Μοῦ φάνηκε ὅτι μέ τίς ἐλάχιστες λέξεις του, μοῦ ἀποκάλυψε ξαφνικά μιάν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐνῶ θά ἔπρεπε νά εἶναι αὐτονόητη, σπάνια μᾶς ἀπασχολεῖ. Tό γνωμικό αὐτό ἀναφέρεται στήν ἄμεση συνάρτηση πού συνδέει τήν δυνατότητα μέ τήν ὀφειλή καί, μέ τίς τρεῖς λακωνικές φράσεις του, μοῦ φάνηκε ὅτι ἐπισημαίνεται ἀπολύτως αὐτό ἀκριβῶς πού συμβαίνει στήν πραγματικότητα, γιά κάθε τί σχεδόν πού μᾶς εἶναι μπορετό στήν ζωή.

Ὁ ξενιτεμός εἶναι πολύ παλιός πόνος γιά τόν Ἕλληνα. Στόν καθένα ὑπῆρχε καί ὑπάρχει μέσα του τό κληρονομικό βίωμα ἑνός Ὀδυσσέα, πού, κατά τόν Καβάφη, ἀψηφοῦσε καί ἀψηφᾶ «τούς Λαιστρυγόνες καί τούς Κύκλωπες καί τόν ἄγριο Ποσειδῶνα».

Τίς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομά δος, θυμᾶμαι πάντα μιά Μεγάλη Παρασκευή στήν Ἀλεξάνδρεια, στά μέσα περίπου τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, ὅταν δέν εἶχε ἀρχίσει ἀκόμα ὁ ξερριζωμός τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν Αἴγυπτο, τήν δεύτερη πατρίδα τους. Ἦταν ἡ πρώτη χρονιά πού ― ἔφηβες πιά ― τέσσερις συμμαθή τριες καί φίλες εἴχαμε πάρει τήν ἄδεια ἀπό τούς γονεῖς μας νά πᾶμε, χωρίς τήν δική τους συνοδεία, νά προσκυνήσουμε ἑπτά Ἐπιταφίους, ὅπως ἦταν τότε τό ἔθι μο στήν Ἑλληνική παροικία.

Γιά πρώτη φορά στά χρονικά τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, Ἀπόδημοι Ἕλληνες τοῦ οἰκουμενικοῦ ἑλληνισμοῦ ἐκλήθησαν νά παρουσιάσουν τίς ὑπεύθυνες θέσεις τους σέ ὅλα τά θέματα πού τούς ἀφοροῦν.