Μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 18/6/2014 ώρα 19.00 στην Έδεσσα και συγκεκριμένα στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης.

Συγκεκριμένα, η ''Ενωμένη Ρωμηοσύνη'', διοργάνωσε ομιλία με θέμα "Είναι σημαντικός ο πατέρας για την οικογένεια;". Στην εκδήλωση την οποία παρακολούθησαν αρκετοί γονείς και παιδιά, μίλησε αρχικά η ψυχολόγος Λαζαρίδου Μαρία, η οποία εκτός των άλλων τόνισε ότι ο πατέρας είναι ο συνδετικός κρίκος των παιδιών με τον έξω κόσμο. Και συνέχισε λέγοντας ότι τα παιδιά από κάθε γονέα λαμβάνουν διαφορετικά εφόδια, ενώ και το αγόρι και το κορίτσι έχουν σαν πρότυπο τον πατέρα, τον οποίο... αντιγράφουν όταν ενηλικιωθούν σαν σύζυγοι και γονείς.

Επίσης ότι οι σχέσεις μεταξύ του ζευγαριού αποτελούν παράδειγμα για τα παιδιά, ενώ είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα όταν βλέπουν τους γονείς τους αγαπημένους. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε, πριν την εκδήλωση, ζήτησαν από τα παιδιά του νηπιαγωγείου να ζωγραφίσουν κάτι σχετικά με το θέμα, και το συμπέρασμα που βγήκε ήταν το αυτονόητο, δηλαδή ότι τα παιδιά θέλουν και τους δύο γονείς και ότι θέλουν πιο πολύ χρόνο και με τους δύο. Στην συνέχεια τον λόγο έλαβε ο Αρχιμ. Καραλάζος Παντελεήμων ο οποίος μίλησε για την πατρότητα κατά την Αγία Γραφή και αμέσως μετά ο π. Γεώργιος Σμπιλής ανέλυσε τον ρόλο του Πατέρα στην οικογένεια. Η εκδήλωση έκλεισε με ερωτοαπαντήσεις και συζήτηση για το θέμα του πατέρα στην οικογένεια.

Πηγή: http://www.enromiosini.gr

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι η λύση στην Παιδεία. Τα παιδιά μας πρώτα πρέπει να μάθουν για τις ρίζες τους, να μάθουν να έχουν Πίστη και να αγαπούν την οικογένειά τους και την Πατρίδα τους. Μετά μπορούν άφοβα για την ψυχή τους και τη ζωή τους να πληροφορηθούν για τον κοσμοπολιτισμό και για τη λογική που τους επιβάλλεται από τους ισχυρούς οικονομικά και τεχνολογικά λαούς. Στην εκπαίδευσή μας σήμερα τείνουμε να ανατρέψουμε τη λογική αυτή.

Καθηκόντως παρακολούθησα την εορτή για τη λήξη του σχολικού έτους στην Τρίτη Τάξη του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Αρσακείου Ψυχικού. Θέμα της «Τα παιδικά δικαιώματα» και υποθέματα «Μαθαίνω-Προστατεύομαι-Βοηθώ». Οι «σκέψεις» που είπαν τα παιδιά ήσαν: «Επιβίωση», «Ανάπτυξη», «Προστασία» και «Συμμετοχή». Στο βοήθημα που διδάχθηκαν τα 9χρονα παιδιά σημειώνεται:

«Στο πλαίσιο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αρωγής των μαθητών εντάσσεται και η εκπαίδευση για τα ανθρώπινα παιδικά δικαιώματα. Ειδικότερα η διδασκαλία μαθητών ηλικίας 4-11 ετών για το πώς να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους στοχεύει στο να τους βοηθήσει να αναπτυχθούν ως το σημείο που να αντιλαμβάνονται την αξία τους, να μπορούν να προσαρμόζουν τη χρήση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών τους στις απλές καθημερινές αντιδράσεις και πρακτικές συμπεριφοράς και να αισθάνονται και να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους, τόσο μεταξύ των συνομηλίκων τους, όσο και στις επαφές τους με τον κόσμο των ενηλίκων».

Η πρώτη αντίδραση είναι ότι πάει, τρελαθήκαμε… Ότι ισχύει ο λόγος του Σοφοκλή, πως «εκεί που τους γονείς τους κυβερνάνε τα παιδιά τους εκεί οι άνθρωποι έχουν χαμένα τα μυαλά τους». Όμως το θέμα δεν είναι για ανέκδοτα, ούτε σηκώνει αδιαφορία. Η συγγραφέας του βιβλίου χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις κλειδιά, που δείχνουν τη λογική της, που είναι η λογική του αλήστου μνήμης Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όπως φαίνεται και από την αναγραφόμενη βιβλιογραφία. Πρώτον γράφει ότι πρόκειται για τα «σύγχρονα» προγράμματα σπουδών. Το σύγχρονο, κατά τη γνώμη εκείνων που το προωθούν, έχει κάτι το φρέσκο, που ξεφεύγει από τα «τετριμμένα». Αλλά το «σύγχρονο» δεν είναι πάντα καλό και ωφέλιμο. Δεύτερον η διδασκαλία των «παιδικών δικαιωμάτων» είναι στο πλαίσιο της «κοινωνικής και πολιτικής αρωγής των παιδιών». Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια γενικότερη γενική πολιτική να μάθουν τα παιδιά τα δικαιώματά τους από τεσσάρων ετών και να βοηθηθούν «να αναγνωρίζουν, να σέβονται και να προστατεύουν τα δικαιώματά τους» και «να μεταφέρουν τη σπουδαιότητά τους και στον κόσμο των ενηλίκων». Τα παιδιά 4-11 ετών κοντά τους έχουν κυρίως τους γονείς τους και τους δασκάλους τους και επομένως σ’ αυτούς πρέπει να διδάξουν τη σπουδαιότητα των παιδικών δικαιωμάτων… Το δικαίωμα βεβαίως έχει διεκδίκηση, έχει αντιπαράθεση και όταν τα παιδιά, από τα τέσσερα τους, διεκδικούν δικαιώματα η οικογένεια παύει να είναι η φυσική εστία αγάπης, ειρήνης, στοργής και ψυχικής ηρεμίας και ισορροπίας και μετατρέπεται σε ομάδα ατόμων με κοινά συμφέροντα, στην οποία η βουτηγμένη στη συμβατικότητα ζωή τους είναι πεδίο αντιπαράθεσης πατέρα – μητέρας – παιδιών, και έτσι έχει ανάγκη παγκοσμίων διακηρύξεων και κρατικών νόμων...

Ως προς την αισθητική του βοηθήματος. Η συγγραφέας βιάστηκε να μάθει στα 4χρονα έως 11χρονα παιδιά την Γκουέρνικα του Πικάσο και το παχουλό ζευγάρι του Μποτέρο, την ώρα που οι πινακοθήκες παγκοσμίως είναι γεμάτες με έργα με οικογενειακές εικόνες, πιο κοντά στην παιδαγωγική των παιδιών.

Ένα ζήτημα είναι αν στις ηλικίες αυτές υπάρχει η δυνατότητα σωστής αφομοίωσης των δικαιωμάτων, που τα παιδιά πρέπει να διεκδικούν από τους γονείς τους, και ένα ακόμη ο τρόπος καλλιέργειας της αισθητικής των παιδιών χωρίς αυτή να είναι δοτή, ανάλογα με τον προσανατολισμό του ιδεολογικού εποικοδομήματος της χώρας. Ένα άλλο ζήτημα είναι αν ωφελεί ή ζημιώνει τις παιδικές ψυχές η κατάργηση της αυθεντίας των γονέων και η «συμμετοχική» λήψη των αποφάσεων. Από τα 15μελή στα σχολεία, της δεκαετίας του 1980, περάσαμε τώρα στα «παιδικά δικαιώματα» που διεκδικούν τα παιδιά των 4-11 ετών... Αυτή η κατάργηση της αυθεντίας συντελεί στη μείωση έως εξάλειψη της εκ μέρους των γονέων μετάδοσης της Παράδοσης και των Αξιών και Αρχών που αυτή περιέχει και κάνει τα παιδιά έρμαια σε κάθε είδους νεωτερισμό.

Το βιβλίο και η εορτή είχαν θέμα κυρίως τα παιδιά της Αφρικής, στα οποία δεν εφαρμόζονται τα παιδικά δικαιώματα, αφού δεν έχουν φαγητό να φάνε, καθαρό νερό να πιούνε και δεν πάνε σχολείο. Η ευαισθητοποίηση για τα παιδιά αυτά είναι κάτι καλό, όμως ανώδυνο και χωρίς επιπτώσεις για τη Δύση, που έχει την ευθύνη για την κατάστασή τους. Μπορεί ο δυτικός άνθρωπος να πει «τα κακόμοιρα», να δώσει και κάποια ελεημοσύνη και μετά να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, ότι έκανε το καθήκον του... Είναι ο φαρισαϊσμός των ευκατάστατων, που έχει περάσει και στον ΟΗΕ και στις «οικουμενικές διακηρύξεις» του. Γι’ αυτό και είναι 65 χρόνια όλο αποτυχίες…

Η εορτή για τα δικαιώματα του παιδιού θα έπρεπε να υπάρχει, για τους γονείς όμως και όχι για τα παιδιά, αυτά τα αθώα πλάσματα που επιδιώκεται από τα σύγχρονα προγράμματα σπουδών να αποκτήσουν διεκδικητική αντίληψη και αντιπαλότητα προς τους γονείς τους, ως εργαζόμενοι προς εργοδότες. Στην εορτή αυτή μόνο ένα συναίσθημα θάπρεπε να διδάσκονταν οι γονείς, που είναι και το μόνο απαραίτητο για τη ζωή των παιδιών τους, την αληθινή αγάπη, που όμως είναι επώδυνη κι έχει απαιτήσεις. Οι γονείς θα εκαλούντο να σκεφθούν και να διερωτηθούν αν η αγάπη τους στα παιδιά προσφέρεται ως προϊόν προσωπικής θυσίας και πνευματικού αγώνα, ή νοθευμένη από τον εγωισμό και τα πάθη τους.

Να μιλήσουν στα σχολεία για τα παιδικά δικαιώματα, αν θέλουν οι διδάσκοντες να φανούν «σύγχρονοι», όμως μέσα από την Παράδοσή μας, μέσα από τη διδασκαλία των συγγραφέων μας, αρχαίων και βυζαντινών, μέσα από την μακρά εμπειρία μας ως λαού. Αλλά ποιος δάσκαλος θα τολμούσε στην εποχή μας να μιλήσει για την αξία των παιδιών και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα δίδαξε Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μέσα από την Επί του Όρους Ομιλία; Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για την αγάπη προς τον ξένο μέσα από την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη και το λόγο του Απ. Παύλου; Ποιος θα ήθελε να αναλύσει τον ύμνο της αγάπης, που υπάρχει στο ιγ’ κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου; Ποιος θα είχε το κουράγιο να αναφέρει στα παιδιά τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και την αγωγή των περασμένων γενιών, κύριο στοιχείο της επιβίωσης του Ελληνισμού έως τις ημέρες μας; Ποιός θα ήθελε να μιλήσει για την Αφρική, μέσα από την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και την παρουσία στη Μαύρη Ήπειρο εκλεκτών ψυχών, που προσφέρουν τα πάντα στη βοήθεια και στη σωτηρία των αφρικανών αδελφών μας;...

Ως Έλληνες έχουμε μπει σε μια ηθική και πνευματική γλιστερή κάθοδο. Ξεχάσαμε την κληρονομιά μας, χάσαμε την αξιοπρέπεια μας και επόμενο είναι, ως μωρά, να μιμούμεθα αυτόματα το κάθε τί που έρχεται από τη Δύση, καλό ή κακό, σοβαρό ή γελοίο.

Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/06/blog-post_18.html 

Αγαπητοί νέοι,
με θλίψη και απογοήτευση παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό την προβολή της ομοφυλοφιλίας με κάθε μέσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, και στην πατρίδα μας επιχειρούν κάποιοι να καθιερώσουν την ομοφυλοφιλία όχι μόνον ως νόμιμη αλλά και ως φυσική επιλογή. Μια επιλογή που αν την ακολουθήσει κανείς, οδηγείται στην απώλεια, στερούμενος τη σωτηρία του, καθώς απαγορεύεται από την Αγία Γραφή, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την θεωρεί «κολοφώνα», κορύφωμα δηλαδή των κακών.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ

Αγαπητοί νέοι,

με θλίψη και απογοήτευση παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό την προβολή της ομοφυλοφιλίας με κάθε μέσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, και στην πατρίδα μας επιχειρούν κάποιοι να καθιερώσουν την ομοφυλοφιλία όχι μόνον ως νόμιμη αλλά και ως φυσική επιλογή. Μια επιλογή που αν την ακολουθήσει κανείς, οδηγείται στην απώλεια, στερούμενος τη σωτηρία του, καθώς απαγορεύεται από την Αγία Γραφή, ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την θεωρεί «κολοφώνα», κορύφωμα δηλαδή των κακών.

Οι άρχοντες όμως των δύο μεγάλων πόλεων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, λησμονώντας την εθνική και εκκλησιαστική παράδοση αυτού του τόπου, διοργανώνουν τα τελευταία χρόνια «Gay pride» φεστιβάλ και παρελάσεις ομοφυλοφίλων, προκειμένου να προβάλουν ό,τι πιο αηδιαστικό και ακάθαρτο, το σύγχρονο σοδομιτισμό. Αγνοούν ότι ο Δημιουργός μας «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεσις 1,27), ούτε δύο άντρες ούτε δύο γυναίκες. Περιφρονούν το θεσμό του γάμου ως μυστήριο, που αποτελεί συνάφεια εν Χριστώ ανδρός και γυναικός. Έτσι, ρίχνουν τη νιότη μας στη φιληδονία, τη διαστροφή και στην κάθε είδους ασέλγεια και ανομία. Κλέβουν απο σας, τα παιδιά μας, το πιο όμορφο όνειρο για έναν έντιμο και ευλογημένο απο τον ίδιο τον Κύριό μας γάμο, οδηγώντας την Ελληνική οικογένεια σε ηθικό εκφυλισμό και το Εθνος μας σε αφανισμό.

Όσοι σας αγαπάμε αληθινά αποφασίσαμε να ενημερώσουμε το κοινό και ιδιαιτερα τους νέους μας με δύο εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα:

Αγρυπνία στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Αχειροποιήτου, την Τετάρτη 18 Ιουνίου και ώρες 21:00 - 01:00

Ανοικτή εκδήλωση στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου, στις 20 Ιουνίου και ώρα 20:00.

Εκεί θα προσεγγίσουμε το πρόβλημα όχι μόνον εκκλησιαστικά αλλά και επιστημονικά.

Σας περιμένουμε μαζί με τους φίλους σας

Με αγάπη και ενδιαφέρον

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά  Σωματεία της πόλης μας :

Γ.Ε.Χ.Α. (ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ)

ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ»

ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΘΩΝΙΤΗΣ»

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ «ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ»

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ»

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «Η ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ»

«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»

 ΠΑ.ΣΥ.ΒΑ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ»

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΥ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»

Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ «ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ»

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ»

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΟΣΣΟΧΩΡΙΟΥ «ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ "ΖΩΗΣ"

ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ"

Χρέος ὅλων μας ἀποτελεῖ ἡ καταφυγή μας στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συμμετοχή μας στίς ἐκδηλώσεις !  

Σᾶς ἀποστέλλουμε συνημμένο ἐνημερωτικό ἔντυπο. (πιέστε ἐδώ γιά νά τό ἐκτυπώσετε σέ Pdf καί νά τό διαδώσετε ) .

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Άρθρα σχετικά με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:

Ανακοίνωση Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης για το Φεστιβάλ Ομοφυλοφίλων

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών εκφράζει την έντονη ανησυχία των διοικητικών δικαστών για τη σταθερή άρνηση της Εκτελεστικής Εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις που παρεκκλίνουν από την πολιτική της. Στο ίδιο κλίμα, οι διοικητικοί δικαστές αποδοκιμάζουμε τον κοινωνικό εκβιασμό που επιχειρείται δια μέσω των ευρείας δημοσιότητας πρόσφατων διαρροών του Υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με τις οποίες σε περίπτωση που τα δικαστήρια κρίνουν αντισυνταγματικές περικοπές αποδοχών επαγγελματικών ομάδων ή περικοπές συντάξεων, τότε το προκύπτον δημοσιονομικό κόστος θα καλύπτεται με νέα μέτρα που θα θίγουν τις ίδιες επαγγελματικές ομάδες στις οποίες αφορούν οι συγκεκριμένες αποφάσεις. Η Εκτελεστική Εξουσία οφείλει να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε περίπτωση και όχι να επικαλείται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης μόνο όταν αυτές είναι αρεστές.

Αθήνα 11-6-2014

ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Πηγή: http://www.edd.gr/index.php/component/content/article/23-news/announcements/127-press-release-non-compliance

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος με ανησυχία παρατηρεί το τελευταίο χρονικό διάστημα φαινόμενα που δίδουν την εντύπωση ακατανόητης –ως προς το ρυθμό και το ρυθμιστέο πεδίο- νομοθέτησης, καθώς και ενέργειες της εκτελεστικής εξουσίας που διασπούν την αντίληψή της, ως λειτουργίας θεσμικά αναπόσπαστης με τη Δικαιοσύνη.

Ειδικότερα, (Α) προξενεί προβληματισμό η τάση άρρυθμης, ασυνεπούς και αποσπασματικής νομοθέτησης, με επάλληλες τροποποιήσεις ακόμη και των βασικών ποινικών νόμων (Κωδίκων), με τρόπο που –ενίοτε- υποθάλπει ευλόγως την υποψία ότι εξυπηρετούν σκοπούς κείμενους πέραν της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος.

Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν : (i) η αντικατάσταση του άρθρου 263 α Ποινικού Κώδικα (ώστε κατηγορίες προσώπων να παύσουν να θεωρούνται ως υπάλληλοι νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου, στα οποία μπορούν να διατεθούν επιχορηγήσεις κ.λπ. από νπδδ, Τράπεζες κ.λπ. και, άρα, δυνάμει υποκείμενα εγκλημάτων σχετικών με την υπηρεσία) με το άρθρο πρώτο § ΙΕ υποπαράγραφος ΙΕ.12 άρθρου πρώτου Ν 4254/2014, και η επαναφορά της διάταξης μετά 20 ημέρες με το άρθρο 50 Ν 4262/2014.

(ii) η πρόβλεψη με το άρθρο 20 § 6 εδ β’ Ν 4255/2014 (Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών) της οριστικής παύσης εκκρεμών ποινικών διώξεων που αφορούν σε κάθε είδους πράξεις και παραλείψεις σχετιζομένων με διάθεση πόρων του ΟΑΕΕ για την εξυπηρέτηση των σκοπών του.

(iii) η πρόβλεψη στο άρθρο 39 § 12 Ν 4024/2011 (Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων) ως νομίμων, δαπανών που έγιναν ως την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, για την πληρωμή απασχολούμενων στον ΟΣΚ προσώπων, ακόμη και σε βάρος του προϋπολογισμού.

(iv) Η μη αναζήτηση ως αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών που χορηγήθηκαν ως επιδόματα μεταπτυχιακών σπουδών στους Προϊσταμένους των Γενικών Διευθύνσεων κ.λπ. φορέων του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το χρονικό διάστημα από 1-9-2005 έως 31-9-2010 και η ex post άρση τυχόν γενομένων καταλογισμών, με το άρθρο 51 § 9 Ν 3918/2011.

Νομοθετικές πρωτοβουλίες αυτής της στόχευσης, αλλά και άλλες που δημοσιοποιούνται ως επικείμενες («Νομικός Πόλεμος για τους καταχραστές», Εφημερίδα «Τα Νέα» της 12-6-2014, σελ. 13), αφήνουν τους εισαγγελείς ανήσυχους για την ποιότητα της νομοθετικής παραγωγής και την προσήλωση του νομοθέτη στην εξυπηρέτηση της καθαρότητας της διοίκησης και της και της αδιάκριτης εφαρμογής του νόμου.

(Β) Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος, τέλος, με αφορμή τη δημοσιοποίηση αντιδράσεων δημοσίων φορέων έναντι ορισμένων δικαστικών αποφάσεων (Εφημερίδα «Καθημερινή» της 12-6-2014, σελ. 4), υπενθυμίζει την απορρέουσα από το Σύνταγμα υποχρέωση όλων για σεβασμό των αποφάσεων των Δικαστηρίων και υπογραμμίζει ότι ο σεβασμός αυτός, όταν επιδεικνύεται από πολιτειακούς φορείς, λαμβάνει παιδαγωγικό χαρακτήρα για τους πολίτες.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Ε.Ε.

      Ο Πρόεδρος                                            Ο Γεν. Γραμματέας

Κωνσταντίνος Τζαβέλλας                               Δημήτριος Ζημιανίτης

Αντεισαγγελέας Εφετών                               Εισαγγελέας Πρωτοδικών

Πηγή: http://www.enosieisaggeleon.gr/show_anakoinwseis.asp?id=244

Όταν ψηφίστηκε στο νέο σύνταγμα του Ιράκ, το 2005, το οποίο αναγνώριζε αυτονομία στους Κούρδους που κατοικούσαν στις Περιφέρειες Ντόχουκ, Ερμπίλ και Σουλεϊμανίγια καθώς και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο, το Κιρκούκ, αν και αποτελεί παραδοσιακή πόλη του Κουρδιστάν, δεν συμπεριελήφθη στα όρια του αυτόνομου κουρδικού κράτους.

Στο άρθρο μας της Παρασκευής υποσχεθήκαμε ότι θα εξηγήσουμε στους αναγνώστες μας τι σημαίνει για τις ισορροπίες στη Μεσοποταμία, τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο ο πλήρης έλεγχος του Κιρκούκ από τους Κούρδους.

Όταν ψηφίστηκε στο νέο σύνταγμα του Ιράκ, το 2005, το οποίο αναγνώριζε αυτονομία στους Κούρδους που κατοικούσαν στις Περιφέρειες Ντόχουκ, Ερμπίλ και Σουλεϊμανίγια καθώς και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο, το Κιρκούκ, αν και αποτελεί παραδοσιακή πόλη του Κουρδιστάν, δεν συμπεριελήφθη στα όρια του αυτόνομου κουρδικού κράτους. Το άρθρο 140 του νέου συντάγματος προέβλεπε καταμέτρηση του πληθυσμού και διεξαγωγή δημοψηφίσματος μέχρι τις 31.12.2007, για να αποφασίσουν οι πολίτες της πλούσιας σε πετρέλαιο περιφέρειας αν αυτή θα ανήκε στην επικράτεια του Κουρδιστάν ή της κεντρικής κυβέρνησης της Βαγδάτης.

Τα χρόνια που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Βαγδάτης που προέκυπταν από ελεύθερες εκλογές, έδιναν τη δυνατότητα στους σιίτες να συγκροτούν κυβερνήσεις, μοιράζοντας μέρος της πολιτικής και οικονομικής πίτας κυρίως στους Κούρδους και δίνοντας στην κυριολεξία ψίχουλα στους σουνίτες. Η κατάσταση αυτή από τη μια πλευρά δεν έδωσε τη δυνατότητα στους Κούρδους να διεξάγουν το δημοψήφισμα, που θα τους επέτρεπε να ενσωματώσουν στην αυτόνομη κουρδική επικράτεια το χρυσοφόρο Κιρκούκ, και από την άλλη οδηγούσε στην πλήρη περιθωριοποίηση των σουνιτών, που πλέον περίμεναν την ευκαιρία να εκδικηθούν και για την ανατροπή του Σαντάμ και του Μπαάθ και για την ακολουθήσασα περιθωριοποίησή τους.

Όταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία και στο βάθος οι ΗΠΑ-Αγγλία άρχισαν να βοηθούν ανοικτά τους ισλαμιστές για να πετύχουν την ανατροπή του Άσαντ στη Συρία, οι μπααθιστές του Ιράκ άρπαξαν την ευκαιρία που περίμεναν και σε συνεργασία με τους τζιχανστιστές έφθασαν μέχρι το σημείο να καταλάβουν τη Μοσούλη και να απειλούν ακόμα και την πρωτεύουσα Βαγδάτη.

Όμως, το ‘περίεργο’ της όλης υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ΚΑΙ για τους Κούρδους, οι οποίοι έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την κατάρρευση του ιρακινού στρατού, στην κορυφή της διοίκησης του οποίου οι Κούρδοι έχουν το μερίδιο του λέοντος, για να καλύψουν χωρίς καμία καθυστέρηση το δημιουργηθέν κενό και να καταλάβουν με τους πεσμεργκά μια σειρά από πόλεις της Περιφέρειας Μοσούλης και του Κιρκούκ, που κατοικούνται από Κούρδους και φυσικά την εμβληματική πόλη του Κιρκούκ, την "Ιερουσαλήμ των Κούρδων", όπως την απεκάλεσε ο ηγέτης τους Τζελάλ Ταλαμπανί, με τα χρυσοφόρα κοιτάσματα πετρελαίου και όλες τις σχετικές εγκαταστάσεις.

Κύκλοι των Τουκρομάνων του Ιράκ αναφέρουν και καταγγέλουν ότι τα γεγονότα εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο, που παραπέμπει σε συνεννόηση των Κούρδων με τους τζιχανιστές και τους Μπααθιστές του Ισλαμικού Κόμματος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ), αφού οι πεσμεργκά ήταν έτοιμοι και κατέλαβαν όλες τις πόλεις που είχαν προσυνεννοηθεί, αφού εν τω μεταξύ είχαν διαλυθεί οι μονάδες του ιρακινού στρατού και οι ένοπλοι του ΙΚΙΛ απέφυγαν κάθε συμπλοκή με τους πεαμεργκά.

Τελικώς, οι Κούρδοι, πέραν του ότι επεξέτειναν την επικράτειά τους και απέδειξαν ότι είναι δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, κατέλαβαν την πιο πλούσια σε πετρέλαια περιοχή, αποκόπτοντας τη ροή του πετρελαίου από τον αγωγό που περνούσε από τη Μοσούλη και συνδέοντάς την με τον νεοκατασκευασθέντα κουρδικό αγωγό, ο οποίος μεταφέρει το κουρδικό πλεόν πετρέλαιο στο Τζεϋχάν των Αδάνων.

Τι σημαίνουν όμως εν κατακλείδι όλα αυτά;

Πρώτον , ότι οι Κούρδοι έκαναν ίσως το πιο σημαντικό βήμα που θα τους οδηγήσει σταδιακά στην πλήρη ανεξαρτησία, αφού ο τεράστιος πλούτος που θα εισρεύσει στα ταμεία του κουρδικού κράτους από τα πετρέλαια του Κιρκούκ και την αυτόνομη εξαγωγή της στις διεθνείς αγορές, θα αποτελέσει κινητήρια δύναμη γι’ αυτό.

Δεύτερον , η κατάσταση αυτή υποχρεώνει τους Κούρδους της Ερμπίλ να συσφίξουν ακόμα περισσότερα τις σχέσεις τους με την Τουρκία, η οποία αποτελεί τη μόνη και στρατηγικής σημασίας πύλη εξόδου του κουρδικού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές.

Τρίτον , η Τουρκία έχασε ένα -κατ' αυτήν- τεράστιας σημασίας έρεισμα στην περιοχή, αυτό των Τουρκομάνων, οι οποίοι κονιορτοποιήθηκαν ανάμεσα σε Κούρδους και σουντίτες του ΙΚΙΛ, κι αυτή εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται να αναπτύξει καλές σχέσεις με το αυτόνομο Κουρδιστάν, από τη μια πλευρά για να εξασφαλίσει σοβαρά οικονομικά οφέλη και από την άλλη για να προστατέψει τα σύνορά της από τους τζιχαντιστές και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, αφού το Κουρδιστάν θα αποτελεί μια ενδιάμεση ασφαλή περιοχή. Μετά απ' όλα αυτά, η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να αναθεωρήσει την πολιτική της απέναντι ΚΑΙ στο «δικό» της Κουρδικό, φθάνοντας μέχρι το σημείο να αφήσει ελέυθερο τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ισως και μέσα στον επόμενο χρόνο. Η απελευθέρωση πριν από λίγες ημέρες των 230 καταδίκων για το σχέδιο «Βαριοπούλα», στην πλειονότητά τους αξιωματικών, είναι ίσως ο προάγγελος της απελευθέρωσης του Άπο.

Η περιοχή μας βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια εντελώς νέα γεωπολιτική κατάσταση, με τους Κούρδους να αποτελούν τον κρισιμότερο παράγοντα για τη σταθερότητα στην Μεσοποταμία - Μέση Ανατολή – Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο, και σοβαρό ρυθμιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ασφάλεια στο εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας.

Το σημαντικότερο δε ίσως ζήτημα για τον Ελληνισμό γενοκτότερα, την Κύπρο και την Ελλάδα ειδικώτερα, είναι να προσδιοριστεί και προβλεφθεί το πώς θα προχωρήσει η οικονομική συνεργασία Τουρκίας-Κούρδων και ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος που θα έχουν οι Κούρδοι του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, σε μια Τουρκία που θα αναγνωρίσει όλα τα διακιώματα των Κούρδων, οι οποίοι θα είναι πλέον οι συνδιαχειριστές της τύχης και των πολιτικών πραγμάτων, μεταξύ αυτών η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη, αυτής της νέας Τουρκίας!!!

Φυσικά θα ήταν περίπου μωρία να περίμενε κανείς από πολιτικούς που βύθισαν τη χώρα στη διεθνή ανυπολυψία και κατέστρεψαν το κράτος και την κοινωνία λόγω της ανευθυνότητας, του ηθικού νανισμού και της πολιτικής τους μυωπίας, να «δουν» μακρυά, να διαφυλάξουν την τεράστια εθνική περιουσία που συνιστούσε το ιστορικό των ελληνοκουρδικών σχέσεων και να αποφύγουν την παράδοση του Άπο στους Τούρκους.

Όμως, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα εμείς οι Έλληνες ότι εκτός από τη μυωπία, υπάρχει και η παρακαταθήκη των δοσιλόγων, που την κληρονόμησαν στα παιδιά τους. Για όποιους απορούν για την αναφορά αυτή, ας εξετάσουν τη στάση που τήρησαν επί Κατοχής οι γονείς των βασικών χειριστών σε πολιτικό επίπεδο της υπόθεσης Οτζαλάν, με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα Σημίτη.

*Φράση-δικαιολογία του Κώστα Σημίτη για την παράδοση του Άπο

Πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/06/blog-post_3898.html

Τέσσερα χρόνια περιμένει στο «ακουστικό» της η Λευκωσία, την ανταπόκριση της Αθήνας στην πρόσκληση για έναρξη συνομιλιών για το θέμα των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο και την προετοιμασία του εδάφους για μελλοντική οριοθέτηση μεταξύ των δυο χώρων σε συνεργασία και με την Αίγυπτο στην κρίσιμη αυτή ,γεωστρατηγικα και οικονομικά περιοχή.Οι πρώτες κρούσεις είχαν γίνει ήδη από το 2004 αλλά από το 2010 είχαν υπάρξει μάλιστα και συμφωνίες μεταξύ των δυο κυβερνήσεων για συντονισμό των Υπουργείων εξωτερικών και έναρξη συνομιλιών ώστε να προχωρήσει τουλάχιστον σε τεχνικό επίπεδο η διαμόρφωση μιας οριοθετικής γραμμής που θα αποτελούσε βάση των διαπραγματεύσεων και με τρίτες χώρες.

Αν και είχε προαναγγελθεί ακόμη και η επίκυψη στην Ελλάδα του κυπριού πρέσβη Τασου Τζιωνη ο οποίος διαπραγματεύτηκε την συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ και χειρίσθηκε επί προεδρίας Τ.Παπαδοπουλου αλλά και μετα ,το διπλωματικό σκέλος της οριοθέτησης και εκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ, η Αθήνα φρόντιζε να αναβάλλει αυτές τις συνομιλίες .

Όπως πληροφορούμαστε μάλιστα σε πρόσφατη επίσκεψη του στην Αθήνα ο κύπριος υπουργός ενέργειας Γ.Λακκοτρυπης επεχείρησε να βολιδοσκοπήσει και πάλι την ελληνική κυβέρνηση για την έναρξη αυτών των συνομιλιών ,αλλά δεν πήρε σαφή απάντηση.

Η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο στην περιοχή μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου -Κύπρου και Τουρκίας ,είναι προφανές ότι δεν αποτελεί ένα απλό τεχνικό θέμα ,αλλά έχει κυρίως πολιτικά χαρακτηριστικά. Όμως η προετοιμασία   σε τεχνικό επίπεδο ώστε όταν παρουσιασθεί η ευκαιρία για μια τέτοια οριοθέτηση , να μην πάει χαμένη , είναι ζωτικής σημασίας. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η Κυπρος και το πώς σε ανύποπτο χρόνο έκανε την προετοιμασία οριοθέτησης με το Ισραήλ και με την κρίση που προκάλεσε στις τουρκοισραηλινες σχέσεις το επεισόδιο του Μαβή Μαρμαρά ,βρέθηκε η ευκαιρία για υπογραφή της συμφωνίας μέσα σε μερικούς μήνες και με τρόπο ιδιαίτερα επωφελή για τα κυπριακά συμφέροντα.

Για την Ελλάδα είναι ζωτικής σημασίας η ρύθμιση των εκκρεμοτήτων των θαλασσίων ζωνών της ,αλλά μετα το «δυναμικό» ξεκίνημα που υπήρξε από τον υπουργό εξωτερικών Β.Βενιζελο με παρεμβάσεις προς τα Τίρανα και το Κάιρο, δεν φαίνεται να έχει υπάρξει κανένα ουσιαστικό βήμα.

Το διακύβευμα για την Ελλάδα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και δεν περιορίζεται μόνον στην οικονομική σημασία της εκμετάλλευσης πιθανόν νέων κοιτασμάτων φυσικού αερίου .

Η Ελλάδα έχει την μοναδική ευκαιρία να προσφέρει στο Ισραήλ από κοινού με την Κύπρο ,έναν διάδρομο ασφάλειας προς την Ευρώπη και συγχρόνως να εξασφαλίσει στην Αίγυπτο μια buffer zone στην Μεσόγειο.

Το Ισραήλ και η Αίγυπτος αποτελούν τους δυο σημαντικότερους πυλώνες της περιφερειακής σταθερότητας σε μια περιοχή που επηρεάζει όμως την παγκόσμια ασφάλεια και η δυνατότητα της Ελλάδας να διεκδικήσει ρόλο σε αυτό το σύστημα ασφαλείας αναβαθμίζει σημαντικά τον γεωστρατηγικο ρόλο της χώρας.

Η συγκυρία δείχνει να είναι ευνοϊκή αυτή την περίοδο ,καθώς παρά τις πιέσεις των αμερικανών οι τουρκοισραηλινες σχέσεις δεν έχουν αποκατασταθεί ενώ είναι σαφές ότι η καχυποψία προς την Τουρκία του Τ.Ερντογαν ποτέ δεν θα διαλυθεί πλήρως στο πολιτικό προσωπικό του Ισραήλ. Εξάλλου και στο θέμα της εξαγωγής του φυσικού αερίου ,όπου η Κοινοπραξία του Λεβιάθαν δεν αποκλείει την εξαγωγή μέσω αγωγού προς την Τουρκία, το Τελ Αβίβ δεν προτίθεται να παραδώσει το «όπλο» του φυσικού αερίου σε μια απρόβλεπτη και ολοένα και πιο εθνικιστική και φιλοισλαμικη Τουρκία.

Στην Αίγυπτο ,όπου η Αθήνα και η Κύπρος ορθά από την πρώτη στιγμή προσέφεραν στήριξη στο μεταβατικό στρατιωτικό καθεστώς και τώρα στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Σισι,θα πρέπει να εκμεταλλευθούν τόσο την δηλωμένη εχθρότητα του Τ.Ερντογάν (που στήριξε σθεναρά από την πρώτη στιγμή το καθεστώς των Αδελφών Μουσουλμάνων ) προς το νέο αιγυπτιακό καθεστώς , όσο και την ανάγκη διεθνούς νομιμοποίησης που έχει ο πρόεδρος Σισι , στην οποία συμβάλει σημαντικά η σχέση με τις δυο ευρωπαϊκές χώρες της περιοχής την Ελλάδα και την Κύπρο.

Με την Αίγυπτο οι συνομιλίες για την οριοθέτηση   των θαλασσίων ζωνών διαρκούν χρόνια και έχουν παγώσει ουσιαστικά λόγω της μέχρι τώρα διστακτικότητας των Αιγυπτίων , να ρισκάρουν την ρήξη με την Τουρκία η οποία αυθαιρέτως και αφαιρώντας από τον χάρτη το Καστελόριζο διεκδικεί θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο ,αφαιρώντας κυρίως από την Ελλάδα ένα πολύ σημαντικό τμήμα της υφαλοκρηπίδας της ,ενώ συγχρόνως διακόπτει την «συνέχεια» του διαδρόμου Ισραήλ-Κύπρος –Ελλάδα- Ευρώπη …

Κατά περιόδους (όπως αναλυτικά έχουν παρουσιάσει τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ) οι Αιγύπτιοι είτε απροκάλυπτα είτε με έμμεσο τρόπο έδειχναν να αποδέχονται εν μέρει την τουρκική θέση μπλοκάροντας έτσι τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα.

Μια τελευταία κίνηση τον περασμένο Δεκέμβριο όπου παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις ,δόθηκε σε διεθνή διαγωνισμό το Οικόπεδο 12 της Αιγυπτιακής ΑΟΖ (του οποίου η χάραξη είναι προβληματική για την Ελλάδα και υπερκαλύπτει μικρό τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και συγχρόνως δείχνει να υιοθετεί την διεκδίκηση της Τουρκίας ) προκάλεσε προβληματισμό στην Αθήνα ,αλλά δεν θα πρέπει να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα για την επιδίωξη προώθησης Συμφωνίας με τους Αιγύπτιους, καθώς το διακύβευμα για την Ελλάδα είναι πολύ σημαντικότερο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως έχουν τα όσα πρόσφατα δήλωσε ο νέος σύμβουλος του πρωθυπουργού Α.Σαμαρα για θέματα ενεργειακής πολιτικής Σόλων Κασινης ο οποίος θεωρείται και η «ψυχή» του κυπριακού προγράμματος για οριοθέτηση των ΑΟΖ και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ.

Ο κ. Κασίνης τόνισε ότι βασικό χαρακτηριστικό της κυπριακής προσπάθειας όσον αφορά την χάραξη ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες κατά την προηγούμενη δεκαετία ήταν η αποφασιστικότητα, καθώς η Λευκωσία αψήφησε τις τουρκικές αντιδράσεις και κατάφερε να διατηρήσει την ίδια ενεργειακή πολιτική παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Αποκαλύπτει μάλιστα ότι τόσο ο ίδιος όσο και το υπουργείο Εμπορίου της Κύπρου δέχτηκαν πιέσεις από την ελληνική πρεσβεία την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη ώστε να μην προβληθεί από την Λευκωσία μια ΑΟΖ η οποία να εφάπτεται με την ελληνική στην Ανατολική Μεσόγειο. Παρόλα αυτά και παρά τις αντιδράσεις της Άγκυρας, οι προσπάθειες χάραξης ΑΟΖ με τις γειτονικές χώρες προχώρησαν ομαλά και είχαν ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός πλαισίου ικανού να στηρίξει τις έρευνες υδρογονανθράκων που ακολούθησαν.

Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης για την αντιμετώπιση της Τουρκίας εντάσσεται ίσως και η επιλογή της Αθήνας να μην καταθέσει και την δική της απάντηση στον ΟΗΕ ,όπως έπραξε η Λευκωσία στην προκλητικότατη ρηματική διακοίνωση της Τουρκίας με την οποία ζητούσε να αναγνωρισθεί η «οριοθέτηση» που είχε συνάψει με το ψευδοκράτος. Αν και η οριοθέτηση δεν επηρέαζε άμεσα την Ελλάδα η αναφορά ότι για τις περιοχές δυτικά της γραμμής 32ο 16΄ 18” ισχύει η ρηματική διακοίνωση της 12Μαρτιου 2013   δεν μπορεί να μένει αναπάντητη. Στην ρηματική αυτή διακοίνωση της η Τουρκία υποστηρίζει εκτός των άλλων ότι δυτικά της γραμμής αυτής ισχύει η οριοθέτηση στην βάση της μέσης γραμμής   μεταξύ των ακτών της Τουρκίας και της Αιγύπτου και ως απώτατο δυτικό σημείο εκεί που θα καταλήξει η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγίου και η οροθέτηση των ζωνών με άλλες χώρες (δηλ της Ελλάδας με την Αίγυπτο).Μια διατύπωση η οποία ουσιαστικά αφαιρει κάθε επήρεια από το Καστελόριζο αλλά και από την Ρόδο και την Κάρπαθο...

Επίκαιρα

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/06/blog-post_8397.html

Ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, ὡς κεντρικός ὁμιλητής τῆς ἐκδήλωσης διαμαρτυρίας κατά τῆς παρέλασης ὁμοφυλικῆς "ὑπερηφάνειας", ἔκανε ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ σὲ συγκεκριμένα γεγονότα τῶν τελευταίων χρόνων ποὺ μαρτυροῦν τὴν προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καθὼς καὶ στὶς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Νέα Τάξη γιὰ τὴν ἐπιβολῆς ὡς φυσιολογικῆς καὶ κοινωνικὰ ἀποδεκτῆς τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς συμπεριφορᾶς ποὺ καταδικάζεται ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ βαριὰ πάθη ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

 Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2014/06/gay-pride-2014_9436.html

[Β᾽ πρός Τιμόθεον ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, κεφάλαιο 2, στίχος 3] Στόν πρῶτο στίχο ἀκούσαμε τίς λέξεις «σύ οὖν, τέκνον μου ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ὅπως ἔχετε καταλάβει στήν ἑρμηνευτική μας προσέγγιση ἡ ἔμφαση σέ μᾶς δίνεται στίς λέξεις, γιατί οἱ λέξεις οἰκοδομοῦν τό νόημα· δέν μπορῶ νά ἀναλύσω τό νόημα, ἄν δέν ξέρω τίς λέξεις· ἀπ᾽ τίς λέξεις, ἀναλύοντας αὐτές, θά ἀναδυθεῖ τό νόημα τῆς περικοπῆς, τό ὁποῖο ἀναλύουμε. Τώρα ἐδῶ λέει «σύ οὖν τέκνον μου», ἐσύ, λοιπόν, παιδί μου, λέει. Bέβαια κατά τά μέτρα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς χριστιανικῆς ποιμαντικῆς ζωῆς αὐτό τό τέκνον εἶναι κατανοητό· βέβαια σέ δεδομένα προχριστιανικά αὐτό δέν εἶναι πολύ εὔκολο νά γίνει κατανοητό. Ἀκόμη καί οἱ δάσκαλοι, οἱ φιλοσοφικές σχολές κ.λπ. πού χαν μαθητές δέν φαίνονται νά ἀποκαλοῦν τούς μαθητές τους τέκνον μου· θά ἦταν μαθηταί μου. Οἱ λέξεις δέν εἶναι συνήθεις, ἀλλά αὐτή ἡ λέξη ἀναδύεται μέσα ἀπό τήν ἔννοια τῆς πνευματικῆς πατρότητας, ἡ ὁποία ἀναδεικνύεται στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας καί βλέπετε τέκνον μου τόν λέει ἐνῶ δέν εἶναι φυσικό του τέκνο, δέν εἶχε τέκνα, δέν ἦταν παντρεμένος, ἀλλά ἐπειδή μέσα ἀπό τήν πνευματική ζωή, τό ξέρετε ὅλοι αὐτό, ἀλλά νά σταθῶ λίγο στήν ἀνάλυση, κάποιος ζώντας πνευματικά γεννιέται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Γεννιέται, βρίσκει τόν ἑαυτό του καί πάλι, καθαρίζει τόν ἑαυτό του καί θεωρεῖται ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει λειτουργήσει σέ αὐτό τό ἔργο τῆς βαθιᾶς, βαθιᾶς ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου, προσέξτε ἀναγέννηση [σημαίνει] εἶναι βαπτισμένος μέν ἀλλά δέν τό εἶχε χρησιμοποιήσει· σοῦ ἔδωσε ἕνα δῶρο καί δέν τό χρησιμοποίησες καί ἔρχεται ἡ ὥρα πού τώρα [θά] τό χρησιμοποιήσεις. Προσέξτε τόν ὅρο καί τό τονίζω καί τό διαφοροποιῶ ἀπό ὁποιαδήποτε ἔννοια ἀναγεννήσεως, ἡ ὁποία ἀναδύεται στό χῶρο τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας καί στό χῶρο μερικῶν ὁμάδων πεντηκοστιανῶν κ.λπ., πού μιλᾶνε γιά μιά ἀναγέννηση ἄλλου τύπου ὅμως. Προσέξτε ἐμεῖς γεννόμεθα μέσα στήν κολυμβήθρα, αὐτή εἶναι ἡ μήτρα μας καί ἐκεῖ μᾶς δίνεται τό μεγάλο δῶρο τοῦ νά ζήσουμε χριστιανικά καί νά λειτουργήσουμε τό ἔργο τοῦ προσωπικοῦ ἁγιασμοῦ μας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι· ἐκεῖ εἶναι ἄλλο πράγμα, ἐκεῖ σοῦ λέει τώρα γεννιέσαι, τώρα πού γνώρισες τό Χριστό· ἤσουνα βαπτισμένος, ἀλλά τώρα πού Τόν γνώρισες, μέ τήν πίστη μόνο, γεννιέσαι· ἐδῶ εἶναι ἡ διαφοροποίηση γι᾽ αὐτό σοῦ λένε ἔλα νά γεννηθεῖς. Ἄλλο πράγμα τό ἕνα καί ἄλλο τ᾽ ἄλλο· ἄλλο νά ἔχεις ἕνα θησαυρό καί νά μήν τόν χρησιμοποιεῖς καί ἄλλο νά λένε πού τόν εἶχες ἀλλά ἦταν ἄκυρος ἀφοῦ δέν τόν χρησιμοποιοῦσες καί τώρα θά βρίσκεις μιά καινούργια γέννηση. Εἶναι λεπτές διαφοροποιήσεις οἱ ὁποῖες δημιουργοῦν τρομερές αἱρέσεις.

Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἔννοια τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀνήκει, προσέξτε, στήν Ἐκκλησία· ἡ Ἐκκλησία κάνει ὅλους τούς ἀνθρώπους πού βαπτίζει καί οἱ ὁποῖοι εἶναι κοντά Της, τούς κάνει τέκνα Της γιατί ἀκριβῶς γεννιόνται μές στήν Ἐκκλησία· γεννήθηκαν στήν κολυμβήθρα καί συνεχίζουν αὐτή τή γέννηση ἄν λειτουργήσουν τά δεδομένα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄρα ἡ ἔννοια τέκνον ἁρμόζει σέ ὅλους τούς πιστούς πού εἶναι κοντά στήν Ἐκκλησία.

Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι πού λειτουργοῦν αὐτή τή γέννηση εἶναι οἱ πνευματικοί, πού εἶναι ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἔργο προσωπικό τους, λειτουργοῦν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ πρεσβύτεροι, οἱ πάντες μές στήν Ἐκκλησία λειτουργοῦν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας· εἶναι διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι κάτι δικό τους, κάτι προσωπικό τους, ἄρα ἡ ἐπίκληση τέκνον μου εἶναι γιατί μετέχει στήν Ἐκκλησία καί μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀποκτοῦμε μιά προσωπική σχέση, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία δίνει αὐτή τή χάρη καί στήν Ἐκκλησία μέσα ὅλα γίνονται καί προσωπικά ταυτόχρονα ἀλλά τό τέκνον μου δέν εἶναι κάτι ἰδιοτελές ἐγώ καί ἐσύ· ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μέσα ζεῖς καί ἐγώ, ἐπειδή εἶμαι διάκονος τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπηρέτης τῆς Ἐκκλησίας, σέ λέω τέκνον μου.

Βλέπεις, λές ὁ ἀσθενής μου· ὁ γιατρός θά πεῖ ὁ ἀσθενής μου. Ἀσθενής του εἶναι ἀλλά δέν εἶναι δική του ἰατρική, ἔχει μιά ἰατρική, ἡ ὁποία τοῦ δίνει ὁδηγίες πῶς νά κάνει καλά τόν ἀσθενή· εἶναι ἀσθενής του, βέβαια, εἶναι προσωπική ἡ σχέση, αὐτός καί ἐκεῖνος, ἀλλά δέν τόν γιάτρεψε ἁπλῶς ὁ ἴδιος, τόν γιάτρεψε ἡ ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καί αὐτός ὁ γιατρός, ἄν ἦταν σωστός γιατρός, ἤξερε καλά τήν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καί γιάτρεψε κάποιον. Μπορεῖ νά μήν ἔκανε καμιά ἀνακάλυψη ἰατρική, ἁπλῶς ἤξερε καλά τήν ἰατρική· ἄρα προσέξτε διαφοροποιεῖστε αὐτή τήν ἔννοια τοῦ γενικοῦ καί τοῦ προσωπικοῦ καί στήν Ἐκκλησία μέσα ποτέ δέν παύει νά ὑπάρχει τό προσωπικό, [κάποια στιγμή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος], λέει τό εὐαγγέλιόν μου· δέν εἶναι δικό του τό εὐαγγέλιο, ἀλλά αὐτός τό ζεῖ προσωπικά καί αὐτό μεταδίδει. Λέει τό εὐαγγέλιόν μου!

Ἄρα κρατῆστε στήν Ἐκκλησία μέσα, πού ἡ Ἐκκλησία κάνει τά πάντα, ἀλλά δέν καταλύεται τό προσωπικό μέγεθος, δηλαδή εἴμαστε ἄνθρωποι κι ἔχουμε πρόσωπο καί γνωριζόμαστε, ἀλλά αὐτό δέν λειτουργεῖ δεσμούς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀνεξάρτητοι ἀπό τήν Ἐκκλησία δηλαδή· ἄν ἦταν οἱ δεσμοί ἀνεξάρτητοι ἀπό τήν Ἐκκλησία, αὐτός θά ἦταν ἕνας καθαρός γκουρουδισμός, εἶναι τοῦ γκουρού, εἶναι αὐτή ἡ ἔννοια, δέν ἔχει κάποια ἰδεολογία πίσω του. Μπορεῖ νά ἔχει μιά γενική θρησκεία, ἀλλά ἀσκεῖ δικά του γεγονότα καί κάνει τούς ἀνθρώπους αὐτό πού θέλει ἐκεῖνος, τό δικό του σύστημα, γι᾽ αὐτό καί τόν ἀκολουθοῦν πιστά. Δέν εἶναι τό τί λέει ἕνα δόγμα, [ἀλλά] τό τί λέει αὐτός.

Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἡ ἀλήθεια καί τά δόγματα καί δέν μπορεῖ κανένας πνευματικός νά τά καταλύσει αὐτά τά μεγέθη, ἀλλά ὑπάρχει ἡ θεολογία, ὑπάρχει Ἐκκλησία· ἄρα στήν Ἐκκλησία μέσα δέν μποροῦν νά δεχτοῦν γκουρού, γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ μιά δική του μεθοδολογία, ἐνῶ στό χῶρο τοῦ γκουρουδισμοῦ, ἐπειδή εἶναι πολυποίκιλες οἱ ματιές πού κάνει ὁ καθένας σέ αὐτά τά θέματα, ὁ κάθε γκουρού ἔχει ἕνα δικό του κοίταγμα· ἄρα πρέπει ὁ κάθε μαθητής του νά ἀκολουθεῖ τό δικό του κοίταγμα, ἄρα πρέπει σέ αὐτόν νά ὑπακούει καί [μάλιστα] τυφλά νά ὑπακούει. Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπακοῦμε τυφλά. Ἐμεῖς ὑπακοῦμε στήν Ἐκκλησία καί ὄντας μέσα στήν Ἐκκλησία, γιά νά βοηθηθοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο μας, κάποιος πνευματικός μᾶς βοηθᾶ νά καταλάβουμε τό εὐαγγέλιο καί πῶς ζοῦμε χριστιανικά, ἀλλά δέν ἀκολουθοῦμε τόν πνευματικό, οὔτε τίς διδαχές του. Ἀκολουθοῦμε τή διδαχή τῆς Ἐκκλησίας, γι᾽ αὐτό κανένας πνευματικός δέν μπορεῖ νά ἔχει δικές του διδαχές, δέν εἶναι δυνατό αὐτό· λειτουργεῖ σέ αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Δέν μπορεῖ λοιπόν στήν Ἐκκλησία μέσα νά λειτουργηθοῦν οἱ γκουρουδισμοί· γι᾽ αὐτό στήν Ἐκκλησία μέσα, ἐφόσον καί ἄν ὅλοι οἱ πνευματικοί τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθοῦν τήν ἴδια θεολογία, δέν ὑπάρχει διαφοροποίηση. Δέν ὑπάρχει διαφοροποίηση, εἶναι τό ἴδιο πράγμα· καί γι᾽ αὐτό μεταδίδει τήν ἴδια ἀλήθεια. [Ἄρα εἶναι λάθος] ὅταν ἀκούμε μερικές φορές πού [λένε ὅτι] ἕνας πνευματικός [γι᾽ αὐτό τό θέμα] ἔχει ἄλλη ἄποψη. Μπορεῖ νά ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις, ξέρω γώ, γιά μιά παιδαγωγία ἀλλά γιά χοντρά πράγματα, πράγματα τά ὁποῖα ἀπαγορεύονται ἀπό τήν Ἐκκλησία, [δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει διαφοροτική ἄποψη]. Γιά παράδειγμα δέν μπορεῖ ἕνας πνευματικός νά πεῖ σέ κάποιον, σοῦ ἐπιτρέπω νά κλέψεις γιατί πεινᾶς· δέν τό ἐπιτρέπει ἡ Ἐκκλησία, μέσα ἀπό τούς κανόνες, μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή δέν μπορεῖ νά πεῖ «ἐγώ κάνω συγκατάβαση νά κλέψεις» καί [νά κάνει τήν] δική του παιδαγωγία. Τόν ὁδηγεῖ [ἔτσι] στήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖ νά πεῖ τίποτε δικό του, πρέπει νά ἀκολουθήσει τήν Ἐκκλησία. Ἄλλο ἡ ἐφαρμογή ἤ ἡ συγκατάβαση ἡ ἐλαφρά ἤ πιό σκληρότερη ἐφαρμογή, πού εἶναι ἕνα ποίκιλμα, ὅπως γίνεται στήν παιδαγωγία, ἕνα παιδί πού εἶναι πολύ ἄτακτο ἀλλιῶς τοῦ φέρεσαι, ἕνα παιδί πού δέν εἶναι ἄτακτο ἀλλιῶς τοῦ φέρεσαι· ἀλλά ἡ προοπτική εἶναι μία νά κάνεις παιδαγωγία στό παιδί. Κρατῆστε αὐτό τό μέγεθος γιά νά μή νομίζει κανείς πού μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἀνεξάρτητες νησίδες γκουρού πνευματικῶν πού ἀκολουθοῦν τή δική τους μεθοδολογία.

Εἶναι Ἐκκλησία καί ὁ δικός σας ἔλεγχος, ἐπειδή μέσα στήν Ἐκκλησία δέν χάνετε τήν προσωπικότητά σας, δέν εἶστε δηλαδή μαθητές ἑνός γκουρού, ἔχετε προσωπικότητα καί συνεχῶς αὐτά τά ὁποῖα ἀκοῦτε, ὅσο μπορεῖτε τά μελετᾶτε στό νοῦ σας, ἄν ἁρμόζουν μέ τό εὐαγγέλιο· ἄν σοῦ πεῖ λοιπόν πήγαινε νά κλέψεις, ξέρεις ὅτι εἶναι ἐκτός εὐαγγελίου. Ἐκεῖ δέν κάνεις ὑπακοή, ὅποια αἰτία καί νά σοῦ πεῖ δέν κάνεις καμία ὑπακοή, γιατί σέ ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία. Ἡ ὑπακοή εἶναι ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως, ἄρα αὐτή ἡ διπλή ἰδιότητα τοῦ ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως ὁδηγεῖ στήν πλήρη ἐλευθερία τοῦ προσώπου, πού μπορεῖ νά ἐλέγχει τουλάχιστον ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως αὐτά τά ὁποῖα ἀκούει ἀπ᾽ τόν πνευματικό του· ἄρα μέ αὐτά τά ἁπλά πού σᾶς λέγω καταλύεται, καταργεῖται δηλαδή ἡ ἔννοια τῆς ἰδιωτικότητας τῆς προσωπικῆς σχέσης καί εἶναι ἔννοια ἐκκλησιαστική αὐτή ἡ σχέση, ἀποκτᾶ κάλλος μές στήν Ἐκκλησία. Χωρίς νά εἶναι στήν Ἐκκλησία ὁ πνευματικός καί ὁ ἐξομολογούμενος δέν ἔχει κανένα νόημα. Τότε πραγματικά εἴμαστε γκουρού καί ἕνας ὁ ὁποῖος εἶναι ἀποκομμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἄς ἦταν παλιά πνευματικός, ἄν ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἄν ἔχει ἀποσκιρτήσει, ἄν ἔχει φύγει, ξέρω γώ, ἄν ἔχει καθαιρεθεῖ, δέν ἔχει τή δυνατότητα νά ἔχει πνευματικά παιδιά, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι ἐπειδή ἐξέπεσε βαθύτατα δέν μπορεῖ νά καθοδηγήσει. Μπορεῖ νά παραμένει ὅποιος εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἐξομολογήσει· βλέπετε εἶναι ἕνα θέμα ἐκκλησιολογικό, γι᾽ αὐτό πολλές φορές μερικοί μέ ρωτᾶνε «μπορῶ νά πάω σέ ἄλλον πνευματικό», φυσικά ἄν δέν εἶναι αἱρετικός καί ἄν δέν διδάσκει ἁμαρτίες γιατί ὄχι δέν ὑπάρχει θέμα· δηλαδή ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία.

Προσέξτε κάτι ἄλλο, δέν ὑπάρχουν ἔκτακτοι πνευματικοί χαρισματοῦχοι. Ὅλοι οἱ πνευματικοί, ἐφόσον ἔχουν τήν ἄδεια τῆς ἐξομολογήσεως καί τό μυστήριο τῆς ἱεροσύνης, εἶναι χαρισματοῦχοι. Ὅλοι ἔχουν χαρίσματα μέσα στήν Ἐκκλησία καί τό χάρισμα τῆς ἱεροσύνης, ἄρα ὅλοι εἶναι χαρισματοῦχοι. Ὑπάρχει μιά ἰδιοτροπία στό λαό νά ψάχνει τόν πιό χαρισματοῦχο· δέν εἶναι αὐτή ἱστορία, ἐφόσον ἔχει τό χάρισμα τοῦ ἐξομολογεῖν καί συγχωρεῖν σημαίνει ὅτι τό μυστήριο τῆς δικῆς μας μετανοίας θά λειτουργηθεῖ μέσα ἀπό τά χέρια αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ, πού δέν τόν κρίνουμε ἐμεῖς σάν χαρισματοῦχο. Δέν ξέρω ποιό λόγο ἔχετε νά μήν τόν κρίνετε σάν χαρισματοῦχο, ἀλλά τό μυστήριο τῆς δικῆς μας μετανοίας, ἐφόσον ἔχει εὐλογία ἀπό τήν Ἐκκλησία θά λειτουργηθεῖ καί τό μυστήριο, ἄν ἀφορᾶ τήν ἐξομολόγηση, εἶναι μυστήριο τό ὁποῖο εἶναι μετανοίας. Τί σχέση ἔχει; Ἄμεση σχέση· ἕνας ἱερέας πού εἶναι καλός ἤ κακός στά μάτια σας ἤ στά μάτια μας, ἄν κάνει βάπτισμα, τό ἴδιο βάπτισμα κάνει. Ἄλλο ἄν κάνει τό βάπτισμα μέ αἱρετικό τρόπο, ἄν δέν κάνει [γιά παράδειγμα] τριττή κατάδυση, ἤ [κάνει] ἄλλα [δικά του] πράγματα, ἄλλο πράγμα [αὐτό] καί ἄλλο τό ὅτι ὅποιος καί νά ναι ὁ πνευματικός [ἱερέας], [αὐτός] εἶναι στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καί ἐπειδή ἔχει τήν ἄδεια ἀπό τήν Ἐκκλησία, λειτουργεῖ τό χάρισμα. Δέν διαφοροποιεῖται λοιπόν. [Συνεπώς εἶναι λάθος ἡ ἔκφραση]: θά πάω νά κάνει τό βάπτισμά μου ἕνας ἱερέας πνευματικός. Τί σημαίνει ἱερέας πνευματικός; Ἡ φράση εἶναι κολασμένη. Ὑπάρχει ἱερέας πού δέν εἶναι πνευματικός ἤ χριστιανός πού δέν εἶναι πνευματικός, πού δέν ἔχει τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἡ Ἐκκλησία, ἄν δεῖ τέτοιο πράγμα, ἄν δεῖ ὅτι καταστρέφει τούς ἀνθρώπους θά τόν καθαιρέσει ἤ [ἁπλά] δέν θά τοῦ δώσει ἄδεια νά ἐξομολογεῖ καί νά τελεῖ τά μυστήρια.

Προσέξτε αὐτό τό λεπτεπίλεπτο σημεῖο, γιατί ἄν δέν τό καταλάβουμε δημιουργοῦνται τάσεις γκουρουδισμοῦ μές στήν Ἐκκλησία καί εἶναι πάρα πολλές αὐτές οἱ ἐπικίνδυνες οἱ τάσεις καί προσέξτε, τό ξαναλέω, ἡ μετάνοια εἶναι δική μας. Πόσο βάθος μετανοίας ἔχουμε, ἔτσι θά συγχωρηθοῦμε καί δέν εἶναι τό θέμα ποιός πνευματικός μᾶς ἐξομολογεῖ· ἄλλο μιά πνευματική συμβουλή ἤ ὄχι, ἀλλά τό κέντρο εἶναι ἡ δική μας μετάνοια. Χωρίς νά ἔχουμε ἐμεῖς μετάνοια καί ὁ καλύτερος, ὁ πιό ἅγιος πνευματικός κατά τά μέτρα τοῦ Θεοῦ, δέν τά ξέρω, νά μᾶς ἐξομολογήσει, δέν ἀλλάζει τίποτε, ἄν ἐμεῖς δέν μετανιώσουμε, δέν ἀλλάζει τίποτε.

Κρατῆστε αὐτά τά μεγέθη γιατί πολύ τό φοβᾶμαι, ἐπειδή οἱ χριστιανοί λίγο ἔχουμε γιά κάποιες ἔτσι σχέσεις καί πολύ τό προσωπικό, τό ἔχουμε πάρα πολύ ἔντονο τό προσωπικό, νά ὑπάρχει προσωπική σχέση, εἶμαι ἐγώ καί ἐσύ, βλέπετε λέει τό εὐαγγέλιό μου ἀλλά τό εὐαγγέλιο εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἰατρική εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ μεθοδολογία εἶναι Χριστοῦ, ἡ θεραπευτική εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί ἐμεῖς ἐφαρμόζουμε αὐτό τό εὐαγγέλιο καί αὐτή τή μεθοδολογία, αὐτή τήν πρακτική, γι᾽ αὐτό δέν μπορεῖ κανένας νά πεῖ μιά καινούργια πρακτική πέρα ἀπό αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία. Παρακαλῶ κρατῆστε το γιατί δημιουργοῦνται παρενέργειες στήν Ἐκκλησία μέσα, οἱ ὁποῖες βαθύτατα μέ στεναχωροῦν καί ἡ σχέση παραμένει προσωπική, ἀλλά δέν μπορεῖ νά γίνει γκουρουδική ἡ σχέση. Σᾶς παρακαλῶ γι᾽ αὐτό στήν προσωπική σας ζωή ἔχετε καί ἐλευθερία γιά πράγματα τά ὁποῖα δέν εἶναι ἁμαρτία· ἔχετε ἐλευθερία νά κινηθεῖτε ἀπό δῶ ἤ ἀπό κεῖ, ἡ καθοδήγηση ἔρχεται στό δρόμο πού μπορεῖ νά δημιουργήσει ἁμαρτία, νά ξέρουμε τί θά κάνουμε, μήν πέσουμε σέ παγίδα τοῦ διαβόλου καί ἁμαρτήσουμε, ἀλλά ἡ καθοδήγηση δέν εἶναι σέ καθημερινά πράγματα· ἔχουμε καί μιά δυνατότητα δηλαδή νά σκεφτόμασθε μερικά πράγματα· ἄλλο ἡ συγκατάβαση ἡ ὁποία εἶναι ὅταν ξεπερνᾶμε ἕναν κανόνα, κάνουμε [τότε] συγκατάβαση καί ἄλλο κάτι ἄλλο. Κοιτάξτε τώρα, βλέπετε τό θέμα τῆς νηστείας, παράδειγμα εἶναι αὐτό, πολύ ἁπλό δηλαδή καί δέν εἶναι καίριο, τό φέρνω σάν παράδειγμα ἐπειδή εἶναι ἐπίκαιρο. Ἡ Ἐκκλησία λέει αὐτή εἶναι ἡ νηστεία, τέρμα. Ἄν πρόκειται νά τήν κάνεις δέν χρειάζεται νά ρωτήσεις τίποτα. Μέ ρωτᾶνε «νά κάνω νηστεία;»· μά αὐτό ἐννοεῖται, αὐτό λέει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἐγώ θά σοῦ πῶ ἄν θά κάνεις νηστεία ἤ ὄχι; Ἄλλο ἄν γιά κάποιους λόγους ὑγείας κ.λπ. ἤ ἄλλους λόγους δέν μποροῦμε, τότε ναί, καθοδηγούμασθε πῶς θά τό κάνουμε. Διαφοροποιεῖστε το, δέν χρειάζεται νά ρωτᾶτε κάτι περιττό, ἀφοῦ τό λέει ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐρώτημα νά νηστέψω ἤ ὄχι; Δέν χρειάζεται καθόλου. Ἄν ὅμως ποῦμε, νά νηστέψουμε παραπάνω ἀπό αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νά πάρουμε ἄδεια. Ἡ ὑπέρβαση ἤ ἡ μείωση ἑνός κανόνος χρειάζεται κάποια ἄδεια, γιατί μπορεῖ νά εἶναι προσωπική καί ἐγωιστική μας ἰδιοτροπία· ἀλλά ἐκεῖνο πού λέει ἡ Ἐκκλησία τό λέει ἡ Ἐκκλησία, τό ξέρουμε, διαβάζοντας ἔχουμε αὐτή τήν ἐλευθερία.

Προσέξτε, κρατῆστε ἕνα ἁπλό σχῆμα πού θά σᾶς πῶ τώρα, εἶναι πολύ ἁπλό τό σχῆμα, ἀλλά θά τό καταλάβετε καί μάλιστα τό κάνω σέ μιά συγκριτική διαφοροποιήσεως τῆς ὀρθοδόξου καί μοναδικῆς Ἐκκλησίας μέ τά μορφώματα τά χριστιανικά τοῦ Βατικανοῦ ἤ τοῦ προτεσταντισμοῦ· ἐμεῖς, κοιτάξτε, ἔχουμε μέσα στήν Ἐκκλησία προσωπική σχέση καί ἔχουμε καί ἕναν πνευματικό, πού σημαίνει κάνουμε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί διά τοῦ πνευματικοῦ, ἀλλά ταυτόχρονα ἔχουμε μιά ἐλευθερία σκέψεως καί μποροῦμε νά ποῦμε ἐγώ θά νηστέψω, δέν χρειάζεται νά πάρουμε ἄδεια ἀπό τόν πνευματικό ἀφοῦ θά νηστέψουμε· ἄρα ὑπάρχει ἡ ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό καί ἡ ἄμεση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Εἶναι διττό δηλαδή τό σχῆμα, ἡ ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό, μέ τήν Ἐκκλησία καί ἄμεση σχέση διά τοῦ πνευματικοῦ καί τά δύο ὑπάρχουν.

Στό χῶρο τῆς βατικανίου σκέψεως ὑπάρχει μόνο τό ἕνα, εἶναι μόνο διά τοῦ πνευματικοῦ, κάθετα. Καταρχήν, δέν ὑπάρχει ἄμεση σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί ἐκεῖ μάλιστα τό θέμα εἶναι πάρα πολύ κορυφαῖο καί κολασμένο, γιατί ἡ σχέση πιά τοῦ κάθε πιστοῦ μέ τήν Ἐκκλησία εἶναι σχέση τοῦ πιστοῦ μέ τόν Πάπα. Εἶναι πολύ πιό ἀκραῖο ἐκεῖ πέρα τό ἔγκλημα, ἄρα καταργεῖται αὐτό τό διπολικό σχῆμα, δηλαδή ἐγώ καί ὁ Χριστός, ἐγώ κι ἡ Ἐκκλησία· γιά νά λειτουργήσει ἡ ἐλευθερία, μά αὐτή εἶναι ἡ ἐλευθερία. Στό χῶρο λοιπόν τῆς βατικανίου σκέψεως καταργεῖται αὐτή ἡ ἔννοια, γίνεται μονομερής καί μάλιστα οὔτε κἄν ὁ πνευματικός μας πού ἔχουμε, ἀλλά μέσα, διά τοῦ Πάπα σωζόμαστε, μονομερής σχέση. Στήν ἄλλη μεριά τοῦ προτεσταντισμοῦ, ὑπάρχει πάλι μονομέρεια ἀπ᾽ τή ἄλλη μεριά· ἐγώ καί ὁ Θεός μόνο, τίποτε ἄλλο· γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπάρχει πνευματικός. Καταλάβετε αὐτές τίς ἁπλές διαφοροποιήσεις.

Στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κρατοῦμε αὐτό τό σύστημα τῆς βαθιᾶς σκέψεως. Ἐγώ μές στήν Ἐκκλησία εἶμαι, μές στήν Ἐκκλησία πάντοτε κάνω αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία καί ἐφαρμόζω γιά τή σωτηρία μου αὐτά πού λέει ὁ πνευματικός μου, γιά νά μήν ἁμαρτάνω καί ταυτόχρονα, ὅμως, διατηρῶ τήν προσωπική μου ἐλευθερία νά διαβάζω καί τό εὐαγγέλιο, νά μπορῶ νά τό μελετῶ καί νά λέω τώρα ἔχει νηστεία, θά νηστέψω, δέν χρειάζεται νά ποῦμε μπορῶ νά μήν κλέβω, μά τόσο αὐτονόητο εἶναι· διάβασε τί λέει ἡ Ἐκκλησία μας, μπορῶ νά μήν μοιχεύω; Ἔ, ἀφοῦ τό λέει δέν χρειάζεται, τόσο αὐτονόητο εἶναι.

Πιστεύω νά κρατᾶτε αὐτό τό ἁπλό σχῆμα πού δημιουργεῖ τρομερές παρενέργειες καί ἐφόσον δηλαδή τόσο βαθιά ὑπάρχει αὐτή ἡ διαστροφή καί ἡ αἵρεση μόνο στά δύο σχήματα πού εἶπα, ξέρω γώ, βατικάνιο σχῆμα ἤ προτεσταντικό, πόσω μᾶλλον σέ δεκάδες ἄλλα σχήματα πού δημιουργοῦν παρενέργειες· καί ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει αὐτό τό μοναδικό κάλλος, εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου τό ὁποῖο καταξιώνεται ὅτι ἀκούγοντας τό εὐαγγέλιο μπορεῖς νά ἀλλάξεις. Βλέπετε ακόμη καί στήν ἀλλαγή μας, στή μετάνοιά μας, γιά πρώτη φορά πού μετανοοῦμε καί δέν ἔχουμε πνευματικό, μᾶς καλεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δηλαδή· δέν παίρνουμε ἄδεια νά πᾶμε σέ πνευματικό, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς καλεῖ ἀμέσως καί πᾶμε μετά νά συγχωρεθοῦμε καί νά μποῦμε στήν ὑπακοή τῆς Ἐκκλησίας, δέν χρειάζεται κάτι ἄλλο. Καταλάβετε τό σχῆμα, λοιπόν, γιά νά ὁλοκληρώσω τή φράση τό τέκνον μου.

Ἄρα μές στήν Ἐκκλησία ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐπειδή γεννιόνται μές στήν Ἐκκλησία καί συνεχίζουν αὐτή τήν ἀναγέννηση, συνεχίζουν δέν εἶναι πρωτογενής μές στήν Ἐκκλησία, τούς λέει τέκνον μου καί αὐτή ἡ λέξη ξεπερνᾶ ἀκόμη καί τή λέξη τέκνον μου τῆς πατρικῆς καί μητρικῆς ἰδιότητας· δέν καταργεῖται αὐτή ἡ λέξη, ἀλίμονο ἀλλά ἀποκτᾶ ἕνα μεγαλύτερο κάλλος, γίνεται μιά πολύ βαθιά πνευματική πατρότης, γιατί πολύ σωστά οἱ γονεῖς διασώζουν καί διατηροῦν τή ζωή μας νά εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι, νά σπουδάσουμε, νά μεγαλώσουμε καί μακάρι νά ἔχουν καί ἔννοιες βαθιές πνευματικές, ἀλλά ὑπάρχει καί μιά βαθύτερη πατρότητα πού εἶναι ἡ πατρότητα ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, πού εἶναι μές στήν Ἐκκλησία, γιατί ὅλοι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὑπακούοντας σέ ἕναν πνευματικό πού ἔχουμε καί μέ αὐτόν προσωπική σχέση.

Κρατῆστε αὐτό τό σχῆμα γιά νά ὁλοκληρώσω ὅσο μπορῶ αὐτό τό πολύ μεγάλο θέμα τοῦ τέκνον μου πού λέει ἐδῶ.

Ἐρώτηση: Εἴπατε ὅτι στήν ἐξομολόγηση δέν μετράει ποιόν πνευματικό θά βρεῖτε, ἀλλά αὐτό πού μετράει εἶναι ἡ μετάνοια. Γιατί τότε πολλοί ἅγιοι γεροντάδες λένε ὅτι πρέπει νά ψάχνουμε νά βρίσκουμε προσευχόμενους πνευματικούς, ὥστε τήν ὥρα ἐκείνη τοῦ μυστηρίου νά συμβάλλει ἡ εὐχή τοῦ πνευματικοῦ στή δική μας μετάνοια;

Ἀπάντηση: Τό μπλέξατε, εἶναι τελείως μπλεγμένη ἡ σκέψη σας, τελείως μπλεγμένη σκέψη. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μυστήριο μετανοίας· ἐμεῖς μιλᾶμε, [καί] κανονικά ὁ πνευματικός σωπαίνει, ἀκούει· καί λέμε τίς ἁμαρτίες μας καί δηλώνουμε τή βαθιά μετάνοιά μας, τήν καρδιακή μετάνοιά μας, τό συγκλονισμό μας, ἀκόμη καί μέ δάκρυα καί ἄν μετανιώσουμε μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός· καί μετά ὑπάρχει το ἄλλο στάδιο, [αὐτό] τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως. Ἄλλο πράγμα εἶναι αὐτό. Ὁ πνευματικός θά ἀκούσει καί θά μᾶς διαβάσει μιά εὐχή ἐφόσον μετανόησαμε καί [ἐκεῖ] ὁλοκληρώθηκε τό μυστήριο. Ἐκεῖ ἔληξε τό μυστήριο· καί τό ἄλλο εἶναι μιά πορεία πνευματικῆς καθοδηγήσεως, πού δέν εἶναι θέμα μιᾶς στιγμῆς, [ἀλλά θέμα] μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη [μέ ὅ,τι κάνει] καθοδηγεῖ βλέπετε. Γι᾽ αὐτό οἱ πιστοί, βλέπουν κάτι καί ρωτοῦν· τί γίνεται ἐδῶ; [Μαθαίνουν] γιά τά προσκυνήματα, γιά τίς γιορτές· μπορεῖ τά πάντα νά μᾶς τά μάθει [σέ μία] στιγμή ὁ πνευματικός, ὅλα στή ζωή μας; Ἐνῶ ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μυστήριο μετανοίας. Γι᾽ αὐτό προσέξτε ὅταν προσέρχονται κάποιοι γιά ἐξομολόγηση τούς ρωτάω: θές νά ἐξομολογηθεῖς ἤ νά κουβεντιάσουμε; [Αυτό] μετράει. Μερικοί δέν ξέρουν γιατί ἦρθαν· ἄν μοῦ ποῦν [ἦλθαν] γιά ἐξομολόγηση πρέπει νά μιλήσουν αὐτοί, νά μή μιλάω ἐγώ καί πρέπει νά μιλήσουν καί νά ποῦν τίς ἁμαρτίες τους καί τήν βαθιά μετάνοιά τους. Αὐτή εἶναι ἡ ἐξομολόγηση. Εἶναι ἄλλη, παράλληλη ἱστορία, αὐτή τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως, μήν τά μπλέκετε τά πράγματα.

Ἄρα ἐφόσον, λοιπόν, ἡ δική μας μετάνοια μετράει, ὁ ἱερέας δέν θά διαβάσει μιά καλύτερη εὐχή καί ὁ χειρότερος ἱερέας νά [εἶναι], ἄν ὑπάρχει τέτοιο πράγμα, τήν ἴδια εὐχή διαβάζει, δέν ἀλλάζει τίποτα ἐδῶ. Προσέξτε, ἄν μπῶ σέ ἕνα κατάστημα μέ φαγητά που ἔχει κι ἕνα γκαρσόνι. Τό γκαρσόνι πῶς θά εἶναι, ἄν εἶναι ἔτσι, ἄν εἶναι κακομούτσουνο, ἄν εἶναι καλό ἤ ἁμαρτωλό γκαρσόνι, τό μενού παραμένει ἴδιο καί τό ἴδιο φαγητό θά δώσει, ἔτσι δέν εἶναι; Ἄλλο πράγμα λοιπόν [ἡ ἐξομολόγηση καί ἄλλο] ἡ πνευματική καθοδήγηση. Ἄλλο [πράγμα δηλαδή] εἶναι τό γκαρσόνι, [πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό φαγητό] καί ἄλλο νά πᾶς στό σέφ γιά νά μάθεις τή συνταγή· ἄλλο πράγμα εἶναι αὐτό, ἔτσι; Διαφοροποιεῖστε τα καί μήν τά μπλέκετε. Ἄρα νά ἔχετε μετάνοια, [διότι ἠ ἐξομολόγηση] εἶναι ἡ ἱστορία, τῆς μετανοίας.

Ειδάλλως καταφεύγουμε νά ψάχνουμε νά ἐξομολογηθοῦμε στόν καλύτερο πνευματικό. Ποῦ θά τόν βροῦμε, καί πῶς θά τόν κρίνουμε; Μποροῦμε νά κρίνουμε ποιός εἶναι ὁ καλύτερος πνευματικός μέ τά μάτια μας; Ξέρουμε τί ἔχει στήν καρδιά του, ποῦ τόν ξέρουμε; Ἐπειδή ἔτσι [νομίζουμε] καί τόν κρίνουμε; Καί ἄν μᾶς πλανάει, ἄν [μᾶς] κάνει [καλό] μάρκετινγκ, ἄν αὐτοδιαφημίζεται; Ποῦ τό ξέρουμε πού εἶναι καλός πνευματικός, ποῦ τόν γνωρίζουμε; Ἴσα-ἴσα ἄν εἶναι καί χαρισματοῦχος ἄνθρωπος, κρύβεται κιόλας· καί πολλοί ἅγιοι καταλήγουν νά μιλοῦν καί νά λένε: ἔ, γιατί ἦρθες ἐδῶ πέρα, τί ἦρθες νά κάνεις ἐδῶ; Καί [μετά ὅσοι πῆγαν νά τούς δοῦν] λένε: ἄ, ἐγώ πῆγα νά τοῦ μιλήσω καί μοῦ εἶπε τί ἦρθες νά κάνεις; [Βλέπετε] αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν αὐτοδιαφημίζονται· σᾶς παρακαλῶ ἐδῶ ἔχουμε ἄλλα μεγέθη. Νά ἔχετε καθαρό μυαλό καί νά ἔχετε μετάνοια. Ἄν στήν πορεία [ὁ πνευματικός] σᾶς λέει πράγματα τά ὁποῖα εἶναι ἐκτός παραδόσεώς μας, νά πεῖτε ἐδῶ εἶναι λάθος αὐτός, [διαφορετικά] πῶς τόν κρίνετε τόν πνευματικό;

Πόσες φορές [μέ] παίρνουν τηλέφωνο -αὐτά τά ὁποῖα μέ τρελαίνουν- καί μοῦ λένε, πάτερ νά ἐξομολογηθῶ· λέω, βεβαίως· μοῦ λένε, ἔχετε χάρισμα; Λέω, εἶμαι ἱερέας, ἔχω τή χάρη τῆς ἱεροσύνης· μοῦ λένε, ὄχι αὐτό. Λέω, τί ἄλλο θέλετε; Μοῦ λένε, εἶστε διορατικός; Μά τί μοῦ λέτε; Διορατικός; [Τώρα ἐσεῖς] θά ἔρθετε νά ἐξομολογηθεῖτε ἤ θά ἔρθετε νά σᾶς πῶ ἐγώ τίς ἁμαρτίες σας κι ἐσεῖς νά πεῖτε ὤ, μοῦ τά εἶπε ὅλα!; Ὄχι δέν εἶμαι τίποτε [ἀπ᾽ ὅλα] αὐτά! Εἶμαι μόνο πνευματικός, ὅπως μ᾽ ἔκανε ὁ Χριστός καί τίποτε ἄλλο! Τί θά πεῖ διορατικός δηλαδή; [Θέλουμε] νά μᾶς πεῖτε κάτι βαθύτερο· τί βαθύτερο νά σᾶς πῶ; Νά ἔχετε βαθιά μετάνοια. Πόσες φορές ἀπ᾽ τό τηλέφωνο, πάτερ βγάζετε δαιμόνια; Λέω, δέν ξέρω, ἄν ἐγώ ἐξομολογῶ κάποιον καί μετανιώσει καί φύγουν τά δαιμόνια, δέν ξέρω, ἐγώ δέν εἶμαι δαιμονολόγος, δέν θά ἀσχοληθῶ ἐγώ μέ τά δαιμόνια.

Πόσα τέτοια ἐρωτήματα συνεχῶς! Τίποτε, εἶμαι ἕνας ἁπλός πνευματικός· [πού] ἐξομολογῶ, [κι ἐσεῖς παρακαλώ] ἐλάτε μετανιωμένοι. Τί τόν θέλετε τόν διορατικό κ.λπ.; Καί ποῦ θά βρεῖ ὅλη ἡ Ἑλλάδα τούς καίριους, [διορατικούς πνευματικούς]; [Πιστεύετε ὅτι] ὅλοι θά βροῦν καί θά καταλάβουν τόν ἅγιο Πορφύριο; ῎Ε, πιστέψτε με, τόσα χρόνια κάθισα μαζί του, δέν κατάλαβα τίποτε πού ἦταν Ἅγιος, τόσο πολύ τό ἔκρυβε ὁ ἄνθρωπος. Ἰδέα δέν εἶχα πάρει, καί δέν εἶχα πάρει ἰδέα εὐτυχῶς, [γιατί] θά τό εἶχα βάλει στά πόδια! Γιατί ἄν συναντοῦσα ἕναν πού μοῦ ἔλεγε ὅτι εἶναι ἅγιος, θά τό ἔβαζα στά πόδια. Θά φοβόμουν νά ἔχω ἕναν ἅγιο πνευματικό, τόν μπελά μου νά βρῶ; Κι [ἐπειδή νόμιζα πώς δέν ἦταν], ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό πῆγα. Ἕνα ἁπλό γεροντάκι μοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι. Εἶχα πνευματικό πού εἶχε ἀρρωστήσει [καί δέν μποροῦσε πιά νά ἐξομολογεῖ], καί μοῦ λένε πώς ὑπάρχει ἕνα ἁπλό γεροντάκι· λέω ποῦ; Στήν Πεντέλη· τούς λέω, χαμένος; Χαμένος. Λέω, γνωστός; Ἄγνωστος μοῦ λένε· καί ἔτσι πῆγα, στήν Πεντέλη. Ἕνα ἄγνωστο γεροντάκι πού δέν πῆρα εἴδηση τίποτα, καθήμενος ὀχτώ-ἐννέα χρόνια μαζί του, δέν πῆρα [εἴδηση] τίποτε· στό τέλος κάτι μυρίστηκα· ἄν καταλάβαινα πού εἶναι διάσημος κ.λπ. θά τό εἶχα βάλει στά πόδια, πιστέψτε με. Αὐτή ἦταν ἡ δική μου εμπειρία, σᾶς τό λέω ἔτσι πολύ ἁπλά. Τελικά, ὁ ἄνθρωπος ἦταν Ἅγιος καί τώρα ἀπεδείχθη, ἀλλά τό κρυβε! Αὐτό δέν εἶναι τό ὡραῖο, ἔ;

Πηγή: http://www.floga.gr/50/08/02/08020024.asp

Σήμερα οἱ νέοι ἄνθρωποι ζητοῦν ἐμπειρίες. Δὲν ἀρκοῦνται σὲ μία ὑλιστικὴ ζωή, σὲ μία ὀρθολογιστικὴ κοινωνία, ὅπως τοὺς τὴν παραδίδουμε οἱ μεγαλύτεροι. Τὰ παιδιά μας, ποὺ εἶναι εἰκόνες Θεοῦ, "κεκελευσμένοι θεοί", ζητοῦν κάτι πέρα ἀπὸ τὰ λογικὰ σχήματα μιᾶς ὑλιστικῆς φιλοσοφίας καὶ ἀθέου παιδείας ποὺ τοὺς προσφέρουμε. Ζητοῦν ἐμπειρίες ἀληθινῆς ζωῆς. Δὲν τοὺς ἀρκεῖ μάλιστα νὰ ἀκοῦν γιὰ τὸν Θεό. Ἐπιθυμοῦν τὴν ἐμπειρία Του, τὸ φῶς Του, τὴν Χάρι Του. Κι ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτούς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ τοὺς ἀναπαύσει, ἔχει τὴν ἐμπειρία ποὺ διψοῦν, μάταια ἀναζητοῦν καὶ καταφεύγουν σὲ διάφορα ἄλλα φθηνὰ ὑποκατάστατα, προκειμένου νὰ εὕρουν κάτι τὸ ἐξωλογικό, τὸ ὑπέρλογο.

Καὶ ἄλλοι μὲν ὁδηγοῦνται σὲ ἀνατολικοὺς μυστικισμούς, τύπου γιόγκα. Ἄλλοι στὸν ἀποκρυφισμὸ ἢ στὸν γνωστικισμό, τελευταία δὲ δυστυχῶς καὶ σὲ ἀπροκάλυπτο σατανισμό.

Ἀλλὰ καὶ στὴν ἠθικὴ δὲν γνωρίζουν κανένα φραγμό, ἀφοῦ αὐτὴ χωρισμένη καὶ στερημένη ἀπὸ τὴν οὐσία καὶ τὸν σκοπό της, νὰ τοὺς ἑνώσει μὲ τὸν ἅγιο Θεό, καταντᾶ χωρὶς κανένα ἀπολύτως νόημα.

Ἔτσι πλεονάζουν τραγικὰ φαινόμενα ὅπως ὁ ἀναρχισμὸς καὶ ἡ τρομοκρατία, μὲ τὰ ὁποῖα πολλοὶ νέοι ἄνθρωποι ποὺ κατὰ βάθος θέλουν νὰ ἱκανοποιήσουν ἕνα δυναμισμὸ ποὺ ἔχουν μέσα τους, - καὶ ποὺ δὲν ἐκπληρώνεται βαθειὰ αὐτὸς ὁ πόθος τους, γιατὶ δὲν ἔτυχαν αὐτὴ τῆς ἀγωγῆς τῆς θεώσεως - καὶ βιαιότητες κατὰ τῶν συνανθρώπων τους.

Ἡ πλειονότης τῶν νέων, καὶ ὄχι μόνο, τὸν πολύτιμο χρόνο τῆς ζωῆς τους καὶ τὶς δυνάμεις τους, ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἐπιτυχία στὸν σκοπὸ τῆς θεώσεως, τὰ κατασπαταλοῦν στὴν ἠδονοθηρία καὶ σαρκολατρεία, πού, μὲ τὴν ἀνοχὴ δυστυχῶς καὶ τῆς πολιτείας μερικὲς φορές, γίνονται τὰ σύγχρονα εἴδωλα, οἱ σύγχρονοι "θεοί", προκαλώντας ἔτσι μεγάλη φθορὰ στὰ σώματα καὶ τὶς ψυχές τους.

Ἄλλοι ζώντας χωρὶς καθόλου ἰδανικὰ κατατρίβονται σὲ διάφορες ἄσκοπες, ἀνούσιες καὶ βλαβερὲς ἀσχολίες, ἄλλοι αἰσθάνονται ἀπόλαυση τρέχοντας ὑπέρμετρα στοὺς δρόμους - μὲ τραγικὲς πολλὲς φορὲς καταλήξεις τοὺς τραυματισμοὺς καὶ τὸν θάνατο -, κι ἄλλοι πάλι μετὰ ἀπὸ περιπλανήσεις παραδίδονται ἄνευ ὅρων στὴν δαιμονικὴ ἐξάρτηση τῶν ναρκωτικῶν, τὴν νέα αὐτὴ μάστιγα τοῦ αἰῶνος μας.

Καὶ τέλος ἀρκετοί, μετὰ ἀπὸ μία σχετικὰ σύντομη ζωή, γεμάτη ἀπὸ ἀποτυχίες καὶ ἀπογοητεύσεις, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα δίδουν τέλος στὸ μαρτύριο τῆς μάταιης ἀναζητήσεώς τους καταφεύγοντας δυστυχῶς στὴν ἔσχατη μορφὴ ἀπελπισίας, τὴν αὐτοκτονία.

Δὲν εἶναι ἀλῆτες ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιὰ ποὺ καταφεύγουν σ᾿ αὐτὰ τὰ παράλογα καὶ τραγικά. Εἶναι νέοι, παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ παιδιά μας, ποὺ ἀπογοητευμένα ἀπὸ τὴν ὑλιστική, αὐτάρκη κοινωνία ποὺ τοὺς παραδίδουμε, δὲν βρίσκουν αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουν πλασθεῖ, τὸ ἀληθινό, τὸ αἰώνιο, ποὺ δὲν τοὺς τὸ δώσαμε καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἀγνοοῦν. Ἀγνοοῦν τὸν μεγάλο σκοπὸ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τὴν θέωση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὴ βρίσκοντας ἀνάπαυση σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο καταφεύγουν στὴν ἀπελπισία μὲ τὶς μορφὲς ποὺ ἀναφέρθηκαν.

Σήμερα ἀρκετοὶ Ποιμένες τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, πνευματικοί, ἀλλὰ καὶ λαϊκοὶ ἀδελφοί, ἀπὸ ἀγάπη ἀνιδιοτελῆ ἀναλώνονται καθημερινῶς στὴν καθοδήγηση τῶν νέων μας μὲ σκοπὸ τὴν θέωσή τους. Τοὺς εἴμαστε εὐγνώμονες γιὰ τὴν θυσία καὶ προσφορά τους, γιὰ τὸ θεάρεστο αὐτὸ ἔργο τους, μὲ τὸ ὁποῖο διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ σώζονται καὶ ἁγιάζονται ψυχὲς ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε.

Ταπεινὰ βοηθεῖ καὶ συμπαραστέκεται στὸν μεγάλο αὐτὸν πόνο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας μας ὄντας ἕνας ἰδιαίτερος χῶρος ἁγιασμοῦ καὶ κατὰ Θεὸν ἡσυχίας, ἀπολαμβάνει τὴν εὐλογία τῆς θεώσεως, ζεῖ τὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἔντονη καὶ ἐναργῆ τὴν ἐμπειρία τῆς Χάριτός Του, τοῦ Φωτός Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πολλοὶ συνάνθρωποί μας, στὴν πλειοψηφία τους νέοι, ὠφελοῦνται, ἐνισχύονται, ἀναγεννῶνται ἐν Χριστῷ μὲ κάποιο προσκύνημά τους στὸν Ἄθωνα ἢ καὶ διατηρώντας πιὸ ἰδιαίτερους δεσμοὺς μαζί του. Κι ἔτσι χαίρονται τὸν Θεὸ στὴν ζωή τους καὶ ἀρχίζουν νὰ καταλαβαίνουν τί εἶναι Ὀρθοδοξία, Χριστιανικὴ ζωή, ἀγώνας πνευματικός, καὶ τί χαρὰ καὶ μεγάλο νόημα δίδουν αὐτὰ στὴν ὕπαρξή τους. Γεύονται δηλαδὴ κάτι ἀπὸ τὸ μεγάλο δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, τὴν θέωση.

Ἂς μὴ ξεχνοῦμε λοιπὸν ὅλοι οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ θεολόγοι, οἱ κατηχηταί, τὴν ἀγωγὴ τῆς θεώσεως διὰ τῆς ὁποίας οἱ νέοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταπεινοί, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ μέσα στὸν καθημερινό μας ἀγώνα, τὸν ἀγώνα τῆς μετανοίας καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του, ἀποκτοῦμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὴ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τὴν ἕνωση μαζί Του, νὰ χαροῦμε πολὺ δυνατὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνιο εὐτυχία καὶ μακαριότητα.

Ἂς εὐχαριστήσουμε συνεχῶς τὸν ἅγιο Κύριο γιὰ τὸ δῶρο τῆς ἀγάπης Του. Στὴν δική Του ἀγάπη ἂς ἀνταποκριθοῦμε μὲ τὴν δική μας ἀγάπη. Ὁ Κύριος θέλει καὶ ποθεῖ νὰ θεωθοῦμε. Γι᾿ αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἄλλωστε ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀπέθανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Γιὰ νὰ λάμπει ὡς ἥλιος ἐν μέσῳ ἡλίων, ὡς Θεὸς ἐν μέσῳ θεῶν.

(Τὸ βιβλίον «Ἡ θέωσις ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου» τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱ.Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, τυπώθηκε τὸν Μάιο τοῦ 2005 σὲ 5.000 ἀντίτυπα ἀπὸ τὶς γραφικὲς τέχνες - ἐκδόσεις «Μυγδονία» (Δαβάκη 18 ΤΚ 570 09 Καλοχώρι Θεσσαλονίκης, τηλ: 2310 754 254) ὡς ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους - Ἄθω.)

Πηγή: http://orthodoxfathers.com/Consequence-of-guidance-not-leading-to-deification