Τοῦτες τὶς μέρες ποὺ τὴν πατρίδα μας τὴ δέρνει ἡ φτώχεια καὶ ἡ πείνα, ἡ Χρυσούλα, μεγάλη ὥριμη γυναίκα μὲ δική της τώρα οἰκογένεια, φέρνει στὸ νοῦ τῆς τὴ συγχωρεμένη τὴ γιαγιά της. Χρυσούλα τὴν ἔλεγαν κι ἐκείνη, μὲ παπποὺ ἱερέα εὐλαβικὸ τὸν ὀνομαστὸ πάπα-Γιώργη τὸν Διακουμάτο στὴν περιοχὴ τῆς Οἰτύλου στὴ Λακωνία.

 Ἀπ’ τὸ στόμα τοῦ πάπα-Γιώργη ἔβγαινε πάντα χρυσάφι ὁ θεῖος λόγος τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸν ἔσπερνε παντοῦ καὶ γλύκαινε τοὺς πονεμένους.Στὴ μικρή του τὴ Χρυσούλα ἔκανε μαθήματα μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ Ὀκτωήχι καὶ τὸ Ψαλτήρι. Τί στιγμὲς ἦταν ἐκεῖνες! Σμίλευε ὁ ἀκούραστος λευΐτης μὲ τὴ σμίλη τοῦ Πνεύματος τὴν ἄκακη καὶ ἀθώα ψυχὴ τῆς ἐγγονούλας του, τὴν μάθαινε νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, νὰ συγχωρεῖ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ σκορπίζει καλοσύνες σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους. Ποτὲ δὲν ξεχνοῦσε -ἡ μακαρίτισσα τώρα- γιαγιὰ τὴ μεγάλη μορφὴ τοῦ ἱερέα παπποῦ της ποὺ γιὰ τὸ χωριὸ δὲν ἦταν μόνο παπὰς ἀλλὰ καὶ δάσκαλος καὶ συμφιλιωτὴς καὶ παρηγορητής, ἄγγελος ἦταν γιὰ ὅλο τὸ χωριὸ τοὺς ὁ πάπα-Γιώργης. Μεγάλωσε κάποτε ἡ μικρὴ Χρυσούλα. Ἔκανε τὴ δική της οἰκογένεια, καὶ ἔμενε στὸ Ἐλαιοχώρι. Τέσσερα κορίτσια καὶ ἕνα ἀγόρι τῆς εἶχε χαρίσει ὁ Πανάγαθος. Μικρὰ ἦταν ὅλα τότε. Ποῦ νὰ τ’ ἀφήσει; Τὰ χωράφια τοὺς εἶχαν ἀπαιτήσεις. Ἤθελαν χέρια δυνατὰ καὶ....

  σκληρὰ νὰ τὰ δουλεύουν. Καὶ κεῖνα ἄμειβαν. Καὶ δίναν πλούσιο τὸν καρπό τους γιὰ νὰ τρέφουν τὴ φτωχὴ οἰκογένειά τους.

 Ἡ Χρυσούλα ἦταν πρώτη στὸ νοικοκυριό. Δὲν ὑστεροῦσε ὅμως καὶ στὰ ἀγροτικά. Ποτὲ δὲν ἤθελε ν’ ἀφήνει τὸν ἄνδρα τῆς μόνο του. Ἔτρεχε καὶ αὐτὴ ἀπὸ κοντά του. Πρωὶ-πρωί, πρὶν ἀκόμη καλὰ-καλὰ φέξει ὁ ἥλιος, ξεκινοῦσε μὲ τὴ δροσιά. Ἀπὸ κοντὰ καὶ τὰ παιδιά τους, μικρούλια τότε. Τ’ ἄφηνε ξένοιαστα νὰ παίζουν μὲ τὰ χώματα ἢ νὰ κυνηγᾶνε πεταλοῦδες ἢ ἄλλοτε νὰ παίζουν κρυφτὸ στὰ χαλάσματα τοῦ φράχτη τοῦ κτήματος.

 Καὶ κατὰ τὸ μεσημεράκι ὅταν ἔφθανε ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ, μάζευε γύρω τὰ μικρά της. Ἔκαναν ὅλοι μαζὶ τὸ σταυρό τους κι ἔλεγαν τὸ «Πάτερ ἠμῶν». Σὲ κάποιο γεῦμα ἔβγαλε ἀπὸ τὸ ταγάρι τῆς τὸ καλοζυμωμένο καρβέλι καὶ κοίταξε τὰ παιδιά της στὰ μάτια. Πάντα εἶχε ἕνα μικρὸ λόγο σοφὸ νὰ τοὺς πεῖ τὴν ὥρα ἐκείνη. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως τοὺς εἶπε κάτι ἄλλο: «Αὐτὸ τὸ καρβέλι εἶναι δικό σας! Πῶς θέλετε, παιδιά μου, νὰ σᾶς τὸ μοιράσω τὸ ψωμί, σὰν Θεὸς ἢ σὰν ἄνθρωπος;».

 Καὶ κεῖνα μ’ ἕνα στόμα εἶπαν: «Μαμά, σὰν Θεός!». Γιατί ἤξεραν, τὸ ‘χᾶν μάθει καλὰ τὸ μάθημα, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας καλοκάγαθος ποὺ ὅλα τὰ μοιράζει δίκαια. Καὶ ἤθελαν νὰ ἀπολαύσουν τὴ δίκαιη μοιρασιὰ τοῦ Θεοῦ.Πῆρε λοιπὸν τὸ καρβέλι ἡ μάννα, τὸ σταύρωσε, τὸ ἀσπάστηκε μὲ εὐλάβεια (ἔτσι ἔκανε πάντα) καὶ ἄρχισε μετὰ νὰ κόβει μὲ τὸ χέρι της καὶ νὰ δίνει στὸ καθένα τὸ μερίδιό του. Τὰ μικρὰ πεινασμένα ἅρπαξαν μὲ λαχτάρα τὸ ψωμάκι καὶ ἔβαλαν τὴν πρώτη μπουκιὰ κιόλας στὸ στόμα. Ὅμως ἡ μάννα φρόντισε ν’ ἀφήσει ἐκείνη τὴν ἡμέρα περίσσευμα τὸ μισὸ καρβέλι.

 Τὰ μικρὰ τρώγοντας λοξοκοιτοῦσαν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο ἂν κρατοῦσαν ὅλα τὴν ἴδια μερίδα. Εἶδαν μετὰ τὴ μητέρα τους ποὺ καλοδίπλωσε πίσω τους τὸ ὑπόλοιπο μισὸ καρβέλι καὶ τὸ ‘βάλε βιαστικὰ πάλι μέσα στὸ ταγάρι. Καὶ ἐκεῖνα ἀπορημένα ρώτησαν: «Μαμά, γιατί μᾶς στέρησες τὴ δίκαιη μοιρασιά; Ἐμεῖς σου εἴπαμε νὰ μᾶς μοιράσεις τὸ ψωμὶ σὰν Θεός, ὄχι σὰν ἄνθρωπος».

 Κι ἐκείνη μὲ σοβαρότητα ἀπάντησε: «Καλά μου παιδιά, σὰν Θεὸς σᾶς τὸ μοίρασα. Ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου, καὶ γιὰ κεῖνα ποὺ δὲν ἔχουν νὰ φᾶνε. Τὸ ὑπόλοιπο καρβέλι ὁ Θεὸς θέλει νὰ τὸ πᾶμε στὰ φτωχὰ παιδάκια».

 Ἔκπληκτα ἄκουσαν τὰ μικρὰ τὸ μεγάλο μάθημα γιὰ τὴν ἀγάπη. Καὶ ἔτρεξαν ἀμέσως μὲ χαρὰ νὰ βοηθήσουν στὶς φτωχογειτονιὲς τοῦ χωριοῦ ὅσα παιδάκια δὲν εἶχαν νὰ φᾶνε. Κι αὐτὸ δὲν τὸ ‘κάναν μόνο μία φορά…

Πέρασαν ἀπὸ τότε πολλὰ χρόνια. Δὲν ζοῦν κεῖνες οἱ ἁγιασμένες μορφὲς ποὺ ἔζησαν στὴ φτώχεια ἀλλὰ ἦταν τόσο πλούσιες.

 Ἔφυγαν! Ἔφυγαν καὶ μᾶς ἄφησαν κληρονομιὰ βαριά, ἀτίμητη σὲ ἀξία, παράδειγμα ψυχῆς ἀρχοντικῆς, ποὺ ξέρει νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ σκορπίζει ὅπως ὁ Θεὸς δῶρα καὶ καλοσύνες μὲ δικαιοσύνη σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

 Τοῦτες τὶς μέρες ποῦ τὴν πατρίδα μας τὴ δέρνει ἡ φτώχεια καὶ ἡ πείνα, ἡ Χρυσούλα, ἡ ὥριμη γυναίκα, τὰ θυμήθηκε ὅλα. Καὶ τὰ λέει στὶς φίλες της ὅλα ὅσα ζοῦσαν καὶ ἔκαναν τότε οἱ παλιοί, οἱ φτωχοὶ οἱ δικοί μας πρόγονοι καί… ἡ δική της γιαγιά.

Σήμερα τὰ θυμήθηκε ὅλα ξανὰ καθὼς εἶδε κάτω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τῆς προσκλητήριο ἀγάπης, τυπωμένο χαρτὶ ἀπὸ τὸν ἐφημέριό της ἐνορίας της, ποὺ ἔλεγε:

 «Σήμερα κανένας νὰ μὴ μείνει πεινασμένος στὴν ἐνορία μας. Βοήθησε καὶ σὺ ὅσο μπορεῖς».

 Βούρκωσε!… Εἶναι καὶ αὐτὴ πνιγμένη στὰ χρέη, ὅμως τὸ ψωμὶ στὸ φτωχὸ θὰ τὸ δίνει καὶ αὐτή. Ζυμωμένο ἀπὸ τὰ δικά της τὰ χέρια. Κάθε μέρα θὰ τὸ πηγαίνει στὸν καλό τους ἱερέα ποῦ γνωρίζει καλὰ τὰ ἀνήμπορα σπίτια!…

Πηγή : περιοδικό «ο Σωτήρ» τεύχος 2059 σελ. 45

Η εποχή μας, εκτός των άλλων, δύναται να χαρακτηρισθή και ως κατ’ εξοχήν εποχή της πολυφωνίας. Ουδέποτε κατά το παρελθόν ακούστηκαν τόσο πολλές ανθρώπινες φωνές, όσο στην εποχή μας. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην ελευθερία του λόγου, που καθιερώθηκε ως ένα από τα βασικώτερα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κυρίως πολιτισμό, αλλά και στη σύγχρονη τεχνολογία, η οποία με τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο μεταδίδει και πολλαπλασιάζει τον λόγο εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και πληροφορεί και ενημερώνει και επηρεάζει με αυτόν τις μάζες των ανθρώπων και την κοινή λεγομένη γνώμη.

Εκτός όμως από τις τόσες ανθρώπινες φωνές, που ακούγονται στον κόσμο, υπάρχουν και δύο φωνές, που ακούγονται, οι οποίες όμως, αν και δεν προέρχονται από ανθρώπους, εν τούτοις απευθύνονται προς τους ανθρώπους. Τα πρόσωπα, από τα οποία προέρχονται οι φωνές αυτές, δεν είναι ορατά στους ανθρώπους. Η παρουσία όμως και η δράσι τους μέσα στην κοινωνία είναι υπαρκτή και αισθητή από την αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας. Ποία τα πρόσωπα αυτά και ποίο το περιεχόμενο των λόγων, που απευθύνουν στους ανθρώπους;

Τα πρόσωπα αυτά είναι, αγαπητοί αναγνώστες, ο Χριστός και ο Διάβολος, δύο υπαρκτά για όσους πιστεύουν στην ύπαρξι πνευματικού κόσμου πρόσωπα, τα οποία ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους το ένα με καλό ενδιαφέρον και το άλλο με κακό ενδιαφέρον. Ο μεν Χριστός ενδιαφέρεται για τη σωτηρία των ανθρώπων και τους καλεί να πράττουν το καλό για να σωθούν, ο δε Διάβολος ενδιαφέρεται για την απώλεια των ανθρώπων και τους καλεί να πράττουν το κακό, για να απολεσθούν, να κολασθούν.

Εμείς, στο  παρόν άρθρο μας, θα εστιάσωμε την προσοχή μας σε δύο λόγους, που απευθύνουν τα δύο αυτά πρόσωπα στους Νεοέλληνες, μεσούσης της πρωτοφανούς και οδυνηρής οικονομικής κρίσεως, που πλήττει τα τελευταία τρία χρόνια την Πατρίδα μας.

Μετανοείτε!

Ο λόγος, που απευθύνει ο Χριστός στους Έλληνες (αλλά και εις όλους τους ανθρώπους), είναι μία μόνο λέξι, η οποία όμως έχει ανυπολόγιστη αξία. Είναι η λέξι «μετανοείτε». Εφ’ όσον, όπως αποδεικνύουν καθημερινώς τα γεγονότα (διαφθορά, απάτες, κλοπές, καταχρήσεις, φοροδιαφυγή κ.ά.), η κρίση είναι πρωτίστως ηθική  και πνευματική, τοιαύτη πρέπει να είναι και η αντιμετώπισί της. Και ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετωπίσεως της κρίσεως είναι η μετάνοιά μας για τα αμαρτωλά μας έργα, που μας ωδήγησαν στην κρίσι. Συναίσθησι και παραδοχή της αμαρτωλότητός μας, μεταμέλεια, εξομολόγησι σε πνευματικό πατέρα των αμαρτιών μας και, ει δυνατόν, επανόρθωσι του κακού, που διαπράξαμε, αυτά είναι τα στάδια, από τα οποία πρέπει να περάσωμε, ώστε η μετάνοιά μας να είναι έμπρακτη και ειλικρινής.

Οι κλέπτες να παύσουν τις κλοπές και να επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Οι φοροφυγάδες να σταματήσουν τη φοροδιαφυγή και να πληρώσουν τους φόρους, που οφείλουν. Οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος να επιστρέψουν αυτά, που καταχράστηκαν. Εάν δεν είναι εφικτή η επιστροφή του «μαμωνά της αδικίας» (Λουκ. 16, 9), ας δοθή ως ελεημοσύνη στους φτωχούς αδελφούς, που συνωστίζονται στα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία. Τον μέχρι προ τινός υπερκαταναλωτισμό μας να αντικαταστήσωμε με την ολιγάρκεια· τη δίψα για πλουτισμό με τη λιτότητα· την επίδειξι και την πολυτέλεια με την απλότητα. Όσοι πορνεύουν να σταματήσουν την πορνεία, όσοι μοιχεύουν να σταματήσουν την μοιχεία, όσοι νέοι διατηρούν προγαμιαίες σχέσεις να επιλέξουν τον γάμο ή την εγκράτεια. Οι γυναίκες να παύσουν να προκαλούν Θεό και ανθρώπους με την άσεμνη ενδυμασία και τον γυμνισμό τους. Να σταματήσουν οι εκτρώσεις, οι πολιτικοί γάμοι  και τα διαζύγια.

Οι μοναχοί να αγαπήσουν την άσκησι και την κακοπάθεια περισσότερο και όχι να καλοπερνούν μερικοί από αυτούς απολαμβάνοντας περισσότερες ανέσεις στα μοναστήρια απ’ ότι οι λαϊκοί στον κόσμο. Οι δε κληρικοί να σκύψουν περισσότερο επάνω από τον πληγωμένο και πονεμένο συνάνθρωπό τους, να τον παρηγορήσουν, να τον ενισχύσουν, να τον ανακουφίσουν. Πολλοί καλοί κληρικοί μας ήδη το κάνουν. Να το πράξουν όλοι. Και το κυριώτερο, ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να κάνουν κάτι, που ολίγοι, ελάχιστοι κληρικοί κάνουν σήμερα· να κηρύξουν μετάνοια στο λαό. Οι δε κοσμικοί αρχιερείς να αποβάλουν το κοσμικό τους φρόνημα, να εγκαταλείψουν τον επάρατο Οικουμενισμό, να παύσουν τις προδοσίες της Πίστεως.

Αυτά και πολλά άλλα συνιστούν την μετάνοια. Όσοι τα αποδεχθούν και τα εφαρμόσουν, θα σωθούν όχι μόνο από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσεως, οι οποίες είναι μικρές, αλλά και από τις συνέπειες της μελλούσης παγκοσμίου Κρίσεως, οι οποίες είναι μεγαλύτερες και φοβερώτερες. Όσοι δεν τα αποδεχθούν και τα απορρίψουν ως αναχρονιστικά και «παπαδίστικα», και αν ακόμη καταφέρουν και επιβιώσουν στους χαλεπούς τούτους καιρούς, θα ευρεθούν αμετανόητοι και αναπολόγητοι κατά τη φοβερή ημέρα της Κρίσεως και θα καταδικασθούν και θα κολασθούν.

Αυτοκτονείτε!

Υπάρχει όμως, όπως αναφέραμε, και ο Διάβολος, ο οποίος εκμεταλλεύεται τις δυσμενείς αυτές καταστάσεις, που βιώνει ο λαός μας, προς ίδιον «όφελος». Και τι κάνει; Πηγαίνει στους ανθρώπους εκείνους, που είναι απογοητευμένοι και απελπισμένοι. Σ’ αυτούς, που έχασαν την εργασία τους και έμειναν άνεργοι· σ’ εκείνους, που έβαλαν λουκέτο στο κατάστημά τους και είναι άποροι· σε άλλους, που έχουν δανεισθή μεγάλα χρηματικά ποσά και αδυνατούν να τα πληρώσουν· σε όσους χρεωκόπησαν· σε όσους απειλούνται με έξωσι από τα σπίτια τους· σε άλλους, που βλέπουν, πως παρ’ όλα τα πτυχία τους αδυνατούν να εύρουν εργασία· σε όσους θλίβονται, διότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν την οικογένειά τους· σε όσους υποφέρουν μη έχοντες χρήματα να αγοράσουν τα φάρμακά τους, να πληρώσουν το ρεύμα και το πετρέλαιο, αλλά και σ’ εκείνους, που σιτίζονται πλέον στα συσσίτια του Δήμου και της Εκκλησίας. Και τι τους λέγει;

Την ίδια ώρα, που ο Θεός καλεί τους ανθρώπους να μετανοήσουν· την ίδια στιγμή, που ο Χριστός προσκαλεί πάντας τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους», όλους τους κουρασμένους και καταπονημένους από την αμαρτία, αλλά και από τις θλίψεις και δοκιμασίες της ζωής, να τον πλησιάσουν για να εύρουν ανάπαυσι, ανακούφισι και παρηγορία, ο μισόκαλος εχθρός του Θεού και των ανθρώπων Διάβολος τους φωνάζει: «Αυτοκτονήστε! Δεν βλέπετε, ότι όλα γύρω σας κλονίζονται, οι φόροι αυξάνονται, η ανεργία καλπάζει, παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία, η χώρα χρεωκοπεί; Ενθυμηθήτε τις ανέσεις και τις απολαύσεις, που είχατε, και ιδού τώρα καταντήσατε να σιτίζεσθε στα συσσίτια της Εκκλησίας! Μην αναμένετε καλλίτερες ημέρες· χειρότερες έρχονται, κατά τις οποίες θα πεθαίνετε στους δρόμους από την πείνα. Δεν υπάρχει μέλλον για σας, δεν υπάρχει ελπίδα. Μην ακούτε κάποιους θρησκολήπτους, που λέγουν, ότι υπάρχει Θεός, που αγαπά τους ανθρώπους. Εάν υπάρχη, πού είναι; Γιατί δεν επεμβαίνει να σας βοηθήση να βγήτε απ’ αυτή την κατάθλιψι και τη δυστυχία; Τίποτε δεν υπάρχει. Γι’ αυτό δώσετε τέρμα στη ζωή σας. Είναι πιο αξιοπρεπές από το να πεθάνετε από την πείνα. Αυτοκτονήστε!». Αυτά φωνάζει ο Διάβολος στους ανθρώπους.

Ποία φωνή θ’ ακούσωμε;

Δυστυχώς τη φωνή του Θεού ολίγοι άνθρωποι έχουν διάθεσι ν’ ακούσουν σήμερα, και ολίγοι μετανοούν, διότι η μετάνοια έχει κάποιες προϋποθέσεις, από τις οποίες κυριώτερη είναι η ταπεινοφροσύνη, αρετή, η  οποία σπανίζει στις ημέρες μας, ημέρες μεγάλης υπερηφανείας και αλαζονείας των ανθρώπων.

Δυστυχώς πάλι, αρκετοί συνάνθρωποί μας ακούουν και αποδέχονται τη φωνή του Διαβόλου και αυτοκτονούν. Σύμφωνα με τα στοιχεία, που δίδουν στη δημοσιότητα οι αρμόδιες υπηρεσίες, υπερβαίνουν τις 2000 οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, αριθμός υπερβολικά υψηλός και απαράδεκτος για την Ορθόδοξη Χριστιανική Πατρίδα μας, η οποία μέχρι πρό τινος είχε και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών παγκοσμίως. Και γιατί οι δυστυχείς αυτοί συνάνθρωποί μας αυτοκτονούν; Διότι δεν έχουν πίστι στο Θεό, ο οποίος, κατά τον απόστολο Παύλο, είναι «Θεός της ελπίδος» (Ρωμ. 15, 13). Αντί του Θεού πίστευσαν την ύλη, τα υλικά αγαθά, το χρήμα. Και τώρα, που βλέπουν, ότι στερούνται αυτών, στα οποία είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους, απελπίζονται και αυτοκτονούν και χάνουν την ψυχή τους. Το να χάση κανείς την εργασία του, το σπίτι του, την περιουσία του, την υγεία του είναι βεβαίως κακό και ανεπιθύμητο, πολύ όμως χειρότερο, κάκιστο είναι να αυτοκτονήση και να χάση την ψυχή του. Διότι η αξία της ψυχής είναι ανυπολόγιστη και δεν ανταλλάσσεται με τίποτε, ο δε προορισμός της είναι υψηλός και αιώνιος, είναι η Βασιλεία των ουρανών και όχι η αιωνία κόλασι και δυστυχία, στην οποία την καταδικάζουν όσοι αυτοκτονούν. Επιλέγουν οι δυστυχείς και ταλαίπωροι αυτοί αδελφοί μας την αυτοκτονία για να γλυτώσουν από τα πρόσκαιρα βάσανα της επιγείου αυτής ζωής, και με την πράξι τους αυτή κληρονομούν βασανισμό απείρως χειρότερο και αιώνιο!

Αλλ’ εμείς, αδελφοί, ας έχωμε πίστι, ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό και την πρόνοιά Του, και ας υπομένωμε όποια δοκιμασία και αν αυτός επιτρέψη για το καλό και τη σωτηρία μας. Κάθε κακό, που μας συμβαίνει, στην πραγματικότητα δεν είναι κακό, αλλά καλό, διότι το επιτρέπει ο πάνσοφος Θεός για να μας καθαρίση από την αμαρτία, να μας φέρη κοντά Του και να μας σώση. Ένας Πατέρας της Εκκλησίας λέγει το εξής χαρακτηριστικό: Με τις θλίψεις, που μας επιτρέπει να μας συμβαίνουν, ο Θεός κεντά για τον καθένα μας ένα κέντημα στον ουρανό. Εμείς όμως εδώ στη γη βλέπουμε το κέντημα του Θεού από την ανάποδη πλευρά και δεν μας αρέσει και δεν κατανούμε το σχέδιο και δυσανασχετούμε. Όταν όμως μεταβούμε στην αιωνιότητα και ιδούμε το κέντημα από την καλή του πλευρά, θα το κατανοήσωμε, θα θαυμάσωμε την αγάπη και πανσοφία του Θεού, θα τον ευχαριστήσωμε και θα τον δοξάσωμε. Τότε θα απαντηθούν όλα τα βασανιστικά «γιατί;» της επιγείου ζωής μας.

Μέχρι τότε όμως ας κάνωμε υπομονή στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος, στην οποία ζούμε, ας μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, ας εξομολογούμεθα, ας ενδυναμούμεθα με την συχνή θ. Κοινωνία, και ας μη απελπιζώμεθα, ό,τι και αν μας συμβαίνη. Όπως λέγει γνωστός αγωνιστής και ομολογητής θεολόγος και ιεροκήρυκας των ημερών μας, αυτός, που πρέπει να απελπισθή, είναι ο Διάβολος, διότι γι’ αυτόν δεν υπάρχει σωτηρία. Και δεν υπάρχει σωτηρία, διότι δεν μετανοεί. Εμείς ας έχωμε στο νου μας, αν όχι τα ελπιδοφόρα λόγια της Γραφής και τα σοφά συγγράμματα των Πατέρων, τουλάχιστον του πιο κάτω ταπεινούς στίχους, που έγραψε ο ποιητής τότε, που οι Έλληνες δεν είχαν κινητά τηλέφωνα και τηλεοράσεις, αλλ’ είχαν πίστι και ελπίδα στο Θεό:

«Και αν δεν μου μείνη εντός του κόσμου
πού ν’ ακουμπήσω, πού να σταθώ, 
εκεί ψηλά ειν’ ο Θεός μου·
πώς ημπορώ ν’ απελπισθώ;».

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/36782331.el.aspx 

 Η αγάπη νικά τις φυσικές ατέλειες

Προκαλεί πραγματική εντύπωση η είδηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, σχετικά με ένα εικοσάχρονο κορίτσι από την Κίνα, το οποίο παίζει μοναδικά πιάνο – παρόλο που στο αριστερό της χέρι δεν έχει δάκτυλα.

 Το έργο που εκτελεί, μάλιστα, είναι τόσο απαιτητικό (το “Souvenirs d’Enfance”, δηλ. «Αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας», του Richard Clayderman), που θα δυσκόλευε ακόμη και αρτιμελείς πιανίστες. Η ίδια δηλώνει ότι αυτό που την ώθησε να ασχοληθεί με τη μουσική ήταν η ίδια η μουσική.

Εκτός από τη δύναμη της τέχνης, αυτό που μας διδάσκει η νεαρή κοπέλα είναι οπωσδήποτε η ισχύς της θελήσεως. Δείχνει πραγματικά πόσα πολλά εμπόδια μπορεί να ξεπεράσει κανείς, όταν έχει μέσα του τη φλόγα της θέλησης, ένα όραμα που θέλει να πραγματοποιήσει.

Το σπουδαιότερο όμως, κατά τη γνώμη μας, είναι κάτι άλλο. Η κοπέλα έζησε και μεγάλωσε σε μια χώρα στην οποία ο νόμος απαγορεύει στις οικογένειες να έχουν περισσότερα παιδιά από ένα. Επιπλέον, οι παραδοσιακές δομές που υφίστανται ακόμη στην κινέζικη κοινωνία, ωθούν τους γονείς να προτιμούν να έχουν αγόρια. Μπορεί, λοιπόν, να φανταστεί κανείς πόσο σθένος διέθεταν από την πλευρά τους και οι γονείς της κοπέλας: έφεραν στον κόσμο ένα κορίτσι, κι αυτό ανάπηρο… Δεν υπολόγισαν τις κοινωνικές προτιμήσεις, τα δικά τους όνειρα ενδεχομένως – πίστεψαν στο παιδί τους, το στήριξαν και του αναγνώρισαν τόσο τη δική του αξία όσο και το δικαίωμά του στη ζωή.

Και αυτό είναι μάλλον κάτι που αξίζει να προσεχθεί περισσότερο: τα μεγάλα επιτεύγματα μπορεί να κατορθώνονται από κάποιον πρωταγωνιστή – αυτός όμως πλαισιώνεται από κάποιους άλλους αφανείς συνεργάτες, που συντέλεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο εμφανώς στην πορεία του προς την επιτυχία.

Με άλλα λόγια, η επιτυχία είναι κατά βάση ένα συλλογικό κατόρθωμα. Αν σταθεί κανείς μόνο στον πρωταγωνιστή ή στα χειροκροτήματα της επικαιρότητας, λίγο μέρος από αυτήν την αλήθεια θα καταλάβει. “Eίναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”, έλεγε ο Γ. Σεφέρης. Και ο μεγάλος Νεύτωνας αναγνώριζε ότι “στηρίχτηκε σε ώμους γιγάντων” για να κοιτάξει μακρύτερα… Η ουσία των πραγμάτων είναι πέρα από την επιφάνειά τους. Και αυτή η ουσία εκφράζεται άριστα από την εκκλησιαστική μας παράδοση: η υπέρβαση των ορίων του χρόνου είναι προϊόν μιας κοινότητας, ενός «εμείς», που μαθαίνει να αγαπά και να διακονεί.

Τὸ περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύθηκε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα μία ἐπιστημονικὴ ἔρευνα μὲ τὸν παραπάνω τίτλο καὶ τὴν ἰδιαίτερη ἐπισήμανση ὅτι ≪οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν γίνει καθημερινὸ φαινόμενο στὴν Ἑλλάδα τῆς κρίσης≫.

Ἡ ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια κα Μυρτὼ Νίλσεν δήλωσε σχετικά: ≪Παραδοσιακά, μεταξὺ τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἡ Ἑλλάδα βρισκόταν στὶς τελευταῖες θέσεις τῆς κατάταξης μὲ ἀριθμὸ αὐτοκτονιῶν ἀνὰ 100.000 κατοίκους. Τὰ σκῆπτρα στὶς αὐτοκτονίες κατεῖχαν οἱ χῶρες τοῦ Βορρᾶ καὶ κυρίως ἡ Φινλανδία καὶ ἡ Σουηδία≫.

Σήμερα ὅμως τὰ δεδομένα αὐτὰ ἔχουν ἀνατραπεῖ. Ὁ ψυχίατρος κ. Κυριάκος Κατσαδῶρος σημειώνει ὑπεύθυνα γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν αὐτοκτονιῶν στὴν Ἑλλάδα: ≪Τὸ 2008, ὁπότε καὶ τοποθετεῖται διεθνῶς ἡ ἔναρξη τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ξεπεράστηκε τὸ φράγμα τῆς μιᾶς αὐτοκτονίας τὴν ἡμέρα. Οἱ ἐκτιμήσεις μας σήμερα εἶναι ὅτι ἔχουμε 2-3 αὐτοκτονίες τὴν ἡμέρα≫.

Ἡ κα Νίλσεν κάνει ἰδιαίτερο λόγο γιὰ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸ μεγάλο αὐτὸ κοινωνικὸ πρόβλημα καὶ τονίζει ἀπερίφραστα: ≪Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι δὲν αὐτοκτονοῦν εὔκολα. Ὄχι μόνο ἐπειδὴ ἡ αὐτοχειρία εἶναι κάτι ποὺ δὲν θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ συνήθως εἶναι μέλη μιᾶς εὐρείας κοινότητας πιστῶν≫.

Ἀλλὰ καὶ ὁ κ. Κατσαδῶρος ἐπισημαίνει: ≪Πραγματικά, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ πῶ ἕνα ‘‘μπράβο’’ στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρει στὴ στήριξη τῶν ἀτόμων ποὺ θέλουν νὰ αὐτοκτονήσουν. Δὲν εἶναι μικρὸς ὁ ἀριθμὸς μελλοντικῶν αὐτοχείρων ποὺ ἔφτασε σὲ ἐμᾶς μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Συχνὰ πρόκειται γιὰ ἄτομα ποὺ ἔχουν πάει γιὰ ἐξομολόγηση καὶ ἐκεῖ ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία νὰ δώσουν τέλος στὴ ζωή τους. Μὲ πρωτοβουλία τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε αὐτὰ τὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα δέχονται καὶ τὴ δική μας φροντίδα παράλληλα μὲ τὴ στήριξη ποὺ τοὺς παρέχεται ἐκεῖ≫ (≪Τὸ Βῆμα≫ 8-7-2012).

Προξενεῖ ἐντύπωση τὸ ὅτι οἱ δύο αὐτοὶ σοβαροὶ ἐπιστήμονες, ποὺ εἶναι στελέχη μὴ κερδοσκοπικῶν ὀργανισμῶν μὲ στόχο τὴν ψυχολογικὴ στήριξη τῶν ἐμπερίστατων συνανθρώπων μας, δὲν δυσκολεύονται νὰ ὁμολογήσουν τὸν καθοριστικὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸ ὀξύτατο σήμερα πρόβλημα τῆς αὐ­τοκτονίας.

Στὴ φοβερὴ αὐτὴ μάστιγα ἀναφέρεται καὶ εἰδικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου, ποὺ κυκλοφόρησε πρόσφατα καὶ τονίζει:

≪Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στὴν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μὲ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικὰ καὶ δὲν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τὸ τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τὴν καθημερινότητά του. Ἔτσι ἀντικρίζει παντοῦ ἀναποδιὲς καὶ μαυρίλα, ἡ πίστη του ἐξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικὸς ἐγωισμός του πληγώνεται, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν αὐτοκτονία.

Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεῖς εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἀπεγνωσμένων ποὺ αὐτοκτονοῦν: α) οἱ ἄθεοι, β) οἱ ὀλιγόπιστοι καὶ γ) οἱ συναισθηματικὰ ἀσταθεῖς καὶ ἀδύναμοι. Αὐτοὺς κατεξοχὴν τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἀρχέκακος διάβολος πολεμᾶ μὲ τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο του, τὴν ἀπελπισία. (...) Ἔτσι τοὺς ὁδηγεῖ στὴν ἀφαίρεση τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὅμως ὁ αὐτόχειρας θέτει τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς ζωῆς, ὄχι μόνο τῆς παρούσης, ἀλλὰ καὶ τῆς αἰωνίου. Οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι σαφεῖς. Ἡ αὐτοκτονία εἶναι φόνος χωρὶς δυνατότητα μετάνοιας καὶ σωτηρίας, ἄρα θανάσιμο ἁμάρτημα. (...)

Ἂς μὴ λησμονοῦμε ἑπομένως ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, ἀλλὰ καὶ δῶρο θεόσδοτο καὶ πολύτιμο. (...) Οἱ προσωρινὲς δυσκολίες, ποὺ θ’ ἀντιμετωπίσει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του, συμβαίνουν μὲ παραχώρηση τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας, γιὰ νὰ καθαρισθεῖ ἡ ψυχή του ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ὅπως ὁ χρυσὸς καίγεται σὲ πύρινο καμίνι γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴ γνησιότητα καὶ τὴν ἀξία του. Ἔτσι, ἔχοντας ἀποδείξει τὴ γνησιότητα τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, θὰ λάβει τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ ἂν ὅλα πηγαίνουν ἀνάποδα, ἂς μὴ δειλιάζουμε, γιατὶ ἔχουμε ψυχὴ ἀθάνατη. Καὶ ἂν ὅλα χαθοῦν, (...) ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε καὶ ἂς φυλάξουμε τὴν ψυχή μας σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ.(...) Μόνο μὲ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ πάντα ἀναφωνώντας, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, ‘‘εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον’’ (...), αὐτὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὸ παρὸν ὡς ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο, μπορεῖ νὰ γίνει τὸ εἰσιτήριο τῆς σωτηρίας του στὸ μέλλον≫.

Στὰ πατρικὰ αὐτὰ λόγια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Εὐσταθίου, ποὺ εἶναι γραμμένα μὲ πόνο ψυχῆς, πρέπει νὰ δώσουμε ὁλόκληρη τὴν προσοχή μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ στηρίζουμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τοὺς συμπατριῶτες μας στὴ δύσκολη περίσταση ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταῖα χρόνια.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τευχ.  2054.

Πολλά ἔχουν γραφτεῖ κατά καιρούς γιά τή σχέση Χριστιανισμοῦ καί Μαρξισμοῦ – Κομμουνισμοῦ. Πολλές εἶναι οἱ ἀπόπειρες σύνθεσης καί συσχετισμῶν τῆς Χριστιανικῆς ἠθικῆς καί τῆς Μαρξιστικῆς θεωρίας. Οἱ προσπάθειες αὐτές ὥστε νά βρεθοῦν σημεῖα σύγκλισης, σχεδόν πάντα ὁδήγησαν σέ ναυάγιο. Καί αὐτό γιατί ἡ μέν Χριστιανική πρόταση ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς ἐνῶ ἡ Κομμουνιστική θεωρία εἶναι μία ἀμιγῶς πολιτική θεωρία, τῆς ὁποίας ἔζησε ἡ ἀνθρωπότητα τήν ἐφαρμογή μέ τά γνωστά ἀποτελέσματα: διώξεις, Γκουλάγκ, μαζική ἐξόντωση ἀντιφρονούντων, βασανιστήρια, δουλική ἐργασία καί ἄλλες μορφές μαζικοῦ φυσικοῦ τρόμου, δικτατορία τοῦ προλεταριάτου στίς χῶρες τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ.

Σύμφωνα μέ τή Μαρξιστική θεωρία ἡ ἱστορία δέν ἀποτελεῖ ἠθικό κατόρθωμα, ἀφοῦ δέν εἶναι προϊόν τῶν ἀνθρώπινων προσωπικῶν ἐπιλογῶν, ἀλλά τῶν ἀπρόσωπων κοινωνικῶν δυνάμεων. Κατά τόν Κ. Μάρξ «τό ἱστορικό “εἶναι” προηγεῖται τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης». Οἱ νόμοι, δηλαδή, πού διέπουν τήν ἱστορική πορεία (νόμοι θετικοί, ὄχι ἠθικοί) προηγοῦνται τῶν συνειδησιακῶν. Ἄρα, κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὡς κέντρο τῆς κοινωνίας ἀκυρώνεται. Αὐτός ἄλλωστε εἶναι καί ὁ λόγος πού ὁ Μαρξισμός ὡς σύστημα θετικῆς σκέψης, ἑρμηνείας καί καθοδήγησης τῆς ἱστορίας, δέν ἔχει διατυπώσει μία ἀνθρωπολογία ὁλοκληρωμένη ὅπως ὁ Χριστιανισμός.

Ὡς φορέα τῆς ἀλλαγῆς τῆς κοινωνίας ἡ Μαρξιστική σκέψη ἐπιλέγει τήν ἐργατική τάξη. Ὁ Κάρλ Μάρξ, ἀστός ὁ ἴδιος, σέ μιά προσπάθεια ταξικῆς αὐτοκριτικῆς, διατυπώνει μία θεωρία πού στοχεύει στήν ἀνατροπή τοῦ ἰδεολογικοῦ ἐποικοδομήματος τῆς ἀστικῆς τάξης. Μέσῳ αὐτῆς τῆς ἀνατροπῆς ἐπιδιώκει καί τήν κοινωνική ἀλλαγή μέ τήν κατάργηση τῆς ἀστικῆς (ἄνισης) κοινωνίας καί τήν ἀντικατάστασή της ἀπό τή νέα ἀταξική – κομμουνιστική κοινωνία. Ἀπό αὐτήν τήν ἀνατροπή ἡ ἐργατική τάξη θά ἀποκομίσει ὀφέλη. Κίνητρο ὅμως τῆς εὔνοιας πού δείχνει ὁ Μαρξισμός πρός τήν ἐργατική τάξη δέν εἶναι οὔτε ἡ ἀγάπη γιά τούς καταπιεζόμενους ἐργάτες, οὔτε ἡ φιλανθρωπία. Καί αὐτό, γιατί ἡ ἐργατική τάξη δέν εἶναι παρά τό μέσο, ὁ διεκπεραιωτικός φορέας τῆς μαρξιστικῆς χιλιαστικῆς στόχευσης. Ἡ μαρξιστική, λοιπόν, προσέγγιση δέν ἐνδιαφέρεται οὔτε γιά φιλανθρωπία οὔτε γιά κοινωνική δικαιοσύνη, ἀλλά ἀναφέρεται σέ μία κοινωνική ἀναγκαιότητα μηχανιστικοῦ – ὄχι ἠθικοῦ – χαρακτήρα. Ὁ ὅρος δέ κοινωνική ἀλληλεγγύη, τόσο προσφιλής στούς μαρξιστές ὅλων τῶν ἀποκλίσεων, δέν ὑποδηλώνει καμιά ἠθική – ἀγαπητική διάθεση. «Ὁ Μαρξισμός» κατά τόν Μπερντιάγιεφ «ἀνατρέπει τόν συναισθηματικό κοινωνικό ἰδεαλισμό·κατ΄αὐτόν, τό ἅπαν τῆς ζωῆς καθορίζεται ἀπό ἕνα συσχετισμό δυνάμεων».

Ἡ Μαρξιστική θεωρία καθίσταται προβληματική ὅμως καί ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι δέ διακρίνει τόν ἄνθρωπο πέρα ἀπό τίς τάξεις, ἀλλά βλέπει τίς τάξεις πέρα ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ἡ ταξική πάλη λοιπόν, ὁ οἰκονομικός δηλαδή ὑλισμός ὡς καθολική ἑρμηνεία τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κοινωνίας, ἀπολυτοποιεῖ τόν οἰκονομικό ἄνθρωπο. Ἔτσι, ἐνῶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Καπιταλισμοῦ – ὀρθά – γιατί αὐτός μετατρέπει τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων σέ πράγματα, κατ᾽ οὐσίαν δέν τόν ἀντιστρατεύεται ἀφοῦ φέρει τή σφραγίδα τοῦ ὑλιστικοῦ του πνεύματος. Πέραν αὐτοῦ, ὁ Μάρξ ἀπολυτοποιεῖ ἔννοιες καί θέσεις. Τό «προλεταριάτο» ταυτίζεται μέ τήν ἀθεΐα καί ἐκφράζει τήν ἠθική τῆς συλλογικότητας, οἱ ἀστοί μέ τή σειρά τους ταυτίζονται μέ τή θρησκεία καί ἐκφράζουν τήν ἠθική τοῦ ἀτόμου.

Ἀπό τά προαναφερθέντα μπορεῖ κανείς νά κατανοήσει καί τήν πολεμική πού ἀσκήθηκε ἀπό τή Μαρξιστική ἰδεολογία στό φαινόμενο τῆς θρησκείας ἀλλά καί τῆς θρησκευτικότητας, τά ὁποῖα θεωρεῖ δείγματα ἱστορικῆς παρακμῆς. Ἡ Μαρξιστική διαλεκτική, ὑλιστική στή βάση της, ἀντιμετωπίζει τή Χριστιανική, κυρίως, πίστη ὡς ἀδυναμία ἀντιμετώπισης τῶν ἀνθρώπινων προβλημάτων. Κάθε ἠθική αἴσθηση δικαίου εἶναι ἄτοπη, ἀφοῦ μόνη πραγματικότητα ἀποτελεῖ ὁ κοινωνικός δαρβινισμός, ἡ ἐπικράτηση δηλαδή τοῦ ἰσχυροῦ βάσει τῶν φυσικῶν νόμων λειτουργίας τῆς κοινωνίας. «Στήν ἰδεολογική καί κοσμοθεωρητική πλευρά ὑπάρχει σαφής ἀντίθεση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Μαρξισμό. Ἡ ἰδεολογική τοποθέτηση τοῦ Μαρξισμοῦ εἶναι ἀνθρωποκεντρική, ἐξοβελίζει τόν Θεό καί ἑρμηνεύει τή ζωή ὑλιστικά» (Μητροπ. Ναυπάκτου Ἰερόθεος Βλάχος, «Ποιότητα ζωῆς», Δεκ. 1985).

Σύμφωνα μέ τόν Μπερντιάγιεφ, «ἡ μετατροπή τοῦ ἀνθρώπου σέ πράγμα, ὁ μετασχηματισμός τῆς ἐργασίας σέ ἐμπόρευμα, ὁ ἀνηλεής ἐγωισμός τοῦ ἀνταγωνισμοῦ πρέπει νά εἶναι ἀφόρητοι γιά τή χριστιανική συνείδηση». Ὁ Χριστιανός ὀφείλει νά καταδικάσει τήν ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπό ἄνθρωπο καί νά ὑπερασπιστεῖ τό δίκαιο τοῦ ἐργάτη καί τῶν θυμάτων τῆς ἐκμετάλλευσης. Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή τίθεται ὑπεράνω ὅλων. Ὅμως δέν πρέπει νά μισεῖ τόν ἀστό ὡς ἀνθρώπινο ὄν. Ἡ εἰδοποιός διαφορά τοῦ Χριστιανοῦ ἀπό τόν Μαρξιστή ἔγκειται στήν ἔκφραση τῆς ἀγάπης γιά τόν ἀδικημένο. Ὄχι μιᾶς στείρας κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καί συντροφικότητας πού λειτουργοῦν ἀπρόσωπα, ἀλλά μιᾶς θυσιαστικῆς πρακτικῆς (ἄν μποροῦμε νά τήν ὁρίσουμε ἔτσι) πού προσβλέπει στή μόνη ἀταξική κοινωνία, στήν Ἐν Χριστῷ Κοινωνία, ἀφοῦ ἐκεῖ καταργοῦνται ὅλες οἱ διαιρέσεις καί ἀκυρώνεται κάθε ταξική περιχαράκωση.

Ἡ Ἐν Χριστῷ Κοινωνία θέτει ὡς ζωτική ἀντιπρόταση τήν κοινοκτημοσύνη. Αἰτία καί βάση της ἀποτελεῖ ἡ ἀγάπη. Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο «ἐκεῖνος πού ἔχει τόν πλησίον του σάν τόν ἑαυτό του, δέν ἀνέχεται νά ἔχει ὁ ἴδιος τίποτα περισσότερο ἀπό τόν πλησίον του». Μέ τήν κοινοκτημοσύνη δημιουργεῖται ἡ ὑποδειγματική ἀνθρώπινη κοινωνία ἐν ἀγάπῃ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προτείνοντας τήν πρωτοχριστιανική κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων ὅπου ὅλα ἦταν κοινά, ὡς πρότυπο γιά μία δίκαιη ὀργάνωση τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν ἀναφέρει: «…Ἦταν τόση ἡ προθυμία μέ τήν ὁποία ἔδιναν (ὅσοι εἶχαν περιουσίες), ὥστε δέν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας φτωχός…. Δέν ἔδιναν δηλαδή μέρος μόνο ἀπό τήν περιουσία τους, κρατώντας τήν ὑπόλοιπη γιά τόν ἑαυτό τους, ἀλλά μέ τό αἴσθημα πώς ἦταν δικά τους τά δώριζαν. Τήν ἀνωμαλία τῆς ἄνισης κατανομῆς τῶν ἀγαθῶν τήν εἶχαν ἐξαφανίσει ἀπό ἀνάμεσά τους καί ζοῦσαν μέ μεγάλη ἀφθονία ἀγαθῶν». Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κηρύσσουν τήν κοινοκτημοσύνη, ἀκόμα καί τήν ἀκτημοσύνη ὡς τήν ἀνώτερη φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή δέ, πραγματώνεται στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ στόν ὀρθόδοξο μοναχισμό, στή μοναστική κοινοβιακή ζωή, ἡ ὁποία ἀδιαμφισβήτητα ἀποτελεῖ τό πρότυπο κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς.

Καταλήγοντας, διαπιστώνει κανείς ὅτι μοναδική στοχευμένη ἀλλά καί ὑλοποιήσιμη πρόταση εἶναι ἡ Χριστιανική, γιατί αὐτή – σέ ἀντίθεση μέ τή Μαρξιστική – θέτει τόν ἄνθρωπο στό ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος·αὐτός εἶναι πού κληρονομεῖ τήν αἰωνιότητα καί ὄχι ἡ τάξη. «Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον». Μπροστά στό θάνατο καί τήν αἰωνιότητα οἱ τάξεις ἰσοπεδώνονται·τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὡς Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

                                         Μάριος Μιχ. Μιχαηλίδης

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», Τευχ. 494.

Ο Γυρισμός

 Κάνει κάτι εξαιρετικά απλό : 

Ταπεινώνεται και αφήνεται στον Θεό Του.

Του λέει: " Είμαι εδώ με όλα μου τα χάλια. Γύρισα και δεν αντέχω.

Κάνε με ό, τι θέλεις."

Ίσως και να μην Του λέει κάτι. 

Μπορεί και απλά να σωπαίνει και να κλαίει.

Είναι αποκαμωμένος. Σαν εμάς.

Έχει επιστρέψει όμως! Εμείς;

 Υ.Γ. Η εικόνα είναι η πρότασή μας για την ερχόμενη Κυριακή.

Αναρτήθηκε από ΕΛΕΝΑ στις 3:20 π.μ.