιτρέπει υπό προϋποθέσεις τον β΄ γάμο των κληρικών. Όμως, πριν από 26 μόλις μήνες η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» στην Κρήτη σε συνοδική απόφασή της είχε αποφανθεί:

«...μετά τήν χειροτονίαν κωλύεται ἡ σύναψις γάμου» (Συνοδικό κείμενο «το Μυστήριο του Γάμου και τα κωλύματα αυτού» § ΙΙ, 4).

Διερωτώμαι και ερωτώ:

1. Τελικά, ούτε 2,5 χρόνια δεν “άντεξε” η ισχύς των αποφάσεων και η σοβαρότητα της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» της Κρήτης ακόμα και για τη Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου;

2. Όταν η ίδια η Σύνοδος του Οικουμενικού Θρόνου περιφρονεί τόσο απροκάλυπτα τη Σύνοδο της Κρήτης, πώς ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει την απαίτηση από το πλήρωμα της Εκκλησίας να την έχει σε μικρή, έστω, εκτίμηση;

3. Τελικά, μήπως δικαιώνονται όσοι επιμένουν να μην αναγνωρίζουν την Σύνοδο της Κρήτης ως Πανορθόδοξη, Αγία και Μεγάλη Σύνοδο;

Ελπίζω να λάβω κάποιες απαντήσεις στα αφελή μου ερωτήματα και να μη με κακολογήσετε που σκέπτομαι, ερωτώ και διερωτώμαι…

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Περιήλθε στην αντίληψή μας το με αριθ. πρωτ. Γ1 γ/ Γ.Φ. 3. 3, 13, 18 Ζ ΦΑΥ 4,6 (2018) /Γ. Π. 25152/13-4-2018 του Υπουργείου Υγείας (Υ. Υ.) με θέμα: «Ενημέρωση σχετικά με την έγκριση από το ΥΠ. Π. Ε. Θ. / Ι. Ε. Π. κατάθεσης αιτημάτων οργάνωσης και υλοποίησης παρεμβάσεων / δράσεων… 2018-2019» ΑΔΑ: 7 ΝΦ 4465 ΦΥΟ - ΜΩΛ. Οι παρεμβάσεις / δράσεις με βάση το παραπάνω έγγραφο που έχουν ήδη αναπτυχθεί από το Υ. Υ. καθώς και πολλές από τις νέες παρεμβάσεις, που θα κατατεθούν από το Υ. Υ. για έγκριση για το σχολικό έτος 2018-2019 έχουν πολύ ενδιαφέρον και φαίνονται αξιόλογες.

ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ MINDFULNESS

Ένσταση γονέων για επικίνδυνες πρακτικές βουδιστικού διαλογισμού (mindfulness) στα δημοτικά σχολεία.

Περιήλθε στην αντίληψή μας το με αριθ. πρωτ. Γ1 γ/ Γ.Φ. 3. 3, 13, 18 Ζ ΦΑΥ 4,6 (2018) /Γ. Π. 25152/13-4-2018 του Υπουργείου Υγείας (Υ. Υ.) με θέμα: «Ενημέρωση σχετικά με την έγκριση από το ΥΠ. Π. Ε. Θ. / Ι. Ε. Π. κατάθεσης αιτημάτων οργάνωσης και υλοποίησης παρεμβάσεων / δράσεων… 2018-2019» ΑΔΑ: 7 ΝΦ 4465 ΦΥΟ - ΜΩΛ.

Οι παρεμβάσεις / δράσεις με βάση το παραπάνω έγγραφο που έχουν ήδη αναπτυχθεί από το Υ. Υ. καθώς και πολλές από τις νέες παρεμβάσεις, που θα κατατεθούν από το Υ. Υ. για έγκριση για το σχολικό έτος 2018-2019 έχουν πολύ ενδιαφέρον και φαίνονται αξιόλογες.

Όμως ο θεματικός άξονας: «Προαγωγή Ψυχικής Υγείας παιδιού και εφήβου» και πιο συγκεκριμένα η 1^η παρέμβαση με τίτλο «Η πυξίδα του εαυτού μου» - MINDFULNESS - πιλοτική εφαρμογή για παιδιά Γ΄, Δ΄, Ε ΄ Δημοτικού, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους.

Και αυτό γιατί η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει κινδύνους και παρενέργειες, ακόμα και ανεπανόρθωτες για την ψυχική, αλλά και την σωματική υγεία προσώπων που ασχολούνται με την πρακτική του mindfulness καθώς και με όλες τις πρακτικές διαλογισμού.

Το mindfulness σύμφωνα με τους υποστηρικτές του είναι ένα είδος διαλογισμού, που έχει σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο με πολλαπλούς τρόπους, ώστε να ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες της καθημερινότητας.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη από πολλές επιστημονικές, ερευνητικές μελέτες, που έχουν δημοσιεύσει τα αρνητικά αποτελέσματα του mindfulness καθώς και πολλές ανασκοπήσεις, όπως η επισκόπηση (overview) για το mindfulness, από την Cochrane Library (μία από τις πιο έγκυρες βάσεις μελετών ανασκόπησης), που συμπεραίνουν ότι υπάρχει γενική έλλειψη στοιχείων σχετικά με την αποτελεσματικότητα του mindfulness [Rodriguez L. et al 2016 βλ. conclusions].

Σύμφωνα με τη μελέτη του Brown University «Varieties of Contemplative Experience study», που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό PLOS (Public Library Of Science), το mindfulness είναι μία από τις πολλές βουδιστικές τεχνικές διαλογισμού που διαφημίζονται και προωθούνται στον δυτικό κόσμο ως «Προαγωγή της Υγείας» . Ενώ το mindfulness αντλεί υλικό βασισμένο σε βουδιστικά κείμενα και διδασκαλίες, προβάλλεται ως τεχνική ψυχικής και σωματικής υγείας. Οι διάφορες εφαρμογές του mindfulness αποτελούν σήμερα σημαντική συνεισφορά στη βιομηχανία διαλογισμού δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δυστυχώς όμως αποσιωπούνται οι πάρα πολλές παρενέργειες του, που πολλές φορές είναι πολύ σοβαρές και μη αναστρέψιμες. [Jared R. et al., 2017, βλ. I­n­t­r­o­d­u­c­t­i­on]

Αυτές οι δύσκολες ή δυσάρεστες καταστάσεις περιγράφονται ακόμα και από τις ίδιες τις βουδιστικές βιβλιογραφικές πηγές [Jared R. et al., 2017, βλ. Introduction] που όμως τις δέχονται «ως τμήμα του δρόμου προς τον φωτισμό» [Jolyon Jenkins ΒΒC 2016]. Όμως όπως αναφέρει το BBC, «αυτό που είναι περίεργο, για όσους δεν είναι οπαδοί θρησκειών οι οποίες σχετίζονται με διαλογισμό, είναι ο τρόπος με τον οποίο μια πνευματική, διαλογιστική πρακτική έχει μετατραπεί σχεδόν σε ιατρική θεραπεία, ή ακόμα μέρος ενός τρόπου ζωής» [Jolyon Jenkins ΒΒC 2016].

Αναφέρουμε ενδεικτικά και πολύ περιληπτικά τις σημαντικότερες παρενέργειες του mindfulness, από δημοσιευμένες επιστημονικές ερευνητικές μελέτες.

Στον γνωστικό τομέα

Έχουν αναφερθεί αδυναμία συγκέντρωσης, προβλήματα με τη μνήμη, αποσύνδεση από το περιβάλλον, παράνοια, παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις και αποδιοργανωμένος λόγος [Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, Cognitive ], [Utpal D, 2016].

Στον αισθητηριακό και αντιληπτικό τομέα

Καταγράφηκαν αλλαγές και στις πέντε αισθήσεις. Σχετικά με την όραση, συχνή ήταν η υπερευαισθησία στο φως , ψευδαισθήσεις με τη μορφή οπτικών φώτων και σε μερικές περιπτώσεις αναφέρθηκε η παύση κάθε οπτικής αντίληψης. Άλλες αντιληπτικές στρεβλώσεις περιελάμβαναν στρέβλωση του χρόνου, του χώρουκαι της πραγματικότητας[Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, Perceptual].

Στον συναισθηματικό τομέα

Έχει αναφερθεί κυρίως αυξημένη συναισθηματικότητα, όπως φόβος, άγχος (που σε όσους πάσχουν από Μετατραυματική Διαταραχή Στρες (PTSD) γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο), πανικός, αυξημένη συναισθηματική αστάθεια και ευαισθησία, διέγερση ή ευερεθιστότητα, οι οποίες θα μπορούσαν να ενταθούν σε θυμό και επιθετικότητα, αλλά και μειωμένη συναισθηματικότητα όπως συναισθηματική ισοπέδωση, μερικές φορές ακόμη και πλήρης απουσία συναισθημάτων.

Τα θετικά συναισθήματα μετά από διαλογισμό mindfulness, όπως ευδαιμονία και ευφορία, μερικές φορές ακολουθήθηκαν από επακόλουθη κατάθλιψη, που σε ορισμένες περιπτώσεις έγινε τόσο σοβαρή ώστε να οδηγήσουν σε αυτοκτονικό ιδεασμό, ή αντίθετα κλιμακώθηκαν σε συνθήκες αποσταθεροποίησης, που έμοιαζαν με μανία και ψύχωση, και συχνά απαιτούσαν νοσηλεία.

Στους ασκούμενους με ιστορικό ψυχολογικών τραυμάτων, ήταν συνηθισμένη η επανεμφάνιση των τραυματικών αναμνήσεων και εμπειριών [Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, Affective ], [Utpal D, 2016].

Στον σωματικό τομέα

Καταγράφηκαν κυρίως: αϋπνία και εφιάλτες καθώς και μείωση της όρεξης και πρόσληψης τροφής. Συχνές ήταν οι αναφορές πίεσης και έντασης στο σώμα ή έντονου πόνου, που ξεκινούσε ή γινόταν πιο οξύς κατά τη διάρκεια της πρακτικής καθώς και αίσθημα θερμότητας και κρύου είτε σε όλο το σώμα είτε τοπικά. Επίσης αναφέρθηκε αυξημένος κίνδυνος επιληπτικών κρίσεων [Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, somatic], [Utpal D, 2016].

Στον βουλητικό τομέα (που αναφέρεται στην δύναμη της θελήσεως)

Καταγράφηκαν έλλειψη επιθυμίας για δραστηριότητες (ανηδονία) και επιδίωξη στόχων (αβουλησία). Πολλές φορές οι ασκούντες το mindfulness, χρησιμοποιούν την τεχνική αυτή για να αποφύγουν απαιτητικές και δύσκολες εργασιακές προκλήσεις [Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, conative], [Utpal D, 2016].

Ως προς την αλλαγή στην αίσθηση του εαυτού:

Ορισμένοι ασκούμενοι ανέφεραν την αίσθηση ότι ο εαυτός τους συγχωνεύθηκε με τον κόσμο, ενώ άλλοι αντίστροφα ανέφεραν ότι ο κόσμος είχε συγχωνευθεί με την αίσθηση του εαυτού τους. Αναφέρθηκαν ακόμα πιο ακραίες καταστάσεις, που οι ασκούμενοι αισθάνονταν ότι δεν υπήρχαν καθόλου ή ότι θα εξαφανίζονταν ή θα ήταν αόρατοι για τους άλλους. Αναφορές αποπροσωποιήσης (αίσθημα απομόνωσης από τις ψυχικές και σωματικές διεργασίες) καθώς και ψύχωση (απώλεια επαφής με την πραγματικότητα) αναφέρονται και σε άλλες δημοσιεύσεις [Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, Sense of self].

Στον κοινωνικό τομέα

Αναφέρθηκαν δυσκολίες στην εργασία και την οικογένεια μετά την πρακτική του διαλογισμού mindfulness, που λογίζονται ως κοινωνική αναπηρία [Jared R. et al., 2017, βλ. Description of phenomenology domains, Social].

Από δύο δημοσιεύσεις [Jared R. et al., 2017, βλ. Duration, severity and associated impairment], [Dawn Foster 2016, David Shapiro, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Irvine, το 1992], η συντριπτική πλειοψηφία των ασκουμένων στο mindfulness ανέφερε αρνητικές εμπειρίες, που έβλαψαν την καθημερινή τους ζωή ή είχαν αντίκτυπο στη ζωή τους, με ένα ποσοστό να αναφέρει βαριές ανεπιθύμητες ενέργειες μέχρι και αυτοκτονία.

Όπως επισημαίνουν οι ψυχολόγοι Miguel Farias και Catherine Wilkolm σχετικά με το mindfulness:

«Ο βουδιστικός διαλογισμός σχεδιάστηκε για να μην μας κάνει πιο ευτυχισμένους, αλλά για να αλλάξουμε ριζικά την αίσθηση του εαυτού μας και την αντίληψη του κόσμου. Με δεδομένο αυτό, ίσως δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι μερικοί θα έχουν αρνητικές επιπτώσεις. Και άλλοι ειδικοί έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα» [Utpal D, 2016].

Η Βρετανική ειδησεογραφική εφημερίδα «The Guardian» που ασχολήθηκε εκτεταμένα με το θέμα προτείνει αντί του mindfulness «εναλλακτικές μεθόδους χαλάρωσης, που μπορούν να βοηθήσουν, όπως ανάγνωση βιβλίων, εύρεση περισσότερου χρόνου με τους φίλους σας και απλά, να μάθετε να κάνετε διαλείμματα από τον φρενήρη ρυθμό της ζωής σας» [Dawn Foster 2016].

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, οι γονείς ζητάμε ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΑΜΕΣΑ η 1^η παρέμβαση «Η πυξίδα του εαυτού μου» – MINDFULNESS,του θεματικού άξονα: «Προαγωγή Ψυχικής Υγείας παιδιού και εφήβου» και όποια άλλη παρέμβαση σχετίζεται με διαλογισμό, διαλογισμό mindfulness ή οποιαδήποτε άλλη βουδιστικής προέλευσης τεχνική.

Αρνούμαστε να γίνουν τα παιδιά μας πειραματόζωα βουδιστικών τεχνικών επειδή αυτές προωθούνται και χρηματοδοτούνται.

Δεν δεχόμαστε να γίνουν τα παιδιά μας χειραγωγήσιμα όντα μιας τάχα «μοντέρνας κοινωνίας». Το πως θα χρησιμοποιήσει κάποιος τον ψυχικό του κόσμο και τον εγκέφαλο του είναι προσωπική του υπόθεση.

Οι τεχνικές αυτές, τεχνικές πλύσεως εγκεφάλου στην ουσία, είναι τελείως έξω από την ελληνική παράδοση, φιλοσοφία, κουλτούρα και θρησκεία. Το σχολείο έχει πολλά να διδάξει από την πλούσια ελληνική μας παράδοση, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ανατολικής προέλευσης φιλοσοφίες και θρησκείες. Δεν έχει κανένα δικαίωμα το σχολείο να στρέψει τα παιδιά μας στην βουδιστική φιλοσοφία και θρησκεία ερήμην μας και μάλιστα όταν υπάρχουν τόσες διεθνείς αρνητικές αναφορές.

Επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας.

Οι γονείς

…………………………………………………………………………..

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙA

Rodriguez L., Fernández J., Fernandez M., “Evidence Based Mindfulness. An overview of Cochrane systematic reviews”, Poster March 2016 DOI: 10.13140/ΡΓ.3.2.1601.7048, Conclusions σ. 2

Lindahl JR., Fisher NE, Cooper DJ, Rosen RK, Britton WB. The varieties of contemplative experience: A mixed-methods study of meditation-related challenges in Western Buddhists. (PLOS) Public Library Of Science, Published: May 24, 2017.

“Jolyon Jenkins investigates dangers and benefits of increasingly popular practice, Is Mindfulness Meditation Dangerous?” ΒΒC Out of the Ordinary 16 Mar 2016 series 4, episodes 2/3

Utpal D Ph.D. The Science Behind Behavior “The Little-Known Downsides of Mindfulness Practice”, Psychology Today, Posted Apr 27, 2016, ttps://www.psychologytoday.com/.../the-little-known-d.

Dawn Foster “Is mindfulness making us ill?”, Life and style, The Guardian 23 Ιαν 2016

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Γονέων, Ακτίνες

Στο άρθρο μας Γενικευμένη η δήθεν αναθεώρηση των Φακέλων Μαθήματος των Θρησκευτικών αναφερθήκαμε στην δήθεν αναθεωρημένη έκδοση των Φακέλων Μαθήματος των Θρησκευτικών που εστάλησαν φέτος στα σχολεία και αναρτήθηκαν στο Ψηφιακό Σχολείο.

Ο Διόφαντος, η Διεύθυνση εκδόσεων του Υπουργείου Παιδείας, δημοσίευσε στην επίσημη ιστοσελίδα της τους κωδικούς των φετινών σχολικών βιβλίων και σε αρχείο τις αλλαγές που υπήρξαν σε κάποια από αυτά. Οι περισσότερες αλλαγές αφορούν στους Φακέλους Μαθήματος των Θρησκευτικών. Μόνο που οι αλλαγές αυτές, που συνιστούν την "αναθεώρηση" των Φακέλων, δεν είναι παρά μικρές ορθογραφικές διορθώσεις. Στο παρακάτω αρχείο δημοσιεύουμε όλες αυτές τις αλλαγές:

Πηγή: Θρησκευτικά, Ακτίνες