Μια δημοσκόπηση του YouGov βρήκε ότι το 43% των Βρετανών πιστεύει ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν κάτι καλό, ενώ το 44% είναι περήφανοι για την ιστορία της Αποικιοκρατικής Βρετανίας

Μια νέα δημοσκόπηση της YouGov ανακάλυψε ότι το Βρετανικό κοινό είναι γενικά υπερήφανο για την Βρετανική Αυτοκρατορία και το αποικιοκρατικό της παρελθόν.

Η YouGov βρήκε ότι το 44% είναι περήφανοι για την ιστορία της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, με το 21% να εκφράζει τη λύπη του για την ύπαρξή της και με το 23% να μην εκφέρει άποψη.

Η ίδια δημοσκόπηση διαπίστωσε επίσης ότι το 43% πιστεύει ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν κάτι καλό, το 19% είπαν ότι ήταν κακή και το 25% είπαν ότι δεν ήταν “ούτε καλή ούτε κακή”.

Στο αποκορύφωμά της το 1922, η Βρετανική αυτοκρατορία κυριαρχούσε στο ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού και στο ένα τέταρτο της συνολικής έκτασης του κόσμου.

Παρά το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της λένε ότι η Αυτοκρατορία έφερε διάφορες οικονομικές εξελίξεις σε μέρη του κόσμου που ήλεγχε, οι επικριτές επισημαίνουν σφαγές, λιμούς και τη χρήση στρατοπέδων συγκέντρωσης από τη Βρετανική Αυτοκρατορία.

1. Στρατόπεδα συγκέντρωσης των Boers

Ένοπλοι κοντά στο Ladysmith κατά το δεύτερο πόλεμο των Μπόερ, γύρω στο 1900

.

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Πολέμου των Boers (1899-1902), οι Βρετανοί μάντρωσαν περίπου το 1/6 του πληθυσμού των Boers -κυρίως γυναίκες και παιδιά- και κρατούνταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία ήταν υπερπλήρη και επιρρεπή σε ξεσπάσματα ασθενειών, με πενιχρές μερίδες φαγητού.

Από τους 107.000 ανθρώπους που φυλακίστηκαν στα στρατόπεδα, 27.927 Boers πέθαναν, μαζί με άγνωστο αριθμό μαύρων Αφρικανών.

2. Η σφαγή στο Amritsar

Ένας νεαρός επισκέπτης κοιτάζει έναν πίνακα ζωγραφικής που απεικονίζει την Σφαγή στο Amritsar στο Jallianwala Bagh του Amritsar

Όταν ειρηνικοί διαδηλωτές αψήφησαν την εντολή της κυβέρνησης και παρουσιάστηκαν κατά της Βρετανικής αποικιοκρατίας στο Amritsar της Ινδίας, στις 13 Απριλίου του 1919, παγιδεύτηκαν στο εσωτερικό των τειχών των κήπων της Jallianwala και δέχτηκαν πυρά από τους στρατιώτες Gurkha.

Οι στρατιώτες, υπό τις διαταγές του Ταξιάρχου Reginald Dyer, τους πυροβολούσαν μέχρι που τους τελείωσαν τα πυρομαχικά, σκοτώνοντας μεταξύ 379 και 1.000 διαδηλωτών και τραυματίζοντας  άλλους 1.100, μέσα σε 10 λεπτά.

Ο Ταξίαρχος Dyer αργότερα επαινέθηκε ως ήρωας από το Βρετανικό κοινό, για τον οποίο έθεσε 26.000 λίρες για λογαριασμό του ως ευχαριστώ.

3. Κατάτμηση της Ινδίας

Ο Βρετανός δικηγόρος και άρχοντας του νόμου Cyril Radcliffe, 1ος υποκόμης Ράντκλιφ (1899-1977) στο υπουργείο Αποικιών, Λονδίνο, Ιούλιος 1956.

Το 1947, ο Cyril Radcliffe επιφορτίστηκε με την κατάρτιση των συνόρων μεταξύ της Ινδίας και του νεοσύστατου κράτους του Πακιστάν κατά την διάρκεια ενός και μόνο γεύματος.

Αφού ο Cyril Radcliffe χώρισε την (ινδική) υποήπειρο ανάλογα με το θρήσκευμα, ξεριζώνοντας πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους, οι Ινδουιστές στο Πακιστάν και οι μουσουλμάνοι στην Ινδία αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις εστίες τους, καθώς βίαια επεισόδια ξέσπασαν.

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις έως και ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις θρησκευτικές σφαγές.

4. Η εξέγερση των Μάου Μάου

Ύποπτοι Μάου Μάου σε ένα από τα στρατόπεδα φυλακών το 1953.

Χιλιάδες ηλικιωμένοι Κενυάτες, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι οι Βρετανικές αποικιακές δυνάμεις τους κακομεταχειρίζονταν, τους βίαζαν και τους βασάνιζαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου (1951-1960), ζητούσαν μια αγωγή αποζημίωσης ύψους 200 εκατομμυρίων λιρών κατά της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τα μέλη της φυλής Kikuyu κρατούνταν σε στρατόπεδα, που περιγράφηκαν ως τα “γκουλάγκ της Βρετανίας” ή στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου ισχυρίζονταν ότι υπέστησαν συστηματικά βασανιστήρια και σοβαρές σεξουαλικές επιθέσεις.

Οι εκτιμήσεις των θανάτων ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό: ο ιστορικός David Anderson εκτιμά ότι πέθαναν 20.000, ενώ η Caroline Elkins πιστεύει ότι έως και 100.000 θα μπορούσαν να είχαν πεθάνει.

5. Οι λιμοί στην Ινδία

Παιδιά που λιμοκτονούν στην Ινδία, 1945.

Μεταξύ 12 και 29 εκατομμύρια Ινδών πέθαναν από την πείνα ενώ ήταν υπό τον έλεγχο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, επειδή εκατομμύρια τόνοι σιταριού εξήχθησαν στη Βρετανία καθώς η πείνα μαίνονταν στην Ινδία.

Το 1943, μέχρι τέσσερα εκατομμύρια Βεγγαλέζοι πέθαναν από την πείνα, όταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ μετέφερε τρόφιμα στους Βρετανούς στρατιώτες και χώρες όπως η Ελλάδα ενώ η θανάσιμη πείνα σάρωσε την Βεγγάλη.

Μιλώντας για το λιμό της Βεγγάλης το 1943, ο Τσόρτσιλ είπε: «Μισώ τους Ινδούς. Είναι ένας θηριώδης λαός με μια θηριώδη θρησκεία. Η πείνα ήταν δική τους υπαιτιότητα αφού ζευγαρώνουν σαν κουνέλια».

Πηγή: The Independent.co.uk , Offtherecord , Αβέρωφ

τον Κριμαϊκό πόλεμο συμμετείχαν η Αγγλική αυτοκρατορία, η Γαλλική αυτοκρατορία, η Οθωμανική αυτοκρατορία και το βασίλειο της Σαρδηνίας, εναντίον της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Η Αγγλία εισήλθε στον πόλεμο διότι η Ρωσία επεδίωκε να ελέγχει τα Δαρδανέλια και κατά συνέπεια τις διαδρομές της Μεσογείου και είναι ο μόνος ευρωπαϊκός πόλεμος στον οποίο έλαβε μέρος στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ του τέλους των Ναπολεόντειων συγκρούσεων και του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Αν και τελικά νικητής ανεδείχθη ο συνασπισμός των κρατών, εν τούτοις ο συγκεκριμένος πόλεμος κατεγράφη ιστορικά ως ο πόλεμος στον οποίο η Βρετανία υπέπεσε σε σωρεία στρατηγικών λαθών και επέδειξε στρατιωτική ανωριμότητα και ανύπαρκτη υποστήριξη. Παράλληλα όμως είναι ο πρώτος πόλεμος στον οποίο ανεπτύχθησαν στρατιωτικά νοσοκομεία – υπήρξαν πολεμικοί ανταποκριτές και πραγματοποιήθηκε χρήση τηλεπικοινωνιακών μέσων.

Το «παράδοξο» της συμμετοχής του βασιλείου της Σαρδηνίας στον πόλεμο έγκειται στο γεγονός ότι ο βασιλέας της Σαρδηνίας Βίκτωρ Εμμανουήλ, προκειμένου να κερδίσει την εύνοια της Γαλλίας εν όψει της ενοποίησης της Ιταλίας υπό τις διαταγές του, απέστειλε εκστρατευτικό σώμα αποτελούμενο από 18.000 στρατιώτες, οι οποίοι διακρίθηκαν στην μάχη της Σεβαστουπόλεως.

Στον Κριμαϊκό πόλεμο συμμετείχαν και Έλληνες εθελοντές, όπου 1.000 άνδρες περίπου με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Πάνο Κορωναίο πολέμησαν στην πλευρά των Ρώσων κατά την πολιορκία της Σεβαστουπόλεως, καθώς και το Ελληνικό τάγμα του Μπαλακλάβα που συμμετείχε στην ομώνυμη μάχη και το οποίο αποτελείτο από Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή.

Ιστορικό

Ο πόλεμος ξεκίνησε ως μια διαμάχη μεταξύ των Ρώσων Ορθόδοξων μοναχών και των Γάλλων Καθολικών, όσον αφορά στο προβάδισμα στους ιερούς τόπους της Ιερουσαλήμ και Ναζαρέθ. Ο Τσάρος Νικόλαος Ι της Ρωσίας διεκδίκησε το δικαίωμα να προστατεύσει την Χριστιανική κοινότητα και κτίσεις στους Αγίους Τόπους και προκειμένου να υποστηρίξει τις θέσεις του μετακίνησε στρατεύματα στην Βλαχία και Μολδαβία (σημερινή Ρουμανία) οι οποίες ήσαν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ρωσικός στόλος στη συνέχεια κατέστρεψε ένα τουρκικό στολίσκο στην Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας. Σε μια πρώιμη έξαρση προπαγάνδας, η Γαλλο-Ρωσσική διαμάχη για τους Αγίους Τόπους στην Παλαιστίνη μετετράπη στην άμεση αιτία του Κριμαϊκού πολέμου.

Εκείνη την χρονική περίοδο η Τουρκία έλεγχε την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, και μεγάλα τμήματα της Μέσης Ανατολής. Η Υψηλή Πύλη (μουσουλμάνος κυβερνήτης της Τουρκίας) είχε δώσει προνόμια για την προστασία των Χριστιανών και των ναών στους Αγίους τόπους σε πολλά κράτη. Αυτό εξηγεί την ύπαρξη τόσων πολλών εκκλησιών στον έλεγχο των προσκυνημάτων στο Ισραήλ έως και σήμερα. Εκείνη την εποχή η Γαλλία και Αγγλία είχαν εξασφαλίσει συγκεκριμένες δεσμεύσεις από τους Τούρκους έναντι των άλλων κρατών. Το συμφέρον της Γαλλίας στην Παλαιστίνη είχε υποκινηθεί από μια εγχώρια κρίση το 1840-1841 και ο Ναπολέων ΙΙ το «προώθησε» επειδή στηρίχθηκε στην υποστήριξη ομάδων κληρικών της Γαλλίας. Το 1850 ο Ναπολέων ΙΙΙ ζήτησε την αποκατάσταση των προνομίων του 1740 στους Γάλλους Καθολικούς . Αυτό σήμαινε ότι οι Γάλλοι ήθελαν το «κλειδί» της Εκκλησίας της Γεννήσεως στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ και το δικαίωμα να τοποθετήσουν ένα ασημένιο αστέρι στην γενέτειρα του Χριστού στη Βηθλεέμ. Οι Γάλλοι απείλησαν με στρατιωτική δράση εάν η «Υψηλή Πύλη» δεν έδιδε λύση και οι Ρώσοι αντίστοιχα απείλησαν να καταλάβουν την Μολδαβία και την Βλαχία.

Ο Σχης Πάνος Κορωναίος και η Ελληνική λεγεώνα στον πόλεμο της Κριμαίας

Η αδύναμη «Υψηλή Πύλη» έκανε το καλύτερο που μπορούσε υπό τις συνθήκες αυτές και απάντησε θετικά σε αμφότερα τα αντίπαλα μέρη. Όμως η διπροσωπία της Τουρκικής διπλωματίας σύντομα απεκαλύφθη, με συνέπεια οι Γάλλοι να στείλουν το πολεμικό πλοίο «Καρλομάγνος» στην Κωνσταντινούπολη και μια μοίρα στον κόλπο της Τρίπολης. Τον Δεκέμβριο του 1852, οι Τούρκοι μη έχοντας άλλη επιλογή, υπέκυψαν στις απαιτήσεις των Γάλλων. Ίσως να φαίνεται αφελές σήμερα το γεγονός ότι διαφώνησαν δύο αυτοκρατορίες για «τα κλειδιά» μιας εκκλησίας, όμως η συγκεκριμένη δεν ήταν μια τυχαία εκκλησία. Εκτός αυτού, το θρησκευτικό θέμα δεν ήταν ο ουσιαστικός παράγοντας της Γαλλο – Ρωσικής διαμάχης.

Η Γαλλία ήθελε να σπάσει η ηπειρωτική συμμαχία που την είχε παραλύσει επί μισό αιώνα. Τον Οκτώβριο του 1853 Τουρκία η αντιδρά κηρύσσοντας τον πόλεμο στη Ρωσία. Ο Αγγλο – Γαλλικός στόλος διεισδύει περαιτέρω στα στενά και αγκυροβολεί στον Βόσπορο. Εν τω μεταξύ τον Νοέμβριο έξω από την ακτή της Σινώπης, στην Μαύρη θάλασσα, ο τουρκικός στόλος ηττάται από τους Ρώσους. Τον Ιανουαρίο του 1854 ο Αγγλο – Γαλλικός στόλος έπλευσε στον Εύξεινο Πόντο. Η Γαλλία, Αγγλία και Τουρκία, συστήνουν επίσημη Συμμαχία.

Όταν τα Ρωσικά στρατεύματα διέσχισαν το Δούναβη, ο πόλεμος κατά της Τουρκίας μετετράπη σε πόλεμο κατά του Ευρωπαϊκού Συνασπισμού. Αυτή ακριβώς ήταν η τροπή των γεγονότων την οποία ο τσάρος Νικόλαος είχε προσπαθήσει τόσο σκληρά να αποφύγει. Το Μάρτιο του 1854 η Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν πόλεμο στη Ρωσία, προς υποστήριξη της Τουρκίας της οποίας το ναυτικό είχε υποστεί σοβαρή ήττα από τον Ρωσσικό στόλο στον Εύξεινο Πόντο. Ο λόρδος Raglan, διοικητής της βρετανικής δύναμης, στρατοπέδευσε στη Βάρνα στη δυτική ακτή της Μαύρης Θάλασσας και έλαβε οδηγίες για εκδήλωση ενεργειών όσον αφορά στην πολιορκία της Σεβαστούπολης, εκτός αν με τις πληροφορίες που είχε στην διάθεσή του το εν λόγω εγχείρημα δεν επρόκειτο να στεφθεί με επιτυχία.

Όμως παρά το γεγονός ότι διέθετε ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με τη Ρωσική δύναμη στην Κριμαία, ο λόρδος Raglan θεώρησε καθήκον του να υπακούσει στην εντολή και έτσι ξεκίνησε προετοιμασίες για να εισβάλει στην χερσόνησο. Τον Σεπτέμβριο τα βρετανικά και γαλλικά στρατεύματα αποβιβάσθηκαν σε μια παραλία βόρεια της Σεβαστούπολης και κατευθύνθηκαν προς τον στόχο. Σημειώνευαι ότι ο ηλεκτρικός τηλέγραφος είχε ήδη εφευρεθεί πριν αρκετά χρόνια και ήδη επικοινωνούσαν μεταξύ τους οι περισσότερες πόλεις της Ευρώπης. Υπήρχε ήδη ένας τηλεγραφικός σταθμός στη Βάρνα και όταν οι Σύμμαχοι κατέλαβαν την Μπαλακλάβα, ανέπτυξαν ένα υποθαλάσσιο καλώδιο κατά μήκος της Μαύρης θάλασσας από την Βάρνα έως την Μπαλακλάβα, σε απόσταση 340 μιλίων, συνδέοντας τους επικεφαλής των στρατευμάτων με το Λονδίνο και το Παρίσι. Έτσι ο Γάλλος αρχιστράτηγος ενημέρωνε συνεχώς τον Ναπολέοντα ΙΙΙ, ο οποίος επεδείκνυε έντονο ενδιαφέρον για την εκστρατεία.

Ο Βρετανός διοικητής αντιστράτηγος Sir James Simpson, που είχε διαδεχθεί τον λόρδο Raglan, ταλαιπωρείτο με διοικητικά ζητήματα ήσσονος σημασίας προερχόμενα από το Whitehall, χωρίς να διαθέτει επαρκές προσωπικό για την αντιμετώπιση τους………..σχολιάζοντας ότι «ο τηλέγραφος κατέστρεψε τα πάντα». Όταν η παραδουνάβια εκστρατεία του Gorchakov κατέληξε σε καταστροφή, ο λόρδος Palmerston, νέος πρωθυπουργός της Αγγλίας (από το Φεβρουάριο 1855) σε μια προσπάθεια να χτυπήσει τη Ρωσία στο μαλακό υπογάστριο, εισηγήθηκε την διεξαγωγή της εκστρατείας.

Οι μάχες

Οι σημαντικότερες μάχες που διεξήχθησαν κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο ήσαν οι ακόλουθες:

• Η μάχη της Σινώπης (30 Νοεμβρίου 1853): Ρωσικά πολεμικά πλοία υπό τις διαταγές του ναυάρχου Πάβελ Ναχίμοβ βύθισαν στολίσκο των Οθωμανών στο λιμάνι της Σινώπης στην βόρεια Ανατολία.
• Πολιορκία του Πετροπαβλόσκ (30–31 Αυγούστου 1854): Η πολιορκία ήταν η κύρια μάχη στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού, κατά την οποία επεκράτησαν οι Ρωσικές δυνάμεις.
• Μάχη της Άλμα (20 Σεπτεμβρίου 1854): Η εν λόγω μάχη θεωρείται η πρώτη μάχη του πολέμου όπου οι συμμαχικές δυνάμεις επεκράτησαν των Ρωσικών.
• Πολιορκία της Σεβαστουπόλεως (25 Σεπτεμβρίου 1854 έως 8 Σεπτεμβρίου 1855): Η πολιορκία διήρκεσε περίπου ένα έτος και είχε τα περισσότερα θύματα από όλες τις συγκρούσεις του πολέμου. Η πρωτεύουσα της Κριμαίας αλώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις οι οποίες εντούτοις προσμετρούσαν περισσότερες απώλειες απ’ ότι οι ηττηθέντες Ρωσικές (130.000 έναντι 100.000) απόδειξη της σθεναράς αντίστασης των πολιορκουμένων.
• Μάχη της Μπαλακλάβα (25 Οκτωβρίου 1854): Εντάσσεται στα πλαίσια της πολιορκίας της Σεβαστουπόλεως και το αποτέλεσμά της ήταν αμφίρροπο (χωρίς νικητή). Η εν λόγω μάχη κατεγράφη για ένα από τα πλέον διάσημα και τραγικά συμβάντα όλων των ιστορικών μαχών………..την επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας, όπου κατόπιν παρερμηνείας των διαταγών η Βρετανική ταξιαρχία ελαφρού ιππικού αντί να καταδιώξει μια Ρωσική πυροβολαρχία που υποχωρούσε επιτέθηκε σε διαφορετική πυροβολαρχία στην πρώτη γραμμή πυρός……..με αποτέλεσμα να υποστεί βαρύτατες απώλειες (αποδεκατίσθηκε) και να υποχωρήσει ατάκτως.
• Μάχη του Ίνκερμαν (5 Νοεμβρίου 1854): Εντάσσεται στις μάχες κατά την πολιορκία της Σεβαστουπόλεως και η νίκη των συμμαχικών δυνάμεων ήταν καίριας σημασίας καθότι έκαμψε το ηθικό των Ρωσικών δυνάμεων.
• Μάχη της Ευπατόριας (17 Φεβρουαρίου 1855): Ήταν η αμέσως σημαντικότερη μάχη του Κριμαϊκού πολέμου μετά την πολιορκία της Σεβαστουπόλεως όπου νικητές ανεδείχθησαν οι συμμαχικές δυνάμεις.
• Μάχη του ποταμού Τσερνάγια (25 Αυγούστου 1855): Η μάχη διεξήχθη στις όχθες του ομώνυμου ποταμού μεταξύ Ρωσικών και συμμαχικών δυνάμεων (Γάλλοι – Οθωμανοί – Σαρδήνιοι) όπου νικητές ανεδείχθησαν οι δεύτεροι.
• Ναυμαχίες στην θάλασσα του Αζόφ (Μάιος έως Νοέμβριος 1855): Στις ναυμαχίες που διεξήχθησαν στην θάλασσα του Αζόφ ο Γαλλικός – Αγγλικός και Οθωμανικός στόλος κατέστρεψε ολοσχερώς τον αντίστοιχο Ρωσικό.
• Πολιορκία του Καρς (Ιούνιος έως Νοέμβριος 1855): Η εν λόγω πολιορκία ήταν η τελευταία μάχη που διεξήχθη κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο όπου οι Ρωσικές δυνάμεις κατενίκησαν τις Αγγλο – Οθωμανικές.

Απώλειες

Οι απώλειες κατά την διάρκεια του πολέμου ήσαν τραγικές σε αμφότερα τα στρατόπεδα. Οι συμμαχικές δυνάμεις υπέστησαν απώλειες της τάξεως των 350.000 ανδρών και οι Ρωσικές 230.000 άνδρες. Στις απώλειες περιλαμβάνονται και τα θύματα από ασθένειες – επιδημίες (τύφος, ελονοσία, κ.λ.π) οι οποίες παρουσίαζαν έξαρση, λόγω της ελλιπούς νοσοκομειακής υποστήριξης. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο διεκρίθη και η νοσοκόμα Φλόρενς Ναϊτινγκέιλ η οποία κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες στην οργάνωση νοσοκομειακών σταθμών και την περίθαλψη τραυματιών.

Η συνθήκη των Παρισίων

Η συνθήκη των Παρισίων υπεγράφη μεταξύ των αντιπάλων στις 30 Μαρτίου του 1856 και καθόριζε την Μαύρη θάλασσα ως ουδέτερη περιοχή απαγορεύοντας την κατασκευή οχυρωματικών έργων, καθώς και την παρουσία στρατού, επιφέροντας καίριο πλήγμα στην επιρροή της Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή. Επιπλέον αποδόθηκε η νότια Βεσσαραβία (περιοχή μεταξύ των ποταμών Δνείστερου και Προύθου) από την Ρωσία στην Μολδαβία και επιπλέον η Ρωσία παραιτήθηκε του δικαιώματος της προστάτιδας των Ορθοδόξων.

Η εν λόγω συνθήκη ίσχυε μέχρι το 1871 όταν η Γαλλία ηττήθηκε από την Πρωσία. Όταν η Πρωσία και άλλα Γερμανικά κρατίδια ενώθηκαν για να σχηματίσουν την Γερμανική αυτοκρατορία, ο αυτοκράτορας της Γαλλίας, Ναπολέων ΙΙΙ καθαιρέθηκε προκειμένου να σχηματισθεί η 3η Γαλλική Δημοκρατία. Κατά την διάρκεια της θητείας του, ήταν υπέρμαχος των Βρετανικών θέσεων και είχε αντιταχθεί έναντι της Ρωσίας όσον αφορά στο Ανατολικό ζήτημα, παρόλο που η ανάμειξη της Ρωσίας στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ουδόλως έπληττε τα συμφέροντα της Γαλλίας.

Αργότερα μετά την θεσμοθέτηση της Δημοκρατίας, η Γαλλία εγκατέλειψε τις αντιρρήσεις της έναντι της Ρωσίας. Ενθαρρυμένη η Ρωσία από την απόφαση της Γαλλίας και υποστηριζόμενη από τον Γερμανό υπουργό Όττο φον Βίσμαρκ, αποκηρύττει τις ρήτρες που αφορούσαν στην Μαύρη θάλασσα και καθώς η Μεγ. Βρετανία δεν μπορούσε μόνη της να υποστηρίξει τις ρήτρες… η Ρωσία ελλιμενίζει στόλο στην Μαύρη θάλασσα.

Παρόλο που ο «τιμωρημένος» της συνθήκης των Παρισίων ήταν η Ρωσία, εντούτοις μακροπρόθεσμα ο πραγματικά χαμένος ήταν η Αυστρία, η οποία έχοντας εγκαταλείψει την συμμαχία με την Ρωσία και όντας διπλωματικά απομονωμένη, ηττήθηκε στον Αυστρο – Πρωσικό πόλεμο χάνοντας την επιρροή της στις περισσότερες Γερμανόφωνες περιοχές. Με την Γαλλία τώρα εχθρική προς την Γερμανία και σύμμαχο με την Ρωσία, η οποία ανταγωνιζόταν την Αυστρο – Ουγγρική αυτοκρατορία ως προς τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια έναντι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, άρχισαν να θεμελιώνονται οι διπλωματικές συμμαχίες οι οποίες τελικά θα οδηγούσαν στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Συμπεράσματα

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος σηματοδότησε την αναβάθμιση της Γαλλίας στη θέση των υπερδυνάμεων της ηπείρου και την αντίστοιχη υποβάθμιση της τσαρικής Ρωσίας. Επιπλέον απετέλεσε μια από τις κύριες αιτίες κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας, της δύναμης που είχε κυριαρχήσει και τηρούσε ισορροπίες στην Ευρώπη από το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 και συμπεριελάμβανε, Γαλλία, Ρωσία, Αυστρία και την Βρετανική αυτοκρατορία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η όλη υπόθεση είχε σαφή αντιρωσικό προσανατολισμό. Δεν αποτελεί επομένως έκπληξη, ότι η Ρωσία παρέμεινε εχθρική προς τον συνασπισμό και ιδιαίτερα την Βρετανία. Επιπλέον η συνθήκη των Παρισίων συνετέλεσε στην έξαρση του Σλαβοφιλικού κινήματος.

Πηγή: Αβέρωφ

"Εκτέλεση, εάν είναι απαραίτητο, χωρίς δικαστική ετυμηγορία" - Erich Mielke, Γερμανός κομμουνιστής, επικεφαλής της Στάζι

Η Υπηρεσία Κρατικής Ασφάλειας της Ανατολικής Γερμανίας, η γνωστή Στάζι, ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1950. Για σαράντα χρόνια, η Στάζι διατήρησε μια τρομακτική φήμη για τον τρόπο που παρακολουθούσε, διείσδυε και έσπερνε τον τρόμο, με αποτέλεσμα ο ιστορικός του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Timothy Garton Ash να σχολιάσει ότι η λέξη «Στάζι» έχει γίνει «ένα παγκόσμιο συνώνυμο της τρομοκρατίας της κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας».

Τα πλοκάμια της Στάζι και η επιρροή της ήταν τόσο εκτεταμένα ώστε πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι η Στάζι είχε συντάξει μυστικό φάκελο ακόμα και για τον Έρικ Χόνεκερ, τον ηγέτη της Ανατολικής Γερμανίας μεταξύ 1971 - 1989, χρησιμοποιώντας πληροφορίες που έλεγαν για προσπάθειες του Χόνεκερ να συνεργαστεί με τους Ναζί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου να τον πιέσουν να παραιτηθεί τον Οκτώβριο του 1989.

Τον Ιανουάριο του 1990, λίγο μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στη ΛΔΓ, τα πλήθη των διαδηλωτών εισέβαλαν και κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της Στάζι στο Βερολίνο, μια πράξη που συμβόλιζε τη νίκη του λαού πάνω σε ένα από τα μεγαλύτερα δεινά του κρατικού σοσιαλισμού στη ΛΔΓ. Η Στάζι έκρυβε λεπτομερείς φακέλους σχετικά με εκείνους που έθετε υπό επιτήρηση, με αρχεία σε ράφια που έφτανα σε μήκος πάνω από 180 χιλιόμετρα (!) και που επέζησαν μετά την κατάρρευση της ΛΔΓ. Στα μετα-κομμουνιστικά χρόνια οι πληροφορίες αυτές αποχαρακτηρίστηκαν και μεταξύ των ετών 1992 και 2011, 2,75 εκατομμύρια άτομα ζήτησαν να έχουν πρόσβαση στους φακέλους τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι ανακάλυπταν ότι είχαν αξιόπιστους ανθρώπους - τα μέλη της οικογένειάς τους, στενούς φίλους, γείτονες και συναδέλφους – που εργάζονταν ως πληροφοριοδότες για τη Στάζι. Σε αυτό το άρθρο, ο Βρετανός David Cook (Swansea University), διερευνά το βασικό ρόλο που διαδραμάτιζαν οι πληροφοριοδότες της Στάζι, εξετάζοντας τα κίνητρα όσων δέχτηκαν να συνεργαστούν με την Στάζι.

Ζώντας με τον εχθρό : Ενημερώνοντας τη Στάζι στη ΛΔΓ

Του David Cook

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) ήταν το ‘χρυσό παιδί’ της Σοβιετικής Ένωσης, που συχνά παρουσιάζονταν ως ο δαδούχος για το κομμουνιστικό σύστημα σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν είχαν την ελευθερία να εκφράσουν τις ατομικές απόψεις τους, οι απόψεις του κράτους ήταν τελικές και απόλυτες και κάθε αντίθεση στο κόμμα θεωρούνταν ένα έγκλημα τόσο σοβαρό όσο η προδοσία. Ένα ισχυρό αστυνομικό ήταν απαραίτητο στο να κρατήσει τους ανθρώπους υπό έλεγχο, να σπείρει τον φόβο και να κάμψει το λαό στη θέληση του κράτους. Στη ΛΔΓ η Ministerium für Staatssicherheit (MFS), γνωστή ως Στάζι, ήταν το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για να «πλάσει» τους Ανατολικογερμανούς σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ωστόσο, η αστυνομική πίεση και το κόμμα από μόνα τους δεν ήταν  αρκετά για να καταπιέσουν ολόκληρη την χώρα. Η «λαϊκή συμμετοχή» είναι τελικά, το κλειδί της επιβίωσης κάθε καθεστώτος. Στην περίπτωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, οι ίδιοι οι άνθρωποί της βοήθησαν να διατηρηθεί η εξουσία του κόμματος μέσω του ρόλου τους ως πληροφοριοδότες της αστυνομίας. Οι πληροφοριοδότες έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, λειτουργώντας ως ένα ζωτικό γρανάζι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστυνομικού κράτους της Ανατολικής Γερμανίας. Τόσο η ανταπόκριση στο κλίμα φόβου όσο και η διαιώνιση αυτού του κλίματος διαπέρασε όλη την κοινωνία της Ανατολικής Γερμανίας.

Μέχρι το 1989 όταν το Τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε και ο κομμουνισμός στην Ανατολική Γερμανία έφτασε στο τέλος του, εκτιμάται ότι η MfS (Στάζι) είχε 97.000 επίσημους απασχολούμενους καθώς και περίπου 173.000 ανεπίσημους πληροφοριοδότες. Αυτό μεταφράζεται ως μια αναλογία ενός πράκτορα ανά 63 κατοίκους (!), ένας αριθμός που ξεπερνά κατά πολύ την KGB της Σοβιετικής Ένωσης, που είχε έναν ανά 5.830 άτομα (Στοιχεία από το Anna Funder, Stasiland, Granta: 2004). Η Στάζι διατηρούσε έναν μικρό στρατό που διείσδυε στην ίδια τη δομή του κομμουνιστικού καθεστώτος, του οποίου μοναδικός σκοπός ήταν η παρακολούθηση και η καταστολή του λαού της Ανατολικής Γερμανίας. Ο φόβος του κράτους - και της Στάζι ως ένα εργαλείο κρατικού ελέγχου - ήταν διαδεδομένος και αυτή η τρομοκρατία χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία μιας «εύπλαστης» κοινωνίας πολιτών.

Το σύνθημα της Στάζι "Schild und der Partei Schwert" δήλωνε την πρόθεση να ενεργήσει ως «ασπίδα και ξίφος» του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας

Ήταν ένα σωρό πράγματα που θα μπορούσε να φέρει ένα άτομο στην επίβλεψη της Στάζι. Μόλις ο «ύποπτος» γινόταν στόχος, ο σκοπός συχνά ήταν να προκληθεί αμφιβολία στον ίδιο για το άτομό του, και να αποκλειστεί κάθε ίχνος φυσιολογικής ζωής, και αν πράγματι ήταν ένοχος για κάποια μορφή «ανατροπής» να γίνουν ενέργειες ώστε να δυσφημίσει περαιτέρω τον εαυτό του.

Η Ulrike Poppe ήταν ένα τέτοιο άτομο του οποίου η εργασία σε κινήματα ειρήνης και φεμινιστικά κινήματα κρίθηκαν ως απειλή για τη σταθερότητα της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας από την Στάζι. Μεταξύ 1973 - 1989, η Poppe συνελήφθη συνολικά 14 φορές. Για 15 χρόνια είχε τεθεί υπό παρακολούθηση, ακολουθούμενη από τον προσωπικό της πράκτορα της Στάζι και υποβαλλόμενη σε καθημερινή παρενόχληση. Με τον τρόπο αυτό η Στάζι στόχευε στο να κάμψει την αυτοπεποίθηση του ατόμου και την ειρήνη του μυαλού του, αντί να προβαίνει σε σωματικούς ξυλοδαρμούς. Αν και οι ξυλοδαρμοί δεν έλειπαν από τους υπαλλήλους της Στάζι, τα στοιχεία δείχνουν συχνά ότι προτιμούσαν να χρησιμοποιούν πιο «λεπτά» μέσα (αλλά εξίσου αποτελεσματικά) μέσω ψυχολογικών βασανιστηρίων. Η απομόνωση, η στέρηση ύπνου, ο αποπροσανατολισμός, η ταπείνωση, ο περιορισμός της τροφής και του νερού και οι απειλές και η τρομοκρατίας του ίδιου ή της οικογένειας του «υπόπτου» σε συνδυασμό με τις υποσχέσεις περί επιείκειας, εάν «ομολογούσε» ήταν οι συνηθισμένες τακτικές ανάκρισης. 

O Erich Mielke (1907-2000)

Την Στάζι δεν την απασχολούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν πολυσκοτιζόταν για τις έννοιες της δημοκρατικής νομικής διαδικασίας και της δίκαιης δίκης, όπως φαίνεται και από τον επικεφαλής της Στάζι, Erich Mielke , που ακολουθούσε μια πολιτική που συνοψιζόταν στο «εκτέλεση, εάν είναι απαραίτητο, χωρίς δικαστική ετυμηγορία».

Για να λειτουργήσει πλήρως ένα αστυνομικό κράτος, το κλειδί είναι η συμμετοχή από το λαό. Το ζωτικής σημασίας εργαλείο του κομμουνιστικού αστυνομικού κράτους ήταν οι Inofizelle Mitarbeiter (IM). 
Οι IM ήταν ανεπίσημοι συνεργάτες που έδιναν πληροφορίες για τους συναδέλφους τους, τους φίλους τους ακόμα και τους συζύγους τους. Οι πληροφοριοδότες ήταν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής, που παρείχαν στη Στάζι το αναγκαίο υλικό για να εξουδετερώσει τους στόχους της. Κατά τη διάρκεια της ζωής της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας από το υφιστάμενο αρχειακό υλικό εκτιμάται ότι υπήρχαν μέχρι και 500.000 πληροφοριοδότες που δραστηριοποιούνταν σε διάφορους χρόνους. Ή αλλιώς, ένας στους 30 ανθρώπους είχε εργαστεί για τη Στάζι! Οι πληροφοριοδότες ελέγχονταν από ειδικό τμήμα, το HA IX (Κεντρικό Τμήμα 9) που ήταν γνωστό ως «το κέντρο της Ιεράς Εξέτασης».

Οι άνθρωποι δεν ήταν πρόθυμοι συχνά, να γίνουν πληροφοριοδότες και θα ήταν λάθος να κατηγορηθεί η πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών ότι συναίνεσε ελεύθερα να συνεργαστεί με τη Στάζι. Τα κίνητρα ήταν πολυάριθμα, ωστόσο, ποιο ήταν το ζωτικής σημασίας που οδήγησε τόσους πολλούς να δίνουν πληροφορίες για τους δικούς τους ανθρώπους; Ο Robert Gellately σε άρθρο του (“Denunciation in 20th Century Germany”), αναφέρει ότι η «κουλτούρα της καταγγελίας» ήταν ένα κατάλοιπο από τη ναζιστική περίοδο. Οι άνθρωποι γίνονταν I.Ms για μια σειρά από λόγους κατά την άποψή του: για προσωπικό κέρδος, για να μπορούν να κάνουν επισκέψεις στην Δύση, από την επιθυμία τους να αλλάξουν το σύστημα «από μέσα», ή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, εξ αιτίας εκβιασμών και εξαναγκασμών από τη Στάζι. Ο φόβος λοιπόν, χρησιμοποιείτο ως εργαλείο για την πρόσληψη πληροφοριοδοτών από το γενικό πληθυσμό.

Το βιβλίο του Timothy Garton Ash “The File” (‘Ο Φάκελος’), βασίζεται στο προσωπικό του φάκελο στη Στάζι, και αναφέρεται στα κίνητρα πίσω από τις ενέργειες εκείνων που έδινα πληροφορίες για αυτόν. Για τον κάθε ένα από τους πληροφοριοδότες υπήρχε διαφορετικός λόγος για τη συνεργασία του με την Στάζι. Η ‘Michaela’ ήταν μια καλλιτεχνική διευθύντρια και ως τέτοια έπρεπε να ενημερώνει την Στάζι, ώστε να κάνει τη δουλειά της ευκολότερα. Οι βίζες για επισκέψεις σε εκθέματα τέχνης στη Δύση ή οι τόσο αναγκαίες αυξήσεις του κρατικού προϋπολογισμού ήταν το αντάλλαγμα για τις πληροφορίες. Ενώ η ‘Μικαέλα’ ήταν ένα παράδειγμα κάποιου που εργάζονταν για το αστυνομικό κράτος για προσωπικό κέρδος, δύο άλλα παραδείγματα από το βιβλίο του Garton Ash αποτελούν πρόσληψη μέσω εκβιασμού. Ο ‘Schuldt’ πείστηκε να γίνει πληροφοριοδότης λόγω του φόβου του μήπως η ομοφυλοφιλία του γίνει δημόσια γνωστή και η ζωή του καταστραφεί. Ο ‘Smith’, από την άλλη πλευρά συνεργάστηκε για να αποδείξει την αθωότητά του στις κατηγορίες ότι ήταν «κατάσκοπος της Δύσης». Με τον τρόπο αυτό η Στάζι μπορούσε να δημιουργήσει ένα τρομακτικό τεράστιο δίκτυο πληροφοριοδοτών που χρησιμοποιούσε για να συγκεντρώνει στοιχεία σχετικά με τον οποιονδήποτε στόχευε. 

Το Τμήμα με τους Φακέλους της Στάζι στο Βερολίνο. Η Στάζι κρατούσε σχολαστικά φακέλους για όλα τα άτομα που είχε υπό επιτήρηση. Η πλειοψηφία του συνόλου των φακέλων επέζησε μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και είναι τώρα προσβάσιμα για το κοινό

Ο φόβος, όπως στις περιπτώσεις του ‘Smith’ και του ‘Schuldt’ ήταν το πιο ισχυρό όπλο που διέθετε η Στάζι. Ήταν ένα όπλο που χρησιμοποιούσε ελεύθερα, δημιουργώντας μεγάλα δίκτυα πληροφοριοδοτών και διασφαλίζοντας την επιβίωση του συστήματος. Οι άνθρωποι της Στάζι ήταν η πηγή αυτού του φόβου στην κοινωνία που κρατούσε τις μάζες σε υποταγή. Χωρίς τη συμμόρφωση των χαμηλότερων επιπέδων της κοινωνίας, το σύστημα θα είχε καταρρεύσει. Η πλειοψηφία του πληθυσμού είχε μάθει, από το φόβο των συνεπειών, να ζει με αυτό το καθεστώς του φόβου με αντάλλαγμα μια κατ’ επίφαση «ειρηνική ζωή». Οι Reicker, Schwarz και Schneider περιγράφουν την καθημερινή ζωή του πολίτη της ΛΔΓ ως : «το καθημερινό ψέμα, που όλοι συμμετείχαν κατά κάποιο βαθμό ... Μόλις μάθεις να δέχεσαι το μεγάλο πολιτικό ψέμα επιτρέπεις στον εαυτό σου λίγα ψέματα και αλλού. Ασυναίσθητα». Ήταν αυτή η προθυμία του γερμανικού πληθυσμού να υποταχθεί στην εξουσία και η ισχυρή φύση της Στάζι, που ο Funder υποστηρίζει ότι οδήγησε να υπάρχει σχετικά χαμηλό επίπεδο διαφωνούντων εντός της ΛΔΓ.

Η καθημερινή ζωή διαπνέονταν από την ιδεολογία του κόμματος. Σχεδόν καμία γωνιά της ζωής δεν είχε μένει ανέγγιχτη από την επιρροή του κόμματος και του «μαντρόσκυλου» της Στάζι, η οποία είχε διεισδύσει και χειραγωγούσε τον τομέα της εκπαίδευσης, καθορίζοντας ποιος θα μπορούσε να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο και ποια θέματα ήταν «κατάλληλα» για ακαδημαϊκή έρευνα και διδασκαλία, με σχεδόν το ένα τέταρτο του προσωπικού του πανεπιστημίου Humboldt να εργάζεται για τη Στάζι. Κάθε επικοινωνία μέσα και έξω από το κομμουνιστικό κράτος ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση. Στο Ανατολικό Βερολίνο, 25 σταθμοί τηλέφωνου επέτρεπαν την υποκλοπή μέχρι και 20.000 κλήσεων ταυτόχρονα. Οι αριθμοί δείχνουν ότι 2.300 τηλεγραφήματα την ημέρα διαβάστηκαν από την Στάζι μόνο το 1983. 

«Δείγματα Μυρωδιάς» που χρησιμοποιήθηκε από την Στάζι για την παρακολούθηση των αντιφρονούντων

Η ζωή ελεγχόταν εντελώς από την Στάζι και το SED (το Σοσιαλιστικό Κόμμα), με κάθε μέθοδο να χρησιμοποιείται για την πρόληψη της επαφής με τον δυτικό κόσμο. Μυστικοί κωδικοί και χειρονομίες αναπτύχθηκαν για να δηλώνουν την παρουσία πληροφοριοδοτών ή πρακτόρων της Στάζι. Ακόμα και σήμερα ο τρόμος της Στάζι παραμένει μια ισχυρή δύναμη στη καθημερινή ζωή πρώην πολιτών της ΛΔΓ, που ενεργεί ως ένα είδος «τοίχου στο μυαλό». Η Claudia Rusch, η κόρη ενός Ανατολικογερμανού αντιφρονούντα, δεν έχει καμία αμφιβολία για το αστυνομικό κράτος της ΛΔΓ και πως ήταν η ζωή κάτω από αυτό :

«Αυτή ήταν η πραγματική δύναμη της κρατικής ασφάλειας, υπό την έννοια ότι έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να συμπεριφέρονται ο ένας προς τον άλλο με άγχος, αυτοέλεγχο και καχυποψία. Έπρεπε να είσαι σίγουρος ότι αν έλεγες κάποιο πολιτικό αστείο αυτόματα θα έπρεπε να χαμηλώσεις τη φωνή σου. Η υπακοή εξαπλωνόταν σε κάθε τμήμα της κοινωνίας και εκφόβιζε ένα ολόκληρο έθνος». (Claudia Rusch, quoted in Mary Fulbrook, The People’s State, Yale University Press: 2005) 

Η Στάζι εξάπλωνε τον εκφοβισμό στους ανθρώπους της Ανατολικής Γερμανίας με τα εκτεταμένα πλοκάμια της να απλώνονται μέσα στην κοινωνία με τη μορφή των πληροφοριοδοτών που κανείς δεν τους ήξερε. Για κάθε άτομο που ενδιέφερε την Στάζι υπήρχε φάκελος που περιλάμβανε ένα σχεδόν λεπτό - προς-λεπτό απολογισμό της ζωής του «υπόπτου». Ο φόβος διέπνεε όλες τις πτυχές της ζωής στη ΛΔΓ, με τον πληθυσμό να πτοείται από την απειλή των αντιποίνων της Στάζι και να είναι ανίκανος να χτίσει τα θεμέλια για ένα κίνημα αντιπολίτευσης. Οι πράκτορες του κράτους ήταν παντού, στο χώρο εργασίας, στο σχολείο και ακόμα στο ίδιο σου το κρεβάτι. Με τον τρόπο αυτό επιβλήθηκε η συμμόρφωση του λαού, μέσω μιας σιωπηρής, παρά ρητής τρομοκρατίας.

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Μετά την αποκλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων, ακολούθησε έντονη πολιτική διαμάχη στη Βουλή. Ο πρόεδρος της ΝΔ Μιλιτιάδης Έβερτ χαρακτήριζε της στάση της κυβέρνησης ως προδοσία. Το κλίμα έγινε εκρηκτικό, όταν στο βήμα ανέβηκε ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ευχαρίστησε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για τη βοήθεια που προσέφεραν στην αποκλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στα βουλευτικά έδρανα....

Πηγή: Μηχανή του χρόνου

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ !!!

Δείτε εδώ χαρτονόμισμα κοπής 1939 του Αφγανιστάν. Μην παραλείψετε να δώσετε βάση και στους Ελληνικότατους Μαιάνδρους στο πάνω μέρος. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ......... "ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΔΟΥ"!!!!!!

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ ΑΨΙΔΑ, ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.

ΕΑΝ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ.

ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ, ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ, ΚΑΤΑΚΤΑ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ... ΤΡΙΤΩΝ. ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ "ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ" ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ.

ΟΤΑΝ ΔΕ ΟΙ "ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΙ" ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΝΤΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΩΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗ!!

ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΘΛΙΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥΣ......

Ο αναγνώστης της ιστοσελίδας μας, καθηγητής κ. Ζυγογιάννης Νικόλαος από την Λαμία, Πρ. Πρόεδρος Πανελλ. Σ. Σαρακατσαναίων, είχε την καλοσύνη να μας αποστείλει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του, σχετικό με την εξέλιξη του τρόπου ζωής των Σαρακατσαναίων μέσα στους αιώνες, το οποίο και δημοσιεύουμε σήμερα.

Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο. Νομάδες κτηνοτρόφοι, ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα.

Κοιτίδα των Σ. ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα ΑΓΡΑΦΑ, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι’ αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους. Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18^ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.

Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σ. παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κων/πολης, οι Σ. φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι’ αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες». Από το Καρακατσάν με παραφθορά προήλθε η λέξη «Σαρακατσάνος».Μια άλλη πιθανή ετυμολογία είναι από την τουρκική λέξη σαράν που σημαίνει «φορτώνειν» ή σιαρίκ(=κλέφτης) και την τουρκική μετοχή κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος, (σαράν + κατσάν = Σαρακατσάνος) γιατί από καιρό σε καιρό φόρτωναν τα πράγματά τους και μετακινούνταν με τα κοπάδια τους και γι’ αυτό τους έδωσαν αυτό το όνομα οι Τούρκοι.

Ανεξάρτητα από τις μετακινήσεις τους και τον εναλλασσόμενο τόπο διαμονής τους έχουν τα ίδια ήθη και έθιμα και κυρίως μιλούν την ίδια γλώσσα, την Ελληνική, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, αναλλοίωτη, που φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δωρικής διαλέκτου. Το ίδιο αναλλοίωτοι και αμόλυντοι από αλλόφυλες επιμειξίες παρέμειναν και οι Σ., οι «καταλαγαρώτεροι Έλληνες» όπως έγραψε ο Στέφανος Γρανίτσας. Διατήρησαν τα έθιμα, τις συνήθειες και τους κανόνες συμπεριφοράς και διαβίωσης κατά τρόπο πιστό και αυθεντικό. Στηρίχθηκαν στα παραδοσιακά τους έθιμα και στην ελληνική τους ταυτότητα και δεν επέτρεψαν στην περιβάλλουσα αλλοεθνή και ξενόγλωσση κοινωνία να εισβάλλει στη δική τους. Η οικονομική τους ευρωστία και αυτονομία και η διαβίωσή τους σε καλλίτερες υλικές συνθήκες τους οδήγησε, σε μια ουσιαστικά και τυπικά, εσωτερίκευση, τήρηση και εφαρμογή των εθιμικών κανόνων διαβίωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς.

Η χρήση μιας και μόνο γλώσσας, της Ελληνικής, αποδεικνύει ότι οι Σαρακατσιαναίοι είναι διαφορετικοί από τους Βλάχους, (Οι Βλάχοι της Ελλάδας γνωστοί και με άλλα ονόματα κατά περιοχές: Κουτσόβλαχοι, Αρβανιτόβλαχοι, κ.τ.λ .ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Βλαχόφωνοι Έλληνες)  που  μιλούσαν εκτός από τα Ελληνικά και τα Βλάχικα. Επειδή η λέξη βλάχος χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τον άνθρωπο που έχει πρόβατα, τον κτηνοτρόφο, τον βοσκό και επειδή η κτηνοτροφική ζωή ήταν κοινό τους στοιχείο, επήλθε σύγχυση πότε ένας βλάχος (=αυτός που έχει πρόβατα, ο κτηνοτρόφος, ο βοσκός) είναι Σαρακατσιάνος και πότε Βλάχος (=Βλαχόφωνο). Με τη διαφορά όμως ότι οι Σ. ήταν καθαροί νομάδες και δεν είχαν πουθενά χωριό, ενώ οι Βλάχοι ζούσαν  νομαδικά και ημινομαδικά, ήταν πριν αιώνες εγκαταστημένοι σε χωριά και ασχολήθηκαν και με το εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα, ενώ οι Σ. στα μέσα του προηγούμενου αιώνα εγκατέλειψαν το νομαδισμό. Αλλά και στην ενδυμασία, στα ήθη και έθιμα, στον τρόπο ζωής ξεχωρίζουν οι Σαρακατσαναίοι από τους Βλάχους, που δεν έρχονταν σε επιμειξία μεταξύ τους αλλά ούτε και επαγγελματικό αλισβερίσι είχαν..

Ο τρόπος ζωής τους ήταν οργανωμένος με ένα είδος ποιμενικής συνεργασίας, το «Τσελιγκάτο». Είτε βρίσκονταν στα βουνά για ξεκαλοκαιριό, είτε το χειμώνα στα χειμαδιά, αδέρφια, πρωτοξαδέρφια και δεύτερα ξαδέρφια έσμιγαν τα κοπάδια τους σε ένα είδος συνεταιρισμού, για την καλλίτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Αρχηγός του «Τσελιγκάτου» ήταν ο τσέλιγκας (αρχιποιμένας), πλούσιος κτηνοτρόφος, με πολλά πρόβατα, που ξεχώριζε για τις ικανότητές του: έξυπνος, δυναμικός, κοινωνικός, ευέλικτος, τολμηρός, έντιμος και δίκαιος, ανοιχτοχέρης. Αυτός κανόνιζε σχεδόν τα πάντα που είχαν σχέση με το τσελιγκάτο (ενοικίαση βοσκοτόπων, πώληση γάλακτος και τυροκομικών προϊόντων, αρνιών, μαλλιών κ.τ.λ.). Είχε όμως και κοινωνικό ρόλο στη στάνη: συμβούλευε- μαζί με τους γεροντότερους- και έλυνε διαφορές. Όλοι οι σμίχτες είχαν συμμετοχή στα κέρδη και τις ζημιές του κοπαδιού. Του Αγίου Δημητρίου για το καλοκαίρι και του Αγίου Γεωργίου για το χειμώνα έκαναν λογαριασμό και απολογισμό των εσόδων και εξόδων του τσελιγκάτου και πάντα κρατούσαν παραστατικά (τεφτέρια). Οι Τσοπαναραίοι ήταν αυτοί που είχαν λίγα ή καθόλου πρόβατα και δεν είχαν δικό τους τσελιγκάτο. Με τα πρόβατα αλλά και τα άλλα ζώα τους έδενε στενή σχέση. Τα φρόντιζαν και τα πρόσεχαν ιδιαίτερα, αφού ήταν γι’ αυτούς όλη τους η περιουσία.

Το σπίτι των Σ. (το κονάκι), που το κατασκεύαζαν μόνοι τους, ήταν ένα καλύβι με σάλωμα και ήταν δυο τύπων: α) το ορθό κονάκι (κωνοειδής καλύβα), που κατέληγε στην κορυφή του σε σταυρό και είχε στο κέντρο την εστία (φωτογώνι) και γύρω-γύρω διασκευασμένους χώρους όπου τοποθετούσαν ρούχα, είδη μαγειρικής κ.τ.λ., ενώ υπήρχε σταθερή θέση για το εικόνισμα β) ο πλάγιος τύπος με δίρριχτη στέγη που κατασκευαζόταν από κορμούς δέντρων, ξύλα (πελεκούδια) και κλαδιά ελάτων (μπάτσες).

Τα «κονάκια», ο οικισμός δηλ. το σύνολο των νομαδικών οικογενειών αποτελούσε τη Στάνη. Στάνη και τσελιγκάτο δεν ταυτίζονταν. Μπορεί μια στάνη να είχε δυο ή περισσότερα τσελιγκάτα. Το αντίστροφο όχι.

Η Σ. οικογένεια ήταν πατριαρχική. Αυστηρή πειθαρχία και άγραφοι απαρασάλευτοι νόμοι όριζαν τη συμπεριφορά του κάθε μέλους της. Αρχηγός της οικογένειας ήταν ο άνδρας, ο πατέρας. Στον πατέρα και τη μάνα υπήρχε απόλυτος σεβασμός.

 

Το κορίτσι το χαρακτήριζε η ντροπαλοσύνη, η καλή ανατροφή και ο καλός ψυχικός κόσμος. Το αγόρι έπρεπε να ήταν σεμνό, συγκρατημένο στις πράξεις, τα λόγια και τους τρόπους του. Ο στυλοβάτης όμως της οικογένειας ήταν η γυναίκα, που σήκωνε όλο το βάρος των ευθυνών. Αυτή είχε καθημερινά αναλάβει όλες τις δουλειές του νοικοκυριού (να φέρει ξύλα, ν’ ανάψει φωτιά, να φέρει νερό από τη βρύση με τη βαρέλα, να περιποιηθεί τα παιδιά, να κάμει το νοικοκυριό του κονακιού κ.τ.λ.), αλλά και τις εξωτερικές δουλειές των προβάτων (παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, κατασκευή, στρώσιμο, ξέστρωμα μαντριών κ.τ.λ.).Η ρόκα, για το γνέσιμο του μαλλιού, ήταν η αχώριστη συντροφιά της. Όπου κι αν πήγαινε την είχε μαζί της. Το γνέσιμο του μαλλιού ήταν για τη Σ. ευχαρίστηση και «σκόλη». Εκείνο όμως που την κρατούσε «σκλαβωμένη» ήταν ο αργαλειός.  Η Σ. ήταν μια αφανής ηρωίδα της καθημερινής ζωής. Έπρεπε να υπηρετεί την οικογένεια με θρησκευτική ευλάβεια και προσήλωση. Ενέπνεε όμως σεβασμό και έχαιρε εκτίμηση, ιδιαίτερα όταν γίνονταν μητέρα.

Η παιδεία των Σ. ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Οι σκληρές συνθήκες ζωής και οι συνεχείς μετακινήσεις τους στις ορεινές περιοχές δεν επέτρεπαν τη μόρφωση των παιδιών τους σε σχολεία. Κάποια τσελιγκάτα, το καλοκαίρι, με δικά τους έξοδα μίσθωναν δάσκαλο, συνήθως συνταξιούχο, για να δώσει κάποιες γνώσεις στα παιδιά. Τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε μια ειδικά διαμορφωμένη καλύβα, το «δασκαλοκάλυβο». Είχαν όμως μια βαθιά αίσθηση του ελληνικού γλωσσικού οργάνου. Από τις αφηγήσεις τους διαπιστώνει κανείς μια λιτότητα και παραστατικότητα στην έκφραση, ενώ στα τραγούδια τους φαίνεται μια βαθιά αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου.

Οι Σ. ήταν πιστοί χριστιανοί, χωρίς μεγάλη θεωρητική κατάρτιση. Τελούσαν όμως τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ένιωθαν δέος για τα μυστήρια, ειδικά του γάμου και της βάπτισης. Τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης και τις ονομαστικές γιορτές τις γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια, όπου κι αν βρίσκονταν. Γλεντούσαν συχνά με  χορό και τραγούδια. Τα τραγούδια, προϊόν ιστορικής και συναισθηματικής εσωτερίκευσης γεγονότων και καταστάσεων, κατατάσσονται σε τρεις ενότητες: στα κλέφτικα, στα ποιμενικά και της λεβεντιάς, της Χαράς (γάμου) και της αγάπης, και του χωρισμού και της ξενητειάς. Οι χοροί τους λεβέντικοι, έχουν την καταγωγή τους στον αρχαίο ελληνικό ρυθμό.

Το παίξιμο της φλογέρας – το κατεξοχήν μουσικό όργανο – για το Σ. τσοπάνη ήταν μια ιεροτελεστία. Ιδιαίτερα γλεντούσαν, όταν γίνονταν κάποιος γάμος στο τσελιγκάτο. Ο γάμος μαζί με τη γέννηση των παιδιών αποτελούσε τους δυο κύριους πόλους της Σ. κοινωνίας. Ο γάμος ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο πολυδιάστατο, με ένα κύκλο πράξεων, στάσεων, συμβόλων και συμπεριφορών. Χαρακτηριστικό του ήταν η ενδογαμία. Κοινωνικός σκοπός του γάμου ήταν η αναπαραγωγή (γέννηση και ανατροφή παιδιών) και η κοινωνική κατανομή της εργασίας. Αλλά, και το θάνατο περιβάλουν με ένα κύκλο εκδηλώσεων και πράξεων που φανερώνει ότι ήταν προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός. Στις μετακινήσεις τους, στο ξεκαλοκαιριό ή το χειμαδιό, είχαν πάντα μαζί τους τη νεκροαλλαξιά.

Τα τσελιγκάτα συνέβαλαν αποφασιστικά στους αγώνες της ανεξαρτησίας. Στην επανάσταση του 1821 οι Σ. ήταν τα στηρίγματα της κλεφτουριάς – όπως και όλοι οι άνθρωποι του βουνού – και της εξασφάλιζαν τα απαραίτητα. Κάθε οικογένεια είχε δώσει κι από έναν κλέφτη. Πολλοί ήταν και οι επώνυμοι Σ. αγωνιστές (αρματολοί και κλέφτες) της προεπαναστατικής και της επαναστατικής περιόδου, όπως οι αρματολοί του Καρπενησίου Συκάδες, ο Β. Δίπλας, ο Χασιώτης και ο Λεπενιώτης (αδέλφια του Κατσαντώνη), ο Φαρμάκης, ο Γ. Τσόγκας, ο Αραπογιάννης, ο Λιάκος και κυρίως το καμάρι των Σ., ο Κατσαντώνης, ο πολεμιστής και καπετάνιος των Αγράφων και των Τζουμέρκων. Στον Μακεδονικό Αγώνα βοήθησαν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα ως οδηγοί, αγγελιοφόροι, τροφοδότες και σύνδεσμοι. Περιέθαλψαν τραυματίες στις στάνες τους, διέθεσαν τρόφιμα, ιματισμό, μετέφεραν όπλα και συμμετείχαν οι ίδιοι στα αντάρτικα σώματα, όπως ο οπλαρχηγός Κ. Γαρέφης κ. α. Ο Παύλος Μελάς συνεργάστηκε στενά με τους Σ. Ανώνυμοι αγωνιστές επίσης αντιστάθηκαν σ’ όλους τους κατακτητές…

Αυτό που άφησαν πίσω τους ως κληρονομιά οι Σ. δεν είναι μαρμάρινα αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία προγονικά, αλλά μας κληροδότησαν υπέροχα ξυλόγλυπτα και όμορφα υφαντά, αντικείμενα που φιλοτέχνησαν για να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη. Η γυναίκα έφτιαχνε μόνη της τις αντρικές και γυναικείες φορεσιές. Μετά τον κούρο, το ξάσιμο του μαλλιού, το γνέσιμο, η ύφανση, το ράψιμο ήταν δικιά της δουλειά. Οι Σ. δε φόρεσαν ποτέ άλλο ξενικό ύφασμα, παρά μονάχα υφάσματα δικής τους κατασκευής. Η χαρακτηριστική σοβαρότητα των σκούρων χρωμάτων στις φορεσιές, τα υπέροχα χρώματα και σχέδια στις «παναούλες», τις μικρές ποδιές από χοντρό μάλλινο ύφασμα, ο ολοκέντητος κόκκινος φλάμπουρας του γάμου με θέματα αυστηρής συμμετρίας ανάμεσα και γύρω από τις τέσσερις γωνίες του σταυρού είναι μερικά από τα στοιχεία της Σ. τέχνης.

Σήμερα η ποιοτική μεταβολή και ο κοινωνικός μετασχηματισμός των Σ. είναι πραγματικότητα. Η κάθοδός τους από τα βουνά στις πεδιάδες, η εγκατάλειψη του πλάνητα βίου, η αγροτική διαβίωση (ένα μικρό ποσοστό ασχολείται με την κτηνοτροφία) αλλά και η ενασχόληση με ελεύθερα επαγγέλματα, η συμμετοχή τους στις μισθωτές υπηρεσίες, ιδιωτικές και δημόσιες, η ανάδειξή τους στην επιστήμη, τις τέχνες, τα γράμματα και την πολιτική διαμόρφωσαν μια Σ. κοινωνία που συνδυάζει την παράδοση με τον εκσυγχρονισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν στις επιστήμες, αλλά δεν υπάρχει τομέας στον επαγγελματικό χώρο, στον οποίο να μην έχουν συμμετοχή οι Σ. Όμως οι αρχές τους και οι αξίες της ζωής δεν άλλαξαν. Φιλήσυχοι και φιλόξενοι,  νομοταγείς, αξιοπρεπείς, εργατικοί και αξιόπιστοι διακρίνονται για το μαχητικό τους πνεύμα, το σφρίγος και την αγωνιστικότητά τους…

Από το 1960 και μετά, που οι Σ. διασκορπίστηκαν στις πόλεις και τα χωριά, σαρανταπέντε πολιτιστικοί σύλλογοι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Σαρακατσαναίων (ΠΟΣΣ) προσπαθούν να κρατήσουν  και να συνεχίσουν τη Σ. παράδοση και να αντισταθούν στην αφομοιωτική και ισοπεδωτική τάση της εποχής μας, με το να συγκεντρώνουν και να καταγράφουν τα Σ. τραγούδια, να μαθαίνουν τους χορούς στους νέους, διατηρώντας δικά τους χορευτικά συγκροτήματα. Με τα τμήματα γερόντων αναπαράγουν το πλούσιο και ανεξάντλητο υλικό, αφού οι γέροντες είναι οι μοναδικοί αδιάψευστοι μάρτυρες της Σ. ιστορίας.  Μεγάλη είναι η προσφορά στη διάδοση του Σ. τραγουδιού, των Σ. τραγουδιστών, επαγγελματιών και μη, που έχουν ηχογραφήσει σε δίσκους και κασέτες τα τραγούδια τους. Το Λαογραφικό Μουσείο Σ. στις Σέρρες, όπου εκτίθεται αυθεντικό υλικό απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας που έχει σχέση με τη ζωή και τη λαϊκή τέχνη των Σ., έτυχε Ευρωπαϊκής αναγνώρισης και βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μουσείων. Υπάρχουν όμως μουσεία, μικρότερης ίσως εμβέλειας, και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας με υλικό από τη λαϊκή τέχνη και τη ζωή των Σ. Υπαίθριοι παραδοσιακοί οικισμοί (Στάνες) σε διάφορα μέρη της χώρας κατασκευάστηκαν από συλλόγους και αναβιώνουν σκηνές από την καθημερινή ζωή των Σ. Έντυπο υλικό κυκλοφορεί για ενημέρωση των απανταχού Σ., όπως η «Σαρακατσαναϊικη Ηχώ» που εκδίδεται από την ΠΟΣΣ, το ετήσιο περιοδικό «Σαρακατσαναίοι» από την αδελφότητα Σ. Ηπείρου και το Ίδρυμα Σαρακ. Μελετών, το περιοδικό «Τα Δέοντα των Σαρακατσαναίων» από το Σύνδεσμο Σαρακ. Φθιώτιδας κ.ά. Σε συνέδρια πανελλήνια και ημερίδες με εισηγητές διάφορους επιστήμονες συζητούνται ποικίλα θέματα σχετικά με τους Σαρακατσαναίους.  Το Πανελλήνιο Αντάμωμα στο Περτούλι Τρικάλων την τελευταία Κυριακή του Ιουνιου και άλλα τοπικά, σε θέσεις που συνήθως ξεκαλοκαίριαζαν οι Σ., που γίνονται κάθε χρόνο καθώς επίσης, συνεστιάσεις, συνάξεις και χοροεσπερίδες βοηθούν στη διατήρηση της παράδοσης αλλά και στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των Σ. Τέτοια τοπικά ανταμώματα οργανώνονται στο Βελούχι (θέση Άγιοι Απόστολοι Μερκάδας) την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου από το Σύνδεσμο Σ. Φθιώτιδας, στην Πάρνηθα (στη θέση Μόλα) του Αγίου Πνεύματος από τους Συλλόγους Σ. Αττικής, στο Γυφτόκαμπο (κεντρικό Ζαγόρι Ηπείρου) την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου από την Αδελφότητα Σ. Ηπείρου, στην Ελάτεια Δράμας (θέση Μπουζάλα) στις 20 Ιουλίου από τους Συλλόγους Σ. Μακεδονίας και Θράκης κ. α. Επίσης στη Βουλγαρία (Σλίβεν) από την Ομοσπονδία Σ. Σ., που έχουν μείνει εκεί μετά το κλείσιμο των συνόρων, αλλά διατηρούν τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της Σ. παράδοσης…

Πολλοί είναι εκείνοι, Έλληνες και ξένοι, ερευνητές, λαογράφοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τη ζωή και τον πολιτισμό των Σ., όπως οι λαογράφοι Αγγελική Χατζημιχάλη που μελέτησε τον ποιμενικό βίο των Σ., και ο Ε. Μακρής, ο ανθρωπολόγος διδάκτωρ Άρης Πουλιανός που έδωσε νέα διάσταση στο θέμα της προέλευσης των Σ., οι καθηγητές κοινωνιολογίας Γ. Καββαδίας, Δ. Μαυρόγιαννης, Gr. Hoeg, Glaube Fauriel κ.α…

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗΣ

Καθηγητής
Πρ. Πρόεδρος Πανελλ. Σ. Σαρακατσαναίων

Αρβελέρ:  Είμαστε (λέει) απόγονοι Αλβανών, Σλάβων, Βλάχων και λοιπών Φυλών του Ισραήλ!

Μου φαίνεται κυρία μου ότι σας "πείραξε" το πολύ διάβασμα...

ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΖΟΥΝ !

Αμ δεν φταίτε εσείς κυρία μου, φταίει ο Καμπουράκης με τον Οικονομέα που σας βγάζουν στον αέρα, να μας πείτε ............................ (ας κρατηθώ καλύτερα!) και όλα αυτά, χάριν της AGB...

Ένα εκπληκτικό βίντεο του 2010 από την εκπομπή των Καμπουράκη - Οικονομέα στο «Mega»: Η πρώην Πρύτανις της Σορβόννης, 85χρονη Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ δηλώνει πως εμείς οι Νεοέλληνες δεν έχουμε την παραμικρή Φυλετική σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες και στην πραγματικότητα είμαστε απόγονοι Αλβανών, Σλάβων, Βλάχων και λοιπών Φυλών του Ισραήλ!..
Λέει φοβερά πράγματα σε αυτό το βιντεάκι η Αρβελέρ,...ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ, ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν μιλούσε Ελληνικά, ότι το «Εν τούτω Νίκα» είναι ένα παραμύθι των Χριστιανών που κατασκευαστηκε τον 9ο Αιώνα και πολλά άλλα που θα σάς εξοργίσουν...

http://klassikoperiptosi.blogspot.com

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή σε όλες τις επιγραφές και λεπτομέρειες του μνημείου.

Αξίζει να το διαβάσουμε .

Πιέστε εδώ στο συνημμένο αρχείο.

Πηγή: www.army.gr

Κωνσταντῖνος Χολέβας

Πολιτικός Ἐπιστήμων

               Μέσα σέ ὅλη τήν πνευματική σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας παρατηροῦμε ὁρισμένους διανοητές νά ἀμφισβητοῦν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Νέος Ἑλληνισμός «κατασκευάσθηκε» τόν 19^ο αἰῶνα καί ὅτι ἡ σχέση μας μέ τούς Ἀρχαίους Ἕλληνες καί τό Βυζάντιο-Ρωμανία εἶναι μύθος «ἐθνικιστικός». Βεβαίως στή χώρα μας ἔχουμε καί ὀρθῶς ἐλευθερία ἐκφράσεως. Ὅμως ἡ ἀνησυχία μας αὐξάνεται ὅταν τέτοιες ἀνιστόρητες ἀπόψεις ἐκφράζονται ἀπό συγγραφεῖς σχολικῶν βιβλίων καί ἀπό στελέχη πού διορίζονται σέ καίριες θέσεις τοῦ πάλαι ποτέ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δογματίζουν αὐθαιρέτως καί ἀγνοοῦν ἤ διαστρέφουν τίς πάμπολλες ἱστορικές πηγές, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τήν ἐθνολογική καί πολιτιστική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. ὑπενθυμίζουμε μερικές χρήσιμες ἱστορικές ἀλήθειες:

               Μπορεῖ τό Βυζαντινό κράτος νά ἦταν πολυεθνικό καί ὁ Αὐτοκράτωρ νά διατηροῦσε γιά πολιτικούς λόγους τόν τίτλο «Βασιλεύς Ρωμαίων», ὅμως μέσῳ τῆς παιδείας καί τῆς γλώσσας τό κράτος διεκήρυττε τήν ἑλληνικότητά του. Ἡ Αἰνειάδα τοῦ Βιργιλίου, τό ἔπος τῆς λατινικῆς Ρώμης, οὐδέποτε ἐδιδάχθη σἐ ὁποιαδήποτε βαθμίδα τῆς ἐκπαιδεύσεως, ἐνῷ ἀντιθέτως μικροί καί μεγάλοι μάθαιναν ἀπό στήθους τά Ὁμηρικά ἔπη.

               Τό 1250, μετά τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους,  ὁ Αὐτοκράτωρ τῆς Νικαίας Ἰωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γράφει πρός τόν Πάπα Νικόλαο Θ΄ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Αὐτοκράτορες χρησιμοποιοῦν  τόν τίτλο «Βασιλεύς Ρωμαίων», ἀλλά κατάγονται ἀπό τό ἀρχαῖο γένος τῶν Ἑλλήνων, τό ὁποῖο γέννησε τή σοφία τοῦ κόσμου. Προσθέτει δέ ὅτι στούς Ἕλληνες ἐδόθη ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο ἡ Πόλις καί ὅτι οἱ οἰκογένειες Δούκα καί Κομνηνῶν εἶναι ἑλληνικές. (1)

               Κατά τή συγκινητική τελευταία ὁμιλία του πρός τούς πολιορκημένους στίς 28-5-1453 ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος -ὅπως καταγράφει ὁ Φραντζῆς- χαρακτηρίζει τούς ὑπηκόους του ἀπογόνους Ἑλλήνων καί Ρωμαίων καί τήν Κωνσταντινούπολη καταφύγιο τῶν Χριστιανῶν, «ἐλπίδα καί χαράν πάντων τῶν Ἑλλήνων».

               Στή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ἡ ἑλληνική συνείδηση διατηρεῖται στίς ψυχές τῶν κατατατρεγμένων προγόνων μας χάρις κυρίως στούς ἐκκλησιαστικούς ἄνδρες. Γύρω στό 1700 ὁ φλογερός ἱεροκῆρυξ καί Ἐπίσκοπος Κερνίτσης καί Καλαβρύτων Ἠλίας Μηνιάτης ὁμιλῶν στή Βενετία παρακαλεῖ ὡς ἑξῆς τήν Παναγία: «Ἕως πότε πανακήρατε Κόρη τό τρισάθλιον Γένος τῶν Ἑλλήνων ἔχει νά εὑρίσκεται εἰς τά δεσμά μιᾶς ἀνυποφέρτου δουλείας....». (2)

               Κατά τήν περίοδο αὐτή χρησιμοποιοῦνται καί τά τρία χαρακτηριστικά ὀνόματα:Ἕλλην, Ρωμηός, Γραικός. Τό Γραικός στό στόμα τῶν ξένων δέν ἔχει πάντα θετική σημασία, ὅμως χρησιμοποιεῖται καί ἀπό πολλούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες συγγραφεῖς. Π.χ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στά τέλη τοῦ 18^ου αἰῶνος ὀνομάζει τήν Ἑλλάδα Γραικία (3). Τήν σύνθεση καί τῶν τριῶν ὀνομάτων βλέπουμε στό ποίημα «Ἅλωσις Κωνσταντινουπόλεως» τοῦ Ἐπισκόπου Μυρέων Ματθαίου τό 1619:

               Ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον στό γένος τῶν Ρωμαίων....

               Ὦ, πῶς ἐκαταστάθηκε τό γένος τῶν Ἑλλήνων...

               Σ’ἐμᾶς εἰς ὅλους τούς Γραικούς νά ἔλθῃ τούτ’ τήν ὥρα. (4)

              
               Οἱ Ἕλληνες ἀκόμη καί μέσα στή δυστυχία καί τή μερική ἀγραμματωσύνη λόγῳ δουλείας- δέν λησμονοῦν τίς ἀρχαῖες ἑλληνικές ρίζες τους. Ἀπό τό 1529 μέχρι τό 1821 τό δημοφιλέστερο λαϊκό ἀνάγνωσμα εἶναι «Ἡ Φυλλάδα τοῦ Μεγαλέξανδρου» πού θυμίζει τή δόξα τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων. Στούς νάρθηκες πολλῶν ναῶν καί μοναστηριῶν ζωγραφίζουν οἱ ἁγιογράφοι τούς ἀρχαίους Ἕλληνες σοφούς γιά νά δείξουν στό ἐκκλησίασμα καί στούς μαθητές τῶν Κρυφῶν Σχολειῶν ποιά εἶναι ἡ πραγματική καταγωγή τους. Λίγα χρόνια πρίν ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση οἱ ναυτικοί μας τοποθετοῦν στά πλοῖα τους ὡς ἀκρόπρωρα τά κεφάλια μεγάλων μορφῶν τῆς Ἀρχαιότητος, ὅπως τοῦ Θεμιστοκλέους κ.ἄ.

               Ἀλλά καί ἡ σύνδεση μέ τή βυζαντινή Ρωμηοσύνη ( ὁ ὅρος ἀπό τή Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη) παραμένει σταθερή καί διατρανώνει  τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τά Συντάγματα τῶν Ἐθνοσυνελεύσεων τοῦ Ἀγῶνος (1821-1827) καθιερώνουν ὡς νομοθεσία τῆς Νέας Ἑλλάδος «τούς νόμους τῶν Χριστιανῶν ἡμῶν Αὐτοκρατόρων». Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος, θεσμοθετεῖ τήν Ἑξάβιβλο τοῦ Κωνσταντίνου Ἀρμενοπούλου, ἕναν βυζαντινό κώδικα τοῦ 1345, ὡς τό ἀστικό δίκαιο τῆς χώρας καί τοῦτο ἴσχυσε μέχρι τό 1946!  

               Οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 αἰσθάνονταν ὅτι συνεχίζουν καί τήν ἀρχαία ἑλληνική καί τή βυζαντινή παράδοση. Σέ ἰταλική ἐφημερίδα τοῦ 1821 ἀναφέρονται τά λόγια τοῦ Ἀθανασίου Διάκου ὅτι ἀγωνίζεται «γιά τόν Χριστό καί γιά τόν Λεωνίδα» (5).  Καί ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συζητῶντας μέ τόν Ἄγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον θεωρεῖ ἑαυτόν ὡς συνεχιστή τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε συνθηκολόγησε, καί χαρακτηρίζει τό Σοῦλι καί τή Μάνη μαζί μέ τούς κλεφταρματολούς ὡς τή φρουρά τοῦ τελευταίου Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος.

               Εἶναι, λοιπόν, ἀντεπιστημονική θέση καί φανατική ἰδεοληψία ἡ προσπάθεια νά μᾶς πείσουν κάποιοι ὅτι δῆθεν μέχρι τό 1821 δέν ξέραμε ποιοί εἴμαστε καί ὅτι ὁρισμένοι διανοητές δημιούργησαν ἕνα τεχνητό νεοελληνικό ἔθνος. Ὅσοι ψάχνουν γιά τεχνητά ἔθνη ἄς μήν ματαιοπονοῦν ἀλλοιώνοντας τήν ἐλληνική Ἱστορία. Ἄς κοιτάξουν λίγα πρός βορρᾶν καί θα βροῦν τό τεχνητό «μακεδονικό ἔθνος» τῶν Σκοπίων. Ἐμεῖς θά μελετοῦμε τήν ἱστορική ἀλήθεια χωρίς φόβο καί πάθος καί θά διατηροῦμε τήν ἑλληνική μας συνείδηση ἐνθυμούμενοι ὅτι ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δεχόμαστε τόν γνήσιο πατριωτισμό καί ἀπορρίπτουμε τά δύο ἄκρα:Τόν ἐθνοφυλετισμό καί τόν ἐθνομηδενισμό.

1. Ἀπ. Βακαλοπούλου, Πηγές Ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Α΄τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50-53.
2. Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Τουρκοκρατία, ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 1988, σελ. 207.
3. Στό ἔργο του «Ὁμολογία Πίστεως». Κυκλοφορεῖται ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Παροναξίας σέ πανομοιότυπη ἔκδοση τῆς Α΄ ἐκδόσεως

      τοῦ 1819, Νάξος 2009.

1. Ἀνθολογεῖται στή «Βυζαντινή Ποίηση» τοῦ Γεωργίου Ζώρα. Τό βρῆκα στό βιβλίο τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ:1204, ἡ Διαμόρφωση τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ, Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, Ἀθήνα 2007 ( Β΄ἔκδοση), σελ. 44.
2. Κωνσταντίνου Σάθα «Ἕλληνες Στρατιῶται ἐν τη Δύσει», ἐκδόσεις ΦΙΛΟΜΥΘΟΣ, Ἀθήνα 1993, σελ. 65.

Κ.Χ. ΔΕΚ. 2009