Καλημέρα σας,

Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι σήμερα εδώ, σ’ ένα Νεανικό Συνέδριο, και μάλιστα σ’ ένα συνέδριο που διοργανώνει η Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και έχει για θέμα: «Δεν είμαι και τόσο αλλιώτικος».

Ακριβώς γι’ αυτό, θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τον Σεβασμιώτατο κ. Νικόλαο και τον σεβαστό π. Γεννάδιο Κουτσόπουλο και για την διοργάνωση, αλλά και για την τιμητική προς εμένα πρόσκληση.

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, νέοι και νέες αυτού του Συνεδρίου…

Αισθάνομαι πως είναι καλύτερα να αρχίσω -έτσι για να γνωριστούμε, θα έλεγα- διαβάζοντάς σας  ένα μικρό κείμενο από το βιβλίο μου «Στου πόνου τη γυάλινη Πίστα –Συνάντησα το Πρόσωπο». Έχει τίτλο: Ένα παιδί που το’ λεγαν Παναγιώτη. Μιλάει για την πρώτη μου συνάντηση μ’ ένα παιδί με αναπηρία. (σελ. 25).

« ….Το μικρό ξανθό αγοράκι ήταν ξαπλωμένο επάνω σ’ ένα λεπτό, ειδικό στρώμα γυμναστικής που ήταν απλωμένο στο πάτωμα. Τριγύρω του ήταν παιχνίδια, αλλά και μια πολλή μεγάλη μπάλα και κύλινδροι ειδικής γυμναστικής.

Κάθησα δίπλα του και το ρώτησα χαμογελώντας:

«Πώς σε λένε;»

«Παναγιώτη».

Είναι πραγματικά δύσκολο ν’ αποτυπωθεί στο χαρτί ο απίστευτα γλυκός τρόπος που το μικρό στοματάκι με το ροζ σημάδι στο επάνω χείλος πρόφερε αυτό το όνομα.

Δυο γκριζογάλανα πεντακάθαρα μάτια με κοίταξαν ερευνητικά.  «Και χένα πώχ… χε λένε;» Με ρώτησε.

«Ντέμη», του απάντησα.

Με κοίταξε… Του χαμογέλασα… Έμεινε για λίγο αναποφάσιστο… Και μετά… «Μπέμη», επανέλαβε με το δικό του τρόπο και χαμογέλασε.

  Τα μάτια του, το πρόσωπό του, έγιναν ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο. Και τότε, καθώς το κοιτούσα, ένιωσα να βυθίζομαι στην άβυσσο των γκριζογάλανων αγγελικών ματιών, να περνώ από «την άλλη μεριά του καθρέφτη». Κοιτάζοντας στα μάτια το τρίχρονο παιδάκι έζησα την ένταση μιας ανεπανάληπτης στιγμής. Μόνο μετά από χρόνια θα συνειδητοποιούσα πως η μοναδικότητα εκείνης της επικοινωνίας ήταν η «συνάντηση» μ΄ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, η μετοχή στο μυστηριακό σώμα της ανθρωπότητας.

«Μπέμη», ξανάπε, αυτή τη φορά γελώντας.

Καθώς η χαρά για την καινούργια φίλη το πλημμύρισε, συσπάσθηκε ολόκληρο. Τα χέρια του έφυγαν γρήγορα προς τα επάνω, με λυγισμένους αγκώνες και ανοικτά σαν βεντάλια δάκτυλα. Τα πόδια του τεντώθηκαν τελείως… Και μετά, καθώς θέλησε να εκφράσει έμπρακτα τη χαρά του, άρχισε να τα λυγίζει και να τα τεντώνει χτυπώντας τα μεταξύ τους, μια και ήταν σχεδόν ενωμένα από το μυϊκό σπασμό.

…Ήταν εκείνη την ημέρα που η σπίθα ξεπετάχθηκε. Η φωτιά δεν άργησε ν’ ανάψει… »

…………………..

Όπως καταλάβατε, εκείνη τη στιγμή άρχισε το ταξίδι μου στο χώρο της αναπηρίας. Ήμουν φοιτήτρια, στα εικοσιένα μου χρόνια. Εύχομαι και η συζήτηση που θα κάνουμε σήμερα να μην ξεχαστεί, αλλά να προσθέσει κάτι στις γνώσεις σας κι αυτό το κάτι να μετουσιωθεί σε αγάπη, όπως είμαι σίγουρη ότι θα προσθέσει και στις δικές μου, τόσο κατά τη διάρκεια της συζήτησης που θα έχουμε, όσο και από αυτά που θα αναφερθούν στη συνέχεια.

Η εισήγησή μου έχει για θέμα: «Τα πουλιά δεν κελαηδούν ποτέ σε σπηλιές»,  μια φράση του Henry David Thoreau που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους οραματιστές της Αμερικής του 19ου αιώνα. Η φράση εκφράζει μια βεβαιότητα για τη ζωή των πουλιών –δεν κελαηδούν ποτέ σε σπηλιές- μας μεταφέρει όμως, αβίαστα νομίζω, στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην ανάγκη της να τραγουδά τη ζωή και το νόημά της, μόνο όταν λούζεται στο φως της ελευθερίας –και όχι της ασυδοσίας, στην ελευθερία δεσμεύουμε τον εαυτό μας- της δημιουργικότητας και της υπευθυνότητας.

Αυτή την αλήθεια οφείλει να υπηρετεί κάθε Πολιτεία, παρέχοντας στα παιδιά και τους ενηλίκους με αναπηρία -συγχρόνως με  την ιατρική/θεραπευτική φροντίδα και τεχνολογική βοήθεια που έχουν ανάγκη- τις ίδιες ευκαιρίες μάθησης, εκπαίδευσης, επαγγελματικής αποκατάστασης και πρόσβασης στην κοινωνική/πολιτιστική ζωή του τόπου όπου ζουν: όσα δηλαδή έχουν επισφραγισθεί και στην Ελλάδα από το Σύνταγμα και έχουν ρυθμιστεί νομοθετικά εδώ και χρόνια, έστω κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακά με τις εξαγγελίες, όπως όλοι γνωρίζουμε.

Ένας άντρας γύρω στα 45 –πατέρας δυο παιδιών στην ηλικία σας- με αναπηρία στα πόδια που περπατάει με κάποιο βοήθημα και αδάμαστη θέληση στους δρόμους της Αθήνας –λέγεται Δημήτρης Γεωργιόπουλος και είναι δικηγόρος- μου είπε κάποτε: «για να κυκλοφορεί κάποιος στην Αθήνα, πρέπει να είναι λοκατζής!» Για φανταστείτε πώς νιώθει!

Γενικότερα, για τον άνθρωπο με κάποια αναπηρία, η ανομοιομορφία των πεζοδρομίων, τα σκαλοπάτια,  οι -ακόμα και σήμερα- συχνά απροσπέλαστες τουαλέτες σε δημόσιους χώρους, αλλά και  η παραβίαση των δικαιωμάτων του, οι αδιάκριτες ερωτήσεις, το παρατεταμένο κοίταγμα, η αυτόκλητη βοήθεια είναι καθημερινή πραγματικότητα. Έχει ακόμα όμως να αγωνισθεί και με τα αμέτρητα – συχνά οδυνηρά – δικά του συναισθήματα, όπως πιθανόν η άρνηση και ο θυμός, η απογοήτευση, η ντροπή, το άγχος, η ανασφάλεια, η απελπισία και να προσπαθήσει να τα  μετατρέψει σε αποδοχή και επιμονή, καρτερία, αυτοεκτίμηση, ελπίδα, δημιουργική ανησυχία και πίστη στην προσπάθεια. Φυσικά εάν βοηθηθεί να φθάσει στο Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν (Δόξα στο Θεό για όλα) τότε κάθε τι φαντάζει έκτοτε, τελείως διαφορετικό.

Γι’ αυτό θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε -και όχι να ενημερωθούμε, και να ξεχάσουμε σε μερικές ημέρες- και αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε σ’ ένα βαθμό σήμερα!

Λέω να ευαισθητοποιηθούμε, εννοώντας, να νιώσουμε τους άλλους, να έρθουμε στη θέση τους, στο βαθμό που μπορούμε να το επιτύχουμε. Γιατί η ευαισθητοποίηση είναι μια καρδιακή ενημέρωση, χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά μας, ώστε όσα θα ακούσουμε να μη φύγουν από εκεί. Θα έχουμε ευαισθητοποιηθεί, εάν γίνει η αρχή, για να μας αποκαλυφθεί προοδευτικά μια μεγάλη αλήθεια, η αλήθεια τού «τι εστιν άνθρωπος»: μια ύπαρξη τελείως αλλιώτικη από τις άλλες –αφού είναι μοναδική- και παντελώς ίδια με τις άλλες, αφού όλοι έχουμε μια φύση, την ανθρώπινη.

Αυτό φυσικά σημαίνει πως εμείς τότε, μετά αυτή την αποκάλυψη, θα έχουμε αλλάξει, θα έχουμε γίνει καλύτεροι.  Κι αυτό το θεωρώ καταπληκτικό για την πορεία της ζωής του καθενός μας, όποια κι αν είναι η ηλικία του, ιδιαίτερα αν ο άνθρωπος που αλλάζει ή καλύτερα, κατανοεί, είναι παιδί ή νέος και έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Όταν επικοινωνούμε, κοινωνούμε καλύτερα,  επεκτείνουμε τον εαυτό μας, επειδή η αγάπη περιορίζει, ακόμα και καταργεί τις αποστάσεις. Ο εγωκεντρισμός, το κλείσιμο στον εαυτό μας δεν επιτρέπει την κοινωνία.

Θέλω να κάνω σαφές, ότι αναφέρομαι συνειδητά σε παιδιά με αναπηρία και όχι με ειδικές ή ιδιαίτερες ανάγκες, ή ιδιαίτερες ικανότητες και θα εξηγήσω το λόγο.

Κάποτε –εδώ και αρκετά χρόνια- συνειδητοποιήσαμε ότι η λέξη σακάτης ήταν τραυματική για τους ανθρώπους με αναπηρία (αν και η τουρκική ρίζα της, sakat, θα πει απλά ...ανάπηρος!) και την αντικαταστήσαμε, με τη λέξη ανάπηρος, που ήταν η ιατρική ορολογία της κατάστασης. Όμως μετά από κάποια χρόνια η λέξη ανάπηρος είχε ακριβώς το ίδιο βάρος που είχε και η λέξη σακάτης. Έτσι την αντικαταστήσαμε –και μάλιστα με ουμανιστικές θριαμβολογίες πως κάνουμε κάτι καταπληκτικό- την αντικαταστήσαμε λοιπόν με τον όρο «άτομα με ειδικές ανάγκες» που έγινε αργότερα «άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες» -όλοι, αλήθεια, δεν έχουμε κάποιες ειδικές ή ιδιαίτερες ανάγκες;- για να φθάσουμε τέλος στον όρο «άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες» που υπονοεί πως, όλοι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν ή πρέπει να έχουν ιδιαίτερες ικανότητες και μάλιστα φανερές και κατανοητές, προκειμένου να τους σεβαστούμε και να τους συμπαρασταθούμε.

Σύμφωνα με τον τελευταίο όρο, άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες, που διατυμπανίζει  πως αξιολογούμε και πάλι τους ανθρώπους με βάση τις ικανότητές τους, πόσο σεβασμό θα οφείλουμε στους ανθρώπους που βρίσκονται σε κώμα, στους ανθρώπους με νοητικές ελλείψεις, με σοβαρή κατάθλιψη και κατ’ επέκταση άρνηση να κάνουν οτιδήποτε για τον εαυτό τους, σε όλους εκείνους που κάθε άλλο, παρά ιδιαίτερες ικανότητες έχουν; Σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, χωρίς καθόλου φανερές ή κατανοητές ικανότητες... Αυτούς δεν θα τους σεβαστούμε;

Οι άνθρωποι με δύναμη για ζωή, παρά την όποια αναπηρία τους, δεν χρειάζονται ευφημισμούς που να τους χαϊδεύουν τα αυτιά, για να αγωνίζονται. Αντιλαμβάνονται πως αυτά που δημιουργούν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους είναι η στάση τους προς τη ζωή και ο σκληρός τους αγώνας -πάντα σε συνάρτηση με τον αγώνα της οικογένειάς τους και την επικοινωνία με αγαπημένους φίλους και δασκάλους- και όχι κάποια …αυτόματη λειτουργία που εγκαθίσταται στην ύπαρξή τους μαζί με την αναπηρία.

Θα σας διαβάσω μια μικρή ιστορία όπου πρωταγωνιστής είναι ένας δεκάχρονος φίλος μου. Το περιστατικό συνέβη πριν αρκετά χρόνια. Με αυτό που θα ακούσετε, μη βιαστείτε σας παρακαλώ να συμπεράνετε ότι το παιδί είχε… ιδιαίτερες ικανότητες… Ήταν ένα πανέξυπνο παιδί, εγκλωβισμένο από τη γέννησή του σ’ ένα σώμα που δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε κίνηση και του οποίου η οικογένεια είχε μεγάλη αγάπη. Η μητέρα του, ιδιαίτερα, όπως θα ακούσετε, είχε τόση αγάπη, που εκφραζότανε σε υπομονή, γλυκύτητα και ευρηματικότητα, προκειμένου να επικοινωνήσει με το παιδί της και έτσι τον προκαλούσε να εκφραστεί με τον τρόπο που μπορούσε… Σίγουρα, ήταν ένα ευλογημένο παιδί χωρίς την παραμικρή έκφραση δυσαρέσκειας ή παράπονου για την κατάστασή του. (Στου Πόνου τη Γυάλινη Πίστα-Συνάντησα το Πρόσωπο, σελ. 190).

«…Ήταν λίγο πριν φύγω από το σπίτι μου για κάποια επίσκεψη σ’ ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση, το οποίο παρακολουθούσα περιοδικά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο...

«Ευτυχώς, σε πρόλαβα...», άκουσα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου τη μητέρα του παιδιού που θα επισκεπτόμουν. «Καλά που μου είπε ο Νίκος πως ήταν να’ ρθεις, γιατί δεν θά’ βρισκες κανένα! Είχα ξεχάσει εντελώς τη συνάντησή μας!»

Οι φράσεις ακούγονται συνηθισμένες. Όμως ο ηλικίας τότε, 10 ετών, πανέξυπνος  φίλος μου, δεν περπατούσε, δεν μιλούσε και δεν μπορούσε να κάνει νοήματα με τα  χέρια του, ακριβώς εξαιτίας της σοβαρής κινητικής του αναπηρίας.

Δεν μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα από τα λόγια της μητέρας, γιατί είχα εμπειρία της καταπληκτικής τους σχέσης. Ακριβώς όμως γι’ αυτό, φρόντισα να μάθω τις λεπτομέρειες:

Εκείνη την ημέρα, όλη η οικογένεια επρόκειτο να επισκεφθεί ένα φιλικό σπίτι. Αλλά ο Νίκος ήταν πολύ ανήσυχος, παρόλο που πάντα χαιρόταν όταν πήγαινε επίσκεψη. Έτσι η μητέρα θέλησε να μάθει τι συνέβαινε.

Αφού προσπάθησε να βρει το λόγο της ανησυχίας του, αναφέροντάς του διάφορες πιθανές αιτίες, αντιλήφθηκε ότι δεν είχε κάτι, αλλά ότι κάτι συνέβαινε.

Τον πήρε λοιπόν στην αγκαλιά της και πήγαν σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, ζητώντας του να της δώσει ένα μήνυμα. Διέκρινε πως η ματιά του σταμάτησε στο τηλέφωνο...

«Κατάλαβα, είπε η μητέρα. Πρέπει να τηλεφωνήσουμε σε κάποιον. Πάμε να μου τα πεις…».

Γύρισαν και πάλι στο δωμάτιό του.

Η μητέρα άρχισε να του αναφέρει ονόματα φίλων, με τους οποίους πιθανόν, να έπρεπε να επικοινωνήσει. Παρατήρησε όμως, ότι ο Νίκος κοιτούσε επίμονα τα χέρια της.

«Τι συμβαίνει με τα χέρια μου; »

Αλλά η ματιά του είχε καρφωθεί στο δεξί..

«Νίκο τι κοιτάζεις; Τη βέρα μου; A, κατάλαβα… Κάτι συμβαίνει με την επίσκεψή μας στη Βέρα!»

Ο Νίκος επιβεβαίωσε με μια χαρακτηριστική έκφραση του προσώπου, ενώ συγχρόνως κοιτούσε τα πόδια του. Η συνέχεια για τη μητέρα δεν ήταν δύσκολη...

«Τί λες βρε παιδί μου! Πρόκειται να κάνεις φυσικοθεραπεία και εγώ κανόνισα να πάμε στη Βέρα!»

Ας συνεχίσουμε όμως…

Στην πάλη των λέξεων και όχι στην κατάθεση των πράξεων, δημιουργήσαμε και τη συντομογραφία ΑΜΕΑ (Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες), την οποία, ευτυχώς πολύ έξυπνα, κάποια στιγμή οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία μετέτρεψαν σε ΑμεΑ , όπου το με είναι με μικρά γράμματα και αυτό πια, το νέο ΑμεΑ, σημαίνει Άτομα με Αναπηρία. Γιατί όμως δεν αναφέρουμε και δεν γράφουμε με συντομογραφία και τους ανθρώπους π.χ. με καρδιακά ή νευρολογικά νοσήματα ή με νεφρική ανεπάρκεια;

Μέσα σε όλη αυτή τη φλυαρία της εποχής μας, συχνά και ασυνάρτητης, είναι τόσο κουραστικό και ... φλύαρο να αναφέρει κανείς «οι άνθρωποι με αναπηρία», αντί το απρόσωπο: τα ΑμεΑ, έστω κι αν το με είναι με μικρά γράμματα; (Θέλω να θυμίσω ότι άτομο στη γλώσσα μας σημαίνει απρόσωπη, μετρήσιμη μονάδα, π.χ. λέμε: Στο θέατρο ήταν 2000 άτομα, ενώ άνθρωπος είναι ένα μοναδικό πρόσωπο). Ταιριάζει λοιπόν σε μοναδικά πρόσωπα να αποκαλούνται όπως πχ. ένας οργανισμός ή ένας σύλλογος, ένα μη ον, τέλος πάντων; Προσωπικά νιώθω εξαιρετικά άβολα, όταν και οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία λένε ή γράφουν: εμείς τα ΑμεΑ, έστω κι αν τα δυο μεσαία γράμματα είναι με μικρά.

Η λέξη αναπηρία ή πήρωση προέρχεται από το ρήμα πηρώ και σημαίνει: τη μερική ή ολική έλλειψη κάποιου μέλους, κάποιου οργάνου ή κάποιας λειτουργίας, ό,τι δηλαδή έχει συμβεί σε κάποιον. Η αναπηρία ενός ανθρώπου δεν είναι όλη του η ύπαρξη –που είναι μοναδική όπως είπαμε, και άξια κάθε σεβασμού, ας μη ξεχνάμε πως ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού- είναι όμως μέρος της και γι’ αυτό πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο τρόπο.

Η αρνητική φόρτιση των λέξεων προέρχεται αποκλειστικά από τη συμπεριφορά μας. Αυτή είναι που τραυματίζει, προσβάλλει και επομένως, δημιουργεί τις τραυματικές λέξεις. Μόνο τότε δεν θα υπάρχει λόγος ν’ αντικαθιστούμε τις λέξεις, όταν  ο καθένας μας ξεχωριστά – και όχι έτσι αόριστα, το «κοινωνικό σύνολο»- αποδεχθεί ως γεγονός αναμφισβήτητο την αξία τής κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, ακόμα και στην περίπτωση πραγματικής ολικής ανικανότητας. Το ουσιαστικό δεν είναι η φύση τής όποιας αναπηρίας, διαφορετικότητας ή όπως αλλιώς θέλετε να  ονομάσετε αυτό που συμβαίνει σε κάποιον, αλλά ότι ο άνθρωπος από τη σύλληψη παίρνει το δρόμο για την αιωνιότητα… «Το ουσιώδες είναι αόρατο στα μάτια», λέει, όπως γνωρίζετε, ο Σαίντ Εξυπερύ στον Μικρό Πρίγκιπα.

Είναι σημαντικό τα παιδιά με αναπηρία να παρακολουθούν κοινά σχολεία –παρόλο που δεν είναι σπάνιο να νιώθουν απομονωμένα και αβοήθητα σ’ έναν κόσμο εχθρικό- να συμβιώνουν με τα άλλα παιδιά, όχι όμως μόνο για τα ίδια, αλλά και για τους συμμαθητές τους, τους φίλους τους, που, εάν το θελήσουν, θα δημιουργήσουν πολύτιμες φιλίες και θα νιώσουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, θα μάθουν να αντλούν κουράγιο για τη δική τους ζωή και θα διδαχθούν να αγωνίζονται περισσότερο. Γιατί είναι ενδιαφέρον να πούμε, ότι όταν ένα παιδί πηγαίνει στο σχολείο, δεν σημαίνει ότι σταματά την θεραπευτική του αγωγή, η οποία είναι γι’ αυτό πολύτιμη, είτε είναι φυσικοθεραπεία, είτε εργοθεραπεία, θεραπεία λόγου κ.ά. Η θεραπευτική αγωγή είναι πολλές φορές μια φροντίδα ισόβια, πόσο μάλλον που κάποτε το παιδί θα χρειαστεί να κάνει και κάποια ορθοπαιδική επέμβαση με την απαραίτητη μετά θεραπευτική αγωγή. Καθετί στη ζωή των ανθρώπων με αναπηρία δεν αποκτάται, αλλά κατακτάται.

Ας θυμηθούμε τώρα μαζί κάποιες γενικές οδηγίες, θα έλεγα, που βοηθούν εμάς να νιώθουμε καλύτερα, αλλά και δεν κουράζουν τους άλλους:

Μπορείτε να υπενθυμίζετε ευγενικά στους γονείς σας, εάν κάποιες φορές, έτσι που βιάζονται με τόσες υποχρεώσεις που έχουν, παρκάρουν για λίγο το αυτοκίνητό τους επάνω σε ράμπα πεζοδρομίου, πως αυτό δεν είναι σωστό, επειδή εμποδίζει τη μετακίνηση των ανθρώπων με αναπηρία, των μητέρων που έχουν παιδιά στα καρότσια, των ανθρώπων που έχουν σπάσει το πόδι τους, των ηλικιωμένων που δεν περπατάνε καλά. Εάν όλοι παρκάρουμε για λίγο στις ράμπες, σίγουρα ποτέ δεν θα είναι ελεύθερες. Όπως τώρα.

Ο άνθρωπος με σοβαρά κινητικά προβλήματα δεν είναι μωρό και συνήθως ακούει το ίδιο καλά με εμάς. Φωνές και κινήσεις με τα χέρια για καλύτερη κατανόηση, όπως και μωρουδίστικη ομιλία δυσκολεύουν την καλή επικοινωνία, εκτός εάν ο άνθρωπος με την αναπηρία έχει τον τρόπο να μας επαναφέρει στην τάξη, αρκεί να μην το θεωρήσουμε σαν δική μας ...τραυματική εμπειρία.

Ας μη φοβόμαστε μήπως και κάνουμε κάποιο λάθος στην επικοινωνία μας και ο άλλος αισθανθεί πως τον προσβάλουμε. Θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μου, εμπειρία στενής φίλης. Όταν ήταν φοιτήτρια και σπούδαζε εκτός Αθηνών, γνωρίστηκε ζεστά με συμφοιτήτριά της που ήταν τυφλή (ας την λέμε Ειρήνη). Ένα απόγευμα, η φίλη μου την κάλεσε στο φοιτητικό της διαμέρισμα, για να πιούν καφέ: στη γλώσσα της ουσίας, για να δεθούν ακόμα περισσότερο. Μόλις έφτασαν, η οικοδέσποινα ξεκλείδωσε την εξώπορτα και της είπε: “Μια στιγμή να ανάψω το φως...”. Το είπε και κοκάλωσε. Συνήλθε όμως γρήγορα, όταν άκουσε την Ειρήνη να της λέει, γελώντας: “Δεν έγινε και τίποτα... Μη νοιάζεσαι. Φυσιολογική έκφραση είναι”. Φυσικά, δεν υπάρχει πάντα τέτοια αντίδραση. Εξαρτάται από την στιγμή, τον τρόπο που εμείς μιλήσαμε ή πράξαμε, αλλά και τον ψυχισμό του άλλου. Μήπως όμως εμείς έχουμε πάντα την ίδια διάθεση; Ας βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν με απλότητα, γενικά, θα έλεγα, στις σχέσεις μας.

Επί τη ευκαιρία να σας πω, πως αν θέλετε να βοηθήσετε έναν άνθρωπο που δεν βλέπει και θέλει π.χ. να περάσει μια δύσκολη αφύλακτη διάβαση, μην τον πιάνετε εσείς από το μπράτσο. Αφήστε να σας πιάσει εκείνος για να τον καθοδηγήσετε. Αν είστε σ’ ένα δωμάτιο μαζί, μη βγαίνετε από το δωμάτιο χωρίς να του το πείτε, για να μην βρεθεί να μιλάει μόνος του, νομίζοντας ότι είστε εκεί. Εάν τρώει μαζί σας, πείτε του διακριτικά που είναι το φαγητό στο πιάτο του, χρησιμοποιώντας το πιάτο σαν ρολόι.

Όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάποιον, εξυπηρετούμε τις δικές του ανάγκες και επομένως, δεν επιτρέπεται να τον συμβουλεύουμε, να είμαστε αδιάκριτοι ή να αποφασίζουμε εμείς γι’ αυτόν. Οφείλουμε να μάθουμε να περιμένουμε, για να πραγματοποιεί αυτά που μπορεί με τον δικό του τρόπο και στον δικό του χρόνο.

Κάποιες φορές ξέρετε, γινόμαστε εκτός από απορριπτικοί προς τους ανθρώπους με αναπηρία, και υπερπροστατευτικοί, δηλαδή δεν τους αφήνουμε να κάνουν τίποτα, προλαβαίνουμε κάθε τους κίνηση. Αυτό μπορεί να το κάνουμε, κυρίως εμείς οι μεγάλοι, αλλά δεν είναι σπάνιο να γίνεται και από παιδιά προς παιδιά, επειδή νομίζουμε πως πιθανόν ο δικός μας άνθρωπος θα αισθανθεί άσχημα εάν προσπαθήσει και δεν τα καταφέρει (στην πραγματικότητα όμως εμείς θα αισθανθούμε άσχημα εάν αποτύχει, επειδή πιθανόν δεν έχουμε δεχθεί την αναπηρία του) ή μπορεί να καθυστερήσει πολύ να κάνει κάτι π.χ. να βάλει τη μπλούζα του ή να πιει νερό και εμείς θέλουμε να τελειώνει γρήγορα, καθώς βιαζόμαστε ή επειδή, εάν προσπαθήσει, ίσως να κάνει ζημιές ή ενδεχομένως να λερωθεί και να λερώσει τον χώρο. Όπως ακριβώς υπερπροστατεύουμε εμείς οι μεγάλοι συχνά τα μικρά παιδιά, αλλά και τα μεγαλύτερα.

Μην νομίσετε ότι γίνεται σπάνια αυτό που σας λέω. Εάν δηλαδή ένας άνθρωπος με αναπηρία μπορεί να φάει μόνος του (και ξέρετε αυτό είναι πραγματική θεραπεία γι’ αυτόν, είναι άσκηση), αλλά ρίχνει κομμάτια από το φαγητό ή λερώνεται, η λύση πολλές φορές είναι να τον ταΐζουμε και έτσι χάνει την άσκηση και σιγά-σιγά δεν θα μπορεί να κάνει αυτά που έκανε αλλά κυρίως, χάνει τη χαρά να εξυπηρετεί μόνος του τον εαυτό του, νιώθει άχρηστος και βάρος στους άλλους. Και αυτό είναι σοβαρό. Γιατί η δημιουργικότητα δίνει μεγάλη χαρά. Θα το ξέρετε από τον εαυτό σας.

Αντίθετα, από κανέναν δεν μπορούμε να ζητάμε παράλογα πράγματα, να κάνει αυτά που δεν μπορεί, γιατί τότε δείχνουμε πως είμαστε εμείς παράλογοι.

Ας μην ξεχνάμε πως βοηθάμε μόνον εάν ο άλλος μας το επιτρέψει και πως φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να γίνει φίλος μας, εάν δεν αισθάνεται φιλικά. Και εμείς πρέπει να το σεβαστούμε.

Εάν θέλουμε να μάθουμε κάτι από έναν άνθρωπο με σοβαρή αναπηρία, να ρωτάμε τον ίδιο κι όχι το συνοδό του, έστω κι αν ο συνοδός του πρόκειται να μας εξηγήσει την πιθανή, μη κατανοητή σε μας, ομιλία του.

Όταν κάποιος κάθεται σε αναπηρικό κάθισμα, να χαμηλώνουμε, για να του μιλάμε στο ύψος των ματιών του, ώστε να μην υποχρεώνεται να σηκώνει το κεφάλι, κάτι που είναι κάποτε αδύνατο και πάντοτε κουραστικό.

Ακούστε τώρα κι αυτό: Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, χάνουν τη ζωή τους περίπου 2.000 άνθρωποι από ατυχήματα και τουλάχιστον 10.000 μένουν μόνιμα ανάπηροι. Πάρα πολλά από αυτά τα θύματα είναι νέα παιδιά που χάνουν τη ζωή τους ή μένουν ανάπηρα κάνοντας σούζες με μηχανάκια, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα και μάλιστα χωρίς κράνος και κατάλληλη ενδυμασία, οδηγώντας αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα και ζώνη ασφαλείας ή ενώ έχουν καταναλώσει αλκοόλ -μια άλλη απίστευτη καταστροφική πληγή- χωρίς να ξεχνάμε και τα αθώα θύματα αυτής της παράλογης οδήγησης… Και αυτά δεν είναι παραμύθια. Όλοι νομίζω το πιστεύουμε αυτό.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων στα αναπηρικά καρότσια είναι θύματα τροχαίων! Μη το ξεχάσετε ποτέ. Και κάτι ακόμα. Το να ζούμε επικίνδυνα κραυγάζει για τη συναισθηματική μας φτώχεια. Δεν δείχνουμε τη δύναμή μας ζώντας επικίνδυνα, αλλά τις ώρες της πραγματικής κρίσης, τότε που χρειάζεται να αντιδράσουμε με θάρρος στις δυσκολίες της ζωής.

Πριν 2.000 χρόνια, ο παράλυτος της Βηθεσδά μίλησε γι’ αυτό που τον πονούσε, όταν είπε: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω». Διότι, κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής ασθένειας ή οποιασδήποτε δοκιμασίας, ψυχικής ή σωματικής, η ανθρώπινη επικοινωνία και η συμπαράσταση –κάποτε ίσως απλά και μόνον η τρυφερή παρουσία κάποιου- είναι κάτι πολύ περισσότερο από μεγάλη παρηγοριά.

Μπορεί να γίνει η αιτία, να σταματήσει αυτός που υποφέρει να πιστεύει πως η ζωή του δεν έχει σκοπό, νόημα και ελπίδα, να αποδεχθεί θαρραλέα τους περιορισμούς που του επιβάλλει η κατάσταση και να θελήσει να αγωνιστεί ενάντια σ’ αυτούς που τον υποχρεώνει να υποστεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει.

Ας μη ξεχνάμε όμως πως κάθε Συνάντηση είναι ένα Ξεβόλεμα. Ακόμη και να περπατάμε δίπλα σε έναν άνθρωπο με δυσκολία στη βάδιση, σημαίνει πως πρέπει να αλλάξουμε το ρυθμό του δικού μας βηματισμού. Είναι όμως ένα Ξεβόλεμα με αμέτρητες ευεργεσίες εκατέρωθεν, που αξίζει να ζήσουμε.

Η ειλικρινής σχέση μας με τους άλλους γενικότερα και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν ανάγκη, μάς δωρίζει το νόημα της κάθε στιγμής και αν αφήσουμε την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή ή έστω αν την ξεχάσουμε ανοιχτή, ίσως να ανακαλύψουμε το δρόμο προς τον βαθύτερο εαυτό μας, τους άλλους και το Θεό.

Κι αν όλα αυτά που είπαμε φαίνονται πάρα πολλά, μπορείτε, αν θέλετε, να ριχτείτε με ζήλο στην καθημερινότητα, έτσι ακριβώς όπως το μικρό μυρμήγκι τραβά τον τεράστιο σπόρο προς τη φωλιά του, ήρεμα και σταθερά, «σαν να» μπορεί να τα καταφέρει. Και θα τα καταφέρετε. Αν όχι, σηκωθείτε και ξαναπροσπαθήστε. Αυτό είναι που έχει σημασία.

Κλείνοντας, εύχομαι στη ζωή σας, κάθε σχέση σας να έχει την τρυφερότητα και το μήνυμα του χαιρετισμού του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, προς κάθε ένα που συναντούσε:

«Χριστός Ανέστη, χαρά μου!»

Σας ευχαριστώ

Ντέμη Σταυροπούλου

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, 5^ο Νεανικό Συνέδριο, 13 Φεβρουαρίου 2016

Συγκλονιστικό απόσπασμα ομιλίας του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Σεβαστιανού για την παρθενία και την καθαρότητα της νεολαίας μας. Χαρακτηριστικά λέει: "Σεις παλεύετε σήμερα και νικάτε, με τα σύγχρονα φόβητρα, που είναι τα θέλγητρα του αμαρτωλού κόσμου"!

Νέα διδακτικά βιβλία για την ενίσχυση του μαθήματος - αναβάθμιση των Ιεροσπουδαστηρίων

900.000 ευρώ διαθέτει το Υπουργείο Παιδείας μέσω του ΕΣΠΑ για την Πράξη « Αναβάθμιση των Ιεροσπουδαστηρίων - Παιδαγωγική Υποστήριξη της διδασκαλίας του Κορανίου στους μαθητές μέλη της Μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης».

Όσον αφορά τις δράσεις στο τεχνικό δελτίο της Πράξης αναφέρονται τα ακόλουθα:

Εκπόνηση προγραμμάτων σπουδών και συγγραφή διδακτικών βιβλίων

Η Δράση θα περιλαμβάνει την εκπόνηση προγραμμάτων σπουδών και συγγραφή διδακτικών βιβλίων Γυμνασίου και Λυκείου Ιεροσπουδαστηρίου εκπόνηση προγραμμάτων σπουδών και συγγραφή διδακτικών βιβλίων διδασκαλίας του Ι. Κορανίου στους Μουσουλμανόπαιδες μαθητές των δημοσίων σχολείων της Θράκης και απόδοση του περιεχομένου, των εννοιών και των όρων (υπομνηματισμός) του Ι. Κορανίου στην ελληνική γλώσσα για διδακτικούς σκοπούς.

Τα προγράμματα σπουδών θα είναι προγράμματα ανοικτά και ευέλικτα και ο διδάσκων θα μπορεί να οργανώσει τη μαθησιακή διαδικασία, χρησιμοποιώντας ποικίλα διδακτικά υλικά και στρατηγικές μάθησης. Τα συνακόλουθα διδακτικά βιβλία θα εμπεριέχον διδακτικά στοιχεία και υλικά, τα οποία θα ευνοούν την πολυτροπική, διερευνητική και συνεργατική διαδικασία και θα προωθούν την κοινότητα μάθησης.

Στόχος της Δράσης είναι επίσης η ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών και εκπαιδευτικού υλικού για την υποστήριξη της ενίσχυσης της Νέας Ελληνικής Γλώσσας για τους μαθητές μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας που φοιτούν στα μουσουλμανικά Ιεροσπουδαστήρια της Θράκης.

Ενδεικτικά για τα Ιεροσπουδαστήρια, τα προγράμματα σπουδών που θα εκπονηθούν και τα διδακτικά βιβλία που θα συγγραφούν θα αφορούν γνωστικά αντικείμενα όπως τα κάτωθι:

Α. Γυμνάσιο Ιεροσπουδαστηρίου: Ερμηνεία Ισλαμικού Δικαίου, Ι. Κοράνιο (Ιστορία Ι. Κορανίου), Αραβική, Τουρκική, Θεμελιώδεις Αρχές του Ισλάμ (Ακαήντ), Ενισχυτική Διδασκαλία Ελληνικής Γλώσσας κα

Β. Λύκειο Ιεροσπουδαστηρίου: Αραβική Γλώσσα, Τουρκική Γλώσσα, Περσική Γραμματεία, Λόγοι του Προφήτη, Ιστορία των Θρησκειών, Ενισχυτική Διδασκαλία Ελληνικής Γλώσσας κ.α

Για τη διδασκαλία του Ι. Κορανίου στους Μουσουλμανόπαιδες μαθητές των δημοσίων σχολείων της Θράκης, θα αναπτυχθούν προγράμματα σπουδών και διδακτικά βιβλία.

Στις Δράσεις συμπεριλαμβάνεται και η επιμόρφωση των Ιεροδιδασκάλων στην παιδαγωγική χρήση και αξιοποίηση των προγραμμάτων σπουδών και των διδακτικών βιβλίων. Σκοπός της επιμόρφωσης είναι η ορθή παιδαγωγικά και επιστημονικά χρήση και αξιοποίηση των προγραμμάτων σπουδών και των συναφών διδακτικών βιβλίων, καθώς και η παροχή Διδακτικών Οδηγιών, δειγματικών διδασκαλιών, σεναρίων μαθήματος και άλλων πρόσφορων μέσων για την ευαισθητοποίηση ενημέρωση και πρόσληψη των νέων παιδαγωγικών εργαλείων.

Όπως αναφέρεται στο Φυσικό αντικείμενο της Πράξης η θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών που είναι μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης στα Ιεροσπουδαστήρια Κομοτηνής και Εχίνου δεν διαθέτει προγράμματα σπουδών για τα μαθήματα θρησκευτικής μουσουλμανικής εξειδίκευσης. Η ανάπτυξη προγραμμάτων σπουδών και συναφών διδακτικών βιβλίων θα συντελέσει σε μια ουσιαστική και εκ βάθρων αναβάθμιση του περιεχομένου, της ποιότητας και των παιδαγωγικών υποδομών της θρησκευτικής εκπαίδευσης των μαθητών που είναι μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Η αναβάθμιση αυτή θα καταστήσει την Ελλάδα πρωτοπόρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε θέματα διαχείρισης της μουσουλμανικής θρησκευτικής εκπαίδευσης ενώ συγχρόνως είναι απολύτως σύμφωνη με το Σύνταγμα και τις ευρωπαϊκές Συνθήκες.

Για την ενίσχυση του μαθήματος του Ι. Κορανίου απαιτείται η σύνταξη νέων διδακτικών βιβλίων, τα οποία σε απόλυτη συμφωνία με τις μουσουλμανικές διδασκαλίες θα προωθούν ευρύτερα ζητήματα ειρηνικής συνύπαρξης, ηθικής, προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς και άλλα διαπολιτισμικά, διαθρησκειακά, διαθεματικά και παιδαγωγικά ζητήματα.

Τα προγράμματα σπουδών και τα νέα διδακτικά βιβλία και υλικά θα εμπεριέχουν παιδαγωγικά και θρησκευτικά στοιχεία με βάση το Ι. Κοράνιο και τις αρχές της θρησκείας του Ισλάμ, κατάλληλα αναπλαισιωμένα στην πραγματικότητα των μουσουλμανικών Ιεροσπουδαστηρίων. Κάθε προτεινόμενο μάθημα είναι ανάγκη να αναπτυχθεί σε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα σπουδών με στόχο να εισαγάγει τους Μουσουλμάνους μαθητές/τριες σε ένα συμμετοχικό και δημιουργικό τρόπο σπουδής και μάθησης, χωρίς να εξαντλεί τη μαθησιακή διαδικασία σε μια τυπική και μετωπική διδασκαλία και εκμάθηση θεμάτων εκτός εάν αυτό απαιτείται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μαθήματος.

Πηγή: news.gr

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μὲ ἀνησυχία καὶ θλίψη παρακολουθεῖ, τὰ ὅσα συμβαίνουν καί ἐξαγγέλλονται, σχετικὰ μὲ τὸν τρόπο συμπεριφορᾶς καὶ ζωῆς μιᾶς μερίδας συνανθρώπων μας.

Οἱ ἐν λόγῳ, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὑποκινούμενοι καὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ ἀνάλογες ὁμάδες τοῦ ἐξωτερικοῦ ἢ καί ἀπό τὴ σύγχυση τῆς ἴδιας τῆς συνείδησής τους, ὑποστηρίζουν καὶ διαδηλώνουν ὅτι ἡ συνάφεια ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου (ἡ ὁμοφυλοφιλία) εἶναι φυσιολογικὸς τρόπος συμπεριφορᾶς, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιλογή τους αὐτὴ πρέπει νὰ τυγχάνει νομικῆς κατοχύρωσης καὶ κοινωνικῆς ἀποδοχῆς.

Προκειμένου, μάλιστα, νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ τους, προγραμματίζουν ἐκδηλώσεις, «ὑπερηφάνειας», ὅπως τίς ἀποκαλοῦν.

Διαψεύδονται, ὅμως, καὶ ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία διδάσκει ὅτι ὁ Θεός «ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησε τοὺς ἀνθρώπους» (Ματθ. 18,14) καὶ εὐλόγησε μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου τὴν ἔννομη συζυγία (Ἐφ. 5:32).

Ταυτόχρονα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καταδικάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ προειδοποιεῖ μὲ βαρύτατες συνέπειες τοὺς θιασῶτες της: «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι ... οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί (θηλυπρεπεῖς καί γυναικώδεις) οὔτε ἀρσενοκοῖται ... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. 6,9-10). Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλες σχέσεις ἀποτελοῦν ἠθική ἐκτροπὴ καὶ συνιστοῦν ἀτίμωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου (Ρωμ. 1, 24-28).

Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐπιστήμη θεωροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς πτώση καὶ ἀσθένεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, καὶ ὄχι φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς καὶ ἐπιλογῆς..

Γι᾿ αὐτὸ καὶ συνιστοῦν σωστὴ ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία καὶ ἐναντιώνονται στὴ θεσμική καὶ κοινωνικὴ στήριξη καὶ ἀποδοχή της.

Τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ὁμοφυλοφιλίας σὲ τοπικὸ καὶ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μὲ τὴ χαλάρωση τῆς ἠθικῆς συμπεριφορᾶς, μὲ τὴν αὔξηση τῶν κρουσμάτων παιδεραστίας, μὲ τὶς ἀναρίθμητες περιπτώσεις θυμάτων τῆς ἀνίατης ἀσθένειας τοῦ AIDS ἢ τῶν ὁμοφυλοφίλων, μὲ τὴν ἔξαρση τῶν διαζυγίων καὶ τῆς διάλυσης οἰκογενειῶν, μὲ τὴν ἀφύσικη-υἱοθέτηση τέκνων κ.ἄ., ἀποτελοῦν τὰ πιὸ ἰσχυρά ἐπιχειρήματα γιὰ τὸν ἄτυπο αὐτὸ τρόπο ζωῆς.

Ὡς Ἐκκλησία στεκόμαστε πάντοτε μὲ συμπάθεια καὶ κατανόηση δίπλα στὸν κάθε πεπτωκότα συνάνθρωπό μας καὶ τὸν βλέπομε ὡς «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ ἀδελφό μας.

Ἀσφαλῶς καὶ καταδικάζομε τὶς πράξεις του, ἐφόσον αὐτὲς ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Τὸν ἴδιο, ὅμως, τὸν ἀγαποῦμε καὶ τὸν συνδράμομε, ἐφόσον τὸ θέλει, καὶ εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀνανήψει, νὰ συναισθανθεῖ τὴν πτώση του καὶ νὰ ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Παράλληλα, στοὺς κρίσιμους αὐτοὺς καιρούς ποὺ διερχόμαστε ὡς λαὸς στὴν Κύπρο, καλοῦμε τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ μείνει προσηλωμένο στὶς ἀναλλοίωτες καὶ διαχρονικὲς ἀλήθειες τῆς πίστης μας, οἱ ὁποῖες καταξιώνουν τὸν ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν καθιστοῦν ἀξιοπρεπὴ μέσα στὸ οἰκογενειακὸ καὶ κοινωνικό του περιβάλλον.

Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου,

15 Μαρτίου 2014.

Πηγή: http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=4363  

Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Χριστός Ανέστη!

Ἤδη πέρασαν τρεῖς ἑβδομάδες ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἀπὸ τὴ γιορτὴ τῆς ἀληθινῆς πανηγύρεως καὶ τῆς αὐθεντικῆς εἰρήνης καὶ βρισκόμαστε πάλι μπροστὰ στὴν πρόκληση πολλαπλῶν αὐτὴ τὴ φορὰ ἐκλογῶν. Ὁ πασχαλινὸς ἑορτασμὸς λαμπροφόρος, γεμᾶτος φῶς καὶ χαρά. Ἡ πραγματικότητα ὅμως καὶ πάλι ζοφερή. Ἡ καθημερινότητα δυσβάσταχτη, οἱ προοπτικὲς ἀμφίβολες, οἱ ἐλπίδες ἐξανεμισμένες, οἱ ἐπιλογὲς περιορισμένες. Κρίση πρωτοφανής, προβλήματα τεράστια, πολιτευτὲς πολλοί, ἱκανοὶ ὅμως ἡγέτες ἐλάχιστοι, ὁ λαὸς βουλιαγμένος σὲ σύγχυση καὶ ἀθυμία. Φτώχεια, ἐξουθενωτικὰ μέτρα, ἀνεργία, θλίψη, αἴσθηση ἀδιεξόδου.

Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι βλέπουν φῶς. Μάλιστα ἐπαγγέλλονται σωτήριες λύσεις. Οἱ ὑποψήφιοι ὑπόσχονται. Τὰ ὀνόματα τῶν ποικίλων παρατάξεων δίνουν μιὰ εἰκόνα αἰσιοδοξίας. Ἐμεῖς ὅμως, ὁ λαός, ἀκόμη ὑποφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε μᾶς πονάει. Αὐτὸ ποὺ φανταζόμαστε μᾶς τρομάζει. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὁρατὴ εἰκόνα τῆς κρίσης, αὐτὸ ποὺ φαίνεται.

Στὴν πραγματικότητα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική. Ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐλπίδες μας εἶναι μόνο πνευματικές. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τὰ κριτήριά μας καὶ οἱ πολιτικές μας ἐπιλογὲς καὶ ἡ ψῆφος μας πρέπει νὰ ἔχουν βασικὰ πνευματικὸ ὑπόβαθρο. Ἀλήθεια, πῶς νὰ ψηφίσουμε ἕναν ἄνθρωπο δίχως ἀρετὴ καὶ τόλμη; Πῶς νὰ ἐμπιστευθοῦμε ἡγέτες δίχως σοβαρότητα καὶ ἀρχές, δίχως φόβο Θεοῦ καὶ σεβασμὸ στὴν ἱστορία, δίχως εὐαισθησία πίστεως, δίχως σταθερὲς καὶ ἀξίες; Ἂν σὲ τέτοιους ἐμπιστευθοῦμε τὴν ψῆφο μας, ἁμαρτάνουμε.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ εὐθύνη γενικὰ τῶν πολιτικῶν ἐκπροσώπων μας εἶναι μεγάλη. Αὐτοὶ μᾶς χάλασαν. Αὐτοὶ μᾶς ἔφτιαξαν μία κοινωνία ἀνεκτικὴ στὰ ναρκωτικά, ἀσεβῆ στὰ ἱερά, ἄτονη ἢ ἀναρχικὴ στὶς ἀντιδράσεις. Ἀποποινικοποίησαν τὴ μοιχεία, νομιμοποίησαν τὶς ἀμβλώσεις, θεσμοθέτησαν τὸν πολιτικὸ γάμο καὶ τὶς ἀνίερες συμβιώσεις, κατήργησαν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Καὶ τώρα; Τώρα θέλουν νὰ καῖνε τοὺς νεκρούς, νὰ παντρεύουν ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου, νὰ παίρνουν τὰ ὄργανά μας εἰκάζοντας τὴ συναίνεσή μας, νὰ διευκολύνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ φεύγουν ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ πολιτικὴ κηδεία, ἀδιάβαστοι, δίχως μιὰ προσευχή, δίχως μιὰ εὐλογία γιὰ τὴν ἄλλη ζωή• μὲ μοναδικὴ σφραγῖδα ἕνα μικρὸ ἠλεκτρονικὸ τσιπάκι καὶ ἕνα τεράστιο ψέμα μέσα καὶ γύρω τους.

Ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας εὐθύνη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι μικρή. Ἡ ποιότητα καὶ τὸ ἦθος ἑνὸς λαοῦ δὲν φαίνονται ἀπὸ τὸ πῶς ἐπιτίθεται, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πῶς γνωρίζει νὰ ἀμύνεται. Ἀπὸ τὰ ἀντανακλαστικά του γιὰ ἀντίδραση. Ἡ πραγματικὴ κρίση φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὡς λαὸς δὲν εἴχαμε σύνεση καὶ τόλμη νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πρωτοφανῆ πρόκληση στὸ οἰκονομικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Καὶ τοῦτο διότι ἀποδειχθήκαμε πνευματικὰ γυμνοί. Συνέπεια καὶ αὐτὸ τῆς ἀποϊεροποίησης τῆς ζωῆς μας. Ἕνας στεγνὸς μηδενισμός, μία ἀνόητη ἀσέβεια, ἕνας παθολογικὸς καὶ μυωπικὸς ἐγωκεντρισμός, μιὰ ἄνευρη καὶ ἄκαρπη παιδεία, γκρέμισαν τὴν πίστη μας, ἀποδυνάμωσαν τὰ ἰδανικά, ὁδήγησαν σὲ ἀνόητες ἐπιλογὲς καὶ ἐξαφάνισαν κάθε ἰκμάδα καὶ ἴχνος τόλμης ἀπὸ τὸν λαό μας. Ἕνας λαὸς ποὺ παλινδρομεῖ ἀνάμεσα στὴν ἀγριότητα καὶ τὴν ἀπάθεια, ἀνάμεσα στὸ θράσος καὶ τὴν ἀνοησία, πῶς, ἀγαπητοί μου, νὰ ἀντισταθεῖ; Μᾶς ρούφηξαν τὸ αἷμα κι ἔτσι μᾶς πῆραν καὶ τὰ χρήματα καὶ τὰ δικαιώματα. Καὶ κυρίως τὴν ἀξιοπρέπεια.

Τέτοια κοινωνία μᾶς φτιάξανε. Τέτοια κοινωνία φτιάξαμε. Καὶ ὅλα αὐτὰ στηρίχθηκαν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐκλέξαμε καὶ σὲ μᾶς ποὺ τοὺς ψηφίσαμε. Ἐμεῖς καὶ ἐγκρίνουμε καὶ συγχωροῦμε, καὶ συχνὰ ἀδιαφοροῦμε. Γι’ αὐτὸ φταῖμε. «Ἀθυμία κατέσχε με ἀπὸ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον σου», λέγει ὁ ψαλμός. Μὲ τέτοια ἀθυμία καὶ βαθὺ πόνο, ἀπευθύνομαι σὲ ὅσους μποροῦν νὰ ἀκούσουν τὴν ἀδύνατη φωνή μου, σήμερα Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου.

Ἔχω ὅμως μέσα μου καὶ μιὰ ἐλπίδα. Τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ξυπνήσουμε. Ἦρθε ἡ ὥρα γιὰ ἕνα γερὸ κόλαφο στὸ ἄθλιο σύστημα ποὺ μᾶς ρούφηξε ὅλο τὸ πνεῦμα. Τὸ κακὸ πρέπει νὰ σταματήσει τώρα καὶ ξεκάθαρα. Τὸ κακὸ δὲ δὲν εἶναι ποιοὶ τελικὰ θὰ βγοῦν καὶ τί θὰ κάνουν. Τὸ κακὸ γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἱστορία εἶναι τί θὰ κάνουμε ἐμεῖς, ἡ ὑπεύθυνη ψῆφος ἢ ἡ ἀδιαφορία μας.

Ἂς προσέξουμε πολὺ σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογές. Τὸ μήνυμα ποὺ θὰ δώσουμε πρέπει νὰ εἶναι πνευματικό. Μᾶς λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ σιωπήσει. Δὲν εἶναι δουλειά της νὰ ταράζει τὸν κόσμο. Εἶναι ὅμως ἀποστολή της νὰ ἀφυπνίζει. Γι’ αὐτὸ καὶ τώρα εἶναι ἡ ὥρα ποὺ πρέπει νὰ μιλήσει. Ἂν πάλι σιωπήσουμε, τότε «καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται». Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. Ἔχει ἀποστρέψει τὸ πρόσωπό του ὁ Θεὸς ἀπὸ πάνω μας. Νοιώθουμε ἐντελῶς ἀβοήθητοι σὲ ἕναν κατήφορο χωρὶς τέρμα. Θέλουμε τὸ φρένο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Καὶ αὐτὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ψῆφο μας. Ἐμπιστευόμαστε μόνον ἀνθρώπους ποὺ πιστεύουν στὸν Θεό, ποὺ τιμοῦν τὴν ἱστορία καὶ τὶς παραδόσεις μας, ποὺ σέβονται τὸν ἑαυτό τους, ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ἑλλάδα πάνω ἀπὸ τὰ συμφέροντά τους, πρόσωπα τίμια καὶ μὲ σεβασμὸ στὴν ἱερὴ παρακαταθήκη ποὺ κληρονομήσαμε καὶ ὄχι μὲ ὑποτέλεια στὴν ἄθλια ταυτότητα ποὺ μᾶς κατασκευάζουνε.

Εἶναι πολὺ κρίσιμες αὐτὲς οἱ ἐκλογές. Ἐλπίδα μας -καὶ μάλιστα μεγάλη- εἶναι ὅτι θὰ δώσουν ἕνα σαφὲς καὶ ἠχηρὸ πνευματικὸ μήνυμα στὴν κοινωνία μας, ὅτι θὰ ἐκφρασθεῖ πνευματικὰ ὁ λαός μας. Ἂν κάτι τέτοιο συμβεῖ, τότε θὰ σημάνουν καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀλλαγῆς. Μιᾶς ἀλλαγῆς ποὺ καὶ ἀναγκαία εἶναι καὶ ἐπιθυμητὴ καὶ ἐφικτή. Ἡ διαφορὰ ἀπὸ τὴν εὐλογημένη κατάσταση ποὺ ὅλοι ἐπιθυμοῦμε εἶναι τεράστια. Ἡ ἀπόσταση πολὺ μικρή. Ὅσο μιὰ ἀπόφαση πνευματική.

Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ στηρίζει τὸν λαὸ καὶ τὸ ἔθνος μας. Ἐμεῖς νὰ ψηφίζουμε κι Ἐκεῖνος νὰ ἐκλέγει. Καὶ νὰ φωτίζει τοὺς ἡγέτες μας «ἵνα καὶ ἡμεῖς ἐν τῇ γαλήνῃ αὐτῶν ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι».

Μὲ ἀναστάσιμες εὐχὲς καὶ ἀγάπη,

† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Κυριακὴ Παραλύτου, 11 Μαΐου 2014

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ διαβάσαμε στὸ διαδίκτυο τὴν ἀκόλουθη εἴδηση: «Στὰ πλαίσια τῆς προώθησης τῆς ἐθελοντικῆς ἰδέας οἱ μαθητὲς καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ τοῦ 5ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ναυπλίου παρέδωσαν ποσότητες τροφίμων στὸ συσσίτιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελίστρίας. Στὴν πρωτοβουλία τῆς ΣΤ΄ τάξης τοῦ 5ου Δημοτικοῦ γιὰ τὴ συγκέντρωση τῶν τροφίμων συμμετεῖχαν ὅλες οἱ τάξεις τοῦ Σχολείου μὲ τὴν καθοδήγηση τῆς διευθύντριας (...). Τὰ παιδιὰ ξεναγήθηκαν στοὺς χώρους ποὺ ἑτοιμάζουν οἱ ἐθελόντριες τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τὰ γεύματα καὶ συμμετεῖχαν στὴν προετοιμασία τους. Στὴ συνέχεια ἐνημερώθηκαν ἀπὸ τὸν πατέρα Ἐλευθέριο γιὰ τὶς ἐθελοντικὲς δράσεις τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας καὶ ἐπισκέφθηκαν τὴν Ἱματιοθήκη τῆς Ἀγάπης ποὺ λειτουργεῖ στὸν χῶρο. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ μίλησαν στὰ παιδιὰ γιὰ τὴ σημασία τοῦ ἐθελοντισμοῦ καὶ τόνι σαν πὼς ὅποιος ἀγαπάει, μοιράζει, δίνει χωρὶς νὰ περιμένει ἀνταπόκριση καὶ ἀνταπόδοση. Νὰ σημειωθεῖ πὼς ἀπὸ τὸ συσσίτιο τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ σιτίζονται καθημερινά, ἐκτὸς Κυριακῆς, 150 συνάνθρωποί μας» (‘‘Amen.gr’’ 18-12-2013). Στὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως, ὅπου ἀνυπολόγιστος ἀριθμὸς συμπατριωτῶν μας ἔχει ὑποστεῖ τὰ πλήγματα τῆς ἀνέχειας καὶ τῆς στερήσεως τῶν στοιχειωδῶν μέσων γιὰ τὴ διαβίωσή τους, ἡ Ἐκκλησία μας μὲ πρωτοστάτες τοὺς καλοὺς ποιμένες της ἀγωνίζεται νὰ ἀν ταποκριθεῖ ὡς φιλόστοργη Μητέρα στὶς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν της. Στὸ ἔργο αὐτὸ συμβάλλουν οὐσιαστικὰ οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ σὲ καθημερινὴ βάση, ἐμπνέοντας τὴν ἀφειδώλευτη ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ σὲ ἄλλους φορεῖς τῆς κοινωνίας μας. Ἔτσι ἔρχονται στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος καὶ ἄλλα περιστατικά, ὅπως τὸ παραπάνω, στὸ ὁποῖο ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα – δάσκαλοι καὶ μαθητές – μᾶς χαρίζουν μιὰ συγκινητικὴ παρουσία καὶ δράση, ἄξια νὰ βρεῖ πολλοὺς μιμητές. Μὲ τέτοια παραδείγματα ἡ ἐλπίδα μας γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος δυναμώνει καὶ ἡ δοξολογία πρὸς τὸν πανάγαθο Θεό μας αὐθόρμητα ἀναπέμπεται...

Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 2013 τὸ γράψαμε ὅτι "οἱ Τοῦρκοι μὲ τὴν ἀπόφασή τους νὰ μετατρέψουν τὴν ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ σὲ τέμενος, οὐσιαστικὰ ἄνοιξαν τὴν καταπακτὴ τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας καὶ πλέον μέσα ἀπὸ τὶς ὑπόγειες στοὲς τοῦ Ἱεροῦ Καθιδρύματος ποὺ προσπαθοῦν μετὰ μανίας νὰ ἐξερευνήσουν βγαίνουν ὅλα τα φαντάσματα τῶν ἀδικοχαμένων ψυχῶν τῆς βάρβαρης Τουρκοκρατίας ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων περιόδων της ἀπὸ τὴν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων –Ρωμηῶν στὴν Μ. Ἀσία, Πόντο μέχρι Κύπρο κ.α". Ἔτσι ἐδῶ καὶ ἕνα ἑξάμηνό τα τσιράκια τοῦ νέου- Σουλτάνου τὰ ρίξανε ὅλα στὴν μάχη τῶν ἐντυπώσεων γιὰ τὰ ψηφαλάκια τῶν ἐκλογῶν τοῦ Μαρτίου καὶ ἀποφάσισαν ἐρήμην της ἀνθρωπότητας νὰ προσβάλουν τὴν Πνευματικὴ- Ἱστορικὴ καὶ Πολιτισμικὴ Συνείδηση.

Ὁ συμβολισμὸς τῆς πρωτοβουλίας τῆς μετατροπῆς τῆς ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ δὲν εἶναι ἐπιφανειακὸς ἀλλὰ δίνει πολλὰ μηνύματα σὲ πολλὲς κατευθύνσεις. ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ= τέμενος σημαίνει γιὰ τοὺς Ἀγαρηνοὺς ὅτι "ἐμεῖς θὰ εἴμαστε τὰ ἀφεντικὰ ὅλης της εὐρύτερης γεωπολιτικῆς περιοχῆς. Τί ὑφαλοκρηπίδες, ΑΟΖ, Θράκη, Κύπρο καὶ πράσινα καὶ μπλὲ παραμύθια; Ὅλα θὰ γίνουν δικά μας ὅπως ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Σαν Ἀγαρηνοὶ λεηλατήσαμε καὶ βιαιοπραγήσαμε μέσα σὲ αὐτὸ τὸ Ἱερὸ Σέβασμα τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, σὰν φανατικοὶ Ἰσλαμιστὲς θὰ....

τὸ κρατήσουμε καὶ θὰ τὸ ξαναλειτουργήσουμε".

Αὐτὰ σκέπτονται, οὐσιαστικὰ ὅμως φοβοῦνται καὶ προσπαθοῦν μὲ σπονδές νὰ παρατείνουν τὴν παραμονή τους σὲ μέρη ποὺ κατέλαβαν μὲ βία.

Ὅμως ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ λὲς καὶ εἶναι ζωντανὸς ὀργανισμός καὶ τοὺς ἀπεχθάνεται μετὰ βδελυγμίας καὶ θέλει νὰ τοὺς πετάξει στὴν ἂπ ἔξω.

Μὲ τοῦ ποὺ ἀκούσθηκαν καὶ ἔγιναν κατανοητὲς οἱ προθέσεις τοὺς περὶ μετατροπῆς σὲ τζαμὶ ἕνας ἄνεμος σκανδάλων ἄρχισε νὰ συσσωρεύει στὴν ἐπικαιρότητα τοὺς στοῖβες ἀπὸ παρανομίες καὶ διαπλοκὲς μεταξύ τῶν κυβερνώντων ἀφήνοντας ἄφωνη τὴν κοινὴ γνώμη τῆς γείτονος χώρας. Μόλις ἄρχισαν τὰ σκάνδαλα ἔπεσε καὶ ὁ φερεντζὲς τῆς Οἰκονομίας τοῦ γίγαντα μὲ τὰ πήλινα πόδια καὶ ἄρχισαν τὰ δακρυγόνα στοὺς δρόμους.

Τελικὰ ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ κρύβει πολλὲς ἐκπλήξεις ἂν ἀναλογισθεῖ κάποιος πὼς ἡ Τουρκία πλὴν τῶν ἄλλων θὰ πρέπει νὰ διαχειρισθεῖ ἐν μέσω ἐκλογῶν καὶ τὴν κρίση πού ξέσπασε στὴν γειτονικὴ αὐλή της πού λέγεται Μαύρη Θάλασσα- Οὐκρανία- Κριμαία- Ρωσία; Ἤδη αἰσθάνεται μιὰ καυτὴ ἀνάσα ἀπὸ τὸν Βορρᾶ.

Καὶ ἂν ἐμεῖς ὑπερβάλουμε μὲ τὰ λεγόμενα μας καθότι τὸ συναισθηματικὸ στοιχεῖο ξεχείλισε ἀπὸ τὴν μεγίστη ἀδικία τῶν καιρῶν μας ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία δὲν παραβλέπετε πλέον τὸ στοιχεῖο ὅτι ἡ ὑπόθεση τῆς ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ παίρνει ὁλοένα εὐρύτερες γεωπολιτικὲς διαστάσεις καὶ μάλιστα ἐν μέσω ἀποκαλυπτικῶν γεγονότων.

Γιὰ αὐτὸ στὴν ἀρχὴ ἐπισημάναμε τὸ τυχαῖο ἢ συμπτωματικὸ γεγονὸς ὅπως μπορεῖ νὰ τὸ ἐκλάβει ὁ καθεὶς ὅτι μόλις οἱ Τοῦρκοι "διαλογίσθηκαν" νὰ πειράξουν τὴν ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ἄνοιξε ἡ καταπακτὴ παγκόσμιων γεωπολιτικῶν γεγονότων!

Δεκάδες χιλιάδες εἶναι τὰ κεράκια- ψῆφοι τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων χριστιανῶν σὲ δημοψηφίσματα ποὺ γίνονται στὸν Παγκόσμιο ἱστὸ- διαδίκτυο καὶ εἰδικότερα μὲ θέμα νὰ λειτουργήσει ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ὡς ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ.

Στὶς προσευχὲς τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ¨παντὶ τρόπω¨ ἀλλὰ καὶ στὰ ἐξελισσόμενα γεωπολιτικὰ γεγονότα ἔρχονται νὰ προστεθοῦν καὶ οἱ δηλώσεις τοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Μερικά εἰκοσιτετράωρα πρὶν τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Σύναξης τῶν Προκαθημένων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸ Φανάρι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μιλώντας στὸ ἐκκλησίασμα, τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, ἐπισήμανε ὅτι ἡ Πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας – ἐφόσον τεθεῖ ζήτημα - διεκδικεῖ νὰ ἐπαναλειτουργήσει ἡ Ἁγία Σοφία γιὰ τὸν ἀρχικὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο κτίσθηκε, δηλαδὴ ὡς χριστιανικὸς Ναός.

«Μὲ τὶς ἐκπαιδευτικὲς ἐκδρομὲς στὴν Πόλη ἔχουν τὴν εὐκαιρία οἱ μαθητὲς νὰ ἐπισκέπτονται τὰ μνημεῖα της, μὲ πρῶτο καὶ μεγαλύτερο καὶ ἱερότερο τὴν Ἁγία Σοφία, γιὰ τὴν ὁποία ὅπως θὰ διαβάζετε καὶ θὰ ἀκοῦτε ὑπάρχει μιὰ κίνηση μέσα σὲ μιὰ μερίδα τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ γιὰ νὰ μετατραπεῖ ἀπὸ μουσεῖο ποὺ εἶναι σήμερα σὲ τέμενος. Βεβαίως καὶ θὰ ἀντιδράσουμε, ὄχι μόνο ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, μπροστά σε ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο, ἀλλὰ θὰ ἀντιδράσει ὅλη ἡ Χριστιανοσύνη, ἀνεξαρτήτως δόγματος, ἐὰν εἶναι Ρωμαιοκαθολικοί, ἐὰν εἶναι Προτεστάντες, ἐὰν εἶναι Ὀρθόδοξοι, ὅλοι ἐν σώματι θὰ ἀντιδράσουμε», εἶπε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ τόνισε: «Ἐὰν πρόκειται ἡ Ἁγία Σοφία νὰ ἐπιστραφεῖ εἰς τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἐπιστραφεῖ εἰς τὴν λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τῶν Χριστιανῶν, διότι ἐκτίσθη ὡς Ἐκκλησία, δὲν ἐκτίσθη οὔτε ὡς μουσεῖο, οὔτε ὡς τέμενος. Μᾶς ἀνήκει, τὴν διεκδικοῦμε, εἶναι ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία μας καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὀνομάζεται Μεγάλη του Χριστοῦ Ἐκκλησία. Εἶναι ὅ,τι ἱερότερο ἔχουμε ὡς Ὀρθόδοξοι καὶ ὡς Ἕλληνες» (amen.gr/article).

Παναγιότατε μακάρι νὰ μᾶς βοηθήσουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ὅπως τονίζεται φυσικὰ ἂν ἐξαλείψουν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ συνείδηση τοὺς τὰ ἐγκλήματα καθοσιώσεως ποὺ διέπραξαν στὸν Πνευματικὸ χῶρο τοῦ Παγκόσμιου αὐτοῦ Καθιδρύματος ποὺ δυστυχῶς μᾶλλον κυνηγοῦν τοὺς ἀπογόνους τους τὴν στιγμὴ ποὺ παρόμοια ἐγκλήματα διαπράττονται καθημερινὰ στὸν κόσμο.

Ὅ,τι καὶ νὰ σκέπτονται νὰ κάνουν οἱ "φίλοι" μας στὴν Χριστιανοσύνη καθότι πρὸς τὸ παρὸν αὐτὸ ποὺ λογίζονται εἶναι πὼς θὰ ἀφήσουν τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ρωμηοὺς ξυπόλητους. Ἐμεῖς ἔχουμε νὰ ποῦμε…

Ὅτι ὅπως ξυπόλητοι ἦρθαν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τὶς Ἀλύτρωτες-Ἀλησμόνητες Πατρίδες ἔτσι καὶ ἐμεῖς εἴμαστε πλέον ἀποφασισμένοι ξυπόλητοι νὰ ἐπιστρέψουμε πίσω καὶ νὰ πᾶμε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ λειτουργηθοῦμε σὲ μία ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ καὶ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/03/blog-post_7557.html#more

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ διαβάσαμε στὸ διαδίκτυο τὴν ἀκόλουθη εἴδηση: «Στὰ πλαίσια τῆς προώθησης τῆς ἐθελοντικῆς ἰδέας οἱ μαθητὲς καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ τοῦ 5ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ναυπλίου παρέδωσαν ποσότητες τροφίμων στὸ συσσίτιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελίστρίας. Στὴν πρωτοβουλία τῆς ΣΤ΄ τάξης τοῦ 5ου Δημοτικοῦ γιὰ τὴ συγκέντρωση τῶν τροφίμων συμμετεῖχαν ὅλες οἱ τάξεις τοῦ Σχολείου μὲ τὴν καθοδήγηση τῆς διευθύντριας (...). Τὰ παιδιὰ ξεναγήθηκαν στοὺς χώρους ποὺ ἑτοιμάζουν οἱ ἐθελόντριες τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τὰ γεύματα καὶ συμμετεῖχαν στὴν προετοιμασία τους. Στὴ συνέχεια ἐνημερώθηκαν ἀπὸ τὸν πατέρα Ἐλευθέριο γιὰ τὶς ἐθελοντικὲς δράσεις τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας καὶ ἐπισκέφθηκαν τὴν Ἱματιοθήκη τῆς Ἀγάπης ποὺ λειτουργεῖ στὸν χῶρο. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ μίλησαν στὰ παιδιὰ γιὰ τὴ σημασία τοῦ ἐθελοντισμοῦ καὶ τόνι σαν πὼς ὅποιος ἀγαπάει, μοιράζει, δίνει χωρὶς νὰ περιμένει ἀνταπόκριση καὶ ἀνταπόδοση. Νὰ σημειωθεῖ πὼς ἀπὸ τὸ συσσίτιο τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ σιτίζονται καθημερινά, ἐκτὸς Κυριακῆς, 150 συνάνθρωποί μας» (‘‘Amen.gr’’ 18-12-2013). Στὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως, ὅπου ἀνυπολόγιστος ἀριθμὸς συμπατριωτῶν μας ἔχει ὑποστεῖ τὰ πλήγματα τῆς ἀνέχειας καὶ τῆς στερήσεως τῶν στοιχειωδῶν μέσων γιὰ τὴ διαβίωσή τους, ἡ Ἐκκλησία μας μὲ πρωτοστάτες τοὺς καλοὺς ποιμένες της ἀγωνίζεται νὰ ἀν ταποκριθεῖ ὡς φιλόστοργη Μητέρα στὶς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν της. Στὸ ἔργο αὐτὸ συμβάλλουν οὐσιαστικὰ οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ σὲ καθημερινὴ βάση, ἐμπνέοντας τὴν ἀφειδώλευτη ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο καὶ σὲ ἄλλους φορεῖς τῆς κοινωνίας μας. Ἔτσι ἔρχονται στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος καὶ ἄλλα περιστατικά, ὅπως τὸ παραπάνω, στὸ ὁποῖο ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα – δάσκαλοι καὶ μαθητές – μᾶς χαρίζουν μιὰ συγκινητικὴ παρουσία καὶ δράση, ἄξια νὰ βρεῖ πολλοὺς μιμητές. Μὲ τέτοια παραδείγματα ἡ ἐλπίδα μας γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος δυναμώνει καὶ ἡ δοξολογία πρὸς τὸν πανάγαθο Θεό μας αὐθόρμητα ἀναπέμπεται...

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», ΤΕΥΧ. 2084.