Η 335 Μοίρα Διώξεως στο μέτωπο του Ελ Αλαμέιν – Ημέρες δόξας γράφονταν για την παλαιότερη Μοίρα της Πολεμικής Αεροπορίας σαν σήμερα

Σαν σήμερα, στις 7 Οκτωβρίου 1942, 12 αεροσκάφη Hurricane της 335 Ελληνικής Βασιλικής Μοίρας Διώξεως με επικεφαλής τον Διοικητή της Επισμηναγό Ι. Κέλλα απογειώνονται για την πρώτη αποστολή αναγνώρισης στο μέτωπο του El Alamein, καλύπτοντας την 33^η Μοίρα της RAF.

Η 335 Μοίρα «Τίγρης»

Η 335 Μοίρα «Τίγρης» είναι η παλαιότερη Μοίρα της ΠΑ, αφού συγκροτήθηκε όταν η Ελλάδα ήταν υπό κατοχή από τους Γερμανούς τον Οκτώβριο του 1941 στο αεροδρόμιο Ακίρ της Παλαιστίνης, δηλαδή λίγους μήνες μετά την ολοκληρωτική κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς.

Στις 20 Αυγούστου 1941, το αρχηγείο της Βρετανικής Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF) εισηγήθηκε στο Λονδίνο τον σχηματισμό δύο ελληνικών Μοιρών Διώξεως, λαμβάνοντας την έγκριση για τη σύνθεση μίας σε πρώτη φάση.

Η συγκρότηση της 335ης ΒΕΜΔ έγινε επίσημα στις 7 Οκτωβρίου 1941, και εγκαταστάθηκε στο Ακίρ, εφοδιαζόμενη με αεροσκάφη Hawker Hurricane I, με τους πιλότους να περνούν πρόγραμμα εντατικής εκπαίδευσης στον τύπο.

Οι πρώτοι πιλότοι της Μοίρας ήταν στελέχη της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας που είχαν σταλεί στο Ιράκ από το 1940 για να εκπαιδευτούν από τους Βρετανούς, καθώς και αρκετοί πιλότοι που κατέφυγαν στην περιοχή μετά την κατάληψη της Ελλάδας, για να συνεχίσουν τον αγώνα ως την απελευθέρωση της χώρας.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1942, η 335 Μοίρα κρίθηκε ετοιμοπόλεμη, και ανέλαβε την πρώτη της πολεμική αποστολή (προστασία νηοπομπής).

Μέχρι τα τέλη του μήνα, είχαν πραγματοποιηθεί 81 έξοδοι, ενώ στις 23 Φεβρουαρίου γερμανικά αεροσκάφη επιτέθηκαν στο ένα από τα δύο αεροδρόμια από τα οποία επιχειρούσε, καταστρέφοντας ένα αεροπλάνο και προκαλώντας ζημιές σε ένα άλλο.

Στους επόμενους μήνες η 335 Μοίρα ήταν σε συνεχή επιφυλακή λόγω της γερμανικής επιθετικότητας στην περιοχή, με συχνούς βομβαρδισμούς, αναλαμβάνοντας αποστολές αναχαίτισης, προστασίας νηοπομπών κ.α.

Με ταHurricane επιχειρεί έως τον Δεκέμβριο του 1943, οπότε και τα αντικαθιστά με τα σύγχρονα Spitfire VB και VC.

Η Μοίρα είχε, και μετά την παραλαβή των νέων αεροσκαφών, ως κύρια αποστολή την Δίωξη.

Εκτελεί επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική, στην Ιταλία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Αλβανία και στην κατεχόμενη Ελλάδα, πιό συγκεκριμένα στην Κρήτη, στις Κυκλάδες και στα Δωδεκάνησα.

Κατά την διάρκεια της παραμονής της στην Μέση Ανατολή, επιχειρώντας από πρόχειρα αεροδρόμια, συμμετείχε σε αποστολές προστασίας νηοπομπών.

Τη ρουτίνα των αποστολών αυτών, διέκοψε ο επιτυχής βομβαρδισμός και πολυβολισμός από χαμηλό ύψος του Ιταλικού στρατηγείου της Λιβύης που πραγματοποιήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1942 (για να εορτασθεί και η επέτειος) μετά τις επίμονες αιτήσεις και τα έντονα διαβήματα των ελληνικών πληρωμάτων προς τους Βρετανούς.

Το Σεπτέμβριο του 1944 μεταστάθμευσε στην Ιταλία και από εκεί στην Ελλάδα περί τα τέλη του Οκτωβρίου στο αεροδρόμιο Χασανίου, το σημερινό αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Εκεί, μαζί με τις 336 ΜΔ και τη 13 ΜΕΒ (Μοίρα Ελαφρού Βομβαρδισμού), που είχαν συγκροτηθεί στην Μέση Ανατολή, αποδόθηκε στο ελληνικό κράτος από τους Βρετανούς.

Στην διάρκεια του Β΄ΠΠ η Μοίρα έχασε 18 πιλότους πραγματοποιώντας 5555 εξόδους, διάρκειας 8500 ωρών πτήσης και άλλες 12000 ώρες πτήσης για εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Πηγή: armyvoice.gr

ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Χρονικῶς ἀπέχουμε ἀρκετὰ πλέον. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ᾿κείνη τὴ γενεὰ δὲν ζοῦν. Ἐλάχιστοι αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι τῶν γεγονότων ἀπέμειναν. Αὐτοὶ ἔχουν ἱερὰ ὑποχρέωσι νὰ μεταδώσουν στὴ νέα γενεὰ τὶς ἐντυπώσεις τους, γιὰ νὰ μὴ μείνῃ τὸ ἔθνος μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις αὐτές. Διότι ἔθνη ποὺ λησμονοῦν τὴν ἱστορία τους εἶνε ἀνάξια νὰ ζοῦν. Ἐπειδὴ ἀνήκω σ᾿ ἐκείνη τὴ γενεά, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια ἀπὸ προσωπικές μου ἐντυπώσεις.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ, ΝΕΑΡΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΤΟ 1941 ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ, ΜΙΛΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΜΒΩΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝΩΣΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΒΓΗΚΕ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ & ΕΣΤΑΛΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΣΩΘΗ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ. ΑΥΤΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΩΣ ΑΥΤΟΠΤΗΣ & ΑΥΤΗΚΟΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ

***

ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Χρονικῶς ἀπέχουμε ἀρκετὰ πλέον. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ᾿κείνη τὴ γενεὰ δὲν ζοῦν. Ἐλάχιστοι αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι τῶν γεγονότων ἀπέμειναν. Αὐτοὶ ἔχουν ἱερὰ ὑποχρέωσι νὰ μεταδώσουν στὴ νέα γενεὰ τὶς ἐντυπώσεις τους, γιὰ νὰ μὴ μείνῃ τὸ ἔθνος μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις αὐτές. Διότι ἔθνη ποὺ λησμονοῦν τὴν ἱστορία τους εἶνε ἀνάξια νὰ ζοῦν. Ἐπειδὴ ἀνήκω σ᾿ ἐκείνη τὴ γενεά, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια ἀπὸ προσωπικές μου ἐντυπώσεις.

Ἤμουν στὸ Μεσολόγγι, νεαρὸς διάκονος καὶ ἱεροκήρυκας στὴν ἱερὰ πόλι. Ἦταν 27 Ὀκτωβρίου 1940, ἡμέρα Κυριακή. Τὸ πρωῒ ὅλοι ἐκκλησιάστηκαν καὶ κατόπιν γύρισαν στὰ σπίτια τους. Καὶ ἦρθε τὸ βράδυ, ἐκεῖνο τὸ βράδυ! Οἱ μητέρες κοίμησαν τὰ νήπια στὰ λίκνα τους· καὶ οἱ ἀγρότες οἱ ἐργάτες καὶ οἱ ἁλιεῖς ἀναπαύθηκαν στὰ σκληρὰ κρεβάτια τους, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν ἑπομένη μέρα τὴν εἰρηνικὴ ζωή τους.

Τὰ μεσάνυχτα, κατὰ τὴ μία (1) ἡ ὥρα, σφυρίζουν οἱ σειρῆνες καὶ χτυποῦν οἱ καμπάνες. Στρατιῶτες τοιχοκολλοῦν διατάγματα ἐπιστρατεύσεως. Ταραχὴ μεγάλη. Τί ἔγινε; Πόλεμος! Πόλεμος; Δὲν περίμεναν τὸν πόλεμο. Ἂν ὑπῆρχε ἕνα ἔθνος ποὺ ἤθελε τὴν εἰρήνη, αὐτὸ ἦτο ἡ Ἑλλάς. Διότι μετὰ τὴ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ εἶχε μεγάλον ἀγῶνα ἀνασυγκροτήσεως καὶ ἡ εἰρήνη ἦτο ἀναγκαία.

Ξαφνικὰ λοιπὸν ἐπεβλήθη ὁ πόλεμος. Ἐπεβλήθη ἀπὸ τὸν δικτάτορα τοῦ Ἄξονος, τὸν κυβερνήτη τῆς Ἰταλίας. Αὐτὸς παρουσιάστηκε τὴ νύχτα, τὰ μεσάνυχτα, καὶ εἶπε· ―Ἑλλάς, παραδόσου. Καὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπήντησε· ―ΟΧΙ. Ποιός τὸ εἶπε τὸ ΟΧΙ, παρακαλῶ; Πουθενὰ σήμερα δὲν ἀναφέρεται τὸ ὄνομά του.

Ποῦ καταντήσαμε, νὰ λησμονοῦμε τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια! Δὲν ἀνήκω σὲ κανένα κόμμα· ἀνήκω μόνο στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα, καὶ ὁμιλῶ ἀμερολήπτως. Λοιπὸν ποιός τὸ εἶπε τὸ ΟΧΙ; Τὸ εἶπε ὁ σκύλος; ὁ γάτος; ποιός τὸ εἶπε; Τὸ λέγω μετὰ δακρύων καὶ συγκινήσεως. Σημειωτέον δέ, ὅτι ἐγὼ ἐδιώχθην τότε ἐπὶ τοῦ καθεστῶτος ἐκείνου· ἐδιώχθημεν, διότι λέγαμε τὴν ἀλήθεια. Πηγαίνετε στὸ Μεσολόγγι νὰ ρωτήσετε, καὶ θὰ μάθετε ὅτι ἐγὼ ἐδιώχθην ἀπὸ τὴ δικτατορία. Ἕτερον ἑκάτερον ὅμως· μὴν ἀνακατεύουμε τὶς πολιτικὲς ἰδεολογίες. Λέγω λοιπόν, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἠξιώθη νὰ πῇ τὸ ἱστορικὸν ΟΧΙ εἶνε ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς. Αἰωνία του ἡ μνήμη. Καὶ τὸ ΟΧΙ ἐκεῖνο ἔγινε πανελλήνιο. Τὸ ἐπανέλαβαν μεγάλοι, μικροὶ καὶ παιδιά, ὅλος ὁ λαός.

Καὶ ἡ μικρά μας Ἑλλὰς ἐνίκησε. Πῶς ἐνίκησε; Πολλοὶ οἱ παράγοντες. Εἶνε ἀσφαλῶς ἡ τόλμη καὶ ἡ ἀνδρεία τῶν στρατιωτῶν μας. Εἶνε ἡ στρατηγικότης τοῦ Παπάγου. Εἶνε ἡ πειθαρχία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Εἶνε ἡ ἑνότης ἡ ψυχική. Ὅλα αὐτὰ εἶνε παράγοντες τῆς νίκης· ἀλλ᾿ ὁ κυριώτερος παράγων εἶνε – ποιός; Ἂν τὸ ἀρνηθοῦμε, καὶ τὰ λιθάρια τῆς Πίνδου καὶ τὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου θὰ τὸ φωνάξουν· ἡ πίστις μας. Ἡ πίστις ποὺ μετακινεῖ καὶ βουνὰ καὶ δημιουργεῖ θαύματα στὴν ἱστορία. Ἐπίστευε ὁ λαὸς αὐτός. Καὶ ὁ πόλεμος ἐκεῖνος εἶχε χαρακτῆρα θρησκευτικό. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 ἦτο ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ἔτσι καὶ ὁ ἀγώνας αὐτός.

Ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐκδηλωθῇ ἡ πίστις τοῦ λαοῦ μας, ἦτο ἡ ἀλαζονεία τοῦ Ντοῦτσε. Αὐτὸς διάλεξε τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς 15ης Αὐγούστου 1931, ποὺ οἱ πανέλληνες ἑορτάζουν στὴν Τῆνο τὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας, καὶ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τορπίλλισε ἐκεῖ ἀνάνδρως τὸ θωρηκτό μας «Ἕλλη». Ὅλοι ἔμειναν ἐμβρόντητοι ἀπὸ τὴν τόλμη αὐτή. Ἀλλὰ μέσα τους ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔλεγαν· Ἡ θεία δίκη δὲν θ᾿ ἀφήσῃ ἀτιμώρητο τὸν ἀλαζόνα καὶ ὑπερήφανο· ἡ Παναγία θὰ τιμωρήσῃ…

Αὐτὴ λοιπὸν ἦτο ἡ ἀφορμὴ ν᾿ ἀφυπνισθῇ ἡ πίστις. Καὶ ἡ πίστις κυριάρχησε παντοῦ, ὅπως τὸ ζήσαμε. Ὁ διος ὁ πρωθυπουργός, τὴ νύχτα ἐκείνη, ξύπνησε ὅλους καὶ ὑπέγραψε τὰ διατάγματα ἐπιστρατεύσεως. Μετὰ σηκώθηκε ὄρθιος, ἔκανε τὸ σταυρό του μὲ δάκρυα καὶ κλαίγοντας λέει· Ἡ Παναγία θὰ μᾶς βοηθήσῃ! Στοὺς σταθμούς, ὅπου ἔφευγαν οἱ στρατιῶτες μας γιὰ τὸ μέτωπο, ἔτρεχαν γυναῖκες καὶ παιδιὰ καὶ ἔλεγαν· Ἡ Παναγιὰ μαζί σας! Πάνω στὰ φυλάκια, στὶς τσέπες ὅλων τῶν στρατιωτῶν μας ἦτο ἡ μικρὰ εἰκόνα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ποὺ ἐδώρησε ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ἔνδοξος Χρύσανθος. Καὶ στὰ γράμματα ποὺ ἔστελναν οἱ στρατιῶται ἀπὸ τὸ μέτωπο, ἔγραφαν· Ἡ Παναγιὰ μᾶς βοηθάει! Πολλὰ τέτοια γράμματα ἔχουν δημοσιευθῆ.

Αὐτὰ εἶνε γνωστά. Δὲ᾿ λέμε κάτι τὸ φανταστικό· λέμε ἕνα γεγονός, τὸ ὁποῖο ζήσαμε. Σπουδαῖο εἶνε ὅτι, ὅπως ἔγραψαν σὲ κύριο ἄρθρο οἱ «Τάιμς», ἡ μεγαλυτέρα ἐφημερὶς τοῦ Λονδίνου, «ἐπάνω στὰ κακοτράχαλα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας συνετρίβη ἡ θεωρία τοῦ Φρόυντ», ποὺ εἶχε πεῖ ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε μόνο σέξ. Ψεῦδος! Διότι στὶς ἐξαϋλωμένες οἱ ψυχὲς ὅλων τῶν στρατιωτῶν μας δὲν κυριαρχοῦσε τότε καμμιά ἄλλη γυναικεία μορφή, οὔτε μάνα οὔτε ἀρραβωνιαστικιὰ οὔτε καμμιὰ ἄλλη· μόνο ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας.

Ὅταν κατελάμβαναν τὰ φοβερὰ ὑψώματα, ποὺ μόνο ἀετοὶ μποροῦσαν ν᾿ ἀνεβοῦν ἐκεῖ, καὶ ἔστηναν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, τότε ὅλοι γονατιστοί, μὲ τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς στρατιωτικοὺς ἱερεῖς των ἔψαλλαν «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

Θέλετε κάτι ἄλλο; Ἐλᾶτε νὰ σᾶς πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος σὲ μιὰ σκῆτι, νὰ δῆτε ἕνα μοναχό· ἦτο τότε ταγματάρχης καὶ πολέμησε, μὲ ἀριστεῖα ἀνδρείας. Αὐτὸς μοῦ ἔλεγε τὸ ἑξῆς. Μιὰ νύχτα φοβερά, ποὺ τοὺς εἶχε πλακώσει ὁ ἐχθρὸς καὶ πολεμοῦσαν, οἱ στρατιῶτες ―δὲν εἶνε ψέμα― εἶδαν ἐπάνω στὰ βουνὰ τὴν Παναγία μας, μαυροφόρα, νὰ εὐλογῇ τὰ παιδιά. Ἐμπρός, παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, προχωρεῖτε!

* * *

Αὐτὸς ἦτο ὁ χαρακτὴρ τῆς ἐποποιίας μας· καθαρὰ χριστιανικός. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ ἐπέτειος συνεδέθη μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου. Δύο διδάγματα τώρα.

Τὸ ἕνα δίδαγμα. Δὲν ξέρω γιὰ ἄλλα ἔθνη ἂν μποροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς θρησκεία· ἀλλὰ τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς θρησκεία. Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἄφρονες ὅσοι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι προσπαθοῦν νὰ μειώσουν καὶ νὰ ἐκμηδενίσουν στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων τὸν παράγοντα ποὺ λέγεται πίστι στὸ Θεό.

Τὸ ἄλλο δίδαγμα. Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες τοῦ ᾿40, ἂν ἄνοιγες τὰ ῥαδιόφωνα, ὅλοι ἔψαλλαν ἐγκώμια στὴν Ἑλλάδα. Ἄγγλοι, Γάλλοι, Ῥῶσοι πρὸ παντός, ἔλεγαν· Ἕλληνες, δὲ᾿ θὰ σᾶς λησμονήσουμε ποτέ. Ἀγωνίζεσθε ὡς ἥρωες. Κι ὅταν θὰ ἔρθῃ ἡ ἡμέρα τῆς νίκης, θὰ εἶστε τὸ ἔθνος ποὺ θὰ ἀμείψουμε μὲ τὸ παραπάνω… Λόγια! Κ᾿ ἐμεῖς τὰ πιστεύαμε. Ὅταν ὅμως μετὰ τὴ νίκη ἐπροτάθη, νὰ δοθῆ στὴν Ἑλλάδα ἡ Βόρειος Ἤπειρος, ὁ Στάλιν χτύπησε τὸ γρόνθο του καὶ ἀρνήθηκε. Δὲν ὑπάρχει δικαιοσύνη. Διεθνὴς κωμῳδία παίζεται. Κ᾿ ἐμεῖς εμεθα πολὺ ἀφελεῖς νὰ ἐλπίζουμε, ἄλλοι μὲν στοὺς Ῥώσους, ἄλλοι στοὺς Ἄγγλους, ἄλλοι στοὺς Ἀμερικάνους. Ὄχι. Μᾶς ἠπάτησαν! Ἡ ἡμέρα αὐτὴ διδάσκει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε τέτοιες ἐλπίδες. «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3). Τὴ μικρά μας πατρίδα νὰ ἀγαπήσουμε, καὶ ἂς μᾶς ἐγκαταλείψουν οἱ μεγάλοι, ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε τὸ Θεὸ μαζί μας.

Τελειώνω. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ ᾿21 κανείς δὲν μᾶς ὑποστήριζε. Ἡ Ἱερὰ Συμμαχία τῆς Εὐρώπης, ὅταν ἄκουσε ἐπανάστασι τοῦ 21, γέλασαν ὅλοι καὶ εἶπαν· «Ὄχι. Τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ μείνῃ δοῦλο, δὲν τὸ ἀναγνωρίζουμε». Τὸ ἔμαθε ὁ Κολοκοτρώνης. Μπῆκε σὲ μιὰ ἐκκλησιὰ καὶ προσευχήθηκε μὲ δάκρυα. Κι ὅταν βγῆκε ἔξω εἶπε· «Ἡ Παναγιὰ δὲν εἶνε σὰν τοὺς μεγάλους· ἡ Παναγιὰ ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας, καὶ δὲν παίρνει τὴν ὑπογραφή της πίσω»! Μεγάλα λόγια αὐτά. Ἡ Παναγία δὲν εἶνε Ἀγγλία, δὲν εἶνε Ἀμερική, δέν εἶνε σὰν τοὺς ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες. Ἠπάτησαν τὸ ἔθνος αὐτὸ τὸ ἱστορικό, τὸ ὁποῖο σήμερα καὶ τὴν Κύπρο ἔπρεπε νὰ ἔχῃ, καὶ τὴ Βόρειο Ἤπειρο ἔπρεπε νὰ ἔχῃ, καὶ τὴ Ῥωμυλία ἔπρεπε νὰ ἔχῃ. Μᾶς ἐνέπαιξαν, μᾶς κορόιδεψαν! Ἀλλ᾿ ἐμεῖς δὲν θὰ πιστεύουμε σ᾿ αὐτούς. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς Χριστιανὸς κυβερνήτης τῆς χώρας μας, εἶπε· «Ὁ Θεὸς διὰ θαυμάτων σῴζει τὴν Ἑλλάδα». Καὶ διὰ θαυμάτων θὰ τὴν σώσῃ καὶ πάλι. Καὶ πάντοτε θὰ συγκεντρωνώμεθα γιὰ νὰ ψάλλωμε «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 28-10-1987 κατὰ τὴν δοξολογία.
τὰ νικητήρια…»· ἀμήν.

Πηγή: Αὐγουστίνος Καντιώτης, Αβέρωφ

Το έγκλημα των Βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής στα Λευκόγεια Δράμας

Τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη του 1941, εκτελέστηκαν από τις κατοχικές βουλγαρικές δυνάμεις στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, είκοσι άνδρες από τα Λευκόγεια, το Χρυσοκέφαλο και την ευρύτερη περιοχή, από τις κατοχικές βουλγαρικές δυνάμεις.

Ένα ακόμη έγκλημα από τους Βούλγαρους συμμάχους των Γερμανών Ναζί οι οποίοι τους παρέδωσαν την Μακεδονία και την Θράκη, ένα ακόμη έγκλημα εναντίων των Ποντίων, οι οποίοι  υπέστησαν Γενοκτονία και από το Δάσκαλο Κεμάλ και από το Μαθητή Χίτλερ και τους συνεργάτες του.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν ακολούθησαν το προσφυγικό κύμα του Μαρτίου, πριν την Γερμανική εισβολή (6 Απρ 41), είτε γιατί είχαν υπέργηρους ανθρώπους στις οικογένειες τους, είτε γιατί δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα ζωντανά τους, είτε γιατί ορισμένοι επέστρεψαν. Έτσι ενώ ο κύριος όγκος των κατοίκων της περιοχής, μετακινήθηκε προς τα χωριά της Δράμας,οι παραμένοντες ζήτησαν και ήρθαν σε μια άτυπη συμφωνία με τις Βουλγαρικές αρχές για την ειρηνική διαμονή στα χωριά τους.

Σημειώνεται ότι η Βουλγαρία τάχθηκε στο πλευρό του Χίτλερ, με αντάλλαγμα την προσάρτηση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1941 ξέσπασε το κίνημα της Δράμας εναντίον των δυνάμεων του Άξονα, το οποία διήρκεσε μέχρι τις 2 Οκτωβρίου και το οποίο τελικά καταπνίγηκε στο αίμα. Μετά την καταστολή της εξέγερσης ακολούθησαν μαζικά αντίποινα, από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής, με τον αριθμό των νεκρών να ξεπερνάει τους 1500.

Η κάθε μία από τις εκτελέσεις των 20 ανδρών στον Αγ. Γεώργιο, αποτελεί και ένα έγκλημα πολέμου, διότι : 1) ήταν άμαχοι, 2) από τις 29 Σεπ είχαν συλληφθεί και κρατούνταν έγκλειστοι εντός του παρεκκλησίου άρα ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, 3) δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να απολογηθούν, δηλαδή εκτελέστηκαν χωρίς να δικαστούν.

Πηγή: Μαλκίδης, Αβέρωφ

Στις 16 Ιουλίου 1927 γεννήθηκε στην Αθήνα, η ηρωίδα της αντίστασης, η ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Παιδί αστικής οικογένειας.

Σε όλες τις κατακτημένες περιοχές οι Γερμανοί συγκρότησαν ένοπλα τμήματα και μονάδες κυρίως για την καταπολέμηση των παρτιζάνων. Ένα από τα χειρότερα ήταν η 1η Αλβανική Μεραρχία. H Αλβανία κατελήφθη από τους Ιταλούς τον Απρίλιο του 1939. Μετά την κατάληψη Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας η ιταλική Αλβανία επεκτάθηκε εδαφικά περιλαμβάνοντας ακόμα και το Κόσσοβο, πραγματοποιώντας το όνειρο των Αλβανών εθνικιστών για τη «Μεγάλη Αλβανία».

Οι Αλβανοί, υπό την προστασία των Ιταλών, άρχισαν τις σφαγές Ελλήνων, Σέρβων και Μαυροβούνιων. Σταδιακά στο Κόσσοβο, ειδικά, σύντομα ο σερβικός πληθυσμός είχε είτε εκδιωχθεί, είτε πεθάνει. Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση, το 1943, οι Γερμανοί πήραν υπό την προστασία τους, τους Αλβανούς που συνεργάζονταν με τους Ιταλούς και ειδικά την “Μπάλι Κομπετάρ”, την αλβανική «πολιτοφυλακή» που ευθύνεται για χιλιάδες θανάτους.

Μεραρχία SS

Οι Γερμανοί ενέταξαν έναν αριθμό Αλβανών στη 13η Ορεινή Μεραρχία των Waffen SS «Handschar». Στη μεραρχία αυτή υπηρετούσαν κυρίως Βόσνιοι μουσουλμάνοι. Οι 1.000 περίπου Αλβανοί που υπηρέτησαν σε αυτή σχημάτισαν το 1ο τάγμα του 2ου Συντάγματος, το οποίο κατόπιν μετονομάστηκε σε 28ο Σύνταγμα. Λίγο αργότερα άλλοι 500 Αλβανοί εντάχθηκαν στις τάξεις της μεραρχίας. Κατόπιν τούτου οι Γερμανοί αποφάσισαν να σχηματίσουν μια εξ’ ολοκλήρου αλβανική μεραρχία.

Η Αλβανική Μεραρχία των SS άρχισε να σχηματίζεται τον Απρίλιο του 1944 με την προοπτική να υπηρετήσει, αποκλειστικά, στο Κόσσοβο, μετά από αίτημα του πολιτικού ηγέτη των Αλβανών εθνικιστών Μπέντρι Πεγιάνι. Η Μεραρχία έλαβε τον επίσημο τίτλο 21η Μεραρχία Waffen SS «Skanderbeg».

Αν και παρουσιάστηκαν αρκετοί εθελοντές μόνο 6.000 από αυτούς κρίθηκαν κατάλληλοι. Έτσι στη νεοσυγκροτημένη μεραρχία εντάχθηκε και το αλβανικό τάγμα της «Handschar». Την 1η Μαΐου η Μεραρχία ιδρύθηκε επίσημα και εντάχθηκε στο ΧΧΙ Ορεινό Σώμα Στρατού. Οι αξιωματικοί και οι περισσότεροι υπαξιωματικοί ήταν Γερμανοί. Διοικητής της τοποθετήθηκε ο ταξίαρχος των SS Άουγκουστ Σμιντχούμπερ. Η δύναμη της Μεραρχίας δεν ξεπέρασε τους 6.500 άνδρες.

Οι άνδρες έφεραν ιταλικό και γερμανικό οπλισμό. Η Μεραρχία διέθετε και μια επιλαρχία ιταλικών αρμάτων Μ15/42. Η Μεραρχία διέθετε το 50ο και το 51ο Ορεινό Σύνταγμα SS, το 21ο Ορεινό Σύνταγμα Πυροβολικού, την 21η Επιλαρχία Αναγνώρισης, την 21η Αντιαρματική Μοίρα, το 21ο Ορεινό Τάγμα Μηχανικού, το 21ο Τάγμα Επιμελητείας, τα 21ο Τάγμα Διαβιβάσεων και το 21ο Τάγμα Υγειονομικού.

Εγκλήματα

Οι Αλβανοί, αμέσως μετά την συγκρότηση της Μεραρχίας, εκτράπηκαν σε φοβερά εγκλήματα κατά των Σέρβων, σε σημείο που οι Γερμανοί υποχρεώθηκαν να διαλύσουν δύο τάγματα της μεραρχίας και να συλλάβουν Αλβανούς. Στις 14 Μαΐου 1944 οι Αλβανοί επέδραμαν σε εβραϊκά σπίτια στην Πρίστινα.

Συνέλαβαν 281 Εβραίους τους οποίους και παρέδωσαν στους Γερμανούς. Οι συλληφθέντες στάλθηκαν στο στρατόπεδο του Μπέργκεν – Μπέλσεν. Ελάχιστοι επιβίωσαν. Οι άνδρες της Μεραρχίας όμως ενεπλάκησαν και σε σφαγές Αλβανών μη φίλα προσκείμενων προς τον Άξονα.

Εκδίωξαν επίσης 10.000 οικογένειες Σέρβων και Μαυροβουνίων από το Κόσσοβο, ενώ παράλληλα βοήθησαν στην εγκατάσταση 72.000 Αλβανών, αλλάζοντας, οριστικά, την εθνολογική σύνθεση της περιοχής, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι απόγονοί τους, το 1999.

Το κυνήγι Εβραίων και Σέρβων συνεχίστηκε εντατικά από τους άνδρες της Μεραρχίας, η οποία, ουσιαστικά, δεν υπήρξε ποτέ τίποτα περισσότερο από μια ομάδα ενόπλων με μόνη έγνοια τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις σφαγές και τους βιασμούς. Τον Ιούνιο του 1944 η Μεραρχία εκτέλεσε την πρώτη μεγάλης κλίμακας άσκησή της. Ακόμα και τότε όμως η κατάσταση εξετράπη και 400 ορθόδοξοι άμαχοι εκτελέστηκαν, στο χωριό Αντριγέβιτσα.

Καμία πολεμική αξία

Αμέσως μετά έλαβε μέρος σε αντιπαρτιζανικές επιχειρήσεις μέχρι και τα τέλη Αυγούστου, με πενιχρά αποτελέσματα. Οι Γερμανοί πείστηκαν ότι η Μεραρχία μπορούσε, μόνο, να αναλάβει καθήκοντα φρούρησης. Σε συγκρούσεις με τους παρτιζάνους σκοτώθηκαν περίπου 1.000 Αλβανοί, ενώ πολλοί ακόμα λιποτάκτησαν.

Οι Γερμανοί υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν πως η μεραρχία δεν είχε καμία αξία ως πολεμική δύναμη. Την 1η Σεπτεμβρίου 1944 άνδρες της Μεραρχίας στασίασαν σκοτώνοντας τους Γερμανούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς τους. Περίπου 3.500 Αλβανοί λιποτάκτησαν, κατόπιν. Ο Χίμλερ ενέταξε τότε στη Μεραρχία 3-4.000 Γερμανούς ναύτες που υπηρετούσαν στην Ελλάδα.

Παρόλα αυτά έως τον Οκτώβριο του 1944 η Μεραρχία διέθετε μόλις 4.900 άνδρες, εκ των οποίων μόλις 1.500 θεωρούντο ικανοί για μάχη. Στα μέσα Οκτωβρίου είχαν απομείνει 86 αξιωματικοί, 467 υπαξιωματικοί και 899 άνδρες στις τάξεις της. Έτσι ο διοικητής της Ομάδας Στρατιών Ε, πτέραρχος Λέερ, διάταξε τον αφοπλισμό και την αποστράτευση όλων των Αλβανών. Η Μεραρχία διαλύθηκε, επίσημα, την 1η Νοεμβρίου. Ακολούθησαν παρτιζανικά αντίποινα κατά των Αλβανών, χιλιάδες από τους οποίους σκοτώθηκαν.

Οι άνδρες της Μεραρχίας έφεραν γερμανικές στολές. Φέρονταν όμως ακόμα και στολές του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού, καθώς και ιταλικές. Οι εξαρτήσεις επίσης προέρχονταν από κάθε διαθέσιμη πηγή. Έμβλημα της Μεραρχίας ήταν ο αλβανικός δικέφαλος αετός.

Πηγή: defence-point.gr

Στο θέμα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων εστιάζει η Süddeutsche Zeitung με αφορμή το φετινό ιστορικό βιβλίο δύο Γερμανών ερευνητών, οι οποίοι τάσσονται υπέρ της αναγνώρισης της γερμανικής ευθύνης για καταβολή επανορθώσεων στην Ελλάδα και άλλες χώρες. «Αθήνα και Βερολίνο: Ανοιχτός λογαριασμός, ανοιχτές πληγές», τιτλοφορεί το σχετικό δημοσίευμα στην ηλεκτρονική της έκδοση η εφημερίδα του Μονάχου, σχολιάζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου που συνέγραψαν ο εκδότης και ιστορικός Καρλ Χάιντς Ροτ και ο πολιτικός επιστήμονας και εκδότης Χάρτμουτ Ρύμπνερ.

Το δημοσίευμα αναφέρει ότι «το κεντρικό μοτίβο του βιβλίου (σ.σ. «Το χρέος των επανορθώσεων. Υποθήκες της γερμανικής κατοχικής κυριαρχίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» – Reparationsschuld. Hypotheken der deutschen Besatzungsherrschaft in Griechenland und Europa) είναι ότι μια συμμαχία ανάμεσα στις ΗΠΑ και τις “δυτικογερμανικές ελίτ εξουσίας” αγνόησε συστηματικά επί δεκαετίες τις ελληνικές διεκδικήσεις.

Επίμαχο σε αυτό το σημείο δεν είναι τόσο το συμπέρασμα όσο η εξήγηση, όπου γίνεται αισθητός ο απόηχος ιστορικών συζητήσεων του παρελθόντος, στις οποίες οι παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα συζητούνταν ως αποτέλεσμα συνομωσίας γερμανικών ελίτ.

Αδιαφιλονίκητη είναι πάντως η διπλωματική υπεροψία με την οποία η Γερμανία απέρριπτε επί δεκαετίες τις ελληνικές διεκδικήσεις». Αυτό το γεγονός αποδεικνύεται κατά τον αρθρογράφο στα ιστορικά ντοκουμέντα που δημοσιεύονται μαζί με το βιβλίο των Γερμανών ερευνητών.

Επισημαίνεται πάντως ότι «η επιλογή των ντοκουμέντων περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε γερμανικά έγγραφα και ως εκ τούτου δεν μπορεί κανείς να αποκομίσει μια εικόνα για τα ενδότερα της ελληνικής διπλωματίας και το μερίδιο ευθύνης της για την αποτυχημένη πολιτική που αφορά τις επανορθώσεις.

Η ελληνική κυβέρνηση επέμεινε για μεγάλο διάστημα σε μια ειδική σχέση με την Ομοσπονδιακή Γερμανία, η οποία όμως βασιζόταν σε ασύμμετρους συσχετισμούς δυνάμεων. Μέσα από αυτή τη διμερή οδό η Αθήνα αποκόμισε μόνον αποτυχίες, εκτός από μια αποζημίωση 115 εκατομμυρίων μάρκων το 1960, η οποία όμως κατέστη δυνατή μέσω κοινής δράσης με άλλα δυτικοευρωπαϊκά κράτη που ήταν αντίπαλοι της Γερμανίας στον πόλεμο».

Αρχικά πολύ νωρίς και μετά… πολύ αργά

Η SZ σημειώνει ότι από τότε που υπεγράφη η Συμφωνία του Λονδίνου για το γερμανικό χρέος το 1953, η Γερμανία συνέδεε διαρκώς το θέμα των επανορθώσεων με την εκκρεμούσα οριστική διευθέτηση του ζητήματος ειρήνευσης στη χώρα.

«Με τη γερμανική επανένωση αυτό το χρονικό σημείο φάνηκε να έχει έρθει. Ωστόσο στη Συνθήκη 2+4 το 1990 ο Χέλμουτ Κολ πέτυχε την ένωση της Γερμανίας χωρίς να καταβάλει το τίμημα που προέβλεπε η ρύθμιση του ζητήματος των επανορθώσεων».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο ιστορικός Καρλ Χαιντς Ροτ επισημαίνει εύστοχα ότι «ενώ Βόννη (σ.σ. τότε πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας) πριν από τη Συνθήκη 2+4 υποστήριζε διαρκώς ότι οι διεκδικήσεις των επανορθώσεων είναι πρώιμες, μετά την υπογραφή της συνθήκης η αιτιολογία (σ.σ. για τη μη καταβολή επανορθώσεων) ήταν ότι ήταν πλέον πολύ αργά».

H εφημερίδα του Μονάχου, όπως αναδημοσιεύει η Deutche Welle, αναφέρει ότι ο Καρλ Χάιντς Ροτ υπολογίζει το ύψος των επανορθώσεων που αντιστοιχούν σήμερα στην Ελλάδα σε περίπου 185 δις ευρώ, από τα οποία -όπως λέει- δεν έχει εξοφληθεί ούτε καν το 1%.

Παρότι στο δημοσίευμα εκφράζονται ενστάσεις για ορισμένα συμπεράσματα των Γερμανών ερευνητών, σημειώνεται ότι οι προτάσεις τους πρέπει «δικαίως» να θεωρηθούν αφορμή για συζήτηση. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από έναν μήνα δημοσίευμα της εφημερίδας Welt επικαλείτο έρευνα ενός άλλου γερμανού ιστορικού, με την οποία αμφισβητείται η ύπαρξη του κατοχικού δανείου της Ελλάδας προς το Γ’ Ράιχ.

Πηγή: Defence-point