Ἡ αἰτία ποὺ δὲν διακρίνουμε ὀρθὰ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ εἴπαμε καὶ ἄλλα πολλά, εἶναι γιατὶ δὲν τὰ σκεφτόμαστε στὸ βάθος τους ποιὰ εἶναι, ἀλλὰ πιάνουμε τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος σὲ αὐτά, ἀμέσως ἀπὸ μόνη τὴν ἐξωτερική τους μελέτη καὶ ἐμφάνισι. Ἔτσι ὅταν, ἡ ἀγάπη τους ἢ τὸ μῖσος προλαβάνουν καὶ σκοτίζουν τὸ νοῦ μας καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ διακρίνῃ σωστά, ὅπως εἶναι στὴν ἀλήθεια ⁽¹⁾. Λοιπόν, ἐσὺ ἀδελφέ μου, ἐὰν θέλῃς νὰ μὴν βρῇ τόπον ἡ πλάνη αὐτὴ στὸ νοῦ σου, πρόσεχε καλά· καὶ ὅταν, ἢ βλέπῃς μὲ τὰ μάτια ἢ μελετᾷς μὲ τὸ νοῦ κανένα πρᾶγμα, κράτα ὅσο μπορεῖς τὴν θέλησί σου καὶ μὴ τὴν ἀφήσῃς νὰ τὸ ἀγαπήσῃ ἢ νὰ τὸ μισήσῃ, ἀλλὰ παρατήρησέ το μὲ τὸ νοῦ μοναχά.

Πρὶν ἀπ᾿ ὅλα, ὅμως, σκέψου φρόνιμα, ὅτι ἂν αὐτὸ εἶναι ὀδυνηρὸ καὶ ἀντίθετο στὴν φυσική σου κλίσι, παρακινεῖσαι ἀπὸ τὸ μῖσος νὰ τὸ ἀποστρέφεσαι. Ἂν ὅμως σοῦ προξενῇ εὐχαρίστησι, παρακινεῖσαι ἀπὸ τὴν ἀγάπη νὰ τὸ θέλῃς. Γιατὶ, τότε ποὺ ὁ νοῦς σου δὲν εἶναι ζαλισμένος ἀπὸ τὸ πάθος, εἶναι ἐλεύθερος καὶ καθαρὸς καὶ μπορεῖ νὰ γνωρίσῃ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ διαπεράση μέσα στὸ βάθος τοῦ πράγματος, ποὺ τὸ κακὸ εἶναι κρυμμένο κάτω ἀπὸ τὴν ψεύτικη εὐχαρίστησι ἢ ποὺ τὸ καλὸ εἶναι σκεπασμένο κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ κακοῦ.

Ἂν ὅμως ἡ θέλησις πρόλαβε νὰ τὸ ἀγαπήσῃ ἢ νὰ τὸ μισήσῃ, δὲν μπορεῖ πλέον ὁ νοῦς νὰ τὸ γνωρίσῃ καλά, καθὼς πρέπει· διότι ἐκείνη ἡ διάθεσις, ἢ καλύτερα νὰ πῶ, ἐκεῖνο τὸ πάθος ποὺ μπῆκε στὸ μέσο, σὰν τεῖχος, ζαλίζει τὸ νοῦ τόσο, ποὺ νομίζει τὸ πρᾶγμα ἄλλο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι στὴν ἀλήθεια καὶ τὸ περνᾷ ὡς τέτοιο στὴν ἐπιθυμία, ἡ ὁποία ὅσο πηγαίνει μπροστὰ καὶ περισσότερο ἀγαπᾷ ἢ μισεῖ τὸ πρᾶγμα ἐκεῖνο, τόσο καὶ ὁ νοῦς σκοτίζεται περισσότερο καὶ ἔτσι σκοτισμένος, κάνει πάλι νὰ φαίνεται στὴν ἐπιθυμία τὸ πρᾶγμα ἐκεῖνο περισσότερο ὅσο ποτὲ ἀγαπητὸ ἢ μισητό. Ἔτσι ὅταν δὲν τηρῆται ὁ παραπάνω κανόνας ποὺ εἶπα, _{(ὁ ὁποῖος εἶναι πολὺ ἀναγκαῖος σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἐκγύμνασι)}, δηλαδή, τὸ νὰ κρατᾷς τὴν ἐπιθυμία σου ἀπὸ τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος τοῦ πράγματος, αὐτὲς οἱ δυὸ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ὁ νοῦς δηλαδὴ καὶ ἡ θέλησις, προχωροῦν πάντα κακῶς, σὰν σὲ κύκλο, ἀπὸ τὸ σκοτάδι σὲ βαθύτερο σκοτάδι καὶ ἀπὸ τὸ σφάλμα σὲ μεγαλύτερο σφάλμα.

Λοιπόν, φυλάξου, ἀγαπητέ, μὲ κάθε εἴδους προσοχή, ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος τοῦ κάθε πράγματος, τὸ ὁποῖο δὲν ἔφθασες νὰ ἐρευνήσῃς καλὰ πρότερα μὲ τὸ φῶς τοῦ νοῦ καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου, μὲ τὸ φῶς τῶν θείων Γραφῶν, μὲ τὸ φῶς τῆς χάριτος καὶ τῆς προσευχῆς καὶ μὲ τὴν κρίση τοῦ πνευματικοῦ σου πατρὸς γιὰ νὰ μὴν κάνῃς λάθος καὶ νὰ ὑπολογίζῃς τὸ ἀληθινὰ καλὸ γιὰ κακὸ καὶ τὸ ἀληθινὰ κακὸ γιὰ καλό. Καθὼς αὐτὸ συμβαίνει νὰ γίνεται, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, σὲ κάποια ἔργα, τὰ ὁποῖα φαίνονται μὲν καθ᾿ ἑαυτὰ πὼς εἶναι καλὰ καὶ ἅγια, γιὰ μερικὲς ὅμως περιστάσεις· δηλαδὴ γίνονται ἢ παράκαιρα ἢ σὲ σχετικὸ τόπο ἢ μὲ ἀνάλογο μέτρο, προξενοῦν ὅμως μεγάλη βλάβη σὲ ἐκείνους ποὺ τὰ ἐπιχειροῦν, καθὼς γνωρίζουμε πολλοὺς ποὺ κινδύνευσαν σὲ παρόμοια ἐπαινετὰ καὶ ἁγιώτατα ἔργα.

^1. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ θεολόγος Γρηγόριος, σύμφωνα μὲ αὐτὸ λέει, ὅτι ἀπὸ τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος, συνηθίζει νὰ κλέβεται ἡ ἀλήθεια· «δὲν ὑπάρχει τίποτε τόσο εὐχάριστο στοὺς ἀνθρώπους, ὅσο τὸ νὰ συζητοῦν τὰ ξένα, καὶ μάλιστα ὅταν ἐπηρεάζωνται ἀπὸ μῖσος ἢ συμπάθεια γιὰ κάποιον, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων, ὡς συνήθως, ἐξαφανίζεται ἡ ἀλήθεια» (Λόγοι ἀπολογητικοί)

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Ἂν ἡ δυσπιστία στὸν ἑαυτό μας καὶ ἡ ἐλπίδα στὸν Θεό, οἱ τόσο ἀπαραίτητες σ᾿ αὐτὸν τὸν πόλεμον, μείνουν μοναχές, ὄχι μόνον δὲν θὰ νικήσουμε, ἀλλὰ καὶ θὰ γκρεμισθοῦμε σὲ πολλὰ κακά. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο, κοντὰ σὲ αὐτὲς χρειάζεται καὶ ἡ ἐκγύμνασι, ποὺ εἶναι τὸ τρίτο πρᾶγμα ποὺ εἴπαμε στὴν ἀρχή, ἡ ὁποία πρέπει νὰ γίνεται πρῶτα μὲ τὸ νοῦ καὶ μὲ τὴ θέλησι. Καὶ τὸν μὲν νοῦ πρέπει νὰ φυλᾶμε ἀπὸ τὴν ἀγνωσία, ἡ ὁποία εἶναι σὲ αὐτὸν πολὺ ἀντίθετη, ἐπειδὴ τὸν σκοτίζει καὶ τοῦ ἐμποδίζει στὴν γνῶσι τῆς ἀλήθειας, ἡ ὁποία εἶναι τὸ δικό του ἀντικείμενο. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸν γυμνάζουμε, ὥστε νὰ γίνῃ λαμπρὸς καὶ καθαρός, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ διακρίνῃ καλὰ ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χρειάζεται γιὰ νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ τὴν στολίσουμε μὲ τὶς ἀρετές.

Αὐτὴ λοιπὸν τὴν λαμπρότητα τοῦ νοῦ μποροῦμε νὰ τὴν ἀποκτήσουμε μὲ δυὸ τρόπους· ὁ πρῶτος καὶ πλέον ἀναγκαῖος, εἶναι ἡ προσευχή, μὲ τὴν ὁποία παρακαλοῦμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ καταδεχθῆ νὰ σκορπίσῃ τὸ θεῖο του φῶς μέσα στὶς καρδιές μας, τὸ ὁποῖο, βέβαια, θὰ τὸ κάνῃ ἂν ζητήσουμε πραγματικὰ μόνο τὸν Θεό, ἂν κάνουμε τὸ θέλημά του τὸ ἅγιο καὶ ἂν ὑποτάξουμε κάθε τί μας στὴ συμβουλὴ καὶ ἐρώτησι τῶν ἐμπείρων καὶ πνευματικῶν μας Πατέρων.

Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι, μία παντοτεινὴ ἐκγύμνασις βαθειᾶς σκέψεως καὶ μελέτης τῶν πραγμάτων, γιὰ νὰ γνωρίσουμε μὲ αὐτή, ποιὰ πράγματα εἶναι καλά, ποιὰ κακά, ὄχι ὅπως τὰ κρίνει λανθασμένα ἡ αἴσθησις καὶ ὁ κόσμος, ἀλλὰ καθὼς τὰ κρίνει ὁ ὀρθὸς λόγος καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, δηλαδή, ἡ ἀλήθεια τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν καὶ τῶν πνευματοφόρων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατὶ, ὅταν αὐτὴ ἡ σκέψις καὶ μελέτη γίνῃ σωστὴ καὶ ὅπως πρέπει, μᾶς κάνει νὰ γνωρίσουμε καθαρὰ ὅτι πρέπει νὰ θεωροῦμε μηδὲν καὶ μάταια καὶ ψεύτικα ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀγαπᾷ καὶ μὲ διαφόρους τρόπους ζητάει ὁ τυφλὸς καὶ διεφθαρμένος κόσμος.

Δηλαδή, ὅτι οἱ τιμὲς καὶ οἱ ἡδονὲς καὶ ὁ πλοῦτος τοῦ κόσμου δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ματαιότητα καὶ θάνατος τῆς ψυχῆς· ὅτι οἱ βρισιὲς καὶ οἱ δυσφημίσεις ποὺ μᾶς κάνει ὁ κόσμος, προξενοῦν σὲ μᾶς ἀληθινὴ δόξα καὶ οἱ θλίψεις χαρά· μὲ τὸ νὰ συγχωρᾶμε τοὺς ἐχθρούς μας καὶ νὰ τοὺς κάνουμε καλά, εἶναι μεγαλοψυχία καὶ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ὁμοιότητες μὲ τὸν Θεό· ὅτι περισσότερο ἰσχύει τὸ νὰ καταφρονήσῃ κάποιος τὸν κόσμο, παρὰ νὰ εἶναι ἐξουσιαστὴς ὅλου τοῦ κόσμου· ὅτι τὸ νὰ ὑπακούῃ κάποιος πρόθυμος, εἶναι μία πρᾶξις μᾶλλον μεγαλόψυχη καὶ γενναία, παρὰ τὸ νὰ ὑποτάση καὶ νὰ προστάζει μεγάλους βασιλεῖς.

Ὅτι ἡ ταπεινὴ γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ μας, πρέπει νὰ τιμᾶται περισσότερο ἀπὸ τὸ ὕψος ὅλων τῶν ἐπιστημῶν, ὅτι τὸ νὰ νικήσουμε καὶ νὰ νεκρώσουμε τὰ θελήματά μας καὶ τὶς ὀρέξεις μας, ὅσο καὶ ἂν εἶναι μικρές, εἶναι ἄξιο μεγαλυτέρου ἐπαίνου, παρὰ τὸ νὰ καταπολεμήσουμε πολλὰ κάστρα, νὰ κατατροπώσουμε δυνατὰ στρατόπεδα μὲ τὰ ὅπλα στὰ χέρια καὶ τὸ νὰ κάνουμε θαύματα ἢ νὰ ἀναστήσουμε νεκρούς.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

H Charlotte Fein, παιδί με σύνδρομο Down, σε ομιλία της στον ΟΗΕ.

Νομοσχέδιο για την απαγόρευση διακρίσεων σε παιδιά με σύνδρομο Down (Down Syndrome Non-Discrimination Act) πέρασε από τη Γερουσία και την Κυβέρνηση της πολιτείας του Οχάιο στις ΗΠΑ και βρίσκεται πλέον στο γραφείο του Κυβερνήτη John Kasich για υπογραφή. «Διάγνωση με σύνδρομο Down δεν μπορεί να σημαίνει θανατική ποινή […] Κάθε πολίτης του Οχάιο έχει δικαίωμα στη ζωή, ανεξάρτητα από τον αριθμό των χρωμοσωμάτων του», δήλωσε ο Mike Gonidakis, πρόεδρος του Οργανισμού «Οχάιο-Δικαίωμα στη ζωή».

Το 90% των παιδιών με διαγνωσμένο σύνδρομο Down υποβάλλονται σε έκτρωση, όμως η αμνιοκέντηση που γίνεται στην έγκυο, προκειμένου να βγει η διάγνωση περί συνδρόμου Down, είναι εξαιρετικά επισφαλής, αφού δίνει λανθασμένα αποτελέσματα στο 50% των περιπτώσεων, όπως αναφέρει το NBC news (https://goo.gl/boc3U6), ενώ το Αμερικανικό Κολέγιο Μαιευτήρων & Γυναικολόγων σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι καμία από τις σχετικές αιματολογικές εξετάσεις (MaterniT21) δεν μπορεί να δώσει ακριβή απάντηση για την ύπαρξη ή μη συνδρόμου Down στο έμβρυο και προτείνει την απάλειψη των όρων «θετικό» και «αρνητικό» στο τεστ, χαρακτηρίζοντας ανακριβείς τις σχετικές διαγνώσεις (https://goo.gl/HLbSes). Η αποτυχία ήταν τέτοια που το Αμερικανικό Κολέγιο Ιατρικής Γενετικής και Γονιδιωματικής αφαίρεσε τον όρο «διάγνωση» από τις σχετικές εξετάσεις και πλέον τις χαρακτηρίζει ως «προγεννητικό έλεγχο» (https://goo.gl/WqBocU). Το φαινόμενο προκάλεσε μέχρι και διαμαρτυρία στον ΟΗΕ του Ευρωπαϊκού Κέντρου Νόμου και Δικαιοσύνης (https://goo.gl/6Xau1C), ο εκπρόσωπος του οποίου δήλωσε ότι: «Η συστηματική εξόντωση των προσβεβλημένων [με σύνδρομο Down] παιδιών πριν – ή ακόμα και κατά τη γέννηση – είναι μια σύγχρονη μορφή ευγονικής και ρατσισμού. Αυτά τα παιδιά μπορούν να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή. Τα παιδιά και οι ενήλικες με σύνδρομο Down αντιμετωπίζονται και θεωρούνται ως αποτυχία από το σύστημα υγείας και την κοινωνία και το πιο σημαντικό: στο όνομα της ελευθερίας και της επιλογής, τα παιδιά επιλέγονται και απορρίπτονται για λόγους γενετικής και εμφάνισης. Αυτές οι απαράδεκτες διακρίσεις πρέπει να σταματήσουν», κατέληξε, προτρέποντας το Συμβούλιο του ΟΗΕ «να αναγνωρίσει και να θυμηθεί την εγγενή αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπινου προσώπου, από τη σύλληψη μέχρι το θάνατο, πριν οι επαγγελματίες γιατροί εξαλείψουν άλλη μια ομάδα αθώων παιδιών» (https://goo.gl/QQKcdb). Οι γονείς των παιδιών δεν είναι ενημερωμένοι για την επιστημονική πρόοδο που έχει επιτευχθεί και επιτρέπει πλέον σε άτομα με σύνδρομο Down να έχουν μια πετυχημένη ζωή, με ισότιμη εκπαίδευση με τους συνομηλίκους τους, ενώ πολλοί ζουν μόνοι τους, παντρεύονται και εργάζονται.

Παρά τα αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία για τις λανθασμένες διαγνώσεις παιδιών με συνδρόμου Down και τις καθολικές διαμαρτυρίες σε παγκόσμια κλίμακα για τη σχεδόν χιτλερική μέθοδο εξόντωσής τους, ενώ θα περίμενε κανείς οι λεγόμενες «οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων» να στηρίξουν τα άτομα αυτά, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: ο οργάνωση Planned Parenthood («Σχεδιασμένη Γονεϊκότητα» -προσεκτικά σχεδιασμένη, όπως φαίνεται…-), γνωστή για τη φανατική και αδιάκριτη υποστήριξη των εκτρώσεων, οργάνωσε διαμαρτυρία στο Οχάιο για το Νόμο αυτό (παρά το γεγονός ότι πέρασαν τροποποιήσεις που επιτρέπουν στην έγκυο να μην αποκαλύψει το λόγο της άμβλωσης και δεν τιμωρούν αυτήν, παρά μόνο τους γιατρούς που θα παραβαίνουν το Νόμο), αποφεύγοντας, ωστόσο, να εκφραστεί ευθέως εναντίον των παιδιών με σύνδρομο Down και δηλώνοντας ότι «ο Νόμος δεν βοηθάει καθόλου αυτά τα άτομα», ενώ η γνωστή και μη εξαιρετέα Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες (ACLU) εξετάζει την πιθανότητα να προσφύγει δικαστικά κατά του Νόμου…

Πηγές: Σταλαγματιές

https://www.lifesitenews.com/news/good-news-ohio-is-about-to-ban-aborting-down-syndrome-babies

https://www.liveaction.org/news/ohio-house-vote-bill-banning-abortion-syndrome/

Πηγή: Ακτίνες

«Θέλουμε να επιστραφούν τα νέα βιβλία των θρησκευτικών γιατί είναι αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα. Οι μεγαλειώδεις πορείες ήταν μόνον η αρχή» λέει ο κύριος Παναγιώτης Τσαγκάρης.

Ο γ.γ. της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Παναγιώτης Τσαγκάρης μιλά στον «ΕΚ»: «Λέμε όχι στα νέα θρησκευτικά».

 Ένα από τα πολλά δεινά τα οποία έχει φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας, πέραν του οικονομικού, είναι και οι αλλαγές στα βιβλία της διδακτέας ύλης των μαθητών. Οι στόχοι αυτής του της επίθεσης είναι τα βιβλία των θρησκευτικών και της Ιστορίας. Σε αυτό το φύλλο της εφημερίδας μας φιλοξενούμε τον Γ. Γ. της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων κύριο Παναγιώτη Τσαγκάρη ο οποίος μας εξηγεί για την πρωτοβουλία που πήραν για την απόσυρση των νέων βιβλίων, αλλά και για τους λόγους για τους οποίους αυτή κρίνεται αναγκαία.

Κύριε Τσαγκάρη αφού σας ευχαριστήσω για αυτήν μας την συνομιλία θα ήθελα να σας ρωτήσω, για να πληροφορηθούν και οι αναγνώστες μας, που έγκειται η διαφωνία σας και αιτείστε να αποσυρθούν τα νέα βιβλία των θρησκευτικών;

Σας ευχαριστώ διότι μου δίνετε την ευκαιρία μέσω αυτής εδώ της συνέντευξης στην έγκριτη εφημερίδα σας «Ελεύθερος κόσμος», να απευθυνθώ στους εκλεκτούς αναγνώστες σας, πληροφορώντας τους για το μεγάλο θέμα που προέκυψε με την βεβιασμένη εισαγωγή από το Υπουργείο Παιδείας στα σχολεία, νέων βιβλίων για το μάθημα των Θρησκευτικών, τα οποία μάλιστα, παραπλανητικά αποκαλούνται «Φάκελοι του μαθητή». Διαφωνούμε «οριζοντίως και καθέτως», με αυτά τα νέα βιβλία αλλά και τα νέα πολυθρησκειακά και συγκρητιστικά Προγράμματα Σπουδών, από τα οποία προέκυψαν αυτά τα βιβλία, για τρεις πολύ συγκεκριμένους και σπουδαίους λόγους. Διότι όλα αυτά ως προς τη φιλοσοφία, τη δομή, το σκοπό και το περιεχόμενό τους είναι αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα:

1. Είναι αντισυνταγματικά τα νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία-Φάκελοι των μαθητών, διότι ενώ οι μαθητές των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα (Μουσουλμάνοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Εβραίοι, κ.λ.π.), απολαμβάνουν το δικαίωμα να διδάσκονται διδακτικά βιβλία, τα οποία επιλέγονται από τις θρησκευτικές τους κοινότητες και στα οποία περιέχεται ακέραιη και ανόθευτη η δική τους πίστη, οι ορθόδοξοι μαθητές αντίθετα είναι υποχρεωμένοι, πλέον, να διδάσκονται ένα συνονθύλευμα θρησκειών και μάλιστα, ταυτόχρονα, στην ίδια δηλαδή διδακτική ενότητα, να συνεξετάζουν το Χριστιανισμό με τις θρησκείες (Ισλάμ, Ιουδαϊσμό, Βουδισμό, κ.λ.π.).

Αυτό που δικαιούται και το απολαμβάνει ο Εβραίος, ο Μουσουλμάνος και ο Ρωμαιοκαθολικός μαθητής, δηλαδή τη διδασκαλία της δικής του πίστεως, για ποιον λόγο η πολιτεία να το στερεί στον ελληνορθόδοξο μαθητή και να του επιβάλλει να διδαχθεί την πολυθρησκεία; Εδώ λοιπόν εφαρμόζεται ένας απαράδεκτος, ιδιότυπος ρατσισμός σε βάρος των Ελλήνων μαθητών. Κατά συνέπεια, παραβιάζεται καταφανώς η Συνταγματική Αρχή της Ισότητας και της θρησκευτικής ελευθερίας των ορθοδόξων μαθητών, που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα του μαθητικού πληθυσμού. Από την άλλη πλευρά οι ορθόδοξοι μαθητές δικαιούνται και αυτοί εκ του ελληνικού Συντάγματος, του εκπαιδευτικού νόμου και της Διεθνούς Συμβάσεως της Ρώμης για την Προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, να διδάσκονται τη δική τους πίστη, δηλαδή το ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών, επειδή οι γονείς έχουν αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα να μορφώνουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους, κάτι που δεν μπορεί να ανατρέψει ή να καταργήσει το σχολείο.... 

2. Είναι αντιπαιδαγωγικά τα νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία-Φάκελοι των μαθητών, διότι: Η διδακτέα ύλη προσφέρεται πλέον, χωρίς λογική δομή και συνέχεια, δηλαδή αποσπασματικά με βάση κάποια εννοιολογικά θέματα (π.χ λατρεία, προσευχή, ιερά βιβλία, ιερές πορείες, γιορτές κ.λ.π.). και όχι με βάση την ιστορική σειρά των γεγονότων. Έτσι, τα παιδιά δεν θα διδάσκονται πλέον, στην Α’ Γυμνασίου την Παλαιά Διαθήκη, στη Β’ Γυμνασίου την Καινή Διαθήκη, στη Γ’ Γυμνασίου την Εκκλησιαστική Ιστορία κ.λ.π.. Καταργείται έτσι, η ιστορικότητα στην παρουσίαση των θεμάτων, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα παιδαγωγικό, θεολογικό και γνωσιακό κομφούζιο στο μυαλό των μαθητών.

3. Είναι αντορθόδοξα τα νέα Προγράμματα Σπουδών και τα νέα βιβλία-Φάκελοι των μαθητών, διότι:

α) Περιέχουν υλικό από διδασκαλίες πολλών θρησκειών, οι οποίες συνεξετάζονται εξισωτικά και ισόκυρα στην ίδια διδακτική ενότητα, ταυτόχρονα με την Ορθοδοξία. Το ως άνω υλικό με την πολυθεϊστική του δομή και τις προτεινόμενες ομαδικές εργασίες του, σπείρει στη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών σύγχυση και αμφιβολίες για την Αλήθεια της Ορθόδοξης Πίστης και τα βιώματά τους, με τα οποία έχουν γαλουχηθεί από την οικογένειά τους, με αποτέλεσμα να ενεργεί καταφανώς προσηλυτιστικά, διδάσκοντας στα παιδιά μας αλλότριους και ποικίλους πνευματικούς δρόμους, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν τελικά αυτά, σε τι να πιστεύσουν.

β) Τα Προγράμματα και οι φάκελοι δεν παρουσιάζουν με πληρότητα, συστηματικότητα και επιστημονικότητα τα βασικά χαρακτηριστικά της πίστεως, της ιστορίας, της ζωής και της λατρείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Για παράδειγμα ο Χριστός στα νέα βιβλία του Δημοτικού παρουσιάζεται ως ένας απλός «δάσκαλος που όλοι θαύμαζαν» και όχι ως ο μοναδικός Θεός και Σωτήρας του κόσμου και του ανθρώπου, ενώ σε καμία τάξη του Δημοτικού δεν αναφέρονται τα θαύματά Του! Επίσης, οι αναφορές στα νέα βιβλία των Θρησκευτικών, στην Γέννηση στην Βάπτιση, στην Ανάληψη του Χριστού, αλλά και στην Παναγία Μητέρα Του, την Υπεραγία Θεοτόκο, είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Θέλουν να παρουσιάσουν αριστερό προσωπείο.

 Πιστεύετε ότι πίσω από αυτήν την κίνηση του υπουργείου Παιδείας υποβόσκουν κάποιες σκοπιμότητες και αν ναι γνωρίζεται ποιες είναι αυτές και ποιοι τις υποκινούν;

Το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο βασανίζεται, επί χρόνια πολλά, από τους αυτόκλητους σωτήρες του, πολεμιέται ανελέητα και από τους σημερινούς κυβερνώντες, οι οποίοι, καθώς δεν μπορούν να τιθασεύσουν την καθοδική πορεία της οικονομίας της χώρας, και να κάνουν πράξη όσα επαγγέλονταν, προσπαθούν να εξαντλήσουν την επίδειξη της αριστερής τους ιδεολογίας, επιτιθέμενοι και διώκοντας μανιωδώς την «πίστη των Ελλήνων» μέσα από τις αλλαγές που επιχειρούν στο μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά και με άλλα θέματα, που ως γνωστό ανατρέπουν τις ηθικοθρησκευτικές παραδόσεις, τις κοινωνικές αξίες και τα πολιτισμικά πρότυπα του Ορθόδοξου Ελληνισμού.

Με τον τρόπο αυτόν θεωρούν ότι προσφέρουν ένα ευκολοχώνευτο πολιτικό καταπραϋντικό στον πυρήνα της αριστερόστροφης εκλογικής τους πελατείας, ως αντάλλαγμα για να λάβουν τα διαπιστευτήρια της δήθεν αριστερής τους κατεύθυνσης και για να εξιλεωθούν για όλες τις άλλες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους και για όλα τα έργα και τις ημέρες της υποτιθέμενης «αριστερής» τους κυβέρνησης.

Στην ουσία όμως, σε όλους, πλέον, είναι γνωστό, ότι υπηρετούν τα συμφέροντα και τους σκοπούς της καπιταλιστικής και αντιδημοκρατικής Νέας Τάξης Πραγμάτων, της δομούμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης και τους έσωθεν και έξωθεν εκφραστές και υποστηρικτές των νεοεποχίτικων αυτών κατασκευασμάτων.... 

Στόχος τους ο αφελληνισμός και η αποχριστιανοποίησή μας.

Σήμερα η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει στην ελληνική κοινωνία και φυσικά στην εκπαίδευση αρκετά παιδιά με μουσουλμανικό θρήσκευμα, θεωρείτε ότι αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στην απόφαση του υπουργείου Παιδείας για αλλαγή των βιβλίων του μαθήματος των θρησκευτικών;

Δεν γνωρίζω αν η κυβέρνηση πραγματικά πιστεύει ότι μπορεί να εντάξει στην ελληνική κοινωνία και φυσικά στην εκπαίδευση αρκετά παιδιά με μουσουλμανικό θρήσκευμα ή αν προσπαθεί πραγματικά να το κάνει αυτό ή ακόμη, αν προσπαθεί να κάνει το αντίθετο, όπως πολλοί διατείνονται, δηλαδή να μεταβάλει βίαια, την ελληνική κοινωνία σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία μη ελληνική, αλλοτριωμένη από άλλους πληθυσμούς διαφορετικού πολιτισμού και θρησκεύματος. Η αλλαγή των βιβλίων του μαθήματος των θρησκευτικών, όμως, σηματοδοτεί μια προσπάθεια συνειδητής αποχριστιανοποίησης των παιδιών των Ελλήνων και αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Από την στιγμή που η κατάσταση στην Παιδεία μας είναι επιεικώς τραγική και συνεχώς αφελληνίζεται πώς οι γονείς μπορούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους και τι έχετε να τους συμβουλέψετε;

Ήδη παρατηρούμε να γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, ένα κίνημα μαζικής διαμαρτυρίας των γονέων με επιστροφή των αντορθόδοξων βιβλίων των Θρησκευτικών στο υπουργείο Παιδείας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις δίκαιες διαμαρτυρίες και τα αιτήματα των γονέων, οι οποίοι, επιθυμώντας να διατηρήσουν αλώβητη την ελληνορθόδοξη ταυτότητα και ιδιοπροσωπία που οι ίδιοι έδωσαν και θέλουν να διατηρήσουν τα παιδιά τους, προχωρούν, μαζικά, σε αυτή την επαναστατική και πρωτοφανή στα παγκόσμια εκπαιδευτικά χρονικά κίνηση, στην επιστροφή στα σχολεία των βιβλίων-Φακέλων που μοιράστηκαν τον Σεπτέμβριο του 2017, για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και καλούμε όλους τους γονείς να μιμηθούν το παράδειγμά τους.  

Επιστρέφουμε τα νέα βιβλία των Θρησκευτικών στο Υπουργείο Παιδείας (Μια επαναστατική και πρωτοφανή στα παγκόσμια εκπαιδευτικά χρονικά κίνηση).

Πείτε μας τι ενέργειες έχετε κάνει για να υποστηρίξετε αυτό σας το αίτημα;... 

Α) Εδώ και μια εξαετία έχουν διοργανωθεί πλήθος επιστημονικών συνεδρίων και ενημερωτικών Ημερίδων για το εν λόγω θέμα, έχουν εκδοθεί πολλοί τόμοι για το επίμαχο ζήτημα αλλά και αμέτρητα άρθρα έχουν γραφεί, όπου με επιστημονικά επιχειρήματα αποδομούνται τα νέα Προγράμματα και τα νέα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, από εκατοντάδες Θεολόγους, πανεπιστημιακούς, κληρικούς, λαϊκούς και επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.

Β) Έχουν αποσταλεί πολλές επιστολές της ΠΕΘ προς την εκκλησιαστική και πολιτική ηγεσία και έχουν γίνει πολλές συναντήσεις με όλους τους σχετικούς με το θέμα φορείς, έχουν γίνει δεκάδες παρεμβάσεις στην επικαιρότητα μέσω Δελτίων Τύπου της ΠΕΘ αλλά και μέσω συνεντεύξεων στα ΜΜΕ στελεχών της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων.

 Γ) Έγινε μια μεγαλειώδης διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων στο Δημαρχείο Αμαρουσίου, στις 23 Οκτωβρίου 2017, ενάντια στα νέα Θρησκευτικά που εισήγαγε η Κυβέρνηση στα σχολεία, την οποίαν συνδιοργάνωσαν με επιτυχία η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, η Εστία Πατερικών Μελετών, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, και η Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων. Πάνω από 5.000 άτομα, συμμετείχαν ειρηνικά, αλλά με αγωνιστικό φρόνημα, στη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα στο Μαρούσι, σύμφωνα με αστυνομικές πηγές. Βασικό αίτημα αυτής της παλλαϊκής – ειρηνικής συγκέντρωσης – πορείας ήταν η απόσυρση των νέων πανθρησκειακών Προγραμμάτων Σπουδών και των νέων βιβλίων – Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών. Δυστυχώς αυτή η συγκέντρωση δεν ήταν του Ρουβίκωνα για να προβληθεί από τα μεγάλα ΜΜΕ.

Δ) Έχουν κατατεθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, από το επιτελείο των νομικών Συμβούλων της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων και σε συνεργασία με γονείς μαθητών, δύο αιτήσεις ακυρώσεως κατά των αποφάσεων του πρώην Υπουργού Παιδείας, κ. Ν. Φίλη και κατά του νυν Υπουργού Παιδείας, κ. Κ. Γαβρόγλου για την εισαγωγή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών και των νέων βιβλίων-Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών στα Σχολεία.

Και κάτι τελευταίο, αν δεν γίνει τελικά δεκτό το αίτημά σας τι έχετε κατά νου να πράξετε, πως θα αντιδράσετε στην συνέχεια;

Θα εξαντλήσουμε κάθε προσφερόμενο νόμιμο μέσο, για να ακυρώσουμε τα σχέδια της Κυβέρνησης για αποχριστιανοποίηση των παιδιών μας μέσω των νέων βιβλίων των Θρησκευτικών και αν δεν υπάρξει τελικά ικανοποίηση των αιτημάτων μας, θα προσφύγουμε μαζί με τους γονείς και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

«ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ» για να διασώσουμε την Πίστη μας, τις οικογένειές μας, την Πατρίδα μας. Οι Έλληνες καλούμαστε, πλέον, σε συνεχή και κλιμακούμενη Αντίσταση, Εγρήγορση, Ομολογία και Μαρτυρία. Για μας και για τα παιδιά μας.

Κύριε Τσαγκάρη θέλω να σας ευχαριστήσω για τα όσα σημαντικά μας είπατε και να σας ευχηθώ για το καλό όλων των Ελλήνων κάθε επιτυχία στο δύσκολο έργο σας.

Πηγή: (elkosmos , 16/12/2017), Ακτίνες

σ.σ. Συγκλονιστική μαρτυρία. Με την ίδια τη ζωή τους υπερασπίζονται τις ‘Θερμοπύλες’ της Πίστεως, μόνοι και ξεχασμένοι, ενώ εμείς οι κολασμένοι ανοίξαμε τις πόρτες διάπλατα, ξεφτίζουμε την Πίστη μας και ξηλώνουμε την ελληνορθόδοξη παιδεία μας.

ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον όλους τους Αγιοταφίτες Αδελφούς.

Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε πάσα Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα.

***

Ο ηγούμενος της Μονής Αγίου Θεοδοσίου στα Ιεροσόλυμα περιγράφει τα μαρτύρια που περνούν οι μοναχοί στα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων από τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους.

Η ιστορία του Γέροντα Ιερόθεου είναι μια από τις πολλές ιστορίες των μοναχών στους Αγίους Τόπους που καθημερινά περνούν μαρτύρια και κακουχίες.

Ο μοναχός Ιερόθεος υπηρετεί περίπου 60 χρόνια στην Αγία Γη. Ως ηγούμενος του μοναστηριού του Αγίου Θεοδοσίου τα τελευταία 40 χρόνια έχει περάσει πολλές κακουχίες, έχει δεχθεί επιθέσεις από εξτρεμιστές, έχει φάει ξύλο και έχει εκδιωχθεί και απειληθεί.

Εκείνος όμως απλός και ταπεινός πεισματάρης και με βαθιά πίστη υπομένει τα βάσανα.

Πριν από τους Αγίους Τόπους είχε υπηρετήσει ως έφεδρος στην Κορέα και στο Βιετνάμ.

Έγινε μοναχός και με τα χρόνια χειροτονήθηκε και διετέλεσε ηγούμενος στο Όρος Θαβώρ, στη Μονή του Τιμίου προδρόμου στον Ιορδάνη ποταμό, στην μονή επίσης του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου την περίοδο του Πολέμου των 6 ημερών, έκανε ηγούμενος στη μονή του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα, αλλά και σε άλλα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων.

«….έχω φάει ξύλο… με το τσουβάλι από τους φανατικούς αλλόθρησκους της περιοχής!!! Από τις μπουνιές που έχω φάει… δεν ακούω καθόλου από το ένα αυτί, αλλά και από το άλλο… λίγο κι από κει ακούω!!! Από το δεξί μάτι έχω πρόβλημα από χαστούκι που έφαγα από πρώην δήμαρχο του χωριού, ο οποίος όπως με χαστούκισε …μου έσκισε με το νύχι του το μάγουλο μου και μια ελιά που είχα στο πρόσωπο…».

«Άλλη φορά μου έσπασαν το χέρι και το είχα στο γύψο… τόσο καιρό!!!

«Άλλη φορά μου είχαν σπάσει το πόδι, …κάποια φορά θέλησαν να μας κάψουν ζωντανούς με τις καλογριές μου, άλλη φορά άνοιξαν τάφο στα κτήματα της μονής απέξω και θέλησαν να με θάψουν ζωντανό!!! Αν δεν τσίριζαν οι μοναχές και κάποιες περαστικές γυναίκες θα το είχαν κάνει!!!

«Ο δε πετροπόλεμος… είναι πλέον συνήθεια μας!!! Μας πετροβολάνε συχνά. άσε το φτύσιμο και το βρισίδι… μας έχουν γίνει η καλημέρα μας!!! Δόξα τω Θεώ»!!!…».

Πηγή: tribune.gr, Αβέρωφ

Δη­μο­κρα­τί­α τοῦ Βαρ­δά­ρη (Vardarska Republika), Δη­μο­κρα­τί­α τῶν Σκο­πί­ων, Σλα­βώ­νι­κη Δη­μο­κρα­τί­α, Νό­τια Σερ­βί­α, Κά­τω Σερ­βί­α, Κά­τω Σλα­βί­α, Σλα­βί­α: Αὐ­τά εἶ­ναι τά ὀ­νό­μα­τα, ἕ­να ἀ­πό τά ὁ­ποῖ­α, ὅ­ποι­ο καί ἄν προ­τι­μή­σουν οἱ Σκο­πια­νοί, μπο­ρεῖ νά προσ­δι­ο­ρί­σει τήν πραγ­μα­τι­κή κα­τα­γω­γή τῶν Σλά­βων τοῦ κρα­τι­δί­ου τους. Τό ὄ­νο­μα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πού ἐ­πι­δι­ώ­κουν εἶ­ναι κλο­πή ξέ­νου ὀ­νό­μα­τος. Τό ὄ­νο­μα εἶ­ναι Ἑλ­λη­νι­κό.

Ὡς τώ­ρα οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι, ὄ­χι μό­νο ἀ­πό τούς ξέ­νους, ἰ­δί­ως Σλά­βους ἐ­πι­στή­μο­νες, ἀλ­λά καί ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες, καί ἰ­δι­αί­τε­ρα ἀ­πό τούς Δι­πλω­μά­τες, τούς Νο­μι­κούς, πού δέν εἶ­ναι γλωσ­σο­λό­γοι ἤ ἱ­στο­ρι­κοί, ἀλ­λά καί ἀ­πό τούς δι­ά­φο­ρους ἐ­ρα­σι­τέ­χνες (πού κα­λοῦν­ται σέ τη­λε­ο­πτι­κές ἐμ­φα­νί­σεις ἤ σέ Σω­μα­τεῖ­α νά ὁ­μι­λοῦν ἐ­πί παν­τός ἐ­πι­στη­τοῦ), δέν ἦ­ταν ἐ­νη­με­ρω­μέ­νοι καί εἶ­χαν ἄ­γνοι­α γιά τό ποι­ό ἀ­κρι­βῶς πο­σο­στό ἀ­πό τήν πε­ρι­ο­χή τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας βρέ­θη­κε στήν κυ­ρι­αρ­χί­α τῆς Ἑλ­λά­δας καί τῶν δύ­ο Βο­ρεί­ων γει­τό­νων της με­τά τούς Βαλ­κα­νι­κούς πο­λέ­μους τοῦ 1912–1913 καί τόν Α’ Παγ­κό­σμιο Πό­λε­μο (1919). Ἡ γνώ­ση ὅ­τι μέ τή Συν­θή­κη τοῦ Βου­κου­ρε­στί­ου ἀ­πό τά τουρ­κο­κρα­τού­με­να ἐ­δά­φη στή Χερ­σό­νη­σο τοῦ Αἵ­μου μοι­ρά­στη­καν ἐ­δά­φη τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς αὐ­τῆς πε­ρι­ο­χῆς ἀ­πό ἀρ­χαι­ο­τή­των χρό­νων, εἶ­ναι ἐ­σφαλ­μέ­νη.

Στή Συν­θή­κη τοῦ Βου­κου­ρε­στί­ου (1913) το­νί­ζει ἡ ἱ­στο­ρι­κός–κα­θη­γή­τρια τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἰ­ω­αν­νί­νων κ. Μα­ρί­α Μυ­στα­ζο­πού­λου–Πε­λε­κί­δου, στήν ἐρ­γα­σί­α της: Τό Μα­κε­δο­νι­κό ζή­τη­μα (μέ τρεῖς ἀλ­λε­πάλ­λη­λες ἐκ­δό­σεις), ἀ­πό τά τουρ­κο­κρα­τού­με­να ἐ­δά­φη τῆς πε­ρι­ο­χῆς αὐ­τῆς τῆς Βαλ­κα­νι­κῆς Χερ­σο­νή­σου δέν ἔ­γι­νε δι­α­νο­μή ἐ­δα­φῶν τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, ἀλ­λά ἐ­δα­φῶν τῶν τουρ­κι­κῶν βι­λα­ε­τί­ων, ὅ­πως τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης, τοῦ Μο­να­στη­ρί­ου καί τοῦ Κοσ­σό­βου (ἤ Σκο­πί­ων). Που­θε­νά στό κεί­με­νο τῆς Συν­θή­κης αὐ­τῆς δέ γί­νε­ται λό­γος γιά δι­α­νο­μή ἐ­δα­φῶν τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, γρά­φει ἡ κ. Πε­λε­κί­δου.

Γε­ω­γρα­φι­κά ὅ­ρια

 Ἡ κ. Πε­λε­κί­δου στήν ἐρ­γα­σί­α της αὐ­τή πα­ρα­θέ­τει χάρ­τη ὅ­που πα­ρου­σι­ά­ζον­ται τά γε­ω­γρα­φι­κά ὅ­ρια τῆς «μεί­ζο­νος Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας». Τά ὅ­ρια αὐ­τά τά πε­ρι­γρά­φει ἀ­να­λυ­τι­κά, μέ τά ὀ­νό­μα­τα τῶν Ἀρ­χαί­ων πό­λε­ων τῆς πε­ρι­ο­χῆς, ὁ κα­θη­γη­τής Δ. Κα­να­τσού­λης στό βι­βλί­ο του: Ἱ­στο­ρί­α τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, μέ­χρι τοῦ Μ. Κων­σταν­τί­νου, Θεσ/νί­κη 1964, σελ. 1–5.  Ἡ πε­ρι­ο­χή τῶν Σκο­πί­ων δέν ἀ­νῆ­κε στή Μα­κε­δο­νί­α, γρά­φει ὁ κα­θη­γη­τής (σελ. 5).

Πα­ρα­θέ­τει ἐ­πί­σης ἡ κ. Πε­λε­κί­δου καί χάρ­τη τῶν βι­λα­ε­τί­ων τῆς πε­ρι­ο­χῆς αὐ­τῆς. Στόν χάρ­τη αὐ­τόν βλέ­που­με ὅ­τι στήν Ἑλ­λά­δα ἀ­πο­δό­θη­κε ὅ­λο τό βι­λα­έ­τι Θεσ­σα­λο­νί­κης καί ἕ­να με­γά­λο μέ­ρος ἀ­πό τό Νό­τιο τμῆ­μα τοῦ βι­λα­ε­τί­ου Μο­να­στη­ρί­ου καί ὅ­τι στά ἐ­δά­φη αὐ­τά πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ὁ­λό­κλη­ρη σχε­δόν ἡ πε­ρι­ο­χή τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας.

Ἑ­πο­μέ­νως ὅ­σοι πί­στευ­αν ὡς τώ­ρα ὅ­τι ἀ­πό τά ἐ­δά­φη τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, ἡ Ἑλ­λά­δα κα­τέ­χει μό­νο τό 51% ἤ 53% καί ἀ­πό τό ὑ­πό­λοι­πο 37% κα­τέ­χε­ται ἀ­πό τή Σερ­βί­α (τώ­ρα ἀ­πό τό κρα­τί­διο τῶν Σκο­πί­ων) καί τό 11% ἀ­πό τή Βουλ­γα­ρί­α, ἔ­πε­φταν στήν πα­γί­δα κα­τά τήν ὁ­ποί­α, ἄ­γνω­στο πό­τε καί ἀ­πό ποι­όν ἤ ποι­ούς, δι­α­τυ­πώ­θη­καν καί κα­θι­ε­ρώ­θη­καν τά ψεύ­τι­κα αὐ­τά καί πλα­στά πο­σο­στά, ἐ­νῶ τά πραγ­μα­τι­κά, ὅ­πως τεκ­μη­ρι­ω­μέ­να τά πα­ρέ­θε­σε ἡ κ. Πε­λε­κί­δου εἶ­ναι: Πά­νω ἀ­πό 70% (ἕ­ως 75%) στήν Ἑλ­λά­δα, ὅ­που ἡ κυ­ρί­ως Ἀρ­χαί­α Μα­κε­δο­νί­α, 15% ὡς 17% πε­ρί­που ἀ­πό τό Βό­ρει­ο τμῆ­μα της πού κα­τά και­ρούς αὐ­ξο­μει­ώ­νον­ταν, στή Σερ­βί­α (τώ­ρα στό Νό­τιο τμῆ­μα τοῦ κρα­τι­δί­ου τῶν Σκο­πί­ων. Πρό­κει­ται γιά μί­α λω­ρί­δα ἐ­δά­φους ἀ­πό τό Μο­να­στή­ρι ὡς τό Βα­λάν­το­βο) καί τό ὑ­πό­λοι­πο 7% πε­ρί­που στή Βουλ­γα­ρί­α (πε­ρι­ο­χή Με­λε­νί­κου).

Τά πλα­σμα­τι­κά πο­σο­στά πού εἶ­χαν κα­θι­ε­ρω­θεῖ τά δέ­χον­ταν ὡς τώ­ρα ἀ­πό ἄ­γνοι­α ἤ ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα καί οἱ Ἕλ­λη­νες σέ κα­τά και­ρούς δη­μο­σι­εύ­μα­τα. Νά ἀ­να­φέ­ρω γιά πα­ρά­δειγ­μα τοῦ κα­θη­γη­τοῦ Θ. Κου­λουμ­πῆ στήν «Ἀ­πο­γευ­μα­τι­νή τῆς Κυ­ρια­κῆς» (17 Ἀ­πρι­λί­ου 2005), τοῦ Συμ­βου­λί­ου τοῦ Ἀ­πό­δη­μου Ἑλ­λη­νι­σμοῦ (Πρό­ε­δρος Στ. Ταμ­βά­κης, ἐ­φημ. «Σή­με­ρα» τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης, 3 καί 4 Ἀ­πρι­λί­ου 2008). Προ­η­γού­με­να δη­μο­σι­εύ­μα­τα τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Μα­κε­δο­νι­κῶν Σπου­δῶν τά ἀ­πο­κα­τέ­στη­σε μέ νε­ό­τε­ρη δι­όρ­θω­ση ὁ πρώ­ην Πρό­ε­δρος τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας. Ἀ­κό­μα καί ἡ Ὑ­πουρ­γός τῶν Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν κ. Ντό­ρα Μπα­κο­γιά­ννη ἀ­νέ­φε­ρε τά λαν­θα­σμέ­να πο­σο­στά σέ τη­λε­ο­πτι­κές ἐμ­φα­νί­σεις της.

Ἡ ἱ­στο­ρί­α δι­δά­σκει ὅ­τι τό λί­κνον τοῦ Ἀρ­χαί­ου Μα­κε­δο­νι­κοῦ κρά­τους, ὁ ἀρ­χι­κός πυ­ρή­νας τοῦ Βα­σι­λεί­ου τῶν Ἀρ­χαί­ων Μα­κε­δό­νων, ὑ­πῆρ­ξεν σύμ­φω­να μέ τόν Ἡ­ρό­δο­το (8.137) ἡ πε­ρι­ο­χή τοῦ Βερ­μί­ου (Κά­τω Μα­κε­δο­νί­α –Βοτ­τια­ία), ὅ­που καί ἡ ἀρ­χαι­ό­τε­ρη πρω­τεύ­ου­σα Αἰ­γαί. Οἱ Μα­κε­δό­νες αὐ­τοί, ἄ­ση­μοι στήν ἀρ­χή, ἀ­πό­κτη­σαν σι­γά–σι­γά δύ­να­μη καί κα­τά­φε­ραν νά ἑ­νώ­σουν τά ἄλ­λα Ἑλ­λη­νι­κά Ἔ­θνη τῆς πε­ρι­ο­χῆς (τά ἐν­τός Μα­κε­δό­νων) ἔ­θνε­α, Ἡ­ρόδ. 6, 44) Ἀ­να­το­λι­κά καί Δυ­τι­κά τῶν Πι­ε­ρί­ων, τοῦ Ὀ­λύμ­που καί τῆς Πίν­δου, καί νά ἀ­πο­τε­λέ­σει ἡ Μα­κε­δο­νί­α (Ἄ­νω Μα­κε­δο­νί­α, Κά­τω ἤ πα­ρά θά­λασ­σαν Μα­κε­δο­νί­α) ὑ­πο­λο­γί­σι­μη δύ­να­μη, ὥ­στε ἐ­πί Φι­λίπ­που τοῦ Β΄ νά ἔ­χει ἀ­ξί­ω­ση «ἄρ­χειν τῶν Ἑλ­λή­νων» (Δη­μο­σθ. VII 17, Χ 50).

Ἀ­κο­λού­θη­σαν ἔ­πει­τα τά γνω­στά γε­γο­νό­τα τῆς ἐκ­στρα­τεί­ας τοῦ Μ. Ἀ­λε­ξάν­δρου στήν Ἀ­σί­α ἐ­ναν­τί­ον τοῦ κοι­νοῦ ἐ­χθροῦ τῶν Ἑλ­λή­νων, τῶν Περ­σῶν (Ἀ­λέ­ξαν­δρος καί οἱ Ἕλ­λη­νες…).

Σή­με­ρα ὅ­λες οἱ Ἀρ­χαῖ­ες πρω­τεύ­ου­σες τῶν Μα­κε­δό­νων (Αἰ­γαί, Πέλ­λα, Θεσ­σα­λο­νί­κη) βρί­σκον­ται στήν Ἑλ­λά­δα, στίς πα­ρα­λια­κές πε­ρι­ο­χές τοῦ Θερ­μα­ϊ­κοῦ. Οἱ χάρ­τες πού δη­μο­σί­ευ­σε ἡ κ. Πε­λε­κί­δου ὁ­ρί­ζουν μέ  σα­φή­νεια τά ὅ­ρια τῆς «μεί­ζο­νος» Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, καί τῶν βι­λα­ε­τί­ων τά ὁ­ποί­α τά πε­ρι­έ­χουν.

Ἀ­νι­στό­ρη­τες γνώ­σεις

Γιά τό ζή­τη­μα αὐ­τό ἔ­χω δη­μο­σι­εύ­σει ἤ­δη ἄρ­θρο στή «Μα­κε­δο­νί­α» τόν Ἰ­ού­λιο τοῦ 1999 (πρίν ἀ­πό 10 ἀ­κρι­βῶς χρό­νια) μέ τί­τλο: Ἀ­νι­στό­ρη­τες καί ἐ­σφαλ­μέ­νες γνώ­σεις πε­ρί Μα­κε­δο­νί­ας, ἀ­πό ἀ­φορ­μή ἑ­νός δη­μο­σι­εύ­μα­τος Ἕλ­λη­να Οἰ­κο­νο­μο­λό­γου τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­νέ­φε­ρε ὅ­τι τό «Μα­κε­δο­νι­κό» εἶ­ναι «φιά­σκο», ὅ­τι σή­με­ρα ὑ­πάρ­χουν τρεῖς Μα­κε­δο­νί­ες (!), ὅ­τι ὁ Ἑλ­λη­νι­κός λα­ός «εἶ­χε μί­α μα­ζι­κή πλύ­ση ἐγ­κε­φά­λου καί ἕ­ναν βομ­βαρ­δι­σμό μέ ἱ­στο­ρί­ες πε­ρί Με­γά­λου Ἀ­λε­ξάν­δρου» (!) καί ὅ­τι ἡ πλη­ρο­φό­ρη­ση γιά τό θέ­μα ἦ­ταν «πα­ρα­νο­ϊ­κά μο­νό­πλευ­ρη» («Τό Βῆ­μα», Ἰ­ού­νιος 1999).

Τήν ἄ­πο­ψη αὐ­τή ὅ­τι «ἡ δι­α­μά­χη γιά τό ὄ­νο­μα τοῦ Κρά­τους τῶν κο­πί­ων ξε­πη­δά­ει ἀ­πό μί­α «ὑ­στε­ρι­κή» ἤ «πα­ρα­νο­ϊ­κή» ἀν­τί­δρα­ση ἑ­νός ἀ­κραί­ου ἐ­θνι­κι­σμοῦ τῶν Ἑλ­λή­νων» τήν εἶ­χε ἀ­κού­σει ὅ­τι κυ­κλο­φο­ροῦ­σε στό ἐ­ξω­τε­ρι­κό ὁ πρώ­ην Πρω­θυ­πουρ­γός τῆς Ἑλ­λά­δας Γ. Ράλ­λης ἤ­δη τό 1992 καί τήν ἐ­πα­νέ­λα­βε τό 1999 υἱ­ο­θε­τών­τας την ὁ Ἕλ­λη­νας Οἰ­κο­νο­μο­λό­γος.

Τήν πλη­ρο­φο­ρί­α γιά τήν ὑ­στε­ρι­κή ἀν­τί­δρα­ση τήν κα­τα­χώ­ρη­σε ὁ Γ. Ράλ­λης σέ ἄρ­θρο πού δη­μο­σί­ευ­σε μα­ζί μέ τόν Πρέ­σβη Β. Θε­ο­δω­ρα­κό­που­λο, γερ­μα­νι­κά στήν πο­λι­τι­κή ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση “Wettwoche” τῆς Ζυ­ρί­χης καί πού δη­μο­σι­εύ­τη­κε ἔ­πει­τα με­τα­φρα­σμέ­νο στή «Μα­κε­δο­νί­α» τῆς 19^ης Δε­κεμ­βρί­ου 1992 μέ τί­τλο : «Ἡ πι­κρό­τα­τη ἐμ­πει­ρί­α τῆς Ἑλ­λά­δας μέ τόν Παν­σλα­βι­σμό. Για­τί δέν εἶ­ναι ὑ­στε­ρί­α ἡ ἄρ­νη­ση τῆς χώ­ρας μας νά ἀ­να­γνω­ρί­σει τόν Βό­ρει­ο γεί­το­νά μας μέ τόν ὄ­νο­μα Μα­κε­δο­νί­α».

Ἀλ­λά τό γε­ω­γρα­φι­κό αὐ­τό ζή­τη­μα ἀ­ξι­ο­ση­μεί­ω­το εἶ­ναι ὅ­τι ὅ­λοι οἱ χάρ­τες τῆς πε­ρι­ο­χῆς τῶν Σκο­πί­ων, πα­λαι­ό­τε­ροι καί νε­ό­τε­ροι, δη­μο­σι­ευ­μέ­νοι κυ­ρί­ως ἀ­πό Εὐ­ρω­παί­ους ἐ­πι­στή­μο­νες, το­πο­θε­τοῦν τά Σκό­πια (ἀρχ. Σκοῦ­ποι) πο­λύ μα­κριά ἀ­πό τά ὅ­ρια τῆς Ἀρ­χαί­ας Μα­κε­δο­νί­ας, κα­θώς ὅ­πως εἴ­δα­με οἱ ἱ­στο­ρι­κές πη­γές δέν ἀ­να­φέ­ρουν τήν πό­λη ὡς πό­λη τῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Αὐ­τό τό βλέ­που­με τώ­ρα καί στούς χάρ­τες τῆς ἐρ­γα­σί­ας τῆς κ. Πε­λε­κί­δου.

Ἡ Ἱ­στο­ρί­α

Φυ­σι­κά οἱ Μα­κε­δό­νες εἶ­χαν κα­τά και­ρούς ἐ­πιρ­ρο­ή καί σέ πό­λεις ἤ Κρά­τη γει­το­νι­κῶν πε­ρι­ο­χῶν, ἀλ­λά αὐ­τά δέν ἀ­νῆ­καν στήν κυ­ρί­ως Μα­κε­δο­νί­α. Ἡ Χαλ­κι­δι­κή ἐν­σω­μα­τώ­θη­κε ὡς μέ­ρος τῆς Μα­κε­δο­νί­ας ἐ­πί Φι­λίπ­που, ὅ­πως το­νί­ζει ὁ Δ. Κα­να­τσού­λης.

Ὁ Στρά­βων ἀ­να­φέ­ρει (7, 326) ὅ­τι στήν ἐ­πο­χή του με­ρι­κοί το­πο­θε­τοῦ­σαν τά ὅ­ρια τῆς Μα­κε­δο­νί­ας «μέ­χρι Κορ­κύ­ρας», ἐν­νο­ών­τας φυ­σι­κά ὅ­τι συμ­πε­ρι­λάμ­βα­ναν στή Μα­κε­δο­νί­α καί τήν Ἤ­πει­ρο «αἰ­τι­ο­λο­γοῦν­τες ἅ­μα ὅ­τι καί κου­ρά καί δι­α­λέ­κτῳ καί χλα­μύ­δι καί ἄλ­λοις τοι­ού­τοις χρῶν­ται πα­ρα­πλη­σί­οις».

Ὅ­τι καί ἡ δι­ά­λε­κτος τῶν Ἠ­πει­ρω­τῶν ἦ­ταν ὅ­μοι­α μέ τῶν Μα­κε­δό­νων μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ ὁ Πλού­ταρ­χος. Ὁ Πύρ­ρος λέ­γει (Πύρ­ρος, 11) πο­λι­ορ­κών­τας τή Βέ­ροι­α χρη­σι­μο­ποί­η­σε στρα­τι­ῶ­τες «προ­σποι­ού­με­νους εἶ­ναι Μα­κε­δό­νας».  Ὁ Λα­τί­νος Titus Livius (1^ος αἰ. π.Χ.) ση­μει­ώ­νει ἐ­πί­σης (31, 29) ὅ­τι ἡ δι­ά­λε­κτος τῶν Μα­κε­δό­νων ἦ­ταν συγ­γε­νι­κή μέ τίς δι­α­λέ­κτους τῶν Αἰ­τω­λῶν καί Ἀ­καρ­νά­νων: Aetolos, Macedonas eiusdem linguae homines. Γι᾿ αὐ­τό ὁ Θου­κυ­δί­δης (3, 94) γρά­φει ὅ­τι οἱ Εὐ­ρυ­τά­νες «ὅ­περ μέ­γι­στον μέ­ρος ἐ­στί τῶν Αἰ­τω­λῶν» ἦ­ταν «ἀ­γνω­στό­τα­τοι γλῶσ­σαν».

Δι­ό­τι, ὅ­πως ἔ­δει­ξα σέ σχε­τι­κά δη­μο­σι­εύ­μα­τά μου ἴ­σχυ­αν στή δι­ά­λε­κτο τῶν Μα­κε­δό­νων ἑ­πο­μέ­νως καί στίς ὅ­μοι­ες τῶν Ἠ­πει­ρω­τῶν, Αἰ­τω­λῶν καί Ἀ­καρ­νά­νων,  τοὐ­λά­χι­στον ἀ­πό τόν 3^ο αἰ. π.Χ. οἱ δύ­ο φω­νη­τι­κοί νό­μοι (τρο­πή ἄ­το­νων φω­νη­έν­των καί ἀ­πο­βο­λή τους) οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­τά τή γρή­γο­ρη προ­φο­ρι­κή ὁ­μι­λί­α ἀλ­λοί­ω­ναν τή μορ­φή τῶν λέ­ξε­ων καί ἐ­πι­σκό­τι­ζαν τήν ἐ­τυ­μο­λο­γι­κή τους δι­α­φά­νεια, ὅ­πως συμ­βαί­νει καί σή­με­ρα, ὅ­που στίς πε­ρι­ο­χές αὐ­τές ὁ­μι­λοῦν­ται τά λε­γό­με­να Βό­ρεια Νε­ο­ελ­λη­νι­κά ἰ­δι­ώ­μα­τα ὡς συ­νέ­χεια τῶν Ἀρ­χαί­ων δι­α­λέ­κτων.

Δέν ἦ­ταν ἑ­πο­μέ­νως εὔ­κο­λο γιά ἕ­ναν Ἀ­θη­ναῖ­ο, ὅ­πως ἦ­ταν ὁ Θου­κυ­δί­δης πού μι­λοῦ­σε τήν καλ­λι­ερ­γη­μέ­νη Ἀτ­τι­κή δι­ά­λε­κτο, νά ἐν­νο­ή­σει ἕ­ναν Εὐ­ρυ­τά­να πού μι­λοῦ­σε ὅ­μοι­α δι­ά­λε­κτο μέ τή δι­ά­λε­κτο τῶν Μα­κε­δό­νων.

Ὡς πρός τό ζή­τη­μα τῆς Ἐ­θνό­τη­τας.

Ὡς πρός τό ζή­τη­μα τῆς Ἐ­θνό­τη­τας τῶν Σκο­πια­νῶν καί τῆς Σλα­βι­κῆς των γλώσ­σας αὐ­τό τό γνω­ρί­ζουν κα­λύ­τε­ρα οἱ ἴ­διοι, ἄν δέν θέ­λουν νά τούς τό ὑ­πεν­θυ­μί­ζουν οἱ Βούλ­γα­ροι πρό­γο­νοί τους.

Σή­με­ρα στή Βουλ­γα­ρί­α οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες ἀ­να­γνω­ρί­ζουν ὅ­τι οἱ μογ­γο­λι­κῆς κα­τα­γω­γῆς πρό­γο­νοί τους, πρίν ἐκ­σλα­βι­στοῦν ἐμ­φα­νί­στη­καν στή Βαλ­κα­νι­κή Χερ­σό­νη­σο τόν 6^ο αἰ. μ.Χ. καί ἦλ­θαν σέ ἐ­πα­φή ἀ­μέ­σως μέ τούς Ἕλ­λη­νες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου, προ­φα­νῶς στή Μα­κε­δο­νί­α. Τό ση­μει­ώ­νουν στόν πρό­λο­γο τοῦ βι­βλί­ου: Macadonia, Documents and Material, Σό­φια 1979 (ἡ ἔκ­δο­ση στά Βουλ­γα­ρι­κά καί Ρω­σι­κά).

Ὁ τό­μος ἔ­χει ἐν­δι­α­φέ­ρον ἀ­πό τήν ἄ­πο­ψη ὅ­τι δη­μο­σι­εύ­ον­ται σ᾿ αὐ­τόν ἔγ­γρα­φα στά ὁ­ποῖ­α γί­νε­ται μνεί­α ἡ προ­σπά­θεια πού ἔ­κα­ναν οἱ συμ­πα­τρι­ῶ­τες τους ἀ­πό τά μέ­σα τοῦ 19^ου αἰ. νά ἀ­να­γνω­ρι­σθεῖ Δι­ε­θνῶς μί­α ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ καί ἕ­νας ξε­χω­ρι­στός λα­ός ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, ἐν­νο­ῶν­τας τόν ἑ­αυ­τό τους, μο­λο­νό­τι Βούλ­γα­ροι, γιά νά προ­σαρ­τη­θεῖ ἔ­πει­τα στή Βουλ­γα­ρία­.

Ἀ­δι­ά­ψευ­στοι μάρ­τυ­ρες ὅ­μως ὅ­τι οἱ πρό­γο­νοί τους πρω­το­ῆλ­θαν σέ ἐ­πα­φή μέ Γρι­κούς (δηλ. Ἕλ­λη­νες) καί ὄ­χι μέ ξε­χω­ρι­στό λα­ό Μα­κε­δό­νες ὅ­ταν ἔ­φτα­σαν στή Βαλ­κα­νι­κή Χερ­σό­νη­σο ἦ­ταν οἱ λε­γό­με­νες πρω­το­βουλ­γα­ρι­κές ἐ­πι­γρα­φές τοῦ 9^ου αἰ­ῶνα μ.Χ. πε­ρί­που. Γρά­φτη­καν ἀ­πό τούς Μογ­γό­λους ἀ­κό­μα Βούλ­γα­ρους στά Ἑλ­λη­νι­κά μέ πολ­λές ἀ­νορ­θο­γρα­φί­ες, ὅ­ταν αὐ­τοί εἶ­χαν ἀρ­χί­σει νά μα­θαί­νουν Ἑλ­λη­νι­κά ἀ­πό τούς Βυ­ζαν­τι­νούς Ἕλ­λη­νες, κυ­ρί­ως ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες τῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Τίς ἐ­πι­γρα­φές αὐ­τές τίς ἐ­ξέ­δω­σε, σχο­λί­α­σε μά­λι­στα καί τά ὀρ­θο­γρα­φι­κά τους λά­θη, ὁ Βούλ­γα­ρος κα­θη­γη­τής Vaselin Beschewliev (1926, 1963). Ἀ­πα­θα­να­τί­ζουν τή λα­ϊ­κή Ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κεί­νης. Σ᾿ αὐ­τές ἀ­να­φέ­ρε­ται ἡ πρώ­τη πρω­τεύ­ου­σά τους Πλί­σκα (Ἀρ­χαι­ο­λο­γι­κός χῶ­ρος σή­με­ρα).

Σέ μί­α ἐ­πι­γρα­φή δι­α­βά­ζου­με: Εἰς τῆς πλί­σκας τόν κάμ­πον καί σέ ἄλ­λη: Ὁ πα­τήρ μου ὁ ἄρ­χων Ὀ­μουρ­τάγ ἰ­ρί­νιν λ᾿ ἔτ(ὄν) ποι­ή­σας καί κα­λά ἔ­ζη­σεν με­τά τούς Γρι­κούς.  Σέ ἄλ­λες ἐ­πι­γρα­φές ἀ­να­φέ­ρε­ται τό ὄ­νο­μα Γρι­κός (ἤ Γρι­κύ τούς Γρι­κούς).

Οἱ δύ­ο Θεσ­σα­λο­νι­κεῖς ἱ­ε­ρω­μέ­νοι Κύ­ριλ­λος (Κων­σταν­τῖ­νος) καί Με­θό­διος τούς εἶ­χαν χα­ρί­σει ἤ­δη τό Ἑλ­λη­νι­κό Ἀλ­φά­βη­το μέ τό ὁ­ποῖ­ο ἄρ­χι­σαν νά γρά­φουν ἔ­πει­τα τή γλώσ­σα τους, ἐ­νῶ στό με­τα­ξύ ἀ­σπά­στη­καν καί τόν Χρι­στι­α­νι­σμό.

Ἀ­πό τό­τε οἱ σχέ­σεις Βουλ­γά­ρων καί Ἑλ­λή­νων τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου εἶ­ναι γνω­στές: Ἐ­πι­δρο­μές στά Βυ­ζαν­τι­νά ἐ­δά­φη, λε­η­λα­σί­ες, ἀ­πα­γω­γές πλη­θυ­σμῶν, καμ­μιά φο­ρά καί συμ­βα­τι­κές συν­θῆ­κες εἰ­ρή­νης, ὅ­πως τοῦ Ὀ­μουρ­τάγ πού εἴ­δα­με, ὁ­πό­τε καί εἰ­ρη­νι­κή συμ­βί­ω­ση.

Ἡ ἐ­πί­δρα­ση

Μέ­σῳ τῆς Θρη­σκεί­ας ἡ Ἑλ­λη­νι­κή γλωσ­σι­κή ἐ­πί­δρα­ση ἦ­ταν με­γά­λη λό­γῳ καί τοῦ ἀ­νώ­τε­ρου πο­λι­τι­σμοῦ τῶν Ἑλ­λή­νων. Οἱ Βούλ­γα­ροι χρη­σι­μο­ποι­οῦν ἀ­κό­μα καί σή­με­ρα πολ­λές Ἑλ­λη­νι­κές λέ­ξεις, ἐν­σω­μα­τω­μέ­νες ὅ­πως στό κλι­τι­κό σύ­στη­μα τῆς γλώσ­σας τους. Αὐ­τές τίς πραγ­μα­τεύ­τη­κε ἡ κ. Μα­ρί­α Filipova–Bairova καί ὁ Ν. Ἀν­δρι­ώ­της.

«Τό Ἑλ­λη­νι­κό λε­ξι­λό­γιο», γρά­φει ἡ Μα­ρί­α Filipova–Bairova, μᾶς ἦλ­θε σάν πο­θη­τός φι­λο­ξε­νού­με­νος κου­βα­λών­τας λε­κτι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά νέ­ων ἰ­δε­ῶν καί ἀν­τι­κει­μέ­νων, ξέ­νων ὡς τό­τε στή Βουλ­γα­ρι­κή γλώσ­σα. Ἡ Ἑλ­λη­νι­κή λέ­ξη στρογ­γυ­λο­κά­θι­σε στό σπί­τι μας, στήν κου­ζί­να μας, στίς κα­θη­με­ρι­νές δου­λει­ές μας. Κα­τέ­κτη­σε ὁ­λό­τε­λα τήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τά Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κά γε­νι­κῶς πράγ­μα­τα».

«Ὁ ση­με­ρι­νός Σλα­βό­φω­νος πλη­θυ­σμός τῆς Νό­τιας Βουλ­γα­ρί­ας», γρά­φει ὁ κα­θη­γη­τής Ν. Ἀν­δρι­ώ­της, «προ­έρ­χε­ται ἀ­πό Ἕλ­λη­νες πού μέ τά πα­ροι­μι­ώ­δη σκλη­ρά μέ­τρα τους οἱ Βούλ­γα­ροι σι­γά–σι­γά κα­τόρ­θω­σαν νά ἐκ­σλα­βί­σουν».

Ἐ­πί Τουρ­κο­κρα­τί­ας ἡ Βαλ­κα­νι­κή ἦ­ταν ἀ­πό ἄ­πο­ψη κι­νή­σε­ως Ἐ­θνο­τή­των «ξέ­φρα­γο ἀμ­πέ­λι», ὁ­πό­τε εἴ­χα­με δι­εισ­δύ­σεις Σλα­βο­φώ­νων στή ση­με­ρι­νή Ἑλ­λη­νι­κή Μα­κε­δο­νί­α, κυ­ρί­ως Βουλ­γα­ρο­φώ­νων ἀ­πό τήν πε­ρι­ο­χή τῆς Νό­τιας Σερ­βί­ας (Σκο­πί­ων).

Ἀ­πό τό­τε οἱ ἐ­ξε­λί­ξεις στήν πε­ρι­ο­χή αὐ­τή ἦ­ταν οἱ ἀ­κό­λου­θες:

Τό 1944 τό Νό­τιο τμῆ­μα τῆς Γι­ουγ­κοσ­λα­βί­ας, ἡ Vardarska Viadavina (πε­ρι­ο­χῆς Βαρ­δά­ρη) ὀ­νο­μά­στη­κε ἀ­πό τόν Τί­το «Λα­ϊ­κή Δη­μο­κρα­τί­α τῆς Μα­κε­δο­νί­ας». Ὅ­ταν ἀρ­γό­τε­ρα, με­τά τό 1990 δι­α­λύ­θη­κε ἡ Γι­ουγ­κοσ­λα­βί­α, τό τμῆ­μα αὐ­τό ἀ­πο­σπά­σθη­κε καί ἀ­πο­τέ­λε­σε ξε­χω­ρι­στό Κρά­τος μέ προ­σω­ρι­νό ὄ­νο­μα «πρώ­ην Γι­ουγ­κοσ­λα­βι­κή Δη­μο­κρα­τί­α τῆς Μα­κε­δο­νί­ας» (FYROM).

Αὐ­τό ἀ­πο­τε­λεῖ­ται σή­με­ρα ἀ­πό τρεῖς δι­α­φο­ρε­τι­κές Ἐ­θνό­τη­τες Χρι­στια­νῶν καί Μου­σουλ­μά­νων:  1) Ἀ­πό Βουλ­γά­ρους, δι­ό­τι ἔ­τσι, Bugari (Σερ­βι­κή ἀ­πό­δο­ση τοῦ Balgari) ὀ­νό­μα­ζαν τόν ἑ­αυ­τό τους οἱ Σλά­βοι τῶν Σκο­πί­ων ἤ­δη ἀ­πό τά μέ­σα τοῦ 19^ου αἰ­ῶ­να, 2) Ἀ­πό Σέρ­βους καί 3) Ἀ­πό Ἀλ­βα­νούς. Σέ μι­κρό πο­σο­στό καί ἀ­πό ἄλ­λες Ἐ­θνό­τη­τες, ὅ­πως Τούρ­κους, Ἕλ­λη­νες, καί κυ­ρί­ως Βλά­χους, κ.ἄ.

Ἡ Σλα­βι­κή γλῶσ­σα τῶν κα­τοί­κων τοῦ γει­το­νι­κοῦ μας αὐ­τοῦ κρα­τι­δί­ου ἦ­ταν ἀρ­χι­κά ἕ­να Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μα. Οἱ Σκο­πια­νοί τό τρο­πο­ποί­η­σαν, ἀλ­λά πά­λι ἀ­πο­κλί­νει πρός τή Βουλ­γα­ρι­κή γλώσ­σα. Ἀ­νά­λυ­ση τῆς γλώσ­σας αὐ­τῆς ἔ­κα­νε ὁ κα­θη­γη­τής Νι­κό­λα­ος Ἀν­δρι­ώ­της στό βι­βλί­ο του: Ὁ­μό­σπον­δο Κρά­τος τῶν κο­πί­ων καί ἡ γλῶσ­σα του, Θεσ­σα­λο­νί­κη 1960.

Σλα­βο­μα­κε­δό­νες

Τό ἀρ­χι­κό Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μά τους, πρίν τό τρο­πο­ποι­ή­σουν με­τά τό 1944, ἦ­ταν ἀ­κρι­βῶς τό ἴ­διο πού μι­λοῦ­σαν στήν Ἑλ­λη­νι­κή Μα­κε­δο­νί­α καί οἱ λε­γό­με­νοι Σλα­βο­μα­κε­δό­νες, εἶ­ναι αὐ­τοί πού εἰ­σέ­δυ­σαν στά χρό­νια τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας σέ δι­ά­φο­ρες πε­ρι­ο­χές τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, ὅ­πως τῆς Κα­στο­ριᾶς, τῆς Φλώ­ρι­νας, τῆς Ἔ­δεσ­σας, τοῦ Κιλ­κίς καί τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Ἀ­πό αὐ­τούς οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι εἶ­ναι ἐκ­σλα­βι­σθέν­τες Ἕλ­λη­νες, οἱ ὁ­ποῖ­οι ὡς αἰχ­μά­λω­τοι τῶν Βουλ­γά­ρων ἀ­ναγ­κά­στη­καν νά μά­θουν τή Βουλ­γα­ρι­κή αὐ­τή δι­ά­λε­κτο καί ὕ­στε­ρα ἀ­πό πο­λυ­χρό­νια αἰχ­μα­λω­σί­α γύ­ρι­σαν καί ἐγ­κα­τα­στά­θη­καν στήν Ἑλ­λά­δα. Ἀ­νά­με­σά τους ἦλ­θαν στή Μα­κε­δο­νί­α καί Σλά­βοι ἀ­γρό­τες τούς ὁ­ποί­ους ἀ­πα­σχο­λοῦ­σαν οἱ Βυ­ζαν­τι­νοί στά κτή­μα­τά τους. Ὅ­λοι αὐ­τοί δι­α­τή­ρη­σαν τό Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μα ὡς μη­τρι­κή τους γλῶσ­σα χρη­σι­μο­ποι­ών­τας ὅ­μως καί πα­ρά πολ­λές Ἑλ­λη­νι­κές λέ­ξεις τίς ὁ­πο­ί­ες ἐν­σω­μά­τω­σαν στή Γραμ­μα­τι­κή (κλί­ση, μορ­φο­λο­γί­α, σύν­τα­ξη) τοῦ Βουλ­γα­ρι­κοῦ ἰ­δι­ώ­μα­τος, ὅ­πως π.χ. γκο­λέ­μα­τα τρα­πέ­ζα, ὀ­d­βαμ νά πο­λέ­μο, ἀρ­γκά­τιν, γι­όζ­μο (δυ­ό­σμος), κρομ­μύτ, σα­μάρ, ἀρ­γά­σαμ, ναγ­κά­σαμ (ἀ­νάγ­κα­σα), γα­νώ­σαμ, λα­βώ­σαμ, χω­νέ­ψαμ, ὠ­φε­λή­ψαχ κ.ἄ.

Ἀ­πό τό πλῆ­θος τῶν Ἑλ­λη­νι­κῶν λέ­ξε­ων στό Σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κό αὐ­τό ἰ­δί­ω­μα ἀ­πό αὐ­τούς, τούς ὁ­ποί­ους ἀ­να­φέ­ρει ὁ Ἀν­δρι­ώ­της στήν ἐρ­γα­σί­α του γιά τά Ἑλ­λη­νι­κά στοι­χεῖ­α στή Βουλ­γα­ρι­κή (1952), ἀ­γνο­ών­τας τό γλωσ­σο­λο­γι­κό ἀ­ξί­ω­μα ὅ­τι ἡ Γραμ­μα­τι­κή καί ὄ­χι οἱ λέ­ξεις χα­ρα­κτη­ρί­ζουν μί­α γλῶσ­σα ἔ­φτα­σαν στό ση­μεῖ­ο, πα­ρα­σύ­ρον­τας καί ὁ­ρι­σμέ­νους «ἄ­μοι­ρους γλωσ­σο­λο­γι­κῆς μορ­φώ­σε­ως» Ἕλ­λη­νες, νά θε­ω­ροῦν τό Βουλ­γα­ρι­κό αὐ­τό ἰ­δί­ω­μα… Ἀρ­χαί­α Ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα!

Δέν εἶ­ναι π.χ. Λα­τι­νι­κή ἡ γλῶσ­σα στό δί­στι­χο πού πα­ρα­θέ­τει ὁ Γυ­μνα­σιά­ρχης Ἰ­ω­άν­νης Τσι­κό­που­λος (1892) μέ ἀ­πο­κλει­στι­κά Λα­τι­νι­κῆς ἀρ­χῆς λέ­ξεις:

Ἄ­σπρη γά­τα εἰς τήν σκά­λαν

τοῦ σπι­τιοῦ κα­βαλ­λι­κεύ­ει

κά­στρα, μα­γα­ζιά καί πόρ­τες

μέ τά πάσ­σα μα­στο­ρεύ­ει

(Θα­βώ­ρης «Μα­κε­δο­νί­α» 31, 1998, σελ. 35).

Οὔ­τε εἶ­ναι Ἑλ­λη­νι­κή ἡ γλῶσ­σα στό Ἀγ­γλι­κό κεί­με­νο τοῦ Ξ. Ζο­λώ­τα μέ Ἑλ­λη­νι­κῆς ἀρ­χῆς λέ­ξεις, («Τό Βῆ­μα» 26/11/1989).

Γιά τό Βουλ­γα­ρι­κό ἰ­δί­ω­μα τῶν Σλα­βο­μα­κε­δό­νων ἔ­γρα­ψαν πα­λαι­ό­τε­ρα ὁ­ρι­σμέ­νοι λό­γιοι Ἕλ­λη­νες, ὅ­πως ὁ ἄλ­λο­τε Γυ­μνα­σιά­ρχης Θεσ­σα­λο­νί­κης Γ. Μου­κου­βά­λας. (Ἡ γλῶσ­σα τῶν ἐν Μα­κε­δο­νί­ᾳ Βουλ­γα­ρο­φώ­νων, ἐν Κα­ΐ­ρῳ 1905), καί ἄλ­λοι στό πε­ρι­ο­δι­κό «Ἑλ­λη­νι­σμός» (“L’ Hellemisme”), ὅ­πως, π.χ. ὁ Ν. Κα­ζά­ζης, ὁ Θ. Π. (βλ. Μάρ­τιος 1903, σελ. 179), ὁ Σ. Σκι­α­δα­ρέ­σης, κ.ἄ.

Πολ­λοί πάν­τως ἀ­πό τούς ἐκ­σλα­βι­σθέν­τες Ἕλ­λη­νες Σλα­βο­μα­κε­δό­νες δι­α­τή­ρη­σαν μέ­χρι τέ­λους τό Ἑλ­λη­νι­κό τους φρό­νη­μα, πο­λε­μών­τας τούς Βουλ­γά­ρους κο­μι­τα­τζῆ­δες κα­τά τόν «Μα­κε­δο­νι­κό ἀ­γῶ­να» στίς ἀρ­χές τοῦ πε­ρα­σμέ­νου αἰ­ῶ­να.

Τε­χνη­τό Κα­τα­σκεύ­α­σμα

Γιά τό ση­με­ρι­νό κρα­τί­διο τῶν Σκο­πί­ων ὑ­πῆρ­ξαν ἀρ­κε­τοί ξέ­νοι ἐ­πι­στή­μο­νες πού τό χα­ρα­κτή­ρι­σαν τε­χνη­τό Κα­τα­σκεύ­α­σμα, ὅ­πως τό σχό­λιο τῆς Ἰ­τα­λι­κῆς ἐ­φη­με­ρί­δας “II Popolo” τό 1992.

Σ᾿ ἕ­να ἄρ­θρο της ἡ Δα­νέ­ζα κα­θη­γή­τρια Tata Arcel («Μα­κε­δο­νί­α» 12/9/1992) πε­ρι­γρά­φει πα­ρα­στα­τι­κά τό ψυ­χο­λο­γι­κό πρό­βλη­μα τῶν Σκο­πια­νῶν νά θέ­λουν νά μο­νο­πω­λή­σουν τό ὄ­νο­μα Μα­κε­δο­νί­α «γιά ἕ­να νέ­ο Κρά­τος» πού τό χα­ρα­κτή­ρι­σε «δι­οι­κη­τι­κό δη­μι­ούρ­γη­μα», πα­ρα­ποι­ών­τας τήν ἱ­στο­ρί­α.

Γιά τήν Ἑλ­λη­νι­κό­τη­τα τῶν Ἀρ­χαί­ων Μα­κε­δό­νων ἔ­χουν γρα­φεῖ πολ­λά μέ ἄ­πει­ρα ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα, με­τα­ξύ τῶν ὁ­ποί­ων καί ἡ δι­α­λεύ­καν­ση ἀ­πό μέ­να τῆς ἐ­τυ­μο­λο­γί­ας λέ­ξε­ων τῆς δι­α­λέ­κτου, ἀρ­κε­τῶν ἀ­πό τίς λί­γες πού θε­ω­ροῦν­ταν ὡς τώ­ρα ἄ­γνω­στης ἀρ­χῆς, ὅ­πως: Βλου­ρί­τις=Φι­λω­ρεί­της, γάρ­καν=χά­ρα­κα(ν), ἐ­στε­ρι­κᾶς κύ­νας=σι­τα­ρι­κᾶς δη­λα­δή οἰ­κό­σι­τα σκυ­λιά κ.ἄ. Ὡ­στό­σο καί μό­νο τά Ἑλ­λη­νι­κά ὀ­νό­μα­τα Μα­κε­δο­νί­α καί Μα­κε­δό­νας εἶ­ναι ἀρ­κε­τά.

Νά προ­σθέ­σω καί ἕ­να ἀ­κό­μα ἐ­πι­χεί­ρη­μα πού ὡς τώ­ρα δέν ἔ­χει ἐ­πι­ση­μαν­θεῖ: Οἱ Ἀρ­χαῖ­οι συγ­γρα­φεῖς ἀ­να­φέ­ρουν πολ­λά θρα­κολ­λυ­ρι­κά κύ­ρια ὀ­νό­μα­τα, ἀ­κα­τα­νό­η­τα ἀ­πό τούς Ἕλ­λη­νες ὡς πρός τήν ἐ­τυ­μο­λο­γί­α τους, ὅ­πως Ἀ­δα­βί­κτα­βος, Βη­ρι­σά­δης, Ἐ­βρί­ζαλ­μος, Ζά­μολ­ξις, Κε­τρί­πο­ρος, Μου­κα­ζέ­νιος, Ρα­κτό­τερ­κος κ.ἄ. Εἶ­ναι ὅ­μοι­α μέ αὐ­τά, τά ὀ­νό­μα­τα τῶν Μα­κε­δό­νων Ἀ­λέ­ξαν­δρος, Ἀ­μύν­τωρ, Αὐ­τό­δι­κος, Γαι­τέ­ας (χαί­τη), Φί­λιπ­πος–Βί­λιπ­πος, Φι­λώ­τας, Βε­ρε­νί­κα, Εὐ­ρυ­δί­κα, Λα­ο­δί­κα ; Ὄ­χι βέ­βαι­α.

Ὅ­λα τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα συ­νο­ψί­ζον­ται στό γε­νι­κό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι: Τί­πο­τε ἀ­πό τούς Μα­κε­δό­νες δέν μπο­ρεῖ νά ἐ­ξη­γη­θεῖ χω­ρίς τήν προ­ϋ­πό­θε­ση ὅ­τι ἦ­ταν Ἕλ­λη­νες.

Πηγή: (Ἐ­φημ. “Ἐ­λεύ­θε­ρος“ 5/8/2009), (Αναδημοσίευση της Ε.ΡΩ. από τις 24/8/2012), Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στο Άρθρο 3 του νέου Π.Δ. 79/2017 καθορίζονται οι Διακοπές, Αργίες και Εορταστικές εκδηλώσεις. Η εορτή των Τριών Ιεραρχών περιλαμβάνεται στις ημέρες που πραγματοποιούνται "Εορταστικές εκδηλώσεις στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία πραγματοποιούνται" και συγκεκριμένα αναφέρεται ότι "στις 30 Ιανουαρίου, εορτή των Τριών Ιεραρχών.

Σε περίπτωση που η 30η Ιανουαρίου είναι Σάββατο ή Κυριακή, οι εορταστικές εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα την προηγούμενη Παρασκευή. Επ’ ευκαιρία των εορτών του παρόντος άρθρου δύναται να πραγματοποιείται εκκλησιασμός κατά την κρίση του Συλλόγου Διδασκόντων και εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν".

Πηγή: Θρησκευτικά

Σχόλιο ID-ont: Αυτό σημαίνει αποικιοκρατία. Εφαρμόζουν στην Ελλάδα, σαν να είναι επαρχία τους, το πείραμα με το πλαστικό χρήμα (βλ. Πλαστικό χρήμα, κρατικός …τζόγος και άλλα ανομήματα!) γιατί ...δεν μπορούν να το εφαρμόσουν στη χώρα τους !

DW: Παρά το γεγονός ότι υπάρχει η απαραίτητη υποδομή, η πλειοψηφία των Γερμανών χρησιμοποιεί μετρητά και αποφεύγει τις πληρωμές με κάρτα. Θα πείσουν τελικά τους καταναλωτές οι νέες εφαρμογές ηλεκτρονικής πληρωμής;

Αγορές στο σούπερμαρκετ με κινητό, πληρωμή καφέ μέσω εφαρμογής και εστιατόρια που δέχονται μόνο κάρτες. Αυτά που ακόμα και σήμερα πολλοί Γερμανοί τοποθετούν στο απώτερο μέλλον ή απορρίπτουν χωρίς δεύτερη κουβέντα, είναι ήδη πραγματικότητα σε πολλές χώρες του κόσμου. Στις σκανδιναβικές και αγγλοσαξονικές χώρες ή ακόμα και σε αναδυόμενες οικονομίες η αγορά των ηλεκτρονικών πληρωμών αναπτύσσεται συνεχώς.

Οι Γερμανοί ωστόσο επιμένουν να λατρεύουν τα μετρητά. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι μόλις μια στις είκοσι πληρωμές γίνεται στη Γερμανία με πιστωτική κάρτα, σύμφωνα με την γερμανική εταιρία συμβούλων Barkow Consulting. Στατιστικά κάθε γερμανός πολίτης κρατά στο σπίτι του 2.200 ευρώ, δηλώνει ο Πέτερ Μπάρκοφ. Προφανώς ο κίνδυνος διαρρήξεων δεν δρα αποτρεπτικά. Σύμφωνα με έρευνα της ΕΚΤ οι Γερμανοί έχουν 103 ευρώ κατά μέσο όρο στο πορτοφόλι τους. Ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 65.

Εντελώς διαφορετική είναι η εικόνα σε Βρετανία και ΗΠΑ όπου η χρήση πιστωτικής κάρτας αποτελεί εδώ και χρόνια καθημερινότητα ακόμα και για μικρά ποσά. Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν στο πορτοφόλι τους μόνο την άδεια οδήγησης και μια κάρτα. Το 2015 στην Σουηδία μόλις το 20% των αγορών γίνονταν ηλεκτρονικό χρήμα. Το ποσοστό έφθασε μέσα σε δύο χρόνια στο 70%, ενώ μόλις το 15% των συναλλαγών γίνεται πλέον με μετρητά, δείχνει έρευνα της σουηδικής κεντρικής τράπεζας. 


Η τεχνολογία για μια ζωή χωρίς μετρητά υπάρχει

Από τεχνολογικής άποψης κανείς στη Γερμανία δεν χρειάζεται μετρητά για τις καθημερινές αγορές. Στα περισσότερα σουπερμάρκετ οι πελάτες έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ηλεκτρονικά. Όμως οι αγορές χωρίς μετρητά απέχουν ακόμα πολύ από μια γενική καθιέρωσή τους στη Γερμανία.

Πολλά εστιατόρια και καταστήματα δέχονται μόνο μετρητά. Ενδεικτικό είναι ότι σε κάθε ΑΤΜ αντιστοιχούν μόλις 13 μηχανήματα αποδοχής πληρωμών με κάρτα (POS), όπως δείχνει έρευνα του Ινστιτούτου της Γερμανικής Οικονομίας. Στην Σουηδία αντιστοιχούν 91.

Και σαν μην έφθαναν όλα αυτά πολλοί Γερμανοί πιστεύουν ακόμα και σήμερα ότι οι ηλεκτρονικές συναλλαγές δεν είναι ασφαλείς. Ίσως τελικά η Apple να φέρει, και σε αυτό το πεδίο, την πολυπόθητη αλλαγή. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες η αμερικανική εταιρία επιδιώκει να λανσάρει στη Γερμανία σύστημα ηλεκτρονικών πληρωμών μέσω κινητού, με το οποίο οι πελάτες μπορούν να πληρώνουν εύκολα και γρήγορα σε καταστήματα, ταξί ή στο διαδίκτυο.

Πηγή: DW, ID-on't renounce my freedom

Ο Πρισκιλλιανός αναφέρεται από πλήθος συγχρόνων του εκκλησιαστικών συγγραφέων. Δηλώνεται από το σύνολο αυτών ως γνωστικός και ειδικότερα μανιχαίος. Συνεπώς η στάση τους είναι πολεμική με σκοπό την ενημέρωση του εκκλησιάσματος και την αναίρεση των πλανεμένων θέσεων του. Αναφορικά, μερικές από τις πηγές που αναφέρονται σε αυτόν είναι οι κάτωθι:

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, επικαλούμενος και Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι άγιος και προφήτης του Χριστιανισμού. Ήταν σύγχρονος του Ιησού Χριστού και θεωρείται ότι με την διδασκαλία του προετοίμασε τον κόσμο να υποδεχτεί τον Μεσσία Ιησού, εξ’ ού και ο χαρακτηρισμός "Πρόδρομος". Η διδασκαλία του υπήρξε καυστική ιδιαίτερα προς τις ανηθικότητες της εξουσίας, γεγονός που εξανάγκασε τελικά τον τότε τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη τον Αντύπα αρχικά να τον φυλακίσει και στη συνέχεια να τον θανατώσει με αποκεφαλισμό.