«Από το 1917 μέχρι το 1959 ο Κομμουνισμός κόστισε στη Σοβιετική Ένωση 110 εκατομμύρια ζωές» Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.

«Για αρχή σκεφτόμαστε γιατρούς και δικηγόρους»

Η αγία Σαλώμη ήταν σύζυγος τού Ζεβεδαίου καί μητέρα τών Αποστόλων Ιακώβου καί Ιωάννου, καθώς καί πρώτη εξαδέλφη τής Παναγίας. Μαζί μέ άλλες γυναίκες ακολουθούσε τόν Χριστό καί ήταν παρούσα καί στό σταυρικό Του μαρτύριο επάνω στόν Γολγοθά. Επίσης, μαζί μέ τίς άλλες Μυροφόρες γυναίκες πήγε στό μνήμα τού Χριστού, γιά νά αλείψη τό Σώμα Του μέ αρώματα καί μύρα καί αξιώθηκε νά ακούση από τόν Άγγελο τό χαρμόσυνο άγγελμα τής Αναστάσεως τού Κυρίου.

Η αγία Σαλώμη, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, παρακινημένη από τήν μητρική της αγάπη πήγε κάποια στιγμή, μαζί μέ τούς γιούς της, στόν Χριστό καί τόν παρακάλεσε νά τούς τιμήση μέ αξιώματα. «Τότε προσήλθεν αυτώ η μήτηρ τών υιών Ζεβεδαίου μετά τών υιών αυτής προσκυνούσα καί αιτούσά τι παρ αυτού. ο δέ είπεν αυτή τί θέλεις; λέγει αυτώ ειπέ ίνα καθίσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου είς εκ δεξιών σου καί είς εξ ευωνύμων σου εν τή βασιλεία σου» (Ματθ. κ', 20-21). Καί τότε ο Χριστός, αφού τούς είπε ότι δέν γνωρίζουν τί ζητούν, έκανε λόγο γιά τό «ποτήριό» Του. Δηλαδή, αυτοί ζητούσαν αξιώματα καί ο Χριστός τούς μίλησε γιά τόν μαρτυρικό θάνατό Του. «Αποκριθείς δέ ο Ιησούς είπεν ουκ οίδατε τί αιτείσθε. δύνασθε πιείν τό ποτήριον ό εγώ μέλλω πίνειν, ή τό βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;» (Ματθ. κ', 22).

Αργότερα, η αγία Σαλώμη, όπως άλλωστε καί οι δύο γιοί της, ήπιε τό ποτήριο τού Χριστού, γιατί στόν Γολγοθά, έγινε κοινωνός τού σταυρικού Του θανάτου, αλλά καί επειδή βίωσε τόν βαθύ πόνο τής μητέρας πού αντίκρυσε τό σώμα τού παιδιού της άψυχο καί τό συνόδευσε στόν τάφο, όταν ο «ληρώδης» Ηρώδης αποκεφάλισε τόν πρωτότοκο γιό της, τόν Απόστολο Ιάκωβο. Η ελπίδα της, όμως, στόν Χριστό, καθώς καί η προσδοκία τών μελλόντων αγαθών, τήν ενίχυσαν καί ενστάλαξαν μέσα στήν καρδιά της ουράνια γλυκύτητα καί παρηγοριά καί έτσι τήν εμπόδισαν νά οδηγηθή στήν απελπισία.

Τά τέλη τής ζωής της ήσαν ειρηνικά

Ο βίος καί η πολιτεία της μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Όλα τά δημιουργήματα τού Θεού έχουν αρχή καί τέλος, επομένως καί ο βίος τού ανθρώπου πάνω στήν γή. Η ανθρώπινη ζωή όμως δέν έχει τέλος, επειδή έτσι τό θέλει ο Θεός. Αυτό σημαίνει ότι σέ κάποια δεδομένη στιγμή τό σώμα τού ανθρώπου διαλύεται εις τά εξ ών συνετέθη, αλλά η ψυχή του είναι κατά Χάριν αθάνατη καί θά ενωθή καί πάλι μέ τό σώμα, όταν εκείνο αναστηθή κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τού Χριστού.

Βέβαια, καλόν είναι νά φεύγουν από τήν παρούσα ζωή πρώτα οι γονείς, όταν είναι σέ προχωρημένη ηλικία, καί μετά τά παιδιά. Όταν, όμως, κατά παραχώρηση Θεού συμβαίνη τό αντίθετο, τότε ο πόνος τών γονέων είναι πολύ μεγάλος καί χωρίς τήν δύναμη τού Θεού πραγματικά αβάστακτος. Είναι σάν νά διαπερνά τήν καρδιά τού ανθρώπου δίκοπο μαχαίρι, όπως τό είπε στήν Παναγία ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, προβλέποντας τόν σταυρικό θάνατο τού Υιού της: «καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία». Πρόκειται ουσιαστικά γιά μαρτύριο, τό οποίο είναι αδύνατον νά τό υπομείνη ο άνθρωπος χωρίς τήν Χάρη τού Θεού.

Η λαϊκή σοφία τονίζει ότι «γιά τού χάρου τίς πληγές, η γή βοτάνια δέν έχει». Καί αυτό είναι πέρα γιά πέρα αληθινό, επειδή ο ανθρώπινος λόγος, όσο σπλαχνικός καί συμπονετικός καί άν είναι, αδυνατεί νά προσφέρη ουσιαστική παρηγοριά καί πολύ περισσότερο δέν έχει τήν δύναμη νά γιατρέψη τίς πληγές καί νά απαλύνη τόν πόνο, ο οποίος προξενείται εξ αιτίας τής «απώλειας» προσφιλών προσώπων. Αντίθετα, τά βοτάνια τού ουρανού, -η άκτιστη Χάρη τού Τριαδικού Θεού καί ο λόγος τού Χριστού καί τών Αγίων- μεταγγίζουν δύναμη καί ελπίδα καί έχουν τήν δυνατότητα νά γλυκάνουν τόν πόνο, νά επουλώσουν τίς πληγές, καί νά παρηγορήσουν αληθινά τόν άνθρωπο.

Τήν αλήθεια αυτή τονίζει καί ο Μέγας Βασίλειος σέ επιστολή του τήν οποία απέστειλε στήν σύζυγο τού Νεκταρίου, παράλληλα μέ τήν επιστολή πού απέστειλε στόν ίδιο, προκειμένου νά τήν παρηγορήση γιά τήν απώλεια τού νεαρού γιού της. Ο Νεκτάριος είναι πιθανότατα ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος διαδέχθηκε τόν άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο. Γράφει, λοιπόν, μεταξύ τών άλλων, τά παρακάτω: «Έχασες υιό, τόν οποίο εμακάριζαν όλες οι μητέρες όσο ζούσε καί εύχονταν τέτοιοι νά είναι καί οι δικοί τους. Αλλά, όπως εδιδαχθήκαμε από τό Ευαγγέλιο, τά όσα μάς συμβαίνουν δέν είναι χωρίς καθοδήγηση τής πρόνοιας τού Θεού, διότι ούτε σπουργίτης δέν πίπτει χωρίς τό θέλημα τού Πατρός μας. Ποιός μπορεί νά αντισταθή στό θέλημα τού Θεού; Άς δεχθούμε, λοιπόν, τό συμβάν διότι μέ τήν δυσανασχέτηση ούτε αυτό πού έγινε διορθώνουμε καί επί πλέον καταστρέφουμε καί τούς εαυτούς μας. Άς μή κατηγορήσουμε τήν δικαία κρίση τού Θεού, διότι είμεθα πολύ αμαθείς, γιά νά ελέγχουμε τίς ανέκφραστες κρίσεις Του. Τώρα ο Κύριος δοκιμάζει τήν πρός Αυτόν αγάπη σου. Τώρα έχεις τήν ευκαιρία νά λάβης διά τής υπομονής τήν μερίδα τών μαρτύρων. Όταν έγινες μητέρα καί είδες τό παιδί σου καί ευχαρίστησες τόν Θεό, εγνώριζες πάντως ότι είσαι θνητή καί εγέννησες θνητόν. Τί τό παράδοξο, λοιπόν, πού ο θνητός απέθανε; Λυπήσου τόν σύζυγο νά γίνετε παραμυθία ο ένας γιά τόν άλλο μή τού κάνης πιό σκληρή τήν συμφορά μέ τό νά διαλύης τόν εαυτό σου στό πένθος.. Εύχομαι, λοιπόν, ο ίδιος ο Κύριος νά αγγίξη τήν καρδιά σου καί κατά τήν ανέκφραστη δύναμή Του νά ανάψη φώς στήν ψυχή σου διά τών αγαθών λογισμών, ώστε νά έχης από μέσα σου τίς πηγές τής παρηγοριάς».

Νά αγωνιζόμαστε νά ζούμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, ούτως ώστε η άκτιστη θεία Χάρη νά αγγίξη τήν καρδιά μας καί τότε, κατά τήν διάρκεια τών λυπηρών γεγονότων πού συμβαίνουν στήν ζωή μας, δέν θά έχουμε ανάγκη από εξωτερική παρηγοριά, επειδή η γνήσια καί αληθινή παρηγοριά θά αναβλύζη από μέσα μας.–

Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Κίσινγκερ: Υπάρχουν πολλοί μάγειροι. Μακάριος: Εγώ προτιμώ Αμερικάνο μάγειρα. Το Αεροδρόμιο Λευκωσίας

Μια νέα έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ έχει αναγνωρίσει τους κινδύνους που συνδέονται με την εφαρμογή ψηφιακών αναγνωριστικών σε συνδυασμό με τα ψηφιακά νομίσματα της Κεντρικής Τράπεζας. Μας ανακοινώνουν το δυστοπικό μέλλον χωρίς να κρύβονται...

Τὸ τίμιον σκεῦος τῆς ψυχῆς ἐν πολλῇ βαθύτητι τυγχάνει, ὥς πού φησιν· «ἄβυσσον καὶ καρδίαν αὐτὸς ἐρευνᾷ».

Το πρωί της 2ας Αυγούστου 1974 ο 12ος Λόχος Κρούσεως βρέθηκε ταγμένος αμυντικώς στο Ύψωμα 1023, νοτιοδυτικώς της Λαπήθου. Χωρίς αντιαρματική υποστήριξη και χωρίς όλμους. Διοικητής του Λόχου ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Λουκάς Βαρναβίδης. Το μέτωπο του Λόχου ήταν απελπιστικά μεγάλο. Ήταν μέτωπο τουλάχιστον μονάδος επιπέδου τάγματος πεζικού. Επιπροσθέτως, δεν υπήρξε χρόνος για μελέτη του εδάφους και για κατασκευή κάποιων ορυγμάτων μάχης ή άλλων πρόχειρων αμυντηρίων. Από πλευράς πεζικού, δεν υπήρχε στρατός στο ύψωμα.

Από το πρώτο φως και επί δίωρο, η τοποθεσία του Λόχου δεχόταν συστηματικά πυρά όλμων, παρά τη συμφωνηθείσα εκεχειρία. Περί την 09:00 ώρα, πολυάριθμο πεζικό στράτευμα του εχθρού, ένας όχλος, μια ορδή χωρίς οποιαδήποτε τακτική και μέθοδο, χωρίς οποιαδήποτε συνεργασία μεταξύ Όπλων, άρχισε ν’ ανεβαίνει από τους πρόποδες της ανατολικής πλαγιάς του υψώματος. Ο 12ος Λόχος βρήκε το απαράμιλλο θάρρος κι έμεινε ακλόνητος στη θέση του. Τα τούρκικα ασκέρια, κινούμενα αμέριμνα και σε πυκνούς σχηματισμούς, άγγιξαν στο δραστικό βεληνεκές των όπλων.

Έφτασαν εκεί που δεν υπήρχε γυρισμός. Με το σύνθημα, τα όπλα του 12ου Λόχου Κρούσεως άρχισαν να βάλλουν. Τα νεοαποκτηθέντα πολυβόλα FN MAG δεν λειτουργούσαν ως πολυβόλα λόγω διαφοράς στις ταινίες τροφοδοσίας.

Οι καταδρομείς όμως τα χρησιμοποιούσαν ως επαναληπτικά, γεμίζοντας τις σφαίρες μια – μία. Οι Τούρκοι υπέστησαν πανωλεθρία. Υποχώρησαν άτακτα.

Σε μια περίπου ώρα επανέλαβαν την κίνηση. Πιο οργανωμένοι αυτήν τη φορά. Από θραύσμα όλμου τραυματίστηκε ο Διοικητής του Λόχου και αποσύρθηκε. Τη Διοίκηση ανέλαβε ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Κώστας Μαλεκίδης. Η μάχη, με πυρακτωμένες τις κάννες συνεχίστηκε. Οι καταδρομείς έπαιζαν στην κυριολεξία με τις ζωές των επιτιθέμενων Τούρκων, τις οποίες εκτιμούσαν αναλόγως με το κόστος των φυσιγγίων που έριχναν. Κάποιος φώναζε: ‘‘Τρία σελίνια την κελέ’’ και ξάπλωνε κάποιον Τούρκο με μια ριπή τριών φυσιγγίων. Άλλος παραπέρα συμπλήρωνε: ‘‘Πέντε σελίνια η κελέ’’ κι έριχνε τη δική του ριπή.

Η μάχη άρχισε σε λίγο να διεξάγεται εκ του συστάδην. Πυρά ανταλλάσσονταν από απόσταση πενήντα μέτρων. Ακολούθως χρησιμοποιούνταν και χειροβομβίδες. Ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Μιχαήλ Παναγή, με τον κληρωτό Λοχία Χριστάκη Μηνά και τον έφεδρο καταδρομέα Γιώργο Κολάνη χτυπήθηκαν θανάσιμα. Εκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή: ‘‘Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι’’. Άλλοι δυο καταδρομείς τραυματίστηκαν.

Οι λίγοι καταδρομείς που υπερασπίζονταν το ύψωμα δεχόντουσαν επίθεση από κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις. Ελπίδα ενίσχυσης από κάποιο τμήμα της Εθνικής Φρουράς καμία. Την ίδια ώρα, φάλαγγα αρμάτων και μηχανοκίνητου πεζικού, φάνηκε να κινείται δυτικά προς το ύψωμα Κόρνος, παρακάμπτοντας το Κυπαρισσόβουνο. Προ του κινδύνου κυκλώσεως του τμήματος και μη έχοντας τη δυνατότητα οποιασδήποτε υποστήριξης ή αναπλήρωσης πυρομαχικών, ο Λόχος διατάχθηκε από προϊστάμενο κλιμάκιο πεζικού να απαγκιστρωθεί και να συμπτυχθεί. Αργότερα αποδεσμεύτηκε, επανερχόμενος στην τοποθεσία της Μοίρας, όπου αναδιοργανώθηκε και ανέλαβε την επόμενη αποστολή του.

Πηγή: Κύπρος - Αναδρομές και Γεγονότα

Στις 2 Αυγούστου 338 π. Χ., γίνεται η μάχη της Χαιρώνειας, κατά την οποία ο μακεδονικός στρατός συντρίβει τις δυνάμεις της θηβαϊκής ηγεμονίας.

Επί μισό αιώνα στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου, διαπράττεται συστηματικά από την Τουρκία το έγκλημα τής λεηλασίας,

Θὰ μιλήσουμε, ἀγαπητοί μου, γιὰ τοὺς ἁγίους Μακκαβαίους.

Εἶνε ἕνας ἀστερισμὸς μὲ ἐννέα ἀστέρια· τὸ ἕνα εἶνε ὁ διδάσκαλός τους Ἐλεάζαρος, τὸ δεύτερο ἡ μητέρα τους Σολομονή, καὶ τὰ ἄλλα ἑπτὰ εἶνε τὰ ἔξοχα παιδιὰ τῆς πολυτέκνου αὐτῆς οἰκογενείας.

Οἱ ἥρωες αὐτοὶ ἔζησαν τὸν 2ο π.Χ. αἰῶνα, σὲ ἐποχὴ ποὺ βασιλεὺς στὴ Συρία καὶ στὴν Ἰουδαία ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διαδόχους τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ Ἀντίοχος ὁ Ἐπιφανής (175-163 π.Χ.). Αὐτός, φανατικὸς εἰδωλολάτρης, εἶχε μῖσος ἄσπονδο ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, ποὺ τότε ἦταν οἱ μόνοι ποὺ πίστευαν στὸν ἀληθινὸ Θεό. Προσπάθησε μὲ ὅλα τὰ μέσα νὰ ξερριζώσῃ ἀπὸ τὶς καρδιές τους αὐτὴ τὴν πίστι, τὴν πίστι ποὺ εἶχε παραδώσει ὁ Μωυσῆς. Ἔσφαξε, ἔσφαξε, σὰν ἄγριο θηρίο, ἀγριώτερο ἀπὸ τίγρι καὶ λιοντάρι. Ἕνα θηρίο θὰ φάῃ τρεῖς - τέσσερις ἀνθρώπους, δὲν τρώει παραπάνω· αὐτὸς ἔσφαξε 80.000 Ἰουδαίους, καὶ τὸ αἷμα ἔτρεξε ποτάμι στοὺς δρόμους τῶν Ἰεροσολύμων.

Καὶ γιὰ νὰ ἐξευτελίσῃ τὴ θρησκεία τους, διωργάνωσε εἰδωλολατρικὴ τελετή. Στὸ κέντρο τῆς πόλεως ἔστησε ἕνα πελώριο θυσιαστήριο, κ᾿ ἐκεῖ θυσίαζε ὄχι πρόβατα καὶ γίδια καὶ ταύρους καὶ τράγους, ὅπως συνήθιζαν οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ –πρὸς βεβήλωσιν–, θυσίαζε χοίρους, ἑκατοντάδες χοίρους, στοὺς θεοὺς τῶν εἰδώλων. Καὶ γιὰ νὰ μαγαρίσῃ τοὺς Ἰουδαίους καὶ νὰ χτυπήσῃ τὴ θρησκευτική τους συνείδησι, τοὺς ὑποχρέωνε νὰ φᾶνε.

Πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι δὲν τρῶνε χοιρινὸ κρέας. Μέχρι σήμερα, ἂν πᾷς σὲ σπίτι Ἑβραίων, χοιρινὸ κρέας δὲν τρῶνε. Δὲν ἀναπτύσσω τώρα γιὰ ποιούς λόγους τὸ κάνουν, πάντως ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ τηροῦν.

Νηστεύουν οἱ Ἑβραῖοι. Ἐμεῖς; Πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ νηστεύουμε.

Κάνω ἐδῶ μιὰ παρέκβασι. Εἶσαι Χριστιανός, εἶσαι ὀρθόδοξος; Ἐγὼ ἀμφιβάλλω. Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, ἂν πιστεύῃς στὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδοξίας μας, πρέπει νὰ τηρῇς τὶς νηστεῖες. Ποιές νηστεῖες; Νὰ νηστεύῃς Τετάρτη καὶ Παρασκευή· τὴν Τετάρτη διότι ἐπροδόθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τὴν Παρασκευὴ διότι ἐσταυρώθη. Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, θὰ νηστεύῃς τὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ καὶ τὶς ἄλλες περιόδους νηστείας, θὰ νηστεύῃς στὶς 5 Ἰανουαρίου παραμονὴ τῶν Φώτων, στὶς 29 Αὐγούστου ποὺ τιμᾶται ἡ ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου, θὰ νηστεύῃς στὴν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 14 Σεπτεμβρίου, θὰ νηστεύῃς αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες.

Νηστεύουν σήμερα οἱ Χριστιανοί; Δυστυχῶς πάει νὰ καταργηθῇ ἡ ἁγία αὐτὴ συνήθεια. Παρατηρῆστε ἂν θέλετε, καὶ θὰ δῆτε ὅτι ἀκόμα καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ καταλύεται ἡ νηστεία. Σὲ περιόδους νηστείας θὰ δῆτε στὰ κρεοπωλεῖα τῆς ἀγορᾶς κρεμασμένα κρέατα στὰ τσιγγέλια τῶν χασάπηδων, καὶ σὲ ἑστιατόρια ἢ νυχτερινὰ κέντρα νὰ καταναλώνωνται τόννοι κρέατος. Γίναμε στὰ Βαλκάνια τὸ πλέον κρεοφάγο γένος. Ἐξάγουμε καὶ συνάλλαγμα, γιὰ νὰ φέρουμε κρέατα ἀπὸ τὴ Βουλγαρία καὶ τὴ Σερβία. Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ κρεοφαγία ἀποβαίνει εἰς βάρος καὶ τῆς ὑγείας μας.

Νήστευαν λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι· καὶ πρὸς ἐμπαιγμὸν τῆς νηστείας τους ὁ Ἀντίοχος τοὺς ὑποχρέωνε νὰ φᾶνε εἰδωλόθυτο χοιρινὸ κρέας. Πρῶτος ἐκλήθη ὁ διδάσκαλος Ἐλεάζαρος, ποὺ ἦταν σεβάσμιος ἱερεύς. Αὐτὸς εἶπε· –Εἶμαι ἐνενήντα χρονῶν. Τηρῶ μέχρι τώρα τὴ νηστεία κατὰ τὸν θεῖο νόμο, καὶ δὲν ἐννοῶ νὰ ἐγκαταλείψω τὴν ἱερά μας παράδοσι…

Τὸν ἅρπαξαν τότε οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἀντιόχου, τὸν ἔδειραν, καὶ δεμένο τὸν ἔρριξαν στὴ φωτιά. Ἔτσι παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸ Θεό. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸν κάλεσαν ἕνα - ἕνα μὲ τὴ σειρὰ τὰ ἑπτὰ ἀδέρφια, τοὺς Μακκαβαίους.

› Λυπήσου τὰ νιᾶτα σου, εἶπαν στὸν πρῶτο· θὰ σοῦ δώσουμε ἀξιώματα, θὰ σὲ ἀνυψώσουμε σὲ δόξες καὶ τιμές.

› Χαρίζω τὰ ἀξιώματά σας· ἐγὼ θὰ μείνω στὴν πίστι τῶν πατέρων μας. Δὲν θὰ γευθῶ χοιρινὸ εἰδωλόθυτο…

Ἔτσι ὁ πρῶτος εἶπε τὸ ὄχι. Τὸ ἴδιο ἐπανέλαβε ὁ δεύτερος, ὁ τρίτος, ὁ τέταρτος, ὁ πέμπτος, ὁ ἕκτος καὶ ὁ ἕβδομος. Καὶ μετὰ τὴν ἄρνησι ἄρχισε γιὰ τὸν καθένα τὸ τρομερὸ μαρτύριο, ποὺ ἀνατριχιάζεις καὶ μόνο νὰ τὸ σκέπτεσαι. Ἀνοῖξτε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη στὸ τέλος καὶ διαβάστε στὸ βιβλίο Δ΄ Μακκαβαίων (κεφ. 5ο-12ο).

Μὴ διαβάζετε μόνο περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Ἂν εἶσαι Χριστιανός, διάβαζε ἁγία Γραφή. Θὰ μοῦ πῇς, Δὲν εὐκαιρῶ, ἢ δὲν καταλαβαίνω, ἢ νιώθω κούρασι… Προφάσεις.

Ἂς κάνω ἐδῶ μιὰ ἄλλη παρέκβασι.

Σοῦ λέω νὰ νηστεύῃς, δὲν νηστεύεις· Σοῦ λέω νὰ διαβάζῃς ἁγία Γραφή, δὲν διαβάζεις. Τὸ ἕνα δὲν κάνεις, τὸ ἄλλο δὲν κάνεις· τί Χριστιανὸς εἶσαι, μπορεῖς νὰ μοῦ πῇς; Σοῦ λέω νὰ προσεύχεσαι, δὲν προσεύχεσαι· σοῦ λέω νὰ ἐξομολογῆσαι, δὲν ἐξομολογεῖσαι· σοῦ λέω νὰ κοινωνᾷς, δὲν κοινωνᾷς· σοῦ λέω νὰ ἐκκλησιάζεσαι, δὲν ἐκκλησιάζεσαι. Στὴν ἐκκλησία ἔρχεσαι μόνο ὅταν σὲ καλοῦν γιὰ κάποιο μυστήριο.

Πολλοὶ ἔρχονται ὅταν γίνεται μνημόσυνο. Ἀλλ᾿ αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι στὸ ναὸ κάθε Κυριακὴ μνημόσυνο γίνεται. Τίνος μνημόσυνο; Ὄχι τοῦ πατέρα καὶ τῆς μάνας μας· κάθε Κυριακὴ κάνουμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Κυρίου. Καὶ ἂν πηγαίνῃς στὰ μνημόσυνα τοῦ πατέρα ἢ τῆς μητέρας σου, πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ πηγαίνῃς στὸ μνημόσυνο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί κοστίζει σ᾿ ἐσένα ἡ πίστι; Στοὺς μάρτυρες κόστισε φρικτοὺς πόνους καὶ θάνατο.

Οἱ Μακκαβαῖοι λοιπὸν εἶπαν τὸ ὄχι καὶ ἄρχισε τὸ μαρτύριό τους· μαρτύριο, ποὺ ἀνατριχιάζει ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸ διαβάζῃ ὅπως τὸ περιγράφει ἡ ἁγία Γραφή. Τοῦ ἑνὸς τοῦ ἔβγαλαν τὰ μάτια μὲ πιρούνι. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν τὸ δεξὶ χέρι. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν τὸ ἀριστερὸ χέρι μὲ πριόνι. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν τὰ δάχτυλα. Τοῦ ἄλλου τοῦ ξερρίζωσαν τὰ νύχια. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔξυναν τὶς σάρκες μὲ σιδερένια νύχια. Τὸν ἄλλο τὸν ἔγδαραν ζωντανό, ὅπως γδέρνει ὁ χασάπης τὰ σφαχτά… Τίποτα αὐτοί! ἔμειναν σταθεροί.

Κ᾿ ἐμπρὸς σ᾿ ὅλα αὐτά, παροῦσα στὸ μαρτύριο τῶν ἑπτὰ παιδιῶν, ποιά ἦταν παρακαλῶ; Ἡ μάνα, ἡ ἁγία Σολομονή. Ὤ ἡ μάνα! Νά ᾿ταν καμμιὰ σημερινὴ μάνα, θά ᾿λεγε· «Φάε, παιδάκι μου, λίγο κρέας, δὲν εἶνε τίποτα…». Σήμερα οἱ μανάδες σκέπτονται μόνο τὸ σῶμα τῶν παιδιῶν, τὸ τομάρι τους δηλαδή. Παραπάνω ἀπὸ τὸ σῶμα δὲν βλέπουν τίποτε ἄλλο. Ἡ ἁγία Σολομονὴ ὑπῆρξε μοναδικὴ μητέρα, ἱστορικὴ μητέρα, σπάνιο παράδειγμα μέσα στοὺς αἰῶνες.

› Ὄχι, παιδιά μου! εἶπε· μὴ μαγαρίσετε τὴ θρησκεία μας, μὴ χάσετε τὸ στεφάνι τῆς δόξης…!

Καὶ προέτρεπε αὐτή, ἡ μάνα, τὰ ἑπτὰ παιδιὰ στὸ μαρτύριο τὸ φρικτό. Ἦταν πιστὴ στὸ Θεό, καὶ ἡ πίστι αὐτὴ τὴν ἀνέδειξε ἡρωίδα, γυναῖκα μοναδικοῦ μεγαλείου καὶ κύρους. Πῶς βρῆκε τὴ δύναμι νὰ προτρέπῃ ὅλα τὰ παιδιά της στὴ θυσία! Μήπως δὲν πονοῦσε; Ἀσφαλῶς πονοῦσε. Καθὼς τὰ παιδιά της μαρτυροῦσαν, καὶ τὰ ἔβλεπε τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο νὰ θανατώνωνται μὲ τὸ σκληρότερο τρόπο, ὑπέφερε. Πονοῦσε αὐτὴ γιὰ τὸ καθένα ξεχωριστὰ καὶ γιὰ ὅλα μαζί. Ὁ πόνος της ἦτο πολλαπλάσιος. Οἱ μανάδες, ὅταν τὰ παιδιά τους ἀρρωσταίνουν κ᾿ ἔχουν πυρετό, παρακαλοῦν τὸ Θεό, νὰ φύγῃ ὁ πυρετὸς ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ νά ᾿ρθῃ σ᾿ αὐτές.

Ἂν λοιπὸν τὸ κάθε παιδὶ τῆς ἁγίας Σολομονῆς μαρτύρησε μιὰ φορά, αὐτή, πονώντας γιὰ τὸ καθένα, μαρτύρησε ἑπτὰ φορές, μαρτύρησε ἑπταπλασίως. Κι ἀφοῦ ὑπέμεινε σταθερὰ καὶ ἀκλόνητος ὅλη τὴ δοκιμασία, στὸ τέλος ἔπεσε καὶ ἡ ίδια μέσ᾽ στὴ φωτιά (βλ. Δ΄ Μακ. 17,1).

Ἔτσι κάηκαν ὅλοι καὶ ἔγιναν θυσία στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μάρτυρες πρὸ Χριστοῦ. Αὐτό, ἀδελφοί μου, μὲ λίγα λόγια, εἶνε τὸ μαρτύριο τῶν ἑπτὰ Μακκαβαίων παίδων, τῆς μητρὸς αὐτῶν Σολομονῆς καὶ τοῦ διδασκάλου αὐτῶν γέροντος ἱερέως Ἐλεαζάρου.

Τί μᾶς διδάσκει;

Ἕνα δίδαγμα βγαίνει σήμερα. Ἡ πίστι μας δὲν εἶνε παραμύθι. Εἶνε ζωντανὴ καὶ θαυμαστή. Ἔχουμε τὴν πιὸ ἀληθινὴ θρησκεία, τὴ μόνη ἀληθινὴ στὸν κόσμο. Γι᾿ αὐτὴν προφήτευσαν οἱ προφῆτες καὶ ἔδωσαν τὴ ζωή τους οἱ Μακκαβαῖοι στὴν παλαιὰ διαθήκη, γι᾿ αὐτὴν κήρυξαν οἱ ἀπόστολοι καὶ θυσιάστηκαν οἱ μάρτυρες στὴν καινὴ διαθήκη, γι᾿ αὐτὴν ἀσκήτευσαν καὶ θεολόγησαν καὶ ὡμολόγησαν οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂς φιλοτιμηθοῦμε νὰ μιμηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς τοὺς ἀγῶνες τους, γιὰ νὰ γίνουμε μαζὶ μὲ ὅλους αὐτοὺς μέτοχοι τῆς δόξης στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν

Άγιος Παΐσιος: “Εύχομαι ο Θεός να αναστήσει Μακκαβαίους”

Ο Γέρων Παϊσιος, αναφερόμενος σε Εθνικά θέματα της πατρίδος πολιτικά και όχι μόνο, ευχόταν να αναδείξει ο Θεός “Μακκαβαίους”, δηλαδή τους σύγχρονους υπερασπιστές της πατρίδος οι οποίοι ανιδιοτελώς θα έδιναν τα πάντα για αυτό τον τόπο και το λαό του,συντονισμένοι σε ένα ύψιστο σκοπό:την ενότητα. Αυτή που δίδαξαν με υπέροχο τρόπο και οι Μακκαβαίοι. Αυτό που λείπει στις ημέρες μας από ατομικό, συλλογικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο… Όχι την τάξη της παγκοσμιοποίησης αλλά την “αταξία” του Θεού. (Καινή Κτίσις)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν Μακκαβαίων τὸν ἐπτάριθμον δῆμον, σὺν τὴ μητρὶ Σολομονὴ τὴ ἁγία, καὶ Ἐλεάζαρ ἅμα εὐφημήσωμεν οὗτοι γὰρ ἠρίστευσαν, δι' ἀγώνων νομίμων, ὡς φρουροὶ καὶ φύλακες, τῶν τοῦ Νόμου δογμάτων καὶ νῦν ὡς καλλιμάρτυρες Χριστοῦ, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, ἀπαύστως πρεσβεύουσι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Σοφίας Θεοῦ, οἱ στύλοι οἱ ἑπτάριθμοι, καὶ θείου φωτός, οἱ λύχνοιοι ἑπτάφωτοι, Μακκαβαῖοι πάνσοφοι, πρὸ Μαρτύρων μέγιστοι Μάρτυρες, σὺν αὐτοῖς τῷ πάντων Θεῷ, αἰτεῖσθε σωθῆναι τοὺς τιμῶντας ὑμᾶς.

Πηγή: Προσκυνητής