... Για εμάς τους Ορθοδόξους Έλληνες, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι θέμα οικονομικό ή πολιτικό, όπως θέλουνε να το παρουσιάσουν. Είναι θέμα κυρίως Πνευματικό. Είναι ζήτημα, που σχετίζεται με την διασφάλιση της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας και με τον σεβασμό στα Ιερά και τα Όσια του Γένους μας.

Κυριακή : Ημέρα του Κυρίου.

Κυριακή: Ημέρα ανάπαυσης και αγιασμού.

Και όμως , 1700 χρόνια μετά την καθιέρωση της Κυριακής, ως ημέρας αργίας (επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, αρχές 4ου αιώνα) και χωρίς να προηγηθεί ανάλογη λαϊκή απαίτηση, αποφασίζεται από την Πολιτεία η πλήρης κατάργησή της!

Για εμάς τους Ορθοδόξους Έλληνες, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι θέμα οικονομικό ή πολιτικό, όπως θέλουνε να το παρουσιάσουν. Είναι θέμα κυρίως Πνευματικό. Είναι ζήτημα, που σχετίζεται με την διασφάλιση της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας και με τον σεβασμό στα Ιερά και τα Όσια του Γένους μας.

Ο μεγάλος Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που έδωσε το αίμα του για να σώσει την αργία της Κυριακής από τις ορέξεις των Οβραίων, σε μια από τις Διδαχές του, τονίζει: ''Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν''.

Οι πολιτικοί μας άρχοντες μπορεί να επικαλούνται επ' αυτού πολλές και διάφορες δικαιολογίες. Για εμάς, όμως, η κατάλυση της απ' αιώνων καθιερωμένης Κυριακάτικης αργίας συνιστά ύβρη βαρύτατη, διότι περιφρονεί ανενδοίαστα την ίδια την Ιστορία μας και πάνω απ' όλα την Ιερή Ορθόδοξη παρακαταθήκη μας.

Στην υπερχιλιόχρονη ιστορική διαδρομή της Ρωμηοσύνης, οι αγορές των προγόνων μας κατά τις Κυριακές ήτανε πάντοτε κλειστές.

Την αργία της Κυριακής δεν την ακούμπησαν ούτε οι Τούρκοι στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς ούτε οι Γερμανοί του '41 ούτε οι Ιταλιάνοι και οι Βούλγαροι. Την καταργούν, όμως, σήμερα ''δικοί'' μας άνθρωποι και μάλιστα εκλεγμένοι από τα ίδια μας τα χέρια!

Στην περίπτωσή μας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή ότι εμείς τρελαθήκαμε εντελώς και δεν ξέρουμε προς τα πού πάμε και τι κάνουμε ή ότι οι εχθροί μας, με την δική μας δυστυχώς συγκατάθεση, βάλθηκαν να αφανίσουν από προσώπου γης κάθε τι, που θυμίζει Ελληνοπρέπεια και Ορθοδοξία.

Επιτέλους , ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται τόσο πολύ από την λειτουργία της αγοράς ασταμάτητα 365 ημέρες τον χρόνο;

Μήπως είναι οι ήδη εξουθενωμένοι καταστηματάρχες;

Τα λειτουργικά τους έξοδα, με εβδομάδα έξι ημερών μέχρι τώρα, τους έχουνε γονατίσει προ πολλού. Από 'δω και μπρος, με εβδομάδα εφτά ημερών, πόσο ακόμα θα αντέξουνε;

Μήπως είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και οι αμέτρητοι ανασφάλιστοι;

Αυτοί έχουνε ξεχάσει τις πόρτες των μαγαζιών εδώ και καιρό. Τι να την κάνουνε και την Κυριακή;

Μήπως είναι οι συνταξιούχοι των 300-600 ευρώ;

Η ανημποριά των άνεργων παιδιών τους, κυριολεκτικά τους έχει στραγγίσει. Τι να απομείνει για να ξοδέψουνε και τις Κυριακές;

Μήπως είναι οι οικογενειακές επιχειρήσεις, οι σύζυγοι και τα παιδιά των καταστηματαρχών;

Αυτοί κι αν δεν είναι, που όχι μονάχα δεν ωφελούνται από το μέτρο, αλλά και έχουνε πάθει την μεγαλύτερη ζημιά: Τα εξαντλητικά ωράρια δοκιμάζουν πολύ σκληρά την συζυγία τους και τα παιδιά τους καταδικάζονται να ζούνε χωρίς γονείς εφτά ημέρες την εβδομάδα!

Για την απόφαση , την οπισθοδρομική και μισάνθρωπη, να καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία, δεν θα τα βάλλουμε αποκλειστικά και μόνον με τους κυβερνήτες μας ούτε και με την λεγόμενη ακαδημαϊκή, καλλιτεχνική και οικονομική ελίτ της πολύπαθης Πατρίδας μας. Και δεν θα τα βάλλουμε μαζί τους, όχι γιατί είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά διότι το ήθος, η ηθική και τα πιστεύω των περισσοτέρων δεν μας αφήνουν περιθώρια να ελπίζουμε, από την πλευρά τους, για κάτι καλύτερο.

Η ευθύνη , για την απόφαση αυτή, βαρύνει πρωτίστως εμάς τους ίδιους, οι οποίοι και άρχοντες αντίχριστους εκλέγουμε και τις αντίχριστες και ανθελληνικές τους αποφάσεις τις αντιμετωπίζουμε νωχελικά, με φρόνημα δουλικό και διάθεση καθαρά μοιρολατρική.

Επειδή, όμως, η αργία της Κυριακής συνιστά θέσπισμα πνευματικής τάξεως, πάνω και πέρα από την προσωπική ευθύνη ενός εκάστου, προβάλλει υπερέχουσα η βαριά ευθύνη των ανθρώπων της Εκκλησίας. Ανθρώπων, οι οποίοι τάχθηκαν οικειοθελώς να φυλάνε ανύσταχτα την ακεραιότητα της Πίστεως και να προστατεύουν σύμπασα την πνευματική μας κληρονομιά από κάθε επίβουλο.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι κατ' εξοχήν θέμα Πίστεως. Και σε θέματα Πίστεως, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας στα πρόσωπα των Επισκόπων και των Μητροπολιτών είναι οι μοναδικές που μας απέμειναν.

Πάντως , μέχρι στιγμής, επί του θέματος, οι περισσότεροι άμβωνες παραμένουν βωβοί. Γι' αυτό και αναρωτιόμαστε:

Μέχρι πότε θα εξακολουθούν να υπάρχουν Μητροπολίτες, οι οποίοι θα ανέχονται ή ακόμα και θα επικροτούν, με την σιωπή τους, αποφάσεις σαν κι αυτή, που θίγουν τον Πολιτισμό μας και προσβάλλουν βάναυσα την Πίστη μας;

15.6.2014

Προ ημερών, μου τηλεφώνησε φίλος καλός, γνωστός για τον μειλίχιο χαρακτήρα του, σε κατάσταση… αμόκ. «Αυτοί έχουν βαλθεί να μας ξεκάνουν» ξέσπασε. «Η μάνα μου με 6.000 ευρώ μοναδικό ετήσιο εισόδημα, από ένα ενοίκιο 500 ευρώ που παίρνει τον μήνα, καλείται τώρα να πληρώσει γύρω στα δύο χιλιάρικα Εφορία!» 
«Και πώς δικαιολογείται αυτό; Εμπίπτει σε τεκμήρια;» ρώτησα. «Οχι» μου απαντά. «Δεν παίρνει καν σύνταξη. Αλλά κάτσε και γράφε: Αυτοτελής φορολογία στο ενοίκιο 10% συν προσαύξηση 250 ευρώ επειδή το διαμερισματάκι (60 τ.μ.) νοικιάζεται ως επαγγελματική στέγη, 80% προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος και 400 ευρώ το περυσινό χαράτσι, μας κάνουν 1.700 ευρώ! Ασε που μέσα στο καλοκαίρι περιμένει και το μπουγιουρντί του ΕΝΦΙΑ…»

«Τι να σου λέω», συνέχισε ασυγκράτητος ο φίλος μου, «η γιαγιά είναι σε μαύρη απελπισία και σκέφτεται να πουλήσει το μοναδικό της ακίνητο. Αν δεν ήμουν εγώ δίπλα της, θα έψαχνε τα σκουπίδια…»

«Υπάρχουν κι άλλα τέτοια» προσπάθησα να τον παρηγορήσω. «Μία άλλη γιαγιά στον οικογενειακό μου περίγυρο πήγε να πάρει την πενιχρή σύνταξη των 650 ευρώ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και τη βρήκε πετσοκομμένη στο μισό! Της είχαν αφαιρέσει το ΕΚΑΣ και μάλιστα αναδρομικά από την 1η Ιανουαρίου 2014! Σήμερα βρίσκεται να χρωστά 1.200 ευρώ στο ΙΚΑ, τα οποία θα της παίρνουν λίγα λίγα από την πετσοκομμένη σύνταξη των 350 ευρώ! Το ωραίο είναι ότι της είπαν ότι δεν δικαιούται πλέον το ΕΚΑΣ γιατί το 2012 έπαιρνε επίδομα πολύτεκνης, σκάρτα 100 ευρώ τον μήνα. Και αυτό την έφερε σε ανώτερη εισοδηματική κλίμακα! Μόνο που το επίδομα, παρότι περιγράφεται βαρύγδουπα στα χαρτιά, ως “ισόβια σύνταξη πολυτέκνου” (sic), το έκοψαν οι νέοι κυβερνήτες της χώρας και η γιαγιά μένει με τα 300 ευρώ τον μήνα, νέτα σκέτα».

Θυμώσαμε, ομολογώ, και οι δυο μας από την εξιστόρηση αυτών των αδιανόητων περιστατικών, παρά… παρηγορηθήκαμε. «Στο τέλος οι μισοί Ελληνες θα πληρώνουν τους άλλους μισούς που δεν έχουν να πληρώσουν και θα κανιβαλιστούμε μεταξύ μας» μου είπε ο φίλος. «Λάθος» του απάντησα. «Στο τέλος δεν θα μπορεί να πληρώνει κανένας και θα πουλάμε τα σπίτια μας σε συνταξιούχους Γερμανούς αντί πινακίου φακής».

Κάπου εκεί έληξε η φορτισμένη συζήτησή μας, που αποτύπωνε ασφαλώς τη φορομπηχτική παράνοια που ζει η χώρα στη μαρτυρική περίοδο της μνημονιακής «προσαρμογής».

Γιατί κακά τα ψέματα. Το δημόσιο ξεπούλημα δεν περιορίζεται στα ορυχεία και τα κοιτάσματα της «μικρής ΔΕΗ», στις παραλίες, στα δάση και στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Το σχέδιο είναι πολύ πιο σύνθετο. Και έχει στόχο να τσακίσει τους Ελληνες οικονομικά, αναγκάζοντάς τους να εκποιήσουν και τις ιδιωτικές περιουσίες τους.

Η βίαιη φτωχοποίηση που επιβάλλεται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» γίνεται βάσει οργανωμένου σχεδίου. Η «προσαρμογή» ξεκίνησε με την κάθετη μείωση σε μισθούς και συντάξεις, τη σταδιακή απελευθέρωση των απολύσεων, το ψαλίδισμα των αποζημιώσεων και την πάσης φύσεως εισοδηματική συρρίκνωση των μεσαίων κοινωνικών τάξεων. Την τελευταία διετία το πακέτο συμπληρώθηκε με μία πρωτοφανή φοροεπιδρομή που αναπόφευκτα θα διαλύσει και τους τελευταίους υγιείς θύλακες του παραγωγικού ιστού.

Πράγματι, σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μισοί Ελληνες πληρώνουν τους άλλους μισούς. Για κάθε πέντε εργαζομένους αντιστοιχούν δύο άνεργοι. Και αυτό τα λέει όλα. Γιαγιάδες και παππούδες με τα πενιχρά εισοδήματά τους ζουν τους άνεργους 40άρηδες γιους τους. Μισθωτοί που μπορούν ακόμη να σταθούν στα πόδια τους αγοράζουν τρόφιμα στα άνεργα αδέλφια τους. Γυναίκες εργαζόμενες στηρίζουν ολόκληρες οικογένειες. Και, φυσικά, οι ευσυνείδητοι φορολογούμενοι, τα λεγόμενα «συνήθη υποζύγια», καλύπτουν τις υποχρεώσεις των εκάστοτε λαμόγιων, από τους μεγαλοκαρχαρίες της «λίστας Λαγκάρντ» μέχρι τα φοροκλεφτρόνια της γειτονιάς.

Πόσο άραγε μπορεί να βαστήξει αυτό; Μέχρι και να ξηλωθεί και η τελευταία ικμάδα κοινωνικής αλληλεγγύης, που ευτυχώς διαθέτει σε απόθεμα, τούτη εδώ η χώρα. Και τότε δεν θα δούμε επανάσταση των αγανακτισμένων, αλλά φαινόμενα γενικευμένης κοινωνικής απείθειας. Οι «ευσυνείδητοι» θα μειώνονται συνεχώς, γιατί απλούστατα θα είναι ανθρωπίνως αδύνατο να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ενα πρώτο δείγμα ζούμε και τις μέρες αυτές με την άρνηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών να υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις, που επέσυρε (σε άσχετο νομοσχέδιο) την «ποινή» της στέρησης ΑΦΜ!

Ασφαλώς αυτά τα αίσχη που γίνονται εις βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων και ειδικότερα της σημερινής τρίτης ηλικίας (αυτής δυστυχώς που ψηφίζει τη μεταλλαγμένη Ν.Δ. των Μητσοτακοχατζηδάκηδων και το ρετάλι του ΠΑΣΟΚ) είναι και παράνομα και αντισυνταγματικά. Κανείς δεν μπορεί να σου αρπάζει νόμιμο εισόδημα, και μάλιστα αναδρομικά, επειδή…έκανε λάθος στο μέτρημα. Σε οποιοδήποτε (ανεξάρτητο) αστικό δικαστήριο μια τέτοια μεθόδευση καταπίπτει.

Επιπρόσθετα, το κράτος δεν μπορεί να δίνει κοινωνικά επιδόματα ψίχουλα, να τα ονομάζει «ισόβιες συντάξεις» και μία ωραία μέρα εκλεγμένη κυβέρνηση να τα εξαφανίζει. Αυτά γίνονται είτε εν καιρώ πολέμου είτε σε απολυταρχικά καθεστώτα, που κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.

Επομένως, το πρωτοφανές φοροεισπρακτικό γιουρούσι εις βάρος εξ ορισμού αδύναμων (π.χ. χαμηλοσυνταξιούχων), πλην όμως τίμιων και νομοταγών κοινωνικών ομάδων δεν υπακούει σε καμία μεταρρυθμιστική λογική. Αντίθετα, θυμίζει την οθωμανική εισπρακτική αντίληψη της Μεγάλης Πύλης που στο τέλος, από το πολύ… άρμεγμα των υπηκόων, έφτασε στην ολοκληρωτική κατάρρευση.

Μόνο που η Ελλάδα δεν θα καταρρεύσει. Οι γηγενείς κάτοικοί της θα εξανδραποδιστούν. Αλλά το οικόπεδο θα παραμείνει στη θέση του με όλα τα πλεονεκτήματά του. Και θα το αγοράσουν, μέτρο προς μέτρο, οι σύγχρονοι Γερμανοί εισβολείς, στο όνομα των πατεράδων τους που δεν μπόρεσαν να το κατακτήσουν με την ισχύ των όπλων…

δημοκρατία

Για τον Άγιο Νικόδημο τρέφουμε οι ορθόδοξοι Έλληνες μεγάλο θαυμασμό και βαθειά ευγνωμοσύνη. Η απόπειρα απόδοσης Βίου, «Συναξαρίου», του συγγραφέα του «Μεγάλου Συναξαριστού», ξεπερνάει τη συνηθισμένη μας τόλμη, αλλά όχι και το χρέος να εκφράσουμε σε λίγες έστω γραμμές απέραντη τιμή γι’ αυτόν τον νέο Άγιο, που φώτισε το πιο βαθύ σκοτάδι των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς του γένους μας.

Γεννήθηκε στη Νάξο στα 1749 , από γονείς καλλιεργημένους και πλούσιους. Πολύ μικρός έδειξε εξαιρετική ικανότητα στα γράμματα και σπάνια φιλομάθεια. Στα 1765, σε ηλικία 16 ετών , ο Νικόλαος Καλλιβούρτσης, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου, αποστέλλεται από τον Επίσκοπο του νησιού του στην περίφημη Σχολή της Σμύρνης να σπουδάσει. Μένει στη Σχολή πέντε χρόνια, όπου φανερώνει ασυνήθιστα πνευματικά χαρίσματα και υπέροχο ήθος.

Από αυτά τα εφηβικά του χρόνια μεταφέρουμε λίγα, απ’ όσα διέσωσαν οι βιογράφοι του, όσο για να γνωρίσουμε την αξιοθαύμαστη βιοτή ενός γεννημένου στη σκλαβιά Έλληνα σπουδαστή, που αναδείχτηκε φάρος παιδείας και αγιότητας και πλούτισε τη νεότερη Ελλαδική Εκκλησία με έργα Ορθοδόξου πίστεως και πνευματικής οικοδομής ανεκτίμητα.

Στη Σχολή, γράφουν, προκάλεσε την έκπληξη και το θαυμασμό δασκάλων και συμμαθητών για την εξαιρετική μνήμη , τη φωτεινή κρίση και το λαμπρό ήθος, τον ονομάζουν «εξαίσιον θαύμα της εποχής». Είχε συσπουδαστές τους μετέπειτα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτο τον Ζ’ και Γρηγόριο τον Ε’ και άλλους άνδρες επισημότατους, οι οποίοι αναδείχτηκαν Ιεράρχες και Λογάδες, Δάσκαλοι του Γένους στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού. Γνώριζε απ’ έξω όχι μόνον τις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές ακόμη πραγματείες, αλλά και όλους τους ποιητές, τους ιστορικούς, παλαιούς και νέους, Έλληνες και Λατίνους, καθώς και τα συγγράμματα των Ελλήνων Πατέρων. Έφτανε να διαβάσει ένα βιβλίο μία φορά και να το θυμάται σ’ όλη τη ζωή του.

Συνδύαζε όμως με τη διπλή του σοφία, την εσωτερική και την εξωτερική, την «θύραθεν», τόση ταπείνωση, μετριοφροσύνη, προσήνεια και αγάπη προς τους συμμαθητές του, μαζί με σεβασμό προς τους δασκάλους του, ώστε να είναι ιδιαίτερα αξιαγάπητος και ν’ αποκαλείται «παμπόθητος». Κι αυτές ακόμη τις υπερήφανες ψυχές, γράφουν, η ταπείνωσή του τις μετέτρεπε σε μετριόφρονες. Δεν προκαλούσε το φθόνο, παρόλο που αρκεί κανείς να είναι σοφός για να γίνει μισητός, γιατί δεν είχε καμία έπαρση για την πνευματική του υπεροχή. Δεν πλήγωνε τη φιλοτιμία των κατωτέρων του. Πρόθυμος πάντα να βοηθήσει, να διασαφηνίσει τα δυσνόητα, με αδελφική αγάπη και εγκάρδια απλότητα.

Σπουδαστής και γίνεται δάσκαλος περιζήτητος στα αρχοντικά της Σμύρνης. Στο οικοτροφείο της Σχολής οι συσπουδαστές επιδιώκουν να τον αναπληρώνουν από τις «αναλογούσες υπηρεσίες» του για να έχει χρόνο να τους βοηθεί στα μαθήματα.

Στα πέντε χρόνια των σπουδών του, πέρα από τα εγκύκλια μαθήματα «θεολογικής στοιχειώσεως» και «σπανίας αρχαιομάθειας», μαθαίνει στην εντέλεια τη Λατινική, την Ιταλική και τη Γαλλική. Ο Διευθυντής της Σχολής, μεγάλης αρετής, Ιερόθεος Βουλισμάς, λίγο αργότερα, του γράφει: «Ελθέ, υιέ μου, καν τώρα εις το γήρας μου να σε αφήσω μετά θάνατον εις το σχολείον διδάσκαλον, ότι δεν έχω άλλον ωσάν σε εις την προκοπήν».

Άλλος όμως είναι ο βαθύτερος πόθος της τόσο προικισμένης αυτής διάνοιας και ο δρόμος που ετοίμαζε ο Θεός για τον νεαρό Νικόλαο.

Στα 1775 έρχεται στο Άγιο Όρος, κείρεται μοναχός με το όνομα Νικόδημος και ψηφίζεται αναγνώστης και γραμματικός της Ι. Μονής Διονυσίου. Από το Όρος αλληλογραφεί με τον Γρηγόριο τον Ε΄ και τον μεγάλο Διδάσκαλο του Γένους Αθανάσιο τον Πάριο.

Ακολουθούν χρόνια μεγάλων ασκητικών αγώνων, περιπετειών, μόχθων, αλλά και εξαιρετικά σημαντικού, ανεκτίμητου ακόμη και σήμερα, συγγραφικού και εκδοτικού έργου. Χαρακτηριστικό της καταπληκτικής μνήμης του και γνώσεως των εκκλησιαστικών κειμένων είναι το περιστατικό που διέσωσε ο Μωραϊτίδης στο βιβλίο του «Με του βορηά τα κύματα»:

Μέγα Σάββατο και πήγε ο διδάσκαλος (έτσι τον αποκαλούσαν οι συμμοναστές του) στον περιώνυμο Ναό του Πρωτάτου να λειτουργηθεί και να μεταλάβει. Τότε συνεννοήθηκαν ο τυπικάρης και ο αναγνώστης να κρύψουν τα Μηναία και προσποιούμενοι ότι δεν τα βρίσκουν ν’ αναγκάσουν τον Όσιο να πει από στήθους τις Προφητείες. Πράγματι, την ώρα των Αναγνωσμάτων δημιουργήθηκε θόρυβος στους χορούς από την έλλειψη των βιβλίων και ήρθαν οι διακονητές και τον παρακάλεσαν ν’ αρχίσει τις προφητείες για να μην υπάρχει χασμωδία. Απήγγειλε επί μία ώρα 15 Προφητείες του Μ. Σαββάτου και οι διακονητές παρακολουθούσαν κρυφά από μέσα την ακρίβεια των απαγγελλομένων. Όλοι θαύμαζαν, ενώ ο ίδιος ούτε κατάλαβε, ούτε θεώρησε ότι έκανε κάτι σπουδαίο…

Συνέγραψε πάνω από 100 έργα , μοναδικό πνευματικό θησαύρισμα ορθοδόξου παραδόσεως, απαύγασμα της εξαιρετικής μορφώσεως και πνευματικής καλλιεργείας του, μέσα σε πειρασμούς, κατηγορίες και ακαταπόνητες προσπάθειες, στα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Γνωστότερα έργα: «Φιλοκαλία» , το πρώτο που εκδόθηκε (Βενετία 1782), «Περί της συνεχούς θείας μεταλήψεως», «Ευεργετινός», «Αόρατος Πόλεμος», «Νέον Μαρτυρολόγιον», «Πνευματικά Γυμνάσματα», «Νέον εκλόγιον», «Πηδάλιον», «Νέον Θεοτοκάριον», «Χρηστοήθεια», «Κήπος Χαρίτων», «Νέος Συναξαριστής», «Εορτοδρόμιον», «Νέα Κλίμαξ», και πολλά άλλα. Αριστούργημα, και μάλιστα της νεανικής του ηλικίας, θεωρείται το «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον». Έργο εντελώς πρωτότυπο, το έγραψε χωρίς κανένα βοήθημα στην Σκυροπούλα, κυριολεκτικά από στήθους, με πλήθος αγιογραφικές και φιλοσοφικές παραπομπές, όπου αναπτύσσει την υπέροχη ηθική ανθρωπολογία του.

Από την «τελευταία σημείωση» στο συμπέρασμα αυτού του βιβλίου ενδεικτικά αντιγράφουμε: «Πολλά εκοπίασαν τα Λύκεια του Αριστοτέλους και αι Ακαδημίαι του Πλάτωνος και αι Στοαί του Χρυσίππου και οι κήποι του Επικούρου και Μητροδώρου, τα σχολεία του Σωκράτους και Μουρατόρου και απλώς όλα τα μουσεία των ηθικών φιλοσόφων, τόσον των παλαιών, όσον και των νεωτέρων, διά να εύρωσιν εις ποία πράγματα υφίσταται η ευδαιμονία, αλλά δεν ηδυνήθησαν… αλλά το Συμβουλευτικόν τούτο δι’ ων διδάσκει, εισάγει και νομοθετεί ευδαιμονίαν αληθινήν, λογικήν, ευαγγελικήν και παντοτινήν… Διότι έχων (ο άνθρωπος) πάντοτε το άκρον και μακάριον αγαθόν, όστις είναι ο Θεός, εντός της καρδίας του, διά της πίστεως και αγάπης όλα τα βάσανα τα νομίζει ως τρυφάς και ευωχίας…».

Στις ποικίλες κακοπάθειές του εξαντλεί τις δυνάμεις του και αφήνει την τελευταία του πνοή και πάμπολλα ανέκδοτα έργα του στις 14 Ιουλίου 1809 σε ηλικία 60 ετών.

Στα 1955 ανακηρύσσεται Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως «τύπος του κατά Χριστόν Πολιτεύματος», «εικόνα αρετής ζώσα», και λαμπρός «της Εκκλησίας διδάσκαλος».

Η Δράσις μας , Ιούνιος-Ιούλιος 2009

Πηγή: http://www.xfd.gr 

Την αντίθεσή της στην απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας που οδηγεί στο άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές σε όλες τις περιοχές της χώρας, εξέφρασε με ανακοίνωσή της και η Ένωση Περιφερειών Ελλάδος.

«Η εκφρασμένη αντίθεση με την αντίστοιχη τεκμηρίωση από την πλευρά της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους» σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση και υπογραμμίζεται ότι η Ένωση Περιφερειών Ελλάδας, επιμένει ότι σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που η αγορά επιχειρεί να βρει τρόπους να σταθεί στα πόδια της, τέτοιες αυθαίρετες αποφάσεις -παρά τα συμφωνηθέντα με τους παράγοντες της αγοράς- δεν ωφελούν, αλλά βλάπτουν την όλη προσπάθεια.

Καλεί την ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης να αρχίσει έναν ειλικρινή διάλογο με την Ε.Σ.Ε.Ε., ώστε να υπάρξει συμφωνία σε μια απόφαση που θα ενισχύει όλους τους παράγοντες της αγοράς και όχι μόνο τους ισχυρούς, σε βάρος των μικρών και μικρομεσαίων.

Ο πρόεδρος της ΕΝ.Π.Ε. και περιφερειάρχης Αττικής, Γιάννης Σγουρός, δήλωσε: «Η ανάπτυξη που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος δεν θα έρθει με τις προχειρότητες και τις αυθαίρετες προσεγγίσεις των ηγεσιών των υπουργείων, που έχουν τη συνευθύνη. Ο ειλικρινής διάλογος με όλους τους παράγοντες της αγοράς και η συναίνεση είναι απαραίτητοι όροι για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Με αποφάσεις στο "γόνατο" ανάπτυξη δεν επιτυγχάνεται».

Πηγή:http://www.defencenet.gr 

Mια ολόκληρη πόλη χάθηκε μέσα σε ένα χρόνο με την μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα το τελευταίο έτος λόγω Μνημονίου. Ο πληθυσμός της Ελλάδας από 11,062 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2013 μειώθηκε στα 10,992 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2014, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της κοινοτικής στατιστικής υπηρεσίας, τον τελευταίο χρόνο οι γεννήσεις στη χώρα μας ανήλθαν σε 94.100, οι θάνατοι σε 112.100, δηλαδή η «καθαρή» μείωση του πληθυσμού ήταν 17.900, ενώ και η μετανάστευση προς την Ελλάδα μειώθηκε κατά 52.000 πολίτες.

Παράλληλα, η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία και τη Γερμανία εμφανίζουν από τα πιο χαμηλά ποσοστά σε γεννήσεις στους «28» (από 8,5%) με πρώτη τη Ρουμανία (8,8%) ενώ τα υψηλότερα ποσοστά εμφανίζουν η Ιρλανδία (15%) και η Γαλλία (12,3%.)

Στην ΕΕ τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων παρατηρούνται στη Βουλγαρία (14,4%) και τη Λετονία (14,3%) και τα χαμηλότερα στην Κύπρο (6,%) και την Ιρλανδία (6,5%)

O πληθυσμός της ΕΕ από 505, 6 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2013 αυξήθηκε στα 507,4 εκατ. την 1η Ιανουαρίου 2014 καθώς οι γεννήσεις ανήλθαν σε 5.075.000 και θάνατοι σε 4.999.200 ενώ η μετανάστευση αυξήθηκε κατά 653.100 πολίτες.

Φυσικά η "αιμορραγία" αυτή θα συνεχιστεί, και μέσα σε λίγα χρόνια το Ελληνικό Έθνος θα συμπιεστεί επικίνδυνα. Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι κάθε μέρα καταφθάνουν στην χώρα εκατοντάδες νέοι ισλαμιστές εξ' Ασίας και Αφρικής, συνειδητοποιούμε ότι αυξάνει και ορυθμός αντικτάστασης του πληθυσμού από αλλόφυλους και αλλόθρησκους. Οσο η χώρα τελεί υπό οικονομική κατοχή αυτό δεν πρόκειται να αντιστραφεί, και η αφομοιωτική δύναμη του ελληνικού τρόπου ζωής δεν θα μπορέσει να κάνει το θαύμα της. 

Πηγή: http://www.defencenet.gr

«Ὅποιος ἐλέγχει τήν γλώσσα ἑνός ἀνθρώπου, ἐλέγχει καί τίς σκέψεις του»  ἔγραψε ὁ Τζώρτζ Ὄργουελ, στό κλασσικό βιβλίο του «1984».
Εἶναι τό λεγόμενο «new speak», ἡ πλασματική «νέα» γλώσσα τῆς σκοτεινῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ. 
Ἡ νέα γλώσσα, ἡ ὁποία περιορίζει τήν ἔκφραση ἰδεῶν πού ἀντιλέγουν στήν ἐπίσημη γραμμή τῆς ἐξουσίας.
Ἔχετε παρατηρήσει, παραδείγματος χάριν, τί γίνεται μέ τίς «νέες» σύνθετες λέξεις πού ἔχουν εἰσχωρήσει στό λεξιλόγιό μας καί ἔχουν ὡς δεύτερο συνθετικό τό «-φοβία»; Εἰσχώρησαν βέβαια, τρόπος τοῦ λέγειν. Γιατί ὁπωσδήποτε δέν εἰσῆλθαν ἀπό μόνες τους. Οὔτε τίς δημιούργησε ὁ λαός μας. Οὔτε γεννήθηκαν μέσα ἀπό κάποιες καταστάσεις ἤ κάτω ἀπό κάποιες εἰδικές συνθῆκες. Στήν οὐσία, μᾶς τίς ἐπέβαλαν.
«Ξενοφοβία», «Ἰσλαμοφοβία», «Ὁμοφοβία»

Λέξεις πού φαίνονται ἑλληνικές, καί πού ἀκόμα καί ξένοι τίς χρησιμοποιοῦν ἔτσι («xenophobia», «homophobia», «islamophobia») ἀλλά δέν γεννήθηκαν στήν Ἑλλάδα! Μάλιστα οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε τίς ἐφηῦραν, οὐδέποτε τίς χρησιμοποίησαν, οὐδέποτε τίς γνώριζαν. Ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Λέξεις, οἱ ὁποῖες ἐπίσης ἔχουν ἕνα ἀρνητικό πρόσημο. Κάτι πού δέν συμβαίνει ὅμως, μέ ὅλες τίς «-φοβίες». Ἔτσι ἐνῶ τά ἄτομα π.χ. μέ «ἀγοραφοβία» ἤ «ἀνθρωποφοβία» ἀντιμετωπίζονται μέ συμπάθεια, τήν ἴδια ὥρα ἐκεῖνος πού θά χαρακτηρισθεῖ ὅτι ἔχει «ξενοφοβία» εἶναι ἕνας ἐπικίνδυνος, ὀπισθοδρομικός, κακός καί μοχθηρός ἄνθρωπος πού τοῦ ἀξίζει ἡ ἀπαξίωση, ἡ περιθωριοποίηση, ἀλλά καί ἡ ἐπιτίμηση, ἀκόμα καί ἡ τιμωρία. Καί βέβαια, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στήν οὐσία ὡς «ξενοφοβικός» στιγματίζεται ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ γηγενής, ὁ ντόπιος, πού δυσανασχετεῖ καί ἀντιδρᾶ στό φαινόμενο τῆς εἰσβολῆς ἀνεξέλεγκτου ἀριθμοῦ παράνομων μεταναστῶν, πού «ἐν μιᾷ νυκτί», κατέλαβαν αὐθαίρετα τόν δικό του τόπο, τόν ἄλλαξαν (πρός τό χειρότερο), τόν ὑποβάθμισαν, καί τόν ἴδιο τόν ἐξοβέλισαν, τόν περιθωριοποίησαν, τόν τρόμαξαν καί τόν κατέστησαν ἕναν ἀνυπεράσπιστο, διωκόμενο, φοβισμένο καί τρομαγμένο ἄνθρωπο, ξένο μέσα σέ ἕνα ἀνομοιογενές ἀλλοπρόσαλλο πλῆθος. Στήν πραγματικότητα, εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει τό αἴσθημα ὅτι εἶναι πλέον μέλος μιᾶς μειονότητας. Καί ὅμως ἐάν δυσανασχετήσει καί διαμαρτυρηθεῖ γιά αὐτήν τήν κατάσταση, εἶναι ἕνας «ξενοφοβικός».
Ἀλήθεια, δέν σᾶς προκαλεῖ ἀπορία πώς ὅλα τά «κακά» μέ τίς λέξεις πού τελειώνουν σέ «-φοβία» ἔχουν στόχο ἕναν συγκεκριμένο τύπο ἀνθρώπου;
Τόν γηγενῆ δυτικό μέσο πολίτη, πού ἀγαπάει τόν τόπο του, τόν λαό του, τήν ἱστορία του, τήν κουλτούρα καί τίς παραδόσεις τοῦ λαοῦ του. Μέ λίγα λόγια τόν «ἀνησυχοῦντα» χριστιανό Εὐρωπαῖο.
(Κατ ̓ αὐτούς «συντηρητικό» καί σίγουρα «μή πολιτικά ὀρθό»).
Δέν σᾶς κάνει ἐντύπωση πώς τόσοι αἰῶνες διωγμῶν χριστιανῶν στίς χῶρες NEWSPEAK ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΣΚΕΨΗΣ τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλά καί στίς χῶρες πού κατέκτησε τό Ἰσλάμ, ἀπό τήν ἀρχή πού πρόβαλε τό σπαθί τοῦ «προφήτη» μέχρι σήμερα καί δέν βρέθηκε ἕνας λεξιπλάστης νά μᾶς πεῖ τήν λέξη «χριστιανοφοβία»;
Τήν ἀκούσατε ποτέ; Ποταμοί αἵματος, παιδομαζώματα, ἀποκεφαλισμοί, λιθοβολισμοί, διωγμοί πιστῶν καί ἐμπρησμοί ἐκκλησιῶν, χρόνια τώρα καί μέχρι σήμερα (!) καί δέν τοῦ ἦρθε κάποιου ἡ «ἔμπνευση» νά πεῖ ὅτι στίς χῶρες αὐτές ὑπάρχει «χριστιανοφοβία». Ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ εἶναι «χριστιανοφοβικοί». Ὅταν ὅμως, μετά τήν εἰσβολή ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων στήν Εὐρώπη τά τελευταῖα χρόνια, βρεθεῖ κάποιος Εὐρωπαῖος νά διαμαρτυρηθεῖ
πού δέν ἀντέχει ἄλλο νά βλέπει τζαμιά νά ὑψώνονται σέ κάθε γειτονιά, χιλιάδες μουσουλμάνους νά καταλαμβάνουν τίς πλατεῖες καί τούς δρόμους στρώνοντας τά χαλιά τους γιά νά λατρεύσουν τόν Ἀλλάχ τους, τά παιδιά του νά εἶναι ὑποχρεωμένα νά μάθουν γιά τό Ἰσλάμ καί τόν μουσουλμάνο γείτονα νά τόν μηνύει γιατί ἔψησε χοιρινές μπριτζόλες καί τόν πρόσβαλε (!), τότε εἶναι «ἰσλαμοφοβικός»! 
Πόσο γρήγορα τήν ἔφτιαξαν τήν λέξη! Πόσο γρήγορα τήν πάσαραν! Πόσο γρήγορα τήν ἐπέβαλαν!
Αὐτός πού σφάζει χριστιανούς ΔΕΝ εἶναι «χριστιανοφοβικός». Δέν ὑπάρχει τέτοια λέξη. Ἐκεῖνος πού θέλει νά συνεχίσει νά ζεῖ ὅπως ζοῦσε μέσα στόν τόπο του καί δέν μπορεῖ νά βλέπει νά μετατρέπεται ἡ χώρα του σέ ἕνα ἰσλαμικό κράτος, εἶναι «ἰσλαμοφοβικός»!
Ἀκούσατε ποτέ γιά «Ἑλληνοφοβία»; Ἀκούσατε γιά «ἑαυτοφοβία»; Πῶς λέγεται ἐκεῖνος πού ἀντιπαθεῖ τούς Ἕλληνες;
Ἄγνωστον. Πῶς λέγεται ὁ Ἕλληνας πού ἀντιπαθεῖ τήν Ἑλλάδα; Πού γράφει στούς τοίχους «Ἑλλάδα σκάσε!» καί καίει ἑλληνικές σημαῖες; Ἄγνωστον! Ἤ πιθανόν, «ἀντιεξουσιαστής»... (Σιγά μήν στενοχωρήθηκε ἡ ἐξουσία ἀπό τό κάψιμο τῆς ἑλληνικῆς σημαίας). 
Πῶς λέγεται ὁ Ἕλληνας πού διαμαρτύρεται γιά τήν ἐγκληματικότητα τῶν ἀλλοδαπῶν; «Ξενοφοβικός».
Ὑπάρχει ἕνα σχέδιο Θέλουν νά μᾶς ἐπαναπρογραμματίσουν, νά διαμορφώσουν τήν σκέψη μας, ἔτσι ὥστε νά σκεφτόμαστε ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν.
Καί νά μιλᾶμε ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν, ὑποταγμένοι στήν ἰδεολογική τους ἐξουσία. Νά φοβόμαστε νά μιλήσουμε γιά τό πρόβλημα τῆς λαθρομετανάστευσης καί τόν κίνδυνο τῆς ἐθνολογικῆς ἀλλοίωσης μήν καί στιγματιστοῦμε ὡς «ξενοφοβικοί» (καί «ρατσιστές»). 
Νά φοβόμαστε νά μιλήσουμε γιά τήν ἐκ νέου ὑποταγή μας στούς μωαμεθανούς (μέσῳ δῆθεν πολυπολιτισμικότητας), μήπως καί μᾶς στιγματίσουν ὡς «ἰσλαμοφοβικούς».
Νά μήν τολμήσουμε νά ποῦμε ὅτι δέν ἀποδεχόμαστε τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς κάτι «ἐντελῶς φυσιολογικό», (ἕως καί «trendy»), οὔτε ἀναγνωρίζουμε κανένα «γάμο» μεταξύ δύο ἀνδρῶν ἤ δύο γυναικῶν, μήπως καί μᾶς ποῦνε «ὁμοφοβικούς». Καί ἔτσι νά ἀκολουθήσουμε σιωπηλά τό ὑπόλοιπο κοπάδι καί νά ἀφεθοῦμε «ἥσυχα», χωρίς γνώμη, χωρίς σκέψη, χωρίς μνήμη, χωρίς ταυτότητα, στά ἐπιδέξια χέρια τῆς παγκόσμιας ἐλίτ πού ἀγωνιᾶ νά μᾶς πολτοποιήσει καί νά μᾶς κάνει μιά εὐκολοχειραγώγητη ἀνθρωπομάζα.
Ἄς δοῦμε λίγο τήν λέξη «ὁμοφοβία», πού κατασκευάστηκε ἀπό φιλο-ὁμοφυλόφιλους ἐρευνητές, μόλις τήν δεκαετία τοῦ ̓70 (οἱ ὁμοφυλόφιλοι σαφῶς δέν ἐμφανίστηκαν τότε, οὔτε οἱ ἀντιδράσεις στόν τρόπο ζωῆς τους) καί ἐμφανίστηκε ἐπίσημα γιά πρώτη φορά στό πορνοπεριοδικό «Screw» τοῦ Ἀμερικανοεβραίου μεγιστάνα τοῦ πορνό Al Goldstein τό 1969.
Δανείζομαι κάποιες σκέψεις, πού μεταφέρει στό blog του ὁ καθολικός Paul Anthony Melanson.
Ἡ λέξη «ὁμοφοβία» κατασκευάστηκε καί χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους ἀκτιβιστές παγκοσμίως, ὡς
ἕνα σημασιολογικό ὅπλο στόν πολιτιστικό πόλεμο.
Ὁ Arthur Evans, συν-ἱδρυτής τῆς «Gay Activist Alliance» («Συμμαχίας Gay Ἀκτιβιστῶν» ἤ GAA), ἐξηγεῖ πῶς τό ὁμοφυλοφιλικό κίνημα χρησιμοποίησε τήν λέξη «ὁμοφοβία», γιά νά χαρακτηρίσει τήν ἀντίθεσή τους: «Γιά καλή μας τύχη, ὁ George Weinberg, ἕνας “straight” ψυχολόγος ὁ ὁποῖος ἀπό καιρό ἦταν φίλος τῆς κοινότητάς μας, συμμετεῖχε τακτικά στίς συνεδριάσεις τῆς GAA. 
Παρακολουθώντας μέ γοητεία τήν τακτική “zap” πού χρησιμοποιούσαμε (zap εἶναι μιά μορφή πολιτικῆς ἄμεσης δράσης, πού τέθηκε σέ χρήση στή δεκαετία τοῦ 1970 στίς ΗΠΑ ἀπό ὁμοφυλόφιλους ἀκτιβιστές. ῏Ηταν μιά τραχιά δημόσια διαμαρτυρία, πού εἶχε στόχο νά φέρουν σέ δύσκολη θέση ἕνα δημόσιο πρόσωπο, ἐπιζητώντας τήν προσοχή τοῦ κοινοῦ σέ ζητήματα σχετικά μέ τά δικαιώματα τῆς κοινότητάς τους) καί τίς ἀντιδράσεις τῶν μέσων ἐνημέρωσης, μᾶς ἔφερε τή λέξη γιά τήν ὁποία ἀγωνιζόμασταν -“ὁμοφοβία”, πού σημαίνει τόν παράλογο φόβο γιά τήν ἀγάπη κάποιου πρός τό ἴδιο φύλο. 
Ἡ ἐφεύρεση τῆς λέξης “ὁμοφοβία” εἶναι ἕνα παράδειγμα τοῦ πῶς ἡ θεωρία μπορεῖ νά ἔχει τίς ρίζες της στήν πράξη. Ἡ λέξη δέν προέρχεται ἀπό μιά πολυθρόνα ἀκαδημαϊκῆς παρακολούθησης τοῦ κινήματός μας ἀπό ἀπόσταση... Ἀλλά, προῆλθε ἀπό τήν προσωπική ἀλληλεπίδραση μεταξύ τῶν ἐνεργῶν, σκεπτόμενων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀναγνώρισαν μιά
κοινή ἀξία: τό μετασχηματισμό τῆς κοινωνίας πρός τό καλύτερο». (Arthur Evans,The Logic of Homophobia).

Ὁ George Weinberg χαρακτήρισε ἔτσι τήν ἠθική ἀντίθεση στήν ὁμοφυλοφιλία ὡς μιά «φοβία»: «Ποτέ δέν θά θεωροῦσα ἕναν ἀσθενή ὑγιή, παρά μόνο ἐάν εἶχε νικήσει τίς προκαταλήψεις του ἐναντίον τῆς ὁμοφυλοφιλίας» (Ἀπόσπασμα ἀπό τόν Jack Nichols, στό «George Weinberg, Ph. D. – Badpuppy’s February Interview»).
Γιά τόν ὁμοφυλόφιλο ἀκτιβιστή, ἡ ἠθική ἀντίθεση στήν ὁμοφυλοφιλία εἶναι μιά «φοβία». Ἀκόμη καί μιά ψυχική ἀσθένεια.
Ἡ χρήση τῆς λέξης «ὁμοφοβία» ὅμως, ὡς ἕνα σημασιολογικό ὅπλο φαίνεται ὅτι ἀρχίζει καί ἀκούγεται καί ἀπό χριστιανικές φωνές, ἔνδειξη ὅτι τό newspeak δουλεύει καλά. Ἔτσι πρόσφατα, ἡ ἐπίσημη ἐφημερίδα τῆς Καθολικῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Worcester τῆς Μασαχουσέτης (Catholic Free Press) σέ ἄρθρο μέ τίτλο «How are we doing in this life», ἡ Diane Boover γράφει «...ὁ ρατσιμός, ὁ «ταξισμός» («classism»= οἱ ταξικές διακρίσεις), ὁ σεξισμός, ἡ ὁμοφοβία καί ὅλα τά παρόμοια
δείχνουν τήν τάση μας ὡς ἀνθρώπινα ὄντα νά μειώσουμε τόν ἄλλον γιά λόγους πού καθένας κρίνει δικαιολογημένους».
Ὁρίστε λοιπόν. Ὅσοι ἀπό ἐσᾶς εἶστε ἀντίθετοι ἠθικά μέ τήν ὁμοφυλοφιλία ἔχετε «ὁμοφοβία», καί προσπαθεῖτε νά «μειώσετε τόν ἄλλον». Ὁπωσδήποτε εἶστε ἕνας «ὁμοφοβικός», συνώνυμος τοῦ «ρατσιστῆ».
Ἄν καί ἡ Καθολική Σύνοδος γιά τό Δόγμα τῆς Πίστης, ἀναφέρει ἄλλα σέ ὁδηγία της τό 1992 σχετικά «μέ τήν ἀπάντηση στίς νομοθετικές προτάσεις γιά τή μεταχείριση χωρίς διακρίσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων»:
«Ὁ σεξουαλικός προσανατολισμός δέν ἀποτελεῖ μιά ποιότητα συγκρίσιμη μέ τή φυλή, τήν ἐθνοτική προέλευση κ.λπ. σέ σχέση μέ τήν ἐξάλειψη τῶν διακρίσεων.
Σέ ἀντίθεση μέ αὐτά, ὁ ὁμοφυλοφιλικός προσανατολισμός ἀποτελεῖ μιά ἀντικειμενική διαταραχή καί προκαλεῖ ἠθική ἀνησυχία».
Καί ἀλλοῦ: «Τό νά συμπεριληφθεῖ ὁ ὁμοφυλοφιλικός προσανατολισμός μεταξύ τῶν ἐκτιμήσεων βάσει τῶν ὁποίων εἶναι παράνομη ἡ διάκριση, μπορεῖ εὔκολα νά ὁδηγήσει στό νά θεωρηθεῖ ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς μιά θετική πηγή ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Παραδείγματος χάριν, ὅσον ἀφορᾶ στή λεγόμενη “θετική δράση” ἤ προνομιακή μεταχείριση σέ πρακτικές πρόσληψης σέ θέσεις ἐργασίας στίς ΗΠΑ ὑποχρεοῦται ὁ ἐργοδότης νά προσλαμβάνει ἄτομα ἀπό “μειονότητες”, ἄσχετα ἄν εἶναι ἱκανά ἤ ὄχι, χάριν “ἰσότητας”. Μέ τήν ἴδια λογική θά ὑποχρεοῦται νά προσλαμβάνει ὁμοφυλόφιλους.
Ὁπότε περνᾶμε σέ φάση κραυγαλέας ἀνισότητας εἰς βάρος τῶν ἑτεροφυλόφιλων!
Ἤ μπορεῖ νά φτάσουμε στό σημεῖο κάποιος νά δηλώνει “ὁμοφυλόφιλος” προκειμένου νά βρεῖ δουλειά! Αὐτό εἶναι ἀκόμη πιό καταστροφικό, δεδομένου ὅτι δέν ὑπάρχει δικαίωμα στήν ὁμοφυλοφιλία, τό ὁποῖο ὡς ἐκ τούτου δέν θά πρέπει νά ἀποτελέσει βάση γιά δικαστικές διεκδικήσεις. 
Ἡ ἀναγνώριση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς παράγοντα βάσει τοῦ ὁποίου εἶναι παράνομο νά γίνονται διακρίσεις, μπορεῖ εὔκολα (ἄν ὄχι αὐτόματα) νά ὁδηγήσει, στή νομοθετική προστασία καί τήν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας».

Πηγή: http://aktiston.blogspot.gr/2014/06/newspeak.html 

Ἐμεῖς αὐτὴν τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσι λάβαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας, ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας καὶ τὶς γιαγιάδες μας. Καὶ δὲν θὰ τὴν ἀρνηθοῦμε, γιατί εἴδαμε ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή. Δὲν θέλουμε αὐτὴν τὴν ζωὴ νὰ τὴν ἀλλάξουμε, γιατί εἶναι δοκιμασμένη ζωή.

Καὶ δὲν εἶναι μόνο ἡ ζωὴ τῶν δικῶν μας προγόνων. Εἶναι ἡ ζωὴ ἐκείνων ποὺ ἔκανα τὸ 1821, ἡ ζωὴ τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ Κολοκοτρώνη, ὅλων αὐτῶν ποὺ θυσιάστηκαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Εἶναι ἡ πίστις τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ κράτησε τὸ γένος καὶ τὸ ἔσωσε ἀπὸ τὸν ἐκτουρκισμό.

Γνωρίζετε ἐσεῖς ἔστω καὶ ἕναν ἥρωα τοῦ ΄21, ὁ ὁποῖος νὰ ἦταν ἀντίχριστος; Ὅλοι ἦταν εὐλαβεῖς χριστιανοί, ἐξομολογοῦντο, κοινωνοῦσαν καὶ ἀγωνίζονταν. Ἤθελαν νὰ κάνουν τὴν νέα Ἑλλάδα ἔθνος ἅγιον, στὸ ὁποῖο νὰ βασιλεύη ὁ Χριστός. Ἔχουμε δικαίωμα ἐμεῖς νὰ ἀπαρνηθοῦμε αὐτὴν τὴν παράδοσι, χωρὶς νὰ διαπράξουμε ὕβρι; Προσωπικὰ νομίζω δὲν ἔχουμε.

Καὶ γι΄αὐτὸ ἐμεῖς, μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, θὰ μείνουμε...

σ΄ αὐτὴν τὴν παράδοσι, τὴν θεοκεντρική. Ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ πολιτισμοῦ μας. Δὲν θέλουμε ἕνα πολιτισμὸ ποὺ ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι στὸ περιθώριο. Γιατί αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς θὰ εἶναι πολιτισμὸς τῆς φιλαυτίας ποὺ δὲν βοηθεῖ οὐσιαστικὰ τὸν ἄνθρωπο.

Αντίθετα μὲ τὸν θεοκεντρικὸ πολιτισμό της ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅλα καὶ τὰ ἁγιάζει ὅλα. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ὄχι γιὰ νὰ καταπιέζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς ἐλευθερώνη.

Καὶ γι΄ αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη τὴν Ἐκκλησία.

Στὴν προσπάθεια ποὺ γίνεται νὰ χωρισθῆ ὁ κόσμος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, θὰ ποῦμε "ὄχι" μὲ τὸν καθημερινό μας ἀγώνα νὰ μὴ ζοῦμε ἐγωιστικά, ἀλλὰ εὐχαριστιακά. Νὰ προσφερώμαστε στὸν Θεὸ καὶ στὸν συνάνθρωπό μας.

Θὰ ποῦμε "ὄχι" μὲ τὴ συμμετοχή μας στὴν Θεία Λειτουργία. Διότι κάθε φορᾶ ποὺ συμμετέχουμε στὴν Θεία Λειτουργία, λέμε ἕνα "ὄχι" στὴν τάσι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως. Θὰ ποῦμε ἀκόμα "ὄχι" μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς συνανθρώπους μας καὶ τὰ ὑλικὰ συμφέροντα, τὰ ὑλικὰ πράγματα. Ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε μὲν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἡ ζωή μας μετὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ζωὴ ἀγάπης, προσφορᾶς, θυσίας, δικαιοσύνης, σεβασμοῦ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, δὲν λέμε ἀληθινὰ "ὄχι" στὴν ἀνωτέρω προσπάθεια. Ψέμματα λέμε. Γι΄ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ νὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία νὰ ζήσουμε τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ βγαίνοντας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ θυσιαστοῦμε γιὰ τὸν ἀδελφό μας.

Καὶ τότε θὰ ἔχη ἀξία ἡ συμμετοχή μας στὴν Θεία Λειτουργία.

Θὰ ποῦμε ἀκόμα "ὄχι" σ΄ αὐτὴν τὴν προσπάθεια δημιουργίας ἑνὸς ἐγωιστικοῦ πολιτισμοῦ, μὲ τὴν προσευχή μας, μὲ τὴν ὁμολογία μας. Πρέπει καὶ νὰ ὁμολογήσουμε σήμερα τὴν πίστι μας, ὅταν ἀμφισβητοῦνται οἱ βάσεις καὶ τὰ θεμέλια της χριστιανικῆς ζωῆς.

Θὰ τελειώσω μὲ τὰ λόγια του ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος ἔτσι ζοῦσε τὸν κόσμο, εὐχαριστιακά, ἔτσι ἐδίδαξε τὸ ἔθνος μας νὰ ζῆ, καὶ ἔτσι θυσιάστηκε. Ὅπως γνωρίζετε, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἐσφράγισε τὸ ἀποστολικό του κήρυγμα μὲ τὸ αἷμα ποὺ ἔχυσε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων του. Εἶχε πόθο νὰ μαρτυρήση, καὶ δὲν ἀναπαυόταν ἕως ὅτου ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἐδίδασκε λοιπὸν ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς καὶ ἰσαπόστολος Κοσμᾶς: «Καὶ πρῶτον ἔχομεν χρέος νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Θεόν μας, διατὶ μᾶς ἐχάρισε τόσην γῆν μεγάλην, εὐρύχωρον, ἐδῶ πρόσκαιρα νὰ κατοικοῦμεν, τόσες χιλιάδες μυριάδες χόρτα, φυτά, βρύσες, ποταμούς, πηγάδια, θάλασσα, ψάρια, ἀέρα, ἡμέρα, νύκτα, φωτιά, οὐρανόν, ἄστρα, ἥλιον, φεγγάρι. Ὅλα αὐτὰ διὰ ποῖον τὰ ἔκαμε; διά ἐμᾶς. Τί μᾶς ἐχρεωστοῦσε; Τίποτα. Ὅλα χάρισμα. Μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους καὶ δὲν μᾶς ἔκανε ζῶα, μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ ὄχι ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικούς. Καὶ μὲ ὅλον πού ἁμαρτάνομεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαχνίζεται χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαχνίζεται ὡσὰν πατέρας καὶ δὲν μᾶς θανατώνει νὰ μᾶς βάλη εἰς τὴν Κόλασιν, ἀλλὰ καρτερεῖ τὴν μετάνοιάν μας μὲ τὰς ἀγκάλας του ἀνοικτᾶς, πότε νὰ μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ νὰ κάνωμεν τὰ καλά, νὰ ἐξομολογηθοῦμεν, νὰ διορθωθοῦμεν, νὰ μᾶς ἀγκαλιάση, νὰ μᾶς φιλήση, νὰ μᾶς βάλη εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμασθε πάντοτε. Τώρα τέτοιον γλυκύτατον Θεὸν καὶ τέτοιον γλυκύτατον αὐθέντην καὶ δεσπότην δὲν πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἀγαποῦμεν καί, ἂν τύχη ἀνάγκη, νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα μας χιλιάδες φορὲς διὰ τὴν ἀγάπην του, καθὼς τὸ ἔχυσεν καὶ ἐκεῖνος διὰ τὴν ἀγάπη μας;".

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/07/blog-post_7677.html 

Ο Αχιλλέας Βασιλείου κατάγεται από την Ήπειρο και έχει τελειώσει την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς πανελλήνιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, αποσπώντας βραβεία και επαίνους. Τα έργα του καλλιτέχνη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Τίτλος έργου : Μητροπολίτης Σεβαστιανός
Θέση: Αχαρνών 113-117, Προαύλιο Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμωνος Αχαρνών
Έτος Κατασκευής: 2003
Υλικό Κατασκευής: Ορείχαλκος
Καλλιτέχνης: Αχιλλέας Βασιλείου

Αποτελεί δωρεά του Πανελλήνιου Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών και Οπλαρχηγών Εθνικής Αντίστασης (Ε.Ο.Ε.Α.) «Ν.Ζέρβας».

Ο Αχιλλέας Βασιλείου κατάγεται από την Ήπειρο και έχει τελειώσει την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς πανελλήνιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, αποσπώντας βραβεία και επαίνους. Τα έργα του καλλιτέχνη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, κατά κόσμον Σωτήριος Οικονομίδης, γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου του 1922 στα Καλογριανά Καρδίτσης. Έμεινε ορφανός από μικρή ηλικία και ακολούθησε σπουδές στην Θεολογική Σχολή Αθηνών κατά τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Το 1949 ολοκλήρωσε τις σπουδές του και το 1956 έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη. Το 1957 διορίστηκε Ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων, όπου και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Εξελέγη από την Σύνοδο την 1η Ιουνίου του 1967 ως Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός έχει εγγραφεί στην εκκλησιαστική συνείδηση ως εκείνος που ανάστησε το βορειοηπειρωτικό ζήτημα και εξ αυτού του λόγου χαρακτηρίστηκε ως ο κήρυκας των δικαιωμάτων του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Αντλώντας νομιμοποίηση από το γεγονός ότι ένα τμήμα της μητροπολιτικής του επαρχίας βρισκόταν σε συνθήκες θρησκευτικής ανελευθερίας, καθώς από τον Νοέμβριο του 1967 ο Εμβέρ Χότζα απαγόρευσε την ελεύθερη έκφραση της θρησκευτικής συνειδήσεως, θεώρησε χρέος να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας και να μεταφέρει όπου γης το δράμα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Για τον σκοπό αυτόν, έκανε εκατοντάδες ομιλίες σε όλη την Ελλάδα, φτάνοντας μέχρι και το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, κι έγραψε πολυάριθμα βιβλία. Κάθε Φεβρουάριο, επ’ ευκαιρία της επετείου της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου το 1914, διοργάνωνε «τριήμερον πένθους και προσευχής», τον δε Δεκαπενταύγουστο τελούσε αγρυπνία στο μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης, την οποία αφιέρωνε στα εθνικά θέματα. Το 1982 ίδρυσε τη Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, η οποία συνεχίζει μέχρι και σήμερα τον αγώνα του. Εκοιμήθη στις 12 Δεκεμβρίου του 1994 ενώ το σκήνωμά του ετάφη στον περίβολο της Ιεράς Μονής Παναγίας Μολυβδοσκέπαστου, στα σύνορα της Ελλάδος με την Αλβανία.

• http://www.glyptothiki.gr/%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1/%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF/%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD-dimos-athinaion-2.aspx
• http://toorama.blogspot.gr/2010/12/blog-post_29.html
• http://anastasiosk.blogspot.gr/2012/12/12-1994.html
• http://www.art22.gr/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B1%CF%83/

Φωτογράφος: Ηλίας Γεωργουλέας

Πηγή: http://www.athenssculptures.com/2014/05/bishop-sevastianos.html

Η όλη διαδικασία της υδρόλυσης των χημικών στο πλοίο Cape Ray απαιτεί ένα χώρο μέσα στο πλοίο με χοντρά τοιχώματα, ρομπότ κλπ στον οποίο με την κατάλληλη μηχανική επεξεργασία θα αφαιρούντο τα χημικά από τις οβίδες πριν οδηγηθούν προς υδρόλυση. Υπέθεσα για λίγο ότι στο πλοίο Cape Ray χρησιμοποιούσαν την πιο τελευταία τεχνολογία.

Από όσα περιφραστικά ανάφεραν άλλοι συνάδελφοι στην Ελλάδα που παρακολουθούν πιο στενά το θέμα, κατάλαβα ότι στο Cape Ray χρησιμοποιείται μια παλαιότερη τεχνολογία που δεν απαιτεί χρήση ρομπότ αλλά περισσότερη ανθρώπινη συμμετοχή, πράγμα το οποία κάνει το εγχείρημα ακόμη πιο επικίνδυνο. Είναι χρήσιμο να εξηγηθεί οπτικά το “γιατί” και αυτό κάνω στη συνέχεια. Αν δεν το δείτε, δεν θα καταλάβετε την επικινδυνότητα του δήθεν ασφαλούς εγχειρήματος. Δεν θα καταλάβετε την ευθύνη της κυβέρνησης που δεν απαντά σοβαρά στα ερωτήματα που υπάρχουν αλλά και την ευθύνη των διαπλεκόμενων ΜΜΕ που αποκρύπτουν το πρόβλημα από τον Ελληνικό λαό.

Στη διαδικασία αυτή κάθε βόμβα κόβεται χειρωνακτικά μέ ένα τροχό στο πάνω και στο κάτω μέρος της με σιδηροπρίονο για να αποχωρισθεί το άνω κομμάτι της με το αισθητήρα της πρόσκρουσης και το κάτω κομμάτι της με το εκρηκτικό, που συνεισφέρει στη θέρμανση των αρχικών αντιδραστηρίων που δημιουργούν το ισχυρό τοξικό χημικό.

Το υπόλοιπο μεσαίο κομμάτι της εισάγεται σε ένα πολύ ανθεκτικό κυλινδρικό σωλήνα μεγάλου πάχους που περιστρέφεται. Στο χώρο αυτό, γίνεται τεχνητά η έκρηξη για τη παραγωγή του τοξικού αερίου και για κάθε βόμβα ξεχωριστά. Το αέριο που συνολικά παράγεται συλλέγεται σε τεράστια βαρέλια πριν αυτό οδηγηθεί τελικά στους δύο αντιδραστήρες υδρόλυσης του Cape Ray, που όταν φυσικά εργάζονται 24/7 αυξάνουν την πιθανότητα δημιουργίας ατυχήματος.

Για όσους θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο στη διαδικασία. σημαντικό είναι να γνωρίζουν ότι το αρχικό εκρηκτικό υλικό που εξήχθη με τεχνητό τρόπο από κάθε βόμβα αντικαθίσταται κάθε φορά από ένα νέο που εισάγεται μέσα στο κύλινδρο εκτόνωσης, το οποίο πυροδοτείται εξωτερικά με ηλεκτρονικό τρόπο.

Ακολουθούν σχετικές φωτογραφίες…

Κατασκευή Βόμβας με Σαρίν

Διαδικασία διάλυσης βόμβας χειρωνακτικά

Παρατηρείστε τη τρύπα του ειδικού κάδου συλλογής, των “απορριμμάτων” κάτω από το τροχό. Και αυτά τα “απορρίμματα” πρέπει να ανακυκλωθούν και μάλιστα εκτός θαλάσσης…

Διαδικασία διάλυσης βόμβας σε οριζόντια περιστρεφόμενο κύλινδρο εκτόνωσης

Σχηματική περιγραφή ενός πλήρους συστήματος διάλυσης βομβών

Παρατηρείστε την φτηνή προστασία με ακρυλικό υλικό που υπάρχει στο πλοίο Cape Ray για την προστασία του συστήματος διάλυσης των βομβών αντί ενός τοίχου με διπλά τοιχώματα και αυτόματο σύστημα εξαερισμού, όπως θα έπρεπε.

Μεγαλύτερες βόμβες μεγαλύτερα συστήματα εκτόνωσης χημικών…

Αντί επιλόγου

Σε ένα σύνολο τόσων χιλιάδων βομβών που θα υπάρχουν στο πλοίο, η έλλειψη αυτοματοποίησης κατά τη διάλυση είναι ένα μείον στη προστασία και αυτό είναι πλέον κατανοητό.

Κατά τη γνώμη μου, το Συντονιστικό για τα Χημικά της Συρίας θα πρέπει να καταθέσει άμεσα αναφορά στον Άρειο Πάγο, αναφέροντας ονόματα υπευθύνων και να προχωρήσει σε μηνύσεις. Δεν πρέπει να υπάρξει διαφυγή σε περίπτωση ατυχήματος με το νόμο περί ευθύνης υπουργών για κανένα υπεύθυνο, που βάζει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή και την οικονομία της χώρας.

Μαθηματικά, η πιθανότητα να συμβεί ατύχημα είναι πολύ υψηλή. Μαθηματικά επίσης, η πιθανότητα να υπάρξει συγκάλυψη σε περίπτωση ατυχήματος είναι πολύ υψηλή αφού η μυστικότητα του εγχειρήματος προσφέρει τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9684.html

1. Αναμφιβόλως, ο άνθρωπος είναι μετά τον Θεόν η περισσότερον μυστηριώδης και αινιγματική ύπαρξις εις όλους τους κόσμους τους γνωστούς εις την ανθρωπίνην σκέψιν. Εις τα απύθμενα και απέραντα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως ζουν και στροβιλίζουν ασυμβίβαστοι αντιθέσεις: η ζωή και ο θάνατος, το αγαθόν και το καλόν, ο Θεός και ο διάβολος, και ό,τι υπάρχει εντός των και γύρω των. Δι’ όλων των θρησκειών του, των φιλοσοφιών, των επιστημών, των πνευματικών και υλικών πολιτισμών του, το ανθρώπινον γένος προσεπάθει να λύση εις την ουσίαν εν μόνον πρόβλημα, παμπεριεκτικόν πρόβλημα: το πρόβλημα του ανθρώπου.

Και από όλους τους πόνους και τα μαρτύριά του εσφυρηλάτησε δια τον εαυτόν του μίαν υπερτάτην θεότητα, την οποίαν ελάτρευσεν ως υψίστην αξίαν και το ύψιστον κριτήριον των πάντων. Η υπερτάτη αυτή θεότης είναι: «μέτρον πάντων άνθρωπος», δηλαδή ο άνθρωπος είναι το μέτρον όλων των όντων και πραγμάτων.

Αλλά με τον τρόπον αυτόν η αυτού θεία μεγαλειότης, ο άνθρωπος, δεν έλυσε το πρόβλημα του ανθρώπου. Διότι μετρών δι’ εαυτού τον εαυτόν του δεν κατενόησε ούτε εαυτόν ούτε τον κόσμον γύρω του (πρβλ. 2 Κορ. 10, 12).

Εις την πραγματικότητα εματαιοπόνει: κατώπτριζε κάτοπτρον εν κατόπτρω. Και τα πάντα συνωψίσθησαν εις την συγκλονιστικήν κραυγήν και την ανατριχιαστικήν εξομολόγησιν: «ουδέν εμαυτώ σύνοιδα» (Α’ Κορ. 4, 4). Τίποτε δεν γνωρίζω δια του εαυτού μου: δεν γνωρίζω ούτε τί είναι ο άνθρωπος, ούτε τί είναι ο Θεός, ούτε τί είναι ο θάνατος, ούτε τί είναι η ζωή.

Επί πλέον, με όλον το είναι μου αισθάνομαι ότι είμαι δούλος του θανάτου, δούλος του κακού, και δια της αμαρτίας δούλος του διαβόλου.

Καρπός όλης της δραστηριότητος του ανθρώπου ήτο να υφανθή εξ ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους εν σώμα: «το σώμα του θανάτου». Και κάθε άνθρωπος κατέστη σύσσωμος αυτού του σώματος του θανάτου. Και τί κρύπτεται μέσα εις αυτό το σώμα του θανάτου; — Δυσωδία, σήψις, σκώληκες... «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7, 24).

Ουδείς, ουδείς πλην του Θεανθρώπου. Διότι ο Θεάνθρωπος Χριστός, νικήσας τον θάνατον δια της αναστάσεως, κατέλυσε «το σώμα του θανάτου» ως οντολογικήν πραγματικότητα (πρβλ. Αποκ. 20, 14. 10), ελύτρωσε το ανθρώπινον γένος εκ του θανάτου, του εχάρισε την αιωνίαν Ζωήν, την αιωνίαν Αλήθειαν, την αιωνίαν Αγάπην, την αιωνίαν Δικαιοσύνην, την αιωνίαν Χαράν και όλα τα άλλα αιώνια Θεία Αγαθά, τα οποία μόνον ο Θεός της Αγάπης και της Φιλανθρωπίας δύναται να χαρίση.

Και ούτως έλυσεν όλον το πρόβλημα του ανθρώπου, ολόκληρον το παμπρόβλημα του ανθρώπου. Πράγματι, αφ’ ότου ο Θεός έγινεν άνθρωπος, εφανερώθη ως Θεάνθρωπος και δια του σώματός Του — της Εκκλησίας — παρέμεινεν ως Θεάνθρωπος εις τον επίγειον κόσμον, έγινεν Αυτός άπαξ δια παντός η υψίστη παναξία και το υπέρτατον κριτήριον του ανθρωπίνου γένους, Αυτός ο Μόνος Αληθινός Θεός και ο Μόνος Αληθινός Άνθρωπος, ο Μόνος Τέλειος Θεός και ο Μόνος Τέλειος Άνθρωπος.

Ως τοιούτος, Αυτός είναι η μόνη υψίστη παναξία και το μόνον έσχατον κριτήριον αυτού του ανθρώπου εις την ψυχοσωματικήν του οντότητα και την θεανθρωπίνην του δυνατότητα, και παντός ό,τι είναι ανθρώπινον και του ανθρώπου. Μόνον εν τω Θεανθρώπω είδεν ο άνθρωπος δια πρώτην φοράν τον εαυτόν του τέλειον και αιώνιον.

Και εγνώρισε τον εαυτόν του εις όλας τας διαστάσεις του. Εντεύθεν η νέα αξιολογική και γνωσιολογική καθολική αρχή του ανθρωπίνου γένους: «μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος». Αλλά το «μέτρον πάντων άνθρωπος» εξακολουθεί να βασιλεύη και να κυριαρχή, ως επί το πλείστον ferro ignique, εις τον ειδωλολατρικόν και πολυθεϊστικόν εξωχριστιανικόν κόσμον. Δια τούτο ο θεοσοφώτατος γνώστης του ανθρώπου και του Θεανθρώπου, ο Απόστολος Παύλος, συνοψίζει όλας τας φιλοσοφίας του ανθρωπίνου γένους εις δύο: εις την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον και εις την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον (Κολ. 2, 8).

2. Μόνον ο Θεάνθρωπος είναι τέλειος και τετελειωμένος άνθρωπος. Αλλά ταυτοχρόνως: και τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Εδώ η Υπόστασις του Θεού Λόγου είναι ο σπουδαιότερος παράγων. Τούτο ωμολόγησαν σαφώς και ηρμήνευσαν θεοπνεύστως οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου εν Χαλκηδόνι.

Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ ο άνθρωπος έφθασεν εις όλας τας τελειότητάς του: δια του Θεού ετελειοποίησε και ωλοκλήρωσε την ψυχήν του και την συνείδησίν του, την βούλησίν του και τον νουν του, την καρδίαν του και το σώμα του. με μιαν λέξιν, ολόκληρον τον εαυτόν του. Και έγινε το σπουδαιότερον και το πλέον αξιαγάπητον θαύμα: ο Θεάνθρωπος άφησε τον Εαυτόν Του εις τον γήινον κόσμον μας και εις όλους τους κόσμους, ως Εκκλησίαν, ως σώμα Του, δια να δυνηθή κάθε άνθρωπος να καταστή «σύσσωμος» του σώματος του Θεανθρώπου και ούτω να φθάση εις όλας τας τελειότητάς του (πρβλ. Εφ. 3, 6).

Μόνον εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου ημπορεί κάθε ανθρωπίνη ύπαρξις να γίνη αληθινός άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, πλήρης άνθρωπος. Μόνον με τον Θεάνθρωπον εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις» δύναται να φθάση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 3,18. 4, 11-16).

Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ «κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς», δια να ημπορή να πληρωθή καθείς από ημάς εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας με το πλήρωμα αυτό της Θεότητος (Κολ. 2, 9-10). Και τούτο είναι δυνατόν να επιτύχη έκαστος εξ ημών μόνον «συν πάσι τοις αγίοις», δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών, προηγουμένης της αγίας πίστεως και της αγίας αγάπης (Εφ• 3, 17-20).

Άνευ του Θεανθρώπου ο άνθρωπος είναι πράγματι άνευ κεφαλής και επί πλέον άνευ του εαυτού του, άνευ του αιωνίου εαυτού του, άνευ του αθανάτου, του θεοειδούς εαυτού του. Εκτός του Θεανθρώπου δεν υπάρχει άνθρωπος, αλλά πάντοτε υπάνθρωπος ή ημιάνθρωπος ή μη άνθρωπος.

Εδώ πρέπει να προστεθή και η εξής αλήθεια: άνευ του Θεανθρώπου ο άνθρωπος είναι πάντοτε δούλος του θανάτου, δούλος της αμαρτίας, δούλος του διαβόλου.

Μόνον δια του Θεανθρώπου φθάνει ο άνθρωπος εις τον υπό του Θεού τεθέντα προορισμόν του: γίνεται «Θεός κατά χάριν» και ούτω φθάνει εις την τελείαν πληρότητα της υπάρξεώς του και της προσωπικότητός του. Φθάνει εις την θείαν του αιωνιότητα δια της Θεανθρωπότητος. Ζων εν τω θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις» ο άνθρωπος θεανθρωποποιείται βαθμηδόν δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

Και τον γεμίζει η χαρά εκείνου του αγίου μηνύματος και της ουρανίου εντολής του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου: «Θεού τε κτίσμα τυγχάνων και Θεός είναι κεκελευσμένος».1 Δημιουργηθείς ως δυνάμει θεάνθρωπος, ο άνθρωπος προσπαθεί μέσα εις το θεανθρώπινον σώμα της Εκκλησίας να ομοιώση τον νουν του προς τον Θεόν, να τον μεταμορφώση εις Θεό-νουν («ημείς νουν Χριστού έχομεν» - Α’ Κορ. 2, 16). προσπαθεί να ομοιώση ακόμη την συνείδησίν του προς τον Θεόν, να την μεταμορφώση εις Θεο-συνείδησιν. την θέλησίν του να την ομοιώση προς τον Θεόν, να την μεταμορφώση εις Θεο-θέλησιν. να ομοιώση και το σώμα του προς το σώμα του Θεανθρώπου, να το μεταμορφώση εις Θεό-σωμα («το σώμα τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι» - Α’ Κορ. 6, 13). Θεανθρωποποιούμενος δια της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία, ο άνθρωπος επαναφέρει τον εαυτόν του εις το προπτωτικόν θεοειδές,2 συμπληρών αυτό υπερεκπερισσού με το θείον κάλλος της εξαισίας χριστοειδείας (Γαλ. 4, 19. 3, 27. Ρωμ. 8, 29).

Άνευ του Θεανθρώπου και εκτός του Θεανθρώπου ο άνθρωπος πάντοτε διατρέχει τον κίνδυνον να καταστή διαβολοειδής, διότι η αμαρτία είναι ταυτοχρόνως και δύναμις και εικών του διαβόλου. και δουλεύων εκτός του Θεανθρώπου εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος εκουσίως καταντά διαβολοειδής, γίνεται οικείος του διαβόλου: «Ο ποιών την αμαρτίαν εκ του διαβόλου εστί» (1 Ιωάνν. 3, 8).

Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι ο κύριος σκοπός του διαβόλου είναι να στερήση τον άνθρωπον του θεοειδούς, να τον απο-θεανθρωποποιήση, να τον α-θεώση και ούτω να τον μεταβάλη εις ένα ον όμοιον προς τον εαυτόν του.

Ο ουμανιστικός ανθρωποκεντρισμός είναι κατ’ ουσίαν διαβολοκεντρισμός, διότι και οι δύο θέλουν ένα πράγμα: να ανήκουν μόνον εις τον εαυτόν των, να είναι μόνον εις τον εαυτόν των, δια τον εαυτόν των. Τοιουτοτρόπως όμως εις την πραγματικότητα μεταφέρουν εαυτούς εις το βασίλειον του «δευτέρου θανάτου», όπου ουκ έστι Θεός ούτε τι του Θεού (Αποκ. 21, 8. 20, 14).

Ό,τι ελέχθη μέχρις εδώ δεν είναι άλλο τι παρά ο ευαγγελικός, ο αποστολικός, ο αγιοπατερικός, ο ορθόδοξος θεανθρωπισμός (θεοουμανισμός, θεοχομινισμός).

3. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis).

Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: «μέτρον πάντων άνθρωπος». Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως.

Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον.

Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α’ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού.

Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β’ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει.

Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του.

Η ειλικρίνεια είναι η γλώσσα της Αληθείας: το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα του 20ού αιώνος, δεν είναι άλλο παρά η αναγέννησις της ειδωλολατρίας και του πολυθεϊσμού. Αναγέννησις της ειδωλολατρικής αξιολογίας και κριτηριολογίας.

Horribile dictu, αλλά και αυτό πρέπει να λεχθή: δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα ανήχθη εις δόγμα ο ειδωλολατρικός ουμανισμός, κατά πρώτον λόγον ο ελληνικός. Ανήχθη εις δόγμα η παναξία, ανήχθη εις δόγμα το παγκριτήριον της ελληνικής κουλτούρας, του ελληνικού πολιτισμού, της ποιήσεως, της φιλοσοφίας, της τέχνης, της πολιτικής, της επιστήμης: «μέτρον πάντων άνθρωπος». Και όλα αυτά τί είναι; — Αναγωγή εις δόγμα της ειδωλολατρίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον, έφθασε να γίνη δόγμα η αυτάρκεια του ευρωπαίου ανθρώπου, την οποίαν επί αιώνας ενοστάλγουν όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί.

Το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι η νιτσεϊκή κατάφασις — «Ja – Sagung» — εις ολόκληρον την δημιουργίαν του ευρωπαίου ουμανιστικού ανθρώπου. «Ja-Sagung» εις την κουλτούραν και εις τον πολιτισμόν του, που και τα δύο είναι και ως προς τους σκοπούς και ως προς τας μεθόδους μάλλον ειδωλολατρικά και πολυθεϊστικά.

Ευαγγέλιον και εντολή του Θεανθρώπου είναι: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα (τα άλλα) προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33). —Και τί δεν διεκήρυξεν ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως και ως μέθοδον της εργασίας του ανθρώπου η ευρωπαϊκή ουμανιστική κουλτούρα και ο πολιτισμός της!

Ο Θεάνθρωπος, ο Μόνος Σωτήρ του ανθρώπου από την αμαρτίαν, τον θάνατον και τον διάβολον. ο Μόνος που ανακαινίζει και αθανατίζει και ανιστά και ανυψοί και αιωνίζει και θεοποιεί και θεανθρωποποιεί τον άνθρωπον εις όλους τους κόσμους, ρητώς και σαφώς ορίζει ως ύψιστον σκοπόν της υπάρξεως και της ζωής του ανθρώπου το να γίνη ο άνθρωπος τέλειος ως ο Θεός (Ματθ. 5, 48). Ενώ ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού και τί δεν έχει θέσει και δεν έχει καθιερώσει αντί αυτού ως σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως!

Είναι ακαταμάχητος η ευαγγελική αλήθεια ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», και μετά το έργον του Θεανθρώπου επί της γης (1 Ιωάνν. 5, 19-21). Και όχι μόνον αυτό, αλλά κατά τον άγιον Απόστολον Παύλον, ο διάβολος είναι «ο θεός του αιώνος τούτου» (2 Κορ. 4, 4). Μεταξύ ενός τοιούτου κόσμου, ο οποίος εκουσίως «εν τω πονηρώ κείται», και του ανθρώπου που ακολουθεί τον Θεάνθρωπον Χριστόν δεν υπάρχει συμβιβασμός.

Εκείνος που ακολουθεί τον Θεάνθρωπον δεν δύναται εις βάρος της Ευαγγελικής Αληθείας να κάμνη συμβιβασμούς με τον ουμανιστικόν άνθρωπον, που όλα αυτά τα δικαιολογεί και ανάγει εις δόγμα. Εδώ πάντοτε πρόκειται περί αποφασιστικού και κρισιμωτάτου διλήμματος και εκλογής: ή ο Θεάνθρωπος ή ο άνθρωπος.

Διότι ο ουμανιστικός άνθρωπος δι’ όλων των ενεργειών του εμφανίζεται και φέρεται ως δρων με αυτάρκειαν, ως υπερτάτη αξία και ανώτατον κριτήριον. Εδώ δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον. Δι’ αυτό εις το ουμανιστικόν βασίλειον την θέσιν του Θεανθρώπου την κατέχει ο Vicarius Christi, ο δε Θεάνθρωπος έχει εξορισθή εις τον ουρανόν. Τούτο αποτελεί ασφαλώς ιδιόμορφον αποσάρκωσιν του Θεανθρώπου Χριστού. Δεν είναι έτσι;

Δια του δόγματος περί του αλαθήτου, σφετερισθείς υπέρ εαυτού, δηλαδή υπέρ του ανθρώπου, όλην την εξουσίαν και όλα τα δικαιώματα, που ανήκουν μόνον εις τον Θεάνθρωπον Κύριον, ο πάπας αυτοανεκηρύχθη εις την πραγματικότητα Εκκλησία εν τη Παπική εκκλησία, και έγινεν εν αυτή τα πάντα εν πάσι. Ιδιόμορφος παντοκράτωρ.

Δια τούτο το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα απέβη το κεντρικόν δόγμα (svedogmat) του παπισμού. Και ο πάπας δεν δύναται να το αποκηρύξη με κανένα τρόπον, έως ότου θα είναι πάπας του ουμανιστικού παπισμού.

4. Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κάνεις να γίνη καλός δια του εαυτού του. το να θέλη κάνεις να γίνη τέλειος δια του εαυτού του. Το να θέλη κανείς να γίνη θεός δια του εαυτού του.

Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον. Διότι και αυτός ήθελε να γίνη Θεός δια του εαυτού του, να αντικαταστήση τον Θεόν με τον εαυτόν του. Και εις την υψηλοφροσύνην του αυτήν δια μιας έγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος από τον Θεόν και όλος εναντίον του Θεού.

Η ουσία της αμαρτίας, λοιπόν, πάσης αμαρτίας συνίσταται εις αυτήν την αλαζονικήν αυταπάτην. Αυτή είναι η ουσία και αυτού του διαβόλου, του Σατανά. Αυτό δεν είναι άλλο τι παρά το να θέλη κανείς να μένη εις την φύσιν του, το να μη θέλη εντός του τίποτε, εκτός του εαυτού του.

Ο διάβολος ευρίσκεται όλος εις αυτό: εις το να μη θέλη καθόλου τον Θεόν μέσα του, εις το να θέλη να είναι πάντοτε μόνος, πάντοτε να ανήκη εις μόνον τον εαυτόν του, πάντοτε όλος εις τον εαυτόν του, όλος δια τον εαυτόν του, πάντοτε ερμητικώς κλειστός έναντι του Θεού και παντός ό,τι ανήκει εις τον Θεόν. Και τί είναι αυτό;

Ο εγωισμός και η φιλαυτία ενηγκαλισμένα εις όλην την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλασις. Τοιούτος είναι κατ’ ουσίαν και ο ουμανιστικός άνθρωπος: όλος μένει εις τον εαυτόν του, με τον εαυτόν του, δια τον εαυτόν του. πάντοτε πεισμόνως κλειστός έναντι του Θεού.

Εις αυτό έγκειται ο κάθε ουμανισμός, ο κάθε χομινισμός. Κορύφωμα του διαβολοποιημένου ουμανισμού είναι το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του κακού, να γίνη θεός δια του διαβόλου. Εντεύθεν και η υπόσχεσις του διαβόλου προς τους προπάτοράς μας μέσα εις τον Παράδεισον, ότι δηλαδή με την βοήθειάν του «έσονται ως θεοί» (Γεν. 3, 5).

Ο άνθρωπος εδημιουργήθη από τον φιλάνθρωπον Θεόν ως δυνάμει θεάνθρωπος, δια να οικοδομήση εκουσίως δια του Θεού τον εαυτόν του εις θεάνθρωπον επί τη βάσει της θεοειδείας της φύσεώς του. Αλλ’ ο άνθρωπος με την ελευθέραν εκλογήν του επεζήτησε την αναμαρτησίαν δια της αμαρτίας, τον Θεόν δια του διαβόλου.

Και ασφαλώς ακολουθών την οδόν αυτήν θα εγίνετο ιδιότυπος διάβολος, εάν ο Θεός κατά την άμετρον φιλανθρωπίαν Του και κατά «το μέγα έλεός» Του δεν επενέβαινε. Γενόμενος άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος, ωδήγησεν ούτω τον άν¬θρωπον προς τον Θεάνθρωπον. τον εισήγαγε δια της Εκκλησίας, του σώματός Του, εις τον άθλον της θεανθρωποποιήσεως δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

Και τοιουτοτρόπως έδωσεν εις τον άνθρωπον την δυνατότητα να φθάση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 11). Να επιτύχη δηλαδή τον θείον προορισμόν του, να γίνη εκουσίως Θεάνθρωπος κατά χάριν.

Η πτώσις του πάπα έγκειται εις το να θέλη να αντικαταστήση τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον.

5. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι «το μόνον καινόν υπό τον ήλιον».3 Αλλά και ο άνθρωπος είναι μόνον εν τω Θεανθρώπω καινός («καινή κτίσις»), πάντοτε καινός, αιωνίως καινός: Εις όλα τα θεανθρώπινα βιώματά του εις την οδόν της σωτηρίας, του αγιασμού, της μεταμορφώσεως, της θεώσεως, της θεανθρωποποιήσεως.

Εις αυτόν τον γήινον κόσμον όλα γηράσκουν και όλα αποθνήσκουν. Μόνον ο άνθρωπος ο ενσωματωθείς εις τον Θεάνθρωπον και θεανθρωποποιηθείς, ο γενόμενος «σύσσωμος» του Χριστού, ο υπό του Θεανθρώπου ενσωματωθείς εις την Εκκλησίαν και εκκλησιοποιηθείς, δεν γηράσκει και δεν αποθνήσκει, διότι έγινε ζων, οργανικόν μέλος του αγίου και αιωνίου Θεανθρωπίνου σώματος του Χριστού — της Εκκλησίας, εις την οποίαν το ανθρώπινον πρόσωπον αναπτύσσεται και συνεχώς «αύξει την αύξησιν του Θεού» (Κολ. 3, 19) — «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13).

Αυτό δε σημαίνει ότι αυξάνει και αναπτύσσεται απείρως και απεριορίστως, κατά τας θεοειδείς διαστάσεις του θείου απείρου, τας οποίας ο Τρισήλιος Κύριος έδωκεν εις την ανθρωπίνην ύπαρξιν, όταν εδημιούργησε τον άνθρωπον θεοειδή.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ο κατ’ εξοχήν καινός και ο κατ’ εξοχήν εις και μοναδικός, ώστε εις την πραγματικότητα η «Αλήθεια» δι’ Αυτού εγένετο (Ιωάνν. 1, 17) και δι’ Αυτού έμεινεν εις τον ανθρώπινον κόσμον μας.

Προ Αυτού και άνευ Αυτού — νυν και αεί — η Αλήθεια είναι ως να μη υπάρχη. Και όντως δεν υπάρχει, διότι μόνον η Θεανθρωπίνη Υπόστασις είναι η Αλήθεια: «Εγώ ειμι η Αλήθεια» (Ιωάνν. 14, 6). Δια τον άνθρωπον δεν υπάρχει αλήθεια άνευ του Θεανθρώπου. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος άνευ του Θεανθρώπου.

Τα πάντα είναι καινά εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου. Αυτός ο Ίδιος, εν πρώτοις. ακολούθως δε και η σωτηρία και η διδασκαλία περί της σωτηρίας και ο τρόπος της σωτηρίας. Είναι μοναδικά καινόν δια το αν¬θρώπινον γένος το μήνυμα του Θεανθρώπου: να διαχωρίζωμεν την αμαρτίαν από τον αμαρτωλόν. να μισώμεν μεν την αμαρτίαν, να αγαπώμεν δε τον αμαρτωλόν. να φονεύωμεν την αμαρτίαν, αλλά να σώζωμεν τον αμαρτωλόν. να μη εξισώνωμεν τον αμαρτωλόν με την αμαρτίαν. να μη φονεύωμεν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, αλλά να τον σώζωμεν από την αμαρτίαν.

Συγκλονιστικόν παράδειγμα τούτου είναι η επί μοιχεία κατειλημμένη γυνή. Ο πανοικτίρμων Σωτήρ διεχώρισε την αμαρ¬τίαν της γυναικός από την θεοειδή ύπαρξίν της, κατέκρινε την αμαρτίαν και ηλέησε την αμαρτωλόν: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω. πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάνν. 4, 11). Αυτή είναι η εις «δόγμα» αναχθείσα μέθοδος της Ορθοδοξίας εις το έργον της σωτηρίας του αμαρτωλού από την αμαρτίαν. αγιοπαραδοσιακή μέθοδος, θεοσόφως ανεπτυγμένη και θεσπισμένη εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν υπό των Αγίων Πατέρων.

Και θεοπνεύστως διατυπωμένη υπό του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Το γαρ καλόν ου καλόν, όταν ου καλώς γένηται».4

Υπό το πρίσμα αυτής της ευαγγελικής και ιεράς ορθοδόξου παραδόσεως είναι αντιευαγγελική και αντίχριστος φρικαλεότης το να φονεύεται ο αμαρτωλός λόγω της αμαρτίας. Εν προκειμένω καμμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει, όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπον μαζί με την αμαρ¬τίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου και από την αμαρτίαν, και από τον θάνατον, και από τον διάβολον.

Εκείνος που δεν είναι υπέρ του Θεανθρώπου είναι ως εκ τούτου κατά του ανθρώπου. και είναι ως εκ τούτου δολοφόνος του ανθρώπου. και ακόμη είναι ως εκ τούτου και αυτόχειρ. Διότι αφήνει τον άνθρωπον εις την πλήρη εξουσίαν της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, εκ των οποίων μόνον ο Θεάνθρωπος δύναται να τον σώση και κανείς άλλος υπό τον ουρανόν.

Μεταχειριζόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπον τον αμαρτωλόν, ο ουμανιστικός άνθρωπος αναποφεύκτως αυτοκτονεί: φονεύει την ιδίαν την ψυχήν του, παραδίδει τον εαυτόν του εις την κόλασιν, εις αιωνίαν συναναστροφήν με τον διάβολον, αυτόν τον έκπαλαι «ανθρωποκτόνον» (Ιωάνν. 8, 44).

6. Τί είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά: όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων.

Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2,9).

Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).

7. Η Β’ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων. Διότι αφ’ ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι παρών εις τον γήινον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα. Τα δε πράγματα έχουν ούτω, διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου.

Θεωρούμενοι από την σκοπιάν του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ουμανισμοί κατά το μάλλον ή ήττον ομοιάζουν με εγκληματικάς ουτοπίας, διότι εν ονόματι του ανθρώπου φονεύουν κατά διαφόρους τρόπους και εξοντώνουν τον άνθρωπον ως ψυχοφυσικήν οντότητα.

Όλοι οι ουμανισμοί επιτελούν ένα αλογίστως τραγικόν έργον: διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Δια δε του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα το έργον αυτό έχει αναχθή εις δόγμα. Όλα αυτά όμως είναι φρικτά, φρικτότατα.

Διατί; Διότι το ίδιον το δόγμα περί του αλαθήτου του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ανατριχιαστική κηδεία του κάθε ουμανισμού. από του βατικανού, του αναχθέντος εις δόγμα, μέχρι του σατανικού ουμανισμού του Σαρτρ.

Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον ευρωπαϊκόν Δία. Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστασίμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θύελλας και αναλήψεις.

Και τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρω¬πον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους.

8. Τί είναι ο πυρήν του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα = του ανθρώπου; Η αποθεανθρωποποίησις του ανθρώπου. Αυτό επιδιώκουν όλοι οι ουμανισμοί, ακόμη και οι θρησκευτικοί.

Όλοι επαναφέρουν τον άνθρωπον εις την ειδωλολατρίαν, εις την πολυθεΐαν, εις τον διπλούν θάνατον, τον πνευματικόν και τον φυσικόν. Απομακρυνόμενος από τον Θεάνθρωπον, ο κάθε ουμανισμός βαθμηδόν μετατρέπεται εις μηδενισμόν.

Αυτό δεικνύει η σύγχρονος χρεωκοπία όλων των ουμανισμών, με επί κεφαλής τον παπισμόν, έμμεσον ή άμεσον, εκούσιον ή ακούσιον πατέρα όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών. Η δε χρεωκοπία, η καταστρεπτική χρεωκοπία του παπισμού, έγκειται εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα. Και είναι ακριβώς το δόγμα αυτό το κορύφωμα του μηδενισμού.

Δια του δόγματος αυτού ο άνθρωπος της Ευρώπης κατά δογματικώς αποφασιστικόν τρόπον, εκήρυξε το δόγμα της αυταρκείας του ευρωπαίου ανθρώπου και ούτω τελικώς εφανέρωσεν ότι δεν του χρειάζεται ο Θεάνθρωπος και εις την γην δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον.

Ο τοποτηρητής του Χριστού — Vicamus Christi — τον αντικαθιστά πλήρως. Εις την πραγματικότητα από αυτό το δόγμα ζη, το ακολουθεί και επιμόνως το ομολογεί, ο κάθε ευρωπαϊκός ουμανισμός.

Όλοι οι ουμανισμοί του ευρωπαίου ανθρώπου κατ’ ουσίαν δεν είναι άλλο τι ή αδιάκοπος επανάστασις κατά του Θεανθρώπου Χριστού.

Καθ’ όλους τους δυνατούς τρόπους συντελείται Umwertung aller Werie (η ανατροπή όλων των αξιών). ο Θεάνθρωπος παντού αντικαθίσταται υπό του ανθρώπου. εις όλους τους ευρωπαϊκούς θρόνους ενθρονίζεται ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού.

Εντεύθεν και δεν υπάρχει ένας vicarius Christi, αλλά αναρίθμητοι, μόνον με διαφορετικάς στολάς. Διότι, εν τελευταία αναλύσει, δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ανεκηρύχθη αλάθητος ο άνθρωπος γενικώς.

Εξ ου και οι αναρίθμητοι πάπαι καθ’ όλην την Ευρώπην, και του Βατικανού και του προτεσταντισμού. Μεταξύ αυτών δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά, διότι ο παπισμός είναι ο πρώτος προτεσταντισμός, κατά τους λόγους του οραματιστού της αληθείας Χομιάκωφ.

9. Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρωπίνη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύ¬χθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας - άνθρωπος, κατέλαβε την θέσιν του Θεανθρώπου.

Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και «ο δεύτερος θάνατος» (Αποκ. 20, 14. 21, 8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και μετ’ αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως, κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον μας ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνον αίρεσις, αλλά παναίρεσις.

Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα-ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία. το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού.

Το δόγμα αυτό είναι φευ! η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην. νέα προδοσία του Χριστού. νέα σταύρωσις του Κυρίου, μόνον ουχί επί του ξυλίνου, άλλ’ επί του χρυσού σταυρού του παπικού ουμανισμού. Και ταύτα πάντα είναι κόλασις, κόλασις δια το άθλιον γήινον ον, που λέγεται άνθρωπος.

10. Υπάρχει διέξοδος από τας αναριθμήτους αυτάς ουμανιστικάς κολάσεις; Υπάρχει ανάστασις εξ αυτών των αναριθμήτων ευρωπαϊκών τάφων; Υπάρχει φάρμακον δι’ αυτάς τας αναριθμήτους θανατηφόρους νόσους; — Υπάρχει, βεβαίως υπάρχει: η μετάνοια. Αυτή είναι το αιώνιον μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου: «Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας» (2 Τιμ. 2,25). Άλλως δεν δύναται κανείς να πιστεύη εις το πανσωστικόν Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου: «Μετανοείτε και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω (Μαρκ. 1, 15).

Η μετάνοια ενώπιον του Θεανθρώπου είναι το μόνον φάρμακον κατά της αμαρτίας. το μοναδικόν φάρμακον δια πάσαν αμαρτίαν, ακόμη και δια την παναμαρτίαν. Αναμφιβόλως δε, η μετάνοια είναι το φάρμακον και δι’ αυτήν την «παναμαρτίαν» του παπισμού, την περιεχομένην εις το αλαζονικόν δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα, αλλά και δια κάθε αμαρτίαν του κάθε ουμανισμού ιδιαιτέρως και όλων των ουμανισμών μαζί.

Ναι, ναι, ναι: από την προσφιλή του παναμαρτίαν του «αλαθήτου» ο ευρωπαίος «αλάθητος» άνθρωπος, ο ευρωπαίος ουμανιστικός άνθρωπος, δύναται να σωθή μόνον δια της ολοκαρδίου και τα πάντα μεταμορφούσης μετανοίας ενώπιον του θαυμαστού και πανευσπλάγχνου και παναγάθου Κυρίου Ιησού Χριστού, του Θεανθρώπου, του μόνου όντως Σωτήρος του ανθρωπίνου γένους από κάθε αμαρτίαν, από κάθε κακόν, από κάθε κόλασιν, από κάθε διάβολον, από κάθε ουμανιστικόν ορθολογισμόν, και γενικώς από όλας τας αμαρτίας, τας οποίας η ανθρωπίνη φαντασία δύναται να επινοήση.

Δια τους λόγους αυτούς όλοι οι άγιοι, θεοφόροι και θεόφρονες Πατέρες και των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων, ανάγουν όλα τα εν τη Εκκλησία του Χριστού προβλήματα εις το πρόβλημα του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού, ως εις την μεγαλυτέραν και την μόνην, την πολυτιμοτάτην αξίαν δια παν ανθρώπινον ον, είτε ευρίσκεται τούτο επί της γης είτε εις άλλον τινά εκ των κόσμων του Θεού. Το χριστολογικόν πρόβλημα είναι το παμπεριεκτικόν πρόβλημά των.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι δι’ αυτούς η μοναδική παναξία της Εκκλησίας του Χριστού εις όλους τους κόσμους.

Αδιάκοπον και αιώνιον σύνθημα των είναι: Τα πάντα δώσε δια τον Χριστόν, τον Χριστόν μη δώσης δια τίποτε! Και γύρω από το άγιον σύνθημά των, ηχεί το ασίγητον χαρμόσυνον μήνυμά των: όχι ανθρωπισμός, αλλά θεανθρωπισμός! Όχι άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος! Ο Χριστός προ πάντων και υπεράνω πάντων.  

11. Πώς αισθάνεται ο ορθόδοξος ενώπιον του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού; Όλος παναμαρτωλός: αυτό είναι το αίσθημά του, η στάσις του, ο τρόπος του, ο νους του, ο λόγος του, η συνείδησίς του, η εξομολόγησίς του, αυτός ο ίδιος, ολόκληρος.

Αυτό το αίσθημα της προσωπικής παναμαρτωλότητος ενώπιον του Γλυκυτάτου Κυρίου είναι η ψυχή της ψυχής του και η καρδία της καρδίας του. Ρίψατε εν βλέμμα εις τας ευχάς μετανοίας, τας ωδάς, τα τροπάρια, τα στιχηρά, της Δευτέρας και της Τρίτης έστω, εις την Παρακλητικήν και αμέσως θα διαπιστώσετε ότι το αίσθημα αυτό αποτελεί ιερόν χρέος και προσευχητικήν πραγματικότητα παντός ορθοδόξου χριστιανού ανεξαιρέτως.

Εις αυτό προπορεύονται και μας οδηγούν πάντοτε οι αθάνατοι παιδαγωγοί μας, οι άγιοι Πατέρες. Ας ενθυμηθώμεν τουλάχιστον δύο από αυτούς: τον άγιον Δαμασκηνόν και τον άγιον Συμεών τον Νέον Θεολόγον.

Η αγιότης των είναι αναμφιβόλως χερουβική. η προσευχή των ασφαλώς σεραφική. εν τούτοις, οι ίδιοι έχουν μίαν πλήρη αίσθησιν και επίγνωσιν της προσωπικής των παναμαρτωλότητος και συγχρόνως μίαν βαθυτάτην διάθεσιν μετανοίας. Αυτή είναι η βιωματική αντινομία της ορθοδόξου, ευαγγελικής, αποστολικής πίστεώς μας και της ταπεινοφροσύνης μας εν τη πίστει αυτή.

Ο «αλάθητος» άνθρωπος, και απέναντί του ο «πανα¬μαρτωλός» άνθρωπος. η ταπεινοφροσύνη από το ένα μέρος και η υψηλοφροσύνη από το άλλο. Η απαράμιλλος αηδών του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου, ο άγιος Χρυσόστομος ευαγγελίζεται: «Θεμέλιός εστι της καθ’ ημάς φιλοσοφίας η ταπεινοφροσύνη»5.

Η ταπεινοφροσύνη είναι το θεμέλιον της φιλοσοφίας μας περί της ζωής και του κόσμου, περί του χρόνου και της αιωνιότητος, περί του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας. Ενώ θεμέλιον παντός ουμανισμού, ακόμη και εκείνου του αναχθέντος εις δόγμα, είναι η υψηλοφροσύνη, η πίστις εις τον λόγον του ανθρώπου, εις τον νουν και την λογικήν του.

Η υψηλοφροσύνη είναι η ανίατος νόσος του νου του διαβόλου. Εντός της ευρίσκονται και εξ αυτής πηγάζουν όλα τα λοιπά διαβολικά κακά. Ενώ η ταπεινοφροσύνη μας διδάσκει να αναθέτωμεν την ελπίδα μας και να έχωμεν απόλυτον εμπιστοσύνην εις τον άγιον, καθολικόν, θεανθρώπινον νουν της Εκκλησίας, τον «νουν Χριστού». «Ημείς νουν Χριστού έχομεν» (1 Κορ. 2, 16).

Ημείς εν τω θεανθρωπίνω σώματι του Χριστού, τη Ορθοδόξω Εκκλησία, εις την οποίαν ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το παν: και η κεφαλή και το σώμα και η ζωή και η αλήθεια και η αγάπη και η δικαιοσύνη και ο χρόνος και η αιωνιότης. αλλά και ημείς δια της πίστεως εις Αυτόν και της εν Αυτώ ζωής (Εφ. 4,11-21).

Διότι «τα πάντα δι’ Αυτού και εις Αυτόν έκτισται. και Αυτός εστι προ πάντων και τα πάντα εν Αυτώ συνέστηκε. και Αυτός εστιν η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ίνα γένηται εν πάσιν Αυτός πρωτεύων» (Κολ. 1, 16-18). Αυτός, ο Θεάνθρωπος, και όχι ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε και αν είναι.

1. Παρά Γρηγορίω Θεολόγω, PG 36, 506.

2. Βλ. Νεκρώσιμον Ακολουθίαν: «...εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγε».

3. Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδ. Ορθ. πίστεως 3, 1. PG 94, 984.

4. Συμεών του Ν. Θεολόγου, Λόγος 18 και 68 (έκδ. Ζαγοραίου, Σμύρνη 1886, σ. 105 και 364).

5. Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 51, 312.

(“Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ”, ΑΡΧΙΜ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΥ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1974)

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.gr/2011/06/blog-post_880.html