Το μέλλον είναι εδώ και είναι πολύ πιο δυστοπικό απ΄ όσο το φαντάστηκε ο Τζορτζ Οργουελ.
Και να μη ξεχνάμε ότι σε λίγο καιρό θα έρθουν και οι ταυτότητες με τα βιομετρικά δεδομένα.
Σχόλιο in.gr: Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι το διεθνές αεροδρόμιο του Ορλάντο, στη Φλόριντα των ΗΠΑ, θα είναι ο πρώτος αερολιμένας στον κόσμο που θα χρησιμοποιήσει την αναγνώριση προσώπου σε όλους τους επιβάτες, συγκρίνοντας το πρόσωπό τους με φωτογραφίες θεωρήσεων ή διαβατηρίων που βρίσκονται ήδη σε βάσεις δεδομένων του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας.
Υπολογίζεται ότι το σύστημα θα είναι πλήρως λειτουργικό μέχρι το τέλος του έτους.
Το σύστημα έχει ήδη δοκιμαστεί για τον έλεγχο επιβατών σε διεθνείς πτήσεις σε 13 αεροδρόμια των ΗΠΑ, ανάμεσα στα οποία του Μαϊάμι, της Νέας Υόρκης, του Σαν Ντιέγκο, του Χιούστον, της Ουάσινγκτον, του Λας Βέγκας και του Σικάγο.
Το πρόγραμμα λειτουργεί χρησιμοποιώντας μικρές και εύκολες στην εγκατάσταση κάμερες. Η διαδικασία αναγνώρισης διαρκεί λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα και είναι 99% ακριβής.
Όπως ήταν αναμενόμενο υπήρξαν έντονες αντιδράσεις κυρίως από οργανώσεις που προασπίζονται την την προστασία της ιδιωτικής ζωής.
Η υπηρεσία που έχει αναλάβει να «τρέξει» το πρόγραμμα δήλωσε ότι έχει δεσμευτεί «για τις υποχρεώσεις της για την προστασία της ιδιωτικής ζωής» και ότι «έχει λάβει μέτρα για την προστασία της ιδιωτικής ζωής όλων των ταξιδιωτών».
Κάπου τις έχουμε ξανακούσει αυτές τις δεσμεύσεις.
Ακούσαμε για παράδειγμα πριν λίγο καιρό τον ιδρυτή του Facebook Μαρκ Ζάκερμπεργκ να μας διαβεβαιώνει ότι δεν κινδυνεύουν τα προσωπικά μας δεδομένα και ύστερα από λίγο μάθαμε ότι τα δεδομένα αυτά είτε είχαν πωληθεί από το Facebook προς τρίτους, είτε είχαν υποκλαπεί.
Την ίδια στιγμή οι ηλεκτρονικές συσκευές που κουβαλάμε επάνω μας – και πολλοί από εμάς φαίνεται ότι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από αυτές -λειτουργούν σαν πομποί πληροφοριών: από το που ακριβώς βρισκόμαστε, μέχρι το τι μηνύματα ανταλλάσσουμε και με ποιον ή με ποιους επικοινωνούμε τηλεφωνικά ή τι ψάχνουμε στις μηχανές αναζήτησης στο Διαδίκτυο.
Και να μη ξεχνάμε ότι σε λίγο καιρό θα έρθουν και οι ταυτότητες με τα βιομετρικά δεδομένα.
Με λίγα λόγια ένα αόρατο πλέγμα παρακολούθησης λειτουργεί τριγύρω μας 24 ώρες το 24ωρο, καταγράφοντας από τα πιο μύχια μυστικά της προσωπικής μας ζωής, μέχρι το τελευταίο πάτημα πλήκτρου σε ένα πληκτρολόγιο ή το παραμικρό άγγιγμα μιας οθόνης αφής.
Καθώς η τεχνολογία θα γίνεται όλο και πιο διεισδυτική η παρακολούθηση και η καταγραφή της καθημερινότητάς μας θα εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που τίποτα, κανείς και καμία ανθρώπινη δραστηριότητα δεν θα μπορεί να ξεφύγει από το άγρυπνο μάτι του Μεγάλου Αδελφού.
Είναι αυτό το μέλλον που οραματιστήκαμε; Η πρόκειται για ένα όραμα που οδεύει να γίνει εφιάλτης;
Πηγή: in.gr, ID-on't renounce my freedom
Σχόλιο ID-ont: Δημοσιεύθηκαν στο ΦΕΚ οι προδιαγραφές για την Κάρτα του Πολίτη (Νέα Ηλεκτρονική Ταυτότητα). Όσο όμως και να ψάξετε δεν θα τις βρείτε, γιατί ενώ δημοσιεύθηκαν, τελικά δεν δημοσιεύονται, γιατί είναι απόρρητες!!! Πρόκειται για εθνικό μυστικό υψίστης ασφαλείας! Δηλ. θα κουβαλάμε επισήμως επάνω μας κάτι ηλεκτρονικό, που δεν θα ξέρουμε τι είναι και τι κάνει! Κι όλα αυτά από μια "αριστερή" κυβέρνηση που μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον σεβασμό στην ελευθερία, την αυτοδιάθεση και εν γένει την προσωπικότητα του πολίτη, με ΜΥΣΤΙΚΗΣ όμως τεχνολογίας και δυνατοτήτων, σύγχρονα, χαφιέδικα μέσα. Ωραίοι αριστεροί να σου τύχουν...
Διαβάστε παρακάτω το σχετικό ΦΕΚ:
ΦΕΚ 2212/13-6-2018
Άρθρο 1
Ορίζουμε τις προδιαγραφές του νέου δελτίου ταυτότητας, ως αυτές περιλαμβάνονται στο επισυναπτόμενο υπ’ αριθμ. πρωτ. 7008/13/52-κβ’ Τεύχος Β2’ «Απόρρητες Τεχνικές Προδιαγραφές Εντύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων Πολιτών», που συνέταξε ειδική επιτροπή και το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παρούσας απόφασης, αποτελούμενο από είκοσι τέσσερις (24) σελίδες.
Άρθρο 2
Οι επισυναπτόμενες στην παρούσα απόφαση τεχνικές προδιαγραφές, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 8, παρ. 1, περ. α’ του ν. 3469/2006 «Εθνικό Τυπογραφείο, Εφημερίς της Κυβερνήσεως και λοιπές διατάξεις» (Α’ 131), του άρθρου 5, του ν. 3861/2010 «Ενίσχυση της διαφάνειας με την υποχρεωτική ανάρτηση νόμων και πράξεων των κυβερνητικών, διοικητικών και αυτοδιοικητικών οργάνων στο διαδίκτυο “Πρόγραμμα Διαύγεια“ και άλλες διατάξεις» (Α’ 112) και της υπ’ αριθμ. Φ. 120/01/510313/Σ.94 από 5-1-2018 απόφασης του Υπουργού Εθνικής Άμυνας «Κύρωση του Εθνικού Κανονισμού Ασφαλείας (ΕΚΑ)» (Β’683), χαρακτηρίζονται απόρρητες, δεν δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δεν αναρτώνται στο διαδίκτυο, και δεν περιέρχονται σε γνώση τρίτων, πέραν των αρμοδίων Υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας (Διεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας/Α.Ε.Α., Διεύθυνση Διαβατηρίων και Εγγράφων Ασφαλείας /Α.Ε.Α., Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών/Α.Ε.Α.) και του αναδόχου του έργου, με την υπογραφή ρήτρας εμπιστευτικότητας. Κατ’ εξαίρεση και μόνο για τις ανάγκες προκήρυξης του σχετικού διαγωνισμού, δύναται να δημοσιεύεται απόσπασμα των τεχνικών προδιαγραφών, ως περιλαμβάνονται στο υπ’ αριθμ. 7008/13/52-κ’ τεύχος Α’ «Τεχνικές προδιαγραφές του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος Εντύπων Ασφαλείας», Κεφ. 10.13, σελίδα 186 έως και 193.
Άρθρο 3
Η ισχύς της παρούσας απόφασης αρχίζει από τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η παρούσα απόφαση, με την επιφύλαξη των διατάξεων του άρθρου 2, να δημοσιευθεί στην φημερίδα της Κυβερνήσεως.
Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή
Πηγή: ID-on't renounce my freedom
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ. Καί τήν τιμᾶ ἀφενός μέν γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού πάντοτε διασώζει τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του –διότι οἱ Σύνοδοι πάντοτε διέσωζαν τήν ἀλήθεια τή δογματική– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τιμήσει τούς θεοφόρους Πατέρες πού συγκροτοῦσαν αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας ὁμοίως θέλει νά προβάλλει –ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή–[1] τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ. Προσέξτε: τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ!
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ. Καί τήν τιμᾶ ἀφενός μέν γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού πάντοτε διασώζει τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του –διότι οἱ Σύνοδοι πάντοτε διέσωζαν τήν ἀλήθεια τή δογματική– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τιμήσει τούς θεοφόρους Πατέρες πού συγκροτοῦσαν αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.
Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας ὁμοίως θέλει νά προβάλλει –ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή–[1] τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ.
Προσέξτε: τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ!
Αὐτό τό ἴδιο πρόβλημα φαίνεται ὅτι ὑπάρχει πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, ἀκριβῶς γιατί κατά κάποιον τρόπο δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού διαταράσσουν αὐτή τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε, φυσικά μέχρι σήμερα, ἀλλά καί μέχρι πού νά τελειώσει ἡ Ἱστορία.
Τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος τῶν ἀνθρώπων ἤδη εἶχε τεθεῖ καί μετά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε. Θά θυμᾶστε, ὅταν ἔγιναν πολλοί οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε, θέλησαν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα, πρίν ἀκόμη διασπαροῦν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, καί ἄν ἦταν δυνατόν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα καί μετά τήν διασπορά τους. Γι’ αὐτό θέλησαν νά ἀφήσουν ἕνα μνημεῖο ἑνότητός τους, πού θά ἦταν ἕνα ὑλικό μνημεῖο, ἕνας πλίνθινος πύργος, ὁ ὁποῖος θά ἔφθανε ἕως τόν οὐρανό –τουλάχιστον τέτοια ἀντίληψη μποροῦσαν νά ἔχουν περί οὐρανοῦ! Ἦταν ὁ γνωστός μας πύργος τῆς Βαβέλ. Ὁ Θεός ὅμως, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, συνέχεε τίς γλῶσσες τους, μπέρδεψε τίς γλῶσσες τους, γιά νά μήν πραγματοποιηθεῖ αὐτό τό μνημεῖο.[2]
Αὐτό βεβαίως γι’ αὐτούς ἦταν δεῖγμα μιᾶς ἑνότητος, ὅπως ἤδη σᾶς εἶπα, ἀλλά ἑνότητος ἀνθρωποκεντρικῆς, δηλαδή ἐπανάληψη τοῦ πραπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Διότι ποιό ἦταν τό προπατορικό ἁμάρτημα; Ἦταν...ὁ ἀνθρωποκεντρισμός· δηλαδή ἐγώ, ὁ Ἀδάμ, νά γίνω θεός. Μά στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἦταν νά γίνει ὁ Ἀδάμ κατά χάριν θεός. Ὄχι· ἐγώ νά γίνω θεός, ἀλλά χωρίς τόν Θεό. Αὐτή ἡ αὐτονομία, αὐτός ὁ ἀνθρωποκεντρισμός.
Τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καί μέ τούς πλανῆτες, πού γυρίζουν γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί φωτίζονται, παίρνοντας ὅμως τό φῶς ἀπό τόν ἥλιο. Ἄν οἱ πλανῆτες, ἄς ποῦμε, ἔλεγαν κάποια στιγμή:
«Δέν χρειαζόμαστε τό φῶς τοῦ ἥλιου· θά χρησιμοποιήσουμε τό δικό μας τό φῶς»,
θά τούς λέγαμε:
«Ποιό δικό σας φῶς;... Ἐσεῖς οἱ πλανῆτες δέν εἶστε αὐτόφωτοι.»
Τό ἴδιο θά λέγαμε καί στούς πρωτοπλάστους:
«Ὤ ἄνθρωποι, δέν εἴσαστε αὐτόφωτοι, δέ μπορεῖτε νά αὐτοθεωθεῖτε· τήν θέωση θά τήν πάρετε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, καί συνεπῶς τόν χρειάζεστε τόν Θεό».
Δέν μποροῦμε λοιπόν νά γίνουμε ἀνθρωποκεντρικοί, δηλαδή τό κέντρο γύρω ἀπό τό ὁποῖο θά γυρίζουν τά πάντα· ὁ Θεός θά εἶναι τό κέντρο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος.
Ἡ πολυγλωσσία τότε στάθηκε ἕνα σημάδι τῆς διασπάσεως τῶν ἀνθρώπων. Τί εἶπε ὁ Θεός; «... δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν», νά μπερδέψουμε τή γλώσσα τους.
Αὐτό ὅμως ἔπρεπε νά διορθωθεῖ. Καί διορθώθηκε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦρθε ἐδῶ στή γῆ, καί μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό ἐμφανίστηκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν. Καί οἱ Ἀπόστολοι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μιλοῦσαν κατά τέτοιον τρόπο, πού ὅλοι ἐκεῖνοι πού εἶχαν συρρεύσει στά Ἱεροσόλυμα –κι ὁ καθένας ἦταν ἀπό κάποιο μέρος: ἀπό τήν Περσία, Παρθία, Μικρά Ἀσία, Κρήτη, Ἑλλάδα, Ἀραβία, Αἴγυπτο, Κυρρήνη καί λοιπά καί λοιπά– ὁ καθένας, λέει, ἄκουγε τό κήρυγμα τοῦ Πέτρου στή γλώσσα τή δική του. Ἑνώθηκαν λοιπόν, ἤ μᾶλλον διαλύθηκε ἐκείνη ἡ σύγχυση, καί ἐπῆλθε ἕνα χεῖλος, ὅπως λέει ἐκεῖ τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, μία γλώσσα, μία φωνή, ὅπως ἦταν στήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Ἐπανέρχεται αὐτή ἡ ὁμοφωνία, ἀλλά ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τή διαφορά πώς δέν ὑπάρχει πιά τό μνημεῖο τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Πλέον δέ μπορεῖ νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος ὁ πύργος τῆς Βαβέλ· τό σημεῖο ἑνότητος ἐφεξῆς θά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό πού σᾶς λέω, πάρα πολύ σημαντικό· ἀποτελεῖ τήν καρδία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς. Πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, εἶναι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Ὁ Χριστός ἔτσι τό εἶπε. Γι’ αὐτό ἡ ἑνότητα δέν εἶναι σέ κοσμικά πράγματα, σέ πράγματα μέ κοσμικές διαστάσεις. Ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, στήν ἀρχιερατική Του προσευχή εἶπε: «Πάτερ, ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ», Πατέρα μου, ἐγώ γι’ αὐτούς πού πίστεψαν σ’ ἐμένα παρακαλῶ· «οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ», δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο, «ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι», ἀλλά μόνο γιά ’κείνους πού μοῦ ἔδωσες.[3] Θά ξαναπῶ τή φράση, γιατί μερικοί νομίζουν ὅ,τι νομίζουν: «Δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο». Θά μοῦ πεῖτε ὅτι κάνει διάκριση. Ναί. Καί τί κάνει ἐδῶ ὁ Κύριος; Ἀντιδιαστέλλει τό σημεῖο ἑνότητος· ἐκεῖνο πού Ἐκεῖνος θέτει, καί εἶναι τό πρόσωπό Του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπό τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ κόσμου, πού εἶναι πιά ἕνας νοητός πύργος Βαβέλ.
Φερ’ εἰπεῖν, γιά νά τό κάνουμε ἔτσι ὑλοποιημένο νά τό καταλάβουμε: Δέ μπορεῖ ἡ Ε.Ο.Κ.[4] νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Εὐρωπαίων· δέ μπορεῖ ὁ Ο.Η.Ε. νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Ἐθνῶν. Σημεῖο ἑνότητος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γιατί; Διότι ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι σημεῖα ἀνθρωποκεντρικά, καί εἶναι ἀμφίβολη ἡ ἑνότητα πού ὑπόσχονται, εὔκολα σπάζει. Θυμηθεῖτε τά πόδια τοῦ ἀγάλματος πού εἶχε δεῖ σέ ὄνειρό του ὁ Ναβουχοδονόσορ, στή Βαβυλώνα, πού ἦταν ἀνομοιογενές τό ὑλικό πού ἦταν φτιαγμένα, ἀπό ὄστρακο, λέει, δηλαδή κεραμύδι, καί σίδηρο. Ἔσπασε... ἀνομοιογενές τό ὑλικό.[5] Σπάζουν αὐτά τά πράγματα... σπάζουν. Καί σπάζουν γιατί δέν εἶναι ἐν Θεῷ στημένα. Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: «ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει»[6], αὐτός πού δέν μαζεύει μαζί μου, οὐσιαστικά σκορπίζει.
Ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία πρέπει νά νοηθεῖ, πρῶτα-πρῶτα καί βασικά, ὀντολογική. Ὅταν λέμε ὀντολογική, τί ἐννοοῦμε; Ἐννοοῦμε ὅτι μᾶς ἑνώνει ὅλους πραγματικά τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἡ ἕνωση λέγεται ὀντολογική · εἶναι πραγματική. Πῶς; Τί μᾶς ἑνώνει τώρα αὐτή τή στιγμή ἐδῶ; Ὅσοι κοινωνήσαμε, κοινωνήσαμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι σημεῖο ἑνότητος, καί μάλιστα, σᾶς εἶπα, θεμελιώδους σημασίας. Αὐτή ἡ ὀντολογική ἕνωση ἐκφράζεται μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί φανερώνεται μέσα στήν Ἱστορία μέ τή σύναξη τῶν πιστῶν σ’ ἕναν χῶρο, μ’ αὐτό πού λέμε ἐκλησιασμό. Γι’ αὐτό, ὅταν δέν πραγματοποιεῖται ὁ ἐκκλησιασμός, σπάζει αὐτή ἡ ἑνότητα. Γι’ αὐτό καί οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ ἀφορίζουν, δηλαδή μέ ξεχωρίζουν, ὅταν δέν ἐκκλησιάζομαι τακτικά. Μοῦ λένε: «Ἀφοῦ περιφρονεῖς τόν ἐκκλησιασμό, πού εἶναι τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ Χριστοῦ, πήγαινε σέ ἄλλα σημεῖα ἑνότητος, ὄχι μέ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Κι αὐτό γίνεται ὅταν λείψω ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς ἀποχρῶντα λόγο, ἀδικαιολόγητα, τρεῖς Κυριακές. Γι’ αὐτόν τόν λόγο.
Ἀκόμη, γινόμαστε ὅλοι σύσσωμοι καί σύναιμοι, ἀφοῦ εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ ἑνός καί μόνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί εἴμαστε μέλη ὀντολογικά, πραγματικά, γιατί τό ἴδιο Αἷμα ρέει μέσα στίς φλέβες μας. Εἴτε εἶμαι στήν Εὐρώπη καί ὁ ἄλλος εἶναι στήν Ἀσία, εἴτε εἶμαι στήν Αὐστραλία κι ὁ ἄλλος στήν Ἀμερική, στήν Ἀλάσκα ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ὅλοι ἀποτελοῦμε τό ἕνα καί μόνο καί ἀδιαίρετο Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Δεύτερον, ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία ἀκόμη πρέπει νά νοηθεῖ καί ὡς ἑνότητα ἠθική. Βέβαια, δέν θά μοῦ ἄρεσε πολύ αὐτή ἡ λέξη· θά τήν ἔλεγα πνευματική· ἀλλά ἐπειδή ἡ λέξη ἠθική εἶναι μία τρέχουσα λέξη, γι’ αὐτό τήν χρησιμοποιῶ. Δηλαδή ἀνάμεσα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ὑπάρχει τό ἦθος, νά ὑπάρχει ἡ πνευματική ζωή, τό βίωμα τό πνευματικό, πού ἐκφράζεται μέ τήν ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τό ἔργο τῶν πιστῶν· ἐνῶ ἡ ἑνότητα ἀπορρέει ἀπό τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅ,τι σᾶς εἶπα προηγουμένως. Τό ἔργο τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ μεταξύ τους ἀγάπη, πού θά ἐκφράσει τώρα καί θά παρουσιάσει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ ἠθική ἑνότητα φαίνεται σέ ὅσα γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ Πρός Κορινθίους : «Ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι». Μαλώματα εἶναι ἀνάμεσά σας, λέει στούς Κορινθίους. Ἔριδες, μαλώματα, μαλώνετε! «ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ». Ὁ ἕνας λέει ἐγώ ἀνήκω στόν Χριστό, ἄλλος λέει ἀνήκω στόν Παῦλο, ὁ ἄλλος ἀνήκω στόν Πέτρο, ὁ ἄλλος στόν Ἀπολλώ, τόν διάσημο ρήτορα Χριστιανό ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια. Καί ρωτάει ὁ Ἀπόστολος: «Μεμέρισται Χριστός;». Ἔχει κομματιαστεῖ ὁ Χριστός; «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες», ὅλοι τό ἴδιο νά λέτε, «καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα», καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά σας διαιρέσεις καί σχίσματα, «ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμη»[7], νά βρίσκεστε κάτω ἀπό τήν ἴδια νοοτροπία, τήν ἴδια σκέψη καί τήν ἴδια γνώμη.
Βλέπετε, ἀγαπητοί;...
Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τήν καταστρέφουν τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν προβάλλουν ἐγωισμούς, ὑπερηφάνειες, ἰδιοτέλειες, καί γενικά ὅταν ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία· αὐτή καταξεσχίζει τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας:
«Τὴν ἕνωσιν ἀγαπᾶτε, τοὺς μερισμοὺς φεύγετε[8].»
Νά ἀγαπᾶτε τήν ἕνωση, νά εἶστε ἑνωμένοι· τούς μερισμούς, τά κόμματα, τά κομματιάσματα, νά τά ἀποφεύγετε.
Ἀκόμη, ἕνα τρίτο σημεῖο, πῶς μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία; Μποροῦμε νά τήν ἐννοήσουμε καί ὡς δογματική ἑνότητα. Τί σημαίνει δογματική ἑνότητα; Εἶναι ἡ ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία· εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅμως ἐκείνη πού καταστρέφει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ αἵρεση.
Ὁ Κύριος εἶπε τότε στή Σαμαρείτιδα ὅτι τόν Θεό πρέπει νά τόν προσκυνοῦμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»[9].
Εἴδατε; «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»!
Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέει αὐτό τό ἐκπληκτικό, ὅτι ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι ἐν ἀληθείᾳ[10].
Παρακαλῶ πάρα πολύ προσέξτε αὐτό ἐδῶ τό σημεῖο· εἶναι ἐπίκαιρο ὅσο ποτέ ἄλλοτε.
Διότι ὁ Οἰκουμενισμός αὐτή τήν στιγμή –πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνα ἀνακάτωμα ὅλων τῶν αἱρέσεων, ἕνα ἀνακάτωμα, πραγματικό ἀνακάτωμα– σοῦ λέει: θά ἔχουμε τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ.
Ὄχι, κύριοι· ἡ ἑνότητα δέν θά εἶναι μόνο ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά θά εἶναι ἐν ἀγάπῃ καί ἐν ἀληθείᾳ. Καί τό ἐν ἀληθείᾳ σημαίνει δογματική ἀλήθεια, δηλαδή ὀρθοδοξότητα. Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἔχω ἑνότητα μ’ ἐσένα, ὅταν ἐσύ δέν πιστεύεις τοῦτο ἤ ἐκεῖνο καί ἡ πίστη σου εἶναι παρδαλή. Δέν μπορῶ νά ἔχω μαζί σου ἑνότητα. Ἐξάλλου, γιατί ἀγωνίστηκαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας; Γιατί τούς προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία –τουλάχιστον τούς Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου– καί τούς τιμᾶ; Γιά νά ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ.
1. Βεβαίως ἡ ἑνότητα ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ πρώτη διάσταση εἶναι ἡ κατά φύσιν, ἡ φύση μας· εἴμαστε παιδιά τοῦ Ἀδάμ, ὅλοι ἔχουμε αὐτό πού λέμε ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Μπορεῖ ὁ ἄλλος νά εἶναι ἑτερόδοξος, νά εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο, ἄλλης θρησκείας καί τά λοιπά. Ἔ, καλά· ὡς ἄνθρωπο, τόν ἀγαπῶ. Εἶναι ἄνθρωπος, εἶμαι ἄνθρωπος, καί συνεπῶς τόν ἀγαπῶ ἐν ὀνόματι τῆς ἴδιας φύσεως. Ὅμως ἔχουμε καί μιά ἄλλη ἑνότητα, αὐτήν πού λέμε ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε τόση ὥρα. Ἐκεῖ, ἐάν ὁ ἄλλος δέν πιστεύει, ἐάν δέν εἶναι ἐν ἀληθείᾳ καί δέν δέχεται ἀπολύτως ὅλες τίς θέσεις τῆς Πίστεως, δηλαδή ὅλα τά δόγματα, δέν μπορῶ νά ἑνωθῶ μαζί του. Διότι τί θά μᾶς ἑνώσει; Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖται ἀπό ἀνθρώπους πού ἔχουν διαφορετική πίστη καί ἀντίληψη. Ἐδῶ ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν στήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν αἱρετικοί πού ἀρνοῦνταν τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Ἀρειανοί, τούς ὁποίους ἀντιμετώπισε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἔτσι καί σήμερα ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Αὐτό ὅμως εἶναι μέγιστη βλασφημία. Πῶς λοιπόν θά ἑνωθῶ ἐγώ μαζί τους;... Καί πῶς θά τούς δεχθεῖ αὐτούς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού Τόν βλασφημοῦν, μέ τό νά μή δέχονται τή θεία Του φύση;...
2. Ἀντιλαμβάνεστε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ. Τό καταλάβατε;
3. Ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας, ὁ πολύς Ὠριγένης, λέει τό ἑξῆς: «Ἡ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς».[11] Τί θά πεῖ αὐτό; Τρία στοιχεῖα πρέπει νά συντρέχουν γι’ αὐτή τήν ἑνότητα. Πρῶτα, ἡ ἀλήθεια· ὅ,τι τόσην ὥρα σᾶς λέω. Ὅλοι νά πιστεύουμε τό ἴδιο· νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, τήν ὀρθόδοξο πίστη. Κατόπιν, ἡ ἀγάπη· νά ἀγαπάει ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Διότι μπορεῖ νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, ἀλλά νά μήν ἔχουμε μεταξύ μας ἀγάπη, γιατί ὑπάρχουν οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί... Ναί, οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί! Θέλει ὁ ἄλλος νά προβάλλεται, νά κάνει τό δικό του, καί τά λοιπά καί τά λοιπά, καί ἐνῶ ἔχουμε ἴδια πίστη, νά σπάζει ἡ ἑνότητα, γιατί λείπει ἡ ἀγάπη. Καί μετά, λέει, εἶναι ἡ ἀγαθή προαίρεση. Ἡ ἀγαθή προαίρεση εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ δόλου. Μέσα σου αὐτό πού λές νά τό πιστεύεις. Αὐτό πού λένε τά χείλη σου νά τό πιστεύεις. Δέν ὑπάρχει ὁ δόλος· ὑπάρχει ταπείνωση. Ἄν σοῦ εἰπωθεῖ ὅτι ἔχεις κάπου ἕνα σημεῖο πλάνης, νά τό ἀποδεχθεῖς καί ἀμέσως νά δεχθεῖς τήν ἀλήθεια.
Στή Θεία Λειτουργία, ἀγαπητοί μου, κάθε φορά πού λειτουργοῦμε, λέμε τό ἑξῆς: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι», ἀφοῦ ζητήσαμε, λέει, τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους, «καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν», καί ὅλη τή ζωή μας, ὅλο τό εἶναι μας, «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε, ἄς τό βάλουμε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ.
Ἐδῶ, σ’ αὐτό τό χωρίο, τό λειτουργικό χωρίο, περικλείεται ὅλο τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ Ἐκκλησία τί θέλει; Μέ τά κηρύγματα, μέ τά Μυστήρια καί τά λοιπά, τί ἐπιδιώκει; Ἐπιδιώκει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, νά ἔχουμε ὅλοι τό ἴδιο πιστεύω. Λέμε «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...», τ’ ἀκούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλοι λοιπόν νά ἔχουμε τό ἴδιο πιστεύω. Κι ἔτσι, αὐτό τό ἴδιο πιστεύω γίνεται ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν κύριο σκοπό μας, στήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τί θά πεῖ κοινωνία; Μετοχή. Γιά νά εἴμαστε ὅλοι μέτοχοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί μή ξεχνᾶμε, ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ κορυφή, εἶναι ὁ τελικός σκοπός κάθε πνευματικῆς φροντίδος.
Μένει ἕνα τρίτο σημεῖο, σ’ αὐτό πού μόλις σᾶς διάβασα· εἶναι ἡ παράθεση τῶν ἑαυτῶν μας, τῆς ζωῆς μας, καί τῶν ἄλλων στά χέρια τοῦ Χριστοῦ. «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε. Δηλαδή;
Δηλαδή: Πηγαίνει, κυρία μου ὁ σύζυγός σου στή δουλειά καί τά παιδιά σου σχολεῖο; Μήν περνᾶς λαχτάρα μέχρι τό μεσημέρι πού θά ἐπιστρέψουν, μπάς καί τούς πάτησε κανένα αὐτοκίνητο! Ἔφυγαν; κάνε τήν προσευχή σου· Κύριε, στά χέρια Σου εἶναι ὁ σύζυγός μου καί τά παιδιά μου. Καί κάνε τίς δουλειές σου ἤρεμα καί ἥσυχα· ἔβαλες στό χέρι τοῦ Θεοῦ, στό χέρι τοῦ Χριστοῦ, ἔβαλες τήν ἀσφάλεια τῶν δικῶν σου. Αὐτό θά πεῖ ἄς παραθέσουμε. Μεγάλο πράγμα ὅταν τούς οἰκείους μας, καί τήν πατρίδα μας, τούς παραθέτουμε στόν Χριστό. Κύριε, ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;...
«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων»[12]. Ἐάν ὁ Κύριος δέν φυλάξει τήν πόλη, μάταια ἀγρύπνησαν οἱ σκοποί της, αὐτοί πού φυλᾶνε τήν πόλη.
Τό λέω αὐτό γιατί ἔχουμε τούς Τούρκους ἀπό ’δῶ, τούς παρατούρκους ἀπό ’κεῖ... τούς παραπάνω καί τούς παρακάτω... Ὅλους αὐτούς, ἄν μᾶς ἐπιτεθοῦν, δέν θά μπορέσουμε νά κάνουμε τίποτα γιά νά τούς βγάλουμε ἀπό τήν πατρίδα μας, ἐάν τήν πατρίδα μας δέν τήν φυλάει ὁ Χριστός. Αὐτό βεβαίως δέν καταργεῖ τήν ἄμυνα. Προσέξτε: δέν καταργεῖ τήν φύλαξη τῶν συνόρων. Μήπως καί οἱ Ἑβραῖοι δέν ἔκαναν πολέμους; Ὅταν ὅμως ὁ Θεός εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν τροπαιοφόροι στόν πόλεμο· ὅταν δέν τήν εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν κάτι φοβερό!
Νά σᾶς πῶ πῶς τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Ἐάν ἔχετε τή δική μου τήν εὐλογία, ἑκατό ἀπό σᾶς θά κατατροπώνουν δέκα χιλιάδες, μυρίους. Καί ἐάν, λέει, εἴσαστε ἐσεῖς μύριοι, ἄν δέν ἔχετε τήν εὐλογία μου, ἑκατό ἀπό τούς ἐχθρούς σας θά σᾶς κατατροπώνουν»[13]. Αὐτό θά πεῖ παραθέτω τόν ἑαυτό μου στόν Θεό · ἐκεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ὕστερα ἐμεῖς, ὡς χώρα, οἱ μικροί, –πάντα μικροί ἤμαστε, σέ ὄγκο, σέ ἔκταση, σέ ἀριθμό– πόσες φορές νικούσαμε! Γιατί; Παρακαλούσαμε τόν Θεό. Δέν ξέρω ὅμως, ἄν κάτι μᾶς συμβεῖ, ἐάν παρακαλέσουμε πάλι τόν Θεό. Καί τό λέω αὐτό γιατί ἤδη μπῆκε ἀρκετή δόση ἀθεΐας μέσα στόν λαό μας, καί αὐτό τό γνωρίζουμε ὅλοι μας.
Ἀγαπητοί, οἱ ἡμέρες πού περνᾶμε εἶναι διασπαστικές. Αὐτό βέβαια συμφέρει στούς ἐχθρούς, ὁρατούς καί ἀοράτους, στόν Διάβολο καί στούς ἄλλους ἐχθρούς, γιατί ἐπιτυγχάνουν τά σχέδιά τους. Μέσα στήν ἀναμπουμπούλα, λέει μία λαϊκή παροιμία, χαίρεται ὁ λύκος, δηλαδή μέσα σέ μία διασπαστικότητα χαίρονται οἱ ἐχθροί.
Γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε»[14]. Ἐάν ὁ ἕνας δαγκώνει τόν ἄλλο, προσέξτε μήπως μεταξύ σας καταναλωθεῖτε, καταστραφεῖτε.
Ὄχι ἔτσι. Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λέει γιά μᾶς στήν Πρός Ἑβραίους: «Κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων»[15]. Ἄς προσέχουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ὥστε νά παρακινούμαστε σέ ὀξεῖες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, σέ πυρετό ἀγάπης, καί καλῶν ἔργων!
Τότε ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου, θά μποροῦμε νά διασώζουμε τήν ἑνότητα, τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅποιοι βρίσκονται μέσα σ’ αὐτή, κι ὅποιοι εἶναι αὐτοί, «ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη»[16] πού λέει ὁ Ἀπόστολος, ὁ καθένας ἐκεῖ πού τάχθηκε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ μοναχός, ὁ ἄγαμος, ὁ ἔγγαμος, ὁ χειρώνακτας, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ μορφωμένος, ὁ ὀλιγογράμματος, ὁ κατέχων ἀξιώματα, ὁ ἰδιώτης, ὅλοι εἴμαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἕνα Σῶμα. Αὐτή ἐπιβάλλεται νά εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Νά πῶ καί κάτι, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ σημερινοῦ Μνημοσύνου; Καί ἐκεῖνοι πού ἔφυγαν ἀπό τήν παροῦσα ζωή δέν ξεχωρίστηκαν· εἶναι στό ἴδιο Σῶμα. Γι’ αὐτό στό ἅγιο Δισκάριο βάζουμε τίς μερίδες καί ζώντων καί κεκοιμημένων. Οἱ κεκοιμημένοι ἁπλῶς ἔφυγαν ἀπό τά μάτια μας· ὅμως εἶναι ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μήν τό ξεχνᾶμε ποτέ!
Καί ὅλα αὐτά, αὐτή ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά εἶναι καί τό τεκμήριο, ἡ ἀπόδειξη τῆς ζωντάνιας τοῦ Χριστιανισμοῦ πρός τούς ἔξω, σ’ ἐκείνους πού δέν εἶναι Χριστιανοί.
Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»[17]. Τότε θά γνωρίσει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε δικοί μου μαθητές, ὅταν ἀνάμεσά σας ἔχετε ἀγάπη καί ἑνότητα.
[1]. Ἰωάν. 17, 1-13.
[2]. Γέν. 11, 1-9.
[3]. Ἰωάν. 17, 9.
[4]. Εἶναι ἡ σημερινή Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.
[5]. Δαν. 2, 1-45.
[6]. Ματθ. 12, 30. Λουκᾶ 11, 23.
[7]. Α΄ Κορ. 1, 10-13.
[8]. Φιλαδελφεῦσιν Ἰγνάτιος, VII, 2.
[9]. Βλ. Ἰωάν. 4, 23-24.
[10]. Βλ. Β΄ Ἰωάν. 1-3. Γ΄ Ἰωάν. 1.
[11]. Origenes, Fragmenta in Jeremiam, 00234.
[12]. Ψαλμ. 126, 1.
[13]. Λευιτ. 26, 7-17.
[14]. Γαλ. 5, 15.
[15] . Ἑβρ. 10, 24.
[16]. Βλ. Α΄ Κορ. 4, 17-24.
[17]. Ἰωάν. 13, 35.
Πηγή: (Ὁμιλία ποὺ ἐκφωνήθηκε στὶς 19/5/91, κατὰ τὴν Κυριακὴ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Ἃ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον οικονόμο Βλάνταν Τσ.
Είναι κακός ο γείτονας σου. Στους άλλους έκανε κακό μα στον εαυτό του μεγαλύτερο. Απαγόρευσε σ΄αυτούς που μετέφεραν νερό να περάσουν από τη συνηθισμένη διαδρομή μέσα από τα δικά του οικόπεδα.
Όταν είδε ότι αυτό δεν βοηθά έφτιαξε περίφραξη. Αλλά οι άνθρωποι που μετέφεραν το νερό πηδούσαν πάνω από την περίφραξη, επειδή ο άλλος δρόμος ήταν πολύ μακρύς.
Τότε αυτός βάζει μεταλλική παγίδα στον φράκτη της εισόδου και τη σκεπάζει με ξερά χόρτα και καλάμια. Αλλά στην παγίδα έπεσε η κόρη του. Τώρα το κοριτσάκι νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Του είπαν πως θα μείνει ανάπηρο για πάντα.
Στην απελπισία του αποφάσισε να βγάλει την περίφραξη και έτσι άφησε τους ανθρώπους που μετέφεραν το νερό να περνούν ελεύθερα από το οικόπεδο του. Να λοιπόν: «Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα»!
Έχει γραφτεί μια φοβερή ιστορία από την παλιά εποχή. Ο βασιλιάς Λέων ο Αρμένιος θερμός εικονομάχος, είχε ένα φίλο, τον Μιχαήλ, γνωστό και ως «Ζαΐκη». Σ’ αυτόν τον Μιχαήλ ο βασιλιάς ήταν υποχρεωμένος ακόμα και για τον θρόνο του.
Αλλά ο Μιχαήλ εναντιώθηκε στην πολιτική που ακολούθησε ο βασιλιάς έναντι της ορθοδοξίας. Ο βασιλιάς συνέλαβε τον Μιχαήλ και τον έριξε στην φυλακή του παλατιού, με σκοπό να τον αποκεφαλίσει ακριβώς την ημέρα των Χριστουγέννων.
Έτσι έκρινε ο βασιλιάς, σε αντίθεση με το δικαστήριο.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων κατέβηκε ο βασιλιάς στη φυλακή να δει τον φυλακισμένο του. Και βρίσκεται μπροστά στην εξής σκηνή: Ο αρχηγός της φρουράς, αξιωματικός, από σεβασμό στον Μιχαήλ του έδωσε τα σκεπάσματα του και ο ίδιος κοιμόταν στο πάτωμα.
Ο αξιωματικός ξύπνησε, βλέπει τον βασιλιά και τον πιάνει πανικός, επειδή ο βασιλιάς τον βρήκε να κοιμάται. Φοβούμενος για την ζωή του, ξυπνάει τον Μιχαήλ και συνωμοτούν να σκοτώσουν τον βασιλιά Λέοντα.
Την αυγή όταν οι ιερείς με λιτανεία άρχισαν να κατευθύνονται προς τον ναό του παλατιού, μπαίνουν μαζί τους και οι συνωμότες οπλισμένοι.
Σκοτώνουν τον βασιλιά Λέοντα τον Αρμένιο τον εικονομάχο. Και έτσι τα Χριστούγεννα δεν εκτελέστηκε ο κατάδικος αλλά ο δικαστής. Και πάλι λοιπόν:
«Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, πέφτει μέσα ο ίδιος»!
Πηγή: (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη… Ιεραποστολικές Επιστολές Β’» σελ 308), (ψηφιακού κειμένου: askitikon.eu)
«Εἶπε τῷ παραλυτικῷ• Θάρσει, τέκνον• ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2)
Όμιλία του δικηγόρου κ. Νικολάου Τσιρέλη με θέμα: "Απαντήσεις στην παραπληροφόρηση για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων", διάρκειας 1:30 ώρας.
Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
Ο σύγχρονος κόσμος βρίσκεται κυριολεκτικά βουτηγμένος σε μία απίστευτη κατάσταση πνευματικής κατάπτωσης. Η πνευματικότητα του σημερινού ανθρώπου είναι συνώνυμη με τον αποκρυφισμό και ολόκληρο το φάσμα του νοσηρού μυστικισμού, ο οποίος εκφράζεται με πληθώρα συγκεκριμένων ρευμάτων και ομάδων. Η πηγή του αποκρυφισμού είναι κοινή και οι ποικίλες ομάδες, συγκοινωνούντα δοχεία, τα οποία δέχονται και παρέχουν αποκρυφιστικό υλικό.
Δυο τέτοια ρεύματα, από τους κυριότερους εκφραστές του αποκρυφισμού παγκοσμίως, είναι το νεοπαγανιστικό και νεοσατανιστικό φαινόμενο. Επισταμένη μελέτη της ιστορίας τους, των αρχών και των επιδιώξεών τους αποδεικνύει πως τα δύο αυτά μεγέθη, όχι μόνο σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Πρόκειται για ένα και το αυτό κίνημα με δυο μορφές, διότι ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα σε όλες τις θεωρητικές και πρακτικές τους εκφάνσεις. Προέρχονται από την ίδια μήτρα, την αρχαία ειδωλολατρία και υπηρετούν του ίδιους σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο αυτά φαινόμενα ανήκουν στο αποκρυφιστικό πλέγμα των ομάδων της «Νέας Εποχής» και είναι από τους πιο φανερούς και γνήσιους εκφραστές του υδροχοϊκού, νεοεποχίτικου πνεύματος[1].
Αμφότερα στηρίζονται στο πνευματιστικό και αποκρυφιστικό υπόβαθρο των θεοσοφικών αρχών. Άλλωστε η μυστηριώδης θεοσοφική δοξασία περί «Μεγάλης Ιεραρχίας» και «Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας» είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η πίστη σε θεούς και δαίμονες στους σύγχρονους καιρούς. Αυτές τις θεοσοφικές οντότητες λατρεύουν και οι μεν και οι δε. Τα τελετουργικά τους είναι πιστά αντίγραφα αρχαίων παγανιστικών μυστηριακών τελετουργιών[2].
Πρόδρομοι του συγχρόνου αποκρυφιστικού κινήματος υπήρξαν οι πρωτεργάτες του ρομαντισμού και του νεωτερισμού του 19ου αιώνα, οι οποίοι, ως γνωστόν, εμφορούνταν από σαφείς φυσιολατρικές και άρα φιλοπαγανιστικές πίστεις. Από τον Τζον Μίλτον, ως τον Ουγκώ και τον Πωλ Βαλερύ υμνούν το Σατανά «ως προμηθεϊκόν αντάρτην, εις τον οποίον επιβιώνει η αρχαία τραγική ωραιότης»[3]. Ο διαβόητος D.A.F. de Sade, ο οποίος είχε θεοποιήσει τη φύση (φυσιολάτρης παγανιστής), περιγράφει με λεπτομέρειες σατανιστικά όργια της εποχής του από ομοϊδεάτες του. Μέσα στις διαβόητες Hell Fire Clubs (Λέσχες της Φωτιάς της Κόλασης) μαζί με τον αποκρυφισμό και τη μαγεία, καλλιεργήθηκε υπέρμετρα ο παγανισμός[4].
Ο θεμελιωτής του παγκόσμιου νεοσατανιστικού κινήματος Alister Crowley (1875-1947), ήταν αποδεδειγμένα και παγανιστής. Το 1899 εντάχθηκε στο ροδοσταυρικό τάγμα Golden Dawn (Χρυσή Αυγή), το οποίο αποδεδειγμένα προωθούσε τον παγανισμό, όπου μυήθηκε στον αποκρυφισμό και τη μαγεία. Ο δάσκαλός του, Allan Benett, τον μύησε στα ανατολικά παγανιστικά θρησκεύματα και τον ανατολικό εσωτερισμό. Παράλληλα, ήταν θιασώτης του αιγυπτιακού παγανισμού. Στα 1904 στο Κάιρο και ύστερα από μία μαγική παγανιστική τελετουργία, παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο δαίμονας Alwass, με κεφάλι γερακιού, ως ο θεός Ρα, ο οποίος του αποκάλυψε το σατανιστικό «Βιβλίο του Νόμου της Νέας Εποχής» κατά παρότρυνση του αιγυπτιακού θεού Όρου[5]. Ο Crowley λάτρευε το σατανά στο πρόσωπο του θεού Σατούρνου (Κρόνου) και ο πιο αγαπημένος ύμνος του ήταν ο «Ύμνος στον Πάνα» τον οποίο είχε συνθέσει ο ίδιος και τον οποίο έψαλλαν «εις τον σατανιστικόν ναόν του, εν Λονδίνω»[6]. Ξεκάθαρος παγανιστής! Το ίδιο και ο αποκρυφιστής και φίλος του Crowley, Eugen Grosche (1888-1954), ιδρυτής της σατανιστικής οργάνωσης Fraternity Saturni (Αδελφότητα του Κρόνου), λάτρευε το Σατανά ως τον ξεπεσμένο «θεό» Κρόνο.
Διαβάζουμε σε έναν από τους ύμνους της: «Άγιε Saturnus σε επικαλούμαι. Άγιε Κρόνε σε τιμάμε. Άγιε Saturnus σε προσκυνάμε!» [7]. Υπάρχουν επίσης σαφείς μαρτυρίες ότι ο Crowley σχετιζόταν και με το ναζιστικό παγανισμό. «Συνδεόταν με τον Χίτλερ μέσω τρίτων, που ήταν μέλη του μαγικού τάγματος του Ναζισμού» [8]. Οι απίστευτες μυστικιστικές εκδηλώσεις του ναζιστικού κόμματος είχαν αναμφίβολα τη σφραγίδα του νεοσατανιστικού μοντέλου του Crowley.
Ο ιδρυτής του νεοσατανισμού Anton LaVey (1930-1997) ξεκίνησε από την περιθωριακή φιλοπαγανιστική οργάνωση «Sexual Freedom League» (Λίγκα για τη σεξουαλική ελευθερία) των χίπις της Καλιφόρνιας τη δεκαετία του 1950. Είναι γνωστές οι φυσιολατρικές και φιλοπαγανιστικές πρακτικές αυτών των «επαναστατικών» περιθωριακών ομάδων. Μαζί με τη μάγισσα σύζυγό του Diane (Άρτεμη) και τον διαβόητο αποκρυφιστή Kenneth Anger, ο LaVey ίδρυσε στις 30-4-1966 την «Ordo Templis Satanis», την Εκκλησία του Σατανά και εισήγαγε τον σατανισμό στο Hollywood. Τα λατρευτικά τυπικά της και οι εορτές έχουν σαφέστατες παγανιστικές καταβολές. Μεταξύ των άλλων, στις «εκκλησίες» του Σατανά γίνονται επικλήσεις παγανιστικών θεοτήτων, όπως των ινδουιστικών Κάλι και Σίβα, του Πλούτωνα, του Μολώχ, κ.λ.π.[9]. Τα αγάλματα και οι παραστάσεις του Μπαθομέτ είναι πανομοιότυπα αντίγραφα των αγαλμάτων του αρχαιοελληνικού θεού Πάνα. Για πολλούς ο ίδιος ο Πάνας λατρεύεται ως Σατανάς στις σατανικές λατρευτικές συνάξεις. Επίσης ο Πάνας θεωρείται κύρια θεότητα στην μαγικοπαγανιστική Wicca[10].
Η σημερινή «ιέρεια» της «εκκλησίας του Σατανά», στην πόλη San Jose (Σαν Ζοζέ) της Καλιφόρνιας, Μάργκαρετ Γουένλ δηλώνει γουϊκανή νεοπαγανίστρια. Το ίδιο και ο διαβόητος Άγγλος μάγος και παγανιστής Gerald Gardner (1884-1964) υπήρξε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Ο Gardner είναι ο πρωτεργάτης της αναβίωσης του αρχαίου Κέλτικου παγανισμού και ιδρυτής του νεοδρυϊδισμού και του γουϊκανισμού. Το 1940 μυήθηκε στον σατανισμό και τη μαγεία από τη γηραιά μάγισσα Dorothy Chutterburch και το 1946 είχε συνδεθεί με τον αρχισατανιστή Alister Crowley, ο οποίος τον έχρισε τιμητικό μέλος της μυστικιστικής σατανιστικής αδελφότητας «Ordo Templi Orientis» (Ο. Τ. Ο.), της οποίας ιδρυτής ήταν ο Crowley και της οποίας ο παγανιστής Gardner υπήρξε για λίγο καιρό αρχιερέας της.
Ο παγανιστής Gardner θαύμαζε τον σατανιστή Crowley και επηρεάστηκε έντονα από αυτόν. Υπό την επίδρασή του έγραψε το 1949 το βιβλίο «High Magic’s Aid» (Βοήθημα υψηλής μαγείας), που περιείχε μαγικές τελετουργίες στον κερασφόρο θεό Πάνα. Το 1951 ίδρυσε δική του αδελφότητα, όπου εφάρμοζε τις αποκρυφιστικές πρακτικές του Crowley. Το 1953 μύησε στην αδελφότητά του τη διαβόητη αποκρυφίστρια Doreen Valiente, με την οποία διαμόρφωσαν και συστηματοποίησαν τη λεγόμενη γκαρντεριανή παράδοση, δηλαδή την αναβίωση του αρχαίου δρυϊδικού παγανισμού και της μαγικοπαγανιστικής Wicca. Το 1954 εξέδωσε άλλο βιβλίο για την εξέλιξη της μαγείας, με τίτλο: «Witchcraft Today» (Η μαγεία σήμερα), το οποίο είναι η συστηματοποίηση στην ουσία του δρυϊδικού και γουϊκανικού νεοπαγανισμού. Για του λόγου το αληθές, βασικό δόγμα της Wicca είναι ότι η «θρησκεία (και η) μαγεία… (αποτελούν) ένωση»[11]. Το ίδιο και ο βορειοευρωπαϊκός νεοπαγανισμός Azatru είναι κυριολεκτικά βουτηγμένος στη μαγεία και τον αποκρυφισμό[12].
Μετά το θάνατο του Gardner το έργο του συνεχίζει ο Raymond Buckland (Ρεϊμόν Μπάκλαντ)[13]. Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποκρυφιστικού νεοπαγανισμού έπαιξε και ο διαβόητος μάγος σατανιστής Alexander Sanders, ο οποίος διαμόρφωσε, παράλληλα με την γκαρντεριανή νεοπαγανιστική παράδοση, τη λεγόμενη αλεξανδρινή. Στα 1979 η μάγισσα – σατανίστρια από την Καλιφόρνια Στάρχοουκ έγραψε το μπεστ σέλερ «Ο Σπειροειδής Χορός: Μια Αναγέννηση της Αρχαίας Θρησκείας της Μεγάλης Θεάς», μια συστηματική παρουσίαση των γουϊκανικών παγανιστικών τελετουργιών, το οποίο έκαμε πολύ μεγάλη εντύπωση στους αναγνώστες του δυτικού κόσμου και συνέδεσε τον σατανισμό με τον Κέλτικο νεοπαγανισμό.
Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που φανερώνουν τη στενή συνάφεια νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Οι γεμάτες πάθη και εγκληματικές πράξεις παγανιστικές θεότητες δε διαφέρουν σε τίποτε από τα σατανικά κακοποιά πνεύματα. Ας θυμηθούμε εκείνο το γραφικό του ψαλμωδού ότι «πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5). Σε όλα τα παγανιστικά πάνθεα είναι εμφανής η δαιμονική υφή των παγανιστικών θεοτήτων. Έστω για παράδειγμα οι Κέλτικες θεότητες, οι οποίες είχαν προκαλέσει φρίκη στους Ρωμαίους και στους Έλληνες. Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Λουκιανός μάς διέσωσε πολύτιμες πληροφορίες για το ποιόν των αγρίων και αιμοδιψών δρυϊδικών θεοτήτων!
Το άσβεστο μίσος κατά του αληθινού Τριαδικού Θεού, του Σωτήρος Χριστού, της Εκκλησίας, των Χριστιανών είναι το κοινό στοιχείο νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού, καθώς και το άθλιο και βρώμικο οπλοστάσιό τους. Απλή σύγκριση της «The Satanic Bible» του LaVey με τα γραπτά των νεοπαγανιστών αποδεικνύει ταυτότητα δοξασιών και απόψεων.
Κοινές είναι και οι περί ηθικής αντιλήψεις τους, οι μαγικές τελετουργίες τους, οι μαγικές τελετές καθαρμού και αποκήρυξης του αγίου Βαπτίσματος, οι εορτασμοί των ηλιοστασίων και ισημερινών, η αχαλίνωτη σεξουαλική ελευθερία, καθώς και ο σεξισμός στα τελετουργικά τους όργια. Κοινά είναι και τα σύμβολά τους, όπως το πεντάκτινο άστρο, το οποίο για τους Κέλτες παγανιστές αντιπροσωπεύει τη θεά Morrigan. Πάνω απ’ όλα κοινό στοιχείο είναι η απολυτοποίηση του εγωκεντρισμού και της επιβολής της ατομικής ή ομαδικής δύναμης και θέλησης καθώς και η εωσφορική αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι θεός.
Η άμεση σχέση νεοπαγανισμού – νεοσατανισμού φαίνεται ξεκάθαρα από τα εξής αξιοπρόσεκτα στοιχεία: Το πρώτο είναι ο κοινός εορτασμός της ετήσιας σατανιστικής εορτής της Halloween, ή Samhain (Σαμέϊν) τη νύχτα της 31ης Οκτωβρίου προς 1η Νοεμβρίου, αρχαία παγανιστική δρυϊδική εορτή, όπως και άλλη αρχαία εορτή του Κέλτικου δρυϊδισμού Balefire (εορτή της φωτιάς). Το δεύτερο είναι πιο σημαντικό. Πολλές νεοπαγανιστικές ομάδες εορτάζουν την εορτή Baltane (Μπαλτέϊν) ή Walburgisnacht (Βαλμπούργειος Νύχτα), κατά την οποία, όπως πιστεύουν, «λύνονται όλες οι μαγικές δυνάμεις»[14]. Ελληνική αρχαιόθρησκη ομάδα επέλεξε (τυχαία;) να εξαγγείλει το καταστατικό της, να καθορίσει τους «ιερούς» της νόμους, και να συστήσει το τελετουργικό της κατά τη «Βαλμπούργειο νύχτα της 30ης Απριλίου, προς 1η Μαΐου 2005». Για όσους δε γνωρίζουν, «Βαλμπούργειος νύχτα» ή «Μπαλτέϊν» είναι η μεγαλύτερη σατανιστική εορτή, κατά την οποία εορτάζεται το φρικτό γεγονός της συστάσεως της «Σατανιστικής Εκκλησίας», κατά τη νύχτα της 30ης Απριλίου 1966 στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ από το διαβόητο Antony LaVey[15]! Ιδού μικρό απόσπασμα από δημοσιευμένο κείμενο της ομάδας αυτής:
«... οι νόμοι περί καθαρότητος των ιερών ναών τίθενται τελετουργικώς εν ισχύ και θεωρούνται δημοσίως γνωστοί εκ της Βαλμπουργείου νυκτός του τρέχοντος έτους[16]!»
Παραξενευόμαστε όταν διάφοροι νεοπαγανιστικοί κύκλοι αποκηρύσσουν με βδελυγμία τον συσχετισμό τους με τον σατανισμό, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να καταλογίζουν στο Χριστιανισμό την ευθύνη για την πίστη στην ύπαρξη του Σατανά. Μήπως αγνοούν τα παραπάνω στοιχεία; Πάντως, σύμφωνα με τον Μπωντλαίρ «Το ωραιότερο τέχνασμα του Σατανά είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει»[17]!
Δε χρειάζεται νομίζω μεγαλύτερη προσπάθεια να αποδείξουμε τη στενή σχέση νεοπαγανισμού και νεοσατανισμού. Ο σύγχρονος αποκρυφισμός έχει όνομα, καλείται «Νέα Εποχή»[18] . Το όραμά της είναι η εδραίωση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» σε όλο τον κόσμο, την οποία αποκαλούν οι «αρχαιολάτρες» «Παγκόσμια Συνεργασία Απόλυτα Αναγκαία»[19] και κάποιοι άλλοι «Παγκόσμια Δημοκρατία Ολυμπισμού»[20]. Απώτερος στόχος της είναι ο αφανισμός από προσώπου γης του Χριστιανισμού και η αντικατάστασή του με την (υπό δημιουργία) εφιαλτική και τερατώδη Πανθρησκεία, όπου στη θέση του Αληθινού Τριαδικού Θεού θα λατρεύεται ο Σατανάς, στα πρόσωπα των δαιμονικών παγανιστικών θεοτήτων!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΔΙΑΛΟΓΟΣ»
Τεύχος 50, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007
[1] Χ. Τσιάκα, Εγκυκλ. Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων, Κύπρος 2000, σελ. 382.
[2] www.phorum.gr
[3] Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλ., τομ. 10, στ. 1199.
[4] Θρησκειολογικό Λεξικό, Αθήνα 2000, σελ. 485.
[5] Χρ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 668.
[6] Θ. Η. Ε., τομ. 10 στ. 1198
[7] Χ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 17.
[8] www.diodos.gr
[9] Χ. Τσιάκα, μνημ. Έργο, σελ. 269.
[10] www.geocities.com/artofwise/Wicca.html
[11] Στο ίδιο.
[12] http://el.wikipedia.org
[13] http://www.geocities.com/artofwise/WiccaHistory.html
[14] Χ. Τσιάκα, μνημ. έργο, σελ . 266.
[15] Στο ίδιο, σελ. 261
[16] www.heratic.astrologicon.com
[17] Θ.Η.Ε., τομ. 10. στ 1195.
[18] www.ppu.gr/greek/newage_gr
[19] www.nea-acropoli-heraklio.gr
[20] http://users.Forthnet.gr/ath/olympismos/
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Οι εκλογές τελείωσαν και ήδη ο Ερντογάν είναι απασχολημένος με την κατανομή της εξουσίας, δηλαδή με τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης χωρίς πρωθυπουργό, της οποίας απόλυτος άρχων θα είναι ο ίδιος. Και όταν λέμε κατανομή της εξουσίας, εννοούμε το μοίρασμά της με το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP), το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ήταν στην κυριολεξία το σωσίβιο του Ερντογάν, αφού χωρίς το 11% που πήρε το MHP, τα ποσοστά του Ερντογάν στην κάλπη για την εκλογή προέδρου θα ήταν όσα και του κόμματός του, δηλαδή 42%. Και με τέτοιο ποσοστό, ο μόνος δρόμος που έμενε για τον Ερντογάν ήταν η φυλακή – αν προλάβαινε να μπει. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι την επόμενη των εκλογών θα ήταν χωρίς βουλευτική ασυλία, άρα εύκολος στόχος για όλους εκείνους που έστειλε στις φυλακές.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τα αναφέρουμε αυτά, αφού η πορεία των εξελίξεων ήταν άλλη.
Μα τα αναφέρουμε γιατί αυτά επικαλούνται τα στελέχη του MHP, οι Γκρίζοι Λύκοι και οι Αρπερενλέρ* του Μουχσίν Γιαζιτζίογλου, τους οποίους ευχαρίστησε από το μπαλκόνι ο Ερντογάν λίγες ώρες μετά την ανακήρυξή του σε νικητή των εκλογών.
Και τα επικαλούνται αυτά για να αποσπάσουν μερίδιο εξουσίας και μάλιστα σε τομείς της… ειδικότητάς τους, όπως εσωτερική ασφάλεια, εθνική ασφάλεια και άμυνα, όπου οι μηχανισμοί ελέγχουν το λαθρεμπόριο ηρωίνης και όπλων.
Και για να μη θεωρηθεί ότι τα γραφόμενά μας έχουν δόση υπερβολής, ας δούμε τι είπε ο μέχρι προχθές αντιπρόεδρος του MHP, Σεφέρ Αϊτζάν, αμέσως μετά τις εκλογές:
«Από τούδε και στο εξής, το MHP θα είναι αυτό που θα καθορίζει την πολιτική στη βουλή. Ό,τι λέμε εμείς, αυτό θα γίνεται. Σήμερα το MHP έχει ρόλο κλειδί στη Βουλή και το MHP είναι αυτό που έσωσε τον Ερντογάν, αλλά και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, όπως επίσης την ίδια τη Βουλή και την πατρίδα. Αυτό να το ξέρουν καλά».
Μπορεί λίγο μετά τη δήλωση αυτή να καθαιρέθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου του κόμματος, όμως τα όσα είπε θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι αποτελούν θέση και διαπραγματευτικό χαρτί του MHP, απλώς αυτά δεν έπρεπε να ειπωθούν δημόσια.
Εδώ λοιπόν ήλθε η σειρά να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα.
Το γεγονός ότι ο Ερντογάν ευχαρίστησε δημοσίως τους Γκρίζους Λύκους του MHP και τους Αρπερενλέρ, αποτελεί στην ουσία ομολογία ότι αυτοί οι παρακρατικοί-παραστρατιωτικοί μηχανισμοί τον έσωσαν, και από τη δήλωση του καθαιρεθέντος αντιπροέδρου συνάγεται ότι τώρα περιμένουν την ανταμοιβή τους στην πίτα της εξουσίας αλλά και στο θέμα της ασυλίας, για να συνεχίσουν την δράση τους.
Τι σημαίνουν όλα αυτά σε επίπεδο πολιτικών προτεραιοτήτων;
Πρώτον, σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, ότι ο Ερντογάν θα ακολουθήσει σκληρή εθνικιστική πολιτική στο Κουρδικό, κάτι που φάνηκε από δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή στα εγκαίνια τζαμιού στην Ακαδημία Στρατοχωροφυλακής και Ακτοφυλακής, όπου τόνισε ότι «θα πατάξουμε και θα κατανικήσουμε την τρομοκρατία και θα φέρουμε ασφάλεια και ειρήνη στη χώρα».
Δεύτερον, επειδή το Κουρδικό επεκτείνεται πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας, αυτή η σκληρή πολιτική θα επηρεάσει και τις προτεραιότητες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, όπως τόνισε ο Ερντογάν το βράδυ το εκλογών, όπου είπε ότι «θα συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε εδάφη στη Β. Συρία», ενώ στα εγκαίνια του παραπάνω τζαμιού, απευθυνόμενος στις ειδικές δυνάμεις της Στρατοχωροφυλακής, είπε ότι «Στην πραγματικότητα, είδαμε τις επιτυχίες σας στην Τζαραμπλούζ και στο Αφρίν. Το επόμενο διάστημα ο πιο μεγάλος αγώνας που θα δώσουμε, θα είναι εναντίον της τρομοκρατίας».
Όμως αυτή η προτεραιότητα του Ερντογάν σημαίνει επιχειρήσεις εκτός συνόρων, άρα τριβές στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ ή με τη Ρωσία.
Τρίτον, επειδή οι εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο τρέχουν και τα οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ είναι έτοιμα να φιλοξενήσουν γεωτρύπανα των ΗΠΑ και της Γαλλίας, είναι εξαιρετικά πιθανό να επιδιωχθεί άλλη μια απόπειρα «επίλυσης» του Κυπριακού, για να μην φθάσουμε σε Αθήνα, Λευκωσία, Ουάσινγκτον και Παρίσι στο σημείο να ψάχνουμε τι θα κάνουμε με το τουρκικό πλοίο-εξέδρα, όταν αυτό αρχίσει να κάνει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ ή σε περιοχή που η Ελλάδα θεωρεί ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να θεωρείται κανείς εξαιρετικά φιλόδοξος για να περιμένει μια λύση που θα θίγει έστω κατ’ ελάχιστον τα τουρκικά συμφέροντα. Θυμίζουμε ότι το MHP, στο προεκλογικό του σποτ, παρουσίαζε ολόκληρη την Κύπρο κατακόκκινη και πάνω από αυτήν το υπό ναυπήγηση ελικοπτεροφόρο του τουρκικού πολεμικού ναυτικού.
Εν κατακλείδι, ο Ερντογάν έχει σφιχταγκαλιαστεί με τους Γκρίζους Λύκους και τους Αρπερενλέρ, που σημαίνει ότι νεκρανασταίνεται το βαθύ κράτος, απλά τώρα θα είναι υπό τον σχετικό έλεγχό του, και αυτή η κατάσταση θα επηρεάσει την εσωτερική αλλά και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Ας το έχουμε υπ’ όψιν μας σε Αθήνα και Λευκωσία.
_____
* Alperen Ocakları, προηγούμενη ονομασία Nizam-ı Âlem Ocakları. Οργάνωση νεολαίας του Κόμματος της Μεγάλης Ενότητας (Büyük Birlik Partisi, BBP) που ίδρυσε ο Μουχσίν Γιαζιτζίογλου, πρώην πρόεδρος των Γκρίζων Λύκων, που αποκόπηκε από το MHP. Ο Γιαζιτζίογλου είχε κατηγορηθεί για δολοφονίες αριστερών και αλεβιτών τη δεκαετία του 1970 και έμεινε στη φυλακή για 7,5 χρόνια. Οι Εστίες Nizam-ı Âlem ιδρύθηκαν το 1992, άνοιξαν γραφεία σε όλη την Τουρκία και με τα μέλη τους ήταν πρωταγωνιστές στις διαδηλώσεις αλλά και τη στρατολόγηση νέων, με σκοπό την αποστολή τους στη Βοσνία Ερζεγοβίνη και την Τσετσενία, για να πολεμήσουν στο πλευρό των μουσουλμάνων. Το 2007 εκδόθηκε το περιοδικό Genç Alperen, από το οποίο και το όνομά τους. Οι δολοφονίες του ιερέα Σαντόρο και του Χραντ Ντινκ έγιναν από άτομα του μηχανισμού των Αρπερενλέρ.
Πηγή: Pontos News
Η αμαρτία, κατά την ορθόδοξη πίστη μας, είναι το «μεγάλο λάθος» μας, η «ημαρτημένη επιλογή» μας, η οποία είναι κατά βάσιν, ανταρσία κατά του Θεού, με αποδεδειγμένες ολέθριες συνέπειες για τη ζωή μας. Αυτή διαστρέφει ολόκληρο το είναι μας, μας αλλοτριώνει και μας απομακρύνει από το Θεό και την αυθεντική μας φύση, καθ’ ότι μας καθιστά, «ξένους και παροίκους» των επαγγελιών του Θεού (Εφ.3,19). Η αμαρτία εκδηλώνεται ως ικανοποίηση των παθών μας. Και βέβαια, όσο μεγαλύτερη και βαθύτερα ριζωμένη είναι, τόσο εμφανή είναι και τα ολέθρια αποτελέσματά της.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 4η Ιουλίου 2018
Η αμαρτία, κατά την ορθόδοξη πίστη μας, είναι το «μεγάλο λάθος» μας, η «ημαρτημένη επιλογή» μας, η οποία είναι κατά βάσιν, ανταρσία κατά του Θεού, με αποδεδειγμένες ολέθριες συνέπειες για τη ζωή μας. Αυτή διαστρέφει ολόκληρο το είναι μας, μας αλλοτριώνει και μας απομακρύνει από το Θεό και την αυθεντική μας φύση, καθ’ ότι μας καθιστά, «ξένους και παροίκους» των επαγγελιών του Θεού (Εφ.3,19). Η αμαρτία εκδηλώνεται ως ικανοποίηση των παθών μας. Και βέβαια, όσο μεγαλύτερη και βαθύτερα ριζωμένη είναι, τόσο εμφανή είναι και τα ολέθρια αποτελέσματά της.
Προφανώς το πιο ευδιάκριτο κακό στη ζωή μας είναι η διαστροφή της γενετήσιας διαδικασίας, από φυσική λειτουργία, σε ερωτικό πάθος. Την φυσική ερωτική ορμή, η οποία δόθηκε στον άνθρωπο και σε όλα τα έμβια όντα, για την διαιώνιση του είδους. Δεν υπάρχει προφανώς χειρότερη προσβολή του ανθρώπου από την αμαρτία σε άλλον τομέα, εκτός του ερωτικού πάθους. Εκεί η υποδούλωση του ανθρώπου στην αμαρτία είναι καίρια. Το βεβαιώνει η ιστορία, το βεβαιώνει η σύγχρονη πραγματικότητα του πανσεξουαλικού οίστρου του σημερινού ανθρώπου, τον οποίο κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει ως «σεξουαλικό άνθρωπο» (homo sexualismus).Είναι δε τέτοια η μανία του, ώστε ο παθολογικός σεξισμός του κατέστη αντικείμενο «φιλοσοφικών στοχασμών». Υπάρχουν στην εποχή μας φιλόσοφοι της σεξουαλικότητας.
Ένας τέτοιος φιλόσοφος υπήρξε και ο γνωστός Γάλλος διανοούμενος Μισέλ Φουκώ (1926-1984), ο οποίος γεννήθηκε σε αυστηρό «καθολικό» κλίμα, ασπάσθηκε την μαρξιστική ιδεολογία και κατόπιν έζησε ως ανένταχτος της Αριστεράς. Σπούδασε και δίδαξε ψυχολογία και φιλοσοφία σε διάφορα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Τίτλος του διδακτορικού του διπλώματος «Η τρέλα της φιλοσοφίας», το πρώτο σύγγραμμά του, με το οποίο επιχειρεί την αποδόμηση της «καθεστηκυίας σκέψεως». Έλαβε ενεργό μέρος στον «Μάη του 68» και είχε γίνει ο διαπρύσιος κήρυκας της ελευθερίας του ατόμου. Ο ίδιος διαπίστωσε κατά τη διάρκεια των σπουδών του ότι είναι ομοφυλόφιλος και για τούτο έγινε ένας από τους κυριότερους υπερασπιστές των διαζωμάτων τους. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πέθανε από AIDS στα 1984. Κλασσικό του σύγγραμμα, αυτό που τον έχει κάνει ευρέως γνωστό, είναι το τετράτομο έργο του: «Η Ιστορία της σεξουαλικότητας». Για εκείνον «η σεξουαλικότητα αποτελεί την κεντρική στρατηγική με την οποία ο μέσος ευρωπαίος ή αμερικανός αστός συνηθίζει να αυτοκαθορίζεται και να οριοθετεί την ταυτότητά του, ενώ είχε προβλέψει έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι θα αποκτούν όλο και περισσότερες εμμονές με το σεξ, ώσπου αυτό να γίνει ο πρωταρχικός λόγος ύπαρξης» (http://www.tovima.gr).
Επιγραμματικά αναφέρουμε πως η πρόβλεψή του αυτή, τέσσερις δεκαετίες μετά, επαληθεύτηκε πλήρως, καθ’ ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, ιδιαίτερα ο δυτικός, αυτοκαθορίζεται σύμφωνα με τις σεξουαλικές του εμμονές και ο πρωταρχικός τρόπος και λόγος ύπαρξής του είναι η ικανοποίηση των σεξιστικών του έξεων.
Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από σχετικά δημοσιεύματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, πριν λίγο καιρό, για την έκδοση του τετάρτου τόμου του εν λόγω έργου του Μ. Φουκώ. Διαβάζουμε πως «Η πρόσφατη έκδοση στα γαλλικά του τελευταίου τόμου της «Ιστορίας της σεξουαλικότητας» υπήρξε το εκδοτικό γεγονός του 2018». Τίτλος του τόμου: «Les Aveux de la Chair», «Οι ομολογίες της σάρκας». Σύμφωνα με ελληνική βιβλιοκριτική: «Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του γάλλου φιλοσόφου τον Ιούνιο του 1984 και παρά την απαγόρευση μεταθανάτιων εκδόσεων που ο ίδιος είχε απευθύνει σε οικείους και φίλους, το τελευταίο ανολοκλήρωτο έργο του συμπληρώθηκε στις 8 Φεβρουαρίου με την κυκλοφορία του μέρους που ο Φουκώ είχε προλάβει να γράψει, όχι όμως και να επιμεληθεί. Η εμφάνισή του υπήρξε εκδοτικό γεγονός. Όχι απλώς εξαιτίας του βεληνεκούς του ονόματος του Μισέλ Φουκώ ή της έλξης ενός ακόμη μεταθανάτιου βιβλίου του (οι περίφημες παραδόσεις του στο Κολέγιο της Γαλλίας εκδόθηκαν σε 13 τόμους από το 1999 ως το 2015), αλλά λόγω της προσθήκης μια τελευταίας ψηφίδας στο σύνολο της σκέψης του» (www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=949720).
Σύμφωνα με τις διάφορες βιβλιοκριτικές το έργο του ανατρεπτικού Μ. Φουκώ έχει σημασία, διότι, κατά παράδοξο τρόπο, είναι ένας από τους ελάχιστους ευρωπαίους διανοουμένους, ο οποίος δεν «ξερνάει» αντιχριστιανικό μένος. Στην προκείμενη περίπτωση δεν καταλογίζει απόλυτα στον Χριστιανισμό της «σεξουαλική καταπίεση» και τους περιορισμούς, αλλά στον παγανισμό, του οποίου «οι αρχές του μετανάστευσαν, τρόπον τινά, στην χριστιανική σκέψη και στις πρακτικές». «Είναι άκρως ενδιαφέρον ότι εδώ ο φιλόσοφος των ρήξεων και των τομών (ας θυμηθούμε την εισαγωγή του «μεγάλου εγκλεισμού» των τρελών ή της «βιοπολιτικής της εξουσίας» ως ριζικά διαφορετικών μοντέλων από προγενέστερες πρακτικές) τάσσεται υπέρ της συνέχειας». «Το καθεστώς των «αφροδισίων», οριζόμενο από τα στοιχεία της λειτουργίας του γάμου, της τεκνοποίησης, της ακύρωσης της ηδονής και της σχέσης συμπάθειας και σεβασμού μεταξύ των συζύγων διαμορφώθηκε λοιπόν από μη χριστιανούς φιλοσόφους και εισηγητές. […] Το ίδιος καθεστώς, χωρίς ουσιαστικές τροποποιήσεις, το βρίσκουμε στο δόγμα των πατέρων του 2ου μ. Χ. αιώνα. Οι αρχές του μετανάστευσαν, τρόπον τινά, στη χριστιανική σκέψη και στις πρακτικές». Σε άλλο σημείο αναφέρεται πως «Ο φιλόσοφος, το ενδιαφέρον του οποίου για τον χριστιανισμό ήταν γνωστό, καταδεικνύει πως, αντίθετα με την κρατούσα άποψη, οι χριστιανικές επιταγές για τις σεξουαλικές πρακτικές δεν είναι πιο καταπιεστικές από τις διδαχές των παγανιστών φιλοσόφων που, αδίκως, θεωρούνταν πιο ανεκτικές. Αυτές οι αρχές μεταφέρθηκαν κατά κάποιον τρόπο στη χριστιανική σκέψη και πρακτική, από παγανιστικούς κύκλους, των οποίων η εχθρότητα έπρεπε να εξουδετερωθεί με την ανάδειξη τρόπων συμπεριφοράς οι οποίοι αναγνωρίζονταν ήδη από τους ίδιους ως υψηλής αξίας», γράφει ο φιλόσοφος». Και συνεχίζει: «Γάμος, μοιχεία, τεκνοποίηση, αγνότητα, παρθενία, ομοφυλοφιλία, αυνανισμός… οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως πριν από αυτούς οι Έλληνες φιλόσοφοι και οι εθνικοί φιλόσοφοι, όρισαν ένα σύνολο προτύπων σχετικών με τις σεξουαλικές πρακτικές. Ναι μεν, επισημαίνει ο φιλόσοφος, αυτοί οι κανόνες με το πλήθος των απαγορεύσεων αποδεικνύονται συχνά καταπιεστικοί, αλλά έχουν επίσης το πλεονέκτημα ότι μιλούν αφειδώς για τη σεξουαλικότητα, ότι δεν αντιμετωπίζουν το σεξ ως θέμα ταμπού» (https://www.protothema.gr). Δεν διστάζει μάλιστα να αναφερθεί στον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. «υποδεικνύει πολλές σχετικές «Ομιλίες» του Ιωάννη Χρυσοστόμου στις αρχές του 5ου αιώνα, κείμενα για την επιλογή συζύγου, την ανατροφή των παιδιών, την καθημερινή διαβίωση, την υποβολή της σεξουαλικής ζωής στις αρχές της οικονομίας. Με τον Χρυσόστομο, εξηγεί, δεν προκύπτει «μια νέα ηθική του γάμου», εφόσον τα στοιχεία που προβάλλονται υφίστανται ήδη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έχουμε όμως «μαρτυρία και παράδειγμα μιας ποιμαντικής του συζυγικού βίου που είναι ήδη ιδιαίτερα αναπτυγμένη την εποχή που γράφει»! Τέλος αναφέρεται και στον Ιερό Αυγουστίνο, του οποίου, όπως είναι γνωστό, και πολλές από τις απόψεις του για τη γενετήσια λειτουργία αφίστανται της διδασκαλίας της Εκκλησίας, καθ’ ότι είναι δικές του καταβολές από τον Μανιχαϊσμό και τον Νεοπλατωνισμό. Ο ιερός Αυγουστίνος «ορίζει την αυτόνομη κίνηση των σεξουαλικών οργάνων, η οποία επήλθε τη στιγμή της εξόδου των Πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο». Κατά κάποιο τρόπο, προέβη στην «λιμπιντοποίηση» της γενετήσιας λειτουργίας («libidinisation»).
Δεν χρειάζεται, νομίζουμε, ιδιαίτερη ενασχόληση με τέτοιου είδους θέματα, διότι η δική μας ελληνορθόδοξη κουλτούρα βρίσκεται στον αντίποδα αυτών των αντιλήψεων. Για το πρόβλημα του σεξ ασχοληθήκαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, («Το πρόβλημα του σεξ και η ευλογία του γάμου», 9-10-2017), όπου αναπτύξαμε επαρκώς την ορθόδοξη διδασκαλία περί του γενετησίου προβλήματος. Εδώ απλά θέλουμε να επισημάνουμε πως, όταν ο φυσικός ερωτισμός γίνεται πάθος, ο άνθρωπος παύει να λειτουργεί φυσιολογικά. Η υποδούλωση σε οποιαδήποτε πάθος και εν προκειμένω στο ερωτικό, το οποίο όντως είναι ισχυρό, καθιστά τον άνθρωπο άβουλο ον, συρόμενο από τα τυφλά ένστικτα. Η ενστικτώδης ζωή είναι ατομική επιβίωση και όχι αληθινή ζωή, διότι λείπει το βασικό στοιχείο της προσωπικότητας. Όπου κυριαρχούν τα ένστικτα, δηλαδή τα πάθη, στη γλώσσα της Εκκλησίας, απουσιάζει η έννοια του προσώπου. Και από όπου απουσιάζει το πρόσωπο, απουσιάζει η δυνατότητα της ολοκλήρωσης του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει πτώση, έκπτωση από την αυθεντική του φύση. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, εντόπισαν ακριβώς αυτή την λεπτομέρεια στην ερωτική ζωή: όταν το μέσον (για την ένωση ανδρός και γυναικός και την διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους), γίνεται σκοπός, ατομική ικανοποίηση, παύει να λειτουργεί κατά φύσιν. Η ηδονή παύει να λειτουργεί ως ενωτική δύναμη του ανδρογύνου και καταντά ακόρεστο ατομικό πάθος.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο, το ότι ο Γάλλος αυτός στοχαστής, χωρίς να είναι θεολόγος (κάθε άλλο μάλιστα), διαγιγνώσκει την ερωτική έκπτωση στον προχριστιανικό κόσμο. Έχει το θάρρος να ομολογήσει ότι η κατάσταση (και) στον ερωτικό τομέα, πριν το Χριστιανισμό ήταν τραγική. Όπου η γυναίκα είχε εκπέσει στην κατηγορία του πράγματος (res) και η ερωτική κατάπτωση είχε ντυθεί την «ιερότητα» της «Ιερής Πορνείας», έφτασε να θεωρείται ως λατρεία προς το «θείον». Σε όλες τις παγανιστικές θρησκείες οι «θεοί» ήταν έρμαια των πλέον ταπεινών παθών (βιασμοί, αιμομιξίες, μοιχείες, διαστροφές, κτηνοβασίες, κλπ) και διέπρατταν τα έχθιστα εγκλήματα. Όλα αυτά βεβαίως ήταν προβολές του πτωτικού ανθρώπου, ο οποίος για να δικαιολογήσει τις δικές του ηθικές παρεκτροπές, τις απέδιδε στους «θεούς», τους οποίους είχε δημιουργήσει ο ίδιος, το σκοτισμένο από την αμαρτία μυαλό του!
Δεν μπόρεσε όμως να διακρίνει πως ο Χριστιανισμός δεν υιοθέτησε καμιά παρεκτροπή του αρχαίου πτωτικού κόσμου και «οι αρχές του», όσον αφορά τις εκτροπές του στον ερωτισμό, δεν «μετανάστευσαν, στην χριστιανική σκέψη και στις πρακτικές», όπως ισχυρίζεται. Ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, για να σώσει καθολικά τον άνθρωπο. Να τον ανασύρει από τους βόθρους της ανθρώπινης έκπτωσης και της αμαρτίας, να τον καθαρίσει και να τον βάλλει ξανά σε τροχιά σωτηρίας και αγιότητας. Οι όποιες απαγορεύσεις του παγανισμού, δεν ανήκαν σ’ αυτόν, αλλά ήταν ψήγματα και αναλαμπές αλήθειας, οι οποίες είχαν απομείνει στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός κατέκρινε την πορνεία και τη μοιχεία ως εκφάνσεις ακραίων φαινομένων έκπτωσης από την αυθεντικότητα. Ο απόστολος Παύλος, οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι Άγιες Σύνοδοι, αποφάνθηκαν για τις ερωτικές παρεκτροπές και θέσπισαν κανόνες, έχοντας ως στόχο να οριοθετήσουν την γνησιότητα της ανθρώπινης ζωής από εκείνη της αγελαίας. Τα «οψώνια της αμαρτίας (είναι) θάνατος» (Ρωμ.6,23) αποφάνθηκε ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος. Και τα «οψώνια» αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από την ικανοποίηση των παθών, τη βίωση της ενστίκτου ζωής, αποδεδειγμένα καταστροφικές καταστάσεις για τον άνθρωπο.
Τα ΜΜΕ έκαμαν λόγο για μεγάλο γεγονός η κυκλοφορία του τετάρτου τόμου. Προφανώς να έχουν δίκιο, διότι ο σύγχρονος άνθρωπος, όσο και αν αυτό ακούγεται ως ακραία διαπίστωση, είναι ο πλέον ανικανοποίητος σεξουαλικά άνθρωπος της ιστορίας. Σε μια εποχή, όπου ο χυδαίος ερωτισμός και οι πλέον αηδείς μορφές της σεξουαλικότητας, τίθενται σε απίστευτη προσφορά, ο σημερινός άνθρωπος υποφέρει από απίστευτη «σεξουαλική πείνα». Κι αυτό διότι η κυριαρχία της αμαρτίας στον άνθρωπο και η ολοκληρωτική παράδοση στην ικανοποίηση των παθών, όχι μόνο κορεσμό δεν φέρνει, αλλά παθολογικό οίστρο. Γι’ αυτό και, όπως προβλέπεται, ο νέος τόμος του τετάρτου τόμου της «Ιστορία της σεξουαλικότητας», του Φουκώ θα σημειώσει όντως επιτυχία. Φτάνει να αναφέρουμε την είδηση, πως πριν από καιρό, η Γαλλία ενέταξε στην «πνευματική της κληρονομιά» τα χειρόγραφα της χείριστης πορνογραφικής φιλολογίας όλων των εποχών, το εμετικό έργο του διαβόητου Μαρκησίου Ντε Σαντ «120 ημέρες στα Σόδομα»!
Κλείνοντας την αναφορά μας στο «μεγάλο εκδοτικό γεγονός» του Φουκώ, θέλουμε να επισημάνουμε το γεγονός, ότι η ανθρωπότητα σήμερα ζει «μέρες Νώε», «μέρες Σοδόμων και Γομόρρων», «μέρες ρωμαϊκής παρακμής». Η ιστορία μας διδάσκει πως η ηθική κατάπτωση φέρνει νομοτελειακά καταστροφή. Ειδικά ο εκχυδαϊσμός της γενετησίου λειτουργίας και ο υποβιβασμός της σε ακόρεστο πάθος, μόνο συμφορές μπορεί να προκαλέσει στην αναίσθητη ηθικά ανθρωπότητα. Το μόνο αντίδοτο είναι ο ελληνορθόδοξος τρόπος ζωής και πολιτείας. Η ανάδειξη του ανθρώπου ως προσώπου και ζωντανή εικόνα του Θεού. Η εδραίωση του αλληλοσεβασμού των ανθρώπων και ο σεβασμός της ιερότητας της θεοδημιούργητης ανθρωπίνης φύσεως. Το ασκητικό ιδεώδες της Εκκλησίας μας, με την ευρύτατη έννοιά του, η ταπείνωση και η μετάνοια, μπορούν να ξανακάμουν το πτωτικό άτομο, πρόσωπο, το οποίο θα αντανακλά «ως εν εσόπτρω» τον τρόπο υπάρξεως και τη δόξα του Θεού. Να αναστήσει «το σώμα του θανάτου» (Αποκ.20,14), το νεκρωμένο από τα πάθη, κάνοντάς το «σώμα Χριστού», σωσμένο και τεθεωμένο. Να αναγεννηθεί ο άνθρωπος και να καταστεί «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικία του πληρώματος του Χριστού» (Εφ.3,18.4,11-16). Η ανθρώπινη διανόηση αρκείται, όπως ο φιλόσοφος Φουκώ, απλά να μας περιγράφει την οδύνη της αμαρτίας, η οποία είναι «οσμή θανάτου». Η αυτοκαταστροφή του Φουκώ (πεθαίνοντας από AIDS, εξαιτίας της ικανοποίησης του πάθους του), είναι η πλέον τρανή απόδειξη ότι η αμαρτία, το πάθος, καταστρέφει τον άνθρωπο. Αντίθετα, ο Χριστός, ως «Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α΄Κορ.1,24), καταργεί το «σώμα της αμαρτίας» (Ρωμ.6,6) και αποκαθιστά τον άνθρωπο στην αρχική του εικόνα, την «εικόνα της αρρήτου δόξης» Του!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Πηγή: Αβέρωφ
Το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας δεν εκχωρείται με συμβάσεις πολιτικών. Το όνομα αυτό συνδέεται με την ελληνική ιστορία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, και υποδουλώνεται μόνον όταν πέσουν στο πεδίο των μαχών, όσοι τον υπεραμύνονται. Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση αποκαλώντας όλους όσοι σέβονται την πατρίδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της «ακροδεξιούς», «Ελληνάρες», «εθνικιστές», και «Χρυσαυγίτες» αλλά και η φασίζουσα δικτατορία που επιβάλει αρνούμενη στο 70% του λαού που διαφωνούν με την υπογραφή ενδοτισμού και μειοδοσίας του κ. Ν. Κοτζιά, θα αντιμετωπιστούν με συνείδηση προς το καθήκον και στο Σύνταγμα της Ελλάδας, απαρέγκλιτα και αφοσιωμένα.
ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΚΧΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΑΙ ΔΙΚΤΑKΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας δεν εκχωρείται με συμβάσεις πολιτικών. Το όνομα αυτό συνδέεται με την ελληνική ιστορία, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, και υποδουλώνεται μόνον όταν πέσουν στο πεδίο των μαχών, όσοι τον υπεραμύνονται. Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση αποκαλώντας όλους όσοι σέβονται την πατρίδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της «ακροδεξιούς», «Ελληνάρες», «εθνικιστές», και «Χρυσαυγίτες» αλλά και η φασίζουσα δικτατορία που επιβάλει αρνούμενη στο 70% του λαού που διαφωνούν με την υπογραφή ενδοτισμού και μειοδοσίας του κ. Ν. Κοτζιά, θα αντιμετωπιστούν με συνείδηση προς το καθήκον και στο Σύνταγμα της Ελλάδας, απαρέγκλιτα και αφοσιωμένα.
Η επαχθής ενδοτική σύμβαση των Πρεσπών (της 12ης Ιουνίου 2018), που εκχωρεί τον όρο «Μακεδονική» σε ένα Βουλγαρο-Σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα και τον αυτούσιο και αποκλειστικό όρο «Μακεδόνας» σε Βουλγαρο-Αλβανούς πολίτες,
• προσβάλλει την ιστορία και τη μνήμη των Ελλήνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών εναντίον του Βουλγαρικού Μακεδονισμού,
• καταδικάζει σε ακύρωση την επιστημονική γνώση που παράχθηκε από συστάσεως του Ελληνικού κράτους για την Ελληνική Μακεδονία,
• καταργεί τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, που αναγνώρισε εθνικά, μόνον Σέρβους, Βουλγάρους, Αλβανούς και Έλληνες τους πολίτες των τεσσάρων τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας,
• καταργεί και απαξιώνει τον ελληνικό λαό, αφαιρώντας του το δικαίωμα να έχει γνώμη και αυτός ως κυρίαρχος λαός να αποφασίζει για θέματα που αφορούν την ιστορία και τον πολιτισμό του,
• ευτελίζει, ακυρώνει και αναιρεί τον ρόλο των Μακεδονικών σωματείων εντός και εκτός της Ελλάδας και αφήνει έωλο τον Ελληνισμό της διασποράς,
• ενθαρρύνει και στηρίζει τον Μακεδονισμό και των αλυτρωτισμό των Σκοπιανών στη διασπορά, αφού πλέον μονοσήμαντα μπορούν αυτοί να δηλώνουν ως Μακεδονική τη γλώσσα και την ταυτότητά τους με τη σφραγίδα και τη συναίνεση της δικτατορικής Ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων της,
• στρέφει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της διασποράς εναντίον της κρατούσας δικτατορικής κυβέρνησης των Αθηνών και των διπλωματικών της εκπροσώπων,
• υποδουλώνει την Ελλάδα και υποθηκεύει την ανεξαρτησία της στις εντολές του ΝΑΤΟ και της Ενωμένης Ευρώπης, εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα,
• στερεί το δικαίωμα από τους αγέννητους να έχουν μέρισμα στη διαχείριση των εθνικών τους θεμάτων αλλά και από τους νεκρούς που μαρτύρησαν στα χώματα της Μακεδονίας τη δικαίωση,
• για τρίτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής διασποράς, μετά το Βορειοηπειρωτικό και το Δωδεκανησιακό, ο Ελληνισμός της Αυστραλίας δεν θα έχει ως εχθρούς μόνον τους εθνικούς του αντιπάλους, δηλαδή τους Σκοπιανούς, αλλά και τους Έλληνες διπλωμάτες, που θα αναγνωρίζουν ως «Μακεδόνες» πλέον τους μέχρι χθες εθνικούς τους αντιπάλους, με εντολή της δικτατορικής κυβέρνησης των Αθηνών.
Η Παμμακεδονική Ομοσπονδία Αυστραλίας ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ την ενδοτική και επαχθή συμφωνία Κοτζιά-Δημητρώφ, που για μια ακόμη φορά μαρτυρεί την αδυναμία της Ελληνικής διπλωματίας να σταθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων (ουδείς διπλωματικός δήλωσε παραίτηση μέχρι τώρα) και ύστερα από τις τελευταίες συγκεντρώσεις των ομογενειακών φορέων,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΗΛΩΝΕΙ:
• Η Παμμακεδονική Ομοσπονδία Αυστραλίας και τα Μακεδονικά σωματεία που απαρτίζουν τις Παμμακεδονικές Ενώσεις των Πολιτειών της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας καταδικάζουν την Ελληνική Κυβέρνηση ως εναντιωματική στα συμφέροντα του Έθνους και δικτατορική, αφού στερεί από τον κυρίαρχο λαό το δικαίωμα της απόφασης, ακυρώνει δε τη σύμβαση των Πρεσπών ως μη υπογραφείσα. Μόνον οι ηττημένοι λαοί εκχωρούν ιστορία και πολιτισμό.
• Τα σωματεία του Μακεδονικού Ελληνισμού διακόπτουν κάθε σχέση με την Κυβέρνηση των Αθηνών και όλους εκείνους τους πολιτικούς και τα κόμματα που θα κυρώσουν τη σύμβαση Κοτζιά-Δημητρώφ στη Βουλή. Κάθε εμφάνιση κυβερνητικών ή/και ενδοτικών Ελλήνων βουλευτών στην Αυστραλία θα αποδοκιμάζεται δημόσια με κάθε νόμιμο μέσο. Συνετό είναι να μην εμφανιστούν ποτέ στην Αυστραλία, όσο ισχύει η επαχθής σύμβαση.
• Τα σωματεία της Αυστραλίας του οργανωμένου Μακεδονικού Ελληνισμού διακόπτουν κάθε σχέση και επικοινωνία με τους εθνικούς αντιπροσώπους και διπλωμάτες της Ελληνικής Κυβέρνησης στην Αυστραλία, τους οποίους θεωρούν Persona non Grata, (πρόσωπα ανεπιθύμητα) όπως και στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
• Η Παμμακεδονική Ομοσπονδία Αυστραλίας θα ηγηθεί ενός ατέρμονου αγώνα για την ακύρωση της ενδοτικής σύμβασης των Πρεσπών με κάθε έννομο μέσο που έχει στη διάθεσή της.
• Θα συγκαλέσει τη σύνοδο του Αυστραλιανού Ελληνικού Συμβουλίου (Australian Hellenic Council), που απαρτίζεται από τριτοβάθμια συλλογικά όργανα, ώστε να χαράξει την πορεία που θα ακολουθήσει μέχρι και την ακύρωση της ενδοτικής σύμβασης των Πρεσπών.
Παναγιώτης Ιασωνίδης
Συντονιστής του Εκτελεστικού Προεδρείου των Παμμακεδονικών Ενώσεων Μελβούρνης και Βικτώριας,
Νέας Νότιας Ουαλίας, Νότιας Αυστραλίας,
Δυτικής Αυστραλίας, Κουηνσλάνδης
Πηγή: Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, Αβέρωφ
Η παλαιότερη γερμανική χρήση του όρου ‘judenchristlich’ είχε μία αρνητική έννοια και μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε, και στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος», του 1895. Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και ότι η όλη λογική του χριστιανισμού ως θρησκεία είναι ότι υπάρχει (μόνο) ως θρησκεία που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό. Η χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ επικαλούνται τον όρο σε μια προσπάθεια «να αποκαταστήσουν τις ιουδαιο-χριστιανικές αξίες σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ηθική παρακμή». Κατά τη δεκαετία του 1950 οι αμερικάνοι συντηρητικοί τονίζουν τις ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες των αξιών. Ο οικονομολόγος Elgin Groseclose εξηγεί το 1958, ότι ήταν οι ιδέες "που προέρχονται από τις ιουδαιο-χριστιανικές Γραφές που έκαναν αυτή τη χώρα οικονομική και βιομηχανική δύναμη."
σ.σ.: «Η Ιουδαιο-χριστιανική μας παράδοση ήταν η βάση της Αμερικάνικης νομοθεσίας και θα συνεχίσει να είναι η δύναμη που θα μας οδηγεί στην δημιουργία της μελλούσης νομοθεσίας» - Sarah Palin (Αμερικανίδα πολιτικός, πρωην κυβερνήτης της πολιτείας της Αλάσκα, 2006-2009) στο Fox News.
Ο όρος "Judeo-Christian" (Ιουδαιο-χριστιανικός) χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1940 και αναφέρεται στα «κοινά ηθικά πρότυπα» του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης θέλοντας να τονίσει τη αρχαία σύνδεση μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού. Η παλαιότερη χρήση του όρου "Judeo-Christian" καταγράφεται το 1829 στο περιοδικό του Εβραίου χριστιανού ιεραποστόλου Joseph Wolff. Η παλαιότερη γερμανική χρήση του όρου "judenchristlich" είχε μία αρνητική έννοια και μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε, και στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος», του 1895.
Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και ότι η όλη λογική του χριστιανισμού ως θρησκεία είναι ότι υπάρχει (μόνο) ως θρησκεία που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό! Η χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ επικαλούνται τον όρο σε μια προσπάθεια:
«... να αποκαταστήσουν τις ιουδαιο-χριστιανικές αξίες σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ηθική παρακμή.»
Κατά τη δεκαετία του 1950 οι αμερικάνοι συντηρητικοί τονίζουν τις ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες των αξιών. Ο οικονομολόγος Elgin Groseclose εξηγεί το 1958, ότι ήταν οι ιδέες
«... που προέρχονται από τις ιουδαιο-χριστιανικές Γραφές που έκαναν αυτή τη χώρα οικονομική και βιομηχανική δύναμη.»
Η χρήση του όρου φαίνεται να εξασθενεί μετά το 2001 και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, με τα mainstream μέσα ενημέρωσης να κάνουν χρήση του όρου λιγότερο, προκειμένου να τονισθεί το πολυπολιτισμικό πρόσωπο της Αμερικής.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι από το New Dawn Magazine Νο.23 Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994 - το βρήκα στο Information Clearing House / Μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (λίγο πρόβλημα είχα στην απόδοση των όρων ‘Jew’, ‘Jewish’, ‘Judaism’ ‘Judean’).
Αυτή είναι μια εποχή στην οποία την θέση της είδησης έχει πάρει η προπαγάνδα, και της εκπαίδευσης η πλύση εγκεφάλου και η κατήχηση. Από τις διαφημίσεις που χρησιμοποιούνται για την πώληση κακής ποιότητας προϊόντων, με τις τάξεις στα σχολεία που αποσκοπούν να καταστήσουν τα παιδιά υποχείρια ρομπότ του κράτους, η τέχνη της πειθούς έχει εκτοπίσει την απλή αρετή της αλήθειας.
Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχουμε βομβαρδιστεί από όλες τις πλευρές, με αναφορές για την «ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία» του δυτικού κόσμου και την «ιουδαιο-χριστιανική κληρονομιά μας». Μας λένε ακόμα και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι η κοινωνία μας στηρίζεται σε μια υποτιθέμενη «ιουδαιο-χριστιανική παράδοση». Η έννοια της «ιουδαιο-χριστιανικής θρησκείας» αποτελεί αναμφισβήτητα – ένα σχεδόν ιερό και απαραβίαστο - μέρος τόσο της κοσμικής όσο και της εκκλησιαστικής σκέψης. Ο Αμερικάνος χριστιανός ηγέτης Καθ. Χ. Franklin Littel, υποστηρικτής του σιωνιστικού κράτους, με ειλικρίνεια δήλωσε ότι:
«... το να είσαι Χριστιανός, σημαίνει να είσαι Εβραίος.»(!)
Και ότι, κατά συνέπεια, είναι καθήκον του κάθε χριστιανού να υποστηρίζει την «γη του Ισραήλ» πάνω απ' όλα.(!)
Ο Pat Boon, ο τραγουδιστής και ευαγγελιστής, είπε ότι υπάρχουν δύο είδη Ιουδαϊσμού, ένας ο ορθόδοξος και άλλος ο χριστιανικός.
Ωστόσο, μια τέτοια αποφασιστική προοπτική Χριστιανικού Σιωνισμού είναι να πούμε το λιγότερο, άγρια απλουστευτική και βαθιά ανιστόρητη, δεδομένου ότι ο έξυπνος Εβραίος συγγραφέας, Joshua J. Adler επισημαίνει:
«Οι διαφορές μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού είναι πολύ περισσότερες από ότι απλά πιστεύεται ότι έγκειται μόνο στην διαφορά για το αν ο Μεσσίας έχει ήδη εμφανιστεί ή αναμένεται ακόμα, όπως ορισμένοι θέλουν να λένε.»
Οι παρατηρήσεις του Εβραίου συγγραφέα S. Levin, μπορουν να εξηγήσουν την ανάγκη των χριστιανών για τον ιουδαιο-χριστιανικό μύθο. Γράφοντας στο ισραηλινό περιοδικό Biblical Polemics, ο Levin καταλήγει:
«Το "Εξάλλου, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό", είναι το μόνιμο επιχείρημα των χριστιανών προς τους Εβραίους, αλλά ποτέ των Εβραίων προς τους χριστιανούς. Ο Εβραίος ξέρει ότι δεν λατρεύει τον Χριστό-Θεό αλλά τα "χριστιανικά ορφανά" πρέπει να λατρεύουν το Θεό του Ισραήλ και έτσι, έχει την πρώτη κίνηση (πλεονέκτημα) εύκολα και αβασάνιστα βγαλμένη από τα χείλη του. Πρόκειται για μια αυστηρά μονομερή επιβεβαίωση, που περιορίζεται στον ισχυρισμό του Θεού του Ισραήλ, αλλά χωρίς καμία αναφορά σε άλλους θεούς. Ο Χριστιανός ποτέ δεν αντιμετωπίζει τον μουσουλμάνο ή τον ινδουιστή με το "Άλλωστε, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό".»
Πίσω το 1992, τόσο το περιοδικό Newsweek όσο και η ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post ταυτόχρονα παρουσίασαν εκτενή άρθρα που εξέταζαν τις ρίζες του ιερού χριστιανο-ϊουδαϊκού μήνα του μέλιτος! Η επικεφαλίδα του άρθρου στο Newsweek ήταν η εξής: «Οι πολιτικοί καταφεύγουν στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση, αλλά οι θρησκευτικοί μελετητές λένε ότι δεν υπάρχει πια». Το άρθρο της Jerusalem Post έλεγε: «Ο αντισημιτισμός είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα της διδασκαλίας της Εκκλησίας, την οποία οι χριστιανοί ίσως πρέπει να επανεξετάσουν».
Δηλώνει το Newsweek:
«Για τους μελετητές της αμερικανικής θρησκείας, η ιδέα μιας ενιαίας ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης είναι ένας "made-in- America μύθος" που πολλοί από αυτούς δεν τον θεωρούν πλέον ότι ισχύει.»
Παραθέτει τα λόγια διαπρεπούς μελετητή του Ταλμούδ, του Jacob Neusner:
«Θεολογικά και ιστορικά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, η ιουδαιο-χριστιανική παράδοση. Είναι ένας κοσμικός μύθος που ευνοείται από ανθρώπους που δεν είναι πραγματικά πιστοί οι ίδιοι...»
Το Newsweek επικαλείται αρχές που αναφέρουν ότι:
«... η ιδέα μίας κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης εμφανίστηκε πρώτα στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά δεν κέρδισε τη λαϊκή υποστήριξη μέχρι το 1940, ως μέρος της αμερικανικής αντίδρασης στο ναζισμό...»
Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι:
«Από τότε, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι χριστιανοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει ότι – πέρα από γεωπολιτικά παιχνίδια – ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι διαφορετικές, ακόμα και αντίπαλες θρησκείες.»
Η Jerusalem Post κατηγόρησε την Χριστιανική Εκκλησία ότι είναι υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα.(!) Ο Γάλλοεβραίος μελετητής Ζυλ Ισαάκ ανέφερε:
«... χωρίς τους αιώνες της χριστιανικής κατήχησης, του κηρύγματος και της ύβρης, οι Χιτλερικές διδασκαλίες, η προπαγάνδα και η ύβρις δεν θα ήταν δυνατές...»
Καταλήγει η Jerusalem Post:
«Το πρόβλημα, δεν είναι, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι ορισμένοι χριστιανοί ηγέτες παρεξέκλιναν από την χριστιανική διδασκαλία και συμπεριφέρθηκαν με έναν μη-χριστιανικό τρόπο. Είναι οι ίδιες οι διδασκαλίες που φταίνε.»
Ο Joshua Jehouda, εξέχων Γαλλο-εβραίος ηγέτης, παρατήρησε στα τέλη του 1950 (L'Antisemitisme Miroir du Monde σελ. 135-6):
«Η σημερινή έκφραση "ιουδαιο-χριστιανικό, ιουδαιο-χριστιανική, κλπ", είναι ένα σφάλμα που άλλαξε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας από την σύγχυση που έχει σπαρθεί στο μυαλό των ανθρώπων, σαν από αυτό κάποιος θα έπρεπε να κατανοήσει την εβραϊκή καταγωγή του Χριστιανισμού... Αν ο όρος "Judaeo-Christian" δείχνει μια κοινή καταγωγή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιδέα. Στηρίζεται σε μία "contradictio in abjecto", η οποία έχει ορίσει τη διαδρομή της ιστορίας σε λάθος δρόμο. Συνδέει σε μία ανάσα δύο ιδέες που είναι εντελώς ασυμβίβαστες, επιδιώκει να αποδείξει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ημέρας και της νύχτας ή του ζεστού και του κρύου ή του μαύρου και του άσπρου, και, συνεπώς, εισάγει ένα θανατηφόρο στοιχείο σύγχυσης σε μια βάση πάνω στην οποία ορισμένοι, ωστόσο, προσπαθούν να κατασκευάσουν έναν πολιτισμό.»
Ποια είναι η αλήθεια;
Υπάρχει συνεπώς, κάποια αλήθεια σε αυτό τον όρο «ιουδαιο-χριστιανικό»; Είναι ο Χριστιανισμός που προέρχεται από τον Ιουδαϊσμό; Μήπως ο Χριστιανισμός έχει κάτι κοινό με τον Ιουδαϊσμό;
Επανεξετάζοντας την δυτική χριστιανική ιστορία των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων, δεν υπάρχει πραγματικά κανένα αποδεικτικό στοιχείο μιας «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» και αυτό δεν έχει διαφύγει της προσοχής των ειλικρινών χριστιανών και εβραίων σχολιαστών. Ο Εβραίος μελετητής και σιωνιστής δρ Joseph Klausner στο βιβλίο του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» εξέφρασε την ιουδαϊκή άποψη ότι στη διδασκαλία του Χριστού:
«... υπάρχει κάτι που βρίσκεται σε αντίθεση με τη θεώρηση του Ισραήλ για τον κόσμο, μια νέα διδασκαλία τόσο ασυμβίβαστη με το πνεύμα του Ιουδαϊσμού, που περιέχει μέσα της τα μικρόβια από τα οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου μία μη-εβραϊκή και ακόμα και αντι-εβραϊκή διδασκαλία.»
Ο Δρ Klausner αναφέρει τον διαπρεπή χριστιανικό θεολόγο, Adolf Harnack, ο οποίος στο τελευταίο του έργο απέρριψε την υπόθεση της εβραϊκής καταγωγής του δόγματος του Χριστού:
«Σχεδόν κάθε λέξη που δίδαξε έμελε να προέλθει από οριστικό και καθολικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Τα μεσσιανικά χαρακτηριστικά καταργούνται εξ ολοκλήρου, και ουσιαστικά καμία σημασία δεν αποδίδεται στον Ιουδαϊσμό στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος του Ιησού.»
Ο Gershon Mamlak, ένας βραβευμένος Εβραίος σιωνιστής πνευματικός, πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι η:
«... παράδοση του Ιησού είναι ουσιαστικά η απόλυτη επέκταση του αρχαίου Ελληνισμού και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το ρόλο της Ιουδαϊκής θρησκείας "του Εκλεκτού λαού".»
Ο Δρ Mamlak, γράφοντας στο περιοδικό του Jewish thought Midstream του Ιδρύματος Theodor Herzl Foundation, υποστηρίζει ότι η επικρατούσα θεωρία, ο Χριστιανισμός, ξεκίνησε στην πνευματική σφαίρα του Ιουδαϊσμού:
«... είναι αγκυροβολημένη σε μια διττή παρανόηση:
1) ότι η μοναδικότητα του Ιουδαϊσμού περιορίζεται στη μονοθεϊστική ιδέα περί Θεού, και,
2) ο διαχωρισμός μεταξύ της "κλίκας" του Ιησού και του Ιουδαϊσμού θεωρείται ως το αποτέλεσμα της υιοθέτησης των πρώτων δογμάτων της Χριστολογίας.»
Η πρώτη παρανόηση σημαίνει:
«Όταν η σχέση της κλίκας του Ιησού με τον Ιουδαϊσμό αξιολογείται από την κοινή πίστη στον Έναν, την υποχρέωση του πιστού να εκτελέσει το Νόμο του Ενός και την αναγνώριση του Εκλεγμένου Έθνους του Ισραήλ ως το πιστού οργάνου του Ενός, γίνεται κατ' εξοχήν αντι-Ιουδαϊσμός!»
Κατά την άποψη του Gershon Mamlak:
«Η σύγκρουση μεταξύ Ιουδαϊσμού και της παράδοσης του Ιησού υπερβαίνει το πλαίσιο της θεολογίας. [Η παράδοση του Ιησού], ήταν η κοσμοπολίτικη παραίτηση του εθνικού φαινομένου σε μία γενική και ακραία εχθρότητα προς την ιδέα περί Ισραήλ ως Εκλεγμένου Έθνους ως του θεϊκού μέσου για την τελειοποίηση του κόσμου.»
Προφανώς η έννοια της κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης έχει να κάνει περισσότερο με τις μετά το 1945 πολιτικές και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο «δημοσίων σχέσεων» από ό, τι με την ιστορική και βιβλική πραγματικότητα. Παρόλα αυτά αρκετοί σύγχρονοι χριστιανοί συγγραφείς έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ορισμένους στίχους της Καινής Διαθήκης στην προσπάθεια να δοθεί μια Βιβλική βάση για την επιχειρηματολογία τους. Η σύγχυση όσον αφορά την προέλευση του Ραββινικού Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού είναι η ρίζα του εβραιο-χριστιανικού μύθου.
Οι Βιβλικοί μελετητές Robert and Mary Coote δείχνουν καθαρά στο βιβλίο τους «Power, Politics and the Making of the Bible» («Εξουσία, Πολιτική και η Δημιουργία της Βίβλου») ότι ούτε ο Χριστιανισμός είναι ένα "μπάλωμα" του Ιουδαϊσμού, ούτε ο Ραββινικός Ιουδαϊσμός είναι αυτόματα συνώνυμος με την θρησκεία του Μωυσή και των αρχαίων Εβραίων. Οι Cootes παρουσιάζουν το θρησκευτικό κλίμα στην Ιουδαία δύο χιλιετίες πριν:
«Οι σέκτες, οι πρακτικές και οι γραφές και των δύο ομάδων, των ραβίνων και των επισκόπων, διέφεραν από αυτές του ναού. Έτσι διατηρούμε τους όρους Εβραίος, εβραϊκό και Ιουδαϊσμός για τους ραβίνους και εκείνους ήταν υπό την κυριαρχία τους και χρησιμοποιούμε το Ιουδαίος, σε αντίθεση με το έθιμο, για την κοινή πηγή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού...
Παρά την φαινομενική συγχώνευση των Ιουδαίων και των Εβραίων, ακόμη και σε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης και από τους ραβίνους που έγιναν ηγεμόνες της Παλαιστίνης στον τρίτο αιώνα και συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα εβραϊκά και τα αραμαϊκά περισσότερο από τα ελληνικά, οι ρίζες του Χριστιανισμού δεν ήταν εβραϊκές. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν απόρροια του Ιουδαϊσμού των Φαρισαίων, αλλά προέκυψε όπως και ο Ιουδαϊσμός, από τον ευρύτερο Ιουδαϊκό περίγυρο του πρώτου αιώνα. Τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι Εβραίοι προήλθαν από τον προ του 70 μ.Χ. Ιουδαϊσμό ως κληρονόμοι των ομάδων που επρόκειτο να αναλάβουν το ρόλο των πρώτων φυλάκων ή διερμηνέων των Γραφών, καθώς αναπτύσσονται σε παράλληλες διαδρομές η μία με την άλλη.» (Power, Politics, and the Making of the Bible)
Τα λίγα «αποδεικτικά χωρία» της Καινής Διαθήκης που χρησιμοποιούνται από τους Χριστιανούς Σιωνιστές και κοσμικούς υποστηρικτές του σύγχρονου ιουδαιο-χριστιανικού μύθου είναι προϊόν κακής μετάφρασης. Ο Μεσσιανικός Εβραίος συγγραφέας Malcolm Lowe στο άρθρο του «Ποιοι είναι οι Ιουδαίοι;» («Who Are the Ioudaioi?») καταλήγει στο συμπέρασμα, όπως ο Ρόμπερτ και Μαίρη Coote, ότι η ελληνική λέξη «Ioudaioi» στην Καινή Διαθήκη θα πρέπει να μεταφραστεί ως «Ιουδαίοι» («Judeans») και όχι με το συνηθισμένο «Εβραίοι» («Jews»). Ο Ισραηλινός λόγιος Ντέιβιντ Στερν, επίσης, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, όταν μετέφρασε την Εβραϊκή Καινή Διαθήκη.
Λίγοι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι οι μεταφραστές της Αγίας Γραφής μεταφράζουν συχνά λάθος τη λέξη «Εβραίος» από τέτοιες λέξεις όπως «Ioudaioi» (που σημαίνει από την γεωγραφική περιοχή, την Ιουδαίας). Η λέξη Ιουδαίος, μεταφράζεται λάθος ως «Εβραίος» στην Καινή Διαθήκη, χωρίς να εννοεί κάποια σταθερή θρησκευτική χροιά, αλλά απλά χρησιμοποιούταν για τον προσδιορισμό των μελών του αυτόχθονος πληθυσμού της γεωγραφικής περιοχής που είναι γνωστή ως Ιουδαία.
(Σχόλιο Τ.Ι.: το παραπάνω σχόλιο προκύπτει από τη μετάφραση του αγγλικού κειμένου αλλά ούτε αυτή η ερμηνεία είναι σωστή βέβαια.)
Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι στις Γραφές, οι όροι «Ισραήλ», «Ιούδας» και «Εβραίος» δεν είναι συνώνυμοι, ούτε είναι ο Οίκος του Ισραήλ, συνώνυμος με τον Οίκο του Ιούδα. Το μάθημα της ιστορίας είναι πολύ διαφορετικό για τους λαούς που ταξινομούνται ορθά κάτω από αυτούς τους τίτλους. Κατά συνέπεια, το έγκυρο εβραϊκό Αλμανάκ του 1980 λέει:
«Για την ακρίβεια είναι λάθος να λέτε έναν αρχαίο Ισραηλίτη «Εβραίο» (Jew) ή να λέτε ένα σύγχρονο Εβραίο «Ισραηλίτη» (Israelite) ή Εβραίο (Hebrew).»
Ένας αρθρογράφος γράφοντας στην The Dearborn Independent, στο Μίτσιγκαν πίσω το 1922, συνόψισε τα προβλήματα ως εξής:
«Ο άμβωνας έχει επίσης την αποστολή να απελευθερώσει την Εκκλησία από το λάθος ότι ο Ιούδας και ο Ισραήλ είναι έννοιες συνώνυμες. Η ανάγνωση των Γραφών που συγχέουν τη φυλή του Ιούδα με το Ισραήλ, και που ερμηνεύουν κάθε αναφορά για το Ισραήλ ότι ισοδυναμεί με τους Εβραίους, αποτελεί τη ρίζα της μισής σύγχυσης και διαίρεσης που είναι ανιχνεύσιμες στη χριστιανική δογματική.»
Ο Ιησούς Χριστός και οι Φαρισαίοι
Τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης αποκαλύπτουν μια έντονη σύγκρουση μεταξύ του Ιησού και των Φαρισαίων, μία από τις δύο κύριες Ιουδαϊκές αιρέσεις (βλ. Ματθαίος κεφάλαιο 3, στίχος 7, Ματθαίος κεφάλαιο 5, στίχος 20, Ματθαίον κεφάλαιο 23, στίχοι 13-15, 23-29, Μάρκος κεφάλαιο 8, στίχος 15, Λουκάς κεφάλαιο 11, στίχος 39). Μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης ήταν επικεντρωμένο σε αυτό που επρόκειτο αργότερα να γίνει το θεμέλιο και η ανώτατη αρχή του Ιουδαϊσμού, το Ταλμούδ. Στην εποχή του Ιησού Χριστού, αυτό έφερε την ονομασία «Η παράδοση των Πρεσβυτέρων» (βλέπε Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 15, στίχοι 1-9).
Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει:
«Αυτό που θα ήθελα τώρα να εξηγήσω είναι αυτό, ότι οι Φαρισαίοι είχαν παραδώσει στους ανθρώπους πάρα πολλά έθιμα και τελετές που πήραν από τους πατέρες τους, αλλά που δεν είναι γραμμένα στο νόμο του Μωυσή...»
Αν και οι Φαρισαίοι αναγνώριζαν τους νόμους του Μωυσή, ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε ένα μεγάλο σώμα προφορικής παράδοσης που είχαν τουλάχιστον την ίδια εξουσία με το γραπτό νόμο - και πολλοί υποστήριξαν ότι η παράδοση είχε μεγαλύτερη εξουσία. Με την παράδοσή τους, δεσμεύτηκαν να εξηγήσουν και να επεξεργαστούν το νόμο. Αυτή ήταν η «Παράδοση των Πρεσβυτέρων», που αργότερα πήρε την ονομασία Ταλμούδ. Είχε την αρχή του στη Βαβυλώνα, κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του λαού του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους, όπου αναπτύχθηκε με την μορφή των σχολίων των διαφόρων ραβίνων, οι οποίοι αναλάμβαναν να εξηγήσουν και να εφαρμόσουν το νόμο. Αυτό ήταν το θεμέλιο του Ραβινικού Ιουδαϊσμού.
Αυτός ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ διαφορετικός από τη θρησκεία των αρχαίων Ισραηλιτών. Ο ραβίνος Rabbi Stephen S. Wise, ο οποίος ήταν ο αρχιραβίνος των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε αυτό με τρόπο πειστικό όταν είπε:
«Η επιστροφή από τη Βαβυλώνα, και η υιοθέτηση του Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, σηματοδοτεί το τέλος του Εβραϊσμού, καθώς και των αρχών του Ιουδαϊσμού.»
Η Εβραϊκή εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι το Ταλμούδ είναι στην πραγματικότητα «το προϊόν Παλαιστινιακών και Βαβυλωνιακών σχολών» και αναφέρεται γενικά ως «Βαβυλωνιακό Ταλμούδ». Ο Δρ Boaz Cohen στο «Everyman's Talmud» λέει ότι το Ταλμούδ είναι το έργο:
«... πολλών Εβραίων μελετητών σε μια περίοδο περίπου 700 ετών, χονδρικά, μεταξύ του 200 [π.Χ.] και 500 [μ.Χ.].»
Ο ραβίνος Louis Finkelstein στον «Volume 1 of The Pharisees, the Sociological Background of their Faith» λέει:
«... ο φαρισαϊσμός έγινε ταλμουδισμός και ο ταλμουδισμός έγινε μεσαιωνικός ραβινισμός και ο μεσαιωνικός ραβινισμός έγινε σύγχρονος ραβινισμός. Αλλά σε όλες αυτές τις αλλαγές ονομάτων, τις αναπόφευκτες προσαρμογές εθίμων και προσαρμογή των Νόμου, το πνεύμα των αρχαίων Φαρισαίων επιβιώνει ως έχει.»
Σύμφωνα με την Οικουμενική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. VIII, (1942) p.474:
«Η εβραϊκή θρησκεία, όπως είναι σήμερα ανιχνεύεται χωρίς διάλειμμα, μέσω όλων των αιώνων, από τους Φαρισαίους. Οι κατευθυντήριες ιδέες και μέθοδοί τους βρήκαν έκφραση σε μια λογοτεχνία τεράστιας έκτασης, από την οποία πάρα πολλά, συνεχίζουν να υφίστανται. Το Ταλμούδ είναι το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέλος αυτής της λογοτεχνίας.»
Ο Moshe Menuhim εξηγεί ότι το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ περιλαμβάνει όλους τους νόμους και τους θρύλους, όλη την ιστορία και την «επιστήμη» το σύνολο της θεολογίας και της λαογραφίας, όλων των προηγούμενων αιώνων στην εβραϊκή ζωή - ένα μνημειώδες έργο ενοποίησης. Στο Ταλμούδ, οι Εβραίοι μελετητές και ιδεαλιστές βρήκαν αποκλειστική διέξοδο και ενασχόληση σε όλη τη διάρκεια των αιώνων, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού. Έγινε ο κύριος οδηγός για τη ζωή και το αντικείμενο της μελέτης, και έδωσε στον Ιουδαϊσμό την ενότητα, τη συνοχή και την ανθεκτικότητα σε όλους τους σκοτεινούς αιώνες.
Το Ταλμούδ, περισσότερο από κάθε άλλη λογοτεχνία, καθόρισε τον Ιουδαϊσμό, ώστε ο ραβίνος Ben Zion Bokser παραδέχθηκε (Judaism and the Christian Predicament, 1966, p.159):
«Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Βίβλου. Είναι το Ταλμούδ που καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού. Το Ταλμούδ είναι μέχρι και σήμερα το αίμα που κυκλοφορεί στο κέντρο της εβραϊκής θρησκείας. Όποιος νόμους, τα έθιμα, ή τελετές εμείς [οι Εβραίοι] ακολουθούμε - αν είμαστε ορθόδοξοι, συντηρητικοί, μεταρρυθμισμένοι ή απλώς σπαστικοί αισθηματίες - ακολουθούμε το Ταλμούδ. Είναι ο κοινός μας νόμος.» (A History of the Jews, Solomon Grayzel)
Και οι Εβραίοι και οι χριστιανοί μελετητές συμφωνούν ότι ήταν η κατάφωρη απόρριψη από τον Ιησού Χριστού αυτής της «Παράδοσης των Πρεσβυτέρων» και η ανοικτή αντιπαράθεσή του με τους πανίσχυρους Φαρισαίους που δημιούργησε το κλίμα που οδήγησε στο θάνατό Του. Ιστορικά, οι χριστιανοί διανοούμενοι υποστήριξαν ότι το Ταλμούδ ήταν άμεσα υπεύθυνο για την απόρριψη του Χριστού. Κατά την άποψή τους αυτές οι «παραδόσεις» τύφλωσαν τα μάτια του λαού από το να κατανοήσει πραγματικά τις προφητείες που σχετίζονται με την έλευση του Μεσσία.
Καθορίζοντας τον Χριστιανισμό
Αν, όπως είδαμε, οι Φαρισαίοι και το Ταλμούδ πάντοτε καθόρισαν τον Ιουδαϊσμό, τότε σίγουρα τα γραπτά των μετά-Αποστολικών χριστιανών ηγετών της εκκλησίας μας βοηθούν στην κατανόηση της σχέσης της αρχαίας χριστιανικής πίστης με την ειδωλολατρεία και τον Ιουδαϊσμό.
Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (περ. 100-165 μ.Χ.), ήταν όντως ο πρώτος και πιο σημαντικός από αυτούς τους μετα-Αποστολικούς απολογητές της εκκλησίας. Ακολουθώντας τα θεολογικά βήματα του απ. Παύλου, ο οποίος δίδαξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν η εκπλήρωση του Μωυσή και των προφητών, ο Ιουστίνος υποστήριξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν στο μυαλό του Θεού από την αρχή και δόθηκε στον Αβραάμ και στους δίκαιους Πατριάρχες πολύ πριν υπάρξει ο Ιουδαϊσμός. Για αυτό, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, οι Εβραϊκές Γραφές βρίσκουν την «άνθησή» τους στη ζωή, τον σκοπό και τα έργα του Ιησού Χριστού. Ως εκ τούτου, ο χριστιανός πιστός παραδοσιακά εννοεί τη Παλαιά Διαθήκη, μέσα από την Καινή Διαθήκη.
Στο διάλογό του με τον Τρύφωνα, ο Ιουστίνος προσπαθεί να πείσει έναν Εβραίο για την αλήθεια του Χριστιανισμού. Αντίθετα με τους άλλους απολογητές, επικεντρώνονται κυρίως στην φύση και την έννοια του Χριστού. Ο Χριστός ήταν ο Λόγος, που ενέπνευσε τους Έλληνες φιλοσόφους και είναι παρών σε όλους τους ανθρώπους ως «σπερματικός Λόγος». Μέσω αυτού, οι καλύτεροι των φιλοσόφων ήταν σε θέση να παράγουν σημαντικά έργα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Οι ιδέες τους θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως φάροι της αλήθειας, (Σχόλιο Τ.Ι.: ούτε αυτή η ερμηνεία είναι εκατό τοις εκατό σωστή) όπως ακριβώς τα εμπνευσμένα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης. Όσοι έζησαν σύμφωνα με τον Λόγο, ακόμη και πριν από τον Χριστό, ήταν χριστιανοί. Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ο Λόγος, που αποκαλύφθηκε ως Θεός, γιατί ο υπερβατικός Ουράνιος Πατέρας δεν θα μπορούσε έτσι να μιλήσει στον άνθρωπο.
Ο Ιουστίνος έγραψε στην απολογία:
«Έχουμε διδαχθεί ότι ο Χριστός είναι ο Λόγος εκ του οποίου όλη η ανθρωπότητα μετέχει. Όσοι έζησαν με τον Λόγο είναι Χριστιανοί, ακόμη κι αν έχουν κληθεί άθεοι Για παράδειγμα: μεταξύ των Ελλήνων, ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι άνδρες σαν αυτούς. Μεταξύ των βαρβάρων [μη Έλληνες], ο Αβραάμ ... και πολλοί άλλοι των οποίων οι ενέργειες και τα ονόματα τώρα δεν μπορούμε να αριθμήσουμε, γιατί θα ήταν κουραστικό.»
Ο Χριστιανισμός, ιδωμένος μέσα από τα γραπτά του Ιουστίνου του Μάρτυρα, παίρνει ένα «κοσμικό», πλάτος:
«Εγώ αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις να βρεθώ ως ένας Χριστιανός ... Οτιδήποτε λέχθηκε σωστά από κάθε άνθρωπο, ανήκει σε μας τους Χριστιανούς. Γιατί δίπλα στο Θεό λατρεύουμε και αγαπάμε τον Λόγο, ο οποίος είναι από τον άφθαρτο Θεό, αφού Εκείνος, επίσης, έγινε άνθρωπος για χάρη μας, κουβαλώντας τα βάσανά μας για να μας δώσει ίαση.»
Ο Ιησούς Χριστός είχε έρθει, υποστήριξε ο Ιουστίνος, να αποκαταστήσει την αληθινή θρησκεία και να καταγγείλει την υποκρισία της θρησκείας της Ιουδαίας. Για αυτό του το έγκλημα ο Ιησούς σταυρώθηκε. Κατά συνέπεια, ο χριστιανισμός δεν είναι μια μορφή του Ιουδαϊσμού ή απλώς η εκπλήρωση των εβραϊκών προφητειών, αλλά «η αληθινή φιλοσοφία». Οι Ρωμαίοι σκότωσαν τον Ιουστίνο για τη πίστη του. Ο Χριστιανισμός για αυτό ήταν η επαναβεβαίωση της των πολύ παλιών δογμάτων της Παλαιάς Διαθήκης και των μεγάλων αληθειών των αρχαίων. Δύο αιώνες αργότερα ο Αυγουστίνος διευκρίνισε και πάλι τη χριστιανική πίστη με αυτούς τους όρους όταν έγραψε:
«Αυτό που καλείται τώρα η χριστιανική θρησκεία υπήρχε μεταξύ των αρχαίων, και ποτέ δεν ήταν απούσα από τη δημιουργία της ανθρώπινης φυλής μέχρι που ο Χριστός ήρθε εν σαρκί, οπότε η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε άρχισε να καλείται χριστιανισμός.»
Ο Ιουστίνος όχι μόνο έδειξε ότι ο Χριστός είναι το αποκορύφωμα και η ολοκλήρωση όλης της επί μέρους γνώσης της αλήθειας κατά την ελληνική φιλοσοφία, αλλά ότι Αυτός είναι και το αποκορύφωμα της ιστορίας του αρχαίου Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο, ο Ιησούς Χριστός είναι το Ισραήλ και λόγω Εκείνου η εκκλησία σήμερα φέρει το όνομα του Ισραήλ.
Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι το κεντρικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης έχει εκπληρωθεί στην Καινή Διαθήκη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή ήταν η θέση της χριστιανοσύνης για τουλάχιστον 1900 χρόνια. Ήταν η θέση, όχι μόνο του Ιουστίνου του Μάρτυρα, αλλά και άλλων αγίων, όπως ο Ειρηναίος και ο Ιππόλυτος. Μία θέση που υιοθέτησε ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Καλβίνος, οι δύο εξέχουσες φυσιογνωμίες της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.
Εδώ δεν έχουμε μόνο ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού, αλλά μια άμεση πρόκληση προς το βασικό δόγμα του Ιουδαϊσμού περί «Εκλεκτού Έθνους». Ένα σημείο το οποίο παραμένει ζωντανό στους Εβραίους συγγραφείς.
Διαβάζουμε έτσι, στο βιβλίο του σιωνιστή συγγραφέα Uri Zimmer «Ο Ιουδαϊσμός του Τορά και το Κράτος του Ισραήλ»:
«Οι Εβραίοι, ο Ραβίνος Judah Halevy (ο περίφημος μεσαιωνικός ποιητής και φιλόσοφος) εξηγεί στο έργο του "Kuzari", βλέπει μια χωριστή οντότητα, ένα είδος μοναδικό στην δημιουργία, που διαφέρει από τα υπόλοιπα έθνη με τον ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος διαφέρει από το θηρίο ή το θηρίο από το φυτό... αν και οι Εβραίοι είναι φυσικά παρόμοιοι με όλα τα άλλα άτομα, ωστόσο είναι προικισμένοι με μια "δεύτερη ψυχή", που τους καθιστά ένα ξεχωριστό είδος.»
Απάτη
Οι παραδοσιακοί Εβραίοι μελετητές, όπως έχουμε δείξει, ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί για τον εβραιο-χριστιανικό μύθο. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, κάτω από την επιρροή του μοντερνισμού και του κοσμικού Σιωνισμού, οι οποίοι βλέπουν κάποιο πλεονέκτημα σε αυτό. Ο Ραβίνος Martin Siegel, αντικατοπτρίζοντας ένα μεσσιανικό ζήλο, λέει σε μια έκδοση του New York Magazine της 18 Ιανουαρίου 1972:
«Αφιερώνω την διάλεξη μου σε αυτό το σεμινάριο σε μια συζήτηση για το ενδεχόμενο ότι μπαίνουμε τώρα σε ένα εβραϊκό αιώνα, μια εποχή όπου το πνεύμα της κοινότητας, το μη ιδεολογικό μίγμα του συναισθηματισμού και της ορθολογικής και η αντίσταση σε κατηγορίες και φόρμες θα προέλθει από τις δυνάμεις του αντι-εθνικισμού για να μας δώσει ένα νέο είδος κοινωνίας. Καλώ αυτή τη διαδικασία εξιουδαϊσμού του Χριστιανισμού, επειδή ο Χριστιανισμός θα είναι το όχημα μέσω του οποίου αυτή η κοινωνία θα γίνει Εβραϊκή.»
Σύμφωνα με Σιωνιστές ηγέτες ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός έχει το ζήλο στο «... να οδηγήσει σε μία γη κατοικήσιμη για τον τέλειο άνθρωπο» (Gershon Mamlak, Midstream, Jan., 1989, p.31).
Ο Δρ Mamlak παραδέχεται ότι «... πολλοί Εβραίοι έχουν γεμίσει τις τάξεις διαφόρων επαναστατικών κινημάτων» (σ. 32), προκειμένου να ικανοποιήσουν αυτήν την επιθυμία. [Αλλά ποιος μπορεί να συμφωνήσει για τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου; Ήταν οι συμμορίες της σιωνιστικής Irgun και Stern που τρομοκρατούσαν και έσφαζαν Παλαιστίνιους Άραβες στην εκστρατεία για τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους, λαμπερά πρότυπα για τους νέους Εβραίους; Τι γίνεται με την ανηθικότητα του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;]
Ο ραβίνος Μάικλ Higger, διάσημος μελετητής του Ταλμούδ, στο βιβλίο του «Η Ιουδαϊκή Ουτοπία», συζητά την αναμόρφωση του κόσμου ώστε να μεταμορφωθεί σε μία εβραϊκή Εδέμ. Η νίκη αυτής της ουτοπίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό του εβραϊκού Μεσσία.
Ο εύγλωττος Εβραίος σιωνιστής συγγραφέας Leon Simon υποστηρίζει (Studies in Jewish Nationalism):
«Και η Μεσσιανική Εποχή σημαίνει για τον Εβραίο όχι απλώς την εγκαθίδρυση της ειρήνης στη γη και της ευδοκίας στους ανθρώπους, αλλά την καθολική αναγνώριση του Εβραίου και του Θεού του... Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν έχει το μήνυμα της σωτηρίας για την ατομική ψυχή, όπως έχει ο Χριστιανισμός. Όλες του οι ιδέες του συνδέονται με την ύπαρξη του εβραϊκού έθνους.»
Καθοδηγούμενος από πολιτικές ατζέντες ο συμβιβασμός Εβραίων και Χριστιανών άρχισε, μόνο σε αυτόν τον αιώνα, να διαδίδει το μέχρι τότε ανήκουστο δόγμα ότι ο χριστιανισμός προήλθε από τον Ιουδαϊσμό και ότι και οι δύο μοιράζονται μία κοινή κοσμοθεωρία. Ο Δρ Gordon Ginn, ένας Αμερικάνος χριστιανός μελετητής, έκανε μία πολύ έγκυρη σημείωση, όταν ο ίδιος τόνισε (Smyrna, August, 1993):
«Είναι πιο ενδιαφέρον, μάλιστα, ότι οι ραβίνοι καθώς και οι Εβραίοι μελετητές όπως ο Mamlak και ο White συμφωνούν με τον ορθόδοξο, ιστορικό χριστιανισμό, ότι ο όρος "ιουδαιο-χριστιανικός" αποτελεί μια αντίφαση, αν και η αλήθεια είναι ότι ανακαλύφθηκε από σύγχρονους ευαγγελιστές και φονταμενταλιστές χριστιανούς.»
Ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός αποτελούν δύο διαφορετικές θρησκευτικές κληρονομιές, παρ' όλες τις επιφανειακές προσπάθειες από τους σύγχρονους μελετητές για την κατασκευή ενός αφελούς «ιουδαιο-χριστιανισμού». Ο ίδιος ο όρος «ιουδαιο-χριστιανικός» είναι ένα κακό όνομα χωρίς κανένα ιστορικό ή Βιβλικό κύρος. Ο «Ιουδαιο-χριστιανισμός» θα πρέπει να ιδωθεί ως αυτό που είναι – μία άλλη κοσμική απάτη του εικοστού αιώνα, που κατασκευάστηκε για στενά πολιτικούς σκοπούς, κάτι που είναι απόλυτα ασεβές για όλους τους αληθινούς πιστούς, οποιασδήποτε ακόμα θρησκείας.
(Πηγή: «The Myth of a Judeo-Christian Tradition», άρθρο από το New Dawn Magazine, Νο. 23, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994, Information Clearing House)
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός (Μέρος 1o) , Κόκκινος Ουρανός (Μέρος 2o)
Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς
Ἐν Πειραιεῖ 8-6-2018
Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.
Ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ:
α) τό γεγονός ὅτι στό ἐπίσημο τελικό κείμενο τῆς 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, πού συνῆλθε στό Πουσάν τῆς Νοτίου Κορέας, τό Νοέμβριο τοῦ 2013, καί τό ὁποῖο δυστυχῶς υἱοθετήθηκε, ἄνευ ἀντιδράσεων, καί ἀπό ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπάρχει ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ «Π.Σ.Ε.» γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ - LGBTI)[1].
Ἐπίσης, ὠς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ:
β) ἡ φερομένη πρόταση τοῦ οἰκουμενιστοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα κατά τίς ἐργασίες τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν ἑτοιμασία τῶν θεμάτων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τόν Μάρτιο τοῦ 2015[2], περί συμπεριλήψεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας στίς καταδικαστέες διακρίσεις. Εὐτυχῶς, ἡ πρότασή του τελικῶς δὲν συμπεριελήφθη στὸ κείμενο τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, ἕνεκα τῆς θυέλλης τῶν ἀντιδράσεων τῶν περισσοτέρων ἀντιπροσώπων[3].
Ἀπό τά ἀνωτέρω, μπορεῖ ὁ καθένας, νηφαλίως σκεπτόμενος, νά ἐννοήσει τίς σχέσεις τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, πού ὑπάρχουν μεταξύ αἱρέσεως, Οἰκουμενισμοῦ καί ἀνηθηκότητας, ὅπως ἐπίσης καί κάτω ἀπό ποιούς ὄρους καί προϋποθέσεις συγκαλοῦνται οἱ προσυνοδικές διασκέψεις καί λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις.
Τέλος, ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ:
γ) ἡ νομιμοποίηση τοῦ αἰσχίστου πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς ἀλλαγῆς φύλου ἀπό 15 ἐτῶν καί τῆς υἱοθεσίας τέκνων ἀπό ὁμοφυλοφιλα ζευγάρια στή χώρα μας ἀπό τήν Βουλή, καθῶς ἐπίσης καί ἡ πραγματοποίηση τά τελευταῖα χρόνια δημοσίων προκλητικῶν ἐκδηλώσεων-παρελάσεων τῆς «Ὁμοφυλοφιλικῆς Ὑπερηφανείας» (Gay Pride) στήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη ὑπό τήν χρηματοδότηση τοῦ Ἀμερικανικοῦ προξενείου, τήν στήριξη καί ἐποπτεία τῶν δημάρχων τῶν δύο πόλεων (Καμίνη καί Μπουτάρη) καί τήν ἔνοχη σιωπή-συγκατάθεση ἄνευ οὐσιαστικῶν ἀντιδράσεων καί ἀντιστάσεων τῶν τοπικῶν ἐπισκόπων (Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου καί Μητροπολίτου Θεσ/κης κ. Ἀνθίμου). Γιά φέτος, 2018, τό «Athens Pride» θά πραγματοποιηθεῖ στίς 9 Ἰουνίου καί τό «Thessaloniki Pride» στίς 23 Ἰουνίου.
Ὅλα τά ἀνωτέρω μᾶς ὑποχρεώνουν καί πάλι νά ἀναφέρουμε τά αὐτονόητα.
Οἱ πολιτικοί ὅλων τῶν παρατάξεων, προωθοῦν τήν ὁμοφυλοφιλία μεταξύ κυρίως τῶν νέων παιδιῶν καί μάλιστα τήν ἀλλαγή φύλου. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Εἶναι νόμος ἄνομος, εἶναι τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν ἡ μόνη περίπτωση, πού ἀνάγκασε τόν Θεό νά ρίξει ἀπό τόν οὐρανό φωτιά καί θειάφι καί νά κάψει δέκα πόλεις, διότι τά Σόδομα καί τά Γόμορα ἦταν δέκα πόλεις μέ 120.000 περίπου κατοίκους. Δέν ὑπάρχει ἄλλη περίπτωση ὁ Θεός νά ἔριξε φωτιά καί θειάφι. Ὅμως, λόγῳ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔριξε. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σέ μιά ὑποσημείωση, πού ἔχει στο βιβλίο του «Ἑρμηνεία τῶν Κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν», ἑρμηνεύοντας τόν Κανόνα τῶν Χριστουγέννων, λέγει ὅτι, λίγο προτοῦ γεννηθεῖ ὁ Χριστός στή γῆ τιμώρησε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους ὅλης τῆς γῆς. Ἔστειλε ἄγγελο, ὁ ὁποῖος κατέσφαξε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους, διότι δέν ἤθελε ὁ Χριστός ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός μας, νά ὑπάρχει αὐτή ἡ θεομίσητη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τήν ὥρα πού γεννιόταν ὁ Χριστός στή γῆ[4].
Ἄρα, λοιπόν, μ’αὐτά τά δύο γεγονότα, διαπιστώνουμε ἐξ ἀποκαλύψεως ὅτι δέν εἶναι θεάρεστη ἡ ὁμοφυλοφιλία οὔτε ἡ ἀλλαγή φύλου.
Γιά νά μήν θεωρηθοῦμε φανατικοί, μισαλλόδοξοι καί ρατσιστές, δηλώνουμε ὅτι ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάρα πολύ ὅλους τούς ὁμοφυλόφιλους ὅλης τῆς γῆς καί ὅσα εἴπαμε μέχρι τώρα καί ὅσα θά ποῦμε στή συνέχεια δέν ἀφοροῦν τά πρόσωπα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί μόνο.
Ὅταν ἕνας ὁμοφυλόφιλος ἐπισκέφτηκε τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, τόν νεότερο ἅγιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ ἔδειξε πάρα πολύ ἀγάπη, στοργή καί φροντίδα. Διότι, εἶδε ὅτι εἶχε καλή προαίρεση τό παιδί αὐτό, παρόλο πού ἔπεφτε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τό παιδί αὐτό ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο Παΐσιο νά τόν βοηθήσει νά ξεπεράσει καί νά θεραπευτεῖ ἀπό αὐτό τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τοῦ λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος Παΐσιος:
› Κοίταξε, παιδί μου. Ἄσε στήν ἄκρη τόν λογισμό καί τίς πράξεις, πού ἔκανες μέχρι τώρα. Θά σέ ρωτήσω ὁρισμένα πράγματα καί θά μοῦ ἀπαντᾶς ἐσύ. Μπορεῖς νά πηγαίνεις κάθε Κυριακή στή Θεία Λειτουργία μιᾶς Ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας σου;
Λέει τό παιδί:
› Μπορῶ, Γέροντα.
› Μπορεῖς νά πηγαίνεις ὅσο μπορεῖς πιό συχνά στά νοσοκομεῖα καί νά παρηγορεῖς γέρους καί φτωχά παιδιά καί νά τούς βοηθᾶς;
› Μπορῶ, Γέροντα.
› Μπορεῖς, ἄν ἔχεις χρήματα, νά δίνεις κάτι ἀπό τά χρήματά σου σέ φτωχά παιδιά ἤ σέ φτωχούς ἀνήμπορους γέρους;
› Μπορῶ, Γέροντα.
› Μπορεῖς νά πηγαίνεις σέ ἕνα πνευματικό κέντρο νά παρακολουθεῖς ὁμιλίες πνευματικοῦ περιεχομένου;
› Μπορῶ, Γέροντα.
› Μπορεῖς νά ἔρχεσαι στό Ἅγιον Ὄρος ὅσο πιό συχνά μπορεῖς, γιά νά σέ βλέπω ἤ νά βλέπεις κι ἐσύ πῶς εἶναι ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὄχι γιά νά γίνεις μοναχός, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους θά σέ βοηθήσει σιγά-σιγά, μεταξύ τῶν ἄλλων πού εἴπαμε ἕως τώρα, νά ξεπεράσεις τό πρόβλημα καί νά θεραπευθεῖς ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία;
› Μπορῶ, Γέροντα, νά ἔρχομαι συχνά στό Ἅγιον Ὄρος.
› Ὡραῖα! Κάνε αὐτά καί ἄσε τώρα στήν ἄκρη τίς σκέψεις τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Τό παιδί συγκινήθηκε πάρα πολύ, ἔκλαιγε, ἔπεσε στά πόδια τοῦ ἁγίου Παϊσίου καί τά φιλοῦσε καί τόν εὐχαρίστησε γιά τήν λύση, πού τοῦ ἔδωσε στό πρόβλημά του. Καί τό παιδί αὐτό μέσα σέ ἕνα χρόνο σιγά-σιγά θεραπεύθηκε καί γιά τήν ὑπόλοιπή του ζωή δέν ξανάπεσε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Ἑπομένως, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, πού τυχόν πάσχουν ἀπό ὁμοφυλοφιλία, μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ τίς πνευματικές λύσεις, πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης.
Ἐπίσης, πρέπει νά ποῦμε κι ἀκόμη ἕνα περιστατικό, πού ἀφορά τό Ἅγιον Ὄρος πάλι. Πρίν τρία-τέσσερα χρόνια οἱ ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ἔγραφαν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι περιθάλπει καί ἐνισχύει τις ὁμοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις. Καί ἀνέφεραν ὅτι δύο ἀπό τούς μοναχούς, πού ἦταν τότε στήν μονή Ἰβήρων, ἦταν σεσημασμένοι ὁμοφυλόφιλοι. Ἡ ἀλήθεια ποιά ἦταν, ὅμως; Δέν ἔπρεπε νά κατηγορήσουν τήν μονή Ἰβήρων, διότι τά παιδιά αὐτά ἦταν ὁμοφυλόφιλοι, προτοῦ ἔλθουν στό Ἅγιον Ὄρος. Δέν ἀπέκτησαν μέσα στό Ἅγιον Ὄρος τήν ὁμοφυλοφιλία. Καί ὅταν τά παιδιά αὐτά πῆγαν στούς γιατρούς νά ἐξετασθοῦν, οἱ γιατροί τούς εἶπαν ὅτι ἔχουν τήν ἀρρώστεια τοῦ Ἔιντζ. Καί τούς εἶπαν οἱ γιατροί ὅτι μέσα σέ ἑνάμιση – δύο χρόνια τό πολύ θά πεθάνουν. Τά παιδιά αὐτά συγκλονίστηκαν, μετενόησαν γιά τίς ἁμαρτίες τους, παρ’ὅλο πού ἦταν φίλοι καί εἶχαν σχέσεις σεξουαλικές μεταξύ τους - ἀγόρια ἦταν -, ἀποφάσισαν να’ ρθοῦν στό Ἅγιον Ὄρος καί νά πᾶνε στήν μονή Ἰβήρων, νά γίνουν μοναχοί, νά ἐξομολογοῦνται συχνά, νά κοινωνοῦν συχνά, νά λαμβάνουν μέρος στίς ἀκολουθίες, νά κάνουν τόν κανόνα τους καί νά πεθάνουν εἰρηνικά καί χωρίς νά κάνουν ἄλλη φορά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἔτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν ἀπό τήν Ἀθήνα, πῆγαν στήν μονή Ἰβήρων, ἐξομολογήθηκαν στόν τότε ἡγούμενο π. Βασίλειο Γοντικάκη, καί τούς συμβούλεψε ἀναλόγως καί τούς δέχθηκε στό μοναστήρι καί ἔζησαν τά παιδιά αὐτά μέ ἀγνεία, μέ ἀγνότητα βίου καί σώματος καί ψυχῆς, ἐξομολογοῦνταν συχνά, κοινωνοῦσαν συχνά, λάμβαναν μέρος στίς ἀκολουθίες καί μετά ἀπό ἑνάμισυ χρόνο πέθαναν καί οἱ δύο.
Ἑπομένως, βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν μισεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους. Ἁπλῶς, ἐμεῖς μισοῦμε τήν ἁμαρτία. Γιατί, ἡ ἁμαρτία εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι πνευματική ἀσθένεια, ἀλλά θεραπεύεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Δέν εἴμαστε ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι, ἀλλά εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος; Ὁπότε, πρέπει μ’αὐτόν τόν τρόπο καί στόν κόσμο νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ὁμοφυλόφιλους μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ὄχι ἁμαρτωλή ἀγάπη, μέ στοργή, μέ φροντίδα, μέ συμβουλές. Κι ἄν κάποιοι ἀπ’αὐτούς εἶναι καλοπροαίρετοι καί δέν λαμβάνουν μέρος στίς παρελάσεις ὑπερηφανείας, γιατί αὐτό εἶναι ἐγωισμός, ἀλλά ταπεινά καταλαβαίνουν τό λάθος τους καί ἀγωνίζονται νά τό ξεπεράσουν, τότε πρέπει νά τούς φροντίζουμε καί νά τούς ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάντοτε[5].
Ἡ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας μέ τήν ἀπενοχοποίηση τῆς σαρκικῆς σαπρότητος, ὡς δῆθεν διαφορετικότητος καί ἐκφράσεως ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ, εὔστοχα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο ὡς ὁ «κολοφών» τῶν ἁμαρτημάτων[6].
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι τό ἰατρεῖο τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν καί ἡ χώρα τῶν μεταποιουμένων ἁμαρτωλῶν, καί ὄχι τῶν σατανικῶς καί ἀμετανοήτως ἐμμενόντων στήν διαστροφή τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας καί ὀντολογίας.
Διαχρονικά, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζομένη ἐπί τῆς Γῆς, στηλιτεύει τήν πολυποίκιλη τραγικότητα τῆς εἰδεχθοῦς ἁμαρτίας, ὡς ἀποκοπή καί σχάση ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Ζῶντα Θεό, τόν Δημιουργό τῆς ζωῆς, καί ὄχι τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τόν ὁποίο περιθάλπει διά τῶν εὐχῶν καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων της καί περιβάλλει μέ ἄφατη στοργή καί συμπάθεια, ἐφαρμόζοντας κατά περίπτωση καί τήν οἰκονομία, μέσω τῆς ὁποίας ρυθμίζει τήν ἐπιστροφή καί ἀνάνηψή του.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέβεται τήν προσωπική καί ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχει πρόθεση οὔτε νά ἐπέμβει ρατσιστικά οὔτε νά ἀναστείλει δικαιώματα καί ἐλευθερίες.
Ἡ ἀπενοχοποίηση, ὅμως, τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, μέ τήν θεσμική ἀναγνώριση τῶν αἰσχίστων παθῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας σήμερα, τῆς παιδοφιλίας αὔριο (βλ. Ὀλλανδία) καί τῆς κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), ἀποτελεῖ ἀσύγγνωστο καί τερατῶδες κακούργημα εἰς βάρος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τό ὁποῖο ἐξισώνεται πλήρως μέ τήν ὕβρη τῶν Σοδόμων καί Γομμόρων. Ἡ ἀθώωση, ὑποστήριξη καί παρουσίαση τῶν αἰσχρῶν καί ἀτίμων παθῶν ὡς φυσιολογική κατάσταση καί ὡς ἁπλῆ διαφορετικότητα προσκρούει στήν πανανθρώπινη συνείδηση, ἡ ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ, πού ἐντός τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ γάμου ἀποβαίνει συνδημιουργός τῆς ζωῆς μέ τόν Πανάγιο Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία. Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα, παρά τά κατασκευασθέντα «ντοκυμαντέρς» τοῦ Σιωνιστικοῦ συστήματος.
Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, πού ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί σοφοῦ γνώστη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος, ἀτιμία καί ἀσχημοσύνη, τό ὁποῖο τιμωρήθηκε αὐστηρά μέ φωτιά καί θειάφι στήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρων. Γιά τό σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα καί ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρός τόν Θεό - Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου σέ ἄρσεν καί θῆλυ καί βλάσφημη κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἡ δημόσια προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός τοῦ ὅτι προσβάλλει τήν δημόσια αἰδώ καί τήν θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει πρός τούς νέους μηνύματα ἀνώμαλης σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς, πού ἀποτελεῖ τορπίλλη στά θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας μέ τό ὀξύ δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί αἰτία ψυχοπαθολογικῶν διαταραχῶν στά παιδιά, πού θά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφυλοφιλικά ζεύγη[7].
Στὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πραγματοποιεῖται μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐγκαταλείπονται τὰ παλαιὰ πάθη, τὰ γήϊνα, τὰ σαρκικά, καὶ βιώνεται ἀπὸ τώρα, κατὰ τὶς δυνατότητες κάθε πιστοῦ, εἴτε μέσα στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς ἐγκράτεια καὶ σωφροσύνη, εἴτε στὸν ἰσάγγελο βίο τῶν μοναχῶν μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας, ἡ πορεία ἀπὸ τὸ «κατ᾽ εἰκόνα» στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἡ νίκη τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς σάρκας, ἡ ἀγγελοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ θέση τοῦ φθονεροῦ καὶ ἐκπεσόντος ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ τάξη Ἑωσφόρου. Ἀναφερόμενος ὁ Χριστὸς στὴν αἰφνιδιαστικὴ ἔλευση τῆς ἡμέρας τῆς κρίσεως, ποὺ θὰ ξαφνιάσει ὅσους ἀνέμελα καὶ ἀφρόντιστα ζοῦν μέσα στὶς ὑλικὲς καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις, λέγει ὅτι θὰ πάθουν αὐτὸ, ποὺ ἔπαθαν πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι, δίνοντάς μας ἔτσι ἀκριβέστατη εἰκόνα τῆς ὑλιστικῆς καὶ σαρκικῆς ζωῆς τους:
«Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Νῶε ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου[8].»
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς προσθέτει καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Σοδομιτῶν, ὅμοιο πρὸς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ:
«Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας[9].»
Ὁ ἴδιος εὐαγγελιστὴς παρουσιάζει τὸν Σωτῆρα Χριστὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὰ σαρκικὰ καὶ ζοῦν ὡς ἄγγελοι:
«Οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καὶ ἐκγαμίζονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται… ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες[10].»
Μέσα, λοιπὸν, στὴν καινὴ κτίση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὁ καινὸς, ὁ νέος ἄνθρωπος, ποὺ κτίσθηκε ἐν Χριστῷ, θάπτει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, νεκρώνει τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα τῆς μεταμορφώσεώς του κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ κατ᾽ εἰκόνα Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζοῦμε αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἡ ἄγονη πρὶν καὶ στεῖρα ἀνθρωπότητα γέννησε καὶ καρποφόρησε ἑκατομμύρια ἁγίων ἀνθρώπων, ὁσίων, ἀσκητῶν, παρθένων, νέων καὶ νεανίδων, ποὺ κατόρθωσαν μὲ τοὺς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὄχι νὰ ἀποφύγουν ἁπλῶς τὸ παρὰ φύσιν καὶ νὰ μείνουν στὸ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ νὰ φθάσουν καὶ στὸ ὑπὲρ φύσιν, ἐκπλήττοντας ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ἔβλεπαν ἀνθρώπους συνδεδεμένους μὲ σάρκα νὰ κατανικοῦν τὸν ἄσαρκο Σατανᾶ καὶ νὰ συναγωνίζονται τοὺς ἀγγέλους. Οἱ ὕμνοι πρὸς τοὺς ὁσίους ἀσκητές αὐτὰ τὰ κατορθώματα ἐξυμνοῦν. Διδάσκουν οἱ ὅσιοι ἄνδρες καὶ οἱ ὅσιες γυναῖκες «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Ἔζησαν ὡς «ἄσαρκοι» ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι», «τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν»[11].
Οἱ σαρκικές πράξεις, ἐκτός τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, χωματοποιοῦν ἀναπόδραστα τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί καταστρέφουν τίς πνευματικές του ἐφέσεις, σκοτίζοντας τόν ἀνθρώπινο νοῦ, καί καταλύουν τήν δυνατότητα κοινωνίας μέ τόν Πανάγιο Θεό, πού διασαλπίζει διαχρονικά «οὐ μὴ μείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»[12].
Ἡ σχέση μέ τόν Θεό εἶναι βέβαια θέμα ἐλευθέρας ἐπιλογῆς, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Ὁ Πανάγιος, ὅμως, Θεός, στό ἐπέκεινα, στήν ἄλλη, τήν αἰώνια ζωή, ὅταν ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης θά ὑποστεῖ τήν κοινή καί καθολική κρίση, ὅπου «οὐκ ἔστι μετάνοια», θά στηλιτεύσει, ὅπως ἀποδεικνύεται μέσω τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί τήν ἁμαρτία καί τόν ἁμαρτωλό. Οἱ φρικώδεις λόγοι τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἠτοιμασμένο τω διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[13], ἀποδεικνύουν τά πράγματα.
Δέν ἔχει καμμία θέση στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ Ὠριγενιστική θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, μέ τήν ὁποία ἐρωτοτροποῦν καί μερικοί σύγχρονοι οἰκουμενιστές θεολόγοι. Σύμφωνα μ'αὐτή, ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ καλοῦ. Τά πάντα δημιούργησε «καλά λίαν». Τό κακό δέν ἔχει τή βάση του στόν Θεό, γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἔστιν τῶν κακῶν αἴτιος». Τό κακό ἐμφανίσθηκε μεταγενεστέρως. Δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κτιστότητος καί τῆς τρεπτότητός του, κάνοντας κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του, ἐπινόησε καί ἐπέλεξε τό κακό. Πρωταίτιος καί ἐφευρέτης τῆς κακίας εἶναι ὁ διάβολος, καί συναίτιος, θύμα τῆς κακίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄρα, τό κακό δέν ἔχει ὑπόσταση, εἶναι παρυπόσταση˙ δέν ἔχει ὀντολογία, δηλ. δέν εἶναι δημιουργός τοῦ κακοῦ ὁ Θεός. Τίποτε, ὅμως, δέν νικᾶ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεός Του. Ἑπομένως, οὔτε καί τό κακό μπορεῖ νά ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, στό τέλος τῆς ἱστορίας θά ἐπικρατήσει μόνο τό καλό, δηλ. ὁ Θεός, ἐνῶ τό κακό θά ἐξαφανισθεῖ παντελῶς. Ἀκόμη καί τό πῦρ τῆς κολάσεως, κατά τόν Ὠριγένη, εἶναι καθάρσιο καί ἰαματικό καί ὄχι τιμωρό. Ἑπομένως, κι αὐτή ἡ κόλαση ὑπάρχει ὡς θεραπευτήριο καί δέν εἶναι ἀπέραντη. Ἐφ' ὅσον τό κακό θά σταματήσει νά ὑπάρχει, δέν θά εἶναι αἰώνιο, οὔτε καί ἡ κόλαση θά εἶναι αἰώνια.
Ὅμως, θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Ὠριγένης ἔχει ἀναθεματισθεῖ καί καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ε΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο (653) γιά τά μισαρά δόγματα, πού φλυαροῦσε, ἀνάμεσα στά ὁποία ἦταν ἡ θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων καί ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος. Ἡ Σύνοδος ἐπίσης ἐξέθεσε εἰκοσιπέντε ἀναθεματισμούς ἐναντίον τῶν Ὠριγενιστῶν[14]. Ἄρα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διά ἀλαθήτου ἀποφάνσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔχει ἀπορρίψει καί καταδικάσει αὐτή τήν θεωρία. Ἄλλωστε, ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος, ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ ἀγιογραφικά χωρία, ὅπου ὀφθαλμοφανῶς κηρρύτεται ὅτι ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια, ὅπως τά Mτθ. 25, 46, Μρκ. 3, 29, Β΄ Θεσ. 1, 9 καί Ἀποκ. 14, 11[15], διότι εἶναι καθαρά θέμα ἐλευθέρας προσωπικῆς ἐπιλογῆς!!! Καί ἑπομένως ὁ σεβόμενος πλήρως τήν ἐλευθερία τῶν κτισμάτων Του Θεός, θά ἀνέτρεπε τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ προσώπου παρεμβαίνων καί ἀνατρέπων τήν προσωπική ἐπιλογή.
Ὅλα τά προαναφερθέντα ἔχουν ἄμεση καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν σωτηρία, τόν ἐξαγιασμό, τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχουν δηλ. σωτηριολογικές συνέπειες. Εἶναι θέμα ζωῆς καί θανάτου, μετοχῆς τοῦ Παραδείσου ἤ τῆς κολάσεως. Ὅποιος διακατέχεται ἀπό τά αἰσχρά καί ἄτιμα πάθη καί δέν τά καταπολεμᾶ ἐν μετανοία, ἀλλά ἀντιθέτως ὑπερηφανεύεται γι’αὐτά καί προσπαθεῖ νά τά νομιμοποιήσει ἐπίσημα καί θεσμικά ὡς φυσιολογικά, δέν σώζεται, χάνει τόν Παράδεισο. Ὁ λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου, πού εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σαφέστατος, καθαρός καί ξάστερος:
«μή πλανᾶσθε˙ οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἄρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι[16].»
Ἀπό τά ἀνωτέρω ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατολισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράρθρωση καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας «ἄνθρωπος», πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα «ἄνω» καί τό ρῆμα «θρόσκω», πού σημαίνει «ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι».
Συμπερασματικῶς ἐπισημαίνουμε ὅτι ὅσα καί ἄν διανοοῦνται διεστραμμένα οἱ ἄνθρωποι, ὅσες καί ἄν εἶναι οἱ δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως ἀστάθειές τους, καί ὅποια θέση κι ἄν ἔχουν στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, σύντομα ὁ καθένας μας θά βιώσει τήν Ἀλήθεια τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, καί ἤδη ἀπό αὐτῆς τῆς ζωῆς προγεύεται τοῦ Παραδείσου καί τῆς Κολάσεως, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως. Ἐπιπροσθέτως, θά πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἡ Δευτέρα Παρουσία δέν θά ἐπισυμβεῖ σέ ἕνα ἀπώτατο ἀπροσδιόριστο μέλλον, ἀλλά στήν ὁριακή στιγμή τοῦ θανάτου του, ὁ ὁποῖος ὡς κλέπτης ἔρχεται «ὀψέ ἤ μεσονυκτίου ἤ ἀλεκτοροφωνίας ἤ πρωΐ»[17].
[1] «Συγγνώμη πού εἴμαστε Ὀρθόδοξοι»: 10η Γενική Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν (http://www.impantokratoros.gr/A428EDF3.el.aspx), Τό ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ - LGBTI) (http://www.impantokratoros.gr/0862339B.el.aspx).
[2] 3-3-2015 Ἡ ὁμοφυλοφιλία, μήλον τῆς ἔριδος γιά τούς Ὀρθόδοξους Ἱεράρχες στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης (http://www.agioritikovima.gr/arthrografia/item/55136).
[3] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Πνευματική τορπίλη ἡ ὁμοφυλοφιλία κατά τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», Ὀρθόδοξος Τύπος (13-3-2015) 1, 7.
[4] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑορτοδρόμιον, ἤτοι ἑρμηνεία εἰς τούς ἀσματικούς κανόνας τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1987, σ. 145.
[5] ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ, Πνευματικές νουθεσίες πρός νέους ἐκ Θεσσαλονίκης, 2-5-2018 (http://www.katanixis.gr/2018/05/blog-post_32.html).
[6] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Πρός τούς πολεμοῦντας τοῖς ἐπί τό μονάζειν εἰσάγουσι 3, 8, PG 47, 360-361.
[7] Ψήφισμα τῆς εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας γιά τίς ἐκδηλώσεις «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» (Gay Pride), Θεσ/κη, προαύλιος χώρος Ι. Ν. Ἁγίου Δημητρίου, 14-6-2013 (http://www.impantokratoros.gr/A20D2526.el.aspx).
[8] Ματθ. 24, 37-39.
[9] Λουκ. 17, 26-29.
[10]Λουκ., 20, 34-36. Ματθ. 22, 30 : «Ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί».
[11] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας», Ὀρθόδοξος Τύπος (27-6-2014).
[12] Γεν. 6, 3.
[13] Ματθ. 25, 41.
[14] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/κη 2003, σ. 212.
[15] «Καί ἀπελεύσονται οὖτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δε δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον», «ὅς δ’ἄν βλασφημήση εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλ’ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως», «οἵτινες δίκην τίσουσιν ὅλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ», «καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰώνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».
[16] Α΄ Κορ. 6, 9-10.
[17] Μαρκ. 13, 35. Σχ. βλ. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἀνακοινωθέν πρός τήν Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους γιά προεδρία κ. Μπουτάρη στήν Ἁγιορείτικη Ἐστία (https://www.impantokratoros.gr/3B5CE27B.el.aspx).
Πηγή: Ακτίνες
