Ἁμνοί τοῦ Σοῦ Ποιμνίου Κύριε

σφάγια γεγονότες

προσεκομίσαντο

μυστικῷ θυσιαστηρίῳ

ὑπέρ τῆς τοῦ Κόσμου ζωῆς.

Ὑπό παθῶν ἐλαυνόμενοι βροτοί

ἁμαυρώσαντες  τήν ἑαυτῶν θεοείδειαν

ἐσκοτισμένον τε νοῦν ἒχοντες,

περιχορεύουσι τρόμον σπείροντες

βαρβαρικῷ τῷ τρόπῳ

καί φίλους Χριστοῦ

αἱροῦσιν,

γενόμενοι δυσσεβεῖς καί μισόθεοι.

Ἳλεως γενοῦ ἡμῖν Σῶτερ Ἰησοῦ,

ἀπωλέσαντες γάρ σωφροσύνην

καί ἀπεκδυθέντες αἰδοῦς,

εὑρέθημεν μανικῶς

λατρείαν προσενέγοντες

Μολώχ τε καί μόσχον χρυσόν

ὡσεί Ἰσραηλῖται τό πάλαι

ἐν ἐρήμῳ ἐπολιτεύσαντο.

Οὓτω, τόν κατά πάντα καλόν ποιήσας Κόσμον,

ἡμεῖς, ἁμαρτήμασι καί κακά ἐργαζόμενοι

ἠλλοιώσαμεν.

Τῷ αἳματι τῶν ἁγίων Μαρτύρων Σου

τά διεστῶτα συνευρέθησαν ἐπί τῷ αὐτῷ,

ἐλύθησαν δέ τά ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σου Ἐκκλησίᾳ

σχίσματα.

Μέμνησο ἒτι Κύριε,

 τῆς ξυνορίδος

τῶν τοῦ ἁγίου Σου θυσιαστηρίου λειτουργῶν,

τῶν σεπτῶν Ἱεραρχῶν Παύλου καί Μάρ Γρηγορίου Γιουχάννα  Ἰμπραήμ,

τῆς κατά Χαλέπιον τῆς Συρίας Ἐκκλησίας Σου,

ἀπαχθέντων ἀπό καιροῦ καί ὂντων ἐν κινδύνῳ.  

Μνήσθητι Κύριε  ἡμῶν καί παντός τοῦ Κόσμου Σου,

ἐλεηθῆναι,

 πρεσβείαις ἁγίων Σου Μαρτύρων

βίᾳ καί μαχαίρᾳ τελειωθέντων

ἁπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Σου,

εἲτε δέ ἐν Μεσοποταμίᾳ καί  Συρίᾳ,

εἲτε δέ ἐν Λιβύῃ, Αἰγύπτῳ καί Νιγηρίᾳ,

ὧν τά ὀνόματα γέγραπται ἐν Βίβλῳ Ζωῆς.

Γεώργιος Ἀναγνώστης ἐποίησεν.

—————————————————————————————-

Μηνός Ἀπριλίου γ΄, ἒτους σωτηρίου  ̗αιε΄,

παραμονή τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου Λαζάρου

Πηγή: Γ.ΔΟΥΔΟΣ, ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

Ο λόγος, για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, που, δυστυχώς, εξακολουθεί να παραμένη άλυτο. Αν και η Ελληνική Πολιτεία (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση) δείχνει να κωφεύη και να αδιαφορή, εν τούτοις η ακριτική Μητρόπολή μας, για άλλη μια φορά, έφερε στην επιφάνεια το φλέγον αυτό Εθνικό Ζήτημα.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ.: 32                                            

Εν Δελβινακίω τη 17η Μαΐου 2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο λόγος, για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, που, δυστυχώς, εξακολουθεί να παραμένη άλυτο. Αν και η Ελληνική Πολιτεία (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση) δείχνει να κωφεύη και να αδιαφορή, εν τούτοις η ακριτική Μητρόπολή μας, για άλλη μια φορά, έφερε στην επιφάνεια το φλέγον αυτό Εθνικό Ζήτημα.

Έτσι, την Κυριακή, 17 Μαΐου 2015, στο ακριτικό και ηρωϊκό Δελβινάκι πραγματοποιήθηκαν οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις, ως εξής : Το πρωί τελέσθηκε αρχιερατική Θεία Λειτουργία και Μνημόσυνο για τους πρωταγωνιστές και τους πεσόντες, γνωστούς και αγνώστους, κατά τον Αυτονομιακό Αγώνα. Στη συνέχεια εψάλη τρισάγιο στον τάφο του Δρυϊνουπόλεως ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ενώ ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ εκφώνησε επίκαιρη ομιλία. Τέλος, έγινε ειρηνική πορεία μέχρι το Ηρώον της κωμοπόλεως, όπου εψάλη τρισάγιο και κατατέθηκε στεφάνι από τον Μητροπολίτη, όπως πρωτύτερα είχε κατατεθή και στον τάφο του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. Η όλη εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο.

Εντυπωσιακή ήταν η συμμετοχή Ελλαδιτών και Βορειοηπειρωτών, καθώς και διαφόρων Οργανώσεων με επί κεφαλής την Σ.Φ.Ε.Β.Α. Όλοι οι συμμετασχόντες ενέκριναν, δια βοής, το  ακόλουθο

Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α

1) Παρακαλούμε την Κυβέρνηση και την Αντιπολίτευση να ασχοληθούν, επί τέλους, και με τα εθνικά θέματα, μάλιστα δε με το Βορειοηπειρωτικό.

2) Χαιρετίζουμε με χρηστές ελπίδες την εκλογή του κ. Λεωνίδα Παππά, ως νέου Προέδρου της Εθνικής Βορειοηπειρωτικής Οργανώσεως «ΟΜΟΝΟΙΑ».

3) Ζητούμε να σταματήση η Αλβανία την αρπαγή, με διάφορα προσχήματα της περιουσίας των Βορειοηπειρωτών. Όπως επίσης, να σταματήση την νόθευση του εθνικού φρονήματος της Ελληνικής Μειονότητας με την αλλοίωση του εκλογικού σώματος. Ας καταλάβουν, επί τέλους, οι γείτονες, ότι η Χειμάρρα είναι πέρα για πέρα Ελληνική.

4) Συμμεριζόμαστε την αγωνία των χριστιανών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, για τα απάνθρωπα εγκλήματα των τζιχαντιστών, και καλούμε τους ισχυρούς της γης να δραστηριοποιηθούν για να σταματήση η περαιτέρω αιματοχυσία, προτού να είναι αργά.

5) Συμμετέχουμε στον πόνο των κατοίκων, κυρίως του μακρυνού Νεπάλ, που επλήγησαν από τον τρομακτικό σεισμό του περασμένου μήνα.    Τέλος,

6) Απευθύνουμε θερμότατη έκκληση προς ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο και τον λαό μας για ενότητα και ομοψυχία, ώστε να μπορέση η Πατρίδα μας να βγη, με την βοήθεια του Θεού, από τις πολύ δύσκολες σημερινές περιστάσεις».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως).

Πηγή: ΣΦΕΒΑ

Ὁ ἅγιος Πορφύριος (1906-1991) φανέρωσε στὴν ἐποχή μας μὲ πολὺ δυναμικὸ τρόπο τὴ γνήσια μορφὴ τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Δίδαξε μὲ ἔργο καὶ λόγο. Μὲ τὴ διακριτική του συμπεριφορά, τήν ἤρεμη διδασκαλία καὶ τὰ ἀναρίθμητα θαύματά του ἔγινε ὁδηγὸς πολύτιμος στὰ δύσκολα μονοπάτια τῆς ἐποχῆς μας.

Συνέβη κάποτε νὰ ταξιδεύει ἀπὸ Θεσσαλονίκη γιὰ Ἅγιον Ὄρος. Ἔφτασε ὅμως στὸν σταθμὸ λεωφορείων καθυστερημένα. Δὲ βρῆκε εἰσιτήριο καὶ ἀναγκάστηκε νὰ ταξιδέψει ὄρθιος. Δίπλα του καθόντουσαν κάποιοι νεαροὶ ποὺ ἀστεϊζόντουσαν μεταξύ τους καὶ γελοῦσαν. Ἡ συμπεριφορά τους ἐξόργισε ἕναν ἐπιβάτη, ποὺ δὲν κρατήθηκε καὶ ἐπέπληξε τοὺς νεαρούς, ἐπειδὴ ἔβλεπαν ὄρθιο μπροστά τους ἕνα γέροντα ἱερέα καὶ ἐν τούτοις συνέχιζαν νὰ κάθονται ἀδιάφοροι. Παρὰ τὴν ἐπίπληξη ὅμως οἱ νεαροὶ παρέμειναν ἀσυγκίνητοι καὶ κανένας δὲν σηκώθηκε νὰ δώσει τὴ θέση του.

Τότε ὁ ὀργισμένος ἐπιβάτης σηκώθηκε καὶ παραχώρησε τὴ δική του θέση στὸν γέροντα Πορφύριο. Ἐκεῖνος τὸν εὐχαρίστησε, ἀλλὰ δὲν δέχτηκε νὰ καθίσει. Ταξίδεψε ὄρθιος μέχρι τὴν Ἱερισσό (δύο ὧρες περίπου). Ὅταν κατέβηκαν, ὁ ἐπιβάτης τὸν ρώτησε γιατί δὲν δέχτηκε τὴ θέση ποὺ τοῦ πρόσφερε.

- Ἔκαμα μιὰ θυσία γιὰ τὰ παιδιά, ἀπάντησε ὁ γέροντας.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν κατάλαβε τὰ αἰνιγματικά του λόγια. Ὁ ἅγιος τότε τοῦ ἐξήγησε:

- Δὲν ἔκανες καλὰ ποὺ μάλωσες τὰ παιδιά. Ἔκαμαν βέβαια μιὰ κακὴ πράξη: Ἄφησαν ὄρθιο ἕναν ἡλικιωμένο καὶ δὲν τοῦ παραχώρησαν ἀπὸ μόνα τους τὴ θέση, ὅπως θά ’πρεπε. Ἂν λοιπὸν σηκώνονταν ὅταν τὰ κατσάδιασες καὶ καθόμουν ἐγὼ στὴ θέση τους, ἢ ἂν δεχόμουν τὴ θέση ποὺ μοῦ πρόσφερες ἐσύ, τὰ παιδιὰ δὲν θὰ καταλάβαιναν τὴν κακὴ πράξη τους. Ἀντίθετα θὰ ἔνοιωθαν δικαιωμένα, ἀφοῦ, εἴτε ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς, θὰ εἶχε τακτοποιηθεῖ τὸ θέμα. Τώρα ὅμως ποὺ ἔμεινα ὄρθιος καὶ μ’ ἔβλεπαν μπροστά τους τόσες ὧρες, σηκώθηκε ἡ ἴδια ἡ συνείδησή τους ἀπὸ μέσα τους καὶ σιωπηλὰ τὰ κατηγόρησε γιὰ τὴν πράξη τους. Μόνο ἔτσι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ: ὅταν διορθώνεται, ἐπειδὴ τὸν κατηγορεῖ, ὄχι ὁ ἄλλος ἀπ’ ἔξω, ἀλλὰ ἡ συνείδησή του ἀπὸ μέσα.

Ὁ καλύτερος ὁδηγὸς δηλαδὴ εἶναι ἡ συνείδηση. Ἕνας δάσκαλος ποὺ τὸν ἔβαλε στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός.

Ἂς ἔλθουμε τώρα καὶ σὲ σένα…

Βρίσκεσαι πρὸ τῶν ἐξετάσεων. Διάβασες, καταρτίστηκες, ἑτοιμάστηκες. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ δὲν κάνεις ἄλλη δουλειά, ἀπ’ τὸ νὰ τρέχεις ἀπὸ δάσκαλο σὲ δάσκαλο γιὰ νὰ διδαχτεῖς. Πέρασες ἀπὸ πολλοὺς δασκάλους. Πῆρες μαθήματα πολλά.

Ἀνάμεσα στοὺς τόσους δασκάλους ποὺ ἐπέλεξες νὰ σὲ μορφώσουν, συγκαταλέγεται ἄραγε καὶ ὁ δάσκαλος ποὺ ἔβαλε μέσα σου ὁ Θεός; Τί μαθήματα σοῦ ἔδωσαν οἱ δάσκαλοί σου ἀπ’ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τώρα; Σίγουρα πῆρες γνώσεις πολλές. Ἔλαβες ὅμως καὶ μαθήματα ἀνθρωπιᾶς;

Καλὲς οἱ γνώσεις. Ἀπαραίτητες. Μὰ πιὸ ἀπαραίτητα εἶναι τὰ μαθήματα ἀνθρωπιᾶς. Ποὺ σὲ κάνουν ὄντως ἄνθρωπο. Οἱ γνώσεις μόνο, χωρὶς μαθήματα ἀνθρωπιᾶς, μπορεῖ νὰ σὲ κάνουν ἀκόμα καὶ ἀπάνθρωπο. Μηχανή. Ρομπότ. Ὀλοθρευτή.

Γι’ αὐτὸ χρειάζεται καὶ ὁ δάσκαλος ποὺ διορίζεται ἀπ’ τὸν Θεὸ στὸ σχολεῖο τῆς ψυχῆς σου. Ἡ συνείδηση. Γιὰ νὰ σὲ διδάξει καὶ καλὰ μαθήματα. Νὰ σοῦ δώσει καὶ μιὰ ἄλλη παιδεία. Νὰ σὲ ὁδηγήσει σταδιακά καὶ στοὺς ἄλλους δασκάλους ποὺ ἄφησε στὸ πόδι του ὁ Χριστός: «Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας», τοὺς σοφοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ κάθε ἐποχῆς, ποὺ ἐμφορούμενοι ἀπὸ θεϊκὸ πνεῦμα, ἀλήθεια καὶ ἀγάπη, μεταφέρουν μέχρι ἐσένα καὶ μένα τὰ «γράμματα» καὶ τὰ «πράγματα» τοῦ Θεοῦ, τὸν τρόπο δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνουμε οἱ ἀληθινοὶ ἄνθρωποι ποὺ ὀνειρευόταν ὁ Θεός, ὅταν μᾶς ἔπλαθε. Σὰν τὸν ἅγιο Πορφύριο. Καὶ ἀφοῦ ὁ Θεὸς διορίζει δασκάλους, ὁρίζει καὶ ἐξετάσεις.

Κάποτε λοιπὸν θὰ μᾶς ἐξετάσει καὶ ὁ Θεός. Δὲν θά ’θελες νὰ περάσεις καὶ τότε; Οἱ τωρινές σου ἐξετάσεις, μπροστὰ σ’ ἐκεῖνες τοῦ Θεοῦ, εἶναι μιὰ λεπτομέρεια. Δὲν ἀξίζει νὰ ἐπικεντρώνεσαι μόνο σ’ αὐτές. Κινδυνεύεις γιὰ ἕνα δέντρο νὰ χάσεις τὸ δάσος. Δὲν θά ’ναι κρίμα;

Στὶς ἐξετάσεις τοῦ Θεοῦ, μὰ καὶ σὲ τοῦτες τώρα τὶς ἐξετάσεις σου καὶ σὲ κάθε καλὸ ἐγχείρημα στὴ ζωή σου, εὔχομαι νά ’χεις πάντα μιὰ πολὺ μεγάλη καὶ

Κ Α Λ Η   Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α !

Πηγή: Θρησκευτικά

Οι συγκρούσεις σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής έχουν καταστρέψει τη ζωή σε αυτές τις περιοχές και έχουν κάνει την επιβίωση αβέβαιη. Ενώ η υφήλιος έχει γίνει μάρτυρας τρομερών αποκεφαλισμών και καύσεων ζωντανών ανθρώπων, γεγονότα μεγάλης κλίμακας, τα οποία μπορούν να αλλάξουν την ιστορία και τη μοίρα των χωρών που πλήττονται αλλά και του κόσμου, λαμβάνουν χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, τρέπονται σε φυγή από τις εμπόλεμες ζώνες με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν· οικογένειες ολόκληρες πηδούν σε βάρκες με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη, εάν δεν πνιγούν στην πορεία. Η Νότια Ευρώπη είναι η πλέον προσβάσιμη, και ειδικότερα η Ελλάδα και η Ιταλία. Τραγωδίες στη Μεσόγειο, με απεγνωσμένους ανθρώπους να πνίγονται στην πορεία προς την Ευρώπη, λαμβάνουν χώρα εδώ και κάποια λίγα χρόνια. Αλλά μόνο πρόσφατα έφτασαν αυτά τα νέα στις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ) και σε κάθε μέρος του κόσμου, λόγω των εκτεταμένων ανθρώπινων απωλειών, ενώ δεν αποτελεί καν είδηση ότι η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν μείνει ουσιαστικά αβοήθητες στην αντιμετώπιση αυτών των τραγωδιών.

Προς: Τους Ηγέτες όλων των Ευρωπαϊκών Χωρών

Όλα τα Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Τον Πρόεδρο Ομπάμα και Όλα τα Μέλη του Κονγκρέσου των ΗΠΑ

Απρίλιος, 2015

Οι συγκρούσεις σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής έχουν καταστρέψει τη ζωή σε αυτές τις περιοχές και έχουν κάνει την επιβίωση αβέβαιη. Ενώ η υφήλιος έχει γίνει μάρτυρας τρομερών αποκεφαλισμών και καύσεων ζωντανών ανθρώπων, γεγονότα μεγάλης κλίμακας, τα οποία μπορούν να αλλάξουν την ιστορία και τη μοίρα των χωρών που πλήττονται αλλά και του κόσμου, λαμβάνουν χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, τρέπονται σε φυγή από τις εμπόλεμες ζώνες με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν· οικογένειες ολόκληρες πηδούν σε βάρκες με την ελπίδα να φτάσουν στην Ευρώπη, εάν δεν πνιγούν στην πορεία. Η Νότια Ευρώπη είναι η πλέον προσβάσιμη, και ειδικότερα η Ελλάδα και η Ιταλία. Τραγωδίες στη Μεσόγειο, με απεγνωσμένους ανθρώπους να πνίγονται στην πορεία προς την Ευρώπη, λαμβάνουν χώρα εδώ και κάποια λίγα χρόνια. Αλλά μόνο πρόσφατα έφτασαν αυτά τα νέα στις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ) και σε κάθε μέρος του κόσμου, λόγω των εκτεταμένων ανθρώπινων απωλειών, ενώ δεν αποτελεί καν είδηση ότι η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν μείνει ουσιαστικά αβοήθητες στην αντιμετώπιση αυτών των τραγωδιών.

Η Ελλάδα έχει τώρα κοντά στο 27% ανεργία και παλεύει να πείσει τους δανειστές της για το προφανές: το ότι η οικονομία δεν θα ανακάμψει με επιπλέον περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, περισσότερες μαζικές απολύσεις, και το ξεπούλημα της περιουσίας του δημοσίου. Τα σημάδια της κρίσης είναι παντού. Ένας αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων σιτίζονται από τις τοπικές ενορίες. Οι παράνομοι μετανάστες ήδη γεμίζουν τους δρόμους της Αθήνας και παλεύουν να επιβιώσουν ψάχνοντας στα σκουπίδια ή στρεφόμενοι σε εγκληματικές ενέργειες. Τα νοσοκομεία παλεύουν να παρέχουν φροντίδα σε όλους τους κατοίκους της Ελλάδας. Σε αυτό το υπόβαθρο, τα κύματα της πείνας και των ασθενών που καταφθάνουν από τις εμπόλεμες ζώνες στα ελληνικά λιμάνια και τα νησιά μεγαλώνουν. Άλλοι καταφθάνουν διασχίζοντας τα σύνορα με την Τουρκία, της οποίας η κυβέρνηση φαίνεται πως κλείνει τα μάτια σε αυτή την κατάσταση, αφήνοντας τους δουλεμπόρους ανεξέλεγκτους. Η Ελλάδα, μια μικρή χώρα με πληθυσμό μόλις περίπου 10 εκατομμυρίων, έχει ήδη έναν εκτιμώμενο αριθμό ενάμιση εκατομμυρίου μεταναστών (νόμιμων και παράνομων), και ο αριθμός των προσφύγων αυξάνεται δραματικά τους τελευταίους μήνες. Ακόμη και οι φιλόξενοι Έλληνες δεν μπορούν να φροντίσουν τους πρόσφυγες. Απλά δεν μπορούν να τους ταΐσουν και να τους παρέχουν καταφύγιο βραχυπρόθεσμα, ή εργασία μακροπρόθεσμα. Η Ελλάδα μοιάζει με ένα καράβι το οποίο οι επιβαίνοντες προσπαθούν απεγνωσμένα να το αποτρέψουν να βυθιστεί, ενώ απελπισμένοι άνθρωποι προκειμένου να μην πνιγούν εμφανίζονται ολόγυρα από το καράβι και προσπαθούν να πηδήξουν μέσα. Η μοίρα αυτής της βάρκας και όλων των επιβαινόντων είναι δυστυχώς προβλέψιμη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μείνουν παρατηρητές σε αυτό το εξωγενές Ελληνικό δράμα. Τα βήματα που πρέπει να γίνουν άμεσα περιλαμβάνουν:

1) Οι προσπάθειες για επίλυση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική πρέπει να ενταθούν. Η επιτυχία δεν θα έρθει εάν δεν μάθουμε από τα σφάλματα του παρελθόντος. Οι λέξεις “δικτάτορας” και “δικτατορία” δεν ηχούν καλά στα “δημοκρατικά μας αυτιά”, αλλά εάν κάποιος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο να υποστηρίξει από τη μια μία δικτατορία υπό την οποία Χριστιανοί και όλοι οι Μουσουλμάνοι ζουν ειρηνικά δίπλα δίπλα, και από την άλλη το ολοκληρωτικό χάος και τον όλεθρο, η επιλογή είναι προφανής.

2) Η Συνθήκη του Δουβλίνου, σύμφωνα με την οποία σε όποιο από τα Κράτη Μέλη εισέρχεται πρώτα ο αιτούμενος ασύλου αυτό είναι και υπεύθυνο για την φροντίδα του πρόσφυγα-ο οποίος και πρέπει να μεταφερθεί στο “Κράτος Μέλος υποδοχής” εάν συλληφθεί σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα! ‒ πρέπει να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί. Ανάμεσα σε άλλα σοβαρά ελαττώματα, προσδίδει εξαιρετική πίεση στη Νότια Ευρώπη, ιδιαιτέρως στην Ελλάδα και την Ιταλία. Ποιος μπορεί να πει με ειλικρίνεια ότι μια τέτοια νομοθεσία συμβαδίζει με το πνεύμα του δίκαιου διαμοιρασμού ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ; Η συνθήκη του Δουβλίνου έχει επικριθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Προσφύγων και Εξόριστων, καθώς και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Είναι καιρός για αλλαγές σε αυτή τη νομοθεσία, οι οποίες θα είναι ωφέλιμες για όλους τους ενδιαφερόμενους.

3) Ένας αριθμός καλών προτάσεων έχει κατατεθεί από την Κα. Φεντερίκα Μογκερίνι (Ανώτατη Αντιπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας) και ο Κος Δημήτρης Αβραμόπουλος, Επίτροπος για θέματα Μετανάστευσης, Εσωτερικών και Υπηκοότητας. Τέτοιες προτάσεις είναι η μεταφορά των Σύριων Μεταναστών στην Βόρεια Ευρώπη και τη δημιουργία ασφαλών ζωνών εντός των εμπόλεμων περιοχών, όπου τα θέματα ασύλου και άλλα θέματα προσφύγων μπορούν να επιλυθούν. Αυτές οι προτάσεις πρέπει να μετακινηθούν από τη φάση των συζητήσεων σε αυτή της υλοποίησης άμεσα. Επιπλέον, οι ΗΠΑ πρέπει να δεχθεί το δίκαιο ποσοστό που της αναλογεί από αυτούς τους πρόσφυγες.

Η ΕΕ και οι ΗΠΑ πρέπει να ακούσουν τις εκκλήσεις που έρχονται από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, καθώς και αυτές των προσφύγων. Η ανθρωπιστική καταστροφή έχει φτάσει σε μεγάλη κλίμακα, με προφανείς και μη αναστρέψιμες συνέπειες. Η Ελλάδα πληρώνει ένα δυσανάλογα υψηλό τίμημα, παρά το ότι η Ελλάδα δεν έχει παίξει κανένα ρόλο στην πρόκληση αυτής της καταστροφής. Η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν την ηθική υποχρέωση – η οποία ταυτίζεται και με το συμφέρον τους μακροπρόθεσμα – να κάνουν τα απαραίτητα βήματα στο να θέσουν ένα τέλος στην δοκιμασία όσων βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες, ενώ παράλληλα να αποτρέψουν την κατάρρευση της Ελλάδος υπό το προστιθέμενου βάρους των προσφύγων.

Υπογραφές:

1 Αναγνωστόπουλος Σταύρος Α., Επίτιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, Αρχισυντάκτης (Ευρώπη), Σεισμοί και Κτίσματα ΕΛΛΑΔΑ.

2 Αναστασοπούλου Τζέιν, PhD, Privatdozent, Καθηγήτρια, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών, ΕΛΛΑΔΑ

3 Ανδρεάτος Σ. Αντώνιος, Καθηγητής Η/Υ, Ακαδημία Ελληνικής Αεροπορίας, ΕΛΛΑΔΑ.

4 Αγγελίδης Δήμος, Ph.D., P.E., Επίτιμος Καθηγητής Ναυτικών Κατασκευών, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 54124, ΕΛΛΑΔΑ

5 Αγγελίδης Χρ. Οδυσσέας, DIC, Πολιτικός Μηχανικός, MIET, Μηχανικός Χαρτογράφησης, ΚΥΠΡΟΣ

6 Αργυρόπουλος, Ιωάννης, Ph.D., Διευθύνων Μέλος Τεχνικού Προσωπικού, Εργαστήρια AT&T, ΗΠΑ.

7 Αρκάς Ευάγγελος Ph.D. Physics & Th.D. CEO. PHOS Solar Technologies Ltd London, UK.

8 Αρωνιάδου-Anderjaska, Βασιλική, Ph.D., Ερευνήτρια Επίκουρος Καθηγήτρια, Μέριλαντ, ΗΠΑ.

9 Μπαλόγλου Γεώργιος, Συνταξιούχος SUNY Καθηγητής Μαθηματικών, ΕΛΛΑΔΑ .

10 Μπλύτας, Γεώργιος Χ. Ph.D. Φυσική Χημεία και Χημική Μηχανική. Σύμβουλος Έρευνας, Royal Dutch-Shell; Πρόεδρος, GCB Τεχνολογία Διαχωρισμού, Ιδρυτής και Μαέστρος: The Houston Sinfonietta. Συγγραφέας, Η Πρώτη Νίκη, Η Ελλάδα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 2009. ΗΠΑ.

11 Χριστάκης Χριστοφής, Στρατηγός του Κυπριακού Στρατού (εν αποστρατεία), ΚΥΠΡΟΣ.

12 Κεφαλάς Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος, Διευθυντής Ερευνητικού Τμήματος, Ελληνικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας, ΕΛΛΑΔΑ.

13 Χρήστου Θεοδώρα, PhD στη Νομική από το Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, Ηνωμένο Βασίλειο

14 Δόκος Σωκράτης, PhD, Επίκουρος Καθηγητής, Σχολή Αποφοίτων Βιοϊατρικής Μηχανικής, Πανεπιστήμιο Νέας Νότιας Ουαλίας, Σίδνεϊ, UNSW, 2052, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

15 Ελευθεριάδης Γεώργιος Σάββα, OAM, GCSCG, CETr, JP, Συνταξιούχος Ακαδημαϊκός, Αυστραλία.

16 Ελευθεριάδου Ευγενία, CLETr, CSH, Συνταξιούχος Ακαδημαϊκός, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.

17 Ελευθερίου Πανίκος, Τραπεζικός υπάλληλος εξυπηρέτησης πελατών, ΕΛΛΑΔΑ

18 Ευθυμίου Παύλος N., Επίτιμος Καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ

19 Ευαγγελίου, Χρίστος Χ., Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Τάουσον, Μέριλαντ, ΗΠΑ.

20 Φουτσίτζης Γεώργιος, PhD. Ανώτατη Σχολή Robert De Sorbon, ΓΑΛΛΙΑ.

21 Φυτρολάκης Νικόλαος, Επίτιμος Καθηγητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Αθηνών, ΕΛΛΑΔΑ.

22 Γατζούλη, Νίνα, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο του New Hampshire, ΗΠΑ.

23 Γεωργιάδης Γεώργιος, Υποστράτηγος (εν αποστρατεία), ΕΛΛΑΔΑ.

24 Γιαννούκος Σταμάτιος, Ph.D., Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, Ηνωμένο Βασίλειο.

25 Ιωαννίδης Πάνος, Δικηγόρος-Βιομήχανος, Λευκωσία, ΚΥΠΡΟΣ.

26 Ιωάννου Πέτρος, Καθηγητής, Συστήματα Ηλεκτρικής Μηχανολογίας, Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, Διευθυντής Κέντρου για Προηγμένες Τεχνολογίες Μεταφοράς, Βοηθός Διευθυντή στην Research METRANS, Διευθυντής Προγράμματος Μάστερ Οικονομικής Μηχανικής, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

27 Κακούλη-Duarte, Θωμαΐς, PhD., Ομιλήτρια, Τεχνολογικό Ινστιτούτο Carlow, Πρώην Πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας της Ιρλανδίας, Σύνδικος Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Δουβλίνο, Ευεργέτης και Διευθυντής του Phoenix Project Ireland, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.

28 Καλού, Δρ. Νικόλαος, Ph.D.(Φιλοσοφία), Γενεύη, ΕΛΒΕΤΙΑ.

29 Κατσιφαράκης Κώστας, Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ.

30 Κώστας/Κωνσταντάτος Δημοσθένης Ph.D,MSc, MBA, Γκρίνουϊτς Κονέκτικατ ΗΠΑ

31 Κωστοπούλου K. Δήμητρα, LLB.,LLM (Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας), ΕΛΛΑΔΑ.

32 Κωστόπουλος Σ. Κωνσταντίνος, B.A., M.Sc. (Οικονομικά Μεταφορών), ΕΛΛΑΔΑ.

33 Κουμάκης Λεωνίδας, Νομικός, Συγγραφέας, ΕΛΛΑΔΑ.

34 Κυριακού Γεώργιος, Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΔΑ.

35 Κυρατζόπουλος Σ Βασίλειος, Αναλυτής Συστημάτων, Βούλα, Αττική, ΕΛΛΑΔΑ.

36 Λαζαρίδης Αναστάσιος, PhD, Επίτιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Widener, Τσέστερ, Πενσυλβάνια, ΗΠΑ.

37 Μέρμυγκας Λευτέρης, Παθολογία SUNYAB, ΗΠΑ.

38 Μωραΐτης Λ. Νικόλαος, Ph.D., Διεθνής Σχέσεις – Συγκριτική πολιτική. Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια, ΗΠΑ.

39 Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, Μαρία, Πρώην Εφημέριος και Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δεληβάνη, ΕΛΛΑΔΑ.

40 Παπαγιάννης Γρηγόριος, Dr. Phil., Επίκουρος Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΔΑ.

41 Παπαδοπούλου Μαρία, Πολιτικός Μηχανικός, Υποψήφια Ph.D., Συγγραφέας, Διευθύντρια του Ινστιτούτου για την Διατήρηση του Ελληνικού Πολιτισμού, ΕΛΛΑΔΑ.

42 Παπαδόπουλος Νικόλαος, Th., Ph.D., FEBO Επίτιμος Καθηγητής Φαρμακευτικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΕΛΛΑΔΑ.

43 Παπαδόπουλος A.P. Θωμάς, Ανώτερος Ερευνητικός Επιστήμονας και Καθηγητής Παραρτήματος, Windsor, Οντάριο, ΚΑΝΑΔΑΣ

44 Παπακώστας Στέφανος, MBA (Πανεπιστήμιο του Τέξας στο El Paso), Πρώην Καθηγητής Αμερικάνικων Κολεγίων Αθηνών, Νοτιοανατολικό Κολέγιο, Κολέγιο Deree, Πανεπιστήμιο Ινδιανάπολις, ΕΛΛΑΔΑ.

45 Παύλος Γεώργιος, Επίκουρος Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ΕΛΛΑΔΑ.

46 Φούφα-Τζουσμά Ελένη, Καθηγήτρια, SUNY ERIE, Μπάφαλο Νέα Υόρκη ΗΠΑ.

47 Ρίγος, Καπετάνιος Ευάγγελος, Πλοίαρχος, BBA Πανεπιστημίου Pace της Νέας Υόρκης, ΕΛΛΑΔΑ.

48 Σαλέμη Χριστίνα, MSc, Μηχανικός Μηχανολόγος, ΕΛΛΑΔΑ.

49 Σταμπολιάδης, Ηλίας, Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΔΑ.

50 Τιμοπούλου Φρύνη, Χημικός, Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΕΛΛΑΔΑ.

51 Βαλλιανάτος Ευάγγελος, Φοιτητής Ph.D. και Συγγραφέας, ΗΠΑ.

52 Γιαννόπουλος Παναγιώτης, Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΔΑ.

Πρωτότυπο: OPEN LETTER – Greece can no longer withstand the waves of desperate people arriving from war zones: your immediate action is imperative

Μετάφραση: Δ. Μ.

Πηγή: Justice For Greece

Οἱ οἰκουμενιστικὲς ­ἐκδηλώσεις ποὺ σκανδαλίζουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξαν καὶ κατὰ τὸ ἐφετινὸ Πάσχα πολλές. Ὅμως ὁ μέγιστος σκανδαλισμός του εἶναι ­ἐκεῖ­νος τοῦ περασμένου Νοεμβρίου. Ὁ λαὸς δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθο­δοξίας», κατὰ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρ­θοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖο Θ΄ (6 Μαΐου 1848), διερωτᾶται: Πῶς ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀν­τήλλαξε ἀσπασμὸ μὲ τὸν Πάπα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λειτουργίας στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν 30ὴ Νοεμβρίου 2014; Τὸ ἐρώτημά του ἔχει ἤδη μεταβληθεῖ σὲ μέγιστο σκανδαλισμό. Ὁ ἀσπασμὸς αὐτὸς δὲν ἦταν ὁ πρῶ­τος. Προηγήθηκε δυστυχῶς καὶ ἄλ­­­λος ὅμοιος μὲ αὐτὸν κατὰ τὴν ἀντίστοιχη ἐπίσκεψη στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ προηγούμενου πάπα Βενε­δί­­κτου. Ἔχει ὅμως δίκιο ὁ λαὸς νὰ αἰ­­­­­­­σθάνεται σκανδαλισμένος; Ἂς δοῦμε τὸ θέμα μέσα στὸ λειτουργικὸ πλαίσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Πότε δίδεται ὁ λειτουργικὸς ἀσπα­σμὸς τῆς ἀγάπης κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία; Δίδεται πρὶν ­ἀκολουθήσει ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, τὸ ­«Πιστεύω...». Ἔπειτα ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν ἐκ­φώνηση ἀ­­­­­πὸ τὸν διάκονο ἢ τὸν ἱερέα ­«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ­ὁμονοίᾳ ὁμολογήσω­μεν». ­Προκειμένου δηλαδὴ νὰ ὁμο­λογήσουμε τὴν ­Ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀπαραίτητος ὅρος εἶναι νὰ ­ἀγαποῦμε ἀληθινὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Γι’ αὐ­τὸ καὶ στὴ συνέχεια ὅλοι οἱ ­πιστοὶ μὲ ἕνα στόμα, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μὲ μιὰ ψυ­­χὴ ὁμολογοῦμε μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πί­στεως τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, τὴν ἀ­­­λή­θεια γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκ­κλησία Του. ­Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη βα­σί­­ζεται, ἢ καλύτερα προϋ­­­ποθέτει τὴν ἀλήθεια. Ἡ δὲ θυσία, ἡ ὁ­­­ποία πρόκειται νὰ προσφερθεῖ στὴ συ­νέχεια, εἶναι κατ’ ἐξοχὴν θυσία ἀγάπης. Ὁ ἀνα­μάρτητος Κύριός μας ­σταυρώθηκε ἀπὸ ἄμετρη ἀγάπη πρὸς τὸν ­ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο. Συγκαταβαίνει δὲ νὰ θυσιάζεται καὶ ὑπὸ τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου ταπεινούμενος σὲ κάθε Θεία Λειτουργία μπροστὰ στὰ μάτια μας ἕνεκα τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πῶς λοιπὸν θὰ τολμήσουμε νὰ Τὸν ἀτενίσουμε πάνω στὴν ἁγία καὶ θαυμαστὴ Τράπεζα τῆς ἀγάπης Του χωρὶς ὁμόνοια καὶ ἀγάπη μεταξύ μας;
Παλαιότερα ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης γινόταν μεταξὺ ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος. Στὸ Ἅγιο Βῆμα οἱ­ ­κληρι­κοὶ ἀσπάζονταν τὸν ἐπίσκοπο καὶ ἀ­­­πὸ ἐκεῖ μετέδιδαν τὸν ἀσπασμὸ στοὺς ἔξ­­­ω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα πιστούς, ὁ­­­­­­­­πό­­τε ἀκολουθοῦσε ὁ ἀσπασμὸς ὅλων τῶν πιστῶν. Ἀσπάζονταν ­χωριστὰ οἱ ἄν­δρες τοὺς ἄνδρες καὶ χωριστὰ οἱ γυναῖκες τὶς γυναῖκες. Ὁ καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας στὸ περισπού­δαστο ἔργο του Αἱ Τρεῖς Λειτουργίαι κατὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις Κώδικας σημειώνει καὶ τοῦτο: «Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ἀσπασμοῦ καὶ κατὰ τὸ πέρας αὐτοῦ τὰ μὲν παιδία, κατὰ τὰς Ἀποστολικὰς Διαταγὰς» στέκονταν κοντὰ στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ δίπλα τους βρισκόταν ἕνας διάκονος γιὰ νὰ μὴν ἀτακτοῦν, ἄλλοι δὲ διάκονοι περιφέρονταν καὶ πρόσεχαν «τοὺς ἄνδρας καὶ τὰς γυναῖκας, ὅπως μὴ θόρυβός τις γένηται καὶ μή τις νεύσῃ ἢ ψιθυρίσῃ ἢ νυστάξῃ». Ἄλλοι ­διάκονοι ἐπίσης στέκονταν στὶς θύρες τῶν ἀν­δρῶν, καὶ ὑποδιάκονοι στὶς θύρες τῶν γυναικῶν, προσέχοντας νὰ μὴν ἀνοιχθεῖ ἡ θύρα καὶ βγεῖ ἔξω κατὰ τὴν ὥ­­ρα τῆς Ἀναφορᾶς κάποιος πιστός. ­Ἀκολουθοῦσε τότε νέα ­πρόσκληση τοῦ διακόνου ποὺ ἔλεγε: «Μή τις τῶν ­κατηχουμένων. Μή τις τῶν ­ἀκροωμέ­νων. Μή τις τῶν ἀπίστων. Μή τις τῶν ἑ­­τεροδόξων. Μή τις ἐν ὑποκρίσει. Ὀρ­θοὶ πρὸς ­Κύριον με­τὰ φόβου καὶ τρόμου ἑστῶτες ὦμεν προσφέρειν». Ἄς εἴμαστε ὄρθιοι γιὰ νὰ προσφέρουμε τὴ θυσία. Μετὰ τὴν πρό­σκληση αὐτὴ γινόταν «νέα ἐκκαθάρισις τοῦ ἐκκλησιάσματος». Ἀπὸ αὐ­­­­­­τά, γράφει ὁ Παν. Τρεμπέλας, ἀν­τι­­λαμ­βάνεται κανεὶς τὴν ἔννοιαν τῶν προτροπῶν τοῦ διακόνου ποὺ ἀκοῦμε καὶ σήμερα: ‘‘Τὰς θύρας, τὰς θύρας...’’ καὶ ‘‘Στῶμεν καλῶς’’»¹.
Σημειώνουμε ὅτι τὸ φίλημα τῆς εἰρήνης, ἢ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ­ἀγάπης, συν­αντᾶται σ’ ὅλες τὶς ἀρχαῖες ­Λειτουργίες. Τὴν ἀρχαιότερη ­μαρτυρία τὴ συν­αν­τοῦμε στὸν ἅγιο Ἰουστῖνο τὸν φιλόσο­φο καὶ μάρτυρα (110-167 μ.Χ.). Ὁ δὲ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ἀν­­­­­τὶ τοῦ ­«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἀνα­­­­γράφει τὸ «Ἀλλήλους ­ἀπολάβετε καὶ ἀλλήλους ἀσπαζώμεθα». Καὶ εἰς μὲν τὴν Ἀνατολὴ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ­ἀγά­πης προηγεῖται τοῦ ­καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων, στὴ Δύση ὅμως ὁ ἀσπασμὸς ἀκολουθεῖ μετὰ τὸν ­κα­­­­­θαγιασμό. Ὡστόσο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ­­­­­κλησία διατηρών­τας τὸν ἀσπασμὸ πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγια­σμὸ τῶν ­Τιμίων Δώ­ρων συμμορφώνε­ται πλήρως πρὸς τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶ­­­πε: Ἐὰν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ ­θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου γιὰ κάποια ἀδικία ποὺ τοῦ ἔκανες, ἄ­­­φη­σε ἐκεῖ τὸ δῶρο σου μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο καὶ πήγαινε πρῶτα καὶ συμφιλιώσου μὲ τὸν ἀδελφό σου, καὶ τό­τε, ἀφοῦ συνδιαλλαγεῖς μαζί του, ἔ­­­λα καὶ πρόσφερε τὸ δῶρο σου,­ ­διότι μό­νο τότε αὐτὸ θὰ γίνει δεκτὸ ἀπὸ τὸν Θεό (Ματθ. ε΄ 23-24)².
Σήμερα ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης γίνεται μόνο μεταξὺ τῶν κληρικῶν ποὺ συμμετέχουν στὴ Θεία Λειτουργία, μέ­­σα στὸ Ἅγιο Βῆμα. Ὁ ἀσπασμὸς δὲ αὐτὸς εἶναι ἀπολύτως ­ἀπαραίτητος καὶ ἀναγκαῖος, ὥστε ἂν δὲν προηγη­θεῖ, εἶναι ἀδύνατο νὰ ­ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς «ἁγίας Ἀναφο­ρᾶς». Ἄλλωστε γιὰ τὸ φίλημα αὐτὸ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης προπαρα­σκευ­αζόμαστε καὶ μὲ τὴν πατρικὴ εὐ­λογία ἢ τὸν χαιρετισμὸ τοῦ λειτουργοῦ πρὸς τοὺς ἐκκλησιαζομένους, δηλαδὴ μὲ τὸ «Εἰρήνη πᾶσι».
Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ γίνεται φανερὸ ὅτι ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης δὲν εἶναι μιὰ ἁπλή, ἐξωτερική, τυπική, ­ὑποκριτικὴ κίνηση ἀγάπης, ἀλλὰ ­ἔκφραση μιᾶς δυναμικῆς, ζωντανῆς, εἰλικρινοῦς, πραγματικῆς ἀγάπης τῆς ψυχῆς. Ἐ­­ξ­άλλου ἡ ὁμολογία τῆς ­πίστεως, ποὺ θὰ ἀκολουθήσει, δηλαδὴ ἡ ἀπαγγελία τοῦ «Πιστεύω...», ­πρέπει νὰ γίνει «ἐν ὁμονοίᾳ». Δηλαδὴ μὲ καρδιὰ ὄχι μόνο ἐλεύθερη ἀπὸ μίσος, ἀλλὰ μὲ καρδιὰ γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἐὰν λείπει ἡ ἀγάπη αὐτή, ὅ­­­σες φορὲς καὶ ἂν ἐπαναλάβουμε τὸ «Πι­στεύω...», δὲν ἔχουμε καμιὰ ὠφέλεια. Διότι «πίστις χωρὶς ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β΄ 26), ἡ δὲ πίστη ἀποδεικνύεται ζωντανὴ καὶ ἐνεργητικὴ μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης (βλ. Γαλ. ε΄ 6).
Ἔχουμε ὅμως καὶ μερικὰ ἄλλα νὰ προσθέσουμε στὸ ὅλο θέμα.

1. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αἱ Τρεῖς Λειτουργίαι κα­τὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις Κώδικας, ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἰούλιος 19822, ὑποσημ. 22, σελ. 90-91.
2. Π. Ν. Τρεμπέλα, ὅ.π., σελ. 88, 89.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 3ο ψαλμό καί παρακαλῶ νά προσέξετε τήν ἑρμηνεία του. Μᾶς μιλάει γιά ἕναν ἄνθρωπο πιστό στόν Θεό, ὁ ὁποῖος θρηνεῖ καί στενάζει, γιατί βλέπει πολλούς οἱ ὁποῖοι τόν θλίβουν καί ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του. Στόν πόνο του δέ αὐτόν καταφεύγει στόν Θεό καί τοῦ λέγει: «Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοί ἐπανίστανται ἐπ᾽ ἐμέ» (στίχ. 1). Οἱ ἐχθροί ὅμως τοῦ ψαλμωδοῦ μας ἐδῶ τόν θλίβουν ἀκόμη περισσότερο, γιατί τοῦ εἰρωνεύονται τήν πίστη του στόν Θεό. Τοῦ λέγουν: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» (στίχ. 3). Σάν νά τοῦ ἔλεγαν: Τί κουράζεσαι; Σταμάτα νά προσεύχεσαι, δέν σέ ἀκούει ὁ Θεός.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 17 Μαΐου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 3ος Ψαλμός

ΝΑ ΜΗΝ ΤΑΡΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ - ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ

1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω τόν 3ο ψαλμό καί παρακαλῶ νά προσέξετε τήν ἑρμηνεία του. Μᾶς μιλάει γιά ἕναν ἄνθρωπο πιστό στόν Θεό, ὁ ὁποῖος θρηνεῖ καί στενάζει, γιατί βλέπει πολλούς οἱ ὁποῖοι τόν θλίβουν καί ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του. Στόν πόνο του δέ αὐτόν καταφεύγει στόν Θεό καί τοῦ λέγει: «Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοί ἐπανίστανται ἐπ᾽ ἐμέ» (στίχ. 1). Οἱ ἐχθροί ὅμως τοῦ ψαλμωδοῦ μας ἐδῶ τόν θλίβουν ἀκόμη περισσότερο, γιατί τοῦ εἰρωνεύονται τήν πίστη του στόν Θεό. Τοῦ λέγουν: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» (στίχ. 3). Σάν νά τοῦ ἔλεγαν: Τί κουράζεσαι; Σταμάτα νά προσεύχεσαι, δέν σέ ἀκούει ὁ Θεός.

2. Ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ μας ὅμως, χριστιανοί μου, πιστεύει δυνατά στόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί δέν κλονίζεται ἀπό ὅσα εἰρωνικά τοῦ λέγουν. Πιστεύει ὅτι ὁ Θεός θά τόν βοηθήσει καί θά τόν δοξάσει. Γι᾽ αὐτό καί τόν ἀκοῦμε νά λέγει: «Σύ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ, δόξα μου καί ὑψῶν τήν κεφαλήν μου» (στίχ. 4). Γιά τήν πολεμική τῶν ἐχθρῶν του μέχρι τώρα ὁ ποιητής μας ἦταν ταπεινωμένος καί εἶχε σκυμμένο τό κεφάλι του. Ἀλλά ἡ πίστη του τόν δυναμώνει καί ἔχει βέβαιη τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά τόν δικαιώσει καί θά τόν κάνει νά περπατάει μέ ὑψωμένο τό κεφάλι. Αὐτό σημαίνει τό «δόξα μου καί ὑψῶν τήν κεφαλήν μου», πού εἶπε.

3. Ἡ πίστη ὅμως αὐτή τοῦ ποιητοῦ μας, ἀδελφοί, ὅτι θά τόν βοηθήσει ὁ Θεός, δέν εἶναι ἕνα πρόχειρο ἐνθουσιαστικό συναίσθημα, ἀλλά στηρίζεται σέ γεγονότα. Θυμᾶται ὅτι στόν παρελθόν καί ἄλλοτε τόν κατηγοροῦσαν καί τόν ἔθλιβαν ἄνθρωποι, ἀλλά τότε κατέφυγε μέ πίστη στόν ἅγιο Ναό τοῦ Θεοῦ, πού βρίσκεται στό ὄρος Σιών, καί ὁ Θεός τόν βοήθησε. Καί μέ αὐτήν τήν ὡραία ἀνάμνηση ὁ ποιητής μας λέγει: «Φωνῇ μου πρός Κύριον ἐκέκραξα καί ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ» (στίχ. 5). Ἔ, λοιπόν! Ὅπως παλαιά ἄκουσε ὁ Θεός τήν προσευχή του καί τόν ἔσωσε, ἔτσι θά τόν σώσει καί τώρα. Δέν θά τόν ἐγκαταλείψει.

Ἀλλά ὁ ποιητής τοῦ ψαλμοῦ μας δέν ἔχει μόνο στό παρελθόν παλαιό παράδειγμα, στό ὁποῖο εἶδε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἔχει καί πρόσφατο παράδειγμα. Τήν προηγούμενη ἀκριβῶς νύχτα, πού, ὅπως φαίνεται, ἦταν ἐπικίνδυνη γι᾽ αὐτόν, ὁ ποιητής ἐμπιστεύθηκε στόν Θεό τήν ζωή του καί ἔπεσε σέ ἤρεμο καί βαθύ ὕπνο, χωρίς νά τοῦ συμβεῖ κανένα κακό. Καί σ᾽ αὐτό, στό ὅτι δηλαδή δέν τοῦ συνέβηκε κακό τήν προηγούμενη κρίσιμη νύχτα, ἀλλά τήν πέρασε ἀτάραχα μέ ἥσυχο ὕπνο, εἶδε ὁ ποιητής καθαρά τήν «ἀντίληψη», τήν προστασία δηλαδή τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό καί λέγει: «Ἐγώ ἐκοιμήθην καί ὕπνωσα, ἐξηγέρθην ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου» (στίχ. 6).

Ἔτσι, λοιπόν, μέ ἀποδείξεις ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά καί ἀπό αὐτήν τήν παρελθοῦσα νύχτα, ὁ ποιητής μας ἔχει βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι καί τώρα ὁ Θεός θά τόν βοηθήσει στήν δύσκολη κατάσταση πού βρίσκεται. Γι᾽ αὐτό καί μέ βεβαιότητα λέγει καί γιά τούς ἐχθρούς πού τώρα τόν ἀπειλοῦν: «Οὐ φοβηθήσομαι ἀπό μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι» (στίχ. 7). Μέ ζωηρό τόνο καί ἐλπιδοφόρο καί αἰσιόδοξο ὕφος λέγει ὁ ποιητής μας τά λόγια αὐτά.

4. Στό τέλος τοῦ ψαλμοῦ ὁ ποιητής μας ἀποτείνεται στόν Θεό καί Τοῦ λέγει νά «σηκωθεῖ», γιά νά «πατάξει» τούς ἐχθρούς του. «Ἀνάστα, Κύριε – τοῦ λέγει –, σῶσόν με ὁ Θεός μου, ὅτι Σύ ἐπάταξας (= γιά νά πατάξεις) πάντας τούς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως» (στίχ. 8). Αὐτό τό «ματαίως», πού λέγει τελευταῖα ὁ ποιητής, σημαίνει «χωρίς λόγο». Τόν εἰρωνεύονταν, δηλαδή, οἱ ἐχθροί του χωρίς αἰτία. Τό ἄλλο ὅμως κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τό Ἑβραϊκό, τό «ματαίως» τό λέγει «σιαγόνες». Οἱ ἐχθροί δηλαδή τοῦ ποιητοῦ τοῦ χτυποῦσαν τίς σιαγόνες του. Τόν χαστούκιζαν! Αὐτή ἡ ἀνάγνωση τοῦ Ἑβραϊκοῦ κειμένου πρέπει νά εἶναι καλλίτερη, γιατί παρακάτω ὁ ποιητής μας λέγει γιά τόν Θεό ὅτι «ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας» (στίχ. 8β). Οἱ ἐχθροί, δηλαδή, τοῦ ποιητοῦ τόν χαστούκιζαν, ἀλλά ὁ Θεός θά τούς «σπάσει τά δόντια»!

Τέλος, ὅλο τόν ψαλμό ὁ ποιητής τόν κλείνει μέ ἕνα στίχο, πού σχετίζεται γενικά μέ ὅλο τό περιεχόμενό του. Λέγει: «Τοῦ Κυρίου ἡ σωτηρία καί ἐπί τόν λαόν σου ἡ εὐλογία σου» (στίχ. 9). Στούς πιστούς Του, δηλαδή, καί στόν λαό Του ὁ Θεός δίνει τήν σωτηρία Του καί τήν εὐλογία Του καί τούς σώζει ἀπό τούς ἐχθρούς τους.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή:Ακτίνες

«Καί διερχόμενος ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς. Καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί του, λέγοντες· Διδάσκαλε, ποῖος ἥμαρτεν, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, ὥστε νά γεννηθῇ τυφλός;»

1. «Καί διερχόμενος ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς». Ἐπειδή εἶναι πάρα πολύ φιλάνθρωπος καί φροντίζει διά τήν σωτηρίαν μας καί θέλων νά κλείσῃ τά στόματα τῶν ἀχαρίστων, δέν παραλείπει νά κάνῃ ἀπό ἐκεῖνα πού ἔπρεπε νά κάνῃ καί ἄν ἀκόμη κανείς δέν τόν ἐπρόσεχεν. Αὐτό λοιπόν γνωρίζων καλά καί ὁ προφήτης ἔλεγεν· «Διά νά δικαιωθῇς μέ τούς λόγους σου καί νά νικήσῃς μέ τήν κρίσιν σου» (Ψαλμ. 50, 6).

Διά τοῦτο λοιπόν καί ἐδῶ, ἐπειδή δέν ἐδέχθησαν τό ὑψηλόν νόημα τῶν λόγων του, ἀλλά τόν ὠνόμασαν καί δαιμονισμένον καί ἐπεχείρουν καί νά τόν φονεύσουν, ἀφοῦ ἐξῆλθεν ἀπό τόν ναόν, θεραπεύει τόν τυφλόν, καί καταπραύνων τήν ὀργήν των μέ τήν ἀπουσίαν του καί μέ τήν πραγματοποίησιν τοῦ θαύματος μαλακώνων τήν σκληρότητα καί τήν ἀσπλαχνίαν των καί κάμνων πιστευτούς τούς λόγους του· καί τό θαῦμα πού κάμνει δέν εἶναι τυχαῖον, ἀλλά τότε συνέβη διά πρώτην φοράν. Καθ̉ ὅσον λέγει· «Ποτέ πρίν δέν ἠκούσθη, ὅτι ἤνοιξε κάποιος τούς ὀφθαλμούς τυφλοῦ ἐκ γενετῆς» (Ἰω. 9, 32)· διότι ἴσως κάποιος νά ἤνοιξε τούς ὀφθαλμούς τυφλοῦ, ἐκ γενετῆς ὅμως ὄχι ἀκόμη. Καί τό ὅτι ἐξελθών ἀπό τόν ναόν, ἦλθεν ἐπίτηδες νά κάνῃ τό θαῦμα γίνεται φανερόν ἀπό τό ἑξῆς· αὐτός δηλαδή εἶδε τόν τυφλόν, καί δέν προσῆλθε πρός αὐτόν ὁ τυφλός, καί μέ τόσην προσοχήν τόν εἶδεν, ὥστε καί εἰς τούς μαθητάς νά κάνῃ ἐντύπωσιν.

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ λοιπόν ἔσπευσαν νά τόν ἐρωτήσουν· διότι, βλέποντες αὐτόν νά τόν βλέπῃ μέ τόσην προσοχήν, ἐζητοῦσαν νά μάθουν, λέγοντες· «Ποῖος ἥμαρτεν, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του;». Ἐσφαλμένη ἡ ἐρώτησις· διότι πῶς ἦτο δυνατόν ν̉ ἁμαρτήσῃ πρίν γεννηθῇ; πῶς δέ, ἄν ἡμάρτησαν οἱ γονεῖς του, ἦτο δυνατόν αὐτός νά τιμωρηθῇ; Διατί λοιπόν ἔκαμαν αὐτήν τήν ἐρώτησιν; Πρίν ἀπό αὐτό τό θαῦμα, θεραπεύων τόν παράλυτον, ἔλεγεν· «Νά ἔγινες ὑγιής· μή ἁμαρτάνῃς εἰς τό ἑξῆς» (Ἰω. 5, 14).

Αὐτοί λοιπόν ἀντιληφθέντες ὅτι ἐκεῖνος ἔγινε παράλυτος ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, τοῦ λέγουν· «Ἔστω, ἐκεῖνος ἔγινεν παράλυτος ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτημάτων του, δι̉ αὐτόν ὅμως τί θά ἠμποροῦσες νά εἰπῇς; αὐτός ἥμαρτεν; Ἀλλά δέν ἠμπορεῖς νά τό εἰπῆς, διότι εἶναι τυφλός ἐκ γενετῆς. Μήπως ὅμως ἥμαρτον οἱ γονεῖς του; Ἀλλ̉ οὔτε αὐτό, διότι τό παιδί δέν τιμωρεῖται διά τάς ἀδικίας τοῦ πατρός του» Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν, βλέποντες κάποιο παιδί νά εὑρίσκεται εἰς ἀθλίαν κατάστασιν, λέγομεν, «Τί θά ἠμποροῦσε κανείς νά εἰπῇ δι̉ αὐτό; τί ἔκαμε τό παιδί»; χωρίς νά ἐρωτῶμεν, ἀλλά ἐκφράζομεν ἀπορίαν, ἔτσι λοιπόν καί οἱ μαθηταί, δέν τό ἔλεγον αὐτό τόσο ὑπό μορφήν ἐρωτήσεως ἀλλά ἀπορίας.

Τί ἀπαντᾶ λοιπόν ὁ Χριστός; «Οὔτε αὐτός ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς του». Αὐτό δέ δέν τό λέγει ἀπαλλάσσων αὐτούς ἀπό τάς ἁμαρτίας (Διότι δέν εἶπεν ἁπλῶς, «Οὔτε αὐτός ἥμαρτεν, οὔτε οἱ γονεῖς του», ἀλλά ἐπρόσθεσεν, «Διά νά γεννηθῇ τυφλός»), ἀλλά γιά νά δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ· ἡμάρτησε βέβαια καί αὐτός καί οἱ γονεῖς του, ἀλλά δέν προέρχεται, λέγει, ἀπό αὐτήν τήν αἰτίαν ἡ τύφλωσις.

Αὐτά δέ τά ἔλεγεν ὄχι γιά νά δείξῃ αὐτό, ὅτι δηλαδή αὐτός μέν δέν ἐτυφλώθη δι̉ αὐτήν τήν αἰτίαν, ἐνῶ ὡρισμένοι ἄλλοι ἐτυφλώθησαν ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν αἰτιῶν, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν γονέων των· καθ̉ ὅσον δέν εἶναι δυνατόν ν̉ ἁμαρτάνῃ ἄλλος καί νά τιμωρῆται ἄλλος. Διότι ἐάν τό παραδεχθῶμεν αὐτό, κατ̉ ἀνάγκην θά παραδεχθῶμεν καί ἐκεῖνο, ὅτι δηλαδή ἡμάρτησε πρίν γεννηθῇ. Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν εἰπών, ὅτι «οὔτε αὐτός ἥμαρτεν», δέν ἐννοεῖ αὐτό, ὅτι δηλαδή εἶναι δυνατόν ἐκ γενετῆς ν̉ ἀμαρτήσῃ καί τιμωρηθῇ, ἔτσι εἰπών· «Οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ», δέ ἐννοεῖ αὐτό, ὅτι δηλαδή εἶναι δυνατόν νά τιμωρηθῇ ἐξ αἰτίας τῶν γονέων του· καθ̉ ὅσον διά τοῦ Ἰεζεκιήλ ἀναιρεῖ αὐτήν τήν σκέψιν «Ὁρκίζομαι εἰς τόν ἑαυτόν μου, λέγει ὁ Κύριος, ὅτι δέν θά λέγεται αὐτή ἡ παροιμία, οἱ πατέρες ἔφαγον ἄγορα σταφύλια καί ἐμωδίασαν τά δόντια τῶν παιδιῶν των» (Ἰεζ. 18, 3´2). Καί ὁ Μωϋσῆς δέ λέγει· «Δέν θά ἀποθάνῃ ὁ πατέρας ἐξ αἰτίας τοῦ υἱοῦ του» (Δευτ. 24, 16).

Καί γιά κάποιο βασιλέα λέγεται ὅτι, γι̉ αὐτό τό λόγο δέν τό ἔκαμεν αὐτό, φυλάσσων τόν νόμο τοῦ Μωϋσέως (Δ´ Βασ. 14, 6). Ἐάν δέ λέγῃ κάποιος, πῶς λοιπόν ἐλέχθη «Αὐτός πού καταλογίζει ἁμαρτίας γονέων εἰς τά τέκνα μέχρι τρίτην καί τετάρτην γενεάν»; (Δευτ. 5, 9) ἐκεῖνο θά ἠμπορούσαμεν νά εἰποῦμεν, ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτή δέν ἐλέχθη δι̉ ὅλους, ἀλλά δι̉ ἐκείνους πού ἐξῆλθον ἀπό τήν Αἴγυπτον. Αὐτό δέ πού ἐννοεῖ εἶναι τό ἑξῆς· Ἐπειδή αὐτοί πού ἐξῆλθον ἀπό τήν Αἴγυπτον εἶχον γίνει μετά τά σημεῖα καί θαύματα χειρότεροι ἀπό τούς προγόνους των πού δέν εἶδαν κανένα ἀπό αὐτά, τά ἴδια, λέγει, θά πάθουν πού ἔπαθον ἐκεῖνοι, ἐπειδή διέπραξαν τά ἴδια παραπτώματα. Καί τό ὅτι ἐλέχθη δι̉ ἐκείνους θά τό διαπιστώσῃ κανείς ἐάν ἐξετάσῃ ἀκριβέστερον τό χωρίον.

Διά ποῖον λόγον λοιπόν ἐγεννήθη τυφλός; «Διά νά φανερωθῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ», λέγει. Νά καί πάλιν ἄλλη ἀπορία, ἐάν λοιπόν δέν ἦταν δυνατόν νά φανῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ χωρίς τήν τιμωρίαν αὐτοῦ. Βέβαια δέν ἐλέχθη αὐτό, ὅτι δέν ἦτο δυνατόν (διότι ἦτο δυνατόν), ἀλλά διά νά φανερωθῇ καί εἰς αὐτόν. Τί λοιπόν, λέγει, ἠδικήθη διά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ; Ποίαν ἀδικίαν; εἰπέ μου· διότι ἐάν ἤθελεν οὔτε κἄν θά τόν ἔφερεν εἰς τήν ζωήν. Ἐγώ ὅμως λέγω, ὅτι καί εὐηργετήθη ἀπό τήν τύφλωσιν, καθ̉ ὅσον ἀνέβλεψε μέ τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς· διότι τί ὠφελήθησαν οἱ Ἰουδαῖοι ἀπό τούς σωματικούς ὀφθαλμούς; (διότι ἐτιμωρήθησαν χειρότερα, ἀφοῦ ἐτυφλώθησαν ὡς πρός τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς)· ποία δέ ἡ βλάβη εἰς αὐτόν ἀπό τήν τύφλωσιν; Διότι μέ τήν τύφλωσίν του αὐτήν ἀνέβλεψεν.

Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν τά κακά δέν εἶναι κακά, δηλαδή τά κακά τῆς παρούσης ζωῆς, ἔτσι οὔτε τά ἀγαθά δέν εἶναι ἀγαθά, ἀλλά κακόν εἶναι μόνον ἡ ἁμαρτία, ἐνῶ ἡ τύφλωσις δέν εἶναι κακόν. Αὐτός δέ πού τόν ἔφερεν εἰς τήν ζωήν ἀπό τήν ἀνυπαρξίαν, ἐξουσίαν εἶχεν καί νά τόν ἀφήσῃ εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν.

Μερικοί δέ λέγουν, ὅτι αὐτή ἡ φράσις δέν ἔχει αἰτιολογικόν χαρακτῆρα, ἀλλ̉ ἐκφράζει τό ἀποτέλεσμα, ὅπως ἐπί παραδείγματι ὅταν λέγῃ· «Ἐγώ ἦλθα εἰς αὐτόν τόν κόσμον διά κρίσιν, διά ν̉ ἀποκτήσουν τό φῶς των ἐκεῖνοι, πού δέν βλέπουν καί νά γίνουν τυφλοί αὐτοί πού βλέπουν», (Ἰω. 9, 39) (καί ὅμως δέν ἦλθεν δι̉ αὐτόν τόν λόγον, διά νά γίνουν δηλαδή τυφλοί αὐτοί πού βλέπουν). Καί πάλιν ὁ Παῦλος λέγει· «Αὐτό πού εἶναι δυνατόν νά γίνῃ γνωστόν περί τοῦ Θεοῦ τούς εἶναι φανερόν, ὥστε νά εἶναι ἀδικαιολόγητοι» (Ρωμ. 1, 19-20) (ἄν καί βέβαια δέν ἐφανέρωσε εἰς αὐτούς τά περί ἑαυτοῦ δι̉ αὐτόν τόν λόγον, διά νά στερηθοῦν τήν ἀπολογίαν, ἀλλά διά νά τύχουν ἀπολογίας).

Καί πάλιν ἀλλοῦ λέγει· «Ὁ νόμος δέ ἐδόθη διά νά πλεονάσουν τά παραπτώματα» (Ρωμ. 5, 20) (μολονότι βέβαια δέν εἰσῆλθεν εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων δι̉ αὐτόν τόν λόγον, ἀλλά διά νά ἐμποδισθῇ ἡ ἁμαρτία).

2. Βλέπεις εἰς ὅλας τάς περιπτώσεις ὅτι ὁ προσδιορισμός δεικνύει τό ἀποτέλεσμα; Διότι ὅπως ἀκριβῶς ἕνας ἄριστος οἰκοδόμος, τό μέν ἕνα τμῆμα τῆς οἰκίας τό κατασκευάζει, τό δέ ἄλλο τό ἀφήνει ἀτελείωτον, ὥστε μέ τό ὑπόλοιπον νά ἀπολογηθῇ πρός αὐτούς πού δέν πιστεύουν δι̉ ὅλον τό ἔργον του, ἔτσι καί ὁ Θεός, ὡσάν μίαν οἰκίαν ἑτοιμόρροπον, συγκολλεῖ τό σῶμα μας καί τό τελειοποιεῖ, θεραπεύων τήν ξηράν χεῖρα, δίδων ζωήν εἰς παράλυτα μέλη, θεραπεύων τούς χωλούς, καθαρίζων τούς λεπρούς, θεραπεύων τούς ἀσθενεῖς, καθιστῶν ἀρτιμελεῖς τούς ἀναπήρους, ἐπαναφέρων εἰς τήν ζωήν ἀπό τόν θάνατον τούς νεκρούς, διανοίγων τούς ὀφθαλμούς τῶν τυφλῶν καί δίδων ὀφθαλμούς εἰς ἐκείνους πού δέν ἔχουν, καί διορθώνων ὅλα αὐτά, πού ἦσαν ἀτέλειαι τῆς ἐκ φύσεως ἀσθενείας, ἐδείκνυε τήν δύναμίν του. Εἰπών δέ, «Διά νά φανερωθῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ», ἐννοεῖ τόν ἑαυτόν του καί ὄχι τόν Πατέρα, διότι ἡ δόξα ἐκείνου ἦτο φανερά.

Ἐπειδή λοιπόν ἤκουον ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἀφοῦ ἔλαβε χῶμα ἀπό τήν γῆν, διά τοῦτο καί αὐτός ἔπλασε καθ̉ ὅμοιον τρόπον τό χῶμα· διότι τό νά εἰπῇ, ἐγώ εἶμαι ἐκεῖνος πού ἔλαβον χῶμα ἀπό τήν γῆν καί ἔπλασα τόν ἄνθρωπον, ἐφαίνετο ὅτι δυσαρεστοῦσε τούς ἀκροατάς, ἀποδεικνυόμενον ὅμως αὐτό ἐμπράκτως, δέν θά ἐνοχλοῦσε πλέον αὐτούς.

Διά τοῦτο λοιπόν καί αὐτός, ἀφοῦ ἔλαβε χῶμα καί τό ἀνέμειξε μέ τό πτύσμα, ἐφανέρωσε μέ τήν ἐνέργειάν του αὐτήν τήν κρυμμένην δόξαν του· διότι δέν ἦτο μικρή δόξα τό νά θεωρηθῇ αὐτός δημιουργός τῆς κτίσεως· καθ̉ ὅσον ἀπό αὐτό ἠκολούθουν καί τά ἄλλα καί ἀπό τό ἐπί μέρους ἐγένετο πιστευτόν τό ὅλον·διότι ἡ πίστις διά τό μεγαλύτερον ἔργον του, ἐπεβεβαίωνε καί τό μικρότερον· καθ̉ ὅσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό πολυτιμώτερον ἀπό ὅλα τά ὄντα τῆς κτίσεως, καί ἀπό τά μέλη μας πολυτιμώτερος εἶναι ὁ ὀφθαλμός.

Διά τοῦτο ἔδωσε τό φῶς εἰς τούς ὀφθαλμούς ὄχι ἔτσι ἁπλῶς, ἀλλά μέ ἐκεῖνον τόν τρόπον· διότι ἄν καί εἶναι μικρόν τό μέλος αὐτό ὡς πρός τό μέγεθος, ἀλλ̉ ὅμως εἶναι ἀναγκαιότερον ἀπό ὅλα τά μέλη σώματος. Καί αὐτό δηλῶν ὁ Παῦλος, ἔλεγεν· «Ἐάν εἰπῇ ἡ ἀκοή, ἐπειδή δέν εἶμαι ὀφθαλμός, δέν ἀνήκω εἰς τό σῶμα, μήπως παύῃ, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νά ἀνήκῃ εἰς τό σῶμα;» (Α´ Κορ. 12, 16). Διότι ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας εἶναι ἀπόδειξις τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ, πολύ περισσότερον δέ ὁ ὀφθαλμός. Καθ̉ ὅσον αὐτός διακυβερνᾷ ὁλόκληρον τό σῶμα, αὐτός δίδει τό κάλλος εἰς ὅλον τό σῶμα, αὐτός στολίζει τό πρόσωπον, αὐτός εἶναι ὁ λύχνος ὅλων τῶν μελῶν· διότι αὐτό πού εἶναι ὁ ἥλιος διά τήν οἰκουμένην, αὐτό εἶναι ὁ ὀφθαλμός διά τό σῶμα.

Ἄν σβήσῃς τόν ἥλιον, ὅλα τά κατέστρεψες καί τά ἀνέτρεψες· ἄν σβήσῃς τούς ὀφθαλμούς καί τά πόδια εἶναι ἄχρηστα καί τά χέρια καί ἡ ψυχή· διότι χάνεται ἡ γνῶσις ἀχρηστευομένων αὐτῶν· καθ̉ ὅσον δι̉ αὐτῶν ἐγνωρίσαμεν τόν Θεόν· «Διότι τά ἀόρατα τοῦ Θεοῦ βλέπονται καθαρά ἀπό τότε πού ἐκτίσθη ὁ κόσμος διά μέσου τῶν δημιουργημάτων» (Ρωμ. 1, 20). Ἑπομένως δέν εἶναι ὁ ὀφθαλμός μόνον λύχνος εἰς τό σῶμα, ἀλλά περισσότερον ἀπό τό σῶμα εἶναι λύχνος τῆς ψυχῆς. Καί ἀκριβῶς λοπόν διά τοῦτο ἔχει τοποθετηθῆ, ὡσάν ἀκριβῶς εἰς κάποιαν βασιλικήν θέσιν, εἰς τό ὑψηλότερον μέρος τοῦ σώματος καί προΐσταται τῶν ἄλλων αἰσθήσεων. Αὐτόν λοιπόν διαπλάσσει.

Εἰς τήν συνέχειαν, διά νά μή νομίσῃς ὅτι ἔχει ἀνάγκην ἀπό ὕλην ὅταν δημιουργῇ, καί διά νά μάθῃς ὅτι οὔτε καί εἰς τήν ἀρχήν εἶχεν ἀνάγκην ἀπό πηλόν (διότι αὐτός πού ἔφερεν εἰς τήν ὕπαρξιν τάς σπουδαιοτέρας οὐσίας πού δέν ὑπῆρχον, πολύ περισσότερον ἐδημιούργησεν αὐτήν χωρίς νά ὑπάρχῃ ὕλη), διά νά μάθῃς λοιπόν, ὅτι αὐτό δέν τό κάμνει ἀπό ἀνάγκην, ἀλλά διά νά διδάξῃ ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἀρχικός δημιουργός, ἀφοῦ ἄλειψε τόν πηλόν εἰς τούς ὀφθαλμούς εἶπεν· «Πήγαινε καί πλύσου», διά νά γνωρίσῃς, ὅτι δέν ἔχω ἀνάγκην ἀπό πηλόν διά νά ἀνοίξω τούς ὀφθαλμούς, ἀλλά διά νά φανερωθῇ μέ αὐτήν τήν ἐνέργειάν μου ἡ δόξα μου.

Τό ὅτι λοιπόν ὁμιλεῖ περί τοῦ ἑαυτοῦ του γίνεται φανερόν ἀπό τό ὅτι, ἀφοῦ εἶπεν, «Διά νά φανερωθῇ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ», ἐπρόσθεσεν· «Ἐγώ πρέπει νά ἐκτελῶ τά ἔργα ἐκείνου πού μέ ἔστειλεν»· δηλαδή, ἐγώ πρέπει νά φανερώσω τόν ἑαυτόν μου καί νά πράξω ἐκεῖνα πού ἠμποροῦν νά ἀποδείξουν ὅτι πράττω τά ἴδια μέ τόν Πατέρα, ὄχι παρόμοια, ἀλλά τά ἴδια, πρᾶγμα πού ἀποδεικνύει εἰς μεγαλύτερον βαθμόν ὅτι εἶναι ὅμοια ἀκριβῶς τά ἔργα του μέ τά τοῦ Πατρός, καί τό ὁποῖον λέγεται ἐπί τῶν πραγμάτων ἐκείνων πού δέν διαφέρουν καθόλου.

Ποῖος λοιπόν θά ἀμφισβητῇ εἰς τό ἑξῆς, βλέπων αὐτόν νά ἠμπορῇ νά πράττῃ τά ἴδια μέ τόν Πατέρα; διότι δέν ἔπλασε μόνον ὀφθαλμούς, οὔτε ἤνοιξεν, ἀλλά καί ἐχάρισε καί τήν ὅρασιν, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ἐνεφύσησε καί ψυχήν· καθ̉ ὅσον ἐάν ἐκείνη δέν ἐνεργῇ, ὁ ὀφθαλμός, καί ἄν ἀκόμη εἶναι ὑγιέστατος, δέν θά ἠμπορέσῃ ποτέ νά ἰδῆ τίποτε. Ὥστε καί τήν ἐνέργειαν τῆς ψυχῆς ἐχάρισε καί ἔδωσεν εἰς τό μέλος τά πάντα, καί ἀρτηρίας καί νεῦρα καί φλέβας καί αἷμα καί ὅλα τά ἄλλα, ἀπό τά ὁποῖα ἀποτελεῖται τό σῶμα μας.

«Ἐγώ πρέπει νά ἐργάζωμαι ἐν ὅσῳ ἀκόμη εἶναι ἡμέρα». Τί θέλουν νά εἰποῦν αὐτοί οἱ λόγοι; ποίαν σημασίαν ἔχουν; Πολλήν. Διότι αὐτό πού λέγει ἔχει τήν ἑξῆς σημασίαν· «Ἕως ἡμέρα ἐστίν»· Ἐν ὅσῳ ἀκόμη ἠμποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά πιστεύουν εἰς ἐμέ, ἐν ὅσῳ συνεχίζεται αὐτή ἡ ζωή, πρέπει νά ἐργάζωμαι. «Ἔρχεται νύξ (δηλαδή ὁ μέλλων καιρός), ὁπότε κανείς δέν ἠμπορεῖ νά ἐργάζεται». Δέν εἶπεν, ὁπότε ἐγώ δέν ἠμπορῶ νά ἐργάζωμαι, ἀλλά «ὁπότε κανείς δέν ἠμπορεῖ νά ἐργάζεται», δηλαδή, τότε πού δέν θά ἰσχύῃ πλέον ἡ πίστις, οὔτε οἱ κόποι, οὔτε ἡ μετάνοια. Τό ὅτι βέβαια ἔργον ὀνομάζει τήν πίστιν, γίνεται φανερόν ἀπό τήν ἐρώτησιν πρός αὐτόν· «Τί θά κάνωμεν, διά νά ἐκτελέσωμεν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ;» (Ἰω. 6, 28). Ἀπαντᾶ· «Αὐτό εἶναι τό ἔργον τοῦ Θεοῦ, διά νά πιστεύσετε εἰς αὐτόν πού ἀπέστειλε ἐκεῖνος» (Ἰω. 6, 29).

Πῶς λοιπόν αὐτό τό ἔργον «δέν ἠμπορεῖ κανείς νά τό πράξῃ τότε»; Διότι τότε οὔτε ἡ πίστις ἰσχύει, ἀλλ̉ ὅλοι θά ὑπακούσουν εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι. Διά νά μή εἰπῇ λοιπόν κάποιος ὅτι αὐτό τό κάνει ἀπό φιλοδοξίαν, δεικνύει ὅτι ὅλα τά κάνει ἀπό ἐνδιαφέρον δι̉ αὐτούς πού ἔχουν τήν δυνατότητα μόνον ἐδῶ νά πιστεύσουν, καί δέν ἠμποροῦν πλέον ἐκεῖ νά ἔχουν καμμίαν ὠφέλειαν. Διά τοῦτο δέν ἔκαμεν αὐτό πού ἔκαμεν ἀφοῦ ἦλθε πρός αὐτόν ὁ τυφλός.

Τό ὅτι βέβαια ἦτο ἄξιος μέν νά θεραπευθῇ καί, ἐάν ἔβλεπεν, θά ἐπίστευε καί θά προσήρχετο, καί, δέν θά ἔδειχνεν ἀδιαφορίαν καί πάλιν ἐάν ἤκουεν ἀπό κάποιον πού ἦτο ἐκεῖ, γίνεται φανερόν ἀπό τά ἑξῆς, ἀπό τήν ἀνδρείαν καί τήν ἰδίαν τήν πίστιν του· καθ̉ ὅσον φυσικόν ἦτο νά σκεφθῇ καί νά εἰπῇ· Μά τί τέλος πάντων σημαίνει αὐτό; ἔκαμε πηλόν καί ἤλειψε τούς ὀφθαλμούς μου καί μοῦ εἶπε· «Πήγαινε καί πλύσου». Δέν ἠμποροῦσε νά μέ θεραπεύσῃ καί μετά νά μέ στείλῃ εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ; Πολλές φορές ἐπλύθην ἐκεῖ μαζί μέ ἄλλους πολλούς καί δέν εἶδα καμμίαν ὠφέλειαν· ἐάν εἶχε κάποιαν δύναμιν θά ἠμποροῦσε νά μέ θεραπεύσῃ παρόντα, πρᾶγμα πού καί ὁ Νεεμάν ἔλεγε πρός τόν Ἐλισσαῖον· καθ̉ ὅσον καί ἐκεῖνος, λαβών ἐντολήν νά ὑπάγῃ καί νά λουσθῇ εἰς τόν Ἰορδάνην δυσπιστοῦσε, καί ὅλα αὐτά τήν στιγμήν πού τόση φήμη ὑπῆρχε περί τοῦ Ἐλισσαίου (Δ´ Βασ. 5, 10-11). Ἀλλ̉ ὅμως ὁ τυφλός δέν ἠπίστησεν οὔτε ἔφερεν ἀντίρρησιν οὔτε ἐσκέφθη μέσα του· Τί τέλος πάντων σημαίνει αὐτό; ἔπρεπε νά ἀλείψῃ τούς ὀφθαλμούς μου μέ πηλόν; αὐτό περισσότερον τυφλώνει· ποῖος ποτέ ἀνέβλεψε μέ αὐτόν τόν τρόπον; Ἀλλά τίποτε ἀπό αὐτά δέν ἐσκέφθη. Εἶδες πίστιν σταθεράν καί προθυμίαν; «Ἔρχεται ἡ νύκτα». Δείχνει μέ αὐτό ὅτι καί μετά τήν σταύρωσίν του πρόκειται νά συνεχίσῃ τήν πρόνοιάν του διά τούς ἀσεβεῖς καί νά ἐπιστρέψῃ πολλούς εἰς τήν πίστιν· διότι ἀκόμη εἶναι ἡμέρα. Μετά δέ ἀπό αὐτό τούς ἀπομακρύνει τελείως. Καί θέλων νά δηλώσῃ αὐτό, ἔλεγεν· «Ὅσον καιρόν εἶμαι εἰς τόν κόσμον, εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου»· πρᾶγμα πού ἔλεγε καί πρός ἄλλους· «Πιστεύετε ἐν ὅσῳ τό φῶς εἶναι μαζί σας» (Ἰω. 12, 36).

3. Καί διατί λοιπόν ὁ Παῦλος τήν μέν παροῦσαν ζωήν ὠνόμασε νύκτα, τήν δέ μέλλουσαν ἡμέραν; Δέν ἀντιτίθεται πρός τόν Χριστόν, ἀλλά λέγει τά ἴδια, ἄν καί ὄχι μέ τά ἴδια λόγια, ἀλλά μέ τό ἴδιο νόημα· καθ̉ ὅσον λέγει· «Ἡ νύκτα ἐπροχώρησε, ἡ δέ ἡμέρα ἐπλησίασεν» (Ρωμ. 13, 12). Διότι νύκτα ὀνομάζει τήν παροῦσαν ζωήν δι̉ ἐκείνους πού κάθονται εἰς τό σκότος, ἤ συγκρίνων αὐτήν μέ ἐκείνην τήν ἡμέραν, ἐνῷ ὁ Χριστός νύκτα ὀνομάζει τήν μέλλουσαν ζωήν λόγῳ τοῦ ὅτι δέν συγχωροῦνται τότε τά ἁμαρτήματα, ὁ Παῦλος ὅμως ὀνομάζει τήν παροῦσαν ζωήν νύκτα ἐπειδή εὑρίσκονται μέσα εἰς τό σκότος αὐτοί πού ζοῦν μέσα εἰς τήν κακίαν καί τήν ἀπιστίαν. Ἀπευθυνόμενος πρός πιστούς, ἔλεγεν· «Ἡ νύκτα ἐπροχώρησεν, ἡ δέ ἡμέρα ἐπλησίασεν», καθ̉ ὅσον πρόκειται νά ἀπολαύσουν ἐκεῖνο τό φῶς, καί νύκτα ὀνομάζει τόν παλαιόν βίον· διότι λέγει· «Ἄς ἀποβάλωμεν τά ἔργα τοῦ σκότους» (Ρωμ. 13, 12). Βλέπεις πού λέγει δι̉ ἐκείνους ὅτι εἶναι νύκτα; Διά τοῦτο λέγει· «Ἄς συμπεριφερώμεθα σεμνά, ὅπως ὅταν εἶναι ἡμέρα» (Ρωμ.13, 13) διά νά ἀπολαύσωμεν ἐκεῖνο τό φῶς. Διότι, ἐάν αὐτό τό φῶς εἶναι τόσον ὡραῖον, σκέψου πόσον ὡραῖον θά εἶναι ἐκεῖνο· ὅσον δηλαδή ἀνώτερον εἶναι τό φῶς τοῦ ἡλίου ἀπό τό τοῦ λύχνου, τόσον καί πολύ περισσότερον ἐκεῖνο εἶναι ἀνώτερον ἀπό αὐτό. Καί διά νά δηλώσῃ αὐτό, ἔλεγεν ὅτι «ὁ ἥλιος θά σκοτισθῇ» (Ματθ. 24, 29), δηλαδή ἐξ αἰτίας ἐκείνης τῆς ἀφθόνου λαμπρότητός του οὔτε ὁ ἥλιος θά φανῇ. Ἐάν δέ τώρα δαπανῶμεν ἀμέτρητα χρήματα διά νά ἔχωμεν φωτεινάς καί εὐαέρους οἰκίας κτίζοντες αὐτάς καί ταλαιπωρούμενοι, σκέψου πῶς πρέπει νά μεταχειριζώμεθα τά σώματα διά νά οἰκοδομήσωμεν λαμπράς οἰκίας εἰς τούς οὐρανούς, ὅπου ὑπάρχει τό ἀπερίγραπτον ἐκεῖνο φῶς· διότι ἐδῶ μέν γίνονται καί μάχαι καί φιλονικίαι διά τά σύνορα καί τούς τοίχους, ἐνῷ ἐκεῖ δέν ὑπάρχει τίποτε τό παρόμοιον, οὔτε φθόνος οὔτε κακολογία, καί κανείς δέν θά φιλονικήσῃ μαζί μας διά σύνορα κτημάτων. Καί αὐτήν μέν τήν οἰκίαν εἴμεθα ἀναγκασμένοι νά τήν ἐγκαταλείψωμεν ὁπωσδήποτε ἐνῷ ἐκείνη θά παραμείνῃ διαρκῶς· καί αὐτή μέν κατ̉ ἀνάγκην καταστρέφεται ἀπό τόν χρόνον καί ὑφίσταται μυρίας ζημίας, ἐνῷ ἐκείνη μένει αἰωνίως ἄφθαρτος· καί αὐτήν μέν δέν ἠμπορεῖ πτωχός νά τήν οἰκοδομήσῃ, ἐνῷ ἐκείνην μπορεῖ νά τήν οἰκοδομήσῃ καί μέ δύο ὀβολούς, ὅπως ἀκριβῶς ἡ χήρα. Διά τοῦτο λυποῦμε ὑπερβολικά, διότι ἄν καί εὑρίσκονται ἔμπροσθέν μας τόσα ἀγαθά, ραθυμοῦμεν καί ἀδιαφοροῦμεν, καί πράττομεν μέν τά πάντα διά νά ἔχωμεν ἐδῶ λαμπράς οἰκίας, ἀδιαφορῶμεν ὅμως καί δέν φροντίζομεν νά ἀποκτήσωμεν εἰς τούς οὐρανούς ἔστω καί μικρόν κατάλυμα.

Εἰπέ μου λοιπόν, πού θά ἤθελες νά ἔχῃς οἰκίαν ἐδῶ; ἆρά γε εἰς τήν ἐρημίαν ἤ εἰς μίαν ἀπό τάς μικράς πόλεις; Ἐγώ τουλάχιστον δέν τό νομίζω, ἀλλά θά ἤθελες νά ἔχῃς εἰς τάς βασιλικωτάτας καί μεγάλας πόλεις, ὅπου ὑπάρχει περισσότερον ἐμπόριον καί μεγαλυτέρα πολυτέλεια. Ἀλλ̉ ἐγώ σέ ὁδηγῶ εἰς μίαν τέτοιαν πόλιν, τῆς ὁποίας τεχνίτης καί δημιουργός εἶναι ὁ Θεός. Ἐκεῖ σέ παρακαλῶ νά κτίζῃς καί νά οἰκοδομῇς μέ ὀλιγώτερα χρήματα καί ὀλιγώτερον κόπον. Ἐκείνην τήν οἰκίαν τήν οἰκοδομοῦν τά χέρια τῶν πτωχῶν καί αὐτό πρό πάντων εἶναι οἰκοδομή· διότι αὐτά πού γίνονται τώρα εἶναι δείγματα τῆς πιό φοβερᾶς παραφροσύνης. Καθ̉ ὅσον ἐάν κάποιος σέ ὡδήγει εἰς τήν περσικήν γῆν διά νά ἰδῇς τά ἐκεῖ καί νά ἐπανέλθῃς καί εἰς τήν συνέχειαν σέ διέτασσε νά κτίσῃς οἰκίαν, ἆρά γε δέν θά ἀπέδιδες εἰς αὐτόν τήν πιό χειροτέραν ἀνοησίαν, μέ τό νά σέ διατάσσῃ νά κάμνῃς ἀσκόπους δαπάνας; Πῶς λοιπόν κάμνῃς τό ἴδιο πρᾶγμα εἰς τήν γῆν, τήν ὀποίαν μετά ἀπό ὀλίγον θά ἐγκαταλείψῃς;

Ἀλλά, λέγει, θά τήν ἀφήσω εἰς τά παιδιά μου. Ὅμως καί ἐκεῖνα μετά ἀπό ὀλίγον ἀπό σένα θά τήν ἐγκαταλείψουν, πολλές φορές δέ καί πρίν ἀπό σένα, καί ὁμοίως καί οἱ μετά ἀπό ἐκείνους. Καί αὐτό τό πρᾶγμα γίνεται εἰς σέ αἰτία ἀπογοητεύσεως, ὅταν δέν ἰδῇς τούς κληρονόμους σου νά κατέχουν αὐτά. Ἐκεῖ ὅμως τίποτε παρόμοιον δέν εἶναι δυνατόν νά φοβηθῇς, ἀλλά μένει σταθερά αὐτό πού ἀπέκτησες καί εἰς ἐσένα καί εἰς τά παιδιά σου καί εἰς τά ἐγγόνια σου, ἄν ἐπιδείξουν τήν ἰδίαν ἀρετήν. Τήν οἰκοδόμησιν ἐκείνης τῆς οἰκίας τήν κάμνει ὁ Χριστός· ἐάν οἰκοδομῇς ἐκείνην δέν εἶναι ἀνάγκη νά ὁρίζῃς ἐπιστάτας, οὔτε νά φροντίζῃς, οὔτε νά μεριμνᾷς· διότι ὅταν ὁ Θεός ἀναλάβῃ τό ἔργον τί χρειάζεται ἡ φροντίς; Ἐκεῖνος τά συγκεντρώνει ὅλα καί κτίζει τήν οἰκίαν. Καί δέν εἶναι αὐτό μόνον τό ἀξιοθαύμαστον, ἀλλ̉ ὅτι αὐτός ἔτσι οἰκοδομεῖ αὐτήν, ὅπως ἀρέσει εἰς ἐσένα, ἀλλά καί περισσότερον ἀπό αὐτό πού σοῦ ἀρέσει καί ἀπό αὐτό πού θέλεις· διότι εἶναι τεχνίτης ἄριστος καί φροντίζει πάρα πολύ διά τά συμφέροντά σου. Καί ἄν εἶσαι πτωχός καί θελήσῃς νά οἰκοδομήσῃς αὐτήν τήν οἰκίαν κανείς δέν θά σέ φθονήσῃ οὔτε καί θά σέ κακολογήσῃ· διότι κανείς δέν τήν βλέπει αὐτήν ἀπό ἐκείνους πού φθονοῦν, ἀλλ̉ οἱ ἄγγελοι πού γνωρίζουν νά χαίρωνται μέ τά ἰδικά σου ἀγαθά. Κανείς δέν θά ἠμπορέσῃ νά ἐξουσιάσῃ αὐτήν, διότι κανείς δέν κατοικεῖ πλησίον της ἀπό αὐτούς πού πάσχουν ἀπό παρόμοια νοσήματα. Γείτονας ἐκεῖ ἔχεις τούς ἁγίους, τούς περί τόν Παῦλον καί Πέτρον, ὅλους τούς προφήτας, τούς μάρτυρας, τό πλῆθος τῶν ἄγγελων καί τῶν ἀρχαγγέλων.

Διά τοῦτο λοιπόν ὅλα αὐτά τά ὑπάρχοντά μας ἄς τά προσφέρωμεν εἰς τούς πτωχούς , διά νά ἐπιτύχωμεν ἐκείνας τάς σκηνάς, τά ὁποίας μακάρι νά ἐπιτύχωμεν ὅλοι ἡμεῖς μέ τήν χάριν καί φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου καί μετά τοῦ ὁποίου ἀνήκει εἰς τόν Πατέρα δόξα συγχρόνως καί εἰς τό ἅγιον Πνεῦμα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη

Ι. Μιχελογιαννάκης: "Έχω δει το θαυματουργικό έργο των λειψάνων"

Καταπληκτικές κουβέντες ακούστηκαν χθες σε ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΙ, όταν ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μιχελογιαννάκης, γιατρός στο επάγγελμα, δήλωσε ότι έχει δει το θαυματουργικό έργο των λειψάνων, τάχθηκε κατά της καύσης των νεκρών γιατί στο μέλλον μπορεί να αγιοποιηθούν, ενώ θυμήθηκε και περιπτώσεις θείας κοινωνίας μέσα σε νοσοκομεία σε μικρά παιδιά, για να υποστηρίξει την άποψή του.

Στο τέλος της κουβέντας θυμήθηκε μια επίσκεψη στο νοσοκομείο Παίδων, στα παιδάκια με το Aids, όταν μια καθηγήτρια ιατρός είπε ότι «"κοινωνώ, διότι πιστεύω ότι η δύναμη του Θεού θα με κάνει να μην κολλήσω", παρότι επιστημονικά λέει "θα κολλήσω". Αυτό είναι το πιο σημαντικό που έχω ακούσει, είναι μία μαρτυρία», κατέληξε ο βουλευτής.

"Ν": Θα ήθελα να επισημάνω και τη σωστή τοποθέτηση του παρουσιαστή, ότι η αποδοχή ή απόρριψη της ιερότητας των λειψάνων των αγίων συνδέεται άμεσα με την παραδοχή ή απόρριψη της δυνατότητας του ανθρώπου να γίνει άγιος, δηλ. να αναχθεί σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης (η οποία μάλιστα, προσθέτουμε, επηρεάζει και το σώμα του, και όχι μόνο το πνεύμα / την ψυχή, όπως θα θεωρούσαν φυσικό οι διάφοροι υπερασπιστές του πνεύματος, αλλά εχθροί του σώματος - η αρχαία & αυθεντική εκδοχή του χριστιανισμού, δηλ. η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι φίλη του σώματος και υποστηρίζει την ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου).
Περί καύσης των νεκρών εδώ .
Όπως ήταν επόμενο, τα λόγια του γιατρού αντιμετωπίστηκαν με σκληρό φανατισμό και ειρωνείες από "σοβαρούς" σχολιαστές κάτω από το βίντεο . Ας είναι καλά οι άνθρωποι. Δεν κωλώνουν μπροστά σε τίποτα.

ΙΙ. "Δεύτε και διαλεχθώμεν" - Ο Σιατίστης Παύλος για τις δηλώσεις Φίλη

Ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος δεν είναι κάποιος "σκοταδιστής" ιεράρχης, εκτός βέβαια αν θεωρήσουμε "σκοταδισμό" απλώς και μόνο το γεγονός ότι είναι ορθόδοξος κληρικός.
Η απάντησή του στην κριτική που άσκησε ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης σχετικά με το ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας (από εδώ ):

Σέ μιά δημοκρατική χώρα δέν ὁμιλοῦν μόνο οἱ πολιτικοί, ἀλλά ὅλοι. Ἄκουσα στήν τηλεόραση τόν Κοινοβουλευτικό ἐκπρόσωπο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλη νά λέει τά σχετικά μέ τήν μεταφορά τοῦ Τιμίου Λειψάνου τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅτι τάχα ἕνα τέτοιο γεγονός γυρίζει τήν κοινωνία πίσω πολλούς αἰῶνες, μίλησε ἀκόμη γιά εἰδωλολατρία καί ὅτι ὅποιος θέλει μπορεῖ νά πάει στήν Ἐκκλησία νά προσκυνήσει. Σέβομαι καί τήν πίστη καί τήν ἀπιστία τοῦ καθενός. Τήν πονηρία, τό φτηνό πνεῦμα καί τήν διαστροφή τῆς ἀληθείας δέν ἀνέχομαι.

Κατ’ ἀρχήν ὁ κ. Φίλης δέν κατάλαβε ὅτι ἐπιχειρεῖ νά γυρίσει ἀρκετούς αἰῶνες πίσω τήν Ἀριστερά. Στίς ἐποχές δηλαδή πού «ἀριστερά» σήμαινε λοιδωρία τῆς πίστης, καπήλευση τῆς ἐπιστήμης, περί δῆθεν τοῦ ἀσυμβιβάστου, δογματική ἀθεῒα καί μερικά ἄλλα χειρότερα. Ἐκεῖ ἔχει λοιπόν μείνει ἤ ἐκεῖ ἐπιχειρεῖ νά μᾶς ἐπαναφέρει κάνοντας μάλιστα χρήση ἐξουσίας; Ἄς θυμᾶται ὅμως ὅτι ἀπό αὐτούς πού ἀνέβασαν τήν Ἀριστερά στήν Ἐξουσία, ἡ συντριπτική πλειοψηφία εἶναι ἄνθρωποι πιστοί.

Ὁ κ. κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος ὅμως ὑπέπεσε σέ κάτι ἀκόμη σοβαρότερο, στήν λοιδωρία καί εἰρωνία τῶν ἀσθενῶν καί τῶν συγγενῶν τους. Ἀλήθεια δέν κατάλαβε γιατί τό ἱερό Λείψανο θά μεταφερθεῖ στό Νοσοκομεῖο; Γιά τόν ἁπλό λόγο ὅτι δέν μποροῦν οἱ ἀσθενεῖς στην κατάσταση πού βρίσκονται νά πᾶνε ἐκεῖνοι. Περισσότερος σεβασμός λοιπόν στούς ἀσθενεῖς καί στήν κατάσταση πού βρίσκονται. Αὐτοί πού μποροῦσαν νά πᾶνε πῆγαν, σ’αὐτούς πού δέν μποροῦν πάει ἡ Ἁγία Βαρβάρα. Λίγος σεβασμός λοιπόν ἀπό ὅλους «τούς ἔξυπνους» ἀπέναντι στούς ἀσθενεῖς.
 
Ὁ κ. Φίλης ὅμως προχώρησε σέ κάτι ἀνεπίτρεπτο καί ἀνεπίτρεπτο εἶναι ἡ συκοφαντία πού γυρίζει τήν ἀριστερά πολλούς αἰῶνες πίσω. Ἀπέδωσε στήν Ἐκκλησία τή μομφή ὅτι ἀντί νά ὁδηγεῖ τούς ἀσθενεῖς στόν ἰατρό, τούς ὀδηγεῖ στούς ἁγίους, στά θαύματα, ἴσως καί στήν δεισιδαιμονία. Μπορεῖ νά φανεῖ λίγο σκληρή, ἀλλά ἐγώ θά πῶ τή λέξη: ντροπή! Ντροπή γιατί ἐπιχειρεῖ συνειδητά μία διαστρέβλωση τῶν πραγμάτων. Ἄς θυμηθεῖ ὅτι δέν εἶναι ἡ Πολιτεία πρώτη πού λειτούργησε Νοσοκομεῖα, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία, ἄς θυμηθεῖ ὅτι τά περισσότερα Νοσοκομεῖα στήν Ἀθήνα κτίσθηκαν σέ χώρους πού ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί μέ χαρά τούς παρεχώρησε, ἄς θυμηθεῖ ὅτι τά περισσότερα Νοσοκομεῖα ἔχουν Ναούς μικρότερους ἤ μεγαλύτερους πού συμπαραστέκονται στούς ἀσθενεῖς, ἀλλά καί στό ἔργο τῶν ἰατρῶν. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παραγγέλει, νά τιμοῦμε τούς ἰατρούς γιατί καί αὐτοί δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ἡ πίστη καί ἡ προσευχή στηρίζουν τόν ἀγῶνα τοῦ ἀσθενοῦς καί τῶν συγγενῶν τους (διαβάστε καί κανένα πόρισμα Συνεδρίου). 

Ὅσον ἀφορᾶ γιά τό θαῦμα τό ὁποῖο ἐμμέσως λοιδωρεῖτε, γιατί προφανῶς δέν τό καταλαβαίνετε, ἴσως θά ἔπρεπε νά έρωτήσετε κάποιον πού τό ἔχει ζήσει, ἴσως θά ἔπρεπε νά ἐρωτήσετε κάποιους γιατρούς πού τό ἔχουν ζήσει ἀκόμη καί κάποιους πού μίλησαν γιά ἔκτακτο ἰατρικό περιστατικό, κάποιους γιατρούς πού ἔστειλαν τόν ἄρτι θεραπευθέντα ἀσθενῆ μέ τίς πυζάμες, στόν μεγάλο ἰατρό τόν Ὅσιο Ἰωάννη τό Ρῶσσο , πρίν ἀκόμη τοῦ δώσουν ἐξιτήριο, ἴσως καί κάποιους ξένους γιατρούς πού δέν δίστασαν νά ὁμολογήσουν γιά τήν θεραπεία καί σωτηρία ἀσθενοῦς “it’s a miracle”. Ἴσως αὐτά εἶναι ψιλά γράμματα γιά σᾶς. Μείνετε ὅμως ἐσεῖς μέ τήν πίστη σας (ἀθεῒα σας) καί ἀφῆστε τούς ἄλλους μέ τήν πίστη τους καί μέ τήν ἐμπειρία, γιά ὅσους τήν ἔχουν, τοῦ θαύματος. Μιλήσατε βέβαια καί γιά «εἰδωλολατρεία». Δέν σᾶς παρεξηγῶ γιατί εἶναι λογικό νά μήν καταλαβαίνετε τή σημασία καί τίς συνέπειες τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε τόν πατερικό λόγο «σέβομαι τήν ὕλη διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός ἐργάσθηκε τήν σωτηρία μου». Πιθανῶς τά Ἱερά Λείψανα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας νά ἀμφισβητοῦν τό δικό σας καί κάποιων ἄλλων τά εἴδωλα.
 
Σταθήκατε ὅμως ἀπρεπής ἀπέναντι καί στό συνάδελφο σας Ὑπουργό Ὑγείας πού τόν ἐπιτιμήσατε δημόσια διότι θἀ παραστεῖ στήν ὑποδοχή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου στό Νοσοκομεῖο. Βλέπετε πού σᾶς λέω ὅτι γυρίζετε τήν Ἀριστερά πίσω αἰῶνες! Βλέπετε ὅτι τήν Ἀριστερα πού σήμερα θέλει νά ἐκπροσωπήσει ὁ ΣΥΡΙΖΑ δέν τήν συγκροτεῖ μόνον ἡ ἀθεῒα ἡ δική σας, ἀλλά καί ἡ πίστη πολλῶν ἄλλων ὑπουργῶν καί μή; Θέλετε νά τόν ξαναγυρίσετε πίσω; Σεβαστεῖτε λοιπόν πρῶτος ἐσεῖς τήν ἑτερότητα καί ἀφῆστε στήν γωνία αὐτό τόν ἰδιότυπο θρησκευτικό ρατσισμό ἀπέναντι στήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἀλλοιῶς θά κληθεῖτε νά ἀπαντήσετε ἐάν τό κόμμα τοῦ ὁποίου εἶσθε κοινοβουλευτικός ἐκπρόσωπος, εἶναι ἕνα ἀθεϊστικό κόμμα, ὁπότε καί ἀπολυταρχικό ἤ ἕνα δημοκρατικό κόμμα πού μπορεῖ νά περιέχει καί πιστούς καί ἄθεους πού ὅμως σέβονται ἀλλήλους. Ὁ λαός σᾶς ζητᾶ καί σᾶς ἐμπιστεύθηκε νά ἀντιμετωπίσετε τά προβλήματα του καί ὄχι, μερικοί ἀπό σᾶς νά τοῦ ἐλέγξετε τήν συνείδηση του.
 
Ἔχω ἐπισκεφθεῖ πολλά Νοσοκομεῖα στό ἐξωτερικό σέ διαφορετικές χῶρες. Ἔχω συνοδεύσει ἀσθενεῖς καί μάλιστα παιδιά, ἀρκετές φορές, ἔχω ἐπισκεφθεῖ ἀσθενεῖς σέ Νοσοκομεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἔζησα τόν ἀπόλυτο σεβασμό Ἰατρῶν καί Νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ ἀπέναντι σέ αὐτό πού ἐκπροσωποῦσα, ὅπως καί ἀπέναντι στήν κάθε θρησκευτική πίστη. Εἶδα ἰατρό νά ἀναβάλλει γιά μερικά λεπτά τήν ἰατρική του ἐπίσκεψη σέ ἀσθενή, σεβόμενος τήν ἐπιθυμία του νά ὁλοκληρώσει τήν ἐπικοινωνία του μέ τόν ἱερέα του. Εἶδα ἰατρούς καί νοσηλευτικό προσωπικό μέ εὐγένεια, ἐξυπηρετικούς στήν δική μου διακονία, ἀντιμετωπίζοντας με σάν ἕνα συνεργάτη τους. Τό λέγω αὐτό καί γιά ἐσᾶς καί γιά κάποιους ἰατρούς καί νοσηλευτές. Τουλάχιστον λοιπόν ἄς ἐκπολιτιστοῦμε λίγο.
 
Τό θέμα ἀσθένεια, πόνος, πίστη εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα πού τουλάχιστον ἀπαιτεῖ σεβασμό. Ὅταν ὁ Dr. Francis Kollins ἐπικεφαλής ἐπί σειράν ἐτῶν τῆς ἐρευνητικῆς ὁμάδος γιά τό ‘Aνθρώπινο Γονιδίωμα, πρώην ἀγνωστικιστής καί ἄθεος, σήμερα μιλάει γιά τό ἀνθρώπινο γονιδίωμα ὡς τό σχέδιο καί τήν γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, κάποιοι μποροῦν νά κρατήσουν τήν ἀθεῒα τους καί ἄς σεβασθοῦν τήν πίστη τῶν ἄλλων, πολλῷ δέ μᾶλλον τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τῶν ἀσθενῶν.

Πηγή: Σαντορινιός

Η ΑΣΠΕ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΦΩΝΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΤΙ Η ΥΠ΄ ΑΡΙΘΜ 1251/2015 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ. ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΜΑΪΟΥ 2015 Η ΒΟΥΛΗ ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΕ (ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ) ΤΟ ΑΡΘΡΟ 29 του ν.4327/2015   (ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ).

ΑΝΩΤΑΤΗ  ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ

                                         Αθήνα, 15/5/2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ΑΣΠΕ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΦΩΝΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΤΙ Η ΥΠ΄ ΑΡΙΘΜ 1251/2015 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 12 ΜΑΪΟΥ 2015 Η ΒΟΥΛΗ ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΕ (ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ) ΤΟ ΑΡΘΡΟ 29 του ν.4327/2015   (ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ).

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΜΕ ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΔΙΕΜΗΝΥΣΕ URBI ET ORBI ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΕΡ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΚΕΙΤΑΙ ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Από το γραφείο τύπου της ΑΣΠΕ

1. Η κατοχή και η απελευθέρωση

Η μακραίωνη κατοχή της Θράκης από τους Οθωμανούς- Τούρκους αντικαταστάθηκε από τη βουλγαρική κατοχή, η οποία διήρκεσε καθ΄ όλη τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια περίοδο υλοποιούνταν οι διωγμοί των Ελλήνων της ανατολικής Θράκης από τους Νεότουρκους, ενώ το βουλγαρικό ενδιαφέρον για την περιοχή δεν σταμάτησε ακόμη και μετά τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν μετά τη λήξη της παγκόσμιας σύρραξης. Αυτά τα δεδομένα δημιούργησαν τις συνθήκες για τα στρατεύματα της Αντάντ (Entente) να καταλάβουν τη Δυτική Θράκη το Μάιο του 1919, όταν και επιβλήθηκε η «Διασυμμαχική Κατοχή της Θράκης». Μάλιστα στις στρατιωτικές της αρχές είχαν απευθυνθεί και μουσουλμάνοι βουλευτές της περιοχής οι οποίοι τόνιζαν ότι «κατάληψις της Δ. Θράκης θα έθετε τέρμα εις τα δεινά μας….ευχής έργον θα ήτο εάν τα ελληνικά στρατεύματα συμμετείχον της καταλήψεως ταύτης, δεδομένου ότι οι Έλληνες ευρισκόμενοι εν Θράκη υφίστανται τα αυτάς με ημάς αγριότητας…. των Βουλγάρων».

Με την προσπάθεια του Χαρίσιου Βαμβακά , πρώην μέλους του οθωμανικού κοινοβουλίου αποτράπηκε η αυτονόμηση της διασυμμαχικής Θράκης, όπως επεξεργαζόταν οι Βούλγαροι αλλά και το νέο κατεστημένο στο οθωμανικό κράτος, οι Kεμαλικοί, οι οποίοι συνέχιζαν το έργο της Γενοκτονίας εναντίων των Ελλήνων. Η προσπάθεια του Χ. Βαμβακά είχε και την υποστήριξη των των Ελλήνων της Θράκης, οι οποίοι άρχιζαν να επιστρέφουν στις εστίες τους και με κάθε ευκαιρία τόνιζαν την ελληνικότητα της περιοχής.

Το 1920 η (Δυτική) Θράκη θα απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό, με επικεφαλής τον αντιστράτηγο Εμμ. Ζυμβρακάκη, ο οποίος πέτυχε να προωθηθεί και να καταλάβει ολόκληρη και σχεδόν την (Ανατολική) Θράκη, φτάνοντας μέχρι το Κάραγατς, προάστιο της Αδριανούπολης, καθώς και ολόκληρη τη δεξιά πλευρά του Έβρου. Με την υπογραφή το 1920 της συνθήκης των Σεβρών, η Ελλάδα πήρε την Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την Κωνσταντινούπολη και τη χερσόνησο της Καλλίπολης. Επίσης πήρε την Ίμβρο και Τένεδο καθώς και τη Σμύρνη με ολόκληρη την περιοχή της. 

2. Η εγκατάλειψη

Η άνοδος του εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ δημιούργησε νέα δεδομένα και στη Θράκη, ενώ οι ραγδαίες εξελίξεις στο Μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις μεγάλες δυνάμεις, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο τραγικός επίλογος μιας παρουσίας πολλών αιώνων, αλλά μέσα σε 15 μέρες και την Ανατολική Θράκη εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο

Το στρατηγείο της στρατιάς Θράκης έφυγε από τη Ραιδεστό και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη την 9/10/1922. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 ο αναπληρωτής του γενικού διοικητή Θράκης Κ. Γεραγάς ανέλαβε και επίσημα να συντονίσει το έργο του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, που αφορούσε πάνω από 200.000 άτομα.

Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του 1922 είχαν εκκενωθεί ιστορικά κέντρα της Ανατολικής Θράκης, η Σηλυβρία, η Ηράκλεια, η Ραιδεστός, τα Γανόχωρα, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Αδριανούπολη. Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1922, έφευγαν και οι 25.000 Έλληνες της Καλλίπολης, ενώ το ελληνικό στοιχείο της Τσατάλτζας και ένα μεγάλο ποσοστό του νομού της Κωνσταντινούπολης αναχώρησε το 1924, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την ελληνοτουρκική συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ανταποκριτής τότε στην περιοχή γράφει τα εξής: «Σε μια συνεχή, εξαντλητική πορεία, οι Χριστιανοί της Ανατολικής Θράκης έχουν κατακλύσει τους δρόμους που οδηγούν στη Μακεδονία…..Μόνο από την Ανατολική Θράκη πρέπει να απομακρυνθούν 250.000 χριστιανοί πρόσφυγες…. Η μεγαλύτερη ομάδα διαβαίνει του ποταμό Έβρο (Μαρίτσα) από την Αδριανούπολη και είναι μήκους 20 μιλίων. Είκοσι μίλια αραμπάδες, που τους σέρνουν αγελάδες και βόδια με λασπωμένα πόδια, ενώ δίπλα τους βαδίζουν εξαντλημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά….Εγκατέλειψαν όλοι τα σπίτια τους, τα χωριά και τα χωράφια τους και προστέθηκαν στο ποτάμι των προσφύγων μόλις έμαθαν ότι έρχονται οι Τούρκοι ….Πρόκειται για πορεία προς το άγνωστο σιωπηλών ανθρώπων….».

Λίγο αργότερα στη Λωζάννη θα γραφτεί ο επίλογος της (ανατολικής) Θράκης όταν ο Βενιζέλος θα δεχθεί την πρόταση των Τούρκων την περιοχή “μεταξύ των ποταμών Άρδα και Μαρίτσα τρίγωνον μετά της πόλεως του Κάραγατς”.

3.Η δολοφονία της Μνήμης της Θράκης και η ΕπαναΘρακοποίησή μας

Από το 1920 και το 1922 πέρασε, ένας σχεδόν αιώνας αφωνίας και σιωπής. Ένας αιώνας από τότε που χιλιάδες άνθρωποι, οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, άφησαν τις οικίες τους, τα εκπαιδευτήρια, τους χώρους λατρείας τους, τους τάφους τους, αυτά που είχαν οικοδομήσει, οι δικοί τους πρόγονοι, αιώνες πριν. 
Οι Θρακιώτες της Σηλυβρίας, της Ραιδεστού, της Μακράς Γέφυρας, των Μαλγάρων, των Σαράντα Εκκλησιών, της Αδριανούπολης ξεριζώθηκαν, όπως ξεριζώθηκαν λίγα χρόνια πριν οι συμπατριώτες τους από την Αγχίαλο, τη Σοζώπολη, τη Βάρνα, τον Πύργο, τη Φιλιππούπολη. Και έμειναν οι Θρακιώτες χωρίς Θράκη, να κοιτούν πληγές, να μετρούν τις απώλειες και να ψάχνουν τους αγνοούμενούς τους. Κορυφαία στιγμή του ξεριζωμού η φυγή από την Αδριανούπολη, το Κάραγατς και τα χωριά της περιοχής. Τότε που οι Αδριανουπολίτες θυσιάστηκαν για να σωθεί η Ελλάδα. Η νέα, όπως το συνθετικό στην ονομασία πριν από πολλές πόλεις και χωριά των Θρακών στην Ελλάδα, Ιφιγένεια, ήταν η Αδριανούπολη. Μία Ιφιγένεια που έσωσε την Ελλάδα του 1922. Κάθε προσπάθεια, κάθε αναφορά, στην ιδιαίτερη μας πατρίδα, τη Θράκη, είναι μία ψηφίδα για να σχηματιστεί ξανά το ψηφιδωτό που καταστράφηκε το 1922. Το ψηφιδωτό το οποίο προσπαθούν θεσμοί, πρόσωπα, σύλλογοι να συνθέσουν ξανά, για να επανέλθουν οι μνήμες, οι εικόνες, οι μυρωδιές. Κάθε αγώνας για τη Θράκη είναι αναμφισβήτητα απαραίτητος, αφού μετά από χρόνια στο παρασκήνιο, αναδεικνύονται παλιά αλλά όχι ξεχασμένα και φέρνει στο πεδίο της σκέψης μας την καταγωγή μας, την κληρονομιά μας. Αυτήν που δεν πρέπει να παραδώσουμε ακόμη μία φορά, την ώρα που οι θύτες προκαλούν ζώντες και κεκοιμημένους με τις γνωστές αναφορές για τη Θράκη. 
Όπως έγραφε ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, «η πάλη του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι η πάλη της μνήμης κατά της λήθης». Η μεγαλύτερη συνεισφορά και συμβολή μας για τη Θράκη, είναι η ανάκτηση της μνήμης και της ταυτότητάς μας που δημιουργεί συνθήκες για την αλήθεια, δηλαδή τη μη λήθη, είναι η επανΘρακοποίησή μας.Το οφείλουμε σε ζώντες και σε κεκοιμημένους.