Ἡ Ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ δικάζοντας τήν ἀπό 27/11/2011 αἴτησή μας γιά τήν ἀκύρωση τῆς ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. ΕΥΔΕΚ/οικ/760/7.11.2011 κοινῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως τῶν Ὑπουργῶν Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ καί Ἀνάπτυξης, Ἀνταγωνιστικότητας, Ὑποδομῶν, Μεταφορῶν καί Δικτύων, μέ τήν ὁποία προβλέπεται «ἡ χρηματοδότηση τῶν πάσης φύσεως δαπανῶν γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ ἔργου τῆς μετασκευῆς τοῦ πρώην Κεντρικοῦ Συνεργείου Αὐτοκινήτων Ναυτικοῦ (Κ.Σ.Α.Ν.) σέ χρήση τεμένους...» ἐρρειδομένης ἐπί τοῦ Νόμου 3512/2006 «Ἰσλαμικό Τέμενος καί ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 264/2006) ἀπέρριψε κατά πλειοψηφία τήν αἴτησή μας ἐκδίδοντας τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2399/2014 Ἀπόφασή της. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

Πειραιεύς, 1 Ὀκτωβρίου 2014

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΣτΕ καί ΙΣΛΑΜ  

Ἡ Ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ δικάζοντας τήν ἀπό 27/11/2011 αἴτησή μας γιά τήν ἀκύρωση τῆς ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. ΕΥΔΕΚ/οικ/760/7.11.2011 κοινῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως τῶν Ὑπουργῶν Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων, Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ καί Ἀνάπτυξης, Ἀνταγωνιστικότητας, Ὑποδομῶν, Μεταφορῶν καί Δικτύων, μέ τήν ὁποία προβλέπεται «ἡ χρηματοδότηση τῶν πάσης φύσεως δαπανῶν γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ ἔργου τῆς μετασκευῆς τοῦ πρώην Κεντρικοῦ Συνεργείου Αὐτοκινήτων Ναυτικοῦ (Κ.Σ.Α.Ν.) σέ χρήση τεμένους...» ἐρρειδομένης ἐπί τοῦ Νόμου 3512/2006 «Ἰσλαμικό Τέμενος καί ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 264/2006) ἀπέρριψε κατά πλειοψηφία τήν αἴτησή μας ἐκδίδοντας τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2399/2014 Ἀπόφασή της. 

Ἐπειδή ὅπως θυμόσοφα λέει ὁ λαός μας καί οἱ κρίνοντες κρίνονται θά σχολιάσουμε τήν ἐκδοθεῖσα Ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ ἀποδεικνύοντας ὅτι ἐξεδόθη κατά πρόδηλη παράβαση τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος τό ὁποῖο θεσμικά ὀφείλει νά ὑπερασπίζεται.
Εἰδικώτερα ἀπέρριψε τόν λόγο ἀκυρώσεως ὅτι ἡ ἀνωτέρω Ὑπουργική Ἀπόφαση ἦταν ἀκυρωτέα διότι ἡ ἐγκατάσταση τοῦ Ἰσλαμικοῦ τεμένους στό Βοτανικό ἐν ὄψει τῶν ἐπιπτώσεων πού θά ἔχει ἡ λειτουργία του (συγκέντρωση μεγάλου ἀριθμοῦ Μουσουλμάνων γιά προσευχή, ἠχητικές ὀχλήσεις, προβλήματα κυκλοφορίας) στήν καθημερινή ζωή τῶν περιοίκων, στό φυσικό πολιτιστικό καί ἀνθρωπογενές περιβάλλον καί στήν αἰσθητική τῆς πόλεως, ἀφ’ ἑνός προσβάλλει τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἀνάπτυξης τῶν κατοίκων καί τήν ἀρχή τῆς ἀναλογικότητας, ἀφ’ ἑτέρου δέ στερεῖται τῆς ἀπαιτουμένης κατά τά ἄρθρα 24 καί 26 τοῦ Συντάγματος καί τήν Νομολογία τοῦ Δικαστηρίου τῆς ΕΕ αἰτιολογίας, ἐφ’ ὅσον δέν προκύπτει ἡ ὕπαρξη ἐξαιρετικῶν λόγων πού νά διακιολογοῦν τήν συγκεκριμένη χωροθέτηση ἀπ’ εὐθείας μέ διάταξη Νόμου καί δέν ἔχει προηγηθεῖ σχετική περιβαλλοντική ἐκτίμηση καί δέν ἔχουν ἐρευνηθεῖ ἐναλλακτικές λύσεις ὀλιγώτερο ἐπεχθεῖς γιά τό περιβάλλον. Ἀπέρριψε τόν ἀνωτέρω λόγο ἀκυρώσεως χωρίς, κατά τή γνώμη μας, ἐπαρκῆ αἰτιολογία διότι ἡ χωροθέτηση ὁποιουδήποτε ἔργου ὡς ἀτομική ρύθμιση χωροταξικοῦ καί πολεοδομικοῦ σχεδιασμοῦ, τελεῖ κατά τό ἄρθρο 24 τοῦ Συντάγματος ὑπό συγκεκριμένες οὐσιαστικές καί διαδικαστικές προϋποθέσεις (Ὁλομ. ΣτΕ 1970/2012, 3059/2009), ὅταν δέ, κατ’ ἐξαίρεση καίτοι ἀποτελεῖ ἀτομική ρύθμιση, ἐπιχειρεῖται ἀπό τήν Νομοθετική ἐξουσία πρέπει, ἐν ὄψει καί τῶν ἄρθρων 26 καί 4 τοῦ Συντάγματος: 

α. Νά αἰτολογεῖται ἀπό τήν ἄποψη τῆς συνδρομῆς τῶν ἐξαιρετικῶν πρός τοῦτο λόγων, οἱ ὁποῖοι πρέπει νά προκύπτουν ἀπό τίς προπαρασκευαστικές ἐργασίες τοῦ Νόμου καί ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι μέ τίς ρυθμίσεις αὐτές δέν θίγονται ἀτομικά δικαιώματα καί δέν παραβιάζονται ἄλλες συνταγματικές διατάξεις ἤ ἀρχές καθώς καί σχετικοί ὁρισμοί τοῦ κοινοτικοῦ δικαίου καί  

β. Νά γίνεται κατόπιν ἐκτιμήσεως εἰδικῆς ἐπιστημονικῆς μελέτης (Ὁλομ. 1970/2012, 123/2007, 415/2011). Στήν προκειμένη περίπτωση ἡ προσβληθεῖσα πράξη ἀφορᾶ σύμφωνα μέ τήν παρ. 5 τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Ν. 3512/2006 στήν προβλεπομένη ἀπό τήν παρ. 2 τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ Κρατική χρηματοδότηση τῆς κατασκευῆς τοῦ Ἰσλαμικοῦ τεμένους, πρόκριμα ὅμως καί πρϋπόθεση τῆς νομιμοτητός της εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ συγκεκριμένου χώρου στόν ὁποῖο θά κατασκευαστεῖ τό τέμενος (χωροθέτηση) καί ἡ ἐν εὐρεία ἐννοία νομιμότητα τῆς ἐπιλογῆς αὐτῆς. Εἰδικώτερα δέ ἡ συνταγματικότητα τῆς σχετικῆς ἀτομικῆς ρυθμίσεως τοῦ Νόμου, δέν ὑφίσταται γιά τήν ἐν λόγῳ χωροθέτηση, διότι ἡ ἀναφερομένη στήν αἰτιολογική ἔκθεση τοῦ Νόμου 4014/2011 ἀπόφαση ἀπό 26/9/2011 τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ὁργανισμοῦ Ἀθήνας, ἔχει ὡς μόνο ἀντικείμενο τήν συμπλήρωση τῶν ἐπιτρεπομένων χρήσεων τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Ἐλαιώνα καί δέν στηρίζεται σέ καμμιά ἀναλυτική μελέτη ἀλλά σέ ἁπλή εἰσήγηση τῆς προϊσταμένης τοῦ ἐν λόγῳ Ὀργανισμοῦ.
Ἀπέρριψε ἐπίσης ἡ Ὁλομέλεια τοῦ ΣτΕ, χωρίς ἐπαρκῆ αἰτιολογία τόν βάσιμο λόγο ἀκυρώσεως τῆς κοινῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως ὅτι οἱ διατάξεις τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Ν.  3512/2006 (Ἰσλαμικό Τέμενος) ὅπως ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπό τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 29 παρ. 5 στοιχεῖο ii τοῦ ν. 4014/2011 ἀντίκεινται στίς ἀρχές τῆς διακρίσεως τῶν ἐξουσιῶν καί τῆς ἰσότητος (ἀρ. 26 καί 4 τοῦ Συντάγματος) κατά τό μέρος πού μέ αὐτές θεσπίζονται ἀτομικές ρυθμίσεις χωρίς ἡ ἐπιλογή τῆς νομοθετικῆς ὁδοῦ νά αἰτιολογεῖται εἰδικῶς οὔτε καθ’ ἑαυτήν οὔτε ἐν σχέσει πρός τή μή τήρηση τῶν διαδικασιῶν πού προβλέπονται ἀπό τήν σύμφωνη μέ τό Σύνταγμα Νομοθεσία περί ἱδρύσεως καί λειτουργίας λατρευτικῶν χώρων (ἄρθρ. 1 τοῦ ἀναγκ. Ν. 1363/1938 ὅπως τροποποιήθηκε μέ τό ἄρθρ. 1 τοῦ ἀναγκ. Ν. 1672/1939, ΦΕΚ Α΄ 123) ἐνῶ ὅπως συνάγεται ἀπό τόν συνδυασμό τῶν διατάξεων 4 παρ. 1, 20 παρ.1 καί 26 τοῦ Συντάγματος δέν ἀποκλείεται μέν, κατ’ ἀπόκλιση ἀπό τήν συνήθη διοικητική διαδικασία, πού προβλέπεται ἀπό τήν κειμένη νομοθεσία, θέσπιση μέ τυπικό νόμο ἀτομικῶν ρυθμίσεων, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅμως  ὅτι μέ τίς ρυθμίσεις αὐτές δέν παραβιάζονται ἄλλες συνταγματικές διατάξεις ἤ ἀρχές. Ὁ Ν. 3612/2006 (Ἰσλαμικό Τέμενος) μέ τό ἄρθρο 3 ὅπως ἀντικαταστάθηκε ἀπό τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 29 παρ. 5 στοιχεῖο ii τοῦ ν. 4014/2011 προβλέπει τήν ἐγκατάσταση τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους σέ κτῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ δημοσίου, τήν κρατική χρηματοδότηση τῆς μελέτης γιά τήν ἐγκατάστασή του καί τῆς κατασκευῆς του καί τήν δωρεάν ἐπ’ ἀόριστο παραχώρηση ἀπό τό Δημόσιο τῆς χρήσεως τοῦ ἐν λόγῳ Τεμένους στό ΝΠΙΔ τοῦ Ν. 3512/2006, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἁπλῶς τό φορέα διοικήσης καί διαχειρίσης δηλ. τό νομικό «περίβλημα» τοῦ Τεμένους. Γιά καμμία ὅμως ἀπό τίς παραπάνω ἀτομικές ρυθμίσεις δέν συντρέχουν οἱ προϋποθέσεις τῶν ἄρθρων 20 παρ. 1, 26, 28 καί 4 τοῦ Συντάγματος διότι α. οὔτε γιά τήν λειτουργία τοῦ συγκεκριμένου Τεμένους, οὔτε γιά τήν χωροθέτησή του, οὔτε γιά τήν δωρεάν παραχώρηση δημόσιας ἐκτάσεως γιά τήν ἀνέγερσή του, οὔτε γιά τήν κρατική χρηματοδότηση τῆς κατασκευῆς του, προκύπτει ἀπό τίς προπαρασκευαστικές ἐργασίες τοῦ Ν. 3512/2006 ἤ τοῦ Ν. 4014/2011 ἡ συνδρομή ἐξαιρετικῶν περιστάσεων πού νά δικαιολογοῦν τήν θέσπιση τῶν ἀνωτέρω ἀτομικῶν ρυθμίσεων μέ νόμο, ἀντιθέτως γιά τίς ἐν λόγῳ ρυθμίσεις δέν συντρέχει λόγος δημοσίου ἐθνικοῦ ἤ γενιότερου κοινωνικοῦ συμφέροντος, ἀφοῦ μέ αὐτές ἐξυπηρετεῖται ἀποκλειστικά τό συμφέρον συγκεκριμένης ὁμάδας (θρησκευτικῆς κοινότητας, ἡ ὁποία κατά τά κοινῶς γνωστά δέν ἀπαρτίζεται κατά πλειοψηφία ἀπό Ἕλληνες πολίτες) καί β. μέ τίς ἀνωτέρω ρυθμίσεις παραβιάζονται τό ἀρ. 24 παρ. 1 καί 2 τοῦ Συντάγματος διότι ἡ χωροθέτηση τοῦ Τεμένους ἔγινε χωρίς νά προηγηθεῖ εἰδική ἐπιστημονική μελέτη γιά τίς περιβαντολλογικές του ἐπιπτώσεις (Ὁλομ. ΣτΕ 3500/2009) καί γ. τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος τόσον αὐτοτελῶς ὅσο καί μέ τήν ἀρχή τῆς ἰσότητος ἀρ. 4 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, ἀφοῦ ἡ διάταξη πού καθιερώνει τό κανονικό δικαίωμα τῆς ἀνεμπόδιστης ὑπό τῆν προστασία τῶν Νόμων λατρείας, ἐκλαμβάνεται ἐσφαλμένως ἀπό τό Ν. 3512/2006 (Ἰσλαμικό Τέμενος) ὡς δημιουργοῦσα γιά τήν Πολιτεία δῆθεν ὑποχρέωση κατασκευῆς καί λειτουργίας μέ κρατική χρηματοδότηση λατρευτικοῦ χώρου σέ συγκεκριμένη θρησκευτική κοινότητα (Μουσουλμάνους), μή ἀνήκουσα στήν κατά τό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος ἐπικρατοῦσα θρησκεία. 

Ἀπερρίφθη ὡσαύτως ὁ βάσιμος λόγος ἀκυρώσεως ὅτι ἐνῶ ἡ ἀνέγερση καί λειτουργία λατρευτικοῦ χώρου ὁποιουδήποτε δόγματος καί θρησκείας, πλήν τῆς ἐπικρατούσης κατ’ ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος χωρεῖ σύμφωνα μέ τήν σχετική πάγια Νομοθεσία (ἄρθρ. 1 τοῦ ἀναγκ. Ν. 1363/1938 ὅπως τροποποιήθηκε μέ τό ἄρθρ. 1 τοῦ ἀναγκ. Ν. 1672/1939, ΦΕΚ Α΄ 123) κατόπιν διοικητικῆς ἀδείας, ἡ ὁποία χορηγεῖται κατόπιν αἰτήσεως τῶν μελῶν τῆς οἰκείας θρησκευτικῆς κοινότητος τά ὁποία καί ἀναλαμβάνουν τήν σχετική δαπάνη. Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία εἰδικῶς γιά τήν θρησκευτική κοινότητα τῶν Μουσουλμάνων τῆς Ἀττικῆς, παρακάμπτοντας τήν ὡς ἄνω πάγιας γενικῆς ἐφαρμογῆς διαδικασία, προβαίνει στήν ἵδρυση τοῦ συγκεκριμένου Τεμένους καί τοῦ διοικοῦντος αὐτό ΝΠΙΔ μέ νόμο, ἀναλαμβάνοντας μάλιστα ἡ ἴδια καί τήν δαπάνη κατασκευῆς καί λειτουργίας του μέ προφανές ἀποτέλεσμα οἱ ἐνέργειες αὐτές νά συνιστοῦν προνομιακή μεταχείριση τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς κοινότητος πού ἀντίκειται σαφῶς καί προδήλως στά ἄρθρα 13 παρ. 2 καί 4 τοῦ Συντάγματος. 

Τό ἀτομικό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας πού κατοχυρώνεται μέ τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος περιλαμβάνει τήν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως (παρ. 1) καί τήν ἐλευθερία τῆς ἐκδηλώσεως τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων μέ ρητή ἀναφορά στήν ἀνεμπόδιστη ἄσκηση τῆς λατρείας κάθε γνωστῆς θρησκείας (παρ. 2). Ἀπό τήν τελευταία εἰδικότερη ἔκφανση τοῦ ἐν λόγῳ ἀτομικοῦ δικαιώματος ἀπορρέει γιά τό κράτος κατά τήν ρητή διατύπωση τῆς παρ. 2 ἡ ὑποχρέωση ἀφ’ ἑνός μέν, νά μήν παρακωλύει τήν ἄσκηση τῆς λατρείας, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά τήν προστατεύει μέ Νόμους (βλ. ἄρθρα 200 καί 374α ΠΚ). Περαιτέρω ἀπό τά ἄρθρα 13 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος καί 9 παρ. 1 τῆς ΕΣΔΑ πού κατοχυρώνουν τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως κατοχυρώνεται καί ἡ ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς ἰσότητος, ἐνῶ ἀπό τίς διατάξεις τῶν ἄρθρων 13 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος καί 9 παρ. 2 τῆς ΕΣΔΑ συνάγεται ἡ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους στό πλαίσιο τοῦ συμφύτου σέ μιά δημοκρατική Πολιτεία θρησκευτικοῦ πλουραλισμοῦ νά τηρεῖ οὐδέτερη καί ἀμερόληπτη στάση ἔναντι ὅλων τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων (ΕΔΔΑ Hassan et Tchaouch κατά Βουλγαρίας, 26/10/2000 σκ.60,62, Eglise metropolitaine de Bessarabie κατά Μολδαβίας, 13/12/2001, σκ.113, Mirolubovs κατά Λεττονίας, 15/9/2009 σκ.80). Ἐξάλλου ἀντίκειται στήν καθιερωμένη ἀπό τό Σύνταγμα ἀρχή τῆς ἰσότητος, (ἄρθρο 4) σέ συνδυασμό πρός τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 13, ἡ βάση θρησκευτικοῦ ἀποκλειστικῶς κριτηρίου προνομιακή μεταχείριση ὑπέρ ὁρισμένων πολιτῶν (Ὁλομ. ΣτΕ 1016/1963), πολύ δέ περισσότερο ὑπέρ ἀλλοδαπῶν. Περαιτέρω σύμφωνα μέ τίς διατάξεις πού προαναφέρθηκαν ἡ ἀνέγερση ἤ λειτουργία Ναοῦ, οἱουδήποτε δόγματος ἤ θρησκείας πλήν τῆς ἐπικρατούσης κατ’ ἄρθρον 3 τοῦ Συντάγματος, χωρεῖ κατόπιν ἀδείας τῆς Διοικήσεως πού χορηγεῖται κατόπιν αἰτήσεως τῶν μελῶν τῆς οἰκείας θρησκευτικῆς κοινότητος καί εἶναι σύμφωνος μέ τό ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος (Ὁλομ. ΣτΕ 4202/2012) καί ἀπό αὐτές προκύπτει ὅτι ἡ Πολιτεία μετά τήν ἔκδοση τῆς ἀνωτέρω ἀδείας καί ἐνδεχομένως τῆς σχετικῆς οἰκοδομικῆς ἀδείας δέν ὑποχρεοῦται νά προβεῖ σέ οἱαδήποτε ἄλλη ἐνέργεια π.χ χρηματοδότηση πρός ἐκτέλεση τῶν ἀδειῶν αὐτῶν, ἡ ὁποία ἐκτέλεση ἀπόκειται στά μέλη τῆς θρησκευτικῆς κοινότητος πού ὑπέβαλαν τά σχετικά αἰτήματα.  

Περαιτέρω, στὴν αἰτιολογικὴ ἔκθεση τοῦ ν. 3512/2006 (Ἰσλαμικό Τέμενος) ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς: «δὲν εἶχε ὑποβληθεῖ ἕως σήμερα ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς μουσουλμανικὲς κοινότητες, ἐπίσημο αἴτημα πρὸς τὸ Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων ... γιὰ τὴ χορήγηση σχετικῶν ἀδειῶν ... Κατόπιν αὐτῶν ἡ Κυβέρνηση ἀναλαμβάνει τὴν πρωτοβουλία νὰ δημιουργήσει ἕνα τέμενος στὴν Ἀθήνα, ἀντιμετωπίζοντας ἔτσι τὴ χρόνια ἀνάγκη τῶν μουσουλμάνων νὰ ἔχουν ἕναν ἐπίσημο, σύγχρονο καὶ ἀξιοπρεπῆ χῶρο λατρείας». Ἐξ ἄλλου, ὅπως ἀνέφερε ἡ Ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων στὴ Βουλὴ κατὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἐν λόγω νόμου (πρακτικὰ Βουλῆς 7.11.2006, σέλ. 895), τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ «δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὶς ἐξωτερικὲς σχέσεις τῆς χώρας» καὶ «δὲν ἀποτελεῖ ὑποδομὴ ποὺ θὰ γίνει μετὰ ἀπὸ διαπραγματεύσεις ἢ συζητήσεις μὲ ἄλλες χῶρες. Ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους πρὸς μουσουλμάνους ποὺ κατοικοῦν στὴν Ἑλλάδα, ἀνεξαρτήτως ἂν ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν τὴν ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα». Περαιτέρω δέ, ὁ Ἀναπληρωτὴς Ὑπουργὸς Περιβάλλοντος ἀνέφερε ὅτι «στὴν Ἀττικὴ λειτουργοῦν 120 παράνομα τζαμιὰ» (πρακτικὰ Βουλῆς 6.9.2011, σέλ.16303 ). Τέλος, στὸ ἀπὸ 24.9.2012 ἔγγραφυ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Δία Βίου Μάθησης καὶ Θρησκευμάτων πρὸς τὸ ΣτΕ ἀναφέρεται ὅτι, στὸ παρελθὸν δὲν ἔχει χρηματοδοτηθεῖ ἀπὸ τὸ κράτος ἡ κατασκευὴ χώρων λατρείας ἄλλων θρησκειῶν ἢ δογμάτων. Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω στοιχεῖα συνάγεται α) ὅτι οἱ μουσουλμάνοι τῆς Ἀττικῆς δὲν ἔχουν ἐμποδισθεῖ στὴν ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν τους καθηκόντων, ἀλλά, ἀντιθέτως, καλύπτουν τὶς θρησκευτικές τους ἀνάγκες μὲ τὴν ἀνοχὴ ἀπὸ τὴν Πολιτεία τῆς λειτουργίας 120 χώρων λατρείας, οἱ ὁποῖοι, καίτοι στεροῦνται τῆς κατὰ τὸ ἄρθρο 1 τοῦ ἄν. ν.1363/1938 ἀδείας, δὲν ἔχουν, παρὰ τὴν σχετικὴ ὑποχρέωση τῆς Διοικήσεως, σφραγισθεῖ καὶ β) ὅτι δὲν ἔχει προβληθεῖ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ θρησκευτικὴ κοινότητα τῶν μουσουλμάνων τῆς Ἀττικῆς, μὲ τὴν ὑποβολὴ σχετικῆς αἰτήσεως, ἡ ἀνάγκη καλύψεως τῶν θρησκευτικῶν τους ἀναγκῶν (προφανῶς λόγω τῆς ὡς ἄνω λειτουργίας τῶν 120 χώρων λατρείας). Ἐν ὄψει τῶν πραγματικῶν τούτων δεδομένων ποὺ προκύπτουν εὐθέως ἀπὸ τὶς προπαρασκευαστικὲς ἐργασίες θεσπίσεως τῶν ἐπίμαχων διατάξεων, δὲν στοιχειοθετεῖται κἄν, ὡς πρὸς τὴν πραγματική του βάση, ὁ λόγος τὸν ὁποῖο ἐπικαλεῖται ὁ νομοθέτης (ἡ ἀνάγκη δηλαδὴ καλύψεως τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν) γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν παρέμβασή του πρὸς θέσπιση τῶν ἐν λόγω ἀτομικῶν ρυθμίσεων (κεντρικὸ σημεῖο τῶν ὁποίων, κατὰ τὰ ἐκτεθέντα  , δὲν εἶναι ἡ σύσταση νομικοῦ προσώπου ἰδιωτικοῦ δικαίου, ἀλλὰ ἡ κατασκευὴ καὶ λειτουργία ἰσλαμικοῦ τεμένους). Ἡ ὕπαρξη δὲ μεγάλου ἀριθμοῦ μουσουλμάνων στὴν Ἀττικὴ- ἡ ὁποία δὲν ἀμφισβητεῖται - ἢ ἡ ἀπουσία συνολικῆς καὶ ἑνιαίας ἔκφρασης τῆς μουσουλμανικῆς κοινότητος δὲν συγκροτοῦν, ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω πραγματικῶν δεδομένων (τῆς λειτουργίας 120 χώρων λατρείας καὶ τῆς μὴ ὑποβολῆς σχετικῶν αἰτημάτων), τὴν, κατὰ τὴν ὡς ἄνω εἰσηγητικὴ ἔκθεση, ὕπαρξη ἀνάγκης καλύψεως τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τῶν μουσουλμάνων, τὴν ὁποία, ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ νομοθέτης δὲν χαρακτηρίζει ὡς λόγο δημοσίου συμφέροντος. Ἁπλῶς, στὶς ἐπίμαχες ρυθμίσεις προβαίνει ὁ νομοθέτης μὲ τὴν, ἐσφαλμένη, ἐν ὄψει τοῦ ἐκτεθέντος περιεχομένου τοῦ ἄρθρου 13 παράγραφος 2 τοῦ Συντάγματος, ἀντίληψη ὅτι στὶς ὑποχρεώσεις τῆς Πολιτείας περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἵδρυση, κατασκευή, ὀργάνωση, λειτουργία καὶ χρηματοδότηση λατρευτικῶν χώρων (ἀκόμη καὶ θρησκείας ἄλλης, ἐκτός τῆς, κατὰ τὸ Σύνταγμα, ἐπικρατούσης). Τέλος, ἡ κατασκευὴ τοῦ συγκεκριμένου Τεμένους δὲν ἀποτελεῖ, κατὰ τὰ ἐκτεθέντα, ζήτημα συνδεόμενο μὲ τὶς διεθνεῖς σχέσεις τῆς χώρας. Ἑπομένως προκύπτει ὅτι μὲ τὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 1-4 τοῦ ν. 3512/2006 (ὅπως ἰσχύουν), χωρὶς νὰ ὑπηρετεῖται κανένας δημόσιος σκοπός, εἰσάγεται ἕνα σύνολο ἀλληλεξαρτώμενων ἀτομικῶν ρυθμίσεων εἰδικῶν (ὡς ἀφορωσῶν στὴν κατασκευὴ καὶ λειτουργία τοῦ συγκεκριμένου λατρευτικοῦ χώρου), ἐξαιρετικῶν (ἐφ' ὅσον χωροῦν κατὰ παρέκκλιση τῆς ὑφισταμένης παγίας σχετικῆς νομοθεσίας) καὶ εὐνοϊκῶν -κυρίως καθ' ὅ μέρος προβλέπουν τὴ δωρεὰν παραχώρηση ἐπ' ἀόριστον κρατικῆς περιουσίας καὶ τὴν κρατικὴ χρηματοδότηση τῆς κατασκευῆς καὶ λειτουργίας τοῦ Τεμένους- γιὰ συγκεκριμένη κατηγορία προσώπων (μάλιστα δέ, κατὰ πλειοψηφία, ὄχι Ἑλλήνων πολιτῶν), μὲ μόνο κοινὸ χαρακτηριστικὸ τὴν ἔνταξή τους σὲ συγκεκριμένη θρησκεία (ποὺ δὲν εἶναι, πάντως, ἡ κατὰ τὸ Σύνταγμα ἐπικρατοῦσα). Πρόκειται, συνεπῶς, γιὰ μία ἀδικαιολογήτως εὐνοϊκὴ (προνομιακὴ) μεταχείριση ὑπὲρ τῆς ὡς ἄνω κατηγορίας προσώπων μὲ ἀποκλειστικὸ κριτήριο τὶς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Οἱ διατάξεις, ἑπομένως, αὐτές, κατ' ἐξοχὴν δὲ ἡ πρόβλεψη περὶ κρατικῆς χρηματοδοτήσεως τῆς κατασκευῆς τοῦ ἐν λόγω Τεμένους (στὴν ὁποία, εἰδικότερα, ἀναφέρεται ἡ προσβαλλόμενη πράξη) ὑπὸ συνθῆκες, μάλιστα, δυσμενέστατης δημοσιονομικῆς συγκυρίας, παραβιάζουν τὶς προεκτεθεῖσες ἀρχὲς τῆς θρησκευτικῆς ἰσότητος καὶ οὐδετερότητος τοῦ Κράτους ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὰ ἄρθρα 13 καὶ 4 τοῦ Συντάγματος καὶ 9 τῆς ΕΣΔΑ.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω πού κονιορτοποιοῦν τήν Ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, θά προχωρήσει ἀπρόσκοπτα στήν ἀνέγερση τοῦ Μουσουλμανικοῦ Τεμένους ὅταν ἡ γειτονική Τουρκία πρό ὀλίγων ἡμερῶν μετέτρεψε τὀν 9ο κατά σειρά ἱστορικό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας Ἠρακλείας (Ἐρεσλί) τοῦ Δ. Πόντου σέ τέμενος μέ τήν ὀνομασία Ὀρχάν Τζαμί πού θά ξαναλειτουργήση μέ πανηγυρικό τρόπο στήν μουσουλμανική ἑορτή τοῦ Κουρμπάν Μπαϊράμ.

Ὁ πολύ ἀξιόλογος διανοητής καί σχολιαστής Τάκης Θεοδωρόπουλος στήν «Καθημερινή» τῆς Κυριακῆς 28/9/2014 ἔγραψε γιά τούς 50.000 μαχητές τοῦ χαλιφάτου στό Ἰράκ καί τή Συρία: «Εἶναι ἐναντίον τῆς Δημοκρατίας, εἶναι ἐναντίον τῆς ἐκκοσμικευμένης γνώσης καί σκέψης, ἄρα ἐναντίον τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψης, εἶναι ἐναντίον τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἐναντίον τῶν ἀρχαίων ἀγαλμάτων. Εἶναι μέ δύο λόγια ἐναντίον τοῦ πολιτισμοῦ μας». Τό θέμα ὅμως πού ἀποσιωπᾶται ἀπό ὅλους, εἶναι ὅτι τήν εὐθύνη γιά τά φρικώδη καί τρομακτικά ἐγκλήματα τοῦ ἱεροῦ πολέμου (!) Τζιχάντ δέν τήν ἔχουν ἀσφαλῶς τά ἀξιοθρήνητα θύματα καί θῦτες ἐν ταὐτῷ τοῦ Χαλιφάτου ἤ «Ἀποκεφαλιστάν» ἀλλά ἡ ψευδής καί ἀσύμβατη μέ κάθε ἔννοια δημοκρατίας, ἐλευθερίας, ἀνεξιθρησκείας καί ἀληθείας, θρησκεία τοῦ Κορανίου, ἡ ὁποία στό Κεφ. 47 παραγρ. 4 ἐντέλλεται !!! «ὅταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεά τά δεσμά τοῦ αἱχμαλώτου (Κορ. κεφ. 47,4), στό δέ Κεφ. 8, παραγρ. 68 διακηρύσσει «Κανείς ἀπό τούς προφῆτες δέν μπόρεσε νά ἀποκτήση στή γῆ ὀπαδούς χωρίς σφαγές» καί στό Κεφ. 8 παραγρ. 40 συνεχίζει τίς ἐντολές τοῦ θανάτου «πολεμεῖτε αὐτούς μέχρις ὅτου δέν θά ὑπάρχει πλέον πειρασμός, μέχρις ὅτου δέν θά ὑπάρχει ἄλλη θρησκεία παρά τοῦ μόνου Θεοῦ» καί ὁλοκληρώνει τό τελετουργικό τῶν στυγνῶν δολοφονιῶν καί τόν «ἐξαγιασμό» !!! τους μέ τήν διαβεβαίωση στό Κεφ. 8 παραγρ. 17 «Δέν φονεύετε ἐσεῖς αὐτούς ἀλλά ὁ Θεός. Ὅταν ἀκοντίζεις δέν εἶσαι ἐσύ πού ἀκοντίζεις, εἶναι αὐτός ὁ Θεός γιά νά δοκιμάσει τούς πιστούς διά λαμπρᾶς δοκιμασίας. Ὁ Κύριος ἀκούει καί γνωρίζει τά πάντα» καί στό Κεφ. 9 στιχ. 29 «Πολεμεῖται ἐναντίον τοῦ μή πιστεύοντος τόν Θεό, οὔτε στήν ἐσχάτη ἡμέρα καί μή θεωροῦντος ἀθέμιτο ὅ,τι ὁ Θεός καί ὁ ἀπόστολος Αὐτοῦ ἀπηγόρευσαν, πολεμεῖτε δέ ἐπίσης ἐναντίον τῶν Ἑβραίων καί τῶν Χριστιανῶν οἱ ὁποίοι δέν πιστεύουν τήν πίστη τῆς ἀληθείας».

Αὐτή εἶναι ἡ «θεολογική» βάση τοῦ Ἰσλάμ πού δέν διακρίνεται σέ ριζοσπαστικό καί σέ δῆθεν μετριοπαθές. Μιᾶς ἀνθρωποπαθοῦς θρησκείας πού ἑδράζεται στό τρομακτικό ἰδεολόγημα ὅτι δῆθεν ἔνθεος εἶσαι ἐάν σφάζεις, βιάζεις, λεηλατεῖς καί ἐπιβάλλεσαι στό συνάνθρωπό σου. Βέβαια ὁ ψευδοθεός Ἀλάχ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ψευδοθεό τοῦ ἀραβικοῦ πολυθεϊστικοῦ καί εἰδωλολατρικοῦ συστήματος καί ἑπομένως ὡς δαιμόνιο ἀρέσκεται στίς ἀνθρωποθυσίες καί τό αἷμα, ὁ δέ δῆθεν Προφήτης ἐνυμφεύθη ὡς ἕβδομη γυναίκα του τήν σύζυγο τοῦ υἱοῦ του Ζαΐντ καί ὡς ἔνατη τήν ἑπταετῆ κορασίδα Ἀϊσά. Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι πόσο ἀνόητοι μπορεῖ νά εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι τῶν πολιτειῶν τῆς Δύσεως, ὥστε νά παραβλέπουν τά ἀνωτέρω καί νά δηλώνουν παγκόσμια σάν τόν Ἀμερικανό Πρόεδρο ὅτι δῆθεν «ὑποτιμήσαμε» τό θέμα. Ὅσον ἀφορᾶ γιά τούς ἐν Ἑλλάδι κρατοῦντας πολλαπλασιάζεται ἡ εὐθύνη τους γιατί σέ αὐτήν τήν αἱματοπότιστη χώρα τό Γένος μάτωσε καί τά ἱερά σφάγια τῆς πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας μας πότισαν μέ τό αἷμα τους, σπιθαμή πρός σπιθαμή, αὐτή τήν μαρτυρική γῆ, γιά νά μήν ἀποτελοῦμε σήμερα τό ὑπόλοιπο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος

Ο επιχειρηματίας κ. Ιωάννης Αναγνωστόπουλος, προσφέρει όλη την περιουσία του, που ξεπερνά τα 15 εκατ. ευρώ, για την εκπλήρωση του «Τάματος του Έθνους». Το μουσουλμανικό τέμενος χτίζεται με χρήματα του Δημοσίου! Ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος παρευρέθηκε στο «Σπόρτινγκ» κατά την εκδήλωση που έγινε για το «Τάμα του Έθνους». Ο κ. Νικόλαος είναι ανάμεσα στους μητροπολίτες που υποστηρίζουν ενθέρμως την ανέγερση του ναού του Σωτήρος Χριστού.

- Η υπόσχεση του Γέρου του Μοριά και η απόφαση της Εθνοσυνέλευσης

- Πώς η Δικτατορία μάζεψε χρήματα για το «Τάμα» που… εξαφανίστηκαν!

- Η νέα πρωτοβουλία του ζεύγους Ιωάννη και Αικατερίνης Αναγνωστόπουλου και το τεράστιο φιλανθρωπικό του έργο!

- Η δραστηριότητα του σωματείου «Οι φίλοι του Τάματος του Έθνους»

Ο επιχειρηματίας κ. Ιωάννης Αναγνωστόπουλος, προσφέρει όλη την περιουσία του, που ξεπερνά τα 15 εκατ. ευρώ, για την εκπλήρωση του «Τάματος του Έθνους». Το μουσουλμανικό τέμενος χτίζεται με χρήματα του Δημοσίου!

Ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος παρευρέθηκε στο «Σπόρτινγκ» κατά την εκδήλωση που έγινε για το «Τάμα του Έθνους». Ο κ. Νικόλαος είναι ανάμεσα στους μητροπολίτες που υποστηρίζουν ενθέρμως την ανέγερση του ναού του Σωτήρος Χριστού.

Ενώ η Κυβέρνηση προχωρά ακάθεκτη στην ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους, στο Βοτανικό, σε οικόπεδο του Ναυτικού και με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, την ίδια στιγμή κωλυσιεργεί και ουσιαστικά δυσκολεύει την ανέγερση χριστιανικού ναού, το λεγόμενο «Τάμα του Έθνους» σε ομάδα χριστιανών που θα τον χτίσουν με δικά τους χρήματα και δωρεές των πιστών!!! Η τραγική αυτή αντινομία, που κινείται στα όρια του τραγελαφικού, συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά και του Ιερώνυμου! Μάλιστα!

Πιστεύω, ότι λίγο πολύ, όλοι θα έχετε ακούσει για το «Τάμα του Έθνους». Ήταν μια υπόσχεση του Γέρου του Μοριά, του ήρωα Θόδωρου Κολοκοτρώνη και όλων των αγωνιστών του 1821, που έγινε καθολικό πιστεύω και όραμα όλων των Ελλήνων εκείνης της εποχής.

Έτσι στις 31.7.1829 στο Άργος η Δ’ των Ελλήνων Εθνική Συνέλευση ομοφώνως εξέδωσε το Η’ Ψήφισμά της, το οποίο τελικώς υπέγραψε και ο ανεπανάληπτος Εθνάρχης – Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, και όπου μεταξύ των άλλων διακηρύσσεται:

«…(Άρθρον) Α. Όταν η τοπική περιφέρεια της Ελλάδος και η καθέδρα της Κυβερνήσεώς της κατασταθώσι οριστικώς και οι οικονομικοί πόροι του κράτους επιτρέψωσι, θέλει ανεγερθή κατά διαταγήν της Κυβερνήσεως εις την καθέδραν αυτής Ναός επ’ ονόματι του Σωτήρος τιμώμενος…».

Το Η’ Ψήφισμα, αυτή η ιερά παρακαταθήκη των Εθνομαρτύρων προγόνων μας, κατέστη επίσημη υποχρέωση των μεταγενεστέρων γενεών και δια των Βασιλικών Διαταγμάτων 1834 και 1838.

Όταν ήρθε η δικτατορία (1967 – 74) έγινε μια προσπάθεια, ώστε να υλοποιηθεί η εθνική αυτή υπόσχεση και έτσι αποφασίστηκε, η ανέγερση του ναού. Για τον σκοπό αυτό εκδόθηκαν κοινές διυπουργικές αποφάσεις Δ3477/4115 από 4.5.1970 ΦΕΚΔ105/19.5.70, Δ227/1972 & Δ5085/5817/31.8.72 (έτσι η όλη έκταση έχει καταχωρισθή στη Κτηματική Υπηρεσία Δημοσίου με το ΒΚ1685 ωσάν δημόσιο κτήμα) σύμφωνα με τις οποίες έγιναν απαλλοτριώσεις και οι όλες εκτάσεις του Αττικού Άλσους καθίστανται δημόσιες κρατικές εκτάσεις για κοινή χρήση και απαγορεύεται η χρήση για κατοικίες.

Οι διατάξεις του άρθρου 35 του υπ’ αριθ. 320/18.10.1969 Νομοθετικού Διατάγματος έγιναν: «Περί ιδρύσεως Ειδικού Ταμείου Ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος». Η εν λόγω έκταση ορίζεται σε 594.504 τ.μ. και κηρύχθηκε απαλλοτριωτέα «υπέρ του Ειδικού Ταμείου της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού του Σωτήρος και δαπάναις τούτου». Δια του ΦΕΚ Δ 227/9.9.1972 απαλλοτριώθηκαν εισέτι 114.402,84 τ.μ. «υπέρ του Ειδικού Ταμείου της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού του Σωτήρος και δαπάναις τούτου».

Ταυτόχρονα προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός και ανοίχτηκε ειδικός λογαριασμός για δωρεές και προσφορές των χριστιανών! Όμως, όπως γίνεται πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις ο λαός και οι απλοί χριστιανοί δωρητές εξαπατήθηκαν. Τα τεράστια χρηματικά ποσά που συγκεντρώθηκαν τότε φαγωθήκανε από διάφορους «αετονύχηδες» και λαμόγια χωρίς να δοθεί καμία απολύτως εξήγηση πού πήγαν τόσα χρήματα! Τότε, αορίστως και ανεπισήμως διέρρευσε η πληροφορία, ότι διατέθηκαν για να αγοραστούν πολεμικές φρεγάτες! Επισήμως, όμως, καμία εξήγηση! Η περίπτωση αυτή μας θυμίζει ένα άλλο ταμείο, που έγινε πριν από λίγα χρόνια για τους φτωχούς, λόγω των πυρκαγιών, με πρόεδρο τον Πέτρο Μολυβιάτη, το οποίο συγκέντρωσε μεν δωρεές, αλλά κανείς ποτέ δεν έμαθε πού πήγαν τα λεφτά. Όπως δεν έμαθε κανείς πού πήγε το 1.000.000 που κατέθεσε (αν το κατέθεσε) ο Γιώργος Καρατζαφέρης!

Ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός έδωσε πολλά σχέδια για την ανέγερση του «Τάματος», βραβεύθηκαν δύο – τρεις μελέτες και παραμένει άγνωστο πού βρίσκονται οι μελέτες που κατατέθηκαν. Εκείνο που έκανε τότε εντύπωση στους ιθύνοντες της Πολιτείας και της Εκκλησίας ήταν η αρχιτεκτονική μελέτη της αρχιτέκτονος Λυδίας Παπαδοπούλου η οποία εκτός από την πληρότητα της μελέτης, διέφερε εντελώς από τις άλλες, σε δύο σημεία: α) Δημιουργούσε νέο ρυθμό ναού (στους άλλους ως τώρα υπάρχοντες: Βασιλικής, σταυροειδούς μετά τρούλου κλπ.). και όλα τα αρχιτεκτονικά και οικοδομικά στοιχεία συμβόλιζαν ιστορικά γεγονότα και δογματικές αλήθειες!

Τα χρόνια πέρασαν και το θέμα ξεχάστηκε, ώσπου ήρθε το σωματείο «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» που ίδρυσε το αξιοθαύμαστο χριστιανικό ζεύγος Ιωάννη και Αικατερίνης Αναγνωστοπούλου, μαζί με άλλους διακεκριμένους και πιστούς συμπολίτες μας, για να υλοποιήσουν την υπόσχεση, χωρίς να ζητήσουν από το Κράτος ή την Εκκλησία χρήματα, γιατί τα βάζουν από την τσέπη τους!

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά που είναι έργα φωτός και χάρης του Θεού, τόσο το Κράτος του Σαμαρά όσο και η Εκκλησία του Ιερώνυμου σφυρίζουν αδιάφορα, τρέχοντας να χτίσουν το μουσουλμανικό τέμενος και να περιθάλψουν τους αλλοδαπούς, την στιγμή που αφήνουν να πεθαίνουν από την πείνα και τις ασθένειες Έλληνες πολίτες! Τέτοιος ρατσισμός!

Αναφέρουμε και την παράμετρο αυτή γιατί πολλοί διαδίδουν ειρωνικά ότι σε στιγμές κρίσης είναι σπατάλη μια τέτοια δαπάνη! Θυμίζουμε, λοιπόν, ότι ο ναός του Σωτήρος στη Μόσχα χτίστηκε αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος σε μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τη δική μας και ότι το ζεύγος Αναγνωστοπούλου και προσωπικώς και δια των σωματείων, που ίδρυσε, πραγματοποιεί ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, που τηρουμένων των αναλογιών, ξεπερνά την Αρχιεπισκοπή και τον Δήμο!!!

Να σκεφθεί κανείς ότι πλην των άλλων φιλανθρωπιών μοίρασε και πάνω από 70.000 τόνους ανθρωπιστική βοήθεια σ’ όλη την Ελλάδα! (Φάρμακα, τρόφιμα, ρούχα κλπ.).

 Όμως, όπως γίνεται κάθε φορά στην Ελλάδα, παρόμοιες προσπάθειες, που δεν συνδέονται με ιδιοτέλειες και συμφέροντα, μένουν στο περιθώριο και ενίοτε δέχονται ειρωνικές και συκοφαντικές επιθέσεις, προκειμένου να κάμψουν το φρόνημα και τη διάθεση προσφοράς προς τον πλησίον και το Έθνος!

Το ζεύγος Αναγνωστοπούλου, όμως, δοκιμασμένο για πολλά – πολλά χρόνια από τις δοκιμασίες της ζωής δεν πτοείται και προχωρά δυναμικά στην επίτευξη των στόχων του, έτσι, ώστε, το 2021 να είναι έτοιμος ο ναός του Σωτήρος και να εκπληρωθεί το «Τάμα» που έδωσε το Έθνος για την ελευθερία του!

Κοντά του βρίσκονται χιλιάδες λαού, εθελοντές, δωρητές φίλοι και δημόσιοι παράγοντες, που αναγνωρίζουν το έργο και την προσφορά του κ. Αναγνωστόπουλου, όπως και πολλοί Επίσκοποι, μοναχοί, συγγραφείς, εκπαιδευτικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης.

Ας ελπίσουμε, τόσο η Αρχιεπισκοπή όσο και η Κυβέρνηση δια των αρμοδίων υπουργών της, να άρουν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια και να προχωρήσει η ανέγερση του ναού του Σωτήρος, τουλάχιστον πριν υψωθεί ο μιναρές του τεμένους στο Βοτανικό! Τουλάχιστον για λόγους ισοπολιτείας…

Ο ναός του Σωτήρος, για το «Τάμα του Έθνους», σύμφωνα με την αρχιτεκτονική μελέτη της αρχιτέκτονος Λυδίας Παπαδοπούλου και των συνεργατών της, αποτελούσε, τότε που υποβλήθηκε, την σύγχρονη πρόταση για νέο ρυθμό στους ήδη υπάρχοντες, στηριγμένη στην Ορθόδοξη Θεολογία και στην χριστιανική πολιτιστική παράδοση. Το κυρίως μέρος του ναού στηρίζεται σε ένα υπερυψωμένο τρίγωνο που συμβολίζει τον Τριαδικό Θεό. Ο κυρίως ναός είναι κυκλικός χωρίς να έχει κανένα εμπόδιο εσωτερικά (κολώνες, γωνίες, κόχες, κλπ.) και συμβολίζει την οικουμενικότητα του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Ο τρούλος καλύπτει όλον τον ναό και δίνει εσωτερικά την αίσθηση ότι περικλείει το σύμπαν! Στη κορυφή του και στη θέση του Παντοκράτορα ξεκινάει ένας υψηλός πυργίσκος ο οποίος καταλήγει σ’ έναν σταυρό που φαίνεται απ’ όλα τα σημεία της Αττικής, ως σύμβολο Σταύρωσης Ανάστασης και Νίκης. Στο κέντρο του ναού υπάρχει στο δάπεδο ένα στρογγυλό άνοιγμα με γυαλί, για να φαίνονται οι κατακόμβες του ναού με τα ιερά σκηνώματα και τα οστά των αγίων. Στην περιφέρεια του κυκλικού ναού υπάρχει περιστύλιο με διπλές κολώνες στηριζόμενες σε τριγωνικές βάσεις ενώ στα αετώματα του ναού βρίσκονται περιφερειακά 150 μικροί τρούλοι που θυμίζουν τα χρόνια από την επανάσταση του 1821. Αν υιοθετηθεί αυτή η μελέτη σήμερα, οι τρούλοι μπορεί να γίνουν 200 αφού το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την απελευθέρωση. Τελείως διαφορετική είναι η πρόταση του σωματείου για το «Τάμα» που επέλεξε έναν κλασικό ναό χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο και ο οποίος κατά την γνώμη μας δεν θα «δέσει» αισθητικά με το αττικό τοπίο λόγω του όγκου και του σχήματός του, αλλά και δεν θα συμβολίζει τίποτε από τον σκοπό για τον οποίον ανεγείρεται. Είναι απλώς, ένας ακόμη ναός!

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» 29 Σεπτεμβρίου 2014, Φωτεινή Γραμμή , Ακτίνες 

Το θέμα της καταργήσεως της αργίας κατά την ημέρα της Κυριακής επανήλθε στην επικαιρότητα! Το άθεο πλέον Ελληνικό Κράτος με Νόμο που ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων κατήργησε της αργία της Κυριακής και διέταξε τους καταστηματάρχες να τηρούν ανοικτά τα καταστήματά τους κατά την ημέρα της Κυριακής. Το μέτρον άρχισε να εφαρμόζεται «πιλοτικά», δηλ. δοκιμαστικά, σε επτά περιοχές της Χώρας.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ 11ης.09.2014 ΤΟΥ Σ.τ.Ε. ...

..ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ!

Το θέμα της καταργήσεως της αργίας κατά την ημέρα της Κυριακής επανήλθε στην επικαιρότητα! Το άθεο πλέον Ελληνικό Κράτος με Νόμο που ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων κατήργησε της αργία της Κυριακής και διέταξε τους καταστηματάρχες να τηρούν ανοικτά τα καταστήματά τους κατά την ημέρα της Κυριακής. Το μέτρον άρχισε να εφαρμόζεται «πιλοτικά», δηλ. δοκιμαστικά, σε επτά περιοχές της Χώρας.
Εναντίον του Νομοσχεδίου, όταν τούτο συνεζητείτο, είχαν ταχθή πολλοί παράγοντες, όχι όμως και η Μητέρα Εκκλησία!!!!!

Οι εργαζόμενοι είχαν πραγματοποιήσει διαδηλώσεις εκεί καπου στην οδό Ερμού των Αθηνών! Οι καταστηματάρχες με πολλούς τρόπους είχαν διαμαρτυρηθή δημοσίως! Οι Εμπορικοί Σύλλογοι επίσης με ψηφίσματά τους είχαν ταχθή κατά του Νομοσχεδίου! Μόνον η φωνή της Μητρός Εκκλησίας δεν είχε ακουσθή! Τελικά οι Σύλλογοι των Εμπο-ϋπαλλήλων έκαμαν προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Και εκέρδισαν!
Το Σ.τ.Ε. με απόφασή του της 11ης Σεπτεμβρίου εκήρυξε παράνομη της κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και έτσι ανεστάλη η εφαρμογή του Νόμου! Το Σ.τ.Ε αναγνωρίζει ότι η αργία της Κυριακής είναι αναγκαία για λόγους«οικογενειακής συνοχής» και «εκκλησιασμού», όπως μας πληροφορεί ηRomfea.gr, η οποία μάλιστα χαρακτηρίζει ως «βόμβα» την σχετική απόφαση (βλ. 11.09.2014).
Τώρα λοιπόν μπορούμε να νοιώσουμε ανακούφιση! Διότι όταν το πρώτον ετέθη το ζήτημα είχαμε ζητήσει την έκτακτη σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας με μόνο θέμα το ζήτημα αυτό. Για να στηρίξουμε τη θέση μας είχαμε απευθυνθή προς όλους τους αδελφούς Μητροπολίτες με την παράκληση να συνυπογράψουν το αίτημά μας. Δυστυχώς εκ των 81 Ιεραρχών μόνον ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ (15) συνυπέγραψαν το αίτημά μας! Τότε, λοιπόν, μας εκυρίευσε μια μεγάλη κατάθλιψη! Διερωτηθήκαμε: τόσοι λίγοι, λοιπόν, Ιεράρχες ενδιαφέρονται για την επικράτηση του θείου Νόμου στη ζωή των Ελλήνων; Τόσοι πολλοί Ιεράρχες αδιαφορούν για την εφαρμογή της 6ης εντολής του Θεού, εντολής που εδόθη κάποτε από τον Επουράνιο Πατέρα Θεό στον Προφήτη Μωϋσή, γραμμένη στις δύο λίθινες Πλάκες; Δεν αντιλέγω, καλό είναι το κοινωνικό έργο, τα συσσίτια π.χ. για τους ενδεείς, με το οποίο ασχολείται η εκκλησιαστική Διοίκηση, αλλά η εφαρμογή του θείου Νόμου δεν αποτελεί τήν πρωταρχική ευθύνη όλων μας, κληρικών και λαϊκών; Τόσην αδιαφορίαν επιδεικνύει η Εκκλησία στην φωνή των εργαζομένων; σκεπτόμασταν τότε! Ήλθε, λοιπόν, η Απόφαση του Σ.τ.Ε. για να αποδειχθή, ότι οι πιστοί μερικές φορές, είναι πιο πιστοί από εμέ τον Ιεράρχη, τον Μοναχό, τον εξ ορισμού αφωσιωμένο στο Χριστό και στο έργο της Εκκλησίας!

Αυτή, λοιπόν η Απόφαση είναι ένα ισχυρό χαστούκι, ένας Κόλαφος, για όλους εμάς τους Ιεράρχες με πρώτο τον υποσημειούμενο! Πρέπει να θρηνήσουμε και να ζητήσουμε δημοσίως συγγνώμην! Αλλοιώς δεν έχουμε θέση στη Διοίκηση της Εκκλησίας! Άν δέν έχουμε τό "τσαγανό" νά αρθουμε στο ύψος των περιστάσεων, τότε πρέπει όλοι μας να παραιτηθούμε, νά φύγουμε από τήν μεγάλη αυτή ευθύνη, που μας ανέθεσε ο Πανάγαθος Θεός καί να αφήσουμε την Εκκλησία στα χέρια κάποιων άλλων πιο θαρραλέων  μαχητών!

Υπό την έννοια αυτή έχει απόλυτα δίκαιο ο αρθρογράφος του ‘Ορθοδόξου Τύπου» κ. Γ. Ζερβός, όταν γράφει: «Ισοπεδώνονται τα πάντα εις την Ορθόδοξον Ελλάδα, αλλά η Ιεραρχία ασχολείται μόνο με τα συσσίτια»! Καί συμπληρώνει: « Οι Σεβ. Μητροπολίται έχουν λησμονήσει την πνευματικήν, ποιμαντικήν και αντιαιρετικήν των αποστολήν εις το όνομα των συσσιτίων και της μη εξεγέρσεως αλλοδαπών ή και Ελλήνων»!!!!. (βλ. φ. της 12.09.2014 κύριον άρθρον».

Ας θέσω στην αγάπη σας μια υποσημείωση: Η δια Νόμου κατάργηση της αργίας της Κυριακής είναι μια ακόμη δέσμευση από εκείνες του Μνημονίου, τις οποίες άλλη Κυβέρνηση αποδέχθηκε και άλλη Κυβέρνηση προσεφέρθη να εφαρμόσει! ΑΙΣΧΟΣ, και πάλιν ΑΙΣΧΟΣ, σε όλους τους υπευθύνους, όλων των εμπλεκομένων Κυβερνήσεων! Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής, δηλ. της ημέρας του Κυρίου, δεν έχει σχέση με οικονομο-τεχνικά μέτρα! Δεν προσφέρει λύσεις στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος! Απλώς προωθεί τις αρχές της παγκοσμιοποίησης, δηλ. της globalization, η οποία θέλει την κατάργηση των θρησκευτικών διακρίσεων και την καθιέρωση μιας παγκοσμίου θρησκείας -πανθρησκείας- στα μέτρα και στο μοτίβο του Τεκτονισμού (ή αλλοιώς της Μασσωνίας), που πιστεύει σε ένα αφηρημένο θεό, σε ανύπαρκτο δηλ. θεό, τον οποίο και ονομάζει Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος!!!!

Ας προχωρήσουμε λίγο ακόμη τους στοχασμούς μας. Η υπό της εκκλησιαστικής Δοικήσεως εφαρμοζόμενη σιγή και στο άλλο μεγάλο ζήτημα, ήτοι της ανεγέρσεως Μουσουλμανικού Τμένους στην Αθήνα, για το οποίον το Ελληνικό Δημόσιο θα δαπανήσει ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ  (80.000.000 €), δαπάνη, που έχει ψηφισθή,  για να καταβληθή από τα Μυστικά Κονδύλια του Κράτους από την άλλοτε Υπουργό Εξωτερικών κα Ντόρα Μπακογιάννη, όπως θρυλείται!   Και στο θέμα αυτό εμείς οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, που εφαρμόζουμε την σιωπή για να τα έχουμε καλά με την Πολιτική Ηγεσία και Διοίκηση, δεχθήκαμε και άλλο ηχηρό ράπισμα από παράγοντες του κοινωνικού χώρου. Όπως έγινε γνωστό 34 Ακαδημαϊκοί Διδάσκαλοι με διάβημά τους διαμαρτύρονται και αντιτίθενται στην κατασκευή του Μουσουλμανικού Τεμένους,  καθ’ όσον «η κατασκευή του με χρήματα του Ελληνικού Κράτους ανταμείβει την παράνομον εισβολήν αλλοεθνών, ικανοποιεί τας απαιτήσεις της Τουρκίας και των παρανόμων μεταναστών, ενώ με το αντιρατσιστικόν νομοσχέδιον φιμώνεται η ελευθερία του λόγου εις τοιαύτα θέματα. …..Με την κατάργηση της (προϋπαρχούσης) Νομοθεσίας……. το πολιτικόν σύστημα ενισχύει το Ισλάμ εις την Ελλάδα» (Βλ. Ορθόδοξον Τύπον της 12.09.2014).

Έπειτα από τα παραπάνω ντρέπομαι που είμαι Μητροπολίτης και ευρίσκομαι «εις τύπον και τόπον Χριστού», κατά την ‘Ορθόδοξον Θεολογίαν. Από τη θέση αυτή, ως ταπεινός και ανάξιος Αδελφός εν Χριστώ, απευθύνω έκκληση προς όλους τους ιερωμένους της Εκκλησίας της Ελλάδος, μικρούς και μεγάλους, επώνυμους και ανώνυμους, γενικώς πρός όλους τους Κληρικούς παντός βαθμού, και τούς Μοναχούς, μάλιστα δέ τους πατέρες του Αγίου Όρους, και τους παρακαλώ να εξέλθουμε από την ραστώνη  και να αναλάβουμε τον ιερό ρόλο μας, δηλ. ένα ιερό αγώνα για να προστατεύσουμε την αγία Ορθοδοξία μας, αντιτασσόμενοι με κάθε νόμιμο μέσο και τρόπο σε όλους όσοι την  επιβουλεύονται, μικρούς ή μεγάλους, επώνυμους ή ανώνυμους, φανερούς ή κρυφούς, οι οποίοι ευρίσκονται είτε μέσα είτε έξω από την Εκκλησία! Να πάρουμε στα χέρια μας και πάλι το λάβαρο της εξεγέρσεως με σύνθημα: «ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη Ορθοδοξία!»

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 1^η Οκτωβρίου 2014

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

1^ον  Η ΑΙΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

Αριθμ. Πρωτ.  636                                            

Εν Αιγίω, Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013

Μακαριώτατον

Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ

Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ἰω. Γενναδίου, 14

115 21 ΑΘΗΝΑΣ

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Τό ζήτημα τῆς διά νόμου καταργήσεως τῆς κατά Κυριακήν ἰσχυούσης ἀργίας τῶν καταστημάτων, ὡς διαφαίνεται, προωθεῖται ὁλοταχῶς πρός ρύθμισιν. Κατόπιν τούτου φρονοῦμεν, ὅτι ὑπό τάς παρούσας περιστάσεις, λαμβανομένου σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν καί τοῦ γεγονότος,  ὅτι ἡ ἁρμοδία Δ.Ι.Σ. δέν κατώρθωσε νά ἀποτρέψῃ τόν ἐπικρεμάμενον κίνδυνον, ἐπιβάλλεται ἡ ἄμεσος καί ἔκτακτος σύγκλησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μέ μοναδικόν θέμα εἰς τήν Ἡμερησίαν αὑτῆς Διάταξιν τό θέμα τοῦτο.

Ὅθεν, ἐπικαλούμενοι τήν διάταξιν τοῦ ἄρθρου 6 παράγρ. 1γ τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτου (Ν. 590/1977), εὐλαβῶς ἐξαιτούμεθα καί παρακαλοῦμεν, ὅπως συγκαλέσητε ἐκτάκτως τήν Ι.Σ.Ι., προκειμένου νά ἐπιληφθῇ τοῦ θέματος καί νά λάβῃ τάς ἀναγκαίας ἀποφάσεις καί διά τά καθ’ ’Υμᾶς.

‘Επί δέ τούτοις διατελοῦμεν

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφός

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

2^ον  Η ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΣ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ

Αριθμ. Πρωτ.  636                                            

Εν Αιγίω, Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013

Πρός τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος

***************

Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ

Κατά τήν περίοδον τοῦ θέρους, ὅτε τό κοινωνικόν σύνολον εὑρίσκεται εἰς περίοδον ραστώνης,  ὡς ἐκ τούτου δέ κινεῖται δέ  μέ χαλαρούς ρυθμούς, αἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις εὑρίσκουν τήν εὐκαιρίαν νά προωθήσουν πρός τήν Βουλήν εἴτε ἀντίχριστα, εἴτε ἀντικοινωνικά νομοθετικά Διατάγματα!

Τοὺτ’ αὐτό, κατά τήν ταπεινήν μας γνώμην, συμβαίνει καί σήμερον μέ τό προωθούμενον νομοθέτημα διά τοῦ ὁποίου καταργεῖται ἡ κατἀ Κυριακήν ἀργία τῶν καταστημάτων καί ἐπιχειρήσεων.

Αἱ μέχρι σήμερον, χλιαραί καθ’ ἡμᾶς, ἀντιδράσεις τῆς ΔΙΣ , ὡς κατά τρόπον σαφῆ διαφαίνεται πλέον, δέν ἔφερον τό ποθούμενον ἀποτέλεσμα! Κατά τήν εἰδησεογραφίαν τῶν Ἐφημερίδων τῆς Κυριακῆς 7ης Ίουλίου ἐ.ἔ. τό νομοθέτημα προωθεῖται ὁλοταχῶς! Τό μόνον, ὅπερ  σήμερον συζητεῖται ὑπό τῶν ἰθυνόντων εἶναι, ἐἀν θά τεθῇ κάποιον ὅριον εἰς τό μέγεθος τῶν Καταστημάτων, δηλ. εἰς τό ἐμβαδόν των (m2). Εἰς τό προσωπικόν μας Blog γράφομεν καί τά ἑξῆς:

Καί  όμως τό ζήτημα εἶναι πολύ-πολύ σοβαρόν! Διότι: 

1. Κατ' αρχήν παραβιάζεται ευθέως ο Νόμος του Θεού, ο οποίος επιβάλλει την αργία της Κυριακής.
2.  Αφαιρείται ένα κεκτημένο δικαίωμα των εργαζομένων, δηλ. να έχουν μια μέρα της εβδομάδος δική τους,καταδική τους! 
3. Οδηγεί στην πλήρη αποδόμηση και την αποδιοργάνωση της παραδοσιακής ελληνικής οικογενείας. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα με την υπερ-απασχόληση όλων των μελών της οικογενείας, δηλ. του Πατέρα, της Μητέρας και των παιδιών (με τα φροντιστήρια κλπ), μόνον η Κυριακή έχει απομείνει για να συναντηθούν μεταξύ τους τα μέλη της οικογενείας, μικροί και μεγάλοι, και να νοιώσουν την οικογενειακή θαλπωρή, τόσο απαραίτητη σε όλους! Ώστε λοιπόν η κατάργηση της αργίας της Κυριακής οδηγεί ολοταχώς στην διάλυση του ιερού θεσμού   της οικογενείας! Επιφέρει την χαριστική βολή!
4. Αν τελικά συμβεί αυτό, αν δηλ. διά νόμου καταργηθή η αργία της Κυριακής, ο πιστός χριστιανός θα στερηθή της δυνατότητος να εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα της Κυριακής, δηλ. να εκκλησιάζεται, να επισκεφθή ένα άρρωστο στο νοσοκομείο, να μελετάει το λόγο του Θεού, να ασχοληθή με την γυναίκα του και τα παιδιά του, δηλ. να εξανθρωπισθή, κυρίως όμως να ενωθή με τον Θεό, τόν Σωτήρα και Λυτρωτή του, τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν! Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής παραδίδει τον άνθρωπο ανυπεράσπιστο στην τυραννία του Διαβόλου! 
5. ............οι αρμόδιοι παράγοντες δεν σκέφθηκαν καθόλου τον επερχόμενο πνευματικό ...... κατακλυσμό, ότι δηλ. εάν καταργηθή η αργία της Κυριακής, τότε ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΕΝΟΙ! Τότε οι ναοί αναγκαστικά θα κλείνουν προεχόντως μεν από την έλλειψη εκκλησιάσματος, δευτερευόντως δε και από την απώλεια των αναγκαίων οικονομικών πόρων, αναγκαίων όχι μόνον για την άσκηση της φιλανθρωπικής των δραστηριότητος, αλλά και για την εκπλήρωση των στοιχειωδών αναγκών των, ήτοι την μισθοδοσία των ιεροψαλτών, των νεωκόρων ή τις δαπάνες για τον ηλεκτροφωτισμό, την θέρμανση του ναού κλπ. 
6. Καί μόνον από την άποψη αυτή, αν σκεπτόταν η Ιερά Σύνοδος,  θάπρεπε να βροντοφωνάξει ένα μεγάλο ΟΧΙ! και με τον τρόπο αυτό να αποτρέψει τον επαπειλούμενο κίνδυνο καταπατήσεως του θείου Νόμου,απο-ιεροποιήσεως του ανθρώπου και μετατροπής του από πνευματικο-σωματική οντότητα σε μιααμιγώς παραγωγική μηχανή, ένα παραγωγικό ζώο!
7. Επί πλέον δέον να σημειωθή, ότι το Νομοσχέδιο επιφέρει την υπονόμευση, κυριολεκτικά τη διάλυση, του θεσμού της οικογενείας!!!!!!!! Έναντι όλων αυτών η Μητέρα Εκκλησία ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ;;;; Άρα οι Πνευματικοί Πατέρες εγκαταλείπουν ανυπεράσπιστο το χριστεπώνυμο Πλήρωμα;;;;

Σεβασμιώτατε,

Παραβιάζω ἀνοικτάς πύλας, γράφων πρός Ὑμᾶς ταῦτα! Συγχωρήσατέ μοι τό θράσος! Ἡ συνέχουσα τήν ψυχήν μου ἀγωνία ὁδηγεῖ τήν πένναν μου!

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω θεωρῶ, ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα διά μίαν ἔκτακτον σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας μέ μοναδικόν θέμα τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως τήν σθεναράν ἀντίδρασιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εἰς τήν ἐπιχειρουμένην κατάργησιν τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς. Ἐάν δέν τό πράξωμεν, θά εἴμεθα ἔνοχοι ὄχι μόνον ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου μας, ἀλλά καί ένώπιον τῆς ἱστορίας! 

Διά νά συγκληθῇ ὅμως ἐκτάκτως ἡ ΙΣΙ,  ἀπαιτεῖται ἡ σχετική αἴτησις νά φέρῃ τήν ὑπογραφήν τοὐλάσχιστον ΕΙΚΟΣΙ ΕΠΤΑ (27) Ἀρχιερέων.

Συνημμένως Σᾶς διαβιβάζομεν ἕνα Σχέδιον Αἰτήσεως καί ἀδελφικῶς παρακαλοῦμεν, ὅπως:

Ø      Συντάξετε καί προωθήσετε Ὑμεῖς πρός τήν ΔΙΣ ἕνα παρόμοιον κείμενον,

Ø      Εὐαρεστηθῆτε καί ὑπογράψετε τό ἡμέτερον συναποστελλόμενον ἔγγραφον-αἴτησιν, καί ἀκολούθως

Ø      Ἐπιστρέψετε πρός ἡμᾶς διά τοῦ FAX (26910 21634), τό συναποστελλόμενον ἔγγραφον, ὥστε νά παρακολουθήσωμεν τόν ἀριθμόν τῶν ὑπογραψάντων Σεβ. Ἱεραρχῶν καί–ἐάν συγκεντρωθοῦν αἱ ἀπαιτούμεναι ὑπογραφαί- νά προωθήσωμεν καί ἡμεῖς ἁρμοδίως τό ζήτημα δι’ ἄλλης ὁδοῦ.

Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενος Ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ,  διατελοῦμεν

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφος

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

3^ον Η ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΙΤΗΣΙΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΙΕΒΙΒΑΣΘΗ ΑΡΜΟΔΙΩΣ!

ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΙΧΕ ΧΑΘΗ!

Μακαριώτατον

Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ

Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ἰω. Γενναδίου, 14

115 21 ΑΘΗΝΑΣ

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

            Τό ζήτημα τῆς διά νόμου καταργήσεως τῆς κατά Κυριακήν ἰσχυούσης ἀργίας τῶν καταστημάτων, ὡς διαφαίνεται, προωθεῖται ὁλοταχῶς πρός ρύθμισιν. Κατόπιν τούτου φρονοῦμεν, ὅτι ὑπό τάς παρούσας περιστάσεις, λαμβανομένου σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν καί τοῦ γεγονότος,  ὅτι ἡ ἁρμοδία Δ.Ι.Σ. δέν κατώρθωσε νά ἀποτρέψῃ τόν ἐπικρεμάμενον κίνδυνον, ἐπιβάλλεται ἡ ἄμεσος καί ἔκτακτος σύγκλησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μέ μοναδικόν θέμα εἰς τήν Ἡμερησίαν αὑτῆς Διάταξιν τό θέμα τοῦτο.

Ὅθεν, ἐπικαλούμενοι τήν διάταξιν τοῦ ἄρθρου 6 παράγρ. 1γ τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτου (Ν. 590/1977), εὐλαβῶς ἐξαιτούμεθα καί παρακαλοῦμεν, ὅπως συγκαλέσητε ἐκτάκτως τήν Ι.Σ.Ι., προκειμένου νά ἐπιληφθῇ τοῦ θέματος καί νά λάβῃ τάς ἀναγκαίας ἀποφάσεις καί διά τά καθ’ ’Υμᾶς.

ΟΙ ΑΙΤΟΥΝΤΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ

1.      Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος

2.      Σερβίων καί Κοζάνης Παῦλος

3.      Γλυφάδας Παῦλος

4.      Κυθήρων Σεραφείμ

5.      Πειραιῶς Σεραφείμ

6.      Σπάρτης  Εὐστάθιος

7.      Ξάνθης Παντελεήμων

8.      Θεσσαλονίκης Άνθιμος

9.      Καρπενησίου Νικόλαος

10.   Ζακύνθου Διονύσιος

11.   Λήμνου Ιερόθεος

Πηγή: Θρησκευτικά

Σταθερή επιλογή είναι πια για τους Ελληνες ο πολιτικός γάμος, αφού οι μισοί (50%) από όσους παντρεύονται επιλέγουν τα σκαλιά του δημαρχείου έναντι της εκκλησίας. Η τάση που είχε διαφανεί από το 2012, όταν για πρώτη φορά στη χώρα μας οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς, επιβεβαιώθηκε και το 2013 με... απόλυτη ισοπαλία ανάμεσα σε ιερείς και δημάρχους.

Θεαματική άνοδο (85%) καταγράφουν και τα Σύμφωνα Συμβίωσης, αν και σε απόλυτους αριθμούς βρίσκονται ακόμη στο περιθώριο των επιλογών των νέων ζευγαριών. Την ίδια στιγμή, η φυσική μεταβολή του ελληνικού πληθυσμού καταγράφει σταθερά αρνητικό πρόσημο, καθώς οι γεννήσεις μειώνονται και οι θάνατοι υπερτερούν.

Τα στοιχεία της φυσικής κίνησης πληθυσμού για το 2013, που ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή, δείχνουν πως ο πολιτικός γάμος εδραιώνεται ως επιλογή στα νέα ζευγάρια.

Πέρυσι καταγράφηκε σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία ανάμεσα σε πολιτικούς (25.632) και θρησκευτικούς γάμους (25.624), ενώ το 2012 οι πολιτικοί υπερτερούσαν κατά 1.750 πράξεις. Ολοένα και περισσότερα ζευγάρια οδηγούνται στο δημαρχείο εκ πεποιθήσεως, για οικονομικούς ή άλλους λόγους.

Εντυπωσιακή αύξηση 85,03% σημείωσαν επίσης τα Σύμφωνα Συμβίωσης. Ενώ το 2012 υπεγράφησαν 314, το 2013 έφτασαν στα 581. Από το 2009 (πρώτο έτος εφαρμογής τους) έως πέρυσι έχουν υπογραφεί συνολικά 1.421 και η τάση είναι αυξητική. «Πολλά ζευγάρια καταφεύγουν στο Σύμφωνο είτε για οικονομικούς λόγους είτε επειδή βρίσκονται μπροστά σε μια εγκυμοσύνη και δεν θέλουν να γεννηθεί το παιδί εκτός γάμου», εξηγεί ο πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Συμβολαιογραφικών Συλλόγων Ελλάδος, Κωνσταντίνος Βλαχάκης.

Ο ίδιος περιγράφει πως σε ένα σημαντικό ποσοστό (20-25%) οι υπογράφοντες το Σύμφωνο δηλώνουν ως κατοικία τους την κατοικία των γονέων τους... Παρ' όλα αυτά σε απόλυτους αριθμούς, η επιλογή του Συμφώνου παραμένει ακόμη στο περιθώριο, αφού οι κοινωνικές προκαταλήψεις και οι «τρύπες» του θεσμού δεν βοηθούν τους νέους που θέλουν να παρακάμψουν τον γάμο.

Από παλιά δεν πιστεύαμε πολύ στον γάμο, εξηγούν ο Γιώργος και η Ταρσίτσα

Νομικοί χαρακτηρίζουν το ελληνικό Σύμφωνο ως ένα από τα πλέον αποδυναμωμένα της Ευρώπης, καθώς οι σύντροφοι δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους συζύγους, ενώ έχουν αποκλειστεί και τα ομόφυλα ζευγάρια.

Αρνητικό πρόσημο
Ταυτόχρονα, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν πως η φυσική κίνηση του πληθυσμού (το ισοζύγιο γεννήσεων - θανάτων χωρίς συνυπολογισμό της μετανάστευσης) έχει αρνητικό πρόσημο την τελευταία τριετία. Πέρυσι οι θάνατοι ήταν κατά 17.660 περισσότεροι των γεννήσεων, η μεγαλύτερη αρνητική διαφορά που έχει μετρηθεί μεταπολεμικά. Την τριετία 2011- 2013 πέθαναν 38.628 περισσότεροι από όσοι γεννήθηκαν, ενώ οι γεννήσεις μειώνονται σταθερά μετά το 2008.

Τώρα δεν σκεφτόμαστε καθόλου το ενδεχόμενο του θρησκευτικού γάμου, τονίζει το ζευγάρι

Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημογραφίας στο Παν. Θεσσαλίας, Βύρωνα Κοτζαμάνη, το αρνητικό αυτό ισοζύγιο οφείλεται κυρίως σε δύο παράγοντες: την περίοδο 1999-2009 σημειώθηκε αύξηση γεννήσεων λόγω μεταβολής του ημερολογίου της τεκνογονίας (αυξήθηκε δηλαδή η μέση ηλικία που οι γυναίκες έφερναν στον κόσμο τα παιδιά τους). Η αύξηση αυτή ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να ανακοπεί. Η κρίση πιθανότατα ενίσχυσε την αναμενόμενη ούτως ή άλλως μείωση των γεννήσεων.

Σημειώνεται πως η μέση ηλικία της μητέρας στη γέννα ήταν 31,05 έτη το 2009, ενώ το 2013 έφτασε 31,85 έτη. Από την άλλη, η αύξηση των θανάτων οφείλεται, κατά τον κ. Κοτζαμάνη, στη γήρανση του πληθυσμού. Στην αναπόφευκτη αύξηση των θανάτων έχει συμβάλει -ελάχιστα προς το παρόν, όπως εκτιμά ο καθηγητής- και η κρίση.

«Εχουμε μπει σε μια περίοδο αρνητικών φυσικών ισοζυγίων που θα διαρκέσει. Ετσι, αν τα αρνητικά αναμενόμενα φυσικά ισοζύγια δεν ισοσκελισθούν από θετικά ισοζύγια εισόδου - εξόδου αλλοδαπών, πράγμα εξαιρετικά απίθανο, ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειώνεται αργά αλλά σταθερά τις επόμενες δεκαετίες», υπογραμμίζει ο κ. Κοτζαμάνης. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρυσι στην Ελλάδα ο δείκτης γεννητικότητας ήταν 8,6 και ο δείκτης θνησιμότητας 10,2, την ώρα που στη γειτονική Τουρκία οι δείκτες ήταν 16,9 και 4,9 αντίστοιχα. Εκτός από την Τουρκία θετικό ισοζύγιο εμφάνισαν από τις ευρωμεσογειακές χώρες οι Αλβανία, ΠΓΔΜ και Ισπανία, ενώ στην ίδια μοίρα με την Ελλάδα βρίσκονται Βουλγαρία, Ιταλία, Πορτογαλία.

Ο χάρτης των στοιχείων

• Μόνο σε Ν. Αιγαίο και Κρήτη το ισοζύγιο γεννήσεων- θανάτων είναι θετικό. Στα αρνητικά ισοζύγια το ρεκόρ κατέχει η Κεντρική Μακεδονία κι ακολουθούν Πελοπόννησος, Αττική, Θεσσαλία, Αν. Μακεδονία - Θράκη κ.ά.
• Αυξήθηκε σε 3,69 το 2013 ο δείκτης βρεφικής θνησιμότητας από 2,91 το 2012.
• Τα περισσότερα Σύμφωνα Συμβίωσης υπεγράφησαν την περίοδο 2009-2013 στην Αττική.

ΓΙΩΡΓΟΣ - ΤΑΡΣΙΤΣΑ. ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ
Το επιλέξαμε γιατί θέλαμε παιδί

«Μέναμε αρκετό καιρό μαζί και υπογράψαμε σύμφωνο συμβίωσης επειδή θέλαμε να κάνουμε ένα παιδί και να μην έχουμε μπλεξίματα με τη γραφειοκρατία».

Η 30χρονη Ταρσίτσα Ντόβα από το Θεσπρωτικό Πρεβέζης και ο 36χρονος Γιώργος Γκιντίκας από τη Θεσσαλονίκη προχώρησαν σε σύμφωνο συμβίωσης πριν από δύο χρόνια.

«Από παλιά δεν πιστεύαμε πολύ στον γάμο. Στόχος μας είναι να είμαστε μαζί, χαρούμενοι και να δώσουμε τα πάντα στο παιδί μας», εξηγεί ο Γιώργος.

«Μας ενδιέφερε περισσότερο η ουσία. Θέλαμε κάτι γρήγορο και εύκολο, χωρίς πολλές φανφάρες», θα προσθέσει η Ταρσίτσα.

Και οι δύο δηλώνουν πως δεν το έχουν μετανιώσει αν και ο βίος τους δεν είναι ακριβώς... ανθόσπαρτος. «Σε διάφορες υπηρεσίες δεν ξέρουν πώς να σε αντιμετωπίσουν, δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι. Επικρατεί αμηχανία. Είναι σαν να μην είσαι ούτε παντρεμένος ούτε και ανύπαντρος», μας λέει η 30χρονη Πρεβεζάνα.

Ζωντανή σχέση
Παρά τα εμπόδια, ο Γιώργος και η Ταρσίτσα δεν το βάζουν κάτω και δεν αλλάζουν γνώμη. «Το πιο σημαντικό είναι να μένει η σχέση ζωντανή, να υπάρχει ενδιαφέρον και από τις δυο πλευρές. Τα υπόλοιπα είναι τυπικά», παρατηρεί ο Γιώργος. Τι θα έλεγε σε όσους διστάζουν; «Αν κάποιος νιώθει ελεύθερος ως άνθρωπος και θέλει να ζήσει απλά με τον άνθρωπό του, πρέπει να κάνει αυτό το βήμα»...

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ - ΜΑΡΙΝΑ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ
Ιδεολογικοί και οικονομικοί λόγοι

Η 36χρονη Μαρίνα Καλογήρου και ο 43χρονος Ειρηναίος Μυλωνάς παντρεύτηκαν το 2010 με πολιτικό γάμο. «Δεν θέλαμε να κάνουμε εξαρχής θρησκευτικό γάμο, εκ πεποιθήσεως αλλά και για οικονομικούς λόγους», περιγράφει η κ. Καλογήρου.

Αρχικά, όταν δεν είχαν ακόμη αποφασίσει αν θα προχωρήσουν κάποια στιγμή αργότερα σε θρησκευτικό γάμο, σκέφτονταν να πάνε στο Δημαρχείο μόνοι τους με δυο μάρτυρες μονάχα. «Στη συνέχεια, εφόσον αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε τελικά σε θρησκευτικό στο μέλλον το είπαμε και στους δικούς μας. Τώρα δεν σκεφτόμαστε καθόλου το ενδεχόμενο του θρησκευτικού γάμου. Δεν θεωρούμε πως λείπει κάτι από την σχέση μας. Ούτε φυσικά πως δεν είμαστε παντρεμένοι. Αντιθέτως. Στον πολιτικό γάμο είχαμε δίπλα μας ακριβώς όσους θέλαμε να έχουμε, δηλαδή μόνο τις οικογένειές μας και μερικούς πολύ καλούς φίλους». Ένας από τους λόγους, εξηγεί η κ. Καλογήρου, που απέρριψαν εντελώς το ενδεχόμενο ενός θρησκευτικού γάμου ήταν και τα έξοδα.

Το κόστος
«Ενας θρησκευτικός γάμος έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από ένα πολιτικό. Άλλωστε δεν θέλαμε να υποστούμε καθόλου όλο αυτό τον πανικό που συνοδεύει συνήθως ένα θρησκευτικό γάμο. Τις προετοιμασίες δηλαδή για μπομπονιέρες, νυφικά, ποιους συγγενείς θα καλέσεις κλπ». Από το 2010 που παντρεύτηκαν αυτοί μέχρι το 2013, όταν παρευρέθηκαν σε ένα άλλο πολιτικό γάμο, πολλά είχαν αλλάξει θα μας πει η κ. Καλογήρου. «Είχε πια πολύ περισσότερο κόσμο που περίμενε να παντρευτεί με μπομπονιέρες, νυφικά κλπ»...

Πηγή: Θρησκευτικά , Εφημερίδα "Εθνος"

Ο Μητροπολίτης Κυδωνιών Γρηγόριος. Το κοσμικό του όνομα ήταν 'Αναστάσιος 'Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου και, κατά μεταγλώττιση δική του, Ωρολογάς.

Γεννήθηκε το 1864 στη Μαγνησία της Μ. Ασίας και ήταν απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Διετέλεσε δε και καθηγητής, Ιεροκήρυκας και πρωτοσύγκελλος στις Ι. Μητροπόλεις Θεσσαλονίκης, Σερρών και Δράμας. Ως Ιεροκήρυκας ανήκει στους πρώτους πού στο κήρυγμα χρησιμοποίησαν τη δημοτική γλώσσα. Το 1902 έγινε Μητροπολίτης Στρωμνίτσης και από το 1908 έως το 1922 Μητροπολίτης Κυδωνιών με έδρα το Αϊβαλί.

Εργάστηκε με ζήλο και επιτυχία για την προάσπιση των εθνικών ελληνικών δικαίων και ιδιαίτερα συνεργάστηκε γι' αυτά με τον μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομο Καλαφάτη (1902-1910), τον κατόπιν εθνομάρτυρα μητροπολίτη Σμύρνης (1910-1922). Όντας πατέρας πνευματικός και προστάτης του ποιμνίου του, έσωσε πολλούς φυλακισμένους και μελλοθανάτους. Φυγάδευσε το μεγαλύτερο μέρος του ποιμνίου του σε ασφαλείς τόπους, εκτός των τουρκικών ορίων. αγωνίστηκε όχι μόνο κατά των τούρκων αλλά ιδιαίτερα εναντίον του βουλγαρικού κομιτάτου, μέλη του οποίου προσπάθησαν, πολλές φορές, να τον δολοφονήσουν (1905). Ή τουρκική κυβέρνηση, όταν πληροφορήθηκε την εθνική δράση του Γρηγορίου, ανάγκασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να απομακρύνει τον Γρηγόριο, μεταθέτοντας τον στη νεοσύστατη μητρόπολη Κυδωνιών στις 22 Ιουνίου 1908, όπου ο Γρηγόριος συνέχισε την εθνική του δράση. Το 1918 κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές στο Στρατοδικείο της Σμύρνης, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Μετά την αποφυλάκιση του (16 'Οκτωβρίου 1918) και την κατάληψη των Κυδωνιών από τον ελληνικό στρατό (19 Μαΐου 1919), ό Γρηγόριος δεν απομακρύνθηκε από την επαρχία του, για υποθέσεις της οποίας πολλές φορές ήλθε σε αντίθεση με τον ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη 'Αριστείδη Στεργιάδη. Μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνιές, ο Γρηγόριος, σε σύσκεψη με τη δημογεροντία, εισηγήθηκε την αναχώρηση των κατοίκων των Κυδωνιών και τη μεταφορά τους στη Μυτιλήνη, για να αποφύγουν τη σφαγή από τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές. Έτσι το δράμα των κατοίκων των Κυδωνιών άρχισε στις 22 Αυγούστου 1922, όταν άτακτος τουρκικός στρατός κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Άδραμυττηνού Κόλπου περίπου 3.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών.


Ό μητροπολίτης Γρηγόριος, παρά τους εξευτελισμούς πού ύφίστατο από τις τουρκικές αρχές, τις επισκεπτόταν και αγωνιζόταν να σώσει και να θρέψει το ποίμνιο του. Όταν δε στις 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και των 6.000 κατοίκων τους από τους Τούρκους, ο Γρηγόριος αγωνίστηκε υπεράνθρωπα και κατόρθωσε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι να έλθουν ελληνικά πλοία από τη Μυτιλήνη με αμερικανική σημαία και με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 πού κατοικούσαν τις Κυδωνιές. Ό Γρηγόριος αρνήθηκε να αναχωρήσει και στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Στη φυλακή βασανίστηκε φρικτά και στις 3 'Οκτωβρίου, μαζί με άλλους Ιερείς και προκρίτους των Κυδωνιών πού είχαν επίσης συλληφθεί θανατώθηκε. Συγκακουχούμενος ο ίδιος με εκείνους που είχαν απομείνει, οδηγήθηκε μαζί τους σε εκτόπιση. Τέλος, ενώ οι Τούρκοι είχαν σκάψει και ετοιμάσει λάκκο γι’ αυτόν, ξεψύχησε από εγκεφαλικό επεισόδιο και «ετελειώθη» ως νεομάρτυς στις 3 Οκτωβρίου του 1922.


ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΙΒΑΛΙΟΥ

«Ο Κυδωνίων Γρηγόριος έμεινε στην πόλη με τα γυναικόπαιδα, έκανε ό,τι του περνούσε για τη σωτηρία του ποιμνίου του, διαβήματα εκκλήσεις προς τους Τούρκους, νομίζοντας πως ακόμα το κύρος της Εκκλησίας, τα προνόμια τα σουλτανικά, είχαν σημασία. Σε λίγες μέρες άρχισαν να φτάνουν στο λιμάνι βαπόρια με αμερικανική σημαία, να παραλάβουν τα γυναικόπαιδα.

Οι Τούρκοι είπαν στην αρχή:

«Η άδεια της αναχωρήσεως ισχύει μόνο για 24 ώρες. Όσοι δεν προλάβουν να φύγουν, θα μεταφερθούν στο εσωτερικό της Ανατολής!».

Ο Δεσπότης πήγε και βρήκε τον Τούρκο φρούραρχο. Είχε πάντα το κουράγιο να μιλά αυστηρά, αν και μάντευε το τέλος που τον περίμενε. Διαμαρτυρήθηκε: πόσοι προλαβαίναν να μπαρκάρουν σε 24 ώρες με τα λίγα μέσα που υπήρχαν;… Επέστρεψε στη Μητρόπολή του κατώδυνος την ψυχήν:

«Φύγετε όλοι αμέσως! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!».

Του είπαν να ετοιμασθή να φύγη και εκείνος. Αρνήθηκε:

«Εφόσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται εδώ, θα μείνω και εγώ».

Την 30 Σεπτεμβρίου του 1922 οι Τούρκοι ορίσανε ως ημέρα που θα επέτρεπαν και στους παπάδες των ένδεκα μεγάλων εκκλησιών του Αϊβαλιού να φύγουν. Ο Δεσπότης πάλι είπε:

«Εγώ είμαι υποχρεωμένος να μείνω».

Επειδή έμεναν ακόμη χριστιανοί στην πόλη. Και είχε γνωσθεί η τελευταία αγριότητα. Όταν οι Τούρκοι μάζεψαν τους άντρες από 18-45 ετών και τους σκοτώσανε έξω απ’ την πόλη, είχαν εξαιρέσει από αυτή την ομαδική στρατολογία και σφαγή τα σινάφια: τους επαγγελματίες, τους φουρναραίους, τους χτίστες, τους μαραγκoύς. Ο διευθυντής της αστυνομίας τους κάλεσε όλους να παρουσιαστoύνε. Τους πήγαν σ’ ένα λόφο λεγόμενο «Mπογιά» και τους σκότωσαν με τσεκούρια. Ένας μόνο γλύτωσε και είπε το τι έγινε.

Τέλος, πιάσαν τον Δεσπότη και τους παπάδες. Ύστερα από τέσσερις μέρες φυλακή και βασανιστήρια, τους σηκώσανε και τους οδήγησαν έξω από την πόλη... Τους γυμνώσανε, τους δέρνανε, τους βιάζανε να περπατούν ξυπόλυτοι...

Ήμουν με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι Τούρκοι οδηγούσανε στο εσωτερικό της Aνατολής. Γυμνοί, πεινασμένοι, διψασμένοι, καταματωμένοι, είχαμε φτάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μιαν αποθήκη. Την άλλη μέρα, κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων. Ήταν, σε αξιοθρήνητη κατάσταση, οι παπάδες του Αϊβαλιού: αλλοσούσουμοι, καταματωμένοι κι αυτοί, με ξεσκισμένα ράσα, πεινασμένοι, ξυπόλυτοι, άγριοι απ’ τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνίων Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους, δεν έφτασε στην Πέργαμο. Έξω απ’ το Αϊβαλί οι Τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους απ’ το κοπάδι και τον παραδώσανε σ’ ένα απόσπασμα εκτελεστικό που είχε, εκτός απ’ τα όπλα και φτυάρια. Οι άλλοι οι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σαν πέρασε λίγη ώρα, ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα. Ένας Τούρκος του αποσπάσματος είπε:

«Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους».

Απ’ την Πέργαμο συνεχίσαμε τη μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής, μαζί με τους παπάδες. Έξω απ’ την Πέργαμο σκότωσαν τον γερο-ιερέα της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίση. Τον παραδώσανε στον όχλο – στους πολίτες και στα παιδιά – που παρακολουθούσαν τη θλιβερή θεωρία. Κι ο όχλος τον σκότωσε μπρος στα μάτια μας με λιθοβολισμό.

Φτάσαμε στο Κιρκαγάτς. Εκεί, τη νύχτα οι Τούρκοι ξεχώρισαν τους παπάδες και τους πήραν δεμένους να τους πάνε στο Αξάρι. Μάθαμε αργότερα πως τους σκότωσαν όλους στο δρόμο.

Από 3.000 άνδρες που πιάσανε οι Τούρκοι στο Αϊβαλί, τον ανθό του πληθυσμού, σωθήκαμε και φτάσαμε, ύστερα από, δεινά πολλά, στην Ελλάδα είκοσι τρεις ψυχές (αριθμός 23).


Αυτή τη μαρτυρία καταθέτω για την Ορθοδοξία της Μικρασίας, πoυ έδιδε αγίους και μάρτυρες ταπεινούς και αφανείς, επειδή τους, οδηγούσε ένα μόνο: η πίστη και το χρέος». (Ηλία Βενέζη, Μικρασία χαίρε, σελ. 45

ΑΓΙΟΙ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Μητροπολίτης Σμύρνης,
ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, Μητροπολίτης Μοσχονησίων,
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Μητροπολίτης Κυδωνιών,
ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Μητροπολίτης Ικονίου,
ΕΥΘΥΜΙΟΣ Μητροπολίτης Ζήλων.
και οι συν αυτοίς αναιρεθέντες κατά την Μικρασιατικήν καταστροφήν (+ 1922).

[Συμφώνως με την υπ' αριθμ. 2556/5-7-1993 εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, ή εορτή αυτών των Αγίων θα τιμάται κάθε έτος την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού].

Πηγή: Αναβάσεις

Δύο βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ο Γιάννης Μιχελάκης και η Ελενα Ράπτη, προστέθηκαν προσφάτως στις πολλές φωνές διαμαρτυρίας κατά του Προγράμματος Ισλαμικών Σπουδών, το οποίο αποφάσισε ένας αριθμός καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η απόφαση αυτή έχει βρει αντίθετο το άλλο τμήμα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, δηλαδή το Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, καθώς και τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο και όλους τους κληρικούς της πόλεως. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα θέμα που διχάζει την τοπική κοινωνία και το οποίο θα πρέπει να επανεξετασθεί από το υπουργείο Παιδείας.

Το σκεπτικό των υποστηρικτών του προγράμματος λέγει τα εξής: Οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι συμπολίτες μας και δικαιούνται ισονομίας και ισοπολιτείας. Αρα οφείλει η Ελληνική Πολιτεία να παράσχει θεολογική κατάρτιση πανεπιστημιακού επιπέδου για τους θρησκευτικούς λειτουργούς του Ισλάμ. Ετσι, θα αποφύγουμε τη μετάβαση των νεαρών μουσουλμάνων στην Τουρκία ή σε φανατικές ισλαμικές χώρες για να σπουδάσουν. Κατανοώ τη βάση του σκεπτικού, αλλά διαφωνώ με την ένταξη του προγράμματος σε μια ορθόδοξη θεολογική σχολή.

Πριν θυμίσω τις ενστάσεις των δύο βουλευτών που προανέφερα, εκφράζω την εξής απορία: Είχαμε στη Θεσσαλονίκη επί 40 χρόνια την Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία, τη γνωστή ως ΕΠΑΘ, η οποία εκπαίδευε δασκάλους για τα σχολεία της μειονότητας. Η σχολή διέθετε καθηγητές που δίδασκαν το Ισλάμ, ώστε οι μουσουλμάνοι δάσκαλοι να διδάξουν τα Θρησκευτικά στους μουσουλμανόπαιδες της Θράκης. Η ΕΠΑΘ καταργήθηκε χωρίς δικαιολογία, αν και οι απόφοιτοί της στελέχωσαν τα σχολεία και τα τζαμιά της μειονότητας στη Θράκη.

Αντί να μπερδεύουμε το Ισλάμ με την Ορθοδοξία, μπορούμε να επανιδρύσουμε την ΕΠΑΘ, η οποία θα μετατραπεί από τριετούς σε τετραετούς φοιτήσεως και θα στελεχωθεί από καθηγητές όλων των ειδικοτήτων. Ετσι, θα έχουν επαρκή μόρφωση από ελληνικό ΑΕΙ οι θρησκευτικοί λειτουργοί της μειονότητος. Αυτή είναι πρακτική λύση και όχι η μετατροπή της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης σε πολυθρησκευτική, με εξομοίωση του Χριστού προς τον Μωάμεθ, με υποβάθμιση της Ορθοδοξίας -την οποία οφείλει να προβάλλει αυτή η σχολή- και με προώθηση ενός θρησκευτικού συγκρητισμού ο οποίος σιγά σιγά θα εξαπλωθεί στην κοινωνία μας.

Οι σοβαρές διαφωνίες των δύο βουλευτών εστιάζονται στα ακόλουθα σημεία: Ο Γιάννης Μιχελάκης υπογραμμίζει ότι η εισδοχή μουσουλμάνων φοιτητών σε μια ορθόδοξη θεολογική σχολή μπορεί να οδηγήσει σε εντάσεις και συγκρούσεις. Οι μουσουλμάνοι φοιτητές του Προγράμματος Ισλαμικών Σπουδών θα ζητήσουν να εξαφανισθούν ο Χριστός και οι εικόνες των αγίων μας από τη σχολή, να μην τελείται η θεία λειτουργία στο παρεκκλήσιο ή -προσθέτω εγώ- να δημιουργηθεί τζαμί για αυτούς. Ιδού εστία αναταραχής!

Η Ελενα Ράπτη επισημαίνει ότι σε όλη την Ευρώπη οι θεολογικές σχολές είναι αμιγώς χριστιανικές και δεν αναμιγνύουν το Ισλάμ με τη Χριστιανική Θεολογία. Οπου υπάρχουν τμήματα ισλαμικών σπουδών λειτουργούν εντελώς ανεξάρτητα από τις θεολογικές σχολές των χριστιανικών κοινοτήτων. Προτείνει δε να ενταχθεί το υπό συζήτησιν πρόγραμμα στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, στην οποία ήδη λειτουργεί και έδρα Εβραϊκών Σπουδών. Δηλαδή, και οι δύο βουλευτές συμφωνούν με τον μητροπολίτη ότι δεν είναι απορριπτέο το πρόγραμμα ως ιδέα, αλλά απορριπτέα είναι η ένταξή του στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ...

Προσθέτω ότι η θεολογική παράδοση της Θεσσαλονίκης είναι σαφώς αντιρρητική προς το Ισλάμ. Οι Θεσσαλονικείς άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος και ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος της πόλεως τον ΙΔ' αιώνα, κατέγραψαν τις τρομερές δυσκολίες θεολογικού διαλόγου με το Ισλάμ. Ο δε άγιος Νικάνωρ ο Θεσσαλονικεύς, ιδρυτής της Μονής Ζάβορδας, διέσωσε γύρω στο 1500 μ.Χ. τη δυτική Μακεδονία από τον εξισλαμισμό. Αυτήν την παράδοση οφείλει να σεβασθεί το Τμήμα Θεολογίας Θεσσαλονίκης.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία 

Δεκατρία χρόνια μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και την έναρξη της εκστρατείας του προέδρου Μπους για την αναμόρφωση της Μέσης Ανατολής, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η δυτική στρατιωτική επέμβαση ειδικά στο Ιράκ άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η περιοχή όχι μόνο δεν έκανε βήματα προς τον εκδυτικισμό, όπως πίστευαν οι νεοσυντηρητικοί, αλλά και μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μαύρη τρύπα.

Τα βίντεο με τους τελετουργικούς αποκεφαλισμούς δυτικών από τους ισλαμιστές μαχητές του Ιερού Πολέμου (τζιχαντιστές) έφεραν σε πρώτο πλάνο μία εφιαλτική πραγματικότητα που μέχρι τότε η Δύση σχεδόν έκανε πως δεν βλέπει. Και είναι ακριβώς η ανοχή των ΗΠΑ και της Ευρώπης που επέτρεψε σε μία οργάνωση να θέσει υπό τον έλεγχό της ένα μεγάλο τμήμα του Ιράκ και της Συρίας.

Το έναυσμα το έδωσε η σουνιτική ένοπλη εξέγερση εναντίον του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Επιδιώκοντας την ανατροπή του, η Δύση επανέλαβε το λάθος που είχε στο παρελθόν διαπράξει στο Αφγανιστάν. Για να ανατρέψει το τότε φιλοσοβιετικό καθεστώς είχε χρηματοδοτήσει, εκπαιδεύσει και εξοπλίσει τους Ταλιμπάν και τους φανατικούς ισλαμιστές μαχητές που στη συνέχεια συγκρότησαν την Αλ Κάιντα. Το φίδι που έτρεφε στον κόρφο της γύρισε και την δάγκωσε.

Για να μη φανεί ότι βοηθάει φανατικούς ισλαμιστές, η Δύση βάφτισε το κρέας ψάρι. Εμφανιζόταν να βοηθάει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, ενώ ήταν κοινό μυστικό ότι η μεγάλη πλειονότητα των μαχητών του εντός Συρίας ήταν τζιχαντιστές, μέλη του τοπικού κλάδου της Αλ Κάιντα, της οργάνωσης Αλ Νάσρα. Με την ανοχή των ΗΠΑ, οι σουνιτικές οργανώσεις τζιχαντιστών χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και υποστηρίζονταν ποικιλοτρόπως από τη νεοοθωμανική Τουρκία. Το επιβεβαιώνουν εκθέσεις και του Στέητ Ντηπάρτμεντ και του βρετανικού Φόρεϊν Όφις.

Τα χρήματα και τα όπλα που επισήμως προορίζονταν για τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, κατά κανόνα κατέληγαν σε οργανώσεις τζιχαντιστών. Έχει δημοσιευθεί φωτογραφία (Μάιος 2013) που δείχνει τον γερουσιαστή Μακ Κέιν (πρώην υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ) να συνομιλεί με ηγετικά στελέχη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, μεταξύ των οποίων είναι και ηγέτης του Χαλιφάτου!

Οι Αμερικανοί επιδίωξαν την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ κυρίως για να εκριζώσουν το μοναδικό ρωσικό έρεισμα στη Μεσόγειο. Οι Ισραηλινοί το επιδιώκουν για να κόψουν τον διάδρομο που συνδέει το Ιράν με τη σιιτική Χεζμπολά του Λιβάνου μέσω των σιιτών του Ιράκ και της Συρίας του Άσαντ. Πιστεύουν ότι μόνο έτσι μπορούν να αποδυναμώσουν τη Χεζμπολά, τη μόνη ένοπλη οργάνωση που κατάφερε να αναχαιτίσει τον ισραηλινό στρατό (2006). Οι νεοοθωμανοί του Ερντογάν το επιδιώκουν για να εντάξουν στη σφαίρα επιρροής τους την μετά-Άσαντ Συρία. Τέλος, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα άλλα εμιράτα του Κόλπου το επιδιώκουν για να δημιουργήσουν μία σουνιτική Συρία και κατ’ αυτό τον τρόπο να περιορίσουν την επιρροή της Τεχεράνης.

Παρά τις προσδοκίες όλων των παραπάνω για γρήγορη ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, αυτό αντέχει παρότι έχει χάσει τον έλεγχο μεγάλου μέρους της επικράτειας. Η Συρία είναι απίθανο να ξαναγίνει ενιαίο κράτος. Όχι μόνο λόγω των ερειπίων που έχουν συσσωρευθεί, αλλά και επειδή από τις πολεμικές συγκρούσεις έχουν προκύψει νέες οντότητες.

Μία από αυτές είναι το περιβόητο Χαλιφάτο. Ιδρυτής και ηγέτης του Χαλιφάτου είναι ο πολέμαρχος Αλ Μαγκντάντι από τη Σαμάρα του Ιράκ. Ο Αλ Μπαγκντάντι είχε συλληφθεί από τους Αμερικανούς το 2004 και έχει φυλακισθεί. Το 2010 κατάφερε να ηγηθεί του κλάδου της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, αφού τέσσερα χρόνια πριν είχε σκοτωθεί ο ιστορικός αρχηγός Αλ Ζαρκάουι.

Η οργάνωση του Αλ Μπαγκντάντι στρατεύθηκε στον πόλεμο εναντίον του καθεστώτος Άσαντ και διακρίθηκε για τις ακραίες μεθόδους της και για την προσέλκυση τζιχαντιστών από άλλες χώρες. Η ανάπτυξή της στη Συρία την έφερε σε ανταγωνισμό με το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα, την οργάνωση Αλ Νάσρα. Ο ανταγωνισμός αυτός υποχρέωσε τον διάδοχο του Μπιν Λάντεν στην ηγεσία της Αλ Κάιντα Αλ Ζαουάχρι να παρέμβει και να ζητήσει από τον Αλ Μπαγκντάντι να περιορίσει τη δράση του στο Ιράκ. Αυτός διαφώνησε, με αποτέλεσμα να αποκηρυχθεί και οι δρόμοι τους να χωρίσουν.

Σε αντίθεση με την Αλ Κάιντα, η οποία λειτουργεί ως ένα σχεδόν παγκόσμιο τρομοκρατικό δίκτυο, το Χαλιφάτο εξαρχής επιδιώκει να θέσει υπό τον έλεγχό του τις σουνιτικές περιοχές και να δημιουργήσει υβρίδια κρατικών δομών, αδιαφορώντας για τα υφιστάμενα σύνορα. Κατάφερε, μάλιστα, να καταλάβει σουνιτικές πόλεις στην κεντροβόρεια Συρία, όπως την Αλ Ράκα.

Έχοντας αποκτήσει πολεμική πείρα, σύγχρονο δυτικό οπλισμό, γρήγορα οχήματα μεταφοράς και αρκετά χρήματα η οργάνωση του Αλ Μπαγκντάντι στράφηκε και προς τις σουνιτικές περιοχές του Ιράκ. Εκμεταλλευόμενος αφενός την εχθρότητα του σουνιτικού πληθυσμού προς τη σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, αφετέρου το χαμηλό ηθικό και τη στατικότητα των ιρακινών ενόπλων δυνάμεων, το Χαλιφάτο συγκέντρωνε τις δυνάμεις του στον εκάστοτε στόχο, ώστε τα πλήγματα να είναι συντριπτικά. Έτσι, κατέλαβε τη Φαλούτζα (Ιανουάριος 2014) και άλλες πόλεις του δυτικού και κεντρικού Ιράκ, αποκομίζοντας χρήματα και σύγχρονο οπλισμό. Έτσι κατέλαβε και τη σουνιτική Μοσούλη, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Ιράκ.

Η κατάληψη της Μοσούλης ήταν ένα ποιοτικό άλμα σε πολλά επίπεδα για την οργάνωση του Αλ Μπαγκντάτι. Απέκτησε τον σύγχρονο αμερικανικό οπλισμό του ιρακινού σώματος στρατού που έδρευε στη Μοσούλη. Έβαλε στο χέρι τα αποθέματα του παραρτήματος της κεντρικής τράπεζας του Ιράκ (δηνάρια αξίας περίπου 450 εκατ δολαρίων) και έθεσε υπό τον έλεγχό του τις πετρελαιοπηγές της περιοχής. Το Χαλιφάτο απέκτησε υπόσταση και τεράστιο κύρος στους απανταχού φανατικούς ισλαμιστές. Χιλιάδες νέοι σουνίτες έσπευσαν να ενταχθούν στις γραμμές του. Η CIA υπολογίζει ότι το Χαλιφάτο διαθέτει 31.000 έμπειρους μαχητές, εκ των οποίων οι 12.000 προέρχονται από 74 χώρες.

Με τη στρατιωτική αυτή δύναμη, ο Αλ Μπαγκντάτι, που αυτοαναγορεύθηκε σε χαλίφη Ιμπραχίμ, πιέζει στρατιωτικά και το κουρδικό κρατίδιο στο βόρειο Ιράκ και την ίδια τη Βαγδάτη. Μετά την κατάληψη της Μοσούλης, το Χαλιφάτο μπορεί να αυτοχρηματοδοτείται. Μόνο από το λαθρεμπόριο πετρελαίου που διεξάγεται μέσω Τουρκίας και δευτερευόντως μέσω Λιβάνου (κατά δήλωση και του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Κέρι), υπολογίζεται ότι εισπράττει περίπου τρία εκατ. δολάρια ημερησίως. Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθούν τα έσοδα από τον κεφαλικό φόρο, από λύτρα και από την πώληση αρχαιοτήτων.

Στις περιοχές που ελέγχει, το Χαλιφάτο έχει επιβάλει τον ισλαμικό νόμο (σαρία) και έχει αλλάξει το πρόγραμμα εκπαίδευσης των μαθητών. Στις σουνιτικές περιοχές έχει οργανώσει ένα υβρίδιο κοινωνικού κράτους, ενώ σε περιοχές που υπάρχουν χριστιανικές, σιιτικές και κουρδικές κοινότητες ασκεί πολιτική εθνικής κάθαρσης.

Για να εδραιώσει τη φήμη του και να σπείρει τον φόβο στη δυτική κοινή γνώμη, ο Αλ Μπαγκντάτι χρησιμοποιεί και το επικοινωνιακό όπλο των τελετουργικών αποκεφαλισμών. Η πρακτική του αυτή, όμως, πιθανόν να μετατραπεί σε μπούμεραγκ. Το σοκ της δυτικής κοινής γνώμης υποχρέωσε ήδη και την Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να εγκαταλείψουν τη μέχρι τότε παθητική στάση τους.

Η ανοχή τους δεν προερχόταν μόνο από την απροθυμία του Ομπάμα να εμπλέξει και πάλι τις ΗΠΑ στο ναρκοπέδιο της Μέσης Ανατολής. Προκύπτει και από το γεγονός ότι δεν έχουν παραιτηθεί από την πρόθεσή τους να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ και να απομονώσουν το Ιράν. Γι’ αυτό και εμμέσως ευνοούσαν την κατάρρευση των συνόρων και τη δημιουργία μίας σουνιτικής κρατικής οντότητας στην ανατολική Συρία και στο δυτικό Ιράκ. Δεν επιθυμούν, βεβαίως, την οντότητα αυτή να την ελέγχουν οι τζιχαντιντές του Αλ Μπαγκντάντι. Οι μετριοπαθείς εξόριστοι αντικαθεστωτικοί Σύροι, όμως, έχουν αμελητέα παρουσία στα πεδία των μαχών εντός της Συρίας, ενώ χωρίς επιρροή είναι και οι μετριοπαθείς σουνίτες στο Ιράκ.

Υπό την πίεση της κοινής γνώμης, η Ουάσιγκτον αναγκάσθηκε να αλλάξει προτεραιότητες και να αναζητήσει τοπικές συμμαχίες. Δεν έχει παραιτηθεί, όμως, από τον στόχο της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ, παρότι αυτή μπορεί να ολοκληρώσει το χάος και να συμπαρασύρει τον Λίβανο. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ και αδυνατούν να επιβάλλουν μία νέα βιώσιμη τάξη πραγμάτων στη Μέση Ανατολή, αλλά και υπηρετούν αντιφατικούς στόχους. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ επιδιώκουν να αποδυναμώσουν το Χαλιφάτο είναι αμφίβολο εάν είναι αποφασισμένες να το εξαλείψουν.

Με το κοινό ανακοινωθέν της Τζέντα οι ΗΟΑ ουσιαστικά υποχρέωσαν τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα του Κόλπου να συμμετάσχουν έστω και συμβολικά στη συμμαχία των προθύμων εναντίον του Χαλιφάτου. Εκτός αυτού, όμως, άλλαξαν τη ρητορική τους έναντι της Τεχεράνης. Επίσης, πίεσαν τον Ερντογάν να σταματήσει να υποστηρίζει εμμέσως πλην σαφώς τους τζιχαντιστές. Ο μέχρι πρότινος Αμερικανός πρεσβευτής στη Άγκυρα Ρικιαρντόνε το δήλωσε δημοσίως. Παρότι, όμως, θεωρούν την Τουρκία περισσότερο μέρος του προβλήματος παρά μέρος της λύσης, συνεχίζουν να την θεωρούν κομβικό κράτος για την πολιτική τους.

Ας σημειωθεί ότι η Άγκυρα δεν έχει χαρακτηρίσει το Χαλιφάτο τρομοκρατική οργάνωση και παρά τις πιέσεις αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διεθνή συμμαχία εναντίον του. Η δικαιολογία της νεοοθωμανικής κυβέρνησης ήταν ότι οι τζιχαντιστές κρατούσαν 49 Τούρκους ομήρους. Όπως αποδείχθηκε, όμως, η απελευθέρωσή τους ήταν όχι μόνο εξαρχής δεδομένη, αλλά και μεθοδεύθηκε κατά τρόπο που να αποτελέσει ένα πολιτικό δώρο του Χαλιφάτου προς τον Ερντογάν.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ δυτικών, αλλά και τουρκικών ΜΜΕ, στο τουρκικό έδαφος λειτουργούν άτυπα κέντρα στρατολόγησης τζιχαντιστών (στο Χατζή Μπαϊράμ της Άγκυρας και στο Φατίχ της Πόλης), βάσεις επιμελητείας (στη συνοριακή ζώνη) και νοσοκομείο για την περίθαλψη τραυματιών τζιχαντιστών (στο Σαχίνμπεη του νομού Γκαζιαντέπ). Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, πως οι φανατικοί ισλαμιστές που έρχονται από το εξωτερικό για να πολεμήσουν εισέρχονται στη Συρία κατά κανόνα από την Τουρκία.

Η ποικιλότροπη τουρκική υποστήριξη δεν οφείλεται μόνο στο νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό των Ερντογάν και Νταβούτογλου. Έχει και έναν ειδικότερο στόχο: τη στρατιωτική συντριβή της κουρδικής κρατικής οντότητας στη βόρειο Συρία, η οποία ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό πολιτικά από το ΡΚΚ. Η Άγκυρα έχει ζητήσει από το Χαλιφάτο να κάνει τη βρώμικη δουλειά.

Αυτός είναι ο λόγος που οι τζιχαντιστές εδώ και ενάμιση χρόνο πολιορκούν και πραγματοποιούν συνεχείς επιθέσεις εναντίον του στρατηγικής σημασίας κουρδικού θύλακου Κομπανί. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, μετέφεραν τανκς και βαρύ αμερικανικό οπλισμό σ’ αυτό το μέτωπο για να κάμψουν την αντίσταση των Κούρδων. Είναι αξιοσημείωτο ότι πάνω από 150.000 άμαχοι έχουν εγκαταλείψει τα κουρδικά χωριά που έπεσαν στα χέρια των τζιχαντιστών για να γλυτώσουν το κεφάλι τους.

Οι Κούρδοι της Συρίας, αλλά και το ΡΚΚ έχει κηρύξει πανστρατιά για να αναχαιτίσει τους τζιχαντιστές. Εάν το Κομπανί πέσει στα χέρια τους, θα αποκλεισθεί και θα πέσει στα χέρια τους και ο δυτικότερος θύλακος. Αυτό σημαίνει ότι θα μείνει μόνο ο ανατολικός θύλακος του Καμισλί, ο οποίος για να επιβιώσει θα προσαρτηθεί το κουρδικό κρατίδιο του Μπαρζανί (βόρειο Ιράκ). Αυτό ακριβώς επιδιώκει η Άγκυρα. Η πρόταση δημιουργίας μίας ζώνης για τους πρόσφυγες εντός της συριακής επικράτειας έχει στόχο να διαλύσει την κουρδική οντότητα στο βόρειο Ιράκ και να θέσει υπό τον έλεγχό του τουρκικού στρατού τις παραμεθόριες κουρδικές περιοχές.

Προφανώς, οι δυτικές αεροπορικές επιθέσεις δεν μπορούν από μόνες τους να συντρίψουν το Χαλιφάτο, αλλά οπωσδήποτε το αποδυναμώνουν. Κι αυτό έχει σημασία για τις δυνάμεις που αντιμετωπίζουν τους τζιχαντιστές επί του εδάφους. Πρωτίστως για τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και για τον στρατό του Άσαντ. Εάν, μάλιστα, ο Μπαρζανί παραδώσει και στους ομοεθνείς του της Συρίας μέρος του οπλισμού που αποφάσισε να του δώσει η Δύση, τότε ενδεχομένως η κατάσταση στο στρατιωτικό επίπεδο να αλλάξει.

Οι επιτυχίες του Αλ Μπαγκντάντι πιθανότατα να έχουν και μία άλλη παρενέργεια. Ο ηγέτης της Αλ Κάιντα βλέπει την πρωτοκαθεδρία του στη συνείδηση των απανταχού φανατικών ισλαμιστών να απειλείται. Για να μην υπερκερασθεί από το Χαλιφάτο εκτιμάται ότι θα επιχειρήσει να κερδίσει τις εντυπώσεις με τρομοκρατικές ενέργειες μεγάλης κλίμακας εναντίον στόχων στη Δύση. Η νέα γενιά τζιχαντιστών που προέρχεται από τις ΗΠΑ και από την Ευρώπη διευρύνει πολύ τις επιχειρησιακές δυνατότητες του ισλαμικού τρομοκρατικού δικτύου.

Σταύρος Λυγερός, πολιτικός αναλυτής

Εφημερίδα: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014 – http://www.protothema.gr

Πηγή: http://mignatiou.com/2014/10/pii-oplisan-to-cheri-ton-fanatikon-tis-tzichant/#more-40320

Κατά 17.660 άτομα μειώθηκε πέρυσι ο πληθυσμός στην πατρίδα μας, λόγω του αρνητικού ισοζυγίου μεταξύ γεννήσεων και θανάτων, χωρίς να συνυπολογιστεί η μετανάστευση. Μάλιστα στην τριετία 2011-13 η συνολική μείωση ανήλθε στα 38.628 άτομα.

Συγκεκριμένα, πέρσι στην Ελλάδα ο δείκτης γεννητικότητας ήταν 8,6 και ο δείκτης θνησιμότητας 10,2, ενώ στη γειτονική Τουρκία οι αντίστοιχοι δείκτες ήταν 16,9 και 4,9. Στην ίδια κατάσταση με την Ελλάδα είναι η Βουλγαρία (9,2 και 14,4), η Ιταλία (8,5 και 10) και η Πορτογαλία (7,9 και 10,2), ενώ η εικόνα είναι αντίστροφη στην Αλβανία (12,3 και 7,1), τα Σκόπια (11,2 και 9,3) και την Ισπανία (9,1 και 8,3).

Αναλυτικά, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ για τη φυσική κίνηση πληθυσμού το 2013:

1. Γεννήσεις

Οι γεννήσεις το 2013 ανήλθαν σε 94.134 άτομα (48.430 αγόρια και 45.704 κορίτσια), παρουσιάζοντας μείωση κατά 6,21% σε σχέση με το 2012, που είχαν ανέλθει σε 100.371 άτομα (51.654 αγόρια και 48.717 κορίτσια). Στις γεννήσεις δεν συμπεριλαμβάνονται οι γεννήσεις νεκρών βρεφών, οι οποίες κατά το 2013 ανήλθαν σε 376, μειωμένες κατά 15,7% σε σχέση με το 2012 που είχαν ανέλθει σε 446.

Σχετικά με την υπηκοότητα της μητέρας, καταγράφηκαν 80.940 γεννήσεις από Ελληνίδες (ποσοστό 85,98%) και 13.194 από αλλοδαπές (ποσοστό 14,02%). Τα αντίστοιχα στοιχεία για το 2012 ήταν 84.851 (ποσοστό 84,54%) από Ελληνίδες μητέρες και 15.520 (ποσοστό 15,46%) από αλλοδαπές.

Η μέση ηλικία της μητέρας κατά τη γέννηση ήταν 31,85 έτη, σημειώνοντας αύξηση σε σχέση με το 2012, που η αντίστοιχη μέση ηλικία ήταν 31,57 έτη. Οι γεννήσεις εκτός γάμου σε απόλυτους αριθμούς, παρουσίασαν μείωση σε σχέση με το 2012 και ανήλθαν σε 6.337 (ποσοστό 6,7% επί του συνόλου των γεννήσεων), από 7.640 (ποσοστό 7,6% επί του συνόλου των γεννήσεων) που ήταν το 2012.

2. Θάνατοι

Οι θάνατοι παρουσίασαν μείωση κατά 4,15% και ανήλθαν σε 111.794 άτομα, (57.627 άντρες και 54.167 γυναίκες) έναντι 116.670 ατόμων (60.137 άντρες και 56.533 γυναίκες) που ήταν το 2012. Η μέση ηλικία κατά τον θάνατο, ανήλθε στα 75,25 έτη για τους άνδρες και 80,85 έτη για τις γυναίκες, παρουσιάζοντας αύξηση σε σχέση με το 2012 (για τις άντρες το 2012 ήταν 74,79 έτη και για τις γυναίκες ήταν 80,64 έτη).

Ο δείκτης βρεφικής θνησιμότητας (θάνατοι βρεφών ηλικίας κάτω του έτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων) από 2,91 το 2012, αυξήθηκε στο 3,69 κατά το 2013. Ο δείκτης νεογνικής θνησιμότητας (θάνατοι βρεφών ηλικίας μικρότερης των 28 ημερών ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων) αυξήθηκε στο 2,63 από 1,89 το 2012 και ο δείκτης περιγεννητικής θνησιμότητας (γεννήσεις νεκρών και θάνατοι βρεφών ηλικίας μικρότερης της μιας εβδομάδας ανά 1.000 γεννήσεις) αυξήθηκε στο 5,79 από 5,64 το 2012. Αναλυτικά, σε σύνολο 347 θανάτων βρεφών, τα 76 ήταν μικρότερα της μιας ημέρας και 248 ήταν μικρότερα του ενός μηνός.

3. Γάμοι – σύμφωνα συμβίωσης

Οι γάμοι ανήλθαν σε 51.256, έναντι 49.710 το 2012, παρουσιάζοντας αύξηση 3,11%. Οι πολιτικοί γάμοι ήταν περίπου ίσοι με τους θρησκευτικούς. Συγκεκριμένα, σε σύνολο 51.256 γάμων, οι θρησκευτικοί ήταν 25.624 και οι πολιτικοί 25.632. Η μέση ηλικία των γυναικών κατά τον πρώτο γάμο, ήταν 29,9 έτη, ενώ το 2012 ήταν 29,6. Η αντίστοιχη μέση ηλικία των ανδρών ήταν 32,7 έτη, ενώ το 2012 ήταν 32,5.

Σημειώνεται, ότι στο σύνολο των 51.256 γάμων, οι γυναίκες που τέλεσαν πρώτο γάμο ήταν 45.300, ενώ οι άντρες ήταν 44.807.

Τέλος, τα Σύμφωνα Συμβίωσης αυξήθηκαν κατά 85,03% σε σχέση με το 2012 και έφτασαν τα 1.421.

Πηγή: tet-a-tet.gr

Δεν έλειψαν οι εντάσεις κατά την συζήτηση επί της αρχής, του νομοσχεδίου του υπουργείου παιδείας και Θρησκευμάτων σχετικά με την αναγνώριση των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα.

Το νομοσχέδιο το οποίο λίγο πριν τα μεσάνυχτα ψηφίστηκε επί της αρχής και αύριο θα συζητηθεί κατ΄ άρθρων θεωρήθηκε ως θετικό βήμα από τα περισσότερα κόμματα της Βουλής, πλην της Χρυσής Αυγής που το χαρακτήρισε «κατάπτυστο» και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος που έκανε λόγο για σημαντικά προβλήματα.

Συγκεκριμένα η εισηγήτρια της Ν.Δ. κα. Άννα Καραμανλή, καταφέρθηκε στην ομιλία της κατά των παρεμβάσεων της «Ένωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα» και έριξε το «γάντι» στο ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας να μάθει αν τελικά σκοπεύει να στηρίξει το νομοσχέδιο, το οποίο χαρακτήρισε «ιστορικής σημασίας».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. κ. Άδωνις Γεωργιάδης που εξαπέλυσε επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ και κατά της ΔΗΜΑΡ για την στάση τους.

Ιδιαίτερα καυστικός απέναντι στην κυβέρνηση ήταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιάννης Αμανατίδης που χαρακτήρισε την εισηγήτρια κα. Καραμανλή «αυτόκλητο εκφραστή της Εκκλησίας της Ελλάδος».

Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κα. Μαρία Ρεπούση έθεσε εκ νέου θέμα χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας. Την άποψη αυτή υποστήριξε και η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του κόμματος αλλά και ο εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε.

Από την πλευρά του ο ειδικός αγορευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Πύρος Δήμας ξεκαθάρισε οτι «δεν είναι σκοπός του νομοσχεδίου να ρυθμίσει τις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους».

Εκεί που συμφώνησαν σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήταν στον απαραίτητο αριθμό των 300 ατόμων που χρειάζονται για να αναγνωριστεί ένα εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο, τον οποίο θεωρούν υπερβολικά υψηλό.

Ο υπουργός Παιδείας κ. Ανδρέας Λυκουρέζος σημείωσε πως το νομοσχέδιο απαντά σε προβλήματα δεκαετιών και είναι αποδεκτό από όλους τους ενδιαφερόμενους, ενώ έκανε ειδική αναφορά στον γενικό γραμματέα θρησκευμάτων κ. Γιώργο Καλαντζή για την προσφορά του στην προετοιμασία του νομοσχεδίου.

Πηγή:Δόγμα

* Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην εκλεκτή πνευματική θυγατέρα του και προσφυγομάνα Θράκη.

* Η Θράκη στο διάβα των αιώνων τελεί αδιαλείπτως υπό το «Πρωτόθρονο Μητρικό Ωμοφόριο» του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Η αδέκαστη ιστορία έχει καταγράψει αψευδώς και διά «τεκμηρίων πολλών» ότι η εκκλησιαστική οργάνωση των Επαρχιών του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου της θρακικής Γης είναι συνυφασμένη ακατάλυτα με την ζωή της πρωτοθρόνου και πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Ο Απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων, έδρασε, σύμφωνα με αξιόπιστες ιστορικές πηγές και την παράδοση της Εκκλησίας, στην Μικρά Ασία, τiς περί τον Εύξεινο Πόντο περιοχές, την Θράκη και την Αχαΐα, όπου και εμαρτύρησε. Έτσι, η αποστολικότητα του θρόνου της Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι αποδεδειγμένα συνδεδεμένη και με την αποστολικότητα των ιδρυθεισών κατά τόπους Εκκλησιών στις παραπάνω περιοχές, όπου έδρασε ο Πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας, και μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και εκείνες της ευλογημένης Θρακικής Γης.

Ο «κοινός αποστολικός σύνδεσμος» ανάμεσα στην Θράκια Γη και την ιερά εκκλησιαστική Καθέδρα της του Κωνσταντίνου Πόλεως, της Θεοτοκουπόλεως Βασιλίδος των Πόλεων, ενισχύεται κατά τους μετέπειτα χρόνους και εκ του γεγονότος ότι προ του Μεγάλου Κωνσταντίνου η μικρά πόλις (Πολίχνη) του λεγομένου Βυζαντίου, η αρχαία αυτή αποικία των Μεγαρέων ήταν επισκοπή κατά το χριστιανικό αυτής τμήμα, υπαγομένη στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου της εν Θράκη Ηρακλείας. Ο δε εκάστοτε Μητροπολίτης Ηρακλείας μέχρι και σήμερα, εάν βεβαίως υπάρχει εν ενεργεία Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό τον τίτλο του «Ηρακλείας», σύμφωνα με αρχαιότατο εκκλησιαστικό έθος, εγχειρίζει την πατριαρχική ποιμαντορική ράβδο (πατερίτσα) στον εκάστοτε νεοεκλεγέντα και ενθρονιζόμενο Οικουμενικό Πατριάρχη.

Η άλλοτε τοπική Εκκλησία της πολίχνης του Βυζαντίου, αρχικώς υπαγομένη στον εκάστοτε Μητροπολίτη Ηρακλείας, κυρίως δε από την Β’ Οικουμενική Σύνοδο (381 μ.Χ.) και ακόμη σταθερότερα και εντονότερα με τις αποφάσεις της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου (451 μ.Χ.) κατέστη σταδιακά και συν τω χρόνω στην «καθ’ ημάς Ανατολή» η όντως τροφός και φιλόστοργος «Ιερά καθέδρα και το αδιάσειστον Ιερόν Κέντρον» των Επισκοπών, Αρχιεπισκοπών και Μητροπόλεων, μεταξύ των οποίων και εκείνες του ενιαίου γεωγραφικού χώρου της θρακικής Γης, που υπήγοντο στην εκκλησιαστική, πνευματική και διοικητική δικαιοδοσία αυτής.

Παρόλο που οι επαρχίες του λεγομένου Ανατολικού Ιλλυρικού (το πλείστον μέρος της Βαλκανικής Χερσονήσου- η άλλοτε Γιουγκοσλαβία, πλην της Δαλματίας η οποία υπήγετο στο Δυτικό Ιλλυρικό, η Αλβανία, η Δυτική Βουλγαρία, η Ελλάς, η Κρήτη, η Μακεδονία) υπήγοντο στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Επισκόπου Ρώμης, εντούτοις από τα τέλη του Δ’ αιώνος οι Επίσκοποι αυτών, παραθεωρούντες τις αντιδράσεις της Εκκλησίας της «Πρεσβυτέρας Ρώμης», προτιμούσαν να απευθύνονται στον Κωνσταντινουπόλεως ως τον πρωτόθρονο Επίσκοπο της «Νέας Ρώ-μης» για την ρύθμιση των επαρχιακών εκκλησιαστικών και εν γένει πνευματικών υποθέσεών τους, τις οποίες η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως επέλυε στο πλαίσιο της «κηδεμονικής προνοίας και συναντιλήψεως αυτής». Έτσι, αυτό που de facto επικρατούσε ως εκκλησιαστική πρακτική, επιβεβαιώθηκε και de jure, όταν η Δ’ εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδος (451 μ.Χ.) με τον 28ο κανόνα αυτής υπήγαγε τις τρεις Διοικήσεις Πόντου, Ασίας και Θράκης στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως. Εν προκειμένω δε ο πολύς συγγραφέας Μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος στο μνημειώδες έργο του, υπό τον τίτλο: «Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», γράφει σχετικά ότι: «Τούτο δε κρίνεται μάλλον ως φυσική κατάστασις, α) διότι προηγήθη η διοικητική μεταρρύθμισις και απόσπασις του Ιλλυρικού από του δυτικού τμήματος της αυτοκρατορίας, β) διότι εις τας επαρχίας του ανατολικού Ιλλυρικού η γλώσσα της λατρείας ήτο η ελληνική, οι δε Επίσκοποι αυτού, ιδίως της Μακεδονίας και όλων των ελληνικών επαρχιών, ωμίλουν ελληνιστί, και γ) διότι γενικώς επρόκειτο περί πληθυσμών πλησιέστερων και οικειότερων, υπό πάσαν έποψιν, προς τον θρόνον Κωνσταντινουπόλεως».

Ο ίδιος συγγραφέας σε άλλο σημείο αναφερόμενος στην πολιτιστική σύνδεση και συνάφεια των περιοχών της Θράκης με την νέα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, την Νέα Ρώμη, την Θεοτοκούπολη Κωνσταντινούπολη, γράφει: «Ενώ δηλαδή εν Αιγύπτω αναπτύσσεται κυρίως η κοπτική φιλολογία και εν τη Διοικήσει της Ανατολής η συριακή και η αρμενική, αι περιοχαί της Θράκης, της Ασίας και του Πόντου, διαποτίζονται και καλλιεργούνται ολονέν και περισσότερον υπό της ελληνικής γλώσσης και παιδείας. Η πολιτιστική αυτή συγγένεια επέδρα μεγάλως εις τον προσανατολισμόν των Επισκόπων των τριών Διοικήσεων προς την Κωνσταντινούπολιν, η οποία εγένετο ήδη το κυριώτερον κέντρον της ελληνικής παιδείας».

Στο διάβα των αιώνων λοιπόν σφυρηλατήθηκαν ακατάλυτοι και άρρηκτοι εκκλησιαστικοί, πνευματικοί και ιστορικοί δεσμοί ανάμεσα στην ευλογημένη θρακική Γη και την Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία. Έκτοτε και μέχρι σήμερα αδιαλείπτως η Θράκη ως ενιαίος γεωγραφικός χώρος (στη σύγχρονη εποχή πλην της Βορείου Θράκης ή Ανατολικής Ρωμυλίας που υπάγεται στο Πατριαρχείο Βουλγαρίας) τελεί υπό το «Πρωτόθρονο Κηδεμονικό Ωμοφόριο» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εν τοις πράγμασι αποδεικνύεται αυτό που από ετών εγράψαμε «περί Γης Θρακικής- Γης Πατριαρχικής». Δεν νοείται δηλαδή εκκλησιαστική οργάνωση των επαρχιών της γεωγραφικώς ενιαίας Θράκης άνευ της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, καθώς επίσης δεν νοείται και το Οικουμενικό Πατριαρχείο άνευ των εκλεκτών εκκλησιαστικών επαρχιών του στον ενιαίο γεωγραφικό χώρο της Θράκης.

Στο σχέδιο του Θεού η θρακική Γη υπήρξε και παραμένει ανά τους αιώνες ο «ζωτικός φυσικός χώρος» της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του μαρτυρικού και δι’ αιμάτων καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείο, το οποίο αδιαλείπτως συνεχίζει να σκέπει υπό τις φιλόστοργες πτέρυγές του την θρακική Γη. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν επισημαίναμε ότι από τις πλέον εκλεκτές εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι οποίες υπήρξαν και παραμένουν αλησμόνητες, είναι εκείνες της Ανατολικής Ρωμυλίας ή Βορείου Θράκης και της Ανατολικής Θράκης, που από το 1922/1923 είναι απορφανεμένες από το ποίμνιό τους, ενώ ακμαίες και δραστήριες παραμένουν οι επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου στη Δυτική Θράκη, οι οποίες αποτελούν αδιάκοπα μέσα στον χωροχρόνο κανονικό έδαφος της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της Κωνσταντινουπολίτιδος Μητρός Εκκλησίας μέχρι και στις μέρες μας.

Στον ενιαίο γεωγραφικό χώρο της Θράκης έχουν καταγραφεί «χρυσοίς γράμμασι» στις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας από την βυζαντινή περίοδο και μέχρι το 1922 οι περισσότερες Επισκοπές, Αρχιεπισκοπές και Μητροπόλεις εν συγκρίσει με άλλες εκκλησιαστικές επαρχίες, οι οποίες υπήγοντο στην κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρ-χείου. Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα που καταγράφονται από τους

κατά καιρούς ερευνητές, στον ενιαίο γεωγραφικό χώρο της Θράκης (Βόρεια, Ανατολική και Δυτική) από Χριστού και μέχρι την δεκαετία του 1930 διέλαμψαν περί τις 94 συνολικά Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπές και Επι-σκοπές, στις οποίες, κατά προσέγγιση και στο ίδιο χρονικό διάστημα, ε-ποίμαναν περί τους 1824 αρχιερείς (Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι), εν ενεργεία ή απλώς τιτουλάριοι).

Όλες αυτές οι Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπές και Επισκοπές είχαν την έδρα τους στην έκταση των 6 Επαρχιών που αποτελούσαν το έδαφος της «Διοικήσεως» της Θράκης, η οποία με τη σειρά της αποτελούσε μέρος του «Ανατολικού Θέματος» σύμφωνα με την υπό του Μ. Κωνσταντίνου γενομένη νέα διαίρεση του αχανούς Ρωμαϊκού Κράτους σε «Υπαρχίας ή Θέματα» και αυτά σε «Διοικήσεις», οι οποίες διαιρούνταν σε «Επαρχίες». Οι έξι Επαρχίες της Διοικήσεως Θράκης ήταν: 1) Ευρώπης (Ηρακλείας). 2) Ροδόπης (Τραϊανουπόλεως), 3) Αιμιμόντου (Αδριανουπόλεως), 4) Θράκης (Φιλιππουπόλεως), 5) Μυσίας ή Αιμιμόντου (Μαρκιανουπόλεως) και 6) Σκυθίας (Τόμης).

Ο αριθμός των παραπάνω Μητροπόλεων, Αρχιεπισκοπών και Επισκοπών της καθόλου Θράκης υπέστη σημαντικές αυξομειώσεις και μεταβολές δια μέσου των αιώνων και μέχρι της αλώσεως (1453). Έτσι, από της αλώσεως και μέχρι την δεκαετία του 1920 καταγράφονται, κατόπιν πολλών συγχωνεύσεων, στην Ανατολική και Δυτική Θράκη, οι παρακάτω Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπές και Επισκοπές: Αδριανουπόλεως, Μετρών και Αθύρων, Αίνου, Αργυρουπόλεως, Αρκαδιουπόλεως, Βιζύης και Μηδείας, Γάνου και Χώρας, Δέρκων (αρχικά υπό τον Ηρακλείας), Διδυμοτείχου, Ηρακλείας και Ραιδεστού, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου, Μαρωνείας, Μετρών και Αθύρων, Μυριοφύτου και Περιστάσεως, Ξάνθης και Περιθεωρίου, Παμφίλου, Σαράντα Εκκλησιών, Τυρολόης και Σερεντίου, Σηλυβρίας, Σκοπέλου (υπό τον Αδριανουπόλεως), Τραϊανουπόλεως, Χαριουπόλεως κ.ά. Άξιο μνείας είναι ότι στην καρδιά της γεωγραφικής εκτάσεως της σημερινής λεγομένης Δυτικής Θράκης, από του Δ’ αιώνος και μέχρι τον ΙΔ΄ αιώνα, κυριαρχούσε η Μητρόπολη Τραϊανουπόλεως έχουσα ως Επισκοπές τις εξής: Μαρωνείας, Μαξιμιανουπόλεως, Αίνου, Τοπείρου, Κυψάλων, Αναστασιουπόλεως, Διδυμοτείχου, Μάκρης, Μοσυνουπόλεως, Πόρων, Ξανθείας, Περιθεωρίου κ.ά. Πλείστες εξ αυτών ανεβιβάσθησαν σε Αρχιεπισκοπές και αργότερα συγχωνεύθησαν στις ήδη από του ΙΓ΄ και ΙΔ΄ αιώνος ιδρυθείσες Μητροπόλεις της Δυτικής Θράκης, ήτοι Μαρωνείας, Διδυμοτείχου, Ξάνθης και Περιθεωρίου, ενώ η εσχάτως ιδρυθείσα Μητρόπολη της Δυτικής Θράκης είναι της Αλεξανδρουπόλεως (1922).

Στην δε Βόρεια Θράκη ή Ανατολική Ρωμυλία από της αλώσεως (1453) και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1910, οι καταγεγραμμένες Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπές και Επισκοπές, κατόπιν πολλών μεταβολών και συγχωνεύσεων, ήταν οι εξής: Αγαθονικείας, Αγαθουπόλεως, Αγχιάλου, Αξιουπόλεως, Βάρνης, Βιδύνης, Βράτσας, Διοσπόλεως, Δρύστρας, Κεστεντηλίου, Κωνσταντίας, Λεύκης, Λιτίτσης. Λοφτσού, Μεσημβρίας, Περκόφτσας, Πρεσλάβας, Ροδοστόλου, Σαμακοβίου, Σοφίας, Σωζοπόλεως (Σωζοαγαθουπόλεως), Τζερβενού, Τορνόβου, Φιλιππουπόλεως.

Η ύπαρξη τόσου μεγάλου αριθμού Μητροπόλεων, Αρχιεπισκοπών και Επισκοπών στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Θράκης συγκριτικά με άλλες γεωγραφικές περιοχές, που υπήγοντο στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, δεν υπήρξε ένα γεγονός τυχαίο και περιστασιακό. Αντιθέτως, αποδεικνύει περίτρανα τόσο το υψηλό και γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα των Θρακών, όσο και την ιδιαιτέρα μεγάλη σημασία και βαρύτητα που έδιδε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σ’ όλες αυτές τις νευραλγικές εκκλησιαστικές επαρχίες του με τον υψηλού επιπέδου ακμάζοντα ορθόδοξο πληθυσμό, ο οποίος ήταν αφοσιωμένος, παρά το κατά καιρούς βαρύτατο κόστος που πλήρωναν λό-γω της προσηλώσεως και αφοσιώσεώς τους στην μαρτυρική και «αει εσταυρωμένη» Μητέρα τους Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

Οι Μητροπόλεις αυτές, κυρίως μετά την άλωση της Πόλεως (1453), υπήρξαν οι «Κιβωτοί της Σωτηρίας» για το δεινώς δοκιμαζόμενο υπόδουλο γένος των Ρωμηών σε όλη την ενιαία γεωγραφική έκταση της θρακικής Γης και όχι μόνον. Ανεδείχθησαν όντως οι «πνευματικές ασπίδες προστασίας» του Χριστεπωνύμου πληρώματος, αλλά και η «πνευματοφόρος εστία» της προόδου σε όλα τα επίπεδα. Οι Μητροπολίτες της Θρακώας γης και οι υπ’ αυτούς Επίσκοποι, οι οποίοι εξελέγοντο και απεστέλοντο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις «Φαναριοσκέπαστες» αυτές επαρχίες, όπου χτυπούσε δυνατά η καρδιά της αθανάτου Ρωμηοσύνης του φιλοχρίστου και φιλοθέου γένους μας, εφύτευαν και μεταλαμπάδευαν στους Θράκες τα «ανόθευτα νάματα» της αμωμήτου ορθοδόξου πίστεως, την άσβεστη φλόγα της Ρωμηοσύνης, την γνήσια και ανόθευτη συνείδηση ότι οι εκκλησιαστικές επαρχίες της θρακικής Γης ήταν και μέχρι σήμερα παραμένουν πατριαρχικό έδαφος, και ότι επίσης το μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχείο αποτελούσε την «αει εσταυρωμένη» και φιλόστοργη Μητέρα

τους Εκκλησία. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι ως Μητροπολίτες και Επίσκοποι στις Εκκλησιαστικές επαρχίες της Θράκης εξελέγοντο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι άριστοι των πατριαρχικών κληρικών από τους οποίους πολλοί στο διάβα των αιώνων ανήρχοντο ως Οικουμενικοί Πατριάρχες στο θρόνο της Κωνσταντινουπολίτιδος Μητρός Εκκλησίας.

Η Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε η «κιβωτός της ελληνορθοδόξου παιδείας» και η «πνευματοφόρος κολυμβήθρα» του αναβαπτισμού των ρωμηόπουλων στα γράμματα και τις τέχνες. Δεν μεριμνούσε δηλαδή μόνο να εκλέγει και να αποστέλει τους αρίστους Επισκόπους και Μητροπολίτες στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Θράκης, αλλά ως Εθναρχούσα Εκκλησία αόκνως και νυχθημερόν αγωνιζόταν να ιδρύονται Εκκλησίες, ιερές μονές (Παπίκιον Όρος επί της οροσειράς της Ροδόπης, Ι.Μονή Παναγίας Πετριτσονιτίσσης Μπατσκόβου- Βόρεια Θράκη, Ι.Μ. Παναγίας Σκαλωτής- Ανατολική Θράκη, Ι.Μ. Παναγίας Κοσμοσώτειρας- Δυτική Θράκη κ.α.), ευαγή φιλανθρωπικά και κοινωφελή ιδρύματα, καθώς επίσης νηπιαγωγεία, δημοτικά σχολεία, σχολαρχεία (Αστικές Σχολές) και λοιπά ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αλλεπάλληλα τα αιτήματα του Πατριαρχείου προς την Υψηλή Πύλη για την έκδοση Σουλτανικών Φιρμανίων και την χορήγηση υπουργικής αδείας με σκοπό την ανίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων κάθε βαθμίδος. Το Πατριαρχείο με τους διακεκριμένους φιλεκπαιδευτικούς και φιλοπροόδους συλλόγους της Κωνσταντινουπόλεως φρόντιζε να αποστέλλονται διδάσκαλοι και διδασκάλισσες σε όλα τα σχολεία της Θράκης προκειμένου τα Ρωμηόπουλα να γεύονται τα νάματα της ελληνορθοδόξου παιδείας και παραδόσεως με τα οποία ως θώρακα και ασπίδα προστασίας να ανθίστανται στις προπαγανδιστικές και προσηλυτιστικές απόπειρες του εκτουρκισμού, εκβουλγαρισμού και εκλατινισμού τους.

Η μέριμνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ήταν και παραμένει το «Ιερόν Κέντρον» του φιλοχρίστου και ευσεβούς Γένους μας, για την παιδεία και μόρφωση των υποδούλων τέκνων του εφάνη σε μικρό χρονικό διάστημα μετά την άλωση, όταν, παρόλες τις άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσε η Θράκη, επετεύχθη η άνθιση της ελληνορθοδόξου παιδείας με την πρωτοβουλία του εξ Αγχιάλου Θρακός Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου Β΄ του επικαλουμένου Τρανού (1572-1579, 1580-1584, 1587-1595), ο οποίος κατά το έτος 1593 ενεπνεύσθη και απέστειλε την ιστορικής σημασίας σχετική εγκύκλιο για την ίδρυση σχολείων απανταχού των εδαφών της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου, όπου υπήρχε έστω και η ελάχιστη εστία ελληνισμού. Έτσι άρχισε η άνθιση της ελληνικής παιδείας στη Θράκη με την πληθώρα των λογίων Θρακών, κληρικών και λαϊκών, που ανεδείχθησαν καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανοκρατίας.

Από δε την δεκαετία 1850/1860 και εντεύθεν το Οικουμενικό Πατριαρχείο νυχθημερόν και με επιμονή απαιτούσε την έκδοση και υπογραφή φιρμανίων από την Υψηλή Πύλη και σχετικών υπηρεσιακών αδειών (ιστιλάμιον) από τα αρμόδια υπουργεία της εκάστοτε οθωμανικής κυβερνήσεως για την ίδρυση εκπαιδευτηρίων, τα οποία επληθύνοντο ραγδαίως σε όλες τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και στα πλέον απομακρυσμένα χωριά όλου του ενιαίου θρακικού χώρου, όπου λειτουργούσαν όλων των βαθμίδων εκπαιδευτήρια, όπως γραμματοδιδασκαλεία, Δημοτικά, Παρθεναγωγεία, Αρρεναγωγεία (Σχολαρχεία), Ημιγυμνάσια, Γυμνάσια, Ανώτερα και Ανώτατα φροντιστήρια. Σημειώνουμε εν προκειμένω ότι κατά την περίοδο 1881-1912 υπήρχαν στις ένδοξες Μητροπόλεις της Αν. και Βορ. Θράκης, κατά μία πρώτη προσέγγιση, τετρακόσιες τρεις κοινότητες στις οποίες λειτουργούσαν ισάριθμα σχολεία, πλην, βεβαίως, των μεγάλων σχολείων των αστικών κέντρων, στα οποία κύρια φροντίδα ήταν η μετάδοση όχι μόνον των γνώσεων, αλλά και η εμπέδωση της εθνικής συνειδήσεως και της Ορθοδόξου πίστεως.

Το μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχείο ως «αεί εσταυρωμένη» φιλόστοργη Μητέρα Εκκλησία με πρώτον τον εκάστοτε Πατριάρχη του Γένους και συν αυτώ με άπαντες τους Μητροπολίτες, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους και τους εν γένει αγάμους και εγγάμους κληρικούς αυτού απανταχού των επαρχιών του στη Θράκη, από της υποδουλώσεως της ευλογημένης θρακικής Γης στους Οθωμανούς και εντονότερα μετά την άλωση της Βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως (1453), καθώς και κατά την διάρκεια της εθνικής παλιγγενεσίας (1821), προσέφερε αφειδώς «ημέρας και νυκτός» προς τους φιλοχρίστους και φιλογενείς Θράκες την σκέπη και προστασία του. Ποταμοί αιμάτων Πατριαρχών, Αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών και μοναζουσών «ως λύτρον αντί πολλών» άρδευσε την θρακική Γη, όταν το ποίμνιο οδηγούνταν στην απώλεια ή τον βίαιο εξισλαμισμό τους.

Όταν και πάλι οι πολιτικές σκοπιμότητες και ο άκρατος εθνοφυλε-τισμός (εθνικισμός) έφεραν δίσεκτα και δυσχείμερα έτη για τον θρακικό ελληνισμό, ο οποίος εδέχετο την βιαία δράση της σχισματικής και αντικανονικής βουλγαρικής εξαρχίας και μετά το 1908 και αυτού του κινήματος των Νεοτούρκων (Νέο-Οθωμανών), που αποσκοπούσαν, αντιστοίχως, είτε στον εκβουλγαρισμό είτε στον εκτουρκισμό των Θρακών, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανθέστη αυτοθυσιαστικώς υπέρ του περιποθήτου Ποιμνίου του εν Θράκη. Μετά δε το έτος 1914, όταν άρχισε από μέρους των ακραίων εθνικιστών Νεοτούρκων ο βίαιος εκτοπισμός και ο γενοκτονικός αφανισμός των Θρακών, η Μητέρα Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία προσέφερε και πάλι το τίμιο αίμα των κληρικών της προκειμένου να αποφευχθεί το αναπόφευκτο.

Οι δ ε Θράκες, οι οποίοι ήταν προσηλωμένοι στην Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και είχαν βαθύτατα πατριαρχικό φρόνημα, διαποτισμένοι οι ίδιοι μέχρι «μυελού οστέων» από την ζωογόνο εκκλησιαστική πνοή του μαρτυρικού και εστευρωμένου φαναρίου, σε πολλές και ιδιαίτερα δυσχερείς και λίαν επικίνδυνες περιόδους, αν και θα μπορούσαν να απαρνηθούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να σωθούν, εκείνοι με απαράμιλλη γενναιοφροσύνη παρέμεναν πιστά, ακλόνητα και αφοσιωμένα τέκνα της «Μεγάλης και Μαρτυρικής Μάνας τους Εκκλησίας», και θυσιάζονταν «μέχρις ενός». Και πλησίον τους και οι παπάδες, οι καλόγεροι και οι Μητροπολίτες τους εκ των οποίων πλείστοι όσοι είναι εθνοϊερομάρτυρες και Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Στο σημείο τούτο άξιο μνείας και προς απόδειξη της απολύτου και άκρας αφοσιώσεως και μέχρι λατρείας αγάπης των Θρακών στην Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, στη Μάνα τους Εκκλησία, είναι και το αψευδές ιστορικό γεγονός που συνέβη κατά την διάρκεια της δράσεως της σχισματικής- αντικανονικής βουλγαρικής εξαρχίας στον γεωγραφικό χώρο της Θράκης. Ο Έλληνας Πρόξενος στις Σέρρες Αντώνιος Σαχτούρης σε υπηρεσιακή έκθεσή του προς το ΥΠΕΞ έγραφε λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του ήρωος Μακεδονομάχου Παύλου Μελά, ότι σε ένα ελληνορθόδοξο χωριό, πλησίον του χωριού Καβακλί (Ανατ. Ρωμυλία), οι σχισματικοί βουλγαροεξαρχικοί κομιτατζήδες σύναξαν βιαίως τους χωρικούς στην κεντρική πλατεία και τους επέβαλαν να φωνάξουν: «Κάτω το Πατριαρχείο- Ζήτω η Βουλγαρική Εξαρχία». Όλοι όμως παρέμειναν σιωπηλοί και ακίνητοι. Τότε σηκώθηκε ο γέροντας παπάς του χωριού και με αγέρωχη φωνή βροντοφώναξε: «Αδελφοί μου, εκατό φορές πεθαμένοι και πιστοί στο Πατριαρχείο μας, παρά ζωντανοί και προδότες του Πατριάρχου μας». Όλοι τους τουφεκίσθησαν, αλλά προδότες του Πατριαρχείου, της Μητέρας τους Εκκλησίας δεν έγιναν.

Επετειακώς γράφοντες και ευγνωμόνως αναμιμνησκόμενοι των μεγάλων προσωπικοτήτων, που ανεδείχθησαν στα άγια χώματα της λατρευτής και αλησμονήτου Πατρίδος των προγόνων μας, αναφέρουμε ότι Θράκες την καταγωγή που ανήλθαν στον Οικουμενικό θρόνο μετά την άλωση (1453) ήταν: 1) Ο εξ Αγχιάλου Ιερεμίας Β΄ ο Τρανός (1572-1579, 1580-1584, 1587-1595), 2) Ο εκ της επαρχίας Ξάνθης, Μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως και έπειτα Τυρνόβου, Πατριάρχης Κύριλλος Γ΄ ο Σπανός (α΄ 1652, β΄ 1654), 3) Ο εξ Ανδριανουπόλεως Κύριλλος Στ΄ (1813-1818), 4) ο εκ της επαρχίας Αδριανουπόλεως Αγαθάγγελος (1826-1830), 5) Ο εκ του Νε-οχωρίου Ραιδεστού Άνθιμος Ε΄ (1841-1842), ο οποίος διετέλεσε το πρότερον και Μητροπολίτης στις θρακικές επαρχίες Αγαθουπόλεως και Αγχιάλου, 6) Ο εξ Ανδριανουπόλεως Διονύσιος Ε΄ (1887-1891), ο οποίος διετέλεσε και Μητροπολίτης στις θρακικές επαρχίες Διδυμοτείχου και Αδριανουπόλεως.

Από τους Μητροπολίτες, οι οποίοι διεποίμαναν εκκλησιαστικές επαρχίες της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και ανήλθαν στον Οικουμενικό θρόνο, ενδεικτικώς και μόνον αναφέρουμε τους εξής: 1) Ο από Αδριανουπόλεως Γερμανός Γ΄ (1267), 2) Ο από Αδριανουπόλεως Ιωάσαφ Β΄ ο μεγαλοπρεπής (1555-1565), 3) Ο από Αδριανουπόλεως Άνθιμος Β΄ (1623), 4) Ο από Αδριανουπόλεως Παρθένιος Α΄ (1639-1644), 5) Ο από Αδριανουπόλεως Παρθένιος Β΄ (1644-1646, 1651), 6) Ο από Ηρακλείας Ιω-αννίκιος Β΄ (1646-1648, 1651, 1652, 1653-1654, 1655-1656), 7 ) Ο από Ηρα-κλείας Γαβριήλ Β΄ (1657), 8) Ο από Αδριανουπόλεως Νεόφυτος Δ΄ (1688-1689), 9) Ο από Αδριανουπόλεως Αθανάσιος Ε΄ (1709-1711), 10) Ο από Μα-ρωνείας Νεόφυτος Ζ΄ (1789-1794, 1799-1801), ο οποίος ως Μητροπολίτης Μαρωνείας ενήργησε αόκνως και επέτυχε την ανέγερση του Μητροπολι-τικού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κομοτηνής και της Αγίας Αναστασίας Φαρμακολύτρας Μάκρης-Ν. Έβρου, που την περίοδο εκείνη υπήγετο στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου Μαρωνείας, 11) Ο από Αδριανουπόλεως Κύριλλος ο Στ΄ (1813-1818), 12) Ο από Αδριανουπόλεως Διονύσιος Ε΄ (1887-1891), 13) Ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ ο μεγαλοπρεπής (1878-1884, 1901-1912), ο οποίος διετέλεσε και Μητροπολίτης Βάρνης (1864-1874), 14) Ο Πατριάρχης Φώτιος Β΄ (1929-1935), ο οποίος διετέλεσε και Πατριαρχικός Επίτροπος Φιλιππουπόλεως (1906-1914), 15) Ο από Ηρα-κλείας Πατριάρχης Βενιαμίν Α΄ (1936-1946) κ.ά.

Εκκλησιαστικές προσωπικότητες, οι οποίες κατήγοντο από τις Πα-τριαρχικές επαρχίες του ενιαίου γεωγραφικού χώρου της Θράκης ή έδρασαν σε αυτές, ήταν: 1) Ο εξ Αγχιάλου της Βορείου Θράκης Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Β΄ ο Τρανός (1572-1579, 1580-1584, 1587-1595), όπως και οι λοιποί προαναφερθέντες Θράκες την καταγωγήν Οικουμενικοί Πατριάρχες, 2) Ο εκ Σωζοπόλεως, Μητροπολίτης Νικαίας Πορφύριος Α΄ (τέ-λη ΙΣΤ΄ -μέσα ΙΖ΄ αι.), 3) Ο εξ Αίνου, Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μελέτιος (τέλη ΙΖ΄ – αρχάς ΙΗ΄ αι.), 4) Ο εκ Ραιδεστού, Πατριάρχης Ιεροσολύμων Αθανάσιος Ε΄ (τέλη ΙΗ΄ – μέσα ΙΘ΄ αι.), 5) Ο εκ Ραιδεστού, Μητροπολίτης Αθηνών (1783-1799) Αθανάσιος (Μιχαήλ Τατλίκαρις), 6) Ο εξ Αίνου, Μητροπολίτης Αίνου και έπειτα Θεσσαλονίκης και Κυζίκου Ματθαίος (μέσα ΙΗ΄ – μέσα ΙΘ΄ αι.), 7) Ο εκ Περιστάσεως, Ιερομόναχος Αγάθων Παντοκρατορινός (ΙΘ΄ αι.), ο οποίος έλαβε το Οφφίκιον του Μεγάλου Εκκλησιάρχου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Εκοιμήθη το 1887, 8) Ο εκ των Γανοχωρίων, Πατριάρχης Αντιοχείας Ιερόθεος (τέλη ΙΗ΄ -1855), 9) Ο εκ Μαδύτου, πεπαιδευμένος Μητροπολίτης Αμασείας Άνθιμος Αλεξούδης (1825-1907), 10) Ο εξ Αδριανουπόλεως, Μητροπολίτης Κυζίκου Αθανάσιος Μεγακλής (1848-1909), 11) Ο εξ Αδριανουπόλεως, Μητροπολίτης Σάρδεων Μιχαήλ Κλεόβουλος (1848-1918), 12) Ο εκ Σηλυβρίας, Μητροπολίτης Ιερισσού και Αγίου Όρους Σωκράτης Σταυρίδης (1866-1945), 13) Ο από τους Δελλιώνες της επαρχίας Σηλυβρίας, Μητροπολίτης Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γερμανός Στρηνόπουλος (1872-1951), 14) Ο εκ Σηλυβρίας, Μητροπολίτης Μυριοφύτου και Περιστάσεως, Βεροίας και Ναούσης, Ελευθερουπόλεως Σωφρόνιος Σταμούλης (1875-1960), 15) Ο εκ Μαδύτου, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Α΄ Παπαδόπουλος (1922-1938), ο οποίος υπήρξε και Καθηγητής του Παν/μίου Αθηνών, 16) Ο εκ Κριθίας της Θρακικής Χερσονήσου, Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος Τρύφωνος, 17) Οι θρακικής καταγωγής καθηγητές της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αδελφοί κατά σάρκα, Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Κωνσταντίνος Βαφείδης (+1899), ο οποίος διετέλεσε και Μητροπολίτης Μαρωνείας, και ο από Διδυμοτείχου Μητροπολίτης Ηρακλείας Φιλάρετος Βα-φείδης (+1933), ο οποίος υπήρξε μέγας εκκλησιαστικός ιστορικός. Ο δε ανεψιός των δύο ως άνω αρχιερέων, ο Αρχιμ. Νικόλαος Βαφείδης, Πρωτοσύγκελλος και Ιεροκήρυξ της Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, υπήρξε δεινός συγγραφεύς ιστορικών και λοιπών εκκλησιαστικών μελετών, 18) Ο εκ Μαρωνείας του Ν. Ροδόπης, Μητροπολίτης Κορίνθου και έπειτα Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Μιχαήλ Κωνσταντινίδης (1892-1958), 19) Ο εκ Κομοτηνής του Ν. Ροδόπης, Μητροπολίτης Τραπεζούντος και έπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης (1881-1949), 20) Ο εθνεγέρτης Ροδόπης κατά την επανάσταση του 1821, Μητροπολίτης Μαρωνείας Κωνστάντιος Α΄ (1810-1821), 21) Ο Μητροπολίτης Μαρωνείας (1922-1938) Άνθιμος ο Δ΄ (Σαρρίδης), ο από Βιζύης και Μηδείας, ο οποίος υπήρξε ο διορθωτής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου και ο εισηγητής του «Νέου Ημερολογίου». κ.ά.

Οι κατά την καταγωγή Θράκες ή εν Θράκη μαρτυρήσαντες Άγιοι και Νεομάρτυρες της Εκκλησίας είναι: Α) Άγιοι: 1) Η εκ των Επιβατών της Ανατ. Θράκης Οσία Παρασκευή η Νέα (μεταξύ του 10-12 αι. μ.Χ.), 2) Ο εκ Σηλυβρίας Άγιος Νεκτάριος, Επίσκοπος Ραιδεστού, Μητροπολίτης Ηρακλείας Γρηγόριος Καλλίδης (1844-1925).

Ιεράρχες ποιμάναντες την Μητρόπολη Αδριανουπόλεως, οι οποίοι εντάσσονται στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι: 1) Λούκιος (+348, 11η Φεβρουαρίου), 2) Φίλιππος (+362, 22 Οκτωβρίου), 3) Μανουήλ (787-813, 22 Φεβρουαρίου), 4) Νικόλαος (+976), 5) Μιχαήλ, διάδοχος του ως άνω (4 Φεβρουαρίου).

Β) Άγιοι Νεομάρτυρες, Θράκες την καταγωγή ή εν Θράκη μαρτυρή-σαντες είναι: 1) Γεώργιος εξ Αδριανουπόλεως (+1437), 2) Μιχαήλ Μαυροειδής, Αδριανουπολίτης (17 Φεβρουαρίου 1493 ή 1490;) του οποίου τμήμα ιε-ρού λειψάνου φυλάσσεται στον Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεο-τόκου Κομοτηνής, 3) Οσιομάρτυρας Ιάκωβος και οι μαθητές αυτού Ιάκω-βος Διάκονος και Διονύσιος Μοναχός (+1519, Αδριανούπολη ή κατ’ άλλους το έτος 1520 στο Διδυμότειχο), τιμώνται την 1η Νοεμβρίου), 4) Δημήτριος Αδριανουπολίτης (+1521), 5) Γαβριήλ Επίσκοπος Γάνου (Προύσα, +1659), 6) Δήμος Αδριανουπολίτης, μαρτυρήσας εν Σμύρνη την 5η Απριλίου 1763 ή κατ’ άλλους την 10η Απριλίου 1763, 7) Επίσκοπος Διδυμοτείχου Παρθένιος (+1805, Διδυμότειχο), 8) Οσιομ. Χριστοφόρος Διονυσίατης (+1818 ή κατ’ άλ-λους το 1808, Αδριανούπολη), 9) Προκόπιος εκ Βάρνης, μαρτυρήσας στη Σμύρνη (25 Ιουνίου 1810), 10) Οσιομ. Τιμόθεος Εσφιγμενίτης (+1820, Α-δριανούπολη), 11) Στέφανος εξ Αίνου (17 Απριλίου 1821), 12) Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Δωρόθεος ο Πρώϊος (4 Μαίου 1821, Κωνσταντινού-πολη), 13) Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος ΣΤ΄ , Αδριανουπολίτης, (Απρίλιος 1821, Αδριανούπολη), 14) Οι εκ Σαμοθράκης, εν Μάκρη του Ν. Έβρου μαρτυρήσαντες (+1836) Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος, Μιχαήλ, Γεώργιος), 15) Ιερομ. Ευδόκιμος ο Ιβηρίτης (+1913, Μάλγαρα;). κ.ά.

Απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι από τις πλέον εκλεκτές και ηγαπημένες εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι οποίες παραμένουν μέχρι και σήμερα αλησμόνητες στις καρδιές των επιγενομένων Θρακών, είναι εκείνες της Ανατολικής και Βορείου Θράκης, και τούτο συμβαίνει διότι οι πρόσφυγες όλων των επαρχιών αυτών με την αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών (1923) ήλθαν και εγκατεστάθησαν πρωτίστως στην «Προσφυγομάνα Δυτική Θράκη» και φυσικά και σε άλλα μέρη της Ελλάδος διατηρώντας άσβεστη την «φλόγα της αγάπης και της άκρας αφοσιώσεως» προς την Μητέρα τους Εκκλησία, που ήταν και παραμένει το μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Βόρεια Θράκη ανήκει πλέον στο Πατριαρχείο της Βουλγαρίας και η Ανατολική Θράκη είναι από το 1923 απορφανεμένη από το ευσεβές ποίμνιό της, αλλά οι επιγενόμενοι των προσφύγων εκείνων Θράκες που διαβιούν στην Ελληνική Θράκη και σ’ όλη την Ελλάδα διατηρούν ζώσα την συνεί-δηση μέσα στο ιστορικό DNA τους ότι αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν ποίμνιο εκλεκτό και περιπόθητο της μαρτυρικής και σταυραναστάσιμης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Δικαίως λοιπόν γράφουμε και υπομνηματίζουμε, αμεταθέτως και αστασιάστως, στους ενίοτε αγνώμονες και επιλήσμονες και πολλάκις φέροντες «φιλοπατριαρχικόν προσωπείον» ψευδαδέλφους, ότι η «Θρακική Γη είναι Γη Πατριαρχική», συνεχίζουσα αδιαλείπτως ανά τους αιώνες και μέχρι σήμερα να τελεί υπό το «Πρωτόθρονον Μητρικόν Ωμοφόριον» του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη